Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
1. Τρομοκρατία και κομμουνιστική επανάσταση
Από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το κοινό της Δύσης έχει μάθει για το παγκόσμιο τρομοκρατικό κίνημα και τους εκπροσώπους του. Λιγότερο γνωστή, ωστόσο, είναι η στενή σχέση μεταξύ τρομοκρατίας και κομμουνισμού.
Η κομμουνιστική ιδεολογία είναι ριζωμένη στο μίσος και την πάλη. Θεωρεί όλες τις πτυχές της «παλιάς κοινωνίας», συμπεριλαμβανομένων των νόμων και ηθικής της, ως εναπομείναντα στοιχεία μιας καταπιεστικής άρχουσας τάξης που πρέπει να ανατραπούν με όποιο μέσο κι αν χρειαστεί. Συνεπώς, το κομμουνιστικό κίνημα έχει κάνει την τρομοκρατία ένα σημαντικό εργαλείο στην αναζήτηση δύναμης και στην διάδοση της ιδεολογίας του ανά τον κόσμο. Οι όροι «τρομοκρατία» και «τρομοκράτης» εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1795 ως αναφορά στην Εξουσία του Τρόμου κατά την Γαλλική Επανάσταση, που έθεσε τα θεμέλια για το κομμουνιστικό κίνημα (βλέπε Κεφάλαιο Δεύτερο). [1]
Ο Βλαντιμίρ Λένιν βασίστηκε στην τρομοκρατία για να φέρει τους κομμουνιστές σε νίκη στην Ρωσία. Ο μαρξιστής θεωρητικός Καρλ Κάουτσκυ, στο βιβλίο του τού 1919 «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός», έδωσε μια ολοκληρωμένη άποψη για αυτό που επρόκειτο να γίνει υπό την προλεταριακή δικτατορία που ο Λένιν θέλησε να καθιερώσει. Σκεπτόμενος την βία της Γαλλικής Επανάστασης, ο Κάουτσκυ είπε ότι οι Μπολσεβίκοι του Λένιν είχαν κληρονομήσει τον τρομοκρατικό χαρακτήρα των Ιακωβίνων. [2]
Ο Φέλιξ Τζερζίνσκυ, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας Τσεκά του Λένιν, είπε το 1918: «Θέλουμε να οργανώσουμε τον τρόμο – αυτό ειλικρινώς θα πρέπει να το παραδεχτούμε.» [3] Η Τσεκά, συντομογραφία για το Πανρωσική Ειδική Επιτροπή, ήταν ενεργή κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, όταν οι Μπολσεβίκοι αγωνίζονταν κατά των αντικομμουνιστικών Λευκών στρατιών και αντιπάλων σοσιαλιστικών ομάδων. Χρησιμοποίησε απαγωγές, βασανιστήρια, δολοφονία, και συνοπτική εκτέλεση των «ταξικών εχθρών» σε μεγάλη κλίμακα ως μέρος των καταστολών του Λένιν, που έγιναν γνωστές ως Κόκκινος Τρόμος.
Η Τσεκά προσπάθησε να επιφέρει μέγιστο τρόμο και πόνο στους εχθρούς των Μπολσεβίκων. Σύμφωνα με καταγραφές και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων που συγκεντρώθηκαν στο «Ο Κόκκινος Τρόμος στην Ρωσία», που γράφτηκε το 1924 από τον Ρώσο μετανάστη ιστορικό Σεργκέι Μελγκούνοβ, πολλά θύματα της Τσεκά επιλέχθηκαν επειδή ήταν ιδιοκτήτες περιουσίας ή μέλη της αριστοκρατίας. Θα τους περιέφεραν έξω από τα σπίτια τους την νύχτα, θα τους ανάγκαζαν να βγάλουν τα ρούχα τους, και μετά τους πυροβολούσαν. Τα σώματα των δολοφονημένων από την Τσεκά, περιλαμβανομένων γυναικών, παιδιών, και γέρων, και του κλήρου, συχνά έφεραν σημάδια σαδιστικής κακοποίησης – ακρωτηριασμό, κάψιμο, έλλειψη δέρματος, βιασμό, αποκεφαλισμό, ή περισσότερες ακόμα φρικιαστικές πράξεις.
Σύμφωνα με τον Μελγκούνοβ, ενώ η Τσεκά καυχιόταν για την σφαγή της, «ο αριθμός των ονομάτων που εκδίδονταν ήταν σε μεγάλο βαθμό μικρότερος από την πραγματικότητα.» [4] Κατά τον Κόκκινο Τρόμο, η Τσεκά από μόνη της πιστεύεται ότι είναι υπεύθυνη για την δολοφονία δεκάδων χιλιάδων ή ακόμα και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Το Σοβιετικό κομμουνιστικό καθεστώς θεώρησε τον Τζερζίνσκυ έναν επαναστάτη ήρωα. Η Τσεκά μετονομάστηκε πολλές φορές πριν τελικά γίνει η Επιτροπή για Κρατική Ασφάλεια (KGB), αλλά οι πράκτορές της ήταν πάντα ανεπίσημα γνωστοί ως «τσεκίστες». Από τον θάνατο του Τζερζίνσκυ το 1926 έως το 1990, η πλατεία μπροστά από την Λουμπυάνκα – την έδρα της KGB – έφερε το όνομά του. Την δεκαετία του 1940, ένα άγαλμά του στήθηκε στην πλατεία, όπου έμεινε έως την ανατροπή του το 1991. [5]
Μετά την καθιέρωση του Σοβιετικού καθεστώτος, τα κομμουνιστικά επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο επανέλαβαν το ίδιο πρότυπο κόκκινου τρόμου. Όπως συζητήθηκε σε προηγούμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, τα μαρξιστικά-λενινιστικά καθεστώτα έχουν, χωρίς εξαίρεση, στηριχθεί σε τρομακτική βαρβαρότητα για να υφαρπάξουν και να διατηρήσουν την εξουσία. Η βία και ο τρόμος είναι μόνο ένα μέρος της τρομοκρατικής ατζέντας του κομμουνισμού. Ακόμα πιο καταστροφικό είναι το πως ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί πολιτικό και θρησκευτικό ζήλο για να κατηχήσει ανθρώπους με την κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, φυτεύοντας τους σπόρους της εξαπάτησης, μίσους, και βίας ώστε να μεταδοθούν από γενιά σε γενιά.
Σήμερα, η τρομοκρατία εμφανίζεται κυρίως σε τρεις μορφές: κρατική τρομοκρατία υπό τα κομμουνιστικά καθεστώτα, τρομοκρατική δραστηριότητα που γίνεται από πράκτορες κομμουνιστικών καθεστώτων με στόχο την διάδοση βίαιης επανάστασης, και φονταμενταλιστικό ισλαμικό εξτρεμισμό, που στην πραγματικότητα χρωστά μεγάλο μέρος της ιδεολογίας και μεθόδων του στον κομμουνισμό.
2. Πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα εξάγουν τρόμο
Καθώς επιφέρουν μαζικό τρόμο και βάσανα στους δικούς τους ανθρώπους, τα κομμουνιστικά καθεστώτα υποστηρίζουν τρομοκρατικούς οργανισμούς στο εξωτερικό με σκοπό της καλλιέργειας επανάστασης ή της αποσταθεροποίησης αντίπαλων κρατών.
Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, οι Σοβιετικοί υποστήριξαν ενεργά ένα ευρύ φάσμα τρομοκρατικών δραστηριοτήτων σε παγκόσμια κλίμακα. Το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς έχει επίσης υποστηρίξει τρομοκρατικές εξεγέρσεις στο εξωτερικό, διαδίδοντας μαοϊκές θεωρίες επανάστασης και φτιάχνοντας συμμαχίες με τρομοκρατικούς οργανισμούς, καθώς και με δικτατορικά καθεστώτα που είναι βασικοί χορηγοί τρομοκρατίας.
Ο Στάνισλαβ Λούνεβ, ένας πρώην αξιωματικός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του σοβιετικού στρατού που αυτομόλησε στην Δύση, είπε ότι η υπηρεσία ήταν ένας κύριος μέντορας για τρομοκράτες ανά τον κόσμο. [6] Πολλές εξτρεμιστικές ομάδες που έχουν οργανώσει αντιαμερικανικές επιθέσεις είχαν δεσμούς με την σοβιετική υπηρεσία ασφαλείας, την KGB. Αυτοί περιλαμβάνουν οργανισμούς όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΛΜΑΠ), τον ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό, τις Κόκκινες Ταξιαρχίες της Ιταλίας, την Ομάδα Κόκκινου Στρατού της Δυτικής Γερμανίας, ή διάφορες ομάδες ανταρτών στην Νότιο Αμερική.
Η μορφή σύγχρονης τρομοκρατίας με την μεγαλύτερη επίδραση, ωστόσο, είναι το ακραίο Ισλάμ που ανατράφηκε από το Σοβιετικό μπλοκ ως τρόπος αποσταθεροποίησης του μουσουλμανικού κόσμου.
Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, η Μέση Ανατολή ανήκε στην Δυτική αποικιακή σφαίρα. Καθώς λαοί στην περιοχή κέρδιζαν ανεξαρτησία, η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποίησε την ευκαιρία να ενισχύσει την επιρροή της σε αυτούς. Σήμερα, η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια περίπλοκη και χαοτική κατάσταση ως αποτέλεσμα των διαφορών μεταξύ μουσουλμανικών δογμάτων, της διαμάχης Αράβων – Ισραήλ, του Ψυχρού Πολέμου, της πολιτικής σχετικά με το πετρέλαιο, και της σύγκρουσης πολιτισμών μεταξύ Δύσης και Ισλάμ.
Όπως αναφέρθηκε στο Κεφάλαιο Πέμπτο, ο Ίον Μίχαϊ Πατσέπα, πρώην υποδιευθυντής και προσωρινός επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών εξωτερικού της κομμουνιστικής Ρουμανίας, έγινε ο υψηλότερου βαθμού αυτομολήσας από το Σοβιετικό μπλοκ όταν δραπέτευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούλιο του 1978. Στο άρθρο του «Ρωσικά αποτυπώματα», ο Πατσέπα αποκάλυψε σημαντικές γνώσεις για κομμουνιστική στήριξη τρομοκρατίας στην Μέση Ανατολή. [7] Ανέφερε τον Αλεκσάντρ Σακχαρόφσκυ, επικεφαλής της Σοβιετικής υπηρεσίας πληροφοριών εξωτερικού, ως λέγοντα: «Στον σημερινό κόσμο, όταν τα πυρηνικά όπλα έχουν καταστήσει την στρατιωτική δύναμη πράγμα του παρελθόντος, η τρομοκρατία θα πρέπει να γίνει το κύριο όπλο μας.» Ογδόντα δύο αεροπειρατείες αεροσκασφών έγιναν μόνο το 1969. Πολλές από αυτές ήταν έργο του Οργανισμού Απελευθέρωσης Παλαιστίνης (ΟΑΠ), που υποστηριζόταν από την Σοβιετική Ένωση και από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Πατσέπα θυμόταν ότι όταν είχε επισκεφθεί το γραφείο του Σακχαρόφσκυ, είδε «μια θάλασσα κόκκινων σημαιών» να σημαδεύουν έναν παγκόσμιο χάρτη. Κάθε σημαία αντιπροσώπευε μια αεροπειρατεία. Ο Σακχαρόφσκυ είπε στον Πατσέπα ότι η τακτική αεροπειρατείας ήταν δική του εφεύρεση.
Η έννοια του «ισλαμικού σοσιαλισμού» άρχισε να παίρνει δύναμη κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, όταν η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε αραβικά κράτη κατά του Ισραήλ. Αντιπρόσωποι περιελάμβαναν τον Γιασσέρ Αραφάτ, που ηγήθηκε του ΟΑΠ από το 1969 έως τον θάνατό του το 2004, και τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, που υπήρξε ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου από το 1956 έως τον θάνατό του το 1970. Ο ΟΑΠ ενεπλάκη σε πάμπολλες τρομοκρατικές δραστηριότητες με σοβιετική και κινεζική κομμουνιστική στήριξη.
Μεταξύ του 1968 και 1978, οι δυνάμεις ασφαλείας της Ρουμανίας έκαναν εβδομαδιαίες αερομεταφορές στρατιωτικών εφοδίων σε Παλαιστινίους τρομοκράτες στον Λίβανο. Αρχεία από την Ανατολική Γερμανική κυβέρνηση δείχνουν ότι το 1983, η Ανατολική Γερμανική υπηρεσία πληροφοριών εξωτερικού έστειλε πυρομαχικά αξίας $1.877.600 για τυφέκια Καλάσνικοφ στον Λίβανο.
Η Τσεχοσλοβακία έδωσε στους ισλαμιστές τρομοκράτες 1.000 τόνους Semtex-H, ενός άοσμου πλαστικού εκρηκτικού.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Γιούρι Αντρόποφ, τότε επικεφαλής της KGB και αργότερα γενικός γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, άρχισε μια κρυφή, προσεκτικά προγραμματισμένη εκστρατεία προπαγάνδας για να σπείρει τους σπόρους του αντισημιτικού και αντιαμερικανικού μίσους ανά τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο. Ο Πατσέπα και ο δεύτερος συγγραφέας Ρόναλντ Ρύκλακ, του βιβλίου «Παραπληροφόρηση», αποκάλεσαν τον Αντρόποφ «πατέρα μιας νέας εποχής παραπληροφόρησης.» [8]
3. Η κομμουνιστική προέλευση του ισλαμικού εξτρεμισμού
Ενώ οι Σοβιετικοί και οι Κινέζοι κομμουνιστές χρηματοδότησαν πολλές τρομοκρατικές οργανώσεις στην Μέση Ανατολή, το να συστήσουν τον κομμουνισμό σε περιοχές με βαθιά ριζωμένα θρησκευτικά πιστεύω αποδείχθηκε μια μεγάλη πρόκληση. Οι προσπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης να εξαγάγει άμεσα σοσιαλιστική επανάσταση στον μουσουλμανικό κόσμο συνάντησαν μεικτά και συχνά προσωρινά αποτελέσματα.
Ενώ υπήρχαν πολλά κράτη που συνεργάζονταν με τους Σοβιετικούς στην Μέση Ανατολή, μόνο η Νότια Υεμένη και το Αφγανιστάν βρίσκονταν υπό κομμουνιστική εξουσία για διαφορετικά χρονικά διαστήματα κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Το 1979, η Σοβιετική Ένωση έκανε μια εισβολή στο Αφγανιστάν και κατέλαβε την χώρα για δέκα χρόνια σε μια προσπάθεια να στηρίξει το κομμουνιστικό καθεστώς που είχε προσφάτως βοηθήσει να ανέλθει στην εξουσία. Το 1989, οι Σοβιετικοί τα παράτησαν και αποχώρησαν από την χώρα.
Ωστόσο, ενώ ο ίδιος ο κομμουνισμός απέτυχε να καθιερώσει έλεγχο επί του μουσουλμανικού κόσμου, έκανε πολλά για να επηρεάσει την δημιουργία και ανάπτυξη του σύγχρονου ισλαμικού εξτρεμισμού.
Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, η απειλή του ισλαμικού εξτρεμισμού πήρε δύναμη, με δράσεις του Οσάμα μπιν Λάντεν και της τρομοκρατικής ομάδας του αλ-Κάιντα να γίνονται πρωτοσέλιδα. Αλλά η ιδεολογική πηγή του ισλαμικού εξτρεμισμού του μπιν Λάντεν μπορεί να βρεθεί ότι είναι ένας άντρας που έχει περιγραφεί ως ο Καρλ Μαρξ του ακραίου Ισλάμ. [9]
α. Σαγίντ Κουτμπ: Ο Μαρξ του ισλαμικού εξτρεμισμού
Με μια πρώτη ματιά, μπορεί να φανεί υπερβολικό να μιλήσουμε για μια σχέση μεταξύ ακραίου Ισλάμ και κομμουνισμού, δεδομένου ότι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στον Αλλάχ και στον προφήτη Μοχάμεντ, ενώ ο κομμουνισμός είναι αθεϊστικός και στοχεύει στην εξάλειψη της πίστης σε θρησκείες. Στην πραγματικότητα, η θεωρία και μέθοδοι του σύγχρονου ισλαμικού εξτρεμισμού συνδέονται στενά με τον μαρξισμό-λενινισμό.
Ο πρωτοπόρος του ακραίου Ισλάμ και της σύγχρονης τζιχάντ ήταν ο Σαγίντ Κουτμπ, ένας Αιγύπτιος σύνδεσμος επικοινωνίας που χρησιμοποιούσε η Μουσουλμανική Αδελφότητα για επαφή με την Κομμουνιστική Διεθνή και με το αιγυπτιακό κομμουνιστικό κόμμα. [10][11] Οι ιδέες του Κουτμπ ήταν εμποτισμένες με κομμουνιστική λογική και ρητορική. Γεννηθείς το 1906, ο Κουτμπ μελέτησε σοσιαλισμό και λογοτεχνία τις δεκαετίες του 1920 και 1930. Σπούδασε στο εξωτερικό στις Ηνωμένες Πολιτείες για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίες του 1940 και έγινε μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας μετά την επιστροφή του στην Αίγυπτο. [12]
Ο κουτμπισμός μπορεί να περιγραφεί ως η αναζήτηση βίας για την καταστροφή της παλιάς κοινωνίας που κυριαρχείται από την «τζαχίλια». Ως θρησκευτικός όρος, η τζαχίλια σημαίνει άγνοια της θρησκευτικής αλήθειας, και αρχικά αναφερόταν στην κοινωνία πριν την διάδοση του Ισλάμ. Ο Κουτμπ κάλεσε τους μουσουλμάνους να δώσουν τις ζωές τους στον αγώνα κατά της τζαχίλια, που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Για να εξηγήσει τις ιδέες του για αυτόν τον αγώνα, ο Κουτμπ επανερμήνευσε το νόημα της τζαχίλια και την ισλαμική έννοια της τζιχάντ.
Με την αναφορά της τζιχάντ, πολλοί αμέσως σκέφτονται τον «ιερό πόλεμο», αλλά στα Αραβικά, τζιχάντ απλώς σημαίνει να αγωνίζεσαι ή να πολεμάς. Στο κυρίως Ισλάμ, μπορεί να θεωρηθεί ως εσωτερική διαμάχη (αυτοτελειοποίηση) ή αμυντική τζιχάντ. [13] Ο Κουτμπ, ωστόσο, επέκτεινε αυτόν τον ορισμό για να περιλαμβάνει ενεργή και ασύστολη χρήση βίας στον «ιερό πόλεμο» της τζιχάντ και έθεσε τις θεωρητικές της βάσεις. [14] Η φιλοσοφία του Κουτμπ λέει πως κάθε κοινωνικό σύστημα που τηρούσε κοσμικούς νόμους ή ήθη ήταν μια αντι-ισλαμική τζαχίλια. Είδε την τζαχίλια ως το μεγαλύτερο εμπόδιο για μουσουλμάνους και μη, που τους απέτρεπε από το να εκπληρώσουν τις ισλαμικές αξίες και νόμο. Ακόμα και μια κοινωνία που ισχρυριζόταν πως είναι ισλαμική θα μπορούσε να είναι τζαχίλια. Ο Κουτμπ θεώρησε το αιγυπτιακό κοινωνικό σύστημα εντός του οποίου ζούσε να είναι ένα σύστημα στο οποίο η τζαχίλια κυριαρχεί, και έτσι πίστεψε ότι θα πρέπει να ανατραπεί. [15]
Αυτή η ερμηνεία της τζιχάντ και τζαχίλια αντανακλά την μαρξιστική φιλοσοφία πάλης ταξικών ομάδων. Ο Κουτμπ ισχυρίστηκε ότι η παλιά κοινωνία της τζαχίλια είχε επιβληθεί στους ανθρώπους και, στην διαδικασία, τους είχε κλέψει την ελευθερία. Αυτοί οι σκλαβωμένοι άνθρωποι – ανάλογο της εργατικής τάξης του μαρξισμού – είχαν το δικαίωμα να αρχίσουν τζιχάντ για να ανατρέψουν την καταπίεση της τζαχίλια. Ο Κουτμπ προώθησε την Τζιχάντ ως τον τρόπο απελευθέρωσης για όλη την ανθρωπότητα, μουσουλμανική και μη. [16] Όταν τα γραπτά του Κουτμπ είχαν εκδοθεί, πολλοί μουσουλμάνοι ηγέτες της κύριας τάσης σκέφτηκαν ότι είχε πάει πολύ μακριά και καταδίκασαν τις ιδέες του ως αίρεση. [17]
Ο Κουτμπ είχε για πολύ καιρό επαφή με τον Νάσσερ, επικεφαλής του σοσιαλίζοντος Κινήματος Ελεύθερων Αξιωματικών και αργότερα πρόεδρο της Αιγύπτου για πολλά χρόνια. Το 1952, ο Νάσσερ έκανε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ανατρέποντας την δυναστεία Μοχάμαντ Άλι, την φιλοδυτική μοναρχία της Αιγύπτου. Αυτό το σοσιαλιστικό επαναστατικό πραξικόπημα λέγεται ότι είχε σχεδιαστεί από τον Κουτμπ και την Μουσουλμανική Αδελφότητα μαζί με τον Νάσσερ. Ωστόσο, ενώ ο Κουτμπ ήλπιζε πως ο Νάσσερ θα καθιέρωνε ισλαμικό καθεστώς, ο Νάσσερ πήρε αντ΄αυτού το μονοπάτι της εκκοσμίκευσης και το 1954 άρχισε να καταστέλει την Αδελφότητα.
Ο Κουτμπ και η Αδελφότητα ετοιμάστηκαν να δολοφονήσουν τον Νάσσερ, αλλά το σχέδιο απέτυχε, και ο Κουτμπ φυλακίστηκε. Βασανίστηκε βαριά κατά τα πρώτα λίγα χρόνια στην φυλακή, αλλά καθώς οι συνθήκες χαλάρωσαν, του επιτράπηκε να γράφει. Ο Κουτμπ έγραψε τα δύο πιο σημαντικά έργα του – «Στην σκιά του Κορανίου» και «Ορόσημα» – ως κρατούμενος. Αυτά τα δύο βιβλία, που καλύπτουν τις απόψεις του για το Κοράνι, την ισλαμική ιστορία, την Αίγυπτο, και την δυτική κοινωνία, εξέθεσαν πλήρως το κάλεσμά του για αντικοσμικό, αντιδυτικό εξτρεμισμό. Σε ένα σημείο, ο Κουτμπ απελευθερώθηκε από την φυλακή, αλλά έμεινε στην Αίγυπτο και φυλακίστηκε πάλι. Το 1966, καταδικάστηκε και κρεμάστηκε για την εμπλοκή του στην συνωμοσία για την δολοφονία του Νάσσερ. Ο Κουτμπ περπάτησε υπερήφανα προς την αγχόνη και προς το να γίνει ένας θρησκευτικός μάρτυρας.
Ο Αϊμάν αλ-Ζαγουαχίρι, επικεφαλής της αλ-Κάιντα μετά τον θάνατο του μπιν Λάντεν, πίστευε πως η εκτέλεση του Κουτμπ ήταν αυτό που δημιούργησε την έκρηξη του ισλαμικού εξτρεμισμού. [18] Ισλαμικοί εξτρεμιστές συχνά αναφέρουν γραπτά του Κουτμπ και θεωρούν τον εαυτό τους ως «διανοητικούς απογόνους» του, όπως παρατήρησε ο ειδικός αντιτρομοκρατίας του West Point Γουίλιαμ ΜακΚαντς. [19] Ο ειδικός Μέσης Ανατολής Χασσάν Χασσάν, σε μια αναφορά του 2016 για την τρομοκρατική ομάδα ISIS, ανέφερε ένα ρητό δημοφιλές μεταξύ υποστηρικτών της ISIS για την προέλευση του θεμελιώδους δόγματος της τρομοκρατικής ομάδας: «Το Ισλαμικό Κράτος σχεδιάστηκε από τον Σαγίντ Κουτμπ, διδάχθηκε από τον Αμπντούλλα Αζάμ, [και] παγκοσμιοποιήθηκε από τον Οσάμα μπιν Λάντεν.» [20]
β. Η λενινιστική εμπροσθοφυλακή της τζιχάντ
Μια άλλη μαρξιστική έννοια που δανείστηκε ο Κουτμπ ήταν αυτή της «ψευδούς συνείδησης», που αναφέρεται στην αποδοχή των ιδανικών και πολιτισμού των κυβερνώντων, από τις μάζες. Η ιδέα λέει πως αυτό αποτρέπει τις μάζες από το να αντιληφθούν την δική τους καταπίεση και να ανατρέψουν τον καπιταλισμό προς όφελος του σοσιαλισμού. Σύμφωνα με τον Κουτμπ, αυτοί που ζουν υπό τζαχίλια δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι σκλάβοι, και αυτός είναι ο λόγος που δεν εμπλέκονται σε τζιχάντ για να απελευθερώσουν τον εαυτό τους. [21]
Ένα από τα βασικά έργα του Λένιν είναι ένα φυλλάδιο με τίτλο «Chto Delat’?» (ή στα Ελληνικά, «Τι πρέπει να γίνει;») στο οποίο λέει πως η εργατική τάξη δεν θα αντιληφθεί την ανάγκη για κομμουνισμό εκτός κι αν οδηγηθεί σε αυτό από μια ομάδα ελίτ επαναστατών. Αντιμετωπίζοντας την ίδια ερώτηση στην σταυροφορία του κατά της τζαχίλια, ο Κουτμπ στράφηκε στον Λένιν για την απάντησή του.
Τα γραπτά του Κουτμπ είναι γεμάτα με λεξιλόγιο οικείο σε μαθητές του μαρξισμού-λενινισμού, όπως «εμπροσθοφυλακή», «κράτος», «επανάσταση», και παρόμοια. Η κατάσταση και οι περιστάσεις που αντιμετώπισε ο Λένιν τον καιρό συγγραφής του φυλλαδίου αντανακλούν τις περιστάσεις του Κουτμπ όταν συνέθετε την δική του ακραία ιδεολογία. Ο Λένιν έβαλε όλη την ελπίδα για επιτυχή επανάσταση σε ένα κόμμα προλεταριακής εμπροσθοφυλακής – μια πολύ πειθαρχημένη οργάνωση ελίτ με καθήκον να επιβλέπει την επανάσταση και να οδηγεί τις μάζες – και απέρριψε την ιδέα ότι ο κομμουνισμός μπορούσε να πετύχει αν οι πράκτορές του απλώς λειτουργούσαν γενικά στην κοινωνία. Ο Κουτμπ αντέγραψε την θεωρία του και αντικατέστησε το λενινιστικό πολιτικό κόμμα με ισλαμικές εξτρεμιστικές οργανώσεις.
Ο Λένιν, στην έμφαση που έδινε στις έννοιες της οργάνωσης και της εμπροσθοφυλακής, όρισε μια σαφή διάκριση μεταξύ αυθορμητισμού και συνείδησης, και εισήγαγε την ιδέα του χτισίματος του κόμματος. Σύμφωνα με τον Λένιν, με μόνο αυθόρμητη δράση, οι εργάτες μπορούν μόνο να προβούν σε επιφανειακές απαιτήσεις, όπως αυξήσεις μισθών και μέρες οκτάωρου, καθώς τους λείπει η απαιτούμενη συνείδηση για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Ο Λένιν πίστεψε ότι μια εξωτερική εμπροσθοφυλακή (συνήθως αποτελούμενη από μπουρζουά διανοούμενους, που έχουν το προνόμιο της εκπαίδευσης) χρειάζεται για να υποκινήσει και να κατηχήσει τους εργάτες ώστε να φτάσουν να πιστέψουν ότι η επανάσταση είναι η μόνη τους διέξοδος και ότι μόνο με την απελευθέρωση όλης της ανθρωπότητας μπορούν και οι ίδιοι να απελευθερωθούν. Για να λειτουργήσει πλήρως η εμπροσθοφυλακή, απαιτείται ένα πολιτικό κόμμα σφιχτής οργάνωσης για να οργανώνει τις δραστηριότητές της και να της παρέχει ευκαιρίες για κρυφή δουλειά ως επαγγελματίες επαναστάτες. [22]
Ο Γκλεν Ι. Ρόμπινσον, επίκουρος καθηγητής στην Μεταπτυχιακή Ναυτική Σχολή στο Μόντερεϋ, Καλιφόρνια, και ερευνητικός συνεργάτης στο Κέντρο Μεσανατολικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϋ, είπε για το ακραίο Ισλάμ: «Ο σύγχρονος τζιχαντισμός φαίνεται καθαρά πως είναι λενινιστικός. Αν και για προφανείς λόγους οι τζιχαντιστές ιδεολόγοι δεν αναφέρουν τον Λένιν ως έμπνευση, οι έννοιες και λογική τους, ειδικά του Σαγίντ Κουτμπ, προδίδουν αυτήν την επιρροή. Έχοντας εκπαιδευθεί στην Αίγυπτο την δεκαετία του 1940, ο Κουτμπ σίγουρα θα είχε έρθει σε επαφή με τα γραπτά του Λένιν. Δύο βασικές έννοιες του Κουτμπ έρχονται απευθείας από τον Λένιν: τζάμα’α (εμπροσθοφυλακή) και μάνχαζ (πρόγραμμα). … Η επίμονη στήριξη του Λένιν στην μεγάλη αξία μιας εμπροσθοφυλακής που έχει ένα λεπτομερές και τακτικό πρόγραμμα για την εκκίνηση και μετά την παγίωση της επανάστασης αντανακλάται επίσης, με έναν ισλαμικό τόνο, στα γραπτά του Κουτμπ.»
Παίρνοντας από την ουσία του λενινισμού, ο Κουτμπ υποστήριξε την δημιουργία μιας μουσουλμανικής εκδοχής του λενινιστικού κόμματος εμπροσθοφυλακής. «Ο Κουτμπ έδωσε ακριβώς το ίδιο επιχείρημα για τον μουσουλμανικό κόσμο», έγραψε ο Ρόμπινσον. «Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων ήταν υπερβολικά μπλεγμένοι και διεφθαρμένοι από το σύστημα άδικης και αντι-ισλαμικής εξουσίας για να γνωρίζουν πως και πότε να πάρουν τα όπλα κατά του κράτους. Μια αφοσιωμένη εμπροσθοφυλακή στελεχών τζιχάντ χρειαζόταν για να οργανώσει και να κατευθύνει τις δράσεις κατά του κράτους.» [23]
Αυτή η εμπροσθοφυλακή, που αποτελείται από ακραίους, ή αυτούς που ο Κουτμπ αποκάλεσε «πραγματικούς μουσουλμάνους», έχει την επαναστατική αποστολή απελευθέρωσης όλων των μουσουλμάνων και όλου του ανθρώπινου πολιτισμού. Η εμπροσθοφυλακή πρέπει να χτυπήσει δυνατά κατά των ψευδομουσουλμάνων, να ακολουθεί ισλαμική ιδεολογία όπως ορίζεται από την ερμηνεία του Κουτμπ, να καθιερώσει ένα νέο έθνος με βάση αυτόν τον ισλαμισμό, και να χρησιμοποιήσει βία για να επιβάλει το ισλάμ στον υπόλοιπο κόσμο.
Επιπλέον της λενινιστικής εμπροσθοφυλακής, η θεωρία του Κουτμπ επίσης περιλαμβάνει ουτοπικές ιδέες όπως «κοινωνική ισότητα» και την εξάλειψη των τάξεων. [24] Τέτοια σημεία αντηχούν τους δηλωμένους στόχους του κομμουνισμού.
Μετά τον θάνατο του Κουτμπ, ο νεότερος αδελφός του Μοχάμεντ Κουτμπ συνέχισε να εκδίδει τα γραπτά του. Το βιβλίο «Μα’ αρακάτ ουλ – Ισλαμικός πόλεμος – Ρα’σαμααλίγια», που εκδόθηκε το 1993, και πάλι τονίζει τις κομμουνιστικές εμπνεύσεις του Κουτμπ. Ο Κουτμπ δηλώνει ευθέως ότι το Ισλάμ είναι μια «μοναδική, εποικοδομητική, και θετικιστική “ακίντα” [δόγμα], που έχει πλαστεί και διαμορφωθεί από τον Χριστιανισμό και τον κομμουνισμό μαζί, [με μια] ανάμειξη των πιο τέλειων τρόπων και που περιέχει όλους τους στόχους τους (δηλ. Χριστιανισμού και Κομμουνισμού) και προσθέτει επιπλέον σε αυτά αρμονία, ισορροπία και δικαιοσύνη.» [25]
γ. Ο κομμουνιστικός πυρήνας του ισλαμικού εξτρεμισμού
Η πάλη των τάξεων είναι μια ακόμα μαρξιστική ιδέα κεντρική στον ισλαμικό εξτρεμισμό. Ο Μαρξ πέρασε όλη την ζωή του προσπαθώντας να δημιοργήσει διαμάχες μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας στο σημείο της μη επιστροφής ώστε μετά να «λύσει» την διαμάχη μέσω επανάστασης. Οι ισλαμικοί εξτρεμιστές λειτουργούν με πολύ παρόμοιο τρόπο.
Η καταστροφή του Κέντρου Παγκοσμίου Εμπορίου στο Μανχάτταν δεν έκανε τίποτα ως πράξη για να βοηθήσει στην πραγματοποίηση του ενωμένου μουσουλμανικού κόσμου που ο Κουτμπ είχε οραματιστεί, αλλά λειτούργησε ως μέσο κλιμάκωσης της διαμάχης μεταξύ δυτικού και μουσουλμανικού κόσμου. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στόχευαν να υποκινήσουν πιέση στην Δύση κατά των μουσουλμάνων, οι οποίοι με την σειρά τους θα υποκινούσαν μουσουλμάνους για να φέρουν εις πέρας περισσότερες επιθέσεις. [26] Οι μέθοδοι των εξτρεμιστών αντανακλούν την προώθηση διαμαχών μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας των Μαρξ και Λένιν ώστε να δημιουργήσουν τις απαιτούμενες συνθήκες για εκκίνηση επανάστασης.
Οι θεωρίες του Κουτμπ φέρουν πολύ μεγαλύτερη ομοιότητα με τον κομμουνισμό από ότι με το παραδοσιακό Ισλάμ. Αν και οι ισλαμιστές εξτρεμιστές δηλώνουν ότι έχουν μια θρησκευτική αντίθεση στον κομμουνισμό, στην πραγματικότητα απορρόφησαν τις θεμελιώδεις αρχές του κομμουνιστικού επαναστατικού δόγματος. Όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος Τσακ Μορς: «Ο πραγματικός εχθρός που αντιμετωπίζει ο ελεύθερος κόσμος παραμένει ο κομμουνισμός. … Το ακραίο Ισλάμ δεν είναι τίποτα παραπάνω από κομμουνισμό ντυμένο στα παραδοσιακά ενδύματα του Ισλάμ. Ο ίδιος κομμουνιστικός εχθρός που υπονόμευσε την Ευρώπη … ρίζωσε στον ισλαμικό κόσμο και μεταμόρφωσε μεγάλα τμήματα της ισλαμικής ελίτ.» [27]
Ο Φινλανδός πολιτικός ιστορικός Αντέρο Λάιτσινγκερ πιστεύει πως η σύγχρονη τρομοκρατία γεννήθηκε περίπου το 1967, αναπτυσσόμενη παράλληλα με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Καθώς τα ακραία κινήματα λειτουργούσαν σε κατάσταση τρέλας την δεκαετία του 1960, φοιτητές από μουσουλμανικές χώρες που σπούδασαν στην Δύση συνδέθηκαν με την αριστερή σκέψη και έφεραν έννοιες όπως βίαιη επανάσταση στην χώρα τους με την επιστροφή τους. [28]
Το 1974, ο Αμπντάλλα Σλάιφερ, ένας προσηλυτισμένος μουσουλμάνος που αργότερα έγινε καθηγητής δημοσιογραφικών σπουδών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου, συνάντησε τον Ζαγουαχίρι, τον μελλοντικό επικεφαλής της αλ-Κάιντα. Ο Ζαγουαχίρι, που σπούδαζε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου τότε, καυχήθηκε ότι οι ισλαμικές εξτρεμιστικές ομάδες έχουν στρατολογήσει μέλη από ελίτ ινστιτούτα όπως ιατρικές και πολυτεχνικές σχολές. Ο Σλάιφερ είπε πως αυτά τα ινστιτούτα είχαν μεγάλη συγκέντρωση νέων μαρξιστών την δεκαετία του 1960, και ότι το ακραίο Ισλάμ ήταν απλώς μια νέα τάση στην φοιτητική επαναστατικότητα. Ο Σλάιφερ είπε στον Ζαγουαχίρι: «Άκουσε, Αϋμάν, είμαι ένας πρώην μαρξιστής. Όταν μιλάς, νιώθω σαν να είμαι πίσω στο Κόμμα. Δεν νιώθω σαν να βρίσκομαι με έναν παραδοσιακό μουσουλμάνο.» [29]
Περιέργως, πολλοί παρατηρητές σχετίζουν τον ισλαμικό εξτρεμισμό με τον φασισμό (ισλαμοφασισμός) και, για διάφορους λόγους, δεν αναφέρουν την κομμουνιστική του προέλευση. Ο φασισμός είναι μια μορφή εθνικού σοσιαλισμού, και ο σοσιαλισμός είναι το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, όπως ο Λένιν και άλλοι έχουν πει. Ο κομμουνισμός είναι διεθνής σε εμβέλεια, με στόχο κομμουνιστικές επαναστάσεις ανά τον κόσμο. Όταν βλέπουμε τον ισλαμικό εξτρεμισμό μαζί με την συνολική του προσέγγιση και δόγμα, γίνεται εμφανές ότι έχει περισσότερα κοινά με τον κομμουνισμό.
δ. Ο Κουτμπ και η άνοδος της τρομοκρατίας
Τα γραπτά του Κουτμπ επηρέασαν πολλούς νεαρούς Άραβες, όπως τον Παλαιστίνιο διανοούμενο και συνιδρυτή της αλ-Κάιντα Αμπντούλλα Γιουσούφ Αζάμ. [30] Η Αναφορά Επιτροπής της 11ης Σεπτεμβρίου ανέφερε τον Αζάμ ως «μαθητή του Κουτμπ» και περιέγραψε την επιρροή του Κουτμπ στην κοσμοθεώρηση του μπιν Λάντεν. [31]
Ο αδελφός του Κουτμπ Μουχάμαντ έγινε καθηγητής ισλαμικών σπουδών στην Σαουδική Αραβία, και ήταν υπεύθυνος για την επιμέλεια, έκδοση, και προώθηση των θεωριών του εκλιπόντος Κουτμπ. Ο μπιν Λάντεν παρακολουθούσε τακτικά τις δημόσιες εβδομαδιαίες διαλέξεις του Μουχάμαντ και διάβαζε τα βιβλία του Κουτμπ.
Ο Ζαγουαχίρι είπε ότι όταν ήταν νέος, άκουγε επανειλημμένα από τον θείο του για το πόσο σπουδαίος ήταν ο Κουτμπ και πως υπέφερε στην φυλακή. [32] Το 1966, το έτος που ο Κουτμπ απαγχονίστηκε, ένας δεκαπεντάχρονος Ζαγουαχίρι βοήθησε στην διαμόρφωση ενός παράνομου κυττάρου που στόχευε να ανατρέψει την κυβέρνηση και να δημιουργήσει ένα ισλαμικό κράτος. Ο Ζαγουαχίρι έγραψε στο ημερολόγιό του: «Το Νασσερίτικο καθεστώς πίστεψε πως το ισλαμικό κίνημα έλαβε ένα θανατηφόρο χτύπημα με την εκτέλεση του Σαγίντι Κουτμπ και των συντρόφων του. … Αλλά η φαινομενική επιφανειακή ηρεμία απέκρυψε μια άμεση αλληλεπίδραση με τις ιδέες του Σαγίντ Κουτμπ και την διαμόρφωση του πυρήνα του σύγχρονου κινήματος ισλαμικής τζιχάντ στην Αίγυπτο.» [33] Αργότερα, ο Ζαγουαχίρι έγινε μέλος της ομάδας Αιγυπτιακή Ισλαμική Τζιχάντ, που είχε ιδρυθεί την δεκαετία του 1970, και έγινε ο σύμβουλος του μπιν Λάντεν, καθώς και σημαντικό μέλος της αλ-Κάιντα, τελικά παίρνοντας την αρχηγία μετά τον θάνατο του μπιν Λάντεν.
Στον σουνιτικό μουσουλμανικό κόσμο, ο Κουτμπ είναι ο πιο δημοφιλής ακραίος στοχαστής. [34] Σχεδόν όλες οι βασικές έννοιες και οι ιδεολογικές καινοτομίες των σουνιτικών ομάδων τζιχάντ μπορούν να βρεθούν στα έργα του. [35] Αν και διάφορες ομάδες τζιχάντ μπορεί να διαφέρουν στην μορφή, όλες χρησιμοποιούν βία για να πετύχουν τους πολιτικούς τους στόχους υπό το όνομα του Ισλάμ. [36]
Τρομοκρατικές επιθέσεις όπως η δολοφονία του 1981 του Αιγυπτίου προέδρου Άνγουαρ Σαντάτ από την Αιγυπτιακή Ισλαμική Τζιχάντ, και οι επιθέσεις από την αιγυπτιακή τρομοκρατική ομάδα αλ-Γκάμμα αλ-Ισλαμίγια κατά κυβερνητικών αξιωματούχων, κοσμικών διανοουμένων, Αιγυπτίων Χριστιανών, και τουριστών την δεκαετία του 1990, ήταν όλα βήματα στον δρόμο της πραγμάτωσης του οράματος του Κουτμπ. [37]
Οι ακραίες ομάδες τζιχάντ που ακολουθούν την ιδεολογία του Κουτμπ κατηγοριοποιούνται ως τρομοκράτες Σαλάφι-τζιχάντ. Το 2013, υπήρχαν σχεδόν πέντε ομάδες Σαλάφι-τζιχάντ παγκοσμίως, με τις περισσότερες να εδρεύουν στην Βόρεια Αφρική και τον Λεβάντε, σύμφωνα με αναφορά της αμερικανικής Rand Corporation. [38] Ο Ρόμπερτ Μέιν, συγγραφέας του βιβλίου «Το μυαλό του ισλαμικού κράτους: Η ISIS και η ιδεολογία του χαλιφάτου», αποκάλεσε τον Κουτμπ «πατέρα στον εικοστό αιώνα του πολιτικού κινήματος που τώρα ονομάζεται Σαλάφι τζιχάντ» και πρόδρομο της τρομοκρατικής ομάδας ISIS, προσθέτοντας ότι ενώ ο Κουτμπ δεν ευθυνόταν άμεσα για την ISIS, «έβαλε το πρώτο ορόσημο στον δρόμο που τελικά θα οδηγούσε εκεί.» [39]
Μεταξύ των διάφορων εξτρεμιστικών ισλαμικών οργανώσεων που υπάρχουν, αν και δεν έχουν ένα ενιαίο όραμα και μάχονται ιδεολογικά μεταξύ τους, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στην συντριπτική πλειοψηφία τους: Έχουν στην πραγματικότητα κληρονομήσει την επιθετική μορφή τζιχάντ του Κουτμπ – την κομμουνιστική επανάσταση σε διαφορετική μορφή.
ε. Πως ο κομμουνισμός έχει κάνει θύματα τους συνηθισμένους μουσουλμάνους
Παρά το ότι οι εξτρεμιστικές ομάδες λειτουργούν στο όνομα του Ισλάμ, το μεγαλύτερο θύμα είναι η μουσουλμανική κοινωνία. Αυτό επειδή το πραγματικό κίνητρο πίσω από την τρομοκρατία – όπως και στον κομμουνισμό – είναι μια επιθυμία για φόνους και καταστροφή, ασχέτως των επιφανειακών δικαιολογιών.
Η αναφορά του 2017 «Ισλάμ και τα πρότυπα στην τρομοκρατία και στον βίαιο εξτρεμισμό», που εκδόθηκε από το Κέντρο για Στρατηγικές και Διεθνείς Σπουδές, δηλώνει ότι «σχεδόν όλη η ζημία σε ανθρώπινη ζωή από εξτρεμιστικές επιθέσεις, είναι μουσουλμάνοι που σκοτώνουν ή τραυματίζουν άλλους μουσουλμάνους.»
Σύμφωνα με την αναφορά, «συνολικά 83% των [ισλαμικών εξτρεμιστικών] επιθέσεων και 90% των θανάτων συνέβησαν σε συμπαγώς ισλαμικές χώρες», όπως και η συντριπτική πλειοψηφία επιθέσεων αυτοκτονίας που έγιναν από πεζούς ή με χρήση οχημάτων. «Αν κοιτάξουμε στα πέντε χειρότερα κινήματα βίας στον κόσμο το 2016, τέσσερα είναι «ισλαμικός» εξτρεμισμός. Ένα σύνολο 88% των 2.916 επιθέσεων και 99% των 14.017 θανάτων που προέκυψαν από τους πέντε πρώτους δράστες προκλήθηκαν από ισλαμικές εξτρεμιστικές ομάδες.» [40]
Η «Εθνική αναφορά για την τρομοκρατία» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 2018 καταγράφει ένα σύνολο 8.093 τρομοκρατικών επιθέσεων που συνέβησαν στον κόσμο εκείνο τον χρόνο, προκαλώντας 32.836 θανάτους συνολικά. Οι επιθέσεις ήταν βασικά πιθανώς να συμβούν σε χώρες και περιοχές μουσουλμανικής πλειοψηφίας: «Το 2018, τρομοκρατικά συμβάντα συνέβησαν σε 84 χώρες και περιοχές. Περίπου 85 τοις εκατό όλων των συμβάντων ήταν συγκεντρωμένα σε τρεις γεωγραφικές περιοχές: την Μέση Ανατολή, Νότια Ασία, και υποσαχάρια Αφρική. Σε σειρά, Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ, Ινδία, Νιγηρία, Σομαλία, Φιλιππίνες, Πακιστάν, Υεμένη, και Καμερούν βίωσαν τον μεγαλύτερο αριθμό τρομοκρατικών συμβάντων το 2018. Συμβάντα σε αυτές τις 10 χώρες αποτελούν το 71 τοις εκατό των συνολικών αριθμών συμβάντων και το 81 τοις εκατό όλων των θανάτων από τρομοκρατικά συμβάντα.» [41]
Σε αντίθεση, τρομοκρατικές επιθέσεις σε δυτικές χώρες είχαν ως αποτέλεσμα πολύ λιγότερους θανάτους. Μια αναφορά του 2019 από το Ινστιτούτο Cato δήλωσε ότι γεννημένοι στο εξωτερικό τρομοκράτες στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσαν 3.037 από τους 3.518 φόνους που προκλήθηκαν από τρομοκράτες στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1975 έως το 2017. Αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει τους 2.979 ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους από τις αεροπειρατείες που διαπράχθηκαν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. [42]
4. Πως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα υποστηρίζει την τρομοκρατία
Το ΚΚΚ από παλιά υποστηρίζει τρομοκρατικές δραστηριότητες στο εξωτερικό, όπως αυτές του Παλαιστινίου τρομοκράτη επικεφαλής Αραφάτ. Ένας από τους πρώτους που εφάρμοσε την τακτική αεροπειρατείας εμπορικών πτήσεων, ο Αραφάτ στόχευσε τις αμερικανικές δυνάμεις και αργότερα έγινε μια έμπνευση για τον μπιν Λάντεν.
α. Η υποστήριξη του ΚΚΚ προς τις τρομοκρατικές δραστηριότητες του Γιασσέρ Αραφάτ
Το 1959, ο Αραφάτ άρχισε το Παλαιστινιακό Εθνικό Κίνημα Απελευθέρωσης, γνωστό επίσης ως Φατάχ, και το 1988, διακήρυξε ότι η Παλαιστίνη είναι ανεξάρτητο κράτος. Έως τον θάνατό του το 2004, ο Αραφάτ ήταν η επικεφαλής μορφή διάφορων παλαιστινιακών ενόπλων οργανώσεων. Ήταν επίσης ένα αγαπημένο πρόσωπο για το ΚΚΚ, και είχε επισκεφθεί την Κίνα δεκατέσσερις φορές και είχε συναντήσει πολλούς Κινέζους κομμουνιστές επικεφαλής, όπως τους Μάο Τσεντόνγκ, Τζόου Ενλάι, Ντενγκ Σιαοπίνγκ, και Τζιανγκ Τζεμίν.
Το 1964, ο Αραφάτ ίδρυσε την αλ-Ασίφα («Η Καταιγίδα»), το ένοπλο τμήμα της Φατάχ, και στην συνέχεια πήγε αμέσως στο Πεκίνο για να συναντήσει τον Κινέζο πρωθυπουργό Τζόου Ενλάι. Ο Τζόου υπενθύμισε στον Αραφάτ να δώσει προσοχή στην στρατηγική και να μην χρησιμοποιήσει αντιπαραγωγικά συνθήματα όπως αυτά που καλούσαν για την πλήρη καταστροφή του Ισραήλ. [43]
Επιπλέον της παροχής όπλων και οικονομικής στήριξης, το Πεκίνο συχνά καθοδηγούσε την Παλαιστίνη στο πως να έρχεται σε σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ενώ επεκτείνει την επιρροή του διεθνώς. Το ΚΚΚ επίσης προσκάλεσε Παλαιστινίους για εκπαίδευση στην Κίνα.
Τον Ιανουάριο του 1965, ο Αραφάτ διακήρυξε πόλεμο στο Ισραήλ στην βόρεια Παλαιστίνη χρησιμοποιώντας αντάρτικη οργάνωση, και η ΑΟΠ (Απελευθερωτική Οργάνωση Παλαιστίνης) ίδρυσε γραφείο στο Πεκίνο εκείνο τον Μάιο. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) παρείχε στο γραφείο της ΑΟΠ διπλωματική μεταχείριση και υποστήριξε ανοιχτά την ΑΟΠ σε διάφορες διεθνείς αρένες.
Τον Νοέμβριο του 1988, όταν ο Αραφάτ ανακοίνωσε την ανεξαρτησία του παλαιστινιακού κράτους, το Πεκίνο αμέσως το αναγνώρισε και καθιέρωσε διπλωματικές σχέσεις.
Ο Αραφάτ και ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΚ Τζιανγκ Τζεμίν επισκέφθηκαν ο ένας τον άλλον το 2000 και 2001, σε μια περίοδο μεγάλης κλίμακας αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινιακών ομάδων. Το Ισραήλ καταδίκασε επανειλημμένα τον Αραφάτ για τον ρόλο του στην βία. Με την στήριξη του ΚΚΚ, ο Αραφάτ ήταν ικανός να αντισταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ενώ αποσταθεροποιούσε περαιτέρω την Μέση Ανατολή.
Οι οργανισμοί μέλη της ΑΟΠ εμπλέκονταν σε διάφορες ανοιχτές ή κρυφές βίαιες τρομοκρατικές δραστηριότητες. Ισχυρίζονταν πως η βίαιη επανάσταση ήταν ο μόνος τρόπος για την απελευθέρωση της χώρας. Ο Αραφάτ ήταν πολύ κοντά σε ηγεσίες κομμουνιστικών χωρών και συνάντησε μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Η Φατάχ ήταν παρατηρητής στο Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.
Το 1970, η ΑΟΠ διέπραξε μια απόπειρα δολοφονίας του βασιλιά της Ιορδανίας Χουσσεΐν μπιν Ταλάλ και ένα αποτυχημένο πραξικόπημα κατά της ιορδανικής κυβέρνησης. Τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους, η ΑΟΠ έκανε αεροπειρατεία σε πέντε εμπορικά αεροσκάφη – τέσσερα με προορισμό την Νέα Υόρκη και ένα προς Λονδίνο – σε αυτό που έγινε γνωστό ως οι αεροπειρατείες του Dawson Field. Ένας τρομοκράτης ισχυρίστηκε ότι η αεροπειρατεία ενός αεροσκάφους είχε μεγαλύτερη επίδραση από τον θάνατο εκατό Ισραηλινών σε μάχη.
Το 1972, η τρομοκρατική ομάδα Μαύρος Σεπτέμβριος, ένα ένοπλο παρακλάδι της Φατάχ, δολοφόνησε έντεκα Ισραηλινούς αθλητές κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μόναχο. Ένας από τους τρομοκράτες ήταν ο Αλί Χασσάν Σαλάμε, επικεφαλής ασφαλείας της Φατάχ και ένας από τους πιο έμπιστους υπαρχηγούς του Αραφάτ. Εκτός των Ισραηλινών που σκοτώθηκαν στην επίθεση, ένας αστυνομικός της Δυτικής Γερμανίας επίσης έχασε την ζωή του. [44]
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ έχουν χαρακτηρίσει τον Αραφάτ υποκινητή πίσω από έναν αριθμό επιθέσεων στην Μέση Ανατολή. Το 1978, ο Λευκός Οίκος χαρακτήρισε την ΑΟΠ τρομοκρατική οργάνωση και έκλεισε το γραφείο πληροφοριών της ΑΟΠ στην Ουάσινγκτον.
β. Οι δεσμοί του ΚΚΚ με την Αλ-Κάιντα
Για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ανά τον κόσμο, οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν μια σοκαριστική τραγωδία. Αλλά στην κομμουνιστική Κίνα, από τα διαδικτυακά φόρα και δωμάτια συζήτησης έως τα κυλικεία πανεπιστημίων, μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων υποστήριζαν τους τρομοκράτες, κάνοντας σχόλια όπως «Μπράβο!» και «Υποστηρίζουμε ένθερμα πράξεις δικαιοσύνης κατά των Ηνωμένων Πολιτειών». Σε μια έρευνα 91.701 ανθρώπων στην NetEase, μια μεγάλη κινεζική εταιρεία διαδικτύου, μόνο 17,8 τοις εκατό των συμμετεχόντων εξέφρασαν ισχυρή αντίθεση στις τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ μια πλειοψηφία ανθρώπων επέλεξε «αντίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες» ή «το καλύτερο δεν έχει έρθει ακόμα» ως απαντήσεις τους στην τραγωδία. [45]
Οι Κινέζοι που χάρηκαν για την 11η Σεπτεμβρίου δεν είχαν σχέση με τον μπιν Λάντεν ή με ακραίους μουσουλμάνους όσον αφορά εθνικότητα, θρησκεία, ή ήθη, αλλά οι ρίζες της τοξικής σκέψης τους ήταν οι ίδιες. Όπως οι ισλαμικοί εξτρεμιστές στον «ιερό πόλεμό» τους κατά του μη ισλαμικού κόσμου και κατά των «ψεύτικων» μουσουλμάνων για τους οποίους θεωρούν ότι έχουν παραπλανηθεί από την τζαχίλια, το ΚΚΚ έχει ξοδέψει εβδομήντα χρόνια δηλητηριάζοντας τους Κινέζους με μίσος κατά «ταξικών εχθρών» και κατηχώντας τους με τον στρεβλό τρόπο σκέψης του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Για το ΚΚΚ, τα κοινά σημεία ισλαμικού εξτρεμισμού και κομμουνισμού πηγαίνουν πέρα από την απλή ιδεολογική αλληλεπικάλυψη. Το ΚΚΚ διατήρησε στενούς δεσμούς με τους Ταλιμπάν και την αλ-Κάιντα αφότου οι Ταλιμπάν υφάρπαξαν την εξουσία στο Αφγανιστάν, καθώς και στην περίοδο που οι Ταλιμπάν έδιναν προστασία στον μπιν Λάντεν. Το 1998, αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επιτεθεί σε βάσεις της αλ-Κάιντα με κατευθυνόμενους πυραύλους, το κινεζικό καθεστώς λέγεται ότι πλήρωσε τον μπιν Λάντεν $10 εκατομμύρια για όποιον πύραυλο δεν είχε εκραγεί, κατά πάσα πιθανότητα για να κλέψει την τεχνολογία. [46][47]
Την ίδια στιγμή, το ΚΚΚ συνέχισε να παρέχει ευαίσθητη στρατιωτική τεχνολογία σε κράτη χορηγούς τρομοκρατίας. Στο τέλος του 2000, το Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΕ πρότεινε κυρώσεις στους Ταλιμπάν για να τους εξαναγκάσει να κλείσουν τα στρατόπεδα εκπαίδευσης τρομοκρατών του μπιν Λάντεν που βρίσκονταν στην περιοχή τους, αλλά η ΛΔΚ απείχε από την ψηφοφορία. Αντ΄αυτού, έστειλε στρατιωτικό προσωπικό προς υποστήριξη των Ταλιμπάν αμέσως αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αξιωματούχοι πληροφοριών της Αμερικής ανέφεραν ότι οι ZTE και Huawei, δύο μεγάλες κινεζικές τεχνολογικές εταιρείες με δεσμούς με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, βοηθούσαν τον στρατό των Ταλιμπάν να κατασκευάσει τηλεφωνικό δίκτυο στην Καμπούλ, πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. [48] Την μέρα των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, αξιωματούχοι της Κίνας και των Ταλιμπάν υπέγραψαν συμβόλαιο επέκτασης οικονομικής και τεχνικής συνεργασίας. [49]
Στο βιβλίο του 1999 με τίτλο «Πόλεμος χωρίς περιορισμούς», δύο Κινέζοι αξιωματικοί του στρατού συζήτησαν μια υποθετική δεύτερη επίθεση στο World Trade Center στην Νέα Υόρκη, μετά την αποτυχημένη απόπειρα βομβαρδισμού του 1993, σημειώνοντας ότι αυτό θα δημιουργούσε ένα περίπλοκο δίλημμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι συγγραφείς επίσης ονόμασαν την αλ-Κάιντα ως μια οργάνωση με την ικανότητα να φέρει εις πέρας μια τέτοια επιχείρηση. [50] Είτε το ΚΚΚ είχε, είτε δεν είχε γνώση εκ των προτέρων για την 11η Σεπτεμβρίου, η ιδέα του καθεστώτος για «πόλεμο χωρίς περιορισμούς» παρείχε θεωρητική καθοδήγηση για τις μελλοντικές επιχειρήσεις του μπιν Λάντεν. Επιπλέον, το 2004, αποκαλύφθηκε πως κινεζικές υπηρεσίες πληροφοριών είχαν χρησιμοποιήσει εταιρείες βιτρίνα σε χρηματοπιστωτικές αγορές ανά την υφήλιο για να βοηθήσουν τον μπιν Λάντεν να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπλύνει χρήματα. [51]
Το κομμουνιστικό στρατόπεδο είδε μια ολική κατάρρευση με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, και το ΚΚΚ αντιμετώπισε τεράστια πίεση από τον ελεύθερο κόσμο μόνο του. Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο ελεύθερος κόσμος άρχισαν να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στην επίκριση της κομμουνιστικής τυραννίας, έλαβε χώρα η 11η Σεπτεμβρίου. Οι προτεραιότητες άλλαξαν δραματικά, και ο Πόλεμος στην Τρομοκρατία άρχισε αντ΄ αυτού. Αυτό έδωσε στο ΚΚΚ χώρο και επέτρεψε στον κομμουνισμό να επεκταθεί για ακόμα μία φορά.
Η απειλή της ακραίας ισλαμικής τρομοκρατίας ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να πάρει τους πόρους και προσοχή της μακριά από την συνεχιζόμενη απειλή του κομμουνισμού, αποτρέποντας τον ελεύθερο κόσμο από το να αντιδράσει στις άνευ προηγουμένου κακοποιήσεις του ΚΚΚ. Ενώ ο δυτικός κόσμος πολεμούσε στην Μέση Ανατολή, μια μεγάλης κλίμακας μεταφορά πλούτου έλαβε χώρα ήσυχα μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, επιτρέποντας σε μια ακόμα κομμουνιστική υπερδύναμη να ανέλθει εκεί όπου η Σοβιετική Ένωση είχε πέσει.
5. Η σύγκλιση τρομοκρατίας και ακραίας αριστεράς της Δύσης
Μετά τη 11η Σεπτεμβρίου, ακραίοι αριστεροί Δυτικοί διανοούμενοι ζητωκραύγασαν για το συμβάν και υπερασπίστηκαν τους δράστες. Μέρες μετά τις επιθέσεις, ένας Ιταλός θεατρικός συγγραφέας και βραβευμένος με Νόμπελ στην λογοτεχνία είπε: «Οι μεγάλοι σπεκουλαδόροι κυλιούνται σε μια οικονομία που κάθε χρόνο σκοτώνει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους με φτώχεια – έτσι τι είναι 20.000 νεκροί στην Νέα Υόρκη;» [52] Ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο Κολοράντο-Μπόουλντερ χαρακτήρισε αυτούς που πέθαναν στο World Trade Center (Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου) ως «μικρούς Άικμανς» (αναφερόμενος σε έναν από τους αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος των Ναζί), λέγοντας ότι τα θύματα ήταν μέρος των «τεχνοκρατικών στρατευμάτων στο κέντρο της καρδιάς της παγκόσμιας οικονομικής αυτοκρατορίας της Αμερικής» και υπονοώντας ότι οι επιθέσεις ήταν απλώς μια τιμωρία. [53]
Στις 1 Φεβρουαρίου 2003, έναν μήνα προτού οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτεθούν στο Ιράκ, ο μπιν Λάντεν είχε δημοσιεύσει μια ηχητική καταγραφή μέσω της τηλεόρασης Al-Jazeera, που έλεγε πως «δεν θα είναι κακό αν τα συμφέροντα των μουσουλμάνων συγκλίνουν με τα συμφέροντα των σοσιαλιστών στον πόλεμο κατά των σταυροφόρων», και κάλεσε τον κόσμο να πολεμήσει τον αμερικανικό στρατό στους δρόμους. [54]
Ελπίζοντας να αποτρέψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από το να φέρουν εις πέρας επιχειρήσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ, και αργότερα να εμποδίσουν τις προσπάθειες της χώρας στον Πόλεμο κατά του Τρόμου, διάφορες ακραίες αριστερές δυνάμεις εκκίνησαν ένα μεγάλης κλίμακας κίνημα αντιπολεμικών διαδηλώσεων. Τα περισσότερα μέλη της γνωστής αντιπολεμικής οργάνωσης ANSWER (Act Now to Stop War and End Racism), που ιδρύθηκε το 2001, είναι σοσιαλιστές, κομμουνιστές, και αριστεροί ή προοδευτικοί. Πολλοί από τους ιδρυτές της είχαν δεσμούς με το Κέντρο Διεθνούς Δράσης και το Παγκόσμιο Κόμμα Εργατών, μια κομμουνιστική ακραία οργάνωση που υποστηρίζει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας. Η ANSWER συνεπώς είναι μια δύναμη πρώτης γραμμής που συμφωνεί με τον σταλινικό κομμουνισμό. Επίσης συμμετέχοντες στο κίνημα κατά του πολέμου ήταν οι Not in Our Name, μια οργάνωση μετώπου του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που είναι ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα με δεσμούς με το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς. [55]
Στο βιβλίο του 2004 «Ανίερη Συμμαχία: Το ακραίο Ισλάμ και η αμερικανική αριστερά», ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Ντέιβιντ Χόροβιτς περιέγραψε την ειδεχθή σύνδεση μεταξύ ακραίων αριστερών και ισλαμικών εξτρεμιστών. Σύμφωνα με την ανάλυσή του, η ακραία αριστερά ανά την υφήλιο έχει έμμεσα υπερασπιστεί ισλαμιστές μαχητές τζιχάντ. [56]
Κατά την διάρκεια συνάντησης με αξιωματούχους της Χεζμπολά, ένα γνωστός αριστερός καθηγητής είπε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν «ένα από τα ηγετικά τρομοκρατικά κράτη». [57] Ένας επίκουρος καθηγητής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια είπε σε ένα πλήθος περίπου 3.000 φοιτητών ότι «προσωπικά θα ήθελε να δει ένα εκατομμύριο Μογκαντίσου», αναφερόμενος στην μάχη του Μογκαντίσου του 1993, στην οποία μαχητές που θεωρείται ότι ήταν εκπαιδευμένοι στην αλ-Κάιντα σκότωσαν δεκαοκτώ Αμερικανούς στρατιώτες ειδικών δυνάμεων. Ο καθηγητής επίσης εξέφρασε την ελπίδα ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες θα σκοτώσουν ο ένας τον άλλον. [58]
Κάποιοι αριστεροί έχουν βοηθήσει τρομοκράτες άμεσα. Το 1995, ο Ομάρ Αμπντέλ-Ραχμάν είχε καταδικαστεί για συνωμοσία για να φέρει εις πέρας τον βομβαρδισμό του Παγκόσμιο Κέντρου Εμπορίου το 1993. Μία από τους δικηγόρους υπεράσπισής του, η Λυν Στιούαρτ, καταδικάστηκε σε φυλάκιση το 2006 επειδή βοήθησε στην παράνομη μετάδοση μηνυμάτων από τον Αμπντέλ-Ραχμάν σε ακολούθους του στην Μέση Ανατολή που τους έλεγαν να συνεχίσουν τις τρομοκρατικές τους δραστηριότητες. Η Στιούαρτ έγινε ένα πολιτικό είδωλο για την αριστερά και έχει επανειλημμένα προσκληθεί για να δώσει διαλέξεις σε πανεπιστημιουπόλεις. [59]
Η υπεράσπιση τρομοκρατών και η εναντίωση στην Δυτική δημοκρατική κοινωνία είναι μέρος της μεγάλης πορείας της ακραίας αριστεράς για να καταλάβει την Δυτική κοινωνία εκ των έσω. Η αριστερά διατίθεται να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μέθοδο την βοηθά να επιτύχει τον στόχο της. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αν και η δυτική αριστερή ιδεολογία δεν έχει κάποια επιφανειακή σχέση με τον ισλαμικό εξτρεμισμό, οι κοινές ρίζες τους βρίσκονται στο μίσος και την πάλη του κομμουνιστικού φαντάσματος.
6. Τερματισμός του θεμελιώδους αιτίου της τρομοκρατίας
Από την Κομμούνα του Παρισιού και την θεσμοθέτηση της βίας που έκανε ο Λένιν, έως τις κρατικές διώξεις του ΚΚΚ, ο κομμουνισμός χρησιμοποιούσε πάντα τρομοκρατία για να επιτύχει τους σκοπούς του. Οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν βία για να ρίξουν την κοινωνία σε αταξία, και χρησιμοποιούν φόβο για φέρουν τους ανθρώπους υπό τον έλεγχό τους. Παραβιάζουν τις ηθικές αξίες που διατηρούνταν οικουμενικά ανά την ανθρωπότητα ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους.
Οι ρίζες του κομμουνισμού μπορούν να ιδωθούν στις βασικές ιδέες και μεθόδους των σύγχρονων τρομοκρατικών ομάδων, καθώς είναι η κομμουνιστική ιδεολογία που παρέχει ένα θεωρητικό πλαίσιο για τις κακόβουλες ατζέντες τους.
Επίσης, πέραν των περιοχών που ελέγχονται άμεσα από κομμουνιστικά καθεστώτα, ο κομμουνισμός έχει χειραγωγήσει διάφορες ομάδες και άτομα ώστε να φέρουν εις πέρας τρομοκρατικές πράξεις, σπέρνοντας χάος ανά την υφήλιο και δημιουργώντας ένα πέτασμα καπνού για αντιπερισπασμό ώστε να μπερδέψει και να οδηγήσει σε λάθος κατευθύνσεις τους εχθρούς του.
Η τρομοκρατία του ακραίου Ισλάμ έχει έρθει στο προσκήνιο στις διεθνείς διαμάχες από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ενεπλάκησαν σε δαπανηρές και εκτεταμένες στρατιωτικές εκστρατείες στην Μέση Ανατολή, το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς δούλεψε ήσυχα για να γίνει μια υπερδύναμη ικανή να προκαλέσει τον ελεύθερο κόσμο. Το χάος που δημιουργήθηκε στην Μέση Ανατολή και αλλού απέσπασε τις Δυτικές κυβερνήσεις και το κοινό από την επανεμφανιζόμενη απειλή του κομμουνισμού, καθώς άνευ προηγουμένου εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαπράττονταν από το ΚΚΚ παρά το ότι είχε ισχυρότερους οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Δύση.
Έχοντας ιδρυθεί στην βάση του μίσους και της πάλης, ο κομμουνισμός είναι θεμελιωδώς ένα αίτιο τρομοκρατίας ανά τον κόσμο. Ενώ τα μέσα ενημέρωσης εστιάζουν την προσοχή τους σε τρομοκρατικές επιθέσεις που στοχεύουν την Δυτική κοινωνία, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που σκοτώνονται από ισλαμικούς εξτρεμιστές είναι συνηθισμένοι μουσουλμάνοι που ζουν σε ισλαμικές χώρες. Παρομοίως, οι περισσότεροι από 100 εκατομμύρια θάνατοι που προκλήθηκαν από τον κομμουνισμό ήταν σχεδόν όλα θύματα που ζούσαν υπό κομμουνιστικά καθεστώτα.
Έως ότου οι τοξικές ρίζες του κομμουνισμού να ξεριζωθούν, η ανθρωπότητα δεν θα απολαύσει ούτε μία μέρα ειρήνης. Μόνο αναγνωρίζοντας τον ρόλο του κομμουνισμού στις τρομοκρατικές δραστηριότητες που μαστίζουν τον κόσμο μας, και υπερασπιζόμενοι τις παραδοσιακές αξίες και πίστη, μπορεί αυτή η απειλή να νικηθεί και ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» να τελειώσει.
Διαβάστε τα υπόλοιπα κεφάλαια εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας
Το κεφάλαιο 14, με τίτλο «Popular Culture – A Decadent Indulgence» θα αναρτηθεί σύντομα.
Παραπομπές
1. Brian Whitaker, “The Definition of Terrorism,” The Guardian, May 7, 2001, https://www.theguardian.com/world/2001/may/07/terrorism.
2. Karl Kautsky, Terrorism and Communism: A Contribution to the Natural History of Revolution, trans. W. H. Kerridge (Manchester, United Kingdom: The National Labour Press Ltd., 1919), Marxists Internet Archive, accessed on May 5, 2020, https://www.marxists.org/archive/kautsky/1919/terrcomm/index.htm.
3. Felix Dzerzhinsky, as quoted in Michael Foley, Russian Civil War: Red Terror, White Terror, 1917–1922 (United Kingdom: Pen & Sword Books, 2018).
4. Sergei Melgunov, The Red Terror in Russia (United Kingdom: Hyperion Press, 1975), chap. 3.
5. Deborah Seward, “Statue of Soviet Intelligence Chief Pulled Down,” The Associated Press, August 22, 1991, https://apnews.com/863f51d5087d19bee14a280626730385.
6. Stanislav Lunev, Through the Eyes of the Enemy: The Autobiography of Stanislav Lunev (Washington, DC: Regnery Publishing, Inc., 1998), 80.
7. Ion Mihai Pacepa, “Russian Footprints,” National Review, August 24, 2006, https://www.nationalreview.com/2006/08/russian-footprints-ion-mihai-pacepa.
8. Ion Mihai Pacepa and Ronald Rychlak, Disinformation: Former Spy Chief Reveals Secret Strategies for Undermining Freedom, Attacking Religion, and Promoting Terrorism (Washington, DC: WND Books, 2013), 259–266.
9. Paul Berman, “The Philosopher of Islamic Terror,” New York Times Magazine, March 23, 2003, https://www.nytimes.com/2003/03/23/magazine/the-philosopher-of-islamic-terror.html.
10. Raymond Ibrahim, “Ayman Zawahiri and Egypt: A Trip Through Time,“ The Investigative Project on Terrorism, November 30, 2012, https://www.investigativeproject.org/3831/ayman-zawahiri-and-egypt-a-trip-through-time.
11. Robert R. Reilly, The Roots of Islamist Ideology, Centre for Research Into Post-Communist Economies, February 2006, 4.
12. Berman, “The Philosopher.”
13. Andrew McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet: Sayyid Qutb and the War on Jahiliya,” Terrorism Monitor 1, no. 3 (May 4, 2005), https://jamestown.org/program/al-qaedas-egyptian-prophet-sayyid-qutb-and-the-war-on-jahiliya.
14. A. E. Stahl, “‘Offensive Jihad’ in Sayyid Qutb’s Ideology,” International Institute for Counter-Terrorism, March 24, 2011, https://www.ict.org.il/Article/1097/Offensive-Jihad-in-Sayyid-Qutbs-Ideology#gsc.tab=0.
15. McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet.”
16. Stahl, “‘Offensive Jihad.’”
17. McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet.”
18. Dale Eikmeier, “Qutbism: An Ideology of Islamic-Fascism,” Parameters, vol. 37, issue 1, http://www.dtic.mil/docs/citations/ADA485995.
19. William McCants, “Problems With the Arabic Name Game,” Combating Terrorism Center, May, 22, 2006.
20. Hassan Hassan, The Sectarianism of the Islamic State: Ideological Roots and Political Context (Washington DC: Carnegie Endowment for International Peace, June 2016), 26, https://carnegieendowment.org/files/CP_253_Hassan_Islamic_State.pdf.
21. Roxanne L. Euben, “Mapping Modernities, ‘Islamic’ and ‘“Western,’” in Border Crossings: Toward a Comparative Political Theory, ed. Fred Dallmayr (Lanham, MD: Lexington Books, 1999), 20.
22. Vladimir Lenin, “What Is to Be Done?” in Lenin’s Selected Works, trans. Joe Fineberg and George Hanna (Moscow: Foreign Languages Publishing House, 1961), vol. 1, 119–271, Marxists Internet Archive, accessed on May 5, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd.
23. Glenn E. Robinson, “Jihadi Information Strategy: Sources, Opportunities, and Vulnerabilities,” in John Arquilla and Douglas A. Borer, eds., Information Strategy and Warfare: A Guide to Theory and Practice (London: Routledge, 2007), 92.
24. McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet.”
25. Abdallah al-Qutbi, as quoted in “Impaling Leninist Qutbi Doubts: Shaykh Ibn Jibreen Makes Takfir Upon (Declares as Kufr) the Saying of Sayyid Qutb That Islam Is a Mixture of Communism and Christianity,” TheMadKhalis.com, January 2, 2010, http://www.themadkhalis.com/md/articles/bguiq-shaykh-ibn-jibreen-making-takfir-upon-the-saying-of-sayyid-qutb-that-islam-is-a-mixture-of-communism-and-christianity.cfm.
26. Damon Linker, “The Marxist Roots of Islamic Extremism,” The Week, March 25, 2016, http://theweek.com/articles/614207/marxist-roots-islamic-extremism.
27. Charles Moscowitz, Islamo-Communism: The Communist Connection to Islamic Terrorism (Boston: City Metro Enterprises, 2013).
28. Antero Leitzinger, “The Roots of Islamic Terrorism,” The Eurasian Politician, no. 5 (March 2002), http://users.jyu.fi/~aphamala/pe/issue5/roots.htm.
29. Lawrence Wright, The Looming Tower: Al-Qaeda and the Road to 9/11 (New York: Knopf Publishing Group, 2006), 42.
30. Dawn Perlmutter, Investigating Religious Terrorism and Ritualistic Crimes (New York: CRC Press, 2003), 104.
31. National Commission on Terrorist Attacks Upon the United States, The 9/11 Commission Report (Washington DC: National Commission on Terrorist Attacks Upon the United States, 2004), 55, https://www.9-11commission.gov/report/911Report.pdf.
32. Wright, The Looming Tower, 36–37.
33. Lawrence Wright, “The Man Behind Bin Laden: How an Egyptian Doctor Became a Master of Terror,” New Yorker, September 16, 2002, https://www.newyorker.com/magazine/2002/09/16/the-mn-behind-bin-laden.
34. Glenn E. Robinson, “The Four Waves of Global Jihad, 1979–2017,” Middle East Policy 24, no. 3 (Fall 2017): 70, accessed via Research Gate on May 5, 2020, https://www.researchgate.net/publication/319160351_The_Four_Waves_of_Global_Jihad_1979-2017.
35. Robinson, “Jihadi Information Strategy,” 88.
36. Robinson, “The Four Waves of Global Jihad,” 85.
37. Anthony Bubalo and Greg Fealy, “Between the Global and the Local: Islamism, the Middle East, and Indonesia,” The Brookings Project on US Policy Towards the Islamic World, no. 9 (October 2005): 7, https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2016/06/20051101bubalo_fealy.pdf.
38. Seth G. Jones, A Persistent Threat: The Evolution of al Qa’ida and Other Salafi Jihadists (Santa Monica, CA: RAND Corporation, 2014), 64–65, https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/research_reports/RR600/RR637/RAND_RR637.pdf.
39. Robert Manne, “Sayyid Qutb: Father of Salafi Jihadism, Forerunner of the Islamic State,” Australian Broadcasting Corporation, November 7, 2016, http://www.abc.net.au/religion/articles/2016/11/07/4570251.htm.
40. Anthony Cordesman, “Islam and the Patterns in Terrorism and Violent Extremism,” Center for Strategic and International Studies, October 17, 2017, https://www.csis.org/analysis/islam-and-patterns-terrorism-and-violent-extremism.
41. Bureau of Counterterrorism and Countering Violent Extremism, Country Reports on Terrorism 2018 (Washington, DC: Department of State, 2019), https://www.state.gov/reports/country-reports-on-terrorism-2018.
42. Alex Nowrasteh, “Terrorists by Immigration Status and Nationality: A Risk Analysis, 1975–2017,” Cato Institute, May 7, 2019, https://www.cato.org/publications/policy-analysis/terrorists-immigration-status-nationality-risk-analysis-1975-2017.
43. Shi Yanchun 時延春, “Zhou Enlai yu Zhongdong” 周恩來與中東 [“Zhou Enlai and the Middle East”], Party History in Review, issue 1 (2006), 7–8, http://waas.cssn.cn/webpic/web/waas/upload/2011/06/d20110602193952375.pdf. [In Chinese]
44. Stefan M. Aubrey, The New Dimension of International Terrorism (Zürich: vdf Hochschulverlag AG an der ETH, 2004), 34–36.
45. “911 kongbufenzi xiji shijian zhi hou: guonei yanlun zhaideng” 911恐怖分子袭击事件之后：国内言论摘登 [“A Sampling of Chinese Public Opinion Following the 9/11 Terrorist Attacks”], Modern China Studies, issue 4 (2001), http://www.modernchinastudies.org/us/issues/past-issues/75-mcs-2001-issue-4/596-911.html. [In Chinese]
46. Yitzhak Shichor, “The Great Wall of Steel: Military and Strategy,” in S. Frederick Starr, ed., Xinjiang: China’s Muslim Borderland (London: Routledge, 2004), 149.
47. John Hooper, “Claims That China Paid Bin Laden to See Cruise Missiles,” The Guardian, October 19, 2001, https://www.theguardian.com/world/2001/oct/20/china.afghanistan.
48. “Chinese Firms Helping Put Phone System in Kabul,” The Washington Times, September 28, 2001, https://www.washingtontimes.com/news/2001/sep/28/20010928-025638-7645r.
49. Shichor, “The Great Wall of Steel,” 158.
50. Qiao Liang 乔良 and Wang Xiangsui 王湘穗, Chao xian zhan 超限战 [Unrestricted Warfare], (Beijing: Zhongguo shehui chubanshe, 2005), chap. 2. [In Chinese]
51. D. J. McGuire, “How Communist China Supports Anti-US Terrorists,” Association for Asian Research, September 15, 2005, https://web.archive.org/web/20110914053923/http://www.asianresearch.org/articles/2733.html.
52. Daniel Flynn, Why the Left Hates America: Exposing the Lies That Have Obscured Our Nation’s Greatness (United States: Crown Publishing Group, 2004).
53. “Ward Churchill” [profile], Discover the Networks, accessed on May 5, 2020, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=1835.
54. Transcript of Osama bin Laden tape, BBC, February 12, 2003, accessed on June 9, 2020, http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/2751019.stm.
55. Jamie Glazov, United in Hate: The Left’s Romance With Tyranny and Terror (Los Angeles: WND Books, 2009), 164–165.
56. David Horowitz, Unholy Alliance: Radical Islam and the American Left (Washington DC: Regnery Publishing, Inc., 2004), 37.
57. Glazov, United in Hate, 159–176.
58. “Nicholas De Genova” [profile], Discover the Networks, accessed on May 5, 2020, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=2189.
59. “Lynne Stewart” [profile], Discover the Networks, accessed May 5, 2020, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=861.
