Υγεία

Kelly Brogan

Όταν έκανα ένα σημαντικό βήμα στη ζωή μου, προσπαθώντας να τα βρω με τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί πραγματικά να με επηρεάσει εσωτερικά. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν η Νέα Υόρκη που με έκανε μια νευρωτική εργασιομανή, αλλά εγώ η ίδια.

Πέρασα τους πρώτους τρεις μήνες εστιάζοντας σε ό,τι δεν ήταν σωστό στη ζωή μου και τι χρειαζόταν να μπει στη θέση του. Ήταν ένας κατάλογος τον οποίο διαχειρίστηκα σαν ένας διευθύνοντας σύμβουλος μιας μη κερδοφόρας εταιρείας.

Αρκετά με την αρνητικότητα

Είχα βαρεθεί αρκετά με τη νοοτροπία της έλλειψης. Την αρνητικότητά μου. Και, ειλικρινά, αρκετά από το ότι δεν μπορούσα να νιώσω όλα όσα ήταν σωστά, την τελειότητα όλων των πραγμάτων που είχα μάθει να εκτιμώ μέσα από την απίστευτα περίπλοκη και απροσδόκητη διαδικασία γκρεμίσματος και ανοικοδόμησης.

Ήξερα ότι έπρεπε να χαλιναγωγήσω το μυαλό μου. Ως μέρος αυτής της προσπάθειας, δεσμεύτηκα να μην παραπονιέμαι για ένα μήνα.

Το παράπονο αναφέρεται στην εστίαση στα αντιληπτά προβλήματα (τι θα μπορούσε να πάει στραβά, τι πήγε στραβά και τι είναι στραβό) και τι έπρεπε ακόμα να αλλάξει για να νιώσω καλά. Είναι μια εστίαση σε αυτό που λείπει, σε αυτό που δεν είναι της αρεσκείας μου, σε αυτό που προσπαθώ να κάνω να συμβεί. Είναι όλοι οι τρόποι με τους οποίους βίωνα τον εαυτό μου ως θύμα των ανθρώπων, των περιστάσεων και της ζωής. Δεσμευόμενη να μην παραπονιέμαι για ένα μήνα, είχα δεσμευτεί επίσης στο να μην λέω τις ιστορίες όπου υπήρξα θύμα σε κανέναν.

Αυτό που προέκυψε με αυτή τη δέσμευση ήταν ενδιαφέρον:

Πρώτον, σκέφτηκα ότι θα γινόμουν λιγότερο ενδιαφέρουσα για τους άλλους. Πραγματικά. Σκέφτηκα ότι κανείς δεν θέλει να ακούσει «όλα είναι άφθονα και μαγικά» ως απάντηση στο «Τι τρέχει;».

Δεύτερον, συνειδητοποίησα περαιτέρω ότι με το να κάνω τον εαυτό μου “μικρότερο”, προκειμένου να κάνω τους άλλους να αισθάνονται απρόσβλητοι και άνετοι ήταν το κοινωνικό μου νόμισμα.

Πράγμα που με οδήγησε, τρίτον, στο να δω ότι όλοι συμπονούμε-υποφέρουμε μαζί-γιατί αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο συνδεδεμένοι.

Τέταρτον, δεν αισθανόμαστε πάντα άξιοι. Όλοι μας, στα πρώτα μας χρόνια, μέσα από κάποια περίσταση νιώσαμε ότι είμαστε ανεπαρκείς. Πιστεύω ότι ολόκληρη η αίσθηση του εαυτού μας, όλες οι συνήθειες, τα μοτίβα και τα προγράμματα της προσωπικότητάς μας αποτελούν απάντηση σε αυτή την πρωταρχική πληγή. Χρειαζόμαστε λοιπόν πολλή βοήθεια για να μάθουμε πώς να δεχόμαστε απλά. Πώς να επιτρέψουμε σε ό,τι είναι υπέροχο και ικανοποιητικό να μας διαπεράσει πραγματικά.

Χρησιμοποιώ τον κανόνα των 17 δευτερολέπτων: κάθε φορά που συμβαίνει κάτι συναρπαστικό, κλείνω τα μάτια μου για 17 δευτερόλεπτα και πυροδοτώ συναισθηματικά πυροτεχνήματα για να προγραμματίσω την προσοχή μου γύρω από το γεγονός ότι πραγματικά συνέβη χωρίς να προχωρήσω στο επόμενο πράγμα που δεν έχει συμβεί ακόμα. Και προσπαθώ επίσης να λέω «ευχαριστώ» όταν κάποιος μου κάνει κομπλιμέντο, αντί να το απορρίπτω ρίχνοντας τον εαυτό μου.

Αλλά γιατί είμαστε τόσο αρνητικοί;

Μια θεωρία είναι ότι εστιάζουμε στα προβλήματα εξαιτίας ενός φαινομένου που ονομάζεται προκατάληψη αρνητικότητας (negativity bias), κατά το οποίο το επίπεδο δραστηριότητας του εγκεφάλου μας αυξάνεται ασύμμετρα – περισσότερο με αρνητικές πληροφορίες παρά με θετικές. Ορισμένοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτή η στρέβλωση είναι εμφανής πριν καν γίνουμε ενός έτους. Άλλες έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος αρνητικότητας που ενισχύει τη συνήθεια της αρνητικότητας και ότι πρόκειται για ένα συγκεκριμένο είδος μελαγχολίας (έναντι της αυτο-αναστοχαστικής) μηρυκασμού.

Νομίζω ότι μία από τις κινητήριες δυνάμεις πίσω από την προκατάληψη της αρνητικότητας είναι η δυσφορία. Αν έχετε ταξιδέψει στην Ινδία ή την Αφρική, όπου οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν λιγότερα για να είναι αντικειμενικά ευχαριστημένοι, μπορεί να σοκαριστείτε όταν διαπιστώσετε ένα πλεόνασμα καθημερινής χαράς, γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης.
Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να βιώνουν την εκπλήρωση του νοήματος και του σκοπού, γνωστή ως ευδαιμονική ευτυχία.

Ίσως η αρνητικότητά μας αντανακλά την επιθυμία για κάτι που πραγματικά απουσιάζει από τη ζωή μας – την επιθυμία να νιώθουμε ολοκληρωμένοι.

Εμείς οι λεγόμενοι κάτοικοι του πρώτου κόσμου νιώθουμε τον πόνο αυτού που λείπει. Αισθανόμαστε, έστω και ασυνείδητα, ότι η κοινότητα, η σύνδεση με τη φύση και η σοφία μεταξύ των γενεών βρίσκονται υπό εξαφάνιση. Έχουμε ανοιχτές πληγές που τις γεμίζουμε με δευτερεύουσες ικανοποιήσεις. Είναι σαν να πεινάμε και να τρώμε Cheetos. Αισθάνεσαι καλά για ένα λεπτό, αλλά δεν λύνεις το πρόβλημα του υποσιτισμού.

Έτσι, θέλουμε περισσότερα – όλη την ώρα. Μας λένε ότι αυτό που παίρνουμε -ένα σπίτι, μια δουλειά, έναν σύντροφο, χρήματα- θα ακινητοποιήσει τον πόνο που βουίζει μέσα μας. Αλλά όταν αποκτούμε αυτά τα πράγματα, διαπιστώνουμε ότι ο πόνος επιστρέφει γρήγορα. Το αποτέλεσμα είναι να προσπαθούμε πάντα να διορθώσουμε το πρόβλημα, πράγμα που απαιτεί να επικεντρωθούμε στο πρόβλημα.

Πώς μπορούμε λοιπόν να σταματήσουμε αυτόν τον κύκλο; Πώς γινόμαστε ικανοποιημένοι με το να είμαστε απλοί; Πώς μαθαίνουμε να εστιάζουμε και να αισθανόμαστε αυτό που έχουμε και όχι αυτό που μας λείπει;

Παραδόξως, πιστεύω ότι έχει να κάνει με το να διευρύνουμε τη ζώνη άνεσής μας ώστε να συμπεριλάβουμε προκλητικά συναισθήματα όπως η θλίψη, η θλίψη και η αγωνία. Έχει να κάνει με το να είμαστε εντάξει με όλα όσα δεν είναι εντάξει, έτσι ώστε να απογυμνωθούν από την αρνητική τους δύναμη, να εξουδετερωθούν σε ένα σύνθετο τοπίο που αποτελείται από πολλές αποχρώσεις συναισθηματικής αξίας. Σύμφωνα με μια συναρπαστική μελέτη, βρίσκουμε την ευτυχία όταν έχουμε την ικανότητα να νιώθουμε αυτό που θεωρούμε «σωστό» να νιώθουμε και όχι αυτό που είναι καλό. Είναι σαν να ξέρουμε ότι είναι γραφτό να τα νιώθουμε όλα και θέλουμε να έχουμε πραγματικά αυτή την εμπειρία αντί να νιώθουμε καταπιεσμένοι ή συσπασμένοι όταν όλα είναι καλά, ή μουδιασμένοι όταν το να νιώθουμε θλίψη θα είχε το μεγαλύτερο συναισθηματικό νόημα.

Αυξήστε την αρνητική σας ικανότητα

Αυτή η διευρυμένη εξοικείωση με τη δυσφορία, τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και τη μη γνώση, δεν είναι μια νέα έννοια. Ονομάζεται αρνητική ικανότητα, ο ποιητής Τζον Κητς
επινόησε αυτόν τον όρο το 1817, γράφοντας: «Εννοώ την Αρνητική Ικανότητα, δηλαδή όταν ο άνθρωπος είναι ικανός να βρίσκεται μέσα σε αβεβαιότητες, μυστήρια, αμφιβολίες, χωρίς καμία ευερέθιστη επιδίωξη για γεγονότα και λογική».

Αυτό που αντιλήφθηκε ο καλλιτέχνης αυτός πριν από εκατοντάδες χρόνια είναι ότι το αληθινό όραμα απαιτεί να αγκαλιάζουμε το παράδοξο και την αβεβαιότητα. Θα πρότεινα ότι η αισθητή ευτυχία και η εκπλήρωση απαιτούν να σταματήσουμε να αναζητούμε το μαγικό χάπι και την τελική γρήγορη λύση, αλλά αντίθετα να αγκαλιάσουμε τις περιστάσεις. Ποιο θα μπορούσε να είναι το μήνυμα πίσω από αυτό το ατύχημα με τον προφυλακτήρα που θα σας κοστίσει 1200 ευρώ; Υπάρχει κάποιος λόγος που κάθε συμφωνία ενοικίασης διαμερίσματος πάει άπατη;

Αντλώ βαθιά παρηγοριά από την εξερεύνηση του σωστού συγχρονισμού και του σκόπιμου σχεδιασμού αυτής της ανθρώπινης εμπειρίας. Αν μπορούμε να μεταφράσουμε το χάος μας σε νόημα, τότε μπορούμε να απελευθερωθούμε καλύτερα για να νιώσουμε πραγματικά το χάος αντί να το παρακάμψουμε ή να το διορθώσουμε.

Αυτό δεν είναι το ίδιο με το να είσαι χαρούμενος για πράγματα που το μυαλό σου σου λέει ότι είναι λάθος. Είναι το να επιτρέπουμε στους μπάσους τόνους να συνυπάρχουν με τους αρμονικούς. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αγκαλιάσουμε καλύτερα τα φαινομενικά αρνητικά συναισθήματα ως μέρος μιας ευρύτερης διαδικασίας. Στην πραγματικότητα, μια μελέτη 1300 ατόμων αποκάλυψε ότι η αποδοχή των αρνητικών συναισθημάτων αντί να τα καταπιέζουμε, να τα πολεμάμε ή να τα καλύπτουμε με άλλο τρόπο οδηγεί στην εμπειρία λιγότερων αρνητικών συναισθημάτων.

Εν ολίγοις, αν δώσουμε περισσότερο χώρο στο να νιώθουμε άσχημα, δεν θα εστιάζουμε σε αυτό τόσο πολύ, επειδή το να νιώθουμε άσχημα θα είναι λιγότερο πρόβλημα και λιγότερο άξιο να αρπάξουμε το περιφερόμενο φανάρι του φάρου μας.

Προκειμένου να τιμήσω τα σύνθετα και διαφοροποιημένα συναισθήματα πίσω από τα παράπονα και την εστίαση στο πρόβλημα, πήρα από τον μήνα της νηστείας των παραπόνων μου τη δέσμευση να εξορύξω συνειδητά τα παράπονά μου για το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από το παράπονο και να δουλέψω για να συνδέσω και να εκφράσω αυτό το συναίσθημα και όχι την ίδια τη γκρίνια.

Υποψιάζομαι ότι όταν σταματήσουμε να πολεμάμε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε -φοβισμένοι, μόνοι, εγκαταλελειμμένοι, θυμωμένοι- θα ξοδεύουμε λιγότερο χρόνο εστιάζοντας στο τι είναι λάθος στη ζωή μας που πρέπει να διορθωθεί. Μόνο μέσα από αυτή την πύλη της αποδοχής θα έχουμε την ευκαιρία να πέσουμε τελικά στην απέραντη ολοκληρότητα όλων αυτών.

Αυτή η ανάρτηση περιέχει αποσπάσματα από το βιβλίο μου, Own Your Self.

Η Kelly Brogan, MD, είναι ολιστική ψυχίατρος και συγγραφέας του μπεστ σέλερ των New York Times “A Mind of Your Own”, του παιδικού βιβλίου “A Time for Rain” και συνεκδότρια του “Integrative Therapies for Depression”.

Για να διατηρήσουμε το βάρος μας σε καλά επίπεδα ή ακόμα και για να το μειώσουμε, είναι σημαντικό να ασχοληθούμε με τις συνήθειες του ύπνου μας, υποστηρίζει η Δρ Μίντυ Πελζ, ειδική σε θέματα νηστείας και λειτουργικής υγείας, καθώς η πραγματική καύση λίπους συμβαίνει ενώ κοιμόμαστε.

Η καύση λίπους κατά τη διάρκεια του ύπνου συμβαίνει κυρίως μέσω ενός συνδυασμού παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων του μεταβολισμού και των ορμονών μας.

Οι μηχανισμοί καύσης λίπους κατά τη διάρκεια του ύπνου

Μεταβολισμός

Ο μεταβολισμός του σώματος είναι υπεύθυνος για τη μετατροπή των τροφών που τρώμε σε ενέργεια. Ακόμη και όταν βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας, το σώμα χρειάζεται ενέργεια για να εκτελεί βασικές λειτουργίες όπως η διατήρηση της θερμοκρασίας, η πέψη της τροφής και η διατήρηση των λειτουργιών των οργάνων.

Κατά τη διάρκεια του ύπνου, το σώμα καίει τα αποθέματα λίπους για να τροφοδοτήσει αυτές τις βασικές λειτουργίες.

Ορμόνες

Κατά τη διάρκεια του ύπνου, τα επίπεδα των ορμονών αυξομειώνονται και ορισμένες από αυτές μπορούν να συμβάλουν στην καύση του λίπους. Για παράδειγμα, η αυξητική ορμόνη, που θεωρείται ως η ορμόνη του σώματος που καίει το λίπος, απελευθερώνεται σε μεγαλύτερες ποσότητες κατά τη διάρκεια του βαθύ ύπνου. Η αυξητική ορμόνη διεγείρει τη διάσπαση του λίπους και ενθαρρύνει τη χρήση του λίπους για ενέργεια.

Επιπλέον, ο ανεπαρκής ύπνος μπορεί να διαταράξει την ισορροπία της ορμόνης κορεσμού λεπτίνης και της ορμόνης πείνας γκρελίνης, οδηγώντας ενδεχομένως σε αυξημένο αίσθημα πείνας και μειωμένο αίσθημα πληρότητας, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του σωματικού βάρους.

Μείωση ινσουλίνης

Ο ύπνος βελτιώνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη, επιτρέποντας στο σώμα να χρησιμοποιεί καλύτερα την ινσουλίνη για τη μεταφορά της γλυκόζης από το αίμα στα κύτταρα αντί να αποθηκεύει την περίσσεια ως λίπος.

Μια πιθανή εξήγηση, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι ότι ο ύπνος μειώνει το στρες, οδηγώντας στη μείωση των ορμονών του στρες κορτιζόλη και νορεπινεφρίνη, οι οποίες σχετίζονται με την αντίσταση στην ινσουλίνη.

Ενεργοποίηση του παρασυμπαθητικού συστήματος

Το παρασυμπαθητικό σύστημα, το οποίο ελέγχει την αντίδραση χαλάρωσης του οργανισμού, ενεργοποιείται κατά τη διάρκεια του ύπνου, διεγείροντας την πέψη και τις μεταβολικές διεργασίες, όπως ο μεταβολισμός του λίπους.

3 συμβουλές για να ενισχύσετε την καύση λίπους

1. Αποφεύγουμε την κατανάλωση τροφής αφού έχει σκοτεινιάσει

Ορισμένες έρευνες δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχουν οφέλη από τη διακοπή του φαγητού λίγες ώρες πριν από τον ύπνο, όταν πρόκειται για απώλεια βάρους. Η μελατονίνη είναι μια ορμόνη που παράγεται από την επίφυση στον εγκέφαλο και βοηθά στη ρύθμιση των κύκλων του ύπνου. Η παραγωγή μελατονίνης αυξάνεται όταν είναι σκοτάδι για να προάγει την υπνηλία και μειώνεται όταν είναι φως για να βοηθήσει στην εγρήγορση.

«Να τρώτε όταν έχει φως, γιατί τότε η παραγωγή μελατονίνης είναι μειωμένη», δήλωσε η Δρ Πελζ, επικαλούμενη μια μελέτη του 2022 που δημοσιεύθηκε στο Cell Metabolism. «Όταν τρώτε ενώ είναι σκοτάδι έξω, η μελατονίνη σας ανεβαίνει, οπότε γίνεστε πιο ανθεκτικοί στην ινσουλίνη και το σώμα σας δεν θα είναι σε θέση να παράγει την ινσουλίνη για να οδηγήσει τη γλυκόζη στο κύτταρο», πρόσθεσε. «Έτσι, η γλυκόζη του γεύματός σας θα αποθηκευτεί ως λίπος.»

Οι ερευνητές της μελέτης διαπίστωσαν ότι όταν τρώμε αργά το βράδυ η πείνα αυξάνεται και μεταβάλλονται οι ορμόνες που ρυθμίζουν την όρεξη – όταν συνδυάζονται, οι αλλαγές αυτές προβλέπεται ότι αυξάνουν τον κίνδυνο παχυσαρκίας.

Μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι η λήψη συμπληρωμάτων μελατονίνης μειώνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη σε άτομα με διαβήτη τύπου 2.

«Συνιστούμε στους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 να περιορίσουν τη χρήση μελατονίνης σε υψηλές δόσεις, καθώς η μειωμένη ευαισθησία στην ινσουλίνη είναι κεντρική στην παθοφυσιολογία του διαβήτη τύπου 2», έγραψαν οι συγγραφείς.

Σαν γενικό κανόνα, η Δρ Πελζ συστήνει να σταματάμε να τρώμε τουλάχιστον δύο ώρες πριν κοιμηθούμε.

Ο Δρ Τζόζεφ Μέρκολα, οστεοπαθητικός, συστήνει να καταναλώνουμε το τελευταίο μας γεύμα τουλάχιστον τρεις ώρες πριν κοιμηθούμε. «Είναι από τους πιο απλούς τρόπους  και ταυτόχρονα αποτελεσματικούς τρόπους να μειώσετε την αντίσταση στην ινσουλίνη και να χάσετε βάρος», έγραψε σε άρθρο του.

2. Διατηρήστε το υπνοδωμάτιό σας δροσερό

Ορισμένοι ερευνητές προτείνουν ότι ο ύπνος σε δροσερό δωμάτιο ενεργοποιεί το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα, που ελέγχει την πέψη και τον μεταβολισμό, επηρεάζοντας την καύση λίπους. Το παρασυμπαθητικό σύστημα ενεργοποιείται όταν βρισκόμαστε σε δροσερό περιβάλλον, σύμφωνα με έρευνες.

«Αυτό είναι σαν τις βουτιές σε κρύα θάλασσα, όπου μπορεί να μην νιώθετε τόσο άνετα όταν κολυμπάτε, αλλά αισθάνεστε πιο ήρεμοι μετά», δήλωσε η Δρ Πελζ. «Αν είναι καλοκαίρι, κάντε ένα πολύ κρύο ντους και μετά πέστε στο κρεβάτι», πρόσθεσε.

Η μείωση της θερμοκρασίας του δωματίου στους 18-19 βαθμούς Κελσίου μπορεί ενδεχομένως να συμβάλλει στην καύση επιπλέον θερμίδων κατά τη διάρκεια της νύχτας, διαπίστωσε μελέτη του 2014 μετά από παρατήρηση πέντε υγιών ανδρών επί τέσσερεις μήνες.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σώμα εργάζεται σκληρότερα για να διατηρήσει τη θερμοκρασία του.
Αφού εκτέθηκαν σε ήπιο κρύο για ένα μήνα, οι συμμετέχοντες παρουσίασαν 42% αύξηση του όγκου του καφέ λίπους. Το καφέ λίπος ενεργοποιείται σε χαμηλές θερμοκρασίες και βοηθά στη διατήρηση της θερμοκρασίας του σώματος, παράγοντας θερμότητα από την καύση θερμίδων. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης 10% αύξηση της μεταβολικής δραστηριότητας.

Ο ρυθμός αύξησης του καφέ λίπους και της μεταβολικής δραστηριότητας που καίει το λίπος ελαττώθηκε κατά τη διάρκεια του δεύτερου μήνα, όταν η θερμοκρασία δωματίου διατηρήθηκε ουδέτερη. Τον τελευταίο μήνα, όταν οι συμμετέχοντες εκτέθηκαν σε θερμότερες θερμοκρασίες, οι επιδράσεις αντιστράφηκαν πλήρως και επέστρεψαν στα βασικά επίπεδα. Οι ερευνητές σημείωσαν ότι οι αλλαγές αυτές συνέβησαν ανεξάρτητα από τυχόν εποχιακές διακυμάνσεις.

3. Χαλαρώστε πριν κοιμηθείτε

Η χαλάρωση και η ενεργοποίηση της παρασυμπαθητικής κατάστασης πριν ξαπλώσουμε, συντελεί σε καλύτερο ύπνο.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δημιουργήσουμε μια χαλαρή ατμόσφαιρα στο σπίτι μας λίγο πριν την ώρα του ύπνου. Σημαντικός παράγοντας είναι η αποφυγή συναισθηματικά φορτισμένων συζητήσεων τις βραδινές ώρες. «Έχουμε έναν κανόνα στο σπίτι μου: όχι στρεσογόνες συζητήσεις πριν πάμε για ύπνο. Θα το συζητήσουμε το πρωί», προτείνει η Δρ Πελζ.

Η κορτιζόλη, η ορμόνη του στρες, προάγει την αποθήκευση λίπους όταν είναι αυξημένη. Κατά τη διάρκεια του ύπνου, τα επίπεδα κορτιζόλης μειώνονται φυσικά, σταματώντας την εν λόγω επίδραση. Η υψηλή κορτιζόλη υποδεικνύει στο σώμα σας να αποθηκεύσει περισσότερη ενέργεια για να σας τροφοδοτήσει κατά τη διάρκεια της ημέρας, με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη κατακράτηση λίπους.

Μια μελέτη διαπίστωσε ότι μετά από δύο εβδομάδες μικρού περιορισμού των θερμίδων (10% λιγότερες από την ημερήσια ενεργειακή δαπάνη), οι συμμετέχοντες που κοιμόντουσαν 5,5 ώρες τη νύχτα έχασαν 1,3 κιλά (0,6 κιλά) λίπους, ενώ εκείνοι που κοιμόντουσαν 8,5 ώρες κάθε βράδυ έχασαν 3,1 κιλά (1,4 κιλά) λίπους.

Το γέλιο μάς βοηθά επίσης να χαλαρώσουμε, ενώ η τηλεόραση μάς εμποδίζει.

Το να μπεις σε παρασυμπαθητική κατάσταση σημαίνει να μην βλέπεις τηλεόραση πριν κοιμηθείς, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν. Αν δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να αλλάξετε αυτή τη συνήθεια, τότε μπορείτε να επιλέξετε να παρακολουθήσετε μια ανάλαφρη κωμωδία, προτείνει η Δρ Πελζ.

«Η σοβαρότητα της ημέρας με κρατάει στην κατάσταση υψηλής επαγρύπνησης βήτα, αλλά όταν γελάω αυξάνεται η ωκυτοκίνη και μειώνεται η κορτιζόλη. Έτσι, κοιμάμαι λίγο πιο εύκολα και ξεκουράζομαι περισσότερο στον ύπνο μου», πρόσθεσε. «Και όταν ξεκουράζομαι περισσότερο στον ύπνο μου, καίω περισσότερο λίπος.»

Της Jessie Zhang

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Μεγάλωσα στη Νέα Αγγλία, σε ένα ύψωμα με θέα τον ποταμό Κοννέκτικατ. Ζούσα σε μια ήσυχη πόλη, που είχε ένα πάρκο, ένα τοπικό γαλακτοκομείο στη γωνία και τα σπίτια κατά μήκος της κεντρικής οδού χρονολογούνταν από τα μέσα του 1700.

Η πόλη μου ήταν νότια του Βερμόντ, σε μια περιοχή γνωστή για τις θρυλικές παγοθύελλες που την επισκέπτονται, αντί για το βαθύ χιόνι που σκεπάζει τον Βορρά, τον χειμώνα. Σε εμάς, είναι σαν ο καιρός να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα βρέξει ή θα χιονίσει – έτσι, πρώτα βρέχει και μετά παγώνει.

Όταν ήμουν στο λύκειο, ζήσαμε μια από τις χειρότερες παγοθύελλες όλων των εποχών. Η παγωμένη βροχή είχε αφήσει σχεδόν 1,5 εκατοστό πάγου στα πάντα, από τους δρόμους και τις στέγες μέχρι τα πιο μικρά κλαδιά. Το βάρος του πάγου έσπαζε τα κλαδιά ή ακόμα και ξερίζωνε εντελώς τα δέντρα από το έδαφος. Τα κλαδιά και τα πεσμένα δέντρα έκλεισαν τους δρόμους και κατέβασαν τα ηλεκτροφόρα καλώδια.

Περάσαμε σχεδόν μία εβδομάδα στριμωγμένοι μπροστά από το τζάκι, φτιάχνοντας γεύματα στο γκαζάκι, χωρίς ρεύμα ή θέρμανση.

Η παγωνιά παρέμεινε για αρκετές ημέρες. Και ξαφνικά, ένα βράδυ, ο υδράργυρος σκαρφάλωσε από το μείον μηδέν στους 10 βαθμούς Κελσίου μέσα σε λίγες ώρες. Ο μπαμπάς μου και εγώ βγήκαμε έξω για να παρακολουθήσουμε την αλλαγή του καιρού. Από τον λόφο μας, μπορούσαμε να δούμε τι συνέβαινε σε ένα μεγάλο μέρος της κοιλάδας του ποταμού Κοννέκτικατ.

Καθώς η θερμοκρασία ανέβαινε γρήγορα, οι πάγοι άρχισαν να πέφτουν από τα δέντρα και τις στέγες με εκκωφαντικό θόρυβο. Τα σπασμένα καλώδια της ΔΕΗ ξεπάγωσαν, φωτίζοντας τον ουρανό με επικίνδυνες μπλε ηλεκτρικές εκρήξεις.

Ο μπαμπάς κι εγώ παρακολουθούσαμε με θαυμασμό την τήξη του παγωμένου μας κόσμου. Γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε: “Αυτή η νύχτα θα σου μείνει αλησμόνητη”.

Ο μπαμπάς μου έχει φύγει εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, αλλά προτιμώ να τον θυμάμαι εκείνο το βράδυ, όπως και το σχόλιό του. Το δέος μας μπροστά στη Μητέρα Φύση ήταν αξέχαστο. Αλλά ήταν επίσης το γεγονός ότι ο πατέρας μου, ένας μηχανικός, δεν δίστασε να εκφράσει στην έφηβη και ανώριμη τότε κόρη του τον θαυμασμό του για τον κόσμο. Αυτό είναι που θυμάμαι περισσότερο.*

Επιλέγω να ανατρέχω σε εκείνο το βράδυ και σε εκείνη τη στιγμή, όταν σκέφτομαι τον μπαμπά μου, αφ’ ενός γιατί με κάνει να χαμογελάω. Αλλά και επειδή ήταν μια βαθιά στιγμή, επειδή ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, αναγνώριζε σιωπηρά ότι η σχέση μας με τη φύση αφορά επίσης τη σχέση μας με τον Θεό ή το σύμπαν ή όπως αλλιώς ορίζετε το θείο.

Πώς μπορεί κανείς να μην αισθάνεται δέος, παρατηρώντας τα εκπληκτικά λειτουργικά σύστηματα της φύσης; Η φύση έχει την ικανότητα να μετατρέπει έναν μικροσκοπικό σπόρο σε δέντρο ή σε στάχυ καλαμποκιού, απλά προσθέτοντας αέρα, νερό και ηλιακό φως. Διατηρεί τους ωκεανούς ακριβώς στη σωστή ποσότητα αλατότητας για να συντηρεί τη ζωή των ψαριών και άλλων υδρόβιων ζώων.Ο πλανήτης μας παρέχει σε εκατομμύρια είδη φυτών, ζώων και εντόμων όλα όσα χρειάζονται για να επιβιώνουν.

Κι όμως, εμείς αναλωνόμαστε στην καθημερινότητά μας και συχνά χάνουμε την επαφή με τη φύση για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αρκετά μεγάλα, ώστε κρίσιμοι βιότοποι να μετατρέπονται, εν τω μεταξύ, σε χώρους στάθμευσης και τροπικά δάση να κόβονται. Αρκετά μεγάλα για να γίνεται ο αέρας μας τοξικός και ο ποταμός Κολοράντο να φτάνει άδειος στον ωκεανό.

Δεν προσποιούμαι ότι έχω απαντήσεις, εκτός από το μικρό βήμα της επανεξέτασης της σχέσης σας με τον φυσικό κόσμο. Κάντε μια μικρή παύση και ακούστε τα πουλιά, παρατηρήστε πώς τα βρύα μοιάζουν με μικροσκοπικό δάσος, αναρωτηθείτε για την επιμονή αυτών των φυτών που φυτρώνουν μέσα από τις ρωγμές του πεζοδρομίου και θαυμάστε τα δέντρα που γνωρίζουν πότε να πετάξουν τους πρώτους τους βλαστούς. Γίνετε αυτός που μαζεύει την πλαστική σακούλα που την έχει πάρει ο άνεμος ή που περπατάει αντί να πάρει αυτοκίνητο, όταν είναι δυνατόν, ή που φυτεύει γηγενή φυτά στην αυλή του.

Όπως ήταν εκείνη η στιγμή εν μέσω ενός τηκόμενου παγωμένου κόσμου, έτσι είναι και οι μικρές στιγμές, οι συνειδητοποιήσεις και οι δράσεις που μπορούν να βοηθήσουν στη διατήρηση του πλανήτη μας. Η ανανέωση της σύνδεσής σας με τη φύση σε συνδυασμό με εμπνευσμένη δράση, πολλαπλασιασμένη με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων στον πλανήτη, μπορεί να έχει αποτέλεσμα.

Αναδημοσίευση από το AcupunctureTwinCities.com

*Απόσπασμα από το βιβλίο Love Pain: Stories of Loss and Survival (Αγάπη και πόνος: Ιστορίες απώλειας και επιβίωσης)

Της  Lynn Jaffee

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Πόσες φορές έχετε δει τον εαυτό σας να χάνει κιλά μόνο και μόνο για να τα ξαναπάρει λίγο καιρό μετά, παρά τις προσπάθειές σας; Ο ατελείωτος κύκλος της απώλειας και της ανάκτησης βάρους μπορεί να μοιάζει σαν άσκηση στη ματαιότητα.

Τι γίνεται, όμως, αν το σώμα σας έχει ένα προκαθορισμένο «σημείο ρύθμισης» για το βάρος, που διέπεται από μια έμφυτη επιθυμία για ομοιόσταση;

Η εν λόγω θεωρία προτείνει ότι το σώμα μας είναι ‘προγραμματισμένο’ να αντιστέκεται σε σημαντικές αποκλίσεις από ένα συγκεκριμένο εύρος βάρους ή μάζας λίπους, με αντισταθμιστικούς μηχανισμούς να λειτουργούν ακούραστα για να διατηρούν την ισορροπία.

Ενώ η μείωση των θερμίδων μπορεί να οδηγήσει σε προσωρινή απώλεια βάρους, η παρατεταμένη υποκατανάλωση τροφής μπορεί να προκαλέσει επιβράδυνση του μεταβολισμού, καθώς το σώμα προσπαθεί να εξοικονομήσει ενέργεια.

Το πείραμα πείνας της Μινεσότα, μια πρωτοποριακή μελέτη σχετικά με τις επιπτώσεις της στέρησης τροφής στον οργανισμό, έδειξε τις σοβαρές σωματικές και ψυχολογικές συνέπειες της πρόκλησης λιμοκτονίας.