Υγεία

Ένα κοινό φάρμακο για τον διαβήτη μπορεί να προσφέρει νέες ελπίδες στους υπέρβαρους ασθενείς που μάχονται με τον καρκίνο του πνεύμονα.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι η μετφορμίνη, ένα φάρμακο που χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες για τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα, θα μπορούσε να βελτιώσει την έκβαση της ανοσοθεραπείας και να παρατείνει τη ζωή των ασθενών με καρκίνο του πνεύμονα που έχουν μερικά κιλά παραπάνω.

Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι επί του παρόντος η κύρια αιτία θανάτου των Αμερικανών με καρκίνο, και σχεδόν 235.000 νέα κρούσματα διαγιγνώσκονται κάθε χρόνο. Για το 2024, η εκτίμηση των θυμάτων της συγκεκριμένης νόσου ανερχόταν στους 125.070, σύμφωνα με δεδομένα από την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία.

«Η μελέτη μας […] υποδηλώνει ότι η μετφορμίνη μπορεί να επηρεάσει θετικά την έκβαση της θεραπείας για τους υπέρβαρους και παχύσαρκους ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα διορθώνοντας τις αρνητικές επιπτώσεις που επιβάλει η πάθηση στην αντικαρκινική ανοσοαπόκριση», είπε στην Epoch Times ο Τζόσεφ Μπάρμπι, επίκουρος καθηγητής ογκολογίας στο Τμήμα Ανοσολογίας του Roswell Park και επικεφαλής συν-συγγραφέας της μελέτης.

Πρόσθεσε ότι απαιτείται περισσότερη έρευνα για να δοκιμαστεί η επίδραση της μετφορμίνης σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα κατά του καρκίνου του πνεύμονα σε υπέρβαρους καρκινοπαθείς ασθενείς.

Αντικαρκινικά οφέλη της μετφορμίνης

Επιστήμονες στο Ολοκληρωμένο Αντικαρκινικό Κέντρο Roswell Park (Roswell Park Comprehensive Cancer Center), στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, υποθέτουν ότι τα αντικαρκινικά οφέλη της μετφορμίνης μπορεί να είναι ιδιαίτερα εμφανή στους ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα οι οποίοι είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από στοιχεία δύο δεκαετιών που συνδέουν τη μετφορμίνη με μειωμένη καρκινική πρόοδο.

Οι ερευνητές εντυπωσιάστηκαν από παλαιότερες κλινικές δοκιμές, οι οποίες συχνά περιελάμβαναν ασθενείς κανονικού βάρους και δεν επεδείκνυαν ξεκάθαρα αντικαρκινικά οφέλη. Πρότειναν πως η συμπερίληψη ως επί το πλείστον κανονικού βάρους ασθενών πιθανόν να απέκρυψε πιο ισχυρά στοιχεία όσον αφορά την επίδραση του φαρμάκου σε συγκεκριμένους πληθυσμούς, ειδικότερα αυτούς που είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι.

Για τη νέα τους μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό του Εθνικού Αντικαρκινικού Ινστιτούτου (Journal of the National Cancer Institute), οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από δύο ξεχωριστές ομάδες ασθενών. Η πρώτη περιελάμβανε 511 υπέρβαρους ασθενείς με δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) άνω του 25, και 232 ασθενείς με ΔΜΣ κάτω του 25, το οποίο θεωρείται το υγιές όριο. Όλοι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε εγχείρηση.

Στη δεύτερη ομάδα, εστίασαν στον αντίκτυπο της μετφορμίνης πάνω στην παράταση της ζωής των ασθενών, χωρίς πρόοδο του καρκίνου, ανάμεσα σε 284 υπέρβαρους ασθενείς συγκριτικά με 184 όχι υπέρβαρους ασθενείς οι οποίοι έλαβαν ανοσοθεραπεία, ένα είδος αντικαρκινικού φαρμάκου.

«Η δουλειά μας δείχνει ότι η αντικαρκινική επίδραση της μετφορμίνης είναι ενεργή μόνο στην περίπτωση της παχυσαρκίας», είπε σε δήλωση Τύπου ο Δρ Σάι Γιενταμούρι, επικεφαλής στρατηγικής και επικεφαλής θωρακικής χειρουργικής στο Ολοκληρωμένο Αντικαρκινικό Κέντρο του Roswell Park και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. «Παρατηρήσαμε πιο μακροχρόνια παράταση χωρίς υποτροπή σε υπέρβαρους ασθενείς, οι οποίοι πήραν μετφορμίνη και υποβλήθηκαν σε εγχείρηση.»

Η μετφορμίνη μπορεί να βοηθήσει τους καρκινοπαθείς ασθενείς, ειδικά αυτούς που είναι υπέρβαροι, με τρεις τρόπους:

• Μειωμένη υποτροπή του καρκίνου: Για τα υπέρβαρα άτομα που υποβλήθηκαν σε εγχείρηση για αφαίρεση τμήματος του πνεύμονα (λοβεκτομή), η μετφορμίνη συνδέθηκε με λιγότερες πιθανότητες επανεμφάνισης του καρκίνου.

• Επιβράδυνση της ανάπτυξης του όγκου: Η μετφορμίνη επιβράδυνε την ανάπτυξη του όγκου σε υπέρβαρα ποντίκια, επηρεάζοντας το ανοσοποιητικό σύστημα.

• Βελτιωμένη ανοσοθεραπεία: Η μετφορμίνη ήταν πιο αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του καρκίνου σε υπέρβαρα ποντίκια και ανθρώπους όταν συνδυάστηκε με ανοσοθεραπεία.

«Είναι γνωστό ότι η παχυσαρκία  επηρεάζει αρνητικά το ανοσοποιητικό σύστημα με τρόπους που  υπονομεύουν την αποτελεσματική αντικαρκινική ανοσία και προάγουν δυσμενή αποτελέσματα», είπε ο Μπάρμπι. «Σε προηγούμενη εργασία, καταφέραμε να συσχετίσουμε τη σπλαχνική ή κεντρική παχυσαρκία με επιθετική ασθένεια και ανοσοποιητική δυσλειτουργία σε ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα και προ-κλινικά καρκινικά μοντέλα.»

Μηχανισμός δράσης

Σε προ-κλινικές μελέτες, η μετφορμίνη φαίνεται να επιβραδύνει την ανάπτυξη όγκων και να αντιστρέφει την ανοσοκαταστολή που προκαλείται από την παχυσαρκία. Ο συνδυασμός της μετφορμίνης με έναν αναστολέα ανοσοποιητικού σημείου ελέγχου οδήγησε σε ενισχυμένο έλεγχο της ανάπτυξης του όγκου, παρόλο που αυτά τα αποτελέσματα παρατηρήθηκαν κυρίως σε παχύσαρκους ασθενείς.

«Σε παχύσαρκους ή υπέρβαρους ασθενείς, η μετφορμίνη φαίνεται να αλλάζει την ισορροπία μεταξύ των ανοσοκατασταλτικών μηχανισμών και αυτών που ενεργοποιούν τις διαδικασίες εξόντωσης των όγκων», εξήγησε ο Μπάρμπι σε δήλωση Τύπου.

Παλαιότερη έρευνα έχει δείξει ότι οι χρήστες μετφορμίνης γενικά έχουν λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν θανατηφόρο νόσο, ενώ μια μελέτη που διεξήχθη σε ποντίκια ανακάλυψε ότι η μετφορμίνη μπορεί επίσης να αποτρέψει την ανάπτυξη όγκων του πνεύμονα που σχετίζονται με τη χρήση καπνού.

Τα ευρήματα οδηγούν σε νέα κλινική δοκιμή

Οι ερευνητές σκοπεύουν να εμπνεύσουν τις μελλοντικές μελέτες υπογραμμίζοντας τις πιθανές θεραπευτικές αγωγές που περιέχουν μετφορμίνη, για να βελτιώσουν την κλινική έκβαση σε πληθυσμούς που βρίσκονται σε κίνδυνο.

Βασισμένη σε αυτά τα ευρήματα, η ερευνητική ομάδα έχει σχεδιάσει μια κλινική δοκιμή φάσης 2, τη  φάση της κλινικής έρευνας που αξιολογεί μια νέα ιατρική αγωγή, όπως ένα φάρμακο ή μια θεραπεία. Η δοκιμή είναι σχεδιασμένη να αξιολογήσει τη δυνατότητα της μετφορμίνης για πρόληψη του καρκίνου του πνεύμονα σε υπέρβαρα ή παχύσαρκα άτομα υψηλού κινδύνου. Σύμφωνα με τους ερευνητές του Roswell Park, το κέντρο είναι μόλις ένα από τα τρία σημεία στις ΗΠΑ και τον Καναδά που προσφέρουν αυτήν τη δοκιμή και χρηματοδοτείται από το Εθνικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο.

Ο Μπάρμπι είπε ότι η κατανόηση των επιπτώσεων του περιττού βάρους και σωματικού λίπους στην πρόοδο της ασθένειας και τη λειτουργία του ανοσοποιητικού είναι καίρια για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του καρκίνου του πνεύμονα και τον σχεδιασμό νέων θεραπειών για μια διαφορετική ομάδα ασθενών.

«Αν και η μελέτη μας εστίασε στον καρκίνο του πνεύμονα», συνέχισε λέγοντας ο Μπάρμπι, «είναι πιθανό η μετφορμίνη να έχει παρόμοια αποτελέσματα και σε άλλες κακοήθειες.» Από τη στιγμή που οι αλλαγές που προκαλούνται από το φάρμακο σε μοντέλα παχύσαρκων ασθενών με καρκίνο του πνεύμονα αναμένεται να βελτιώσουν γενικά τις αντικαρκινικές ανοσολογικές αποκρίσεις, πρόσθεσε ότι «οι επόμενες μελέτες θα πρέπει να ερευνήσουν αυτή την πιθανότητα.»

 

 

Νέα μελέτη από την Δανία βρίσκει ότι η χρήση ορμονικών ενδομήτριων συσκευών (σπιράλ – IUDs) συνδέεται με ελαφρώς υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του μαστού σε γυναίκες ηλικίας 15 έως 49 ετών. Η έρευνα υποδεικνύει ότι οι γυναίκες που χρησιμοποιούν σπιράλ αντισύλληψης έχουν 40% υψηλότερη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του μαστού σε σχέση με αυτές που δεν χρησιμοποιούν.

Αυτή η αύξηση ακούγεται υψηλή, αλλά ο καρκίνος του μαστού εξακολουθεί να είναι σπάνιος σε νεαρές γυναίκες. Θέτοντας το από μια προοπτική, αυτή η 40% υψηλότερη πιθανότητα σημαίνει περίπου 14 επιπλέον περιπτώσεις καρκίνου του μαστού ανά 10.000 γυναίκες που χρησιμοποιούν σπιράλ, επιπροσθέτως του βασικού κινδύνου για αυτή την ηλικιακή ομάδα.

«Είμαστε πολύ πιο βέβαιοι πως αυτός είναι ένας συσχετισμός τον οποίο θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν», είπε στους Epoch Times η επικεφαλής συγγραφέας Λίνα Στάινρουντ Μερχ, η οποία έχει διδακτορικό στην δημόσια υγεία και είναι επικεφαλής της ομάδας στο Ινστιτούτο Καρκίνου της Δανίας.

«Νομίζω το μήνυμα που πρέπει να αποκομίσουμε είναι πως […] ένα σπιράλ δεν λειτουργεί μονάχα τοπικά [στο αναπαραγωγικό σύστημα], λειτουργεί και συστηματικά στο σώμα», είπε η Μερχ. «και αυτή είναι μια πολύ σημαντική πληροφορία επειδή πολλές γυναίκες επιλέγουν αυτό το προϊόν λόγω της πεποίθησης ότι θα δρούσε μονάχα τοπικά», πρόσθεσε.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτή την συσχέτιση μεταξύ της χρήσης σπιράλ και του καρκίνου του μαστού, αλλά αυτή την φορά […] [η μελέτη έλαβε υπόψιν] παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να διαταράξουν τα ευρήματα», σημείωσε η Μερχ.

 

Χρήση σπιράλ και κίνδυνος καρκίνου του μαστού

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό της Αμερικάνικης Ιατρικής Ένωσης στης 16 Οκτωβρίου, αναγνώρισε την αναλογία κινδύνου, η οποία μετράει τον διαφορικό κίνδυνο του καρκίνου του μαστού μεταξύ των χρηστών και μη του σπιράλ στην μονάδα του χρόνου.

Οι ερευνητές παρακολούθησαν ένα σώμα 157.190 γυναικών (οι μισές χρήστες και οι μισές μη χρήστες) ηλικίας 15 έως 49 ετών για έως και 15 χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων περίπου το 1% των γυναικών διεγνώσθησαν με καρκίνο του μαστού.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι η χρήση σπιράλ αύξησε τον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού κατά 40%, ή 14 επιπλέον γυναίκες διεγνώσθησαν με καρκίνο του μαστού ανά 10.000 χρήστες σπιράλ σε σχέση με μη χρήστες.

Η μελέτη έδειξε μια αυξανόμενη τάση που σχετίζεται με την παρατεταμένη χρήση σπιράλ. Ωστόσο, αυτά τα ευρήματα δεν ήταν στατιστικά σημαντικά.

Διαιρώντας τα δεδομένα με την διάρκεια μείωσε την στατιστική ακρίβεια, παρόλα αυτά η ανοδική τάση υποδεικνύει πιθανή αύξηση κινδύνου με τον καιρό, είπε η Μερχ, προσθέτοντας πως αυτή η τάση έχει παρατηρηθεί και σε άλλες μελέτες επίσης. Περαιτέρω έρευνα είναι απαραίτητη για να επικυρωθούν αυτές οι παρατηρήσεις.

Μελέτες έχουν επίσης επανειλημμένα αναφέρει συσχετισμούς μεταξύ των ορμονικών αντισυλληπτικών και του καρκίνου του μαστού και του τραχήλου της μήτρας, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου των ΗΠΑ.

Το 2023, μια μελέτη του Όξφορντ βρήκε 20% με 30% αύξηση του κινδύνου του κακρίνου του μαστού που σχετίζεται με παρούσα ή πρόσφατη χρήση ορμονικών αντισυλληπτικών, άσχετα από την μέθοδο παράδοσης.

«Η θεωρία πίσω από αυτό είναι πως πολλές μορφές καρκίνου του μαστού είναι βασισμένες ορμονολογικά», είπε στους Epoch Times μέσω email ο Δρ Ντάνιελ Λαντάου, ογκολόγος, αιματολόγος και συνεργάτης του Κέντρου Μεσοθηλιώματος στο Asbestos.com.

«Τα οιστρογόνα (ή μερικές φορές η προγεστερόνη) στην ουσία ‘τρέφει’ τον καρκίνο του μαστού», γράφει. «Αυτοί οι καρκίνοι ονομάζονται καρκίνοι του μαστού θετικοί στους ορμονικούς υποδοχείς [sic].»

Η Μερχ τόνισε πως η αύξηση του κινδύνου του καρκίνου του μαστού που παρατηρείται στην μελέτη αποδίδεται κυρίως στην επικρατούσα χρήση υψηλής δόσης ορμονικών σπιράλ, Mirena, ανάμεσα στις γυναίκες της Δανίας τα πρόσφατα χρόνια. Η πλειονότητα των σπιράλ που εξετάστηκαν ήταν υψηλής δόσης, είπε, προσθέτοντας ότι αυτή η πληροφορία είναι ζωτικής σημασίας για την ερμηνεία των αποτελεσμάτων.

Το Mirena είναι ένα από τα τέσσερα σπιράλ εγκεκριμένα στις ΗΠΑ.

«Περιμέναμε ο κίνδυνος να είναι χαμηλότερος […] παρόλο που δεν έχουμε δεδομένα στις χαμηλότερες δόσεις […] επειδή η δόση είναι σημαντικά μικρότερη στα προϊόντα χαμηλής δόσης», είπε η Μερχ.

 

Διακρίσεις μεταξύ των τύπων των αντισυλληπτικών

Τα ορμονικά σπιράλ απελευθερώνουν μια συνθετική ορμόνη η οποία πήζει το βλεννογόνο του τραχήλου της μήτρας για να εμποδίσει την κίνηση του σπέρματος, λεπταίνοντας την επένδυση της μήτρας για να την κάνουν λιγότερο φιλόξενη για ένα ωάριο να εγκατασταθεί, και μπορεί επίσης να αποτρέψει την ωορρηξία.

Όλα τα ορμονικά αντισυλληπτικά περιέχουν συνθετικές μορφές είτε προγεστερόνης μονάχα ή και οιστρογόνων και προγεστερόνης, οι οποίες παράγονται φυσικά στα ωάρια μιας γυναίκας. Μέχρι πρότινος πίστευαν ότι αυτές οι ορμόνες λειτουργούσαν αποκλειστικά μέσα στο αναπαραγωγικό σύστημα, ωστόσο πρόσφατα ευρήματα υποδηλώνουν πως έχουν ευρύτερες συστημικές επιδράσεις.

Αντιθέτως, τα χάλκινα σπιράλ είναι ελεύθερα από ορμόνες και χρησιμοποιούν χαλκό για να δημιουργήσουν ένα τοξικό περιβάλλον για το σπέρμα, εμποδίζοντας την κίνηση του προς το ωάριο.

Τα σπιράλ βρίσκονται στην κατηγορία των αντιστρέψιμων αντισυλληπτικών μακράς δράσης, μαζί με τα εμφυτεύματα, τα οποία είναι μικρές, εύκαμπτες ράβδοι που εισάγονται υποδόρια (κάτω από το δέρμα) στο άνω άκρο.

«Τα ιατρικά αντισυλληπτικά φέρουν κινδύνους για το καρδιαγγειακό σύστημα, περιλαμβάνοντας τους θρόμβους του αίματος. Ο κίνδυνος θρόμβων συμβαίνει συγκεκριμένα στις μεθόδους που περιέχουν οιστρογόνα, ειδικά σε καπνιστές ή αυτούς άνω των 35 ετών», είπε στους Epoch Times η Δρ Λώρεν Ράμσεϋ, χειρουργός καρκίνου του μαστού από το Φορτ Γουόρθ (Fort Worth) του Τέξας, η οποία δεν έλαβε μέρος στην μελέτη.

Μελέτες δείχνουν ότι η αντισύλληψη αυξάνει σε τριπλάσιο βαθμό τον κίνδυνο θρόμβων στο αίμα στις γυναίκες.

Η προηγούμενη έρευνα της Μερχ έδειξε ότι τα ορμονικά σπιράλ μπορεί επίσης να συνδέονται με υψηλότερη πιθανότητα χρήσης αντικαταθλιπτικών και αρχικής διάγνωσης κατάθλιψης.

 

Θρόμβοι αίματος εναντίον καρκίνου του μαστού

Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι ο κίνδυνος καρκίνου του μαστού των βραχυπρόθεσμων σπιράλ ήταν συγκρίσιμος με αυτόν των αντισυλληπτικών χαπιών.

Οι κατευθυντήριες γραμμές για την χρήση των χαπιών αντισύλληψης έχουν ενημερωθεί στο παρελθόν ως αποτέλεσμα ερευνών που συνδέουν ορισμένα χάπια με αυξημένο κίνδυνο θρόμβων στο αίμα.

«Αυτές οι αλλαγές [στις συστάσεις αντισυλληπτικών χαπιών] έγιναν με βάση τον κίνδυνο θρόμβων στο αίμα παρόμοιου με τον κίνδυνο που δείχνουμε τώρα για τον καρκίνο του μαστού», είπε η Μερχ. Επομένως είναι κρίσιμο να δούμε τον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού που έχουμε παρατηρήσει ως σημαντικό, πρόσθεσε.

Παρόλα αυτά, όπως τονίζεται και στην έρευνα, οι κίνδυνοι που σχετίζονται με τα ορμονικά σπιράλ εμπεριέχουν μια μικρή αύξηση στον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού και των θρόμβων στο αίμα, μαζί με πιθανές καρδιαγγειακές παθήσεις και λοιμώξεις και αλλαγές στην χοληστερίνη, την ινσουλίνη και τα επίπεδα τριγλυκεριδίων.

 

Ζυγίζοντας τους κινδύνους και τα πλεονεκτήματα των αντισυλληπτικών

Η απόφαση της χρήσης των αντισυλληπτικών περιλαμβάνει την προσεκτική εκτίμηση τόσο των κινδύνων όσο και των πλεονεκτημάτων.

Ενώ το κύριο πλεονέκτημα τους είναι η πρόληψη της εγκυμοσύνης, με τον ρυθμό αποτελεσματικότητας να κυμαίνεται από 92% έως και 99% όταν χρησιμοποιείται σωστά, μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου και την διαχείριση των συμπτωμάτων σε καταστάσεις όπως το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, ενδομητρίωσης και ακμής.

Ενώ κάποια αντισυλληπτικά χάπια μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του τραχήλου της μήτρας και του μαστού, μειώνουν επίσης τον κίνδυνο υπερβολικής κυτταρικής ανάπτυξης που σχετίζεται με τον καρκίνο του ενδομητρίου. Όλα τα αντισυλληπτικά χάπια καταστέλλουν την ωορρηξία και μερικά μπορούν να σταματήσουν επίσης την εγκυμοσύνη.

Πιθανές παρενέργειες των αντισυλληπτικών περιλαμβάνουν απώλεια εμμηνορροϊκού κύκλου, ναυτία, αλλαγές στην διάθεση και ευαισθησία στο στήθος. «Αυτά [τα συμπτώματα] είναι γενικά λιγότερο έντονα για τις μεθόδους με σπιράλ λόγω της τοπικής έκκρισης ορμονών. Τα σπιράλ με χαλκό δεν έχουν τις ίδιες ορμονικές επιδράσεις», είπε η Ράμσεϋ.

 

Γνωρίζοντας τους κινδύνους

Τα αντισυλληπτικά πρέπει να προσεγγίζονται όπως τα φάρμακα, σύμφωνα με τον Λαντάου, τα οποία εγγενώς ενέχουν κινδύνους. Οι γυναίκες που αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν ορμονική αντισύλληψη θα πρέπει να ενημερώνονται πλήρως για τους σχετικούς κινδύνους, όπως αυξημένο κίνδυνο θρόμβων στο αίμα και καρκίνο του μαστού

Οι κίνδυνοι εφαρμόζονται σε όλα τα ορμονικά αντισυλληπτικά. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Ορμονικές μέθοδοι σύντομης δράσης, όπως τα ενέσιμα και τα χάπια μόνο προγεστερόνης. Τα χάπια που περιέχουν προγεστερόνη λεπταίνουν το τοίχωμα της μήτρας και αποτρέπουν την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου.
• Συνδυαστικές ορμονικές μέθοδοι, οι οποίες περιέχουν συνθετικά οιστρογόνα και ένα είδος προγεστίνης, όπως τα συνδυαστικά αντισυλληπτικά δια του στόματος, γνωστά επίσης και ως «το χάπι», τα επιθέματα αντισύλληψης και οι κολπικοί δακτύλιοι. Όλες οι συνδυαστικές μέθοδοι αντισύλληψης μπορούν να αποτρέψουν την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου.
• Αντισύλληψη επείγουσας ανάγκης, η οποία χρησιμοποιείται μετά την συνουσία και περιλαμβάνει αντισυλληπτικά χάπια επείγουσας ανάγκης. Αυτά δεν αποτρέπουν την εμφύτευση αλλά την ωορρηξία.

 

Μέθοδοι χωρίς ορμόνες περιλαμβάνουν:

• Σπιράλ χαλκού
• Μέθοδοι φραγμού, με συσκευές όπως αυτές που αποτρέπουν το σπέρμα να διαπεράσει την μήτρα, όπως τα προφυλακτικά και τα διαφράγματα
• Αποστείρωση, η οποία περιλαμβάνει σαλπιγγική απολίνωση, βαζεκτομή και εμφυτεύματα

 

Ο κίνδυνος του καρκίνου του μαστού είναι πολύ σπάνιος σε γυναίκες κάτω των 30 ετών, υποδηλώνοντας ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν γενικά για τις επιπλοκές της χρήσης ορμονικών σπιράλ, είπε η Μερχ.

Ωστόσο, παρότρυνε τις γυναίκες στα 30 και τα 40 τους να παραμένουν ενήμερες σχετικά με αυτόν τον συσχετισμό όταν μιλούν για επιλογές αντισύλληψης με τους πάροχους υγείας τους.

«Εάν έχετε οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του μαστού ή ανησυχείτε συγκεκριμένα για τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού, ενδεχομένως να κουβεντιάσετε για επιλογές αντισύλληψης χωρίς [sic] ορμόνες», γράφει ο Λαντάου.

«Η ισορροπία των πλεονεκτημάτων και των κινδύνων των μεθόδων αντισύλληψης απαιτεί μια ολοκληρωμένη προσέγγιση. Είναι μια εξατομικευμένη απόφαση η οποία απαιτεί να λαμβάνουμε υπόψιν το προσωπικό και το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό», είπε η Ράμσεϋ.

Το συμπέρασμα από αυτή τη νέα μελέτη είναι ότι αντίθετα με τις προηγούμενες πεποιθήσεις ότι τα ορμονικά αντισυλληπτικά δεν είχαν κινδύνους, είναι φάρμακα με συστημικές επιδράσεις, είπε η Μερχ. Αυτή η προοπτική θα πρέπει να καθοδηγεί τις γυναίκες καθώς ζυγίζουν την λογική της έναρξης αντισυλληπτικών μεθόδων ενάντια στους κινδύνους που εμπεριέχονται.

Της Rachel Ann T, Melegrito

Νέα μελέτη υποδηλώνει ότι οι επιστήμονες μπορούν να προβλέψουν την ανάπτυξη χρόνιου πόνου μόλις τρεις μέρες μετά από αυχενικό διάστρεμμα  – έναν τραυματισμό που προκαλείται από την απότομη και βίαιη κάμψη του αυχένα προς τα εμπρός και μετά προς τα πίσω – αναλύοντας τα μοτίβα δραστηριότητας του εγκεφάλου και τα επίπεδα άγχους.

Το αυχενικό διάστρεμμα είναι ένα τραυματισμός του αυχένα που προκαλείται συνήθως από την πρόσκρουση ενός αντικειμένου ή άλλου οχήματος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και λιγότερο συχνά προκαλείται από τραυματισμούς σε αθλήματα, σωματική βία και άλλα τραύματα.

Πάνω από 3,3 εκατομμύρια ενήλικες στις ΗΠΑ επί του παρόντος βιώνουν χρόνιο πόνο ως αποτέλεσμα αυχενικού διαστρέμματος, καθιστώντας το ένα σοβαρό ζήτημα δημόσιας υγείας.

«Το χρόνιο άλγος παραμένει μια μεγάλη πηγή αναπηρίας και βασάνου παγκοσμίως, κουβαλώντας τεράστιο υγειονομικό και κοινωνικό κόστος», αναφέρουν οι συγγραφείς της μελέτης.

 

Καίριες περιοχές του εγκεφάλου δείχνουν πρώιμα προειδοποιητικά σημάδια

Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Mental Health, εστιάζει στην επικοινωνία μεταξύ δύο κρίσιμων περιοχών του εγκεφάλου: τον ιππόκαμπο, ο οποίος λειτουργεί ως το κέντρο μνήμης του εγκεφάλου, και τον εγκεφαλικό φλοιό, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την επικαιροποίηση της μακροχρόνιας μνήμης.

Αυξημένη επικοινωνία μεταξύ αυτών των δύο περιοχών τις ακόλουθες ημέρες μετά τον τραυματισμό σχετίζεται σημαντικά με την ανάπτυξη χρόνιου πόνου, σύμφωνα με την μελέτη.

«Παρότι οι υποκείμενοι μηχανισμοί του χρόνιου άλγους δεν κατανοούνται ακόμη πλήρως, υπάρχει η υπόθεση ότι τα κυκλώματα συναισθηματικής εκμάθησης του εγκεφάλου παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και επιμονή του χρόνιου άλγους», αναφέρουν οι συγγραφείς.

Αυτά τα «κυκλώματα» εστιάζουν στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου, ο οποίος είναι «υπεύθυνος για την επικαιροποίηση των νέων αναμνήσεων σε μακροχρόνιες», είπε σε δήλωση ο Πάουλο Μπράνκο, επίκουρος καθηγητής αναισθησιολογίας και ιατρικής πόνου στην Σχολή Ιατρικής του Βορειοδυτικού Πανεπιστημίου του Φάινμπεργκ (Northwestern University Feinberg School of Medicine) και πρώτος συγγραφέας της μελέτης.

Όσο πιο πολύ «μιλάει» ο ιππόκαμπος στον φλοιό, τόσο πιο πιθανό είναι για το άτομο να αναπτύξει χρόνιο άλγος, πρόσθεσε.

 

Τα επίπεδα άγχους παίζουν κρίσιμο ρόλο

Η έρευνα επίσης αναγνώρισε το άγχος ως κρίσιμο παράγοντα.

Στην μελέτη, οι ασθενείς που παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα άγχους αμέσως μετά το ατύχημά τους έδειξαν μεγαλύτερη πιθανότητα ανάπτυξης χρόνιου πόνου. «Εάν η ανάμνηση έχει υψηλή συναισθηματική σημασία, τότε κάνει αυτούς τους ασθενείς να σχετίζουν αυτή την κίνηση με πόνο», είπε ο Μπράνκο.

Αυτός ο σύνδεσμος μεταξύ αυξημένης εγκεφαλικής συνδεσιμότητας και άγχους υπογραμμίζει τις περίπλοκες διεργασίες που εμπεριέχονται στο πως αντιλαμβανόμαστε τον πόνο.

«Ενώ συχνά σκεφτόμαστε τον πόνο ως κάτι σχετικό μονάχα με έναν τραυματισμό, στην ουσία είναι ο εγκέφαλος που δημιουργεί την εμπειρία του πόνου», σημείωσε ο Μπράνκο. «Ο εγκέφαλος παίρνει την απόφαση για το εάν κάποια κίνηση θα πρέπει να είναι επίπονη ή όχι.»

Οι συγγραφείς επίσης δεν βρήκαν καμία σημαντική σχέση μεταξύ των επιπέδων του στρες και την ανάπτυξη χρόνιου πόνου.

 

Μετατόπιση της εστίασης από την αντιμετώπιση στην πρόληψη

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η κατανόηση του χρόνου εμφάνισης του χρόνιου πόνου θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα αντιμετώπισης από την επικέντρωση στην θεραπεία σε αυτή της πρόληψης.

«Τώρα που γνωρίζουμε ότι υπάρχει αυτή η κρίσιμη χρονική περίοδος όταν αυτό συμβαίνει, μπορούμε να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες αντιμετώπισης σε αυτό το αρχικό στάδιο για να αποτρέψουμε τον χρόνιο πόνο αντί να προσπαθήσουμε να τον θεραπεύσουμε, κάτι το οποίο είναι πολύ πιο δύσκολο», είπε σε δήλωση τύπου ο Απκάρ Β. Απκαριάν, διευθυντής του Κέντρου Μεταφραστικής Έρευνας Πόνου και αλληλογραφών συγγραφέας.

«Εφόσον το άγχος παίζει σημαντικό ρόλο για τις αλλαγές στον εγκέφαλο, στοχεύοντας το άγχος αμέσως μετά τον τραυματισμό ίσως μπορέσει να σταματήσει αυτές τις αλλαγές, πιθανώς μέσα από φάρμακα κατά του άγχους ή άλλα», πρόσθεσε ο Απκαριάν.

Η έρευνα θα μπορούσε να ανοίξει νέες πιθανότητες για θεραπείες εστιασμένες στην δραστηριότητα και συνδεσιμότητα του ιππόκαμπου, σημείωσε.

 

Η έναρξη του πόνου εντοπίστηκε στη στιγμή του τραυματισμού

Η μεγάλης κλίμακας διαχρονική μελέτη, που διεξήχθη σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Technion-Israel και το Πανεπιστήμιο McGill, παρακολούθησε περισσότερους από 200 ασθενείς με αυχενικό διάστρεμμα από τον Μάρτιο του 2016 έως τον Δεκέμβριο του 2021. Από αυτούς τους συμμετέχοντες, οι 177 υποβλήθηκαν σε μαγνητική τομογραφία (ΜΤ) εντός τριών ημερών από τον τραυματισμό.

Αυτός ο πληθυσμός ασθενών παρείχε στους ερευνητές την ευκαιρία να μελετήσουν τις πρώιμες αλλαγές στον εγκέφαλο, καθώς μπόρεσαν να ανιχνεύσουν με ακρίβεια την έναρξη του πόνου στην στιγμή του ατυχήματος. Οι ερευνητές παρακολούθησαν τα επίπεδα πόνου των ασθενών για πάνω από 12 μήνες για να καθορίσουν το ποιός ανέπτυξε χρόνιο πόνο και ποιός ανέκαμψε.

Η ερευνητική ομάδα σχεδιάζει να εξερευνήσει περαιτέρω τους μηχανισμούς που οδηγούν την αντίδραση του ιππόκαμπου στον τραυματισμό, εξετάζοντας διάφορους φυσιολογικούς και ψυχολογικούς παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να επηρεάσουν αυτές τις αλλαγές. Ο στόχος τους είναι να αναπτύξουν μια πρώιμη παρέμβαση η οποία θα μπορεί αποτελεσματικά να στοχεύσει τις δυσλειτουργικές αποκρίσεις.

Οι επιπτώσεις αυτής της έρευνας εκτείνονται πέρα από την ατομική περίθαλψη του ασθενούς. Ο χρόνιος πόνος θέτει σημαντικές προκλήσεις όχι μόνο στα άτομα που επηρεάστηκαν αλλά και στην κοινωνία ως σύνολο, και μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη εξάρτηση σε οπιοειδή, συνεισφέροντας στην παγκόσμια επιδημία οπιοειδών. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας θα μπορέσουν να ενημερώσουν νέες προληπτικές στρατηγικές για την βελτίωση της ποιότητας ζωής αυτών που ζουν με χρόνιο πόνο.

Η μακρά περίοδος αφάνειας του καρκίνου του προστάτη συχνά έχει ως αποτέλεσμα τα αρχικά του συμπτώματα να είναι τόσο ήπια, που ορισμένα άτομα χάνουν την πρώιμη διάγνωση και αντιμετώπιση. Ο Δρ Τσεν Μπο Σενγκ, ειδικός στον καρκίνο στην Κλινική Κινέζικης Ιατρικής Τζινγκ-Χερ στην Ταϊβάν, περιέγραψε τα συμπτώματα του καρκίνου του προστάτη, καθώς και τις στρατηγικές πρόληψης του στο πρόγραμμα «Health 1+1».

Νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό The Lancet τον Απρίλιο, προέβλεψε ότι ο αριθμός των νέων κρουσμάτων καρκίνου του προστάτη παγκοσμίως θα διπλασιαστεί από 1,4 εκατομμύρια του 2020 σε 2,9 εκατομμύρια έως το 2040. Ο καρκίνος του προστάτη είναι ο πιο κοινός καρκίνος στους άντρες, σε 112 χώρες παγκοσμίως.

Αιτίες ανάπτυξης του καρκίνου του προστάτη

Ο Δρ Τσεν τόνισε πως ο καρκίνος του προστάτη είναι στενά συνδεδεμένος με τη γήρανση. Καθώς το σώμα γερνά και η κυτταρική λειτουργία μειώνεται, τα λάθη στην κυτταρική αντιγραφή γίνονται πιο συχνά, αυξάνοντας τις πιθανότητες ανάπτυξης καρκίνου. Ακόμη και χωρίς συμπτώματα, πολλοί άντρες μπορεί να έχουν κύτταρα καρκίνου του προστάτη σε αρχικό στάδιο στα σώματά τους. Επιπλέον, ο καρκίνος του προστάτη προσβάλλει όλο και πιο πολύ τους νέους άντρες, με κάποιους ασθενείς να είναι 40 ή 50 ετών.

Ο καρκίνος του προστάτη είναι ένας όγκος που μεγαλώνει αργά, με μακρά περίοδο αφάνειας, και συχνά παραμένει μη ανιχνεύσιμος κατά τη διάρκεια της ζωής του ατόμου. Μελέτη που διεξήγαγε αυτοψία σε 114 Ιάπωνες άντρες, με μέσο όρο ηλικίας τα 62 έτη και χωρίς ιστορικό καρκίνου, βρήκε πως το 38,6% των υποκειμένων είχαν καρκίνο του προστάτη. Στους άνω των 80, το ποσοστό αυξήθηκε στο 61,5%.

Ο Δρ Τσεν επισημαίνει πως τα επεξεργασμένα τρόφιμα και το γρήγορο φαγητό, σε αντίθεση με τα παραδοσιακά οργανικά τρόφιμα, κατά κανόνα περιέχουν περισσότερα πρόσθετα, συντηρητικά και χρωστικές, τα οποία επιβαρύνουν τον οργανισμό. Οι κακές διατροφικές συνήθειες μπορεί να προάγουν την ανάπτυξη ήδη υπαρχόντων καρκινικών κυττάρων, κάτι που σε συνδυασμό με χαμηλή ανοσοποιητική λειτουργία, ανεβάζει τις πιθανότητες ανάπτυξης όγκου.

Συμπτώματα καρκίνου του προστάτη

Ο καρκίνος του προστάτη είναι αρκετά ύπουλος, γιατί σπάνια εμφανίζει συμπτώματα στο αρχικό του στάδιο. Καθώς η νόσος προχωρά, τα ακόλουθα συμπτώματα ίσως εμφανιστούν:

1. Επείγουσα ανάγκη για ούρηση και συχνοουρία
2. Δυσκολία στην ούρηση
3. Διακεκομμένη ροή κατά την ούρηση
4. Αίσθημα ανεπαρκούς αδειάσματος της κύστης
5. Αιματουρία

Ωστόσο, τα παραπάνω συμπτώματα δεν δείχνουν κατ’ ανάγκη καρκίνο του προστάτη. Ο Δρ Τσεν εξήγησε πως μετά την ηλικία των 40 ετών, ο προστάτης τείνει να μεγεθύνεται ούτως ή άλλως λόγω της γήρανσης. Μπορεί, επίσης, να μεγεθυνθεί λόγω παραγόντων όπως η συχνή κατακράτηση της ούρησης ή η ποδηλασία, τα οποία ενίοτε προκαλούν παρόμοια συμπτώματα.

Κάποια συμπτώματα μπορούν να αυτο-ανιχνευτούν, ενώ άλλα, όπως η αιματουρία, απαιτούν ιατρικές εξετάσεις. Επομένως, πώς μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει αν αυτά τα συμπτώματα υποδεικνύουν καρκίνο του προστάτη; Ο Δρ Τσεν συστήνει την προσεκτική παρακολούθηση της σοβαρότητας των συμπτωμάτων. Εάν προοδευτικά χειροτερεύουν, θα πρέπει να σκεφτούμε την πιθανότητα καρκίνου ή φλεγμονής του προστάτη.

Ο έλεγχος του συγκεκριμένου αντιγόνου του προστάτη (Prostate-specific antigen – PSA) είναι μια μέθοδος ελέγχου για καρκίνο του προστάτη. Ωστόσο, ο Δρ Τσεν τονίζει ότι τα επίπεδα PSA είναι μονάχα μία από τις ενδείξεις. Αυτή η κοινή εξέταση ανιχνεύει τη φλεγμονή του προστάτη, και τα υψηλά επίπεδα PSA ίσως υποδεικνύουν προστατίτιδα. Ορισμένα άτομα με υψηλά επίπεδα PSA δεν φαίνεται να έχουν καρκίνο ύστερα από περαιτέρω έλεγχο. Αντιθέτως, υπάρχουν ασθενείς με καρκίνο του προστάτη, των οποίον ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση στους ουρητήρες ή τους νεφρούς, ωστόσο τα επίπεδα PSA τους δεν είναι αυξημένα.

3 στρατηγικές πρόληψης του καρκίνου του προστάτη

Στην Παραδοσιακή Κινεζική Ιατρική (ΠΚΙ), η κατάσταση της ενέργειας και της ζωτικότητας αναφέρεται ως ζωτικό τσι ή «τζένγκτσι», το οποίο συνδέεται άμεσα με την ανοσία. Για παράδειγμα, κλινικές παρατηρήσεις έχουν δείξει πως τα άτομα με χρόνια κόπωση μπορεί να παρουσιάζουν μειωμένη δραστηριότητα και αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων σε εξετάσεις αίματος. Ο Δρ Τσεν προτείνει τακτικούς ελέγχους υγείας, για να γνωρίζετε τη φυσική σας κατάσταση.

1. Παρακολουθείτε την ενέργεια και την ευεξία σας 

Ο Δρ Τσεν συστήνει να παρατηρείτε προσεκτικά το σώμα σας, συγκεκριμένα τα επίπεδα ενέργειας και τη γενική ευεξία σας. Αν κοιμάστε καλά και διατηρείτε μια ισορροπημένη διατροφή, αλλά και πάλι παρατηρείτε πτώση στη σωματική σας δύναμη, ίσως αυτό να υποδεικνύει κάποιο ζήτημα υγείας.

2. Κοιμηθείτε καλά

Ο ύπνος συνδέεται στενά με την επιδιόρθωση του σώματος και την ανοσία. Το υψηλό στρες, η κακή ποιότητα ύπνου και ο ανεπαρκής ύπνος τείνουν να αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Ο Δρ Τσεν τόνισε πως, καθώς οι άνθρωποι γερνάνε, η πιθανότητα ανάπτυξης καρκινικών κυττάρων στο σώμα αυξάνεται. Ωστόσο, ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα και κανονικά επίπεδα λεμφοκυττάρων στα λευκά αιμοσφαίρια βοηθούν το σώμα να καταπολεμήσει και να εξολοθρεύσει τα καρκινικά κύτταρα.

3. Φάρμακα

Όσον αφορά τα φάρμακα, ο Δρ Τσεν ανέφερε τη μετφορμίνη, ένα φάρμακο το οποίο χρησιμοποιείται συνήθως για την αντιμετώπιση του διαβήτη. Η μετφορμίνη, παραγόμενη από το βότανο γαλλική πασχαλιά, έχει επίσης δείξει ότι μειώνει τις πιθανότητες ανάπτυξης καρκίνου του προστάτη.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ευρωπαϊκή Ουρολογία τον Απρίλιο, βρήκε ότι η μετφορμίνη μπορεί να μειώσει το οξειδωτικό στρες και να υποστηρίξει τη φυσιολογική λειτουργία των μιτοχονδρίων, καταστέλλοντας έτσι την πρόοδο του καρκίνου του προστάτη.

Μελέτη του 2023, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό The Lancet Health Longevity από το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ και η οποία ανέλυε γενετικά δεδομένα περισσότερων από 300.000 συμμετεχόντων στην UK Biobank, βρήκε ότι η μετφορμίνη υποστηρίζει, επίσης, την υγιή γήρανση.

Ενσωματώνοντας τη δυτική και την παραδοσιακή κινεζική ιατρική στην αντιμετώπιση του καρκίνου

Στην αντιμετώπιση του καρκίνου, η δυτική ιατρική και η παραδοσιακή κινεζική ιατρική μπορούν να συμπληρώσουν η μία την άλλη. Ο Δρ Τσεν περιέγραψε έξι αρχές της ΠΚΙ για την αντιμετώπιση του καρκίνου και τις συνέκρινε με τις μεθόδους της δυτικής ιατρικής.

1. «Εξουδετέρωση των παθογόνων και ενδυνάμωση του ζωτικού τσι»: αναφέρεται στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος για την καταπολέμηση των στοιχείων που προκαλούν ασθένειες, αρχή παρόμοια με την ενεργοποίηση των ανοσοποιητικών κυττάρων στην Δυτική ιατρική.

Η ΠΚΙ μπορεί να παρέχει φόρμουλες στους ασθενείς για την ενίσχυση της ανοσίας τους, όπως την αύξηση των αριθμών των λευκών αιμοσφαιρίων ή την                αναλογία των λεμφοκυττάρων. 

2. «Καθαρισμός της ζέστης και αποτοξίνωση»: περιλαμβάνει τη χρήση αντιφλεγμονωδών κινέζικων βοτάνων για την πρόκληση της απόπτωσης στα κύτταρα του όγκου. 

3. «Μαλάκωμα και εξουδετέρωση σκληρών μαζών»: αναφέρεται στη χρήση κινέζικων βοτάνων για την αλλαγή των σημάτων στην επιφάνεια των όγκων. 

4. «Ενεργοποίηση της κυκλοφορίας του αίματος και εξάλειψη της στάσης του αίματος»: αναφέρεται στην αναστολή των θρόμβων του αίματος και της αγγειογένεσης, με στόχο την καταστολή της ανάπτυξης όγκων.

5. «Διάλυση των φλεγμάτων και εξάλειψη υγρασίας»: περιλαμβάνει την αφαίρεση παθολογικών ουσιών από το σώμα και βελτίωση του μεταβολισμού για την απομάκρυνση επιπλέον υγρών και ρύπων, καθώς ο καρκίνος είναι επίσης μια ασθένεια μεταβολικής ανισορροπίας.

6. «Θρέψη της καρδιάς και ηρεμία των νεύρων»: αναφέρεται στη βελτίωση της ποιότητας του ύπνου, κάτι που ενισχύει τις αντικαρκινικές δυνατότητες των εγκεφαλικών κυττάρων και ολόκληρου του οργανισμού.

Των Shan Lam και JoJo Novaes

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ο εθισμός αφορά ανθρώπους κάθε υπόβαθρου και ηλικίας – δεν κάνει διακρίσεις. Πέρα από τα προβλήματα στην υγεία, τις σχέσεις και τη δουλειά που προκαλεί, απαιτεί και ένα εξαντλητικό αγώνα για να ξεπεραστεί.

Η Ρόουζ, 39 ετών, πάλευε με τη ‘δίαιτα γιογιό’ για δεκαετίες. Είναι μια ελκυστική, εξαιρετικά δυναμική γυναίκα, παντρεμένη με δύο παιδιά, η οποία διευθύνει μια ακμάζουσα εταιρεία μέσων ενημέρωσης. Παρά τα επιτεύγματά της ωστόσο, η Ρόουζ έφερε βαθιές πληγές από την τραυματική παιδική της ηλικία, οι οποίες υπονόμευσαν την αυτοπεποίθησή της όσον αφορά την εξωτερική της εμφάνιση. Επέμεινε εμμονικά στο να «φτιάξει» την εμφάνιση της, έως εξαντλήσεως – μέχρι που δοκίμασε μια νέα, προσωποποιημένη προσέγγιση υγείας.

Ως παιδί, η Ρόουζ έτρωγε διαρκώς υψηλά επεξεργασμένα τρόφιμα, για να απαλύνει τον συναισθηματικό της πόνο. Λίγο πριν τα 20 της, έκανε χρήση μαριχουάνας και αλκοόλ κάθε σαββατοκύριακο, για να «χαλαρώσει και να ξεσκάσει». Ως ενήλικας, πέρασε στη χρήση κοκαΐνης με φίλους στα πάρτι. Δεν μπορούσε να σταματήσει την κατρακύλα των βλαβερών, παρορμητικών επιλογών της, οι οποίες επιδείνωσαν το σχήμα του σώματός της, τη διάθεσή της και τον ύπνο. Επί σειρά ετών, αγνοούσε το πρόβλημα και απέφευγε να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια, φθάνοντας στο σημείο να καταστρέψει τον γάμο της.

Δυστυχώς, η ιστορία της Ρόουζ είναι πολύ συνηθισμένη.

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη Διεθνή Έρευνα για τη Χρήση Ναρκωτικών και την Υγεία (National Survey on Drug Use and Health – NSDUH), 48,7 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Αμερική παλεύουν με την κατάχρηση ουσιών. Ο εθισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, με ένα ευρύ φάσμα σοβαρότητας. Οι ουσίες που οδηγούν στην εξάρτηση δεν περιορίζονται στα ναρκωτικά και το αλκοόλ αλλά περιλαμβάνουν και πιο κοινωνικά αποδεκτές μορφές, όπως τα σάκχαρα, τα οποία βρίσκονται σε υψηλά επεξεργασμένες τροφές.

Οι πειρασμοί βρίσκονται παντού στον σύγχρονό μας κόσμο, αλλά η απλή έκθεση σε αυτούς δεν συνιστά απαραιτήτως κίνδυνο.

Έρευνες δείχνουν πως ένας συνδυασμός παραγόντων συμβάλει στην ανάπτυξη εθιστικών τάσεων. Η γενετική ευαισθησία, η παρούσα κατάσταση υγείας και το οικογενειακό υπόβαθρο παίζουν κρίσιμο ρόλο, όταν οι άνθρωποι εκτίθενται σε εξαιρετικά εθιστικές ουσίες.

Εθισμός: Μια ασθένεια του εγκεφάλου

Ο εθισμός είναι χρόνιος και προοδευτικός, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υποχωρεί από μόνος του. Αντίθετα, συνήθως χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου, κάτι το οποίο μπορεί να είναι θανατηφόρο, αν δεν αντιμετωπιστεί.

Ο εθισμός είναι μια ασθένεια του εγκεφάλου που επηρεάζει τα επίπεδα των νευροδιαβιβαστών και, συνεπακόλουθα, τη διάθεση και τη συμπεριφορά. Έρευνες δείχνουν πως είναι μια περίπλοκη κατάσταση, με τους γενετικούς παράγοντες να εκτιμάται ότι έχουν 40% με 60% επίδραση.

Αυτό που συχνά παραλείπεται είναι το γεγονός ότι οι γενετικές προδιαθέσεις μπορούν να μας κάνουν πιο επιρρεπείς στις εθιστικές ουσίες, επιτρέποντάς τους να ελέγχουν το μυαλό και το σώμα μας πιο εύκολα.

Σε έναν εθισμένο εγκέφαλο, υπάρχουν αλλαγές στη δραστηριότητα, τη βιοχημεία και σε αρκετά κυκλώματά του που επηρεάζουν τις διόδους που σχετίζονται με την επιβράβευση, την αντίδραση στο στρες και τον αυτοέλεγχο. Η ειδικός στον εθισμό της τροφής Τζόαν Ίφλαντ, η οποία έχει διδακτορικό στην εθιστική διατροφή, δηλώνει στην έρευνά της πως «ο εθισμός τραβά το αίμα από τους νευρώνες του μπροστινού λοβού του εγκεφάλου, σημείο όπου λαμβάνουν χώρα οι επιλογές και η επίλυση των προβλημάτων!»

Αναζητώντας κάποια λύση στο διαδίκτυο, η Ρόουζ ανακάλυψε πως τα χαρακτηριστικά της «εθιστικής προσωπικότητας» συνδέονται με τη γενετική και την ντοπαμίνη, έναν νευροδιαβιβαστή. Αποφάσισε να κάνει ένα τεστ DNA, για να μάθει περισσότερα για τα ιδιαίτερα γονίδια της (ένας επιστημονικός τομέας που αποκαλείται γονιδιωματική του τρόπου ζωής), ελπίζοντας πως θα μάθαινε κάτι που θα την βοηθούσε να απελευθερωθεί από τον φαύλο κύκλο στον οποίο βρισκόταν.

Τα αποτελέσματα του τεστ DNA επιβεβαίωσαν πως είχε πολλαπλές παραλλαγές των γονιδίων που επηρεάζουν τον κίνδυνο εθισμού, και συγκεκριμένα τα εκτενώς ερευνημένα γονίδια DRD2 και MAO-A.

Η σχέση των γονιδίων με τον εθισμό

Ενώ δεν υπάρχει κάποιο μεμονωμένο γονίδιο που να οδηγεί σε εθισμό, υπάρχουν συγκεκριμένες γονιδιακές δίοδοι που επηρεάζουν περισσότερο τους νευροδιαβιβαστές-κλειδιά στον εγκέφαλό μας.

DRD2: Το γονίδιο υποδοχέας ντοπαμίνης

Μια παραλλαγή στο γονίδιο DRD2 έχει ως αποτέλεσμα μειωμένο αριθμό υποδοχέων ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, το οποίο επηρεάζει την ευαισθησία των διόδων επιβράβευσης του εγκεφάλου και συνδέεται στενά με τάσεις εθισμού.

Σε έναν υγιή εγκέφαλο, η σωστή δόση ντοπαμίνης μάς δίνει κίνητρο, συγκέντρωση και μας βοηθά να φτάσουμε τους στόχους μας. Ενισχύει την επιθυμία μας να επιδιώξουμε την ευτυχία μέσα από πράξεις που προωθούν την αναπαραγωγή και την επιβίωση (σκεφτείτε το σεξ και το φαγητό).

Όπως είπε και ο Ελβετός ιατρός Παράκελσος πριν από 500 χρόνια, «Η σωστή δόση χωρίζει τη δηλητηρίαση από τη θεραπεία» Οι βλαβερές επιδράσεις μιας ουσίας εξαρτώνται από την ποσότητα που λαμβάνεται και την επίδραση στα επίπεδα ντοπαμίνης που πλημμυρίζουν τον εγκέφαλο σε μια δεδομένη στιγμή.

Ορισμένες ουσίες και δραστηριότητες επηρεάζουν περισσότερο τον νου μας.

Η παρακάτω λίστα δείχνει το ποσοστό αύξησης στα επίπεδα ντοπαμίνης πάνω από το σημείο αναφοράς, που προκαλείται από τις διάφορες ουσίες, υποδεικνύοντας την επίδρασή τους στο σύστημα επιβράβευσης του εγκεφάλου.

Μελέτες αύξησης της ντοπαμίνης στους ανθρώπους ή στα ζώα δείχνουν τα εξής:

• Ζάχαρη (σακχαρόζη): 90% με 150%
• Νικοτίνη: 150% με 200%
• Αλκοόλ: 200% με 300%
• Κοκαΐνη: 350%
• Αμφεταμίνη: 1.000%

Η υπερβολική αύξηση της ντοπαμίνης αποσταθεροποιεί τα σήματα στον εγκέφαλο, δημιουργώντας παρορμητική διάθεση και αισθήματα όπως άγχος, κατάθλιψη και ευερεθιστότητα, καθώς και κακή λήψη αποφάσεων όταν τα επίπεδα αργότερα πέφτουν.

MAO–A: Αντοχή στη διάθεση και το στρες

Ένα βραδείας λειτουργίας γονίδιο MAO-A οδηγεί σε χαμηλότερα επίπεδα του ενζύμου μονοαμινοξειδάση Α, το οποίο μπορεί να προκαλέσει συσσώρευση νευροδιαβιβαστών όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη και η νορεπινεφρίνη. Οι παραλλαγές επηρεάζουν τη διάθεση και, σε συνδυασμό με άλλες επιρροές, όπως η έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης, μπορεί να παρεμποδίσουν την έκβαση του εθισμού.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times.

Της Sheridan Genrich

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

 

 

Ηλικιωμένοι με έλλειψη σε βιταμίνη D έχουν 44% μεγαλύτερο κίνδυνο τερηδόνας, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nutrients, υποδηλώνει «την πιθανή σημασία των επαρκών επιπέδων βιταμίνης D για την διατήρηση της υγείας των δοντιών στους ηλικιωμένους», σύμφωνα με τους συγγραφείς.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα (University of Utah), το Κολλέγιο Οδοντιατρικής του Νότιου Τζόρνταν στην Γιούτα (College of Dental Medicine in South Jordan) και το Ινστιτούτο Γήρανσης στο Πόρτλαντ (Institute on Aging) ανέλυσαν δεδομένα από πάνω από 2.700 συμμετέχοντες ηλικίας 65 ετών και άνω. Τα δεδομένα περιλάμβαναν πληροφορίες από απαντήσεις στην Εθνική Έρευνα Εξέτασης Υγείας και Διατροφής (National Health and Nutrition Examination Survey – NHANES).

Περίπου οι μισοί από τους ηλικιωμένους είχαν έλλειψη βιταμίνης D, όπως βρήκαν οι ερευνητές. Θεωρούν πως η βιταμίνη D βοηθά το σώμα να απορροφήσει το ασβέστιο και το φώσφορο που απαιτείται για την δημιουργία του σμάλτου των δοντιών, την φυσική άμυνα των δοντιών ενάντια στα βλαβερά βακτήρια. Επιπλέον, το γηρασμένα δόντια έχουν χαμηλότερη περιεκτικότητα σε νερό, κάνοντας τα πιθανόν πιο εύθραυστα.

 

Έλλειψη βιταμίνης D και Τερηδόνα

Η ερευνητική ομάδα αναθεώρησε τις εξετάσεις δοντιών και αξιολόγησε τα επίπεδα βιταμίνης D στο αίμα των συμμετεχόντων. Όσο λιγότερη η παρουσία της βιταμίνης D τόσο πιο επιρρεπές ήταν το άτομο στην τερηδόνα.

Περίπου το 32% των ατόμων με κανονικά επίπεδα βιταμίνης D – πάνω από 75nmol/mL – είχαν τερηδόνα. Το ποσοστό των ατόμων με τερηδόνα αυξάνονταν καθώς έπεφταν τα επίπεδα βιταμίνης D. Πάνω από το 36% των ατόμων με ανεπαρκή επίπεδα βιταμίνης D είχαν τερηδόνα, ενώ σχεδόν το 41% με ελλειπή και εξαιρετικά ελλειπή επίπεδα είχαν τερηδόνα.

Επιπλέον, σοβαρή έλλειψη σε βιταμίνη D (λιγότερο από 25nmol/mL βιταμίνης D) συνδέθηκε με 13% αυξημένη πιθανότητα εκφυλισμένων, αφαιρεμένων ή δοντιών με σφραγίσματα, βρήκαν οι συγγραφείς.

Η φυλή, το φύλο και ο τόπος γέννησης επίσης επηρέασαν τον βαθμό της τερηδόνας που μπορεί ένα άτομο να έχει, με τους άντρες σε ελαφρός μεγαλύτερο κίνδυνο, σύμφωνα με την μελέτη. Κοντά στο 49% των Μεξικανών Αμερικανών συμμετεχόντων είχαν τερηδόνα που δεν αντιμετωπίστηκε, ενώ περίπου το 38% των άλλων Ισπανόφωνων συμμετεχόντων και μη- Ισπανόφωνων έγχρωμων είχαν επίσης. Μόλις πάνω από το 30% των Ασιατών και μη-Ισπανόφωνων λευκών είχαν τερηδόνα.

Υψηλότερα ποσοστά τερηδόνας επίσης βρέθηκαν σε συμμετέχοντες της έρευνας που γεννήθηκαν εκτός των ΗΠΑ.

«Αυτή η έρευνα παρουσίασε σημαντική αντιστρόφως ανάλογη σχέση μεταξύ των επιπέδων βιταμίνης D και DMFT (decayed, missing, and filled teeth – εκφυλισμένα, αφαιρεμένα και δόντια με σφραγίσματα) στους ηλικιωμένους και προσθέτει στην βιβλιογραφία που υποστηρίζει τον σύνδεσμο μεταξύ της βιταμίνης D και της τερηδόνας», αναφέρουν οι συγγραφείς της έρευνας.

 

Γιατί είναι σημαντική η βιταμίνη D για την στοματική υγιεινή

Παρότι οι ερευνητές δεν καταλαβαίνουν τους ακριβείς μηχανισμούς της βιταμίνης D, αναγνωρίζουν πως διαθέτει αντιμικροβιακές ιδιότητες και ανοσοτροποποιητές, τα οποία βοηθούν το ανοσοποιητικό σύστημα να καταπολεμά τις ασθένειες. Σύμφωνα με την μελέτη, αυτές οι ιδιότητες είναι ζωτικές για περισσότερα από απλά την υγεία των δοντιών. Όταν λείπουν, η απόκριση του ανοσοποιητικού είναι μειωμένη, καθιστώντας δυσκολότερη την καταπολέμηση των μικροβίων ή των μολύνσεων και πιο πιθανή την καταστροφή ιστών γύρω από τα δόντια. Ως αποτέλεσμα, άτομα με χαμηλότερα επίπεδα βιταμίνης D βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο άλλων ζητημάτων στοματικής υγείας, περιλαμβανομένης της περιοδοντίτιδας, μιας σοβαρής ασθένειας των ούλων.

«Καθώς τα άτομα μεγαλώνουν, η πιθανότητα ανάπτυξης χρόνιων παθήσεων που επηρεάζουν την στοματική υγεία, όπως μειωμένη ροή σαλιού, αυξημένη χρήση φαρμάκων και γενικά η φθορά των δοντιών, αυξάνεται», δηλώνουν οι συγγραφείς. «Επομένως, η διατήρηση επαρκών επιπέδων βιταμίνης D στους ηλικιωμένους μπορεί να είναι κρίσιμο κομμάτι της ολοκληρωμένης στρατηγικής περίθαλψης των δοντιών που στοχεύει στην βελτίωση της στοματικής υγείας αυτού του πληθυσμού.»

Της A.C. Dahnke

Η κατανάλωση των σωστών τροφών είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους υποστήριξης της λειτουργίας των γονιδίων και του εγκεφάλου σας, ασχέτως του DNA που κληρονομήσατε – καλό ή κακό.

Η κατανόηση αυτή προέρχεται από την επιγενετική, μία νέα επιστήμη, η οποία μας διδάσκει πως τα γονίδια μας μπορεί να είναι υγιή ή άρρωστα, όπως και εμείς οι ίδιοι. Είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στο πώς τους φερόμαστε, κάτι που αντανακλά στα μοτίβα συμπεριφοράς μας, περιλαμβανομένων και της τάσης μας προς τους εθισμούς.

Σε σχετικό άρθρο, μιλήσαμε για το πώς συγκεκριμένα γονίδια συνδέονται με τον εθισμό και πώς αυτά τα γονίδια μπορεί να έχουν μια εκτιμώμενη επιρροή 40% με 60% στην ευαισθησία μας προς τον εθισμό.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αντιδράσουμε μοιρολατρικά και να παραδοθούμε στους εθισμούς, σκεπτόμενοι ότι τα γονίδιά μας προδικάζουν το αποτέλεσμα. Η λειτουργία των γονιδίων μπορεί να ενεργοποιηθεί ή να απενεργοποιηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ανάλογα με το περιβάλλον μας και τις επιλογές του τρόπου ζωής μας, περιλαμβανομένων των τροφών που καταναλώνουμε ή αποφεύγουμε.

Σε αυτό το άρθρο, θα δούμε με ποιους τρόπους μπορούμε να υποστηρίξουμε τα γονίδια μας και πώς να ενισχύσουμε τη λειτουργία του εγκεφάλου για να έχουμε μακροχρόνια υγεία.

Η γονιδιωματική του τρόπου ζωής αποκαλύπτει το πώς τα γονίδια μας, η δίαιτά μας και οι επιλογές του τρόπου ζωής μας διασταυρώνονται. Επιλέγοντας τις σωστές τροφές και υιοθετώντας υγιεινές συνήθειες, μπορούμε να καθοδηγήσουμε τα γονίδιά μας ώστε αυτά να προωθήσουν τη βέλτιστη υγεία και ευεξία.

Το DNA μας μάς κάνει ξεχωριστούς

Το DNA μας είναι που μας κάνει όλους ανθρώπους, όμοιους αλλά και τόσο διαφορετικούς μεταξύ μας. Όλοι μοιραζόμαστε κάποια κοινά χαρακτηριστικά – ωστόσο, εκτός κι αν έχουμε έναν ομοζυγωτό δίδυμο, ο καθένας μας διαθέτει έναν ξεχωριστό συνδυασμό χαρακτηριστικών.

Τα γονίδια μας είναι τμήματα του DNA (δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ) που έχουν χημικούς κώδικες για να φτιάχνουν συγκεκριμένες πρωτεΐνες. Αυτές οι πρωτεΐνες δημιουργούν διαφορετικά κύτταρα που διαμορφώνουν το πώς φαινόμαστε, σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε, κάνοντας τον καθένα μας ξεχωριστό.

Αυτός ο κώδικας του DNA ενεργεί ως ένα σύνολο οδηγιών, που επηρεάζει το πώς διαφορετικά τμήματα του σώματός μας μεγαλώνουν, αναπτύσσονται και λειτουργούν, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο χειριζόμαστε τα στρεσογόνα γεγονότα της ζωής.

Αν η υγεία μας δεν ταυτίζεται με τις ανάγκες του DNA μας, αυξάνονται οι πιθανότητες ενεργοποίησης βλαβερών γονιδίων, με συνεπακόλουθη αρνητική επίδραση στην υγεία μας.

Ισορροπία της χημείας του εγκεφάλου

Ακόμη και χωρίς να υπάρχουν τα συγκεκριμένα γονίδια εθισμού, η διατήρηση μιας υγιούς εγκεφαλικής λειτουργίας μόνο ωφέλιμη μπορεί να είναι.

Στο προαναφερθέν σχετικό άρθρο, παρουσιάστηκε η περίπτωση της Ρόουζ, στην οποία δοκιμάστηκαν ορισμένες στρατηγικές για την εξισορρόπηση της εγκεφαλικής χημείας. Ο εγκέφαλος της Ρόουζ αντιδρούσε στις πολύ επεξεργασμένες τροφές και στις πλούσιες σε ζάχαρη τροφές όπως θα αντιδρούσε στα ναρκωτικά και το αλκοόλ λόγω του κληρονομημένου της DRD2, ενός παραλλαγμένου γονιδίου υποδοχέα ντοπαμίνης. Αυτή η γενετική προδιάθεση την έκανε εξαιρετικά ευαίσθητη σε ουσίες που αυξάνουν ραγδαία την ντοπαμίνη, με αποτέλεσμα ένα χαμηλότερο όριο ντοπαμίνης, του χημικού της επιβράβευσης-απόλαυσης.

Για να κατευνάζει το ψυχολογικό της στρες, η Ρόουζ κατανάλωνε υπέρογκες ποσότητες φρούτων, χυμών και επεξεργασμένων τροφών χαρακτηριζόμενων ως «υγιεινές», όπως π.χ. τα προϊόντα χωρίς γλουτένη. Ωστόσο, αυτοί οι υψηλά επεξεργασμένοι υδατάνθρακες προκαλούν έντονη αύξηση σακχάρου στο αίμα, που ακολουθείται από μεγάλη πτώση, προκαλώντας στον εγκέφαλό της μια κατάσταση υπογλυκαιμίας (χαμηλό σάκχαρο στο αίμα). Αυτό μείωνε την ικανότητά της να σκέφτεται λογικά και να κάνει συνετές επιλογές όσον αφορά τη διατροφή και τον τρόπο ζωής της. Τα ροφήματα με ζάχαρη και τα επεξεργασμένα σιτηρά, με τις μακριές αλυσίδες μορίων σακχάρου, τείνουν να ενεργοποιούν εθιστικά μοτίβα σε αυτούς που έχουν γενετική προδιάθεση.

Η Ρόουζ ένιωσε απέραντη ανακούφιση μαθαίνοντας πως δεν ήταν η έλλειψη θέλησης που προκαλούσε την πάλη δεκαετιών με το σωματικό της βάρος, παρά τις περιόδους έντονης άσκησης και περιορισμού τροφής που είχε. Λαχταρούσε να απελευθερωθεί από τον εθισμό της και να προστατεύσει το μυαλό της από αυτό που τώρα κατανοεί ως εγκεφαλική ασθένεια.

Θεραπεύοντας τον εγκέφαλό της, οι σκέψεις της Ρόουζ έγιναν λογικές, και επανέκτησε τον έλεγχο των επιλογών και της ζωής της. Αφαιρώντας από τη διατροφή της τους πολλούς υδατάνθρακες και καθιερώνοντας τακτικά γεύματα και ωράρια ύπνου, συν μερικά συμπληρώματα για να υποστηρίξει τα γονίδια της και συμμετοχή σε διαδικτυακές ομάδες υποστήριξης, η Ρόουζ τελικά δραπέτευσε από τον εθιστικό τρόπο ζωής της.

Το κατά πόσο θα επηρεάσετε την υγεία σας έγκειται στη σχέση μεταξύ των παραλλαγών των γονιδίων και της υγείας του μεταβολισμού του εγκεφάλου. Αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν την αντίδρασή μας στο στρες, την ενέργεια του εγκεφάλου και, εν τέλει, τον κίνδυνο εθιστικής συμπεριφοράς.

Σε έναν εθισμένο εγκέφαλο, οι δίοδοι των κυκλωμάτων επιβράβευσης και τα νευροχημικά φτάνουν σε αφύσικα επίπεδα. Ωστόσο, η σταθερότητα της χημείας του εγκεφάλου παίρνει χρόνο για να επανέλθει και μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως μόνο με σταθερές υγιεινές διατροφικές επιλογές για το σώμα και για το μυαλό, που θα επιτρέψουν την επικράτηση μιας μόνιμης αλλαγής μοτίβων συμπεριφοράς.

Τρεις συστάσεις για υγιή γονίδια

1. Ισορροπημένα γεύματα: Καταναλώστε πρωτεΐνες, λιπαρά και φυτικές ίνες σε κάθε γεύμα για να διατηρήσετε τα επίπεδα σακχάρου σταθερά. Στοχεύστε σε τουλάχιστον 3 κούπες λαχανικών χαμηλών σε υδατάνθρακες καθημερινά, για να υποστηρίξετε την υγεία του εντέρου και τον κορεσμό.
2. Αποφύγετε την παράλειψη γευμάτων: Αυτό μπορεί να μειώσει το σάκχαρο στο αίμα και να προκαλέσει την παρορμητική υπερκατανάλωση εθιστικών τροφών.
3. Καθιερώστε μια υγιή ρουτίνα ύπνου: Υιοθετήστε μια ρουτίνα ύπνου που να επιτρέπει στον εγκέφαλό σας να αποβάλει τις τοξίνες και τους ρύπους. Ο επαρκής ύπνος είναι απαραίτητος για τη σταθερότητα του σακχάρου στο αίμα κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times.

Της Sheridan Genrich

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

 

 

Νέα έρευνα έχει βρει συσχετισμούς μεταξύ της άνοιας και καταστάσεων των ματιών όπως κακή όραση, μυωπία και καταρράκτη, αλλά η φύση του συσχετισμού τους δεν είναι ξεκάθαρη. Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο JAMA Network Open της Τρίτη βρήκε πως εκτός του συσχετισμού, υπάρχει πιθανή αιτιολογική σχέση μεταξύ των δύο παθήσεων.

Πιο συγκεκριμένα, ερευνητές βρήκαν πως ο καταρράκτης μπορεί ακόμη και να διπλασιάσει τον κίνδυνο αγγειακής άνοιας. Ανακάλυψαν επίσης πιθανές διόδους στον εγκέφαλο που συνδέουν τα δύο.

Ο καταρράκτης συμβαίνει όταν ο φακός του ματιού γίνεται ομιχλώδης, εμποδίζοντας την όραση.

Η Γουίλα Μπρένοβιτς, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και αναπληρωτής καθηγήτρια στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, είπε στους Epoch Times πως η μελέτη παρέχει κάποια από τα πιο ουσιώδη αποδεικτικά στοιχεία μέχρι σήμερα πως ο καταρράκτης είναι παράγοντας κινδύνου για την άνοια. Ωστόσο, χρειάζονται καλά σχεδιασμένες τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες δοκιμές για να αποδειχθεί η αιτία.

 

Πιθανοί αιτιολογικοί σύνδεσμοι

Οι ερευνητές διεξήγαγαν μια μελέτη βασιζόμενη στην παρατήρηση για αν εξετάσουν τους συσχετισμούς μεταξύ των καταστάσεων και την συμπλήρωσαν με μια γενετική ανάλυση για να καθορίσουν τους αιτιολογικούς συνδέσμους. Ανέλυσαν υγειονομικά δεδομένα από πάνω από 308.000 συμμετέχοντες της UK Biobank για να καθορίσουν τους αιτιολογικούς συνδέσμους μεταξύ των προβλημάτων των ματιών, όπως ο καταρράκτης, η μυωπία και η κακή όραση, αλλά και των νευρολογικών καταστάσεων, όπως τις αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου, την νόσο Αλτσχάιμερ και τις σχετικές άνοιες.

Η Έριν Φέργκιουσον, αντίστοιχη συγγραφέας, υποψήφια διδάκτωρ επιδημιολογίας και μεταφραστικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, είπε στους Epoch Times πως ενώ η εκτενής έρευνα έχει καθιερώσει έναν συσχετισμό μεταξύ των προβλημάτων όρασης και της άνοιας, παραμένει ασαφές το αν ο συσχετισμός αντικατοπτρίζει ένα πραγματικό αποτέλεσμα ή πρόκειται για πιθανή προκατάληψη.

Η κα Φέργκιουσον εξήγησε πως η αιτιότητα πρέπει να καθιερωθεί προτού λάβουμε υπόψιν κλινικής ή δημόσιας υγείας παρεμβάσεις. «Προτού κάνουμε οποιεσδήποτε κλινικές συστάσεις για ασθενείς, πρέπει να είμαστε πιο σίγουροι ότι παθήσεις των οφθαλμών, όπως ο καταρράκτης, προκαλούν άνοια», πρόσθεσε.

Οι αναλύσεις σχετικές με την παρατήρησή τους βρήκαν αρκετούς συσχετισμούς, περιλαμβανομένων των παρακάτω:

• Ο καταρράκτης συνδέεται με αύξηση του κινδύνου κάθε είδους άνοιας, νόσου του Αλτσχάιμερ και της αγγειακής άνοιας.
• Η κακή οπτική οξύτητα συνδέεται με αύξηση κινδύνου κάθε είδους άνοιας.
• Η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο κάθε είδους άνοιας.

Η γενετική ανάλυση βρήκε επίσης πιθανή αιτιότητα μεταξύ της γενετικής προδιάθεσης στον καταρράκτη και αύξησης κινδύνου αγγειακής άνοιας. Επιπλέον, ερευνητές βρήκαν πιθανές βιολογικές διόδους που ίσως να εξηγούν αυτούς τους συσχετισμούς.

«Βρήκαμε ότι ο καταρράκτης συνδέεται με μείωση του ολικού όγκου του εγκεφάλου και του όγκου της φαιάς ουσίας. Αυτός ο εκφυλισμός δεν είναι τυπικός του εκφυλισμού λόγω νόσου Αλτσχάιμερ», είπε η κα Φέργκιουσον.

Η κα Μπρένοβιτζ είπε πως αυτό επίσης υποδηλώνει πως ο καταρράκτης δεν συνεισφέρει στην νόσο Αλτσχάιμερ μέσα από τις συνηθισμένες διόδους που παρατηρούμε στην νόσο, αλλά θα μπορούσαν να συνδέονται με την γενική σμίκρυνση του εγκεφάλου ή με ζητήματα που επηρεάζουν τα αιμοφόρα αγγεία.

Εκτός από την σμίκρυνση του εγκεφάλου και του όγκου της φαιάς ουσίας, η μελέτη βρήκε επίσης πως κάποιες περιοχές της λευκής ουσίας εμφανίζονταν πιο φωτεινές στις εξετάσεις, κάτι το οποίο μπορεί να υποδηλώνει ζημιά στα μικρά αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου. Οι συγγραφείς θεωρούν πως οι αγγειακοί μηχανισμοί μπορεί να συνδέουν τον καταρράκτη με την άνοια.

Η μελέτη δεν εξηγεί γιατί ο καταρράκτης μπορεί να συμβάλλει στην μείωση του όγκου του εγκεφάλου και της φαιάς ουσίας. Παρόλα αυτά, το μειωμένο σήμα προς τον εγκέφαλο λόγω της φθίνουσας όρασης και η επακόλουθη απώλεια λόγω του καταρράκτη μπορεί να συνεισφέρει στην φθίνουσα διανοητική ικανότητα και, εν τέλει, στην σμίκρυνση του εγκεφάλου.

 

Η βελτίωση της όρασης μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο της άνοιας

Η πιθανή αιτιολογική σχέση που υποδηλώνει η μελέτη υποστηρίζεται από την ήδη υπάρχουσα βιβλιογραφία, συγκεκριμένα από μελέτες που δείχνουν πως η εγχείρηση για καταρράκτη μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο άνοιας. «Αυτό [το εύρημα] μπορεί να σημαίνει ότι η αφαίρεση του καταρράκτη ή η πρόληψη του μπορεί να είναι εργαλεία για την μείωση του κινδύνου της άνοιας, όταν εφαρμόζεται», έκρινε η κα Φέργκιουσον.

Οι ερευνητές ελπίζουν πως τα ευρήματα της μελέτης θα χρησιμεύσουν ως σημείο έναρξης για περαιτέρω έρευνες στον τομέα και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη συγκεκριμένων κλινικών οδηγιών για τους ασθενείς.

Ωστόσο, η κα Φέργκιουσον δήλωσε πως προτού να μπορέσουμε να κάνουμε οποιεσδήποτε συστάσεις σε ασθενή πάνω στον τομέα, θα πρέπει πρώτα οι μελλοντικές έρευνες να αναγνωρίσουν ποιές συγκεκριμένες ομάδες ασθενών θα μπορούν να ωφεληθούν περισσότερο από αυτές τις συστάσεις. Πρόσθεσε πως από την στιγμή που η μελέτη περιλάμβανε κυρίως άτομα της λευκής φυλής, χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να επιβεβαιώσουμε αυτά τα ευρήματα σε πιο ποικίλους πληθυσμούς.

Ο Δρ Τζόσουα Έρλιχ, ιατρός και αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, είπε στους Epoch Times, «Ο αυξανόμενος όγκος εργασίας σε αυτόν τον τομέα υποδηλώνει τα πιθανά οφέλη της βελτιστοποίησης της όρασης στην μετέπειτα ζωή, όχι μόνο για να βελτιώσει το πώς βλέπουμε τον κόσμο, αλλά και αν επηρεάσει άλλες σημαντικές πτυχές της γήρανσης, συμπεριλαμβανομένης και της διανοητικής υγείας.» Ο Δρ Έλριχ δεν είχε σχέση με την μελέτη αλλά έχει υπάρξει συγγραφέας παρόμοιων ερευνών πάνω στα προβλήματα όρασης ως ρυθμιζόμενων παραγόντων κινδύνου για την άνοια.

Η κα Μπρένοβιτζ συμφώνησε με το σχόλιο του Δρ Έλριχ. Συμβούλευσε τους πιο ηλικιωμένους ενήλικες και τους ιατρούς τους να λάβουν υπόψιν τον συχνό οφθαλμικό έλεγχο, δεδομένης της σημασίας της καλής υγείας της όρασης στην ποιότητα της ζωής, την ανεξαρτησία και πιθανόν σε άλλους υγειονομικούς παράγοντες.

 

Της Rachel Ann T. Melegrito