Παράδοση

Φασόλια με κρέας (Ροδίτικη φασολάδα)

Υλικά

Η κοιλάδα του ποταμού Χούνζα (στα σύνορα Ινδίας και Πακιστάν) ονομάζεται «όαση της νεότητας». Το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων αυτής της κοιλάδας είναι 110-120 χρόνια, αλλά οι Χουνζακούτ μπορεί να ξεπεράσουν τα 160 χρόνια – τα 120 χρόνια είναι μόνο το μέσο προσδόκιμο ζωής τους. Σχεδόν ποτέ δεν αρρωσταίνουν και φαίνονται πολύ νεότεροι. Αποτελούν ζωντανό παράδειγμα ενός τρόπου ζωής που προσεγγίζει το ιδανικό, χάρις στον οποίο οι άνθρωποι νιώθουν υγιείς, χαρούμενοι και δε γερνούν, όπως σε άλλες χώρες, μέχρι την ηλικία των 40-50 ετών.

Οι Χούνζα κάνουν μπάνιο σε παγωμένο νερό, ακόμα και στους 15 βαθμούς κάτω από το μηδέν, παίζουν παιχνίδια στην ύπαιθρο μέχρι τα εκατό τους χρόνια, οι 40χρονες γυναίκες τους μοιάζουν με κορίτσια, στα 60 διατηρούν μια λεπτή και χαριτωμένη σιλουέτα και στα 65 εξακολουθούν να γεννούν παιδιά. Το καλοκαίρι τρώνε ωμά φρούτα και λαχανικά, ενώ το χειμώνα λιασμένα βερίκοκα, φύτρα δημητριακών και πρόβειο τυρί.

Ένα ενδιαφέρον σημείο στη ζωή των Χούνζα είναι η λεγόμενη ‘πεινασμένη άνοιξη’. Είναι η περίοδος πριν την ωρίμανση των καρπών, η οποία διαρκεί από δύο έως τέσσερεις μήνες. Τους μήνες αυτούς δεν τρώνε σχεδόν τίποτα και πίνουν μόνο ένα ρόφημα από αποξηραμένα βερίκοκα μια φορά την ημέρα. Αυτή η δίαιτα έχει ανυψωθεί σε λατρεία και τηρείται αυστηρά.

Ο Σκωτσέζος γιατρός ΜακΚάρισον έζησε μαζί με τους Χουνζακούτ στην κοιλάδα Χούνζα για 14 χρόνια και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διατροφή είναι ο κύριος παράγοντας μακροζωίας αυτού του λαού. Εάν ένα άτομο τρέφεται λανθασμένα, το ορεινό κλίμα δεν θα τον σώσει από τις ασθένειες.
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι γείτονες των Χούνζα, που ζουν στις ίδιες κλιματολογικές συνθήκες, υποφέρουν από μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών και έχουν μόνο τη μισή διάρκεια ζωής.

Η βάση της δίαιτας των Χούνζα είναι τα  δημητριακά ολικής αλέσεως και τα φρούτα, κυρίως τα βερίκοκα. Όλον τον χειμώνα και την άνοιξη δεν προσθέτουν τίποτα σε αυτό, αφού δεν υπάρχει και τίποτα να προστεθεί. Λίγες χούφτες κόκκοι σιταριού και βερίκοκα αποτελούν την καθημερινή τροφή τους. Και παρά την πενιχρή διατροφή, μπορούν να διανύσουν 100 χιλιόμετρα στο βουνό χωρίς ξεκούραση!

Τον υπόλοιπο χρόνο, τρώνε κι άλλα φρούτα και ωμά λαχανικά. Καταναλώνουν δημητριακά ολικής αλέσεως (σιτάρι, σίκαλη, βρώμη, κριθάρι, καλαμπόκι, φαγόπυρο, ρύζι, κεχρί, αρακάς, φακές) και ξηρούς καρπούς.

Οι γυναίκες των Χούνζα αλέθουν τους κόκκους σιταριού σε αλεύρι με πέτρες και τους ρίχνουν νερό χωρίς μαγιά. Από τη ζύμη που προκύπτει ετοιμάζουν επίπεδα κέικ σαν τις τηγανίτες μας, τα οποία στεγνώνουν στους τοίχους των σπιτιών τους. Τρώνε επίσης τους κόκκους που κρύβονται μέσα στους σπόρους των βερίκοκων.

Ο ΜακΚάρισον, επιστρέφοντας στην Αγγλία, πραγματοποίησε ενδιαφέροντα πειράματα σε μεγάλο αριθμό ζώων. Ορισμένα τα τάισε με το συνηθισμένο φαγητό μιας οικογένειας εργατικής τάξης του Λονδίνου (λευκό ψωμί, ρέγγα, ραφιναρισμένη ζάχαρη, κονσέρβες και βραστά λαχανικά). Ως αποτέλεσμα, μια μεγάλη ποικιλία «ανθρώπινων ασθενειών» άρχισε να εμφανίζεται σε αυτήν την ομάδα. Άλλα ζώα ακολούθησαν τη δίαιτα των Χούνζα και παρέμειναν απολύτως υγιή καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος.

Είναι περίεργο ότι οι Χούνζα, σε αντίθεση με τους γειτονικούς λαούς, μοιάζουν πολύ στην εμφάνιση με τους Ευρωπαίους. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, οι ιδρυτές των πρώτων κοινοτήτων Χούνζα ήταν έμποροι και πολεμιστές από τον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εδώ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στις ορεινές κοιλάδες του ποταμού Ινδού.

Στο βιβλίο «Χούνζα – ένας λαός που δεν γνωρίζει ασθένεια», ο Ρ. Μπίρχερ τονίζει τα ακόλουθα πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα του μοντέλου διατροφής αυτού του λαού:

•  Είναι χορτοφαγικό.
• Περιέχει μεγάλη ποσότητα ωμών τροφίμων.
• Τα λαχανικά και τα φρούτα κυριαρχούν στην καθημερινή διατροφή.
• Τα προϊόντα είναι φυσικά, χωρίς χημικά και παρασκευάζονται έτσι ώστε να διατηρούν όλες τις πολύτιμες θρεπτικές ουσίες τους.
• Γίνεται πολύ μετρημένη πρόσληψη αλατιού. Τα προϊόντα που καταναλώνονται καλλιεργούνται στα δικά τους χωράφια.
• Περιλαμβάνει τακτικές περιόδους νηστείας.

Καταναλώνουν σπόρους και λάδι βερίκοκου

Οι βερικοκιές είναι μια από τις σημαντικότερες αυτόχθονες καλλιέργειες στην κοιλάδα. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι πυρήνες του βερίκοκου συμβάλλουν στην καταπολέμηση του καρκίνου και άλλων πηγών φλεγμονής στο σώμα, χάρη σε μια ένωση που ονομάζεται αμυγδαλίνη.

Σχεδόν κάθε παραδοσιακό πιάτο Χούνζα περιλαμβάνει λάδι βερίκοκου. Παλαιότερα, η εξαγωγή του λαδιού γινόταν στο χέρι, αλλά τώρα οι ντόπιοι χρησιμοποιούν μηχανήματα για να το εξάγουν από τους κόκκους που συλλέγουν.

Πηγές: dzen.ru, incrussia.ru, tri.kiev.ua

Επιμέλεια: Βαλεντίνα Λισάκ

Εμφανίστηκε στη Δύση πολύ αργότερα. Η κινεζική πορσελάνη μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη τον 14ο αιώνα.

Οι Ευρωπαίοι γοητεύτηκαν από το εύθραυστο αλλά ανθεκτικό υλικό που αποκαλούσαν «λευκό χρυσό» και η αριστοκρατία συγκέντρωσε τεράστιες συλλογές. Αργότερα, θέλησαν να φτιάχνουν οι ίδιοι επιτραπέζια σκεύη και διακοσμητικά από πορσελάνη. Μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα, κανένας Ευρωπαίος δεν είχε μπορέσει να βρει τη μέθοδο παραγωγής πραγματικής πορσελάνης, γνωστής ως πορσελάνη dura.

Τα δύο μεγαλύτερα ευρωπαϊκά εργοστάσια πορσελάνης του 18ου αιώνα βρίσκονταν στο Μάισσεν και τις Σέβρες (αρχικά Vincennes). Ο εθνικισμός ενέτεινε τον ανταγωνισμό μεταξύ τους: Το Μάισσεν (Meissen) βρισκόταν στη Σαξονία (μέρος της σύγχρονης Γερμανίας) και οι Σέβρες (Sèvres) στη Γαλλία.

‘Πορσελανίτις’

Ο ηγεμόνας της Σαξονίας Αύγουστος Β’ είχε σχεδόν εμμονή με την πορσελάνη. Ο Εκλέκτορας, περισσότερο γνωστός ως Αύγουστος ο Ισχυρός, διέγνωσε στον εαυτό του Porzellankrankheit – ‘πορσελανίτιδα’. Κατά τη διάρκεια της ζωής του συγκέντρωσε περισσότερα από 35 χιλιάδες κομμάτια.

Ο Αύγουστος επέβαλλε στον αλχημιστή Γιόχαν Φρήντριχ Μπότγκερ [Johann Friedrich Böttger] να παραμείνει στη Δρέσδη, την πρωτεύουσα της Σαξονίας, για να πειραματιστεί με διάφορες συνταγές πορσελάνης. Οι προσπάθειές του στέφθηκαν με επιτυχία και ο Μπότγκερ και οι συνεργάτες του ήταν οι πρώτοι που κατάφεραν να αναπαράγουν πραγματική πορσελάνη στη Δύση. Το εργαστήριο Meissen ιδρύθηκε το 1710 υπό τη βασιλική αιγίδα του Αύγουστου Β΄.

Οι πορσελάνες Meissen κυριάρχησαν στην Ευρώπη για τα επόμενα 40 χρόνια έως ότου εμφανίστηκαν οι πορσελάνες του βασιλικού εργαστηρίου του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας.

Ο μύθος της Αθηνάς και της Αράχνης σε πορσελάνη Meissen

Ένα αριστούργημα της πρώιμης περιόδου του Meissen είναι ένα επιτραπέζιο ρολόι με εκκρεμές με την Αράχνη και την Αθηνά, το οποίο ανήκει πλέον στο Rijksmuseum. Αυτό το κομμάτι έχει πολύπλοκο διακοσμητικό σχέδιο και προέλευση. Οι μελετητές πιστεύουν ότι μπορεί να είχε κατασκευαστεί αρχικά για τον ίδιο τον Αύγουστο. Τον 19ο αιώνα άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες, πριν καταλήξει στη συλλογή του ζεύγους Φραντς και Μάργκαρετ Οπενχάιμερ από το Βερολίνο.

Οι Οπενχάιμερ εγκατέλειψαν την πατρίδα τους μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και κατέφυγαν στη Βιέννη, αλλά αργότερα αναγκάστηκαν να φύγουν και από εκεί. Πριν ξεφύγουν από τη δίωξη στη Βιέννη, πούλησαν τη συλλογή τους από πορσελάνες Meissen σε έναν Ολλανδό συλλέκτη, ο οποίος πέθανε αμέσως μετά και η συλλογή αγοράστηκε από τους Ναζί. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ιδιοκτησία της συλλογής πέρασε στο ολλανδικό κράτος, το οποίο τη μετέφερε στο Rijksmuseum.

Το 2019, το ολλανδικό κράτος επέστρεψε τη συλλογή στους κληρονόμους των Οπενχάιμερ. Δύο χρόνια αργότερα, ο Sotheby’s την έβγαλε σε δημοπρασία για λογαριασμό τους και το Rijksmuseum αγόρασε περισσότερα από τα μισά κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου αυτού του ρολογιού, που ήταν το εξέχον έργο της δημοπρασίας. Με αρχική αξία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, τα 200.000 με 400.000 ευρώ, πουλήθηκε για λίγο λιγότερο από 1,5 εκατομμύριο.

Ο κατάλογος του Sotheby’s περιγράφει το ρολόι ως εξής:

«Η ευκρινώς διαμορφωμένη αρχιτεκτονική μορφή ενισχύεται περαιτέρω από ένα εξαιρετικό θησαυρό διακοσμητικών τεχνικών, που περιλαμβάνει πληθωρικά ζωγραφισμένα εικονιστικά τμήματα, εμπλουτισμένα είτε με πορφυρό και σιδηρόχρωμο φυλλωτό περίγραμμα είτε με γαλάζια πλαίσια είτε με επίχρυσες σινουαζερί, πάνω από σμάλτο Μπότγκερ.»

Το γυαλιστερό σμάλτο είναι ένα ροζ-λιλά χρώμα που εφευρέθηκε από τον Μπότγκερ. Χρησιμοποιήθηκε συχνά στις πορσελάνες Meissen με σινουαζερί, μοτίβα δηλαδή και τεχνοτροπίες που μιμούνταν τα θέματα της Ανατολικής Ασίας, προσαρμόζοντάς τα στις ευρωπαϊκές προτιμήσεις.

Οι φιγούρες στην κορυφή του θολωτού τρούλου της θήκης του ρολογιού παραπέμπουν στον μύθο της Αθηνάς και της Αράχνης, από την ελληνική μυθολογία. Στην ιστορία, η Αράχνη, μια νεαρή υφάντρα, καυχιόταν ότι οι ικανότητές της στην ύφανση ήταν υψηλότερες από αυτές της Αθηνάς. Όταν η θεά παρουσιάστηκε μπροστά της, όχι μόνο η Αράχνη τόλμησε να διαγωνιστεί μαζί της, αλλά και απεικόνισε στο υφαντό της υβριστικά για τους θεούς θέματα. Παρά την τεχνική τελειότητα του έργου της, την οποία θαύμασε η Αθηνά, η ύβρις της κοπέλας εξόργισε τη θεά, η οποία έσκισε το υφαντό και μεταμόρφωσε την Αράχνη στο ομώνυμο έντομο, καταδικασμένη να υφαίνει διαρκώς έργα – ιστούς – που δε θα θεωρούνταν πλέον θαυμαστά αλλά οχληρά και θα καταστρέφονταν  εσαεί από τους ανθρώπους.

Η έμπνευση του ρολογιού πιθανότατα προήλθε από τα αρχαία και σύγχρονα γλυπτά που επίσης συνέλεγε ο Αύγουστος, σημειώνει η ιστορικός τέχνης Μωρήν Κάσσιντυ-Γκάιγκερ στο άρθρο του Sotheby’s «Provenance and Prestige: The Collection of Margaret and Franz Oppenheimer». Ο πρώτος καλλιτέχνης που εργάστηκε στη θήκη του ρολογιού ήταν ο Γκέοργκ Φρίσε, μέχρι που ήρθε ο γλύπτης Γιόχαν Γκότλιμπ Κίρχνερ να αναλάβει τη διακόσμηση, ο οποίος στη συνέχεια φιλοτέχνησε μερικές από τα πιο διάσημα κομμάτια Meissen.

Τα πορσελάνινα λουλούδια της Vincennes

Η επιτυχία της Σαξονίας και του εργαστηρίου Meissen στην παραγωγή πορσελάνης παρακίνησε τη Γαλλία να προσπαθήσει να την ξεπεράσει. Το 1740, δημιουργήθηκε το εργοστάσιο Vincennes (Βενσέν) σε ένα βασιλικό κάστρο ανατολικά του Παρισιού. Το διηύθυνε ένας πρώην ξυλουργός που τελειοποίησε τη δημιουργία πιο λευκής, πιο γυαλιστερής πορσελάνης από μαλακή πάστα. Στόχος της εταιρείας ήταν να παράγει πορσελάνη που θα μπορούσε να συναγωνιστεί αυτή του Meissen. Στην αρχή, έκανε συχνά αντίγραφα δημοφιλών προϊόντων Meissen. Πέντε χρόνια μετά την ίδρυση της εταιρείας, ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ εξέδωσε βασιλικό ένταλμα για το Vincennes.

Η επιλογή των αντικειμένων που στεγάζονται στο Getty Center του Λος Άντζελες αντικατοπτρίζει αυτή την περίοδο ανταγωνισμού στην παραγωγή ευρωπαϊκής πορσελάνης. Το ζευγάρι των σύνθετων βάζων με λουλούδια θυμίζει τα βάζα Meissen που δημιουργήθηκαν πριν από το 1733. Τα πορσελάνινα βάζα φέρουν ζωγραφισμένα λουλούδια και έντομα. Για να ενισχυθεί η ρεαλιστική εντύπωση, έχουν ζωγραφιστεί και οι σκιές τους. Σύμφωνα με το Getty, «ο καλλιτέχνης τοποθέτησε προσεκτικά ορισμένα μικρά ζωύφια για να κρύψει τις ατέλειες στην πορσελάνη».

Τα βάζα Meissen, τα οποία φέρουν ζωγραφισμένο με μπλε χρώμα με το μονόγραμμα του Αύγουστου του Ισχυρού (AR), εισήχθησαν στη Γαλλία γύρω στο 1745. Κατά την άφιξή τους στο Παρίσι, ο έμπορος τα τοποθέτησε σε επιχρυσωμένες μπρούτζινες βάσεις. Στη συνέχεια, οι τεχνίτες προσάρτησαν λουλούδια από πορσελάνη Vincennes σε επιχρυσωμένους μπρούντζινους μίσχους, δημιουργώντας όμορφα μπουκέτα που συμπλήρωναν τα βάζα Meissen.

Το εργοστάσιο πορσελάνης Vincennes έγινε διάσημο για τα νατουραλιστικά του χρώματα, τα οποία είχαν ιδιαίτερη επιτυχία μεταξύ των κομψών και ευγενών Παριζιάνων της δεκαετίας του 1740. Οι θιασώτες τους έφταναν να έχουν συλλογές από χιλιάδες λουλούδια, που αντιστοιχούσαν σε πολλά διαφορετικά φυσικά είδη. Χρησιμοποιούνταν για τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων και ενίοτε περιχύνονταν με άρωμα, για να επαυξάνεται η ομοιότητά τους με τις ζωντανές συνθέσεις.

Το 1756 το εργαστήριο μετακόμισε σε ειδικά κατασκευασμένες εγκαταστάσεις στις Σέβρες, μια περιοχή νοτιοδυτικά του Παρισιού και τα προϊόντα του έγιναν γνωστά με το όνομα της νέας του διεύθυνσης. Τρία χρόνια αργότερα, ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ έγινε ο μοναδικός ιδιοκτήτης του και τα προϊόντα του εργαστηρίου προορίζονταν κυρίως για τη γαλλική βασιλική οικογένεια και τους αυλικούς, όπως συνέβαινε με αυτά του Meissen επί Αύγουστου του Ισχυρού.

Το ροζ της κυρίας ντε Πομπαντούρ

Ένα ιδιόρρυθμο ζευγάρι βάζα με κεφάλια ελέφαντα, που βρίσκονται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και τα οποία χρονολογούνται περί το 1758, αποτελούν εκπληκτικά δείγματα ροζ εγκεκριμένου από την κυρία ντε Πομπαντούρ. Σε αυτήν την περίοδο, χάρη στην τεχνική εφευρετικότητα και τα πληθωρικά διακοσμητικά σχέδια, οι Σέβρες είχαν γίνει το κορυφαίο ευρωπαϊκό εργαστήριο μαλακής πορσελάνης. Η σκληρή πορσελάνη άρχισε να παράγεται μόλις το 1769, δύο χρόνια μετά την ανακάλυψη της καολίνη στη Λιμόζ, επίσης πόλη της Γαλλίας.

Οι Σέβρες (Sèvres) σύντομα σταμάτησαν να βασίζονται σε κομμάτια Meissen για έμπνευση. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν τα διακοσμητικά βάζα των Σεβρών, με τα πλούσια χρώματα και την άφθονη επιχρύσωση, ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της εταιρείας. Το συμμετρικό ροζ ζευγάρι, που εκτίθεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, έγινε από τον Ζαν-Κλωντ Ντουπλεσί (Jean-Claude Duplessis), έναν ιταλικής καταγωγής χρυσοχόο που πήγε στην εταιρεία των Σεβρών το 1748 και εισήγαγε νέες γλυπτικές φόρμες.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1750 δημιουργήθηκαν μερικά από τα πιο εκπληκτικά σχέδια βάζων των Σεβρών, τα οποία ήταν εξαιρετικά περίτεχνα και κοστοβόρα. Τα βάζα με κεφάλια ελέφαντα, των οποίων οι προβοσκίδες χρησίμευαν ως κηροπήγια, είχαν μεγάλη απήχηση μεταξύ των βασιλιάδων και της γαλλικής  αριστοκρατίας. Η Madame de Pompadour είχε τουλάχιστον τρία ζευγάρια.

«Οι ελέφαντες ασκούσαν μεγάλη γοητεία στην πρώιμη σύγχρονη Ευρώπη», γράφει ο επιμελητής του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης Βολφ Μπύρχαρντ στον κατάλογό του «Inspiring Walt Disney: Animation of the French Decorative Arts» (Εμπνέοντας τον Γουώλτ Ντίσνεϋ: Το animation και οι διακοσμητικές τέχνες  της Γαλλίας).

Τα βάζα του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης αγοράστηκαν αρχικά από τον Λουδοβίκο Ιωσήφ των Βουρβώνων, πρίγκιπα του Κοντέ, σε αποκλειστική πώληση στα ιδιωτικά διαμερίσματα του Λουδοβίκου ΙΕ΄ στις Βερσαλλίες. Ο πρίγκιπας αγόρασε πέντε βάζα. Η συνολική τιμή τους ήταν 4.320 λίβρες, ποσό που ξεπερνούσε τον ετήσιο μισθό ενός επαγγελματία εργάτη. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι μόνο 22 αγγεία με κεφάλια ελέφαντα έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα.

Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η ιδιοκτησία του εργαστηρίου των Σεβρών πέρασε στη γαλλική κυβέρνηση. Συνεχίζει την παραγωγή του και συχνά συνεργάζεται με σύγχρονους καλλιτέχνες. Το εργοστάσιο Meissen συνεχίζει επίσης την παραγωγή του και ανήκει πλέον στο κρατίδιο της Σαξονίας. Αν και τώρα δεν αποτελεί  προτεραιότητα για τα δύο κράτη να ξεπερνούν το ένα το άλλο στην παραγωγή πορσελάνης, οι «πόλεμοι της πορσελάνης» του 18ου αιώνα είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μερικών από τα πιο όμορφα ευρωπαϊκά διακοσμητικά αντικείμενα.

Της Michelle Plastrik

Επιμέλεια: Βαλεντίνα Λισάκ & Αλία Ζάε

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν Κινέζοι ταοϊστές, Ινδοί γιόγκι και άγιοι της Δύσης. Η αυθεντικότητα των διηγήσεων για τα κατορθώματά τους είναι  τεκμηριωμένη. Μερικά παραδείγματα θαυματουργών φαινομένων είναι τα παρακάτω.

Ιστορικά αρχεία της αρχαίας Κίνας

Το βιβλίο “Σου Σιαν Τζουάν” (“Συνέχεια του Θρύλου της Αθανασίας”) αφηγείται πώς 36 ιστορικά πρόσωπα έγιναν αθάνατοι και πέταξαν στον ουρανό σε πλήρη θέα. Μεταξύ τους συγκαταλέγονται και γνωστές προσωπικότητες όπως ο ποιητής Τζανγκ Τζιγέ, ο γιατρός Σουν Σιμιάο και η ταοΐστρια Σίε Ζιρχάν.

Σίε Ζιρχάν

Η Σίε Ζιρχάν γεννήθηκε στο Γκουιτζόου (σημερινή επαρχία Σετσουάν) κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Τανγκ και έζησε μια ήρεμη και απλή ζωή από την παιδική της ηλικία. Ήταν ευγενική, διάβαζε πολύ και απήγγειλε το Τάο Τε Τσινγκ απ’ έξω. Σε ηλικία επτά ετών, έφυγε σε ταξίδι με δύο ταοΐστριες και επέστρεψε στο σπίτι της όταν ήταν δέκα ετών. Αργότερα, η Ζιρχάν πήγε να ζήσει στον ταοϊστικό ναό του Λάο Τσε. Όταν έκλεισε τα 14, είπε ότι το φαγητό έμοιαζε με σκουλήκια και σταμάτησε να τρώει.

Το 790, όταν ο κυβερνήτης Χαν Γι βρέθηκε στην περιοχή, άκουσε για τη Ζιρχάν. Την κάλεσε να τον επισκεφθεί για να ελέγξει κατά πόσο αλήθευε η φήμη ότι δεν χρειαζόταν φαγητό.

Την κράτησε κλεισμένη για αρκετούς μήνες. Όταν άνοιξε την πόρτα, είδε ότι η Ζιρχάν ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Έδειχνε και ακουγόταν όπως και πριν. Ο Χαν πείστηκε για τις υπερφυσικές ικανότητες της Ζιρχάν και διέταξε την κόρη του Χαν Ζιμίνγκ να μάθει από αυτήν.

Ο πατέρας της Σίε Ζιρχάν, ο Σίε Χουανσίνγκ, ακολουθούσε τον Κομφουκιανισμό χωρίς να αναγνωρίζει άλλα πιστεύω, συμπεριλαμβανομένου του Ταοϊσμού. Ταξίδευε για πολλά χρόνια. Επιστρέφοντας σπίτι, έμαθε ότι η κόρη του καλλιεργούσε το Τάο και δεν έτρωγε. Ο πατέρας το θεώρησε αυτό τερατώδες και την κλείδωσε σε ένα δωμάτιο για περισσότερες από 40 ημέρες. Το κορίτσι βγήκε ακόμα πιο φρέσκο.

Ο πατέρας της δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατό αυτό.

Το 793, ο Λι Τζιαν, ο οποίος πίστευε επίσης στο Τάο, έγινε κυβερνήτης του Γκουιτζόου. Στις 3 Μαρτίου 794, η Ζιρχάν πήγε στο Τζιντσουάν, όπου είχαν συγκεντρωθεί πολλοί ταοϊστές. Ήταν μια όμορφη μέρα και όλα φαίνονταν υπέροχα. Σύμφωνα με τη Σίε Ζιρχάν, την ημέρα αυτή θα συγκεντρώνονταν και οι θεότητες.

Η κοπέλα ήταν πολύ προσεκτική και δεν μιλούσε στον οποιονδήποτε για την ταοϊστική καλλιέργεια. Ωστόσο, ο Λι ακολουθούσε ειλικρινά το Τάο, έτσι η Ζιρχάν τού αποκάλυπτε πότε πότε ορισμένα πράγματα:

«Είναι πολύ πιο σημαντικό να διαβάζεις τις γραφές με την καρδιά σου παρά να τις απομνημονεύεις απλώς. Αυτός που εγκαταλείπει την καλλιέργεια χάνει περισσότερα από εκείνον που δεν ξεκίνησε ποτέ. Πρέπει να είσαι επιμελής.»

Η Σίε Ζιρχάν δεν είχε φάει για 13 χρόνια. Στις 9 Νοεμβρίου 794 είπε στον Λι ότι θα έφευγε σύντομα. Στις 20 Νοεμβρίου, περίπου στις 8 π.μ., ανυψώθηκε στους ουρανούς μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Αμέσως μετά, όλα γύρω σκεπάστηκαν με πολύχρωμα σύννεφα, θεϊκή μουσική ακούστηκε από τον ουρανό και αναδύθηκε ένα ευχάριστο άρωμα που κράτησε για πολύ.

Ο Λι Τζιαν και ο περιφερειακός στρατιωτικός κυβερνήτης Γουέι Γκάο ανέφεραν αυτό το γεγονός στον αυτοκράτορα Ντεζόνγκ. Ο αυτοκράτορας εξέδωσε μια επαινετική αναφορά για τη Σίε Ζιρχάν. Ο Λι έστησε επίσης ένα μνημείο στο Τζιντσουάν, για να τιμήσει το θαύμα της ανάληψής της.

Ο Λι περιέγραψε αυτή την ιστορία λεπτομερώς στο βιβλίο «Η ζωή του Ντονγκτζί Τζενρέν» («The Life of Dongji Zhenren»), το οποίο αναφέρεται στο κλασικό βιβλίο ιστορίας «Το Νέο Βιβλίο των Τανγκ» («The New Book of Tang»).

Ο Κίτρινος Αυτοκράτορας

Σύμφωνα με το Σι Τζι (Ιστορικά Αρχεία) του Σίμα Τσιαν, ο «Κίτρινος Αυτοκράτορας πήρε χαλκό από το όρος Σόου και τον χρησιμοποίησε για να χυτεύσει καζάνια στο όρος Τζινγκ. Όταν φτιάχτηκαν τα καζάνια, ο δράκος πέταξε μέσα και ‘κατέβασε τα γένια του’ για να χαιρετήσει τον Κίτρινο Αυτοκράτορα.

»Αφότου μίλησαν για λίγο, ο Κίτρινος Αυτοκράτορας και περισσότερα από 70 ακόμα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματούχων και του χαρεμιού του, ανέβηκαν στον δράκο και αυτός ανέβηκε στα ύψη. Οι κατώτεροι αξιωματούχοι που δεν μπόρεσαν να ανέβουν στον δράκο, άρπαξαν τα γένια τους και ξερίζωσαν τα μαλλιά τους βλέποντάς το αυτό.

»Καθώς έβλεπαν τον Κίτρινο Αυτοκράτορα να φεύγει, οι άνθρωποι έκλαιγαν κρατώντας το τόξο που άφησε ο αυτοκράτορας και τρίχες από τα γένια του δράκου.

»Στη σύγχρονη επαρχία Χενάν, αυτό το μέρος ονομάστηκε αργότερα Λίμνη Ντινγκ και το κρεμμύδι ονομάστηκε Γου Χάο.»

Το Σι Τζι είναι ένα από τα πιο αξιόπιστα ιστορικά ντοκουμέντα της αρχαιότητας. Ο συγγραφέας του συγκέντρωσε πολλά στοιχεία και τα συνέκρινε με αρχαία αρχεία. Απέκλεισε περιπτώσεις που δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει.

Για παράδειγμα, λόγω πολλών ασυνεπειών, ο Σίμα δεν συμπεριέλαβε το Λι Που Ντε (ένα αρχαίο χρονικό με καταγραφές διαφόρων ετών) στο βιβλίο του. Έγραψε, όμως, για την πτήση του Κίτρινου Αυτοκράτορα που περιγράφεται παραπάνω, κάτι που υποστηρίζει την αυθεντικότητα αυτής της υπόθεσης.

Τζανγκ Τζιγέ

Τα περισσότερα από τα επίσημα ιστορικά αρχεία της Κίνας επικεντρώθηκαν σε ζητήματα ευπρέπειας και ηθικής και σπάνια ανέφεραν την καλλιέργεια ή την ικανότητα αιώρησης. Αλλά στο βιβλίο με παραμύθια της δυναστείας των Σονγκ, το Ταϊπίνγκ Γκουανγκτζί, υπάρχουν στοιχεία ότι ο Τζανγκ Τζιγέ, ο Γιαν Τζεντσίνγκ και άλλοι πράγματι αιωρήθηκαν.

Ο Τζανγκ ήταν ποιητής. Έζησε στο όρος Χουιτζί (στη σύγχρονη επαρχία Τζετζιάνγκ) κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ. Ο Τζανγκ πέρασε τις αυτοκρατορικές εξετάσεις και ήταν πολύ ταλαντούχος, με καλλιγραφικές και ζωγραφικές δεξιότητες. Καλλιεργήθηκε στον Ταοϊσμό και «δεν ένιωθε κρύο ακόμα και όταν κοιμόταν στο χιόνι. Επίσης δεν βρεχόταν από το νερό». Ο Τζανγκ ταξίδεψε πολύ σε βουνά και ποτάμια και δεν αναζήτησε τη φήμη.

Ο Τζανγκ ήταν καλός φίλος του διάσημου λογίου Γιαν Τζεντσίνγκ. Όταν ο Γιαν υπηρετούσε ως κυβερνήτης της Χουτζόου (σημερινή επαρχία Τζετζιάνγκ), κάλεσε τους λογίους να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να γράψουν ποίηση. Το πρώτο ποίημα ήταν του Τζανγκ:

Ιχθυοπαγίδα

Μπροστά από το όρος Σισάι, οι ερωδιοί κάνουν κύκλους πάνω από το ποτάμι όπου ανθίζουν ροδακινιές και κολυμπούν ψάρια.

Φορώντας ένα μπλε καπέλο από μπαμπού και έναν πράσινο ψάθινο μανδύα, στέκεται καμπουριασμένος στον αέρα και τη βροχή, χωρίς να θέλει να φύγει.

Ο Γιαν και οι άλλοι λόγιοι, συμπεριλαμβανομένων των Λου Χονγκτζιάν, Σου Σιχένγκ και Λι Τσενγκτζού, έγραψαν 25 ποιήματα κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης. Μοιράστηκαν τη χαρά τους και πέρασαν καλά. Ο Τζανγκ ζήτησε μελάνι και λευκό μετάξι για να σχεδιάσει εικόνες για το ποίημα “Τζινγκ Τιεν”. Σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτιαξε με μαεστρία πέντε σχέδια στα οποία απεικόνιζε λουλούδια, πουλιά, ψάρια, έντομα, βουνά και ποτάμια, που είχαν μεγάλη απήχηση στον Γιαν και τους υπόλοιπους ποιητές.

Αργότερα, ο Γιαν πήγε στην Ανατολή, στο Πινγκγουάνγκ Γι. Έχοντας πιει πολύ κρασί, ο Τζανγκ άρχισε να διασκεδάζει με το νερό. Τοποθέτησε ένα μικρό λεπτό χαλάκι από μπαμπού πάνω στο νερό και κάθισε πάνω του, πίνοντας κρασί και ψέλνοντας ποίηση. Ενάντια σε κάθε φυσικό νόμο, το χαλάκι από μπαμπού δεν βούλιαξε. Σαν βάρκα, γλιστρούσε μπρος και πίσω μες στο νερό, άλλοτε αργά άλλοτε γρήγορα. Τότε εμφανίστηκαν γερανοί και αιωρήθηκαν από πάνω του, κάτι που κατέπληξε τον Γιαν και τους υπόλοιπους συντρόφους του. Μετά από αυτό, ο Τζανγκ ευχαρίστησε τον Γιαν, κούνησε το χέρι του και, αιωρούμενος, εξαφανίστηκε σε απόσταση.

Γιαν Τζεντσίνγκ

Έχοντας επιτύχει την τελειότητα, οι Ταοϊστές εγκαταλείπουν τη Γη μέσω της ανάληψης ή του σιτζιέ  (απελευθέρωση από τη θνητή σάρκα).

Ο Γιαν ήταν ευρέως γνωστός ως άξιος άνθρωπος και επιδέξιος καλλιγράφος. Το στυλ του έχει περιγραφεί ως «άρτιο αλλά όχι σκληρό, σοβαρό αλλά όχι σύνθετο, ευγενές και βαθύ, αρχοντικό και κομψό», «που φέρει ένα αρχαίο νόημα και ενσαρκώνει την τέχνη στην απλότητα». Στα νιάτα του ζωγράφισε τη «Στήλη της παγόδας του Ντουομπάο» και στα ώριμα χρόνια του το «Μνημείο προς τιμήν του πορτραίτου του Ντονγκφάνγκ Σούο». Η Ιστορία του Αθάνατου Βωμού Μάγκου και η Στήλη Γιαν Τσίνλι είναι από τα καλύτερα δείγματα καλλιγραφίας στην κινεζική ιστορία.

Η καλλιγραφία του Γιαν μαρτυρούσε επίσης τον ευγενή χαρακτήρα και την ανατροφή του. Στη συλλογή Ταϊπίνγκ Γκουανγκτζί (Taiping Guangji ή Εκτεταμένα αρχεία της εποχής Taiping) αναφέρεται ότι ο Γιαν πήγε με τόλμη για να διαπραγματευτεί στο στρατόπεδο των επαναστατικών στρατευμάτων. Όταν συνελήφθη, θέλησαν να τον αναγκάσουν να πολεμήσει στο πλευρό των επαναστατών, ωστόσο εκείνος δεν συμμορφώθηκε και εκτελέστηκε. Ο Γιαν αποδέχτηκε τον θάνατο με αξιοπρέπεια. Πριν τον κρεμάσουν είπε:

«Είμαι Ταοϊστής και θέλω να διατηρήσω το σώμα μου.»

Προς τιμήν τους, οι επαναστάτες σεβάστηκαν την επιθυμία του και τον έθαψαν.

Αργότερα, συγγενείς πήραν το σώμα του Γιαν και το έβαλαν σε ένα φέρετρο. Είδαν ότι ο νεκρός έμοιαζε σαν να ήταν ζωντανός. Στο δρόμο, το φέρετρο έμοιαζε να γίνεται πιο ελαφρύ. Όταν έφτασαν στον τόπο ταφής και άνοιξαν το φέρετρο, ανακάλυψαν ότι ήταν άδειο. Το Ταϊπίνγκ Γκουανγκτζί  λέει ότι, περισσότερα από δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του αφέντη του, ένας από τους υπηρέτες της οικογένειάς του πήγε σε άλλη πόλη και συνάντησε τον Γιαν εκεί.

Αυτή είναι η ιστορία του Σιτζιέ (απελευθέρωση από τη θνητή σάρκα). Ο ταοϊστής, με την επίτευξη της απόλυτης τελειότητας, μεταμορφώνει κάποιο πράγμα (για παράδειγμα, ένα μπαστούνι ή παπούτσια από μπαμπού) στο σώμα του, ενώ ο πραγματικός εαυτός του ζει στον κόσμο. Έχοντας ολοκληρώσει τις υποθέσεις του, αφήνει τη Γη και μεταβαίνει στον θεϊκό κόσμο.

Στο βιβλίο «The Amazing Abilities of Man» (Καταπληκτικές ανθρώπινες ικανότητες), ο Βίνσεντ Ντασίνσκι (Vincent Dacinski) λέει ότι στην Καθολική λογοτεχνία υπάρχουν περισσότερες από 200 ιστορίες για αγίους που μπορούσαν να αιωρούνται. Πιθανώς η πρώτη τεκμηριωμένη εκδήλωση αυτής της υπερφυσικής ικανότητας ήταν η αιώρηση της Αγίας Τερέζας της Άβιλα.

Στην αυτοβιογραφία της, που γράφτηκε το 1565, ανέφερε πώς πέταξε κάποτε στον αέρα μπροστά σε 230 ιερείς και μοναχές. Η αγία δεν ήθελε να δείξει την ικανότητά της στους ανθρώπους και προσευχήθηκε να της στερήσει ο Θεός αυτή την ικανότητα. Μετά από αυτό, δεν ανυψώθηκε ποτέ ξανά.

Ο ιπτάμενος μοναχός

Ο Άγιος Ιωσήφ του Κουπερτίνο τελειοποιούσε τον εαυτό του για περισσότερα από 20 χρόνια – τότε μπόρεσε να υψωθεί πάνω από το έδαφος. Έγινε διάσημος επειδή το έκανε αυτό μπροστά σε εκατοντάδες μάρτυρες, περιλαμβανομένου του Πάπα Ουρβανού Η΄ και δύο καρδιναλίων. Κατά τη διάρκεια μιας λειτουργίας υψώθηκε πάνω από το βωμό. Φημολογείται ότι πέταξε μέχρι την κορυφή του κωδωνοστασίου της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.

Κάποτε παρέμεινε στον αέρα για περίπου δύο ώρες – αυτός είναι ο μεγαλύτερος χρόνος που αιωρήθηκε.

Ο Άγιος Ιωσήφ πέταξε πάνω από 100 φορές, γι’ αυτό τον αποκαλούσαν «ιπτάμενος μοναχό». Πέθανε από πυρετό στις 18 Σεπτεμβρίου 1663. Το 1753 αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΔ’ και το 1767 αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Κλήμη ΙΓ’. Η Εκκλησία πίστευε ότι η ικανότητα να αιωρείται του δόθηκε από τον Θεό και αυτό γράφτηκε στη βιογραφία του.

Σύμφωνα με εκκλησιαστικά γραπτά, υπήρξαν και άλλοι άνθρωποι που είχαν επίσης την ικανότητα να αιωρούνται, όπως ο Άγιος Εδμόνδος του Άμπιγκτον, Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ (περ. 1174–1240), η αδελφή Μαρία του Κάρμελ (περίπου 1700) και ο Αλφόνσο Λιγκουόρι (1696–1787).

Τον 19ο αιώνα, ένας από τους εξαιρετικούς ανθρώπους που μπορούσαν να αιωρούνται ήταν ο Ντάνιελ Ντάγκλας Χιουμ (Daniel Dunglass Hume). Επέδειξε αυτή την ικανότητα σε χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου των Ουίλλιαμ Θάκεραιυ, Μαρκ Τουαίην, Ναπολέοντα Γ΄ και άλλων διάσημων πολιτικών, γιατρών και επιστημόνων. Εκδότης αμερικανικής εφημερίδας που παρέστη μάρτυρας σε μία απογείωση του Χιουμ έγραψε σχετικά:

«Ο Χιουμ άρχισε ξαφνικά να σηκώνεται από το έδαφος, κάτι που κατέπληξε όλους γύρω του. Έπιασα το χέρι του και είδα τα πόδια του. Σηκώθηκε 30 εκατοστά από το έδαφος. Ανάμικτα συναισθήματα – εναλλασσόμενος φόβος και απόλαυση – έκαναν τον Χιουμ να τρέμει κι εκείνη τη στιγμή φαινόταν άφωνος. Μετά από λίγο κατέβηκε και μετά σηκώθηκε ξανά. Την τρίτη φορά έφτασε μέχρι το ταβάνι και το άγγιξε με τα χέρια και τα πόδια του».

Σε κύκλους αυτοβελτίωσης, είναι γενικά αποδεκτό ότι ένα άτομο που έχει φτάσει σε ένα συγκεκριμένο πνευματικό επίπεδο μπορεί να έχει υπερφυσικές ικανότητες.

Σε όλους τους πολιτισμούς, αυτά τα φαινόμενα έχουν εμπνεύσει τους ανθρώπους και τους βοήθησαν να συνδεθούν με το θείο. Ακόμη και πριν από 100 χρόνια, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να θεωρούν ότι η αιώρηση είναι μια ικανότητα που δόθηκε στην ανθρωπότητα από τον Θεό.

Ο μοναχός του Νεπάλ

Το 2011, το Discovery Channel μετέδωσε ένα ντοκιμαντέρ για τον νεαρό Αμερικανό μάγο Νταν Γουάιτ, στο οποίο έδειξε διάφορα από τα κόλπα του. Ο Γουάιτ είχε πάει κάποτε στο Νεπάλ για να βρει τους θρυλικούς ιπτάμενους μοναχούς.

Η αναζήτηση του στέφθηκε με επιτυχία. Βρήκε έναν μοναχό που μπορούσε να πετάξει. Ωστόσο, του είπε ότι δεν θα απογειωνόταν μόνο και μόνο για να του κάνει μία επίδειξη, να καταγραφεί στην κάμερα και να πείσει για του λόγου το αληθές. Ο Γουάιτ, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του μοναχού, τού έδειξε ένα δικό του τέχνασμα: έκανε το φεγγάρι να εξαφανιστεί με τα χέρια του.

Μετά από κάποια σκέψη, ο μοναχός συμφώνησε να αιωρηθεί μπροστά στον Γουάιτ και το κινηματογραφικό συνεργείο. Το ντοκιμαντέρ δείχνει τον μοναχό να σηκώνεται περισσότερο από ένα μέτρο στον αέρα. Η σκηνή γυρίστηκε από διάφορες οπτικές γωνίες: μπροστά, πλάι και κοντά.

Ο μοναχός συμβούλεψε τον Γουάιτ να έχει ανοιχτό μυαλό και να συνεχίσει να μελετά.

Η πτήση πάνω από το Γκραν Κάνυον

Με την ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης, οι άνθρωποι εξαρτώνται όλο και περισσότερο από την τεχνολογία.

Ως αποτέλεσμα, η πίστη τους στο θείο εξασθενεί. Ωστόσο, όπως λέει η παροιμία, «όταν ο Θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο». Έτσι, εξακολουθούν να συμβαίνουν θαυμαστά γεγονότα.

Ένα παράδειγμα είναι ο Αμερικανός μάγος Ντέιβιντ Κόπερφηλντ. Πολλά από τα επιτεύγματά του ξεπέρασαν τη φαντασία των ανθρώπων. Το 1984, πέταξε μέσα από το Γκραν Κάνυον, το οποίο έχει μήκος 446 χλμ και πλάτος 6 έως 29 χλμ. Το Γκραν Κάνυον έχει ακανόνιστο σχήμα με πολλές στροφές.

Αφού κάθισε σε διαλογισμό, ο Κόπερφιλντ σηκώθηκε στον αέρα και πέταξε αργά προς το Γκραν Κάνυον. Όλη η διαδικασία γυρίστηκε από ελικόπτερο. Αν και κάποιοι αμφέβαλλαν για την πραγματικότητα αυτού που συνέβαινε και προσπάθησαν να το εξηγήσουν, κανένας άλλος μάγος δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο.

Κατά τη διάρκεια ενός κλασικού μαγικού σόου το 1992, ο Κόπερφηλντ εθεάθη να πετάει ελεύθερα σαν πουλί. Στη συνέχεια πέρασε μέσα από δύο μεταλλικούς κρίκους για να δείξει ότι δεν ήταν δεμένος με σχοινιά. Μετά από αυτό, ο μάγος μπήκε στο διαφανές κουτί, έκλεισε το καπάκι και άρχισε να κινείται μέσα για να δείξει ότι δεν χρησιμοποιούσε σχοινιά.

Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια μίας παράστασης, διάλεγε έναν από τους θεατές και πετούσε μαζί του, όπως ο Σούπερμαν στην ταινία, ή άλλες φορές ένας εκπαιδευμένος αετός πετούσε κοντά του. Εξαιτίας αυτών και άλλων γεγονότων, ο Κόπερφιλντ ονομάστηκε «Μάγος του Αιώνα».

Το Detroit Free Press ανέφερε επίσης την ειδική παράσταση του Κόπερφηλντ τον Οκτώβριο του 2001. Τον Φεβρουάριο του 2001, ο Κόπερφηλντ είχε προβλέψει τους επτά αριθμούς που θα ήταν στον νικητήριο αριθμό της κλήρωσης του Οκτωβρίου. Οι αριθμοί κατατέθηκαν σε συμβολαιογράφο, κλειδώθηκαν σε ασφαλές μέρος και φυλάσσονταν ημέρα και νύχτα. Στις 13 Οκτωβρίου ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της κλήρωσης.

Μετά από αυτό, το κουτί, σφραγισμένο για σχεδόν οκτώ μήνες, άνοιξε κατά τη διάρκεια μίας ζωντανής τηλεοπτικής εκπομπής ενός γερμανικού καναλιού. Και οι επτά αριθμοί ταίριαζαν με τα αποτελέσματα της λοταρίας, προκαλώντας ένα κύμα συγχαρητηρίων στον Κόπερφηλντ μετά τη δημοσίευση της ιστορίας.

Ωστόσο, ο Κόπερφηλντ δήλωσε ότι δεν είχε αγόρασε λαχεία και ότι δεν είπε σε κανέναν τους αριθμούς που κέρδισαν. Περιττό να πούμε ότι ένα άτομο με υπερφυσικές δυνάμεις πρέπει να έχει υψηλό ηθικό φρόνημα.

Από την οπτική γωνία ενός καλλιεργητή, ο Κόπερφηλντ επέδειξε υπερφυσικές ικανότητες στο όνομα της μαγείας.

Οι υπερφυσικές ικανότητες στο σύγχρονο τσιγκόνγκ

Στη δεκαετία του 1980, το τσιγκόνγκ γνώρισε ένα κύμα δημοτικότητας στην Κίνα. Μερικοί δάσκαλοι του τσιγκόνγκ επέδειξαν τηλεκίνηση και άλλες υπερφυσικές ικανότητες, και όταν κανείς δεν τους κοιτούσε, σηκώνονταν αμέσως από το έδαφος, φτάνοντας μέχρι και την κορυφή ενός δέντρου.

Αν και η δημοτικότητα του τσιγκόνγκ μειώθηκε τη δεκαετία του 1990, η πρακτική πνευματικής καλλιέργειας Φάλουν Ντάφα (ή Φάλουν Γκονγκ), που άρχισε να διδάσκεται το 1992, έγινε γρήγορα δημοφιλής. Η τήρηση των αρχών της Αλήθειας, της Συμπόνιας και της Ανεκτικότητας και η εκτέλεση ενός συνόλου ασκήσεων διαλογισμού έφερε μεγάλα οφέλη στη σκέψη, τη συμπεριφορά και τη φυσική κατάσταση των ανθρώπων και μέσα σε λίγα χρόνια, η πρακτική του Φάλουν Ντάφα έγινε δημοφιλής σε όλη την Κίνα. Μέχρι το 1998, τα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν 100 εκατομμύρια ασκούμενους μόνο στην Κίνα.

Ο ιστότοπος Minghui.org, ο οποίος περιέχει μαρτυρίες των ίδιων των ασκουμένων του Φάλουν Ντάφα, έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό θαυμάτων, συμπεριλαμβανομένων πολλών περιπτώσεων αιώρησης. Μια γρήγορη αναζήτηση στην κινεζική έκδοση του Minghui επιστρέφει 241 αποτελέσματα.

Σε μία περίπτωση, που αναφέρεται σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 8 Ιουνίου 2023, ο γράφων λέει:

«Έτσι άρχισα να κάνω τις ασκήσεις. Ενώ διαλογιζόμουν, ο Δάσκαλος Λι [ο ιδρυτής του Φάλουν Ντάφα] καθάρισε το σώμα μου και έκανε γκουάν ντινγκ (έγχυση ενέργειας στο στέμμα του κεφαλιού) από πάνω προς τα κάτω. Όλο μου το σώμα ζεστάθηκε και όλες οι ασθένειες εξαφανίστηκαν. Ανυψώθηκα ενώ διαλογιζόμουν.»

Ένα άλλο άρθρο, που δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023, αναφέρει ότι λίγο αφότου ξεκίνησε η γράφουσα να ασκείται σε αυτήν τη σχολή το 1998, έδειξε μία μέρα σε άλλους, σε έναν χώρο εξάσκησης, πώς να κάνουν καθιστό διαλογισμό με τα δύο πόδια σταυρωμένα σε πλήρη θέση λωτού. Όταν επέστρεψε στο σπίτι της, συνέβη ένα θαύμα. Γράφει:

«Εκείνο το βράδυ, όταν πήγα για ύπνο, αιωρήθηκα μαζί με την κουβέρτα που με σκέπαζε. Ανεβοκατέβαινα ανάμεσα στο κρεβάτι και το ταβάνι πολλές φορές. Ως νέα ασκούμενη, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, οπότε τρόμαξα και ίδρωσα. Ρώτησα άλλους ασκούμενους γιατί συνέβη αυτό. Εξήγησαν ότι αυτό ήταν ένα καλό σημάδι: ο Δάσκαλος Λι με ενθάρρυνε δείχνοντάς μου ότι το Ουράνιο Κύκλωμά μου ήταν ανοιχτό.»

Μία τρίτη περίπτωση αφορά έναν άνδρα που άρχισε να ασκείται τον Οκτώβριο του 2009:

«Κοιμόμουν, όταν ένιωσα ένα ηλεκτρικό ρεύμα να περνάει από το σώμα μου. Ξύπνησα γεμάτος ενέργεια και τρέμοντας. Μετά σηκώθηκα στον αέρα περίπου 30 εκατοστά πάνω από το κρεβάτι. Ήμουν και ενθουσιασμένος και φοβισμένος. Όταν τρόμαξα, έπεσα ξανά στο κρεβάτι. Ήταν καταπληκτικό! Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορούσα να το κάνω αυτό μόλις 14 μήνες αφότου άρχισα να καλλιεργούμαι.»

Αυτοί οι ασκούμενοι είναι απλοί άνθρωποι: νέοι και μεγάλοι, αγρότες, δάσκαλοι, εργαζόμενοι, καθηγητές και κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Αφού άρχισαν να εξασκούνται στο Φάλουν Ντάφα, τους συνέβησαν θαύματα. Μερικοί ανάρρωσαν από θανατηφόρες ασθένειες και άλλοι εμφάνισαν υπερφυσικές ικανότητες όπως το άνοιγμα του Τρίτου Ματιού, την ικανότητα να βλέπουν το μέλλον ή το παρελθόν και την αιώρηση.

Σε έναν κόσμο όπου η ηθική καθοδήγηση έχει χαθεί, η καλλιέργεια του νου και του σώματος Φάλουν Ντάφα δίνει ελπίδα στην ανθρωπότητα.

Πηγή:  Minghui

Επιμέλεια: Βαλεντίνα Λισάκ

Ο Ηρακλής είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς ήρωες της ελληνικής μυθολογίας. Η υπερφυσική του δύναμη και το απαράμιλλο θάρρος του συνεχίζουν να εμπνέουν ολόκληρο τον λεγόμενο δυτικό κόσμο. Στη σειρά «Αντλώντας σοφία από τους άθλους του Ηρακλή», θα μελετήσουμε τους 12 άθλους του ημίθεου ήρωα, αναζητώντας  τα διδάγματα εκείνα που μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις εσωτερικές μας προκλήσεις. Το παρόν άρθρο εξετάζει τον δεύτερο άθλο, στον οποίο ο ήρωας εξουδετέρωσε τη Λερναία Ύδρα.

Ο 2ος άθλος του Ηρακλή

Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, ο βασιλιάς Ευρυσθέας διατάζει τον Ηρακλή να καταστρέψει το εννιακέφαλο φιδίσιο τέρας Ύδρα ως δεύτερο άθλο του. Η Ύδρα ζούσε σε έναν βάλτο, αλλά γλιστρούσε στις αγροτικές εκτάσεις, σκότωνε τα ζώα και δημιουργούσε προβλήματα στη διαβίωση των ανθρώπων. Η απαίσια δυσοσμία και το δηλητηριώδες αίμα της Ύδρας δηλητηρίαζαν το νερό γύρω από τις αγροτικές εκτάσεις. Τώρα, ο Ηρακλής έπρεπε να νικήσει τη Λερναία Ύδρα.

Ο Ηρακλής ξεκινά, μαζί με τον ανιψιό του Ιόλαο, να βρει το θηρίο. Ανακαλύπτουν την Ύδρα στη φωλιά της κοντά σε μια πηγή. Ο Ηρακλής τής ρίχνει αναμμένα κάρβουνα για να την κάνει να βγει έξω. Όταν το τέρας βγαίνει, ο Ηρακλής την αρπάζει και αρχίζει να της κόβει τα κεφάλια. Ωστόσο, κάθε φορά που κόβει ένα κεφάλι, στη θέση του φυτρώνουν άλλα δύο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Ήρα στέλνει ένα γιγάντιο καβούρι να δαγκώσει τα πόδια και τους αστραγάλους του Ηρακλή.

Ο Ηρακλής συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να νικήσει και τα δύο τέρατα μόνος του και καλεί τον Ιόλαο. Ενώ ο Ηρακλής σκοτώνει το γιγάντιο καβούρι, ο Ιόλαος βάζει φωτιά στο γύρω δάσος. Στη συνέχεια, ο Ιόλαος με ένα φλεγόμενο δαδί από το δάσος καυτηριάζει τις πληγές που χαίνουν κάθε φορά που ο Ηρακλής κόβει ένα κεφάλι, εξασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα βγουν άλλα κεφάλια.

Όταν ο Ηρακλής αφαιρεί το τελευταίο κεφάλι, το θάβει και τοποθετεί πάνω του μια βαριά πέτρα για να μην μπορεί να αναγεννηθεί. Πριν επιστρέψει στον βασιλιά, ο Ηρακλής βουτά τις άκρες των βελών του στο δηλητηριώδες αίμα του σκοτωμένου τέρατος.

Αν και ο Ηρακλής και ο Ιόλαος σκοτώνουν την Ύδρα, ο βασιλιάς Ευρυσθέας δεν είναι ικανοποιημένος γιατί ο Ηρακλής δεν τα κατάφερε μόνος του. Εξαιτίας της βοήθειας του Ιόλαου, ο βασιλιάς Ευρυσθέας δεν υπολογίζει αυτή την ηρωική πράξη ως ολοκληρωμένο άθλο.

Το παραπάνω χαρακτικό του Μισέλ Ντορινύ είναι εμπνευσμένο από αυτόν τον μύθο. Ο Ηρακλής και ο Ιόλαος βρίσκονται στην αριστερή πλευρά της σύνθεσης. Ο Ηρακλής φοράει το προστατευτικό δέρμα του λιονταριού της Νεμέας και κουνάει το ρόπαλό του στο κεφάλι της Ύδρας, η οποία δαγκώνει τη γάμπα του. Ο Ιόλαος κατευθύνει τον πυρσό του προς τα κάτω, προς ένα από τα κεφάλια της Ύδρας. Εδώ απεικονίζονται μόνο έξι κεφάλια της Ύδρας και το ένα, ακριβώς κάτω από το χέρι του Ιόλαου, έχει ήδη αποκοπεί.

Ανυπόκριτη υπομονή και αρμονία

Ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι αυτή η ιστορία της Ύδρας, αντί να περιγράφει ένα πραγματικό πλάσμα που μοιάζει με φίδι, στην πραγματικότητα περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες αντιμετώπισαν ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα. Οι μελετητές εικάζουν ότι τα κεφάλια της Ύδρας μπορεί να συμβόλιζαν πηγές που πλημμύριζαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις και δημιουργούσαν έλη. Για τη μυρωδιά της Ύδρας πιστεύεται ότι συσχετίζεται με το θείο στο έδαφος.

Με αυτή την έννοια, η αφαίρεση των κεφαλών της Ύδρας σχετίζεται με την αποκοπή των υδάτινων σωμάτων ώστε να σταματήσουν να πλημμυρίζουν. Η χρήση της φωτιάς για να καεί ένα δάσος θεωρείται ότι σχετίζεται με την ανακατεύθυνση των υδάτων. Το νερό, ένα από τα τέσσερα στοιχεία (νερό, φωτιά, αέρας και γη) που απαρτίζουν τον κόσμο στην αρχαία ελληνική σκέψη, εξισορροπούνταν από το αντίστοιχό του, τη φωτιά, και μόνο όταν αυτά τα στοιχεία βρίσκονταν σε ισορροπία, ο κόσμος αλλά και το ανθρώπινο σώμα βρίσκονταν σε αρμονία.

Τι θα μπορούσε όμως να σημαίνει αυτή η ιστορία για εμάς, σήμερα; Ίσως έχουμε να διεκπεραιώσουμε ένα έργο που υπερβαίνει τις δυνάμεις μας. Μήπως ο μύθος του άθλου υποδηλώνει ότι, παρά το πόσο δυνατοί και ικανοί μπορεί να νομίζουμε ότι είμαστε, υπάρχουν ακόμα στιγμές που είναι σκόπιμο να ζητήσουμε και να δεχτούμε βοήθεια;

Μπορεί ένας φίλος ή συνάδελφος να έχει κάτι να μάθει από τη συνεργασία μαζί μας, όπως και εμείς έχουμε κάτι να μάθουμε από έναν συνοδοιπόρο. Είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα να πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί και αυτάρκεις, αλλά ο Δημιουργός έχει τρόπους να μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας.

Δεν χρειαζόμαστε μόνο βοήθεια για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Χρειαζόμαστε και υπομονή. Κάθε φορά που ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, στη θέση του εμφανίζονταν δύο. Μερικές φορές, νιώθουμε κι εμείς ότι οι δυσκολίες μας πολλαπλασιάζονται. Χρειάζεται μεγάλη υπομονή και δύναμη για να υπομείνουμε τις δυσκολίες που ορισμένες φορές σωρεύονται στη ζωή μας.

Μήπως η μεγάλη υπομονή σημαίνει ότι πρέπει να απομακρύνουμε τον εγωισμό μας – τα θέλω μας – για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες; Μήπως η ιστορία αναφέρεται σε μια εσωτερική μάχη; Και ότι ο Ηρακλής αντιπροσωπεύει την αληθινή μας ψυχή, ενώ η Λερναία Ύδρα με τα πολλά κεφάλια της αντιπροσωπεύει τις αμαρτίες του εγώ μας;

Είναι απαραίτητο να αντιλαμβανόμαστε πότε χάνουμε την ισορροπία μας. Η φωτιά είναι το αντπαλο δέος της Ύδρας (που συμβολίζει το νερό) και αυτό που χρειαζόταν ο Ηρακλής να πετύχει τον στόχο του. Η εξισορρόπηση απαιτεί να αναγνωρίζουμε πότε έχουμε φτάσει στα άκρα. Πώς, όμως, μπορούμε να αναγνωρίζουμε πότε έχουμε φτάσει σε ένα άκρο, ώστε να μπορούμε να εφαρμόσουμε το αντίμετρο για να εξουδετερώσουμε το πρόβλημα;

Κύριες πηγές για τη συγγραφή αυτής της σειράς είναι η «Βιβλιοθήκη της ελληνικής μυθολογίας» του Απολλόδωρου (2ος αι. π.Χ.), εκτός από τις περιπτώσεις όπου σημειώνεται διαφορετικά, και, δευτερευόντως, το «Εγχειρίδιο της Οξφόρδης για τον Ηρακλή».

Άρθρα της σειράς που έχουν ήδη δημοσιευθεί:

• Το λιοντάρι της Νεμέας

Του Eric Bess

Επιμέλεια: Αλία Ζάε