Όπως πολλοί γιατροί, έτσι κι εγώ έμαθα νωρίς ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ εμβολίων και αυτισμού έχει πλήρως διαψευστεί — ότι «η επιστήμη έχει αποφανθεί» και ότι το θέμα δεν επιδέχεται συζήτηση — και αυτό επαναλάμβανα με σιγουριά επί χρόνια. Όταν, όμως, ξεκίνησα την έρευνα για το βιβλίο μου «Between a Shot and a Hard Place», άφησα στην άκρη τις υποθέσεις και εξέτασα τα δεδομένα με ανοιχτό μυαλό.
Αυτά που ανακάλυψα δεν ήταν διόλου καθησυχαστικά. Δεν υπήρχε ένα στιβαρό σώμα αποδείξεων που να κλείνει το θέμα οριστικά. Αντιθέτως, βρήκα μια εκπληκτικά περιορισμένη συλλογή μελετών με στενά ερευνητικά σχέδια και σοβαρά κενά. Ως πιστοποιημένος παιδίατρος, εκπαιδευμένος σε κορυφαία ιδρύματα, περίμενα βεβαιότητα. Αντί για αυτό, βρήκα ένα πεδίο ερευνών ανολοκλήρωτο και αμφιλεγόμενο — που κανονικά απαιτεί όχι δογματισμό, αλλά επιστημονική διερεύνηση και λεπτότητα.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν ισχυρίζομαι ότι τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό. Αυτό που λέω — με ταπεινότητα αλλά και με αίσθηση του επείγοντος — είναι ότι δεν γνωρίζουμε. Και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι γνωρίζουμε.
Το μέγεθος του προβλήματος
Η διαταραχή του αυτιστικού φάσματος (ASD) είναι μια πολύπλοκη νευροαναπτυξιακή κατάσταση. Μερικά παιδιά επηρεάζονται ήπια, ενώ άλλα έχουν σοβαρές δυσκολίες στην ομιλία, στις κινητικές δεξιότητες και στην καθημερινή λειτουργία. Το φάσμα είναι ευρύ — και επεκτείνεται.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των CDC, 1 στα 31 παιδιά στις ΗΠΑ διαγιγνώσκεται με αυτισμό. Στην Καλιφόρνια, τα νούμερα είναι ακόμη υψηλότερα: 1 στα 12,5 αγόρια. Αν και οι αλλαγές στα διαγνωστικά κριτήρια και η αυξημένη ευαισθητοποίηση έχουν συμβάλει στην αύξηση, δεν εξηγούν την άνοδο των σοβαρών περιπτώσεων.
Σχεδόν τα δύο τρίτα των παιδιών με αυτισμό σήμερα έχουν οριακή ή βαθιά νοητική αναπηρία — ποσοστό υψηλότερο από παλιότερες δεκαετίες. Αυτό αποτελεί κρίση δημόσιας υγείας. Μια κρίση που δεν μπορούμε να επιλύσουμε αν αρνούμαστε να θέσουμε δύσκολες ερωτήσεις.
Η ψευδαίσθηση της βεβαιότητας
Έχει ειπωθεί επανειλημμένα ότι η ερώτηση έχει απαντηθεί. Ότι η συζήτηση τελείωσε. Ότι έχει «μελετηθεί πλήρως».
Όταν ξεκίνησα την έρευνά μου, περίμενα να βρω βιβλιοθήκες με τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες που να συγκρίνουν εμβολιασμένα με μη εμβολιασμένα παιδιά, ισχυρά επιδημιολογικά δεδομένα για τις νευρολογικές επιπτώσεις του προγράμματος εμβολιασμών των CDC και μελέτες για τη χρονική σειρά, τα έκδοχα και τους βιολογικά πιθανούς μηχανισμούς.
Αντί γι’ αυτό, βρήκα μια μικρή ομάδα επαναλαμβανόμενων μελετών, σχεδόν όλες επικεντρωμένες στο MMR (ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά) ή στη θιμεροσάλη — τον υδράργυρο που αφαιρέθηκε από τα περισσότερα εμβόλια πριν 20 χρόνια. Οι πιο συχνά αναφερόμενες μελέτες δεν συγκρίνουν εμβολιασμένα με μη εμβολιασμένα παιδιά, αλλά ομάδες που έλαβαν διαφορετικούς τύπους εμβολίων.
Είναι σαν να εξετάζεται αν το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο, συγκρίνοντας τσιγάρα με φίλτρα και τσιγάρα άφιλτρα — χωρίς ποτέ να περιλαμβάνεται ομάδα μη καπνιστών στην έρευνα.
Η απουσία επιστημονικής αυστηρότητας δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι θεμελιώδης.
Τι δεν έχει μελετηθεί
Οι ισχυρισμοί ότι «η επιστήμη είναι οριστική» ή ότι «η σχέση έχει καταρριφθεί» δεν υποστηρίζονται από ανεξάρτητη, ολοκληρωμένη έρευνα. Αντίθετα, αυτά που (δεν) ανακάλυψα ήταν τα εξής:
- Καμία μεγάλη, μακροχρόνια τυχαιοποιημένη μελέτη που να συγκρίνει πλήρως εμβολιασμένα με πλήρως μη εμβολιασμένα παιδιά
- Καμία ουσιαστική μελέτη για τις μακροχρόνιες επιπτώσεις τού να γίνονται πολλαπλά εμβόλια ταυτόχρονα (σύμφωνα με τη συνήθη πρακτική)
- Ελάχιστη έρευνα για τα αλουμινιούχα έκδοχα, παρότι έχουν αποδεδειγμένα νευροφλεγμονώδεις επιπτώσεις σε ζώα και κύτταρα
- Καμία μελέτη για την πραγματική εφαρμογή του προγράμματος εμβολιασμών των CDC — με τις σημερινές δόσεις, χρόνους και συνδυασμούς
- Ελάχιστα ή καθόλου μακροχρόνια δεδομένα για τα περισσότερα παιδικά εμβόλια πλην του MMR (όπως για ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα Α, ροταϊό, πνευμονιόκοκκο, ανεμοβλογιά, DTaP, πολιομυελίτιδα)
- Καμία μακροχρόνια έρευνα για τα πιο πρόσφατα εμβόλια, όπως COVID-19, RSV ή νέους συνδυασμούς — που κυκλοφόρησαν χωρίς μακροχρόνια επιτήρηση.
Το 2013, το Ινστιτούτο Ιατρικής των ΗΠΑ παραδέχθηκε ότι δεν υπάρχουν επαρκή επιστημονικά δεδομένα για να αποφανθούν αν το πλήρες πρόγραμμα εμβολιασμού σχετίζεται με την εμφάνιση διαταραχών του εγκεφάλου ή του ανοσοποιητικού όπως ο αυτισμός.
Αποσιώπηση στοιχείων και ευρημάτων
Μελέτη του 2010 των Γκάλαχερ και Γκούντμαν βρήκε τριπλάσιο κίνδυνο εμφάνισης αυτισμού σε αγόρια που έλαβαν το εμβόλιο ηπατίτιδας Β τον πρώτο μήνα της ζωής τους, σε σύγκριση με αυτά που το έλαβαν αργότερα ή καθόλου. Αυτή η μελέτη παραγκωνίστηκε.
Το 2014, ο Δρ Ουίλλιαμ Τόμσον, επιστήμονας των CDC, αποκάλυψε ότι σημαντικά δεδομένα που έδειχναν αυξημένο κίνδυνο αυτισμού σε αγόρια αφροαμερικανικής καταγωγής που εμβολιάστηκαν πριν τους 36 μήνες, αφαιρέθηκαν από μελέτη των CDC που συνυπέγραψε. Είπε: «Μετανιώνω που παραλείψαμε στατιστικά σημαντικά στοιχεία». Δεν έγινε ποτέ δημόσια έρευνα.
Τι χρειάζεται η επιστήμη
Η επιστήμη δεν είναι ποτέ οριστική. Εξελίσσεται. Αμφισβητεί. Αναθεωρεί. Αν θέλουμε την αλήθεια, πρέπει να:
- Διεξάγουμε ανεξάρτητες, μακροχρόνιες μελέτες που συγκρίνουν εμβολιασμένα με μη εμβολιασμένα παιδιά
- Μελετήσουμε τον χρονισμό, τη συχνότητα και τον συνδυασμό των εμβολίων
- Εξετάσουμε τις επιδράσεις των εκδόχων και συντηρητικών (π.χ. αλουμίνιο) στη νευροανάπτυξη
- Λάβουμε υπ’ όψιν γενετικές ευπάθειες και παθήσεις (αυτοάνοσες, μιτοχονδριακές κ.ά.)
- Ακούσουμε τους γονείς — ως παρατηρητικά δεδομένα, όχι ως ‘αντι-επιστήμη’
- Απομακρύνουμε τις οικονομικές συγκρούσεις συμφερόντων από την έρευνα
- Διασφαλίσουμε πλήρη διαφάνεια δεδομένων
Έκκληση για εντιμότητα
Δεν είμαι κατά των εμβολίων. Τα προσφέρω στο ιατρείο μου. Πιστεύω στην πρόληψη ασθενειών. Αλλά δεν μπορώ να υποστηρίξω ένα αφήγημα που αρνείται να παραδεχθεί τι δεν έχει μελετήσει.
Δεν χρειαζόμαστε λογοκρισία. Χρειαζόμαστε διάλογο, διαφάνεια και ακεραιότητα.
Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Γιατί όταν διακυβεύεται η υγεία εκατομμυρίων, δεν έχουμε το περιθώριο να κάνουμε λάθος.
Όχι — η επιστήμη δεν είναι οριστική.
