OPINION

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO), ο οποίος αποκαλείται σε διαδικτυακά σχόλια στην Κίνα και «Wuhan Health Organization», μαζί με τον γενικό διευθυντή του, κ. Tedros Adhanom Ghebreyesus, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα όσον αφορά την πολιτικοποίηση του θεσμού που γίνεται εμφανής από τις χωρίς ντροπή προσπάθειές του να ικανοποιεί την κινεζική κομμουνιστική ηγεσία, ενώ το Πεκίνο συνεχίζει να αποκρύπτει στοιχεία σχετικά με τον ιό Γουχάν.

Ο WHO, έχει ήδη ένα κακό ιστορικό αντιμετώπισης θανατηφόρων επιδημιών τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, το 2015, υπό την ηγεσία της υποστηριζόμενης από το Πεκίνο Μάργκαρετ Τσαν, ο WHO παραδέχτηκε ότι «δεν ήταν καλά προετοιμασμένος» για να διαχειριστεί σωστά το ξέσπασμα του Έμπολα.

Σύμφωνα με ένα άρθρο των Times, ο WHO δημοσίευσε οκτώ «μαθήματα» που πήρε μέσα από αυτή την κρίση, με ένα από αυτά να είναι «η επικοινωνία με έναν πιο ανοιχτό τρόπο», και στη συνέχεια πρότεινε εννέα διορθωτικά μέτρα ώστε να δρα καλύτερα σε πιθανά μελλοντικά κρούσματα, όπως το να δημιουργήσει την «Παγκόσμια Ομάδα Εκτάκτων Καταστάσεων», με ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης.

Το αφήγημα του Πεκίνου

Ωστόσο, αυτήν τη φορά, η αποτυχία του WHO δεν οφείλεται μόνο στην ανεπάρκειά του ως οργανισμός, αλλά και στην προσπάθειά του να αναπαράγει το αφήγημα του Πεκίνου στην τρέχουσα κρίση του ιού.

Υπήρξαν επικρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο κατά του WHO, που αντηχούσε το Πεκίνο, υποβαθμίζοντας την κρισιμότητα της κατάστασης στις αρχές Ιανουαρίου.  Ειδικοί στον τομέα της υγείας σε όλο τον κόσμο έχουν επίσης απογοητευτεί βλέποντας ότι, δεδομένου του τυραννικού ελέγχου των πληροφοριών από το Πεκίνο, που περιλαμβάνει την απειλή με σύλληψη ιατρικού προσωπικού για να μην μιλήσει, ο επικεφαλής του WHO θα επαινούσε το Πεκίνο για «παροχή ασφάλειας», και θα ανακήρυττε κατάσταση παγκόσμιας πανδημίας λίγες μόνο μέρες μετά την καραντίνα της Γουχάν, του επικέντρου της επιδημίας, στις 23 Ιανουαρίου.

Αλλά έως τότε, ο θανατηφόρος ιός είχε ήδη φτάσει στην Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη.

Φοβούμενος μήπως προσβάλλει το Πεκίνο, ο WHO μετά από ελιγμούς αρκετών ημερών, τελικά μετονόμασε τον ιό Γουχάν σε «COVID-19». Η νωχελική απόκριση του WHO για την προειδοποίηση του υπόλοιπου κόσμου σχετικά με αυτήν τη θανατηφόρα ασθένεια, οδήγησε στη δημόσια κατακραυγή εναντίον του Ghebreyesus. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, περισσότεροι από 456.000 άνθρωποι υπέγραψαν στο Change.org για την παραίτησή του.

Ο ιός Γουχάν, εν τέλει, εντοπίστηκε για πρώτη φορά από Κινέζους γιατρούς τον Δεκέμβριο του 2019. Ωστόσο, το Πεκίνο απέκρυψε την ύπαρξή του μέχρι τις 23 Ιανουαρίου. Σύμφωνα με μια πρόσφατη ερευνητική εργασία με τίτλο «Censored Contagion» που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο του Τορόντο, το Πεκίνο από τον Δεκέμβριο του 2019 επικεντρώνεται στην λογοκρισία περιεχομένου σχετικά με τον ιό Γουχάν, σε πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το δημοφιλές WeChat και YY και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αποκρύπτει στοιχεία. Για παράδειγμα, αποκρύφθηκαν αναφορές στον Λι Γουενλιάνγκ, τον γιατρό που εξέθεσε την κατάσταση και πέθανε από τον ιό Γουχάν. Απόκρυψη πληροφοριών όπως αυτή μπορεί να περιορίσει την επικοινωνία σχετικά με τον ιό και την πρόληψη, σύμφωνα με την ερευνητική εργασία.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνήσεις και ο WHO φαίνεται να αποδίδουν αξιοπιστία στα στοιχεία από το Πεκίνο, καθώς τα αναφέρουν ως πηγές χωρίς δισταγμό.

Αυτός ο διεθνής οργανισμός φαίνεται να επικεντρώνεται στην διευκόλυνση των κομμουνιστών ηγετών του Πεκίνου, αντί στην ευημερία 1,3 δισεκατομμυρίων Κινέζων και 23,7 εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ταϊβάν.

Το θαύμα της Ταϊβάν

Τα τελευταία χρόνια, η ανάμειξη της πολιτικής με την δημόσια υγεία δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για τον WHO.

Παρά τις σχολαστικές προσπάθειες πολλών χωρών μελών, η Ταϊβάν δεν έχει κατορθώσει να πάρει μια έδρα μέσα στον WHO. Αυτή η απόρριψη εμποδίζει την Ταϊβάν να αποκτήσει πρόσβαση στα δεδομένα και τους πόρους του οργανισμού, γεγονός που την επιβάρυνε στην κρίση του SARS το 2003, και την ζημιώνει στην τρέχουσα επιδημία επίσης.

Για να προσελκύσει την Ταϊβάν να υιοθετήσει την πολιτική «μία χώρα, δύο συστήματα», με την προπαγάνδα του το Πεκίνο φτάνει στο σημείο να αποκαλεί τους Ταϊβανούς «συμπατριώτες με την ίδια σάρκα και αίμα». Ωστόσο ο δεσμός αίματος εξαφανίζεται, όταν η Ταϊβάν βρίσκεται σε κρίσεις υγείας, όπως του SARS και του ιού Γουχάν, ή όταν η Ταϊβάν επιδιώκει την ένταξή της στον WHO.

Σύμφωνα με τον γιατρό Τσεν Τσιεν-τζεν, έναν επιδημιολόγο του πανεπιστημίου John Hopkins και αντιπροέδρου της [κυβέρνησης της] Ταϊβάν, η Ταϊπέι έλαβε πληροφορίες σχετικά με τον SARS από τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς το Πεκίνο αρνήθηκε να προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια.

Ένα άρθρο εξωτερικής πολιτικής ανέφερε ότι «περίπου 60.000 πτήσεις μεταφέρουν 10 εκατομμύρια επιβάτες μεταξύ Ταϊβάν και Κίνας κάθε χρόνο. Η Ταϊβάν έχει παρουσιάσει έντονο ενδιαφέρον, για την προστασία της και την ευημερία του κόσμου από αυτήν την τελευταία απειλή για την υγεία. […] Ωστόσο, η Ταϊβάν έχει αποκλειστεί από τις έκτακτες συνεδριάσεις του WHO για την κρίση του νέου κορωνοϊού».

Ως ανεξάρτητη δημοκρατία, η Ταϊβάν απέχει μόλις 130 χιλιόμετρα από την Κίνα. Η παρεμπόδιση της Ταϊβάν από το Πεκίνο, να γίνει μέλος του WHO κατά το διάστημα της έξαρσης του SARS, δίδαξε στο νησιωτικό έθνος να αναπτύσσει τις υποδομές του στην δημόσια υγεία, ώστε να είναι έτοιμο για μια επόμενη κρίση.

Την ίδια στιγμή, η Ταϊβάν αποφάσισε να απορρίψει το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας. Στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές η πρόεδρος Τσάι Ινγκ-γουέν έλαβε έναν πρωτοφανώς μεγάλο αριθμό ψήφων—αποδεικνύοντας την ισχυρή επιθυμία του κοινού να διατηρήσει την αυτονομία του από την Κίνα, απορρίπτοντας έτσι τον υποψήφιο [πρόεδρο] που είχε την υποστήριξη του Πεκίνου, καθώς και την πρόταση του καθεστώτος για «μία χώρα, δύο συστήματα».

Με περισσότερους από 850.000 Ταϊβανούς να ζουν μόνιμα στην ηπειρωτική Κίνα και άλλους 400.000 να εργάζονται εκεί, η Ταϊβάν δέχτηκε περίπου 2,7 εκατομμύρια Κινέζους επισκέπτες πέρυσι, κάνοντας το νησί ίσως το πιο ευάλωτο μέρος για μια έξαρση του ιού Γουχάν.

Ωστόσο, η διαφάνεια της Ταϊβάν, η καραντίνα, η κοινωνική απομάκρυνση, τα βήματα επιτήρησης, η χρήση προηγμένης ψηφιακής τεχνολογίας και μια αποτελεσματική Κεντρική Διοίκηση [για την καταπολέμηση του ιού], έχουν αποδειχθεί κρίσιμοι παράγοντες στην καταστολή αυτής της θανατηφόρου ασθένειας, σε μόλις 77 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις, μέχρι και τις 17 Μαρτίου (σύμφωνα με ένα άρθρο στο StanfordHealth Policy στις 3 Μαρτίου).

Το σημαντικότερο βήμα, όπως παρατηρήθηκε από πολλούς ειδικούς, ήταν η ταχεία απόφαση της κυβέρνησης της Ταϊβάν να επιβάλλει απαγορεύσεις μετακίνησης από και προς την Κίνα και το Χονγκ Κονγκ, πριν ο ιός μπορέσει να διαδοθεί.

Ακολουθώντας τα συμφέροντα της Κίνας

Η Νότια Κορέα ωστόσο, καθώς και η Ιαπωνία, η Ιταλία και το Ιράν, δεν πήραν άμεσα μέτρα, ή αρνήθηκαν να αναστείλουν πτήσεις, με αποτέλεσμα βαρύτατες επιπτώσεις στην επιδημία του κορωνοϊού. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο ιός Γουχάν φαίνεται να έχει πλήξει περισσότερο τις χώρες που έχουν ευθυγραμμιστεί με τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της Κίνας.

Ενώ η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία απολαμβάνουν ένα παρόμοιο υψηλό επίπεδο υγειονομικής περίθαλψης με την Ταϊβάν, και οι δύο, αντίθετα από την Ταϊβάν, επιδίωξαν να έχουν στενότερους οικονομικούς και διπλωματικούς δεσμούς με το κομμουνιστικό Κεντρικό Βασίλειο.

Πολλές εταιρείες της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας συνεργάζονται με το Πεκίνο, καθιστώντας τες όλο και πιο εξαρτημένες από την Κίνα. Πολλοί Νότιο-Κορεάτες, βλέποντας τους συνεχώς αναπτυσσόμενους δεσμούς του έθνους με την Κίνα, τώρα ζητούν την παραίτηση του προέδρου Μουν Τζε-ιν, λόγω της στάστης του υπέρ του Πεκίνου, και τον αποκαλούν «Κινέζο πρόεδρο Μουν».

Η Ιταλία ήταν το πρώτο (και μόνο) κράτος των G-7 που συμμετείχε στο «Πρόγραμμα μία ζώνη, ένας δρόμος» (BRI) του Πεκίνου, και είχε τα σύνορά της εντελώς ανοιχτά σε ανθρώπους από την Κίνα, ακόμα και αφότου ο ιός Γουχάν εμφανίστηκε στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Guardian πριν από εννέα χρόνια, μόνο στο Πράτο της Τοσκάνης, ο αριθμός των Κινέζων κατοίκων είχε ήδη φτάσει πάνω από 50.000 και αποτελούσε περισσότερο από το 30% του πληθυσμού της πόλης. Το 32% των παιδιών που γεννήθηκαν στο κεντρικό νοσοκομείο του Πράτο είχαν Κινέζες μητέρες.

Σήμερα, η Ιταλία έχει μια αυξανόμενη κινεζική κοινότητα μεταναστών, που υποστηρίζει μια κομμουνιστική ατζέντα υπέρ του Πεκίνου.

Είναι σίγουρα λυπηρό το γεγονός ότι η Κίνα έχει παραδώσει στην Ιταλία έναν θανατηφόρο ιό πριν την υποσχόμενη οικονομική ανάταση από το πρόγραμμα BRI («Μία ζώνη, ένας δρόμος»). Η απόφαση της Ιταλίας για καραντίνα σε εθνικό επίπεδο ήρθε λίγο αργά, όπως επισημαίνουν οι επικρίσεις.

Ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ιράν, η Κίνα έχει τεράστια επιρροή στην οικονομία του Ιράν και στην εξωτερική του πολιτική. Το Ιράν υποστηρίζει την Κίνα σχεδόν σε όλα τα ζητήματα των Ηνωμένων Εθνών και τώρα έχει πληγεί σκληρά από τον ιό Γουχάν. Κάποιοι κορυφαίοι Ιρανοί ηγέτες συγκαταλέγονται στα θύματα κορωνοϊού, που ξεπερνούν τα 7.000 άτομα.

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι μεγάλοι αρχαίοι πολιτισμοί όπως το Ιράν και η Κίνα κυβερνώνται σήμερα από άνομες δικτατορίες που ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία παρά για την ευημερία του λαού τους.

Για αιώνες, πολλοί άνθρωποι στην Ασία πίστευαν βαθιά στην καρμική ανταπόδοση —η ιδέα αυτή είναι παρόμοια με ένα ρητό της χριστιανικής παράδοσης «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις».

Εκ των υστέρων, η άρνηση του WHO για την ένταξη της Ταϊβάν [στον οργανισμό], μπορεί να ήταν μια μεταμφιεσμένη ευλογία, καθώς η Ταϊβάν ανταποκρίθηκε γρήγορα από μόνη της, χωρίς τις αναξιόπιστες  συμβουλές του WHO, που βασίζονται σε πολιτικούς υπολογισμούς.
Όπως σοφά έγραψε ο Σαίξπηρ στο «Τέλος καλό όλα καλά»: «Καμία κληρονομιά δεν είναι τόσο πολύτιμη όσο η ειλικρίνεια».

Ο Πήτερ Τζανγκ (Peter Zhang) είναι ερευνητής στην πολιτική οικονομία της Κίνας και Ανατολικής Ασίας. Είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Διεθνών Σπουδών του Πεκίνου, της Σχολής Δικαίου και Διπλωματίας Fletcher και του Harvard Kennedy School.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της Epoch Times.

Ειδησεογραφική Ανάλυση

Εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, η παγκοσμιοποίηση μπήκε σε μια φάση ταχύρρυθμης ύφεσης, σύμφωνα με τον οικονομολόγο και συγγραφέα Τσαρλς Χιου Σμιθ (Charles Hugh Smith). Ο Σμιθ βασίζει τον ισχυρισμό του στο μοντέλο καμπύλης τύπου S με βάση το οποίο προβλέπεται ο κύκλος ζωής μιας επιχείρησης ή μιας οικονομίας.

Ο Σμιθ δηλώνει σε έρευνα με τίτλο: «Goodbye to All That: The Demise of Globalization and Imperial Pretensions», ότι όλοι οι οικονομικοί κύκλοι ακολουθούν μια καμπύλη τύπου S. Αυτή η καμπύλη S χαρακτηρίζεται από 1) μια αρχική φάση ή αλλιώς «φάση ανάφλεξης», 2) μια φάση εξέλιξης όπου η παραγωγικότητα φτάνει στο υψηλότερο επίπεδό της, 3) μια φάση ακμής όπου η παραγωγικότητα και οι ανταμοιβές τελματώνουν 4) μια φάση ύφεσης όπου σταματούν να λειτουργούν οι παράγοντες που καθόριζαν τον οικονομικό κύκλο για δεκαετίες.

Ο ιός του ΚΚΚ, γνωστός ως νέος κορωνοϊός, λειτούργησε ως καταλύτης ώστε να έρθουν στην επιφάνεια οι οικονομικοί κίνδυνοι που σχετίζονται με οικονομίες που αντιμετωπίζουν τεράστιο χρέος. Το χρέος αυτό συσσωρευόταν σε μια περίοδο αργής ροής χρημάτων.

H McKinsey & Company προειδοποιεί για παγκόσμια ύφεση της ανάπτυξης λόγω της «μετατόπισης στη σύνθεση των προσλήψεων στην οικονομία, προς τομείς χαμηλότερης παραγωγικότητας· μιας έλλειψης των τομέων επιτάχυνσης παραγωγικότητας μετά την οικονομική κρίση· αδύναμης ανάπτυξης στην “ισχυροποίηση κεφαλαίου”, και άνισων βαθμών ψηφιοποίησης στους διάφορους τομείς».

Η πετρελαϊκή κρίση του 1974 βύθισε τις Ηνωμένες Πολιτείες στην χειρότερη οικονομική ύφεση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οδήγησε στην παραίτηση του προέδρου Νίξον. Αλλά ο υπουργός εξωτερικών Χένρι Κίσσινγκερ προανήγγειλε την οικονομική άνθηση της Αμερικής μέσω χρηματοδότησης, με την δήλωσή του ότι: «εκείνος που ελέγχει τα τρόφιμα ελέγχει τους ανθρώπους, εκείνος που ελέγχει την ενέργεια μπορεί να ελέγξει ολόκληρες ηπείρους, εκείνος που ελέγχει τα χρήματα μπορεί να ελέγξει τον κόσμο».

O Κίσσινγκερ προέβλεψε την άνοδο των δυναμικών αμερικανικών τραπεζικών ιδρυμάτων για τη διαχείριση της «ανακύκλωσης του πετροδολαρίου», όρος που χρησιμοποιήθηκε από το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για την ανακατεύθυνση των κερδών χωρών εξαγωγής πετρελαίου, ώστε να ενδυναμωθούν οι επιχειρηματικές συναλλαγές με ξένες χώρες και οι επενδύσεις ξένων χωρών.

Τα τελευταία 45 χρόνια, το U.S Federal Reserve, οι αμερικανικές τράπεζες και τα πολυεθνικά νομικά σώματα των ΗΠΑ, επέφεραν μια έκρηξη επενδύσεων και κατανάλωσης, ανεβάζοντας τους ρυθμούς του GDP για τις μεγάλες οικονομίες του κόσμου, από 20 έως 70 τοις εκατό.

Τα κέρδη από το ισχυρό κεφάλαιο της μεγάλης παραγωγής ημιαγωγών στις ΗΠΑ, είναι παράγοντας που σχετίζεται με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Με περιορισμένες επενδυτικές ευκαιρίες μετά τον Ψυχρό Πόλεμο για τις ανεπτυγμένες οικονομίες, η οικονομία της Κίνας και άλλων χωρών που έπασχαν από την έλλειψη πιστώσεων, ξαφνικά βίωσαν ένα «τσουνάμι» επενδύσεων από τις ΗΠΑ, για χρηματοδότηση πολεοδόμησης, κατασκευαστικών εργασιών και την τόνωση των καταναλωτικών κερδών για τα τριτοκοσμικά νοικοκυριά.

Αλλά σύμφωνα με τον Σμιθ: «Είναι στην ανθρώπινη φύση να θεωρεί ότι η παρούσα κατάσταση θα είναι έτσι σχεδόν για πάντα, και ότι οι προσωρινές, εξαρτώμενες [από άλλους παράγοντες] υποδομές είναι μόνιμες». Προειδοποιεί ότι «ο συνδυασμός των ιδιαίτερων συνθηκών που δημιούργησαν το παγκόσμιο κύμα των πιστώσεων, των καταναλωτικών εξόδων και της μεταφοράς της παραγωγής στην Κίνα, έληξε».

Τα κέρδη κατανεμήθηκαν σε ένα ευρύ σύνολο ανεπτυγμένων κρατών κατά την άνοδο και την πρώιμη φάση ανάπτυξης της καμπύλης S. Αλλά τα κέρδη από το χαμηλό εργατικό κόστος διαφόρων κρατών και τα μη αυστηρά περιβαλλοντικά πρότυπα, έγιναν παράγοντας απώλειας για τις αμερικανικές δουλειές κατά το τελευταίο στάδιο της φάσης οικονομικής ανάπτυξης.

Καθώς η ανάπτυξη της παραγωγής βάσει της καμπύλης S τελματώθηκε μετά την οικονομική κρίση του 2009, η ελίτ των ΗΠΑ συνέχισε να αιτιολογεί τις επιπρόσθετες μεταφορές επενδύσεων, θέσεων εργασίας και τεχνολογίας στον τρίτο κόσμο, ως απαραίτητες για παροχή χαμηλών τιμών στους καταναλωτές των ανεπτυγμένων χωρών.

Ο Σμιθ λέει ότι τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δημιουργήθηκαν μέσω επενδύσεων των ανεπτυγμένων χωρών, μετατράπηκαν από κερδοφόρες επενδύσεις σε βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία. Με παραγωγή περισσότερη απ΄ ότι χρειάζεται, σχεδόν μηδαμινά κέρδη, και κανένα όφελος για την παραγωγή, ώστε να δημιουργηθεί νέο ρευστό, ο Σμιθ προειδοποιεί ότι η καμπύλη S βρίσκεται στη φάση της ραγδαίας πτώσης.

O Σμιθ θεωρεί ότι η πανδημία του ιού του ΚΚΚ είναι προειδοποίηση για τον κόσμο ότι «ο χωρίς ρίσκο παράδεισος της παγκοσμιοποίησης εμπεριέχει στην πραγματικότητα πολλούς καταστροφικούς κινδύνους». Βλέπει την δαπάνη της Κίνας για το πρόγραμμα «Μία Ζώνη, Ένας δρόμος» για το οποίο πρόσφατα ο Morgan Stanley προέβλεψε ότι θα μπορούσε να φτάσει το $1,2 – 1,3 τρισεκατομμύρια μέχρι το 2027, ως παράδειγμα «μιας εποχής που έχει ήδη γίνει σκόνη».

Η Epoch Times αναφέρεται στον νέο κορωνοϊό ως ιό του ΚΚΚ, καθώς η συγκάλυψη και η κακοδιαχείριση του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος επέτρεψαν στον ιό να εξαπλωθεί σε όλη την Κίνα και να δημιουργηθεί μια παγκόσμια πανδημία. Ο ιός πρωτοεμφανίστηκε πέρυσι στην Κίνα προτού εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.

Αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν πως ο Πούτιν ενεργεί τώρα που έχει την εξουσία να επιβάλλει νόμους μέσω του κοινοβουλίου, και να εξασφαλίσει θετικά αποτελέσματα σε κάθε εθνικές εκλογές, για να έχει εγγυημένη δημόσια έγκριση για ένα συνταγματικό δημοψήφισμα.

Ο Ώστιν Μπέυ (Austin Bay) είναι Συνταγματάρχης (ε.α.) στην Εφεδρεία του Αμερικανικού Στρατού, συγγραφέας, αρθρογράφος, και διδάσκων στρατηγικής πράξης και θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Το τελευταίο βιβλίο του είναι το «Κοκτέιλ από την Κόλαση: Πέντε Πόλεμοι που Διαμόρφωσαν τον 21ο αιώνα».

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της Epoch Times.