ΕΥ ΖΗΝ

Μπορεί κανείς να αποτρέψει, να αντιμετωπίσει και να αναρρώσει από τον καρκίνο εάν εμπλουτίσει την «ζωτική του ενέργεια» και βελτιώσει την ικανότητα αυτοθεραπείας του. Αυτό είναι που είπε ο Σου Τζονγκχουά, ειδικός στην ολοκληρωμένη παραδοσιακή Κινέζικη και Δυτική ιατρική και καθηγητής στο Ινστιτούτο Παραδοσιακής Ιατρικής (Institute of Traditional Medicine) στο Πανεπιστήμιο Γιανγκ-Μινγκ Τσιάο Τούνγκ της Ταϊβάν (Taiwan Yang-Ming Chiao Tung University), κατά την διάρκεια πρόσφατης συνέντευξης του στο πρόγραμμα «Health 1+1» στο NTDTV.

Ο Σου μεγάλωσε σε μια οικογένεια ασκούμενων Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής (ΠΚΙ). Αφού ολοκλήρωσε την εκπαίδευση του στην Δυτική ιατρική, επιστράτευσε επίσης τις γνώσεις του από την ΠΚΙ για να αντιμετωπίσει δύσκολες και περίπλοκες ασθένειες, ειδικά τον καρκίνο. Ασκεί ιατρική ια πάνω από 30 χρόνια και έχει δει πολλούς ασθενείς με καρκίνο.

Ιστορίες θεραπείας

Ο Σου παρέθεσε μια περίπτωση η οποία έχει παραμείνει μαζί του για χρόνια. Ο ασθενής ήταν ένας Γάλλος ιερέας, ο Ζακ Λερού, ο οποίος ζούσε στην Ταϊβάν για πάνω από 40 χρόνια. Μια μέρα, ήρθε να δει τον Σου για τον καρκίνο του αίματός του. Άρχισε να λαμβάνει την αγωγή της Κινέζικης ιατρικής που του έγραψε ο Σου, και ο πρησμένος όγκος στο πίσω μέρος του αυχένα του σταδιακά βελτιώθηκε μέσα σε λίγα χρόνια.

Πέρασαν άλλα τέσσερα ή πέντε χρόνια, και ο όγκος του Λερού επανεμφανίστηκε. Επέστρεψε στον Σου, λέγοντας του ότι ήταν πολύ απασχολημένος με την δουλειά και πως υπήρχαν ακόμη πολλά πράγματα που του είχε ζητήσει ο Θεός να κάνει, οπότε δεν είχε λάβει καμία χημειοθεραπεία. Συνέχισε να εργάζεται και να λαμβάνει την αγωγή ΠΚΙ για δύο ή τρία χρόνια, και τελικά, όλοι οι όγκοι του εξαφανίστηκαν – χωρίς χημειοθεραπεία.

Εμπνευσμένος από αυτή την περίπτωση, ο Σου δημοσίευσε ένα βιβλίο, «The Power of Fostering Positive Energy» («Η Δύναμη της Ενίσχυσης της Θετικής Ενέργειας»), το οποίο εξερευνούσε τις άγνωστες δυνάμεις που μπορούν να εξαφανίσουν τους όγκους ως εκ θαύματος. Πήρε συνέντευξη από τον Λερού στην εκκλησία του για να έχει μια βαθύτερη κατανόηση του ταξιδιού του ιερέα στην υπερνίκηση του καρκίνου, ειδικά τον ρόλο της πίστης του σε αυτό.

Άλλη μια περίπτωση που ανέφερε ο Σου ήταν αυτή της Ταϊβανέζας μποξέρ Τσεν Νιέν-τσιν, η οποία κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στην γυναικεία κλάση των 66 κιλών στους Ολυμπιακούς του Παρισιού τον Αύγουστο του 2024. Η Τσεν υπέφερε από λέμφωμα Χότζκινς και είχε υποβληθεί σε οχτώ κύκλους χημειοθεραπείας τα περασμένα χρόνια. Ωστόσο, ο Σου ήταν πεπεισμένος πως ήταν η ισχυρή της θέληση που την βοήθησε όχι μόνο να νικήσει τον καρκίνο αλλά και να επαναφέρει το σώμα της σε καλύτερη κατάσταση ικανό για τον ανταγωνισμό.

Τύποι ζωτικής ενέργειας

Η θεραπεία στην οποία υποβάλλεται ένας ασθενής με καρκίνο είναι επίπονη, είπε ο Σου. Συνήθως, γίνονται κύκλοι χειρουργείων, χημειοθεραπείας, ακτινοβολίας ή στοχευμένης θεραπείας, όλες εκ των οποίων είναι επιβλαβείς για το τσι, την ζωτική ενέργεια του σώματος. Από την άποψη της ΠΚΙ, το τσι είναι η ζωτική ενέργεια που συνιστά την ζωή. Είναι μια κρίσιμη αλλά και ευαίσθητη ουσία που κυκλοφορεί ακατάπαυστα στο ανθρώπινο σώμα για την διατήρηση των φυσιολογικών λειτουργιών.

Ο Σου εξήγησε πως υπάρχουν δύο είδη ζωτικής ενέργειας. Η μία είναι εγγενής στο σώμα και συνδέεται με τα εσωτερικά όργανα και την κυκλοφορία του τσι και του αίματος, και η άλλη παραμένει στο νου, και καθορίζει τις σκέψεις και τις ιδέες του ατόμου. Για να καλλιεργήσει κανείς την θετική ενέργεια του σώματος, ο νους πρέπει να είναι όσο καλοσυνάτος, ανεκτικός, θετικός και αισιόδοξος γίνεται. Η θετική ενέργεια ευνοεί την καλή υγεία.

Ο Σου είπε ότι αφού περάσει μια τραυματική σειρά από θεραπείες, η εγγενής ζωτική ενέργεια ενός ασθενή με καρκίνο αναπόφευκτα θα καταστραφεί. Για να αναρρώσει, μπορεί κανείς να ξεκινήσει με 20 λεπτά περπάτημα καθημερινά και σιγά σιγά να αυξήσει τον χρόνο. Μην πιέζετε πολύ τον εαυτό σας. Καθώς καλυτερεύετε, είναι κρίσιμο να σκέφτεστε πιο θετικά. Όταν και τα δύο είδη ενέργειας είναι διαθέσιμα, ένα άτομο μπορεί να ανακτήσει την ικανότητα να αυτοθεραπεύεται.

Κρίσιμα στοιχεία για την καταπολέμηση του καρκίνου

Ο Σου συστήνει τα ακόλουθα για κάθε στοιχείο που αποτελεί ένα άτομο:

1. Σώμα: Να είστε δραστήριοι. Διαλέξτε κατάλληλες και μέτριες ασκήσεις και παραμείνετε συνεπείς σε αυτές.
2. Νους: Βρείτε την γαλήνη. Επικεντρώστε τον νου σας, κάντε αυτοστοχασμό και διάλογο, και καθαρίστε τις αρνητικές σκέψεις.
3. Πνεύμα: Βρείτε την ηρεμία. Αφήστε την υπερβολική σκέψη και εμπιστευτείτε το πνεύμα σας σε μια ανώτερη ύπαρξη.

Εκτός της τακτικής άσκησης, προτείνει στους ασθενείς να επιτρέψουν στον εαυτό τους να έχουν λίγο χρόνο ησυχίας. Για παράδειγμα, ξοδέψτε μισή ώρα την ημέρα για να καθίσετε και να συλλογιστείτε.

Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cancer, ένα περιοδικό της Αμερικανικής  Αντικαρκινικής Εταιρείας, εμβάθυνε σε διάφορες θεραπείες νου και σώματος οι οποίες είναι ειδικά σχετικές με επιζώντες καρκίνου, δείχνοντας ότι ο διαλογισμός βασισμένος στην ενσυνειδητότητα μπορεί να βελτιώσει την αυτορύθμιση των ασθενών και να τους βοηθήσει να διαλέξουν πιο υγιείς στρατηγικές αντιμετώπισης.

Άλλη μια μεγάλης κλίμακας γονιδιωματική μελέτη βρήκε ότι ο διαλογισμός μπορεί να ενισχύσει την ανοσοποιητική λειτουργία χωρίς να ενεργοποιεί τα φλεγμονώδη σήματα, καθιστώντας τον διαλογισμό μια αποτελεσματική συμπεριφορική παρέμβαση για ένα πλήθος ασθενειών που σχετίζονται με εξασθενημένα ανοσοποιητικά συστήματα, περιλαμβάνοντας και μερικούς τύπους καρκίνου.

Ο Σου πιστεύει ότι είναι σημαντικό να έχουμε υποστήριξη από την θρησκεία ή την πίστη. Ανακάλυψε ότι οι έχοντες πίστη συχνά έχουν μια πηγή υποστήριξης κατά την διάρκεια μεγάλων δυσκολιών και αναποδιών, που τους βοηθάει να διατηρούν έναν θετικό τρόπο σκέψης.

Ο Σου έχει συναντήσει πολλούς ασθενείς με καρκίνο οι οποίοι αντιμετώπιζαν καταστάσεις ζωής και θανάτου και ανακάλυψε ότι πολλοί από αυτούς που νικούν τον καρκίνο έχουν πίστη. Για αυτούς, δεν έχει να κάνει μόνο με την αντιμετώπιση του καρκίνου. Η διατήρηση της σωματικής υγείας και η επίτευξη εσωτερικής ηρεμίας είναι επίσης πολύ σημαντικά.

Σύμφωνα με τον Σου, άσχετα από το εάν είστε υγιείς ή λιγότερο υγιείς, ηλικιωμένοι ή σοβαρά άρρωστοι, όσο εφαρμόζετε αυτούς τους τρεις τρόπους για να ενισχύσετε την θετική ενέργεια στην καθημερινή σας ζωή, μπορείτε να βασίζεστε στον εαυτό σας για να βελτιώσετε την ανοσία σας και την ικανότητα αυτοθεραπείας για να «αποκρούσετε» νέες ασθένειες, να αποτρέψετε παλιές ασθένειες από το να επανεμφανιστούν και να επιτύχετε μια πιο υγιή ζωή.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό CA: A Cancer Journal for Clinicians (Περιοδικό Καρκίνου για Κλινικούς Ιατρούς), το περιοδικό με την μεγαλύτερη επιρροή της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, δείχνει ότι παρόλο που είναι δύσκολο να καθοριστεί η πνευματικότητα και αν μετρηθεί με ακρίβεια από την σύγχρονη επιστήμη, υπάρχει παρόλα αυτά μια αυξανόμενη βιβλιογραφία που περιγράφει την σημασία της στην ογκολογία και την επιβίωση. Η πνευματική πίστη επηρεάζει την λήψη αποφάσεων των ασθενών με καρκίνο σχετικά με τις συμπληρωματικές και τις εναλλακτικές ιατρικές θεραπείες, οι οποίες περιλαμβάνουν ενσυνείδητο διαλογισμό, τσιγκόνγκ (ενεργειακή άσκηση), κλπ.

Σημαντικά σημεία για την πρόληψη του καρκίνου

Η πρόληψη είναι πάντα καλύτερη από την θεραπεία, και η πρόληψη του καρκίνου παραμένει ένα μεγάλο θέμα. Ο Σου παρείχε δύο προτάσεις σχετικά με αυτό.

Πρώτον, να παρατηρείτε τακτικά τυχόν αλλαγές στο σώμα σας και αναφέρετε τις εμπειρίες σας σε συγγενείς ή φίλους οι οποίοι είχαν καρκίνο για αν καταλάβετε τις αλλαγές που παρατήρησαν αυτοί κατά την διάρκεια της ασθένειας τους, συμπεριλαμβάνοντας τα αντιληπτά συμπτώματα.

Όσο πιο νωρίς ανιχνευτεί και αντιμετωπιστεί ο καρκίνος, τόσο καλύτερη πιθανότητα θεραπείας αυτού. Εάν ένα πρόβλημα εντοπιστεί κατά την διάρκεια εξετάσεων αίματος ή άλλων εξετάσεων, περιμένοντας μέχρι τότε για να δείτε έναν ιατρό ίσως να να είναι αργά.

Δεύτερον, η λήψη ακριβούς γνώσης, και η μετέπειτα εσωτερίκευση και εφαρμογή αυτής στην καθημερινή σας ζωή, είναι απαραίτητη για την  πνευματική και σωματική σας υγεία. Για παράδειγμα, η ανάγνωση περισσότερων βιβλίων και η παρακολούθηση προγραμμάτων σχετικά εμ την υγεία και την ευεξία μπορεί αν είναι ωφέλιμο.

Επιπλέον, ο Σου είπε ότι μπορείτε επίσης να αναζητήσετε βοήθεια από ασκούμενους της ΠΚΙ όταν αισθάνεστε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας έμπειρος ιατρός ΠΚΙ μπορεί να εντοπίσει θέματα μέσα από την διάγνωση παλμών προτού εμφανιστούν τα συμπτώματα. Αυτό είναι μέρος της διαγνωστικής διαδικασίας της ΠΚΙ γνωστή ως «παρατήρηση, ακρόαση, ερώτηση, και παλμός». Η «παρατήρηση» αναφέρεται στο πώς ο ιατρός αξιολογεί τα σημάδια της ασθένειας με το να παρατηρεί την εμφάνιση του ασθενούς, την γλώσσα, τα χείλη, το χρώμα του δέρματος και την συνολική όψη του.

Συνδυασμός Παραδοσιακής Κινέζικης και Δυτικής Ιατρικής

Ο Σου προτείνει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση σχετικά με τις επιλογές αντιμετώπισης του καρκίνου αντί να βασίζεστε σε μια και μόνο μέθοδο αντιμετώπισης. Είπε ότι η Δυτική ιατρική στοχεύει κυρίως τα καρκινικά κύτταρα, ενώ η ΠΚΙ ενισχύει την ανοσία και βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της θεραπείας, λειτουργώντας για την συνολική εξάλειψη των καρκινικών κυττάρων. Αυτός ο συνδυασμός βοηθά σημαντικά τόσο στα ποσοστά ίασης όσο και στην επιβίωση των ασθενών. Η ενσωμάτωση Δυτικής και Κινέζικης ιατρικής επιτρέπει μια συμπληρωματική προσέγγιση, αξιοποιώντας τις δυνατότητες και των δύο για την επίτευξη ενός θεραπευτικού αποτελέσματος μεγαλύτερου από το άθροισμα των μελών του.

Των Ben Lam και JoJo Novaes

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times. Οι Epoch Times προσκαλούν τον επαγγελματικό διάλογο και την φιλική συνομιλία.

Το παρόν αποτελεί το δεύτερο μέρος μίας σειράς δέκα άρθρων που δημοσίευσε η Epoch Times με τον τίτλο «Η ιατρική της αρετής». Συνδέσμους για όλα τα άρθρα της σειράς, θα βρείτε στο τέλος του παρόντος.

Οι συνδέσεις του εγκεφάλου μας προάγουν την ειλικρίνεια και τα ψέματα τα πληρώνουμε ακριβά. Αυτή είναι η διαπίστωση ενός γιατρού, που αναζητώντας λύση για τις ημικρανίες του βρέθηκε αντιμέτωπος με τα καθημερινά του ψέματα.

Ο Δρ Τζόναθαν Κόρσον είναι γνωστός όχι μόνο για την ιατρική του δεινότητα αλλά και για τις κάπως αντισυμβατικές συμβουλές του. Πρόσφατα, άρχισε να λέει στους ασθενείς του ότι η καλλιέργεια αρετών, όπως η ευγνωμοσύνη, θα μπορούσε να τους βοηθήσει σημαντικά με τα προβλήματα υγείας τους. Αυτό το μείγμα φιλοσοφικής καθοδήγησης και ιατρικής πρακτικής έχει προκαλέσει τον θαυμασμό, αλλά και αρκετό σκεπτικισμό.

Μια μέρα, καθώς έφευγε από το γραφείο του, ο Δρ Κόρσον ένιωθε εξαντλημένος μετά από μια εβδομάδα ασταμάτητης εργασίας και ελάχιστης ξεκούρασης. Παλεύοντας με μια από τις ημικρανίες του, που δεν υποχωρούσαν με κανέναν τρόπο, άρχισε να αναλογίζεται τις συμβουλές που συνήθιζε να δίνει στους ασθενείς του. Ο παλλόμενος πόνος τού θύμισε την ανθρώπινη αδυναμία και ευαλωτότητά του, που περιφρονούσαν την ιατρική του ιδιότητα. Η έντονη δυσφορία που ένιωσε τον οδήγησε σε μια βαθιά αυτοκριτική.

Ο Δρ Κόρσον ήταν πολύ περήφανος για την ικανότητά του να ακούει και να προσφέρει συμβουλές για ό,τι ξεπερνούσε τα σωματικά συμπτώματα, τολμώντας να εμβαθύνει στις ηθικές και δεοντολογικές πτυχές της ζωής των ασθενών του. Ορισμένως, ένα ενοχλητικό ερώτημα αναδύθηκε στην επιφάνεια: «Εφαρμόζω αυτό που κηρύττω;»

Αυτή η σκέψη έφερε και την επόμενη: ίσως οι ημικρανίες του ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή σωματική πάθηση. Θα μπορούσε να υπάρχει σχέση μεταξύ της τρέχουσας κατάστασής του και των αρετών ή της έλλειψης αυτών, για τις οποίες μιλούσε τόσο συχνά ως γιατρός;

Αναλογιζόμενος τις συνήθειές του, ο Δρ Κόρσον συνειδητοποίησε ότι συχνά παρέβλεπε μικρές λεπτομέρειες με τους ασθενείς, έδινε μη ρεαλιστικές υποσχέσεις στην οικογένειά του ή απλώς έλεγε στους ανθρώπους αυτό που ήθελαν να ακούσουν. Σιγά-σιγά, λόγω της πίεσης να αποδώσει, διαπίστωσε ότι η υπερηφάνεια, το προσωπικό συμφέρον, ακόμη και η ανωτερότητα που ένιωθε απέναντι στους άλλους τον ωθούσαν να κάνει ‘εκπτώσεις’ στις αρχές και την εντιμότητά του. «Είναι δυνατόν να λείπει η ειλικρίνεια από τη ζωή μου;» αναρωτήθηκε.

Ο Δρ Κόρσον αποφάσισε ότι ήταν καιρός να ξεκινήσει το δικό του προσωπικό ταξίδι προς την κατάκτηση της ειλικρίνειας – προς στον εαυτό του και προς στους άλλους.

Μεθοδικά, άρχισε να καταγράφει τις περιπτώσεις στις οποίες φάνηκε ανέντιμος ή παραπλανητικός και κατόπιν σκεφτόταν πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί. Βούτηξε επίσης βαθιά στην επιστημονική βιβλιογραφία σχετικά με τα οφέλη της ειλικρίνειας στην υγεία.

Η ένταση εξασθενεί

Ανοίγοντας την καρδιά του στη μεταμορφωτική δύναμη της αλήθειας, ο Δρ Κόρσον βίωσε μια βαθύτερη αίσθηση ευεξίας και βρήκε έναν ανανεωμένο σκοπό στη δουλειά του. Ένιωσε μια άμεση σχέση μεταξύ της υγείας και της αρετής.

Μετά από μια εβδομάδα περίπου, ενώ επέστρεφε στο σπίτι του, συνειδητοποίησε ότι είχε καιρό να νιώσει τους ενοχλητικούς πονοκεφάλους του. Αυτές οι ‘πονοθύελλες’, όπως τις αποκαλούσε, ήταν κάτι που είχε αποδεχτεί ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής του. Παρόλο που είχε μόλις πρόσφατα ξεκινήσει, ο Κόρσον κατάλαβε ότι η άσκηση της ειλικρίνειας είχε μειώσει τα βασικά επίπεδα άγχους του.

Μια ενδιαφέρουσα συλλογή ερευνών έδειξε πώς ακόμη και σύντομες περίοδοι ανεντιμότητας είναι αρκετές για να αυξήσουν τα επίπεδα κορτιζόλης («ορμόνη του στρες»). Η κορτιζόλη προετοιμάζει το σώμα για να πολεμήσει ή να τρέξει μακριά από αντιληπτές απειλές. Έτσι, όταν ένα άτομο λέει ψέματα, το σώμα του αντιδρά σαν να προετοιμάζεται για τις πιθανές συνέπειες της αντιπαράθεσης ή τη φυγή.

Σε περιόδους κινδύνου, η απελευθέρωση ενέργειας των υψηλών οκτανίων της κορτιζόλης μπορεί να βοηθήσει το σώμα να κάνει εκπληκτικά πράγματα. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν καθημερινά σε μια τέτοια κατάσταση. Με την πάροδο του χρόνου, οι ορμόνες του στρες επιβαρύνουν το καρδιαγγειακό σύστημα, αυξάνουν τη φλεγμονή και ενδεχομένως προκαλούν ημικρανίες όπως αυτές που βασάνιζαν τον Δρα Κόρσον.

Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα εξαιρετικά καλά ρυθμισμένο βιολογικό σύστημα. Ωστόσο, όπως ακριβώς η συνεχής καταπόνηση των μηχανημάτων επιταχύνει τη φθορά τους, έτσι και η αδιάκοπη πίεση του οργανισμού μας πέρα από τα όριά του μπορεί να τον οδηγήσει σε κατάρρευση.

Η ‘φυσική ειλικρίνεια’ του εγκεφάλου

Παλιότερα, ο Δρ Κόρσον συχνά παρέκκλινε από την αλήθεια και την εντιμότητα. Παραδείγματος χάριν, αν και είχε πει στη σύζυγό του ότι θα επέστρεφε στο σπίτι μια συγκεκριμένη ώρα, μπορεί να έφτανε αργότερα από ό,τι είχε υποσχεθεί. Στη δουλειά του, ενίοτε έλεγε στους ασθενείς ότι είχε εξετάσει προσωπικά τα εργαστηριακά τους αποτελέσματα «πρωί-πρωί», ενώ τα είχε δει μόνο λίγα λεπτά πριν από το ραντεβού. Μια φορά είχε πει στην κόρη του ότι δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τον ποδοσφαιρικό της αγώνα επειδή δούλευε υπερωρίες – ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι θα μπορούσε να είχε παρευρεθεί αν ήθελε. Στην πραγματικότητα, ήταν εξαντλημένος από μια κουραστική εβδομάδα και ήθελε να περάσει μόνος του ένα ήσυχο βράδυ, με το σκεπτικό ότι το να χάσει ένα παιχνίδι δεν θα έβλαπτε και ότι θα την αποζημίωνε αργότερα.

Τώρα, άρχισε να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και πρόσεχε πριν μιλήσει, ελέγχοντας αν τα λόγια του ήταν ειλικρινή και αντιπροσωπευτικά των πράξεων και των συναισθημάτων του.

Καθώς η ειλικρίνειά του προς τους άλλους μεγάλωνε, άρχισε να μιλά πιο ελεύθερα – έργο που ενέχει πολλές προκλήσεις. Προς έκπληξή του, διαπίστωσε ότι ο αυτοσεβασμός του και οι δεσμοί με τους άλλους ήταν κάτι παραπάνω από αντιστάθμισμα. Επιπλέον, αισθάνθηκε επιτέλους ότι ζούσε μια πιο αυθεντική ζωή.

Η ελευθερία του Δρος Κόρσον αναπτύχθηκε όταν σταμάτησε να λέει ψέματα.

Σε ένα σημαντικό πείραμα, οι επιστήμονες μέτρησαν την εγκεφαλική δραστηριότητα των υποκειμένων όταν τους ζητήθηκε να πουν ψέματα ή αλήθεια. Στους συμμετέχοντες έδειξαν πρώτα ένα συγκεκριμένο τραπουλόχαρτο – το δύο κούπα, για παράδειγμα. Αργότερα τους παρουσιάστηκε ένα άλλο χαρτί. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να απαντήσουν «Ναι» αν το χαρτί ήταν το ίδιο ή «Όχι» αν ήταν διαφορετικό.

Όταν τα υποκείμενα έλεγαν ψέματα, παρουσίαζαν την ίδια εγκεφαλική δραστηριότητα όπως όταν έλεγαν την αλήθεια, λόγω της ενεργοποίησης του εγκεφάλου για την ανάκληση της αλήθειας. Ωστόσο, εμφάνισαν επίσης δραστηριότητα σε δύο βασικές περιοχές που αφορούν τον αυτοέλεγχο. Οι άνθρωποι σκέφτονται πρώτα την αλήθεια, αλλά όταν λένε ψέματα, η αλήθεια αναστέλλεται.

Αυτό υποδηλώνει ότι η ειλικρίνεια είναι η βασική γνωστική κατάσταση. Το ψέμα απαιτεί πρόσθετους γνωστικούς πόρους, οδηγώντας σε αυξημένη ψυχική επιβάρυνση και πιθανές επιπτώσεις στην υγεία.

Μιλώντας με έναν συνάδελφό του, νευροεπιστήμονα, ο Δρ Κόρσον έμαθε γιατί η απόκρυψη της αλήθειας είναι εξαντλητική. Ξεκινά από το γεγονός ότι τα δίκτυα στον εγκέφαλο, που συνδέονται με τον ραχιαίο προμετωπιαίο φλοιό (DLPFC), ελέγχουν τη συμπεριφορά και την κριτική μας σκέψη. Ωστόσο, οι πόροι του DLPFC είναι περιορισμένοι – δηλαδή, αν ξοδεύουμε ενέργεια προσπαθώντας να γίνουμε δόλιοι, μας μένουν λιγότερα ‘καύσιμα’ για την επίλυση προβλημάτων και τη δημιουργική σκέψη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, μετά από μια μακρά, δύσκολη μέρα, οι άνθρωποι έχουν συνήθως λιγότερο αυτοέλεγχο, συχνά εις βάρος των άλλων.

Τύποι ψεμάτων

Έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν διαφορετικοί τύποι ψεμάτων.

Ορισμένα ψέματα τα επινοούμε επί τόπου, όπως π.χ. όταν λέμε ψέματα για το τι φάγαμε για μεσημεριανό. Άλλα ψέματα τα επινοούμε και τα απομνημονεύουμε, όπως ένα ψέμα για ένα ταξίδι που δεν κάναμε ποτέ.

Όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμα τόσο μεγαλύτερο είναι και το κόστος που έχει για το μυαλό και το σώμα σας. Το ψέμα απαιτεί να θυμάστε το πλαίσιο του ψέματος, τις επιπτώσεις, τον τελικό στόχο, σε ποιον το είπατε και πότε.

Τα ψέματα που απαιτούν αυθόρμητη εξαπάτηση για να τεκμηριώσουν ένα προηγούμενο ψέμα ενεργοποιούν έντονα την πρόσθια φλοιώδη έλικα (ACC). Για παράδειγμα, αν σας ρωτήσουν γιατί αργήσατε και επινοήσετε γρήγορα μια ιστορία για μποτιλιάρισμα, παρόλο που στην πραγματικότητα παρακοιμηθήκατε, η πρόσθια έλικα του εγκεφάλου σας εργάζεται σκληρά. Το συγκεκριμένο τμήμα αναστέλλει τη φυσική μας τάση να λέμε την αλήθεια και απαιτεί επιπλέον γνωστική ενέργεια για να διατηρήσει το ψέμα, διασφαλίζοντας ότι είναι πιστευτό και συνεπές σε άλλες ερωτήσεις.

Φτιαχτά σενάρια, όπως το επινοημένο ταξίδι στις Μπαχάμες, ενεργοποιούν σημαντικά το DLPFC και είναι πιο ψυχοφθόρα από το να πείτε ένα απλό ψέμα, επειδή πρέπει να διασταυρώσετε και να βεβαιωθείτε ότι η επινόηση είναι συνεπής.

Εν ολίγοις, η εξαπάτηση έχει σημαντικό κόστος, ενώ η ειλικρίνεια μας επιτρέπει να είμαστε ξέγνοιαστοι, αξιόπιστοι και απαλλαγμένοι από το άγχος.

Παραγωγικότητα και μια ζωή που αξίζει να ζεις

Μέρα με τη μέρα, ο Δρ Κόρσον διαπίστωνε ότι είχε λίγο περισσότερη ενέργεια όταν έφευγε από το γραφείο. Κάποτε παρατήρησε: «Ποιος να φανταζόταν ότι το να κάθεσαι και να σκέφτεσαι μπορεί να είναι τόσο εξαντλητικό; Ακόμα κι αν απλά κάθομαι σε ένα γραφείο, αισθάνομαι σαν να έκανα μια μέρα σκληρής σωματικής εργασίας!» Παλιότερα, ήταν συνήθως πολύ κουρασμένος για να παίξει με την κόρη του. Τώρα, έβρισκε τον εαυτό του πιο δημιουργικό, ανάλαφρο και αφοσιωμένο στη δουλειά και στο σπίτι.

Απολαμβάνοντας μια πιο ποιοτική ζωή, ο Κόρσον άρχισε να μοιράζεται την ιστορία του με άλλους. Μια μέρα, μίλησε με τον ειδικό ιατρικής χρέωσης, τον Φρανκ, λέγοντας: «Στοιχηματίζω ότι οι άνθρωποι που είναι ειλικρινείς βλέπουν λιγότερο συχνά το γιατρό – κάποιος πρέπει να κάνει μια μελέτη επ’ αυτού». Ο Φρανκ παρατήρησε: «Πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια» και τον παρέπεμψε σε μια έρευνα που βασίστηκε σε ασφαλιστικές απαιτήσεις και η οποία έδειχνε ότι ο ηθικός χαρακτήρας συνδέεται με χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και καλύτερη ψυχική υγεία.

Μία φορά, στο τέλος μιας ιδιαίτερα κουραστικής ημέρας, ο Δρ Κόρσον έγειρε στην καρέκλα του γραφείου του. Όλη η κούραση και το βάρος των ευθυνών έφυγαν από πάνω του καθώς αναγνώριζε τη λεπτή αλλά βαθιά αλλαγή στη ζωή του.

«Αν η απλή πράξη της ειλικρίνειας ανακουφίζει το άγχος μου και, κατ’ επέκταση, τις ημικρανίες μου, ποιες άλλες δυνατότητες υπάρχουν στη σφαίρα της αρετής;» αναρωτήθηκε.

Καθώς ετοιμαζόταν να φύγει, ένα χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του. Έσβησε τα φώτα του γραφείου και βγήκε στον καθαρό βραδινό αέρα. Καθώς οδηγούσε ένιωσε ότι δεν κατευθυνόταν απλώς προς το σπίτι του – κατευθυνόταν προς μια ζωή πιο ειλικρινή, πιο υγιή και τελικά πιο ολοκληρωμένη.

Των Makai Allbert, Robert Backer Ph.D., Yuhong Dong M.D., Ph.D.

Σημείωση των συγγραφέων: Σήμερα, αντιμετωπίζουμε πρωτοφανείς προκλήσεις στην κοινωνία, την ιατρική και το εργασιακό πεδίο. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί σύνθεση εμπειριών συναδέλφων μας και άλλων επαγγελματιών του ιατρικού κλάδου. Οι προκλήσεις και οι ανταμοιβές που παρουσιάζονται σε αυτήν είναι πραγματικές. Προστιθέμενα στις αυξανόμενες υποχρεώσεις, τις εξελίξεις της κοινωνίας και τις απαιτήσεις από τον εαυτό τους, τα ηθικά διλήμματα και τα ζητήματα αυθεντικότητας επιβαρύνουν και δοκιμάζουν περαιτέρω τον σύγχρονο άνθρωπο. Πιστεύουμε ότι η αλήθεια θα σας απελευθερώσει πραγματικά!

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις των συγγραφέων και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.

Ιατρική της Αρετής

Όλα τα άρθρα

Μέρος 1ο: Ευγνωμοσύνη, ένα εναλλακτικό φάρμακο για τον θυμό και την κατάθλιψη

Μέρος 2ο: Το τίμημα των ψεμάτων

Μέρος 3ο: Το ‘μαγικό ραβδί’ της συγχώρεσης

Μέρος 4ο: Μνησικακία,ένας βλαβερός για την καρδιά μας φιλοξενούμενος

Μέρος 5ο: Δέος, μία βασική ανθρώπινη ανάγκη

Μέρος 6ο: Γενναιοδωρία: Δίνοντας λίγα κερδίζουμε πολλά

Μέρος 7ο: Διαμορφώνοντας τον εαυτό μας με θάρρος

Μέρος 8ο: Αντί για αντικαταθλιπτικά, αισιοδοξία

Μέρος 9ο: Αγάπη, βάλσαμο καρδιάς

Μέρος 10ο: Ελπίδα, το τελευταίο καταφύγιο

Ενώ είναι ευρέως γνωστό ότι τα φρούτα και τα λαχανικά είναι ωφέλιμα για την υγεία, μια πρόσφατη μελέτη του Χάρβαρντ έχει αναγνωρίσει τις πέντε καλύτερες υψηλής ποιότητας επιλογές οι οποίες μπορούν να μειώσουν σημαντικά τον κίνδυνο χρόνιων ασθενειών.

Τον Αύγουστο του 2024, ερευνητές δημοσιοποίησαν μια νέα μελέτη στο Αμερικανικό Περιοδικό Κλινικής Διατροφής (The American Journal of Clinical Nutrition). Η μελέτη ανέλυσε δεδομένα από τρία μεγάλα υποψήφια σώματα: τη Μελέτη Παρακολούθησης Επαγγελματιών Υγείας (Health Professionals Follow-up Study), την Μελέτη Υγείας Νοσηλευτών (Nurses’ Health Study  – NHS) και τη Μελέτη Υγείας Νοσηλευτών ΙΙ (NHSII).

Η ερευνητική ομάδα διεξήγαγε μια ανάλυση βιοδεικτών από 41.714 συμμετέχοντες, εξετάζοντας τη σχέση μεταξύ της πρόσληψης διαφόρων φρούτων και λαχανικών και 14 καρδιομεταβολικών βιοδεικτών. Κατέταξαν 52 φρούτα και λαχανικά με βάση τη μεταβολική τους ποιότητα.

Τα 5 καλύτερα υψηλής ποιότητας φρούτα και λαχανικά είναι τα:

• Μήλα ή αχλάδια
• Μαρούλι άισμπεργκ
• Ωμό σπανάκι
• Βλαστάρια αλφάλφα
• Μελιτζάνες ή καλοκαιρινή κολοκύθα

Αντιθέτως, τα πέντε χειρότερα ήταν ο αρακάς ή οι γίγαντες, οι τηγανητές πατάτες, το καρπούζι, ο χυμός τομάτας και το καλαμπόκι. Συνολικά, η μελέτη αναγνώρισε 19 φρούτα και λαχανικά με υψηλή μεταβολική ποιότητα.

Επίπτωση στις χρόνιες ασθένειες

Οι ερευνητές ανέλυσαν τον κίνδυνο σοβαρών χρόνιων ασθενειών σε 207.241 συμμετέχοντες σε μια περίοδο παρακολούθησης 32 ετών. Μερικά από τα πιο σημαντικά ευρήματα είναι τα εξής:

• Μεγαλύτερη μερίδα φρούτων και λαχανικών υψηλής μεταβολικής ποιότητας στην διατροφή συνδέεται με χαμηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης σοβαρής χρόνιας ασθένειας.
• Οι συμμετέχοντες που κατανάλωσαν μεγάλες ποσότητες φρούτων και λαχανικών, αλλά κυρίως ουδέτερης ή χαμηλής μεταβολικής ποιότητας, δεν έδειξαν μειωμένο κίνδυνο χρόνιων ασθενειών. Αντιθέτως, έδειξαν αυξημένο κίνδυνο διαβήτη.
• Στην ομάδα με τη συνολικά χαμηλότερη πρόσληψη φρούτων και λαχανικών, αυτοί με τη μεγαλύτερη ποσότητα φρούτων και λαχανικών υψηλής μεταβολικής ποιότητας είχαν 15% χαμηλότερο κίνδυνο σοβαρής χρόνιας ασθένειας σε σχέση με αυτούς που είχαν τη μικρότερη ποσότητα.
• Παρόμοιες τάσεις παρατηρήθηκαν στην αθηροσκληρωτική καρδιαγγειακή νόσο (ΑΚΝ), τον διαβήτη Τύπου 2 και τη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ). Ωστόσο, ο καρκίνος δεν ακολούθησε αυτή την τάση με την ίδια συνέπεια.

Τα φρούτα και τα λαχανικά υψηλής ποιότητας είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά όπως το κάλιο, το μαγνήσιο, την β-καροτίνη, τα φλαβονοειδή και τις διατροφικές φυτικές ίνες, τα οποία βοηθούν στην μείωση του κινδύνου χρόνιων ασθενειών μέσω διάφορων προστατευτικών μηχανισμών, περιλαμβάνοντας αντιοξειδωτικές, αντιφλεγμονώδεις και αντι-υπερτασικές ιδιότητες.

Οι ερευνητές σημείωσαν ότι, πέρα από την επικέντρωση στην συνολική πρόσληψη φρούτων και λαχανικών, θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην κατανάλωση τροφών με υψηλή μεταβολική ποιότητα.

Μήλα και αχλάδια

Τα μήλα και τα αχλάδια έχουν παρόμοια διατροφικά προφίλ. Είναι και τα δύο πλούσια σε βιοενεργές χημικές ενώσεις όπως τα φλαβονοειδή, τις διατροφικές φυτικές ίνες και τα αντιοξειδωτικά, οι οποίες έχουν δείξει να μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακών περιστατικών.

Μια συστηματική αναθεώρηση του 2019 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Τρέχουσες Εξελίξεις στην Διατροφή (Current Developments in Nutrition) βρήκε ότι η αυξημένη κατανάλωση μήλων, αχλαδιών ή συνδυασμού των δύο μείωσε «σημαντικά» τον κίνδυνο εγκεφαλοαγγειακής νόσου, διαβήτη Τύπου 2, τη θνησιμότητα λόγω καρδιαγγειακής και καρδιομεταβολικής νόσου, καθώς επίσης και τη θνησιμότητα από κάθε αίτιο.

Δοκιμή του 2021 που δημοσιεύθηκε στο Αμερικανικό Περιοδικό Κλινικής Διατροφής (The American Journal of Clinical Nutrition) έδειξε επίσης ότι, συγκριτικά με μια ομάδα ελέγχου ατόμων που δεν κατανάλωναν μήλα, οι συμμετέχοντες που έτρωγαν ένα μήλο ημερησίως για έξι συνεχόμενες εβδομάδες έδειξαν μείωση 17% στην C-αντιδρώσα πρωτεΐνη, έναν βιοδείκτη φλεγμονής στο αίμα σε περίοδο νηστείας, και 12,4% μείωση στην ιντερλευκίνη-6, μια προφλεγμονώδη κιτοκίνη. Επιπροσθέτως, η πρωτεΐνη που δεσμεύει λιποπολυσακχαρίτες (Lipopolysaccharide-Binding Protein-LBP), η οποία βοηθά στην προστασία του σώματος από μολύνσεις που προκαλούνται από βακτηρίδια αρνητικά κατά Gram όπως η πνευμονία και η μηνιγγίτιδα, μειώθηκε κατά 20,7%.

Σπανάκι

Το σπανάκι περιέχει διάφορα αντιοξειδωτικά, περιλαμβάνοντας και τα φλαβονοειδή. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα φλαβονοειδή μπορούν να αποτρέψουν αποτελεσματικά την υπεροξείδωση των λιπιδίων, έναν γνωστό παράγοντα κινδύνου για διάφορες ασθένειες, περιλαμβάνοντας την αθηροσκλήρυνση, τον διαβήτη, την ηπατοτοξικότητα (τοξικότητα στο συκώτι) και τη φλεγμονή.

Το σπανάκι είναι επίσης ωφέλιμο για την υγεία του εγκεφάλου. Είναι πλούσιο σε δύο πολύ σημαντικά καροτενοειδή: τη λουτεϊνη και τη ζεαξανθίνη. Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό της Νόσου Αλτσχάιμερ έδειξε ότι τα επίπεδα λουτεΐνης και ζεαξανθίνης στον εγκέφαλο των ασθενών με Αλτσχάιμερ ήταν περίπου 50% χαμηλότερα από αυτά στα υγιή άτομα.

Άτομα που ακολουθούν δίαιτες πλούσιες σε καροτενοειδή, υψηλότερα επίπεδα λουτεΐνης και ζεαξανθίνης στο αίμα τους, ή μεγαλύτερη συσσώρευση αυτών των καροτενοειδών ως χρωστική στην ωχρά κηλίδα του αμφιβληστροειδή τους, είχαν σημαντικά χαμηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης νόσου του Αλτσχάιμερ, σημείωσε σε δήλωση τύπου η Καθλήν Ντόρεϋ, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και καθηγήτρια στο Department of Basic Science Education (Τμήμα Εκπαίδευσης Βασικών Επιστημών) στην Ιατρική Σχολή Virginia Tech Carilion.

Ορισμένα πράσινα φυλλώδη λαχανικά, όπως το σπανάκι, τα φασόλια και το μαρούλι, έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε λουτεΐνη και ζεαξανθίνη.

Βλαστοί αλφάλφα

Οι βλαστοί αλφάλφα περιέχουν υψηλά επίπεδα σαπωνίνων και άλλων βιοενεργών χημικών ενώσεων, οι οποίες έχουν αντιοξειδωτική, αντιική, ανοσο-ενισχυτική και αντιδιαβητική δράση.

Μελέτη του 2021 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nutrients περιέγραψε την αλληλεπίδραση μεταξύ της χοληστερίνης και των σαπονινών στα ζωικά μοντέλα ως τον υποκείμενο μηχανισμό των αντι-αθηροσκληρωτικών επιδράσεων των βλαστών αλφάλφα. (Οι αντι-αθηροσκληρωτικές ιδιότητες αναφέρονται στην ικανότητα μιας χημικής ένωσης να προλαμβάνει ή να επιβραδύνει την ανάπτυξη της αθηροσκλήρυνσης, μια κατάσταση κατά την οποία συσσωρεύεται πλάκα στις αρτηρίες, οδηγώντας στο στένεμα των αιμοφόρων αγγείων, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο εμφράγματος και εγκεφαλικού). Οι βλαστοί αλφάλφα επομένως είναι μια καλή διατροφική πηγή φυτοχημικών με αντι-αθηροσκληρωτικές ιδιότητες.

Μελιτζάνες

Οι μελιτζάνες έχουν δείξει να βελτιώνουν την πίεση του αίματος. Μια τυχαιοποιημένη μελέτη με ελεγχόμενα εικονικά φάρμακα περιλαμβάνοντας 100 στρεσαρισμένους συμμετέχοντες βρήκε ότι η κατανάλωση σκόνης μελιτζάνας βελτίωσε την διαστολική πίεση του αίματος σε άτομα με κανονική έως υψηλή πίεση και μείωσε τόσο την συστολική όσο και την διαστολική πίεση του αίματος σε αυτούς με υπέρταση βαθμού ένα. Αυτό υποδηλώνει ότι οι μελιτζάνες ίσως να έχουν μια διαφορετική αντι-υπερτασική επίδραση ανάλογα με την κατηγορία της πίεσης του αίματος.

Μαρούλι άισμπεργκ

Το μαρούλι άισμπεργκ είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικά, περιλαμβάνοντας τις πολυφαινόλες, τα καροτενοειδή και την βιταμίνη C. Μια μελέτη βρήκε ότι ταΐζοντας αρουραίους μια δίαιτα με 20% μαρούλι βελτίωσε τον μεταβολισμό των λιπιδίων και ενίσχυσε την χωρητικότητα του πλάσματος σε αντιοξειδωτικά, προσφέροντας επομένως προστασία ενάντια στην καρδιαγγειακή νόσο.

Βέλτιστες μέθοδοι μαγειρέματος

Η μελέτη του Χάρβαρντ σημείωσε ότι οι μέθοδοι μαγειρέματος μπορούν να επηρεάσουν τις θρεπτικές ιδιότητες της τροφής.

Για παράδειγμα, το τηγάνισμα μειώνει σημαντικά την διατροφική αξία της πατάτας και είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό στην καρδιομεταβολική υγεία, αυξάνοντας τον κίνδυνο υπερινσουλιναιμίας (όταν το σώμα παράγει πάρα πολύ ινσουλίνη) και φλεγμονής.

Μια ξεχωριστή μελέτη που παρατίθεται από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ βρήκε ότι το ωμό σπανάκι παρέχει την υψηλότερη ποσότητα λουτεΐνης σε σχέση με τις παραδοσιακές μεθόδους μαγειρέματος όπως το βράσιμο, το μαγείρεμα στον ατμό ή το ψήσιμο στο τηγάνι (pan-frying). Οι ερευνητές πρότειναν την χρήση μπλέντερ ή αποχυμωτή για το σπανάκι ώστε να απελευθερωθεί περισσότερη λουτεΐνη, ή το τεμάχισμα του για χρήση σε σαλάτες ή σάντουιτς για να επιτευχθεί ένα παρόμοιο πλεονέκτημα.

Της Ellen Wan

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις της συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times. Οι Epoch Times καλωσορίζουν την επαγγελματική συζήτηση και τη φιλική αντιπαράθεση.

Ο Τζον και η Κλώντια Κλάξτον ήταν ένα νεαρό ζευγάρι, γύρω στα 20. Ο Τζον ερωτεύτηκε την Κλώντια και μετά από δύο χρόνια γνωριμίας, της ζήτησε να παντρευτούν.

Ο γάμος τού άλλαξε εντελώς τη ζωή – τον έκανε αισιόδοξο, λιγότερο κυνικό και πολύ πιο ευτυχισμένο. Ένιωθε ότι όλος ο κόσμος ήταν δικός του.

Όμως, αυτός ο κόσμος κατέρρευσε όταν η Κλώντια διαγνώστηκε με λέμφωμα Hodgkin και της δόθηκαν μόνο 50% πιθανότητες επιβίωσης. Μέσα σε μια εβδομάδα, οι χειρουργοί αποφάσισαν να ανοίξουν το σώμα της από τη μασχάλη μέχρι την κοιλιά, προκειμένου να αφαιρέσουν τυχόν ορατά ίχνη της νόσου. Σοκαρισμένη και αβοήθητη, μπήκε στο νοσοκομείο.

Εκείνη την εποχή, ο Τζον εργαζόταν ως ιερέας σε ένα τοπικό νοσοκομείο. Επισκεπτόταν τους αρρώστους, άκουγε τις ιστορίες τους, προσευχόταν για αυτούς και έδειχνε συμπόνια. Ωστόσο, όταν η Κλώντια εισήχθη στο νοσοκομείο, η συμπόνια του Τζον εξαφανίστηκε.

«Μπορούσα να καταλάβω τι περνούσαν οι άλλοι άνθρωποι, αλλά δεν με ένοιαζε πια», είπε. «Με ένοιαζε μόνο η Κλώντια. Ήθελα να φωνάξω στους άλλους ασθενείς: Σταματήστε να γκρινιάζετε! Πιστεύετε ότι έχετε προβλήματα; Η γυναίκα μου μπορεί να πεθάνει ανά πάσα στιγμή!»

Ο Τζον όχι μόνο έπαψε να αισθάνεται συμπόνια του για τους συνανθρώπους του, αλλά θύμωσε και με τον Θεό. Ένιωσε προδομένος.

«Θεέ μου, γιατί εμάς;», σκεπτόταν. «Γιατί μας έδωσες μόνο έναν χρόνο ευτυχίας, σε αντάλλαγμα για τα τωρινά δεινά;»

Η θεραπεία που ακολουθούσε η Κλώντια εξαφάνισε την ομορφιά της και την εξάντλησε. Το δέρμα της σκοτείνιασε, τα μαλλιά της έπεσαν και έκανε έμετο όλη την ώρα. Κατά τη διάρκεια των θεραπευτικών διαδικασιών, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να παραμένει ξαπλωμένη, ακούγοντας τα κλικ της μηχανής που βομβάρδιζε το σώμα της με δόσεις αόρατων σωματιδίων. Κάθε δόση γερνούσε το σώμα της κατά ένα μήνα.

Οι φίλοι και η οικογένειά της προσπαάθησαν να τη βοηθήσουν με διάφορους τρόπους. Ένας φίλος της έφερε λουλούδια και προσπάθησε να την πείσει να αγνοήσει τον πόνο της και να σκεφτεί θετικά. Όταν όμως έφυγε, η Κλώντια έμεινε μόνη, αντιμέτωπη με τους έντονους πόνους. Ένας άλλος της είπε, με την ιδιότητα του θρησκευτικού θεραπευτή, ότι «η ασθένεια δεν είναι ποτέ το θέλημα του Θεού», αλλά έργο του Σατανά. Μια άλλη γυναίκα την ενθάρρυνε να ευχαριστήσει τον Θεό για όσα βάσανα περνούσε: «Μπορείς να πεις: Θεέ μου, σε αγαπώ, ειδικά στα βάσανα. Αυτό είναι το θέλημά Σου και εσύ ξέρεις τι είναι καλό για μένα.»

Αλλά η Κλώντια δεν μπορούσε να δεχτεί μια τέτοια ιδέα.

Υπήρξε και η πρόταση να δει την ασθένειά της ως μία σημαντική αποστολή: «Κλώντια, έχεις επιλεγεί να υποφέρεις για τον Θεό και Αυτός θα σε ανταμείψει… Ο Θεός σε διάλεξε, όπως διάλεξε τον Ιώβ και σε χρησιμοποιεί ως παράδειγμα για τους άλλους.»

Όμως ο δημοσιογράφος Φίλιπ Γιάνσεϋ [Philip Yancey, γεν. 1949], που την επισκέφθηκε για να καταγράψει την εμπειρία της, μαζί με άλλες μαρτυρίες ανθρώπων που πάσχουν από ανίατες ασθένειες, την άκουσε χωρίς να δώσει συμβουλές. Στο βιβλίο του «Πού βρίσκεται ο Θεός όταν πονάμε;» (Where Is God When It Hurts, 1977), ο δημοσιογράφος εξετάζει το ερώτημα πώς υποφέρουμε, γιατί συμβαίνει αυτό και πώς πρέπει να προσεγγίσουμε αυτή την κατάσταση.

Φυσικά δεν είναι ο μόνος. Το θέμα της ταλαιπωρίας και της αποφυγής του πόνου όχι μόνο απασχολεί όλους τους ανθρώπους, όπου κι αν βρίσκονται, αλλά βρίσκεται και στο επίκεντρο της κοινωνίας μας σήμερα.

Ανατομία του πόνου

Όταν ως δημοσιογράφος ο Γιάνσεϋ πήρε συνέντευξη από ένα νεαρό ζευγάρι που τραυματίστηκε σοβαρά σε μια συνάντηση με μια αρκούδα γκρίζλι, καθώς και  από έναν μαθητή του οποίου η μικρότερη αδερφή πέθανε από καρκίνο σε νεαρή ηλικία, παρά τη θεραπεία και τις προσευχές, άρχισε να αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι έπρεπε να υποφέρουν τόσο πολύ. Σε τι χρησιμεύει αυτό;

Αφετηρία του στη μελέτη του πόνου ήταν ο φυσικός πόνος. Γνώρισε έναν από τους πρωτοπόρους της έρευνας για τον πόνο, τον Δρα Πολ Μπραντ, με αναγνωρισμένο και πολλάκις βραβευμένο ιατρικό έργο. Ο Δρ Μπραντ είχε προσπαθήσει να αναπτύξει ένα τεχνητό σύστημα αίσθησης του πόνου για λεπρούς που είχαν χάσει την αίσθηση του πόνου στα χέρια ή τα πόδια τους. Σε αντίθεση με όλους τους άλλους, οι ασθενείς του Δρος Μπραντ δεν υπέφεραν από τον πόνο, αλλά από την απουσία του – δεν ένιωθαν πόνο. Όταν τραυματίζονταν, αιμορραγούσαν, αλλά δεν το αισθάνονταν. Και όταν έτρεχαν σε βραχώδες έδαφος και χτυπούσαν πέφτοντας, ούτε τότε ένιωθαν τίποτα.

Ο σχεδιασμός ενός συστήματος αίσθησης του πόνου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για να σχεδιάσει κανείς ένα σύστημα που σχετίζεται με τα όργανα του σώματος, πρέπει να προβλέπει τις ανάγκες του σώματος και να τις γνωρίζει καλά. Ο γιατρός έπρεπε να σκεφτεί σαν Δημιουργός, κατασκευάζοντας έναν Άνθρωπο με ένα περίπλοκο και ευφυές σύστημα. Με τη βοήθεια μηχανικών και βιοχημικών, ο Δρ Μπραντ ανέπτυξε έναν τύπο τεχνητού νεύρου που προσκολλήθηκε σε ένα δάχτυλο σαν γάντι και μετέφερε την αίσθηση του πόνου όταν ασκούνταν πίεση σε αυτό. Όμως, οι επανειλημμένες απόπειρες να προσαρμόσει το τεχνητό νεύρο στους ασθενείς του αποδείχθηκαν άκαρπες και τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το έργο του.

Ο Δρ Μπραντ κατάλαβε πόσο περίπλοκο είναι το σύστημα αίσθησης του πόνου στο σώμα μας και πόσο δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να το μιμηθείς. Η ιατρική βιβλιογραφία περιέχει πληθώρα πληροφοριών για τα «δίκτυα πόνου» στο σώμα. Αν κοιτάξετε μέσα από ένα μικροσκόπιο, μπορείτε να δείτε ότι υπάρχουν εκατομμύρια «υποδοχείς πόνου» που βρίσκονται ακριβώς στην επιφάνεια του δέρματος. Έχουν σχεδιαστεί όχι μόνο για να αισθάνονται και να μεταδίδουν τον πόνο στον εγκέφαλο, αλλά και άλλες αισθήσεις: άγχος, άγγιγμα, ζέστη και κρύο. Μέσα στο σώμα, τα δίκτυα πόνου είναι δομημένα με εξίσου περίπλοκο τρόπο.

Στο βιβλίο «Το δώρο του πόνου» (The Gift of Pain, 1997), που συνυπογράφει με τον Γιάνσεϋ, ο Δρ Μπραντ αποκαλεί το σύστημα πόνου «θεϊκή δημιουργία», σχολιάζοντας:

«Δόξα τω Θεώ που επινόησε τον πόνο! Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά.»

Όσο περισσότερο παρατηρούσε ο Δρ Μπραντ τους ασθενείς του, τόσο πιο ξεκάθαρα κατέληγε στο συμπέρασμα: ο πόνος είναι απαραίτητος για το σώμα μας. Χωρίς αυτόν, είναι αδύνατο να ζήσουμε πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Είτε καταλαβαίνουμε πώς λειτουργούν τα συστήματα είτε όχι, πιθανώς υπάρχουν για κάποιο λόγο. Βρίσκονται στο σώμα μας για κάποιο λόγο και είναι σχεδιασμένα με σχολαστικό και περίπλοκο τρόπο.

Όμως, ο Γιάνσεϋ δεν σταμάτησε εκεί. Κατάλαβε ότι ο σωματικός πόνος δεν είναι η μόνη πηγή οδύνης. Κάποιοι μάλιστα θα μπορούσαν να πουν ότι δεν είναι καν τόσο ισχυρή όσο η ψυχική αγωνία που βιώνουμε καθημερινά όταν αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της ζωής. Είτε πρόκειται για προβλήματα σχέσεων, συγκρούσεις με συναδέλφους ή για μια ανίατη παιδική μνήμη, τα συναισθήματα που τα συνοδεύουν είναι βαριά και προκαλούν μεγάλο ψυχικό άλγος. Αυτό το άλγος διαπερνά την ψυχή και προκαλεί ένα αίσθημα ανικανότητας και απελπισίας. Τι νόημα έχει ο πόνος που βιώνουμε όταν γεννάμε ένα παιδί με ελάττωμα; Ή όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο; Και γιατί συμβαίνει αυτό;

Η θεωρία της ανταπόδοσης

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που στις δυσκολίες αναρωτιούνται: «Γιατί εμένα;»

Ο Γιάνσεϋ άρχισε να αναζητά απαντήσεις στις αρχαίες παραδόσεις. Στην Παλαιά Διαθήκη, διάβασε ότι ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους και την κοινωνία για να ενεργούν σύμφωνα με ορισμένες αρχές. Η εντιμότητα, η ειλικρίνεια και η συμπόνια οδηγούν σε καλά αποτελέσματα. Η εξαπάτηση, το ψέμα και η απληστία οδηγούν στα αντίθετα αποτελέσματα.

Στον Βουδισμό, αυτό ονομάζεται κάρμα – η ουσία που συσσωρεύεται στο σώμα μας λόγω κακών πράξεων που έχουμε κάνει στο παρελθόν, σε αυτή τη ζωή ή σε μια προηγούμενη. Για να απαλλαγούμε από το κάρμα, πρέπει να υποφέρουμε. Η γέννηση είναι οδύνη, η λύπη είναι οδύνη, η απώλεια και ο θάνατος είναι οδύνη.

Οι άνθρωποι που πηγαίνουν σε μοναστήρια στην Ινδία και την Κίνα καλούνται να διαλογιστούν μπαίνοντας σε βαθιά συγκέντρωση και να παραμείνουν ακίνητοι για πολλή ώρα υπομένοντας τον πόνο, κάτι που επιτρέπει στο κάρμα να εκδιωχθεί από το σώμα. Παροτρύνονται επίσης να εγκαταλείψουν τις «προσκολλήσεις» τους — επιθυμίες, φιλοδοξίες, πάθη και προσωπικό όφελος. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να φτάσουν σε μια ανώτερη κατάσταση συνείδησης, να απελευθερωθούν από τα βάσανα και να επιτύχουν τη νιρβάνα. Σύμφωνα με τον Βουδισμό, όσοι δεν θέλουν να εξαλείψουν το κάρμα με αυτόν τον τρόπο, θα πρέπει και πάλι να υποφέρουν, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Παραδείγματος χάριν, ίσως προσβληθούν από αρρώστιες ή ίσως ζήσουν μια κουραστική και επίπονη ζωή.

Ποιος ελέγχει τους νόμους του πόνου και του κάρμα; Όταν ο Γιάνσεϋ σκέφτηκε τη Βίβλο, ανακάλυψε πολλές πιθανές απαντήσεις: Το Βιβλίο της Γένεσης λέει ότι ο Θεός ήταν η άμεση πηγή ταλαιπωρίας για τον Ερ (τον γιο του Ιούδα). Ο Θεός τον σκότωσε αφού αμάρτησε (σύμφωνα με τα σχόλια των σοφών). Το Βιβλίο του Ιώβ υποδεικνύει ότι ο Σατανάς προκαλεί συνεχώς δεινά στον Ιώβ, αφότου έχει λάβει τη συγκατάθεση του Θεού. Και το βιβλίο των Παροιμιών περιγράφει τις φυσικές συνέπειες που θα υποστεί ένας άνθρωπος εξαιτίας της συμπεριφοράς του: αν συμπεριφέρεται άσχημα, μια μέρα θα πρέπει να υποφέρει εξαιτίας αυτού.

Στην εποχή μας, με την επικράτηση των υλιστικών και αθεϊστικών ιδεών, οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την άποψη ότι ένας άνθρωπος έχει ψυχή και ότι υπάρχει κάποιο ανώτερο Ον υπεύθυνο για τις ανθρώπινες υποθέσεις. Όταν η ψυχή φεύγει, το σώμα μένει και μαζί του το ερώτημα: «Γιατί πρέπει να υποφέρουμε αν πραγματικά δεν χρειάζεται;»

Ο Διαφωτισμός, τον 18ο αιώνα, ήθελε να βελτιώσει τον κόσμο, τη ζωή και τη δυνατότητα του ανθρώπου να απολαμβάνει. Ο Άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ, ένας από τους ιδρυτές του κινήματος, είπε ότι «η δουλειά του ανθρώπου είναι να είναι ευτυχισμένος», δηλαδή δεν πρέπει να δεχόμαστε ότι ο πόνος είναι φυσικό μέρος της ζωής. Παράλληλα, άρχισαν να κυκλοφορούν βιβλία που τόνιζαν ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να υποφέρει από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, αλλά να είναι ευτυχισμένος.

Κατά τη διάρκεια εκείνου του αιώνα, οι συχνότητα εμφάνισης των λιμών και των επιδημιών μειώθηκε . Οι άνθρωποι νοιάζονταν λιγότερο για την επιβίωσή τους και περισσότερο για την καλή ζωή και άρχισαν να φαντάζονται τι θα συνέβαινε αν συνέχιζαν την προσπάθεια να ελέγξουν τις περιστάσεις, τον κόσμο και την αβεβαιότητά του.

Ο καθηγητής Ιστορίας Ντάρριν ΜακΜάχον [Darrin McMahon, γεν. 1963], του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, ένας από τους κορυφαίους ερευνητές στον κόσμο για την «ευτυχία», παραχώρησε μία συνέντευξη στους Epoch Times, στην οποία προειδοποιεί για αυτήν τη νέα πραγματικότητα της οποίας η αναζήτηση της ευτυχίας και η αποφυγή του πόνου αποτελούν βασικούς στόχους.

«Ανεξάρτητα από το πόσο έχουμε προοδεύσει, τα βάσανα δεν έχουν εξαλειφθεί», επισημαίνει ο καθηγητής. «Σύμφωνα με την ιστορία των αρχαίων πολιτισμών, είναι αναπόφευκτα. Όλοι βιώνουμε τραγωδίες στη ζωή μας. Άρα το να προσποιούμαστε ότι δεν θα υποφέρουμε δεν είναι λύση. Το να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα βάσανα είναι.»

Η δύναμη της ελπίδας

Σε πείραμα που διεξήχθη το 1967, τρεις γιατροί κάλεσαν 50 άτομα στο εργαστήριό τους και άναψαν μια θερμάστρα, αυξάνοντας σταδιακά τη θερμοκρασία. Στόχος τους ήταν να δουν πότε τα υποκείμενα θα ένιωθαν δυσφορία και πόνο.

Αλλά τα υποκείμενα δεν γνώριζαν ότι οι γιατροί είχαν και άλλον ένα στόχο. Ήθελαν να δουν αν η απόσπαση της προσοχή των υποκειμένων από τη θερμάστρα θα επηρέαζε την αίσθησή τους του πόνου.

Όταν οι ερευνητές χτυπούσαν ένα κουδούνι, άγγιζαν το χέρι των υποκειμένων ή διάβαζαν μια ιστορία δυνατά, παρατήρησαν ότι μερικές φορές έπρεπε να ανεβάσουν τη θερμοκρασία κατά 45%  για να παρατηρήσουν τα υποκείμενα τον πόνο. Μερικά άτομα έβγαλαν ακόμη και φουσκάλες στα χέρια τους χωρίς να τις παρατηρήσουν. Από την άλλη πλευρά, όταν η προσοχή των υποκειμένων δεν αποσπώνταν και στρεφόταν στον πόνο (όπως συμβαίνει με πολλούς ασθενείς που βρίσκονται στο νοσοκομείο), τότε έδειχναν πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία στη θερμοκρασία (Hardy, Wolff, Goodell, 1967).

Η εμπειρία του Γιάνσεϋ με την Κλώντια και άλλους ασθενείς σε τελικό στάδιο τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει ότι όλες οι εξηγήσεις και οι συμβουλές που περιστρέφονταν γύρω από τα δεινά τους δεν τους βοηθούσαν – το αντίθετο. Συνειδητοποίησε ότι το πιο χρήσιμο πράγμα που μπορείς να κάνεις για αυτούς τους ανθρώπους είναι να τους ξυπνήσεις την αίσθηση της ελπίδας και να τους πείσεις ότι τους περιμένει ένα λαμπρό μέλλον – ακριβώς το αντίθετο από αυτό που βιώνουν στο νοσοκομείο.

Πειράματα σε ζώα και ανθρώπους έχουν επεξηγήσει αυτή την αρχή. Ο Δρ Κουρτ Ρίχτερ, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς, πραγματοποίησε ένα συγκλονιστικό πείραμα, στο οποίο τοποθέτησε δύο αρουραίους σε μια μεγάλη δεξαμενή με νερό. Πέταξε τον πρώτο αρουραίο στη δεξαμενή και τον παρακολούθησε. Καθώς οι αρουραίοι είναι καλοί κολυμβητές, το ζώο παρέμεινε στην επιφάνεια του νερού για περίπου 60 ώρες, μέχρι ότου εξαντλήθηκε και πνίγηκε.

Με τον άλλο αρουραίο, ακολούθησε διαφορετική διαδικασία: άρχισε κρατώντας τον στην αγκαλιά του για αρκετά λεπτά, μέχρι που ο αρουραίος σταμάτησε να αντιστέκεται. Τότε, τον τοποθέτησε στο νερό. Αφού κολύμπησε λίγα λεπτά, βυθίστηκε απότομα και πνίγηκε. Ο Δρ Ρίχτερ πρότεινε ότι ο αυτός ο αρουραίος απλώς «παραιτήθηκε». Αφότου αγωνίστηκε στην αγκαλιά του μάταια, πείστηκε για την αδυναμία του να τα καταφέρει, αντίληψη που λειτούργησε όταν ύστερα τοποθετήθηκε στο νερό. Σύμφωνα με τη θεωρία του γιατρού, ο αρουραίος πέθανε από επίκτητη αδυναμία.

Άλλα πειράματα έχουν δείξει ότι το αίσθημα ανικανότητας μπορεί να αλλάξουν τη φυσιολογία.

Σε ένα από αυτά, δύο ομάδες αρουραίων δέχθηκαν ηλεκτροσόκ. Στα ζώα της πρώτης ομάδας δόθηκε η ευκαιρία να κλείσουν το ρεύμα χρησιμοποιώντας ένα πεντάλ, ενώ σε εκείνα της δεύτερης ομάδας όχι. Αρκετό καιρό μετά το ηλεκτροσόκ, φάνηκε μεν ότι το ρεύμα δεν ενοχλούσε πλέον τους αρουραίους και των δύο ομάδων, ωστόσο οι αρουραίοι της δεύτερης ομάδας, στους οποίους δεν δόθηκε η δυνατότητα να κλείσουν το ρεύμα, έγιναν πολύ πιο ευάλωτοι στις ασθένειες.

Το αντίθετο της ανικανότητας – η θεραπευτική δύναμη της ελπίδας – έχει αποδειχθεί και σε πειράματα με ανθρώπους. Το καλοκαίρι του 1996, ο Δρ Μπρους Μόσλεϋ [Bruce Moseley] οργάνωσε, στο Ιατρικό Κέντρο του Χιούστον, ένα πείραμα με δέκα ασθενείς που έπασχαν από οστεοαρθρίτιδα του γόνατος. Και οι δέκα προγραμματίστηκε να κάνουν χειρουργική επέμβαση για την ανακούφιση του πόνου τους, υποβλήθηκαν σε εξετάσεις, δέχτηκαν αγωγή για ανακούφιση του πόνου και μεταφέρθηκαν στο χειρουργείο.

Όλοι επέστρεψαν σπίτι από το χειρουργείο με πατερίτσες και παυσίπονα. Ωστόσο, στο χειρουργείο, αν και έκαναν τομές στην περιοχή του γόνατος σε όλους, μόνο σε πέντε έγινε πραγματικά η διορθωτική χειρουργική επέμβαση. Οι υπόλοιποι υποβλήθηκαν απλά σε μια προσομοιωμένη, «δήθεν» επέμβαση που ονομάζεται «placebo». Οι ουλές στα γόνατα από τα ράμματα στις τομές δεν φανέρωναν τι είχε συμβεί στην πραγματικότητα.

Τα αποτελέσματα εξέπληξαν τους πάντες: Η εικονική επέμβαση λειτούργησε! Έξι μήνες μετά την επέμβαση, οι ασθενείς δεν γνώριζαν ακόμα ποιοι συγκεκριμένα είχαν υποβληθεί σε πραγματική χειρουργική επέμβαση και ποιοι σε ψευδή, αλλά όλοι ανέφεραν σημαντική ανακούφιση από τον πόνο και αξιοσημείωτες βελτιώσεις στην κινητικότητα. Όσοι έκαναν την πραγματική χειρουργική επέμβαση δεν πήγαν καλύτερα από εκείνους που έκαναν την εικονική.

Το 2002, ο Δρ Μόσλεϋ επανέλαβε το πείραμα, αυτή τη φορά με 180 ασθενείς. Δύο χρόνια μετά τη χειρουργική επέμβαση, όλοι οι ασθενείς ανέφεραν σημαντική ανακούφιση από τον πόνο, και ακόμη και αυτή τη φορά όσοι έκαναν την πραγματική χειρουργική επέμβαση δεν βελτιώθηκαν περισσότερο από εκείνους που έκαναν την εικονική.

«Η ελπίδα επιτρέπει σε ένα άτομο να πιστέψει ότι ακόμα κι αν συμβεί το χειρότερο, μπορεί να σηκωθεί και να προχωρήσει», τονίζει ο Γιάνσεϋ.

Μέσα στην τρύπα του κουνελιού

Υπάρχει και ένα άλλο, βαθύτερο ψυχολογικό επίπεδο. Πριν από περίπου 80 χρόνια, ο Ουκρανός ψυχαναλυτής Έντμουντ Μπέργκλερ [Edmund Bergler, 1899-1962], ο οποίος έγραψε 25 βιβλία ψυχολογίας, παρατήρησε ότι το λειτουργικό σύστημα της ανθρώπινης ψυχολογίας είχε ένα σοβαρό ελάττωμα. Κάτι παρόμοιο με έναν ιό ή ένα σφάλμα στο σύστημα του υπολογιστή.

Ο Μπέργκλερ το ονόμασε «συναισθηματικό μπλοκάρισμα». Όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αντί να προχωρήσουμε, κολλάμε σε αυτές, σαν να αντλούμε  ευχαρίστηση από αυτές. Αυτή η ιδέα μοιάζει πολύ με την «προσκόλληση» για την οποία μιλά ο Βουδισμός όταν βιώνουμε συναισθήματα όπως η ζήλια, ο θυμός και άλλα πάθη.

Ο Μπέργκλερ συμφώνησε με τους κλασικούς ψυχαναλυτές ότι από την παιδική ηλικία κουβαλάμε στο μυαλό μας συναισθήματα και εμπειρίες στέρησης, απόρριψης, αδυναμίας, κλπ. Επειδή τα αρνητικά συναισθήματα παραμένουν άλυτα, τα βιώνουμε ξανά και ξανά αργότερα στη ζωή, με επώδυνους τρόπους. Σύμφωνα με τον Μπέργκλερ, ως ενήλικες συχνά ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας με βάση τις συσσωρευμένες από τη βρεφική ηλικία αντιλήψεις.

Όταν βιώνουμε ένα αρνητικό συναίσθημα, τείνουμε να κατηγορούμε αυτόματα τους άλλους και πιστεύουμε ότι μας έκαναν να νιώσουμε έτσι ή ότι είναι η πηγή της απογοήτευσης, του θυμού ή της ζήλιας μας. Λίγοι, σύμφωνα με τον Μπέργκλερ, είναι πρόθυμοι να παραδεχτούν ότι η συναισθηματική ταλαιπωρία που βιώνουν προκαλείται από μια υποβόσκουσα επιθυμία τους να την επεξεργαστούν και να την ξεπεράσουν.

Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που ζηλεύει θα πρέπει να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί υποφέρει από ζήλια. Μπορεί να έχει μια βαθύτερη «προσκόλληση» στο συναίσθημα της απόρριψης. Σε νεαρή ηλικία βίωσε την απόρριψη με οδυνηρό τρόπο και από τότε επανεμφανίζεται συνεχώς και εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους – μερικές φορές με τη μορφή της ζήλιας. Αυτή είναι η κρυφή πηγή του πόνου του.

Στο βιβλίο του «Γιατί υποφέρουμε» (Why We Suffer, 2015), ο ψυχοθεραπευτής Πήτερ Μάικλσον [Peter Michaelson, γεν. 1952] περιγράφει τη θεωρία του Μπέργκλερ:

«Ας υποθέσουμε ότι περιμένετε στην ουρά στο μπακάλικο και κάποιος ξαφνικά χώνεται μπροστά σας. Μπορεί να αντιδράσετε είτε επιθετικά είτε παθητικά, μη λέγοντας τίποτα. Εάν είστε επιθετικοί, διατρέχετε τον κίνδυνο να «μπείτε σε αρνητική ροή» και να τσακωθείτε. Πιθανότατα θα νιώσετε ενοχές ή ντροπή αργότερα λόγω της υπερβολικής αντίδρασής σας. Αν δεν πείτε τίποτα, πάλι κινδυνεύετε να «μπείτε σε αρνητική ροή», να συγχυστείτε, ακόμη και να θυμώσετε, επικρίνοντας αργότερα τον εαυτό σας για την παθητικότητα που δείξατε όταν επιτρέψατε σε εκείνον τον άνθρωπο «να συμπεριφερθεί τόσο αγενώς».

Πώς μπορείτε να αποφύγετε να αντιδράσετε αρνητικά σε μια τέτοια κατάσταση; Πρέπει, κατ’ αρχάς, να αναλάβετε την ευθύνη για την αρνητικότητα σας. Αυτή η αρνητικότητα είναι δική σας. Ο άνθρωπος που μπήκε μπροστά σας στην ουρά δεν κατέστρεψε τη γραμμή. Μόνο εσάς επηρέασε. Πρέπει να κοιτάξετε, λοιπόν, τα αρνητικά στοιχεία που ενεργοποιούνται μέσα σας. Σας φέρθηκε με ασέβεια και αυτό σας προκάλεσε πόνο. Ίσως αυτό σημαίνει ότι έχετε μια προσκόλληση σε αρνητικά συναισθήματα που συνδέονται με συναισθήματα ασημαντότητας και αναξιότητας.

Σε παρόμοιες περιστάσεις, ο Μάικλσον προτείνει να κάνετε στον εαυτό σας μερικές απλές ερωτήσεις: Γιατί είμαι θυμωμένος; Τι φοβάμαι; Τι με στεναχωρεί; Γιατί νιώθω μοναξιά; Γιατί υποφέρω;

Της Maya Mizrahi