Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο το νέο βιβλίο της συγγραφικής ομάδας των «Εννέα Σχολίων πάνω στο Κομμουνιστικό Κόμμα»: «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας»
Πίνακας περιεχομένων
1. Κομμουνισμός και περιβαλλοντικό κίνημα
α. Τα τρία στάδια του περιβαλλοντισμού
β. Οι μαρξιστικές ρίζες των περιβαλλοντικών κινημάτων
γ. Οικολογικός μαρξισμός
δ. Οικολογικός σοσιαλισμός
ε. Κάνοντας πράσινο το νέο κόκκινο
στ. Χειραγώγηση της ρητορικής του περιβαλλοντισμού
ζ. Οικοτρομοκρατία
η. Greenpeace: Μία όχι και τόσο ειρηνική ιστορία
2. Κλιματική αλλαγή
α. Καταπνίγοντας τον αντίλογο
β. Η ‘ομοφωνία’ της κλιματικής επιστήμης
Παραπομπές
* * * * *
Ο Δημιουργός παρέχει τις συνθήκες για την ανθρώπινη ζωή και όλα τα πράγματα στη γη. Οι παραδοσιακοί πολιτισμοί δίνουν έμφαση στην καλοσυνάτη, συμβιωτική σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσεως. Όπως ο Κινέζος φιλόσοφος Ντονγκ Τζονγκσού έγραψε στο Πλούσιες Δροσοσταλίδες των Χρονικών Άνοιξης και Φθινοπώρου: «Το παν στη γη δημιουργήθηκε για το όφελος του ανθρώπου.» [1] Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν τη φύση με σεβασμό, ακολουθώντας τις αρχές του ουρανού και της γης.
Στην παραδοσιακή κινεζική φιλοσοφία, υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των πάντων, καθώς και η απαίτηση να αποφεύγουν οι άνθρωποι να προκαλούν κακό. Το Κομφουκιανικό Δόγμα του Μέσου λέει: «Οι ηθικοί νόμοι διαμορφώνουν ένα σύστημα με τους νόμους με τους οποίους ουρανός και γη υποστηρίζουν και περιέχουν, επισκιάζουν και επιστεγάζουν όλα τα πράγματα. […] Είναι το ίδιο σύστημα νόμων από το οποίο όλα τα δημιουργημένα πράγματα παράγονται και αναπτύσσονται το κάθε ένα με την τάξη και το σύστημά του χωρίς να βλάπτει το ένα το άλλο. Οι λειτουργίες της φύσης δρουν χωρίς σύγκρουση ή σύγχυση.» [2] Ως εκ τούτου, στην αρχαία Κίνα, οι άνθρωποι φρόντιζαν για την προστασία του περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τις πρώτες καταγραφές, κατά τη διάρκεια του Αυτοκράτορα Γιου (Yu) του Μεγάλου, περίπου τέσσερις χιλιετίες πριν, «τους τρεις μήνες της άνοιξης, οι άνθρωποι δεν πήγαιναν με τα τσεκούρια τους στο δάσος, ώστε το δάσος να μπορεί να μεγαλώσει. Τους τρεις μήνες του θέρους, οι άνθρωποι δεν έριχναν τα δίχτυα τους στους ποταμούς, ώστε τα ψάρια να μπορούν να αναπαραχθούν». [3] Ο Τζενγκ Τζι, ένας μαθητής και ακόλουθος του Κομφούκιου, έγραψε: «Το ξύλο θα πρέπει να κόβεται τις σωστές εποχές και τα ζώα να θανατώνονται τη σωστή ώρα». [4]
Τέτοια ρητά αντανακλούν τις παραδοσιακές ιδέες όχι μόνο του κινεζικού, αλλά και άλλων αρχαίων πολιτισμών ανά τον κόσμο – δηλαδή το να ακολουθάς το μέτρο σε όλα τα πράγματα και το να εκτιμάς και να προστατεύεις το φυσικό περιβάλλον.
Ύστερα από τη Βιομηχανική Επανάσταση, η κοινωνία αντιλαμβάνεται σταδιακά όλο και περισσότερο τη βαρύτατη οικολογική καταστροφή που προκαλεί η ρύπανση. Αρχίζοντας στη Δύση, αυτή η καταστροφή έχει εν μέρει περιοριστεί από την ψήφιση νόμων και κανονισμών για την προστασία του περιβάλλοντος. Στις ανεπτυγμένες χώρες, η σημασία της προστασίας του περιβάλλοντος αναγνωρίζεται από όλους.
Λιγότερο κατανοητός, ωστόσο, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περιβαλλοντικές αφηγήσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία σήμερα έχουν διαμορφωθεί και χειραγωγηθεί από τον κομμουνισμό. Αν και το σκεπτικό για περιβαλλοντική προστασία είναι καλό, και πολλοί έχουν πραγματική επιθυμία να βελτιώσουν το περιβάλλον και να προασπιστούν τη μελλοντική ευημερία του πλανήτη και της ανθρωπότητας, κομμουνιστικά στοιχεία έχουν ελέγξει μεγάλο μέρος του περιβαλλοντικού κινήματος για να προωθήσουν τις πολιτικές τους ατζέντες. Η διείσδυση του κομμουνισμού στον περιβαλλοντισμό συμβαίνει πρακτικά από την αρχή του κινήματος.
Η περιβαλλοντική επιστήμη είναι ένα σύνθετο πεδίο μελέτης, με έρευνα που παραμένει μακριά από τελεσίδικα ευρήματα σε θέματα όπως κλιματική αλλαγή. Παρόλα αυτά, υπό την επιρροή της αριστερής ιδεολογίας, πολλοί «πράσινοι» ακτιβιστές και οργανισμοί έχουν απλοποιήσει την περιβαλλοντική προστασία και την έχουν μετατρέψει σε έναν πολιτικοποιημένο αγώνα, συχνά εφαρμόζοντας ακραίες μεθόδους και αφηγήσεις – φθάνοντας, μερικές φορές, στο σημείο του θρησκευτικού φανατισμού. Αντί να ακολουθούν τις αρχαίες διδασκαλίες του μέτρου και συντήρησης, οι ακραίοι αριστεροί περιβαλλοντιστές αποφεύγουν την ηθική και την παράδοση στη σταυροφορία τους κατά παντός «εχθρού» του περιβαλλοντισμού, από ιδιωτικές επιχειρήσεις έως την αναπαραγωγή. Αναμεμειγμένο με άλλα ακραία κινήματα, το πράσινο κίνημα χαρακτηρίζεται πλέον από παραπλανητική προπαγάνδα και καταπιεστικά πολιτικά μέτρα, κάτι που έχει μετατρέψει τον περιβαλλοντισμό σε μια «ελαφριά έκδοση» του κομμουνισμού.
Αυτό το κεφάλαιο εστιάζει στη σύνδεση του περιβαλλοντισμού ως ιδεολογία με τον κομμουνισμό, καθώς και στη χειραγώγηση του περιβαλλοντικού κινήματος με στόχο την προώθηση των στόχων του κομμουνισμού.
Κομμουνισμός και περιβαλλοντικό κίνημα
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικοευρωπαϊκού κομμουνιστικού μπλοκ, οι κομμουνιστές συνέχισαν να απλώνουν την επιρροή τους σε ανατολικές και δυτικές κοινωνίες, προσπαθώντας παράλληλα να εγκαθιδρύσουν μια στενά ελεγχόμενη παγκόσμια κυβέρνηση. Για να το πετύχει αυτό, ο κομμουνισμός πρέπει να δημιουργήσει ή να χρησιμοποιήσει έναν «εχθρό» που απειλεί και τρομοκρατεί όλη την ανθρωπότητα, ώστε οι άνθρωποι να συναινέσουν μαζικά να παραδώσουν τόσο την προσωπική ελευθερία τους όσο και την εθνική κυριαρχία. Η δημιουργία παγκόσμιου πανικού για τις ελλοχεύουσες περιβαλλοντικές και οικολογικές καταστροφές είναι μια σχεδόν εγγυημένη οδός για την επίτευξη αυτού του στόχου.
α. Τα τρία στάδια του περιβαλλοντισμού
Η δημιουργία και ανάπτυξη του περιβαλλοντικού κινήματος φέρει σημαντική επιρροή από την κομμουνιστική ιδεολογία. Η ανάπτυξή της μπορεί να αναλυθεί σε τρία στάδια.
Πρώτο στάδιο
Το πρώτο στάδιο ήταν μια θεωρητική «περίοδος εκκόλαψης», με τις απαρχές της στα χρόνια που ακολούθησαν τη δημοσίευση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, το 1848, από τους Καρλ Μαρξ και Φρήντριχ Ένγκελς, και διάρκεια έως την πρώτη Ημέρα της Γης, το 1970.
Ο Μαρξ και οι οπαδοί του δεν εστίαζαν τη θεωρητική του συζήτηση στον περιβαλλοντισμό, αλλά ο μαρξιστικός αθεϊσμός και υλισμός ήταν φύσει συμβατοί με την κύρια τάση του μοντέρνου περιβαλλοντικού κινήματος. Ο Μαρξ διακήρυξε ότι ο καπιταλισμός αντιτίθεται στη φύση (δηλαδή, στο περιβάλλον). Οι μαρξιστές επινόησαν τον όρο «οικοσύστημα» και ήσυχα ενστάλαξαν στον περιβαλλοντισμό διάφορα δημόσια θέματα.
Την τελευταία δεκαετία αυτού του σταδίου, από το 1960 έως το 1970, δύο δημοφιλή βιβλία – η Σιωπηλή άνοιξη (1962) και η Πληθυσμιακή βόμβα (1968) – έφεραν τον περιβαλλοντισμό στη δημόσια σφαίρα και συνέβαλαν στην πολιτικοποίησή του. Το πρώτο ήγειρε λογικές ανησυχίες για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από τα χημικά εντομοκτόνα, ενώ το τελευταίο καλούσε για άμεσο και εκτεταμένο έλεγχο πληθυσμού, σπέρνοντας τους σπόρους για τα ενάντια στον άνθρωπο ρεύματα που βλέπουμε στο ακραίο περιβαλλοντικό κίνημα σήμερα.
Δεύτερο στάδιο
Σε ένα υψηλότερο επίπεδο προσέγγισης, η αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 λειτούργησε σχεδόν σαν μια στρατιωτική παρέλαση κομμουνιστικών στοιχείων στην Δύση. Βρέθηκε στο προσκήνιο μέσω παρείσφρησης σε κινήματα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων και κατά του πολέμου, και μετά γρήγορα εξαπλώθηκε σε άλλες μορφές πάλης κατά του «συστήματος»,: στο φεμινιστικό κίνημα, τη σεξουαλική επανάσταση και τον περιβαλλοντισμό, μεταξύ άλλων. Αυτή είναι η ρίζα της αύξησης της δημοτικότητας της περιβαλλοντικής ιδεολογίας και αναστάτωσης.
Η πρώτη Ημέρα Γης, το 1970, σήμανε την αρχή του δεύτερου σταδίου. Λίγο μετά, το 1972, τα Ηνωμένα Έθνη έκαναν το πρώτο τους συνέδριο για το Ανθρώπινο Περιβάλλον, στη Στοκχόλμη. Πολλοί οργανισμοί και ομάδες επιτήρησης σχηματίστηκαν ραγδαία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, αυτές οι ομάδες πίεσαν κυβερνήσεις μέσω διαδηλώσεων, προπαγάνδας, ακτιβισμού υπό την αμφίεση της επιστημονικής έρευνας κ.ο.κ.
Τρίτο στάδιο
Το τρίτο στάδιο άρχισε την παραμονή της λήξης του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο κομμουνισμός βρισκόταν σε πολιτική κατάρρευση στην Ανατολική Ευρώπη. Εκείνο τον καιρό, οι κομμουνιστές άρχισαν να αλλάζουν μεθόδους, προωθώντας το αφήγημα της «σωτηρίας του κόσμου».
Το 1988, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας και το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών δημιούργησαν τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), και η ιδέα της παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας άρχισε να υπεισέρχεται στο πολιτικό πεδίο. Το 1990, μερικούς μήνες πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Μόσχα φιλοξένησε ένα διεθνές συνέδριο για το περιβάλλον. Μιλώντας στο συνέδριο, ο σοβιετικός επικεφαλής Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προέτρεψε για την ίδρυση ενός διεθνούς συστήματος περιβαλλοντικής επιτήρησης και για μια διαθήκη για την προστασία «ιδιαίτερων περιβαλλοντικών ζωνών». Εξέφρασε επίσης την υποστήριξή του σε περιβαλλοντικά προγράμματα των ΗΕ, καθώς και στο επόμενο συνέδριο, που τελικά έγινε το 1992 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Βραζιλία. [5]
Όπως φάνηκε, η πλειοψηφία των Δυτικών περιβαλλοντιστών αποδέχθηκε αυτές τις προτάσεις και άρχισε να βλέπει την παγκόσμια, ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή ως μία βασική απειλή κατά της ανθρωπότητας. Η προπαγάνδα που χρησιμοποιούσε την περιβαλλοντική προστασία ως δικαιολογία για πολιτικές κρατικής επέκτασης διογκώθηκε, ενώ ο αριθμός και η κλίμακα των περιβαλλοντικών νόμων και κανονισμών αυξήθηκαν ραγδαία.
Λόγω της πολιτικοποίησης των περιβαλλοντικών θεμάτων, η προπαγάνδα και τα συνθήματα επισκίασαν τη λογική πολιτική και επιστημονική έρευνα, όπως θα συζητηθεί αργότερα σε αυτό το κεφάλαιο.
β. Οι μαρξιστικές ρίζες των περιβαλλοντικών κινημάτων
Η ανατολική παράδοση βλέπει τα ανθρώπινα όντα ως το πνεύμα όλης της ύλης και ένα εκ των Τριών Ταλέντων (ουρανός, γη, και ανθρώπινα όντα), ενώ οι Δυτικές θρησκείες διδάσκουν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό κατ΄ εικόνα Του. Συνεπώς, η ανθρώπινη ζωή έχει υψηλότερη αξία, σκοπό και αξιοπρέπεια. Η φύση υπάρχει για να τρέφει την ανθρωπότητα και οι άνθρωποι έχουν την υποχρέωση να τιμούν και να προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον.
Στα μάτια των αθεϊστών και των υλιστών, ωστόσο, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει μια τέτοια ειδική ποιότητα. Ο Ένγκελς έγραψε σε ένα δοκίμιο: «Η ζωή είναι ο τρόπος ύπαρξης σωμάτων πρωτεϊνών» [6]. Κατά την άποψή του, η ανθρώπινη ζωή είναι απλώς ένας συνδυασμός πρωτεϊνών, όχι διαφορετική στην ουσία από τα ζώα και φυτά. Σε αυτό το πλαίσιο, η ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορεί να στερηθούν την ελευθερία τους, ακόμα και τη ζωή τους, για την προστασία της φύσης ακούγεται λογική.
Στην ενημέρωση του βιβλίου του του 1840 για την οργανική χημεία, ο Γερμανός χημικός Γιούστους φον Λήμπιγκ (Justus von Liebig) επέκρινε τους Βρετανούς αγρότες για χρήση εισαγόμενης κοπριάς πτηνών ως λίπασμα. Η βρετανική γεωργία είχε ωφεληθεί από την κοπριά πτηνών, ένα αποτελεσματικό λίπασμα που έκανε γόνιμο το έδαφος, και οι σοδειές των χωραφιών είχαν αυξηθεί σημαντικά. Έως τα μέσα του 19ου αιώνα, οι Βρετανοί είχαν πολλές υψηλής ποιότητας πηγές τροφίμων. Ο φον Λήμπιγκ παρουσίασε διάφορα επιχειρήματα κατά της εκτεταμένης χρήσης εισαγόμενου λιπάσματος, μεταξύ των οποίων οι συνέπειες της συλλογής κοπριάς στους νησιωτικούς πληθυσμούς των πτηνών, και η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της μεθόδου. Επέκρινε ακόμη και το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και τις πολυμελείς οικογένειες του βρετανικού πληθυσμού, ο οποίος τρεφόταν καλά, με το επιχείρημα ότι περισσότεροι άνθρωποι σήμαιναν μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή. [7]
Ο Μαρξ μελέτησε προσεκτικά το έργο του φον Λήμπιγκ όταν έγραφε το Κεφάλαιο και χρησιμοποίησε τα επιχειρήματα του Γερμανού για να επιτεθεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Μαρξ επιδοκίμασε το έργο του φον Λήμπιγκ επειδή «ανέπτυξε από την οπτική γωνία της φυσικής επιστήμης την αρνητική, δηλαδή καταστροφική, πλευρά της σύγχρονης γεωργίας» [8]. Ο Μαρξ θεωρούσε κάθε προσπάθεια δημιουργίας πλούτου μέσω της χρήσης των φυσικών πόρων ως φαύλο κύκλο, με τον αφορισμό ότι «μια λογική γεωργία είναι ασύμβατη με το καπιταλιστικό σύστημα».
Αφότου ο Βλαντίμιρ Λένιν και το κόμμα των Μπολσεβίκων έκαναν το πραξικόπημα του 1917 στη Ρωσία, εφάρμοσαν τάχιστα τον Νόμο για τη Γη και τον Νόμο για τα Δάση, δημεύοντας στο όνομα του κόμματος γη, δάση, νερό, ορυκτά, ζώα και φυτικούς πόρους, και απαγορεύοντας τη μη εγκεκριμένη χρήση τους.
Ο Αμερικανός μετεωρολόγος και συγγραφέας Μπράιαν Σάσμαν (Brian Sussman) παρατηρεί στο βιβλίο του με τίτλο «Eco-Tyranny: How the Left’s Green Agenda Will Dismantle America» («Οικοτυραννία: Η αποδόμηση της Αμερικής από την αριστερή πράσινη ατζέντα», 2012) ότι οι ιδέες του Μαρξ και του Λένιν διαμορφώνουν τη βάση των σημερινών περιβαλλοντιστών. Κατά την άποψή τους, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κερδίζει από τους φυσικούς πόρους. «Είτε είναι η σωτηρία των δασών, των φαλαινών, σαλιγκαριών ή του κλίματος, όλα έχουν να κάνουν με ένα βαθιά ριζωμένο ‘πιστεύω’ ότι η αναζήτηση τέτοιων κερδών είναι ανήθικη και ότι τελικά θα καταστρέψει τον πλανήτη, εκτός αν ανασχεθεί ολοκληρωτικά», γράφει ο Σάσμαν [9].
Στην ανάπτυξη και εξέλιξη του παγκόσμιου περιβαλλοντικού κινήματος συμμετείχε ένας μεγάλος αριθμός στοχαστών, πολιτικών, επιστημόνων, κοινωνικών ακτιβιστών και προσωπικοτήτων των μέσων ενημέρωσης. Αυτό το πόνημα δεν επαρκεί για να παρουσιάσει τις σκέψεις τους, τις ομιλίες και τις δράσεις τους πλήρως, ωστόσο υπάρχει ένας δεν μπορεί να αγνοηθεί: ο Καναδός Μωρίς Στρονγκ (Maurice Strong), ιδρυτής και πρώτος διευθυντής του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των ΗΕ. Ο Στρονγκ οργάνωσε συνέδρια των ΗΕ όπως το συνέδριο του 1972 για το Ανθρώπινο Περιβάλλον και το συνέδριο του 1992 για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη. Επηρεάστηκε βαθιά από την εξαδέλφη του, Άννα-Λουίζ Στρονγκ, μια γνωστή δημοσιογράφο αριστερών τάσεων, που υποστήριξε το κινεζικό κομμουνιστικό κίνημα και θάφτηκε στην Κίνα. Ο Στρονγκ είχε πει για τον εαυτό του ότι είναι «σοσιαλιστής σε ιδεολογία, καπιταλιστής σε μεθοδολογία» [10].
Η θέση του στο παγκόσμιο περιβαλλοντικό κίνημα ήταν εξέχουσα. Οι απόψεις που εξέφραζε το τμήμα των ΗΕ με επικεφαλής τον Στρονγκ μοιάζουν σχεδόν απόλυτα με τη μαρξιστική θεωρία. Η εισαγωγή στην αναφορά του Παγκοσμίου Συνεδρίου για τους Ανθρώπινους Οικισμούς του 1976 λέει: «Η ιδιοκτησία γης είναι βασικό όργανο συσσώρευσης πλούτου και έτσι συνεισφέρει στην κοινωνική αδικία. Ο δημόσιος έλεγχος της χρήσης της γης είναι συνεπώς απαραίτητος» [11]. Ο Στρονγκ έζησε στο Πεκίνο μετά τη συνταξιοδότησή του, αλλά πέθανε στον Καναδά, το 2015.
Η Νάταλι Γκραντ Ράγκα (Natalie Grant Wraga), ειδική στις τακτικές παραπληροφόρησης της Σοβιετικής Ένωσης, έγραψε σε άρθρο του 1998: «Η προστασία του περιβάλλοντος έχει γίνει βασικό εργαλείο επίθεσης κατά της Δύσης και όλων όσων η Δύση υποστηρίζει. Η προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα υιοθέτησης σειράς μέτρων σχεδιασμένων να υπονομεύσουν τη βιομηχανική βάση των ανεπτυγμένων χωρών. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να εισάγει δυσκολίες, υποβαθμίζοντας το επίπεδο διαβίωσης και φυτεύοντας κομμουνιστικές αξίες» [12].
γ. Οικολογικός μαρξισμός
Στις μεταβατικές περιόδους του 19ου και του 20ού αιώνα, ο Βρετανός επιστήμονας Άρθουρ Τάνσλεϋ εισήγαγε τις ιδέες της οικολογίας και του οικοσυστήματος. Ο Τάνσλεϋ ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Βρετανικής Οικολογικής Εταιρείας. Ενώ μαθήτευε στο University College του Λονδίνου, επηρεάστηκε βαθιά από τον δαρβινικό ζωολόγο Ρέυ Λάνκεστερ [13]. Και οι δύο ήταν φαμπιανοί σοσιαλιστές. Ο Λάνκεστερ ήταν συχνός καλεσμένος και φίλος του Μαρξ, και κάποτε έγραψε στον Μαρξ λέγοντας ότι διάβαζε το Das Kapital (το Κεφάλαιο, 1867) «με τη μεγαλύτερη απόλαυση και κέρδος» [14].
Οι αρχικοί σύνδεσμοι μεταξύ οικολογικών ιδεών και μαρξισμού φαίνεται να εμφανίζονται σε αυτές τις διασυνδέσεις μεταξύ Τάνσλεϋ, Λάνκεστερ, και Μαρξ. Ο περιβαλλοντισμός είναι μια ιδεολογία που ασχολείται με την προστασία του περιβάλλοντος από γενική ζημία και κακή χρήση, αλλά η οικολογία ασχολείται με τη σχέση μεταξύ ζωντανών όντων και του περιβάλλοντός τους, παρέχοντας έτσι μία θεωρητική βάση για τον ορισμό της ζημίας που γίνεται στο περιβάλλον. Ο οικο-μαρξισμός πηγαίνει αυτές τις ιδέες ένα βήμα παραπέρα, προσθέτοντας την έννοια των οικολογικών κρίσεων για να ενισχύσει τα επιχειρήματά του περί της οικονομικής κατάρρευσης του καπιταλισμού. Προσπαθεί να επεκτείνει την υποτιθέμενη σύγκρουση μεταξύ μπουρζουαζίας και προλεταριάτου προσθέτοντας μια εγγενή σύγκρουση μεταξύ παραγωγής και περιβάλλοντος. Αυτή είναι η θεωρία της διπλής κρίσης ή διπλής σύγκρουσης. Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, η κύρια σύγκρουση του καπιταλισμού είναι μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων και των σχέσεων παραγωγής, ενώ η δευτερεύουσα κρίση γίνεται μεταξύ περιβάλλοντος της παραγωγής (του οικοσυστήματος) και των παραγωγικών δυνάμεων (καπιταλισμού). Από τη μαρξιστική άποψη, η κύρια σύγκρουση οδηγεί σε οικονομική κρίση, ενώ η δευτερεύουσα σύγκρουση οδηγεί σε οικολογική κρίση. [15]
Ο τελευταίος αιώνας απέδειξε λανθασμένη τη μαρξιστική πρόβλεψη ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από μόνος του. Αντιθέτως, συνεχίζει να ακμάζει. Για να διατηρήσουν τη μάχη κατά του καπιταλισμού και της ιδιωτικής επιχείρησης, οι κομμουνιστές χρησιμοποίησαν με κακόβουλο τρόπο λογικές περιβαλλοντικές ανησυχίες και δημιούργησαν μια περιβαλλοντική ιδεολογία με ρίζες στη μαρξιστική θεωρία, υιοθετώντας τη νέα κραυγή συσπείρωσης της «οικολογικής κατάρρευσης».
δ. Οικολογικός σοσιαλισμός
Όπως φαίνεται από το όνομά του, ο οικοσοσιαλισμός είναι μια ιδεολογία που συνδυάζει οικολογία και σοσιαλισμό. Συνδέοντας τυπικές σοσιαλιστικές απαιτήσεις, όπως για «κοινωνική δικαιοσύνη», με οικολογικές ανησυχίες, επιχειρεί να προωθήσει τη σοσιαλιστική ιδεολογία με νέους τρόπους.
Ένα καλό παράδειγμα οικοσοσιαλισμού είναι το Οικοσοσιαλιστικό Μανιφέστο, που γράφτηκε το 2001 από τον Τζολ Κοβέλ και Μάικλ Λούγουι. Ο Κοβέλ ήταν ακτιβιστής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και αργότερα καθηγητής ψυχιατρικής που έβαλε ανεπιτυχώς υποψηφιότητα για προεδρικός υποψήφιος του Πράσινου Κόμματος το 2000. Ο Λούγουι, κοινωνιολόγος, είναι μέλος της Τροτσκιστικής Δ΄ Διεθνούς. Με το μανιφέστο τους, οι συγγραφείς δηλώνουν ότι θέλουν να «χτίσουν ένα κίνημα που να μπορεί να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό με μια κοινωνία στην οποία η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αντικαθιστά την καπιταλιστική ιδιοκτησία, και στην οποία η διατήρηση και αποκατάσταση των οικοσυστημάτων θα είναι θεμελιώδες τμήμα όλης της ανθρώπινης δραστηριότητας». Δεν έβλεπαν τον οικοσοσιαλισμό ως απλώς κλάδο του σοσιαλισμού, αλλά μάλλον ως το νέο όνομα του σοσιαλισμού σε μια νέα εποχή [16].
ε. Κάνοντας το πράσινο το νέο κόκκινο
Όταν ο περιβαλλοντισμός μπήκε στην πολιτική, γεννήθηκε η πράσινη πολιτική ή οικοπολιτική. Τα πράσινα κόμματα, που πλέον υπάρχουν σε πολλές χώρες, είναι αποτέλεσμα της πράσινης πολιτικής, που τυπικά εκτείνεται πέρα από την περιβαλλοντική προστασία για να περιλάβει αριστερά προγράμματα όπως κοινωνική δικαιοσύνη, φεμινισμό, αντιπολεμικό ακτιβισμό, και ειρηνισμό. Οι Παγκόσμιοι Πράσινοι, για παράδειγμα, είναι ένας διεθνής οργανισμός συναφής με το Πράσινο Κόμμα, και το πρόγραμμά τους είναι έντονα επηρεασμένο από μαρξιστική ιδεολογία [17]. Μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, πολλά πρώην μέλη κομμουνιστικών κομμάτων και εναπομείνασες κομμουνιστικές δυνάμεις έγιναν μέλη ή ίδρυσαν πράσινα κόμματα, ενισχύοντας τον αριστερό χαρακτήρα της πράσινης πολιτικής.
Ο πρώην Σοβιετικός επικεφαλής Γκορμπατσόφ προσπάθησε, αλλά απέτυχε να εισέλθει και πάλι στην πολιτική. Τότε πέρασε στον περιβαλλοντισμό και ίδρυσε τον Διεθνή Πράσινο Σταυρό. Ο Γκορμπατσόφ συχνά προώθησε την ίδρυση παγκόσμιας κυβέρνησης για την πρόληψη μιας οικολογικής καταστροφής [18].
Πολλά κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης εμπλέκονται άμεσα σε κινήματα προστασίας περιβάλλοντος. Ο Τζακ Μάντυ, ακτιβιστής εργατικής ένωσης και συνιδρυτής του κινήματος πράσινης απαγόρευσης της Αυστραλίας, ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας. Η γυναίκα του ήταν η εθνική πρόεδρος του κόμματος από το 1979 έως το 1982 [19].
στ. Χειραγώγηση της ρητορικής για τον περιβαλλοντισμό
Η εκκίνηση μαζικών κινημάτων είναι μία από τις στρατηγικές του κομμουνισμού για τη γενικευμένη διάδοση της επιρροής του. Πολλοί περιβαλλοντικοί οργανισμοί κινητοποιούν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων για να λάβουν μέρος σε εκστρατείες περιβαλλοντικής προστασίας, ασκούν πίεση και χειραγωγούν κυβερνητικά ινστιτούτα για να διαμορφώσουν και να επιβάλουν παράλογες συμφωνίες και κανονισμούς, και δημιουργούν βίαια συμβάντα για να κάνουν την κοινωνία να σιωπήσει.
Όπως είχε πει ο ακροαριστερός Σολ Ολίνσκυ, είναι αναγκαίο να κρυφτούν τους πραγματικούς σκοπούς του κινήματος και να κινητοποιηθούν οι άνθρωποι σε μεγάλη κλίμακα για να δράσουν υποστηρικτικά σε τοπικούς, προσωρινούς, λογικούς ή θετικούς στόχους. Όταν οι άνθρωποι συνηθίζουν αυτές τις ήπιες μορφές ακτιβισμού, είναι σχετικά εύκολο να τους κάνεις να δράσουν για πιο ακραίους σκοπούς. «Θυμηθείτε: με το που οργανώνετε ανθρώπους για ένα ζήτημα για το οποίο υπάρχει ομοφωνία, όπως η μόλυνση, έχετε ένα οργανωμένο πλήθος σε κίνηση. Από εκεί είναι ένα μικρό και φυσικό βήμα προς την πολιτική μόλυνση, προς τη μόλυνση του Πενταγώνου», έγραψε ο Ολίνσκυ [20].
Πολλές αριστερές ομάδες χρησιμοποιούν τον περιβαλλοντισμό ως ιδεολογική συσκευασία για να οργανώνουν δράσεις στον δρόμο ζητώντας επανάσταση. Για παράδειγμα, αν μια χώρα έχει ένα «λαϊκό κίνημα κλίματος», μπορείτε να καταλάβετε ότι είναι ένα παράγωγο κομμουνιστικών κομμάτων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οργανισμοί που εμπλέκονται περιλαμβάνουν το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, τη Σοσιαλιστική Δράση, το Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, την Οικολογική Κοινωνία Αμερικής, το Κόμμα Σοσιαλιστών Εργατών, τη Σοσιαλιστική Εναλλακτική, τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές Αμερικής και άλλα. Τέτοιες ομάδες έκαναν τη Λαϊκή Πορεία Κλίματος, παρελαύνοντας σαν μια θάλασσα κόκκινων σημαιών στις μεγάλες αμερικανικές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας. Τα συνθήματα που ακούγονται σε αυτές τις εκδηλώσεις περιλαμβάνουν τα «Αλλαγή συστήματος, όχι αλλαγή κλίματος», «Ο καπιταλισμός μάς σκοτώνει», «Ο καπιταλισμός καταστρέφει το περιβάλλον», «Ο καπιταλισμός σκοτώνει τον πλανήτη» και «Πολεμήστε για ένα σοσιαλιστικό μέλλον» [21].
Με όλο και περισσότερα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά στοιχεία να ενισχύουν τον περιβαλλοντισμό, η «πράσινη ειρήνη» έχει μετατραπεί σε μία «κόκκινη επανάσταση».
ζ. Οικοτρομοκρατία
Υπάρχουν πολλοί κλάδοι ακραίου περιβαλλοντισμού, όπως βαθιά οικολογία, οικοφεμινισμός, κοινωνική οικολογία και βιοπεριοχισμός, με κάποιους να είναι εξαιρετικά ακραίοι. Ο γνωστότερος περιλαμβάνει ομάδες όπως η «Πρώτα η Γη!» και «Απελευθερωτικό Μέτωπο Γης», που χρησιμοποιούν άμεση δράση – συχνά καταστρεπτικές πράξεις γνωστές ως οικοτρομοκρατία – για να σταματήσουν δραστηριότητες που θεωρούν επιβλαβείς προς το περιβάλλον. Η «Πρώτα η Γη!» ονομάστηκε το 1979, και το σύνθημά της είναι «Κανένας συμβιβασμός στην υπεράσπιση της Μητέρας Γης!» Η ομάδα στοχεύει επιχειρήσεις υλοτομίας, φράγματα και άλλα έργα, χρησιμοποιώντας άμεση δράση και «δημιουργική κοινωνική ανυπακοή». Μια από τις πιο γνωστές τακτικές της ομάδας αποκαλείται ‘κάθισμα σε δέντρα’, όπου μέλη κάθονται κάτω ή πάνω σε δέντρα για να αποτρέψουν την κοπή. Αυτές οι δράσεις έχουν προσελκύσει πολλούς αριστερούς, αναρχικούς και άλλους αντικομφορμιστές.
Το 1992, κάποια από τα περισσότερο ακραία μέλη άρχισαν έναν κλάδο με όνομα «Επαναστατικό Μέτωπο Γης» (ΕΜΓ, ELF), αντιγράφοντας το όνομα ELF από την ομάδα Environmental Life Force (Περιβαλλοντική Δύναμη Ζωής) που διαλύθηκε το 1978, και υιοθέτησαν τις τακτικές του ανταρτοπολέμου, ειδικά τον εμπρησμό. Τον Δεκέμβριο του 2000, η EΜΓ διέπραξε σειρά βανδαλισμών και καταστροφών στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, σπάζοντας εκατοντάδες παράθυρα και ψεκάζοντας με σπρέι καινούριες κατοικίες και τα εταιρικά γραφεία του McDonald’s, βάζοντας φωτιά σε δεκαέξι κτίρια σε ένα εργοτάξιο συγκροτήματος μονοκατοικιών, καθώς και σε τέσσερις πολυτελείς κατοικίες τουλάχιστον. Η κύρια δικαιολογία για τον εμπρησμό ήταν ότι τα σπίτια ήταν «τα μελλοντικά κρησφύγετα της πλούσιας ελίτ» και χτίζονταν σε δάση και υγροτόπους. Κατά τη διάρκεια αυτών των δράσεων, η EΜΓ χρησιμοποιούσε το σύνθημα «Αν το χτίσετε, θα το κάψουμε» [22].
Το 2005, το FBI ανακοίνωσε ότι η EΜΓ και άλλες ακραίες οργανώσεις, οι οποίες δήλωναν ότι εμπλέκονταν σε περισσότερα από 1.200 εγκληματικά περιστατικά από το 1990, προκαλώντας ζημία σε ιδιοκτησίες δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, συνιστούσαν σοβαρή τρομοκρατική απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες [23]. Η δράση της οργάνωσης είχε από καιρό υπερβεί τα όρια της φυσιολογικής πολιτικής διαδήλωσης και της διαφωνίας. Η κομμουνιστική ιδεολογία καλλιέργησε το μίσος για να μετατρέψει κάποιους περιβαλλοντιστές σε τρομοκράτες.
η. Greenpeace: Μία όχι και τόσο ειρηνική ιστορία
Η Greenpeace, η οποία ιδρύθηκε το 1971, είναι ο μεγαλύτερος περιβαλλοντικός οργανισμός στον κόσμο, με γραφεία σε περισσότερες από πενήντα χώρες και ετήσια έσοδα περισσότερα από $350 εκατομμύρια. Επίσης, είναι ένας από τους πλέον ακραίους περιβαλλοντικούς οργανισμούς.
Ο συνιδρυτής της Greenpeace Πωλ Γουότσον, που έφυγε από τον οργανισμό το 1977, είπε: «Το μυστικό για την επιτυχία του [πρώην διευθυντή] Ντέηβιντ Μακ Τάγκαρτ είναι το μυστικό για την επιτυχία της Greenpeace: Δεν έχει σημασία τι ισχύει, έχει μόνο σημασία το τι πιστεύουν οι άνθρωποι ότι ισχύει. […] Είσαι αυτό που τα μέσα λένε ότι είσαι. [Η Greenpeace] έγινε ένας μύθος, και μια μηχανή παραγωγής μύθων» [24].
Ο Πάτρικ Μουρ, επίσης ιδρυτικό μέλος, ήταν αφοσιωμένος στην περιβαλλοντική προστασία, αλλά άφησε τον οργανισμό μετά από 15 χρόνια, λέγοντας ότι είχε «πάρει μια απότομη, αριστερή στροφή προς την πολιτική». Είχε αναπτυχθεί σε έναν ακραίο οργανισμό που έδειχνε εχθρότητα προς κάθε βιομηχανική κίνηση και αντανακλούσε μια ατζέντα που βασιζόταν περισσότερο στην πολιτική παρά στην επιστήμη. [25]
Το 2007, έξι μέλη της Greenpeace μπήκαν χωρίς άδεια σε ένα βρετανικό εργοστάσιο άνθρακα, δεχόμενοι μήνυαση για πρόκληση ζημίας ~30.000 βρετανικών λιρών. Παραδέχθηκαν πως προσπάθησαν να κλείσουν το εργοστάσιο, αλλά ισχυρίστηκαν ότι το έκαναν για να αποτρέψουν ακόμα μία μεγαλύτερη ζημία: μια περιβαλλοντική κρίση λόγω της εκπομπής των αερίων θερμοκηπίου. Το δικαστήριο δεν απέδωσε καμία κατηγορία στους έξι. Πριν από αυτό, η Greenpeace είχε πετύχει αρκετές νομικές νίκες για καταστροφικές πράξεις της, όπως ζημία σε πολεμικό αεροσκάφος και εξοπλισμό υποβρυχίου, και κατάληψη του μεγαλύτερου φούρνου απορριμάτων της Βρετανίας [26].
Η στρατηγική ακραίων περιβαλλοντικών οργανισμών όπως της Greenpeace είναι να χρησιμοποιείται κάθε μέσον για την επίτευξη του στόχου. Σε αυτό το σημείο, ο ακραίος περιβαλλοντισμός είναι πολύ κοντά στον κομμουνισμό. Ο παραδοσιακός μαρξισμός-λενινισμός χρησιμοποιεί την υπόσχεση μιας τελικής ουτοπίας για να νομιμοποιεί κολάσιμες πράξεις όπως δολοφονία, εμπρησμό και ληστεία. Παρομοίως, υπό το όνομα του περιβαλλοντισμού, οι κομμουνιστές υπερβάλουν τις περιβαλλοντικές κρίσεις για να δικαιολογήσουν τη χρήση βίαιων και παράνομων τακτικών.
Στο παραπάνω παράδειγμα, οι δικηγόροι των έξι μελών της Greenpeace έπεισαν επιτυχώς τους ενόρκους να αποδεχτούν την εγκληματική συμπεριφορά τους ως νόμιμη, δείχνοντας ότι η κοινωνία μπορεί να οδηγηθεί στην αποδοχή περίεργων και αβάσιμων επιχειρημάτων. Αυτό αποτελεί μέρος της εγκατάλειψης των οικουμενικών αξιών και δείγμα της ηθικής πτώσης της κοινωνίας.
2. Κλιματική αλλαγή
Η κλιματική αλλαγή είναι ένα από τα φλέγοντα ζητήματα στον δημόσιο διάλογο σήμερα, με διασημότητες, προσωπικότητες των μέσων ενημέρωσης, πολιτικούς και μέλη του κοινού να δίνουν τη γνώμη τους. Ο πιο συχνός ισχυρισμός είναι ότι η εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου από τους ανθρώπους έχει προκαλέσει παγκόσμια αύξηση θερμοκρασίας που θα οδηγήσει σε κλιματικές καταστροφές.
Οι οπαδοί αυτής της θέσης την υπερασπίζονται προτάσσοντας το επιστημονικό consensus. Ορισμένοι περιβαλλοντιστές φτάνουν μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζονται ότι όσοι απορρίπτουν αυτό το συμπέρασμα δεν θα πρέπει να θεωρούνται μόνο ενάντια στην επιστήμη, αλλά επίσης ενάντια στην ανθρωπότητα. Οι φωνές αυτών που αντιτίθενται στην κυρίαρχη άποψη σπάνια εμφανίζονται σε μέσα ενημέρωσης ή ακαδημαϊκά περιοδικά, ώστε να διατηρείται η εντύπωση της ομοφωνίας.
Τα μέλη της Greenpeace που προκάλεσαν τις προαναφερθείσες καταστροφές στο εργοστάσιο ενέργειας οφείλουν την αθώωσή τους εν μέρει στην κατάθεση ενός διάσημου ειδικού, υπέρμαχου της φερόμενης ομοφωνίας, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας κάθε μέρα θα μπορούσε να οδηγήσει στον αφανισμό έως και τετρακοσίων ειδών ζώων.
Ωστόσο, πολλά μέλη της επιστημονικής κοινότητας, όπως ο συνταξιούχος πλέον καθηγητής μετεωρολογίας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέττης Ρίτσαρντ Λίντζεν και ο πρώην υφυπουργός του Αμερικανικού Υπουργείου Ενέργειας, Στήβεν Κούνιν, έχουν γράψει ότι η κλιματική επιστήμη δεν είναι, στην πραγματικότητα, σε ομοφωνία και ότι μας λείπει η απαιτούμενη γνώση για να κάνουμε σωστή κλιματική πολιτική. [27] [28]
α. Καταπνίγοντας τον αντίλογο
Σε ένα άρθρο του, ο Κούνιν έγραψε:
«Το κοινό, σε μεγάλο βαθμό, δεν γνωρίζει τις έντονες αντιπαραθέσεις επιχειρημάτων εντός της κλιματικής επιστήμης. Σε πρόσφατη συνάντηση εθνικού εργαστηρίου, παρατήρησα περισσότερους από 100 ενεργούς ερευνητές της κυβέρνησης και πανεπιστημίων να διαφωνούν ο ένας με τον άλλον καθώς προσπαθούσαν να διαχωρίσουν τους ανθρωπογενείς παράγοντες από τις φυσικές τάσεις εναλλαγής του κλίματος. Οι διαφωνίες δεν ήταν επί λεπτομερειών, αλλά επί θεμελιωδών πτυχών της κατανόησής μας, όπως η εμφανής – και μη αναμενόμενη – επιβράδυνση της παγκόσμιας αύξησης στάθμης της θάλασσας τις τελευταίες δύο δεκαετίες» [29].
Τα θέματα για τα οποία διαφωνούσαν οι επιστήμονες περιελάμβαναν το αν η αύξηση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος προκαλείται κυρίως από ανθρώπινη δραστηριότητα ή από φυσικούς παράγοντες, το πόσο ζεστός θα είναι ο κόσμος στο τέλος του 21ου αιώνα, το αν οι άνθρωποι μπορούν να προβλέψουν πώς θα αλλάξει το κλίμα στο μέλλον και το αν όντως υπάρχει κάποια ελλοχεύουσα οικολογική καταστροφή.
Ο φυσικός Μάικλ Γκρίφφιν, πρώην διοικητής στην NASA, είπε σε συνέντευξη στο NPR το 2007:
«Δεν έχω αμφιβολία ότι […] υπάρχει μια τάση αύξησης της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι δίκαιο να πούμε ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα για το οποίο πρέπει να παλέψουμε. Το να το θεωρούμε ως πρόβλημα σημαίνει πιστεύουμε ότι η κατάσταση του κλίματος της γης σήμερα είναι το ιδανικό κλίμα, το καλύτερο κλίμα που θα μπορούσαμε να έχουμε και ότι χρειάζεται να δράσουμε για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα αλλάξει. Πρώτον, δεν πιστεύω ότι είναι εντός της δύναμης των ανθρώπινων όντων να διασφαλίσουν ότι το κλίμα δεν θα αλλάξει, όπως έχουν δείξει εκατομμύρια χρόνια ιστορίας, και δεύτερον, πιστεύω θα ρωτούσα ποια είναι τα ανθρώπινα όντα – πού και πότε – που θα έχουν το προνόμιο να αποφασίσουν ότι αυτό το συγκεκριμένο κλίμα που έχουμε σήμερα, αυτήν τη στιγμή, είναι το καλύτερο κλίμα για όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα. Πιστεύω πως αυτή είναι μια κάπως αλαζονική θέση.» [30]
Αν και ο Γκρίφφιν μίλησε με την ταπεινότητα που πρέπει να έχει επιστήμονας, επικρίθηκε με δριμύτητα από τα μέσα ενημέρωσης και από κάποιους επιστήμονες κλίματος, που αποκάλεσαν τα σχόλιά του αδαή. Την επόμενη εβδομάδα, σε κλειστή συνάντηση στο Εργαστήριο Μηχανών Τζετ στην Πασαντένα της Καλιφόρνια, ο Γκρίφφιν απολογήθηκε σε υπαλλήλους της NASA για πρόκληση διένεξης. [31]
Λίγους μήνες αργότερα, σε συνέντευξη για μια δημοσίευση της NASA, ο Γκρίφιν είπε: «Προσωπικά πιστεύω ότι ο κόσμος έχει υπερβάλει στη συζήτηση για κλιματική αλλαγή, στο σημείο που έχει γίνει σχεδόν μια μη αποδεκτή άποψη να το προσεγγίζεις ως τεχνικό θέμα. Έχει σχεδόν πάρει τη μορφή θρησκείας, κάτι το οποίο βρίσκω οικτρό».
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παρατήρηση του Γκρίφφιν, η χρήση κάθε μέσου για τη φίμωση επιστημονικής συζήτησης παραβιάζει το πνεύμα της επιστήμης, καθώς η ίδια η επιστημονική πρόοδος είναι αποτέλεσμα αντιπαραθέσεων. «Αναπτύσσεις τις θεωρίες σου, δημοσιεύεις τα δεδομένα σου, βελτιώνεις τις ιδέες σου και άλλοι τα καταρρίπτουν ή προσπαθούν να το κάνουν. Η επιστήμη εξελίσσεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο», δήλωσε. [32]
Ομοίως, η αντίδραση των επιστημόνων ήταν άμεση και έντονη όταν εντάχθηκε κατόπιν προσκλήσεως ο Σουηδός μετεωρολόγος Λένναρντ Μπένγκτσον στο διοικητικό συμβούλιο του Ιδρύματος Πολιτικής για την Κλιματική Αλλαγή (GWPF), μιας δεξαμενής σκέψης που αμφισβητεί τις θεωρίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Η πίεση ήταν τόσο έντονη που ένιωσε αναγκασμένος να υποβάλει την παραίτησή του από το ίδρυμα εντός δύο εβδομάδων.
Στην επιστολή παραίτησής του, ο Μπένγκτσον έγραψε:
«Έχω δεχτεί τέτοια τεράστια ομαδική πίεση τις τελευταίες ημέρες από όλο τον κόσμο, που είναι σχεδόν αφόρητο πια για μένα. Αν αυτό συνεχιστεί, δεν θα είμαι σε θέση να διεξάγω την κανονική μου εργασία και θα αρχίσω ακόμη και να ανησυχώ για την υγεία και την ασφάλειά μου. Επομένως, δεν βλέπω άλλη διέξοδο από την παραίτησή μου από το GWPF. Δεν περίμενα ποτέ να μου ασκηθεί μια τόσο μεγάλη παγκόσμια πίεση από μια κοινότητα με την οποία ήμουν κοντά σε όλη μου την ενεργό ζωή. Συνάδελφοι αποσύρουν την υποστήριξή τους, άλλοι συνάδελφοι αποσύρονται από τη συν-συγγραφή κλπ. Δεν βλέπω κανένα όριο και τέλος σε αυτό που συμβαίνει. Είναι μια κατάσταση που μου θυμίζει την εποχή του Μακάρθυ. Δεν περίμενα ποτέ να συμβεί κάτι παρόμοιο σε μια τόσο ειρηνική κοινότητα όπως ήταν κάποτε η μετεωρολογία. Προφανώς. έχει μεταμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.» [33]
Ο μετασχηματισμός που παρατήρησε ο Μπένγκτσον ήταν αποτέλεσμα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και των τακτικών πάλης που κατέλαβαν την περιβαλλοντική επιστήμη.
Η υποτιθέμενη επιστημονική ομοφωνία σχετικά με την κλιματική αλλαγή έχει μετατρέψει τη θεωρία της κλιματικής αλλαγής σε δόγμα. Η κλιματική αλλαγή είναι μια κρίσιμη αρχή του σημερινού περιβαλλοντισμού, μια αρχή που αντιμετωπίζεται ως ιερή και απαραβίαστη. Οι επιστήμονες, τα μέσα ενημέρωσης και οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές που αποδέχονται αυτήν την αρχή συνεργάζονται για να διαδώσουν την πίστη σε μια επικείμενη οικολογική καταστροφή. Αυτό έχει γίνει ένα σημαντικό εργαλείο, το οποίο χρησιμοποιεί το περιβαλλοντικό κίνημα για να εκφοβίσει το κοινό ώστε να αποδεχτεί αριστερές πολιτικές ατζέντες, συμπεριλαμβανομένων των αυξήσεων φόρων και των εξαγορών από μεγάλες κυβερνήσεις, όλα με σκοπό να «το σώσουν» από την καταστροφή. Κατά τη διαδικασία εδραίωσης αυτού του δόγματος, οι τεχνικές του κομμουνιστικού πολιτικού αγώνα είναι όλες εμφανείς – συμπεριλαμβανομένης της εξαπάτησης, της ομαδικής επίθεσης, της δημόσιας διαπόμπευσης και της ανοιχτής σύγκρουσης.
β. Η ‘ομοφωνία’ της κλιματικής επιστήμης
Το 1988, ιδρύθηκε η IPCC των Ηνωμένων Εθνών για την αξιολόγηση και τη σύνθεση της επιστήμης που σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή. Μέρος της αποστολής της είναι η αξιολόγηση της υπάρχουσας επιστημονικής έρευνας για την κλιματική αλλαγή και η δημοσίευση μιας έκθεσης με κύρος κάθε κάποια χρόνια. Αυτές οι εκθέσεις έχουν σχεδιαστεί για να παρέχουν μια επιστημονική βάση στις κυβερνήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους. Συντάσσονται από εκατοντάδες επιστήμονες και εξετάζονται από χιλιάδες ακόμη. Ως εκ τούτου, τα συμπεράσματα των εκθέσεων συχνά περιγράφονται ως συναίνεση χιλιάδων κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου.
Το 1992, η Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC) δήλωσε ότι στόχος της ήταν η σταθεροποίηση των συγκεντρώσεων αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα σε επίπεδο που θα απέτρεπε την επικίνδυνη ανθρωπογενή (ανθρώπινη) παρέμβαση στο κλιματικό σύστημα. Ξεκίνησε με τον ισχυρισμό ότι η κλιματική αλλαγή προκλήθηκε από τον άνθρωπο και ήταν επικίνδυνη [34]. Επομένως, η UNFCCC πρέπει να λειτουργεί με την υπόθεση ότι οι άνθρωποι είναι οι ένοχοι για την επικίνδυνη κλιματική αλλαγή, καθώς αυτό είναι απαραίτητο για την ύπαρξη και την επιβίωση του οργανισμού. Αυτή η υπόθεση έχει επίσης περιορίσει την εστίαση και το εύρος της έρευνας της IPCC. [35]
Δηλώσεις αβεβαιότητας αφαιρούνται από τις εκθέσεις της IPCC
Πριν η IPCC δημοσιεύσει τη Δεύτερη Έκθεση Αξιολόγησης του 1995, ο παγκοσμίου φήμης φυσικός Φρέντερικ Σάιτζ απέκτησε ένα αντίγραφο. Ο Σάιτζ ανακάλυψε αργότερα ότι η τελική έκθεση δεν ήταν η ίδια έκδοση που είχαν εγκρίνει οι επιστήμονες που συμμετείχαν. Όλες οι δηλώσεις που εξέφραζαν αβεβαιότητα σχετικά με τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στην κλιματική αλλαγή είχαν διαγραφεί.
Το άρθρο του Σάιτζ στην εφημερίδα The Wall Street Journal ανέφερε: «Στα περισσότερα από 60 χρόνια που είμαι μέλος της αμερικανικής επιστημονικής κοινότητας, συμπεριλαμβανομένης της θητείας μου ως προέδρου τόσο της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών όσο και της Αμερικανικής Φυσικής Εταιρείας, δεν έχω δει ποτέ πιο ανησυχητική διαφθορά της διαδικασίας αξιολόγησης από ομοτίμους, από τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν την έκθεση της IPCC». [36]
Οι διαγραμμένες δηλώσεις περιελάμβαναν τα εξής:
«Καμία από τις μελέτες που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν έχει δείξει σαφή στοιχεία ότι μπορούμε να αποδώσουμε τις παρατηρούμενες [κλιματικές] αλλαγές στη συγκεκριμένη αιτία των αυξήσεων των αερίων του θερμοκηπίου.»
«Καμία μελέτη μέχρι σήμερα δεν έχει αποδώσει σίγουρα το σύνολο ή μέρος [της κλιματικής αλλαγής που παρατηρήθηκε μέχρι σήμερα] σε ανθρωπογενείς αιτίες.»
«Οποιοσδήποτε ισχυρισμός για ανίχνευση σημαντικής κλιματικής αλλαγής είναι πιθανό να παραμείνει αμφιλεγόμενος μέχρι να μειωθούν οι αβεβαιότητες σχετικά με τη συνολική φυσική μεταβλητότητα του κλιματικού συστήματος.» [37]
Η IPCC ισχυρίστηκε ότι οι συντάκτες είχαν εγκρίνει όλες τις τροποποιήσεις που έγιναν στην έκθεση, αλλά οι αλλαγές αποκαλύπτουν ότι η έκθεση της IPCC επηρεάστηκε από την πολιτική. Η έκθεση συνοψίζει ως επί το πλείστον υπάρχουσες μελέτες χωρίς να προσθέτει πρωτότυπη έρευνα.
Επειδή η υπάρχουσα έρευνα περιέχει πολλές διαφορετικές απόψεις, η διασφάλιση ομοφωνίας σήμαινε ότι η IPCC έπρεπε να παραλείψει απόψεις που εμπόδιζαν το προκαθορισμένο συμπέρασμά της.
Τον Απρίλιο του 2000, ένα πρώτο προσχέδιο της Τρίτης Έκθεσης Αξιολόγησης της IPCC ανέφερε: «Υπήρξε μια αισθητή ανθρώπινη επιρροή στο παγκόσμιο κλίμα». Το δεύτερο προσχέδιο, τον Οκτώβριο, ανέφερε: «Είναι πιθανό οι αυξανόμενες συγκεντρώσεις ανθρωπογενών αερίων του θερμοκηπίου να έχουν συμβάλει σημαντικά στην παρατηρούμενη θέρμανση τα τελευταία 50 χρόνια». Στο τελικό, επίσημο συμπέρασμα, η δήλωση ήταν ακόμη πιο έντονη: «Το μεγαλύτερο μέρος της παρατηρούμενης θέρμανσης τα τελευταία 50 χρόνια είναι πιθανό να οφείλεται στην αύξηση των συγκεντρώσεων αερίων του θερμοκηπίου».
Όταν ο εκπρόσωπος του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών, Τιμ Χίγκαμ, ρωτήθηκε για την επιστημονική βάση πίσω από την αλλαγή, είπε στο New Scientist: «Δεν υπήρχε νέα επιστήμη, αλλά οι επιστήμονες ήθελαν να παρουσιάσουν ένα σαφές και ισχυρό μήνυμα στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής». [38]
Με άλλα λόγια, η UNFCCC έδωσε μια σχολική εργασία στην IPCC, καθιστώντας σαφή την απάντηση που ήθελαν. Στη συνέχεια, η IPCC παρείχε ό,τι της ζητήθηκε.
Η «ομοφωνία της καταστροφής» υπερεκτιμάται στην έκθεση της IPCC
Ο Πωλ Ράιτερ, καθηγητής ιατρικής εντομολογίας στο Ινστιτούτο Παστέρ στη Γαλλία, είναι κορυφαίος ειδικός στην ελονοσία και άλλες ασθένειες που μεταδίδονται από έντομα. Διαφώνησε με την έκθεση της IPCC και αναγκάστηκε να απειλήσει με νομικές ενέργειες κατά της IPCC για να αφαιρεθεί το όνομά του από τη λίστα των δύο χιλιάδων κορυφαίων επιστημόνων που λέγεται ότι την είχαν υποστηρίξει. Είπε ότι η IPCC «κάνει να φαίνεται ότι όλοι οι κορυφαίοι επιστήμονες συμφωνούν, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια». [39]
Στην κατάθεσή του κατά τη διάρκεια ακρόασης της Γερουσίας των ΗΠΑ, στις 26 Απριλίου 2006, ο Ράιτερ δήλωσε: «Μια ενοχλητική πτυχή της συζήτησης είναι ότι αυτή η ψευδής ‘επιστήμη’ υποστηρίζεται στο δημόσιο φόρουμ από ομάδες ‘ειδικών’ που έχουν δύναμη επιρροής. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή. Κάθε πέντε χρόνια, αυτός ο οργανισμός με έδρα τον ΟΗΕ δημοσιεύει μια «συναίνεση των κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου» για όλες τις πτυχές της κλιματικής αλλαγής. Πέρα από την αμφίβολη διαδικασία με την οποία επιλέγονται αυτοί οι επιστήμονες, μια τέτοια συναίνεση είναι θέμα πολιτικής, όχι επιστήμης». [40]
Για παράδειγμα, οι περιβαλλοντολόγοι προωθούν τη θεωρία ότι οι ασθένειες που μεταδίδονται από έντομα, όπως η ελονοσία, θα προκαλέσουν χάος καθώς το κλίμα θερμαίνεται. «Λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, εκατομμύρια περισσότεροι άνθρωποι θα κινδυνεύουν από ελονοσία και δάγκειο πυρετό, σύμφωνα με έκθεση των Ηνωμένων Εθνών που ζητά επείγουσα αναθεώρηση των κινδύνων για την υγεία που θέτει η κλιματική αλλαγή», ανέφερε άρθρο του Bloomberg στις 27 Νοεμβρίου 2007. [41]
Ωστόσο, ο Ράιτερ δεν συμφωνεί με αυτήν την απλή συσχέτιση, επισημαίνοντας ότι η ελονοσία δεν περιορίζεται σε τροπικές περιοχές. Σε όλη τη Ρωσική Αυτοκρατορία και τη Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, έως και πέντε εκατομμύρια άνθρωποι πέθαιναν ετησίως από την ασθένεια [42]. Μελέτη του 2011 που δημοσιεύτηκε στο Biology Letters διαπίστωσε ότι, σε αντίθεση με την επικρατούσα υπόθεση, η αύξηση της θερμοκρασίας μειώνει τη μολυσματικότητα των κουνουπιών και η μετάδοση της ελονοσίας επιβραδύνεται. [43]
Ένας άλλος επιστήμονας που αποσύρθηκε από την IPCC κατηγόρησε την οργάνωση ότι χρησιμοποιεί τη λεγόμενη ‘ομοφωνία της καταστροφής’ ως μέρος της επιχειρησιακής της κουλτούρας. Ο μετεωρολόγος Κρίστοφερ Λάντσι, πρώην ερευνητής τυφώνων στην Εθνική Διοίκηση Ωκεανών και Ατμόσφαιρας και κύριος συγγραφέας της τέταρτης έκθεσης αξιολόγησης της IPCC, αποσύρθηκε από την IPCC τον Ιανουάριο του 2005. Σε ανοιχτή επιστολή του, δήλωνε: «Προσωπικά, δεν μπορώ καλόπιστα να συνεχίσω να συμβάλω σε μια διαδικασία που θεωρώ ότι υποκινείται από προκαταλήψεις και είναι επιστημονικά αβάσιμη», και προέτρεπε την IPCC να επιβεβαιώσει ότι η έκθεση θα εμείνει στην επιστήμη και όχι στον εντυπωσιασμό. [44]
Ο Λάντσι επέκρινε τον κύριο συγγραφέα του κεφαλαίου της έκθεσης της IPCC σχετικά με τη δραστηριότητα των τυφώνων επειδή αγνόησε τις επιστημονικές μελέτες που δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι η αυξημένη δραστηριότητα των τυφώνων σχετίζεται με την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη. Αντ’ αυτού, ο κύριος συγγραφέας της έκθεσης μίλησε σε μια συνέντευξη Τύπου υψηλού προφίλ, στην οποία υποστήριξε ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη «είναι πιθανό να συνεχίσει να πυροδοτεί περισσότερα ξεσπάσματα έντονης δραστηριότητας τυφώνων», και έδωσε αρκετές συνεντεύξεις πριν από τη δημοσίευση της έκθεσης παρουσιάζοντας την ίδια άποψη.
Ο Ντέηβιντ Ντέμινγκ, γεωλόγος και γεωφυσικός στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα, έλαβε 150ετή ιστορικά δεδομένα θερμοκρασίας για τη Βόρεια Αμερική μελετώντας πυρήνες πάγου και έγραψε ένα άρθρο σχετικά με την έρευνά του, το οποίο δημοσιεύθηκε στο Science. Μετά τη δημοσίευση, «ένας σημαντικός ερευνητής στον τομέα της κλιματικής αλλαγής» τού έστειλε ένα email, στο οποίο ανέφερε ότι «πρέπει να απαλλαγούμε από τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο», σύμφωνα με την κατάθεση του Ντέμινγκ σε ακρόαση της Γερουσίας των ΗΠΑ το 2006. Η Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος αναφέρεται σε μια περίοδο ασυνήθιστα θερμού καιρού που ξεκίνησε γύρω στο 1000 μ.Χ. και συνεχίστηκε μέχρι μια ψυχρή περίοδο τον 14ο αιώνα, γνωστή ως «Μικρή Εποχή των Παγετώνων». Περισσότεροι από 780 επιστήμονες από 462 ιδρύματα σε 40 χώρες είχαν συνεισφέρει σε εργασίες κατά τη διάρκεια 20 ετών, υποστηρίζοντας ότι η Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος υπήρχε, κατέθεσε ο Ντέμινγκ. Ωστόσο, η διαγραφή αυτής της περιόδου από το ιστορικό διάγραμμα της κλιματικής αλλαγής ενισχύει τον ισχυρισμό ότι οποιαδήποτε θέρμανση σήμερα είναι άνευ προηγουμένου. [45]
Παρόλο που εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες αντικρούουν την υποτιθέμενη ομοφωνία της IPCC, οι ισχυρισμοί τους περιθωριοποιούνται από το τρέχον ακαδημαϊκό και μιντιακό περιβάλλον.
Παραπομπές
1. Dong Zhongshu 董仲舒, Chunqiu fan lu, di shisi 春秋繁露 [Luxuriant Dew of the Spring and Autumn Annals], fu zhi xiang 服制象 [“Images for the Regulation of Dress”], 14, https://ctext.org/chun-qiu-fan-lu/fu-zhi-xiang/zh. The line in question appears both as “天之生物也，以养人” and “天地之生萬物也以養人.” [In Chinese]
2. Confucius, The Universal Order or Conduct of Life, a Confucian Catechism (Being a Translation of One of the Four Confucian Books, Hitherto Known as the Doctrine of the Mean), (Shanghai: Shanghai Evening Post & Mercury Limited, 1906), 68, https://bit.ly/2T74Dsb.
3. Yi Zhou shu 逸周書 [Lost Book of Zhou], “Da Jujie” 大聚解, https://ctext.org/lost-book-of-zhou/da-ju/zh. [In Chinese]
4. Zengzi, as quoted in Li Ji 禮記 [The Classic of Rights], “Zhai Yi” 祭儀，https://ctext.org/text.pl?node=61379&if=gb&show=parallel. [In Chinese]
5. Wes Vernon, “The Marxist Roots of the Global Warming Scare,” Renew America, June 16, 2008, https://web.archive.org/web/20100724052619/http://www.renewamerica.com:80/columns/vernon/080616.
6. Friedrich Engels, “Notes and Fragments,” in Dialectics of Nature, trans. Clemens Dutt (Moscow: Progress Publishers, 1883), 295–311, accessed via Marxists Internet Archive on April 30, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1883/don/ch07g.htm.
7. Brian Sussman, Eco-Tyranny: How the Left’s Green Agenda Will Dismantle America (Washington, DC: WND Books, 2012), 8–9.
8. Karl Marx, as quoted in Sussman, Eco-Tyranny, 10.
9. Ibid., 11–15.
10. Maurice Strong, as quoted in Grace Baumgarten, Cannot Be Silenced (Grand Rapids, MI: WestBow Press, 2016).
11. Sussman, Eco-Tyranny, 35.
12. Natalie Grant Wraga, as quoted in Vernon, “The Marxist Roots.”
13. John Bellamy Foster, “Marx’s Ecology in Historical Perspective,” International Socialism Journal 96 (Winter 2002), http://pubs.socialistreviewindex.org.uk/isj96/foster.htm.
14. Ray Lankester, as quoted in Lewis S. Feuer, “The Friendship of Edwin Ray Lankester and Karl Marx: The Last Episode in Marx’s Intellectual Evolution,” Journal of the History of Ideas 40, no. 4: 633–648.
15. James O’Connor, Natural Causes: Essays in Ecological Marxism (New York: The Guilford Press, 1997).
16. Joel Kovel and Michael Löwy, “The First Ecosocialist Manifesto,” September 2001, accessed April 30, 2020, http://green.left.sweb.cz/frame/Manifesto.html.
17. Bob Brown and Peter Singer, The Greens (Melbourne: Text Publishing Company, 1996), 55.
18. Mikhail Gorbachev, “We Have a Real Emergency,” The New York Times, December 9, 2009, http://www.nytimes.com/2009/12/10/opinion/10iht-edgorbachev.html.
19. “Jack Mundey,” Sydney’s Aldermen, accessed April 30, 2020, http://www.sydneyaldermen.com.au/alderman/jack-mundey.
20. Saul Alinsky, “Tactics,” in Rules for Radicals: A Practical Primer for Realistic Radicals (New York: Vintage Books, 1971).
21. Zombie, “Climate Movement Drops Mask, Admits Communist Agenda,” PJ Media, September 23, 2014, https://pjmedia.com/zombie/2014/9/23/climate-movement-drops-mask-admits-communist-agenda.
22. Dan Barry and Al Baker, “For ‘Eco-Terrorism’ Group, a Hidden Structure and Public Messages,” The New York Times, January 8, 2001, https://www.nytimes.com/2001/01/08/nyregion/for-eco-terrorism-group-a-hidden-structure-and-public-messages.html.
23. Noel Moand, “A Spark That Ignited a Flame: The Evolution of the Earth Liberation Front,” in Igniting a Revolution: Voices in Defense of the Earth, eds. Steven Best and Anthony J. Nocella, II (Oakland, CA: AK Press, 2006), 47.
24. Paul Watson, as quoted in Leslie Spencer, Jan Bollwerk, and Richard C. Morais, “The Not So Peaceful World of Greenpeace,” Forbes, November 1991, accessed via the Heartland Institute, https://www.heartland.org/_template-assets/documents/publications/the_not_so_peaceful_world_of_greenpeace.pdf.
25. Ted Thornhill, “Humans Are NOT to Blame for Global Warming, Says Greenpeace Co-founder, as He Insists There Is ‘No Scientific Proof’ Climate Change Is Manmade,” Daily Mail, February 27, 2014, http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2569215/Humans-not-blame-global-warming-says-Greenpeace-founder-Patrick-Moore.html#ixzz2vgo2btWJ.
26. John Vidal, “Not Guilty: The Greenpeace Activists Who Used Climate Change as a Legal Defence,” The Guardian, Sept 10, 2008, https://www.theguardian.com/environment/2008/sep/11/activists.kingsnorthclimatecamp.
27. Richard Lindzen, “The Climate Science Isn’t Settled,” The Wall Street Journal, last updated November 30, 2009, https://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703939404574567423917025400.
28. Steven E. Koonin, “Climate Science Is Not Settled,” The Wall Street Journal, September 19, 2014, https://www.wsj.com/articles/climate-science-is-not-settled-1411143565.
29. Steven E. Koonin, “A ‘Red Team’ Exercise Would Strengthen Climate Science,” The Wall Street Journal, April 20, 2017, https://www.wsj.com/articles/a-red-team-exercise-would-strengthen-climate-science-1492728579.
30. Michael Griffin, “NASA Chief Questions Urgency of Global Warming,” interview by Steve Inskeep, National Public Radio, May 31, 2007, https://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=10571499.
31. Alicia Chang, “NASA Chief Regrets Remarks on Global Warming,” NBC News, June 5, 2007, http://www.nbcnews.com/id/19058588/ns/us_news-environment/t/nasa-chief-regrets-remarks-global-warming.
32. Michael Griffin, as quoted in Rebecca Wright, Sandra Johnson, and Steven J. Dick, eds., NASA at 50: Interviews With NASA’s Senior Leadership (Washington, DC: National Aeronautics and Space Administration, 2009), 18, https://www.nasa.gov/sites/default/files/716218main_nasa_at_50-ebook.pdf.
33. Lennart Bengtsson, as quoted in “Lennart Bengtsson Resigns: GWPF Voices Shock and Concern at the Extent of Intolerance Within the Climate Science Community,” The Global Warming Policy Foundation, May 5, 2014, http://www.thegwpf.org/lennart-bengtsson-resigns-gwpf-voices-shock-and-concern-at-the-extent-of-intolerance-within-the-climate-science-community.
34. US Congress, House, Committee on Science, Space and Technology of the United States House of Representatives, Hearing on Climate Science: Assumptions, Policy Implications and the Scientific Method, 115th Cong., 1st sess., March 29, 2017, https://docs.house.gov/meetings/SY/SY00/20170329/105796/HHRG-115-SY00-Wstate-CurryJ-20170329.pdf.
35. Ibid.
36. Frederick Seitz, “Major Deception on Global Warming,” The Wall Street Journal, June 12, 1996, https://www.wsj.com/articles/SB834512411338954000.
37. Ibid.
38. Tim Higham, as quoted in Larry Bell, “The New York Times’ Global Warming Hysteria Ignores 17 Years of Flat Global Temperatures,” Forbes, August 21, 2013, https://www.forbes.com/sites/larrybell/2013/08/21/the-new-york-times-global-warming-hysteria-ignores-17-years-of-flat-global-temperatures.
39. Paul Reiter, as quoted in Christopher C. Horner, Red Hot Lies: How Global Warming Alarmists Use Threats, Fraud, and Deception to Keep You Misinformed (Washington, DC: Regnery Publishing, 2008), 319.
40. US Congress, Senate, Committee on Commerce, Science, and Transportation, Projected and Past Effects of Climate Change: A Focus on Marine and Terrestrial Systems, 109th Cong., 2nd sess., April 26, 2006.
41. Bloomberg, as quoted in James Taylor, “Mosquitoes Ignore Global Warming Predictions,” Forbes, October 5, 2011, https://www.forbes.com/sites/jamestaylor/2011/10/05/mosquitoes-ignore-global-warming-predictions/#20938da66c1b.
42. Leonard J. Bruce-Chwatt, “Malaria Research and Eradication in the USSR,” World Health Organization Bulletin, 1959, accessed via National Institutes of Health on April 30, 2020, https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2537933/pdf/bullwho00505-0074.pdf.
43. Zoë Corbyn, “Global Warming Wilts Malaria,” Nature, December 21, 2011, https://www.nature.com/news/global-warming-wilts-malaria-1.9695.
44. Christopher Landsea, as quoted in James Taylor, “Climate Scientist Quits IPCC, Blasts Politicized ‘Preconceived Agendas,’” The Heartland Institute, April 1, 2005, https://www.heartland.org/news-opinion/news/climate-scientist-quits-ipcc-blasts-politicized-preconceived-agendas?source=policybot.
45. US Congress, Senate, Committee on Environment and Public Works, Full Committee Hearing on Climate Change and the Media, 109th Cong., 2nd sess., December 6, 2006, https://www.epw.senate.gov/public/index.cfm/hearings?ID=BFE4D91D-802A-23AD-4306-B4121BF7ECED.
