OPINION

Σχολιασμός

Δώδεκα από τις δεκατέσσερις εταιρείες που παράγουν γλυφοσάτη — ένα από τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα και αμφιλεγόμενα γεωργικά χημικά στον πλανήτη — έχουν έδρα την Κίνα. Παρασκευάζουν περίπου 580.000 τόνους από αυτό κάθε χρόνο, αλλά χρησιμοποιούν μόνο το 10% αυτής της παραγωγής στην εγχώρια αγορά. Τα υπόλοιπα; Το εξάγουν — κυρίως σε εμάς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βραζιλία και η Αργεντινή είναι μεταξύ των κορυφαίων πελατών τους.

Πληρώνουμε κυριολεκτικά την Κίνα για να μας δηλητηριάσει.

Και τώρα, χάρη στο δικό μας Κογκρέσο, μόλις έγινε πολύ πιο δύσκολο να κάνουμε οτιδήποτε γι’ αυτό.

Βαθιά κρυμμένο μέσα στο τελευταίο νομοσχέδιο για τις ομοσπονδιακές πιστώσεις ήταν μια ήσυχη μικρή διάταξη που ονομάζεται Άρθρο 453. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το είδαν. Τα περισσότερα μέλη του Κογκρέσου είτε δεν καταλάβαιναν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες, είτε τις καταλάβαιναν και ήθελαν να το αφήσουν. Δεν ζητήθηκε ονομαστική ψηφοφορία. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν συνδέεται με το όνομα. Πέρασε ψιθυριστά. Έμοιαζε με θεατρική παράσταση, σαν το αποτέλεσμα να ήταν προαποφασισμένο.

Το Άρθρο 453 δίνει στις χημικές εταιρείες νομική ασυλία. Ακόμα κι αν τα προϊόντα τους συνδέονται με καρκίνο, ενδοκρινικές διαταραχές, στειρότητα ή νευρολογικές ασθένειες, αυτές οι εταιρείες δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνες στο δικαστήριο, εκτός εάν η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος αλλάξει την ετικέτα στο προϊόν τους — κάτι που μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ακόμη και δεκαετίες. Και ενώ περιμένουμε, οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Τα παιδιά υποφέρουν. Οι οικογένειες μένουν χωρίς δυνατότητα προσφυγής.

«Ο τοξικολογικός αντίκτυπος του Άρθρου 453 θα μπορούσε να είναι καταστροφικός για όλα τα παιδιά της Αμερικής και τις μελλοντικές γενιές. Οι χημικές ουσίες που ρυθμίζονται βάσει αυτής της διάταξης έχουν σχεδιαστεί για να είναι τοξίνες και πολλές από αυτές μπορούν να επηρεάσουν το ενδοκρινικό σύστημα και να οδηγήσουν σε στειρότητα στους ανθρώπους. Χωρίς λογοδοσία — ποιες μελλοντικές χημικές ουσίες θα πουλήσει αυτή η βιομηχανία; Αυτή η διάταξη ανοίγει την πόρτα ώστε μια ολόκληρη γενιά να γίνει στείρα», δήλωσε η τοξικολόγος Αλεξάντρα Μουνιός.
Αυτό το απόσπασμα με χτύπησε σκληρά, επειδή το έζησα.

Πέρασα 12 χρόνια ζώντας μέσα στο γήπεδο γκολφ Νόλγουντ στους λόφους Γρανάδα της Καλιφόρνια. Φαινόταν παρθένο και γαλήνιο, με πράσινο γρασίδι και ήσυχη θέα. Αλλά αυτό που δεν ήξερα εκείνη την εποχή ήταν ότι ζούσα στη μέση μιας τοξικής καταιγίδας. Αυτοί οι περιποιημένοι διάδρομοι ψεκάζονται συστηματικά και σε μεγάλο βαθμό με χημικά. Για περισσότερο από μια δεκαετία, η οικογένειά μου τα εισέπνεε. Μεγάλωσα τα παιδιά μου εκεί. Αναρωτιέμαι τώρα: ποιο τίμημα πληρώσαμε για αυτή την άποψη;

Και δεν είμαι η μόνη. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο JAMA Network Open, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν σε απόσταση 1 μιλίου από ένα γήπεδο γκολφ είχαν 126% υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν νόσο του Πάρκινσον. Εάν ζούσαν σε περιοχές όπου τα δημοτικά συστήματα ύδρευσης επικαλύπτονταν με την απορροή των γηπέδων γκολφ, ο κίνδυνος αυτός σχεδόν διπλασιαζόταν. Σε ζώνες ευάλωτες στα υπόγεια ύδατα, αυξήθηκε κατά 82%.

Τώρα, χάρη στο Άρθρο 453, εάν κάποιος αναπτύξει νόσο του Πάρκινσον ή άλλη σοβαρή ασθένεια από αυτές τις εκθέσεις, μπορεί να μην έχει νόμιμη οδό προς τα εμπρός. Η πόρτα της δικαιοσύνης μόλις έκλεισε με δύναμη.

Αυτή η διάταξη διατυπώθηκε ως «μεταρρύθμιση επισήμανσης», αλλά ας είμαστε σαφείς: γράφτηκε για να προστατεύσει τις εταιρείες φυτοφαρμάκων από αγωγές, όχι για να βοηθήσει τους καταναλωτές. Νομικοί εμπειρογνώμονες και οργανισμοί δημόσιας υγείας έχουν σημάνει συναγερμό. Κάποιοι το αποκαλούν ακόμη και «Νόμο για το Φίμωμα του Καρκίνου» επειδή ουσιαστικά εμποδίζει τις πολιτείες να προειδοποιούν το κοινό για καρκινογόνες χημικές ουσίες, εκτός εάν οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες ενεργήσουν πρώτα.

Αυτή είναι η ίδια τακτική που χρησιμοποιήθηκε πριν από δεκαετίες για να προστατεύσει τις φαρμακευτικές εταιρείες από την ευθύνη. Μόλις τα εμβόλια μπήκαν στο πρόγραμμα της παιδικής ηλικίας, οι κατασκευαστές έγιναν άτρωτοι σε αγωγές — και το πρόγραμμα εμβολίων εξερράγη. Αυτό δεν ήταν επιστήμη. Αυτό ήταν κέρδος χωρίς συνέπειες. Και τώρα το ίδιο μοτίβο εκτυλίσσεται με τα φυτοφάρμακα. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν είναι μια μεμονωμένη βολή — ο αέρας, το νερό, το έδαφος και τα τρόφιμά μας εμποτίζονται.

Και δεν συμβαίνει μόνο στα χωράφια. Αυτές οι χημικές ουσίες χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο με τρόπους εκτός των ενδείξεων — όπως αποξηραντικά ή ξηραντικά μέσα — και ψεκάζονται απευθείας σε καλλιέργειες όπως το σιτάρι και η βρώμη λίγες μέρες πριν από τη συγκομιδή. Γιατί; Έτσι, η συγκομιδή μπορεί να μπει σε χρονικό πρόγραμμα για λόγους υλικοτεχνικής ευκολίας—όχι σύμφωνα με τον φυσικό ρυθμό της καλλιέργειας. Κι όμως, οι μόνες μελέτες που αναφέρει το Πρόγραμμα Δεδομένων για τα Φυτοφάρμακα του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ σχετικά με τον ψεκασμό με γλυφοσάτη αφορούν το έδαφος που περιβάλλει τα οπωροφόρα δέντρα—όχι την πραγματική τροφή που καταναλώνουμε ημέρες μετά την εφαρμογή.

Αυτές οι χημικές ουσίες είναι επίσης υδατοδιαλυτές. Αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκονται μόνο στις καλλιέργειές μας—βρίσκονται στην μπύρα μας, στο ψωμί μας, στις παιδικές μας τροφές, στα ποτάμια μας και στη βροχή μας. Και με το Άρθρο 453 σε ισχύ, όσοι υποφέρουν από τις συνέπειες μπορεί να μην μπορέσουν ποτέ να αναζητήσουν δικαιοσύνη.

Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το γεγονός ότι οι περισσότερες από αυτές τις χημικές ουσίες κατασκευάζονται στο εξωτερικό, κυρίως στην Κίνα—μια χώρα που δεν τις χρησιμοποιεί με τον τρόπο που τις χρησιμοποιούμε εμείς. Γιατί εισάγουμε τοξίνες από τις οποίες ο δικός της πληθυσμός προστατεύεται σε μεγάλο βαθμό; Γιατί επιτρέπουμε στους νομοθέτες των ΗΠΑ να χορηγούν νομική ασυλία σε χημικές εταιρείες που υποστηρίζονται από το εξωτερικό;

Αυτή δεν είναι απλώς κακή πολιτική. Είναι μια παραβίαση κάθε ενστίκτου που θα έπρεπε να έχουμε — να προστατεύουμε τα παιδιά μας, να διαφυλάσσουμε το νερό μας, να διατηρούμε τη γη μας. Ακόμα και τα άγρια ζώα έχουν αρκετή λογική για να κρατήσουν τα μικρά τους μακριά από δηλητηρίαση. Τι κάνουμε;

Παρόλο που το Άρθρο 453 έχει ψηφιστεί, η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Οι νόμοι μπορούν να καταργηθούν. Η δημόσια πίεση μπορεί να αντιστρέψει την πολιτική. Αλλά πρέπει να δώσουμε προσοχή. Πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό. Πρέπει να σταματήσουμε να επιτρέπουμε στο Κογκρέσο να κρύβεται πίσω από συμφωνίες κλειστών θυρών και αόριστη γλώσσα και να αρχίσουμε να θεωρούμε τους νομοθέτες υπεύθυνους για τα αποτελέσματα που βλάπτουν ανθρώπους.

Κοινοποιήστε το. Παραθέστε την κα Μουνιός. Πείτε την ιστορία σας. Καλέστε τους εκπροσώπους σας. Γιατί αν δεν μιλήσουμε τώρα, υπογράφουμε την επιταγή για τη δική μας καταστροφή — και την παραδίδουμε στις ίδιες τις εταιρείες που επωφελούνται από την παρακμή μας.

Πληρώνουμε την Κίνα για να μας δηλητηριάσει. Και τώρα η δική μας κυβέρνηση το έχει κάνει πιο δύσκολο να πούμε όχι.

της Μόλι Ένγκελχαρτ

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέδωσαν 31 άρματα μάχης M1A1 Abrams στην Ουκρανία τον Σεπτέμβριο του 2023, η κίνηση αυτή χαρακτηρίστηκε ως πιθανό σημείο καμπής στον αγώνα του Κιέβου εναντίον της Ρωσίας, με τον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να τα αποκαλεί «αλλαγή των όρων».

Τα Abrams, σύμβολο της αμερικανικής κυριαρχίας στα τεθωρακισμένα, έχουν κυριαρχήσει σε στρατούς δεύτερης και τρίτης βαθμίδας, όπως αυτός του Ιράκ στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, όπου οι ανώτερες τακτικές και εκπαίδευση, σε συνδυασμό με τα προηγμένα συστήματα θωράκισης και ελέγχου πυρός του Abram, επέτρεψαν στις αμερικανικές δυνάμεις να κυριαρχήσουν πλήρως στις ιρακινές τεθωρακισμένες δυνάμεις. Ωστόσο, από την άφιξή τους στην Ουκρανία, αυτά τα «θαυματουργά όπλα» τα έχουν πάει άσχημα. Μέχρι τον Ιούλιο του 2025, τουλάχιστον 22 από τα άρματα μάχης καταστράφηκαν, υπέστησαν ζημιές, εγκαταλείφθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν. Ορισμένες εκτιμήσεις τοποθετούν αυτόν τον αριθμό έως και 27. Αυτό το αποτέλεσμα, κάθε άλλο παρά σοκαριστικό, ήταν προβλέψιμο, καθώς οι προσδοκίες που βασίζονταν σε νίκες επί ασθενέστερων εχθρών όπως το Ιράκ ήταν εντελώς μη ρεαλιστικές.

Στον Πόλεμο του Κόλπου, τα καλά καθοδηγούμενα άρματα μάχης Abrams, που λειτουργούσαν από άριστα εκπαιδευμένα πληρώματα, αποδεκάτισαν τα ιρακινά T-72, αξιοποιώντας την αεροπορική υπεροχή, το ακριβές πυροβολικό και την ισχυρή εφοδιαστική αλυσίδα για να δημιουργήσουν ιδανικές συνθήκες για επιτυχία. Η κατώτερη εκπαίδευση του πληρώματος των ιρακινών αρμάτων μάχης και η κακή ηγεσία, σε συνδυασμό με τα παλαιότερα, σοβαρά λιγότερα όπλα στα άρματα μάχης T-72, προκάλεσαν την θρυλική κυριαρχία των Abrams. Ομοίως, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν μετά το 2003, αντιμετώπισαν αντάρτες, ενισχύοντας τις αντιλήψεις για την μεγάλη τους δύναμη.

Αυτές οι επιτυχίες τροφοδότησαν την αισιοδοξία ότι τα Abrams θα κυριαρχούσαν στην Ουκρανία, με τον πρόεδρο Ζελένσκι να διατυμπανίζει τον ρόλο τους στην παραβίαση των ρωσικών γραμμών κατά την αντεπίθεση του 2023. Ωστόσο, ο ρωσικός στρατός, εξοπλισμένος με προηγμένα drone και αντιαρματικά κατευθυνόμενα βλήματα (ATGM) — το ισχυρότερο πυροβολικό στον κόσμο και τις πιο προσαρμοστικές τακτικές — έχει αποδειχθεί ένας τρομερός αντίπαλος, εκθέτοντας τους περιορισμούς των Abrams με τρόπους που οι στρατοί δεύτερης κατηγορίας δεν θα μπορούσαν ποτέ.

Κάποιοι θα επισημάνουν ότι η Ουκρανία δεν έλαβε τα καλύτερα διαθέσιμα Abrams ως λόγο για τον οποίο δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Η παραλλαγή M1A1 SA που παρέχεται στην Ουκρανία χρησιμοποιεί σύνθετη θωράκιση εμπλουτισμένη με βολφράμιο, μια υποβάθμιση από την θωράκιση απεμπλουτισμένου ουρανίου (DU) στα μοντέλα M1A2 SEPv2 και SEPv3 που λειτουργούν στις ΗΠΑ. Το DU είναι συνολικά ανώτερο από το Tungsten, αλλά αυτή η ανωτερότητα αξιοποιείται καλύτερα σε μάχες πρόσωπο με πρόσωπο με άρματα μάχης που χρησιμοποιούν τα κύρια πυροβόλα τους. Όταν αντιμετωπίζουμε το είδος των απειλών που είναι συνηθισμένες στο ουκρανικό πεδίο μάχης, ο αντίκτυπος της θωράκισης ενισχυμένης με DU είναι πολύ μικρότερος από ό,τι θα μπορούσε κανείς να υποθέσει.

Αποδεικνύεται ότι η θωράκιση των Abrams, είτε από DU είτε από βολφράμιο, προσφέρει ελάχιστη άμυνα ενάντια στις απειλές που είναι κοινές στο πεδίο της μάχης της Ουκρανίας: το πυροβολικό, τους αντιαρματικούς κατευθυνόμενους πυραύλους και τα ρωσικά drone πρώτου προσώπου (FPV). Ένα άμεσο χτύπημα ή ακόμα και μια σχεδόν αστοχία από ένα μεγάλο πυροβολικό όπως αυτό που εκτοξεύεται από τα ρωσικά πυροβόλα 152 χιλιοστών καταστρέφει όλα τα άρματα μάχης, με θωράκιση ενισχυμένη με DU ή όχι. Οι κατευθυνόμενοι πύραυλοι αντιαρματικών πυραύλων που εκτοξεύονται από τον ώμο, όπως το ρωσικό 9M133 Kornet, μπορούν εύκολα να διαπεράσουν την πλευρική και οπίσθια θωράκιση ενός Abram. Τα FPV drone όπως το Piranha-10 και τα πυρομαχικά Lancet, χτυπούν την λεπτή θωράκιση οροφής του άρματος μάχης, όπου κανένα από τα δύο υλικά δεν παρέχει σημαντική προστασία. Ως εκ τούτου, ακόμη και τα M1A2 εξοπλισμένα με DU θα παρέμεναν ευάλωτα σε αυτές τις επιθέσεις από πάνω προς τα κάτω, υπογραμμίζοντας μια ευπάθεια που μοιράζονται σχεδόν όλα τα άρματα μάχης.

Οι δυνατότητες της Ρωσίας σε επίπεδο ομοτίμων αποκαλύπτουν το δυσάρεστο γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις, τα αμερικανικά Abrams είναι εξίσου ευάλωτα με τα λιγότερο ακριβά, λιγότερο δυνατά άρματα μάχης. Οι συγκρούσεις μεταξύ κύριων πυροβόλων άρματος μάχης, όπου η θωράκιση με ενισχυμένο DU δείχνει την αξία της, έχουν αποδειχθεί σπάνιες, καθώς τα ρωσικά άρματα μάχης T-72B3 και T-90M χρησιμοποιούν αντιαρματικούς πυραύλους 9M119M Refleks με πυροβόλα για να ξεπεράσουν το κύριο πυροβόλο του Abrams, όπως φαίνεται σε μια αναφορά απώλειας τον Μάρτιο του 2024.

Ρωσικές ομάδες εξόντωσης αρμάτων μάχης λαμβάνουν αμοιβή για την καταστροφή και την κατάληψη δυτικών αρμάτων μάχης. Για παράδειγμα, προσφέρθηκε αμοιβή 5 εκατομμυρίων ρουβλιών (περίπου 70.700 δολάρια) για τα πρώτα κατακτημένα Abrams, καθιστώντας τα Abrams πρωταρχικό στόχο προπαγάνδας. Ένα κατακτημένο άρμα μάχης Abrams που εκτέθηκε στη Μόσχα τον Μάιο του 2024 υπογράμμισε αυτή την εστίαση, παρέχοντας ώθηση στο ρωσικό ηθικό, ενώ παράλληλα αμφισβητεί την ιδέα ότι ο εξοπλισμός που παρέχεται από τη Δύση είναι πάντα ανώτερος.

Τα τακτικά λάθη, σε συνδυασμό με τον φόρτο για την αποστολή των Abrams, έχουν αποκαλύψει τα τρωτά τους σημεία. Σχεδιασμένα για το δόγμα συνδυασμένων όπλων του ΝΑΤΟ, βασίζονται σε αεροπορική κάλυψη, πυροβολικό και ισχυρές γραμμές ανεφοδιασμού, ενώ συνήθως είναι σε θέση να επωφεληθούν από ανώτερη επίγνωση της κατάστασης. Στην Ουκρανία, οι ελλείψεις πυρομαχικών, η περιορισμένη αεροπορική υποστήριξη και η απαιτητική σε συντήρηση φύση του M1A1 —που επιδεινώθηκε από το βάρος των 67 τόνων και την υψηλή κατανάλωση καυσίμου— το άφησαν εκτεθειμένο. Τα ουκρανικά πληρώματα σημείωσαν ότι το ΝΑΤΟ δεν θα ανέπτυσσε ποτέ το Abrams σε τέτοιες συνθήκες, επομένως η χρήση του σε μη υποστηριζόμενους αμυντικούς ρόλους εναντίον της οχυρωμένης γραμμής Surovikin της Ρωσίας —γεμάτη με νάρκες, χαρακώματα, θανατηφόρα πυρά πυροβολικού και drone— ήταν συνταγή για καταστροφή. Ακόμη και τα Abrams με θωρακισμένη άμυνα δεν θα ήταν σε θέση να μετριάσουν τις απώλειες από κακές τακτικές ή/και ανεπαρκή εφοδιαστική.

Η προσδοκία ότι το Abrams θα αναπαράγει την επιτυχία του στον Πόλεμο του Κόλπου αγνόησε την ισοτιμία της Ρωσίας στην τεχνολογία και τις τακτικές. Σε αντίθεση με τις απαρχαιωμένες δυνάμεις του Ιράκ, η Ρωσία αναπτύσσει drone, προηγμένα ATGM, διάχυτη επιτήρηση πεδίου μάχης και ηλεκτρονικό πόλεμο, εξουδετερώνοντας τα δυνατά σημεία του Abrams. Οι απώλειες του άρματος μάχης, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων που καταστράφηκαν σε διάστημα 12 ημερών τον Απρίλιο του 2024, αντικατοπτρίζουν τις σκληρές πραγματικότητες του πολέμου σε επίπεδο ομοτίμων. Η εκτίμηση του πρώην Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, το 2024, ότι τα Abrams «δεν ήταν χρήσιμα» στο πεδίο μάχης της Ουκρανίας με τα drone, υπογραμμίζει αυτή τη μετατόπιση. Ακόμα και με θωράκιση DU, μόνο λίγες απώλειες από μετωπικά χτυπήματα ATGM θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αφήνοντας αναπόφευκτες τις περισσότερες απώλειες λόγω drone, πυροβολικού, ναρκών και τακτικών λαθών.

Η αποτυχία των Abrams στην Ουκρανία αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση ότι η δυτική αφήγηση των «θαυματουργών όπλων» μπορεί να ευδοκιμεί ενάντια σε λιγότερο σημαντικούς εχθρούς, αλλά καταρρέει ενάντια σε πραγματικούς ανταγωνιστές. Οι προσδοκίες που βασίζονται σε προηγούμενες νίκες επί του Ιράκ και άλλων λιγότερο σημαντικών εχθρών ήταν λανθασμένες, καθώς το δυναμικό, ταχέως εξελισσόμενο πεδίο μάχης της Ουκρανίας αποκάλυψε ότι τα M1 Abrams δεν μπορούσαν απλώς να υπερνικήσουν τους ανταγωνιστές τους. Αυτό το αποτέλεσμα, κάθε άλλο παρά εκπληκτικό, υπογραμμίζει την ανάγκη για μια νοοτροπία που είναι πρόθυμη να λάβει υπόψη ότι η προηγούμενη επιτυχία εναντίον πολύ πιο αδύναμων αντιπάλων μπορεί να μην είναι το καλύτερο σημείο αναφοράς για την πρόβλεψη της μελλοντικής αποτελεσματικότητας των οπλικών συστημάτων.

του Μάικ Φρέντενμπουργκ

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Αγαπητοί μου φίλοι,

Πέρασε πολύς καιρός, αλλά είμαι ακόμα εδώ. Πριν από δύο εβδομάδες έμαθα την ίδια μέρα ότι ο λογαριασμός LinkedIn της Τζακομπίν Χούισμαν και η σελίδα Facebook του Αλαίν Γκρούταερς (και οι δύο παραγωγοί της επικριτικής για τον κορωνοϊό σειράς «Headwind») αφαιρέθηκαν οριστικά, ότι ο Ολλανδός κωμικός Χανς Τίουγουεν δέχτηκε επίσκεψη από έξι αστυνομικούς επειδή γύρισε μια σατιρική ταινία για μια φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση στο Άμστερνταμ, ότι ο Μάρτιν Κούλντορφ απολύθηκε από τη θέση του καθηγητή του Χάρβαρντ για την επικριτική του στάση κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού και ότι ο Βέλγος δεξιός πολιτικός Ντράις Βαν Λάνγκενχοβεν καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους επειδή επέτρεψε την κυκλοφορία ρατσιστικών memes σε μια ομάδα WhatsApp.

Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι τιμωρημένες πράξεις; Είναι γλωσσικές πράξεις — πράξεις λόγου. Όταν εξετάζετε την άνοδο της λογοκρισίας στο ευρύτερο πολιτιστικό της πλαίσιο, παρατηρείτε κάτι αξιοσημείωτο: Η κοινωνία βρίσκεται στη μέγγενη της υλιστικής άποψης για τον άνθρωπο και τον κόσμο, η οποία μειώνει ολόκληρο το βασίλειο του λόγου και της συνείδησης σε ένα άνευ νοήματος παραπροϊόν βιοχημικών διεργασιών στον εγκέφαλό μας.

Ο άνθρωπος σκέφτεται, αισθάνεται και μιλάει, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Είναι ένας σωρός από σάρκα και οστά και από το βιοχημικό σιγοβράσιμο στο κεφάλι του αναδύονται κάποιες σκέψεις και συναισθήματα — ο Θεός ξέρει γιατί. Και κατά καιρούς, η μηχανή τρίζει και τρίζει λίγο και το στόμα του ανθρώπου βγάζει κάποιο θόρυβο. Αυτός ο θόρυβος αποδεικνύεται εξελικτικά χρήσιμος. Επιτρέπει την αποτελεσματική ανταλλαγή πληροφοριών και αυτό του προσδίδει ένα πλεονέκτημα στον αγώνα για επιβίωση. Γι’ αυτό το ανθρώπινο ον συνεχίζει να μιλάει.

Έτσι εξηγεί η υλιστική κοσμοθεωρία το πεδίο του λόγου και της συνείδησης, και έτσι υποβαθμίζει το βασίλειο του Νου και της Ψυχής.

Παρ’ όλα αυτά, αυτή η υλιστική κοινωνία, η οποία υποβαθμίζει τη συνείδηση και τον λόγο σε μια αμελητέα παρενέργεια, φοβάται καταρχάς … τον λόγο και τη συνείδηση. Προσπαθεί να ελέγξει τις σκέψεις και τα συναισθήματα μέσω κατήχησης και προπαγάνδας και με λογοκρισία προσπαθεί να κρατήσει το πεδίο του λόγου σε σιδερένιο κλοιό. Αυτός ο «ολοκληρωτισμός με βελούδινο γάντι» είναι πολύ πραγματικός. Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό κατευθύνει το μυαλό μας μέσω κρατικά ελεγχόμενων μηχανών αναζήτησης και αλγορίθμων που δημιουργούνται από την τεχνητή νοημοσύνη. Μέσω της μηχανικής μάθησης, κάθε αφήγηση αντιφρονούντων καταγράφεται και οι πιο σημαντικοί εκπρόσωποί της εντοπίζονται και αναστέλλονται. Προσλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες «ψηφιακούς πρώτους ανταποκριτές» για να γελοιοποιήσουν και να ποινικοποιήσουν όποιον δεν συμμορφώνεται με την κρατική ιδεολογία, και ούτω καθεξής.

Η ουσία των κρίσεων της εποχής μας είναι η εξής: η υλιστική-ορθολογιστική άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο που αποτελεί τη βάση της κοινωνίας μας έχει περάσει τις καλύτερες μέρες της. Ενώ εκδηλώνεται στην πιο ακραία και καθαρή τεχνοκρατική-τρανσουμανιστική της μορφή στην κοινωνία μας σήμερα, ταυτόχρονα αποδεικνύει ότι δεν είναι το πεπρωμένο που ήλπιζε η ανθρωπότητα. Αντίθετα, αυτή η ιδεολογία ζητάει να αφεθεί πίσω και να αντικατασταθεί από μια νέα προοπτική για τον άνθρωπο.

Και μέσα σε αυτή τη νέα προοπτική, η πράξη του λόγου θα επανεκτιμηθεί ως η πιο θεμελιώδης πράξη που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Το έχω πει πολλές φορές: μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην κοινωνία μας, η σιωπή δεν είναι επιλογή. Πρέπει να μιλήσουμε. Κι όμως, μπορούμε να μιλήσουμε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Δεν θα πω ότι τα ξέρω όλα, αλλά ένα πράγμα πιστεύω ότι μπορώ να πω: το είδος του λόγου που πραγματικά προσφέρει μια προοπτική για την ανθρωπότητα δεν είναι τόσο ένα είδος λόγου που προσπαθεί να πείσει. Είναι ένα είδος λόγου που μαρτυρά κάτι που νιώθεις μέσα σου, που φτάνει στον άλλον και προσπαθεί να μοιραστεί την πιο ευάλωτη εσωτερική εμπειρία. «Ό,τι είναι πολύτιμο, είναι ευάλωτο». (Λούτσεμπερτ)

Ο αληθινός λόγος αναδύεται από ένα μέρος κρυμμένο πίσω από την ασφάλεια της εξωτερικής μας ιδανικής εικόνας, από ένα μέρος κρυμμένο πίσω από το πέπλο των φαινομένων. Αν υπάρχει ένας τρόπος να ορίσουμε τι είναι η Αλήθεια, τότε είναι ότι είναι ένα είδος λόγου που διαπερνά ξανά και ξανά αυτό που αποκαλώ πέπλο των φαινομένων.

Πράγματι, ο καλός λόγος μαρτυρά κάτι. Μαρτυρά κάτι στον άνθρωπο και στη ζωή που είναι πιο όμορφο και αγνό από απλή σάρκα και οστά και βιοχημικές ουσίες που σιγοβράζουν σε μια θήκη εγκεφάλου.

Πιστεύω ότι αυτό το είδος λόγου είναι πρωτίστως αυτό που θρέφει την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα σε εποχές όπου η δημόσια έκφραση μπορεί να σας απομακρύνει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να σας στερήσει μια δουλειά και ένα εισόδημα ή να σας ρίξει στη φυλακή.

του Ματτίας Ντέσμετ

Αρχικά δημοσιεύτηκε στο Substack του συγγραφέα στις 3 Απριλίου 2024, αναδημοσιεύτηκε από το Ινστιτούτο Brownstone

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ένας εξόριστος ηγέτης των Ουιγούρων αποκαλύπτει πώς το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) χρησιμοποιεί την προπαγάνδα και τις επιχειρήσεις κατασκοπείας για να παρουσιάσει το κίνημα ανεξαρτησίας τους ως τρομοκρατικό και να αποσιωπήσει την παγκόσμια υποστήριξη.

Τους τελευταίους μήνες, η καταστολή του πληθυσμού των Ουιγούρων από το ΚΚΚ έχει ενταθεί τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Παρότι ορισμένοι Ουιγούροι επιτρέπεται πλέον να αιτηθούν διαβατήρια, υπόκεινται σε αυστηρούς περιορισμούς, όπως περιορισμένες χρονικές περιόδους ταξιδιού, υποχρεωτικές αναφορές στις αρχές και κατάσχεση των διαβατηρίων τους με την επιστροφή.

Όσοι ζουν στο εξωτερικό αντιμετωπίζουν εξονυχιστικούς ελέγχους για να επισκεφθούν το Σιντζιάνγκ, συχνά απαγορεύεται να φιλοξενηθούν από συγγενείς και εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε οργανωμένες προπαγανδιστικές περιοδείες, όπου η χρήση της ουιγουρικής γλώσσας απαγορεύεται.

Η διεθνής κατακραυγή κορυφώθηκε τον Φεβρουάριο, όταν η Ταϊλάνδη απελασε 40 Ουιγούρους άνδρες στην Κίνα. Αν και οι ταϊλανδικές και κινεζικές αρχές χαρακτήρισαν την πράξη ανθρωπιστική, η οργάνωση Human Rights Watch προειδοποίησε ότι οι απελαθέντες κινδυνεύουν με βασανιστήρια, φυλάκιση ή και χειρότερα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Σαλίχ Χουνταγιάρ, υπουργός Εξωτερικών της εξόριστης κυβέρνησης του Ανατολικού Τουρκιστάν και επικεφαλής του Κινήματος Εθνικής Αφύπνισης του Ανατολικού Τουρκιστάν, μίλησε για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της πολιτιστικής ταυτότητας του λαού του απέναντι σε αυτό που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επισήμως αναγνωρίσει ως γενοκτονία.

Ο ίδιος υποστήριξε ότι το Πεκίνο επεκτείνει τα κέντρα αφαιρέσεων οργάνων στην περιοχή, τριπλασιάζοντας τον αριθμό τους. Όπως ανέφερε, από θρησκευτική σκοπιά οι Ουιγούροι απαγορεύεται να δωρίζουν όργανα, αλλά η Κίνα συνεχίζει να παρουσιάζει αυτές τις μεταμοσχεύσεις ως δήθεν εθελοντικές.

Ο Χουνταγιάρ εντόπισε τις απαρχές της σημερινής καταστολής στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν άρχισε να ενισχύεται το ουιγουρικό εθνικιστικό αίσθημα. Παρά την έλλειψη συνοχής, η αντίσταση εκείνης της περιόδου εκφράστηκε κυρίως μέσα από μικρές πράξεις αντίστασης εναντίον κινεζικών στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων.

Σε απάντηση, η κινεζική ηγεσία φέρεται να συγκάλεσε κεκλεισμένων των θυρών συνεδρίαση της Μόνιμης Επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου τον Μάρτιο του 1996, κατά την οποία χαρακτηρίστηκε το αυτονομιστικό κίνημα του Ανατολικού Τουρκιστάν ως η μεγαλύτερη απειλή για την εσωτερική σταθερότητα της Κίνας. Κατά τον ίδιο, το Πεκίνο εξέδωσε 10 οδηγίες για την καταστολή του κινήματος και την ενίσχυση του ελέγχου στην περιοχή.

Ιδιαίτερη σημασία απέδωσε στην Οδηγία Νο 8, η οποία –σύμφωνα με τον Χουνταγιάρ– καλούσε τις κινεζικές αρχές να αξιοποιήσουν τη διπλωματική επιρροή της χώρας ώστε να καλλιεργήσουν σχέσεις με μουσουλμανικές χώρες όπως η Τουρκία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν, με σκοπό την αποδυνάμωση του κινήματος. Παράλληλα, το Πεκίνο φέρεται να επιχείρησε να διεισδύσει στις κοινότητες της ουιγουρικής διασποράς, ενισχύοντας συνεργαζόμενες οργανώσεις και απομονώνοντας όσους συνέχιζαν να στηρίζουν την ανεξαρτησία.

Εκμεταλλευόμενη τον μετασοβιετικό φόβο για τον ισλαμικό εξτρεμισμό, η Κίνα ξεκίνησε την πρώτη εκστρατεία «Strike Hard» («Σκληρό Χτύπημα») το 1996. Λίγες ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση σχετικού «Εγγράφου Νο 7», οι αρχές συνέλαβαν χιλιάδες φερόμενους αυτονομιστές.

Κατά την ίδια περίοδο, το ΚΚΚ απελευθέρωσε και επέτρεψε σε ένα μικρό αριθμό Ουιγούρων κρατουμένων να διαφύγει στο Πακιστάν -έναν από τους πιο κοντινούς συμμάχους του Πεκίνου. Εκεί ίδρυσαν το Ισλαμικό Κόμμα του Ανατολικού Τουρκιστάν (East Turkestan Islamic Party – ETIP), το οποίο –σύμφωνα με τον Χουνταγιάρ– διέφερε ριζικά από το εθνικιστικό κίνημα της Κεντρικής Ασίας.

Όπως υποστήριξε, ενώ τα ουιγουρικά εθνικιστικά κινήματα προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν διεθνή υποστήριξη για την ανεξαρτησία, η συγκεκριμένη μικρή ομάδα υιοθέτησε ρητορική που προέτασσε τον παγκόσμιο ισλαμικό αγώνα και όχι την εθνική αυτοδιάθεση. Δήλωναν ότι «ο Θεός δεν θα ρωτήσει τι έχουμε κάνει για το Ανατολικό Τουρκιστάν, αλλά τι έχουμε κάνει για το Ισλάμ».

Κατά τον Χουνταγιάρ, η ίδρυση του ETIP ήταν προϊόν μακροπρόθεσμης επιχείρησης κινεζικών μυστικών υπηρεσιών με στόχο να εμφανιστεί το ουιγουρικό κίνημα ως εξτρεμιστικό και να αποδυναμωθεί η διεθνής του υποστήριξη, ιδίως στη Δύση.

«Ο εθνικισμός είναι αντι-ισλαμικός. Οι Ουιγούροι πρέπει να επικεντρωθούν στην καταπολέμηση όλων των παγκόσμιων απίστων, ξεκινώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες», είπε, συνοψίζοντας την προπαγάνδα που προωθεί το ETIP. «Μην αναφέρετε την Κίνα, ο αγώνας κατά της Κίνας μπορεί να περιμένει. Πρέπει να πολεμήσουμε τις ΗΠΑ».

Οι Ουιγούροι ηγέτες στην Κεντρική Ασία αντέδρασαν δημοσίως, τονίζοντας ότι το κίνημα αποσκοπεί στην εθνική απελευθέρωση και όχι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Υπήρξαν μάλιστα υποψίες ότι τα ιδρυτικά μέλη του ETIP ενδέχεται να ήταν πράκτορες που απελευθερώθηκαν σκόπιμα για να υπονομεύσουν την υπόθεση.

Ακολούθησε κύμα καταστολής από τις κυβερνήσεις της Κεντρικής Ασίας. Ο Χουνταγιάρ υποστήριξε ότι πολλοί Ουιγούροι ηγέτες συνελήφθησαν ή απελάθηκαν, ενώ πολίτες χωρών όπως το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν δολοφονήθηκαν. Μέχρι το 1998, το κίνημα στην Κεντρική Ασία είχε σχεδόν εξαλειφθεί.

Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το Πεκίνο αξιοποίησε τον παγκόσμιο φόβο για την τρομοκρατία, συνδέοντας το ETIP με τους Ταλιμπάν και μετονομάζοντάς το σε Κίνημα Ισλαμικού Ανατολικού Τουρκιστάν (East Turkestan Islamic Movement – ETIM), αφήγηση που, σύμφωνα με τον Χουνταγιάρ, συνεχίζει να χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να δικαιολογηθεί η καταστολή ως «αντιτρομοκρατικός αγώνας».

Η στρατηγική αυτή εντάθηκε με την έκρηξη του πολέμου στη Συρία. Από το 2012, όπως είπε, η Κίνα εμβάθυνε τη συνεργασία της με την Τουρκία, ενώ χιλιάδες Ουιγούροι διέφυγαν μέσω νοτιοανατολικής Ασίας και κατέληξαν στη Συρία. Το 2014 και το 2015, προπαγανδιστικά βίντεο του ISIS εμφάνισαν Ουιγούρους να καλούν σε ισλαμικό χαλιφάτο στην Κίνα.

Το Πεκίνο εκμεταλλεύτηκε αυτές τις εικόνες για να δικαιολογήσει τη μαζική κράτηση Ουιγούρων σε εγκαταστάσεις που αποκαλεί «κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης», τις οποίες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων περιγράφουν ως στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο Χουνταγιάρ εκτίμησε ότι η στρατηγική του Πεκίνου κατάφερε να απομονώσει το ουιγουρικό κίνημα τόσο από τις δυτικές όσο και από τις μουσουλμανικές χώρες. Η παρουσίαση του κινήματος ως εξτρεμιστικού υπονόμευσε τη δυτική συμπάθεια, ενώ η οικονομική επιρροή μέσω της Πρωτοβουλίας «Μια Ζώνη και ένας Δρόμος» σίγησε τις φωνές στις μουσουλμανικές χώρες.

Κατά τον Χουνταγιάρ, καμία από τις χώρες που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται το Ισλάμ –ούτε το Μπρουνέι, ούτε η Τουρκία, ούτε η Σαουδική Αραβία, ούτε το Πακιστάν, ούτε το Ιράν– δεν στηρίζει τον αγώνα των Ουιγούρων. Αντιθέτως, πολλές από αυτές συνεργάζονται με την Κίνα και νομιμοποιούν, όπως είπε, τη συνεχιζόμενη γενοκτονία.

Αναφέρθηκε και στο Αφγανιστάν, λέγοντας ότι ακόμα και Ουιγούροι που εντάχθηκαν στους Ταλιμπάν δεν έλαβαν καμία υποστήριξη. Όπως υποστήριξε, παρά τη ρητορική τους, οι Ταλιμπάν έχουν πλήρως συνταχθεί με την Κίνα, αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν λίγο πιο πέρα από τα σύνορά τους.

Η στήριξη της Ουάσιγκτον και κάποιων ευρωπαϊκών χωρών παραμένει περιορισμένη. Αν και υπάρχει επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας, ο Χουνταγιάρ δήλωσε ότι δεν υπάρχει ουσιαστική πολιτική δράση πέρα από συμβολικές καταδίκες.

Ζήτησε την απόδοση ευθυνών μέσω του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ), όπου η ομάδα του κατέθεσε καταγγελία το 2020 και υπέβαλε έξι φακέλους υποστήριξης. Η υπόθεση παραμένει σε αναμονή, με το ΔΠΔ να αναμένει αίτημα από τα κράτη μέλη για την έναρξη έρευνας.

Ο Χουνταγιάρ κάλεσε την Ουάσιγκτον να αναβαθμίσει τη στάση της, αντιμετωπίζοντας το Ανατολικό Τουρκιστάν όπως το Θιβέτ, χρησιμοποιώντας την ονομασία «Ανατολικό Τουρκιστάν» αντί για «Σιντζιάνγκ», ορίζοντας ειδικό συντονιστή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αναγνωρίζοντας την περιοχή ως κατεχόμενη.

Τέλος, επισήμανε την ανάγκη μακροπρόθεσμης προετοιμασίας, καλώντας τόσο τον ουιγουρικό λαό όσο και τις Ηνωμένες Πολιτείες να είναι έτοιμοι για πιθανή μελλοντική σύγκρουση με την Κίνα, εκτιμώντας ότι τότε θα παρουσιαστεί και η ευκαιρία για ελευθερία.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) έχει χρησιμοποιήσει διάφορες μορφές ολοκληρωτικού πολέμου στις προσπάθειές του να ανατρέψει τη Δημοκρατία της Κίνας (ROC), η οποία είχε επικεφαλής τον Τσιανγκ Κάι-σεκ από το 1928 έως το 1949.

Αφού ηττήθηκε από τις κομμουνιστικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου, η εθνικιστική κυβέρνηση της ROC υποχώρησε στην Ταϊβάν το 1949, όπου παραμένει μέχρι σήμερα ως το κυβερνών σώμα του νησιωτικού έθνους.

Χρήση πολιτών ως ανθρώπινες ασπίδες στον πόλεμο

Ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της δεκαετίας του 1940, το ΚΚΚ ανάγκαζε άοπλους πολίτες – συχνά μεγάλες ομάδες ηλικιωμένων αγροτών – να βαδίζουν μπροστά από τα στρατεύματά του ως ανθρώπινες ασπίδες. Αυτή η σκληρή τακτική έθετε τις εθνικιστικές δυνάμεις, τον επίσημο στρατό της Δημοκρατίας της Κίνας, σε δύσκολα ηθικά διλήμματα. Απρόθυμοι να πυροβολήσουν τους συμπατριώτες τους, τα εθνικιστικά στρατεύματα συχνά δίσταζαν ή αρνούνταν να ανταποδώσουν τα πυρά, επιτρέποντας στο ΚΚΚ να αποκτήσει εύκολα το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης.

Αυτά τα οδυνηρά γεγονότα απεικονίζονται έντονα σε έργα όπως το «Μεγάλο Ποτάμι, Μεγάλη Θάλασσα – Ανείπωτες Ιστορίες του 1949» της καταξιωμένης Ταϊβανής συγγραφέως Λουνγκ Γινγκ-τάι (Lung Ying-tai) και το «Οι Τρεις Απελευθερώσεις μου», ένα προσωπικό δοκίμιο του αείμνηστου Μα Σεν (Ma Sen), διακεκριμένου λογοτεχνικού κριτικού και συγγραφέα που πέρασε τα τελευταία του χρόνια στον Καναδά.

Ο στρατηγός Χου Λιεν των εθνικιστικών δυνάμεων είχε γίνει μάρτυρας τέτοιων φρικαλεοτήτων. Μοιράστηκε μια ανατριχιαστική αφήγηση με τον φίλο του, Χο Τζιαχουά, ο οποίος έγραψε για αυτή τη συζήτηση. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ming Pao Monthly του Χονγκ Κονγκ, το 1989.

«Τότε, όταν πολεμούσα τις κομμουνιστικές δυνάμεις στα βουνά Ιμένγκ, είδα με τα ίδια μου τα μάτια πώς ανάγκαζαν τους πολίτες να ορμήσουν μπροστά, κρατώντας δύο χειροβομβίδες», αφηγείται ο Χου, σύμφωνα με τον Χο. «Τα στρατεύματά μας άνοιξαν πυρ με πολυβόλα, αλλά αυτοί που σκοτώθηκαν ήταν όλοι πολίτες. Φυσικά, δεν αντέχαμε να συνεχίσουμε να πυροβολούμε… θα προτιμούσαμε να αποδεχτούμε την ήττα.»

Ο ιστορικός Σιν Χαονιέν, που ζει στις ΗΠΑ, μοιράστηκε μια παρόμοια αφήγηση κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας διαλέξεων σε περισσότερες από 20 πόλεις το 2005. Αναφέρθηκε στη μαρτυρία ενός αποστράτου αξιωματικού από τη Στρατιωτική Περιοχή Τζινάν του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ), ο οποίος αποκάλυψε αυτό που ονόμασε αλήθεια πίσω από τη νίκη του ΚΚΚ επί της επίλεκτης 74ης Μεραρχίας του Εθνικιστικού Στρατού κατά τη Μάχη του Μενγκλιανγκού.

Σύμφωνα με τον απόστρατο αξιωματικό, η αρχική επίθεση του ΚΚΚ στη θέση Μενγκλιανγκού – που βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου – αντιμετωπίστηκε με σφοδρά πυρά από τις εθνικιστικές δυνάμεις. Αλλά προς έκπληξη των στρατιωτών, οι πρώτες γραμμές της προελαύνουσας φάλαγγας αποτελούνταν από ηλικιωμένους πολίτες, άνδρες και γυναίκες. Τα εθνικιστικά στρατεύματα σταμάτησαν αμέσως τα πυρά.

Στο δεύτερο κύμα, παιδιά ηγήθηκαν της επίθεσης. Και πάλι, οι εθνικιστές κατέβασαν τα όπλα τους. Εκμεταλλευόμενες αυτή τη στιγμή δισταγμού, οι δυνάμεις του ΚΚΚ προέλασαν, αλλά τελικά απωθήθηκαν.

Στη συνέχεια ήρθε το τρίτο κύμα: Όσοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή κρατούσαν λευκά σεντόνια. Ακριβώς τη στιγμή που τα εθνικιστικά στρατεύματα ετοιμάζονταν να πυροβολήσουν, τα σεντόνια πετάχτηκαν στην άκρη, αποκαλύπτοντας μια ομάδα γυμνών νεαρών γυναικών. Οι στρατιώτες έριξαν ξανά τα τουφέκια τους.

Σύμφωνα με την αφήγηση του απόστρατου αξιωματικού, οι ηλικιωμένοι πολίτες που χρησιμοποιήθηκαν στο πρώτο κύμα ήταν αυτοί που χαρακτηρίστηκαν από το ΚΚΚ ως γαιοκτήμονες, πλούσιοι αγρότες και αντεπαναστάτες. Χαρακτηρισμένοι ως ‘ταξικοί εχθροί’, η ζωή τους θεωρούνταν αναλώσιμη. Το δεύτερο κύμα αποτελούνταν από ανήλικα αγόρια και κορίτσια, τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων των ‘ταξικών εχθρών’. Η τρίτη ομάδα, οι νεαρές γυναίκες, ήταν κόρες και νύφες τέτοιων οικογενειών.

Ολόκληρη η 74η Μεραρχία τελικά καταστράφηκε. Ο διοικητής της, στρατηγός Τζανγκ Λινγκφού, ήταν παρασημοφορημένος ήρωας του πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Ο Εθνικιστικός Στρατός δήλωσε ότι αυτοκτόνησε, ισχυριζόμενος ότι άφησε σημείωμα αυτοκτονίας, ενώ το ΚΚΚ δήλωσε ότι στρατιώτες του ΛΑΣ τον σκότωσαν.

Αρκετοί εξέχοντες συγγραφείς – συμπεριλαμβανομένων των Λουνγκ, Μα και Χο – και πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Λιάνγκ Σου-γιουνγκ, πρώην πρόεδρος του Νομοθετικού Γιουάν [Κοινοβουλίου] της Ταϊβάν, έχουν τεκμηριώσει την ευρεία χρήση αμάχων ως ‘κρέας για τα κανόνια’ από το ΚΚΚ στα γραπτά τους. Οι αφηγήσεις τους βοηθούν να καταδειχθεί ότι αυτές οι τακτικές δεν ήταν μεμονωμένες πράξεις που πραγματοποιήθηκαν από λίγους αδίστακτους διοικητές, αλλά μάλλον μια υπολογισμένη και ευρέως χρησιμοποιούμενη στρατηγική εντός του ΛΑΣ.

Το 1948, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Τσάνγκτσουν, μιας μεγάλης πόλης στη βορειοανατολική Κίνα, η ίδια λογική της ανθρωποθυσίας για τη νίκη εφαρμόστηκε: για να εξαντλήσουν τα αποθέματα τροφίμων της πόλης και να αναγκάσουν την παράδοση της εθνικιστικής φρουράς, οι κομμουνιστικές δυνάμεις περικύκλωσαν πλήρως την Τσάνγκτσουν, σφραγίζοντάς την τόσο σφιχτά που κανένας άμαχος δεν μπορούσε να δραπετεύσει.

Μετά από πέντε μήνες αποκλεισμού, οι εθνικιστές υπερασπιστές τελικά παραδόθηκαν. Η Τσάνγκτσουν, κάποτε μια ακμάζουσα πόλη, είχε μετατραπεί σε ένα άψυχο κέλυφος. Από τους αρχικούς 500.000-800.000 κατοίκους, μόνο 170.000 επέζησαν – ένας ελάχιστος αριθμός, που καταγράφεται στο βιβλίο της Λουνγκ, «Big River, Big Sea» (2009).

Το κομμουνιστικό φάντασμα

Ό,τι έχει περιγραφεί μέχρι στιγμής είναι απλώς ένα μικρό κλάσμα του δόγματος και της πρακτικής του ολοκληρωτικού πολέμου που διεξάγει το ΚΚΚ.

Από τότε που κατέλαβε την εξουσία, το ΚΚΚ έχει αναδείξει αυτήν την έννοια σε κυβερνητική αρχή – αναπτύσσοντάς τη για να καταστείλει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να εκδιώξει Κινέζους πολίτες και να διαλύσει τις παραδοσιακές πεποιθήσεις, την ηθική και τις αξίες εντός της χώρας.

Σε διεθνές επίπεδο, το ΚΚΚ χρησιμοποιεί ολοκληρωτικό πόλεμο για να διαδώσει την ιδεολογική του επιρροή και αφήγηση μέσω πολιτικής ανατροπής, κατασκοπείας, κυβερνοεπιθέσεων και εκστρατειών ψυχολογικού, οικονομικού, τεχνολογικού και βιολογικού πολέμου.

Κάθε σημαντική δραστηριότητα του ΚΚΚ φέρει το σημάδι του ολοκληρωτικού πολέμου.

Το βιβλίο του 1999 «Ολοκληρωτικός Πόλεμος» απηχεί, σχεδόν αυτολεξεί, τον ριζοσπαστικό σκοπό που διακηρύσσεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Οι Κομμουνιστές απεχθάνονται να κρύβουν τους στόχους τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή όλων των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών».

Αυτό σημαίνει ότι οι θεμελιώδεις πυλώνες της ανθρώπινης κοινωνίας – ηθική, ηθική, κράτος δικαίου, οικονομικά συστήματα και υγιείς κοινωνικές σχέσεις – θεωρούνται όλοι από το ΚΚΚ ως στόχοι προς εξάλειψη. Επιδιώκοντας αυτόν τον στόχο, το Κόμμα χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο, χωρίς περιορισμούς από το νόμο, την ηθική ή τη συνείδηση.

Ο απεριόριστος πόλεμος δεν είναι απλώς μια τακτική για το ΚΚΚ – είναι ενσωματωμένος στο ιδεολογικό του DNA: μια βαθιά ριζωμένη εχθρότητα προς την ηθική και πολιτισμική τάξη της ανθρωπότητας.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ΚΚΚ μοιάζει με πολεμική μηχανή, με το πολιτικό του σύστημα, τον βιομηχανικό μηχανισμό και τους πολιτιστικούς μηχανισμούς του να βρίσκονται μόνιμα σε πολεμική λειτουργία.

Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Δύση κατέληξε πρόωρα στο συμπέρασμα ότι ο κομμουνισμός είχε αποτύχει και πολλοί πίστευαν ότι η κομμουνιστική Κίνα μεταρρυθμιζόταν και ενσωματώνονταν στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Η ιδεολογική αντιπαράθεση δεν θεωρούνταν πλέον κεντρική στην παγκόσμια πολιτική. Αυτός ο στρατηγικά λανθασμένος υπολογισμός είχε τελικά μεγάλο κόστος, καθώς το ΚΚΚ έχει αρχίσει να επιβάλει ανοιχτά τη δύναμή του και δεν κρύβει πλέον την εχθρότητά του. Πρέπει να αντλήσουμε ένα σημαντικό μάθημα από αυτήν την κατάσταση.

Το ΚΚΚ δεν είναι μια συνηθισμένη δικτατορία – είναι ένα καθεστώς που διαστρεβλώνεται και καθοδηγείται από το κομμουνιστικό φάσμα, απελευθερώνοντας δυνάμεις που είναι αντιθρησκευτικές και αντιανθρώπινες μέσω του απόλυτου ελέγχου του επί της κινεζικής κοινωνίας.

του Χουί Χουγιού

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

της Κέυ Ρούμπατσεκ

Όταν μιλάω με φίλους στα 60 και 70 τους, εμφανίζεται ένα συνηθισμένο παράπονο: «Τα παιδιά σήμερα είναι κολλημένα σε οθόνες. Είναι αγχωμένα, απροστάτευτα και δεν γνωρίζουν την αξία της πραγματικής ζωής». Μπορεί να φαίνεται σαν να έχει ανοίξει ένα αδιαπέραστο φαράγγι μεταξύ των γενεών. Τα νυχτερινά νέα ενισχύουν αυτό το συναίσθημα με μια ατελείωτη ροή οργής, διχασμού και τίτλων καταστροφής. Αλλά προσπεράστε τον θόρυβο και θα βρείτε μια πιο ήσυχη ιστορία — μια ιστορία που θα πρέπει να δώσει σε κάθε Baby Boomer πραγματική ελπίδα για το μέλλον.

Το 2024, οι πωλήσεις άλμπουμ βινυλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπέρασαν τις 44 εκατομμύρια μονάδες, ξεπερνώντας σε πωλήσεις τα CD για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Αυτό από μόνο του είναι εκπληκτικό — αλλά ακόμη περισσότερο όταν μαθαίνεις ότι περίπου οι μισοί από αυτούς τους αγοραστές ήταν κάτω των 35 ετών. Η γενιά Z και οι νεότεροι Millennials, που μεγάλωσαν εξ ολοκλήρου μέσω streaming, κάνουν ουρές σε δισκοπωλεία για να αγοράσουν μουσική που μπορούν πραγματικά να κρατήσουν. Ρωτήστε τους γιατί και θα ακούσετε τις ίδιες απαντήσεις: «Έχει μια αίσθηση πραγματικού», «Μου αρέσει η τελετουργία», «Με βοηθά να ηρεμήσω». Σε έναν κόσμο άπειρης κύλισης και αλγοριθμικής απόσπασης της προσοχής, αναζητούν κάτι απτό. Κάτι γειωμένο.

Αυτή δεν είναι μια μεμονωμένη τάση. Οι νέοι ανακαλύπτουν ξανά τα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία. Διοργανώνουν βραδιές ποίησης. Κρατούν ημερολόγιο με το χέρι. Το «σιωπηλό περπάτημα» — η πράξη του περπατήματος χωρίς μουσική, χωρίς podcast, χωρίς τηλέφωνο — έχει απογειωθεί στο TikTok, με πάνω από μισό εκατομμύριο προβολές κάτω από το hashtag. Με την πρώτη ματιά μπορεί να μοιάζει με νοσταλγία. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι μια ήσυχη εξέγερση ενάντια στην υπερφόρτωση. Ένας τρόπος να ανακτήσουν τον έλεγχο του νευρικού τους συστήματος.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτά είναι τα ίδια πράγματα που πολλοί Boomers ήδη εκτιμούν. Ανάγνωση βιβλίων. Μαγείρεμα αληθινού φαγητού. Κάθισμα στη βεράντα. Περπάτημα για σκέψη. Αποδεικνύεται ότι οι γενιές δεν είναι και τόσο διαφορετικές — απλώς πλοηγούνται στη ζωή από τα αντίθετα άκρα μιας θορυβώδους ψηφιακής καταιγίδας.

Φυσικά, ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε που οι Boomers ενηλικιώθηκαν. Και αξίζει να θυμηθούμε πόσο πιο δύσκολη έχει γίνει αυτή η διαδικασία ενηλικίωσης. Στη δεκαετία του 1970 ή του 1980, το να δοκιμάσεις κάτι σε ένα πάρτι μπορεί να σε άφηνε με πονοκέφαλο. Σήμερα, η ίδια πράξη θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρα. Χάπια με φαιντανύλη κατακλύζουν τους δρόμους, μεταμφιεσμένα σε καθημερινά φάρμακα. Στην πραγματικότητα, η υπερβολική δόση φαιντανύλης είναι πλέον η κύρια αιτία θανάτου για τους Αμερικανούς ηλικίας 18 έως 45 ετών. Εν τω μεταξύ, σχεδόν κάθε πτυχή της νεανικής κουλτούρας διαμορφώνεται από ένα διαδίκτυο 24/7 — όπου η προσοχή διαρκεί κατά μέσο όρο μόλις 47 δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει η επόμενη απόσπαση της προσοχής. Ακόμα και η μουσική έχει αλλάξει. Τα κορυφαία τραγούδια των περασμένων δεκαετιών ήταν γεμάτα αγάπη, αρμονία και ελπίδα. Οι σημερινές επιτυχίες είναι πιο σκοτεινές, πιο μοναχικές και πιο ωμές — αντηχώντας την εσωτερική κατάσταση μιας γενιάς που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κατακερματισμένο κόσμο.

Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει ότι η νεότερη γενιά είναι πιο αδύναμη. Σημαίνει ότι το πεδίο μάχης έχει αλλάξει. Οι αγώνες τους είναι πιο αόρατοι, πιο συνεχείς και πιο προσωπικοί. Γι’ αυτό η στροφή προς την αναλογική μουσική — βινύλιο, βιβλία, περπάτημα, ημερολόγιο — δεν είναι απλώς γοητευτική. Είναι στρατηγική. Είναι μια επιστροφή σε εργαλεία που αποκαθιστούν την ηρεμία, την παρουσία και την διαύγεια.

Αντί να ξεγράφουν τις νεότερες γενιές, οι Boomers έχουν την ευκαιρία να γίνουν οι μέντορές τους. Όχι με διαλέξεις ή κρίση, αλλά με παρουσία. Οι νέοι δεν χρειάζονται περισσότερο περιεχόμενο — χρειάζονται σύνδεση. Και ποιος καλύτερος να το διαμορφώσει αυτό από εκείνους που θυμούνται πώς ήταν η ζωή πριν από την ψηφιακή εισβολή;

Ίσως λοιπόν να προσκαλέσετε ένα νεότερο μέλος της οικογένειάς σας να ακούσει τον αγαπημένο σας δίσκο. Διαβάστε μαζί ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου. Ανταλλάξτε δεξιότητες—ζητήστε τους να εξηγήσουν μια νέα εφαρμογή και δείξτε τους πώς να φτιάξουν ένα χαλαρό πόμολο ή να ισορροπήσουν ένα βιβλιάριο επιταγών. Όσο περισσότερο αλληλεπιδρούμε με τις γενιές, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι λαχταράμε τα ίδια πράγματα: νόημα, ηρεμία, σκοπό και πραγματική συζήτηση.

Το 1969, Αμερικανοί όλων των ηλικιών παρακολουθούσαν με δέος τον Νιλ Άρμστρονγκ να κάνει το πρώτο βήμα στη σελήνη. Αυτή η συλλογική αίσθηση θαυμασμού ένωσε ένα έθνος. Όντας η ίδια Γενιά Χ, δεν ήμουν ζωντανή για να παρακολουθήσω αυτό το ιστορικό γεγονός, όμως ίσως η σημερινή βολή στη Σελήνη είναι πιο εσωστρεφής—μια κοινή επιστροφή στο βάθος, την εστίαση και την πίστη ο ένας στον άλλον. Και τα καλά νέα είναι ότι συμβαίνει ήδη. Είναι απλώς πιο ήσυχο από ό,τι θα περίμενε κανείς.

Θα το δείτε στο τρεμόπαιγμα ενός δίσκου που περιστρέφεται. Σε έναν έφηβο που κοιτάζει τον ουρανό αντί για μια οθόνη. Σε ένα χειρόγραφο ποίημα κρυμμένο στην πίσω τσέπη ενός φθαρμένου παλτού από κατάστημα μεταχειρισμένων. Ίσως δεν είμαστε τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Ίσως απλώς χρειαζόμαστε έναν πιο αργό, πιο ήσυχο τρόπο επιστροφής ο ένας στον άλλον.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ανάλυση ειδήσεων

Σε μια όλο και πιο κορεσμένη κινεζική αγορά οχημάτων μηδενικών εκπομπών (ZEV, ΟΜΕ), μόνο λίγες εταιρείες θα επιβιώσουν από τις καταστροφικές δυνάμεις του ανταγωνισμού και θα παραμείνουν έως το 2030, σύμφωνα με μια νέα ετήσια αναφορά με τίτλο Global Automotive Outlook της εταιρείας παγκόσμιας συμβουλευτικής AlixPartners.

Το έγγραφο εκτιμά ότι μόνο 15 από τις σήμερα ενεργές 129 εταιρείες ΟΜΕ της Κίνας θα είναι οικονομικά βιώσιμες και θα επιβιώσουν έως το 2030.

Επίσης τονίζει κάποια από τα κρίσιμα χαρακτηριστικά του «νέου λειτουργικού μοντέλου» της Κίνας για κατασκευαστές ΟΜΕ, όπως γρηγορότερη πρόσβαση στην αγορά, με 40% έως 50% λιγότερη επένδυση και ένα πλεονέκτημα κόστους 30%. Αυτά τα χαρακτηριστικά δίνουν την δυνατότητα σε Κινέζους κατασκευαστές να ελέγχουν σχεδόν τα δύο τρίτα της εγχώριας αγοράς και να πάρουν 10% της ευρωπαϊκής αγοράς έως το 2030, σύμφωνα με την έρευνα.

Ωστόσο, το έγγραφο τονίζει ότι η απόκτηση μεριδίου αγοράς εγχώρια και στο εξωτερικό ίσως δεν είναι αρκετή για τους περισσότερους κατασκευαστές ΟΜΕ για να γίνουν οικονομικά βιώσιμοι και να επιβιώσουν στον έντονο ανταγωνισμό. Η βιομηχανία στην Κίνα αναφέρεται στα ΟΜΕ ως «οχήματα νέας ενέργειας» (ΟΝΕ), σύμφωνα με τις εθνικές πολιτικές της Κίνας.

«Η Κίνα είναι μια από τις πιο ανταγωνιστικές αγορές ΟΝΕ στον κόσμο», είπε ο Στήβεν Ντάιερ, επικεφαλής Ασίας για πρακτικές [ βιομηχανίας] αυτοκινήτων και βιομηχανίας στην AlixPartners.

Τα οχήματα νέας ενέργειας αναφέρονται σε ένα ευρύτερο υποσύνολο οχημάτων από τα ΟΜΕ, που αναφέρονται ειδικά σε ηλεκτρικά οχήματα μπαταρίας και οχήματα κυψελών καυσίμου. Τα ΟΝΕ περιλαμβάνουν υβριδικά ηλεκτρικά οχήματα σύνδεσης σε πρίζα, που χρησιμοποιούν ηλεκτρισμό και βενζίνη.

Επιδοτήσεις

Ο κύριος λόγος για τον έντονο ανταγωνισμό στην αγορά ΟΜΕ της Κίνας θα μπορούσε να είναι κυβερνητικές πολιτικές που επιδοτούν τους εγχώριους κατασκευαστές ΟΜΕ.

«Παρά τον συνεχιζόμενο ανταγωνισμό τιμών, οι κινεζικές εταιρείες ΟΝΕ παίρνουν πλεονεκτήματα κόστους και κίνητρα εκτός τιμών όπως επιδοτήσεις ασφάλισης, επιστροφές μετρητών, και δάνεια μηδενικού επιτοκίου και έτσι διατηρούν μερίδιο αγοράς και υποστηρίζουν χαμηλότερες τελικές τιμές», είπε η AlixPartners.

Ωστόσο, οι επιθετικές τιμές το καθιστούν δύσκολο για οποιονδήποτε συμμετέχοντα στην αγορά να παράγει ή να συντηρήσει κέρδη μακροπρόθεσμα.

Η εδρεύουσα στην Σανγκάη NIO Inc. είναι καλό παράδειγμα της πολύ δύσκολης κατάστασης που οι περισσότεροι κατασκευαστές ΟΜΕ στην Κίνα αντιμετωπίζουν. Σύμφωνα με το gurufocus.com, το τρέχον κεφάλαιο επιστροφής από επένδυση της ΝΙΟ—ένα μέτρο του πόσο αποτελεσματικά μια εταιρεία επιλέγει που να δώσει κεφάλαιο για επιχειρηματικές ευκαιρίες—είναι αρνητικό 39,65%. Την ίδια στιγμή, ο σταθμισμένος μέσος όρος κόστους κεφαλαίου της εταιρείας, που χρηματοδοτεί τις επενδύσεις της, είναι 9,02%.

Αυτή η διαφορά δείχνει διάβρωση αξίας για τους κατόχους μερισμάτων, όπως τοπικές κυβερνήσεις που άμεσα ή έμμεσα έχουν μερίσματα στην εταιρεία. Ως αποτέλεσμα, το περιθώριο καθαρού κέρδους της έχει παραμείνει σε αρνητικές περιοχές τα τελευταία πέντε έτη, που σημαίνει ότι η εταιρεία έχει ζημία.

Τα οικονομιά της XPeng δίνουν ένα άλλο παράδειγμα αναποτελεσματικής διαχείρισης κεφαλαίου μεταξύ των Κινέζων κατασκευαστών ΟΜΕ. Το κεφάλαιο επιστροφής σε επένδυση της XPeng είναι σήμερα αρνητικό 14,41%, πολύ κάτω από τον σταθμισμένο μέσο όρο κόστους κεφαλαίου του 12,67%. Ως αποτέλεσμα, επίσης αναφέρει αρνητικά περιθώρια κέρδους τα τελευταία χρόνια.

Περιορισμοί εξαγωγών

Ο Ντάιερ είπε ότι βλέπει τις δυνάμεις του ανταγωνισμού να γίνονται χειρότερες καθώς η ανάπτυξη επιβραδύνεται στην εγχώρια αγορά και εμπορικά εμπόδια πιέζουν την επέκταση στο εξωτερικό. Είπε ότι πιστεύει πως για να επιβιώσουν σε αυτό το νέο ανταγωνιστικό σκηνικό, οι Κινέζοι κατασκευαστές ΟΜΕ πρέπει να χτίσουν ισχυρά ονόματα, να επενδύσουν σε προηγμένες τεχνολογίες όπως αυτόνομη οδήγηση, και να εστιαστούν σε τοπικές αγορές σε κρίσιμες διεθνείς αγορές.

Ο Πάτρικ Πάτερσον, ειδικός αυτοκινήτων και επικεφαλής ομάδας στην εταιρεία λογισμικού και δεδομένων αυτοκινήτων GoodCar, είπε ότι βρίσκει την εκτίμηση της αναφοράς ρεαλιστική.

«Η αγορά ηλεκτρικών οχημάτων της Κίνας είναι κορεσμένη τώρα, με πάνω από 100 εταιρείες να συναγωνίζονται, πολλές από τις οποίες είναι μικροί παίκτες που παλεύουν να μείνουν στην επιφάνεια», είπε στην Epoch Times.

«Οι περισσότεροι δεν έχουν το μέγεθος, την τεχνολογία, ή το κεφάλαιο για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί μακροπρόθεσμα. Όταν συμπεριλαμβάνεις και τον πόλεμο τιμών που βλέπουμε τελευταία, που πίεσε τα περιθώρια παντού, γίνεται καθαρό πως η βελτίωση είναι αδύνατη.»

Ο Πήτερσον είπε ότι συμφωνεί με την AlixPartners ότι μόνο κάποιοι θα επιβιώσουν, αφήνοντας μερικές μόνο δυνατές, με μεγάλο κεφάλαιο εταιρείες που μπορούν να παράγουν περισσότερο, και να διατηρήσουν την κερδοφορία.

του Πάνου Μουρδουκούτα

Ο Πάνος Μουρδουκούτας είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Λονγκ Άιλαντ στην Νέα Υόρκη. Επίσης διδάσκει ανάλυση ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.