Θλίψη προκάλεσε στον ελληνικό αθλητισμό, και ειδικότερα στην οικογένεια του στίβου, η είδηση για τον θάνατο του Γιώργου Ρουμπάνη, σε ηλικία 95 ετών. Ο εκλιπών υπήρξε επί σειρά ετών πρωταθλητής στο άλμα επί κοντώ, ενώ έφθασε στο αποκορύφωμα της σπουδαίας καριέρας του το 1956, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.
Η σχετική ανακοίνωση της ΕΟΕ έχει ως εξής:
«Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή με μεγάλη θλίψη αποχαιρετά τον κορυφαίο Ολυμπιονίκη Γιώργο Ρουμπάνη που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών.»
Ο Γιώργος Ρουμπάνης, που ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία Ολυμπιονίκης, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956 στη Μελβούρνη στο άλμα επί κοντώ, με επίδοση 4.50, μετά από μαραθώνιο αγώνα που κράτησε περίπου 11 ώρες.
Ο πρόεδρος της ΕΟΕ κος Ισίδωρος Κούβελος, εκφράζοντας σύσσωμη την Ολομέλεια της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής τόνισε: «Είμαστε ιδιαίτερα στενοχωρημένοι για την απώλεια του κορυφαίου πρωταθλητή Γιώργου Ρουμπάνη, κορυφαίου και μεγαλύτερου εν ζωή Ολυμπιονίκη και του πρώτου μεταπολεμικά αθλητή που δόξασε τη χώρα και σήκωσε τη γαλανόλευκη ψηλά στον ιστό της δόξας! Σχεδόν σε ολόκληρη τη ζωή του υπηρέτησε τον αθλητισμό και τον Ολυμπισμό, προσφέροντας στην Ελλάδα στιγμές εθνικής υπερηφάνειας, με κορυφαία την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956. Και μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας συνέχισε να υπηρετεί τον Ολυμπισμό, ιδρύοντας τον Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών το 1985. Μοίρασε την αγάπη για τον αθλητισμό σε χιλιάδες νέους της χώρας μας και ήταν φωτεινό παράδειγμα αθλητή αλλά και ανθρώπου. Θέλω να εκφράσω τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια και τους οικείους του. Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα, μεγάλε Ελληνα Ολυμπιονίκη. Θα ανήκεις για πάντα στο πάνθεον των κορυφαίων αθλητών της χώρας μας.»
Πριν από εννέα χρόνια και συγκεκριμένα στις 19 Αυγούστου 2016, ο Γιώργος Ρουμπάνης είχε «ανοίξει την καρδιά του», μιλώντας στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Εν μέσω των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο Ντε Τζανέιρο, ο Ρουμπάνης είχε προβλέψει ότι η Κατερίνα Στεφανίδη θα ανεβεί στο βάθρο (σ.σ. επιβεβαιώθηκε λίγες ώρες αργότερα με την Ελληνίδα πρωταθλήτρια να κατακτά το χρυσό μετάλλιο με άλμα στα 5.85 μέτρα), ενώ μίλησε για τον ελληνικό αθλητισμό, για τα χρόνια της νιότης του και για την σύγχρονη Ελλάδα και την νεολαία.
Η συνέντευξη του Γιώργου Ρουμπάνη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (19/08/2016):
«Πρόκειται για μία περίπτωση, όπου η έννοια «ζωντανός θρύλος» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή… Ο Γιώργος Ρουμπάνης είναι ο γηραιότερος Ελληνας μεταλλιούχος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς έχει συμπληρώσει τα …πρώτα 87 χρόνια της ζωής του…
Γεννημένος την 31η Ιουλίου 1929, αειθαλής και «κοτσονάτος», ο Ρουμπάνης παραμένει λάτρης του αθλητισμού, όπως – για παράδειγμα – αποδεικνύει περίτρανα η παρουσία του ως Λαμπαδηδρόμος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι (2014)… Τον Νοέμβριο του 1956, ο – εκ των κορυφαίων επικοντιστών της εποχής – Ρουμπάνης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην Μελβούρνη, χαρίζοντας στην Ελλάδα την πρώτη διάκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από 44 χρόνια!
Ως ο πλέον ειδικός για το αγώνισμα στο οποίο η χώρα μας διακρίνεται σταθερά σε διεθνές επίπεδο τα τελευταία χρόνια, ο Ρουμπάνης δηλώνει στο Πρακτορείο Sport πως «η Στεφανίδη είναι κανόνι και πιστεύω ότι θα πάρει μετάλλιο».
Ο αγώνας της Μελβούρνης ήταν συγκλονιστικός και έχει μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους καλύτερους στο άλμα επί κοντώ. Είχε διάρκεια πάνω απο δέκα (!) ώρες και στην τελική φάση ο πήχυς τοποθετήθηκε στα 4.53 μέτρα. Ο Ρουμπάνης υπερέβη το ύψος, ακούμπησε ελάχιστα τον πήχυ, ο δυνατός άνεμος τον έριξε, με αποτέλεσμα να μείνει τελικά τρίτος με άλμα στα τέσσερα μέτρα και 50 εκατοστά (ρεκόρ Ευρώπης).
Το «Πρακτορειο Sport» επικοινώνησε με τον «ζωντανό θρύλο» του ελληνικού αθλητισμού, τον άνθρωπο που έχει στην κατοχή του το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο για 60 χρόνια! Το προϊόν της συζήτησης, άκρως ενδιαφέρον…
Π.S.: Ολυμπιακοί Αγώνες…
Γ.Ρ.: «Πρόκειται για την κορυφή… Η συμμετοχή είναι το όνειρο κάθε αθλητή. Να φαντασθείτε, εγώ ήλθα τρίτος και έκλαιγα. Συνειδητοποίησα τι έκανα, το μέγεθος της επιτυχίας, όταν άρχισαν να φθάνουν τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν το νόημα της αξιοκρατίας, της ισότητας στη διεκδίκηση και προ του νόμου, του υγιούς ανταγωνισμού, που είναι έμφυτος στον άνθρωπο. Γι΄αυτό οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επέλεξαν το ομορφότερο μέρος του κόσμου, την Ολυμπία, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τους αφιέρωσαν στον αρχιθεό, τον Δία. Ακριβώς για να διοχετεύσουν αυτόν τον ανταγωνισμό και να υπερισχύσει το ευ αγωνίζεσθαι. Στοιχείο που στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μετρήσιμο μέγεθος, καθώς με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες προκύπτει ο νικητής μέσα από την ισότητα, την ισονομία και τον ανταγωνισμό. Ασχετα εάν σήμερα έχουν εμπορευματοποιηθεί και προστέθηκαν και άλλα αθλήματα. Εχει κι αυτό το καλό του. Γιατί δίνεται η ευκαιρία σε ανθρώπους που – λόγου χάρη – δεν μπορούν να τρέξουν καλά, να συμμετάσχουν, να αθληθούν, να αισθανθούν χρήσιμοι, να βρουν όνειρα και να διακριθούν».
Ο Γιώργος Ρουμπάνης, συμμετείχε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης (1960), ενώ – μεταξύ άλλων – διετέλεσε διαδοχικά κάτοχος του ρεκόρ Ευρώπης (με 4.50μ, 4.53μ και 4.60μ το 1958) και τέσσερις φορές Βαλκανιονίκης. Αγωνίσθηκε με τα «χρώματα» του Παναθηναϊκού και του Πανελληνίου, ενώ το 1956 και το 1958 βραβεύθηκε ως ο καλύτερος αθλητής της χρονιάς.
Π.S.: Μέχρι στιγμής η Ελλάδα έχει κατακτήσει πέντε μετάλλια στο Ρίο…
Γ.Ρ.: «Ηταν καλή εμφάνιση, αν και θα ήθελα να πάρουμε περισσότερα. Και ειδικά στον στίβο. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν, για μένα ο στίβος είναι το 95% των Ολυμπιακών Αγώνων. Και τα υπόλοιπα αθλήματα είναι σαν την σάλτσα που βάζουμε για να φάμε την μακαρονάδα»…
Π.S.: Είστε ο ειδικότερος εν Ελλάδι στο επί κοντώ…
Γ.Ρ.: «Το αποτέλεσμα του Φιλιππίδη με απογοήτευσε… Πρόκειται για ένα πολύ καλό παιδί… Εχει σωστή δομή στο μυαλό του, είναι προσεκτικός, διαβάζει τη λεπτομέρεια και κάνει πολύ καλά άλματα. Δεν επιχειρώ να κάνω κριτική, αλλά εκτιμώ ότι υπερβαίνει τα έξι μέτρα. Περίμενα να πάρει μετάλλιο, αλλά συνάντησε ασυνήθιστες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Η βροχή τον ενόχλησε, τον εξενεύρισε. Οπως και το πρόβλημα που προέκυψε με τον στυλοβάτη. Οσον αφορά στη Στεφανίδη, είναι κανόνι! Πιστεύω ότι θα πάρει μετάλλιο. Και μακάρι να πάρουμε, γιατί δεν έχουμε μετάλλιο στον στίβο»…
Π.S.: Πώς ήταν στα χρόνια σας ο αθλητισμός;
Γ.Ρ.: «Θα σας πω ότι εάν δεν δούλευα σε φούρνο, δεν θα είχα καταφέρει τίποτε! Ηταν σκληρή δουλειά και αποτέλεσε την προπόνηση και την προετοιμασία μου. Εκανα επικύψεις, έλξεις… Υποχρεωτικά έπρεπε να αναπτύξω την ταχύτητα αντίδρασης για να ανταπεξέλω στο να ελέγχω τα ταψιά με τα καρβέλια… Δυνάμωσα, γράμμωσα και έγινα αυτό που έγινα. Διαφορετικά όχι ρεκόρ δεν θα έκανα, αλλά τίποτε… Ούτε προπονητής υπήρχε, ούτε πρόγραμμα…Θυμάμαι ήμασταν στο Πανεπιστήμιο με τον θρύλο της σφαιροβολίας, τον Αμερικανό Ο΄Μπράϊαν. Το καλοκαίρι οι εγκαταστάσεις ήταν κλειστές… Για να προπονηθούμε, είχαμε φτιάξει μία τρύπα στον περιβάλλοντα χώρο και μπαίναμε στο γυμναστήριο! Τότε το κοντάρι ήταν στατικό και πέφταμε με τα πόδια σε πριονίδι…Πολλοί τραυματισμοί, ειδικά στους αστραγάλους. Εμείς είχαμε μάθει από παιδιά τον αθλητισμό, από τον πατέρα μας… Και αγωνιζόμασταν ερασιτεχνικά… Θυμάμαι όταν μας κάλεσε – μαζί με τον πατέρα μου – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρουσία του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Και του είπε, με στόμφο, να φροντίσει ώστε από την επομένη να μου δοθεί ο βαθμός του Συνταγματάρχη και να επισπευσθούν οι διαδικασίες για να γίνω Στρατηγός. Και γυρίζει ο πατέρας μου και του απαντά: “Αυτό αποκλείεται, πρόεδρε, τα παιδιά γυμνάζονται για τον αθλητισμό και την υγεία τους. Ο αθλητισμός είναι βιολογική ανάγκη και πολιτισμός”. Ετσι μεγαλώσαμε εμείς»…
Π.S.: Παρακολουθείτε τον ελληνικό αθλητισμό;
Γ.Ρ.: «Οσο μπορώ παρακολουθώ και από κοντά… Πηγαίνω στους αγώνες που γίνονται στο κλειστό της Παιανίας, αλλά δεν χάνω καμμία διοργάνωση από την τηλεόραση. Αναλογικά με τον πληθυσμό μας, τα πάμε καλά. Για παράδειγμα, στον Πανελλήνιο σήμερα γυμνάζονται περίπου 3.500 παιδιά. Είναι βέβαια λάθος – και φταίνε οι γονείς γι΄αυτό – να αθλείται ένας νέος προκειμένου να κάνει ένα ρεκόρ, να πετύχει μία διάκριση, με στόχο να μπει στο Δημόσιο και να λύσει το πρόβλημα της ζωής του. Έχω την εντύπωση, ότι αθλείται αρκετός κόσμος και ειδικά άτομα μεγαλύτερης ηλικίας»…
Ανάμεσα τις πολλές δράσεις του Γιώργου Ρουμπάνη, ξεχωρίζει η συμμετοχή του στην εκστρατεία του Τζον Κένεντι, όταν κατάφερε να συγκεντρώσει 380.000 υπογραφές, προκειμένου να καταργηθεί ένας νόμος που αφορούσε στο τηλεοπτικό τοπίο των ΗΠΑ. Επί σειρά ετών, υπήρξε συνεργάτης της Γιουτζίν Κένεντι (αδελφής του δολοφονηθέντος Προέδρου) σε θέματα σχετικά με τους Διεθνείς Παραολυμπιακούς. Επίσης, διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών «Σκούρας Φιλμς», ενώ με τα πρώτα χρήματα που εξοικονόμησε στις ΗΠΑ έστειλε δύο κοντέϊνερ με αθλητικό υλικό στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου ως ένδειξη αναγνώρισης κι ευγνωμοσύνης…
Π.S.: Θα θέλατε να μοιρασθείτε μαζί μας μερικές από τις εμπειρίες σας;
Γ.Ρ.: «Το 1959 με κάλεσε ο ΣΕΓΑΣ να αγωνισθώ στους Βαλκανικούς Αγώνες, και ενώ είχα αποχωρήσει ουσιαστικά από την ενεργό δράση. Η διοργάνωση έγινε στην Σόφια, αγωνίσθηκα με 2-3 προπονήσεις και ήρθα πρώτος. Ενα γεμάτο από 40.000 θεατές στάδιο φώναζε το όνομα μου… Εναν χρόνο αργότερα, επίσης με ελάχιστες προπονήσεις, συμμετείχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, όπου αποκλείσθηκα από τον τελικό στις λεπτομέρειες», θυμάται ο Γιώργος Ρουμπάνης και συνεχίζει: «Το 1957 διεξήχθη στις ΗΠΑ μία διοργάνωση σαν το σημερινό Diamond League, με τη συμμετοχή των κορυφαίων αθλητών της εποχής. Συναγωνισθήκαμε με τους Αμερικανούς, Μπράϊτ, Μόρις και Ρίτσαρντς, αναδείχθηκα νικητής και έγινα All Star στις ΗΠΑ»…
Το 1959, ο Γιώργος Ρουμπάνης αποχώρησε από την ενεργό δράση και το 1985 ίδρυσε μαζί με τον Δημήτρη Θανόπουλο τον Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών, του οποίου διατελεί επίτιμος πρόεδρος. Στα φοιτητικά χρόνια, στην Αμερική, ο Ρουμπάνης γνώρισε την σύζυγο του, Νάνσι, με την οποία απέκτησαν τη Ροζάνα, τον Δημήτρη και τον Βασίλη. Υπήρξε αντιπρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας τέννις, πρόεδρος του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής στους παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004) και της διερευνητικής επιτροπής του «Αθήνα 2004».
Π.S.: Υπάρχει αθλητής σαν τον Ρουμπάνη τις τελευταίες δεκαετίες;
Γ.Ρ.: «Ο,τι και να απαντήσω θα είναι εγωϊστικό… θα αναφέρω ότι όταν ρωτήθηκε ο Γιάννης Διακογιάννης, απάντησε ότι «ο Ρουμπάνης είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, όχι γι΄αυτά που έκανε, αλλά γι΄αυτά που μπορούσε να κάνει». Εγώ έκανα ερασιτεχνικό αθλητισμό, είμαι ο πρώτος Ελληνας που έκανα γιγαντιαίο αιώρημα στο μονόζυγο. Κάτι άγνωστο στην Ελλάδα για την εποχή. Και με σωλήνες της εταιρείας ύδρευσης! Οχι με το σημερινό μονόζυγο, που λυγίζει κατά την διάρκεια της άσκησης! Τώρα το επί κοντώ, το ξέρω καλύτερα από τότε που αγωνιζόμουν. Το σημερινό κοντάρι, ταυτίζεται με τον αθλητή, έχει ρυθμό. Είναι ένα αγώνισμα που έχει μεγάλο ενδιαφέρον»…
Π.S.: Ποια είναι η άποψη σας για την Ελλάδα του σήμερα;
Γ.Ρ.: «Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε φάση ανάλογη με αυτήν που υπήρχε πριν την Αναγέννηση, τον 15ο αιώνα. Εκτιμώ ότι μέσα στα επόμενα 100 χρόνια θα συμβεί κάτι αντίστοιχο και θα αρχίσει από την Ελλάδα, γιατί είμαστε οι πιο μάγκες και οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον πλανήτη. Είχαμε ως λαός μία μεγάλη ατυχία… Οταν ο υπόλοιπος κόσμος στην Ευρώπη, άρχισε να βγαίνει απ΄τον σκοταδισμό, μας κατέλαβαν οι Τούρκοι και μείναμε υπό κατοχή για 400 χρόνια. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μία φάση που θα φέρει την Αναγέννηση»…
Π.S.: Και ποιό μήνυμα στέλνει ο Γιώργος Ρουμπάνης στη νεολαία;
Γ.Ρ.: «Να γυμνάζεται! Οι νέοι πρέπει ανεξαιρέτως, στον ελεύθερο χρόνο τους, να ασκούνται. Οχι για να γίνουν Ολυμπιονίκες, αλλά για να είναι υγιείς, για να ζήσουν περισσότερα χρόνια και ευτυχισμένοι. Με τον αθλητισμό λειτουργεί καλύτερα το μυαλό, βελτιώνεται η δομή της σκέψης, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Σήμερα, υπάρχει πνευματική κατάπτωση και ο αθλητισμός μπορεί να το αναστρέψει αυτό. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι το σώμα είναι το σπίτι της ψυχής του ανθρώπου»…
Του Γιώργου Διακογιάννη
