EPOCH TIMES

Γράφει ο Mike Shotwell.

Τις δεκαετίες του 1920 και ’30, οι «διανοούμενοι» στην Ευρώπη και η αριστερά στις Ηνωμένες Πολιτείες συγκινήθηκαν από τον σοσιαλισμό και το μεγάλο σοβιετικό πείραμα μιας μαρξιστικής ουτοπίας. Και αν και η αυστηρή οικονομική εκδοχή του μαρξισμού στη Ρωσία κατέρρευσε το 1991, το πολιτιστικό του υπόλειμμα είχε από καιρό εισχωρήσει στην τέχνη, τη μουσική και την αρχιτεκτονική σε αυτήν τη χώρα.

Ο κομμουνιστής πατριός και μητέρα μου, μου έκαναν γνωστά στην νεανική ζωή μου από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του ’70, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τις τέχνες και την αρχιτεκτονική που όλα αντηχούσαν με δόγμα και πολιτική ακαμψία. Όσον αφορά την αρχιτεκτονική, το πρωταρχικό παράδειγμα αυτού ήταν το σχολείο Bauhaus (Μπάουχαους) στη Βαϊμάρη της Γερμανίας, το οποίο ιδρύθηκε από τον σοσιαλιστή αρχιτέκτονα-ιδεαλιστή Βάλτερ Γκρόπιους το 1919.

Συνδυάζοντας τέχνη και αρχιτεκτονική, το σχολείο Bauhaus δημιουργήθηκε από την αναδυόμενη σοσιαλιστική αφήγηση που, εν μέρει, περιφρόνησε οτιδήποτε θεωρούσε «μπουρζουά». Αυτή η ιδέα μεταφράστηκε στην εξάλειψη της περιττής εξωτερικής διακόσμησης και στην καταδίκη της μεγάλης αρχιτεκτονικής της Ευρώπης.

Αυτή η νέα προσέγγιση στον σχεδιασμό ονομάστηκε «προοδευτική αρχιτεκτονική». Στην πραγματικότητα το κορυφαίο αρχιτεκτονικό περιοδικό της εποχής, Pencil Points, άλλαξε το όνομά του σε Progressive Architecture (Προοδευτική Αρχιτεκτονική) το 1945 για να ευθυγραμμιστεί με το παγκόσμιο προλεταριακό πολιτικό κίνημα.

Το ουτοπικό ιδεώδες του Γκρόπιους οραματίστηκε τους αρχιτέκτονες και τους καλλιτέχνες όλοι μαζί να αναπτύξουν μια νέα «καθομιλουμένη» σχεδιασμού για να βοηθήσουν στη δημιουργία του προλεταριακού παραδείσου των νέων εργαζομένων, όπως οραματίστηκε για πρώτη φορά ο Καρλ Μαρξ, μετά ο Βλαντιμίρ Λένιν και ο Τζόσεφ Στάλιν. Σύμφωνα με τον Γκρόπιους, οι αρχιτέκτονες θα ενεργούσαν ως πολιτιστικοί ευεργέτες των εργατών, καθώς οι εργάτες ήταν «πνευματικά υποανάπτυκτοι».

Το επαναστατικό μανιφέστο του Bauhaus του Γκρόπιους είχε στο εξώφυλλό του μια ξυλογραφία από τον Λυονέλ Φέινινγκερ που απεικόνιζε έναν κυβικό καθεδρικό ναό με την ονομασία «ο καθεδρικός ναός του σοσιαλισμού».

Οι σοβιετικοί πολεοδόμοι ασπάστηκαν με ενθουσιασμό αυτήν την υλική απεικόνιση που αντικατοπτρίζει τα ιδανικά τους, και αυτό οδήγησε στις βάναυσες, άψυχες δομές στην Ανατολική Γερμανία και την Πολωνία, και σε ολόκληρη τη Σοβιετική Αυτοκρατορία.

Δυστυχώς, αυτό που έφερε το Bauhaus στον κόσμο ήταν το ανιαρό «διεθνές στυλ» — επίπεδες στέγες, διαφανείς προσόψεις, έλλειψη χρώματος —  αργότερα ενισχύθηκε και παραμορφώθηκε από τους πρώην οπαδούς του σε μεταμοντερνιστικές και άλλες άνοστες παραλλαγές. Αυτά εν γνώσει και μη, έφεραν τη σοσιαλιστική νοοτροπία σχεδιασμού στο σήμερα.

Αυτή η πολιτικά επιβληθείσα «καθομιλουμένη» κυρίευσε στο πέρασμά της τα φιλοαριστερά ακαδημαϊκά ιδρύματα στην Αμερική, ξεκινώντας από το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου ο Γκρόπιους εγκαταστάθηκε ως πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτονικής. Αργότερα, η «καθομιλουμένη» εμφανίστηκε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας Άρμορ του Σικάγου (αργότερα μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ιλινόις), όπου τέθηκε διευθυντής ο τελικός επικεφαλής του Bauhaus, Λούντβινγκ Μις φαν ντε Ρόε. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές σε όλο τον κόσμο σήμερα: τα μουντά κιβώτια από γυαλί και χάλυβα και οι παραλλαγές τους, σε μεγάλες πόλεις σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η λυπηρή ειρωνεία είναι ότι το διεθνές στυλ εμπνευσμένο από το Bauhaus, δεν λειτούργησε ποτέ για τον Αμερικανό εργαζόμενο όπως είχε προγραμματιστεί. Όμως έγινε πολύ επιθυμητό για το μόνο τμήμα της κοινωνίας που θα μπορούσε να προσλάβει αρχιτέκτονες: την μπουρζουαζία, που είχε παλιότερα υποστεί λοιδωρία και χλευασμό.

Ο Μάικ Σότγουελ είναι συνταξιούχος δικανικός αρχιτέκτονας και συγγραφέας του πρόσφατου βιβλίου «Βυθισμένος στο Κόκκινο: Τα μαθητικά χρόνια μου σε μια μαρξιστική οικογένεια».

Ο κομμουνισμός εκτιμάται ότι σκότωσε τουλάχιστον 100 εκατομμύρια ανθρώπους, ωστόσο τα εγκλήματά του δεν έχουν καταγραφεί πλήρως και η ιδεολογία του εξακολουθεί να υφίσταται. Η Epoch Times προσπαθεί να αποκαλύψει την ιστορία και τις πεποιθήσεις αυτού του κινήματος, το οποίο υπήρξε πηγή τυραννίας και καταστροφής από τότε που εμφανίστηκε.

Δείτε ολόκληρη τη σειρά των αγγλικών άρθρων εδώ.

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Συλλαμβάνοντας την εορταστική ιεροτελεστία της Πρωτομαγιάς, ο ζωγράφος του 19ου αιώνα Λόρενς Άλμα-Ταντέμα αποτυπώνει στον πίνακα «Άνοιξη» μια πομπή όμορφων κοριτσιών και γυναικών με πολύχρωμα λουλούδια στα χέρια και τα μαλλιά τους, την ώρα που κατεβαίνουν τα σκαλιά ενός κλασικού μαρμάρινου οικοδομήματος. Ο ζωγράφος των κλασικών θεμάτων οραματίστηκε εκ νέου το Βικτοριανό έθιμο των παιδιών που μαζεύουν λουλούδια στην εξοχή τα Πρωτομαγιάτικα πρωινά και τοποθέτησε αυτήν την πλούσια σκηνή στην αρχαία Ρώμη. Έτσι, υπαινίσσεται την αρχαιότητα της γιορτής, μέσα από πλήθος λεπτομερειών της αρχιτεκτονικής, της ενδυμασίας, της γλυπτικής και ακόμα και των μουσικών οργάνων, που βασίζονται στα Ρωμαϊκά πρωτότυπα.

Στο πρώτο πλάνο του μεγάλου αυτού πίνακα στέκεται μια κοπέλα με γαλάζιο φόρεμα, που παίζει φλάουτο. Κοιτώντας από κοντά, βλέπουμε ότι το επιστόμιο του ασημένιου φλάουτου έχει το σχήμα κάποιου μικρού πλάσματος. Μια τέτοια απειροελάχιστη λεπτομέρεια μοιάζει ακατανόητη! Πώς και γιατί ο Άλμα-Ταντέμα κατέβαλλε τέτοια σχολαστική προσπάθεια για αυτήν τη μικροσκοπική λεπτομέρεια;

Ίσως βρούμε λυτρωτικές απαντήσεις, αν εφαρμόσουμε το πολύτιμο δώρο της συγκέντρωσης της προσοχής στις λεπτομέρειες. Μπορεί να αποδειχτούν θεραπευτικές, καταπραϋντικές και διαφωτιστικές. Αν σιγάσουμε τον εξωτερικό θόρυβο, ίσως καταφέρουμε να αντιληφθούμε και, αν είμαστε καλλιτέχνες, να καταγράψουμε το μεγαλοπρεπές φαινόμενο που αποκαλούμε ζωή.

Οι λεπτομέρειες δίνουν ζωή στην τέχνη

Όταν αφοσιωνόμαστε, ιδίως στα αριστουργήματα, λαμβάνουμε πάρα πολλά σε αντάλλαγμα. Ο θεατής αισθάνεται να είναι ο αποδέκτης φροντίδας και θησαυρών, που αποκαλύπτονται αργά κάτω από το παρατηρητικό του βλέμμα.

Η Ζακλίν Γούντσον [Jacqueline Woodson], βραβευμένη συγγραφέας, έχει πει: «Όσο πιο συγκεκριμένοι είμαστε, τόσο πιο παγκόσμιο μπορεί να γίνει κάτι. Η ζωή βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Η γενίκευση δεν αντηχεί. Είναι οι ιδιαιτερότητες των πραγμάτων, που αντηχούν.»

Όσο πιο αυθεντικός είναι ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται οι φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες – όπως για παράδειγμα στον πίνακα «Άνοιξη», το πόδι ενός μικρού κοριτσιού, ζωγραφισμένο με υψωμένη τη φτέρνα, έτοιμο να αφήσει το έδαφος ή οι χειρονομίες και τα βλέμματα των προσώπων – τόσο πιο αληθινός είναι ο πίνακας και έτσι μπορούμε ευκολότερα να ταυτιστούμε με αυτόν και να τον πιστέψουμε.

Οι λεπτομέρειες είναι ιδιαίτερα σημαντικές όταν αυτό που απεικονίζεται μας είναι ξένο, όπως συμβαίνει στην περίπτωση κόσμων της φαντασίας ή του παρελθόντος.

Γιατί αισθανόμαστε ότι η «Άνοιξη» και η αρχαία μαγιάτικη γιορτή είναι τόσο ζωντανές; Διότι ο ίδιος ο Άλμα-Ταντέμα είχε αφιερώσει τον εαυτό του και τον χρόνο του για να μάθει όσα περισσότερα – περισσότερες λεπτομέρειες – μπορούσε σχετικά με την αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.

Το ενδιαφέρον και η όρεξη του Άλμα-Ταντέμα για τον αρχαίο κόσμο ήταν ακόρεστα. Οι γνώσεις που είχε αποκτήσει διοχετεύτηκαν σε περισσότερους από 300 πίνακες με αρχαία αρχιτεκτονικά σχέδια και στοιχεία. Η αφοσίωσή του στην πιστή απόδοση της ιστορίας μας προσφέρει έναν πλούτο πληροφοριών σχετικά με το ντύσιμο, τα μουσικά όργανα και τις αρχιτεκτονικές δομές, όπως γίνεται και μέσω της «Άνοιξης». Όλα μαζί καταφέρνουν να μας μεταδώσουν μια αίσθηση για το πώς πρέπει να ήταν η ζωή στον αρχαίο κόσμο.

Σύμφωνα με το περιοδικό του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου [The Dublin University Magazine], το 1879, ο Άλμα-Ταντέμα είχε πει: «Αν θέλετε να μάθετε πώς έμοιαζαν εκείνοι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι…ελάτε σ’ εμένα. Γιατί εγώ μπορώ να σας δείξω όχι μόνο αυτό που πιστεύω, αλλά και αυτό που γνωρίζω.»

Αναγνωρίζοντας τον Δημιουργό

Σε ένα βίντεο στο διαδίκτυο, ο Γκλεν Βίλπου [Glenn Vilppu], εκπαιδευτής της New Masters Academy, λέει: «Δεν βλέπουμε στ’ αλήθεια κάτι, μέχρι να το σχεδιάσουμε. Νομίζουμε ότι βλέπουμε κάτι, αλλά δεν το βλέπουμε.»

Ο Βίλπου αναφέρεται στο βάθος της ματιάς και της αντίληψής μας και στο πώς αυτό επιφέρει ένα είδος αφοσίωσης στην τέχνη και στο θέμα που έχουμε μπροστά μας. Δημιουργεί τη δέσμευση του καλλιτέχνη να είναι ειλικρινής στην απόδοση του θέματός του και , ως εκ τούτου, να αποκαλύψει μια βαθύτερη αλήθεια του – μια ομορφιά ή μια ουσία.

Παρομοίως, μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα μάτια μας να εντοπίζουν την ομορφιά παντού και πάντα, παρατηρώντας τρυφερά τις λεπτομέρειες της φύσης. Αυτή η διαδικασία ενθαρρύνει και καλλιεργεί μια βαθιά εκτίμηση για τη ζωή και τον φυσικό μας κόσμο.

Όταν μελετάμε κάτι με αμέριστη προσοχή, μοιάζει σαν να μεταφέρεται η συνείδησή μας στα μικρότερα μέρη του χώρου. Θα μπορούσε ίσως να παρομοιαστεί και με προσευχή ή με μια πράξη καθαγίασης της δημιουργίας και του Δημιουργού, που επιτυγχάνεται με την προσφορά της αφοσίωσής μας.

Σύμφωνα με τις ορθόδοξες παραδόσεις, σκοπός των τεχνών είναι να δοξάσουν τον Δημιουργό και τη δημιουργία. Προεκτείνοντας αυτήν την ιδέα, η προσεκτική απόδοση ακόμα και των ελάχιστων λεπτομερειών είναι μια ιερή πράξη. Ο Μιχαήλ Άγγελος είχε πει: «Το αληθινό έργο τέχνης δεν είναι παρά μια σκιά της ουράνιας τελειότητας.» Η αναγνώριση και ο θαυμασμός των λεπτομερειών του φυσικού κόσμου εκ μέρους μας αφ’ ενός αποτίει φόρο τιμής στον Δημιουργό, και κατ’ επέκταση στον δημιουργό μέσα μας, αφ’ ετέρου μας υπενθυμίζει το μεγαλείο και το θαύμα της δημιουργίας.

Καλλιεργώντας την αιώνια υπομονή

Η σωστή απόδοση των λεπτομερειών απαιτεί χρόνο και κόπο, και αυτό απαιτεί μεγάλη υπομονή. Με την περιγραφή και αναζήτηση των φαινομενικά ασήμαντων λεπτομερειών χτίζουμε την ικανότητά μας για υπομονή, καρτερία, αποφασιστικότητα και σταθερότητα.

Αφιερώνοντας τον χρόνο και την προσπάθεια που χρειάζεται για να βρούμε τη σωστή προοπτική, τις σωστές αναλογίες της ανατομικά ακριβούς σκελετικής δομής του χεριού, για να δούμε και να αναπαράγουμε όλες τις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου και του ροζ στο μπουκέτο των λουλουδιών, που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, για να καταλάβουμε τις λεπτές και δραστικές εναλλαγές του φωτός και της σκιάς στις πτυχές του υφάσματος – αυτές είναι μερικές από τις μύριες λεπτομέρειες που βελτιώνουν τις δεξιότητές μας και την ικανότητά μας να δείχνουμε υπομονή, που αναπτύσσουν τον σεβασμό μας για την αλήθεια και που καλλιεργούν μέσα μας την αγάπη για την ομορφιά, που μας ωθεί να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να την απεικονίσουμε. Κι έτσι, συνεπακόλουθα, θα μπορέσουμε να εμπνεύσουμε αυτά τα αισθήματα και στους άλλους.

Ίσως μπούμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι στον κόσμο μας της άμεσης ευχαρίστησης και γρήγορης κατανάλωσης τέτοιου είδους προσπάθεια δεν αξίζει τον κόπο. Όταν η προσπάθεια που αφιερώνουμε στις λεπτομέρειες δεν αναγνωρίζεται, μήπως σπαταλάμε τον χρόνο μας;

Όχι. Στο βιβλίο «Στο μπαλέτο: στη σκηνή και στα παρασκήνια» των Σάντρα Λι, Τόμας Χαντ και Τομ Χαντ [“At the Ballet: On Stage, Backstage” by Sandra Lee, Thomas Hunt, and Tom Hunt], απευθύνεται η εξής ερώτηση σε μια σχεδιάστρια κοστουμιών του Μπαλέτου του Σαν Φρανσίσκο [San Francisco Ballet]: «Γιατί αφιερώνεις τόσο χρόνο σε απειροελάχιστες λεπτομέρειες των κοστουμιών, που το κοινό δεν θα παρατηρήσει ποτέ;» Η απάντησή της ήταν: «Θα τις δουν όμως οι χορευτές και θα χορέψουν καλύτερα χάρη σε αυτές.»

΄Έτσι, ο χρόνος και ο κόπος που αφιερώνουμε σε μια εργασία, έχει πάντα κάποιον θετικό αντίκτυπο.

«Η ιδιοφυΐα είναι αιώνια υπομονή», είχε πει ο Μιχαήλ Άγγελος.

Οι λεπτομέρειες εμπνέουν

Οι πίνακες του Άλμα-Ταντέμα έχαιραν ευρείας αποδοχής, όταν οι μεγάλες του πανοραμικές συνθέσεις της αρχαιοελληνικής και ρωμαϊκής ζωής τράβηξαν την προσοχή του Χόλιγουντ. Κάποιες σκηνές στην ταινία του Σεσίλ ΝτεΜίλ «Κλεοπάτρα» (1934) ήταν εμπνευσμένες από τον πίνακα «Άνοιξη».

Όταν αφιερώνουμε όσο χρόνο χρειάζεται για να κάνουμε τα πράγματα καλά, ό,τι έργο κι αν είναι αυτό που έχουμε αναλάβει, τότε η προσοχή με την οποία ετοιμάσαμε ένα γεύμα, βαθμολογήσαμε τα διαγωνίσματα, φροντίσαμε κάποιον άνθρωπο ή δημιουργήσαμε έναν πίνακα, θα εμπνεύσει και άλλους να κάνουν το ίδιο – το καλύτερο που μπορούν.

Και όταν δίνουμε προσοχή σε αυτά που μπορεί να μοιάζουν με ασήμαντες λεπτομέρειες, τότε δείχνουμε φροντίδα για τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο όλο.

Η Μάσα Σάβιτζ είναι ανεξάρτητη συγγραφέας και δημιουργός ταινιών στην περιοχή του Λος Άντζελες.

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Αλία Ζάε

Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν και όλοι έχουμε ανάγκη από ένα δροσερό ρόφημα. Τι θα λέγατε να φτιάξετε και να προσφέρετε στους αγαπημένους σας παγωμένα, αυτοσχέδια ποτά, 100% φυτικά;

Τσάϊ με τζίντζερ και λεμόνι

3 κουταλιές της σούπας τσάι του βουνού
25gr ρίζα τζίντζερ (πιπερόριζα)
600 ml νερό
Λίγες φλούδες λεμονιού

Βάλτε τα φυτά σε μια κατσαρόλα με το νερό. Αφήστε τα να βράσουν για 20 λεπτά. Τα σουρώνετε και προσθέτετε ζάχαρη, στέβια ή μέλι.
Σερβίρετε σε ποτήρια με πολλά παγάκια και από μία φέτα λεμόνι.

Τσάϊ με τζίνσενγκ και ανανά

3 κουταλιές της σούπας τσάι του βουνού
8gr ρίζα τζίνσενγκ
6 φέτες ανανά (αν επιλέξετε κονσέρβας υπολογίστε την έξτρα ζάχαρη)
250ml χυμό ανανά
500 ml νερό

Βάλτε τα φυτά σε μια κατσαρόλα με το νερό. Αφήστε τα να βράσουν για 20 λεπτά. Τα σουρώνετε και προσθέτετε ζάχαρη, στέβια ή μέλι.
Στη συνέχεια προσθέστε στο μείγμα τον χυμό ανανά.
Σερβίρετε σε ποτήρια με πάγο και μία φέτα ανανά στο καθένα!

Λεμονάδα με λουΐζα

1 lt νερό
½ κούπα χυμό λεμονιού
½ κούπα ζάχαρη
3 κουταλιές σούπας Λουΐζα ψιλοκομμένη

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σ’ ένα μπολ. Τα βάζουμε για 3 ώρες στο ψυγείο. Στραγγίζουμε τα βότανα και το σερβίρουμε με παγάκια.

Ρόφημα με βότανα και φρούτα

2 μήλα γκόλντεν
2 ακτινίδια
3 κουταλιές σούπας βότανα ανάμικτα (μαντζουράνα, χαμομήλι, δίκταμο, τσάι βουνού)
1 ξυλάκι κανέλα

Βράζουμε σε μια κατσαρόλα τα φρούτα (τεμαχισμένα στα 4) σε 5 κούπες νερό μέχρι να μαλακώσουν και έπειτα τα σουρώνουμε. Στο ζουμί αυτό προσθέτουμε τα βότανα και τα βράζουμε για 5 λεπτά και κατόπιν τα σουρώνουμε. Αναμειγνύουμε με ζάχαρη, στέβια ή μέλι.
Σερβίρουμε σε ποτήρια γεμάτα πάγο.

Ρόφημα με χαμομήλι, τίλιο και ροδάκινο

2 κουταλιές σούπας χαμομήλι
2 κουταλιές της σούπας τίλιο
1 ώριμο ροδάκινο καθαρισμένο και κομμένο σε κομματάκια
600 ml νερό

Βάλτε τα βότανα σε μια τσαγιέρα, χύστε από πάνω βραστό νερό. Σκεπάστε την και αφήστε την για 10-15 λεπτά. Τα σουρώνετε και προσθέτετε μέλι.
Στη συνέχεια και αφού το μείγμα έχει κρυώσει, βάλτε το σε ένα μπλέντερ με τα κομμάτια του ροδάκινου και «χτυπήστε» ώστε να γίνει εντελώς λείο το ρόφημα.
Σερβίρετε σε ποτήρια με πολλά παγάκια.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο www.infokids.gr

H Άλις Μίλερ (Alice Miller  1923-2010) ήταν Ελβετίδα ψυχολόγος, ψυχαναλύτρια και φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής, η οποία έγινε γνωστή για τα βιβλία της πάνω στην κακοποίηση παιδιών από τους γονείς τους, τα οποία μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

Στην Ελλάδα τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ροές. Πιο συγκεκριμένα, στο βιβλίο της «Δρόμοι της ζωής. Έξι ιστορίες» δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στη βία που ασκείται στα παιδιά και στο πώς αυτή ανακυκλώνεται έπειτα στην κοινωνία. Αντίστοιχα και στο βιβλίο «Το ξύπνημα της Εύας» εξετάζονται τα αίτια και οι συνέπειες των παιδικών τραυμάτων, ενώ η συγγραφέας υποστηρίζει, ότι τα παιδιά που έχουν υποστεί βία από τους γονείς ή τους δασκάλους τους στη βρεφική ή παιδική τους ηλικία κάποια στιγμή θα στρέψουν τη βία αυτή εναντίον της κοινωνίας.

Και στα δύο βιβλία την επιμέλεια έχει αναλάβει η ψυχολόγος κ. Κρυσταλία Πατούλη.

Αποσπάσματα των βιβλίου αναφορικά με τις επιπτώσεις της κακοποίησης έχει δημοσιεύσει η κ. Πατούλη στο blog της και από αυτά αξίζει να μείνουμε σε ορισμένους «κανόνες», τους  οποίους κάθε γονιός πρέπει να διαβάσει:

-«Όποιος ασχολείται με την παιδική κακοποίηση βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος με το ανεξήγητο φαινόμενο γονείς να κακοποιούν ή να παραμελούν τα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο που υπέστησαν την κακοποίηση και την παραμέληση οι ίδιοι ως παιδιά. Όμως, ως ενήλικοι δεν θυμούνται πια τι υπέφεραν».

-«Όσο ο θυμός απέναντι σε έναν γονιό παραμένει ασυνείδητος και απωθημένος δεν μπορεί να σβήσει. Μπορεί μόνο να μετατεθεί σε αποδιοπομπαίους τράγους, στα ίδια τα παιδιά αυτού που τον νιώθει ή σε υποτιθέμενους εχθρούς».

-«Άνθρωποι που ως παιδιά έλαβαν στοργή και συμπαράσταση υιοθετούν από νωρίς τον γεμάτο κατανόηση και αυτόνομο τρόπο συμπεριφοράς των γονιών τους. Η αυτοπεποίθηση, η ικανότητα να αποφασίζουν και να συμπονούν ήταν κοινές σε όλους τους σωτήρες».

-«Ένα παιδί που έχει ανατραφεί με τη χρήση βίας φοβάται να προσλάβει νέες εμπειρίες, γιατί στα μάτια του ελλοχεύει παντού ο κίνδυνος εντελώς ξαφνικά να τιμωρηθεί για υποτιθέμενα σφάλματα. Στον μετέπειτα ενήλικο θα λείπει η πυξίδα των εμπειριών, που θα τον καθοδηγούσε.

Γι’ αυτό και θα υποκλίνεται με δουλοπρέπεια μπροστά στην εξουσία και θα φέρεται στους πιο αδύναμους σαν να ήταν δούλοι του, έτσι όπως βίωσε ως παιδί την αυθαιρεσία των γονιών του».

-«Η πράξη της συγχώρεσης δεν μας βοηθάει, όσο συγκαλύπτει αυτά που συνέβησαν. Γιατί η αγάπη και η αυταπάτη αλληλοαποκλείονται.

Από την αναλήθεια, την άρνηση της οδύνης στο προσωπικό μας παρελθόν, γεννιέται το μίσος που μεταβιβάζεται σε αθώους. Αποτελεί μια προσκόλληση στην αυταπάτη και αδιέξοδο. Η πραγματική αγάπη αντέχει την αλήθεια».

-«Κάποτε θα γνωρίζει όλος ο κόσμος, ότι η ανθρώπινη βαναυσότητα δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται και διδάσκεται στην παιδική ηλικία. Η πρώτη εντολή θα έπρεπε να ορίζει: Τίμα τα παιδιά σου ώστε να μη χρειάζεται να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον παιδικό πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φρικτά όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο. Οι νέοι που επιτίθενται σε συμμαθητές τους με σωματική βία ή φθάνουν ακόμα και στο φόνο δεν το κάνουν γιατί κάποτε τους κακόμαθαν από υπερβολική αγάπη αλλά γιατί μεγάλωσαν σε συνθήκες εγκατάλειψης και κακοποιήθηκαν χωρίς να τους επιτραπεί να αντιδράσουν».

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο www.infokids.gr

Η ιδρύτρια του «Kintsugi Oxford» Νισικάγα Ίκου (Nishikawa Iku), θα παρουσιάσει διαδικτυακά την Πέμπτη 21 Μαΐου 2020, 16:00-18:00 την παραδοσιακή ιαπωνική τεχνική Κιντσούγκι (Kintsugi).

«Η Τέχνη του Kintsugi: Διαδικτυακή Συζήτηση & Επίδειξη» διοργανώνεται από το  Japan House London, επίσημο πολιτιστικό φορέα του Υπουργείου Εξωτερικών της Ιαπωνίας στο Λονδίνο.

Σε ελεύθερη μετάφραση, Κιντσούγκι σημαίνει «ένωση με χρυσό» και πρόκειται για μια τεχνική συγκόλλησης σπασμένων κεραμικών κομματιών με τη χρήση λάκας ουρούσι (urushi) – που συνήθως περιέχει σκόνη χρυσού ή άλλα πολύτιμα μέταλλα – έχοντας ως αποτέλεσμα τη δημιουργία χρυσών «ραφών», ιδιαίτερης αισθητικής.

Η τεχνική αυτή βασίζεται στη φιλοσοφία που μας παρακινεί να δούμε την ομορφιά που κρύβεται στην ατέλεια και στα ελαττώματα. Αναδεικνύει τις ρωγμές και τις επισκευές ως μέρος της ιστορίας ενός αντικειμένου που θα πρέπει να εξυμνούμε και όχι να κρύβουμε.

View this post on Instagram

Flat Vase by Jose Carvalho, repaired and finished with 24kt. Gold leaf powder. Please email a couple of photos of your items, I will estimate repairs. Or come to my workshop and learn how to on 14th September, Dove Studios, London. Or check my web, kintsugioxford and do it on your own! #kintsugi #kintsukuroi #kintsugiworkshoplondon #ceramicrepair #glasswarerepair #jc_ceramics

A post shared by Iku Nishikawa (@kintsugioxford) on Sep 9, 2019 at 2:10pm PDT

View this post on Instagram

Kintsugioxford @wagamama_uk. Total 224 plates need be fixed. Workshop in London on21st March. 1:00 @ Dove Studios Chelsea. £100 with a kit to take home. Please mail me for detail. Only 12 plates need to be fixed. #kintsugi #kintsukuroi #ceramicrepair #glasswarerepair #kintsugiworkshoplondon #japanesecraft

A post shared by Iku Nishikawa (@kintsugioxford) on Feb 18, 2020 at 2:45pm PST

Κατά τη διάρκεια αυτής της ζωντανής διαδικτυακής παρουσίασης, η κ. Νισικάγα θα κάνει μια εισαγωγή για το κιντσούγκι (kintsugi) πριν επιδείξει τον τρόπο με τον οποίο οι θεατές μπορούν να επιδιορθώσουν κεραμικά αντικείμενα στο σπίτι τους κάνοντας χρήση της τεχνικής αυτής.

Όποιοι ενδιαφέρονται να το παρακολουθήσουν, προτρέπονται να υποβάλλουν ζωντανά τις ερωτήσεις τους κατά τη διάρκεια της παρουσίασης.

Η Νισικάγα Ίκου, ιδρύτρια του Kintsugi Oxford, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κότσι της Ιαπωνίας. Αρχικά ήρθε σε επαφή με την τέχνη του κιντσούγκι, βοηθώντας τους Σιμόντε Μουνεάκι (Shimode Muneaki) και Σάτο Τακαχίκο (Sato Takahiko), καλλιτέχνες από το Κιότο, στην οργάνωση σχετικών εργαστηρίων που έγιναν στα μουσεία Ασμόλειο (Ashmolean) και Πιτ Ρίβερς (Pitt Rivers) της Οξφόρδης.

Παρότι το κιντσούγκι θεωρείται εξειδικευμένη τεχνική της οποίας η γνώση αποκτάται μόνο στην Ιαπωνία με εξάσκηση και εκπαίδευση, η Νισικάγα ανακάλυψε ότι με τη χρήση νέων υλικών, μπορεί να γίνει προσιτή και εκτός Ιαπωνίας.

Η Νισικάγα Ίκου οργανώνει σεμινάρια στην Αγγλία, Ιαπωνία και Ιταλία κάνοντας χρήση αυτών των νέων υλικών, καθώς και ιδιαίτερα ή ομαδικά μαθήματα στο στούντιο της στην Οξφόρδη. Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Λίσα Χάμοντ (Lisa Hammond), Μπουκέ ντε Βριές (Bouke de Vries), Κατ Γουίλερ (Kat Wheeler) και Κλαούντια Κλερ (Claudia Clare).

Κράτηση θέσης ΕΔΩ

Το σεμινάριο θα διεξαχθεί στα Αγγλικά

Η παρακολούθηση είναι δωρεάν  – Απαραίτητη η κράτηση θέσης

Πηγή: Η Πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα

Η πανδημία του ιού του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ), κοινώς γνωστός ως νέος κορωνοϊός, μαίνεται σε όλο τον κόσμο, με καθημερινές αυξήσεις σε περιπτώσεις λοιμώξεων και θανάτων. Η κατάσταση είναι καταστροφική, θέτοντας σε κίνδυνο τεράστιο αριθμό ανθρώπων.

Μπροστά σε μια τέτοια τρομακτική πραγματικότητα, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την ιστορία του Αθάνατου Φοίνικα από το μυθιστόρημα «Ταξίδι στη Δύση».

Μια ιστορία για την κομητεία “Αθάνατος Φοίνικας”

Στο κεφάλαιο 87 στο μυθιστόρημα «Ταξίδι στη Δύση», ο μοναχός Τανγκ και τρεις από τους μαθητές του φτάνουν στην κομητεία του Αθάνατου Φοίνικα αντικρίζοντας μεγάλη φτώχεια στην περιοχή: η κομητεία, πλούσια και ευημερούσα στο παρελθόν, για τρία χρόνια υπέφερε από σοβαρή ξηρασία και λιμό. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού είχαν πεθάνει από την πείνα.

Βλέποντας τα βάσανα των ανθρώπων, ο μαθητής του μοναχού, Σαν Γουκονγκ ή αλλιώς Βασιλιάς των μαϊμούδων, αποφάσισε να βοηθήσει. Κάλεσε τον βασιλιά των δράκων της Ανατολικής θάλασσας και ρώτησε γιατί δεν έστελνε βροχή στην περιοχή.

Ο βασιλιάς των δράκων εξήγησε ότι δεν μπορούσε να προκαλέσει βροχή χωρίς να λάβει άδεια από τον αυτοκράτορα Νεφρίτη που ζούσε στις Ουράνιες αίθουσες. Έτσι, ο Σαν Γουκόνγκ πήγε στον Ουρανό για να ζητήσει άδεια από τον αυτοκράτορα Νεφρίτη.

Ο αυτοκράτορας Νεφρίτης αρνήθηκε να εκπληρώσει την επιθυμία του Σαν Γουγκόνγκ διότι τρία χρόνια πριν, ο κυβερνήτης αυτής της περιοχής είχε προσβάλλει τον Ουρανό: θυμωμένος με τη σύζυγό του, ο κυβερνήτης της περιοχής ανέτρεψε τον βωμό πάνω στον οποίο τοποθετούνταν οι προσφορές που προορίζονταν για τον Ουρανό. Οι προσφορές έπεσαν στο έδαφος, και στη συνέχεια ο κυβερνήτης τις τάισε στα σκυλιά, και μάλιστα εκστομίζοντας βρωμόλογα.

Ο αυτοκράτορας Νεφρίτης, ο οποίος εκείνη την εποχή επιθεωρούσε μυριάδες ουρανούς, τα είδε όλα αυτά με τα ίδια του τα μάτια.

Εξοργισμένος, ο αυτοκράτορας Νεφρίτης έθεσε αμέσως τρεις προϋποθέσεις που έπρεπε να πληρούνται πριν επιτραπεί ξανά η βροχή σε αυτή την περιοχή.

Ο αυτοκράτορας Νεφρίτης έδειξε ένα βουνό ρυζιού εκατό πόδια ψηλά, στους πρόποδες του οποίου ένα μικρό κοτοπουλάκι έτρωγε κόκκους. Υπήρχε ακόμη ένα βουνό απο αλεύρι, ύψους περίπου 200 πόδια, με ένα κουτάβακι να γλύφει το αλεύρι. Και επιπλέον υπήρχε ένας σιδερένιος δοκός, πάνω στο οποίο κρεμόταν ένα μεγάλο τετράγωνο λουκέτο, πλάτους τουλάχιστον 40 εκατοστών. Το τόξο στο λουκέτο είχε περίπου ένα δάχτυλο πάχος. Ένα κερί ακτινοβολούσε κάτω από το λουκέτο, με μια μικροσκοπική φλόγα να γλύφει το τόξο του λουκέτου.

Οι ουράνιοι στρατηγοί το έδειξαν αυτό στον Σαν Γουκόνγκ και εξήγησαν:

«Επειδή αυτός ο άνθρωπος  προσέβαλε τον Ουρανό, ο αυτοκράτορας Νεφρίτης διέταξε: έως ότου το κλωσόπουλο φάει όλο το ρύζι, το κουτάβι όλο το αλεύρι και το κερί καίει μέσα από το τόξο του λουκέτου, δεν θα βρέξει σε αυτήν την περιοχή.»

Ο Σαν Γουκόνγκ έγινε χλωμός από το άγχος, αλλά οι ουράνιοι στρατηγοί του είπαν ότι δεν πρέπει να παραδοθεί στον φόβο, καθώς υπάρχει μια διέξοδος από αυτήν την κατάσταση.

«Αυτό το ζήτημα μπορεί να λυθεί μόνο με την αρετή, γιατί αν υπάρξει τουλάχιστον μια ευγενική σκέψη στον κυβερνήτη, θα κλονίσει τον Ουρανό, τα βουνά του ρυζιού και του αλευριού θα εξαφανιστούν και το τόξο θα λιώσει και θα ανοίξει αμέσως», είπαν στον Σαν Γουκόνγκ, οι ουράνιοι στρατηγοί, και τον ενέπνευσαν να πείσει  το κυβερνήτη της κομητείας να κάνει καλές πράξεις.

Επιστρέφοντας στη γη, ο Σαν Γουκονγκ  επεσήμανε στον κυβερνήτη ότι είχε προσβάλει τον Ουρανό. Ο κυβερνήτης συνειδητοποίησε αμέσως την κακή του πράξη και εξέφρασε βαθιά μεταμέλεια.

Ο Σαν Γουκόνγκ τον συμβούλεψε να μετανοήσει και να επιστρέψει στον δρόμο της αρετής λατρεύοντας τον Βούδα και μελετώντας τις γραφές. Ο κυβερνήτης συμφώνησε και παρότρυνε τους ντόπιους βουδιστές και ταοϊστές μοναχούς να πραγματοποιήσουν μια λατρεία για τρεις ημέρες, κατά τη διάρκεια της οποίας έπρεπε να καταγράψουν όλες αυτές τις δραστηριότητες λεπτομερώς, και στη συνέχεια να κάψουν τα αρχεία και να τα στείλουν στον ουρανό με τη μορφή καπνού. Όλο αυτό το διάστημα, ο κυβερνήτης της περιοχής, μαζί με τους αξιωματούχους και τους υπηκόους του, προσευχήθηκε, έκαψε θυμίαμα, γονάτισε στη γη και μετανόησε, υποσχόμενος να υπακούσει τον Ουρανό και να υπηρετήσει τη Γη.

Βλέποντας πως ο κυβερνήτης της περιοχής είχε αλλάξει, ο Σαν Γουκόνγκ αποφάσισε να πάει ξανά στον αυτοκράτορα Νεφρίτη για να του ζητήσει βροχή.

Οι Ουράνιες θεότητες χάρηκαν όταν έμαθαν ότι ο κυβερνήτης της περιοχής μετανόησε για τις κακές του πράξεις και ο λαός του επέστρεψε στην πίστη και την αρετή. Έγγραφα που περιείχαν αποδεικτικά της μετάνοιάς τους παρουσιάστηκαν στον αυτοκράτορα Νεφρίτη.

Όταν ένα άτομο έχει μια ορθή σκέψη, ο Ουρανός θα τον κάνει δυνατό. Ο Ουρανός και η Γη γνωρίζουν κάθε σκέψη που προέρχεται από την ανθρώπινη καρδιά.

Τοπικά πνεύματα, η θεότητα που προστατεύει την πόλη, και τα πνεύματα της γης και των σπόρων της κομητείας του Αθάνατου Φοίνικα υποκλίθηκαν στον αυτοκράτορα Νεφρίτη ζητώντας του να δείξει έλεος και να αφήσει τη βροχή να πέσει στα εδάφη τους.

Ο αυτοκράτορας  Νεφρίτης εξέδωσε ευγενικά ένα διάταγμα, και όλες οι σχετικές θεότητες ανέλαβαν δράση, εκδηλώνοντας τη θεϊκή τους δύναμη. Εν ριπή οφθαλμού, ο άνεμος ενώθηκε με τα σύννεφα, από τα οποία η βροχή χύθηκε σαν χείμαρρος.

Η ιστορία της κομητείας του Αθάνατου Φοίνικα μας θυμίζει κάπως τη σημερινή κατάσταση που ζούμε.

Αμαρτίες που διαπράττονται κατά του Θείου

Όταν αντιμετωπίζουμε μια τεράστια καταστροφή που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή πολλών, πιθανότατα οφείλεται σε ασυγχώρητες αμαρτίες που διαπράχθηκαν εναντίον του Ουρανού.

Στην παραπάνω ιστορία, η περιοχή του Αθάνατου Φοίνικα υπέφερε από σοβαρή ξηρασία για τρία χρόνια και τα δύο τρίτα του πληθυσμού πέθαναν από λιμό, μόνο και μόνο επειδή ο κυβερνήτης της περιοχής κατέστρεψε τις προσφορές προς τους θεούς, τις τάισε σε σκύλους και εκφράστηκε με άσεμνες λέξεις, προσβάλλοντας έτσι τον Ουρανό.

Αλλαγή μετά τη μετάνοια

Η παθητική αναμονή ενόψει καταστροφής δεν λύνει το πρόβλημα. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε τη κατάσταση είναι να μετανοήσουμε για τα αδικήματά μας, να εγκαταλείψουμε το κακό, να επιστρέψουμε στην αρετή και να δείξουμε ειλικρινές σεβασμό προς το Θείο.

Στην παραπάνω ιστορία, δεν θα έβρεχε στην περιοχή του Αθάνατου Φοίνικα έως ότου εκπληρώνονταν και οι τρεις προϋποθέσεις που καθορίστηκαν από τον Ουρανό. Αλλά κανείς δεν θα είχε επιβιώσει μέχρι τότε. Ωστόσο, όταν όλοι οι άνθρωποι της περιοχής επέστρεψαν στην αρετή, άρχισαν ειλικρινά να προσεύχονται στον Βούδα και να διαβάζουν τους κανόνες, τα βουνά του ρυζιού και του αλευριού διαλύθηκαν και το λουκέτο άνοιξε. Και αυτό που φαινόταν άλυτο, τελικά λύθηκε.

O καθηγητή της βιολογίας Στίβεν Άουσταντ, υποστηρίζει ότι «οι σημερινοί φοιτητές αναμένετε να ζήσουν έναν αιώνα ή και περισσότερο, επειδή η κατάσταση της υγεία τους θα είναι διαφορετική σε σχέση με οτιδήποτε έχει ιδωθεί πριν στην ανθρώπινη ιστορία». Είπε ότι αυτή η παρατεταμένη διάρκεια ζωής θα οφείλεται στη νέα μας ικανότητα να προλαμβάνουμε και να καθυστερούμε τις περισσότερες – αν όχι όλες τις ασθένειες και αναπηρίες που μαστίζουν τη μετέπειτα ζωή. Είμαι βέβαιη ότι πολλοί από εμάς θα ήταν περίεργοι να ακούσουν τον Άουσταντ να εξηγεί πώς η πανδημία του νέου κορωνοϊού COVID-19 ταιριάζει με την προοπτική του για το μέλλον.

Ωστόσο, τα λόγια του Άουσταντ δείχνουν πόσο σημαντική είναι η αναζήτηση της αιώνιας νιότης στη σημερινή κοινωνία. Για ποιο λόγο όμως υπάρχει αυτή η τάση αποφυγής του γήρατος και του θανάτου;

«Προφανώς, οι άντρες φοβούνταν από πάντα τον θάνατο και λαχταρούσαν να ζήσουν για πάντα», γράφει ο κορυφαίος Αμερικανός κοινωνιολόγος Κρίστοφερ Λάς, στο «Ο πολιτισμός του ναρκισσισμού». Όμως υπάρχουν και αρκετοί άλλοι λόγοι για τους οποίους έχουμε στραφεί σε αυτήν την αναζήτηση τα τελευταία χρόνια.

Ο πρώτος είναι η πνευματική μας κατάσταση. «Ο φόβος του θανάτου αποκτά νέα ένταση σε μια κοινωνία που έχει στερηθεί τη θρησκεία», εξηγεί ο Λας.

Σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο δεν πιστεύουν στο θεό και το ποσοστό αυτό αυξάνεται σημαντικά χρόνο με τον χρόνο.
Όλες οι ορθόδοξες θρησκείες, έχουν τις ρίζες τους στη βαθιά πίστη και μας ωθούν να καλλιεργήσουμε την έμφυτη καλοσύνη μας. Αυτή η βαθιά πίστη, μας παρέχει εσωτερική ηρεμία και ελπίδα, χωρίς την ύπαρξή της δεν είναι φυσιολογικό που κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να παρατείνουν τη νιότη τους;

Δεύτερον, πολλοί άνθρωποι φοβούνται τα γηρατειά επειδή η κοινωνία έχει χάσει τον σεβασμό της για τους ηλικιωμένους, αγνοώντας τη σοφία τους, την εμπειρία και τη συναισθηματική ωριμότητα που οι άνθρωποι αποκτούν με το πέρασμα των χρόνων – ακόμη και όταν το σώμα τους εξασθενεί και το μυαλό γίνεται ανιαρό.

«Η κοινωνία μας βρίσκει αχρείαστη τη συμβολή των ηλικιωμένων», γράφει ο Λας. «Υποτιμώντας τις εμπειρίες τους, και θεωρώντας μεγαλύτερα  πλεονεκτήματα τη φυσική δύναμη, την επιδεξιότητα, την προσαρμοστικότητα και την ικανότητα να βρίσκουμε νέες ιδέες. Η κοινωνία καθορίζει την παραγωγικότητα με τέτοιους τρόπους που αποκλείουν αυτόματα τους τους ηλικιωμένους πολίτες».

Τα γκρίζα μαλλιά παλαιότερα ήταν ένδειξη σοφίας. Τώρα, οι διαφορές μεταξύ των γενεών αυξάνονται πιο έντονα και οι νεότερες γενιές δεν στρέφονται πλέον στους ηλικιωμένους για συμβουλές. Όντας χωρίς κίνητρο για το μέλλον και με εξασθενημένες προσωπικές σχέσεις στα γηρατειά, μπορούμε πραγματικά να κατηγορήσουμε τους ανθρώπους που προσπαθούν να αποφύγουν αυτό το σημείο στη ζωή τους;

Τέλος, πολλοί φοβούνται τα γηρατειά επειδή πολλοί άνθρωποι είναι όλο και περισσότεροι στραμμένοι προς στον εαυτό τους. Τα μειωμένα ποσοστά γεννήσεών είναι ένα σημάδι αυτού.

Ο Λας εξηγεί: «Ο ναρκισσισμός εμφανίζεται στον πυρήνα του χαρακτήρα μιας κοινωνίας που έχει χάσει το ενδιαφέρον της για το μέλλον. Ψυχίατροι που συμβουλεύουν τους γονείς να μην ζουν με τους προγονούς τους, παντρεμένα ζευγάρια να αναβάλλουν ή να απορρίπτουν την πατρότητα – συχνά για έναν καλό και πρακτικό λόγο, κοινωνικοί μεταρρυθμιστές που προτρέπουν τη μηδενική αύξηση του πληθυσμού· και όλα αυτά μαρτυρούν μια εκτεταμένη ανησυχία για την αναπαραγωγή – αναδύοντας αμφιβολίες σχετικά με το αν η κοινωνία μας πρέπει να αναπαραχθεί… Όπως κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν ανούσια τη ζωή καθώς γερνούν και επιθυμούν την αιώνια νιότη, για τον ίδιο λόγο οι νεότεροι δεν ενδιαφέρονται πλέον να αναπαραχθούν».

Πολλοί από εμάς θα προτιμούσαμε να μείνουμε νέοι για πάντα. Δυστυχώς, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε αυτήν τη γη. Αλλά θα μπορούσαμε να αποβάλουμε τον φόβο των γηρατειών και του θανάτου, εάν εμβαθύνουμε τη σύνδεσή μας με το θείο, καθώς και την σύνδεσή μας με τις προηγούμενες γενιές  και αυτές που θα ακολουθήσουν.

Ίσως ήρθε η ώρα να επενδύσουμε ξανά σε αυτά τα πράγματα.

Η Annie Holmquist είναι συντάκτρια στο Intellectual Takeout, ενός διαδικτυακού περιοδικού. Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Intellectual Takeout.

Παλομπάρα Σαμπίνα (Palombara Sabina), Ιταλία – Μια 84χρονη Ιταλίδα γιαγιά, έχει συνδεθεί στο διαδίκτυο για να συνεχίσει τα μαθήματα μαγειρικής της παρά τα μέτρα καραντίνας λόγο του κορωνοϊού.

Η Νερίνα Ταμάντι (Nerina Tamanti) έκανε μαθήματα παρασκευής ζυμαρικών, μέσω της πλατφόρμας Airbnb Experience, αλλά έπρεπε να τα ακυρώσει μετά το ξέσπασμα του ιού.

Παρ’ όλα αυτά με τη βοήθεια της εγγονής της, Κιάρα Νικολάντι (Chiara Nicolanti), ξεκίνησε διαδικτυακά τα μαθήματα της με ζωντανή αναμετάδοση.

«Είχα ανθρώπους κοντά μου [όταν έδινα τα μαθήματα αυτοπροσώπως]. Συνήθιζα να γελάω και να αστειεύομαι μαζί τους, τους αγκάλιαζα και τους φιλούσα. Ένιωθα σαν να ήταν μέλη της οικογένειάς μου», είπε η Ταμάντι. «Φυσικά, τώρα που οι άνθρωποι είναι μακριά, είναι διαφορετικά, αλλά το απολαμβάνω ούτως ή άλλως».

«Είναι όμορφο, είναι όμορφο γιατί μπορείς να μιλάς σε ανθρώπους, να είσαι μαζί τους. Ακόμα κι αν δεν τους βλέπεις από κοντά, μπορείς ακόμα να τους μιλήσεις και είναι όμορφο».

View this post on Instagram

How much I love you??? ❤️❤️❤️ new #onlinepastaclasses available on our website! Don’t stop us! . . . . #resilience #grandmaspower #womensupportingwomen #pastaclass #pastawithgrandma #italiangrandma #nonnanerina

A post shared by HANDMADE PASTA WITH GRANDMA (@pastawithgrandma) on Apr 7, 2020 at 11:43pm PDT

Οι άνθρωποι μπορούν να παρακολουθήσουν ένα από τα μαθήματα της «Nonna Live» για 60 $ και να μάθουν την τέχνη των σπιτικών ζυμαρικών με μια πραγματική Ιταλίδα γιαγιά.

Οι συνταγές της έχουν περαστεί στην οικογένειά της από γενιά σε γενιά.

Μια εβδομάδα πριν από το μάθημα, όλοι οι συμμετέχοντες λαμβάνουν μια λίστα με τα υλικά, σκεύη και προτάσεις κρασιού ώστε να αξιοποιήσουν στο έπακρο την εμπειρία.

Για την καταπολέμηση της σπατάλης τροφίμων, η δασκάλα μαγειρικής δίνει ζυμαρικά στον Ερυθρό Σταυρό και σε άτομα που έχουν ανάγκη.

Από τη Vanessa Romeo, Oleksandr Ieltsov, Chiara Rodriquez, Gabriela Boccaccio

Πώς διαφέρει η Epoch Times από τα άλλα μέσα ενημέρωσης;

Προκειμένου να ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας για τα πιο κρίσιμα τρέχοντα ζητήματα, στεκόμαστε έξω από πολιτικά συμφέροντα και την επιδίωξη του κέρδους.
Μια καλά πληροφορημένη κοινωνία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας ευημερούσας δημοκρατίας.

Όντας ανεξάρτητοι, διερευνούμε θέματα που άλλα μέσα ενημέρωσης παραβλέπουν ή αποφεύγουν και τούτο διότι πιστεύουμε ότι η δημοσιογραφία πρέπει να είναι πραγματικά υπεύθυνη απέναντι στην κοινωνία, καθότι αυτός είναι ο ρόλος της.

Στόχος μας, να προσφέρουμε έγκυρη πληροφόρηση στους αναγνώστες μας έτσι ώστε να διαμορφώνουν τις δικές τους απόψεις πάνω στα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής μας.

Προσπαθούμε να προβάλλουμε λύσεις και ό,τι είναι καλό στην κοινωνία, παρά συγκρούσεις που προκαλούν διχόνοιες ανάμεσά μας. Αναγνωρίζουμε την αξία των παραδοσιακών τεχνών και την ικανότητά τους να εμπνέουν την ανθρωπότητα προς τα υψηλότερα ιδανικά της.