Το «Μέσα στο Τρίτο Ράιχ” (Inside the Third Reich, 1969), τα μακροσκελή απομνημονεύματα του υπουργού του Χίτλερ Άλμπερτ Σπέερ (1905-1981), είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα.
Ως υπουργός Εξοπλισμών και Πολεμικής Παραγωγής, ο οποίος χρησιμοποιούσε αλλοδαπούς και αιχμαλώτους πολέμου σε καταναγκαστικά έργα για να στηρίξει τις πολεμικές προσπάθειες της Γερμανίας, ο Σπέερ ήταν μέλος του «εσωτερικού κύκλου» του Χίτλερ για περισσότερο από μια δεκαετία. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις δίκες της Νυρεμβέργης το 1946. Ο Σπέερ κατάφερε να πείσει πέντε από τους οκτώ Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικανούς και Σοβιετικούς δικαστές ότι αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό τις διώξεις και τις μαζικές δολοφονίες των Εβραίων, αποφεύγοντας έτσι τη θανατική ποινή. Αντ’ αυτού, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 20 ετών. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή το 1966, προέκυψαν στοιχεία που έδειχναν ότι γνώριζε πολύ περισσότερα από όσα είχε αφήσει να εννοηθούν το 1946.
Το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, με τίτλο «Επάγγελμα και αποστολή», είναι από τα πιο συναρπαστικά. Περιγράφει λεπτομερώς πώς ο Σπέερ, μαζί με εκατομμύρια άλλους Γερμανούς, έπεσε στα μάγια του Χίτλερ τη δεκαετία του 1930, καθιστώντας τους Εθνικοσοσιαλιστές το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Γερμανίας.
Ο Σπέερ, ένας μορφωμένος άνθρωπος, περιέγραψε την πρώτη φορά που άκουσε τον ηγέτη των εθνικοσοσιαλιστών ως εξής:
«Ο Χίτλερ μιλούσε επιτακτικά και με υπνωτική πειστικότητα. Η διάθεση που δημιούργησε ήταν πολύ βαθύτερη από την ίδια την ομιλία, την οποία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θυμόμουν για πολύ. Επιπλέον, παρασύρθηκα από το κύμα του ενθουσιασμού που, το ένιωθε κανείς σχεδόν σωματικά, παρέσυρε τον ομιλητή από πρόταση σε πρόταση. Σάρωνε κάθε σκεπτικισμό, κάθε επιφύλαξη. Στους αντιπάλους δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να μιλήσουν. Αυτό ενίσχυσε την ψευδαίσθηση, τουλάχιστον στιγμιαία, της ομοφωνίας. Τελικά, ο Χίτλερ δεν φαινόταν πλέον να μιλάει για να πείσει – μάλλον φαινόταν να αισθάνεται ότι εξέφραζε αυτό που το ακροατήριο, που είχε πλέον μετατραπεί σε μια ενιαία μάζα, περίμενε από αυτόν.»
Η αντίδραση του Σπέερ ήταν όπως και αυτή τόσων άλλων Γερμανών:
«Εδώ, μου φάνηκε ότι υπήρχε ελπίδα. Εδώ υπήρχαν νέα ιδανικά, μια νέα κατανόηση, νέα καθήκοντα. Ο κίνδυνος του κομμουνισμού, που φαινόταν να έρχεται αμείλικτα, μπορούσε να αναχαιτιστεί, μας έπεισε ο Χίτλερ, και αντί για απελπιστική ανεργία, η Γερμανία μπορούσε να προχωρήσει προς την οικονομική ανάκαμψη. Το εβραϊκό πρόβλημα το είχε αναφέρει μόνο περιφερειακά. Αλλά τέτοιες παρατηρήσεις δεν με ανησύχησαν, αν και δεν ήμουν αντισημίτης- αντίθετα, είχα Εβραίους φίλους από τα σχολικά και πανεπιστημιακά μου χρόνια, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι.»
Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Σπέερ άκουσε τον Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος στη συνέχεια υπηρέτησε τον Χίτλερ ως υπουργός Προπαγάνδας του Ράιχ. Ο Σπέερ περιέγραψε την αριστοτεχνική ικανότητά τους να χειραγωγούν το συναίσθημα:
«Τόσο ο Γκέμπελς όσο και ο Χίτλερ είχαν καταλάβει πώς να απελευθερώνουν τα μαζικά ένστικτα στις ομιλίες τους, πώς να παίζουν με τα πάθη που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια της συνηθισμένης αξιοπρεπούς ζωής. Εξασκημένοι δημαγωγοί, κατάφεραν να συγχωνεύσουν τους συγκεντρωμένους εργάτες, μικροαστούς και φοιτητές σε έναν ομοιογενή όχλο, του οποίου τις απόψεις μπορούσαν να διαμορφώσουν όπως ήθελαν. … Για να αντισταθμίσει τη μιζέρια, την ανασφάλεια, την ανεργία και την απελπισία, αυτή η ανώνυμη συνάθροιση κυλιόταν για ώρες σε εμμονές, αγριότητες, αδεξιότητες. Αυτό δεν ήταν ένθερμος εθνικισμός, αλλά, μάλλον, για λίγες σύντομες ώρες, η δυστυχία που προκάλεσε στους ανθρώπους η κατάρρευση της οικονομίας αντικαταστάθηκε από μια μανία που απαιτούσε θύματα. Και ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς προμήθευσαν τα θύματα. Χτυπώντας τους αντιπάλους τους και διασύροντας τους Εβραίους έδωσαν έκφραση και κατεύθυνση σε άγρια, πρωτόγονα πάθη.»
Έχοντας ενταχθεί στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) και έχοντας γίνει μέλος με τον αριθμό 474.481 τον Ιανουάριο του 1931, ο Σπέερ δήλωσε: «Δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το πρόγραμμα του Χίτλερ. Με είχε κυριεύσει πριν καταλάβω τι συνέβαινε».
Στο βιβλίο του, ο Σπέερ παραδέχεται την πνευματική του τεμπελιά:
«Γιατί, για παράδειγμα, ήμουν πρόθυμος να παραμείνω στη σχεδόν υπνωτιστική εντύπωση που μου είχε κάνει η ομιλία του Χίτλερ; Γιατί δεν ανέλαβα μια ενδελεχή, συστηματική έρευνα, ας πούμε για την αξία ή την αχρηστία των ιδεολογιών όλων των κομμάτων; Γιατί δεν διάβασα τα διάφορα προγράμματα των κομμάτων ή τουλάχιστον το Mein Kampf (Ο
Αγών μου) του Χίτλερ και το Myth of the Twentieth Century (Μύθος του Εικοστού Αιώνα) του Ρόζενμπεργκ; Ως διανοούμενος, θα περίμενε κανείς από εμένα να συλλέξω τεκμηρίωση με την ίδια σχολαστικότητα και να εξετάσω τις διάφορες απόψεις με την ίδια αμεροληψία που είχα μάθει να εφαρμόζω στις προκαταρκτικές αρχιτεκτονικές μου μελέτες. […]
«Διότι αν ήθελα, θα μπορούσα να είχα ανακαλύψει ακόμη και τότε ότι ο Χίτλερ διεκήρυττε την επέκταση του Ράιχ προς τα ανατολικά, ότι ήταν βαθιά αντισημίτης, ότι ήταν προσηλωμένος σε ένα σύστημα αυταρχικής διακυβέρνησης, ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας σκόπευε να καταργήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες και ότι στη συνέχεια θα υποχωρούσε μόνο με τη βία. Το ότι δεν ασχολήθηκα για να τα ανακαλύψω όλα αυτά, τουλάχιστον για εμένα – το ότι δεν διάβασα, δεδομένης της μόρφωσής μου, βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες με διάφορες απόψεις – το ότι δεν προσπάθησα να διακρίνω όλο τον μηχανισμό της μυθοποίησης, ήταν ήδη εγκληματικό. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, η ενοχή μου ήταν τόσο σοβαρή όσο, στο τέλος, το έργο μου για τον Χίτλερ. Διότι το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή.»
Φυσικά, για τον Σπέερ και τόσους άλλους, η πνευματική τεμπελιά είχε και μια ευχάριστη πλευρά:
«Η κλίση μου να απαλλαγώ από την ανάγκη να σκέφτομαι, ιδιαίτερα για δυσάρεστα γεγονότα, συνέτεινε να κλονιστεί η ισορροπία. Σε αυτό δεν διέφερα από εκατομμύρια άλλους.»
Αυτή η ανακούφιση, η απαλλαγή από το να χρειάζεται να σκέφτεται, αποδείχθηκε επικίνδυνη και τοξική:
«Ήταν αυτή η πνευματική χαλαρότητα που πάνω απ’ όλα διευκόλυνε, εδραίωσε και τελικά εξασφάλισε την επιτυχία του εθνικοσοσιαλιστικού συστήματος. Πόσο ανυπολόγιστες ήταν οι συνέπειες!»
Μόνο μετά τον πόλεμο, μπόρεσε ο Σπέερ να εκτιμήσει στην εντέλεια το υψηλό τίμημα που πλήρωσε ο ίδιος – και εκατομμύρια άλλοι – για αυτή τη διανοητική τεμπελιά:
«Το 1931, δεν είχα ιδέα ότι δεκατέσσερα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να λογοδοτήσω για ένα πλήθος εγκλημάτων, τα οποία προσυπέγραψα εκ των προτέρων με την είσοδό μου στο κόμμα. Δεν ήξερα ακόμα ότι θα χρειάζονταν είκοσι ένα χρόνια από τη ζωή μου για να εξιλεωθώ από την επιπολαιότητα, την απερισκεψία και τη ρήξη με την παράδοση. Στην πραγματικότητα, δεν θα απαλλαγώ ποτέ από αυτή την αμαρτία.»
Πόσο βολικό θα ήταν να απορρίψουμε τον Σπέερ και τα εκατομμύρια άλλων Γερμανών που υποστήριξαν τους εθνικοσοσιαλιστές ως ανθρώπους με τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε: αδιάβαστους, ευεπηρέαστους και ηθικά κατώτερους. Βολικό, ναι, αλλά και ανόητο. Ο κόσμος έχει αλλάξει μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι όχι. Οι Καναδοί, όπως και τόσοι άλλοι λαοί, έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση με τους Γερμανούς. Και, εκτός αν η ανθρώπινη φύση έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 90 χρόνια, οι Καναδοί σήμερα είναι το ίδιο επιρρεπείς στη χειραγώγηση και τον συναισθηματισμό όπως ήταν οι Γερμανοί τη δεκαετία του 1930.
Είμαστε περισσότερο ικανοί τάχα από τους Γερμανούς να αντισταθούμε στην υπνωτική πειθώ, να μην παρασυρθούμε από το κύμα ενθουσιασμού που παρασύρει τον σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις; Όταν δεν δίνεται στους αντιπάλους μια δίκαιη ευκαιρία να μιλήσουν, οι Καναδοί πιστεύουν στην ψευδαίσθηση της ομοφωνίας; Έχουν οι Καναδοί ανοσία στο να συγχωνεύονται σε ομοιογενή όχλο του οποίου οι απόψεις μπορούν να διαμορφωθούν από τους πολιτικούς, τα μέσα ενημέρωσης και άλλες αρχές; Πόσοι Καναδοί αναλαμβάνουν μια ενδελεχή, συστηματική διερεύνηση των ισχυρισμών που διατυπώνονται από πολιτικούς ακτιβιστές, υγειονομικές αρχές και άλλους «ειδικούς»; Πόσοι Καναδοί διαβάζουν βιβλία, ιστότοπους και εφημερίδες με ποικίλες απόψεις; Σε πόσους Καναδούς αρέσει να απαλλάσσονται από την ανάγκη να σκέφτονται, ιδίως για δυσάρεστα γεγονότα;
Όπως εξήγησε ο Σπέερ, ο θρίαμβος του εθνικοσοσιαλισμού (1933-1945) ευνοήθηκε και εδραιώθηκε από τη διανοητική τεμπελιά. Όπως το έθεσε ο ίδιος: «Το να μην προσπαθείς να δεις μέσα από ολόκληρο τον μηχανισμό της μυθοποίησης είναι ήδη εγκληματικό και το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή».
Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Η διανοητική τεμπελιά είναι το τσιμέντο που δένει την πλακόστρωση.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Υπάρχουν πολλές ανεπίσημες ενδείξεις ότι οι γονείς φοβούνται την εφαρμογή του νομοσχεδίου της Βικτώριας που απαγορεύει αυτό που θεωρείται θεραπεία μεταστροφής. Ο φόβος τους πηγάζει από το γεγονός ότι η νομοθεσία ενδεχομένως τιμωρεί τους γονείς επειδή κατευθύνουν και ελέγχουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους.
Στο πλαίσιο αυτό, ένα πρόσφατο άρθρο σημειώνει ότι ο νόμος απαγορεύει στους γονείς να ενεργούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από την επιβεβαίωση του προτιμώμενου φύλου του παιδιού.
Συγκεκριμένα, οι γονείς δεν μπορούν να αρνηθούν στο παιδί φάρμακα όπως αναστολείς εφηβείας και ορμονοθεραπείες, χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου και απαγορεύεται επίσης να αναζητήσουν «μη επιβεβαιωτική συμβουλευτική» οπουδήποτε στην Αυστραλία.
Η Επιτροπή Ίσων Ευκαιριών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βικτώριας, η οποία εφαρμόζει τη νομοθεσία, εξηγεί στον ιστότοπό της ότι:
«Πρακτικές που επιδιώκουν να αλλάξουν ή να αποκρύψουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου κάποιου είναι επιβλαβείς και παράνομες» και ότι ο νόμος αυτός «απαγορεύει αυτές τις πρακτικές αλλαγής ή απόκρυψης και παρέχει μια σειρά επιλογών για την πρόληψη και την αντιμετώπισή τους».
Οι υποστηρικτές του κινήματος των τρανσέξουαλ ισχυρίζονται ότι υπάρχει ανθρώπινο δικαίωμα να αλλάζουν φύλο διαφορετικό από το βιολογικό τους και ότι η άποψη ότι οι άνθρωποι γεννιούνται είτε άντρες είτε γυναίκες αποτελεί απεχθές παράδειγμα διακρίσεων και ομοφοβίας.
Διαδηλωτές στέκονται έξω από το Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης στις 18 Σεπτεμβρίου 2022. (Joseph Prezioso/AFP μέσω Getty Images)
Σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, ο ισχυρισμός τους λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τους νομοθέτες, οι οποίοι προσπαθούν να ποινικοποιήσουν συμπεριφορές που ματαιώνουν την επιθυμία των παιδιών να αλλάξουν φύλο.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον καθηγητή νομικής Πάτρικ Πάρκινσον, «ο νόμος είναι εξαιρετικά επιζήμιος για την ευημερία ορισμένων παιδιών, ιδίως επειδή αποθαρρύνει τους κλινικούς ιατρούς να ασχοληθούν με παιδιά που πάσχουν από δυσφορία φύλου ή αναντιστοιχία φύλου και θα μπορούσε να τους στερήσει τη βοήθεια που χρειάζονται περισσότερο».
Ακόμη και η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, η οποία θεωρεί ανήθικη τη θεραπεία αλλαγής ταυτότητας φύλου, παραδέχεται ότι η υποστήριξη των ατόμων «με δυσφορία φύλου μπορεί να περιλαμβάνει ανοιχτή διερεύνηση των συναισθημάτων και των εμπειριών τους σχετικά με την ταυτότητα και την έκφραση του φύλου».
Κλοπή των γονεϊκών δικαιωμάτων
Φυσικά, η δυσφορία φύλου είναι μια σοβαρή πάθηση που πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Αλλά το ερώτημα είναι αν οι νόμοι για τους τρανσέξουαλ, όπως η νομοθεσία της Βικτώριας, υπερβαίνουν τους νόμιμους σκοπούς τους, αφαιρώντας από τους γονείς το δικαίωμά τους να εκπαιδεύουν και να καθοδηγούν τα παιδιά τους.
Η άποψη ότι η απαγόρευση της θεραπείας μεταστροφής είναι από μόνη της επιβλαβής και ματαιώνει τις προσπάθειες των γονέων να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους οδήγησε πρόσφατα σε εκκλήσεις για τη σύσταση Βασιλικής Επιτροπής για τη αλλαγή φύλου στα παιδιά.
Ωστόσο, οι υποστηρικτές της απαγόρευσης των πρακτικών μεταστροφής μπορούν να επικαλεστούν τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού -που επικυρώθηκε από την Αυστραλία στις 17 Δεκεμβρίου 1990- για να ενισχύσουν την υποστήριξή τους για μια «θετική» προσέγγιση της δυσφορίας φύλου των παιδιών.
Παρόλο που το άρθρο 5 της Σύμβασης επιβεβαιώνει ότι «τα συμβαλλόμενα κράτη σέβονται τις ευθύνες, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των γονέων», παρέχει ελάχιστη προστασία στους γονείς.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ακολουθείται από τα άρθρα 12 έως 16, τα οποία υπερισχύουν κάθε ασυμβίβαστης διάταξης, συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 5.
Ακόμη και αν η άποψη αυτή αποδειχθεί νομικά εσφαλμένη, το δικαίωμα των γονέων να κατευθύνουν και να καθοδηγούν τα παιδιά τους περιορίζεται από τις απαιτήσεις ότι η εν λόγω γονική κατεύθυνση και καθοδήγηση πρέπει να είναι «κατάλληλη» και με «τρόπο που να συνάδει με τις εξελισσόμενες δυνατότητες του παιδιού».
Η διατύπωση αυτή υποδηλώνει ότι, προκειμένου να αποφασιστεί η καταλληλότητα της καθοδήγησης των γονέων, η γονεϊκή κατεύθυνση και καθοδήγηση αναπόφευκτα θα υπόκειται σε εξωτερικό έλεγχο και εξέταση.
Το κτίριο της έδρας των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη όπως φαίνεται από το εσωτερικό της αίθουσας της Γενικής Συνέλευσης στις 21 Σεπτεμβρίου 2021. (Eduardo Munoz/Pool Photo via AP)
Πως η Σύμβαση μπορεί να υποστηρίξει τις απαγορεύσεις της «θεραπείας μεταστροφής»
Το άρθρο 12 παρέχει στα παιδιά το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους «σε όλα τα θέματα που αφορούν το παιδί, οι απόψεις του παιδιού λαμβάνουν τη δέουσα βαρύτητα ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητά του».
Ορίζει επίσης ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα ακρόασης σε δικαστικές και διοικητικές διαδικασίες που αφορούν το παιδί.
Ως εκ τούτου, το άρθρο 12 «δεν έχει μόνο μια σαφή δυνατότητα να παρέμβει στις σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιού, αλλά και μεταξύ εκπαιδευτικών και παιδιών στην τάξη, όπου έχει τη δυνατότητα να υπονομεύσει το κύρος των εκπαιδευτικών που εξακολουθούν να πιστεύουν στην καθοδηγητική εκπαίδευση».
Το άρθρο 13 διακηρύσσει ότι το παιδί έχει δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος «να αναζητά, να λαμβάνει και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες κάθε είδους».
Αυτό το άρθρο θα μπορούσε εύκολα να ερμηνευθεί ότι τα παιδιά, που ορίζονται ως άτομα κάτω των 18 ετών, έχουν το δικαίωμα να ακούν και να βλέπουν πορνογραφικό υλικό.
Το άρθρο 14 της Σύμβασης ορίζει ότι το παιδί έχει δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Το δικαίωμα του παιδιού υπόκειται μόνο στο δικαίωμα του γονέα να παρέχει κατεύθυνση και καθοδήγηση.
Ωστόσο, το κράτος υποχρεούται μόνο να «σέβεται» το δικαίωμα των γονέων να παρέχουν κατευθύνσεις στο παιδί. Έτσι, ένα παιδί θα είναι ελεύθερο να απορρίψει τη γονεϊκή καθοδήγηση σχετικά με τη αλλαγή φύλου.
Σύμφωνα με το άρθρο 16, ένα παιδί δεν πρέπει να «υπόκειται σε αυθαίρετη ή παράνομη παρέμβαση στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του».
Η αναφορά στο «αυθαίρετο» μπορεί να επιτρέψει στα παιδιά να αντισταθούν στη γονεϊκή παρέμβαση σε θέματα που τα παιδιά θεωρούν ιδιωτικά, συμπεριλαμβανομένων των ιατρικών θεραπειών. Το άρθρο θα προστατεύει έναν ιατρό που προσφέρει αντισυλληπτικά σε ένα 14χρονο κορίτσι ή αναστολείς της εφηβείας σε έναν έφηβο που σκοπεύει να αλλάξει φύλο.
Ο ΟΗΕ επέτρεψε τη «θετική» προσέγγιση
Οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι η Σύμβαση διευκολύνει τη σημερινή «θετική» προσέγγιση της Αυστραλίας για τη αλλαγή φύλου, αλλά επηρεάζει επίσης αρνητικά, ακόμη και μοιραία, την ικανότητα των γονέων να καθοδηγούν τα παιδιά τους σε αυτόν τον συγκεχυμένο και δύσκολο τομέα.
Καθώς η Σύμβαση διευκόλυνε μια μετρήσιμη μείωση της εξουσίας των γονέων, συνέβαλε ή και υποκίνησε τη σημερινή ατζέντα για τους τρανσέξουαλ, η οποία τώρα προωθείται επιμελώς από τα εκπαιδευτικά τμήματα και τις κυβερνήσεις.
Μια μελετημένη κρίση σχετικά με τη σημερινή συζήτηση για τη τρανσεξουαλικότητα θα πρέπει να περιλαμβάνει την εξέταση όλων των συγκυριακών συνθηκών, συμπεριλαμβανομένων των αποδεικτικών στοιχείων για την πιθανή βλάβη που προκαλούν στα παιδιά οι πρακτικές αλλαγής φύλου.
Με την υπονόμευση των εποπτικών εξουσιών των γονέων επί των παιδιών τους, αυτή η συζήτηση θα θέσει πιθανώς σε κίνδυνο μια αντικειμενική και αμερόληπτη συζήτηση αυτού του αμφιλεγόμενου θέματος.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.
Σύμφωνα με νέα δημοσκόπηση του Ινστιτούτου YouGov, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα σήμερα, το ποσοστό των Βρετανών που θεωρούν θεωρούν ότι ήταν λάθος επιλογή η αποχώρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση σημείωσε νέα άνοδο αυτό τον μήνα.
Κρίνοντας με βάσει τα ελάχιστα χειροπιαστά οικονομικά οφέλη που είδε η Μ. Βρετανία αφότου, στο δημοψήφισμα του Ιουνίου του 2016, η πλειοψηφία των πολιτών είχε επιλέξει την έξοδο, πλέον το 57% των Βρετανών κρίνει ότι η επιλογή αυτή ήταν λαθεμένη, ενώ μόλις το 32% επιμένει πως ήταν η σωστή.
Αξιοσημείωτα, το 55% του δείγματος δηλώνει πως θα ψήφιζε υπέρ της επανεισδοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην εντελώς θεωρητική περίπτωση που διεξαγόταν νέο δημοψήφισμα σήμερα, ενώ μόλις το 31% θα τασσόταν υπέρ της παραμονής του Ηνωμένου Βασιλείου εκτός της ΕΕ.
Ωστόσο, το να κρίνουμε το Brexit αποκλειστικά και μόνο με οικονομικά κριτήρια είναι λάθος, αφού τα οικονομικά οφέλη δεν ήταν ποτέ ο κύριος στόχος του. Ο πρωταρχικός σκοπός του Brexit ήταν να χαρίσει στη Μ. Βρετανία το αυτεξούσιό της, απαλλάσσοντάς την από την υποχρέωση να ακολουθεί τις πολιτικές και τη γραμμή πλεύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η μέχρι τώρα αποτυχία των βρετανικών κυβερνήσεων να διαχειριστούν καλά τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία τους, μη όντας ικανές να εφαρμόσουν μια εμπνευσμένη πολιτική, δεν σημαίνει ότι η αρχική απόφαση και ο στόχος ήταν κατ΄ανάγκη λανθασμένα. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος που παρουσιάζονται τα πράγματα από τη μεγάλη πλειονότητα των ΜΜΕ – βρετανικά, αμερικανικά, ελληνικά.
Παρατηρείται η τάση να κατηγορείται το Brexit το μεγαλύτερο μέρος των δεινών της βρετανικής οικονομίας και πολιτικής:
Για την αυξανόμενη ακρίβεια – αν και στη Γερμανία, π.χ., όπως και στην Ελλάδα, παρατηρείται αντίστοιχη άνοδος των τιμών.
Για τη μείωση των βρετανικών εξαγωγών προς την Ευρώπη – αλλά οι βρετανικές εξαγωγές έχουν μειωθεί και προς χώρες που δεν ανήκουν στην οικονομική ευρωζώνη.
Για την ελλειμματική ανάπτυξη της Βρετανίας – εντούτοις, και το ευρωπαϊκό αναπτυξιακό μοντέλο κρίνεται ανεπαρκές, όπως επισημαίνουν ακόμα και φανατικοί πολέμιοι του Brexit, όπως ο Βρετανός δημοσιογράφος Γεδεών Ράχμαν.
Για την περίοδο λιτότητας που περνά η Βρετανία – παρόλο που κυβερνητικά στοιχεία δείχνουν ότι τα έξοδα της χώρας από το 2007 μέχρι τώρα ήταν υψηλότατα, ακόμα και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Ντέηβιντ Κάμερον, η οποία θεωρείται μια πολύ συγκρατημένη οικονομικά περίοδος, με το χαμηλότερο ποσοστό εκείνης της περιόδου να είναι το 13ο υψηλότερο από το 1949.
Όμως το βασικό οικονομικό πρόβλημα της Βρετανίας είναι πολύ παρόμοιο με αυτό των ΗΠΑ, ακόμα και με αυτό της ΕΕ: υπό την ηγεσία των Συντηρητικών, η Βρετανία έχει επικεντρωθεί, τουλάχιστον από το 2010, σχεδόν εξ ολοκλήρου στην αύξηση της ζήτησης και στη δημιουργία μεγαλύτερης κυβέρνησης, αντί να δουλέψει για την οικοδόμηση ικανής προσφοράς.
Η Βρετανία είχε πολλές ποσοτικές διευκολύνσεις, γνωστές και ως δωρεάν χρήμα. Δεν κατάφερε όμως να διευκολύνει την κατασκευή σπιτιών ή εργοστασίων. Επιδότησε την αγορά κατοικιών και την παιδική φροντίδα. Έδινε χρήματα σε μια μη μεταρρυθμισμένη Εθνική Υπηρεσία Υγείας. Επέβαλλε αυστηρότερες και πιο μακροχρόνιες καραντίνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας από σχεδόν οποιοδήποτε άλλο έθνος στον κόσμο. Πίσω από τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας της κρύβεται η σταθερή αύξηση των επιδομάτων αναπηρίας.
Επίσης, έχει καταλήξει να βασίζεται σε υψηλά επίπεδα μετανάστευσης χαμηλής ειδίκευσης, η οποία δεν δημιουργεί σχεδόν καμία κατά κεφαλήν ανάπτυξη για τον βρετανικό λαό.
Αν συνεχίσετε να διοχετεύετε ζήτηση σε ένα σύστημα με περιορισμένη προσφορά, θα έχετε ελλείψεις, πληθωρισμό και χαμηλή ανάπτυξη. Και από αυτό ακριβώς πάσχει η Βρετανία (και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη). Ναι, υπάρχουν σοκ που σχετίζονται με τον COVID και την Ουκρανία, αλλά τα σοκ θα είχαν μικρότερο αντίκτυπο αν το σύστημα ήταν πιο ευέλικτο.
Η Βρετανία έχει εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τα τελευταία 15 χρόνια έχει υιοθετήσει κατά κύριο λόγο το οικονομικό μοντέλο της ΕΕ – επειδή αυτό είναι το μοντέλο που προτιμούν οι φιλοευρωπαϊκές βρετανικές ελίτ.
Έχουν γίνει και μερικά πράγματα σωστά. Υπό την ηγεσία της πρώην υπουργού Εμπορίου (και πρώην πρωθυπουργού) Λιζ Τρας [Liz Truss], για παράδειγμα, αναπτύχθηκε με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο μια νέα πολιτική ελεύθερου εμπορίου εκτός της ΕΕ. Αλλά η πτώση της Τρας απλώς καταδεικνύει το πρόβλημα: Όταν ένα έθνος δεν μπορεί καν να μιλήσει για μείωση των φόρων υπό τον φόβο του πανικού στην αγορά, προφανώς έχει ήδη ξοδέψει πάρα πολλά χρήματα.
Η θέση της Βρετανίας σήμερα θυμίζει πολύ εκείνη στην οποία είχε περιέλθει στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Από το 1945 έως το 1975, η οικονομική πολιτική της Βρετανίας συνίστατο στην προσπάθεια να έχει το καλύτερο σε όλα τα επίπεδα – υψηλή ανάπτυξη, μηδενικό πληθωρισμό, μηδενική ανεργία, χαμηλά επιτόκια, υψηλές εξαγωγές, υψηλή και σταθερή λίρα και πολλές κρατικές επιδοτήσεις. Αυτό φυσικά ήταν αδύνατο και αρνούμενη να κάνει δύσκολες επιλογές και προσπαθώντας να τα κάνει όλα, η Βρετανία κατέληξε να μην κάνει τίποτα και να χρειάζεται διάσωση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Οι Συντηρητικοί γνώριζαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ότι αυτή η προσέγγιση δεν λειτουργεί, αλλά δεν είχαν το θάρρος να κάνουν κάτι για να την αλλάξουν – τουλάχιστον όχι για πολύ. Μια προσπάθεια αντιστροφής της πορείας υπό τον Συντηρητικό πρωθυπουργό Τεντ Χηθ [Ted Heath] κατέληξε σε ταχεία αναστροφή όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, ακολουθούμενη από μια εκλογική ήττα από το Εργατικό Κόμμα. Οι παραλληλισμοί με την ήττα της Τρας και το σημερινό προβάδισμα των Εργατικών στις δημοσκοπήσεις είναι πολύ προφανείς.
Οι ευκαιρίες του Brexit εξακολουθούν να υπάρχουν. Η Βρετανία μπορεί ακόμη να εγκαταλείψει το κανονιστικό ρυθμιστικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορεί να υιοθετήσει το ελεύθερο εμπόριο τροφίμων. Μπορεί να διευκολύνει την κατασκευή κατοικιών. Μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά με τη μετανάστευση και να σταματήσει να επιδιώκει την ανάπτυξη εις βάρος της κατά κεφαλήν ανάπτυξης.
Το Brexit δεν ήταν ποτέ μια οικονομική πανάκεια. Η ΕΕ περιλαμβάνει τόσο τη Γερμανία όσο και την Ελλάδα – οπότε η συμμετοχή στην ΕΕ είναι συμβατή τόσο με την ευημερία όσο και με το να είσαι μια κακομοίρα. Η ΕΕ επιβάλλει σοβαρό κόστος, αλλά τελικά, οι χώρες στην ΕΕ (και εκτός ΕΕ) φτιάχνουν σε μεγάλο βαθμό το δικό τους οικονομικό μικροκλίμα. Το Brexit αφορούσε (κυρίως) την ελευθερία, όχι (κυρίως) τα χρήματα.
Αλλά όταν κάνεις τόσα λάθη όσα έκαναν οι Συντηρητικοί στην κυβέρνηση, θα πληρώσεις το κόστος των αστοχιών σου. Το Brexit απέχει από το να ανήκει σε αυτή την κατηγορία – ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που έκαναν οι Συντηρητικοί, άθελά τους σε πολλές περιπτώσεις, για να ξεφύγουν από το οικονομικό μοντέλο της ΕΕ, το οποίο η Βρετανία έχει υιοθετήσει.
Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Brexit κατηγορείται από τους υποστηρικτές αυτού του οικονομικού μοντέλου. Διαφορετικά, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι έχουν το τιμόνι για πολύ περισσότερο από μια δεκαετία, ότι εφάρμοσαν το μοντέλο τους και ότι το αποτέλεσμα είναι μια αποτυχία.
Αν και το επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής έχει μετατοπιστεί τις τελευταίες εβδομάδες από την Ουκρανία στη Μέση Ανατολή, δεν πρέπει να αγνοούμε τα τεκταινόμενα στον Ινδο-Ειρηνικό, ιδίως στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Η αυξημένη επιθετικότητα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ) της Κίνας προς άλλα έθνη είναι αξιοσημείωτη τις τελευταίες εβδομάδες και μήνες.
Πέραν του συνεχιζόμενου εκφοβισμού της Ταϊβάν, ο ΛΑΣ έχει αυξήσει την επιθετικότητά του εναντίον άλλων χωρών που διεκδικούν τη Νότια Σινική Θάλασσα και εναντίον διεθνών αποστολών για την προστασία των διεθνών υδάτων.
Στην πρώτη γραμμή αυτής της τακτικής βρίσκονται οι συνεχείς επιθέσεις σε εδάφη των οποίων οι Φιλιππίνες διεκδικούν την κυριαρχία.
Η κινεζική επιθετικότητα έχει επικεντρωθεί στο Δεύτερο ΑβαθέςΤόμας (Second Thomas Shoal, επίσης γνωστό ως Αβαθές Αγιουνγκίν), μια βραχώδη προεξοχή στο πέρασμα του Παλαουάν.
Απέχει μόλις 106 ναυτικά μίλια από τις Φιλιππίνες και αποτελεί μέρος της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της χώρας. Όσον αφορά τον υπόλοιπο κόσμο, η κοιλάδα Παλαουάν είναι ένα σημαντικό διεθνές ναυτιλιακό πέρασμα.
Το 2016, το Διαιτητικό Δικαστήριο του ΟΗΕ αποφάσισε ότι οι Φιλιππίνες διαθέτουν κυριαρχικά δικαιώματα στους πόρους στο Δεύτερο Αβαθές Τόμας και ότι η Κίνα δεν έχει νόμιμα εδαφικά ή θαλάσσια διεκδικήσεις στο Δεύτερο Αβαθές Τόμας.
Το Πεκίνο δεν δέχτηκε την απόφαση και έγινε πιο επιθετικό.
Αυτή η φωτογραφία, που τραβήχτηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2023, δείχνει το προσωπικό της κινεζικής ακτοφυλακής πάνω στο πλοίο τους να καταγράφει φωτογραφίες και πλάνα καθώς ένα πλοίο του Γραφείου Αλιείας και Υδάτινων Πόρων των Φιλιππίνων (BFAR) πλέει κοντά στο ελεγχόμενο από την Κίνα Αβαθές Σκάρμπορο στα ύδατα της διαφιλονικούμενης Θάλασσας της Νότιας Κίνας. (Ted Aljibe/AFP μέσω Getty Images)
Το 1999, οι Φιλιππίνες προσάραξαν στον ύφαλο ένα από τα ναυτικά τους πλοία, το BRP Sierra Madre, όπου και διατηρούν έκτοτε προσωπικό, αναπληρώνοντας περιοδικά τις προμήθειές του.
Σε αρκετές περιπτώσεις, μετά το 2014, οι Κινέζοι προσπάθησαν να εμποδίσουν τον ανεφοδιασμό του σκάφους, ελπίζοντας ότι τελικά θα διαλυθεί.
Στις 22 Οκτωβρίου 2023, σημειώθηκε σύγκρουση μεταξύ ενός πλοίου της κινεζικής ακτοφυλακής και ενός πλοίου των Φιλιππινών, το οποίο εκτελούσε αποστολή ανεφοδιασμού στο Αβαθές. Μια δεύτερη μικρή σύγκρουση αφορούσε ένα σκάφος της κινεζικής ναυτικής πολιτοφυλακής και ένα πλοίο της ακτοφυλακής των Φιλιππινών.
Είτε σκόπιμα είτε τυχαία, τα περιστατικά δεν θα είχαν συμβεί αν δεν υπήρχε η κινεζική επιθετικότητα.
Οι Φιλιππίνες και άλλα έθνη, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, διαμαρτυρήθηκαν.
«Περιστατικά όπως αυτό ενισχύουν την υπόθεση ότι δεν είναι οι Φιλιππίνες ο επιτιθέμενος, αλλά το άλλο μέρος, η Κίνα», δήλωσε εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών των Φιλιππίνων.
Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μανίλα έγραψε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες καταδικάζουν την τελευταία διακοπή από τη ΛΔΚ (Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας) μιας νόμιμης αποστολής ανεφοδιασμού των Φιλιππίνων στο Αβαθές Αγιουνγκίν, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των Φιλιππινέζων στρατιωτών».
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν επανέλαβε τη θέση των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τον πρωθυπουργό της Αυστραλίας Άντονι Αλμπανέζε στον Λευκό Οίκο.
Επέμβαση μέσω της τακτικής της «γκρίζας ζώνης»
Πολλοί ειδικοί σε θέματα ασφάλειας πιστεύουν ότι οι κινεζικές ενέργειες έχουν σχεδιαστεί για να προκαλέσουν τις Φιλιππίνες και να οδηγήσουν σε ένα επεισόδιο για το οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) θα επιρρίψει την ευθύνη στις Φιλιππίνες.
Αυτού του είδους η μέθοδος – ή τακτική της «γκρίζας ζώνης» – χρησιμοποιείται συχνά από το ΚΚΚ, τόσο εναντίον των Φιλιππινών όσο και εναντίον άλλων χωρών, ιδίως της Ταϊβάν.
Διατρέχουν τον κίνδυνο να ξεσπάσει πόλεμος λόγω κακής ή απερίσκεπτης συμπεριφοράς.
Οι πιλότοι του ΛΑΣ έχουν επίσης επιδείξει επικίνδυνη πτητική συμπεριφορά, οδηγώντας τα αεροσκάφη τους πολύ κοντά σε αεροσκάφη άλλων εθνών, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας και του Καναδά, ενώ περιπολούν στην περιοχή.
Αεροσκάφη της Διοίκησης Ανατολικού Θεάτρου του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ) της Κίνας διεξάγουν κοινές ασκήσεις μάχης γύρω από την Ταϊβάν, στις 7 Αυγούστου 2022. (Li Bingyu/Xinhua μέσω AP)
Η αύξηση της δραστηριότητας ακολούθησε τη δημοσίευση από το ΚΚΚ νέων χαρτών που διεκδικεί τεράστιες περιοχές πέραν της Κίνας ως δικές του, περιλαμβανομένης ολόκληρης της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.
Τα τελευταία επεισόδια στο αβαθές Αγιουνγκίν οδήγησαν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ να επιβεβαιώσει ότι η Συνθήκη Αμοιβαίας Άμυνας ΗΠΑ-Φιλιππίνων του 1951 επεκτείνεται στις επιθέσεις κατά των δυνάμεων και των σκαφών των Φιλιππινών στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Φιλιππίνες διεξήγαγαν πρόσφατα κοινές ναυτικές ασκήσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, με στόχο τη βελτίωση της ικανότητας συνεργασίας των δύο δυνάμεων.
Τα σχόλια του προέδρου Μπάιντεν για την κινεζική επιθετικότητα ενίσχυσαν τα σχόλια του Αμερικανού πρέσβη και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ορισμένοι σχολιαστές θεωρούν το νέο επίπεδο κινεζικής επιθετικότητας ως προάγγελο ανοικτής σύγκρουσης.
Ωστόσο, είναι πιο πιθανό να πρόκειται για τη συνέχιση της τακτικής της «γκρίζας ζώνης» του ΚΚΚ και του ψυχολογικού πολέμου που διεξάγει εναντίον άλλων εθνών, ιδίως της Ταϊβάν.
Ο άμεσος στόχος του φαίνεται να είναι να αποκτήσει τον έλεγχο της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.
Αυτό θα αποφευχθεί μόνο με τη συνεχή παρουσία σκαφών και αεροσκαφών άλλων εθνών, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, στην περιοχή.
Όπως έχουν αποδείξει οι Ιάπωνες στη Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας, η συνεχής παρουσία της ακτοφυλακής και των ναυτικών τους σκαφών αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τις κινεζικές φιλοδοξίες.
Εν τω μεταξύ, η Αυστραλία πρέπει να εγκαταλείψει τους δισταγμούς της όσον αφορά τις κρίσιμες αμυντικές αγορές που χρειάζεται το έθνος.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Για χρόνια, όποιος έλεγε ότι γίνεται χρήση τροποποίησης του καιρού χαρακτηριζόταν θεωρητικός συνωμοσίας με καπέλο από αλουμινόχαρτο. Αποδεικνύεται ότι ήταν αλήθεια από την αρχή, και με αυτή την έκθεση του Λευκού Οίκου που μόλις κυκλοφόρησε, οι επικρατέστεροι αρνητές το παραδέχονται ξαφνικά.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ
Ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ πήρε πρόσφατα συνέντευξη από τον Ντέιν Ουίγκινγκτον (Dane Wigington), ιδρυτή του GeoengineeringWatch.org, σχετικά με την κλιματική μηχανική και τον κρυφό ρόλο της στην κλιματική αλλαγή.
Ο Λευκός Οίκος εξετάζει ένα σχέδιο για να εμποδίσει το ηλιακό φως να χτυπήσει την επιφάνεια της γης σε μια προσπάθεια να σταματήσει την υπερθέρμανση του πλανήτη, μια διαδικασία γνωστή ως τροποποίηση της ηλιακής ακτινοβολίας (Solar Radiation Modification – SRM).
Ένας υπερυπολογιστής που ονομάζεται Derecho αναλύει τις επιπτώσεις της ηλιακής γεωμηχανικής για να βοηθήσει τους επιστήμονες του κλίματος να αποφασίσουν αν η SRM θα είναι μια καλή ιδέα.
Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, τα έργα γεωμηχανικής διαφόρων ειδών έχουν ήδη σοβαρές επιπτώσεις στα καιρικά φαινόμενα, στην ικανότητά μας να καλλιεργούμε τρόφιμα, στη βιοποικιλότητα και στην ανθρώπινη υγεία.
Η σκόπιμη γεωμηχανική -συμπεριλαμβανομένης της εξασθένισης της ηλιακής ακτινοβολίας- συνεχίζεται για περισσότερα από 70 χρόνια.
Στο παραπάνω βίντεο, ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ παίρνει συνέντευξη από τον Ντέιν Ουίγκινγκτον, ιδρυτή του GeoengineeringWatch.org, σχετικά με την κλιματική μηχανική και τον κρυφό ρόλο της στην κλιματική αλλαγή. Ο Ουίγκινγκτον είναι επίσης παραγωγός του ντοκιμαντέρ «The Dimming».
Ενώ ο Ουίγκινγκτον προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη σχετικά με την πραγματικότητα της μηχανικής του κλίματος τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το έργο του κερδίζει τώρα έδαφος αφού ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι υποστηρίζει ένα σχέδιο για την παρεμπόδιση του ηλιακού φωτός σε μια προσπάθεια μηχανικής του κλίματος.
Ο Λευκός Οίκος εξετάζει μέτρο για την παρεμπόδιση του ηλιακού φωτός
Όπως αναφέρει η Daily Mail, 1 Ιουλίου 2023:1
«Ο Λευκός Οίκος άνοιξε την πόρτα σε ένα τολμηρό σχέδιο για να εμποδίσει το ηλιακό φως να φτάσει στην επιφάνεια της Γης, σε μια προσπάθεια να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη».
«Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι επιστήμονες προειδοποιούν ότι η προσπάθεια θα μπορούσε να έχει ανείπωτες παρενέργειες από την αλλαγή της χημικής σύνθεσης της ατμόσφαιρας, η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν παραδέχτηκε ότι είναι ανοιχτή στην ιδέα, η οποία δεν έχει επιχειρηθεί ποτέ στο παρελθόν».
«Σε μια έκθεση2 που κυκλοφόρησε την Παρασκευή από τον Λευκό Οίκο, οι αξιωματούχοι πρότειναν τον περιορισμό του ηλιακού φωτός για την ταχεία ψύξη του πλανήτη, μια διαδικασία γνωστή ως τροποποίηση της ηλιακής ακτινοβολίας (SRM)[…]».
«Η έκθεση σημείωσε διάφορους τρόπους με τους οποίους οι αρχές θα μπορούσαν να επιδιώξουν να επιτύχουν την SRM, οι οποίοι συνοδεύονται από δυνητικά καταστροφικές συνέπειες αν αποτύχουν … η ανάληψη του έργου-μαμούθ θα μπορούσε να έχει σοβαρές επιπτώσεις στα καιρικά φαινόμενα και στον εφοδιασμό τροφίμων, γεγονός που με τη σειρά του θα είχε αντίκτυπο στη βιοποικιλότητα, τη γεωπολιτική και την υγεία».
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησαν πρόσφατα μια διεθνή αξιολόγηση των κινδύνων της γεωμηχανικής, σημειώνοντας ότι:3
«Οι τεχνολογίες αυτές εισάγουν νέους κινδύνους για τους ανθρώπους και τα οικοσυστήματα, ενώ θα μπορούσαν επίσης να αυξήσουν τις ανισορροπίες ισχύος μεταξύ των εθνών, να πυροδοτήσουν συγκρούσεις και να εγείρουν μια πληθώρα ηθικών, νομικών, διοικητικών και πολιτικών ζητημάτων».
Χρήση υπερυπολογιστή για τον προσδιορισμό των επιπτώσεων
Σύμφωνα με το Scientific American, ένας υπερυπολογιστής με την ονομασία Derecho θα βοηθήσει τους επιστήμονες του κλίματος να αποφασίσουν αν θα μπλοκάρουν τον ήλιο:4
«Ένας νέος υπερυπολογιστής για την κλιματική έρευνα θα βοηθήσει τους επιστήμονες να μελετήσουν τις επιπτώσεις της ηλιακής γεωμηχανικής, μιας αμφιλεγόμενης ιδέας για την ψύξη του πλανήτη με την ανακατεύθυνση των ακτίνων του ήλιου».
«Η μηχανή, με την ονομασία Derecho, άρχισε να λειτουργεί αυτόν τον μήνα στο Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικών Ερευνών (National Center for Atmospheric Research-NCAR) και θα επιτρέψει στους επιστήμονες να εκτελούν πιο λεπτομερή μοντέλα καιρού για την έρευνα σχετικά με την ηλιακή γεωμηχανική», δήλωσε η Κρίστεν Ράσμουσεν (Kristen Rasmussen), κλιματολόγος στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, η οποία μελετά πώς τα ανθρωπογενή αερολύματα, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εκτροπή του ηλιακού φωτός, θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα πρότυπα βροχόπτωσης.
«Επειδή ο Derecho είναι τρεισήμισι φορές ταχύτερος από τον προηγούμενο υπερυπολογιστή του NCAR, η ομάδα της μπορεί να τρέξει πιο λεπτομερή μοντέλα για να δείξει πώς μπορούν να προκληθούν περιφερειακές αλλαγές στις βροχοπτώσεις από την απελευθέρωση αερολυμάτων, προσθέτοντας στην κατανόηση των επιστημόνων για τους κινδύνους από την ηλιακή γεωμηχανική […] Το μηχάνημα θα χρησιμοποιηθεί επίσης για τη μελέτη άλλων θεμάτων που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή».
Η γεωμηχανική είναι ο μεγαλύτερος συντελεστής της κλιματικής αλλαγής
Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι τα έργα γεωμηχανικής διαφόρων ειδών έχουν ήδη σοβαρές επιπτώσεις στα καιρικά φαινόμενα, στην ικανότητά μας να καλλιεργούμε τρόφιμα, στη βιοποικιλότητα και στην ανθρώπινη υγεία.
Τα έργα γεωμηχανικής έχουν επεκταθεί από περίπου 300 το 2012 σε περισσότερα από 1.700 το 2023. Η σκόπιμη γεωμηχανική -συμπεριλαμβανομένης της εξασθένισης της ηλιακής ακτινοβολίας- συνεχίζεται για περισσότερα από 70 χρόνια και έχει επεκταθεί εκθετικά τα τελευταία χρόνια. Ένας χάρτης γεωμηχανικής,5 που δημιουργήθηκε από την Ομάδα ETC [Action Group on Erosion, Technology and Concentration (Ομάδα Δράσης για τη Διάβρωση, την Τεχνολογία και τη Συγκέντρωση)] και το Ίδρυμα Heinrich Boell, δείχνει πώς τα έργα γεωμηχανικής έχουν επεκταθεί από περίπου 300 το 2012 σε περισσότερα από 1.700 το 2023.
Αυτό περιλαμβάνει τη δέσμευση/απομάκρυνση του άνθρακα, τη μείωση της ηλιακής ακτινοβολίας και διάφορα έργα τροποποίησης του καιρού παγκοσμίως. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Μπιλ Γκέιτς χρηματοδοτεί τη γεωμηχανική εδώ και πολύ καιρό. Σε γενικές γραμμές, τα προγράμματα γεωμηχανικής εφαρμόστηκαν αρχικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκινώντας από τις πολικές περιοχές.
Για χρόνια, όποιος έλεγε ότι χρησιμοποιείται γεωμηχανική και τροποποίηση του καιρού χαρακτηριζόταν συνωμοσιολόγος με καπέλο αλουμινίου. Όπως αποδεικνύεται, ήταν αλήθεια από την αρχή, και με την έκθεση του Λευκού Οίκου που μόλις κυκλοφόρησε, οι επικρατέστεροι αρνητές το παραδέχονται ξαφνικά επίσης.
Αυτό που δεν παραδέχονται εύκολα, ωστόσο, είναι ότι α) η γεωμηχανική είναι εξίσου επικίνδυνη με την ίδια την κλιματική αλλαγή και β) ότι η γεωμηχανική είναι υπεύθυνη για τις πιο καταστροφικές αλλαγές στο κλίμα μας.
Όπως σημειώνει ο Ουίγκινγκτον, οι παγκοσμιοποιητικές δομές εξουσίας που τώρα ισχυρίζονται ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη γεωμηχανική για να λύσουμε την κλιματική αλλαγή, ήταν αυτές που ευθύνονται για τη δημιουργία αυτής της κλιματικής αλλαγής εξ αρχής με τη γεωμηχανική τους. Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, η κατάσταση του παγκόσμιου κλίματος είναι «ακόμη χειρότερη από ό,τι μας λένε» και η κλιματική μηχανική «τροφοδοτεί αυτή τη διαδικασία».
Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποιητική συμμορία προσπαθεί να μας πείσει ότι η αιτία του προβλήματος είναι η λύση, ενώ παράλληλα επιρρίπτει την ευθύνη για την κλιματική αλλαγή στους απλούς ανθρώπους που οδηγούν αυτοκίνητα στη δουλειά τους και τρώνε κρέας.
Είναι τα Chemtrails αληθινά;
Μια τεχνική γεωμηχανικής που χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο περιλαμβάνει τη διασπορά χημικών ουσιών και μετάλλων στην ατμόσφαιρα, μια πρακτική που στην καθομιλουμένη αναφέρεται ως «chemtrailing».
Μια βασική διαφορά μεταξύ των κανονικών ίχνων συμπύκνωσης από αεροσκάφη και των σωματιδιακών ίχνων (chemtrails) είναι ότι τα ίχνη συμπύκνωσης εξατμίζονται μάλλον γρήγορα. Δεν εμποδίζουν το 80-90% της ηλιακής απορρόφησης και δεν δημιουργούν παγκόσμια εξασθένιση της ακτινοβολίας, όπως κάνουν τα chemtrails.
Οι επίμονες γραμμές που βλέπετε στον ουρανό που διαλύονται πολύ αργά, δημιουργώντας μια μουντή, θολή, «μεμβράνη» σε ολόκληρο τον ουρανό ΔΕΝ είναι ίχνη συμπύκνωσης. Είναι ίχνη σωματιδίων ή «chemtrails». Τα σωματίδια που διασκορπίζονται στη στήλη του αέρα χειραγωγούνται περαιτέρω μέσω εκπομπών ραδιοσυχνοτήτων.
Η εγκατάσταση στην Αλάσκα, γνωστή ως HAARP,6 δεν είναι παρά μία από τις εγκαταστάσεις που εμπλέκονται. Υπάρχουν δεκάδες άλλες μεγάλες, επίγειες εγκαταστάσεις όπως αυτή σε όλο τον κόσμο. Χρησιμοποιούνται επίσης μικρότερα δίκτυα και σταθμοί ραντάρ NEXRAD που βρίσκονται σε αστικές περιοχές σε όλο τον κόσμο. Όλα αυτά τα δίκτυα χρησιμοποιούνται για τη χειραγώγηση των σωματιδίων που διασπείρονται μέσω των «chemtrails» στην ατμόσφαιρα.
Τι ψεκάζουν στην ατμόσφαιρα;
Ένα από τα βασικά συστατικά αυτών των σωματιδιακών ιχνών είναι το νανομεγέθες αλουμίνιο, το οποίο είναι νευροτοξικό για τα ζώα και τους ανθρώπους. Το αλουμίνιο σκοτώνει επίσης τα συστήματα ριζών των φυτών και των δέντρων, καθώς και το μικροβίωμα του εδάφους. Μεταβάλλει επίσης το pH του εδάφους, γεγονός που καθιστά δυσκολότερη την ανάπτυξη ορισμένων καλλιεργειών. Ένας από τους λόγους για τους οποίους χρησιμοποιείται το αλουμίνιο είναι επειδή έχει υψηλή ανακλαστικότητα, οπότε το ηλιακό φως ανακλάται από αυτό.
Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, οι μηχανικοί του κλίματος έχουν δηλώσει ότι εναποθέτουν δεκάδες εκατομμύρια τόνους νανοσωματιδίων αλουμινίου στην ατμόσφαιρα ετησίως στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων προγραμμάτων διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας – «χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπόψη τις συνέπειες».
Οι εργαστηριακές δοκιμές που διεξήγαγε το GeoengineeringWatch δείχνουν επίσης την παρουσία βαρίου, στροντίου, τιτανίου, μαγγανίου, πολυμερών ινών, επιφανειοδραστικών χημικών ουσιών και γραφενίου σε αυτά τα σωματιδιακά ίχνη, καθώς και στη βροχή.
Ενώ όλα αυτά τα συστατικά μελετώνται για την αποτελεσματικότητά τους στη γεωμηχανική, δεν γίνεται καμία έρευνα για να διαπιστωθούν οι πιθανές επιπτώσεις στην υγεία των πληθυσμών, της βλάστησης και της άγριας πανίδας που βρίσκονται από κάτω.
Ο Ουίγκινγκτον προειδοποιεί επίσης ότι αυτοί οι ψεκασμοί αεροζόλ μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διασπορά βιολογικών όπλων και μπορεί να έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί για το σκοπό αυτό. Παραθέτει ένα άρθρο της Washington Post που σημειώνει ότι ο αμερικανικός στρατός διεξήγαγε 239 υπαίθριες δοκιμές μικροβιακού πολέμου στον αμερικανικό πληθυσμό μόνο μεταξύ 1949 και 1969.7
Πού είναι οι πληροφοριοδότες;
Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, έχουμε αποδείξεις ότι οι εμπορικές αεροπορικές εταιρείες άρχισαν να χρησιμοποιούνται για επιχειρήσεις απελευθέρωσης σωματιδίων το 2002, όταν τέθηκαν σε εφαρμογή οι περιορισμοί στις αποσκευές των επιβατών. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πιλότοι ή οι υπάλληλοι των αεροπορικών εταιρειών γνωρίζουν τι συμβαίνει, αλλά ορισμένα αεροσκάφη είναι εξοπλισμένα με ακροφύσια και δεξαμενές για τον σκοπό αυτό.
Ο Κένεντι επισημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι πρέπει να έχουν διαβάσει προγράμματα αυτού του μεγέθους, οπότε πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο λίγοι καταγγέλλοντες; Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, όσοι γνωρίζουν είναι όλοι υπό καθεστώς φίμωσης.8 Αυτό περιλαμβάνει και τους μετεωρολόγους. Η μυστικότητα διατηρείται επίσης μέσω του μαζικού κατακερματισμού.
Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε ότι η τροποποίηση του καιρού και η γεωμηχανική είναι πραγματικές. Όχι μόνο μπορούμε να τα δούμε στον ουρανό και να μετρήσουμε τα τοξικά σωματίδια στο αεροζόλ και στο έδαφος, αλλά έχουμε επίσης πατέντες που περιγράφουν αυτές τις διαδικασίες.
Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, η αμερικανική κυβέρνηση κατέχει πολλές από τις κύριες. Άλλες ανήκουν σε αμυντικούς εργολάβους, όπως η Raytheon και η Lockheed Martin, οι οποίες κάνουν επίσης όλη τη μοντελοποίηση του καιρού για την εθνική μετεωρολογική υπηρεσία των ΗΠΑ.9
Υποστηρίζει ότι ο λόγος για τον οποίο οι μετεωρολόγοι μπορούν να προβλέψουν ότι μια περιοχή θα έχει μερική ηλιοφάνεια επτά ημέρες νωρίτερα είναι επειδή δεν έχουμε πια φυσικό καιρό. Έχουμε προγραμματισμένο καιρό. Και ο λόγος για τον οποίο η Raytheon και η Lockheed επιβλέπουν τη μοντελοποίηση του καιρού είναι επειδή είναι επίσης βαθιά χωμένοι στην τροποποίηση του καιρού και πρέπει να διατηρήσουν τον έλεγχο του αφηγήματος.
Αντιμετωπίζουμε απότομη κλιματική κατάρρευση
Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ χειρότερο από την κλιματική αλλαγή. Λόγω της γεωμηχανικής που έχει ήδη πραγματοποιηθεί, αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι μια απότομη κλιματική κατάρρευση,10,11 λόγω των πολλών μηχανισμών ανατροφοδότησης που ενεργοποιούνται. Τα σωματίδια που διασκορπίζονται κατά τη διάρκεια αυτών των γεωμηχανικών εκδηλώσεων «τεμαχίζουν» το στρώμα του όζοντος. Ως αποτέλεσμα, οι ακτίνες UV-C χτυπούν τώρα την επιφάνεια του πλανήτη.
Άλλες επιπτώσεις της γεωμηχανικής που είναι σήμερα παρατηρήσιμες περιλαμβάνουν επίσης την παγκόσμια εξασθένιση (τα chemtrails μειώνουν την ηλιακή ακτινοβολία κατά 80-90%), την παγκόσμια ακινητοποίηση (μειωμένη ροή ανέμων), τη μείωση των βροχοπτώσεων και τις παρατεταμένες ξηρασίες, τη μείωση του πλαγκτού κατά 90% και την ανεύρεση τοξικών στοιχείων γεωμηχανικής στο έδαφος και στο νερό της βροχής.
Επιπλέον, ενώ η παγκόσμια ψύξη είναι ο δηλωμένος στόχος των περισσότερων από αυτά τα προγράμματα γεωμηχανικής, καθώς ο πλανήτης θερμαίνεται, οι νόμοι της φυσικής λένε ότι χρειάζονται περισσότερες βροχοπτώσεις για να τον ψύξουν, όχι λιγότερες, επειδή η ατμόσφαιρα μεταφέρει περισσότερη υγρασία όσο αυξάνεται η θερμοκρασία.
Για να ψύξετε τον πλανήτη, πρέπει να δημιουργήσετε περισσότερη βροχή, αλλά αυτά τα προγράμματα έχουν ως αποτέλεσμα λιγότερη βροχή, και ο λόγος για τη μείωση των βροχοπτώσεων οφείλεται στα σωματίδια στην ατμόσφαιρα. Εκτός από το ότι εκτρέπουν τη θερμότητα από το εξωτερικό, τα σωματίδια αυτά παγιδεύουν επίσης τη θερμότητα κάτω από το έδαφος, καθιστώντας τη συνολική θέρμανση του πλανήτη μαζικά χειρότερη.
Είναι η καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη πραγματικά το τελικό παιχνίδι ή πρόκειται απλώς για μια βολική ιστορία κάλυψης ενός πολύ πιο απερίσκεπτου στόχου; Και αν ναι, ποιος μπορεί να είναι αυτός ο στόχος;
Ένας τέτοιος στόχος θα μπορούσε να είναι ότι προσπαθούν να κρύψουν τη σοβαρότητα της ζημιάς που έχει ήδη προκαλέσει η γεωμηχανική τους. Ένας άλλος θα μπορούσε να είναι να ελέγξουν πληθυσμούς και κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας τον καιρό ως όπλο. Θα μπορούσε επίσης να είναι για σκοπούς βελτίωσης της επικοινωνίας, καθώς η ατμόσφαιρα γίνεται πιο ηλεκτρικά αγώγιμη από αυτά τα σωματίδια.
Σημεία και συμπτώματα της γεωμηχανικής
Στο τέλος της συνέντευξης, ο Κένεντι ρωτά τον Ουίγκινγκτον τι είδους πράγματα στην καθημερινή ζωή θα πρέπει να αναζητούν οι άνθρωποι αν ψάχνουν για ενδείξεις γεωμηχανικής. Ένα σημαντικό είναι η καταστροφή των δασών, καθώς τα συστήματα ριζών πεθαίνουν λόγω της φόρτισης με αλουμίνιο.
Οι κηπουροί, ειδικά αν ασχολούνται με αυτό για μια δεκαετία ή περισσότερο, μπορεί να παρατηρήσουν ότι τα φρούτα και τα λαχανικά δεν αναπτύσσονται τόσο καλά όσο παλιά. Δεν είναι μόνο το μικροβίωμα του εδάφους που αποδεκατίζεται και το pH του εδάφους που αλλοιώνεται, αλλά και ο αέρας που αλλοιώνεται.
Τα σωματίδια στην ατμόσφαιρα δημιουργούν έλλειμμα πίεσης ατμών (Vapor pressure deficit-VPD), μειώνουν το rH του αέρα, το οποίο είναι σαν το pH του εδάφους. Εάν δεν υπάρχει αρκετή υγρασία, τα δέντρα, και τα φυτά κλείνουν το αναπνευστικό τους σύστημα (στόματα).
Τα στόματα συμμετέχουν στην ανταλλαγή διοξειδίου του άνθρακα και νερού μεταξύ των φυτών και της ατμόσφαιρας. Έτσι, όταν συμβαίνει VPD, τα φυτά και τα δέντρα σταματούν να προσλαμβάνουν διοξείδιο του άνθρακα και δεν απελευθερώνουν πλέον οξυγόνο.
Ως αποτέλεσμα, τα δάση παύουν να είναι απορροφητές άνθρακα και γίνονται πηγές άνθρακα. Τελικά, χωρίς αναπνοή, τα φυτά και τα δέντρα πεθαίνουν. Η αυξημένη υπεριώδης ακτινοβολία βλάπτει επίσης τα φυτά, προκαλώντας εγκαύματα στα φύλλα.
Η γεωμηχανική δεν θα διορθώσει την κλιματική κρίση
Στα τέλη Μαρτίου του 2023, μια νέα μελέτη βγήκε στη δημοσιότητα, καταρρίπτοντας την ιδέα ότι η βραχυπρόθεσμη εξασθένιση της ηλιακής ακτινοβολίας θα μπορούσε να είναι ένας βιώσιμος τρόπος για τις παγκόσμιες κυβερνήσεις να επιτύχουν τους κλιματικούς τους στόχους. Το Scientific American αναφέρθηκε στη μελέτη, σημειώνοντας:12
«Μια αμφιλεγόμενη ιδέα για την ψύξη του κλίματος της Γης με τεχνητά μέσα θα απαιτούσε πιθανώς μια πολύ μεγαλύτερη παγκόσμια δέσμευση από ό,τι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και το κοινό κατανοούν, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη13 που εγείρει νέα ερωτήματα σχετικά με τις δυνατότητες χρήσης της ηλιακής γεωμηχανικής».
«Εάν οι παγκόσμιοι ηγέτες αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν την ηλιακή γεωμηχανική για να επιτύχουν τους διεθνείς κλιματικούς στόχους, θα μπορούσαν να δεσμευτούν για έναν αιώνα ή και περισσότερο[…]».
«Η γεωμηχανική συχνά επικοινωνείται ως προσωρινή – ένα προσωρινό μέτρο – οπότε συνεπάγεται ότι είναι σχετικά σύντομη, και σύντομη με την έννοια των δύο δεκαετιών», δήλωσε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Σουζάν Μπάουρ (Susanne Baur), υποψήφια διδάκτωρ στο European Centre for Research and Advanced Training in Scientific Computation (Ευρωπαϊκό Κέντρο Έρευνας και Προχωρημένης Εκπαίδευσης στον Επιστημονικό Υπολογισμό) στη Γαλλία.
«Και έτσι όταν αρχίσαμε να εξετάζουμε αυτές τις πορείες και τις προεκτείναμε λίγο περισσότερο, είδαμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο σύντομες».
«Το κοινό μπορεί να μην αντιλαμβάνεται το εύρος της δέσμευσης [για] την ηλιακή γεωμηχανική – ή τους κινδύνους της, συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης για μακροπρόθεσμη διεθνή συνεργασία. Αν πρέπει να διατηρήσουμε ένα τέτοιο σύστημα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό απλώς αυξάνει την πιθανότητα να συμβεί κάτι κακό», δήλωσε η Μπάουρ.
Με λίγα λόγια, η μελέτη υποστηρίζει ότι από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η ηλιακή γεωμηχανική, δεν μπορεί να σταματήσει μέχρι ή μέχρι να εξαλειφθεί αρκετός άνθρακας από την ατμόσφαιρα ώστε να μειωθεί η θερμοκρασία της γης κάτω από ένα συγκεκριμένο όριο.
Αν έχει απομείνει πολύς άνθρακας, τότε μια ξαφνική διακοπή της γεωμηχανικής θα μπορούσε να εκτοξεύσει τη θερμοκρασία στα ύψη, με αποτέλεσμα το «σοκ τερματισμού», μια έννοια που περιγράφει μια ξαφνική, δραστική αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας στην οποία η ζωή στη γη δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί. Με άλλα λόγια, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα φαινόμενο παγκόσμιας εξαφάνισης.
Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με την τροποποίηση του καιρού και τη γεωμηχανική, επισκεφθείτε το GeoengineeringWatch.org. Διαθέτει πληθώρα πληροφοριών, κοινόχρηστους πόρους, διπλώματα ευρεσιτεχνίας και έγγραφα σχετικά με τα προγράμματα γεωμηχανικής. Δείτε επίσης το ντοκιμαντέρ πλήρους διάρκειας του Ουίγκινγκτον, «The Dimming», το οποίο είναι ενσωματωμένο παραπάνω για την καλύτερη εξυπηρέτησή σας.
Αρχικά δημοσιεύτηκε στις 19 Ιουλίου 2023, στο Mercola.com.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times. Η Epoch Times καλωσορίζει την επαγγελματική συζήτηση και τη φιλική αντιπαράθεση.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η κρίση της παράνομης μετανάστευσης που πλήττει την Ευρώπη άγγιξε νέα ύψη, όταν περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι έφτασαν με βάρκα στο μικροσκοπικό ιταλικό νησί Λαμπεντούζα, που βρίσκεται ανάμεσα στην Τυνησία και την Ιταλία.
Αυτό κάνει το σύνολο των παράνομων αφίξεων να υπερβαίνει τις 100.000 φέτος, αριθμός διπλάσιος από τον αντίστοιχο περσινό.
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός εκλέχθηκε για να αντιμετωπίσει αυτές τις αφίξεις, ωστόσο η αντίσταση που συναντά από τους πολιτικούς της αντιπάλους τόσο στην Ιταλία όσο και στην ΕΕ είναι σκληρή.
Η κα Μελόνι γνωρίζει ότι, άπαξ και οι μετανάστες φτάσουν σε μια χώρα, είναι πρακτικά αδύνατον να τους στείλεις οπουδήποτε.
Συνεπώς, δίνει έμφαση στο να τους εμποδίσει να μπουν στην Ιταλία.
Όπως έχω ήδη γράψει και στο παρελθόν, η κα Μελόνι υποστηρίζει ότι «η λύση δεν είναι να έρθουν οι Αφρικανοί στην Ευρώπη. Η λύση είναι να ελευθερωθούν οι Αφρικανοί από τους Ευρωπαίους που τους εκμεταλλεύονται, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν από τους δικούς τους πόρους».
Από την αρχή της θητείας της, η κα Μελόνι προσπαθεί να δώσει και σε άλλους Ευρωπαίους ηγέτες να καταλάβουν ότι το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης δεν μπορεί να λυθεί από ένα μόνο κράτος. Το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, με δεκάδες χιλιάδες άτομα να έχουν διασχίσει το Στενό της Μάγχης φέτος, ξεκινώντας από τα γαλλικά παράλια.
Οι βάρκες που φτάνουν στην Ιταλία ξεκινούν από την Τυνησία, χώρα χρεοκοπημένη και στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ο Τυνήσιος πρόεδρος Κάις Σαϊέντ, που εκλέχθηκε το 2019, ανέστειλε τις δημοκρατικές διαδικασίες το 2021 και από τότε κυβερνά με διατάγματα.
Όπως συμβαίνει σε κάθε ουσιαστικά ακυβέρνητο κράτος, οι συνθήκες είναι ιδανικές για την ανάπτυξη του οργανωμένου εγκλήματος, περιλαμβανομένου του λαθρεμπορίου ανθρώπων.
Παράνομοι μετανάστες στην Λαμπεντούζα, έξω από το “Hotspot”, κέντρο υποδοχής των μεταναστών, στις 14 Σεπτεμβρίου 2023. (Alessandro Serrano/AFP μέσω Getty Images)
Καμία πρόοδος
Τον Ιούλιο που μας πέρασε, η κα Μελόνι συγκάλεσε μια ευρωπαϊκή σύνοδο στη Ρώμη, που οδήγησε στην υπογραφή μιας συμφωνίας, παρουσία της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν, μεταξύ της ΕΕ και του προέδρου της Τυνησίας Κάις Σαϊέντ, με την οποία η ΕΕ δεσμεύεται να δώσει στην Τυνησία 105 εκατ. ευρώ, προκειμένου να εμποδίζει τον απόπλου των σκαφών που μεταφέρουν τους λαθρομετανάστες.
Επιπλέον, η Τυνησία έλαβε την υπόσχεση μιας πρώτης δόσης 150 εκατ. ευρώ από ένα επενδυτικό και βοηθητικό πακέτο 1 δισεκ. ευρώ.
Λίγο αργότερα, η κα Μελόνι δήλωσε σε μια σύνοδο του Οργανισμού Τροφίμων και Αγροκαλλιέργειας στη Ρώμη: «Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε το δικαίωμα των ανθρώπων στη μη μετανάστευση, δηλαδή το δικαίωμά τους να ζουν ειρηνικά στη δική τους χώρα».
Ωστόσο, οι βάρκες δεν σταμάτησαν. Γιατί;
Για διάφορους λόγους.
Πρώτο και κύριο, η Τυνησία δεν έχει λάβει ακόμα ούτε ένα ευρώ από αυτά που υποσχέθηκε η ΕΕ.
Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα «Ιl Giornale», αριστεροί βουλευτές της ΕΕ στις Βρυξέλλες παρεμποδίζουν την εκταμίευση του κονδυλίου, με την πρόφαση ότι αυτή η συμφωνία είναι μια μάταιη απόπειρα ελέγχου των συνόρων της ΕΕ, ενώ παράλληλα το να εμποδίζονται οι λαθρομετανάστες να φεύγουν από την Τυνησία συνιστά «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι (α) μαζί με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (δ), στα γραφεία της Κομισιόν στις Βρυξέλλες, στις 3 Νοεμβρίου 2022. (Valeria Mongelli/AFP μέσω Getty Images)
Δηλαδή, δεν πρέπει να καταδικάζουμε και να καταπολεμούμε την εκμετάλλευση της ανθρώπινης δυστυχίας και τα επισφαλή θαλασσινά ταξίδια που στήνει το οργανωμένο έγκλημα;
Στην πραγματικότητα, όπως έγραψε και ο Νίκολας Φάρελ στο Spectator, οι αφίξεις δεν προέρχονται από τις πολεμικές ζώνες της Αφρικής, αλλά κυρίως από χώρες όπως η Γουινέα, η Ακτή Ελεφαντοστού και η Τυνησία.
Εν τω μεταξύ, χωρίς τα αναμενόμενα από την ΕΕ χρήματα, η Τυνησία δεν μπορεί να πληρώσει τα σώματα της Ακτοφυλακής και άλλες δυνάμεις ασφαλείας προκειμένου να εμποδίζουν τις βάρκες να αναχωρούν, όπως προβλέπει το σύμφωνο με την Ιταλία.
Σαμποτάζ;
Μια σημαντική μορφή με ρόλο-κλειδί στην αποτυχία εφαρμογής της συμφωνίας είναι και ο τέως πρωθυπουργός της Ιταλίας και νυν Οικονομικός Επίτροπος, υφιστάμενος της κας φον ντερ Λάιεν, Πάολο Τζεντιλόνι.
Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί αντίπαλοι της κας Μελόνι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καθυστερήσουν την υλοποίηση της συμφωνίας, εν ολίγοις τη σαμποτάρουν, ώστε να βλάψουν την πρωθυπουργό σε πολιτικό επίπεδο.
Ας μην ξεχνάμε τα λόγια της ίδιας της κας φον ντερ Λάιεν πέρυσι, λίγο πριν από την εκλογική νίκη της κας Μελόνι, που δήλωσε ότι «οι Βρυξέλλες θα τιμωρήσουν μια ιταλική κυβέρνηση που παραβιάζει την επικρατούσα κοινωνική πολιτική της ΕΕ».
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τη Λεττονή ομόλογό της, κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους στη Ρίγα στις 10 Ιουλίου 2023. (Gints Ivuskans/AFP μέσω Getty Images)
Εντούτοις, και παρά τις προσπάθειες της ιταλικής και της ευρωπαϊκής αριστεράς, η Τυνησία κατάφερε να εμποδίσει γύρω στις 40.000 αφίξεις μέχρι τώρα φέτος, αριθμός που υπερβαίνει κατά πολύ τις 15.000 που εμποδίστηκαν μέσα σε ολόκληρο το 2022.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι η έλλειψη συνεργασίας εκ μέρους ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών-μελών, ιδίως της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Όπως οι Γάλλοι αφήνουν τις βάρκες με τους λαθρομετανάστες να αποπλέουν προς τα αγγλικά παράλια (αν μπορούν να τις εμποδίζουν οι Τυνήσιοι, γιατί να μην μπορούν και οι Γάλλοι;), αντίστοιχα αρνούνται οποιαδήποτε ευθύνη για τις αφίξεις από την Ιταλία.
Συγκεκριμένα, η γαλλική πλευρά μόλις ανακοίνωσε ότι θα διπλασιάσει τα μέτρα για να εμποδίσει την είσοδο των λαθρομεταναστών από την Ιταλία, με τη γαλλική αστυνομία να έχει εντολές να τους σταματά στην πόλη Μεντόν, την πρώτη μεγάλη γαλλική πόλη μετά τα σύνορα και να τους στέλνει πίσω στην ιταλική πόλη Βεντιμίλια.
Παρόμοια είναι και η στάση των Γερμανών, οι οποίοι επέτρεψαν φέτος μόνο 1.022 αφίξεις, ενώ η Ιταλία είχε 120.000.
Ωστόσο, ο Επίτροπος Τζεντιλόνι και οι υποστηρικτές του τηρούν σιγή ιχθύος για αυτές τις αδικίες που γίνονται εντός της Ένωσης με τις ευλογίες των κυρίων Μακρόν και Σολτς.
Στην πραγματικότητα, το 2017, όταν τη θέση του κου Τζεντιλόνι κατείχε ο επίσης αριστερός Ματέο Ρένζι, είχε υπογραφεί με τη Λιβύη μια συμφωνία ανάλογη με αυτή της Τυνησίας, κάτι που είχε πετύχει να μειώσει τις μεταναστευτικές ροές.
Όπως επεσήμανε η κα Μελόνι, μέλη της ιταλικής και ευρωπαϊκής αριστεράς, για ιδεολογικούς ή, χειρότερα, για πολιτικούς λόγους παρεμποδίζουν με κάθε μέσον το έργο που έχει αναλάβει. Στόχος τους είναι να καταστήσουν τη μαζική λαθρομετανάστευση αναπόφευκτη.
Οι επόμενες ευρωεκλογές έχουν προγραμματιστεί για τον Μάιο του 2024. Η αριστερά γνωρίζει ότι εάν η κα Μελόνι καταφέρει να αναχαιτίσει τη λαθρομετανάστευση, οι ελπίδες της για νίκη θα ελαχιστοποιηθούν.
Συνεπώς, θα κάνει ό,τι μπορεί για να διασφαλίσει την αποτυχία των προσπαθειών της κας Μελόνι.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Η Κίνα κατασκευάζει αυτό που θα μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο τεχνητό νησιωτικό αεροδρόμιο στον κόσμο, εγείροντας ανησυχίες στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα για το ενδεχόμενο στρατιωτικής χρήσης του. Οι παρατηρητές της Κίνας διερωτώνται αν το έργο αυτό θα είναι μια πρωτοποριακή επιτυχία ή ένα δαπανηρό εγχείρημα.
Το υπό κατασκευή αεροδρόμιο – το Διεθνές Αεροδρόμιο Νταλιάν Τζινγκτζοουγουάν – βρίσκεται στο Νταλιάν, μια μεγάλη λιμενική πόλη της βορειοανατολικής Κίνας, κοντά στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Η περιοχή αυτή έχει μακρόχρονη στρατηγική αξία. Το υπάρχον αεροδρόμιο της πόλης, το Διεθνές Αεροδρόμιο Νταλιάν Τζοουσουιζί, προήλθε από ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο που κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής στις αρχές του 1900.
Από οικονομική άποψη, αυτό το νέο αεροδρόμιο δεν φαίνεται λογικό για μια πόλη περίπου 7,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Πολλοί παρατηρητές υποψιάζονται ότι έχει σχεδιαστεί για διπλή χρήση – οι πολιτικές υποδομές θα μπορούσαν γρήγορα να μετατραπούν για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ) έχει ιστορικό διεκδίκησης γης για στρατηγικά φυλάκια, όπως τα τεχνητά νησιά του στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, τα οποία τώρα φιλοξενούν στρατιωτικές εγκαταστάσεις, παραβιάζοντας τους διεθνείς ναυτικούς νόμους και αυξάνοντας τις περιφερειακές εντάσεις.
Η γειτνίαση του Νταλιάν με έθνη που είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ σημαίνει ότι ένα μεγάλο αεροδρόμιο στην πόλη θα μπορούσε να προσαρμοστεί γρήγορα για στρατιωτική χρήση, προκαλώντας ανησυχίες για την ασφάλεια και περιπλέκοντας τις μακροπρόθεσμες προοπτικές του αεροδρομίου. Καθώς αυξάνονται οι εντάσεις μεταξύ της κομμουνιστικής Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών – με τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία να συσφίγγουν τους στρατιωτικούς δεσμούς τους με την Ουάσιγκτον – κάθε έργο μεγάλης κλίμακας σε αυτή την περιοχή εγείρει ερωτήματα σχετικά με το αν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τους στρατιωτικούς στόχους του ΚΚΚ.
Το 2011, η τοπική κυβέρνηση του Νταλιάν άρχισε να διεκδικεί θαλάσσιο χώρο για να δημιουργήσει ένα τεχνητό νησί για ένα νέο αεροδρόμιο. Μέχρι το 2024, σχεδόν όλες οι προσπάθειες ανάκτησης είχαν ολοκληρωθεί, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ενός νησιού περίπου 12,4 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Με τιμή 4,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα διαθέτει έναν τερματικό σταθμό 2.953 τετραγωνικών χιλιομέτρων και τέσσερεις διαδρόμους προσγείωσης και απογείωσης. Οι αξιωματούχοι λένε ότι θα εξυπηρετεί 80 εκατομμύρια επιβάτες και θα διαχειρίζεται ένα εκατομμύριο τόνους φορτίου ετησίως, με την τελική ολοκλήρωση να έχει προγραμματιστεί για το 2035.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί το Νταλιάν χρειάζεται ένα αεροδρόμιο αυτής της κλίμακας, ειδικά όταν το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της χώρας, το Διεθνές Αεροδρόμιο του Πεκίνου, εξυπηρέτησε περίπου 67 εκατομμύρια επιβάτες το 2024. Οι αριθμοί δεν βγαίνουν από οικονομικής άποψης. Πέρα από τα τεχνικά εμπόδια, οι οικονομικές προοπτικές του αεροδρομίου δεν είναι καθόλου σίγουρες. Η επαρχία Λιαονίνγκ, όπου βρίσκεται το Νταλιάν, είναι υπερχρεωμένη και διατρέχει υψηλό κίνδυνο χρεοκοπίας. Εν τω μεταξύ, η δημοτικότητα των σιδηροδρόμων υψηλής ταχύτητας έχει μειώσει την ανταγωνιστικότητα των αεροπορικών ταξιδιών.
Ο Τενγκ Φέι, μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ανάπτυξης και Μεταρρυθμίσεων της Κίνας, δήλωσε στα κινεζικά μέσα ενημέρωσης ότι η επιβίωση του αεροδρομίου θα εξαρτηθεί από το αν θα αναγκαστούν οι κοντινές πόλεις – ή ακόμη και η περιοχή Πεκίνου-Τιαντζίν-Χεμπέι – να βασίζονται στο Νταλιάν ως κόμβο. Το κατά πόσον αυτό συμβαίνει ή είναι εφικτό παραμένει αβέβαιο.
Τα υπεράκτια αεροδρόμια αντιμετωπίζουν συχνά μοναδικές τεχνικές και οικολογικές προκλήσεις. Η τοποθεσία του Νταλιάν αντιμετωπίζει πιθανά προβλήματα καθίζησης του εδάφους, που θέτουν σοβαρούς κινδύνους για τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια και λειτουργία. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις προκαλούν επίσης ανησυχία. Ένα παρόμοιο έργο στη Σανυά, στο νησί Χαϊνάν, κατέστρεψε κοραλλιογενείς υφάλους και έβλαψε απειλούμενα είδη, με αποτέλεσμα να επιβληθεί πρόστιμο 11 εκατομμυρίων δολαρίων και να απαιτηθεί οικολογική αποκατάσταση. Στο Νταλιάν, ωστόσο, παρόμοιοι φόβοι φαίνεται να επισκιάζονται από πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες. Οι κινεζικές αρχές διασκέδασαν τις ανησυχίες, λέγοντας ότι η κατασκευή θα έχει μικρή επίπτωση στους κοραλλιογενείς υφάλους και ότι θα ληφθούν προληπτικά μέτρα.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, το ΚΚΚ έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό σε μαζικά έργα μεταφορών. Πολλά από αυτά απέτυχαν να αποδώσουν τα υποσχόμενα οικονομικά ή κοινωνικά οφέλη, αντιθέτως είχαν σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον και τις ζωές των πολιτών. Για παράδειγμα:
H Σιδηροδρομική Γραμμή Υψηλής Ταχύτητας Πεκίνο-Γκουανγκζού επικρίθηκε για το υψηλό κόστος λειτουργίας, την χαμηλή επιβατική κίνηση και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, όπως η υψηλή κατανάλωση ενέργειας και η τροποποίηση της γης.
Η σιδηροδρομική σύνδεση Γκουανγκζού-Σεντζέν-Χονγκ Κονγκ, που υπέφερε από υπερβάσεις κόστους και καθυστερήσεις, έχει ασαφή οικονομικά οφέλη, σε σύγκριση με την καταστροφή των οικοτόπων και τη χρήση πόρων.
Το Διεθνές Αεροδρόμιο Πεκίνο Ντασίνγκ -που κατασκευάστηκε για να ανακουφίσει τη συμφόρηση στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Πεκίνου- αμφισβητείται συχνά ως προς την οικονομική του αιτιολόγηση λόγω ανησυχιών για τη χρήση γης (εκτόπιση κατοίκων) και τις οικολογικές επιπτώσεις.
Το φράγμα των Τριών Φαραγγιών, ενώ βοήθησε τις εσωτερικές πλωτές μεταφορές, εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπους, διατάραξε τα οικοσυστήματα και αύξησε τους γεωλογικούς κινδύνους.
Το αν το νέο υπεράκτιο αεροδρόμιο του Νταλιάν θα αποτελέσει θρίαμβο ή οικονομικό και περιβαλλοντικό άχθος εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, όπως την οικονομική σκοπιμότητα, την οικολογική βιωσιμότητα και τους πιθανούς στρατιωτικούς στόχους. Μόνο ο χρόνος θα αποκαλύψει αν αυτό το τεράστιο εγχείρημα θα ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες ή αν θα προστεθεί στον κατάλογο των μεγαλεπήβολων [κατασκευαστικών] έργων της Κίνας που δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ αναλόγως.
Η δίκη του Τζίμι Λάι, ιδρυτή της φιλοδημοκρατικής εφημερίδας Apple Daily, σηματοδοτεί μια τραγική καμπή στην πρόσφατη ιστορία του Χονγκ Κονγκ. Το Χονγκ Κονγκ, που κάποτε ήταν ένας φάρος ελευθερίας υπό την υπόσχεση «μία χώρα, δύο συστήματα» (One Country, Two Systems-1C2S), έχει μετατραπεί σε μια πόλη που καταλαμβάνεται από αυταρχικό έλεγχο.
Η παρατεταμένη καθυστέρηση στη δίκη του Λάι για υποτιθέμενες παραβιάσεις του Νόμου περί Εθνικής Ασφάλειας (National Security Law-NSL) κορυφώθηκε τελικά με την ημερομηνία της δίκης που ορίστηκε για τις 20 Νοεμβρίου 2024. Σε ηλικία 76 ετών, διαβητικός και κρατούμενος σε απομόνωση χωρίς καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο, ο Λάι πρόκειται να δώσει τη δική του μαρτυρία.
Αυτή η δίκη δεν αφορά μόνο τη «φίμωση» μιας εφημερίδας- αφορά την αποτροπή του κόσμου να ακούσει την ιστορία του Τζίμι Λάι, ενός συμβόλου του αγώνα του Χονγκ Κονγκ για ελευθερία.
Όταν το Χονγκ Κονγκ παραδόθηκε στην Κίνα το 1997, η αρχή «μία χώρα, δύο συστήματα» σχεδιάστηκε για να διασφαλίσει ότι η πόλη θα διατηρούσε υψηλό βαθμό αυτονομίας, το δικό της νομικό σύστημα και τις αγαπημένες της ελευθερίες για τουλάχιστον 50 χρόνια.
Η ρύθμιση αυτή κατοχυρώθηκε στην Κοινή Διακήρυξη Κίνας-Βρετανίας, μια νομικά δεσμευτική διεθνή συνθήκη. Στο πλαίσιο του 1C2S, το Χονγκ Κονγκ άνθισε ως παγκόσμιος οικονομικός κόμβος με δυναμικό Τύπο, ισχυρό νομικό σύστημα και ενεργή κοινωνία των πολιτών. Το μοναδικό καθεστώς της πόλης της επέτρεψε να προσελκύσει επιχειρήσεις και ταλέντα από όλο τον κόσμο, καθιστώντας την γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Τον Ιούνιο του 2020, το Πεκίνο επέβαλε στο Χονγκ Κονγκ τον νόμο περί εθνικής ασφάλειας, παρακάμπτοντας το νομοθετικό σώμα της πόλης. Ο νόμος αυτός ποινικοποιούσε την απόσχιση, την ανατροπή, την τρομοκρατία και τη σύμπραξη με ξένες δυνάμεις, με ποινές που περιλάμβαναν ισόβια κάθειρξη.
Ο NSL σηματοδότησε ένα σημαντικό σημείο καμπής, τερματίζοντας ουσιαστικά την αρχή του 1C2S. Οι ευρείς και ασαφείς ορισμοί του νόμου επέτρεπαν να θεωρηθεί παράνομο ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, δημιουργώντας μια ψυχρή επίδραση στην ελευθερία του λόγου, την ελευθερία του Τύπου και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι.
Το NSL δημιούργησε επίσης ένα νέο γραφείο ασφαλείας στο Χονγκ Κονγκ, το οποίο στελεχώθηκε από προσωπικό ασφαλείας της ηπειρωτικής Κίνας, και τους έδωσε σαρωτικές εξουσίες για να λειτουργούν χωρίς εποπτεία.
Το άρθρο 23 του Βασικού Νόμου του Χονγκ Κονγκ επιβάλλει στην πόλη να θεσπίσει τη δική της νομοθεσία για την εθνική ασφάλεια. Προηγούμενες προσπάθειες για την ψήφιση τέτοιων νόμων αντιμετωπίστηκαν με μαζικές δημόσιες διαμαρτυρίες, κυρίως το 2003, όταν μισό εκατομμύριο άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, κατέβηκαν στους δρόμους, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να αποσύρει το προτεινόμενο νομοσχέδιο.
Η NSL, που επιβλήθηκε απευθείας από το Πεκίνο, ουσιαστικά παρέκαμψε την ανάγκη του Χονγκ Κονγκ να θεσπίσει τους δικούς του νόμους βάσει του άρθρου 23. Η νομοθεσία αυτή τέθηκε τελικά σε ισχύ στις 23 Μαρτίου 2024, μετά από δύο δεκαετίες αντίστασης του λαού του Χονγκ Κονγκ.
Ο Λάι, μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης και ιδρυτής της φιλοδημοκρατικής εφημερίδας Apple Daily, έχει γίνει σύμβολο αντίστασης ενάντια στον εντεινόμενο αυταρχισμό στο Χονγκ Κονγκ. Η ειλικρινής κριτική του Λάι στην κινεζική κυβέρνηση και η ακλόνητη υποστήριξή του στη δημοκρατία τον έκαναν στόχο των αρχών.
Ο Λάι κρατείται σε απομόνωση, στερούμενος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Παρά τις σκληρές αυτές συνθήκες, παραμένει αποφασισμένος και έτοιμος να δώσει τη δική του κατάθεση στη δίκη του που έχει προγραμματιστεί για τις 20 Νοεμβρίου 2024.
Οι παρατεταμένες καθυστερήσεις και οι διαδικαστικές παρατυπίες στη δίκη του αναδεικνύουν τη συμβιβασμένη κατάσταση του δικαστικού συστήματος του Χονγκ Κονγκ.
Διεθνείς παρατηρητές και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταδικάσει τη δίκη ως πολιτικά υποκινούμενη και ως μια απροκάλυπτη προσπάθεια φίμωσης των διαφωνούντων.
Η εφαρμογή του NSL και η εφαρμογή του άρθρου 23 του βασικού νόμου έχουν αλλάξει ριζικά το Χονγκ Κονγκ.
Η άλλοτε ακμάζουσα κοινωνία των πολιτών της πόλης έχει αποδεκατιστεί, με τους ακτιβιστές και τις οργανώσεις να αντιμετωπίζουν συνεχή παρενόχληση και εκφοβισμό.
Ο Τύπος, που κάποτε ήταν ένας από τους πιο ελεύθερους στην Ασία, λειτουργεί τώρα υπό αυστηρούς περιορισμούς, με τους δημοσιογράφους να ασκούν αυτολογοκρισία για να αποφύγουν τη δίωξη.
Το δικαστικό σώμα, που από καιρό θεωρούνταν προπύργιο της αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ, δέχεται αυξανόμενες πιέσεις. Οι δικαστές σε υποθέσεις NSL επιλέγονται από τον επικεφαλής της διοίκησης της πόλης και υποκινούμενο από το Πεκίνο, γεγονός που εγείρει ανησυχίες για την ανεξαρτησία τους.
Το κράτος δικαίου, ακρογωνιαίος λίθος της επιτυχίας του Χονγκ Κονγκ, έχει υπονομευθεί, με τις νομικές διαδικασίες να χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο ως εργαλεία πολιτικής καταστολής.
Ο πολιτικός και οικονομικός αντίκτυπος αυτών των αλλαγών ήταν επίσης σημαντικός. Οι ξένες επιχειρήσεις και οι επενδυτές, που προσελκύονται από τη σταθερότητα και το κράτος δικαίου του Χονγκ Κονγκ, επανεξετάζουν την παρουσία τους στην πόλη. Η αβεβαιότητα που δημιουργήθηκε από το NSL και η διάβρωση των ελευθεριών έχει οδηγήσει σε μείωση της εμπιστοσύνης των επενδυτών και σε πιθανή έξοδο ταλέντων.
Η ολοκληρωτική κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ, υπό την επιρροή του Πεκίνου, φοβάται την ιστορία του Τζίμι Λάι, επειδή συμβολίζει τον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία απέναντι στον αυξανόμενο αυταρχισμό. Το αφήγημα του Λάι είναι μια ιστορία ανθεκτικότητας, θάρρους και ακλόνητης δέσμευσης στις αρχές της ελευθερίας του λόγου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ως κάποιος που γνωρίζει τον Λάι για πάνω από τρεις δεκαετίες, μπορώ προσωπικά να βεβαιώσω ότι είναι ένας άνθρωπος με ακλόνητη ακεραιότητα και θάρρος, που δεν φοβάται να πει την αλήθεια και είναι ακλόνητος υπέρμαχος της ελευθερίας. Ο Λάι αντιπροσωπεύει το πνεύμα της αντίστασης ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς. Η συνεχιζόμενη ανυπακοή του, ακόμη και μπροστά σε σοβαρές διώξεις, αποτελεί έμπνευση για άλλους που εκτιμούν την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Η δίκη και η κατάθεση του Λάι προσελκύουν σημαντική διεθνή προσοχή.
Αυτός ο έλεγχος ασκεί πίεση στην κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ και αποκαλύπτει στην παγκόσμια κοινότητα την έκταση της καταστολής της. Η ιστορία του Λάι αναδεικνύει το ηθικό πλεονέκτημα του φιλοδημοκρατικού κινήματος στο Χονγκ Κονγκ. Έρχεται σε έντονη αντίθεση με τα δρακόντεια μέτρα που χρησιμοποιούν οι αρχές για να καταπνίξουν την αντιφωνία, υπονομεύοντας έτσι τη νομιμότητα του καθεστώτος.
Η βίαιη μετατροπή του Χονγκ Κονγκ από φάρο ελευθερίας και αυτονομίας σε πόλη υπό αυστηρό αυταρχικό έλεγχο είναι μια τραγωδία με βαθιές επιπτώσεις. Η αθέτηση της υπόσχεσης «μία χώρα, δύο συστήματα» έχει αφήσει βαθιά σημάδια στην ταυτότητα της πόλης και στην αίσθηση ασφάλειας των κατοίκων της.
Η δίκη του Λάι αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση του κόστους της αντιφωνίας στο σημερινό Χονγκ Κονγκ. Αποτελεί σύμβολο του ευρύτερου αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία απέναντι στον αυξανόμενο αυταρχισμό. Η αποφασιστικότητα των αρχών να «φιμώσουν» την κατάθεση του Λάι υπογραμμίζει το φόβο τους για τη δύναμη της ιστορίας του.
Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και την πόλη τους. Το σθένος και η αποφασιστικότητά τους προσφέρουν μια αχτίδα ελπίδας σε ένα κατά τα άλλα σκοτεινό κεφάλαιο της ιστορίας του Χονγκ Κονγκ. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να παραμείνει σε επαγρύπνηση και υποστήριξη, διασφαλίζοντας ότι η ιστορία του Χονγκ Κονγκ και ο αγώνας του για ελευθερία δεν θα ξεχαστούν.
Προτού μπορέσουμε να δούμε το φως, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι με αποφασιστικότητα. Ας προσευχηθούμε όλοι για τον Λάι και το Χονγκ Κονγκ.
Του Edward Chin
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Αναμφισβήτητα, ένα από τα σημαντικότερα έγγραφα στην ιστορία του σύγχρονου πολιτισμού, η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, προέκυψε από τις στάχτες μιας γενοκτονίας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτό το πρωτοποριακό έγγραφο εγκρίθηκε στο Παρίσι στις 10 Δεκεμβρίου 1948 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, έπρεπε να υποφέρουν τόσοι πολλοί για να αφυπνιστεί η συλλογική μας συνείδηση; Μια επέτειος μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε αυτό το ερώτημα και να στοχαστούμε για την αξιοπρέπεια και τον σκοπό κάθε ανθρώπινου όντος.
Από πολλές απόψεις, η διακήρυξη ήταν επιτυχής. Λειτούργησε ως φάρος ελπίδας για όσους υποφέρουν από δικτατορίες και ενθάρρυνε άλλους να προστατεύουν τους ευάλωτους. Εάν δεν είχαμε μια επίσημη δήλωση που να διασφαλίζει το δικαίωμά μας στη ζωή, το δικαίωμα στην ελευθερία και το δικαίωμα στην προσωπική ασφάλεια, δυστυχώς τόσο τα θύματα όσο και οι υποστηρικτές θα μπορούσαν να τα ξεχάσουν εντελώς.
Οι άνθρωποι με συνείδηση μπορεί να θεωρούν δεδομένο ότι κανείς δεν πρέπει να κρατείται σε καθεστώς δουλείας και να υποβάλλεται σε βασανιστήρια – ωστόσο, αυτά τα δικαιώματα εξαχνώνονται σε χώρες και περιοχές όπου η διακήρυξη δεν θεωρείται κατευθυντήρια γραμμή.
Αυτό το έχουμε παρατηρήσει ξανά και ξανά στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία, όπως οι ομώνυμοι πόλοι ενός μαγνήτη, απωθούνται από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας – η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με τη Δημοκρατία της Κίνας, γνωστή και ως Ταϊβάν. Δύο κοινωνικά συστήματα, δύο τρόποι χειρισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το δεύτερο αντικατοπτρίζει την επιτυχία της Οικουμενικής Διακήρυξης – το πρώτο είναι μια συνεχής υπενθύμιση της αποτυχίας της.
Στις κοινωνίες που κυβερνά, ο κομμουνισμός εκτοπίζει όχι μόνο την πίστη στον Θεό, αλλά και τον βασικό σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή, ο οποίος μπορεί να πραγματωθεί μόνο σε μια ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία. Μια από τις πιο κατάφωρες απάτες του κομμουνισμού είναι ο ισχυρισμός του ότι υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, ωστόσο η Οικουμενική Διακήρυξη το καθιστά σαφές: οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις περιφρονούν την ελευθερία των πολιτών.
Το 2017, ο ηγέτης του Ανώτατου Δικαστηρίου της Κίνας αποτύπωσε αυτό το σημείο με σαφήνεια όταν δήλωσε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) είναι πρακτικά υπεράνω του κινεζικού συντάγματος, το οποίο προστατεύει τις βασικές ελευθερίες, περιλαμβανομένων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι μια πνευματική πειθαρχία που ανήκει στην παράδοση της βουδιστικής καλλιέργειας διώκεται από ένα καθεστώς που περιφρονεί τα ανθρώπινα δικαιώματα; Έχοντας ως βασικές του αρχές την αλήθεια, την καλοσύνη και την ανεκτικότητα, το Φάλουν Γκονγκ είναι εναρμονισμένο με ορισμένες αρχές της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ωστόσο, το κινεζικό καθεστώς διώκει και βασανίζει τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, δολοφονώντας τους για να συλλέξει τα όργανά τους με τον σκοπό να τα χρησιμοποιήσει σε μεταμοσχεύσεις – μια θηριωδία που έχω προσπαθήσει να αναδείξω διεθνώς.
Ως μια βάναυσα διωκόμενη ομάδα, το Φάλουν Γκονγκ είναι ένα σύμβολο και μια υπενθύμιση για την ανθρωπότητα. Αν του δινόταν η ευκαιρία, το ΚΚΚ θα εξαφάνιζε πιθανότατα τη διακήρυξη. Αυτό θα άνοιγε τις πόρτες για το κινεζικό καθεστώς να μεταχειριστεί τον υπόλοιπο κόσμο όπως έχει μεταχειριστεί το Φάλουν Γκονγκ.
Έχουμε ήδη πάρει μια γεύση από τη θρασύτητα της Κίνας, που επέτρεψε στον ιό COVID-19 να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο στις αρχές του 2020, που υποστηρίζει τη Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας, που προμηθεύει όπλα σε τρομοκρατικές οργανώσεις στη Μέση Ανατολή και που προώθησε πρόδρομες ουσίες της φαιντανύλης στο Μεξικό, γεγονός που οδήγησε στο θάνατο 100.000 Αμερικανών.
Ο αριθμός των θανάτων είναι συγκλονιστικός, αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι όσοι τιμούν την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απλώς παρακολουθούν παθητικά. Η διεθνής κοινότητα έχασε την ευκαιρία να αντιδράσει αποφασιστικά όταν η είδηση της αναγκαστικής αφαίρεσης οργάνων από τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ ήρθε για πρώτη φορά στο φως το 2006. Η ιερότητα του ανθρώπινου σώματος παραβιάζεται στην Κίνα για περισσότερα από 20 χρόνια και μαζί της η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ενώ οι υποστηρικτές της διακήρυξης έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες επιτυχίας, έχουν επίσης γίνει μάρτυρες αρκετών παραβιάσεων. Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι ότι η διεθνής κοινότητα έχει αποτύχει σε κάποιο βαθμό να υιοθετήσει και να υπερασπιστεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα – και τη βασική κοινή λογική. Τι μπορεί να γίνει;
Κάθε άνθρωπος και κάθε κυβέρνηση πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να είναι αναφαίρετα, να μην διακυβεύονται και να μην ξεχνιούνται ποτέ. Αν αποτύχουμε να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα κάθε ατόμου, πέφτουμε θύματα εκείνων που εκτιμούν την εξουσία και τον έλεγχο πάνω από την ανθρώπινη ευημερία.
Στην 75η επέτειο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πρέπει όχι μόνο να αναγνωρίσουμε τα επιτεύγματα αυτού του κρίσιμου εγγράφου, αλλά και να αναλάβουμε δράση για να εγγυηθούμε τη συνέχιση της επιτυχίας του. Στην περίπτωση του Φάλουν Γκονγκ και των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων από τους οπαδούς του, θα πρέπει να γίνουμε συνήγοροί τους.
Η ατζέντα του ΚΚΚ για τη συλλογή των ζωτικών οργάνων των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ καθοδηγείται από την πρόθεση να εξαλείψει και να καταστρέψει το Φάλουν Γκονγκ. Γιατί; Επειδή το ΚΚΚ βλέπει τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων ως την ιδανική λύση για να καταστείλλει το Φάλουν Γκονγκ και να εμποδίσει την ανθρωπότητα να μάθει γι’ αυτή την ειρηνική πρακτική. Το κινεζικό καθεστώς δεν θέλει να μάθει ο κόσμος για την καλοσύνη που έχει φέρει το Φάλουν Γκονγκ στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Όπως και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αρχές του Φάλουν Γκονγκ για την αλήθεια, την καλοσύνη και την ανεκτικότητα είναι αρχές που συντελούν στην ευημερία της ανθρωπότητας.
Αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο για την 75η επέτειό της στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, υπερασπιστείτε τις αρχές του Φάλουν Γκονγκ και καταπολεμήστε τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων μιλώντας ανοικτά για αυτές.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.
Όλοι μας προβληματιζόμαστε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για το νόημα της ζωής. Η δική μου απλή απάντηση είναι η εξής: η αναζήτηση αυτού που βρίσκεται πέρα από αυτόν τον κόσμο, η αναζήτηση της αρχικής μας προέλευσης.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει θέσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του το ερώτημα: «Ποιος είμαι και από πού προέρχομαι;». Το νόημα της ζωής αντανακλάται επίσης στην αναζήτηση της ευτυχίας – όχι της επιφανειακής ευφορίας που ξεθωριάζει τόσο γρήγορα όσο έρχεται, αλλά μιας βαθύτερης ψυχικής ευτυχίας.
Αυτό σήμαινε το Φάλουν Γκονγκ για εκατομμύρια Κινέζους πριν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ) ξεκινήσει τη βίαιη εκστρατεία δίωξης εναντίον του στις 20 Ιουλίου του 1999 – εκστρατεία που εξακολουθεί να υφίσταται.
Εκείνη την εποχή, το Φάλουν Γκονγκ ήταν μια ακμάζουσα πρακτική τσιγκόνγκ της βουδιστικής σχολής, με μεγάλη απήχηση στον κινεζικό λαό. Περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι το ασκούσαν στην Κίνα τη δεκαετία του 1990 και έχαιραν εκτίμησης από τους συγγενείς, τους φίλους, τους γείτονες και τους εργοδότες τους. Οι αρχές που ρυθμίζουν τη ζωή των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ είναι αυτές της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας, οι οποίες αποτελούν και τις θεμελιώδεις αρχές της πνευματικής πρακτικής τους.
Με τις πέντε ήπιες ασκήσεις του, το Φάλουν Γκονγκ συμβάλλει επίσης στην καλή υγεία και την ευεξία. Αυτό αναγνωρίστηκε ακόμη και από Κινέζους αξιωματούχους. Το Φάλουν Γκονγκ είναι μια πρακτική για το μυαλό και το σώμα. Οι αρχές του είναι παγκόσμιες και αποτελούν θεμέλιο κάθε ευημερούσας κοινωνίας καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Αν έπρεπε να συνοψίσουμε σε μια λέξη αυτό που φέρνει το Φάλουν Γκονγκ στους ανθρώπους, τότε αυτή θα ήταν η λέξη ‘καλοσύνη’.
Ωστόσο, η θερμή ανταπόκριση του κινεζικού λαού στο Φάλουν Γκονγκ προκάλεσε την αρνητική αντίδραση της ηγεσίας του ΚΚΚ. Αυτό δεν οφειλόταν σε πράξεις ή συμπεριφορές των ασκουμένων – οι οποίοι ήταν μια θετική δύναμη για την κοινωνία – αλλά μάλλον στα εσωτερικά χαρακτηριστικά του ΚΚΚ, που το έκαναν να αντιλαμβάνεται το Φάλουν Γκονγκ ως εχθρό. Τι σημαίνει αυτό; Το ΚΚΚ δεν έχει μια ατζέντα που να στηρίζει τη ζωή των ανθρώπων. Αφαιρεί την ελευθερία του ατόμου, αφαιρεί την ελεύθερη σκέψη των ανθρώπων και αφαιρεί την έμφυτη επιθυμία των ανθρώπων να θέτουν ερωτήματα για το νόημα της ζωής. Το ΚΚΚ είναι αθεϊστικό, καθώς φοβάται την πιθανότητα να υπάρχει μια ανώτερη από το Κόμμα δύναμη.
Για να εμποδίσει τους ανθρώπους να αναζητήσουν το νόημα της ζωής και να συνδεθούν ενδεχομένως με το θείο, το ΚΚΚ καταφεύγει στα ψέματα και την εξαπάτηση, το αντίθετο της αλήθειας. Καταφεύγει στο μίσος και τον αγώνα, το αντίθετο της καλοσύνης. Επιτρέπει μόνο μια γνώμη, τη γνώμη που το Κόμμα υποστηρίζει. Σε ένα μονοκομματικό κράτος, η εξάλειψη του αντίλογου και της πολυφωνίας είναι η μέγιστη παραλλαγή της μισαλλοδοξίας, και αυτό είναι το αντίθετο της ανεκτικότητας.
Ας δούμε πώς εφαρμόζονται τα παραπάνω στην πραγματικότητα: Το ΚΚΚ χρειάζεται πάντα να εφευρίσκει κάποιον εχθρό ώστε το νόημα της ζωής να είναι ο αγώνας. Στη δεκαετία του 1950, το ΚΚΚ ξεκίνησε μια εκστρατεία για την «καταστολή των αντεπαναστατών». Κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, μεταξύ του 1966 και του 1976, το ΚΚΚ ανακήρυξε τους ακαδημαϊκούς και τους γαιοκτήμονες ως εχθρούς. Στη συνέχεια, σε μια εσωτερική διαμάχη για την εξουσία, οι εχθροί βρέθηκαν μέσα στο ίδιο το Κόμμα, ενώ το 1989, ο νέος εχθρός ήταν το κίνημα της δημοκρατίας, που καταπνίγηκε παραδειγματικά την 4η Ιουνίου, όταν περίπου 3.000 φοιτητές δολοφονήθηκαν στην πλατεία Τιενανμέν. Στις 20 Ιουλίου 1999, το Φάλουν Γκονγκ έγινε το επόμενο θύμα της ατζέντας μίσους του ΚΚΚ.
Κανείς δεν είχε βρει κάποιο ελάττωμα στο Φάλουν Γκονγκ ούτε είχαν συμφωνήσει όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου να κινηθούν κατά των ασκουμένων, αλλά ο τότε ηγέτης του ΚΚΚ Τζιανγκ Ζεμίν ζήτησε επίμονα την καταστροφή του Φάλουν Γκονγκ. Αναφέρεται ότι είπε: «Καταστρέψτε τους σωματικά» και ανέμενε να εξαλείψει το Φάλουν Γκονγκ μέσα σε τρεις μήνες. Ωστόσο, παρόλο που ξεκίνησε ευρεία καταστολή των ασκουμένων με στόχο τη φυσική καταστροφή τους – περιλαμβανομένων των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων από φυλακισμένους ασκούμενους – η ατζέντα του Τζιανγκ απέτυχε.
Το Φάλουν Γκονγκ επέζησε πολύ περισσότερο από τρεις μήνες: Μετά από 25 χρόνια από την έναρξη της εκστρατείας δίωξης, ασκείται σε όλο τον κόσμο από ανθρώπους που θέλουν να βελτιωθούν σωματικά και πνευματικά.
Παρόλο που ο Τζιανγκ Ζεμίν ξεκίνησε την πιο εξελιγμένη, περίτεχνη και βάναυση δίωξη κατά του Φάλουν Γκονγκ, οι ασκούμενοι της πρακτικής όχι μόνο άντεξαν αλλά και αντιστάθηκαν ειρηνικά. Οι ασκούμενοι υπέφεραν από πλύση εγκεφάλου, αυθαίρετη κράτηση σε στρατόπεδα εργασίας, μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης, βασανιστήρια, θάνατο από βασανιστήρια, καθώς και από την εγκεκριμένη από το κράτος πρακτική των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων.
Σήμερα, στις 20 Ιουλίου 2024, είναι η 25η επέτειος της έναρξης της δίωξης του Φάλουν Γκονγκ.
Παρά τη σκληρή αυτή 25ετή δίωξη, η οποία έχει κοστίσει τη ζωή εκατομμυρίων ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ, εκείνοι δεν έχουν παραδοθεί και παραμένουν πιστοί στη φύση της πρακτικής τους, βοηθώντας ειρηνικά τους ανθρώπους να κατανοήσουν την κακή φύση του ΚΚΚ με συνεχείς προσπάθειες ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης σχετικά με τη δίωξη. Με τις πάντα θετικές ενέργειές τους αντιστέκονται και διαφοροποιούνται από την κακόβουλη, αντι-ανθρώπινη φύση του ΚΚΚ.
Οι διώξεις δεν έχουν σταματήσει καθόλου όλα αυτά τα χρόνια και η ανίερη πρακτική της εξαναγκαστικής συλλογής οργάνων συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Σε ένδειξη σεβασμού των 25 χρόνων αντίστασης ενάντια στην πιο βάναυση και κακή δίωξη του 21ου αιώνα, για την υποστήριξη των θυμάτων, αλλά κυρίως για χάρη της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής εν γένει, ένα νέο αίτημα έχει ξεκινήσει, το οποίο καλεί τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να βοηθήσουν να σταματήσουν οι εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων από ζωντανούς ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα.
Αντισταθείτε στην κακία, προσφέροντας τη φωνή σας σε εκείνους που δεν μπορούν να ακουστούν. Σώστε μια ανθρώπινη ζωή και υπογράψτε το αίτημα στο FOHpetition.org.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.
