Υπάρχει πράγματι παράδεισος; Έχουν οι άνθρωποι ψυχές; Ο Δρ. Έμπεν Αλεξάντερ (Eben Alexander), πρώην αναπληρωτής καθηγητής νευροχειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, απάντησε σε αυτά τα ερωτήματα μέσω της δικής του εμπειρίας.
Ο Δρ. Αλεξάντερ είναι ερευνητής στη νευροχειρουργική εδώ και 25 χρόνια και είναι γνωστός παγκοσμίως για την ανάπτυξη σύγχρονων νευροχειρουργικών τεχνικών και τη θεραπεία πολύπλοκων εγκεφαλικών παθήσεων. Κατά τη διάρκεια της 15ετούς θητείας του στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, δημοσίευσε πάνω από 150 νευροχειρουργικά άρθρα, τόσο ατομικά όσο και σε συνεργασία.
Το 2008, ο Δρ. Αλεξάντερ ανέπτυξε μια εξαιρετικά σπάνια μορφή βακτηριακής μηνιγγίτιδας, η οποία ελάχιστα είχε καταγραφεί στην ιατρική βιβλιογραφία. Έπεσε σε κώμα μέσα σε λίγες ώρες. Ο Δρ. Αλεξάντερ, πρώην ισόβιος πιστός στην επιστήμη, δήλωσε ότι είδε τον ουρανό ενώ βρισκόταν σε κώμα και συνειδητοποίησε ότι αυτά τα φαινόμενα, τα οποία προηγουμένως θεωρούσε ανοησίες, στην πραγματικότητα δεν ήταν φαντασία. Έγραψε ένα βιβλίο για τις εμπειρίες του με τίτλο “Proof of Heaven” (Απόδειξη Παραδείσου), το οποίο έγινε μπεστ σέλερ στην New York Times επί 15 εβδομάδες.
Ακολουθούν ορισμένα σημεία από τη συνέντευξη του Health 1+1 με τον Δρ. Αλεξάντερ.
Η θέα του ουρανού
Τον Νοέμβριο του 2008, εμφάνισα ξαφνικά μια σοβαρή περίπτωση βακτηριακής μηνιγγίτιδας και εισήχθηκα στη μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) του νοσοκομείου. Επρόκειτο για μια εξαιρετικά σπάνια μορφή μηνιγγίτιδας που ελάχιστα είχε καταγραφεί στην ιατρική βιβλιογραφία.
Μέσα σε λίγες ώρες, έπεσα σε βαθύ κώμα.
Στο κώμα μου, είδα να σώζομαι από ένα αργά περιστρεφόμενο λευκό φως μαζί με μια τέλεια μουσική μελωδία. Το λευκό φως περιβαλλόταν από χρυσά και ασημένια πράγματα που έμοιαζαν με τρίχες. Στη συνέχεια, μια πανέμορφη κοιλάδα εισόδου άνοιξε αργά. Εκείνη τη στιγμή, η συνείδησή μου είχε μόνο το μέγεθος ενός κόκκου φωτός, πάνω στα φτερά μιας πεταλούδας. Υπήρχαν πολλά εκατομμύρια πεταλούδες που πετούσαν γύρω μου.
Από κάτω υπήρχε ένα καταπράσινο λιβάδι. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι θανάτου ή παρακμής. Χιλιάδες ζωές χόρευαν εκεί, και τις αποκαλώ «ψυχές ανάμεσα σε ζωές». Ο τόπος ήταν γεμάτος χαρά, με αγγέλους να τραγουδούν από ψηλά και αγνά «μαργαριτάρια ψυχών» να βγαίνουν από τα φώτα και να αντανακλώνται στον καταγάλανο ουρανό, και από παντού ακούγονταν τραγούδια.
Ένας κεραυνός πέρασε μέσα από τη συνείδησή μου, που ήταν το πρώτο πράγμα που γνώρισα σε αυτή τη διάσταση.
Ήξερα ότι με αγαπούσε ένα στοργικό συμπονετικό θείο ον που δεν ήταν κριτής. Μπορούσα να αισθανθώ ότι αυτό το θείο ον ήταν πολύ συμπονετικό.
Δεν είχα καμία ανάμνηση αυτού του κόσμου εκείνη τη στιγμή και είχα ξεχάσει τη γλώσσα. Δεν είχα καμία ανάμνηση της ζωής του Έμπεν Αλεξάντερ ή της γνώσης μου για το σύμπαν- και η μνήμη μου ήταν άδεια.
Ευτυχώς, δεν ήμουν μόνος μου. Η συνείδησή μας βρισκόταν όλη στα φτερά μιας πεταλούδας. Μια πολύ όμορφη κυρία βρισκόταν δίπλα μου, και τα ρούχα της ήταν ίδια με τις ενδυμασίες των χαρούμενων όντων που χόρευαν στην κοιλάδα. Αυτή και εγώ είχαμε μια βαθιά σύνδεση, καθώς ήταν ο φύλακας άγγελός μου. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου, ήταν εκείνη που μου έστελνε τηλεπαθητικά όλα τα παρηγορητικά μηνύματα: «Θα είσαι πάντα αγαπητός και πολύτιμος. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Θα σε φροντίσουν καλά».
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω πόσο όμορφη ήταν, και νομίζω ότι αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελα να φέρω πίσω σε αυτόν τον κόσμο.
Μια θαυματουργή πλήρης ανάρρωση
Όταν ξύπνησα στη ΜΕΘ μετά από εκείνη την μεταθανάτια εμπειρία που έζησα, για μια στιγμή δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τα μέλη της οικογένειάς μου, που βρίσκονταν στο κρεβάτι μου, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας μου, της συζύγου μου και του γιου μου. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι βρισκόμουν σε ένα παράξενο και μυστηριώδες ταξίδι.
Αν βλέπατε την κατάστασή μου, θα νομίζατε ότι ήμουν απελπισμένος. Ωστόσο, ανάρρωσα ως εκ θαύματος δύο μήνες αργότερα. Παρ’ όλα αυτά, δεν νομίζω ότι απλώς “επέζησα”, αλλά ανάρρωσα πλήρως και έγινα πιο ενεργητικός.
Τις ώρες που ακολούθησαν, η ομιλία μου επέστρεψε- και μέσα σε λίγες μέρες, οι παιδικές μου αναμνήσεις επανήλθαν. Οι γνώσεις μου για τη γλώσσα, τη νευρολογία, τον εγκέφαλο, το σύμπαν και τη φυσική αποκαταστάθηκαν μέσα σε δύο μήνες από την αφύπνιση από το κώμα.
Σοκαρισμένος από τα δεδομένα εγκεφαλικής βλάβης
Τεκμηρίωσα τη βλάβη του νεοφλοιού του εγκεφάλου μου για να αποδείξω ότι αυτό που είδα δεν ήταν όνειρο, παραίσθηση ή φαντασία. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν σαφείς ιατρικές αποδείξεις ότι ο νεοφλοιός μου βρισκόταν σε κατάσταση βλάβης.
Σύμφωνα με την Κλίμακα Κώματος της Γλασκώβης, μια βαθμολογία 15 είναι φυσιολογική, μια βαθμολογία κάτω από 9 θεωρείται ότι βρίσκεσαι σε βαθύ κώμα και μια βαθμολογία 3 θεωρείται ότι έχεις πεθάνει. Για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, ήμουν σε κώμα, και η βαθμολογία μου θα ήταν 6 ή 7, και μερικές φορές μέχρι και 5.
Επιπλέον, οι εξετάσεις αξονικής και μαγνητικής τομογραφίας εγκεφάλου έδειξαν ότι και οι οκτώ λοβοί του εγκεφάλου μου είχαν επηρεαστεί, οπότε ο δικός μου εγκεφαλικός φλοιός δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτή την εμπειρία.
Νομίζω ότι είναι σημαντικό να επισημάνω ότι η συμβατική επιστήμη που βασίζεται στον Νεύτωνα και τον υλισμό, η οποία προωθείται σήμερα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, θα έπρεπε να είχε καταρριφθεί πριν από 80 χρόνια, όταν γεννήθηκε η κβαντική φυσική. Ωστόσο, πολλοί στην επιστημονική κοινότητα δεν έχουν ακόμη βγει από τη σύγχυσή τους.
Πέρασα τα πρώτα 54 χρόνια της ζωής μου στην κοσμοθεωρία της συμβατικής επιστήμης. Δίδαξα νευροχειρουργική στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ για πάνω από 15 χρόνια και νόμιζα ότι ήξερα ένα ή δύο πράγματα για τον εγκέφαλο, τις σκέψεις και τη συνείδηση. Ωστόσο, μετά την μεταθανάτια εμπειρία μου το 2008 και σχεδόν 12 χρόνια επιστημονικής έρευνας, απέκτησα μια πολύ βαθύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η επιστήμη αντιλαμβάνεται τον εγκέφαλο, το νου, τη συνείδηση και την πραγματικότητα.
Η ιδέα της ελεύθερης συνείδησης είναι πολύ πιο πειστική από την ξεπερασμένη ιδεολογία του υλισμού. Δεν την πίστευα πριν από το κώμα, και αυτή η εμπειρία επέφερε μια αναζωογονητική αλλαγή στην κατανόησή μου για την ανθρωπότητα και το σύμπαν.
Η ανθρώπινη συνείδηση έχει τη δύναμη να θεραπεύσει την ασθένεια
Πιστεύουμε λανθασμένα ότι η συνείδηση παράγεται από τον υλικό εγκέφαλο, όπως πίστευα εγώ πριν πέσω σε κώμα, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Η νέα θεωρία τηε επιστήμης είναι η «θεωρία του φιλτραρίσματος».
Δηλαδή, ο εγκέφαλος είναι σαν ένα φυσικό εργοστάσιο επεξεργασίας. Η βούλησή μας είναι ελεύθερη ακόμη και όταν δεν βρίσκεται στον εγκέφαλο, και διαθέτει μεγάλη δύναμη να επηρεάζει τον φυσικό κόσμο. Το φαινόμενο placebo, για παράδειγμα, είναι το θαυματουργό θεραπευτικό αποτέλεσμα που συμβαίνει όταν ο ασθενής απλώς παρηγορείται στο μυαλό.
Το βιβλίο “Spontaneous Remission: An Annotated Bibliography” κατέγραψε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 πάνω από 3.500 ανεξήγητες περιπτώσεις αυτοϊασης από καρκίνο και λοιμώδεις, συγγενείς και εκφυλιστικές ασθένειες. Ο λόγος ήταν συχνά ότι η πίστη του ίδιου του ασθενούς είχε μια απροσδόκητη θεραπευτική επίδραση.
Ενέργειες όπως το να κάθονται σε διαλογισμό και να προσεύχονται μπορούν επίσης να βοηθήσουν τους ανθρώπους να εισέλθουν σε μια θεραπευτική κατάσταση, όπως έχω βιώσει με τη θεραπευτική μου εμπειρία κοντά στον θάνατο, αν και η σύγχρονη ιατρική μας είναι σε μεγάλο βαθμό ανίκανη να εξηγήσει πώς οι εμπειρίες κοντά στον θάνατο μπορούν να έχουν θαυμαστά θεραπευτικά αποτελέσματα.
Μπορούμε επίσης να ανατρέξουμε σε άλλες εμπειρίες κοντά στον θάνατο. Για παράδειγμα, η Ανίτα Μουρτζάνι ανάρρωσε ενώ βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου από καρκίνο και η ορθοπεδικός χειρούργος Μαίρη Νιλ σαν θαύμα ανάρρωσε 30 λεπτά μετά από πνιγμό. Αυτές οι ξεχωριστές περιπτώσεις πνευματικής θεραπείας αποτελούν όλα εκπληκτικά παραδείγματα. Και το φαινόμενο placebo είναι παρόμοιο με την επίδραση της προσευχής, η οποία είναι μια πολύ ισχυρή θεραπευτική μέθοδος.
Αν η συνείδησή μας μπορεί να επηρεάσει το σώμα μας και τα θεραπευτικά αποτελέσματα, μπορούμε πιθανώς να επηρεάσουμε και αυτό που συμβαίνει στην πραγματική ζωή.
Η ιστορία μου είναι τόσο ισχυρή που εκατοντάδες γιατροί, νοσηλευτές και εργαζόμενοι στην υγειονομική περίθαλψη, ειδικά εκείνοι που εργάζονται με τους νεκρούς, έχουν συνειδητοποιήσει ότι όταν το υλικό σώμα πεθαίνει, η συνείδηση δεν πεθαίνει μαζί του. Έχουν δει τόσες πολλές αποδείξεις.
Αν κοιτάξετε τη σύγχρονη κατανόηση της συνείδησης, το θέμα των [εμπειριών] κοντά στο θάνατο και άλλα πράγματα πέρα από τον φυσικό εγκέφαλο, θα βρείτε ζωντανά παραδείγματα παντού στη ζωή.
Ένας αφοσιωμένος πιστός στην επιστήμη έγινε πιστός στην ύπαρξη του παραδείσου
Στην πραγματικότητα, η «εμπειρία κοντά στο θάνατο» δεν είναι ένας σύγχρονος όρος. Υπήρχε ήδη από την εποχή του Πλάτωνα, ο οποίος κατέγραψε την ανασκόπηση της ζωής του Hρ, γιου του Αρμένιου του Παμφίλιου, ο οποίος παραλίγο να χαθεί σε μάχη.
Όταν ο Hρ συνήλθε, είπε στους άλλους στρατιώτες: «Όταν πεθάνετε, θα δείτε όλα τα σημαντικά πράγματα της ζωής σας να αναβοσβήνουν μπροστά στα μάτια σας. Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα εκ των υστέρων είναι ότι υπάρχουμε για να αγαπάμε ο ένας τον άλλον».
Αφού το εξερευνήσαμε αυτό, πιστεύουμε ότι η δύναμη του θείου είναι απολύτως πραγματική. Από επιστημονική και φιλοσοφική άποψη, ο υλισμός ήταν ήδη ξεπερασμένος πριν από 80 χρόνια.
Ωστόσο, δεν διερευνώ τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Από το 2002 μέχρι το κώμα μου, η ψυχή μου είχε χαθεί για πολλά χρόνια. Εγκατέλειψα την πίστη μου στον Θεό, σταμάτησα να προσεύχομαι, σταμάτησα να πηγαίνω τους γιους μου στην εκκλησία και σταμάτησα να προσεύχομαι γι’ αυτούς τη νύχτα. Ωστόσο, η εμπειρία μου κοντά στο θάνατο μου απέδειξε για πάντα και χωρίς αμφιβολία ότι η δύναμη του ελέους του Θεού είναι απολύτως πραγματική σε αυτό το σύμπαν.
Ο μεγαλύτερος μετασχηματισμός λόγω της εμπειρίας κοντά στο θάνατο
Παρόμοιες εμπειρίες από πολλούς άλλους ανθρώπους έχουν επίσης αποδείξει το εξής: το πιο σημαντικό πράγμα που μαθαίνουμε από τις εμπειρίες κοντά στο θάνατο είναι ότι «κάντε στους άλλους ό,τι θα θέλατε να σας κάνουν», μια αλήθεια που είναι ενσωματωμένη στα ίδια τα θεμέλια του σύμπαντος.
Αν προκαλούμε πόνο στους άλλους χωρίς λόγο, θα πληρώσουμε το τίμημα στο πέρασμά μας. Όταν περνάμε μέσα από μια διάσταση με αναθεωρήσεις ζωής, όπως η κοιλάδα από την οποία πέρασα, βιώνουμε τον ίδιο πόνο με τα άτομα που πληγώνουμε. Έτσι, για κάποιους ανθρώπους που έχουν πληγώσει άλλους, η εμπειρία της ανασκόπησης της ζωής τους θα είναι θλιβερή.
Μέσα σε όλο το φως και τη συμπόνια, ο πόνος και η δυστυχία είναι ιδιαίτερα ορατά. Υπάρχει επίσης μια σειρά από διορθώσεις που μας βοηθούν να ξεπληρώσουμε, έτσι ώστε στην επόμενη ζωή να είμαστε πιο ευγενικοί και πιο αγαπητοί – αυτός είναι ο τελικός προορισμός της συνείδησης μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Θα έλεγα ότι άλλαξε τα πάντα. Άλλαξε την αντίληψή μου για την ύπαρξη της ψυχής, τη σχέση μου με το σύμπαν και τη σχέση μου με τους άλλους.
Δεν είμαι ο μόνος. Πάνω από το 90 έως 95 τοις εκατό των ανθρώπων που βίωσαν εμπειρίες κοντά στο θάνατο ξύπνησαν πιο συμπονετικοί, λιγότερο υλιστές και περισσότερο επικεντρωμένοι στο να βοηθούν τους άλλους, να δείχνουν καλοσύνη και στοργή.
Επέστρεψα από το ταξίδι μου με τη συνειδητοποίηση ότι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μας είναι πώς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας – να εμπλουτίσουμε την κατανόησή μας για τη συμπονετική πρόνοια του Θεού, που είναι αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνουμε.
Το πιο βαθιά δύσκολο μέρος αυτής της εμπειρίας δεν είναι το τι θα συμβεί μετά το θάνατό μας, αλλά το πώς ζούμε αυτή τη ζωή νηφάλια και με νόημα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ψυχή μας συνδέεται με τον Θεό και με τις ζωές του σύμπαντος και να το χρησιμοποιούμε αυτό για να καθοδηγούμε τη ζωή μας.
Πιστεύω επίσης ότι η πηγή της ζωής δεν είναι εξελικτική, όπως πίστευε ο Δαρβίνος. Ακόμα κι έτσι όμως, αυτή η παρερμηνεία έχει διαπεράσει τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά μας συστήματα και έχει εξελιχθεί στη λεγόμενη «επιβίωση του ισχυρότερου», στο «ο καθένας για τον εαυτό του» και στην «εξόντωση όσων σε ανταγωνίζονται». Αυτό δεν είναι σωστό. Η σύγχρονη βιολογία έχει βρει πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη ενδοειδικής και διαειδικής συνεργασίας και επικοινωνίας, όπως τα δελφίνια που βοηθούν τις φάλαινες και τα διαφορετικά είδη που βοηθούν το ένα το άλλο.
Όταν γεννιόμαστε σε αυτόν τον κόσμο με ένα φυσικό σώμα, φαίνεται ότι είμαστε εγκαταλελειμμένοι από τον πνευματικό κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που ξεχνούν οι άνθρωποι είναι ότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε εγκαταλελειμμένοι, απλά πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τις συνδέσεις. Συγκεκριμένα, πρέπει να βιώσουμε πλήρως τον κόσμο μας, ώστε να μπορούμε να τον ζήσουμε πιο ουσιαστικά.
