OPINION

Σχολιασμός

Αν και η πρόσφατη νίκη του εκλεγμένου κυβερνήτη Γκλεν Γιάνγκκιν στη Βιρτζίνια αποτελεί σημαντικό πλήγμα για όσους υποστηρίζουν την εισαγωγή της Κριτικής Φυλετικής Θεωρίας και άλλων αριστερών προγραμμάτων σπουδών στα σχολεία, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση οριστική ήττα αυτών των δυνάμεων. Ο Γιάνγκκιν κέρδισε μόνο με 65.000 ψήφους, και οι περιφέρειες που είχαν τις πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις ριζοσπαστικοποιημένων σχολικών συμβουλίων, όπως η γενέτειρά μου στην κομητεία Λούντουν, εξακολουθούν να ψηφίζουν τον υποψήφιο που πιστεύει ότι οι γονείς δεν πρέπει να έχουν λόγο στα σχολεία.

Εκατομμύρια παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν εγγεγραμμένα στην πολιτικοποιημένη εκπαίδευση, χωρίς καμία ρεαλιστική πιθανότητα αλλαγής στην πολιτειακή ή τοπική διοίκηση. Ακόμη και αν οι γονείς επιλέξουν να διδάξουν τα παιδιά τους στο σπίτι, το σημερινό τοπίο σταδιοδρομίας συχνά επιβάλλει την αποστολή των παιδιών στο κολέγιο, έναν θεσμό που εδώ και καιρό κυριαρχείται από την αριστερή ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι γονείς σε σταθερά συντηρητικές πολιτείες αντιμετωπίζουν επίσης αυτό το δίλημμα, καθώς οι περισσότεροι κυβερνήτες δεν έχουν ακόμη κυνηγήσει και διαλύσει τη ριζοσπαστική ακαδημαϊκή κοινότητα που υπάρχει στα πανεπιστήμια της πολιτείας τους. Έτσι, το να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτή τη χώρα σημαίνει συχνά να περιηγείσαι σε μια μυριάδα εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κατειλλημμένα από την woke ιδεολογία.

Ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια απελπιστική δυσχερής θέση για όσους μεγαλώνουν παιδιά, οι γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι παρά τα εκτεταμένα επίπεδα πολιτικής πίεσης που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους στο σχολείο, το κολέγιο και την κοινωνία, οι γονείς είναι η πιο ισχυρή δύναμη στην ανατροφή των παιδιών τους.

Το ξέρουμε αυτό, επειδή μόλις πριν από 65 χρόνια, οι γονείς στην Ουγγαρία ανέθρεψαν μια γενιά που θα ξεσηκωνόταν ενάντια στον αριστερό ολοκληρωτισμό, ένα γεγονός που συγκλόνισε τη Σοβιετική Ένωση.

Ουγγρική εξέγερση

 

Η Επανάσταση του 1956, όπου οι Ούγγροι ξεσηκώθηκαν μαζικά κατά της σοβιετικής κυβέρνησης-μαριονέτας τους, ξεκίνησε στις 23 Οκτωβρίου, όταν μεγάλα πλήθη, με επικεφαλής κυρίως φοιτητές, άρχισαν να διαδηλώνουν σε όλη την Ουγγαρία απαιτώντας μεταρρυθμίσεις. Αν και οι επαναστάτες κατάφεραν αρχικά να επιτύχουν παραχωρήσεις από τους Σοβιετικούς, όπως η αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από τη Βουδαπέστη και η επαναφορά ενός μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού, οι Σοβιετικοί γρήγορα αθέτησαν τις αρχικές τους κινήσεις και επέστρεψαν λίγες μέρες αργότερα για να καταπνίξουν την εξέγερση στη Βουδαπέστη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ουγγαρίας. Στις 4 Νοεμβρίου, ο σοβιετικός στρατός εισήλθε στη Βουδαπέστη και ενεπλάκη σε έντονες οδομαχίες με αντάρτες και μέλη του ουγγρικού στρατού. Παρά τη σθεναρή αντίσταση, οι Σοβιετικοί συνέτριψαν την επανάσταση και σκότωσαν περισσότερους από 2.000 Ούγγρους. Στον απόηχο αυτής της βίαιης καταστολής, από μια χώρα με λιγότερους από 10 εκατομμύρια κατοίκους περισσότεροι από 200.000 Ούγγροι κατέφυγαν στη Δύση και δεκάδες χιλιάδες από αυτούς βρήκαν νέα πατρίδα στην Αμερική.

Ένα σύστημα κατήχησης

Ενώ αυτή η ιστορία μπορεί να φαίνεται σαν μια τραγική νίκη του κομμουνισμού επί της ελευθερίας, η Επανάσταση αποκάλυψε μια κολοσσιαία αποτυχία του κομμουνισμού: Υπάρχουν προφανή όρια στο ευρέως διαδεδομένο και εκτεταμένο σύστημα σοσιαλιστικής κατήχησης της νεολαίας.

Μπορεί κανείς να καταλάβει τους ηλικιωμένους Ούγγρους που εξεγέρθηκαν εναντίον των κομμουνιστών. Το καθεστώς το 1956 ήταν μόλις 10 ετών περίπου, και όποιος ήταν μεγαλύτερος από 30 ετών μπορούσε να θυμηθεί πώς ήταν πραγματικά η ελεύθερη ζωή. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που εξεγέρθηκαν και πολέμησαν στους δρόμους ήταν νεαροί ενήλικες, μερικοί απλώς έφηβοι. Πολλοί από αυτούς είχαν εκπαιδευτεί αποκλειστικά υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, οπότε δεν είναι μικρό κατόρθωμα ότι αυτοί οι νέοι άνδρες και γυναίκες δεν είχαν κατηχηθεί επιτυχώς από το εκπαιδευτικό σύστημα που είχε εγκατασταθεί από τη Σοβιετική Ένωση.

Μια από τις πρώτες ενέργειες που πραγματοποίησε το κομμουνιστικό καθεστώς μετά την κατάληψη της εξουσίας στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ήταν η εγκαθίδρυση ενός εκτεταμένου και δογματικού εκπαιδευτικού συστήματος. Πρώτα εθνικοποίησαν τα σχολεία της Ουγγαρίας, τερματίζοντας το μακροχρόνιο σύστημα εκκλησιαστικής εκπαίδευσης της χώρας, και καθιέρωσαν ένα πρόγραμμα σπουδών που βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στο εκπαιδευτικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό το σύστημα, αφιερωμένο στη δημιουργία του τέλειου “κομμουνιστή ανθρώπου”, ξεκινούσε ήδη από την εκμάθηση της αλφαβήτας.

«Όλα τα εγχειρίδια που χρησιμοποιούσαν οι μαθητές της πρώτης τάξης είχαν πολιτικές συνδηλώσεις, ακόμη και στην εκμάθηση της αλφαβήτας, τα γράμματα συνδέονταν με την πολιτική», ανέφερε μια έκθεση της CIA το 1955.

Καθώς οι μαθητές προχωρούσαν τάξεις, αυτή η προπαγάνδα και η κατήχηση θα εντεινόταν. Οι μαθητές θα αναγκάζονταν να παρακολουθούν διαλέξεις για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, να ψάλλουν τραγούδια που στερούνται θρησκευτικού περιεχομένου και υμνούν τους κομμουνιστές ηγέτες, να τηρούν τις νέες γιορτές που καθιέρωσε το μαρξιστικό καθεστώς και να ξεχνούν τις χριστιανικές γιορτές.

Αυτή η κατήχηση δεν περιοριζόταν μόνο στο σχολείο- οι κομμουνιστές πίεζαν τους μαθητές να ενταχθούν στη δική τους εκδοχή των προσκόπων, όπου οι “προσκοπικοί ηγέτες” κήρυτταν περαιτέρω κομμουνιστική προπαγάνδα και έχτιζαν τη δική τους μίνι εκδοχή της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Όπως το έθεσε ένας μαθητής του συστήματος, «οι αρχές στέρησαν από τους νέους τον ελεύθερο χρόνο τους – δηλαδή τον χρόνο που μπορούσαν να ζήσουν τη δική τους ατομική ζωή». Έτσι, οι μαθητές υποβάλλονταν σε προπαγανδιστικό υλικό καθ’ όλη τη διάρκεια της καθημερινότητάς τους σε όλες σχεδόν τις πτυχές της ζωής τους.

Το πανεπιστημιακό σύστημα ενίσχυε το επίπεδο της προπαγάνδας, με κάθε καθηγητή, ανεξαρτήτως γνωστικού αντικειμένου, να έχει ως πρωταρχικό ρόλο τη διδασκαλία του μαρξισμού. Οι φοιτητές υποβάλλονταν σε ωριαία μαθήματα για τα φιλοσοφικά θεμέλια του κομμουνισμού και αναμενόταν να συμμετέχουν ενεργά. Η σιωπή θα εκλαμβανόταν ως ένδειξη διαφωνίας και θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποψίες για την απιστία τους. Επιβλήθηκε ένα ανελέητο σύστημα ποσοστώσεων, όπου οι προηγούμενες “προνομιούχες” τάξεις, όπως τα παιδιά αριστοκρατών και αστών και η “τάξη των κληρικών”, συχνά απορρίπτονταν, μαζί με τυχόν παιδιά πολιτικά αναξιόπιστων χαρακτήρων. Τα παιδιά των νεοσύστατων οικογενειών της εργατικής τάξης αποτελούσαν τους περισσότερους φοιτητές που γίνονταν δεκτοί στο πανεπιστημιακό σύστημα της Ουγγαρίας.

Γιατί απέτυχε;

Παρά αυτό το εκτεταμένο και καλά οργανωμένο σύστημα προπαγάνδας και κατήχησης, η Επανάσταση του 1956 έδειξε πόσο είχε αποτύχει το σύστημα στο να αποκτήσει τον έλεγχο της καρδιάς και του νου πολλών φοιτητών. Γιατί όμως απέτυχε; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε δύο σημαντικούς παράγοντες.

Μετά τη συντριβή της Επανάστασης, πολλοί από τους φοιτητές ηγέτες της εξέγερσης ήρθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εξήγησαν γιατί είχαν αποτύχει να κατηχηθούν. Αρκετοί από αυτούς απέδωσαν την απογοήτευσή τους από το καθεστώς στα κατάφωρα ψέματα που τους έλεγε το καθεστώς.

Θυμήθηκαν ότι τα βιβλία ιστορίας άλλαζαν και ξαναγράφονταν ανάλογα με την πολιτική διάθεση της ημέρας. Ορισμένοι πολιτικοί ή άλλα δημόσια πρόσωπα λατρεύονταν τη μια μέρα και μισούνταν την επόμενη, ανάλογα με το πώς φυσούσε ο πολιτικός άνεμος. Οι μαθητές ήταν σε θέση να δουν ότι η “πραγματικότητα” που τους δίδασκαν ήταν στην πραγματικότητα το αντίθετο της πραγματικότητας. Τους έλεγαν ότι ο κομμουνισμός τους είχε φέρει την ενδυνάμωση, την ισότητα και την ευημερία, ωστόσο η Ουγγαρία ήταν εξαθλιωμένη, υποδουλωμένη και κυβερνιόταν άνισα από τους ηγέτες του κόμματος.

Αυτά τα ψέματα από μόνα τους δεν εξηγούν την πλήρη απογοήτευση της νεολαίας της Ουγγαρίας. Ενώ κάποια από τη σοβιετική προπαγάνδα ήταν προφανώς ψευδής, σε άλλα μέρη δεν ήταν τόσο εύκολο να την διακρίνει κανείς. Πώς ήταν σε θέση οι Ούγγροι να γνωρίζουν ότι η ιστορία που τους διδάσκονταν ήταν κατασκευασμένη ή ότι οι πολιτικές φιλοσοφίες που υποστήριζαν οι δάσκαλοί τους ήταν τελειωμένες;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, όπως και η απάντηση στη σύγχρονη δυσπραγία μας με ένα πολιτικοποιημένο εκπαιδευτικό σύστημα, βρίσκεται στους γονείς των μαθητών.

Οι πραγματικοί δάσκαλοι

Οι γονείς ήταν αυτοί που έγιναν οι πραγματικοί δάσκαλοι των Ούγγρων. Όπως περιέγραψε ένας μαθητής: «Υπήρχαν δύο μαθήματα ανοιχτά για τους γονείς. Είτε παρακολουθούσαν αβοήθητοι τα αποτελέσματα της κρατικά ελεγχόμενης ανατροφής των παιδιών τους, είτε -και αυτό ήταν πιο συχνό- προσπαθούσαν να την αντισταθμίσουν».

Αυτό το “αντίβαρο” έγινε ευρέως διαδεδομένο σε όλη την Ουγγαρία, με πολλές ουγγρικές οικογένειες να ακυρώνουν την προπαγάνδα που θα κήρυτταν τα σχολεία. Όπως περιέγραψε μια Ουγγαρέζα που συνάντησα, πολλές από τις συζητήσεις της με την οικογένειά της τη δεκαετία του 1950 τελείωναν με το “ούτε λέξη γι’ αυτό στο σχολείο”. Σε αυτές τις μυστικές συζητήσεις στο σπίτι, οι γονείς, αφού δούλευαν εξαντλητικά μεγάλες βάρδιες, έβρισκαν χρόνο να διδάξουν στα παιδιά τους για τη θρησκεία, την ιστορία και τον πολιτισμό. Δεδομένου ότι ο ουγγρικός πολιτισμός, με την εστίασή του στη μοναδική εθνική ιστορία, τη θρησκευτικότητα και την προσκόλληση στη Δύση, καταδικάστηκε πλήρως από το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, εναπόκειτο στους γονείς να μεταδώσουν τις παραδόσεις, τις γνώσεις και την ιστορία τους στα παιδιά τους.

Αυτή η διδασκαλία ήταν που επέτρεψε στους μαθητές να δουν μέσα από τα ψέματα στα οποία εκτέθηκαν στο σχολείο. Όταν διαδήλωσαν στους δρόμους απαιτώντας μεταρρυθμίσεις και αργότερα πολέμησαν ηρωικά ενάντια στον Κόκκινο Στρατό, κουβαλούσαν μαζί τους μια διδασκαλία γενεών που τους ενέπνευσε να εξεγερθούν ενάντια σε ό,τι ήξεραν ότι ήταν λάθος και κακό. Παρόλο που η επανάσταση του 1956 θα συντριβεί και το όνειρο της ελευθερίας αναβλήθηκε, οι Ούγγροι γονείς επανέλαβαν το ρόλο τους ως ασπίδα και οδηγός για τα παιδιά τους απέναντι στη συνεχιζόμενη κομμουνιστική κυριαρχία. Όταν το καθεστώς άρχισε να καταρρέει στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι φοιτητές και η ουγγρική νεολαία θα έπαιζαν και πάλι σημαντικό ρόλο στην κατάλυση του κομμουνιστικού καθεστώτος, στις λεγόμενες συνομιλίες στρογγυλής τραπέζης το 1989 και στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές της Ουγγαρίας το 1990.

Καθώς μελετάμε το παράδειγμα του 1956 και τις εμπειρίες της Ουγγαρίας με τον κομμουνισμό γενικότερα, μπορούμε να αντλήσουμε κάποια ελπίδα από αυτό το επεισόδιο: ακόμη και μια εκτεταμένη και οργανωμένη εκστρατεία προπαγάνδας δεν είναι αναπόφευκτα επιτυχής. Με αυτή την ελπίδα, ωστόσο, πρέπει να έρθει η συνειδητοποίηση ότι το κομμουνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα στην Ουγγαρία απέτυχε μόνο και μόνο επειδή το οικογενειακό εκπαιδευτικό σύστημα πέτυχε.

Έως ότου (και ακόμη και μετά) ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δημόσιο, ιδιωτικό και πανεπιστημιακό, μπορέσει να ανακτηθεί από τα νύχια της αριστερής ιδεολογίας, εναπόκειται σε όλους τους γονείς να προετοιμάσουν και να αναθρέψουν μια γενιά που θα παραμείνει πιστή στις αξίες και τις αρχές των προηγούμενων. Αναμφίβολα, η δέσμευση των γονέων είναι πολύ πιο σημαντική από την ποιότητα ενός κυβερνήτη και μιας σχολικής επιτροπής στην ανατροφή ενός παιδιού.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ο τομέας της δημόσιας εκπαίδευσης έχει υποστεί την ίδια ψύχωση που πλήττει και άλλους τομείς της κοινωνίας από τον Μάρτιο του 2020. Οι υπεύθυνοι αυτής της σφαίρας δεν έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα ενθαρρύνοντας τον επιστημονικό διάλογο και την άσκηση της κριτικής λειτουργίας της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Παίρνοντας αφορμή από δυνάμεις εκτός της ακαδημαϊκής κοινότητας και από ανεύθυνα στοιχεία στο εσωτερικό της, όπως το διαβόητο πανδημικό μοντέλο της ομάδας Ferguson στο Imperial College του Λονδίνου, έχουν αντίθετα συμβάλει στη γενική δυσλειτουργία.

Σχεδόν δύο χρόνια μετά, ακαδημαϊκοί γραφειοκράτες με πλαστικές μάσκες μιας χρήσης (τι απέγινε η δίκαιη εξέγερση κατά των πλαστικών μιας χρήσης;) εξακολουθούν να ορκίζονται πανηγυρικά ότι αντιμετωπίζουμε την πιο σοβαρή κρίση υγείας μετά την ισπανική γρίπη. Το γεγονός ότι το ποσοστό θνησιμότητας της λοίμωξης δεν είναι ούτε κατά διάνοια παρόμοιο με εκείνο της ισπανικής γρίπης δεν αναφέρεται. Το γεγονός ότι οι μάσκες τους είναι σχεδιασμένες για να ελέγχουν μεγάλα σταγονίδια ή σωματίδια σκόνης, όχι μικροσκοπικούς ιούς ή πρωτεΐνες, μένει ασχολίαστο. Ότι τα εμβόλια που διαφημίζουν είναι ανίκανα να εξαλείψουν τον ιό, ενώ είναι αρκετά ικανά να προκαλέσουν σοβαρή βλάβη σε ανησυχητικό αριθμό ανθρώπων -συμπεριλαμβανομένων των γιατρών- δεν το παραδέχονται.

Ούτε επισημαίνουν ότι αυτά τα “εμβόλια” δεν είναι στην πραγματικότητα εμβόλια αλλά νέες γενετικές θεραπείες με αβέβαιες βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.

Η ακαδημία, ιδίως στο τριτοβάθμιο επίπεδο, έχει αποτύχει σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνία την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί. Εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από την κρατική χρηματοδότηση, και σε όχι μικρό βαθμό από τις φαρμακευτικές επενδύσεις, δεν έχει προβάλει σχεδόν καμία αντίσταση στην αρκετά θανατηφόρο (pdf) αφήγημα για τον κορονοϊό ή στις κυβερνητικές οδηγίες σύμφωνα με αυτό το αφήγημα. Ως επί το πλείστον, απλώς απηχούσε (όπου δεν βοήθησε στην υλοποίηση) τα σημεία συζήτησης των ίδιων των μέσων ενημέρωσης. Τεράστιες ρωγμές στο αφήγημα έχουν καλυφθεί με χαρτί. Οι φοιτητές δεν έχουν διδαχθεί να σκέφτονται κριτικά πάνω στο θέμα ή έστω να ασκούν μια ήπια ερμηνευτική της καχυποψίας.

Πράγματι, έχουν προστατευτεί από εκείνους που σκέφτονται κριτικά.

Η ακαδημία, επιπλέον, έχει αναλάβει ακόμη και να προσφέρει στους φοιτητές, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων δεν κινδυνεύει εκ φύσεως από τον ιό, ιατρικές συμβουλές για τις οποίες δεν έχει τα προσόντα να δώσει, συμβουλές που σε πολλά μέρη έχουν μετατραπεί σε απαίτηση: “Εμβολιαστείτε, το συντομότερο δυνατό και όσο συχνά χρειάζεται”. Ακόμα χειρότερα, παρακολουθεί αμέτοχη τις φαρμακευτικές εταιρείες -τις ίδιες εταιρείες που επενδύουν σε πανεπιστημιακές έδρες με εντολή να προωθήσουν τη λαϊκή αποδοχή των προϊόντων τους- να συνωμοτούν με τις κυβερνήσεις για να παρασύρουν ακόμα και τους πολύ νέους, των οποίων ο κίνδυνος είναι σχεδόν μηδενικός, στο επικερδές πείραμά τους με ένα υβριδικό ανοσοποιητικό σύστημα που λειτουργεί με γενετική χειραγώγηση- εν ολίγοις, με ανοσοποιητικά συστήματα που θα εξαρτώνται μόνιμα από αυτά τα προϊόντα.

Αυτό, προφανώς, δεν είναι μια στρατηγική εξόδου από την πανδημία – ακόμη και αν, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, είναι για την ελίτ μια οικονομική στρατηγική εξόδου. Τελικά, είναι μια στρατηγική εισόδου. Βρισκόμαστε τώρα στο κατώφλι ενός “γενναίου νέου κόσμου” στον οποίο το φυσικό θα δώσει τη θέση του στο τεχνητό, η δημοκρατία στην τεχνοκρατία, η ελευθερία στη βιοεπιτήρηση και τον έλεγχο. Οι συνταγματικές αρχές στις οποίες στηριζόμασταν μέχρι τώρα δεν θα σημαίνουν τίποτα.

Η κρίση του κορονοϊού, με άλλα λόγια, είναι ένα βολικό εργαλείο με το οποίο μας φέρνουν σε θέση για μια “νέα κανονικότητα”, οι αρχιτέκτονες της οποίας υπόσχονται ασφάλεια με αντάλλαγμα αυτό που ένας ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει μόνο ως δουλεία. Όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό θα πρέπει να αρχίσει να δίνει μεγαλύτερη προσοχή. Τα ουσιαστικά στοιχεία είναι καλά τεκμηριωμένα και βαθιά ανησυχητικά.

Επιπλέον εργαλεία σφυρηλατούνται για να ολοκληρωθεί η δουλειά. Ο κόσμος μας αναγκάζεται να περιπλανιέται από κρίση σε κρίση. Αλλά η καταπάτηση των δικαιωμάτων, της λογικής, της αλήθειας, της συνείδησης, της ατομικής ευθύνης και επιλογής, λαμβάνει ήδη χώρα. Μια κουλτούρα φόβου και εξαναγκασμού, μια κουλτούρα τιμωρίας, κατασκευάζεται μέσα στους τοίχους της ίδιας της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως και σχεδόν κάθε άλλου κοινωνικού θεσμού. Στο όνομα του COVID, γινόμαστε μάρτυρες μορφών διακρίσεων και αποκλεισμού που δεν έχουμε ξαναδεί παρά μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Εμείς που πιστεύουμε στην ελευθερία δεν μπορούμε παρά να τα βρίσκουμε όλα αυτά εξαιρετικά ανησυχητικά. Οι εγκλεισμοί καταστρέφουν ζωές και βιοπορισμούς. Η διαρκής συγκάλυψη και άλλα αντικοινωνικά μέτρα διαταράσσουν τον ψυχισμό και περιορίζουν τη μάθηση. Τα διαβατήρια εμβολιασμού παράγουν απαρτχάιντ, διαχωρίζοντας τα υπάκουα πρόβατα από τις ανυπάκουες κατσίκες. Οι εμβολιασμοί, ακόμη και όταν δεν εξαναγκάζονται βίαια (όπως απειλεί τώρα η Αυστρία), είναι μια ρηχή και διεστραμμένη προϋπόθεση για να ανήκεις. Βρισκόμαστε μπροστά στην πόρτα ενός βιοψηφιακού κόσμου στον οποίο το ίδιο το ανήκειν θα γίνει μια απίστευτα λεπτή, καθαρά αριθμητική έννοια.

Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να ενθαρρύνει η ακαδημία. Αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα τους διαφωνούντες εκπαιδευτικούς είναι η κακομεταχείριση των φοιτητών, οι οποίοι έχουν ταϊστεί με μισές αλήθειες ή ξεκάθαρα ψέματα τόσο από εκείνους που γνωρίζουν ότι είναι ψέματα όσο και από εκείνους που δεν έχουν μπει στον κόπο να το μάθουν. Η επιβολή πειραματικών φαρμάκων σε νέους ανθρώπους, ενώ υποκριτικά στιγματίζει όσους τολμούν να αμφισβητήσουν το αφήγημα για τον κορονοϊό ως έναν αξιοθρήνητο όχλο που διαδίδει “παραπληροφόρηση” και ασθένειες, είναι η ίδια έργο ενός όχλου. Ομοίως, οι άδικες διακρίσεις και απολύσεις που βλάπτουν άμεσα τους διαφωνούντες, στερώντας τους αυτά που έχουν κερδίσει και την ίδια την ικανότητά τους να κερδίσουν.

Οι άνθρωποι στον χώρο της εκπαίδευσης που έχουν δει ή βιώσει από πρώτο χέρι τέτοιες βλάβες έχουν αρχίσει να συσπειρώνονται για να απαιτήσουν αλλαγή. Σκέφτονται έξω από το κουτί στο οποίο τόσοι πολλοί συνάδελφοί τους έχουν αναζητήσει μια ψεύτικη ασφάλεια. Έχουν σημαντικά πράγματα να πουν και ισχυρές συστάσεις να κάνουν. Επιθυμούν να σταθούν αλληλέγγυοι με τους πολλούς άλλους που προτρέπουν για τέτοιες αλλαγές, ιδίως με εκείνους που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ιατρικής και της νομοθεσίας, καθώς και με τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων από όλα τα κοινωνικά στρώματα που διαδηλώνουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αντιδημοκρατική μεταμόρφωση της κοινωνίας μας. Ο Θεός να μας βοηθήσει, λένε κάποιοι. Ναι, ο Θεός να μας βοηθήσει να σπάσουμε τα μάγια και να πραγματοποιήσουμε την ανανέωση όσο υπάρχει ακόμα χρόνος!

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ένας οίκος διαιρεμένος εναντίον του εαυτού του, σύμφωνα με τα λόγια του Αβραάμ Λίνκολν, δεν μπορεί να σταθεί. Ας δούμε την προειδοποίηση του Λίνκολν στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα κράτη μέλη της είναι πολύ διχασμένα.

Αν η ΕΕ είναι μια οικογένεια, τότε είναι μια εξαιρετικά δυσλειτουργική οικογένεια. Εξαιτίας αυτής της δυσλειτουργίας, υπάρχουν πολλά προβλήματα. Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα αφορά το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) και την αυξανόμενη επιρροή του στα κράτη μέλη της ΕΕ. Οι Βρυξέλλες, όπως είναι φυσικό, δεν φαίνεται να μπορούν να ανταγωνιστούν το Πεκίνο.

Ποιος είναι ο σκοπός της ΕΕ; Θέτω αυτό το ερώτημα με κάθε σοβαρότητα. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της, οι στόχοι της ΕΕ περιλαμβάνουν την προώθηση της ειρήνης, την προστασία των αξιών και της ευημερίας των πολιτών της, καθώς και την προστασία της “ελευθερίας, της ασφάλειας και της δικαιοσύνης χωρίς εσωτερικά σύνορα”. Αξιέπαινοι στόχοι, χωρίς αμφιβολία.

Ωστόσο, με την πάροδο των ετών, η ΕΕ έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αναποτελεσματική. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση που δημοσίευσε το Carnegie Endowment for International Peace, οι αδυναμίες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της αδυναμίας των μελών της να συμφωνήσουν στα πιο βασικά ζητήματα, έχουν αφήσει την Ευρώπη εκτεθειμένη.

Η ευρωπαϊκή διάσπαση

Καθώς άλλες χώρες επιδιώκουν να τερματίσουν τους οικονομικούς δεσμούς με την Κίνα, η Ελλάδα επιδιώκει να τους ενισχύσει.

Με τα λόγια του Έλληνα πρέσβη Σπύρου Λαμπρίδη: «Στρατηγικά επιλέγουμε τις καλύτερες δυνατότητες για τη χώρα μας, και πάλι πάντα υπό την υποχρέωσή μας με τους κύριους οργανισμούς, που είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Έτσι, μέχρι στιγμής, έχουμε ενταχθεί στην πρωτοβουλία Belt and Road σε ένα πολύ συγκεκριμένο έργο και με έναν πολύ συγκεκριμένο όρο, δεν το βλέπουμε ως στρατηγική σχέση με έναν άλλο εταίρο, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να το εγκαταλείψουμε, μόνο και μόνο επειδή άλλοι θα το κάνουν».

Οι πολιτικοί είναι γνωστό ότι μιλούν με γρίφους, αλλά δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς περισσότερους από μερικούς νευρώνες για να ερμηνεύσει τα λόγια του πρέσβη: «Άλλα μέλη της ΕΕ μπορούν να εγκαταλείψουν την Κίνα, αλλά η Ελλάδα δεν πρόκειται να το κάνει».

Όπως έχει αναφέρει το AP News, η Ελλάδα, η οποία εξακολουθεί να ταλανίζεται από την οικονομική κρίση που ξέσπασε πριν από μια δεκαετία, προσπαθεί απεγνωσμένα να προσελκύσει διεθνείς επενδύσεις, ιδίως από την Κίνα. Όπως σημειώνει το AP, η κινεζική εταιρεία «Cosco Shipping κατέχει πλέον το 67% του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς της Ελλάδας, ενός από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ευρώπης, αφού οι Έλληνες νομοθέτες επικύρωσαν την πώληση ποσοστού 16% της εταιρείας, επιπλέον του 51% που ήδη κατείχε η Cosco».

Ο υπουργός Εξωτερικών της Κίνας, σύμφωνα με το AP, χαρακτήρισε τον Πειραιά «ως ένα εμβληματικό έργο της Πρωτοβουλίας Belt and Road και ένα μοντέλο για αμοιβαία επωφελή συνεργασία». Οι Έλληνες απηύθυναν έκκληση για επενδύσεις. Η Κίνα απάντησε.

 

Μια άλλη χώρα που είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με το ΚΚΚ είναι η Ουγγαρία. Σε πρόσφατο βιντεοσκοπημένο μήνυμά του, ο πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν συζήτησε τη σημασία της συνεργασίας μεταξύ Βουδαπέστης και Πεκίνου. Ο COVID-19, σύμφωνα με τον Όρμπαν, «έδειξε πόσο αλληλοεξαρτώμενοι είμαστε». Πράγματι. Από τότε που ο Όρμπαν ανέλαβε την εξουσία το 2010, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να προσελκύσει κινεζικές επενδύσεις. Μια δεκαετία μετά, και απολύτως τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Η Βουλγαρία επίσης κατακλύζεται από κινεζικές επενδύσεις. Ως χώρα μέλος της ΕΕ από το 2007, η Βουλγαρία συνεχίζει να υποδέχεται τις κινεζικές επενδύσεις με ανοιχτές αγκάλες. Πριν από δύο χρόνια, η βουλγαρική κυβέρνηση προσκάλεσε την China National Nuclear Corporation να υποβάλει προσφορά για την ανάπτυξη του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Μπελένε, που βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 9 χλμ. από τα ρουμανικά σύνορα.

Είναι ενδιαφέρον ότι, όπως ανέφερε το ρουμανικό πρακτορείο ειδήσεων ACTMedia τον Φεβρουάριο, η ρουμανική κυβέρνηση δεν αναθέτει πλέον «συμβάσεις υποδομών σε εταιρείες που προέρχονται από χώρες που δεν έχουν διμερή εμπορική συμφωνία με την ΕΕ». Αυτό περιλαμβάνει και την Κίνα. Απαγορεύεται πλέον στις κινεζικές εταιρείες να επενδύουν σε τομείς όπως η πυρηνική ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες.

Δυστυχώς, σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, παρόμοια κατορθώματα γενναιότητας είναι σε έλλειψη. Οι χώρες που φιλοδοξούν να ενταχθούν στην ΕΕ είναι επίσης εκτεθειμένες. Πάρτε για παράδειγμα τη Γεωργία, μια χώρα που θα υποβάλει επίσημα αίτηση για ένταξη στην ΕΕ το 2024. Μια χώρα στρατηγικής σημασίας, η Γεωργία βρίσκεται στη διασταύρωση της Ευρώπης και της Ασίας.

Τον τελευταίο καιρό, το Πεκίνο έχει αρχίσει να αναπτύσσει στενούς δεσμούς με την Τιφλίδα, γεγονός που θα πρέπει να προβληματίσει τις άλλες χώρες της περιοχής, και ιδίως εκείνες των Βρυξελλών. Όπως σημείωνε τον Οκτώβριο ο ερευνητής Paul Goble, «η Γεωργία υπόσχεται να δώσει στο Πεκίνο μια σημαντική γέφυρα προς την Ευρώπη, καθώς και τα μέσα για να αυξήσει τη γεωπολιτική του επιρροή στον Καύκασο γενικότερα».

Ο Goble προειδοποίησε ότι «η σιωπηλή προσέγγιση του Πεκίνου στη Γεωργία μπορεί σταδιακά να υπονομεύσει τη σχέση αυτού του κομβικού κράτους του Νοτίου Καυκάσου με τη Δύση». Ομοίως, η “σιωπηλή προσέγγιση” του Πεκίνου στην Ευρώπη υπονομεύει την ΕΕ, η οποία αποτελείται από 27 χώρες με διαφορετικούς στόχους και ιδεολογίες.

Γράφω τα παρακάτω ως κάποιος που μεγάλωσε στην Ευρώπη, ως κάποιος που είδε από πρώτο χέρι την αναποτελεσματικότητα της ΕΕ: Η δυσλειτουργική οικογένεια φαίνεται να γίνεται ολοένα και πιο δυσλειτουργική, αφήνοντας έτσι την πόρτα ανοιχτή στο ΚΚΚ και τις άθλιες ατζέντες του.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Σε ένα αμφιλεγόμενο απόσπασμα της «Πολιτείας» του Πλάτωνα, ο Σωκράτης εισήγαγε την ιδέα του «ευγενούς ψεύδους» ή αλλιώς «γενναίον ψεύδος».

Ένα μεγαλοπρεπές ψεύδος, λέει, θα μπορούσε μερικές φορές να εξυπηρετήσει την κοινωνία, πείθοντας τους απληροφόρητους πολίτες για κάτι καλό γι’ αυτούς.

Έκτοτε, πολλοί που κατέφυγαν σε υπεκφυγές χρησιμοποίησαν τη δικαιολογία ότι είπαν ψέματα για το κοινό καλό.

Πάρτε τον Δρ. Άντονι Φάουτσι για παράδειγμα, τον μπροστάρη στην επιδημία COVID-19.

Ο Φάουτσι παραπλάνησε τη χώρα σχετικά με τη χρήση μάσκας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ισχυριζόμενος ότι ήταν ελάχιστα χρήσιμη. Υποστήριξε όμως ότι είπε ψέματα για να μην τρέξει το πλήθος να προμηθευτεί μάσκες, να εξαντλήσει τις προμήθειες και να στερήσει έτσι από τους υγειονομικούς τον προστατευτικό εξοπλισμό.

Ο Φάουτσι είπε επίσης “ευγενή” ψέματα σχετικά με το πιθανό ποσοστό του κόσμου που χρειαζόταν να εμβολιαστεί για να επιτευχθεί ανοσία αγέλης. Συνέχισε να ανεβάζει τον πήχη – από το 60 τοις εκατό στο 70 τοις εκατό στο 75 τοις εκατό στο 80 τοις εκατό στο 85 τοις εκατό.

Προφανώς, ο Φάουτσι φοβόταν ότι ένα χαμηλότερο ποσοστό, ακόμη και αν ήταν ακριβές, θα μπορούσε να παρασύρει τον κόσμο σε εφησυχασμό σχετικά με τον εμβολιασμό.

Ο Φάουτσι είπε επίσης ψέματα σχετικά με τον δικό του ρόλο στη δρομολόγηση χρημάτων από το αμερικανικό ταμείο βοήθειας για την επιδότηση της έρευνας “κέρδους-λειτουργίας” για τον ιό στο εργαστήριο ιολογίας της Γουχάν – την πιθανή γενέτειρα του COVID-19.

Είτε ο Φάουτσι έκρυβε τη δική του ενοχή, είτε πίστευε ότι ο αμερικανικός λαός δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί πλήρως ότι ορισμένοι από τους ίδιους τους αξιωματούχους υγείας προωθούσαν το είδος της έρευνας που ήταν εν μέρει υπεύθυνο για περισσότερους από 700.000 αμερικανικούς θανάτους.

Ο υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Αλεχάντρο Μαγιόρκας έχει επανειλημμένα πει ψέματα σχετικά με τον αριθμό των λαθρομεταναστών που έχουν περάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ισχυρίστηκε ψευδώς ότι οι έφιπποι αστυνομικοί μαστίγωναν τους μετανάστες. Ψεύδεται για την υποτιθέμενη έλλειψη ομοσπονδιακών στοιχείων για συλλήψεις, κρατήσεις και απελάσεις. Ο ισχυρισμός του ότι τα σύνορα είναι ασφαλή ήταν ένα αστείο.

Προφανώς, ο Μαγιόρκας πιστεύει ότι το κοινό θα γινόταν έξαλλο, ή ότι δεν θα άρεσε καθόλου στην κυβέρνησή του, αν έλεγε την πικρή αλήθεια για τα σύνορα: από πρόθεση, η κυβέρνηση Μπάιντεν τα άφησε προφανώς εσκεμμένα ορθάνοιχτα.

Και αυτό θα επιτρέψει πιθανότατα την είσοδο 2 εκατομμυρίων μεταναστών χωρίς χαρτιά στη χώρα κατά το τρέχον οικονομικό έτος.

Πολλοί άλλοι μη εκλεγμένοι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι είπαν ψέματα τα τελευταία πέντε χρόνια, ισχυριζόμενοι ή υπονοώντας ότι το να βλάψουν την κυβέρνηση Τραμπ ήταν προς το δημόσιο συμφέρον.

Οι πρώην διευθυντές του FBI Άντριου Μακέιμπ και Τζέιμς Κόμεϊ πιθανότατα παραπλάνησαν το έθνος. Ο Μακέιμπ παραδέχθηκε ότι είπε ψέματα όταν ισχυριζόταν ότι δεν διέρρευσε πληροφορίες του FBI στα μέσα ενημέρωσης.

Ο Κόμεϊ είπε ψέματα ενόρκως πολλές φορές σε κατ’ αντιπαράσταση εξέταση στο Κογκρέσο και ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε ή δεν μπορούσε να θυμηθεί βασικά γεγονότα σχετικά με τον δικό του ρόλο στην προώθηση της απάτης περί ρωσικής σύμπραξης.

Προφανώς, ο Κόμεϊ και ο Μακέιμπ πίστευαν ότι με το να είναι λιγότερο ειλικρινείς, θα μπορούσαν να ευνουχίσουν πιο αποτελεσματικά τον Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν επωφελές για την Αμερική.

Οι πρώην ηγέτες των μυστικών υπηρεσιών μας ίσως ήταν οι πιο θρασύτατοι ψεύτες. Ο πρώην διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Τζέιμς Κλάπερ είπε ψέματα στο Κογκρέσο για το πρόγραμμα παρακολούθησης της NSA, αν και το αρνήθηκε.

Όταν πιάστηκε, ο Κλάπερ επέστρεψε στο ευγενές ψέμα ότι έδωσε τη λιγότερο αναληθή απάντηση, προφανώς με το πρόσχημα ότι δεν ήθελε να βλάψει τη φήμη μιας σημαντικής υπηρεσίας πληροφοριών.

Το ίδιο και ο Τζον Μπρέναν, ο πρώην επικεφαλής της CIA. Σε δύο περιπτώσεις, είπε ψέματα ενόρκως σχετικά με την παρακολούθηση των υπολογιστών των υπαλλήλων της Γερουσίας από την υπηρεσία και τους θανάτους αμάχων που προκλήθηκαν από τις αποστολές δολοφονίας με μη επανδρωμένα αεροσκάφη των ΗΠΑ κατά μήκος των συνόρων του Αφγανιστάν.

Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Στρατηγός Μαρκ Μίλεϊ, έλεγε επί μέρες ψέματα για τις λεπτομέρειες μιας τυχαίας επίθεσης με μη επανδρωμένο αεροσκάφος που σκότωσε αθώες γυναίκες και παιδιά στο Αφγανιστάν.

Είτε ο Μίλεϊ λέει τώρα ψέματα όταν λέει ότι προειδοποίησε τον Τζο Μπάιντεν για τις επερχόμενες καταστροφές στο Αφγανιστάν είτε ο Μπάιντεν λέει ψέματα όταν αρνείται ότι άκουσε τέτοιες συμβουλές.

Πολλές από τις λεπτομέρειες των συνομιλιών του Μίλεϊ με τους συγγραφείς Μπομπ Γούντγουορντ και Ρόμπερτ Κόστα, όπως αναφέρθηκαν στο πρόσφατο καταγγελτικό βιβλίο τους, ο Μίλεϊ τις αρνήθηκε παταγωδώς.

Ο κατάλογος αυτών των ψεμάτων θα μπορούσε να επεκταθεί κατά πολύ.

Η λειτουργός της IRS Λόις Λέρνερ δεν αποκάλυψε ποτέ όλα τα ψέματα για την οπλοποίηση της IRS.

Η πρώην Γενική Εισαγγελέας Λορέτα Λιντς έπλεξε ένα απίθανο αφήγημα ότι έπεσε τυχαία πάνω στον Μπιλ Κλίντον σε μια πίστα στο Φοίνιξ και δεν συζήτησε ποτέ την τότε τρέχουσα έρευνα του FBI για τη Χίλαρι Κλίντον.

Ο ειδικός εισαγγελέας Ρόμπερτ Μιούλερ είπε ένα απίστευτο ψέμα ενόρκως, ισχυριζόμενος ότι δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για τον φάκελο Στιλ και τις περιπέτειες της Fusion GPS. Και τα δύο ήταν οι καταλύτες που προκάλεσαν εξ αρχής ολόκληρη την έρευνά του για “συμπαιγνία”.

Σε ορισμένες από αυτές τις περιπτώσεις, όταν συλλαμβάνονται και εκτίθενται, οι ψεύτες θα αντισταθμίσουν την κατάσταση ισχυριζόμενοι προσωρινή αμνησία.

Αλλά μερικές φορές, παραδέχονται ότι είπαν ψέματα, αλλά υποστηρίζουν ότι το έκαναν για ανώτερους σκοπούς, όπως η εθνική ασφάλεια.

Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν υπήρχε τίποτα το ευγενές στο ψέμα τους. Απλώς διέδιδαν αναλήθειες για να προστατεύσουν τη δική τους καριέρα που κινδύνευε, συγκαλύπτοντας τα δικά τους λάθη ή φορτώνοντάς τα σε άλλους.

Με άλλα λόγια, τα “ευγενή ψέματα” σπάνια διαδίδονται για τα συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου εκτός από αυτά των ίδιων που τα λένε.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Tου James Gorrie

Σχολιασμός

Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση ανοιχτών και εύρυθμων εμπορικών οδών στο εξωτερικό παγκοσμίως. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επωμίστηκαν το κόστος για να το κάνουν αυτό, καθώς αυτοί οι εμπορικοί δρόμοι αποτελούν βασικό μέρος της διεθνούς τάξης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Τα αποτελέσματα φυσικά μιλούν από μόνα τους. Οι ασφαλείς ναυτιλιακές διαδρομές επέτρεψαν στο παγκόσμιο εμπόριο να ανέλθει στα υψηλότερα επίπεδα στην ιστορία. Είναι αυτά που επιτρέπουν στα έθνη να εμπορεύονται πετρέλαιο, αυτοκίνητα, αγροτικά προϊόντα και πολλά άλλα με σχετική ευκολία και ασφάλεια.

Με τη σειρά τους, τα έθνη σε μακρινές περιοχές είχαν ασφαλή πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που διαφορετικά δεν θα είχαν ποτέ. Πολλά έθνη του κόσμου έχουν πολύ καλύτερη πρόσβαση σε ελεύθερους και ασφαλείς θαλάσσιους δρόμους.

Επιπλέον, λίγοι, αν υπάρχουν, εθνικοί ηγέτες συζητούν δημόσια την πιθανότητα αυτή η υποκείμενη σταθερότητα να αλλάξει ανά πάσα στιγμή.

Αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει , και ίσως νωρίτερα από ό,τι φανταζόμασταν.

Μια έξυπνη στρατηγική πρόκληση στην θαλάσσια ισχύ των ΗΠΑ

Στη μακρά, σκόπιμη πορεία της για να αντικαταστήσει την ηγεσία των ΗΠΑ στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η Κίνα έχει ακολουθήσει μια διαφορετική και αρκετά έξυπνη τακτική που συνοδεύεται από ορισμένα σοβαρά στρατηγικά πλεονεκτήματα.

Οι στρατιωτικοί σχεδιαστές του κινεζικού καθεστώτος δικαίως κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα χρειαστούν χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για να χτίσουν και να μάθουν να χρησιμοποιούν ένα ναυτικό στα γαλάζια νερά που θα μπορούσε να αντισταθεί στο Ναυτικό των ΗΠΑ. Ακόμη και το 2021, αν και έχει κάνει μεγάλα βήματα, το κινεζικό ναυτικό εξακολουθεί να μην είναι ισάξιο της αμερικανικής ναυτικής ισχύος.

Ωστόσο, οι Κινέζοι αναλυτές πιθανότατα εξέτασαν έναν παγκόσμιο χάρτη όλων των υπερπόντιων εμπορικών οδών. Και μέσα ή γύρω στο έτος 2013, συνειδητοποίησαν δύο απλά δεδομένα.

Το πρώτο δεδομένο ήταν ότι δε χρειάζεται να συναγωνιστούν σώμα με σώμα με το Ναυτικό των ΗΠΑ για να αποκτήσουν πλεονέκτημα. Μέσω της πρωτοβουλίας μιας ζώνης και ενός δρόμου (Belt and Road Initiative) και Maritime Silk Road (MSR), που ξεκίνησαν και οι δύο το 2013, η Κίνα άρχισε να αγοράζει υπάρχοντα λιμάνια σε όλο τον κόσμο. Ήταν μια λογική επέκταση της τεράστιας παγκόσμιας εξαγωγικής οικονομίας της.

Έλεγχος λιμανιών, όχι ωκεανών

Κάτι τέτοιο τους παρείχε επίσης σημαντική παρουσία σε βασικά εμπορικά έθνη και περιοχές. Συγκεκριμένα, ωστόσο, μέσω του MSR, η Κίνα έχει θαλάσσια πρόσβαση όχι μόνο στη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά στην Αφρική και ακόμη και στην Ευρώπη. Αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή θαλάσσια πρόσβαση σε αυτές τις περιοχές. Η Κίνα κατέχει πλέον όλα τα μεγάλα λιμάνια κατά μήκος αυτών των διαδρομών.

Η ιδιοκτησία της Κίνας σε λιμάνια και πλωτές οδούς περιλαμβάνει και εκείνα με στρατηγική σημασία. Μόλις εγκατασταθεί εκεί, η Κίνα μπορεί να προσαρμόσει το λιμάνι στις δικές της εμπορικές συναλλαγές, και ίσως ακόμη και στις στρατιωτικές ανάγκες της και σε πλεονεκτήματα. Αλλά περισσότερο από αυτό, το Πεκίνο ασκεί επιρροή στη χώρα καταγωγής, καθώς και στα έθνη που πρέπει να παραδίδουν τα προϊόντα τους μέσω λιμανιών που ανήκουν στην Κίνα.

Διατηρώντας τον έλεγχο της πρόσβασης σε αγαθά που χρειάζονται τα έθνη σε όλο τον κόσμο, η ξένη επιρροή της Κίνας έχει επεκταθεί αθόρυβα, αλλά σημαντικά, χωρίς να χρειάζεται ούτε ένα πολεμικό πλοίο να προστεθεί στον στόλο της.

Απόκτηση ελέγχου των θαλάσσιων πυλών

Το δεύτερο ήταν ότι πολλά λιμάνια σε στρατηγικές τοποθεσίες μέσω των οποίων διέρχεται μεγάλο μέρος του εμπορίου στον κόσμο είναι γνωστά ως «θαλάσσιες πύλες». Οι θαλάσσιες πύλες είναι στρατηγικές γιατί είναι πύλες —ή πιο συχνά, στενά σημεία— προς τους ωκεανούς ή/και τις αγορές. Για να έχουν πρόσβαση σε διαδρομές, τα πλοία πρέπει να περάσουν από αυτές τις θαλάσσιες πύλες.

Το λιμάνι της Κίνας στο Τζιμπουτί, για παράδειγμα, είναι το στενό, θαλάσσιο πέρασμα στο στόμιο της Ερυθράς Θάλασσας και η νότια οδός πρόσβασης στη Διώρυγα του Σουέζ, που συνδέεται με τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η θέση του είναι στρατηγική γιατί είναι μια θαλάσσια πύλη για την πρόσβαση των ναυτιλιακών χωρών της Ινδίας, της Ινδονησίας και πολλών αφρικανικών χωρών στην ευρωπαϊκή αγορά.

 

Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το Τζιμπουτί έχει γίνει επίσης η πρώτη υπερπόντια στρατιωτική βάση της Κίνας, (αν εξαιρούνται από αυτήν την κατηγορία εκείνες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας) και για είναι λογικό . Δεν είναι μόνο ένα λιμάνι, αλλά μια τεράστια στρατιωτική παρουσία στην Αφρική που συνοδεύεται από ένα σιδηροδρομικό σύστημα 3,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο επιτρέπει επίσης τη μεταφορά και εξαγωγή αφρικανικών φυσικών πόρων πίσω στην Κίνα.

Έτσι, το λιμάνι είναι μια ναυτική και στρατιωτική παρουσία για την προστασία ζωτικών πόρων προς όφελος της κινεζικής οικονομίας. Οι βασικές αλυσίδες εφοδιασμού πόρων είναι καλά εδραιωμένες στις αγορές της Βόρειας και Κεντρικής Αφρικής, καθώς και στις αγορές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Το Τζιμπουτί δίνει τη δυνατότητα στο Πεκίνο να αποκτήσει δύναμη και επιρροή σε ένα από τα πιο σημαντικά διακινούμενα σταυροδρόμια στον κόσμο.

Η ισχύς και η επιρροή της Κίνας στο Τζιμπουτί επεκτείνεται επίσης στις τεράστιες αποστολές πετρελαίου που προέρχονται από τα κοντινά στενά του Ορμούζ, από τα οποία εξαρτάται η Κίνα. Στην πραγματικότητα, η ιδιοκτησία λιμένων αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της στρατηγικής του κινεζικού καθεστώτος για παγκόσμια κυριαρχία και περιλαμβάνει τα λιμάνια του Χιούστον και του Μαϊάμι των ΗΠΑ, καθώς και τη Διώρυγα του Παναμά.

Όπως είναι ξεκάθαρο, η στρατηγική του Πεκίνου για το θαλάσσιο λιμάνι βασίζεται στο απλό γεγονός ότι ανεξάρτητα από το πού προέρχονται τα αγαθά και τα πλοία, τελικά, θα χρειαστεί να έρθουν σε ένα λιμάνι για να μεταφέρουν τα αγαθά τους στην αγορά. Τουλάχιστον, η απόκτηση του ελέγχου των λιμανιών σε όλο τον κόσμο δίνει στην Κίνα μόχλευση και έσοδα από λιμενικά τέλη, καθώς και την εξουσία να καθορίζει ποια πλοία μπορούν να ελλιμενιστούν εκεί και ούτω καθεξής.

Σε τελική ανάλυση, ποιος χρειάζεται ένα παγκόσμιο ναυτικό για να κάνει αποκλεισμούς και να ελέγξει το εμπόριο όταν μπορείτε να κάνετε το ίδιο πράγμα σε όλο τον κόσμο χωρίς να αναπτύξετε ούτε ένα πλοίο του ναυτικού ή να πυροβολήσετε;

Το κινεζικό καθεστώς επωφελείται από αυτή την πολύ έξυπνη στρατηγική με πολλούς τρόπους, σε βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων ανταγωνιστών. Μένει να δούμε πότε και πώς θα αποφασίσει το Πεκίνο να εκμεταλλευτεί πλήρως το πλεονέκτημά του, και τι θα κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των The Epoch Times.

Ο James R. Gorrie είναι ο συγγραφέας του “The China Crisis” (Wiley, 2013) και γράφει στο blog του, TheBananaRepublican.com. Έχει έδρα στη Νότια Καλιφόρνια.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Του John Mac Ghlionn

Σχολιασμός

Η εμπιστοσύνη, μας λένε, χρειάζεται χρόνια για να χτιστεί, δευτερόλεπτα για να γκρεμιστεί και μια ζωή να αποκατασταθεί. Αυτή τη στιγμή, η εμπιστοσύνη των Αμερικανών στην κυβέρνηση είναι χαμηλή – και υπάρχει σοβαρός λόγος για αυτό.

Παρά την άρνηση πολλών μηνών, έγγραφα που έλαβε πρόσφατα το The Intercept δείχνουν ξεκάθαρα ότι τόσο το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν όσο και το γειτονικό Κέντρο Πειραμάτων του Πανεπιστημίου της Γουχάν, «μαζί με τον συνεργάτη τους, τη μη κερδοσκοπική EcoHealth Alliance με έδρα τις ΗΠΑ», εν γνώσει τους συμμετείχαν σε «κερδοσκοπική- Έρευνα λειτουργίας». Με άλλα λόγια, οι ιοί έγιναν σκόπιμα «πιο παθογόνοι ή μεταδοτικοί»—όλα στο όνομα της επιστήμης, φυσικά.

Όπως σημείωσε το The Intercept, αυτού του είδους η έρευνα έλαβε χώρα «παρά τους όρους του οργανισμού χρηματοδότησης των ΗΠΑ ότι τα χρήματα δεν θα χρησιμοποιηθούν για αυτόν τον σκοπό».

Σε μια συνέντευξη στο Newsweek, ο Αμερικανός μοριακός βιολόγος Ρίτσαρντ Χ. Έμπραϊτ υποστήριξε ότι τα έγγραφα δείχνουν ξεκάθαρα «ότι οι επιχορηγήσεις του NIH [Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας] χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση αμφιλεγόμενης έρευνας κέρδους λειτουργίας (GOF) στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν στην Κίνα».  Ωστόσο, ο Δρ. Άντονι Φάουτσι, ένας άνθρωπος που έχει επαινεθεί από πολλά αριστερόστροφα μέσα, έχει αρνηθεί κατηγορηματικά αυτόν τον ισχυρισμό.

Αν ο Έμπραϊτ έχει δίκιο -και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να σκεφτούμε ότι έχει- τότε ο Φάουτσι είπε ψέματα ενώπιον του Κογκρέσου, ένα κακούργημα που εκτίει ποινή φυλάκισης έως και πέντε ετών.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι το ψέμα (ή τα ψέματα) του Φάουτσι είναι σύμπτωμα μιας πολύ βαθύτερης ασθένειας που κυριεύει τη χώρα. Περισσότερο από δύο χρόνια, ο αμερικανικός λαός έχει εκνευριστεί από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Οι ερωτήσεις σχετικά με τον ιό όταν τίθενται για το εργαστήριο στην πόλη Γουχάν της Κίνας χαρακτηρίζονται ρατσιστικές και παραπληροφόρηση.

Στην πραγματικότητα, από τότε που ο πρώην Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συζήτησε την πιθανότητα ο ιός να προέρχεται από την Κίνα, οι αριστερές δημοσιεύσεις έχουν καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να πουν το ακριβώς αντίθετο. Ένας θανατηφόρος ιός έχει πολιτικοποιηθεί. Εξαιτίας αυτού, κανείς δεν ωφελήθηκε — εκτός, φυσικά, από τα μέλη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ).

Αν και μπορούμε να συζητήσουμε τον ακριβή αριθμό των κρουσμάτων και των θανάτων, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει από τον COVID-19, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων χιλιάδων Αμερικανών. Ωστόσο, η Κίνα απέχει πολύ από το να παραδεχτεί το λάθος της. Στην πραγματικότητα, είναι απασχολημένη με το να κατασκευάζει ψέματα ότι ο ιός προέρχεται από το Μέιν — ναι, το Μέιν, την πιο ανατολική πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών.

 

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός θανατηφόρου ιού και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης φαίνεται να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη συγκάλυψη αυτού του γεγονότος. Κάτι που γεννά το εξής ερώτημα: Είναι αυτό το μεγαλύτερο ψέμα στην ιστορία των ΗΠΑ;

Ψέματα, Άδοξα Ψέματα

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα ακαδημαϊκών στο Πανεπιστήμιο Chapman στην Καλιφόρνια, αυτό που φοβούνται περισσότερο οι Αμερικανοί είναι οι διεφθαρμένοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί.

Πριν από δεκαοκτώ χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν στο Ιράκ. Γιατί; Διότι, σύμφωνα με τον τότε Πρόεδρο Τζορτζ Μπους, «οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν από αυτήν και άλλες κυβερνήσεις δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι το καθεστώς του Ιράκ συνεχίζει να κατέχει και να κρύβει μερικά από τα πιο θανατηφόρα όπλα που έχουν επινοηθεί ποτέ. Αυτό το καθεστώς έχει ήδη χρησιμοποιήσει όπλα μαζικής καταστροφής εναντίον των γειτόνων του Ιράκ και εναντίον του λαού του Ιράκ».

Αυτό το ψέμα ήταν εξαιρετικά δαπανηρό. Όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος Ματ Τάιμπι, «κόστισε πάνω από εκατό χιλιάδες ζωές μόνο στο Ιράκ και εξάντλησε 2 τρισεκατομμύρια δολάρια από τον κρατικό προϋπολογισμό». Όπως ήταν αναμενόμενο, τα «πιο θανατηφόρα όπλα που έχουν επινοηθεί ποτέ» ή όπλα μαζικής καταστροφής (WMD), δεν ανακαλύφθηκαν, κυρίως επειδή δεν υπήρχαν. Αν και ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης υποστήριξαν αρχικά τον πρόεδρο, και πάρα πολλά ήταν απρόθυμα να αμφισβητήσουν την εισβολή, τον Οκτώβριο του 2004, περίπου 18 μήνες μετά την άφιξη των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ, η αφήγηση του ΟΜΚ αμφισβητήθηκε από σχολιαστές και στις δύο πλευρές του πολιτικού χώρου.

Από την άστοχη εισβολή, στον αμερικανικό λαό έχουν επίσης πουλήσει άλλα ψέματα, συμπεριλαμβανομένου του Russiagate, μιας συνωμοσίας που περιλαμβάνει τη ρωσική «ανάμειξη» στις εκλογές του 2016 στις ΗΠΑ. Το σκάνδαλο, το οποίο φαίνεται ότι δημιουργήθηκε από την εκστρατεία Κλίντον, στερήθηκε οποιουδήποτε βάσιμου στοιχείου. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό δεν εμπόδισε το CNN και το MSNBC να αφιερώσουν εκατοντάδες ώρες εκπομπής στην προώθηση μιας φανταστικής αφήγησης. Ωστόσο, όταν έφτασε η έκθεση του Ρόμπερτ Μιούλερ την άνοιξη του 2019, ήταν σαφές, ακόμη και για τα πιο τυφλά και προκατειλημμένα άτομα, ότι οι κατηγορίες για συμπαιγνία που διατυπώθηκαν κατά του Ντόναλντ Τραμπ ήταν εκτός πραγματικότητας.

Κάτι που μας φέρνει πίσω στην ανεντιμότητα γύρω από τον COVID-19, ο οποίος εντοπίστηκε για πρώτη φορά στη Γουχάν σχεδόν πριν από δύο χρόνια. Καθώς το ΚΚΚ απορρίπτει περαιτέρω έρευνες για την προέλευση του ιού και εξέχουσες αμερικανικές φωνές συνεχίζουν να αρνούνται την πραγματικότητα της κατάστασης, είμαστε μακριά από το να θεωρήσουμε υπεύθυνο το κινεζικό καθεστώς. Το ψέμα συνεχίζει να αναπαράγεται από ανέντιμους παράγοντες, ορισμένοι από τους οποίους κατέχουν θέσεις σημαντικής εξουσίας στους κλάδους της κυβέρνησης και σε άλλους που κατέχουν θέσεις σημαντικής εξουσίας σε κλάδους των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης.

Αυτό το ψέμα, όπως και το ψέμα WMD, ήταν δαπανηρό. Είναι το μεγαλύτερο ψέμα στην ιστορία των ΗΠΑ; Έτσι πιστεύω. Δυστυχώς, σε αντίθεση με το Ιράκ και το Russiagate, μπορεί αυτό το κεφάλαιο να μην κλείσει όπως μας αξίζει.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο John Mac Ghlionn είναι ερευνητής και δοκιμιογράφος. Τα έργα του έχουν δημοσιευτεί από τις New York Post, το Sydney Morning Herald, το Newsweek, το National Review, το The Spectator US και άλλα αξιόλογα έντυπα. Είναι επίσης ψυχοκοινωνικός ειδικός, με έντονο ενδιαφέρον για την κοινωνική δυσλειτουργία και τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Του Lawrence W. Reed 

Ακριβώς όπως ο Λένιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ και άλλοι, οι Ναζί ισχυρίστηκαν ότι είναι σοσιαλιστές, συγκέντρωσαν όλη την εξουσία στο Κράτος και αφαίρεσαν  τα ατομικά δικαιώματα.

Στις 29 Ιουλίου συμπληρώνεται μια περιβόητη εκατονταετηρίδα. Πριν από εκατό χρόνια – στις 29 Ιουλίου 1921 – ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, πιο γνωστού ως Ναζί. Έγινε το όχημά του για την εξουσία.

Σημειώστε το επίσημο όνομα του κόμματος. Δεν ήταν το Εθνικό Καπιταλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Δεν ήταν το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα της Εθνικής Ελεύθερης Αγοράς. Ούτε ήταν το Εθνικό Χριστιανικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Ακόμα έναν αιώνα αργότερα, ακούγονται περιστασιακά οι ισχυρισμοί ότι οι Ναζί ήταν καπιταλιστές ή Χριστιανοί ή και τα δύο – αν και δεν ισχύουν.

Αν και ο Χίτλερ παρέθεσε τη Γραφή στην αρχή της καριέρας του όταν ήταν πολιτικά βολικό (έλεγε συχνά ψέματα, παρεμπιπτόντως), είπε επίσης ότι η Αγία Γραφή ήταν «ένα παραμύθι που εφηύραν οι Εβραίοι». Διόρισε πολλούς ένθερμους αντιχριστιανούς σε υψηλά αξιώματα. Οι οποίοι συνέλαβαν , φυλάκισαν, βασάνισαν και δολοφόνησαν πολλούς ιερείς και πάστορες · αρνήθηκε ότι ο Ιησούς ήταν Εβραίος και διέταξε ακόμη και μια «νέα Βίβλο» χωρίς όλες τις αναφορές στους Εβραίους και στην εβραϊκή ιστορία.

Ο Μπάλντουρ φον Σίραχ, επικεφαλής της Νεολαίας του Χίτλερ, σίγουρα θυμάται καλά: «Η καταστροφή του Χριστιανισμού αναγνωρίστηκε ρητά ως σκοπός του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος», είπε, όπως σημειώνεται στα στοιχεία που δόθηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης και σε αυτό το βίντεο.

Σε μια ιστορία για τη ναζιστική Βίβλο, η Daily Mail του Λονδίνου ανέφερε,

«Ο Χίτλερ θαύμαζε την τελετή και τη μεγαλοπρέπεια της εκκλησίας – το παραδέχτηκε στο «Ο Αγών μου»  αλλά μισούσε τις διδασκαλίες της, οι οποίες δεν είχαν θέση στο όραμά του για τους Γερμανούς υπεράνθρωπους οι οποίοι θα κυβερνούν μικρότερες φυλές μακριά από «ξεπερασμένες» έννοιες όπως το έλεος και η αγάπη. Αλλά ήξερε τη δύναμη της εκκλησίας στη Γερμανία και ακόμη και ότι δεν μπορούσε να την εξορίσει από τη μια μέρα στην άλλη. Αναγκάστηκε ακόμη και να εγκαταλείψει τη συστηματική δολοφονία των ατόμων με ειδικές ανάγκες και παράφρονες πριν από τον πόλεμο, όταν άρχισαν να μιλούν ειλικρινείς επίσκοποι εναντίον του. Αντ ‘αυτού, το σχέδιό του ήταν να «ναζιστικοποιήσει» σταδιακά την εκκλησία ξεκινώντας από ένα θεολογικό κέντρο που ίδρυσε το 1939 για να ξαναγράψει την Αγία Γραφή».

Στην πραγματική Αγία Γραφή, ο Ματθαίος 7:16 δηλώνει ξεκάθαρα: «Από τον καρπό τους θα τους αναγνωρίσετε. Οι άνθρωποι μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από γαϊδουράγκαθο; » Αυτό που παρήγαγε ο Χίτλερ και ο ναζισμός – γενοκτονία, πόλεμος, κρατικός έλεγχος και ατελείωτο κακό σε πολλές μορφές – αποτελεί την ίδια την αντίθεση των διδασκαλιών του Ιησού.

Το ψέμα ότι ο ναζισμός ήταν καπιταλισμός  αντί για αυτό που έλεγαν οι ίδιοι οι Ναζί (δηλαδή, ότι είναι σοσιαλισμός) προέρχεται από το γεγονός ότι το καθεστώς του Χίτλερ δεν ασχολήθηκε με τη μαζική ή ευρεία κρατικοποίηση των επιχειρήσεων. Στο Τρίτο Ράιχ, μπορείτε να διατηρήσετε τον νόμιμο τίτλο ενός εργοστασίου, αλλά αν δεν κάνατε όπως πρόσταξαν οι Ναζί, θα ήσασταν, ας πούμε, σε απομόνωση.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος Λούντβιχ φον Μίζες, γράφοντας στο μεγάλο του έργο, «Ανθρώπινη Δράση», εξήγησε ότι ο ναζισμός ήταν «ο σοσιαλισμός κάτω από το εξωτερικό πρόσχημα της ορολογίας του καπιταλισμού»:

«Το δεύτερο μοτίβο [του σοσιαλισμού] (μπορούμε να το ονομάσουμε Χίντενμπουργκ ή γερμανικό) διατηρεί την ονομαστική και φαινομενική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διατηρεί την εμφάνιση των συνήθων αγορών, των τιμών, των μισθών και των επιτοκίων. Ωστόσο, δεν υπάρχουν πλέον επιχειρηματίες, αλλά μόνο διαχειριστές καταστημάτων (Betriebsführer στην ορολογία της ναζιστικής νομοθεσίας). Αυτοί οι διαχειριστές καταστημάτων είναι φαινομενικά καθοριστικοί για τη συμπεριφορά των επιχειρήσεων που τους εμπιστεύονται. Αγοράζουν και πωλούν, προσλαμβάνουν και απολύουν εργαζόμενους και αμείβουν τις υπηρεσίες τους, συμβάλλουν σε χρέη και πληρώνουν τόκους και αποσβέσεις. Αλλά σε όλες τις δραστηριότητές τους είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν άνευ όρων στις εντολές που εκδίδονται από το ανώτατο κυβερνητικό γραφείο διαχείρισης παραγωγής. Αυτό το γραφείο (Reichswirtschaftsministerium στη Ναζιστική Γερμανία) λέει στους διευθυντές καταστημάτων τι και πώς να παράγουν, σε ποιες τιμές και από ποιον να αγοράσουν, σε ποιες τιμές και σε ποιον να πουλήσουν. Αναθέτει σε κάθε εργαζόμενο δουλειές και καθορίζει τους μισθούς του. Καθορίζει σε ποιον και με ποιους όρους οι καπιταλιστές πρέπει να αναθέσουν τα κεφάλαιά τους. Η ελεύθερη αγορά  είναι απλώς πλασματική. Όλοι οι μισθοί, οι τιμές και τα επιτόκια καθορίζονται από την κυβέρνηση. είναι μισθοί, τιμές και επιτόκια μόνο επιφανειακά. Στην πραγματικότητα είναι απλώς ποσοτικοί όροι στις κυβερνητικές εντολές που καθορίζουν τη δουλειά, το εισόδημα, την κατανάλωση και το βιοτικό επίπεδο κάθε πολίτη. Η κυβέρνηση κατευθύνει όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες. Οι διαχειριστές των καταστημάτων υπόκεινται στην κυβέρνηση, όχι στη ζήτηση των καταναλωτών και στη δομή των τιμών της αγοράς».

Μοιάζει αυτό με καπιταλισμό σε οποιοδήποτε σκεπτόμενο, ειλικρινές άτομο χωρίς κρυφή ατζέντα που θέλει μόνο στην αλήθεια; Μετά βίας.

Όπως έγραψα στο “The Only Spectrum that Makes Sense” (Το μόνο σύστημα που βγάζει νόημα), ο Λένιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ, ο Κάστρο, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι ήταν όλοι αντικαπιταλιστικά  μπιζέλια στον ίδιο σοσιαλιστικό, κολεκτιβιστικό λοβό:

«Όλοι ισχυρίστηκαν ότι είναι σοσιαλιστές. Όλοι προσπάθησαν να συγκεντρώσουν την εξουσία στο κράτος και να δοξάσουν το κράτος. Όλοι κατέστρεφαν άτομα που δεν ήθελαν παρά να επιδιώξουν τις δικές τους φιλοδοξίες στο ειρηνικό εμπόριο. Όλοι υποβάθμισαν την ιδιωτική ιδιοκτησία, είτε με πλήρη κατάσχεση είτε με ρύθμιση για την εξυπηρέτηση των σκοπών του κράτους».

Ο Μάικλ Ρίγκερ υποστηρίζει ότι κάποια σύγχυση σχετικά με το πώς να χαρακτηρίσουμε τα ναζιστικά οικονομικά προέρχονται από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες εκφάνσεις του σοσιαλισμού. Οι Σοσιαλιστές είναι περιβόητοι στο να ισχυρίζονται ότι «αυτό είναι» όταν γράφουν ή ονειροπολούν για κάτι  και στη συνέχεια ισχυρίζονται ότι «αυτό δεν ήταν έτσι» όταν πια ξεπεραστεί. Ο Rieger γράφει,

«Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ουτοπικού σοσιαλισμού, κομμουνισμού, εθνικοσοσιαλισμού και δημοκρατικού σοσιαλισμού καθιστά εξαιρετικά εύκολο για τα μέλη κάθε ιδεολογίας να κουνήσουν τα δάχτυλά τους στους άλλους και να πουν:« Δεν ήταν πραγματικός σοσιαλισμός ». Ωστόσο, υπάρχει ένα κοινό νήμα σε κάθε έναν από αυτούς τους ορισμούς του σοσιαλισμού. Από τον Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν έως την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, όλοι οι αυτο-περιγραφόμενοι σοσιαλιστές έχουν την πεποίθηση ότι οι απαντήσεις από πάνω προς τα κάτω στα προβλήματα της κοινωνίας είναι ανώτερες από τις απαντήσεις της βάσης προς τα πάνω που δημιουργεί η ελεύθερη αγορά».

Αντί να παραδεχτούν ότι ο ναζισμός ήταν σοσιαλιστικός και καταστροφικός, οι σκληροπυρηνικοί  Σοσιαλιστές δηλώνουν “ότι δεν ήταν σοσιαλισμός”. Θα ήταν πιο ειλικρινές αν έλεγαν , “Ωχ.” Αλλά συνήθως αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο (σε έντονη άρνηση) σε αποτυχημένα σοσιαλιστικά πειράματα παντού, από τη Σοβιετική Ένωση έως τη Βενεζουέλα.

Ο Διευθυντής περιεχομένου της FEE, Dan Sanchez, προκάλεσε πολλές αναρτήσεις όταν πρόσφατα δήλωσε αυτό:

«Περιπτώσεις σοσιαλισμού που δεν τους αρέσουν: «Δεν είναι αληθινός σοσιαλισμός». Περιπτώσεις καπιταλισμού που τους αρέσουν: «Δεν είναι αληθινός καπιταλισμός». Οι σοσιαλιστές χάνουν πάντα στα οικονομικά, γι’ αυτό προσπαθούν να κερδίσουν στα παγκόσμια συστήματα».

Ρωτήστε τον εαυτό σας αυτό: η ακόλουθη δήλωση ακούγεται σαν κάτι που ένας σοσιαλιστής θα έλεγε ή κάτι που θα έλεγε ένας υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς, ένας καπιταλιστής;

«Το καλό της κοινότητας έχει προτεραιότητα σε σχέση με αυτό του ατόμου. Αλλά το κράτος πρέπει να διατηρεί  τον έλεγχο. κάθε ιδιοκτήτης πρέπει να αισθάνεται τον εαυτό του ως υπάλληλο του κράτους. Είναι καθήκον του να μην καταχραστεί τα υπάρχοντά του εις βάρος του κράτους ή τα συμφέροντα των συμπατριωτών του. Αυτό είναι το επίμαχο σημείο. Το τρίτο Ράιχ θα διατηρεί πάντα το δικαίωμα να ελέγχει τους ιδιοκτήτες ακινήτων».

Αυτός ήταν ο Aδόλφος Χιτλερ  σε μια συνέντευξη του 1931 με τον Ρίτσαρντ Μπράιτινγκ . Είπε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα εκατό φορές ή και περισσότερες και είναι ακριβώς αυτό που πραγματοποίησε στην πράξη. Και είναι τόσο σοσιαλιστής όσο δεν παίρνει. Κανένας καπιταλισμός ή ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει για σε αυτόν.

Πριν από έναν αιώνα, ένας μεγαλομανής άρχισε την πολιτική του καριέρα στην εξουσία. Ο κόσμος υπέστη ανυπολόγιστη καταστροφή στα χέρια αυτού του αντί- χριστιανικού και αντι-καπιταλιστικού τέρατος. Μην είστε αφελείς ή αρκετά ανόητοι ώστε να υποδείξετε ότι ήταν διαφορετικός .

Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε:

“The Only Spectrum That Makes Sense” by Lawrence W. Reed

“The Nazis Were Capitalist? A Lie Touted by Socialists” by Chris Calton

“Were the Nazis Really Socialists? It Depends on How You Define Socialism” by Michael Rieger

“The XYZs of Socialism” (free eBook) by Lawrence W. Reed

“You May Think You Like Socialism, But You’re Probably Not a Socialist at Heart” by Kyle deVries

“Was Adolf Hitler a Christian?” (video) by Ray Comfort and Gordon Robertson

“Was Hitler a Christian?” By James Patrick Holding

Ο Lawrence W. Reed είναι ομότιμος πρόεδρος της FEE, ανώτερος συνεργάτης της οικογένειας Humphreys και παγκόσμιος πρέσβης για την ελευθερία του Ron Manners, έχοντας υπηρετήσει για σχεδόν 11 χρόνια ως πρόεδρος της FEE (2008–2019). Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “Was Jesus a Socialist?” «Ήταν ο Ιησούς Σοσιαλιστής;» καθώς και “Real Heroes: Incredible True Stories of Courage, Character, and Conviction”  και “Excuse Me, Professor: Challenging the Myths of Progressivism”  «Αληθινοί Ήρωες: απίστευτες ιστορίες κουράγιου, χαρακτήρα και πεποιθήσεων», και “Excuse Me, Professor: Challenging the Myths of Progressivism.” «Με συγχωρείτε, Καθηγητά: αμφισβητώντας τους μύθους του προοδευτισμού». Ακολουθήστε τον στο LinkedIn και το Twitter και κάντε Like στη δημόσια σελίδα του στο Facebook. Η ιστοσελίδα του είναι η LawrenceWReed.com.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο FEE.org.

 

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Ανάλυση Ειδήσεων

Θα πρέπει τα παιδιά να φορούν μάσκες στο σχολείο; Αξιολογώντας το κόστος και τα οφέλη και παίρνοντας υπόψη ορισμένες από τις τελευταίες επιστημονικές έρευνες που έχουν δημοσιευτεί, πολλά πράγματα δεν «ταιριάζουν μεταξύ τους» στην περίπτωση της χρήσης μασκών στα σχολεία.

Καταρχάς, κάτι βασικό.

Ο κίνδυνος θανάτου από COVID-19 μεταξύ των μαθητών είναι πάρα πολύ χαμηλός.

Πόσο χαμηλός;

Μια μελέτη του Nature που εκτιμά το ποσοστό θνησιμότητας από λοίμωξη (IFR) COVID-19, ή το ποσοστό των μολυσμένων που πεθαίνουν, βρήκε IFR μόλις 0,001% σε παιδιά ηλικίας 5-9 ετών και IFR πολύ κάτω από το 0,01% σε όλα τα άτομα ηλικίας 19 ετών και κάτω.

Αυτό είναι λιγότερο από ένα στα 10.000 μεταξύ των εφήβων και λιγότερο από ένα στα 100.000 σε παιδιά ηλικίας 5 έως 9 ετών.

Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (AAP), η οποία έχει υποστηρίξει τη χρήση μάσκας σε παιδιά ηλικίας 2 ετών και πάνω, διαπίστωσε ότι μόνο 460 παιδιά είχαν πεθάνει από COVID-19 από τα τέλη Μαΐου 2020 έως τις 9 Σεπτεμβρίου 2021 σε 45 πολιτείες, τη Νέα Υόρκη, το Γκουάμ και το Πουέρτο Ρίκο — 0,08% του συνολικού αριθμού των θανάτων που μέτρησαν.

Κοιτάζοντας ξανά σε πολλές πολιτείες, το AAP διαπίστωσε ότι τα κρούσματα COVID-19 μεταξύ των παιδιών έχουν αυξηθεί τις τελευταίες εβδομάδες, αυξανόμενο κατά 10% από 4.797.683 σε 5.292.837 μεταξύ 26 Αυγούστου και 9 Σεπτεμβρίου – μια τάση που θα μπορούσε να σχετίζεται με την έναρξη της δια ζώσης εκπαίδευσης.

Ωστόσο, τα ίδια τα στοιχεία του AAP δείχνουν ότι τα παιδιά είναι μόλις το 0,9% των νοσηλειών COVID-19, ποσοστό ίσο με τις προηγούμενες εβδομάδες και χαμηλότερο από τα αναφερόμενα ποσοστά νοσηλείας 3,8% στα μέσα του 2020.

Με όλα αυτά κατά νου, ποια είναι τα οφέλη της μάσκας στα παιδιά;

Σύμφωνα με το AAP, αυτά τα οφέλη περιλαμβάνουν την «προστασία των ανεμβολίαστων μαθητών από την COVID-19», καθώς και τη «μετάδοση».

Ωστόσο, όπως περιγράφεται παραπάνω, οι κίνδυνοι της COVID-19 για τους μαθητές ήταν και παραμένουν εξαιρετικά χαμηλοί.

Επιπλέον, τα εμβόλια έχουν διατεθεί ευρέως ή έχουν γίνει ακόμη και υποχρεωτικά σε εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ανήκουν σε ηλικιακές ομάδες πιο ευάλωτες στην COVID-19 από τα παιδιά – και παρά τις προσπάθειες περιορισμού της πρόσβασης στην ιβερμεκτίνη, τα άτομα μπορεί ακόμα να είναι σε θέση να αποκτήσουν το φάρμακο, το οποίο προσδιορίζεται ως «απαραίτητο φάρμακο» από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, καθώς και άλλες πιθανές θεραπευτικές αγωγές.

Όπως και το AAP, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) συνιστούν τώρα καθολική χρήση μάσκας στα σχολεία, μια αλλαγή από την προηγούμενη στάση του ότι οι εμβολιασμένοι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί δεν χρειάζεται να φορούν μάσκες. (Ούτε το AAP ούτε το CDC αναφέρουν φυσική ανοσία στις σχολικές οδηγίες).

Και αυτοί επισημαίνουν τη μετάδοση ως δικαιολογία για την καθολική χρήση μάσκας σε εσωτερικούς χώρους, επικαλούμενοι την εξαιρετικά μεταδοτική μετάλλαξη Δέλτα.

Οι ανησυχίες σχετικά με τη μετάδοση συνοψίζονται σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, πόσο είναι η εκτεταμένη μετάδοση COVID-19 που ξεκινάει από τα παιδιά στο σχολείο και δεύτερον, πόσο καλά περιορίζουν τη μετάδοση οι μάσκες και η υποχρεωτικότητα μάσκας;

Ενώ ορισμένοι επιστήμονες έχουν παράσχει αποδείξεις ότι τα παιδιά μπορεί να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση του ιού στην κοινωνία, οι ερευνητές συμφωνούν γενικά ότι τα παιδιά, και ειδικά τα μικρά παιδιά, δεν είναι οι κύριοι παράγοντες.

Μια μελέτη παρατήρησης στο Journal of the American Medical Association έδειξε ότι τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 9 ετών που πάνε σχολείο δεν ήταν σημαντικοί παράγοντες για την εξάπλωση του COVID-19, αν και τα ευρήματα της μελέτης για τους εφήβους ήταν πιο διφορούμενα.

Μια μετα-ανάλυση του 2020 ή ανάλυση πολλαπλών μελετών σχετικά με την ευαισθησία της COVID-19 μεταξύ μικρών παιδιών και εφήβων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ευαισθησία ήταν χαμηλότερη σε αυτές τις ομάδες από ότι στους ενήλικες και προσέφερε «αδύναμες αποδείξεις» ότι διαδραματίζουν μικρότερο ρόλο στη μετάδοση σε επίπεδο πληθυσμού.

Πιο πρόσφατα, μια μετα-ανάλυση του 2021 σχετικά με τις ομάδες μετάδοσης της COVID-19 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που έχουν μολυνθεί στο σχολείο «είναι απίθανο να μεταδώσουν τον SARS-CoV-2 στα μέλη της οικογένειάς τους που συγκατοικούν».

Ενώ η παραλλαγή Δέλτα φαίνεται να είναι πιο μεταδοτική, οδηγώντας σε αύξηση των κρουσμάτων και των θανάτων που σχετίζονται με τον ιό του ΚΚΚ (Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα), πολλοί υποστήριξαν ότι είναι λιγότερο θανατηφόρα από το αρχικό στέλεχος Άλφα.

Αυτό θα ήταν σύμφωνο με την υποθετική αντιστάθμιση μεταξύ μετάδοσης και λοιμογόνου παράγοντα, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα παθογόνα εξελίσσονται προς την κατεύθυνση της εξάπλωσης, ενώ ταυτόχρονα γίνονται λιγότερο επιβλαβή για τους ξενιστές τους.

Η αποτελεσματικότητα των μασκών και των εντολών μάσκας στα σχολεία είναι επίσης θέμα διαφωνίας, με τις εντολές μάσκας για τους μαθητές να στερούνται προφανώς σαφούς υποστήριξης.

Στην εκτελεστική εντολή του στις 30 Ιουλίου κατά της υποχρεωτικότητας της μάσκας στα σχολεία της Φλόριντα, ο κυβερνήτης Ρον ΝτεΣάντις υποστήριξε ότι «ο εξαναγκασμός των μαθητών να φορούν μάσκες στερείται μιας καλά θεμελιωμένης επιστημονικής αιτιολόγησης», επικαλούμενος μια προδημοσίευση του 2021 που δεν βρήκε καμία συσχέτιση μεταξύ των εντολών μάσκας και των ποσοστών των περιπτώσεων COVID-19 μεταξύ μαθητών και καθηγητών σε σχολεία στη Φλόριντα, τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη.

Ωστόσο, οι συντάκτες αυτής της μελέτης τόνισαν ότι η έρευνά τους περιορίστηκε σε μόλις τρεις πολιτείες, πράγμα που σημαίνει ότι τα συμπεράσματά τους ενδέχεται να μην ισχύουν αλλού. Τόνισαν επίσης ότι οι παραλλαγές μάσκας που εντόπισαν στα σχολεία της Φλόριντα θα μπορούσε να κάνει τα ευρήματά τους «ακόμη λιγότερο γενικευμένα σε όλους τους μαθητές των ΗΠΑ».

Μια έκθεση του 2020 από το ίδιο το CDC σχετικά με τα δημοτικά σχολεία στη Γεωργία σημείωσε ότι «τα κρούσματα COVID-19 ήταν 37% χαμηλότερα στα σχολεία που απαιτούσαν από τους δασκάλους και τα μέλη του προσωπικού να χρησιμοποιούν μάσκες».

Είναι σημαντική, ωστόσο, η διαπίστωση του CDC ότι οι εντολές μάσκας για τους μαθητές δεν είχαν στατιστικά σοβαρό αντίκτυπο στη συχνότητα εμφάνισης COVID-19.

Και εδώ, οι συντάκτες της μελέτης σημείωσαν ορισμένους περιορισμούς στο έργο τους. Συγκεκριμένα, τα ευρήματά τους βασίστηκαν στην αυτοαναφορά και οι ερευνητές δεν εξέτασαν άμεσα εάν οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν μάσκες.

Τι γίνεται με τις μάσκες γενικότερα;

Μια πρώιμη τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή 4.862 ενηλίκων συμμετεχόντων από τη Δανία δεν διαπίστωσε μείωση της λοίμωξης COVID-19 λόγω της χρήσης χειρουργικών μασκών, αν και οι συγγραφείς σημείωσαν ότι ορισμένα αποτελέσματα ήταν «ασαφή».

Την 1η Σεπτεμβρίου, ωστόσο, οι ερευνητές δημοσίευσαν μια έρευνα εργασίας που περιγράφει λεπτομερώς μια τυχαιοποιημένη δοκιμή της προώθησης της μάσκας σε κοινότητες στο αγροτικό Μπανγκλαντές, στην οποία συμμετείχαν 600 χωριά και περισσότερα από 300.000 άτομα, η οποία φαίνεται να υποστηρίζει τη χρήση μάσκας.

Μετά την έρευνα “όλων των προσιτών συμμετεχόντων” και τις εξετάσεις αίματος στα συμπτωματικά άτομα, οι ερευνητές συνέδεσαν την προώθηση της μάσκας με μια μικρή μείωση των συμπτωματικών λοιμώξεων COVID-19.

Ωστόσο, όπως με τη μελέτη στη Δανία, η μελέτη του Μπανγκλαντές είχε ως στόχο να εξετάσει ρητά τη χρήση μάσκας μεταξύ εκείνων «που φαίνεται να είναι 18 ετών και άνω», όχι των μικρών παιδιών ή των εφήβων στους οποίους ισχύουν οι εντολές για τη χρήση μάσκας στα σχολεία.

Ποιο είναι, λοιπόν, το δυνητικό κόστος της απαίτησης να φοράνε τα παιδιά μάσκα στο σχολείο;

Ένα προφανές είναι η καθαριότητα.

«Σχεδόν όλοι διδαχθήκαμε ως παιδιά ότι τα χαρτομάντιλα μιας χρήσης είναι καλά επειδή τα μαντήλια είναι ανθυγιεινά και αηδιαστικά», έγραψε ο Michael Brendan Dougherty σε άρθρο του για το National Review Online. «Αλλά για τα μικρά παιδιά, ιδιαίτερα τα νήπια, οι βαμβακερές μάσκες που φορούν συχνότερα στα σχολεία είναι ακριβώς αυτό, ένα μαντήλι που τραβιέται πάνω από το στόμα και τη μύτη τους συνεχώς. Συχνά είναι αηδιαστικά στο τέλος μιας ημέρας χρήσης».

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι παιδικές μάσκες μπορεί να είναι ένα έδαφος αναπαραγωγής βακτηρίων και άλλων μικροοργανισμών, μερικά εκ των οποίων είναι δυνητικά επικίνδυνα.

Μια πρόσφατη ανάλυση από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα αποκάλυψε ότι οι περισσότερες μάσκες που φοριούνται από παιδιά σε θερμοκρασία 90 βαθμών Φαρενάιτ μολύνθηκαν με παράσιτα, μύκητες και βακτήρια, συμπεριλαμβανομένου ενός ιού που είναι γνωστό ότι προκαλεί θανατηφόρα συστηματική ασθένεια στα ελάφια και τα βοοειδή.

Οι μάσκες, ιδιαίτερα οι μάσκες μιας χρήσης, είναι επίσης επιβλαβείς για το περιβάλλον. Με δισεκατομμύρια μάσκες μίας χρήσης να απορρίπτονται καθημερινά, οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι πεταμένες μάσκες και οι αναπνευστήρες αυξάνουν τη ρύπανση από πλαστικά – ένα πρόβλημα στο οποίο οι εντολές για τη σχολική μάσκα μπορούν μόνο να επιδεινώσουν.

Η μάσκα και άλλες παρεμβάσεις μπορεί επίσης να έχουν επιπτώσεις που σχετίζονται με τη συχνότητα άλλων αναπνευστικών ασθενειών.

Η πρόσφατη, εκτός εποχής αύξηση των παιδιατρικών νοσηλειών για αναπνευστικό συγκυτιακό ιό (RSV) έχει συνδεθεί με την αντίδραση του COVID-19, με βρέφη και μικρά παιδιά που διαφορετικά θα είχαν εκτεθεί σε RSV σε μικρότερη ηλικία, τώρα να αρρωσταίνουν από αυτό.

Η μάσκα μπορεί επίσης να έχει σημαντικές ψυχολογικές και αναπτυξιακές επιπτώσεις στα παιδιά.

Ένα άρθρο του 2004 σχετικά με τη χρήση μάσκας σε παιδιατρικό νοσοκομείο, το οποίο συντάχθηκε πολύ πριν η πανδημία COVID-19 μετατοπίσει την επιστημονική συζήτηση για τη χρήση μάσκας, ανέλυσε πιο λεπτομερώς ορισμένους από τους ψυχολογικούς κινδύνους για τα παιδιά.

«Φανταστείτε τον αντίκτυπο ενός νοσοκομείου γεμάτου με “απρόσωπους” ανθρώπους σε ένα μικρό παιδί. Ποιος χαμογελάει; Ποιος κατσουφιάζει; Πώς μπορώ να αναγνωρίσω το γιατρό μου; Πώς με αναγνωρίζει η νοσοκόμα μου; Γιατί όλοι φοβούνται τόσο εμένα και τα μικρόβια μου;».

«Όταν φοράτε μάσκες, προστατευτικά γυαλιά ή/και ασπίδες προσώπου, η μη λεκτική επικοινωνία μειώνεται. Οι λεπτές ενδείξεις του προσώπου απουσιάζουν ή μπορεί να παρερμηνεύονται και η ανάγνωση χειλιών είναι αδύνατη».

Πιο πρόσφατα, σε μια συνεδρίαση με τον κυβερνήτη ΝτεΣάντις και άλλους επιστήμονες, ο καθηγητής του Στάνφορντ Δρ Τζέι Μπατατσάρια υποστήριξε ότι η χρήση μάσκας σε παιδιά είναι τόσο ιατρικά περιττή όσο και «αναπτυξιακά ακατάλληλη».

«Θέλω να πω, πώς διδάσκεις σε ένα παιδί να διαβάζει με μάσκα προσώπου στο Zoom; Νομίζω ότι τα παιδιά αναπτύσσονται παρακολουθώντας άλλους ανθρώπους», δήλωσε ο Μπατατσάρια.

Η διαμάχη σχετικά με τις αναπτυξιακές επιπτώσεις της μάσκας των παιδιών έχει επηρεάσει ακόμη και το AAP.

Τον Αύγουστο, χρήστες του Διαδικτύου «ξέθαψαν» μια σελίδα του AAP τονίζοντας την αναπτυξιακή σημασία του χρόνου «πρόσωπο με πρόσωπο» μεταξύ γονέων και βρεφών που προφανώς είχαν αφαιρεθεί από την ιστοσελίδα του οργανισμού, μαζί με άλλες σελίδες του AAP που περιγράφουν πώς τα βρέφη και τα μικρά παιδιά μαθαίνουν παρατηρώντας πρόσωπα.

Το AAP απάντησε εξηγώντας ότι οι ιστοσελίδες εξαφανίστηκαν ως αποτέλεσμα της μετεγκατάστασης του ιστότοπου, λέγοντας στο Just the News ότι «ορισμένες περιοχές περιεχομένου, συμπεριλαμβανομένης της Πρώιμης Ανάπτυξης Εγκεφάλου και Παιδιών, εξακολουθούν να οργανώνονται πριν βγουν στη νέα πλατφόρμα».

Τέλος, η πρακτική της εφαρμογής μασκών θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι θέτει σε κίνδυνο την ατομική και γονική αυτονομία.

Ομάδες υπεράσπισης όπως η Utah Parents United έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στις εντολές για τη χρήση μάσκας στα σχολεία, λέγοντας ότι υπονομεύουν τα γονεϊκά δικαιώματα και είναι περιττές για μια τόσο χαμηλού κινδύνου ομάδα, ιδιαίτερα δεδομένης της διαθεσιμότητας εμβολίων σε ενήλικες δασκάλους και προσωπικό.

Με όλα όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής, πώς μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτούς τους γονείς;

Εάν τα οφέλη από τις εντολές μάσκας δεν υπερτερούν του κόστους, είναι δύσκολο να βρεθεί σφάλμα στον αντίλογο, ή τουλάχιστον σκεπτικισμός – ειδικά για τους νέους μαθητές, οι οποίοι διατρέχουν τον χαμηλότερο κίνδυνο σοβαρής ασθένειας και θανάτου και οι οποίοι μπορεί να είναι πιο ευάλωτοι στο αβέβαιο και υποτιμημένο κόστος της καθολικής υποχρεωτικότητας της μάσκας και άλλων αυστηρών μέτρων.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ως βιβλιοφάγος, αποφάσισα να διαβάσω την αυτοβιογραφία της Τζένιφερ Ζενγκ «Witnessing History: One Woman’s Fight for Freedom and Falun Gong».

Δημοσιευμένο το 2005, το βιβλίο αυτό είναι η αυτοβιογραφία μιας ασκούμενης του Φάλουν Γκονγκ, η οποία φυλακίστηκε σε κινεζικό στρατόπεδο επανεκπαίδευσης, βασανίστηκε και ταπεινώθηκε μέχρι να «μεταρρυθμιστεί».

Είναι μια ιστορία επιμονής, πίστης, διώξεων και λύτρωσης και αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της διαχρονικής δύναμης που έχει η πίστη, η αλήθεια, η συμπόνια και η ανεκτικότητα.

Κυρίως όμως, το βιβλίο είναι μια απτή υπενθύμιση της δίωξης που δέχεται η θρησκευτική πίστη και η συνείδηση σε πολλά μέρη του κόσμου. Ως εκ τούτου, το βιβλίο της Ζενγκ έχει πολλές φορές αναθεωρηθεί.

Η ιστορία της Ζενγκ εξετάζει γιατί οι κινεζικές αρχές και άλλες κυβερνήσεις διώκουν ανελέητα και βίαια θρησκευτικές ομάδες απλώς και μόνο επειδή ασκούσαν την πίστη τους.

Στην περίπτωση του Φάλουν Γκονγκ, αυτός ο διωγμός περιελάμβανε στέρηση ύπνου, σκληρή εργασία, πλύση εγκεφάλου, εκτελέσεις, φρικτές συνθήκες σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης, βίαιες αφαιρέσεις οργάνων και άλλα.

Ωστόσο, η αντιμετώπιση που οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα έχουν από το κινεζικό καθεστώς δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός θρησκευτικών διώξεων στον κόσμο. Για παράδειγμα, στην Κίνα αυτή τη στιγμή, η μουσουλμανική μειονότητα των Ουιγούρων στο Σιντζιάνγκ αντιμετωπίζει σχεδόν την ίδια μεταχείριση.

Επιπλέον, η κοινότητα Μπαχάι διώκεται εδώ και πολύ καιρό στο Ιράν και την Υεμένη, όπου τα μέλη τους αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης.

Πιο πρόσφατα, χριστιανικές εκκλησίες έχουν καταστραφεί στην Ινδονησία, μερικές φορές ακόμη και με τη σιωπηρή υποστήριξη των αρχών. Στο Αφγανιστάν, υπήρξαν αναφορές για άτομα που εκτελέστηκαν επειδή είχαν την Αγία Γραφή στα τηλέφωνά τους.

Γιατί λοιπόν κάποιες χώρες διώκουν τόσο άγρια τις θρησκείες;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι τόσο ανησυχητική όσο και αληθινή. Το κυβερνών καθεστώς φοβάται ότι οι άνθρωποι θα υπακούσουν και θα δράσουν σύμφωνα με μια αρχή που θεωρούν υψηλότερη από το κυβερνών κόμμα.

Στην Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνει ουσιαστικά τη θέση του Θεού. Θα καταστείλει βάναυσα κάθε θρησκεία, φιλοσοφία ή ιδεολογία που θεωρείται ότι ανταγωνίζεται το κομμουνιστικό κόμμα στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία και να αποκρούσει κάθε αντίθεση στην αυταρχική διακυβέρνησή του, ακόμη και από ένα μη βίαιο θρησκευτικό κίνημα, επειδή φοβάται ιδέες που δεν μπορεί να ελέγξει ή δεν προέρχονται από αυτό.

Το βιβλίο της Ζενγκ υπενθυμίζει στους αναγνώστες του ότι, ακόμη και σήμερα, οι θρησκευτικές ελευθερίες δέχονται σοβαρή απειλή.

Ακόμη και σε χώρες όπως η Αυστραλία, όπου το κοινό νομικό σύστημα – με ρίζες στη θρησκεία, τις θρησκευτικές αξίες και τις παραδόσεις – διαβρώνεται, διαλύεται και, εν πάση περιπτώσει, αμφισβητείται και δέχεται σοβαρή επίθεση.

Οι διάφορες μορφές πίστης συχνά συγκρούονται με κύματα νέας νομοθεσίας που στοχεύουν στον επανασχεδιασμό της κοινωνίας.

Αυτοί οι νόμοι επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο. Μέσα σε αυτούς περιλαμβάνεται και σχετίζονται με το πώς και πότε γεννιόμαστε, πώς ορίζεται ο γάμος και πλέον επεκτείνεται στον τρόπο με τον οποίο πεθαίνουμε.

Η μεταχείριση του Φάλουν Γκονγκ, την οποία οι κινεζικές αρχές ψευδώς ισχυρίζονται ότι είναι «κακή», είναι μια υπενθύμιση ότι ο ολοκληρωτισμός φοβάται τη θρησκευτική πίστη.

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ενστερνίζονται το Άρθρο 1 του The Humanist Manifesto II 1973 – ένα κείμενο του ουμανιστικού κινήματος – το οποίο αναφέρει ότι «οι παραδοσιακές … θρησκείες που τοποθετούν την αποκάλυψη, τον Θεό, την τελετουργία ή το δόγμα πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες και εμπειρία ζημιώνουν το ανθρώπινο είδος. Ο,τιδήποτε αφορά τη φύση πρέπει να περνάει τις δοκιμές των επιστημονικών στοιχείων. … Τα δόγματα και οι μύθοι των παραδοσιακών θρησκειών δεν το κάνουν».

Η δίωξη των θρησκειών παραβιάζει επίσης το διεθνές δίκαιο. Υπάρχουν πολλά διεθνή έγγραφα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύουν το δικαίωμα να ασκεί κανείς τη θρησκεία του -δημόσια και ιδιωτικά- ελεύθερα. Είναι μια προσπάθεια κωδικοποίησης των φυσικών δικαιωμάτων.

Το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρει: «Ο καθένας έχει δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει την ελευθερία να αλλάξει τη θρησκεία ή την πεποίθησή του και την ελευθερία, είτε μόνος είτε σε κοινότητα με άλλους και δημόσια ή ιδιωτικά, να εκδηλώσει τη θρησκευτική του πίστη στη διδασκαλία, την πρακτική, τη λατρεία και την εθιμοτυπία».

Ο Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Χάροπ Α. Φρίμαν υποστήριξε το 1958 ότι η θρησκευτική πίστη και δράση δεν μπορούν να διαχωριστούν, λέγοντας: «Κάθε μεγάλη θρησκεία δεν είναι απλώς θέμα πίστης· είναι δράση» και ότι μια από τις «πιο δριμείες επιπλήξεις στη θρησκεία προορίζεται στους υποκριτές που πιστεύουν αλλά δεν πράττουν ανάλογα».

Υπάρχουν πολλά ακόμη διεθνή έγγραφα που προστατεύουν το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να διατηρούν θρησκευτικές πεποιθήσεις και να ασκούν αυτές τις πεποιθήσεις.

Για παράδειγμα, η Διακήρυξη για την εξάλειψη όλων των μορφών μισαλλοδοξίας και των διακρίσεων με βάση τη θρησκεία και την πίστη υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 25 Νοεμβρίου 1981. Το άρθρο 3 της παρούσας διακήρυξης ορίζει ότι, «Διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων συνιστά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και άρνηση των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και θα καταδικαστεί ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών».

Η δίωξη της θρησκείας είναι, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της Διακήρυξης του 1981, «προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Είναι ασυμβίβαστο με τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προστατεύουν τη θρησκευτική πίστη και πρακτική.

Η θρησκευτική πίστη θα πρέπει να προστατεύεται στην Κίνα και σε άλλα αυταρχικά κράτη και να επανεκτιμηθεί στις δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.