OPINION

Υποστηρίζω τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, αλλά αντιτίθεμαι στους ατελείωτους εορτασμούς Υπερηφάνειας, όπως και στον μήνα Υπερηφάνειας.

Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πρόσφατη επίδειξη στο γρασίδι του Λευκού Οίκου που μας έκανε περίγελο όλου του κόσμου -ή έστω ενός μεγάλου μέρους του.

Το γεγονός αυτό ήταν η ατυχής αποθέωση ενός κινήματος που εμφανίστηκε το 1970 με την πρώτη πορεία απελευθέρωσης του Gay Pride, που τότε ήταν πιο δικαιολογημένη ως διαμαρτυρία κατά των διακρίσεων. Είκοσι εννέα χρόνια αργότερα, το 1999, κηρύχθηκε ο πρώτος Μήνας Υπερηφάνειας των Γκέι από τον Μπιλ Κλίντον.

Εν έτει 2023, συμπληρώνονται 53 χρόνια παρόμοιων εκδηλώσεων σε όλα τα μέρη της χώρας μας, καθώς και σε πολλά άλλα έθνη που μας μιμήθηκαν.

Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τους ομοφυλόφιλους ή την ομάδα των ΛΟΑΤ κλπ.

Για την ακρίβεια, αντιτίθεμαι σε όλους τους Μήνες Υπερηφάνειας, οποιασδήποτε ομάδας: μαύρων, λευκών, πράσινων ή ηλιοτρόπιων, Ιρλανδών, Ελλήνων, Ιταλών ή Σιγκαπουριανών.

Και σίγουρα δεν είμαι ο πρώτος που το κάνει. Το 2005, ο Μόργκαν Φρήμαν είχε την ακόλουθη συζήτηση με τον Μάικ Γουώλας στην εκπομπή του δεύτερου «60 λεπτά»:

«Θα περιορίσετε την ιστορία μου σε ένα μήνα; Δεν θέλω ένα μήνα Μαύρης Ιστορίας. Η ιστορία των μαύρων είναι αμερικανική ιστορία», δήλωσε ο Φρήμαν στο CBS News.

Όταν ο Γουώλας ρώτησε τον Φρήμαν πώς μπορεί να μπει ένα τέλος στον ρατσισμό, η απάντησή του ήταν απλή:

«Σταματήστε να μιλάτε γι’ αυτό. Θα σταματήσω να σε αποκαλώ λευκό άνδρα», είπε ο Φρήμαν. «Και θα σου ζητήσω να σταματήσεις να με αποκαλείς μαύρο. Σε ξέρω ως Μάικ Γουώλας. Εσύ με ξέρεις ως Μόργκαν Φρήμαν. Δεν θα έλεγες, “Λοιπόν, ξέρω αυτόν τον λευκό τύπο που λέγεται Μάικ Γουώλας”. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;»

Σίγουρα ξέρω τι «λες», Μόργκαν. Δυστυχώς, το πνεύμα της εποχής ανάγκασε τον σπουδαίο ηθοποιό να ανακαλέσει κάποιες από τις έξυπνες αναλύσεις του.

Μαύρη υπερηφάνεια, γκέι υπερηφάνεια, λευκή υπερηφάνεια, όλες είναι εξίσου λάθος. Πολύ λάθος.

Η υπερηφάνεια είναι αμαρτία, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, μαζί με την απληστία, την οργή, τον φθόνο, τη λαγνεία, τη λαιμαργία, την οκνηρία και την υπερηφάνεια.

Ενώ αυτός ο κατάλογος αμαρτιών, τις οποίες εγώ και οι περισσότεροι άνθρωποι διαπράξαμε κάποια στιγμή, προέρχεται από την Καθολική παράδοση, εμπεριέχεται με πολλούς τρόπους στις περισσότερες μεγάλες θρησκείες του κόσμου – τον βουδισμό, τον ιουδαϊσμό, τον ινδουισμό, το Ισλάμ, άλλα χριστιανικά δόγματα και ούτω καθεξής.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα συνδέονται άμεσα με τις Δέκα Εντολές με τρόπους που δεν χρειάζεται να εξηγήσω στους αναγνώστες εδώ. Τα γραπτά του Δασκάλου του Φάλουν Γκονγκ Λι Χονγκζί περιέχουν επίσης πολλές παρόμοιες διδασκαλίες, κυρίως για την υπερηφάνεια και τους καρμικούς κινδύνους της.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η υπερηφάνεια θεωρείται η χειρότερη από τις αμαρτίες. Η Βικιπαίδεια (την οποία, ομολογουμένως, πρέπει πάντα να διαβάζουμε με προσοχή) αναφέρει τα εξής:

«Η υπερηφάνεια έχει χαρακτηριστεί ως ο πατέρας όλων των αμαρτιών και έχει θεωρηθεί το πιο βασικό χαρακτηριστικό του διαβόλου», ενώ ο Κ.Σ. Λιούις γράφει στο βιβλίο του Mere Christianity (Μόνο Χριστιανισμός) ότι η υπερηφάνεια είναι μια «αντι-θεϊκή» κατάσταση, η θέση στην οποία το εγώ και ο εαυτός αντιτίθενται ευθέως προς τον Θεό:

«Η ασωτεία, ο θυμός, η απληστία, η μέθη και όλα αυτά, είναι απλά πταίσματα συγκριτικά. Ο διάβολος έγινε διάβολος εξαιτίας της υπερηφάνειας: Η υπερηφάνεια οδηγεί σε κάθε άλλο βίτσιο: είναι η απολύτως αντι-θεϊκή κατάσταση του νου. Η υπερηφάνεια εννοείται ότι αποκόπτει το πνεύμα από τον Θεό, καθώς και από τη ζωοποιό παρουσία και χάρη Του.»

Πω, πω. Στη δεκαετία του ’60, σε κάποιο δωμάτιο γεμάτο καπνό μαριχουάνας, κάποιος θα μπορούσε να σχολιάσει: «Βαρύ αυτό…» Κατά ειρωνικό τρόπο, όπως θυμάμαι, οι περισσότεροι από εμάς τότε αγαπούσαμε τον Λιούις. Τα βιβλία του για τη Νάρνια ήταν δημοφιλή, ακόμη και στην Αριστερά. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι του δίνουν ελάχιστη σημασία.

Τόσο το κίνημα των ομοφυλοφίλων όσο και το κίνημα των μαύρων βρίσκονται σήμερα στη φάση των Ιακωβίνων την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, έχοντας αντικαταστήσει τους αποκεφαλισμούς με τη λογοκρισία και τον εξαναγκασμό, που είναι τα διανοητικά και συναισθηματικά ισοδύναμα. Αιτήματα που ξεκίνησαν ως δίκαια έγιναν εξτρεμιστικά και ανούσια. Οι εκδηλώσεις υπερηφάνειας προωθούνται ακατάπαυστα, με τρόπο που μοιάζει σχεδόν σχεδιασμένος να γεννά μισαλλόδοξες αντιδράσεις, «αποδεικνύοντας» ότι είμαστε σεξιστές ή ομοφοβικοί ακόμη και όταν δεν είμαστε.

Οι ομοιότητες με το Black Lives Matter (Οι μαύρες ζωές μετράνε) είναι εκπληκτικές. Είσαι ρατσιστής ακόμα και αν πιστεύεις ότι δεν είσαι, ακόμα και αν διαδήλωσες μαζί με τον Δρα Κινγκ.

Κανείς δεν με κατηγόρησε ποτέ ότι είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος και, πράγματι, δεν είμαι. Αλλά όταν καυχιόμαστε, ενεργώντας με ύβρη, όπως ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες την υπερηφάνεια, κάνουμε, όπως εξήγησε ο Λιούις, τη δουλειά του διαβόλου.

Τα καλά νέα είναι ότι δεν θα πετύχει. Περιέχει τους σπόρους της ίδιας της καταστροφής της, όπως λέει και μια από τις πιο γνωστές βιβλικές παροιμίες: «Η υπερηφάνεια προηγείται της καταστροφής, το υπεροπτικό πνεύμα προηγείται της πτώσης», που αργότερα συντομεύτηκε στο απόφθεγμα «Η υπερηφάνεια προηγείται της πτώσης».

Το ξέραμε από την αρχή.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Σχολιασμός

Όταν η κυβέρνηση θεσπίζει νομοθεσίες που υπονομεύουν ακόμη και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά μας, θα μπορούσε κάποιος να διερευνήσει, για την εγκυρότητα των νόμων, εάν αυτοί συμμορφώνονται με ορισμένα αντικειμενικά πρότυπα δικαιοσύνης και ηθικής;

Ορισμένοι νομικοί έχουν παραδοσιακά απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα, υποστηρίζοντας αντικειμενικά πρότυπα τα οποία είναι προσιτά σε όλους λόγω των ορθολογικών μας ικανοτήτων. Άλλοι έχουν προχωρήσει ακόμη παραπέρα αποδίδοντας τη συγγραφή αυτών των ανώτερων προτύπων απευθείας στον Θεό – συγκεκριμένα, σε μια χριστιανική ενσάρκωση του Θεού.

Όποια και αν είναι η γνώμη που μπορεί να αποδώσει κανείς σε αυτά τα επιχειρήματα, η πίστη στην ύπαρξη ανώτερων νόμων μπορεί να ανιχνευθεί από τους αρχαίους Έλληνες, μέσω των χριστιανών μεσαιωνικών συγγραφέων και μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

Οι αρχές του «φυσικού νόμου» κατοχυρώνονται σε όλα τα σημαντικότερα έγγραφα της δυτικής νομικής ιστορίας, συμπεριλαμβανομένης της Magna Carta του 1215, της αγγλικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του 1689, της αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του 1776.

Φυσικά, η κατανόηση των ανώτερων νόμων δεν περιορίζεται στις δυτικές κοινωνίες. Οι Κινέζοι έχουν τη δική τους παράδοση του φυσικού δικαίου που μπορεί να ανιχνευθεί μέχρι τον 12ο αιώνα π.Χ.

Στα «Ανάλεκτα», ένα αρχαίο βιβλίο που συγκεντρώνει τις ρήσεις και τις ιδέες του Κινέζου φιλοσόφου Κομφούκιου, βρίσκει κανείς δηλώσεις όπως αυτή: «Αυτός που δεν κατανοεί την εντολή του Ουρανού δεν μπορεί να είναι κυβερνήτης».

Η «Εντολή του Ουρανού», που αποδίδεται στη δυναστεία Τζου (1121-249 π.Χ.), υποστηρίζει ότι η νομιμότητα προέρχεται τελικά από τον Ουρανό, ο οποίος μπορεί να αποσύρει την εντολή του και να μεταβιβάσει το δικαίωμα διακυβέρνησης σε έναν πιο ενάρετο πολιτικό ηγέτη.

«Αν ο αυτοκράτορας γινόταν ανήθικος ή η διακυβέρνησή του τυραννική, ο λαός θα ήταν δικαιολογημένο να σκεφτεί ότι είχε χάσει το δικαίωμα να κυβερνά και ότι αυτός και η δυναστεία του θα έπρεπε να αντικατασταθούν, ακόμη και με εξέγερση».

Ένας αμετάβλητος αληθινός νόμος

Στις δυτικές κοινωνίες, η ιδέα ότι το δίκαιο πρέπει να συμμορφώνεται με αντικειμενικά πρότυπα διατυπώθηκε από τους Έλληνες.

Ο διάσημος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τη χρήση του νόμου ως μηχανισμού για την επίτευξη περιορισμένης διακυβέρνησης. Στο έργο του, «Πολιτικά», το κράτος δικαίου θεωρείται πάντοτε προτιμότερο από το «κράτος των ανθρώπων», διότι, όπως εξηγούσε ο Αριστοτέλης:

«Το να επενδύσει κανείς τότε τον νόμο με εξουσία είναι, όπως φαίνεται, σαν να επενδύει μόνο τον Θεό και τη λογική- το να επενδύσει κανείς έναν άνθρωπο με εξουσία είναι σαν να εισάγει ένα θηρίο, καθώς η επιθυμία είναι κάτι κτηνώδες, και ακόμη και οι καλύτεροι από τους ανθρώπους που έχουν εξουσία είναι δυνατόν να διαφθαρούν από το πάθος. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι ο νόμος είναι η λογική χωρίς πάθος και επομένως είναι προτιμότερος από οποιοδήποτε άτομο».

Ο Ρωμαίος φιλόσοφος και πολιτικός Μάρκος Τάλιος Κικέρων (106-143 π.Χ.), πίστευε ότι «γεννηθήκαμε για τη δικαιοσύνη και το δίκαιο δεν είναι απλή αυθαίρετη κατασκευή γνώμης».

Κατά την άποψή του, «δεν είναι κατ’ ανάγκη δίκαια όλα τα πράγματα που θεσπίζονται από τους αστικούς νόμους και τους θεσμούς των εθνών- ούτε η δικαιοσύνη ταυτίζεται με την υπακοή στους γραπτούς νόμους».

Φυσικά, ο Κικέρωνας είχε πλήρη επίγνωση ότι «πολλά βλαβερά και επιζήμια μέτρα θεσπίζονται συνεχώς μεταξύ των λαών που δεν αξίζουν το όνομα νόμος».

Ωστόσο, δεν θεωρούσε τα μέτρα αυτά ως νόμους που σωστά ονομάζονταν έτσι, διότι, σύμφωνα με τον ίδιο:

«Ο αληθινός νόμος είναι η ορθή λογική σε συμφωνία με τη φύση, που διαχέεται σε όλους τους ανθρώπους- σταθερός και αμετάβλητος… Το να περιορίσουμε αυτόν τον νόμο είναι ανίερο, το να τον τροποποιήσουμε παράνομο, το να τον καταργήσουμε αδύνατο- ούτε μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν με διαταγή είτε της συγκλήτου είτε της λαϊκής συνέλευσης- ούτε χρειάζεται να περιμένουμε κάποιον να τον διευκρινίσει ή να τον ερμηνεύσει- ούτε θα είναι ένας νόμος στη Ρώμη και άλλος στην Αθήνα, ούτε αλλιώς αύριο απ’ ό,τι είναι σήμερα- αλλά ένας και μοναδικός νόμος, αιώνιος και αμετάβλητος, θα δεσμεύει όλους τους λαούς και όλες τις εποχές».

Ο Άγιος Θωμάς πίστευε ότι από τη στιγμή που συγκροτείται μια κυβέρνηση, μια τέτοια, «πρέπει να οργανώνεται έτσι ώστε να απομακρύνεται η ευκαιρία για τυραννία».

Γι’ αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε στο νόμο «στο μέτρο που αυτό απαιτείται από την τάξη της δικαιοσύνης. Επομένως, αν η εξουσία … διατάσσει κάτι άδικο, οι υπήκοοί της δεν είναι υποχρεωμένοι να την υπακούσουν, εκτός ίσως τυχαία για να αποφύγουν το σκάνδαλο ή τον κίνδυνο».

Αυτή η ανάλυση προβλέπει το κλασικό φιλελεύθερο δόγμα της περιορισμένης διακυβέρνησης, βάσει του οποίου μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι υπάρχουν κατάλληλα συνταγματικά όρια σε ό,τι οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν νόμιμα.

Διαβρωμένες νομικές παραδόσεις

Τον 19ο αιώνα, ωστόσο, η ιδέα του φυσικού νόμου υπονομεύτηκε από το «επιστημονικό πνεύμα της εποχής». Κατά συνέπεια, οι νόμοι δεν θεωρούνταν πλέον ότι περιείχαν αντικειμενικά πρότυπα δικαιοσύνης, αλλά λεγόταν ότι «υπόκεινται σε ιστορικές αλλαγές».

Μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζιστές αξιωματικοί είχαν ως αποτέλεσμα τη δίκη τους από ειδικό δικαστήριο που πραγματοποιήθηκε στη Νυρεμβέργη από τον Νοέμβριο του 1945 έως τον Οκτώβριο του 1946. Σε αυτές τις δίκες, οι εν λόγω αξιωματικοί υποστήριξαν ότι οι πράξεις τους δικαιολογούνταν από τον νόμο του κράτους.

Ως απάντηση σε ένα τέτοιο επιχείρημα, η πολιτική αγωγή επικαλέστηκε ευθέως τις αρχές του φυσικού δικαίου. Ο επικεφαλής εισαγγελέας, Ρόμπερτ Τζάκσον, τότε δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, επικαλέστηκε αυτές τις αρχές του φυσικού δικαίου για να πιέσει για καταδίκη.

Αν και η θεωρία του φυσικού δικαίου παραμένει πλέον σχεδόν αποκλειστικά στη σφαίρα των νομικών ακαδημαϊκών και όχι των δικαστηρίων και του κοινοβουλίου, μερικοί πιο φωτισμένοι δικαστές, όπως ο Κλάρενς Τόμας του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, έχουν βασίσει ολόκληρη τη νομολογιακή τους προσέγγιση σε αυτό που ο δικαστής Τόμας περιγράφει ορθά ως «τη φιλοσοφία του ανώτερου δικαίου των ιδρυτών πατέρων».

Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί ο βαθμός στον οποίο τα νομικά μας συστήματα έχουν αναπτυχθεί ως αποτέλεσμα εννοιών όπως το «φυσικό δίκαιο», το «φυσικό δικαίωμα» και η «φυσική δικαιοσύνη».

Πράγματι, οι νομικές μας παραδόσεις συνδέονται άρρηκτα με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης για το δίκαιο. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, κάποιος μπορεί να έχει όχι απλώς το δικαίωμα αλλά και το νόμιμο καθήκον να μην υπακούει σε άδικους νόμους.

Η αγνόηση αυτής της σημαντικής προοπτικής οδηγεί σε μειωμένη κατανόηση του κράτους δικαίου και των βασικών αρχών που στηρίζουν τα νομικά μας συστήματα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Twitter @epochtimesgreece

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Στις 27 Μαρτίου 1979, η Υβόν Κασόν, μια νεαρή γιατρός που τελείωνε την ειδικότητά της, βρισκόταν ως συνοδός σε πτήση ιατρικής αεροδιακομιδής. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, οι μηχανές του σκάφους έπαψαν να λειτουργούν και το αεροπλάνο έπεσε, με την Κασόν, τη νοσοκόμα, τον ασθενή και τον πιλότο μέσα.

Η Κασόν  συνειδητοποιώντας ότι πρόκειται να σκοτωθεί, φώναξε από μέσα της: «Θεέ μου! Βοήθεια!». Και ίσως ήταν αυτή η μικρή προσευχή που ευθύνεται για ό,τι επακολούθησε. Πριν καν χτυπήσει το αεροπλάνο στη γη, η Κασόν ένιωσε μια γαλήνια δύναμη να έρχεται καταπάνω της, διώχνοντας τον φόβο της. Ένιωσε τον Λόγο του Θεού να διαπερνά την ψυχή της, κάνοντάς τη να καταλάβει ότι όλα θα πήγαιναν καλά είτε επιζούσε είτε όχι.

Στη συνέχεια, ο πιλότος με μια ηρωική προσπάθεια προσγείωσε το αεροπλάνο με την κοιλιά στην παγωμένη επιφάνεια της λίμνης Devil’s Gap («Κενό του Διαβόλου»). Αλλά ο πάγος ήταν λεπτός και μόλις το αεροπλάνο σταμάτησε να κινείται, άρχισε να βυθίζεται στο νερό. Ο ασθενής δεν επέζησε.

Με τα βαριά, χειμωνιάτικα ρούχα τους, οι υπόλοιποι έπρεπε να κολυμπήσουν μέχρι την ακτή της λίμνης. Ξαφνικά, η Κασόν ένιωσε τον εαυτό της να αιωρείται ψηλά πάνω από το σώμα της.

«Μπήκα σε εκείνο το απίστευτο λευκό, φωτεινό βασίλειο, που ήταν γεμάτο αγάπη – απόλυτη, απίστευτη αγάπη. Ήταν η πιο δυνατή αγάπη που είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου», είπε η Κασόν αργότερα σε συνέντευξη που έδωσε στο τηλεοπτικό κανάλι NTD, για την εκπομπή «Μυστήρια της ζωής» («Mysteries of Life»).

«Δεν χρειαζόταν να μου πει κάποιος κάτι ούτε να μου εξηγήσουν, απλώς ήξερα, βαθιά μέσα μου ήξερα, ότι αυτή η απίστευτη αίσθηση, αυτή η απίστευτη αγάπη ήταν η αγάπη μιας ανώτερης δύναμης, αυτής που είχα διδαχθεί ως παιδί να αποκαλώ Θεό.

»Δεν ήταν κάποιος παππούλης με λευκή γενειάδα που με έκρινε καθισμένος στον θρόνο του. Αυτό που βίωνα ήταν μια δύναμη αγάπης πέρα από το σύμπαν, μια απέραντη δύναμη με απέραντη νοημοσύνη, που γνωρίζει τα πάντα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και η οποία μας αγαπά όλους με την πιο απίστευτη, άνευ όρων αγάπη.»

Μια σειρά συμπτώσεων οδήγησε στη διάσωσή τους και κάποια στιγμή οι τρεις τους μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο σε ένα νοσοκομείο, όπου και τους φρόντισαν.

«Τότε επέστρεψα στο σώμα μου», εκμυστηρεύεται η Κασόν. «Ένιωσα  όπως ένα τζίνι που ρουφιέται και πάλι μέσα στο μπουκάλι του.

»Ήταν μια εμπειρία που με άλλαξε βαθύτατα», ομολογεί.

Εκείνη την εποχή δεν είχαν γραφτεί πολλά για τις επιθανάτιες εμπειρίες και η ιατρική δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό που είχε συμβεί στην Κασόν.

Όταν μοιράστηκε την εμπειρία της με συναδέλφους της, αυτοί σκέφτηκαν ότι είχε ψευδαισθήσεις ή ότι είχε πάθει σύγχυση λόγω του στρες. Η Κασόν, όμως, που είχε ασχοληθεί με ανθρώπους που είχαν πράγματι ψευδαισθήσεις και σύγχυση, ήξερε ότι αυτό ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν υπήρχε όνομα για αυτό που είχε ζήσει.

Σταμάτησε να το συζητάει και άρχισε να ερευνά αυτό που της συνέβη.

Η Κασόν είναι η γιατρός που επινόησε τον όρο «εμπειρίες πνευματικά μεταμορφωτικές». Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Spiritual Awakenings International («Διεθνής [Οργάνωση] για την Πνευματική Αφύπνιση), πρώην πρόεδρος και μέλος του Συμβουλίου του Διεθνούς Συνδέσμου για τις Επιθανάτιες Μελέτες (International Association for Near-Death Studies, ΙANDS). Το 1990, έγινε η πρώτη Καναδή γιατρός που ειδικεύτηκε στη συμβουλευτική ανθρώπων με παρόμοιες εμπειρίες. Σήμερα, οι επιθανάτιες εμπειρίες είναι ένα ανεπτυγμένο πεδίο έρευνας.

«Είτε τυχαία είτε επειδή αυτή ήταν η θεία βούληση, είχα πέντε επιθανάτιες εμπειρίες στη ζωή μου», λέει η Κασόν. Δυο από αυτές συνέβησαν κατά τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, ενώ οι άλλες τρεις όταν ήταν ενήλικη.

Η τελευταία από αυτές καθόρισε την αποστολή της Κασόν.

Επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο

Στις 8 Νοεμβρίου 2003, η Κασόν ήταν στους καταρράκτες του Νιαγάρα, όταν γλίστρησε στον μαύρο πάγο και χτύπησε το κεφάλι της στο σκληρό έδαφος.

«Είχα ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό τραύμα, με εγκεφαλική αιμορραγία και πέθανα ακαριαία», λέει η Κασόν.

Με το που άγγιξε το κεφάλι της το πεζοδρόμιο, ένιωσε την ψυχή της να φεύγει από το σώμα της, σαν να την τραβά «μια δύναμη πιο ισχυρή από εμένα» και να ορμά σε ένα σκοτεινό διάστημα.

Μέχρι τότε, η Κασόν είχε μελετήσει πολλές επιθανάτιες εμπειρίες και είχε κάποια ιδέα για το τι μπορεί να επακολουθούσε.

Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε ότι η ψυχή αιωρείται πάνω από το σώμα, παρακολουθώντας τις προσπάθειες διάσωσής της, όπως είχε κάνει η ίδια μετά από το αεροπορικό δυστύχημα. Μιλούν επίσης συχνά για ένα λευκό φως προς το οποίο κινούνται, για την υποδοχή τους από ψυχές οικείων τους σε έναν άλλο κόσμο  ή για το ότι βρίσκονται ενώπιον μιας ανώτερης δύναμης. Πολλοί περιγράφουν τον τόπο της συνάντησης με την ανώτερη δύναμη περίπου σαν τη γη, αλλά απείρως ομορφότερο. Κοινή είναι και η «ανασκόπηση της πρότερης ζωής», που περνά μπροστά από τα μάτια σε μια στιγμή, μια στιγμή όμως άχρονη και αιώνια, στη διάρκεια της οποίας μπορούσαν να νιώσουν και τα συναισθήματα των άλλων, εκτός από τα δικά τους.

«Με καλωσόριζαν σε εκείνον τον κόσμο, ήταν σαν μια είσοδος που εξέπεμπε φως. Δεξιά και αριστερά της στέκονταν φωτεινά όντα, δυο άγιοι της πνευματικής μου σχολής». Για την Κασόν, αυτοί ήταν οι γιόγκι Παραμαχάνσα Γιογκανάντα και Μαχαβατάρ Μπαμπατζί, οι οποίοι την καλωσόρισαν σε αυτό που η ίδια ένιωσε ότι είναι μια γιορτή, τυλίγοντάς τη με χαρά κα αγάπη.

«Όμως τότε, ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου, το εγώ μου, είπε σιγά: ‘Ωχ, όχι, τώρα θα έχουμε την ανασκόπηση. Και επειδή, όσο κι αν προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος και να μην κάνω κακό στους άλλους, δεν είμαι αλάθητη, δεν ανυπομονούσα για αυτό.

»Οι δυο άγιοι φάνηκε να διάβασαν τη σκέψη μου, γιατί ο ένας από αυτούς γύρισε και με κοίταξε και μόλις το έκανε αυτό, όλες μου οι ανησυχίες χάθηκαν, σαν ένα μόριο σκόνης που το παρασύρει ο άνεμος. Το βλέμμα εκείνο μου χάρισε επίσης την κατανόηση ότι συμβαίνει όπως με έναν γεμάτο αγάπη για το παιδί του γονιό: όταν αυτό μαθαίνει να περπατά και όλο πέφτει, χτυπώντας τα γόνατά του και το κεφάλι του, η μητέρα του δεν το τιμωρεί αλλά φροντίζει να το καθησυχάζει και να το βεβαιώνει ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα.»

Με αυτό, κάθε ανησυχία της Κασόν εξανεμίστηκε κι ένιωσε σαν να ‘κατέβασε’ μια τεράστια ποσότητα πληροφοριών μέσα σε μια στιγμή. Ξαναέζησε όχι της ζωή της ως Δρ Κασόν, αλλά πολλές ζωές.

«Είπα ‘Αχά!’, γιατί ξαφνικά θυμήθηκα όλες τις περασμένες ζωές μου κι ένιωθα να τα θυμάμαι όλα πολύ ξεκάθαρα. Και έβλεπα πώς ταίριαζαν όλα μεταξύ τους, σαν κομμάτια ενός γιγάντιου παζλ.»

Η Κασόν πάντα πίστευε ότι η ζωή της ως γιατρού και καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο,  συνδυασμένη με ένα πλήθος πνευματικών και αποκρυφιστικών εμπειριών, ήταν αρκετά ασυνήθιστη. Τώρα, έβλεπε ότι αυτό ήταν μέρος ενός ευρύτερου κοσμικού σχεδίου. Καθώς είχε αυτή την εμπειρία και τα συνειδητοποιούσε όλα αυτά, ένιωσε βαθιά χαρά. Ύστερα, οι δυο άγιοι, τα δυο φωτεινά όντα, εμφανίστηκαν και πάλι δίνοντάς της δυο επιλογές.

«Μου είπαν ότι μπορώ να επιστρέψω είτε στο σώμα ενός μωρού είτε στο τελευταίο μου σώμα, για να συνεχίσω να υπηρετώ το θείον», λέει η Κασόν.

«Αυτή για μένα ήταν μια υπέροχη ερώτηση, γιατί για χρόνια προσευχόμουν να γίνω το όργανο  του Θεού με οποιονδήποτε τρόπο, όσο ασήμαντος κι αν ήταν αυτός. Το να μου δίνονται δυο επιλογές για να διαλέξω ήταν απλά υπέροχο.

»Στη διευρυμένη κατάσταση που ήμουν εκείνη τη στιγμή, με την καρδιά μου ολάνοιχτη και νιώθοντας απεριόριστη εμπιστοσύνη στη σοφία και την αγάπη της ανώτερης δύναμης πίσω από το σύμπαν, η καρδιά μου αποκρίθηκε άμεσα: Ω, δάσκαλοι, καθοδηγήστε με, σας παρακαλώ. Ποια είναι η ανώτερη επιλογή; Θέλω να κάνω το θέλημα του Θεού», συνεχίζει την αφήγηση της η Κασόν.

Χωρίς να μιλήσουν, αλλά απόλυτα κατανοητοί, οι δυο άγιοι της “είπαν” με αγάπη και μεγάλη γλύκα: «Θα είναι πιο δύσκολο, αλλά το να γυρίσεις στο τραυματισμένο σώμα.»

Μόλις η καρδιά της απάντησε “Δέχομαι”, σε μια στιγμή ξύπνησε στο σώμα της – αυτό που είχε τραυματιστεί και είχε βαριά εγκεφαλική βλάβη.

“Ήταν σαν να ισοπεδωνόταν η ζωή μου», ομολογεί η Κασόν.

«Ένα ηφαίστειο… εκρήγνυται μέσα στο κεφάλι μου»

Πριν από τον τραυματισμό της, η Κασόν ήταν μια πολύ δραστήρια γυναίκα. Ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού, είχε γράψει βιβλία, έδινε ομιλίες και πολύ συχνά έκανε εθελοντική δουλειά για το σχολείο του γιου της.

«Μετά από το εγκεφαλικό τραύμα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά πια. Αχρηστεύθηκα.»

Ακολούθησε προγράμματα νευρολογικής αποκατάστασης για πολλά χρόνια και προσπάθησε πολύ για να μπορέσει να ξαναρχίσει την προσευχή και τον διαλογισμό, τα οποία αποτελούσαν σημαντικό μέρος της ζωής της. Μετά από τον τραυματισμό της, όμως, δυσκολεύτηκε πολύ να επανέλθει σε αυτά.

Στις 24 Φεβρουαρίου 2016, ενώ η Κασόν διαλογιζόταν σε ένα ιερό μέρος στην Εντσινίτας της Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο ησυχαστήριο, “εντελώς ξαφνικά έγινε μια έκρηξη μέσα μου και, σαν από ηφαίστειο, μια λάβα ρευστού φωτός ξεχύθηκε από το κέντρο του εγκεφάλου μου.

»Το κέντρο του εγκεφάλου μου ήταν στο σκοτάδι για περισσότερο από 12 χρόνια και τώρα το φως επανήλθε. Ένιωσα σαν να ξυπνάω. Και ο εγκέφαλός μου θεραπεύτηκε. Αυτό ήταν ένα θαύμα: ο εγκέφαλός μου θεραπεύτηκε.»

Με την αναπηρία που της είχε αφήσει ο τραυματισμός της, η Κασόν ένιωθε ότι ήταν σαν “κλειδωμένη”, ανήμπορη να φτάσει σε πολλά μέρη του μυαλού της. Τώρα όμως «οι πύλες είχαν ανοίξει».

«Όλες αυτές οι ιδέες, οι εμπειρίες μου, πράγματα που ήθελα να μοιραστώ σε κατοπινά βιβλία, όλα έβγαιναν αβίαστα από τον νου μου, μαζί με μια πολύ έντονη παρόρμηση και έμπνευση για να γράψω, να γράψω, να γράψω. Παράλληλα, είχα πολύ δυνατή εσωτερική καθοδήγηση: Να μεταδώσω όλα όσα είχα μάθει.»

(ευγενική παραχώρηση της Yvonne Kason)

Τον πρώτο χρόνο μετά από τη θεραπεία της, η Κασόν έγραψε τα προσχέδια για δύο νέα βιβλία.

«Είμαι η ζωντανή απόδειξη ότι θαύματα ακόμα συμβαίνουν. Ποτέ μη χάνετε τις ελπίδες σας. Ό,τι προβλήματα κι αν έχετε στη ζωή σας, τα θαύματα συμβαίνουν. Αν συνέβη σε μένα, μπορεί να συμβεί και σ΄εσάς.»

Πρόσφατα, δημοσιεύθηκε το τελευταίο της βιβλίο “Μαθήματα ψυχής από το φως” [“Soul Lessons from the Light”], στο οποίο μοιράζεται ολόκληρη την ιστορία της.

Το 2020, μερικούς μήνες μετά από την εμφάνιση της πανδημίας, η Κασόν ίδρυσε τη Spiritual Awakenings International, μια διαδικτυακή, μη κερδοσκοπική οργάνωση για τους ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν εμπειρίες που τους μεταμόρφωσαν πνευματικά.

Κλείνοντας τα τρία χρόνια ζωής τώρα, ο οργανισμός έχει συνδρομητές από 77 χώρες και η Κασόν βλέπει να ξεπηδούν όλο και περισσότερες πνευματικές εμπειρίες από όσες η ίδια ήξερε.

«Όλοι, όλος ο πλανήτης είναι σε κατάσταση πνευματικής αφύπνισης», δηλώνει.

Από ρεπορτάζ του NTD News.

Σχολιασμός

Κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσινγκτον στις 10 Ιουλίου, τα κράτη-μέλη συμμετείχαν αμετάκλητα στην αντιμετώπιση του τυχοδιωκτισμού της κομμουνιστικής Κίνας σε όλο τον κόσμο, δηλώνοντας και προσδιορίζοντας το Πεκίνο ως τον υποκινητή και υποστηρικτή της Ρωσίας.

Αυτή ήταν μια εξαιρετική κίνηση από το ΝΑΤΟ, το οποίο, μέχρι σήμερα, ήταν επιφυλακτικό σε θέματα Κίνας και ονομαστικά εμπλεκόμενο εκτός της άμεσης ευρωπαϊκής περιοχής με εξαιρέσεις, όπως η εμπλοκή στο Αφγανιστάν που έγινε με εντολή των Ηνωμένων Εθνών, όχι απαραίτητα με επίκληση του «Άρθρου 5», όπου μια επίθεση σε ένα [από τα κράτη-μέλη] είναι επίθεση.

Στο σημείο 26 του ανακοινωθέντος της 10ης Ιουλίου 2024, το ΝΑΤΟ ήταν σαφές ως προς την άποψή του για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ): «Η ΛΔΚ έχει καταστεί αποφασιστικός αρωγός του πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας μέσω της λεγόμενης εταιρικής σχέσης ‘χωρίς όρια’ και της ευρείας κλίμακας υποστήριξής της προς τη ρωσική αμυντική βιομηχανική βάση. Αυτό αυξάνει την απειλή που αποτελεί η Ρωσία για τους γείτονές της και για την ευρωατλαντική ασφάλεια».

Το ΝΑΤΟ έχει καθορίσει μια κόκκινη γραμμή και δεν υπάρχει πλέον μεγάλη αμφιβολία ότι το μπλοκ θεωρεί τη ΛΔΚ ως υποκινητή των παγκόσμιων εντάσεων και συγκρούσεων.

Η Κίνα αναγνωρίζεται ως ο λόγος που η Ρωσία παραμένει ακόμα όρθια

«Καλούμε τη ΛΔΚ, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών με ιδιαίτερη ευθύνη για την προάσπιση των σκοπών και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, να σταματήσει κάθε υλική και πολιτική υποστήριξη στην πολεμική προσπάθεια της Ρωσίας. Αυτό περιλαμβάνει τη μεταφορά υλικών διπλής χρήσης, όπως εξαρτήματα όπλων, εξοπλισμό και πρώτες ύλες που χρησιμεύουν ως εφόδια για τον αμυντικό τομέα της Ρωσίας. Η ΛΔΚ δεν μπορεί να επιτρέψει τον μεγαλύτερο πόλεμο στην Ευρώπη στην πρόσφατη ιστορία χωρίς αυτό να επηρεάσει αρνητικά τα συμφέροντα και τη φήμη της».

Σε απάντηση, ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Γουάνγκ Γι αντέδρασε και χαρακτήρισε τις δηλώσεις του ΝΑΤΟ «αβάσιμες κατηγορίες». Προειδοποίησε το ΝΑΤΟ να μην δημιουργήσει ένταση με το Πεκίνο.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής πυρομαχικών πυροβολικού των 152 και 122 χιλιοστών, πυρομαχικών πολυβόλων 7,62×39, μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ανταλλακτικών για όλα τα ρωσικά αεροσκάφη, πυραύλων και άλλου ζωτικού πολεμικού υλικού που χρειάζεται η Ρωσία για να συνεχίσει την πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία. Κανείς άλλος δεν κατασκευάζει τον κοινό εξοπλισμό, τα πυρομαχικά και τις προμήθειες που χρειάζεται η Ρωσία.

Η βοήθεια που παρείχε η Κίνα στη Ρωσία ήταν τεράστια, σύμφωνα με τη διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Άβριλ Χέινς.

Το Ιράν και η Βόρεια Κορέα αποτελούν μέρος αυτού του «δορυφόρου» της αμυντικής βιομηχανικής παραγωγής και παρέχουν μεγάλη υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένης της ευκαιρίας για την Κίνα να προσποιείται ότι δεν εμπλέκεται. Ακόμα, τα μηχανολογικά εργαλεία και οι πόροι παραγωγής και η τεχνογνωσία σε αυτές τις κινεζικές «αποικίες» παρέχονται από Κινέζους συμβούλους.

Κινεζικά πλοία διέρχονται από αμερικανικό έδαφος- το Πεκίνο στέλνει στρατεύματα στην Ευρώπη

Η δήλωση του ΝΑΤΟ βασίστηκε στην ανησυχία ότι το κινεζικό καθεστώς εμπλέκεται άμεσα στις υποθέσεις των κρατών μελών του ΝΑΤΟ. Το Πεκίνο δεν έχασε πολύ χρόνο, προσθέτοντας σε αυτή την αντίληψη δύο προκλητικές ενέργειες.

Σχεδόν αμέσως μετά τη δημοσίευση της δήλωσης του ΝΑΤΟ για την Κίνα, ναυτικές δυνάμεις του Ναυτικού του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (People’s Liberation Army Navy-PLAN) πραγματοποίησαν «αθώα διέλευση» μέσω αμερικανικού εδάφους, των Αλεούτιων Νήσων. Τέσσερα πλοία της PLAN πέρασαν από δύο σημεία των εν λόγω νήσων και στη συνέχεια αναχώρησαν.

Η «αθώα διέλευση» ορίζεται στο άρθρο 19 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και επιτρέπεται με ορισμένους περιορισμούς. Το PLAN είναι πονηρό και ξεπερνά το όριο του άρθρου 2(δ) της Σύμβασης, το οποίο απαγορεύει τις διελεύσεις για λόγους προπαγάνδας.

Σε μια από τις πρώτες παρουσίες της κινεζικής στρατιωτικής ισχύος απευθείας στην Ευρώπη και στην άμεση ζώνη μάχης στην Ουκρανία, η Κίνα ανέπτυξε μια Ειδική Ομάδα Επιχειρήσεων στη Λευκορωσία στα μέσα Ιουλίου για να υποστηρίξει την άσκηση «Eagle Assault 2024». Η Λευκορωσία υπήρξε πρωταρχικό ορμητήριο και επιχειρησιακή βάση για τις ρωσικές δυνάμεις που διεξάγουν πόλεμο στην Ουκρανία και είναι το πλησιέστερο σημείο στο υπό ρωσική κατοχή κυρίαρχο έδαφος του Καλίνινγκραντ στη Βαλτική Θάλασσα.

Μια σοβαρή ανησυχία είναι ότι η Ρωσία θα μπορούσε να περάσει από το «πιο επικίνδυνο μέρος της Γης» – το χάσμα Σουβάλκι – για να δημιουργήσει μια χερσαία γέφυρα μέσω πολωνικών και λιθουανικών εδαφών προς το Καλίνινγκραντ. Αυτό θα προκαλούσε ευρεία σύγκρουση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η κινεζική αποστολή ήταν ένα στρατηγικό μήνυμα. Μπορεί να βρίσκονται εκεί για να υποστηρίξουν μια τέτοια ρωσική ώθηση σε μια προσπάθεια να επαναλάβουν -αυτή τη φορά με επιτυχία- την τολμηρή αλλά τελικά αποτυχημένη ρωσική επιδρομή στο αεροδρόμιο του Γοστόμελ τις πρώτες ημέρες του πολέμου στην Ουκρανία.

4 ασιατικά έθνη πλησιάζουν περισσότερο στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ

Αποτέλεσμα της διάσκεψης του ΝΑΤΟ ήταν η αναβάθμιση τεσσάρων χωρών σε κράτη-εταίρους του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε «ενισχυμένο πολιτικό διάλογο και δέσμευση» με την Αυστραλία, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και τη Νέα Ζηλανδία. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τα έθνη αυτά βρίσκονται σε μια πορεία όπως η Σουηδία και η Φινλανδία για να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ ως πλήρεις εταίροι, αλλά η αναβαθμισμένη σχέση τους με το ΝΑΤΟ είναι ένα στρατηγικό αντί-μήνυμα προς το κινεζικό καθεστώς. Τα τέσσερα έθνη εξέδωσαν ένα ανακοινωθέν με το οποίο επέπλητταν τη Βόρεια Κορέα λόγω της εξάρτησής της από την Κίνα για εργαλειομηχανές και εργοστασιακό εξοπλισμό, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια αιχμή προς το Πεκίνο.

«Η Νέα Ζηλανδία, η Ιαπωνία, η Δημοκρατία της Κορέας [Νότια Κορέα] και η Αυστραλία καταδικάζουν έντονα την παράνομη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας [Βόρεια Κορέα], η οποία υπονομεύει την ειρήνη και τη σταθερότητα τόσο στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού όσο και στην ευρωπαϊκή περιοχή», αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, έθεσε έναν ακόμη δείκτη με στόχο το κινεζικό καθεστώς λέγοντας: «Πρέπει να συνεργαστούμε ακόμη πιο στενά για να διατηρήσουμε την ειρήνη και να προστατεύσουμε τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες. […] Η ασφάλειά μας δεν είναι περιφερειακή. Είναι παγκόσμια».

Η αποφασιστικότητα του ΝΑΤΟ στην αντιμετώπιση των παγκόσμιων προσπαθειών της κακόβουλης εκστρατείας της κομμουνιστικής Κίνας έχει πλέον εδραιωθεί.

 Του John Mills

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του Gregory Copley

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Ποτέ ξανά στην ιστορία δεν έτυχε να κατέχει η ανθρωπότητα τόσο υλικό πλούτο και ταυτόχρονα να συνειδητοποιεί τη ματαιότητα των θησαυρών της.

Κάθε φορά που η ανθρωπότητα φτάνει ένα ζενίθ ευημερίας, έρχεται η υπενθύμιση της παροδικότητάς μας, που ακολουθείται από την ταπείνωση που φέρνει η συνειδητοποίηση ότι η σοφία χάνεται από τις κοινωνίες που απολαμβάνουν υλικά πλούτη για πολύ καιρό, αφήνοντας τους ανθρώπους απροετοίμαστους για τις συνέπειες της ύβρεως που έχουν διαπράξει.

Στο «Ρουμπαγιάτ», ο Ομάρ Καγιάμ, περιγράφει με ακρίβεια την ανθρώπινη μοίρα:

«Οι επίγειες ελπίδες που οι άνθρωποι μες στις καρδιές τους τρέφουν

Στάχτες γίνονται – ή ανθίζουν. Και σύντομα,

Όπως το χιόνι το σκονισμένο της ερήμου πρόσωπο

Φωτίζει για μια ώρα ή δυο – πεθαίνουν.»

Έχουμε φτάσει τώρα στο σημείο όπου πρέπει με σοβαρότητα να δούμε την παγκόσμια παρακμή που επακολούθησε μιας φαινομενικά ατέρμονης ευημερίας και να αναρωτηθούμε για τη μοίρα μας. Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, πέρα από το οποίο διακρίνεται πόλεμος, λιμός και πτώση.

Πουθενά δεν διαφαίνεται ένας ικανός ηγέτης. Πουθενά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι, αν μπορούσαμε να βρούμε σοφές λύσεις για το μέλλον, θα υπήρχαν και τα ευήκοα ώτα για να τις ακούσουν. Η αβεβαιότητα και το άγχος δεν αποτελούν τις καλύτερες προϋποθέσεις για να διακρίνουμε ποιο μονοπάτι είναι το σωστό.

Πολλά είναι τα φαινόμενα στην πρόσφατη ιστορία που έχουν κάνει τον κύκλο τους: οικονομικά μοτίβα, η εξέλιξη της «δημοκρατίας», η επιμονή των ενεργειακών μας αναγκών και η βιωσιμότητα ή προτεραιότητα των μεγάλων πληθυσμιακών συγκεντρώσεων, οι οποίες μπορεί επίσης να οφείλονται σε κάποια ρωγμή, αν οι ενεργειακές πηγές δεν μπορούν να διατηρηθούν εξαιτίας προβλημάτων στις ‘αλυσίδες ανεφοδιασμού’ ή, πιο σημαντικό, στις ‘αλυσίδες αξιών’.

Η μεγάλης κλίμακας πληθυσμιακή ύφεση ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα τις δυο τελευταίες δεκαετίες και τώρα βλέπουμε τον αντίκτυπο που έχει στον κόσμο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιδεινωθεί από την οικονομική ύφεση, τις αναταραχές στην επικοινωνία, σίγουρα και από τον πόλεμο.

Αν αναλογιστούμε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι πολιτισμοί που μας έθρεψαν για χιλιάδες χρόνια, αργά ή γρήγορα ανακύψει το ερώτημα αν θα τα καταφέρει ο πολιτισμός μας να επιβιώσει. Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, με την ελπίδα ότι ίσως κρύβει κάποιες απαντήσεις, παρατηρούμε την κυκλική εμφάνιση και εξάλειψη κοινωνιών, γλωσσών, πεποιθήσεων κλπ, που ήκμαζαν και παρήκμαζαν με τη σειρά, η μία μετά την άλλη. Παραδείγματος χάριν, όλοι οι πρώτοι γνωστοί μας πολιτισμοί, που εμφανίστηκαν στις περιοχές γύρω από την ανατολική Μεσόγειο – ο βαβυλωνιακός, ο αιγυπτιακός, ο κυκλαδίτικος, ο μινωικός, ο μυκηναϊκός, ο ελληνικός, ο ελληνιστικός και ο ρωμαϊκός, όσον αφορά την προχριστιανική περίοδο – ακολούθησαν ανεξαιρέτως την ίδια καμπύλη.

Είναι πιθανό ότι καμία από τις αλλοτινές κοινωνίες δεν αντιλήφθηκε πότε άρχισαν να αντιστρέφονται τα πράγματα και να βαίνουν προς το χειρότερο. Πολλοί πολιτισμοί άφησαν σημάδια του μεγαλείου τους για τις επερχόμενες γενιές. Άλλοι, πιστεύοντας ίσως ότι θα διαρκούσαν αιώνια, δεν άφησαν τίποτα.

Κι είναι μόλις τον τελευταίο αιώνα που η σύγχρονη ανθρωπότητα προσπάθησε να καταγράψει τα επιτεύγματά της στην πιο εύθραυστη και μεταβαλλόμενη μορφή, ακόμα πιο εύθραυστη κι από τους παπύρους που περικλείουν την ιστορία της Αιγύπτου. Όπως ο ηλεκτρισμός καθίσταται ένα ολοένα και πιο αβέβαιο αγαθό, ας αναρωτηθούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Έχουμε κιόλας ξεχάσει τον 20^ο αιώνα, πράγμα που προοικονομεί πολύ μεγαλύτερες απώλειες στο μέλλον.

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε μικρά γρανάζια στη μεγάλη μηχανή του κράτους και εργαζόμαστε καθημερινά για να αντιμετωπίσουμε τις απειλές που μας υποδεικνύουν οι κυβερνήσεις. Λίγος καιρός μένει για πραγματικό στοχασμό για το μέλλον. Κι όμως, πρέπει να γίνει. Όχι μόνο να σκεφθούμε για τους μακροπρόθεσμους κοινωνικούς και εθνικούς στόχους σε ένα σχετικό βάθος (περίπου μισού αιώνα) χρόνου, αλλά πρέπει και να αποφασίσουμε πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τα ιντερλούδια των κρίσεων.

Ποιες είναι οι αρχές του πολιτισμού μας που χρειάζεται να ληφθούν υπόψη; Η γεωγραφία; Η γλώσσα; Η θρησκεία; Ο πολιτισμός; Οι δομές, η αρχιτεκτονική, οι θεσμοί; Όλα αποτελούν μέρος της ταυτότητάς μας. Όταν σπάει ένας από αυτούς τους κρίκους, σπάει και η σύνδεσή μας με τις αρχές που κληροδοτούμε από την ιστορία μας. Πόσα είναι τα πράγματα που έχουν ήδη χαθεί τις τελευταίες δεκαετίες;

Λένε ότι ο πλούτος, και κατ’ επέκταση η δύναμη, προκύπτουν φυσικά μέσα από τις αξίες ενός πολιτισμού. Δημιουργούν τις δομές, την πειθαρχία και την ιεραρχία που ευνοεί την παραγωγικότητα και την επίτευξη της ασφάλειας.

Κάποια από τα πράγματα που εργαλειοποιήθηκαν είναι μεταβατικά φαινόμενα. Οι σύγχρονες καθημερινές αλλαγές – που συμβαίνουν κυριολεκτικά κάθε ημέρα – στον κόσμο της ‘δημοκρατίας’ διευκολύνουν τις ποικίλες αναγνώσεις των ‘κοινωνικών συμβολαίων’, που ορίζουν πώς οι κοινωνίες χειρίζονται τις προτεραιότητες που θέτουν. Ανάλογα, οι κοινωνικοί μηχανισμοί, γινόμενοι όλο και πιο περίπλοκοι κα απόκρυφοι, τείνουν να συσφίγγουν τις κοινωνικές σχέσεις. Έτσι η πίστη κάποιου στην κοινωνία στην οποία μεγάλωσε είναι ιδιαίτερα ανθεκτική.

Πώς, τότε, μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια;

Σχετικά πρόσφατα, ήμουν επικεφαλής μιας μελέτης με τον τίτλο «Αυστραλία 2050: Εξετάζοντας τις συνθήκες, την προοπτική και τις επιλογές της Αυστραλίας για το πρώτο μισό του 21^ου αιώνα». Αυτό που μας έδειξε η έρευνα είναι ότι πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι δεν έχουν σε εκτίμηση τον ‘πολιτισμό’ τους και τις αξίες τους. Αλλά η έμπνευση και η καθοδήγηση των διανοούμενων και των φυσικών ηγετών -ηγετών με την αληθινή έννοια της λέξης- είναι καθοριστική για την κοινωνία και τον πολιτισμό.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν ούτε οι μηχανισμοί ούτε η θέληση να δούμε πέρα από τις επερχόμενες κρίσεις.

Τουλάχιστον, όμως, θα έπρεπε κάποιος να κρατάει σημειώσεις.

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις του συντάκτη και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Συμβαίνει ενίοτε οι εφημερίδες να γίνονται βήμα για την προώθηση καταστροφικών για την κοινωνία απόψεων και συμπεριφορών μέσα από τη στήλη τους των Απόψεων. Ένα παράδειγμα είναι η περίπτωση της αυτοαποκαλούμενης συγγραφέως ‘σεξ και πολιτισμού’ Μαγδαληνής Τζ. Ταίηλορ, η οποία δημοσίευσε κείμενό της στους New York Times, όπου περιγράφει την ανηθικότητα και τη σεξουαλική ασυδοσία σαν μια κοινωνικά αποδεκτή μέθοδο θεραπείας της μοναξιάς και σαν μέσον σύσφιξης της ‘κοινωνικής αλληλεγγύης’.

Στο άρθρο της «Κάντε περισσότερο σεξ, σας παρακαλώ!» [«Have More Sex, Please!»], η Ταίηλορ θρηνεί που οι Αμερικανοί δεν ζευγαρώνουν αρκετά. Γράφει: «Το σεξ είναι καλό. Το σεξ είναι υγεία. Το σεξ είναι απαραίτητο συστατικό του κοινωνικού μας ιστού. Και εσείς – συγκεκριμένα – μάλλον θα έπρεπε να το κάνετε συχνότερα».

Η Ταίηλορ δεν ορίζει σε ποιο πλαίσιο πρέπει να αυξήσετε τη συχνότητα της συνουσίας. Δεν προτείνει να διανθίσετε τον γάμο σας με πιο πικάντικους τρόπους. Ούτε εστιάζει στην οικειότητα που αναπτύσσεται και δένει μια σχέση. Στην πραγματικότητα, δεν αναφέρεται καθόλου στη σημασία της δέσμευσης στις υγιείς ερωτικές σχέσεις. Δηλώνει μόνον ότι «όσοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν περισσότερο σεξ, πρέπει να κάνουν. Αυτή είναι μια από τις σπάνιες ευκαιρίες που μας δίνονται να κάνουμε κάτι για τη βελτίωση του κόσμου μας, απλά ενδίδοντας σε μια από τις πιο ουσιώδεις για την ανθρωπότητα απολαύσεις».

Αλήθεια, πόση υποτίμηση περιέχει κατά βάθος η παραπάνω δήλωση. Υποτίμηση της σημασίας, της δύναμης και του νοήματος της ερωτικής πράξης. Φαίνεται πως η συγγραφέας δεν έχει σκεφτεί καν την πιθανότητα να αγάπα κανείς τον ερωτικό του σύντροφο. Η σημασία του σεξ για την κ. Ταίηλορ δεν ξεπερνά τη λειτουργία του ως μέσον δοτικότητας, αφοσίωσης και αναπαραγωγής. Το καίριο ζήτημα της πίστης και της εμπιστοσύνης, που ιδανικά αποτελεί μέρος μιας βαθιάς ερωτικής σχέσης, δεν θίγεται καθόλου.

Η αύξηση της συχνότητας που προτείνει η κ. Ταίηλορ μοιάζει να είναι ένα είδος ‘πολιτικής δήλωσης’ που αποσκοπεί – δεν περιγράφεται πώς – στη βελτίωση του κόσμου. Γράφει, λοιπόν, ότι «κάθε ικανό άτομο θα έπρεπε να κάνει σεξ όσο πιο συχνά μπορεί, όσο πιο ευχάριστα μπορεί, όσο πιο πολύ μπορεί.» Δεν προτείνει ούτε καν μια βασική διάκριση ανάμεσα στη θεμιτή εφηβική ερωτική συμπεριφορά σε σχέση με αυτή των ενηλίκων.

Αν και η συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί τη λέξη, αυτό που προωθεί είναι η ακολασία – κάτι πολύ ριψοκίνδυνο. Οι ερωτικές συνευρέσεις που λαμβάνουν χώρα χωρίς κριτήρια είναι επιβλαβείς τόσο για τα ίδια τα άτομα όσο και για ολόκληρη την κοινωνία. Οι μοναδικοί συναισθηματικοί κίνδυνοι που επισημαίνει είναι ότι «μπορεί να μετάνοια και ότι «το σεξ μπορεί να φέρει τους ανθρώπους κοντά, μόνο όμως αν γίνεται καλά».

Ωστόσο, τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα και οι αρνητικές συνέπειες επ’ ουδενί δεν περιορίζονται σε όσα λίγα ανέφερε η συγγραφέας. Ένα από τα ζητήματα που πρέπει αρχικά να προβληματίσει τους υπέρμαχους της απόψεως της Ταίηλορ είναι το ότι όταν αυξάνεται η συχνότητα του ευκαιριακού σεξ, αυξάνονται και οι πιθανότητες για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, παρά την πληθώρα και ποικιλία των αντισυλληπτικών μεθόδων που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα. Συνεπακόλουθα, αυξάνεται και ο αριθμός των αμβλώσεων – κάτι προβληματικό από μόνο του, με σημαντικές ηθικές και ψυχικές συνέπειες – καθώς και των μονογονεϊκών οικογενειών.

Αυτό είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, που διογκώνεται με την πάροδο του χρόνου. Το 1980 στις ΗΠΑ, μόνο το 18% των βρεφών γεννιόνταν από ανύπαντρες μητέρες. Το 2020, το ποσοστό έχει εκτοξευθεί στο 40,5%. Αυτή η αύξηση δεν είναι φυσικά τυχαία, αλλά οφείλεται σε μια υπερσεξουαλικοποιημένη κουλτούρα. Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών δεν μπορούν να τα πάνε καλά ή ότι μια μητέρα ή ένας πατέρας χωρίς σύντροφο δεν μπορεί να μεγαλώσει καλά τα παιδιά της/του, η φτώχεια και οι προβληματικές καταστάσεις είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν σε μια οικογένεια από την οποία λείπει ο ένας από τους δυο εταίρους.

Ένας άλλος κίνδυνος για τους θιασώτες του ευκαιριακού σεξ είναι τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα (ΣΜΝ), ή αλλιώς αφροδίσια, νοσήματα. Όταν η ερωτική επαφή συμβαίνει αδιακρίτως και «όσο πιο συχνά μπορούμε» εκτός του πλαισίου μιας μονογαμικής σχέσης/γάμου, οι πιθανότητες να κολλήσει κάποιος σύφιλη, βλεννόρροια, HIV, χλαμύδια και έρπη των γεννητικών οργάνων είναι σαφώς αυξημένες. Οι ποικιλία των ερωτικών συντρόφων αυξάνει επίσης τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του προστάτη ή των ωοθηκών και μύκητες. Μπορεί να προκαλέσει ακόμα και καρδιακά νοσήματα.

Τα ιατρικά κέντρα πρόληψης και ελέγχου των ΗΠΑ προειδοποιούν ότι τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί “μια επιδημία σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων”. Παρά τις καραντίνες για τον Covid, τα περιστατικά γονόρροιας το 2020 ήταν κατά 10% αυξημένα από αυτά του 2019, ενώ αυτά της σύφιλης αυξήθηκαν κατά 7%. Το 2020 καταγράφηκαν 2,4 εκατομμύρια περιστατικά ΣΜΝ – στην πραγματικότητα, πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, καθώς πολλοί είναι αυτοί που δεν πηγαίναν στον γιατρό ή  για εξετάσεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όσον αφορά τα βρέφη που γεννήθηκαν με σύφιλη, το ποσοστό ανέβηκε κατά 235% μεταξύ του 2016 και του 2020. Και κάτι που είναι αρκετά ανησυχητικό, ένας νέος ιός ‘υπερ-γονόρροιας’, ανθεκτικός στις περισσότερες αντιβιώσεις, έχει εμφανιστεί και έχει αρχίσει να εξαπλώνεται.

Ένα τρίτο ζήτημα, που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη, είναι το ότι η ερωτική ασυδοσία συμβάλλει στην εμφάνιση κατάθλιψης, άγχους και άλλων ψυχικών διαταραχών, καθώς και  στην αύξηση της χρήσης ουσιών. Σίγουρα αυτό δεν ισχύει για όλους όσους έχουν τυχαίες ερωτικές επαφές, αλλά ο αριθμός των ατόμων που πράγματι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα λόγω της άστατης ερωτικής συμπεριφοράς τους δεν είναι περιορισμένος. Ιδίως μεταξύ των εφήβων, η παραίνεση και η πρακτική του ‘όσο περισσότερο σεξ γίνεται’ περικλείει κινδύνους που φτάνουν μέχρι τον αυτοκτονικό ιδεασμό.

Στην εποχή μας, η στάση της κοινωνίας όσον αφορά την ερωτική ζωή των αντρών και των γυναικών (κυρίως των δεύτερων!) έχει αλλάξει και έχει γίνει πιο ανεκτική, εγκαταλείποντας την παραδοσιακή ηθική που συνδεόταν με τις επιταγές της θρησκείας. Σύμφωνα με μια έρευνα του 2022 της Γκάλοπ, το 76% των ερωτηθέντων απάντησε ότι το δεν βρίσκει επιλήψιμο το προγαμιαίο σεξ, ενώ το 70% πιστεύει ότι είναι εντάξει να κάνεις παιδιά χωρίς γάμο. Ωστόσο, η μοιχεία, που φαινομενικά περιλαμβάνεται στην προτροπή της κ. Ταίηλορ για μέγιστη ποσότητα σεξ, είναι αποδεκτή μόνο από το 9%.

Η πιο ανεκτική στάση σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με την ασυδοσία που ζητά η κ. Ταίηλορ. Αν αναλογιστούμε υπεύθυνα τι περιλαμβάνει και τι συνεπάγεται η σεξουαλική αμετροέπεια, θα καταλάβουμε ότι η ακεραιότητα, η συνέπεια και η εντιμότητα στη ζωή μας γενικώς και στις σχέσεις μας ειδικότερα έχει πολύ περισσότερα να μας προσφέρει απ’ ό,τι η ανηθικότητα, όσο κι αν  λέγεται ότι η τελευταία είναι για το καλό μας.