OPINION

Σχολιασμός

Ο Ησαΐας Μπερλίν [Иса́йя Бе́рлин, 1909-1997] και ο Φρήντριχ Χάγιεκ [Friedrich August Hayek, 1899-1992] υπήρξαν δύο εκ των σημαντικότερων υπερασπιστών του κλασικού φιλελευθερισμού στον εικοστό αιώνα – έναν αιώνα που κυριαρχήθηκε από τον κρατισμό.

Η ακαδημαϊκή συζήτηση επικεντρώθηκε συχνά στις διαφορές των απόψεών τους για την έννοια της ελευθερίας. Οι διαφορετικοί ορισμοί που έδωσαν είναι καθοριστικοί για όποιον ενδιαφέρεται για τη φιλελεύθερη θεωρία. Σε μια διάσημη διάλεξη του 1958, ο Μπερλίν διέκρινε την «αρνητική» από την «θετική» ελευθερία: αρνητική είναι η απουσία εμποδίων στην ανθρώπινη δράση, ενώ θετική είναι η δυνατότητα να δρουμε σύμφωνα με τη βούλησή μας και να επιδιώκουμε τους στόχους μας.

Ο Χάγιεκ, από την άλλη, όρισε την ελευθερία ως την απουσία αυθαίρετου εξαναγκασμού και την ανεξαρτησία από την αυθαίρετη βούληση άλλων. Διέφεραν επίσης στη στάση τους απέναντι στην οικονομική ελευθερία – ο Μπερλίν, για παράδειγμα, είχε επικρίνει γραπτώς τον Χάγιεκ για την υπερβολική έμφαση που έδινε σε αυτή.

Ωστόσο, παρά τις διαφορές τους, υπήρχε ένα πεδίο θεμελιώδους συμφωνίας: ο ορισμός του ολοκληρωτισμού.

Το σημείο επαφής

Ποια είναι η ρίζα του κομμουνισμού, του φασισμού ή, ευρύτερα, κάθε σύγχρονης ολοκληρωτικής ιδεολογίας; Σε αυτό το ερώτημα, ο Χάγιεκ και ο Μπερλίν συμφωνούν απολύτως – και η σύγκλιση αυτή αξίζει ιδιαίτερη έμφαση.

Ο Μπερλίν, στο άρθρο του «Democracy, Communism and the Individual» («Δημοκρατία, κομμουνισμός και το άτομο»), υποστήριξε πως η ρίζα του κομμουνισμού βρίσκεται στην πεποίθηση ότι όλα τα ερωτήματα, ηθικά ή πολιτικά, μπορούν να απαντηθούν με απόλυτη βεβαιότητα – όπως στις φυσικές επιστήμες – μέσω της σωστής χρήσης της λογικής ή της παρατήρησης της φύσης.

Όποιος γνωρίζει την κριτική του Χάγιεκ περί κατάχρησης της λογικής θα αναγνωρίσει την ομοιότητα. Το «The Counter-Revolution of Science» («Η Αντεπανάσταση της επιστήμης») του Χάγιεκ μιλάει για τις απαρχές της επιστημονικής ύβρεως. Στο δεύτερο μέρος του εν λόγω βιβλίου, ο Χάγιεκ εντοπίζει τις ρίζες των ιδεολογιών που κυριάρχησαν τον 20ό αιώνα και έφεραν τον πολιτισμό στα όρια της κατάρρευσης.

Ο Χάγιεκ απηχεί τον προβληματισμό του Μπερλίν, γράφοντας: «Οποιαδήποτε γενική άρνηση να αποδεχτούμε τους υπάρχοντες ηθικούς κανόνες μόνο και μόνο επειδή η σκοπιμότητά τους δεν έχει αποδειχθεί ορθολογικά… σημαίνει ότι καταστρέφουμε μια από τις ρίζες του πολιτισμού μας».

Η πεποίθηση ότι οι κανόνες πρέπει να είναι ορθολογικοί είναι σημαντική, αλλά η παραδοχή ότι η κοινωνία μπορεί να ανασυγκροτηθεί με βάση καθαρά ορθολογικές αρχές είναι η ρίζα του ολοκληρωτισμού. Η κονστρουκτιβιστική επιθυμία να ξαναφτιάξουμε την κοινωνία με βάση τη λογική, αγνοώντας παράλληλα τις παραδόσεις και τους κανόνες που έχουν εξελιχθεί μέσω μιας οργανικής διαδικασίας, καταλήγει συχνά σε απρόβλεπτες συνέπειες πέρα από την κατανόηση των «σχεδιαστών». Αυτός ο σκεπτικισμός απέναντι στην κοινωνική μηχανική είναι το σημείο όπου ο Χάγιεκ και ο Μπερλίν συγκλίνουν.

Ενάντια στην μηχανική της ανθρώπινης ψυχής

Ο Μπερλίν και ο Χάγιεκ έζησαν σε μια εποχή όπου η ιδέα του ορθολογικού σχεδιασμού της κοινωνίας ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των διανοουμένων – από τα οράματα μιας «σκόπιμα οργανωμένης κοινωνίας» βασισμένης στην «ανώτερη γνώση», έως τις μαρξιστικές ουτοπίες για την εξάλειψη της καπιταλιστικής «αναρχίας της παραγωγής» και την επίτευξη μιας ορθολογικής οικονομικής κατάστασης. Εκείνη την εποχή, η υπεράσπιση μιας κοινωνίας στην οποία τα ελεύθερα άτομα επεδίωκαν τους δικούς τους στόχους και όχι αυτούς που επέβαλε το κράτος ή το έθνος, φαινόταν παράλογη.

Όμως, η ιστορία δικαιώνει τους αντιρρησίες. Ο Κρίστοφερ Χίτσενς, στο «Letters to a Young Contrarian» («Επιστολές σε έναν νεαρό αντιρρησία»), έγραψε πως οι σπουδαίοι άνδρες σπάνια τιμώνται στην εποχή ή στη χώρα τους. Λίγοι ταιριάζουν καλύτερα σε αυτήν την περιγραφή από τον Χάγιεκ και τον Μπερλίν, οι οποίοι αντιστάθηκαν στον πειρασμό να σχεδιάσουν τη μηχανική της ανθρώπινης κοινωνίας – ή ακόμη χειρότερα, κατά την ορολογία του Στάλιν, να σχεδιάσουν τη μηχανική της ανθρώπινης ψυχής.

Ο Τζόσουα Τσέρνις, στη μελέτη του για τον Μπερλίν, υποστηρίζει πως ο φιλόσοφος εντόπισε τις ρίζες αυτής της τεχνοκρατικής ιδέας στον Ωγκύστ Κοντ και τον Ανρί Σαιν-Σιμόν. Παρόμοια επιχειρήματα διατύπωσε και ο Χάγιεκ στο «The Counter-Revolution of Science». Και οι δύο στοχαστές θεωρούσαν ότι η κοινωνική φυσική του Κοντ και ο θετικισμός του Σαιν-Σιμόν έθεταν τα θεμέλια του σύγχρονου σοσιαλισμού. Από την πλευρά τους, η προσπάθεια εφαρμογής των μεθόδων των φυσικών επιστημών στην ανθρώπινη κοινωνία αντανακλούσε τον αφελή ουτοπισμό των Γάλλων διανοουμένων. Για να εκτιμήσει κανείς τη σοβαρότητα του επιχειρήματός τους, πρέπει να κατανοήσει τη διάκριση μεταξύ της συνειδητής κατεύθυνσης της κοινωνίας και της αυθόρμητης τάξης.

Η συνειδητή κατεύθυνση της κοινωνίας

Ο Χάγιεκ προειδοποίησε ενάντια στην υπόθεση ότι «οι διαδικασίες που κατευθύνονται συνειδητά είναι αναγκαστικά ανώτερες από κάθε αυθόρμητη διαδικασία», χαρακτηρίζοντάς την «αβάσιμη δεισιδαιμονία». Αυτή η διαπίστωση ευθυγραμμίζεται με την άποψη του Σκωτικού Διαφωτισμού για τους θεσμούς. Στοχαστές όπως ο Άνταμ Φέργκιουσον και ο Άνταμ Σμιθ τόνιζαν ότι πολλοί θεσμοί δεν είναι προϊόν συνειδητού ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά μάλλον προϊόν ανθρώπινης δράσης.

Αρχικά, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί γιατί η κοινωνία δεν πρέπει να είναι ορθολογικά σχεδιασμένη και τα κοινωνικά αποτελέσματα να μην είναι σχεδιασμένα. Η απάντηση βρίσκεται στη φύση της ανθρώπινης κοινωνίας: δεν είναι ένα τεχνικό πρόβλημα που πρέπει να σχεδιαστεί, αλλά ένα πολύπλοκο, οργανικό σύστημα που προσαρμόζεται συνεχώς και παράγει νέα γνώση. Σε αντίθεση με τις μηχανές, η κοινωνία αποτελείται από εκατομμύρια υποκειμενικά μυαλά που αλληλεπιδρούν με απρόβλεπτους τρόπους.

Το κρίσιμο καθήκον δεν είναι να υπαγορεύσουμε τα αποτελέσματα, αλλά να επιτρέψουμε την ελεύθερη ανακάλυψη νέων δυνατοτήτων. Τα όρια της ανθρώπινης γνώσης, σε συνδυασμό με τη σιωπηλή και υποκειμενική φύση των πληροφοριών, καθιστούν αδύνατη τη συνειδητή καθοδήγηση της κοινωνίας. Όταν οι σχεδιαστές αντιμετωπίζουν αυτήν την αδυναμία, συχνά καταφεύγουν στον εξαναγκασμό για να επιβάλουν τα προτιμώμενα αποτελέσματά τους. Το αποτέλεσμα είναι αδιανόητη βία και σκληρότητα στην επιδίωξη της «ανθρώπινης τελειότητας».

Ο φιλελευθερισμός και η επιδίωξη της ευτυχίας

Η ρίζα του φασισμού, του κομμουνισμού και κάθε μορφής ολοκληρωτισμού βρίσκεται στην αφελή πίστη πως υπάρχει μία και μοναδική ορθή απάντηση για το πώς πρέπει να ζει ο άνθρωπος – την οποία οι διανοούμενοι μπορούν να προσδιορίσουν με την ακρίβεια των φυσικών επιστημών. Ο φιλελευθερισμός, αντιθέτως, δεν επιβάλλει έναν ενιαίο τρόπο ζωής. Αυτή είναι η δύναμή του: επιτρέπει τη συνύπαρξη διαφορετικών αξιών, στόχων και φιλοδοξιών. Η αρχή αυτή εκφράζεται στον ίδιο τον πυρήνα της αμερικανικής «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας», η οποία κατοχυρώνει το «δικαίωμα στην επιδίωξη της ευτυχίας» – μια επιδίωξη που ανήκει στο άτομο, όχι στο κράτος. Αυτή είναι και η ουσία του φιλελευθερισμού.

Από το American Institute for Economic Research (AIER)

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Για χρόνια αντιστεκόμουν στην επιδοκιμασία της λέξης ‘παγκοσμιοποίηση’, επειδή η διεθνής συνεργασία είναι κάτι καλό. Τα ταξίδια είναι υπέροχα, όπως και η ελευθερία του εμπορίου και της μετανάστευσης. Πώς η πρακτική της ελευθερίας, καθώς εκτείνεται πέρα ​​από τα εθνικά νομικά όρια, έγινε τόσο ευρέως απεχθής και υποτιμημένη;

Υπάρχει μια περίπλοκη ιστορία εδώ, που μιλάει για εμπλοκές μεταξύ κρατών, βιομηχανίας, οικονομικών, πολυεθνικών, κυβερνητικών δομών και τον έλεγχο κάποιων ομάδων ανθρώπων πάνω σε καθεστώτα.

Η εμπειρία του COVID αποκάλυψε τα πάντα. Η αντίδραση ήταν αξιοσημείωτα παγκόσμια, σχεδόν όλα τα έθνη εφάρμοσαν την καραντίνα με τον ίδιο τρόπο περίπου την ίδια στιγμή, επιβάλλοντας τα ίδια πρωτόκολλα και εκδίδοντας (λίγο πολύ) τα ίδια διορθωτικά μέτρα.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας φαινόταν να παίρνει τις αποφάσεις, με τις εθνικές υπηρεσίες δημόσιας υγείας να τις εφαρμόζουν κάθε φορά. Ο ίδιος ο ιός φαίνεται να έχει αναδυθεί μέσα από τη δομή της πολυμερούς έρευνας τόσο για τα παθογόνα όσο και για τα πιθανά φαρμακευτικά αντίμετρα.

Επιπλέον, οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο συνεργάστηκαν για να χρηματοδοτήσουν την ακραία πολιτική αντίδραση, τυπώνοντας χρήματα όπως ποτέ άλλοτε για να σταματήσουν την πλήρη οικονομική κατάρρευση υπό τα αναγκαστικά κλεισίματα. Έθνη όπως η Σουηδία και η Νικαράγουα, που ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο, επικρίθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Τα εθνικά νομοθετικά σώματα δεν είχαν κανένα ρόλο στα αρχικά λοκντάουν. Αποκλείστηκαν από τη λήψη αποφάσεων. Αυτό σημαίνει ότι και οι άνθρωποι που τα εξέλεξαν στερήθηκαν το δικαίωμα ψήφου. Κανείς δεν ψήφισε για απόσταση δύο μέτρων, κλείσιμο επιχειρήσεων και εντολές εμβολίων. Επιβλήθηκαν με διοικητικά διατάγματα και κανένα δικαστικό σύστημα δεν τα σταμάτησε.

Η δημοκρατία ως ιδέα, καθώς και το κράτος δικαίου, πέθαναν μέσα σε αυτό το διάστημα, κάτω από τους κανόνες των παγκόσμιων θεσμών και των χρηματοπιστωτικών συστημάτων που ανέλαβαν εκ των πραγμάτων τον έλεγχο του πλανήτη. Ήταν η πιο εκπληκτική επίδειξη παγκόσμιας δύναμης στην ιστορία.

Δεδομένων των αποτελεσμάτων, δεν αποτελεί έκπληξη η αντίδραση, η οποία επικεντρώνεται στην εκ νέου επιβεβαίωση των δικαιωμάτων των εθνών και των πολιτών τους.

Πολλοί υπερασπιστές της ανθρώπινης ελευθερίας (δεξιοί και αριστεροί) συχνά αισθάνονται άβολα με το ήθος της αντίδρασης και αναρωτιούνται εάν και σε ποιο βαθμό υπάρχει καλό ιστορικό προηγούμενο για την ανάκτηση της κυριαρχίας στο όνομα της ελευθερίας.

Ένα τέτοιο προηγούμενο πράγματι υπάρχει  με κάποια συζήτηση για ένα ιστορικό επεισόδιο που έχει σχεδόν ξεχαστεί εντελώς.

Είναι γνωστό ότι η Συμφωνία του Bretton Woods του 1944 περιελάμβανε τμήματα που αφορούσαν τον διεθνή νομισματικό διακανονισμό (το πρότυπο συναλλάγματος χρυσού), καθώς και τα χρηματοοικονομικά και τις τραπεζικές συναλλαγές (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα). Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν επίσης τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (1948).

Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) ήταν μια εφεδρική θέση. Το αρχικό προσχέδιο του Bretton Woods περιελάμβανε έναν Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου (ΔΟΕ) που θα εξουσιοδοτούνταν να διαχειρίζεται όλες τις παγκόσμιες εμπορικές ροές. Συντάχθηκε το 1944 και κωδικοποιήθηκε στον Χάρτη της Αβάνας του 1948. Υπήρξε μια τεράστια πίεση εκείνη την εποχή από τις μεγάλες κυβερνήσεις και εταιρείες για να επικυρώσουν αυτήν τη συμφωνία ως συνθήκη.

Ο ΔΟΕ επρόκειτο να κυβερνήσει τον κόσμο, με τους ολιγάρχες να καταλαμβάνουν τον έλεγχο στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.

Τελικά, όμως, ηττήθηκε. Γιατί; Όχι χάρη στην αντίθεση των προστατευτιστών και των μερκαντιλιστών. Οι κύριοι αντίπαλοι του ΔΟΕ ήταν στην πραγματικότητα οι ελεύθεροι έμποροι και οι οπαδοί του οικονομικού φιλελευθερισμού. Η εκστρατεία για την κατάρριψη της συνθήκης είχε επικεφαλής τον Γαλλοαμερικανό οικονομολόγο Φίλιπ Κόρτνεϋ και του συναρπαστικού βιβλίου του με τίτλο «Το Οικονομικό Μόναχο» (1949).

«Ο Χάρτης του ΔΟΕ είναι ένα μνημείο ευσεβών πόθων», έγραφε, «ένα γραφειοκρατικό όνειρο που αγνοεί τη σκληρή πραγματικότητα των εθνικών οικονομιών. Υπόσχεται ελεύθερο εμπόριο, αλλά παραδίδει δεσμά, δεσμεύοντας τα έθνη σε κανόνες που δεν μπορούν να λυγίσουν με τις καταιγίδες του πληθωρισμού ή της σπανιότητας.»

Αυτός και άλλοι στην τροχιά του μπορούσαν να εντοπίσουν το χέρι όχι της ελευθερίας σε αυτό το καταστατικό, αλλά μάλλον τον κεντρικό σχεδιασμό, τον κορπορατισμό, τον πληθωρισμό, τον δημοσιονομικό σχεδιασμό, τη βιομηχανική πολιτική και το διαχειριζόμενο εμπόριο — εν ολίγοις, αυτό που σήμερα ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Ήταν εντελώς αντίθετος σε αυτό, ακριβώς επειδή πίστευε ότι θα έθετε σε κίνδυνο τη νόμιμη αιτία του ελεύθερου εμπορίου και θα βύθιζε την εθνική κυριαρχία σε ένα γραφειοκρατικό τέλμα.

Οι αντιρρήσεις που είχε ήταν πολλές, αλλά μεταξύ αυτών ήταν εκείνες που επικεντρώνονταν σε ζητήματα νομισματικής διευθέτησης. Τα έθνη θα ήταν κλειδωμένα σε ένα δασμολογικό καθεστώς χωρίς ευελιξία για την προσαρμογή των νομισματικών αξιών με βάση τις εμπορικές ροές. Πιστεύω ότι υπήρχε ένας πραγματικός κίνδυνος στο πλαίσιο του ITO για τα έθνη να στερηθούν την ικανότητα να προσαρμόζονται με βάση τις αλλαγές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες ή άλλες χρονικές και τοπικές ιδιαιτερότητες. Παρόλο που ο χάρτης φαινόταν να προωθεί το ελεύθερο εμπόριο, ο Κόρτνεϋ πίστευε ότι τελικά θα το υπονόμευε.

Πίστευε επίσης ότι εάν τα έθνη επρόκειτο να ανοίξουν τις οικονομίες τους στον διεθνή ανταγωνισμό από όλες τις γωνιές του κόσμου, αυτό θα έπρεπε να γίνει με τρόπο που να συνάδει με τη δημοκρατική διακυβέρνηση και τα εθνικά δημοψηφίσματα. Μια σιδηρά παγκόσμια κυβέρνηση που θα επιβάλλει ένα τέτοιο καθεστώς θα ερχόταν σε αντίθεση με ολόκληρη την ιστορία της δομής κατά του μερκαντιλισμού και πιθανότατα θα οδηγούσε τις μεγαλύτερες εταιρείες της βιομηχανίας και των χρηματοοικονομικών να διαχειριστούν το σύστημά τους με τρόπο που θα ωφελούσε τις ίδιες.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό στο επιχείρημα είναι ότι προερχόταν από μια φιλελεύθερη/ελευθεριακή άποψη που ευνοούσε τις παραδοσιακές μεθόδους επίτευξης ελεύθερου εμπορίου, ενώ αντιτίθετο σε αυτό που σήμερα θα ονομαζόταν παγκοσμιοποιημένο μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Πράγματι, ο Λούντβιχ φον Μίζες [Ludwig von Mises, 1881-1973] είπε για αυτό το βιβλίο: «Η λαμπρή κριτική του αποκαλύπτει αλύπητα τις πλάνες των σύγχρονων επίσημων οικονομικών δογμάτων και πολιτικών. Οι κύριες θέσεις του δοκιμίου του είναι αδιάσειστες. Θα επιβιώσει από αυτήν την εποχή της πολιτικής ματαιότητας και θα διαβαστεί και θα ξαναδιαβαστεί ως ένα κλασικό έργο οικονομικής ελευθερίας, όπως τα έργα του Κόμπντεν και του Μπαστιά».

Ήταν ο Κόρτνεϋ, μαζί με τους ιδεολογικούς συμπατριώτες του στον επιχειρηματικό και συντακτικό τομέα, που τελικά τορπίλισαν τον Χάρτη της Αβάνας και έστειλαν τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας.

Για να είμαστε σαφείς, η απόρριψη του ΔΟΕ δεν ήταν αποτέλεσμα ακτιβισμού από αντιδραστικούς, σοσιαλιστές, προστατευτιστές ή ακόμα και οικονομικούς εθνικιστές. Απορρίφθηκε από ένθερμους υποστηρικτές του οικονομικού φιλελευθερισμού, του ελεύθερου εμπορίου και των εμπορικών επιχειρηματικών συμφερόντων που κυριαρχούνταν από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που φοβόντουσαν ότι θα χάνονταν στον βάλτο της παγκοσμιοποίησης.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονταν τη γραφειοκρατία γενικά και την παγκόσμια γραφειοκρατία ιδιαίτερα. Αυτή ήταν μια γενιά με αρχές και μέχρι τότε γνώριζαν πολύ καλά πως κάτι μπορεί να ακούγεται μεν υπέροχο, αλλά να είναι κακό στην πράξη. Απλώς δεν εμπιστεύονταν την ομάδα που ήταν υπεύθυνη εκείνη την εποχή για να σφυρηλατήσει μια βιώσιμη εμπορική συμφωνία για τον κόσμο.

Η απόρριψη του ΔΟΕ είναι το πώς και το γιατί καταλήξαμε στην GATT. Ήταν γενική, που σημαίνει όχι σταθερός νόμος. Είχε τις ρίζες της στη Συμφωνία, που σημαίνει ότι κανένα έθνος δεν θα εξαναγκαζόταν να αντιταχθεί στα συμφέροντά του. Αφορούσε δασμούς, αλλά δεν επιχείρησε κάποια μεγάλη στρατηγική για την εξίσωση όλων των νομισματικών αποτιμήσεων. Ήταν άτυπη και όχι επίσημη, αποκεντρωμένη, όχι συγκεντρωτική.

Η GATT επικράτησε μέχρι το 1995, όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) προωθήθηκε υπό τρομερή πίεση από τα μέσα ενημέρωσης και τις εταιρείες. Ήταν μια αναβίωση του παλιού ΔΟΕ. Μέχρι τότε, το πλήθος της ελεύθερης αγοράς είχε χάσει την πνευματική του ισχύ και υποστήριξε αδιαμαρτύρητα τον νέο παγκόσμιο οργανισμό. Σαν να επιβεβαιώνει την πρόβλεψη του Κόρτνεϋ, ο ΠΟΕ έχει πλέον καταστεί ως επί το πλείστον ένας απαρχαιωμένος, αποδιοπομπαίος τράγος επεύθυνος για οικονομική στασιμότητα, αποβιομηχάνιση, νομισματικές αναντιστοιχίες και μη διευθετημένους ξένους λογαριασμούς που υποστηρίζονται από ξένες συμμετοχές σε περιουσιακά στοιχεία σε δολάρια ΗΠΑ.

Τώρα αντιμετωπίζουμε μια αντίδραση με τη μορφή ωμών μερκαντιλιστικών πολιτικών που καταφθάνουν με οργή. Η Αμερική υπήρξε ο προορισμός τεράστιων ποσοτήτων προϊόντων από την Κίνα, τα οποία τώρα μπλοκάρονται από υψηλούς δασμούς. Με εξαιρετική ειρωνεία, η New York Times προειδοποιεί ότι η ανακατεύθυνση αγαθών από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη θα μπορούσε «να αποβεί επικίνδυνη για τις ευρωπαϊκές χώρες, με την πληθώρα στην αγορά τεχνητά φθηνών προϊόντων που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τις τοπικές βιομηχανίες».

Φανταστείτε το!

Η ισορροπία μεταξύ της εθνικής κυριαρχίας και της ίδιας της ελευθερίας είναι λεπτή. Γενιές διανοουμένων το γνώριζαν κάποτε αυτό και πρόσεχαν να μην ανατρέψουν ποτέ τη μία για να υποστηρίξουν την άλλη. Η οριστική αποσύνδεση των κυβερνητικών δομών από τον έλεγχο των πολιτών, έστω και μόνο μέσω σποραδικών δημοψηφισμάτων, επιφέρει καταστροφή ακόμη και σε θέματα όπως το εμπόριο, για να μην αναφέρουμε την έρευνα για μολυσματικές ασθένειες και ιούς.

Έτσι, έφτασε η εξέγερση, ακριβώς όπως θα είχε προβλέψει ο Φίλιπ Κόρτνεϋ.

Από το Brownstone Institute

Σχολιασμός

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) μόλις σημείωσε μια σημαντική νίκη, χάρη σε έναν από τους στενότερους συμμάχους της Αμερικής.

Τον Μάρτιο, η κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου ενέκρινε νέες κανονιστικές μεταρρυθμίσεις για την αύξηση της αποτελεσματικότητας στα λιμάνια του Ισραήλ. Αλλά κρυμμένη στην ανακοίνωση ήταν μια καταστροφή εθνικής ασφάλειας: το κινεζικής λειτουργίας λιμάνι στη Χάιφα θα έχει πλέον τη δυνατότητα να διπλασιάσει τη χωρητικότητά του.

Αυτή δεν είναι απλώς μια τοπική αναβάθμιση. Είναι μια απόφαση με παγκόσμιες συνέπειες και μια απόφαση που ωφελεί άμεσα το ΚΚΚ. Η Χάιφα φιλοξενεί μερικές από τις πιο κρίσιμες ναυτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή. Η επέκταση του κινεζικού ελέγχου σε αυτήν τη στρατηγική τοποθεσία δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα δώρο για τη μηχανή επιτήρησης του Πεκίνου.

Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην ισραηλινή Κνεσέτ, είδα από πρώτο χέρι πώς τα οικονομικά συμφέροντα και η πολιτική ευκολία συχνά επισκίαζαν τις ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια. Συμφωνίες που θα έπρεπε να είχαν απορριφθεί άμεσα, πέρασαν χωρίς ιδιαίτερο έλεγχο, χαρακτηριζόμενες επιπόλαια «αβλαβείς» επενδύσεις ή «τεχνοκρατικές» αποφάσεις.

Αυτή η επέκταση του κινεζικού ελέγχου των λιμένων δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι προϊόν βραχυπρόθεσμης σκέψης και αποτυχίας να ληφθεί υπ’ όψιν το πραγματικό κόστος της στρατηγικής ευθυγράμμισης με το Πεκίνο, ειδικά ενώ το Ισραήλ βρίσκεται σε πόλεμο και εξαρτάται από την υποστήριξη των ΗΠΑ όσο ποτέ άλλοτε.

Ορισμένοι αξιωματούχοι προωθούν αυτήν την κίνηση ως ένδειξη «αποτελεσματικότητας» και «ξένων επενδύσεων», αλλά ας είμαστε σαφείς: πρόκειται για πολιτική, όχι για μια κίνηση μόνο, και το κόστος θα μπορούσε να είναι τεράστιο.

Το λιμάνι του Κόλπου λειτουργεί από τη Shanghai International Port Group, μια κινεζική κρατική εταιρεία με άμεσους δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν είναι μυστικό ότι το ΚΚΚ χρησιμοποιεί εμπορική υποδομή για τη συλλογή πληροφοριών.

Μια έρευνα της Wall Street Journal το 2022 αποκάλυψε ότι οι προηγμένοι γερανοί που χρησιμοποιούνται σε λιμάνια που διοικούνται από την Κίνα, συμπεριλαμβανομένης της Χάιφα, έχουν μέσα τους αισθητήρες και λογισμικό που μπορούν να μεταδώσουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων, συμπεριλαμβανομένων ευαίσθητων πληροφοριών σχετικά με πλοία, φορτία και κινήσεις του Αμερικανικού Ναυτικού, απευθείας στο Πεκίνο.

Όταν υπηρετούσα στην Κνεσέτ, οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί ηγέτες προειδοποιούσαν ήδη για αυτό. Ο υποναύαρχος Σωλ Τσόρεβ είπε ξεκάθαρα: «Η Κίνα δεν είναι με το μέρος μας». Ο υποναύαρχος Οντέτ Γκουρ-Λαβί χαρακτήρισε τη συμφωνία «σοβαρό ζήτημα ασφάλειας».

Οι προειδοποιήσεις τους αγνοήθηκαν τότε. Τώρα, εντείνονται.

Στην Ουάσιγκτον, υπάρχει διακομματική συμφωνία ότι οι κινεζικές υποδομές επιτήρησης δεν έχουν θέση στα λιμάνια των ΗΠΑ.

Έτσι, ενώ η Αμερική εργάζεται για να εκδιώξει την Κίνα από τις αλυσίδες εφοδιασμού και τα λιμάνια της, το Ισραήλ κάνει το αντίθετο.

Και αυτό συμβαίνει καθώς η Κίνα επεκτείνει την ευθυγράμμισή της με τους εχθρούς της Αμερικής: κοινές ναυτικές ασκήσεις με το Ιράν, πιθανές μεταφορές όπλων στους Χούθι και βαθύτερη εμπλοκή σε ναυτιλιακά ασφυκτικά εμπόδια στη Μέση Ανατολή, όπως η Διώρυγα του Σουέζ και το Στενό Μπαμπ ελ Μαντέμπ.

Η Κίνα δεν είναι ουδέτερη. Ενεργοποιεί δυνάμεις που στοχεύουν ενεργά αμερικανικά πλοία, στρατιώτες και στρατηγικούς συμμάχους.

Οι σύμμαχοι πρέπει να ενεργούν σαν σύμμαχοι, ειδικά σε καιρό πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέχουν στο Ισραήλ ζωτικής σημασίας αμυντική βοήθεια, διπλωματική κάλυψη και ηθική υποστήριξη — όλα υπό την προϋπόθεση ότι η στρατηγική μας συνεργασία βασίζεται στην εμπιστοσύνη.

Αλλά όταν το Ισραήλ επιτρέπει στο ΚΚΚ να κατασκευάσει υποδομές επιτήρησης δίπλα στις ναυτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ, αυτή η εμπιστοσύνη κλονίζεται.

Αυτό δεν είναι εσωτερικό ζήτημα του Ισραήλ. Είναι έντονη ανησυχία για ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο. Και εγείρει ένα πολύ άβολο ερώτημα: αν οι στενότεροι σύμμαχοί μας δεν απομακρυνθούν από την Κίνα, ποιος θα το κάνει;

Το λέω αυτό όχι ως κριτικός από έξω, αλλά ως κάποιος που έχει βρεθεί στο εσωτερικό. Νοιάζομαι βαθιά για το μέλλον του Ισραήλ — και τη συμμαχία μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αλλά ξέρω επίσης το εξής: δεν μπορείς να παίζεις σε δύο ταμπλώ, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας είναι στο ένα από αυτά.

Ο προφανής στόχος του ΚΚΚ είναι να καταστήσει το παρακείμενο λιμάνι, ιδιοκτησίας Ινδίας, ασύμφορο, προκειμένου να καταστρέψει τον Οικονομικό Διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης (IMEC), που ανταγωνίζεται την πρωτοβουλία «Μία ζώνη, ένας δρόμος» του Πεκίνου.

Το Ισραήλ πρέπει να σταματήσει αυτήν την επέκταση, να επανεκτιμήσει τη συμφωνία της Χάιφα και να ευθυγραμμιστεί για άλλη μια φορά με τις αξίες και τα συμφέροντα που ισχυρίζεται ότι μοιράζεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οτιδήποτε λιγότερο αποτελεί προδοσία της κοινής μας ασφάλειας — και της αμερικανικής εμπιστοσύνης στην οποία βασιζόμαστε.

Του Gadeer Kamal-Mreeh

Σχολιασμός

Τρεις φίλοι συζητούν πού θα πάνε για μεσημεριανό. Ο πρώτος προτείνει ένα μαγαζί με μπιφτέκια, ο δεύτερος απαντά πως είχε φάει μπιφτέκια την προηγούμενη μέρα και προτείνει ένα ταχυφαγείο στη γειτονιά. Ο πρώτος συμφωνεί, αναφέροντας ότι εκεί σερβίρονται καλά σάντουιτς, και ο τρίτος λέει πως του φαίνεται καλή ιδέα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η «παρέα αποφάσισε» να πάει στο ταχυφαγείο. Ωστόσο, τίθεται το ερώτημα: ήταν όντως η παρέα (ή η ομάδα) που πήρε την απόφαση;

Παίρνουν πραγματικά αποφάσεις οι ομάδες;

Παρότι οι αποφάσεις αποδίδονται συχνά σε ομάδες, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όπως σημειώνεται, αυτό που συνέβη στην παραπάνω περίπτωση είναι ότι τρία άτομα έλαβαν ατομικές αποφάσεις, οι οποίες τελικά συνέκλιναν. Η ομάδα δεν είναι ένας αυτόνομος οργανισμός· είναι το αποτέλεσμα των πράξεων των μελών της. Το να λέμε ότι μια ομάδα αποφασίζει αποτελεί στην ουσία έναν περιγραφικό τρόπο να αναφερθούμε στο άθροισμα των ατομικών επιλογών των μελών της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια ενιαία «βούληση» της ομάδας.

Αυτή η οπτική δεν είναι καινούργια. Ο οικονομολόγος Λούντβιχ φον Μίζες (Ludwig von Mises), στο έργο του «Human Action» («Ανθρώπινη Δράση») του 1949, υπογράμμιζε πως κάθε πράξη προέρχεται από άτομα: «Μια συλλογικότητα λειτουργεί πάντοτε μέσω ενός ή περισσοτέρων ατόμων, των οποίων οι πράξεις συνδέονται με τη συλλογικότητα ως δευτερογενή πηγή».

Μόνο τα άτομα δρουν

Ανάλογες διατυπώσεις βρίσκουμε συχνά στα ΜΜΕ: «Η εταιρεία Α αποφάσισε να εξαγοράσει την εταιρεία Β» ή «Το κράτος Χ αποφάσισε να εισβάλει στο κράτος Ψ». Τέτοιες διατυπώσεις απλουστεύουν μια πιο σύνθετη πραγματικότητα. Στην πράξη, η απόφαση μπορεί να λήφθηκε από τον διευθύνοντα σύμβουλο ή ύστερα από ψηφοφορία του διοικητικού συμβουλίου. Ωστόσο, για λόγους συντομίας, η γλώσσα καταφεύγει στην εύκολη λύση και αποδίδει την απόφαση στην «εταιρεία», δημιουργώντας την ψευδαίσθηση μιας συλλογικής βούλησης. Όμως, όπως τόνιζε ο Μίζες, μόνο τα άτομα δρουν:

«Αν εξετάσουμε διεξοδικά το νόημα των διαφόρων ενεργειών που εκτελούνται από τα άτομα, πρέπει αναγκαστικά να μάθουμε τα πάντα για τη δράση των συλλογικών συνόλων. Διότι μια κοινωνική συλλογικότητα δεν έχει καμία ύπαρξη και πραγματικότητα έξω από τις ενέργειες των μεμονωμένων μελών της. Η ζωή μιας συλλογικότητας ζει μέσα από τις πράξεις των ατόμων που αποτελούν το σώμα της. Δεν νοείται κοινωνική συλλογικότητα χωρίς τη δράση κάποιων ατόμων.»

Αντιμετωπίζοντας τη δυναμική της ομάδας

Το γεγονός ότι μόνο τα άτομα δρουν δεν σημαίνει ότι οι αποφάσεις τους λαμβάνονται ανεξάρτητα από το κοινωνικό τους περιβάλλον. Όπως επεσήμανε ο Φρήντριχ Χάγιεκ στο δοκίμιό του «Individualism, True and False» («Ατομικισμός, αλήθειες και ψέματα»), τα άτομα δεν είναι αποκομμένα – αντιθέτως, υπάρχουν μέσα σε δίκτυα σχέσεων: οικογένειες, οργανισμούς, κοινωνίες. Ο Χάγιεκ σημείωσε ότι η ανθρώπινη φύση διαμορφώνεται εντός του κοινωνικού πλαισίου και όχι εκτός αυτού.

«Το γεγονός αυτό θα έπρεπε από μόνο του να είναι αρκετό για να αντικρούσει την πιο ανόητη από τις κοινές παρανοήσεις: την πεποίθηση ότι ο ατομικισμός προϋποθέτει ή βασίζει τα επιχειρήματά του στην υπόθεση της ύπαρξης απομονωμένων ή αυτοτελών ατόμων, αντί να ξεκινά από ανθρώπους των οποίων ολόκληρη η φύση και ο χαρακτήρας καθορίζεται από την ύπαρξή τους στην κοινωνία.»

Αυτή η κοινωνική ενσωμάτωση σημαίνει ότι οι αποφάσεις συχνά εμπλέκουν και επηρεάζουν άλλα ενδιαφερόμενα μέρη και συνήθως χρειάζεται η συμβολή και η συμφωνία των άλλων κατά τη διάρκεια της διαδικασίας λήψης αποφάσεων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η «ομαδική απόφαση» μπορεί να αναδιατυπωθεί ως πολλές ατομικές αποφάσεις που συμβαίνουν ταυτόχρονα. Αυτές οι καταστάσεις απαιτούν την αντιμετώπιση ορισμένων δυναμικών:

Υπάρχουν κανόνες που ορίζουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων:

• Χρειάζεται ομοφωνία ή αρκεί η πλειοψηφία;
• Πώς αντιμετωπίζεται η ισοψηφία;
• Πώς διασφαλίζεται ότι η διαδικασία είναι δίκαιη και διαφανής;
• Πώς αποφεύγονται φαινόμενα όπως η «συλλογική σκέψη»;
• Πώς εξασφαλίζεται ότι κάθε φωνή ακούγεται και δεν κυριαρχεί μόνο μία;

Ο σχεδιασμός μιας δίκαιης και διαφανούς διαδικασίας λήψης αποφάσεων για μια ομάδα, ένα τμήμα ή μια εταιρεία είναι απαραίτητος για να διασφαλιστεί ότι όλοι μπορούν να συνεισφέρουν τις απόψεις τους και να αισθάνονται ότι τα σχόλιά τους εκτιμώνται. Επίσης, μειώνεται η σύγχυση και εξορθολογίζεται η διαδικασία όταν όλοι γνωρίζουν και συμφωνούν με τους κανόνες εκ των προτέρων.

Οι άνθρωποι δεν είναι ένα σύνολο απομονωμένων ατομικοτήτων – είναι κοινωνικά όντα που λειτουργούν εντός ομάδων. Όμως, οι ομάδες δεν έχουν δική τους βούληση. Όπως υποστηρίζει η ατομικιστική παράδοση της αυστριακής σχολής, η «ομαδική απόφαση» είναι τελικά το αποτέλεσμα ατομικών επιλογών. Εν τέλει, οι ομαδικές αποφάσεις είναι ουσιαστικά ατομικές αποφάσεις.

Σχολιασμός

Υπάρχουν πολλά μυστήρια της σύγχρονης ζωής που απαιτούν μια προσεκτική ματιά για να τα ξεδιαλύνουμε. Για να δείτε την πληρότητα της αλήθειας, χρειάζεστε μια αίσθηση αποστασιοποίησης από την καθιερωμένη σοφία και τα πρωτόκολλα που συνήθως θεωρούνται δεδομένα, ενσωματωμένα στις συνήθειές μας να σκεφτόμαστε και να πράττουμε με τρόπους που είναι σε μεγάλο βαθμό πέραν αμφισβήτησης.

Το ζήτημα είναι μια σειρά από φλέγοντα ερωτήματα, μεταξύ των οποίων: γιατί τα τρέχοντα συστήματα πλύσης ρούχων είναι τόσο επίπονα και τελικά αναποτελεσματικά; Τα ρούχα στοιβάζονται και μαζεύονται όλα και τα ρίχνετε μέσα με τα συνηθισμένα βήματα. Τελικά βγαίνουν από το στεγνωτήριο, αλλά με την πάροδο του χρόνου παρατηρείτε ότι τα λευκά σας γίνονται όλο και πιο θαμπά και όλα τα άλλα φαίνονται αόριστα λιπαρά και λιγότερο από αυτό που ονομάζαμε καθαρά.

Όλοι έχουμε προσαρμοστεί, μειώνοντας τις προσδοκίες μας χρόνο με το χρόνο και τελικά απλώς τα παρατάμε και συνεχίζουμε. Έτσι λειτουργεί η ζωή. Είναι αξιολύπητη αλλά αμετάβλητη.

Στα σχόλιά μου, έχω εξερευνήσει πολλές πτυχές αυτού του προβλήματος, μεταξύ των οποίων η χλιαρή θερμοκρασία του νερού, τα αδύναμα και ρηχά πλυντήρια, τα απορρυπαντικά που δεν είναι όπως θα έπρεπε και τα αναποτελεσματικά πρόσθετα. Υπάρχει αλήθεια σε όλα αυτά, αλλά εδώ θα προσθέσω ένα άλλο στοιχείο που μπορεί να είναι καθοριστικό ανάλογα με τις συνθήκες στο νοικοκυριό σας.

Ένας κρυφός παραβάτης είναι η μοντέρνα πετσέτα. Ξέρετε τον τύπο. Είναι τεράστιες, χοντρές, φουσκωτές, απορροφητικές, κατασκευασμένες από βαμβακερό ύφασμα και χαρακτηρίζονται πολυτελείς και υπέροχες στο μάρκετινγκ. Φαίνεται σαν κάτι που θέλετε. Ποιος δεν επιθυμεί αυτό το συναίσθημα του να είναι τυλιγμένος στην πολυτέλεια μετά από ένα μπάνιο, ντους ή κολύμπι; Δεν χρησιμεύει το πάχος ως δείκτης ποιότητας και πολυτέλειας;

Όλο αυτό το μοντέλο δεν είναι μόνο λάθος. Καταστρέφει τα ρούχα σας και τη ζωή σας. Δείτε πώς.

Μια μεγάλη και βελούδινη πετσέτα απορροφά τεράστιες ποσότητες νερού, έως και ένα ή δύο λίτρα.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι φυσικά θα σας στεγνώσει αφού βγείτε από την μπανιέρα ή το ντους, αλλά τώρα δεν έχετε κανένα κίνητρο να κάνετε αυτό που κάποτε ήταν μια συνηθισμένη ρουτίνα, δηλαδή να στεγνώσετε για λίγο πριν τυλίξετε την πετσέτα γύρω από το σώμα σας. Αντ’ αυτού, απλώς στέκεστε μούσκεμα και αφήνετε την πετσέτα να φροντίσει τα υπόλοιπα.

Δεν έχει νόημα. Η αποχέτευση υπάρχει για κάποιο λόγο. Αλλά το κάνουμε επειδή μπορούμε.

Έπειτα, κρεμάμε την πετσέτα. Την κρεμάμε εκεί σε ένα δωμάτιο με ατμούς, ένα από τα χειρότερα δωμάτια στο σπίτι για αερισμό. Είναι επίσης το δωμάτιο με την τουαλέτα που προσθέτει έναν επιπλέον και δυσάρεστο παράγοντα στο μείγμα. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να στεγνώσει, κατά τη διάρκεια του οποίου συσσωρεύει μούχλα, μύκητες, βακτήρια και δυσοσμία.

Χρησιμοποιείς την πετσέτα μερικές φορές ακόμα, αλλά κάποια στιγμή παρατηρείς ότι μυρίζει και κάνει το σώμα σου να μυρίζει, κάτι που απαιτεί να καλύψεις τον εαυτό σου με αποσμητικά, κολόνια, λοσιόν και πούδρες για να καλύψεις την αόριστη αίσθηση μυρωδιάς μούχλας.

Τέλος, την πετάς στο πλυντήριο και παίρνεις άλλη μια. Αυτό συνεχίζεται μέχρι να έρθει η μέρα του πλυσίματος. Υπάρχουν τρεις πετσέτες, μερικές μικρές πετσέτες και ίσως μερικά πανιά κουζίνας.

Τις βάζεις με τα λευκά ή τα χρωματιστά ή οτιδήποτε πλένεται σε αυτό το φορτίο.

Εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται η καταστροφή. Οι πετσέτες έχουν σχεδιαστεί για να είναι εξαιρετικά απορροφητικές. Τα σύγχρονα πλυντήρια ρούχων καταναλώνουν πολύ νερό. Το νερό είναι χλιαρό ούτως ή άλλως λόγω περιορισμών. Και δεν υπάρχει πολύ, ούτε καν αρκετό για να πλύνεις και πολύ λιγότερο να ξεπλύνεις ρούχα.

Ιδού το κρίσιμο: οι πετσέτες ρουφούν γρήγορα και άπληστα όλο το νερό στο πλυντήριο, αφήνοντας όλα τα άλλα να περιστρέφονται στο μεγάλο τίποτα που προκύπτει. Τίποτα άλλο δεν πλένεται πραγματικά επειδή οι πετσέτες τα καταβροχθίζουν όλα.

Στη συνέχεια, στύβετε στο τέλος του κύκλου, αλλά παρατηρείτε ότι οι πετσέτες είναι πιο υγρές από οτιδήποτε άλλο. Αυτό συμβαίνει επειδή απορρόφησαν το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου νερού, στερώντας από όλα τα άλλα την ευκαιρία να πλυθούν. Στη συνέχεια, πηγαίνουν στο στεγνωτήριο και το ίδιο επαναλαμβάνεται. Χρειάζεται επιπλέον χρόνος για να στεγνώσουν, καθώς το υπόλοιπο φορτίο παραμένει ελαφρώς υγρό.

Κουρασμένοι, τελικά απλώς αρπάζετε το φορτίο και βάζετε τα ρούχα στη θέση τους, ίσως λίγο βρεγμένα με την ελπίδα ότι το κρέμασμα θα ολοκληρώσει το στέγνωμα. Αλλά επειδή τώρα βρίσκονται σε μια στενή ντουλάπα ή συρτάρι, αναπτύσσουν και αυτά μούχλα, προσθέτοντας σε ένα στρώμα που δεν καθαρίστηκε κατά τη διάρκεια του πλυσίματος ακριβώς λόγω της παρουσίας των κακών πετσετών.

Βλέπετε τι συμβαίνει εδώ; Η βελούδινη, χοντρή πετσέτα σας είναι στην πραγματικότητα η πηγή όλων των προβλημάτων σας! Απλώς δεν το γνωρίζατε αυτό.

Υπάρχει μια εύκολη λύση για αυτό.

Αν ταξιδεύετε στο εξωτερικό, ειδικά στην Ελλάδα ή την Τουρκία, θα παρατηρήσετε ότι οι πετσέτες είναι εντελώς διαφορετικές. Είναι λεπτές και με υφή βάφλας και συχνά κατασκευασμένες από λινό, όχι από βαμβάκι. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Υπάρχει μια απλή απάντηση: στεγνώνουν γρήγορα μόνες τους.

Αυτό είναι όλο. Χωρίς μούχλα, μύκητες, βακτήρια. Μετά από λίγες μόνο ώρες ή ακόμα και 30 λεπτά στον ζεστό ήλιο, είναι στεγνές σαν κόκκαλο. Μυρίζουν τέλεια καθαριότητα, κάτι που είναι λογικό επειδή το νερό που ήταν πάνω τους είναι επίσης καθαρό επειδή μόλις βγήκατε από το ντους.

Αυτές οι πετσέτες χρειάζονται πλύσιμο πολύ λιγότερο, επειδή παραμένουν στεγνές μεταξύ των χρήσεων. Δεν μυρίζουν και δεν γίνονται ανθυγιεινές. Όταν έρθει η ώρα να τις πλύνετε, μπορείτε να τις ρίξετε στο πλυντήριο και δεν διαταράσσουν την ισορροπία του νερού. Όλα τα άλλα στο πλυντήριο έχουν πλέον αρκετές πιθανότητες να καθαριστούν. Το ίδιο ισχύει και για το στέγνωμα. Το στεγνωτήριό σας θα αφήσει τα πάντα στεγνά στον καθορισμένο χρόνο ή και πολύ λιγότερο.

Μια καλή και κλασική λινή πετσέτα θα τα αλλάξει όλα. Σίγουρα, είναι πιο ακριβές. Μπορείτε να τις αναζητήσετε σε ιστότοπους εμπόρων όπως το Amazon και να αναζητήσετε μεγάλες λινές πετσέτες μπάνιου. Θα κοστίζουν περίπου 50 δολάρια η καθεμία, κάτι που φαίνεται πολύ, αλλά να θυμάστε ότι χρειάζεστε μόνο μία ή δύο για κάθε μέλος της οικογένειας.

Τι να κάνετε με την τεράστια στοίβα από φουσκωτές, πολυτελείς, βελούδινες πετσέτες μπάνιου που καταλαμβάνουν τεράστιο χώρο στην ντουλάπα σας; Η έντονη πρότασή μου: πάρτε τη στοίβα στην αγκαλιά σας και πετάξτε την αμέσως στον κάδο απορριμμάτων. Ξεφορτωθείτε την τώρα και για πάντα, αντικαθιστώντας την με μία ή μερικές μεγάλες λινές πετσέτες.

Αυτό θα βοηθήσει πολύ στην επίλυση του προβλήματος με το πλύσιμο των ρούχων σας και πολλών άλλων προβλημάτων στη ζωή, μεταξύ των οποίων και αυτή η ανατριχιαστική αίσθηση ότι η πετσέτα σας μεταφέρει μια παράξενη μυρωδιά στο σώμα σας.

Το πώς γίνεται οι Αμερικανοί να ξεγελιούνται από αυτές τις άλλες πετσέτες από πετσετέ ύφασμα είναι κάτι σαν μυστήριο. Είμαστε ασυνήθιστα ευκολόπιστοι στο μάρκετινγκ και έχουμε την πεποίθηση ότι πρέπει πάντα να αναβαθμίζουμε τη ζωή μας. Καταλήξαμε να πιστεύουμε ότι όσο πιο χοντρή είναι η πετσέτα, τόσο το καλύτερο.

Είναι όλα ανοησίες. Οι πετσέτες σας καταστρέφουν τα πάντα. Τώρα που ξέρετε, μπορείτε να το διορθώσετε… και να μου γράψετε για να με ευχαριστήσετε αργότερα.

Οι απόψεις που παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν συμφωνεί απαραίτητα με την άποψη της Epoch Times. 

Σχολιασμός

Πριν από περισσότερο από έναν αιώνα, ο Νίκολα Τέσλα πρότεινε μια εφεύρεση που είπε ότι θα μπορούσε να «καταργήσει τον πόλεμο» όπως τον ξέρουμε, σύμφωνα με τον τίτλο της New York Herald σε άρθρο της 8ης Νοεμβρίου 1898. Η εφημερίδα ανέφερε ότι ο Τέσλα ήταν ένας «μεγάλος μάγος της επιστήμης» που ισχυρίστηκε ότι τα τηλεκατευθυνόμενα όπλα μπορούσαν να εξουδετερώσουν ακόμη και τις ισχυρότερες ναυτικές δυνάμεις.

Ο Τέσλα οραματίστηκε έναν μόνο χειριστή που χρησιμοποιεί ηλεκτρική ενέργεια για να κατευθύνει πλοία, αερόστατα ή οχήματα από την ακτή, συμπεριλαμβανομένων πλοίων φορτωμένων με τορπίλες, έτοιμων να χτυπήσουν εχθρικά πλοία πάνω ή κάτω από την επιφάνεια του νερού.

«Ο πόλεμος θα πάψει να είναι δυνατός», δήλωσε, «όταν όλος ο κόσμος μάθει αύριο ότι τα πιο αδύναμα έθνη μπορούν να εφοδιαστούν αμέσως με ένα όπλο που θα καταστήσει τις ακτές του ασφαλείς και τα λιμάνια του απόρθητα», έγραφε το άρθρο.

Το σύστημά του βασιζόταν στον ασύρματο έλεγχο οπτικής επαφής, έναν περιορισμό της εποχής του. Ο Τέσλα δεν μπορούσε να φανταστεί τη σημερινή δορυφορική επικοινωνία, τους αισθητήρες και τα συστήματα πλοήγησης. Αυτά τα σύγχρονα εργαλεία επιτρέπουν την ακριβή, παγκόσμια λειτουργία μη επανδρωμένων οχημάτων, ξεπερνώντας τις δυνατότητες εκείνης της εποχής.

Ερχόμενοι στο σήμερα, τα μη επανδρωμένα σκάφη επιφανείας της Ουκρανίας (USVs) ζωντανεύουν το όραμα του Τέσλα εν μέσω του πολέμου με τη Ρωσία. Κορυφαίο στην κατηγορία είναι το Katran, το οποίο αποκαλύφθηκε από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης της Ουκρανίας Μικαΐλο Φεντόροφ, τον επικεφαλής του προγράμματος drone, στις 25 Μαρτίου.

Με το προσωνύμιο «καρχαρίας», αυτό το προηγμένο USV έχει σχεδιαστεί για επίθεση και αναγνώριση. Μπορεί να ταξιδέψει περισσότερα από 1.400 χιλιόμετρα με ταχύτητες έως και 130 χιλιόμετρα την ώρα — τρομερό στη Μαύρη Θάλασσα, το θαλάσσιο πεδίο μάχης για την Ουκρανία και τη Ρωσία.

Η ενσωματωμένη τεχνητή νοημοσύνη (ΤΝ) τού επιτρέπει να λειτουργεί υπό σιωπή ραδιοφώνου, απαραίτητο σε περιοχές γεμάτες με ηλεκτρονικά κύματα. Εν τω μεταξύ, τα ηλεκτρονικά αντίμετρά του μπορούν να εξουδετερώσουν τα ρωσικά drone που στοχεύουν τα USV.

Το Katran προσθέτει στις δυνατότητες του υπάρχοντος στόλου USV της Ουκρανίας.

Με τουλάχιστον 15 διαφορετικούς τύπους, από βασικά drone jet-ski μέχρι εξελιγμένες πλατφόρμες επίθεσης όπως το Magura V5 και το Sea Baby, ο στόλος των μη επανδρωμένων σκαφών της Ουκρανίας έχει ήδη καταστρέψει τον ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας, τα στρατιωτικά λιμάνια και τη γέφυρα της Κριμαίας.

Το Katran βασίζεται σε αυτήν την απειλή, και είναι ταυτόχρονα drone καμικάζι και σκάφος κρούσης πολλαπλών ρόλων.

Το οπλοστάσιό του είναι εντυπωσιακό: πολυβόλα, πυραύλους εδάφους-αέρος και τορπίλες τού επιτρέπουν να χτυπά χερσαίους, εναέριους και υποβρύχιους στόχους. Αυτό το είδος δύναμης πυρός αποτελεί σοβαρή πρόκληση για τις συμβατικές άμυνες, όπως τα ελικόπτερα και τα ναυτικά πυροβόλα όπλα κοντινής εμβέλειας, τα οποία η Ρωσία χρησιμοποιεί για να εξουδετερώσει τα USV.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, ένα ουκρανικό USV οπλισμένο με αντιαεροπορικούς πυραύλους κατέρριψε ένα ρωσικό ελικόπτερο — μια απόδειξη της ευελιξίας τους.

Επιπλέον, η πρόσφατη προμήθεια προηγμένων τορπιλών από τη Σουηδία — πιθανώς Torpedo 47s ή ελαφριές τορπίλες Saab (SLWT) — θα μπορούσε να επεκτείνει περαιτέρω το εύρος επίθεσης των USV, επιτρέποντας χτυπήματα σε πολεμικά πλοία σε απόσταση μεγαλύτερη των 20 χιλιομέτρων.

Η σουίτα αυτονομίας και ηλεκτρονικού πολέμου που βασίζεται στην τεχνητή νοημοσύνη του Katran υπερβαίνει κατά πολύ το στοιχειώδες τηλεχειριστήριο του Τέσλα. Μπορεί να ολοκληρώσει αποστολές με ελάχιστη ανθρώπινη επίβλεψη, αντιδρώντας σε απειλές σε πραγματικό χρόνο — μια εξέλιξη που ο Τέσλα μπορούσε μόνο να φανταστεί.

Η άνοδος των USV σηματοδοτεί μια σεισμική αλλαγή στη ναυτική στρατηγική, αμφισβητώντας την ίδια την ύπαρξη μεγάλων πολεμικών πλοίων με πλήρωμα. Η επιτυχία της Ουκρανίας με τα χαμηλού κόστους, ευέλικτα drone στην υπονόμευση της ναυτικής κυριαρχίας της Ρωσίας υποδηλώνει ότι οι μέρες των ογκωδών θωρηκτών και των μεταφορέων μπορεί να είναι μετρημένες.

Με την ικανότητα να συλλέγει πληροφορίες και να εκτοξεύει αυτόνομα ακριβή χτυπήματα, το Katran ξεπερνά ήδη την ιδέα του Τέσλα του 1898, απηχώντας την προφητεία του ότι τα προηγμένα όπλα θα μπορούσαν να αλλάξουν τον πολεμικό χώρο για οποιοδήποτε έθνος, ανεξάρτητα από το μέγεθός του.

Με ισχυρότερα όπλα, μεγαλύτερη εμβέλεια και πιο έξυπνη τεχνητή νοημοσύνη στον ορίζοντα, οι ακριβές επανδρωμένες πλατφόρμες —όπως πολεμικά πλοία, αεροσκάφη και τανκς — κινδυνεύουν να καταστούν απαρχαιωμένες. Το Katran και οι διάδοχοί του θα μπορούσαν να κάνουν, σύμφωνα με τα λόγια του Τέσλα, τις «ισχυρότερες πανοπλίες» να φαίνονται σας «παλιοσίδερα» μπροστά στην καινοτομία.

Των Stephen Xia και Sean Tseng