OPINION

Σχoλιασμός

Η Γραμμή Προειδοποίησης Έγκαιρου Αντικτύπου (Distant Early Warning Line – DEW Line) εκτείνεται βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, από την Αλάσκα στα δυτικά έως τη Νήσο Μπάφιν στα ανατολικά, συνεχίζοντας κατά μήκος της Γροιλανδίας. Κατασκευάστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε συνεργασία με τον Καναδά, στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, τη δεκαετία του 1950, ως άμυνα κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι περισσότερες από τις αυτάρκεις βάσεις σε αυτή τη γραμμή διέθεταν έναν ασφαλτοστρωμένο διάδρομο, με τον εξοπλισμό και το προσωπικό που ήταν απαραίτητα για να διατηρείται ο διάδρομος ελεύθερος. Οι βάσεις έπρεπε να είναι λειτουργικές για τα δεκάδες μαχητικά αεροπλάνα που διατηρούσε σε ετοιμότητα η Στρατηγική Διοίκηση Αεροπορίας των ΗΠΑ, σε περίπτωση που σοβιετικά αεροσκάφη πετούσαν πάνω από τον Βόρειο Πόλο.

Οι περισσότερες από αυτές τις τοποθεσίες τέθηκαν σε αχρησία και η DEW line έγινε το Σύστημα Βόρειας Προειδοποίησης (North Warning System). Από τότε δεν συνέβησαν πολλά. Παρόλο που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση υποσχέθηκε να αντιμετωπίσει την υποβάθμιση της άμυνας, τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει από την Οττάβα για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της άμυνας του αχανούς Βορρά. Ομοίως, παρόλο που η κυβέρνηση του Καναδά υποσχέθηκε να εκσυγχρονίσει τις δεσμεύσεις της Στρατηγικής Διοίκησης Άμυνας Αεροπορίας Βόρειας Αμερικής (North American Aerospace Defence Command – NORAD), αυτές αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό.

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει καταστήσει σαφές ότι θεωρεί την αμυντική ετοιμότητα του Καναδά απαράδεκτη. Το παράπονο είναι δικαιολογημένο.

Το γεγονός είναι ότι ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός από ό,τι φαινόταν τη δεκαετία του 1950 και του ’60. Εκείνη την εποχή, η Σοβιετική Ένωση αποτελούσε τη μεγαλύτερη απειλή για τη Δύση, ενώ η κομμουνιστική Κίνα ήταν απελπιστικά φτωχή και αδύναμη. Κάτω από το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» του Μάο και αργότερα την «Πολιτιστική Επανάσταση», εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούσαν. Η Κίνα έμοιαζε τότε περισσότερο με τη Βόρεια Κορέα παρά με το οικονομικό και στρατιωτικό μεγαθήριο που έχει γίνει σήμερα, και δεν φάνταζε απειλητική.

Τώρα, τόσο η κομμουνιστική Κίνα, όσο και η όλο και πιο επιθετική Ρωσία είναι τρομεροί εχθροί. Ενδιαφέρονται, επίσης, πολύ για τη Βόρεια Κορέα. Δυστυχώς, πρόσφατα συνεργάστηκαν μεταξύ τους σε μια «φιλία χωρίς όρια», γεγονός που εγείρει την πιθανότητα να συνεργαστούν (ή να συνεργάζονται αυτήν τη στιγμή) για τη στρατιωτική και εμπορική εκμετάλλευση του Βορρά.

Το γεγονός ότι η ναυσιπλοΐα σε μεγάλη κλίμακα μέσω του Βορειοδυτικού Περάσματος μπορεί να είναι μια πιθανότητα στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον είναι ένας από τους λόγους. Το πέρασμα μπορεί να μειώσει δραστικά τις αποστάσεις ναυσιπλοΐας, οπότε μπορούν να εξοικονομηθούν τεράστια ποσά χρημάτων και καυσίμων. Η μελλοντική διέλευση από την Ασία προς την Ευρώπη μέσω του Βορειοανατολικού Περάσματος (που ονομάζεται επίσης Βόρειος Θαλάσσιος Δρόμος) και του Βορειοδυτικού Περάσματος θα ήταν απίστευτα πολύτιμη – στρατηγικά, στρατιωτικά και εμπορικά – τόσο για τη Ρωσία όσο και για την Κίνα.

Η Ρωσία είναι πολύ πιο μπροστά από τον Καναδά όσον αφορά τη στρατηγική και την ανάπτυξη του βορρά. Διαθέτει τουλάχιστον 40 πλοία ικανά να διασπάσουν τον πάγο, συμπεριλαμβανομένων οκτώ πυρηνικών παγοθραυστικών. Ο Καναδάς δεν διαθέτει κανένα παγοθραυστικό με πυρηνική ενέργεια. Οι πρόσφατες υποσχέσεις για την κατασκευή δύο απέχουν χρόνια από την υλοποίηση. Οι Αμερικανοί έχουν πλήρη επίγνωση της βόρειας υπεροχής της Ρωσίας.

Η ασφάλεια στον Βορρά εξηγεί σε κάποιο βαθμό την προσφορά του Ντόναλντ Τραμπ να αγοράσει τη Γροιλανδία. Το αν εννοεί σοβαρά να την αγοράσει ή απλώς θέλει καλύτερες εγγυήσεις πρόσβασης είναι κάτι που γνωρίζουν μόνο ο Τραμπ και οι στενότεροι σύμβουλοί του.

Η προοπτική να περιέλθει η Γροιλανδία υπό τον έλεγχο των αντιπάλων της (και πιθανών μελλοντικών εχθρών) πρέπει να ανησυχεί το Πεντάγωνο. Πόσο μακρινή είναι μια τέτοια προοπτική; Σκεφτείτε ότι υπάρχουν μόνο 56.000 κάτοικοι της Γροιλανδίας. Η Κίνα και η Ρωσία, ξεχωριστά ή από κοινού, θα μπορούσαν να κάνουν κάθε Γροιλανδό εκατομμυριούχο με 50 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό είναι ένα μικρό ποσό για αυτούς τους γίγαντες. Δεν αποκλείεται η Αμερική να θέλει να προσεγγίσει πρώτη τους Γροιλανδούς με μια προσφορά. Εξάλλου, η Δανία έχει διαβεβαιώσει τους Γροιλανδούς ότι μπορούν να γίνουν ανεξάρτητοι με μια απλή ψηφοφορία. Η προοπτική να γίνουν εκατομμυριούχοι θα μπορούσε να έχει μεγάλη απήχηση στους σχετικά φτωχούς ιθαγενείς κατοίκους αυτού του τεράστιου, ψυχρού νησιού. Οι ανησυχίες του Τραμπ για την ασφάλεια του έθνους του είναι πολύ πραγματικές. Πιθανότατα, θεωρεί απολύτως ζωτικής σημασίας το να εμποδίσει την Κίνας ή τη Ρωσία (ή και τις δύο ως συνδυασμένη δύναμη) από το να αποκτήσουν τον έλεγχο της Γροιλανδίας.

Πιο πιθανό σενάριο από τη δωροδοκία των Γροιλανδών, είναι να προσπαθήσουν οι εταιρείες που ελέγχονται από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας να αποκτήσουν έρεισμα στη Γροιλανδία μέσω ελκυστικών προσφορών, όπως έχει ήδη συμβεί σε όλον τον αναπτυσσόμενο κόσμο με την Πρωτοβουλία «Μια ζώνη, ένας δρόμος» (Belt and Road Initiative). Οι μέρες των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών και των αποικιοκρατών που προσέφεραν μπιχλιμπίδια στους φτωχούς ιθαγενείς έχουν αντικατασταθεί από τους έξυπνους Κινέζους επιχειρηματίες που κάνουν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Μια ματιά στον χάρτη δείχνει πόσο κοντά στον Καναδά βρίσκεται η Γροιλανδία . Ο Τραμπ πιθανώς ανησυχεί τόσο για την αχανή, σε μεγάλο βαθμό ανυπεράσπιστη καναδική Αρκτική όσο και για τη Γροιλανδία. Και ορισμένες από τις πρόσφατες ενέργειες του Καναδά μάλλον εντείνουν την αμερικανική ανησυχία.

Μια τέτοια ενέργεια είναι η παραχώρηση μερικής κυριαρχίας από τον Καναδά στο Νούναβουτ. Το Νούναβουτ είναι μια τεράστια χερσαία μάζα. Όπως και η Γροιλανδία, είναι πλούσια σε φυσικούς πόρους, ιδίως σε φυσικό αέριο. Και, όπως και η Γροιλανδία, είναι στρατηγικής σημασίας.

Το Νούναβουτ βρίσκεται ακριβώς πάνω σε ένα βορειοδυτικό πέρασμα που μπορεί να αξίζει τρισεκατομμύρια δολάρια στο μέλλον. Το ποιος θα ελέγχει το πέρασμα θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας για το αν θα υπερισχύσει η Δύση ή η «χωρίς όρια» Κίνα/Ρωσία στους μελλοντικούς αγώνες των Μεγάλων Δυνάμεων. Όπως και η Γροιλανδία, το Νούναβουτ έχει μικρό πληθυσμό, περίπου 38.000 κυρίως φτωχούς Ινουίτ. Η Επιτροπή Ξένης Παρέμβασης (Foreign Interference Commission) του Καναδά έχει καταστήσει σαφές ότι εκτός από τη στόχευση κυβερνήσεων σε διάφορα επίπεδα, οι ξένοι παράγοντες προσπαθούν επίσης να εκμεταλλευτούν τις κοινότητες των ιθαγενών.

Είδαμε πόσο σημαντικό είναι για τους Αμερικανούς το ζήτημα του ελέγχου της Διώρυγας του Παναμά από το ΚΚΚ. Το ενδεχόμενο ελέγχου του Βορειοδυτικού Περάσματος από την Κίνα ή τη Ρωσία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εξίσου σημαντικό γι’ αυτούς. Χωρίς να θέλω να κινδυνολογήσω, δεν θα έπρεπε να ανησυχεί και τους Καναδούς το γεγονός ότι η Κίνα έχει ήδη – πολύ αθόρυβα – συνάψει τεράστιες συμφωνίες με ημιαυτόνομες αυτόχθονες περιοχές;

Θα αποφασίσει το ημιαυτόνομο Νούναβουτ ότι απαιτείται η συγκατάθεσή του για τη χρήση του περάσματος, ίσως ακόμη και από καναδικά σκάφη; Τώρα που η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών (United Nations Declaration on the Rights of Indigenous Peoples – UNDRIP) έχει γίνει νόμος στον Καναδά, θα μπορούσαν οι αυτόχθονες σε αυτά τα ημιαυτόνομα αυτόχθονα εδάφη να διεκδικήσουν φυλετικό δίκαιο που θα υπερισχύει άλλων νόμων; Αν νομίζετε ότι αυτό είναι πολύ τραβηγμένο, σκεφτείτε το γεγονός ότι το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά έχει ήδη κρίνει ότι το φυλετικό δίκαιο ακυρώνει την προστασία του Χάρτη [Δικαιωμάτων και Ελευθεριών] του Καναδά (Canadian Charter of Rights and Freedoms) σε ορισμένες περιπτώσεις, αποφασίζοντας μάλιστα ότι οι αυτόχθονες που δεν είναι Καναδοί πολίτες και δεν ζουν στον Καναδά μπορούν να έχουν δικαιώματα στους καναδικούς πόρους. Πώς βλέπουν οι Ηνωμένες Πολιτείες τέτοιες παραχωρήσεις της καναδικής κυριαρχίας σε ομάδες αυτοχθόνων;

Το Νούναβουτ δεν είναι το μόνο τμήμα του Καναδά που παραχωρείται ή παραχωρείται εν μέρει σε ομάδες ιθαγενών. Στη Βρετανική Κολομβία, η Γη των Χάιντα (πρώην Νησιά Κουήν Σάρλοτ) φαίνεται ότι θα έχει ένα καθεστώς παρόμοιο με αυτό του Νούναβουτ.

Η κυβέρνηση της Βρ. Κολομβίας φαίνεται αποφασισμένη να παραχωρήσει και άλλα μέρη της επαρχίας στα πολλά ‘πρώτα έθνη’ που ζουν εκεί. Το καθένα από αυτά θα μπορεί, κατά πάσα πιθανότητα, να θεσπίζει τους δικούς του νόμους και να συνάπτει εμπορικές συμφωνίες με όποιον επιλέγει. Αυτό θα περιελάμβανε και τις εταιρείες που ελέγχονται από το ΚΚΚ.

Αναμφίβολα, θα υπάρχουν προστατευτικές διατάξεις σε αυτές τις συμφωνίες, αλλά η Βρ. Κολομβία έχει υιοθετήσει τη Διακήρυξη για τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών (Declaration on the Rights of Indigenous Peoples Act – DRIPA). Ένα διπλό χτύπημα της DRIPA και της UNDRIP θα μπορούσε να εξοπλίσει τις ομάδες των αυτοχθόνων με αποτελεσματικά όπλα για τη διεκδίκηση της κυριαρχίας, ακόμη και απέναντι στην κυβερνητική αντίδραση. Τα καναδικά δικαστήρια ήταν εκπληκτικά πρόθυμα να δώσουν στις αυτόχθονες ομάδες αυτό που θέλουν. Ποιες είναι οι πιθανότητες οι αυτονομιστές της Γης των Χάιντα να σχεδιάζουν ακόμη και τώρα επιχειρηματικές συμφωνίες με εταιρείες που ελέγχονται από το ΚΚΚ και οι οποίες θα κάνουν την Ουάσιγκτον – κατά πάσα πιθανότητα και την Οττάβα – να αισθανθεί εξαιρετικά άβολα;

Πώς θα δει ο Τραμπ ή οι μελλοντικές διοικήσεις αυτές τις εξελίξεις; Θα ανεχθούν οι Αμερικανοί μια Βρετανική Κολομβία ή έναν Καναδά που παραχωρεί την κυριαρχία του σε ανθρώπους που όλο και περισσότερο παροτρύνονται να βλέπουν τους εαυτούς τους όχι ως Βρετανούς Κολομβιανούς ή Καναδούς αλλά ως θύματα ενός «αποικιοκρατικού» Καναδά; Ή πώς αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες έναν Καναδά που κλείνει τα μάτια μπροστά στο λαθρεμπόριο ανθρώπων στα ημιαυτόνομα συνοριακά καταφύγια των Μοχάκων; Οι Αμερικανοί βλέπουν την ασφάλειά τους να διακυβεύεται.

Υπό την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Καναδάς υπόσχεται σήμερα να κατασκευάσει περισσότερα παγοθραυστικά και να βελτιώσει τη βόρεια άμυνα.

Πλησιάζουν ομοσπονδιακές εκλογές στον Καναδά. Θα επιλεγεί πρωθυπουργός. Η νέα κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί συμφωνίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αναμφίβολα θα περιλαμβάνουν πράγματα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολύ καιρό: ενίσχυση της βόρειας άμυνάς μας, τήρηση των δεσμεύσεών μας στο ΝΑΤΟ και ανοικοδόμηση των ετοιμόρροπων ένοπλων δυνάμεών μας. Οι πολιτικοί μας ηγέτες θα αναγκαστούν επίσης να κάνουν μια σημαντική επανεξέταση όλων των θεμάτων που αφορούν την ασφάλεια της Βόρειας Αμερικής.

Ο Τραμπ – ή οποιοσδήποτε Αμερικανός πρόεδρος – δεν θα σκεφτόταν καν να παραχωρήσει κυριαρχία τόσο εύκολα όσο ο Καναδάς. Καθώς σκεφτόμαστε για την ασφάλεια, ίσως είναι μια καλή στιγμή για τον Καναδά να συνεργαστεί στενά με τις κοινότητες των ιθαγενών για την ενίσχυση της άμυνας της Αρκτικής, διασφαλίζοντας ότι όλες οι περιοχές θα παραμείνουν ενσωματωμένες σε ένα ενιαίο πλαίσιο ασφαλείας.

Του Brian Giesbrecht

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραιτήτως τις απόψεις της Epoch Times.

Η πρόσφατη 22η επέτειος των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου δεν θα πρέπει να επισκιάσει το γεγονός ότι ακόμη πιο καταστροφικές επιθέσεις εξαπολύονται όχι μόνον κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά εναντίον όλων των εθνών.

Υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα σε εξέλιξη, γνωστό με διαφορετικούς τίτλους στα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ), αλλά γενικά εμπίπτει στην Ατζέντα 2030, το οποίο θα αλλάξει τον κόσμο και θα εξαλείψει τα εθνικά δικαιώματα που έχουν οι πολίτες, χωρίς ούτε μια φωνή διαφωνίας από τις κυβερνήσεις.

Η αποδόμηση του έθνους-κράτους

Η προφανής αυτή αποδόμηση των Ηνωμένων Πολιτειών και του έθνους-κράτους γενικότερα, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου του ΟΗΕ και άλλων υπερεθνικών και παγκόσμιων θεσμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), για τη μετατόπιση της εθνικής εξουσίας και των πολιτικών όλων των εθνών της Γης, ανεξαρτήτως της εγχώριας αντίστασης, σε υπερεθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο διακυβέρνησης.

Συμπτωματικά – ή όχι – αυτή η διάλυση της Αμερικής και της κυριαρχίας της, καθώς και του υπόλοιπου κόσμου όπως τον ξέρουμε, συνδέεται άμεσα με την πανδημία του κορωνοϊού και τους συνεπακόλουθους εμβολιασμούς. Η σειρά αυτών των γεγονότων είναι τουλάχιστον ύποπτη.

Η σύντομη εκδοχή είναι ότι, σύμφωνα με την ψηφιακή πιστοποίηση της ΕΕ, μια ενημερωμένη κατάσταση εμβολιασμού – που σημαίνει να είναι οι άνθρωποι πλήρως εμβολιασμένοι και να διατηρούν ένα ενημερωμένο πρόγραμμα ενίσχυσης κατά του κορωνοϊού – είναι απαραίτητη για να ταξιδεύουν και να εργάζονται στην ΕΕ. Η πολιτική αυτή έχει ήδη αρχίσει να επιβάλλεται με μια ψηφιακή ταυτότητα που παρακολουθεί την κατάσταση εμβολιασμού και τις μετακινήσεις του ατόμου.

Η βιασύνη για παγκόσμιες ψηφιακές ταυτότητες

Οι ελίτ, όπως ο Μπιλ Γκέιτς, θέλουν να επιβάλουν ένα παρόμοιο ψηφιακό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Περιέργως, ο κος Γκέιτς διαθέτει ακριβώς τα μέσα με τα οποία θα το κάνει.

Αλλά γιατί αυτή η μεγάλη πίεση για ψηφιακές ταυτότητες;

Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται ψηφιακές ταυτότητες βάσει της κατάστασης εμβολιασμού τους για τον κορωνοϊό.

Οι εμβολιασμοί έχουν αποδειχθεί λιγότερο αποτελεσματικοί και αναμφισβήτητα πιο επικίνδυνοι από τον ιό SARS-CoV-2.

Αλλά γιατί να χρειάζεται ο κόσμος ένα ψηφιακό πιστοποιητικό COVID-19 και αυτό που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με μια ψηφιακή συσκευή εντοπισμού; Πιο συγκεκριμένα, γιατί θα έπρεπε οποιοδήποτε έθνος να παραχωρήσει τον έλεγχο των εγχώριων πολιτικών του για τον κορωνοϊό στον ΟΗΕ;

Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές του ΟΗΕ θα πρέπει να παρακάμπτουν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και να υπαγορεύουν πολιτικές, επιβάλλοντας έναν επικίνδυνο και επαναλαμβανόμενο κύκλο εμβολίων στον υπόλοιπο κόσμο;

Το μεγάλο σχέδιο έχει ήδη μπει σε εφαρμογή

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πιστεύει πως ναι. Σε ανάρτησή της στο X (πρώην Twitter) και σε δήλωσή της στη Σύνοδο Κορυφής της G20, ζήτησε να συσταθεί μια επιτροπή του ΟΗΕ για τον έλεγχο της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) και των ψηφιακών δημόσιων υποδομών, όπως ακριβώς η ΔΕΚΑ (Διεθνής Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή / IPCC) του ΟΗΕ προτείνει, αν όχι υπαγορεύει, πολιτικές για το κλίμα.

Είτε από την ηγεσία του ΠΟΥ είτε από την ΕΕ είτε από άλλους, η έκκληση για παγκόσμια διακυβέρνηση του ΟΗΕ σε σχέση με τα θεμελιώδη και ατομικά δικαιώματα, τις ευθύνες και τη συμπεριφορά προέρχεται από τα υψηλότερα επίπεδα των κυβερνητικών θεσμών. Η τάση για υπερεθνική δικαιοδοσία και έλεγχο των υποτιθέμενα ελεύθερων εθνικών πολιτών είναι ήδη καθιερωμένη και επιταχύνεται.

Όπως αναφέρθηκε, η ΕΕ χρησιμοποίησε ήδη ένα τέτοιο ψηφιακό πιστοποιητικό, που επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού. Η κα φον ντερ Λάιεν πρότεινε την παγκόσμια ψηφιακή ταυτότητα στη Σύνοδο Κορυφής της G20 στην Ινδία στις 10 Σεπτεμβρίου, σημειώνοντας ότι «51 χώρες σε τέσσερεις ηπείρους την υιοθέτησαν δωρεάν».

Αυτό είναι τόσο ενοχλητικό σε τόσο πολλά επίπεδα, που δύσκολα μπορεί κανείς να ξέρει από πού να αρχίσει.

Εξαπάτηση μέσω της γλώσσας

Πρώτα απ’ όλα, η λέξη ή η ιδέα του «δωρεάν» δεν έχει καμία σχέση με ένα ψηφιακό πιστοποιητικό. Αν αυτό ακούγεται σαν διαστρέβλωση της γλώσσας, είναι επειδή έτσι είναι. Η χρησιμοποίηση ευφημισμών είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο οι αριστερίζοντες πολιτικοί ορίζουν και προωθούν τις κατασταλτικές τους ατζέντες.

Θυμηθείτε, για παράδειγμα, ότι ο «καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών» δεν είναι καθόλου καπιταλισμός σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό. Αντίθετα, πρόκειται για κομμουνιστικές κοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε εταιρείες και επιχειρήσεις κάθε μεγέθους, οι οποίες υπαγορεύουν ποιον θα προσλαμβάνουν, με ποιον θα συνεργάζονται, τι θα παράγουν και πώς. Κάθε εταιρεία κατατάσσεται με μια βαθμολογία ESG, δηλαδή, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ένα σύστημα κοινωνικής πίστωσης παρόμοιο με αυτό που ισχύει στην κομμουνιστική Κίνα. Οι επιχειρήσεις με χαμηλή κατάταξη ESG θα υπόκεινται σε κυβερνητική δράση.

Σε μια άλλη άσκηση τέτοιας διαστρέβλωσης, η κα φον ντερ Λάιεν επαίνεσε τον Δρα Τέντρος Άντανομ Γκεμπρεγιέσους, γενικό διευθυντή του ΠΟΥ, για την υιοθέτηση του ψηφιακού πιστοποιητικού COVID-19, λέγοντας ότι «ο ΠΟΥ το χρησιμοποιεί ως παγκόσμιο πρότυπο για τη διευκόλυνση της κινητικότητας σε περιόδους απειλών για την υγεία».

Πρόκειται για κλασική οργουελιανή διπλή γλώσσα, όπου οι λέξεις σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λένε. Ο σκοπός των επικείμενων ψηφιακών πιστοποιητικών και της ψηφιακής ταυτότητας δεν είναι να αυξήσουν την ελευθερία των ανθρώπων αλλά να την περιορίσουν. Αυτές οι ψηφιακές ταυτότητες θα περιλαμβάνουν άδεια οδήγησης και προσωπικές και ιατρικές πληροφορίες και θα λειτουργούν και ως διαβατήρια. Είναι ελάχιστα πιθανό ότι τα ψηφιακά διαβατήρια COVID-19 θα χρησιμοποιηθούν για να «διευκολύνουν τα ταξίδια», αλλά το αντίθετο μάλλον, για να διευκολύνουν δηλαδή την αποτροπή των ταξιδιών όσων δεν έχουν την πρέπουσα κατάσταση εμβολιασμού ή αρνούνται να κάνουν το δυνητικά επιβλαβές ή ακόμη και θανατηφόρο εμβόλιο. Η πιο πιθανή «απειλή για την υγεία» προέρχεται από το ίδιο το εμβόλιο.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή αυτού που αδιαμφισβήτητα φαίνεται να είναι μια άνευ προηγουμένου και ταχεία μετατόπιση της εξουσίας από τις εθνικές κυβερνήσεις σε μια χούφτα αντιδημοκρατικών παγκόσμιων θεσμών. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ΟΗΕ, οι παγκόσμιοι θεσμοί θα έχουν σύντομα τη δύναμη να υπαγορεύουν τις πολιτικές των εθνών σε όλο τον κόσμο.

Η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής, την οποία ζητά η κα φον ντερ Λάιεν, θα διευκολύνει την παγκόσμια διακυβέρνηση να ελέγχει με ταχύτητα και ακρίβεια κάθε άτομο στη Γη.

Οι παγκόσμιες ελίτ θα ελέγχουν τις υποδομές ψηφιακής ταυτοποίησης και τους ανθρώπους μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης

Αυτό μας φέρνει στα Ηνωμένα Έθνη που στριμώχνουν την αγορά και χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη.

Σύμφωνα με την περιγραφή της κας φον ντερ Λάιεν, η ισχύς και η αποτελεσματικότητα αυτής της ψηφιακής υποδομής θα εξαρτηθεί από την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Συνοψίζοντας, τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στους πολίτες το Σύνταγμα της κάθε χώρας θα εξαφανιστούν και θα αντικατασταθούν από την παγκόσμια διακυβέρνηση οργανισμών όπως ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ και άλλοι παγκόσμιοι θεσμοί. Θα μας κυβερνούν – θα μας ελέγχουν και θα μας πειθαρχούν – μέσω υποχρεωτικών εμβολιασμών, ενισχυτικών φαρμάκων, ψηφιακών διαβατηρίων και ψηφιακού νομίσματος, εν ολίγοις μέσω μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής με τεχνητή νοημοσύνη που θα διοικείται από μια συμμορία μη εκλεγμένων, μη υπόλογων ελίτ.

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, αν εφαρμοστεί με επιτυχία, θα κάνει την 11η Σεπτεμβρίου να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.

Του James Gorrie

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Τα παιδιά πλήττονται από τη ριζοσπαστική μαρξιστική θεωρία στη δημόσια εκπαίδευση της Αμερικής και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό τόσο πιο γρήγορα η Αμερική θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα μέλλον, υποστηρίζει η Λιζ Γουίλερ, παρουσιάστρια του The Liz Wheeler Show και συγγραφέας του βιβλίου «Κρύψτε τα παιδιά σας: Αποκαλύπτοντας τους μαρξιστές πίσω από την επίθεση στα παιδιά της Αμερικής» («Hide Your Children: Exposing the Marxists Behind the Attack on America’s Children»).

Η κα Γουίλερ, σε συνέντευξή της στην εκπομπή American Thought Leaders της EpochTV, δήλωσε ότι κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι το να μιλάμε για την ύπαρξη μαρξιστικής επιρροής πίσω από το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής είναι σχεδόν προσβλητικό.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, ωστόσο, οι γονείς πήραν μια γεύση από την κουλτούρα της πολιτικής που καθοδηγεί την εκπαίδευση των παιδιών τους. Είχαν τη δυνατότητα να δουν το περιεχόμενο των διαδικτυακών μαθημάτων των σχολείων, όταν τα παιδιά τους μάθαιναν από το σπίτι και είδαν την πολιτικοποιημένη έμφαση σε θέματα όπως η κριτική φυλετική θεωρία, η ιδεολογία της φυλομετάβασης και ο ηθικός σχετικισμός, τα οποία ενσταλάζονται συστηματικά στα μυαλά των παιδιών, σύμφωνα με την κα Γουίλερ.

Έχοντας μελετήσει την ιστορία, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια συντονισμένη, συστηματική προσπάθεια και όχι για κάτι που γίνεται αυθαίρετα.

Η κα Γουίλερ δήλωσε ότι ήθελε να φτάσει στην ουσία του ποιος βρισκόταν πίσω από αυτή την επιχείρηση, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου της.

Στοχεύοντας τα παιδιά

Σύμφωνα με την ίδια, τον περασμένο αιώνα, η Αριστερά «προσπάθησε να αναδιαμορφώσει την κοινωνία μας και το κατάφερε αρκετά καλά», καθώς κατέλαβε τους θεμελιώδεις θεσμούς των μέσων ενημέρωσης, της εκπαίδευσης, πολλών θρησκειών και του νόμου, τους οποίους χρησιμοποίησε για να επιτεθεί στην πυρηνική οικογένεια.

«Υπάρχει ένα στοιχείο της πυρηνικής οικογένειας που έχει μείνει όρθιο και αυτό είναι τα παιδιά – κάτι που ίσως εξηγεί γιατί η Αριστερά τα κυνηγάει», επισημαίνει η κα Γουίλερ.

Η συγγραφέας κατονομάζει στο βιβλίο της τους ανθρώπους και τους θεσμούς που βρίσκονται πίσω από αυτές τις επιθέσεις στα παιδιά της Αμερικής και διαπιστώνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι είτε δηλωμένοι μαρξιστές είτε άνθρωποι που έχουν ασπαστεί «μια προφανή μαρξιστική ιδεολογία».

«Αν αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και ποια ιδεολογία πρεσβεύουν, τότε δεν θα μπορέσουμε να τους πολεμήσουμε αποτελεσματικά και επομένως δεν θα νικήσουμε», δήλωσε η κα Γουίλερ, προσθέτοντας ότι έγραψε το βιβλίο για το καλό της ψυχής των παιδιών, αλλά και για την Αμερική συνολικά, αφού «αν παραδώσουμε τα παιδιά μας στην αριστερά, το έθνος μας έχει τελειώσει».

Πάουλο Φρέιρε

Η κα Γουίλερ επικρίνει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επειδή δεν αντιστέκεται στην προσπάθεια της Αριστεράς να προωθήσει την ιδεολογία της για τον μετασχηματισμό της αμερικανικής κοινωνίας.

Είπε ότι πολλοί Ρεπουμπλικάνοι στοχαστές αδυνατούν να δώσουν έναν ορισμό της κουλτούρας woke ή κουλτούρα της εγρήγορσης. Η ίδια κατάφερε να εντοπίσει τις ρίζες της ιδεολογίας της εγρήγορσης σε έναν Βραζιλιάνο «αυτοαποκαλούμενο μαρξιστή» και θεωρητικό της εκπαίδευσης, τον Πάουλο Φρέιρε (Paulo Freire, 1921-1997), συγγραφέα του βιβλίου «Η αγωγή του καταπιεζόμενου» («Pedagogy of the Oppressed»), ο οποίος «δεν πίστευε στην αντικειμενική πραγματικότητα, στην αντικειμενική αλήθεια».

Ο κος Φρέιρε πίστευε ότι τα παιδιά πρέπει να βλέπουν την εκπαίδευση μέσω της κριτικής συνείδησης, η οποία είναι η θέαση του κόσμου μέσω του κριτικού μαρξισμού, δήλωσε η κα Γουίλερ. Ο κριτικός μαρξισμός, με τη σειρά του, ανάγει τα πάντα είτε στο δίπολο του καταπιεσμένου και του καταπιεστή είτε στην κλασική μαρξιστική διαλεκτική.

Ο Άλαν Τσαρλς Κορς, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, δήλωσε ότι υπάρχουν τρία βιβλία που είχαν τη βαθύτερη επιρροή στις ανθρωπιστικές επιστήμες στις Ηνωμένες Πολιτείες – τα «Τετράδια της φυλακής” του Αντόνιο Γκράμσι, η «Αγωγή του καταπιεζόμενου” του Πάουλο Φρέιρε και οι «Άθλιοι της γης” του Φραντς Φανόν.

Ο Φρέιρε αγκάλιαζε τις ιδέες των Λένιν, Μάο, Κάστρο και Γκεβάρα, μαζί με τον ριζοσπαστικό καθολικισμό.  Η «Αγωγή του καταπιεζόμενου», που εκδόθηκε το 1968 και επανεκδόθηκε στα αγγλικά δύο χρόνια αργότερα, έχει γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες (βλ. «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού κυβερνά τον κόσμο μας», The Epoch Times).

Το βιβλίο του κου Φρέιρε δεν εστιάζει σε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προβλήματα, αλλά είναι «ένα ουτοπικό πολιτικό σύγγραμμα που καλεί στην ανατροπή της καπιταλιστικής ηγεμονίας και στη δημιουργία αταξικών κοινωνιών», όπως περιγράφει ο Στερν της City Journal. Το έργο δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναλαμβάνει τη μαρξιστική άποψη ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο: ο καταπιεστής και ο καταπιεσμένος. Οι καταπιεσμένοι θα πρέπει, λοιπόν, να απορρίψουν την εκπαίδευσή τους, να αφυπνιστούν συνειδητοποιώντας τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν και να παρακινηθούν σε εξέγερση.

«Η κριτική συνείδηση, η θεώρηση του κόσμου μέσα από έναν μαρξιστικό φακό, είναι ακριβώς αυτό που είναι το wokeness – η εγρήγορση», είπε, και είναι αυτό που διδάσκονται τα παιδιά της Αμερικής.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις των συγγραφέων και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Από τους Ευθύμιο Ωραιόπουλο και Τζαν Τζέκιλεκ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Τι συμβαίνει όταν η κατανόησή μας για τον κόσμο χωρίζεται στα αντίπαλα στρατόπεδα της επιστήμης και της θρησκείας;

Στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς άρθρων, μιλήσαμε για τη διαφορά μεταξύ του Λόγου και του Μύθου και είπαμε ότι και οι δύο είναι μορφές γνώσης που είναι απαραίτητες για την ανθρώπινη επιβίωσή μας. Στον σύγχρονο κόσμο, όμως, ο Λόγος κατέληξε να κυριαρχεί στην ανθρώπινη σκέψη αποκλείοντας όλες τις άλλες μεθοδολογίες, κάτι που έχει οδηγήσει στην υποβάθμιση της συλλογικής μας ζωής.

Ουσιαστικά, ο Λόγος εξηγεί πώς συμβαίνουν τα πράγματα (άρα ταυτίζεται ευκολότερα, αλλά όχι αποκλειστικά, με την επιστήμη), ενώ ο Μύθος εξηγεί γιατί συμβαίνουν τα πράγματα – με άλλα λόγια, την προέλευση των πραγμάτων (και άρα ταυτίζεται ευκολότερα, αλλά όχι αποκλειστικά, με τη θρησκεία).

Όταν η επιστήμη υπερβάλλει εαυτόν

Οι συνέπειες του ρήγματος μεταξύ Μύθου και Λόγου και, συνεκδοχικά, μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, είναι αρκετά θλιβερές. Στην περίπτωση της επιστήμης, οδήγησε σε αυτό που έχει ονομαστεί «επιστημονισμός», μια μορφή υπερβολής κατά την οποία η επιστήμη υπεραμύνεται θεολογικών και μυθολογικών θεμάτων χωρίς να γνωρίζει πολλά γι’ αυτά. Για παράδειγμα, στο μπεστ σέλερ του 2006 «Η περί Θεού αυταπάτη» (The God Delusion), η κατανόηση του συγγραφέα τόσο της ιστορίας όσο και της θεολογίας είναι σοβαρά περιορισμένη, καθώς και εξαιρετικά επιλεκτική. Ο καθηγητής Τέρι Ήγκλτον, αγνωστικιστής ο ίδιος, παρατήρησε για το βιβλίο: «Φανταστείτε κάποιον που μιλάει για τη βιολογία και του οποίου η μόνη γνώση του θέματος είναι το “Βιβλίο των βρετανικών πουλιών” και θα έχετε μια γενική ιδέα για το πώς είναι να διαβάζεις το βιβλίο του Ρίτσαρντ Ντώκινς για τη θεολογία.»

Ορισμένοι επιστήμονες αναγνωρίζουν την κατάχρηση του επιστημονισμού. Όπως το εξέφρασε ο βραβευμένος με Νόμπελ επιστήμονας Σερ Τζον Κ. Εκλς στο βιβλίο του «Η εξέλιξη του εγκεφάλου: Η δημιουργία του Εαυτού»:

«Ισχυρίζομαι ότι το ανθρώπινο μυστήριο υποβαθμίζεται απίστευτα από τον επιστημονικό αναγωγισμό, με την αξίωσή του στον υποσχόμενο υλισμό να εξηγήσει όλο τον πνευματικό κόσμο με όρους μοτίβων νευρωνικής δραστηριότητας. Αυτή η πεποίθηση πρέπει να χαρακτηριστεί ως δεισιδαιμονία. (…) Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όντα με ψυχές που υπάρχουν σε έναν πνευματικό κόσμο, καθώς και υλικά όντα με σώματα και εγκεφάλους που υπάρχουν σε έναν υλικό κόσμο.»

Να το θέσουμε αλλιώς: Η επιστήμη δεν είναι επιστήμη όταν κάνει αναπόδεικτες υποθέσεις σχετικά με την απόλυτη πραγματικότητα – το «γιατί», με άλλα λόγια.

Η επίδραση του υλισμού στη θρησκεία

Στην περίπτωση του μύθου και της θρησκείας, το ρήγμα αυτό δημιουργεί ένα άλλο πρόβλημα. Καθώς ορισμένοι επιστήμονες (και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης) υποστηρίζουν τον «ελπιδοφόρο υλισμό» με το πρόσχημα της επιστημονικής αλήθειας και ταυτόχρονα επιτίθενται στην αλήθεια ή στις αλήθειες της θρησκείας ή των θρησκειών, βρίσκουμε τον κυριολεκτισμό (δηλαδή ότι τα κείμενα έχουν ένα και μόνο ένα νόημα) και τον φονταμενταλισμό (που είναι η πεποίθηση που μεταφέρεται στην πράξη ότι το ένα «νόημα» πρέπει να γίνεται αποδεκτό από όλους τους άλλους) να τρυπώνουν, να εισβάλλουν, στο κενό που δημιουργείται από την κατάρρευση του Μύθου και της μυθικής σκέψης.

Οι φονταμενταλιστές καταλήγουν δογματικοί υλιστές που απλά δεν μπορούν να δεχτούν, πόσο μάλλον να κατανοήσουν, τη σκέψη του Μύθου και θρησκευτικοί «κυριολεκτιστές» που εθίζονται σε ερμηνείες κειμένων που διαφέρουν παρασάγγας από το πώς κατανοούσαν τα κείμενα αυτά παλαιότερες κοινότητες πιστών.

Ο Ωριγένης (185-253 μ.Χ.) είναι ένα καλό παράδειγμα ενός από τους πρώτους πατέρες της εκκλησίας που υποστήριξε μια μυθική προσέγγιση στην ερμηνεία των γραφών, όπως και ο Αυγουστίνος Ιππώνος (354-430 μ.Χ.) και ο Γρηγόριος ο Μέγας (540-604 μ.Χ.).

Τα προβλήματα του θεμελιώδους κυριολεκτισμού

Ένα από τα γνωρίσματα αυτού του κυριολεκτισμού είναι αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «επιλεκτική κειμενοποίηση»: Ορισμένα ιερά κείμενα θεωρούνται ως σωστά, έτσι τα κείμενα που φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με τον κεντρικό τους ισχυρισμό είτε αγνοούνται είτε εξηγούνται κατ’ αναλογία. Επιπλέον, ο θεμελιώδης κυριολεκτισμός αντιμετωπίζει, και θα αντιμετωπίζει, πραγματικά προβλήματα με την «πραγματική» επιστήμη, με πιο τρανταχτό παράδειγμα τη χρονολόγηση της δημιουργίας του κόσμου σε σχέση με την αφήγηση της Γένεσης. Θα επανέλθω σε αυτό το σημείο, αλλά για να είμαι σαφής ως προς τη δική μου θέση: Δεν είμαι κατά της επιστήμης, διότι η επιστήμη έχει πολλά (αλλά όχι τα πάντα) να μας διδάξει για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Κατ’ αρχάς, ας προσπαθήσουμε να δούμε πώς συγκροτήθηκε η μυθική σκέψη που δίδασκαν θεολόγοι όπως ο Ωριγένης. Το σημαντικό σημείο εδώ, νομίζω, είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει μια κυριολεκτική κατανόηση του κειμένου, μια μη κυριολεκτική (κρυφή) κατανόηση και μια ηθική ή πνευματική κατανόηση που μπορεί να υπερβεί ή να αντικαταστήσει τις άλλες έννοιες.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την απλή λέξη «Ιερουσαλήμ» στη Βίβλο. Τι σημαίνει; Προφανώς, και κυριολεκτικά, μπορεί να αναφέρεται μόνο στη γεωγραφική πόλη του Ισραήλ. Αλλά λιγότερο προφανώς, μπορεί να αναφέρεται και σε μια κρυμμένη έννοια, για παράδειγμα της Αγίας Εκκλησίας. Ή μπορεί να σημαίνει την πιστή ψυχή όποιου προσβλέπει στο όραμα της αιώνιας ειρήνης. Ή τέλος, όπως σημείωσε ο κλασικός και μεσαιωνικός μελετητής Χάρι Κάπλαν, μπορεί να δηλώνει τη ζωή των κατοίκων του Ουρανού που βλέπουν τον Θεό να αποκαλύπτεται στη Σιών. Αν επικεντρωθούμε σε μία μόνο σημασία, μπορεί να χάσουμε τις άλλες. Και αυτή είναι μόνο μία λέξη! Τι θα συμβεί αν εξετάσουμε ολόκληρες προτάσεις;

Όπως αναφέρθηκε ήδη, μία από τις πιο διάσημες συγκρούσεις του Μύθου με τον Λόγο αφορά τη χρονολόγηση της δημιουργίας του κόσμου. Ο επίσκοπος Άσερ ήταν ένας Άγγλος θεολόγος του 17ου αιώνα –ένας από τους πολλούς– ο οποίος υπολόγισε ότι ο κόσμος γεννήθηκε το έτος 4004 π.Χ. (και μάλιστα υπολόγισε την ημέρα, τον μήνα και την ώρα μέσα στο 4004 π.Χ.!).Άλλοι θεολόγοι υπολόγισαν άλλες ημερομηνίες, αλλά όποιες κι αν ήταν οι ημερομηνίες αυτές έχουν τεράστια απόκλιση από τους επιστημονικούς υπολογισμούς.

Ας είμαστε ξεκάθαροι, όμως, και εδώ: Οι επιστημονικοί υπολογισμοί για την κατά προσέγγιση ημερομηνία γέννησης του σύμπαντος και της Γης έχουν επίσης αλλάξει τα τελευταία 100 χρόνια. Θα αλλάξουν ξανά; Ακολουθώντας τις ενδείξεις των νέων στοιχείων, φαίνεται πολύ πιθανό να αλλάξουν, έτσι η άποψη ότι υπάρχει κατά κάποιον τρόπο μια σωστή ή οριστική απάντηση στο ζήτημα αυτό είναι εγγενώς προβληματική.

Το θέμα είναι ότι προσπαθώντας να διαβάσουμε τη Βίβλο σαν να ήταν ένα επιστημονικό εγχειρίδιο που έχει σχεδιαστεί για να μας δώσει την ημερομηνία της δημιουργίας της Γης, ουσιαστικά την παρερμηνεύουμε και καταλήγουμε να διευρύνουμε το χάσμα μεταξύ επιστήμης και θρησκείας με έναν εντελώς περιττό τρόπο.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ένα κοινό που έχουν ο επιστημονισμός και ο φονταμενταλισμός είναι η αναζήτηση της βεβαιότητας – η πλήρης αποφυγή της ασάφειας, η διακαής επιθυμία να πιστεύει κανείς σε ακλόνητα κείμενα ή σε αναντίρρητα γεγονότα.

Η βεβαιότητα στην επιστήμη, ωστόσο, είναι απατηλή, όπως μας πληροφορούν πολλοί επιφανείς και λαμπροί επιστήμονες: «Αν νομίζατε ότι η επιστήμη είναι βέβαιη – λοιπόν, αυτό είναι απλώς ένα λάθος εκ μέρους σας», δήλωσε ο βραβευμένος με Νόμπελ Φυσικής Ρίτσαρντ Φέινμαν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ίδια η ιστορία της επιστήμης μάς λέει ότι οι αλήθειες, τα μοντέλα και τα παραδείγματά της μεταβάλλονται και αλλάζουν.

Το πολύπλευρο Ιερό Κείμενο

 

Αντίστοιχα, κοιτάζοντας τη Βίβλο με τον πιο επιφανειακό τρόπο, βλέπουμε ότι δεν είναι ένα μόνο βιβλίο, αλλά μια συλλογή 66 βιβλίων (κατά την προτεσταντική παράδοση) με μεγάλο αριθμό συγγραφέων, γραμμένα σε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ανθρώπινης ιστορίας και, επιπλέον, με μια πληθώρα διαφορετικών ειδών γραφής. Για να πάρουμε μόνο αυτό το τελευταίο σημείο: Τα διαφορετικά είδη απαιτούν να διαβάζουμε ένα κείμενο με διαφορετικό τρόπο. Παραδείγματος χάριν, δεν θα σκεφτόμασταν επ’ ουδενί ότι η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος, η ανάγνωση μιας ερωτικής επιστολής, η ανάγνωση μιας συνταγής σε βιβλίο μαγειρικής, η ανάγνωση ενός επιχειρηματικού συμβολαίου και η ανάγνωση ενός ποιήματος, μεταξύ άλλων, θα έπρεπε ή θα μπορούσαν να διαβαστούν με τον ίδιο τρόπο. Έτσι δεν είναι;

Η Αγία Γραφή, λοιπόν, περιέχει ιστορικές αφηγήσεις, γραμματεία σοφίας, επιστολές και επιστολές, κηρύγματα, παραβολές, αποκαλυπτική και προφητική γραμματεία, κώδικες νόμων και ηθικές εντολές, ιερατικές και εκκλησιαστικές οδηγίες, θεολογική και σωτηριολογική συζήτηση, ποίηση (πολλή ποίηση!) και ούτω καθεξής. Ιδίως για την τελευταία κατηγορία, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι περισσότερο από το 30% της Παλαιάς Διαθήκης είναι στην πραγματικότητα ποίηση.

Δεν είναι μόνο τα προφανή κείμενα όπως οι Ψαλμοί που είναι ποίηση. Υποστηρίζεται επίσης ότι και το βιβλίο της Αποκάλυψης είναι ένα ποίημα. Ο Νικ Πέιτζ στο συναρπαστικό βιβλίο του «Ο δρόμος της Αποκάλυψης» περιγράφει τον συγγραφέα του βιβλίου της Αποκάλυψης, τον Ιωάννη, ως «ποιητή. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Αποκάλυψη τρομάζει τόσους πολλούς ανθρώπους. Επειδή συνεχίζουν να την διαβάζουν ως πεζογραφία.»

Η ανάγνωση της ποίησης διαφέρει σαφώς από την ανάγνωση πεζού λόγου. Στην πραγματικότητα, μία από τις σημαντικότερες ιδιότητες της ποίησης, σε αντίθεση με την πεζογραφία, είναι η ενσωματωμένη ασάφεια. Τι ακριβώς σημαίνει ένα ποίημα;

Όταν το σκεφτούμε, υπάρχει μια υπέροχη συμμετρία στο να θεωρούμε το βιβλίο της Αποκάλυψης ως ποίηση. Είναι το τελευταίο βιβλίο της Βίβλου και η Γένεση ως πρώτο βιβλίο, ιδίως στα προ-αβρααμικά πρώτα κεφάλαιά της, περιέχει επίσης μεγάλες ποσότητες ποίησης. Είναι, λοιπόν, αυτά τα κείμενα το είδος των κειμένων στα οποία θα βασίζαμε μια εκτίμηση της επιστημονικής ηλικίας της Γης;

Επιπλέον, είναι η γνώση της ακριβούς ημερομηνίας της ηλικίας της Γης ή του Σύμπαντος ή της στιγμής της δημιουργίας της πραγματικά σημαντική με οποιονδήποτε απολύτως ουσιαστικό τρόπο; Για παράδειγμα, αν η Γη δημιουργήθηκε όχι το 4004 π.Χ. αλλά το 4005 π.Χ., θα άλλαζε αυτό τα πράγματα για εμάς; Ή αν ήταν το 40.000 π.Χ. ή το 400.000 π.Χ. ή το 4 εκατομμύρια π.Χ., θα επηρέαζε αυτό την πνευματική πραγματικότητα τού να είσαι άνθρωπος; Επηρεάζει τη ζωή μας αυτό το γεγονός με κάποιον ουσιαστικό τρόπο; Μάλλον όχι.

Στην πραγματικότητα, πολύ πιο σημαντικό από το να γνωρίζουμε την ακριβή χρονική στγμή της δημιουργίας του κόσμου είναι να γνωρίζουμε ότι υπήρξε δημιουργία και ότι αυτή μπορεί να έγινε μόνο μέσω της παρέμβασης ενός Θείου Νου, τον οποίο στη δυτική παράδοση αποκαλούμε Θεό.

Αυτό το τελευταίο σημείο συνοψίζεται έξοχα στο βιβλίο του Έρικ Χέντιν «Ακυρωμένη Επιστήμη»: «Το απόλυτο τίποτα δεν μπορεί να παράγει κάτι, γιατί αν είχε αυτή την ικανότητα, θα είχε κάτι και έτσι δεν θα ήταν τίποτα. Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κάτι υπήρχε πάντα, επειδή κάτι υπάρχει τώρα. Μέχρι στιγμής, χρησιμοποιούμε απλώς τη λογική.»

Το «κάτι» που υπήρχε πάντα, το ονομάζουμε Θεό.

Στο γ΄ μέρος αυτής της σειράς, θα πάμε απευθείας στη Γένεση για να δούμε τα θαύματα που αποκαλύπτει η ποίηση (ο Μύθος) για τον Θεό, τη δημιουργία και την ανθρωπότητα. Αυτά τα θαύματα είναι πολύ πιο σημαντικά από το να προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις γενεαλογίες για να καθορίσουμε κυριολεκτικές ημερομηνίες, όπως ελπίζω να δείξω.

 

Του James Sale

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Wall Street Journal σχετικά με τα επίπεδα δεξιοτήτων των νεοπροσληφθέντων. Ή, πιο σωστά, σχετικά με την έλλειψη δεξιοτήτων, ακόμη και σε τομείς όπως η μηχανική.

Οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν νέους απόφοιτους και ανακαλύπτουν ότι ενώ μπορεί να γνωρίζουν πολλά, πρακτικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ούτε καν βασικά πράγματα που υποτίθεται ότι πρέπει να γνωρίζει κάθε μηχανικός. Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν κάνει μόνο μαθήματα στο Zoom. Δεν έχουν καμία πρακτική εμπειρία.

Σκεφτείτε το εξής: Οι πρωτοετείς (σ.σ. αντίστοιχα με την Α΄ Λυκείου) του 2020 υπέστησαν το πρώτο κύμα της πανδημίας την άνοιξη και τα δια ζώσης μαθήματα σταμάτησαν. Την ακόλουθη χρονιά ήταν συνέχεια καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες. Όταν επέστρεψαν στη σχολή, αν επέστρεψαν, έπρεπε να φορούν μάσκες και να τους κάνουν ενέσεις ξανά και ξανά. Το τρίτο έτος ήταν πάνω κάτω μια από τα ίδια, με τα διαδικτυακά μαθήματα να εναλλάσσονται με τα δια ζώσης, ενώ οι εμπειρίες που είχαν ήταν πολύ περιορισμένες. Μετά αποφοίτησαν.

Αυτά με τις επαγγελματικές σχολές. Αυτά και με το 6ψήφιο χρέος που συσσωρεύαν οι φοιτητές όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών τους. Αυτά και με την εμπειρική μάθηση.

Όλα αυτά χρησιμεύουν ως υπενθύμιση. Οι δεξιότητες προέρχονται από ό,τι κάνουμε, συμπεριλαμβανομένων των αποτυχιών, των αστοχιών, των προσαρμογών και του να γινόμαστε σταδιακά καλύτεροι σε κάτι, σε οτιδήποτε, ό,τι κι αν είναι αυτό. Χωρίς πρακτική εμπειρία, οι μόνες ικανότητες που αποκτούμε είναι η απομνημόνευση και το παιχνίδι με το σύστημα. Σίγουρα, οι σημερινοί απόφοιτοι κολεγίων είναι πολύ καλοί σε αυτό, αλλά οι δεξιότητές τους σε πολλούς πρακτικούς τομείς της ζωής είναι κυριολεκτικά υποανάπτυκτες.

Για τι είναι προετοιμασμένοι οι νέοι; Ίσως για μια δουλειά Zoom που υποτίθεται ότι εκτελεί διοικητικά καθήκοντα – αυτό ακριβώς το είδος που εξαφανίζεται καθώς οι μεγάλες εταιρείες μειώνουν απεγνωσμένα το εργατικό κόστος καθαρίζοντας τη διοίκηση από τις εξωφρενικές υπερβολές της. Όταν η CVS ανακοίνωσε μαζικές απολύσεις, κατέστησε σαφές ότι δεν θα υπάρξουν απώλειες μεταξύ των ανθρώπων που «αντιμετωπίζουν τον πελάτη». Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν τεράστια ζήτηση.

Αλλά πόσοι από τους σημερινούς απόφοιτους λυκείου είναι προετοιμασμένοι να σταθούν πίσω από ένα ταμείο και να μιλήσουν με συνοχή και ευγένεια στους ανθρώπους, πόσο μάλλον να χειριστούν χρήματα ή να ασχοληθούν με το σκανάρισμα κωδικών και τα παρόμοια; Όχι πολλοί.

Είμαι βέβαιος ότι το έχετε παρατηρήσει αυτό γενικά από την έναρξη της ψηφιακής εποχής, όταν όλοι παρασύρθηκαν από την ιδέα ότι θα μεταναστεύαμε στο «σύννεφο» (Cloud) και θα απαλλασσόμασταν από τα βάρη της φυσικής πραγματικότητας. Αποδεικνύεται ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχουν ειπωθεί ποτέ. Το κόστος είναι τεράστιο.

Οι πραγματικές δεξιότητες είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο να λειτουργεί. Έχουμε μια ολόκληρη γενιά, ίσως και δύο, που απλώς στερείται δεξιοτήτων που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένες.

Ας δούμε μόνο ένα παράδειγμα: το σιδέρωμα των ρούχων. Τυχαίνει να είμαι πολύ καλός σε αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον σε σύγκριση με τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εργάστηκα για χρόνια σε καταστήματα ρούχων και έμαθα από πραγματικούς ειδικούς. Απέκτησα ικανότητες σε αυτόν τον τομέα και τώρα κάνω ό,τι χρειάζεται χωρίς να το σκέφτομαι.

Όμως, χθες, καθώς σιδέρωνα ένα λευκό βαμβακερό πουκάμισο, άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά αλλά δεν πήγαν. Υπάρχουν τόσες πολλές μεταβλητές. Ατμός ή όχι; Αμυλό και, αν ναι, πόσο; Ποια είναι η σωστή ρύθμιση θερμοκρασίας; Πώς καταλαβαίνει κανείς αν το ύφασμα ζεσταίνεται υπερβολικά και βρίσκεται στα πρόθυρα να καεί;

Πρέπει το μανίκι να έχει μια πτυχή; Και οι μανσέτες; Και πρέπει να σιδερωθούν και οι δύο πλευρές ή μόνο η μία; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να σιδερώσετε γύρω από τα κουμπιά χωρίς να τα βγάλετε κατά λάθος; Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός και αποδοτικός τρόπος να τοποθετηθεί ένας γιακάς πάνω στη σιδερώστρα; Πόση ώρα πρέπει να διαρκεί το σιδέρωμα ενός πουκαμίσου – 5 λεπτά ή 25 λεπτά – και ποια είναι η λογική προσδοκία;

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται εύκολα από την περιγραφή, αλλά δεν είναι. Έχω περάσει χρόνια καταστρέφοντας κάθε πτυχή αυτής της διαδικασίας. Έχω κάψει γιακάδες, έχω σπάσει κουμπιά, έχω τσαλακώσει μανσέτες και έχω μαζέψει το άμυλο.

Οι δεξιότητές μου βελτιώθηκαν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου χάρη στα λάθη που έκανα. Και αυτό είναι ένα μόνο είδος ρούχων. Η ανάληψη ενός μάλλινου κοστούμι εισάγει ένα πλήρες φάσμα άλλων προβλημάτων.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν γνωστό μου κάτω των 30 ετών που να ξέρει να κάνει κάτι από αυτά. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σιδερώνουν καθόλου. Απλώς κυκλοφορούν με τσαλακωμένα ρούχα ή φορούν μόνο πράγματα που δεν απαιτούν καθόλου σιδέρωμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η ικανότητα έχει υποστεί πολιτισμική ατροφία.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Η πραγματική εξειδίκευση απαιτεί χρόνια και διακυβεύματα που είναι πολύ υψηλότερα. Η μηχανική είναι μια προφανής περίπτωση, αλλά υπάρχουν και λιγότερο προφανείς. Υπάρχει ένας χασάπης στην πόλη τον οποίο θαυμάζω. Διαχειρίζεται μια μηχανή κοπής οστών που είναι το πιο κακό και το πιο δυνητικά μοχθηρό πράγμα που έχω δει ποτέ. Όταν του παραγγέλνει κάποιος ένα πακέτο παϊδάκια,αυτός παίρνει ένα μεγάλο σφάγιο από το ψυγείο, το ρίχνει στη μηχανή και το σπρώχνει από δω και από κει, μετακινώντας τα κόκαλα και το κρέας με απίστευτη ευκολία.

Τον παρακολουθώ γιατί αυτό που κάνει μου φαίνεται τρομακτικό και ταυτόχρονα άκρως εντυπωσιακό. Μοιάζει σαν να μη δίνει σχεδόν καθόλου σημασία και κινείται αστραπιαία μέσα σε όλα τα κρέατα: κοτόπουλα, κατσίκια, αρνιά ή οτιδήποτε άλλο. Είναι καταπληκτικό.

Και σκεφτείτε: μια λάθος κίνηση και θα χάσει ένα δάχτυλο ή ένα χέρι. Παρατηρώντας τον να δουλεύει, είναι σαγηνευτικό.

Νομίζετε ότι δεν θα χρειαστείτε ποτέ αυτή τη δεξιότητα, γιατί κάποιοι άλλοι την έχουν. Ωραία. Αλλά η καθημερινή ζωή απαιτεί ορισμένες ικανότητες. Το μαγείρεμα είναι ένα απλό και προφανές παράδειγμα. Το να φτιάξετε ένα μπιφτέκι σε ένα τηγάνι δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν οι άνθρωποι. Πρέπει να ξέρετε πώς να πλάσετε το κρέας, ενώ το πόσο άπαχος είναι ο κιμάς καθορίζει πώς θα ανταποκριθεί στη θερμότητα. Πρέπει να ξέρετε πόσο καυτό πρέπει να είναι το τηγάνι. Πρέπει να ξέρετε πότε πρέπει να σβήσετε το τηγάνι, ώστε τα σάκχαρα στο λίπος να προσκολληθούν στο κρέας, για να γίνει πιο νόστιμο. Πρέπει να ξέρετε πότε να βγάλετε το μπιφτέκι από το τηγάνι, γνωρίζοντας ότι θα συνεχίσει να ψήνεται καθώς κρυώνει.

Καμία από αυτές τις γνώσεις δεν προέρχεται από ηλεκτρονικά βιβλία ή οθόνες. Απλά δεν είναι δυνατόν να μάθετε να μαγειρεύετε με αυτόν τον τρόπο. Ακόμη και τα βιβλία συνταγών έχουν περιορισμένη αξία. Ένα φαγητό δεν εμφανίζεται απλά διαβάζοντας τα υλικά και τις οδηγίες παρασκευής του.

Για χρόνια έψηνα ψωμί. Στο κολέγιο άρχισα να χρησιμοποιώ τα καρβέλια μου ως είδος ανταλλαγής υπηρεσιών. Το έκανα αυτό επειδή ήμουν φτωχός.

Το σύστημά μου είχε αρκετή επιτυχία. Το πιο σημαντικό είναι ότι απέκτησα μια δεξιότητα ζωής. Ίσως, ακολούθησα μια συνταγή στην αρχή, αλλά την εγκατέλειψα γρήγορα. Δεν έχω κοιτάξει καμία συνταγή εδώ και πολλά χρόνια. Έχω διδάξει σε άλλους να ψήνουν ψωμί, αλλά μόνο δείχνοντας και κάνοντας. Δεν είναι δυνατόν να μάθεις πώς να ζυμώνεις ζύμη διαβάζοντας γι’ αυτό. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις, έχοντας παρακολουθήσει άλλους, έμπειρους, να το κάνουν.

Η απώλεια δεξιοτήτων έχει βαθιά επίδραση στη ζωή μας. Οι πωλήσεις παλαιών σπιτιών σημειώνουν δραματική πτώση, απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμοι εργάτες για να κάνουν τις απαραίτητες επισκευές. Οι λίγοι άνθρωποι εκεί έξω που γνωρίζουν από επισκευές σοβάδων, καλωδιώσεις ή στέγες είναι πολύ ακριβοί και η αναμονή είναι πολύ μεγάλη. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι αγοράζουν καινούργια ή απλά νοικιάζουν.

Αυτό ισχύει και στην επισκευή αυτοκινήτων, γι’ αυτό και πρέπει να περιμένετε μια εβδομάδα ή και περισσότερο για να γίνει ακόμα και η πιο απλή εργασία. Η απώλεια δεξιοτήτων επηρεάζει ακόμη και την περίφημη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια. Αν δεν υπάρχουν αρκετοί μηχανικοί που να μπορούν να κάνουν πράγματα, απλά δεν μπορεί να συμβεί.

Και, όμως, η οικονομική μετάβαση από τις διογκωμένες διοικητικές δομές πίσω στην εκτέλεση πραγματικής εργασίας γίνεται πολύ γρήγορα, αφήνοντας μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με το TikTok και το Zoom σε αδιέξοδο. Με κάποιο τρόπο καταφέραμε να στερήσουμε από εκατομμύρια ανθρώπους την ικανότητα να είναι χρήσιμοι στους άλλους. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το πόσα πτυχία έχουν.

Από το 2020 έως σήμερα, άνθρωποι χωρίς πραγματικές ιατρικές δεξιότητες, αλλά μόνο με θεωρίες και δύναμη, ανέλαβαν τη δημόσια υγεία στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Κοιτάξτε το χάος που δημιούργησαν! Αυτό συμβαίνει όταν η αφηρημένη γνώση υπερισχύει της πραγματικής εμπειρίας.

Μπορείτε να καταστρέψετε τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο.

Πώς να διορθώσετε το πρόβλημα; Ξεκινήστε με απλά πράγματα. Σιδερώστε ένα πουκάμισο. Φτιάξτε ένα μπιφτέκι. Καθαρίστε ένα μπάνιο. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς είναι. Απλά να είστε χρήσιμοι και δείτε πόσο δύσκολο είναι πραγματικά.

Του Jeffrey A. Tucker

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Το «Μέσα στο Τρίτο Ράιχ” (Inside the Third Reich, 1969), τα μακροσκελή απομνημονεύματα του υπουργού του Χίτλερ Άλμπερτ Σπέερ (1905-1981), είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Ως υπουργός Εξοπλισμών και Πολεμικής Παραγωγής, ο οποίος χρησιμοποιούσε αλλοδαπούς και αιχμαλώτους πολέμου σε καταναγκαστικά έργα για να στηρίξει τις πολεμικές προσπάθειες της Γερμανίας, ο Σπέερ ήταν μέλος του «εσωτερικού κύκλου» του Χίτλερ για περισσότερο από μια δεκαετία. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις δίκες της Νυρεμβέργης το 1946. Ο Σπέερ κατάφερε να πείσει πέντε από τους οκτώ Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικανούς και Σοβιετικούς δικαστές ότι αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό τις διώξεις και τις μαζικές δολοφονίες των Εβραίων, αποφεύγοντας έτσι τη θανατική ποινή. Αντ’ αυτού, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 20 ετών. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή το 1966, προέκυψαν στοιχεία που έδειχναν ότι γνώριζε πολύ περισσότερα από όσα είχε αφήσει να εννοηθούν το 1946.

Το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, με τίτλο «Επάγγελμα και αποστολή», είναι από τα πιο συναρπαστικά. Περιγράφει λεπτομερώς πώς ο Σπέερ, μαζί με εκατομμύρια άλλους Γερμανούς, έπεσε στα μάγια του Χίτλερ τη δεκαετία του 1930, καθιστώντας τους Εθνικοσοσιαλιστές το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Γερμανίας.

Ο Σπέερ, ένας μορφωμένος άνθρωπος, περιέγραψε την πρώτη φορά που άκουσε τον ηγέτη των εθνικοσοσιαλιστών ως εξής:

«Ο Χίτλερ μιλούσε επιτακτικά και με υπνωτική πειστικότητα. Η διάθεση που δημιούργησε ήταν πολύ βαθύτερη από την ίδια την ομιλία, την οποία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θυμόμουν για πολύ. Επιπλέον, παρασύρθηκα από το κύμα του ενθουσιασμού που, το ένιωθε κανείς σχεδόν σωματικά, παρέσυρε τον ομιλητή από πρόταση σε πρόταση. Σάρωνε κάθε σκεπτικισμό, κάθε επιφύλαξη. Στους αντιπάλους δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να μιλήσουν. Αυτό ενίσχυσε την ψευδαίσθηση, τουλάχιστον στιγμιαία, της ομοφωνίας. Τελικά, ο Χίτλερ δεν φαινόταν πλέον να μιλάει για να πείσει – μάλλον φαινόταν να αισθάνεται ότι εξέφραζε αυτό που το ακροατήριο, που είχε πλέον μετατραπεί σε μια ενιαία μάζα, περίμενε από αυτόν.»

Η αντίδραση του Σπέερ ήταν όπως και αυτή τόσων άλλων Γερμανών:

«Εδώ, μου φάνηκε ότι υπήρχε ελπίδα. Εδώ υπήρχαν νέα ιδανικά, μια νέα κατανόηση, νέα καθήκοντα. Ο κίνδυνος του κομμουνισμού, που φαινόταν να έρχεται αμείλικτα, μπορούσε να αναχαιτιστεί, μας έπεισε ο Χίτλερ, και αντί για απελπιστική ανεργία, η Γερμανία μπορούσε να προχωρήσει προς την οικονομική ανάκαμψη. Το εβραϊκό πρόβλημα το είχε αναφέρει μόνο περιφερειακά. Αλλά τέτοιες παρατηρήσεις δεν με ανησύχησαν, αν και δεν ήμουν αντισημίτης- αντίθετα, είχα Εβραίους φίλους από τα σχολικά και πανεπιστημιακά μου χρόνια, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι.»

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Σπέερ άκουσε τον Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος στη συνέχεια υπηρέτησε τον Χίτλερ ως υπουργός Προπαγάνδας του Ράιχ. Ο Σπέερ περιέγραψε την αριστοτεχνική ικανότητά τους να χειραγωγούν το συναίσθημα:

«Τόσο ο Γκέμπελς όσο και ο Χίτλερ είχαν καταλάβει πώς να απελευθερώνουν τα μαζικά ένστικτα στις ομιλίες τους, πώς να παίζουν με τα πάθη που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια της συνηθισμένης αξιοπρεπούς ζωής. Εξασκημένοι δημαγωγοί, κατάφεραν να συγχωνεύσουν τους συγκεντρωμένους εργάτες, μικροαστούς και φοιτητές σε έναν ομοιογενή όχλο, του οποίου τις απόψεις μπορούσαν να διαμορφώσουν όπως ήθελαν. … Για να αντισταθμίσει τη μιζέρια, την ανασφάλεια, την ανεργία και την απελπισία, αυτή η ανώνυμη συνάθροιση κυλιόταν για ώρες σε εμμονές, αγριότητες, αδεξιότητες. Αυτό δεν ήταν ένθερμος εθνικισμός, αλλά, μάλλον, για λίγες σύντομες ώρες, η δυστυχία που προκάλεσε στους ανθρώπους η κατάρρευση της οικονομίας αντικαταστάθηκε από μια μανία που απαιτούσε θύματα. Και ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς προμήθευσαν τα θύματα. Χτυπώντας τους αντιπάλους τους και διασύροντας τους Εβραίους έδωσαν έκφραση και κατεύθυνση σε άγρια, πρωτόγονα πάθη.»

Έχοντας ενταχθεί στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) και έχοντας γίνει μέλος με τον αριθμό 474.481 τον Ιανουάριο του 1931, ο Σπέερ δήλωσε: «Δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το πρόγραμμα του Χίτλερ. Με είχε κυριεύσει πριν καταλάβω τι συνέβαινε».

Στο βιβλίο του, ο Σπέερ παραδέχεται την πνευματική του τεμπελιά:

«Γιατί, για παράδειγμα, ήμουν πρόθυμος να παραμείνω στη σχεδόν υπνωτιστική εντύπωση που μου είχε κάνει η ομιλία του Χίτλερ; Γιατί δεν ανέλαβα μια ενδελεχή, συστηματική έρευνα, ας πούμε για την αξία ή την αχρηστία των ιδεολογιών όλων των κομμάτων; Γιατί δεν διάβασα τα διάφορα προγράμματα των κομμάτων ή τουλάχιστον το Mein Kampf (Ο
Αγών μου) του Χίτλερ και το Myth of the Twentieth Century (Μύθος του Εικοστού Αιώνα) του Ρόζενμπεργκ; Ως διανοούμενος, θα περίμενε κανείς από εμένα να συλλέξω τεκμηρίωση με την ίδια σχολαστικότητα και να εξετάσω τις διάφορες απόψεις με την ίδια αμεροληψία που είχα μάθει να εφαρμόζω στις προκαταρκτικές αρχιτεκτονικές μου μελέτες. […]

«Διότι αν ήθελα, θα μπορούσα να είχα ανακαλύψει ακόμη και τότε ότι ο Χίτλερ διεκήρυττε την επέκταση του Ράιχ προς τα ανατολικά, ότι ήταν βαθιά αντισημίτης, ότι ήταν προσηλωμένος σε ένα σύστημα αυταρχικής διακυβέρνησης, ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας σκόπευε να καταργήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες και ότι στη συνέχεια θα υποχωρούσε μόνο  με τη βία. Το ότι δεν ασχολήθηκα για να τα ανακαλύψω όλα αυτά, τουλάχιστον για εμένα – το ότι δεν διάβασα, δεδομένης της μόρφωσής μου, βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες με διάφορες απόψεις – το ότι δεν προσπάθησα να διακρίνω όλο τον μηχανισμό της μυθοποίησης, ήταν ήδη εγκληματικό. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, η ενοχή μου ήταν τόσο σοβαρή όσο, στο τέλος, το έργο μου για τον Χίτλερ. Διότι το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή.»

Φυσικά, για τον Σπέερ και τόσους άλλους, η πνευματική τεμπελιά είχε και μια ευχάριστη πλευρά:

«Η κλίση μου να απαλλαγώ από την ανάγκη να σκέφτομαι, ιδιαίτερα για δυσάρεστα γεγονότα, συνέτεινε να κλονιστεί η ισορροπία. Σε αυτό δεν διέφερα από εκατομμύρια άλλους.»

Αυτή η ανακούφιση, η απαλλαγή από το να χρειάζεται να σκέφτεται, αποδείχθηκε επικίνδυνη και τοξική:

«Ήταν αυτή η πνευματική χαλαρότητα που πάνω απ’ όλα διευκόλυνε, εδραίωσε και τελικά εξασφάλισε την επιτυχία του εθνικοσοσιαλιστικού συστήματος. Πόσο ανυπολόγιστες ήταν οι συνέπειες!»

Μόνο μετά τον πόλεμο, μπόρεσε ο Σπέερ να εκτιμήσει στην εντέλεια το υψηλό τίμημα που πλήρωσε ο ίδιος – και εκατομμύρια άλλοι – για αυτή τη διανοητική τεμπελιά:

«Το 1931, δεν είχα ιδέα ότι δεκατέσσερα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να λογοδοτήσω για ένα πλήθος εγκλημάτων, τα οποία προσυπέγραψα εκ των προτέρων με την είσοδό μου στο κόμμα. Δεν ήξερα ακόμα ότι θα χρειάζονταν είκοσι ένα χρόνια από τη ζωή μου για να εξιλεωθώ από την επιπολαιότητα, την απερισκεψία και τη ρήξη με την παράδοση. Στην πραγματικότητα, δεν θα απαλλαγώ ποτέ από αυτή την αμαρτία.»

Πόσο βολικό θα ήταν να απορρίψουμε τον Σπέερ και τα εκατομμύρια άλλων Γερμανών που υποστήριξαν τους εθνικοσοσιαλιστές ως ανθρώπους με τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε: αδιάβαστους, ευεπηρέαστους και ηθικά κατώτερους. Βολικό, ναι, αλλά και ανόητο. Ο κόσμος έχει αλλάξει μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι όχι. Οι Καναδοί, όπως και τόσοι άλλοι λαοί, έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση με τους Γερμανούς. Και, εκτός αν η ανθρώπινη φύση έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 90 χρόνια, οι Καναδοί σήμερα είναι το ίδιο επιρρεπείς στη χειραγώγηση και τον συναισθηματισμό όπως ήταν οι Γερμανοί τη δεκαετία του 1930.

Είμαστε περισσότερο ικανοί τάχα από τους Γερμανούς να αντισταθούμε στην υπνωτική πειθώ, να μην παρασυρθούμε από το κύμα ενθουσιασμού που παρασύρει τον σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις; Όταν δεν δίνεται στους αντιπάλους μια δίκαιη ευκαιρία να μιλήσουν, οι Καναδοί πιστεύουν στην ψευδαίσθηση της ομοφωνίας; Έχουν οι Καναδοί ανοσία στο να συγχωνεύονται σε ομοιογενή όχλο του οποίου οι απόψεις μπορούν να διαμορφωθούν από τους πολιτικούς, τα μέσα ενημέρωσης και άλλες αρχές; Πόσοι Καναδοί αναλαμβάνουν μια ενδελεχή, συστηματική διερεύνηση των ισχυρισμών που διατυπώνονται από πολιτικούς ακτιβιστές, υγειονομικές αρχές και άλλους «ειδικούς»; Πόσοι Καναδοί διαβάζουν βιβλία, ιστότοπους και εφημερίδες με ποικίλες απόψεις; Σε πόσους Καναδούς αρέσει να απαλλάσσονται από την ανάγκη να σκέφτονται, ιδίως για δυσάρεστα γεγονότα;

Όπως εξήγησε ο Σπέερ, ο θρίαμβος του εθνικοσοσιαλισμού (1933-1945) ευνοήθηκε και εδραιώθηκε από τη διανοητική τεμπελιά. Όπως το έθεσε ο ίδιος: «Το να μην προσπαθείς να δεις μέσα από ολόκληρο τον μηχανισμό της μυθοποίησης είναι ήδη εγκληματικό και το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή».

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Η διανοητική τεμπελιά είναι το τσιμέντο που δένει την πλακόστρωση.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του John Carpay

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Σχολιασμός

Υπάρχουν πολλές ανεπίσημες ενδείξεις ότι οι γονείς φοβούνται την εφαρμογή του νομοσχεδίου της Βικτώριας που απαγορεύει αυτό που θεωρείται θεραπεία μεταστροφής. Ο φόβος τους πηγάζει από το γεγονός ότι η νομοθεσία ενδεχομένως τιμωρεί τους γονείς επειδή κατευθύνουν και ελέγχουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους.

Στο πλαίσιο αυτό, ένα πρόσφατο άρθρο σημειώνει ότι ο νόμος απαγορεύει στους γονείς να ενεργούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από την επιβεβαίωση του προτιμώμενου φύλου του παιδιού.

Συγκεκριμένα, οι γονείς δεν μπορούν να αρνηθούν στο παιδί φάρμακα όπως αναστολείς εφηβείας και ορμονοθεραπείες, χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου και απαγορεύεται επίσης να αναζητήσουν «μη επιβεβαιωτική συμβουλευτική» οπουδήποτε στην Αυστραλία.

Η Επιτροπή Ίσων Ευκαιριών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βικτώριας, η οποία εφαρμόζει τη νομοθεσία, εξηγεί στον ιστότοπό της ότι:

«Πρακτικές που επιδιώκουν να αλλάξουν ή να αποκρύψουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου κάποιου είναι επιβλαβείς και παράνομες» και ότι ο νόμος αυτός «απαγορεύει αυτές τις πρακτικές αλλαγής ή απόκρυψης και παρέχει μια σειρά επιλογών για την πρόληψη και την αντιμετώπισή τους».

Οι υποστηρικτές του κινήματος των τρανσέξουαλ ισχυρίζονται ότι υπάρχει ανθρώπινο δικαίωμα να αλλάζουν φύλο διαφορετικό από το βιολογικό τους και ότι η άποψη ότι οι άνθρωποι γεννιούνται είτε άντρες είτε γυναίκες αποτελεί απεχθές παράδειγμα διακρίσεων και ομοφοβίας.

Σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, ο ισχυρισμός τους λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τους νομοθέτες, οι οποίοι προσπαθούν να ποινικοποιήσουν συμπεριφορές που ματαιώνουν την επιθυμία των παιδιών να αλλάξουν φύλο.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον καθηγητή νομικής Πάτρικ Πάρκινσον, «ο νόμος είναι εξαιρετικά επιζήμιος για την ευημερία ορισμένων παιδιών, ιδίως επειδή αποθαρρύνει τους κλινικούς ιατρούς να ασχοληθούν με παιδιά που πάσχουν από δυσφορία φύλου ή αναντιστοιχία φύλου και θα μπορούσε να τους στερήσει τη βοήθεια που χρειάζονται περισσότερο».

Ακόμη και η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, η οποία θεωρεί ανήθικη τη θεραπεία αλλαγής ταυτότητας φύλου, παραδέχεται ότι η υποστήριξη των ατόμων «με δυσφορία φύλου μπορεί να περιλαμβάνει ανοιχτή διερεύνηση των συναισθημάτων και των εμπειριών τους σχετικά με την ταυτότητα και την έκφραση του φύλου».

Κλοπή των γονεϊκών δικαιωμάτων

Φυσικά, η δυσφορία φύλου είναι μια σοβαρή πάθηση που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Αλλά το ερώτημα είναι αν οι νόμοι για τους τρανσέξουαλ, όπως η νομοθεσία της Βικτώριας, υπερβαίνουν τους νόμιμους σκοπούς τους, αφαιρώντας από τους γονείς το δικαίωμά τους να εκπαιδεύουν και να καθοδηγούν τα παιδιά τους.

Η άποψη ότι η απαγόρευση της θεραπείας μεταστροφής είναι από μόνη της επιβλαβής και ματαιώνει τις προσπάθειες των γονέων να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους οδήγησε πρόσφατα σε εκκλήσεις για τη σύσταση Βασιλικής Επιτροπής για τη αλλαγή φύλου στα παιδιά.

Ωστόσο, οι υποστηρικτές της απαγόρευσης των πρακτικών μεταστροφής μπορούν να επικαλεστούν τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού -που επικυρώθηκε από την Αυστραλία στις 17 Δεκεμβρίου 1990- για να ενισχύσουν την υποστήριξή τους για μια «θετική» προσέγγιση της δυσφορίας φύλου των παιδιών.

Παρόλο που το άρθρο 5 της Σύμβασης επιβεβαιώνει ότι «τα συμβαλλόμενα κράτη σέβονται τις ευθύνες, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των γονέων», παρέχει ελάχιστη προστασία στους γονείς.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ακολουθείται από τα άρθρα 12 έως 16, τα οποία υπερισχύουν κάθε ασυμβίβαστης διάταξης, συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 5.

Ακόμη και αν η άποψη αυτή αποδειχθεί νομικά εσφαλμένη, το δικαίωμα των γονέων να κατευθύνουν και να καθοδηγούν τα παιδιά τους περιορίζεται από τις απαιτήσεις ότι η εν λόγω γονική κατεύθυνση και καθοδήγηση πρέπει να είναι «κατάλληλη» και με «τρόπο που να συνάδει με τις εξελισσόμενες δυνατότητες του παιδιού».

Η διατύπωση αυτή υποδηλώνει ότι, προκειμένου να αποφασιστεί η καταλληλότητα της καθοδήγησης των γονέων, η γονεϊκή κατεύθυνση και καθοδήγηση αναπόφευκτα θα υπόκειται σε εξωτερικό έλεγχο και εξέταση.

Πως η Σύμβαση μπορεί να υποστηρίξει τις απαγορεύσεις της «θεραπείας μεταστροφής»

Το άρθρο 12 παρέχει στα παιδιά το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους «σε όλα τα θέματα που αφορούν το παιδί, οι απόψεις του παιδιού λαμβάνουν τη δέουσα βαρύτητα ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητά του».

Ορίζει επίσης ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα ακρόασης σε δικαστικές και διοικητικές διαδικασίες που αφορούν το παιδί.

Ως εκ τούτου, το άρθρο 12 «δεν έχει μόνο μια σαφή δυνατότητα να παρέμβει στις σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιού, αλλά και μεταξύ εκπαιδευτικών και παιδιών στην τάξη, όπου έχει τη δυνατότητα να υπονομεύσει το κύρος των εκπαιδευτικών που εξακολουθούν να πιστεύουν στην καθοδηγητική εκπαίδευση».

Το άρθρο 13 διακηρύσσει ότι το παιδί έχει δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος «να αναζητά, να λαμβάνει και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες κάθε είδους».

Αυτό το άρθρο θα μπορούσε εύκολα να ερμηνευθεί ότι τα παιδιά, που ορίζονται ως άτομα κάτω των 18 ετών, έχουν το δικαίωμα να ακούν και να βλέπουν πορνογραφικό υλικό.

Το άρθρο 14 της Σύμβασης ορίζει ότι το παιδί έχει δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Το δικαίωμα του παιδιού υπόκειται μόνο στο δικαίωμα του γονέα να παρέχει κατεύθυνση και καθοδήγηση.

Ωστόσο, το κράτος υποχρεούται μόνο να «σέβεται» το δικαίωμα των γονέων να παρέχουν κατευθύνσεις στο παιδί. Έτσι, ένα παιδί θα είναι ελεύθερο να απορρίψει τη γονεϊκή καθοδήγηση σχετικά με τη αλλαγή φύλου.

Σύμφωνα με το άρθρο 16, ένα παιδί δεν πρέπει να «υπόκειται σε αυθαίρετη ή παράνομη παρέμβαση στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του».

Η αναφορά στο «αυθαίρετο» μπορεί να επιτρέψει στα παιδιά να αντισταθούν στη γονεϊκή παρέμβαση σε θέματα που τα παιδιά θεωρούν ιδιωτικά, συμπεριλαμβανομένων των ιατρικών θεραπειών. Το άρθρο θα προστατεύει έναν ιατρό που προσφέρει αντισυλληπτικά σε ένα 14χρονο κορίτσι ή αναστολείς της εφηβείας σε έναν έφηβο που σκοπεύει να αλλάξει φύλο.

Ο ΟΗΕ επέτρεψε τη «θετική» προσέγγιση

Οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι η Σύμβαση διευκολύνει τη σημερινή «θετική» προσέγγιση της Αυστραλίας για τη αλλαγή φύλου, αλλά επηρεάζει επίσης αρνητικά, ακόμη και μοιραία, την ικανότητα των γονέων να καθοδηγούν τα παιδιά τους σε αυτόν τον συγκεχυμένο και δύσκολο τομέα.

Καθώς η Σύμβαση διευκόλυνε μια μετρήσιμη μείωση της εξουσίας των γονέων, συνέβαλε ή και υποκίνησε τη σημερινή ατζέντα για τους τρανσέξουαλ, η οποία τώρα προωθείται επιμελώς από τα εκπαιδευτικά τμήματα και τις κυβερνήσεις.

Μια μελετημένη κρίση σχετικά με τη σημερινή συζήτηση για τη τρανσεξουαλικότητα θα πρέπει να περιλαμβάνει την εξέταση όλων των συγκυριακών συνθηκών, συμπεριλαμβανομένων των αποδεικτικών στοιχείων για την πιθανή βλάβη που προκαλούν στα παιδιά οι πρακτικές αλλαγής φύλου.

Με την υπονόμευση των εποπτικών εξουσιών των γονέων επί των παιδιών τους, αυτή η συζήτηση θα θέσει πιθανώς σε κίνδυνο μια αντικειμενική και αμερόληπτη συζήτηση αυτού του αμφιλεγόμενου θέματος.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.