Εικαστικά

Τα κακά πράγματα μπορεί να φαίνονται τρομακτικά, αν τα ζούμε από κοντά. Μερικές φορές, ίσως δεν έχουμε αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να τα αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Πώς μπορούμε να αναγνωρίζουμε στα σίγουρα το κακό και να το αντιμετωπίζουμε με πεποίθηση;

Οι απάτες του Σατανά προκαλούν δυσαρμονία

Στο προηγούμενο άρθρο (μέρος η΄) της σειράς, παρακολουθήσαμε τους αγγέλους Ιθουριήλ και Σεπφών να ξεκινούν την αναζήτηση του ξένου πνεύματος που εισέβαλλε στον Κήπο της Εδέμ. Οι δύο άγγελοι ψάχνουν παντού, μέχρι που βρίσκουν έναν βάτραχο δίπλα στο αυτί της Εύας, ο οποίος προσπαθούσε να της βάλει στο μυαλό ακάθαρτες ιδέες, ψιθυρίζοντάς της ενώ αυτή κοιμόταν:

«Βρήκαν αυτόν που έψαχναν, 

Σαν  ζαρωμένο βάτραχο κουλουριασμένο στο αυτί της Εύας δίπλα,

Με τη διαβολική την τέχνη του να μηχανεύεται το πώς

Το όργανο της φαντασίας της και της επιθυμιάς θ΄αγγίξει,

Για να εμπνεύσει όνειρα, φαντάσματα και ψευδαισθήσεις

Ή, ίσως, με δηλητήριο που θά ’σταζε να μολεύε

Τα πνεύματα τα ζωικά που αναδύονται από τ’ αγνό το αίμα

Σαν απαλές πνοές από καθάριους ποταμούς, και να ξυπνήσει μέσα της

Σκέψεις τουλάχιστον ανήσυχες, και άτακτες,

Ελπίδες μάταιες, μάταιους σκοπούς, πόθους υπέρμετρους

Που η αλαζονεία θα φούσκωνε, γεννώντας περηφάνεια…»

(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Τέταρτο)

 

Το παραπάνω απόσπασμα έχει ενδιαφέροντα υπονοούμενα, γιατί ο Σατανάς προσπαθεί να παρασύρει την Εύα ενώ αυτή κοιμάται. Όταν είμαστε κοιμισμένοι, δεν είμαστε συνήθως σε εγρήγορση απέναντι στα πράγματα που μπορεί να έρθουν. Όταν δεν είμαστε συνειδητοί, δεν μπορούμε να προστατέψουμε καλά τον εαυτό μας. Δεν είναι τότε πιο εύκολο, όταν δεν είμαστε σε επιφυλακή, να μπούμε σε πειρασμό;

Και πώς προσπαθεί να επηρεάσει ο Σατανάς την Εύα, ενώ βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση; Θέλει να της εμφυσήσει συναισθηματική αναστάτωση, υπερηφάνεια και ζωώδεις επιθυμίες που την απομακρύνουν από τον Θεό. Η λέξη «εμπνεύσει» είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή γιατί όταν νιώθουμε εμπνευσμένοι, νιώθουμε από μέσα μας ότι πρόκειται για τη δική μας βούληση. Ο Σατανάς, με τους επιδέξιους χειρισμούς του, θέλει να εμπνεύσει στο δημιούργημα του Θεού να απομακρυνθεί από Αυτόν και να κλίνει προς το κακό.

Η δύναμη της ορθότητας αποκαλύπτει το κακό

Βλέποντας τον βάτραχο και αναγνωρίζοντας τις κακές του προθέσεις, ο Ιθουριήλ τον αγγίζει απαλά με τη λόγχη του, κάνοντάς τον έτσι να πάρει την αληθινή του μορφή:

«Κι ο άγγελος Ιθουριήλ έτσι τον άγγιξε απαλά

Με τη μακριά του λόγχη – γιατί υποχωρεί το ψεύδος

Στο ουράνιο άγγιγμα, δεν το αντέχει και αναγκάζεται

Το αληθινό του πρόσωπο να ξαναπάρει…

Διαλύθηκε με μία λάμψη αιφνίδια, με φλόγες στον αέρα:

Και να’ τος ο Εχθρός με τη δική του όψη.

Πισωπατούν οι δύο άγγελοι σα μισοθαμπωμένοι

Τον αποκρουστικό τον Βασιλιά σαν βλέπουν ξάφνου εμπρός τους…»

(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Τέταρτο)

 

Αυτό που είναι από τον Ουρανό, δηλαδή αυτό που είναι εγγενώς ορθό, αποκαλύπτει αυτό που είναι κακό με ελάχιστη προσπάθεια. Για τον Ιθουριήλ, άγγελο-αντιπρόσωπο της ορθότητας, αρκεί να αγγίξει απαλά με τη λόγχη του το κακό, ώστε το κακό να αποκαλύψει την αληθινή του φύση.

Αυτό μας λέει κάτι και για τη δική μας θεϊκή φύση: Αν οι ανόθευτες ψυχές μας έχουν θεϊκή φύση, τότε κι εμείς, βαθιά μέσα μας, αντιπροσωπεύουμε το καλό και την ορθότητα. Αρκεί να αγγίξουμε απαλά το κακό, δηλαδή να το επισημάνουμε, ώστε να αποκαλυφθεί η αληθινή του φύση, καθώς το κακό είναι πολύ υποδεέστερο από το ορθό.

Το κακό μάς αλλάζει

Όταν οι άγγελοι αντικρύζουν τον Σατανά, τον ρωτούν ποιος είναι, ερώτηση που τον εξαγριώνει. Τους λέει ότι θα έπρεπε να γνωρίζουν τον βασιλιά των επαναστατημένων αγγέλων, αυτόν που εναντιώθηκε στον Θεό. Οι άγγελοι, ωστόσο, πληροφορούν τον Σατανά ότι όταν ασπάστηκε το κακό όχι μόνο άλλαξε η φύση του, όπως είδαμε σε προηγούμενο άρθρο, αλλά και η εμφάνισή του. Το κακό που τον εμπότισε τον έχει κάνει τελείως άσχημο:

«Μη νομίζεις, εξεγερμένο Πνεύμα, ότι το σχήμα σου

Και η λάμψη που ’χες μένει όπως τότε παλιά που έστεκες

Ορθός και αγνός μες στον Παράδεισό μας.

Εκείνη η δόξα σού ’φυγε, τώρα που πια καλός δεν είσαι.

Τώρα, γεμάτος ζόφο κι άσχημος, σαν και την αμαρτία σου, είσαι…

Κατάπληκτος ο Διάβολος στεκόταν,

Νιώθοντας τόσο απαίσια βλέποντας της καλοσύνης πόσο

Μα και της Αρετής ωραία η όψη είναι, και πένθησε για

Όσα είχε χάσει…»

(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Τέταρτο)

 

Έχοντας αποδεχθεί το κακό ως αλήθεια του, ο Σατανάς άλλαξε πλήρως. Πηγαίνοντας εναντίον στον θεϊκό νόμο, έγινε το αντίθετο από όσα χαρακτηρίζουν τον ουρανό: άσχημος, παραμορφωμένος, υπερήφανος και θυμωμένος. Εντούτοις, ακόμα κάτι μέσα του επιθυμεί τον Ουρανό. Αυτό υποδεικνύει ότι ακόμα και αυτός, που είναι η επιτομή του κακού, δεν μπορεί να διαχωρίσει απολύτως τον εαυτό του από τις αλήθειες που η ομορφιά και η αρετή των ουράνιων πραγμάτων αντιπροσωπεύουν.

Ο Ουρανός ζυγίζει το ορθό και το κακό

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ καταφθάνει και ρωτά τον Σατανά γιατί έφυγε από την Κόλαση και ήρθε να πειράξει τα ανθρώπινα πλάσματα στον ύπνο τους. Ο Σατανάς απαντά ότι υποφέρει πάρα πολύ στην Κόλαση και ότι ήρθε στη Γη για να βρει γαλήνη. Δεν ήρθε για να βλάψει τους ανθρώπους.

Ο Γαβριήλ του λέει ότι έχει χάσει και τη θεϊκή σοφία του, αφού δεν καταλαβαίνει ότι στην πραγματικότητα υποφέρει εξαιτίας του θυμού που νιώθει για τον Θεό. Αλλά, τον ρωτά ύστερα, αν είναι τόσο άσχημα στην Κόλαση, γιατί είσαι ο μόνος που την εγκατέλειψε;

Ο Σατανάς απαντά ότι δεν ήταν ο πρώτος που έφυγε, γιατί ο Γαβριήλ τον είδε που οδηγούσε την επίθεση κατά του Ουρανού. Αντιθέτως, είπε ότι ψάχνει να βρει ένα καλύτερο μέρος για τους οπαδούς του, κάτι που θα του χαρίσει τη δόξα και τις τιμές που του αρνήθηκαν στον Ουρανό.

Τότε, ο Αρχάγγελος τον αποκαλεί ψεύτη, αφού η ιστορία του αλλάζει συνεχώς: Πρώτα τους είπε ότι έφυγε από την Κόλαση επειδή υπέφερε, μετά επειδή ψάχνει για ένα καλύτερο μέρος για τους οπαδούς του. Κάποια στιγμή, είχε ψάλλει τον μεγαλύτερο ύμνο στον Θεό, μόνο και μόνο για να εξεγερθεί αμέσως μετά εναντίον Του. Ο Γαβριήλ τον κατηγορεί ότι δεν γνωρίζει ούτε ποιος είναι ούτε τι αντιπροσωπεύει και τον διατάζει να επιστρέψει στην Κόλαση, ειδάλλως θα τον σύρει ο ίδιος εκεί.

Αυτή η απειλή δεν χαροποιεί ιδιαιτέρως τον Σατανά και απειλεί και αυτός τον Γαβριήλ με τη σειρά του, οδηγώντας την κατάσταση σχεδόν σε σημείο σύγκρουσης. Τότε, ο Θεός αποκαλύπτει μια χρυσή ζυγαριά που ζυγίζει τη δύναμη του Σατανά και αυτή του Ουρανού, δείχνοντας ξεκάθαρα πόσο η δεύτερη ξεπερνάει την πρώτη.

Ο Γαβριήλ καλεί τον Σατανά να κοιτάξει τη θεϊκή ζυγαριά:

«Σατάν, τη δύναμή σου ξέρω και τη δική μου εσύ,

Όχι από δικού μας αλλά γιατί μας δόθηκε. Τι τρέλα,

Λοιπόν, να παινευόμαστε γι’ αυτήν, αφού ούτε η δική σου

Ξεπερνά αυτό που ο Ουρανός επιτρέπει, ούτε η δική μου,

Που έχει διπλασιαστεί για να σε ταπεινώσει: Για αποδείξεις

Κοίτα ψηλά και διάβασε τα ουράνια σημάδια

Οπού την τέχνη σου ζυγιάζουν και δείχνουν πόσο

Αδύναμη κι αλαφριά κι ανίκανη ν’ αντισταθεί είναι.

Και ο Εχθρός εκοίταξε ψηλά κι είδε εκεί τη ζυγαριά. Και

Άλλο τίποτε δεν είπε, μα μουρμουρίζοντας τούς άφησε

Μαζί του παίρνοντας κι όλες της νύχτας τις σκιές.»

(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Τέταρτο)

Ο Σατανάς κοιτάζοντας ψηλά συνειδητοποιεί ότι παρόλο που ακολουθεί τους τρόπους της Κολάσεως, η δύναμή του ακόμα καθορίζεται από τους τρόπους του Ουρανού και υποχωρεί.

 

Ο Ντορέ αντιπαραβάλει το καλό και το κακό

Η σκηνή που εικονογραφεί ο Ντορέ απεικονίζει τον Σατανά την ώρα που αφήνει ηττημένος τους αγγέλους. Η αντίθεση της μορφής του με το φωτεινό φόντο και το μέγεθός της που βρίσκεται στο μεσαίο πλάνο, πιο μπροστά από τους αγγέλους, τον καθιστούν κεντρικό σημείο της σύνθεσης: ο Ντορέ τονίζει την υποχώρησή του.

Επίσης, μας δίνει έναν πολύ σαφή διαχωρισμό μεταξύ της σατανικής του φύσης και του Ουρανού. Οι άγγελοι και το ουράνιο τοπίο είναι λουσμένοι στο φως, ενώ εκείνος δεν είναι καθόλου φωτισμένος. Αντιθέτως, η μορφή του είναι εντελώς σκοτεινή.

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο εικονογράφος τον βάζει να κατεβαίνει τον λόφο. Είναι η δεύτερη φορά που ο Σατανάς κατεβαίνει, μετά από την πτώση του από τον Ουρανό. Μοιάζει σαν οι ουράνιοι νόμοι να επιβάλλουν ένα είδος ισορροπίας: όσο περισσότερο θέλει να ανέλθει τόσο περισσότερο εξαναγκάζεται να κατέβει.

Αν είμαστε πράγματι θεϊκοί μέσα μας, αν δηλαδή ο νόμος του Ουρανού είναι μέρος της ύπαρξής μας, τότε δεν πρέπει κι εμείς, αντιστοίχως, να μπορούμε να αναγκάζουμε το κακό να αποκαλύπτει την αληθινή φύση του επισημαίνοντάς το; Δεν θα έπρεπε να μπορούμε να καταδεικνύουμε την ομορφιά και δύναμη του Ουρανού, απλώς και μόνο αντιπαραβάλλοντάς τες με την ασχήμια του κακού; Δεν υπάρχει κάτι εντός μας που να αποζητά να εναρμονιστεί με τους ουράνιους νόμους, ανεξάρτητα από την κατάσταση του μυαλού μας;

 

 

Ο Γκυστάβ Ντορέ [Gustav Doré, 1832-1883] ήταν ένας ιδιαίτερα παραγωγικός καλλιτέχνης του 19^ου αιώνα. Εικονογράφησε με τα χαρακτικά του μερικά από τα σπουδαιότερα έργα της κλασικής Δυτικής λογοτεχνίας, περιλαμβανομένων της Βίβλου, του «Απολεσθέντα Παραδείσου» και της «Θείας Κωμωδίας». H σειρά «Ο ‘Απολεσθείς Παράδεισος’ μέσα από τα μάτια και τις εικόνες του Γκυστάβ Ντορέ» του Έρικ Μπες εμβαθύνει στις ιδέες του ποιήματος του Τζον  Μίλτον που ενέπνευσαν τον Ντορέ και στις εικόνες που φιλοτέχνησε.

Μέχρι τώρα στην Epoch Times έχουν δημοσιευθεί τα πρώτα 8 άρθρα του Έρικ Μπες:

• Μέρος α΄
• Μέρος β΄
• Μέρος γ΄
• Μέρος δ΄
• Μέρος ε΄
• Μέρος στ΄
• Μέρος ζ΄
• Μέρος η΄

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Η απόδοση των στίχων του Μίλτον στις λεζάντες των εικόνων είναι από τη μετάφραση του Αθανασίου Δ. Οικονόμου, εκδ. Οδός Πανός, τρίτη έκδοση, Αθήνα 2015.

Μετάφραση & επιμέλεια: Αλία Ζάε

Του Mike Cai
Μετάφραση: Αλία Ζάε

Η φύση είναι η μεγαλύτερη μούσα μας. Στην αρχαία Κίνα ήταν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες. Τέσσερα στοιχεία του φυτικού βασιλείου – το άνθος της δαμασκηνιάς, η ορχιδέα, το μπαμπού και το χρυσάνθεμο – ήταν γνωστά με την επωνυμία «οι τέσσερεις κύριοι» ή τζουνζί.

 

Τα είδη αυτά είχαν συγκεκριμένους συμβολισμούς και τα έργα των Κινέζων καλλιτεχνών που τα απεικόνιζαν είχαν βαθιά πνευματικότητα και επεδίωκαν να προκαλέσουν συγκεκριμένες σκέψεις, πέρα από το να είναι απλά φορείς της ομορφιάς της φύσης.
Η ζωγραφική συνδυαζόταν με την καλλιγραφία και την ποίηση, κάτι που αποκαλούνταν «οι τρεις τελειότητες».

Τα άνθη της δαμασκηνιάς

Ο λόγος που τα άνθη της δαμασκηνιάς έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στην αρχαία Κίνα ήταν η ικανότητά τους να ανθίζουν ολοζώντανα μέσα στην παγωνιά και τα χιόνια του χειμώνα. Ενώ όλα τα υπόλοιπα φυτά πέφτουν το φθινόπωρο σε χειμερία νάρκη, η δαμασκηνιά προετοιμάζει τα άνθη της, που μπουμπουκιάζουν πριν απ’ όλα τα λουλούδια. Γι’ αυτό άλλωστε θεωρείται και προάγγελος της άνοιξης και τα άνθη της σύμβολα της εσωτερικής ομορφιάς και της ανθεκτικότητας στις κακουχίες.

 

Ο Γουάνγκ Μιαν (1279-1368) ήταν ένας ζωγράφος της Δυναστείας Γιουάν, γνωστός για τους πίνακές του με άνθη δαμασκηνιάς και καλλιγραφία. Στο ποίημά του «Δαμασκηνιά» έγραψε:

«Μια δαμασκηνιά στη λίμνη του οικογενειακού μελανοδοχείου,
Μπουμπούκια ανθίζουν από το αχνό μελάνι μου,
Μην επαινέσετε το χρώμα τους,
Γλυκό άρωμα γεμίζει τον αέρα ανάμεσα στη γη και τον ουρανό.»

Εδώ, ο καλλιτέχνης επαινεί τις αρετές του άνθους της δαμασκηνιάς. Δεν έχει λαμπερά χρώματα για να προσελκύει την προσοχή. Η μόνη του επιθυμία είναι να αφήσει το διακριτικό του άρωμα στον κόσμο. Για τα πέταλα έχουν χρησιμοποιηθεί ελαφρές, ταμποναριστές πινελιές, που αντανακλούν την εσωτερική αγνότητα. Αν και διόλου εντυπωσιακό στην εμφάνιση, του αποδίδεται μια έξοχη εσωτερικότητα γεμάτη αξιοπρέπεια.
Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί ταιριάζουν και στον ίδιο τον Γουάνγκ. Η οικογένειά του ήταν φτωχή και χρειάστηκε να μελετήσει και να δουλέψει σκληρά για να καταξιωθεί ως ποιητής και ζωγράφος. Δεν πέρασε τις εξετάσεις για να διοριστεί σε κάποιο κρατικό αξίωμα που θα του εξασφάλιζε σταθερό εισόδημα και αργότερα απέρριψε πολλούς άλλους κρατικούς διορισμούς. Προτίμησε να αποσυρθεί στα βουνά, όπου έφτιαξε ένα καταφύγιο γεμάτο δαμασκηνιές κι εκεί ζούσε ζωγραφίζοντας. Συνέκρινε τον εαυτό του με το άνθος της δαμασκηνιάς, γιατί επικράτησε επί των σκληρών δοκιμασιών της ζωής του, χωρίς ποτέ να αναζητήσει τη φήμη.

Η ορχιδέα

Η ορχιδέα είναι λεπτεπίλεπτη και εύθραυστη. Το λουλούδι της ανθίζει όλο χάρη και κομψότητα την άνοιξη. Είναι όμορφο χωρίς να γίνεται φορτικό. Συνήθως μεγαλώνουν σε κρυφά, απομονωμένα σημεία όπου διαχέουν το αδιόρατο, ντελικάτο άρωμά τους. Αυτά τα χαρακτηριστικά έκαναν την ορχιδέα σύμβολο της απλότητας, της μοναχικότητας, της ταπεινότητας και της αριστοκρατικότητας.

 

Μια μοναχική ορχιδέα χωρίς φόντο είναι το θέμα του πίνακα του Τζενγκ Σισιάο «Ορχιδέα με μελάνι». Λιτές πινελιές αποδίδουν τα φύλλα της, δημιουργώντας μια συμμετρική, ισορροπημένη σύνθεση. Ένα ποίημα του Τζενγκ συνοδεύει την εικόνα:«Σκύβοντας πάντα το κεφάλι ρωτούσα τον αυτοκράτορα Σι
Τι κάνεις σε τούτη την πολίχνη;
Προτού ξεκινήσω να ζωγραφίζω με τα ρουθούνια ανοιχτά
Στα αρχαία αρώματα που γεμίζουν τον αέρα.»
Το εν λόγω έργο δημιουργήθηκε με αφορμή την κατάκτηση της Νότιας Αυτοκρατορίας των Σονγκ από τους Μογγόλους. Πιστός στη Δυναστεία Σονγκ, ο Τζενγκ αρνήθηκε να αναγνωρίσει την κυριαρχία των Μογγόλων, υπογράφοντας τον πίνακα ως «ο γέρος που κοιτάζει νότια» και ποτέ βόρεια προς την Μογγολική Αυλή.
Η ορχιδέα συμβολίζει κάποιον ευγενή, όπως ο Αυτοκράτορας Σι, θρυλικός βασιλιάς και πρόδρομος του αρχαίου κινεζικού πολιτισμού. Απεικονίζεται χωρίς ρίζες και σαν να έχει αποσπαστεί από το έδαφος. Όταν ο Τζενγκ ρωτήθηκε γιατί, αυτός απάντησε: «Δεν ξέρετε ότι τη γη την έκλεψαν οι βάρβαροι;». Τα αρχαία αρώματα μάς υποβάλλουν την ιδέα της νοσταλγίας για την πατρίδα.

 

Παραλληλίζοντας τον εαυτό του με την ξεριζωμένη ορχιδέα, ο ζωγράφος μάς λέει ότι με την πτώση της Αυτοκρατορίας των Σονγκ έχασε το σπίτι του. Ωστόσο, παρέμεινε ένας πατριώτης με ευγενικό και ακέραιο χαρακτήρα, χωρίς θυμό ή μίσος στην καρδιά του. Η ερώτηση που θέτει στο ποίημα τονίζει τη μελαγχολία, δείχνοντάς μας πόσο εκτός τόπου ένιωθε.

Το μπαμπού

Οι αρχαίοι Κινέζοι θαύμαζαν για αιώνες το μπαμπού. Το μπαμπού στέκει αγέρωχο, ευθυτενές και ψηλό, συμβολίζοντας την ακεραιότητα και την εντιμότητα. Το κενό εσωτερικό του συμβολίζει την ανθεκτικότητα και την ανεκτικότητα. Αν και στέκεται ίσιο, λυγίζει με το φύσημα του ανέμου. Δυνατό, αλλά και ευέλικτο, συμβολίζει επίσης το σθένος – την ικανότητα να ανακάμπτουμε γρήγορα από τα προβλήματα.
Ο Γου Τζεν (1280-1345), ζωγράφος της Δυναστείας Γιουάν, δημιούργησε το «Εγχειρίδιο ζωγραφικής μπαμπού με μελάνι», το οποίο περιέχει πληθώρα απεικονίσεων μπαμπού σε ποικίλα στάδια και καταστάσεις: από τρυφερά βλαστάρια μέχρι γέρικους κορμούς, άλλους ίσιους και δυνατούς, άλλους λυγισμένους μέχρι το έδαφος, άλλοτε σε βροχή, άλλους στον άνεμο, άλλους στο χιόνι, καταδεικνύοντας τη μεγάλη προσαρμοστικότητά του. Κάθε έργο περιέχει κι ένα κείμενο όπου περιγράφονται όχι τα φυσικά χαρακτηριστικά του μπαμπού, αλλά οι αρετές τις οποίες συμβολίζει.

Στο παρακάτω ποίημα, ο Γου γράφει:

«Όταν τα δέντρα τινάζουν τα φύλλα από πάνω τους,
Αυτός ο κύριος παραμένει καταπράσινος.
Η ηθική του ακεραιότητα και η πνευματική του σεμνότητα
Του υπαγορεύουν τη μοναξιά για να μείνει πιστό στη φύση του.»
Εδώ, το μπαμπού ενσαρκώνει έναν κύριο, ο οποίος μπορεί και διατηρεί την ηθική του ακεραιότητα εν μέσω δοκιμασιών. Ο Γου εκφράζει το θαυμασμό του για το σθένος και τη σεμνότητα του μπαμπού. Παρά την εξωτερική πίεση, το φυτό διατηρεί την αληθινή του φύση.

 

 

 

Σε άλλο ποίημα, έγραψε:

«Στητό το μπαμπού στην παγωνιά
Γεμάτες χάρη οι λεπτές σκιές του στο φεγγαρόφωτο.
Αν καταλάβεις την αρχή της αυτό-εξάλειψης
Θα βαραίνουν ακόμα το μυαλό σου τα σημαντικά πράγματα;»
Το θέμα εδώ είναι η καλλιέργεια του εαυτού. Το μπαμπού φύεται κυρίως σε ψηλά βουνά, μακριά από τον κόσμο. Ανέμελο και ευχαριστημένο με τη μοναξιά του, παραμένει αδιάφορο για τα ζητήματα του κόσμου, την προσοχή των άλλων, τη φήμη και το κέρδος. Μόνο εγκαταλείποντας αυτού του είδους τις επιθυμίες, μπορεί κάποιος να βρει την εσωτερική γαλήνη.

Το χρυσάνθεμο

Η εξαιρετική ομορφιά του το έκανε ένα από τα αγαπημένα άνθη των Κινέζων στην αρχαιότητα. Τα άνθη του εμφανίζονται μέσα στο φθινόπωρο, όταν όλα τα άλλα λουλούδια μαραίνονται. Χωρίς να τα ανταγωνίζεται, ζει περισσότερο απ’ όλα. Η μακροβιότητά του αντιπροσωπεύει μια ζωή γεμάτη ζωτικότητα.

 

Ο Τάο Γιουανμίνγκ (365-427 μ.Χ.), γνωστός ποιητής της περιόδου των Έξι Δυναστειών, αγαπούσε ξεχωριστά τα χρυσάνθεμα. Πέρα από την ομορφιά τους όμως, εκτιμούσε και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες και ανακάτευε τα πέταλά τους με κρασί για να φτιάξει ένα ποτό για τη μακροζωία. Στο πέμπτο του ποίημα, το «Πίνοντας κρασί», γράφει:

«Έφτιαξα το σπίτι μου κοντά στους άλλους
Κι όμως, δεν ακούγονται άμαξες κι άλογα
Με ρωτάτε «Πώς είναι αυτό δυνατόν;»
Όταν η καρδιά είναι μακριά, το μέρος είναι εξίσου.
Μαζεύω χρυσάνθεμα από τον ανατολικό φράχτη
Και κοιτάζω τα βουνά στο νοτιά.
Ο βραδινός αέρας είναι καλός στα βουνά
Και το πουλιά γυρνούν μαζί στο σπίτι.
Μέσα σ’ αυτά τα πράγματα υπάρχει ένα ίχνος Αλήθειας,
Μα μόλις πάω να το πω, δεν βρίσκω τις λέξεις.»

Με το παραπάνω ποίημα, ο Τάο εκφράζει την ευχαρίστηση που αντλεί από το εξοχικό περιβάλλον. Για να βοηθήσει τους γονείς του, ο ποιητής είχε υπηρετήσει ως κρατικός αξιωματούχος όταν ήταν νέος. Βλέποντας όμως τη διαφθορά που επικρατούσε, παραιτήθηκε και αποσύρθηκε για να ζήσει στην ύπαιθρο, περιτριγυρισμένος από την ομορφιά της φύσης.

 

Με το «ίχνος της Αλήθειας», ο Τάο αναφέρεται στην εφήμερη φύση των πραγμάτων. Τα πλούτη και η δύναμη δεν μας ακολουθούν πέρα από το θάνατο. Ο Τάο μάς λέει ότι η ζωή είναι παροδική και ότι η ερήμωση συνοδεύει τα γηρατειά. Εκφράζει την αλήθεια μιας απλής ζωής χωρίς επίγειες επιθυμίες, μαζεύοντας χρυσάνθεμα κοντά στα βουνά.
Ακόμα κι ένα πολυσύχναστο μέρος μοιάζει μακρινό, όταν η καρδιά μας είναι ελεύθερη από τα επίγεια ζητήματα. Με συναίσθημα, αλλά και λογική, το ποίημα του Τάο μεταφέρει τη γαλήνη του νου του, που βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση, παρόλο που «δεν βρίσκει τις λέξεις» για να εκφράσει την ευχαρίστησή του.
…………………………………………………………………………………………..
Οι «Τέσσερεις Κύριοι» – το άνθος της δαμασκηνιάς, η ορχιδέα, το μπαμπού και το χρυσάνθεμο – ενέπνευσαν διορατικότητα και όμορφες σκέψεις στους καλλιτέχνες της αρχαιότητας, οι οποίοι δημιούργησαν πίνακες και ποιήματα που απολαμβάνει ακόμα ο κόσμος.