Υγεία

Ο υπουργός Υγείας της Αυστραλίας Μαρκ Μπάτλερ ανακοίνωσε μια σημαντική αλλαγή πολιτικής σχετικά με το άτμισμα. Οι δύο πρωταρχικοί στόχοι της είναι να κάνει πιο δύσκολη την πρόσβαση των παιδιών και των μη καπνιστών σε ατμούς και να επιτρέψει σε άτομα που προσπαθούν να κόψουν το κάπνισμα [καπνού] να έχουν πρόσβαση σε ατμούς νικοτίνης με ιατρική συνταγή.

Το άτμισμα είναι αναμφισβήτητα δημοφιλή, ενώ πολλοί που ατμίζουν λένε ότι προσπαθούν να κόψουν ή να μειώσουν την κατανάλωση τσιγάρων. Όσοι ατμίζουν για ψυχαγωγία, ανεξαρτήτως ηλικίας και χωρίς ενδιαφέρον να κόψουν το κάπνισμα, θα βρεθούν αποκλεισμένοι.

Μπορεί όμως ο ατμός να βοηθήσει πραγματικά ένα σεβαστό αριθμό ανθρώπων να κόψουν το κάπνισμα; Τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι απίθανο.

Ο μύθος των «θεριακλήδων»

Κατ’ αρχάς, ας καταρρίψουμε έναν ευρέως διαδεδομένο μύθο. Με το κάπνισμα σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι σημερινοί καπνιστές είναι εθισμένοι «μέχρι το κόκκαλο» – είναι, δηλαδή, καπνιστές που υποτροπιάζουν συχνά, γιατί απλά δεν μπορούν να το κόψουν.

Όποτε έχει δοκιμαστεί αυτή η υπόθεση, έχει βρεθεί ανεπαρκής. Στα έθνη όπου ο δείκτης του καπνίσματος έχει μειωθεί περισσότερο, θα περιμέναμε (αν η υπόθεση ήταν αληθής) ότι οι δείκτες των «σκληροπυρηνικών» καπνιστών (σύμφωνα με τον μέσο αριθμό τσιγάρων που καπνίζονται ημερησίως) θα αυξάνονταν, επειδή οι εναπομείναντες καπνιστές θα υπερεκπροσωπούνταν από τους «θεριακλήδες», βαριά εθισμένους καπνιστές.

Όμως, σύμφωνα με μια ανασκόπηση 26 μελετών του 2020:

«Ορισμένοι έχουν υποστηρίξει ότι χρειάζεται μεγαλύτερη έμφαση στη μείωση της βλάβης και σε πιο εντατικές ή βασισμένες στην εξάρτηση θεραπείες, επειδή οι εναπομείναντες καπνιστές είναι εκείνοι που είναι λιγότερο πιθανό να σταματήσουν με τις τρέχουσες μεθόδους. Η παρούσα ανασκόπηση δεν βρίσκει κανένα ή βρίσκει ελάχιστα στοιχεία υπέρ αυτής της υπόθεσης».

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι μακροχρόνιοι καπνιστές είναι αδιαπέραστοι από τη γκάμα πολιτικών και εκστρατειών για τον έλεγχο του καπνίσματος, που έχουν οδηγήσει εκατοντάδες εκατομμύρια καπνιστές σε όλο τον κόσμο να το κόψουν.

 

Τα ηλεκτρονικά τσιγάρα δεν βοηθούν τους καπνιστές να κόψουν το κάπνισμα

Η άποψη ότι το άτμισμα βοηθά τους ανθρώπους να καπνίζουν λιγότερα τσιγάρα δεν υποστηρίζεται από τα στοιχεία. Μελέτες σχετικά με τον αριθμό των τσιγάρων που παραλείπουν οι ατμιστές που εξακολουθούν να καπνίζουν έχουν δείξει ότι, σε σύγκριση με τους καπνιστές που δεν ατμίζουν ποτέ, η μέση ημερήσια κατανάλωση τσιγάρων είναι παραπλήσια.

Στοιχεία του 2019 από την Ετήσια Έρευνα Απόψεων και Τρόπου Ζωής της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου δείχνουν επίσης ότι ο μέσος αριθμός τσιγάρων που καπνίζουν καθημερινά οι καπνιστές που ατμίζουν (οκτώ την ημέρα) είναι σχεδόν ίδιος με αυτόν των καπνιστών που δεν έχουν ατμίσει ποτέ (8,1 την ημέρα).

Σε άρθρο του 2018, που διαπραγματευόταν την έξαρση της χρήσης του ηλεκτρονικού τσιγάρου στην Αγγλία και κατά πόσον αυτό μειώνει τον αριθμό των τσιγάρων που καπνίζονται σε επίπεδο πληθυσμού σε ολόκληρη τη χώρα, οι συγγραφείς κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα:

«Δεν βρέθηκαν στατιστικά σημαντικοί συσχετισμοί μεταξύ των αλλαγών στη χρήση ηλεκτρονικών τσιγάρων […] κατά τη διάρκεια του καπνίσματος και της καθημερινής κατανάλωσης τσιγάρων. Ούτε βρήκαμε σαφείς ενδείξεις για μια σχέση μεταξύ της χρήσης ηλεκτρονικών τσιγάρων […] ειδικά για τη μείωση του καπνίσματος και την προσωρινή αποχή, αντίστοιχα, και αλλαγών στην καθημερινή κατανάλωση τσιγάρων.

»Εάν η χρήση ηλεκτρονικών τσιγάρων […] κατά τη διάρκεια του καπνίσματος λειτούργησε στη μείωση της κατανάλωσης τσιγάρων στην Αγγλία μεταξύ 2006 και 2016, το αποτέλεσμα ήταν πιθανότατα πολύ μικρό σε επίπεδο πληθυσμού.»

Πόσο βοηθούν τα ηλεκτρονικά τσιγάρα στη διακοπή του καπνίσματος;

Η πιο πρόσφατη αξιολόγηση τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών από την Cochrane συνέκρινε το άτμισμα με τη θεραπεία υποκατάστασης νικοτίνης (όπως φάρμακα, τσίχλες και αυτοκόλλητα). Διαπίστωσε ότι περίπου το 82% των ατόμων που ατμίζουν εξακολουθούν να καπνίζουν όταν επανεξετάζονται έξι ή περισσότερους μήνες αργότερα.

Αυτό ήταν καλύτερο από εκείνους που χρησιμοποίησαν τη θεραπεία υποκατάστασης νικοτίνης, όπου 90 άτομα εξακολουθούσαν να καπνίζουν.

Ούτε η θεραπεία υποκατάστασης νικοτίνης ούτε οι ατμοί διαταράσσουν σε μεγάλο βαθμό το κάπνισμα. Σίγουρα δεν θα εμπιστευόσασταν, για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, ένα φάρμακο που είχε ποσοστό αποτυχίας 82-90%.

 

Οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές αντικατοπτρίζουν ανεπαρκώς και τους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιούνται το άτμισμα και η θεραπεία υποκατάστασης νικοτίνης στην πραγματικότητα και δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους καπνιστές που θέλουν να κόψουν το κάπνισμα.

Μια ανασκόπηση 54 τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών για τη διακοπή του καπνίσματος, για παράδειγμα, διαπίστωσε ότι τα δύο τρίτα των καπνιστών με εξάρτηση από τη νικοτίνη θα είχαν αποκλειστεί από τις κλινικές δοκιμές από ένα τουλάχιστον κριτήριο. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μεροληπτικές συμμετοχές, οι οποίες μειώνουν τη δυνατότητα εφαρμογής των αποτελεσμάτων στους καπνιστές στο σύνολό τους ή ακόμη και στους καπνιστές στο σύνολό τους που θέλουν να το κόψουν.

Εξαιτίας αυτού και άλλων παραγόντων, είναι πιθανό οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές να υπερεκτιμούν την αποτελεσματικότητα [του ατμίσματος και της θεραπείας υποκατάστασης νικοτίνης], όπως περιγράφω στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου μου [Σάιμον Τσάπμαν, «Quit Smoking
Weapons of Mass Distraction», 2022 (Σταματήστε να καπνίζετε όπλα μαζικής αποδιοργάνωσης)].

Τι δείχνουν τα στοιχεία της πραγματικότητας;

Τα καλύτερα στοιχεία που διαθέτουμε σχετικά με την απόδοση του ατμίσματος προέρχονται από μελέτες στις οποίες παρακολουθείται μεγάλος αριθμός ατμιστών για αρκετά χρόνια. Το πρόγραμμα “Αξιολόγηση του πληθυσμού των ΗΠΑ για τον καπνό και την υγεία” (Population Assessment of Tobacco and Health – PATH), για παράδειγμα, συλλέγει δεδομένα εθνικών στατιστικών ομάδων για 46.000 Αμερικανούς από το 2013.

Όπως δείχνουν τα παρακάτω στοιχεία του PATH, όταν τυχαία επιλεγμένες ομάδες ατμιστών παρακολουθούνται για 12 μήνες, το πιο συνηθισμένο αποτέλεσμα είναι ότι όσοι κάπνιζαν και άτμιζαν στην αρχή της περιόδου μελέτης, εξακολουθούν να ατμίζουν και να καπνίζουν στο τέλος των 12 μηνών.

 

Έχω συνοψίσει 16 άλλες ανασκοπήσεις και συμπεράσματα ομάδων εμπειρογνωμόνων σχετικά με τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί από το 2017 και μετά. Λέξεις όπως “χαμηλής ποιότητας”, “ασαφής”, “ανεπαρκής”, “αδύναμη”, “χαμηλού επιπέδου” και “περιορισμένη” αφθονούν [σε αυτές].

Το συμπέρασμα;

Η σημαντικότερη πληθυσμιακή επίπτωση του συστήματος πρόσβασης στο άτμισμα με ιατρική συνταγή είναι πιθανότατα ότι θα μειώσει μαζικά την πρόσβαση των παιδιών στο άτμισμα. Οι κυβερνήσεις των πολιτειών θα αρχίσουν να χτυπούν τους λιανοπωλητές που πωλούν παράνομα με τεράστια πρόστιμα και η ασφάλεια των συνόρων θα κάνει το ίδιο με τους εισαγωγείς-προμηθευτές.

Η Ταϊβάν επιβάλλει στους πωλητές πρόστιμα ύψους 1,65 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ κατ’ ανώτατο όριο, με ελάχιστο όριο τα 330.000 δολάρια ΗΠΑ. Το ισχύον μέγιστο πρόστιμο στη Νέα Νότια Ουαλία είναι επί του παρόντος μόνο 1.600 δολάρια Αυστραλίας. Ένα τέτοιο πρόστιμο μετά βίας θα ενοχλήσει τα ταμεία των μεγάλων λιανοπωλητών.

Βάσει της έρευνας, θα μπορούσαμε να περιμένουμε ότι το 10-18% των ατμιστών που χρησιμοποιούν το σύστημα συνταγογράφησης θα το κόψουν εντός 12 μηνών (με κάποια αναμενόμενη υποτροπή), αλλά πολλοί περισσότεροι θα το κόψουν χωρίς βοήθεια.

Η πρόληψη του εθισμού των παιδιών στη νικοτίνη και η ελάττωση των πιθανοτήτων να εξελιχθούν σε καπνιστές αποτελεί μια πρόοδο εξαιρετικά ευπρόσδεκτη.

 

Του Σάιμον Τσάπμαν, ομότιμου καθηγητή δημόσιας υγείας, Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ.

Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύεται από το The Conversation με άδεια Creative Commons. Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο.

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η 31η Μαΐου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος με απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ). Με αφορμή την αυριανή επέτειο, παρατίθενται πέντε στοιχεία, που φανερώνουν την επιβλαβή δράση του καπνίσματος και της βιομηχανίας καπνού τόσο στο επίπεδο της ατομικής υγείας όσο και στην οικονομία και το περιβάλλον.

Πόσοι καπνιστές;

Από τους 8 δισεκ. ανθρώπους στη Γη εκτιμάται ότι περίπου το 1 δισεκ. είναι καπνιστές, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και το The Tobacco Atlas.

Κάθε χρόνο καταναλώνονται περισσότερα από 5.000 δισεκ. τσιγάρα, όπως αναφέρει το The Tobacco Atlas, ένα κέντρο πληροφόρησης για το κάπνισμα της αμερικανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης Vital Strategies και του πανεπιστημίου του Ιλινόις στο Σικάγο.

Ο αριθμός των καπνιστών μειώνεται εδώ και αρκετά χρόνια χάρη στα αντικαπνιστικά μέτρα που υιοθετούν οι χώρες, όπως η αύξηση των φόρων και η πρόσφατη εμφάνιση του ηλεκτρονικού τσιγάρου.

Το 2000 το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού άνω των 15 ετών ήταν καπνιστές, έναντι του 20% που είναι τώρα.

Πού καπνίζουν περισσότερο;

Ο μεγαλύτερος αριθμός καπνιστών βρίσκεται στην Κίνα: η χώρα του 1,4 δισεκ. κατοίκων μετρά σχεδόν 300 εκατ. καπνιστές, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΠΟΥ για το 2020.

Στην Ινδονησία επίσης υπάρχει μεγάλος αριθμός καπνιστών μεταξύ των ανδρών: το 62,7% όσων είναι άνω των 15 ετών καπνίζει.

Το κάπνισμα αφορά πλέον κυρίως τις πιο φτωχές χώρες: το 80% των καπνιστών ζει σε χώρες με χαμηλό ή μεσαίο εισόδημα.

Στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή παρατηρείται μικρή μείωση των καπνιστών, αν και κάποιες χώρες, όπως η Αίγυπτος και το Ιράκ, ακολουθούν αντίθετη πορεία.

Πόσοι νεκροί;

Το κάπνισμα αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτων που μπορούν να προληφθούν: σε όλο τον κόσμο ένας άνθρωπος πεθαίνει κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα λόγω του καπνίσματος.

Το ενεργητικό ή παθητικό κάπνισμα σκότωσε σχεδόν 9 εκατ. ανθρώπους το 2019, σύμφωνα με την έρευνα «Global Burden of Disease» που δημοσιεύθηκε το 2021 στο επιστημονικό περιοδικό The Lancet.

Καρκίνοι (κυρίως των πνευμόνων), αναπνευστικά και καρδιαγγειακά προβλήματα είναι οι βασικές ασθένειες που συνδέονται με το κάπνισμα.

Τον 20ο αιώνα, εξαιτίας του καπνίσματος έχασαν τη ζωή τους 100 εκατ. άνθρωποι, βάσει έρευνας που δημοσιεύθηκε το 2009 στο περιοδικό Nature, αριθμός μεγαλύτερος από τους 60 με 80 εκατ. νεκρούς του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και τους 18 εκατ. νεκρούς του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Το πρώτο μισό του 21ου αιώνα από το κάπνισμα ενδέχεται να πεθάνουν 450 εκατ. άνθρωποι. Παράλληλα κοστίζει πολύ στην κοινωνία: απορροφά το 6% των παγκόσμιων δαπανών για την υγεία, σύμφωνα με έρευνα που συντόνισε ο ΠΟΥ και δημοσιεύθηκε το 2018 στο περιοδικό Tobacco Control.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις στον πλανήτη;

Τα τσιγάρα βλάπτουν όχι μόνο τους πνεύμονες και τις αρτηρίες των καπνιστών, αλλά και τον πλανήτη: η παραγωγή και η κατανάλωση καπνού προκαλούν την έκλυση 84 εκατ. τόνων διοξειδίου του άνθρακα ετησίως.

Σχεδόν ένα εκατομμύριο τόνοι από γόπες πετιούνται ετησίως, μαζί με τα μη βιοδιασπώμενα φίλτρα τους που περιέχουν οξικό άλας. Η καλλιέργεια καπνού χρειάζεται κάθε χρόνο 22 δισεκ. τόνους νερού και η καπνοβιομηχανία παράγει 25 εκατ. τόνους στερεών απορριμμάτων.

Ένας τομέας σε παρακμή;

Κάθε άλλο.

Σύμφωνα με το The Tobacco Atlas, στις πλούσιες χώρες η καπνοβιομηχανία στρέφεται σε άλλα προϊόντα, με πρώτο το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Στις χώρες με χαμηλό ή μεσαίο εισόδημα οι μεγάλες καπνοβιομηχανίες συνεχίζουν την «επιθετική» πολιτική τους και δαπανούν μεγάλα ποσά για να αντισταθούν στα αντικαπνιστικά μέτρα.

Τα αμερικανικά γραφεία οικονομικής ανάλυσης αναμένουν τα επόμενα πέντε με οκτώ χρόνια ετήσια αύξηση κατά περίπου 2,5% του ετήσιου κύκλου εργασιών του τομέα, ο οποίος το 2023 θα φτάσει τα 940 δισεκ. δολάρια.

Για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος (31 Μαΐου) ο ΠΟΥ καλεί τους γεωργούς να στραφούν στην καλλιέργεια βρώσιμων προϊόντων για να ενισχύσουν την επισιτιστική ασφάλεια, επισημαίνοντας ότι στην Αφρική τα εδάφη όπου καλλιεργείται καπνός αυξήθηκαν κατά σχεδόν 20% μέσα σε 15 χρόνια.

(πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Στα άτομα άνω των 50, ο κίνδυνος κατάγματος λόγω οστεοπόρωσης αυξάνεται σημαντικά, οδηγώντας σε υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι τα ποσοστά επιβίωσης των ηλικιωμένων ατόμων ύστερα από κάταγμα ισχίου είναι χαμηλότερα και από αυτά του καρκίνου του παχέος εντέρου, της δεύτερης κυριότερης αιτίας θανάτου από καρκίνο στις ΗΠΑ.

Το κάταγμα ισχίου, συχνά αποκαλούμενο και «ο σιωπηρός δολοφόνος των ηλικιωμένων», συμβαίνει όταν το μηριαίο οστό σπάει κοντά στην άρθρωση του ισχίου. Πρόσφατη έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Bone and Mineral Research Plus τον Μάιο, ανακάλυψε πως το ποσοστό επιβίωσης των ηλικιωμένων μειώνεται δραστικά ύστερα από κάταγμα, με τα κατάγματα ισχίου να έχουν τη χειρότερη πρόγνωση.

Χαμηλά ποσοστά επιβίωσης μετά από κάταγμα ισχίου

Η μελέτη εξέτασε 98.474 ασθενείς ηλικίας 65 ετών και άνω, οι οποίοι υπέστησαν κάταγμα σε διάφορα σημεία, μεταξύ του 2011 και του 2015. Σε αντιστοιχία 1:1 με αυτούς  τους ασθενείς, εξετάστηκαν άτομα που δεν είχαν υποστεί κάταγμα, με βάση το φύλο, την ηλικία, το αν διαμένουν στην πόλη ή την εξοχή και τις όποιες ασθένειες συνδέονται με κίνδυνο κατάγματος. Ύστερα από παρακολούθηση έως και έξι ετών, οι ερευνητές εκτίμησαν το γενικό ποσοστό επιβίωσης των ασθενών με κάταγμα και το συνέκριναν με το σχετικό ποσοστό επιβίωσης των ατόμων χωρίς κάταγμα.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι αυτοί που είχαν υποστεί κάταγμα ισχίου είχαν το χαμηλότερο ποσοστό επιβίωσης, ακολουθούμενο από αυτούς με κάταγμα σπονδύλου. Το γενικό ποσοστό επιβίωσης ενός έτους για ασθενείς με κάταγμα ισχίου ήταν 67,7% για τους άντρες και 78,5% για τις γυναίκες. Για τους ασθενείς με κάταγμα σπονδύλου, το γενικό ποσοστό επιβίωσης ενός έτους ήταν 75,5% για τους άντρες και 84,9% για τις γυναίκες. Αντιθέτως, το γενικό ποσοστό επιβίωσης ενός έτους για τους συμμετέχοντες χωρίς κάταγμα παρέμεινε πάνω από 90% και για τα δύο φύλα.

Ανάμεσα στους ασθενείς με κάταγμα ισχίου, λιγότερο από το ένα τρίτο (32,3%) των αντρών και λιγότερο από το μισό (44,7%) των γυναικών επιβίωσαν για πάνω από πέντε χρόνια. Για τους ασθενείς με κάταγμα σπονδύλου, το γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών ήταν 37,6% για τους άντρες και 54,1% για τις γυναίκες.

Να σημειωθεί ότι οι ασθενείς ηλικίας 85 ετών και άνω είχαν τη χειρότερη πρόγνωση. Συγκεκριμένα, οι άντρες με κάταγμα ισχίου είχαν το χαμηλότερο γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών, με μόλις 17,9%, ενώ οι άντρες με κάταγμα σπονδύλου είχαν ποσοστό επιβίωσης 19,7%. Οι γυναίκες είχαν ελάχιστα μεγαλύτερο γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών, με 30% για κάταγμα ισχίου και 35,7% για κάταγμα σπονδύλου.

Επιπροσθέτως, η μελέτη βρήκε πως σε σχέση με τα άτομα χωρίς κάταγμα, το γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών ύστερα από κάταγμα ισχίου ήταν το χαμηλότερο, στο 49,9% για τους άντρες και 65% για τις γυναίκες. Για τα κατάγματα σπονδύλου, το γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών ήταν ελαφρώς μεγαλύτερο, στο 53,9% για τους άντρες και 72,7% για τις γυναίκες.

Η μελέτη επίσης έδειξε πως, ενώ το ποσοστό επιβίωσης ύστερα από κάταγμα ήταν γενικά υψηλότερο στις γυναίκες από ό,τι στους άντρες, οι γυναίκες διατρέχουν σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο κατάγματος και είναι πιο πιθανό να πάθουν μεταγενέστερα κατάγματα. Αυτά τα μεταγενέστερα κατάγματα ευθύνονται για έως και τα δύο τρίτα των συνολικών θανάτων των γυναικών με κάταγμα.

Ο Ζακ Μπράουν, επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας και καθηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Λαβάλ στον Καναδά, είπε σε δήλωση Τύπου ότι «τα ποσοστά επιβίωσης μειώθηκαν δραματικά εντός ενός μηνός ύστερα από οποιοδήποτε είδος κατάγματος, με το ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών να είναι ίδιο ή χειρότερο από αυτό κάποιων κοινών καρκίνων».

Στη μελέτη, οι ερευνητές σημείωσαν ότι, στις περιοχές όπου διέμεναν οι συμμετέχοντες, το γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών για τους ασθενείς με καρκίνο που διεγνώσθησαν μεταξύ του 2012 και του 2016 ήταν 94% για τους άντρες με καρκίνο του προστάτη και 89% για γυναίκες με καρκίνο του μαστού.

Όσον αφορά τα πιο συνηθισμένα είδη καρκίνου στις ΗΠΑ, το γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών για το μελάνωμα (καρκίνο του δέρματος) είναι περίπου στο 94%, ενώ το γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών για τον καρκίνο του παχέος εντέρου, του δεύτερου κυριότερου καρκίνου που ευθύνεται για τους θανάτους στις ΗΠΑ, είναι γύρω στο 65%.

Συγκριτικά, το γενικό ποσοστό επιβίωσης πέντε ετών για κάταγμα ισχίου σε άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω είναι χαμηλότερο από αυτό των καρκίνων που προαναφέρθηκαν.

Παράγοντες που συμβάλουν σε χαμηλά ποσοστά επιβίωσης σε ασθενείς με κάταγμα

Η έρευνα αποκάλυψε ότι, το έτος πριν το κάταγμά τους, το 32% με 45% των γυναικών ασθενών και το 7% με 14% των αντρών ασθενών είχαν λάβει θεραπεία για οστεοπόρωση, με υψηλότερα ποσοστά θεραπείας για αυτούς με κάταγμα σπονδύλου. Επιπλέον, οι ασθενείς με κάταγμα σπονδύλου ήταν πιο πιθανό να έχουν ιστορικό θεραπείας με οπιοειδή, τα οποία συνταγογραφούνται για τον πόνο που σχετίζεται με την οστεοπόρωση, σε σχέση με αυτούς που είχαν κάταγμα σε άλλα σημεία.

Εκτός από παλαιότερη θεραπεία για την οστεοπόρωση, οι ερευνητές μίλησαν επίσης και για άλλους λόγους που ευθύνονται για τα χαμηλά ποσοστά επιβίωσης των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω. Για παράδειγμα, τα μεταγενέστερα κατάγματα είναι ένας από τους πιθανούς βραχυπρόθεσμους παράγοντες για το μειωμένο ποσοστό επιβίωσης ενός έτους, καθώς το αρχικό κάταγμα αυξάνει τον κίνδυνο περαιτέρω καταγμάτων. Περιεγχειρητικές επιπλοκές σε ασθενείς που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση επίσης φαίνεται να αυξάνουν την θνησιμότητα τους πρώτους μήνες έπειτα από κάταγμα. Επιπλέον, η συνολική αδυναμία των ηλικιωμένων συνδέεται με μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας – αυτή η αδυναμία είναι πιθανό να αυξηθεί ύστερα από ένα κάταγμα, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.

Οι ερευνητές δήλωσαν ότι η μελέτη εστίασε σε προγνώσεις για τους ασθενείς με κάταγμα και στις αντίστοιχες επεμβάσεις για τη βελτίωση του αποτελέσματος, αυξάνοντας έτσι τα ποσοστά επιβίωσης στους ηλικιωμένους με κάταγμα. Ο Δρ Μπράουν τόνισε σε δήλωση Τύπου πως «αυτές οι παρατηρήσεις υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη για αλλαγή της στάσης μας προς αυτούς τους ασθενείς και για παροχή δευτερεύουσας προληπτικής παρέμβασης πριν το εξιτήριο από το νοσοκομείο, όπως συνιστάται από την Αμερικανική Εταιρεία Έρευνας Οστών και Μετάλλων (American Society for Bone and Mineral Research)».

Αυξημένα ποσοστά κατάγματος ισχίου ανάλογα με την ηλικία

Σύμφωνα με το Johns Hopkins Medicine, τα κατάγματα ισχίου είναι συνηθισμένα στις ΗΠΑ, με 350.000 αναφερόμενες περιπτώσεις ετησίως.

Σε πιο νεαρά άτομα, τα κατάγματα ισχίου συνήθως προκαλούνται από σοβαρό τραυματισμό, όπως ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Καθώς το άτομο μεγαλώνει, τα οστά του γίνονται πιο εύθραυστα. Μετά την ηλικία των 50 ετών, η περίπτωση κατάγματος ισχίου διπλασιάζεται κάθε δέκα χρόνια. Επομένως, τα περισσότερα κατάγματα ισχίου συμβαίνουν σε αυτούς πάνω από 60 ετών, με την πτώση να είναι η πιο συνηθισμένη αιτία μεταξύ των ηλικιωμένων.

Πέντε προληπτικά βήματα για την μείωση του κινδύνου κατάγματος ισχίου

Το κάταγμα ισχίου στους ηλικιωμένους μπορεί να προκαλέσει διάφορες επιπλοκές, αυξάνοντας την πιθανότητα θανάτου και κάνοντας την ανάρρωση πιο δύσκολη, έχοντας προκαλέσει πιθανώς απώλεια της ανεξαρτησίας, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και κατάθλιψη.

Η Δρ Ντέμπορα Σέλμεϊερ, διευθύνουσα ιατρός στο Κέντρο Μεταβολισμού Οστών Johns Hopkins (Johns Hopkins Metabolic Bone Center), δήλωσε στην επίσημη ιστοσελίδα του Κέντρου ότι «οι πιο ηλικιωμένοι μπορεί να έχουν απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές κατά τη διάρκεια ή μετά την εγχείρηση για την αντιμετώπιση ενός κατάγματος ισχίου, όπως θρόμβους στο αίμα, μόλυνση και καρδιακή αρρυθμία». Έδωσε έμφαση στη σημασία λήψης όλων των πιθανών μέτρων πρόληψης ενός κατάγματος, και δη του κατάγματος του ισχίου. Τα παρακάτω βήματα αποτελούν σημαντικούς τρόπους μείωσης της πιθανότητας κατάγματος ισχίου:

1. Ελέγξτε την οστική μάζα και διατηρείστε την δύναμη των οστών: Συνιστάται σε όλες τις γυναίκες 65 ετών και άνω, όπως επίσης και στις νεαρές γυναίκες με υψηλό κίνδυνο κατάγματος, να υποβληθούν σε μέτρηση οστικής μάζας. Η Δρ Σέλμεϊερ σημείωσε πως ο έλεγχος για οστεοπόρωση επιτρέπει στον ιατρό σας να αναπτύξει ένα σχέδιο αντιμετώπισης για να διατηρήσει τα οστά σας δυνατά και να αποτρέψει τα κατάγματα. Οι άντρες ηλικίας άνω των 70 ετών ή αυτοί που χρησιμοποιούν κορτικοστεροειδή φάρμακα, όπως πρεδνιζόνη, για εκτεταμένη χρονική περίοδο, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πάσχουν από λέπτυνση των οστών και θα πρέπει να μιλήσουν με τον ιατρό τους σχετικά με τον έλεγχο οστεοπόρωσης.
2. Διατηρήστε τους μυς σας δυνατούς: Οι ασκήσεις που χτίζουν τη δύναμη, την αντοχή και την ισορροπία των μυών συμβάλλουν στη μείωση του κινδύνου των καταγμάτων που προκαλούνται από το γλίστρημα, το παραπάτημα ή την πτώση. Μια μελέτη βρήκε πως η συχνή άσκηση μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο πτώσης στους ηλικιωμένους κατά 14,3%.
3. Εξασφαλίστε επαρκή διατροφή για την υγεία των οστών: Οι γυναίκες κάτω των 50 ετών και οι άντρες κάτω των 70 ετών θα πρέπει να στοχεύουν στα 1.000 mg ασβεστίου ημερησίως, ενώ οι γυναίκες άνω των 50 ετών και οι άντρες άνω των 70 ετών θα πρέπει να στοχεύουν στα 1.200 mg ημερησίως. Η Δρ Σέλμεϊερ υπέδειξε πως η βιταμίνη D είναι απαραίτητη για την απορρόφηση του ασβεστίου. Συνιστάται η λήψη 600 IU βιταμίνης D ημερησίως πριν την ηλικία των 70 ετών και 800 IU ημερησίως μετά την ηλικία των 70 ετών. Αυτός ο συνδυασμός μπορεί να μειώσει σημαντικά την πιθανότητα κατάγματος. Επιπροσθέτως, είναι σημαντική η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών πλούσιων σε κάλιο, όπως οι μπανάνες και το σπανάκι. Προηγούμενη μελέτη της Δρος Σέλμεϊερ και των συνεργατών της βρήκε ότι το κάλιο έχει θετική επίδραση στον μεταβολισμό του ασβεστίου. Οι πρωτεΐνες επίσης βοηθούν στη διατήρηση της μυϊκής μάζας και υποστηρίζεουν την ανάπτυξη των οστών.
4. Ελέγξτε τα φάρμακα και την όρασή σας: Αν έχετε ζαλάδες, ίλιγγο, αδυναμία ή απώλεια ισορροπίας ενώ περπατάτε, συμβουλευτείτε τον ιατρό σας για να αναθεωρήσει τα φάρμακά σας, καθώς κάποια από αυτά μπορεί να έχουν παρενέργειες που αυξάνουν τον κίνδυνο πτώσης. Επιπλέον, σιγουρευτείτε πως ελέγχετε τακτικά τα μάτια σας και αναβαθμίστε τη συνταγή των γυαλιών σας εάν κριθεί απαραίτητο, καθώς η καθαρή όραση μπορεί να αποτρέψει τις πτώσεις.
5. Βελτιώστε την ασφάλεια του σπιτιού: Καθώς οι περισσότερες πτώσεις συμβαίνουν στο σπίτι, κάποιες απλές αλλαγές μπορούν να μειώσουν σημαντικά τον κίνδυνο. Για παράδειγμα, διατηρείτε το πάτωμα και τα σκαλιά τακτικά και σκεφτείτε μήπως τοποθετήσετε κιγκλιδώματα στις σκάλες. Χρησιμοποιείτε αντιολισθητικά πατάκια στην μπανιέρα και το δάπεδο του μπάνιου, και τοποθετήστε μπάρες στο μπάνιο και το ντους. Αφαιρέστε τα χαλιά και βελτιώστε τον φωτισμό. Επιπλέον, το να περπατάτε ξυπόλυτοι ή με κάλτσες αυξάνει τον κίνδυνο πτώσης, οπότε και για το σπίτι συνιστάται η χρήση παπουτσιών που εφαρμόζουν καλά.

Της Ellen Wan

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ενδεχομένως να έχουμε ακούσει όλοι πως ένα ποτήρι κρασί μπορεί οδηγήσει σε μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Παρόλο που μπορεί να έχουμε αγκαλιάσει με ενθουσιασμό αυτή την συμβατική σοφία, νέα συστηματική αναθεώρηση και μέτα-ανάλυση υποδηλώνει ότι ίσως να βασίζεται σε εσφαλμένη επιστήμη.

Τα ευρήματα εμφανίστηκαν στο Περιοδικό Μελετών για το Αλκοόλ και τα Ναρκωτικά (Journal of Studies on Alcohol and Drugs).

Για χρόνια, αναρίθμητες μελέτες έχουν υποδείξει ότι όσοι πίνουν με μέτρο τείνουν να ζουν περισσότερο και έχουν χαμηλότερο κίνδυνο καρδιακής νόσου και άλλων χρόνιων παθήσεων σε σχέση με αυτούς που δεν πίνουν, όπως δηλώνει το δελτίο τύπου. Αυτό οδήγησε σε μια κοινή πεποίθηση πως η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ είναι ωφέλιμη για την υγεία. Ωστόσο, δεν υποστηρίζουν όλες οι έρευνες αυτή την αισιόδοξη άποψη, και η νέα ανάλυση εξηγεί το γιατί.

Ο επικεφαλής ερευνητής της μελέτης, Τιμ Στόκγουελ, είναι επιστήμονας που συνεργάζεται με το Καναδικό Ινστιτούτο για την Έρευνα της Χρήσης των Ουσιών (Canadian Institute for Substance Use Research) στο Πανεπιστήμιο της Βικτόρια. Έλαβε το διδακτορικό του στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Ο κ. Στόκγουελ μίλησε στους Epoch Times, εξηγώντας πως οι προηγούμενες μελέτες οι οποίες βρήκαν πως η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ θα μπορούσε να ωφελήσει την υγεία είχαν λάθη στον θεμελιώδη σχεδιασμό τους.

«Υπάρχει ένα πολύ βασικό πράγμα με αυτές τις μελέτες που περιλαμβάνει την σύγκριση αυτών που πίνουν με αυτούς που δεν πίνουν», είπε.

Το πρόβλημα

Ο κ. Στόκγουελ εξήγησε πως ένα πρόβλημα που είχαν οι προηγούμενες μελέτες είναι ότι τυπικά εστιάζουν στους ηλικιωμένους ενήλικες χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τις συνήθειες κατανάλωσης αλκοόλ καθ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Ως αποτέλεσμα, οι μέτριοι χρήστες αλκοόλ συγκρίνονται με ομάδες που χαρακτηρίζονται ως «μη χρήστες» και «περιστασιακοί χρήστες».

Ωστόσο, αυτές οι ομάδες σύγκρισης περιλαμβάνουν ηλικιωμένους ενήλικες οι οποίοι σταμάτησαν ή μείωσαν την κατανάλωση του αλκοόλ λόγω διαφόρων θεμάτων υγείας. Αυτό σημαίνει πως οι «μη χρήστες» και οι «περιστασιακοί χρήστες» δεν ήταν κατά ανάγκη άτομα που δεν ήπιαν ποτέ ή έπιναν σπάνια αλλά άτομα που πιθανόν να χρειάστηκε να σταματήσουν να πίνουν επειδή ήδη είχαν προβλήματα υγείας. Αυτή η εσφαλμένη σύγκριση έκανε τους μέτριους χρήστες να φαίνονται πιο υγιείς.

«Η πιο εύλογη εξήγηση είναι ότι τα άτομα που συνεχίζουν να πίνουν – πίνουν επειδή είναι υγιείς. Δεν είναι υγιείς επειδή πίνουν», είπε ο κ. Στόκγουελ.

Το πάει ένα βήμα παραπέρα, εξηγώντας γιατί η μελέτη της κατανάλωσης αλκοόλ είναι τόσο περίπλοκη.

«Για την πλειοψηφία της εργασιακής μου ζωής, διεξάγω έρευνα σχετικά με το αλκοόλ. Είναι το πεδίο ενδιαφέροντος μου, και η ψυχολογία είναι το υπόβαθρο μου. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το πως μετράμε το ποτό, και γνωρίζω πόσο περίπλοκο είναι να κάνεις αλλαγές κατά την διάρκεια της ζωής. Αυτές οι μεγάλες μελέτες κοιτάζουν για εκατό παράγοντες κινδύνου για την κακή υγεία, και έχουν μονάχα μία ή δύο ερωτήσεις για το αλκοόλ. Επομένως είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε αυτές τις μικροδιαφορές», είπε.

«Κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να λύσουμε μερικά από αυτά τα προβλήματα κατά την διαδικασία του σχεδιασμού και της μέτρησης.»

 

Η ανάλυση

Ο κ. Στόκγουελ και η ομάδα του εξέτασαν 107 διαχρονικές μελέτες που παρακολουθούσαν άτομα κατά καιρούς για να εξερευνήσουν τον συσχετισμό μεταξύ των συνηθειών κατανάλωσης αλκοόλ και την διάρκειας της ζωής τους. Οι ερευνητές ανέλυσαν 4.838.825 άτομα, και βρήκαν 724 εκτιμήσεις σχετικά με τον συσχετισμό μεταξύ κατανάλωσης αλκοόλ και γενικής θνησιμότητας και 425.564 καταγεγραμμένους θανάτους.

Όταν συγκέντρωσαν τα δεδομένα, αρχικά φάνηκε πως οι ελαφριοί έως μέτριοι χρήστες (αυτοί που έπιναν από ένα ποτό την εβδομάδα έως δύο ποτά την ημέρα) είναι 14% χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου κατά την διάρκεια της περιόδου μελέτης σε σχέση με τους μη χρήστες.

Ωστόσο, όταν οι ερευνητές έσκαψαν λίγο πιο βαθειά, βρήκαν μερικές μελέτες «υψηλής ποιότητας» με διαφορετικά κριτήρια ένταξης που φαίνονταν να κάνουν όλη την διαφορά. Αυτές οι μελέτες περιελάμβαναν άτομα που ήταν νεαρά (κατά μέσο όρο μικρότερα των 55 ετών) και σιγουρεύτηκαν πως αυτοί που έπιναν παλαιότερα ή ήταν περιστασιακοί χρήστες δεν συμπεριλήφθηκαν με τον χαρακτηρισμό του «μη χρήστη». Αυτές οι μελέτες συμπέραναν πως η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ δεν οδηγούσε σε μακροζωία.

Οι πιο «αδύναμες μελέτες» – αυτές που περιελάμβαναν ηλικιωμένους συμμετέχοντες και δεν έκαναν τον διαχωρισμό μεταξύ αυτών που έπιναν παλαιότερα και αυτών που δεν είχαν πιει ποτέ – είναι αυτές που έκαναν τον συσχετισμό μεταξύ μέτρια κατανάλωσης και οφελών για την υγεία.

 

Το «Γαλλικό παράδοξο»

Η ιδέα πως η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ είναι καλή για εμάς υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Ένα παράδειγμα είναι το «Γαλλικό παράδοξο», το οποίο έγινε διάσημο την δεκαετία του 90, ισχυριζόμενο πως οι Γάλλοι είναι πιο υγιείς και έχουν χαμηλότερες περιπτώσεις καρδιακής νόσου παρά την δίαιτα υψηλών λιπαρών λόγω την συχνής κατανάλωσης κρασιού.

Ο κ. Στόκγουελ λέει πως αυτό έχει να κάνει με ένα επεισόδιο της σειράς «60 Minutes» που μεταδόθηκε στις αρχές του 1990 που εξερευνούσε την αιτία που οι Γάλλοι είχαν τόσο χαμηλές περιπτώσεις καρδιακής νόσου και σχεδόν καθόλου παχυσαρκία παρά την δίαιτα τους που αποτελούνταν από πλούσια, λιπαρά γεύματα και καθημερινή κατανάλωση κρασιού. Από τότε, η ιδέα διαμορφώθηκε και έγινε κομμάτι της κυρίαρχης συνείδησης.

«Έχω ταξιδέψει αρκετά στην ζωή μου, και συχνά, το ζήτημα αναδύεται. Σχεδόν παντού στον πλανήτη, αυτή η ιδέα έχει κυριαρχήσει πως η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ είναι υγιής, ειδικά η κατανάλωση κόκκινου κρασιού […] Δεν υπήρχε το διαδίκτυο εκείνη την εποχή, αλλά η ιδέα διαδόθηκε ευρέως», είπε.

 

Οι συνέπειες της κατανάλωσης αλκοόλ στην υγεία

Όταν ερωτήθηκε για μερικές από τις πιο σημαντικές ζημιές της κατανάλωσης αλκοόλ, ο κ. Στόκγουελ είπε στους Epoch Times πως υπάρχει έλλειψη επίγνωσης των κινδύνων. Λέει πως ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι ο καρκίνος και ο κίνδυνος μπορεί να μεγαλώσει ακόμα και με χαμηλά επίπεδα κατανάλωσης – όπως για παράδειγμα ένα ποτό την ημέρα.

«Αν η θεωρία μας είναι σωστή – πως τα οφέλη στην υγεία είναι υπερβολικά επειδή οι χρήστες συγκρίνονται με μη υγιείς μη χρήστες– τότε αυτή η κριτική εφαρμόζεται επίσης και στην υπόλοιπη επιδημιολογία του αλκοόλ. Αν κοιτάξει κανείς την κίρρωση του ήπατος, τον καρκίνο και οποιαδήποτε από αυτά τα άλλα πράγματα που υποτίθεται ότι δεν έχουν ωφέλιμη επίδραση, και πάλι σημαίνει πως συγκρίνεις τους κινδύνους για τους χρήστες με μια πολύ ανθυγιεινή ομάδα ατόμων. Επομένως, είναι πολύ πιθανό να έχουν υποτιμήσει σε μεγάλο βαθμό την επίδραση του αλκοόλ στην υγεία.»

 

Της Emma Suttie, D.Ac, AP

Ο παγκρεατικός καρκίνος, μερικές φορές επονομαζόμενος και «βασιλιάς των καρκίνων» λόγω της κακοήθειάς του, θέτει προκλήσεις τόσο στην πρόωρη ανίχνευση του όσο και στην αντιμετώπιση του τελικού σταδίου του. Η κατανόηση των αιτίων και των προειδοποιητικών συμπτωμάτων του μάς βοηθά να λάβουμε κατάλληλα προληπτικά μέτρα. Ο Ρονγκ Σου, διευθυντής της κλινικής Ρονγκ TCM στο Ηνωμένο Βασίλειο και έμπειρος θεράπων της παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής (ΠΚΙ) με πάνω από 30 χρόνια εμπειρίας, επισημαίνει τις αιτίες, τα πρώιμα συμπτώματα και τις πιο αποτελεσματικές στρατηγικές πρόληψης για τον καρκίνο του παγκρέατος στο πρόγραμμα των Epoch Times «Health 1+1».

Ο διπλός ρόλος του παγκρέατος

Στη δυτική ιατρική, το πάγκρεας αναγνωρίζεται ως πεπτικό και ενδοκρινικό όργανο. Ως πεπτικό όργανο, εκκρίνει διάφορα ένζυμα για τη διάσπαση των πρωτεϊνών, των λιπών και των υδατανθράκων των τροφών. Ως ενδοκρινές όργανο, παράγει την ινσουλίνη και τη γλυκαγόνη για τη ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, διατηρώντας τα στα επίπεδα που πρέπει για την εύρυθμη λειτουργία των σημαντικότερων οργάνων του σώματος.

Ο κος Ρονγκ τονίζει πως, από την οπτική της ΠΚΙ, το πάγκρεας θεωρείται μέρος του συστήματος του σπλήνα, το οποίο περιλαμβάνει το πάγκρεας, το ήπαρ, τη χοληδόχο κύστη, τον σπλήνα, το στομάχι και τα έντερα. Το σύστημα αυτό είναι υπεύθυνο για την πέψη, την απορρόφηση, τη μεταμόρφωση και τη μεταφορά των θρεπτικών συστατικών από την τροφή, παρέχοντας ενέργεια στους διάφορους ιστούς και συστήματα στο σώμα.

Ζάχαρη και καρκίνος του παγκρέατος

Στο αρχαίο κινέζικο ιατρικό έγγραφο «Κλασική Εσωτερική Ιατρική του Κίτρινου Αυτοκράτορα» ή «Huangdi Neijing», αναφέρεται πως ο σπλήνας αντιστοιχεί στη γλυκύτητα. Ο κος Ρονγκ εξηγεί πως, ενώ μια μικρή ποσότητα γλυκύτητας τρέφει τον σπλήνα, η υπερβολική γλυκύτητα αποβαίνει ζημιογόνος. Η ζάχαρη βρίσκεται στις επεξεργασμένες γλυκές τροφές. Η υπερβολική κατανάλωση υψηλά επεξεργασμένων γλυκών τροφών για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια βλάβη του σπλήνα, με πιθανό αποτέλεσμα τις καρκινικές αλλοιώσεις.

Αναρίθμητες μελέτες έχουν επιβεβαιώσει τη στενή σχέση μεταξύ ζάχαρης και καρκίνου του παγκρέατος. Μελέτη του 2019, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Cell Metabolism, βρήκε πως τα αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα πυροδότησαν μεταβολικές ανισορροπίες στα ποντίκια, οδηγώντας σε καρκίνο του παγκρέατος.

Μια άλλη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Cell Reports το 2020, ύστερα από παρακολούθηση σχεδόν 500.000 Ευρωπαίων για περισσότερα από 20 χρόνια, έδειξε πως μία υψηλή σε σάκχαρα δίαιτα αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του παγκρέατος σε κάποια άτομα και προωθεί την ανάπτυξη και τη διάδοση όγκων.

Προκλήσεις στον εντοπισμό και την αντιμετώπιση

Ο κος Ρονγκ εξηγεί πως η δυσκολία στον εντοπισμό του καρκίνου του παγκρέατος στα πρώιμα στάδιά του έγκειται στη θέση του παγκρέατος. Συχνά αναφερόμενο ως «κρυφό όργανο», το πάγκρεας βρίσκεται πίσω από αρκετά άλλα όργανα. Αυτή η θέση καθιστά σχεδόν αδύνατο για τους ιατρούς να το ψηλαφίσουν κατά την εξέταση, και ακόμα και με υπερήχους, η καθαρή απεικόνιση του παγκρέατος αποτελεί πρόκληση.

Επιπλέον, όταν αρχίζουν να σχηματίζονται και να μεγαλώνουν όγκοι στο πάγκρεας, τυπικά δεν προκαλούν εμφανή συμπτώματα. Ακόμα και αν εμφανιστούν συμπτώματα, σπάνια αναγνωρίζονται ως σχετικά με παγκρεατικά ζητήματα, καθιστώντας την πρώιμη ανίχνευση απίθανη. Συνήθως, μόνο όταν τα καρκινικά κύτταρα έχουν κάνει μετάσταση σε άλλα όργανα τα συμπτώματα γίνονται εμφανή.

Σύμφωνα με τον Λίμορ Άππελμπαουμ, εκπαιδευτή της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ και ακτινοθεραπευτή ογκολόγο, «περίπου το 80% με 85% των ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος διαγιγνώσκονται σε προχωρημένο, μη ιάσιμο στάδιο.»

Στα τέλη του 2023, ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ και του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (Massachusetts Institute of Technology – MIT) ανέπτυξαν μαζί ένα νέο μοντέλο ανίχνευσης του καρκίνου του παγκρέατος με την ονομασία PRISM, το οποίο μπορεί να ανιχνεύσει το 35% των αδενοκαρκινωμάτων του παγκρεατικού πόρου, του πιο κοινού τύπου καρκίνου του παγκρέατος, συγκριτικά με το 10% των συμβατικών εξετάσεων.

Περιορισμένες επιλογές αντιμετώπισης

Τα κύτταρα του καρκίνου του παγκρέατος είναι επιθετικά και ανθεκτικά σε πολλά επίπεδα θεραπειών, καθιστώντας την πλήρη θεραπεία πολύ δύσκολη. Σύμφωνα με την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρία, το πενταετές σχετικό ποσοστό επιβίωσης για τον καρκίνο του παγκρέατος είναι μόλις 13%.

Οι επιλογές αντιμετώπισης του καρκίνου του παγκρέατος παραμένουν περιορισμένες. Η κύρια χειρουργική αντιμετώπιση είναι η παγκρεατοδωδεκαδακτυλεκτομή, αλλά λιγότερο από το 20% των ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος πληρούν τις προϋποθέσεις για αυτή την επέμβαση.

Εκτός της επέμβασης, οι επιλογές αντιμετώπισης του καρκίνου του παγκρέατος περιλαμβάνουν τη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη στοχευμένη θεραπεία με φάρμακα και την ανοσοθεραπεία. Ωστόσο, αυτές οι μέθοδοι είναι γενικά αναποτελεσματικές στη θεραπεία του καρκίνου του παγκρέατος και, επιπλέον, μπορεί να προκαλέσουν σημαντικές βλάβες στον οργανισμό του ασθενούς.

Η ΠΚΙ ως επιπρόσθετος τρόπος αντιμετώπισης

Ο κος Ρονγκ διηγήθηκε μια πρόσφατη περίπτωση αντιμετώπισης καρκίνου του παγκρέατος ενός ασθενή. Ένας ασθενής τελικού σταδίου υποβλήθηκε σε πέντε μήνες χημειοθεραπείας χωρίς βελτίωση. Όταν ήρθε στην κλινική για έλεγχο, είχε χάσει όλα τα μαλλιά του, το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο από τον πόνο και το στομάχι πρησμένο σαν μπαλόνι. Ύστερα από θεραπεία με βελονισμό, τα συμπτώματα του ασθενή βελτιώθηκαν σημαντικά, όπως επίσης και η συναισθηματική του κατάσταση.

Ο κος Ρονγκ δήλωσε πως η παρέμβαση με ΠΚΙ μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα του καρκίνου του παγκρέατος, να μειώσει σημαντικά τον πόνο και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής σε ασθενείς στα τελευταία στάδια. Επιδεικνύει, επίσης, κάποιες δυνατότητες καταστολής της διάδοσης των καρκινικών κυττάρων ή ακόμη και επούλωσης. Οι ασθενείς μπορούν να λάβουν υπ’ όψιν την ΠΚΙ ως μια εναλλακτική θεραπεία ή να επιλέξουν έναν συνδυασμό Δυτικής ιατρικής και ΠΚΙ για την αντιμετώπιση του καρκίνου του παγκρέατος.

Πρώιμα συμπτώματα

Ο κος Ρονγκ επισημαίνει πως ορισμένοι ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος δεν έχουν καθόλου συμπτώματα, ενώ άλλοι μόνο λίγα, τα οποία συχνά παραβλέπονται, όπως:

• Πρήξιμο και ενόχληση στην άνω κοιλιακή χώρα
• Φαγούρα στο δέρμα
• Ανεξήγητα απότομη αύξηση των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα ή ξαφνική αναποτελεσματικότητα των φαρμάκων του διαβήτη
• Πόνο χαμηλά στην πλάτη, ειδικά στο επίπεδο του ομφαλού, άσχετο με νεφρική νόσο ή τραυματισμό
• Κιτρίνισμα στα μάτια και στο δέρμα (ίκτερος)

Παράγοντες κινδύνου

Παρόλο που η ακριβής αιτία οποιουδήποτε καρκίνου είναι άγνωστη, οι ακόλουθοι αποτελούν παράγοντες κινδύνου που ενδεχομένως επηρεάζουν την ανάπτυξη του καρκίνου του παγκρέατος:

• Υψηλό στρες, κατάθλιψη και άγχος: Μελέτη έδειξε ότι η κατάθλιψη μπορεί να είναι πρόδρομος του καρκίνου του παγκρέατος, με τους μισούς από τους ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος να εκδηλώνουν ψυχιατρικά συμπτώματα 43 μήνες προτού εμφανιστούν τα σωματικά συμπτώματα.
• Ανθυγιεινός τρόπος ζωής: Ανεξέλεγκτη διατροφή και ακανόνιστες ώρες ύπνου.
• Μη ισορροπημένη δίαιτα: Ανθυγιεινή διατροφή χωρίς ποικιλία, όπως υπερβολική κατανάλωση κρέατος και ελάχιστα φρούτα και λαχανικά.
• Κακές συνήθειες: Κάπνισμα, κατανάλωση αλκοόλ, κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας καφέ και συχνή κατανάλωση καψαλισμένων τροφών.
• Υποκείμενοι υγειονομικοί παράγοντες: Ο διαβήτης είναι γνωστός παράγοντας κινδύνου για τον καρκίνο του παγκρέατος.
• Παγκρεατίτιδα: Χρόνια φλεγμονή του παγκρέατος μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη καρκίνου, και οι καλοήθεις όγκοι μπορεί να γίνουν κακοήθεις.
• Γονίδια: Ο καρκίνος του παγκρέατος έχει ένα συγκεκριμένο ποσοστό οικογενειακής κληρονομικότητας.

Προληπτικά μέτρα

Ο κος Ρονγκ τονίζει πως, προκειμένου να αποτραπεί η ανάπτυξη καρκίνου του παγκρέατος, είναι απαραίτητο να ρυθμίσουμε τον τρόπο ζωής μας, εισάγοντας υγιεινές συνήθειες στην καθημερινότητά μας, όπως:

• Μειώστε την πρόσληψη τροφών με σάκχαρα: Αντιθέτως, προτιμήστε τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, καθώς και οργανικές τροφές, ξηρούς καρπούς και όσπρια. Για παράδειγμα, ενσωματώστε βραστά ή ελαφρώς ψημένα ψάρια, κοτόπουλο, αυγά, βρώμη, καλαμπόκι, κεχρί και σίκαλη στη διατροφή σας.
• Καταναλώστε ποικιλία λαχανικών και φρούτων: Τα λαχανικά και τα φρούτα είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά, τα οποία καταπολεμούν το οξειδωτικό στρες και τη χρόνια φλεγμονή, μειώνοντας τις πιθανότητες ανάπτυξης καρκίνου.
• Αυξήστε την πρόσληψη υγιεινών λιπαρών: Έρευνες έχουν δείξει πως η κατανάλωση ελαιόλαδου μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου.
• Συχνή άσκηση: Η σωματική δραστηριότητα μπορεί να ενδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα και να μειώσει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου.
• Διαχειριστείτε το στρες και διατηρήστε μια θετική νοοτροπία: Η κατάθλιψη ενδεχομένως συνδέεται με τον καρκίνο του παγκρέατος. Είναι απαραίτητο να διαχειρίζεστε ενεργά το στρες και να ενσωματώσετε ασκήσεις χαλάρωσης στην καθημερινή σας ρουτίνα.

Των Sham Lam και JoJo Novaes

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε