Μήνας: Ιούνιος 2025

Παρά την προσωρινή ανάπαυλα στο μέτωπο των δασμών με τις ΗΠΑ, το Πεκίνο αντιλαμβάνεται την ευπάθεια της οικονομίας του σε έναν ενδεχόμενο εμπορικό πόλεμο. Αναζητώντας εναλλακτικές λύσεις, έχει ξεκινήσει μια διπλωματική εκστρατεία παγκοσμίως, εστιάζοντας ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, την παραδοσιακή «αυλή» της Ουάσιγκτον.

Βασικό εργαλείο αυτής της στρατηγικής είναι το Φόρουμ Κίνας–CELAC (Κοινότητα Κρατών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής), το οποίο το Πεκίνο εγκαινίασε το 2015. Στην πρόσφατη υπουργική σύνοδο του Μαΐου, ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ υπενθύμισε στους αντιπροσώπους των 30 χωρών την εντυπωσιακή αύξηση του εμπορίου μεταξύ Κίνας και CELAC, το οποίο το 2024 έφτασε τα 515 δισ. δολάρια. Αν και το ποσό υπολείπεται του εμπορίου Κίνας-ΗΠΑ, παραμένει ιδιαίτερα σημαντικό.

Ο Σι προώθησε επίσης την Πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» (Belt and Road Initiative – BRI) και ανακοίνωσε μια νέα πιστωτική γραμμή 66 δισ. γιουάν (περίπου 9,2 δισ. δολάρια) για έργα υποδομής, ποσό ιδιαίτερα ελκυστικό για τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της περιοχής. Ωστόσο, σε μια ένδειξη των βαθύτερων οικονομικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Κίνα, η νέα αυτή δέσμευση ήταν λιγότερο από το ήμισυ της αντίστοιχης του 2015.

Πέρα από τις γενικές δεσμεύσεις, ο Σι προχώρησε και σε στοχευμένες προσφορές. Υποσχέθηκε τόσο στη Βραζιλία όσο και στην Κολομβία ότι η Κίνα θα αυξήσει τις εισαγωγές των προϊόντων τους, ενθαρρύνοντας παράλληλα τις κινεζικές εταιρείες —κρατικές και ιδιωτικές— να ενισχύσουν τις επενδύσεις τους εκεί. Η Βραζιλία, ειδικότερα, υποδέχθηκε θερμά τις δεσμεύσεις, καθώς ο πρόεδρος Λούλα ντα Σίλβα επιδιώκει να τοποθετήσει στρατηγικά τη χώρα του ως βασικό προμηθευτή αγροτικών προϊόντων στην Κίνα, σε περίπτωση που ένας εμπορικός πόλεμος με τις ΗΠΑ αναγκάσει το Πεκίνο να στραφεί αλλού.

Ενισχύοντας αυτή την εμπορική προσέγγιση, ο Σι ανακοίνωσε την παροχή ετήσιας άδειας εισόδου χωρίς βίζα για τους πολίτες πέντε χωρών: της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Χιλής, του Περού και της Ουρουγουάης. Η επιλογή δεν είναι τυχαία, καθώς όλες αποτελούν σημαντικούς εξαγωγείς αγροτικών προϊόντων.

Αναμφίβολα, μια σημαντική επιτυχία για τον Σι ήταν η ανακοίνωση ότι η Κολομβία προσχωρεί επίσημα στην BRI. Η υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Λάουρα Σαραμπία, χαρακτήρισε την απόφαση «το πιο τολμηρό βήμα της Κολομβίας εδώ και δεκαετίες». Η κίνηση αυτή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, δεδομένου ότι η Κίνα είναι ήδη ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κολομβίας. Ωστόσο, η νίκη αυτή για το Πεκίνο μετριάζεται από την πρόσφατη ανακοίνωση του Παναμά ότι προτίθεται να αποχωρήσει από την πρωτοβουλία με τη λήξη της συμμετοχής του σε δύο χρόνια. Ενώ το Πεκίνο αποδίδει την απόφαση σε αμερικανική πίεση, η τάση αυτή αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη απογοήτευση ορισμένων χωρών που διαπιστώνουν ότι οι δεσμεύσεις της BRI συνοδεύονται από επαχθείς όρους.

Σε διπλωματικό επίπεδο, το φόρουμ μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία για το Πεκίνο. Παρότι η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική δεν μπορούν να αναπληρώσουν πλήρως μια ενδεχόμενη απώλεια της αμερικανικής αγοράς, η Κίνα δείχνει να κάνει βήματα για τη μείωση της οικονομικής της εξάρτησης από τις ΗΠΑ. Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Τραμπ δεν έχει αντιδράσει δημόσια ούτε στις κινήσεις της Κίνας, ούτε στη στάση των χωρών της CELAC.

Ωστόσο, από καθαρά οικονομική σκοπιά, το αποτέλεσμα δεν συνιστά θρίαμβο. Οι δεσμεύσεις του Σι επιβαρύνουν μια ήδη πιεσμένη κινεζική οικονομία, ενώ από την άλλη πλευρά, οι αποφάσεις του φόρουμ δεν είναι νομικά δεσμευτικές για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ενδεικτική ήταν η στάση του προέδρου της Βραζιλίας, ο οποίος, ακόμη και από το Πεκίνο, δεν δίστασε να συμβουλεύσει τους ομολόγους του να αποφεύγουν την υπερβολική εξάρτηση από οποιαδήποτε δύναμη, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας.

Milton Ezrati

Οι απόψεις που διατυπώνονται στο παρόν άρθρο είναι προσωπικές του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τη θέση της Epoch Times.

Σχολιασμός

Διδάσκω οικονομικά σε μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια για πάνω από 40 χρόνια. Συχνά δίδασκα σε υπερπληθείς τάξεις και έτσι πιθανότατα συνάντησα αρκετές χιλιάδες Κινέζους φοιτητές όλα αυτά τα χρόνια. Πολλοί από αυτούς ήταν από τους πιο ευγενικούς φοιτητές που έχω γνωρίσει – άλλοι πάλι από τους λιγότερο ευγενικούς.

Αυτό που μου φαίνεται ανησυχητικό είναι ότι οι αναλογίες αυτών των δύο κατηγοριών στα αμερικανικά πανεπιστήμια μοιάζει να έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου, τουλάχιστον στον προπτυχιακό πληθυσμό. Αυτοί οι εξαιρετικά ευγενικοί Κινέζοι φοιτητές που ήρθαν στις πανεπιστημιουπόλεις στις αρχές της δεκαετίας του 1980 φαίνεται τώρα να αποτελούν τη μειοψηφία μεταξύ των ομοεθνών τους που φοιτούν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι μπορούν πιθανώς να δώσουν διάφορες εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο — την αξιοσημείωτη οικονομική επιτυχία της Κίνας τα τελευταία χρόνια, η οποία ενισχύει την επιθετική, εθνοκεντρική και ευθυγραμμισμένη με το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) στάση των Κινέζων, τα αποτελέσματα των πολιτικών αγώνων που ανταμείβουν τα παιδιά κορυφαίων (και συχνά διεφθαρμένων) στελεχών του ΚΚΚ και πολλούς άλλους πιθανούς λόγους. Εδώ θα περιγράψω απλώς τι παρατήρησα στις εμπειρίες μου με προπτυχιακούς Κινέζους φοιτητές και πώς πιστεύω ότι μπορεί να επηρεάζει ορισμένες πτυχές της αμερικανικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Οι πρώτοι Κινέζοι φοιτητές φρόντιζαν πάντα να πειθαρχούν σε όλους τους κανονισμούς και να μην ξεφεύγουν από τα όρια, ώστε να μην θέσουν σε κίνδυνο τη θέση τους ως διεθνείς φοιτητές ή προσβάλουν άθελά τους κάποιους ντόπιους. Αυτό σταδιακά άλλαξε και το πρώτο δείγμα της αλλαγής ήταν η εξαπάτηση. Αν και αυτό παρατηρείται σε όλες τις ομάδες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των ΗΠΑ, εξελίχθηκε σε ένα ιδιαίτερο πρόβλημα με τους Κινέζους φοιτητές στα μαθήματά μου και έχει συζητηθεί αλλού ως τάση στα κολέγια σε εθνικό επίπεδο (Wall Street Journal, 2015–2016).

Την τελευταία δεκαετία της ενεργού διδασκαλίας μου, σχεδόν όλες οι υποθέσεις αντιγραφής που αντιμετώπισα αφορούσαν Κινέζους φοιτητές. Κινέζοι φοιτητές μού εμπιστεύτηκαν μάλιστα ότι εξεπλάγησαν πολύ όταν ήρθαν στην Αμερική και είδαν πόσο χαλαρή ήταν η παρακολούθηση των φοιτητών κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Είπαν ότι στην Κίνα, όλοι οι φοιτητές έδιναν εξετάσεις κάτω από οθόνες τηλεόρασης, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες βασιζόμασταν στην παρουσία μερικών καθηγητών ή βοηθών μαθημάτων για να κρατάμε την αντιγραφή υπό έλεγχο.

Ορισμένοι Κινέζοι φοιτητές που πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω επέδειξαν ακόμη και μια προνομιακή στάση που τους έθετε πάνω από «τον νόμο», όπως συμβαίνει με εκείνους που ανεβαίνουν στις τάξεις του ΚΚΚ. Με τις διδασκαλίες του Κομφούκιου και του ταοϊστή Λάο Τζι να έχουν μείνει για πολύ καιρό στο περιθώριο στην Κίνα, φάνηκε ότι το «σύστημα τιμής» μας σήμαινε λίγα για αυτούς τους νέους Κινέζους που διαπαιδαγωγούνται έτσι ώστε να απορρίπτουν οτιδήποτε θυμίζει θρησκεία ως δεισιδαιμονία, και μαζί και τις ηθικές αξίες που συνήθως συνοδεύουν τη θρησκευτική σκέψη.

Τελικά, εμφανίστηκαν ιστορίες για Κινέζους φοιτητές που παραβίαζαν κι άλλους κανόνες. Για να παρακάμψουν την απαίτηση για τους πρωτοετείς φοιτητές να ζουν σε φοιτητικές εστίες, υπέγραφαν το συμβόλαιο της εστίας, πλήρωναν το δωμάτιο και τη διατροφή και στη συνέχεια μετακόμιζαν σε ένα πολυτελές διαμέρισμα εκτός πανεπιστημιούπολης. Μερικές φορές έπαιρναν θέση στάθμευσης για τα πολύ ακριβά σπορ αυτοκίνητά τους σε γκαράζ που προορίζονταν για καθηγητές και προσωπικό, πληρώνοντας ένα μέλος του προσωπικού για να τους επιτρέψει να καταχωρήσουν το αυτοκίνητο με την ταυτότητά του.

Ακόμα χειρότερα ήταν τα πολιτικά υποκινούμενα αιτήματα που άρχισε να κάνει η Ένωση Κινέζων Φοιτητών και Ακαδημαϊκών, η οποία υποστηρίζεται από το ΚΚΚ, σε ορισμένα πανεπιστήμια. Στο πανεπιστήμιό μου, αυτή η ομάδα προσπάθησε να διακόψει τις κανονικές δραστηριότητες φοιτητικών ομάδων Φάλουν Γκονγκ και Ταϊβανών, απαιτώντας να καταργηθεί η πρόσβασή τους στο email του πανεπιστημίου και να τους απαγορευτεί το δικαίωμά τους να εκθέτουν έργα τέχνης σε μια βιβλιοθήκη. Σε μια περίπτωση, όταν συμμετείχα σε μία παρέλαση με τη φοιτητική ομάδα Φάλουν Γκονγκ, στην οποία υπηρετούσα ως Σύμβουλος Διδακτικού Προσωπικού, ένας Κινέζος φοιτητής με πλησίασε, ήρθε σε απόσταση τριών εκατοστών από το πρόσωπό μου και μου είπε «[βωμολοχία] εσύ!» Και είπε μία  λέξη την οποία παραλείπω εδώ για λόγους ευγένειας.

Πιστεύω ότι αυτές οι ατυχείς συμπεριφορές ενός αυξανόμενου αριθμού Κινέζων προπτυχιακών φοιτητών έχουν αναγνωριστεί ευρέως εδώ και αρκετό καιρό, αλλά όλοι κάνουν τα στραβά μάτια επειδή οι Κινέζοι πληρώνουν καλά και τα πανεπιστήμια θέλουν τα χρήματά τους. Κάποτε, ένας διοικητικός υπάλληλος μού ζήτησε να σταματήσω να εγγράφω Αμερικανούς φοιτητές σε ένα από τα μαθήματά μου, επειδή οι λίγες διαθέσιμες θέσεις «κρατούνταν» για τους Κινέζους. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ μία καλή Αμερικανίδα φοιτήτρια που έκλαιγε στο γραφείο μου επειδή δεν μπορούσε να μπει στο πρόγραμμα λογιστικής που ήταν γεμάτο με Κινέζους, ενώ ο λογιστής πατέρας της την περίμενε να ενταχθεί στην επιχείρησή του.

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι μια από τις μεγάλες ιστορίες επιτυχίας της αμερικανικής εργασίας. Μέχρι το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, κάθε πολιτεία είχε εξαιρετικά ιδρύματα που εξυπηρετούσαν τους πληθυσμούς που είχαν συμβάλει σε αυτό το μεγαλείο μέσω της αφοσιωμένης υπηρεσίας τους, της επιμελούς δημόσιας πολιτικής και των φόρων τους. Όταν οποιοσδήποτε φοιτητής, είτε Αμερικανός είτε Κινέζος, πληρώνει τα δίδακτρα για να φοιτήσει σε ένα κολέγιο, αυτά τα δίδακτρα καλύπτουν ένα πολύ μικρό μέρος των ανθρώπινων και οικονομικών πόρων που έχουν δαπανηθεί εδώ και πολλά χρόνια για να καταστήσουν αυτό το κολέγιο έναν τόπο πραγματικά ανώτερης μάθησης.

Μέρος του μεγαλείου αυτών των ιδρυμάτων έγκειται στις αξίες — συμπεριλαμβανομένων των ηθικών και πνευματικών αξιών — που οι ιδρυτές και οι υποστηρικτές τους ενσωμάτωσαν σε κάθε πτυχή της εκπαίδευσης. Δεν είναι τυχαίο ότι έξι από τα οκτώ κολέγια της Ivy League, που θεωρούνται από πολλούς ως η αφρόκρεμα της αμερικανικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ιδρύθηκαν από ομάδες με θρησκευτικούς δεσμούς. Για να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση, θα πρέπει να επιμείνουμε ότι όλοι οι φοιτητές μας πρέπει να ενεργούν ειλικρινά, να υπακούν στους κανόνες και να φέρονται σε όλα τα μέλη της πανεπιστημιούπολης με σεβασμό, ανεξάρτητα από το πόσα χρήματα πληρώνουν.

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες άνοιξαν τις πόρτες τους στους Κινέζους, οι νέοι που άρχισαν να έρχονται στις πανεπιστημιουπόλεις μας μου έλεγαν ότι είχαν παππούδες και γιαγιάδες που εξακολουθούσαν να τους παραθέτουν τον Κομφούκιο ή να καίνε θυμίαμα στον Βούδα. Ήταν γλυκείς, αξιαγάπητοι άνθρωποι που σέβονταν την αμερικανική αίσθηση ηθικής και τον κώδικα δεοντολογίας που έφερνε στην εκπαιδευτική διαδικασία. Όμως, οι γιαγιάδες έχουν πεθάνει προ πολλού και οι Κινέζοι που έρχονται σήμερα γνωρίζουν μεν καλύτερα Αγγλικά χάρη στο διαδίκτυο, αλλά από τη σοφία του Κομφούκιου γνωρίζουν λιγότερα πράγματα. Η ανατροφή και η στάση τους διαμορφώνονται πλέον από το ΚΚΚ και αυτό είναι εμφανές.

Οι επικριτές της προσπάθειας που γίνεται τώρα να κρατηθούν οι Κινέζοι φοιτητές μακριά από τα αμερικανικά πανεπιστήμια συνήθως επικεντρώνονται στην οικονομική ζημία και στην απώλεια ταλέντων, ενώ οι υποστηρικτές της επικεντρώνονται κυρίως στην κατασκοπεία και την κλοπή τεχνολογίας. Θα έλεγα ότι στην πραγματικότητα αυτές οι συζητήσεις θα πρέπει να εστιάσουν στη ζημιά που θα μπορούσε να προκληθεί στην ηθική στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εάν οι Κινέζοι που έχουν υποστεί κατήχηση από το ΚΚΚ συνεχίσουν να εισρέουν στα κολέγια και τα πανεπιστήμιά μας.

Μακάρι να μπορούσαμε να επιστρέψουμε σε εκείνες τις αθώες εποχές που οι ευγενείς, ντροπαλοί Κινέζοι με το μυαλό τους γεμάτο από τα λόγια του Κομφούκιου κάθονταν στις τάξεις μας και ταίριαζαν με τις ηθικές μας αντιλήψεις. Είμαι βέβαιη ότι δεν έχουν χαθεί. Αλλά όπως συνήθως συμβαίνει, οι αθώοι πληρώνουν το τίμημα.

Της Lucia Dunn

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Για πολλούς εξωτερικούς παρατηρητές, ιδιαίτερα για τους προοδευτικούς Αμερικανούς, οι σκανδιναβικές χώρες — Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Φινλανδία και Ισλανδία — αντιπροσωπεύουν μια πραγματική ουτοπία. Χαρακτηρισμένες από ένα εγκαλιταριανιστικό ήθος και μεγάλα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας, φαίνεται να ενσαρκώνουν ένα συγκεκριμένο όραμα για το τι θα μπορούσε να είναι η Αμερική: κοινωνίες όμορφων, μορφωμένων ανθρώπων που απολαμβάνουν δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, ισχυρά δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης και εκτεταμένη ισότητα των φύλων.

Αρχικά, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί το σκανδιναβικό μοντέλο προσελκύει θαυμασμό.

Τα έθνη της περιοχής κατατάσσονται σταθερά μεταξύ των πιο «ίσων» στον κόσμο λόγω της εκτεταμένης κατανομής εισοδήματος μέσω της υψηλής φορολογίας και των εκτεταμένων συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας που περιλαμβάνουν δημόσιες υπηρεσίες όπως η τριτοβάθμια εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη, οι οποίες είναι τεχνικά καθολικές. Επιπλέον, είναι επίσης παγκόσμιοι ηγέτες στην ισότητα των φύλων, προσφέροντας γενναιόδωρη γονική άδεια που βοηθά στη διασφάλιση της συνεχιζόμενης συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό. Επίσης, δεδομένου ότι η κοινωνική εμπιστοσύνη ιστορικά ήταν υψηλή και η πολιτική διαφθορά χαμηλή, οι σκανδιναβικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από ένα αίσθημα ενότητας και κοινωνικής ευθύνης που είναι σπάνιο σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ωστόσο, μπείτε στον κόσμο του σκανδιναβικού νουάρ. Αυτό το είδος αστυνομικής λογοτεχνίας προέρχεται από τη Σκανδιναβία και παρουσιάζει, μέσα από μυθιστορήματα και τηλεοπτικές σειρές, μια έντονα αντίθετη, ζοφερή απεικόνιση της ζωής στον Βορρά: μακρινούς, σκοτεινούς χειμώνες, άγονα τοπία και μελαγχολικούς, απογοητευμένους πρωταγωνιστές που μάχονται με εσωτερικούς δαίμονες ενώ λύνουν φρικιαστικά εγκλήματα. Εδώ, οι ψυχρές, σύνθετες πραγματικότητες της ζωής εισβάλλουν στο γραφικό εξωτερικό.

Αυτό το σκοτεινό αφηγηματικό στυλ έχει βαθιές ρίζες, που ανάγονται σε μορφές όπως ο Νορβηγός δραματουργός του 19ου αιώνα Χένρικ Ίψεν, ο Δανός φιλόσοφος Σόρεν Κίρκεγκωρ και ο Σουηδός σκηνοθέτης Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.

Πιο πρόσφατα, συγγραφείς όπως ο Στηγκ Λάρσον (συγγραφέας του «Το κορίτσι με το τατουάζ του δράκου») και ο Χέννινγκ Μάνκελ (δημιουργός της σειράς Wallander) έχουν κερδίσει παγκόσμια αναγνώριση για ιστορίες που όχι μόνο απεικονίζουν δολοφονίες αλλά και βαθιά ριζωμένη κοινωνική δυσφορία. Ο μισογυνισμός, ο ρατσισμός, ο βιασμός, η μισανδρία, η βία των συμμοριών και η αποξένωση είναι κεντρικά θέματα σε αφηγήσεις όπου οι επικεφαλής αστυνομικοί ερευνητές κάθε τόσο απέχουν πολύ από το να είναι ηρωικοί. Αντίθετα, είναι κουρασμένα, συναισθηματικά τραυματισμένα άτομα, που συχνά στρέφονται στο αλκοόλ για να αντιμετωπίσουν το σκοτεινό υπογάστριο της κοινωνίας. Και αυτό δεν είναι απλώς μυθοπλασία.

Σήμερα, κάτω από το πέπλο της κοινωνικοοικονομικής ισχύος και της πολιτικής σταθερότητας, οι σκανδιναβικές χώρες χαρακτηρίζονται από αυξανόμενες προκλήσεις. Για παράδειγμα, οι γραφειοκρατίες της χώρας που κάποτε φημίζονταν για την αποτελεσματικότητά τους, όχι μόνο είναι διογκωμένες, αλλά πνίγουν την οικονομική ανάπτυξη, την τεχνολογική καινοτομία και την πολιτική ευελιξία. Η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη, αν και φαινομενικά «δωρεάν» στο σημείο παροχής υπηρεσιών, υποφέρουν από μη ικανοποιητικά αποτελέσματα και μεγάλους χρόνους αναμονής. Επιπλέον, η κοινωνική συνοχή —κάποτε καθοριστικό χαρακτηριστικό της περιοχής— επιδεινώνεται. Και ο κύριος λόγος για αυτό είναι ότι η μετανάστευση, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, έχει δοκιμάσει —και σπάσει— τα όρια της ολοκλήρωσης. Η Σουηδία, ειδικότερα, έχει βιώσει μια ιστορική αύξηση του βίαιου εγκλήματος, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν καθημερινών πυροβολισμών και βομβιστικών επιθέσεων που προέρχονται από φυλετικές διαμάχες και διαφορές συμμοριών που σχετίζονται με διαμάχες μεταξύ διαφόρων ομάδων μεταναστών.

Έτσι, η αλήθεια για τις σκανδιναβικές χώρες σήμερα βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην εικόνα ενός ουτοπικού μοντέλου και σε αυτήν μιας νουάρ δυστοπίας. Αλλά πώς συμβιβάζουν οι Σκανδιναβοί αυτή την ένταση; Και γιατί ανέχονται την πολιτική που της επιτρέπει να επιμένει; Η απάντηση βρίσκεται στην ιστορία. Συγκεκριμένα, οι σκανδιναβικές χώρες δεν ήταν πάντα πλούσιες και ασφαλείς. Αντιθέτως, τμήματα της περιοχής ήταν απελπιστικά φτωχά μέχρι και τον εικοστό αιώνα. Και επειδή τα σημερινά συστήματα κοινωνικής πρόνοιας είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών που έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παραμένει μια βαθιά πολιτισμική μνήμη δυσκολιών.

Ως αποτέλεσμα, οι σκανδιναβικές κοινωνίες ασχολούνται περισσότερο με τις επίμονες ατέλειες παρά με τις επιτυχίες που έχουν επιτευχθεί. Έτσι, δεδομένου ότι τα πιο σημαντικά προβλήματα έχουν ήδη αντιμετωπιστεί, οι πολιτικές συζητήσεις δεν επικεντρώνονται στη μεγάλη εικόνα αλλά σε ολοένα και πιο μικρά και περιθωριακά ζητήματα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, για να κερδίσει κανείς ψήφους, πρέπει να διογκώσει αυτά τα ζητήματα — αλλιώς θα κατηγορηθεί για αδιαφορία. Κατά συνέπεια, ο τόνος της σκανδιναβικής πολιτικής είναι δυσανάλογα ζοφερός και θεατρικός, χαρακτηριζόμενος από ατελείωτες συζητήσεις για την αντιμετώπιση των «ανισοτήτων» και προβλημάτων που, με βάση τα παγκόσμια πρότυπα, μόλις που καταγράφονται.

Αυτή η νωθρότητα είναι ιδιαίτερα εμφανής στη Σουηδία, τη μεγαλύτερη και πιο ισχυρή από τις σκανδιναβικές χώρες. Ως «μεγάλος αδελφός» της περιοχής, η χώρα θαυμάζεται και ελέγχεται εξονυχιστικά από άλλους. Οι πολιτιστικές της εξαγωγές —συμπεριλαμβανομένης της αστυνομικής λογοτεχνίας— τείνουν να κυριαρχούν στις παγκόσμιες αντιλήψεις για τον Βορρά. Πρόσφατα, το σουηδικό πολιτικό κλίμα έχει γίνει πιο σκούρο, με αμφότερα τα αριστερά λαϊκιστικά και εθνικιστικά κόμματα να κερδίζουν έδαφος και την παραδοσιακή πολιτική συναίνεση να καταρρέει υπό το βάρος των νέων πραγματικοτήτων.

Επομένως, το παράδοξο της πολιτικής του σκανδιναβικού νουάρ πηγάζει και αντανακλά τη διττή φύση αυτών των κοινωνιών. Σε μια εποχή ραγδαίων παγκόσμιων αλλαγών και προκλήσεων που απαιτούν θεμελιώδεις προσαρμογές, βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα είδος πολιτικού κενού όπου ο εξωτερικός έπαινος και η εσωτερική αυτοαπορρόφηση καθιστούν την απαραίτητη επανεκτίμηση των κοινωνικών, οικονομικών και άλλων πολιτικών του παρελθόντος και του παρόντος εξαιρετικά δύσκολη. Γιατί αν ζεις σε έναν παράδεισο, δεν συνεπάγεται η αλλαγή υποβάθμιση; Το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση όπου η λαϊκή δυσαρέσκεια και το πολιτικό άγχος αλληλοτροφοδοτούνται σε καθοδικές σπείρες.

του Anders W. Edwardsson

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.