OPINION

Σχολιασμός

Πολλοί κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ, συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα των Epoch Times Σι Σαν, ένιωσαν θλίψη για τον πρόσφατο θάνατο του αγαπημένου συγγραφέα του Χονγκ Κονγκ, Νι Κουάνγκ

Ο Σι μοιράστηκε τις σκέψεις του για τα έργα του Νι και τον αντίκτυπό τους στο Χονγκ Κονγκ. Ανέλυσε πώς το Χονγκ Κονγκ έγινε ένα καταφύγιο αναμνήσεων των παραδόσεων της Κίνας πριν από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) και η πολιτιστική του ανάπτυξη επεκτάθηκε παγκοσμίως.

Ο Σι πίστευε ότι ο ρόλος του Χονγκ Κονγκ στη σύγχρονη Κίνα, ακόμη και στην ανθρώπινη ιστορία, δεν έχει ακόμη διερευνηθεί πλήρως.

 

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ηπειρωτική Κίνα αποκαλούσε το Χονγκ Κονγκ «πολιτιστική έρημο». Όταν ο Σι Σαν κατέφυγε από την κομμουνιστική Κίνα στο Χονγκ Κονγκ, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική.

Η άποψη του Σι είναι ότι: «Η κουλτούρα του Χονγκ Κονγκ είναι πολύ κινεζική. Επειδή η διάλεκτος του Χονγκ Κονγκ και η καντονέζικη γλώσσα δεν είχαν ποτέ αλλοιωθεί επίσημα, ως εκ τούτου, τα στοιχεία του κινεζικού πολιτισμού και η γοητεία του μπορούσαν να διατηρηθούν και στις δύο γλώσσες».

Προς έκπληξή του, η ζωή στο Χονγκ Κονγκ απέδειξε στον Σι ότι τα τοπικά βιβλία είχαν διατηρήσει πολλά πολιτιστικά θέματα. Ο Σι είχε τότε μια επιφοίτηση: Η κομμουνιστική Κίνα ήταν η πολιτιστική έρημος, όχι το Χονγκ Κονγκ.

 

Οι διανοούμενοι του Χονγκ Κονγκ κληρονόμησαν τον αρχαίο κινεζικό πολιτισμό.

Ο Σι είπε ότι πολλοί Κινέζοι κατέφυγαν από την ηπειρωτική χώρα στο Χονγκ Κονγκ και αναζήτησαν καταφύγιο μετά το 1949. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν η αρχή της μετανάστευσης στην πόλη.

Η ιστορία της μετανάστευσης στο Χονγκ Κονγκ μπορεί να ανιχνευθεί από την αρχαιότητα. Οι άνθρωποι από το Ζονγκγιουάν στις κεντρικές πεδιάδες που κατέφυγαν στο Γκουανγκντόνγκ και στο Χονγκ Κονγκ, διέφευγαν από την εισβολή των βόρειων βαρβάρων.

Η μεταναστευτική τάση το 1949 πυροδοτήθηκε από: «Οι άνθρωποι που αντιτάσσονταν στο ΚΚΚ ή στον τρόπο ζωής του αναζητούσαν καταφύγιο στο Χονγκ Κονγκ», γι’ αυτό και το Χονγκ Κονγκ πήρε το παρατσούκλι «πόλη καταφύγιο», εξήγησε ο Σι.

Ο Σι έμεινε έκπληκτος από τους Βρετανούς μελετητές, οι οποίοι έσωσαν ό,τι βρισκόταν στα χέρια των Κινέζων μελετητών στο Χονγκ Κονγκ.

Το ΚΚΚ εξόρισε πολλούς διανοούμενους κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης. Μερικοί από αυτούς μετακόμισαν στο Χονγκ Κονγκ και οι Βρετανοί κατάφεραν να διασώσουν τα ταλέντα τους μαζί με τις γνώσεις τους. Ήταν εκπληκτικό.

 

Οι Βρετανοί ίδρυσαν το Κινεζικό Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ το 1949. Επικεφαλής του ήταν ένας από τους τέσσερις μεγαλύτερους ιστορικούς της σύγχρονης Κίνας, ο Κιάν Μου. Μία από τις πανεπιστημιουπόλεις, το New Asia College, είχε καταφέρει να διατηρήσει μεγάλο μέρος της ουσίας του κινεζικού πολιτισμού.

Στο Χονγκ Κονγκ, μετανάστες ήταν επίσης οι συγγραφείς Λουίς Τσα Λουνγκ-γιουνγκ (Τζιν Γιονγκ) και Νι Κουάνγκ, ο στιχουργός Τζέιμς Γουόνγκ Τζιμ και ο αρθρογράφος τροφίμων Τσούα Λαμ. (Ο Τσούα Λαμ δεν γεννήθηκε στην Κίνα, αλλά στη Σιγκαπούρη. Ο πατέρας του μετανάστευσε στη Σιγκαπούρη).

Το κουαρτέτο υμνήθηκε ως οι Τέσσερις Ταλαντούχοι Άνδρες, οι οποίοι πρωτοστάτησαν και συνέβαλαν στην τέχνη, τη λογοτεχνία και τη μουσική βιομηχανία του Χονγκ Κονγκ.

Σε συνέντευξή του το 2014, ο κοινωνιολόγος της ποπ κουλτούρας Νγκ Τσουνγκ-χουνγκ μίλησε στη South China Morning Post (SCMP) για τον αείμνηστο θρύλο των μανιωδών καπνιστών. Ο Νγκ αποκάλεσε τον Τζέιμς Γουόνγκ «Jim the Lyric Genius» (Τζιμ η στιχουργική ιδιοφυΐα).

«Συλλαμβάνει τα γνήσια συναισθήματα και τις σκέψεις των μαζών σε μια συγκεκριμένη εποχή. Αν θέλετε να μάθετε πώς ήταν οι άνθρωποι στη δεκαετία του 1950, μην ρωτάτε τους ειδικούς της ιστορίας. Πρέπει να μάθετε ποια τραγούδια ήταν τα πιο δημοφιλή τότε», δήλωσε στο SCMP.

Ενώ ο καθένας ήταν μοναδικός ως προς τα ταλέντα του, όλοι μοιράζονταν κοινά ενδιαφέροντα: αφοσίωση και πάθος για τον πολιτισμό του Χονγκ Κονγκ.

Ο Σι Σαν επανέλαβε επίσης τις σκέψεις του Νγκ. Πίστευε ότι το έργο τους αντανακλούσε κάθε στοιχείο του κινεζικού πολιτισμού. Ο Σι το περιέγραψε ως «κλασικό, με νύξεις της αρχαίας κινεζικής ιστορίας».

Εν τω μεταξύ, ο Σι μας υπενθύμισε τους πολιτιστικούς διανοούμενους που παρέμειναν στην Κίνα μετά το 1949. Ενώ ήταν καλά μορφωμένοι και δημοσίευσαν, ο Σι Σαν παραδέχτηκε ότι δεν τους θαύμαζε. 

Ένιωθε ότι κάποιοι άνθρωποι είχαν χάσει το τσαγανό τους στο ΚΚΚ μόλις το καθεστώς απέκτησε την εξουσία.

Σε αντίθεση με τους δειλούς, συνέχισε ο Σι, ο Νι Κουάνγκ ήταν ένας Σανγκανέζος που δεν κοίταξε ποτέ πίσω από τότε που δραπέτευσε στο Χονγκ Κονγκ.

Ο Νι ήταν γνωστός για την ανοιχτή, χιουμοριστική και αντι-ΚΚΚ προσωπικότητά του. Ο Νι είχε μοιραστεί δημόσια τη δυσαρέσκειά του κατά του καθεστώτος σε πολλές περιπτώσεις. Ο Νι είχε πει κάποτε: «Δεν θα επέστρεφα ποτέ στην Κίνα μέχρι να πέσει το ΚΚΚ».

Ο αείμνηστος μυθιστοριογράφος κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα: Τα πράγματα δεν άλλαξαν ποτέ στη γενέτειρά του μεταξύ τότε και τώρα: «Η σύγχρονη Σαγκάη είναι τόσο καθυστερημένη όσο ήταν το 1949».

Το Χονγκ Κονγκ βοήθησε την Κίνα στην αποκατάσταση του πολιτισμού της

Για τον Σι, η συμβολή του Χονγκ Κονγκ στη μεταρρύθμιση και το άνοιγμα της Κίνας είναι αδιαμφισβήτητη. Το ίδιο ισχύει και για την επίδρασή του στην ανάπτυξη της Κίνας, από οικονομικής άποψης και από άποψη ζωής στο σύνολό της.

Στη μνήμη του Σι, κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, τα εστιατόρια στην Κίνα εφάρμοζαν την πολιτική «Πρώτα πληρώνετε, μετά τρώτε». Ο κανόνας αποσκοπούσε στο να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να τρώνε και να το σκάνε. «Ήταν το ίδιο παντού στην Κίνα. Μόνο τα εστιατόρια στο Γκουανγκντόνγκ σέρβιραν με λίγη διατήρηση των κινεζικών παραδόσεων. Ο κανόνας «Πλήρωσε πρώτα» εξακολουθούσε να ισχύει σε λίγα εστιατόρια, αλλά αυτά ήταν μειοψηφία. Η Γκουανγκζού ήταν το μόνο μέρος στην Κίνα όπου μπορούσες να φας πρώτα και να πληρώσεις μετά».

 

Ο Σι είδε τότε πού είχε χωρίσει η κουλτούρα της Κίνας και του Χονγκ Κονγκ. Ήταν μια κοινωνία του «μην εμπιστεύεσαι κανέναν» και του «τα χρήματα προηγούνται» στην κομμουνιστική Κίνα έναντι μιας κοινότητας του «μοιράσου και φρόντισε» στο Χονγκ Κονγκ.

Τα πράγματα άλλαξαν όταν η ηπειρωτική χώρα άρχισε να ανοίγεται στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τα εστιατόρια στην Γκουανγκντόνγκ κλωνοποίησαν τα επιχειρηματικά μοντέλα των κινεζικών εστιατορίων του Χονγκ Κονγκ.

Ο Σι περιγράφει: «Πλήρη τραπέζια σε κινέζικα εστιατόρια του Χονγκ Κονγκ. Κάθε τραπέζι ήταν καλυμμένο με ένα τραπεζομάντιλο. Ο καθένας είχε τα πιάτα του, τα φλιτζάνια του και μια κανάτα τσάι. Παραγγείλαμε αφού τακτοποιήθηκαν όλα. Πληρώσαμε αφού φάγαμε».

Ήταν ένα μείγμα κινεζικής και βρετανικής κουλτούρας, διαθέσιμο μόνο στην αποικία.

Σύντομα, το «στυλ της Καντόν», το οποίο ξεκίνησε από το Χονγκ Κονγκ, κατέλαβε τα κινεζικά εστιατόρια σε όλο τον κόσμο.

Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάστηκε και το Χονγκ Κονγκ στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι ταινίες του Χονγκ Κονγκ έγιναν γνωστές στο εξωτερικό, καθώς η τέχνη και ο πολιτισμός τους συνέχισαν να εξαπλώνονται. Οι ταινίες Κουνγκ Φου με πρωταγωνιστές ηθοποιούς πολεμικών τεχνών, όπως ο Μπρους Λι και ο Σάμιουελ Χανγκ, αγαπήθηκαν πολύ στο εξωτερικό.

«Όλοι αγαπούσαν το Κουνγκ Φου του Χονγκ Κονγκ», δήλωσε ο Σι. Οι ξένοι συχνά υπέθεταν ότι όλοι οι άνθρωποι στο Χονγκ Κονγκ γνώριζαν Κουνγκ Φου, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου.

 

Η υπόθεση αυτή αποδείχθηκε σωτήρια όταν μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Σι εργάστηκε ως οδηγός ταξί στις φτωχές περιοχές του ανατολικού Λονδίνου. Τα εγκλήματα και οι ληστείες ήταν συνηθισμένα. Ευτυχώς, ο Σι δεν έπεσε ποτέ θύμα ληστείας στα δύο χρόνια που ήταν οδηγός ταξί. Είπε ότι αυτό συνέβαινε επειδή «οι φήμες λένε» στην κοινότητα ότι «ήξερε» και «εξασκούνταν» στο κινεζικό Κουνγκ Φου όπως ο Μπρους Λι. Κανείς δεν ήθελε να τα βάλει μαζί του.

Το Χονγκ Κονγκ συνδέει την κινεζική κουλτούρα με τη δυτική

Ο Σι υποστήριξε ευθέως ότι αν δεν υπήρχε το Χονγκ Κονγκ, η ηπειρωτική Κίνα δεν θα μπορούσε ποτέ να εξελιχθεί οικονομικά και κοινωνικά όπως είναι σήμερα.

«Σίγουρα, η ηπειρωτική Κίνα έχει αντιγράψει πολλά από το Χονγκ Κονγκ – επιφανειακά. Ποτέ δεν έμαθαν την ουσία και το πιο σημαντικό κομμάτι που έκανε το Χονγκ Κονγκ, όπως το κράτος δικαίου», είπε ο Σι.

 

Ο Σι δήλωσε ότι είναι ατυχές το γεγονός ότι η ηπειρωτική Κίνα δεν αναγνώρισε ποτέ την αξία του Χονγκ Κονγκ. Είναι επίσης σπαρακτικό γι’ αυτόν να βλέπει την υποβάθμιση του Χονγκ Κονγκ. Πίστευε ότι το Χονγκ Κονγκ δεν έχει ακόμη εξερευνηθεί πλήρως στη σύγχρονη Κίνα και στην ανθρώπινη ιστορία.

Ωστόσο, ο Σι φάνηκε αισιόδοξος για την πόλη: «Το Χονγκ Κονγκ είναι ένα χωνευτήρι. Έχει ένα μείγμα όλων των καλών από την ανατολή και τη δύση, που έγινε η σύγχρονη κινεζική κοινωνία. Το Χονγκ Κονγκ είναι πραγματικά ένα ανεκτίμητο μέρος».

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Αυτό που σας έχουν πει για το τροπικό δάσος του Αμαζονίου δεν είναι απαραίτητα η αλήθεια, αλλά το αντίθετο.

Για παράδειγμα, το World Wildlife Fund (Παγκόσμιο Ταμείο για την Άγρια Ζωή) υποστηρίζει ότι περισσότερο από το ένα τέταρτο του τροπικού δάσους του Αμαζονίου θα στερηθεί τα δέντρα μέχρι το 2030, αν η κοπή συνεχιστεί με την ίδια ταχύτητα. Στην πραγματικότητα, η αποψίλωση των δασών στον Αμαζόνιο μειώθηκε τον Μάιο σε σχέση με τον ίδιο μήνα πέρυσι. Σύμφωνα με τον περιβαλλοντολόγο Μάικλ Σέλενμπεργκερ, η αποψίλωση των δασών στον Αμαζόνιο της Βραζιλίας έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία 15 χρόνια. Παραμένει στο ένα τέταρτο του μέγιστου επιπέδου του 2004, όταν πρόεδρος της Βραζιλίας ήταν ο Λούλα ντα Σίλβα.

Ο Σέρχιο Μορέιρα Λίμα είναι πρέσβης της Βραζιλίας στην Αυστραλία. Εξηγεί ότι η Βραζιλία έχει μειώσει δραματικά την αποψίλωση των τροπικών δασών του Αμαζονίου κατά 72% τα τελευταία 15 χρόνια και ότι περισσότερα από 9,4 εκατομμύρια εκτάρια αυτοφυών δασών έχουν αναγεννηθεί και έχουν φυτευτεί άλλα 2 εκατομμύρια εκτάρια.

Ο πρέσβης εξηγεί επίσης ότι το 66 τοις εκατό του συνολικού τοπίου της Βραζιλίας εξακολουθεί να καλύπτεται εξ ολοκλήρου από αυτοφυή βλάστηση και ότι οι προστατευόμενες περιοχές της χώρας ανέρχονται περίπου στο ένα τέταρτο της εθνικής επικράτειας -και στο μισό της περιοχής του Αμαζονίου.

Μόνο στον Αμαζόνιο της Βραζιλίας, τουλάχιστον το 84 τοις εκατό του συνολικού τοπίου παραμένει παρθένο και ανέγγιχτο. Παρόλο που η χώρα έχει διατηρήσει περισσότερο από το 66 τοις εκατό της αυτόχθονης βλάστησής της, η χώρα εξακολουθεί να είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος παραγωγός τροφίμων στον κόσμο. Η Βραζιλία είναι πλήρως αυτάρκης σε βασικά τρόφιμα και κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως στην παραγωγή μπανάνας, κακάο, μανιόκας, καφέ, καλαμποκιού, πορτοκαλιού, ρυζιού, σόγιας και ζάχαρης.

Προσπάθειες για την προστασία των τροπικών δασών

Η κυβέρνηση της Βραζιλίας δημιούργησε πρόσφατα το Εθνικό Συμβούλιο Αμαζονίου για τον συντονισμό όλων των ολοκληρωμένων εργασιών για την προστασία, τη διατήρηση και τη βιώσιμη ανάπτυξη του τροπικού δάσους του Αμαζονίου. Το Σχέδιο Αμαζονίου 2021/22, που τέθηκε σε ισχύ τον Απρίλιο του 2021, θεσπίζει αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές για την παρακολούθηση και την καταπολέμηση της παράνομης αποψίλωσης, των πυρκαγιών και άλλων περιβαλλοντικών και εδαφικών εγκλημάτων που διαπράττονται στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Στις 10 Ιουνίου, μια «εθνική δύναμη» αναπτύχθηκε από τη βραζιλιάνικη κυβέρνηση στην περιοχή για την καταπολέμηση της διακίνησης ναρκωτικών και των οργανωμένων περιβαλλοντικών εγκλημάτων.

Μέσω αυτών των συντονισμένων δράσεων, ο αριθμός των συναγερμών αποψίλωσης των δασών στη Βραζιλία μειώθηκε για δύο συνεχόμενους μήνες και ο αριθμός των δασικών πυρκαγιών μειώθηκε σημαντικά τα τελευταία δύο χρόνια.

 

Όπως γίνεται αντιληπτό, ο κόσμος έχει πολλά να μάθει από τη χώρα αυτή όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος και τη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Και όμως, ο πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρο λέει ότι οι ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών (Τζο Μπάιντεν), της Γαλλίας (Εμανουέλ Μακρόν), του Καναδά (Τζάστιν Τρουντό) και του Ηνωμένου Βασιλείου (Μπόρις Τζόνσον) δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να «στριμώχνουν τη Βραζιλία συνέχεια» για το τροπικό δάσος του Αμαζονίου.

Φυσικά, δεν συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικό στην περιοχή αυτή. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση της Βραζιλίας αποφάσισε λογικά να απορρίψει την προσφορά των χωρών της G7 για βοήθεια (20 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) για την καταπολέμηση των πυρκαγιών στον Αμαζόνιο τον Αύγουστο του 2019. Η Βραζιλία είναι η ένατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο με βάση το ονομαστικό ΑΕΠ και σίγουρα δεν χρειάζεται μια τέτοια «βοήθεια» από άλλες χώρες.

Εκστρατεία παραπληροφόρησης για τα τροπικά δάση του Αμαζονίου

Βασιζόμενος σε υπερβολικές φωτογραφίες στο twitter, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν κατέστησε την υποτιθέμενη «διεθνή κρίση» των πυρκαγιών στον Αμαζόνιο «πρώτης τάξεως» έκτακτη ανάγκη που θα συζητηθεί στη Σύνοδο Κορυφής της G7 το 2019. Πριν από την εν λόγω εκδήλωση, έγραψε στο Twitter: «Το σπίτι μας καίγεται. Κυριολεκτικά. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου -οι πνεύμονες που παράγουν το 20% του οξυγόνου του πλανήτη μας- καίγεται. Πρόκειται για μια διεθνή κρίση. Μέλος της Συνόδου Κορυφής της G7, ας συζητήσουμε αυτή την έκτακτη ανάγκη ως πρώτη εντολή! #ActForTheAmazon».

Πρώτα απ’ όλα, όλα όσα έγραψε ο Γάλλος πρόεδρος σε αυτή την ανάρτηση στο Twitter ήταν εντελώς αναληθή. Για παράδειγμα, ο Νταν Νέπσταντ, ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στα τροπικά δάση του Αμαζονίου στον κόσμο, εξηγεί ότι η περιοχή «παράγει πολύ οξυγόνο, αλλά χρησιμοποιεί την ίδια ποσότητα οξυγόνου μέσω της αναπνοής».

Στην πραγματικότητα, ακόμη και η φωτογραφία που είχε χρησιμοποιήσει ο Μακρόν για να δείξει τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο ήταν ψεύτικη – μια φωτογραφία αρχείου από έναν φωτογράφο που είχε ήδη πεθάνει. Οι πυρκαγιές που φαίνονται στη φωτογραφία έχουν στηθεί από αγρότες που προετοιμάζουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις δίπλα στον Αμαζόνιο για τις καλλιέργειες και τους βοσκότοπους της επόμενης χρονιάς. Σύμφωνα με την εθνική διαστημική υπηρεσία της Αμερικής, τη NASA, «στην περιοχή του Αμαζονίου οι πυρκαγιές είναι σπάνιες για μεγάλο μέρος του έτους, επειδή ο υγρός καιρός τις εμποδίζει να ξεκινήσουν και να εξαπλωθούν».

 

Με βάση αυτού του είδους τις ψευδείς και παραπλανητικές πληροφορίες, ο Μακρόν απείλησε μάλιστα να ακυρώσει μια σημαντική συμφωνία εξωτερικού εμπορίου μεταξύ της Βραζιλίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναμφισβήτητα, αυτοί οι παγκόσμιοι ηγέτες δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το τροπικό δάσος του Αμαζονίου ή το παγκόσμιο περιβάλλον. Αντιθέτως, απλώς υπερβάλλουν κυνικά για τις επιπτώσεις των πυρκαγιών και της αποψίλωσης των δασών στον Αμαζόνιο, σε μια προσπάθεια να δαιμονοποιήσουν τον πρόεδρο της Βραζιλίας, «τον Τραμπ των τροπικών περιοχών».

Φυσικά, ένας άλλος πιθανός λόγος είναι το παγκόσμιο οικονομικό ενδιαφέρον για τη βόρεια περιοχή της Βραζιλίας, όπου βρίσκεται το τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου είναι μια τεράστια τράπεζα ατελείωτων φυσικών πόρων για τους Βραζιλιάνους. Η περιοχή διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό γλυκού νερού, πολύτιμων ορυκτών και πετρελαίου στον κόσμο. Επίσης, εκτιμάται ότι φιλοξενεί το 20 τοις εκατό των φυτικών ειδών της Γης, πολλά από τα οποία δεν υπάρχουν πουθενά αλλού.

Δεν είναι περίεργο που αυτοί οι παγκόσμιοι ηγέτες επικαλούνται περιβαλλοντικά ζητήματα στην προσπάθειά τους να υπονομεύσουν την κυριαρχία της Βραζιλίας.

Διασφάλιση της προμήθειας λιπασμάτων για την προστασία του Αμαζονίου

Η κυβέρνηση Μπολσονάρο προστατεύει επίσης το τροπικό δάσος εξασφαλίζοντας συνεχή προμήθεια λιπασμάτων για την τεράστια γεωργική βιομηχανία της χώρας. Η Βραζιλία είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας του προϊόντος στον κόσμο, εκ των οποίων το 44% προέρχεται από τη Ρωσία.

Εκτός από τη Ρωσία, από πού θα μπορούσε η Βραζιλία να βρει περισσότερα λιπάσματα;

Τα αποθέματα καλίου στη Βραζιλία βρίσκονται κυρίως στην περιοχή του Αμαζονίου. Σύμφωνα με τον Μάρτσιο Ρεμέντιο, διευθυντή της Γεωλογικής Υπηρεσίας της Βραζιλίας, μιας κρατικής εταιρείας που υπάγεται στο Υπουργείο Μεταλλείων και Ενέργειας, «τα αποθέματα αυτά είναι παγκόσμιας κλάσης. Έχουν το δυναμικό, αν όχι περισσότερο, από εκείνα των Ουραλίων που παράγονται από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, αλλά και του Σασκάτσουαν στον Καναδά».

Κάνοντας μια συμφωνία με τη Ρωσία για τη συνέχιση της αγοράς λιπασμάτων, η κυβέρνηση της Βραζιλίας απέτρεψε όχι μόνο την εξόρυξη καλίου που θα μπορούσε να βλάψει την περιοχή του Αμαζονίου, αλλά και ενδεχομένως έσωσε τον κόσμο από μια καταστροφική κρίση τροφίμων.

«Αν η Βραζιλία έπρεπε να μειώσει την παραγωγή της το επόμενο έτος λόγω έλλειψης λιπασμάτων, αυτό θα ήταν σίγουρα άσχημα νέα για μια παγκόσμια επισιτιστική κρίση», λέει ο Τζόζεφ Σμίντχουμπερ, οικονομολόγος που έχει μελετήσει τον αντίκτυπο της σύγκρουσης στα τρόφιμα για τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών.

Όπως επισημαίνει ο Μπολσονάρο, «η Βραζιλία τρέφει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους. Εγγυόμαστε την επισιτιστική ασφάλεια του ενός έκτου του παγκόσμιου πληθυσμού». Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση της Βραζιλίας όχι μόνο έχει αποφύγει μια καταστροφική επισιτιστική κρίση αναπληρώνοντας τα αποθέματα της χώρας με τη βοήθεια της Ρωσίας, αλλά παίζει επίσης ηγετικό ρόλο στην προστασία του Αμαζονίου από τις πυρκαγιές και την αποψίλωση των δασών. Οι παγκόσμιοι ηγέτες έχουν πολλά να μάθουν από τον ηγέτη της Βραζιλίας όσον αφορά την επισιτιστική ασφάλεια και τη διατήρηση του περιβάλλοντος.

 

Διεθνής πίεση

Ωστόσο, στη σύνοδο κορυφής Cúpula das Américas στο Λος Άντζελες, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 6 και 10 Ιουνίου, ο Μπολσονάρο κατήγγειλε με πικρία τη «διεθνή παραπληροφόρηση και πίεση» σχετικά με το τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Στην ομιλία του υπενθύμισε στους άλλους ηγέτες ότι καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν έχει κάνει περισσότερα για την προστασία του παγκόσμιου περιβάλλοντος.

«Εξάλλου, είμαστε υπεύθυνοι για την εκπομπή λιγότερου από το 3% των εκπομπών αερίων στον πλανήτη, παρόλο που η Βραζιλία είναι η 10η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο», δήλωσε ο Μπολσονάρο. Εκμεταλλεύτηκε επίσης την ευκαιρία να επαινέσει την αγροτική βιομηχανία της χώρας, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι, χωρίς αυτήν, «ένα μέρος του κόσμου θα πεινούσε».

Εν κατακλείδι, γινόμαστε μάρτυρες μιας σκόπιμης εκστρατείας εναντίον του ικανού ηγέτη ενός έθνους που έχει προστατεύσει το τροπικό δάσος του και έχει ενδεχομένως σώσει τον κόσμο από την επικείμενη μαζική πείνα. Αναμφισβήτητα, ο απώτερος στόχος αυτών της παγκόσμιας ελίτ δεν είναι απλώς να αποτρέψουν την επανεκλογή ενός συντηρητικού ηγέτη στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία, αλλά να στερήσουν από τον βραζιλιάνικο λαό τη γη του, παίρνοντας ένα μεγάλο μέρος της γης και των φυσικών πόρων του έθνους τους.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Το τι ακριβώς συνέβη τον Φεβρουάριο του 2020, όταν ο Άντονι Φάουτσι και οι συνεργάτες του σχεδίαζαν την αντιμετώπιση της πανδημίας, εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο. Ο Τζέρεμι Φάραρ, από το Wellcome Trust, στο βιβλίο του για το θέμα αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων, πήγαιναν σε καρτοκινητά τηλέφωνα, κρυφές βιντεοκλήσεις και προειδοποιούσαν τα μέλη της οικογένειας ότι κάτι τρομερό θα μπορούσε να τους συμβεί.

Η μεγαλύτερη ανησυχία τους ήταν η πιθανότητα διαρροής του εργαστηρίου από τη Γουχάν. Έπρεπε να βρουν την άκρη του νήματος και να προετοιμάσουν το γύρισμα. Γνωρίζουμε ότι το αρχικό προσχέδιο του ακαδημαϊκού άρθρου που διέψευδε τη διαρροή από το εργαστήριο βγήκε στις 4 Φεβρουαρίου 2020 και δημοσιεύθηκε αργότερα στο Lancet στις 16 Μαρτίου. Αλλά το τι συνέβη σε αυτές τις τρεις εβδομάδες -εκτός από το ταξίδι του NIH στα μέσα Φεβρουαρίου στην Κίνα για να μάθουν πώς να ελέγχουν έναν ιό- παραμένει ομιχλώδες.

Αλλά αυτό που γνωρίζουμε είναι το εξής: μέχρι τις 2 Μαρτίου 2020, ο Φάουτσι είχε καταστρώσει το σχέδιό του. Ο Μάικλ Γκέρσον της Washington Post του έγραψε εκείνη την ημέρα και τον ρώτησε για τον σκοπό της λήψης κοινωνικών αποστάσεων. Αυτό ήταν εβδομάδες πριν οι περισσότεροι Αμερικανοί είχαν καν ακούσει αυτόν τον ευφημισμό για τον αναγκαστικό διαχωρισμό των ανθρώπων. Η ιδέα ήταν να περιμένουμε ένα εμβόλιο, ρώτησε ο Γκέρσον;

Ο Φάουτσι απάντησε σε ένα προσωπικό μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ως εξής:

    «Η λήψη κοινωνικών αποστάσεων δεν είναι πραγματικά προσανατολισμένη στην αναμονή για ένα εμβόλιο. Το σημαντικότερο σημείο είναι να αποτρέψουμε την εύκολη εξάπλωση των λοιμώξεων σε σχολεία (κλείνοντάς τα), σε εκδηλώσεις με πολύ κόσμο, όπως θέατρα, στάδια (ακυρώνοντας εκδηλώσεις), σε χώρους εργασίας (κάνοντας τηλεργασία όπου είναι δυνατόν …. Ο στόχος της λήψης κοινωνικών αποστάσεων είναι να αποτραπεί η εύκολη εξάπλωση ενός μόνο ατόμου που έχει μολυνθεί σε πολλά άλλα, η οποία διευκολύνεται από τη στενή επαφή σε πλήθος ανθρώπων. Η στενή επαφή των ανθρώπων θα διατηρήσει το R0 υψηλότερο από 1 και ακόμη και υψηλότερο από 2 έως 3. Εάν μπορέσουμε να μειώσουμε το R0 σε λιγότερο από 1, η επιδημία θα μειωθεί σταδιακά και θα σταματήσει από μόνη της χωρίς εμβόλιο».

Ορίστε: η θεωρία του Φάουτσι για το πώς θα απαλλαγούμε από τον ιό. Δεν χρειαζόμαστε εμβόλιο. Απλά κλείνουμε τα πράγματα. Μείνετε μακριά από τους ανθρώπους. Μην μαζεύεστε. Κλείστε τα σχολεία. Κλειδώστε επιχειρήσεις και εκκλησίες. Όλοι οι άνθρωποι μείνετε μακριά από όλους τους ανθρώπους. Το R0 θα πέσει.

Τότε ο ιός θα… και εδώ είναι που η θεωρία γίνεται θολή. Μήπως απλά εξαφανίζεται; Βαριέται; Απογοητεύεται, τα παρατάει και εξαφανίζεται στον αιθέρα; Και πόσο καιρό πρέπει να διαρκέσει αυτό το νέο κοινωνικό σύστημα «λήψης κοινωνικών αποστάσεων»; Χρόνια; Για πάντα; Και τι θα συμβεί όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να συμπεριφέρονται ξανά φυσιολογικά;

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια επιστήμη της σπαζοκεφαλιάς, η οποία συγχέει την εκ των υστέρων συλλογή δεδομένων με την ίδια την αιτιώδη συνάφεια και φαίνεται επίσης να αρνείται τη λειτουργικότητα του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος. Το γεγονός ότι τέτοια πράγματα θα γράφονταν από ένα άτομο στη θέση του Φάουτσι είναι πραγματικά απίστευτο. Αλλά ο Τύπος συμφώνησε, και εξακολουθεί να το κάνει μετά από τόσο καιρό.

Αυτό που ο Φάουτσι φανταζόταν -και πολύ λίγοι το κατάλαβαν τότε- ήταν η κατασκευή ενός νέου κοινωνικού συστήματος. Δεν αφορούσε μόνο αυτόν τον ιό. Αφορούσε όλους τους παθογόνους μικροοργανισμούς και ολόκληρη τη λειτουργία της κοινωνίας. Πίστευε -ή αποφάσισε να πιστέψει- ότι μια επανασχεδίαση της κοινωνικής τάξης θα μπορούσε να αναχαιτίσει με επιτυχία τα κοινά παθογόνα και να επιφέρει καθολική υγεία.

Τελικά το αποκάλυψε αυτό στο άρθρο του για το Cell στις 15 Αυγούστου 2020, το οποίο έτυχε ελάχιστης προσοχής. Ήταν μόνος του προσπαθώντας να εφαρμόσει ένα ολόκληρο νέο κοινωνικό σύστημα βασισμένο σε μια νέα ιδεολογία.

Η ζωή σε μεγαλύτερη αρμονία με τη φύση θα απαιτήσει αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά καθώς και άλλες ριζικές αλλαγές που μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για να επιτευχθούν: την ανοικοδόμηση των υποδομών της ανθρώπινης ύπαρξης, από τις πόλεις μέχρι τα σπίτια και τους χώρους εργασίας, τα συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, τους χώρους αναψυχής και συνάθροισης. Σε έναν τέτοιο μετασχηματισμό θα πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στις αλλαγές εκείνων των ανθρώπινων συμπεριφορών που αποτελούν κινδύνους για την εμφάνιση μολυσματικών ασθενειών. Οι κυριότερες από αυτές είναι η μείωση του συνωστισμού στο σπίτι, στην εργασία και στους δημόσιους χώρους, καθώς και η ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών διαταραχών, όπως η αποψίλωση των δασών, η έντονη αστικοποίηση και η εντατική κτηνοτροφία.

Αυτό το άρθρο αποκαλύπτει το πιο σημαντικό σημείο. Η αντιμετώπιση της πανδημίας δεν αφορούσε μόνο αυτό το ένα παθογόνο. Αφορούσε κάτι που ισοδυναμεί με μια πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση.

Δεν πρόκειται για σοσιαλισμό ή καπιταλισμό. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι πολύ παράξενο, σαν μια ρουσσωική τεχνοκρατία, ταυτόχρονα πρωτόγονη και υψηλής τεχνολογίας, όπως τη διαχειρίζεται μια επιστημονική ελίτ, μια αδοκίμαστη δυστοπία αντάξια της πιο τρομακτικής λογοτεχνίας. 

Κανείς δεν έχει ψηφίσει κάτι τέτοιο. Είναι κάτι που ο Φάουτσι και οι φίλοι του ονειρεύτηκαν μόνοι τους και ανέπτυξαν όλη την τεράστια δύναμή τους για να το θέσουν σε εφαρμογή μόνο ως δοκιμή, μέχρι που κατέρρευσε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλά μέρη του κόσμου βρίσκονταν στα χέρια τους για το μεγαλύτερο μέρος ενός έτους και για δύο χρόνια σε ορισμένα μέρη.

Αυτό είναι το σκάνδαλο των αιώνων, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τα ζητήματα της χρηματοδοτούμενης από φόρους έρευνας «κέρδους-λειτουργίας», όσο σημαντική και αν είναι αυτή. Είναι ακόμη πιο σημαντικό από τις αναφορές ότι ο Φάουτσι εισέπραττε προσωπικά δικαιώματα από φαρμακευτικές εταιρείες που έλαβαν επιχορηγήσεις τις οποίες ενέκρινε ο ίδιος προσωπικά. Το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στη δύναμή του και στην ικανότητα των εκλεγμένων αντιπροσώπων και των δικαστηρίων να τον ελέγχουν για πολλές δεκαετίες.

Ανεξάρτητα από το όραμα του Φάουτσι, η πορεία του ιού ακολούθησε τη συνηθισμένη πορεία, εκτός από μια σημαντική εξαίρεση: τα κύματα μόλυνσης εμφανίστηκαν με βάση την ταξική θέση στην κοινωνία. Υπήρξε μια πολιτική ιεραρχία μόλυνσης που ξεκίνησε από τις εργατικές τάξεις, πέρασε στην αστική τάξη, χτύπησε τις επαγγελματικές τάξεις, στη συνέχεια τους δημοσιογράφους υψηλού επιπέδου, και τέλος, στο τέλος ήρθε για την ίδια την ελίτ της άρχουσας τάξης – τον Τρουντό, την Ψάκι, την Άρντερν, τον Γκέιτς, και τέλος τον Φάουτσι – ανεξάρτητα από τα πολλαπλά εμβόλια τους.

Και εδώ είναι ο λόγος για τον οποίο η μόλυνση COVID του Φάουτσι είναι σημαντική, 28 μήνες μετά τα πρώτα lockdown. Είναι σημάδι και σύμβολο ότι ολόκληρη η θεωρία του για τον έλεγχο των ιών ήταν λανθασμένη. Πήρε το δρόμο του με την πολιτική και δεν λειτούργησε. Ο ιός προσγειώθηκε τελικά πάνω του, σαν να ήθελε να αναπαραστήσει τη φανταστική ιστορία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε με τον πρίγκιπα Πρόσπερο στο κάστρο του που πίστευε ότι θα τον προστάτευε.

Και ως αποτέλεσμα της έκθεσής του, ο Φάουτσι θα αποκτήσει σίγουρα (εκτός αν η επανειλημμένη δόση του ίδιου εμβολίου έβλαψε τη λειτουργία του ανοσοποιητικού του συστήματος) τη φυσική ανοσία που ήδη διαθέτουν το 78% των παιδιών και πιθανότατα τα δύο τρίτα του γενικού πληθυσμού.

Θα πρέπει επίσης να μας προειδοποιήσει για τρία σημεία ηθικού επείγοντος:

• Πρέπει να αντικαταστήσουμε τη φεουδαρχία τύπου Φάουτσι με μια νέα θεωρία για το πώς να συμβιβάσουμε την ελεύθερα λειτουργούσα κοινωνία με την παρουσία μολυσματικών ασθενειών, έτσι ώστε ούτε ο ίδιος ούτε οι άνθρωποι που πληρώνονται ή επηρεάζονται από αυτόν να μην μπορούν να το επιχειρήσουν ξανά.
• Πρέπει να δράσουμε για να αχρηστεύσουμε την απεριόριστη εξουσία των γραφειοκρατών του διοικητικού κράτους να καταλάβουν τον έλεγχο των κυβερνητικών μηχανισμών.
• Χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα για την αποκέντρωση της επιστήμης μακριά από τις προνομιούχες ελίτ, έτσι ώστε να μην μπορέσουν ποτέ ξανά να έχουν μονοπωλιακό έλεγχο σε αυτό που θεωρείται επιστήμη και πολύ περισσότερο να διαθέτουν την εξουσία να λογοκρίνουν τις διαφωνίες.

Αυτά είναι τα διδάγματα, τουλάχιστον η αρχή τους. Αυτός ο ιός είναι είτε ενδημικός είτε τουλάχιστον σχεδόν ενδημικός, αλλά μας μένει μια εκπληκτική κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική καταστροφή από την προσπάθεια του Φάουτσι να εφαρμόσει ένα πειραματικό σχέδιο σε ολόκληρο τον πληθυσμό όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Θα υποφέρουμε για πολλά χρόνια ή για πολλές γενιές από αυτό. Και όμως, στο τέλος, η μόλυνση είναι ατομική και μάλλον αναπόφευκτη για τους περισσότερους ανθρώπους. Το ανοσοποιητικό σύστημα προσαρμόζεται. Έτσι έχουμε εξελιχθεί για να συνυπάρχουμε. Το να προσποιούμαστε το αντίθετο είναι η ουσία της άρνησης της επιστήμης.

Από το Ινστιτούτο Brownstone

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Οι φόβοι για μια αυξανόμενη ολοκληρωτική τάση στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διογκωθεί κατά τη διάρκεια του 2020-2022. Πόσο κοντά όμως βρισκόμαστε πραγματικά σε ένα ολοκληρωτικό κράτος; Πώς έχουν προκύψει ιστορικά τέτοια καθεστώτα και ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια; Αυτό το άρθρο θα απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα εξετάζοντας τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κατά τον δέκατο όγδοο και τον εικοστό αιώνα και το σχέδιο με το οποίο ήρθαν στην εξουσία.

Στάδιο 1: Δυσαρέσκεια και ενδείξεις

Κάθε νέα τάξη πραγμάτων υψώνεται πάνω στα ερείπια της παλιάς.

Εκείνοι που θα εγκαθιδρύσουν ένα νέο καθεστώς πρέπει να αξιοποιήσουν ή να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια για το status quo. Όσο κι αν αυτοί που επιθυμούν μια επανεκκίνηση απεχθάνονται την παλιά τάξη πραγμάτων, δεν μπορούν να πετύχουν πολλά χωρίς να αξιοποιήσουν ή να κατασκευάσουν μια παρόμοια στάση στο κοινό. Τότε ο επαναστατικός ολοκληρωτισμός εμφανίζεται ως η λύση σε αυτά τα προβλήματα.

Η Περίοδος της Τρομοκρατίας στην επαναστατική Γαλλία, για παράδειγμα, δεν ξεκίνησε με αίμα αλλά με ψωμί. Μεταξύ του 1715 και του 1800, ο πληθυσμός της Ευρώπης διπλασιάστηκε, δημιουργώντας ελλείψεις τροφίμων στους Γάλλους. Πολλοί Γάλλοι δυσανασχετούσαν με την αυξανόμενη συγκεντρωτική εξουσία του βασιλιά. Επιπλέον, οι ιδέες των διανοητών του «Διαφωτισμού» ξεσήκωναν επαναστατικά αισθήματα. Τέλος, η γαλλική κυβέρνηση ήταν βαθιά χρεωμένη λόγω των πολλών πολέμων του 18ου αιώνα και αύξησε τη φορολογία ακόμη και στους ευγενείς.

Ήταν αυτά τα βάσανα και οι φόβοι, σε συνδυασμό με τις μηχανορραφίες των μυστικών αδελφοτήτων (που παραδέχτηκε ο Μαρκήσιος ντε Ροζανμπό στη συνεδρίαση της Βουλής των Αντιπροσώπων την 1η Ιουλίου 1904) που οδήγησαν στην επανάσταση και στην ολοκληρωτική κυβέρνηση των Ιακωβίνων. Η Περίοδος της Τρομοκρατίας ήρθε μετά την πτώση του βασιλιά και του Ancien Régime (Παλαιού Καθεστώτος), την οποία οι επαναστάτες πέτυχαν εν μέρει λόγω των προβλημάτων και των δεινών της γαλλικής κοινωνίας πριν από την επανάσταση.

Η Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία το 1917 -η οποία εγκαθίδρυσε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς τόσο αιματηρό που θα έκανε την Περίοδο της Τρομοκρατίας να μοιάζει με απλή κόκκινη σταγόνα στον κουβά της γκιλοτίνας- ακολούθησε ένα παρόμοιο σχέδιο. Οι μπολσεβίκοι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν τα βάσανα του ρωσικού λαού για επαναστατικούς σκοπούς. Ποια ήταν αυτά τα βάσανα; Ο ρωσικός λαός είχε χάσει την πίστη του στον τσάρο Νικόλαο Β’ και την κυβέρνησή του, η Ρωσία περιείχε ανήσυχες εθνικές μειονότητες και οι ανεπαρκώς εξοπλισμένοι και καθοδηγούμενοι ρωσικοί στρατοί έχαναν από τους Γερμανούς στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Ιανουάριο του 1917, οι μεταφορές εμπορευμάτων σε πόλεις όπως η Αγία Πετρούπολη διακόπηκαν, και αυτό προκάλεσε ελλείψεις τροφίμων και καυσίμων και, τελικά, ταραχές.

Λίγο καιρό μετά την άνοδο του μπολσεβικισμού στη Ρωσία, ο Αδόλφος Χίτλερ ενεπλάκη με το ναζιστικό κόμμα κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η δοκιμαζόμενη μεταπολεμική Γερμανία έσφυζε από δυσαρέσκεια. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών ήταν σκληρή: Η Γερμανία αναμενόταν να αναλάβει πλήρως την ευθύνη για τον πόλεμο, να πληρώσει τεράστιες αποζημιώσεις στους Συμμάχους, να παραδώσει μεγάλες εδαφικές εκτάσεις, να μην διαθέτει αξιόμαχο στρατό και να παρακολουθείται από συμμαχικά στρατεύματα. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο και τη συνθήκη, η γερμανική οικονομία υπέφερε πολύ, μεταξύ άλλων και από υπερπληθωρισμό. Όταν η Γερμανία αθέτησε ορισμένες από τις πληρωμές της, γαλλικά και βελγικά στρατεύματα κατέλαβαν την πλουσιότερη βιομηχανική περιοχή της Γερμανίας, την περιοχή του Ρουρ, γεγονός που έκανε τη Γερμανία φτωχότερη και τον λαό πιο θυμωμένο.

Στάδιο 2: Ο ψεύτικος σωτήρας και η πρώτη επανάσταση

Αφού εντοπίζει και επικαλείται τη δυσαρέσκεια του λαού, ο δικτάτορας παρουσιάζεται ως σωτήρας. Στο δεύτερο στάδιο, ο επαναστατικός ολοκληρωτικός θεσπίζει μια δραματική αλλαγή για να «λύσει» τα προβλήματα και τη δυσαρέσκεια του πρώτου σταδίου.

Για να βρει μια λύση για την κρίση χρέους της, η γαλλική κυβέρνηση συγκάλεσε τη γενική συνέλευση των Τάξεων για να συμβουλεύσει τον βασιλιά σχετικά με το τι πρέπει να κάνει. Η Τρίτη Τάξη διεκδίκησε γρήγορα πλήρη κυβερνητική εξουσία ως «Εθνοσυνέλευση». Η Εθνοσυνέλευση ήθελε να συντάξει ένα νέο σύνταγμα που θα άλλαζε τη φύση της κυβέρνησης για να αντιμετωπίσει τις αδικίες. Μετά την έφοδο στη Βαστίλη, οι αγρότες στις αγροτικές περιοχές εξεγέρθηκαν εναντίον των αρχόντων τους. Η Εθνοσυνέλευση κήρυξε την κατάργηση της φεουδαρχίας και εισήγαγε τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη. Με την εκτέλεση του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ στις 21 Ιανουαρίου 1793, το πρώτο στάδιο της επανάστασης ολοκληρώθηκε. Η βασιλοκτονία άφησε ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Διάφορες ομάδες αγωνίστηκαν να καλύψουν αυτό το κενό, αλλά τελικά οι Ιακωβίνοι -οι ριζοσπάστες- κυριάρχησαν στη νέα επαναστατική κυβέρνηση.

Στη Ρωσική Επανάσταση, οι Μπολσεβίκοι εκμεταλλεύτηκαν τις επισιτιστικές εξεγέρσεις που ξεκίνησαν στις αρχές του 1917. Όταν ο στρατός άρχισε να παίρνει το μέρος των εξεγερμένων εργατών, αντί να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη, ο τσάρος Νικόλαος κατάλαβε ότι όλα είχαν χαθεί. Παραιτήθηκε στις 2 Μαρτίου 1917 (και αργότερα εκτελέστηκε). Το Σοβιέτ της Πετρούπολης που διοικούνταν από τους Μπολσεβίκους ανέλαβε γρήγορα τον έλεγχο της μετατσαρικής Ρωσίας. Το σύνθημά τους -Ειρήνη, Γη και Ψωμί- προσέλκυσε πολλούς φοβισμένους και οργισμένους ανθρώπους σε αυτούς που έψαχναν σωτηρία. Στις 6-7 Νοεμβρίου πραγματοποίησαν πραξικόπημα που ανέτρεψε τελικά την προσωρινή κυβέρνηση.

Η αρχική άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία ήταν λιγότερο αιματηρή, αλλά βασίστηκε επίσης σε μεσσιακές υποσχέσεις. Εκμεταλλευόμενο τη δυσαρέσκεια στη Γερμανία λόγω της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης το 1929, το Ναζιστικό Κόμμα μεγάλωσε σε μέγεθος και επιρροή. Οι Ναζί είχαν επιχειρήσει ένα βίαιο πραξικόπημα τον Νοέμβριο του 1923, αλλά απέτυχαν, και στράφηκαν σε νόμιμα μέσα για να αποκτήσουν τον έλεγχο της κυβέρνησης. Λόγω της δεξιοτεχνίας του Χίτλερ στην προπαγάνδα, το Ναζιστικό Κόμμα κέρδιζε όλο και μεγαλύτερο μέρος των ψήφων μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Τελικά, έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της χώρας. Σε αυτό το σημείο, ο Χίτλερ απαίτησε από τον πρόεδρο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ να τον διορίσει καγκελάριο, κάτι στο οποίο ο Χίντενμπουργκ συμφώνησε το 1933. Δεν επρόκειτο για βίαιη επανάσταση, αλλά η αποτυχημένη προσπάθεια του 1923 δείχνει τις βίαιες τάσεις του κόμματος.

Στάδιο 3: Λογοκρισία, διώξεις, προπαγάνδα και τερματισμός της αντιπολίτευσης

Στο τρίτο στάδιο, η αρχική αναταραχή του δεύτερου σταδίου έχει παρέλθει. Η παλιά τάξη πραγμάτων έχει αλλάξει ριζικά και τώρα αρχίζουν να αντιδρούν διάφορες δυνάμεις. Η ανερχόμενη ολοκληρωτική κυβέρνηση αντιμετωπίζει πολλούς εχθρούς, που συχνά βαφτίζονται «αντεπαναστάτες» ή «εξτρεμιστές». Εδώ στα σπάργανα, η νέα τάξη πραγμάτων πρέπει να παλέψει για να αποκτήσει περισσότερη εξουσία και να διατηρήσει αυτό που έχει αποκτήσει. Για το λόγο αυτό, ξεκινά την καταπολέμηση των εχθρών της μέσω της λογοκρισίας και των διώξεων.

Μόλις κέρδισαν την κυριαρχία στις χώρες τους, η πρώτη κίνηση των δικτατόρων όπως ο Χίτλερ και ο Βλαντιμίρ Λένιν ήταν να λογοκρίνουν την αντιπολίτευση και να βγάλουν προπαγάνδα. Καθένας από αυτούς τους ολοκληρωτικούς ηγέτες απέκτησε επίσης τον έλεγχο της εκπαίδευσης και διέθετε μυστικές αστυνομικές δυνάμεις που παρακολουθούσαν και σκότωναν ακόμη και οποιονδήποτε χαρακτηριζόταν ως εχθρός. Μια άλλη στρατηγική ήταν η δημιουργία οργανώσεων νεολαίας για να κατηχήσουν τους πολίτες στην προπαγάνδα του κράτους από μικρή ηλικία και να αποσπάσουν την πίστη τους από την οικογένεια ή τη θρησκεία. Η θρησκεία διώχθηκε σχεδόν καθολικά μόλις αυτά τα καθεστώτα ανέβηκαν στην εξουσία.

Τέλος, ο Χίτλερ και ο Λένιν έθεσαν εκτός νόμου (είτε de jure είτε de facto) όλα τα πολιτικά κόμματα και τις απόψεις εκτός των δικών τους μετά την ανάληψη της εξουσίας. Οι δικτάτορες δημιουργούν ένα μονοκομματικό σύστημα που συχνά διατηρεί μια πρόσοψη δημοκρατίας.

Στάδιο 4: Η κρίση

Το τέταρτο στάδιο προετοιμάζει το έδαφος ώστε η ολοκληρωτική κυβέρνηση να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο σε όσους βρίσκονται υπό την εξουσία της. Αποτελείται από μια στιγμή κρίσης, η οποία μπορεί να είναι είτε μια πραγματική απειλή είτε αντιπερισπασμός που φαίνεται να απειλεί το έθνος.

Το 1793, η Γαλλική Επανάσταση βρισκόταν σε σημείο κρίσης. Οι υπερασπιστές της παλιάς τάξης ξεσηκώθηκαν από όλες τις πλευρές για να συντρίψουν τη νέα τάξη. Αυστριακοί και πρωσικοί στρατοί περικύκλωσαν τη Γαλλία, ενώ οι αγρότες της Βεντέα εξεγέρθηκαν εναντίον της επαναστατικής κυβέρνησης και του στρατού. Και έτσι, στο όνομα της «δημόσιας ασφάλειας», η κυβέρνηση αποφάσισε να λάβει σκληρά μέτρα εναντίον όλων των εχθρών της επανάστασης. Και έτσι, φυσικά, χρειάζονταν περισσότερο έλεγχο. Αυτό ήταν το καθήκον της Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας, και δεν είχε καμία ηθική αναστολή για τις μεθόδους της.

Στις 3 Αυγούστου 1918, ο Λένιν πυροβολήθηκε μετά από ομιλία του σε ένα εργοστάσιο. Ενώ ανάρρωνε στο νοσοκομείο, έγραψε σε έναν υφιστάμενό του: «Είναι απαραίτητο κρυφά -και επειγόντως- να προετοιμάσουμε την τρομοκρατία». Αυτό ξεκίνησε μια εκστρατεία μαζικών δολοφονιών και συλλήψεων από την κυβέρνηση, γνωστή στην ιστορία ως Κόκκινη Τρομοκρατία. Όπως πάντα, η δικαιολογία για τις πράξεις αυτές ήταν η «έκτακτη ανάγκη» που υποδείκνυε η απόπειρα δολοφονίας. Οι «ριζοσπάστες» και οι «αντεπαναστάτες» ήταν δήθεν «στην πύλη» και ήταν απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν ακραία μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της επικείμενης «απειλής». Έτσι έλεγε το αφήγημα. Και έτσι γίνεται πάντα.

Ο Χίτλερ χρησιμοποίησε επίσης μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να δικαιολογήσει την καταστολή του. Στις 27 Φεβρουαρίου 1933, το Ράιχσταγκ τυλίχθηκε στις φλόγες. Ως απάντηση, ο Χέρμαν Γκόριν, υπουργός Εσωτερικών, διέταξε έφοδο στα κεντρικά γραφεία των κομμουνιστών, δήθεν για στοιχεία εξέγερσης και κομμουνιστικής συνωμοσίας για επιθέσεις σε δημόσια κτίρια. Αυτό, στο μυαλό του Χίτλερ, ήταν το σήμα για την κατάληψη του πλήρους ελέγχου. Στις 28 Φεβρουαρίου, το υπουργικό συμβούλιο κατήργησε την ελευθερία του λόγου, του συνέρχεσθαι, της ιδιωτικής ζωής και του Τύπου. Περίπου τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν εκείνη τη νύχτα. Αυτή η «κρίση», με τη συνήθη γλώσσα περί ασφάλειας και αντιμετώπισης των απειλών, εγκαινίασε τον ολοκληρωτισμό στη Γερμανία.

Στάδιο 5: Εκκαθαρίσεις, γενοκτονία και απόλυτος έλεγχος

Χρησιμοποιώντας την κρίση του τέταρτου σταδίου ως δικαιολογία, η ολοκληρωτική κυβέρνηση καταλαμβάνει τώρα τον απόλυτο έλεγχο της ζωής των πολιτών της. Το καθεστώς ξεπερνά τους εχθρούς των σταδίων τρία και τέσσερα. Αρχίζει να επιβάλλει βάναυσα την «ουτοπία» και την ιδεολογία του στον πληθυσμό. Σε αυτό το στάδιο διαπράττονται επίσης οι μεγαλύτερες φρικαλεότητες εναντίον του πληθυσμού, επειδή η αντίσταση στο ολοκληρωτικό καθεστώς έχει συντριβεί. Ο λαός είναι ανυπεράσπιστος και αποθαρρυμένος. Τίποτα δεν στέκεται ανάμεσα στο καθεστώς και τα θύματά του. Αυτό το στάδιο περιλαμβάνει μαζικές δολοφονίες, καθώς το καθεστώς εξοντώνει κάθε εναπομείναντα εχθρό, ενώ επιδιώκει να ελέγξει κάθε λεπτομέρεια της ζωής των πολιτών.

Κατά τα τελευταία στάδια της Γαλλικής Επανάστασης, η Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας (Committee of Public Safety-CPS) έλαβε δικτατορικές εξουσίες για να νικήσει οποιονδήποτε αντιδρούσε στην επαναστατική κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια του 1793-1794, η CPS εξουδετέρωσε αντίπαλες επαναστατικές ομάδες προτού ψηφίσει νόμο που ανέστειλε τα δικαιώματα των πολιτών σε δημόσια δίκη ή νομική συνδρομή και έδωσε στους ενόρκους μόνο δύο επιλογές, αθώωση ή θάνατο. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό: σε όλη τη Γαλλία, 300.000 ύποπτοι συνελήφθησαν, 17.000 εκτελέστηκαν και περίπου 10.000 πέθαναν στη φυλακή ή χωρίς δίκη.

Αλλά δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την Κόκκινη Τρομοκρατία και τις εκκαθαρίσεις του Ιωσήφ Στάλιν. Το κόμμα χρησιμοποίησε την απόπειρα δολοφονίας του Λένιν ως δικαιολογία για την έντονη δίωξη των εχθρών του. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έπεσαν θύματα, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Ρίτσαρντ Πάιπς «Η Ρωσική Επανάσταση»(Richard Pipes’s “The Russian Revolution”) . Αλλά το έργο του Λένιν ήταν μόνο ο πρόδρομος των «εκκαθαρίσεων» του Στάλιν κατά των πολιτικών εχθρών. Οι ιστορικοί διχάζονται για το πόσους ακριβώς ανθρώπους σκότωσε ο Στάλιν, αλλά οι εκτιμήσεις φτάνουν τα 60 εκατομμύρια.

Οι εκτιμήσεις για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από τον Χίτλερ και το ναζιστικό κόμμα του ποικίλλουν επίσης. Σύμφωνα με το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο αριθμός ανέρχεται σε 17 εκατομμύρια, αλλά μόνο ο Θεός γνωρίζει με βεβαιότητα.

Εκτός από τη διενέργεια μαζικών δολοφονιών, τα καθιερωμένα ολοκληρωτικά καθεστώτα προσπαθούν να ελέγχουν την καθημερινή ζωή με μέτρα όπως η λογοκρισία, η προπαγάνδα, ο έλεγχος των όπλων και τα εσωτερικά διαβατήρια.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες το 2022

Οδεύουν λοιπόν οι Ηνωμένες Πολιτείες προς τον ολοκληρωτισμό; Εδώ περνάμε από τα γεγονότα στις εικασίες – μια επικίνδυνη υπόθεση. Η απάντηση δεν είναι απλή. Αλλά αν προσέξουμε να αποφύγουμε τις υπερβολές, μπορούν να γίνουν κάποιες χρήσιμες συγκρίσεις:

• Έχουν εκμεταλλευτεί οποιεσδήποτε δυνάμεις στις Ηνωμένες Πολιτείες τα πραγματικά ή φανταστικά προβλήματα της χώρας για να υποκινήσουν τη δυσαρέσκεια, ακόμη και τη βία; Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ και οι συναφείς ισχυρισμοί περί συστημικού ρατσισμού το 2020 προκάλεσαν βίαιες και καταστροφικές ταραχές. Ευτυχώς, αυτό έχει καταλαγιάσει, αλλά, όπως και στην προ-σοβιετική Ρωσία, οι συνεχιζόμενες εντάσεις γύρω από τις φυλετικές μειονότητες εξακολουθούν να απειλούν με περισσότερες κοινωνικές αναταραχές. Η αναταραχή αυτή θα μπορούσε να ενταθεί εάν οι προβλέψεις για ελλείψεις τροφίμων και αυξανόμενο πληθωρισμό επαληθευτούν τους επόμενους μήνες και χρόνια.
• Έχει παρουσιαστεί κάποια μορφή ή ομάδα ως σωτήρας με τη λύση στα προβλήματά μας, μια λύση που θα απαιτήσει τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων; Η ελευθερία του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του λόγου, η δίκαιη διαδικασία ή τα θρησκευτικά δικαιώματα δέχονται επίθεση; Η πανδημία COVID χρησιμοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο για να δικαιολογήσει τεράστιους περιορισμούς στην προσωπική ελευθερία, συμπεριλαμβανομένων των περιορισμών στην ελευθερία του συνέρχεσθαι, του κλεισίματος θρησκευτικών κέντρων και της λογοκρισίας πληροφοριών ή απόψεων που αντιτίθενται στο επίσημο αφήγημα και τις επιταγές του COVID. Πολλοί από αυτούς τους δημόσιους λειτουργούς παρουσιάστηκαν ως «ειδικοί», των οποίων οι δυναμικές πολιτικές ήταν «αναγκαίες» για τη «δημόσια ασφάλεια». Φορείς όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum) και πολλοί παγκόσμιοι ηγέτες συνεχίζουν να συζητούν την ανάγκη για μια «Μεγάλη Επανεκκίνηση»(“Great Reset”), εν μέρει ως απάντηση στην «απειλή» του COVID. Αυτή η επαναφορά περιλαμβάνει τα πάντα, από τον επανασχεδιασμό των συστημάτων υγείας και της εκπαίδευσης έως την εφαρμογή διαβατηρίων εμβολίων. Αυτό μας παρουσιάζεται ως η «σωτηρία» μας από το COVID και άλλους κινδύνους, συμπεριλαμβανομένου του ρατσισμού.
• Βιώνουμε κάποια λογοκρισία στις Ηνωμένες Πολιτείες; Είναι οι πηγές των μέσων ενημέρωσης μας ανεξάρτητες και αντικειμενικές ή εξαναγκασμένες και ελεγχόμενες; Όπως ανέδειξε το πρόσφατο φιάσκο Musk/Twitter, οι Μεγάλες Εταιρείες Τεχνολογίας φέρουν ευθύνη για τη λογοκρισία ορισμένων πληροφοριών και απόψεων με αυξανόμενη συχνότητα τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα κατά των συντηρητικών φωνών.
• Ζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες κάτω από ένα μονοκομματικό σύστημα; Από όσο μπορούμε να πούμε, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι όχι. Ωστόσο, αν οι ισχυρισμοί για εκλογική απάτη που αφθονούν από τις εκλογές του 2020 είναι αληθείς και η απάτη δεν αποκατασταθεί, ζούμε ουσιαστικά σε μονοκομματικό σύστημα, αφού ένα κόμμα μπορεί να διατηρεί την εξουσία επ’ αόριστον με παράνομα μέσα. Αλλά αυτό είναι ένα σημαντικό «αν».
• Γινόμαστε μάρτυρες μαζικών συλλήψεων ή μαζικών δολοφονιών; Σαφώς και δεν έχουμε προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις και δολοφονίες τύπου σταδίου πέντε αυτή τη στιγμή, αν και τα δεδομένα για τις ανεπιθύμητες ενέργειες γύρω από το εμβόλιο COVID είναι ανησυχητικά. Παρόλα αυτά, τα δεδομένα, ακόμη και αν είναι ακριβή, δεν δείχνουν οριστικά ότι η προμελέτη ή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι ο ένοχος πίσω από αυτές τις ζημιές και τους θανάτους. Ωστόσο, νομίζω ότι η πιθανότητα αυτή δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς.

Πρέπει να επισημανθεί ένα τελευταίο σημείο. Αν και υπάρχουν ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ της πορείας των Ηνωμένων Πολιτειών και των ιστορικών παραδειγμάτων ολοκληρωτισμού που περιγράφηκαν παραπάνω, πρέπει να αποφύγουμε τόσο τα άκρα της κινδυνολογίας και της μοιρολατρίας όσο και της ρομαντικής άρνησης. Από τη μία πλευρά, τα γεγονότα των τελευταίων ετών στις ΗΠΑ είναι ζοφερά. Από την άλλη, η ιστορία δεν λειτουργεί σαν μηχανή, και πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο εδώ. Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω το μέλλον και δεν πιστεύω στον ιστορικό αιτιοκρατισμό. 

Τελικά, το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες οδεύουν προς τον ολοκληρωτισμό ή όχι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον κόσμο και από το αν θα αντισταθεί ή όχι σε αυτές τις τάσεις.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Walker Larson διδάσκει λογοτεχνία και ιστορία σε μια ιδιωτική ακαδημία στο Ουισκόνσιν, όπου διαμένει με τη σύζυγό του. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην αγγλική λογοτεχνία και γλώσσα, και τα γραπτά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά The Hemingway Review, Intellectual Takeout και στο Substack του, “TheHazelnut“.

Γράφουν οι Ted Cruz, Louie Gohmert και Bill Posey

Σχολιασμός

Αν υπάρχει ένα πράγμα που μας έχουν διδάξει ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) και τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) από τότε που εμφανίστηκε η COVID-19, αυτό είναι ότι πρέπει να προχωράμε με προσοχή όταν πρόκειται για τις διακηρύξεις τους σχετικά με τη δημόσια υγεία. Αυτή είναι μια θλιβερή πραγματικότητα που πρέπει να αναγνωρίσουμε αν θέλουμε να κρατήσουμε τους νεότερους και πιο αθώους πολίτες του έθνους μας ασφαλείς, ειδικά από τη στιγμή που η συμβουλευτική ομάδα του FDA μόλις ψήφισε ομόφωνα να συστήσει τα εμβόλια της Pfizer και της Moderna για τα μωρά και τα νήπια.

Είναι ανησυχητικό ότι ο FDA ουσιαστικά ανακοίνωσε πρόσφατα ότι δεν εγκρίνει πλέον τη χρήση του εμβολίου COVID-19 της Johnson and Johnson (J&J) λόγω «σπάνιων» αλλά «δυνητικά απειλητικών για τη ζωή» παρενεργειών. Αυτή η ενοχλητική και ανησυχητική διακήρυξη έρχεται αφού το εμβόλιο ήταν διαθέσιμο και ενθαρρυνόταν, και σε ορισμένες περιπτώσεις, απαιτούνταν από το κοινό να το κάνει για πάνω από 14 μήνες. Τώρα, ο FDA λέει ότι το εμβόλιο θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο εάν ένα άτομο δεν μπορεί να κάνει το εμβόλιο της Pfizer ή της Moderna – μια ηχηρή έγκριση από τους ανθρώπους που «εμπιστεύονται την επιστήμη».

Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν, ο FDA μας είπε ότι το εμβόλιο της J&J «πληροί τις προσδοκίες του FDA για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα που είναι κατάλληλες για την έγκριση ενός εμβολίου για επείγουσα χρήση». Το εμβόλιο προφανώς ανταποκρίθηκε στα «αυστηρά πρότυπα του FDA για την ασφάλεια, την αποτελεσματικότητα και την ποιότητα κατασκευής», αν και εγκρίθηκε σε ένα κατάφωρα συντομευμένο χρονοδιάγραμμα που από μόνο του ανησυχούσε τους επιφυλακτικούς παρατηρητές.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να εμπιστευτούμε έναν FDA που λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν έδωσε στο εμβόλιο της J&J μια λαμπρή κριτική να διασφαλίσει τώρα ότι τηρούνται και εφαρμόζονται τα κατάλληλα πρότυπα ασφάλειας και αποτελεσματικότητας όταν πρόκειται για τα μικρότερα παιδιά και μωρά της χώρας μας;

Πρόσφατα στείλαμε επιστολή στον Επίτροπο του FDA Ρόμπερτ Κάλιφ εκφράζοντας τις σοβαρές ανησυχίες μας σχετικά με τη βιασύνη της Μεγάλης Φαρμακοβιομηχανίας να δει ότι τα εμβόλια COVID-19 της Pfizer και της Moderna εγκρίνονται υπό επείγουσα χρήση για μικρά παιδιά (κάτι που, όπως γνωρίζει όποιος δίνει προσοχή, θα οδηγήσει σχεδόν σίγουρα σε εκτεταμένες εντολές εμβολίων COVID-19 για τα παιδιά, ιδιαίτερα δεδομένου ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ήδη αγοράσει εκατομμύρια δόσεις για αυτά).

Πρόκειται για έναν ιό με ποσοστό επιβίωσης 99,995% για παιδιά κάτω των 18 ετών. Σύμφωνα με το CDC, πάνω από το 70 τοις εκατό αυτού του πληθυσμού έχουν ήδη κολλήσει COVID-19 και έχουν αναρρώσει. Γιατί, λοιπόν, η επείγουσα ανάγκη να επιτραπεί η χρήση του στα παιδιά, όταν οι μακροπρόθεσμες παρενέργειες είναι εντελώς άγνωστες και ο κίνδυνος ανεπιθύμητων ενεργειών, ιδίως μυοκαρδίτιδας στα νεαρά αγόρια, φαίνεται να είναι ένα πραγματικό ζήτημα; Μια μελέτη του Απριλίου στο JAMA Cardiology δείχνει πόσο καταστροφική μπορεί να είναι για τους νεαρούς άνδρες ηλικίας 16 έως 24 ετών. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάνω από 10.000 αναφορές ανεπιθύμητων ενεργειών για παιδιά ηλικίας 5 έως 11 ετών που έλαβαν το εμβόλιο COVID-19.

Στην πραγματικότητα, η μυοκαρδίτιδα είναι αρκετά διαδεδομένη στα μικρά παιδιά μας μετά τον εμβολιασμό, ώστε το CDC ανακοίνωσε πρόσφατα ότι μπορεί να εξετάσει το ενδεχόμενο να πειραματιστεί με την απόσταση μεταξύ των δόσεων του εμβολίου, ώστε να προσπαθήσει να αποτρέψει τα πολλά κρούσματα φλεγμονής της καρδιάς στα παιδιά που έλαβαν τα εμβόλια.

Μια μελέτη που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2022 διαπίστωσε ότι το εμβόλιο της Pfizer ήταν αποτελεσματικό μόνο κατά 12% σε παιδιά ηλικίας 5 έως 11 ετών μετά από 30 ημέρες. Πώς θα ενισχύσει μια τρίτη δόση αυτή τη μεγάλη μείωση της αποτελεσματικότητας και ποια είναι η μείωση της αποτελεσματικότητας για τα παιδιά ηλικίας 0 έως 4 ετών; Ακόμη πιο σημαντικό, ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τα παιδιά που κάνουν αυτά τα εμβόλια; Η απάντηση είναι ότι ο FDA δεν γνωρίζει.

Την περασμένη εβδομάδα, στείλαμε άλλη μια επιστολή στον FDA και στη Συμβουλευτική Επιτροπή Εμβολίων και Συναφών Βιολογικών Προϊόντων (VRBPAC) επισημαίνοντας κρίσιμα ερωτήματα που επιθυμούσαμε να δούμε να απαντώνται πριν εγκριθεί η επείγουσα χρήση του εμβολίου για βρέφη και νήπια. Για παράδειγμα:

• Γιατί ο FDA μείωσε πρόσφατα τον πήχη της αποτελεσματικότητας των εμβολίων COVID-19 για τα μικρότερα παιδιά;
• Εάν εγκριθεί και χρησιμοποιηθεί ευρέως σε παιδιά ηλικίας 5 ετών και κάτω, πόσες ζωές εκτιμά ο FDA ότι θα σωθούν σε αυτή την ηλικιακή ομάδα κατά το επόμενο έτος; Λαμβάνοντας υπόψη τους τραυματισμούς που αναφέρθηκαν στο σύστημα VAERS του ίδιου του FDA, πώς θα αξιολογήσει ο FDA τις πιθανές αντισταθμίσεις των σοβαρών τραυματισμών του εμβολίου έναντι των σοβαρών αποτελεσμάτων της COVID-19;
• Πόσα υγιή παιδιά ηλικίας 5 ετών και κάτω, χωρίς προϋπάρχουσες ιατρικές παθήσεις, έχουν πεθάνει ή νοσηλευτεί από τον αρχικό ιό SARS-CoV-2 ή τις παραλλαγές του;
• Γιατί ο FDA άργησε τόσο πολύ να δώσει στη δημοσιότητα τις εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες δεδομένων από τις μελέτες του κατασκευαστή πριν από την έγκριση, τα δεδομένα ανεπιθύμητων ενεργειών μετά την έγκριση και άλλα δεδομένα του κατασκευαστή μετά την έγκριση που υποβλήθηκαν στον FDA, όπως απαιτεί ο νόμος;

Υπάρχουν πολλά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από τον FDA και το CDC. Είναι πολύ πιθανό ότι οι κίνδυνοι υπερτερούν των οφελών όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί αυτό το πειραματικό εμβόλιο με αμφισβητήσιμο προφίλ ασφάλειας στα παιδιά μας – και η κυβέρνησή μας ελάχιστα φαίνεται να ενδιαφέρεται.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός 

Πολλοί έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται, πως θα προσγειωθεί η οικονομία – σκληρά ή μαλακά; Συχνά οι άνθρωποι τείνουν να έχουν ανήσυχα συναισθήματα για την οικονομία πριν από την εμφάνιση μιας οικονομικής κρίσης. Γνωρίζουν κατά κάποιο τρόπο ότι τα πράγματα είναι σοβαρά «λάθος», αλλά δεν μπορούν πραγματικά να το προσδιορίσουν.

Με την εκτόξευση του πληθωρισμού, η οικονομική πραγματικότητα έχει μαζικά επηρεάσει τη ζωή των απλών ανθρώπων. Η μακροοικονομία επέστρεψε! (Για να πάρει εκδίκηση.)

Όταν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ή GFC, χτύπησε τον Σεπτέμβριο του 2008 με την πτώχευση της επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers, η σοβαρότητα της κρίσης αποκαλύφθηκε στην πλειονότητα των ανθρώπων. Ορισμένοι οικονομολόγοι, όπως κι εγώ, είχαν παρακολουθήσει με βαριά καρδιά τις εξελίξεις στον σκοτεινό κόσμο της τιτλοποίησης και την αυξανόμενη πίεση στον τραπεζικό τομέα τουλάχιστον από το φθινόπωρο του 2007. Είχα μάλιστα προειδοποιήσει τους συναδέλφους μου διδακτορικούς φοιτητές ήδη από τα τέλη του 2006 ότι κάτι «τρέχει» στην παγκόσμια οικονομία. Τον Ιανουάριο του 2008, έκανα ανοιχτή πώληση στο αμερικανικό χρηματιστήριο με κάθε δεκάρα που είχα και μπορούσα να δανειστώ.

Τώρα, κάποιοι έχουν αρχίσει να κοιτάζουν γύρω τους και να αναρωτιούνται, πώς θα αντεπεξέλθει ο τομέας των κατοικιών, όπου, από το 2019, οι τιμές έχουν κάνει ένα τεράστιο άλμα προς τα πάνω. Άλλοι αναλογίζονται την υγεία του εταιρικού τομέα, άλλοι εκείνη των τραπεζών και κάποιοι παρακολουθούν με ανησυχία την απότομη άνοδο των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων στην Ευρώπη. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι όλοι τους ανησυχούν δικαίως.

Εκεί που οδεύουμε, δεν θα είναι απλώς μια ύφεση ή μια «κανονική» οικονομική κρίση. Θα είναι, πιθανότατα, ένας καταστροφικός συνδυασμός επικαλυπτόμενων κρίσεων, μια διαδικασία που έχουμε ονομάσει «πολύπλευρη οικονομική κρίση».

Έχουμε προειδοποιήσει για την ευθραυστότητα της παγκόσμιας οικονομίας από τον Μάρτιο του 2017. Τότε ανακαλύψαμε ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είχε ποτέ πραγματικά ανακάμψει από το GFC. Στην έκθεση προβλέψεών μας τον Δεκέμβριο του 2017, γράφαμε:

«Επειδή ουσιαστικά όλες οι ανισορροπίες συγκλίνουν σε μια αυξητική τάση, η επικείμενη κρίση θα είναι η μεγαλύτερη που έχει δει ο κόσμος από τη δεκαετία του 1930. Την αποκαλούμε “τέλεια καταιγίδα”».

Η «τέλεια καταιγίδα» είναι ένας συνδυασμός πέντε παραγόντων:

• Η «φούσκα των πάντων»
• Η νέκρωση της παγκόσμιας οικονομίας
• Η υπερχρέωση της Κίνας
• Ο κλυδωνιζόμενος τραπεζικός τομέας της Ευρώπης
• Το τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) και η αρχή της ποσοτικής σύσφιξης (QT)

Στην έκθεση, καταλήξαμε επίσης στο συμπέρασμα ότι:

«Εάν οι κεντρικές τράπεζες και η Κίνα προχωρήσουν πραγματικά με τα σχέδιά τους [σύσφιξη και απομόχλευση], σημειώνοντας ότι η Κίνα μπορεί επίσης απλώς να ξεμείνει από επιλογές, το 2018 είναι πιθανό να είναι η χρονιά, κατά την οποία θα εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια της κρίσης. Αυτά περιλαμβάνουν σοβαρές αναταράξεις στην αγορά, χρεοκοπίες τραπεζών και πιθανές πανικόβλητες αντιδράσεις από τις κεντρικές αρχές. Το 2019, η κρίση θα φτάσει σε πλήρη εξέλιξη, όταν θα εξαντληθούν και οι τελευταίες προσπάθειες των κεντρικών αρχών να στηρίξουν τη φούσκα των παγκόσμιων περιουσιακών στοιχείων».

Το τέλος του 2018 ήταν μια περίοδος μάλλον σοβαρών αναταράξεων στις αγορές με, π.χ., τον DJIA (Dow Jones Industrial Average) να καταγράφει τη μεγαλύτερη πτώση παραμονής Χριστουγέννων. Δεν είδαμε χρεοκοπίες τραπεζών, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι η Κίνα άρχισε να διοχετεύει μαζικά ποσά ρευστότητας στον τραπεζικό της τομέα στις αρχές Δεκεμβρίου λόγω της αυξανόμενης πίεσης στον τομέα.

Στις αρχές του 2019, υπήρξε η «στροφή» της Fed και στα μέσα Σεπτεμβρίου οι αγορές ρέπος (συμφωνιών επαναγοράς) κατέρρευσαν. Ουσιαστικά, η μόνη «αστοχία» στις προβλέψεις μας ήταν ότι μέχρι το τέλος του 2019 οι αρχές δεν θα ήταν σε θέση να στηρίξουν τις αγορές. Τώρα γνωρίζουμε ότι είχαν ακόμη πολλά εργαλεία που τους είχαν απομείνει.

Τον Δεκέμβριο του 2018, συνεχίσαμε να εκδίδουμε δυσοίωνες προειδοποιήσεις για την κατεύθυνση της παγκόσμιας οικονομίας. Η έκθεση προβλέψεων ονομάστηκε ως εξής: «Μπρος και ξανά πίσω: Μια ειδική έκθεση για το ταξίδι προς μια παγκόσμια ύφεση και ανάκαμψη». Στην έκθεση, σκιαγραφήσαμε τρία πιθανά σενάρια, που θα μπορούσε να πάρει η παγκόσμια οικονομία: Παγκόσμια Ύφεση, Συστημική Κατάρρευση και το Παραμύθι.

Το σενάριο της παγκόσμιας ύφεσης περιέγραφε λεπτομερώς την πορεία προς μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Η συστημική κατάρρευση περιέγραφε ένα σενάριο κατάρρευσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τομέα. Το παραμύθι ήταν το σενάριο της «παγκόσμιας διάσωσης». Σε αυτό υποθέσαμε ότι οι κεντρικές τράπεζες θα διασώσουν την παγκόσμια οικονομία, δηλαδή θα παράσχουν σχεδόν απεριόριστη στήριξη ρευστότητας (χρήμα) σε κυβερνήσεις, νοικοκυριά, επιχειρήσεις και θα πραγματοποιήσουν μια «απαλλοτρίωση» των κεφαλαιαγορών.

Τον Δεκέμβριο του 2019, συνεχίσαμε την «προφητεία» μας για την οικονομική καταστροφή. Η έκθεση πρόβλεψής μας ήταν μια «Ειδική έκθεση για την οικονομική κατάρρευση του 2020-2023» (Special Report on the Economic Collapse of 2020-2023). Στην έκθεση του 2019, σκιαγραφήσαμε τα στάδια της επερχόμενης οικονομικής κατάρρευσης. Ονομάστηκαν ως η έναρξη, η αντεπίθεση, η πλημμύρα, η καταστροφή και η ανάκαμψη.

Η Έναρξη περιέγραφε ένα «σοκ» που θα έθετε την κρίση σε κίνηση. Υποθέσαμε ότι το σοκ θα μπορούσε να προέρχεται από τον ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα ή από τις πιστωτικές αγορές. Ήρθε με τη μορφή ενός ιού, ο οποίος απειλούσε να καταρρεύσει τις πιστωτικές αγορές και τον ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα.

Είχαμε προβλέψει ότι θα γινόταν μια αντεπίθεση των αρχών σε μια προσπάθεια να σταματήσει ο πανικός στις χρηματοπιστωτικές αγορές από το να εξαπλωθεί στην οικονομία. Γράφαμε:

«Αυτές οι προσπάθειες είναι πιθανό να περιλαμβάνουν την επανεκκίνηση και επιτάχυνση των προγραμμάτων QE, δημοσιονομικά κίνητρα, αυξανόμενο προστατευτισμό και ενδεχομένως ακόμη και εκκλήσεις για άμεση νομισματοποίηση του χρέους».

Ουσιαστικά, αυτό ακριβώς συνέβη.

Αφού οι προσπάθειες για τη διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας θα αποτύγχαναν ή θα αναγκάζονταν να αποσυρθούν, θα ακολουθούσε μια πλημμύρα επιχειρηματικών αποτυχιών. Σε εκείνο το στάδιο, υποθέσαμε, ότι η καταστολή των αγορών περιουσιακών στοιχείων και πιστώσεων θα οδηγούσε σε έναν κατακλυσμό χρεοκοπιών των «νεκρών» επιχειρήσεων. Αυτό θα ακολουθούσε μια οικονομική καταστροφή. Η περιγραφή μας σε εκείνο το στάδιο ήταν μάλλον ανατριχιαστική:

«Λόγω τόσο της κατάρρευσης των κεφαλαιαγορών όσο και των πτωχεύσεων του τραπεζικού τομέα, η ανεργία και η φτώχεια είναι πιθανό να εκραγούν. Οι κυβερνήσεις θα προσπαθήσουν να σώσουν κρίσιμα σημαντικές τράπεζες, κάτι που θα απαιτήσει χρηματοδότηση που πολλές χώρες, όπως αυτές της Ευρωζώνης, δεν διαθέτουν. Αυτό καθιστά τη διάσωση των καταθετών τη μόνη επιλογή. Αντιμέτωπες με νέες και σκληρές δημοσιονομικές πραγματικότητες, οι συντάξεις και άλλα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν σοβαρές περικοπές από απελπισμένες κυβερνήσεις».

Προβλέπαμε επίσης ότι η παγκόσμια ύφεση θα τελειώσει σε 4-5 χρόνια με την πιο οξεία φάση της κρίσης να διαρκεί τρία χρόνια, μετά την οποία θα εισέλθουμε στη φάση της ανάκαμψης.

Παρακολουθούμε τα στάδια της κατάρρευσης στο ενημερωτικό μας ιστολόγιο. Τώρα, λόγω της έξαρσης του πληθωρισμού, βρισκόμαστε ξεκάθαρα στο τέλος της Αντεπίθεσης, πράγμα που σημαίνει ότι οδεύουμε σε εξαιρετικά βαθιά οικονομικά νερά με τον Κατακλυσμό και την Καταστροφή μπροστά μας.

Αυτά τα δύο στάδια θα δημιουργήσουν την πολύπλευρη οικονομική κρίση, την οποία θα αρχίσω να αναλύω στην επόμενη στήλη μου.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Tuomas Malinen είναι διευθύνων σύμβουλος και αναπληρωτής καθηγητής οικονομικών. Πέρασε 10 χρόνια στον ακαδημαϊκό χώρο μελετώντας την οικονομική ανάπτυξη, την εισοδηματική ανισότητα και τις οικονομικές κρίσεις. Επί του παρόντος, ο Malinen εργάζεται στην GnS Economics, μια μακροοικονομική συμβουλευτική εταιρεία με έδρα το Ελσίνκι που ειδικεύεται στην πρόβλεψη σεναρίων και στην ανάλυση και εκπαίδευση του πληθυσμού σχετικά με τους διάφορους κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία και τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές.

Σχολιασμός

Τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες δείχνουν μείωση της θνησιμότητας από όλα τα αίτια από τα εμβόλια αδενοϊού-φορέα Covid (RR=0,37, 95%CI: 0,19-0,70), αλλά όχι από τα εμβόλια mRNA (RR=1,03, 95%CI 0,63-1,71).

Αυτή είναι η ετυμηγορία από μια νέα δανική μελέτη της Δρ. Κριστίν Μπεν και των συνεργατών της. Έχουν δοθεί στους ανθρώπους εμβόλια που δεν λειτουργούν (Pfizer/Moderna) αντί για εμβόλια που λειτουργούν (AstraZeneca/Johnson & Johnson); Ας βάλουμε αυτή τη μελέτη σε ένα πλαίσιο και στη συνέχεια ας εμβαθύνουμε στους αριθμούς.

Στην ιατρική, ο χρυσός κανόνας για τα αποδεικτικά στοιχεία είναι οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές (RCT), καθώς αποφεύγεται η μεροληψία της μελέτης υπέρ ή κατά του εμβολίου. Επιπλέον, το καθοριστικό αποτέλεσμα είναι ο θάνατος. Αυτά τα εμβόλια σώζουν ζωές; Ως εκ τούτου, η δανική μελέτη απαντά στο σωστό ερώτημα με τα σωστά δεδομένα.

Πρόκειται για την πρώτη μελέτη που το πράττει.

Όταν τα εμβόλια mRNA της Pfizer και της Moderna εγκρίθηκαν από τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), η απόφαση αυτή βασίστηκε σε RCTs. Οι RCTs που υποβλήθηκαν στον FDA έδειξαν ότι τα εμβόλια μειώνουν τις συμπτωματικές λοιμώξεις Covid. Με την πρόσληψη κυρίως νεότερων και μεσήλικων ενηλίκων, οι οποίοι είναι απίθανο να πεθάνουν από τον Covid ό,τι κι αν συμβεί, οι μελέτες δεν είχαν σχεδιαστεί για να προσδιορίσουν εάν τα εμβόλια μειώνουν επίσης τη θνησιμότητα.

Αυτό θεωρήθηκε ως επακόλουθο, αν και μπορεί να ισχύει ή να μην ισχύει. Ούτε οι RCTs σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν αν τα εμβόλια μειώνουν τη μετάδοση, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία για κάποια άλλη στιγμή.

Τα εμβόλια αναπτύχθηκαν για τον Covid, αλλά για να αξιολογήσουμε σωστά ένα εμβόλιο, πρέπει να εξετάσουμε και τους θανάτους εκτός Covid. Υπάρχουν ακούσιες ανεπιθύμητες ενέργειες που οδηγούν σε θάνατο; Δεν θέλουμε ένα εμβόλιο που σώζει τη ζωή ορισμένων ανθρώπων αλλά σκοτώνει ισάριθμους άλλους ανθρώπους. Μπορεί επίσης να υπάρχουν ακούσια οφέλη, όπως η τυχαία προστασία από άλλες λοιμώξεις. Για μια δίκαιη σύγκριση, αυτό θα πρέπει επίσης να αποτελεί μέρος της εξίσωσης.

Ενώ κάθε μεμονωμένη RCT δεν ήταν σε θέση να καθορίσει αν το εμβόλιο Covid μείωσε τη θνησιμότητα, οι RCTs κατέγραψαν όλους τους θανάτους και για να αυξηθεί το μέγεθος του δείγματος, η δανική μελέτη συγκέντρωσε πολλαπλές RCTs. Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι εμβολίων Covid, εμβόλια αδενοϊού-φορέα (AstraZeneca, Johnson & Johnson, Sputnik) και εμβόλια mRNA (Pfizer και Moderna), και έκαναν μία συγκεντρωτική ανάλυση για κάθε τύπο. Ακολουθούν τα αποτελέσματα:

---

Τύπος εμβολίου	Θάνατοι / Εμβολιασμένοι	Θάνατοι / Έλεγχοι	Σχετικός κίνδυνος	95 τοις εκατό Διάστημα εμπιστοσύνης
Αδενοϊός-φορέας	16 / 72138	30 / 50026	0.37	0.19—0.70
mRNA	31 / 37110	30 / 37083	1.03	0.63—1.71

---

Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι τα εμβόλια αδενοϊού-φορέα μείωσαν τη θνησιμότητα. Για κάθε 100 θανάτους στους ανεμβολίαστους, υπάρχουν μόνο 37 θάνατοι μεταξύ των εμβολιασμένων, με διάστημα εμπιστοσύνης 95 τοις εκατό από 19 έως 70 θανάτους. Το αποτέλεσμα αυτό προέρχεται από πέντε διαφορετικές RCT για τρία διαφορετικά εμβόλια, αλλά οφείλεται κυρίως στα εμβόλια της AstraZeneca και της Johnson & Johnson.

Για τα εμβόλια mRNA, από την άλλη πλευρά, δεν υπήρχαν ενδείξεις μείωσης της θνησιμότητας. Για κάθε 100 θανάτους μεταξύ των ανεμβολίαστων, υπάρχουν 103 θάνατοι μεταξύ των εμβολιασμένων, με διάστημα εμπιστοσύνης 95 % από 63 έως 171 θανάτους. Δηλαδή, τα εμβόλια mRNA μπορεί να μειώνουν λίγο τη θνησιμότητα ή μπορεί να την αυξάνουν- δεν γνωρίζουμε. Τα εμβόλια Pfizer και Moderna συνέβαλαν εξίσου σε αυτό το αποτέλεσμα, επομένως δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το ένα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο.

Ενώ η θνησιμότητα από όλες τις αιτίες είναι αυτό που έχει σημασία για τη δημόσια υγεία, υπάρχει επιστημονικό ενδιαφέρον να γνωρίζουμε πώς τα διάφορα εμβόλια επηρεάζουν τους διάφορους τύπους θνησιμότητας. Οι Δανοί επιστήμονες ήρθαν σε επαφή με τους ερευνητές των RCT για να πάρουν πληροφορίες σχετικά με το αν κάθε θάνατος οφειλόταν σε Covid, καρδιαγγειακά νοσήματα, ατυχήματα ή άλλες αιτίες.

Για τα εμβόλια mRNA, υπήρξε μείωση των θανάτων από Covid αλλά αύξηση των καρδιαγγειακών θανάτων, αλλά κανένα από τα δύο δεν ήταν στατιστικά σημαντικό. Έτσι, οποιοδήποτε από τα δύο αποτελέσματα θα μπορούσε να οφείλεται σε τυχαία σύμπτωση. Εναλλακτικά, τα εμβόλια μπορεί να μειώνουν τον κίνδυνο για θανάτους από Covid ενώ αυξάνουν τον κίνδυνο για καρδιαγγειακούς θανάτους. Δεν το γνωρίζουμε, και η Pfizer και η Moderna δεν σχεδίασαν τις RCT για να μας ενημερώσουν.

Για τα εμβόλια αδενοϊού-φορέα, υπήρξαν στατιστικά σημαντικές μειώσεις τόσο στους θανάτους από Covid όσο και στους καρδιαγγειακούς θανάτους, που είναι απίθανο να οφείλονται στην τύχη. Υπήρξε μια μικρή μείωση σε άλλους θανάτους, η οποία μπορεί να οφείλεται στην τύχη.

Το πλεονέκτημα της δανικής μελέτης είναι ότι βασίζεται σε τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές. Η κύρια αδυναμία είναι ότι ο χρόνος παρακολούθησης είναι μικρός. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι κατασκευαστές τερμάτισαν τις κλινικές δοκιμές πρόωρα, αφού τα εμβόλια έλαβαν άδεια επείγουσας χρήσης.

Μια άλλη αδυναμία είναι ότι τα δεδομένα δεν μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε πώς τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία. Ενώ ο καθένας μπορεί να μολυνθεί, υπάρχει πάνω από χιλιαπλάσια διαφορά στον κίνδυνο θανάτου από τον Covid μεταξύ των ηλικιωμένων και των νέων.

Μήπως τα εμβόλια μειώνουν κυρίως τους θανάτους στους ηλικιωμένους; Αυτή είναι μια λογική εικασία. Τι γίνεται με τους νεότερους ανθρώπους; Δεν γνωρίζουμε. Αυτό δεν είναι λάθος των Δανών ερευνητών. Έκαναν εξαιρετική δουλειά εξάγοντας όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες από τις χρηματοδοτούμενες από τη βιομηχανία RCTs.

Κάποιοι μπορεί να επικρίνουν τη δανική μελέτη επειδή δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί από ομότιμους, αλλά έχει αξιολογηθεί. Εξετάστηκε από εμένα και αρκετούς συναδέλφους, και όλοι μας έχουμε δεκαετίες εμπειρίας με τέτοιου είδους μελέτες. Το γεγονός ότι δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί από ανώνυμους αξιολογητές περιοδικών είναι ασήμαντο.

Τα εμβόλια mRNA εγκρίθηκαν με βάση τη μείωση των συμπτωματικών λοιμώξεων αντί της θνησιμότητας. Το γεγονός ότι η Pfizer και η Moderna δεν σχεδίασαν τις RCTs τους για να προσδιορίσουν αν τα εμβόλια μείωσαν τη θνησιμότητα είναι ασυγχώρητο, καθώς θα μπορούσαν εύκολα να το είχαν κάνει.

Το γεγονός ότι ο FDA τα ενέκρινε ακόμη για επείγουσα χρήση είναι κατανοητό. Πολλοί ηλικιωμένοι Αμερικανοί πέθαιναν από τον Covid και έπρεπε να βασίσουν την απόφαση σε όποιες πληροφορίες ήταν διαθέσιμες εκείνη τη στιγμή.

Ωστόσο, σήμερα γνωρίζουμε περισσότερα. Εάν η Pfizer και η Moderna θέλουν να συνεχίσουν να πωλούν αυτά τα εμβόλια, θα πρέπει να απαιτήσουμε να διεξάγουν μια σωστή τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή που να αποδεικνύει ότι τα εμβόλια μειώνουν τη θνησιμότητα.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι η κυβέρνηση, οι εταιρείες και τα πανεπιστήμια θα πρέπει να σταματήσουν να επιβάλλουν εμβόλια όταν οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές δείχνουν μηδενικό αποτέλεσμα για τη θνησιμότητα.

Από το Ινστιτούτο Brownstone

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Martin Kulldorff ήταν, μέχρι πρόσφατα, καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Τώρα είναι ανώτερος μελετητής στο Brownstone Institute και συνεργάτης της νεοσύστατης Ακαδημίας για την Επιστήμη και την Ελευθερία.

Σχολιασμός

Το μέλλον της Ant Group, του κινεζικού γίγαντα χρηματοοικονομικής τεχνολογίας που συνδέεται με τον Τζακ Μα και ανήκει εν μέρει στον διαδικτυακό κολοσσό Alibaba, γίνεται όλο και πιο θολό από μήνα σε μήνα.

Το κορυφαίο όργανο του κινεζικού καθεστώτος για την καταπολέμηση της διαφθοράς -η Κεντρική Επιτροπή για την Πειθαρχική Επιθεώρηση (CCDI)- εμπλέκεται άμεσα σε μια πρόσφατη έρευνα σχετικά με τη σχέση της Ant με κρατικές επιχειρήσεις, σημειώνει δημοσίευμα του Bloomberg, επικαλούμενο άτομα που γνωρίζουν τη διαδικασία.

Η εμπλοκή της CCDI, ενός οργάνου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) που προκαλεί το φόβητρο και συνήθως επιβλέπει τις έρευνες διαφθοράς για ανώτερους αξιωματούχους του ΚΚΚ, θα μπορούσε να κλιμακώσει τους κινδύνους που περιβάλλουν την Ant, τον δισεκατομμυριούχο ιδρυτή της Τζακ Μα και τον μεγαλύτερο μέτοχό της, τον όμιλο Alibaba. Συγκεκριμένα, το CCDI εξετάζει τις συναλλαγές μεταξύ της Ant και οντοτήτων που ελέγχονται από το κράτος, συμπεριλαμβανομένων τραπεζών και κυβερνητικών οργανισμών.

Η Ant, η Alibaba και ο Τζακ Μα βρίσκονται εδώ και δύο χρόνια υπό τον ρυθμιστικό έλεγχο του ΚΚΚ. Στα τέλη του 2020, η Ant, η οποία διαχειρίζεται τη δημοφιλή εφαρμογή κινητών πληρωμών Alipay, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μια δυνητικά ρεκόρ IPO στο Χονγκ Κονγκ και τη Σαγκάη. Στη συνέχεια, το ΚΚΚ διέταξε την Ant να αναδιαρθρώσει τις επιχειρηματικές της πρακτικές και συνέχισε να αναθεωρεί τα ρυθμιστικά πρότυπα που διέπουν ολόκληρο τον τομέα της χρηματοοικονομικής τεχνολογίας.

Τον Ιανουάριο, μετά από σχεδόν ένα χρόνο ερευνών, το ΚΚΚ έδιωξε τον πρώην γραμματέα της Χανγκζού, Ζου Τζιανγκιόνγκ, για διαφθορά. Τόσο η Ant όσο και η Alibaba έχουν την έδρα τους στην Χανγκζού, την πρωτεύουσα της ανατολικής επαρχίας Ζετζιάνγκ. Και ο Ζου πιστεύεται ότι ήταν μεγάλος υποστηρικτής της επιχειρηματικής αυτοκρατορίας του Μα, αν και η Ant είχε αρνηθεί οποιαδήποτε ανάρμοστη επιχειρηματική συναλλαγή.

Από τις αρχές του 2022, ξεκίνησε ένας νέος γύρος ερευνών για την Ant, τον οποίο το Bloomberg  χαρακτήρισε τότε ως «μακράν τον πιο ενδελεχή και εκτεταμένο» μέχρι σήμερα, ενώ τον Απρίλιο αποκαλύφθηκε ότι η CCDI εμπλέκεται στην έρευνα.

Ίσως δεν θα έπρεπε να αποτελεί τεράστια έκπληξη, δεδομένου ότι το μήνυμα από τη συνεδρίαση της ολομέλειας της CCDI τον Ιανουάριο υποδηλώνει ότι η ρυθμιστική αρχή επικεντρώθηκε στον περιορισμό της λεγόμενης «άτακτης επέκτασης των μονοπωλίων κεφαλαίου και πλατφόρμας» και «της σύνδεσης μεταξύ εξουσίας και κεφαλαίου». Αυτό ήταν το μοντέρνο σύνθημα του ΚΚΚ για την καταπολέμηση της συστημικής διαφθοράς τον τελευταίο καιρό, αν και θα πρέπει να αναφερθεί ότι τέτοια μέσα επιχειρηματικής οικοδόμησης αποτελούσαν τον τρόπο λειτουργίας των Κινέζων επιχειρηματιών για δεκαετίες.

Η Alibaba, η μητρική εταιρεία, δεν τα πηγαίνει και πολύ καλύτερα. Το ρυθμιστικό περιβάλλον της Κίνας συνεχίζει να δυσχεραίνει τον κολοσσό του διαδικτύου. Πέρυσι, το Πεκίνο επέβαλε στην επιχείρηση ηλεκτρονικού εμπορίου της Alibaba πρόστιμο ρεκόρ ύψους 2,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων για παραβίαση των αντιμονοπωλιακών κανόνων.

Ο κλάδος cloud της εταιρείας, Aliyun (AliCound), συνεχίζει να χάνει τις προσδοκίες πωλήσεων, καθώς το ΚΚΚ έχει αρχίσει να προωθεί κυβερνητικά χρηματοδοτούμενα δίκτυα cloud για την καθιέρωση μεγαλύτερου ελέγχου των πληροφοριών και των δεδομένων. Η πλατφόρμα cloud της Alibaba είχε τη δυνατότητα να αποτελέσει ένα τεράστιο κέντρο κέρδους -όπως ο ρόλος που έχει η Amazon Web Services στην Amazon- μέχρι την πρόσφατη καταστολή του κλάδου από το ΚΚΚ.

Όλα αυτά δυνητικά αποτελούν κακό οιωνό για τον Τζακ Μα, την επιχειρηματική του αυτοκρατορία και τους υπαρχηγούς του, όπως ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Alibaba Ντάνιελ Ζανγκ και ο αντιπρόεδρος Τζόζεφ Τσάι.

Ο Τσάι, ειδικότερα, ήταν συμπτωματικά το αντικείμενο ενός μακροσκελούς άρθρου του Απριλίου από τον γίγαντα των αθλητικών μέσων ενημέρωσης ESPN, ο οποίος αποκάλεσε τον Τσάι «το πρόσωπο της δύσκολης σχέσης του ΝΒΑ με την Κίνα». Από το 2019, ο Τσάι είναι ο κύριος ιδιοκτήτης της ομάδας μπάσκετ Brooklyn Nets του ΝΒΑ.

Ενώ η Alibaba αντιμετωπίζει έλεγχο στην Κίνα για το ενδεχόμενο να προσκρούει στις πολιτικές ιδιοτροπίες του ΚΚΚ, η ιστορία του ESPN στις Ηνωμένες Πολιτείες θέτει έναν από τους πιο ορατούς ηγέτες της Alibaba σε ένα εξίσου άβολο φως.

«Ο Τσάι έχει υπερασπιστεί δημοσίως ορισμένες από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές της Κίνας», αναφέρεται στο άρθρο.

«Περιέγραψε τη βίαιη καταστολή των διαφωνιών από την κυβέρνηση ως απαραίτητη για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης- υπερασπίστηκε έναν νόμο που χρησιμοποιήθηκε για τη φυλάκιση δεκάδων φιλοδημοκρατικών ακτιβιστών στο Χονγκ Κονγκ ως απαραίτητο για την καταστολή του αυτονομισμού- και, όταν ρωτήθηκε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υποστήριξε ότι οι περισσότεροι από τους 1,4 δισεκατομμύρια πολίτες της Κίνας είναι “ευτυχισμένοι με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται”».

Η εταιρεία και τα στελέχη της περπατούν σαφώς σε τεντωμένο σχοινί. Ένα σχοινί που μπορεί να γίνεται όλο και πιο λεπτό από μήνα σε μήνα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Η εμφάνιση του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε αίσθηση. Το γεγονός ότι ένας πρόεδρος που λατρεύεται από τους Δημοκρατικούς ουσιαστικά αγνόησε τον πρώην αντιπρόεδρό του, τον σημερινό αρχιστράτηγο, σηματοδοτεί για ορισμένους παρατηρητές ότι το κόμμα εξουσίας στρέφεται εναντίον του φαινομενικού ηγέτη του, του προέδρου Τζο Μπάιντεν.

Επιπλέον, όπως λένε παρατηρητές του Λευκού Οίκου, τον τελευταίο καιρό τα μέσα ενημέρωσης είναι σχετικά επικριτικά απέναντι στον Μπάιντεν. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι ανησυχούν για τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, το εθνικό κύμα εγκληματικότητας, την ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση και τον ρόλο του Λευκού Οίκου στην προώθηση της στείρωσης των παιδιών. Αλλά αυτά είναι τα λογικά αποτελέσματα των πρωτοβουλιών της βιτρίνας του Δημοκρατικού Κόμματος -καταστροφή της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων, κατάργηση της χρηματοδότησης της αστυνομίας, άνοιγμα των συνόρων και καθαγιασμός του τρανς ακτιβισμού ως βασική αμερικανική αξία.

Τι λοιπόν άλλαξε; Τίποτα. Τα μέσα ενημέρωσης απλώς παραπονιούνται ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να σηκώσουν τα βάρη του Μπάιντεν απ’ ό,τι είχαν φανταστεί πριν βοηθήσουν να τον ανεβάσουν στο αξίωμα.

Οι υπεύθυνοι στρατηγικής του Δημοκρατικού Κόμματος ήξεραν τι έπαιρναν όταν άδειασαν άλλους υποψήφιους για τις προκριματικές εκλογές του 2020 για να εξασφαλίσουν το χρίσμα για τον Μπάιντεν. Ήξεραν ότι δεν ήταν πολύ έξυπνος. Ο πρώην υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς είχε πει ότι ο Μπάιντεν «έχει κάνει λάθος σχεδόν σε κάθε σημαντικό θέμα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες».

Γνώριζαν ότι ο Μπάιντεν δεν ήταν ικανός.

«Μην υποτιμάτε την ικανότητα του Τζο να [βρισιά] τα πράγματα», φέρεται να είπε ο Ομπάμα.

Ήξεραν ότι ο Μπάιντεν ήταν διχαστικός. Ως γερουσιαστής, ο Μπάιντεν ηγήθηκε το 1991 της ακρόασης επιβεβαίωσης του τότε υποψήφιου για το Ανώτατο Δικαστήριο Κλάρενς Τόμας, ο οποίος αποκάλεσε τη διαδικασία «λιντσάρισμα υψηλής τεχνολογίας».

Το κόμμα γνώριζε επίσης ότι οι γνωστικές ικανότητες του Μπάιντεν βρίσκονταν σε απότομη πτώση. Ο πρώην κυβερνήτης της Βιρτζίνια και μακροχρόνιος σύμμαχος της Κλίντον Τέρι ΜακΌλιφ δήλωσε ότι η καλύτερη ευκαιρία του Μπάιντεν να κερδίσει την κούρσα του 2020 ήταν να μείνει μακριά από την προεκλογική εκστρατεία και να κουρνιάσει στο υπόγειό του.

Και οι Δημοκρατικοί γνώριζαν ότι η οικογένεια του Μπάιντεν χρησιμοποιούσε το όνομα και το κύρος του για να κάνει αμφισβητήσιμες επιχειρηματικές συμφωνίες, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Παρ’ όλα αυτά, ορισμένοι σχολιαστές της δεξιάς πιστεύουν ότι οι Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν την ομοσπονδιακή έρευνα για τον Χάντερ Μπάιντεν ως ευκαιρία για να παραγκωνίσουν τον πρόεδρο. Αυτό είναι μάλλον απίθανο.

Τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης παρέλειψαν τα πιο σημαντικά γεγονότα σχετικά με την έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης, εστιάζοντας στη σχεδόν τυχαία αναγνώριση από τους New York Times και την Washington Post ότι (ορισμένα από) τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο φορητό υπολογιστή που φέρεται να ανήκει στον Χάντερ Μπάιντεν είναι αυθεντικά. Επιτέλους, τα λαμόγια αναγνωρίζουν ότι είχαμε δίκιο!

Αλλά οι πλατφόρμες ενημέρωσης του Δημοκρατικού Κόμματος δεν ομολόγησαν τίποτα. Αντίθετα, επρόκειτο για επίδειξη δύναμης. Καυχιόντουσαν ότι ο έλεγχός τους στη ροή της πληροφορίας βοηθά στη διαμόρφωση των εκλογών, εμποδίζοντας σημαντικές ειδήσεις να φτάσουν στους ψηφοφόρους.

Είναι σαφές ότι ο Ομπάμα γνώριζε για τις σκοτεινές επιχειρηματικές συναλλαγές του Μπάιντεν και της οικογένειάς του εδώ και πολλά χρόνια. Θα το έβλεπε ως μια χρήσιμη ιδιότητα για έναν αντιπρόεδρο: Ο Νο 2 του δεν θα τον παρακολουθούσε πάνω από τον ώμο του.

Ομοίως, ο Μπάιντεν ήταν ο ιδανικός «αντικαταστάτης» για μια τρίτη θητεία του Ομπάμα. Όσο ο Τζο φαινόταν ότι κρατούσε την κορυφαία θέση, δεν θα τον πείραζε αν κάποιος άλλος έκανε κουμάντο -ακόμη κι αν τον ανάγκαζαν να κάνει υποψήφιο ταίρι του την Καμάλα Χάρις, την αγαπημένη του Ομπάμα που υπαινίχθηκε ότι ο Μπάιντεν είναι ρατσιστής κατά τη διάρκεια ενός ντιμπέιτ το 2020.

Αυτό που ήθελε η παράταξη Ομπάμα ήταν ένα πολιτικά εύλογο είδωλο μέσω του οποίου θα μπορούσε να προωθήσει πολιτικές που θα άλλαζαν το παιχνίδι χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσει. Τι κι αν κάψουμε τη χώρα; Είναι καλό για το κόμμα – και για τη ρευστότητά μας.

Και σε αυτό το σημείο, ο Μπάιντεν έχει προσφέρει πολλά. Ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα της θητείας του καταργώντας τον αγωγό Keystone XL. Ο σκοπός ήταν να ανεβάσει τις τιμές της ενέργειας και έτσι να επιβάλει την «καθαρή» ενέργεια στους Αμερικανούς που είναι πεισματικά προσκολλημένοι στα ορυκτά καύσιμα.

Και, κυρίως, είπε στους ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος και στους δωρητές με δυνητικά προσοδοφόρες επενδύσεις στην «καθαρή» ενέργεια ότι ο Μπάιντεν γνώριζε το παιχνίδι. Περαιτέρω, υπονόμευσε το οικονομικό θεμέλιο της βάσης των μικρών επιχειρήσεων της αντιπολίτευσης, που βασίζεται στη φθηνή και αξιόπιστη ενέργεια.

Οι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι το σχέδιο τους για τις «ανανεώσιμες» πηγές ενέργειας, μαζί με μια πολιτική ανοιχτών συνόρων, που προορίζεται να εφοδιάσει το κόμμα με μια ανανεώσιμη βάση ψηφοφόρων, θα τους κρατήσει στην εξουσία για μια γενιά. Πώς λοιπόν απέτυχε το κόλπο του κόμματος με τον Μπάιντεν;

Αν το δούμε υπό αυτό το πλαίσιο, η επίσκεψη του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα ήταν ένας εορτασμός του Μπάιντεν – ή, πιο συγκεκριμένα, του σχεδίου να χρησιμοποιηθεί ο Μπάιντεν ως κάλυψη για την προεδρία του Ομπάμα ως πληρεξούσιου. Σίγουρα, φάνηκε άσχημο σε κάποιους το γεγονός ότι όλη η προσοχή ήταν στραμμένη στον πρώην πρόεδρο, ενώ ο Μπάιντεν περιφερόταν στην αίθουσα σαν βουβό φάντασμα, αλλά αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελε να στείλει ο Ομπάμα. Εγώ ήμουν από την αρχή – εγώ το έκανα αυτό.

Ίσως κάνω λάθος, και οι Δημοκρατικοί να συνειδητοποιούν πραγματικά ότι η προεδρία Μπάιντεν βλάπτει τους Αμερικανούς -και τις πιθανότητες των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι το Δημοκρατικό Κόμμα ενδιαφέρεται για την υπεύθυνη διακυβέρνηση, και όλα τα στοιχεία δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τα τελευταία χρόνια, οι Δημοκρατικοί διεξάγουν μια εκστρατεία βεβήλωσης και εξευτελισμού με στόχο τους πολιτικούς τους αντιπάλους και την αποσταθεροποίηση ολόκληρης της χώρας. Μεταξύ άλλων καταστροφικών πρωτοβουλιών, χρηματοδότησαν τις ταραχές του Τζορτζ Φλόιντ, προώθησαν το Σχέδιο 1619, επέβαλαν πειραματικές ιατρικές θεραπείες και διευκόλυναν την πρόσβαση σεξουαλικά ανώμαλων σε μαθητές.

Η τοποθέτηση μιας ημικωματώδους φιγούρας στον Λευκό Οίκο είναι απλώς μέρος της προσπάθειας να υπονομευτεί η ειρήνη και η ευημερία της Αμερικής.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Lee Smith είναι βετεράνος δημοσιογράφος του οποίου η δουλειά δημοσιεύεται στις εφημερίδες Real Clear Investigations, the Federalist και Tablet. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων «The Permanent Coup» και «The Plot Against the President».

Γράφει ο David Matas,

Γνώριζα τον Ντέιβιντ Κίλγκουρ σε όλη μου την ενήλικη ζωή. Από την πρώτη στιγμή, μπορούσα να δω ότι είχε μια φιλική, εξωστρεφή, κοινωνική προσωπικότητα.

Ο Ντέιβιντ ήταν προπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα στο Γουίνιπεγκ στις αρχές της δεκαετίας του ’60, την ίδια εποχή με μένα. Ήταν λίγο πιο μπροστά από μένα, αλλά ήταν εξίσου ενεργός στις φοιτητικές υποθέσεις με μένα, και με το παραπάνω. Κατά σύμπτωση βρισκόμασταν και οι δύο στην Οτάβα και στη συνέχεια στο Παρίσι την ίδια εποχή στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ο καθένας μας ακολουθώντας τη δική του δουλειά και τις δικές του σπουδές. Παρακολούθησα τον γάμο του στο Έντμοντον το 1974, όπου ήταν τότε εισαγγελέας.

Η περιστασιακή μας επαφή άλλαξε δραματικά τον Μάρτιο του 2006, όταν αρχίσαμε, κατόπιν αιτήματος μιας ΜΚΟ, μια κοινή έρευνα για το κατά πόσον οι οπαδοί της πνευματικής πρακτικής Φάλουν Γκονγκ σκοτώνονταν στην Κίνα για να πουληθούν τα όργανά τους σε ασθενείς που είχαν ανάγκη μεταμόσχευσης. Από εκείνη τη στιγμή και για τα τελευταία 16 χρόνια, ήμουν σε επαφή με τον Ντέιβιντ σε σχεδόν καθημερινή βάση, συχνά αρκετές φορές την ημέρα.

 

Η πρώτη έκδοση της έρευνάς μας, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2006, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κακοποίηση στην Κίνα των φυλακισμένων συνείδησης του Φάλουν Γκονγκ, την οποία μας ζητήθηκε να ερευνήσουμε, όντως συνέβαινε. Αντιληφθήκαμε ότι δεν μπορούσαμε απλώς να δημοσιεύσουμε την έκθεση και να αφήσουμε το θέμα για να ασχοληθούμε με άλλες δραστηριότητές μας, από τις οποίες είχαμε πολλές. Για να κρατήσουμε το θέμα ζωντανό, έπρεπε να συνεχίσουμε να το επεξεργαζόμαστε. Και το συνεχίσαμε, με επικαιροποιήσεις της έκθεσής μας, με τη συνίδρυση μαζί με τον δημοσιογράφο Ίθαν Γκάτμαν μιας ΜΚΟ για το θέμα (Διεθνής Συνασπισμός για τον τερματισμό των καταχρηστικών μεταμοσχεύσεων στην Κίνα) και με μια σταθερή ροή ταξιδιών σε συνέδρια, συγκεντρώσεις και ακροάσεις, καθώς και με δηλώσεις, ομιλίες, υποβολές, άρθρα, αναρτήσεις στο διαδίκτυο και μηνύματα σε λίστες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Γίναμε συνεργάτες όχι μόνο σε αυτό το θέμα, αλλά και σε μια ποικιλία άλλων θεμάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου είχαμε κοινό παρονομαστή – την τυραννία στο Ιράν, τις φρικαλεότητες κατά των Ουιγούρων, τις απειλές κατά της Ταϊβάν, την καταστολή στο Χονγκ Κονγκ, τον αντισημιτισμό που καθοδηγείται από διαστρεβλωμένες επιθέσεις κατά του Ισραήλ, και ούτω καθεξής. Μοιραζόμενος τις ίδιες ανησυχίες για τόσα πολλά ζητήματα σε τόσο βάθος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, γνώρισα τον Ντέιβιντ αρκετά καλά. Αυτό που μπορούσα να δω ήταν ότι ήταν αφοσιωμένος στις αρχές χωρίς επιφυλάξεις. Οι αρχές που υποστήριζε ήταν ένθερμες, έντονες προσωπικές πεποιθήσεις.

Όταν αποσύρθηκε από το Κοινοβούλιο μετά από 27 χρόνια, ήταν τότε το μακροβιότερο μέλος του. Κατά τη διάρκεια αυτής της καριέρας, εκδιώχθηκε από το Προοδευτικό Συντηρητικό Κόμμα λόγω μη συμμόρφωσης, εντάχθηκε στο Φιλελεύθερο Κόμμα και στη συνέχεια παραιτήθηκε λόγω διαφωνίας για τις πολιτικές τους. Δεδομένου του χαρακτήρα του, αυτή ήταν μια μοίρα που είχε προαναγγελθεί. Το άνοιγμά του προς τους άλλους, καθώς και η ανεξαρτησία του μυαλού του και η προσήλωσή του στις αρχές, τον καθιστούσαν ιδιαίτερα εκλέξιμο. Η ίδια αυτή ανεξαρτησία έκανε αδύνατη την αναρρίχησή του σε αυτό που ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Ντισραέλι αποκαλούσε λαδωμένο στύλο. Η ικανότητα να πηγαίνεις με τα νερά κάποιου για να τα πηγαίνεις καλά δεν ήταν στο ρεπερτόριό του.

 

Οι καλύτερες ώρες του Ντέιβιντ ήταν αυτές που πέρασε για τα ανθρώπινα δικαιώματα μετά την αποχώρησή του από το Κοινοβούλιο. Τα ζητήματα που αφορούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά και την Κίνα ειδικότερα έβγαζαν τον καλύτερο εαυτό του, επειδή έβγαζαν τον χειρότερο των άλλων. Άλλοι μπορεί να είναι διατεθειμένοι να ανταλλάξουν ή να υποβαθμίσουν τις αρχές τους με χρήματα ή εξουσία, θέση ή πρόσβαση. Άλλοι μπορεί να είναι πρόθυμοι να δεχτούν υποσχέσεις αντί για την πραγματικότητα, να λένε αντί να δείχνουν. Άλλοι μπορεί να υποκύπτουν σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου επειδή οι δράστες ξεστόμισαν τα λόγια που ήθελαν να ακούσουν οι συνομιλητές τους. Αλλά όχι ο Ντέιβιντ Κίλγκουρ. Ξεχώριζε για το απύθμενο πηγάδι υποστήριξης των θυμάτων, την ανεξάντλητη απόρριψη της υποκρισίας, την ατελείωτη αγωνία του για την ατιμωρησία.

Ο Ντέιβιντ πέθανε στις 5 Απριλίου. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη, αλλά δεν νομίζω ότι θα αναπαυθεί. Το πνεύμα του θα υποφέρει πάντα από τις φρικαλεότητες αυτού του πλανήτη. Στο πνεύμα του, ο θυμός του θα συνεχίσει να φουντώνει και η υπομονή του θα δοκιμάζεται ξανά και ξανά από την αέναη επίθεση των δραστών- η συμπάθειά του θα αγκαλιάζει επίμονα την ατελείωτη παρέλαση των θυμάτων και οι ανησυχίες του γι’ αυτά θα αυξάνονται για πάντα.

Θα λείψει σε όλους όσοι γνώρισαν τον Ντέιβιντ. Ωστόσο, δεν θα χαθεί. Το παράδειγμά του θα διαρκέσει για να μας θυμίζει τη διαφορά μεταξύ αδιαφορίας και συμπόνιας, μεταξύ αμηχανίας και ειλικρίνειας, μεταξύ υποχώρησης και σταθερότητας, μεταξύ καλής και κακής πράξης. Δεν έχει εξαφανιστεί γιατί έχει γίνει κομμάτι μας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Ντέιβιντ Μάτας, βραβευμένος Καναδός δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μέλος του Τάγματος του Καναδά, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Δημοκρατική Ανάπτυξη με έδρα το Τορόντο. Το 2010 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για το έργο του που σχετίζεται με τη διερεύνηση των εγκλημάτων βίαιης αφαίρεσης οργάνων σε βάρος των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα. Ο Μάτας είναι συν-συγγραφέας του βιβλίου «Bloody Harvest: The Killing of Falun Gong for their Organs» και συν-επιμελήθηκε το βιβλίο «State Organs: Transplant Abuse in China».