OPINION

Σχολιασμός

Ορισμένες προσωπικότητες στην ιστορία των ιδεών άσκησαν τεράστια επιρροή κατά την πορεία των ανθρώπινων υποθέσεων. Γνωρίζουμε κάποια από τα ονόματά τους (Ακινάτης, Λοκ, Τζέφερσον, Μαρξ, Δαρβίνος, Αϊνστάιν, Κέυνς), ωστόσο, άλλες εξίσου σημαντικές μορφές, παραμένουν λιγότερο κατανοητές στις μέρες μας, όπως ο Γκ. Φ. Χέγκελ, ο Σίγκμουντ Φρόυντ και πολλοί άλλοι.

Ξεχωριστή θέση κατέχει ένας άνθρωπος που λειτούργησε ως κρυφός αρχιτέκτονας του ήθους και της φιλοδοξίας που επιβιώνουν εώς σήμερα στη Δύση. Αυτό οφείλεται στην παράξενα ανθεκτική κληρονομιά του, η οποία μόλις πρόσφατα αντιμετώπισε μια πραγματική κρίση.

Πρόκειται για τον Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν (1760–1825). Το μόνο που γνωρίζουν οι άνθρωποι γι’ αυτόν στις μέρες μας είναι ότι ήταν πρωτοσοσιαλιστής πριν από τον Μαρξ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν είναι αλήθεια: ποτέ δεν χρησιμοποίησε αυτές τις λέξεις και ποτέ δεν υποστήριξε τη συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αντίθετα, ήταν ο αρχιερέας της τεχνοκρατίας, μια υπόθεση που προωθούσε με ιεραποστολικό ζήλο, στο όνομα της ανύψωσης των φτωχών και της εργατικής τάξης.

Η βιογραφία του Σεν-Σιμόν είναι αρκετά ιδιόμορφη. Γεννημένος από αριστοκρατική γαλλική καταγωγή, συχνά ισχυριζόταν χωρίς αποδείξεις ότι ήταν απόγονος του Καρλομάγνου (φυσικά!). Ήταν μάρτυρας του μεγάλου γεγονότος που καθόρισε τα πρώτα και διαμορφωτικά του χρόνια, της Γαλλικής Επανάστασης και της πτώσης του καθεστώτος της μοναρχίας.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε στην εποχή μας τις επιπτώσεις αυτού του γεγονότος για τους Ευρωπαίους διανοούμενους. Όλη η κυβέρνηση και ο ακαδημαϊκός κόσμος από τα τέλη του Μεσαίωνα είχαν σχηματιστεί με βάση την υπόθεση ότι οι κληρονομικοί μονάρχες ήταν οι καλύτεροι θεματοφύλακες της πολιτικής ζωής. Από αυτό προήλθε η ισχυρή πεποίθηση ότι ο πολιτισμός, η θρησκεία και οι καλύτερες ιδέες έρρεαν μέσα από και προς την αριστοκρατία. Βλέποντας την πτώση αυτής της μεγάλης ιδέας, διαλύθηκαν όλα όσα πίστευαν πολλές γενιές για τον κόσμο γύρω τους.

Για τον Σεν-Σιμόν, υπήρχε ένα προηγούμενο κεφάλαιο της ζωής του που έθεσε το σκηνικό για τις ιδέες του. Στην ηλικία των 17 ετών, κατατάχθηκε στον γαλλικό στρατό (1777). Η Γαλλία συμμάχησε με τις αμερικανικές αποικίες εναντίον του βρετανικού στέμματος. Οι Γάλλοι οργάνωσαν μια εκστρατευτική δύναμη υπό τη διοίκηση του Κόμη ντε Ροσαμπώ. Ο Σεν-Σιμόν ήταν κατώτερος αξιωματικός. Απίστευτα, συμμετείχε στη Μάχη του Γιόρκταουν της Βιρτζίνια, όπου η Ουάσινγκτον και ο Ροσαμπώ συνδύασαν τις δυνάμεις τους εναντίον του Βρετανού Στρατηγού Κορνουάλις. Οι βρετανικές δυνάμεις παραδόθηκαν.

Από αυτή την άγρια ​​εμπειρία στον Νέο Κόσμο πήρε την ιδέα ότι οι μοναρχίες ήταν πιθανώς καταδικασμένες από την άνοδο της ανώτερης τεχνικής ικανότητας που υποστηριζόταν από δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης, υπό την προϋπόθεση ότι καθοδηγούνταν από ελίτ — όπως ο ίδιος. Όταν αυτή η εμπειρία μεταλλάχθηκε στη Γαλλική Επανάσταση, ήταν έτοιμος να γράψει και να προωθήσει τη νέα του θεωρία για την κοινωνία, τη διακυβέρνηση και την ιστορία. Συγκέντρωσε οπαδούς που έζησαν πολύ περισσότερο από αυτόν.

Η πρώτη μου επαφή με τις ιδέες του ήταν από το παραβλεπόμενο αριστούργημα του Φ.Α> Χάγιεκ, «Η Αντεπανάσταση της Επιστήμης». Η βασική ιδέα είναι ότι στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, γεννήθηκε μια νέα αντίληψη για την επιστήμη που ανέτρεψε μια προηγούμενη κατανόηση, η οποία χαρακτηριζόταν σε μεγάλο βαθμό από προσκολλήσεις στον σχολαστικισμό. Αυτή η άποψη έβλεπε την επιστήμη ως την ανακάλυψη αληθειών που ανήκαν σε όλους: μια αντικειμενική αναζήτηση φυσικών νόμων και προτύπων που δεν συνεπάγονταν καμία συγκεκριμένη κανονιστική δράση.

Ο Σεν-Σιμόν, εμπνευσμένος από την απαξίωση της αριστοκρατίας και εντυπωσιασμένος από την πρόοδο της τεχνολογίας, είχε διαφορετική άποψη. Η επιστήμη δεν είναι μια διαδικασία ανακάλυψης μέσω της έρευνας, αλλά μια κωδικοποιημένη τελική κατάσταση γνωστή και κατανοητή μόνο από μια ελίτ. Αυτή η ελίτ θα επέβαλε την άποψή της σε όλους τους άλλους. Ο Χάγιεκ το ονόμασε αυτό «κατάχρηση της λογικής» επειδή η γνήσια λογική υποτάσσεται στην αβεβαιότητα και την ανακάλυψη, ενώ ο επιστημονισμός ως ιδεολογία είναι αλαζονικός και φαντάζεται ότι γνωρίζει αυτό που είναι άγνωστο.

Με απλά λόγια, ο Σεν-Σιμόν ήταν ελιτιστής, αλλά όχι με τον συντηρητικό τρόπο που συνδέουμε την καταγωγή και την κληρονομιά. Ονειρευόταν έναν κόσμο χωρίς προνόμια γέννησης ή κληρονομικού πλούτου. Η αριστοκρατία μπορεί να καταδικαστεί. Φανταζόταν έναν κόσμο αυτού που ονόμαζε αξία, αλλά δεν ήταν αξία μέσω σκληρής δουλειάς και επιχειρηματικότητας καθαυτής. Ήταν ένας κόσμος που διοικούνταν από ιδιοφυΐες ή σοφούς που είχαν ασυνήθιστα πνευματικά χαρίσματα. Θα αποτελούσαν την διοικητική και άρχουσα ελίτ της κοινωνίας.

Το προτιμώμενο σύστημα διακυβέρνησής του θα αποτελούνταν από 21 άνδρες: «τρεις μαθηματικούς, τρεις γιατρούς, τρεις χημικούς, τρεις φυσιολόγους, τρεις ανθρώπους των γραμμάτων, τρεις ζωγράφους, τρεις μουσικούς». Ήταν το συμβούλιο των 21! Φανταζόταν ότι θα τα πήγαιναν καλά, δεν θα ήταν διεφθαρμένοι στο ελάχιστο και θα κυβερνούσαν με συντριπτική καλοσύνη.

Θα ανακαλύπταμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι κάνοντας ψηφοφορία στον τάφο του Ισαάκ Νεύτωνα (του θεού της επιλογής του Σεν-Σιμόν) και τελικά θα επιλέγονταν η συναίνεση σχετικά με το συμβούλιο των ελίτ. Δεν θα ήταν μια κυβέρνηση καθαυτή, τουλάχιστον όχι όπως παραδοσιακά γίνεται αντιληπτή, αλλά ελίτ σχεδιαστές που θα χρησιμοποιούσαν την νοημοσύνη για να διαμορφώσουν ολόκληρη την κοινωνία με τον ίδιο τρόπο που οι επιστήμονες κατανοούν και διαμορφώνουν τον φυσικό κόσμο.

Βλέπετε, σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης του, αυτό είναι πολύ πιο λογικό από το να έχει κανείς μια κληρονομική αριστοκρατία στην εξουσία. Και αυτοί οι άνδρες με τη σειρά τους θα ανέπτυσσαν τη λογική τους στην υπηρεσία της κοινωνίας, η οποία θα εμπνεόταν σε μεγάλο βαθμό από αυτήν. Ο Σεν-Σιμόν έγραψε:

«Οι άνθρωποι με ιδιοφυΐα θα απολαύσουν τότε μια ανταμοιβή αντάξια αυτών και υμών. Αυτή η ανταμοιβή θα τους τοποθετήσει στη μόνη θέση που μπορεί να τους παρέχει τα μέσα να σας παρέχουν όλες τις υπηρεσίες που είναι ικανοί να κάνουν. Αυτό θα γίνει η φιλοδοξία των πιο ενεργητικών ψυχών. Θα τους ανακατευθύνει από πράγματα που βλάπτουν την ηρεμία σας. Με αυτό το μέτρο, τέλος, θα δώσετε ηγέτες σε όσους εργάζονται για την πρόοδο της φώτισής σας, θα επενδύσετε σε αυτούς τους ηγέτες με τεράστια εκτίμηση και θα θέσετε στη διάθεσή τους μεγάλη χρηματική δύναμη».

Ορίστε λοιπόν: η ελίτ αποκτά απεριόριστη δύναμη και απεριόριστα χρήματα και όλοι θα φιλοδοξούν να ενεργούν όπως αυτοί οι άνθρωποι και αυτή η φιλοδοξία θα βελτιώσει ολόκληρη την κοινωνία. Μου θυμίζει το προ-μοντέρνο σύστημα στην Κίνα, στο οποίο μόνο οι καλύτεροι μαθητές μπορούσαν να εισέλθουν στην τάξη των Μανδαρίνων, που ήταν τα 9 επίπεδα υψηλόβαθμων αξιωματούχων στην αυτοκρατορική κυβέρνηση της Κίνας.

Πράγματι, ο Σεν-Σιμόν κάλεσε τους οπαδούς του να «θεωρήσουν τους εαυτούς τους ως κυβερνήτες της λειτουργίας του ανθρώπινου νου». Φανταζόταν «πνευματική δύναμη στα χέρια των σοφών· κοσμική δύναμη στα χέρια των κατόχων· τη δύναμη να ορίζει όσους καλούνται να εκπληρώσουν τα καθήκοντα των μεγάλων αρχηγών της ανθρωπότητας, στα χέρια όλων».

Ο Σεν-Σιμόν έζησε μια ζωή που ταλαντευόταν μεταξύ πλούτου και φτώχειας και μετάνιωνε που η κατάσταση θα έπληττε οποιονδήποτε άνθρωπο της ιδιοφυΐας του. Έτσι, συνέθεσε μια πολιτική θεωρία που θα προστάτευε αυτόν και τους ομοίους του από τις αντιξοότητες της αγοράς. Ήθελε μια μόνιμη τάξη γραφειοκρατών που θα ήταν πλήρως απομονωμένη από τον φιλελεύθερο κόσμο που είχε γιορταστεί μόλις ένα τέταρτο του αιώνα νωρίτερα από ανθρώπους σαν τον Άνταμ Σμιθ.

Τα γραπτά του ενέπνευσαν τον Ωγκούστ Κόμτε και τον Σαρλς Φουριέ, οι οποίοι συμφώνησαν ότι η επιστήμη θα έπρεπε να αναλάβει τον μανδύα της ηγεσίας στην κοινωνική τάξη. Εδώ βρισκόταν ο πυρήνας αυτού που ο Χάγιεκ ονόμασε «αντεπανάσταση της επιστήμης». Δεν ήταν επιστήμη αλλά επιστημονισμός στον οποίο η ελευθερία για όλους είναι μια κόλαση, η κατάληψη του ελέγχου από ιδιοφυΐες ήταν η μετάβαση και η μόνιμη διακυβέρνηση από σοφούς για να διαμορφώσουν το ανθρώπινο μυαλό ήταν ο παράδεισος στη γη.

Το καλύτερο βιβλίο που έχω δει και αποτυπώνει την ουσία αυτού του ονείρου είναι το «Η Προδοσία των Ειδικών» του Τόμας Χάρρινγκτον. Αποδεικνύεται ότι δεν είναι αλτρουιστές ή ικανοί επιβλέποντες της κοινωνίας, αλλά δειλοί σαδιστές που κυβερνούν με σκληρότητα που καθοδηγείται από την καριέρα τους και αρνούνται να παραδεχτούν πότε η «επιστήμη» τους παράγει το αντίθετο από τον δηλωμένο στόχο τους.

Ο «επιστημονισμός» ως ιδεολογία είναι το αντίθετο της επιστήμης όπως παραδοσιακά κατανοείται. Η τελευταία δεν υποτίθεται ότι είναι η κωδικοποίηση και η οχύρωση μιας ελίτ τάξης κοινωνικών διαχειριστών, αλλά μάλλον μια ταπεινή εξερεύνηση όλων των συναρπαστικών πραγματικοτήτων που κάνουν τον κόσμο γύρω μας να λειτουργεί. Δεν πρόκειται για επιβολή αλλά για περιέργεια, και όχι για κανόνες και δύναμη αλλά για γεγονότα και μια πρόσκληση να κοιτάξουμε πιο βαθιά.

Ο Σεν-Σιμόν γιόρτασε την επιστήμη, αλλά έγινε ο αντι-Βολταίρος. Αντί να απελευθερώσουν το ανθρώπινο μυαλό, αυτός και οι οπαδοί του φαντάστηκαν τους εαυτούς τους ως κυβερνήτες του.

Γιατί λέω ότι η ηγεμονική του επιρροή έχει φτάσει στο τέλος της; Επειδή είναι σαφές σε πολλούς, ακόμη και στους περισσότερους, ότι η επιστήμη καταχράστηκε μαζικά την εξουσία και τα προνόμιά της, επιβάλλοντας στον κόσμο μια σειρά από προϊόντα και σχέδια που κατέληξαν να επιτύχουν το αντίθετο από τον δηλωμένο σκοπό τους, ενώ παράλληλα πλουτίζουν οι ίδιοι στη διαδικασία. Οι Σεν-Σιμονιανοί πράγματι κατέλαβαν τον κόσμο, με πλήρη θρίαμβο τον 21ο αιώνα, με την αποθέωση της κοσμικής τους δύναμης να ενσαρκώνεται στην πανδημική αντίδραση που τώρα είναι πλήρως απαξιωμένη.

Θα μπορούσε να περάσει μια ολόκληρη γενιά πριν δούμε τον τρόπο πράξης να απομακρύνεται πλήρως από αυτήν την τεχνοκρατική προοπτική, αλλά αν η δική μου ανάγνωση των κυμάτων της ιστορίας είναι σωστή, έχουν ήδη αποβληθεί από τους μανδύες του κύρους και της εξουσίας. Ίσως μπορέσουμε, μετά από έναν μακρύ αγώνα να βγούμε από αυτό το δάσος, να ανακαλύψουμε ξανά πιο αξιόπιστες χρήσεις της επιστήμης και πιο ανθρώπινους τρόπους διακυβέρνησης του κόσμου.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Την περασμένη εβδομάδα, το Ινστιτούτο MAHA διοργάνωσε μια εκδήλωση μόνο με πρόσκληση στην Ουάσιγκτον, ως έναρξη της οργανωτικής του δραστηριότητας εν αναμονή μιας έκθεσης MAHA που θα εκδοθεί από την κυβέρνηση Τραμπ. Στη σκηνή βρισκόταν ένας εξαιρετικάς απίθανος συνδυασμός χαρακτήρων, κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην αμερικανική πολιτική.

Υπήρχε ένα μέλος της Ένωσης Teamsters που μιλούσε για τα εργασιακά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος άρνησης εμβολιασμού. Υπήρχαν κτηνοτρόφοι που απαιτούσαν το δικαίωμα να πωλούν στους καταναλωτές και ακόμη και να αποφεύγουν τις μονάδες επεξεργασίας του USDA. Ακούσαμε από βιοκαλλιεργητές που αγωνίζονται να επιβιώσουν λόγω των πολλών τρόπων με τους οποίους το κανονιστικό πλαίσιο ευνοεί την βιομηχανική κλιμάκωση.

Υπήρχαν ακτιβιστές κατά των ψυχιατρικών φαρμάκων. Υπήρχε μια γιατρός για τον διαβήτη που έμαθε για ανορθόδοξες θεραπευτικές δίαιτες από τους δικούς της πελάτες. Και υπήρχαν ειδικοί στην κρίση COVID που ζήτησαν να τερματιστεί η νομοθεσία που επιτρέπει την εφαρμογή αντιμέτρων στον γενικό πληθυσμό.

Υπήρχαν πολλοί άλλοι, που κάλυπταν τις περισσότερες πτυχές της εσωτερικής πολιτικής. Το μείγμα ήταν ενδιαφέρον: άτομα που διδάσκουν τα παιδιά τους κατ’ οίκον, συνδικαλιστές, γιατροί, μητέρες με τραυματισμένα παιδιά, πάστορες που ήταν θυμωμένοι που οι οίκοι λατρείας τους έκλεισαν βίαια, και άνθρωποι που ανησυχούσαν για την αυξανόμενη επιτήρηση από την ψηφιακή τεχνολογία. Αυτές οι φωνές ενώθηκαν με μικρούς επιχειρηματίες που έχουν πληγεί βαθιά από τα lockdown.

Εδώ έχουμε έναν εξαιρετικά ευρύ και μη ιδεολογικό συνασπισμό ανθρώπων που είναι ενωμένοι στην ανησυχία τους ότι μεγάλα και κυβερνητικά ινστιτούτα στερούν από τους ανθρώπους την προσωπική τους αυτονομία.

Καθώς άκουγα με συμφωνία και έκπληξη, πρόσεξα μερικούς ασκούμενους σε πρακτική άσκηση που μόλις είχαν αποφοιτήσει από το κολέγιο στο τραπέζι μου και είχαν μόλις έρθει στην Ουάσινγκτον για να εργαστούν για ένα παραδοσιακά συντηρητικό think tank. Αυτό το think tank είχε στη σκηνή άτομα με εξαιρετικά απίθανους συμμάχους.

Τους επεσήμανα κάποια στιγμή ότι αυτή η εκδοχή συντηρητισμού στην οποία εκτίθενται θα ήταν αγνώριστη πριν από 10 χρόνια. Δεν κατάλαβαν πραγματικά τι εννοούσα. Το άφησα εκεί και δεν είπα τίποτα άλλο.

Έκανε πρακτική άσκηση στην Ουάσινγκτον όπως και αυτοί δεκαετίες πριν. Ήταν τα τελευταία χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Μετακινούμασταν από εκδήλωση σε εκδήλωση. Εργαζόμουν στην Πινακοθήκη Τύπου της Γερουσίας. Πήγαινα σε όλα τα επίσημα γεύματα. Ήταν μια εποχή τρομερών δυαδικών αντιλήψεων στη δημόσια ζωή, και με μία κυρίαρχη: οι Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον των Σοβιετικών. Αυτή ήταν η μία υπέρτατη πραγματικότητα και όλα τα άλλα χωρούσαν μέσα σε αυτήν.

Από αυτό το πρότυπο, σχηματίστηκαν οι έννοιες του αριστερίζοντα και του συντηρητικού. Οι αριστερίζοντες ήταν επιεικείς απέναντι στους Σοβιετικούς και ευνοούσαν τις συνθήκες όπλων, τον αφοπλισμό και την ειρήνη, ενώ οι συντηρητικοί ήταν σκληροί, ήθελαν επανεξοπλισμό και υποστήριξη στους αγωνιστές της ελευθερίας για τους οποίους γνωρίζαμε λίγα. Σε εγχώριους όρους, οι αριστερίζοντες ήθελαν περισσότερες κρατικές δαπάνες και φορολογία, ενώ οι συντηρητικοί ήθελαν λιγότερες, επιτρέποντας έτσι τη μέγιστη υποστήριξη για επιχειρήσεις οποιουδήποτε είδους, συμπεριλαμβανομένων των τεράστιων βιομηχανικών φαρμακευτικών προϊόντων και των γεωργικών συμφερόντων.

Αυτός ο αστερισμός αιτιών, όσο παράξενα ασυνεπής και υπερβολικά απλοποιημένος κι αν ήταν, διήρκεσε πολύ καιρό. Αυτή η δυαδικότητα γεννήθηκε το 1952 όταν ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ νίκησε τον Ρόμπερτ Ταφτ στον διαγωνισμό για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών. Ο Ταφτ ήταν ένας παλαιού τύπου υπέρμαχος της Αμερικής που δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τον Ψυχρό Πόλεμο — μάλιστα, έβλεπε την αυτοκρατορία στο εξωτερικό ως ασυμβίβαστη με τη μικρή κυβέρνηση στο εσωτερικό. Έχασε και γεννήθηκε ο σύγχρονος αμερικανικός συντηρητισμός.

Ο μετα-Ρούζβελτ αριστερισμός με τον οποίο οι γενιές εξοικειώθηκαν ευνοούσε περισσότερη προσοχή στο εξωτερικό και περισσότερο συλλογικισμό στο εσωτερικό. Κανένας βαθμός κυβερνητικού επεκτατισμού δεν τους δυσαρέστησε, εφόσον δεν αφορούσε τον στρατό.

Τι γίνεται με τις εκλογικές περιφέρειες που απλώς ήθελαν να αφεθούν ήσυχες να ζήσουν τη ζωή τους ειρηνικά και να οικοδομήσουν μια ευημερία για τον εαυτό τους χωρίς όλες τις ενοχλήσεις αυτών των ιδεολογικών δυαδικών σχημάτων; Παραμερίστηκαν. Για πόσο καιρό; Έκανα τους υπολογισμούς μου. Είναι δίκαιο να κλείσουμε αυτό το δυαδικό σχήμα από το 1952 έως το 2024 — 72 ολόκληρα χρόνια. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν τελείωσε με τον Ψυχρό Πόλεμο: γεννήθηκαν νέοι αγώνες που καθυστέρησαν την επίτευξη συμφωνίας.

Τι του έβαλε τέλος; Θα ονομάσω τη στιγμή του περασμένου φθινοπώρου που ο Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ — γόνος μιας παλιάς Δημοκρατικής οικογένειας — εγκατέλειψε την ανεξάρτητη υποψηφιότητά του για την προεδρία. Απλώς δεν υπήρχε περίπτωση να του επιτραπεί να αμφισβητήσει τον Τζόζεφ Μπάιντεν για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Πήρε την απόφαση, ενάντια στις δικές μου συμβουλές, να γίνει ανεξάρτητος.

Η προσπάθειά του ήταν γενναία, αλλά τα μαθηματικά απλά δεν έδιναν αποτέλεσμα. Κάθε προσπάθεια τρίτου μέρους σε ένα σύστημα όπου ο νικητής τα παίρνει όλα προσκρούει στο ίδιο πρόβλημα. Οι άνθρωποι στο σύστημά μας τείνουν να ψηφίζουν κατά του υποψηφίου που φοβούνται περισσότερο, αποκλείοντας έτσι την τρίτη επιλογή, ακόμη και αν είναι η καλύτερη. Γι’ αυτό έχουμε μόνο δύο κόμματα. Ο RFK, Jr. συνειδητοποίησε αυτή την πραγματικότητα.

Υπήρξε μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Τραμπ. Ο RFK, Jr. τηλεφώνησε στον Τραμπ. Βρήκαν κοινό έδαφος σε αντίθεση με τις κυβερνώσες ελίτ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Αυτό που έκανε αυτή η κίνηση ήταν εξαιρετικό. Έφερε κοντά ανθρώπους που δεν γνώριζαν ποτέ ο ένας τον άλλον. Άρχισαν να ακούν ο ένας τον άλλον και να μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον. Οι μαμάδες που έκαναν κατ’ οίκον εκπαίδευση και ανησυχούσαν για τις υποχρεωτικές εμβολιαστικές διαδικασίες συνειδητοποίησαν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ένας ηγεμόνας που διαφθείρει επίσης τα τρόφιμα και τα φάρμακά τους. Οι άνθρωποι που υποβλήθηκαν σε αναγκαστικά εμβόλια, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, ενώθηκαν με βετεράνους που είχαν κουραστεί από τις αφυπνισμένες πολιτικές που μείωναν το ήθος στις τάξεις τους. Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ ασχοληθεί με την πολιτική συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να το κάνουν για να διατηρήσουν τον τρόπο ζωής τους.

Καθώς τελικά ανέβηκα στη σκηνή για να εκφράσω την άποψή μου σε αυτή την εκδήλωση, κοίταξα τους περίπου 200 συγκεντρωμένους και κατάλαβα διαισθητικά τι συνέβαινε στην αίθουσα. Αυτοί οι άνθρωποι απλώς ήθελαν πίσω τη ζωή τους με την ελευθερία να τη διαχειρίζονται σύμφωνα με το δικό τους φως, χωρίς τις εισβολές μεγάλων θεσμών από έξω. Φαίνεται σαν ένα προφανές σημείο, αλλά αν είναι τόσο προφανές, γιατί αυτή η διορατικότητα χρειάστηκε 72 χρόνια για να συγχωνευθεί σε ένα κίνημα;

Ήθελα να δώσω στους ανθρώπους που ήταν συγκεντρωμένοι εκεί ένα όνομα, αλλά δεν τόλμησα. Δεν υπάρχει όνομα. Δεν είμαστε καν απόλυτα σίγουροι τι είναι αυτό. Το MAHA αρκεί προς το παρόν. Μπορεί να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «ελευθεριακός», αλλά η παρόρμηση στην αίθουσα δεν είναι τόσο τυποποιημένη, πόσο μάλλον ορθολογιστική. Πηγάζει από μια διαισθητική δυσπιστία προς τις ελίτ και μια σφοδρή απαίτηση για το δικαίωμα να ζουν σύμφωνα με την υπόσχεση του Χάρτη των Δικαιωμάτων και ό,τι υπόσχεται η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας: ζωή, ελευθερία και επιδίωξη της ευτυχίας.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να δούμε και να κατανοήσουμε πλήρως τον πολιτισμό που ζούμε στην εποχή μας. Φαίνεται απλώς σαν το νερό στο οποίο κολυμπάμε. Αλλά κάντε ένα βήμα πίσω και σκεφτείτε τις επιπτώσεις της ύπαρξης αυτής της μικρής συγκέντρωσης που ονομάζεται MAHA. Τίποτα παρόμοιο δεν υπήρχε ούτε θα μπορούσε να υπάρξει ακόμη και πριν από λίγα χρόνια. Ένα αξιοσημείωτο σύνολο συνθηκών έπρεπε να παρουσιαστεί για να καταστεί δυνατό.

Αλλά τώρα που υπάρχει, τώρα που τα εμπόδια τόσων δεκαετιών έχουν καταρρεύσει, τι προκύπτει από αυτό; Η πολιτική είναι μόνο μία απάντηση, και αυτή η απάντηση είναι η προφανής. Λιγότερο προφανής είναι η πολιτισμική αλλαγή που αντιπροσωπεύει. Έχουμε εδώ τη δημιουργία νέων φιλιών, κοινοτήτων, θεσμών και κινημάτων. Είναι ισχυρά και πιθανό να διαρκέσουν πολύ περισσότερο από αυτή την πολιτική στιγμή. Είναι έτοιμα να αλλάξουν ριζικά σε δομές της κοινωνικής τάξης.

Αυτή είναι η ευρύτερη εικόνα και είναι σημαντική, πολύ πιο σημαντική από αυτή τη συνέντευξη Τύπου ή το νομοσχέδιο για τον προϋπολογισμό ή αυτόν τον διορισμό. Όλες αυτές οι ειδήσεις ωχριούν σε σημασία μπροστά στην κυρίαρχη πραγματικότητα: το τέλος των μεταπολεμικών ιδεολογικών δυαδικών σχημάτων και η γέννηση κάτι εντελώς νέου. Ποιες είναι οι γενικές γραμμές; Υπάρχουν δύο μεγάλες ομάδες: το κατεστημένο που θέλει να επιβληθεί στη ζωή μας εναντίον των ανθρώπων που θέλουν να πάρουν πίσω τη ζωή τους.

Το κίνημα MAHA τυχαίνει να κατοικεί προς το παρόν στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αλλά αυτό είναι ένα ατύχημα της ιστορίας που θα μπορούσε να αλλάξει. Αυτό μερικές φορές ονομάζεται λαϊκισμός, αλλά και αυτή η λέξη έχει τα όριά της. Προς το παρόν, προτιμώ να βλέπω τις αναδυόμενες νέες κοινότητες να παραμένουν λεκτικά μη προσδιορισμένες. Είναι καλύτερο απλώς να το βιώσουμε.

Το έκανα και ενθουσιάστηκα απερίγραπτα. Όταν ίδρυσα το ινστιτούτο Brownstone, είχα την πεποίθηση ότι κάτι δραματικό άλλαζε υπό το φως των τότε αναταραχών και ήθελα μια κοινότητα να ενωθεί για να το κατανοήσει και να το παρακολουθήσει. Αυτή η προσπάθεια τώρα κατοικεί σε πολλούς θεσμούς και κινήματα.

Ό,τι ήταν δεν υπάρχει πια και αυτό που προκύπτει στην άλλη πλευρά εξακολουθεί να αποφεύγει την καθαρή ιδεολογική κατηγοριοποίηση. Ανεξάρτητα από αυτό, είναι σημαντικό και καθοριστικό στην εποχή μας. Πιθανότατα θα παίξει τεράστιο ρόλο στο μέλλον στη διαμόρφωση όσουν ακολουθήσουν μετά την τελική κατάρρευση της 72 ετών συσκευασίας των γνωστών εμποδίων στην κατανόησή του. Γι’ αυτό, θα πρέπει όλοι να είμαστε βαθιά ευγνώμονες.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Απροσδόκητες, για ορισμένους ίσως ακόμη και «σοκαριστικές», εξελίξεις σημειώθηκαν στην Τουρκία στις 12 Μαΐου, όταν το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) ανακοίνωσε την απόφασή του να διαλυθεί και να καταθέσει τα όπλα. Η απόφαση αυτή φέρεται να σηματοδοτεί το τέλος μιας ένοπλης εκστρατείας κατά της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία ξεκίνησε στις 15 Αυγούστου 1984 και κόστισε τη ζωή περισσότερων από 40.000 ανθρώπων.

Έκκληση για κατάπαυση του πυρός

Όπως ανέφερε σχετικό άρθρο του SOFX στις 13 Μαΐου, η απόφαση ελήφθη έπειτα από παρότρυνση του ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης σε νησί κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Ήδη από τον Μάρτιο, το PKK είχε κηρύξει μονομερή κατάπαυση του πυρός ανταποκρινόμενο στο σχετικό κάλεσμα. Στην ανακοίνωσή του για τη διάλυση, ο οργανισμός – που έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατικός από την Τουρκία, την ΕΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ – φέρεται να δήλωσε ότι «ολοκλήρωσε την ιστορική του αποστολή» και ότι θα «τερματίσει τη μέθοδο του ένοπλου αγώνα». Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, το κουρδικό ζήτημα μπορεί πλέον να επιλυθεί «μέσω της δημοκρατικής πολιτικής».

Αντιδράσεις από Ερντογάν και τη διεθνή κοινότητα

Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, φέρεται να χαιρέτισε την ανακοίνωση χαρακτηρίζοντάς την ως «σημαντικό ορόσημο» για μια Τουρκία απαλλαγμένη από την τρομοκρατία και σημείωσε ότι η εξέλιξη αυτή ανοίγει τον δρόμο για ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών και της πολιτικής σταθερότητας. Παρατηρητές, ωστόσο, επεσήμαναν ότι η έννοια της «ενίσχυσης των δημοκρατικών διαδικασιών» από τον ίδιο τον Ερντογάν, ο οποίος έχει συχνά κατηγορηθεί για αυταρχική διακυβέρνηση, ενδέχεται να εγείρει επιφυλάξεις.

Στο ίδιο άρθρο του SOFX αναφέρεται ότι ο ΟΗΕ χαρακτήρισε την εξέλιξη «βήμα προς την ειρήνη», ενώ το υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας έκανε λόγο για μια «καθοριστική στιγμή» υπέρ της περιφερειακής σταθερότητας.

Τρομοκράτες ή μαχητές της ελευθερίας;

Το PKK εξακολουθεί να συμπεριλαμβάνεται στις λίστες τρομοκρατικών οργανώσεων τόσο από την Τουρκία όσο και από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ωστόσο, η διαμάχη γύρω από αυτόν τον χαρακτηρισμό παραμένει ζωντανή. Ορισμένοι σχολιάζουν ότι «αυτός που θεωρείται τρομοκράτης από κάποιους, για άλλους αγωνίζεται για την ελευθερία», επισημαίνοντας ότι το PKK ενδεχομένως να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ρητορικής ασάφειας.

Υπενθυμίζεται ότι το 2008 και το 2018, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε κρίνει πως ο χαρακτηρισμός του PKK ως τρομοκρατικής οργάνωσης έγινε χωρίς τη δέουσα διαδικασία. Παρ’ όλα αυτά, η ΕΕ εξακολούθησε να διατηρεί τον εν λόγω χαρακτηρισμό.

Αίσθηση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών διατηρεί το PKK στη λίστα των ξένων τρομοκρατικών οργανώσεων, από τον Οκτώβριο του 1997. Αυτό έρχεται σε αντίθεση, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, με τη διαχρονική συνεργασία των ΗΠΑ με τους Ιρακινούς Κούρδους – όπως αυτή εκφράστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ το 2003, με τη συνεργασία με τις κουρδικές δυνάμεις πεσμεργκά (κουρδικές παραστρατιωτικές δυνάμεις του Κουρδιστάν του Ιράκ) για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Ωστόσο, δεδομένου ότι η Τουρκία παραμένει, έστω και με εντάσεις, σύμμαχος των ΗΠΑ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η στάση της Ουάσιγκτον ίσως δεν είναι τελικά τόσο παράδοξη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, αν και το PKK ξεκίνησε ως ένοπλο κίνημα με στόχο την ανεξαρτησία των Κούρδων, με την πάροδο των ετών μετέβαλε τους στόχους του, επιδιώκοντας κυρίως ευρύτερη αυτονομία και περισσότερα δικαιώματα για τους Κούρδους της Τουρκίας, οι οποίοι υπολογίζεται ότι αποτελούν περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας.

Ιστορικά προηγούμενα

Σχολιαστές σημειώνουν ότι η τελευταία φορά που μια μεγάλη αντάρτικη οργάνωση ανακοίνωσε αιφνιδίως τη διάλυσή της μετά από μακροχρόνια σύγκρουση ήταν τον Μάιο του 2009, όταν οι Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) (Τίγρεις για την Απελευθέρωση του Ταμίλ Ιλάμ), γνωστοί και ως Tamil Tigers, παραδόθηκαν επίσημα στον στρατό της Σρι Λάνκα και την κυβέρνηση σιναλεζικής πλειοψηφίας, τερματίζοντας τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν στη χώρα από τον Ιούλιο του 1983 – δηλαδή λίγο περισσότερο από έναν χρόνο πριν ξεκινήσει η ένοπλη δράση του PKK.

Ένα ακόμη σχετικό ιστορικό παράδειγμα είναι η Good Friday Agreement (Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής), γνωστή και ως Belfast Agreement (Συμφωνία του Μπελφαστ), που υπογράφηκε στις 10 Απριλίου 1998 και έθεσε επίσημα τέλος στη σύγκρουση στη Βόρεια Ιρλανδία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και του Provisional Irish Republican Army (PIRA) (Προσωρινός Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός), γνωστού και ως Provos. Αν και δεν χρησιμοποιείται ο όρος «παράδοση» για να περιγράψει τη συναίνεση της στη συμφωνία, το γεγονός παραμένει ότι η οργάνωση ανακοίνωσε τον Ιούλιο του 2005 τον τερματισμό της ένοπλης δράσης της, ενώ η πολιτική της πτέρυγα, Σιν Φέιν, παραμένει ενεργή μέχρι σήμερα.

Το επόμενο βήμα

Παραμένει ασαφές εάν – και ποιο – αντάλλαγμα ενδέχεται να λάβει ο Οτσαλάν, ο οποίος εκτίει την ποινή του από το 1999, και οι υποστηρικτές του για την απόφαση αυτή, αν και υπάρχουν εικασίες περί πιθανής απονομής χάριτος ή ακόμα και αναστολής της ποινής του, εφόσον ο Ερντογάν επιλέξει να προβεί σε μια τέτοια κίνηση.

Μένει να φανεί εάν η ειρήνη μεταξύ τουρκικού κράτους και κουρδικού πληθυσμού – αν μπορεί ήδη να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος – θα εδραιωθεί με την πάροδο του χρόνου, όπως συνέβη σε περιπτώσεις όπως η Σρι Λάνκα ή η Βόρεια Ιρλανδία. «Με τη θέληση του Θεού», όπως ενδέχεται να πουν ορισμένοι.

Του Christian D. Orr

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.

Σχολιασμός

Ο διάλογος είναι η ψυχή της φιλίας, η οποία εξαρτάται από ένα ορισμένο ηθικό θάρρος: την προθυμία να είμαστε ειλικρινείς, ειδικά για τα όρια των γνώσεών μας.

Πρόσφατα μοιράστηκα ένα ήσυχο γεύμα με έναν παλιό φίλο, έναν μορφωμένο Αμερικανό ακαδημαϊκό του οποίου τα επιτεύγματα στην ακαδημία είναι τόσο εντυπωσιακά όσο και η ακλόνητη αφοσίωσή του στο Δημοκρατικό Κόμμα. Η συζήτησή μας περιπλανήθηκε, όπως συχνά κάνουν οι καλές συζητήσεις, και τελικά στράφηκε στο θέμα των δασμών.

Με την περιέργεια ενός ακαδημαϊκού, ρώτησε: «Τι γνωρίζεις για τους δασμούς;»

Χαμογέλασα και απάντησα: «Δεν ξέρω τίποτα. Θα αντιστοιχούσα ευχαρίστως την άγνοιά μου για τους δασμούς με οποιονδήποτε άνθρωπο». Γέλασε, παραδεχόμενος ότι παρά μια καριέρα βυθισμένη στις ιδέες, τα λεπτότερα σημεία της οικονομίας — αυτό που ο Τόμας Κάρλαϊλ κάποτε ονόμαζε ειρωνικά «η θλιβερή επιστήμη» — του είχαν κατά κάποιο τρόπο διαφύγει και εκείνου.

Υπήρχε κάτι αναζωογονητικά ειλικρινές στην ανταλλαγή. Δεν υποκρινόμαστε, ούτε προσποιούμαστε ότι κατείχαμε μια ικανότητα που μας έλειπε. Αντίθετα, ασχολούμαστε με κάτι ήσυχα ριζοσπαστικό: την παραδοχή της άγνοιας χωρίς ντροπή, την προθυμία να πούμε «δεν ξέρω» σε μια εποχή που δίνει προτεραιότητα στη βεβαιότητα πάνω απ’ όλα. Ήταν, στην ουσία, μια μικρή πράξη αυτού που ο Σωκράτης, που θεωρούνταν ο σοφότερος άνθρωπος στην Αθήνα, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι δεν γνώριζε, θα αναγνώριζε ως επιστημική ταπεινότητα.

Σε μια εποχή που είναι ερωτευμένη με τη βεβαιότητα και την ακαλλιέργητη επιβεβαίωση, η προθυμία να παραδεχτούμε την άγνοια έχει γίνει σπάνια. Ωστόσο, η ταπεινότητα ανοίγει την πόρτα στη μάθηση και στο είδος της γνήσιας συζήτησης που εμβαθύνει τη φιλία, προωθεί την κατανόηση και θρέφει τους εύθραυστους δεσμούς της κοινής μας πολιτικής ζωής.

Ωστόσο, σε έντονη αντίθεση με αυτό το πνεύμα, μεγάλο μέρος του δημόσιου λόγου μας χαρακτηρίζεται από ένα ρητορικό ύφος που είναι το αντίθετό του — αυτάρεσκο, με ιδέα ανωτερότητας, γεμάτο αυτοπεποίθηση και επιδεικτικό.

Αυτή η τάση διαπερνά τα ιδεολογικά όρια, βέβαια, αλλά είναι ιδιαίτερα έντονη μεταξύ ορισμένων προοδευτικών ελίτ, των οποίων ο τόνος αποπνέει ηθική βεβαιότητα και συχνά στάζει από αυτοδικαίωση. Εδώ, η ρητορική δεν είναι μέσο πειθούς αλλά όχημα επίδειξης — όχι μια προσπάθεια εμπλοκής, αλλά μια επιβεβαίωση ανωτερότητας. Με την πιο βαθιά έννοια, είναι διαβρωτική για το πνεύμα της δημοκρατικής ανταλλαγής.

Διαιρούμαστε ολοένα και περισσότερο όχι μόνο από αυτά που πιστεύουμε αλλά και από τον τρόπο που συζητάμε αυτές τις πεποιθήσεις. Το επιστημολογικό χάσμα που χαρακτηρίζει τον πολιτικό πολιτισμό μας σήμερα είναι τόσο συναισθηματικό όσο και πνευματικό. Δεν πρόκειται απλώς για διαφωνία σχετικά με γεγονότα ή πολιτικές. Αντίθετα, πρόκειται για το πώς διατυπώνονται οι πεποιθήσεις, από ποιον και με ποιο τόνο. Αυτός ο χλευαστικός και περιφρονητικός τόνος αποκλείει τη συζήτηση, βαθαίνει την πόλωση και καθιστά σχεδόν αδύνατο τον ουσιαστικό διάλογο.

Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτής της στάσης προήλθε από την πρόσφατη εμφάνιση του δημοσιογράφου Έζρα Κλάιν στο Real Time με τον Μπιλ Μάχερ: «Αν παρακολουθείτε τις ειδήσεις, ψηφίσατε τους Δημοκρατικούς, σε γενικές γραμμές. Αν δεν παρακολουθείτε τις ειδήσεις, ψηφίσατε τον Τραμπ». Το υπονοούμενο είναι αδιαμφισβήτητο. Η παρακολούθηση των ειδήσεων παρουσιάζεται ως συντομογραφία της κριτικής σκέψης, της ορθολογικότητας και, κατ’ επέκταση, της ηθικής ανωτερότητας. Η παρακολούθηση των ειδήσεων γίνεται ένα είδος επιστημολογικού βαπτίσματος σε αυτό το πλαίσιο, καθαρίζοντας τους υποστηρικτές της από την άγνοια και τις προκαταλήψεις που φέρεται να είναι ενδημικές στην άλλη πλευρά.

Αυτός ο τόνος αυτάρεσκης ανωτερότητας δεν είναι απλώς αποξενωτικός, αλλά βαθιά αντιπαραγωγικός. Το αναγνωρίζω πολύ καλά από το πανεπιστήμιο, όπου ένα είδος επιδεικτικού διανοουμενισμού συχνά καλύπτει την ιδέα ανωτερότητάς του με πτυχία και γυαλισμένη πρόζα. Καλλιεργεί μια τάξη «αυτών που ξέρουν» που ενδιαφέρονται περισσότερο να επιδείξουν την κοινωνική θέση τους και την υποτιθέμενη γνώση τους παρά να καλλιεργήσουν την γνήσια κατανόηση. Και όταν αυτές οι ρητορικές συνήθειες υπάρχουν από την αίθουσα σεμιναρίων μέχρι τον ευρύτερο πολιτισμό, δεν αναβαθμίζουν τον δημόσιο λόγο αλλά τον φτωχαίνουν, διαβρώνοντας τις ίδιες τις συνθήκες που καθιστούν δυνατό τον δημοκρατικό διάλογο.

Πρόσφατα με εντυπωσίασε αυτό το απόσπασμα του ψυχιάτρου και φιλοσόφου Ίαιν Μακ Γκίλκριστ, το οποίο αποτυπώνει αυτό το φαινόμενο με σαφήνεια: «Υπάρχει η πεποίθηση ότι όποιος φαίνεται να είναι στοχαστικός πρέπει (σίγουρα;) να τηρεί ένα σύνολο πεποιθήσεων που αποκαλώ ‘τρέχουσα αφήγηση.’ … Αντικειμενικά, αυτό είναι πολύ περίεργο. Η γενική υπόθεση κατά τη διάρκεια της ζωής μου ήταν ότι οι πολιτικές απόψεις των ανθρώπων μπορεί να ποικίλλουν πολύ, χωρίς καμία αρνητική καταλογιστική ευθύνη από καμία πλευρά».

Αυτό, πιστεύω, αγγίζει την καρδιά του ζητήματος. Το ότι οι πολιτικές απόψεις πάντα ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό είναι μια απλή αλήθεια των πλουραλιστικών κοινωνιών. Αλλά όταν ο λόγος μας διαποτίζεται από περιφρόνηση — όταν η διαφωνία δεν αντιμετωπίζεται με περιέργεια αλλά με χλευασμό — ακόμη και το πιο προσεκτικά αιτιολογημένο επιχείρημα, όσο καλά τεκμηριωμένο κι αν είναι από αποδεικτικά στοιχεία, δεν θα πείσει.

Φυσικά, αυτό δεν αποσκοπεί στην απαλλαγή της δεξιάς, του Τραμπισμού ή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος — το καθένα αντιμετωπίζει τις δικές του προκλήσεις, από τη θεωρία συνωμοσίας έως τον αντιθεσμικό κυνισμό. Ωστόσο, η αναγνώριση αυτών των προβλημάτων δεν πρέπει να εξαιρεί την αριστερά από τις ρητορικές της υπερβολές. Πράγματι, η υγεία της δημοκρατικής τάξης εξαρτάται από τον αυτοέλεγχο σε όλο το φάσμα.

Αυτή η δυσφορία — αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε επιδημία επιστημικής σκλήρυνσης — είναι, στον πυρήνα της, μια πολιτισμική μάστιγα. Χάνουμε την τέχνη της καλόπιστης διαφωνίας, και μαζί της, την επιστημική ταπεινότητα από την οποία εξαρτάται κάθε λειτουργική δημοκρατία. Πάρα πολλά δημόσια πρόσωπα μιλούν τώρα σαν το πλήθος των ουράνιων αγγέλων να είναι μόνιμα παραταγμένο στο πλευρό τους, χαρακτηρίζοντας τους διαφωνούντες όχι μόνο ως λανθασμένους, αλλά και ως ηθικά ανεπαρκείς και διανοητικά ύποπτους. Τέτοιες υποθέσεις δεν προκαλούν έρευνα, την σβήνουν. Βραχυκυκλώνουν την περιέργεια και την αντικαθιστούν με μια μαραμένη περιφρόνηση που διαβρώνει την ίδια τη δυνατότητα διαλόγου.

Δεν χρειαζόμαστε μια υποχώρηση από την ακλόνητη αφοσίωση, αλλά μια ανανέωση του διαλόγου με σεβασμό. Χρειαζόμαστε πολιτική ρητορική που να είναι παθιασμένη χωρίς να είναι τιμωρητική, να βασίζεται σε αρχές αλλά να είναι απαλλαγμένη από υπερηφάνεια. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να ανακτήσουμε μια ξεχασμένη πολιτική αρετή: την ταπεινότητα να παραδεχτούμε ότι κανείς μας δεν βλέπει ολόκληρη την εικόνα, ότι όλοι μας είμαστε εύθραυστοι και ότι η δημοκρατία στηρίζεται όχι μόνο στα δικαιώματα αλλά και στις ευθύνες. Κύρια μεταξύ αυτών είναι το καθήκον να ακούμε ο ένας τον άλλον με σεβασμό, υπομονή και προθυμία να αλλάξουμε γνώμη υπό το φως καλύτερων επιχειρημάτων και στοιχείων.

Αυτό το είδος επιστημολογικής ταπεινότητας δεν είναι αδυναμία. Είναι, όπως αναγνωρίζεται από την εποχή του Σωκράτη, μια μορφή σοφίας. Μας επιτρέπει να ζούμε μαζί με διαφορά χωρίς να καταφεύγουμε στη βία, χωρίς να υποχωρούμε σε αλγοριθμικούς θαλάμους ηχούς, χωρίς να εγκαταλείπουμε την δημόσια πλατεία σε απόγνωση.

Σε μια στιγμή αυξανόμενης πόλωσης και ματαιόδοξης βεβαιότητας, η ταπεινότητα — όπως θα μπορούσε να μας υπενθυμίσει ο Σωκράτης — δεν είναι απλώς μια ιδιωτική αρετή, αλλά ίσως η πιο επείγουσα πολιτική αρετή της εποχής μας.

του Patrick Keeney

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Το πρωτοποριακό δοκίμιο των τριών κεφαλαίων του Κ.Σ. Λιούις, «Η κατάργηση του ανθρώπου», χρησιμοποιεί τους φανταστικούς χαρακτήρες Γάιο και Τίτιο για να επιπλήξει τους ηθικούς σχετικιστές της εποχής του. Η καυστική του κριτική αποκαλύπτει το μανιφέστο τους για την ηθική ως τίποτα παραπάνω από έναν κανόνα ευκολίας.

Στο πρώτο κεφάλαιο του δοκιμίου του, «Άνδρες χωρίς στήθη», διακωμωδεί τους προπαγανδιστές «εκπαιδευτικούς» και το «Πράσινο Βιβλίο» τους, όπως ονομάζει ο Λιούις τα βιβλία των ηθικών σχετικιστών. Στο δεύτερο κεφάλαιο, τον «Δρόμο», ο Λιούις καταγγέλλει τους ηθικούς σχετικιστές ως «καινοτόμους». Όπως και στο πρώτο κεφάλαιο, είναι σαρκαστικός.

Αναθεώρηση ηθικών αξιών

Ο Λιούις ασκεί κριτική στους Καινοτόμους που καταγγέλλουν αυτό που αποκαλεί «Τάο» ή Φυσικό Νόμο, Παραδοσιακή Ηθική, Πρώτες Αρχές ή Πρώτες Κοινοτοπίες. Προσθέτει ότι, προσπαθώντας να αναθεωρήσουν τις ιερές ηθικές αξίες, οι Καινοτόμοι δεν μπορούν ούτε να τις βελτιώσουν ούτε να τις αντικαταστήσουν. Επιδιώκοντας την κοινωνική «καταστροφή», δεν είναι τόσο υποκειμενικοί όσο προσποιούνται. Ο σκεπτικισμός τους είναι επιφανειακός. Χρησιμοποιούν εύκολα τον σκεπτικισμό τους στις αξίες των άλλων ανθρώπων, αλλά θεωρούν τις δικές τους αξίες μη αμφισβητήσιμες.

Μέσω των «αποδοκιμασιών» και των «εγκρίσεών» τους, οι Καινοτόμοι σηματοδοτούν τι είναι αποδεκτό για αυτούς και τι όχι. Αλλά το κριτήριό τους είναι αυτό που συμφωνεί με τα πρότυπά τους, όχι κάποια ηθική αρχή. Θεωρούν την ανδρεία ή την ιπποσύνη ανόητες ή αόριστες. Επαινούν όσους προτιμούν την ειρήνη από τον πόλεμο, αλλά δεν ασχολούνται με το πώς διατηρείται αυτή η ειρήνη, ακόμη και όταν απαιτεί προληπτική ή αμυντική αντιπαράθεση. Είναι περισσότερο από ευτυχείς να απολαμβάνουν τον καρπό των ηθικών αξιών ή κωδίκων, αλλά δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα για να κερδίσουν αυτόν τον καρπό.

Για τον Λιούις, η λειτουργία εντός του Τάο είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε ένα επίπεδο αντάξιο αυτού, ενώ έξω από αυτό, γινόμαστε κάτι λιγότερο από τον εαυτό μας: όχι άνθρωποι, αλλά υπάνθρωποι.

Ξεχωρίζοντας τον Χρυσό Κανόνα, ο Λιούις εξηγεί πως οι Καινοτόμοι περιφρονούν αυθαίρετα το μαρτύριο, είτε για την πατρίδα είτε για τον Θεό του, ως «παράλογο» συναίσθημα. Για αυτούς, το μαρτύριο είναι άχρηστο εκτός αν είναι «χρήσιμο για την κοινότητα». Αλλά ποιος αποφασίζει τι είναι χρήσιμο; Δεδομένου ότι οι Καινοτόμοι έχουν απορρίψει αντικειμενικές αξίες εθνικής υπερηφάνειας ή τιμής, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη λογική: εκτός αν κάποιοι διακινδυνεύσουν τον θάνατο, όλοι πεθαίνουν.

 

Γιατί να πεθαίνουν μόνο κάποιοι; Έτσι, οι Καινοτόμοι βρίσκουν καταφύγιο πίσω από την ιδέα του ενστίκτου.

Αλλά αν όλοι δεσμεύονται από το ένστικτο, γιατί η ανάγκη για την προώθηση του «Πράσινου Βιβλίου;» Και αν ένα ένστικτο είναι έγκυρο, δεν είναι και όλα τα άλλα; Αν όχι, ποιος αποφασίζει για μια ιεραρχία ενστίκτων; Προσπαθώντας αλαζονικά να αποφύγουν την προσφυγή σε «οποιοδήποτε ανώτερο δικαστήριο», οι Καινοτόμοι δένονται έτσι σε κόμπους.

Υψηλότατοι ηθικοί κώδικες έχουν ήδη παραδοθεί, είτε μέσω του χριστιανισμού («Μην ψευδομαρτυρείτε») είτε μέσω του κομφουκιανισμού («Μην κάνετε στους άλλους αυτό που δεν θα θέλατε να σας κάνουν»). Και αυτοί οι ηθικοί κώδικες δεν έχουν καμία σχέση με το ένστικτο, τη «μη αναστοχαστική» παρόρμηση ενός είδους.

Καμία αρχέγονη παρόρμηση δεν επιμένει να τιμούμε τις υποσχέσεις, να εκτιμούμε τη ζωή ή να περιορίζουμε τις σεξουαλικές ή βίαιες παρορμήσεις. Η απαίτηση για υπακοή στο ένστικτο είναι τόσο μάταιη όσο η απαίτηση για υπακοή σε οποιονδήποτε. Οι άνθρωποι λένε διαφορετικά πράγματα. Το ίδιο και τα ένστικτα. Γιατί η υπακοή σε ένα άτομο να υπερτερεί της υπακοής σε ένα άλλο; Ομοίως, με το ένστικτο. Κάνε ένα νεύμα αποδοχής σε ένα και είσαι υποχρεωμένος να αποδεχθείς, χωρίς λόγο, μια «ατελείωτη σειρά ενστίκτων».

Για τον Λιούις, είμαστε εμείς και η μοναδική μας ανθρωπιά που προσδίδουμε μια συγκριτική αξιοπρέπεια στα αντιμαχόμενα ένστικτά μας, υπερβαίνοντας τον ηδονισμό και την αυτοσυντήρηση. Αν δεν το κάναμε, θα παραμέναμε άγριοι. Τα πρωτόγονα ένστικτά μας θα παρέμεναν πρωτόγονα και δεν θα μας δίδασκαν τίποτα.

Ο Κομφούκιος υποστήριξε το Τάο και ο Χριστός υποστήριξε την αλήθεια ως «την» Οδό, όχι ως μία από τις πολλές οδούς. Για τον Λιούις, αυτό δεν σημαίνει ότι οι παραδοσιακές ηθικές αρχές (Ανατολής και Δύσης, χριστιανικές, παγανιστικές ή εβραϊκές) πρέπει να είναι ακλόνητες. Τέτοια κριτική, ωστόσο, πρέπει να είναι εποικοδομητική και εντός του πλαισίου του Τάο και της αλήθειας, όχι να προέρχονται από το πουθενά.

Οι ποιητές ή οι θεατρικοί συγγραφείς εκμαιεύουν την ιδιοφυΐα τους από μια γλώσσα. Αντιμετωπίζουν τη γλώσσα με τους δικούς της όρους, ως συνθέτες, εργάζονται μέσα στη γραμματική της μουσικής, για να την εμπλουτίσουν και όχι να την ξεριζώσουν. Φυσικά, για τους Καινοτόμους, οι χριστιανικές και κομφουκιανικές διδασκαλίες για την καλοσύνη, για παράδειγμα, είναι γελοίες.

Αντίθετα, οι Νιτσεϊκοί Καινοτόμοι, χωρίς περιορισμούς από το Τάο, είναι ένα σύνολο αντιφάσεων. Αντί να εναρμονίζουν τις αποκλίσεις στο γράμμα του Τάο διεισδύοντας στο πνεύμα του, αρπάζουν μια αρχή και μετά την οδηγούν «στο θάνατο».

Δείτε τι έχουν επιτύχει οι Καινοτόμοι της νέας εποχής.

Φεμινιστική διαστροφή

Ο φεμινισμός μπορεί να ξεκίνησε νόμιμα, κάνοντας τις γυναίκες να ψηφίζουν και να συμμετέχουν στη δημόσια ζωή μαζί με τους άνδρες. Αλλά πολλές φεμινίστριες κατέληξαν να απεικονίζουν τις γυναίκες ως υπεράνθρωπες και τους άνδρες ως υπάνθρωπους. Για πολλές φεμινίστριες, οι γυναίκες είναι αδιαμφισβήτητα ανώτερες και οι άνδρες ανεπανόρθωτα κατώτεροι. Αυτό είναι τόσο καταστροφικό για τον αρχικό σκοπό όσο η ανύψωση του νου μέσω διαλογισμού, παράλληλα με κατανάλωση μεσκαλίνης για την καταστροφή του σώματος.

 

Μεγάλο μέρος του φεμινισμού είναι πλέον μια κοινωνική ίωση, που σκίζει τους ιερούς θεσμούς του γάμου, της οικογένειας, της γονεϊκότητας, της παιδικής ηλικίας, και ενσταλάζει στην κοινωνία πολλές από τις διαστροφές που προέβλεψε ο Λιούις. Η απόρριψη του αρχικού υλικού από την Disney στο ριμέικ της ταινίας «Χιονάτη» (2025), δείχνει πόσο διεστραμμένα μπορούν να γίνουν τα πράγματα.

Στην ακραία του μορφή, ο φεμινισμός επιδιώκει την κατάργηση του ανθρώπου ή την κατάργηση του ανθρώπινου. Η μισανδρία τρέφεται από τη μισογυνία, και τα δύο τρέφονται από ένα αμφίδρομο μίσος.

Η αλήθεια βρίσκεται στο να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως δεν είναι. Οι πεπτωκότες άγγελοι έπεσαν επειδή φαντάστηκαν ότι ήταν κάτι περισσότερο από ό,τι ήταν. Άνδρες και γυναίκες πέφτουν επίσης όταν φαντάζονται ότι είναι κάτι περισσότερο από ό,τι είναι.

Η προγραμματισμένη γονεϊκότητα μπορεί να είναι προγραμματισμένη, αλλά αφορούσε ποτέ τη γονεϊκότητα; Βασίστηκε στο ίδιο θεμέλιο ηδονισμού που εξυμνεί το διαζύγιο, τη μονογονεϊκότητα και την έκτρωση, καθώς και του τεχνητά φτιαγμένου φύλου έναντι της πραγματικότητας του φύλου.

Ένα Τάο από μόνο του, ο ηδονισμός παρουσιάζει το κακό ως καλοσύνη και την απερισκεψία ως δικαίωμα. Δείτε τα οικοσυστήματα έκτρωσης και αλλαγής φύλου που μεταμφιέζονται σε αναπαραγωγική ή σεξουαλική «υγειονομική περίθαλψη» και την ανεκτικότητα που προσποιείται ότι είναι ολοκληρωμένη σεξουαλική «εκπαίδευση». Η Κάθριν Μάχερ του NPR είπε κάποτε, χωρίς ίχνος ειρωνείας, ότι υπάρχουν «διαφορετικές αλήθειες». Οι καινοτόμοι λένε ψέματα, ισοπεδώνοντας την υφή και τον τόνο της αλήθειας.

Οι άνθρωποι μπορεί να είναι χοντροί, αδύνατοι, κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί ή με ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα. Για τους καινοτόμους, ωστόσο, μόνο ορισμένα επίθετα ισοδυναμούν με «ντροπή για το σώμα», ενώ άλλα είναι δίκαιες περιγραφές. Κάτω από το λάβαρο της «θετικότητας του σώματος», αυτό που είναι άσχημο το δηλώνουν όμορφο. Δείτε πώς οι influencer εξιδανικεύουν την ανθυγιεινή παχυσαρκία και την ανορεξία.

Η πραγματική ηθική πρόοδος διευκρινίζει, ενώ η αλλαγή απλώς συγχέει. Η πρόοδος βελτιώνει αντί να απορρίπτει παλαιότερα ρητά.

Σκεφτείτε τις αντιδράσεις στις αξίες της καλοσύνης και της θυσίας του Τάο.

Το ιδίωμα της ναυτικής εποχής, «οι γυναίκες και τα παιδιά πρώτα», βελτίωσε και προώθησε την αρχαία αλλοκεντρικότητα του Τάο. Ένα άλλο ιδίωμα, «κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του», το απέρριψε, αντικατοπτρίζοντας το νεότερο βιολογικό-εξελικτικό ιδίωμα, «επιβίωση του ισχυρότερου».

Όχι, η θυσία δεν είναι ναυτική ή μεσαιωνική εφεύρεση. Βασίζεται σε πιο αρχαίους κώδικες. Το «οι γυναίκες και τα παιδιά πρώτα» επέκτεινε παλαιότερες εκκλήσεις για φροντίδα των άλλων, των πιο ευάλωτων ιδίως. Ωθούσε τα εξελικτικά ένστικτα πέρα ​​από την αυτοσυντήρηση. Το γεγονός ότι οι πιο δυνατοί και οι πιο εύρωστοι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι αυτοί που θα επιβιώσουν.

Αυτό το πολιτισμικό πνεύμα έχει μεταδοθεί από γενιά σε γενιά. Έχει προχωρήσει σε σημείο όπου, σε φυσικές καταστροφές, οι διασώστες συνήθως δεν σταματούν μόνο στις γυναίκες και τα παιδιά, αλλά, δικαίως, ανησυχούν για τις εγκύους, τους ασθενείς, τους ηλικιωμένους και τους ανάπηρους.

Οι σημερινοί καινοτόμοι, ωστόσο, είναι πιο πιθανό να επιλέγουν προσεκτικά όσους θεωρούνται άξιοι από ένα επιλεγμένο χρώμα, φυλή, εθνικότητα και φύλο, με βάση το ποιον χαρακτηρίζουν καταπιεστή και καταπιεσμένο. Οι καινοτόμοι κατασκευάζουν την ιδιότητα του θύματος με το ζόρι.

Μια ανώτερη οδός

Παρά την επιρροή του, το Τάο δεν χρειάζεται να είναι αμετάβλητο ούτε απαιτεί αδιαμφισβήτητη υπακοή. Ο Λιούις παραδέχεται ότι, κατά καιρούς, μπορεί να χρειαστεί κάποια μεταρρύθμιση (και χωρίς κάποιες αντιφάσεις). Αλλά ακόμη και εδώ, «η οδός» της κριτικής έχει σημασία. Προειδοποιεί ότι μόνο όσοι τιμούν το Τάο μπορούν να το προωθήσουν.

Ο Χριστός το ενσάρκωσε αυτό. Διευκρίνισε ότι δεν είχε έρθει για να καταργήσει τον νόμο του Μωυσή, αλλά για να τον τελειοποιήσει, να τον εκπληρώσει. Δεν επιζητούσε να απορριφθεί ο μωσαϊκός νόμος, αλλά να υπερβούν οι άνθρωποι το γράμμα του και να προσδεθούν στο πνεύμα του.

Για τον Χριστό, το «ου φονεύσεις» ταίριαζε σε πιστούς «παιδικού σταδίου»· σε ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, ανώριμους στην κατανόηση του Θεού τους και, επομένως, στον εαυτό τους.

Ωστόσο, για τους ενήλικες ή για όσους ήταν πιο ώριμοι στην πίστη, ήταν πολύ χαμηλός ο πήχης για την ηθική. Ο Χριστός τον ανέβασε σε ύψη που αντανακλούσαν περισσότερο την αληθινή αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Προσέφερε όχι μόνο μια νέα, αλλά μια ευγενέστερη ηθική, απαιτώντας από τους οπαδούς του να αγκαλιάσουν, όχι απλώς να υπομείνουν, τους εχθρούς τους.

 

Οπλισμένος με αυτή την υψηλότερη σαφήνεια, το αρχαίο αλλά ψυχρό αξίωμα «Μην κάνεις κακό» φαίνεται αρκετό; Όπως έχουμε δει, δεν είναι ούτε κατά διάνοια αρκετό.

Αυτό είναι το Τάο σε δράση, που βελτιώνει αντί να αλλάζει τους ηθικούς κώδικες, ενώ παράλληλα δείχνει στον άνθρωπο τον δρόμο, οδηγώντας τον μπροστά, αλλά με κάποιο τρόπο πάντα και προς τα πάνω.

Του Rudolph Lambert Fernandez

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.