Υγεία

Κατά τη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, το σκορβούτο ήταν μια συνηθισμένη πάθηση μεταξύ των ναυτικών και προκάλεσε πολλούς θανάτους. Το 1747, ο Σκοτσέζος ιατρός Τζέιμς Λιντ διεξήγαγε ένα πείραμα που έδειξε ότι τα εσπεριδοειδή μπορούσαν να θεραπεύσουν το σκορβούτο. Έδωσε διάφορες δίαιτες στους ναυτικούς, περιλαμβάνοντας και μια με εσπεριδοειδή, και διαπίστωσε ότι αυτοί που κατανάλωσαν λεμόνια και πορτοκάλια ανέκαμψαν γρήγορα. 

Το 1928, ο Ούγγρος επιστήμονας Άλμπερτ Σεντ-Γκιέργκη απομόνωσε τη βιταμίνη C και επιβεβαίωσε πως είναι η ουσία-κλειδί για την πρόληψη του σκορβούτου, ανακάλυψη που του χάρισε εν μέρει το Βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία ή την Ιατρική το 1937. 

Η βιταμίνη C είναι ένα θρεπτικό συστατικό με ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες, κρίσιμο και για την καρδιαγγειακή υγεία. Επιπροσθέτως, είναι ζωτικής σημασίας για τη σύνθεση του κολλαγόνου στο σώμα. Το κολλαγόνο είναι η πρωτεΐνη που βρίσκεται σε μεγαλύτερη αφθονία στο σώμα και τον συνδετικό ιστό, η οποία διατηρεί και υποστηρίζει την ελαστικότητα του δέρματος, των συνδέσμων, των τενόντων και των χόνδρων. 

Ο όρος «βιταμίνη» προέρχεται από την λατινική λέξη ‘vita’, που σημαίνει ζωή, καθώς αυτές οι ουσίες είναι απαραίτητες για την ευεξία του ανθρώπινου οργανισμού. 

Η συγκέντρωση της βιταμίνης C στο σώμα μας είναι σημαντικά υψηλότερη από οποιασδήποτε άλλης βιταμίνης. 

Η δράση της βιταμίνης C 

Εκτός του ότι αποτρέπει το σκορβούτο, η βιταμίνη C προσφέρει τα ακόλουθα οφέλη στην υγεία: 

Καταπολεμά το οξειδωτικό στρες: Η βιταμίνη C είναι ένα πανίσχυρο αντιοξειδωτικό που συμμετέχει στην εξουδετέρωση των ελεύθερων ριζών στο σώμα, μειώνοντας επομένως το οξειδωτικό στρες και ελαχιστοποιώντας την κυτταρική καταστροφή. Το οξειδωτικό στρες είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη ποικίλων ασθενειών. 

Υποστηρίζει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού: Η βιταμίνη C ενισχύει την ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να καταπολεμά τις λοιμώξεις και μειώνει τη φλεγμονή, υποστηρίζοντας τη λειτουργία των ανοσοποιητικών κυττάρων και των επιθηλίων του σώματος, και προστατεύοντας τον οργανισμό από τα παθογόνα και το οξειδωτικό στρες του περιβάλλοντος. 

Η έλλειψη βιταμίνης C μπορεί να μειώσει την ανοσία και να αυξήσει την ευαισθησία σε μολύνσεις. Αυτές, με τη σειρά τους, μειώνουν σημαντικά τα επίπεδα βιταμίνης C λόγω της φλεγμονής και αυξάνουν τις μεταβολικές απαιτήσεις. 

Διευκολύνει τη σύνθεση κολλαγόνου: Η βιταμίνη C είναι απαραίτητη για τη σύνθεση κολλαγόνου, την επούλωση των πληγών και την υγεία του δέρματος εν γένει. 

Κλινική δοκιμή του 2021 έδειξε ότι η λήψη συμπληρωμάτων 500mg βιταμίνης C ημερησίως, για τέσσερεις εβδομάδες, από επτά ασθενείς με έλκη στα πόδια, είχε ως αποτέλεσμα την καλύτερη επούλωση των πληγών τους σε σχέση με την ομάδα ελέγχου, η οποία αποτελούνταν από εννέα ασθενείς. Όλοι οι ασθενείς της ομάδας που λάμβανε βιταμίνη C πέτυχαν πλήρη ίαση των ελκών τους, αποφεύγοντας τον ακρωτηριασμό, ενώ στο 44% της ομάδας ελέγχου παρέμειναν έλκη που δεν είχαν επουλωθεί, ακόμα και στο τέλος της δοκιμής.  

Προάγει την καρδιαγγειακή υγεία: Η έλλειψη βιταμίνης C συνδέεται με αυξημένες πιθανότητες θανάτου από καρδιαγγειακή νόσο (CVD). Για όσους έχουν χαμηλά επίπεδα βιταμίνης C στο αίμα τους, η λήψη επαρκούς ποσότητας βιταμίνης C μπορεί να βελτιώσει ελαφρά τη λειτουργία των αιμοφόρων αγγείων και τα επίπεδα χοληστερίνης. 

Διατηρεί την εύρυθμη λειτουργία του εγκεφάλου: Η βιταμίνη C  διαπερνά τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και είναι απαραίτητη για την κανονική λειτουργία του εγκεφάλου. Έρευνες έχουν δείξει πως τα επίπεδα βιταμίνης C μέσα στους νευρώνες είναι σημαντικά υψηλότερα από ό,τι σε οποιονδήποτε άλλον ιστό και η συγκέντρωσή της στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό είναι περίπου τέσσερεις φορές μεγαλύτερη από τα μέσα επίπεδα συγκέντρωσης στο πλάσμα. Ωστόσο, το αντίκτυπο της έλλειψης βιταμίνης C στο κεντρικό νευρικό σύστημα είναι σχετικά μικρό. 

Η βιταμίνη C παίζει κρίσιμο ρόλο και στην προστασία της υγείας των κυττάρων. Η έλλειψή της μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα με τα μιτοχόνδρια, τα τμήματα του κυττάρου που παράγουν ενέργεια, ακόμη και στα αρχικά στάδια την νόσου Αλτσχάιμερ. 

Σε αναφορά τους στο περιοδικό Free Radical and Biology and Medicine, ερευνητές από το Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο Βάντερμπιλτ (Vanderbilt University Medical Center) δήλωσαν: «Το ασκορβικό μπορεί, επομένως, να παρέχει μια χρήσιμη στρατηγική πρόληψης ενάντια στη νευροεκφυλιστική νόσο, ιδίως σε πληθυσμούς με μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο του Αλτσχάιμερ, περίπτωση στην οποία τα αποθέματα συνήθως εξαντλούνται μέσω της δυσλειτουργίας των μιτοχονδρίων και του αυξημένου οξειδωτικού στρες». 

Με άλλα λόγια, η λήψη αρκετής βιταμίνης C συντελεί πιθανά στην πρόληψη νευροεκφυλιστικών ασθενειών, ειδικά όσον αφορά τα άτομα με υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης Αλτσχάιμερ. Αυτά τα άτομα συνήθως έχουν χαμηλότερα επίπεδα βιταμίνης C λόγω θεμάτων στα μιτοχόνδρια και αυξημένου οξειδωτικού στρες.  

Η σημασία της συχνής λήψης βιταμίνης C 

Πολλοί παραβλέπουν τη βιταμίνη C, υποθέτοντας πως είναι άφθονη στα τρόφιμα, ειδικά αφού τα φρούτα και τα λαχανικά είναι διαθέσιμα καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ως αποτέλεσμα, πιστεύουν πως ο κίνδυνος έλλειψης είναι μικρός. Ενώ η σοβαρή έλλειψη βιταμίνης C (σκορβούτο), μαζί με τις επικείμενες αναπηρίες και τη θνησιμότητα, σπανίζουν σήμερα, αξίζει να σημειωθεί πως ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχει χαμηλά επίπεδα βιταμίνης C. 

Συχνά, τα τρόφιμα που καταναλώνουμε έχουν επαρκή βιταμίνη C, αλλά και πάλι μπορεί να βιώσουμε μια βιοχημική έλλειψη. Αυτό συμβαίνει εάν το σώμα, για διάφορους λόγους, είναι ανίκανο να απορροφήσει αποτελεσματικά ή να χρησιμοποιήσει τη βιταμίνη. 

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, επίσης, είναι εχθρικός ως προς τη δημιουργία αποθεμάτων και την απορρόφηση της βιταμίνης C, με συνήθειες όπως το κάπνισμα, η χρήση αλκοόλ, οι περιοριστικές ή επιλεκτικές δίαιτες, οι τροφικές αλλεργίες, ο διαβήτης τύπου 1, η δυσαπορρόφηση και η αιμοκάθαρση. Επιπλέον, το υπερβολικό σωματικό ή ψυχολογικό στρες μπορεί να αυξήσει περαιτέρω τον κίνδυνο έλλειψης βιταμίνης C. 

Το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να συνθέσει βιταμίνη C από μόνο του, οπότε πρέπει να τη λαμβάνει μέσω της τροφής ή από συμπληρώματα. Εφ’ όσον η βιταμίνη C είναι υδατοδιαλυτή και δεν αποθηκεύεται σε σημαντικές ποσότητες, η συχνή λήψη είναι απαραίτητη. Τα συμπληρώματα που λαμβάνονται από το στόμα είναι συνήθως η πρώτη επιλογή. 

Η λήψη συμπληρωμάτων υψηλής δόσης ενδοφλεβίως μπορεί να είναι μία λύση για όσους δεν μπορούν να τα λάβουν δια του στόματος ή σε περιπτώσεις όπου μια ταχύτατη διόρθωση σοβαρής ανεπάρκειας είναι απαραίτητη. 

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times. 

Του Jingduan Yang, M.D. 

Μια εβδομάδα αφότου η υπηρεσία υγείας των Ηνωμένων Εθνών ανακήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω του ιού, αξιωματούχος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) δήλωσε ότι ο mpox δεν είναι ίδιος με τον COVID-19 και επεσήμανε πως δεν θα υπάρξουν λοκντάουν ή άλλα παρόμοια μέτρα.

«Θα μπούμε σε λοκντάουν στην ευρωπαϊκή περιοχή του ΠΟΥ, είναι άλλος ένας COVID-19; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα: όχι», είπε ο Χανς Κλούγκε, περιφερειακός διευθυντής της Ευρώπης για τον ΠΟΥ, σε ζωντανή μετάδοση μέσων ενημέρωσης την Τρίτη. «Δυο χρόνια πριν, θέσαμε υπό έλεγχο τον mpox στην Ευρώπη, χάρη στην άμεση επέμβαση στις πιο πληγείσες κοινότητες αντρών που είχαν σεξουαλική επαφή με άντρες», είπε.

Ο mpox, μια ιογενής λοίμωξη γνωστή και ως ευλογιά των πιθήκων (monkeypox), προκαλεί πληγές γεμάτες πύον και συμπτώματα σαν αυτά της γρίπης. Συνήθως είναι ήπια, αλλά μπορεί να γίνει και θανατηφόρος.

Αξιωματούχοι λένε πως μια υποπαραλλαγή του στελέχους mpox Ι, η παραλλαγή Ib (Clade Ib), προκάλεσε παγκόσμια ανησυχία επειδή φαίνεται να διαδίδεται πιο εύκολα μέσω συχνής κοντινής επαφής. Μια περίπτωση της παραλλαγής επιβεβαιώθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Σουηδία και συνδέθηκε με το αυξανόμενο ξέσπασμα στην Αφρική, το πρώτο σημάδι εξάπλωσης έξω από την ήπειρο.

Ο ΠΟΥ ανακήρυξε το πρόσφατο ξέσπασμα της ασθένειας ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία, που αφορά τη διεθνή κοινότητα. Η παραλλαγή mpox Ι μεταφέρεται έξω από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό από το περασμένο έτος, με αναφορές στον ιό να γίνονται σε δεκάδες άλλα αφρικανικά έθνη.

Ο Κλούγκε δήλωσε πως η εστίαση στο νέο στέλεχος Clade I θα βοηθήσει στην καταπολέμηση της λιγότερο σοβαρής παραλλαγής Clade II, η οποία εξαπλώνεται παγκοσμίως από το 2022, επιτρέποντας στην Ευρώπη να βελτιώσει την ανταπόκρισή της μέσω βελτιωμένων υγειονομικών συμβουλώνκαι παρακολούθησης.

Στο ξέσπασμα του 2022-2023, αξιωματούχοι των ΗΠΑ και άλλων χωρών προειδοποίησαν πως ο ιός μεταδιδόταν πρωταρχικά μεταξύ αντρών που είχαν σεξουαλικές σχέσεις με άλλους άντρες. Ωστόσο, για την παραλλαγή Ib, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως πιο σοβαρή, ο ΠΟΥ και άλλες υπηρεσίες υγείας, όπως το CDC (Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων) των ΗΠΑ, δεν έχουν εκδώσει παρόμοιες προειδοποιήσεις.

Περίπου 100 νέα κρούσματα του στελέχους mpox ΙΙ αναφέρονται πλέον στην περιοχή της Ευρώπης κάθε μήνα, πρόσθεσε ο Κλούγκε. Σύμφωνα με δελτίο ειδήσεων των Ηνωμένων Εθνών, το Κονγκό έχει αναφέρει 15.600 κρούσματα mpox και 540 θανάτους μέσα στο 2024.

Ο mpox μεταδίδεται με τη στενή σωματική επαφή και με την σεξουαλική επαφή, αλλά αντίθετα με προηγούμενες πανδημίες, όπως ο COVID-19, δεν υπάρχουν στοιχεία ότι διαδίδεται εύκολα μέσω του αέρα.

«Μπορούμε και θα πρέπει να καταπολεμήσουμε τον mpox μαζί», είπε ο Κλούγκε τη Δευτέρα. «Πρέπει να επιλέξουμε αν θα θέσουμε τα συστήματα για τον έλεγχο και την καταπολέμηση του mpox παγκοσμίως ή αν θα μπούμε σε άλλον ένα κύκλο πανικού και αμέλειας. Ο τρόπος που αντιδρούμε τώρα και τα επόμενα χρόνια θα αποβεί μία κρίσιμη δοκιμασία για την Ευρώπη και τον κόσμο», τόνισε.

Οι υγειονομικές υπηρεσίες πρέπει να είναι σε επιφυλακή και να παραμένουν ευέλικτες, σε περίπτωση που υπάρξουν νέες, πιο εύκολα μεταδιδόμενες παραλλαγές, αλλά δεν υπάρχουν συστάσεις για τους ανθρώπους να φορούν μάσκες, είπε ο εκπρόσωπος του ΠΟΥ Ταρίκ Γιασάρεβιτς.

Το CDC εκδίδει ενημέρωση σχετικά με τον mpox

Σε ενημέρωση την προηγούμενη εβδομάδα, το CDC είπε πως ο mpox προς το παρόν ενέχει χαμηλό κίνδυνο για τις ΗΠΑ, και δεν έχει αναφερθεί καμία περίπτωση mpox Ι στη χώρα.

«Ο κίνδυνος για το ευρύ κοινό στις ΗΠΑ από τον τύπο mpox που κυκλοφορεί στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό είναι πολύ χαμηλός», είπε η ομοσπονδιακή υπηρεσία υγείας. Ωστόσο, τόνισε πως η κατάσταση «μπορεί να αλλάξει, καθώς περισσότερες πληροφορίες γίνονται διαθέσιμες» ή εάν περιπτώσεις της παραλλαγής I εμφανιστούν εκτός Αφρικής.

Αυτό επειδή έχει υπάρξει περιορισμένος αριθμός ατόμων που ταξιδεύουν άμεσα με αεροπλάνο από το Κονγκό ή τις γειτονικές χώρες των ΗΠΑ.

Του Jack Philips, ρεπόρτερ των Breaking News

Καθώς η Ιαπωνία δέχεται ένα πλήθος διεθνών τουριστών κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, οι αξιωματούχοι υγείας αντιμετωπίζουν μια έξαρση λοιμώξεων που προκαλούνται από αυτό που είναι κοινώς γνωστό ως «σαρκοφάγο βακτήριο». Στο πρόγραμμα «Health 1+1» ο Σιαοσού Σον Λιν, Αμερικανός ειδικός στην ιολογία και μικροβιολόγος, μίλησε για τα συμπτώματα, τα χαρακτηριστικά και τις μεθόδους πρόληψης για αυτού του είδους τις λοιμώξεις.

Το «σαρκοφάγο βακτήριο» που αναφέρθηκε πρόσφατα στα μέσα ενημέρωσης στην πραγματικότητα αναφέρεται στον στρεπτόκοκκο ομάδας Α, είπε ο Λιν. Σε σοβαρές περιπτώσεις, αυτή η λοίμωξη απελευθερώνει ένζυμα που διαλύουν τους μύες και τους συνδετικούς ιστούς, εξού και το όνομα του. Αυτές οι σοβαρές περιπτώσεις μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις που συμπεριλαμβάνουν το σύνδρομο τοξικού στρεπτοκοκκικού σοκ (STSS), το οποίο έχει ποσοστό θνησιμότητας έως και 30%.

Από της 30 Ιουνίου, η Ιαπωνία έχει αναφέρει 1.144 περιπτώσεις STSS αυτό το έτος, σύμφωνα με αναφορά της ιαπωνικής εφημερίδας Γιομιούρι Σίμπουν. Είναι ο μεγαλύτερος αριθμός περιπτώσεων τα τελευταία 25 χρόνια. Κυβερνητικά στατιστικά δείχνουν πως, τα τελευταία πέντε χρόνια, ο ετήσιος αριθμός περιπτώσεων STSS ήταν τυπικά κάτω από 1.000. Το 2019, υπήρξαν 894 περιπτώσεις, οι οποίες μειώθηκαν σε 622 το 2021. Ωστόσο, ο αριθμός ανέβηκε ξανά, με 941 περιπτώσεις το 2023.

Ο αριθμός σοβαρών μολύνσεων στρεπτόκοκκου ομάδας Α στις Η.Π.Α. αυξάνεται την τελευταία δεκαετία, όπως δείχνουν δεδομένα των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των Η.Π.Α. (CDC). Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι Η.Π.Α. έχουν καταγράψει περίπου 20.000 με 27.000 περιπτώσεις διηθητικών λοιμώξεων στρεπτόκοκκου ομάδας Α ανά έτος, με αποτέλεσμα 1.800 με 2400 θανάτους ετησίως.

Η αύξηση των λοιμώξεων στρεπτόκοκκου ομάδας Α συνδέεται με την πανδημία του COVID-19, η οποία έχει εξασθενήσει το ανοσοποιητικό σύστημα πολλών ανθρώπων, είπε ο Λιν. Με την χαλάρωση των περιορισμών της πανδημίας, οι άνθρωποι τώρα εκθέτονται ξανά σε έναν μεγάλο αριθμό παθογόνων. Αυτοί με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης σοβαρής λοίμωξης από το βακτήριο του στρεπτόκοκκου ομάδας Α.

Συμπτώματα του συνδρόμου τοξικού στρεπτοκοκκικού σοκ

Πρώιμα συμπτώματα του STSS περιλαμβάνουν:

• Πυρετό και κρυάδες
• Μυϊκό πόνο
• Ναυτία και εμετό
• Σοβαρά συμπτώματα που μπορεί να αναπτυχθούν μέσε σε 24 με 48 ώρες από την αρχική μόλυνση περιλαμβάνουν:
• Χαμηλή αρτηριακή πίεση
• Ταχυκαρδία (αυξημένοι καρδιακοί παλμοί)
• Ταχύπνοια (αυξημένος αναπνευστικός ρυθμός)
• Οργανική ανεπάρκεια: Η νεφρική ανεπάρκεια μπορεί αν εκδηλωθεί ως ανικανότητα ούρησης, ενώ η ηπατική ανεπάρκεια μπορεί αν προκαλέσει σοβαρή αιμορραγία ή μώλωπες και ίκτερο (κιτρίνισμα του δέρματος και των ματιών).

Το STSS συμβαίνει όταν τοξικές πρωτεΐνες από τον στρεπτόκοκκο ομάδας Α εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος και προκαλούν μια συστημική αντίδραση, είπε ο Λιν. Αυτές οι πρωτεΐνες μπορούν να προκαλέσουν υπερκυτοκιναιμία, οδηγώντας σε εκτενή διαστολή των αιμοφόρων αγγείων και απότομη πτώση της αρτηριακής πίεσης. Αυτό μπορεί, με την σειρά του, να έχει ως αποτέλεσμα σοκ και ανεπαρκή τροφοδοσία αίματος στα διάφορα όργανα.

Μόλις αναπτυχθεί το STSS, μπορεί να προοδεύσει ραγδαία, προκαλώντας σοβαρά συμπτώματα και πιθανώς να οδηγήσει σε θάνατο. Η πρώιμη διάγνωση και θεραπεία είναι κρίσιμα, είπε ο Λιν. Τα καλά νέα είναι πως ο στρεπτόκοκκος ομάδας Α έχει χαμηλή αντιβιοτική αντίσταση, καθιστώντας πολλά αντιβιοτικά αποτελεσματικά.

Χαρακτηριστικά της νεκρωτικής περιτονίτιδας

Μια σοβαρή κατάσταση που μπορεί να προκληθεί από μόλυνση με στρεπτόκοκκο ομάδας Α είναι η νεκρωτική περιτονίτιδα. Η περιτονία, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στο δέρμα και τους μύες, λειτουργεί ως προστασία για τον μυϊκό ιστό. Αν τα βακτήρια εισέλθουν μέσω μιας πληγής στο δέρμα, μπορούν γρήγορα να εξαπλωθούν μέσω της περιτονίας, σύμφωνα με τον Λιν.

Ασθενείς με νεκρωτική περιτονίτιδα συνήθως βιώνουν ερυθρότητα, οίδημα και πόνο στην πληγείσα περιοχή. Ένα πιο προφανές κλινικό σημάδι είναι πως ακόμα και περιοχές του δέρματος χωρίς εμφανή κοκκίνισμα ή πρήξιμο είναι επώδυνες στην αφή, υποδηλώνοντας πως η βακτηριακή λοίμωξη εξαπλώνεται ραγδαία και μπορεί σύντομα να οδηγήσει σε νέκρωση των ιστών.

Η έγκαιρη θεραπεία είναι κρίσιμη για την νεκρωτική περιτονίτιδα, σημείωσε ο Λιν. Αν ο ιστός νεκρωθεί, τότε είναι απαραίτητος ο καθαρισμός (αφαίρεση του επηρεασμένου ιστού). Αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη και έχει ως αποτέλεσμα μια μακρά, δύσκολη ανάρρωση με ουλές. Σε σοβαρές περιπτώσεις, ίσως απαιτείται ακρωτηριασμός.

Μέθοδοι θεραπείας και πρόληψης

Οι ιατροί αντιμετωπίζουν τις μολύνσεις με στρεπτόκοκκο ομάδας Α κυρίως με αντιβιοτικά όπως η πενικιλίνη και η κλινδαμυκίνη, είπε ο Λιν. Για πιο σοβαρές περιπτώσεις, πρόσθεσε, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενδοφλέβια ανοσοσφαιρίνη ως θεραπεία επείγουσας ανάγκης.

Ενώ τα αντιβιοτικά είναι η πρώτη γραμμή άμυνας, είναι συχνά ανεπαρκή από μόνα τους, και χρειάζεται επείγουσα εγχείρηση για την αφαίρεση του νεκρωμένου ιστού, σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Υπουργείο Υγείας, Εργασίας και Πρόνοιας.

Προς το παρόν δεν υπάρχει κανένα διαθέσιμο εμβόλιο που να αποτρέπει τις μολύνσεις με στρεπτόκοκκο ομάδας Α.

Τα μικρά παιδιά, οι άνθρωποι άνω των 50 ετών και αυτοί με διαβήτη θεωρούνται ομάδες υψηλού κινδύνου λόγο του εξασθενημένου ανοσοποιητικού τους συστήματος, καθιστώντας τους πιο ευάλωτους σε μολύνσεις στρεπτόκοκκου ομάδας Α, είπε ο Λιν.

Ο κίνδυνος μόλυνσης με στρεπτόκοκκο ομάδας Α αυξάνεται με την ηλικία. Τα δεδομένα δείχνουν πως ο ρυθμός μόλυνσης είναι 8,3 περιπτώσεις ανά 100.000 άτομα στην ηλικιακή ομάδα 50 έως 64 ετών, ανεβαίνοντας σε 10,4 περιπτώσεις στην ηλικιακή ομάδα 65 έως 74 ετών, 11,2 περιπτώσεις στην ηλικιακή ομάδα 75 έως 80 ετών, φτάνοντας ως και 15,2 περιπτώσεις σε αυτούς 85 ετών και άνω.

Ο στρεπτόκοκκος ομάδας Α τυπικά μεταδίδεται μέσω σωματιδίων του αναπνευστικού ή με άμεση επαφή με μολυσμένες πληγές, είπε ο Λιν.

Για την πρόληψη μόλυνσης από αυτά τα «σαρκοφάγα βακτήρια», προτείνει τις ακόλουθες οδηγίες:

• Διατηρήστε μια καλή υγιεινή: Φοράτε μάσκες και πλένετε τακτικά τα χέρια σας.
• Δώστε προτεραιότητα στην υγεία: Να ξεκουράζεστε αρκετά, να έχετε μια ισορροπημένη διατροφή και να ενδυναμώνεται το ανοσοποιητικό σας σύστημα.
• Προστατέψτε τις ανοιχτές πληγές: Αποφύγετε το κολύμπι στη θάλασσα ή σε πισίνες εάν έχετε πληγές στο δέρμα.
• Ασφάλεια με τα θαλασσινά: Καταναλώστε μονάχα καλά μαγειρεμένα θαλασσινά και φοράτε γάντια όταν χειρίζεστε οστρακοειδή για να αποφύγετε κοψίματα και να μειώσετε τον κίνδυνο μόλυνσης.

Των Shan Lam και JoJo Novaes

Νέα μελέτη έχει βρει μία ισχυρή σύνδεση μεταξύ του εργασιακού στρες και της ανάπτυξης κολπικής μαρμαρυγής, γνωστής και ως Afib (atrial fibrillation), μιας σοβαρής καρδιακής κατάστασης η οποία μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή πάθηση και εγκεφαλικό.

Οι ερευνητές λένε πως η αντιμετώπιση του εργασιακού στρες είναι κρίσιμη για τη δημιουργία ενός πιο υγιούς εργασιακού περιβάλλοντος.

Τα πορίσματα της 18ετούς μελέτης

Η 18ετής μελέτη, η οποία εξέτασε ιατρικά αρχεία από σχεδόν 6.000 ενήλικες στον Καναδά, οι οποίοι εργάζονταν σε δουλειές γραφείου, είναι η πρώτη που εξετάζει την επίδραση δύο συγκεκριμένων στρεσογόνων παραγόντων – της εργασιακής πίεσης και της ανισορροπίας μεταξύ προσπάθειας και επιβράβευσης – σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης.

Η εργασιακή πίεση καθορίζεται ως η ταλαιπωρία από τις εργασιακές απαιτήσεις και περιλαμβάνει το βαρύ εργασιακό φορτίο, τις σύντομες προθεσμίες και τον ελάχιστο έλεγχο πάνω στις εργασιακές αρμοδιότητες. Η ανισορροπία προσπάθειας και επιβράβευσης αναφέρεται στην αντίληψη των εργαζομένων πως η δουλειά που κάνουν δεν ανταμείβεται επαρκώς όπως αυτό ανακλάται στον μισθό τους, την εργασιακή ασφάλεια ή την αναγνώριση.

Στην έρευνα, οι άνθρωποι που ανέφεραν πως υποφέρουν από εργασιακή πίεση ήταν 83% πιο πιθανό να αναπτύξουν κολπική μαρμαρυγή από εκείνους που είπαν ότι δεν υφίστανται πίεση, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης. Επίσης, οι εργαζόμενοι που είπαν πως βίωσαν ανισορροπία προσπάθειας–επιβράβευσης ήταν 44% πιο πιθανό να πάθουν κολπική μαρμαρυγή.

Οι εργαζόμενοι που παραπονέθηκαν και για τα δύο είδη στρες είχαν 97% υψηλότερη πιθανότητα κολπικής μαρμαρυγής από αυτούς που δεν ανέφεραν κανένα εργασιακό στρες.

Η μελέτη διεξήχθη από ερευνητές του Νοσοκομειακού Κέντρου Έρευνας του Québec‐Université Laval Research, στην πόλη του Κεμπέκ του Καναδά.

«Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε μια κατάσταση επιβλαβούς ανισορροπίας όταν η έντονη προσπάθεια επιβραβεύεται με χαμηλή ανταμοιβή και επομένως είναι πιο ευαίσθητοι σε προβλήματα υγείας», έγραψαν οι ερευνητές.

Η κολπική μαρμαρυγή είναι το πιο κοινό είδος αρρυθμίας, ένας ανώμαλος χτύπος της καρδιάς όσον αφορά τον χρόνο ή την ισχύ. Επηρεάζει περίπου 3 με 6 εκατομμύρια Αμερικανούς κάθε χρόνο, με περίπου 450.000 νοσηλείες.

«Η μελέτη μας υποδεικνύει πως οι εργασιακοί στρεσογόνοι παράγοντες μπορεί να είναι σχετικοί παράγοντες οι οποίοι πρέπει να συμπεριληφθούν στις προληπτικές στρατηγικές», είπε σε δήλωση Τύπου ο Ξαβιέ Τρυντέλ, καρδιαγγειακός επιδημιολόγος και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. «Η αναγνώριση και η αντιμετώπιση των ψυχοκοινωνικών στρεσογόνων παραγόντων στην εργασία είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη ενός υγιούς εργασιακού περιβάλλοντος που θα ωφελεί τόσο τα άτομα όσο και τους οργανισμούς για τους οποίους εργάζονται».

Το εργασιακό στρες μπορεί να μειωθεί

Έχει ήδη καθιερωθεί πως η εργασιακή δυσαρέσκεια και από τα δύο είδη στρες παράγει κίνδυνο στεφανιαίας καρδιακής νόσου. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει πως οι στρεσογόνοι παράγοντες στη δουλειά μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρδιακής νόσου.

Μια τέτοια μελέτη βρήκε ότι η διόρθωση της ανισορροπίας μεταξύ του κόπου του εργαζόμενου και της ανταμοιβής, όπως ένας υψηλότερος μισθός ή περισσότερος σεβασμός και έλεγχος πάνω στην επαγγελματική τους κατάσταση, συμβάλλει στη μείωση του κινδύνου.

Σε αυτή την προηγούμενη μελέτη, η οποία περιελάμβανε 2.156 συμμετέχοντες, η ερευνητική ομάδα του Τρυντέλ μείωσε επιτυχώς τους εργασιακούς στρεσογόνους παράγοντες με τη χρήση στρατηγικών όπως η μείωση του ρυθμού του χρονοδιαγράμματος των έργων (projects), η προσφορά ευέλικτου ωραρίου εργασίας και η ενθάρρυνση της ανοιχτής συζήτησης μεταξύ προϊσταμένων και εργαζομένων.

Αυτές οι παρεμβάσεις είχαν ως αποτέλεσμα μια σημαντική μείωση στα επίπεδα πίεσης του αίματος των συμμετεχόντων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν στο Βρετανικό Ιατρικό Περιοδικό (British Medical Journal) το 2021. Η μελέτη χρηματοδοτήθηκε από τα Καναδικά Ινστιτούτα Έρευνας Υγείας.

Το άγχος επιβαρύνει με πολλούς τρόπους

Σημείωσαν πως η έκθεση στους προαναφερθέντες στρεσογόνους παράγοντες «είναι γνωστό ότι ενεργοποιεί το αυτόνομο νευρικό σύστημα», το οποίο ελέγχει τις ακούσιες σωματικές λειτουργίες. Άλλα συστήματα που επηρεάζονται από το άγχος περιλαμβάνουν τον άξονα υποθαλάμου–υπόφυσης–επινεφριδίων, το κύριο σύστημα αντίδρασης στο άγχος του σώματος, όπως επίσης και συστήματα που περιλαμβάνουν τους νεφρούς, οι οποίοι ρυθμίζουν την πίεση του αίματος.

Το εργασιακό στρες συχνά ξεκινά με πεπτικά προβλήματα όπως έλκη και καούρα, όπως επίσης και με ψυχιατρικά θέματα περιλαμβάνοντας την κατάθλιψη και το άγχος, είπε στους Epoch Times ο Δρ Καρλ Μπένζιο, ψυχίατρος και συνιδρυτής ενός οικιακού θεραπευτικού κέντρου στην Φλόριντα.

«Το στρες διεγείρει την αντίδραση πάλης ή φυγής και μας βοηθά άμεσα να χειριστούμε έναν στρεσογόνο παράγοντα», είπε ο Μπένζιο. «Εκκρίνουμε όμως κορτιζόλη και αδρεναλίνη, που προκαλούν φλεγμονή η οποία είναι τοξική για τα κύτταρά μας. Επίσης, η επιπλέον δουλειά που προκαλεί στην καρδιά και το αγγειακό σύστημα έχει επιπτώσεις όταν συμβαίνει τόσο συχνά και έντονα.»

Η διαρκής αύξηση αυτών των ορμονών του στρες μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένο καρδιακό ρυθμό, πίεση και φλεγμονή, όλα εκ των οποίων επιβαρύνουν περαιτέρω την καρδιά και τα αιμοφόρα αγγεία με την πάροδο του χρόνου.

Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε καταστάσεις υψηλού στρες, η πίεση και ο ρυθμός της καρδιάς αυξάνονται.

«Οδηγεί σε αρρυθμία και ηλεκτρικά προβλήματα στην καρδιά σας. Μας προκαλεί κολπική μαρμαρυγή, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε έμφραγμα, υψηλή αρτηριακή πίεση και εγκεφαλικό», είπε ο Δρ Μπένζιο.

Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλη πίεση

Το στρες στις εργασιακές καταστάσεις συχνά προκαλείται επειδή οι εργαζόμενοι έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες των ανταμοιβών που θα λάβουν όταν καταβάλλουν συγκεκριμένες προσπάθειες, εξήγησε ο Δρ Μπένζιο. Σκέπτονται: Αν δεν λάβω αυτή την ανταμοιβή δεν θα βρω ησυχία.

«Η μελέτη μίλησε για ψυχοκοινωνική παρέμβαση, αλλά υποστηρίζω και διδάσκω ψυχο-πνευματικές παρεμβάσεις ως τρόπο βοήθειας», πρόσθεσε ο ψυχίατρος, ο οποίος είναι επίσης ιατρικός διευθυντής της Αμερικανικής Ένωσης Συμβούλων Χριστιανών. «Δηλαδή αυτό που πιστεύεις για τον Θεό, τον εαυτό σου, την κατάστασή σου, τις περιστάσεις σου. Οι άνθρωποι κυνηγούν την ευτυχία, αλλά αυτό που πραγματικά βοηθά είναι η επιδίωξη της πνευματικής ευεξίας.»

Πρόταση για μελέτη άγχους για τους χειρώνακτες

Οι συγγραφείς της έρευνας για το εργασιακό στρες αναγνωρίζουν πως η μελέτη τους είναι περιορισμένη. Εξέτασαν μονάχα μια φορά τους εργαζόμενους όσον αφορά τους στρεσογόνους παράγοντές τους, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε «πιθανώς εσφαλμένη ταξινόμηση». Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την υποτίμηση της «πραγματικής συσχέτισης» μεταξύ των στρεσογόνων παραγόντων και της κολπικής μαρμαρυγής, σημείωσαν.

Η μελέτη αφορούσε μονάχα εργαζόμενους σε δουλειές γραφείου, περιλαμβάνοντας αυτούς που δουλεύουν σε θέσεις υπηρεσιών, επαγγελματικές και διευθυντικές θέσεις. Αυτό σημαίνει πως τα συμπεράσματα «μπορεί να περιορίζονται μόνο σε εργαζόμενους με παρόμοια επαγγέλματα». Η σχέση μεταξύ των εργασιακών στρεσογόνων παραγόντων και της κολπικής μαρμαρυγής στους χειρώνακτες θα πρέπει να μελετηθεί στο μέλλον, σημείωσαν οι ερευνητές. «Παλαιότερα στοιχεία υποδηλώνουν πως οι χειρώνακτες έχουν υψηλότερη πιθανότητα έκθεσης σε εργασιακή πίεση και πως η αρνητική επίδραση της εργασιακής πίεσης στα καρδιαγγειακά αποτελέσματα είναι μεγαλύτερης βαρύτητας σε αυτόν τον συγκεκριμένο πληθυσμό.»

Η διαχείριση των επιπέδων του σακχάρου μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από το μέτρημα των υδατανθράκων.

Φαίνεται πως οι πρωτεΐνες και τα λιπαρά έχουν έναν πιο σημαντικό ρόλο στην παραγωγή της ινσουλίνης από αυτό που πιστευόταν έως τώρα, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη. Αυτή η ανακάλυψη όχι μόνο παρέχει μια νέα προοπτική στη διαχείριση του διαβήτη, αλλά ενέχει επίσης την πιθανότητα να εμπνεύσει μελλοντικές έρευνες και να ανοίξει τον δρόμο για τη βελτίωση του ελέγχου της γλυκόζης για άτομα με διαβήτη τύπου 2, αντίσταση στην ινσουλίνη και προδιαβήτη.

«Η καλύτερη κατανόηση των ατομικών οδηγών της παραγωγής ινσουλίνης ενός ανθρώπου μπορεί να ευνοήσει την εξατομικευμένη διατροφική καθοδήγηση, η οποία θα βοηθούσε τους ανθρώπους να διαχειριστούν καλύτερα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους, καθώς και τα επίπεδα ινσουλίνης τους», είπε σε δήλωση Τύπου η Γιελένα Κόλιτς, ερευνητική συνεργάτης στο εργαστήριο Τζόνσον στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας (University of British Columbia – UBC) και συν-συγγραφέας της μελέτης.

Η ανταπόκριση στην ινσουλίνη διαφέρει ανάλογα με το είδος των θρεπτικών συστατικών

Ερευνητές από το UBC μελέτησαν το πώς διαφορετικά άτομα παράγουν ινσουλίνη αντιδρώντας σε τρία μακροθρεπτικά συστατικά – τους υδατάνθρακες (γλυκόζη), τις πρωτεΐνες (αμινοξέα) και τα λιπαρά (λιπαρά οξέα) – εξετάζοντας τα εξειδικευμένα κύτταρα μέσα στο πάγκρεας, τα οποία ονομάζονται βήτα παγκρεατικά κύτταρα, των αποθανόντων δωρητών ανθρωπίνων οργάνων, αρρένων και θήλεων. Τα βήτα κύτταρα παράγουν και απελευθερώνουν την ινσουλίνη, μια ορμόνη η οποία είναι ικανή να μειώνει τη γλυκόζη στο αίμα.

Τα περισσότερα κύτταρα των δωρητών παρήγαγαν μια ισχυρή αντίδραση ινσουλίνης στους υδατάνθρακες. Ταυτόχρονα, περίπου το 9% των κυττάρων των δωρητών είχαν μια αντίδραση ινσουλίνης στις πρωτεΐνες, και άλλο ένα 8% των κυττάρων είχαν εντονότερη αντίδραση ινσουλίνης στα λιπαρά από ό,τι στα άλλα θρεπτικά συστατικά, περιλαμβανομένης και της γλυκόζης, σύμφωνα με τα αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Cell Metabolism.

Οι ερευνητές εξέτασαν, επίσης, μια υποκατηγορία παγκρεατικών κυττάρων από δωρητές με διαβήτη τύπου 2. Αυτά τα κύτταρα είχαν κακή αντίδραση στη γλυκόζη, αλλά η αντίδραση ινσουλίνης των κυττάρων στις πρωτεΐνες απροσδόκητα παρέμεινε ακέραιη.

«Η γλυκόζη φημίζεται για τον κυρίαρχο ρόλο της στην παραγωγή ινσουλίνης, αλλά μας εξέπληξε το γεγονός ότι είδαμε τόσο μεγάλη μεταβλητότητα, με κάποια άτομα να επιδεικνύουν μια ισχυρή αντίδραση στις πρωτεΐνες, ενώ κάποιοι άλλοι στα λιπαρά, κάτι το οποίο δεν είχε επισημανθεί προηγουμένως», είπε σε δήλωση Τύπου ο Τζέιμς Τζόνσον, ο οποίος έχει διδακτορικό στις βιολογικές επιστήμες και ήταν επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.

Οι ερευνητές διεξήγαγαν, επίσης, μια περιεκτική ανάλυση της έκφρασης των γονιδίων των κυττάρων των παγκρεατικών νησιδίων, για να συγκεντρώσουν πληροφορίες σχετικά με τα μοριακά και κυτταρικά χαρακτηριστικά που σχηματίζουν την παραγωγή της ινσουλίνης. Προτείνουν πως τα ευρήματά τους θα μπορούσαν πιθανώς να ενημερώσουν τις μελλοντικές γενετικές δοκιμές, ώστε να προβλεφθούν ατομικές αντιδράσεις σε διαφορετικά μακροθρεπτικά συστατικά. Τα ευρήματα μπορεί να φέρουν επανάσταση στη διαχείριση του διαβήτη, καθοδηγώντας τον εξατομικευμένο διατροφικό σχεδιασμό και δίνοντας τη δυνατότητα στα άτομα να ελέγχουν καλύτερα την υγεία τους.

«Αυτό ενισχύει πραγματικά την περίπτωση όπου οι δίαιτες πλούσιες σε πρωτεΐνες θα μπορούσαν να έχουν θεραπευτικά οφέλη για ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 και τονίζει την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα της έκκρισης ινσουλίνης λόγω διέγερσης από πρωτεΐνες», είπε σε δήλωση Τύπου η κα Κόλιτς.

Σύμφωνα με τους ερευνητές της μελέτης, το επόμενο βήμα τους είναι να επεκτείνουν την έρευνά τους με κλινικές δοκιμές και να μελετήσουν την αντίδραση της ινσουλίνης στα τρία μακροθρεπτικά συστατικά σε πραγματικό περιβάλλον, ελπίζοντας να αναπτύξουν προσωποποιημένες διατροφικές προσεγγίσεις βασισμένες στα ευρήματά τους.

Η σημασία της ινσουλίνης

Η ινσουλίνη είναι μια απαραίτητη ορμόνη που παράγεται στο πάγκρεας, η οποία βοηθάει στη μετατροπή της τροφής σε ενέργεια και ρυθμίζει τη γλυκόζη στο αίμα. Περίπου 1 στους 10 ανθρώπους στις ΗΠΑ έχει διαβήτη τύπου 2, που σημαίνει ότι το σώμα δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη για να διαχειριστεί αποτελεσματικά το σάκχαρο στο αίμα. Η αντίσταση στην ινσουλίνη – η οποία συμβαίνει όταν τα κύτταρα αντιδρούν λιγότερο στην ινσουλίνη, αυξάνοντας τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα – συχνά προηγείται της διάγνωσης για διαβήτη τύπου 2. Η αντίσταση στην ινσουλίνη συχνά είναι αποτέλεσμα μιας δίαιτας με πολλούς υδατάνθρακες, της παχυσαρκίας και της έλλειψης φυσικής άσκησης.

Τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα δημιουργούν μία κατάσταση που ονομάζεται υπερινσουλιναιμία και που μπορεί να προκαλέσει παχυσαρκία, φλεγμονή, καρδιαγγειακές παθήσεις, ακόμη και καρκίνο.

Οι ειδικοί προειδοποιούν: Τα αποτελέσματα ίσως να μην είναι καθολικά

Η μελέτη συνέλεξε δείγματα από 140 ανθρώπινα πτώματα. Παρότι οι ερευνητές διεξήγαγαν μια περιεκτική ανάλυση της έκκρισης της ινσουλίνης από τα κύτταρα των παγκρεατικών νησιδίων με και χωρίς διαβήτη, όταν εκτίθενται στα τρία κύρια μακροθρεπτικά συστατικά, το ερώτημα εάν αυτό πραγματικά αντιπροσωπεύει τον γενικό πληθυσμό παραμένει.

«Υπάρχουν περιορισμοί που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν σε αυτήν τη μελέτη, όταν συγκρίνουμε συγκεκριμένα κύτταρα με το άτομο ως ολότητα, κάτι το οποίο είναι πολύ πιο περίπλοκο», είπε στους Epoch Times μέσω email η Κίμπερλυ Γκόμερ, πιστοποιημένη διαιτολόγος με 25 χρόνια εμπειρίας στην καθοδήγηση ατόμων για τη διαχείριση του βάρους τους, του διαβήτη και της αντίστασης στην ινσουλίνη.

Ωστόσο, η κα Γκόμερ πρόσθεσε πως αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε την διαφορά μεταξύ των φυσιολογικών κυττάρων των παγκρεατικών νησιδίων και αυτών με διαβήτη τύπου 2 και πως η μετάφραση των αποτελεσμάτων στην καθημερινή κλινική πρακτική πολλαπλασιάζει τις επιλογές αντιμετώπισης του προβλήματος.

Για παράδειγμα, ανέφερε πως η ανακάλυψη ότι το 8% των κυττάρων των παγκρεατικών νησιδίων αντέδρασαν στα λιπαρά μπορεί να εξηγήσει γιατί κάποιος δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα από τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα. Η μελέτη διευκρίνισε πως η επιπλέον πρωτεΐνη βοηθά στη μείωση της αντίστασης στην ινσουλίνη και, συνεπακόλουθα, στον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα.

«Πιστεύω πως πρέπει να παραμένουμε ανοιχτόμυαλοι και να διευρύνουμε τις γνώσεις μας, εξετάζοντας τα αποτελέσματα διαφόρων ερευνών, είτε έχουν γίνει σε ζωντανούς ανθρώπους είτε σε αποθανόντες», είπε.

Εξατομικεύοντας τον σχεδιασμό διατροφικής φροντίδας

«Οι περισσότεροι επικεντρώνονται στην αντίσταση στην ινσουλίνη, αλλά το τι αποδίδει καλύτερα στο κάθε άτομο διαφέρει, έτσι ο σχεδιασμός πρέπει να γίνεται με ανοιχτό μυαλό και να δοκιμάζονται διάφορες στρατηγικές ώστε να επιτευχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα», τόνισε η κα Γκόμερ.

Παρατήρησε πως η εμπειρία της της έχει δείξει ότι, αν καταναλώνονται πρώτα οι πρωτεΐνες, τα λιπαρά και οι ίνες, αφήνοντας τους υδατάνθρακες για το τέλος του γεύματος, η αύξηση της ινσουλίνης μπορεί να είναι πιο ήπια.

«Έχω παρατηρήσει διάφορες αντιδράσεις στους πελάτες μου, με κάποιους να παρουσιάζουν πολύ καλύτερο έλεγχο του σακχάρου στο αίμα από άλλους.»

Η κα Γκόμερ είπε, επίσης, πως ξαφνιάστηκε από τα ευρήματα της μελέτης πως τα λιπαρά προκάλεσαν ινσουλινική αντίδραση και πρόσθεσε πως μια δίαιτα υψηλή σε πρωτεΐνες είναι η καταλληλότερη για την πλειοψηφία.

Ορισμένες τροφές, όπως τα φασόλια, οι ξηροί καρποί και τα άπαχα κρέατα, που έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, περιέχουν και ακόρεστα λιπαρά. Τα ψάρια και τα οστρακοειδή αποτελούν και αυτά καλές πηγές πρωτεΐνης και ωμέγα-3 λιπαρών οξέων, ωφέλιμων και για την καρδιαγγειακή υγεία.

Η κα Γκόμερ είπε πως η διαχείριση των υδατανθράκων είναι το αρχικό σημείο με το μεγαλύτερο όφελος για τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 ή υπερινσουλιναιμία.

«Χωρίς τη διαχείριση των υδατανθράκων, μειώνονται οι πιθανότητες επιτυχίας κάθε άλλης στρατηγικής», είπε.

By Allison DeMajistre