ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ «ΕΝΝΕΑ ΣΧΟΛΙΩΝ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ»

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

 

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Εξάγωντας επανάσταση στην Ασία
α. Ο Πόλεμος της Κορέας
β. Ο Πόλεμος του Βιετνάμ
γ. Οι Κόκκινοι Χμερ
δ. Άλλα μέρη της Ασίας

2. Εξάγωντας επανάσταση σε Αφρική και Λατινική Αμερική
α. Λατινική Αμερική
β. Αφρική

3. Εξάγωντας επανάσταση στην Ανατολική Ευρώπη
α. Αλβανία
β. Σοβιετική καταστολή στην Ανατολική Ευρώπη

4. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου
α. Η Κόκκινη Πλατεία είναι ακόμα κόκκινη
β. Η Κόκκινη Μάστιγα συνεχίζεται

Παραπομπές

Εισαγωγή

Η εξάπλωση της κομμουνιστικής κακής θρησκείας ανά τον κόσμο τροφοδοτείται από βία και απάτη. Όταν ο κομμουνισμός εξάγεται από μια ισχυρή χώρα σε μια πιο αδύναμη, η βία είναι ο πιο γρήγορος και πιο αποτελεσματικός τρόπος. Η αποτυχία του ελεύθερου κόσμου να αναγνωρίσει τον χαρακτήρα κακής θρησκείας του κομμουνισμού τον οδηγεί να μην δώσει πολύ σημασία στην εξαγωγή κομμουνιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης [της εξαγωγής] μέσω του Μεγάλου Προγράμματος Εξωτερικής Προπαγάνδας του Κινεζικού καθεστώτος. [1]

Αυτό το κεφάλαιο θα εστιαστεί στην επέκταση και διείσδυση της κομμουνιστικής ιδεολογίας στην Ασία, Αφρική, Νότια Αμερική, και Ανατολική Ευρώπη. Ο τρόπος με τον οποίον έγινε διείσδυση στην Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική είναι πολύ πιο σύνθετος, και θα παρουσιαστεί με λεπτομέρεια στο επόμενο κεφάλαιο.

1. Εξάγωντας επανάσταση στην Ασία

Η εξαγωγή επανάστασης της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ο πραγματικός λόγος που το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) μπόρεσε να υφαρπάξει την εξουσία. Το 1919, η Σοβιετική Ένωση ίδρυσε την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή, που στόχευε στην εξαγωγή επανάστασης ανά τον κόσμο. Τον Απρίλιο του 1920, ο Γκριγκόρι Βοϊτίνσκυ, αντιπρόσωπος της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, ταξίδεψε στην Κίνα. Τον Μάιο, ένα γραφείο δημιουργήθηκε στην Σαγκάη ώστε να γίνει η προετοιμασία για τον σχηματισμό του ΚΚΚ.

Για τα επόμενα 30 χρόνια, το ΚΚΚ ήταν απλώς ένα όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, και ο Μάο Τσεντόνγκ λάμβανε μηνιαίο μισθό 160 με 170 γιουέν από τους Ρώσους. [2] (Ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός εργάτη στην Σαγκάη εκείνον τον καιρό ήταν περί τα 20 γιουέν.)

Η υφαρπαγή της εξουσίας από το ΚΚΚ ήταν εν μέρει συνδεδεμένη με την διείσδυση του Κομμουνιστικού Κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Σ. Τρούμαν διέκοψε την υποστήριξη στον Τσιανγκ Κάι-σεκ ενώ οι Σοβιετικοί συνέχισαν να υποστηρίζουν το ΚΚΚ. Ο Τρούμαν επίσης πήρε την απόφαση να βγει από την Ασία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1948, ο Αμερικανικός Στρατός άφησε την Νότια Κορέα, και στις 5 Ιανουαρίου 1950, ο Τρούμαν ανακοίνωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα παρεμβαίνουν πλέον σε θέματα στην Ασία. Αυτό περιλάμβανε την παύση στρατιωτικής βοήθειας στην Ταϊβάν του Τσιανγκ Κάι-σεκ, ακόμα και σε περίπτωση πολέμου μεταξύ της ΛΔΚ και της Δημοκρατίας της Κίνας.

Μια εβδομάδα αργότερα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντιν Άκεσον, επανέλαβε την πολιτική του Τρούμαν [3] και είπε πως εάν ξεσπούσε πόλεμος στην Κορεατική Χερσόνησο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εμπλέκονταν. [4] Αυτές οι πολιτικές ενάντια στην επέμβαση προσέφεραν μια ευκαιρία στο Κομμουνιστικό Κόμμα να επεκτείνει την επιρροή του στην Ασία. Όταν η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στην Νότια, και τα Ηνωμένα Έθνη έστειλαν στράτευμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξαν την πολιτική τους.

Το ΚΚΚ προσπάθησε με όλη του την δύναμη να εξαγάγει επανάσταση. Όχι μόνο εκπαίδευσε μαχητές-αντάρτες σε διάφορες χώρες, δίνοντάς τους οπλισμό, και στέλνοντας στρατό να πολεμήσει εναντίον νόμιμων κυβερνήσεων, παρείχε επίσης σημαντική οικονομική βοήθεια για εξεγέρσεις. Μέσα στην ένταση της Μεγάλης Πολιτιστικής Επανάστασης το 1973, τα έξοδα του ΚΚΚ για βοήθεια στο εξωτερικό έφτασαν στο μέγιστο: 7 τοις εκατό των εθνικών οικονομικών δαπανών.

Σύμφωνα με τον Τσιεν Για-πινγκ, έναν Κινέζο λόγιο με πρόσβαση σε μυστικά έγγραφα εκδοθέντα από το υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων, «10.000 τόνοι ρυζιού εστάλησαν στην Γουινέα και 15.000 τόνοι σίτου εστάλησαν στην Αλβανία το 1960. Από το 1950 έως το τέλος του 1964, η συνολική δαπάνη για βοήθεια στο εξωτερικό ήταν 10,8 δις γιουέν, και εκείνο το διάστημα η μέγιστη δαπάνη ήταν από το 1960 έως το 1964, όταν ο μεγάλος λιμός λάμβανε χώρα στην Κίνα.» [5]

Κατά την διάρκεια του λιμού από το 1958 έως το 1962, δεκάδες εκατομμύρια πέθαναν από πείνα. Όμως η συνολική δαπάνη για βοήθεια στο εξωτερικό ήταν 2,36 δις γιουέν. [6] Αν αυτές οι δαπάνες είχαν χρησιμοποιηθεί για την αγορά φαγητού, θα σώζονταν 30 εκατομμύρια άνθρωποι. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν λόγω του Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός, ενός κινήματος του ΚΚΚ, και έγιναν ταυτόχρονα θύματα των προσπαθειών του ΚΚΚ να εξάγει επανάσταση.

α. Ο Πόλεμος της Κορέας

Ο κομμουνισμός προσπαθεί να κατακτήσει τον κόσμο ώστε να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη δίψα για φήμη και περιουσία ώστε να εξαπατήσει τους ανθρώπους για να διαδώσουν την κακή ιδεολογία του. Ο Στάλιν, Μάο, Κιμ Ιλ Σουνγκ, και Χο Τσι Μιν οδηγούνταν από τέτοιες επιθυμίες.

Σε μια συνάντηση με τον Στάλιν το 1949, ο Μάο υποσχέθηκε να στείλει πάνω από ένα εκατομμύριο στρατιώτες και πάνω από 10 εκατομμύρια εργάτες να βοηθήσουν την επέκταση του Στάλιν στην Ευρώπη σε αντάλλαγμα με τον έλεγχο του Μάο στην Βόρεια Κορέα. [7] Στις 25 Ιουνίου 1950, μετά από καλά μελετημένα σχέδια, η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στον Νότο, και σε τρεις ημέρες, η Σεούλ έπεσε. Μετά από ενάμιση μήνα, ολόκληρη η Κορεατική Χερσόνησος είχε καταληφθεί από τον Βορρά.

Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, τον Μάρτιο του 1950, ο Μάο συγκέντρωσε έναν μεγάλο αριθμό στρατιωτών κοντά στα Κορεατικά σύνορα για να τους έχει έτοιμους για πόλεμο. Οι λεπτομέρειες του ίδιου του πολέμου είναι πέραν του αντικειμένου αυτού του κεφαλαίου, αλλά με λίγα λόγια, ο πόλεμος επεκτάθηκε λόγω της πολιτικής απεμπλοκής του Τρούμαν. Το ΚΚΚ έστειλε έναν «στρατό εθελοντών» στην χερσόνησο με μια άλλη μυστική ατζέντα: να ξεφορτωθεί τους πάνω από 1 εκατομμύριο στρατιώτες του Κουομιντάγνκ που είχαν παραδοθεί κατά τον εμφύλιο πόλεμο. [8] Στο τέλος του Πολέμου της Κορέας, οι απώλειες και τραυματίες στην κινέζικη πλευρά ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο.

Το αποτέλεσμα του Πολέμου της Κορέας ήταν μια διαχωρισμένη χερσόνησος. Από όταν το ΚΚΚ και το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα άρχισαν τον ανταγωνισμό για τον έλεγχο της Βόρειας Κορέας, ο Βορράς ωφελήθηκε και από τις δύο πλευρές. Για παράδειγμα, το 1966 όταν ο Κιμ Ιλ Σουνγκ επισκέφθηκε την Κίνα, ανακάλυψε ότι ένα μετρό βρισκόταν υπό κατασκευή στο Πεκίνο. Ζήτησε τότε να κατασκευαστεί ένα όμοιο μετρό στην Πιονγιάνγκ — δωρεάν.

Ο Μάο αποφάσισε αμέσως να σταματήσει την κατασκευή στο Πεκίνο και έστειλε εξοπλισμό και προσωπικό — συμπεριλαμβανομένων 2 μεραρχιών των Σωμάτων Σιδηροδρόμων του ΛΑΣ και πολυάριθμους μηχανικούς, συνολικά μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους — στην Πιονγιάνγκ. Ο Βορράς δεν ξόδεψε δραχμή ούτε χρησιμοποίησε κάποιον από τους ανθρώπους του στην κατασκευή, αλλά απαίτησε το ΚΚΚ να εγγυηθεί την ασφάλεια του μετρό σε καιρό πολέμου. Στο τέλος, το σύστημα μετρό της Πιονγιάνγκ έγινε ένα από τα βαθύτερα στον κόσμο τον καιρό εκείνο, με ένα μέσο βάθος 90 μέτρων και μέγιστο βάθος 150 μέτρων υπό την γη.

Μετά την ολοκλήρωση του μετρό, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ είπε στο κοινό ότι σχεδιάστηκε και φτιάχτηκε από Κορεάτες. Επίσης, ο Κιμ συχνά αγνοούσε το ΚΚΚ και πήγαινε απευθείας στην Σοβιετική Ένωση για χρήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Μετά τον Πόλεμο της Κορέας, το ΚΚΚ άφησε επίτηδες κάποιους ανθρώπους στην Βόρεια Κορέα με την αποστολή να φέρουν τον Βορρά πιο κοντά στο Πεκίνο και να τον οδηγήσουν μακριά από την Μόσχα. Ο Κιμ δολοφόνησε ή φυλάκισε το προσωπικό του ΚΚΚ, και το ΚΚΚ τελικά έχασε σε κάθε μέτωπο. [9]

Μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το ΚΚΚ μείωσε την βοήθειά του στην Βόρεια Κορέα. Την δεκαετία του 1990, οι άνθρωποι της Βόρειας Κορέας λιμοκτονούσαν. Το 2007, ο μη κυβερνητικός οργανισμός Ένωση Αυτομολησάντων της Βόρειας Κορέας ανέφερε πως στα 60 χρόνια της εξουσίας του Κιμ, τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια πέθαναν από πείνα και σχετικές αρρώστιες. [10] Αυτό είναι ακόμη ένα αιματηρό χρέος της κομμουνιστικής εξαγωγής επανάστασης.

β. Ο Πόλεμος του Βιετνάμ

Πριν τον πόλεμο του Βιετνάμ, το ΚΚΚ υποστήριξε το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βιετνάμ (ΚΚΒ) για να νικήσει την Γαλλία το 1954, με αποτέλεσμα το Συνέδριο της Γενεύης του 1954 και την διαμάχη μεταξύ Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ. Αργότερα, η Γαλλία αποσύρθηκε από το Βιετνάμ. Η εισβολή του Βορείου Βιετνάμ στο Νότιο και η παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών έκαναν τον Πόλεμο του Βιετνάμ πιο έντονο. Έγινε ο μεγαλύτερος πόλεμος σε μια περιοχή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στρατός των ΗΠΑ συμμετείχε στον πόλεμο από το 1964 μέχρι το 1973.

Από το 1952 ήδη, ο Μάο έστειλε συμβουλευτικές ομάδες στο ΚΚΒ. Ο επικεφαλής της στρατιωτικής συμβουλευτικής ομάδας ήταν ο Στρατηγός Γουέι Γκουό-τσινγκ του ΛΑΣ. Η ομάδα μεταρρύθμισης γης που εστάλη από το ΚΚΚ συνέλαβε και εκτέλεσε δεκάδες χιλιάδων ιδιοκτητών γης και πλουσίων αγροτών στο Βιετνάμ, προκαλώντας λιμό και αγροτικές εξεγέρσεις στον Βορρά. Το ΚΚΚ και το ΚΚΒ κατέστειλαν από κοινού αυτές τις εξεγέρσεις και εκκίνησαν κινήματα αναμόρφωσης του Κόμματος και του στρατού, παρόμοια με το Κίνημα Αναμόρφωσης της Γιανάν που είχε κάνει το ΚΚΚ. (Το Κίνημα Αναμόρφωσης της Γιανάν, από το 1942 έως το 1944, ήταν το πρώτο ιδεολογικό μαζικό κίνημα — είχε προπαγάνδα, συλλήψεις, αναμόρφωση σκέψης, και τα παρόμοια — που εκκινήθηκε από το ΚΚΚ.)

Για να γίνει ο ηγέτης του κομμουνισμού στην Ασία, ο Μάο βοήθησε το Βιετνάμ σε μεγάλη κλίμακα, παρά το γεγονός ότι δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπων πέθαιναν από πείνα στην Κίνα. Το 1962, ο Λιού Σαο-τσι, αντιπρόεδρος του ΚΚΚ, σταμάτησε την φρενιτική πολιτική του Μάο στο 7ο Λαϊκό Συνέδριο, προετοιμαζόμενος να βοηθήσει την οικονομία να ανακάμψει και να περιθωριοποιήσει αποτελεσματικά τον Μάο. Αλλά ο Μάο αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία, έτσι ξεδιάντροπα έκανε την Κίνα να συμμετάσχει στον Πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ ο Λιού, που δεν είχε μια βάση εξουσίας στον στρατό, αναγκάστηκε να παραμερήσει τα σχέδιά του για οικονομική ανάκαμψη.

Το 1963, ο Μάο απέστειλε τον Λουό Ρουέι-τσινγκ και Λιν Μπιάο στο Βιετνάμ, διαδοχικά. Ο Λιού υποσχέθηκε στον Χο Τσι Μιν ότι το ΚΚΚ θα επωμιστεί το ίδιο το κόστος του Πολέμου του Βιετνάμ. Είπε: «Μπορείς να θεωρείς την Κίνα το προαύλιο του σπιτιού σου αν υπάρξει πόλεμος.»

Με την υποκίνηση και υποστήριξη του ΚΚΚ, τον Ιούλιο του 1964, το ΚΚΒ επιτέθηκε σε ένα πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ με τορπίλες στον Κόλπο του Τονκίν, δημιουργώντας το επεισόδιο του Κόλπου του Τονκίν, που έβαλε τις ΗΠΑ στον πόλεμο. Στην συνέχεια, στον αγώνα του για επιρροή με την Σοβιετική Ένωση επί του Βιετνάμ, το ΚΚΚ ξόδεψε πλούτο, όπλα, και αίμα.

Ο ιστορικός Τσεν Σιεν-χουί έγραψε στο βιβλίο του «Η Αλήθεια της Επανάστασης — Τα Χρονικά του 20ου αιώνα της Κίνας»: «Η υποστήριξη του Βιετνάμ από τον Μάο έφερε καταστροφή. Προξένησε τον θάνατο πέντε εκατομμυρίων πολιτών, οδήγησε σε νάρκες και συντρίμμια παντού, και έκανε την οικονομία να καταρρεύσει. … Η υποστήριξη του ΚΚΚ προς το ΚΚΒ αποτελούνταν από: Όπλα, πυρομαχικά, και άλλα στρατιωτικά εφόδια που μπορούσαν να εξοπλίσουν πάνω από δύο εκατομμύρια στρατιώτες σε στρατό, ναυτικό, και αεροπορία· πάνω από 100 εταιρίες παραγωγής και εργοστάσια επισκευής· πάνω από 300 εκατομμύρια μέτρα υφάσματος· πάνω από 30.000 αυτοκίνητα· εκατοντάδες χιλιομέτρων σιδηροτροχιών· πάνω από πέντε εκατομμύρια τόνους φαγητού· πάνω από δύο εκατομμύρια τόνους πετρελαίου· πάνω από 3000 χιλιόμετρα αγωγών πετρελαίου· εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Πέρα από αυτά τα αγαθά και χρήματα, το ΚΚΚ επίσης απέστειλε μυστικά πάνω από 300.000 στρατιώτες του ΛΑΣ που μετά φόρεσαν χιτώνια του Βορείου Βιετνάμ για να πολεμήσουν ενάντια στους Νότιους Βιετναμέζους και στους στρατιώτες των ΗΠΑ. Για να σιγουρευτεί πως το μυστικό έχει κρατηθεί, πολλοί Κινέζοι στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον πόλεμο, θάφτηκαν στο Βιετνάμ.» [11]

Μέχρι το 1978, η συνολική βοήθεια του ΚΚΚ στο Βιετνάμ έφτασε τα $20 δις, ενώ το ΑΕΠ της Κίνας το 1965 ήταν μόνον 70,4 δις γιουέν (περίπου $28,6 δις βάσει της τότε επίσημης συναλλαγματικής ισοτιμίας).

Το 1973, οι Ηνωμένες Πολιτείες συμβιβάστηκαν με το εγχώριο κίνημα κατά του πολέμου, που στην πραγματικότητα είχε εκκινηθεί από κομμουνιστές, και απόσυραν το στράτευμα από το Βιετνάμ. Στις 30 Απριλίου 1975, το Βόρειο Βιετνάμ κατέλαβε την Σαϊγκόν και πήρε το Νότιο Βιετνάμ. Υπό την καθοδήγηση του ΚΚΚ, το ΚΚΒ άρχισε καταστολές παρόμοιες με την «Εκστρατεία καταστολής των αντεπαναστατών» του ΚΚΚ. Πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι στο Νότιο Βιετνάμ διακινδύνευσαν την ζωή τους για να δραπετεύσουν από την χώρα, γινόμενοι το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων στην Ασία κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Το 1976, όλο το Βιετνάμ έπεσε στον κομμουνισμό.

γ. Οι Κόκκινοι Χμερ

Το ΚΚΒ ζήτησε από το ΚΚΚ την παροχή μεγάλης κλίμακας βοήθειας στο Βιετνάμ κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά αυτό έγινε μετά ένας από τους λόγους για τους οποίους Κίνα και Βιετνάμ σχημάτισαν εχθρική σχέση. Για να εξάγει επανάσταση, το ΚΚΚ φόρτωσε το Βιετνάμ με τεράστια ποσά βοήθειας ώστε να μπορεί να συνεχίσει να μάχεται τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Βιετνάμ δεν ήθελε ο πόλεμος να κρατήσει τόσο πολύ, κι έτσι συμμετείχε στους τετραεθνείς διαλόγους (που απέκλειαν την Κίνα) από το 1969, με επικεφαλής τις ΗΠΑ.

Στην δεκαετία του 1970, μετά το επεισόδιο του Λιν Μπιάο, ο Μάο χρειαζόταν επειγόντως να καθιερώσει κύρος στην Κίνα. Επίσης, οι Σινο-Σοβιετικές σχέσεις επιδεινώθηκαν μετά το επεισόδιο της Νήσου Τζεν-πάο, μιας τοπικά περιορισμένης στρατιωτικής σύρραξης μεταξύ των δύο δυνάμεων. Ο Μάο έτσι συνεργάστηκε με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζημιώσει την Σοβιετική Ένωση και προσκάλεσε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον στην Κίνα.

Εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζοντας αντίδραση στον Πόλεμο του Βιετνάμ εντός των συνόρων τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν την συνέχιση του πολέμου. Το Βιετνάμ και οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν ένα σύμφωνο ειρήνης. Ήταν τότε που το Βιετνάμ απομακρύνθηκε από το ΚΚΚ και εισήλθε στην τροχιά της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Μάο δυσαρεστήθηκε με αυτό και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την Καμπότζη για να πιέσει το Βιετνάμ. Οι σχέσεις μεταξύ Βιετνάμ και Καμπότζης επιδεινώθηκαν, και οι δύο χώρες οδηγήθηκαν τελικά στον πόλεμο.

Η υποστήριξη του ΚΚΚ προς το Κομμουνιστικό Κόμμα της Καμπούτσεα (ευρέως γνωστό ως οι Κόκκινοι Χμερ) άρχισε το 1955, με ηγέτες των Χμερ να λαμβάνουν εκπαίδευση στην Κίνα. Ο Πολ Ποτ, ύπατος αρχηγός του καθεστώτος των Κόκκινων Χμερ, επιλέχθηκε από τον Μάο το 1965. Ο Μάο έδωσε χρήματα και όπλα στους Χμερ και, μόνο το 1970, έδωσε στον Πολ Ποτ όπλα και εξοπλισμό για 30.000 ανθρώπους.

Αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρθηκαν από την Γαλλική Ινδοκίνα (Βιετνάμ, Καμπότζη, και Λάος) οι τοπικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στους υποστηριζόμενους από το ΚΚΚ κομμουνιστές, και έτσι τα καθεστώτα του Λάος και της Καμπότζης έπεσαν στα χέρια τους το 1975.

Το Λάος έπεσε στο Βιετνάμ ενώ η Καμπότζη ήλθε υπό τον έλεγχο των υποστηριζόμενων από το ΚΚΚ Κόκκινων Χμερ. Για να εφαρμόσουν την πολιτική του ΚΚΚ, να δώσουν ένα μάθημα στο Βιετνάμ, οι Κόκκινοι Χμερ έκαναν πολλαπλές εισβολές στο Νότιο Βιετνάμ, που είχε ενοποιηθεί από το ΚΚΒ το 1975. Σκότωσαν κατοίκους στα σύνορα Καμπότζης Βιετνάμ και προσπάθησαν να καταλάβουν το Δέλτα Μεκόνγκ στο Βιετνάμ. Εν τω μεταξύ, η σχέση του Βιετνάμ με το ΚΚΚ ήταν κακή, ενώ η σχέση του με την Σοβιετική Ένωση ήταν καλή. Με υποστήριξη των Σοβιετικών, το Βιετνάμ άρχισε τις επιθέσεις στην Καμπότζη τον Δεκέμβριο του 1978.

Αφότου ο Πολ Ποτ υφάρπαξε την εξουσία, διοίκησε με απόλυτο τρόμο. Ανακοίνωσε την κατάργηση των νομισμάτων, διέταξε όλους τους αστούς να μπουν σε κολεκτιβιστικές ομάδες καταναγκαστικής εργασίας στην επαρχία, και σφάγιασε διανοούμενους. Σε λίγο περισσότερο από τρία χρόνια, πάνω από ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας είχε δολοφονηθεί ή είχε πεθάνει από μη φυσικά αίτια. Παρ’ όλα αυτά, ο Πολ Ποτ είχε διαφημιστεί από αρχηγούς του ΚΚΚ όπως τον Τζανγκ Τσουν-τσιαο και Ντενγκ Γινγκ-τσαο.

Αφότου άρχισε ο πόλεμος μεταξύ Βιετνάμ και Καμπότζης, οι άνθρωποι της Καμπότζης άρχισαν να υποστηρίζουν τον στρατό του Βιετνάμ. Σε μόλις έναν μήνα, οι Κόκκινοι Χμερ κατέρρευσαν, έχασαν την πρωτεύουσα Πνομ Πεν, και αναγκάστηκαν να διαφύγουν στα βουνά και να κάνουν ανταρτοπόλεμο.

Το 1997, η περίεργη συμπεριφορά του Πολ Ποτ δημιούργησε διαμάχες μέσα στο στρατόπεδό του. Συνελήφθη από τον διοικητή των Χμερ Τα Μοκ και, σε δημόσια δίκη, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Το 1998, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Το 2014, παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες του ΚΚΚ να εμποδιστεί, το Ειδικό Δικαστήριο της Καμπότζης καταδίκασε δύο αρχηγούς των Χμερ, Κιού Σάμπαν και Νουόν Κέα, σε ισόβια κάθειρξη.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ με την Καμπότζη εκνεύρισε έντονα τον Ντενγκ Σιαο-πινγκ. Για αυτόν και άλλους λόγους, ο Ντενγκ άρχισε πόλεμο κατά του Βιετνάμ το 1979, αποκαλώντας τον μια «αντεπίθεση για αυτοάμυνα».

δ. Άλλα μέρη της Ασίας

Η εξαγωγή επανάστασης του ΚΚΚ είχε οδυνηρές συνέπειες για την Κινεζική διασπορά. Πολλά αντι-Κινεζικά επεισόδια ξέσπασαν ανά τον κόσμο, και τουλάχιστον αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι ομογενείς δολοφονήθηκαν. Σε πολλούς επίσης περιορίστηκε το δικαίωμα στο επιχειρείν και στο να εγγραφούν σε σχολεία.

Ένα τυπικό παράδειγμα ήταν η Ινδονησία. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960, το ΚΚΚ έδωσε σημαντική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην Ινδονησία για να υποστηρίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας (ΚΚΙ). Το ΚΚΙ ήταν η μεγαλύτερη πολιτική ομάδα εκείνον τον καιρό, με τρία εκατομμύρια άμεσα μέλη. Επιπροσθέτως, οι συγγενικοί του οργανισμοί έφερναν το συνδυασμένο σύνολο συσχετιζόμενων ανθρώπων και μελών στα είκοσι δύο εκατομμύρια διασκορπισμένα στην κυβέρνηση της Ινδονησίας, στο πολιτικό σύστημα, και στον στρατό, πολλοί εκ των οποίων ήταν κοντά στον πρώτο πρόεδρο της Ινδονησίας, Σουκράνο. [12]

Ο Μάο επέκρινε την Σοβιετική Ένωση τότε για υποστήριξη «αναθεωρητισμού» και προέτρεψε έντονα το ΚΚΙ να πάρει τον δρόμο της βίαιης επανάστασης. Ο αρχηγός του ΚΚΙ Αϊντίτ λάτρευε τον Μάο και προετοιμαζόταν για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1965, ο δεξιός στρατιωτικός ηγέτης Σουχάρτο διέλυσε αυτήν την απόπειρα πραξικοπήματος, έκοψε τους δεσμούς με την Κίνα, και εκκαθάρισε μεγάλο αριθμό μελών του ΚΚΙ. Ο λόγος αυτής της εκκαθάρισης συνδέεται με τον Τζόου Ενλάι. Κατά την διάρκεια ενός εκ των διεθνών συσκέψεων μεταξύ των κομμουνιστικών χωρών, ο Τζόου υποσχέθηκε στην Σοβιετική Ένωση και σε εκπροσώπους άλλων κομμουνιστικών χωρών: «Υπάρχουν τόσοι πολλοί Κινέζοι ομογενείς στην νοτιοανατολική Ασία, η κινεζική κυβέρνηση μπορεί να εξάγει κομμουνισμό μέσω αυτών των Κινέζων ομογενών, και να κάνει την νοτιοανατολική Ασία να αλλάξει χρώμα σε μία νύχτα». Από αυτό το σημείο, μεγάλα αντικινεζικά κινήματα άρχισαν στην Ινδονησία. [13]

Το αντικινεζικό κίνημα στην Μπούρμα (επίσης γνωστή ως Μυανμάρ) ήταν παρόμοιο. Το 1967, λίγο μετά την αρχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, το Κινεζικό Προξενείο στην Μπούρμα, όπως και το τοπικό παράρτημα του Πρακτορείου Ειδήσεων Σινχουά, άρχισαν να προωθούν έντονα την Πολιτιστική Επανάσταση μεταξύ των ομογενών Κινέζων, παροτρύνοντας μαθητές να φορούν κονκάρδες Μάο, να διαβάζουν το Μικρό Κόκκινο Βιβλίο, και να αντιταχθούν στην κυβέρνηση της Μπούρμα.

Η στρατιωτική χούντα υπό την αρχηγία του Στγ. Νε Γουίν έδωσε διαταγές να κηρυχθεί παράνομη η χρήση κονκάρδων Μάο και το διάβασμα των γραπτών του Μάο, και να κλείσουν τα κινεζικά σχολεία.

Στις 26 Ιουνίου 1967, ένα βίαιο αντικινεζικό επεισόδιο έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα Γιανγκόν, όπου δεκάδες ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου και εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Τον Ιούλιο του 1967, τα επίσημα ΜΜΕ του ΚΚΚ κάλεσαν για «θερμή υποστήριξη του λαού της Μυανμάρ υπό την αρχηγία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μπούρμα (ΚΚΜ) στην εκκίνηση ενόπλων επιθέσεων και μιας μεγάλης επανάστασης κατά της κυβέρνησης του Νε Γουίν.»

Λίγο μετά, το ΚΚΚ απέστειλε μια στρατιωτική συμβουλευτική ομάδα να βοηθήσει το ΚΚΜ, μαζί με πάνω από 200 ενεργούς στρατιώτες για να βρεθούν υπό τις διαταγές του. Διέταξε επίσης μεγάλες ομάδες μελών του ΚΚΜ που ζούσαν στην Κίνα για πολλά χρόνια να επιστρέψουν στην Μπούρμα και να συμμετάσχουν στον αγώνα. Στην συνέχεια, ένας μεγάλος αριθμός Κινέζων Ερυθροφρουρών και δυνάμεις του ΚΚΜ επιτέθηκαν στην Μπούρμα από την Γιουνάν, νικώντας τις κυβερνητικές δυνάμεις της Μπούρμα και παίρνοντας τον έλεγχο της περιοχής Κοκάνγκ. Πάνω από 1000 νέοι Κινέζοι που εστάλησαν από την Γιουνάν έχασαν την ζωή τους στο πεδίο της μάχης. [14]

Περίπου τον καιρό της Πολιτιστικής Επανάστασης, οι προσπάθειες του ΚΚΚ για εξαγωγή επανάστασης συμπεριλάμβαναν την προώθηση βίας και την παροχή στρατιωτικής εκπαίδευσης, όπλων, και οικονομικής στήριξης. Όταν το ΚΚΚ σταμάτησε να προσπαθεί να εξάγει επανάσταση, κομμουνιστικά κόμματα σε διάφορες χώρες αποσυντέθηκαν όλα και δεν ήταν ικανά να ανακάμψουν. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδονησίας ήταν μια τυπική περίπτωση.

Το 1961, το Μαλαισιανό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΜΚΚ) αποφάσισε να παρατήσει την ένοπλη σύγκρουση και αντ’ αυτού να κερδίσει πολιτική δύναμη μέσω νόμιμων εκλογών. Ο Ντενγκ Σιαο-πινγκ κάλεσε τους επικεφαλής του ΜΚΚ Τσιν Πενγκ και άλλους στο Πεκίνο, απαιτώντας να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για βίαιη εξέγερση διότι εκείνο τον καιρό το ΚΚΚ πίστευε πως μια επαναστατική κορύφωση επικεντρωμένη γύρω από το πεδίο μάχης του Βιετνάμ θα κατακτούσε σύντομα την Νοτιοανατολική Ασία.

Το ΜΚΚ συνεπώς συνέχισε τον ένοπλο αγώνα και προσπάθησε να κάνει επαναστάσεις για ακόμα 20 χρόνια. [15] Το ΚΚΚ χρηματοδότησε το ΜΚΚ, και το έβαλε να παραλάβει όπλα από την μαύρη αγορά της Ταϊλάνδης, και τον Ιανουάριο 1969, ίδρυσε τον Μαλαισιανό Ραδιοφωνικό Σταθμό Ήχος της Επανάστασης στην πόλη Γιγιάνγκ, επαρχία Χουμπέι, ώστε να εκπέμπει στα Μαλαισιανά, Ταϊλανδέζικα, Αγγλικά και άλλες γλώσσες. [16]

Μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, κατά την διάρκεια μιας συνάντησης μεταξύ του προέδρου της Σιγκαπούρης Λι Κουάν-γιου και του Ντενγκ Σιαο-πινγκ, ο Λι ζήτησε από τον Ντενγκ να σταματήσει τις μεταδόσεις του ΜΚΚ και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας. Εκείνο τον καιρό, το ΚΚΚ ήταν περιτρυγιρισμένο από εχθρούς και απομονωμένο, και ο Ντενγκ είχε μόλις ξαναπάρει την εξουσία και χρειαζόταν διεθνή βοήθεια, έτσι δέχτηκε την πρόταση. Ο Ντενγκ συναντήθηκε με τον αρχηγό του ΜΚΚ Τσιν Πενγκ και έθεσε μια προθεσμία για την παύση των μεταδόσεων που προωθούσαν την κομμουνιστική επανάσταση. [17]

Επιπροσθέτως των παραπάνω αναφερθέντων χωρών, το ΚΚΚ επίσης προσπάθησε να εξάγει επανάσταση στις Φιλιππίνες, Νεπάλ, Ινδία, Σρι Λάνκα, Ιαπωνία, και αλλού, παρέχοντας στρατιωτική εκπαίδευση σε κάποιες περιπτώσεις και διαδίδοντας προπαγάνδα σε άλλες. Κάποιοι από αυτούς τους κομμουνιστικούς οργανισμούς αργότερα έγιναν διεθνώς αναγνωρισμένες τρομοκρατικές ομάδες. Για παράδειγμα, ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός, που έγινε πολύ γνωστός για τα αντιμοναρχικά και βίαια συνθήματα, ήταν υπεύθυνος για μια αεροπειρατεία, την δολοφονία πολιτών σε ένα αεροδρόμιο, και ένα φάσμα άλλων τρομοκρατικών επεισοδίων.

2. Εξάγωντας επανάσταση στην Αφρική και Λατινική Αμερική

Κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, το ΚΚΚ συχνά έλεγε ένα σύνθημα από τον Καρλ Μαρξ: «Το προλεταριάτο μπορεί να ελευθερώσει τον εαυτό του μόνο απελευθερώνοντας όλη την ανθρωπότητα». Το ΚΚΚ κηρύσσει παγκόσμια επανάσταση. Την δεκαετία του 1960, η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν σε μια περίοδο μείωσης και αναγκάστηκε να προωθήσει μια ιδεολογική γραμμή μείωσης των προσπαθειών για εξωτερική επανάσταση. Ο στόχος έγινε η ειρηνική συνύπαρξη με τις Δυτικές καπιταλιστικές χώρες και να παρέχει μικρότερη βοήθεια σε επαναστατικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου.

Το ΚΚΚ αποκάλεσε αυτήν την πολιτική «αναθεωρητισμό». Στις αρχές του ’60, ο πρέσβης του ΚΚΚ στην Σοβιετική Ένωση Γουάνγκ Τσια-σιάνγκ έκανε μια παρόμοια πρόταση αλλά επικρίθηκε από τον Μάο ως πολύ φιλικός προς τους ιμπεριαλιστές, αναθεωρητιστές, και αντιδραστικούς, και όχι αρκετά υποστηρικτικός στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Έτσι, επιπλέον της εξαγωγής επανάστασης στην Ασία, ο Μάο ανταγωνιζόταν επίσης την Σοβιετική Ένωση στην Αφρική και Λατινική Αμερική.

Τον Αύγουστο του 1965, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας του ΚΚΚ Λιν Μπιάο ισχυρίστηκε στο άρθρο του «Ζήτω η νίκη του λαϊκού πολέμου!» ότι μια κορύφωση στην παγκόσμια επανάσταση ερχόταν προσεχώς. Σύμφωνα με την θεωρία του Μάο της «περικύκλωσης των πόλεων από τις αγροτικές περιοχές» (τρόπο με τον οποίον το ΚΚΚ πήρε την εξουσία στην Κίνα), το άρθρο συγκρίνει την Βόρεια Αμερική και Δυτική Ευρώπη με πόλεις και φαντάζεται την Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική ως αγροτικές περιοχές. Επομένως, η εξαγωγή επανάστασης στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική έγιναν ένας σημαντικός πολιτικός και ιδεολογικός στόχος για το ΚΚΚ.

α. Λατινική Αμερική

Ο καθηγητής Τσενγκ Γινγκ-χονγκ του πανεπιστημίου Ντέλαγουερ έγραψε το ακόλουθο στο άρθρο του «Εξαγωγή επανάστασης στον κόσμο: Μια διερευνητική ανάλυση της επιρροής της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική»:

Στην Λατινική Αμερική, οι μαοϊκοί κομμουνιστές στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ίδρυσαν οργανώσεις στην Βραζιλία, Περού, Βολιβία, Κολομβία, Χιλή, Βενεζουέλα, και Εκουαδόρ. Τα κύρια μέλη ήταν νέοι άνθρωποι και μαθητές. Με την στήριξη της Κίνας, το 1967 μαοϊκοί στην Λατινική Αμερική ίδρυσαν δύο αντάρτικες ομάδες: Τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Κολομβίας [που] συμπεριλάμβανε έναν γυναικείο λόχο που μιμείτο την Κόκκινη Διμοιρία των Γυναικών και αποκαλείτο η Ομάδα Μαρία Κάνο [και] τους Αντάρτες Ναντσαχουάτζου της Βολιβίας, ή τον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό της Βολιβίας. Κάποιοι κομμουνιστές στην Βενεζουέλα επίσης άρχισαν ένοπλη βία την ίδια περίοδο.

Επιπροσθέτως, ο αριστερός ηγέτης του Περουβιανού Κομμουνιστικού Κόμματος, Αμπιμαήλ Γκουζμάν, είχε εκπαιδευτεί στο Πεκίνο τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Εκτός από το να μάθει για τα εκρηκτικά και τα όπλα, ακόμα πιο σημαντικό ήταν να καταλάβει την σκέψη του Μάο Τσεντόνγκ, ειδικά ιδέες όπως «το πνεύμα μεταμορφώνει την ύλη», και ότι με την σωστή πορεία, κάποιος μπορεί να πάει από το «να μην έχει προσωπικό στο να έχει προσωπικό· να μην έχει όπλα στο να έχει όπλα», και άλλα στιχάκια της Πολιτιστικής Επανάστασης.

Ο Γκουζμάν ήταν ο αρχηγός του Περουβιανού Κομμουνιστικού Κόμματος (επίσης γνωστού ως το «Λαμπερό Μονοπάτι»), που ονομάστηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Καναδά, Ευρωπαϊκής Ένωσης και Περού ως τρομοκρατικός οργανισμός.

Το 1972, όταν το Μεξικό και το ΚΚΚ δημιούργησαν διπλωματικές σχέσεις, ο πρώτος Κινέζος πρέσβης στο Μεξικό ήταν ο Σιονγκ Σιανγκ-χουί. ο Σιονγκ ήταν ένας πράκτορας πληροφοριών του ΚΚΚ που είχε σταλεί να παρακολουθεί τον Χου Τζονγκ-ναν (έναν στρατηγό στον Στρατό της Δημοκρατίας της Κίνας) κατά την διάρκεια του κινεζικού εμφυλίου πολέμου. Η πρόθεση πίσω από το να γίνει πρέσβης ήταν να συλλέξει πληροφορίες (και για τις Ηνωμένες Πολιτείες) και να παρενοχλήσει την μεξικανική κυβέρνηση. Μόλις μία εβδομάδα πριν ο Σιονγκ Σιανγκ-χουί αναλάβει την θέση, το Μεξικό ανακοίνωσε την σύλληψη μιας ομάδας «ανταρτών εκπαιδευμένων στην Κίνα». Αυτό είναι ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο για τις προσπάθειες του ΚΚΚ να εξάγει επανάσταση. [18]

Η Κούβα ήταν η πρώτη χώρα στην Λατινική Αμερική που δημιούργησε διπλωματικούς δεσμούς με το ΚΚΚ. Για να κερδίσει την Κούβα και ταυτόχρονα να ανταγωνιστεί την Σοβιετική Ένωση για την ηγεμονία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το ΚΚΚ έδωσε στον Τσε Γκεβάρα ένα δάνειο $60 εκατομμυρίων τον Νοέμβριο του 1960 όταν είχε πάει στην Κίνα. Αυτό έγινε τον καιρό που οι Κινέζοι πέθαιναν από λιμό στην εκστρατεία Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός. Ο Τζόου Ενλάι επίσης είπε στον Γκεβάρα ότι το δάνειο μπορούσε να μην πληρωθεί, μέσω διαπραγματεύσεων.

Όταν ο Φιντέλ Κάστρο άρχισε να κλίνει προς την Σοβιετική Ένωση μετά την κατάρρευση των Σινο-Σοβιετικών σχέσεων, το ΚΚΚ έστειλε έναν μεγάλο αριθμό φυλλαδίων προπαγάνδας σε Κουβανούς κρατικούς υπαλλήλους και πολίτες μέσω της πρεσβείας του στην Αβάνα, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πραξικόπημα κατά του καθεστώτος Κάστρο. [19]

β. Αφρική

Ο Τσενγκ επίσης περιέγραψε στο άρθρο «Εξαγωγή επανάστασης στον κόσμο» με ποιον τρόπο το ΚΚΚ επηρεάζει την ανεξαρτησία των αφρικανικών χωρών και ποιο είδος δρόμου παίρνουν μετά την ανεξαρτησία:

«Σύμφωνα με άρθρα δυτικών ΜΜΕ, πριν την δεκαετία του 1960, κάποιοι νεαροί Αφρικανοί επαναστάτες από την Αλγερία, Ανγκόλα, Μοζαμβίκη, Γουινέα, Καμερούν, και Κονγκό έλαβαν εκπαίδευση στην Χαρμπίν, Ναντζίνγκ, και άλλες κινέζικες πόλεις. Ένα μέλος της Αφρικανικής Εθνικής Ένωσης Ζιμπάμπουε (ΑΕΕΖ) περιέγραψε την μονοετή εκπαίδευσή του στην Σανγκάη. Δεν έλαβε μόνο στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά κυρίως πολιτικά μαθήματα, πως να κινητοποιεί αγροτικούς πληθυσμούς και να εκκινεί ανταρτοπόλεμο με στόχο τον λαϊκό πόλεμο. Ένας αντάρτης του Ομάν περιέγραψε την εκπαίδευση που έλαβε στην Κίνα το 1968. Εστάλη από την οργάνωση πρώτα στο Πακιστάν, μετά πήρε αεροπλάνο της Πακιστανικής Αεροπορίας για Σανγκάη, μετά για Πεκίνο.

Αφότου επισκέφθηκε σχολεία και κομμούνες-βιτρίνες στην Κίνα, απεστάλη σε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης για στρατιωτική εξάσκηση και ιδεολογική εκπαίδευση. … Το πρόγραμμα μαθημάτων των έργων του Μάο Τσεντόνγκ ήταν το πιο βασικό στο συνολικό πρόγραμμα. Οι εκπαιδευόμενοι έπρεπε να απομνημονεύσουν πολλά ρητά του Μάο. Τα σχετικά με πειθαρχία μέρη και το πως να συμπεριφέρεσαι στον αγροτικό πληθυσμό ήταν πολύ παρόμοια με τις ‘Τρεις βασικές πειθαρχίες και οχτώ αντικείμενα προσοχής’ που χρησιμοποιούνταν από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό. Οι Αφρικανοί εκπαιδευόμενοι είδαν επίσης την Κίνα κατά την Πολιτιστική Επανάσταση. Για παράδειγμα, σε μια επίσκεψη σε ένα σχολείο, όταν ο δάσκαλος ρώτησε ‘πως αντιμετωπίζουμε τα γκανγκστερικά στοιχεία’, οι μαθητές απάντησαν όλοι μαζί επανειλημμένα: ‘Θάνατος. Θάνατος. Θάνατος.’ … Στο τέλος της εκπαίδευσης, κάθε Ομανός εκπαιδευόμενος πήρε ένα βιβλίο του Μάο μεταφρασμένο στα Αραβικά.» [20]

Η βοήθεια στην Τανζανία και Ζάμπια ήταν η μεγαλύτερη που έδωσε το ΚΚΚ για προγράμματα εξωτερικής επανάστασης στην Αφρική την δεκαετία του 1960.

Το ΚΚΚ έστειλε μεγάλο αριθμό ειδικών από την Υπηρεσία Υφασμάτων Σανγκάης για να βοηθήσουν στην κατασκευή του Εργοστασίου Υφασμάτων Τανζανιακής Φιλίας. Ο επικεφαλής έβαλε έναν έντονο ιδεολογικό τόνο σε αυτά τα έργα βοήθειας. Με την άφιξη στην Τανζανία, οργάνωσε μια επαναστατική ομάδα, κρέμασε την κόκκινη σημαία των πέντε αστέρων της ΛΔΚ στον χώρο κατασκευής, ύψωσε ένα άγαλμα του Μάο και ρητών του Μάο, έπαιξε μουσική της Πολιτιστικής Επανάστασης, και τραγούδησε ρητά του Μάο. Ο χώρος κατασκευής πήρε μια εμφάνιση της Πολιτιστικής Επανάστασης στο εξωτερικό. Οργάνωσε επίσης μια ομάδα προπαγάνδας για την προώθηση της Σκέψης του Μάο Τσεντόνγκ και διέδωσε ενεργά επαναστατικές απόψεις στους Τανζανούς εργάτες. [21] Η Τανζανία δεν ήταν χαρούμενη για τις προσπάθειες εξαγωγής επανάστασης από το ΚΚΚ.

Στην συνέχεια, ο Μάο αποφάσισε να κατασκευάσει έναν σιδηρόδρομο Τανζανίας-Ζάμπιας που θα συνέδεε επίσης την ανατολική Αφρική με την κεντρική και νότια Αφρική. Ο σιδηρόδρομος περνούσε από βουνά, κοιλάδες, άγριους ποταμούς, και πυκνά δάση. Πολλές περιοχές στην διαδρομή ήταν έρημες, μόνο άγρια πανίδα κατοικούσε εκεί. Κάποιες από τις βάσεις των τροχιών, γεφυρών, και τούνελ κατασκευάστηκαν σε θεμέλια λάσπης και άμμου, έτσι η δουλειά ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Χτίστηκαν 320 γέφυρες και 22 τούνελ.

Η Κίνα έστειλε 50.000 εργάτες, 66 εκ των οποίων πέθαναν, και ξόδεψε περίπου 10 δις γιουέν. Χρειάστηκαν έξι χρόνια για την ολοκλήρωση της δουλειάς, από το 1970 έως το 1976. Παρ’ όλα αυτά, λόγω κακής και διεφθαρμένης διοίκησης στην Τανζανία και Ζάμπια, ο σιδηρόδρομος πτώχευσε. Το αντίστοιχο κόστος του σιδηροδρόμου σήμερα θα ήταν εκατοντάδες δις κινεζικών γιουέν, ή δεκάδες δις δολαρίων ΗΠΑ.

3. Εξαγωγή επανάστασης στην Ανατολική Ευρώπη

α. Αλβανία

Το ΚΚΚ δεν εξήγαγε επαναστάσεις μόνο στην Αφρική και Λατινική Αμερική, αλλά επίσης κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να αποκτήσει επιρροή στην Αλβανία, άλλη μια κομμουνιστική χώρα. Ήδη από τότε που ο Νικίτα Χρουστόφ έδωσε τον μυστικό λόγο του, που σήμανε την εποχή της απο-σταλινοποίησης, η Αλβανία ήταν ιδεολογικά ευθυγραμμισμένη με το ΚΚΚ. Ο Μάο ήταν περιχαρής, και έτσι άρχισε το πρόγραμμα «βοήθειας» προς την Αλβανία, ανεξαρτήτως κόστους.

Το πρακτορείο ειδήσεων Σινχουά ανέφερε πως ο Γουάνγκ Χονγκ-τσι έγραψε: «Από το 1954 έως το 1978, η Κίνα έδωσε οικονομική βοήθεια στο Εργατικό Κόμμα της Αλβανίας 75 φορές· το σύνολο στην συμφωνία ήταν πάνω από 10 δις κινεζικά γιουέν».

Εκείνον τον καιρό, ο πληθυσμός της Αλβανίας ήταν μόνο περίπου δύο εκατομμύρια, που σημαίνει πως κάθε άνθρωπος έλαβε το αντίστοιχο των τεσσάρων χιλιάδων κινεζικών γιουέν. Από την άλλη πλευρά, το μέσο εισόδημα ενός Κινέζου της εποχής ήταν λιγότερο των διακοσίων γιουέν. Μέσα σε αυτήν την περίοδο, η Κίνα περνούσε το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» και τον λιμό λόγω αυτού, καθώς και οικονομική κατάρρευση λόγω της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο.

Κατά την διάρκεια του Μεγάλου Λιμού, η Κίνα χρησιμοποίησε το εξαιρετικά μικρό απόθεμά της από «σκληρό» ξένο συνάλλαγμα για να εισάγει προμήθειες τροφίμων. Το 1962, ο Ρεζ Μιλιέ, ο Αλβανός πρέσβης στην Κίνα, απαίτησε βοήθεια σε προμήθειες φαγητού. Υπό τις εντολές του αντιπροέδρου του Κόμματος Λιού, το κινεζικό πλοίο που μετέφερε σίτο αγορασμένο από τον Καναδά με προορισμό την Κίνα, άλλαξε πορεία και ξεφόρτωσε το σιτάρι σε ένα αλβανικό λιμάνι. [22]

Εν τω μεταξύ, η Αλβανία θεώρησε την βοήθεια του ΚΚΚ σίγουρη και την σπατάλησε. Οι τεράστιες ποσότητες χάλυβα, μηχανικού εξοπλισμού, και εργαλείων ακριβείας που εστάλησαν από την Κίνα, αφέθηκαν εκτεθημένα στην φύση. Οι Αλβανοί αξιωματούχοι δεν ανησυχούσαν: «Δεν έχει πολλή σημασία. Αν σπάσει ή χαθεί, η Κίνα απλώς θα μας δώσει κι άλλα».

Η Κίνα βοήθησε την Αλβανία να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο υφασμάτων, αλλά η Αλβανία δεν είχε βαμβάκι, έτσι η Κίνα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα αποθέματα συναλλάγματός της για αγορά βαμβακιού για την Αλβανία. Σε μια περίπτωση, ο αντιπρόεδρος της Αλβανίας, Αντίλ Τσαρτσανί, ζήτησε από τον Ντι Μπιάο, τον Κινέζο πρέσβη στην Αλβανία τότε, να αντικαταστήσει βασικό εξοπλισμό σε ένα εργοστάσιο λιπασμάτων, και απαίτησε ο εξοπλισμός να είναι ιταλικός. Η Κίνα τότε αγόρασε μηχανές από την Ιταλία και τις εγκατέστησε για την Αλβανία.

Αυτή η έτσι αποκαλούμενη βοήθεια μπορεί μόνο να δημιουργήσει απληστία και οκνηρότητα στον αποδέκτη. Τον Οκτώβριο του 1974, η Αλβανία απαίτησε δάνειο πέντε δις γιουέν από την Κίνα. Εκείνο τον καιρό, ήταν τα τέλη της Πολιτιστικής Επανάστασης, και η οικονομία της Κίνας είχε καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά. Τελικά, η Κίνα αποφάσισε παρ’ όλα αυτά να δανείσει ένα δις γιουέν. Όμως, η Αλβανία ενοχλήθηκε έντονα και άρχισε ένα αντι-κινεζικό κίνημα στην χώρα της με συνθήματα όπως: «Δεν θα σκύψουμε ποτέ το κεφάλι μας μπροστά σε οικονομική πίεση από μια ξένη χώρα». Απέρριψε επίσης να υποστηρίξει την Κίνα με πετρέλαιο και άσφαλτο.

β. Σοβιετική καταστολή στην Ανατολική Ευρώπη

Το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ανατολική Ευρώπη ήταν εντελώς ένα παράγωγο της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σύμφωνα με την διαίρεση δυνάμεων που σχεδιάστηκε στο Συνέδριο της Γιάλτας, η Ανατολική Ευρώπη δόθηκε στην Σοβιετική Ένωση.

Το 1956, μετά τον μυστικό λόγο του Χρουστόφ, η Πολωνία ήταν η πρώτη χώρα όπου ξέσπασαν διαδηλώσεις. Μετά τις διαδηλώσεις εργατών εργοστασίων, μια καταστολή, και απολογίες από την κυβέρνηση, η Πολωνία ψήφισε τον Βλάντισλαβ Γκομούλκα, που ήταν αυστηρός κατά της Σοβιετικής Ένωσης και ήθελε να αντισταθεί στον Χρουστόφ.

Μια προσπάθεια επανάστασης στην Ουγγαρία τότε έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1956. Μια ομάδα φοιτητών συγκεντρώθηκε και ανέτρεψε το χάλκινο άγαλμα του Στάλιν στην Βουδαπέστη. Λίγο μετά, πολλοί μπήκαν στην διαδήλωση και οδομάχησαν με την αστυνομία. Η αστυνομία άνοιξε πυρ, και τουλάχιστον 100 διαδηλωτές σκοτώθηκαν.

Η Σοβιετική Ένωση αρχικά θέλησε να συνεργαστεί με το νεοιδρυθέν κόμμα αντιπολίτευσης και ονόμασε τον Γιάνος Καντάρ ως πρώτο γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, και τον Ιμρέ Ναγκύ ως πρόεδρο του Συμβουλίου των Υπουργών και ως πρωθυπουργό. Αφότου ο Ναγκύ πήρε την εξουσία, αποσύρθηκε από την Συμφωνία της Βαρσοβίας (μια συνθήκη άμυνας με ηγέτη τους Σοβιετικούς) και πίεσε περαιτέρω για περισσότερη ελευθερία. Η Σοβιετική Ένωση δεν ήθελε να το ανεχτεί αυτό, έτσι εισέβαλαν, συνέλαβαν τον Ναγκύ, και τον εκτέλεσαν. [23]

Το ουγγρικό επεισόδιο ακολουθήθηκε από την Άνοιξη της Πράγας της Τσεχοσλοβακίας το 1968. Μετά την μυστική αναφορά από τον Χρουστόφ, οι περιοριστικοί κανόνες στην Τσεχοσλοβακία άρχισαν να χαλαρώνουν. Το επόμενο χρονικό διάστημα, μια σχετικά ανεξάρτητη κοινωνία των πολιτών διαμορφωνόταν. Μια από τις αντιπροσωπευτικές μορφές ήταν ο Βάτσλαβ Χαβέλ, που αργότερα έγινε πρόεδρος σε αυτό που διαμορφώθηκε ως Τσεχική Δημοκρατία το 1993.

Με αυτό το κοινωνικό υπόβαθρο, στις 5 Ιανουαρίου 1968, ο αναμορφωτής Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ ανέλαβε ως πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας. Βοήθησε σε μεταρρυθμίσεις και προώθησε το σύνθημα του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Λίγο μετά, ο Ντούμπτσεκ άρχισε προσπάθειες αποκατάστασης, σε μεγάλη κλίμακα, ατόμων που είχαν διωχθεί άδικα κατά την Σταλινική περίοδο. Αντιφρονούντες απελευθερώθηκαν, ο έλεγχος επί των ΜΜΕ χαλάρωσε, η ακαδημαϊκή ελευθερία ενθαρρύνθηκε, οι πολίτες μπορούσαν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό ελεύθερα, ο έλεγχος επί των θρησκειών μειώθηκε, περιορισμένη ενδοκομματική δημοκρατία επιτράπηκε, και ούτω καθεξής.

Η Σοβιετική Ένωση θεώρησε τέτοιες μεταρρυθμίσεις ως προδοσία της ιδέας του σοσιαλισμού και φοβήθηκε ότι κι άλλες χώρες θα ακολουθήσουν. Από τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο του 1968, οι επικεφαλής της Σοβιετικής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένου του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, έκαναν πέντε συνέδρια με τον Ντούμπτσεκ, προσπαθώντας να τον πιέσουν να σταματήσει της δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Ο Ντούμπτσεκ απέρριψε τις αιτήσεις. Ως αποτέλεσμα, τον Αύγουστο του 1968, εξαιρετικά μεγάλος αριθμός σοβιετικών τανκς εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία. Η Άνοιξη της Πράγας, που είχε αρχίσει οκτώ μήνες νωρίτερα, διαλύθηκε ολοκληρωτικά. [24]

Κρίνοντας από το επεισόδιο της Ουγγαρίας και το τέλος της Άνοιξης της Πράγας, μπορούμε να δούμε ότι ο σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη επιβλήθηκε στους ανθρώπους εκεί και συντηρήθηκε με βία από την Σοβιετική Ένωση. Όταν η Σοβιετική Ένωση χαλάρωσε ελαφρώς, ο σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη άρχισε να καταρρέει αμέσως.

Το κλασικό παράδειγμα είναι η πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Στις 6 Οκτωβρίου 1989, πολλές πόλεις στην Ανατολική Γερμανία είχαν μαζικές διαδηλώσεις και πορείες, και συγκρούσεις με την αστυνομία. Εκείνο τον καιρό, ο Μικαήλ Γκορμπατσόφ βρισκόταν στο Βερολίνο. Είπε στον γενικό γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Έριχ Χόνεκερ, ότι η μεταρρύθμιση ήταν ο μόνος δρόμος.

Αμέσως μετά, η Ανατολική Γερμανία αναίρεσε ταξιδιωτικούς περιορισμούς στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Αυτό επέτρεψε τεράστιους αριθμούς ανθρώπων να αυτομολήσουν στην Δυτική Γερμανία μέσω Τσεχοσλοβακίας, και το Τείχος του Βερολίνου δεν μπορούσε πλέον να σταματήσει τα κύματα των πολιτών που δραπέτευαν. Στις 9 Νοεμβρίου, η Ανατολή παραιτήθηκε από την φύλαξη του διαχωρισμού. Δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι ξεχύθηκαν στο Δυτικό Βερολίνο, και το τείχος διαλύθηκε. Το σύμβολο μιας κομμουνιστικής σιδερένιας κουρτίνας που έστεκε για δεκαετίες εξαφανίστηκε μέσα στην ιστορία. [25]

Το έτος 1989, όταν το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, ήταν γεμάτο αναταραχή. Η Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, και Ανατολική Γερμανία απέκτησαν όλες ελευθερία, απελευθερώνοντας τον εαυτό τους από την σοσιαλιστική εξουσία. Αυτό ήταν επίσης το αποτέλεσμα του ότι η Σοβιετική Ένωση παραιτήθηκε από τις στρατηγικές παρέμβασής της. Το 1991, η Σοβιετική Ένωση έπεσε, σημαίνοντας το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Η παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης στην Μέση Ανατολή, Νότια Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική δεν περιοριζόταν στα λίγα παραδείγματα που περιγράφονται παραπάνω.

Παρομοίως, στις λίγες τελευταίες δεκαετίες, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα έχει βοηθήσει 110 χώρες. Ένας από τους βασικότερους λόγους για τον οποίον το Κόμμα δίνει βοήθεια είναι η εξαγωγή της ιδεολογίας του.

Ο σκοπός αυτού του κεφαλαίου είναι απλά να δείξει ότι η σπορά βίας είναι μια ζωτική μέθοδος που χρησιμοποιεί ο κομμουνισμός για να επεκταθεί διεθνώς. Όσο περισσότερο πληθυσμό και γη ελέγχει το φάντασμα, τόσο ευκολότερο είναι να καταστρέψει την ανθρωπότητα.

4. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια μεγάλη ανακούφιση για πολλούς. Πίστεψαν πως ο σοσιαλισμός, κομμουνισμός, και παρόμοιες τυραννίες είχαν τελικά φτάσει στο τέλος τους. Αλλά αυτό ήταν απλά ένας ακόμα τρόπος για να κερδίσει ο κομμουνισμός. Η αντιπαράθεση μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Σοβιετικής Ένωσης έστρεψε την προσοχή του κόσμου μακριά από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα και του έδωσε χρόνο να πραγματοποιήσει πιο κακόβουλα και ύπουλα σχέδια.

Η Σφαγή στην Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου 1989, σήμανε την άνοδο του αρχηγού του Κόμματος Τζιανγκ Τζεμίν. Βοηθούμενος από την μηχανή καταστολής και προπαγάνδας του Κόμματος που είχε ήδη ωριμάσει, ο Τζιανγκ συνέχισε να καταστρέφει συστηματικά τον παραδοσιακό πολιτισμό και να κατασκευάζει κουλτούρα του Κόμματος. Με την καταστροφή των ηθών, ο Τζιανγκ καλλιέργησε μια κοινωνία «κουταβιών λύκου», νέων που είναι εναντίον της παράδοσης και εναντίον της ηθικής, που έστρωσε τον δρόμο για την ευρείας κλίμακας δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και την καταστροφή της ανθρωπότητας που θα έφερνε.

Αν και οι κομμουνιστές έπεσαν από την εξουσία στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, ο κομμουνισμός δεν έχει ποτέ δικαστεί για τα εγκλήματα που διέπραξε σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ρωσία παρομοίως δεν έχει ποτέ αποβάλλει την Σοβιετική επιρροή ούτε κατήργησε τον μηχανισμό της μυστικής αστυνομίας. Ένας πρώην πράκτορας της KGB που αργότερα υπηρέτησε ως επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας της Ρωσίας είναι τώρα επικεφαλής της χώρας. Κομμουνιστικές ιδεολογίες και οι ακόλουθοί τους δεν είναι απλώς ακόμα ενεργοί αλλά διαδίδουν την επιρροή τους στην Δύση και ανά τον κόσμο.

Οι αντι-κομμουνιστές ακτιβιστές στην Δύση — οι παλαιότερες γενιές που κατανοούν βαθύτερα τον κομμουνισμό — σταδιακά φεύγουν από την ζωή, ενώ μέλη των νεότερων γενιών δεν έχουν μια επαρκή κατανόηση, ούτε την θέληση να καταλάβουν, την κακή, δολοφονική, και παραπλανητική φύση του κομμουνισμού.

α. Η Κόκκινη Πλατεία είναι ακόμη κόκκινη

Καθώς άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες θέλησαν ανεξαρτησία η μια μετά την άλλη, οι άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση επίσης θέλησαν έντονα την αλλαγή. Η πολιτική έπεσε σε χάος, η οικονομία κατέρρευσε, και η Ρωσία απομονώθηκε στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Τότε, ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν ανακοίνωσε ότι το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν παράνομο και περιόρισε τις ενέργειές του. Οι άνθρωποι εξέφραζαν με δική τους πρωτοβουλία την απέχθεια που έτρεφαν για πολύ καιρό για το Κόμμα, και στις 26 Δεκεμβρίου 1991, το Ανώτατο Σοβιέτ πέρασε έναν νόμο για την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, σημαίνοντας το τέλος της εξηνταεννιάχρονης εξουσίας του.

Αλλά πως θα μπορούσαν βαθιά ριζωμένες κομμουνιστικές ιδεολογίες να καταστραφούν τόσο εύκολα; Ο Γέλτσιν εκκίνησε μια εκστρατεία αποκομμουνιστοποίησης αφότου ίδρυσε την Ρωσική Ομοσπονδία. Αγάλματα του Λένιν κατεδαφίστηκαν, σοβιετικά βιβλία κάηκαν, πρώην υπάλληλοι της Σοβιετικής κυβέρνησης απολύθηκαν, και πολλά αντικείμενα σχετιζόμενα με την Σοβιετική Ένωση καταστράφηκαν ή κάηκαν — αλλά όλα αυτά ακόμα δεν άγγιξαν την ουσία του κομμουνισμού.

Το κίνημα απο-ναζιστοποίησης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε πολύ περισσότερο βάθος. Από τις δημόσιες δίκες Ναζί εγκληματιών πολέμου μέχρι την εκκαθάριση από την φασιστική ιδεολογία, η λέξη και μόνο «Ναζί» είναι τώρα συνδεδεμένη με μια αίσθηση ντροπής. Ακόμα και σήμερα, το κυνήγι για πρώην Ναζί συνεχίζεται ώστε να βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης.

Δυστυχώς για την Ρωσία, όπου η κομμουνιστικές δυνάμεις ήταν ακόμη ισχυρές, η απουσία ενός εις βάθος καθαρίσματος από τον κομμουνισμό του άφησε χώρο να επανέλθει. Τον Οκτώβριο του 1993 —μόνο δύο χρόνια αφούτου οι πολίτες της Μόσχας βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας την ανεξαρτησία τους και δημοκρατία— δεκάδες χιλιάδες πολιτών της Μόσχας συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της πόλης, φωνάζοντας τα ονόματα του Λένιν και Στάλιν και κυματίζοντας τις πρώην σοβιετικές σημαίες.

Η συγκέντρωση του 1993 ήταν από κομμουνιστές που ζητούσαν την επανίδρυση του σοβιετικού συστήματος. Η παρουσία στρατού και αστυνομίας ενέτεινε την αντιπαράθεση. Στην κρίσιμη στιγμή, οι υπηρεσίες ασφαλείας και αξιωματικοί του στρατού επέλεξαν να υποστηρίξουν τον Γιέλτσιν, που έπειτα έστειλε στρατιωτικά άρματα μάχης για να σταματήσει την κρίση. Παρ’ όλα αυτά κομμουνιστικές δυνάμεις παρέμειναν και ίδρυσαν το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που έγινε το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στην χώρα μέχρι που αντικαταστάθηκε από το σημερινό κόμμα στην κυβέρνηση, την Ενωμένη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Τα πρόσφατα χρόνια, σε κάποιες έρευνες (όπως αυτήν της RBK TV της Μόσχας από το 2015 έως το 2016), πολλοί συμμετέχοντες (περίπου 60 τοις εκατό) δήλωσαν ότι η Σοβιετική Ένωση πρέπει να αναγεννηθεί. Τον Μάιο του 2017, πολλοί Ρώσοι γιόρτασαν την επέτειο 100 ετών της Σοβιετικής Ένωσης. Η Σοβιετική Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας (Κομσομόλ), που είχε ιδρυθεί κατά την Σοβιετική Ένωση, έκανε μια τελετή ορκωμοσίας για νέους που γίνονταν μέλη στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας μπροστά από τον τάφο του Λένιν. Στην συγκέντρωση, ο πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας, Γκενάντι Τζιουγκάνοφ, ισχυρίστηκε πως εξήντα χιλιάδες νέα μέλη εισήλθαν στο Κόμμα πρόσφατα και ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα συνέχισε να επιβιώνει και να επεκτείνεται.

Μόνο στην Μόσχα, υπάρχουν περίπου ογδόντα μνημεία του Λένιν, το σώμα του οποίου, ενταφιασμένο στην Κόκκινη Πλατεία, προσελκύει ακόμα τουρίστες και ακόλουθους. Η Κόκκινη Πλατεία είναι ακόμα κόκκινη. Η KGB δεν έχει ποτέ εκτεθεί πλήρως και καταδικαστεί από τον κόσμο. Ο κομμουνισμός υπάρχει ακόμα στην Ρωσία, και οι πιστοί του κομμουνισμού είναι ακόμα πολυάριθμοι.

β. Η Κόκκινη Μάστιγα συνεχίζεται

Σήμερα τέσσερις χώρες κυβερνώνται από ανοιχτά δηλωμένα κομμουνιστικά καθεστώτα: Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα, και Λάος. Αν και η Βόρεια Κορέα έχει εγκαταλείψει τον μαρξισμό-λενινισμό στην επιφάνεια, στην πραγματικότητα, είναι ακόμα μια κομμουνιστική απολυταρχική χώρα. Πριν τον Ψυχρό Πόλεμο, υπήρχαν εβδομήντα-επτά κομμουνιστικές χώρες. Τώρα, υπάρχουν δεκατρείς χώρες όπου κομμουνιστικά κόμματα επιτρέπεται να συμμετέχουν στην πολιτική, ενώ υπάρχουν σήμερα περίπου εκατόν είκοσι χώρες που έχουν εγγεγραμμένα κομμουνιστικά κόμματα. Αλλά ανά τον τελευταίο αιώνα, η κομμουνιστική επιρροή στην κυβέρνηση εξασθένισε στις περισσότερες χώρες.

Μέχρι το 1980, υπήρχαν πάνω από πενήντα κομμουνιστικά κόμματα στην Λατινική Αμερική, με συνολικό αριθμό μελών το ένα εκατομμύριο (από το οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας ήταν περίπου το μισό). Στο αρχικό μισό της δεκαετίας του 1980, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση βρίσκονταν σε έντονο ανταγωνισμό στα κρίσιμα σημεία της Λατινικής Αμερικής και Ασίας. Με την κατάρρευση της Ανατολικής Ευρώπης και Σοβιετικής Ένωσης, ο κομμουνισμός σταδιακά έγινε πιο αδύναμος. Κομμουνιστικά κόμματα που επικεντρώθηκαν στην βία για να επιβάλλουν την εξουσία τους, όπως το Περουβιανό Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρέως γνωστό ως το Λαμπερό Μονοπάτι), έγιναν όλο και λιγότερα.

Παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία αυτών των χωρών και πάλι βρέθηκε υπό παραλλαγές του σοσιαλισμού. Αντί να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά, τα πολιτικά κόμματα έλαβαν ονόματα όπως το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, και παρόμοια. Περίπου δέκα κομμουνιστικά κόμματα στην Κεντρική Αμερική αφαίρεσαν το «κομμουνιστικό κόμμα» από τα ονόματά τους αλλά συνέχισαν να προωθούν κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές ιδεολογίες, γινόμενα όλο και πιο απατηλά στην λειτουργία τους.

Από τις τριάντα τρείς ανεξάρτητες χώρες στην Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, η πλειοψηφία έχουν κομμουνιστικά κόμματα που γίνονται αποδεκτά ως νόμιμοι πολιτικοί παίκτες. Στην Βενεζουέλα, Χιλή, Ουρουγουάη, και αλλού, το κομμουνιστικό κόμμα και το κυβερνών κόμμα συχνά σχηματίζουν κυβερνήσεις συνεργασίας, ενώ τα κομμουνιστικά κόμματα σε άλλες χώρες παίζουν τον ρόλο της αντιπολίτευσης.

Στην Δύση και σε κάποιες χώρες σε άλλες περιοχές, ο κομμουνισμός δεν κατέφυγε σε βίαιες μεθόδους όπως έγινε στην Ανατολή. Αλλά μέσω υπονόμευσης, έχει με ήσυχο τρόπο εμποτίσει την κοινωνία και έχει επιτύχει τους στόχους του, δηλαδή την καταστροφή των ηθικών αξιών των ανθρώπων, την καταστροφή του πολιτισμού που ο Θεός τους παρέδωσε, και την εξάπλωση κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ιδεολογιών.

Το φάντασμα έχει, στην πραγματικότητα, κερδίσει τον έλεγχο σε ολόκληρη την υφήλιο. Η επίτευξη του ύστατου στόχου της καταστροφής της ανθρωπότητας είναι μόνο ένα βήμα μακριά.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Πέμπτο Α’.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Παραπομπές

[1] Chongyi Feng, “How the Chinese Communist Party Exerts Its Influence in Australia,” June 5, 2017, http://www.abc.net.au/news/2017-06-06/how-china-uses-its-soft-power-strategy-in-australia/8590610.

[2] Jung Chang, Jon Halliday, Mao: The Unknown Story, Anchor Books, 2006.

[3] Harry S. Truman, “Statement on Formosa,” January 5, 1950, https://china.usc.edu/harry-s-truman-%E2%80%9Cstatement-formosa%E2%80%9D-january-5-1950.

[4] “US Enters the Korean Conflict,” https://www.archives.gov/education/lessons/korean-conflict.

[5] Qian Yaping, “60 Years of China’s Foreign Aid: Up to 7 Percent of the National Fiscal Expenditure,”
http://history.people.com.cn/BIG5/205396/14757192.html.

[6] Ibid., Extracted from the annual national expenditure reports.

[7] Chen Xianhui, The Truth of the Revolution: 20th Century Chronology of China, Chapter 38,
https://www.bannedbook.net/forum2/topic6605.html/.

[8] Ibid.

[9] Ibid., Chapter 52.

https://china20.weebly.com/

[10] “Leaking Moment: Escaping North Korea, Dying in China,” Voice of America
https://www.voachinese.com/a/hm-escaping-north-korea-20121007/1522169.html.

[11] Chen Xianhui, The Truth of the Revolution — The 20th Century Chronicle of China.

[12] Song Zheng, “The 9.30 Coup in Indonesia in 1965,” China In Perspective
http://www.chinainperspective.com/ArtShow.aspx?AID=183410.

[13] Ibid.

[14] “Talking History Discussing Present: China’s Shock Wave in Myanmar,” VOA
https://www.voachinese.com/a/article-2012024-burma-china-factors-iv-140343173/812128.html

[15] Cheng Yinghong, “Exporting Revolution to the World — An Early Exploration of the Impact of the Cultural Revolution in Asia, Africa and Latin America,” Modern China Studies, 2006, vol.3.
http://www.modernchinastudies.org/cn/issues/past-issues/93-mcs-2006-issue-3/972-2012-01-05-15-35-10.html.

[16] Chen Yinan, “MCP Radio Station in China,” Yan Huang Era magazine, 2015, vol.8.

[17] Cheng Yinghong, “Exporting Revolution to the World — An Early Exploration of the Impact of the Cultural Revolution in Asia, Africa and Latin America,” Modern China Studies, 2006, vol.3.

http://www.modernchinastudies.org/cn/issues/past-issues/93-mcs-2006-issue-3/972-2012-01-05-15-35-10.html.

[18] Hanshan, “Xiong Xianghui and the CCP’s history of exporting revolution to Latin America,” Radio Free Asia.
https://www.rfa.org/cantonese/features/history/china_cccp-20051117.html.

[19] Chen Xianhui, The Truth of the Revolution — 20th Century Chronology of China, Chapter 52, https://www.bannedbook.org/forum2/topic6605.html.

[20] Cheng Yinghong, “Exporting Revolution to the World: An Exploratory Analysis of the Influence of the Cultural Revolution in Asia, Africa, and Latin America.” https://botanwang.com/articles/201703/向世界输出革命——文革在亚非拉的影响初探.html

[21] Ibid.

[22] Wang Hongqi, “China’s Aid to Albania,” Yan Huang Era magazine.

[23] Chen Quide, Chapter 60, “The Evolution of Contemporary Constitutionalism,” The Observer, 2007.

[24] Ibid., Chapter 67.

[25] Ibid., Chapter 77.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας Περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ

2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού

3. Η Γαλλική Επανάσταση

4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι

5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος

Παραπομπές

 

Εισαγωγή

Πολλές προφητείες σε ορθόδοξες θρησκείες προέβλεψαν πράγματα που έχουν γίνει, όπως και οι προβλέψεις του Νοστράδαμου και αυτές που παραδίνονταν μέσα σε πολιτιμούς ανά τον κόσμο, από το Περού μέχρι την Κορέα. Υπήρξαν εντυπωσιακώς ακριβή προφητικά κείμενα ανά την Κινεζική ιστορία, από την δυναστεία Χαν έως την Μινγκ. [1]

Αυτές οι προφητείες μας λένε την σημαντική αλήθεια πως η ιστορία δεν είναι μια τυχαία διαδικασία, αλλά ένα δράμα στο οποίο η σειρά των βασικών γεγονότων είχε ήδη οριστεί εκ των προτέρων. Στον τελικό καιρό, που θα μπορούσε επίσης να σημάνει την αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου, όλες οι θρησκείες του κόσμου αναμένουν ένα πράγμα: την άφιξη του Δημιουργού στον ανθρώπινο κόσμο.

Όλα τα δράματα έχουν μια κορύφωση. Αν και ο διάβολος έκανε ρυθμίσεις για την καταστροφή της ανθρωπότητας, ο Δημιουργός έχει τρόπους να αφυπνίσει τους ανθρώπους του κόσμου, βοηθώντας τους να αποφύγουν τα δεσμά του διαβόλου, και προσφέροντάς τους σωτηρία. Η τελική μάχη μεταξύ καλού και κακού εκτυλίσσεται σήμερα.

Οι ορθόδοξες θρησκείες ανά τον κόσμο έχουν προβλέψει ότι στην εποχή της επιστροφής του Δημιουργού, ο κόσμος θα είναι γεμάτος δαίμονες, αίσχη, και δυσοίωνα γεγονότα καθώς η ανθρωπότητα έχει χάσει τους ηθικούς περιορισμούς της. Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος.

Το στάδιο του εκφυλισμού που αντιμετωπίζουμε σήμερα φτιαχνόταν εδώ και πολύ καιρό. Άρχισε εκατοντάδες χρόνια πριν, με την γέννηση της βασικής κινητήριας δύναμής του: αθεϊσμού και της εξαπάτησης της ανθρωπότητας. Ήταν ο Καρλ Μαρξ που δημιούργησε μια ιδεολογία για να συμπεριλαμβάνει την απάτη σε όλες τις παραλλαγές της, και ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν που έθεσε την θεωρία σε βίαιη εφαρμογή.

Ο Μαρξ, παρ΄ όλα αυτά ,δεν ήταν αθεϊστής. Ήταν σατανιστής και έγινε ο δαίμονας που είχε αποστολή να μην αφήσει τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον Δημιουργό στους τελικούς καιρούς.

1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ

Ο Μαρξ εξέδωσε πολλά βιβλία στην ζωή του, τα πιο γνωστά είναι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848 και οι τρείς τόμοι τού Das Kapital, που εκδόθηκαν μεταξύ 1867 και 1894. Αυτά τα έργα διαμορφώνουν την θεωρητική βάση για το κομμουνιστικό κίνημα.

Είναι λιγότερο γνωστό ότι κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μαρξ έδωσε την ψυχή του στον διάβολο και έγινε ο πράκτοράς του στον ανθρώπινο κόσμο. Στα νιάτα του, ο Μαρξ ήταν ένας αφοσιωμένος Χριστιανός. Ήταν ένας ενθουσιώδης πιστός στον Θεό πριν καταληφθεί από την δαιμονική του μεταμόρφωση.

Σε ένα από τα πρώτα ποιήματά του «Επίκληση ενός απελπισμένου», ο Μαρξ έγραψε για την θέλησή του να πάρει εκδίκηση από τον Θεό:

Έτσι ένας θεός πήρε από μένα τα πάντα

Στην κατάρα και τροχιά του πεπρωμένου.

Όλοι οι κόσμοι του χάθηκαν και δεν ξαναγυρίζουν!

Σε μένα μόνο η εκδίκηση έχει μείνει!

Στον εαυτό μου θα ρίξω με περηφάνια εκδίκηση,

Σε αυτό το ον, αυτόν τον Άρχοντα στον θρόνο,

Θα κάνω την δύναμή μου υφαντό όσων είναι αδύναμα,

Θα αφήσω τον καλύτερο εαυτό μου χωρίς ανταμοιβή!

Θα χτίσω τον θρόνο μου ψηλά στα σύννεφα,

Κρύα, τεράστια θα είναι η κορυφή του.

Για την άμυνά του — απίστευτος τρόμος,

Για τον Στρατηγό του — η πιο μαύρη αγωνία. [2]

Γράφοντας στον πατέρα του, ο Μαρξ περιέγραψε τις αλλαγές που βίωνε: «Μια κουρτίνα έπεσε, τα ιερότερα των ιερών μου κατασχίσθηκαν, και νέοι θεοί έπρεπε να στηθούν στην θέση τους. … Μια πραγματική ανησυχία με έχει καταλάβει και δεν θα μπορέσω να ηρεμήσω το ένθερμο πνεύμα μου μέχρι να βρεθώ ενώπιον της αγαπητής σου παρουσίας.» [3]

Στο ποίημά του «Η χλωμή κόρη», ο Μαρξ έγραψε:

Έτσι έχασα τον παράδεισο, το ξέρω πολύ καλά.

Η ψυχή μου, κάποτε πιστή στον Θεό, επιλέχτηκε για την κόλαση. [4]

Η οικογένεια του Μαρξ αντιλήφθηκε ξεκάθαρα την αλλαγή σε αυτόν. Στις 2 Μαρτίου 1837, ο πατέρας του τού έγραψε: «Η πρόοδός σου, η αγαπητή ελπίδα να δούμε το όνομά σου μια μέρα μεγάλης φήμης, και η επίγεια ευζωία σου δεν είναι οι μόνες επιθυμίες της καρδιάς μου. Αυτές είναι ψευδαισθήσεις που είχα για πολύ καιρό, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η πραγματοποίησή τους δεν θα με έκανε ευτυχισμένο. Μόνο αν η καρδιά σου παραμένει αγνή και χτυπάει ανθρώπινα και μόνο αν δεν μπορεί κάποιος δαίμονας να πάρει την καρδιά σου από καλύτερα αισθήματα, μόνο τότε θα είμαι χαρούμενος.» [5]

Μια από τις κόρες του Μαρξ έγραψε πως όταν ήταν μικρή, ο Μαρξ έλεγε σε αυτήν και τις αδερφές της πολλές ιστορίες. Η αγαπημένη της ήταν η πολύπαθη ιστορία του Χανς Ρέκλε, ενός μάγου που πάντα είχε ανάγκη χρήματα και δεν είχε επιλογή από το να πουλήσει τις όμορφες κούκλες του στον διάβολο. [6]

Αυτό που πούλησε ο Μαρξ στον διάβολο για αντάλλαγμα την επιτυχία του ήταν η ίδια η ψυχή του. Περιγράφοντας τον εαυτό του στον «Βιολιστή», ο Μαρξ έγραψε:

Πως έτσι! Καρφώνω, καρφώνω χωρίς να ξαστοχώ

Το μαύρο σαν αίμα σπαθί μου στην ψυχή σου.

Αυτήν την τέχνη ο Θεός ούτε την θέλει ούτε την γνωρίζει,

Πηδάει στο μυαλό από τις μαύρες ομίχλες της Κολάσεως.

Μέχρι η καρδιά να έχει μαγευτεί, μέχρι οι αισθήσεις να τα χάσουν:

Με τον Σατανά έκανα την συμφωνία μου.

Γράφει τα σημάδια, μετράει τον χρόνο για μένα,

Παίζω τον ρυθμό του θανάτου γρήγορα και δυνατά. [7]

Στην βιογραφία του Μαρξ, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Πέιν έγραψε πως οι ιστορίες που είπε ο Μαρξ μπορούν να κατανοηθούν ως αλληγορία για την δική του ζωή και ότι έμοιαζε να πράττει εν γνώσει του για λογαριασμό του διαβόλου. [8]

Η ψυχή του Μαρξ στράφηκε στο κακό. Στον θυμό του κατά του Θεού, έγινε μέλος της σέκτας του διαβόλου. Ο Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Έρικ Φέγκελιν έγραψε: «Ο Μαρξ γνώριζε πως ήταν ένας θεός που δημιουργούσε έναν κόσμο, δεν ήθελε να είναι το πλάσμα. Δεν ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική γωνία της ύπαρξης ενός πλάσματος. … Ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική του coincidentia oppositorum, δηλαδή, από την θέση του Θεού.» [9]

Στο ποίημά του «Ανθρώπινη περηφάνια», ο Μαρξ εξέφρασε την θέλησή του να φύγει από τους θεούς και να σταθεί με αυτούς σαν ίσος:

Τότε το γάντι με δύναμη πετώ

Θυμωμένος στο ορθάνοιχτο πρόσωπο του Κόσμου.

Πέφτει η γιγάντια Νάνος, κλαίγοντας,

Χτυπήματα, δεν μπορούν να χαλάσουν την ευτυχία μου.

Σαν Θεός τολμώ

Μέσα από αυτό το χαλασμένο βασίλειο να περιδιαβαίνω με θρίαμβο.

Κάθε λέξη είναι Πράξη και Φλόγα,

Και το στήθος μου σαν αυτό του Δημιουργού. [10]

Ο Μαρξ εξεγέρθηκε ενεργά κατά του θεϊκού. Έγραψε: «Θέλω πολύ να πάρω εκδίκηση από Αυτόν που κυβερνά από πάνω», και, «Η ιδέα του Θεού είναι σημάδι ενός διεφθαρμένου πολιτισμού. Πρέπει να καταστραφεί». [11]

Λίγο μετά τον θάνατο του Μαρξ, η γυναίκα που φρόντιζε το σπίτι του, Χελένε Ντεμούτ, έγραψε γι΄ αυτόν: «Ήταν κάποιος που φοβόταν τον Θεό. Πολύ άρρωστος, προσευχόταν μόνος στο δωμάτιό του μπροστά από μια σειρά αναμένων κεριών, δένοντας κάτι σαν ταινία γύρω από το μέτωπό του.» [12]

Όπως ειδικοί έχουν δηλώσει, η προσευχή του Μαρξ δεν ήταν ούτε της χριστιανικής ούτε της ιουδαϊκής παράδοσης. Ο πραγματικός Μαρξ δεν ήταν άθεος, ωστόσο.

Ανά την ανθρώπινη ιστορία, μεγάλοι σοφοί δίδαξαν στα αισθανόμενα όντα τον δρόμο προς την φώτιση και έθεσαν τα θεμέλια για τους πολιτισμούς του κόσμου. Ο Ιησούς Χριστός καθιέρωσε την βάση του χριστιανικού πολιτισμού, και η σοφία του Λάο Τζι είναι το θεμέλιο του Ταοϊσμού, ενός κεντρικού πυλώνα της κινεζικής φιλοσοφίας. Στην αρχαία Ινδία, οι διδασκαλίες του Σακυαμούνι οδήγησαν στον Βουδισμό. Η προέλευση της σοφίας τους είναι ένα θαύμα — κέρδισαν την επίγνωσή τους μέσω φώτισης στην καλλιέργεια, όχι από συνηθισμένες σπουδές.

Οι θεωρίες του Μαρξ ανέφεραν το έργο προηγούμενων διανοουμένων, αλλά σε τελική ανάλυση προέρχονταν από το κακό φάντασμα. Έγραψε στο ποίημα «Πάνω στον Χέγκελ»:

Αφού βρήκα το Υψηλότερο των πραγμάτων και το Βάθος τους επίσης,

Θρασύς είμαι σαν Θεός, ντυμένος με σκοτάδι σαν Θεός. [13]

Σύμφωνα με την ρύθμιση του φαντάσματος, ο Μαρξ εισήλθε στον ανθρώπινο κόσμο και καθιέρωσε την σέκτα του κομμουνισμού για να διαφθείρει την ανθρώπινη ηθική, με πρόθεση ότι η ανθρωπότητα θα προδώσει τους θεούς και θα καταδικάσει τον εαυτό της σε αιώνιο μαρτύριο στην Κόλαση.

2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού

Για να διαδώσει τον μαρξισμό, το φάντασμα έθεσε διάφορα θεμέλια στην διανόηση και την κοινωνία. Θα εξετάσουμε αυτά τα δύο τμήματα που χρησιμοποιούνται ως το πλαίσιο για την άνοδο του κομμουνισμού.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η θεωρία του Μαρξ επηρεάστηκε βαθιά από τον Γκέοργκ Χέγκελ και τον Λούντβιγκ Φόιερμπαχ, που ήταν ένας από τους αρχικούς αρνητές της ύπαρξης του Θεού. Ο Φόιερμπαχ πίστευε ότι η θρησκεία δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια «απειρία της αντίληψης» — δηλαδή, ότι οι άνθρωποι εφυήραν τον Θεό καθώς φαντάζονταν  τις δικές τους ικανότητες σε υπερβολή. [14]

Η θεωρία του Φόιερμπαχ ρίχνει κάποιο φως στο πως ο κομμουνισμός εμφανίστηκε και διαδόθηκε. Ανάπτυξη στην επιστήμη, εκμηχανοποίηση, υλικά αγαθά, ιατρική, και ψυχαγωγία δημιούργησαν την εντύπωση ότι η ευτυχία είναι ένα αποτέλεσμα υλικού πλούτου. Συνεπώς, κάθε δυσαρέσκεια πρέπει να προέρχεται από κοινωνικούς περιορισμούς. Έμοιαζε πως με υλική ανάπτυξη και κοινωνική αλλαγή, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χτίσουν μια ουτοπία χωρίς καμία ανάγκη για Θεό. Αυτό το όραμα είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι σαγηνεύονται και μετά γίνονται μέλη της σέκτας του κομμουνισμού.

Ο Φόιερμπαχ δεν ήταν ο πρώτος που απέρριψε τον Χριστιανισμό και τον Θεό. Ο Ντέιβιντ Στράους διερωτήθηκε για την αυθεντικότητα της Βίβλου και την θεϊκή φύση του Ιησού στο βιβλίο του Ζωή του Ιησού, το 1835. Μπορούμε να ιχνηλατήσουμε τέτοιες αθεϊστικές ιδέες πίσω προς την Αναγέννηση τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα ή, αν χρειάζεται, στον καιρό των αρχαίων Ελλήνων. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός αυτού του βιβλίου.

Αν και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ γράφτηκε πάνω από μια δεκαετία πριν την έκδοση της Προέλευσης των Ειδών του Δαρβίνου, η θεωρία της εξέλιξης έδωσε στον Μαρξ μια φαινομενικά επιστημονική στήριξη. Αν όλα τα είδη έγιναν με φυσικό τρόπο ως αποτέλεσμα «φυσικής επιλογής», και τα ανθρώπινα όντα είναι απλώς οι πιο εξελιγμένοι οργανισμοί, τότε δεν υπάρχει χώρος για Θεό. Κενά και προβλήματα στην θεωρία της εξέλιξης έχουν τεκμηριωθεί καλά, αλλά μια συζήτηση αυτού του θέματος είναι πέραν του πεδίου αυτού του βιβλίου.

Τον Δεκέμβριο του 1860, ο Μαρξ έγραψε για την θεωρία του Δαρβίνου στον συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, επιδοκιμάζοντας την Προέλευση των Ειδών ως «το βιβλίο που περιέχει την θεμελίωση φυσικής ιστορίας για την άποψή σου [ιστορικός υλισμός]». [15] Σε γράμμα στον σοσιαλιστή φιλόσοφο Φέρντιναντ Λασάλ τον Ιανουάριο του 1862, ο Μαρξ είπε: «Το βιβλίο του Δαρβίνου είναι πολύ σημαντικό και με εξυπηρετεί ως μια βάση φυσικής επιστήμης για την πάλη των τάξεων στην ιστορία». [16]

Η θεωρία της εξέλιξης στο πεδίο της φυσικής επιστήμης και ο υλισμός στο πεδίο της φιλοσοφίας παρείχαν στον μαρξισμό δύο ισχυρά εργαλεία για εξαπάτηση και στρατολόγηση ακολούθων.

Η κοινωνία πέρασε από βαθιές αλλαγές κατά την ζωή του Μαρξ. Το 1769, οι βελτιώσεις του Τζέιμς Βατ στην ατμομηχανή θα έφερναν την πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, που αντικατέστηκε την δεξιοτεχνία των τεχνιτών με μαζική παραγωγή. Τεχνική ανάπτυξη στην γεωργία απελευθέρωσε μια περίσσεια εργατών ώστε να μεταβούν στις πόλεις και να δουλεύουν σκληρά σε εργοστάσια. Το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε νέες καταστάσεις σε πωλήσεις και μάρκετινγκ.

Η βιομηχανοποίηση πάντοτε ενδυναμώνει την άνοδο των πόλεων και την μετακίνηση πληθυσμών, πληροφοριών, και ιδεών. Μετά την εξορία του από την Γερμανία, ο Μαρξ έζησε στην Γαλλία, μετά στο Βέλγιο, και μετά στην Αγγλία, όπου εγκαταστάθηκε στο Ντικενσιανό περιβάλλον των φτωχογειτονιών του Λονδίνου.

Η δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση άρχισε στα πιο ύστερα χρόνια του Μαρξ, φέρνοντας ηλεκτροδότηση, την μηχανή εσωτερικής καύσης, και παρασκευή χημικών. Η εφεύρεση του τηλέγραφου και του τηλεφώνου άλλαξε ριζικά τις επικοινωνίες.

Κάθε αλλαγή έριχνε την κοινωνία σε αναστάτωση καθώς οι άνθρωποι πάσχιζαν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα εν μέσω τεχνολογικών αλλαγών. Πολλοί δεν μπορούσαν να προφτάσουν, και αυτό οδήγησε στην πόλωση εχόντων και μη εχόντων, σε οικονομικές κρίσεις, και τα παρόμοια. Αυτή η αναστάτωση δημιούργησε ώριμες συνθήκες για την διάδοση της άποψης του Μαρξ ότι τα κοινωνικές συνήθειες και παραδόσεις ήταν καταπιεστικά υπολείμματα προς καταστροφή. Ταυτοχρόνως, καθώς η τεχνολογία κατέστησε δυνατή την μεταμόρφωση του φυσικού κόσμου σε μεγάλη κλίμακα, η αλαζονεία της ανθρωπότητας μεγάλωσε.

Αντί να βλέπουμε τον μαρξισμό ως ένα αποτέλεσμα κοινωνικής αναστάτωσης και της επακόλουθης τάσης στην διανόηση, αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει να κατανοηθούν υπό το φως των σχεδίων του διαβόλου για την αποσταθεροποίηση της ανθρωπότητας και την διάδοση του μαρξισμού σε όλον τον κόσμο.

3. Η Γαλλική Επανάσταση

Η επίδραση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 ήταν τεράστια και πολύ εκτεταμένη. Κατέστρεψε την μοναρχία, ανέτρεψε την παραδοσιακή κοινωνική δομή, και εκκίνησε ένα σύστημα διακυβέρνησης από τον όχλο.

Ο Ένγκελς δήλωσε: «Μια επανάσταση είναι σίγουρα το πιο απολυταρχικό πράγμα· είναι η πράξη όπου ένα μέρος του πληθυσμού επιβάλλει την θέλησή του επί του άλλου μέρους μέσω τυφεκίων, ξιφολόγχης και κανονιού — απολυταρχικά μέσα, το δίχως άλλο· και αν ο νικητής δεν θέλει να έχει πολεμήσει μάταια, θα πρέπει να διατηρήσει την εξουσία του μέσω του τρόμου που τα χέρια του γεννούν στους αντιδραστικούς.» [17]

Η Ομάδα Ιακωβίνων, που πήρε την εξουσία μετά την Γαλλική Επανάσταση, το γνώριζε αυτό καλά. Αφότου έστειλε τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο XVI στην γκιλοτίνα, η Εξουσία του Τρόμου του αρχηγού των Ιακωβίνων Μαξιμιλιέν Ροβεσπιέρ, επέφερε την εκτέλεση άλλων 70.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν τελείως αθώοι. Πολλά χρόνια μετά την εκτέλεση του ίδιου του Ροβεσπιέρ, ένας ανώνυμος συγγραφέας έγραψε έναν επιτάφιο για αυτόν: 

Σε όποιον η τέχνη σου περάσει, παρακάλα

Μην θρηνείς που είμαι νεκρός·

Διότι αν ήμουν ζωνταντός σήμερα,

Θα ήσουν εσύ εδώ αντί για εμένα! [18]

Οι τρεις πολιτικές του πολιτικού τρόμου, οικονομικού τρόμου, και θρησκευτικού τρόμου, που εφαρμόζονταν από την Ομάδα Ιακωβίνων στην Γαλλική Επανάσταση, εμφανίστηκαν ως πρελούδιο της τυραννίας των κομμουνιστικών κομμάτων.

Ως πρόδρομος των πολιτικών δολοφονιών υπό τους Λένιν και Στάλιν, οι Γάλλοι επαναστάτες εγκαθίδρυσαν το Επαναστατικό Δικαστήριο και έστησαν γκιλοτίνες στο Παρίσι και άλλα μέρη. Επαναστατικές επιτροπές αποφάσιζαν εάν ένας κρατούμενος ήταν ένοχος, ενώ ειδικοί πράκτορες του Εθνικού Συμβουλίου είχαν εξουσία επί των στρατιωτικών και διοικητικών υποτμημάτων. Οι sans-culottes, ή προλετάριοι, είχαν την θέση της πιο επαναστατικής τάξης.

Σύμφωνα με τον Νόμο της 22ας του [μηνός] Prairial, που τέθηκε σε ισχύ στις 10 Ιουνίου 1794, σύμβουλοι για πριν την δίκη και σύμβουλοι υπεράσπισης απαγορεύτηκαν, και όλες οι καταδικαστικές αποφάσεις απαιτούνταν να καταλήγουν στην ποινή του θανάτου. Φήμες, υποθέσεις, και προσωπική εκτίμηση, αντί για τεκμηριωμένα στοιχεία, θεωρούνταν όλα έγκυρα για τον σκοπό της απόκτησης μιας απόφασης. Η προώθηση του νόμου επέκτεινε πολύ την Εξουσία του Τρόμου, με εκτιμήσεις για 300.000 έως 500.000 ανθρώπους να έχουν φυλακιστεί ως ύποπτοι. [19]

Παρομοίως, ο οικονομικός τρόμος των Ιακωβίνων έμοιζε να προλογίζει τον «πολεμικό κομμουνισμό» που θα εφαρμοζόταν στην Ρωσία από τον Λένιν. Ένας νόμος που τέθηκε σε ισχύ στις 26 Ιουλίου 1793, ονόμασε την αποταμίευση [χρημάτων ή υλικών] έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. [20]

Ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς των Γάλλων επαναστατών ήταν η Καθολική πίστη. Κατά την διάρκεια της Εξουσίας του Τρόμου, ο Ροβεσπιέρ, ο ζωγράφος Ζακ-Λουί Νταβίντ, και οι υποστηρικτές τους ίδρυσαν μια μορφή αθεϊσμού αποκαλούμενη Σέκτα της Λογικής. Βασιζόταν σε τάσεις της Αναγέννησης και σκόπευε να αντικαταστήσει τον Καθολικισμό. [21]

Στις 5 Οκτωβρίου 1793, το Εθνικό Συμβούλιο κατήργησε το Χριστιανικό ημερολόγιο και καθιέρωσε το Ρεπουμπλικανικό Ημερολόγιο. Στις 10 Νοεμβρίου, η Νότρ-Νταμ του Παρισιού ξαναβαπτίστηκε σε Ναός της Λογικής, και μια ηθοποιός παρίστανε μια Θεά της Λογικής ως αντικείμενο λατρείας για τις μάζες. Η Σέκτα της Λογικής επιβλήθηκε γρήγορα σε όλο το Παρίσι. Σε μια εβδομάδα, μόνο τρείς χριστιανικές εκκλησίες έμειναν σε λειτουργία.

Ο θρησκευτικός τρόμος γέμισε το Παρίσι. Ιερείς συλλαμβάνονταν μαζικά, και κάποιοι εκτελούνταν. [22]

Η Γαλλική Επανάσταση δεν έδωσε μόνο ένα μοντέλο για το Σοβιετικό καθεστώς που ιδρύθηκε από τον Λένιν, αλλά επίσης συνδεόταν στενά με την ανάπτυξη του μαρξισμού.

Ο Φρανσουά-Νολ Μπαμπόφ, ένας ουτοπικός σοσιαλιστής που έζησε μέσα στην Γαλλική Επανάσταση και εκτελέστηκε το 1797 για την συμμετοχή του στην Συνωμοσία των Ίσων, υποστήριζε την κατάργηση της προσωπικής ιδιοκτησίας. Ο Μαρξ θεωρούσε τον Μπαμπόφ τον πρώτο επαναστάτη κομμουνιστή.

Η Γαλλία επηρεάστηκε βαριά από σοσιαλιστικές ιδεολογίες τον δέκατο ένατο αιώνα. Ο Συνασπισμός των Παρανόμων, που έλαβε τον Μπαμπόφ ως τον πνευματικό του ιδρυτή, αναπτύχθηκε ραγδαία στο Παρίσι. Ο Γερμανός ράφτης Βίλχελμ Βάιτλινγκ έγινε μέλος των Παρανόμων το 1835. Υπό την αρχηγία του, η μυστική κοινότητα μετονόμασε τον εαυτό της σε Συνασπισμό των Δικαίων. 

Σε μια συνάντηση τον Ιούνιο του 1847, ο Συνασπισμός των Δικαίων ενώθηκε με την Κομμουνιστική Επικοινωνιακή Επιτροπή με αρχηγούς τους Μαρξ και Ένγκελς και διαμόρφωσαν τον Κομμουνιστικό Συνασπισμό. Τον Φεβρουάριο 1848, οι Μαρξ και Ένγκελς εξέδωσαν το θεμελιακό έργο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

Η Γαλλική Επανάσταση ήταν απλώς το ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου αναταραχής σε όλη την Ευρώπη. Επαναστάσεις και εξεγέρσεις έλαβαν χώρα η μία μετά την άλλη από το τέλος της Ναπολεονικής διακυβέρνησης, επηρεάζοντας την Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Γερμανία, διάφορα μέρη της Ιταλίας, Βέλγιο, και Πολωνία. Μέχρι το 1848, επανάσταση και πόλεμος είχαν εξαπλωθεί ανά την Ευρώπη, δίνοντας το βέλτιστο περιβάλλον για την εξάπλωση του κομμουνισμού.

Το 1864, ο Μαρξ και άλλοι ίδρυσαν την Διεθνή Ένωση Εργατών, επίσης γνωστή ως η Πρώτη Διεθνής, τοποθετώντας τον Μαρξ ως τον πνευματικό ηγέτη του κινήματος των κομμουνιστών εργατών.

Ως αποτελεσματικός αρχηγός της Πρώτης Διεθνούς, ο Μαρξ δούλεψε για την δημιουργία μιας βασικής ομάδας αυστηρά πειθαρχημένων επαναστατών που θα οδηγούσαν τους εργάτες σε εξέγερση. Την ίδια στιγμή, βρήκε λόγους να απομακρύνει όσους διαφωνούσαν με αυτόν από τον οργανισμό. Ο Μικαήλ Μπακούνιν, ο πρώτος κύριος Ρώσος κομμουνιστής, συγκέντρωσε πολλούς νεοσυλλέκτους για το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ο Μαρξ τον κατηγόρησε πως ήταν τσαριστής πράκτορας και τον απέβαλε από την Πρώτη Διεθνή. [23]

Το 1871, το γαλλικό παρακλάδι της Πρώτης Διεθνούς εκκίνησε την πρώτη κομμουνιστική επανάσταση: την Κομμούνα του Παρισιού.

4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι

Η Κομμούνα των Παρισίων ιδρύθηκε μετά την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο του 1870. Αν και ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων ΙΙΙ παραδόθηκε, οι πρωσικοί στρατοί πολιόρκησαν το Παρίσι πριν αποσυρθούν. Η ταπείνωση της παράδοσης, σε συνδυασμό με αναστάτωση που υπήρχε για μεγάλο διάστημα στους Γάλλους εργάτες, οδήγησαν σε μια γενική εξέγερση στο Παρίσι, και η νεοϊδρυθείσα Γαλλική Τρίτη Δημοκρατία (Republic) αποσύρθηκε στις Βερσαλλίες, αφήνωντας ένα κενό εξουσίας στην πρωτεύουσα.

Τον Μάρτιο 1871, η Κομμούνα του Παρισιού άρχισε με την εξέγερση οπλισμένων όχλων και κακοποιών από τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, οδηγούμενη από σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικούς, και άλλους ακτιβιστές. Το κίνημα σχετιζόταν με και είχε επηρεαστεί βαθιά από την Πρώτη Διεθνή. Σκόπευε να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο ως πράκτορες επανάστασης για να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και να μεταλλάξουν την πολιτική και οικονομική δομή της κοινωνίας.

Αυτό που ακολούθησε ήταν σφαγές και καταστροφή σε μαζική κλίμακα καθώς οι επαναστάτες συνέτριβαν τα υπέροχα κειμήλια, μνημεία, και τέχνη του Παρισιού. Ένας εργάτης αναρωτήθηκε ρητορικά: «Τι καλό κάνει σε μένα να υπάρχουν μνημεία, όπερες, καφετέριες μουσικής όπου ποτέ δεν έχω πάει γιατί δεν έχω τα λεφτά;» [24]

Ένας μάρτυρας της καταστροφής είπε: «Είναι πικρό, ανηλεές, και βάρβαρο· και είναι, χωρίς αμφιβολία, μια λυπηρή κληρονομιά της αιματηρής Επανάστασης του 1789.»

Ένας άλλος περιέγραψε την Κομμούνα ως «μια επανάσταση αίματος και βίας» και «την πιο εγκληματική [πράξη] που έχει δει ο κόσμος». Οι συμμετέχοντές της ήταν «τρελοί, μεθυσμένοι με κρασί και αίμα», και οι αρχηγοί της «ανηλεείς κακοποιοί, … τα απόβλητα της Γαλλίας». [25]

Η μάχη μεταξύ παράδοσης και αντι-παράδοσης είχε αρχίσει στην Γαλλική Επανάσταση και συνεχίστηκε οκτώ δεκαετίες αργότερα. Ο επίτιμος πρόεδρος της Κομμούνας του Παρισιού είπε: «Σε δύο αρχές μοιράζεται η Γαλλία: αυτήν της νομιμότητας και αυτήν της λαϊκής κυριαρχίας. … Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας οδηγεί όλους τους άντρες του μέλλοντος, τις μάζες που, κουρασμένες να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, προσπαθούν να διαλύσουν το πλαίσιο που τις πνίγει.» [26]

Ο εξτρεμισμός της Κομμούνας πήγαζε εν μέρει από τις γεμάτες μίσος ιδέες του Ενρί ντε Σαιν-Σιμόν, ενός ουτοπικού σοσιαλιστή που θεωρούσε την καλή κατάσταση μιας χώρας ανάλογη του πληθυσμού των εργατών της. Υποστήριζε τον θάνατο των πλουσίων, που πίστευε πως είναι παράσιτα.

Στον Εμφύλιο Πόλεμο στην Γαλλία, ο Μαρξ περιέγραψε την Κομμούνα ως μια κομμουνιστική χώρα: «Η ευθεία αντίθεση στην αυτοκρατορία ήταν η Κομμούνα. Η θέληση για ‘λαϊκή δημοκρατία’, με την οποία η Επανάσταση του Φεβρουαρίου έγινε πραγματικότητα από το προλεταριάτο του Παρισιού, εξέφρασε μια αμυδρή φιλοδοξία για μια δημοκρατία που όχι μόνο θα έπαιρνε την θέση της μοναρχικής μορφής διακυβέρνησης των τάξεων, αλλά της ίδιας της διακυβέρνησης τάξεων. Η Κομμούνα ήταν αναμφίβολα η μορφή αυτής της δημοκρατίας». Επίσης, έγραψε: «Η Κομμούνα στόχευε να απαγορέψει εκείνη την ταξική ιδιοκτησία που μετατρέπει την εργασία των πολλών στα πλούτη των λίγων». [27]

Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν η πρώτη που έδειξε τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής επανάστασης. Η Στήλη Βεντόμ στην μνήμη του Ναπολέοντα καταστράφηκε. Εκκλησίες ληστεύτηκαν, κλήρος σφαγιάστηκε, και θρησκευτικές διδασκαλίες απαγορεύτηκαν στα σχολεία. Οι επαναστάτες έντυσαν τα αγάλματα των αγίων με σύγχρονα ρούχα και τους κόλλησαν πίπες στο στόμα.

Γυναίκες συμμετείχαν στην θηριωδία με ενθουσιασμό που μερικές φορές υπερέβαινε αυτόν των ανδρών. Ο Κινέζος διπλωμάτης Τζανγκ Ντε-γι, που ευρισκόταν στο Παρίσι εκείνον τον καιρό, περιέγραψε την κατάσταση στο ημερολόγιό του: «Οι εξεγερμένοι δεν ήταν μόνο άρρενες αλήτες· γυναίκες επίσης πήραν μέρος στην λεηλασία. … Έφτιαξαν το σπίτι τους σε ψηλά κτήρια και έτρωγαν νοστιμιές. Αλλά η ευχαρίστησή τους ήταν μικρή, καθώς δεν γνώριζαν τον κίνδυνο που τους πλησιάζει. Λίγο πριν νικηθούν, λεηλάτησαν και έκαψαν κτήρια. Ανεκτίμητοι θησαυροί έγιναν στάχτη. Εκατοντάδες εξεγερμένες γυναίκες συνελήφθησαν και παραδέχτηκαν πως ήταν κυρίως γυναίκες που ηγούνταν του εμπρησμού.» [28]

Η βίαιη τρέλα κατά την πτώση της Κομμούνας του Παρισιού δεν εκπλήσσει. Στις 23 Μαϊου 1871, πριν η τελική γραμμή άμυνας πέσει, οι αρχηγοί της Κομμούνας διέταξαν το κάψιμο του Παλατιού Λούξεμπουργκ (το κτήριο της Γαλλικής Συγκλήτου), του παλατιού Tuileries, και του Λούβρου. Η Όπερα του Παρισιού, το δημαρχείο του Παρισιού, το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Δικαιοσύνης, το Palais Royal, και τα πολυτελή εστιατόρια και πλούσια κτήρια διαμερισμάτων στις δύο πλευρές των Ηλυσίων Πεδίων επρόκειτο επίσης να καταστραφούν για να μην πέσουν στα χέρια της κυβέρνησης.

Στις 7μμ., μέλη της Κομμούνας, κουβαλώντας πίσσα, άσφαλτο, και τουρπεντίνη, άρχισαν φωτιές σε πολλές τοποθεσίες ανά το Παρίσι. Το μαγευτικό Παλάτι Tuileries χάθηκε στις φλόγες. Ευτυχώς, οι προσπάθειες των εμπρηστών να κάψουν το γειτονικό Λούβρο αποτράπηκαν από την άφιξη των στρατευμάτων του Αδόλφου Τιέρ. [29]

Ο Μαρξ άλλαξε στα γρήγορα την θεωρία του στον χρόνο της Κομμούνας του Παρισιού. Η μόνη τροποποίηση που έκανε στο Κομμουνιστικό μανιφέστο ήταν ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να διαλύσει και καταστρέψει τον κρατικό μηχανισμό, και όχι απλά να τον κατακτήσει.

5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος

Το ενημερωμένο μανιφέστο του Μαρξ έκανε τον κομμουνισμό ακόμα πιο καταστρεπτικό στην φύση του και πιο διαδεδομένο στην επιρροή του. Στις 14 Ιουλίου 1889, έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δεκατρία χρόνια μετά την διάλυση της Πρώτης Διεθνούς, και εκατό χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, το Διεθνές Κογκρέσο Εργατών αναστήθηκε. Οι μαρξιστές άρχισαν και πάλι το κίνημα, κάτι που οι ιστορικοί αποκαλούν Δεύτερη Διεθνή.

Οδηγούμενοι από τον κομμουνισμό και φωνάζοντας συνθήματα όπως «απελευθερώστε την ανθρωπότητα» και «διαλύστε τις κοινωνικές τάξεις», το κίνημα των Ευρωπαίων εργατών καθιερώθηκε ραγδαία. Ο Λένιν είπε: «Οι υπηρεσίες του Μαρξ και Ένγκελς στην εργατική τάξη μπορούν να εκφραστούν με λίγες λέξεις ως εξής: Δίδαξαν την εργατική τάξη να μάθει τον εαυτό της και να συνειδητοποιεί τον εαυτό της, και αντικατέστησαν την επιστήμη με όνειρα». [30]

Ψέματα και κατήχηση χρησιμοποιήθηκαν για να ελέγξουν λαϊκά κινήματα με κομμουνιστική ιδεολογία, οδηγώντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να την αποδεχτούν. Μέχρι το 1914, υπήρχαν σχεδόν τριάντα παγκόσμιοι και τοπικοί σοσιαλιστικοί οργανισμοί και αμέτρητα περισσότερες εργατικές ενώσεις και συνεταιρισμοί, με πολλά μέλη που στόχευαν να διαδώσουν τον σοσιαλισμό. Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν πάνω από δέκα εκατομμύρια μέλη ενώσεων και πάνω από επτά εκατομμύρια μέλη συνεταιρισμών.

Στο Πως να Αλλάξεις τον Κόσμο: Σκέψεις για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, ο ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ έγραψε: «Σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες, σχεδόν όλη η κοινωνική σκέψη, είτε είχε πολιτικά κίνητρα είτε όχι όπως το σοσιαλιστικό κίνημα ή το εργατικό κίνημα, ήταν εμφανώς επηρεασμένη από τον Μαρξ». [31]

Την ίδια στιγμή, ο κομμουνισμός άρχισε να διαδίδεται στην Ρωσία και την Ανατολή μέσω της Ευρώπης. Από το 1886 έως το 1890, ο Λένιν διάβαζε το Das Kapital. Είχε ήδη αρχίσει να μεταφράζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στα Ρωσικά. Ο Λένιν φυλακίστηκε και αργότερα εξορίστηκε. Με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ζούσε στην Δυτική Ευρώπη.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε σε μεγάλη νίκη του κομμουνισμού στην Ρωσία. Τον καιρό της επανάστασης του 1917 που ανέτρεψε τον Τσάρο Νικόλαο ΙΙ, ο Λένιν ήταν στην Ελβετία. Μισό χρόνο αργότερα, ήταν πίσω στην Ρωσία και είχε αρπάξει την εξουσία στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Ρωσία ήταν ένα έθνος με αρχαίες παραδόσεις, τεράστιο πληθυσμό, και άφθονους φυσικούς πόρους. Η ίδρυση ενός Σοβιετικού καθεστώτος στην μεγαλύτερη χώρα του κόσμου ήταν μια τεράστια βοήθεια για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βοήθησε στην άνοδο των Ρώσων κομμουνιστών, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε το κομμουνιστικό κίνημα να εξαπλωθεί ραγδαία ανά την Ευρασία και να καταπιεί την Κίνα. Ο Στάλιν είπε: «Αυτός ο πόλεμος δεν είναι όπως στο παρελθόν· όποιος κατακτά μια περιοχή επιβάλει επίσης σε αυτήν το δικό του κοινωνικό σύστημα». Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση έγινε υπερδύναμη οπλισμένη με πυρηνικά όπλα, και χειραγώγησε τις παγκόσμιες υποθέσεις για να προωθήσει κομμουνισμό ανά τον κόσμο. [32]

Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε δηλώσει: «Μια σκια έχει πέσει πάνω στα τοπία που τόσο αργά έχει φωτιστεί από την Συμμαχική νίκη. Κανείς δεν γνωρίζει τι προτίθεται να κάνει η Σοβιετική Ρωσία και ο διεθνής Κομμουνιστικός οργανισμός της στο άμεσο μέλλον, ή ποια είναι τα όρια, εάν υπάρχουν, στις επεκτατικές και προσηλυτιστικές τάσεις τους». [33]

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος ενεπλάκη σε μια έντονη πάλη με το κομμουνιστικό στρατόπεδο, που εκτάθηκε σε τέσσερις ηπείρους. Παρ’ όλα αυτά, τα έθνη του ελεύθερου κόσμου, αν και δημοκρατικά στην μορφή, σταδιακά μετατράπηκαν σε σοσιαλιστικά στην ουσία.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Τρίτο.

 

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Παραπομπές

[1] “A Magnificent Time — These Days in Prophecy,” (伟大的时代——预言中的今天) http://www.pureinsight.org/node/1089

[2] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse (Marxists Internet Archive).

[3] Karl Marx, “Letter From Marx to His Father in Trier,” The First writings of Karl Marx (Marxists Internet Archive).

[4] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse

[5] Richard Wurmbrand, Marx & Satan (Westchester, Illinois: Crossway Books, 1986).

[6] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26, History of Political Ideas, Vol. 8, Crisis and the Apocalypse of Man (Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1989).

[7] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[8] Robert Payne, Marx (New York: Simon and Schuster, 1968).

[9] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26.

[10] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[11] Wurmbrand, Marx & Satan.

[12] Ibid.

[13] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[14] Ludwig Feuerbach, The Essence of Christianity (1841).

[15] I. Bernard Cohen, Revolution in Science (The Belknap Press of Harvard University Press).

[16] Ibid.

[17] Friedrich Engels, “On Authority,” Marx-Engels Reader (W. W. Norton and Co.).

[18] Anonymous, “Robespierre’s Epitaph.” (https://www.rc.umd.edu/editions/warpoetry/1796/1796_2.html)

[19] The New Cambridge Modern History, Vol. IX (Cambridge: Cambridge University Press, 1965), 280–281.

[20] Miguel A. Faria Jr., The Economic Terror of the French Revolution, Hacienda Publishing.

[21] Gregory Fremont-Barnes, Encyclopedia of the Age of Political Revolutions and New Ideologies, 1760–1815 (Greenwood, 2007).

[22] William Henley Jervis, The Gallican Church and the Revolution (Kegan Paul, Trench, & Co.).

[23] W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Izzard Ink Publishing).

[24] John M. Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune (Basic Books).

[25] Ibid.

[26] Louis Auguste Blanqui, “Speech Before the Society of the Friends of the People,” Selected Works of Louis-Auguste Blanqui.

[27] Karl Marx, The Civil War in France (Marxists Internet Archive).

[28] Zhang Deyi, The Third Diary of Chinese Diplomat Zhang Deyi (Shanghai Guji Chubanshe) [上海古籍出版社] . [In Chinese]

[29] Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune.

[30] Vladimir Ilyich Lenin, “Frederick Engels,” Lenin Collected Works.

[31] Eric Hobsbawm, How to Change the World: Reflections on Marx and Marxism (New Haven & London: Yale University, 2011).

[32] Milovan Djilas, Conversations with Stalin, https://www.amindatplay.eu/2008/04/24/conversations-with-stalin/

[33] Winston Churchill, “The Sinews of Peace,” a speech (BBC Archive).

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Τα συστηματικά σχέδια του κομμουνιστικού φαντάσματος για την καταστροφή της ανθρωπότητας εκτελούνται εδώ και αιώνες. Οι ρυθμίσεις του εκδηλώνονται στον λαβύρινθο των κοινωνικών θεμάτων —από μαζικά κινήματα μέχρι τον έλεγχο της ελίτ, ανά τον κόσμο και την ιστορία— όπου εργάζεται ασταμάτητα για να παγιδεύσει και να εξολοθρεύσει τον άνθρωπο.

Πίνακας περιεχομένων

1. Ο εκφυλισμός της ανθρώπινης σκέψης

α. Η απάτη του αθεϊσμού

β. Το ψέμα του υλισμού

γ. Η βλασφημία της εξέλιξης

δ. Η κακή θρησκεία της επιστήμης

ε. Η ιδεολογία της πάλης

στ. Διαφθορά της σκέψης

ζ. Νοθευμένη γλώσσα

2. Η υπονόμευση του παραδοσιακού πολιτισμού

α. Εξευτελισμένη εκπαίδευση

β. Εκφυλισμένη τέχνη

γ. Έλεγχος των ΜΜΕ

δ. Πορνογραφία, τζόγος, και νακρωτικά

ε. Η διαφθορά των παραδοσιακών επαγγελμάτων

3. Η αποσύνθεση της κοινωνίας

α. Διάβρωση της εκκλησίας

β. Αποσύνθεση της οικογένειας

γ. Απολυταρχία στην Ανατολή

δ. Διείσδυση στην Δύση

ε. Διαστρέφοντας τον νόμο

στ. Οικονομική χειραγώγηση

ζ. Παγκόσμια κυβέρνηση

4. Κατασκευασμένη κοινωνική αναστάτωση

α. Πόλεμος

β. Επανάσταση

γ. Οικονομική κρίση

δ. Αποξένωση των ανθρώπων από τις ρίζες τους

ε. Πειρατεία κοινωνικών κινημάτων

στ. Τρομοκρατία

5. Η στρατηγική διαίρει και βασίλευε

α. Εξάλειψη της αντίστασης

β. Αιχμαλωσία της ελίτ

γ. Αποβλάκωση των μαζών

δ. Οργάνωση όχλων

ε. Επίσπευση της αντικατάστασης των γενεών

στ. Διαίρεση της κοινωνίας

6. Απάτη και άμυνα

α. Ανοιχτή συνωμοσία

β. Καλυμμένη δράση

γ. Δαιμονοποίηση του αντιπάλου

δ. Αποφυγή του ελέγχου

ε. Αιχμαλωσία της πλειοψηφίας

 

1. Η διαφθορά της ανθρώπινης σκέψης

Στον σημερινό κόσμο, τα κριτήρια διάκρισης καλού και κακού έχουν αναστραφεί. Η ορθότητα παρουσιάζεται ως κακία και το κακό ως συμπόνια. Σκοτεινές ιδέες καμουφλάρονται ως «επιστήμη», και η γκανγκστερική λογική μεταμφιέζεται ως «κοινωνική δικαιοσύνη». Η «πολιτική ορθότητα» χρησιμοποιείται για την επιβολή ελέγχου της σκέψης, και η έννοια «αξιακή ουδετερότητα» χρησιμοποιείται για να κάνει τους ανθρώπους αναίσθητους προς βάρβαρα εγκλήματα.

α. Η απάτη του αθεϊσμού

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το θείον, και οι πιστοί λαμβάνουν θεϊκή προστασία. Για να κόψουν την σύνδεση μεταξύ ανθρώπων και θεών, οι πράκτορες του φαντάσματος διέδωσαν τον αθεϊσμό για να υπονομεύσει την πίστη.

Την δεκαετία του 1850,  ο Γερμανός υλιστής φιλόσοφος Λούντβιγκ Φόιερμπαχ είπε ότι ο Θεός είναι απλά η προβολή της εσωτερικής φύσης του ανθρώπου. Ο σοσιαλιστικός ύμνος «Η διεθνής», υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Δημιουργός. Αλλά τα ανθρώπινα ηθικά πρότυπα, ο πολιτισμός, κοινωνική δομή, και η λογική σκέψη, έρχονται όλα από το θείον. Στην ταραχώδη πάροδο της ιστορίας, η πίστη στους θεούς είναι σαν ένα δυνατό σκοινί άγκυρας, που δεν αφήνει την ανθρωπότητα να χαθεί στα κύματα.

Ο αθεϊσμός είναι το πρώτο βήμα προς την καταστροφή της ανθρωπότητας. Δελεάζει τον υπερόπτη στο να παίξει τον Θεό και να προσπαθήσει να ελέγξει τις τύχες των άλλων και την κοινωνία· οι πιο φανατικοί κομμουνιστές τείνουν στην αυτο-θεοποίηση. Συλλογιζόμενος την αιματοχυσία της Γαλλικής Επανάστασης, που ανέτρεψε την μοναρχία και τον κλήρο, ο Βρετανός φιλόσοφος Έντμοντ Μπουρκ είπε: «Όταν οι άνθρωποι παίζουν τον Θεό, σύντομα συμπεριφέρονται σαν διάβολοι».

β. Το ψέμα του υλισμού

Νους και ύλη υπάρχουν ταυτόχρονα. Η βασική αρχή του μαρξισμού είναι ο διαλεκτικός υλισμός, που αρνείται την ύπαρξη της ψυχής. Ο υλισμός ρίζωσε κατά την διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, όταν η ραγδαία πρόοδος στην επιστήμη, τεχνολογία, και παραγωγή, τροφοδότησε μια σκοτεινή σχεδόν θρησκευτική αντίληψη εμπειρισμού και αθεϊσμού. Οι άνθρωποι έχασαν πίστη στα θεϊκά θαύματα και απέρριψαν τις εντολές του Θεού.

Ο υλισμός δεν είναι μια φιλοσοφική έννοια, αλλά ένα δαιμονικό όπλο για την ανατροπή της πνευματικής πίστης του ανθρώπου. Είναι παράγωγο του αθεϊσμού που, με την σειρά του, καθιέρωσε  την βάση για ένα ευρύ φάσμα θεωρητικών υποκρισιών.

γ. Η βλασφημία της εξέλιξης

Η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου είναι μια υπόθεση με σφάλματα, που έχει καταρριφθεί από πολλούς επιστήμονες. Παρ΄ όλα αυτά, τα αδρά επιχειρήματά της έχουν χρησιμοποιηθεί ευρέως ως εργαλείο απομάκρυνσης του ανθρώπου από τους θεούς. Εξισώνει την ανθρωπότητα με ζώα, υπονομεύοντας τόσο τον αυτοσεβασμό του ανθρώπου, όσο και τον σεβασμό του για την θεία δημιουργία. Ο εικοστός αιώνας υπήρξε μάρτυρας της υφαρπαγής των σφαιρών της έρευνας και εκπαίδευσης από την θεωρία της εξέλιξης, και η θεωρία της δημιουργίας απαγορεύτηκε από τις σχολικές τάξεις.

Από την αρχική θεωρία του Δαρβίνου προήλθε η επιζήμια φιλοσοφία του κοινωνικού Δαρβινισμού. Οι έννοιες της «φυσικής επιλογής» και «επιβίωσης του ισχυροτέρου» εξευτέλισαν την κοινότητα των εθνών σε μια ζούγκλα βάρβαρης πάλης.

δ. Η κακή θρησκεία της επιστήμης

Οπλισμένο με εμπειρισμό και επιστημονισμό, το φάντασμα προώθησε την κακή θρησκεία της επιστήμης για να αντικαταστήσει την ανθρώπινη λογική με «επιστημονική ορθολογικότητα». Οι άνθρωποι οδηγούνται να πιστεύουν μόνο σε ό,τι είναι ορατό και απτό, πράγμα που ενισχύει την αθεϊστική κοσμοθεώρηση.

Η παρούσα επιστημονική κοινότητα απορρίπτει όλα τα φαινόμενα που δεν μπορεί να εξηγήσει ή να επιβεβαιώσει με τις μεθόδους της ως πρόληψη και ψευδοεπιστήμη ή τα αγνοεί τελείως. Η επιστήμη έχει γίνει ένας τύπος κοσμικής θρησκείας που χρησιμοποιείται για την καταστολή της πίστης και της ηθικής. Σκοπεύοντας στον έλεγχο της ακαδημαϊκής σκέψης και του εκπαιδευτικού συστήματος, πλημμυρίζει αυτά τα πεδία με αθεϊστικές θεωρίες.

ε. Η ιδεολογία της πάλης

Η διαλεκτική θεωρία που διατυπώθηκε από τον Γερμανό φιλόσοφο Γκέοργκ Χέγκελ είναι ένα γενικό σύνολο αρχών για λογική σκέψη. Στοχαστές στην αρχαία Κίνα είχαν βρει αυτές τις αρχές πριν από την αυτοκρατορική δυναστεία Τσιν (221 π.Χ. – 206 π.Χ.).

Ο μαρξισμός απορρόφησε συγκεκριμένες πτυχές της σκέψης του Χέγκελ ενώ μεγαλοποίησε την φύση της διαλεκτικής αντιπαράθεσης. Στα λόγια του Κινέζου ρεπουμπλικανού ηγέτη Τσιανγκ Κάι-σεκ, ο στόχος του κομμουνισμού είναι όχι να επιλύσει προβλήματα, αλλά «να επεκτείνει παγκόσμιες αντιπαραθέσεις στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και να κάνει την ανθρώπινη πάλη να συνεχίζεται ες αεί.»

Όπως έχουμε δει αμέτρητες φορές στην πράξη, ο κομμουνισμός ξεσηκώνει μίσος μεταξύ των ανθρώπων, δημιουργεί και εντείνει διαμάχες, και τελικά αρπάζει την εξουσία μέσω βίαιης επανάστασης ή  εξαπάτησης.

στ. Διαφθορά της σκέψης

Η τάξη των λογίων αποτελούσε κάποτε την πιο σοφή και πιο μορφωμένη ελίτ της κοινωνίας. Όμως τον τελευταίο αιώνα, αυτή η τάξη έχει γίνει εργαλείο για την προώθηση κομμουνιστικής ιδεολογίας και ανώμαλων ερμηνειών του κόσμου.

Ο αθεϊσμός και υλισμός γέννησαν πολλές φιλοσοφικές και ιδεολογικές τάσεις, όπως μαρξισμό, μακιαβελλισμό, σοσιαλισμό, μηδενισμό, αναρχισμό, αισθητισμό, φροϋδισμό, μοντερνισμό, υπαρξισμό, μεταμοντερνισμό, και αποσυνθετισμό. Οι υποστηρικτές και ακόλουθοί τους εξέπεφταν σε ανούσιο και φλύαρο διάλογο για θέματα πραγματικής σημασίας.

ζ. Νοθευμένη γλώσσα

Όπως στην Νέα Ομιλία, την φανταστική γλώσσα που δημιουργήθηκε από την υπερπολιτεία της Ωκεανίας στη νουβέλα Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα του Τζωρτζ Όργουελ, αυτοί οι διανοούμενοι αναμόρφωσαν την γλώσσα για να ταιριάξει τους στόχους του φαντάσματος.

Έτσι, «ελευθερία» σημαίνει μια κατάσταση αδέσμευτη από ηθική, νόμο ή παράδοση. Αξίες όπως «όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι», «όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» και «ίσες ευκαιρίες» έχουν διαστρεβλωθεί σε απόλυτη ομοιομορφία. Η ανεκτικότητα έχει στρεβλωθεί ώστε να σημαίνει ανεκτικότητα προς κάθε είδους ανώμαλη σκέψη και συμπεριφορά. Η λογική σκέψη έχει γίνει εργαλείο μιας στενόμυαλης εμπειρικής επιστήμης. Στην αναζήτηση ισότητας αποτελέσματος η δικαιοσύνη έχει γίνει «κοινωνική δικαιοσύνη».

Η γλώσσα είναι το όργανο της σκέψης. Μέσω διαστρεβλωμένων ορισμών και νοημάτων της γλώσσας, οι σκέψεις του ανθρώπου οδηγούνται σε δαιμονικά συμπεράσματα.

2. Η υπονόμευση του παραδοσιακού πολιτισμού

Ο ορθόδοξος πολιτισμός της ανθρωπότητας δόθηκε από θεούς. Ενώ διατηρεί την φυσιολογική λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας, ο πιο σημαντικός ρόλος του θεϊκά μεταδομένου πολιτισμού είναι να δώσει το μέσο στην ανθρωπότητα να κατανοήσει τον θεϊκό νόμο που διδάσκεται στην τελική εποχή και να σωθεί από την καταστροφή.

Ο θεϊκά εμπνευσμένος πολιτισμός προσφέρει ισχυρές ηθικές άμυνες κατά του κακού, και έτσι το φάντασμα αποκόβει τους ανθρώπους από τις παραδόσεις τους και καταστρέφει τους πολιτισμούς τους, χρησιμοποιώντας κρυφά μέσα. Για να καταργήσει την παραδοσιακή οπτική για την ζωή και τις ηθικές αξίες, το φάντασμα έφτιαξε πολλούς στόχους που ακούγονται μεγαλόπνοοι, οδηγώντας τους ανθρώπους να ξοδεύουν τις ζωές τους σε πάλη και να θυσιάζονται για αυτά τα στρεβλωμένα «ιδανικά».

α. Εξευτελισμένη εκπαίδευση

Για χιλιάδες χρόνια, η παραδοσιακή εκπαίδευση διατηρούσε και μετέδιδε τον εξέχοντα πολιτισμό της ανθρωπότητας. Είχε τον πρωτεύοντα ρόλο ώστε  οι άνθρωποι να είναι καλοσυνάτοι, να διατηρούν την αρετή τους, να φτάσουν να κατέχουν επαγγελματικές ικανότητες, και να είναι καλοί άνθρωποι και πολίτες. Αρχίζοντας τον δέκατο ένατο αιώνα, συστήματα δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης καθιερώθηκαν στις Δυτικές χώρες.

Όμως, στην αρχή του εικοστού αιώνα, τα δημόσια σχολεία άρχισαν να κατηχούν τους μαθητές κατά της παράδοσης και ηθικής. Η θεωρία της εξέλιξης έγινε απαιτούμενο μάθημα. Τα βιβλία γέμισαν σταδιακά με αθεϊσμό, υλισμό, και πάλη των τάξεων. Ο παραδοσιακός πολιτισμός, όπως αναδεικνύεται από τα μεγάλα κλασικά κείμενα, ήταν σε αντίθεση με το δαιμονικό ιδεολογικό ρεύμα και όλο και περισσότερο τέθηκε στο περιθώριο. Ευφυείς και σκεπτόμενοι μαθητές κατηχήθηκαν με αριστερή ιδεολογία, σπαταλώντας έτσι την λαμπρότητά τους στην αναζήτηση ασήμαντων θεμάτων και μένοντας αμόρφωτοι στα βασικά της ζωής και κοινωνίας.

Οι όλο και αυξανόμενες σχολικές ώρες χώρισαν τα παιδιά από τους γονείς και τις οικογένειές τους, εξασφαλίζοντας συνεχή έκθεση στο διεφθαρμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Υπό το σύνθημα της «ανεξάρτητης σκέψης», οι μαθητές ενθαρρύνθηκαν να κόψουν δεσμούς με την παράδοση και να απεχθάνονται τους γονείς και δασκάλους τους, διδάσκοντάς τους να είναι ενάντια στην παράδοση και ενάντια στην εξουσία. Τα εκπαιδευτικά πρότυπα σταδιακά χαμηλώθηκαν, επηρεάζοντας την ικανότητα των μαθητών στα μαθηματικά και την γλώσσα. Ταΐστηκαν «πολιτικά ορθά» αφηγήματα της ιστορίας και των κοινωνικών σπουδών και εμβυθίστηκαν σε άξεστη διασκέδαση.

Σε κομμουνιστικές χώρες, γίνεται πλύση εγκεφάλου στους μαθητές με αριστερή ιδεολογία από τον παιδικό σταθμό έως και την ανώτερη εκπαίδευση σε ένα σχεδόν απομονωμένο περιβάλλον. Όταν αποφοιτούν και εισέρχονται στην κοινωνία, το μυαλό τους είναι γεμάτο στρεβλωμένη λογική.

β. Εκφυλισμένη τέχνη

Οι ορθές παραδοσιακές τέχνες προέρχονται από τους θεούς και εμφανίστηκαν πρώτα σε ναούς, εκκλησίες, και άλλα μέρη λατρείας. Η αληθινή τέχνη παρουσιάζει αλήθεια, καλοσύνη, ομορφιά, και τιμή, βοηθώντας έτσι την ανθρωπότητα να διατηρήσει έναν ορθόδοξο ηθικό πολιτισμό.

Η εκφυλσιμένη τέχνη καταστρέφει τον παραδοσιακό πολιτισμό. Ο ιμπρεσσιονισμός συστήθηκε στις οπτικές τέχνες υπό το πρόσχημα της «παρουσίασης της πραγματικότητας». Παρομοίως, ο ρεαλισμός και νατουραλισμός συστήθηκαν στην λογοτεχνία, αντικαθιστώντας τα ηθικά διδάγματα που αναπαριστώνται στα κλασικά έργα. Ο εξπρεσιονισμός, η αφηρημένη τέχνη, ο μοντερνισμός, μεταμοντερνισμός, και τα παρόμοια προωθήθηκαν καμουφλαρισμένα ως «πρωτοπορία» και έχοντας μια «κριτική» άποψη της πραγματικότητας. Το θαυμαστό, ευγενές, και αγνό γελοιοποιήθηκαν, ενώ το ακαλλιέργητο και ξεδιάντροπο επιδοκιμάστηκαν.

Σκουπίδια γέμισαν τους χώρους τέχνης. Κακόφωνοι ρυθμοί και απεχθείς θόρυβοι αποκαλούνται τώρα μουσική. Σκοτεινοί, καταχθόνιοι πίνακες απεικονίζουν πράγματα του κάτω κόσμου. Τα ηθικά όρια έχουν καταστραφεί με πρόσχημα την παραστατική τέχνη. Πολλοί νέοι είναι σκληροπυρηνικοί ακόλουθοι διεφθαρμένων διασήμων.

γ. Έλεγχος των ΜΜΕ

Ο έλεγχος των πηγών πληροφόρησης των ανθρώπων, κυρίως των μαζικών μέσων επικοινωνίας, κάνει εφικτή την εξαπάτησή τους. Σε χώρες όπου ο κομμουνισμός έχει πολιτική δύναμη, τα ΜΜΕ είναι μια μηχανή προπαγάνδας που χρησιμοποιεί το κομμουνιστικό κόμμα. Αλλού, η απεριόριστη ελευθερία έκφρασης εξυπηρετεί στο να θάψει σοβαρά ρεπορτάζ και συζητήσεις σε μια χιονοστιβάδα ψεύτικων ειδήσεων, αισχρού περιεχομένου, και τετριμμένης υπερβολής.

Με το δέλεαρ οικονομικών κινήτρων και πολιτικών σκοπιμοτήτων, τα ΜΜΕ έχουν γίνει εργαλείο πειρατείας της κοινής γνώμης. Οι περισσότεροι άνθρωποι, απασχολημένοι στην εργασία και τα συμφέροντά τους, είναι ανίκανοι να διακρίνουν τα θέματα και στοιχεία που χρειάζονται, μέσα σε μια πλημμύρα πληροφοριών. Οι φωνές των λίγων που έχουν την σοφία και θάρρος να εκθέσουν αυτήν την συνωμοσία πνίγονται και περιθωριοποιούνται, καθιστώντας τους ανίκανους να έχουν κάποια επίδραση στην γενική εικόνα.

δ. Πορνογραφία, τζόγος, και ναρκωτικά

Διεθφαρμένοι τρόποι ζωής, σεξουαλική ελευθερία, και ομοφυλοφιλία αφθονούν. Ο τζόγος και τα ναρκωτικά δημιουργούν έναν πληθυσμό εθισμένων. Οι νέοι είναι κολλημένοι σε ηλεκτρονικές συσκευές και βιντεοπαιχνίδια γεμάτα βία, εικόνες με υπονοούμενα, ξεκάθαρη πορνογραφία, και άλλα απαίσια.

ε. Διαφθείροντας τα παραδοσιακά επαγγέλματα

Τα παραδοσιακά επαγγέλματα της ανθρωπότητας καθιερώθηκαν από θεούς, και η διατήρηση αυτών των παραδόσεων στην ζωή ενδυναμώνει τις θεϊκές ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού. Σήμερα, δαιμονικές επιρροές είναι παντού στον επαγγελματικό κόσμο. Νέοι και μοδάτοι τρόποι [ή πράγματα] υπονομεύουν τα παραδοσιακά πρότυπα ποιοτικής εργασίας και την επιχειρηματική ηθική. Πολλά αρχαία επαγγέλματα αφέθηκαν να πεθάνουν. Διεφθαρμένα δημιουργήματα παίζουν με τις χαμερπείς επιθυμίες των καταναλωτών και επιβραβεύονται με φήμη και κέρδη, γεμίζοντας τον κόσμο με εκκεντρικές και διεφθαρμένες τάσεις. Αποξενωμένοι από τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής τους, οι άνθρωποι απομακρύνονται περισσότερο από το θείον.

3. Η αποσύνθεση της κοινωνίας

Ο κομμουνισμός κληρονομεί την οργάνωση και ιδεολογία του από αυτήν των συμμοριών και των κακών θρησκειών. Στην Ανατολή, ο κομμουνισμός εκπροσωπείται από αρχηγούς του κόμματος, όπως τους Βλαντιμίρ Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν, Μάο Τζεντόνγκ, Τζιανγκ Τζεμίν, και τους ακολούθους τους. Η κατάσταση στην Δύση είναι περισσότερο περίπλοκη, καθώς ισχυρά μέλη της ελίτ σε πεδία όπως κυβέρνηση, επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, και θρησκεία συνωμοτούν για να υπονομεύσουν την κοινωνία.

α. Διάβρωση της εκκλησίας

Θρησκείες που κάποτε ήταν ορθές έχουν τελείως εμποτιστεί με την κοσμική θρησκεία του σοσιαλισμού. Παραδοσιακές διδασκαλίες και οι άγιες γραφές έχουν αλλαχθεί. Η απελευθερωτική θεολογία έχει εμποτίσει μια άλλοτε ορθή πίστη με μαρξιστική ιδεολογία και πάλη των τάξεων, και ηθική διαφθορά έχει εξαπλωθεί μέσα στον κλήρο. Κατά συνέπεια, πολλοί πιστοί έχουν χάσει την ελπίδα στην εκκλησία και έχουν παρατήσει την πίστη στην θεϊκή σωτηρία.

β. Αποσύνθεση της οικογένειας

Οικογένεια, έθνος, και θρησκεία είναι κάποιες από τις θεμέλιες λίθους του ανθρώπινου πολιτισμού. Η οικογένεια είναι ένα σημαντικό προπύργιο ηθικής και παράδοσης και λειτουργεί ως αγωγός ώστε ο πολιτισμός να περαστεί από την μία γενιά στην επόμενη. Η καταστροφή της οικογένειας είναι ένα κρίσιμο τμήμα στο σχέδιο του διαβόλου για την καταστροφή της ανθρωπότητας. 

Οι παραδοσιακοί ρόλοι της οικογένειας και των φύλων έχουν υπονομευτεί από τον φεμινισμό, αντι-πατριαρχία, σεξουαλική απελευθέρωση, και την προώθηση της ομοφυλοφιλίας. Συγκατοίκηση, μοιχεία, διαζύγιο και έκτρωση ενθαρρύνονται.

γ. Απολυταρχία στην Ανατολή

Η Ρωσία αποδυναμώθηκε από τις ήττες της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ο τσάρος εξαναγκάστηκε να αποποιηθεί τον θρόνο. Κομμουνιστές επαναστάτες άρπαξαν αυτήν την ευκαιρία για να εκκινήσουν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και να υφαρπάξουν την εξουσία. Ακολούθως, η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο σοσιαλιστικό καθεστώς του κόσμου, δημιουργήθηκε, και η Κομμουνιστική Διεθνής φτιάχτηκε για να εξάγει επανάσταση ανά την υφήλιο.

Το 1919 και 1921, κομμουνιστικά κόμματα ιδρύθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα, παίρνοντας αμφότερα τις εντολές τους από την Σοβιετική Ρωσία. Υποστηριζόμενο από την Σοβιετική Ένωση και εκμεταλλευόμενο τις τρομερές καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Κινέζικο Κομμουνστικό Κόμμα (ΚΚΚ) κατέκτησε την Κίνα μέσω βίας και προδοσίας.

Μετά την αρπαγή της εξουσίας, το Σοβιετικό και το Κινέζικο κομμουνιστικό κόμμα κατακρεούργησαν ανηλεώς δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων τους σε καιρό ειρήνης. Το ΚΚΚ συνέχισε τον δρόμο της επανάστασης υπό την δικτατορία του προλεταριάτου και εκκίνησε την χωρίς προηγούμενο Πολιτιστική Επανάσταση, κηρύσσοντας πόλεμο στα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού και αρχίζοντας μια βάρβαρη επίθεση στα πέντε χιλιάδες χρόνια παραδοσιακού πολιτισμού της Κίνας. 

Από την δεκαετία του 1980, το ΚΚΚ έχει κάνει οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να αποτρέψει την κατάρρευση, αλλά η πολιτική σφαίρα έχει παραμείνει υπό αυστηρό απολυταρχικό έλεγχο. Μέχρι και σήμερα, το Κόμμα διατηρεί έναν σφιχτό έλεγχο στην εξουσία μέσω εκστρατειών καταστολής, όπως η καταστροφή του δημοκρατικού κινήματος και η δίωξη της πνευματικής άσκησης Φάλουν Γκονγκ.

δ. Διείσδυση στην Δύση

Η αυτοκρατορική αυλή της Κίνας, το θείο δικαίωμα των βασιλέων στην Δύση, και το αμερικανικό σύστημα ελέγχων και ισορροπιών είναι μορφές κυβέρνησης που καθιερώθηκαν από θεούς για τους ανθρώπους σύμφωνα με τον ξεχωριστό πολιτισμό τους και τα συγκεκριμένα περιβάλλοντά τους. Αν και οι κομμουνιστικές επαναστάσεις απέτυχαν να πάρουν την εξουσία στις Δυτικές χώρες, η αριστερή ιδεολογία έχει επιτύχει να καθιερώσει έλεγχο μέσω υπονόμευσης, φέρνοντας το φάντασμα του κομμουνισμού στον ελεύθερο κόσμο. Χωρίς βίαιη επανάσταση, οι Δυτικές χώρες έχουν υιοθετήσει ευρέως διάφορα χαρακτηριστικά του κομμουνιστικού συστήματος, όπως βαριά φορολόγηση, κράτη φουσκωμένων επιδομάτων, εκτεταμένο κυβερνητικό έλεγχο, και «πολιτική ορθότητα».

ε. Διαστροφή του νόμου

Ο νόμος προέρχεται από θεϊκή εντολή και θεμελιώνεται στην ηθική. Όμως, στρεβλωμένες κατανοήσεις της ηθικής και ελευθερίας έχουν επηρεάσει την διαμόρφωση και ερμηνεία νόμων. Σε κομμουνιστικές χώρες στην Ανατολή, ο νόμος υπάρχει για να υπηρετεί τα ενδιαφέροντα του κόμματος. Στην Δύση, ο νόμος ερμηνεύεται μέσω αριστερής ιδεολογίας και αλλάζει ώστε να ξεριζώσει ηθικές αντιλήψεις καλού και κακού. Αυτό προσφέρει ασφαλή λιμένα για κακίες όπως φόνο, μοιχεία, και ομοφυλοφιλία, ενώ τιμωρεί εξαίρετους πολίτες.

στ. Οικονομική χειραγώγηση

Η απόρριψη του χρυσού ως πρότυπο, και η λήψη ενός μεταβαλλόμενου παραστατικού νομίσματος έχει προκαλέσει ατελείωτες οικονομικές κρίσεις. Η παραδοσιακή σοφία που ορίζει τα βιώσιμα οικονομικά έχει χάσει την θέση της, παγιδεύοντας κυβερνήσεις και άτομα σε μια κουλτούρα υπερκατανάλωσης και υπερβολικών εξόδων. Τράπεζες και πολιτεία ενθαρρύνουν τους πολίτες να δανείζονται χωρίς σταματημό. Ως αποτέλεσμα, ένα γιγάντιο κυβερνητικό χρέος υπονομεύει την εθνική κυριαρχία σε πολλές χώρες.

ζ. Παγκόσμια κυβέρνηση

Το κομμουνιστικό φάντασμα έχει χρησιμοποιήσει την παγκοσμιοποίηση ως εργαλείο για να αποσυνθέσει σταδιακά την κυριαρχία μεμονωμένων εθνών και να καθιερώσει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Οι υποστηρικτές της παγκόσμιας κυβέρνησης έχουν προωθήσει τις ουτοπικές προτάσεις οργανισμών όπως ο Συνασπισμός των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη, και γνωστές φράσεις όπως «εδαφική ενσωμάτωση» και «παγκόσμια κυβέρνηση».

Παρ΄ όλα αυτά, το φάντασμα εξαναγκάζει ηγέτες και έθνη να ακολουθήσουν τις διαταγές του. Ληστεύει από τους ανθρώπους την ειρήνη και ασφάλειά τους, κατασκευάζοντας πολέμους και κοινωνική αναστάτωση. Ο στόχος είναι να φέρει όλο τον κόσμο υπό ένα απολυταρχικό καθεστώς και να επιβάλει σφιχτό διοικητικό, ιδεολογικό έλεγχο, και έλεγχο πληθυσμού.

4. Κατασκευασμένη κοινωνική αναστάτωση

Για να μπορέσει να ανατρέψει την παραδοσιακή ανθρώπινη κοινωνία, το φάντασμα έχει δημιουργήσει μαζική μετανάστευση, κοινωνικά κινήματα, και κοινωνική αναστάτωση σε μαζική κλίμακα. Αυτή η εντυπωσιακή διαδικασία δουλεύεται για τουλάχιστον μερικούς αιώνες.

α. Πόλεμος

Ο πόλεμος είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία του φαντάσματος για την αποσύνθεση της παλαιάς διεθνούς τάξης, καταστρέφοντας προμαχώνες της παράδοσης, και επιταχύνοντας την ανάπτυξη κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πολλοί πόλεμοι άρχισαν και έγιναν υπό δαιμονική επιρροή. Ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε την κατάρρευση πολλών Ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, κυρίως της τσαρικής Ρωσίας, που έστρωσε τον δρόμο για την Μπολσεβίκικη Επανάσταση.

Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε τις συνθήκες για το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα να αρπάξει την εξουσία και για την Σοβιετική Ένωση να εισβάλει στην Ανατολική Ευρώπη, και έτσι να εγκαθιδρύσει το μεταπολεμικό σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε επίσης την αναστάτωση της κατάργησης των αποικιών, κάτι που το Σοβιετικό και Κινέζικο καθεστώς εκμεταλλεύτηκαν ώστε να υποστηρίξουν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Κινήματα εθνικής απελευθέρωσης έθεσαν πολλές χώρες στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

β. Επανάσταση

Η αρπαγή της πολιτικής δύναμης είναι ένα κρίσιμο βήμα στο σχέδιο του κομμουνισμού για την καταστροφή της ανθρωπότητας. Κάνοντας μια περίληψη των μαθημάτων που πήραν από την Κομμούνα του Παρισιού, ο Καρλ Μαρξ έγραψε ότι η εργατική τάξη πρέπει να ανατρέψει τον αρχικό κυβερνητικό μηχανισμό και να τον αντικαταστήσει με το δικό της κράτος. Η εξουσία είναι πάντα το κύριο θέμα στην μαρξιστική πολιτική θεωρία.

Η υποκίνηση επανάστασης μπορεί να διαιρεθεί στα ακόλουθα βήματα:

1. Υποκίνηση μίσους και αντιπαράθεσης μεταξύ των ανθρώπων.

2. Εξαπάτηση του κοινού με ψέματα και καθιέρωση ενός επαναστατικού ενωμένου μετώπου.

3. Υπερνίκηση των δυνάμεων αντίστασης, μία μία.

4. Χρήση βίας για την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας τρόμου και χάους.

5. Πραξικόπημα για την αρπαγή της εξουσίας.

6. Καταστολή των αντιδρούντων.

7. Χτίσιμο και διατήρηση μιας νέας τάξης χρησιμοποιώντας τον τρόμο της επανάστασης.

Οι κομμουνιστικές χώρες προσπάθησαν να εκκινήσουν μια παγκόσμια επανάσταση μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εξάγοντας επαναστατικό ακτιβισμό και δημιουργώντας αναστάτωση σε μη κομμουνιστικές χώρες μέσω της υποστήριξης τοπικών αριστερών.

γ. Οικονομική κρίση

Οικονομικές κρίσεις μπορούν να δημιουργηθούν και χρησιμοποιηθούν ως μέσα υποβοήθησης της επανάστασης ή της παρουσίασης σοσιαλιστικών κινημάτων ως σωτηρίων. Όταν πολιτικοί σε δημοκρατικές χώρες βρίσκονται σε απόγνωση ψάχνοντας μια λύση, κάνουν φαουστιανές συμφωνίες, οδηγώντας σταδιακά τις χώρες τους προς σοσιαλισμό μεγάλης κυβέρνησης και υψηλής φορολόγησης. Όπως έγραψε ο Σολ Ολίνσκυ στους Κανόνες για Ριζοσπάστες, «Η πραγματική δράση βρίσκεται στην αντίδραση του εχθρού».

Η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 ήταν ο κρίσιμος κόμβος από τον οποίον η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν στο μονοπάτι της μεγάλης κυβέρνησης και του εκτεταμένου παρεμβατισμού. Η οικονομική κρίση του 2008 συνέχισε να γέρνει την ζυγαριά προς όφελος της επέκτασης αριστερών πολιτικών.

δ. Αποξενώνοντας τους ανθρώπους από τις ρίζες τους

Από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι μετακινούνταν από ένα μέρος σε ένα άλλο. Όμως, οι μαζικές εγχώριες και διεθνείς κινήσεις πληθυσμών που είδαμε στην σύγχρονη εποχή είναι αποτέλεσμα της χειραγώγησης του φαντάσματος. Η μαζική μετανάστευση διαλύει την εθνική ταυτότητα, τα σύνορα, την κυριαρχία, τις πολιτισμικές παραδόσεις και την κοινωνική συνοχή.

Καθώς μάζες ανθρώπων παίρνονται μακριά από τις παραδοσιακές τους ταυτότητες, απορροφώνται ευκολότερα στο ρεύμα του μοντερνισμού. Είναι δύσκολο για τους μετανάστες που ζουν σε ένα μη οικείο περιβάλλον να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, πόσω μάλλον να συμμετάσχουν βαθιά στις πολιτικές διαδικασίες των χωρών που τους φιλοξενούν ή στις πολιτισμικές τους παραδόσεις.

Νεοαφιχθέντες μετανάστες γίνονται εύκολα «δωρεάν» ψήφοι για αριστερά κόμματα. Εν τω μεταξύ, η μετανάστευση δημιουργεί ώριμες συνθήκες για την έγερση φυλετικών και θρησκευτικών εχθροτήτων.

ε. Πειρατεία κοινωνικών κινημάτων

Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί κοινωνικές τάσεις για να ξεσηκώσει και ανησυχήσει ανθρώπους, να κλιμακώσει αντιπαραθέσεις, και να κινητοποιήσει τεράστια κινήματα για την αποσταθεροποίηση της κοινωνίας, να εξαναγκάσει πολιτικούς αντιπάλους [σε κάποια πράξη], να ελέγξει τον διάλογο, και να μοιάζει ότι παίρνει το ηθικό πλεονέκτημα. Παραδείγματα είναι το κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ο περιβαλλοντισμός, και άλλα κινήματα στην Δυτική κοινωνία.

στ. Τρομοκρατία

Οι κομμουνιστικές επαναστάσεις επιτυγχάνονται μέσω πράξεων τρομοκρατίας, και τα κομμουνιστικά καθεστώτα εφαρμόζουν κρατική τρομοκρατία. Οι Σοβιετικοί και Κινέζοι κομμουνιστές υποστήριξαν τρομοκρατικές ομάδες ως ενός είδους ειδικής δύναμης κατά του ελεύθερου κόσμου. Τα περισσότερα τρομοκρατικά κινήματα εμπνέονται από το λενινιστικό οργανωτικό μοντέλο. Ο κομμουνισμός εκμεταλλεύεται διχασμούς μεταξύ των ανθρώπων και διοχετεύει την οργή ατόμων σε ένα συλλογικό μίσος.

Το παράλογο σκεπτικό που οδηγεί τους τρομοκράτες να σφάξουν αθώους ανθρώπους δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απόγνωσης. Εκτεθειμένοι σε πολλά περιστατικά οργανωμένης βίας, οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο αντικοινωνικοί, θλιμμένοι, παρανοϊκοί, και κυνικοί. Όλα αυτά ζημιώνουν την δημόσια τάξη και κατακερματίζουν την κοινωνία, κάνοντάς το ευκολότερο για τον κομμουνισμό να κερδίσει δύναμη.

5. Η στρατηγική διαίρει και βασίλευε

Το κομμουνιστικό φάντασμα χειρίζεται ανθρώπους σύμφωνα με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους και κίνητρα. Μπορεί να τους δολοφονήσει ή να τους δωροδοκήσει, ή να τους κατηχήσει ώστε να το υπηρετήσουν ως πιόνια της επανάστασης και εξέγερσης.

α. Εξάλειψη της αντίστασης

Κάποιοι άνθρωποι είναι σοφότεροι και αντιλαμβάνονται καλύτερα από άλλους. Κάποιοι είναι εγγύτερα στο θείον και δεν είναι ευάλωτοι στις πονηριές του διαβόλου. Ειδικά σε χώρες όπως η Κίνα, που έχει μια μακρά και πλούσια ιστορία, είναι δύσκολο να κάνεις τους ανθρώπους να ακολουθήσουν την απάτη.

Για να το επιτύχει αυτό, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα έπρεπε να εκκινήσει μια σειρά πολιτικών εκστρατειών που σφάγιασαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων. Αποσυνέθεσαν την πολιτισμική τάξη σκοτώνοντας την ελίτ που είχε τον ρόλο των φρουρών του παραδοσιακού κινέζικου πολιτισμού.

Το κομμουνιστικό φάντασμα δεν διστάζει να εξοντώσει σωματικά τα μέλη της κοινωνίας που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, που βλέπουν καθαρά την σκευωρία και είναι αρκετά θαρραλέα να αντισταθούν δημοσίως. Για αυτόν τον λόγο, κανονίζει να γίνουν πολιτικές εκστρατείες, θρησκευτικές διώξεις, ψεύτικες δίκες, και δολοφονίες.

β. Αιχμαλωτίζοντας την ελίτ

Η ελίτ σε όλα τα έθνη και επιχειρηματικά πεδία έχει πάρει έναν δαιμονικό δρόμο καθώς το φάντασμα εκμεταλλεύεται τα συμφέροντά τους και τους δίνει δύναμη σύμφωνα με το πόσο πιστά ακολουθούν την ατζέντα του. Για αυτούς που αναζητούν φήμη και επιρροή, το φάντασμα τους δίνει μεγάλη φήμη και εξουσία. Για τους άπληστους, κανονίζει κέρδη. Φουσκώνει το εγώ των υπεροπτών και διατηρεί την οπτασία των ανίδεων. Οι προικισμένοι παρασύρονται με επιστήμη, υλισμό, και ελευθερία έκφρασης χωρίς κανένα περιορισμό.

Σε άτομα με υψηλές φιλοδοξίες και καλές προθέσεις, τα ιδανικά τους μετατρέπονται σε αυτο-εκθειασμό, κάνοντάς τους να νιώθουν την ζεστή λάμψη της προεδρίας, πρωθυπουργίας, του να είναι διανοούμενοι σε ομάδες επίλυσης προβλημάτων (think tanks), νομοθέτες, διοικητικά στελέχη, μεγάλοι τραπεζίτες, καθηγητές πανεπιστημίων, ειδικοί, υποψήφιοι Νόμπελ, και τα παρόμοια, με εξαιρετική κοινωνική θέση, πολιτική επιρροή, και τεράστιες περιουσίες. Μόλις καθιερωθούν, αυτές οι λαμπρές προσωπικότητες χάνουν την ακεραιότητά τους, ο καθένας σύμφωνα με τις περιστάσεις του. Όλοι γίνονται οι ανίδεοι πράκτορες του φαντάσματος και οι χρήσιμοι ηλίθιοί του.

γ. Αποβλάκωση των μαζών

Η κομμουνιστική ιδεολογία χειραγωγεί την δημόσια γνώση μέσω δημιουργίας ψεύτικων αφηγημάτων, ζαλίζοντας τους ανθρώπους με το στρεβλωμένο εκπαιδευτικό της σύστημα, και ελέγχοντας τα ΜΜΕ. Χρησιμοποιεί το αίσθημα ασφάλειας των ανθρώπων και τα ρηχά τους ενδιαφέροντα για να τους κάνει να νοιάζονται μόνο για τα άμεσα οφέλη τους, την ακαλλιέργητη διασκέδαση, τα αθλήματα κορυφής, το κοινωνικό κουτσομπολιό, και την άφεση σε ηδονιστική και σαρκική επιθυμία. Την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί ασχολούνται με τους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές για να υπονομεύσουν την εγρήγορση των ψηφοφόρων, και έτσι να αιχμαλωτίσουν το εκλογικό σώμα.

Σε απολυταρχικές κομμουνιστικές χώρες, δεν επιτρέπεται ποτέ στους ανθρώπους να έχουν κάποια σχέση με την πολιτική. Σε δημοκρατικές χώρες, αυτοί που ασχολούνται με το κοινό καλό έχουν υποστεί την αλλαγή εστίασης της προσοχής τους, σε ασήμαντα θέματα (όπως τα δικαιώματα των τρανσέξουαλ), πράγμα που αντικατοπτρίζει το διάσημο στρατήγημα από την αρχαία κινέζικη στρατιωτική ιστορία: «προχωρώντας από έναν κρυφό δρόμο ενώ επισκευάζουμε τον πλακόστρωτο δρόμο στα ανοιχτά». Νέα με πολλές θεάσεις στο διαδίκτυο, κοινωνικά κουτσομπολιά, ακόμα και τρομοκρατικές επιθέσεις και πόλεμοι κατασκευάζονται σαν κάλυμμα για τον ύστατο στόχο του κομμουνισμού.

Στο κοινό ενσταλάσσεται μια μοντέρνα συνείδηση και κινητοποιείται για να υπερνικήσει την μειοψηφία των ανθρώπων που εμμένουν σταθερά στην παράδοση. Οι διανοούμενοι κάνουν βαριά κριτική στους παραδοσιακούς πολιτισμούς ανά τον κόσμο, δημιουργώντας στενόμυαλη προκατάληψη στο κοινό τους, που δυσκολεύεται να διακρίνει. Οι έννοιες της κριτικής και δημιουργικής σκέψης χρησιμοποιούνται με κακό τρόπο, ώστε να κάνουν την νεότερη γενιά να αντιτάσσεται στις μορφές εξουσίας, αποτρέποντάς την να απορροφήσει την γνώση και σοφία του παραδοσιακού πολιτισμού.

δ. Οργάνωση όχλων

Σε κομμουνιστικές χώρες, μετά την σφαγή των φορέων του παραδοσιακού πολιτισμού, στο μεγάλο μέρος του πληθυσμού έγινε πλύση εγκεφάλου ώστε να συμμετάσχει στην επανάσταση. Αφότου το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε την εξουσία στην Κίνα, χρειάστηκαν δυόμισι δεκαετίες για την ανατροφή μιας γενιάς «κουταβιών λύκου», κινέζικου όρου για αυτούς που μεγάλωσαν υπό κομμουνισμό και τους έγινε πλύση εγκεφάλου ώστε να μισούν και να σκοτώνουν ταξικούς εχθρούς. Ενθαρρύνονταν στο να πολεμούν, να σπάζουν, να ληστεύουν και να καίνε αδιακρίτως.

Κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, έφηβες νέες χτυπούσαν χωρίς δισταγμό τις καθηγήτριές τους μέχρι θανάτου. Σήμερα, πληρωμένοι χρήστες του ίντερνετ για να διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες, γνωστοί ως Στρατός των 50 Λεπτών, δουλεύουν ενεργητικά σε διάφορα διαδικτυακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Κίνα, γράφοντας διαρκώς για χτυπήματα και δολοφονίες· συνήθη κείμενα έχουν τους τίτλους: «Ανακτήστε τα νησιά Ντιαο-γιου ακόμα και αν η Κίνα γίνει κομμάτια», και «Καλύτερα η Κίνα να γεμίσει με τάφους, παρά να μην εξαλείψει τον τελευταίο Ιάπωνα». Το δολοφονικό τους αίσθημα καλλιεργείται επίτηδες από το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στην Δύση, τα κομμουνιστικά κόμματα θυμούνται με περηφάνια την εμπειρία της Γαλλικής Επανάστασης και της Κομμούνας των Παρισίων. Κάθε επανάσταση και εξέγερση έχει εκκινηθεί από όχλους που δεν είχαν καμιά ηθική, ντροπή, και καμιά καλοσύνη.

ε. Επίσπευση της αντικατάστασης των γενεών

Η παλαιότερη γενιά περιθωριοποιείται και απομακρύνεται από την κοινωνία με έναν επιταχυνόμενο ρυθμό. Καθώς οι νέοι αποκτούν όλο και περισσότερα δικαιώματα, πολιτική δύναμη, και προνόμια, οι ηλικιωμένοι χάνουν τις θέσεις εξουσίας και κύρους, πράγμα που επιταχύνει το διαζύγιο της ανθρωπότητας από την παράδοση.

Η σύγχρονη λογοτεχνία, τέχνες, και ο δημοφιλής πολιτισμός όλα προσαρμόζονται στις προτιμήσεις και αξίες των νέων, που πιέζονται να ακολουθήσουν τις τελευταίες τάσεις στην μόδα για να μην εξοστρακιστούν από τους φίλους τους. Αστραπιαία επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος κάνει τους ηλικιωμένους ανίκανους να παρακολουθήσουν τι γίνεται και να προσαρμοστούν στις μαζικές κοινωνικές αλλαγές που συμβαίνουν ως αποτέλεσμα.

Η μεταμόρφωση των αστικών και αγροτικών σφαιρών συνδυασμένη με την μαζική μετανάστευση για δουλειά, λειτουργούν από κοινού ώστε να αποξενώσουν τους ηλικιωμένους και να τους κάνουν να χάσουν την φιλική τους σύνδεση με το παρόν. Το μαρτύριο και η αίσθηση απόγνωσης της μοναξιάς τους επιδεινώνονται από την πραγματικότητα της μοντέρνας ζωής, όπου οι νέοι βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση ανταγωνισμού και δεν έχουν πολύ χρόνο να δώσουν για τους γονείς και τους ηλικιωμένους της οικογένειάς τους.

στ. Διαίρεση της κοινωνίας

Στην παραδοσιακή ανθρώπινη κοινωνία, οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον. Όταν υπάρχουν προβλήματα, έχουν την θρησκεία, ηθική, νόμους, και λαϊκά ήθη για να βρουν μια λύση και να μπορέσουν να συνεργαστούν. Μια τέτοια φυσική κοινωνία δεν μπορεί κάποιος να την κάνει να καταρρεύσει σε μια μικρή χρονική περίοδο. Θα πρέπει πρώτα να διαιρεθεί σε ατομικοποιημένες μονάδες, εξαλείφοντας την παραδοσιακή στήριξη μεταξύ ατόμων και αποξενώνοντάς τους τον έναν από τον άλλον.

Σχεδόν κάθε χαρακτηριστικό που μπορεί κάποιος να σκεφτεί έχει χρησιμοποιηθεί για να διαιρέσει την κοινωνία σε αντιμαχόμενες ομάδες και να ενσταλάξει μίσος και διαμάχη μεταξύ τους. Τάξη, φύλο, φυλή, εθνικότητα, και θρησκευτική πίστη όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάση για διαίρεση. Ο κομμουνισμός και άλλες ιδεολογίες επηρεασμένες από το φάντασμα, μεγεθύνουν την εχθρότητα μεταξύ των μπουρζουά και του προλεταριάτου, των αρχόντων και αρχομένων, προοδευτικών και «οπισθοδρομικών», αριστερών και συντηρητικών — όλα ενώ η κυβέρνηση επεκτείνει τις δυνάμεις της για να χτίσει ένα παντοδύναμο απολυταρχικό κράτος.

6. Απάτη και άμυνα

Όπως ένας εγκληματίας προσπαθεί να καταστρέψει τα αποδεικτικά στοιχεία της πράξης του, το φάντασμα του κομμουνισμού έχει καλύψει τον εαυτό του καλά. Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το μέγεθος των απατών του.

α. Ανοιχτή συνωμοσία

Τα πιο διαβολικά σχέδια του φαντάσματος φέρονται εις πέρας ανοιχτά υπό το φως του ηλίου, όπου τα παρουσιάζουν ως συνετά, λογικά, και νόμιμα. Έχουν τόσο πολύ εμποτίσει τον χώρο, που είναι δύσκολο να εκθέσεις αυτά τα σχέδια, να φανεί αυτό που πραγματικά είναι. Κάποιες φορές, ορισμένες πτυχές της ατζέντας αποκαλύπτονται, μόνο για να αποσπάσουν την προσοχή και την διερεύνηση από την μεγαλύτερη συνωμοσία.

β. Καλυμμένη δράση

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο κόσμος είχε χωριστεί σε δύο στρατιωτικά και πολιτικά στρατόπεδα. Όμως, ενώ τα κοινωνικά συστήματα φαίνονταν να διαφέρουν τελείως, η ίδια δαιμονική διαδικασία λάμβανε χώρα και στις δύο πλευρές με διαφορετικές μορφές.

Πολλοί αναθεωρητικοί κομμουνιστές δυτικού τύπου, σοσιαλιστές, φαμπιανοί, αριστεροί, και προοδευτικοί αποκήρυξαν δημοσίως το Σοβιετικό και Κινέζικο μοντέλο, αλλά οι προσπάθειές τους οδήγησαν την κοινωνία σε ένα μονοπάτι προς μια κοινωνική δομή που δεν διαφέρει από αυτές στην Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα. Με απλά λόγια, το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποίησε την απολυταρχική Ανατολή ως αντιπερισπασμό για την ενεργή διείσδυση στην Δύση.

γ. Δαιμονοποίηση του αντιπάλου

Αυτοί που τολμούν να εκθέσουν το σχέδιο του φαντάσματος παίρνουν την ταμπέλα του «συνωμοσιολόγου», «ακραίου», «ακροδεξιού», «εναλλακτικού δεξιού», «σεξιστή», «ρατσιστή», «πολεμόχαρου», «φανατικού», «Ναζί», «φασίστα», και άλλους όρους καθύβρισης που στόχο έχουν να απομονώσουν και να περιθωριοποιήσουν αυτά τα άτομα από την ακαδημαϊκή κοινότητα και από την ευρύτερη κοινωνία. Αφότου υποστούν απομόνωση, γελοιοποίηση, και εκφοβισμό, οι ιδέες τους δεν βρίσκουν κοινό και η παρουσία τους δεν έχει επιρροή.

δ. Αποφυγή του ελέγχου

Οι άνθρωποι χειραγωγούνται νοητικά ώστε να αντιτίθονται προς ορισμένες εθνότητες, ομάδες, και άτομα, πράγμα που αποσπά την προσοχή από τα εγκλήματα του κομμουνιστικού φαντάσματος.

ε. Αιχμαλωσία της πλειοψηφίας

Είναι αδύνατον όλη η ανθρωπότητα να ξεγελαστεί από την απάτη του φαντάσματος. Αλλά ο κομμουνισμός έχει επηρεάσει την πλειοψηφία των ανθρώπων και τους ηγέτες τους, φέρνοντας πραγματικά τον κόσμο υπό τον έλεγχο του φαντάσματος.

Υπό το φως των γενικών στρατηγικών που περιγράφηκαν παραπάνω, τα επόμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου εξετάζουν με λεπτομέρεια πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, και τι πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα ώστε να αποφύγει την ολοκληρωτική καταστροφή στα χέρια του φαντάσματος.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Δεύτερο.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

1. Κομμουνισμός: Ένας διάβολος αφοσιωμένος στο να καταστρέψει την ανθρωπότητα
2. Οι τρόποι και τα μέσα του Διαβόλου
3. Κομμουνισμός: Η ιδεολογία του Διαβόλου
4. Μια μεταφυσική κατανόηση του Διαβόλου
5. Τα πολλά πρόσωπα του Διαβόλου
6. Σοσιαλισμός: Το αρχικό στάδιο του κομμουνισμού
7. Ρομαντικές ιδέες περί κομμουνισμού
8. Η καταστροφή του πολιτισμού και της ηθικής
9. Επιστρέφοντας στον Θεό και την παράδοση

****

Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη σήμανε το τέλος μισού αιώνα Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των καπιταλιστικών και κομμουνιστικών στρατοπέδων στην Ανατολή και την Δύση. Πολλοί ήταν αισιόδοξοι, πιστεύοντας πως ο κομμουνισμός είχε γίνει ένα υπόλειμμα του παρελθόντος.

Η λυπηρή αλήθεια, παρ΄ όλα αυτά, είναι ότι μια μεταπλασμένη κομμουνιστική ιδεολογία έχει αντ΄αυτού κυριαρχήσει και παγιωθεί ανά τον κόσμο. Στην Κίνα, Βόρεια Κορέα, Κούβα, Βιετνάμ, υπάρχουν πραγματικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Στις Ανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες, η κομμουνιστική ιδεολογία και συνήθειες ακόμα ασκούν μια σημαντική επίδραση. Και στις Αφρικανικές και Νοτιοαμερικανικές χώρες, ασκείται σοσιαλισμός υπό την σημαία της δημοκρατίας και ρεπουμπλικανισμού. Έπειτα υπάρχουν τα έθνη της Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής, στα οποία ο κορμός της πολιτικής τους έχει ενσωματώσει κομμουνιστικές επιρροές χωρίς οι άνθρωποι να το αντιλαμβάνονται καν.

Ο κομμουνισμός δημιουργεί πόλεμο, λιμό, σφαγές, και τυραννία. Αυτά από μόνα τους είναι τρομακτικά, αλλά η ζημία που προκαλείται από τον κομμουνισμό πηγαίνει πολύ πέρα από αυτό. Έχει γίνει όλο και πιο ξεκάθαρο σε πολλούς ότι, σε αντίθεση με άλλα συστήμα στην ιστορία, ο κομμουνισμός κηρύσσει πόλεμο κατά της ίδιας της ανθρωπότητας — συμπεριλαμβάνοντας τις ανθρώπινες αξίες και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Κατά την διάρκεια ενός αιώνα, ο κομμουνισμός εγκαθίδρυσε μαζικές δικτατορίες στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα. Προκάλεσε πάνω από 100 εκατομμύρια αφύσικους θανάτους. Σκλάβωσε δισεκατομμύρια, και έφερε τον κόσμο στο χείλος πυρηνικού πολέμου και καταστροφής. Επιπροσθέτως, η ηθελημένη και ευρεία καταστροφή της οικογένειας, η πρόκληση κοινωνικής αναταραχής, και η επίθεση εκ μέρους του στην ηθική, είναι όλα καταστροφικά για τα θεμέλια του πολιτισμού.

Ποια είναι η φύση του κομμουνισμού; Ποιος ο στόχος του; Γιατί θεωρεί την ανθρωπότητα εχθρό του; Πως μπορούμε να τον αποφύγουμε; 

1. Κομμουνισμός: Ένας διάβολος αφοσιωμένος στο να καταστρέψει την ανθρωπότητα

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο αρχίζει με την πρόταση: «Ένα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη — το φάντασμα του κομμουνισμού». Η χρήση του όρου «φάντασμα» δεν ήταν κάποιο καπρίτσιο του Καρλ Μαρξ. Όπως ισχυριζόμαστε σε αυτό το βιβλίο, ο κομμουνισμός δεν πρέπει να κατανοηθεί ως ένα ιδεολογικό κίνημα, ένα πολιτικό δόγμα, ή μια αποτυχημένη προσπάθεια για έναν νέο τρόπο διαχείρισης των ανθρώπινων θεμάτων. Αντ’ αυτών, θα πρέπει να κατανοηθεί ως ένας διάβολος — ένα διαβολικό φάντασμα φτιαγμένο από μίσος, διαφθορά, και άλλες στοιχειακές δυνάμεις στο σύμπαν.

Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, το δηλητήριο του κομμουνισμού δεν συνέχισε να ζημιώνει μόνο πρώην κομμουνιστικές χώρες, αλλά εξαπλώθηκε επίσης σε όλο τον κόσμο. Από τότε, η ιδεολογική διείσδυση του κομμουνισμού έχει επιτρέψει στο φάντασμα να επηεράσει την κοινωνία σε παγκόσμια κλίμακα, και τώρα πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι οι σκοτεινές επιθυμίες του κομμουνισμού είναι δικές τους. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει την δυνατότητά τους να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Η συνωμοσία του διαβόλου έχει εκτελεστεί σχεδόν ολοκληρωτικά.

Ακόμα και όταν το φάντασμα χαιρόταν για τον εαυτό του, έχοντας χαρά για την σκοτεινή του νίκη, οι περισσότεροι άνθρωποι πίστεψαν ότι είχε καταστραφεί. Δεν υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής, που όμως χωρίς να το γνωρίζει γιορτάζει τον θρίαμβο του διαβόλου.

2. Οι τρόποι και τα μέσα του Διαβόλου

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό, και η συμπόνια των θεών έχει προστατεύσει από παλιά τον άνθρωπο. Ο διάβολος το ήξερε αυτό, έτσι θέλησε να κόψει αυτήν την σύνδεση, ώστε να διαφθείρει τον άνθρωπο και να σιγουρευτεί ότι οι θεοί δεν θα τον προσέχουν πλέον. Η προσέγγιση του διαβόλου ήταν να υπονομεύσει τον πολιτισμό που δόθηκε στην ανθρωπότητα από τους θεούς, να διαφθείρει την ανθρώπινη ηθική, και έτσι να αλλοιώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει ανάξιο σωτηρίας.

Τόσο το καλό όσο και το κακό, ο Θεός και ο διάβολος, βρίσκονται στην καρδιά του κάθε ατόμου. Μια ζωή μπορεί να βυθιστεί σε ηθική διαφθορά ή να ανυψωθεί μέσω ηθικής καλλιέργειας. Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό γνωρίζουν ότι προσπαθώντας για ηθική συμπεριφορά και σκέψη, οι ορθές σκέψεις κάποιου μπορούν να ενισχυθούν από τους θεούς, και οι θεοί θα επιτρέψουν θαύματα να συμβούν. Οι θεοί θα βοηθήσουν επίσης την ηθική κάποιου να ανέβει επίπεδο ώστε να βοηθήσουν κάποιον να γίνει ένας ευγενέστερος άνθρωπος, και στο τέλος θα του επιτραπεί να επιστρέψει στον Ουρανό.

Ένα άτομο χαμηλής ηθικής όμως, είναι γεμάτο εγωισμό: επιθυμία, απληστία, άγνοια, και ύβρη. Ενώ οι θεοί δεν θα αναγνώριζαν ποτέ τέτοιες σκέψεις και πράξεις, ο διάβολος θα τις ενισχύσει, δυναμώνοντας τον εγωισμό και την κακία, και ελέγχοντας το άτομο ώστε να διαπράξει κακό, και έτσι παράγει κάρμα και προκαλεί περισσότερη ηθική διαφθορά, μέχρι που στο τέλος, μόνο η Κόλαση τον περιμένει.

Αν τα ηθικά πρότυπα της ανθρώπινης κοινωνίας ως σύνολο χαμηλώσουν, ο διάβολος θα επισπεύσει αυτές τις τάσεις με στόχο να προκληθεί περισσότερο κακό, περισσότερο κάρμα, και η τελική καταστροφή της ανθρωπότητας.

Η αναταραχή της Ευρώπης που άρχισε τον δέκατο όγδοο αιώνα και η επακόλουθη ηθική διαφθορά έδωσαν στον διάβολο μια ευκαιρία. Άρχισε να υπονομεύει, βήμα το βήμα, τα κριτήρια διάκρισης καλού και κακού. Προώθησε αθεϊσμό, υλισμό, δαρβινισμό, και την φιλοσοφία της πάλης.

Ο διάβολος διάλεξε τον Μαρξ ως αντιπρόσωπό του μεταξύ των ανθρώπων. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του, του 1848 υποστήριζε την βίαιη καταστροφή της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, των κοινωνικών τάξεων, των εθνών, θρησκειών, και της οικογένειας. Η Κομμούνα του Παρισιού του 1871 ήταν η πρώτη προσπάθεια του διαβόλου να πάρει την εξουσία.

Οι ακόλουθοι του Μαρξ ισχυρίζονται ότι η πολιτική δύναμη είναι το κεντρικό ερώτημα της μαρξιανής πολιτικής επιστήμης. Αυτό είναι σωστό και μη σωστό. Όταν δούμε καθαρά τους απώτερους στόχους του κομμουνισμού, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η πολιτική δύναμη είναι σημαντική και μη σημαντική για το κομμουνιστικό σχέδιο. Είναι σημαντική καθώς πρόσβαση στην πολιτική δύναμη δημιουργεί ένα μέσο για την αστραπιαία ευρεία διαφθορά της ανθρωπότητας. Με έλεγχο των μοχλών εξουσίας, οι κομμουνιστές μπορούν να προωθήσουν την ιδεολογία τους μέσω βίας και να εξαλείψουν έναν παραδοσιακό πολιτισμό σε μόνο μερικές δεκαετίες ή λιγότερο.

Όμως η δύναμη είναι και μη σημαντική, καθώς ακόμα και χωρίς τον κρατικό μηχανισμό, ο διάβολος έχει άλλα μέσα για να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες και λάθη των ανθρώπων: Μπορεί να εξαπατήσει, αλλάξει ρόλους, εξαναγκάσει, μπερδέψει, και έτσι να ανατρέψει την παραδοσιακή σκέψη, να υπονομεύσει την ευταξία, και να δημιουργήσει αναστάτωση. Μπορεί να διαιρέσει και να βασιλεύσει με στόχο την επίτευξη παγκοσμίου ελέγχου.

3. Κομμουνισμός: Η ιδεολογία του Διαβόλου

Ο Θεός καθιέρωσε έναν πλούσιο πολιτισμό για την ανθρώπινη κοινωνία βασισμένο σε οικουμενικές αξίες, προετοιμάζοντας τον δρόμο για την επιστροφή των ανθρώπων στον Ουρανό. Ο κομμουνισμός και ο παραδοσιακός πολιτισμός του Θεού δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

Στον πυρήνα του κακού φαντάσματος είναι ο αθεϊσμός και ο υλισμός: μια συμβολή στοιχείων από γερμανική φιλοσοφία, γαλλική κοινωνική επανάσταση, και βρετανική πολιτική οικονομία συναρμολογημένα ως μια κοσμική θρησκεία με στόχο να πάρει την θέση που προηγουμένως κατείχε ο Θεός και τα ορθά πιστεύω.

Ο κομμουνισμός μετατρέπει τον κόσμο σε εκκλησία του, φέρνοντας όλες τις πτυχές κοινωνικής ζωής υπό την εποπτεία του. Ο διάβολος κατακτά τις σκέψεις των ανθρώπων, κάνοντάς τους να επαναστατήσουν ενάντια στον Θεό και να απορρίψουν την παράδοση. Αυτό είναι το πως ο διάβολος οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή.

Ο διάβολος επέλεξε τον Μαρξ και άλλους ως τους πράκτορές του για να αντιταχθούν και να καταστρέψουν τις αρχές που έθεσε ο Θεός για την ανθρώπινη κοινωνία. Ο διάβολος προωθεί πάλη των τάξεων και την κατάργηση των καθιερωμένων κοινωνικών δομών. Στην Ανατολή, εκκίνησε μια βίαιη επανάσταση και εγκαθίδρυσε ένα δικτατορικό κράτος που συνδύασε πολιτική μαζί με κοσμική θρησκεία. Στην Δύση, υλοποιεί τον προοδευτικό, μη βίαιο κομμουνισμό μέσω υψηλής φορολόγησης και αναδιανομής πλούτου.

Σε μια παγκόσμια κλίμακα, προσπαθεί να εξαπλώσει κομμουνιστική ιδεολογία σε πολιτικά συστήμα παντού, με στόχο την υπονόμευση των ενθών-κρατών και την ίδρυση ενός παγκοσμίου σώματος εξουσίας. Αυτός είναι ο «επίγειος παράδεισος» που υπόσχεται ο κομμουνισμός, μια υποτιθέμενη συλλογική κοινωνία χωρίς τάξη, έθνη, ή κυβέρνηση, βασισμένη στις αρχές του «από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του, προς τον καθένα σύμφωνα με την ανάγκη του».

Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί το πρόγραμμά του της δημιουργίας «ενός παραδείσου» στην γη, για να προωθήσει μια αθεϊστική αντίληψη «κοινωνικής προόδου». Χρησιμοποιεί υλισμό για να υπονομεύσει τις πνευματικές αναζητήσεις της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένων των πιστεύω στο θείον και στην θρησκεία, ώστε να μπορέσει η κομμουνιστική ιδεολογία να εξαπλωθεί σε κάθε σφαίρα, όπως στην πολιτική, οικονομία, εκπαίδευση, φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία, τέχνη, κοινωνική επιστήμη, φυσικές επιστήμες, ακόμα και στην θρησκεία.

Σαν καρκίνος, ο κομμουνισμός κάνει μεταστάσεις, εξαλείφοντας άλλα πιστεύω, όπως και την πίστη στον Θεό, καθώς εξαπλώνεται. Στην συνέχεια καταστρέφει την εθνική κυριαρχία και ταυτότητα, και τις ηθικές και πολιτισμικές παραδόσεις της ανθρωπότητας, οδηγώντας έτσι τον άνθρωπο στην καταστροφή.

Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ο Μαρξ δήλωσε: «Η κομμουνιστική επανάσταση είναι η πιο ριζοσπαστική κατάργηση των δεσμών με τις παραδοσιακές σχέσεις ιδιοκτησίας. Δεν είναι τότε περίεργο πως η ανάπτυξή της περιλαμβάνει την πιο ριζοσπαστική κατάργηση των δεσμών με τις παραδοσιακές ιδέες». Έτσι, ο Μαρξ ο ίδιος συνόψισε με ακρίβεια το έργο του κομμουνισμού σχεδόν τους δύο τελευταίους αιώνες.

Ο Θεός είναι η πηγή της ηθικής τάξης, και η ηθική του Θεού είναι αιωνία και αμετάβλητη. Τα ηθικά πρότυπα δεν είναι για να τα καθορίσει ο άνθρωπος, και ούτε μπορούν να αλλάξουν από την δύναμη του ανθρώπου. Ο κομμουνισμός προσπαθεί να καταδικάσει την ηθική σε θάνατο και να έχει τον κομμουνιστή Νέο Άνθρωπο να ιδρύσει μια νέα ηθική. Ενώ αρνείται την πραγματική ηθική, την ίδια στιγμή ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί αρνητικές μεθόδους για να αποβάλλει όλους τους θετικούς παράγοντες από τις ανθρώπινες παραδόσεις, με στόχο να έχει αρνητικούς παράγοντες να κυριαρχήσουν στον κόσμο.

Οι παραδοσιακοί νόμοι προέρχονται από την ηθική και χρησιμεύουν στο να υπερασπίζουν την ηθική. Ο κομμουνισμός προσπαθεί να διαχωρίσει την ηθική από τον νόμο, μετά καταστρέφει την ηθική φτιάχνοντας κακούς νόμους και ερμηνεύοντας κακόβουλα παραδοσιακούς νόμους.

Ο Θεός λέει στον άνθρωπο να είναι καλός· ο κομμουνισμός δημιουργεί πάλη των τάξεων και υποστηρίζει βία και δολοφονία.

Ο Θεός ίδρυσε την οικογένεια ως το βασικό κοινωνικό κύτταρο· ο κομμουνισμός πιστεύει ότι η οικογένεια είναι μια εκδήλωση του ιδιωτικού, καπιταλιστικού συστήματος και απειλεί να την εξαλείψει.

Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία να αποκτήσει πλούτο και το δικαίωμα στην ζωή· ο κομμουνισμός προσπαθεί να εξαλείψει την ιδιωτική ιδιοκτησία, να δημεύσει περιουσία, να αυξήσει τους φόρους, να μονοπωλεί χρήμα και κεφάλαιο, και να ελέγχει πλήρως την οικονομική ζωή.

Ο Θεός καθιέρωσε την μορφή που η ηθική, η διακυβέρνηση, ο νόμος, η κοινωνία και ο πολιτισμός θα πρέπει να έχουν· ο κομμουνισμός στοχεύει στην βίαιη ανατροπή ολόκληρης της υπάρχουσας κοινωνικής δομής.

Ο Θεός μετέδωσε στον άνθρωπο την ξεχωριστή μορφή της παραδοσιακής τέχνης ως μέσον μετάδοσης της μορφής του. Η παραδοσιακή τέχνη θυμίζει στην ανθρωπότητα την ομορφιά του παραδείσου, ενισχύει την πίστη στον Θεό, ανυψώνει την ηθική, και καλλιεργεί την αρετή. Ο κομμουνισμός, από την άλλη, βάζει τον άνθρωπο να λατρέψει εκφυλισμένα μοντέρνα δημιουργήματα, καλλιτεχνικές παραγωγές που καταπιέζουν την θεϊκή μας φύση, ανοίγουν τελείως τον δρόμο στην δαιμονική τάση προς το χάος και την αταξία, και χειραγωγεί τον κόσμο της τέχνης διαχέοντας αισχρές, άσχημες, παραμορφωμένες, διαβολικές και διεφθαρμένες ιδέες.

Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να είναι ταπεινός και γεμάτος σεβασμό και θαυμασμό για την θεϊκή δημιουργία. Ο κομμουνισμός αφήνει την δαιμονικότητα και την αλαζονεία του ανθρώπου να εμφανιστούν, παροτρύνοντάς τον να επαναστατήσει κατά του Θεού. Ενισχύοντας το κακό που βρίσκεται εγγενώς και αναπόφευκτα στην ανθρώπινη φύση, εκμεταλλεύεται την ιδέα της «ελευθερίας» ώστε να ενθαρρύνει συμπεριφορά που δεν περιορίζεται από ηθική και δεν δεσμεύεται από μια αίσθηση καθήκοντος ή ανάληψης ευθύνης. Το σύνθημα της «ισότητας» χρησιμοποιείται για να προκαλέσει φθόνο και ματαιοδοξία, καθώς ο άνθρωπος δέχεται πειρασμό από φήμη και υλικά συμφέροντα.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κομμουνιστές επέκτειναν την στρατιωτική και οικονομική τους αυτοκρατορία, και το κομμουνιστικό μπλοκ και ο ελεύθερος κόσμος ήταν σε αντιπαράθεση για δεκαετίες. Το κομμουνιστικό δόγμα έγινε μια κοσμική θρησκεία σε εκείνες τις χώρες — ένα δόγμα πέραν αμφισβήτησης που γράφτηκε στα εκπαιδευτικά βιβλία. Αλλά αλλού, ο κομμουνισμός υπό άλλες μεταμφιέσεις επίσης ρίζωσε και είχε τεράστια επιρροή.

4. Μια μεταφυσική κατανόηση του Διαβόλου

Η ιδέα του διαβόλου που αναφέρεται σε αυτό το κείμενο είναι μιας υπερφυσικής δύναμης. Ένα από τα κλειδιά για την κατανόηση του χάους που ο διάβολος έχει σπείρει στον κόσμο είναι να καταλάβουμε τελείως τι είδους πράγμα είναι το φάντασμα του κομμουνισμού.

Με απλά λόγια, το φάντασμα του κομμουνισμού αποτελείται από μίσος· παίρνει την ενέργειά του από το μίσος που γεμίζει την ανθρώπινη καρδιά.

Το κομμουνιστικό φάντασμα είναι συνδεδεμένο με τον Σατανά. Μερικές φορές δεν μπορεί να διακριθεί το ένα από το άλλο, έτσι δεν θα προσπαθήσουμε να τα εξετάσουμε χωριστά.

Οι ρυθμίσεις του διαβόλου υπάρχουν στην Ανατολή και στην Δύση, σε κάθε επάγγελμα και σε κάθε κοινωνικό στρώμα. Μερικές φορές η δύναμή του είναι διαιρεμένη, μερικές φορές ενοποιημένη· μερικές φορές χρησιμοποιεί αυτήν την τακτική, άλλες φορές την άλλη. Δεν ακολουθεί κάποιο απλό πρότυπο [εκδήλωσης].

Ο διάβολος είναι ο εκκινητής ενός πολέμου χωρίς περιορισμούς κατά της ανθρωπότητας που έχει δημιουργήσει πεδία μάχης στην θρησκεία, οικογένεια, πολιτική, οικονομία, επιχειρηματικότητα, στρατιωτικά θέματα, εκπαίδευση, στον ακαδημαϊκό χώρο, στις τέχνες, στα ΜΜΕ, στην ψυχαγωγία, στην λαϊκή διασκέδαση (pop culture), στα κοινωνικά θέματα, και στις διεθνείς σχέσεις.

Η σκοτεινή ενέργεια του διαβόλου μπορεί να εξαπλωθεί από μία σφαίρα, ομάδα, ή κίνημα σε ένα άλλο. Για παράδειγμα, αφότου το κίνημα κατά του Πολέμου του Βιετνάμ έσβησε στην Δύση την δεκαετία του 1970, ο διάβολος χειραγώγησε επαναστατικούς νέους να δώσουν την ενέργειά τους στην πρόκληση αναστάτωσης σχετικά με τον φεμινισμό, περιβαλλοντισμό, και την νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Ο διάβολος τότε χρησιμοποίησε αυτές τις προσπάθειες για να υπονομεύσει τον Δυτικό πολιτισμό εκ των έσω.

Ο διάβολος μπορεί να μετατρέψει ανθρώπους με κακή πρόθεση σε πράκτορές του στον ανθρώπινο κόσμο. Μπορεί να χρησιμοποιήσει υποκρισία για να εξαπατήσει καλοσυνάτους και αθώους ανθρώπους, που μετά γίνονται απολογητές του.

Οι πράκτορες του διαβόλου — οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν καταλαβαίνουν καν τον ρόλο τους— είναι παντού στην κοινωνία, από την ελίτ, στην μεσαία τάξη, μέχρι τις χαμηλότερες τάξεις. Έτσι, οι δρατηριότητές του εκδηλώνονται κάποιες φορές ως επαναστάσεις από κάτω προς τα πάνω, άλλες ως από πάνω προς τα κάτω συνωμοσίες, άλλες φορές ως μεταρρυθμίσεις από το κέντρο.

Ο διάβολος μπορεί να αλλάξει μορφές και να υπάρξει σε πολλά μέρη την ίδια στιγμή. Χρησιμοποιεί τιποτένια όντα και φαντάσματα σε άλλες διαστάσεις για να κάνουν την δουλειά του. Αυτά τα όντα τρέφονται από τις αρνητικές ενέργειες του ανθρώπου, όπως το μίσος, φόβο, απόγνωση, αλαζονεία, επαναστατικότητα, φθόνο, ακολασία, έντονο θυμό, τρέλα, οκνηρία, και άλλες.

Η πορνογραφία και η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί ο διάβολος.

Ο διάβολος κάνει τα πράγματα στα μυστικά και είναι γεμάτος πονηριά. Χρησιμοποιεί την ανθρώπινη απληστία, εκφυλισμό, και σκοτεινότητα, για να επιτύχει τους στόχους του, και όσο οι σκέψεις κάποιου ανθρώπου συμβαδίζουν με αυτές τις ποιότητες, ο διάβολος μπορεί να ελέγξει αυτό το άτομο. Πολλές φορές, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δρουν σύμφωνα με τις δικές τους σκέψεις, αλλά αποτυγχάνουν να αντιληφθούν ότι χειραγωγούνται.

5. Τα πολλά πρόσωπα του Διαβόλου

Όπως ακριβώς ο διάβολος έχει πολλά ονόματα, ο κομμουνισμός εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Ο δαίμονας χρησιμοποιεί αντικρουόμενες θέσεις για να εξαπατήσει: ένα απολυταρχικό καθεστώς ή μια δημοκρατία, μια προσχεδιασμένη οικονομία ή μια οικονομία αγοράς, έλεγχο του Τύπου ή καθόλου περιορισμούς στον λόγο, αντιτίθεται στην ομοφυλοφιλία σε κάποιες χώρες ή νομιμοποιεί την ομοφυλοφιλία σε άλλες χώρες, τρελή περιβαλλοντική καταστροφή ή έντονες φωνές για περιβαλλοντική προστασία, και ούτω καθεξής.

Μπορεί να υποστηρίξει βίαιη επανάσταση ή να ασπαστεί ειρηνική μετάβαση. Μπορεί να εκδηλωθεί ως ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα ή ως μια ιδεολογική τάση στην τέχνη και τον πολιτισμό. Μπορεί να πάρει την μορφή καθαρού ιδεαλισμού ή ωμής μηχανορρραφίας. Τα απολυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι μόνο μία από τις εκδηλώσεις του διαβόλου. Ο Μαρξισμός-Λενινισμός και ο Μαοϊσμός αποτελούν μόνο μία πτυχή της εξαπάτησης του διαβόλου.

Από την ανάπτυξη του ουτοπικού σοσιαλισμού τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο κόσμος έχει δει την εμφάνιση πολλών ιδεολογικών τάσεων: επιστημονικού σοσιαλισμού, Φαμπιανού σοσιαλισμού, συνδικαλισμού, χριστιανικού σοσιαλισμού, δημοκρατικού σοσιαλισμού, ανθρωπισμού, οικολογικού σοσιαλισμού, καπιταλισμού επιδομάτων, Μαρξισμού-Λενινισμού, και Μαοϊσμού. Αυτές οι ιδεολογίες είναι δύο ειδών: βίαιος κομμουνισμός, ή μη βίαιος κομμουνισμός. Η διείσδυση και σταδιακή διάβρωση του status quo είναι οι κύριες τακτικές που υιοθετούνται από τις μη βίαιες εκδοχές του κομμουνισμού.

Μία από τις απάτες του διαβόλου είναι να κάνει ρυθμίσεις στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα Ανατολής και Δύσης. Καθώς επιχειρούσε μια τεράστια εισβολή στην Ανατολή, πήρε επίσης μια νέα μεταμφίεση και εισήλθε στα κρυφά στην Δύση. Η Φαμπιανή Ένωση της Βρετανίας, το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, η Δεύτερη Διεθνής της Γαλλίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών, και πολλά άλλα σοσιαλιστικά κόμματα και οργανισμοί εξάπλωσαν τους σπόρους της καταστροφής στην Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική.

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, η σφαγή, τα στρατόοπεδα συγκέντρωσης, οι λιμοί, και οι δολοφονικές εκκαθαρίσεις στην Σοβιετική Ένωση και Κίνα έκαναν κάποιους Δυτικούς να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που ζούσαν ακόμα στην πολυτέλεια και ελευθερία. Κάποιοι σοσιαλιστές καταδίκασαν δημοσίως την βία της Σοβιετικής Ένωσης βασισμένοι σε λόγους ανθρωπισμού, γεγονός που οδήγησε πολλούς να σταματήσουν να ανησυχούν για αυτούς.

Ο δαίμονας του κομμουνισμού παίρνει πολλές και περίπλοκες μεταμφιέσεις στην Δύση και λειτουργεί υπό πολλά ονόματα, καθιστώντας την προστασία σχεδόν αδύνατη. Οι ακόλουθες σχολές ή κινήματα είτε προέρχονται από τον κομμουνισμό είτε χρησιμοποιήθηκαν από τον κομμουνισμό για την επίτευξη των στόχων του: αριστερισμός, προοδευτισμός, η Σχολή της Φρανκφούρτης, Νεο-μαρξισμός, κριτική θεωρία, ο αντιπολιτισμός της δεκαετίας 1960, το αντιπολεμικό κίνημα, σεξουαλική απελευθέρωση, νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, φεμινισμός, περιβαλλοντισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτική ορθότητα, Κεϋνσιανά οικονομικά, σχολές μοντέρνας τέχνης, και πολυπολιτισμικότητα.

6. Σοσιαλισμός: Το αρχικό στάδιο του κομμουνισμού

Στην Δύση, πολλοί πιστεύουν ότι σοσιαλισμός και κομμουνισμός είναι ξεχωριστά πράγματα,   και αυτό δίνει γόνιμο έδαφος για την άνθηση του σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, ο σοσιαλισμός είναι απλά το αρχικό στάδιο του κομμουνισμού.

Το 1875, στην «Κριτική στο πρόγραμμα Γκότα», ο Μαρξ διατύπωσε την ιδέα πως υπάρχει μια αρχική φάση του κομμουνισμού, ακολουθούμενη από μια «ανώτερη» φάση. Στα τελευταία του χρόνια, ο Φρίντριχ Ένγκελς, οδηγούμενος από αλλαγές στην διεθνή κατάσταση εκείνη την εποχή, επίσης πρότεινε «δημοκρατικό σοσιαλισμό», στον οποίον ψήφοι θα χρησιμοποιούνταν για την απόκτηση πολιτικής δύναμης. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός υιοθετήθηκε από αρχηγούς κοινωνικών δημοκρατικών κομμάτων και θεωρητικούς της Δεύτερης Διεθνούς και οδήγησε στα αριστερά κόμματα σε πολλές καπιταλιστικές χώρες ανά τον κόσμο σήμερα.

Αργότερα, ο Λένιν διατύπωσε σαφείς ορισμούς για τον σοσιαλισμό και κομμουνισμό: Πίστευε πως ο σοσιαλισμός είναι η αρχική φάση του κομμουνισμού, και ο κομμουνισμός αναπτύσσεται στην βάση του σοσιαλισμού.

Επομένως, είναι σαφές ότι ο σοσιαλισμός ήταν από πάντα μέρος του μαρξισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η δημόσια ιδιοκτησία και η προσχεδιασμένη οικονομία του σοσιαλισμού είναι μέρη της αρχικής προετοιμασίας για κομμουνισμό. Σήμερα, αν και παρακλάδια του σοσιαλισμού ή αριστερά δόγματα δημοφιλή στην Δύση φαίνονται επιφανειακά χωρίς σχέση με τον κομμουνισμό, είναι απλώς οι μη βίαιες μορφές του κομμουνισμού.

Αντί για βίαιη επανάσταση, οι ψήφοι χρησιμοποιούνται για την απόκτηση δύναμης στην Δύση. Αντί για απευθείας κρατική ιδιοκτησία, η υψηλή φορολόγηση στις Δυτικές χώρες φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα. Αντί για μια κρατικά σχεδιασμένη οικονομία, τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας της Δύσης χρησιμοποιούνται για να σιγοτρώνε τον καπιταλισμό. Αριστερά κόμματα στις Δυτικές χώρες θεωρούν την κοινωνική ασφάλιση και τα συστήματα πρόνοιας μια σημαντική πτυχή της πραγματοποίησης του σοσιαλισμού.

Όταν καταδικάζουμε τα εγκλήματα του κομμουνισμού, η βία και οι σφαγές δεν θα πρέπει να είναι το μόνο σημείο εστίασης. Θα πρέπει να μπορούμε να δούμε τους κινδύνους που ο ίδιος ο σοσιαλισμός φέρνει. Ο κομμουνισμός, έχοντας μεταμφιεστεί σε διάφορα παρακλάδια σοσιαλισμού, έχει εξαπατήσει και θολώσει το μυαλό των ανθρώπων. Για να καταλάβει τον κομμουνισμό, κάποιος θα πρέπει να αντιληφθεί την αρχική του φάση διότι ο κομμουνισμός αναπτύσσεται από αυτήν την αρχική φάση και μετά, και δεν ωριμάζει μέσα σε μια νύχτα. Μεγαλώνει σταδιακά, όπως ακριβώς ένα ζωντανό πλάσμα.

Κάποια σοσιαλιστικά κράτη ή κράτη με πολιτική επιδομάτων στην Δύση σήμερα, χρησιμοποιούν την ιδέα του «κοινού πλούτου» [ή «κοινοπολιτείας»] ώστε να καταστρέψουν ατομικές ελευθερίες. Πολίτες σε αυτές τις χώρες διατηρούν κάποιες πολιτικές ελευθερίες διότι το είδος του σοσιαλισμού εκεί δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα επαρκώς. Αλλά ο σοσιαλισμός δεν είναι μια στατική έννοια. Οι σοσιαλιστικές χώρες θέτουν την ισότητα τελικού αποτελέσματος [που κάποιος παράγει ή κατέχει] ως τον κύριο στόχο, και έτσι, είναι σίγουρο πως θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ελευθερία τους. Αναπόφευκτα, ο σοσιαλισμός αρχίζει να μετασχηματίζεται σε κομμουνισμό, καθώς οι άνθρωποι όλο και περισσότερο χάνουν τις προσωπικές τους ελευθερίες.

Εάν μια ελεύθερη χώρα γινόταν απολυταρχικό καθεστώς εν μία νυκτί, η δραματική διαφορά μεταξύ προπαγάνδας και πραγματικότητας θα σόκαρε τους περισσότερους ανθρώπους. Πολλοί θα επαναστατούσαν ή τουλάχιστον θα αντιστέκονταν παθητικά. Αυτό θα δημιουργούσε υψηλό κόστος για την απολυταρχική διοίκηση, και το καθεστώς πιθανότατα θα έπρεπε να διαπράξει μαζική σφαγή ώστε να εξαλείψει την αντίσταση. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η Σοβιετική Ένωση και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχουν διαπράξει μαζικές δολοφονίες των πολιτών τους εν καιρώ ειρήνης. 

Σε αντίθεση με τα απολυταρχικά καθεστώτα, ο σοσιαλισμός σε δημοκρατικές χώρες τρώει αργά τις ελευθερίες των ανθρώπων μέσω νομοθεσίας χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν — σαν την μεταφορά του βρασμένου βατράχου. Η διαδικασία καθιέρωσης ενός σοσιαλιστικού συστήματος παίρνει δεκαετίες ή γενιές, σταδιακά μουδιάζοντας τους ανθρώπους, [σταδιακά] βάζοντας σε λήθαργο [τους ανθρώπους], και κάνοντας [τους ανθρώπους] να συνηθίσουν στον σοσιαλισμό, και όλα αυτά ενισχύουν την απάτη. Η ουσία και ο τελικός στόχος αυτού του τύπου σταδιακού σοσιαλισμού δεν διαφέρουν στην ουσία από την βίαιη μορφή του.

Ο σοσιαλισμός χρησιμοποιεί την ιδέα ότι εγγυάται «ισότητα» μέσω νομοθεσίας, ενώ στην πραγματικότητα, ζημιώνει τις ηθικές αξίες και ληστεύει τους ανθρώπους από την ελευθερία να πάνε προς την καλοσύνη.

Σε κανονικές συνθήκες, άνθρωποι κάθε είδους διαφέρουν, όπως είναι φυσικό, στα θρησκευτικά τους πιστεύω, στα ηθικά πρότυπα, στην πολιτισμική καλλιέργειά τους, στα εκπαιδευτικά τους υπόβαθρα, στην ευφυία, στην αποφασιστικότητα, στην επιμέλεια, στην αίσθηση ευθύνης, στην επιθετικότητα, στην εφευρετικότητα, στην επιχειρηματικότητα, και σε άλλα. Φυσικά, είναι αδύνατον να επιβληθεί ισότητα με μια ξαφνική ανύψωση αυτών που βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα, έτσι αντ΄ αυτού, ο σοσιαλισμός παρεμποδίζει τεχνητά αυτούς στα υψηλότερα επίπεδα.

Ειδικά σε θέματα ηθικών αξιών, ο σοσιαλισμός της Δύσης χρησιμοποιεί προσχήματα όπως «ενάντια στην διάκριση», «αξιακή ουδετερότητα», ή «πολιτική ορθότητα» ώστε να επιτεθεί στην βασική ηθική [ικανότητα] διάκρισης. Αυτό ισοδυναμεί με μια προσπάθεια εξάλειψης της ίδιας της ηθικής καθαυτής. Αυτό έχει έρθει μαζί με την νομιμοποίηση και κανονικοποίηση κάθε είδους αντιθεϊστικού και αισχρού λόγου, με σεξουαλικές ανωμαλίες, δαιμονική τέχνη, πορνογραφία, τζόγο, και χρήση ναρκωτικών. Το αποτέλεσμα είναι ένα είδος αντίστροφης διάκρισης κατά αυτών που πιστεύουν στον Θεό και θέλουν να ανέλθουν ηθικά, με στόχο την περιθωριοποίησή τους, και τελικά την ολοκληρωτική εξαφάνισή τους.

7. Ρομαντικές ιδέες περί κομμουνισμού

Μέχρι και σήμερα, υπάρχουν πολλοί Δυτικοί που διατηρούν ρομαντικές φαντασίες για τον κομμουνισμό, όμως δεν έχουν ποτέ ζήσει σε μια κομμουνιστική χώρα και δεν έχουν υποφέρει τα βάσανα εκεί, και έτσι δεν έχουν καταλάβει τι πραγματικά σημαίνει να ζεις μέσα στον κομμουνισμό.

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, πολλοί διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, και νεαροί μαθητές από τον ελεύθερο κόσμο πήγαν στην Ρωσία, Κίνα, ή Κούβα ως τουρίστες ή ταξιδιώτες. Αυτά που είδαν — ή μάλλον αυτά που τους επιτράπηκε να δουν— ήταν τελείως διαφορετικά από την πραγματική καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών των χωρών.

Οι κομμουνιστικές χώρες έχουν τελειοποιήσει την ικανότητά τους να εξαπατούν ξένους: Κάθε τι που είδαν οι ξένοι επισκέπτες ήταν προσεκτικά κατασκευασμένο για το γούστο τους, όπως τα υποδείγματα-χωριά, εργοστάσια, σχολεία, νοσοκομεία, κέντρα πρωινής φροντίδας, και φυλακές. Οι υπάλληλοι των ρεσεψιόν που συνάντησαν ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ή άλλοι που θεωρούνταν πολιτικά αξιόπιστοι.

Οι περιηγήσεις ήταν σκηνοθετημένες. Οι επισκέπτες δέχονταν σαν χαιρετισμό λουλούδια, κρασί, χορό και τραγούδι, μπουφέ, και χαμογελαστά μικρά παιδιά και κρατικούς υπαλλήλους. Μετά τους πήγαιναν να δουν ανθρώπους που εργάζονταν σκληρά, ικανούς να μιλούν ελεύθερα και σαν ίσοι· μαθητές που διάβαζαν σκληρά· και αξιαγάπητους γάμους.

Αυτά που δεν είδαν ήταν οι ψεύτικες δίκες, οι μαζικές καταδίκες, τα λιντσαρίσματα από τον όχλο, τα μαθήματα πάλης, οι απαγωγές, η πλύση εγκεφάλου, η φυλάκιση σε απομόνωση, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, οι σφαγές, οι κλοπές γης και περιουσίας, οι λιμοί, οι ελλείψεις δημοσίων υπηρεσιών, η έλλειψη ιδιωτικότητας στην προσωπική ζωή, άτομα που κρυφακούνε, η παρακολούθηση, ο έλεγχος από γείτονες και πληροφοριοδότες παντού, βίαιη πολιτική πάλη στην αρχηγία, και σπάταλες πολυτέλειες της ελίτ. Ειδικά δεν τους επιτράπηκε να δουν τα βάσανα των συνηθισμένων ανθρώπων.

Οι επισκέπτες πίστεψαν πως αυτά που είχαν σκηνοθετηθεί για αυτούς, είναι το συνηθισμένο σε μια κομμουνιστική χώρα. Έπειτα προώθησαν τον κομμουνισμό στην Δύση μέσω βιβλίων, άρθρων, και ομιλιών, και πολλοί από αυτούς δεν ήξεραν πως είχαν εξαπατηθεί.

Ένας μικρός αριθμός είδε ύποπτες ρωγμές στην βιτρίνα, αλλά πολλοί εξ αυτών έπεσαν τότε σε μια άλλη παγίδα: Θεώρησαν τον εαυτό τους ως «συνταξιδιώτη» και υιοθέτησαν την κινέζικη συμπεριφορά όπου «δεν βγάζεις τα άπλυτα έξω μπροστά σε ξένους». Σκέφτηκαν πως οισφαγές, λιμοί, και καταστολή στις κομμουνιστικές χώρες ήταν απλώς μέρος του κόστους μετάβασης στον κομμουνισμό. Πίστεψαν πως αν και το μονοπάτι προς τον κομμουνισμό ήταν στραβό, το μέλλον ήταν λαμπρό. Αρνήθηκαν να πουν την αλήθεια διότι αυτό θα μαύριζε το όνομα του «σοσιαλιστικού πρότζεκτ». Μην έχοντας το θάρρος να πουν την αλήθεια, επέλεξαν μια ντροπιαστική σιωπή.

Σύμφωνα με την κομμουνιστική φαντασία, ο καθένας είναι ελεύθερος και ίσος, δεν υπάρχει καταπίεση ή εκμετάλλευση, υπάρχει μεγάλη υλική αφθονία, ο καθένας δίνει σύμφωνα με την ικανότητά του και λαμβάνει σύμφωνα με την ανάγκη του — ένας παράδεισος επί γης, όπου το κάθε άτομο είναι ικανό να αναπτυχθεί ελεύθερα. Μια ανθρώπινη κοινωνία τέτοιου είδους είναι μόνο μια φαντασία, μία που ο διάβολος έχει χρησιμοποιήσει ως δόλωμα για να εξαπατήσει τον άνθρωπο.

Στην πραγματικότητα, η δύναμη πέφτει στα χέρια μιας μικρής ελίτ. Ο πραγματικός κομμουνισμός είναι μια απολυταρχική μηχανή που ελέγχεται από μια μικρή ομάδα που χρησιμοποιεί το μονοπώλειό της στην δύναμη ώστε να καταπιέσει, σκλαβώσει, και ληστεύσει την πλειοψηφία. Ο χρόνος δεν έχει ακόμα φτάσει για αυτό σε κάποιες σοσιαλιστικές χώρες, και έτσι φαίνεται να είναι μετριοπαθείς. Όταν οι συνθήκες ωριμάσουν, όλα θα αλλάξουν, και οι αφελείς υποστηρικτές μιας σοσιαλιστικής ουτοπίας θα βρουν πως είναι πλέον αργά να μετανιώσουν.

8. Η καταστροφή του πολιτισμού και της ηθικής

Η τοποθέτηση από τον διάβολο των πρακτόρων του σε κάθε πεδίο και έθνος έχει κάνει τους αδαείς και εύπιστους να επιταχύνουν το ταξίδι τους προς την καταστροφή.

Ο κομμουνισμός διδάσκει στους ανθρώπους να αντιτίθονται στην πίστη στον Θεό και να αποβάλλουν το θείον. Ταυτόχρονα εκκινεί επιθέσεις στην θρησκεία από έξω, ενώ χειραγωγεί ανθρώπους να διαφθείρουν την θρησκεία εκ των έσω. Οι θρησκείες έχουν πολιτικοποιηθεί, εμπορευματοποιηθεί, και έχουν μετατραπεί σε ψυχαγωγία.

Πολλοί ηθικά διεφθαρμένοι κληρικοί διατυπώνουν ψεύτικες ερμηνείες θρησκευτικών κειμένων, οδηγώντας τους ακόλουθούς τους σε λάθος μονοπάτι, και φτάνουν μέχρι και να διαπράξουν μοιχεία με τα κοσμικά τους μέλη, ή ακόμα και να διαπράξουν παιδεραστία.

Αυτό το χάος έχει κάνει τους ειλικρινείς πιστούς να μπερδευτούν και να χάσουν την ελπίδα. Μόλις έναν αιώνα πριν, μια ακλόνητη πίστη στον Θεό ήταν σημείο καλής ηθικής ποιότητας. Τώρα, οι πιστοί θεωρούνται ανόητοι και δεισιδαίμονες. Κρατάνε τα πιστεύω τους για τον εαυτό τους, και ούτε συζητούν για την πίστη τους μεταξύ φίλων, φοβούμενοι την γελοιοποίηση.

Ένας άλλος σημαντικός στόχος του κομμουνισμού είναι η καταστροφή της οικογένειας μέσω ιδεών όπως ισότητα φύλων και «μοίρασμα πλούτου και γυναίκας». Ο εικοστός αιώνας, συγκεκριμένα, είδε την εμφάνιση μοντέρνων φεμινιστικών κινημάτων που προώθησαν σεξουαλική απελευθέρωση, την θόλωση των διαφορών των δύο φύλων, επιθέσεις κατά της «πατριαρχίας», και την αποδυνάμωση του ρόλου του πατέρα στην οικογένεια.   

Αυτά τα κινήματα άλλαξαν τον ορισμό του γάμου, προώθησαν την νομιμοποίηση και το να γίνεται αποδεκτή η ομοφυλοφιλία, προώθησαν τα «δικαιώματα» του διαζυγίου και της έκτρωσης, και χρησιμοποίησαν πολιτικές κοινωνικών επιδομάτων για να ενθαρρύνουν επιτυχώς την δημιουργία μονογονεϊκών οικογενειών και να τις χρηματοδοτήσουν . Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της οικογένειας και οδήγησαν σε αύξηση φτώχειας και εγκληματικότητας. Αυτή είναι μια από τις πιο σοκαριστικές μεταμορφώσεις της κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες.

Στην πολιτική σφαίρα, ενώ τα κομμουνιστικά καθεστώτα συνέχισαν με τις άκαμπτες δικτατορίες τους, η κομματική πολιτική στις ελεύθερες κοινωνίες έχει φτάσει ένα σημείο κρίσης. Ο κομμουνισμός εκμεταλλεύτηκε κενά στα νομικά και πολιτικά συστήματα των δημοκρατικών εθνών στην προσπάθειά του να χειραγωγήσει κύρια πολιτικά κόμματα. Για την εξασφάλιση εκλογικής νίκης, οι πολιτικοί έχουν χρησιμοποιήσει βρώμικα κόλπα και έδωσαν υποσχέσεις που ποτέ δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν.

Το αποτέλεσμα της επιρροής του κομμουνισμού είναι ότι πολιτικά κόμματα ανά τον κόσμο σήμερα είναι συχνά κάπου στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, υποστηρίζοντας υψηλότερη φορολόγηση, υψηλότερες δαπάνες για κοινωνική πρόνοια, μεγάλο κράτος, και επεμβατισμό — και όλα αυτά θέλουν να τα καθιερώσουν στην νομοθεσία. Η συμπεριφορά της κυβέρνησης παίζει τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση της κοινωνίας, και με μια κυβέρνηση που κλίνει στα αριστερά, η αριστερή ιδεολογία διεισδύει σε όλη την κοινωνία, υποστηριζόμενη από την πλύση εγκεφάλου στους νέους, που με την σειρά τους εκλέγουν περισσότερους αριστερίζοντες υποψηφίους.

Η ανώτερη εκπαίδευση, που θα έπρεπε να έχει τον ρόλο της μετάδοσης της πεμπτουσίας της σοφίας και του πολιτισμού των αιώνων, έχει επίσης υποστεί δολιοφθορά. Στο πρώτο ήμισυ του εικοστού αιώνα, το κομμουνιστικό φάντασμα κανόνισε για την συστηματική καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος. Η Κίνα, διάσημη για τον βαθύ αρχαίο πολιτισμό της, υποβλήθηκε στο Κίνημα Νέου Πολιτισμού πριν ακόμα την καθιέρωση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό ήταν μέρος της προσπάθειας αποσύνδεσης των Κινέζων από τις παραδόσεις τους.

Αφότου οι κομμουνιστές υφάρπαξαν την εξουσία, κρατικοποίησαν το εκπαιδευτικό σύστημα και γέμισαν τα διδακτικά βιβλία με ιδεολογία του Κόμματος, μεταμορφώνοντας γενιές νέων Κινέζων σε τρομερά «κουτάβια λύκου», όπως είναι ο κινέζικος όρος για αυτούς που μεγάλωσαν υπό τον κομμουνισμό και τους έγινε πλύση εγκεφάλου για να μισούν και να σκοτώνουν ταξικούς εχθρούς.

Στην Δύση, το φάντασμα εκκίνησε το κίνημα προοδευτικής εκπαίδευσης, χρησιμοποιώντας το όνομα της «επιστήμης και προόδου» ώστε να πάρει τον έλεγχο στην φιλοσοφία, ψυχολογία, παιδαγωγική, και τελικά όλου του εκπαιδευτικού συστήματος, και έτσι να κάνει πλύση εγκεφάλου σε διδάσκοντες και διοικητικούς της εκπαίδευσης. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση άρχισε να αποβάλλει ορθόδοξες ιδέες και την παραδοσιακή ηθική. Τα ακαδημαϊκά πρότυπα μειώθηκαν ώστε οι μαθητές να γίνουν λιγότερο ικανοί στην γλώσσα και την αριθμητική, και λιγότερο ικανοί στο να διαμορφώνουν την δική τους κρίση ή να χρησιμοποιούν κοινή λογική. Ο αθεϊσμός, η θεωρία της εξέλιξης, ο υλισμός, και η φιλοσοφία της πάλης, όλα ενσταλάχθηκαν στους μαθητές.

Μετά την αντιπαράδοση της δεκαετίας του 1960, οι υπέρμαχοι της πολιτικής ορθότητας έχουν γίνει αστυνομία σκέψης, αναγκάζοντας τους καθηγητές να κατηχούν τους μαθητές με κάθε είδους διεστραμμένη ιδέα. Οι μαθητές σήμερα τελειώνουν το σχολείο χωρίς μια δυνατή ηθική πυξίδα, χωρίς μια βάση στον πολιτισμό τους, και με λίγη κοινή λογική ή αίσθηση ευθύνης. Αφήνονται να ακολουθούν τυφλά το πλήθος, και έτσι πηγαίνουν και αυτοί προς τα κάτω, σύμφωνα με την τάση της κοινωνίας.

Έξω στην κοινωνία, υπάρχει πολύ διαδεδομένη χρήση ναρκωτικών, αυξανόμενα ποσοστά εγκληματικότητας, μια σφαίρα ΜΜΕ γεμάτη με σεξ και βία, ένας κόσμος της τέχνης που θεωρεί τερατώδη πράγματα ως όμορφα, και κάθε είδους κακές θρησκείες και σκοτεινές ομάδες. Οι νέοι θαυμάζουν τυφλά αστέρες της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, σπαταλούν τον χρόνο τους σε διαδικτυακά παιχνίδια και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και καταλήγουν απογοητευμένοι και σε απόγνωση. Η παράλογη βία της τρομοκρατίας κατά αθώων παραβιάζει κάθε ηθική παράμετρο καθιερωμένη από την παράδοση και κάνει τους ανθρώπους να ανησυχούν απεγνωσμένα για την ασφάλεια του κόσμου και για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.

9. Επιστροφή στον Θεό και την παράδοση

Ο ανθρώπινος πολιτισμός μεταδόθηκε στον άνθρωπο από θεούς. Ο κινέζικος πολιτισμός είδε την ευημερία των δυναστειών Χαν και Τανγκ, και ο Δυτικός πολιτισμός έφτασε στην κορυφή του κατά την Αναγέννηση. Αν τα ανθρώπινα όντα μπορούν να διατηρήσουν τον πολιτισμό που τους έδωσαν οι θεοί, τότε όταν οι θεοί επιστρέψουν, ο άνθρωπος θα είναι ικανός να διατηρήσει μια σύνδεση με αυτούς και να κατανοήσει τον Νόμο που διδάσκουν.

Αν οι άνθρωποι καταστρέψουν τον πολιτισμό και την παράδοσή τους, και η ηθική της κοινωνίας καταρρεύσει, τότε όταν οι θεοί επιστρέψουν, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να κατανοήσουν τις θεϊκές διδασκαλίες καθώς το κάρμα τους και οι αμαρτίες τους είναι πολύ μεγάλες, και η σκέψη τους έχει αποκλίνει πάρα πολύ από την θεϊκή διδασκαλία. Αυτό είναι επικίνδυνο για την ανθρωπότητα.

Αυτή είναι μια εποχή απόγνωσης αλλά και ελπίδας. Αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό περνούν ζωές εκφυλισμένης απόλαυσης. Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό περιμένουν την επιστροφή του μέσα σε σύγχυση και ανησυχία.

Ο κομμουνισμός είναι μια μάστιγα για την ανθρωπότητα. Ο στόχος του είναι η καταστροφή της ανθρωπότητας, και οι ρυθμίσεις του είναι λεπτομερείς και συγκεκριμένες. Η συνωμοσία είναι τόσο επιτυχής που έχει σχεδόν εκτελεστεί μέχρι τέλους, και τώρα ο διάβολος ελέγχει τον κόσμο μας.

Η αρχαία σοφία της ανθρωπότητας μας λέει αυτό: Μία ορθή σκέψη μπορεί να νικήσει εκατό κακά, και όταν η φύση του Βούδα ενός ανθρώπου αναδύεται, τραντάζει τον κόσμο σε δέκα κατευθύνσεις. Ο διάβολος μοιάζει δυνατός αλλά είναι ένα τίποτα μπροστά στον Θεό. Αν οι άνθρωποι μπορούν να διατηρήσουν την ειλικρίνειά τους, την καλοσύνη, συμπόνια, ανεκτικότητα, και υπομονή, θα προστατευτούν από τον Θεό, και ο διάβολος δεν θα έχει εξουσία πάνω τους.

Το έλεος του Δημιουργού δεν έχει όρια, και κάθε ζωή έχει μια ευκαιρία να αποφύγει την καταστροφή. Αν η ανθρωπότητα μπορέσει να επαναφέρει την παράδοση, να ανυψώσει την ηθική, και να ακούσει το συμπονετικό κάλεσμα του Δημιουργού και τον Θεϊκό Νόμο που προσφέρει σωτηρία, ο άνθρωπος θα είναι ικανός να υπερνικήσει την προσπάθεια του διαβόλου για καταστροφή, να μπει στο μονοπάτι προς την σωτηρία, και να κινηθεί προς το μέλλον.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Πρώτο.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

[give_form id=”3924″]

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πρόλογος

Αν και τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης αποσυντέθηκαν, το κακό φάντασμα του κομμουνισμού δεν έχει εξαφανιστεί. Αντιθέτως, το κακό φάντασμα ήδη ελέγχει τον κόσμο μας, και η ανθρωπότητα δεν θα πρέπει να διατηρεί μια λανθασμένη αίσθηση αισιοδοξίας.

Ο κομμουνισμός δεν είναι ούτε μια τάση σκέψης, ούτε ένα δόγμα, ούτε μια αποτυχημένη προσπάθεια για έναν νέο τρόπο διαχείρισης των ανθρώπινων πραγμάτων. Αντ΄αυτών, θα πρέπει να κατανοηθεί ως ένας δαίμονας — ένα δαιμονικό φάντασμα δημιουργημένο από μίσος, εκφυλισμό, και άλλες στοιχειακές δυνάμεις στο σύμπαν.

Σε μια άλλη διάσταση, μη ορατή σε εμάς, πήρε την μορφή ενός φιδιού, μετά αυτήν ενός κόκκινου δράκου, και βρίσκεται μαζί με τον Διάβολο, που μισεί τον Θεό. Εκμεταλλεύεται χαμηλού επιπέδου όντα και δαίμονες για να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Ο στόχος του φαντάσματος είναι να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Όταν το θείον προσφέρει σωτηρία, ο κομμουνισμός λέει στους ανθρώπους να μην πιστεύουν στο θείον, επιτίθεται στην ανθρώπινη ηθική ώστε να κάνει τους ανθρώπους να παρατήσουν την παράδοση, και κάνει τους ανθρώπους να αδιαφορούν για την κατεύθυνση που δίνει ο Θεός, και, τελικά, να καταστραφούν.

Το κομμουνιστικό κακό φάντασμα, με τις ατελείωτες παραλλαγές του, είναι γεμάτο πανουργία. Μερικές φορές χρησιμοποιεί σφαγή και βία για να καταστρέψει αυτούς που αρνούνται να το ακολουθήσουν. Άλλες φορές, βρίσκει καταφύγιο στην γλώσσα της «επιστήμης» και «προόδου», προσφέροντας μια υπέροχη εκδοχή του μέλλοντος ώστε να εξαπατήσει ανθρώπους. Κάποιες φορές παρουσιάζεται ως ένα εμβριθές πεδίο γνώσης και κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι είναι η μελλοντική κατεύθυνση της ανθρωπότητας.

Άλλες φορές, χρησιμοποιεί τα συνθήματα «δημοκρατία», «ισότητα», και «κοινωνική δικαιοσύνη» για να διεισδύσει στα πεδία της εκπαίδευσης, ΜΜΕ, τέχνης, και νόμου, φέρνοντας έτσι τους ανθρώπους υπό την σημαία του χωρίς να το καταλαβαίνουν. Άλλες φορές ακόμα, αποκαλεί τον εαυτό του «σοσιαλισμό», «προοδευτισμό», «αριστερισμό», «νεο-Μαρξισμό», και άλλους αριστερούς όρους.

Κάποιες φορές υποστηρίζει φαινομενικά ορθές έννοιες όπως ειρηνοφιλία, περιβαλλοντισμός, παγκοσμιοποίηση, και πολιτική ορθότητα. Άλλες φορές, υποστηρίζει την μοντέρνα τέχνη, σεξουαλική απελευθέρωση, νομιμοποίηση των ναρκωτικών, ομοφυλοφιλία, και άλλες κακίες, δίνοντας την λανθασμένη εντύπωση ότι είναι μέρος μιας δημοφιλούς τάσης.

Ο εξτρεμισμός και η βία δεν είναι οι μοναδικές εκδηλώσεις του — κάποιες φορές προσποιείται πως ενδιαφέρεται για το καλό της κοινωνίας. Παρ΄ όλα αυτά ο βασικός σκοπός του είναι να καταστρέψει, με κάθε τρόπο, οτιδήποτε παραδοσιακό, είτε είναι πίστη, είτε θρησκεία, ηθική, πολιτισμός, ο θεσμός της οικογένειας, τέχνη, παιδαγωγική, νόμος — οτιδήποτε χρειάζεται για να κάνει τον άνθρωπο να εκπέσει σε μια ηθική άβυσσο και να δεχτεί ανάθεμα.

Ο κομμουνισμός και οι διάφορες μεταλλάξεις του βρίσκονται πλέον σε όλο τον κόσμο. Η Κίνα και η Κούβα δηλώνουν δημόσια πως διοικούνται από κομμουνιστικά καθεστώτα. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες — ο αρχηγός του ελεύθερου κόσμου — έχουν γίνει θήραμα επιθέσεων από το κακό φάντασμα. Η Ευρώπη ασπάζεται τον σοσιαλισμό, και η Αφρική και Λατινική Αμερική είναι τυλιγμένες με κομμουνιστική επιρροή. Αυτή είναι η σοκαριστική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα: Η συνωμοσία του κακού φαντάσματος για την καταστροφή της ανθρωπότητας έχει σχεδόν πετύχει.

Οι άνθρωποι επιθυμούν ενστικτωδώς να ωφεληθούν οι ίδιοι και να απομακρυνθούν από τον κίνδυνο. Το ένστικτο τους ωθεί να δραπετεύσουν από τα βάσανα, να θέλουν ένα καλό όνομα, να φτιάξουν επιτυχημένες επιχειρήσεις, ή απλώς να απολαύσουν την ζωή. Είναι ανθρώπινο να έχουμε τέτοιες σκέψεις. Παρ΄ όλα αυτά, αν οι άνθρωποι απομακρυνθούν από τους θεούς, το κακό φάντασμα μπορεί να προσκολληθεί και να εντείνει αυτές τις σκέψεις, ώστε να ελέγξει τους ανθρώπους.

Η ύβρις της επανάστασης του φαντάσματος ενάντια στον Θεό κάνει επίσης και αυτούς που ελέγχει να βιώσουν μια αίσθηση ύβρεως. Έπειτα προσπαθούν να παίξουν τον ρόλο του Θεού μέσω της άσκησης εξουσίας, κεφαλαίου και γνώσης, με στόχο να ορίζουν τις τύχες εκατομμυρίων και να επηρεάσουν την ροή της ιστορίας μέσω κοινωνικών κινημάτων.

Οι άνθρωποι δημιουργούνται από θεούς, και έχουν καλό και κακό στην φύση τους. Αν οι άνθρωποι παρατήσουν το κακό και επιλέξουν την συμπόνια, μπορούν να επιστρέψουν στον Θεό. Αυτό που περιμένει στην αντίθετη πλευρά είναι ο διάβολος. Η επιλογή βρίσκεται ακριβώς και μόνο στον εαυτό μας.

Πολλοί βασικά καλοί άνθρωποι, έχουν χωρίς να το γνωρίζουν γίνει πράκτορες του κομμουνιστικού φαντάσματος ή στόχοι της χειραγώγησής του — αυτοί που ο Βλαντιμίρ Λένιν αποκάλεσε «χρήσιμους ηλίθιους». Αν και η κοινωνία ως σύνολο έχει καταλήξει στο χείλος της καταστροφής λόγω των προσπαθειών και πειρασμών του φαντάσματος, πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν ηθελημένα δώσει την ψυχή τους στον διάβολο και επιλέξει ηθελημένα να διαφθείρουν την ανθρωπότητα. Για τους περισσότερους, η καλοσύνη η έμφυτη στην ανθρώπινη φύση παραμένει, δίνοντάς τους μια ευκαιρία να ξεφορτωθούν την επιρροή του φαντάσματος.

Ο σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να παρουσιάσει αυτό το σύνθετο και περιπλεγμένο πρόβλημα σε απλή γλώσσα όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ακρίβεια. Τότε οι άνθρωποι θα μπορέσουν να δουν τα κόλπα του κομμουνιστικού φαντάσματος. Ακόμα πιο σημαντικό είναι, πως το βιβλίο αυτό επιχειρεί να παρουσιάσει τις ηθικές, πολιτισμικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις που έθεσαν οι θεοί για την ανθρωπότητα.

Ο κάθε ένας θα μπορεί τότε να επιλέξει ο ίδιος μεταξύ του Θεού και του διαβολικού φαντάσματος.

Όταν οι καλοσυνάτες σκέψεις ενός ανθρώπου αναδυθούν, οι θεοί θα τον βοηθήσουν να απελευθερωθεί από τον έλεγχο του διαβόλου. Αλλά η διαδικασία του να δεις τον διάβολο για αυτό που είναι, απαιτεί βαθιά σκέψη και καθαρή διάκριση. Αυτό το βιβλίο επιχειρεί να επανεξετάσει τα  ρεύματα της ιστορίας των τελευταίων αιώνων και, από ένα υψηλό επίπεδο και με μια ευρεία οπτική, να αποτιμήσει τα πολλά προσωπεία και μορφές που έχει υιοθετήσει ο διάβολος ώστε να κατακτήσει και να χειραγωγήσει τον κόσμο.

Στόχος αυτής της προσπάθειας δεν είναι απλώς μια ακόμα διατύπωση της ιστορίας, αλλά το να κατανοήσουμε πως μπορούμε να αποτρέψουμε τον διάβολο από το να ελέγξει τον κόσμο ξανά. Αυτό επαφίεται στην φώτιση του κάθε ατόμου, στην ηθελημένη εγκατάλειψη του κακού, και στην επιστροφή στις παραδόσεις και στον τρόπο ζωής που οι θεοί έθεσαν για τον άνθρωπο.

Ο Θεός θα θριαμβεύσει επί του διαβόλου. Σε ποια πλευρά βρισκόμαστε θα καθορίσει την αιώνιά μας μοίρα.

 

Διαβάστε μετά: Εισαγωγή.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Ακούστε το ηχητικό βιβλίο (στα Αγγλικά).

 

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

[give_form id=”3924″]