Κυριακή, 11 Μαΐ, 2025

Μια μέρα ψαρέματος με μηχανότρατα στη Λέσβο

Ο Νίκος Βαξεβάνης είναι καπετάνιος και συνιδιοκτήτης, μαζί με τον Γιάννη Μπισμπίκα που εργάζεται και αυτός στο καΐκι, του «Ταξιάρχη». Της μεγάλης ξύλινης μηχανότρατας που από την 1η Οκτωβρίου ξανοίχτηκε ξανά από το λιμάνι του Περάματος στην είσοδο του κόλπου της Γέρας, ψαρεύοντας. Μαζί με τον «Ταξιάρχη» και άλλες έξι ανεμότρατες και πέντε γρι γρι.

«Πριν από 50 χρόνια στη Λέσβο, είχαμε πάνω από 50 μηχανότρατες και γρι γρι…», λέει ο κος Βαξεβάνης. «Πολλά καΐκια, πολλά ψάρια… Αλλά έτρωγε και ψάρια ο κόσμος τότε… Τώρα πάει…. Άλλαξαν οι συνήθειες του κόσμου. Λιγόστεψαν και τα καΐκια, λιγόστεψαν και τα ψάρια. Εκεί που ψαρεύαμε 1.000 κιλά ψάρια τη μέρα σήμερα με το ζόρι ψαρεύουμε τα μισά», τονίζει.

Η μηχανότρατα με την οποία ξανοίχτηκε το ΑΠΕ-ΜΠΕ στις νοτιοανατολικές ακτές της Λέσβου παρακολουθώντας μια μέρα ψαρέματος, μια «καλάδα» όπως λένε το μεροκάματο τους οι ψαράδες, είναι ένα ξύλινο σκαρί που ρίχνει στη θάλασσα και σέρνει ένα μεγάλο δίχτυ που καταλήγει σε ένα μακρύ σάκο. Αυτός ο σάκος σέρνεται από δύο συρματόσχοινα δεμένα σε δύο πλάκες, τις πόρτες, που ακουμπάν στο βυθό και κρατάνε το δίχτυ ανοιχτό πιάνοντας τα ψάρια που βρίσκονται εκεί.

Με πλήρωμα τέσσερεις-πέντε το πολύ αλιεργάτες, ο «Ταξιάρχης» ζει με τις ψαριές του κοντά 30 άτομα. Το μαγαζί που αγοράζει τα ψάρια και τα πουλά, τους «μανάβηδες», που αγοράζουν κι αυτοί και πουλούν κομμάτι από την ψαριά.

«Δίνουμε μάχη», λέει ο κος Βαξεβάνης. «Μάχη να κρατηθούμε ζωντανοί. Από την 1η Οκτωβρίου που μας επιτράπηκε να ψαρέψουμε ξανά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα διπλά σχεδόν έξοδα από αυτά που είχαμε όταν κλειστήκαμε. Στα ύψη τα καύσιμα και όχι μοναχά αυτά, αλλά και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε για να δουλέψουμε. Και οι ψαριές, μισές».

Όπως λέει ο κος Βαξεβάνης, τα μέτρα προστασίας των αλιευμάτων που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπουν στους Τούρκους ψαράδες την περίοδο που οι ελληνικές μηχανότρατες είναι δεμένες κυριολεκτικά, να οργώνουν το Αιγαίο. «Όταν βγήκαμε για ψάρεμα, λέει ο κος Βαξεβάνης, «βρήκαμε τους ψαρότοπους κυριολεκτικά αδειανούς. Εμείς προστατεύουμε τις θάλασσες για να τις υπεραλιεύουν οι γείτονές μας. Μερικές φορές με πραγματικά καταστροφικούς τρόπους. Κι εμείς τους βλέπουμε μην μπορώντας να αντιδράσουμε».

Σύμφωνα με τον καπετάνιο του «Ταξιάρχη» τα μέτρα προστασίας των θαλασσών και των αλιευμάτων έπρεπε να είναι κοινά. «Κοινοί περίοδοι που αφήνουμε τη θάλασσα να ξεκουραστεί, κοινά είδη διχτυών, βάθη ψαρέματος, μεγέθη ψαριών… Αν αυτό δεν γίνει ο ένας θα ψαρεύει πολύ κι ο άλλος καθόλου», λέει.

Ο Νίκος Βαξεβάνης είναι από 15 χρόνων στη θάλασσα. Πρώτα στην παράκτια αλιεία και τα τελευταία 10 – 12 χρόνια στη μηχανότρατα. «Πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες να μη σβήσει η αλιεία στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Οι Τούρκοι ψαρεύουν 11 μήνες τον χρόνο. Ιχθυοαποθέματα που ψαρεύονται από τους Τούρκους και προστατεύονται από τους Έλληνες. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί. Σβήνουμε. Τα παιδιά μας πρώτα απ’ όλους, φεύγουν. Οι αγορές των ψαριών δεν ανακάμπτουν. Μια απασχόληση αιώνων σβήνει. Ας γίνει κάτι, έστω την τελευταία στιγμή…».

Επαναφέροντας τη στοιχειώδη ευγένεια στη ζωή μας

Υπάρχουν μερικά απλά, βασικά πράγματα που όταν τα εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας η ποιότητα των σχέσεών μας, τόσο με τους οικείους μας όσο και με τους τρίτους, αναβαθμίζεται με έναν διακριτικό αλλά πολύ αποτελεσματικό τρόπο.

Στον πυρήνα της στοιχειώδους ευγένειας βρίσκεται πάντα η σκέψη για τους άλλους και το πώς να τους βοηθήσουμε ή να τους κάνουμε να νιώσουν πιο όμορφα. Όταν σε μια κοινωνία αυτή η σκέψη υπάρχει στην πλειοψηφία των μελών της, οι καθημερινές μας επαφές γίνονται πιο αρμονικές και αποδοτικές.

Αν και οι βασικοί καλοί τρόποι συμπεριφοράς θα έπρεπε να μας είναι δεύτερη φύση, στην πραγματικότητα ξεχνιόμαστε μερικές φορές, ιδίως τώρα που η καθημερινή ευγένεια σπανίζει. Μια υπενθύμιση ποτέ δεν βλάπτει. Οι κινήσεις δεν χρειάζεται να είναι εξεζητημένες – η αληθινή ευγένεια είναι απλή, εύκολη και δεν κοστίζει τίποτα, εκτός μόνο από το να σκεφτόμαστε λιγότερο τον εαυτό μας και περισσότερο τους άλλους.

Κρατώντας ή ανοίγοντας την πόρτα για τους άλλους

Κατά την είσοδο ή την έξοδο από ένα κτίριο ή δωμάτιο, το να κρατάτε την πόρτα για όποιον έρχεται από πίσω σας ή πρόκειται να μπει, είναι μια απλή αλλά ευγενική κίνηση που εκτιμάται. Ακόμα καλύτερα είναι όταν ανοίγετε την πόρτα και αφήνετε τον άλλον να περάσει πρώτος. Η πράξη αυτή εκτιμάται περισσότερο όταν το άλλο άτομο είναι φορτωμένο ή κρατά ένα μικρό παιδί από το χέρι ή το λουρί του σκύλου. Όταν κρατάμε ή ανοίγουμε την πόρτα για τον άλλον, δείχνουμε ότι τον αναγνωρίζουμε. Όταν δε αυτή η κίνηση συνοδεύεται από ένα χαμόγελο, μπορεί να γίνει πηγή πραγματικής ευφορίας για εκείνον.

Ακούτε περισσότερο, μιλάτε λιγότερο

Είναι ιδιαιτέρως ενοχλητικό, ακόμα και αγενές εκ μέρους σας, αν σε μια συζήτηση δεν αφήνετε τον συνομιλητή σας να πει μια λέξη. Είναι σημαντικό να κρατάμε τις ισορροπίες στις κοινωνικές συναναστροφές μας και να φροντίζουμε να κάνουμε παύσεις στην κουβέντα μας, ώστε να επιτρέπουμε στο άλλο μέρος να μιλήσει εάν θέλει χωρίς να χρειαστεί να μας διακόψει. Με αυτό τον τρόπο, ακόμα και τα ντροπαλά άτομα θα αισθανθούν πιο άνετα και θα μπορέσουν να συμμετάσχουν στη συζήτηση. Δοκιμάστε το και δείτε τους να ανθίζουν – ίσως μάλιστα κερδίσετε και έναν νέο φίλο έτσι.

Οι δύο «μαγικές» λέξεις

Ας μην είμαστε φειδωλοί με τις δύο κατεξοχήν λέξεις ευγενείας, το «παρακαλώ» και το «ευχαριστώ». Όντας ευγενικοί με τον υπάλληλο στο σούπερ μάρκετ, με έναν συνάδελφο ή με τους συνεπιβάτες μας στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δίνουμε ένα καλό παράδειγμα που δεν αποκλείεται να γίνει μεταδοτικό.

Κοιτάζοντας τους άλλους στα μάτια

Η οπτική επαφή είναι δείγμα καλής ανατροφής και επίσης ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να δημιουργήσετε και να διατηρήσετε έναν στενότερο δεσμό με τους άλλους. Είτε πρόκειται για μια τυχαία συνάντηση με έναν εντελώς άγνωστο στο εμπορικό κέντρο είτε για μια συνομιλία με ένα οικείο σας πρόσωπο, κοιτάζοντας τον στα μάτια τον διαβεβαιώνετε ότι τον προσέχετε και ότι ενδιαφέρεστε για αυτά που σας λέει και δημιουργείτε μια γέφυρα ανάμεσά σας και ένα καλό κλίμα.

Δείξτε σεβασμό

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να αγγίξετε κάτι που δεν σας ανήκει, εκτός αν έχετε ρητή άδεια να το κάνετε.

Αυτός ο κανόνας ισχύει τόσο στον χώρο εργασίας, όπου ένας συνάδελφος μπορεί να έχει ένα ενδιαφέρον στυλό ή ένα μπιχλιμπίδι πάνω στο γραφείο του όσο και στο σπίτι κάποιου. Επίσης, οι ευγενικοί άνθρωποι δεν επαναλαμβάνουν τα κουτσομπολιά όσο ενδιαφέροντα κι αν είναι. Τέλος, όταν βρίσκεστε στο χώρο κάποιου άλλου, αποφύγετε να τον αναστατώσετε ή έστω φροντίστε πριν φύγετε να τα αφήσετε όλα όπως τα βρήκατε.

Του Bill Lindsey

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

 

 

Μπατσαλονίμ ή ντολμάδες κρεμμυδιού με πικάντικη σάλτσα: Ένα εορταστικό πιάτο από το Ισραήλ

Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που δεν του αρέσουν οι λαχανοντολμάδες, με τη χορταστική τους γέμιση από κρέας και ρύζι και την αυγοκομμένη σάλτσα. Στο Ισραήλ, φτιάχνουν μια διαφορετική εκδοχή: τους κρεμμυδοντολμάδες ή αλλιώς μπατσαλονίμ.

Τα ντολμαδάκια κρεμμυδιού είναι μια πολύ σπάνια λιχουδιά, λίγοι άνθρωποι ξέρουν πώς να τη μαγειρέψουν. Και στο ίδιο το Ισραήλ γίνεται μόνο τις αργίες. Συνήθως την εβραϊκή Πρωτοχρονιά, που γιορτάζεται στις αρχές του φθινοπώρου.

Το μπατσαλονίμ είναι κάτι ανάμεσα στα ντολμαδάκια γιαλαντζί και τους λαχανοντολμάδες μας. Μόνο που αντί για λάχανο ή αμπελόφυλλα χρησιμοποιούν στρώσεις κρεμμυδόφλουδων. Ωστόσο, η γεύση του κρεμμυδιού είναι ανεπαίσθητη, καθώς ψήνεται σε πικάντικη σάλτσα, καραμελώνει και αποκτά ένα ιδιαίτερο άρωμα.

Υλικά

7 κρεμμύδια (μακρόστενα)

2 καρότα

1 κιλό κιμά μοσχαρίσιο

2 κ.σ. μαγιονέζα

1 κ. γλ. αλάτι

2 κ.σ. κράνμπερι αποξηραμένα

100 γρ. ρύζι

200 ml νερό

1 κ.γλ. ζάχαρη

100 ml ηλιέλαιο ή ελαιόλαδο

3 κ.σ. μαρμελάδα δαμάσκηνο (ή οποιαδήποτε άλλη μαρμελάδα) για τη σάλτσα

1 λεμόνι

Αποξηραμένα βερίκοκα ή δαμάσκηνα

Κυδώνι

2-3 κ.σ. καπνιστή γλυκιά πάπρικα (ή σκέτη)

1 κ. γλ. μαύρο πιπέρι

50-80 γρ. βατόμουρα (προαιρετικά)

καυτερή κόκκινη πιπεριά (προαιρετικά)

Εκτέλεση

Αφήνουμε στην άκρη δύο κρεμμύδια για να τα ψιλοκόψουμε και ξεφλουδίζουμε τα υπόλοιπα πέντε. Στην ίδια τη βάση του κρεμμυδιού κόψτε τη μέση για να διευκολύνετε το διαχωρισμό των στρωμάτων αργότερα. Και κόψτε το κρεμμύδι, αλλά μόνο από τη μία πλευρά (σαν να θέλατε να το κόψετε στη μέση, αλλά αλλάξατε γνώμη). Βάλτε τα κρεμμύδια σε μια σακούλα και ψήστε τα στο φούρνο μικροκυμάτων για 5-6 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν.

Ανακατεύουμε τον κιμά με τριμμένα καρότα,  αλάτι, πιπέρι μαύρο, 100 ml νερό και τα δύο κρεμμύδια ψιλοκομμένα. Στη συνέχεια, προσθέτουμε δύο κ.σ. μαγιονέζα και ζυμώνουμε τον κιμά όσο πιο καλά γίνεται. Προσθέτουμε πλυμένο αλλά όχι βρασμένο ρύζι στον κιμά.

Ετοιμάζουμε τη σάλτσα, ανακατεύοντας την πάπρικα, λίγο μαύρο πιπέρι και το φυτικό λάδι.

Ύστερα ξεδιπλώνουμε τα βρασμένα κρεμμύδια, όταν έχουν πια κρυώσει.  Αυτό μας διευκολύνει να τα χωρίσουμε σε στρώσεις. Σε κάθε φύλλο κρεμμυδιού τυλίγουμε τον κιμά και φροντίζουμε να κλείσουμε το κρεμμύδι καλά.

Αλείφουμε τον πάτο της κατσαρόλας ή ένα βαθύ τηγάνι με λάδι και μπαχαρικά, μετά βουτάμε το κάθε κρεμμύδι στο λάδι με μπαχαρικά και το βάζουμε στην κατσαρόλα, προσθέτουμε μισό ποτήρι νερό και το χυμό ενός λεμονιού στο υπόλοιπο λάδι, μαρμελάδα και μπορούμε να προσθέσουμε άλλο μισό κουταλάκι του γλυκού μαύρο πιπέρι. Ρίχνουμε τη σάλτσα γύρω από το φαγητό και τοποθετούμε από πάνω αποξηραμένα φρούτα για γεύση,  και μερικές σκελίδες κυδώνι που έχουμε ήδη ψήσει στην κατσαρόλα. Είτε στο φούρνο είτε σε χαμηλή φωτιά στο μάτι της κουζίνας, καλύψτε με ένα καπάκι και μαγειρέψτε σε χαμηλή φωτιά για 40 λεπτά. Το εορταστικό μας πιάτο είναι έτοιμο!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Πηγή: sovkusom.ru

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Οι «ιερές συνομιλίες» του Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα

Ο Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα, μια από τις ιδρυτικές μορφές της πρώιμης Ιταλικής Αναγέννησης, κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της τέχνης. Το έργο του εξυμνείται από γνώστες, συναδέλφους καλλιτέχνες και το ευρύ κοινό. Οι θιασώτες του ακολουθούν το «Μονοπάτι Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα», κάνοντας στάσεις στις ιταλικές περιοχές της Τοσκάνης και του Λε Μαρτς για να δουν αξιόλογα έργα στην αρχική τους θέση.

Οι συναρπαστικές τοιχογραφίες και οι πίνακες του ντελλα Φραντσέσκα αιχμαλωτίζουν την προσοχή του θεατή μέσω της αριστοτεχνικής δημιουργίας ενός ψευδαισθησιακού χώρου, των γλυπτικών μορφών, του έντονου φωτός, των ζωηρών χρωμάτων, και της θείας ατμόσφαιρας. Πολλά από τα υπέροχα έργα του απεικονίζουν την Παναγία και το Βρέφος σε ένα θέμα που είναι γνωστό ως «ιερές συνομιλίες».

Ο «μονάρχης» της ζωγραφικής

Εικονογράφηση του Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα από το βιβλίο του Τζόρτζο Βαζάρι «Οι βίοι των πλέον εξαίρετων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων» (Le vite de più eccellenti architetti, pittori, et scultori ή απλώς Vite), 1648. Αρχείο Διαδικτύου. (Public Domain)

 

Ο Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα (περ. 1415/20–1492) θεωρούνταν «μονάρχης» της ζωγραφικής όσο ζούσε. Γεννήθηκε στη μικρή πόλη Σανσεπόλκρο της Τοσκάνης, τότε γνωστή ως Μπόργκο Σαν Σεπόλκρο, κοντά στα σύνορα της Ούμπρια. Τον 15ο αιώνα η πόλη γνώρισε σημαντική ακμή, όντας πάνω σε εμπορικές και προσκυνηματικές οδούς.

Λίγα είναι γνωστά για την πρώιμη ζωή και την καλλιτεχνική κατάρτιση του ντελλα Φραντσέσκα. Η προηγμένη χρήση της γραμμικής προοπτικής (ήταν επίσης μαθηματικός) δείχνει ότι πρέπει να είχε εκτεθεί στην τέχνη της ευρύτερης Τοσκάνης, ιδιαίτερα της Φλωρεντίας. Μέχρι το 1439, εργαζόταν στη Φλωρεντία μαζί με τον Ντομένικο Βενετσάνο. Το έργο του ντελλα Φραντσέσκα αντανακλά τόσο την επιρροή του Βενετσάνο όσο και αυτή των Πάολο Ουτσέλο και Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι.

Πιστεύεται ότι ο ντελλα Φραντσέσκα δεν εργάστηκε ποτέ στη Φλωρεντία μετά τη δεκαετία του 1430, αν και η αυξανόμενη φήμη του οδήγησε σε έργα κύρους στις αυλές της Ρώμης, του Ρίμινι, της Φεράρα και του Ουρμπίνο. Χορηγοί του ήταν προσωπικότητες όπως ο πάπας και ο δούκας του Ουρμπίνο. Ωστόσο, ο ντελλα Φραντσέσκα επέστρεφε πάντα στο Σανσεπόλκρο, όπου έζησε, δημιούργησε και πέθανε, το 1492. Το Σανσεπόλκρο εμφανίζεται στο τοπίο του πρώιμου αριστουργήματός του «Η Βάπτιση του Χριστού», του 1437–1445 περίπου.

Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα, «Η Βάπτιση του Χριστού», 1437–1445. Αυγοτέμπερα σε ξύλο λεύκας. Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο. (Public Domain)

 

Για ένα μεγάλο μέρος του έργου του δεν γνωρίζουμε ούτε την ημερομηνία ούτε το νόημα. Τα έργα του των «ιερών συνομιλιών» δεν αποτελούν εξαίρεση. Ο όρος αφορά ένα έργο για τέμπλο, που παρουσιάζει την Παναγία και το Βρέφος εν μέσω αγίων. Παρά το όνομα του είδους, ήταν σπάνιο τον 15ο αιώνα οι φιγούρες ενός πίνακα να συνομιλούν – συνήθως εμφανίζονταν στοχαστικές, να κοιτάζουν προς τον θεατή. Επιπλέον, ένας από τους αγίους έκανε και μια χειρονομία η οποία προσέλκυε το βλέμμα του θεατή στο κεντρικό τμήμα του πίνακα.

«Η Παρθένος και το Βρέφος» του Κλαρκ

Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα, «Παρθένος και Βρέφος ένθρονοι, με τέσσερεις αγγέλους», περ. 1460–70. Λάδι, ενδεχομένως με λίγη τέμπερα, σε πάνελ και ύφασμα. 108 x 78 εκ. Ινστιτούτο Τέχνης Κλαρκ, Γουίλιαμσταουν, Μασαχουσέτη. (Public Domain)

 

Το έργο «Παρθένος και Βρέφος ένθρονοι, με τέσσερεις αγγέλους» είναι ένα από τα πιο φημισμένα του ντελλα Φραντσέσκα. Αυτό το μεγάλο, εντελώς άθικτο έργο τέμπλου, που αποτελεί πλέον μέρος της συλλογής του Ινστιτούτου Τέχνης Κλαρκ της Μασαχουσέτης στο Μπέρκσαϊρς, είχε δημιουργηθεί αρχικά για μία εκκλησία ή ιδιωτική κατοικία. Είναι ένα από τα επτά ενυπόγραφα έργα τέχνης του ντελλα Φραντέσκα που ανήκουν σε συλλογή αμερικανικού μουσείο – το ωραιότερο.

Στο κέντρο του βρίσκεται η ένθρονη Παναγία κρατώντας στην αγκαλιά της τον Χριστό, ο οποίος απλώνει τα χέρια Του προς ένα τριαντάφυλλο. Το τριαντάφυλλο συμβολίζει πολλά πράγματα: τη θεϊκή αγάπη, την ανθρώπινη φύση του Χριστού και τα επικείμενα Πάθη Του. Ο Χριστός δεν πτοείται από τη μοίρα του. Τείνει ούτως ή άλλως προς το λουλούδι και η Παναγία δεν το απομακρύνει. Αντίθετα, το κοιτάζει, ίσως έχοντας μια ιδέα του τι προμηνύει. Η σημασία του τριαντάφυλλου τονίζεται από τις σκαλισμένες ροζέτες στο κάτω μέρος του μαρμάρινου θρόνου της Παναγίας.

Το σκηνικό του έργου τέχνης είναι ένας ρηχός χώρος με κλασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως κίονες και κρεμαστή διακόσμηση στην κορυφή των τοίχων – ο ντελλα Φραντσέσκα συνήθιζε να αντλεί από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα. Η ηρεμία των μορφών είναι σε αρμονία με τον αέρα θείας γαλήνης και αρμονίας που αποπνέει ο πίνακας.

Τέσσερεις άγγελοι περιβάλλουν την Παναγία και το Βρέφος ως κομψά μαρμάρινα αγάλματα με ενδύματα και χρωματιστά φτερά. Στα δεξιά, ο άγγελος με τα κόκκινα κοιτάζει προς τους θεατές δείχνοντας τον Χριστό. Ο άγγελος στα αριστερά, ντυμένος στα λευκά, ρίχνει τη σκιά του στη βάση του θρόνου. Αυτή η λεπτομέρεια έχει οδηγήσει τους επιμελητές να σκεφτούν ότι ο πίνακας ήταν αρχικά κρεμασμένος στα δεξιά ενός παραθύρου και ότι ο καλλιτέχνης ενσωμάτωσε στο έργο την πραγματική πηγή φωτός.

Η δεκαετία του 1450 ήταν μια παραγωγική δεκαετία για τον καλλιτέχνη. Άρχισε να εργάζεται για την Αυλή του Ουρμπίνο, για την οποία πιστεύεται ότι ζωγράφισε το περίφημο «Μαστίγωμα του Χριστού». Ξεκίνησε επίσης την παραγωγή ενός περίφημου κύκλου τοιχογραφιών στην εκκλησία του Σαν Φραντσέσκο στο Αρέτσο, γνωστή ως «Ο Θρύλος του Αληθινού Σταυρού» και ολοκλήρωσε τοιχογραφίες για το παλάτι του Βατικανού. Τις επόμενες δεκαετίες, η σχέση του με τον ηγεμόνα του Ουρμπίνο, δούκα Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο, βελτιώθηκε και ο ζωγράφος έλαβε σημαντικές παραγγελίες, συμπεριλαμβανομένου ενός διπλού πορτραίτου, του ηγεμόνα και της συζύγου του, το οποίο αποτελεί από τα πλέον θαυμαστά πορτραίτα της περιόδου.

Τέμπλο του Σαν Μπερναρντίνο

Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα, «Παναγία και Βρέφος με αγγέλους, αγίους και τον Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο (Τέμπλο του Σαν Μπερναρντίνο)», περ.1472. Τέμπερα σε πάνελ. Πινακοθήκη Μπρέρα, Μιλάνο, Ιταλία. (Public Domain)

 

Η «sacra conversazione» (ιερή συνομιλία) του ντελλα Φραντσέσκα με τίτλο «Παναγία και Βρέφος με αγγέλους, αγίους και τον Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο (Τέμπλο του Σαν Μπερναρντίνο)» παρουσιάζει τον δούκα ανάμεσα σε αγίους και αγγέλους. Ανήκει πλέον στην Pinacoteca di Brera στο Μιλάνο. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι ο Φεντερίκο το παρήγγειλε μετά τη γέννηση του αρσενικού κληρονόμου του και τον θάνατο της συζύγου του, και ότι στον πίνακα υπάρχουν σύμβολα και των δύο γεγονότων. Η Pinacoteca γράφει ότι «το κοιμισμένο παιδί παραπέμπει στη μητρότητα και ταυτόχρονα στον θάνατο».

Για τη δημιουργία του πίνακα χρησιμοποιήθηκε τέμπερα σε πάνελ και χρονολογείται από το 1472 έως το 1474. Είναι πιθανό ότι το τέμπλο προοριζόταν να στεγαστεί στην εκκλησία του Σαν Μπερναρντίνο στο Ουρμπίνο, που χτίστηκε από τον δούκα για να στεγάσει τον δικό του τάφο. Το κλασικό σκηνικό με το καθαρό φως του είναι παρόμοιο με το «Παναγία και Βρέφος ένθρονοι, με τέσσερεις αγγέλους», αν και σε αυτό το έργο υπάρχει θόλος και αψίδα. Στο πίσω μέρος του υπάρχει ένα αναποδογυρισμένο κέλυφος κοχυλιού, από το οποίο κρέμεται ένα αυγό στρουθοκαμήλου – αυτό έχει πολλαπλές έννοιες, όπως πολλά από τα στοιχεία στο έργο του ντελλα Φραντσέσκα. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να ερμηνευθεί ως σύμβολο του κόσμου, της μητρότητας, της Παναγίας, του οικοσήμου της οικογένειας Μοντεφέλτρο, καθώς και ως το Πάθος και η Ανάσταση. Τα δύο τελευταία συμβολίζονται επίσης από το περιδέραιο κόκκινου κοραλλιού που φορά ο Χριστός. Τα περιδέραια κοραλλιών τα φορούσαν πράγματι τότε τα παιδιά, για λόγους προστασίας και οδοντοφυΐας.

Σε ημικύκλιο γύρω από την Παναγία και το Βρέφος είναι, από αριστερά, ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Άγιος Βερναρδίνος, ο Άγιος Ιερώνυμος που χτυπά το στήθος του με μια πέτρα, ο Άγιος Φραγκίσκος που δείχνει το στίγμα, ο Άγιος Πέτρος ο Μάρτυς με πληγή στο κεφάλι και ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής. Πίσω τους βρίσκονται στολισμένοι, ουράνιοι αρχάγγελοι. Ο δούκας φορώντας την πανοπλία του (καθώς ήταν διάσημος για τη στρατιωτική του δύναμη και την προστασία των τεχνών), γονατίζει μπροστά στην ένθρονη Μαντόνα και τον μικρό Ιησού.

Σενιγκαλλία Μαντόνα

«Μαντόνα και Βρέφος με δύο αγγέλους (Σενιγκαλλία Μαντόνα)», μεταξύ 1474 και 1478, από τον Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα. Λάδι σε πάνελ. 61 x 53 εκ. Εθνική Πινακοθήκη του Μάρκε, Ουρμπίνο, Ιταλία. (Public Domain)

 

Στο Ουρμπίνο, στην Εθνική Πινακοθήκη του Μάρκε, βρίσκεται άλλη μία «sacra conversazione» του ντελλα Φραντσέσκα από την εποχή της εργασίας του στον δούκα ντα Μοντεφέλτρο. Αυτός ο πίνακας είναι μικρότερος και περισσότερο ‘οικείος’. Το έργο «Μαντόνα και Βρέφος με δύο αγγέλους (Σενιγκαλλία Μαντόνα)» είναι ζωγραφισμένο με λάδι και τέμπερα σε πάνελ και χρονολογείται το 1474 ή το 1478. Οι μελετητές πιστεύουν ότι ο δούκας το χάρισε στην κόρη του με την ευκαιρία του γάμου της με τον Τζοβάννι ντελ λα Ρόβερε, τον άρχοντα της Σενιγκαλλία.

Ο πίνακας έχει πολύ στενή σύνθεση. Σε αυτή την εκδοχή, η Παναγία στέκεται κρατώντας το Βρέφος σε μια στάση που θυμίζει αρχαίες εικόνες, με δύο αγγέλους να στέκονται πίσω της ήρεμοι. Οι δύο άγγελοι φορούν μαργαριτάρια στο λαιμό, σύμβολα αγνότητας, ενώ ο Ιησούς φορά ένα μενταγιόν με κοράλλι και κρατά ένα λευκό τριαντάφυλλο. Αντί για σκηνικό παρεκκλησίου, οι φιγούρες βρίσκονται σε ένα εσωτερικό που μοιάζει με το Δουκικό Παλάτι του Ουρμπίνο. Ένα άνοιγμα στα αριστερά δείχνει ένα άλλο δωμάτιο, όμορφα φωτισμένο.

Το «Μαντόνα και Βρέφος με Δύο Αγγέλους» ήρθε στην Πινακοθήκη, που στεγάζεται στο παλάτι του Δούκα του Ουρμπίνο, από την εκκλησία της Σάντα Μαρία ντελλε Γκράτσιε στη Σενιγκαλλία, το 1917. Το 1975, ήταν ένας από τους τρεις πίνακες που κλάπηκαν από το Παλάτι, μαζί με άλλο ένα έργο του ντελλα Φραντσέσκα («Το μαστίγωμα του Χριστού») και ένα του Ραφαήλ. Οι κλέφτες εισέβαλαν και έκοψαν τις ζωγραφιές από τα κάδρα τους – η πράξη τους προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και έμεινε γνωστή ως η «ληστεία του αιώνα». Χάρις σε πληροφορίες που έδωσε ένας Ρωμαίος έμπορος παλαιών αντικειμένων, τα έργα ανακτήθηκαν τον επόμενο χρόνο από την ιταλική αστυνομία στο Λοκάρνο της Ελβετίας.

Ο Πιέρο ντελλα Φραντσέσκα δημιούργησε μερικά από τα πλέον σημαντικά και πρωτότυπα έργα τέχνης της Αναγέννησης. Οι πίνακές του είναι θρυλικοί για την ισορροπία και τη μεγαλοπρεπή λιτότητα της γεωμετρίας και του χρώματος, του δέους και της οδύνης, και αντανακλούν τις νέες τεχνικές της εποχής: τη σχολαστική προοπτική όπως την εξέλιξε η σχολή της Φλωρεντίας, και τον χειρισμό του φωτός, τον ρεαλισμό και τη χρήση των ελαιοχρωμάτων της ολλανδικής τέχνης. Το απαύγασμα των εκλεπτυσμένων έργων του περιλαμβάνει αυτές τις τρεις στοχαστικές «sacra conversazioni».

Παρουσίαση της μουσικής έκδοσης «Συμφωνική Ορθόδοξη Λειτουργία» αύριο στον «Παρνασσό»

Την Τετάρτη, 18 Οκτωβρίου 2023, στις 7 μ.μ., ο Μουσικός Εκδοτικός Οίκος Παπαγρηγορίου-Νάκας θα παρουσιάσει στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσό» (Πλατεία Καρύτση 8) τη μουσική έκδοση «Συμφωνική Ορθόδοξη Λειτουργία» (Missa Graeca) του αείμνηστου συνθέτη Δημήτρη Παπαποστόλου.

Επιμελητής της έκδοσης είναι ο Ευάγγελος Κατσιναβάκης, γλωσσολόγος (διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών), φιλόλογος και μουσικός, ο οποίος και τη συμπλήρωσε με μουσικολογική μελέτη, όπου σκιαγραφεί τις εξελικτικές τάσεις της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων και καθορίζει τη θέση της Συμφωνικής Ορθόδοξης Λειτουργίας εντός του σκιαγραφούμενου πλαισίου. Τονίζει πως ο Δημήτρης Παπαποστόλου συνδύασε με απόλυτη επιτυχία στη Συμφωνική Ορθόδοξη Λειτουργία μια αυθεντική ελληνική αρμονία με καινοφανή στην ορθόδοξη λειτουργική μουσική ρυθμικά στοιχεία και τη χαρακτηρίζει ως έργο με υψηλό επίπεδο συνθετικής έμπνευσης.

Η έκδοση περιλαμβάνει Εισαγωγικό Σημείωμα του Συνθέτη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, επισημαίνει: «Ο ήχος της Συμφωνικής Ορθόδοξης Λειτουργίας εκπορεύεται από την αρχαία ελληνική μουσική, εναγκαλίζεται με το βυζαντινό μέλος, προσπαθεί να καλύψει την πολιτιστική και πολιτισμική στασιμότητα που έφερε στην Ελλάδα η Φραγκοκρατία και Τουρκοκρατία για πέντε και πλέον αιώνες και δημιουργεί γέφυρες για να διαπεράσει τον ελληνικό ήχο μέσα από τις χαμένες για την πατρίδα μας ιστορικές “αναγεννήσεις”… Με αυτή την ευθύνη της συνέχειας, προσπάθησα μέσα στον θρησκευτικό ήχο να διαπεράσω αποχρώσεις και ανταύγειες της δημοτικής μας μουσικής. Προσδοκώ ότι ο πολύπτυχος αρμονικός μανδύας των ηχητικών χρωμάτων και ρυθμών που καθρεφτίζει το ρυθμικό φορτίο των αρχαιοελληνικών κειμένων, δεμένο άρρηκτα με την οκτάηχο, θα ενδύσει τον ψυχισμό του ακροατή».

Το βιβλίο προλογίζει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, τονίζοντας ότι η Συμφωνική Ορθόδοξη Λειτουργία του Δημήτρη Παπαποστόλου αγγίζει βαθιά την ψυχή, συγκινεί και ανυψώνει πνευματικά.

Η έκδοση συνοδεύεται από CD της Συμφωνικής Ορθόδοξης Λειτουργίας ερμηνευμένης από την καταξιωμένη διεθνώς Πειραματική Χορωδία του Δ.Π., μαζί με άλλες πέντε χορωδίες από διάφορα μέρη της Ελλάδας και από το οργανικό σύνολο του συνθέτη Pro Arte, αποτελούμενο από μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ.

Ομιλητές:

Δημήτρης Παπαδημητρίου, συνθέτης

Άκης Γκολφίδης, μηχανικός ήχου

Ευάγγελος Κατσιναβάκης, γλωσσολόγος PhD, φιλόλογος, μουσικός

Θωμάς Λουζιώτης, Πρόεδρος της Στέγης Ελληνικών Χορωδιών

Συντονιστής: Κωστής Τσιάκαλος, δημοσιογράφος – συγγραφέας

Η ηθοποιός Λουκία Πιστιόλα θα διαβάσει κείμενο του συνθέτη.

Ροδίτικη φασολάδα με κρέας και άλλες παραδοσιακές γεύσεις από το νησί των Ιπποτών

Είναι ευρέως γνωστό ότι η ελληνική κουζίνα είναι από τις γευστικότερες του κόσμου. Αυτό που δεν είναι όμως πολύ γνωστό είναι ότι η ροδίτικη κουζίνα έχει εμπλουτίσει την ελληνική! Λάτρεις των κρεατικών και ζυμαρικών, οι Ροδίτες βρήκαν τον τέλειο τρόπο να συνδυάσουν τα καλύτερα συστατικά στα πιο λαχταριστά πιάτα. Από γλυκές και αλμυρές πίτες μέχρι κρεατικά και ζυμαρικά, υπάρχει κάτι για τον ουρανίσκο όλων. 

Οι βασικές γραμμές της κουζίνας της πρωτεύουσας των Δωδεκανήσων έχουν χαραχθεί μέσα στους αιώνες από τις αμέτρητες κατακτήσεις και τους εισβολείς από την Ανατολή αλλά και από τη Δύση. Οθωμανοί Τούρκοι, Ενετοί, Φράγκοι, μέχρι και οι Ιταλοί το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, έδωσαν το στίγμα τους σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε ροδίτικη κουζίνα. Πάνω στο σταυροδρόμι των πολιτισμών, η τοπική κουζίνα δανείστηκε στοιχεία από τις τρεις γειτονικές ηπείρους, την Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη. Ωστόσο, παρά τις επιρροές, η ροδίτικη κουζίνα διατήρησε τη μεσογειακή της ταυτότητα.

Όλες οι παραδοσιακές ροδίτικες συνταγές είναι βασισμένες σε τοπικά φρέσκα προϊόντα της μάνας γης όπως τα λαχανικά, το ελαιόλαδο και το κρασί. Αλλά και με τα κτηνοτροφικά προϊόντα της, όπως το μέλι και οι ξηροί καρποί, οι γαστρονομικές συνταγές της Ρόδου  ξεχωρίζουν για τις λιχουδιές τους! Για τα γλυκά χρησιμοποιούν ροδίτικο μέλι, σουσάμι Κατταβιάς και αμύγδαλα.

Ωστόσο, αν ένα πράγμα χαρακτηρίζει περισσότερο τη μαγειρική παράδοση της Ρόδου, αυτό είναι ένα μπαχαρικό: το κύμινο. Είτε προτιμήσετε κάποιο γλυκό είτε ένα πιάτο με βάση το κρέας, το κύμινο πρωταγωνιστεί στα περισσότερα ροδίτικα φαγητά. Στο νησί έχει την υπέροχη, τοπική ονομασία «Μακριά Μυρωδιά» και χρησιμοποιείται έντονα σε πάρα πολλές συνταγές όπως σε γεμίσεις για κρέας, γεμιστά και γιαπράκια ή σε σάλτσες και ζύμες ψωμιού, μέχρι και σε παξιμάδια και κουλούρια.

Παραδοσιακά το Ροδίτικο τραπέζι ήταν πάντα πλούσιο σε ποικιλία γεύσεων. Η βάση της ροδίτικης κουζίνας είναι κυρίως το σιτάρι και η ελιά, καθώς βασικό πλεονέκτημα του νησιού είναι το γόνιμο έδαφός του, το οποίο επιτρέπει την καλλιέργεια. Γευστικά πιάτα με βάση το κρέας, φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, δροσερές σαλάτες και μια μεγάλη ποικιλία από γλυκά και επιδόρπια φτιαγμένα από δημητριακά,  ελαιόλαδο,  ξηρούς καρπούς, φρούτα, μέλι και μυρωδικά, συνθέτουν τη μοναδική ροδίτικη κουζίνα.

Η αξιοποίηση των φυσικών υλών και η συντήρηση τους με παραδοσιακές μεθόδους δημιούργησαν απλά και θρεπτικά γεύματα. Ιδιαίτερα διαδεδομένο στο νησί είναι το πληγούρι από σιτάρι, τα ζυμαρικά (τραχανάς, μακαρόνια, χυλοπίτες) και τα ‘πράσινα’ όπως κάππαρη, άγρια χόρτα, βλήτα, κληματόφυλλα, κόκκινες κολοκύθες, κρεμμύδια, φασολάκια και άλλα πολλά που χρησιμοποιούνται σε πολλές παραδοσιακές συνταγές.

Κατά την παραμονή σας στο νησί των Ιπποτών μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τις τοπικές σπεσιαλιτέ που θα απογειώσουν τη γαστρονομική σας διάθεση! Από τα ορεκτικά που προσφέρει η κουζίνα της Ρόδου δοκιμάστε τα μοναδικά ροδίτικα πιταρούδια (ρεβυθοκεφτέδες με άφθονο ψιλοκομμένο δυόσμο, κρεμμύδια και μια ντομάτα, που τηγανίζονται σε καυτό λάδι), κολοκυθοκεφτέδες, ντολμάδες με φακές σε φύλλα κυκλάμινου. 

Από τα κυρίως πιάτα αξίζει να γευτείτε βλήτα και γλυστρίδες γιαχνί, γεμιστά (από ντομάτες και πιπεριές έως κολοκυθοανθούς και κρεμμύδια), κολοκούδι (κολοκύθα) στο φούρνο, φασολάκια μπαρμπούνια με ντομάτα και πιπεριά, καράβολους (σαλιγκάρια κοκκινιστά με άφθονα κρεμμύδια και κύμινο ή με πληγούρι), εντράδα με κρέας και λαχανικά, κατσικάκι στον πυδιακό (στενό και ψηλό πήλινο τσουκάλι), κοτόπουλο με πληγούρι, σπετζοφάι και όρνιθα με λουκούμι (είδος ζυμαρικού), λόπια (κατσικίσιο κρέας με λόπια, δηλαδή ξερά φασόλια ή ρεβύθια). Πολύ ιδιαίτερο πιάτο και αγαπημένο των Ροδιτών, αποτελούν οι αμάραγγοι, δηλαδή τα βλαστάρια των μαργαριτών του Μαγιού, που τρώγονται βραστά με ξύδι, συνοδεία σκορδαλιάς.

Από τη ροδίτικη κουζίνα δεν λείπουν τα εκλεκτά τυριά (σκληρά, μαλακά και ημίσκληρα), που παράγονται κυρίως στα ορεινά χωριά.

Μεγάλη είναι και η φήμη των ροδίτικων γλυκισμάτων. Το πατροπαράδοτο γλυκό των Ροδιτών για όλα τα χαρμόσυνα γεγονότα – αρραβώνες, γάμους, γεννητούρια, βαφτίσια, ονομαστικές γιορτές – είναι το μελεκούνι. Έχει μαλακή μελένια υφή και άρωμα από φλούδα πορτοκαλιού, κανέλα και μοσχοκάρυδο. Παλαιότερα, αντί για προσκλητήριο γάμου έστελναν ένα μικρό ρομβοειδές κομμάτι από μελεκούνι. 

Μπορείτε ακόμη να δοκιμάσετε μαντινάδες (ένα είδος μικρού ξεροτήγανου, το οποίο αφού τηγανιστεί μπαίνει σε διαλυμένο μέλι με ανθόνερο και πασπαλίζεται με ψιλοτριμμένα αμύγδαλα), μοσχοπούγκια (εορταστικό γλυκό, γεμιστό με μείγμα από ξηρούς καρπούς, παξιμάδι και μπαχαρικά), ταχινόπιτες (μικρές πίτες οι οποίες αφού ψηθούν, αλείφονται με ένα μείγμα από ταχίνι, ζάχαρη, κανέλα και γαρίφαλο και τυλίγονται σε ρολό) και πελτέ από καΐσι (πελτές από βερύκοκκο, που φτιάχνεται από τη φλούδα ή από ολόκληρο το φρούτο και σερβίρεται ως γλυκό του κουταλιού.

Φασόλια με κρέας (Ροδίτικη φασολάδα)

Image preview
(φωτ. Αργυρώ Μπαρμπαρίγου)

 

Υλικά

  • 1 κιλό φασόλια μέτρια (λόπια Καταββιάς Ρόδου)

  • 1/2 κιλό κατσικίσιο κρέας (κομμένο σε μερίδες)

  • 1/2 φλ. ελαιόλαδο

  • 1 μεγάλο κρεμμύδι (ψιλοκομμένο)

  • 3 μέτρια καρότα (ψιλοκομμένα)

  • 1 κιλό ντομάτα τριμμένη

  • Πιπέρι κόκκινο

  • Αλάτι κατά βούληση

Εκτέλεση

Βράζουμε πρώτα σε μία βαθιά κατσαρόλα το κατσίκι με μπόλικο νερό να μαλακώσει.

Όταν γίνει το κρέας, το βγάζουμε σε μία πιατέλα και κρατάμε τον ζωμό.

Βράζουμε τα φασόλια με μπόλικο νερό για περίπου 30′, να μαλακώσουν.

Τα στραγγίζουμε και πετάμε το νερό.

Σε μία κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο και ροδίζουμε το βρασμένο κατσίκι.

Προσθέτουμε τα βρασμένα φασόλια, την ντομάτα, το καρότο, το σέλινο, τον πελτέ και τον ζωμό του κρέατος.

Αλατοπιπερώνουμε και αφήνουμε τα λόπια με το κατσίκι να βράσουν για 40′ περίπου σε σιγανή φωτιά, μέχρι να χυλώσει η ροδίτικη φασολάδα.

Επιμέλεια: Βαλεντίνα Λισάκ

Σύγχρονα δαντελωτά θαύματα με τεχνικές του 16ου αιώνα

Η Άννα Τσιγκανόκ πλέκει δαντέλες με τον παραδοσιακό τρόπο, ακριβώς όπως γινόταν τον 16ο αιώνα, χρησιμοποιώντας μια σειρά από κουβαρίστρες. Τα χέρια της κινούνται επιδέξια καθώς ακολουθεί το μοτίβο, προσθέτοντας καρφίτσες για να κρατήσει την πλέξη στη θέση της.

«Το πλέξιμο της δαντέλας δεν είναι καθόλου δύσκολο – απλώς δύο ζεύγη κουβαρίστρες με κλωστές μπλέκονται διαδοχικά μεταξύ τους. Η δαντέλα υφαίνεται πάντα σε ζεύγη – δύο μπομπίνες που συνδέονται με μία μόνο κλωστή», εξήγησε η 48χρονη Ρωσίδα στην Epoch Times.

«Οι κινήσεις είναι μόνο δύο: το στρίψιμο και η ύφανση. Από εκεί και πέρα, οι συνδυασμοί τους δίνουν ολόκληρο το μοτίβο της δαντέλας. Η δαντέλα σχηματίζεται σειρά σειρά.»

Μαύρη δαντελωτή τραχηλιά, που μοιάζει περισσότερο με κόσμημα. (Ευγενική παραχώρηση της Άννα Τσιγκανόκ)

 

Το πλέξιμο δαντέλας με μπομπίνες είναι μια θεραπευτική διαδικασία. Ενώ η Άννα υφαίνει, τα μικρά ξύλινα ραβδιά χτυπούν  ένα το άλλο, παράγοντας ένα λεπτό, ρυθμικό θόρυβο. «Όταν μια δαντελοποιός υφαίνει δαντέλες», λέει η Άννα «είναι κάπως σαν διαλογισμός: ένα ευχάριστο κουδούνισμα από κουβαρίστρες συνοδεύει τη διαδικασία, τα χέρια είναι απασχολημένα και πρέπει πάντα να είσαι συγκεντρωμένη και αρκετά προσεκτική για να μην κάνεις λάθη.

»Πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη, καταπραϋντική διαδικασία, ειδικά όταν βλέπεις το αποτέλεσμα. Από τα πιο απλά πράγματα, συνηθισμένες λεπτές κλωστές και ξύλινα ραβδιά, προκύπτει κάτι το απίστευτα όμορφο.»

Λευκά μανικέτια και γιακάς, από τα χέρια της Άννα. (Ευγενική παραχώρηση της Άννα Τσιγκανόκ)

 

Λευκός γιακάς από πλέκτη δαντέλα, της Άννα Τσιγκανόκ. (Ευγενική παραχώρηση της Άννα Τσιγκανόκ)

 

Η Άννα αναρτά τη δουλειά της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έχει χιλιάδες ακόλουθους στο Instagram. Η δημιουργικότητά της μοιάζει ανεξάντλητη: γιακάδες και μανσέτες, πετσέτες για το σπίτι, κοσμήματα, ενδύματα (από μπολερό μέχρι φούστες και εσάρπες), καθώς και τραπεζομάντηλα, τσάντες και βεντάλιες από δαντέλα.

Ένα κομψό, βραδινό τσαντάκι δια χειρός Άννα Τσιγκανόκ. (Ευγενική παραχώρηση της Άννα Τσιγκανόκ)

 

Το ενδιαφέρον της για το πλέξιμο δαντέλας με μπομπίνες γεννήθηκε σε μια επίσκεψή της, το 2016, στο διάσημο Μουσείο Δαντέλας της Βόλογκντα, πόλης της βορειοδυτικής Ρωσία. Όντας ήδη έμπειρη στο κέντημα, το πλέξιμο και τη χειροτεχνία, «γοητεύτηκε και ενθουσιάστηκε» από την ιδέα της ύφανσης με κουβαρίστρες και της δημιουργίας περίπλοκων σχεδίων.

Σετ σκουλαρίκια και βραχιόλι από ασημένια δαντέλα, της Άννα Τσιγκανόκ. (Ευγενική παραχώρηση της Άννα Τσιγκανόκ)

 

Μετά την εμφάνιση της ύφανσης δαντέλας με μπομπίνες στην Ιταλία του 16ου αιώνα, που προωθήθηκε από την ευρεία εισαγωγή μεταλλικών καρφιτσών, η δαντέλα έγινε γρήγορα αγαπητή μεταξύ της αριστοκρατίας.

«Η δημιουργία δαντέλας απαιτούσε πάντα πολύ χρόνο και προσπάθεια, γι’ αυτό ήταν πάντα πολύ ακριβή. Οι άνθρωποι ξόδευαν περιουσίες για δαντέλες, που υπογράμμιζαν το κύρος και την οικονομική τους επιφάνεια», εξηγεί η Άννα.

Περίτεχνος δίχρωμος γιακάς από χειροποίητη δαντέλα, της Άννας Τσιγκανόκ. (Ευγενική παραχώρηση της Άννα Τσιγκανόκ)

 

Σύμφωνα με την Άννα, η τεχνική εξαπλώθηκε από την Ιταλία στην Ισπανία, το Βέλγιο, τη Φλάνδρα και τη Νορμανδία, και τελικά εμφανίστηκε στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Πέτρου, τον 17ο αιώνα. Από τότε, οι μόδες ήρθαν και έφυγαν, αλλά η τέχνη παρέμεινε η ίδια.

«Για να πλέξεις δαντέλα, χρειάζεσαι ένα μαξιλάρι, παραδοσιακά πυκνά γεμισμένο με άχυρο. Δημιουργούμε τη δαντέλα σύμφωνα με ένα σχέδιο που ονομάζεται skolok. Το σχέδιο εκτυπώνεται σε χαρτί, το οποίο επικολλάται σε ένα χοντρό χαρτόνι και στη συνέχεια προσαρμόζεται σε έναν κύλινδρο», λέει η Άννα, επισημαίνοντας ότι κατά την ύφανση, χρησιμοποιείται ένας ζυγός αριθμός μπομπίνων.

«Συνήθως, χρειάζονται εννέα με δέκα ζευγάρια μπομπίνες για τη ρωσική δαντέλα. Η ευρωπαϊκή δαντέλα χρησιμοποιεί περισσότερες μπομπίνες. Μπορεί να φτάσει τις 200 ή και τις 300. Και, φυσικά, χρειάζονται κλωστές – μπορεί να είναι βαμβακερές, λινές, μεταλλικές, από βισκόζη ή μετάξι ή διάφοροι συνδυασμοί τους», εξηγεί η Άννα, προσθέτοντας ότι για να γίνεις ικανός, πρέπει να ξεκινήσεις από τα βασικά.

Υπολογίζει ότι η ύφανση μιας μικρής πετσέτας απαιτεί περίπου οκτώ ώρες εργασίας. Η υπομονή και η συγκέντρωση είναι το κλειδί. Για αυτήν το πιο σημαντικό είναι η διαδικασία και η ικανοποίηση που παίρνει δημιουργώντας όμορφα αντικείμενα.

Πρόσφατα, ενώ δούλευε μια δαντελένια βεντάλια, ο σύζυγός της τη βοήθησε να φτιάξει και να βάψει μια ξύλινη βάση, για να κολλήσει τη δαντέλα.

«Βγήκε πολύ όμορφη!» είπε. «Καμία μηχανή δεν μπορεί να πλέξει δαντέλα όπως μια δαντελοποιός. Όταν υφαίνει δαντέλα με το χέρι, η δαντελοποιός επενδύει τη ζεστασιά των χεριών της – κάθε χειροποίητη δαντέλα είναι μοναδική.»

Βεντάλια από χειροποίητη δαντέλα και χειροποίητη ξύλινη βάση. (Ευγενική παραχώρηση της Άννα Τσιγκανόκ)

 

Της Anna Mason

Χούνζα, ένας λαός χωρίς ασθένειες

Η κοιλάδα του ποταμού Χούνζα (στα σύνορα Ινδίας και Πακιστάν) ονομάζεται «όαση της νεότητας». Το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων αυτής της κοιλάδας είναι 110-120 χρόνια, αλλά οι Χουνζακούτ μπορεί να ξεπεράσουν τα 160 χρόνια – τα 120 χρόνια είναι μόνο το μέσο προσδόκιμο ζωής τους. Σχεδόν ποτέ δεν αρρωσταίνουν και φαίνονται πολύ νεότεροι. Αποτελούν ζωντανό παράδειγμα ενός τρόπου ζωής που προσεγγίζει το ιδανικό, χάρις στον οποίο οι άνθρωποι νιώθουν υγιείς, χαρούμενοι και δε γερνούν, όπως σε άλλες χώρες, μέχρι την ηλικία των 40-50 ετών.

Οι Χούνζα κάνουν μπάνιο σε παγωμένο νερό, ακόμα και στους 15 βαθμούς κάτω από το μηδέν, παίζουν παιχνίδια στην ύπαιθρο μέχρι τα εκατό τους χρόνια, οι 40χρονες γυναίκες τους μοιάζουν με κορίτσια, στα 60 διατηρούν μια λεπτή και χαριτωμένη σιλουέτα και στα 65 εξακολουθούν να γεννούν παιδιά. Το καλοκαίρι τρώνε ωμά φρούτα και λαχανικά, ενώ το χειμώνα λιασμένα βερίκοκα, φύτρα δημητριακών και πρόβειο τυρί.

Ένα ενδιαφέρον σημείο στη ζωή των Χούνζα είναι η λεγόμενη ‘πεινασμένη άνοιξη’. Είναι η περίοδος πριν την ωρίμανση των καρπών, η οποία διαρκεί από δύο έως τέσσερεις μήνες. Τους μήνες αυτούς δεν τρώνε σχεδόν τίποτα και πίνουν μόνο ένα ρόφημα από αποξηραμένα βερίκοκα μια φορά την ημέρα. Αυτή η δίαιτα έχει ανυψωθεί σε λατρεία και τηρείται αυστηρά.

Ο Σκωτσέζος γιατρός ΜακΚάρισον έζησε μαζί με τους Χουνζακούτ στην κοιλάδα Χούνζα για 14 χρόνια και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διατροφή είναι ο κύριος παράγοντας μακροζωίας αυτού του λαού. Εάν ένα άτομο τρέφεται λανθασμένα, το ορεινό κλίμα δεν θα τον σώσει από τις ασθένειες.
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι γείτονες των Χούνζα, που ζουν στις ίδιες κλιματολογικές συνθήκες, υποφέρουν από μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών και έχουν μόνο τη μισή διάρκεια ζωής.

Кто из нас не хочет жить долго и до конца дней сохранять ясность ума и быть активным. К сожалению, в наше время и 80 лет считаются приличным жизненным сроком. А ведь это на самом деле так мало.

Η βάση της δίαιτας των Χούνζα είναι τα  δημητριακά ολικής αλέσεως και τα φρούτα, κυρίως τα βερίκοκα. Όλον τον χειμώνα και την άνοιξη δεν προσθέτουν τίποτα σε αυτό, αφού δεν υπάρχει και τίποτα να προστεθεί. Λίγες χούφτες κόκκοι σιταριού και βερίκοκα αποτελούν την καθημερινή τροφή τους. Και παρά την πενιχρή διατροφή, μπορούν να διανύσουν 100 χιλιόμετρα στο βουνό χωρίς ξεκούραση!

Τον υπόλοιπο χρόνο, τρώνε κι άλλα φρούτα και ωμά λαχανικά. Καταναλώνουν δημητριακά ολικής αλέσεως (σιτάρι, σίκαλη, βρώμη, κριθάρι, καλαμπόκι, φαγόπυρο, ρύζι, κεχρί, αρακάς, φακές) και ξηρούς καρπούς.

Οι γυναίκες των Χούνζα αλέθουν τους κόκκους σιταριού σε αλεύρι με πέτρες και τους ρίχνουν νερό χωρίς μαγιά. Από τη ζύμη που προκύπτει ετοιμάζουν επίπεδα κέικ σαν τις τηγανίτες μας, τα οποία στεγνώνουν στους τοίχους των σπιτιών τους. Τρώνε επίσης τους κόκκους που κρύβονται μέσα στους σπόρους των βερίκοκων.

Ο ΜακΚάρισον, επιστρέφοντας στην Αγγλία, πραγματοποίησε ενδιαφέροντα πειράματα σε μεγάλο αριθμό ζώων. Ορισμένα τα τάισε με το συνηθισμένο φαγητό μιας οικογένειας εργατικής τάξης του Λονδίνου (λευκό ψωμί, ρέγγα, ραφιναρισμένη ζάχαρη, κονσέρβες και βραστά λαχανικά). Ως αποτέλεσμα, μια μεγάλη ποικιλία «ανθρώπινων ασθενειών» άρχισε να εμφανίζεται σε αυτήν την ομάδα. Άλλα ζώα ακολούθησαν τη δίαιτα των Χούνζα και παρέμειναν απολύτως υγιή καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος.

Είναι περίεργο ότι οι Χούνζα, σε αντίθεση με τους γειτονικούς λαούς, μοιάζουν πολύ στην εμφάνιση με τους Ευρωπαίους. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, οι ιδρυτές των πρώτων κοινοτήτων Χούνζα ήταν έμποροι και πολεμιστές από τον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εδώ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στις ορεινές κοιλάδες του ποταμού Ινδού.

Στο βιβλίο «Χούνζα – ένας λαός που δεν γνωρίζει ασθένεια», ο Ρ. Μπίρχερ τονίζει τα ακόλουθα πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα του μοντέλου διατροφής αυτού του λαού:

  •  Είναι χορτοφαγικό.
  • Περιέχει μεγάλη ποσότητα ωμών τροφίμων.
  • Τα λαχανικά και τα φρούτα κυριαρχούν στην καθημερινή διατροφή.
  • Τα προϊόντα είναι φυσικά, χωρίς χημικά και παρασκευάζονται έτσι ώστε να διατηρούν όλες τις πολύτιμες θρεπτικές ουσίες τους.
  • Γίνεται πολύ μετρημένη πρόσληψη αλατιού. Τα προϊόντα που καταναλώνονται καλλιεργούνται στα δικά τους χωράφια.
  • Περιλαμβάνει τακτικές περιόδους νηστείας.

Καταναλώνουν σπόρους και λάδι βερίκοκου

Οι βερικοκιές είναι μια από τις σημαντικότερες αυτόχθονες καλλιέργειες στην κοιλάδα. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι πυρήνες του βερίκοκου συμβάλλουν στην καταπολέμηση του καρκίνου και άλλων πηγών φλεγμονής στο σώμα, χάρη σε μια ένωση που ονομάζεται αμυγδαλίνη.

Σχεδόν κάθε παραδοσιακό πιάτο Χούνζα περιλαμβάνει λάδι βερίκοκου. Παλαιότερα, η εξαγωγή του λαδιού γινόταν στο χέρι, αλλά τώρα οι ντόπιοι χρησιμοποιούν μηχανήματα για να το εξάγουν από τους κόκκους που συλλέγουν.

Πίνουν παγωμένο νερό
Η κοιλάδα Χούνζα περιβάλλεται από δεκάδες παγετώνες, καθένας από τους οποίους λιώνει κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Το νερό Χούνζα, ένα γυαλιστερό, σκούρο γκρι υγρό, έχει τραβήξει εδώ και καιρό την προσοχή των επιστημόνων.
Σε αντίθεση με άλλες πηγές νερού, το νερό αυτών των παγετώνων φιλτράρεται φυσικά από στρώματα πάγου και πετρωμάτων και περιέχει ευεργετικά μέταλλα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το νερό περιέχει μεταλλικά στοιχεία χαλαζία (πυρίτιο) σε κολλοειδή μορφή, τα οποία θεωρούνται ισχυρά αντιοξειδωτικά.
Η απορροή διαρκεί συνήθως από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο κάθε έτους, περίοδος κατά την οποία σερβίρεται νερό σε εστιατόρια και σπίτια. Οι κάτοικοι της περιοχής το θεωρούν καθαρό και το προτιμούν από το φιλτραρισμένο νερό.

 

Πηγές: dzen.ru, incrussia.ru, tri.kiev.ua

Επιμέλεια: Βαλεντίνα Λισάκ

 

«Παραδοσιακή λευκαδίτικη βελονιά και σύγχρονη εικαστική δημιουργία» τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα

Από τις 16 Σεπτεμβρίου έως τις 8 Οκτωβρίου, οι Αθηναίοι θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν την έκθεση «Παραδοσιακή λευκαδίτικη βελονιά και σύγχρονη εικαστική δημιουργία» στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη», στην Πλάκα.

Πρόκειται για μοναδική έκθεση, που «ταξίδεψε» από την πανέμορφη Λευκάδα, όπου είχε παρουσιαστεί το περασμένο φθινόπωρο (26/11 έως 9/12/22/2022) , που συνδιοργανώνεται από τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) και το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Λευκαδίων. Η αθηναϊκή εκδοχή που επίκειται είναι εμπλουτισμένη με κεντήματα και λαογραφικά στοιχεία της λευκαδίτικης παράδοσης, εκτός των σύγχρονων δημιουργιών των εμπνευσμένων από την καρσάνικη βελονιά – την παραδοσιακή κεντητική τέχνη του νησιού- που συμμετείχαν στην πρωτότυπη έκθεση της Λευκάδας.

Η επίσημη εκδήλωση για την έκθεση θα γίνει το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου, στις 19:00.

Παραδοσιακή λευκαδίτικη βελονιά και σύγχρονη εικαστική δημιουργία στο Μουσείο «Αγγελική Χατζημιχάλη» - Zougla
Από το αρχείο της Μαυρέττας Αρβανίτη

 

«Οι δράσεις για την “καρσάνικη” λευκαδίτικη βελονιά ξεκίνησαν από τη Λευκάδα το 2022 και περιελάμβαναν ανοιχτό κάλεσμα καλλιτεχνών, συμπόσιο καλλιτεχνών, ημερίδα και έκθεση έργων σύγχρονης τέχνης. Όλες αυτές οι δράσεις ενισχύθηκαν με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και τιμήθηκαν με την αιγίδα του. Το ενδιαφέρον κοινού και καλλιτεχνών ήταν έντονο και οι δράσεις είχαν μεγάλη επιτυχία. Την ίδια εποχή, με πρωτοβουλία της προέδρου του ΟΠΑΝΔΑ Νίκης Αραμπατζή, που είναι Λευκαδίτισσα, ήρθε η πρόταση να παρουσιαστούν καρσάνικα κεντήματα στον χώρο του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης “Αγγελική Χατζημιχάλη”. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα να μεταφερθεί η έκθεση σύγχρονων δημιουργών στο Μουσείο μαζί με κεντήματα αυτή τη φορά και πολλά άλλα λαογραφικά στοιχεία. Μεγάλη τιμή, αλλά και ευθύνη για το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Λευκαδίων αυτή η συνδιοργάνωση – για εμένα προσωπικά διπλό το βάρος, καθώς εκτός από αντιπρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου έχω και την επιμέλεια της έκθεσης», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Χαρά Σαΐτη, εικαστικός, επιμελήτρια και των δύο εκθέσεων (στην Αθήνα μαζί με τη Σταυρούλα Πισιμίση, Διευθύντρια του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη»).

Παραδοσιακή λευκαδίτικη βελονιά και σύγχρονη εικαστική δημιουργία | Athens Voice

Οι δυο επιμελήτριες κατάφεραν να εντάξουν στην έκθεση της Αθήνας νέα στοιχεία, τόσο από την παράδοση της Λευκάδας όσο και σύγχρονα εικαστικά έργα, στο απαιτητικό περιβάλλον του Μουσείου, ακολουθώντας μια πρωτοποριακή μουσειολογική προσέγγιση, που ενώνει το παλιό με το καινούργιο, προβάλλοντας την παράδοση μέσα από τη σύγχρονη αισθητική. «Πρόκειται για έναν καταπληκτικό χώρο. Μάλιστα θυμάμαι ότι και ως φοιτήτρια Ιστορίας της Τέχνης είχα ασχοληθεί διεξοδικά με την αρχιτεκτονική του κτίσματος, που συνδυάζει παραδοσιακά στοιχεία από όλη την Ελλάδα με μια μοντέρνα αρχιτεκτονική αντίληψη. Έτσι, λοιπόν, αποδείχθηκε ο καλύτερος χώρος για να φιλοξενήσει αριστουργήματα της λευκαδίτικης παράδοσης μαζί με σύγχρονα εικαστικά έργα», τονίζει η κ. Σαΐτη για την επιλογή του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη» του δήμου Αθηναίων, που αναδεικνύει με άριστο τρόπο τον γόνιμο διάλογο μεταξύ κεντημάτων, εικαστικών έργων και μόνιμων συλλογών.

Στο πλαίσιο της έκθεσης, εκτίθενται αυθεντικά δείγματα κεντημάτων «καρσάνικης βελονιάς», καθώς και σύγχρονες δημιουργίες εμπνευσμένες από την παραδοσιακή λευκαδίτικη κεντητική τεχνική. Τι έκανε στην ίδια περισσότερο εντύπωση από αυτή τη «συνομιλία» του χτες με το σήμερα;

«Πρόκειται για μια αληθινή αποκάλυψη! Όταν είχα ξεκινήσει να δουλεύω πάνω σε αυτήν την ιδέα, ποτέ δεν είχα φανταστεί αυτό το αποτέλεσμα! Τα κεντήματα έντυσαν τον απαιτητικό χώρο του Μουσείου με τη φινέτσα και τη χάρη τους. Τα έργα προσαρμόστηκαν στο νέο περιβάλλον τους και εντάχθηκαν με αφοπλιστική φυσικότητα στον χώρο, δίνοντας την εντύπωση ότι αποτελούν μέρος του. Έχει κανείς την εντύπωση ότι το ένα συμπληρώνει το άλλο, ότι το ένα είναι συνέχεια του άλλου, μια ιστορική και καλλιτεχνική αδιάσπαστη πορεία στον χρόνο, μέσα από τον ανθρώπινο μόχθο, την έμπνευση, τη φαντασία.»

ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ | ΜΟΥΣΕΙΟ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ | ΜΟΥΣΕΙΟ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ | ΜΟΥΣΕΙ ΤΕΧΝΗΣ | https://www.opanda.gr/
Ένας από τους εσωτερικούς χώρους του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη» στην Πλάκα.

 

«Σημαντική η συμβολή της Διευθύντριας του Μουσείου Σταυρούλας Πισιμίση, που γνωρίζει άριστα την αισθητική και τις απαιτήσεις του χώρου. Τελικό αποτέλεσμα, μια πρωτότυπη μουσειολογική προσέγγιση, που νομίζω είναι καινοφανής και πρωτοπόρος για τα ελληνικά δεδομένα. Ίσως για πρώτη φορά η παράδοση συνομιλεί με το σήμερα και αξιοποιείται με σεβασμό και βλέμμα στο μέλλον. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε, επίσης, η συμμετοχή εικαστικών από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο από τη Λευκάδα, που συγκινήθηκαν και εμπνεύστηκαν από την ιστορία, τη μορφή, την τεχνική και τις ιστορικοκοινωνικές επεκτάσεις του λευκαδίτικου παραδοσιακού κεντήματος», τονίζει η κ. Σαΐτη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Προσθέτει επίσης τις θερμές ευχαριστίες της προς «τη Νίκη Αραμπατζή για την πρωτοβουλία και την πρόταση συνδιοργάνωσης, τη Σταυρούλα Πισιμίση για τη συνεπιμέλεια, το προσωπικό του ΟΠΑΝΔΑ και του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης “Αγγελική Χατζημιχάλη” για την αμέριστη βοήθεια, καθώς και τους καλλιτέχνες για την ανταπόκριση και την εμπνευσμένη συμμετοχή». Επίσης ευχαριστεί «για τη γενναιοδωρία και την εμπιστοσύνη τους, τις άξιες κεντήστρες που εμπιστεύτηκαν τα έργα των χειρών τους στα χέρια μου κι έγιναν έτσι πρέσβειρες του λευκαδίτικου πολιτισμού: Ρένα Κατηφόρη, Αναστασία Γλένη, Μαρία Ραυτοπούλου, Πάτρα Αργύρη, και οικογένεια Μπένου».

Όλα τα κορίτσια του χωριού κεντάνε πλέον και δημιουργούνται έτσι εκατοντάδες – ή και χιλιάδες – αριστουργήματα που, κατά κύριο λόγο, προστίθενται στα προικιά των κοριτσιών. (ellas2.wordpress.com)

 

Η παρουσίαση διαρθρώνεται σε δύο ενότητες, οι οποίες αναπτύσσονται στους μουσειακούς χώρους με τις μόνιμες συλλογές αντικειμένων λαϊκής τέχνης. Στην πρώτη ενότητα της έκθεσης παρουσιάζονται χαρακτηριστικά δείγματα κεντημάτων «καρσάνικης βελονιάς», της παραδοσιακής λευκαδίτικης κεντητικής τεχνικής, τεκμηριωμένης το 2019 στον κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας, υπό την αιγίδα της UNESCO. Στη δεύτερη ενότητα εκτίθενται 30 σύγχρονα εικαστικά έργα τέχνης νέων καλλιτεχνών, εμπνευσμένα από την καρσάνικη βελονιά.

Η καρσάνικη βελονιά πιθανόν έχει τις καταβολές της στην περίοδο της Ενετοκρατίας στα Επτάνησα (14ος-18ος αιώνας), ωστόσο στη Λευκάδα απέκτησε αναγνωρίσιμο ύφος. Τα μοτίβα του καρσάνικου κεντήματος διακρίνονται για την αυστηρότητα, την ισορροπία και τη δωρικότητα των συνθέσεων, την αυτοσυγκράτηση των χρωματικών επιλογών, την εσωτερική αρμονία των γεωμετρικών αντιθέσεων, την αρχιτεκτονική ποιητική διάσταση, τις ευφάνταστες παραλλαγές και τη συμμετρία και λεπτότητα της σύλληψης μέσα από την έκφραση της λαϊκής ψυχής.

Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και τα σύγχρονα εικαστικά έργα, καθώς δημιουργήθηκαν μέσα από τη διαδικασία της αλληλεπίδρασης τόσο μεταξύ των δημιουργών όσο και με την τοπική κοινωνία. Οι καλλιτέχνες κατανοούν, εμπνέονται, ερμηνεύουν και διερευνούν τη σχέση της σύγχρονης τέχνης με την παραδοσιακή χειροτεχνία, διεισδύουν στα μυστικά της σύνθεσης, ανακαλύπτουν σχέσεις και αναλογίες με μορφές και στοιχεία της φύσης, υπογραμμίζουν συσχετισμούς με άλλους πολιτισμούς και άλλες εποχές, προσπαθούν να ισορροπήσουν την σύγχρονη τεχνολογία με την προβιομηχανική πρακτική, παρουσιάζοντας έναν ενδιαφέροντα διακαλλιτεχνικό και γόνιμο προβληματισμό.

Μαρία Ματάλα / Maria Matala
Έργο της Μαρίας Ματάλα για την έκθεση «Παραδοσιακή λευκαδίτικη βελονιά και σύγχρονη εικαστική δημιουργία». (mariamatala)

 

Στην έκθεση δίνεται, τέλος, έμφαση στις καινοτόμες, βιώσιμες και ολοκληρωμένες προτάσεις από νέους που δραστηριοποιούνται στους τομείς του κοσμήματος, της ένδυσης, της υπόδησης, του interior design κλπ, οι οποίοι με σεβασμό στην παράδοση καταφέρνουν να την επανεντάξουν στη σύγχρονη καθημερινότητα. Στην έκθεση συμμετέχουν οι Γιάννα Αλεξοπούλου, Ρένα Ανούση-Ηλία, Κωνσταντία Βλαχίδου, Γιάννης Βρακάς, Μαρία Γενιτσαρίου, Μαρία Γεωργιάδη, Έλενα Γκώγκου, Χριστίνα Δημητρά, Σπυριδούλα Ζαβιτσάνου, Δήμητρα Κανέλλη, Βάλια Καραπιδάκη, Ελένη Κατηφόρη, Βασιλική Κολιπέτσα, Σοφία Κουκουλιώτη, Μάριος Λουριδάς, Ιωάννα Μαργέλη, Μαρία Ματάλα, Δημήτρης Νικολούλιας, Χρήστος Παλαμίδης, Λίνα Παπαγεωργίου, Μαρίνα Παπαδημητρίου, Χαρά Σαΐτη, Μαρία Στραγαλινού, Κωνσταντίνα Συλίκου, Καίτη Τουρτούρα, Ξανθή Τουτουντζόγλου, Καίτη Τσαβαρή, Ανδρέας Τσάλας, Στέλιος Τσιμογιάννης, Κυριακή Χριστακοπούλου, Ελευθερία Λογοθέτη από την οικοτεχνία «Ελίχρυσο» και Γεωργία Καψοκώστα από τη «ΛΕVKA».

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

 

Σταυροβελονιά με Μπορντούρα • *karsaniko kentima

 

Της Ελένης Μάρκου

 

Τσικνοπέμπτη χωρίς μαρινάδα γίνεται;

Η Τσικνοπέμπτη είναι η απόλυτη γιορτή του κρέατος, των μερακλίδικων μεζέδων και της καλοπέρασης! Η μέρα μοσχοβολάει ψημένο λιπάκι και ρίγανη, ενώ το κρασί και το τσίπουρο ρέουν άφθονα. Εδώ δεν χωρούν δίαιτες και περιορισμοί – μόνο λαχταριστές, καλομαγειρεμένες λιχουδιές.

Η προέλευση αυτού του εθίμου χάνεται στα βάθη του χρόνου. Ωστόσο, φαίνεται να συνδέεται με τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, οι οποίοι θεωρούσαν το φαγοπότι και το γλέντι ιεροτελεστία για την καλή ευφορία της γης την άνοιξη.

Πριν φτάσετε στο στάδιο του ψησίματος, σκεφτείτε να αφιερώσετε χρόνο για να μαρινάρετε τα κρέατα. Αυτή η διαδικασία ενισχύει τη γεύση και το άρωμα του κρέατος, και το κάνει πιο ζουμερό και αφράτο. Ανάλογα με τα συστατικά που χρησιμοποιείτε, μπορείτε να προσθέσετε βαθιά και σύνθετα γευστικά προφίλ στο κρέας, όπως πικάντικο, γλυκό, καπνιστό ή αλμυρό, όχι μόνο στην επιφάνεια αλλά διαποτίζοντας κάθε μπουκιά.

Τα όξινα συστατικά μιας μαρινάδας, όπως το λεμόνι ή το ξύδι, διασπούν τις ίνες του κρέατος, κάνοντάς το πιο τρυφερό. Άλλα συστατικά, όπως το μέλι και το ελαιόλαδο, ‘μονώνουν’ το κρέας, παγιδεύοντας τους χυμούς του στο εσωτερικό του. Έτσι, μπορείτε να ψήσετε το κρέας ακόμα και σε υψηλές θερμοκρασίες χωρίς αυτό να στεγνώσει.

Ο χρόνος μαριναρίσματος ποικίλλει αναλόγως το είδος του κρέατος και τα κομμάτια. Το μοσχάρι, παραδείγματος χάριν, έχει από τα πιο σκληρά κομμάτια, που καλό είναι να μείνουν όλο το βράδυ, ακόμα και ένα 24ωρο, στη μαρινάδα. Από την άλλη, για το κοτόπουλο αρκούν λίγες ώρες.

Όση ώρα και αν χρειαστεί, πάντως, μην παραλείψετε να βάλετε το κρέας με τη μαρινάδα στο ψυγείο, για την αποτροπή ανάπτυξης βακτηρίων.

Πριν αρχίσετε το ψήσιμο, φροντίστε να απομακρύνετε τα υγρά που δεν έχουν απορροφηθεί, για να μην καούν και πικρίσουν το κρέας, όταν είναι στη φωτιά.

Επιλέγοντας την κατάλληλη μαρινάδα

Αν και η επιλογή µαρινάδας είναι θέµα φαντασίας και προσωπικού γούστου, φαίνεται πως κάθε κρέας «παντρεύεται» καλύτερα µε συγκεκριμένα υλικά, που αναδεικνύουν το χαρακτήρα του.

Χοιρινό
Μεσογειακά μυρωδικά, γλυκόξινα μείγματα

Το χοιρινό αγαπά τα μεσογειακά μυρωδικά, όπως ρίγανη, θυμάρι, δυόσμο, δεντρολίβανο, βασιλικό, φασκόμηλο. Επιλέγουμε ένα από αυτά, για να δώσουμε σαφή αρωματικό χαρακτήρα. Αναμειγνύουμε με λάδι και λεμόνι ή λευκό κρασί ή τριμμένο κρεμμύδι.

Για γλυκόξινο μαρινάρισμα που ταιριάζει στο χοιρινό, βάζουμε γλυκό κόκκινο ή μπρούσκο κρασί, μέλι και πορτοκάλι, συνδυάζοντάς τα άφοβα μεταξύ τους και προσθέτοντας κάποιο ταιριαστό μπαχαρικό, όπως πάπρικα απλή ή καπνιστή, τζίντζερ, σουμάκ, κάρδαμο ή κόλιανδρο, και σκόρδο κατά βούληση.
Ταιριάζουν και πιο τολμηρές μαρινάδες, όπως μπίρα με κόλιανδρο, ρούμι με μαύρη ζάχαρη και πιπέρι ή καλή κέτσαπ με ταμπάσκο και μέλι (για ένα κλασικό ΒΒQ αποτέλεσμα).

Χρόνος μαριναρίσματος: 3-12 ώρες

Μοσχάρι
Λίγα και καλά

Λίγα μυρωδικά αναδεικνύουν ένα καλής ποιότητας μοσχαράκι, γάλακτος ή μη, καλοθρεμμένο (όπως είναι τα βιολογικά) και καλοσιτεμένο, δίχως να το επισκιάσουν. Η ρίγανη και το θυμάρι τα πάνε μια χαρά μαζί του, ενώ αν επιλέξουμε τα πιο «δυνατά» δεντρολίβανο και φασκόμηλο, χρειάζεται μέτρο στις ποσότητες.

Σίγουρα δένει τέλεια με ανάμεικτα πιπέρια κάθε χρώματος, με κεδροκούκουτσα και με μπαχάρι, για τον δυναμικό τους χαρακτήρα. Αν έχουμε ένα στεγνό κομμάτι, του δίνουμε την απαραίτητη υγρασία και άρωμα με μαυροδάφνη, κονιάκ ή μαύρη μπίρα και ένα από τα προαναφερθέντα μυρωδικά. Προσοχή στο σκόρδο, γιατί είναι ισοπεδωτικό.

Χρόνος μαριναρίσματος: 6-24 ώρες

Κοτόπουλο
Εντονα μπαχαρικά, ευφάνταστα αρτύματα

Το κάπως άτονο ψαχνό του κοτόπουλου μαρινάρεται εξαιρετικά σε γιαούρτι, μουστάρδα, σάλτσα σόγιας και χυμούς εσπεριδοειδών, στο καθένα ξεχωριστά ή σε συνδυασμούς τους κατά βούληση.

Εντυπωσιακό αποτέλεσμα έχει το μαρινάρισμα με τριμμένες φρέσκες ντομάτες ή/και πελτέ, ενώ τα πάει καλά και με χυμούς και ξύσματα εσπεριδοειδών και λευκό κρασί.

Από μυρωδικά ταιριάζουν τα πιο «δροσερά», όπως δυόσμος, μέντα, βασιλικός, μάραθος ή άνηθος, και ρίγανη, σε συνδυασμούς το πολύ μέχρι δύο εξ αυτών, με λίγο λευκό κρασί, γιαούρτι ή τριμμένη ντομάτα.

Από μπαχαρικά, αγαπά τα κίτρινα (κουρκουμάς, κάρι), σκέτα ή ανακατεμένα με γιαούρτι. Το ίδιο θαυμάσια του ταιριάζουν ο κόλιανδρος, το κύμινο και ο μαραθόσπορος.

Χρόνος μαριναρίσματος: 2-8 ώρες

Αρνάκι
Μυρωδικά του βουνού και ματιές στην Ανατολή

Οσοι αγαπούν τη μυρωδιά του δεν επιδιώκουν να την καλύψουν, αλλά συχνά μια μαρινάδα με γιαούρτι την απαλύνει χωρίς να την εξαφανίζει.

Υλικά που δαμάζουν τον έντονο χαρακτήρα του είναι το σκόρδο, ο χυμός λεμονιού, το ξίδι και η μουστάρδα.

Το ίδιο αποτέλεσμα δίνουν και τα δυνατά μυρωδικά, με κυρίαρχο το δεντρολίβανο, αν και εξαιρετικά ταιριάζουν επίσης η ρίγανη, ο δυόσμος, η μαντζουράνα και η δάφνη.

Στην Ανατολή, το αρνάκι συνδυάζεται με δυνατά μπαχαρικά, συνήθως σε σύνθετους συνδυασμούς: κουρκουμάς, κάρι, σκόνη μουστάρδας, κύμινο, κανέλα, τα οποία αρωματίζουν αποτελεσματικά, αναμεμειγμένα συνήθως με γιαούρτι.

Θαυμάσιος συνδυασμός: δεντρολίβανο ή ρίγανη, ξίδι και σκόρδο.

Το πρόβειο κρέας το μαρινάρουμε άφοβα σε «δυνατά» υλικά, όπως κρασόξιδο ή λεμονοχυμό, τα οποία συνδυάζουμε με σκόρδο και μυρωδικά, όπως δεντρολίβανο ή δάφνη. Εξίσου έντονα και τα ταιριαστά μπαχαρικά: κεδροκούκουτσα, μπούκοβο, κανέλα, κουρκουμάς, ανάμεικτα πιπέρια.

Χρόνος μαριναρίσματος: 8-12 ώρες

Κοντοσούβλι στο τζάκι

Κοντοσούβλι στο τζάκι με μπόλια

Αν η μέρα είναι βροχερή, μπορείτε να αξιοποιήσετε το τζάκι σας – ή τον φούρνο σας – για να τσικνίσετε.

Στερεώστε 2 βάσεις για σούβλα στο τζάκι μπροστά από τη φωτιά, βάλτε έναν μεταλλικό δίσκο από κάτω με λίγο νερό και φασκόμηλο (για να μη λερώσουν τα λίπη που θα πέφτουν και για να αρωματίζεται το κοντοσούβλι από το φασκόμηλο) και το τζάκι σας είναι έτοιμο να υποδεχθεί ένα κοντοσούβλι!

Υλικά

2 κιλά χοιρινό μπούτι, σε κύβους 8 x 8 εκ., πάχους όχι μικρότερου των 3 εκ.
1 μικρή αρνίσια μπόλια

Για τη μαρινάδα

300 ml κόκκινο ξηρό κρασί
ξύσμα από 1 πορτοκάλι
100 ml ελαιόλαδο
1 κουτ. σούπας μουστάρδα
1 κουτ. σούπας πάπρικα καπνιστή
αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Εκτέλεση

Για να φτιάξουμε το κοντοσούβλι στο τζάκι, αρχίζουμε από τη μαρινάδα: ανακατεύουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά της, ρίχνουμε μέσα το κρέας και το γυρίζουμε ώστε να καλυφθεί καλά.

Καλύπτουμε με μεμβράνη και αφήνουμε στο ψυγείο 1 ώρα να μαριναριστεί.

Στραγγίζουμε το κρέας από τη μαρινάδα και το περνάμε στη σούβλα.

Το στερεώνουμε στις δύο βάσεις στο τζάκι, μπροστά από τη φωτιά και για 40 λεπτά ψήνουμε, γυρίζοντάς το τακτικά.

Το καλύπτουμε με την μπόλια και συνεχίζουμε το ψήσιμο για άλλα 20 λεπτά, μέχρι να λιώσει η μπόλια και να ροδίσει στην επιφάνεια.

Αν το ψήσουμε στον φούρνο, θα ακολουθήσουμε την εξής διαδικασία:

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 160°C.

Καλύπτουμε το κοντοσούβλι με αλουμινόχαρτο.

Βάζουμε σε ταψί και ψήνουμε για 1½ ώρα, μέχρι το κρέας να μαλακώσει.

Αποσύρουμε, γυρίζουμε τον φούρνο στη λειτουργία του αέρα και χαμηλώνουμε στους 150°C.

Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και βάζουμε το κοντοσούβλι κατευθείαν πάνω στη σχάρα του φούρνου, αφού πρώτα την έχουμε λαδώσει.

Κάτω από το κρέας αφήνουμε το ταψί όπου ψήθηκε πριν το κοντοσούβλι, με όλα τα ζουμιά που έχει βγάλει, και ψήνουμε για περίπου 1 ώρα, μέχρι το κρέας να ροδίσει και να αποκτήσει λεπτή και τραγανή κρούστα.

Σε αυτή την περίπτωση δεν θα χρησιμοποιήσουμε την μπόλια.

Καλή σας όρεξη!

Πηγές: Grill me, γαστρονόμος, γαστρονόμος