OPINION

Όταν λέμε ‘νηστεία’, σκεφτόμαστε συνήθως τη θρησκεία, την προετοιμασία για την αγία μετάληψη και τις μεγάλες εορτές. Πάσχα, Χριστούγεννα, Δεκαπενταύγουστος είναι για την Ορθοδοξία οι κυριότερες και τότε τηρείται και η νηστεία πιο μαζικά.

Η σχέση της νηστείας με τη θρησκεία ανάγεται στα αρχαία χρόνια, όπου, ακόμα και στις παλιότερες γνωστές κοινωνίες, όσοι ήθελαν να επικοινωνήσουν με ή να τιμήσουν το θείον ή να ζητήσουν εξιλέωση νήστευαν για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Απ’ όσο γνωρίζουμε, πρόκειται για μια συνήθεια των ανατολικών λαών και της Αιγύπτου, απ’ όπου πέρασε στους Έλληνες και τους Εβραίους.

Στην αρχαία Ελλάδα, η πρακτική της νηστείας παρέμεινε σχετικά περιορισμένη και αφορούσε τη συμμετοχή στα μυστήρια, την προετοιμασία για μια θυσία και την εξιλέωση. Ήταν μια δοκιμασία που τους βοηθούσε να πλησιάσουν το θείον.

Άλλοι λαοί που ασκούσαν νηστεία ήταν οι Ρωμαίοι, οι Άραβες, οι λαοί της Άπω Ανατολής και οι αφρικανικοί λαοί. Στους Ινδούς -ιδίως τους Βραχμάνους- η νηστεία είναι συνηθισμένη και παίρνει αυστηρές και ακραίες μορφές, πολλές φορές ως μέρος ενός όρκου, ενώ μόνο ο Ζωροαστρισμός, η θρησκεία των Πάρθων, δεν απαιτεί καθόλου νηστεία.

Με την εκκοσμίκευση πολλών κοινωνιών, η άσκηση της νηστείας έχει ατονήσει σε πολλά σημεία του κόσμου και λίγοι τηρούν τις νηστείες όπως αυτές ορίζονται από την κάθε θρησκεία και Εκκλησία. Στην Ελλάδα, η νηστεία της Σαρακοστής έχει περιοριστεί σε νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας ή ακόμα και σε νηστεία της Μεγάλης Παρασκευής και του Μ. Σαββάτου μονάχα. Παρόλ’ αυτά, τα έθιμα του οβελία, της μαγειρίτσας, των τσουρεκιών και όλων των άλλων πασχαλινών εδεσμάτων συνεχίζουν να τηρούνται με κάτι παραπάνω από θρησκευτική ευλάβεια.

Σημεία των καιρών φυσικά είναι αυτά, που αντανακλούν όχι μόνο την απομάκρυνση από το θείον και την Εκκλησία, αλλά και άλλες αλλαγές στις ιδέες και τις αξίες των ανθρώπων. Αν εξετάσουμε την πρακτική της νηστείας προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι οι λειτουργίες της είναι πολλαπλές και πολυεπίπεδες.

Έχοντας σαν βασικό κίνητρο τη σύνδεση με το θείο ή την κάθαρση, οι άνθρωποι που νηστεύουν υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε μια πειθαρχία, μια δοκιμασία και μια απώλεια. Η νηστεία δεν αφορά μόνο το σώμα, αλλά πρωτίστως τον νου και την καρδιά.

Μια πρώτη συνέπεια είναι η εκμάθηση της πειθαρχίας σε μια εξωτερική επιταγή. Οι κανόνες της νηστείας σε κάθε θρησκεία είναι συγκεκριμένοι και αυτούς οφείλει να ακολουθεί ο κάθε πιστός. Η αυτοσυγκράτηση και ο αυτοέλεγχος σχετικά με την τροφή, στοιχείο επιβίωσης αλλά και πρωταρχική πηγή απόλαυσης, είναι βασικά πράγματα που μαθαίνουμε όταν νηστεύουμε.

Την περίοδο της νηστείας έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις αδυναμίες και τις προσκολλήσεις μας πιο καθαρά. Τι είναι αυτό που δυσκολευόμαστε να αφήσουμε; Γιατί; Πόσο πιο δυνατοί είμαστε από την προσκόλλησή μας; Ή αλλιώς, πόση αξία δίνουμε στις μικρές γαστριμαργικές προσκολλήσεις μας; Για όποιον έχει τη διάθεση για ενδοσκόπηση, η περίοδος της νηστείας προσφέρει πολλές καλές ευκαιρίες για παρατήρηση του εαυτού μας. Και μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμα βήμα προς την αυτογνωσία.

Η εκμάθηση στη στέρηση και την απώλεια είναι άλλο ένα σημαντικό κέρδος που μας προσφέρει η εκούσια αποχή από την τροφή ή από ορισμένες τροφές, συνεχώς ή για συγκεκριμένες ώρες. Η στέρηση και η απώλεια είναι μέρος της ανθρώπινης ζωής με πολλούς τρόπους, από τον πιο απλό μέχρι τις πιο περίπλοκες και τραυματικές καταστάσεις. Ωστόσο, ας έχουμε υπ’ όψιν ότι το βάθος ενός τραύματος εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες, ένας από τους οποίους είναι η ηλικία. Δηλαδή, για ένα μικρό παιδί η απώλεια ενός παιχνιδιού μπορεί να είναι σημαντικότερη σε ψυχολογικές συνέπειες απ’ ό,τι για έναν ενήλικα η απώλεια ενός συντρόφου. Ιδίως όσον αφορά τα παιδιά, η τροφή ταυτίζεται με την αγάπη, τη στοργή και τη φροντίδα και αυτό είναι κάτι που πολλοί δεν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε κατά βάθος ακόμα και σε ώριμη ηλικία.

Η τροφή είναι επίσης και κάτι που μας δένει πιο στέρεα στον γήινο κόσμο. Η προετοιμασία των γευμάτων απαιτεί χρόνο και κόπο, που αφαιρείται από την πνευματική μας ζωή. Όσο περισσότερο περίπλοκα και απαιτητικά τα γεύματά μας τόσο λιγότερη ενέργεια μας μένει για να αφιερώσουμε σε άλλα πεδία. Η πέψη επίσης απαιτεί ενέργεια. Σε ορισμένους πολιτισμούς, το στομάχι συνδέεται με το ηλιακό πλέγμα στο κέντρο περίπου του σώματος, το οποίο με τη σειρά του συνδέεται με το ‘Εγώ’. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι όσο περισσότερη έμφαση δίνουμε στη διατροφή μας τόσο περισσότερο καλλιεργούμε και μεγαλώνουμε το ‘Εγώ’, ενισχύοντας τη θέση του εαυτού μας ως επίκεντρο της ζωής μας.

Κατά τη διάρκεια μιας νηστείας, καλλιεργούμε και αναπτύσσουμε την καρτερία μας και την υπομονή μας για να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της.

Σε μια εποχή και κοινωνία που θεωρεί τις δυσκολίες κάθε είδους ό,τι χειρότερο, που είναι ανίκανη να διαχειριστεί την απώλεια και απεύχεται τις στερήσεις, που επιλέγει την άνεση και υπερθεματίζει υπέρ των ατομικών ελευθεριών αδιακρίτως και εις βάρος άλλων αρχών και αξιών, θεωρώντας την υποταγή του ‘εγώ’ και των προσωπικών επιθυμιών, ονείρων κλπ. ως το χειρότερο κακό, είναι φυσικό η νηστεία να μην έχει πολλούς οπαδούς.

Μα τα παραπάνω είναι η φυσική συνέπεια της απομάκρυνσής μας από το θείο. Όταν λείπει το ανώτερο να μας εμπνέει, η προσοχή μας στρέφεται προς τα κάτω, προς τον εαυτό μας. Χωρίς αιτιολογία, πώς να υποβάλλουμε τους εαυτούς μας σε δυσκολίες, θυσιάζοντας την ευχαρίστησή μας;

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια επιστροφή στη νηστεία, η οποία σε μεγάλο βαθμό συνδέεται με την υγεία. Υγιεινή διατροφή, χορτοφαγία, διαλειμματική ή περιοδική νηστεία, βιγκανισμός, κλπ. έχουν εμφανιστεί για να καλύψουν το κενό της Σαρακοστής και των άλλων θρησκευτικών νηστειών του έτους και της εβδομάδας.

Αντίστοιχα, ίσως έχει αρχίσει να προβάλλει και το πνευματικό κενό που επέφεραν η αθεΐα κι ο ανθρωπισμός στον πολιτισμό μας. Αν συνειδητοποιήσουμε πόσο έχουμε σφάλλει στον δρόμο που έχουμε πάρει, σε πόση μοναξιά, υπαρξιακή φτώχεια και ευτέλεια μας οδηγεί, ενδεχομένως να καταφέρουμε και να τον αλλάξουμε.

Σχολιασμός

Όταν η κυβέρνηση θεσπίζει νομοθεσίες που υπονομεύουν ακόμη και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά μας, θα μπορούσε κάποιος να διερευνήσει, για την εγκυρότητα των νόμων, εάν αυτοί συμμορφώνονται με ορισμένα αντικειμενικά πρότυπα δικαιοσύνης και ηθικής;

Ορισμένοι νομικοί έχουν παραδοσιακά απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα, υποστηρίζοντας αντικειμενικά πρότυπα τα οποία είναι προσιτά σε όλους λόγω των ορθολογικών μας ικανοτήτων. Άλλοι έχουν προχωρήσει ακόμη παραπέρα αποδίδοντας τη συγγραφή αυτών των ανώτερων προτύπων απευθείας στον Θεό – συγκεκριμένα, σε μια χριστιανική ενσάρκωση του Θεού.

Όποια και αν είναι η γνώμη που μπορεί να αποδώσει κανείς σε αυτά τα επιχειρήματα, η πίστη στην ύπαρξη ανώτερων νόμων μπορεί να ανιχνευθεί από τους αρχαίους Έλληνες, μέσω των χριστιανών μεσαιωνικών συγγραφέων και μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

Οι αρχές του «φυσικού νόμου» κατοχυρώνονται σε όλα τα σημαντικότερα έγγραφα της δυτικής νομικής ιστορίας, συμπεριλαμβανομένης της Magna Carta του 1215, της αγγλικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του 1689, της αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του 1776.

Φυσικά, η κατανόηση των ανώτερων νόμων δεν περιορίζεται στις δυτικές κοινωνίες. Οι Κινέζοι έχουν τη δική τους παράδοση του φυσικού δικαίου που μπορεί να ανιχνευθεί μέχρι τον 12ο αιώνα π.Χ.

Στα «Ανάλεκτα», ένα αρχαίο βιβλίο που συγκεντρώνει τις ρήσεις και τις ιδέες του Κινέζου φιλοσόφου Κομφούκιου, βρίσκει κανείς δηλώσεις όπως αυτή: «Αυτός που δεν κατανοεί την εντολή του Ουρανού δεν μπορεί να είναι κυβερνήτης».

Η «Εντολή του Ουρανού», που αποδίδεται στη δυναστεία Τζου (1121-249 π.Χ.), υποστηρίζει ότι η νομιμότητα προέρχεται τελικά από τον Ουρανό, ο οποίος μπορεί να αποσύρει την εντολή του και να μεταβιβάσει το δικαίωμα διακυβέρνησης σε έναν πιο ενάρετο πολιτικό ηγέτη.

«Αν ο αυτοκράτορας γινόταν ανήθικος ή η διακυβέρνησή του τυραννική, ο λαός θα ήταν δικαιολογημένο να σκεφτεί ότι είχε χάσει το δικαίωμα να κυβερνά και ότι αυτός και η δυναστεία του θα έπρεπε να αντικατασταθούν, ακόμη και με εξέγερση».

Ένας αμετάβλητος αληθινός νόμος

Στις δυτικές κοινωνίες, η ιδέα ότι το δίκαιο πρέπει να συμμορφώνεται με αντικειμενικά πρότυπα διατυπώθηκε από τους Έλληνες.

Ο διάσημος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τη χρήση του νόμου ως μηχανισμού για την επίτευξη περιορισμένης διακυβέρνησης. Στο έργο του, «Πολιτικά», το κράτος δικαίου θεωρείται πάντοτε προτιμότερο από το «κράτος των ανθρώπων», διότι, όπως εξηγούσε ο Αριστοτέλης:

«Το να επενδύσει κανείς τότε τον νόμο με εξουσία είναι, όπως φαίνεται, σαν να επενδύει μόνο τον Θεό και τη λογική- το να επενδύσει κανείς έναν άνθρωπο με εξουσία είναι σαν να εισάγει ένα θηρίο, καθώς η επιθυμία είναι κάτι κτηνώδες, και ακόμη και οι καλύτεροι από τους ανθρώπους που έχουν εξουσία είναι δυνατόν να διαφθαρούν από το πάθος. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι ο νόμος είναι η λογική χωρίς πάθος και επομένως είναι προτιμότερος από οποιοδήποτε άτομο».

Ο Ρωμαίος φιλόσοφος και πολιτικός Μάρκος Τάλιος Κικέρων (106-143 π.Χ.), πίστευε ότι «γεννηθήκαμε για τη δικαιοσύνη και το δίκαιο δεν είναι απλή αυθαίρετη κατασκευή γνώμης».

Κατά την άποψή του, «δεν είναι κατ’ ανάγκη δίκαια όλα τα πράγματα που θεσπίζονται από τους αστικούς νόμους και τους θεσμούς των εθνών- ούτε η δικαιοσύνη ταυτίζεται με την υπακοή στους γραπτούς νόμους».

Φυσικά, ο Κικέρωνας είχε πλήρη επίγνωση ότι «πολλά βλαβερά και επιζήμια μέτρα θεσπίζονται συνεχώς μεταξύ των λαών που δεν αξίζουν το όνομα νόμος».

Ωστόσο, δεν θεωρούσε τα μέτρα αυτά ως νόμους που σωστά ονομάζονταν έτσι, διότι, σύμφωνα με τον ίδιο:

«Ο αληθινός νόμος είναι η ορθή λογική σε συμφωνία με τη φύση, που διαχέεται σε όλους τους ανθρώπους- σταθερός και αμετάβλητος… Το να περιορίσουμε αυτόν τον νόμο είναι ανίερο, το να τον τροποποιήσουμε παράνομο, το να τον καταργήσουμε αδύνατο- ούτε μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν με διαταγή είτε της συγκλήτου είτε της λαϊκής συνέλευσης- ούτε χρειάζεται να περιμένουμε κάποιον να τον διευκρινίσει ή να τον ερμηνεύσει- ούτε θα είναι ένας νόμος στη Ρώμη και άλλος στην Αθήνα, ούτε αλλιώς αύριο απ’ ό,τι είναι σήμερα- αλλά ένας και μοναδικός νόμος, αιώνιος και αμετάβλητος, θα δεσμεύει όλους τους λαούς και όλες τις εποχές».

Ο Άγιος Θωμάς πίστευε ότι από τη στιγμή που συγκροτείται μια κυβέρνηση, μια τέτοια, «πρέπει να οργανώνεται έτσι ώστε να απομακρύνεται η ευκαιρία για τυραννία».

Γι’ αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε στο νόμο «στο μέτρο που αυτό απαιτείται από την τάξη της δικαιοσύνης. Επομένως, αν η εξουσία … διατάσσει κάτι άδικο, οι υπήκοοί της δεν είναι υποχρεωμένοι να την υπακούσουν, εκτός ίσως τυχαία για να αποφύγουν το σκάνδαλο ή τον κίνδυνο».

Αυτή η ανάλυση προβλέπει το κλασικό φιλελεύθερο δόγμα της περιορισμένης διακυβέρνησης, βάσει του οποίου μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι υπάρχουν κατάλληλα συνταγματικά όρια σε ό,τι οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν νόμιμα.

Διαβρωμένες νομικές παραδόσεις

Τον 19ο αιώνα, ωστόσο, η ιδέα του φυσικού νόμου υπονομεύτηκε από το «επιστημονικό πνεύμα της εποχής». Κατά συνέπεια, οι νόμοι δεν θεωρούνταν πλέον ότι περιείχαν αντικειμενικά πρότυπα δικαιοσύνης, αλλά λεγόταν ότι «υπόκεινται σε ιστορικές αλλαγές».

Μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζιστές αξιωματικοί είχαν ως αποτέλεσμα τη δίκη τους από ειδικό δικαστήριο που πραγματοποιήθηκε στη Νυρεμβέργη από τον Νοέμβριο του 1945 έως τον Οκτώβριο του 1946. Σε αυτές τις δίκες, οι εν λόγω αξιωματικοί υποστήριξαν ότι οι πράξεις τους δικαιολογούνταν από τον νόμο του κράτους.

Ως απάντηση σε ένα τέτοιο επιχείρημα, η πολιτική αγωγή επικαλέστηκε ευθέως τις αρχές του φυσικού δικαίου. Ο επικεφαλής εισαγγελέας, Ρόμπερτ Τζάκσον, τότε δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, επικαλέστηκε αυτές τις αρχές του φυσικού δικαίου για να πιέσει για καταδίκη.

Αν και η θεωρία του φυσικού δικαίου παραμένει πλέον σχεδόν αποκλειστικά στη σφαίρα των νομικών ακαδημαϊκών και όχι των δικαστηρίων και του κοινοβουλίου, μερικοί πιο φωτισμένοι δικαστές, όπως ο Κλάρενς Τόμας του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, έχουν βασίσει ολόκληρη τη νομολογιακή τους προσέγγιση σε αυτό που ο δικαστής Τόμας περιγράφει ορθά ως «τη φιλοσοφία του ανώτερου δικαίου των ιδρυτών πατέρων».

Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί ο βαθμός στον οποίο τα νομικά μας συστήματα έχουν αναπτυχθεί ως αποτέλεσμα εννοιών όπως το «φυσικό δίκαιο», το «φυσικό δικαίωμα» και η «φυσική δικαιοσύνη».

Πράγματι, οι νομικές μας παραδόσεις συνδέονται άρρηκτα με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης για το δίκαιο. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, κάποιος μπορεί να έχει όχι απλώς το δικαίωμα αλλά και το νόμιμο καθήκον να μην υπακούει σε άδικους νόμους.

Η αγνόηση αυτής της σημαντικής προοπτικής οδηγεί σε μειωμένη κατανόηση του κράτους δικαίου και των βασικών αρχών που στηρίζουν τα νομικά μας συστήματα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Twitter @epochtimesgreece

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Στις 27 Μαρτίου 1979, η Υβόν Κασόν, μια νεαρή γιατρός που τελείωνε την ειδικότητά της, βρισκόταν ως συνοδός σε πτήση ιατρικής αεροδιακομιδής. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, οι μηχανές του σκάφους έπαψαν να λειτουργούν και το αεροπλάνο έπεσε, με την Κασόν, τη νοσοκόμα, τον ασθενή και τον πιλότο μέσα.

Η Κασόν  συνειδητοποιώντας ότι πρόκειται να σκοτωθεί, φώναξε από μέσα της: «Θεέ μου! Βοήθεια!». Και ίσως ήταν αυτή η μικρή προσευχή που ευθύνεται για ό,τι επακολούθησε. Πριν καν χτυπήσει το αεροπλάνο στη γη, η Κασόν ένιωσε μια γαλήνια δύναμη να έρχεται καταπάνω της, διώχνοντας τον φόβο της. Ένιωσε τον Λόγο του Θεού να διαπερνά την ψυχή της, κάνοντάς τη να καταλάβει ότι όλα θα πήγαιναν καλά είτε επιζούσε είτε όχι.

Στη συνέχεια, ο πιλότος με μια ηρωική προσπάθεια προσγείωσε το αεροπλάνο με την κοιλιά στην παγωμένη επιφάνεια της λίμνης Devil’s Gap («Κενό του Διαβόλου»). Αλλά ο πάγος ήταν λεπτός και μόλις το αεροπλάνο σταμάτησε να κινείται, άρχισε να βυθίζεται στο νερό. Ο ασθενής δεν επέζησε.

Με τα βαριά, χειμωνιάτικα ρούχα τους, οι υπόλοιποι έπρεπε να κολυμπήσουν μέχρι την ακτή της λίμνης. Ξαφνικά, η Κασόν ένιωσε τον εαυτό της να αιωρείται ψηλά πάνω από το σώμα της.

«Μπήκα σε εκείνο το απίστευτο λευκό, φωτεινό βασίλειο, που ήταν γεμάτο αγάπη – απόλυτη, απίστευτη αγάπη. Ήταν η πιο δυνατή αγάπη που είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου», είπε η Κασόν αργότερα σε συνέντευξη που έδωσε στο τηλεοπτικό κανάλι NTD, για την εκπομπή «Μυστήρια της ζωής» («Mysteries of Life»).

«Δεν χρειαζόταν να μου πει κάποιος κάτι ούτε να μου εξηγήσουν, απλώς ήξερα, βαθιά μέσα μου ήξερα, ότι αυτή η απίστευτη αίσθηση, αυτή η απίστευτη αγάπη ήταν η αγάπη μιας ανώτερης δύναμης, αυτής που είχα διδαχθεί ως παιδί να αποκαλώ Θεό.

»Δεν ήταν κάποιος παππούλης με λευκή γενειάδα που με έκρινε καθισμένος στον θρόνο του. Αυτό που βίωνα ήταν μια δύναμη αγάπης πέρα από το σύμπαν, μια απέραντη δύναμη με απέραντη νοημοσύνη, που γνωρίζει τα πάντα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και η οποία μας αγαπά όλους με την πιο απίστευτη, άνευ όρων αγάπη.»

Μια σειρά συμπτώσεων οδήγησε στη διάσωσή τους και κάποια στιγμή οι τρεις τους μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο σε ένα νοσοκομείο, όπου και τους φρόντισαν.

«Τότε επέστρεψα στο σώμα μου», εκμυστηρεύεται η Κασόν. «Ένιωσα  όπως ένα τζίνι που ρουφιέται και πάλι μέσα στο μπουκάλι του.

»Ήταν μια εμπειρία που με άλλαξε βαθύτατα», ομολογεί.

Εκείνη την εποχή δεν είχαν γραφτεί πολλά για τις επιθανάτιες εμπειρίες και η ιατρική δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό που είχε συμβεί στην Κασόν.

Όταν μοιράστηκε την εμπειρία της με συναδέλφους της, αυτοί σκέφτηκαν ότι είχε ψευδαισθήσεις ή ότι είχε πάθει σύγχυση λόγω του στρες. Η Κασόν, όμως, που είχε ασχοληθεί με ανθρώπους που είχαν πράγματι ψευδαισθήσεις και σύγχυση, ήξερε ότι αυτό ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν υπήρχε όνομα για αυτό που είχε ζήσει.

Σταμάτησε να το συζητάει και άρχισε να ερευνά αυτό που της συνέβη.

Η Κασόν είναι η γιατρός που επινόησε τον όρο «εμπειρίες πνευματικά μεταμορφωτικές». Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Spiritual Awakenings International («Διεθνής [Οργάνωση] για την Πνευματική Αφύπνιση), πρώην πρόεδρος και μέλος του Συμβουλίου του Διεθνούς Συνδέσμου για τις Επιθανάτιες Μελέτες (International Association for Near-Death Studies, ΙANDS). Το 1990, έγινε η πρώτη Καναδή γιατρός που ειδικεύτηκε στη συμβουλευτική ανθρώπων με παρόμοιες εμπειρίες. Σήμερα, οι επιθανάτιες εμπειρίες είναι ένα ανεπτυγμένο πεδίο έρευνας.

«Είτε τυχαία είτε επειδή αυτή ήταν η θεία βούληση, είχα πέντε επιθανάτιες εμπειρίες στη ζωή μου», λέει η Κασόν. Δυο από αυτές συνέβησαν κατά τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, ενώ οι άλλες τρεις όταν ήταν ενήλικη.

Η τελευταία από αυτές καθόρισε την αποστολή της Κασόν.

Επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο

Στις 8 Νοεμβρίου 2003, η Κασόν ήταν στους καταρράκτες του Νιαγάρα, όταν γλίστρησε στον μαύρο πάγο και χτύπησε το κεφάλι της στο σκληρό έδαφος.

«Είχα ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό τραύμα, με εγκεφαλική αιμορραγία και πέθανα ακαριαία», λέει η Κασόν.

Με το που άγγιξε το κεφάλι της το πεζοδρόμιο, ένιωσε την ψυχή της να φεύγει από το σώμα της, σαν να την τραβά «μια δύναμη πιο ισχυρή από εμένα» και να ορμά σε ένα σκοτεινό διάστημα.

Μέχρι τότε, η Κασόν είχε μελετήσει πολλές επιθανάτιες εμπειρίες και είχε κάποια ιδέα για το τι μπορεί να επακολουθούσε.

Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε ότι η ψυχή αιωρείται πάνω από το σώμα, παρακολουθώντας τις προσπάθειες διάσωσής της, όπως είχε κάνει η ίδια μετά από το αεροπορικό δυστύχημα. Μιλούν επίσης συχνά για ένα λευκό φως προς το οποίο κινούνται, για την υποδοχή τους από ψυχές οικείων τους σε έναν άλλο κόσμο  ή για το ότι βρίσκονται ενώπιον μιας ανώτερης δύναμης. Πολλοί περιγράφουν τον τόπο της συνάντησης με την ανώτερη δύναμη περίπου σαν τη γη, αλλά απείρως ομορφότερο. Κοινή είναι και η «ανασκόπηση της πρότερης ζωής», που περνά μπροστά από τα μάτια σε μια στιγμή, μια στιγμή όμως άχρονη και αιώνια, στη διάρκεια της οποίας μπορούσαν να νιώσουν και τα συναισθήματα των άλλων, εκτός από τα δικά τους.

«Με καλωσόριζαν σε εκείνον τον κόσμο, ήταν σαν μια είσοδος που εξέπεμπε φως. Δεξιά και αριστερά της στέκονταν φωτεινά όντα, δυο άγιοι της πνευματικής μου σχολής». Για την Κασόν, αυτοί ήταν οι γιόγκι Παραμαχάνσα Γιογκανάντα και Μαχαβατάρ Μπαμπατζί, οι οποίοι την καλωσόρισαν σε αυτό που η ίδια ένιωσε ότι είναι μια γιορτή, τυλίγοντάς τη με χαρά κα αγάπη.

«Όμως τότε, ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου, το εγώ μου, είπε σιγά: ‘Ωχ, όχι, τώρα θα έχουμε την ανασκόπηση. Και επειδή, όσο κι αν προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος και να μην κάνω κακό στους άλλους, δεν είμαι αλάθητη, δεν ανυπομονούσα για αυτό.

»Οι δυο άγιοι φάνηκε να διάβασαν τη σκέψη μου, γιατί ο ένας από αυτούς γύρισε και με κοίταξε και μόλις το έκανε αυτό, όλες μου οι ανησυχίες χάθηκαν, σαν ένα μόριο σκόνης που το παρασύρει ο άνεμος. Το βλέμμα εκείνο μου χάρισε επίσης την κατανόηση ότι συμβαίνει όπως με έναν γεμάτο αγάπη για το παιδί του γονιό: όταν αυτό μαθαίνει να περπατά και όλο πέφτει, χτυπώντας τα γόνατά του και το κεφάλι του, η μητέρα του δεν το τιμωρεί αλλά φροντίζει να το καθησυχάζει και να το βεβαιώνει ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα.»

Με αυτό, κάθε ανησυχία της Κασόν εξανεμίστηκε κι ένιωσε σαν να ‘κατέβασε’ μια τεράστια ποσότητα πληροφοριών μέσα σε μια στιγμή. Ξαναέζησε όχι της ζωή της ως Δρ Κασόν, αλλά πολλές ζωές.

«Είπα ‘Αχά!’, γιατί ξαφνικά θυμήθηκα όλες τις περασμένες ζωές μου κι ένιωθα να τα θυμάμαι όλα πολύ ξεκάθαρα. Και έβλεπα πώς ταίριαζαν όλα μεταξύ τους, σαν κομμάτια ενός γιγάντιου παζλ.»

Η Κασόν πάντα πίστευε ότι η ζωή της ως γιατρού και καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο,  συνδυασμένη με ένα πλήθος πνευματικών και αποκρυφιστικών εμπειριών, ήταν αρκετά ασυνήθιστη. Τώρα, έβλεπε ότι αυτό ήταν μέρος ενός ευρύτερου κοσμικού σχεδίου. Καθώς είχε αυτή την εμπειρία και τα συνειδητοποιούσε όλα αυτά, ένιωσε βαθιά χαρά. Ύστερα, οι δυο άγιοι, τα δυο φωτεινά όντα, εμφανίστηκαν και πάλι δίνοντάς της δυο επιλογές.

«Μου είπαν ότι μπορώ να επιστρέψω είτε στο σώμα ενός μωρού είτε στο τελευταίο μου σώμα, για να συνεχίσω να υπηρετώ το θείον», λέει η Κασόν.

«Αυτή για μένα ήταν μια υπέροχη ερώτηση, γιατί για χρόνια προσευχόμουν να γίνω το όργανο  του Θεού με οποιονδήποτε τρόπο, όσο ασήμαντος κι αν ήταν αυτός. Το να μου δίνονται δυο επιλογές για να διαλέξω ήταν απλά υπέροχο.

»Στη διευρυμένη κατάσταση που ήμουν εκείνη τη στιγμή, με την καρδιά μου ολάνοιχτη και νιώθοντας απεριόριστη εμπιστοσύνη στη σοφία και την αγάπη της ανώτερης δύναμης πίσω από το σύμπαν, η καρδιά μου αποκρίθηκε άμεσα: Ω, δάσκαλοι, καθοδηγήστε με, σας παρακαλώ. Ποια είναι η ανώτερη επιλογή; Θέλω να κάνω το θέλημα του Θεού», συνεχίζει την αφήγηση της η Κασόν.

Χωρίς να μιλήσουν, αλλά απόλυτα κατανοητοί, οι δυο άγιοι της “είπαν” με αγάπη και μεγάλη γλύκα: «Θα είναι πιο δύσκολο, αλλά το να γυρίσεις στο τραυματισμένο σώμα.»

Μόλις η καρδιά της απάντησε “Δέχομαι”, σε μια στιγμή ξύπνησε στο σώμα της – αυτό που είχε τραυματιστεί και είχε βαριά εγκεφαλική βλάβη.

“Ήταν σαν να ισοπεδωνόταν η ζωή μου», ομολογεί η Κασόν.

«Ένα ηφαίστειο… εκρήγνυται μέσα στο κεφάλι μου»

Πριν από τον τραυματισμό της, η Κασόν ήταν μια πολύ δραστήρια γυναίκα. Ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού, είχε γράψει βιβλία, έδινε ομιλίες και πολύ συχνά έκανε εθελοντική δουλειά για το σχολείο του γιου της.

«Μετά από το εγκεφαλικό τραύμα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά πια. Αχρηστεύθηκα.»

Ακολούθησε προγράμματα νευρολογικής αποκατάστασης για πολλά χρόνια και προσπάθησε πολύ για να μπορέσει να ξαναρχίσει την προσευχή και τον διαλογισμό, τα οποία αποτελούσαν σημαντικό μέρος της ζωής της. Μετά από τον τραυματισμό της, όμως, δυσκολεύτηκε πολύ να επανέλθει σε αυτά.

Στις 24 Φεβρουαρίου 2016, ενώ η Κασόν διαλογιζόταν σε ένα ιερό μέρος στην Εντσινίτας της Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο ησυχαστήριο, “εντελώς ξαφνικά έγινε μια έκρηξη μέσα μου και, σαν από ηφαίστειο, μια λάβα ρευστού φωτός ξεχύθηκε από το κέντρο του εγκεφάλου μου.

»Το κέντρο του εγκεφάλου μου ήταν στο σκοτάδι για περισσότερο από 12 χρόνια και τώρα το φως επανήλθε. Ένιωσα σαν να ξυπνάω. Και ο εγκέφαλός μου θεραπεύτηκε. Αυτό ήταν ένα θαύμα: ο εγκέφαλός μου θεραπεύτηκε.»

Με την αναπηρία που της είχε αφήσει ο τραυματισμός της, η Κασόν ένιωθε ότι ήταν σαν “κλειδωμένη”, ανήμπορη να φτάσει σε πολλά μέρη του μυαλού της. Τώρα όμως «οι πύλες είχαν ανοίξει».

«Όλες αυτές οι ιδέες, οι εμπειρίες μου, πράγματα που ήθελα να μοιραστώ σε κατοπινά βιβλία, όλα έβγαιναν αβίαστα από τον νου μου, μαζί με μια πολύ έντονη παρόρμηση και έμπνευση για να γράψω, να γράψω, να γράψω. Παράλληλα, είχα πολύ δυνατή εσωτερική καθοδήγηση: Να μεταδώσω όλα όσα είχα μάθει.»

(ευγενική παραχώρηση της Yvonne Kason)

Τον πρώτο χρόνο μετά από τη θεραπεία της, η Κασόν έγραψε τα προσχέδια για δύο νέα βιβλία.

«Είμαι η ζωντανή απόδειξη ότι θαύματα ακόμα συμβαίνουν. Ποτέ μη χάνετε τις ελπίδες σας. Ό,τι προβλήματα κι αν έχετε στη ζωή σας, τα θαύματα συμβαίνουν. Αν συνέβη σε μένα, μπορεί να συμβεί και σ΄εσάς.»

Πρόσφατα, δημοσιεύθηκε το τελευταίο της βιβλίο “Μαθήματα ψυχής από το φως” [“Soul Lessons from the Light”], στο οποίο μοιράζεται ολόκληρη την ιστορία της.

Το 2020, μερικούς μήνες μετά από την εμφάνιση της πανδημίας, η Κασόν ίδρυσε τη Spiritual Awakenings International, μια διαδικτυακή, μη κερδοσκοπική οργάνωση για τους ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν εμπειρίες που τους μεταμόρφωσαν πνευματικά.

Κλείνοντας τα τρία χρόνια ζωής τώρα, ο οργανισμός έχει συνδρομητές από 77 χώρες και η Κασόν βλέπει να ξεπηδούν όλο και περισσότερες πνευματικές εμπειρίες από όσες η ίδια ήξερε.

«Όλοι, όλος ο πλανήτης είναι σε κατάσταση πνευματικής αφύπνισης», δηλώνει.

Από ρεπορτάζ του NTD News.

Του Gregory Copley

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Ποτέ ξανά στην ιστορία δεν έτυχε να κατέχει η ανθρωπότητα τόσο υλικό πλούτο και ταυτόχρονα να συνειδητοποιεί τη ματαιότητα των θησαυρών της.

Κάθε φορά που η ανθρωπότητα φτάνει ένα ζενίθ ευημερίας, έρχεται η υπενθύμιση της παροδικότητάς μας, που ακολουθείται από την ταπείνωση που φέρνει η συνειδητοποίηση ότι η σοφία χάνεται από τις κοινωνίες που απολαμβάνουν υλικά πλούτη για πολύ καιρό, αφήνοντας τους ανθρώπους απροετοίμαστους για τις συνέπειες της ύβρεως που έχουν διαπράξει.

Στο «Ρουμπαγιάτ», ο Ομάρ Καγιάμ, περιγράφει με ακρίβεια την ανθρώπινη μοίρα:

«Οι επίγειες ελπίδες που οι άνθρωποι μες στις καρδιές τους τρέφουν

Στάχτες γίνονται – ή ανθίζουν. Και σύντομα,

Όπως το χιόνι το σκονισμένο της ερήμου πρόσωπο

Φωτίζει για μια ώρα ή δυο – πεθαίνουν.»

Έχουμε φτάσει τώρα στο σημείο όπου πρέπει με σοβαρότητα να δούμε την παγκόσμια παρακμή που επακολούθησε μιας φαινομενικά ατέρμονης ευημερίας και να αναρωτηθούμε για τη μοίρα μας. Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, πέρα από το οποίο διακρίνεται πόλεμος, λιμός και πτώση.

Πουθενά δεν διαφαίνεται ένας ικανός ηγέτης. Πουθενά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι, αν μπορούσαμε να βρούμε σοφές λύσεις για το μέλλον, θα υπήρχαν και τα ευήκοα ώτα για να τις ακούσουν. Η αβεβαιότητα και το άγχος δεν αποτελούν τις καλύτερες προϋποθέσεις για να διακρίνουμε ποιο μονοπάτι είναι το σωστό.

Πολλά είναι τα φαινόμενα στην πρόσφατη ιστορία που έχουν κάνει τον κύκλο τους: οικονομικά μοτίβα, η εξέλιξη της «δημοκρατίας», η επιμονή των ενεργειακών μας αναγκών και η βιωσιμότητα ή προτεραιότητα των μεγάλων πληθυσμιακών συγκεντρώσεων, οι οποίες μπορεί επίσης να οφείλονται σε κάποια ρωγμή, αν οι ενεργειακές πηγές δεν μπορούν να διατηρηθούν εξαιτίας προβλημάτων στις ‘αλυσίδες ανεφοδιασμού’ ή, πιο σημαντικό, στις ‘αλυσίδες αξιών’.

Η μεγάλης κλίμακας πληθυσμιακή ύφεση ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα τις δυο τελευταίες δεκαετίες και τώρα βλέπουμε τον αντίκτυπο που έχει στον κόσμο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιδεινωθεί από την οικονομική ύφεση, τις αναταραχές στην επικοινωνία, σίγουρα και από τον πόλεμο.

Αν αναλογιστούμε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι πολιτισμοί που μας έθρεψαν για χιλιάδες χρόνια, αργά ή γρήγορα ανακύψει το ερώτημα αν θα τα καταφέρει ο πολιτισμός μας να επιβιώσει. Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, με την ελπίδα ότι ίσως κρύβει κάποιες απαντήσεις, παρατηρούμε την κυκλική εμφάνιση και εξάλειψη κοινωνιών, γλωσσών, πεποιθήσεων κλπ, που ήκμαζαν και παρήκμαζαν με τη σειρά, η μία μετά την άλλη. Παραδείγματος χάριν, όλοι οι πρώτοι γνωστοί μας πολιτισμοί, που εμφανίστηκαν στις περιοχές γύρω από την ανατολική Μεσόγειο – ο βαβυλωνιακός, ο αιγυπτιακός, ο κυκλαδίτικος, ο μινωικός, ο μυκηναϊκός, ο ελληνικός, ο ελληνιστικός και ο ρωμαϊκός, όσον αφορά την προχριστιανική περίοδο – ακολούθησαν ανεξαιρέτως την ίδια καμπύλη.

Είναι πιθανό ότι καμία από τις αλλοτινές κοινωνίες δεν αντιλήφθηκε πότε άρχισαν να αντιστρέφονται τα πράγματα και να βαίνουν προς το χειρότερο. Πολλοί πολιτισμοί άφησαν σημάδια του μεγαλείου τους για τις επερχόμενες γενιές. Άλλοι, πιστεύοντας ίσως ότι θα διαρκούσαν αιώνια, δεν άφησαν τίποτα.

Κι είναι μόλις τον τελευταίο αιώνα που η σύγχρονη ανθρωπότητα προσπάθησε να καταγράψει τα επιτεύγματά της στην πιο εύθραυστη και μεταβαλλόμενη μορφή, ακόμα πιο εύθραυστη κι από τους παπύρους που περικλείουν την ιστορία της Αιγύπτου. Όπως ο ηλεκτρισμός καθίσταται ένα ολοένα και πιο αβέβαιο αγαθό, ας αναρωτηθούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Έχουμε κιόλας ξεχάσει τον 20^ο αιώνα, πράγμα που προοικονομεί πολύ μεγαλύτερες απώλειες στο μέλλον.

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε μικρά γρανάζια στη μεγάλη μηχανή του κράτους και εργαζόμαστε καθημερινά για να αντιμετωπίσουμε τις απειλές που μας υποδεικνύουν οι κυβερνήσεις. Λίγος καιρός μένει για πραγματικό στοχασμό για το μέλλον. Κι όμως, πρέπει να γίνει. Όχι μόνο να σκεφθούμε για τους μακροπρόθεσμους κοινωνικούς και εθνικούς στόχους σε ένα σχετικό βάθος (περίπου μισού αιώνα) χρόνου, αλλά πρέπει και να αποφασίσουμε πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τα ιντερλούδια των κρίσεων.

Ποιες είναι οι αρχές του πολιτισμού μας που χρειάζεται να ληφθούν υπόψη; Η γεωγραφία; Η γλώσσα; Η θρησκεία; Ο πολιτισμός; Οι δομές, η αρχιτεκτονική, οι θεσμοί; Όλα αποτελούν μέρος της ταυτότητάς μας. Όταν σπάει ένας από αυτούς τους κρίκους, σπάει και η σύνδεσή μας με τις αρχές που κληροδοτούμε από την ιστορία μας. Πόσα είναι τα πράγματα που έχουν ήδη χαθεί τις τελευταίες δεκαετίες;

Λένε ότι ο πλούτος, και κατ’ επέκταση η δύναμη, προκύπτουν φυσικά μέσα από τις αξίες ενός πολιτισμού. Δημιουργούν τις δομές, την πειθαρχία και την ιεραρχία που ευνοεί την παραγωγικότητα και την επίτευξη της ασφάλειας.

Κάποια από τα πράγματα που εργαλειοποιήθηκαν είναι μεταβατικά φαινόμενα. Οι σύγχρονες καθημερινές αλλαγές – που συμβαίνουν κυριολεκτικά κάθε ημέρα – στον κόσμο της ‘δημοκρατίας’ διευκολύνουν τις ποικίλες αναγνώσεις των ‘κοινωνικών συμβολαίων’, που ορίζουν πώς οι κοινωνίες χειρίζονται τις προτεραιότητες που θέτουν. Ανάλογα, οι κοινωνικοί μηχανισμοί, γινόμενοι όλο και πιο περίπλοκοι κα απόκρυφοι, τείνουν να συσφίγγουν τις κοινωνικές σχέσεις. Έτσι η πίστη κάποιου στην κοινωνία στην οποία μεγάλωσε είναι ιδιαίτερα ανθεκτική.

Πώς, τότε, μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια;

Σχετικά πρόσφατα, ήμουν επικεφαλής μιας μελέτης με τον τίτλο «Αυστραλία 2050: Εξετάζοντας τις συνθήκες, την προοπτική και τις επιλογές της Αυστραλίας για το πρώτο μισό του 21^ου αιώνα». Αυτό που μας έδειξε η έρευνα είναι ότι πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι δεν έχουν σε εκτίμηση τον ‘πολιτισμό’ τους και τις αξίες τους. Αλλά η έμπνευση και η καθοδήγηση των διανοούμενων και των φυσικών ηγετών -ηγετών με την αληθινή έννοια της λέξης- είναι καθοριστική για την κοινωνία και τον πολιτισμό.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν ούτε οι μηχανισμοί ούτε η θέληση να δούμε πέρα από τις επερχόμενες κρίσεις.

Τουλάχιστον, όμως, θα έπρεπε κάποιος να κρατάει σημειώσεις.

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις του συντάκτη και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Συμβαίνει ενίοτε οι εφημερίδες να γίνονται βήμα για την προώθηση καταστροφικών για την κοινωνία απόψεων και συμπεριφορών μέσα από τη στήλη τους των Απόψεων. Ένα παράδειγμα είναι η περίπτωση της αυτοαποκαλούμενης συγγραφέως ‘σεξ και πολιτισμού’ Μαγδαληνής Τζ. Ταίηλορ, η οποία δημοσίευσε κείμενό της στους New York Times, όπου περιγράφει την ανηθικότητα και τη σεξουαλική ασυδοσία σαν μια κοινωνικά αποδεκτή μέθοδο θεραπείας της μοναξιάς και σαν μέσον σύσφιξης της ‘κοινωνικής αλληλεγγύης’.

Στο άρθρο της «Κάντε περισσότερο σεξ, σας παρακαλώ!» [«Have More Sex, Please!»], η Ταίηλορ θρηνεί που οι Αμερικανοί δεν ζευγαρώνουν αρκετά. Γράφει: «Το σεξ είναι καλό. Το σεξ είναι υγεία. Το σεξ είναι απαραίτητο συστατικό του κοινωνικού μας ιστού. Και εσείς – συγκεκριμένα – μάλλον θα έπρεπε να το κάνετε συχνότερα».

Η Ταίηλορ δεν ορίζει σε ποιο πλαίσιο πρέπει να αυξήσετε τη συχνότητα της συνουσίας. Δεν προτείνει να διανθίσετε τον γάμο σας με πιο πικάντικους τρόπους. Ούτε εστιάζει στην οικειότητα που αναπτύσσεται και δένει μια σχέση. Στην πραγματικότητα, δεν αναφέρεται καθόλου στη σημασία της δέσμευσης στις υγιείς ερωτικές σχέσεις. Δηλώνει μόνον ότι «όσοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν περισσότερο σεξ, πρέπει να κάνουν. Αυτή είναι μια από τις σπάνιες ευκαιρίες που μας δίνονται να κάνουμε κάτι για τη βελτίωση του κόσμου μας, απλά ενδίδοντας σε μια από τις πιο ουσιώδεις για την ανθρωπότητα απολαύσεις».

Αλήθεια, πόση υποτίμηση περιέχει κατά βάθος η παραπάνω δήλωση. Υποτίμηση της σημασίας, της δύναμης και του νοήματος της ερωτικής πράξης. Φαίνεται πως η συγγραφέας δεν έχει σκεφτεί καν την πιθανότητα να αγάπα κανείς τον ερωτικό του σύντροφο. Η σημασία του σεξ για την κ. Ταίηλορ δεν ξεπερνά τη λειτουργία του ως μέσον δοτικότητας, αφοσίωσης και αναπαραγωγής. Το καίριο ζήτημα της πίστης και της εμπιστοσύνης, που ιδανικά αποτελεί μέρος μιας βαθιάς ερωτικής σχέσης, δεν θίγεται καθόλου.

Η αύξηση της συχνότητας που προτείνει η κ. Ταίηλορ μοιάζει να είναι ένα είδος ‘πολιτικής δήλωσης’ που αποσκοπεί – δεν περιγράφεται πώς – στη βελτίωση του κόσμου. Γράφει, λοιπόν, ότι «κάθε ικανό άτομο θα έπρεπε να κάνει σεξ όσο πιο συχνά μπορεί, όσο πιο ευχάριστα μπορεί, όσο πιο πολύ μπορεί.» Δεν προτείνει ούτε καν μια βασική διάκριση ανάμεσα στη θεμιτή εφηβική ερωτική συμπεριφορά σε σχέση με αυτή των ενηλίκων.

Αν και η συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί τη λέξη, αυτό που προωθεί είναι η ακολασία – κάτι πολύ ριψοκίνδυνο. Οι ερωτικές συνευρέσεις που λαμβάνουν χώρα χωρίς κριτήρια είναι επιβλαβείς τόσο για τα ίδια τα άτομα όσο και για ολόκληρη την κοινωνία. Οι μοναδικοί συναισθηματικοί κίνδυνοι που επισημαίνει είναι ότι «μπορεί να μετάνοια και ότι «το σεξ μπορεί να φέρει τους ανθρώπους κοντά, μόνο όμως αν γίνεται καλά».

Ωστόσο, τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα και οι αρνητικές συνέπειες επ’ ουδενί δεν περιορίζονται σε όσα λίγα ανέφερε η συγγραφέας. Ένα από τα ζητήματα που πρέπει αρχικά να προβληματίσει τους υπέρμαχους της απόψεως της Ταίηλορ είναι το ότι όταν αυξάνεται η συχνότητα του ευκαιριακού σεξ, αυξάνονται και οι πιθανότητες για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, παρά την πληθώρα και ποικιλία των αντισυλληπτικών μεθόδων που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα. Συνεπακόλουθα, αυξάνεται και ο αριθμός των αμβλώσεων – κάτι προβληματικό από μόνο του, με σημαντικές ηθικές και ψυχικές συνέπειες – καθώς και των μονογονεϊκών οικογενειών.

Αυτό είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, που διογκώνεται με την πάροδο του χρόνου. Το 1980 στις ΗΠΑ, μόνο το 18% των βρεφών γεννιόνταν από ανύπαντρες μητέρες. Το 2020, το ποσοστό έχει εκτοξευθεί στο 40,5%. Αυτή η αύξηση δεν είναι φυσικά τυχαία, αλλά οφείλεται σε μια υπερσεξουαλικοποιημένη κουλτούρα. Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών δεν μπορούν να τα πάνε καλά ή ότι μια μητέρα ή ένας πατέρας χωρίς σύντροφο δεν μπορεί να μεγαλώσει καλά τα παιδιά της/του, η φτώχεια και οι προβληματικές καταστάσεις είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν σε μια οικογένεια από την οποία λείπει ο ένας από τους δυο εταίρους.

Ένας άλλος κίνδυνος για τους θιασώτες του ευκαιριακού σεξ είναι τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα (ΣΜΝ), ή αλλιώς αφροδίσια, νοσήματα. Όταν η ερωτική επαφή συμβαίνει αδιακρίτως και «όσο πιο συχνά μπορούμε» εκτός του πλαισίου μιας μονογαμικής σχέσης/γάμου, οι πιθανότητες να κολλήσει κάποιος σύφιλη, βλεννόρροια, HIV, χλαμύδια και έρπη των γεννητικών οργάνων είναι σαφώς αυξημένες. Οι ποικιλία των ερωτικών συντρόφων αυξάνει επίσης τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του προστάτη ή των ωοθηκών και μύκητες. Μπορεί να προκαλέσει ακόμα και καρδιακά νοσήματα.

Τα ιατρικά κέντρα πρόληψης και ελέγχου των ΗΠΑ προειδοποιούν ότι τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί “μια επιδημία σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων”. Παρά τις καραντίνες για τον Covid, τα περιστατικά γονόρροιας το 2020 ήταν κατά 10% αυξημένα από αυτά του 2019, ενώ αυτά της σύφιλης αυξήθηκαν κατά 7%. Το 2020 καταγράφηκαν 2,4 εκατομμύρια περιστατικά ΣΜΝ – στην πραγματικότητα, πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, καθώς πολλοί είναι αυτοί που δεν πηγαίναν στον γιατρό ή  για εξετάσεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όσον αφορά τα βρέφη που γεννήθηκαν με σύφιλη, το ποσοστό ανέβηκε κατά 235% μεταξύ του 2016 και του 2020. Και κάτι που είναι αρκετά ανησυχητικό, ένας νέος ιός ‘υπερ-γονόρροιας’, ανθεκτικός στις περισσότερες αντιβιώσεις, έχει εμφανιστεί και έχει αρχίσει να εξαπλώνεται.

Ένα τρίτο ζήτημα, που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη, είναι το ότι η ερωτική ασυδοσία συμβάλλει στην εμφάνιση κατάθλιψης, άγχους και άλλων ψυχικών διαταραχών, καθώς και  στην αύξηση της χρήσης ουσιών. Σίγουρα αυτό δεν ισχύει για όλους όσους έχουν τυχαίες ερωτικές επαφές, αλλά ο αριθμός των ατόμων που πράγματι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα λόγω της άστατης ερωτικής συμπεριφοράς τους δεν είναι περιορισμένος. Ιδίως μεταξύ των εφήβων, η παραίνεση και η πρακτική του ‘όσο περισσότερο σεξ γίνεται’ περικλείει κινδύνους που φτάνουν μέχρι τον αυτοκτονικό ιδεασμό.

Στην εποχή μας, η στάση της κοινωνίας όσον αφορά την ερωτική ζωή των αντρών και των γυναικών (κυρίως των δεύτερων!) έχει αλλάξει και έχει γίνει πιο ανεκτική, εγκαταλείποντας την παραδοσιακή ηθική που συνδεόταν με τις επιταγές της θρησκείας. Σύμφωνα με μια έρευνα του 2022 της Γκάλοπ, το 76% των ερωτηθέντων απάντησε ότι το δεν βρίσκει επιλήψιμο το προγαμιαίο σεξ, ενώ το 70% πιστεύει ότι είναι εντάξει να κάνεις παιδιά χωρίς γάμο. Ωστόσο, η μοιχεία, που φαινομενικά περιλαμβάνεται στην προτροπή της κ. Ταίηλορ για μέγιστη ποσότητα σεξ, είναι αποδεκτή μόνο από το 9%.

Η πιο ανεκτική στάση σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με την ασυδοσία που ζητά η κ. Ταίηλορ. Αν αναλογιστούμε υπεύθυνα τι περιλαμβάνει και τι συνεπάγεται η σεξουαλική αμετροέπεια, θα καταλάβουμε ότι η ακεραιότητα, η συνέπεια και η εντιμότητα στη ζωή μας γενικώς και στις σχέσεις μας ειδικότερα έχει πολύ περισσότερα να μας προσφέρει απ’ ό,τι η ανηθικότητα, όσο κι αν  λέγεται ότι η τελευταία είναι για το καλό μας.

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Σχολιασμός

Στις 31 Δεκεμβρίου 2022 έφυγε από τη ζωή ο πρώην Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ σε ηλικία 95 ετών. Ο Βενέδικτος, με το προσωπικό όνομα Γιόζεφ Άλοις Ράτζινγκερ, ήταν ο πρώτος Πάπας μέσα σε 600 χρόνια που παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Όταν υπέβαλλε την παραίτησή του για λόγους υγείας το 2013, ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος από μια τόσο ρηξικέλευθη απόφαση – ιδιαίτερα καθώς ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ ήταν ένας άνθρωπος που υποστήριζε τις παραδόσεις.

Ωστόσο, ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ, επικεφαλής των αξιωματούχων του προηγούμενου ποντίφηκα Ιωάννη Παύλου Β΄, είχε την ατυχία να παρακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία των τελευταίων δυο χρόνων στη ζωή και το παπικό αξίωμα του προκατόχου του και να διαπιστώσει πόσο οι διανοητικές δυνάμεις του είχαν υποχωρήσει και μαζί και η ικανότητά του να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα ζητήματα της Καθολικής Εκκλησίας. Παρόλο που οι πιστοί δεν τον εγκατέλειπαν και μαζεύονταν αθρόα σε όσα μέρη επισκεπτόταν, γιατί ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, υπήρχε μια αυξανόμενη κρίση στους κόλπους της Εκκλησίας που μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο.

Για να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ πήρε τη δύσκολη απόφαση να αποσυρθεί, ενώ ήταν ακόμα στην ακμή του. Πίστευε επίσης ότι το ακαδημαϊκό του έργο θα είχε εξίσου σημαντικά, αν όχι καλύτερα, αποτελέσματα στην αποκατάσταση της πίστης από την παραμονή του στην κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Έτσι, ξεκίνησε μια 10ετή αναζήτηση για να ανακαλύψει καινούρια νοήματα στη ζωή και τα διδάγματα του Ιησού Χριστού. Το αποτέλεσμα του ‘ταξιδιού’ του είναι μια σειρά βιβλίων, που σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία ως ένα φωτισμένο δώρο και κληροδότημα προς την ανθρωπότητα.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που παρεξηγούν τη δομή της πίστης του Καρδιναλίου Ράτζινγκερ, που έγινε Πάπας. Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού (11 Οκτωβρίου 1962 – 8 Δεκεμβρίου 1965) έπαιξε εξέχοντα ρόλο στη διαμόρφωση της πνευματικής του ζωής και πάντα την ξεχώριζε και την τιμούσε, για έναν βασικό λόγο: ότι σε εκείνη τη Σύνοδο έγινε μια ξεκάθαρη τομή με το παρελθόν και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πήρε την απόφαση να υποστηρίξει ξεκάθαρα την ελευθερία πίστεως  και συνείδησης ως ανθρώπινο δικαίωμα. Ίσως αυτό να μην ακούγεται ιδιαίτερα ριζοσπαστικό ή μπορεί ακόμα να μοιάζει και ελαφρώς άτοπο το να δυσκολεύεται τόσο η Καθολική Εκκλησία να παραδεχτεί τα αυτονόητα, αλλά η δυστοκία τούτη έχει την ιστορία της.

Οι λόγοι που η θρησκευτική ελευθερία δεν υποστηριζόταν πάντα με θέρμη από τη χριστιανική εκκλησία είναι τόσο ιστορικοί όσο και θεολογικοί. Τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, οι πιστοί της νέας θρησκείας βίωσαν εκτεταμένες διώξεις από την παρακμάζουσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ήταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ο επονομαζόμενος Μέγας, αυτός που άλλαξε τα πράγματα για τους χριστιανούς και εδραίωσε την πρωτοκαθεδρία τους έναντι των άλλων θρησκειών της αυτοκρατορίας. Δυστυχώς, η δύναμή τους αυξήθηκε αντιστρόφως ανάλογα με την ταπεινότητα και οι πάλαι ποτέ διωκόμενοι έγιναν με τη σειρά τους διώκτες, των εθνικών, των ειδωλολατρών και όσων δεν ασπάζονταν τη δική τους αλήθεια, προκειμένου να επιβάλλουν τη σωτηρία που ευαγγελίζονταν. Η δύναμη του σπαθιού και οι μέθοδοι του παλιού καθεστώτος αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τη διδασκαλία αγάπης του Ιησού του Ναζωραίου.

Στη διάρκεια των 2.000 χρόνων ύπαρξής της, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει δείξει μια αξιοσημείωτη ικανότητα προσαρμογής της στις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των λαών που προσπαθεί να προσηλυτίσει. Γι΄ αυτόν τον λόγο, τα έθιμα και οι συνήθειες των ρωμαιοκαθολικών ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Ο Καθολικισμός της Ιρλανδίας είναι αισθητά διαφορετικός από τον Καθολικισμό της Ιαπωνίας ή του Ελ Σαλβαδόρ. Άλλους τρόπους ακολουθούν οι καθολικοί της Γερμανίας και άλλους οι καθολικοί των ΗΠΑ. Οι ρίζες μιας τόσο εξαιρετικής ευκαμψίας πρέπει να αναζητηθούν στις χριστιανικές συνήθειες των Ρωμαίων του 3^ο και του 4^ο αιώνα, όταν η θρησκεία ήταν ακόμα νέα και επέμενε μόνο στα ουσιώδη, υιοθετώντας κατά τ’ άλλα τα επιμέρους τοπικά έθιμα που ίσχυαν στις κοινότητες των νεοφώτιστων.

Αν μεταφερθούμε στον 19^ο αιώνα, θα βρούμε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε παρακμή, την εποχή που η δημοκρατία γεννιέται στην Ευρώπη. Η εκκλησιαστική ηγεμονία βρισκόταν σε ύφεση στα λεγόμενα παπικά κράτη. Ο Πάπας Πίος Θ΄ συγκάλεσε την Α΄ Βατικανή Σύνοδο, για λόγους που παρέμειναν απροσδιόριστοι για μήνες, μέχρις ώτου ο ίδιος αποφάσισε να τους διασαφηνίσει: ο Πάπας επεδίωκε μια ξεκάθαρη δήλωση για την ισχύ της παπικής εξουσίας πάνω στο εκκλησιαστικό δόγμα, την ηθική, αλλά και την πολιτική. Ήθελε μια οικουμενική δήλωση που να καταδικάζει τη θρησκευτική ελευθερία και να επιβεβαιώνει το δικαίωμα του παπισμού να επιβάλλεται έστω και δια της βίας. Οι Επίσκοποι και οι Καρδινάλιοι δεν ικανοποίησαν ωστόσο την επιθυμία του Πίου Θ΄. Η Σύνοδος κατέληξε σε έναν συμβιβασμό, αφήνοντας το μείζον θέμα της θρησκευτικής ελευθερίας ανοικτό.

Το κίνημα για έναν ‘φιλελεύθερο’ Καθολικισμό, ορθόδοξο στο δόγμα αλλά προσαρμόσιμο στη δημοκρατία και την ελευθερία, δεν έπαψε να προωθείται όλα αυτά τα χρόνια στη Βρετανία και στις ΗΠΑ (θυμηθείτε τα κείμενα του Τζον Χένρυ Νιούμαν και του Λόρδου Άκτον). Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ συγκάλεσε νέα Σύνοδο, τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, με κύριο σκοπό να δηλώσει ότι η Εκκλησία τασσόταν υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας. Ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ ήταν ένας από τους πυλώνες της Συνόδου, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών εκείνης της γενιάς στοχαστών.

Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της αλλά και ύστερα από τη Σύνοδο, το όραμα μιας ορθόδοξης Εκκλησίας που επιλέγει την ελευθερία από τον καταναγκασμό εκτροχιάστηκε και σπιλώθηκε, καθώς μια αριστερίστικη φατρία εκμεταλλεύτηκε τον πολιτιστικό αναβρασμό της εποχής για να ξεφορτωθεί το ‘ορθόδοξο’ μέρος και να αξιοποιήσει το υπόλοιπο σαν ένα γενικότερο αίτημα για ελευθερία. Αυτό έφερε μεγάλο χάος στην τελετουργία, το ημερολόγιο και πολλά άλλα δεδομένα στοιχεία του δόγματος και της ηθικής. Οι πρόμαχοι της ‘ελευθερίας’ αποδείχθηκαν εντελώς αδιάφοροι για την παράδοση και την ελευθερία να υπηρετούμε την παράδοση, φτάνοντας μέχρι το σημείο να καταπνίγουν παμπάλαιες τελετές και γλώσσες της πίστεως, ακόμα και με βάναυσα μέσα.

Αυτό γρήγορα οδήγησε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σε πόλωση. Από το 1964 μέχρι κι σήμερα, οι ρεβανσιστές πολεμούν τους επαναστάτες, όσο γενικόλογο κι αν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι οι ομοϊδεάτες του Ράτζινγκερ και των ‘φιλελεύθερων ορθόδοξων’ (που τάσσονταν υπέρ της αλήθειας και της ανθρώπινης ελευθερίας) μπήκαν στο περιθώριο, όπου και παρέμειναν μέχρι που ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ εκλέχτηκε Πάπας.

Ως Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, είχε πλέον τη δυνατότητα να αποκαταστήσει την ορθοδοξία που εξαφανίστηκε στο χάος της δεκαετίας του 1960, διατηρώντας την ιδέα για την ανθρώπινη ελευθερία που είχε καθορίσει την πνευματική του ζωή. Αυτό πρακτικά σήμαινε αποκατάσταση των λειτουργικών σχημάτων, των αμφίων, της μουσικής και όλων των τελετών που είχαν κατασταλεί.

Όταν επανέφερε την κόκκινη κάπα – της οποίας το μήκος γεμίζει τη μισή εκκλησία του Αγίου Πέτρου – οι αριστερές φωνές στα ΜΜΜ και στους εκκλησιαστικούς κύκλους αντέδρασαν έντονα, λέγοντας ότι αυτή η κάπα είναι το σύμβολο της κοσμικής και πολιτικής παπικής εξουσίας. Αυτό ήταν μεν σωστό, αν αναλογιστούμε την ιστορική χρήση της κόκκινης κάπας, αλλά ο στόχος του Βενέδικτου ήταν να αναβιώσει τα παλιά σύμβολα ως σύμβολα πίστεως και χωρίς αναφορά στην ιστορική τους σημασία.

Οι συντηρητικοί από την άλλη, ενώ ενθουσιάστηκαν αρχικά με παρόμοιες κινήσεις, στη συνέχεια απογοητεύθηκαν από την επιμονή του Πάπα στο ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας, σύμφωνα με τη διακήρυξη της Β΄ Βατικανής Συνόδου. Μέσα στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει μια μερίδα που ονειρεύεται τα παλιά παπικά κράτη και τους μονάρχες που τα κυβερνούν υπό την υψηλή εποπτεία του Βατικανού. Έτσι, ο Βενέδικτος ποτέ δεν είχε πραγματική υποστήριξη από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία μέσα στην Εκκκλησία στην προσπάθειά του να ξαναβρεί το όραμα για μια σύγχρονη Εκκλησία που θα συντηρούσε την παλιά πίστη, αγκαλιάζοντας τόσο την αλήθεια της πίστης όσο και την αλήθεια της ελευθερίας – ένα όραμα που είχε χαθεί ανάμεσα στα 1961 και 1964.

Το βιβλίο του «Εκκλησία, Οικουμενισμός και Πολιτική», μια συλλογή των ομιλιών του από το 1969, δίνει μια καθαρή εικόνα της πολιτικής που ακολουθούσε και του τρόπου σκέψης του. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα:

«Το αίτημα για ελευθερία που διαπερνά τον κόσμο σε όλη την υφήλιο εκκινά από μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος είχε μια πρώτη γεύση ελευθερίας, ταυτόχρονα όμως νιώθει ότι η ελευθερία του απειλείται και περιορίζεται με πολλούς τρόπους…. Ενώ η ελευθερία κίνησης που έχει αποκτήσει ξεπερνά σχεδόν τη φαντασία, ο τεχνολογικός πολιτισμός, με τον συγκεντρωτισμό των υπηρεσιών και την ανωνυμία των θεσμών του, έχει δημιουργήσει νέους περιορισμούς, για ζητήματα που αφορούν από την κλίση μιας στέγης μέχρι τις ταφόπλακες, από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας μέχρι τα ιδρύματα παγκοσμιοποιημένης εκπαίδευσης, τα οποία εγκλωβίζουν τους εκπαιδευτικούς σε ένα δίκτυο νομικών απαιτήσεων, οι οποίες προκύπτουν από – τι άλλο; – την προσπάθεια να διασφαλιστεί το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία.

»Είναι φυσικό λοιπόν να αμφισβητείται το κατά πόσον η πρόσφατη ιστορία της ελευθερίας έχει πράγματι φέρει αύξηση της ελευθερίας ή κατά πόσον έχουν απλά μετατοπιστεί τα πεδία ελευθερίας και καταναγκασμού. Σε κάθε περίπτωση, η πληθώρα των κανονισμών που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες μας και η οποία απλώνεται στην καθημερινότητά μας, δημιουργεί στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ανελευθερίας, απαξίας της θεσμικά οργανωμένης ‘ελευθερίας’ και το αίτημα για μια καλύτερη, ριζικότερη, πιο άναρχη ελευθερία. Κάποτε, ένας θεσμός αποτελούνταν σαφώς από άτομα. Οι περιορισμοί της ελευθερίας που προέκυπταν από αυτόν τον θεσμό μπορούσαν να αναχθούν σε αποφάσεις συγκεκριμένων προσώπων. Κατά συνέπεια, ο στόχος ήταν να μειωθεί η δύναμη των προσώπων που έπαιρναν παρόμοιες αποφάσεις μέσω άλλων, ελεγκτικών θεσμικών οργάνων και με τον επιμερισμό των ευθυνών. Στην εποχή μας όμως, οι θεσμοί φαίνεται να έχουν εξελιχθεί σε μια γκρίζα, ανώνυμη, απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, ίδια με αυτήν που είχε περιγράψει ο Φραντς Κάφκα στα μυθιστορήματά του «Η δίκη» και «Ο πύργος». Δεν μας προκαλεί κατάπληξη λοιπόν που οι θεσμοί πλέον θεωρούνται όλο και περισσότερο το αντίθετο της ελευθερίας και που οι άνθρωποι αντιδρούν στους κανόνες που προέρχονται από αυτούς τους θεσμούς στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την ελευθερία τους.

»Το δικαίωμα της πίστης βρίσκεται στην καρδιά της ανθρώπινης ελευθερίας. Όταν περιστέλλεται αυτό το βασικό δικαίωμα, είναι επόμενο ότι και όλα τα άλλα δικαιώματα και ελευθερίες θα εκλείψουν. Αυτό το δικαίωμα είναι το πραγματικό δώρο της ελευθερίας που έφερε ο Χριστιανισμός στον κόσμο. Με πρωτοφανή τρόπο, διέκοψε την ταυτολογική σχέση κράτους και θρησκείας, αποστερώντας το κράτος από τις ολοκληρωτικές του αξιώσεις. Με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της έναντι της κυβερνητικής σφαίρας, η χριστιανική πίστη πρόσφερε στον άνθρωπο τη βεβαιότητα ότι η σχέση του με τον Θεό και η ύπαρξή του παρουσίᾳ του Θεού είναι διασφαλισμένη, μια βεβαιότητα στην οποία ο Θεός μας αποκαλεί με ένα όνομα που κανείς άλλος δεν γνωρίζει. Η ελευθερία της συνείδησης είναι ο πυρήνας κάθε ελευθερίας.»

Στην εποχή μας, όλα τα είδη της ελευθερίας έχουν αμφισβητηθεί, ακόμα και το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας της λατρείας. Ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ είχε απόλυτο δίκιο να επιμένει στην αλήθεια της ελευθερίας, να μιλά για την προδοσία της πίστης από το κράτος και να δίνει έμφαση στην ανθρώπινη συνείδηση. Στην προσπάθεια της κοινωνίας μας να αποκαταστήσει τις κοινωνικές και πολιτικές δομές που επλήγησαν τα τελευταία τρία χρόνια, τα κείμενα του πρώην Πάπα μπορούν να μας προσφέρουν καθοδήγηση και πολύτιμες συμβουλές, ανεξάρτητα από την πίστη μας.

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις του συντάκτη και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του Ντέννις Πράγκερ

Όπως έχω καταγράψει σε πολλές περιπτώσεις, η Αριστερά καταστρέφει ό,τι αγγίζει. Δεν υπάρχει εξαίρεση. Από τα πανεπιστήμια μέχρι τα λύκεια και τώρα συμπεριλαμβανομένων ακόμη και των δημοτικών σχολείων, μέχρι την τηλεόραση αργά το βράδυ, τον αθλητισμό, τις τέχνες και, όλο και περισσότερο, την επιστήμη, η Αριστερά είναι μια μηχανή καταστροφής.

Και πουθενά δεν είναι αυτή η ζημιά πιο εμφανής ή τραγική από ό,τι όσον αφορά τις γυναίκες.

Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν καταδεικνύει τη δύναμη της αριστερής ιδεολογίας τόσο πολύ όσο το τι έχει κάνει αυτή η ιδεολογία στις γυναίκες. Είναι τόσο ισχυρή η αριστερή ιδεολογία, που είναι πιο ισχυρή από τη φύση των γυναικών.

Ακολουθούν τέσσερα παραδείγματα:

1: Η επιθυμία να δεθούν με έναν άνδρα

Σε όλη τη διάρκεια της καταγεγραμμένης ιστορίας, σχεδόν όλες οι γυναίκες αναζητούσαν έναν άνδρα με τον οποίον θα συνδεθούν. Φυσικά, ένας προοδευτικός θα ισχυριζόταν ότι αυτό ίσχυε μόνο επειδή όλες οι κοινωνίες εμφύτευαν αυτή την επιθυμία στις γυναίκες ή επειδή η κοινωνική πίεση δεν έδινε στις γυναίκες πολλές επιλογές στο θέμα αυτό. Δεν είναι, θα υποστήριζαν οι προοδευτικοί, έμφυτη στη γυναικεία φύση η λαχτάρα για έναν άνδρα.

Αλλά όποιος κι αν είναι ο λόγος – έμφυτη φύση ή κοινωνική προσδοκία – είναι γεγονός ότι η επιθυμία των γυναικών για έναν άνδρα ήταν σχεδόν καθολική.

Στη συνέχεια ήρθε ο σύγχρονος αριστερός φεμινισμός, ο οποίος μετέδωσε σε γενιές νέων γυναικών μέσω σχεδόν κάθε επιρροής στη ζωή τους -κυρίως μέσω των δασκάλων και των μέσων ενημέρωσης- ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άνδρα. Σύμφωνα με τα πνευματώδη λόγια ενός φεμινιστικού αφορισμού, «Μια γυναίκα χωρίς άντρα είναι σαν το ψάρι χωρίς ποδήλατο».

Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότερες γυναίκες χρειάζονται έναν άνδρα, όπως και οι περισσότεροι άνδρες χρειάζονται μια γυναίκα. Οι περισσότεροι άντρες δεν μεγαλώνουν πλήρως χωρίς γυναίκα και οι περισσότερες γυναίκες δεν μεγαλώνουν πλήρως χωρίς άντρα (αναφέρομαι, φυσικά, στις ετεροφυλόφιλες γυναίκες και άντρες). Αν χρειάζεστε απόδειξη, ρωτήστε σχεδόν οποιονδήποτε παντρεμένο, άνδρα ή γυναίκα, αν ο γάμος τους ωρίμασε.

2: Η επιθυμία για γάμο

Μαζί με την επιθυμία για έναν άνδρα, η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών ήθελε να παντρευτεί. Θεωρήθηκε ότι η επιθυμία αυτής της δημόσιας δέσμευσης προς και από έναν άνδρα ήταν μέρος της γυναικείας φύσης. Ωστόσο, η Αριστερά έχει αναιρέσει με επιτυχία και αυτό το κομμάτι της γυναικείας φύσης.

Ως αποτέλεσμα της φεμινιστικής και άλλης αριστερής κατήχησης, η πεποίθηση ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άνδρα οδήγησε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: ο γάμος δεν είναι απαραίτητος. Και μπορεί ακόμη και να είναι ένα εργαλείο καταπίεσης.

Αυτό έχει σοβαρές κοινωνικές συνέπειες. Γνωρίζουμε από καιρό ότι οι ανύπαντροι άνδρες διαπράττουν το μεγαλύτερο μέρος των βίαιων εγκλημάτων στην κοινωνία. Οι ανύπαντροι άνδρες αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα. Αυτό που δεν έχουμε αναγνωρίσει -και ίσως ούτε καν γνωρίζει- είναι οι επιβλαβείς συνέπειες του μη γάμου των γυναικών.

Ενώ οι ανύπαντρες γυναίκες δεν διαπράττουν σχεδόν τόσα βίαια εγκλήματα όσο οι ανύπαντροι άνδρες (αν και ίσως αρχίζουν να πλησιάζουν), οι ανύπαντρες γυναίκες αποτελούν όλο και περισσότερο κοινωνικό πρόβλημα. Το πιο προφανές πρόβλημα είναι ότι οι γυναίκες που αποκτούν παιδιά χωρίς ποτέ να παντρευτούν τον πατέρα των παιδιών τους -ή άλλον άνδρα- παράγουν ένα εξαιρετικά δυσανάλογο ποσοστό κοινωνικών απροσάρμοστων. Αλλά πολλές γυναίκες που δεν γεννούν ποτέ ούτε παντρεύονται αποτελούν επίσης κοινωνικό πρόβλημα. Είναι πιο πιθανό να είναι θυμωμένες και να εκφράζουν αυτόν τον θυμό υποστηρίζοντας ριζοσπαστικούς σκοπούς που υπονομεύουν την κοινωνία. Όπως αναφέρει το Barron’s, ενώ συνολικά μόλις το 14,2% του πληθυσμού συνέβαλε σε «σκοπούς φυλετικής δικαιοσύνης» όπως το Black Lives Matter το 2020, «σχεδόν οι μισές ανύπαντρες γυναίκες στις ΗΠΑ -ένα μεγαλύτερο ποσοστό από τους ανύπαντρους άνδρες ή τα παντρεμένα ζευγάρια- υποστήριξαν ή συμμετείχαν ενεργά σε διαδηλώσεις για τη φυλετική δικαιοσύνη».

Όπως αναφέρει μια οργάνωση ακτιβιστών γυναικών, η Women’s Voices Women Vote, ήδη στις εκλογές του 2012, «το χάσμα του γάμου επισκίασε το χάσμα των δύο φύλων…».

3: Η επιθυμία να αποκτήσουν παιδιά

Τουλάχιστον όσο η επιθυμία να συνδεθεί κανείς με έναν άνδρα και η επιθυμία να παντρευτεί θεωρούνταν μέρος της γυναικείας φύσης, άλλο τόσο η επιθυμία να αποκτήσει κανείς παιδιά θεωρούνταν ακόμη πιο ενσωματωμένη στη γυναικεία φύση. Κι όμως, η αριστερή ιδεολογία καταφέρνει να εξαλείψει ακόμη και αυτό το κομμάτι της γυναικείας φύσης. Περισσότερες γυναίκες από ποτέ επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά. Δείτε, για παράδειγμα, το άρθρο: «Περισσότερες γυναίκες σαν εμένα επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά. Είναι η εποχή της εξαίρεσης;» που δημοσιεύτηκε, στην εφημερίδα The Guardian. Η συγγραφέας κλείνει το άρθρο της με τον εξής τρόπο: «Θα το πω ξεκάθαρα: Δεν θέλω παιδιά, δεν έχω κάνει ποτέ, και δεν αισθάνομαι κανενός είδους έλλειψη. Απλά αισθάνομαι ότι είμαι ζωντανή». Μιλάει εκ μέρους ενός αυξανόμενου αριθμού γυναικών.

4: Η επιθυμία να προστατευτεί η αθωότητα των παιδιών

Ίσως το πιο καταπληκτικό πράγμα που έχει κάνει η προοδευτική ιδεολογία στις γυναίκες είναι να ανατρέψει την έμφυτη γυναικεία επιθυμία να προστατεύουν τα παιδιά, ειδικά τη σεξουαλική αθωότητα των παιδιών. Το κίνημα να διδάσκονται τα πολύ μικρά παιδιά για το σεξ, για τη «ρευστότητα του φύλου», να εκτίθενται σε «Drag Queen Story Hours» κ.λπ. καθοδηγείται και αποτελείται κατά συντριπτική πλειοψηφία από γυναίκες.

Ο αριστερισμός φαίνεται να αποδεικνύει ότι η ιδεολογία μπορεί να υπερισχύσει της ανθρώπινης φύσης. Τέτοια είναι η δύναμη της κοινωνικής κατήχησης. Ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι μια γενιά με περισσότερες καταθλιπτικές νεαρές γυναίκες και περισσότερες μετανιωμένες μεσήλικες γυναίκες από ποτέ άλλοτε στην ιστορία.

Η Αριστερά καταστρέφει ό,τι αγγίζει. Μπορείτε να προσθέσετε τις γυναίκες στη λίστα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Twitter @epochtimesgreece