Τετάρτη, 02 Ιούλ, 2025

Οι παραδεισένιοι κήποι της Αγνής Νόρθροπ

Τη θέα ενός νέου κήπο, με λουλούδια πάντα ανθισμένα,  προσφέρει τώρα τo Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης στους επισκέπτες του.

Τα λουλούδια είναι φτιαγμένα από γυαλί και συγκεκριμένα από γυαλί favrile. Αποτελούν μέρος του μνημειακού βιτρώ που κατασκεύασε η αμερικανική εταιρεία Tiffany Studios, την οποία ίδρυσε ο σπουδαίος Λούις Κόμφορτ Τίφανυ.  Ωστόσο, πίσω από το συγκεκριμένο παράθυρο κρύβεται και μία αξιόλογη γυναίκα.

Το υπέροχο τρίπτυχο παράθυρο με την ονομασία «Τοπίο Κήπου» για το Linden Hall αποκτήθηκε από το The Met τον Δεκέμβριο του 2023 και παρουσιάστηκε στο κοινό τον Νοέμβριο του 2024. Η 100ή επέτειος της εν λόγω πτέρυγας το 2024 και η προσθήκη ενός από τα πιο σημαντικά παράθυρα του Tiffany Studios είναι δύο αξιοσημείωτα γεγονότα που άξιζε να αναδειχθούν.

Το «Τοπίο κήπου» του Linden Hall

Αυτό το εξαιρετικό βιτρώ δημιουργήθηκε το 1912 κατά παραγγελία της Σάρα Μπ. Κοκρέιν (1857–1936),  επιχειρηματία. Παιδί φτωχής αγροτικής οικογένεια στην Πενσυλβάνια, δεν μπορούσε να πηγαίνει στο σχολείο κάθε μέρα γιατί δεν είχε αρκετά ρούχα. Εργάστηκε ως υπηρέτρια στο σπίτι ενός πλούσιου βιομήχανου άνθρακα και παντρεύτηκε τον γιο του. Όταν χήρεψε σε νεαρή ηλικία, η Κοκρέιν έμεινε επικεφαλής της αυτοκρατορίας του συζύγου της. Παρέμεινε ενεργά αναμεμειγμένη στις επιχειρήσεις μέχρι τα 70 της, τριπλασιάζοντας επιτυχώς την επιχείρηση και κερδίζοντας τον τίτλο της «μόνης βασίλισσας άνθρακα του έθνους».
Επηρεασμένη από τη βρετανική αρχιτεκτονική, η Κοκρέιν έχτισε, το 1911-1913, μία έπαυλη σε στυλ Τυδώρ στο Πάρκο Σαιν Τζέημς, στο Ντώσον της Πενσυλβάνια, την οποία ονόμασε Linden Hall (Λίντεν Χωλ). Αριθμούσε περισσότερες από 30 αίθουσες, μία στάση τρένου και ένα μεγάλο βιτρώ του Tiffany που κοσμούσε την είσοδο. Ως θέμα του βιτρώ, η Κοκρέιν ζήτησε συγκεκριμένα να είναι ένας κήπος, που θα παρέπεμπε στους πραγματικούς κήπους της έπαυλης.

 

The three-part Garden Landscape window is installed in the south end of Charles Engelhard Court (Gallery 701) at the Metropolitan Museum of Art. (Courtesy of The Met)
Το «Τοπίο Κήπου» είναι πλέον εγκατεστημένο στο νότιο άκρο του Charles Engelhard Court (Gallery 701) στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης. (Ευγενική παραχώρηση: The Met)

 

Σχεδιαστής του βιτρώ δεν ήταν ο ίδιος ο Τίφανυ αλλά η Αγνή Νόρθροπ (Agnes Northrop, 1857–1953), μια από τις πιο λαμπρές καλλιτέχνιδες της εταιρείας. Ήταν μέλος των αυτοαποκαλούμενων «Tiffany Girls», μιας ομάδας εξαιρετικά ταλαντούχων γυναικών που είχαν δημιουργήσει μερικά από τα πιο φημισμένα φωτιστικά και αντικείμενα τέχνης Tiffany. Αν και τα επιτεύγματά τους ξεχάστηκαν για σχεδόν έναν αιώνα, τα τελευταία χρόνια οι ακαδημαϊκοί τα επανέφεραν στο προσκήνιο.

Cabinet card of Agnes Northrop, one of the six original workers from Tiffany Studios' Women's Glass Cutting Department, circa 1885. The Metropolitan Museum of Art, New York City. (Public Domain)
Αγνή Νόρθροπ, περίπου το 1885. (Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη)

 

Ο τύπος του γυαλιού που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του «Τοπίου Κήπου» έχει μια ιριδίζουσα επιφάνεια και χαρακτηρίζεται από βαθύ πλούτο, λάμψη και ποικίλες υφές. Ονομάζεται favrile από την παλιά αγγλική λέξη fabrile, που σημαίνει «κατεργασμένο με το χέρι». Η εταιρεία Tiffany κατοχύρωσε το γυαλί favrile ως σήμα κατατεθέν της το 1894. Η άλλη μεγάλη καινοτομία της ήταν η χρήση τοπίων ως θέμα.

Η Tiffany έδινε στο Γυναικείο Τμήμα Κοπής Γυαλιού μεγάλη καλλιτεχνική ελευθερία. Οι γυναίκες δημιουργούσαν τα δικά τους σχέδια – τα οποία έπρεπε να εγκριθούν πριν από την παραγωγή – επέλεγαν τα κομμάτια γυαλιού για τις συνθέσεις τους και συμμετείχαν στη διαδικασία συναρμολόγησης. Τα έργα προβάλλονταν και διακινούνταν με το όνομα της εταιρείας και σπάνια γινόταν ονομαστική αναφορά στους υπαλλήλους.

Μια δυνατή σχεδιάστρια

Η Νόρθροπ δούλεψε πέντε δεκαετίες για την εταιρεία Tiffany. Γεννήθηκε στη γειτονιά Φλάσινγκ του Κουίνς και πέθανε στο Gramercy Park Hotel σε ηλικία 96 ετών. Η συνεργασία της με την Tiffany ξεκίνησε το 1884 – προσλήφθηκε αμέσως παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμία γνωστή επίσημη καλλιτεχνική κατάρτιση. Μέχρι τη δεκαετία του 1890, είχε αποκτήσει όνομα στην εταιρεία και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης. Επίσης, είχε και ένα ιδιωτικό στούντιο. Για ορισμένα αντικείμενα που δημιούργησε τιμήθηκε η ίδια,. Ένα από τα βραβεία που κέρδισε ήταν το αργυρό μετάλλιο στην Έκθεση Universelle του 1900 στο Παρίσι, καθώς και μία πρόσκληση για ένα ταξίδι σχεδίου στη Γαλλία με την Tiffany και την επικεφαλής του Γυναικείου Τμήματος.

 

Γνωστή για τις απεικονίσεις περίπλοκων ανθισμένων κήπων με πλούσια βλάστηση που δημιουργούσε για τη διακόσμηση των παραθύρων, η Νόρθροπ είχε σχεδιάσει μερικά από τα πιο εντυπωσιακά βιτρώ της εταιρείας. Η διαδικασία ξεκινούσε με ένα προσχέδιο, για το οποίο αντλούσε έμπνευση από ένα προσωπικό αρχείο βοτανικών και ιστορικών θεμάτων και τις δικές της παρατηρήσεις της φύσης.

Όταν η εταιρεία ενέκρινε το προσχέδιο, η Νόρθροπ ζωγράφιζε μια πιο λεπτομερή εικόνα, η οποία παρουσιαζόταν στον πελάτη. Η αποδοχή της μακέτας από τον πελάτη οδηγούσε στο επόμενο βήμα ενός σχεδίου σε πλήρη κλίμακα όπου αποδίδονταν και τα σχήματα των γυάλινων κομματιών. Στη συνέχεια, επιλέγονταν και κόβονταν τα επιμέρους γυάλινακομμάτια. Τέλος, το παράθυρο, που αποτελούνταν από χιλιάδες κομμάτια, πήγαινε στα τμήματα μολύβδωσης και σμάλτου. Το «Τοπίου Κήπου» του Linden Hall αποδίδεται στη Νόρθροπ επειδή το σχέδιο της για το κεντρικό μέρος, που βρίσκεται στη συλλογή του The Met, φέρει την υπογραφή της.

Αυτό το τμήμα του παραθύρου τραβάει το βλέμμα του θεατή στα μαρμάρινα σκαλοπάτια που οδηγούν σε ένα κεντρικό σιντριβάνι, το οποίο περιβάλλεται από νεροκάρδαμα, παπαρούνες και ροζ και μπλε ορτανσίες. Πέρα από αυτό, απλώνεται ένα πανόραμα πλαισιωμένο από πεύκα. Η ώρα της ημέρας είναι ένα ποιητικό λυκόφως.

 

Τα δύο πλαϊνά τμήματα διαθέτουν αντίστοιχα στοιχεία και λουλούδια στο πρώτο πλάνο. Αριστερά εμφανίζονται δακτυλίδες και παιώνιες, ενώ δεξιά δενδρομολόχες. Ο Τίφανι θεώρησε το παράθυρο τόσο εξαιρετικό που το έβαλε στον εκθεσιακό του χώρο στη Νέα Υόρκη, πριν το εγκαταστήσει στο Linden Hall.

ZoomInImage
Το αριστερό και δεξί τμήμα του βιτρώ «Τοπίο Κήπου» του Linden Hall. Δημιουργός: Agnes F. Northrop, 1912. (Ευγενική παραχώρηση: The Met)

 

Τώρα, στο The Met, το «Τοπίο Κήπου» βρίσκεται δίπλα σε έναν άλλο θησαυρό της Tiffany, το «Φθινοπωρινό Τοπίο». Αυτό το μαγευτικό βιτρώ, που κατασκευάστηκε μεταξύ 1923-1924, δείχνει φθινοπωρινά φυλλώματα να ανακλούν τον απογευματινό ήλιο. Η παραγγελία είχε γίνει επίσης για τον χώρο της κεντρικής σκάλας ενός αρχοντικού, αλλά δεν εγκαταστάθηκε ποτέ. Αντ’ αυτού, το βιτρώ δωρήθηκε στο The Met, λίγο μετά την ολοκλήρωσή του. Περιλαμβάνει γυαλί που έχει ‘τσαλακωθεί’ όταν είναι ακόμα λιωμένο και ενσωματωμένες νιφάδες γυαλιού που μοιάζουν με κομφετί. Ο σχεδιασμός αυτού του παραθύρου αποδίδεται επίσης στη Νόρθροπ.

ZoomInImage
Αγνή Φ. Νόρθροπ, «Φθινοπωρινό Τοπίο», 1923–1924. Μόλυβδος και γυαλί favrile, 335 x 259 εκ. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη. (Ευγενική παραχώρηση: The Met)
Η Νόρθροπ και τα βιτρώ της έχουν αναφερθεί πρόσφατα σε διεθνείς ειδήσεις. Στις 18 Νοεμβρίου 2024, ο οίκος Sotheby’s δημοπράτησε «Το παράθυρο του μνημείου του Ντάνερ», ένα έργο τέχνης της Tiffany που σχεδίασε η Νόρθροπ. Το παράθυρο ξεπέρασε κατά πολύ την αρχική εκτίμηση των 5 – 7 εκατομμυρίων δολαρίων, φθάνοντας την τιμή των 12,4 εκατομμυρίων δολαρίων – ένα νέο ρεκόρ δημοπρασίας για ένα έργο που κατασκευάστηκε από το εργαστήριο Tiffany. Το παράθυρο του 1913 τοποθετήθηκε αρχικά σε μια εκκλησία στο Κάντον του Οχάιο. Χαρακτηρίζεται από μια πλόύσια συμφωνία χρωμάτων – καστανό, κρεμ, βυσσινί, σμαραγδί, βαθύ μπλε, ροδακινί, φιστικί, ροζ, κόκκινο, γαλανό και βιολετί – σε ένα ζωγραφικό στυλ που αποτελεί την επιτομή των σχεδίων Tiffany της Νόρθροπ.

 

ZoomInImage
«Το παράθυρο του μνημείου του Ντάνερ», 1913, σχεδιασμένο από την Αγνή Νόρθροπ για το εργαστήριο Tiffany. Γυαλί, μόλυβδο και φύλλα χαλκού. 488 x 325 εκ. (Ευγενική παραχώρηση του Οίκου Sotheby’s)

 

Τα βιτρώ Tiffany άρχισαν να δημιουργούνται το 1880 και γρήγορα καθιερώθηκαν στον αμερικανικό καλλιτεχνικό χώρο. Ο ρόλος της Νόρθροπ με τα ιδιοφυή σχέδιά της ήταν καθοριστικός για την επιτυχία τους. Το τρίπτυχο βιτρώ «Τοπίο Κήπου» είναι ένα καθηλωτικό, παραδεισένιο τοπίο που μπορούν πλέον να το απολαύσουν όλοι.

 

Εμπνευσμένος από τη βρετανική αρχιτεκτονική, ο Κόχραν έχτισε μια έπαυλη σε στυλ Tudor στο πάρκο Saint James στο Dawson της Πενσυλβάνια. Ονομάζεται Linden Hall, το μεγάλο σπίτι χτίστηκε μεταξύ 1911 και 1913 και περιείχε περισσότερα από 30 δωμάτια, μια στάση σιδηροδρόμου και ένα προσαρμοσμένο παράθυρο Τίφανι για την προσγείωση της σκάλας. Ο Κόχραν ζήτησε συγκεκριμένα το θέμα του παραθύρου: μια σκηνή κήπου που θα αναφερόταν στο πραγματικό τοπίο του κτήματος.

Εμπνευσμένος από τη βρετανική αρχιτεκτονική, ο Κόχραν έχτισε μια έπαυλη σε στυλ Tudor στο πάρκο Saint James στο Dawson της Πενσυλβάνια. Ονομάζεται Linden Hall, το μεγάλο σπίτι χτίστηκε μεταξύ 1911 και 1913 και περιείχε περισσότερα από 30 δωμάτια, μια στάση σιδηροδρόμου και ένα προσαρμοσμένο παράθυρο Τίφανι για την προσγείωση της σκάλας. Ο Κόχραν ζήτησε συγκεκριμένα το θέμα του παραθύρου: μια σκηνή κήπου που θα αναφερόταν στο πραγματικό τοπίο του κτήματος.

Ιησούς Παντοκράτωρ: Η κληρονομιά της βυζαντινής αγιογραφίας

Αν και ο κόσμος της βυζαντινής τέχνης παραμένει μακρινός για τους Δυτικούς, η παράδοση της έχει βαθιές και πνευματικές αξίες.

Όλα άρχισαν το 330, όταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στο Βυζάντιο, πόλη μεταξύ της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, στο σημείο όπου συναντώνται η Ευρώπη με την Ασία, μετονομάζοντάς τη σε Κωνσταντινούπολη.

Για περισσότερο από μία χιλιετία – από τον 4ο αιώνα περίπου μέχρι το 1453 – η θρησκευτική τέχνη άκμασε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία αφήνοντας πίσω θαυμαστές αγιογραφίες, ψηφιδωτά και σπουδαία αρχιτεκτονικά έργα.

Γνωστή είναι και η περίοδος της εικονομαχίας, που δίχασε τους πιστούς σε υπέρμαχους και πολέμιους των άγιων εικόνων, με αποτέλεσμα την απώλεια όχι μόνο πλήθους αριστουργημάτων αλλά και πολλών ανθρώπινων ζωών.

Την εικονομαχία ξεκίνησε ο Αυτοκράτορας Λέων Γ’ ο Ίσαυρος, το 726, όταν απομάκρυνε την εικόνα του Χριστού από την Χαλκή Πύλη του παλατιού στην Κωνσταντινούπολη. Η πράξη αυτή ήταν η πρώτη από μία μακρά σειρά βίαιων καταστροφών που επέφεραν οι εικονοκλάστες από το 726 έως το 787, και μετά πάλι από το 814 έως το 842, εξαφανίζοντας σχεδόν τον κόσμο της βυζαντινής τέχνης.

Το κύριο επιχείρημα των εικονομάχων ήταν ότι η λατρεία των εικόνων αντιστρατευόταν τη Δεύτερη Εντολή (»Δεν θα κατασκευάσεις για σένα είδωλα και κανενός είδους ομοίωμα που να αντιπροσωπεύει οτιδήποτε βρίσκεται ψηλά στον ουρανό ή εδώ κάτω στη γη ή μέσα στα νερά, κάτω απ’ τη γη – Έξοδος 20:4) – καταστρέφοντας τις εικόνες, λοιπόν, έσωζαν τους χριστιανούς από την ειδωλολατρία.

Από το μέρος τους, οι εικονολάτρες αρνούνταν αυτήν την κατηγορία. Στην περί εικόνων απολογία του, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (περ. 675-749) δήλωνε ότι αν και παλαιότερα ο αόρατος, άυλος και απερίγραπτος Θεός δεν απεικονιζόταν, ωστόσο με την ενσάρκωσή Του μεταξύ των ανθρώπων η σχέση μεταξύ ορατού και αόρατου άλλαξε, και ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να Τον συλλάβουν με τις αισθήσεις τους και να περιγράψουν αυτό που οι αισθήσεις τους συνέλαβαν. Μεταξύ άλλων, επεσήμανε τη διαφορά μεταξύ λατρείας της ύλης καθεαυτής και της λατρείας του Θεού μέσω της ύλης και χαρακτήρισε τις εικόνες βιβλία των αγραμμάτων.

Ο θεολόγος Κωνσταντίνος Σκουτέρης (1939-2009) γράφει στο «Ποτέ σαν θεοί» («Never as Gods: Icons and their Veneration», 1984): «Οι εικόνες ήταν πάντα αντιληπτές ως ένα ορατό Ευαγγέλιο, ως μία μαρτυρία των σπουδαίων πραγμάτων που έδωσε στον άνθρωπο ο Θεός, ενσαρκωμένος Λόγος.

Ουσία και στυλ

Οι βυζαντινοί αγιογράφοι ζούσαν με προσευχή, νηστεία και αυτοσυγκέντρωση. Υπέτασσαν το προσωπικό τους ύφος στα σχηματοποιημένα πρότυπα της βυζαντινής τέχνης όπως αυτά είχαν εξελιχθεί μέσα από αιώνες παραδόσεων. Επίσης, απέφευγαν να υπογράφουν τα έργα τους. Για να αναγνωρίσουν τις εικόνες, οι ερευνητές εξετάζουν τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί.

Αν και στους αμύητους η συγκεκριμένη τεχνοτροπία ίσως μοιάζει απλοϊκή, ιδίως σε σχέση με τις εξεζητημένες αναγεννησιακές φιγούρες και συνθέσεις, ας έχουμε υπ’ όψιν ότι ακολουθούν επί τούτου ένα ιδιάζον στυλιζάρισμα, το οποίο εξυπηρετεί τους σκοπούς του:

«Η [βυζαντινή] τέχνη δεν έχει αφηγηματική ούτε διδακτική λειτουργία, αλλά είναι απρόσωπη, τελετουργική και συμβολική: είναι ένα από τα στοιχεία του θρησκευτικού τελετουργικού. Η τοποθέτηση των εικόνων στις εκκλησίες ακολουθούσε συγκεκριμένους κανόνες και κώδικες, όπως και η λειτουργία», γράφει ο δεύτερος τόμος τού The Mitchell Beazley Library of Art (The History of Painting and Sculpture Great Traditions).

Οι μορφές μεταφέρουν την αίσθηση της θεϊκής φύσης, όχι της ανθρώπινης. Σύμφωνα με το The Oxford Companion to Art, «το Βυζάντιο περιφρονούσε τον γήινο άνθρωπο, το άτομο, δίνοντας έμφαση στο υπεράνθρωπο, το θεϊκό, το ιδανικό. Το στυλιζάρισμα των εικόνων καταστρέφει το ανθρώπινο στοιχείο και προσδίδει στις μορφές την υπερκόσμια ποιότητα των συμβόλων».

Όταν απαγορεύτηκε η απεικόνιση των προσώπων, κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας, οι καλλιτέχνες στράφηκαν στον φυσικό κόσμο και άρχισαν να εμπνέονται από διακοσμητικά στοιχεία όπως κλήματα και φυλλώματα. Τα ψηφιδωτά και οι νωπογραφίες κυριάρχησαν στον διάκοσμο των εκκλησιών, όπου συμπληρώνονταν από πέτρινα κιονόκρανα, γείσα, ξυλόγλυπτα και ανάγλυφα στοιχεία, και σμαλτωμένες εσοχές (σμάλτα champlevé).

Εκείνη την εποχή, οι μοναχοί έθεταν τα πρότυπα διακοσμητικά θέματα κάθε μέρους της εκκλησίας, όπως παραδείγματος χάριν την Πλατυτέρα στο εσωτερικό άνω μέρος της κεντρικής κόγχης του Ιερού του ναού, και τον Χριστό Παντοκράτορα τριγυρισμένο από αρχαγγέλους, αγγέλους, προφήτες και αποστόλους στον τρούλο.

Χριστός Παντοκράτωρ

Κάθε ορθόδοξη εκκλησία έχει έναν Χριστό Παντοκράτορα ή μία παραλλαγή του – είναι η πιο διαδεδομένη εικόνα της μορφής Του. Αν και θεωρείται ότι η προσωνυμία ‘Παντοκράτωρ’ προέρχεται από τον εβραϊκό όρο El Shaddai, που επί λέξει σημαίνει ‘Παντοδύναμος’ ή ‘Κύριος των πάντων’, ο μεταφραστής της Βίβλου Τζεφ Α. Μπέννερ επισημαίνει ότι «οι τεράστιες διαφορές μεταξύ της εβραϊκής γλώσσας και των υπολοίπων καθιστούν αδύνατη την ακριβή μετάφραση του [El Shaddai]» (από το βιβλίο His Name Is One: An Ancient Hebrew Perspective on the Names of God, του Jeff A. Benner).

Ο παλαιότερος σωζόμενος Παντοκράτωρ βρίσκεται στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης, στο Σινά, στην Αίγυπτο, και χρονολογείται από τον 6ο αιώνα. Η απομακρυσμένη θέση της Μονής έσωσε την εικόνα από τις καταστροφικές συνέπειες της εικονομαχίας.

ZoomInImage
Ο Χριστός Παντοκράτορας, στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά της Αιγύπτου, 6ος αιώνας. Εγκαυστική (χρώμα θερμού κεριού) σε πάνελ, 84 x 45 εκ. (Public Domain)

 

Η ιερή εικόνα είναι ζωγραφισμένη με εγκαυστική, δηλαδή με ζεστό κερί. Αυτή η τεχνική απαιτεί γρήγορο χειρισμό των χρωμάτων (πριν κρυώσει το κερί), επιτρέπει όμως στους καλλιτέχνες να μεταφέρουν μεγάλη ζωντάνια και ρεαλιστική πιστότητα στα έργα τους (βλ. πορτραίτα Φαγιούμ). Ωστόσο, στο συγκεκριμένο έργο, το πρόσωπο του Ιησού παρουσιάζει έντονη, αφύσικη ασυμμετρία. Πρόκειται για επιλογή του καλλιτέχνη, που έχει στόχο να αποδώσει τη διττή φύση του Χριστού: τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Το αριστερό Του μάτι κοιτάζει τον θεατή, το δεξί στρέφεται προς τον ουρανό. Ένα χρυσό φωτοστέφανο, πάνω στο οποίο αχνοφαίνονται ένας κόκκινος σταυρός και αστέρια, περιβάλλει το κεφάλι Του.

Το δεξί Του χέρι είναι υψωμένο στη χειρονομία της ευλογίας, με τα δάκτυλα να σχηματίζουν τα γράμματα Ι, Χ και C από το ΙΗϹΟΥϹ ΧΡΙϹΤΟϹ. Το IC σημαίνει τον Ιησού και τα ΙΧ τον Χριστό:  “IC XC”. Με το αριστερό χέρι κρατά ένα Ευαγγέλιο, στολισμένο με λίθους.

Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, στην εσοχή πίσω από τον Χριστό υπάρχουν τα γράμματα Α και Ω (το πρώτο και το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου), που σημαίνουν ότι ο Χριστός είναι η αρχή και το τέλος των πάντων.

Το στυλιζάρισμα, η σύνθεση και τα μοτίβα είναι κοινά σε όλους τους Παντοκράτορες, είτε αυτοί βρίσκονται σε κάποιο σπίτι είτε σε εκκλησία. Ένα παράταιρο στοιχείο θα διατάρρασσε το συνολικό νόημα και τη λειτουργία της εικόνας.

Αγιογραφίες

Η περίοδος 867 -1204 ήταν εποχή αναγέννησης για τις λατρευτικές εικόνες στην αυτοκρατορία. Οι Βυζαντινοί καλλιτέχνες επισκεύασαν και ανακαίνισαν τις εκκλησίες και τα κτήρια που είχαν υποστεί φθορές κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας, δημιουργώντας σπουδαία νέα ιερά έργα τέχνης, λατρευτικά αντικείμενα και ναούς.
Η Δυτική Ευρώπη θαύμαζε την τέχνη των Βυζαντινών και τη χρυσή Βασιλεύουσα. Ακόμα και οι εχθροί της αυτοκρατορίας υιοθετούσαν στοιχεία της, όπως ο  Ρογήρος Β’ της Σικελίας (1095 – 1154), ο οποίος κάλεσε Βυζαντινούς τεχνίτες για να δημιουργήσουν τα ψηφιδωτά του Καθεδρικού της Κεφαλού.
ZoomInImage
Ψηφιδωτό του 12ου αιώνα με τον Χριστό Παντοκράτορα στην αψίδα του καθεδρικού ναού της Κεφαλού, στη Σικελία. Αυτή η εκδοχή του Χριστού Παντοκράτορα, φέροντα ανοιχτό βιβλίο, είναι συχνά γνωστή ως Χριστός ο Δάσκαλος. Η διδασκαλία της Βίβλου σε αυτή την περίπτωση είναι το Ιωάννης 8:2. (BerfoldWerner/CC BY-SA 4.0)

 

Από τις πιο φημισμένες εικόνες του Παντοκράτορα είναι η «Δέησις», στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, με τον Χριστό πλαισιωμένο από τη Θεοτόκο και τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, οι οποίοι Τον παρακαλούν να σώσει τους ανθρώπους.
ZoomInImage
Το ψηφιδωτό «Δέησις» του 13ου αιώνα, στην Αγία Σοφία, στην Κωνσταντινούπολη, με τον Χριστό Παντοκράτορα πλαισιωμένο από την Παναγία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, οι οποίοι Τον ικετεύουν να σώσει την ανθρωπότητα. (Myrabella/CC BY-SA 3.0)

 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, το Βυζαντινό Ινστιτούτο της Αμερικής αποκατέστησε τα ψηφιδωτά που αποκαλύφθηκαν κάτω από στρώσεις γύψου ύστερα από έναν αιώνα περίπου. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Αμερικανού αγιογράφου Μπομπ Άτκινσον, ο γύψος είχε καταστρέψει ανεπανόρθωτα ορισμένα τμήματα των ψηφιδωτών.
Το ψηφιδωτό «Δέησις» δημιουργήθηκε μεταξύ 1261 και 1300, για να αντικαταστήσει ένα πολύ παλαιότερο έργο που καταστράφηκε. Οι μορφές απεικονίστηκαν με φυσικότητα, ενώ ως πηγή φωτός χρησιμοποιήθηκε το παράθυρο του ναού που βρισκόταν στα αριστερά του έργου. «Χαρακτηριστικό αυτής της “Δεήσεως” είναι ο τρόπος με τον οποίο το φως διατρέχει την επιφάνεια του έργου και βυθίζεται σε διαφανείς γυάλινους κύβους, φωτίζοντάς το χρωματικά και φορτίζοντάς το με μία απόκοσμη ενέργεια», έγραφε το 1939 ο συντηρητής έργων τέχνης Τζορτζ Χολτ, του Κολλεγίου Μπέννιγκτον του Βερμόντ.
ZoomInImage
Ο Χριστός Παντοκράτορας, από το ψηφιδωτό «Δέησις» της Αγίας Σοφίας, στην Κωνσταντινούπολη (λεπτομέρεια). (Edal/CC BY-SA 3.0)

 

Το Βυζαντινό Ινστιτούτο της Αμερικής αναπαρήγαγε ζωγραφικά ένα πιστό αντίγραφο του ψηφιδωτού, σε φυσικό μέγεθος, το οποίο βρίσκεται τώρα στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Η εικόνα της Δέησης παρουσιάστηκε αργότερα στο διάζωμα της Δέησης του τέμπλου, του κλιμακωτού τοίχου με εικόνες μεταξύ του κυρίως ναού και του ιερού στις ορθόδοξες εκκλησίες.

Με την πάροδο των ετών, τα ψηφιδωτά και η εγκαυστική ζωγραφική αντικαταστάθηκαν από φθηνότερες τοιχογραφίες στις εκκλησίες.

Η τοιχογραφία του Χριστού Παντοκράτορα στον τρούλο της Μονής Οσίου Λουκά στο Δίστομο, στην κεντρική Ελλάδα, αντικατέστησε ένα παλαιότερο ψηφιδωτό. Σύμφωνα με το «Sir Banister Fletcher’s A History of Architecture», η Μονή Οσίου Λουκά «μεταφέρει την καλύτερη εντύπωση που υπάρχει σήμερα οπουδήποτε για τον χαρακτήρα του εσωτερικού μιας εκκλησίας κατά τους πρώτους αιώνες μετά το τέλος της εικονομαχίας».

ZoomInImage
Ο Όσιος Λουκάς στο Δίστομο είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα πρώιμης βυζαντινής τέχνης, μετά την Εικονομαχία, με τον Χριστό Παντοκράτορα να κοιτάζει τους πιστούς από τον κεντρικό τρούλο. Bayazed/Shutterstock

 

Περίπου 13 αιώνες μετά τον Παντοκράτορα του Σινά, η νωπογραφία του 19ου αιώνα στον τρούλο της εκκλησίας του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ απηχεί εκείνη την εικόνα. Ο Χριστός, με κόκκινο χιτώνα και μπλε μανδύα, κρατά τα Ευαγγέλια στο ένα χέρι και με το άλλο ευλογεί. Ένα χρωματιστό φωτοστέφανο περιβάλλει το χρυσό φωτοστέφανό Του και τρία ελληνικά γράμματα στο σταυρό σημαίνουν «Αυτός που είναι». Στο Orthodox Arts Journal, ο πατήρ Στήβεν Μπίγκαμ εξηγεί ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν στον Μωυσή στο όρος Σινά, όταν εκείνος ρώτησε σε ποιον μιλούσε. Οι αρχικές εβραϊκές λέξεις έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά ως «Γιαχβέ».

 

ZoomInImage
Ο Χριστός Παντοκράτωρ. Νωπογραφία του 19ου αιώνα, στον τρούλο της εκκλησίας του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ. (Diego Delso, delso.photo/CC BY-SA 4.0)

Φορητές εικόνες

Εκτός από τις μεγάλες εκκλησιαστικές εικόνες, οι τεχνίτες έφτιαχναν και μικρότερα έργα για προσωπική λατρεία, από απλά πέτρινα γλυπτά μέχρι περίτεχνα κοσμήματα και περίπλοκα τρίπτυχα.

Σπουδαίο δείγμα γλυπτού από στεατίτη αποτελεί ένας μικρός πέτρινος Παντοκράτορας του 14ου αιώνα, που βρίσκεται τώρα στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Επιγραφές σκαλισμένες σε δύο ορθογώνια δεξιά και αριστερά σημειώνουν ότι αυτός ο Παντοκράτορας είναι ο Χριστός Αντιφωνητής που σφραγίστηκε στα νομίσματα της αυτοκράτειρας Ζωής της Πορφυρογέννητης (περ. 978-1050).

ZoomInImage
Εικόνα με τον Χριστό Παντοκράτορα, πιθανώς κατασκευασμένη στην Ελλάδα γύρω στα 1350. Πράσινος στεατίτης, 6,35 x 6,35 x 2 εκ. Rogers Fund, 1979, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη. (Public Domain)

 

ZoomInImage
Ο Χριστός Παντοκράτορας στο νόμισμα του Ιουστινιανού Β’ (περ. 668-711 μ.Χ.). (Ichthyovenator/CC BY-SA 3.0)
Ένα μενταγιόν από χρυσό σμάλτο cloisonné, διπλής όψεως, των αρχών του 12ου αιώνα, με την Παναγία στη μία πλευρά και τον Χριστό Παντοκράτορα στην άλλη, αποδεικνύει τις δεξιότητες των τεχνιτών της Κωνσταντινούπολης. Το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης το αποκαλεί «ένα από τα πιο όμορφα και τεχνικά άρτια προσωπικά λατρευτικά αντικείμενα που έχουν διασωθεί από το Βυζάντιο».
ZoomInImage
Κρεμαστή εικόνα διπλής όψεως με την Παναγία και τον Χριστό Παντοκράτορα, Κωνσταντινούπολη, περ. 1100. Χρυσός, σμάλτο cloisonné, 3,5 x 2,2 x 0,1 εκ. Δωρεά της Lila Acheson Wallace, 1994, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη. (Public Domain)

 

Τα στοιχεία του Χριστού Παντοκράτορα που είδαμε στις προηγούμενες εικόνες είναι όλα παρόντα και εδώ, επιδέξια τοποθετημένα σε χρυσό σμάλτο cloisonné. Τα γράμματα «OB» και «TΔ», πάνω και κάτω από τον Χριστό αντίστοιχα, υποδηλώνουν την επωνυμία «OBTΔ» (Βασιλιάς της Δόξας).

Το «Τρίπτυχο Αρμπαβίλ» παρουσιάζει τη Δέηση με αγίους. Πρόκειται για υψηλό ανάγλυφο σε ελεφαντόδοντο, που συνδυάζει την εικόνα της Δεήσεως με μορφές αγίων και Αποστόλων. Χρονικά τοποθετείται μεταξύ 940 και 960. Η Δέηση δείχνει τον Χριστό ενθρονισμένο (μια εκδοχή του Χριστού Παντοκράτορα) στο κέντρο, πλαισιωμένο από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και την Παναγία, οι οποίοι προσεύχονται για την ανθρωπότητα, όπως ακριβώς και στο ψηφιδωτό της Δεήσεως της Αγίας Σοφίας. Δεξιά και αριστερά από το κεφάλι του Χριστού διακρίνονται δύο άγγελοι. Δίπλα σε κάθε μορφή, σε αυτές των πέντε αποστόλων που στέκονται κάτω από τη Δέηση καθώς και σε αυτές των αγίων που κοσμούν τα δύο φύλλα, είναι χαραγμένη η ονομασία της. Το έργο βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.

ZoomInImage
«Τρίπτυχο Αρμπαβίλ», μεταξύ 940 και 960. Υψηλό ανάγλυφο σε ελεφαντόδοντο, 24 x 28 x 1,3 εκ. Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι. (Public Domain)

 

Ελάχιστα βυζαντινά έργα παραστατικής τέχνης επέζησαν από την περίοδο της Εικονομαχίας, αλλά η θεϊκή και αιώνια γλώσσα των εικόνων διατηρεί τη δύναμή της σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο.

Σύμφωνα με το «The Mitchell Beazley Library of Art: Vol. II. The History of Painting and Sculpture Great Traditions»:

«Αν και η κεντρική πηγή του βυζαντινού ύφους έσβησε με την τουρκική κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1453, η τέχνη συνεχίστηκε στη Ρωσία και τα Βαλκάνια [νοτιοανατολική Ευρώπη], ενώ στην Ιταλία το βυζαντινό στοιχείο (αναμεμειγμένο με το γοτθικό) επέζησε στη νέα τέχνη που ίδρυσαν ο Ντούτσιο και ο Τζόττο».

Οι βυζαντινοί θησαυροί θαυμάζονται και εκτιμώνται σε όλον τον κόσμο, ανάβοντας ακόμα θεϊκές φλόγες σε ευσεβείς και πιστές καρδιές.

Ο πέμπτος τοίχος: Τρεις ιταλικές οροφογραφίες του 15ου, 16ου και 18ου αιώνα

Η οροφή χαρακτηρίζεται συχνά ως “πέμπτος τοίχος” στον σημερινό κόσμο της εσωτερικής διακόσμησης, αλλά η εικονογραφία της οροφής δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν και το ψευδαισθητικό στυλ των εικόνων οροφής, γνωστό στα ιταλικά ως “di sotto in sù”, που σημαίνει “από κάτω προς τα πάνω”, εμφανίζεται στη Βενετία του 16ου αιώνα, η οροφογραφία έχει τις ρίζες της στις τοιχογραφίες της αρχαίας Ρώμης. Οι ιστορικές οροφογραφίες  παρουσιάζουν συχνά έναν ουρανό trompe l’oeil που μοιάζει να επεκτείνεται σε δυσθεώρητα ύψη, καθώς και μυθολογικές ή βιβλικές μορφές. Σωζόμενα δείγματα βρίσκονται σε εκκλησίες και παλάτια της Ιταλίας, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Τρεις από τους σημαντικότερους ιστορικούς καλλιτέχνες της Ιταλίας είναι φημισμένοι όχι μόνο για το ζωγραφικό τους έργο, αλλά και για τα εντυπωσιακά φρέσκο τους. Φρέσκο ή νωπογραφία ονομάζεται μια ιδιαίτερη τεχνική ζωγραφικής σε τοίχο, στην οποία το χρώμα απλώνεται σε υγρό σοβά. Οι νωπογραφίες οροφής των αναγεννησιακών καλλιτεχνών Αντρέα Μαντένια και Κορρέτζο βρίσκονται ακόμη  στη βόρεια Ιταλία, σε ένα παλάτι και έναν καθεδρικό ναό αντίστοιχα. Ο Τζοβάννι Μπαττίστα Τιέπολο, ένας καλλιτέχνης του ροκοκό που δούλεψε στο πνεύμα των μεγάλων δασκάλων της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, δημιούργησε τοιχογραφίες τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ισπανία. Ζωγράφισε, επίσης, τη μεγαλύτερη οροφογραφία του κόσμου σε ένα γερμανικό παλάτι.

Mantegna: Η Ζωγραφισμένη Αίθουσα

ZoomInImage
Η βορειοανατολική αίθουσα (Ζωγραφισμένη Αίθουσα) του παλατιού του Δούκα της Μάντοβα. (Mor65_Mauro Piccardi/Shutterstock)

 

Ο Αντρέα Μαντένια [Andrea Mantegna, 1431-1506] γεννήθηκε κοντά στην Πάδοβα, μια πόλη πλούσια σε αρχαιότητες που του ενέπνευσε ένα δια βίου ενδιαφέρον για την κλασική τέχνη, καθορίζοντας το έργο του. Η σύζυγός του ανήκε στην οικογένεια των Μπελλίνι, μια εξέχουσα καλλιτεχνική οικογένεια της Βενετίας. Το έργο του Μαντένια χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες συνθέσεις, που διακρίνονται για το γλυπτικό στυλ ζωγραφικής και τη μεγάλη προσοχή στις αναλογίες και την προοπτική.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, είχε μεγάλη εκτίμηση σε και επηρέασε άλλους διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως τον κουνιάδο του Τζοβάννι Μπελλίνι και τον Γερμανό Άλμπρεχτ Ντύρερ. Το 1460, ο Μαντένια διορίστηκε καλλιτέχνης της αυλής των ηγεμόνων της Μάντοβα, των Γκονζάγκα, όπου παρέμεινε για τρεις γενιές.

ZoomInImage
Η οροφογραφία του Μαντένια στη Ζωγραφισμένη Αίθουσα του παλατιού του Δούκα της Μάντοβα. (D-VISIONS/Shutterstock)

 

Η καλύτερη νωπογραφία του δημιουργήθηκε σε μια αίθουσα του παλατιού του Δούκα της Μάντοβα, μεταξύ 1465 και 1474. Η αίθουσα που βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του κτιρίου ονομάζεται “Camera Picta” (“Ζωγραφισμένη Αίθουσα”), ενώ ήταν γνωστή και ως “Camera degli Sposi” (“Νυφικός Θάλαμος”). Ο Μαρκήσιος το χρησιμοποιούσε ως αίθουσα για να δέχεται κυβερνητικά στελέχη και ως επίσημο μέρος για συναντήσεις με μέλη της οικογένειας. Εικονογραφίες που εξυμνούν τους Γκονζάγκα και την αυλή τους καλύπτουν τους τοίχους με πληθωρικά τοπία που διαψεύδουν τα αρχιτεκτονικά όρια του δωματίου.

ZoomInImage
Λεπτομέρεια της οροφογραφίας του Μαντένια στη Ζωγραφισμένη Αίθουσα του παλατιού του Δούκα της Μάντοβα. (FrDr/CC BY-SA 4.0)

 

Το πιο γνωστό στοιχείο της αίθουσας είναι η καινοτόμος εικονογραφία της οροφής. Στον υποβλητικό ‘οφθαλμό’ απεικονίζεται ένας γαλανός ουρανός με λίγα σύννεφα. Γύρω από ένα κιγκλίδωμα είναι συγκεντρωμένα παιχνιδιάρικα putti (ερωτιδείς ή αγγελάκια), που ο ζωγράφος απέδωσε με έντονη προοπτική για να δημιουργήσει την αίσθηση μεγάλου ύψους.  Γυναικείες μορφές, ένα παγώνι και ένα φυτό σε γλάστρα περιλαμβάνονται επίσης στη γοητευτική εικόνα, η οποία πλαισιώνεται από γιρλάντες από φρούτα και φυλλώματα. Οι τεχνικοί και υφολογικοί πειραματισμοί του Μαντένια με την ψευδαισθητική κατασκευή του χώρου “έσπασαν τη γυάλινη οροφή” και ενέπνευσαν τους επόμενους καλλιτέχνες, ιδίως τον Κορρέτζο.

Correggio: Η Κοίμηση της Θεοτόκου 

ZoomInImage
Ένας από τους κορυφαίους ζωγράφους της εποχής του στην περιοχή της Εμίλια-Ρομάνια, ο Correggio ζωγράφισε την “Κοίμηση της Θεοτόκου” στην οροφή του ρωμανικού καθεδρικού ναού της Πάρμας. (Peter Heidelberg/Shutterstock)

 

Γεννημένος ως Αντόνιο Αλλέγκρι [Antonio Allegri, 1489-1534], αλλά περισσότερο γνωστός με το όνομα της γενέτειράς του Κορρέτζο, ο καλλιτέχνης έγινε γνωστός κυρίως για τη φωτεινότητα και το θεϊκό φως που λούζει τις εικόνες του. Ο Κορρέτζο ζωγράφισε τέμπλα, αριστοτεχνικές ψευδαισθητικές τοιχογραφίες, μυθολογικές σκηνές και μικρότερης κλίμακας λατρευτικά έργα. Θεωρείται ο μεγαλύτερος ζωγράφος της περιοχής της Εμίλια-Ρομάνια και ότι δημιούργησε τα σπουδαιότερα έργα του δουλεύοντας στην πόλη της Πάρμας.

ZoomInImage
Λεπτομέρεια από τη νωπογραφία του Κορρέτζο “Κοίμηση της Θεοτόκου” στον τρούλο του ρωμανικού καθεδρικού ναού της Πάρμας. (Renata Sedmakova/Shutterstock)

 

Στην Πάρμα δημιούργησε τρεις οροφογραφίες, από τις οποίες ξεχωρίζει η ‘Κοίμηση της Θεοτόκου’ στον οκταγωνικό τρούλο του ρωμανικού καθεδρικού ναού της πόλης, που ολοκληρώθηκε το 1530. Οι τέσσερεις προστάτες άγιοι της Πάρμας – ο Άγιος Βερνάρδος ντελ Ουμπέρτι, ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Άγιος Ιωσήφ και ο Άγιος Ιλαρίων – είναι ζωγραφισμένοι σε ψεύτικα κελύφη στα τόξα στήριξης του τρούλου. Πάνω από αυτά, υπάρχει ένα ψεύτικο παραπέτο, παρόμοιο με αυτό του Μαντένια, μπροστά από το οποίο στέκονται οι δώδεκα Απόστολοι.

ZoomInImage
Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής – λεπτομέρεια από την τοιχογραφία του Κορρέτζο στους παραστάτες του τρούλου, στο εσωτερικό του καθεδρικού ναού της Πάρμας. (Public Domain)

 

Μεταξύ των μορφών που βρίσκονται πάνω από το παραπέτο διακρίνεται η Παναγία να ανέρχεται στον ουρανό. Προκειμένου να είναι ορατή στον κόσμο που έρχεται από τη σκάλα που οδηγεί από τον κυρίως ναό προς την Αγία Τράπεζα, η μορφή της Θεοτόκου τοποθετήθηκε στη δυτική πλευρά του τρούλου και όχι στο κέντρο του. Η Μαρία, με ροζ χιτώνα και μπλε μανδύα, βρίσκεται στη βάση μιας λαμπρής, φαινομενικά άπειρης σπείρας από αγγέλους, χερουβείμ και σύννεφα.

ZoomInImage
Λεπτομέρεια με την Παναγία και την Εύα, από τη νωπογραφία “Κοίμηση της Θεοτόκου” του Correggio, στον τρούλο του ρωμανικού καθεδρικού ναού της Πάρμας. (Renata Sedmakova/Shutterstock)

 

Αριστερά της Μαρίας βρίσκονται οι πατριάρχες με επικεφαλής τον Αδάμ. Διακρίνονται ο Δαυίδ με το κεφάλι του Γολιάθ, ο Αβραάμ μαζί με τον γιο του Ισαάκ και τον αμνό της θυσίας, καθώς και ο Ιακώβ. Δεξιά της βρίσκεται η Εύα, περιστοιχισμένη από διάφορες άλλες γυναικείες μορφές, η οποία κρατά ένα μήλο με πράσινο βλαστό, σύμβολο σωτηρίας σε αυτό το πλαίσιο.

Η ταυτότητα της κεντρικής φιγούρας του θόλου που φωτίζεται από ουράνιο φως αποτελεί ακόμα αντικείμενο ατέρμονων διχογνωμιών. Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι είναι ο Χριστός, που κατεβαίνει για να συναντήσει την Παρθένο. Άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για άγγελο που συνοδεύει την άνοδο της Θεοτόκου, επειδή η μορφή δεν έχει χαρακτηριστικά που συνδέονται με τον Χριστό, όπως γένια ή στίγματα. Επιπλέον, η μορφή με την ασυνήθιστη στάση  φοράει πράσινο και λευκό, χρώματα που δεν συνδέονται με αναπαραστάσεις του Χριστού.

Tiepolo: Η μεγαλύτερη τοιχογραφία του κόσμου

ZoomInImage
Με διαστάσεις που ξεπερνούν τα 190 x 30,5 μ., ο “Απόλλων και οι τέσσερεις ήπειροι” του Tiepolo, 1750-1753, στην Οικία Würzburg, στη Βαυαρία, είναι η μεγαλύτερη τοιχογραφία στον κόσμο. (Myriam Thyes/CC BY-SA 4.0)

 

Οι τοιχογραφίες του Κορρέτζο αποτέλεσαν σπουδαία πηγή έμπνευσης για τους συναδέλφους του στην Ιταλία και στο εξωτερικό, κατά τη διάρκεια της εποχής του μπαρόκ και του ροκοκό. Ο Τζοβάννι Μπαττίστα Τιέπολο [Giovanni Battista Tiepolo, 1696-1770] ανήκε σε επιφανή βενετσιάνικη οικογένεια. Θεωρείται ο μεγαλύτερος νωπογράφος της εποχής του, διευρύνοντας τα όρια του μέσου με τα τεχνικά του χαρίσματα και τις θεατρικές του συνθέσεις. Οι σύνθετες αφηγήσεις του περιλαμβάνουν μορφές με εξαιρετικά ενδύματα και είναι δοσμένες με θαυμαστή φαντασία. Ο Τιέπολο ήταν επίσης καινοτόμος σχεδιαστής, του οποίου τα χαρακτικά κυκλοφόρησαν ευρέως. Πολλοί από τους πίνακές του ήταν προπαρασκευαστικά έργα για τις τοιχογραφίες του ή αντίγραφα των τελειωμένων έργων.

Το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό επίτευγμα του Τιέπολο βρίσκεται στη Γερμανία, συγκεκριμένα στη βαυαρική πόλη Βούρτσμπουργκ (Würzburg), όπου και η Οικία Βούρτσμπουργκ, ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα που κατασκευάστηκε για τον κυβερνώντα πρίγκιπα-επίσκοπο. Τη μεγαλοπρεπή σκάλα των τριών ορόφων της σκεπάζει ο “Απόλλωνας και οι τέσσερις ήπειροι”, έργο που φιλοτεχνήθηκε από τον Τιέπολο μεταξύ 1750 και 1753. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οροφογραφία στον κόσμο.

ZoomInImage
Λεπτομέρεια από το έργο του Tiepolo “Ο Απόλλωνας και οι τέσσερις ήπειροι” στην Οικία Würzburg, στη Βαυαρία, όπου απεικονίζεται η προσωποποιημένη Ευρώπη να κάθεται σε έναν θρόνο, περιτριγυρισμένη από τις αλληγορικές μορφές των τεχνών – μεταξύ τους διακρίνονται ο Τιέπολο και ο αρχιτέκτονας του κτιρίου. (Igor Plotnikov/Shutterstock)

 

Το έργο συνδυάζει τον μύθο με τη σύγχρονη πολιτική. Με σχολαστικότητα ανάλογη με αυτήν που έδειχνε ο Κορρέτζο στη δική του σύνθεση, ο Τιέπολο σχεδίασε πλήθος οπτικές γωνίες, σύμφωνα με την πιθανή πορεία ενός επισκέπτη στη σκάλα. Στη σύνθεση δεσπόζει ένας τεράστιος ουρανός, όπου διακρίνονται οι Ολύμπιοι θεοί. Ο Απόλλων, ο θεός του ήλιου και των τεχνών, ετοιμάζεται για την καθημερινή του διαδρομή με το άρμα του, για να φέρει φως στον κόσμο – στο έργο, ο καλλιτέχνης παρομοιάζει τον Απόλλωνα με τον πρίγκιπα-επίσκοπο. Οι Ώρες, γυναικείες μορφές που απεικονίζονται με φτερά πεταλούδας, πηγαίνουν τα άλογα στον Απόλλωνα, ενώ ερωτιδείς σπρώχνουν το χρυσό άρμα μέσα από τα σύννεφα. Άλλοι θεοί παρόντες είναι ο Δίας, ο Άρης, ο Ερμής και η Αφροδίτη.

ZoomInImage
Λεπτομέρεια από το έργο του Tiepolo “Ο Απόλλωνας και οι τέσσερις ήπειροι” στην Οικία Würzburg, στη Βαυαρία, όπου απεικονίζεται η προσωποποιημένη Ασία να κάθεται πάνω σε έναν ελέφαντα, περιβαλλόμενη από στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ήπειρο ως λίκνο του γραπτού λόγου, της επιστήμης και της μοναρχίας. (Myriam Thyes/CC BY-SA 4.0)

 

ZoomInImage
Λεπτομέρεια από το έργο του Tiepolo “Ο Απόλλωνας και οι τέσσερις ήπειροι” στην Οικία Würzburg, στη Βαυαρία, όπου απεικονίζεται η Αφρική προσωποποιημένη ως μια μαύρη γυναίκα με τουρμπάνι, καθισμένη πάνω σε μια καμήλα στο κέντρο μιας πολυσύχναστης αγοράς, μεταφέροντας έτσι την ιδέα της ηπείρου ως κέντρο του εμπορίου. (Myriam Thyes/CC BY-SA 4.0)

 

Το κεντρικό τμήμα της σύνθεσης πλαισιώνεται από βινιέτες γύρω από τα γείσα, που συμβολίζουν τις τέσσερεις ηπείρους του γνωστού κόσμου την εποχή του Τιέπολο: Αφρική, Αμερική, Ασία και Ευρώπη. Οι αντίστοιχες μορφές των τριών πρώτων είναι ντυμένες με ευφάνταστα φορέματα συνοδευόμενες από εξωτικά ζώα. Η ευρωπαϊκή σύνθεση είναι τοποθετημένη έτσι ώστε να αποτελεί την κορύφωση της εμπειρίας θέασης και παρουσιάζει την αυλή του Βούρτσμπουργκ. Υπάρχει ακόμη και ένα πορτρέτο του πρίγκιπα-επισκόπου, που το κρατούν οι προσωποποιήσεις της Φήμης και της Δόξας.

ZoomInImage
Λεπτομέρεια από το έργο του Tiepolo “Ο Απόλλωνας και οι τέσσερις ήπειροι” στην Οικία Würzburg, στη Βαυαρία, όπου απεικονίζεται η Αμερική προσωποποιημένη ως μια ιθαγενής Αμερικανίδα καθισμένη πάνω σε έναν αλιγάτορα, μεταφέροντας την ιδέα ενός αδάμαστου Νέου Κόσμου. (Public Domain)

 

Αυτές οι τρεις μνημειώδεις εικονογραφίες οροφής αντιπροσωπεύουν το αποκορύφωμα της λαμπρής τέχνης των τριών Ιταλών καλλιτεχνών. Ο Μαντένια, ο Κορρέτζο και ο Τιέπολο δημιούργησαν αριστουργήματα που μάγεψαν, κατέπληξαν και ενέπνευσαν τόσο τον απλό κόσμο όσο και τους συναδέλφους τους καλλιτέχνες. Οι οροφογραφίες είναι μια υπενθύμιση για να συνεχίσουμε να κοιτάμε ψηλά.

Της Michelle Plastrik

Η διεθνής έκθεση «The Art of Zhen Shan Ren» αγγίζει τις καρδιές των Αθηναίων

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, τον Νοέμβριο, η διεθνής έκθεση ζωγραφικής «The Art of Zhen Shan Ren», παρουσιάζοντας στους επισκέπτες στην ειρηνική πρακτική καλλιέργειας του Φάλουν Γκονγκ και καταδεικνύοντας το τεράστιο ψυχικό σθένος των ασκουμένων που διώκονται εδώ και πολλά χρόνια στην Κίνα.

Για μία εβδομάδα, 30 πίνακες της μεγάλης ομαδικής διεθνούς έκθεσης φιλοξενήθηκαν στην αίθουσα τέχνης The Blender στη Γλυφάδα, χώρο ιδανικό για την ανάδειξη των επτά θεματικών στις οποίες συνίσταται η έκθεση: άφιξη των θεών στη γη, χαρά της καλλιέργειας, σωτηρία, δίωξη εντός της Κίνας, ειρηνική αντίσταση, σημείο χωρίς επιστροφή, καρμική ανταπόδοση.

Η ημέρα των εγκαινίων πλαισιώθηκε από ρεσιτάλ άρπας και τσέλου, που συμπλήρωσαν την αρμονία των εικόνων με αυτήν της μουσικής, προσφέροντας στους παρόντες μια γεύση από τη βαθιά γαλήνη που είναι δυνατό να κατακτήσει κάποιος μέσω του διαλογισμού και της εσωτερικής καλλιέργειας.

Εγκαίνια της έκθεσης «Η τέχνη της Αλήθειας, Καλοσύνης, Ανεκτικότητας» στην αίθουσα τέχνης The Blender, στη Γλυφάδα, στις 14 Νοεμβρίου 2024. (minghui.org)

 

Ο τίτλος της έκθεσης, The Art of Zhen Shan Ren, αναφέρεται στις τρεις θεμελιώδεις αρχές του Φάλουν Γκονγκ (ή Φάλουν Ντάφα), οι οποίες είναι και οι θεμελιώδεις αρχές του σύμπαντος, σύμφωνα με την εν λόγω σχολή καλλιέργειας: Zhen σημαίνει Αλήθεια, Shan Καλοσύνη και Ren Ανεκτικότητα, στην κινεζική γλώσσα.

Πρόκειται για αρχές που διαπερνούν τη διδασκαλία της άσκησης. Όσοι επιλέγουν να καλλιεργηθούν σύμφωνα με αυτήν τη σχολή, εστιάζουν τις προσπάθειές τους στην εναρμόνιση της σκέψης και της συμπεριφοράς τους με αυτές, κάτι που σημαίνει συνεκδοχικά, σύμφωνα με τις διδασκαλίες της σχολής, εναρμόνιση με το σύμπαν. Οι καλλιτέχνες που δημιούργησαν τα έργα της έκθεσης είναι όλοι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ, οι οποίοι συμμετέχουν με την τέχνη τους στην προσπάθεια διάδοσης της αλήθειας σχετικά με τη δίωξη στην Κίνα.

Η αλήθεια και το υψηλό επίπεδο της δουλειάς τους προσήλκυσαν τον κόσμο της Γλυφάδας, που ανταποκρίθηκε με μεγάλη ευαισθησία στη σκληρότητα της πραγματικότητας που έβλεπε. Συγκίνηση, ανάταση, συμπόνια και ενδιαφέρον ήταν μερικά από τα συναισθήματα που γεννήθηκαν στους επισκέπτες της έκθεσης.

Η Φέυ (αριστερά), η Παναγιώτα (μέση) στην έκθεση «The Art of Zhen Shan Ren», στη Γλυφάδα. (minghui.org)

 

Η Φέυ, κάτοικος της περιοχής, η οποία επισκέφθηκε την έκθεση με δύο φίλες της, έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών: «Καταπληκτική έκθεση. Ευχαριστούμε τους διοργανωτές που βοηθούν στην αποκάλυψη του κακού και της ανομίας. Διαφορετικά, ο κόσμος δεν θα γνώριζε τι συμβαίνει στην Κίνα. Ελπίζω με όλη μου την καρδιά να αποδοθεί δικαιοσύνη».

Η φίλη της Παναγιώτα έγραψε: «Κάνετε μία μεγάλη προσπάθεια – ελπίζω ότι θα είναι επιτυχής και ότι οι άνθρωποι θα μπορούν να ασκούν ελεύθερα την πίστη τους χωρίς να διώκονται και να σκοτώνονται».

Η πιο σημαντική έκθεση

Η Ντίνα, η Νάταλι και ο Κωνσταντίνος, φοιτητές, είχαν συναντηθεί με ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ κατά τη διάρκεια μιας φιλανθρωπικής οργάνωση και ήρθαν στην έκθεση έπειτα από πρόσκληση των ασκουμένων. Συγκινήθηκαν βαθύτατα από τη θεματολογία των πινάκων και μίλησαν με τους ασκούμενους για πολλή ώρα.

Ο Κωνσταντίνος έγραψε: «Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκθέσεις που έχω δει ποτέ. Όμορφο και ταυτόχρονα πολύ συγκινητικό. Το μοναδικό στο είδος του που άγγιξε την καρδιά μου τόσο πολύ!».

Η Παναγιώτα πρόσθεσε: «Μεγάλη έκθεση. Έμαθα πολλά νέα πράγματα για τον εαυτό μου και θέλω να μάθω ακόμα περισσότερα γι’ αυτό. Σας ευχαριστώ!”

Η Τζούλια φωτογραφίζεται μπροστά από τον πίνακα που τη συγκίνησε περισσότερο: Το ορφανό που φεύγει από τη φυλακή κρατώντας το κουτί με τις στάχτες των γονιών του. (minghui.org)

 

Η Τζούλια, γιατρός, ήρθε στην έκθεση με την κόρη της. Έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών: «Η τέχνη λέει μια αλήθεια που μερικές φορές είναι τρομακτική και ανησυχητική. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό σε σχέση με αυτούς για τους οποίους έμαθα στην έκθεση. Η ελευθερία της σκέψης είναι το πολυτιμότερο αγαθό».

Η Αναστασία Νορόβα-Σίσκινα, καλλιτέχνις από την Ουκρανία, ομολόγησε ότι αγαπά τον ασιατικό πολιτισμό και ότι είναι λάτρης της παραδοσιακής κουλτούρας του τσαγιού. Η Αναστασία παρευρέθηκε αρχικά στα εγκαίνια της έκθεσης, αλλά επέστρεψε στην γκαλερί και τις δύο επόμενες ημέρες, ετοιμάζοντας τσάι για τους ασκούμενους και τους επισκέπτες της έκθεσης. 

Η Ουκρανή καλλιτέχνις Αναστασία Νορόβα-Σίσκινα (αριστερά) μαζί με τη διευθύντρια της γκαλερί Λεονί (δεξιά). (minghui.org)

 

Η Λεονί, διευθύντρια της Brender Gallery, απόλαυσε τη συνεργασία με τους ασκούμενους του Φάλουν Ντάφα, αλλά και ενδιαφέρθηκε για τις ασκήσεις του Φάλουν Γκονγκ και αποφάσισε να διαβάσει οπωσδήποτε τα βιβλία του Ντάφα.

Η Μάυσσα από την Ιορδανία μελέτησε τους πίνακες και διάβασε προσεκτικά την περιγραφή σε κάθε έναν από αυτούς. Όταν έφτασε στα έργα που απεικονίζουν τη δίωξη των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Είπε ότι της ήταν δύσκολο να το πιστέψει και ότι δεν μπορούσε να εκφράσει με λέξεις αυτό που ένιωθε.

Η Μάυσσα (δεύτερη από αριστερά) συγκινήθηκε βαθιά από τους πίνακες και τη σκληρότητα της δίωξης. (minghui.org)

 

Ο Πέτρος Τσετσενέκος έγραψε στο βιβλίο των επισκεπτών: «Μπαίνοντας στη γκαλερί, ένιωσα το τεράστιο βάθος και τη ζεστασιά της Τέχνης του Τζεν Σαν Ρεν. Αυτό δεν είναι απλώς ένα ταξίδι προς την αλήθεια και το έλεος, είναι μια έκκληση απευθείας στην καρδιά. Σας υποστηρίζω ολόψυχα. Ας είναι αυτή η γκαλερί η αρχή του μονοπατιού που θα φέρει αυτό το φως στον κόσμο μας».

Η Στέλλα Γκότση έγραψε: «Μεγάλη έκθεση! Αγγίζει την ψυχή! Αληθινοί σύγχρονοι ήρωες της πίστης. Κάθε μέρα κάνουν κατορθώματα σε όλα τα επίπεδα για τη νίκη του φωτός επί του σκότους».

Η Άννα Μαρία έγραψε: «Αυτή η έκθεση, που με άγγιξε μέχρι τον πυρήνα, με εξέπληξε και με ενόχλησε βαθιά που αυτό το καθεστώς [ΚΚΚ] διαπράττει ανοιχτά απάνθρωπη βία και παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Η Ρένα Ντότσου έγραψε: «Ως καλλιτέχνιδα, μπορώ να πω ότι όλοι οι ζωγράφοι είναι υπέροχοι, μου άρεσαν πολύ όλα τα έργα. Όσον αφορά τη δίωξη, συμπάσχω ειλικρινά με τους καλλιτέχνες και ελπίζω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν σύντομα».

Η Μαρία έγραψε: «Μια εξαιρετική έκθεση. Αγγίζει όλες τις πιο ευαίσθητες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, που δέχεται επίθεση σήμερα. Σας ζητώ να φέρετε την αλήθεια σε όλον τον κόσμο».

Καθώς η έκθεση τελείωνε, μια γυναίκα είπε σε έναν ασκούμενο ότι είχε δει μια παρέλαση ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ στην πλατεία Συντάγματος στις αρχές Οκτωβρίου και υπέγραψε μια αίτηση για να σταματήσει η εξαναγκαστική συλλογή οργάνων από ζωντανούς ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ. Μετά την επίσκεψη της στην έκθεση, συνέδεσε τα δύο γεγονότα και απέκτησε μια βαθύτερη κατανόηση των διώξεων που εξαπολύει το ΚΚΚ εναντίον των πολιτών της Κίνας για τις πνευματικές τους πεποιθήσεις.

«Είναι υπέροχο που διοργανώνετε μια τέτοια εκδήλωση», είπε σε έναν ασκούμενο του Ντάφα, «γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα που δεν γνωρίζουν την αλήθεια».

Το υπόβαθρο της έκθεσης

Η πρακτική του  Φάλουν Ντάφα εισήχθη  στο κοινό  το 1992 από τον Δάσκαλο Λι Χονγκτζί στην Τσανγκτσούν, πόλη στα βορειοανατολικά της Κίνας. Τώρα το Φάλουν Ντάφα ασκείται σε περισσότερες από 100 χώρες και περιοχές ανά τον κόσμο. Εκατομμύρια οπαδοί αυτής της  πνευματικής πρακτικής, που βασίζεται στις αρχές της Αλήθειας, της Καλοσύνης και της Ανεκτικότητας, συμπεριλαμβάνοντας πέντε διαλογιστικές ήπιες ασκήσεις, έχουν βελτιώσει την υγεία, τις σχέσεις και τον χαρακτήρα τους.

Ο Τζιανγκ Ζεμίν, επικεφαλής του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (CCP) την περίοδο διάδοσης του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα, φοβήθηκε τη γρήγορα αυξανόμενη δημοτικότητα του και, θεωρώντας την ως απειλή για την αθεϊστική ιδεολογία του ΚΚΚ, εξέδωσε εντολή να εξαλειφθεί (sic) η άσκηση και οι οπαδοί της στις 20 Ιουλίου 1999.

Ο ιστότοπος Minghui.org έχει επιβεβαιώσει τους θανάτους αρκετών χιλιάδων ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ, που έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα της 24χρονης δίωξης. Ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων πιστεύεται ότι είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτούς τους αριθμούς. Πολύ περισσότεροι ασκούμενοι του Φάλουν Ντάφα έχουν φυλακιστεί και βασανιστεί παράνομα για την πίστη τους.

Επιπλέον, υπάρχουν συγκεκριμένες αποδείξεις για την εγκληματική δράση του ΚΚΚ όσον αφορά τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων από φυλακισμένους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, δολοφονούνται στο χειρουργικό τραπέζι όπου τους αφαιρούνται τα όργανά τους για να χρησιμοποιηθούν σε παράνομες μεταμοσχεύσεις που εκτελούνται στα κρατικά νοσοκομεία της Κίνας.

Τέλος, υπό την ηγεσία του Τζιανγκ, το ΚΚΚ δημιούργησε  το Γραφείο 610 , μια παρακρατική υπηρεσία ασφαλείας, της οποίας οι εξουσίες υπερβαίνουν αυτές της αστυνομίας και του δικαστικού σώματος. Μοναδικός στόχος του Γραφείου 610 είναι το Φάλουν Γκονγκ.

Πηγή: en.minghui.org

 

 

Περιήγηση σε αιώνες ασιατικής τέχνης, στη Νέα Υόρκη

Η Asia Week New York, η οποία προωθεί την ασιατική τέχνη στη Νέα Υόρκη, είναι μια συνεργασία κορυφαίων ειδικών στην ασιατική τέχνη, μεγάλων οίκων δημοπρασιών και παγκοσμίου φήμης μουσείων και ασιατικών πολιτιστικών ιδρυμάτων στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης. Η Asia Week New York Association επικεντρώνει τις προσπάθειές της στην παρουσίαση μιας εβδομάδας γεμάτης εκδηλώσεις χωρίς διακοπή τον Μάρτιο κάθε έτους, προσελκύοντας συλλέκτες και επιμελητές από κάθε γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών και μια διεθνή πελατεία από όλον τον κόσμο. Η ετήσια εκδήλωση εκπληρώνει τον ευρύτερο στόχο της επιβεβαίωσης της σημασίας της ασιατικής τέχνης στην πολιτιστική σκηνή της πόλης και του έθνους.

Η πρώτη διοργάνωση έλαβε χώρα στις 14 Μαρτίου 2009, με τη συνεργασία 16 γκαλερί, που τότε ονομάστηκαν «Asian Art Dealers of the Upper East Side». Αυτή η μορφή του open house και οι εβδομαδιαίες εκθέσεις γκαλερί που ακολούθησαν έγιναν το πρότυπο για τις επόμενες διοργανώσεις της Asia Week New York (AWNY), οι οποίες συνεχίστηκαν αδιάλειπτα μέχρι το 2020.

Ενώ οι εκθέσεις και οι πωλήσεις διακόπηκαν προσωρινά λόγω της πανδημίας, η AWNY εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να αναπτύξει ισχυρές και πολύπλευρες διαδικτυακές δραστηριότητες που διεύρυναν εξαιρετικά τη γεωγραφική και ημερολογιακή της εμβέλεια. Το καλοκαίρι του 2020, η AWNY συγκέντρωσε και φιλοξένησε την πρώτη της διαδικτυακή έκθεση και εγκαινίασε μια συνεχή σειρά διαδικτυακών σεμιναρίων για μια σειρά θεμάτων ασιατικής τέχνης. Ένα εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο, το οποίο έχει πλέον σχεδόν 5.000 συνδρομητές, και ένα ενεργό πρόγραμμα μέσων κοινωνικής δικτύωσης στα αγγλικά και τα κινεζικά, επέτρεψαν στην Asia Week New York να επεκταθεί και να γίνει ένα διεθνές σημείο αναφοράς καθ’ όλο το έτος και πλατφόρμα για την ασιατική τέχνη στις ΗΠΑ.

Για το 2025, η Εβδομάδα Ασίας της Νέας Υόρκης έχει προγραμματιστεί για την περίοδο 13-21 Μαρτίου.

Τα έργα και οι συλλογές που παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο προέρχονται από την Εβδομάδα Ασίας του 2012.

Ogura yama
Mine no momiji-ba
Kokoro araba
abi no
Miyuki matanan

ZoomInImage

Αν τα φύλλα του σφενδάμνου
Στην κορυφογραμμή του Ογκούρα
Έχουν το χάρισμα της νόησης,
Θα περιμένουν με λαχτάρα
Ένα ακόμα προσκύνημα.

Η καλλιγραφία της ιαπωνικής τέχνης Scholten

Η διευθύντρια Κάθριν Μάρτιν εξηγεί το ρομαντικό θέμα της συλλογής καλλιγραφίας της Scholten Japanese Art με τίτλο Ιερές Σούτρες και Προφητικές Υποσχέσεις (Sacred Sutras and Profane Pledges).

«Παρόλο που μερικά από αυτά τα ποιήματα […] είναι εκατοντάδων ετών, ο σπαραγμός μέσα τους ξεπερνά τα όρια της εποχής τους» , πιστεύει η κα Μάρτιν.

Μετέφρασε ένα ποίημα του 11ου αιώνα από τον Minomoto no Kunizane, το οποίο μεταγράφηκε σε έναν κρεμαστό πάπυρο και διακοσμήθηκε με χρυσό και ασήμι τον 13ο αιώνα από τον Fujiwara no Tameie.

ZoomInImage

Arakarishi
Kazenonochiyori
taenureba
kumodenisugaku
itoniyaaruran

Σταμάτησες να με επισκέπτεσαι από εκείνη τη θυελλώδη μέρα
Σαν τον ιστό της αράχνης, που είναι έτοιμος να σπάσει,
Είναι η αγάπη σου εύθραυστη;

Τα κεραμικά της γκαλερί Zetterquist

Τα μάτια του συλλέκτη Έρικ Ζέττερκιστ [Eric Zetterquist] έλαμπαν πίσω από τα σκούρα γυαλιά του με τον χοντρό σκελετό, καθώς μιλούσε για τα «ζωντανά υαλώματα»  των κεραμικών της δυναστείας Σονγκ (960-1276):

Τα κεραμικά Σονγκ είναι «ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ανθρώπινης ιστορίας της τέχνης» , δήλωσε ο κος Ζέττερκιστ για τα έργα τα εμπνευσμένα από τον Βουδισμό. «Αποτελούν απόσταγμα της φόρμας και της ψυχής των υαλωμάτων, στο υψηλότερο επίπεδο.»

Εξήγησε επίσης ότι η καθαρή λευκή πορσελάνη, για την οποία είναι φημίζεται η Κίνα, δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα, μετά από αιώνες προσπάθειας να δημιουργηθεί ένα λευκό μέσον που να μπορεί να ανταγωνιστεί την καθαρότητα του λευκού νεφρίτη.

Οι «Χοντρές Κυρίες» του Θάρρους και της Χαράς

Η συλλογή Θάρρος και Χαρά (Courage and Joy) περιλαμβάνει ένα σπάνιο ζευγάρι Χοντρών Κυριών. Η ιστορία λέει ότι μετά τον αυτοκράτορα της Δυναστείας Τανγκ Σουανζόνγκ [Xuanzong, 713-756], ο οποίος είχε για ευνοούμενή του μια παχουλή παλλακίδα, οι ‘γεμάτες’ φιγούρες έγιναν της μόδας στην Αυλή, εξηγεί ο Τζο-Χυν Γιανγκ.

ZoomInImage

Ο Γιανγκ μίλησε επίσης αναλυτικά για τη δημιουργία των κεραμικών της συλλογής Θάρρος και Χαρά – τον τρόπο με τον οποίο το γάνωμα στάζει, ραγίζει και συρρικνώνεται με διάφορους τρόπους.

ZoomInImage

«Όταν καταλαβαίνουμε το τεχνικό κομμάτι, όταν καταλαβαίνουμε τι χρειάζεται για την κατασκευή του, καταλαβαίνουμε καλύτερα αυτό που κοιτάμε – αυτό δημιουργεί το συνολικό άθροισμα του αισθητικού αποτελέσματος του έργου», δήλωσε ο Γιανγκ.

Βουδιστικά έργα των Dalton και Somare

Ο βουδισμός είναι ένα κοινό θέμα στις συλλογές ασιατικής τέχνης.

Ο Λεονάρντο Βιγκορέλι περιέγραψε ένα άγαλμα του Βούδα από τα τέλη του 9ου-αρχές του 10ου αιώνα, που κατασκευάστηκε κοντά στη γενέτειρα του Βούδα, στα σύνορα της Ινδίας και του Νεπάλ. Αποτελεί παράδειγμα της εικονογραφίας που είναι γνωστή ως «Βούδας και σύντροφοι», με δύο αγγέλους πάνω και δύο μποντισάτβες που κρατούν μπλε άνθη λωτού κάτω. Επεσήμανε μια πατίνα στα πόδια του Βούδα, [που είχε δημιουργηθεί] από το άγγιγμα των πιστών.

ZoomInImage

«Η βουδιστική εικονογραφία είναι τόσο όμορφη, ειρηνική και ελκυστική», δήλωσε ο κος Βιγκορέλι. «Κατά κάποιο τρόπο, είναι πιο αγνή από την αγγλική εικονογραφία.»

 Της Tara MacIsaac

Το κληροδότημα της οικογένειας Carracci στις Ακαδημίες Καλών Τεχνών

Το 1582, τρία μέλη της οικογένειας Καρράτσι – ο Αγκοστίνο, ο Αννίμπαλε και ο Λουντοβίκο – ίδρυσαν την πρώτη μεγάλη Ακαδημία Καλών Τεχνών με έμφαση στο σχέδιο εκ του φυσικού. Με κίνητρο την επιθυμία τους να αντιστρέψουν την αρνητική επίδραση που είχε ο μανιερισμός στην τέχνη, η Accademia degli Incamminati («Ακαδημία των Προοδευτικών») είχε ως στόχο να ανακτήσει τις κλασικές παραδόσεις μέσω μίας ανανεωμένης μελέτης της φύσης. Οι Καρράτσι επανέφεραν τη σχεδίαση αντικειμένων εκ του φυσικού και αναζήτησαν έμπνευση στις φυσικές μορφές αντί να αντιγράφουν τα έργα των παλαιών δασκάλων.

Οι Καρράτσι δεν γνώριζαν ότι η πρωτοβουλία τους θα ξεπερνούσε τους μετριοπαθείς στόχους τους. Αυτό που ξεκίνησε ως θεσμός για να μοιραστούν τη νέα τους προσέγγιση στη ζωγραφική, τελικά ανέτρεψε την ύφεση στην οποία είχε περιέλθει η ιταλική τέχνη, έθεσε τα θεμέλια για την αισθητική του Μπαρόκ και έγινε το πρότυπο για τις επόμενες σχολές τέχνης σε όλη την Ευρώπη.

Η παρακμή της τέχνης

ZoomInImage
Τα έργα του πρώιμου μανιερισμού είναι αναγνωρίσιμα από τη χρήση επιμηκυμένων μορφών, στρεβλής προοπτικής και επισφαλών στάσεων. Παρμιτζανίνο, «Παναγία και βρέφος, με αγγέλους» (γνωστή και ως «Παναγία με τον μακρύ λαιμό»), 1534 – 1540. Λάδι σε πάνελ. Πινακοθήκη Ουφίτσι, Φλωρεντία. (Public Domain)

 

Οι Καρράτσι, όλοι εξέχοντες καλλιτέχνες της εποχής τους, εισήλθαν σε έναν καλλιτεχνικό κόσμο που είχε υποβαθμιστεί. Οι καλλιτέχνες της Αναγέννησης (περίπου 1350-1620) είχαν ήδη ξεπεράσει τα επιτεύγματα της κλασικής αρχαιότητας και η εποχή του Μπαρόκ (περίπου 1600-1750) δεν είχε ακόμη ανατείλει. Από τα μέσα του 14ου έως τα μέσα του 16ου αιώνα, η Ευρώπη είχε γίνει μάρτυρας μιας σταθερής διαδοχής μεγάλων δασκάλων. Αλλά στα τέλη του 16ου αιώνα τα πράγματα έμοιαζαν στάσιμα.

Είχαν περάσει δεκαετίες από την τελευταία εμφάνιση ενός καλλιτέχνη μεγάλου διαμετρήματος, με εξαίρεση τον 54χρονο Πάολο Βερονέζε και τον 75χρονο Τιντορέτο. Οι μεγάλοι δάσκαλοι που θα επανέφεραν τις τέχνες στο παλιό τους μεγαλείο δεν είχαν ακόμη εμφανιστεί στο προσκήνιο.

Προς το τέλος της ακμής της Αναγέννησης, οι καλλιτέχνες βρίσκονταν σε αδιέξοδο: ό,τι μπορούσε να κατακτηθεί καλλιτεχνικά είχε ήδη επιτευχθεί. Ένα νέο στυλ τέχνης, που αργότερα ονομάστηκε Μανιερισμός, ρίζωσε στη Φλωρεντία και τη Ρώμη μεταξύ 1510-1520. Οι πρώτοι Φλωρεντίνοι μανιεριστές αντέγραφαν ελληνιστικά γλυπτά αντί να μελετούν τη φύση. Η λεγόμενη «αντικλασική» περίοδος του ελληνικού πολιτισμού, η ελληνιστική τέχνη (323 έως 31 π.Χ.) ήκμασε κατά την ύστερη περίοδο του ελληνικού πολιτισμού.  Κατά συνέπεια, τα πρώιμα έργα τέχνης του Μανιερισμού είναι αναγνωρίσιμα από τις επιμηκυμένες μορφές, την παραμορφωμένη προοπτική τους και το στήσιμο των σωμάτων σε επισφαλείς στάσεις, σε αντίθεση με τα χαρακτηριστικά της ακμής της Αναγέννησης, που είναι η αρμονία, η συμμετρία και η τάξη.

Μέχρι τα τέλη της Αναγέννησης, ο Μανιερισμός ευνοούσε την αυστηρή μίμηση των πινάκων των προηγούμενων δασκάλων – αποτελώντας ένα καλλιτεχνικό στυλ που μιμούνταν την τέχνη και όχι τη φύση. Την εποχή των Καρράτσι, οι κατώτεροι καλλιτέχνες είτε μιμούνταν το στυλ των επιτυχημένων προκατόχων τους είτε τους γελοιοποιούσαν ακούσια.

Αν ο κόσμος της τέχνης διαισθάνθηκε μια παρακμή στις αρχές του 16ου αιώνα, μόνο μια χούφτα καλλιτέχνες είχαν επίγνωση του ρόλου που έπαιζαν αυτοί οι παράγοντες.

Η Σχολή Emilian

Οι Καρράτσι ήταν οι καταλληλότεροι για το έργο της αναζωογόνησης της καλλιτεχνικής ζωής, καθώς ως ζωγράφοι κατατάσσονται ακριβώς κάτω από τις παλαιότερες μεγάλες ιδιοφυΐες και ως αισθητικοί στοχαστές και δάσκαλοι έχουν ξεπεραστεί από λίγους.

ZoomInImage
(από αριστερά) Annibale Carracci (αυτοπροσωπογραφία, γύρω στο 1850), Agostino Carracci (αυτοπροσωπογραφία, δεκαετία του 1590, Μουσείο του Παλατιού στο Wilanow, Βαρσοβία) και Ludovico Carracci (προσωπογραφία της Σχολής Emilian, 17ος αιώνας). (Public Domain)

 

Γεννημένοι στην Μπολόνια (περιοχή της Εμίλια-Ρομάνια στη Βόρεια Ιταλία), οι Καρράτσι εκπαιδεύτηκαν στη σχολή ζωγραφικής της Μπολόνια. Οι αδελφοί Αγκοστίνο και Αννίμπαλε εκπαιδεύτηκαν, επίσης, στη Σχολή Ζωγραφικής της Πάρμας (που βρίσκεται στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Εμίλια-Ρομάνια) και στη Βενετία, η οποία ανταγωνιζόταν τη Φλωρεντία και τη Ρώμη ως κέντρο τέχνης της Ιταλίας. Η βενετσιάνικη ζωγραφική ακολούθησε διαφορετική πορεία από τη φλωρεντίνικη και τη ρωμαϊκή, στις οποίες κυριαρχούσε ο μανιερισμός.

Η Εμιλιανή Σχολή (καλλιτεχνικό κίνημα του 17ου αιώνα), όπως και οι Σχολές της Μπολόνια και της Πάρμας, ήταν αξιοσημείωτα απαλλαγμένη από τον κομματισμό και την ακαμψία στην οποία είχε περιπέσει η ύστερη ιταλική Αναγέννηση, και χαρακτηριζόταν από τις κομψές απεικονίσεις της αριστοκρατίας. Αργότερα, επηρεασμένη από το καινοτόμο και εκφραστικό ύφος των Καρράτσι, η σχολή καθόρισε την ανάπτυξη της τέχνης του Μπαρόκ.

Από τις σημαντικές σχολές τέχνης της ύστερης Αναγέννησης, η Εμιλιανή ήταν από τις μικρότερες και παραμένει η λιγότερο γνωστή. Γεωγραφικά, το καλλιτεχνικό της κέντρο βρισκόταν ανάμεσα στις αντίπαλες πρωτεύουσες της ιταλικής Αναγέννησης, τη Φλωρεντία και τη Βενετία. Πριν από τον μανιερισμό, η φλωρεντινή τέχνη έδινε έμφαση στις κλασικές, εξιδανικευμένες μορφές με αρμονικά σχέδια. Η βενετσιάνικη τέχνη, αν και μοιραζόταν τη φλωρεντινή μεγαλοπρέπεια, έδινε έμφαση στον νατουραλισμό και το χρώμα και ευνοούσε τη συναισθηματική ένταση έναντι της νόησης.

Η Εμιλιανή τέχνη είχε τον δικό της συνδυασμό ιδιοτήτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κορυφαίο ζωγράφο της Σχολής της Πάρμας, Αντόνιο ντα Κορρέτζο. Τα πιο σημαντικά και μοναδικά χαρακτηριστικά της σχολής ήταν η προτίμηση στα συγκρατημένα συναισθήματα (κλίνοντας, όμως, προς την ευγένεια και όχι προς τη διανόηση ή τη μεγαλοπρέπεια) και η υιοθέτηση του ρεαλιστικού χρωματισμού – κοινή με τη βενετσιάνικη σχολή, αλλά πιο ήπια. Ωστόσο, το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Εμιλιανής Σχολής ήταν το ενδιαφέρον της για το σύνολο της αναγεννησιακής τέχνης.

ZoomInImage
Ο «Μυστικός γάμος της Αγίας Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας με τον Άγιο Σεβαστιανό», μεταξύ 1526 και 1527, του Antonio da Correggio, είναι μια απόδειξη της ικανότητας του καλλιτέχνη να μεταφέρει σύνθετα συναισθήματα και θέματα μέσω της τέχνης. Λάδι σε ξύλο λεύκας. Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι. (Public Domain)

 

Η θεσμοθέτηση μιας καλλιτεχνικής αλλαγής

Ενώ οι Καρράτσι έδιναν έμφαση στη φλωρεντινή σχεδιαστική τέχνη, με πρότυπο τον Ραφαήλ, παράλληλα ενσωμάτωναν τα ζωντανά χρώματα και τη συναισθηματική τεχνοτροπία των Βενετών ζωγράφων – κυρίως του Βενετσιάνου αναγεννησιακού ζωγράφου Τιτσιάνο (περ. 1490-1576). Σε ένα σονέτο που έγραψε ο Αγκοστίνο, το ιδεώδες της Accademia degli Incamminati στόχευε να ενσωματώσει «από τον Ραφαήλ τη θηλυκή χάρη της γραμμής, από τον Μιχαήλ Άγγελο τη μυϊκή δύναμη, από τον Τιτσιάνο τα έντονα χρώματα και από τον Κορρέτζο τα απαλά χρώματα».

ZoomInImage
Annibale Carracci, «Αποκαθήλωση, με τους Αγίους Κλαίρη, Φραγκίσκο, Μαγδαληνή και Ιωάννη» (επίσης αποκαλούμενη «Πιετά της Πάρμας»), 1585. Λάδι σε καμβά, 2, 5 x 3,9 μ. Εθνική Πινακοθήκη, Πάρμα, Ιταλία. (Public Domain)

 

Οι Καρράτσι κατέκτησαν τον συνδυασμό της ευγένειας και του μεγαλείου. Η «Πιετά της Πάρμας» του Αννίμπαλε, η «Παναγία και βρέφος, με τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης» του Λουντοβίκο και η «Τελευταία Κοινωνία του Αγίου Ιερώνυμου» του Αγκοστίνο είναι από τα σημαντικότερα δείγματα αυτού του στυλ. Αυτοί οι συνδυασμοί ιδιοτήτων υιοθετήθηκαν αργότερα από τους αυλικούς ζωγράφους του 17ου αιώνα Ντιέγκο Βελάσκεθ και Άντονυ βαν Ντάυκ. Αυτοί οι αξιόλογοι καλλιτέχνες μεταμόρφωσαν τις απεικονίσεις των ευγενών – οι οποίες, μέχρι τότε, στόχευαν στην αποτύπωση της δύναμης και της ισχύος τους – προβάλλοντας την πιο ανθρώπινη και ευγενική πλευρά τους.

ZoomInImage
(α) «Η Αγία Οικογένεια με τον Άγιο Φραγκίσκο και τους Δωρητές», 1591, του Ludovico Carracci. Λάδι σε καμβά. Civic Art Gallery, Pieve di Cento, Ιταλία.  (δ) «Η τελευταία κοινωνία του Αγίου Ιερώνυμου», 16ος αιώνας, του Agostino Carracci. Λάδι σε καμβά. Εθνική Πινακοθήκη της Μπολόνια, Ιταλία. (Public Domain)

 

Οι Καρράτσι πρόσθεσαν άλλο ένα πρωτοποριακό στοιχείο στην καλλιτεχνική τους σχολή: το σχέδιο εκ φυσικού. Πριν από την επιρροή της Accademia degli Incamminati, οι σπουδαστές εκπαιδεύονταν σε μεγάλο βαθμό αντιγράφοντας προϋπάρχοντα έργα τέχνης και χρησιμοποιώντας γλυπτά ως μοντέλα για τη ζωγραφική. Παρόλο που η μέθοδος αυτή εμφυσούσε στους σπουδαστές μια στέρεη κατανόηση των τεχνικών και των αισθητικών αρχών που είχαν χρησιμοποιήσει οι προκάτοχοί τους για να διαπρέψουν, σταδιακά οδήγησε σε τέχνη που απομακρυνόταν από την πραγματικότητα.

ZoomInImage
Knud Baad, «Σκηνή από την Ακαδημία της Κοπεγχάγης», 1827/1828. Λάδι σε καμβά. Εθνικό Μουσείο Τέχνης, Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού, Όσλο, Νορβηγία.(Public Domain)

 

Μεγάλοι κλασικοί όπως ο Ραφαήλ και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είχαν κατακτήσει τη μελέτη της φύσης για να δημιουργήσουν εξιδανικευμένες μορφές που ήταν πιο όμορφες από τη φύση. Τις επόμενες δεκαετίες, οι καλλιτέχνες απομακρύνθηκαν από την εξιδανικευμένη φύση και με αδέξιο τρόπο υπερέβαλλαν και επιμήκυναν τα σώματα σύμφωνα με τη φαντασία τους.

Οι Καρράτσι στράφηκαν στην προφανή λύση. Το σχέδιο και η μελέτη ζωντανών μοντέλων έγινε το θεμέλιο της σχολής τους. Μόλις ένας μαθητής μπορούσε να αναπαράγει με ακρίβεια τη φύση, μπορούσε να προχωρήσει στην απεικόνιση της ανθρώπινης ομορφιάς με νατουραλιστικό τρόπο ή να δημιουργήσει αξιόπιστες εξιδανικεύσεις μέσω μετριοπαθών αλλαγών. Αυτή η έμφαση στη μελέτη του ζωντανού μοντέλου έγινε σύντομα πρότυπο στις ακαδημίες Καλών Τεχνών – μια παράδοση που εξακολουθεί να παραμένει αναπόσπαστο μέρος της κλασικής εκπαίδευσης στην τέχνη.

ZoomInImage
«Μάθημα μοντέλου», περίπου στις αρχές του 19ου αιώνα, από άγνωστο καλλιτέχνη – παλαιότερα αποδιδόταν στον Ουίλλιαμ Χόγκαρθ. Λάδι σε καμβά. Βασιλική Ακαδημία, Ηνωμένο Βασίλειο. Prudence Cuming Associates Limited / Βασιλική Ακαδημία Τεχνών. PD-US

 

Εμπνεόμενοι από την επιστροφή της τέχνης στην κλασική μεγαλοπρέπεια και προσθέτοντας εκλεκτικό δυναμισμό, οι Καρράτσι έγιναν οι ηγέτες του μπαρόκ. Δυστυχώς, η μνήμη τους δεν άργησε να επισκιαστεί από νέες γενιές μεγάλων δασκάλων. Τις περισσότερες φορές, η μεγαλοφυΐα χτίζεται πάνω σε θεμέλια που έχουν θέσει άλλοι εξαιρετικοί άνθρωποι. Οι Καρράτσι ήταν αυτοί που παρείχαν το παράδειγμα και τις αρχές πάνω στις οποίες βασίστηκαν αυτοί οι δάσκαλοι για να διαμορφώσουν τις επόμενες μεγάλες εποχές της ιστορίας της τέχνης.

Του James Baresel

Εργαστήρια Βιβλιοδεσίας Τέχνης στο Δήμο Χαλανδρίου

Τα εργαστήρια καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας του Δήμου Χαλανδρίου, που έχουν γίνει θεσμός από το 2017, συνεχίζονται και φέτος! Οι εγγραφές ξεκίνησαν και λίγες θέσεις έχουν μείνει.

Η δασκάλα Στέλλα Γεωργίου μοιράζεται με τους αναγνώστες των Epoch Times την εμπειρία της από την περσινή χρονιά, μεταφέροντας με τις λέξεις της λίγη από τη μαγεία που κρύβει ο κόσμος της κατασκευής ενός βιβλίου:

«Η χαρά της δημιουργίας είναι μοναδική και όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο σαν ένα έργο τέχνης, η δημιουργία μετουσιώνεται και ανακαλύπτουμε το πνευματικό στην τέχνη.

Μπαίνοντας στον μαγικό κόσμο της δημιουργίας ενός βιβλίου με κλωστή και με βελόνα, ανάμεσα σε κάθε λογής εργαλεία, τρυπάνια, ψαλίδες, σφυριά, πριόνια,  κομπάσα, γκιλοτίνες, τεζάκια, κόκαλα, πρεσάκια και πρέσες και γιαπωνέζικα μαχαίρια, υφάσματα, ειδικά χαρτιά όπως τα ιαπωνικά, δέρματα, κόλλες, κλωστές, χρώματα και υφές, οι μαθητές της περασμένης χρονιάς γνώρισαν, μέσα σε ένα φιλικό κλίμα συνεργασίας και καλλιτεχνικού διαλόγου, όχι μόνο τεχνικές της παραδοσιακής βιβλιοδεσίας, αλλά και τι είναι η Ιαπωνική, η Κοπτική, η Γοτθική, η Αγγλική, η bradel, η limp,  η κονσερτίνα, Long stitch βιβλιοδεσίες, τη διαφορά ενός κολλητού από ένα ραφτό βιβλίο, τι είναι κατάστρωμα, τυπογραφικό, πέτσωμα, λούκι, ράχη, περιθώρια, κεφαλάρια, σφύρισμα, στρογγύλεμα, ψαροκόλλημα, στελεχάκια, ενδόφυλλα, μαρμαρόκολλες, ποια είναι η τεχνική του περαστού και ποια του απλού καλύμματος.

Οι μαθητές έμαθαν τι είναι να λύνεις και να δένεις ένα ολόκληρο βιβλίο, να το συντηρείς, να διακρίνουν το ποιοτικό, να επιλέγουν υλικά, να φτιάχνουν σημειωματάρια δοκιμάζοντας διάφορες τεχνικές όπως βιβλιοδεσία χωρίς κόλλα.

Ξεκινήσαμε ένα σημειωματάριο με κάλυμμα γαλλικού τύπου με ύφασμα και πειραματίστηκαν για τη διακόσμηση χρησιμοποιώντας την τέχνη της χαρακτικής, της  ζωγραφικής και τις  τεχνικές της   χρυσοτυπίας  και του mozaik,   δουλεύοντας ο καθένας στο δικό του μονοπάτι αλλά ταυτόχρονα προς μια κοινή κατεύθυνση.

Στη συνέχεια, μάθαμε να φτιάχνουμε ένα κολλητό βιβλίο με διακόσμηση στο εξώφυλλο, κάναμε σημειωματάριο με την Ιαπωνική τεχνική σε δύο διαφορετικά μεγέθη, όπου κάθε μαθητής σχεδίασε το δικό του μοτίβο κεντήματος για  την στερέωση των φύλλων του βιβλίου του. Φτιάξαμε  ένα flip-book  και  ένα art book με την τεχνική κονσερτίνα και κλείσαμε τον κύκλο των μαθημάτων με κλασσική δερματόδετη βιβλιοδεσία, μαθαίνοντας τα εξογκώματα  και πώς να επεξεργαζόμαστε το δέρμα πριν το χρησιμοποιήσουμε στα καπάκια του βιβλίου.

Διατηρώντας την τέλεια ισορροπία μεταξύ θεωρίας και δημιουργικότητας, οι μαθητές σε μια ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα μοιράστηκαν γνώσεις, αντάλλαξαν ιδέες και εμπειρίες, εμπνεύστηκαν και ανακάλυψαν τις δυνατότητές τους δημιουργώντας μοναδικά έργα υψηλής αισθητικής.

Kάθε βιβλίο είναι μια αφήγηση και ένας διάλογος μαζί, είναι μια αξία και μία ιερότητα, είναι η ιστορία μας, είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοσή μας.

Αποστολή  και υποχρέωση μας να σεβαστούμε και να να μεταδώσουμε τα μυστικά αυτής της Τέχνης.

Ο Δήμος Χαλανδρίου προστατεύει τον πολιτισμό, οι μαθητές του εργαστηρίου βιβλιοδεσίας τέχνης και η δασκάλα  Γεωργίου Στέλλα τον ευχαριστούμε για την στήριξη του.»

Εργαστήρια 2024-2025

Για τους κοινωνικά- οικονομικά ασθενέστερους η συμμετοχή είναι ΔΩΡΕΑΝ.

Μηνιαία συνδρομή 10 ευρώ, και η εγγραφή 15 ευρώ.

Έχουν προτεραιότητα οι κάτοικοι και οι δημότες του Δήμου Χαλανδρίου.

Πληροφορίες στα τηλέφωνα 6980 4747 68 – 210 6810 655 – 210 6820464.

Και στο site του Δήμου: https://www.chalandri.gr/uncategorized/105913/

Για τη διαδικασία  των ηλεκτρονικών εγγραφών στην πλατφόρμα: https://demos365.chalandri.gr/

Η Τέχνη της Αλήθειας, Καλοσύνης, Ανεκτικότητας στη Γλυφάδα

Την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου, στις 19:00, εγκαινιάζεται στην γκαλερί The Blender η διεθνής ομαδική έκθεση ζωγραφικής «The Art of Zhen Shan Ren» ή αλλιώς «Η Τέχνη της Αλήθειας, της Καλοσύνης και της Ανεκτικότητας».

Η έκθεση άρχισε να δημιουργείται τον Ιούλιο του 2004 με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού για την πολυετή και σκληρή δίωξη του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα, δείχνοντας παράλληλα την ομορφιά της άσκησης, μέσα από τη δύναμη της τέχνης.

Μέχρι τώρα έχει περιοδεύσει σε περισσότερες από 40 χώρες και 200 πόλεις ανά τον κόσμο.

Για τα εγκαίνια της έκθεσης, έχει προγραμματιστεί ρεσιτάλ άρπας με τη συνοδεία τσέλου.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή και με την τέχνη του οριγκάμι, κινεζική παραδοσιακή τέχνη διπλώματος του χαρτιού, δημιουργώντας τα δικά του λουλούδια λωτού, σύμβολα ιερότητας και αγνότητας.

Λι Γιουάν, «Τραγωδία στην Κίνα», 2004. Λάδι σε καμβά, 91 x 117 εκ. © Copyright ZhenShanRen.com 2024

 

Η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ είναι ένα μείζον γεγονός, που αγγίζει τα όρια της γενοκτονίας στην Κίνα, καθώς οι ασκούμενοι αυτής της διαλογιστικής πρακτικής διώκονται συστηματικά και σταθερά τα τελευταία 25 χρόνια. Παρόλο που πρόκειται για μία απολύτως ειρηνική άσκηση, που δίνει έμφαση στην προσωπική εσωτερική αυτοβελτίωση, διδάσκοντας ότι οι αρχές Αλήθεια, Καλοσύνη και Ανεκτικότητα αποτελούν θεμελιώδεις συμπαντικές αρχές, το κινεζικό καθεστώς δεν δέχτηκε τη γρήγορη εξάπλωση και απήχηση που είχε στη χώρα και ο τότε ηγέτης του ΚΚΚ διέταξε την εξάλειψή της το 1999.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν με τα έργα τους είναι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ και όλα τα έργα της έκθεσης είναι εμπνευσμένα από δικές τους, αληθινές εμπειρίες. Ακόμη και τα πιο «σκληρά» από αυτά εκπέμπουν φως, λεπτότητα, πνευματικότητα και έναν σπάνιο πλούτο συναισθημάτων. Χωρίζονται σε δύο βασικές θεματικές ενότητες: τα έργα που αποκαλύπτουν τη σύνδεση του Φάλουν Γκονγκ με το θείο και εκείνα που εκθέτουν τη δίωξη, αναπαριστώντας σκηνές από τα βασανιστήρια, τα κέντρα κράτησης και τις προσπάθειες των ασκουμένων να πληροφορήσουν τον κόσμο για όσα συμβαίνουν στην Κίνα.

Η τεχνοτροπία των έργων είναι νέο-αναγεννησιακή, ενώ το υψηλό επίπεδο εκτέλεσης και το περιεχόμενο αντανακλούν τόσο το ενάρετο μονοπάτι που ακολουθούν οι καλλιτέχνες όσο και την ομορφιά που η εσωτερική καλλιέργεια χαρίζει στον άνθρωπο.

Σε αυτό το βίντεο μπορείτε να γνωρίσετε τους καλλιτέχνες.

 

«The Art of Zhen Shan Ren»

Εγκαίνια:14 Νοεμβρίου, 19:00

Διάρκεια έκθεσης: 14-21 Νοεμβρίου

Ώρες λειτουργίας:

Δευτέρα, Τρίτη, Κυριακή: 10:00 – 18:00

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10:00 – 20:00

Σάββατο: 12:00 – 18:00

Διεύθυνση: The Blender Gallery, Ζησιμοπούλου 4, Γλυφάδα

Τηλέφωνο: (+30) 213 0280597

Email: info@theblendergallery.com

Διοργάνωση: Ελληνική Ένωση Φάλουν Ντάφα

Πνευματικά δικαιώματα: Falun Dafa Artists Centers, 2004-2024.

 

Είσοδος ελεύθερη

 

Έκθεση textile art: «Η εποχή του χρυσού – Ανατέλλων Ήλιος»

Στο πλαίσιο του 2024 ως «Έτος Πολιτισμού και Τουρισμού Ιαπωνίας- Ελλάδας», εγκαινιάζεται την Τρίτη 5 Νοεμβρίου η εικαστική textile art έκθεση με τίτλο «Η Εποχή του Χρυσού», μια εντυπωσιακή παρουσίαση έργων textile art που φέρουν τη σφραγίδα της σύγχρονης τέχνης και της παράδοσης.

Το κεντρικό θέμα της έκθεσης, ‘Ανατέλλων Ήλιος’, εξερευνά την έννοια της αναγέννησης, της ελπίδας και της νίκης του φωτός στη μάχη με το σκότος, μέσα από την υφή και την ευαισθησία των έργων τέχνης.

Image preview
(Έκθεση textile art «Η εποχή του χρυσού». Αίθουσα Ζαχαρίου, Αθήνα)

 

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν αντλούν έμπνευση από τη φύση, την ιστορία και τη μυθολογία, αναδεικνύοντας το συμβολισμό του ιαπωνικού χρυσού ως στοιχείο δύναμης, πλούτου και πνευματικότητας.

Αυτά τα έργα δεν αποτελούν μόνο αισθητικά αριστουργήματα, αλλά φέρουν και συμβολική βαρύτητα, συνδυάζοντας την παράδοση με τον μοντέρνο καλλιτεχνικό διάλογο. Το φως της χρυσοκλωστής αποτυπώνει την αρμονία της φύσης, τη δύναμη του Ήλιου και την αναγέννηση του ανθρώπινου πνεύματος. Το παιχνίδι της χρυσής αντανάκλασης στο φως δημιουργεί την αίσθηση της ζωντανής φύσης και της διαρκούς αλλαγής που είναι βαθιά ριζωμένη στη φιλοσοφία της ιαπωνικής τέχνης.

Η έκθεση «Η Εποχή του Χρυσού» θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Ζαχαρίου και θα διαρκέσει από τις 5/11 έως τις 12/11. Στα εγκαίνια, που θα λάβουν χώρα στις 5/11 στις 7μμ, θα παρευρεθούν οι καλλιτέχνες, οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν με τους επισκέπτες για τα έργα τους και τη διαδικασία δημιουργίας τους.

Image preview
(Έκθεση textile art «Η εποχή του χρυσού». Αίθουσα Ζαχαρίου, Αθήνα)

 

Εγκαίνια Έκθεσης: 5 Νοεμβρίου 2024, 7μμ, στην Αίθουσα Ζαχαρίου

Διάρκεια Έκθεσης: 5/11/2024 έως 12/11/2024

Είσοδος ελεύθερη

Διεύθυνση: Ομήρου 21 Κολωνάκι 10672

Επικοινωνία:

Αίθουσα Ζαχαρίου: 210 3610608 | info@frame-gallery.com | www.frame-gallery.com

Μαρία Σβορώνου: 210 3226258, 6949 741684 | info@pssvoronos.gr, www.pssvoronos.gr

Διοργάνωση: Σβορώνος Μεταλλικά Νήματα σε συνεργασία με τη Zachariou Gallery

Επίσημη εκδήλωση του Έτους Πολιτισμού και Τουρισμού Ιαπωνίας- Ελλάδας 2024

Official event of the 2024 Japan-Greece Year of Culture and Tourism

Έκθεση τριών επαναπατρισθέντων αρχαιοτήτων στον χώρο υποδοχής του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Αχαΐας, σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών και τη Διεύθυνση Αρχαιολογικών Μουσείων, Εκθέσεων και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού, παρουσιάζουν έως τις 22 Δεκεμβρίου 2024, στον χώρο υποδοχής του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών, τρία (3) αρχαία έργα που επαναπατρίσθηκαν στις 22 Ιανουαρίου 2024 από το Μουσείο M.C. Carlos του Πανεπιστημίου Emory, με έδρα την Ατλάντα των ΗΠΑ.

Τα τρία αρχαία αντικείμενα που είχαν αγοραστεί από το Μουσείο M.C. Carlos το 2002 και 2003, είχαν ένα κοινό στοιχείο: προέρχονταν από λαθρανασκαφές στην Ελλάδα τις δεκαετίες του 1980 και 1990 και η αλυσίδα της διακίνησής τους τα είχε οδηγήσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πρόκειται για τις εξής αρχαιότητες:

1. Πήλινη μινωϊκή λάρνακα με γραπτή παράσταση ψαριών (μέσα 14ου αι. π.Χ.)

2. Μαρμάρινη καθιστή ανδρική μορφή από αττικό επιτύμβιο ναΐσκο (350-325 π.Χ.)

3. Μαρμάρινο αγαλμάτιο Αρτέμιδος που στηρίζεται σε κορμό δέντρου (β΄ μισό 2ου αι. π.Χ.

Οι συγκεκριμένες αρχαιότητες εκτίθενται στον ίδιο ακριβώς χώρο με την περιοδεύουσα φωτογραφική έκθεση που φέρει τον τίτλο: «Κλεμμένο παρελθόν –

Χαμένο μέλλον», που παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών από τις 20 Ιουνίου 2024.

Έτσι με την συνύπαρξη των δύο εκθέσεων, δηλαδή της φωτογραφικής αλλά και των επαναπατρισθέντων πρωτότυπων αρχαιοτήτων δίνεται η δυνατότητα στους επισκέπτες να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν σε θέματα σχετικά με την καταπολέμηση του διεθνούς εγκλήματος της αρχαιοκαπηλίας και της παράνομης διακίνησης πολιτιστικών αγαθών, αλλά και την ανάδειξη των κοινών προσπαθειών για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς σε κρατικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Η είσοδος στη συγκεκριμένη έκθεση είναι ελεύθερη, τις ημέρες και ώρες λειτουργίας του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών.

Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών

Ν.Ε.Ο. Πατρών Αθηνών 38-40, Τ.Κ. 26442.

e-mail: efaacha@culture.gr.

τηλ. επικοιν.: 2613 616177

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ | ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ & ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ | ΕΦΟΡΕΙΑ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΑΧΑΪΑΣ