OPINION

Σχολιασμός

Έντονες βροχοπτώσεις προκάλεσαν καταστροφές στο βόρειο τμήμα της Κίνας στα τέλη Ιουλίου, ενώ η κατάσταση επιδεινώθηκε από εκτεταμένες και αιφνιδιαστικές εκροές νερού από φράγματα με υψηλές παροχές. Μέχρι τις 31 Ιουλίου, τουλάχιστον 60 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και δεκάδες παραμένουν αγνοούμενοι. Ιδιαίτερα καταστροφική ήταν η εκροή από το φράγμα Μιγιούν.

Τα τελευταία χρόνια, με τη συσσώρευση υπερβολικών ποσοτήτων νερού από το κεντρικό τμήμα του έργου μεταφοράς νερού Νότου-Βορρά, οι αρχές περιορίστηκαν να θεωρούν ως επίτευγμα τη μεγάλη αποθηκευτική ικανότητα και την υψηλή στάθμη του φράγματος. Το νερό που αποθηκεύεται πωλείται για κέρδος και αποτελεί επίσης αξιοθέατο για τον τουρισμό, ενώ αγνοήθηκαν οι ελλείψεις στην ποιότητα κατασκευής και η περιορισμένη χωρητικότητα του φράγματος.

Στο πλαίσιο της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) για την αντιπλημμυρική προστασία, κύριος στόχος είναι η αποφυγή κατάρρευσης των φραγμάτων. Ωστόσο, πολλά από αυτά παρουσιάζουν δομικές αδυναμίες, παλαιά υποδομή και ανεπαρκή συντήρηση, που μειώνουν την αποτελεσματικότητά τους. Ως αποτέλεσμα, οι εκτάκτου ανάγκης ή ακόμα και αιφνιδιαστικές εκροές κατά τις έντονες βροχοπτώσεις έχουν γίνει συχνό φαινόμενο, παρά τις υποσχέσεις που έχουν δοθεί στους κατοίκους.

Σε περίπτωση κατάρρευσης του κύριου φράγματος, πλημμυρικά ύδατα ύψους σχεδόν δύο μέτρων θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι την πλατεία Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο. Για την αποφυγή μιας τέτοιας καταστροφής, οι αρχές απελευθερώνουν γρήγορα μεγάλες ποσότητες νερού για να μειώσουν την πίεση στο φράγμα.

Από τις 27 Ιουλίου, λόγω της συνεχιζόμενης εισροής, το φράγμα Μιγιούν άρχισε να εκτονώνει νερό προς τα κατάντη. Μέχρι τις 29 Ιουλίου, η συνολική εκροή έφτασε τα 180 εκατ. κυβικά μέτρα, ποσότητα αντίστοιχη με την εκκένωση πάνω από του μισού όγκου της λίμνης Ντιρ Κρικ στην Πολιτεία Γιούτα των ΗΠΑ μέσα σε λίγες ημέρες. Η ροή, που έφτανε σχεδόν τα 1.133 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο — αρκετή για να γεμίσει μια ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα κάθε δύο δευτερόλεπτα — είχε τη δυνατότητα να υπερχειλίσει ποταμούς, να καταστρέψει καλλιέργειες, να πλημμυρίσει δρόμους και να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή όσων ζουν κατάντη.

Πέρα από το φράγμα Μιγιούν, και άλλα φράγματα στα δυτικά, βορειοδυτικά και βορειοανατολικά προάστια του Πεκίνου άνοιξαν τις πύλες τους, μεταξύ αυτών τα φράγματα Μπαϊχεμπάο, Γιουντουσάν, Χαϊζί, Σιγιού, Χουανγκσονγκγιού, Τζαϊτάνγκ, Τζουγουό, Λουοπολίνγκ και Σαντζιαντιάν.

Οι επίσημες αναφορές του κινεζικού κρατικού τύπου για τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και περιουσίες από τις πρόσφατες πλημμύρες θεωρούνται πιθανόν υποτιμημένες, καθώς το ΚΚΚ είναι γνωστό για τη συγκάλυψη πραγματικών δεδομένων.

Προηγούμενες εκροές από το φράγμα Μιγιούν

Η εκκένωση νερού από το φράγμα Μιγιούν για την προστασία του Τζονγκνανχάι, της κεντρικής έδρας του ΚΚΚ στο Πεκίνο, δεν είναι πρωτόγνωρη. Κάθε φορά που εκκενώνεται το φράγμα, οι περιοχές γύρω από το Πεκίνο υφίστανται σημαντικές ζημιές.

• Πρώτη εκροή (1969): Κατά τη διάρκεια της έντασης μετά τη σύγκρουση στα Σινο-Σοβιετικά σύνορα το 1969, η Σοβιετική Ένωση φέρεται να σχεδίαζε καταστροφικές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων στόχων στο Πεκίνο και πυρηνικών εγκαταστάσεων. Για να αποφευχθούν πλημμύρες σε περίπτωση επίθεσης, οι κινεζικές αρχές εκκένωσαν το φράγμα Μιγιούν και εκκένωσαν το Πεκίνο από ανώτατους αξιωματούχους και τις οικογένειές τους, θέτοντας όμως σε κίνδυνο τον πληθυσμό.

• Δεύτερη εκροή (1976): Ο σεισμός στο Τανγκσάν τον Ιούλιο του 1976 προκάλεσε σοβαρές ζημιές στο φράγμα Μπαϊχέ του Μιγιούν. Για να αποτραπεί η κατάρρευση, οι αρχές ανατίναξαν έναν κοντινό λόφο για υλικό ενίσχυσης και διέταξαν παρατεταμένη εκροή νερού, η οποία συνεχίστηκε για πάνω από δύο εβδομάδες μέχρι την πλήρη εκκένωση της δεξαμενής.

Φράγμα Μιγιούν

Με επιφάνεια 186 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το φράγμα Μιγιούν είναι το μεγαλύτερο του είδους του στο βόρειο τμήμα της Κίνας. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά προάστια του Πεκίνου, περίπου 72 χλμ. από το κέντρο της πόλης.

Αρχικά κατασκευάστηκε με σκοπό τον έλεγχο πλημμυρών, την άρδευση, την παραγωγή ενέργειας και την υδατοκαλλιέργεια, χωρίς να προορίζεται για ύδρευση της πόλης.

Οι εργασίες ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 1958 και ολοκληρώθηκαν το 1960, υπό το σχεδιασμό του Τμήματος Υδραυλικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Τσίνγκχουα με επικεφαλής τον καθηγητή Τζάνγκ Γκουανγκντού. Από τότε όμως, το φράγμα αντιμετωπίζει προβλήματα που απαιτούν συνεχείς ενισχύσεις, επεκτάσεις και επισκευές.

Το φράγμα Μιγιούν και το έργο μεταφοράς νερού Νότου-Βορρά

Η ύδρευση του Πεκίνου βασιζόταν αρχικά στο φράγμα Γκουαντίνγκ και στα τοπικά υπόγεια ύδατα. Όμως, η μείωση των υδάτων στον Γκουαντίνγκ, λόγω πολλαπλών φραγμάτων στον ποταμό Γιονγκντίνγκ, ανάγκασαν το ΚΚΚ να αναθέσει το φράγμα Μιγιούν ως κύρια πηγή ύδρευσης το 1982. Εκείνη την εποχή, τα αποθέματα ήταν επαρκή.

Η κατάσταση άλλαξε το 2015, μετά την ολοκλήρωση του κεντρικού τμήματος του έργου μεταφοράς νερού Νότου-Βορρά, που μεταφέρει νερό από τον ποταμό Γιανγκτσέ στα ξηρά βόρεια, όπως το Πεκίνο, μέσω καναλιών και αντλιοστασίων.

Ετησίως, περίπου 1 δισ. κυβικά μέτρα νερού διοχετεύονται στο Πεκίνο, με το έργο να έχει αναλάβει πλέον τον κύριο ρόλο ύδρευσης, αντικαθιστώντας το Μιγιούν.

Από το 2015, τμήματα αυτού του νερού αποθηκεύονται και στο φράγμα Μιγιούν, όπως και σε άλλα τοπικά φράγματα. Το νερό μεταφέρεται αρχικά από τον ποταμό Γιανγκτσέ στη λίμνη Τουαντσένγκ στο Πεκίνο, από όπου αντλείται και ανυψώνεται μέσω δικτύου σωληνώσεων και αντλιοστασίων στο φράγμα Μιγιούν.

Η αποθηκευτική ικανότητα του Μιγιούν αυξήθηκε σημαντικά από την εισροή του νερού του Νότου, σπάζοντας διαρκώς ρεκόρ. Το 2013 έφτασε τα 793 εκατ. κυβικά μέτρα, το 2018 τα 2,2 δισ., ενώ τον Ιούλιο του 2025 άγγιξε τα 3,6 δισ., με στάθμη νερού σχεδόν 155 μέτρα, ξεπερνώντας το ανώτατο όριο των 152 μέτρα που έχει θεσπιστεί για αντιπλημμυρική ασφάλεια.

Το φράγμα Μιγιούν βρίσκεται πάνω από 100 μέτρα υψηλότερα από την πλατεία Τιεν Αν Μεν, και όπως το φράγμα Γκουαντίνγκ, κρέμεται πάνω από το Πεκίνο σαν Δαμόκλειος Σπάθη.

Σε περίπτωση κατάρρευσης, η πλημμύρα θα μπορούσε να καλύψει όχι μόνο το Πεκίνο, αλλά και τις γειτονικές περιοχές Τιαντζίν, Μπαοντί και Τζισιάν.

Του Wang Weiluo

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.

Σχολιασμός

Γιατί τα ψυχιατρικά φάρμακα δεν αποτελούν μέρος της συζήτησης όταν οι δράστες είναι στις ειδήσεις;

Οι εκτιμήσεις είναι ότι 65 εκατομμύρια ενήλικες και ένα στα τρία παιδιά λαμβάνουν συνταγογραφούμενα φάρμακα που αλλάζουν τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται για τον εαυτό τους και τους άλλους. Είναι η προτιμώμενη μέθοδος για την αντιμετώπιση προβλημάτων συμπεριφοράς και ψυχικής υγείας. Είναι η πρώτη επιλογή για παρηγορητική φροντίδα για ένα τεράστιο φάσμα φυσιολογικών ανθρώπινων συναισθημάτων που θεωρούνται ανεπιθύμητα: θλίψη, κατήφεια, έλλειψη συγκέντρωσης, άγχος, τραυματισμός και ούτω καθεξής.

Τον Φεβρουάριο του 2024, γράφει η Mέρυαν Ντεμάσι, το περιοδικό Pediatrics δημοσίευσε νέα έρευνα που αποκάλυψε ότι οι μηνιαίες συνταγές αντικαταθλιπτικών σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 66% μεταξύ Ιανουαρίου 2016 και Δεκεμβρίου 2022. Και μετά τα lockdown τον Μάρτιο του 2020, οι συνταγές αυξήθηκαν κατά 63% ταχύτερα λόγω των αυξανόμενων ποσοστών κατάθλιψης, άγχους, τραύματος και αυτοκτονικών τάσεων.

Η τηλεϊατρική απελευθερώθηκε εκείνη την εποχή, κάτι που είδα ως καλά νέα επειδή είναι μια μορφή λιγόστευσης νομοθεσίας. Αυτό που δεν είχα σκεφτεί είναι ότι κάνει την «φαρμακοποίηση» πιο προσιτή σε άτομα που διαφορετικά δεν θα θεωρούσαν τα φάρμακα ως πρώτη λύση. Αν θέλετε ένα από αυτά τα λεγόμενα φάρμακα, πιθανότατα μπορείτε να πάρετε μια συνταγή σε 15 λεπτά, ακόμη και χωρίς να δείτε γιατρό, απλώς απαντώντας σε ένα ερωτηματολόγιο.

Είναι μια τεράστια βιομηχανία, μια βιομηχανία που είναι κρίσιμη για τη ροή εσόδων της σύγχρονης ιατρικής. Υπομελετούνται, υπερσυνταγογραφούνται και παραμελούνται ως αιτιώδης παράγοντας σε έναν τεράστιο αριθμό διαταραχών της ζωής.

Υποθέτω ότι έχετε τις δικές σας ιστορίες για τον εαυτό σας ή για κάποιον που γνωρίζετε. Όλοι το γνωρίζουμε αυτό από ανεκδοτολογικές πηγές, αλλά το θέμα κοντεύει να απαγορευτεί ως κάτι προς συζήτηση και μελέτη στα υψηλότερα επίπεδα του πολιτισμού και των μέσων ενημέρωσης.

Όταν αρχίζετε να κάνετε ερωτήσεις, κατηγορείστε ότι «στιγματίζετε ψυχικές ασθένειες», παραμελείτε κοινωνικές συνθήκες όπως η φτώχεια ή η κάλυψη του λόμπι των όπλων ή αποσπάτε την προσοχή από πιο σημαντικά ζητήματα.

Στην περίπτωση του Σέιν Ταμούρα, ο οποίος άνοιξε πυρ στα γραφεία της BlackRock στο Μανχάτταν, πιθανώς σκοπεύοντας να στοχεύσει το γραφείο του NFL στο ίδιο κτίριο σε αντίποινα για τον τρόπο που του φέρθηκαν, πιθανότατα έπαιρνε κάποια φαρμακευτική αγωγή για εγκεφαλική βλάβη από αγώνες φούτμπολ. Αυτό θα μπορούσε να έχει επηρεάσει την κρίση του. Δεν γνωρίζουμε. Αλλά γιατί μας αποθαρρύνουν ακόμη και από το να κάνουμε την ερώτηση;

Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν γνωρίζουμε την κλίμακα του προβλήματος επειδή υπάρχει ένα ταμπού σχετικά με τις μελέτες. Αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Αν οι ενεργοί δράστες λαμβάνουν συνήθως αυτά τα φάρμακα, δεν είναι αυτό θέμα δημόσιου συμφέροντος και δεν θα άλλαζε αυτό το γεγονός τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τέτοια φάρμακα;

Αυτή τη στιγμή, μπορείτε να ανοίξετε την τηλεόραση και να δείτε μυριάδες διαφημίσεις για κάθε είδους ψυχοφάρμακα και περιλαμβάνουν για λίγο παρενέργειες, οι οποίες φαίνονται όλες απαίσιες και είναι μόνο η αρχή. Είδα πρόσφατα μία που προειδοποιούσε για «θάνατο». Θάνατο! Διαφορετικά, αυτό που υπόσχονται είναι ένα τέλος στη θλίψη και το άγχος, τα οποία προσφέρουν μουδιάζοντας την ικανότητα του εγκεφάλου να λειτουργεί.

Δεν πρόκειται για θεραπεία για μια ασθένεια. Είναι μια μορφή καταστολής, σαν χημική λοβοτομή. Η λοβοτομή θεωρείται αντιεπιστημονική και σκληρή σήμερα, κάτι που ένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ, παρόλο που ήταν συνηθισμένη μόνο πριν από δεκαετίες. Τώρα δεν χρησιμοποιούμε φυσικά επεμβατικές ακίδες. Χρησιμοποιούμε χημικές μεθόδους που φαίνονται πιο ανθρώπινες αλλά έχουν τα ίδια αποτελέσματα.

Η θεραπεία-σοκ υπάρχει ακόμα, απλώς ονομάζεται διαφορετικά με μηχανήματα που την κάνουν να φαίνεται πιο εύγευστη. Η ιδρυματοποίηση εξακολουθεί να είναι μια συνηθισμένη πρακτική, αλλά με τα φάρμακα που λαμβάνουν οι άνθρωποι καθημερινά, έχουμε ουσιαστικά μετατρέψει τα σπίτια και τα διαμερίσματα σε ψυχιατρικά τμήματα χωρίς επίβλεψη.

Όταν εμφανίζεστε στο ιατρείο, σας ρωτούν για την ψυχική σας κατάσταση. Αν πείτε ότι έχετε κατάθλιψη, μπορείτε εύκολα να σας συνταγογραφηθεί ένα από τα εκατοντάδες φάρμακα που έχουν μελετηθεί ελάχιστα και είναι ελάχιστα κατανοητά, ειδικά όχι από τους γενικούς γιατρούς. Αλλά τα πετάνε σαν καραμέλες, σαν να μην υπάρχει κανένα μειονέκτημα.

Ό,τι και να ακούσετε, αυτά τα πράγματα προκαλούν σοβαρό εθισμό.

Μια μεγάλη μελέτη δημοσιεύτηκε στο JAMA Psychiatry που χαρακτηρίστηκε ως η πιο ολοκληρωμένη ανάλυση της στέρησης από αντικαταθλιπτικά μέχρι σήμερα. Ισχυρίστηκε ότι τα συμπτώματα του εθισμού στα ψυχοφάρμακα ήταν γενικά «ήπια», βραχύβια και πιθανώς ενισχυμένα από τις επιδράσεις nocebo. Καταλήγοντας σε αυτό το συμπέρασμα, η μελέτη εξέτασε 50 μελέτες που αφορούσαν περισσότερους από 17.000 ασθενείς.

Όμως, όπως λέει η Ντεμάσι, αυτές οι κριτικές είναι τόσο αξιόπιστες όσο και τα δεδομένα που περιλαμβάνουν. Εάν οι υποκείμενες μελέτες είναι μεροληπτικές ή κακώς σχεδιασμένες, το αποτέλεσμα είναι αυτό που οι επικριτές αποκαλούν «Σκουπίδια ως είσοδος, σκουπίδια ως έξοδος».

Σε αυτήν την περίπτωση, οι μελέτες ήταν κακώς σχεδιασμένες, καταφανώς. Εξέτασαν μόνο τη βραχυπρόθεσμη χρήση, ενώ οι περισσότεροι ασθενείς λαμβάνουν αυτά τα φάρμακα για χρόνια. Αν το σκεφτείτε, είναι εντελώς παράλογο να ισχυρίζεστε ότι ένα φάρμακο που τροποποιεί τον εγκέφαλο δεν είναι εθιστικό. Θεέ μου, τα στικ για ξηρά χείλη και το μαλακτικό μαλλιών είναι εθιστικά αν τα χρησιμοποιείτε αρκετά! Όλες οι ενέσιμες ή εφαρμοζόμενες χημικές ουσίες προκαλούν αλλοιώσεις στη σωματική λειτουργία στις οποίες προσαρμόζεται το σώμα, οδηγώντας έτσι σε αίσθηση στέρησης.

Η κοινή λογική το λέει αυτό. Αλλά υπάρχουν λίγοι πόροι για τη σταδιακή μείωση αυτών των φαρμάκων. Η Πρωτοβουλία Εσωτερικής Πυξίδας είναι μία από τις ελάχιστες πηγές και έχει γίνει η κύρια πηγή για όποιον θέλει να ξαναπάρει τη ζωή του από την υπερβολική φαρμακοποίηση.

Ποιος θα μπορούσε να είναι ο σκοπός των μελετών που ισχυρίζονται απίθανα το αντίθετο, όταν οποιοσδήποτε περιστασιακός παρατηρητής γνωρίζει ότι αυτό είναι ψευδές; Πολύ απλά — και αυτή η απάντηση δεν θα σας εκπλήξει — είναι επειδή πρόκειται για μεγάλη επιχείρηση.

Συνήθως μιλάμε για την επιδημία των ψυχικών ασθενειών, αλλά αυτή είναι ένα άλλο είδος επιδημίας: μια επιδημία στην οποία η υποτιθέμενη θεραπεία (η οποία δεν είναι) είναι χειρότερη από την ίδια την ασθένεια.

Υπάρχει ένα στοιχείο τραγωδίας στο πώς το ίδιο το επάγγελμα της ψυχιατρικής έχει καταλήξει να υποβιβάζεται σε ένα ιερατείο που διανέμει χημικές ουσίες που μεταβάλλουν τη λειτουργία του εγκεφάλου. Η ιδέα ότι η ψυχική ασθένεια συνίσταται σε μια χημική ανισορροπία έχει καταρριφθεί προ πολλού από τους μέσους ανθρώπους που εξακολουθούν να την πιστεύουν, και πιστεύουν επίσης ότι μια χούφτα χάπια θα αποκαταστήσει την ισορροπία. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψευδοεπιστήμη.

Ο σύγχρονος κλάδος της ψυχιατρικής ιδρύθηκε από τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Ο βασικός ισχυρισμός του ήταν ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται ψυχή στην οποία βρίσκεται η πηγή της συστηματικά ανώμαλης συμπεριφοράς. Μια διαταραγμένη ψυχή, κατά την άποψή του, δεν μπορεί να εντοπιστεί ούτε σε ηθικά/πνευματικά ζητήματα ούτε σε σωματικές ασθένειες, αλλά μάλλον σε έναν τρίτο τομέα: στο ίδιο το μυαλό. Η λύση δεν ήταν ούτε ηθική διόρθωση ούτε χειρουργική επέμβαση ή χάπια, αλλά μάλλον θεραπεία.

Γι’ αυτόν τον λόγο, η φροϋδική επανάσταση θεωρήθηκε ως μια ανθρώπινη εναλλακτική λύση, μια εξέλιξη στην πρόοδο του διαφωτισμού.

Μέσα σε μια δεκαετία μετά τον θάνατό του, η μέθοδός του και το έργο του είχαν ήδη διαστρεβλωθεί σε κάτι άλλο, μια δικαιολογία για χειρουργική επέμβαση, ιδρυματοποίηση και ιατρική καταστολή. Αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα, σε πλήρη παραβίαση της βασικής του γνώσης και των αρχών του.

Μια ολόκληρη γενιά πρέπει να προειδοποιηθεί: μην ξεκινήσετε αυτά τα φάρμακα εκτός αν είστε προετοιμασμένοι για μια ζωή εθισμού. Μπορεί να «λύσουν» προβλήματα, αλλά δεν θεραπεύουν τίποτα. Εμποδίζουν μόνο την κανονική λειτουργία του εγκεφάλου ή δημιουργούν την ψευδαίσθηση της υπερλειτουργίας χωρίς την πραγματικότητά της. Η διακοπή τους ενέχει σοβαρούς κινδύνους και θα μείνετε σε χειρότερη θέση από πριν.

Η καλύτερη διαθέσιμη προειδοποίηση δημοσιεύεται τώρα. Είναι το «Unshrunk» της Λώρα Ντελάνο. Αν θέλετε αυτά τα φάρμακα, εξαρτάται από εσάς, αλλά αξίζετε να είστε σωστά ενημερωμένοι. Η ιατρική επιστήμη δεν το κάνει αυτό. Όσο για αυτούς τους ενεργούς σκοπευτές, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να αναρωτιόμαστε αν και σε ποιο βαθμό τα ψυχοφάρμακα συμβάλλουν στον ψυχικό και ηθικό αποπροσανατολισμό που τους τροφοδοτεί. Αν ναι, έχουμε ένα σημαντικό κοινωνικό και πολιτιστικό πρόβλημα στα χέρια μας.

Σχολιασμός

Δώδεκα από τις δεκατέσσερις εταιρείες που παράγουν γλυφοσάτη — ένα από τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα και αμφιλεγόμενα γεωργικά χημικά στον πλανήτη — έχουν έδρα την Κίνα. Παρασκευάζουν περίπου 580.000 τόνους από αυτό κάθε χρόνο, αλλά χρησιμοποιούν μόνο το 10% αυτής της παραγωγής στην εγχώρια αγορά. Τα υπόλοιπα; Το εξάγουν — κυρίως σε εμάς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βραζιλία και η Αργεντινή είναι μεταξύ των κορυφαίων πελατών τους.

Πληρώνουμε κυριολεκτικά την Κίνα για να μας δηλητηριάσει.

Και τώρα, χάρη στο δικό μας Κογκρέσο, μόλις έγινε πολύ πιο δύσκολο να κάνουμε οτιδήποτε γι’ αυτό.

Βαθιά κρυμμένο μέσα στο τελευταίο νομοσχέδιο για τις ομοσπονδιακές πιστώσεις ήταν μια ήσυχη μικρή διάταξη που ονομάζεται Άρθρο 453. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το είδαν. Τα περισσότερα μέλη του Κογκρέσου είτε δεν καταλάβαιναν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες, είτε τις καταλάβαιναν και ήθελαν να το αφήσουν. Δεν ζητήθηκε ονομαστική ψηφοφορία. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν συνδέεται με το όνομα. Πέρασε ψιθυριστά. Έμοιαζε με θεατρική παράσταση, σαν το αποτέλεσμα να ήταν προαποφασισμένο.

Το Άρθρο 453 δίνει στις χημικές εταιρείες νομική ασυλία. Ακόμα κι αν τα προϊόντα τους συνδέονται με καρκίνο, ενδοκρινικές διαταραχές, στειρότητα ή νευρολογικές ασθένειες, αυτές οι εταιρείες δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνες στο δικαστήριο, εκτός εάν η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος αλλάξει την ετικέτα στο προϊόν τους — κάτι που μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ακόμη και δεκαετίες. Και ενώ περιμένουμε, οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Τα παιδιά υποφέρουν. Οι οικογένειες μένουν χωρίς δυνατότητα προσφυγής.

«Ο τοξικολογικός αντίκτυπος του Άρθρου 453 θα μπορούσε να είναι καταστροφικός για όλα τα παιδιά της Αμερικής και τις μελλοντικές γενιές. Οι χημικές ουσίες που ρυθμίζονται βάσει αυτής της διάταξης έχουν σχεδιαστεί για να είναι τοξίνες και πολλές από αυτές μπορούν να επηρεάσουν το ενδοκρινικό σύστημα και να οδηγήσουν σε στειρότητα στους ανθρώπους. Χωρίς λογοδοσία — ποιες μελλοντικές χημικές ουσίες θα πουλήσει αυτή η βιομηχανία; Αυτή η διάταξη ανοίγει την πόρτα ώστε μια ολόκληρη γενιά να γίνει στείρα», δήλωσε η τοξικολόγος Αλεξάντρα Μουνιός.
Αυτό το απόσπασμα με χτύπησε σκληρά, επειδή το έζησα.

Πέρασα 12 χρόνια ζώντας μέσα στο γήπεδο γκολφ Νόλγουντ στους λόφους Γρανάδα της Καλιφόρνια. Φαινόταν παρθένο και γαλήνιο, με πράσινο γρασίδι και ήσυχη θέα. Αλλά αυτό που δεν ήξερα εκείνη την εποχή ήταν ότι ζούσα στη μέση μιας τοξικής καταιγίδας. Αυτοί οι περιποιημένοι διάδρομοι ψεκάζονται συστηματικά και σε μεγάλο βαθμό με χημικά. Για περισσότερο από μια δεκαετία, η οικογένειά μου τα εισέπνεε. Μεγάλωσα τα παιδιά μου εκεί. Αναρωτιέμαι τώρα: ποιο τίμημα πληρώσαμε για αυτή την άποψη;

Και δεν είμαι η μόνη. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο JAMA Network Open, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν σε απόσταση 1 μιλίου από ένα γήπεδο γκολφ είχαν 126% υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν νόσο του Πάρκινσον. Εάν ζούσαν σε περιοχές όπου τα δημοτικά συστήματα ύδρευσης επικαλύπτονταν με την απορροή των γηπέδων γκολφ, ο κίνδυνος αυτός σχεδόν διπλασιαζόταν. Σε ζώνες ευάλωτες στα υπόγεια ύδατα, αυξήθηκε κατά 82%.

Τώρα, χάρη στο Άρθρο 453, εάν κάποιος αναπτύξει νόσο του Πάρκινσον ή άλλη σοβαρή ασθένεια από αυτές τις εκθέσεις, μπορεί να μην έχει νόμιμη οδό προς τα εμπρός. Η πόρτα της δικαιοσύνης μόλις έκλεισε με δύναμη.

Αυτή η διάταξη διατυπώθηκε ως «μεταρρύθμιση επισήμανσης», αλλά ας είμαστε σαφείς: γράφτηκε για να προστατεύσει τις εταιρείες φυτοφαρμάκων από αγωγές, όχι για να βοηθήσει τους καταναλωτές. Νομικοί εμπειρογνώμονες και οργανισμοί δημόσιας υγείας έχουν σημάνει συναγερμό. Κάποιοι το αποκαλούν ακόμη και «Νόμο για το Φίμωμα του Καρκίνου» επειδή ουσιαστικά εμποδίζει τις πολιτείες να προειδοποιούν το κοινό για καρκινογόνες χημικές ουσίες, εκτός εάν οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες ενεργήσουν πρώτα.

Αυτή είναι η ίδια τακτική που χρησιμοποιήθηκε πριν από δεκαετίες για να προστατεύσει τις φαρμακευτικές εταιρείες από την ευθύνη. Μόλις τα εμβόλια μπήκαν στο πρόγραμμα της παιδικής ηλικίας, οι κατασκευαστές έγιναν άτρωτοι σε αγωγές — και το πρόγραμμα εμβολίων εξερράγη. Αυτό δεν ήταν επιστήμη. Αυτό ήταν κέρδος χωρίς συνέπειες. Και τώρα το ίδιο μοτίβο εκτυλίσσεται με τα φυτοφάρμακα. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν είναι μια μεμονωμένη βολή — ο αέρας, το νερό, το έδαφος και τα τρόφιμά μας εμποτίζονται.

Και δεν συμβαίνει μόνο στα χωράφια. Αυτές οι χημικές ουσίες χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο με τρόπους εκτός των ενδείξεων — όπως αποξηραντικά ή ξηραντικά μέσα — και ψεκάζονται απευθείας σε καλλιέργειες όπως το σιτάρι και η βρώμη λίγες μέρες πριν από τη συγκομιδή. Γιατί; Έτσι, η συγκομιδή μπορεί να μπει σε χρονικό πρόγραμμα για λόγους υλικοτεχνικής ευκολίας—όχι σύμφωνα με τον φυσικό ρυθμό της καλλιέργειας. Κι όμως, οι μόνες μελέτες που αναφέρει το Πρόγραμμα Δεδομένων για τα Φυτοφάρμακα του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ σχετικά με τον ψεκασμό με γλυφοσάτη αφορούν το έδαφος που περιβάλλει τα οπωροφόρα δέντρα—όχι την πραγματική τροφή που καταναλώνουμε ημέρες μετά την εφαρμογή.

Αυτές οι χημικές ουσίες είναι επίσης υδατοδιαλυτές. Αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκονται μόνο στις καλλιέργειές μας—βρίσκονται στην μπύρα μας, στο ψωμί μας, στις παιδικές μας τροφές, στα ποτάμια μας και στη βροχή μας. Και με το Άρθρο 453 σε ισχύ, όσοι υποφέρουν από τις συνέπειες μπορεί να μην μπορέσουν ποτέ να αναζητήσουν δικαιοσύνη.

Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το γεγονός ότι οι περισσότερες από αυτές τις χημικές ουσίες κατασκευάζονται στο εξωτερικό, κυρίως στην Κίνα—μια χώρα που δεν τις χρησιμοποιεί με τον τρόπο που τις χρησιμοποιούμε εμείς. Γιατί εισάγουμε τοξίνες από τις οποίες ο δικός της πληθυσμός προστατεύεται σε μεγάλο βαθμό; Γιατί επιτρέπουμε στους νομοθέτες των ΗΠΑ να χορηγούν νομική ασυλία σε χημικές εταιρείες που υποστηρίζονται από το εξωτερικό;

Αυτή δεν είναι απλώς κακή πολιτική. Είναι μια παραβίαση κάθε ενστίκτου που θα έπρεπε να έχουμε — να προστατεύουμε τα παιδιά μας, να διαφυλάσσουμε το νερό μας, να διατηρούμε τη γη μας. Ακόμα και τα άγρια ζώα έχουν αρκετή λογική για να κρατήσουν τα μικρά τους μακριά από δηλητηρίαση. Τι κάνουμε;

Παρόλο που το Άρθρο 453 έχει ψηφιστεί, η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Οι νόμοι μπορούν να καταργηθούν. Η δημόσια πίεση μπορεί να αντιστρέψει την πολιτική. Αλλά πρέπει να δώσουμε προσοχή. Πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό. Πρέπει να σταματήσουμε να επιτρέπουμε στο Κογκρέσο να κρύβεται πίσω από συμφωνίες κλειστών θυρών και αόριστη γλώσσα και να αρχίσουμε να θεωρούμε τους νομοθέτες υπεύθυνους για τα αποτελέσματα που βλάπτουν ανθρώπους.

Κοινοποιήστε το. Παραθέστε την κα Μουνιός. Πείτε την ιστορία σας. Καλέστε τους εκπροσώπους σας. Γιατί αν δεν μιλήσουμε τώρα, υπογράφουμε την επιταγή για τη δική μας καταστροφή — και την παραδίδουμε στις ίδιες τις εταιρείες που επωφελούνται από την παρακμή μας.

Πληρώνουμε την Κίνα για να μας δηλητηριάσει. Και τώρα η δική μας κυβέρνηση το έχει κάνει πιο δύσκολο να πούμε όχι.

της Μόλι Ένγκελχαρτ

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέδωσαν 31 άρματα μάχης M1A1 Abrams στην Ουκρανία τον Σεπτέμβριο του 2023, η κίνηση αυτή χαρακτηρίστηκε ως πιθανό σημείο καμπής στον αγώνα του Κιέβου εναντίον της Ρωσίας, με τον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να τα αποκαλεί «αλλαγή των όρων».

Τα Abrams, σύμβολο της αμερικανικής κυριαρχίας στα τεθωρακισμένα, έχουν κυριαρχήσει σε στρατούς δεύτερης και τρίτης βαθμίδας, όπως αυτός του Ιράκ στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, όπου οι ανώτερες τακτικές και εκπαίδευση, σε συνδυασμό με τα προηγμένα συστήματα θωράκισης και ελέγχου πυρός του Abram, επέτρεψαν στις αμερικανικές δυνάμεις να κυριαρχήσουν πλήρως στις ιρακινές τεθωρακισμένες δυνάμεις. Ωστόσο, από την άφιξή τους στην Ουκρανία, αυτά τα «θαυματουργά όπλα» τα έχουν πάει άσχημα. Μέχρι τον Ιούλιο του 2025, τουλάχιστον 22 από τα άρματα μάχης καταστράφηκαν, υπέστησαν ζημιές, εγκαταλείφθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν. Ορισμένες εκτιμήσεις τοποθετούν αυτόν τον αριθμό έως και 27. Αυτό το αποτέλεσμα, κάθε άλλο παρά σοκαριστικό, ήταν προβλέψιμο, καθώς οι προσδοκίες που βασίζονταν σε νίκες επί ασθενέστερων εχθρών όπως το Ιράκ ήταν εντελώς μη ρεαλιστικές.

Στον Πόλεμο του Κόλπου, τα καλά καθοδηγούμενα άρματα μάχης Abrams, που λειτουργούσαν από άριστα εκπαιδευμένα πληρώματα, αποδεκάτισαν τα ιρακινά T-72, αξιοποιώντας την αεροπορική υπεροχή, το ακριβές πυροβολικό και την ισχυρή εφοδιαστική αλυσίδα για να δημιουργήσουν ιδανικές συνθήκες για επιτυχία. Η κατώτερη εκπαίδευση του πληρώματος των ιρακινών αρμάτων μάχης και η κακή ηγεσία, σε συνδυασμό με τα παλαιότερα, σοβαρά λιγότερα όπλα στα άρματα μάχης T-72, προκάλεσαν την θρυλική κυριαρχία των Abrams. Ομοίως, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν μετά το 2003, αντιμετώπισαν αντάρτες, ενισχύοντας τις αντιλήψεις για την μεγάλη τους δύναμη.

Αυτές οι επιτυχίες τροφοδότησαν την αισιοδοξία ότι τα Abrams θα κυριαρχούσαν στην Ουκρανία, με τον πρόεδρο Ζελένσκι να διατυμπανίζει τον ρόλο τους στην παραβίαση των ρωσικών γραμμών κατά την αντεπίθεση του 2023. Ωστόσο, ο ρωσικός στρατός, εξοπλισμένος με προηγμένα drone και αντιαρματικά κατευθυνόμενα βλήματα (ATGM) — το ισχυρότερο πυροβολικό στον κόσμο και τις πιο προσαρμοστικές τακτικές — έχει αποδειχθεί ένας τρομερός αντίπαλος, εκθέτοντας τους περιορισμούς των Abrams με τρόπους που οι στρατοί δεύτερης κατηγορίας δεν θα μπορούσαν ποτέ.

Κάποιοι θα επισημάνουν ότι η Ουκρανία δεν έλαβε τα καλύτερα διαθέσιμα Abrams ως λόγο για τον οποίο δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Η παραλλαγή M1A1 SA που παρέχεται στην Ουκρανία χρησιμοποιεί σύνθετη θωράκιση εμπλουτισμένη με βολφράμιο, μια υποβάθμιση από την θωράκιση απεμπλουτισμένου ουρανίου (DU) στα μοντέλα M1A2 SEPv2 και SEPv3 που λειτουργούν στις ΗΠΑ. Το DU είναι συνολικά ανώτερο από το Tungsten, αλλά αυτή η ανωτερότητα αξιοποιείται καλύτερα σε μάχες πρόσωπο με πρόσωπο με άρματα μάχης που χρησιμοποιούν τα κύρια πυροβόλα τους. Όταν αντιμετωπίζουμε το είδος των απειλών που είναι συνηθισμένες στο ουκρανικό πεδίο μάχης, ο αντίκτυπος της θωράκισης ενισχυμένης με DU είναι πολύ μικρότερος από ό,τι θα μπορούσε κανείς να υποθέσει.

Αποδεικνύεται ότι η θωράκιση των Abrams, είτε από DU είτε από βολφράμιο, προσφέρει ελάχιστη άμυνα ενάντια στις απειλές που είναι κοινές στο πεδίο της μάχης της Ουκρανίας: το πυροβολικό, τους αντιαρματικούς κατευθυνόμενους πυραύλους και τα ρωσικά drone πρώτου προσώπου (FPV). Ένα άμεσο χτύπημα ή ακόμα και μια σχεδόν αστοχία από ένα μεγάλο πυροβολικό όπως αυτό που εκτοξεύεται από τα ρωσικά πυροβόλα 152 χιλιοστών καταστρέφει όλα τα άρματα μάχης, με θωράκιση ενισχυμένη με DU ή όχι. Οι κατευθυνόμενοι πύραυλοι αντιαρματικών πυραύλων που εκτοξεύονται από τον ώμο, όπως το ρωσικό 9M133 Kornet, μπορούν εύκολα να διαπεράσουν την πλευρική και οπίσθια θωράκιση ενός Abram. Τα FPV drone όπως το Piranha-10 και τα πυρομαχικά Lancet, χτυπούν την λεπτή θωράκιση οροφής του άρματος μάχης, όπου κανένα από τα δύο υλικά δεν παρέχει σημαντική προστασία. Ως εκ τούτου, ακόμη και τα M1A2 εξοπλισμένα με DU θα παρέμεναν ευάλωτα σε αυτές τις επιθέσεις από πάνω προς τα κάτω, υπογραμμίζοντας μια ευπάθεια που μοιράζονται σχεδόν όλα τα άρματα μάχης.

Οι δυνατότητες της Ρωσίας σε επίπεδο ομοτίμων αποκαλύπτουν το δυσάρεστο γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις, τα αμερικανικά Abrams είναι εξίσου ευάλωτα με τα λιγότερο ακριβά, λιγότερο δυνατά άρματα μάχης. Οι συγκρούσεις μεταξύ κύριων πυροβόλων άρματος μάχης, όπου η θωράκιση με ενισχυμένο DU δείχνει την αξία της, έχουν αποδειχθεί σπάνιες, καθώς τα ρωσικά άρματα μάχης T-72B3 και T-90M χρησιμοποιούν αντιαρματικούς πυραύλους 9M119M Refleks με πυροβόλα για να ξεπεράσουν το κύριο πυροβόλο του Abrams, όπως φαίνεται σε μια αναφορά απώλειας τον Μάρτιο του 2024.

Ρωσικές ομάδες εξόντωσης αρμάτων μάχης λαμβάνουν αμοιβή για την καταστροφή και την κατάληψη δυτικών αρμάτων μάχης. Για παράδειγμα, προσφέρθηκε αμοιβή 5 εκατομμυρίων ρουβλιών (περίπου 70.700 δολάρια) για τα πρώτα κατακτημένα Abrams, καθιστώντας τα Abrams πρωταρχικό στόχο προπαγάνδας. Ένα κατακτημένο άρμα μάχης Abrams που εκτέθηκε στη Μόσχα τον Μάιο του 2024 υπογράμμισε αυτή την εστίαση, παρέχοντας ώθηση στο ρωσικό ηθικό, ενώ παράλληλα αμφισβητεί την ιδέα ότι ο εξοπλισμός που παρέχεται από τη Δύση είναι πάντα ανώτερος.

Τα τακτικά λάθη, σε συνδυασμό με τον φόρτο για την αποστολή των Abrams, έχουν αποκαλύψει τα τρωτά τους σημεία. Σχεδιασμένα για το δόγμα συνδυασμένων όπλων του ΝΑΤΟ, βασίζονται σε αεροπορική κάλυψη, πυροβολικό και ισχυρές γραμμές ανεφοδιασμού, ενώ συνήθως είναι σε θέση να επωφεληθούν από ανώτερη επίγνωση της κατάστασης. Στην Ουκρανία, οι ελλείψεις πυρομαχικών, η περιορισμένη αεροπορική υποστήριξη και η απαιτητική σε συντήρηση φύση του M1A1 —που επιδεινώθηκε από το βάρος των 67 τόνων και την υψηλή κατανάλωση καυσίμου— το άφησαν εκτεθειμένο. Τα ουκρανικά πληρώματα σημείωσαν ότι το ΝΑΤΟ δεν θα ανέπτυσσε ποτέ το Abrams σε τέτοιες συνθήκες, επομένως η χρήση του σε μη υποστηριζόμενους αμυντικούς ρόλους εναντίον της οχυρωμένης γραμμής Surovikin της Ρωσίας —γεμάτη με νάρκες, χαρακώματα, θανατηφόρα πυρά πυροβολικού και drone— ήταν συνταγή για καταστροφή. Ακόμη και τα Abrams με θωρακισμένη άμυνα δεν θα ήταν σε θέση να μετριάσουν τις απώλειες από κακές τακτικές ή/και ανεπαρκή εφοδιαστική.

Η προσδοκία ότι το Abrams θα αναπαράγει την επιτυχία του στον Πόλεμο του Κόλπου αγνόησε την ισοτιμία της Ρωσίας στην τεχνολογία και τις τακτικές. Σε αντίθεση με τις απαρχαιωμένες δυνάμεις του Ιράκ, η Ρωσία αναπτύσσει drone, προηγμένα ATGM, διάχυτη επιτήρηση πεδίου μάχης και ηλεκτρονικό πόλεμο, εξουδετερώνοντας τα δυνατά σημεία του Abrams. Οι απώλειες του άρματος μάχης, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων που καταστράφηκαν σε διάστημα 12 ημερών τον Απρίλιο του 2024, αντικατοπτρίζουν τις σκληρές πραγματικότητες του πολέμου σε επίπεδο ομοτίμων. Η εκτίμηση του πρώην Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, το 2024, ότι τα Abrams «δεν ήταν χρήσιμα» στο πεδίο μάχης της Ουκρανίας με τα drone, υπογραμμίζει αυτή τη μετατόπιση. Ακόμα και με θωράκιση DU, μόνο λίγες απώλειες από μετωπικά χτυπήματα ATGM θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αφήνοντας αναπόφευκτες τις περισσότερες απώλειες λόγω drone, πυροβολικού, ναρκών και τακτικών λαθών.

Η αποτυχία των Abrams στην Ουκρανία αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση ότι η δυτική αφήγηση των «θαυματουργών όπλων» μπορεί να ευδοκιμεί ενάντια σε λιγότερο σημαντικούς εχθρούς, αλλά καταρρέει ενάντια σε πραγματικούς ανταγωνιστές. Οι προσδοκίες που βασίζονται σε προηγούμενες νίκες επί του Ιράκ και άλλων λιγότερο σημαντικών εχθρών ήταν λανθασμένες, καθώς το δυναμικό, ταχέως εξελισσόμενο πεδίο μάχης της Ουκρανίας αποκάλυψε ότι τα M1 Abrams δεν μπορούσαν απλώς να υπερνικήσουν τους ανταγωνιστές τους. Αυτό το αποτέλεσμα, κάθε άλλο παρά εκπληκτικό, υπογραμμίζει την ανάγκη για μια νοοτροπία που είναι πρόθυμη να λάβει υπόψη ότι η προηγούμενη επιτυχία εναντίον πολύ πιο αδύναμων αντιπάλων μπορεί να μην είναι το καλύτερο σημείο αναφοράς για την πρόβλεψη της μελλοντικής αποτελεσματικότητας των οπλικών συστημάτων.

του Μάικ Φρέντενμπουργκ

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Αγαπητοί μου φίλοι,

Πέρασε πολύς καιρός, αλλά είμαι ακόμα εδώ. Πριν από δύο εβδομάδες έμαθα την ίδια μέρα ότι ο λογαριασμός LinkedIn της Τζακομπίν Χούισμαν και η σελίδα Facebook του Αλαίν Γκρούταερς (και οι δύο παραγωγοί της επικριτικής για τον κορωνοϊό σειράς «Headwind») αφαιρέθηκαν οριστικά, ότι ο Ολλανδός κωμικός Χανς Τίουγουεν δέχτηκε επίσκεψη από έξι αστυνομικούς επειδή γύρισε μια σατιρική ταινία για μια φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση στο Άμστερνταμ, ότι ο Μάρτιν Κούλντορφ απολύθηκε από τη θέση του καθηγητή του Χάρβαρντ για την επικριτική του στάση κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού και ότι ο Βέλγος δεξιός πολιτικός Ντράις Βαν Λάνγκενχοβεν καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους επειδή επέτρεψε την κυκλοφορία ρατσιστικών memes σε μια ομάδα WhatsApp.

Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι τιμωρημένες πράξεις; Είναι γλωσσικές πράξεις — πράξεις λόγου. Όταν εξετάζετε την άνοδο της λογοκρισίας στο ευρύτερο πολιτιστικό της πλαίσιο, παρατηρείτε κάτι αξιοσημείωτο: Η κοινωνία βρίσκεται στη μέγγενη της υλιστικής άποψης για τον άνθρωπο και τον κόσμο, η οποία μειώνει ολόκληρο το βασίλειο του λόγου και της συνείδησης σε ένα άνευ νοήματος παραπροϊόν βιοχημικών διεργασιών στον εγκέφαλό μας.

Ο άνθρωπος σκέφτεται, αισθάνεται και μιλάει, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Είναι ένας σωρός από σάρκα και οστά και από το βιοχημικό σιγοβράσιμο στο κεφάλι του αναδύονται κάποιες σκέψεις και συναισθήματα — ο Θεός ξέρει γιατί. Και κατά καιρούς, η μηχανή τρίζει και τρίζει λίγο και το στόμα του ανθρώπου βγάζει κάποιο θόρυβο. Αυτός ο θόρυβος αποδεικνύεται εξελικτικά χρήσιμος. Επιτρέπει την αποτελεσματική ανταλλαγή πληροφοριών και αυτό του προσδίδει ένα πλεονέκτημα στον αγώνα για επιβίωση. Γι’ αυτό το ανθρώπινο ον συνεχίζει να μιλάει.

Έτσι εξηγεί η υλιστική κοσμοθεωρία το πεδίο του λόγου και της συνείδησης, και έτσι υποβαθμίζει το βασίλειο του Νου και της Ψυχής.

Παρ’ όλα αυτά, αυτή η υλιστική κοινωνία, η οποία υποβαθμίζει τη συνείδηση και τον λόγο σε μια αμελητέα παρενέργεια, φοβάται καταρχάς … τον λόγο και τη συνείδηση. Προσπαθεί να ελέγξει τις σκέψεις και τα συναισθήματα μέσω κατήχησης και προπαγάνδας και με λογοκρισία προσπαθεί να κρατήσει το πεδίο του λόγου σε σιδερένιο κλοιό. Αυτός ο «ολοκληρωτισμός με βελούδινο γάντι» είναι πολύ πραγματικός. Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό κατευθύνει το μυαλό μας μέσω κρατικά ελεγχόμενων μηχανών αναζήτησης και αλγορίθμων που δημιουργούνται από την τεχνητή νοημοσύνη. Μέσω της μηχανικής μάθησης, κάθε αφήγηση αντιφρονούντων καταγράφεται και οι πιο σημαντικοί εκπρόσωποί της εντοπίζονται και αναστέλλονται. Προσλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες «ψηφιακούς πρώτους ανταποκριτές» για να γελοιοποιήσουν και να ποινικοποιήσουν όποιον δεν συμμορφώνεται με την κρατική ιδεολογία, και ούτω καθεξής.

Η ουσία των κρίσεων της εποχής μας είναι η εξής: η υλιστική-ορθολογιστική άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο που αποτελεί τη βάση της κοινωνίας μας έχει περάσει τις καλύτερες μέρες της. Ενώ εκδηλώνεται στην πιο ακραία και καθαρή τεχνοκρατική-τρανσουμανιστική της μορφή στην κοινωνία μας σήμερα, ταυτόχρονα αποδεικνύει ότι δεν είναι το πεπρωμένο που ήλπιζε η ανθρωπότητα. Αντίθετα, αυτή η ιδεολογία ζητάει να αφεθεί πίσω και να αντικατασταθεί από μια νέα προοπτική για τον άνθρωπο.

Και μέσα σε αυτή τη νέα προοπτική, η πράξη του λόγου θα επανεκτιμηθεί ως η πιο θεμελιώδης πράξη που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Το έχω πει πολλές φορές: μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην κοινωνία μας, η σιωπή δεν είναι επιλογή. Πρέπει να μιλήσουμε. Κι όμως, μπορούμε να μιλήσουμε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Δεν θα πω ότι τα ξέρω όλα, αλλά ένα πράγμα πιστεύω ότι μπορώ να πω: το είδος του λόγου που πραγματικά προσφέρει μια προοπτική για την ανθρωπότητα δεν είναι τόσο ένα είδος λόγου που προσπαθεί να πείσει. Είναι ένα είδος λόγου που μαρτυρά κάτι που νιώθεις μέσα σου, που φτάνει στον άλλον και προσπαθεί να μοιραστεί την πιο ευάλωτη εσωτερική εμπειρία. «Ό,τι είναι πολύτιμο, είναι ευάλωτο». (Λούτσεμπερτ)

Ο αληθινός λόγος αναδύεται από ένα μέρος κρυμμένο πίσω από την ασφάλεια της εξωτερικής μας ιδανικής εικόνας, από ένα μέρος κρυμμένο πίσω από το πέπλο των φαινομένων. Αν υπάρχει ένας τρόπος να ορίσουμε τι είναι η Αλήθεια, τότε είναι ότι είναι ένα είδος λόγου που διαπερνά ξανά και ξανά αυτό που αποκαλώ πέπλο των φαινομένων.

Πράγματι, ο καλός λόγος μαρτυρά κάτι. Μαρτυρά κάτι στον άνθρωπο και στη ζωή που είναι πιο όμορφο και αγνό από απλή σάρκα και οστά και βιοχημικές ουσίες που σιγοβράζουν σε μια θήκη εγκεφάλου.

Πιστεύω ότι αυτό το είδος λόγου είναι πρωτίστως αυτό που θρέφει την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα σε εποχές όπου η δημόσια έκφραση μπορεί να σας απομακρύνει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να σας στερήσει μια δουλειά και ένα εισόδημα ή να σας ρίξει στη φυλακή.

του Ματτίας Ντέσμετ

Αρχικά δημοσιεύτηκε στο Substack του συγγραφέα στις 3 Απριλίου 2024, αναδημοσιεύτηκε από το Ινστιτούτο Brownstone

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ένας εξόριστος ηγέτης των Ουιγούρων αποκαλύπτει πώς το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) χρησιμοποιεί την προπαγάνδα και τις επιχειρήσεις κατασκοπείας για να παρουσιάσει το κίνημα ανεξαρτησίας τους ως τρομοκρατικό και να αποσιωπήσει την παγκόσμια υποστήριξη.

Τους τελευταίους μήνες, η καταστολή του πληθυσμού των Ουιγούρων από το ΚΚΚ έχει ενταθεί τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Παρότι ορισμένοι Ουιγούροι επιτρέπεται πλέον να αιτηθούν διαβατήρια, υπόκεινται σε αυστηρούς περιορισμούς, όπως περιορισμένες χρονικές περιόδους ταξιδιού, υποχρεωτικές αναφορές στις αρχές και κατάσχεση των διαβατηρίων τους με την επιστροφή.

Όσοι ζουν στο εξωτερικό αντιμετωπίζουν εξονυχιστικούς ελέγχους για να επισκεφθούν το Σιντζιάνγκ, συχνά απαγορεύεται να φιλοξενηθούν από συγγενείς και εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε οργανωμένες προπαγανδιστικές περιοδείες, όπου η χρήση της ουιγουρικής γλώσσας απαγορεύεται.

Η διεθνής κατακραυγή κορυφώθηκε τον Φεβρουάριο, όταν η Ταϊλάνδη απελασε 40 Ουιγούρους άνδρες στην Κίνα. Αν και οι ταϊλανδικές και κινεζικές αρχές χαρακτήρισαν την πράξη ανθρωπιστική, η οργάνωση Human Rights Watch προειδοποίησε ότι οι απελαθέντες κινδυνεύουν με βασανιστήρια, φυλάκιση ή και χειρότερα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Σαλίχ Χουνταγιάρ, υπουργός Εξωτερικών της εξόριστης κυβέρνησης του Ανατολικού Τουρκιστάν και επικεφαλής του Κινήματος Εθνικής Αφύπνισης του Ανατολικού Τουρκιστάν, μίλησε για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της πολιτιστικής ταυτότητας του λαού του απέναντι σε αυτό που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επισήμως αναγνωρίσει ως γενοκτονία.

Ο ίδιος υποστήριξε ότι το Πεκίνο επεκτείνει τα κέντρα αφαιρέσεων οργάνων στην περιοχή, τριπλασιάζοντας τον αριθμό τους. Όπως ανέφερε, από θρησκευτική σκοπιά οι Ουιγούροι απαγορεύεται να δωρίζουν όργανα, αλλά η Κίνα συνεχίζει να παρουσιάζει αυτές τις μεταμοσχεύσεις ως δήθεν εθελοντικές.

Ο Χουνταγιάρ εντόπισε τις απαρχές της σημερινής καταστολής στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν άρχισε να ενισχύεται το ουιγουρικό εθνικιστικό αίσθημα. Παρά την έλλειψη συνοχής, η αντίσταση εκείνης της περιόδου εκφράστηκε κυρίως μέσα από μικρές πράξεις αντίστασης εναντίον κινεζικών στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων.

Σε απάντηση, η κινεζική ηγεσία φέρεται να συγκάλεσε κεκλεισμένων των θυρών συνεδρίαση της Μόνιμης Επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου τον Μάρτιο του 1996, κατά την οποία χαρακτηρίστηκε το αυτονομιστικό κίνημα του Ανατολικού Τουρκιστάν ως η μεγαλύτερη απειλή για την εσωτερική σταθερότητα της Κίνας. Κατά τον ίδιο, το Πεκίνο εξέδωσε 10 οδηγίες για την καταστολή του κινήματος και την ενίσχυση του ελέγχου στην περιοχή.

Ιδιαίτερη σημασία απέδωσε στην Οδηγία Νο 8, η οποία –σύμφωνα με τον Χουνταγιάρ– καλούσε τις κινεζικές αρχές να αξιοποιήσουν τη διπλωματική επιρροή της χώρας ώστε να καλλιεργήσουν σχέσεις με μουσουλμανικές χώρες όπως η Τουρκία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν, με σκοπό την αποδυνάμωση του κινήματος. Παράλληλα, το Πεκίνο φέρεται να επιχείρησε να διεισδύσει στις κοινότητες της ουιγουρικής διασποράς, ενισχύοντας συνεργαζόμενες οργανώσεις και απομονώνοντας όσους συνέχιζαν να στηρίζουν την ανεξαρτησία.

Εκμεταλλευόμενη τον μετασοβιετικό φόβο για τον ισλαμικό εξτρεμισμό, η Κίνα ξεκίνησε την πρώτη εκστρατεία «Strike Hard» («Σκληρό Χτύπημα») το 1996. Λίγες ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση σχετικού «Εγγράφου Νο 7», οι αρχές συνέλαβαν χιλιάδες φερόμενους αυτονομιστές.

Κατά την ίδια περίοδο, το ΚΚΚ απελευθέρωσε και επέτρεψε σε ένα μικρό αριθμό Ουιγούρων κρατουμένων να διαφύγει στο Πακιστάν -έναν από τους πιο κοντινούς συμμάχους του Πεκίνου. Εκεί ίδρυσαν το Ισλαμικό Κόμμα του Ανατολικού Τουρκιστάν (East Turkestan Islamic Party – ETIP), το οποίο –σύμφωνα με τον Χουνταγιάρ– διέφερε ριζικά από το εθνικιστικό κίνημα της Κεντρικής Ασίας.

Όπως υποστήριξε, ενώ τα ουιγουρικά εθνικιστικά κινήματα προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν διεθνή υποστήριξη για την ανεξαρτησία, η συγκεκριμένη μικρή ομάδα υιοθέτησε ρητορική που προέτασσε τον παγκόσμιο ισλαμικό αγώνα και όχι την εθνική αυτοδιάθεση. Δήλωναν ότι «ο Θεός δεν θα ρωτήσει τι έχουμε κάνει για το Ανατολικό Τουρκιστάν, αλλά τι έχουμε κάνει για το Ισλάμ».

Κατά τον Χουνταγιάρ, η ίδρυση του ETIP ήταν προϊόν μακροπρόθεσμης επιχείρησης κινεζικών μυστικών υπηρεσιών με στόχο να εμφανιστεί το ουιγουρικό κίνημα ως εξτρεμιστικό και να αποδυναμωθεί η διεθνής του υποστήριξη, ιδίως στη Δύση.

«Ο εθνικισμός είναι αντι-ισλαμικός. Οι Ουιγούροι πρέπει να επικεντρωθούν στην καταπολέμηση όλων των παγκόσμιων απίστων, ξεκινώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες», είπε, συνοψίζοντας την προπαγάνδα που προωθεί το ETIP. «Μην αναφέρετε την Κίνα, ο αγώνας κατά της Κίνας μπορεί να περιμένει. Πρέπει να πολεμήσουμε τις ΗΠΑ».

Οι Ουιγούροι ηγέτες στην Κεντρική Ασία αντέδρασαν δημοσίως, τονίζοντας ότι το κίνημα αποσκοπεί στην εθνική απελευθέρωση και όχι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Υπήρξαν μάλιστα υποψίες ότι τα ιδρυτικά μέλη του ETIP ενδέχεται να ήταν πράκτορες που απελευθερώθηκαν σκόπιμα για να υπονομεύσουν την υπόθεση.

Ακολούθησε κύμα καταστολής από τις κυβερνήσεις της Κεντρικής Ασίας. Ο Χουνταγιάρ υποστήριξε ότι πολλοί Ουιγούροι ηγέτες συνελήφθησαν ή απελάθηκαν, ενώ πολίτες χωρών όπως το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν δολοφονήθηκαν. Μέχρι το 1998, το κίνημα στην Κεντρική Ασία είχε σχεδόν εξαλειφθεί.

Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το Πεκίνο αξιοποίησε τον παγκόσμιο φόβο για την τρομοκρατία, συνδέοντας το ETIP με τους Ταλιμπάν και μετονομάζοντάς το σε Κίνημα Ισλαμικού Ανατολικού Τουρκιστάν (East Turkestan Islamic Movement – ETIM), αφήγηση που, σύμφωνα με τον Χουνταγιάρ, συνεχίζει να χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να δικαιολογηθεί η καταστολή ως «αντιτρομοκρατικός αγώνας».

Η στρατηγική αυτή εντάθηκε με την έκρηξη του πολέμου στη Συρία. Από το 2012, όπως είπε, η Κίνα εμβάθυνε τη συνεργασία της με την Τουρκία, ενώ χιλιάδες Ουιγούροι διέφυγαν μέσω νοτιοανατολικής Ασίας και κατέληξαν στη Συρία. Το 2014 και το 2015, προπαγανδιστικά βίντεο του ISIS εμφάνισαν Ουιγούρους να καλούν σε ισλαμικό χαλιφάτο στην Κίνα.

Το Πεκίνο εκμεταλλεύτηκε αυτές τις εικόνες για να δικαιολογήσει τη μαζική κράτηση Ουιγούρων σε εγκαταστάσεις που αποκαλεί «κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης», τις οποίες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων περιγράφουν ως στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο Χουνταγιάρ εκτίμησε ότι η στρατηγική του Πεκίνου κατάφερε να απομονώσει το ουιγουρικό κίνημα τόσο από τις δυτικές όσο και από τις μουσουλμανικές χώρες. Η παρουσίαση του κινήματος ως εξτρεμιστικού υπονόμευσε τη δυτική συμπάθεια, ενώ η οικονομική επιρροή μέσω της Πρωτοβουλίας «Μια Ζώνη και ένας Δρόμος» σίγησε τις φωνές στις μουσουλμανικές χώρες.

Κατά τον Χουνταγιάρ, καμία από τις χώρες που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται το Ισλάμ –ούτε το Μπρουνέι, ούτε η Τουρκία, ούτε η Σαουδική Αραβία, ούτε το Πακιστάν, ούτε το Ιράν– δεν στηρίζει τον αγώνα των Ουιγούρων. Αντιθέτως, πολλές από αυτές συνεργάζονται με την Κίνα και νομιμοποιούν, όπως είπε, τη συνεχιζόμενη γενοκτονία.

Αναφέρθηκε και στο Αφγανιστάν, λέγοντας ότι ακόμα και Ουιγούροι που εντάχθηκαν στους Ταλιμπάν δεν έλαβαν καμία υποστήριξη. Όπως υποστήριξε, παρά τη ρητορική τους, οι Ταλιμπάν έχουν πλήρως συνταχθεί με την Κίνα, αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν λίγο πιο πέρα από τα σύνορά τους.

Η στήριξη της Ουάσιγκτον και κάποιων ευρωπαϊκών χωρών παραμένει περιορισμένη. Αν και υπάρχει επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας, ο Χουνταγιάρ δήλωσε ότι δεν υπάρχει ουσιαστική πολιτική δράση πέρα από συμβολικές καταδίκες.

Ζήτησε την απόδοση ευθυνών μέσω του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ), όπου η ομάδα του κατέθεσε καταγγελία το 2020 και υπέβαλε έξι φακέλους υποστήριξης. Η υπόθεση παραμένει σε αναμονή, με το ΔΠΔ να αναμένει αίτημα από τα κράτη μέλη για την έναρξη έρευνας.

Ο Χουνταγιάρ κάλεσε την Ουάσιγκτον να αναβαθμίσει τη στάση της, αντιμετωπίζοντας το Ανατολικό Τουρκιστάν όπως το Θιβέτ, χρησιμοποιώντας την ονομασία «Ανατολικό Τουρκιστάν» αντί για «Σιντζιάνγκ», ορίζοντας ειδικό συντονιστή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αναγνωρίζοντας την περιοχή ως κατεχόμενη.

Τέλος, επισήμανε την ανάγκη μακροπρόθεσμης προετοιμασίας, καλώντας τόσο τον ουιγουρικό λαό όσο και τις Ηνωμένες Πολιτείες να είναι έτοιμοι για πιθανή μελλοντική σύγκρουση με την Κίνα, εκτιμώντας ότι τότε θα παρουσιαστεί και η ευκαιρία για ελευθερία.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.