EPOCH TIMES

Ο εθισμός αφορά ανθρώπους κάθε υπόβαθρου και ηλικίας – δεν κάνει διακρίσεις. Πέρα από τα προβλήματα στην υγεία, τις σχέσεις και τη δουλειά που προκαλεί, απαιτεί και ένα εξαντλητικό αγώνα για να ξεπεραστεί.

Η Ρόουζ, 39 ετών, πάλευε με τη ‘δίαιτα γιογιό’ για δεκαετίες. Είναι μια ελκυστική, εξαιρετικά δυναμική γυναίκα, παντρεμένη με δύο παιδιά, η οποία διευθύνει μια ακμάζουσα εταιρεία μέσων ενημέρωσης. Παρά τα επιτεύγματά της ωστόσο, η Ρόουζ έφερε βαθιές πληγές από την τραυματική παιδική της ηλικία, οι οποίες υπονόμευσαν την αυτοπεποίθησή της όσον αφορά την εξωτερική της εμφάνιση. Επέμεινε εμμονικά στο να «φτιάξει» την εμφάνιση της, έως εξαντλήσεως – μέχρι που δοκίμασε μια νέα, προσωποποιημένη προσέγγιση υγείας.

Ως παιδί, η Ρόουζ έτρωγε διαρκώς υψηλά επεξεργασμένα τρόφιμα, για να απαλύνει τον συναισθηματικό της πόνο. Λίγο πριν τα 20 της, έκανε χρήση μαριχουάνας και αλκοόλ κάθε σαββατοκύριακο, για να «χαλαρώσει και να ξεσκάσει». Ως ενήλικας, πέρασε στη χρήση κοκαΐνης με φίλους στα πάρτι. Δεν μπορούσε να σταματήσει την κατρακύλα των βλαβερών, παρορμητικών επιλογών της, οι οποίες επιδείνωσαν το σχήμα του σώματός της, τη διάθεσή της και τον ύπνο. Επί σειρά ετών, αγνοούσε το πρόβλημα και απέφευγε να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια, φθάνοντας στο σημείο να καταστρέψει τον γάμο της.

Δυστυχώς, η ιστορία της Ρόουζ είναι πολύ συνηθισμένη.

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη Διεθνή Έρευνα για τη Χρήση Ναρκωτικών και την Υγεία (National Survey on Drug Use and Health – NSDUH), 48,7 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Αμερική παλεύουν με την κατάχρηση ουσιών. Ο εθισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, με ένα ευρύ φάσμα σοβαρότητας. Οι ουσίες που οδηγούν στην εξάρτηση δεν περιορίζονται στα ναρκωτικά και το αλκοόλ αλλά περιλαμβάνουν και πιο κοινωνικά αποδεκτές μορφές, όπως τα σάκχαρα, τα οποία βρίσκονται σε υψηλά επεξεργασμένες τροφές.

Οι πειρασμοί βρίσκονται παντού στον σύγχρονό μας κόσμο, αλλά η απλή έκθεση σε αυτούς δεν συνιστά απαραιτήτως κίνδυνο.

Έρευνες δείχνουν πως ένας συνδυασμός παραγόντων συμβάλει στην ανάπτυξη εθιστικών τάσεων. Η γενετική ευαισθησία, η παρούσα κατάσταση υγείας και το οικογενειακό υπόβαθρο παίζουν κρίσιμο ρόλο, όταν οι άνθρωποι εκτίθενται σε εξαιρετικά εθιστικές ουσίες.

Εθισμός: Μια ασθένεια του εγκεφάλου

Ο εθισμός είναι χρόνιος και προοδευτικός, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υποχωρεί από μόνος του. Αντίθετα, συνήθως χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου, κάτι το οποίο μπορεί να είναι θανατηφόρο, αν δεν αντιμετωπιστεί.

Ο εθισμός είναι μια ασθένεια του εγκεφάλου που επηρεάζει τα επίπεδα των νευροδιαβιβαστών και, συνεπακόλουθα, τη διάθεση και τη συμπεριφορά. Έρευνες δείχνουν πως είναι μια περίπλοκη κατάσταση, με τους γενετικούς παράγοντες να εκτιμάται ότι έχουν 40% με 60% επίδραση.

Αυτό που συχνά παραλείπεται είναι το γεγονός ότι οι γενετικές προδιαθέσεις μπορούν να μας κάνουν πιο επιρρεπείς στις εθιστικές ουσίες, επιτρέποντάς τους να ελέγχουν το μυαλό και το σώμα μας πιο εύκολα.

Σε έναν εθισμένο εγκέφαλο, υπάρχουν αλλαγές στη δραστηριότητα, τη βιοχημεία και σε αρκετά κυκλώματά του που επηρεάζουν τις διόδους που σχετίζονται με την επιβράβευση, την αντίδραση στο στρες και τον αυτοέλεγχο. Η ειδικός στον εθισμό της τροφής Τζόαν Ίφλαντ, η οποία έχει διδακτορικό στην εθιστική διατροφή, δηλώνει στην έρευνά της πως «ο εθισμός τραβά το αίμα από τους νευρώνες του μπροστινού λοβού του εγκεφάλου, σημείο όπου λαμβάνουν χώρα οι επιλογές και η επίλυση των προβλημάτων!»

Αναζητώντας κάποια λύση στο διαδίκτυο, η Ρόουζ ανακάλυψε πως τα χαρακτηριστικά της «εθιστικής προσωπικότητας» συνδέονται με τη γενετική και την ντοπαμίνη, έναν νευροδιαβιβαστή. Αποφάσισε να κάνει ένα τεστ DNA, για να μάθει περισσότερα για τα ιδιαίτερα γονίδια της (ένας επιστημονικός τομέας που αποκαλείται γονιδιωματική του τρόπου ζωής), ελπίζοντας πως θα μάθαινε κάτι που θα την βοηθούσε να απελευθερωθεί από τον φαύλο κύκλο στον οποίο βρισκόταν.

Τα αποτελέσματα του τεστ DNA επιβεβαίωσαν πως είχε πολλαπλές παραλλαγές των γονιδίων που επηρεάζουν τον κίνδυνο εθισμού, και συγκεκριμένα τα εκτενώς ερευνημένα γονίδια DRD2 και MAO-A.

Η σχέση των γονιδίων με τον εθισμό

Ενώ δεν υπάρχει κάποιο μεμονωμένο γονίδιο που να οδηγεί σε εθισμό, υπάρχουν συγκεκριμένες γονιδιακές δίοδοι που επηρεάζουν περισσότερο τους νευροδιαβιβαστές-κλειδιά στον εγκέφαλό μας.

DRD2: Το γονίδιο υποδοχέας ντοπαμίνης

Μια παραλλαγή στο γονίδιο DRD2 έχει ως αποτέλεσμα μειωμένο αριθμό υποδοχέων ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, το οποίο επηρεάζει την ευαισθησία των διόδων επιβράβευσης του εγκεφάλου και συνδέεται στενά με τάσεις εθισμού.

Σε έναν υγιή εγκέφαλο, η σωστή δόση ντοπαμίνης μάς δίνει κίνητρο, συγκέντρωση και μας βοηθά να φτάσουμε τους στόχους μας. Ενισχύει την επιθυμία μας να επιδιώξουμε την ευτυχία μέσα από πράξεις που προωθούν την αναπαραγωγή και την επιβίωση (σκεφτείτε το σεξ και το φαγητό).

Όπως είπε και ο Ελβετός ιατρός Παράκελσος πριν από 500 χρόνια, «Η σωστή δόση χωρίζει τη δηλητηρίαση από τη θεραπεία» Οι βλαβερές επιδράσεις μιας ουσίας εξαρτώνται από την ποσότητα που λαμβάνεται και την επίδραση στα επίπεδα ντοπαμίνης που πλημμυρίζουν τον εγκέφαλο σε μια δεδομένη στιγμή.

Ορισμένες ουσίες και δραστηριότητες επηρεάζουν περισσότερο τον νου μας.

Η παρακάτω λίστα δείχνει το ποσοστό αύξησης στα επίπεδα ντοπαμίνης πάνω από το σημείο αναφοράς, που προκαλείται από τις διάφορες ουσίες, υποδεικνύοντας την επίδρασή τους στο σύστημα επιβράβευσης του εγκεφάλου.

Μελέτες αύξησης της ντοπαμίνης στους ανθρώπους ή στα ζώα δείχνουν τα εξής:

• Ζάχαρη (σακχαρόζη): 90% με 150%
• Νικοτίνη: 150% με 200%
• Αλκοόλ: 200% με 300%
• Κοκαΐνη: 350%
• Αμφεταμίνη: 1.000%

Η υπερβολική αύξηση της ντοπαμίνης αποσταθεροποιεί τα σήματα στον εγκέφαλο, δημιουργώντας παρορμητική διάθεση και αισθήματα όπως άγχος, κατάθλιψη και ευερεθιστότητα, καθώς και κακή λήψη αποφάσεων όταν τα επίπεδα αργότερα πέφτουν.

MAO–A: Αντοχή στη διάθεση και το στρες

Ένα βραδείας λειτουργίας γονίδιο MAO-A οδηγεί σε χαμηλότερα επίπεδα του ενζύμου μονοαμινοξειδάση Α, το οποίο μπορεί να προκαλέσει συσσώρευση νευροδιαβιβαστών όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη και η νορεπινεφρίνη. Οι παραλλαγές επηρεάζουν τη διάθεση και, σε συνδυασμό με άλλες επιρροές, όπως η έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης, μπορεί να παρεμποδίσουν την έκβαση του εθισμού.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times.

Της Sheridan Genrich

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ηλικιωμένοι με έλλειψη σε βιταμίνη D έχουν 44% μεγαλύτερο κίνδυνο τερηδόνας, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nutrients, υποδηλώνει «την πιθανή σημασία των επαρκών επιπέδων βιταμίνης D για την διατήρηση της υγείας των δοντιών στους ηλικιωμένους», σύμφωνα με τους συγγραφείς.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα (University of Utah), το Κολλέγιο Οδοντιατρικής του Νότιου Τζόρνταν στην Γιούτα (College of Dental Medicine in South Jordan) και το Ινστιτούτο Γήρανσης στο Πόρτλαντ (Institute on Aging) ανέλυσαν δεδομένα από πάνω από 2.700 συμμετέχοντες ηλικίας 65 ετών και άνω. Τα δεδομένα περιλάμβαναν πληροφορίες από απαντήσεις στην Εθνική Έρευνα Εξέτασης Υγείας και Διατροφής (National Health and Nutrition Examination Survey – NHANES).

Περίπου οι μισοί από τους ηλικιωμένους είχαν έλλειψη βιταμίνης D, όπως βρήκαν οι ερευνητές. Θεωρούν πως η βιταμίνη D βοηθά το σώμα να απορροφήσει το ασβέστιο και το φώσφορο που απαιτείται για την δημιουργία του σμάλτου των δοντιών, την φυσική άμυνα των δοντιών ενάντια στα βλαβερά βακτήρια. Επιπλέον, το γηρασμένα δόντια έχουν χαμηλότερη περιεκτικότητα σε νερό, κάνοντας τα πιθανόν πιο εύθραυστα.

Έλλειψη βιταμίνης D και Τερηδόνα

Η ερευνητική ομάδα αναθεώρησε τις εξετάσεις δοντιών και αξιολόγησε τα επίπεδα βιταμίνης D στο αίμα των συμμετεχόντων. Όσο λιγότερη η παρουσία της βιταμίνης D τόσο πιο επιρρεπές ήταν το άτομο στην τερηδόνα.

Περίπου το 32% των ατόμων με κανονικά επίπεδα βιταμίνης D – πάνω από 75nmol/mL – είχαν τερηδόνα. Το ποσοστό των ατόμων με τερηδόνα αυξάνονταν καθώς έπεφταν τα επίπεδα βιταμίνης D. Πάνω από το 36% των ατόμων με ανεπαρκή επίπεδα βιταμίνης D είχαν τερηδόνα, ενώ σχεδόν το 41% με ελλειπή και εξαιρετικά ελλειπή επίπεδα είχαν τερηδόνα.

Επιπλέον, σοβαρή έλλειψη σε βιταμίνη D (λιγότερο από 25nmol/mL βιταμίνης D) συνδέθηκε με 13% αυξημένη πιθανότητα εκφυλισμένων, αφαιρεμένων ή δοντιών με σφραγίσματα, βρήκαν οι συγγραφείς.

Η φυλή, το φύλο και ο τόπος γέννησης επίσης επηρέασαν τον βαθμό της τερηδόνας που μπορεί ένα άτομο να έχει, με τους άντρες σε ελαφρός μεγαλύτερο κίνδυνο, σύμφωνα με την μελέτη. Κοντά στο 49% των Μεξικανών Αμερικανών συμμετεχόντων είχαν τερηδόνα που δεν αντιμετωπίστηκε, ενώ περίπου το 38% των άλλων Ισπανόφωνων συμμετεχόντων και μη- Ισπανόφωνων έγχρωμων είχαν επίσης. Μόλις πάνω από το 30% των Ασιατών και μη-Ισπανόφωνων λευκών είχαν τερηδόνα.

Υψηλότερα ποσοστά τερηδόνας επίσης βρέθηκαν σε συμμετέχοντες της έρευνας που γεννήθηκαν εκτός των ΗΠΑ.

«Αυτή η έρευνα παρουσίασε σημαντική αντιστρόφως ανάλογη σχέση μεταξύ των επιπέδων βιταμίνης D και DMFT (decayed, missing, and filled teeth – εκφυλισμένα, αφαιρεμένα και δόντια με σφραγίσματα) στους ηλικιωμένους και προσθέτει στην βιβλιογραφία που υποστηρίζει τον σύνδεσμο μεταξύ της βιταμίνης D και της τερηδόνας», αναφέρουν οι συγγραφείς της έρευνας.

Γιατί είναι σημαντική η βιταμίνη D για την στοματική υγιεινή

Παρότι οι ερευνητές δεν καταλαβαίνουν τους ακριβείς μηχανισμούς της βιταμίνης D, αναγνωρίζουν πως διαθέτει αντιμικροβιακές ιδιότητες και ανοσοτροποποιητές, τα οποία βοηθούν το ανοσοποιητικό σύστημα να καταπολεμά τις ασθένειες. Σύμφωνα με την μελέτη, αυτές οι ιδιότητες είναι ζωτικές για περισσότερα από απλά την υγεία των δοντιών. Όταν λείπουν, η απόκριση του ανοσοποιητικού είναι μειωμένη, καθιστώντας δυσκολότερη την καταπολέμηση των μικροβίων ή των μολύνσεων και πιο πιθανή την καταστροφή ιστών γύρω από τα δόντια. Ως αποτέλεσμα, άτομα με χαμηλότερα επίπεδα βιταμίνης D βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο άλλων ζητημάτων στοματικής υγείας, περιλαμβανομένης της περιοδοντίτιδας, μιας σοβαρής ασθένειας των ούλων.

«Καθώς τα άτομα μεγαλώνουν, η πιθανότητα ανάπτυξης χρόνιων παθήσεων που επηρεάζουν την στοματική υγεία, όπως μειωμένη ροή σαλιού, αυξημένη χρήση φαρμάκων και γενικά η φθορά των δοντιών, αυξάνεται», δηλώνουν οι συγγραφείς. «Επομένως, η διατήρηση επαρκών επιπέδων βιταμίνης D στους ηλικιωμένους μπορεί να είναι κρίσιμο κομμάτι της ολοκληρωμένης στρατηγικής περίθαλψης των δοντιών που στοχεύει στην βελτίωση της στοματικής υγείας αυτού του πληθυσμού.»

Της A.C. Dahnke

Η κατανάλωση των σωστών τροφών είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους υποστήριξης της λειτουργίας των γονιδίων και του εγκεφάλου σας, ασχέτως του DNA που κληρονομήσατε – καλό ή κακό.

Η κατανόηση αυτή προέρχεται από την επιγενετική, μία νέα επιστήμη, η οποία μας διδάσκει πως τα γονίδια μας μπορεί να είναι υγιή ή άρρωστα, όπως και εμείς οι ίδιοι. Είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στο πώς τους φερόμαστε, κάτι που αντανακλά στα μοτίβα συμπεριφοράς μας, περιλαμβανομένων και της τάσης μας προς τους εθισμούς.

Σε σχετικό άρθρο, μιλήσαμε για το πώς συγκεκριμένα γονίδια συνδέονται με τον εθισμό και πώς αυτά τα γονίδια μπορεί να έχουν μια εκτιμώμενη επιρροή 40% με 60% στην ευαισθησία μας προς τον εθισμό.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αντιδράσουμε μοιρολατρικά και να παραδοθούμε στους εθισμούς, σκεπτόμενοι ότι τα γονίδιά μας προδικάζουν το αποτέλεσμα. Η λειτουργία των γονιδίων μπορεί να ενεργοποιηθεί ή να απενεργοποιηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ανάλογα με το περιβάλλον μας και τις επιλογές του τρόπου ζωής μας, περιλαμβανομένων των τροφών που καταναλώνουμε ή αποφεύγουμε.

Σε αυτό το άρθρο, θα δούμε με ποιους τρόπους μπορούμε να υποστηρίξουμε τα γονίδια μας και πώς να ενισχύσουμε τη λειτουργία του εγκεφάλου για να έχουμε μακροχρόνια υγεία.

Η γονιδιωματική του τρόπου ζωής αποκαλύπτει το πώς τα γονίδια μας, η δίαιτά μας και οι επιλογές του τρόπου ζωής μας διασταυρώνονται. Επιλέγοντας τις σωστές τροφές και υιοθετώντας υγιεινές συνήθειες, μπορούμε να καθοδηγήσουμε τα γονίδιά μας ώστε αυτά να προωθήσουν τη βέλτιστη υγεία και ευεξία.

Το DNA μας μάς κάνει ξεχωριστούς

Το DNA μας είναι που μας κάνει όλους ανθρώπους, όμοιους αλλά και τόσο διαφορετικούς μεταξύ μας. Όλοι μοιραζόμαστε κάποια κοινά χαρακτηριστικά – ωστόσο, εκτός κι αν έχουμε έναν ομοζυγωτό δίδυμο, ο καθένας μας διαθέτει έναν ξεχωριστό συνδυασμό χαρακτηριστικών.

Τα γονίδια μας είναι τμήματα του DNA (δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ) που έχουν χημικούς κώδικες για να φτιάχνουν συγκεκριμένες πρωτεΐνες. Αυτές οι πρωτεΐνες δημιουργούν διαφορετικά κύτταρα που διαμορφώνουν το πώς φαινόμαστε, σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε, κάνοντας τον καθένα μας ξεχωριστό.

Αυτός ο κώδικας του DNA ενεργεί ως ένα σύνολο οδηγιών, που επηρεάζει το πώς διαφορετικά τμήματα του σώματός μας μεγαλώνουν, αναπτύσσονται και λειτουργούν, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο χειριζόμαστε τα στρεσογόνα γεγονότα της ζωής.

Αν η υγεία μας δεν ταυτίζεται με τις ανάγκες του DNA μας, αυξάνονται οι πιθανότητες ενεργοποίησης βλαβερών γονιδίων, με συνεπακόλουθη αρνητική επίδραση στην υγεία μας.

Ισορροπία της χημείας του εγκεφάλου

Ακόμη και χωρίς να υπάρχουν τα συγκεκριμένα γονίδια εθισμού, η διατήρηση μιας υγιούς εγκεφαλικής λειτουργίας μόνο ωφέλιμη μπορεί να είναι.

Στο προαναφερθέν σχετικό άρθρο, παρουσιάστηκε η περίπτωση της Ρόουζ, στην οποία δοκιμάστηκαν ορισμένες στρατηγικές για την εξισορρόπηση της εγκεφαλικής χημείας. Ο εγκέφαλος της Ρόουζ αντιδρούσε στις πολύ επεξεργασμένες τροφές και στις πλούσιες σε ζάχαρη τροφές όπως θα αντιδρούσε στα ναρκωτικά και το αλκοόλ λόγω του κληρονομημένου της DRD2, ενός παραλλαγμένου γονιδίου υποδοχέα ντοπαμίνης. Αυτή η γενετική προδιάθεση την έκανε εξαιρετικά ευαίσθητη σε ουσίες που αυξάνουν ραγδαία την ντοπαμίνη, με αποτέλεσμα ένα χαμηλότερο όριο ντοπαμίνης, του χημικού της επιβράβευσης-απόλαυσης.

Για να κατευνάζει το ψυχολογικό της στρες, η Ρόουζ κατανάλωνε υπέρογκες ποσότητες φρούτων, χυμών και επεξεργασμένων τροφών χαρακτηριζόμενων ως «υγιεινές», όπως π.χ. τα προϊόντα χωρίς γλουτένη. Ωστόσο, αυτοί οι υψηλά επεξεργασμένοι υδατάνθρακες προκαλούν έντονη αύξηση σακχάρου στο αίμα, που ακολουθείται από μεγάλη πτώση, προκαλώντας στον εγκέφαλό της μια κατάσταση υπογλυκαιμίας (χαμηλό σάκχαρο στο αίμα). Αυτό μείωνε την ικανότητά της να σκέφτεται λογικά και να κάνει συνετές επιλογές όσον αφορά τη διατροφή και τον τρόπο ζωής της. Τα ροφήματα με ζάχαρη και τα επεξεργασμένα σιτηρά, με τις μακριές αλυσίδες μορίων σακχάρου, τείνουν να ενεργοποιούν εθιστικά μοτίβα σε αυτούς που έχουν γενετική προδιάθεση.

Η Ρόουζ ένιωσε απέραντη ανακούφιση μαθαίνοντας πως δεν ήταν η έλλειψη θέλησης που προκαλούσε την πάλη δεκαετιών με το σωματικό της βάρος, παρά τις περιόδους έντονης άσκησης και περιορισμού τροφής που είχε. Λαχταρούσε να απελευθερωθεί από τον εθισμό της και να προστατεύσει το μυαλό της από αυτό που τώρα κατανοεί ως εγκεφαλική ασθένεια.

Θεραπεύοντας τον εγκέφαλό της, οι σκέψεις της Ρόουζ έγιναν λογικές, και επανέκτησε τον έλεγχο των επιλογών και της ζωής της. Αφαιρώντας από τη διατροφή της τους πολλούς υδατάνθρακες και καθιερώνοντας τακτικά γεύματα και ωράρια ύπνου, συν μερικά συμπληρώματα για να υποστηρίξει τα γονίδια της και συμμετοχή σε διαδικτυακές ομάδες υποστήριξης, η Ρόουζ τελικά δραπέτευσε από τον εθιστικό τρόπο ζωής της.

Το κατά πόσο θα επηρεάσετε την υγεία σας έγκειται στη σχέση μεταξύ των παραλλαγών των γονιδίων και της υγείας του μεταβολισμού του εγκεφάλου. Αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν την αντίδρασή μας στο στρες, την ενέργεια του εγκεφάλου και, εν τέλει, τον κίνδυνο εθιστικής συμπεριφοράς.

Σε έναν εθισμένο εγκέφαλο, οι δίοδοι των κυκλωμάτων επιβράβευσης και τα νευροχημικά φτάνουν σε αφύσικα επίπεδα. Ωστόσο, η σταθερότητα της χημείας του εγκεφάλου παίρνει χρόνο για να επανέλθει και μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως μόνο με σταθερές υγιεινές διατροφικές επιλογές για το σώμα και για το μυαλό, που θα επιτρέψουν την επικράτηση μιας μόνιμης αλλαγής μοτίβων συμπεριφοράς.

Τρεις συστάσεις για υγιή γονίδια

1. Ισορροπημένα γεύματα: Καταναλώστε πρωτεΐνες, λιπαρά και φυτικές ίνες σε κάθε γεύμα για να διατηρήσετε τα επίπεδα σακχάρου σταθερά. Στοχεύστε σε τουλάχιστον 3 κούπες λαχανικών χαμηλών σε υδατάνθρακες καθημερινά, για να υποστηρίξετε την υγεία του εντέρου και τον κορεσμό.
2. Αποφύγετε την παράλειψη γευμάτων: Αυτό μπορεί να μειώσει το σάκχαρο στο αίμα και να προκαλέσει την παρορμητική υπερκατανάλωση εθιστικών τροφών.
3. Καθιερώστε μια υγιή ρουτίνα ύπνου: Υιοθετήστε μια ρουτίνα ύπνου που να επιτρέπει στον εγκέφαλό σας να αποβάλει τις τοξίνες και τους ρύπους. Ο επαρκής ύπνος είναι απαραίτητος για τη σταθερότητα του σακχάρου στο αίμα κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times.

Της Sheridan Genrich

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Νέα έρευνα έχει βρει συσχετισμούς μεταξύ της άνοιας και καταστάσεων των ματιών όπως κακή όραση, μυωπία και καταρράκτη, αλλά η φύση του συσχετισμού τους δεν είναι ξεκάθαρη. Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο JAMA Network Open της Τρίτη βρήκε πως εκτός του συσχετισμού, υπάρχει πιθανή αιτιολογική σχέση μεταξύ των δύο παθήσεων.

Πιο συγκεκριμένα, ερευνητές βρήκαν πως ο καταρράκτης μπορεί ακόμη και να διπλασιάσει τον κίνδυνο αγγειακής άνοιας. Ανακάλυψαν επίσης πιθανές διόδους στον εγκέφαλο που συνδέουν τα δύο.

Ο καταρράκτης συμβαίνει όταν ο φακός του ματιού γίνεται ομιχλώδης, εμποδίζοντας την όραση.

Η Γουίλα Μπρένοβιτς, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και αναπληρωτής καθηγήτρια στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, είπε στους Epoch Times πως η μελέτη παρέχει κάποια από τα πιο ουσιώδη αποδεικτικά στοιχεία μέχρι σήμερα πως ο καταρράκτης είναι παράγοντας κινδύνου για την άνοια. Ωστόσο, χρειάζονται καλά σχεδιασμένες τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες δοκιμές για να αποδειχθεί η αιτία.

Πιθανοί αιτιολογικοί σύνδεσμοι

Οι ερευνητές διεξήγαγαν μια μελέτη βασιζόμενη στην παρατήρηση για αν εξετάσουν τους συσχετισμούς μεταξύ των καταστάσεων και την συμπλήρωσαν με μια γενετική ανάλυση για να καθορίσουν τους αιτιολογικούς συνδέσμους. Ανέλυσαν υγειονομικά δεδομένα από πάνω από 308.000 συμμετέχοντες της UK Biobank για να καθορίσουν τους αιτιολογικούς συνδέσμους μεταξύ των προβλημάτων των ματιών, όπως ο καταρράκτης, η μυωπία και η κακή όραση, αλλά και των νευρολογικών καταστάσεων, όπως τις αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου, την νόσο Αλτσχάιμερ και τις σχετικές άνοιες.

Η Έριν Φέργκιουσον, αντίστοιχη συγγραφέας, υποψήφια διδάκτωρ επιδημιολογίας και μεταφραστικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, είπε στους Epoch Times πως ενώ η εκτενής έρευνα έχει καθιερώσει έναν συσχετισμό μεταξύ των προβλημάτων όρασης και της άνοιας, παραμένει ασαφές το αν ο συσχετισμός αντικατοπτρίζει ένα πραγματικό αποτέλεσμα ή πρόκειται για πιθανή προκατάληψη.

Η κα Φέργκιουσον εξήγησε πως η αιτιότητα πρέπει να καθιερωθεί προτού λάβουμε υπόψιν κλινικής ή δημόσιας υγείας παρεμβάσεις. «Προτού κάνουμε οποιεσδήποτε κλινικές συστάσεις για ασθενείς, πρέπει να είμαστε πιο σίγουροι ότι παθήσεις των οφθαλμών, όπως ο καταρράκτης, προκαλούν άνοια», πρόσθεσε.

Οι αναλύσεις σχετικές με την παρατήρησή τους βρήκαν αρκετούς συσχετισμούς, περιλαμβανομένων των παρακάτω:

• Ο καταρράκτης συνδέεται με αύξηση του κινδύνου κάθε είδους άνοιας, νόσου του Αλτσχάιμερ και της αγγειακής άνοιας.
• Η κακή οπτική οξύτητα συνδέεται με αύξηση κινδύνου κάθε είδους άνοιας.
• Η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο κάθε είδους άνοιας.

Η γενετική ανάλυση βρήκε επίσης πιθανή αιτιότητα μεταξύ της γενετικής προδιάθεσης στον καταρράκτη και αύξησης κινδύνου αγγειακής άνοιας. Επιπλέον, ερευνητές βρήκαν πιθανές βιολογικές διόδους που ίσως να εξηγούν αυτούς τους συσχετισμούς.

«Βρήκαμε ότι ο καταρράκτης συνδέεται με μείωση του ολικού όγκου του εγκεφάλου και του όγκου της φαιάς ουσίας. Αυτός ο εκφυλισμός δεν είναι τυπικός του εκφυλισμού λόγω νόσου Αλτσχάιμερ», είπε η κα Φέργκιουσον.

Η κα Μπρένοβιτζ είπε πως αυτό επίσης υποδηλώνει πως ο καταρράκτης δεν συνεισφέρει στην νόσο Αλτσχάιμερ μέσα από τις συνηθισμένες διόδους που παρατηρούμε στην νόσο, αλλά θα μπορούσαν να συνδέονται με την γενική σμίκρυνση του εγκεφάλου ή με ζητήματα που επηρεάζουν τα αιμοφόρα αγγεία.

Εκτός από την σμίκρυνση του εγκεφάλου και του όγκου της φαιάς ουσίας, η μελέτη βρήκε επίσης πως κάποιες περιοχές της λευκής ουσίας εμφανίζονταν πιο φωτεινές στις εξετάσεις, κάτι το οποίο μπορεί να υποδηλώνει ζημιά στα μικρά αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου. Οι συγγραφείς θεωρούν πως οι αγγειακοί μηχανισμοί μπορεί να συνδέουν τον καταρράκτη με την άνοια.

Η μελέτη δεν εξηγεί γιατί ο καταρράκτης μπορεί να συμβάλλει στην μείωση του όγκου του εγκεφάλου και της φαιάς ουσίας. Παρόλα αυτά, το μειωμένο σήμα προς τον εγκέφαλο λόγω της φθίνουσας όρασης και η επακόλουθη απώλεια λόγω του καταρράκτη μπορεί να συνεισφέρει στην φθίνουσα διανοητική ικανότητα και, εν τέλει, στην σμίκρυνση του εγκεφάλου.

Η βελτίωση της όρασης μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο της άνοιας

Η πιθανή αιτιολογική σχέση που υποδηλώνει η μελέτη υποστηρίζεται από την ήδη υπάρχουσα βιβλιογραφία, συγκεκριμένα από μελέτες που δείχνουν πως η εγχείρηση για καταρράκτη μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο άνοιας. «Αυτό [το εύρημα] μπορεί να σημαίνει ότι η αφαίρεση του καταρράκτη ή η πρόληψη του μπορεί να είναι εργαλεία για την μείωση του κινδύνου της άνοιας, όταν εφαρμόζεται», έκρινε η κα Φέργκιουσον.

Οι ερευνητές ελπίζουν πως τα ευρήματα της μελέτης θα χρησιμεύσουν ως σημείο έναρξης για περαιτέρω έρευνες στον τομέα και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη συγκεκριμένων κλινικών οδηγιών για τους ασθενείς.

Ωστόσο, η κα Φέργκιουσον δήλωσε πως προτού να μπορέσουμε να κάνουμε οποιεσδήποτε συστάσεις σε ασθενή πάνω στον τομέα, θα πρέπει πρώτα οι μελλοντικές έρευνες να αναγνωρίσουν ποιές συγκεκριμένες ομάδες ασθενών θα μπορούν να ωφεληθούν περισσότερο από αυτές τις συστάσεις. Πρόσθεσε πως από την στιγμή που η μελέτη περιλάμβανε κυρίως άτομα της λευκής φυλής, χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να επιβεβαιώσουμε αυτά τα ευρήματα σε πιο ποικίλους πληθυσμούς.

Ο Δρ Τζόσουα Έρλιχ, ιατρός και αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, είπε στους Epoch Times, «Ο αυξανόμενος όγκος εργασίας σε αυτόν τον τομέα υποδηλώνει τα πιθανά οφέλη της βελτιστοποίησης της όρασης στην μετέπειτα ζωή, όχι μόνο για να βελτιώσει το πώς βλέπουμε τον κόσμο, αλλά και αν επηρεάσει άλλες σημαντικές πτυχές της γήρανσης, συμπεριλαμβανομένης και της διανοητικής υγείας.» Ο Δρ Έλριχ δεν είχε σχέση με την μελέτη αλλά έχει υπάρξει συγγραφέας παρόμοιων ερευνών πάνω στα προβλήματα όρασης ως ρυθμιζόμενων παραγόντων κινδύνου για την άνοια.

Η κα Μπρένοβιτζ συμφώνησε με το σχόλιο του Δρ Έλριχ. Συμβούλευσε τους πιο ηλικιωμένους ενήλικες και τους ιατρούς τους να λάβουν υπόψιν τον συχνό οφθαλμικό έλεγχο, δεδομένης της σημασίας της καλής υγείας της όρασης στην ποιότητα της ζωής, την ανεξαρτησία και πιθανόν σε άλλους υγειονομικούς παράγοντες.

Της Rachel Ann T. Melegrito