Η διαδικτυακή ψηφοφορία για το Βραβείο Κοινού του Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού
Τραγουδιού και Ραδιοφωνικού Μηνύματος «Κάν’ το ν’ ακουστεί» έχει ξεκινήσει. Μέχρι τις 20 Απριλίου, μπορούμε να ακούσουμε τα τραγούδια που έγραψαν φέτος μαθητές από σχολεία της χώρας και της Ευρώπης και να ψηφίσουμε, συμμετέχοντας κι εμείς με τον τρόπο μας σε αυτή τη δημιουργική γιορτή.
Ο τίτλος του φετινού διαγωνισμού είναι «Η νέα γενιά για την ειρήνη – Youth for Peace», θέμα που πάντα αγγίζει τους νέους, το μέλλον τους και το παρόν τους, ένα αγαθό που καλούνται να μάθουν να τιμούν και να υπερασπίζονται. Η τέχνη είναι ένα μέσον με δύναμη, που μπορεί να εκφράσει ιδέες , να συγκινήσει και να επηρεάσει σε βάθος και πλάτος τους ανθρώπους.
Τον διαγωνισμό οργανώνει κάθε χρόνο το European School Radio, διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός με κοινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα για όλα τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι απαρχές του European School Radio βρίσκονται στο «Ράδιο Εκάλη», που λειτουργούσε στο Γυμνάσιο Εκάλης από το 2008 έως το 2010. Σταδιακά, η δράση του διευρύνθηκε ώστε να περιλαμβάνει και άλλα σχολεία και γι’ αυτό μετονομάστηκε σε European School Radio την άνοιξη του 2010. Στόχος του ήταν να προβάλλει τις ιδέες, τη δημιουργικότητα και τις ανησυχίες των μαθητικών κοινοτήτων και να τις επικοινωνήσει ευρύτερα, συμβάλλοντας στη δικτύωση μεταξύ σχολείων Ελλάδας και εξωτερικού, αλλά και μεταξύ των σχολείων και της κοινωνίας.
Περιλαμβάνει ραδιοφωνικές εκπομπές, ζωντανές και ηχογραφημένες, εκπαιδευτικά προγράμματα, σεμινάρια κλπ. Τα παιδιά εμπλέκονται σε όλες τις διαδικασίες μιας ραδιοφωνικής παραγωγής και αναλαμβάνουν ρόλους παραγωγού, τεχνικού/ηχολήπτη, υπεύθυνου προώθησης, παρουσιαστή κ.ά.
Τα πεδία που καλύπτονται από τα εκπαιδευτικά προγράμματα αφορούν τα πεδία της Δημοσιογραφίας, της Τεχνολογίας και της Πληροφορικής, της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας, της Μουσικής και της Αισθητικής Δημιουργίας. Μπορεί να υλοποιούνται με εργαστήρια εντός των σχολικών δομών είτε με επισκέψεις εκτός σχολείου.
Ευθύνη της λειτουργίας και των δράσεων του European School Radio έχει, από τα τέλη του 2013, η Επιστημονική Εταιρεία «Διαθεματικό, Διαπολιτισμικό Ραδιόφωνο της Εκπαιδευτικής Κοινότητας» με τον διακριτικό τίτλο «European School Radio, Το Πρώτο Μαθητικό Ραδιόφωνο», που αποτελείται από εκπαιδευτικούς με ενδιαφέρον για το ραδιόφωνο και την εκπαίδευση. Το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας αποτελείται από τους ιδρυτές και συντονιστές του Μαθητικού Ραδιοφώνου, αλλά περιλαμβάνει και μέλη της επιστημονικής και ευρύτερης κοινότητας.
Το 2014, το European School Radio διακρίθηκε στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό Medea Awards με ειδικό βραβείο ως υψηλά προτεινόμενο για αξιοποίηση στην εκπαίδευση.
Από το 2014 χρονολογείται και ο ετήσιος θεματικός διαγωνισμός “Κάν’ το ν΄ ακουστεί”, που ξεκίνησε ως Πανελλήνιο Φεστιβάλ Μαθητικού Ραδιοφώνου. Ο διαγωνισμός δίνει τη δυνατότητα σε μαθητές να συμμετέχουν στη ραδιοφωνική κοινότητα στέλνοντας ένα μήνυμα ή γράφοντας ένα πρωτότυπο τραγούδι. Ο θεσμός παρουσιάζει μεγάλη απήχηση σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, αριθμώντας έως και 200 συμμετοχές.
Για να ακούσετε τα τραγούδια και να λάβετε μέρος στην ψηφοφορία, πατήστε εδώ.
Η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα συναναστροφής με τους άλλους και από το επίπεδο στο οποίο κινούνται οι σχέσεις μας. Η ευγένεια, όσο ξεπερασμένη κι αν ακούγεται σαν έννοια, είναι ζωτικής σημασίας για την καθημερινή ευτυχία και αρμονία, που εξαρτάται και από τα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Όταν σκεφτόμαστε τους άλλους και θυσιάζουμε γι’ αυτούς, όταν βλέπουμε ότι κι εκείνοι μάς σκέφτονται και θυσιάζουν για εμάς, δεν είναι αυτό μια πρακτική εκδήλωση της ανθρώπινης καλοσύνης που φωτίζει τον κόσμο;
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί απόσπασμα από το «Βιβλίο Καλών Τρόπων και Ευγένειας για Κυρίους» του Σέσιλ Μπ. Χάρτλεϋ, εκδ. Locke & Bubier, 1875.
Ας μην παραπλανηθούμε όμως από τον τίτλο: η ευγένεια και οι καλοί τρόποι είναι τόσο αντρική όσο και γυναικεία υπόθεση. Τόσο χθεσινή όσο και σημερινή.
ΜΕΡΟΣ Α΄
Το να τρώμε είναι μια καθημερινή συνήθεια, φαινομενικά απλή, αλλά είναι και μια περίσταση όπου η ύπαρξη ή η έλλειψη καλών τρόπων γίνονται έντονα αισθητές. Είτε τρώμε στο σπίτι είτε με παρέα, είτε η συγκέντρωση είναι φιλική είτε επίσημη οι κανόνες ευγενείας στο τραπέζι δεν αλλάζουν. Λίγα σημεία αφορούν αποκλειστικά τα εκτός σπιτιού γεύματα.
Όταν γνωρίζουμε και τηρούμε αυτούς τους κανόνες δείχνουμε σεβασμό και φροντίδα για τους άλλους και αποφεύγουμε να γίνουμε χυδαίοι, προσβλητικοί ή ενοχλητικοί. Όταν τους τηρούμε και στο σπίτι μας, γίνονται εύκολα δεύτερη φύση μας, έτσι ώστε όταν βρεθούμε με παρέα, η συμπεριφορά μας δεν στερείται φυσικότητας και χάρης.
Στο παράθεμα που ακολουθεί περιλαμβάνονται και οι κανόνες που αφορούν μια πρόσκληση σε δείπνο, ενώ ορισμένα σημεία απευθύνονται συγκεκριμένα στους άντρες.
Μια πρόσκληση σε δείπνο
Λαμβάνοντας μια πρόσκληση σε δείπνο, οφείλουμε να απαντήσουμε άμεσα είτε σκοπεύουμε να την αποδεχθούμε είτε όχι.
Είναι σημαντικό να είμαστε συνεπείς στην ώρα μας και να μην αργήσουμε καθόλου. Καλό είναι δε να φτάσουμε 5-10 λεπτά νωρίτερα.
Μόνο μετά από συνεννόηση με τους οικοδεσπότες, μπορούμε να φέρουμε κάποιον φίλο ή φίλη. Είναι δικό τους προνόμιο να καλέσουν στο σπίτι τους αυτούς που θέλουν και είναι αναίδεια να τους αναγκάσουμε να δεχτούν απρόσκλητους επισκέπτες.
Κατά την είσοδό μας, χαιρετάμε πρώτα την οικοδέσποινα και μετά τον οικοδεσπότη.
Όταν αναγγέλλεται το δείπνο, ο οικοδεσπότης ή η οικοδέσποινα θα μας πουν να περάσουμε στο τραπέζι. Οι κύριοι, παλαιότερα, συνόδευαν τις κυρίες προσφέροντας το αριστερό τους μπράτσο μέχρι να μπουν στην τραπεζαρία, ύστερα παραμέριζαν και περίμεναν να καθίσουν εκείνες -όλες οι κυρίες- πριν καθίσουν οι ίδιοι.
Η φροντίδα των κυρίων προς τις κυρίες ήταν κάποτε εκ των ων ουκ άνευ.
Αν δεν υπήρχαν κυρίες, οι κύριοι απέδιδαν τη φροντίδα και το σεβασμό τους στους πιο ηλικιωμένους (παραμέριζαν για να περάσουν πρώτοι, περίμεναν να καθίσουν κλπ.)
Στο τραπέζι
Όντας στο τραπέζι, υπάρχουν άπειρες μικρές λεπτομέρειες που χρήζουν προσοχής. Αν και δεν είναι όλες εξίσου σημαντικές, φανερώνουν την ανατροφή μας.
Κάθε άνθρωπος έχει ορισμένες δικές του ιδιαίτερες συνήθειες και αντιλήψεις για τη διαδικασία του δείπνου. Αν τυχαίνει να είναι ο οικοδεσπότης μας, οφείλουμε να σεβαστούμε τις ιδιοτροπίες του ως προσκεκλημένοι. Από την άλλη, ως οικοδεσπότες πρέπει να αποφεύγουμε να επιβάλλουμε τα χούγια μας.
Πριν καθίσουμε, περιμένουμε να μας υποδείξουν το πού. Αν υπάρχουν καρτελάκια με ονόματα, τότε βρίσκουμε απλά τη σημειωμένη για εμάς θέση.
Στο τραπέζι, φροντίζουμε να καθόμαστε άνετα, χωρίς όμως να στριμώχνουμε τους δίπλα μας. Η καρέκλα μας δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά από το τραπέζι.
Με την πετσέτα μας, καλύπτουμε τα πόδια μας. Είναι ξεπερασμένη η συνήθεια και δείχνει κακό γούστο να την κρεμάμε από τον λαιμό μας. Επίσης, δεν τυλίγουμε τα μανίκια μας. Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν μπορούμε να φάμε προσεκτικά, χωρίς να λερωθούμε.
Σε περίπτωση που μας δώσουν ένα έτοιμο πιάτο, απλώς το παίρνουμε. Καλύτερα να μην το προωθήσουμε, γιατί οι άλλοι μπορεί να έχουν ζητήσει κάτι διαφορετικό. Αν χρειάζεται να σερβιριστούμε οι ίδιοι, φροντίζουμε όχι μόνο το πιάτο μας αλλά και των δίπλα μας, αν θέλουν. Αν παραγγέλνουμε σε έναν σερβιτόρο, οι κύριοι δίνουν προτεραιότητα στην παραγγελία των κυριών.
Όσο νόστιμες κι αν δείχνουν οι σερβιρισμένες λιχουδιές, καλό είναι να αποφεύγουμε να παίρνουμε μεγάλες ποσότητες στο πιάτο μας και πρέπει να αρνηθούμε όταν μας προσφερθούν δεύτερη φορά. Αν όμως γνωρίζουμε ότι οι οικοδεσπότες μας θα προσβληθούν από την άρνησή μας, μπορούμε να υποχωρήσουμε λίγο.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είμαστε ούτε λαίμαργοι ούτε μίζεροι. Η βουλιμία είναι από μόνη της αποκρουστική, ενώ η υπερβολική λεπτότητα μπορεί να φαίνεται σαν περιφρόνηση προς τις περιποιήσεις της οικοδέσποινας.
Προσέχουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι. Διαλέγουμε ένα είδος κρασιού και πίνουμε με αυτοσυγκράτηση.
Αν βρούμε στη σαλάτα μας ή στο φρούτο ένα έντομο ή σκουλήκι ή μια τρίχα, το επιστρέφουμε χωρίς σχόλια στον σερβιτόρο, ο οποίος θα καταλάβει και θα το αντικαταστήσει. Αν δεν υπάρχει σερβιτόρος, ο κανόνας της διακριτικότητας ισχύει και πάλι.
Ο υπάρχων εθιμοτυπικός κώδικας επιτρέπει τη μέγιστη διακριτικότητα στην εξυπηρέτηση και την επικοινωνία μεταξύ συνδαιτημόνων και σερβιτόρων.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, καθόμαστε ίσια και ήσυχα, χωρίς να ξαπλώνουμε πίσω στην καρέκλα μας. Οι έντονες χειρονομίες και οι φωνές αντενδείκνυνται. Συζητάμε σε χαμηλό τόνο με τους κοντινούς μας συνδαιτυμόνες, αλλά χωρίς να δίνουμε την εντύπωση ότι έχουμε μια μυστική συνομιλία. Αν όμως στο τραπέζι γίνεται μια γενική συζήτηση, τότε αποφεύγουμε το τετ-α-τετ. Και πάλι, φροντίζουμε να μην υψώνουμε πολύ τη φωνή μας. Αν δεν μπορούν να μας ακούσουν όσοι κάθονται μακριά, καλύτερα να απευθύνουμε τα σχόλιά μας μόνο στους γύρω μας.
Για να μιλήσουμε σε κάποιον, τον φωνάζουμε με το όνομά του. Ποτέ δεν δείχνουμε ούτε κάνουμε σήματα στο τραπέζι.
Ποτέ δεν διαλέγουμε ένα ορισμένο κομμάτι από κάποιο πιάτο. Το κάνουμε μόνο αν μας ρωτήσει η οικοδέσποινα συγκεκριμένα, ώστε να μην την αναγκάσουμε να διαλέξει και να κόψει αυτή για εμάς.
Ποτέ δεν φυσάμε τη σούπα για να κρυώσει ούτε σηκώνουμε το πιάτο μας για να τη ρουφήξουμε. Περιμένουμε να κρυώσει και τρώμε μόνο με το κουτάλι. Τελειώνοντας τη σούπα, αφήνουμε το κουτάλι μας μέσα στο πιάτο ώστε να τα πάρει μαζί ο σερβιτόρος. Ποτέ δεν παίρνουμε δεύτερη μερίδα σούπας.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να ρουφάνε τη σούπα τους ή να μασάνε το φαγητό τους κάνοντας τόσο θόρυβο που ακούγονται στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Άλλοι μπουκώνονται με το φαγητό ή χρησιμοποιούν το δικό τους μαχαίρι για να πάρουν βούτυρο ή τυρί ή κάνουν άλλα παρόμοια ατοπήματα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι φέρονται άσχημα και τραβούν την προσοχή.
Μέχρι να τελειώσουμε τη σούπα, δεν αγγίζουμε τα μαχαιροπήρουνα. Μετά, αν τα πιάτα αλλάζονται κατά τη διάρκεια του δείπνου, αφήστε τα μαχαιροπήρουνά σας στην άκρη. Τα αφήνετε μέσα στο πιάτο σας σταυρωτά, μόνο όταν έχει ολοκληρωθεί το δείπνο και είναι ώρα για το γλυκό.
Για να φάμε το ψωμί μας, κόβουμε μικρές μπουκιές με τα δάκτυλα και τις βάζουμε στο στόμα. Δεν το κόβουμε με το μαχαίρι ούτε κόβουμε μπουκιές με τα δόντια μας. Αποφεύγουμε επίσης να το βουτυρώνουμε κατά τη διάρκεια του δείπνου ή να το βουτάμε στη σάλτσα. Αν θέλουμε να φάμε ψωμί με σάλτσα, κόβουμε μια μπουκιά με τα χέρια μας και χρησιμοποιούμε το πηρούνι μας.
Για τα εδέσματα που είναι κοινά για όλους, θυμόμαστε να χρησιμοποιούμε τα μαχαίρια και τα κουτάλια που έχουν τοποθετηθεί ειδικά για το σερβίρισμα και όχι τα δικά μας ή τα χέρια μας. Επίσης, δεν χρησιμοποιούμε τα δικά μας μαχαιροπήρουνά για να βοηθήσουμε άλλους.
Κατά τα άλλα, έχουμε κατά νου ότι τα μαχαίρια προορίζονται για το κόψιμο του φαγητού και σε καμία περίπτωση για να μπαίνουν στο στόμα μας. Το προνόμιο αυτό το έχει το πηρούνι.
Και είναι καλό να έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε το πηρούνι μας με το αριστερό χέρι, ώστε να μη χρειάζεται να το αλλάζουμε συνεχώς από το αριστερό στο δεξί για να κόψουμε και να φάμε το φαγητό μας.
Η φροντίδα και η προσοχή στις λεπτομέρειες ήταν εμφανείς με πολλούς τρόπους.
Ποτέ δεν κριτικάρουμε ένα πιάτο.
Αν δεν μας αρέσει ή δεν είναι καλά ψημένο, το αρνούμαστε ευγενικά και χωρίς σχόλια. Είναι αντιαισθητικό να ακούγονται σε ένα τραπέζι άσχημες ή αηδιαστικές περιγραφές για την αποστροφή που μπορεί να προκαλεί ένα φαγητό σε κάποιον. Όσο πικάντικη κι αν είναι η ιστορία που έχουμε να διηγηθούμε εις βάρος ενός πιάτου, καλύτερα να την παραλείψουμε παρά να γίνουμε τόσο κατάφωρα αγενείς. Και φυσικά δεν επικρίνουμε τις επιδόσεις του μάγειρα!
Είναι δείγμα εξαιρετικά κακής ανατροφής να μιλάμε με το στόμα γεμάτο ή να χρησιμοποιούμε την οδοντογλυφίδα χωρίς να καλύπτουμε το στόμα μας με ένα μαντήλι ή έστω με το χέρι μας.
Τα κουκούτσια και τα κόκκαλα πρέπει να τοποθετούνται στην άκρη του πιάτου μας, ποτέ πάνω στο τραπεζομάντηλο.
Όταν τρώμε, φροντίζουμε να μη είμαστε ούτε πολύ βιαστικοί ούτε πολύ αργοί, αλλά να συμβαδίζουμε με τους άλλους.
Δεν κρατάμε το μπουκάλι του κρασιού μπροστά μας, αλλά μόλις βάλουμε στο ποτήρι μας, το προωθούμε.
Όταν γίνει μία πρόποση, αν δεν πίνουμε κρασί οι ίδιοι, συμμετέχουμε παρόλα αυτά υψώνοντας το ποτήρι του νερού μας. Πριν πιούμε, πάντα σκουπίζουμε τα χείλη μας, ώστε να μην αφήσουμε σημάδια πάνω στο ποτήρι.
Εμείς αποφεύγουμε να κάνουμε πρόποση στον οικοδεσπότη. Είναι δικό του προνόμιο.
Αν δεν θέλουμε να πιούμε άλλο, απλά αρνούμαστε ευγενικά. Ποτέ δεν γυρίζουμε ανάποδα το ποτήρι μας, ακόμα κι αν μας πιέζουν, αλλά παραμένουμε σταθεροί στην απόφασή μας, ιδίως αν νιώθουμε ότι έχουμε πιει αρκετά.
Ολοκληρώνοντας το δείπνο
Την ώρα του καφέ, περιμένουμε να κρυώσει αντί να τον χύσουμε στο πιατάκι ή να ρουφάμε με θόρυβο.
Είναι αποκλειστικό δικαίωμα του οικοδεσπότη και της οικοδέσποινας να ζητήσουν από κάποιον να τραγουδήσει ή να πει μια ιστορία. Αν ζητηθεί από εμάς κάτι παρόμοιο και είμαστε σίγουροι ότι θα είμαστε ευχάριστοι, ανταποκρινόμαστε άμεσα στην παράκληση. Αν όμως αρνηθούμε, πρέπει να μείνουμε σταθεροί στην αρχική μας άρνηση, ακόμα κι αν αλλάξουμε ύστερα γνώμη.
Αν μας δώσουν νερό για να ξεπλύνουμε τα δάκτυλά μας, τα βουτάμε ελαφρά μέσα και ύστερα τα σκουπίζουμε με την πετσέτα μας.
Ποτέ δεν σηκωνόμαστε από το τραπέζι, αν δεν δώσει το σήμα η οικοδέσποινα.
Οι κύριοι βοηθούν και συνοδεύουν τις κυρίες, όπως και στην αρχή του δείπνου.
Φεύγοντας αφήνουμε την πετσέτα μας στο τραπέζι, χωρίς να τη διπλώσουμε.
Ένας κύριος συνοδεύει την κυρία που συνόδευσε και ερχόμενος.
Είναι εξαιρετική αγένεια να φύγουμε από το σπίτι αμέσως μόλις τελειώσει το δείπνο. Πρέπει να παραμείνουμε τουλάχιστον μία ώρα, αν δεν θέλουμε αν προσβάλλουμε τους οικοδεσπότες μας.
Ποτέ δεν παίρνουμε φρούτα ή γλυκά στις τσέπες μας φεύγοντας.
Το 1872, στη φυλακή του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο, δυο άντρες περιμένουν να εκτελεστούν δι’ αποκεφαλισμού. Καθώς από ένα ατύχημα που σκοτώνει τους δημίους που ήσαν καθ’ οδόν η εκτέλεση αναβάλλεται, οι δυο συγκρατούμενοι έχουν την ευκαιρία να μοιραστούν τις ιστορίες τους, ο ένας με τον άλλον και με τους αναγνώστες.
Έτσι ξεκινά το πρώτο μυθιστόρημα για ενηλίκους του Φαίδωνα Κυριακού, «Η γκιλοτίνα του Ναυπλίου», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται τον 19ο αιώνα γύρω από τα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης, τα οποία παρουσιάζονται τόσο από την ευρωπαϊκή όσο και από την ελληνική σκοπιά, μέσα από τις ζωές των δύο ηρώων.
Ο Πάρις Πρεβώ και ο Ανέστης Ρίζος. Δυο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι με πολύ διαφορετική πορεία μέσα από τα ταραγμένα εκείνα χρόνια. Κάποια στιγμή οι δρόμοι τους συγκλίνουν και συναντιούνται με τρόπο δραματικό, που κορυφώνει την ένταση του μυθιστορήματος.
Το έργο του Κυριακού, πολυεπίπεδο και πλούσιο, πραγματεύεται (εκτός από τα ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία), προσφέρει (εκτός από πικάντικες συναντήσεις με ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα) και εξερευνά (εκτός από την ανθρώπινη φύση στις ποικίλες της διαστάσεις) φιλοσοφικά ζητήματα που φτάνουν μέχρι τη ζωή και τον θάνατο. Γιατί τι άλλο ορίζει πιο απόλυτα την ανθρώπινη ζωή εκτός από το αναπόφευκτο τέλος της;
Η χρήση της γκιλοτίνας (στα ελληνικά λαιμητόμος) καθιερώθηκε στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, αν και ο θάνατος δι’ αποκεφαλισμού ήταν ποινή που επιβαλλόταν από την αρχαιότητα.
Η Ιστορία υφαίνεται έξυπνα και λειτουργικά στην ιστορία και εξυπηρετεί τις ανάγκες της αφήγησης, ικανοποιώντας παράλληλα την πείνα του αναγνώστη για πληροφορίες και εμπλουτίζοντας το περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα με ιστορική εγκυρότητα, που δημιουργεί οικειότητα.
Για παράδειγμα, ο συγγραφέας μάς πληροφορεί για την ανακάλυψη της Αφροδίτη της Μήλου από Γάλλους αρχαιολόγους. Το γεγονός, πέρα από τις άφθονες λεπτομέρειες για ‘τεχνικά’ ζητήματα, όπως το καθεστώς που ίσχυε για τα αρχαία ευρήματα σε σχέση με το σουλτανάτο και το πώς γινόταν η διαχείρισή τους, γίνεται η αφορμή να εγκαταλείψει ο Πρεβώ το νησί του και να μεταβεί στο Παρίσι, πατρίδα του πατέρα του. Εκεί θα ζήσει την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης τα γεγονότα από την ευρωπαϊκή πλευρά, ενισχύοντας το κίνημα του φιλελληνισμού και γνωρίζοντας προσωπικότητες όπως ο Ντελακρουά και ο Μπράιγ.
Η άλλη πλευρά, η ελληνική, παρουσιάζεται μέσα από τη ζωή του δεύτερου ήρωα, Ανέστη Ρίζου (ή Λιανού), ο οποίος ως αντίποδας του Πάρι έζησε όλη τη βαρβαρότητα και σκληρότητα των χρόνων των πολέμων και των μαχών με τους Τούρκους, από μικρό παιδάκι ακόμα. Ξεκινά την αφήγηση της προσωπικής του ιστορίας από τη σφαγή της Χίου, από την οποία ήταν από τους ελάχιστους που γλίτωσαν. Ύστερα, μεταφέρεται στην Πόλη όπου πουλιέται σαν σκλάβος και τελικά βρίσκει τον δρόμο του προς την ηπειρωτική Ελλάδα και τις αντάρτικες ομάδες των κλεφτών.
Οι δύο προσωπικότητες, με εκ διαμέτρου αντίθετη αφετηρία και βιώματα, συναντιούνται τελικά στο Παλαμήδι. Πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται ο ευαίσθητος, καλλιεργημένος γαλλοτραφής αστός Πρεβώ (μια τιμητική αναφορά στον συνωνόματο αββά-συγγραφέα της Μανόν Λεσκώ;), που έζησε μια ζωή προστατευμένη και ευλογημένη με όλα τα καλά και τις χαρές, να έχει καταλήξει στο ίδιο σημείο με τον σκληροτράχηλο, εγκληματικό τύπο του Λιανού; Ο συγγραφέας δεν βιάζεται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, αλλά αφήνει τους ήρωες να κονταροχτυπιούνται και τον αναγνώστη να αναρωτιέται και να παίζει με διάφορες πιθανότητες στο μυαλό του.
Το μυθιστόρημα, εξαιρετικά καλογραμμένο, δεν μας αφήνει να πλήξουμε. Η αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα, οι ήρωες και η πλοκή κρατούν το ενδιαφέρον μας αμείωτο και στις 474 σελίδες του. Πέρα όμως από αυτές τις αρετές, που δεν είναι αμελητέες, η «Γκιλοτίνα του Ναυπλίου» έχει και το βάθος που φτάνουν μόνο τα έργα που ξεπερνούν τα εφήμερα ζητήματα και ασχολούνται με τα αιώνια.
Στην προκειμένη, αυτό με το οποίο αναμετράται ο συγγραφέας είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη για τον άνθρωπο: το τέλος της ύπαρξης. Το θέμα του θανάτου που αποτελεί τον άξονα του βιβλίου, ερευνάται από πολλές πλευρές και με διάφορους τρόπους, μέσα από ποικίλες συγκυρίες. Αυτό βέβαια που δεσπόζει είναι η επικρεμάμενη παρουσία της γκιλοτίνας, αρχή και τέλος της ιστορίας και διάχυτη σε κάθε σελίδα.
Γιατί «το τίμημα της ζωής είναι ο θάνατος. Όχι ο δικός μας θάνατος, παρά ο θάνατος των ανθρώπων που αγαπάμε.»
Για εμάς τους Έλληνες, ο Γάλλος ζωγράφος Ευγένιος Ντελακρουά [1798-1863] είναι μια οικεία και αγαπημένη, ακόμα και ηρωική προσωπικότητα, την οποία έχουμε συνδέσει άρρηκτα με τον ελληνικό αγώνα για ανεξαρτησία από τους Οθωμανούς. Οι πίνακες που φιλοτέχνησε με θέμα την Ελληνική Επανάσταση συνέβαλλαν αποφασιστικά στη δημιουργία και διατήρηση του φιλελληνικού ρεύματος στην Ευρώπη, που ενίσχυσε την επανάσταση και καθόρισε την επιτυχία της.
Κάθε επέτειος της ιστορικής ημερομηνίας που συνδέει συμβολικά την ελληνική επανάσταση με τη χριστιανική θρησκεία, η οποία τόσο καίριο ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση του διακριτού εθνικού μας χαρακτήρα και υπόστασης, αποτελεί και μία ευκαιρία να θυμηθούμε και να τιμήσουμε με τη σειρά μας τον ζωγράφο που συμμετείχε ενεργά με την τέχνη του και την ψυχή του στον ελληνικό αγώνα.
Ως θέμα, ο Ντελακρουά δεν εξαντλείται εύκολα. Ως ζωγράφος ήταν πολυδιάστατος, πολυπράγμων και ιδιοσυγκρασιακός. Ανήκει δικαίως στους Ρομαντικούς του 19ου αιώνα, με έργα που πάλλονται από δύναμη και ένταση και συγκινούν άμεσα τον θεατή. Παρόλα αυτά, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του έναν κλασικιστή, που εμπνεόταν και αντέγραφε τους μεγάλους δασκάλους της Αναγέννησης. Ταυτόχρονα, πειραματιζόταν και έψαχνε αενάως, ανοίγοντας τον δρόμο προς τον μοντερνισμό, έστω και άθελά του. Ήταν «ο τελευταίος από τους κλασικούς ή ο πρώτος από τους μοντέρνους», σύμφωνα με τον Σεμπαστιάν Αλλάρ, διευθυντή του τμήματος ζωγραφικής του Μουσείου του Λούβρου, ο οποίος μελετά το έργο του Ντελακρουά για περισσότερα από 20 χρόνια.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου», 1826. Ο ζωγράφος εμπνεύστηκε αυτό τον πίνακα μετά από την τρίτη πολιορκία της πόλης. Λάδι σε καμβά, Μουσείο Καλών Τεχνών του Μπορντώ.
Θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε παιδί της Γαλλικής Επανάστασης, καθώς γεννήθηκε μόλις 9 χρόνια μετά από το ξέσπασμά της και έναν μόλις χρόνο πριν από τη λήξη της και τη μετάβαση στα Ναπολεόντεια χρόνια. Ήταν χρόνια ανόδου του φιλελευθερισμού, του ριζοσπαστισμού και του Διαφωτισμού, ιδέες που δεν σταμάτησαν να διαδίδονται ακόμα και μετά το πέρας της επανάστασης στη Γαλλία, επηρεάζοντας πολλές κοινωνίες και κράτη, πυροδοτώντας στους λαούς, περιλαμβανομένου και του ελληνικού, το πάθος για τη δημοκρατία και φέρνοντας την πτώση πολλών μοναρχιών.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η ελευθερία οδηγεί τον λαό», 1830. Λάδι σε καμβά, 2,60 x 3,25 μ. Μουσείο Λούβρου, Παρίσι.
Αν το πάθος αυτό ήταν καλό ή κακό, δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε, πάντως ήταν ένα από τα σημεία των καιρών από τα οποία δεν ξέφυγε η οικουμένη. Ο Ντελακρουά περιγράφεται και ο ίδιος σαν ένας παθιασμένος άνθρωπος, έντονα συγκινημένος από τα δεινά των Ελλήνων και τα άγρια αντίποινα των Τούρκων. Ήταν παρών σε πολλές στιγμές της ελληνικής επανάστασης, βιώνοντας από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και τους ενθουσιασμούς των Ελλήνων και αποτυπώνοντάς τες ολοζώντανες αργότερα στους καμβάδες του που μετέφεραν τις εικόνες του πολέμου σε όλη την Ευρώπη.
Ο Ντελακρουά επιθυμούσε να εντυπωσιάσει και να κατακτήσει το κοινό. Ήθελε και πίστευε ότι μετά από τον θάνατό του, το όνομά του θα γραφόταν δίπλα σε αυτό των Ραφαήλ, Μιχαήλ Άγγελου και Πουσέν. Μιμήθηκε την terribiltà του δεύτερου (μια ιδιότητα της τέχνη του που προκαλεί τρόμο ή δέος ή την αίσθηση του υψηλού στον θεατή), συνδυάζοντάς τη με τις ζωηρές πινελιές των Ζερικό και Ρούμπενς.
«Για να τραβήξει την προσοχή του κοινού, ισορροπούσε την τόλμη ενός σκοτεινού θέματος με τη δραματική ένταση των χειρονομιών και του χρώματος και με την τρομακτική πλευρά της σκηνής που αναπαριστούσε», είχε γράψει ο Αλλάρ, με αφορμή τη μεγάλη αναδρομική έκθεσηπου διοργάνωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης το 2018.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η μάχη του γκιαούρη και του Χασάν», 1826, εμπνευσμένο από το ποίημα του Λόρδου Μπάιρον «Ο γκιαούρης» (1813). Λάδι σε καμβά, 58×71 εκ. Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο. (Art Institute of Chicago)
Η μαθητεία του στη ζωγραφική ξεκίνησε στα 16 του χρόνια κοντά στον νεοκλασικό ζωγράφο Πιερ-Ναρσίς Γκεράν [Pierre-Narcisse Guérin, 1774–1833], ενώ έναν χρόνο μετά άρχισε τις σπουδές του στη γαλλική Σχολή Καλών Τεχνών. Έκανε ακαδημαϊκές σπουδές, ανατομικές μελέτες και αντέγραφε πολύ τους κλασικούς.
Είχε αναπτύξει μια δική του μέθοδο τριών σταδίων: πρώτα αντέγραφε με ριζόχαρτο, κατόπιν με ελεύθερο χέρι και τέλος από μνήμης. «Πριν ξεκινήσεις, μελέτα αδιάκοπα. Μα όταν έχεις ξεκινήσει, δούλεψε ελεύθερα», είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του.
Αγαπημένος του δάσκαλος ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, του οποίου τα χαρακτικά αντέγραφε συχνότερα από των άλλων παλαιών δασκάλων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αν και δεν επισκέφθηκε ποτέ την Ιταλία όπως οι σύγχρονοί του ομότεχνοι, απορρόφησε την κλασική γνώση της Αναγέννησης, θεμελιώνοντας το έργο του σε στέρεες βάσεις.
Ευγένιος Ντελακρουά, σκίτσα.
«Είναι διασκεδαστική η αντιγραφή και κάνει τη μελέτη ευχάριστη. Έτσι, αποτυπώνονται στη μνήμη τα ωραία έργα, χωρίς την κούραση και την αγωνία που διακατέχουν συνήθως τον δημιουργό», είχε γράψει στο ημερολόγιό του.
Αργότερα, πέρασε στην αντιγραφή της φύσης, καλλιεργώντας την ικανότητά του να οργανώνει και να αποδίδει αποτελεσματικά το περιβάλλον. Όμως ούτε αυτό ήταν ο τελικός στόχος του Ντελακρουά. Αυτό που ο ζωγράφος πραγματικά επεδίωκε ήταν να εμπλουτίσει τη μνήμη του με εικόνες που θα μπορούσε αργότερα να χρησιμοποιήσει για να υλοποιήσει τις σκηνές που θα γεννούσε η φαντασία του.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Μελέτες αλόγων που τρέχουν με αναβάτες», 1824-25. Γραφίτης σε χαρτί, 24×30 εκ. Δωρεά στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης από τη συλλογή Ντελακρουά Κάρεν Μπ. Κοέν, προς τιμήν του Κόλιν Μπ. Μπέιλι. (The Metropolitan Museum of Art, Νεα Υόρκη)
«Αυτό που ονομάζουμε δημιουργικότητα στους μεγάλους ζωγράφους είναι απλά ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ο καθένας έβλεπε, οργάνωνε και απέδιδε τη φύση», ισχυρίστηκε ο ζωγράφος το 1856.
Η παρατήρηση της φύσης χαρίζει ζωή και πειστικότητα σε ένα έργο. «Όταν δουλεύουμε χωρίς μοντέλο, όσο καλή και να είναι η αρχική μας σύλληψη, χάνουμε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα που πετύχαιναν με απλό τρόπο οι μεγάλοι δάσκαλοι, παρατηρώντας και αποτυπώνοντας δηλαδή τα φυσικά φαινόμενα.»
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η σφαγή της Χίου», 1824. Λάδι σε καμβά, 4,19 x 3,54 μ . Ο πίνακας, που αποτυπώνει τα αντίποινα των Τούρκων στο νησί το 1822, εκτέθηκε στο ετήσιο παρισινό Σαλόνι, συγκλονίζοντας το κοινό. Μουσείο Λούβρου, Παρίσι.
Εξαιρετικά σημαντικά για τον Ντελακρουά ήταν και τα γρήγορα σκίτσα –premières pensées- με τα οποία κατέγραφε τις ιδέες του. Είτε εμφανίζονταν αργότερα σε έναν πίνακα είτε όχι δεν είχε καμία σημασία. Περιείχαν τον σπόρο από τον οποίο θα γεννιόταν ο πίνακας. Ήταν δεινός σκιτσογράφος, εφάμιλλος του Ενγκρ, αλλά με πιο ελεύθερο στυλ.
«Μάθε να σχεδιάζεις και επιστρέφοντας από ένα ταξίδι, τα αναμνηστικά που θα φέρνεις μαζί θα είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα από το ημερολόγιο στο οποίο πάλευες να καταγράψεις τις εντυπώσεις σου από κάθε μέρος. Ένα απλό σκίτσο με μολύβι έχει την ικανότητα να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου και να ανακαλεί στη μνήμη τη σκηνή που αποτύπωσες και κάθε τι που σχετίζεται με αυτήν -τι έκανες πριν ή μετά, τι λέγατε με τους φίλους σου- και ακόμα και χιλιάδες νόστιμες εντυπώσεις, όπως τον ήλιο, την ατμόσφαιρα και το τοπίο, που το ίδιο το μολύβι δεν έχει αποτυπώσει. Επιπλέον, με τα σκίτσα, μπορούν οι φίλοι σου να καταλάβουν πώς αισθανόσουν, γιατί ποια γραπτή ή προφορική περιγραφή δίνει ποτέ μια πλήρη εικόνα αυτού που περιγράφει;»
Ευγένιος Ντελακρουά, «Αυτοπροσωπογραφία με πράσινο γιλέκο», περ. 1837. Λάδι σε καμβά, 65×55 εκ. Μουσείο Λούβρου, Παρίσι. (RMN-Grand Palais Musée du Louvre/Michel Urtado)
Ο Ευγένιος Ντελακρουά ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα, που δεν αρκέστηκε στις κατακτήσεις των παλαιοτέρων ούτε και στις δικές του. Ταξιδευτής και συγγραφέας επίσης, πίστευε στην ενδοσκόπηση και είχε τη θαυμαστή ικανότητα να βλέπει μέσα στη δημιουργική διαδικασία και να αντιλαμβάνεται την αξία που δίνει η τέχνη στα πράγματα.
Όσον αφορά την Ελληνική Επανάσταση, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την αλληγορία για να προωθήσει το μήνυμα και τον σκοπό του, συνδέοντας την υποδουλωμένη Ελλάδα με το πνεύμα, το φως και τον πολιτισμό και τους Οθωμανούς με την πρωτόγονη βία και την καταπίεση.
Μάγισσες και πειρατές,
πριγκίπισσες και δράκοι
απ’ τα βιβλία τό ‘σκασαν,
τους πήρε τ’ αεράκι…
Ταξίδεψαν σε ουρανούς,
χωριά, βουνά και δάση
κι η όμορφη παρέα αυτή
στις Σπέτσες έχει φτάσει.
Φίλτρα, σπαθιά, σκούπες, ραβδιά,
μαγεία θα χορτάσουν.
Τη μέρα αυτή του Φεστιβάλ
θα σας ενθουσιάσουν!Το “Βιβλιοσκόπιο” και το Δημοτικό Σχολείο Σπετσών σάς προσκαλούν στο πιο όμορφο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 9 Απριλίου 2023 στην Αναργύρειο & Κοργιαλένειο Σχολή!Εκείνη την ημέρα, οι φίλοι του παιδικού βιβλίου θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν:
Διαδραστικές αφηγήσεις παραμυθιών από αγαπημένους συγγραφείς και παιδαγωγούς
Ανοιχτά εργαστήρια για εικαστικές δημιουργίες & παιχνίδια
Πολλές ακόμη εκπλήξεις!
Για λεπτομερή πληροφόρηση, ακολουθήστε τις δημοσιεύσεις της διοργάνωσης στο Instagram.
Αυτές τις μέρες και για έναν μήνα, φιλοξενείται στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων η έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ) «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β’ μέρος», σε συνδιοργάνωση με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ).
114 καλλιτέχνες διαφόρων ειδικοτήτων παρουσιάζουν έργα που ανήκουν στις λεγόμενες εφαρμοσμένες τέχνες, δηλαδή στις τέχνες που έχουν μια λειτουργικότητα και ενσωματώνονται κατά κάποιο τρόπο πιο άμεσα στην καθημερινότητά μας.
Όταν η εικαστικότητα και οι κανόνες της αισθητικής συναντούν τη λειτουργικότητα, μπορούμε να πούμε ότι οι διάφορες πτυχές της ζωής μας εμπλουτίζονται, εκλεπτύνονται και ανυψώνονται. Το ευγενές συναντά το οικείο και η καλαισθησία γίνεται μέρος της ζωής μας. «Με τις εφαρμοσμένες τέχνες, ο πνευματικός μόχθος και η έρευνα του καλλιτέχνη πάνω στα εικαστικά παίρνει μορφή και αποδίδεται πίσω στην κοινωνία».
Παπαϊωάννου Ευθύμης, «Αίλουρος», 2022. Ψηφιδωτό με μάρμαρο φυσική πέτρα και σμάλτο, 100x100x4 εκ. Ψηφιδωτό δάπεδο – Εγκατάσταση. Από την έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β΄μέρος», Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, 2023.
Ιδιαιτερότητα της έκθεσης είναι τα εργαστήρια και οι διαλέξεις που θα διεξαχθούν κατά τη διάρκειά της, ανοιχτά στο κοινό, ώστε να μπορέσει ο κόσμος να έρθει σε επαφή με τις τεχνικές δημιουργίας των έργων, καλλιεργώντας έτσι μια αμφίδρομη σχέση με τον καλλιτέχνη και δίνοντας στη δράση εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Τόσο οι διαλέξεις όσο και τα εργαστήρια πραγματοποιούνται από καλλιτέχνες της έκθεσης, αφορούν ειδικότητες που παρουσιάζονται στην έκθεση και έχουν ελεύθερη είσοδο.
Διαλέξεις θα γίνουν πάνω στη φωτογραφία, την κεραμική (ξυλοκάμινο), το βιτρώ, την εικονογράφηση και την ξυλογλυπτική.
Γεωργίου Στέλλα, «Γοτθική βιβλιοδεσία», 2019. Τίτλος βιβλίου: «Ο Γκρέκο και η τέχνη της εποχής του» από τις «Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης». Γοτθική βιβλιοδεσία με καπάκια, όλο δέρμα. Το ράψιμο πάνω σε δερμάτινες ταινίες. Κεφαλάρια 15ου-16ου αι. πλεγμένα με δερμάτινη ταινία. Διακόσμηση με την τεχνική cuir cisele, 31x21x4 εκ. Καλλιτεχνική βιβλιοδεσία. Από την έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β΄μέρος», Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, 2023. Η κα. Γεωργίου θα πραγματοποιήσει 2 εργαστήρια και ένα happening καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας κατά τη διάρκεια της έκθεσης.
Τα εργαστήρια θα είναι για την εικονογράφηση, τη νωπογραφία, την καλλιτεχνική βιβλιοδεσία, το animation, την performance, τη χύτευση και τις χρωστικές.
Σκοπός είναι να ακούσει και να κατανοήσει το κοινό καλύτερα τις αρχές που διέπουν κάθε ειδικότητα χωριστά, ώστε να νοιώθει και να αντιλαμβάνεται με πιο διεισδυτικό τρόπο τις συγκεκριμένες τέχνες, αλλά και να μπορεί να τις εφαρμόσει το ίδιο.
Πρόγραμμα των διαλέξεων και των εργαστηρίων
Δευτέρα, 6 Φεβρουαρίου (Έναρξη Έκθεσης)
18:00-21:00, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance) από το σχήμα bodarch. Kτίριο Α΄, πατάρι.
Τετάρτη, 8 Φεβρουαρίου
17:00-19:00, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance) – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από το σχήμα bodarch. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου
17:00-19:00, «Η ιστορία του Βιτρώ» – ΔΙΑΛΕΞΗ από τη Σόνια Βασιλάκη. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου
15:30-18:30, «Για την Εικονογράφηση του Παιδικού Βιβλίου» – ΔΙΑΛΕΞΗ από τον Νικόλα Ανδρικόπουλο. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου
11:00-14:00, ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: «Προσεγγίζοντας ένα παραμύθι» – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τη Δέσποινα Καραπάνου. Kτίριο Β΄, πατάρι.
11:00-16:00, ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ ΤΕΧΝΗΣ – Happening από τη Στέλλα Γεωργίου. Kτίριο Β΄, εκθεσιακός χώρος.
Καραπάνου Δέσποινα, “Σελιδοδείκτες”, 2022. Γραφίτης σε χαρτί κανσόν. Τρίπτυχο, 8 x 21 εκ. έκαστο. Εικονογράφηση για μια σειρά 6 σελιδοδεικτών. Από την έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β΄μέρος», Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, 2023. Η κ. Καραπάνου θα πραγματοποιήσει 3 εργαστήρια εικονογράφησης και 2 εργαστήρια animation κατά τη διάρκεια της έκθεσης.
Τετάρτη, 15 Φεβρουαρίου
12:00-15:00, ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: «Προσεγγίζοντας ένα παραμύθι» – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τη Δέσποινα Καραπάνου. KΤΙΡΙΟ Β΄, πατάρι.
17:00-19:00, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance) – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από το σχήμα bodarch. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου
16:00-18:00, Animation: «Φτιάξτε το δικό σας flipbook» – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τη Δέσποινα Καραπάνου. Kτίριο Β΄, πατάρι.
Παρασκευή, 17 Φεβρουαρίου
16:00-19:00, ΝΩΠΟΓΡΑΦΙΑ (Fresco) – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από την Εύα Μελά. Kτίριο Β΄, πατάρι.
Μελά Εύα, “Προσφυγοπούλα”, 2018. Νωπογραφία, 20 x 20 εκ. Από την έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β΄μέρος», Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, 2023. Η κ. Μελά θα πραγματοποιήσει 1 εργαστήριο νωπογραφίας (φρέσκο) κατά τη διάρκεια της έκθεσης.
Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου
12:00-14:00, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Ι – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τον Κωνσταντίνο Σταυρόπουλο. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
14:30-16:00, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance): Rosebud2022 και ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από την Κωνσταντίνα Παπαντωνάτου. Kτίριο Α΄, εκθεσιακός χώρος.
16:30-18:30, «Ξυλοκάμινο Κεραμικής & Παρουσίαση Βιβλίου Κεραμικής» – ΔΙΑΛΕΞΗ από τον Χρήστο Τσιμπουρλά. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου
15:30-18:30, ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: «Προσεγγίζοντας ένα παραμύθι» – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τη Δέσποινα Καραπάνου. Kτίριο Β΄, πατάρι.
17:00-19:00, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance) – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από το σχήμα bodarch. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου
12:00-14:00, Animation: «Φτιάξτε το δικό σας flipbook» – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τη Δέσποινα Καραπάνου. Kτίριο Β΄, πατάρι.
Σάββατο, 25 Φεβρουαρίου
12:00-14:00, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΙΙ – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τον Κωνσταντίνο Σταυρόπουλο. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου
12:00-14:00, ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ ΤΕΧΝΗΣ Ι – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τη Στέλλα Γεωργίου. Kτίριο Β΄, πατάρι.
12:30-13:30, «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο – φωτογραφία και νεωτερικότητα» – ΔΙΑΛΕΞΗ από τον Κωνσταντίνο Σταυρόπουλο. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Τετάρτη, 1 Μαρτίου
17:00-19:00, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance) – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από το σχήμα bodarch. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Πέτρου Πέτρος – Χατζηπαναγιώτου Στέλλα (bodarch), «Tech-Pregnancy. Η τεχνολογία εγκυμονεί κινδύνους…», 2022. Objet Trouvé, σύνθεση: δύο παλιές τηλεοράσεις, δύο μαύρα φορέματα, δύο παλιά σκαμπό, ένα κλαδί δέντρου αναρρίχησης, ένα μεγάλο μαύρο πλαίσιο, 40x150x40 εκ. Installation with performance. Από την έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β΄μέρος», Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, 2023. Οι bodarch θα πραγματοποιήσουν δυο performance (μία στα εγκαίνια και μια στο finissage) και δυο εργαστήρια.
Παρασκευή, 3 Μαρτίου
16:30-18:30, «Υλικά και είδη χύτευσης» – ΔΙΑΛΕΞΗ από τον Γιώργο Βακουφτσή. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Σάββατο, 4 Μαρτίου
11:00-13:00, «Χρωστικές – ιδιότητες και χρήση» – ΔΙΑΛΕΞΗ από τον Γιώργο Βακουφτσή. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
14:00-15:30, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance): Rosebud2022 και ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από την Κωνσταντίνα Παπαντωνάτου. Kτίριο Α΄, εκθεσιακός χώρος.
14:00-16:30, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΙΙΙ – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τον Κωνσταντίνο Σταυρόπουλο. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
Κυριακή, 5 Μαρτίου
12:00-14:00, ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΙΙ – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ από τη Στέλλα Γεωργίου. Kτίριο Β΄, πατάρι.
12:30-14:30, «Provio – Εφαρμοσμένη Ξυλογλυπτική» – ΔΙΑΛΕΞΗ από τον Αλέξανδρο Βέργη. Kτίριο Α΄, χώρος διαλέξεων.
13:00-15:00, ΔΡΩΜΕΝΟ (Performance) από το σχήμα bodarch. Kτίριο Α΄, πατάρι.
Καμούτση Αναστασία (Τέτη), «Ερρέμβαζον 1», 2021. Εκτύπωση σε μουσαμά, 100 x 137 εκ. Visual Art / Πολυμέσα / Ψηφιακές Τέχνες. Από την έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β΄μέρος», Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, 2023.
Επειδή ο αριθμός των συμμετοχών για τα εργαστήρια είναι περιορισμένος, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Δηλώσεις συμμετοχής στο 210 3300016
Περαιτέρω πληροφορίες για τις διαλέξεις και τα εργαστήρια στο Facebook: «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών» event.
Η έκθεση πραγματοποιείται από τις 6 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 5 Μαρτίου 2023 στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, Λεωνίδου & Μυλλέρου, Μεταξουργείο.
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Σάββατο: 11:00 – 19:00 και Κυριακή: 10:00 – 16:00. Δευτέρα κλειστά. Τηλ.: 210 5202420
Γεμενάκη Δανάη, «Όταν η κεραμική συναντιέται με τη θάλασσα», 2019-2021. Πηλός & υαλώματα υψηλής θερμοκρασίας (stoneware), υαλόξυλα, βερνίκι, εποξική κόλλα, άμμος, 50x47x50 εκ. Κεραμική. Από την έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος «Μήνας Εφαρμογών των Εικαστικών Τεχνών, β΄μέρος», Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, 2023.
Πριν από αρκετό καιρό, μια σκέψη διαμορφώθηκε στο μυαλό μου αυθόρμητα.
Ότι η ζωή του ανθρώπου μπορεί να χωριστεί σε τρεις κύριες περιόδους: τη νεότητα, την ωριμότητα και το γήρας. Στην πρώτη περίοδο παίρνουμε, στη δεύτερη δίνουμε και στην τρίτη κατακτάμε τη σοφία.
Είναι αρκετά αστείο το ότι λίγες μόλις μέρες μετά, διάβασα τη σκέψη μου, σχεδόν αυτούσια, σε άρθρο εφημερίδας. Ήταν μάλιστα η πρώτη φράση του. Μόνο που στη συνέχεια του άρθρου, το γήρας το ακολουθούσαν αποσιωπητικά… Στη συνέχεια, περιγράφονταν τα δεινά του γήρατος και το πόσο απευχόμενο είναι.
Δεν μπορώ να διαφωνήσω με την ύπαρξη των δεινών και των ασθενειών. Ωστόσο, πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες, σκέφτομαι ότι η γενικευμένη αποστροφή μας εδράζεται σε ένα είδος κοινωνικής συλλογικής απόρριψης οποιουδήποτε μη νεανικού στοιχείου.
Δεν είναι κάτι καινούριο, το όνειρο για το ‘γλυκό πουλί της νιότης’. Ο Φάουστ ίσως είναι ο γνωστότερος ήρωας που θυσίασε πολλά για αυτή την εφήμερη χαρά. Και σίγουρα, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αυτοί που νοσταλγούν τα χρόνια της ανεμελιάς τους, όταν η ζωή βρισκόταν στο ζενίθ.
Παρ’ όλ’ αυτά, είναι από τα μέσα περίπου του 20ου αιώνα, που έχουμε αναπτύξει προσκόλληση στη νιότη και τα χαρακτηριστικά της, αποφεύγοντας μετά βδελυγμίας σχεδόν την ωριμότητα. Κι όταν φτάνουμε πια στο γήρας, δεν έχουμε κερδίσει ούτε έναν κόκκο σοφίας. Καταλήγουμε άδειοι, να ατενίζουμε έντρομοι το αναπόφευκτο τέλος, που είναι πια πολύ κοντά.
Κοιτώντας πίσω, παρατηρώ ότι η επανάσταση των παιδιών των λουλουδιών, η απόρριψη των παλιών συμβατικών τρόπων και αξιών και η σεξουαλική απελευθέρωση ήταν από τα κινήματα του περασμένου αιώνα που άλλαξαν ριζικά τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Σε συνδυασμό με άλλες τάσεις και χαρακτηριστικά της εποχής, συνέτειναν ώστε τα αιτήματά μας να εστιαστούν στην ευχαρίστηση, την απόλαυση, την κατάκτηση όλο και περισσότερων δικαιωμάτων που θα μας επέτρεπαν να ζούμε όλο και καλύτερα. Υπάρχει μεγάλος εγωκεντρισμός σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ο επίγειος παράδεισος, το ατελείωτο πάρτι και η αιώνια νεότητα έγιναν τα οράματα της σύγχρονης εποχής. Ζωή χωρίς πόνο, χωρίς ασθένεια, χωρίς προσπάθεια, χωρίς τέλος.
Η νεότητα μάς θέλγει με τη ζωντάνια και την ομορφιά της – ποιος μπορεί να τα αρνηθεί αυτά, ποιος να μην τα νοσταλγήσει; Γι’ αυτό αγαπάμε τη νιότη και τους νέους. Οι νέοι παίρνουν και παίρνουν, είναι ανοικτοί και απόλυτα δεκτικοί. Είναι στην περίοδο της ανάπτυξης και της διαμόρφωσης και το να παίρνουν είναι όχι απλά φυσικό γι’ αυτούς, αλλά και απαραίτητο. Είναι συγκεντρωμένοι στον εαυτό τους και μέριμνά τους είναι να εμπλουτίζονται. Υποχρέωση των ενηλίκων είναι να τους καθοδηγήσουν προς το καλό, να τους υποστηρίξουν και να τους βοηθήσουν να διακρίνουν σιγά σιγά και να αγαπήσουν τον δρόμο προς την ωριμότητα: τη φροντίδα των άλλων.
Η ανεμελιά που διακρίνει τους νέους, την οποία πολλοί επίσης νοσταλγούν, είναι πολύ ευχάριστη σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά συγγενεύει με την ανευθυνότητα. Από μια ηλικία και μετά δεν επιτρέπεται να είμαστε έτσι. Καλλιεργώντας όμως την προσήλωση στη νεότητα, καλλιεργούμε και την παράταση της ανευθυνότητας τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο. Αυτό είναι φανερό αν παρατηρήσουμε την κοινωνία μας.
Οι ευθύνες σημαίνουν φροντίδες, κόπο, ταλαιπωρία, αυταπάρνηση. Ο χρόνος για να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν περιορίζεται. Η ωριμότητα έχει τις δυσκολίες της, αναντίρρητα, έχει όμως και τα καλά της. Τα σημαντικότερα που ανακάλυψα εγώ είναι η συνειδητότητα, η ικανότητα να βλέπουμε μέσα στις καταστάσεις, να κρίνουμε λιγότερο εγωκεντρικά και περισσότερο λογικά. Να μην παρασυρόμαστε εύκολα από τα συναισθήματά μας. Να έχουμε πολλά να δώσουμε και το δόσιμο να μας δίνει χαρά και ολοκλήρωση.
Είμαστε πλούσιοι πια με όσα μαζέψαμε στον δρόμο, στην πορεία μας μέσα από τη νεότητα, και μακάριοι όσοι μπορούν να μοιραστούν τον πλούτο τους. Οι αξίες ιεραρχούνται εκ νέου. Προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι πια ο εαυτός, αλλά οι άλλοι. Τα μέλη της οικογένειάς μας, η κοινωνία, το περιβάλλον, ο κόσμος. Στην ωριμότητα αρμόζει η εμπλοκή με τα κοινά – είναι κι αυτή μια από τις ευθύνες της μέσης ηλικίας.
Δεν παύει ο άνθρωπος να μαθαίνει και να εξελίσσεται, αρκεί να το επιθυμεί. Η αλλαγή είναι μέρος της φυσικής τάξης των πραγμάτων, αρκεί να μην την αρνούμαστε και να μην εγκλωβιζόμαστε στη συνήθεια και την ευκολία.
Στην ωριμότητα, καλούμαστε να διαλέξουμε, όπως ο Ηρακλής κάποτε, πού θα κατευθύνουμε την ενέργειά μας: θα παραμείνουμε στον εαυτό μας, συνεχίζοντας αυτό που μάθαμε τα προηγούμενα χρόνια ή θα προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της ζωής, όπως το περιγράψαμε πιο πάνω; Κατά κάποιον τρόπο, είναι ακριβώς το δίλημμα του Ηρακλή: γιατί ο εγωισμός οδηγεί στην Κακία, δηλαδή την αδιαφορία και την αποφυγή οποιουδήποτε πράγματος δεν φέρνει προσωπική ικανοποίηση και κέρδος. Από την άλλη, η αυταπάρνηση και το δόσιμο είναι ο δρόμος της Αρετής. Μόνο όταν μπορούμε να παραμερίζουμε τις ανάγκες μας μπορούμε να υπηρετήσουμε ανώτερα ιδανικά και τους άλλους.
Η επιλογή που θα κάνουμε στην ωριμότητα καθορίζει και τα γηρατειά μας. Ο ένας δρόμος οδηγεί στα πολύπαθα, άρρωστα γεράματα (αν όχι σωματικά, τότε ψυχικά), στην γκρίνια και την απόγνωση, ακόμα ίσως και στον φθόνο για όσους έχουν ό,τι χάσαμε. Αναπόφευκτα, υπάρχει και φόβος σε αυτή την κατάσταση και ίσως και μια αίσθηση μηδαμινότητας. Όλα τα αλλοτινά ‘πλούτη’ έχουν χαθεί πια.
Όταν όμως αποφασίζουμε στην ωριμότητά μας να πάρουμε το δρόμο του δοσίματος, φτάνοντας στην τρίτη ηλικία, ανακαλύπτουμε ότι αυτά που χάσαμε έχουν αντικατασταθεί από άλλα, εξίσου πολύτιμα. Όπως τη γνώση, για παράδειγμα, για το ποια είναι τα αληθινά σημαντικά πράγματα της ζωής. Έχοντας θέσει τον εαυτό μας στην υπηρεσία των άλλων και ενός γενικότερου καλού, έχουμε θρέψει και το καλό μέσα μας, που όλο και φουντώνει εξαγνίζοντάς μας και γεμίζει το σαθρό κορμί με φωτεινή ενέργεια.
Το άρθρο που ανέφερα στην αρχή, αν και με απογοήτευσε με τη στάση του απέναντι στα γεράματα, περιείχε και μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία: την ετυμολογία της λέξης ‘γήρας’, που προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ‘γέρας’ που σήμαινε βραβείο, τιμή.
Ο αρθρογράφος ερμήνευε την έννοια του βραβείου ως προς τη δυσκολία που υπήρχε παλιότερα να φτάσει κανείς στα γεράματα, επειδή οι αρρώστιες δεν αντιμετωπίζονταν τόσο αποτελεσματικά όσο σήμερα κι επειδή η ζωή ήταν γενικά πιο σκληρή, επίπονη κι επικίνδυνη. Τα γηρατειά ήταν λοιπόν ένα είδος βραβείου, τιμημένου και σεβαστού από τους υπολοίπους.
Χωρίς να διαφωνώ με την παραπάνω σκέψη, θα ήθελα να προτείνω και μια εναλλακτική ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία το βραβείο, το ‘γέρας’, είναι η σοφία. Όπου λέγοντας ‘σοφία’ εννοώ τη βαθιά και στέρεη γνώση ότι όλα όσα παλεύουμε να επιτύχουμε είναι ασήμαντα και εφήμερα κι ότι το μόνο που αξίζει να υπηρετούμε είναι το καλό.
Ακόμα κι αν έχουν σοβαρές ασθένειες να αντιμετωπίσουν, οι ηλικιωμένοι που πράγματι ωρίμασαν στη μέση ηλικία δεν πτοούνται, γιατί έχουν κατακτήσει ένα εσωτερικό θάρρος και την καρτερία που φέρνει η αποδοχή των πραγμάτων όπως έρχονται. Γνωρίζουν ότι οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής.
Τα γηρατειά παραδίδουν τη σκυτάλη κι εγκαταλείπουν τα κοινά. Είναι περίοδος επιστροφής στον εαυτό, αλλά όχι με τον τρόπο που βίωνε τον εαυτό η νεότητα. Το γήρας βουτά βαθιά να βρει τι κρύβεται πίσω απ’ όλα, πίσω από τις πράξεις και τις λέξεις. Είναι περίοδος αποτίμησης, ζυγιάσματος και κρίσης. Ποιος ήμουν, πώς έζησα τη ζωή μου, τι έκανα; Υπάρχει ακόμα καιρός να διορθωθούν λάθη, να πληρωθούν τα χρέη και να τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες. Πώς αλλιώς μπορεί να φύγει κανείς ήσυχος;
Όσοι έχουν κάνει το καλό στη ζωή τους, μπορούν εύκολα να αφήσουν τον ανθρώπινο κόσμο, όσο γλυκός κι αν τους είχε φανεί κάποτε. Είναι έτοιμοι να προχωρήσουν με εμπιστοσύνη στο άγνωστο, ικανοποιημένοι από την πρόσκαιρη παραμονή τους εδώ. Και οι δικοί τους μπορούν να τους αποχαιρετήσουν χωρίς πίκρα και πόνο, χαρούμενοι για την ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής του αγαπημένου προσώπου.
Όταν τα γηρατειά αποτυγχάνουν να φτάσουν στη σοφία, απαξιώνονται από τους άλλους. Στην εποχή μας, η απαξίωση αλλά και η έλλειψη σοφίας έχουν εξελιχθεί σε γενικευμένα φαινόμενα. Μερικές δεκαετίες πριν, οι ηλικιωμένοι έχαιραν σεβασμού από όλους. Είχαν σημαντική θέση στην κοινότητα και οι νεότεροι επιζητούσαν την εμπειρία και τις συμβουλές τους. Τους αγαπούσαν, τους τιμούσαν και τους ήθελαν κοντά τους. Να είναι η έλλειψη της σοφίας που διακρίνει τώρα την τρίτη ηλικία ή η υποτίμηση αυτών των αρετών, που έχει οδηγήσει στην περιφρόνηση των ηλικιωμένων από τους νεότερους;
Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις της συντάκτριας και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της EpochTimes.
Η σημαντική συλλογή 143 βιβλίων, 13 leporelli και 178 καρτ ποστάλ του Βιεννέζου αρχιτέκτονα Otto Prutscher, που δωρήθηκε στη Βιβλιοθήκη Braindese από την ανιψιά του συλλέκτη Beba Restelli, εκτίθεται αυτές τις ημέρες στην όμορφη βιβλιοθήκη του Μιλάνο.
Ρίτσαρντ Τέσνερ, «Μήνας του μέλιτος στη Βενετία», περ. 1920. Μελάνι σε ιαπωνικό χαρτί, 14 x 9 εκ.
Η έκθεση διαρκεί από τις 26 Ιανουαρίου μέχρι τις 15 Απριλίου 2023.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και μπορείτε να πάτε χωρίς να έχετε κάνει κράτηση.
Τις Δευτέρες γίνονται ξεναγήσεις για σχολεία, οργανωμένες ομάδες ή μεμονωμένους επισκέπτες.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση της σπουδαίας Ελληνίδας αοιδού, η Συμφωνική Ορχήστρα και η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων παρουσιάζουν δυο συναυλίες αφιερωμένες στη μεγάλη ντίβα του λυρικού τραγουδιού στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας».
Η πρώτη συναυλία, προγραμματισμένη για την Πέμπτη, 9 Φεβρουαρίου, περιλαμβάνει έργα των Βέρντι, Γκλουκ, Κερουμπίνι, Μασκάνι, Μότσαρτ, Μπελίνι, Μπετόβεν, Ντονιτσέτι, Πουτσίνι και Ροσίνι.
Δυο διακεκριμένες σοπράνο και μια μέτζο-σοπράνο, οι Μαριτίνα Ταμπακοπούλου, Klara Kolonits και Karine Deshayes αντίστοιχα, θα παρουσιάσουν άριες και αποσπάσματα από όπερες, τις οποίες είχε ερμηνεύσει τόσο μουσικά όσο και σκηνικά με τον δικό της μοναδικό τρόπο η Μαρία Κάλλας. Τη μουσική διεύθυνση έχει ο Ιταλός αρχιμουσικός Sebastiano Rolli.
Η δεύτερη συναυλία θα λάβει χώρα τη Μεγάλη Δευτέρα, 10 Απριλίου, με θρησκευτικά έργα από το ρεπερτόριο της Κάλλας, των Μότσαρτ, Περγκολέζι, Στραντέλα, καθώς και το αριστουργηματικό «Stabat Mater» του Τζοακίνο Ροσίνι.
Ερμηνεύουν οι Μυρσίνη Μαργαρίτη, Χρύσα Μαλιαμάνη, Άρτεμις Μπόγρη, Βασίλης Καβάγιας και Γιώργος Παπαδημητρίου, υπό τη διεύθυνση του Nikolas Nägele.
Και οι δύο συναυλίες ξεκινούν στις 20:30. Οι τιμές των εισιτηρίων είναι εξαιρετικά προσιτές, όπως για τις περισσότερες εκδηλώσεις του Ολύμπια.
Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας»
Στον χώρο του θεάτρου λειτουργεί και μικρή έκθεση με προσωπικά αντικείμενα και φωτογραφίες της ντίβας.
Αυτές τις ημέρες, προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του φωτογράφου Βενσάν Μινιέ «Η λεοπάρδαλη του χιονιού». Μαζί με την κινηματογραφίστρια Μαρί Αμιγκέ και τον συγγραφέα και φυσιοδίφη Σιλβαίν Τεσσόν, ο Μινιέ, λάτρης των δυσπρόσιτων για τον άνθρωπο σημείων του πλανήτη, αναζητά ένα σπάνιο πια ζώο, ένα ‘άγιο δισκοπότηρο’, τη λεοπάρδαλη του χιονιού, που βασιλεύει στα υψίπεδα του Θιβέτ.
Ο στόχος τους δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα επιτευχθεί. Αλλά είναι μια θαυμάσια αφορμή και κινητήρια δύναμη για το ταξίδι που ξεκινούν υπό συνθήκες που θα έκαμπταν πολλούς. Ο Μινιέ όμως αδιαφορεί για τον πόνο, το κρύο και τις δυσκολίες. Πιστεύει στην υπομονή, ‘αρετή υποτιμημένη και ξεχασμένη’, και στο ότι η επιτυχία θα στέψει τους κόπους του.
Σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Η λεοπάρδαλη του χιονιού» των Βενσάν Μινιέ και Μαρί Αμιγκέ. (2021)
Η υπομονή είναι απαραίτητη σε μια τέτοια εξόρμηση. Υπομονή και αντοχή απέναντι στις αντιξοότητες του τόπου, αλλά και υπομονή για το καρτέρι. Η προϋπόθεση και το τίμημα που πληρώνει ο φωτογράφος / κινηματογραφιστής άγριας ζωής για τα πλάνα του είναι ατελείωτες ώρες σιωπηλής ακινησίας.
Στη «Λεοπάρδαλη του χιονιού» βλέπουμε ότι η ανταμοιβή είναι ανάλογη της προσπάθειας. Υπέροχα πλάνα για εμάς και άφατη ηθική ικανοποίηση για τους συντελεστές. Στην ανάβασή τους συναντούν και καταγράφουν εικόνες πολλών άλλων κατοίκων του οροπεδίου: μπαράλ, γιακ, αντιλόπες, ο άγριος γάτος του Θιβέτ, αλλά και άνθρωποι από φυλές που ζουν στην περιοχή.
Σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Η λεοπάρδαλη του χιονιού» των Βενσάν Μινιέ και Μαρί Αμιγκέ. (2021)
Η προσέγγιση γίνεται πάντα με σεβασμό, πάντα με αγάπη και ταπεινότητα. Αναζητώντας την απρόσιτη λεοπάρδαλη, ξαναβρίσκουμε το μυστήριο της ζωής που ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει αφαιρέσει για τους περισσότερους ανθρώπους. Ξαναγινόμαστε μέρος της φύσης και ‘επικοινωνούμε με τα ζώα, τα βουνά και τους θεούς’.
Η ταινία είναι γεμάτη ποίηση. Η μουσική, λιτή όπως και τα οροπέδια, ενισχύει τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Οι σκέψεις που γεννιούνται στον συγγραφέα Τεσσόν και τις οποίες μοιράζεται μαζί μας, μας παρακινούν να στοχαστούμε κι εμείς πάνω σ’ αυτά που έχουμε και σ’ αυτά που χάσαμε, για τη θέση μας μέσα στον κόσμο, για τα πράγματα που αξίζουν και για άλλα πολλά.
Σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Η λεοπάρδαλη του χιονιού» των Βενσάν Μινιέ και Μαρί Αμιγκέ. (2021)
Αν αγαπάτε την άγρια ζωή, τα άρτια κινηματογραφικά πλάνα ή τις ποιητικές ταινίες, δεν μπορούμε παρά να σας συστήσουμε αυτή την ταινία, που ικανοποιεί και τις τρεις παραπάνω προϋποθέσεις. Ιδίως η ομορφιά και η εικαστικότητά της καθιστά την απόλαυσή του στη μεγάλη οθόνη επιβεβλημένη.
