OPINION

Σχολιασμός

Το 1992, ο ιστορικός Φράνσις Φουκουγιάμα έγραψε ότι η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σηματοδότησε «το τέλος της ιστορίας».

Ο καπιταλισμός κέρδισε τον μαρξισμό

Υπήρχαν διαφοροποιήσεις στη θεωρία του Φουκουγιάμα, αλλά ουσιαστικά υπολόγιζε ότι στη μάχη μεταξύ μαρξισμού και καπιταλισμού, ο μαρξισμός είχε χάσει. Οι κομμουνιστικές χώρες, από την Κούβα έως την Κίνα, ήταν όλες αθεϊστικές οικονομικές αποτυχίες, δολοφονικά καθεστώτα και φρικτοί ρυπαντές που είχαν μετατραπεί σε κολαστήρια. Το «ενάντια στο Θεό», καταπιεστικό κομμουνιστικό σύστημα δεν είχε εκπληρώσει τις υποσχέσεις του με κανένα τρόπο.

Αντίθετα, τα ελεύθερα καπιταλιστικά έθνη απέδωσαν σχετικά καλά– στο βιοτικό επίπεδο, στην ελευθερία των ανθρώπων σε όλες τις μορφές τους, στην τεχνολογική καινοτομία, στην καλλιτεχνική και πολιτική έκφραση, στα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και στη μείωση της ρύπανσης. Το μόνο που απέμενε, σύμφωνα με τον Φουκουγιάμα, ήταν η τεχνική διαχείριση της απορρόφησης των αποτυχημένων μαρξιστικών εθνών στην καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία.

Φτιάχνοντας την Κίνα κατ’ εικόνα μας – ή αντίστροφα;

Αλλά κάτι όχι και τόσο αστείο συνέβη στο δρόμο για το «τέλος της ιστορίας». Μια δεκαετία πριν από την πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού, η Δύση – υπό την ηγεσία της Αμερικής – αποφάσισε ότι η συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) όχι μόνο θα ήταν αντίβαρο στην ΕΣΣΔ, αλλά θα είχε επίσης ως αποτέλεσμα η Κίνα να γίνει περισσότερο σαν την ελεύθερη, καπιταλιστική Δύση.

Η σκέψη ήταν ότι δίνοντας χρήματα, εργοστάσια, τεχνολογία και αγορές στους Κινέζους κομμουνιστές, θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε αυτό το πολυπληθές έθνος του κόσμου σε μια κοινωνία που έμοιαζε με τη δική μας. Υπήρχε η αίσθηση ότι θα τα καταφέρναμε, αλλά η σφαγή 10.000 νεαρών φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν το 1989 τερμάτισε αυτή την αυταπάτη.

Μετά από αυτή τη σκληρή επίδειξη από το ΚΚΚ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιζαν την Κίνα σε διπλό ταμπλό. Καταρχάς, οι Ηνωμένες Πολιτείες απάντησαν με αδύναμες κυρώσεις και στη συνέχεια το 2000, κάλεσαν το ΚΚΚ στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Από το 1980 έως το 2020, η Κίνα πέρασε από ένα οπισθοδρομικό αγροτικό έθνος ανίκανο να τραφεί, σε ένα που μπορεί να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες στην τεχνολογία, την οικονομική ισχύ και την παγκόσμια επιρροή. Όλα αυτά τα χρόνια, αυτά που η Κίνα δεν πήρε νόμιμα από την άποψη της πνευματικής ιδιοκτησίας και της τεχνολογίας, τα έκλεψε από τη Δύση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτή η πρακτική συνεχίζεται και σήμερα.

Το σύστημα κοινωνικής πίστωσης εμφανίζεται

Πριν από λίγο καιρό, το ΚΚΚ απέκτησε τις τεχνολογικές δυνατότητες –από την αναγνώριση προσώπου έως τις κάμερες, τις συσκευές καταγραφής, τους εντοπιστές GPS και άλλα αντικείμενα– να δημιουργήσει ένα ψηφιακό σύστημα παρακολούθησης για τον εντοπισμό, τη σύλληψη και τη διάθεση των ατόμων που ενδέχεται ή θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτελέσουν απειλή για το κράτος. Έτσι γεννήθηκε το σύστημα κοινωνικής πίστωσης της Κίνας.

Στη συνέχεια, το ΚΚΚ συγκέντρωσε την τεχνολογία παρακολούθησής του, την λάνσαρε ως τεχνολογία «έξυπνης πόλης» και την πώλησε σε άλλα αυταρχικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο. Το ΚΚΚ σίγουρα δεν εφηύρε την έξυπνη τεχνολογική παρακολούθηση, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι από τις πιο επιτηρούμενες κοινωνίες στη Γη εδώ και δεκαετίες. Αλλά η Κίνα την τελειοποίησε.

Ο ιός του ΚΚΚ φέρνει τον ολοκληρωτισμό

Όσο για τη λογοκρισία και την προπαγάνδα, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και ο ακαδημαϊκός κόσμος πολέμησαν την κυβέρνηση Τραμπ και τους υποστηρικτές της σε βαθμό που δεν είχαμε ξαναδεί. Τα αρνητικά γεγονότα μεγεθύνθηκαν, ακόμη και «εφευρέθηκαν», ενώ οποιαδήποτε θετικά δεν δημοσιεύτηκαν όσο θα έπρεπε, διαστρεβλώθηκαν ή δεν αναφέρθηκαν καθόλου.

Αλλά όλες αυτές οι εξελίξεις ήταν μόνο ο πρόδρομος αυτού που επρόκειτο να έρθει με το ντεμπούτο του ιού του ΚΚΚ (κοινώς γνωστό ως ο νέος κορονοϊός) το 2019.

Όπως αποδεικνύεται, η Αμερική έχει τη δική της φουρνιά απολυταρχικών αξιωματούχων που είναι έτοιμοι για δράση. Έχει γίνει προφανές ότι για τους μεγιστάνες των Μεγάλων Τεχνολογικών Εταιριών της Αμερικής, ο τεράστιος πλούτος δεν είναι αρκετός.

Θέλουν μεγάλη δύναμη, και πράγματι, την έχουν.

Υγειονομικός Αυταρχισμός

Δυστυχώς, ο συντονισμός των μεγιστάνων της τεχνολογίας με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για τη λογοκρισία ιδεών που έρχονται σε αντίθεση με το επίσημο αφήγημα σχετικά με τον ιό του ΚΚΚ στην Αμερική μοιάζει με τη σχέση μεταξύ του ΚΚΚ και των κρατικών μέσων ενημέρωσης στην Κίνα. Οι εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μαζί με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση χρησιμοποιούν τον ιό του ΚΚΚ για να δικαιολογήσουν την παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων με το πρόσχημα της «ασφάλειας».

Μοιάζει σαν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων – η οποία όχι μόνο εγγυάται τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των ατόμων, αλλά περιορίζει και την εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης – να έχει υποκύψει στον ιό και να έχει αντικατασταθεί από ιατρικά επαγόμενο αυταρχισμό.

Κι αυτό διότι συμβαίνει ήδη.

Η Δύναμη του Φόβου

Δυστυχώς, αυτό ενοχλεί πολύ λίγους ανθρώπους. Φυσικά, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η απόφαση να παραιτηθεί από τα δικαιώματά του στο όνομα της ιατρικής ασφάλειας δεν είναι σοφή ή νόμιμη; Πολύ λίγοι άνθρωποι αντιστέκονται, γιατί αν κάποιος το κάνει, θα λογοκριθεί, θα αντιμετωπίσει την δημόσια οργή, θα μείνει άνεργος και θα τον ακυρώσουν.

Η πραγματικότητα είναι ότι μας τροφοδοτούν φόβο με το κουτάλι μέρα με τη μέρα εδώ και 18 μήνες  και όλοι πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε πολύ ευάλωτοι, πολύ αδύναμοι και πολύ φοβισμένοι για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, για να αντιμετωπίσουμε μια ασθένεια με ποσοστό επιβίωσης 99%, χωρίς να ζούμε υπό την προστασία του κράτους.

Και πού είναι η Κίνα σε όλα αυτά;

Παντού.

Η Κίνα αποκτά τον έλεγχο της Αμερικής

Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια, η Κίνα αγοράζει μεγάλο μέρος της αμερικανικής βιομηχανίας – από γεωργικές εκτάσεις και τις μεγαλύτερες μονάδες επεξεργασίας κρέατος έως τις κινηματογραφικές αίθουσες της AMC και μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Οι συνέπειες αυτού είναι ανατριχιαστικές: Το ΚΚΚ αποκτά μεγάλη επιρροή σε ό,τι βάζουμε στο σώμα και στο μυαλό μας. Αυτό είναι ακριβώς το είδος της δύναμης που αρέσει να έχει το ΚΚΚ.

Επιπλέον, όλοι αυτοί οι τεχνολογικοί κολοσσοί έχουν βγάλει δισεκατομμύρια δολάρια στην Κίνα και παραμένουν βαθιά συνδεδεμένοι με το κομμουνιστικό καθεστώς. Άλλη μια σύμπτωση. Μπορεί κανείς να τους κρατήσει υπόλογους γι’αυτό; Εξάλλου, το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για την οικογένεια Μπάιντεν.

Αλλά που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση τον αμερικανικό λαό;

Επιστροφή στις Παλιές Αυτοκρατορίες;

Για δεκαετίες, η καταπίεση του κινεζικού λαού από το ΚΚΚ θεωρούνταν σε όλο τον κόσμο ως μια θλιβερή ιστορική παρέκκλιση – ένα θλιβερό δυστοπικό θετό παιδί της παλιάς σοβιετικής δικτατορίας. Η υπόθεση ότι θα εξελισσόταν σε μια χώρα δυτικού τύπου έχει αποδειχθεί ανόητη. Αντίθετα, οι τρέχουσες τάσεις δείχνουν ότι η Κίνα είναι μια αναπτυσσόμενη αυτοκρατορία με παγκόσμιες δυνατότητες και φιλοδοξίες, περιφρονώντας τα δυτικά έθνη που επέτρεψαν την άνοδό της.

Από τη σημερινή οπτική γωνία, ίσως η ιστορική παρέκκλιση να είναι η Αμερική που εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Η ιστορία, που χαρακτηρίζεται κυρίως από την ωμή δύναμη και την τυραννία που καθόρισε την μια αυτοκρατορία μετά την άλλη, επιστρέφει τώρα στην αρχική της μορφή;

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Σχολιασμός

Ο Πολ Σίνκμαν των U.S. News και World Report έγραψε τις προάλλες:

«Η Κίνα εξετάζει το ενδεχόμενο ανάπτυξης στρατιωτικού προσωπικού και οικονομικών αξιωματούχων στο αεροδρόμιο Μπαγκράμ, ίσως το σημαντικότερο σύμβολο της 20ετούς στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν».

«Ο κινεζικός στρατός διεξάγει αυτήν τη στιγμή μια μελέτη σκοπιμότητας σχετικά με την επίδραση που θα έχει η αποστολή εργαζομένων, στρατιωτών και άλλου είδους προσωπικού που σχετίζεται με το διεθνές του επενδυτικό πρόγραμμα, γνωστό ως πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» τα επόμενα χρόνια στο Μπαγκράμ, σύμφωνα με μια πηγή που ενημερώθηκε για τη μελέτη από Κινέζους στρατιωτικούς αξιωματούχους, οι οποίοι μίλησαν στο US News υπό τον όρο της ανωνυμίας».

Όπως συνήθιζε να λέει ο Moon Unit Zappa, «Σκότωσέ με με ένα κουτάλι!»

Μελέτη σκοπιμότητας; Δεν χρειάζεται να είσαι ο Νοστράδαμος για να καταλάβεις πώς θα εξελιχθεί, υποθέτοντας ότι δεν έχει ήδη συμβεί και ότι αυτό είναι απλώς μια κάλυψη.

Γιατί οι Κινέζοι δεν καταλαμβάνουν το Μπαγκράμ; Κάθεται εκεί.

Καμία ακίνητη περιουσία δεν θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη για την πρωτοβουλία Belt and Road (BRI, επίσης γνωστή ως One Belt, One Road), ουσιαστικά μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση-παγίδα. Οι Κινέζοι – στην πραγματικότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας – δανείζουν τη φτωχή χώρα – στην περίπτωση αυτή, τους φτωχούς Ταλιμπάν – χρήματα για να εκσυγχρονίσουν την υποδομή τους με τον όρο ότι, εάν δεν εξοφλήσουν το δάνειο σε ορισμένο χρονικό διάστημα, μαντέψτε ποιος κατέχει την εν λόγω υποδομή;

Νομίζω γνωρίζουμε την απάντηση.. Οι Κινέζοι αγοράζουν ουσιαστικά τον κόσμο με τη βοήθεια, σημειώστε καλά, ορισμένων από τις πιο εξέχουσες αμερικανικές εταιρείες (pdf) που βρίσκονται συνέχεια απασχολημένες με τον εμπλουτισμό τους με περισσότερα χρήματα από ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να υπολογίσουν.

(Εάν ενδιαφέρεστε για το πόσο επιτυχής έχει υπάρξει μέχρι στιγμής η πρωτοβουλία BRI, εδώ μπορείτε να δείτε έναν χρήσιμο χάρτη από το Council of Foreign Relations.)

Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες είναι ότι η Κίνα πέτυχε κάτι εντελώς δωρεάν, για το οποίο οι Σοβιετικοί και οι Ηνωμένες Πολιτείες σπατάλησαν δεκαετίες προσωπικό (νεκρούς και τραυματίες), υλικό και τρισεκατομμύρια δολάρια, για να μην αναφέρουμε ότι καταλήγουν να ντροπιάζουν τον εαυτό τους στα μάτια του κόσμου.

Ουσιαστικά, οι Κινέζοι κατέχουν το Αφγανιστάν, τα σημαντικά μέρη του ούτως ή άλλως – αεροπορικές βάσεις, λιμάνια, δικαιώματα στα ορυκτά πλούτη και ούτω καθεξής – ή θα το κάνουν πολύ σύντομα.

Όσον αφορά τις εσωτερικές υποθέσεις των Ταλιμπάν, οι Κινέζοι κομμουνιστές δεν πρόκειται να σηκώσουν το δάχτυλό τους σχετικά με το τρομακτικό επίπεδο των δικαιωμάτων των γυναικών ή την εκτεταμένη καλλιέργεια ναρκωτικών ή συναλλαγές στις οποίες συμμετέχει η τρομοκρατική ομάδα, ειδικά αν στέλνουν όσο το δυνατόν περισσότερα στην Αμερική.

Όσο οι διάφορες ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις αφήνουν τους Κινέζους ήσυχους, οι Κινέζοι θα τους αφήσουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Ναι, κάποιοι -η Αλ Κάιντα, το ISIS-K, για το οποίο δεν έχουμε ακούσει ακόμη πολλά- μπορεί να κάνουν φασαρία για τη μεταχείριση των Ουιγούρων και να κάνουν γνωστή τη βίαιη παρουσία τους, αλλά φαντάζομαι ότι τελικά θα δουν τις κινεζικές δυνάμεις ως πολύ πιο αδίστακτες από τους Αμερικανούς (τώρα, ειδικά) και αυτό θα είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα προσωρινό παράπλευρο μικρής παγκόσμιας σημασίας.

Η Ρεαλπολιτίκ θα παίζει τόσο από την πλευρά της Κίνας όσο και από την πλευρά των Ταλιμπάν (Ισλαμιστών) καθώς ωφελεί ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον προς το παρόν.

Πώς φτάσαμε λοιπόν ως εδώ; Εάν όλα αυτά είναι τόσο προφανή – και είναι – δεν ήξεραν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο στρατός μας πώς θα εξελισσόταν; (Δεν άφηναν τουλάχιστον μια μικρή δύναμη του ΝΑΤΟ που να φρουρούσε το Μπαγκράμ και να κατέστρεφε τα όπλα μας;)

Φαντάζομαι ότι πολλοί από τους αξιωματούχους μας ήταν – πώς να μην ήταν – ενήμεροι για αυτό το ενδεχόμενο. Και αυτό είναι κάτι το πολύ ενοχλητικό.

Γιατί τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες παραχώρησαν το Αφγανιστάν – μια περιοχή που δεσμεύεται από το Ιράν και το Πακιστάν, μεταξύ άλλων κρατών, για να μην αναφέρουμε τον έλεγχο πολλών από τα σπάνια ορυκτά του κόσμου και άλλους βασικούς πόρους – στην ολοένα και πιο ολοκληρωτική Κίνα του Σι Τζινπίνγκ;

Για να βρει κανείς μια απάντηση, είναι δύσκολο να μην ξανασκεφτούμε εκείνες τις μέρες που, λίγο πριν δηλώσει υποψηφιότητα για την προεδρία και αναθεωρήσει για το θέμα, ο σημερινός πρόεδρός μας μας είχε πει: «Παιδιά, οι Κινέζοι δεν είναι εχθροί μας».

Μήπως κάλυπτε τις δικές του δραστηριότητες και διασυνδέσεις που μπορεί να έχουν καταγραφεί στο φορητό υπολογιστή του γιου του Χάντερ Μπάιντεν, πολλά από τα οποία δεν έχουμε ακόμη δει; Μήπως οι Κινέζοι, με την πιο ωμή έννοια, έχουν κάτι σε βάρος του; Δυστυχώς, λαμβάνοντας υπόψη τις δράσεις και τη διοίκηση του FBI και του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ.

Μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε τις δικές μας υποθέσεις. Αλλά ό,τι κι αν είναι, είναι μόνο ένα μέρος ενός πιο καταθλιπτικού zeitgeist.

Πίστευα εδώ και αρκετό καιρό – το οποίο επιβεβαιώθηκε από την εξαιρετικά γρήγορη και ‘άσχημη’ εκκένωσή μας από το Αφγανιστάν, αφήνοντας πίσω όχι μόνο το Μπαγκράμ αλλά και αρκετά αμερικανικά όπλα για να καταστήσει τον στρατό των Ταλιμπάν σχεδόν ισοδύναμο με τον Ιταλικό, για να μην αναφέρουμε την τοποθέτηση της προηγμένης στρατιωτικής μας τεχνολογίας στα χέρια των Κινέζων και των Ρώσων – ότι ένα μεγάλο ποσοστό της ηγεσίας του Δημοκρατικού μας Κόμματος, καθώς και ένα τραγικά σημαντικό ποσοστό των Ρεπουμπλικανών, πιστεύουν από καιρό ότι το κινεζικό καθεστώς κερδίζει τη μάχη μεταξύ Κίνας και Αμερικής για παγκόσμια ηγεμονία.

Συνεπώς, εμφανώς ή κρυφά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, έρχονται σε επαφή με την κινεζική πλευρά για χάριν του δικού τους οικονομικού πλεονεκτήματος και, σε μικρότερο βαθμό, την επιβίωσή τους, αν και τα δύο αυτά κάπου τέμνονται.

Παρόμοιες είναι οι εταιρείες μας με προσανατολισμό προς την παγκοσμιοποίηση, όπως η γιγάντια δικηγορική εταιρεία που συνδέεται παραπάνω και ασχολείται εκτενώς με την Κίνα. Βαδίζουν με αυτό που πιστεύουν πως είναι η νικήτρια πλευρά.

Και η παγκοσμιοποίηση δεν είναι δημοκρατία. Για τους παγκοσμιοποιητές, οι άνθρωποι που ψηφίζουν είναι άσχετοι, ακόμη και οπισθοδρομικοί, δεκαετίες τώρα. Πρόκειται για ένα μονοκομματικό κράτος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Επομένως, αν το θέσουμε “λαϊκά”, το να «παραδώσουν» το Αφγανιστάν δεν είναι γι’ αυτούς μεγάλη υπόθεση. Και το να αναλάβει η Κίνα, γι ‘αυτούς, είναι απλώς μέρος του παιχνιδιού.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Σχολιασμός

Από τους Jeff Carlson και Hans Mahncke

Τον Μάιο του 2021, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έδωσε στην κοινότητα των πληροφοριών 90 ημέρες για να γράψει μια έκθεση σχετικά με την προέλευση του COVID-19. Η αποχαρακτηρισμένη έκδοση αυτής της αξιολόγησης έχει πλέον βγει στη δημοσιότητα.

Η έκθεση είναι μόλις 493 λέξεις και αγνοεί περιέργως τις άμεσα διαθέσιμες πληροφορίες, επιλέγοντας αντίθετα να επικεντρωθεί και να ενισχύσει ερωτήματα που, ως επί το πλείστον, οι απαντήσεις αυτών είναι άγνωστες.

Συγκεκριμένα, η κοινότητα των πληροφοριών (IC) ισχυρίζεται ότι για να καταλήξει σε μια οριστική αξιολόγηση, απαιτεί «κλινικά δείγματα ή πλήρη κατανόηση των επιδημιολογικών δεδομένων από τις πρώτες περιπτώσεις».

Αυτή η εξαρτημένη από την Κίνα προσέγγιση ευθυγραμμίζεται με μια πρόσφατη απάντηση του Δρ. Άντονι Φάουτσι, διευθυντή του Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργίας και Λοιμωδών Νοσημάτων (NIAID). Όταν τελικά παραδέχτηκε τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους ότι ο ιός μπορεί να προέρχεται από εργαστήριο της Γουχάν, ο Φάουτσι είπε επίσης ότι χρειάζονταν κλινικά δείγματα των πρώτων περιπτώσεων.

Την ίδια στιγμή, ενώ η κοινότητα των πληροφοριών ισχυρίζεται ότι η συνεργασία της Κίνας είναι απαραίτητη για τον προσδιορισμό της προέλευσης του COVID-19, αναγνωρίζει την άρνηση της Κίνας να συνεργαστεί με οποιαδήποτε πραγματική έρευνα.

Ο Φάουτσι και η κοινότητα των πληροφοριών κατανοούν και οι δύο ότι εάν υπήρχαν πληροφορίες χρήσιμες για το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (CCP), αυτές οι πληροφορίες θα είχαν δημοσιευτεί αμέσως.

Η έκθεση, ανυπόγραφη αλλά εκδομένη με επιστολόχαρτο του Διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσία Πληροφοριών, φαίνεται να είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί η ενόχληση της Κίνας. Το πιο σημαντικό, η έκθεση προστατεύει αποτελεσματικά την Κίνα, δίνοντας επανειλημμένα βάρος στην έλλειψη γνώσης της επιδημίας εκ μέρους των Κινέζων αξιωματούχων. Η έκθεση αγνοεί ότι εάν η πανδημία προέκυψε από εργαστηριακό ατύχημα, κανένας αξιωματούχος δεν θα μπορούσε να την είχε προβλέψει.

Η κοινότητα των πληροφοριών φαίνεται επίσης να συγχέει την αιτία με το αποτέλεσμα υποστηρίζοντας ότι η αποτυχία της Κίνας να συνεργαστεί με μια έρευνα οφείλεται στην «ενόχληση» ότι η διεθνής κοινότητα «χρησιμοποιεί το θέμα για να ασκήσει πολιτική πίεση στην Κίνα».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η κοινότητα των πληροφοριών έχει δείξει έντονη έλλειψη ενδιαφέροντος για τον άφθονο όγκο δεδομένων που είναι ήδη διαθέσιμο και δεν απαιτεί την βοήθεια του ΚΚ Κίνας.

Ίσως το πιο προφανές γεγονός που δείχνει μια διαρροή εργαστηρίου είναι απλώς ότι η Γουχάν απέχει τουλάχιστον 1.000 μίλια από τον φυσικό οικότοπο των νυχτερίδων – ένα σημείο που δεν αναφέρεται καν στην έκθεση της κοινότητας των πληροφοριών.

Επιπλέον, η Γουχάν είναι το μόνο μέρος στην Κίνα όπου πραγματοποιούνταν πειράματα με ιούς νυχτερίδων. Στην πραγματικότητα, η Γουχάν έχει τουλάχιστον τρία εργαστήρια που διεξάγουν τέτοιες εργασίες – το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν (WIV), το Εργασήριο CDC της Γουχάν και το Πανεπιστημιακό Κέντρο Πειραμάτων σε Ζώα της Γουχάν.

Η ίδια η διευθύντρια του WIV, Σι Ζενγκλί, παραδέχτηκε ότι ποτέ δεν περίμενε να εμφανιστεί αυτό το είδος ιού στη Γουχάν. Όταν οι ιοί εμφανίστηκαν με φυσικό τρόπο στο παρελθόν, εμφανίστηκαν στη Νότια Κίνα.

Επίσης αγνοήθηκε από την έκθεση το είδος της έρευνας που διεξάγεται στο WIV από τουλάχιστον το 2007, η οποία είναι καλά καταγεγραμμένη. Τα ερευνητικά έγγραφα παρέχουν άμεση απόδειξη ολοένα και πιο εξελιγμένων πειραμάτων «κέρδους-λειτουργίας» -μιας διαδικασίας κατά την οποία οι ιοί γίνονται σκόπιμα πιο μολυσματικοί για την πρόβλεψη αναδυόμενων ασθενειών- που διεξάγονται από το εργαστήριο WIV στα χρόνια που προκάλεσαν την πανδημία, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων πειραμάτων ειδικά σχεδιασμένων για να κάνουν τους κορονοϊούς πιο μεταδοτικούς στους ανθρώπους.

Ορισμένα από αυτά τα πειράματα «κέρδους-λειτουργίας» αναφέρθηκαν επίσης λεπτομερώς σε ένα άρθρο στις 9 Νοεμβρίου 2015, στο περιοδικό Nature σχετικά με πειράματα που διεξήχθησαν στο εργαστήριο της Γουχάν με τη χρήση «χιμαιρικών ιών» σε ποντίκια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2014, το NIAID του Φάουτσι έδωσε επιχορήγηση 3,7 εκατομμυρίων δολαρίων στην EcoHealth Alliance με έδρα τη Νέα Υόρκη, με επικεφαλής τον Πίτερ Νταζάκ. Σύμφωνα με τον Φράνσις Κόλινς, διευθυντή του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας (NIH), μερικά από τα κεφάλαια επιχορήγησης «πήγαν στη Γουχάν» ως μέρος μιας «υπεργολαβικής ανάθεσης από την EcoHealth». Τον Αύγουστο του 2020, μετά την ακύρωση της πρώτης επιχορήγησης από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο Φάουτσι απένειμε στην EcoHealth του Νταζάκ μια νέα επιχορήγηση ύψους 7,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Μόνο ένα τμήμα της έκθεσης αναφέρεται στον χειρισμό και τη δειγματοληψία ζώων από το WIV. Αυτό το τμήμα αναφέρεται σε μια υπηρεσία πληροφοριών που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε μέτρια εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι ο ιός μπορεί να έχει διαρρεύσει από εργαστήριο της Γουχάν. Αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι άλλες υπηρεσίες έκλιναν προς τη θεωρία φυσικής προέλευσης του ιού.

Η έκθεση αγνοεί ότι ζωντανές νυχτερίδες κρατούνταν στο WIV, προφανώς η μόνη τοποθεσία στη Γουχάν όπου μπορούσαν να βρεθούν νυχτερίδες. Η έκθεση δεν σημειώνει επίσης ότι χιλιάδες δείγματα νυχτερίδων μεταφέρθηκαν από τη Νότια Κίνα στη Γουχάν από εργαστηριακούς επιστήμονες.

Το τεράστιο αποθετήριο δειγμάτων νυχτερίδας στη Γουχάν επιβεβαιώθηκε από τον Νταζάκ τον Ιούλιο του 2020, όταν συζήτησε την πρώιμη ανακάλυψη μιας στενής γενετικής συγγένειας με τον COVID-19, σημειώνοντας ότι «Ήταν μόνο μία από τις 16.000 νυχτερίδες που πήραμε δείγματα. Ήταν ένα δείγμα κοπράνων, το βάλαμε σε σωλήνα, το βάλαμε σε υγρό άζωτο, το πήγαμε πίσω στο εργαστήριο. Χρησιμοποιήσαμε μια μικρή αλληλουχία».

Ο Νταζάκ, το άτομο μέσω του οποίου ο Φάουτσι παρείχε χρηματοδότηση στο WIV, αρνήθηκε ότι διατηρούνταν ζωντανές νυχτερίδες στο εργαστήριο της Γουχάν, ισχυριζόμενος ότι αυτός δεν ήταν ο τρόπος που λειτουργούσε η επιστήμη. Ο Νταζάκ αργότερα διέγραψε το tweet με την άρνησή του χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Έκτοτε εμφανίστηκαν εικόνες από το εσωτερικό του εργαστηρίου WIV, επιβεβαιώνοντας ότι οι νυχτερίδες όντως κρατούνταν από το προσωπικό του εργαστηρίου.

Η έκθεση αποτυγχάνει επίσης να εξετάσει το γεγονός ότι η διευθύντρια του WIV, Σι Ζενγκλί, προσπάθησε να συγκαλύψει το γεγονός ότι διατηρούσε στην κατοχή της τον πλησιέστερο συγγενή του COVID-19 για περισσότερα από επτά χρόνια. Η Σι μετονόμασε ξαφνικά τον ιό στις αρχές του 2020 στην αρχή της πανδημίας, αποκρύπτοντας έτσι ότι το εργαστήριό της διατηρούσε έναν στενά συγγενικό ιό.

Η Σι αποκάλυψε επίσης την προέλευση του ιού. Η τοποθεσία όπου η Σι βρήκε αρχικά τον ιό που μοιάζει με τον COVID ανακαλύφθηκε αργότερα ότι ήταν το ορυχείο Mojiang όπου τρεις ανθρακωρύχοι είχαν πεθάνει με συμπτώματα παρόμοια με τον COVID το 2012. Η Σι αργότερα θα παραδεχτεί ότι το ορυχείο Mojiang ήταν πράγματι η πηγή του ιού της.

Η έρευνα της Σι για τους κορονοϊούς νυχτερίδων είχε τραβήξει στο παρελθόν την προσοχή διπλωματών της αμερικανικής πρεσβείας στην Κίνα. Το 2018, αφού επισκέφθηκαν το WIV, έστειλαν πολλαπλά τηλεγραφήματα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ προειδοποιώντας για τις ανεπαρκείς συνθήκες ασφαλείας του εργαστηρίου.

Ο επίσημος εκπρόσωπος του Φάουτσι στην Κίνα, Τσεν Πινγκ, είχε στείλει η ίδια πολλαπλά μηνύματα στο γραφείο του Φάουτσι – τα οποία θα έπρεπε να χτυπήσουν καμπανάκι. Η Τσεν σημείωσε ότι τα ερευνητικά έγγραφα που περιγράφουν λεπτομερώς τα πειράματα «κέρδους-λειτουργίας» στο WIV δημοσιεύονταν ως έργο που χρηματοδοτήθηκε από το NIH.

Τα μηνύματά της στο γραφείο του Φάουτσι φαίνεται να έχουν μείνει αναπάντητα. Η Τσεν παραπονέθηκε επίσης ότι της αρνήθηκε η πρόσβαση στο WIV. Όταν, μετά από δύο χρόνια, επιτράπηκε τελικά στην Τσεν να επισκεφθεί την εγκατάσταση, της απαγορεύτηκε να τραβήξει φωτογραφίες μέσα στο εργαστήριο.

Από την έναρξη της πανδημίας, βίντεο που ελήφθησαν από κινεζικά τηλεοπτικά συνεργεία μέσα στο εργαστήριο χρησιμοποιήθηκαν για να εντοπίσουν μια σειρά βλαβών βιοασφάλειας, καθώς και το γεγονός ότι το εργαστήριο διατηρούσε ζωντανές νυχτερίδες.

Το 2015, ένα άρθρο στο Nature προειδοποιούσε ειδικά για τις πιθανότητες πανδημίας από τα πειράματα του WIV. Ο Ρίτσαρντ Έμπραϊτ, μοριακός βιολόγος και ειδικός στη βιοάμυνα στο Πανεπιστήμιο Ράτγκερς, δήλωσε προληπτικά: «Ο μόνος αντίκτυπος αυτής της εργασίας είναι η δημιουργία, στο εργαστήριο, ενός νέου, μη φυσικού κινδύνου».

Στην έκθεση δεν αναφέρεται καμία από αυτές τις προ-πανδημικές προειδοποιήσεις της κοινότητας των πληροφοριών. Ούτε υπάρχει καμία αναφορά στις προειδοποιήσεις της γαλλικής κυβέρνησης, η οποία είχε αρχικά βοηθήσει στην κατασκευή του εργαστηρίου του WIV BSL-4 (επίπεδο βιοασφάλειας 4) στο πλαίσιο μιας κοινοπραξίας με το κινεζικό καθεστώς.

Ωστόσο, η γαλλική κυβέρνηση αρνήθηκε αργότερα να πιστοποιήσει το εργαστήριο του WIV λόγω ανησυχιών των στρατιωτικών αξιωματούχων για βιο-όπλο. Η Γαλλία αρνήθηκε επίσης την πρόσβαση της Κίνας σε εξοπλισμό ασφαλείας και ιούς λόγω παρόμοιων ανησυχιών ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την έρευνα βιολογικών όπλων.

Επιπλέον, το 2009, η τότε υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον προειδοποιήθηκε μέσω διπλωματικής αλληλογραφίας για την κατασκευή του εργαστηρίου WIV BSL-4 και τις δυνατότητες εξάπλωσης βιολογικών όπλων.

Η έκθεση απέτυχε επίσης να σημειώσει ότι τόσο το WIV όσο και το CDC της Γουχάν διεξήγαγαν πειράματα κορονοϊού νυχτερίδων σε εργαστήρια BSL-2, ένα περιβάλλον χαμηλής βιοασφάλειας που πέφτει κάτω από το αποδεκτό όριο ασφάλειας για τα επίπεδα έρευνας κορονοϊού. Απαιτείται ελάχιστο BSL-3 για εργασία με κορονοϊούς, συμπεριλαμβανομένης της απομόνωσης, της καλλιέργειας και της τροποποίησης.

Όταν τελικά η Σι Ζενγκλί παραδέχτηκε ότι διεξήγαγε πειράματα κορονοϊού στο BSL-2, ένας εξέχων υποστηρικτής της θεωρίας για φυσική προέλευση, ο Ίαν Λίπκιν, άλλαξε την άποψή του για την προέλευση της πανδημίας. Ο Λίπκιν πιστεύει πλέον ότι ο ιός βγήκε από ένα εργαστήριο της Γουχάν, λέγοντας ότι «δεν έπρεπε να συμβεί. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να μελετούν ιούς νυχτερίδων σε εργαστήρια BSL-2. Η άποψή μου άλλαξε».

Μια πιο πρόσφατη εξέλιξη που αγνοήθηκε επίσης στην έκθεση είναι ότι ο επικεφαλής της έρευνας για την προέλευση του νέου κορονοϊού του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), Πίτερ Μπεν Έμπαρεκ, ισχυρίστηκε σε ένα δανέζικο ντοκιμαντέρ ότι είναι πιθανό να υπήρξε διαρροή εργαστηρίου και «μπορεί να έχει ξεκινήσει από έναν υπάλληλο σε ένα από τα εργαστήρια της πόλης».

Ο Έμπαρεκ, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας του ΠΟΥ που επισκέφθηκε τη Γουχάν τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, είχε ισχυριστεί νωρίτερα ότι η διαρροή εργαστηρίου ήταν εξαιρετικά απίθανη. Αλλά πλέον παραδέχεται ότι αυτός ο ισχυρισμός ήταν αποτέλεσμα πίεσης από το κινεζικό καθεστώς. Ο Έμπαρεκ είπε στην ομάδα του δανέζικου ντοκιμαντέρ ότι μετά από δύο ημέρες διαπραγματεύσεων, επετεύχθη συμφωνία μεταξύ της ομάδας του Έμπαρεκ και των Κινέζων ομολόγων τους.

Σύμφωνα με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε με το ΚΚ Κίνας, ο Έμπαρεκ θα μπορούσε να αναφέρει τη θεωρία διαρροής εργαστηρίου – αλλά μόνο υπό τον όρο ότι θα κριθεί «εξαιρετικά απίθανο» και ότι δεν θα υπάρξουν περαιτέρω έρευνες για το θέμα.

Η έκθεση δεν αναφέρει επίσης μια τηλεδιάσκεψη την 1η Φεβρουαρίου 2020, η οποία διοργανώθηκε βιαστικά από τον Φάουτσι και τον Δρ. Τζέρεμι Φάραρ, διευθυντή του British Wellcome Trust. Η τηλεδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε μετά τις δημόσιες αναφορές της προηγούμενης νύχτας για πιθανή σύνδεση μεταξύ του COVID-19 και του WIV.

Ο Φάουτσι και ο Φάραρ ανησυχούσαν για την προηγούμενη εμπλοκή των ΗΠΑ στο εργαστήριο και ότι είχαν γνώση των δημόσιων δηλώσεων που έκανε ο διευθυντής του εργαστηρίου της Γουχάν σχετικά με τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ που χρησιμοποιήθηκε για αμφιλεγόμενη έρευνα «κέρδους-λειτουργίας» που διεξήχθη εκεί.

Μετά την τηλεδιάσκεψη, η δημόσια συζήτηση για την πιθανότητα η πηγή να οφείλεται σε διαρροή εργαστηρίου αποσιωπήθηκε ενεργά από τις πλατφόρμες κοινωνικών μέσων, τους αξιωματικούς υγείας και τον ΠΟΥ.

Οι συμμετέχοντες στην τηλεδιάσκεψη συνέβαλαν επίσης στη δημοσίευση δύο σημαντικών άρθρων που χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς από οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης για να ωθήσουν τη θεωρία της φυσικής προέλευσης. Ταυτόχρονα, οι εναλλακτικές θεωρίες -συμπεριλαμβανομένης αυτής μιας πιθανής διαρροής εργαστηρίου- απαξιώθηκαν ευρέως ως θεωρίες συνωμοσίας.

Ένας άλλος σχετικός τομέας που η έκθεση απέτυχε να απαντήσει ήταν η χρηματοδότηση του WIV από εγχώριες πηγές στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα κεφάλαια. Οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων των NIAID και NIH του Φάουτσι, έχουν αρχεία και έγγραφα στην κατοχή τους, όπως και η EcoHealth Alliance του Νταζάκ, μέσω της οποίας οργανώθηκε η χρηματοδότηση του WIV.

Πράγματι, έγγραφα της EcoHealth που κυκλοφόρησαν πρόσφατα στο πλαίσιο του Νόμου περί Ελευθερίας της Πληροφορίας επιβεβαίωσαν ότι το NIAID του Φάουτσι χρηματοδότησε πειράματα «κέρδους-λειτουργίας» -συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής νέων χιμαιρικών κορονοϊών που σχετίζονται με τον SARS στο WIV. Αυτοί οι γενετικά τροποποιημένοι ιοί δοκιμάστηκαν σε εξανθρωπισμένα ποντίκια που έδειξαν ότι οι ιοί μπορούσαν να μολύνουν τους ανθρώπους και ήταν πιο παθογόνοι από τον αρχικό ιό.

Εκδόσεις όπως το Springer-Nature και το Lancet, και οι δύο προωθώντας επιθετικά το αφήγημα της φυσικής προέλευσης, κατέχουν προσχέδια, δεδομένα και εκθέσεις ανασκόπησης των πολλών εγγράφων που υποβλήθηκαν από το προσωπικό του WIV. Το Wellcome Trust, με τη βοήθεια του οποίου ο Φάουτσι ενορχήστρωσε τη μυστική τηλεδιάσκεψή του, έχει αρχεία που αφορούν τόσο το ρόλο του στην τηλεδιάσκεψη όσο και τη χρηματοδότηση του WIV.

Το εργαστήριο που εκπαιδεύει το προσωπικό του WIV, το Εθνικό Εργαστήριο Galveston στο Τέξας, έχει λεπτομερείς πληροφορίες τόσο για την εκπαίδευση όσο και για το προσωπικό. Η κυβέρνηση της Γαλλίας έχει αρχεία σχετικά με την κατασκευή του εργαστηρίου και τις διαφορές που οδήγησαν τελικά τη Γαλλία να αποσυρθεί από το WIV. Η ΕΕ χρηματοδότησε επίσης το WIV και έχει σχετικά αρχεία.

Υπάρχουν επίσης πληροφοριοδότες από δυτικές χώρες. Αν και δεν είναι ρεαλιστικό να αποκτήσουμε άμεση πρόσβαση σε Κινέζους πληροφοριοδότες όπως ο Σιάο Μποτάο, ένας επιστήμονας από τη Γουχάν, ο οποίος ήταν ο πρώτος που καταλόγισε δημόσια ότι μια διαρροή εργαστηρίου ευθύνεται για την πανδημία στις 6 Φεβρουαρίου 2020, υπάρχουν πολλοί άλλοι – συμπεριλαμβανομένων ορισμένων επιστημόνων που μπορεί να είχαν παραπλανηθεί αρχικά από τους συναδέλφους τους.

Ο Άντριου Χαφ δούλευε ως αναπληρωτής αντιπρόεδρος στην EcoHealth του Νταζάκ. Έκτοτε έχει δημοσιεύσει μια σειρά από δηλώσεις στο LinkedIn που ρίχνουν την ευθύνη σε μια διαρροή εργαστηρίου για την πανδημία και επίσης κατηγορεί διεθνείς επιστήμονες για συνεργασία στη συγκάλυψη διαρροών εργαστηρίου.

Σε απάντηση στον ισχυρισμό ότι η προέλευση του ιού δεν μπορεί να προσδιοριστεί, ο Χαφ δήλωσε ότι «μπορείτε να διαβάσετε τις μελέτες που έχουν αξιολογηθεί από ομοτίμους, τις καταθέσεις διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, τις αιτήσεις επιχορήγησης και τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του Φάουτσι και είναι πολύ σαφές ποιος ήταν ο ρόλος του Φάουτσι».

Υπάρχει επίσης ένας αριθμός επιστημόνων που συμμετέχουν στις αρχικές προσπάθειες για να ωθήσουν τη θεωρία της φυσικής προέλευσης, οι οποίοι έκτοτε άλλαξαν γνώμη. Ο Στάνλεϊ Πέρλμαν πλέον ισχυρίζεται ότι η θεωρία για διαρροή εργαστηρίου είναι «πίσω στο τραπέζι». Και ο υπογράφων Τσαρλς Κάλισερ ισχυρίζεται ότι ήταν «λίγο υπερβολικό» να χαρακτηριστεί η διαρροή του εργαστηρίου θεωρία συνωμοσίας.

Ένας άλλος υπογράφων, ο Πίτερ Παλίζ, απαιτεί τώρα μια σωστή έρευνα. Πιο αξιοσημείωτο, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγου Μπέρναρντ Ρόιζμαν δήλωσε ότι ο ιός προήλθε από το εργαστήριο λόγω «προχειρότητας», ισχυριζόμενος ότι το προσωπικό του εργαστηρίου της Γουχάν «δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι έκανε κάτι τόσο ηλίθιο».

Η έκθεση της κοινότητας πληροφοριών αναφέρει ότι «πιθανότατα θα χρειαζόταν η συνεργασία της Κίνας για να καταλήξει σε μια οριστική εκτίμηση της προέλευσης του COVID-19».

Υπάρχει όμως πληθώρα πληροφοριών στη δημόσια σφαίρα που είναι άμεσα διαθέσιμες και δεν απαιτούν τους τεράστιους πόρους των κοινοτήτων πληροφοριών του έθνους μας ή τη συνεργασία του ΚΚΚ.

Εάν η πρόθεση της κοινότητας των πληροφοριών ήταν να δώσει στο κοινό μια απάντηση για την προέλευση του ιού, αυτή η απάντηση θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί.

Σχολιασμός

Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πόσο προβληματικό θα ήταν για έναν πρόεδρο ή έναν υπουργό Δικαιοσύνης να πιαστεί επ’ αυτοφώρω να παρεμβαίνει σε ένα γραφείο ειδικού συμβούλου που ερευνά τις ευρέως διαδεδομένες εικασίες ότι ομοσπονδιακές υπηρεσίες επιβολής του νόμου και εξουσίες εποπτείας στόχευσαν την πολιτική εκστρατεία ενός υποψηφίου προέδρου κατά τη διάρκεια προεδρικών εκλογών.

Το γεγονός είναι – και φαίνεται ότι πολλοί το έχουν ξεχάσει σε αυτό το σημείο και πρέπει να το υπενθυμίσουμε – ο Γενικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Δικαιοσύνης Μάικλ Χόροβιτς εξέδωσε μια καταδικαστική έκθεση τον Δεκέμβριο του 2019 (pdf) που έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ένα ομοσπονδιακό ένταλμα παρακολούθησης σε βάρος ενός πρώην συμβούλου της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ εκδόθηκε μέσω εσκεμμένης απάτης που διαπράχθηκε εναντίον του Εξωτερικού Ινστιτούτου Επιτήρησης (FISC) από την ομάδα του FBI, Crossfire Hurricane, και τους πολιτικούς πράκτορες που χρησιμοποιούσαν ως πληροφοριοδότες.

Πέραν αυτού, στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι αυτοί οι πολιτικοί πράκτορες που εργάζονταν ως πληροφοριοδότες του FBI, στην πραγματικότητα ήταν αμειβόμενοι υπάλληλοι της αντίπαλης εκστρατείας στις εκλογές του 2016 – αυτή της υποψήφιας προέδρου Χίλαρι Κλίντον.

Τώρα, αν αυτό μοιάζει με κάτι που δεν θα έπρεπε ποτέ να επιτραπεί να συμβεί – μια εκστρατεία που τροφοδοτεί το FBI με ψεύτικες καταγγελίες εναντίον της άλλης, για να αναγκάσει μια ομοσπονδιακή υπηρεσία να χρησιμοποιήσει τις εξουσίες που κατέχει της επιτήρησης και επιβολής του νόμου για να στοχεύσει και να βλάψει πολιτικά τον υποψήφιο αντίπαλό της, λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές στην Αμερική – θα είχατε απόλυτο δίκιο.

Ας υποθέσουμε ότι δεν είχαμε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση όπου θα μπορούσαν ακόμη και να επιχειρηθούν τέτοιου είδους πράγματα, πόσο μάλλον να τα διαπράξουν με επιτυχία. Οι αμειβόμενοι πράκτορες δεν θα έπρεπε να έχουν καταφέρει να γίνουν βασικοί πληροφοριοδότες του FBI σε μια έρευνα που στοχεύει την εκστρατεία Τραμπ. Πριν τα στοιχεία δουν το φως της δημοσιότητας, πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονταν με σιγουριά ότι αυτό που συνέβη στο σκάνδαλο Spygate ήταν κάτι το αδύνατο.

Κι όμως συνέβη.

Κάθε προσεκτικά τοποθετημένη δικλίδα ασφαλείας, ομοσπονδιακός κανονισμός και πολιτική που θα έπρεπε να είχαν αποτρέψει την εμφάνιση αυτού του σκανδάλου, κατά κάποιο τρόπο παρακάμφθηκε ή ανατράπηκε.

Το καθήκον του εισαγγελέα Τζον Ντάραμ ήταν να μπει και να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο προέκυψε ολόκληρο αυτό το φιάσκο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, για να καθοριστεί ποιος έκανε τι και ποιος θα έπρεπε να λογοδοτήσει για οποιαδήποτε εγκληματική συμπεριφορά.

Διαρροές αρχίζουν να ξεπηδούν από μάρτυρες

Πρόσφατα, πολλαπλές διαρροές που υποδεικνύουν ότι τόσο οι έρευνες για τον Χάντερ Μπάιντεν όσο και του Spygate είναι ενεργές, εμφανίστηκαν στα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης.

Τον Απρίλιο ανώνυμες πηγές πήγαν στους The New York Times για να αποκαλύψουν πώς το Brookings Institution, το think tank με έδρα την Ουάσινγκτον, κλήθηκε να παραδώσει έγγραφα στο γραφείο του ειδικού συμβούλου Ντάραμ σχετικά με τον Ίγκορ Νταντσένκο.

Αν θυμάστε, ο πολιτικός πράκτορας της Κλίντον, Κρίστοφερ Στιλ, είχε αναφέρει στο FBI τον Νταντσένκο ως την κύρια πηγή του για τις φανταστικές φήμες περί συμπαιγνίας Τραμπ-Ρωσίας που εμφανίστηκαν στον πλέον διαβόητο «Φάκελο Steele». Όταν ανακρίθηκε από το FBI σχετικά με αυτό, αφού είχε ήδη εκδοθεί ένταλμα παρακολούθησης από το Δικαστήριο FISA βάσει των ψευδών ισχυρισμών του φακέλου, ο Νταντσένκο αρνήθηκε αυστηρά στην ανάκρισή του από πράκτορες ότι ήταν η πηγή του Στιλ. (Παρά την άρνηση του Νταντσένκο ότι είναι η πηγή, το ένταλμα παρακολούθησης ανανεώθηκε στη συνέχεια δύο ακόμη φορές.)

Αυτό που κατέστησε σαφές αυτή η διαρροή είναι ότι ο Ντάραμ ερευνά σε βάθος πώς ακριβώς οι μη επαληθευμένοι και ψεύτικοι ισχυρισμοί στον φάκελο Steele χρησιμοποιήθηκαν για την έκδοση εντάλματος παρακολούθησης για να στοχεύσουν τον πρώην σύμβουλο της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, Κάρτερ Πέιτζ.

Ένα από τα βασικά πράγματα για τον Ντάραμ θα είναι να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση: Εάν ο Νταντσένκο δεν ήταν η πηγή των ψευδών ισχυρισμών του φακέλου που κατέληξαν να αποτελέσουν τη βάση για ένα δόλιο ένταλμα παρακολούθησης σε βάρος ενός Αμερικανού πολίτη, τότε ποιος ήταν;

Στη συνέχεια, μέσα στις τελευταίες δύο εβδομάδες, εμφανίστηκαν τρεις διαρροές σε άλλα μέσα ενημέρωσης. Οι ιστορίες της Wall Street Journal, της Washington Post και της Washington Examiner αποδεικνύουν ότι όχι μόνο η έρευνα του Ντάραμ πάνω στο Spygate συνεχίζεται, αλλά ότι έχει αρχίσει επίσης να δημιουργεί αντιδράσεις μεταξύ των στόχων της.

Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που κλήθηκαν να προσέλθουν υπό όρκο στο ομοσπονδιακό σώμα ενόρκων του Ντάραμ άρχισαν να παραπονιούνται έντονα ότι ο Γενικός Εισαγγελέας Μέρικ Γκάρλαντ έπρεπε να κάνει κάτι σύντομα για να θέσει υπό έλεγχο αυτόν τον Ντάραμ.

Το μόνο που παίρνουμε από τη σιωπή είναι η σιωπή. Δεν αποδεικνύεται κάτι

Είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι ο Τζο Μπάιντεν ή ο Γκάρλαντ κινήθηκαν άμεσα για να κλείσουν τις υποθέσεις του φορητού υπολογιστή του Χάντερ και του Spygate. Το πιο δύσκολο είναι να το επαληθεύσετε.

Επειδή και οι δύο αυτές έρευνες, από την έναρξή τους, εξελίχθηκαν υπό πλήρη σιωπή ασυρμάτου, αυτό επέτρεψε στους ανθρώπους να «διαβάσουν» τη σιωπή με τρόπο που πάντα κατέληγε να επιβεβαιώνει τις δικές τους προκαταλήψεις. Η σιωπή θεωρήθηκε ότι «τίποτα δεν συμβαίνει».

Επειδή με τον ειδικό σύμβουλο Μιούλερ υπήρξαν συχνά διαρροές -πολλές από τις οποίες ήταν ψεύτικες- θεωρήθηκε ότι υπήρχε πολύ έντονη δραστηριότητα που αποδεικνύει την υποτιθέμενη συμπαιγνία Τραμπ-Ρωσίας. Μόνο στο τέλος της έρευνας Μιούλερ, όταν έπρεπε να ανακοινώσει τα πραγματικά του ευρήματα αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Όσον αφορά την πραγματική συμπαιγνία, απολύτως τίποτα δεν συνέβαινε για σχεδόν δύο χρόνια παρ’ όλες τις ιστορίες που είχαν εμφανιστεί στον Τύπο.

Έχουμε μια διαμετρικά αντίθετη κατάσταση τώρα στις έρευνες των Χάντερ Μπάιντεν και Spygate.

Μετά από χρόνια εκκωφαντικής σιωπής, αρχίζουμε να έχουμε διαρροές που σχετίζονται με τις έρευνες των Μπάιντεν και Spygate, και αρχίζουν να εμφανίζονται με αυξανόμενη συχνότητα μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Τζο Μπάιντεν και του Γκάρλαντ.

Ενώ ήταν εύκολο να υποθέσουμε ότι και οι δύο έρευνες είχαν τελειώσει όταν επικρατούσε σιωπή, καθίσταται δυσκολότερο να διατηρηθεί αυτό το αφήγημα ενόψει των πρόσφατων διαρροών που αναδύονται.

Και είναι ολοένα και πιο σαφές ότι πρόκειται για έναν ‘καυτό’ γύρο πρόσφατων νέων δραστηριοτήτων από ομοσπονδιακά σώματα ενόρκων που είναι υπεύθυνα για τις έρευνες Μπάιντεν και Spygate και προκαλούν αυτές τις ανώνυμες διαρροές.

Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτές τις ξαφνικές διαρροές;

Οι πληροφοριοδότες δεν είναι ποτέ στην πραγματικότητα αυτοί που θέλουν τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης να φανταστούμε. Όταν αυτοί οι ειδησεογραφικοί οργανισμοί δημοσιεύουν μια ιστορία για μια ομοσπονδιακή ποινική έρευνα που προέρχεται από ανώνυμη πηγή, προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι ο πληροφοριοδότης ασχολείται εκ των έσω με την έρευνα. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει συχνά.

Και όσον αφορά την έρευνα του Ντάραμ, βρίσκεται στα ίχνη των πληροφοριοδοτών του Spygate από τον Απρίλιο του 2017. Μετά από περισσότερα από τέσσερα χρόνια σιωπής, οι άνθρωποι μέσα στο γραφείο του ξαφνικά φτάνουν να διαρρεύσουν στα μέσα ενημέρωσης; Αμφιβάλλω γι ‘αυτό.

Μου φαίνεται ότι τα άτομα που λαμβάνουν εντάλματα έρευνας για έγγραφα και κλητεύονται ως μάρτυρες από το ομοσπονδιακό σώμα ενόρκων του Ντάραμ είναι αυτοί που πηγαίνουν σε αυτά τα ειδησεογραφικά πρακτορεία προκειμένου να διαρρεύσουν ανώνυμα στον Τύπο.

Όπως και με τη διαρροή στην ιστορία του Ινστιτούτου Μπρούκινγκ από τον Απρίλιο, οι πιο πρόσφατοι πληροφοριοδότες προσπαθούν επίσης να βρουν μια αμυντική περιστροφή των γεγονότων και να διαμορφώσουν ένα αφήγημα στον Τύπο ενός γραφείου ειδικού συμβούλου που βρίσκεται εκτός ελέγχου και ασχολείται με ένα κομματικό κυνήγι μαγισσών.

Η ιστορία του Washington Examiner που σημειώθηκε παραπάνω καθιστά σαφές ότι κάποιοι ελπίζουν πραγματικά ότι ο Γενικός Εισαγγελέας Γκάρλαντ θα ενεργήσει σύντομα για να σταματήσει τον Ντάραμ.

Αυτό θέτει το ερώτημα που πρέπει όλοι να κάνουν +τώρα: Εάν επρόκειτο να καλέσει τον Ντάραμ και να τον σταματήσει ή να περιορίσει την έρευνά του, γιατί δεν το έκανε ο Γκάρλαντ μήνες πριν;

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των The Epoch Times.

Σχολιασμός

Η επίθεση αυτοκτονίας που σκότωσε 170 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων 13 Αμερικανών στρατιωτών, αποτελεί την απόλυτη ντροπή για τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν και τη στρατιωτική ηγεσία που φτάνει μέχρι και τον στρατηγό Μαρκ Μίλεϊ, αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων. Η καταστροφή στο Αφγανιστάν είναι χειρότερη από τη Βεγγάζη, χειρότερη από την Κρίση των Ομήρων του Τζίμι Κάρτερ, επειδή αυτές παρήγαγαν αδέξιες απαντήσεις σε μια εξωτερική κατάσταση. Αντίθετα, αυτή είναι μια καταστροφή που ο ίδιος ο Μπάιντεν και η ανίκανη ομάδα του δημιούργησαν.

Θυμάμαι καλά πώς τελείωσε η Κρίση των Ομήρων του Κάρτερ. Τελείωσε την ίδια μέρα που ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ορκίστηκε τον Ιανουάριο του 1981. Ο Ρέιγκαν είχε δεσμευτεί ότι θα αναλάβει πολύ ισχυρή δράση εναντίον του Ιράν, χωρίς να διευκρινίσει τη φύση αυτής της ενέργειας. Προφανώς οι τρομοκράτες, οι οποίοι είχαν την υποστήριξη του καθεστώτος Χομεϊνί, αποφάσισαν ότι δεν ήταν καλή ιδέα να δοκιμάσουν την αποφασιστικότητα του Ρέιγκαν. Άφησαν τους ομήρους ελεύθερους.

Η τρέχουσα καταστροφή στο Αφγανιστάν φαίνεται να προχώρησε αντίστροφα. Ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν στην εξουσία, οι Ταλιμπάν συνέχισαν τον πόλεμό τους, αλλά ούτε αυτοί ούτε άλλες ισλαμικές ριζοσπαστικές ομάδες, από την Αλ Κάιντα έως τον ISIS, δεν είχαν την ικανότητα να προκαλέσουν τεράστιες ζημιές στις αμερικανικές δυνάμεις. Τη στιγμή που ο Μπάιντεν ανέλαβε καθήκοντα, ωστόσο, οι Ταλιμπάν και οι άλλοι τρομοκράτες συνειδητοποίησαν ότι ήταν καιρός να αναλάβουν δράση. Εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία τους να καταλάβουν την Καμπούλ. Ενθαρρύνθηκαν να εξαπολύσουν μια επίθεση αυτοκτονίας που ήταν η πιο επιτυχημένη επίθεση εναντίον της Αμερικής από την 11η Σεπτεμβρίου.

Η ευθύνη, φυσικά, ξεκινά από τον Μπάιντεν. Είναι ο κύριος υπεύθυνος για αυτόν τον αυτοτραυματισμό. Ωστόσο, ο Μπάιντεν έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μεταθέσει την ευθύνη στον προκάτοχό του, Τραμπ. Η θέση του Μπάιντεν φαίνεται να είναι ότι απλώς πραγματοποίησε μια απόσυρση στην οποία συμφώνησε ο Τραμπ. Ωστόσο, ο Μπάιντεν ανέτρεψε τις πολιτικές του Τραμπ σε αναρίθμητους τομείς, οπότε δεν ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει την τακτική του Τραμπ σε αυτήν την περίπτωση. Επιπλέον, υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ απόφασης υπαναχώρησης και τρόπου απόσυρσης. Η ευθύνη για το τελευταίο ανήκει εξ ολοκλήρου στον Μπάιντεν.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο εν αποστρατεία στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, ο τεσσάρων αστέρων στρατηγός και πρώην αρχηγός των αμερικανικών δυνάμεων τόσο στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν, αμφισβήτησε τον ισχυρισμό του Μπάιντεν ότι ο Τραμπ είναι υπεύθυνος για το τρέχον χάος. Ο Πετρέους επεσήμανε ότι υπήρχαν μόλις 2.500 αμερικανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν και δεν έκαναν μάχες στην πρώτη γραμμή. Αντιθέτως, η ευθύνη τους ήταν να παρέχουν πληροφορίες και υλικοτεχνική υποστήριξη στον αφγανικό στρατό, και επιπλέον, να συμβάλλουν στην πραγματοποίηση αεροπορικών επιθέσεων για την κάλυψη του αφγανικού στρατού κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με τους Ταλιμπάν.

Σε αυτό, λέει ο Πετρέους, υπολόγισε ο αφγανικός στρατός. Δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ να πολεμήσουν αποκλειστικά μόνοι τους. Εκπαιδεύτηκαν να πολεμούν με τον συντονισμό και την υποστήριξη των ΗΠΑ, και όταν αυτός ο συντονισμός σταμάτησε απότομα, και οι Ηνωμένες Πολιτείες απλά σηκώθηκαν και έφυγαν, λοιπόν, ο αφγανικός στρατός αποφάσισε να σηκωθεί και να φύγει επίσης. Αυτός, καταλήγει ο Πετρέους, είναι ο λόγος που το Αφγανιστάν έπεσε τόσο γρήγορα στα χέρια των Ταλιμπάν.

Οι γκάφες του Μπάιντεν συνεχίστηκαν και μετά την πτώση της Καμπούλ. Αυτή η απώλεια ήταν αρκετά καταστροφική, γιατί άφησε μια τεράστια ποσότητα όπλων και υλικών στους Ταλιμπάν να χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι ή να το διαθέσουν στη διεθνή αγορά σε άλλες τρομοκρατικές ομάδες, καθώς και στην Κίνα και τη Ρωσία. Επιπλέον, χιλιάδες Αμερικανοί έμειναν εγκλωβισμένοι, για να μην αναφέρουμε δεκάδες χιλιάδες Αφγανούς συμμάχους που τους είχε διαβεβαιωθεί η στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών , αλλά τώρα βρέθηκαν ευάλωτοι σε φυλάκιση, βασανιστήρια και θάνατο.

Αλλά ακόμα και αφού άφησε πίσω τους Αμερικανούς – δημιουργώντας μια τεράστια πιθανή κατάσταση ομηρίας – ο Μπάιντεν επιδείνωσε περαιτέρω το πρόβλημα δίνοντας στους Ταλιμπάν μια λίστα με ονόματα πολιτών των ΗΠΑ, κατόχων πράσινης κάρτας και Αφγανών συμμάχων. Ο δήθεν σκοπός ήταν οι Ταλιμπάν να παραχωρήσουν σε αυτούς τους ανθρώπους πρόσβαση στην εξωτερική περίμετρο του αεροδρομίου της πόλης, ώστε να μπορέσουν να βγουν. Δεν είναι σαφές εάν ο ίδιος ο Μπάιντεν πήρε αυτή την απόφαση, αλλά η διοίκησή του την ενέκρινε σαφώς.

Ο κίνδυνος εδώ είναι προφανής. Οι Ταλιμπάν πολεμούν εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και των Αφγανών συμμάχων τους εδώ και 20 χρόνια. Δεν θα ήταν λογικό να αρπάξουν τη λίστα, να ευχαριστήσουν τον Αλλάχ για αυτό το απίστευτο δώρο και στη συνέχεια να βάλουν όλους αυτούς τους ανθρώπους σε μια λίστα θανάτου; Υπάρχει αμφιβολία ότι οι ριζοσπάστες ισλαμιστές που έχουν σκληραγωγηθεί από τον αποκλεισμό και τον αντάρτικο πόλεμο θα ήταν πρόθυμοι να εκτελέσουν ανθρώπους τους οποίους θεωρούν εχθρούς του Αλλάχ και τους ανθρώπους που προσπαθούν να σκοτώσουν εδώ και δύο δεκαετίες;

Ωστόσο, η κυβέρνηση Μπάιντεν φαίνεται πρόθυμη να εμπιστευτεί τους Ταλιμπάν για να προστατεύσει και να βοηθήσει στην εκκένωση των ανθρώπων που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον κατάλογο. Η εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου Τζεν Ψάκι είπε ότι οι Ταλιμπάν θα ήθελαν να το κάνουν αυτό για να εξασφαλίσουν τη φήμη τους στη διεθνή κοινότητα, λες και οι Ταλιμπάν ενδιαφέρονται για το τι πιστεύουν οι άνθρωποι στα Ηνωμένα Έθνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση για τις ενέργειές τους. Εξίσου παράλογο, ο διοικητής της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ταλιμπάν «μοιράζονται έναν κοινό σκοπό», γεγονός που εγείρει το ερώτημα γιατί οι δύο ομάδες προσπαθούσαν να αλληλοσκοτωθούν από το 2001.

Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, από την πλευρά τους, άσκησαν ελάχιστη κριτική απέναντι στις ενέργειες του Μπάιντεν, προφανώς λόγω των ιδεολογικών συμπάθειών τους προς τη σημερινή κυβέρνηση. Υπήρξαν αρκετά άρθρα που έδιναν οδηγίες στους Αμερικανούς να μην συγχέουν τους Ταλιμπάν με την ομάδα ISIS-K που ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση αυτοκτονίας. Η βασική προϋπόθεση είναι ότι οι Ταλιμπάν και το ISIS-K έχουν πολλές διαφωνίες, έχουν αναφερθεί συγκρούσεις μεταξύ των δύο, και ως εκ τούτου δεν είναι παράλογο να περιμένουμε από τους Ταλιμπάν να βοηθήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από μια επίθεση που πραγματοποίησαν οι τρομοκράτες του ISIS-K.

Αυτά τα άρθρα έχουν όλη την πειστικότητα κάποιου που υποστηρίζει ότι υπάρχουν δύο είδη φιδιών στον κήπο, οι οχιές και οι κροταλίες, και οι άνθρωποι δεν πρέπει στη βιασύνη τους να τα μπερδεύουν. Αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι αλήθεια, και μπορεί επίσης να είναι ότι οι κροταλίες και οι οχιές δεν τα πάνε καλά, αφού ανταγωνίζονται για τους ίδιους τύπους τροφίμων. Αλλά δεν προκύπτει ότι οι άνθρωποι μπορούν να βασίζονται στους κροταλίες ως συμμάχους τους όταν αντιμετωπίζουν μια απειλή από μία οχιά. Η πιο σοφή πορεία δράσης είναι για τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν ότι βρίσκονται μέσα σε ένα φιδόλακκο και να αναλάβουν δράση για να καταστρέψουν όσα περισσότερα φίδια μπορούν.

Ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι ζητούν ήδη παραιτήσεις, αλλά όχι αρκετοί από αυτούς και όχι αρκετά δυναμικά. Δεν αρκεί να σταματήσουμε στον Μπάιντεν. Το Πεντάγωνο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οι υπηρεσίες πληροφοριών μοιράζονται όλες την ευθύνη για αυτήν την αβίαστη καταστροφή. Όλοι έβαλαν τους Αμερικανούς τελευταίους, όλοι πρόδωσαν τους συμπατριώτες και τις γυναίκες τους και όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των The Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Η πανδημία του ιού του ΚΚΚ έχει θέσει τις κοινωνίες μας ενώπιον καταστροφικών προκλήσεων σε όλο τον κόσμο. Ειδικότερα, τα πολιτικά σκάνδαλα, η οικονομική ύφεση, η ‘κινεζοποίηση’ της Δύσης, τα δρακόντεια μέτρα, η ρητορική μίσους, το έντονο κλίμα φόβου σε συνδυασμό με μια έλλειψη σχετικής εμπειρίας και ετοιμότητας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν επιφέρει καταστροφικές συνέπειες στην κοινωνική, πνευματική και οικονομική ζωή των ανθρώπων—μια κατάσταση που παραβιάζει όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και διαβρώνει τον χαρακτήρα της κοινωνίας.

Καθώς εξελίσσεται η σημερινή υγειονομική κρίση, γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός μακρόχρονων επιπτώσεων. Στην πραγματικότητα, οι θάνατοι που προκλήθηκαν από τον ιό του ΚΚΚ είναι απλώς ένα στοιχείο: η διάλυση του κοινωνικού ιστού, τα ψυχολογικά τραύματα, η σεξουαλική κακοποίηση, οι αυτοκτονίες, οι δολοφονίες, η ενδοοικογενειακή βία, ο αλκοολισμός, η χρήση ναρκωτικών, η κατάθλιψη, και η κατάρρευση της εμπιστοσύνης και των φυσιολογικών ανθρώπινων σχέσεων είναι μερικά από τα άλλα. Ο αντίκτυπος των οποίων θα ταλανίζει τις επόμενες γενιές για πολλά ακόμη χρόνια.

Χρειαζόμαστε τόμους και τόμους για να περιγράψουμε τις αληθινές καταστροφικές συνέπειες αυτής της υγειονομικής κρίσης. Γι’ αυτό πρέπει να αρκεστούμε να παρουσιάσουμε τις πιο σοβαρές, μία από τις οποίες είναι η ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών.

Η «πανδημία» της ενδοοικογενειακής βίας

Η ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών είναι ένα φαινόμενο διαχρονικό, διαταξικό, διαγενεαλογικό και διαπολιτισμικό, με ανησυχητικές διαστάσεις και ανοδική πορεία. Στην Ελλάδα, το φαινόμενο της συστηματικής βάναυσης συμπεριφοράς ταλανίζει τουλάχιστον μια στις τρεις οικογένειες.

Ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των μέτρων απαγόρευσης επλήγησαν ζωτικές λειτουργίες της ανθρώπινης δραστηριότητας: η οικονομική, η εργασιακή, η υγειονομική και η εκπαιδευτική. Παράλληλα, έπαψαν οι δραστηριότητες που λειτουργούσαν ως βαλβίδες αποφόρτισης των ατόμων όπως η ανθρώπινη επικοινωνία, η ψυχαγωγία, ο τουρισμός και ο αθλητισμός. Μια ακούσια συνέπεια των μέτρων απομόνωσης είναι ότι τα κακοποιημένα θύματα έχουν κολλήσει παγιδευμένα στο σπίτι με αυτούς που τα κακοποιούν.

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Disease of Childhood με τίτλο “Rise in the frequency of abusive head trauma during the COVID-19 pandemic” αναφέρει την ανησυχητική αύξηση σε τραυματισμούς στο κεφάλι που σχετίζονται με τις κακοποιήσεις παιδιών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ οι συνέπειες των προσπαθειών που έγιναν για την αντιμετώπιση της πανδημίας είχαν μια τρομακτική επίδραση στα παιδιά.

Οι επιδράσεις στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη από την κακοποίηση περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: Χαμηλή αυτοεκτίμηση, θλίψη, κατάθλιψη, αστάθεια, στοιχεία ψευδο-ωριμότητας, χαμηλές ατομικές προσδοκίες, απογοήτευση, άγχος, θυμό, “ψυχωτικές” αντιδράσεις, έντονη ψυχοκινητική ανησυχία, ψυχολογικό αποσυντονισμό, αποπροσωποποίηση, ψυχαναγκασμούς και καταναγκασμούς, αισθήματα αδυναμίας, έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων, έντονα αισθήματα ντροπής και ενοχής, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, ιδέες και τάσεις αυτοκτονίας, αναστολή της ομαλής σεξουαλικής ανάπτυξης, κτλ. (Miller & Perrin 1997, Καρασάββας Καλλίμαχος 2006).

Το δικαίωμα στη ζωή

«Τα άτομα είναι οι καλύτεροι κριτές της δικής τους ευημερίας. Κατανοούν πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον τις δικές τους αξίες, περιστάσεις, ανάγκες, επιθυμίες, φόβους, ελπίδες, σκοπούς και φιλοδοξίες. Είναι οι καλύτεροι κριτές των δικών τους στόχων και των δικών τους ενεργειών». 

—Eamonn Butler

Κατανοούμε την επιθυμία να κρατήσουμε ενήλικες και παιδιά ασφαλείς από τον ιό του ΚΚΚ. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ κρατικής παρέμβασης, υγειονομικής ασφάλειας, οικονομικής ευημερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς να αναστέλλουμε πλήρως την κοινωνική ζωή της χώρας.

Κατά μια άποψη, αναγνωρίζουμε ότι συνέβησαν λάθη και τα πράγματα δεν γίνονται πάντα σωστά, αλλά οι πολιτικές αποφάσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2020 έχουν πάρει νέες διαστάσεις σοβαρότητας, απειλώντας στην πραγματικότητα και τον ίδιο το δυτικό πολιτισμό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πολίτες δεν πρόκειται να υψώσουν τη φωνή τους όταν διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή όταν τα περιοριστικά μέτρα δεν έχουν καμία υγειονομική σκοπιμότητα ή νομική βάση.

«Λίγοι είναι οι άνθρωποι σήμερα που πιστεύουν ότι το κράτος πρέπει να ελέγχει κάθε πτυχή της ζωής μας. Όλοι πιστεύουμε ότι ο ρόλος του κράτους πρέπει να είναι κατά κάποιον τρόπο περιορισμένος. Οι περισσότεροι δεχόμαστε ότι χρειαζόμαστε την κυβέρνηση για να αποφασίζει ή να κάνει πράγματα που πρέπει να αποφασίζονται ή να γίνονται συλλογικά, αλλά δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε πολύ καλά από μόνοι μας. Και οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να τίθενται περιορισμοί στους ηγέτες μας για να αποτρέπεται η από μέρους τους υπέρβαση εξουσίας», αναφέρει ο Eamonn Butler (Foundations of a Free Society, σελ.52)

Γι’ αυτό η δημοκρατία μας χρειάζεται τις αντίθετες απόψεις και την ανοχή στις ιδέες—για να τίθενται όρια στις καταχρήσεις εξουσίας από τους κυβερνώντες, να αποτρέπεται η διάβρωση της νομοκρατίας, και να περιορίζονται τα ειδικά τους προνόμια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως η σημερινή.

Οι κοινωνικοοικονομικές κρίσεις είναι επιθέσεις κατά της ελευθερίας

Μια πολύ συνηθισμένη άποψη μεταξύ των ελίτ που κυβερνούν είναι ότι πρέπει να παίρνουν όλες αυτές τις αποφάσεις επειδή ο λαός, σαν τα παιδιά, είναι ανίκανος να τις παίρνει για τον εαυτό του. Αλλά η άποψη είναι αντιφατική: υποτιμά τον «λαό» από τον οποίο υποτίθεται ότι πηγάζει η εξουσία των ελίτ. (Eamonn Butler, Foundations of a Free Society, σελ.52)

Υπάρχει επίσης το ηθικό επιχείρημα ότι οι άνθρωποι για τους οποίους αποφασίζουν άλλοι δεν είναι πλήρεις ανθρώπινες υπάρξεις αλλά απλοί δούλοι. Οι άνθρωποι είναι ηθικά πλήρεις μόνο όταν κάνουν επιλογές για τον εαυτό τους.

Όσον αφορά τον άξονα αυτό, πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε κάποια θεμελιώδη ερωτήματα: Καταρχήν, θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο όπου θα υποχρεούνται να φορούν μάσκες για όλη τους τη ζωή, δεν θα μπορούν να μάθουν να διαβάζουν πρόσωπα και φυσιογνωμίες, και δεν θα μπορούν να αγκαλιάσουν τον δάσκαλό τους ή να είναι μαζί με τους συμμαθητές τους; Θέλουμε οι κυβερνήσεις να αποφασίζουν για τις δικές μας αξίες και να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των παιδιών μας;

Είναι η πίστη των ανθρώπων στις κρατικές αρχές πολύ σημαντικότερη από τους δεσμούς της οικογένειας, της φιλίας και των πνευματικών αξιών; Εφόσον δεν θα επιτρέπαμε ποτέ σε έναν άγνωστο να μας χειραγωγεί, να μας περιορίζει, να μας κατευθύνει, να μας απειλεί, να μας εκφοβίζει, να μας πιέζει ή να μας επιβάλλεται, γιατί θα έπρεπε λοιπόν να το επιτρέπουμε στις κυβερνήσεις μας; Είναι αυτός ο ιδανικός κόσμος που όλοι εμείς οι γονείς θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;

H ασφάλεια και η ευημερία είναι, σε τελική ανάλυση, η προτεραιότητά μας, αλλά οφείλουμε να αναπτύξουμε μια κοινωνία που να σέβεται και να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή κατά τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται μακροπρόθεσμα το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας—το μέλλον των οποίων υποθηκεύεται για χάρη μιας κοινωνίας που υποκινείται από ιδιοτέλεια και εφήμερο συμφέρον.

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ανοιχτά τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν και να απαιτήσουμε την επανίδρυση μιας αληθινής δημοκρατίας, εφόσον γρήγορα οδεύουμε να μετατραπούμε σε μια ανήθικη, αλλόκοτη, και δυστοπική τεχνοκρατία. Ως υπεύθυνοι πολίτες, εάν αποτύχουμε να επιβάλλουμε κυρώσεις στο ΚΚΚ για τα δεινά της ανθρωπότητας, και δεν πάρουμε πίσω τον έλεγχο της κατάστασης, όσοι από εμάς επιβιώσουμε στην επόμενη φάση θα περάσουμε τη ζωή μας κάτω από μια ιατρική τυραννία που όμοιά της δεν θα έχουμε ξαναδεί.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times Greece.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Σχολιασμός

Από τον John Mac Ghlionn

Ενημέρωση μετάφρασης: 21 Ιουλίου 2021

 

Ποιες είναι οι σκέψεις σας για το Great Reset (Μεγάλη Επανεκκίνηση); Είστε υπέρ αυτού, ή εναντίον; Από τη μία πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που το βλέπουν ως μια δύναμη για το καλό, μια απαραίτητη επανεκκίνηση για την ανθρωπότητα. Αυτοί οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους κλίνουν προς τα αριστερά και πιθανότατα  απολαμβάνουν να διαβάζουν την Guardian, το βλέπουν ως έναν τρόπο αντιμετώπισης δραματικών επιπτώσεων κλιματικής αλλαγής και των συνολικών επιπτώσεων του καπιταλισμού.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν άνθρωποι που ασκούν σκληρή κριτική. Θεωρούν την Επανεκκίνηση ως μια υπαρξιακή απειλή για την ανθρωπότητα. Δεν είναι τίποτα άλλο από μια ξεδιάντροπη προσπάθεια για εξουσία. Οι χειριστές των μαριονετών, προειδοποιούν, επιδιώκουν να ληστέψουν την ικανότητα αυτενέργειάς μας. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο;

Πριν προχωρήσουμε περαιτέρω, είναι σημαντικό να τεθεί  ένα σημαντικό ερώτημα: Τι είναι τέλος πάντων αυτή η Μεγάλη Επανεκκίνηση; Η Washington Post θα μας έλεγε ότι η δημοκρατία πεθαίνει στο σκοτάδι. Στην πραγματικότητα, όμως, πεθαίνει στο Νταβός. Αυτή η πρόταση μπορεί να ακούγεται φθηνή, ακόμη και συνωμοτική, αλλά δεν είναι. Λάβετε υπ’ όψιν τα ακόλουθα:

«Καλώς ήλθατε στο έτος 2030. Καλώς ήλθατε στην πόλη μου ― ή μάλλον θα έπρεπε να πω, “στην πόλη μας”; Δεν έχω τίποτα. Δεν έχω αυτοκίνητο. Δεν έχω σπίτι. Δεν έχω συσκευές ή ρούχα. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά έχει νόημα για εμάς σε αυτήν την πόλη. Όλα όσα στο παρελθόν θεωρούσατε προϊόντα, έχουν πλέον γίνει υπηρεσία.»

Αυτές δεν είναι γραμμές από ένα μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ. Όχι, προέρχονται απευθείας από ένα άρθρο που γράφτηκε από την Ίντα Όκεν, συνεργάτιδα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Κάθε χρόνο, τα μέλη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, πολλά από τα οποία είναι πολιτικοί υψηλού επιπέδου και παράγοντες των τεχνολογικών κολοσσών (Big Tech), συναντιούνται στο Νταβός. Τι συζητούν;

Τον τελευταίο καιρό, έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στην «κοινωνική δικαιοσύνη», ένας γενικός όρος που χρησιμοποιείται για ζητήματα όπως η διανομή πλούτου, οι ευκαιρίες απασχόλησης και φυσικά, το προνόμιο ή η έλλειψη αυτoύ. Πέρυσι, ο Μαρκ Ντούμπα, που είναι μέλος του Φόρουμ, έγραψε ένα πολύ εντυπωσιακό άρθρο. Υποστηρίζει ότι η Επανεκκίνηση θα πρέπει να «τοποθετεί την κοινωνική δικαιοσύνη στο κέντρο». Επιπλέον, «ο πλούτος», σύμφωνα με τον παθιασμένο συγγραφέα, «πρέπει να αναδιανεμηθεί ευρύτερα». Με άλλα λόγια, «ο καπιταλισμός, όπως γνωρίζουμε, πρέπει να μεταρρυθμιστεί». Ίσως συμβεί. Ωστόσο, φαίνεται μάλλον παράλογο να πιστεύουμε ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, που αποτελείται κυρίως από εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους (ο Μπιλ Γκέιτς είναι σύμβουλος, όπως και ο Έρικ Σμιτ, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Google), είναι ο καταλληλότερος οργανισμός για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων ανισοτήτων.

Επίσης, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο όρος «κοινωνική δικαιοσύνη» είναι μια έννοια που μπορεί να αλλάξει. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει σχεδόν το οτιδήποτε. Όπως σημείωσε πρόσφατα ο συγγραφέας Κόλιν Τέρφις, ο όρος είναι «αναμφισβήτητα μια μορφή μηδενισμού: Δεν πιστεύει πραγματικά σε τίποτα, εκτός από την εγκυρότητα των διαλεκτικών επιχειρημάτων του ως το μοναδικό μέσο για την επίτευξη μιας δίκαιης κοινωνικής δομής και κοινωνικής βελτίωσης γενικότερα».

Δεν πρέπει να είστε φανατικός οπαδός του QAnon για να αμφισβητείτε τον σκοπό της Μεγάλης Επανεκκίνησης. Εξάλλου, είχαμε ήδη μια Μεγάλη Επανεκκίνηση, με τη μορφή μιας θανατηφόρας πανδημίας. Οι ειδικοί που μας έδειξαν τον δρόμο ― άνθρωποι όπως ο Φάουτσι και οργανώσεις όπως ο ΠΟΥ ― απέτυχαν. Το πιο σημαντικό είναι ότι μας έλεγαν ψέματα επανειλημμένα. Θυμάστε, πριν από πολλούς μήνες, όταν άνθρωποι όπως ο Μπρετ Γουάινστιν και η Χέδερ Χέινγκ, δύο ειδικοί βιολόγοι, αμφισβήτησαν την προέλευση του ιού; Επικρίθηκαν και γελοιοποιήθηκαν, ανελέητα. Δύο υψηλά καταρτισμένοι επιστήμονες είχαν το θάρρος να αμφισβητήσουν το γενικό αφήγημα και γι’ αυτό λογοκρίθηκαν, κυριολεκτικά.

 

Πέρυσι, ο Κλάους Σβαμπ, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, έγραψε ένα μάλλον σοκαριστικό άρθρο που περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί η Μεγάλη Επανεκκίνηση. Η συμμετοχή είναι απαραίτητη. Δεν μπορείτε να εξαιρεθείτε.

«Κάθε χώρα, από τις Ηνωμένες Πολιτείες έως την Κίνα, πρέπει να συμμετέχει» και «κάθε βιομηχανία, από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο έως την τεχνολογία, πρέπει να μετασχηματιστεί». Εν ολίγοις, υποστηρίζει: «Χρειαζόμαστε μια “Μεγάλη Επανεκκίνηση” του καπιταλισμού».

Το συγκεκριμένο άτομο είναι ένας εκατομμυριούχος εξαιρετικά μεγάλης επιρροής, ένας από τους πιο ισχυρούς άνδρες στον κόσμο που συζητάει για την καταστροφή του ιδίου πράγματος που τον βοήθησε να γίνει εκατομμυριούχος. Συγχωρέσετε με αν είμαι λίγο μπερδεμένος και περισσότερο από λίγο καχύποπτος. Επίσης, ο καπιταλισμός, για πάρα πολύ καιρό, ήταν μια βρώμικη λέξη. Αυτό είναι επικίνδυνο. Το αντίθετο του καπιταλισμού είναι ο κομμουνισμός, και ξέρουμε σε τι καταλήγει αυτό. Μειωμένες ελευθερίες, λιγότερη προσωπική δύναμη, λιγότερη ελευθερία του λόγου.

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση, με πολλούς τρόπους, περιστρέφεται γύρω από την έννοια του ελέγχου. Έλεγχος για το πού πηγαίνετε, τι λέτε, πότε το λέτε και πώς το λέτε. Είναι «κοινωνική δικαιοσύνη» [δηλ. αριστερισμός] με κινεζικά χαρακτηριστικά. Όπως γράφει ο Άντονι Π. Μιούλερ, καθηγητής οικονομικών: «Ο κύριος σκοπός του Φόρουμ είναι παγκόσμιος έλεγχος. Δεν είναι οι κορυφαίες αξίες οι ελεύθερες αγορές και η ατομική επιλογή, αλλά ο κρατικός παρεμβατισμός και ο κολεκτιβισμός».

«Η ατομική ελευθερία», όπως λέει, θα γίνει πράγμα του παρελθόντος. Ακούγεται σαν να βγήκε κατευθείαν από το βιβλίο οδηγιών του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ). Καθώς το κινεζικό καθεστώς γνωρίζει πολύ καλά πως τα πειθήνια πλάσματα είναι ευκολότερα στη διαχείριση.

Βιώνουμε άραγε μια περίοδο βαθιάς αλλαγής, στην οποία οι ζωές μας αλλάζουν ριζικά; Μοιάζουμε άραγε με άτυχους βατράχους που βράζουν αργά σε μια κατσαρόλα; Εάν η πρόσφατη πανδημία μάς έχει διδάξει κάτι, είναι ότι οι ελευθερίες μας μπορούν να αφαιρεθούν σε μια στιγμή. Οι κυβερνήσεις δεν το έχουν σε τίποτα να κλειδώσουν τους ανθρώπους στα σπίτια τους για μήνες.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αποκλεισμός, τα μέτρα περιοσιμού, ιδιαίτερα σε μέρη όπως η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη, ήταν δριμέα. Οι άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους και πολλοί έχασαν την ζωή τους. Η Μεγάλη Επανεκκίνηση φαίνεται να φλερτάρει με την ιδέα ενός εκτεταμένου αποκλεισμού, με σύντομες περιόδους προσεκτικά παρακολουθούμενης «ελευθερίας». Η αυτονομία θα γίνει πράγμα του παρελθόντος. Ο Σαμόρα Μασέλ, πρώην σοσιαλιστής ηγέτης της Μοζαμβίκης, είπε χαρακτηριστικά: «Για να ζήσει το έθνος, η κοινότητα πρέπει να πεθάνει». Εν τω μεταξύ, οι δεσπότες στο Νταβός λένε: «Για να ζήσει η παγκοσμιοποίηση, η ανθρώπινη ικανότητα αυτενέργειας πρέπει να πεθάνει».

 

Ο Τζον Μακ Γκλίον είναι ερευνητής και δοκιμιογράφος. Τα έργα του έχουν δημοσιευτεί στους New York Post, Sydney Morning Herald, The American Conservative, National Review, The Public Discourse και σε άλλα διακεκριμένα μέσα ενημέρωσης. Είναι επίσης αρθρογράφος στο Cointelegraph.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραιτήτως τις απόψεις της Epoch Times.

 

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece