Υγεία

Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι ένας από τους πιο κοινούς —και πιο θανατηφόρους— καρκίνους, υπεύθυνος για περισσότερους θανάτους από τον καρκίνο του μαστού, του προστάτη και του παχέος εντέρου μαζί.

Παραμένει η κύρια αιτία θανάτου που σχετίζεται με τον καρκίνο παγκοσμίως, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Εμφανίζεται όταν μη φυσιολογικά κύτταρα αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα στους πνεύμονες. Συχνά αποκαλείται «σιωπηλός εισβολέας», καθώς στα αρχικά του στάδια δεν παρουσιάζει αισθητά συμπτώματα, γεγονός που δυσχεραίνει την έγκαιρη διάγνωση. Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να προκληθεί και από άλλους παράγοντες πέρα από το κάπνισμα.

 

Οι δύο κύριοι τύποι είναι ο μη μικροκυτταρικός και ο μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα, οι οποίοι διαφέρουν στον τρόπο ανάπτυξης, εξάπλωσης και ανταπόκρισης στη θεραπεία.

Ποιοι είναι οι τύποι καρκίνου του πνεύμονα;

Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες:

1. Μη μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα (NSCLC)

Αντιπροσωπεύει το 80%–85% όλων των περιπτώσεων. Περιλαμβάνει:

• Αδενοκαρκίνωμα: Προέρχεται από αδενικά κύτταρα στην περιφέρεια του πνεύμονα. Είναι ο συχνότερος τύπος (≥40%) και μπορεί να εμφανιστεί και σε μη καπνιστές.

• Πλακώδες καρκίνωμα: Προέρχεται από πλακώδη κύτταρα που καλύπτουν τους αεραγωγούς. Σχετίζεται πιο έντονα με το κάπνισμα· αντιπροσωπεύει περίπου το 25% των περιπτώσεων.

• Μεγαλοκυτταρικό καρκίνωμα: Ένας αδιαφοροποίητος τύπος που εξελίσσεται γρήγορα και μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του πνεύμονα.

2. Μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα (SCLC)

Αντιπροσωπεύει το 15% των περιπτώσεων. Είναι πιο επιθετικός, εντοπίζεται κυρίως στους κεντρικούς αεραγωγούς και εξαπλώνεται ταχύτατα. Παρατηρείται σχεδόν αποκλειστικά σε βαρείς καπνιστές.

Το 2024, ερευνητές στο Memorial Sloan Kettering Cancer Center αναγνώρισαν έναν σπάνιο νέο υπότυπο SCLC που εμφανίζεται κυρίως σε νεότερα άτομα χωρίς ιστορικό καπνίσματος. Χαρακτηρίζεται από χρωμοθρυψία — μια μορφή εκτεταμένης βλάβης του DNA, όπου το γενετικό υλικό θρυμματίζεται και αναδιατάσσεται, οδηγώντας σε ταχεία και επιθετική ανάπτυξη όγκων.

Τι προκαλεί τον καρκίνο του πνεύμονα;

Όπως και σε άλλους καρκίνους, τα ανώμαλα κύτταρα διαιρούνται ανεξέλεγκτα, σχηματίζοντας όγκους ή εξαπλούμενα μέσω αίματος και λεμφικού συστήματος.

Κάπνισμα: ο βασικός υπαίτιος

• Ευθύνεται για πάνω από το 70% των περιπτώσεων και έως 80% των θανάτων.

• Οι καπνιστές έχουν 25 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου από καρκίνο του πνεύμονα σε σχέση με μη καπνιστές.

• Όλα τα προϊόντα καπνού είναι επικίνδυνα (τσιγάρα, πούρα, πίπες, ναργιλές, καπνός μάσησης, ακόμα και «χαμηλής πίσσας»).

• Η κάνναβη και τα ηλεκτρονικά τσιγάρα επίσης ενέχουν κινδύνους, ενώ η παθητική έκθεση μπορεί να προκαλέσει κυτταρική βλάβη.

Η διακοπή του καπνίσματος μειώνει σταδιακά τον κίνδυνο· μετά από 15 χρόνια πλησιάζει τα επίπεδα ενός μη καπνιστή.

Περιβαλλοντικοί και επαγγελματικοί παράγοντες

• Ραδόνιο: Δεύτερη αιτία παγκοσμίως· άχρωμο, άοσμο, ραδιενεργό αέριο που διαρρέει στα κτίρια από τη φυσική διάσπαση του ουρανίου σε πετρώματα και εδάφη. Τα επίπεδα είναι συνήθως υψηλότερα σε υπόγεια και σε πρώτους ορόφους λόγω της εγγύτητάς τους στο έδαφος.

• Αμίαντος: Η εισπνοή αυτών των φυσικών ινών μπορεί να οδηγήσει στην παγίδευσή τους μέσα στους πνεύμονες. Ο αμίαντος χρησιμοποιείται σε δομικά υλικά όπως κεραμίδια στέγης και προϊόντα τσιμέντου αμιάντου, προϊόντα τριβής όπως εξαρτήματα φρένων και μετάδοσης, και υφάσματα ανθεκτικά στη θερμότητα.

• Βαρέα μέταλλα: Η έκθεση σε μέταλλα όπως το κάδμιο (που βρίσκεται σε μπαταρίες και καπνό τσιγάρου), το αρσενικό (που βρίσκεται σε ορισμένα φυτοφάρμακα και πόσιμο νερό) και το χρώμιο (που χρησιμοποιείται στην παραγωγή χάλυβα) αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα.

• Ατμοσφαιρική ρύπανση: Η εισπνοή μικροσκοπικών σωματιδίων αέρα γνωστών ως PM 2.5 έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο NSCLC, ιδιαίτερα σε άτομα με μεταλλάξεις γονιδίων υποδοχέα επιδερμικού αυξητικού παράγοντα (EGFR).

• Πυρίτιο: Ο χαλαζίας —που βρίσκεται στην άμμο, το χαλίκι, τον πηλό, τον γρανίτη και διάφορα πετρώματα— είναι η κυρίαρχη μορφή κρυσταλλικού πυριτίου και είναι επικίνδυνος για τους πνεύμονες.

• Καυσαέρια ντίζελ: Μελέτες που αφορούν εργαζόμενους που εκτέθηκαν σε εξατμίσεις ντίζελ έχουν δείξει μικρές αλλά σημαντικές αυξήσεις στον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα.
  

Γενετική

Εάν οι γονείς, τα αδέλφια ή τα παιδιά σας έχουν νοσήσει από καρκίνο του πνεύμονα, ο κίνδυνος αυξάνεται. Οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει συγκεκριμένες γενετικές αλλαγές, όπως αλλοιώσεις στο χρωμόσωμα 6, που καθιστούν τους ανθρώπους πιο ευαίσθητους ανεξάρτητα από την κατάσταση του καπνίσματος. Οι ασθενείς με καρκίνους του πνεύμονα με μεταλλάξεις EGFR τείνουν να έχουν μικρό έως καθόλου ιστορικό καπνίσματος. Οι περισσότερες γενετικές αλλαγές που σχετίζονται με τον καρκίνο του πνεύμονα αποκτώνται συνήθως λόγω περιβαλλοντικών παραγόντων και όχι κληρονομικά.

Πρόσθετοι Παράγοντες Κινδύνου

Εκτός από τις προαναφερθείσες αιτίες, άλλοι παράγοντες κινδύνου για τον καρκίνο του πνεύμονα περιλαμβάνουν:

• Ηλικία: Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι σπάνιος πριν από την ηλικία των 40 ετών.
• Φυλή: Οι μαύροι άνδρες είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν καρκίνο του πνεύμονα από τους λευκούς άνδρες.
• Έκθεση σε ακτινοβολία: Οι επιζώντες από καρκίνο που υποβλήθηκαν σε ακτινοθεραπεία στο στήθος αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα, ιδιαίτερα εάν καπνίζουν.
• Καθιστική ζωή: Οι καπνιστές που ασκούνται έντονα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα έχουν έως και 25% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα σε σύγκριση με εκείνους που σπάνια ή ποτέ δεν το κάνουν.
• Διατροφή: Η υπερβολική κατανάλωση κόκκινου κρέατος και κορεσμένων λιπών μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο.
• Συμπληρώματα βήτα-καροτίνης: Το βήτα-καροτένιο είναι μια κοκκινοπορτοκαλί χρωστική που βρίσκεται σε πολλά φυτά και ένα αντιοξειδωτικό που προστατεύει το σώμα από τις βλαβερές ελεύθερες ρίζες. Ωστόσο, έρευνες έχουν δείξει μια ισχυρή σχέση μεταξύ των συμπληρωμάτων βήτα-καροτίνης και του αυξημένου κινδύνου καρκίνου του πνεύμονα μεταξύ των καπνιστών.
• Ορισμένες ασθένειες: Χρόνιες πνευμονικές διαταραχές, όπως η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα. Ο κίνδυνος αυξάνεται επίσης σε άτομα με αυτοάνοσα νοσήματα, συμπεριλαμβανομένων του λύκου, της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, της νόσου του Crohn, της νόσου Graves ή υπερθυρεοειδισμού, και της σαρκοείδωσης.

Ποια είναι τα συμπτώματα και τα πρώιμα σημάδια του καρκίνου του πνεύμονα;

Στα αρχικά του στάδια, ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να μην εκδηλώσει καθόλου αισθητά σημεία ή συμπτώματα. Καθώς ο όγκος προχωρά, τα σημεία και τα συμπτώματα συχνά εμφανίζονται.

Κοινά Συμπτώματα

Πολλά πρώιμα σημάδια καρκίνου του πνεύμονα είναι εύκολο να παραβλεφθούν ή να αποδοθούν σε άλλες ασθένειες. Καθώς η νόσος αναπτύσσεται, τα συμπτώματα τείνουν να επηρεάζουν το αναπνευστικό σύστημα, τα γενικά επίπεδα ενέργειας και τη φυσική εμφάνιση.

Αναπνευστικά συμπτώματα:

• Επίμονος βήχας που διαρκεί περισσότερο από τρεις εβδομάδες
• Δύσπνοια κατά τη διάρκεια φυσιολογικών δραστηριοτήτων
• Συριγμός ή βραχνάδα
• Πόνος στο στήθος που επιδεινώνεται με βαθιά αναπνοή ή βήχα
• Αιμόπτυση ή βλέννα με αίμα

Συστηματικά συμπτώματα:

• Ανεξήγητη απώλεια βάρους
• Συνεχής κόπωση
• Απώλεια όρεξης
• Δυσκολία στην κατάποση
• Επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις στο στήθος
• Νυχτερινές εφιδρώσεις
• Πονοκέφαλοι

Φυσικά σημάδια:

• Διογκωμένοι λεμφαδένες στο λαιμό ή πάνω από την κλείδα
• Οίδημα προσώπου και λαιμού
• Δακτυλοπληξία
• Προβλήματα ελέγχου της ουροδόχου κύστης ή του εντέρου με αδυναμία άκρων
• Επίμονος πόνος στον ώμο

Συμπτώματα ειδικά για τον NSCLC

Όταν ο NSCLC σχηματίζει έναν όγκο στο ανώτερο μέρος του πνεύμονα —γνωστό ως όγκος Pancoast— μπορεί να βλάψει κοντινά νεύρα, προκαλώντας:

• Βλεφαρόπτωση στο επηρεαζόμενο μάτι
• Συστολή της κόρης
• Αδυναμία εφίδρωσης στην πλευρά του προσώπου
• Ροζ έξαψη σε σύγκριση με την άλλη πλευρά

Συμπτώματα ειδικά για τον SCLC

Ο SCLC είναι πιο πιθανό από τον NSCLC να προκαλέσει παρανεοπλασματικά σύνδρομα —μια ομάδα συμπτωμάτων που εμφανίζονται όταν ο καρκίνος προκαλεί ανοσολογικές ή ορμονικές αλλαγές στο σώμα. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Σύνδρομο ακατάλληλης αντιδιουρητικής ορμόνης: Προκαλεί κατακράτηση υγρών και χαμηλά επίπεδα νατρίου στο αίμα, οδηγώντας σε μυϊκή αδυναμία, σύγχυση, κόπωση, και σε σοβαρές περιπτώσεις, επιληπτικές κρίσεις.
• Σύνδρομο Cushing: Εμφανίζεται όταν τα καρκινικά κύτταρα παράγουν μια ορμόνη που προκαλεί στο σώμα την υπερβολική παραγωγή κορτιζόλης. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν αυξημένη αρτηριακή πίεση και σάκχαρο αίματος, στρογγυλό πρόσωπο, λεπτά και αδύναμα άκρα, και αύξηση βάρους στην κοιλιακή χώρα με μωβ ραγάδες.
• Σύνδρομο Lambert-Eaton: Θεωρείται ότι προκύπτει από αντισώματα που προκαλούνται από τον όγκο και διαταράσσουν την επικοινωνία μεταξύ μυών και νεύρων. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μυϊκή αδυναμία, μειωμένη κινητικότητα και δυσκολία στο να σηκωθεί κανείς από καθιστή θέση, να ανέβει σκάλες ή να σηκώσει αντικείμενα.
• Υπερασβεστιαιμία: Εμφανίζεται όταν τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα είναι αυξημένα, οδηγώντας σε συχνή ούρηση, αυξημένη δίψα, δυσκοιλιότητα, κόπωση, ζάλη και σύγχυση.
• Θρόμβοι αίματος: Ο NSCLC προάγει τον σχηματισμό θρόμβων προκαλώντας φλεγμονή και απελευθερώνοντας ουσίες που ενεργοποιούν το σύστημα πήξης του σώματος.

Ποια είναι τα στάδια του καρκίνου του πνεύμονα;

Η σταδιοποίηση κατηγοριοποιεί τον καρκίνο με βάση την εξάπλωσή του στο σώμα, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος και τη θέση του όγκου. Ο NSCLC και ο SCLC έχουν τα δικά τους ξεχωριστά συστήματα σταδιοποίησης.

NSCLC

Το σύστημα TNM είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο σύστημα σταδιοποίησης για το NSCLC, αποτελούμενο από πέντε στάδια. Σε αυτό το σύστημα, το Τ υποδηλώνει το μέγεθος και την έκταση του πρωτογενούς όγκου, το Ν αναφέρεται στην παρουσία καρκίνου σε κοντινούς λεμφαδένες, και το Μ προσδιορίζει εάν ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση σε άλλα μέρη του σώματος. Ο συνδυασμός των καταστάσεων Τ, Ν και Μ δίνει ένα συνολικό στάδιο για τον NSCLC:

• Στάδιο 0: Το αρχικό στάδιο, στο οποίο τα καρκινικά κύτταρα βρίσκονται μόνο στο ανώτερο στρώμα των κυττάρων που καλύπτουν τους αεραγωγούς και δεν έχουν εισβάλει βαθύτερα στον πνευμονικό ιστό.
• Στάδιο 1: Ο καρκίνος παραμένει περιορισμένος στον πνεύμονα.
• Στάδιο 2: Ο καρκίνος εξακολουθεί να βρίσκεται εντός του πνεύμονα, αλλά ο όγκος είναι μεγαλύτερος και πιο επεμβατικός από το στάδιο 1.
• Στάδιο 3: Ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί σε κοντινούς λεμφαδένες και μπορεί να περιλαμβάνει εκτεταμένη διήθηση σε γύρω ιστούς.
• Στάδιο 4: Το πιο προχωρημένο στάδιο, που υποδηλώνει ότι ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση σε απομακρυσμένα όργανα ή ιστούς.

SCLC

Ο μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα μπορεί επίσης μερικές φορές να σταδιοποιηθεί χρησιμοποιώντας το σύστημα TNM, αλλά πιο συχνά ταξινομείται σε δύο στάδια:

• Περιορισμένο στάδιο: Ο καρκίνος υπάρχει στον έναν πνεύμονα ή στους κοντινούς λεμφαδένες στην ίδια πλευρά του θώρακα.
• Εκτεταμένο στάδιο: Ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί ευρέως μέσα στον πνεύμονα, στον απέναντι πνεύμονα, σε λεμφαδένες στην άλλη πλευρά του θώρακα ή σε απομακρυσμένα μέρη του σώματος. Μπορεί επίσης να περιλαμβάνει εξάπλωση του καρκίνου στο υγρό που περιβάλλει τον πνεύμονα.

Πώς διαγιγνώσκεται ο καρκίνος του πνεύμονα;

Η έγκαιρη ανίχνευση βελτιώνει τα αποτελέσματα, καθιστώντας τον προσυμπτωματικό έλεγχο και τις διαγνωστικές εξετάσεις απαραίτητες για τη διαχείριση του καρκίνου του πνεύμονα.

Προσυμπτωματικός Έλεγχος

Επί του παρόντος, υπάρχει μόνο μία συνιστώμενη εξέταση προσυμπτωματικού ελέγχου στις Ηνωμένες Πολιτείες: η αξονική τομογραφία χαμηλής δόσης (LDCT). Η LDCT είναι μια γρήγορη και μη επεμβατική διαδικασία και είναι παρόμοια με μια τυπική αξονική τομογραφία, αλλά με σημαντικά λιγότερη έκθεση σε ακτινοβολία, μειώνοντας τους κινδύνους από την επανειλημμένη χρήση. Έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι η LDCT είναι η μόνη μέθοδος προσυμπτωματικού ελέγχου που αποδεδειγμένα μειώνει τον κίνδυνο θανάτου από καρκίνο του πνεύμονα σε βαρείς καπνιστές. Η Ειδική Ομάδα Προληπτικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (U.S. Preventive Services Task Force) συνιστά ετήσιο προσυμπτωματικό έλεγχο για καρκίνο του πνεύμονα σε άτομα που πληρούν όλα τα ακόλουθα κριτήρια:

• Ηλικίας 50 έως 80 ετών
• Ιστορικό καπνίσματος 20 πακέτων-ετών
• Τρέχοντες καπνιστές ή εκείνοι που έχουν διακόψει το κάπνισμα τα τελευταία 15 χρόνια

Διαγνωστικές Εξετάσεις

Η διάγνωση ξεκινά συνήθως με συνεννόηση με τον γιατρό σας, ο οποίος θα εξετάσει τα συμπτώματα, τους παράγοντες κινδύνου και τη γενική σας υγεία, και θα διενεργήσει φυσική εξέταση. Στη συνέχεια, μπορεί να παραπεμφθείτε σε ειδικό ή να υποβληθείτε σε πρόσθετες εξετάσεις, όπως απεικονιστικές εξετάσεις:

• Ακτινογραφία θώρακα: Συχνά η πρώτη εξέταση για τον εντοπισμό ανωμαλιών στον πνεύμονα.
• Σπινθηρογράφημα εκπομπής ποζιτρονίων (PET): Ένα σπινθηρογράφημα που χρησιμοποιεί ραδιενεργό σάκχαρο για τη δημιουργία τρισδιάστατων εικόνων που αποκαλύπτουν περιοχές υψηλής κυτταρικής δραστηριότητας, χρήσιμες για την ανίχνευση της εξάπλωσης του καρκίνου.
• Μαγνητική τομογραφία (MRI): Ένα σπινθηρογράφημα που χρησιμοποιεί ραδιοκύματα και μαγνήτες για τη δημιουργία λεπτομερών εικόνων μαλακών ιστών, ιδιαίτερα χρήσιμες για τον εντοπισμό καρκίνου στον εγκέφαλο, την καρδιά ή τον νωτιαίο μυελό.
• Υπερηχογράφημα: Μια εξέταση που βοηθά στην ανίχνευση υγρού γύρω από τους πνεύμονες και καθοδηγεί τις διαδικασίες βιοψίας.

Μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν εργαστηριακές εξετάσεις, όπως:

• Κυτταρολογία πτυέλων: Μια εξέταση που εξετάζει τη βλέννα (φλέγμα) που βήχεται από τους πνεύμονες για καρκινικά κύτταρα κάτω από μικροσκόπιο.
• Βιοψία: Μια διαδικασία που περιλαμβάνει την εξαγωγή δείγματος ιστού για μικροσκοπική ανάλυση και θεωρείται το οριστικό διαγνωστικό εργαλείο.

Ποιες είναι οι θεραπείες για τον καρκίνο του πνεύμονα;

Τα θεραπευτικά σχέδια εξαρτώνται από τον τύπο του καρκίνου, το στάδιο, τη γενική υγεία και τις προσωπικές προτιμήσεις. Η σύγχρονη φροντίδα του καρκίνου του πνεύμονα συνδυάζει συχνά πολλαπλές προσεγγίσεις για βέλτιστα αποτελέσματα. Οι ακόλουθες είναι κοινές επιλογές θεραπείας:

Χειρουργική Επέμβαση

Η χειρουργική θεραπεία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το μέγεθος, τη θέση και την εξάπλωση του όγκου στους πνεύμονες. Εάν ένας ασθενής έχει NSCLC στον έναν πνεύμονα και είναι κατά τα άλλα σε καλή υγεία, συνιστάται συχνά χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση των καρκινικών κυττάρων. Δεδομένου ότι ο SCLC συχνά επηρεάζει και τους δύο πνεύμονες, η χειρουργική επέμβαση από μόνη της συνήθως δεν συνιστάται. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι λεμφαδένες μπορούν επίσης να αφαιρεθούν κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης για να διαπιστωθεί εάν περιέχουν καρκινικά κύτταρα —εξυπηρετώντας τόσο διαγνωστικούς όσο και θεραπευτικούς σκοπούς. Οι τύποι χειρουργικής επέμβασης για τον καρκίνο του πνεύμονα περιλαμβάνουν:

• Σφηνοειδής εκτομή ή τμηματεκτομή: Αφαιρεί ένα μικρό τμήμα του πνεύμονα για καρκίνους πρώιμου σταδίου, εντοπισμένους.
• Λοβεκτομή: Αφαιρεί ένα από τα μεγαλύτερα τμήματα (λοβούς) του πνεύμονα, συνήθως όταν ο καρκίνος περιορίζεται σε μια μόνο περιοχή.
• Πνευμονεκτομή: Αφαιρεί ολόκληρο τον πνεύμονα, συχνά επιλέγεται όταν ο καρκίνος είναι κεντρικά τοποθετημένος ή έχει εξαπλωθεί εκτεταμένα.
• Εκτομή μανικιού: Αφαιρεί μέρος του βρόγχου (του κύριου αεραγωγού).

Χημειοθεραπεία

Η χημειοθεραπεία χρησιμοποιεί αντικαρκινικά φάρμακα για να σταματήσει την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων —είτε εξαλείφοντας τα κύτταρα είτε εμποδίζοντας τη διαίρεσή τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι με καρκίνο του πνεύμονα λαμβάνουν χημειοθεραπεία, είτε ως πρωταρχική θεραπεία είτε για να καταστρέψουν τυχόν υπολειπόμενα καρκινικά κύτταρα μετά τη χειρουργική επέμβαση. Η χημειοθεραπεία χορηγείται συνήθως σε κύκλους για αρκετές ημέρες, ακολουθούμενη από μια διακοπή που διαρκεί λίγες εβδομάδες για να επιτρέψει στη θεραπεία να δράσει και στο σώμα να αναρρώσει. Η χημειοθεραπεία για τον καρκίνο του πνεύμονα συνήθως περιλαμβάνει συνδυασμό φαρμάκων που χορηγούνται μέσω ενδοφλέβιας στάγδην ή θωρακικού σωλήνα.

Ακτινοθεραπεία

Η ακτινοθεραπεία χρησιμοποιεί ακτίνες υψηλής ενέργειας για την καταστροφή των καρκινικών κυττάρων. Χρησιμοποιείται μερικές φορές σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία ως πρωταρχική θεραπεία. Σε προχωρημένες περιπτώσεις ή όταν ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί, η ακτινοθεραπεία μπορεί επίσης να ανακουφίσει συμπτώματα όπως ο πόνος. Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι ακτινοθεραπείας:

• Εξωτερική ακτινοθεραπεία (EBRT): Μια θεραπεία που κατευθύνει την ακτινοβολία από έξω από το σώμα στον όγκο. Είναι ανώδυνη, με κάθε συνεδρία να διαρκεί μόλις λίγα λεπτά. Η ακτινοβολία στους πνεύμονες συνήθως χορηγείται πέντε ημέρες την εβδομάδα για πέντε έως επτά εβδομάδες.
• Εσωτερική ακτινοθεραπεία (βραχυθεραπεία): Μια θεραπεία που περιλαμβάνει την τοποθέτηση ραδιενεργού υλικού μέσα στον βρόγχο κατά τη διάρκεια βρογχοσκόπησης. Χρησιμοποιείται κυρίως για όγκους στους βρόγχους και βοηθά στην ελαχιστοποίηση της έκθεσης σε ακτινοβολία σε κοντινούς ιστούς.
• Στερεοτακτική ακτινοθεραπεία σώματος (SBRT): Μια εξαιρετικά στοχευμένη μορφή ακτινοβολίας που χορηγεί μεγάλες δόσεις σε όγκους με ακρίβεια. Χρησιμοποιείται συχνά σε καρκίνους πρώιμου σταδίου όταν η χειρουργική επέμβαση δεν αποτελεί επιλογή.

Στοχευμένη Θεραπεία

Η στοχευμένη θεραπεία, που ονομάζεται επίσης βιολογική θεραπεία, χρησιμοποιεί φάρμακα σχεδιασμένα να εμποδίζουν την εξέλιξη του προχωρημένου NSCLC δρώντας σε συγκεκριμένες γενετικές μεταλλάξεις ή πρωτεΐνες που βρίσκονται στα καρκινικά κύτταρα. Η επιλογή της στοχευμένης θεραπείας γίνεται με βάση γενετικές εξετάσεις και την παρουσία στοχεύσιμων μεταλλάξεων. Οι στοχευμένες θεραπείες μπορεί να λειτουργήσουν ακόμη και όταν τα φάρμακα χημειοθεραπείας δεν αποφέρουν αποτελέσματα.

Ανοσοθεραπεία

Η ανοσοθεραπεία είναι ένας τύπος βιολογικής θεραπείας που βοηθά το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς να καταπολεμήσει τον καρκίνο. Αυτά τα φάρμακα ενισχύουν, κατευθύνουν ή αποκαθιστούν τις φυσικές άμυνες του σώματος για να αναγνωρίσουν και να επιτεθούν στα καρκινικά κύτταρα. Μια κοινή προσέγγιση είναι η θεραπεία με αναστολείς σημείων ελέγχου του ανοσοποιητικού, που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία ορισμένων ατόμων με προχωρημένο NSCLC. Οι αναστολείς σημείων ελέγχου του ανοσοποιητικού —όπως οι αναστολείς PD-1 και PD-L1— λειτουργούν εμποδίζοντας τα καρκινικά κύτταρα να «κρύβονται» από το ανοσοποιητικό σύστημα, επιτρέποντάς του να εξαπολύσει μια πιο αποτελεσματική επίθεση.

Εξειδικευμένες Διαδικασίες

Εκτός από τις τυπικές θεραπείες, ενδέχεται να συνιστώνται ορισμένες διαδικασίες για άτομα με όγκους σε συγκεκριμένες θέσεις, προχωρημένες ασθένειες ή που δεν είναι υποψήφιοι για χειρουργική επέμβαση. Αυτές οι ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση των συμπτωμάτων και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Ραδιοσυχνότητες (Radiofrequency ablation) Η ραδιοσυχνότητες μπορεί να εξεταστεί για άτομα με μικρούς όγκους κοντά στην άκρη του πνεύμονα. Χρησιμοποιεί ισχυρά ραδιοκύματα για να θερμάνει τον όγκο. Μια λεπτή, βελοειδής συσκευή εισάγεται μέσω του δέρματος και τοποθετείται προσεκτικά εντός του όγκου, καθοδηγούμενη από αξονικές τομογραφίες. Μόλις τοποθετηθεί σωστά, ένα ηλεκτρικό ρεύμα ρέει μέσω του ανιχνευτή, παράγοντας θερμότητα που εξαλείφει τα καρκινικά κύτταρα εντός του όγκου. Ενδοβρογχική θεραπεία Η ενδοβρογχική θεραπεία αφαιρεί εμπόδια που προκαλούνται από καρκίνο του πνεύμονα εντός των αεραγωγών (βρόγχων ή βρογχιολίων). Όταν η χειρουργική αφαίρεση του καρκίνου δεν είναι δυνατή λόγω της υγείας ενός ατόμου ή της θέσης του όγκου, η ενδοβρογχική θεραπεία μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα μειώνοντας την απόφραξη των αεραγωγών. Κρυοθεραπεία Η κρυοθεραπεία —γνωστή και ως κρυοχειρουργική ή κρυοκατάλυση— είναι μια θεραπεία που καταστρέφει τα καρκινικά κύτταρα παγώνοντάς τα. Χρησιμοποιείται συχνότερα για μεταστατικό (προχωρημένο) καρκίνο του πνεύμονα, ειδικά σε άτομα που δεν είναι κατάλληλοι υποψήφιοι για χειρουργική επέμβαση. Η θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση συμπτωμάτων που προκαλούνται από έναν όγκο που μπλοκάρει έναν αεραγωγό, όπως δύσπνοια, βήχας, αιμόπτυση ή λοιμώξεις του θώρακα. Ωστόσο, δεν είναι θεραπεία. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ένας γιατρός εισάγει έναν βρογχοσκόπιο —έναν μακρύ, λεπτό, άκαμπτο ή εύκαμπτο σωλήνα— μέσω του λαιμού στον αεραγωγό. Ένας παγωμένος ανιχνευτής περνάει στη συνέχεια μέσω του βρογχοσκοπίου για να στοχεύσει και να παγώσει τον όγκο. Η περιοχή αφήνεται να ξεπαγώσει και η διαδικασία επαναλαμβάνεται όσο χρειάζεται. Όσο το δυνατόν περισσότερος ιστός όγκου αφαιρείται χρησιμοποιώντας λαβίδες ή τον ανιχνευτή.

Ολοκληρωμένες Προσεγγίσεις

Ενώ δεν αποτελούν υποκατάστατα των συμβατικών θεραπειών, οι συμπληρωματικές θεραπείες μπορούν να υποστηρίξουν τη φροντίδα του καρκίνου του πνεύμονα μειώνοντας τις παρενέργειες, μειώνοντας τα συμπτώματα και βελτιώνοντας τη συνολική ευεξία. Αυτές οι προσεγγίσεις χρησιμοποιούνται συχνά παράλληλα με τις τυπικές ιατρικές θεραπείες. Βελονισμός και διέγερση σημείων βελονισμού Έρευνες έχουν δείξει ότι η διέγερση συγκεκριμένων σημείων βελονισμού μπορεί να επηρεάσει σημαντικά το ανοσοποιητικό σύστημα σε άτομα με καρκίνο του πνεύμονα. Έχουν παρατηρηθεί αυξήσεις στην ανοσορρυθμιστική κυτοκίνη ιντερλευκίνη-2 και στα ανοσοκύτταρα —συμπεριλαμβανομένων των υποτύπων Τ-λεμφοκυττάρων και των φυσικών κυττάρων φονέων. Η διέγερση των σημείων βελονισμού έχει επίσης αποδειχθεί ότι μειώνει την καταστολή του μυελού των οστών που προκαλείται από συμβατικές θεραπείες, συμπεριλαμβανομένων των χαμηλών επιπέδων αιμοσφαιρίνης, αιμοπεταλίων και λευκών αιμοσφαιρίων. Ο βελονισμός μπορεί να ανακουφίσει πολλά συμπτώματα που σχετίζονται με τον καρκίνο του πνεύμονα που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής, όπως ο πόνος, η ναυτία και ο εμετός, η αϋπνία, το άγχος, η κατάθλιψη, η κόπωση και η δυσκοιλιότητα. Περιποθητική φροντίδα Η περιποθητική φροντίδα ή υποστηρικτική φροντίδα εστιάζει στη διαχείριση των συμπτωμάτων του καρκίνου του πνεύμονα και των παρενεργειών της θεραπείας. Η συνάντηση με μια ομάδα περιποθητικής φροντίδας νωρίς στη διαδικασία θεραπείας μπορεί να βοηθήσει στην εξασφάλιση άνεσης κατά τη διάρκεια και μετά τη θεραπεία.

Ποιες είναι οι προσεγγίσεις τρόπου ζωής στον καρκίνο του πνεύμονα;

Οι επιλογές τρόπου ζωής μπορούν να επηρεάσουν όχι μόνο τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα, αλλά και το πόσο καλά αντιμετωπίζει κάποιος κατά τη διάρκεια και μετά τη θεραπεία. Μια ισορροπημένη διατροφή, τακτική σωματική δραστηριότητα και πρακτικές μείωσης του στρες μπορούν να υποστηρίξουν τη συνολική υγεία, να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής και να συμπληρώσουν την ιατρική περίθαλψη.

Διατροφή

Μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση προοπτικών μελετών διαπίστωσε ότι όσο περισσότερα φρούτα και λαχανικά τρώτε —έως 400 γραμμάρια την ημέρα— τόσο χαμηλότερος είναι ο κίνδυνος καρκίνου του πνεύμονα. Τα φρούτα της οικογένειας Rosaceae, όπως τα μήλα, τα βερίκοκα, τα κεράσια, τα αχλάδια, τα δαμάσκηνα, τα βατόμουρα και οι φράουλες, μπορεί να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμα. Τα σταυρανθή λαχανικά όπως το μπρόκολο και το λάχανο περιέχουν ισοθειοκυανικά —μαζί με άλλα θρεπτικά συστατικά— που έχουν αντιοξειδωτικές, αντιφλεγμονώδεις και προστατευτικές ιδιότητες. Μια in vitro μελέτη διαπίστωσε ότι τα ισοθειοκυανικά κατέστειλαν το μεταστατικό δυναμικό των ανθρώπινων καρκινικών κυττάρων του πνεύμονα ρυθμίζοντας γονίδια που συνδέονται με μετάσταση, υποστηρίζοντας περαιτέρω τις αντιπολλαπλασιαστικές και αντικαρκινικές τους επιδράσεις. Πρόσφατες κλινικές οδηγίες παρέχουν πρόσθετη υποστήριξη ότι δίαιτες πλούσιες σε μη αμυλούχα λαχανικά και φρούτα, και χαμηλές σε κόκκινα και επεξεργασμένα κρέατα, συσχετίζονται με μειωμένο κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα. Προκλινικές έρευνες υποδεικνύουν επίσης ότι τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα μπορεί να εμποδίσουν την ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων και να ρυθμίσουν βιολογικές οδούς που εμπλέκονται στην ανάπτυξη και τις επιπλοκές του καρκίνου του πνεύμονα.

Σωματική Δραστηριότητα

Η άσκηση —συμπεριλαμβανομένης της αερόβιας και της προπόνησης με αντιστάσεις, καθώς και της σωματικής δραστηριότητας στον ελεύθερο χρόνο— έχει αποδεδειγμένα οφέλη τόσο για την πρόληψη όσο και για τη θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα και άλλων καρκίνων. Η σωματική δραστηριότητα μπορεί να ενισχύσει την ανοσολογική αναγνώριση των καρκινικών κυττάρων και να βοηθήσει στην πρόληψη του σχηματισμού νέων καρκινικών κυττάρων. Το Τάι Τσι και το Τσιγκόνγκ δείχνουν επίσης υποσχέσεις. Σε μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση, αυτές οι ασκήσεις νου-σώματος βρέθηκαν να βοηθούν στην πρόληψη ή την ανακούφιση συμπτωμάτων που σχετίζονται με τον καρκίνο και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Μια άλλη ανασκόπηση διαπίστωσε ότι το τσιγκόνγκ μπορεί να μειώσει κοινά συμπτώματα καρκίνου, όπως πόνο, κόπωση, ναυτία, εμετό, ξηροστομία και δυσκοιλιότητα. Οι πρακτικές διαλογισμού και επίγνωσης θεωρούνται γενικά ασφαλείς και αποτελεσματικές συμπληρωματικές στρατηγικές. Οι παρεμβάσεις βασισμένες στην επίγνωση μπορούν να μειώσουν το άγχος, την κατάθλιψη, την κόπωση και το στρες. Παραδείγματα περιλαμβάνουν την τέχνη-θεραπεία βασισμένη στην επίγνωση, τα προγράμματα μείωσης του στρες βασισμένα στην επίγνωση και τη φροντίδα ανάρρωσης βασισμένη στην επίγνωση.

Πώς επηρεάζει η νοοτροπία τον καρκίνο του πνεύμονα;

Αν και ορισμένες μελέτες υποδηλώνουν ότι η διατήρηση θετικής στάσης μπορεί να μην επηρεάζει άμεσα την επιβίωση ή την εξέλιξη του καρκίνου του πνεύμονα, άλλες έρευνες υποδεικνύουν ότι η αισιοδοξία και μια ελπιδοφόρα νοοτροπία μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής κατά τη διάρκεια της θεραπείας του καρκίνου. Πολλοί επιζώντες από καρκίνο και όσοι υποβάλλονται σε θεραπεία πιστεύουν ότι η διατήρηση θετικής στάσης τους βοηθά να αντιμετωπίσουν και να βελτιώσουν την καθημερινή τους διάθεση. Ορισμένοι πιστεύουν επίσης ότι η νοοτροπία τους μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο διαχείρισης της νόσου, την ανταπόκριση στη θεραπεία και την άποψή τους για τις πιθανότητες επιβίωσης.

Πώς μπορώ να προλάβω τον καρκίνο του πνεύμονα;

Ενώ δεν είναι όλες οι περιπτώσεις καρκίνου του πνεύμονα πρόληψης, η υιοθέτηση ορισμένων συνηθειών τρόπου ζωής μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο.

• Κόψτε το κάπνισμα: Η διακοπή του καπνού είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για τη μείωση του κινδύνου καρκίνου του πνεύμονα. Ακόμη και οι μακροχρόνιοι καπνιστές μπορούν να δουν τον κίνδυνο τους να μειώνεται σημαντικά με την πάροδο του χρόνου.
• Ελέγξτε τα επίπεδα ραδονίου στο σπίτι σας: Μπορείτε να ελέγξετε το σπίτι σας επικοινωνώντας με το γραφείο ραδονίου της πολιτείας σας, το οποίο μπορεί να παρέχει κιτ ή παραπομπές για επαγγελματικό έλεγχο.
• Αποφύγετε ή ελαχιστοποιήστε την έκθεση σε καρκινογόνες ουσίες: Πριν αναλάβετε μια νέα εργασία, ερευνήστε την πιθανή έκθεση σε τοξικές ουσίες που προκαλούν καρκίνο του πνεύμονα, όπως ο αμίαντος και το πυρίτιο.
• Τρώτε μια υγιεινή διατροφή με σταυρανθή λαχανικά: Τρώτε μια ισορροπημένη ποικιλία φρούτων, λαχανικών και υγιεινών κρεάτων. Τα σταυρανθή λαχανικά —όπως το λάχανο, το μπρόκολο και τα λαχανάκια Βρυξελλών— έχουν δείξει προστατευτικές επιδράσεις έναντι του καρκίνου του πνεύμονα.
• Λαμβάνετε αρκετά ωμέγα-3: Τα βασικά ωμέγα-3 λιπαρά οξέα περιλαμβάνουν το άλφα-λινολενικό οξύ (ALA) από φυτικά έλαια, το εικοσαπενταενοϊκό οξύ (EPA) από θαλασσινά και το δοκοσαεξαενοϊκό οξύ (DHA) επίσης από ψάρια και άλλες θαλάσσιες πηγές.
• Ενισχύστε τις βιταμίνες και τα αντιοξειδωτικά σας: Τα αντιοξειδωτικά όπως οι βιταμίνες Α, C και Ε, μαζί με το σελήνιο και τον ψευδάργυρο, μπορεί να προστατεύουν από το οξειδωτικό στρες, ειδικά κατά τη διάρκεια της θεραπείας του καρκίνου. Ωστόσο, εργαστηριακές μελέτες υποδηλώνουν ότι πολύ υψηλές δόσεις βιταμίνης C μπορούν να δράσουν ως προ-οξειδωτικά, βλάπτοντας το DNA των καρκινικών κυττάρων και οδηγώντας σε κυτταρικό θάνατο.
• Ασκηθείτε τακτικά: Στοχεύστε σε 150 λεπτά μέτριας αερόβιας δραστηριότητας την εβδομάδα, συν προπόνηση δύναμης τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα.

Ποιες είναι οι επιπλοκές του καρκίνου του πνεύμονα;

Ο προχωρημένος καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να οδηγήσει σε μια σειρά επιπλοκών, ορισμένες από τις οποίες μπορεί να απαιτούν επείγουσα ιατρική φροντίδα. Αυτές οι επιπλοκές μπορεί να επηρεάσουν την κυκλοφορία, την αναπνοή, το μεταβολισμό και τη λειτουργία των οργάνων.

Κυκλοφορικά Προβλήματα

Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να επηρεάσει τους μηχανισμούς πήξης του αίματος, αυξάνοντας τον κίνδυνο σοβαρών αγγειακών επεισοδίων.

• Θρόμβοι αίματος: Ο καρκίνος του πνεύμονα αυξάνει τον κίνδυνο εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης λόγω τόσο της νόσου όσο και ορισμένων θεραπειών, όπως η χημειοθεραπεία.
• Πνευμονική εμβολή: Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί επίσης να οδηγήσει σε θρόμβους που αποκολλώνται και ταξιδεύουν στους πνεύμονες, οδηγώντας σε πνευμονική εμβολή — μια δυνητικά απειλητική για τη ζωή κατάσταση.

Αναπνευστικά Προβλήματα

Καθώς οι όγκοι του πνεύμονα αναπτύσσονται, μπορεί να εμποδίσουν τη ροή του αέρα ή να προκαλέσουν συσσώρευση υγρού, οδηγώντας σε αναπνευστική δυσχέρεια.

• Δύσπνοια: Οι όγκοι μπορούν να μπλοκάρουν τους αεραγωγούς και να περιορίσουν την αναπνοή.
• Πλευριτική συλλογή: Ο καρκίνος μπορεί να προκαλέσει συσσώρευση υγρού γύρω από τους πνεύμονες, περιορίζοντας την ικανότητά τους να διαστέλλονται πλήρως.
• Μειωμένη ικανότητα μεταφοράς οξυγόνου: Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να μειώσει τα επίπεδα των ερυθρών αιμοσφαιρίων, καθιστώντας δυσκολότερη την παροχή οξυγόνου σε όλο το σώμα.
• Αιμόπτυση (βήχας με αίμα): Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να προκαλέσει αιμορραγία στους πνεύμονες ή στους αεραγωγούς, οδηγώντας σε βήχα με αίμα.

Μεταβολικές Επιπλοκές

Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να διαταράξει τις μεταβολικές διεργασίες, οδηγώντας σε σημαντικές ανισορροπίες βάρους και θρεπτικών συστατικών.

• Καχεξία: Ένα κοινό πρόβλημα στον προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα, που χαρακτηρίζεται από σημαντική απώλεια βάρους και μυϊκής μάζας. Περίπου το 60% των ασθενών εμφανίζουν απώλεια βάρους κατά τη διάγνωση.
• Αναιμία: Κοινή στους ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα, η αναιμία μπορεί να οφείλεται στον ίδιο τον καρκίνο, στο στάδιό του ή σε προηγούμενες και τρέχουσες θεραπείες.
• Υπερασβεστιαιμία: Μια κατάσταση στην οποία ο καρκίνος του πνεύμονα προκαλεί αφύσικα υψηλά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα, δυνητικά επηρεάζοντας την υγεία των οστών και τη λειτουργία των οργάνων.

Ζητήματα που σχετίζονται με τη θεραπεία

Ορισμένες επιπλοκές προκύπτουν από τις θεραπείες καρκίνου και μπορεί να χρειαστούν ξεχωριστή διαχείριση.

• Ουδετεροπενία: Μια πτώση των ουδετερόφιλων, ενός τύπου λευκών αιμοσφαιρίων, που συχνά προκαλείται από χημειοθεραπεία, η οποία αυξάνει τον κίνδυνο μόλυνσης.
• Νεφροτοξικότητα: Μια ταχεία μείωση της νεφρικής λειτουργίας λόγω τοξικών επιδράσεων από φάρμακα ή χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται κατά τη θεραπεία.

Όταν έχουμε έναν πόνο στην πλάτη, μπορεί να μας συνταγογραφήσει ο παθολόγος παυσίπονα, να παραπεμφθούμε σε φυσιοθεραπευτή και, ενδεχομένως, να κάνουμε και μία αξονική τομογραφία εάν ο πόνος επιμένει.

Ωστόσο, έχει αναρωτηθεί κανείς από πού ξεκινά πραγματικά ο πόνος;

«Όταν υιοθετούμε μια ολιστική προσέγγιση, εξετάζοντας την ισορροπία, την κινητικότητα, τη δύναμη, τη διατροφή, το άγχος και το συνολικό περιβάλλον του ατόμου, είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε καλύτερα την ανάρρωση», δήλωσε η Δρ Ίντρα Μπαράθαν, γενικός γιατρός λειτουργικής ιατρικής, στην εφημερίδα The Epoch Times.

Δυστυχώς, αυτή δεν είναι η τυπική προσέγγιση για πολλές μυοσκελετικές παθήσεις όπως η οστεοαρθρίτιδα, η οστεοπόρωση, η ουρική αρθρίτιδα, η σαρκοπενία και η ρευματοειδής αρθρίτιδα, παθήσεις που αφορούν κυρίως, αλλά όχι απόλυτα, την τρίτη ηλικία. Απαιτείται μια στροφή προς την εξατομικευμένη, ολιστική υποστήριξη, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό πριν αναπτυχθούν σοβαρά προβλήματα.

Αίτια και παράγοντες

Τα χρόνια μυοσκελετικά προβλήματα είναι πλέον η κύρια αιτία αναπηρίας παγκοσμίως. Αυτές οι παθήσεις δεν επηρεάζουν μόνο την κινητικότητα, αλλά μειώνουν επίσης την ποιότητα ζωής και αυξάνουν τον κίνδυνο πτώσεων, καταγμάτων και νοσηλειών.

Το 2021, περίπου 607 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν με οστεοαρθρίτιδα, μια αύξηση 137% από το 1990. Η ρευματοειδής αρθρίτιδα και η ουρική αρθρίτιδα έχουν επίσης αυξηθεί, κατά 125% και 150% αντίστοιχα.

Η γήρανση είναι ένας σημαντικός παράγοντας, κυρίως λόγω της φυσικής απώλειας μυϊκής και οστικής δύναμης με την πάροδο του χρόνου. Ωστόσο, δεν είναι ο μόνος. Η φλεγμονή παίζει επίσης κεντρικό ρόλο. Συγκεκριμένα, η χρόνια φλεγμονή χαμηλού βαθμού – ή «φλεγμονή λόγω γήρανσης» – συνεχίζει αυτόν τον εκφυλιστικό κύκλο, αποδεικνύοντας πως οι διαδικασίες γήρανσης συγκλίνουν για να προωθήσουν τη μυοσκελετική παρακμή.

«Η φλεγμονή είναι συχνά η ρίζα πολλών χρόνιων προβλημάτων υγείας», επισημαίνει η Δρ Μπαράθαν, αναγνωρίσιμη σε πολλές παθήσεις που τελειώνουν σε «-ίτιδα», όπως η αρθρίτιδα και η τενοντίτιδα. Η φλεγμονή είναι μια φυσιολογική θεραπευτική αντίδραση που αποσκοπεί στην αποκατάσταση της ισορροπίας. Ωστόσο, όταν συντρέχουν παράγοντες όπως η κακή διατροφή, το άγχος και επιβαρρυντικοί περιβαλλοντικοί παράγοντες, η φλεγμονή μπορεί να γίνει χρονία, οδηγώντας σε συνεχιζόμενα συμπτώματα και πολλαπλές διαγνώσεις.

Αν και τα εργατικά ατυχήματα, η κακή στάση του σώματος και η καταπόνηση από την ανύψωση βαρών αποτελούν κοινές αιτίες μυοσκελετικών προβλημάτων, η λειτουργική ιατρική – μια προσέγγιση της υγειονομικής περίθαλψης που στοχεύει στις βαθύτερες αιτίες και όχι μόνο στα συμπτώματα – εξετάζει το πρόβλημα σε μεγαλύτερο βάθος.

«Οι παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να κάνουν τους ανθρώπους πιο ευάλωτους απέναντι σε μυοσκελετικά προβλήματα», τόνισε η Δρ Μπαράθαν.

Για παράδειγμα, η κακή διατροφή και οι διατροφικές ανεπάρκειες μπορούν να αποδυναμώσουν τα οστά και τα νεύρα. Ο καθιστικός τρόπος ζωής, ειδικά αυτός που περιλαμβάνει παρατεταμένη καθιστική στάση, μπορεί να οδηγήσει σε μυϊκή αδυναμία και μειωμένη ισορροπία. Το χρόνιο στρες μπορεί να διαταράξει περαιτέρω τον ύπνο, τη διατροφή και τα μοτίβα κίνησης, επηρεάζοντας τη συγκέντρωση, τον συντονισμό και την ανθεκτικότητα, σημείωσε, τονίζοντας ότι «το παραδοσιακό ιατρικό μοντέλο δεν εξετάζει πάντα τον άνθρωπο ως σύνολο».

Εμπόδια και ανασταλτικοί παράγοντες στη θεραπεία

Παρά την αυξανόμενη ευαισθητοποίηση και τις λεπτομερείς κλινικές κατευθυντήριες γραμμές, είναι ακόμη δύσκολη η παροχή συνεπούς, υψηλής ποιότητας φροντίδας.

Η έλλειψη προσωπικού, η αντίληψη για την πολυπλοκότητα της θεραπείας και οι κοινές παρανοήσεις σχετικά με τη θεραπεία διευρύνουν περαιτέρω το χάσμα μεταξύ των βέλτιστων πρακτικών και της πραγματικής περίθαλψης που λαμβάνουν οι ασθενείς.

Όπως σημείωσε η Δρ Μπαράθαν, η ανάρρωση είναι συχνά πιο επιτυχημένη όταν κοιτάζουμε πέρα από τα άμεσα συμπτώματα και εξετάζουμε τις βαθύτερες αιτίες. Ωστόσο, αυτή η ολιστική, ανθρωποκεντρική προσέγγιση δεν ακολουθείται από τα περισσότερα περιβάλλοντα υγειονομικής περίθαλψης.

Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω από τη λήψη ποικίλων φαρμάκων, ειδικά μεταξύ των ηλικιωμένων που πάσχουν από πολλαπλές χρόνιες παθήσεις. Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ φαρμάκων, όπως μεταξύ των διφωσφονικών που χρησιμοποιούνται για την οστεοπόρωση και των διουρητικών ή των αντιόξινων, μπορεί να υπονομεύσουν τη θεραπεία. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, που χρησιμοποιούνται συνήθως για την ανακούφιση του πόνου, ενδέχεται να αυξήσουν τον κίνδυνο ελκών και γαστρεντερικής αιμορραγίας.

Οι παρενέργειες των φαρμάκων μπορεί επίσης να επηρεάσουν την απορρόφηση θρεπτικών συστατικών όπως το ασβέστιο.

«Τα κορτικοστεροειδή, οι αναστολείς της αντλίας πρωτονίων και τα διουρητικά μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά την υγεία των οστών, παρεμβαίνοντας στον τρόπο απορρόφησης των θρεπτικών συστατικών», δήλωσε ο Έιντζελ Πλάνελς, διαιτολόγος-διατροφολόγος με έδρα το Σηάτλ και εκπρόσωπος της Ακαδημίας Διατροφής και Διαιτολογίας, στην Epoch Times.

«Η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία», πρόσθεσε.

Δίνοντας έμφαση στην πρόληψη

Δεδομένων των περιορισμών της θεραπείας που βασίζεται στα συμπτώματα, η πρόληψη προσφέρει μια πιο βιώσιμη πορεία προς το μέλλον. Πολλές μυοσκελετικές παθήσεις μπορούν να μειωθούν ή να καθυστερήσουν με την έγκαιρη αντιμετώπιση των βασικών προβλημάτων.

«Ο τρόπος ζωής και η διατροφή πρέπει να θεωρούνται στρατηγικές πρώτης γραμμής, τόσο για την πρόληψη όσο και για τη θεραπεία», δήλωσε ο Πλάνελς.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι πρακτικές, τεκμηριωμένες διατροφικές συστάσεις περιλαμβάνουν:

Ασβέστιο και βιταμίνη D: Απαραίτητα για την αντοχή των οστών, με τα χαμηλά επίπεδα να συνδέονται στενά με την οστεοπόρωση. Προσπαθήστε να λαμβάνετε ασβέστιο από τροφές όπως τα γαλακτοκομικά, τα εμπλουτισμένα φυτικά γάλατα και τα φυλλώδη πράσινα λαχανικά, και βιταμίνη D με ημερήσια έκθεση στον ήλιο ή από συμπληρώματα.

Πρωτεΐνες: Σημαντικές για τη διατήρηση της μυϊκής μάζας, ειδικά στους ηλικιωμένους, οι οποίοι συχνά δεν καταναλώνουν αρκετές πρωτεΐνες, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες σαρκοπενίας. Ο Πλάνελς συνέστησε την κατανάλωση τουλάχιστον ενός γραμμαρίου πρωτεΐνης ανά κιλό σωματικού βάρους κάθε μέρα. Καλές πηγές είναι τα άπαχα κρέατα, τα αυγά, τα γαλακτοκομικά, τα όσπρια, το τόφου, οι ξηροί καρποί και οι σπόροι.

Ωμέγα-3 λιπαρά οξέα: Ευεργετικά για την υγεία των αρθρώσεων λόγω των αντιφλεγμονωδών ιδιοτήτων τους. Μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμα στη διαχείριση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Μια μεσογειακή διατροφή πλούσια σε φρούτα, λαχανικά, δημητριακά ολικής αλέσεως, ψάρια, ξηρούς καρπούς και ελαιόλαδο συνιστάται συχνά παράλληλα με την ιατρική αγωγή.

Μαγνήσιο, βιταμίνη Κ και φώσφορος: Υποστηρίζουν τη λειτουργία των οστών και των μυών και βοηθούν στη διατήρηση της δομικής ακεραιότητας.

Περιορισμένη κατανάλωση νατρίου και ζάχαρης: Η μείωση της πρόσληψης αλατιού και ο περιορισμός των ζαχαρούχων ποτών μπορεί να συμβάλει στην πρόληψη της απώλειας ασβεστίου και στη διατήρηση της οστικής πυκνότητας. Συνιστάται η επιλογή ποτών πλούσιων σε θρεπτικά συστατικά, όπως το γάλα και οι φυσικοί χυμοί.

«Το ιδανικό είναι να προτιμάτε τα τρόφιμα, όποτε είναι δυνατόν», είπε ο Πλάνελς, αναφερόμενος στην πρόσληψη θρεπτικών συστατικών κυρίως από φυσικά τρόφιμα και όχι από χάπια ή σκόνες, με τα οποία υπάρχει καλύτερη απορρόφηση και πολλά επιπλέον οφέλη, όπως πρόσληψη φυτικών ινών και προστατευτικών φυτικών ουσιών.

Ωστόσο, σε περιπτώσεις όπου η διατροφική πρόσληψη δεν είναι επαρκής – λόγω ιατρικών παθήσεων, αλλαγών που σχετίζονται με την ηλικία ή διατροφικών περιορισμών – μπορεί να είναι απαραίτητα τα συμπληρώματα. Πριν ξεκινήσετε τη λήψη συμπληρωμάτων, ο Πλάνελς συνιστά να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας, που γνωρίζει τις πιθανές αλληλεπιδράσεις μεταξύ φαρμάκων και θρεπτικών συστατικών.

Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής είναι εξίσου σημαντικές. Η τακτική άσκηση με βάρη και αντίσταση βοηθά στην αύξηση της οστικής πυκνότητας, στη διατήρηση της μυϊκής μάζας και στη βελτίωση της ισορροπίας. Στην πραγματικότητα, τα άτομα που ασκούνται τουλάχιστον πέντε ώρες την εβδομάδα με μέτρια έως έντονη σωματική δραστηριότητα έχουν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν πόνο στο κάτω μέρος της πλάτης, τον αυχένα ή τους ώμους.

Ο Πλάνελς τόνισε επίσης τη σημασία της διακοπής του καπνίσματος και της μέτριας κατανάλωσης αλκοόλ, καθώς και τα δύο αποδυναμώνουν τα οστά παρεμποδίζοντας την απορρόφηση θρεπτικών συστατικών και την αναδημιουργία των οστών. Η Δρ Μπαράθαν συνιστά τον έλεγχο βασικών δεικτών υγείας, όπως η γλυκόζη στο αίμα, τα τριγλυκερίδια και η οστική πυκνότητα, για να δημιουργηθεί μια βάση αναφοράς και να παρακολουθείται η πρόοδος. Η μυοσκελετική εξασθένιση δεν είναι αναπόφευκτη, δηλώνει ο Πλάνελς. «Πολλές αλλαγές που σχετίζονται με την ηλικία μπορούν να επιβραδυνθούν ή ακόμη και να αναστραφούν με τις σωστές παρεμβάσεις», παρατηρεί.

Ο καταρράκτης είναι μια σταδιακή θόλωση του φυσικού φακού του ματιού, σαν να κοιτάζετε μέσα από ένα ομιχλώδες παράθυρο που γίνεται όλο και πιο θολό με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η θόλωση εμποδίζει το φως να φτάσει στο πίσω μέρος του ματιού, γι’ αυτό και η όραση γίνεται λιγότερο καθαρή.

Είναι η συνηθέστερη αιτία τύφλωσης παγκοσμίως.

Η χειρουργική επέμβαση είναι η κύρια θεραπεία για τον καταρράκτη, αν και ορισμένες αλλαγές στον τρόπο ζωής μπορεί να συμβάλουν στην επιβράδυνση της εξέλιξης των συμπτωμάτων.

Συμπτώματα και πρώιμα σημάδια 

Αν και ο καταρράκτης μπορεί να εμφανιστεί στο ένα ή και στα δύο μάτια, δεν μεταφέρεται από το ένα μάτι στο άλλο.

Πρώιμα σημάδια

Ο καταρράκτης συνήθως αναπτύσσεται αργά, οπότε τα πρώτα συμπτώματα μπορεί να περάσουν απαρατήρητα μέχρι να αρχίσουν να επηρεάζουν τις καθημερινές σας δραστηριότητες. Προσέξτε τις ακόλουθες αρχικές αλλαγές στην όραση:

• Τα χρώματα φαίνονται λιγότερο ζωντανά από ό,τι στο παρελθόν
• Άλως ή λάμψεις γύρω από τις πηγές φωτός
• Αυξημένη ανάγκη για πιο έντονο φωτισμό κατά την ανάγνωση ή την εκτέλεση εργασιών από κοντά
• Δυσκολία στη διάκριση μεταξύ σκούρου μπλε και μαύρου

Συχνά συμπτώματα

Καθώς ο καταρράκτης εξελίσσεται, μπορεί να εμφανιστούν αλλαγές στην όραση, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Αναφέρονται οι εξής:

• Θολή ή ασαφής όραση: Αίσθηση ότι υπάρχει μια μεμβράνη πάνω από το μάτι που δεν καθαρίζει με το ανοιγοκλείσιμο των ματιών
• Κακή νυχτερινή όραση: Δυσκολία στην όραση σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού
• Διπλή όραση: Όραση πολλαπλών ή διπλών εικόνων
• Αυξημένη μυωπία: Ανάγκη για γυαλιά για να βλέπετε μακριά
• Ορατή θολότητα στο μάτι: Μπορεί να εμφανιστεί μια λευκή ή γκρι περιοχή, αν και πολλοί καταρράκτες είναι πολύ βαθιά για να φαίνονται
• «Δεύτερη όραση»: Προσωρινή βελτίωση της πρεσβυωπίας
• Μειωμένη αντίληψη λεπτομερειών: Δυσκολία στη διάκριση λεπτών χαρακτηριστικών
• Διαταραχή της κεντρικής όρασης: Δυσκολία στην καθαρή όραση στο κέντρο του οπτικού πεδίου
• Ευαισθησία στο έντονο φως: Το φως του ήλιου, τα φώτα των αυτοκινήτων ή οι λάμπες φαίνονται υπερβολικά έντονα

 

Αίτια

Ο καταρράκτης σχηματίζεται όταν οι πρωτεΐνες του φακού του ματιού, που είναι φυσιολογικά διαυγείς, συσσωρεύονται προκαλώντας μια ανώδυνη θολότητα που εμποδίζει το φως να φτάσει στον αμφιβληστροειδή. Αυτό οδηγεί σε σταδιακή απώλεια της όρασης. Με την πάροδο του χρόνου, οι συσσωματώσεις μεγαλώνουν, επιδεινώνοντας την όραση. Ο φακός μπορεί επίσης να γίνει κίτρινος ή καφέ, επηρεάζοντας την αντίληψη των χρωμάτων.

Οι χημικές αλλαγές που σχετίζονται με τη γήρανση μπορεί να προκαλέσουν τη συσσωμάτωση των πρωτεϊνών στον φακό. Οι φυσικές αλλαγές του φακού αρχίζουν ήδη από την ηλικία των 40 ετών. Άλλες πιθανές αιτίες ή παράγοντες που συμβάλλουν στον καταρράκτη περιλαμβάνουν:

Γενετική: Διαταραχές κατά την ανάπτυξη του φακού οδηγούν σε συγγενή καταρράκτη, ο οποίος είναι καταρράκτης που υπάρχει από τη γέννηση. Περίπου το 25% των συγγενών καταρρακτών συνδέεται με γενετικές παθήσεις, όπως μεταβολικές ή χρωμοσωμικές διαταραχές, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου Ντάουν. Ένα άλλο 25% είναι κληρονομικό, που σημαίνει ότι ένας από τους γονείς είχε επίσης καταρράκτη στην παιδική ηλικία.

Οξειδωτικό στρες: Το οξειδωτικό στρες προκαλείται από επιβλαβή στοιχεία, συχνά από την υπεριώδη ακτινοβολία ή την ακτινοβολία, που βλάπτουν τον φακό και οδηγούν σε θόλωση.

Τραυματισμοί: Ο τραυματικός καταρράκτης, που προκαλείται από τραυματισμούς στα μάτια, μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία και είναι η κύρια αιτία καταρράκτη που επηρεάζει μόνο το ένα μάτι σε νεαρούς ενήλικες. Συχνές αιτίες τραυματικού καταρράκτη περιλαμβάνουν αμβλύ τραύμα, όπως από γροθιά ή μπάλα, διαπεραστικά τραύματα από αιχμηρά αντικείμενα, ηλεκτροπληξία και έκθεση σε χημικές ουσίες όπως η ναφθαλίνη.

Ορισμένες θεραπείες κατά του καρκίνου: Η ακτινοθεραπεία μπορεί να προκαλέσει καταρράκτη, βλάπτοντας τα κύτταρα που διαιρούνται στη γεννητική ζώνη του φακού, οδηγώντας σε ανώμαλη συσσώρευση ινών. Η χημειοθεραπεία μπορεί επίσης να συμβάλει, επειδή οι ευαίσθητοι ιστοί του ματιού είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στις συστηματικές τοξίνες.

Ορισμένες ασθένειες: Οι παθήσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε δευτερογενή καταρράκτη περιλαμβάνουν τη χρόνια πρόσθια ραγοειδίτιδα – συνεχιζόμενη φλεγμονή στο μπροστινό μέρος του ματιού (η πιο συνηθισμένη), οξύ γλαύκωμα κλειστής γωνίας, υψηλή μυωπία, κληρονομικές διαταραχές του αμφιβληστροειδούς, διαβήτη, χρόνια νεφρική νόσο, κοιλιοκάκη και λοίμωξη από HIV.

Παράγοντες κινδύνου

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που αυξάνουν τις πιθανότητες εμφάνισης καταρράκτη, οι οποίοι είτε σχετίζονται με τον τρόπο ζωής είτε είναι ιατρικοί παράγοντες.

1. Συνήθειες

Αλκοόλ: Η υψηλή κατανάλωση αλκοόλ κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου συνδέεται με αυξημένες πιθανότητες ανάγκης για χειρουργική επέμβαση για καταρράκτη τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες, με τον κίνδυνο να αυξάνεται σημαντικά μετά τα 90 έτη κατανάλωσης αλκοόλ για τους άνδρες και τα 40 για τις γυναίκες.

Κάπνισμα: Οι καπνιστές έχουν δύο έως τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν καταρράκτη σε σύγκριση με τους μη καπνιστές.

Έκθεση σε μικροκύματα: Έρευνες υποδεικνύουν ότι η εμφάνιση καταρράκτη συνδέεται άμεσα με την ένταση και τη διάρκεια της έκθεσης σε ακτινοβολία μικροκυμάτων.

Διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι: Μελέτη διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες με την υψηλότερη πρόσληψη αλατιού είχαν περίπου διπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν έναν συγκεκριμένο τύπο καταρράκτη σε σύγκριση με εκείνους με τη χαμηλότερη πρόσληψη.

Ανεπάρκεια θρεπτικών συστατικών: Τα χαμηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών όπως η βιταμίνη C, η βιταμίνη E και τα καροτενοειδή μπορεί να συμβάλουν στην ανάπτυξη καταρράκτη.

2. Ιατρικοί παράγοντες

Χειρουργικές επεμβάσεις στα μάτια: Μετά από χειρουργική επέμβαση καταρράκτη, έως και το 40% των ασθενών μπορεί να αναπτύξουν δευτερογενή καταρράκτη.

Φάρμακα: Η μακροχρόνια χρήση γλυκοκορτικοειδών όπως κορτιζόνη, υδροκορτιζόνη, πρεδνιζόνη και πρεδνιζολόνη αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο εμφάνισης καταρράκτη.

Υπέρταση: Η υψηλή αρτηριακή πίεση μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης καταρράκτη, πιθανώς συμβάλλοντας στη συστηματική φλεγμονή.

Εγκυμοσύνη: Ο συγγενής καταρράκτης έχει συνδεθεί με τον μητρικό υποσιτισμό, με λοιμώξεις όπως η ερυθρά, η ιλαρά και η ανεμοβλογιά, καθώς και με μειωμένη παροχή οξυγόνου λόγω αιμορραγίας του πλακούντα.

Παχυσαρκία: Η παχυσαρκία συνδέεται με αυξημένη συστηματική φλεγμονή, συμπεριλαμβανομένης της αυξημένης C-αντιδρώσας πρωτεΐνης και των προφλεγμονωδών κυτοκινών, οι οποίες προάγουν το οξειδωτικό στρες στο μάτι.

3. Άλλοι παράγοντες

Ευρωπαϊκή καταγωγή: Μια μελέτη του 2010 στις ΗΠΑ, διαπίστωσε ότι ο καταρράκτης ήταν πιο συχνός στους λευκούς Αμερικανούς (17 έως 18%), δευτερευόντως στους Αφροαμερικανούς (13%) και τέλος στους Ισπανόφωνους (περίπου 12%).

Έκθεση σε χημικές ουσίες: Μελέτες σε ζώα υποδηλώνουν ότι η ναφθαλίνη μπορεί να βλάψει τον φακό προκαλώντας οξειδωτικό στρες και διαταράσσοντας τις πρωτεΐνες. Πιο συνεπείς ενδείξεις σε ανθρώπους συνδέουν την έκθεση στο κάδμιο και τον μόλυβδο με υψηλότερο κίνδυνο καταρράκτη.

Διάγνωση

Η διάγνωση του καταρράκτη ξεκινά με μια διεξοδική οφθαλμολογική εξέταση για την αξιολόγηση της όρασης και τον αποκλεισμό άλλων οφθαλμικών παθήσεων που μπορεί να προκαλούν παρόμοια συμπτώματα.

1. Διεξοδική οφθαλμολογική εξέταση

Μια διεξοδική οφθαλμολογική εξέταση μπορεί να επιβεβαιώσει εάν οι αλλαγές στην όραση οφείλονται σε καταρράκτη και να εντοπίσει άλλες παθήσεις που μπορεί να επηρεάζουν την όραση.

Δοκιμασία οπτικής οξύτητας: Μετρά την ευκρίνεια της όρασης, συχνά χρησιμοποιώντας έναν πίνακα Snellen στη γενική πρακτική. Οι οφθαλμίατροι μπορεί να χρησιμοποιούν άλλους πίνακες, οι οποίοι προτιμώνται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Δοκιμασία οπτικού πεδίου: Ελέγχει την περιφερειακή όραση για να ανιχνεύσει απώλεια όρασης ή τυφλά σημεία που δεν σχετίζονται με καταρράκτη.

Διάθλαση: Προσδιορίζει εάν απαιτείται προσαρμογή γυαλιών ή φακών επαφής και βοηθά στον σχεδιασμό της διόρθωσης της όρασης.

Δοκιμή πίεσης υγρού: Μετρά την ενδοφθάλμια πίεση για να αξιολογήσει τον κίνδυνο γλαυκώματος, το οποίο μπορεί να μιμηθεί ή να επιδεινώσει τα συμπτώματα του καταρράκτη.

Εξέταση με σχιστή λυχνία: Παρέχει μια λεπτομερή εικόνα των δομών του ματιού, συμπεριλαμβανομένου του κερατοειδούς, του πρόσθιου θαλάμου, του φακού και του αμφιβληστροειδούς (του ευαίσθητου στο φως ιστού στο πίσω μέρος του ματιού), για την ανίχνευση καταρράκτη και άλλων ανωμαλιών.

2. Πρόσθετες εξετάσεις

Εξειδικευμένες εξετάσεις παρέχουν περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ο καταρράκτης επηρεάζει την καθημερινή όρασή σας και βοηθούν στον καθορισμό της θεραπείας.

Δοκιμή αντανάκλασης: Προσομοιώνει έντονο φως (όπως τα φώτα των αυτοκινήτων) κατά την ανάγνωση για να αξιολογήσει τον τρόπο με τον οποίο η αντανάκλαση επηρεάζει την όραση.

Δοκιμή ευαισθησίας στην αντίθεση: Μετρά την ικανότητα διάκρισης των αντικειμένων από το φόντο, παρόμοια με τις πραγματικές οπτικές προκλήσεις.

Δοκιμή χρωματικής όρασης: Αξιολογεί την αντίληψη των χρωμάτων, η οποία μπορεί να μειωθεί αισθητά λόγω του καταρράκτη που σχετίζεται με την ηλικία.

Η έγκαιρη ανίχνευση είναι σημαντική – οι άνω των 60 ετών ωφελούνται από μια εξέταση με διαστολή της κόρης κάθε 1-2 χρόνια, ακόμη και αν δεν παρατηρούν αλλαγές στην όραση.

Θεραπεία

Για τον ήπιο καταρράκτη, ο οφθαλμίατρός σας μπορεί να συστήσει μια προσέγγιση «αναμονής και παρακολούθησης» – παρακολούθηση των αλλαγών που συντελούνται με την πάροδο του χρόνου, ενώ υιοθετείτε συνήθειες που θα συζητηθούν αργότερα.

Εάν τα συμπτώματα επιδεινωθούν, η θεραπεία θα προσαρμοστεί στην ηλικία, την υγεία, το ιατρικό ιστορικό, τις ανάγκες όρασης και τις προτιμήσεις σας. Οι επιλογές περιλαμβάνουν:

1. Μακροχρόνια διαστολή της κόρης

Σε επιλεγμένες περιπτώσεις, η διατήρηση της κόρης διασταλμένης με οφθαλμικές σταγόνες φαινυλεφρίνης 2,5% κάθε 4 έως 8 ώρες μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση μη εκτεταμένου καταρράκτη που βρίσκεται στο κέντρο του ματιού.

2. Χειρουργική

Όταν ο καταρράκτης αρχίζει να περιορίζει τις καθημερινές δραστηριότητες, η χειρουργική επέμβαση είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία – περίπου το 90% των ασθενών ανακτούν την όρασή τους μετά την επέμβαση.

Η σύγχρονη χειρουργική επέμβαση καταρράκτη:

• Εκτελείται ως επέμβαση εξωτερικού ασθενούς
• Ολοκληρώνεται σε 15-20 λεπτά
• Συνοδεύεται από ελάχιστη ενόχληση
• Έχει υψηλό ποσοστό επιτυχίας και ταχεία ανάρρωση

Αν και σπάνιοι, οι σοβαροί χειρουργικοί κίνδυνοι περιλαμβάνουν λοίμωξη, αιμορραγία, αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς, εξάρθρωση του τεχνητού φακού και απώλεια της όρασης.

Οι συνήθεις μέθοδοι εξαγωγής του φακού περιλαμβάνουν:

Ενδοκαψική εξαγωγή καταρράκτη: Αφαιρεί ολόκληρο τον φακό και την κάψουλα που τον περιβάλλει ως ένα κομμάτι. Σήμερα πραγματοποιείται σπάνια.

Εξωκαψική εξαγωγή καταρράκτη: Αφαιρεί τον σκληρό κεντρικό πυρήνα του φακού ως ένα κομμάτι και στη συνέχεια εξάγει τα μαλακότερα εξωτερικά τμήματα σε μικρότερα θραύσματα.

Αφαίρεση καταρράκτη με μικρή τομή (φακοθρυψία): Χρησιμοποιείται μια μικρή τομή στον κερατοειδή χιτώνα και υπερήχοι για να διαλυθεί και να αναρροφηθεί ο φακός. Προτιμάται για ταχύτερη επούλωση και ελάχιστη επεμβατικότητα. Μετά την αφαίρεση, ο φακός αντικαθίσταται συνήθως με έναν διαυγή μονοεστιακό ενδοφθάλμιο φακό (IOL) που τοποθετείται μέσα στην κάψουλα του φακού.

Αν και δεν καλύπτονται πάντα από την ασφάλιση, οι νεότερες καινοτομίες στον τομέα των ενδοφθάλμιων φακών είναι οι εξής:

Φακοί με ρυθμιζόμενο φως: Μπορούν να προσαρμοστούν με ακρίβεια μετά την επέμβαση, χρησιμοποιώντας υπεριώδη ακτινοβολία για την τελειοποίηση της όρασης.

Φακοί με εκτεταμένο βάθος εστίασης: Παρέχουν ένα ομαλό εύρος όρασης, ειδικά σε μεσαίες αποστάσεις, με ελάχιστη αντανάκλαση και φωτοστέφανο, προσφέροντας ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους παραδοσιακούς τριπλούς φακούς.

Πολυεστιακοί φακοί: Παρέχουν καθαρή όραση σε κοντινές, μεσαίες και μακρινές αποστάσεις, μειώνοντας την ανάγκη για γυαλιά.

Τορικοί IOL: Διορθώνουν τον αστιγματισμό αντισταθμίζοντας την ανώμαλη μορφή του κερατοειδούς.

Εάν η τοποθέτηση IOL δεν είναι δυνατή λόγω άλλων οφθαλμικών παθήσεων, όπως το σύνδρομο ψευδοεξάφθονης, η όραση μπορεί να διορθωθεί με φακούς επαφής ή γυαλιά.

Μερικές άλλες προηγμένες χειρουργικές προσεγγίσεις περιλαμβάνουν:

Χειρουργική επέμβαση καταρράκτη με λέιζερ φεμτοδευτερολέπτου: Χρησιμοποιεί ένα ακριβές λέιζερ για να δημιουργήσει τομές, να ανοίξει την κάψουλα και να μαλακώσει τον φακό για μεγαλύτερη ακρίβεια και ασφάλεια.

Καψουλοτομή με λέιζερ YAG: Αντιμετωπίζει τον μετα-καταρράκτη δημιουργώντας ένα μικρό άνοιγμα στη θολή μεμβράνη πίσω από τον φακό για να αποκαταστήσει την καθαρή όραση.

Αμφοτερόπλευρη χειρουργική επέμβαση «χωρίς σταγόνες»: Συνδυάζει χειρουργική επέμβαση και στα δύο μάτια σε μία ημέρα με ενέσεις στεροειδών, εξαλείφοντας την ανάγκη για μετεγχειρητικές οφθαλμικές σταγόνες και μειώνοντας τις επισκέψεις παρακολούθησης.

Φυσικές προσεγγίσεις 

Αν και τα φυσικά μέτρα και οι αλλαγές στον τρόπο ζωής δεν μπορούν να αναστρέψουν τον καταρράκτη, μπορούν να υποστηρίξουν την υγεία των ματιών και να βοηθήσουν στην επιβράδυνση της εξέλιξής του, ειδικά στα αρχικά στάδια.

1. Πρακτικές μέθοδοι

Ο ήπιος καταρράκτης μπορεί συχνά να αντιμετωπιστεί στο σπίτι για μήνες ή ακόμα και χρόνια με πρακτικούς τρόπους που βοηθούν στη διατήρηση της λειτουργικής όρασης, όπως:

• Πιο δυνατό φωτισμό στο σπίτι ή στο χώρο εργασίας
• Τη χρήση γυαλιών ηλίου όταν είστε έξω
• Τη χρήση μεγεθυντικών φακών για ανάγνωση και λεπτομερή εργασία
• Τη χρήση βοηθητικής τεχνολογίας, όπως μεγεθυντικούς φακούς οθόνης ή λογισμικό μετατροπής ομιλίας σε κείμενο για χρήση στον υπολογιστή

2. Διατροφή πλούσια σε αντιοξειδωτικά

Η διατροφή πλούσια σε αντιοξειδωτικά, βιταμίνες, δημητριακά ολικής αλέσεως και υγιεινά λίπη μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη ή την επιβράδυνση της ανάπτυξης του καταρράκτη και να υποστηρίξει τη γενική υγεία των ματιών.

Πρέπει να περιέχει θρεπτικά συστατικά όπως βιταμίνη C και βιταμίνη E από τρόφιμα όπως ξηροί καρποί, σπόροι και σπανάκι, καθώς και ωμέγα-3 λιπαρά οξέα.

Από την άλλη πλευρά, τα επεξεργασμένα τρόφιμα, τα πρόσθετα σάκχαρα και το υπερβολικό αλάτι προάγουν τη φλεγμονή και το οξειδωτικό στρες, αυξάνοντας τον κίνδυνο ανάπτυξης και εξέλιξης της πάθησης.

Λουτεΐνη και ζεαξανθίνη: Θρεπτικά συστατικά που βρίσκονται στον φακό του ματιού και βοηθούν στην προστασία από τον καταρράκτη, φιλτράροντας το επιβλαβές μπλε φως και μειώνοντας την οξειδωτική βλάβη. Βρίσκονται σε τρόφιμα όπως το λάχανο και ο κρόκος του αυγού.

3. Άσκηση και φροντίδα των ματιών 

Ο Δρ Κουό-Πιν Γου, ειδικός στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική, ανέπτυξε μια ρουτίνα φροντίδας των ματιών σε οκτώ βήματα, η οποία συνδυάζει μεθόδους φροντίδας των ματιών της κινεζικής ιατρικής με μασάζ σε σημεία βελονισμού γύρω από το κεφάλι και τα μάτια. Ο Δρ Γου θέσπισε επίσης μια ρουτίνα ενός λεπτού ειδικά για ασθενείς με καταρράκτη.

4. Οφθαλμικές σταγόνες 

Οι οφθαλμικές σταγόνες N-ακετυλοκαρνωσίνη (NAC) είναι ένα συμπλήρωμα που διατίθεται χωρίς ιατρική συνταγή.

Μελέτη διαπίστωσε ότι τα κολλύρια NAC 1% βελτίωσαν σημαντικά την όραση και την ευαισθησία στην αντανάκλαση στους περισσότερους χρήστες εντός έξι μηνών, με διαρκή οφέλη για 24 μήνες και χωρίς αναφερόμενες παρενέργειες. Αντίθετα, η όραση επιδεινώθηκε στην ομάδα που δεν έλαβε θεραπεία. Ωστόσο, τα κολλύρια NAC δεν έχουν εγκριθεί από τον FDA για τη θεραπεία του καταρράκτη.

Πρόληψη

Αν και δεν υπάρχει εγγυημένος τρόπος πρόληψης του καταρράκτη, τα ακόλουθα μέτρα μπορεί να βοηθήσουν στην καθυστέρηση ή την επιβράδυνση της εξέλιξής του:

Φοράτε προστατευτικά γυαλιά: Γυαλιά ηλίου με 100% προστασία από την υπεριώδη ακτινοβολία Α και Β, γυαλιά αθλημάτων ή προστατευτικά γυαλιά για αθλήματα, γυαλιά ασφαλείας για χρήση ηλεκτρικών εργαλείων, γυαλιά με φίλτρο μπλε φωτός για μείωση της βλάβης από την παρατεταμένη έκθεση στις οθόνες.

Διατηρήστε υγιή επίπεδα οξυγόνου στα μάτια: Υποστηρίξτε τη βέλτιστη κυκλοφορία και παροχή οξυγόνου στα μάτια, καθώς συμβάλλει στην επιβράδυνση της βλάβης του φακού.

Διατηρήστε χαμηλό το βάρος σας: Μειώστε τη φλεγμονή και το οξειδωτικό στρες που σχετίζονται με την παχυσαρκία και μπορεί να συμβάλουν στην ανάπτυξη καταρράκτη.

Αποφύγετε την κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα: Περιορίστε την έκθεση σε ουσίες που τείνουν να αυξάνουν την οξειδωτική βλάβη στον φακό.

Ασκηθείτε τακτικά: Εντάξτε δραστηριότητες όπως το περπάτημα, το τρέξιμο ή το κολύμπι στη ζωή σας, για να βελτιώσετε την κυκλοφορία και να υποστηρίξετε τη γενική υγεία των ματιών.

Επιπλοκές – Συνέπειες

Εάν δεν αντιμετωπιστεί, ο καταρράκτης μπορεί να οδηγήσει στις ακόλουθες επιπλοκές:

Φακολυτικό γλαύκωμα: Σπάνιο γλαύκωμα που προκαλείται από διαρροή πρωτεϊνών από προχωρημένο καταρράκτη, αυξάνοντας την πίεση του ματιού.

Υποστροφή του φακού: Μερική μετατόπιση του φακού από τη φυσιολογική του θέση στο μάτι.

Δευτερογενές γλαύκωμα: Γλαύκωμα που προκύπτει από αυξημένη πίεση του ματιού λόγω γνωστής αιτίας, με κίνδυνο βλάβης του οπτικού νεύρου και απώλειας της όρασης.

Τύφλωση: Πλήρης απώλεια της όρασης.

Προοδευτική απώλεια όρασης: Σταδιακή επιδείνωση της όρασης που παρεμποδίζει τις καθημερινές δραστηριότητες, όπως το διάβασμα, η οδήγηση και άλλες εργασίες.

Αυξημένος κίνδυνος πτώσης: Η κακή όραση μπορεί να επηρεάσει την αντίληψη του βάθους, οδηγώντας σε ατυχήματα και τραυματισμούς.

Κατάθλιψη: Η απώλεια της ανεξαρτησίας και η μειωμένη συμμετοχή σε δραστηριότητες μπορεί να προκαλέσουν κατάθλιψη.

Γνωστική έκπτωση: Η περιορισμένη οπτική πληροφορία μπορεί να συμβάλει στη γνωστική έκπτωση.

Υποβάθμιση της ποιότητας ζωής: Μείωση της συνολικής ευημερίας λόγω απώλειας της αυτονομίας και μειωμένης ικανότητας για κοινωνικές δραστηριότητες.

Της Mercura Wang