Τόσο στον κόσμο των επιχειρήσεων όσο, πλέον, και σε εκείνον της πολιτικής, ο Παύλος (Πωλ) Ευμορφίδης δεν θεωρείται πρότυπο συμβατικότητας. Διαφέρει από την κοινή πρακτική, με τον δικό του ιδιάζοντα τρόπο και προτάσσει τα δικά του, οικολογικά και αντισυμβατικά, ως επί το πλείστον, μηνύματα. Ο ιδρυτής της Coco-mat και της Μπλε Κέδρος δεν κατέχει καν τη θέση του επικεφαλής της παράταξης «Ευ Κίνησις”, της πολιτικής πλατφόρμας στην ίδρυση της οποίας συμμετείχε και με την οποία κατέρχεται στις επικείμενες εκλογές, (Α’ Αθηνών), καθώς πρόεδρος της είναι ο συνοδοιπόρος του, εκπαιδευτικός Λεωνίδας Καραΐσκος.
Έτσι, όταν ερωτάται τι πρεσβεύει το «Ευ”, δηλώνει ότι «είναι δυο γράμματα που σαν πρόθεμα προδιαγράφουν το καλό της λέξης που έπεται»…. «Προς τα πού να πάω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι η κίνηση λέγεται “Ευ”, δηλαδή ότι ήρθα εδώ για το καλό. Θέλω να κάνω το καλό.»
Ωστόσο, στην ερώτηση εάν αυτό το καλό θα μπορούσε να επιτευχθεί διαμέσου της ένταξής του σε κάποιον από τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς απαντά αρνητικά, καθώς «δεν αγκαλιάζονται τα κόμματα, δεν λένε το καλό του άλλου”. Έτσι, δηλώνει ότι θα ήθελε να δει «μία ημέρα τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη και τον Ανδρουλάκη να αγκαλιάζονται και να λένε “σε αγαπάω, ρε φίλε!”». Προσθέτει, δε, ότι τους έχει καλέσει να συμμετάσχουν, αυτήν την Κυριακή, σε εκδήλωση που διοργανώνεται στον χώρο του Ζαππείου Μεγάρου, επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας κατά των ναρκωτικών, όπου θα υπάρξει αθλητικός διαγωνισμός με χρηματικό έπαθλο 31.000 ευρώ στο παιδί που θα κάνει τις περισσότερες κάμψεις, το «άθλημα των φτωχών», όπως το χαρακτηρίζει.
Στο πλαίσιο της ίδιας συζήτησης δε περί των υφιστάμενων πολιτικών κομμάτων, δηλώνει πρόθυμος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με όλα τα κόμματα, καθώς «όλη η Ευρώπη αυτή τη στιγμή έχει κυβερνήσεις συμμαχίας». Όπως λέει: «Θα ψάξω να βρω ποια σημεία μας κάνουν να έχουμε σύμπλευση. Δεν θα ψάξω να βρω τις διαφωνίες».
Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο Π. Ευμορφίδης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στον Ν. Γ. Δρόσο, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε ο Τάσος Βαγιανέλης, επιχειρηματίας στον χώρο της μοτοσυκλέτας και υποψήφιος της «Ευ Κίνησις», στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Ερ.: Κύριε Ευμορφίδη σας ξέραμε από τον κόσμο του επιχειρείν. Στον κόσμο της πολιτικής τι αναζητάτε και μάλιστα με το δικό σας κόμμα;
Απ.: Αυτά που έμαθα σε όλη μου τη ζωή, αυτά που εφήρμοσα σε όλη μου τη ζωή, με αυτά που κατάφερα να εξάγω τον πολιτισμό της Ελλάδος στα διάφορα κράτη που έχουμε ανοίξει καταστήματα και υψώνουμε την ελληνική σημαία, θέλω το απαύγασμα όλης αυτής της διαδρομής και των σκέψεων που είχα μαζί με τον αδερφό μου και όλη την οικογένεια, να τα περάσω σε μακρο-κλίμακα.
Δηλαδή, αφού καταφέραμε να έχουμε ωραίες οικογένειες και οι δυο, πέντε παιδιά αυτός, τέσσερα εγώ, ωραίες επιχειρήσεις φτιάξαμε, σκέφτηκα ότι έφτασε η ώρα, στα 65 μου, να αφιερώσω την ψυχή μου και το σώμα μου στην πατρίδα. Μου αρέσει που το κάνω. Νοιώθω μεγάλη χαρά και ευτυχία γιατί συναντάω παιδιά στο δρόμο και μου λένε «Τι να κάνω; Πώς να το κάνω αυτό; Πες μου, δείξε μου.» Λοιπόν, θεωρώ τον εαυτό μου ηθικά υποχρεωμένο να ασχοληθώ με τα κοινά. Φτιάξαμε αυτήν την περίφημη κίνηση, το «Ευ». Είναι δυο γράμματα που σαν πρόθεμα προδιαγράφουν το καλό της λέξης που έπεται. Δηλαδή, ευδαιμονία, είναι ο καλός μοιραστής, ευχαριστία, καλή χάρη, άρα λοιπόν αυτά τα δυο γραμματάκια, που υπάρχουν σε περίπου 900 λέξεις, μου δείχνουν το «φως». Προς τα πού να πάω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι η κίνηση λέγεται «Ευ», δηλαδή ότι ήρθα εδώ για το καλό. Θέλω να κάνω το καλό.
Ερ.: Μάλιστα. Αυτή η προσπάθεια προσφοράς δεν θα ήταν δυνατή διαμέσου των υφιστάμενων πολιτικών σχηματισμών;
Απ.: Όχι, γιατί βλέπω μεγάλες διαφωνίες, ακούω κραυγές, δεν αγκαλιάζονται τα κόμματα, δεν λένε το καλό του άλλου. Είναι τέχνη να βρεις το καλό του συνανθρώπου σου. Ο κάθε ένας από εμάς έχει κάτι καλό. Για να το πάω σε μία ακρότητα, λέω ότι και ο Χίτλερ τότε που ζωγράφιζε, πριν ξεκινήσει αυτά που ξεκίνησε, αν τον έπιανε ένας με μία γκαλερί και του έλεγε «τι ωραίες ζωγραφιές είναι αυτές!» και τον έπαιρνε, νομίζω δεν θα υπήρχε δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Άρα λοιπόν, δεν μπορώ να μπω κάπου όπου δεν θα έχω αποτέλεσμα, διότι αυτή τη στιγμή βλέπω «πόλεμο» και θέλω αυτό που θα κάνουμε να είναι ένας καταλύτης, να είναι μετά τη λέξη «ευ» η λέξη «συν», δηλαδή η συνέργεια, η συνεργασία, η συμπόνια, η συμπαράσταση, η συμπόρευση, άρα λοιπόν μετά το «ευ» θέλω να βάλω το «συν» και να δω μία ημέρα τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη και τον Ανδρουλάκη να αγκαλιάζονται και να λένε, σε αγαπάω ρε φίλε! Τους έχω προσκαλέσει την Κυριακή, είναι η ημέρα κατά των ναρκωτικών, και θα κάνουμε το άθλημα των φτωχών, δηλαδή κάμψεις, – κάμψεις κάνει ο οποιοσδήποτε, δεν χρειάζεται ούτε γυμναστήριο, ούτε τίποτε – και έχουμε μαζέψει από δωρεές 31.000 ευρώ και θέλουμε να τα δώσουμε στο παιδί που θα καταφέρει να κάνει τις περισσότερες, δηλαδή που θα τα βάλει με τον εαυτόν του. Θέλουμε να διδάξουμε με αυτόν τον τρόπο το «να είσαι σκληρός με τον εαυτό σου και μαλακός, ήπιος με τους άλλους».
Ερ.: Πού θα γίνει αυτό;
Απ.: Στο Ζάππειο, στις 7 το απόγευμα, αυτή την Κυριακή.
Ερ.: Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω στην κουβέντα μας. Θα σας ζητούσα να περιγράψετε το «Ευ” με μία πρόταση. Τι πρεσβεύει δηλαδή και γιατί θα έπρεπε να το επιλέξουν οι ψηφοφόροι;
Απ.: Γιατί το καλό έρχεται. Η ίδια η λέξη αυτο-ορίζεται και λέει ότι ήρθαμε μόνο για το καλό. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που είναι μαζί μας είναι γύρω στα 210 άτομα υποψήφιοι βουλευτές, κανένας δεν θα παίρνει παραπάνω από αυτό που έπαιρνε ως τώρα. Οι μισθοί των βουλευτών είναι 7.000 ευρώ, των απλών πολιτών είναι 700 ευρώ όταν ξεκινούν, ο κατώτατος κλπ, αυτό δημιουργεί μία μεγάλη απόσταση, δεν υπάρχει αρμονία, οι αρμοί είναι μακριά, δεν υπάρχει ισορροπία, οι ροπές φεύγουνε, άρα λοιπόν δεν υπάρχει σύμπλευση. Θέλουμε λοιπόν να πούμε, ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι κοντά ο ένας με τον άλλον, να μην υπάρχουν τεράστιες αποστάσεις. Όταν παίρνεις εσύ 7 χιλιάδες σημαίνει ότι θα χρειάζεσαι και κάποιον να σε προσέχει, διότι φεύγει η αύρα του ανθρώπου και εμείς θέλουμε όλοι μαζί σαν ομάδα να προστατευόμαστε από την αύρα μας. Να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους και να συμπορευόμαστε με αυτούς. Άρα λοιπόν, το καλό έρχεται και τι θέλει να κάνει; Να φέρει τις ροπές κοντά και να φέρει και την αρμονία στον κόσμο.
Ερ.: Ωστόσο, οδεύετε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, την οποία θα έχουμε σε δέκα ημέρες με όρους σχετικής επικοινωνιακής αφάνειας. Τι ακριβώς προσδοκάτε από αυτή την εκλογική αναμέτρηση; Τι αποτέλεσμα πιστεύετε ότι θα φέρετε;
Απ.: Όπως το Σύνταγμα επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, έτσι και εγώ λοιπόν έχω αφήσει όλες τις ελπίδες μου στον συνομιλητή μου, στη συνομιλήτριά μου, που είναι από επάνω και τα βλέπει όλα και κάνω ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να το επικοινωνήσω, έχοντας υπόψη μου ότι κάτι θεϊκό θα γίνει και θα μαθευτεί. Η αλήθεια πηγαίνει πολύ μακριά. Οπότε, λοιπόν, πρώτα από όλα δεν βιάζομαι και δεύτερον δεν θέλω να κάνω κάτι το οποίο θα είναι έξω από αυτά που πρεσβεύω, δηλαδή δεν θέλω κάποιος από τους υποψήφιους βουλευτές να έχει ξοδέψει ούτε ένα ευρώ, όλα τα χρήματα τα βάζουμε εμείς, και δεν θέλω να έχουν εκτεθεί με τέτοιον τρόπο που να πρέπει να κάνουν χάρη σε κάποιους ή σε κάποιον. Άρα λοιπόν πηγαίνουμε πολύ σιγά. Δεν μου αρέσει η ταχύτητα, αυτό που μου αρέσει είναι να απολαμβάνω τη διαδρομή . Ελπίζω ο Θεός να έχει προνοήσει και για αυτό και ο κόσμος να μάθει ποιοι είμαστε. Νομίζω ότι έχω εκτεθεί πάρα πολλά χρόνια στον κόσμο, με το ποδήλατό μου, και με ξέρουν οι άνθρωποι.
Ερ.: Είπατε ότι ήρθατε σε επικοινωνία με τους πολιτικούς αρχηγούς για την εκδήλωση της Κυριακής στο Ζάππειο. Εάν ερχόντουσαν έτσι τα πράγματα και σας έθεταν το ερώτημα συμμετοχής σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, με ποιο κόμμα θα συμμαχούσατε και γιατί;
Απ.: Με όλα.
Ερ.: Με όλα;
Απ.: Με όλα θα συμμαχούσα γιατί όλη η Ευρώπη αυτή τη στιγμή έχει κυβερνήσεις συμμαχίας. Πρέπει να ψάξεις να βρεις το καλό του άλλου – ουδέν κακόν αμιγές καλού, έτσι δεν είναι; Έχουμε το παράδειγμα του Βελγίου, το οποίο έχει επτά κόμματα στην κυβέρνηση του. Δεν υπάρχει κανένα κράτος στην Ευρώπη που να μην έχει συμμαχία, εκτός από την Αγγλία και τη Γαλλία, που εκεί δεν μπορούν να έχουν συμμαχία. Είναι κακό αυτό, κατ’ εμέ. Φινλανδία, Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Βέλγιο, Γερμανία, Αυστρία…
Ερ.: Νωρίτερα στη συζήτησή μας, μου είχατε πει ότι οι πολιτικοί αρχηγοί διαφωνούν μεταξύ τους. Συνάμα, μου λέτε τώρα ότι θα μπορούσατε να συνεργαστείτε με όλους. Είναι συμβατά αυτά τα δύο;
Απ.: Είναι άκρως συμβατά, διότι θα μιλήσω, πες, ένα παράδειγμα, με ένα από τα κόμματα, είτε δεξιό, είτε αριστερό, και θα ψάξω να βρω ποια σημεία μας κάνουν να έχουμε σύμπλευση. Δεν θα ψάξω να βρω τις διαφωνίες. Άρα, λοιπόν, από εκεί θα ξεκινήσουμε. Θα πούμε ότι για να φτιάξουμε κάτι που να είναι καλό για την πατρίδα, για την Ελλάδα, για την ανθρωπότητα – για την ανθρωπότητα, ξαναλέω – πρέπει οι άνθρωποι, πρώτα από όλα, να δούμε γιατί ήρθαμε στη γη, γιατί ήρθαμε στον πλανήτη, κυρίως ήρθαμε για να αγαπάμε αλλήλους, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, έχει ξεφύγει, δεν είναι ανθρώπινο πια αυτό που γίνεται. Φταίνε οι Έλληνες; Όχι. Φταίει η Ευρώπη, φταίμε όλοι. Δεν γίνεται, δηλαδή, να μην ψάξουμε να βρούμε το κοινό που μας ενώνει, το καλό που μας ενώνει, και να ασχοληθούμε με το τι μας χωρίζει. Λοιπόν, αν έρθει παραδείγματος χάριν ο Μητσοτάκης και πει «Θέλεις να κάνουμε μία κυβέρνηση;” θα του έλεγα, λοιπόν, «Βεβαίως να την κάνουμε και δεν πρέπει να είμαστε μόνον οι δυο μας, πρέπει να είναι κι άλλος μέσα. Να μας πει και αυτός τις απόψεις του». Όλοι οι άνθρωποι, όταν αρχίζει η διαλεκτική να είναι το κυρίαρχο της κουβέντας, μιλάει ο ένας ακούει ο άλλος, τότε κάπου καταλήγουμε. Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση – γιατί είμαι παντρεμένος στην Ολλανδία – εκεί, λοιπόν, πώς οι Ολλανδοί που σχεδόν ψιθυρίζουν, δεν φωνασκούν, ψιθυρίζουν, δεν ακούς τι λένε, πώς έχουν καταφέρει να δουλεύουν κατά μέσο όρο 29 ώρες την εβδομάδα, εμείς 40, και αυτοί να βγάζουν 50.000 δολάρια και εμείς να είμαστε κάτω από τα 20.000 δολ.; Πώς το Βέλγιο έχει σχεδόν 600 δισ. ευρώ ΑΕΠ και εμείς έχουμε κάτω από 200 δισ. ευρώ και είμαστε σχεδόν τα ίδια εκατομμύρια (σ.σ. πληθυσμού), ένα εκατομμύριο διαφορά έχουμε. Άρα, λοιπόν, κάτι κάνουμε λάθος. Χωρίς να μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουμε, θα προσπαθήσω, θα κάνω τα πάντα, για να υπάρχει μία κυβέρνηση συνεργασίας. Νομίζω ότι είναι πολύ αποδοτικότερη από το «ενός ανδρός αρχή».
Ερ.: Αντλώντας από την εμπειρία σας στον χώρο των επιχειρήσεων, οι τρεις πρώτες παρεμβάσεις που θα κάνατε στον χώρο της οικονομίας ποιες θα ήταν;
Απ.: Πρώτα από όλα θα ξεκίναγα με το συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα, που είναι ο ήλιος, και θα ασχολιόμουν πάρα πολύ, μέχρι το τέλος, με το βαμβάκι. Είμαστε η μεγαλύτερη βαμβακοπαραγωγός χώρα της Ευρώπης, έχουμε πάνω από το 85% της Ευρώπης στο βαμβάκι. Λίγο έχει η Ισπανία. Λοιπόν, εκεί πουλάμε το βαμβάκι μας τώρα 1,5 ευρώ, φεύγει από το εκκοκκιστήριο για να πάει στο κλωστήριο. Πολύ λίγα πάνε στο κλωστήριο, μικρά τα κλωστήρια που έχουμε, το περισσότερο λοιπόν φεύγει με 1,5 ευρώ. Τη στιγμή που το πιο φτηνό μπλουζάκι που αγοράζει κάποιος είναι γύρω στα 15 ευρώ, δεκαπλάσιο. Πάει λοιπόν και παίρνει ένα μπλουζάκι με 3 ευρώ, το πιο φτηνό, δεν υπάρχει πιο κάτω, αυτό αν το υπολογίσεις, γιατί είναι κάτω από 200 γραμμ. Και φτάνει να το αγοράζει ο Έλληνας, μία ωραία μάρκα, ξενόφερτη, πανάκριβα. Να αγοράζει 100 ευρώ το κιλό. Αυτό, λοιπόν, είναι μία προστιθέμενη αξία που χάνεται και είναι κρίμα για την πατρίδα μας. Γιατί είχαμε την Πειραϊκή Πατραϊκή τη δεκαετία του 1980…
Ερ.: Οι λόγοι για τους οποίους μαράζωσε η ελληνική κλωστοϋφαντουργία έχουν αρθεί;
Απ.: Είναι όλα από τα γραφεία των γραφιάδων. Δηλαδή, ένας κάθεται με ένα μολύβι και ένα χαρτί και σχεδιάζει την οικονομία. Η οικονομία δεν σχεδιάζεται από τα γραφεία. Η οικονομία σχεδιάζεται από το τι λέει η αγορά. Δεν μπορεί κάποιος από τις Βρυξέλλες να σου λέει ότι, ξέρεις, θα κόψεις το καΐκι σου στη μέση , θα βγάλεις τις ροδακινιές και θα βάλεις αυτό ή εκείνο…
Ερ.: Άρα, η μία παρέμβαση θα ήταν η ώθηση της κλωστοϋφαντουργίας…
Απ.: Και θα έδινα έμφαση στους εγχώριους, στους εθνικούς νόμους, γιατί μπορούμε να κάνουμε πράγματα, λέγοντας στις Βρυξέλλες ότι «Φίλε μου, εδώ καλά τα λες, αλλά επειδή εμείς έχουμε αληθεύσει την αλήθεια – η αλήθεια α-ληθεύει, έτσι δεν είναι; Δεν ξεχνιέται η αλήθεια, δεν πάει στη λήθη, η ίδια η λέξη το λέει – άρα εμείς ξέρουμε 2.500 χρόνια τι είναι το καΐκι το ξύλινο. Οπότε, δεν θέλω να το κόψω στη μέση. Από την αρχαία Ελλάδα έως τώρα, ζούμε με το βαμβάκι, λοιπόν, εγώ δεν θέλω να σταματήσω. Να φτάσω μέχρι το τέλος. Δεν θέλω καμία επιδότηση, διότι η επιδότηση είναι ένα χαρτί, εγώ δεν θέλω από εσένα να μου δώσεις ψάρια. Αν το χρήμα είναι ψάρι, δεν θέλω να μου το δώσει. Εγώ θέλω να μου δώσει δίχτυα. Δηλαδή, εγώ θέλω από εσένα, Βρυξέλλες, να έρθεις να μου πεις πώς να μάθω τα παιδιά μου να διαβάζουν λιγότερο και να αποδίδουν περισσότερο. Όπως το κάνεις και εσύ. Θέλω, δηλαδή, να έρθεις να μου υποδείξεις ότι στις 2 το μεσημέρι τα παιδιά μου δεν θα έχουν τσάντες να πηγαίνουν στο σχολείο και θα πηγαίνουν στο σπίτι να παίζουν. Όπως κάνει όλη η Ευρώπη. Για να μην είμαι, λοιπόν, ουραγός δεν θέλω να μου υποδείξεις πράγματα που τα ξέρω. Θέλω να με μάθεις εκείνα που θα μπορούσες να μου υποδείξεις επειδή έχεις πετύχει σε αυτό το κομμάτι.»
Ερ.: Το κίνημά σας έχει έντονο οικολογικό χαρακτήρα. Αυτός ο χαρακτήρας πολιτικής, πού θα οδηγούσε τη χώρα μας σε μήκος χρόνου;
Απ.: Θα βγάλουμε ένα πράσινο διαβατήριο, ανεπίσημο πράσινο διαβατήριο και κάποιος θα έλεγε πάω στην Ελλάδα για να περάσω καλά, να καθαρίσω το σώμα μου και το μυαλό μου, γιατί έχουμε μεγάλη έκταση οι Έλληνες, έχουμε 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με δέκα εκατομμύρια πληθυσμό. Το Μπαγκλαντές είναι σαν και εμάς, είναι 145 χλμ2. και έχει 175 εκατ. και παράγουν ξύλο ατελείωτο. Εμείς λοιπόν, γιατί να μην έχουμε υλοτομία; Μεγάλη πηγή ενέργειας. Μεγάλος πλούτος. Και κάνουμε εισαγωγές σουηδική ξυλεία. Σουηδική ξυλεία να παίρνει ο Έλληνας; Με τόσα βουνά;
