Η ιστορία των κράκερ ξεκινά στη Βόρεια Αμερική, στα μέσα του 18ου αιώνα. Πήραν το όνομά τους από το αγγλικό ρήμα “to crack”, που σημαίνει «σπάζω με θόρυβο, κάνοντας κρακ». Τα αρκετά ελαφριά και πλούσια σε θερμίδες μπισκότα αποδείχτηκαν πολύ χορταστικά και υγιεινά. Τα κράκερ αντικατέστησαν το συνηθισμένο ψωμί και, λόγω του γεγονότος ότι δεν χαλούσαν γρήγορα και αποθηκεύονταν εύκολα, αποδείχτηκαν ιδανικά για τις στρατιωτικές πορείες και τα μακριά ταξίδια των πιονιέρων στον «Νέο Κόσμο».
Υπάρχει μια ιστορία για έναν όχι και τόσο ικανό αρτοποιό, τον Josiah Beckt, ο οποίος το 1801 έψησε μπισκότα στο φούρνο, αλλά του βγήκαν κάπως πιο… τραγανά και ξερά απ’ το συνηθισμένο. Έτσι, το νέο προϊόν ονομάστηκε κράκερ: αυτό που σπάει με έναν ξερό κρότο – «κρακ».
Τα κράκερ κέρδισαν γρήγορα δημοτικότητα, ειδικά μεταξύ των στρατιωτών: λόγω της ανθεκτικότητάς τους και της ουδέτερης γεύσης τους, αντικατέστησαν το ψωμί στις εκστρατείες και σύντομα έγιναν αναπόσπαστο μέρος του στρατιωτικού συσσιτίου. Τα παραδοσιακά κράκερ ζυμώνονταν από αλεύρι και νερό και είχαν ουδέτερη γεύση. Λίπος, αλάτι, ζάχαρη και αρωματικά πρόσθετα άρχισαν να προστίθενται τον 20ό αιώνα. Η κλασική σύνθεση του κράκερ περιλαμβάνει: αλεύρι (σιτάρι, καλαμπόκι), λίπος, μαγιά και αρωματικές ύλες. Η ζύμη παρασκευάζεται με τη συνήθη μέθοδο ή με προζύμι, συνήθως δεν χρησιμοποιείται μπέικιν πάουντερ και η στρώση του προϊόντος επιτυγχάνεται με το τύλιγμα και το δίπλωμα των στρωμάτων ζύμης, αλείφοντας λίπος σε κάθε στρώση. Η σύγχρονη ποικιλία βιομηχανικών αρτοσκευασμάτων είναι μεγάλη και περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές γεύσεις (τυρί, μπέικον, κρεμμύδια, πατάτες και άνηθο, ζάχαρη, ξηρούς καρπούς κ.λπ.), αλλά και διαφοροποιήσεις στην εμφάνιση και το σχήμα (στρογγυλά, τετράγωνα, πασιέντζα, ζωάκια, ζώδια και άλλα πολλά).
Κράκερ με φιστίκια Αιγίνης
Σήμερα θα φτιάξουμε κρακεράκια με την Οξάνα Μπουτσινά από το Time to cook.
Υλικά
300 γρ. αλεύρι
120 γρ. γάλα
60 γρ. μαλακό βούτυρο αγελάδος
4 γρ. αλάτι
2 γρ. μαγειρική σόδα
4 γρ. ξηρή μαγιά
100 γρ. φιστίκια Αιγίνης
Μπορούμε να προσθέσουμε και λίγο σουσάμι ή ότι άλλο θέλουμε.
Εκτέλεση
Ζυμώνουμε τη ζύμη και αφήνουμε σε ζεστό μέρος για 30-40 λεπτά. Ψήνουμε στους 170° για 15 λεπτά.
Διατηρούνται σε ξηρό μέρος για να μείνουν τραγανά.
Την επόμενη Παρασκευή: Τι θα προτιμήσουμε την άνοιξη στο πιάτο μας;
Όσοι αιώνες κι αν έχουν περάσει, όσο κι αν η μόδα στα επιδόρπια αλλάζει, η γιορτινή τούρτα έχει πάντα την τιμητική θέση ανάμεσα στα γλυκά, σε οποιαδήποτε γαστρονομική εποχή. Παρά την αφθονία των cupcakes και των cake pops, κανένα παιδικό πάρτυ γενεθλίων δεν είναι ολοκληρωμένο χωρίς μια τεράστια τούρτα με κεριά. Όλα τα ζαχαροπλαστεία διαθέτουν κλασικές και πρωτότυπες γεύσεις, για να διαλέξετε αυτήν που ταιριάζει περισσότερο στις προτιμήσεις σας.
Είναι αδύνατο να πούμε με βεβαιότητα ποιος επινόησε το πρώτο κέικ. Σε διάφορα μέρη του κόσμου, τα κέικ εξελίχθηκαν σταδιακά σε γεύση και εμφάνιση, μέχρι που απέκτησαν την οικεία σε εμάς όψη της τούρτας του ζαχαροπλαστείου, με πλήθος βρώσιμων, εντυπωσιακών διακοσμητικών στοιχείων στην επιφάνειά της.
Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι ένα έργο τέχνης όπως η τούρτα θα μπορούσε να εμφανιστεί μόνο στην Ιταλία, όπου οι ειδικοί pâtissiers είναι πολύ σχολαστικοί με τις λεπτομέρειες κα αγαπούν τα περίτεχνα σχέδια. Η ίδια η λέξη “τούρτα” σε μετάφραση από τα ιταλικά («la torta») σημαίνει “περίπλοκη” – περίπλοκη όχι μόνο στη γεύση, αλλά και στην εμφάνιση.
Άλλοι αποδίδουν την προέλευση των κέικ στη γλυκιά Ανατολή, με την ποικιλία των επιδορπίων και τα μείγματα γεύσεων, υφών και σχημάτων. Όπως πιστεύουν οι ιστορικοί, στις ανατολικές χώρες εμφανίστηκαν τα πρώτα επιδόρπια από μέλι, γάλα και σπόρους, διπλωμένα σε στρογγυλό σχήμα.
Το κέικ ως επιδόρπιο έγινε μόδα στα γαλλικά καφενεία, όπου άρχισαν να το σερβίρουν ως συνοδευτικό των ζεστών ροφημάτων. Τα μικρά εκλεκτά αριστουργήματα, το κάθε ένα διαφορετικής εμπνεύσεως, έγιναν γρήγορα μια κομψή παριζιάνικη συνήθεια, από αυτές που αναβαθμίζουν τις ιεροτελεστίες της καθημερινότητά μας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Γαλλία είναι γνωστή ως η πιο ρομαντική χώρα στον κόσμο, που δίνει αξία στις απολαύσεις της όρασης, της ζωής και του ουρανίσκου!
Σχεδόν κάθε χώρα του κόσμου έχει τις εθνικές της συνταγές για την παρασκευή κέικ, τις παραδόσεις της για τη διακόσμηση και το σερβίρισμα και διάφορες αφορμές για το σερβίρισμα μιας τούρτας στο εορταστικό τραπέζι. Πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες συνδέονται με τούρτες και μερικές από αυτές έχουν μπει και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.
Εδώ σας παρουσιάζουμε τη μοναδική τούρτα πορτοκάλι, από την Boone Bake.
Η μοναδική τούρτα πορτοκάλι στον κόσμο
«Γεια σας. Είμαι η Boone Bake.
Σήμερα έφτιαξαμια τούρτα μους πορτοκάλι, γεμάτη φρεσκάδα και ζουμερή γεύση.
Χρησιμοποίησα μια πολύ απαλή ζύμη για σουφλέ κι έτσι το παντεσπάνι έγινε ακόμα πιο νόστιμο.
Η εμφάνιση της τούρτας είναι επίσης εξαιρετική.
Ίσως φοβάστε ότι το πορτοκάλι είναι πολύ πηχτό και κάνει την τούρτα σφιχτή. Όμως έφτιαξα μους πορτοκαλιού με κρέμα από χυμό πορτοκάλι, που είναι γλυκό από μόνο του, έφτιαξα και ζελέ πορτοκαλιού και τα έβαλα ανάμεσα στο μους.
Το χρώμα είναι όμορφο, η γεύση και η υφή είναι καλές.
Ας το κάνουμε και μαζί!»
Πρότυπα μέτρησης και άλλες σημειώσεις
237 ml = 1 φλιτζάνι (φλ.)
15 ml = 1 κουταλιά της σούπας (κ. σ.)
5 ml = 1 κουταλάκι του γλυκού (κ. γλ.)
1 αυγό (χωρίς το τσόφλι) = 53 γρ.
πηχτή κρέμα γάλακτος (38% λιπαρά )
Η σοκολάτα θρυμματίζεται, το αλεύρι κοσκινίζεται πριν τη χρήση
Η τούρτα έχει διάμετρο 18 εκ. και ύψος 6 εκ.
Για το γλασάρισμα του πορτοκαλιού (πάχος 3 χιλ.)
1 πορτοκάλι
160 γρ. νερό
110 γρ. ζάχαρη
20 γρ. λικέρ πορτοκάλι (προαιρετικά)
Χρώματα τροφίμων (προαιρετικά)
Για το ζελέ πορτοκαλιού
(Μέγεθος φόρμας: 13 cm)
πολτό πορτοκαλιού από 1 πορτοκάλι ή 1 πορτοκαλί κομμένο σε μικρά κομματάκια
50 γρ. χυμός πορτοκαλιού (ζεστός)
5 γρ. (1 κ. γλ.) ζάχαρη
2 γρ. (1/2 κ. γλ.) σκόνη ζελατίνης
10 γρ. (2 κ. σ.) νερό
Τούρτα σουφλέ πορτοκαλιού
(Μέγεθος φόρμας 34 x 25 εκ.)
65 γρ γάλα
65 γρ. ανάλατο βούτυρο
100 γρ. αλεύρι ψησίματος (2/3 φλ.)
1 αυγό (55 γρ.)
4 κρόκοι
5 ml εκχύλισμα βανίλιας (1 κ. γλ.)
25 γρ. γάλα
4 ασπράδια αυγών
105 γρ. ζάχαρη
Pâtissier κρέμα πορτοκαλιού
2 κρόκοι αυγών
30 γρ. ζάχαρη
90 γρ. γάλα
110 γρ. χυμό πορτοκάλι
9 γρ. φλούδα πορτοκαλιού (1 τεμάχιο)
10 γρ. άμυλο καλαμποκιού (μπορεί να αντικατασταθεί με μαλακό αλεύρι)
Η ζέα είναι δίκοκκο σιτάρι με πολλές ευεργετικές ιδιότητες και πολλά θρεπτικά συστατικά, τα οποία την καθιστούν ανώτερη από τα άλλα σιτηρά. Η επιστημονική ονομασία της ζέας είναι «Triticum dicoccum» και παρόλο που εξωτερικά μοιάζει με σιτάρι, έχει διαφορετική θρεπτική σύνθεση. Δεν πρέπει ωστόσο να συγχέεται με το γερμανικό ντίνκελ (Dinkel) ή τη σίκαλη.
Τα τελευταία χρόνια, επικρατεί μια αναζωπύρωση της δημοτικότητας της ζέας ανάμεσα σε όσους θέλουν να κάνουν υγιεινή διατροφή. Όλο και περισσότεροι φούρνοι παράγουν ψωμί, παξιμάδια, κουλούρια, ακόμα και ζυμαρικά από αλεύρι ζέας. Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα δημητριακά γνωστά στον άνθρωπο.
Τα 100 γρ. κόκκου ζέας παρέχουν 331 θερμίδες, 12 γρ. πρωτεΐνες, 3 γρ. λιπαρά, 64 γρ. υδατάνθρακες και 6 γρ. φυτικές ίνες. Η ζέα είναι σχεδόν δύο φορές πλουσιότερη σε φυτικές ίνες, σε σύγκριση με άλλα σιτηρά, γεγονός που την καθιστά μια καλή επιλογή για τους ανθρώπους που πάσχουν από δυσκοιλιότητα. Επιπλέον τα προϊόντα με βάση τη ζέα έχουν χαμηλή πεπτικότητα, χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη και έχουν θεωρηθεί ως θεραπευτικές τροφές στη διαχείριση του διαβήτη. Η ζέα περιέχει ιδιαίτερους υδατάνθρακες, οι οποίοι είναι σημαντικοί για την πήξη του αίματος και την τόνωση του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού. Το αλεύρι ζέας περιέχει βιταμίνη Α, θειαμίνη και βιταμίνες της ομάδας Β, ριμποφλαβίνη (Β2), νιασίνη (Β3), παντοθενικό οξύ (Β5), βιταμίνη (Β6), φολικό οξύ, βιταμίνη Ε και βιταμίνη Κ. Η διαφορετικότητα της φαίνεται να εστιάζεται σε υψηλότερες συγκεντρώσεις αλάτων (ιδιαίτερα μαγνησίου) καθώς και σε υψηλότερες συγκεντρώσεις του βασικού αμινοξέος λυσίνη. Η ζέα εμφανίζεται να περιέχει χαμηλότερες συγκεντρώσεις γλουτένης (πρωτεΐνη που περιέχεται στο σιτάρι) σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ποικιλίες σιταριού. Η Ζειά ή Ζέα προέρχεται από τη λέξη «ζείδωρος» (αυτός που δωρίζει ζωή) και προέρχεται από το δημητριακό ζέα. Η πόλη της Αθήνας αποκαλούνταν ζείδωρος γιατί τα εδάφη της χάριζαν στους κατοίκους το ντόπιο δημητριακό. Ακόμα, η μαρίνα της Ζέας στον Πειραιά ονομάστηκε έτσι επειδή από εκεί γινόταν η διακίνηση της ζέας προς τα άλλα λιμάνια.
Το σιτάρι ζέας είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά και ιδιαίτερα εύγευστο.
Η ζέα πρόκειται πιθανόν για το αρχαιότερο είδος δημητριακού στην Εγγύς Ανατολή και υπήρξε βασικό συστατικό της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων και Αιγύπτιων. Ο Ηρόδοτος (5ος αιώνας π.χ.) ο γιατρός Γαληνός (2ος αιώνας π.χ.), ο Θεόφραστος (4ος αιώνας π.χ.), αλλά και ο Διοσκουρίδης (1ος αιώνας μ.χ.) αναφέρονταν στην κατανάλωση της ζέας από Έλληνες, Αιγύπτιους και Ρωμαίους και στη χρήση της ως ζωοτροφή. Ακόμη αναφέρεται και ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έδινε στους στρατιώτες του ψωμί από αλεύρι ζέας.
Παρά την εκτεταμένη καλλιέργεια και χρήση της ζέας στο παρελθόν, από τις αρχές του 1900 και μετά η συστηματική της καλλιέργεια άρχισε να περιορίζεται σταδιακά, διότι άρχισαν να καλλιεργούνται ποικιλίες σταριού με μεγαλύτερη στρεμματική απόδοση, λιγότερο πότισμα, ευκολότερη συγκομιδή και άλεση για την παραγωγή αλεύρου. Το σιτάρι ζέας, που εγκαταλείφθηκε στην Ελλάδα σταδιακά από τη δεκαετία του 1920, επανέρχεται σήμερα, εισαγόμενο κυρίως από τη Γερμανία.
Τα τελευταία χρόνια άρχισε να εμφανίζεται η καλλιέργεια σπόρων ζέας στην Πελοπόννησο, τη Θεσσαλία, τη Β. Ελλάδα και αλλού. Χρειάζεται βέβαια πολύ νερό και προσοχή στο άλεσμα, αλλά οι καλλιεργητές είναι μέχρι σήμερα ικανοποιημένοι.
Το σιτάρι ζέας, πέρα από όσα αναφέρθηκαν, έχει πολύ καλή γεύση και είναι εύπεπτο. Για τους καταναλωτές που αναζητούν ποιοτικά προϊόντα, το αλεύρι ζέας είναι σαφώς ανώτερο και προτιμότερο από το κοινό αλεύρι σίτου. Έτσι η ζέα και τα εξαιρετικά εύγευστα και εύπεπτα παράγωγά της κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην ελληνική αγορά.
Προζύμι και ψωμί από αλεύρι ζέας
(Συνταγή του σεφ Βασίλη Πατσή)
Το ψωμί που φτιάχνουμε μόνοι μας είναι το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου. Συνήθως χρησιμοποιούμε ξηρή ή νωπή μαγιά για να το κάνουμε να φουσκώσει. Όμως, το ψωμί με προζύμι είναι χίλιες φορές καλύτερο: είναι πιο νόστιμο, πιο μεστό και κρατάει περισσότερο.
Οι παλιές νοικοκυρές κρατούσαν πάντα λίγο προζύμι στην άκρη για το επόμενο ζύμωμα. Αν ξεκινάμε τη διαδικασία εντελώς από την αρχή, πρέπει να φτιάξουμε και το προζύμι μας. Αυτό δεν είναι καθόλου περίπλοκο. Το μόνο που χρειάζεται είναι αλεύρι, νερό, ζέστη και λίγες ημέρες.
Ανακατεύουμε το νερό με το αλεύρι. Σκεπάζουμε με ένα σελοφάν καλά και ένα στεγνό και καθαρό πανάκι.
2η μέρα (12 ώρες μετά)
Το προζύμι δεν έχει αποκτήσει ακόμα φουσκάλες, οπότε προσθέτουμε μία κουταλιά της σούπας μέλι (προαιρετικά), 2 κ. σ. αλεύρι ζέας ολικής και λίγο ζεστό νερό (ζεστό προς το χλιαρό). Σκεπάζουμε πάλι με το πανί.
3η μέρα (24 ώρες μετά)
Το προζύμι έχει φουσκάλες, αλλά όχι υπερβολικό φούσκωμα. Το ‘ταΐζουμε’ με 3 κ. σ. αλεύρι ζέας ολικής και λίγο ζεστό νερό (ζεστό προς το χλιαρό). Σκεπάζουμε πάλι με το πανί.
4η μέρα
Το προζύμι έχει πολλές μικρές τρύπες και φουσκαλίτσες και είναι διογκωμένο. Έχει επίσης μια χαρακτηριστική μυρωδιά, κάπως ξινή. Αυτό σημαίνει πως οι ζυμομύκητες έχουν αναπτυχθεί επαρκώς και το προζύμι είναι έτοιμο και μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε το ψωμί μας.
Όταν το προζύμι είναι έτοιμο, στην επιφάνειά του εμφανίζονται τρύπες και φουσκάλες.
ΒΑΡΑΝΑΣΙ, ΙΝΔΙΑ – Ο Σουπρίγιο Μαΐτρο είναι διπλωματούχος τραγουδιστής της Ντρουπάντ, το αρχαιότερο παραδοσιακό είδος της ινδικής μουσικής. Έχει τραγουδήσει στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο και είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Η μόνη εμπειρία που του λείπει στον τομέα του είναι η σαντάνα, η άσκηση στον ιερό δρόμο που οδηγεί στις αρχαίες γιογκικές παραδόσεις της Ινδίας.
Σαντάνα σημαίνει καλλιέργεια του πνεύματος για την ολοκλήρωση του εαυτού και η Ντρουπάντ -ένα είδος μουσικής που ανάγεται σε μια από τις παλαιότερες Ινδουιστικές γραφές, τη «Σάμα Βέδα» – μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο διαλογισμού.
Για Ινδούς μουσικούς σαν τον Μαΐτρο, που θέλουν να συνεχίσουν να μαθαίνουν και να εξελίσσονται ακόμα κι όταν φαίνεται να έχουν κατακτήσει πλήρως την τέχνη τους, η επιθυμία για αυτό-εκπλήρωση και πνευματική ανύψωση έρχεται φυσικά. Αυτή η επιθυμία τον έφερε άλλωστε στα Γκατ και τις όχθες του Γάγγη, στην αρχαία πόλη Κάσι – το σημερινό Βαρανάσι.
Στο Κάσι οι άνθρωποι πήγαιναν για να βρουν τη γνώση, τη φώτιση στην ινδουιστική, τη βουδιστική ή τη ζαϊνιστική θρησκεία ή απλά για να αφήσουν αυτή τη ζωή από μια ιερή πόλη. Οι ιστορίες για διαλογιστές, μουσικούς, λογίους, ακόμα και για καλλιτέχνες και αναζητητές από τη Δύση που αναζητούσαν επίσης την αυτο-εκπλήρωση, είναι άφθονες σε αυτήν τη γεμάτη παράδοξα πόλη.
Πώς αποφασίζει κάποιος να εγκαταλείψει όσα έχει πετύχει στη ζωή και την καριέρα του, να αφήσει πίσω του τις ανέσεις και να έρθει εδώ για να βρει την πνευματικότητα της κλασικής ινδικής μουσικής; Για τον Μαΐτρο είναι λογικό, μια φυσική εξέλιξη: «Αν το μάνγκο δεν είχε φλούδα, τι θα κρατούσε τη σάρκα; Κάποιοι άνθρωποι με περιορισμένη αντίληψη νομίζουν ότι το μάνγκο είναι μόνο η φλούδα του.»
Με άλλα λόγια, αυτό που μαθαίνουμε στην επιφάνεια δεν είναι ποτέ ολόκληρη η αλήθεια, η οποία πάντα κρύβεται στο βάθος.
Στο γραφικό Άσσι-Γκατ του Κάσι, ο Μαΐτρο έχει ένα εξέχοντα σύντροφο: τον Ραβισανκάρ Σούκλα, έναν ιερέα που παίζει το πακαβάι, ένα αρχαίο βαρελόσχημο τύμπανο, το οποίο – κατά τους μύθους – παιζόταν από τον Γκανέσα, τον θεό της γνώσης στην Ινδουιστική θρησκεία.
Οι πρώτοι που ακολούθησαν την παράδοση της Ντρουπάντ, σύμφωνα με τον Σούκλα, πίστευαν ότι ήταν μια μουσική φόρμα δημιουργημένη από τους θεούς. Ο Μαΐτρο προσθέτει ότι «παλιά, παιζόταν στους ναούς. Τραγουδούσαν μόνο τις Βέδες, ιδίως τη Σάμα Βέδα. Τότε, το ζητούμενο δεν ήταν η μουσική αλλά η ψαλμωδία». Εξηγεί, επίσης, ότι, παραδοσιακά, οι ψαλμοί είχαν ορισμένα μέτρα, τονισμούς και σβάρας, νότες. «Ήταν συστηματοποιημένοι. Κοιτάξτε το Σανσκριτικό μέτρο, είναι πολύ πειθαρχημένο.»
Οι Βέδες, το παλαιότερο δείγμα κλασικής σανσκριτικής λογοτεχνίας, μεταδίδονταν προφορικά, με έναν πολύ συγκεκριμένο και κωδικοποιημένο τρόπο. Σήμερα, στους μη ειδικούς οι ψαλμοί ίσως ακούγονται σαν τραγούδι.
Οι μουσικοί της κλασικής ινδικής παράδοσης Σουπρίγιο Μαΐτρο (αρ.) και Ραβισανκάρ, Σούκλα (δ.) παίζουν Ντρουπάντ, στο Άσσι Γκατ στην αρχαία πόλη του Κάσι. (Venus Upadhayaya/Epoch Times)
Εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο τρεις νότες, τις οποίες ακολουθούσε η Σάμα Βέδα, την οποία ακολουθούσε η πραμπάντ – σύνθεση γραμμένη για τους θεούς, βασισμένη σε ιστορίες από τη μυθολογία.
Ο Μαΐτρο και ο Σούκλα κάθονται σε ένα μικρό δωμάτιο. Μόλις ο πρώτος αρχίζει να παίζει τον ηλεκτρικό ταμπουρά (ένα κουτί που προσομοιάζει στο παραδοσιακό ινδικό έγχορδο όργανο, το οποίο χρησιμοποιείται σε όλα τα είδη της παραδοσιακής ινδικής μουσικής), ο Σούκλα αρχίζει να ζυμώνει αλεύρι.
Η Ινδία έχει μυστικές μουσικές παραδόσεις. Παραδείγματος χάριν, υπάρχουν ακόμα ναοί, στους οποίους η μουσική έχει ενσωματωθεί μέσα σε σμιλευμένους πέτρινους κίονες, οι οποίοι παίζουν μουσική όταν κολλιούνται. Αυτή η μουσικο-αρχιτεκτονική τεχνική δεν ασκείται πλέον.
Το πιο γνωστό μουσικό μνημείο είναι ο Ναός Σρι Βίταλα στο Χάμπι, από τον 15ο αιώνα.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σχέση μεταξύ μουσικής και ύλης, όπως μας δείχνει και το κόλπο με το ζυμάρι ή οι μουσικοί κίονες, επισημαίνει ο Σούκλα.
Η φωνή του Μαΐτρο ενώνεται με τον ύμνο του ταμπουρά και τον βαθύ ήχο του πακαβάι και αρχίζει να ψέλνει τη ράγκα Γιαμάν, μια εσπερινή κλασική μελωδία που είναι από τις πρώτες που διδάσκονται οι νέοι μαθητές της Ντρουπάντ.
Η ράγκα, λέει ο Μαΐτρο, είναι «περίπου σαν την κλασική μελωδία», αλλά είναι και κάτι περισσότερο. «Σε μένα είναι μια οργανωμένη διαίσθηση, την οποία μου είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω. Είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο της ινδικής μουσικής. Όπως ένας γραμματικός κανόνας, που μας βοηθά να καταλάβουμε τη μουσική διαισθητικά.
»Υπάρχουν άπειρες ράγκες στην Ντρουπάντ. Έχουν κατηγοριοποιηθεί σε διαφορετικούς αριθμούς σε διαφορετικά παραδοσιακά κείμενα. Οι μουσικοί όμως συνεχίζουν να συνθέτουν καινούριες ράγκες.»
Μουσική παράδοση
Στην Ινδία, ιδιαίτερα στο Κάσι, υπάρχει ένα μωσαϊκό ήχων που συνοδεύουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας: δίπλα στα κορναρίσματα, ακούγεται ένας πωλητής φλάουτων που παίζει όμορφες μελωδίες, ενώ κάθε βράδυ προστίθενται οι ήχοι των ψαλμών, των κυμβάλων, των κουδουνιών κλπ. από την εσπερινή προσευχή.
Ο Μαΐτρο παρατηρεί ότι στη συγκεκριμένη πόλη η μουσική συνείδηση είναι τονισμένη, ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που δεν έχουν λάβει κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση.
«Αυτός ο φλαουτίστας, που βλέπετε κοντά στο τεϊοποτείο, παίζει ράγκες. Τον ρώτησα πού έμαθε και μου απάντησε ότι έμαθε ακούγοντας στην πόλη. Δεν είναι συνηθισμένο να μαθαίνεις ράγκες απλά ακούγοντας κλασική ινδική μουσική. Αλλά σε αυτή την πόλη, η κλασική ινδική μουσική υπάρχει παντού, είναι μέρος της πόλης και της καθημερινής ζωής. Άνθρωποι όπως ο φλαουτίστας δεν γνωρίζουν καν πόσο υψηλό επίπεδο μουσικής συνείδησης έχουν», εξηγεί και συμπληρώνει:
«Δεν έχουν εγωισμό και περηφάνεια. Εδώ, ακόμα κι ένας βαρκάρης ξέρει τάαν (συγκεκριμένη φωνητική τεχνική που χρησιμοποιείται στις ράγκες).»
«Η Ντρουπάντ έχει παράδοση, χωρίς παράδοση τίποτα δεν γίνεται. Η μουσική είναι σαντάνα. Στη σαντάνα όσο περισσότερο καλλιεργείσαι τόσο περισσότερο το ξέρεις. Το άτομο που κάνει σαντάνα θα είναι πιο ήσυχο και θα περιβάλλεται από φως», λέει ο Σούκλα. Το Κάσι είναι μια πνευματική πόλη και καθώς το κοινό έρχεται με πίστη, αντιλαμβάνεται τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο.
Για τον Σούκλα, οι μουσικές παραδόσεις είναι όπως το σχολείο. Αν πας σε όλες τις τάξεις, αυξάνονται οι γνώσεις και η αντίληψή σου.
«Όμως, στην κλασική ινδική μουσική δεν έχουν σημασία τα πτυχία, αλλά η παράδοση. Όσο πιο αφοσιωμένος είσαι τόσο πιο ξεκάθαρος. Έτσι γίνεται και στις υπόλοιπες κλασικές παραδοσιακές μεθόδους μάθησης, όπως η νταγιάνα (διαλογισμός) και η σανυάσα (απάρνηση). Όσο πιο αφοσιωμένος είσαι τόσο πιο πολλά κερδίζεις.»
Οι μουσικοί της κλασικής ινδικής παράδοσης Σουπρίγιο Μαΐτρο (αρ.) και Ραβισανκάρ, Σούκλα (δ.) παίζουν Ντρουπάντ, στο Άσσι Γκατ στην αρχαία πόλη του Κάσι. (Venus Upadhayaya/Epoch Times
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το παλάτι που εκφράζει καλύτερα από όλα τα άλλα την προσωπικότητα του Φρειδερίκου Β΄, Βασιλιά της Πρωσσίας από το 1740 έως το 1786. Το Σανσουσί, αρχικά σχεδιασμένο ως θερινή κατοικία κοντά στο Πότσνταμ, συνοψίζει με την κομψή αρχιτεκτονική του όλα τα ιδανικά του Φρειδερίκου, του επονομαζόμενου Μέγα.
Δεν ήταν μόνο το αγαπημένο του ενδιαίτημα, αλλά και το αναπαυτήριο και το καταφύγιό του (‘σανσουσί’ -sans souci- σημαίνει ‘χωρίς φροντίδες’, στα γαλλικά). Το παλάτι χτίστηκε ανάμεσα στα 1745 και 1747 από τον αρχιτέκτονα Γκέοργκ Βένζεσλαους φον Νόμπελσντορφ, πάνω σε σχέδια του ίδιου του βασιλιά. Ένα από τα εξέχοντα χαρακτηριστικά του είναι το εντυπωσιακότατο πάρκο του, με τα πρωτότυπα διακοσμητικά στοιχεία του.
Το ότι το θερινό ανάκτορο χτίστηκε σε ρυθμό ροκοκό, αντί να ακολουθήσει το επιβλητικό μπαρόκ στυλ, είναι αρκετά φυσικό. Το ροκοκό χαρακτηρίζεται από χάρη, ελαφράδα και παιγνιώδη διάθεση και αναδεικνύει την ανεμελιά, τον ρομαντισμό και τον αριστοκρατικό τρόπο ζωής.
Το παλάτι είναι διάσπαρτο με εικόνες από τη φύση. Στο εσωτερικό του βλέπουμε φυλλώματα, λουλούδια, κλήματα, φρούτα και πουλιά. Μοιάζει σαν η φύση να έχει γίνει μέρος του ανακτόρου, μεταμορφώνοντάς το σε έναν μικρό παράδεισο. Τα κομψά δωμάτια, τα περισσότερα από τα οποία βλέπουν στους κήπους, αντανακλούν την αγάπη του βασιλιά για τη φύση. Ξεχωρίζουν το δωμάτιο μουσικής με τα περίπλοκα rocaille του (διακοσμητικά στοιχεία με καμπύλες, κυματισμούς και στοιχεία από τη φύση), η τετράγωνη Αίθουσα του Ίασπι, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα πολύτιμα αντικείμενα από ίασπι και η Μαρμάρινη Αίθουσα, όπου η διακόσμηση παραπέμπει στην κλασική αρχαιότητα.
Άλλες ιδιαίτερες αίθουσες του ανακτόρου είναι η Πινακοθήκη, που περιλαμβάνει έργα των Καραβάτζιο και Ρούμπενς και το παλάτι με τα Νέα Δώματα, σε όψιμο στυλ ροκοκό, που χτίστηκαν δεξιά και αριστερά του κυρίως οικοδομήματος. Αργότερα, ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄ επέκτεινε το παλάτι και ξανασχεδίασε τον μπαρόκ κήπο, αλλάζοντάς τον σε κήπο-τοπίο με κτίσματα όπως το Παλάτι του Πορτοκαλεώνα και τα Ρωμαϊκά Λουτρά, μεταφέροντας λίγη Ιταλία στη χώρα του. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής κατασκευής παρέμεινε ως είχε, φόρος τιμής στο όραμα του Φρειδερίκου του Μέγα.
Σήμερα, ο Φρειδερίκος, ο ‘φιλόσοφος του Σανσουσί’ όπως αποκαλούνταν χαϊδευτικά, αναπαύεται στο έδαφος της αγαπημένης του θερινής κατοικίας.
Ακολουθώντας την εικονογράφηση του Γκυστάβ Ντορέ για το επικό ποίημα του 17ου αιώνα που έγραψε ο Τζον Μίλτον, είδαμε πώς εκδιώχθηκαν ο Σατανάς και οι άλλοι επαναστατημένοι άγγελοι από τον Παράδεισο, αφότου ξεκίνησαν τον πόλεμο κατά του Θεού. Είδαμε επίσης πώς συγκέντρωσε και πάλι ο Σατανάς τα στρατεύματά του και έγινε βασιλιάς της Κόλασης. Σε αυτό το άρθρο, ερευνούμε γιατί φεύγει ο Σατανάς από την Κόλαση και τι ανακαλύπτει στις πύλες.
Μετά από την ανοικοδόμηση του Πανδαιμόνιου, της αυτοκρατορίας των επαναστατημένων αγγέλων, ο Σατανάς στέφεται βασιλιάς και αρχίζει να μελετά πώς θα μπορούσαν να πάρουν εκδίκηση μαζί με τον στρατό του. Όλοι συμφωνούν ότι είναι μάταιο να επιτεθούν ξανά στον Θεό στον Παράδεισο. Γνωρίζουν καλά ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να νικήσουν. Ωστόσο, κάποιοι άγγελοι λένε ότι θα προτιμούσαν να πάψουν να υπάρχουν παρά να συνεχίσουν να ζουν στη φρίκη της Κολάσεως.
Τίθεται το ζήτημα να ζητήσουν συγχώρεση από τον Θεό, αλλά ούτε να ζήσουν υπό την εξουσία Του θέλουν. Πιστεύουν ότι ζητώντας έλεος και συγχώρεση θα γίνουν υποτελείς του Θεού και καθώς το μίσος τους τους τυφλώνει, δεν μπορούν να δουν πόσο σοφή κίνηση θα ήταν η υποταγή τους.
Ο Βεελζεβούλ, δεύτερος αρχηγός μετά τον Σατανά, προτείνει κάτι άλλο για να εκδικηθούν τον Θεό:
«Κάτι καλό μπορεί να βγει με τον αιφνιδιασμό
είτε με της Κολάσεως τη φωτιά
Αν κάψουμε την Πλάση είτε αν την πάρουμε
Άπασα για δικιά μας και διοικήσουμε,
Όπως εμάς μας διοικούσαν, τους κακομοίρηδες κατοίκους.
Κι αν δεν τους διοικήσουμε, τότε ας τους παρασύρουμε,
Να έρθουν με το μέρος μας και τότε ο Θεός
Εχθρός γι’ αυτούς θε να’ ναι και με το χέρι Του
μετανιωμένος το δημιούργημά Του θ’ απαλείψει.»
(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Δεύτερο)
Τα παιδιά του Σατανά
Ο Σατανάς επικροτεί την ιδέα και αποφασίζει να περάσει μόνος του μέσα από τη φρίκη της Κολάσεως για να πάει στη γη. Διασχίζει την Κόλαση και φτάνει στις πύλες της. Ο Μίλτον περιγράφει τη σκηνή ως εξής:
«Μπροστά στην πύλη κάθονταν
Σε κάθε της πλευρά από μια, με σχήμα φοβερό,
Μία γυναίκα όμορφη απ’ τον κορμό και πάνω,
Τέρας φολιδωτό πιο κάτω, ένα γιγάντιο ερπετό
Μ’ ένα κεντρί θανατηφόρο: γύρω από τη μέση της
Αγέλη από σκυλιά της Κόλασης που γάβγιζαν
Αδιάλειπτα με τα τεράστια, Κερβερικά τους στόματα
Και χτύπααν απαίσιο κουδούνι: μα όταν έγερναν,
Στη μήτρα της μέσα θα μπαίνανε σουρτά, κι εκεί
Φωλιάζαν, ακόμα αλυχτώντας και ουρλιάζοντας
Αόρατα, από μέσα […]
Η άλλη μορφή,
Αν τέτοιο τίτλο μπορούσες να της δώσεις
Αφού μορφή καμμιά δεν είχε
Σαν κόκκαλο ή μέλος ή αρθρώσεις
Κι ούτε ουσία – Φάντασμα να την πεις μπορούσες τη σκιά,
Έτσι το κάθε μέλος έμοιαζε. Και μαύρη στεκόταν σαν τη Νυχτιά,
Σαν δέκα Ερινύες άγρια και τρομερή σαν Κόλαση,
Βέλος σειώντας φοβερό. Κι αυτό που έμοιαζε κεφάλι του
Με κάτι σαν κορώνα ήτανε στολισμένο.»
(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Δεύτερο)
Ποια είναι αυτά τα δύο όντα που φυλάνε την πύλη της Κόλασης; Το ένα, μισό γυναίκα και μισό ερπετό, με τον Κέρβερο να γαβγίζει αγριεμένος ακόμα και μέσα από τη μήτρα της. Το άλλο ένα άμορφο φάντασμα, που κινείται απότομα προς το μέρος του Σατανά.
Αυτός τα κοιτάζει και τα δύο με αηδία, γιατί είναι πράγματι φρικτά πλάσματα. Προειδοποιεί το βίαιο φάντασμα να σταματήσει, αλλιώς θα νιώσει την οργή του. Το πλάσμα που είναι μισό γυναίκα, μισό ερπετό εξηγεί πώς έχουν τα πράγματα.
Η ίδια είναι η Αμαρτία, κόρη του Σατανά που γεννήθηκε από το κεφάλι του όταν αυτός, ψηλά στον ουρανό, άρχισε να συνωμοτεί ενάντια στον Θεό. Στον Παράδεισο θεωρούνταν όμορφη και οι άλλοι συνωμότες την αγαπούσαν. Ο Σατανάς την ερωτεύτηκε – ή τουλάχιστον το κομμάτι του εαυτού του που είδε σε αυτήν – και έπιασε μαζί της το φάντασμα, τον Θάνατο.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, πετάχτηκαν όλοι στην Κόλαση και στην Αμαρτία δόθηκε το κλειδί και η εντολή να φυλάει την πύλη. Εκεί γέννησε τον Θάνατο, γιο του Σατανά και δικό της. Αργότερα, ο Θάνατος την κυνήγησε μέχρι που την κατάφερε κι έκανε μαζί της το πολυκέφαλο τερατώδες σκυλί που τη βασανίζει αδιάκοπα. Αφότου είπαν την ιστορία τους, οι τρεις τους συμφωνούν να συνεργαστούν για να καταστρέψουν τη νέα δημιουργία του Θεού και η Αμαρτία με τον Θάνατο αφήνουν τον Σατανά να βγει από την Κόλαση.
«Μπροστά στην πύλη κάθονταν/Σε κάθε της πλευρά από μια, με σχήμα φοβερό». Χαρακτικό του Γκυστάβ Ντορέ από την εικονογράφησή του για το βιβλίο του Τζον Μίλτον «Ο απολεσθείς Παράδεισος». 1866. (Public Domain)
Τα δυο τέρατα του Ντορέ
Ο Ντορέ επέλεξε να απεικονίσει τη σκηνή με ήπιο τρόπο, επιλέγοντας τη στιγμή που φτάνει ο Σατανάς στην πύλη. Η πόζα που έχει είναι αυτή που έχει και στις περισσότερες εικόνες: στέκεται όρθιος πάνω από τις δυο άλλες μορφές, με το δόρυ του στο ένα χέρι και με το άλλο χέρι τεντωμένο προς τα δυο πλάσματα.
Αν και στέκεται ψηλότερα από αυτά, ο τρόπος που έχει φωτίσει ο Ντορέ τη σκηνή καθοδηγεί την προσοχή μας στο πιο σημαντικό στοιχείο της: εδώ, στις δυο μορφές μπροστά από την πύλη.
Η μορφή που αυτοαποκαλείται Αμαρτία αναπαρίσταται όπως την περιγράφει το κείμενο, μισή γυναίκα και μισή ερπετό. Απλώνει και αυτή το Χέρι της προς τον Σατανά, σαν να μιλά μαζί του. Η άλλη μορφή – που μορφή δεν έχει, ο Θάνατος – αν και θα έπρεπε να είναι μια σκοτεινή μάζα, στην εικόνα αναπαρίσταται με φτερά. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τη νοητή γραμμή που σχηματίζουν τα απλωμένα χέρια του Σατανά και της Αμαρτίας. Αφ’ ενός μεν δείχνουν την επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ τους, σύμφωνα με το κείμενο, αφ’ ετέρου δημιουργούν μια σύνδεση και μας υποβάλλουν την ιδέα ότι ο Σατανάς οδηγεί κατευθείαν στην Αμαρτία και η Αμαρτία στον Σατανά.
Αλλά, πάλι, επειδή δεν είναι απολύτως σαφές ποιον ακριβώς δείχνει με το χέρι του ο Σατανάς, μπορούμε να εικάσουμε ότι δείχνει τον Θάνατο. Σε αυτή την περίπτωση, η Αμαρτία οδηγεί στον Σατανά και ο Σατανάς στον Θάνατο.
Ο Σατανάς, η Αμαρτία και ο Θάνατος: ξεπερνώντας τα τέρατα
Ο Μίλτον μας βοηθά να καταλάβουμε πώς ερμηνεύει ο ίδιος αυτό το σχήμα. Η Αμαρτία γεννιέται από το κεφάλι του Σατανά, όταν αυτός συνωμοτεί ενάντια στον Θεό. Αυτό αμέσως μας δείχνει τη φύση της Αμαρτίας: εφόσον γεννιέται από την αντίδραση στον Θεό, ενσαρκώνει την αντίδραση (ή αντίσταση) στον Θεό. Στον ουρανό φαινόταν όμορφη (ίσως επειδή όλα στον ουρανό φαίνονται όμορφα – Σ.τ.Μ.), αλλά στην Κόλαση η πραγματική της φύση αποκαλύπτεται και μοιάζει μισή γυναίκα και μισή ερπετό. Η μορφή της μας βοηθά να καταλάβουμε άλλο ένα χαρακτηριστικό της: ότι, αν και μπορεί να δείχνει επιφανειακά όμορφη, κάτω από την ομορφιά της υπάρχει ασχήμια.
Και ο Θάνατος; Αυτός γεννιέται ως παιδί του Σατανά με την Αμαρτία, γιατί ο πρώτος βλέπει τον εαυτό του – την ομορφιά του – στη δεύτερη. Συνεπώς, ο Θάνατος είναι ο καταστροφικός συνδυασμός των χαρακτηριστικών της Αμαρτίας – αντίδραση στον Θεό, επενδεδυμένη με ομορφιά – με τη ματαιοδοξία του Σατανά. Εδώ, όπως και στο προηγούμενο άρθρο της σειράς, ισχύει και πάλι το αρχαίο ρητό «όπως πάνω έτσι και κάτω» και η συγκεκριμένη σκηνή παραπέμπει στην Αγία Τριάδα, της οποίας είναι η αντιστροφή. Όπως, δηλαδή, στον Ουρανό υπάρχει η Αγία Τριάδα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αντίστοιχα η τριάδα της Κόλασης έχει έναν πατέρα (τον Σατανά), μια κόρη (την Αμαρτία) και ένα πνεύμα-φάντασμα, τον Θάνατο.
Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για εμάς; Ο φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε είχε πει ότι «όποιος πολεμάει με τέρατα πρέπει να προσέξει να μην γίνει κι ο ίδιος στην πορεία τέρας». Αλλά για να προσέξουμε, πρέπει κατ’ αρχάς να γνωρίζουμε τι είναι ένα τέρας ώστε να φυλαγόμαστε από τα στοιχεία και χαρακτηριστικά που θα μας μεταμόρφωναν σε κάτι τέτοιο.
Εν προκειμένω, τα τέρατα του Μίλτον είναι ο Σατανάς, η Αμαρτία και ο Θάνατος. Μαζί, συνιστούν την αντίσταση στο θείον και στην καλοσύνη του Θεού. Τα όμορφα πράγματα μπορούν να ξυπνήσουν τη ματαιοδοξία μας και να μας απομακρύνουν από την αγνή, βαθιά αγάπη για τον Θεό και τους συνανθρώπους μας. Ίσως η αναγνώριση ενός τέρατος ως τέτοιου να είναι και το πρώτο βήμα για να το υπερβούμε.
Ο Γκυστάβ Ντορέ [GustavDoré, 1832-1883] ήταν ένας ιδιαίτερα παραγωγικός καλλιτέχνης του 19ου αιώνα. Εικονογράφησε με τα χαρακτικά του μερικά από τα σπουδαιότερα έργα της κλασικής Δυτικής λογοτεχνίας, περιλαμβανομένων της Βίβλου, του «Απολεσθέντα Παραδείσου» και της «Θείας Κωμωδίας». Στη σειρά «Οι ιδέες και οι εικόνες του Γκυστάβ Ντορέ», θα εμβαθύνουμε στις ιδέες που ενέπνευσαν τον Ντορέ και στις εικόνες που γεννήθηκαν.
Τουλάχιστον οκτώ ειδικοί για μεταμοσχεύσεις οργάνων στην Κίνα πέθαναν το 2023. Έξι ήταν διακεκριμένοι γιατροί του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) και αρκετοί ήταν ύποπτοι για συμμετοχή σε βίαιη συλλογή οργάνων. Οι θάνατοί τους αναδεικνύουν την αναπτυσσόμενη βιομηχανία μεταμοσχεύσεων της Κίνας, η οποία κατηγορείται ότι χρησιμοποιεί διωκόμενες ομάδες όπως το Φάλουν Γκονγκ ως τράπεζες ζωντανών οργάνων.
Στις 7 Μαρτίου, η Χε Τζιετσίνγκ, πρώην διευθύντρια του ουρολογικού τμήματος του Λαϊκού Νοσοκομείου της επαρχίας Τζιανγκσί και μέλος του ΚΚΚ, πέθανε στο νοσοκομείο όπου εργαζόταν σε ηλικία 85 ετών.
Η Χε Τζιέπινγκ γεννήθηκε το 1938, αποφοίτησε από την ιατρική σχολή το 1961 και τοποθετήθηκε στο νοσοκομείο Τζιανγκσί, όπου εργάστηκε τόσο στη γενική χειρουργική όσο και στην ουρολογική χειρουργική, ενώ έγινε διευθύντρια ουρολογίας στο νοσοκομείο το 1986. Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας της, ήταν αποδέκτης πολλών βραβείων, μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Ουρολογίας και διοικητικό μέλος του Ιατρικού Συλλόγου της επαρχίας Τζιανγκσί.
Σύμφωνα με την επίσημη νεκρολογία της, η Χε Τζιέπινγκ έγινε διευθύντρια ουρολογίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο της επαρχίας Τζιανγκσί το 1986. Τον Ιούλιο του 1994, προέδρευσε του πρώτου αλλομοσχεύματος νεφρού του νοσοκομείου και υποστήριξε το πρωτοποριακό έργο των χειρουργών μεταμοσχεύσεων Μένγκ Ντονγκλιάνγκ και Λι Σιντσάνγκ.
Τόσο το Επαρχιακό Λαϊκό Νοσοκομείο Τζιανγκσί όσο και η Χε Τζιετσίνγκ συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο των νοσοκομείων και των προσώπων που ήταν ύποπτα για συμμετοχή σε αναγκαστική αφαίρεση οργάνων από την Παγκόσμια Οργάνωση για τη Διερεύνηση της Δίωξης του Φάλουν Γκονγκ (WOIPFG).
Ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ σκηνοθετούν μια αναπαράσταση της αφαίρεσης οργάνων από φυλακισμένους ασκούμενους στην Κίνα, κατά τη διάρκεια μιας διαμαρτυρίας στη Βιέννη την 1η Οκτωβρίου 2018. (Joe Klamar/AFP via Getty Images)
Σύμφωνα με την έκθεση της WOIPFG, το επαρχιακό νοσοκομείο της Τζιανγκσί (Jiangxi Provincial People’s Hospital) είναι ένα κορυφαίο δημόσιο νοσοκομείο γνωστό για μεταμοσχεύσεις ήπατος, νεφρών, παγκρέατος και λεπτού εντέρου. Το νοσοκομείο έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 600 μεταμοσχεύσεις νεφρών, περισσότερες από 100 μεταμοσχεύσεις ήπατος και 500 επεμβάσεις κερατοπλαστικής. Το 2006 πραγματοποίησε την πρώτη συνδυασμένη μεταμόσχευση ήπατος-νεφρού στην επαρχία. Το νοσοκομείο πραγματοποιεί μεγάλο αριθμό μεταμοσχεύσεων οργάνων: σύμφωνα με έκθεση του China Organ Harvest Research Center το τμήμα μεταμοσχεύσεων μπορεί να πραγματοποιήσει έως και οκτώ μεταμοσχεύσεις ταυτόχρονα.
Εμπειρογνώμονες του ΚΚΚ σε θέματα μεταμοσχεύσεων οργάνων και υψηλόβαθμα μέλη πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της επιδημίας COVID-19
Από τότε που ξεκίνησε η πρόσφατη επιδημία της COVID-19 στην Κίνα στα τέλη του περασμένου έτους, οι θάνατοι υψηλόβαθμων μελών του ΚΚΚ, καθώς και διασημοτήτων που συνδέονται με το ΚΚΚ, εμπειρογνωμόνων και ακαδημαϊκών σε διάφορους τομείς, έχουν γίνει πρωτοσέλιδα. Πολλοί από τους επιφανείς θανάτους προέρχονται από τους τομείς της ιατρικής, της φαρμακευτικής και της βιοτεχνολογίας.
Μεταξύ αυτών, αξιοσημείωτοι είναι οι θάνατοι πολλών ειδικών στις μεταμοσχεύσεις οργάνων.
Ο Τζανγκ Σιζένγκ, καθηγητής και πρώην διευθυντής του τμήματος θωρακικής ογκολογίας στο Νοσοκομείο Καρκίνου του Ιατρικού Πανεπιστημίου Τιανζίν, πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου σε ηλικία 90 ετών. Ο Τζανγκ ήταν πρωτοπόρος στην αφαίρεση κακοήθων όγκων από το στέρνο, καθώς και στην αλλογενή μεταμόσχευση ισχίου.
Στις 8 Φεβρουαρίου, ο Τζανγκ Σιαομπίν, μέλος του ΚΚΚ και ειδικός στην ουρολογία και την ανδρολογία και ιδρυτής του ουρολογικού τμήματος του Λαϊκού Νοσοκομείου της επαρχίας Χέμπει, πέθανε από ασθένεια στη Γουχάν σε ηλικία 79 ετών. Ως ένας από τους ιδρυτές του ουρολογικού τμήματος του νοσοκομείου, ο Τζανγκ συμμετείχε στο πρώτο αλλομόσχευμα όρχεων στον κόσμο το 1985 και στην πρώτη παγκοσμίως μεταμόσχευση επινεφριδίων από εμβρυϊκό δότη για τη θεραπεία της νόσου του Addison το 1987, σύμφωνα με την επίσημη νεκρολογία του.
Στις 30 Ιανουαρίου, ο Λι Τζιέσου, ένα «εξαιρετικό μέλος του ΚΚΚ», σύμφωνα με την επίσημη νεκρολογία του, πέθανε στο Νάντονγκ σε ηλικία 98 ετών. Ο Λι ήταν μέλος της Κινεζικής Ακαδημίας Μηχανικών, μέλος της Σχολής της Κινεζικής Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών και πρώην αντιπρόεδρος του Γενικού Νοσοκομείου Ναντζίνγκ της Στρατιωτικής Διοίκησης Ναντζίνγκ.
Ο Λι και το Γενικό Νοσοκομείο της Ναντζίνκ της Στρατιωτικής Περιφέρειας όπου εργαζόταν, έχουν τοποθετηθεί στη λίστα παρακολούθησης της WOIPFG για την ύποπτη εμπλοκή τους σε βίαιη αφαίρεση οργάνων. Ο Λι ήταν επικεφαλής του Βασικού Εργαστηρίου Μεταμόσχευσης Οργάνων του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε την «ασιατική αλλομεταμόσχευση λεπτού εντέρου». Τον Απρίλιο του 2003, πραγματοποίησε την πρώτη ανθρώπινη αλλομεταμόσχευση ήπατος και ηπατο-εντερικού συστήματος στην Ασία.
Ο Καναδός δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ντέιβιντ Μάτας στο Κογκρέσο των ΗΠΑ για την αναγκαστική αφαίρεση οργάνων. (Lisa Fan/The Epoch Times)
Στις 29 Ιανουαρίου, ο Ρεν Τζισουάν, αιματολόγος, πρωτοπόρος της μεταμόσχευσης απλοειδών αιμοποιητικών βλαστικών κυττάρων στην Κίνα, πρώην διευθυντής και επικεφαλής ιατρός του αιματολογικού τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου της Πολεμικής Αεροπορίας της Κίνας, πέθανε στο Πεκίνο σε ηλικία 86 ετών. Ο Ρεν ασχολήθηκε με την αιματολογική ογκολογία και τη μεταμόσχευση αιμοποιητικών βλαστικών κυττάρων και τιμήθηκε με έπαινο από τον τότε ηγέτη του ΚΚΚ Χου Τζιντάο το 2005. Στη νεκρολογία του σημειώνεται ότι συνέχισε να βλέπει ασθενείς παρά την επιδημία COVID-19 και την προχωρημένη ηλικία του.
Στις 20 Ιανουαρίου, ο Τζανγκ Γιάνγκντε, καθηγητής χειρουργικής και βιοϊατρικής μηχανικής στο Central South University και μέλος του ΚΚΚ, πέθανε σε ηλικία 68 ετών. Σε μια ασυνήθιστη κίνηση, η επίσημη νεκρολογία του αποκάλυψε ότι πέθανε από επιπλοκές της COVID-19, αν και η αναφορά αποσιωπήθηκε γρήγορα.
Το κινεζικό καθεστώς έχει μια πολιτική συγκάλυψης των θανάτων από COVID και τιμωρεί τους αξιωματούχους που τις δημοσιοποιούν.
Βίαιη αφαίρεση οργάνων
Ο Τζανγκ ήταν ύποπτος για συμμετοχή σε βίαιη μεταμόσχευση νεφρών και παρακολουθείτο από την WOIPFG.
Στις 8 Ιανουαρίου, ο Γιάνγκ Τσενγιουάν, πρωτοπόρος καρδιοχειρουργός, πέθανε σε ηλικία 86 ετών. Το 1970, ο Γιάνγκ και δύο άλλοι καθηγητές ολοκλήρωσαν την πρώτη εγχείρηση ανοικτής καρδιάς με εξωσωματική κυκλοφορία στο Νοσοκομείο Union Medical College, στη Γουχάν. Στη δεκαετία του 1990, ο Γιάνγκ ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε την τεχνική Cabral για να εκτελέσει αορτοστεφανιαία εκτομή ανευρύσματος στην Κίνα, και επίσης ο πρώτος που πραγματοποίησε ορθοτοπική μεταμόσχευση καρδιάς στην κεντρική και νότια Κίνα.
Το 1994, ο Γιάνγκ προέδρευσε της πρώτης επέμβασης μεταμόσχευσης καρδιάς στο Νοσοκομείο της Γουχάν, Union Medical College – μία από τις πρώτες επιτυχείς μεταμοσχεύσεις καρδιάς στην Κίνα.
Οι τιμητικές διακρίσεις του Γιάνγκ από το ΚΚΚ περιελάμβαναν τους τίτλους «Πρότυπο Κομμουνιστή», «Εξαιρετικό μέλος του ΚΚΚ» και μετάλλιο για «50 χρόνια ένδοξης υπηρεσίας στο κόμμα».
Στις 4 Ιανουαρίου, ο Ρεν Ζενιουάν, μέλος του ΚΚΚ και πρώην πρόεδρος του νοσοκομείου Τσαογιάνγκ του Πεκίνου, πέθανε σε ηλικία 92 ετών. Ο Ρεν διορίστηκε πρόεδρος του Νοσοκομείου Τσαογιάνγκ του Πεκίνου το 1984. Η επίσημη νεκρολογία σημειώνει ότι πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση νεφρού το 1991.
Η ασυνήθιστη μακροζωία των υψηλόβαθμων στελεχών του ΚΚΚ και των μελών της ιατρικής και επιστημονικής κοινότητας της Κίνας είναι γνωστό ότι συνδέεται με την εύκολη πρόσβασή τους σε μεταμοσχεύσεις οργάνων.
Ο θάνατος του Ρεν είναι σημαντικός επειδή, σύμφωνα με έκθεση της WOIPFG του 2021, το νοσοκομείο Τσαογιάνγκ του Πεκίνου είναι το κέντρο μεταμοσχεύσεων οργάνων του Πεκίνου. Σύμφωνα με την έρευνα της WOIPFG, ο διευθυντής μεταμοσχεύσεων ήπατος του νοσοκομείου και οι γιατροί παραδέχονται ότι χρησιμοποιούν ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ ως δότες.
Ο Δρ. Γιάνγκ Τζιγιουάν, πρόεδρος της WOIPFG, στο Βερολίνο στις 28 Οκτωβρίου 2016. (Jason Wang/Epoch Times)
Κατάλογοι προσωπικού
Τον Σεπτέμβριο του 2014, η WOIPFG δημοσίευσε μια έκθεση στην οποία ανακοίνωσε έναν κατάλογο με 1.814 άτομα ιατρικού προσωπικού που ήταν ύποπτα για συμμετοχή στην εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, σε 228 νοσοκομεία στην Κίνα.
Σύμφωνα με την έκθεση, μετά το 2000, ένας μεγάλος αριθμός νοσοκομείων σε όλη την Κίνα ασχολήθηκε με τη συλλογή οργάνων και τη μεταμόσχευση οργάνων, ενώ ακόμη και ορισμένα μικρά νοσοκομεία χωρίς επαρκή προσόντα μπήκαν στην επιχείρηση μεταμοσχεύσεων οργάνων. Η έκρηξη των μεταμοσχεύσεων οργάνων συνέπεσε με τη μαζική εξόντωση των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ από το ΚΚΚ.
Τον Οκτώβριο του 2014, η WOIPFG δημοσίευσε μια δεύτερη λίστα με 2.108 άτομα ιατρικού προσωπικού σε 100 νοσοκομεία. Ο δεύτερος κατάλογος επικεντρώθηκε στο ιατρικό προσωπικό που εμπλέκεται στην αφαίρεση ή μεταμόσχευση οργάνων στα νοσοκομεία του στρατού και της ένοπλης αστυνομίας της Κίνας.
Η έκθεση ανέφερε ότι το σύστημα των στρατιωτικών και αστυνομικών νοσοκομείων του ΚΚΚ είναι τα βασικά ιδρύματα που εκτελούν την εντολή του πρώην ηγέτη του ΚΚΚ Τζιάνγκ Ζεμίν για να συλλέγουν όργανα για μεταμόσχευση από τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ. Η έκθεση περιγράφει λεπτομερώς την ύπαρξη μιας μεγάλης τράπεζας ζωντανών οργάνων στην Κίνα – ακούσιοι «δωρητές» οργάνων που σκοτώνονται κατά τη διαδικασία της συλλογής οργάνων. Δείχνει ότι ο στρατός και η αστυνομία του ΚΚΚ είναι πιθανό να έχουν κεντρική θέση στην κράτηση και την ανάπτυξη μεγάλων πληθυσμών ζωντανών δοτών.
Η έρευνα αποκάλυψε ότι αφότου το ΚΚΚ άρχισε τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ το 1999, ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτικών και αστυνομικών νοσοκομείων, μαζί με άλλα νοσοκομεία σε όλη την Κίνα, ξεκίνησαν προγράμματα μεταμόσχευσης οργάνων ή αύξησαν τα υπάρχοντα προγράμματα μεταμόσχευσης.
Η μαζική αύξηση των μεταμοσχεύσεων οργάνων σημειώθηκε καθώς οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ άρχισαν να απαγάγονται και να κρατούνται, με εντολή του Τζιανγκ.
Το 2006, οι Καναδοί ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα Ντέιβιντ Κίλγκουρ και Ντέιβιντ Μάτας δημοσίευσαν την έκθεση Kilgour-Matas, η οποία ανέφερε ότι «η πηγή των 41.500 μεταμοσχεύσεων για την εξαετή περίοδο 2000 έως 2005 είναι ανεξήγητη» και ισχυρίστηκε ότι «κατασχέθηκαν όργανα μεγάλης κλίμακας [βίαια] από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ».
Το Φάλουν Γκονγκ, επίσης γνωστό ως Φάλουν Ντάφα, είναι μια αρχαία κινεζική πνευματική πρακτική που αποτελείται από απλές και ήρεμες ασκήσεις διαλογισμού και διδασκαλίες που βασίζονται στις αρχές της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας. Αυξήθηκε σε δημοτικότητα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, με 70 έως 100 εκατομμύρια ασκούμενους στην Κίνα μέχρι το τέλος της δεκαετίας, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις της εποχής.
Νιώθοντας ότι απειλείται από τη δημοτικότητά του, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) ξεκίνησε μια συστηματική εκστρατεία εξάλειψης τον Ιούλιο του 1999. Από τότε, εκατομμύρια έχουν κρατηθεί μέσα σε φυλακές, στρατόπεδα εργασίας και άλλες εγκαταστάσεις, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής τους, σύμφωνα με το Κέντρο Πληροφόρησης για το Φάλουν Ντάφα.
Για εμάς τους Έλληνες, ο Γάλλος ζωγράφος Ευγένιος Ντελακρουά [1798-1863] είναι μια οικεία και αγαπημένη, ακόμα και ηρωική προσωπικότητα, την οποία έχουμε συνδέσει άρρηκτα με τον ελληνικό αγώνα για ανεξαρτησία από τους Οθωμανούς. Οι πίνακες που φιλοτέχνησε με θέμα την Ελληνική Επανάσταση συνέβαλλαν αποφασιστικά στη δημιουργία και διατήρηση του φιλελληνικού ρεύματος στην Ευρώπη, που ενίσχυσε την επανάσταση και καθόρισε την επιτυχία της.
Κάθε επέτειος της ιστορικής ημερομηνίας που συνδέει συμβολικά την ελληνική επανάσταση με τη χριστιανική θρησκεία, η οποία τόσο καίριο ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση του διακριτού εθνικού μας χαρακτήρα και υπόστασης, αποτελεί και μία ευκαιρία να θυμηθούμε και να τιμήσουμε με τη σειρά μας τον ζωγράφο που συμμετείχε ενεργά με την τέχνη του και την ψυχή του στον ελληνικό αγώνα.
Ως θέμα, ο Ντελακρουά δεν εξαντλείται εύκολα. Ως ζωγράφος ήταν πολυδιάστατος, πολυπράγμων και ιδιοσυγκρασιακός. Ανήκει δικαίως στους Ρομαντικούς του 19ου αιώνα, με έργα που πάλλονται από δύναμη και ένταση και συγκινούν άμεσα τον θεατή. Παρόλα αυτά, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του έναν κλασικιστή, που εμπνεόταν και αντέγραφε τους μεγάλους δασκάλους της Αναγέννησης. Ταυτόχρονα, πειραματιζόταν και έψαχνε αενάως, ανοίγοντας τον δρόμο προς τον μοντερνισμό, έστω και άθελά του. Ήταν «ο τελευταίος από τους κλασικούς ή ο πρώτος από τους μοντέρνους», σύμφωνα με τον Σεμπαστιάν Αλλάρ, διευθυντή του τμήματος ζωγραφικής του Μουσείου του Λούβρου, ο οποίος μελετά το έργο του Ντελακρουά για περισσότερα από 20 χρόνια.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου», 1826. Ο ζωγράφος εμπνεύστηκε αυτό τον πίνακα μετά από την τρίτη πολιορκία της πόλης. Λάδι σε καμβά, Μουσείο Καλών Τεχνών του Μπορντώ.
Θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε παιδί της Γαλλικής Επανάστασης, καθώς γεννήθηκε μόλις 9 χρόνια μετά από το ξέσπασμά της και έναν μόλις χρόνο πριν από τη λήξη της και τη μετάβαση στα Ναπολεόντεια χρόνια. Ήταν χρόνια ανόδου του φιλελευθερισμού, του ριζοσπαστισμού και του Διαφωτισμού, ιδέες που δεν σταμάτησαν να διαδίδονται ακόμα και μετά το πέρας της επανάστασης στη Γαλλία, επηρεάζοντας πολλές κοινωνίες και κράτη, πυροδοτώντας στους λαούς, περιλαμβανομένου και του ελληνικού, το πάθος για τη δημοκρατία και φέρνοντας την πτώση πολλών μοναρχιών.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η ελευθερία οδηγεί τον λαό», 1830. Λάδι σε καμβά, 2,60 x 3,25 μ. Μουσείο Λούβρου, Παρίσι.
Αν το πάθος αυτό ήταν καλό ή κακό, δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε, πάντως ήταν ένα από τα σημεία των καιρών από τα οποία δεν ξέφυγε η οικουμένη. Ο Ντελακρουά περιγράφεται και ο ίδιος σαν ένας παθιασμένος άνθρωπος, έντονα συγκινημένος από τα δεινά των Ελλήνων και τα άγρια αντίποινα των Τούρκων. Ήταν παρών σε πολλές στιγμές της ελληνικής επανάστασης, βιώνοντας από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και τους ενθουσιασμούς των Ελλήνων και αποτυπώνοντάς τες ολοζώντανες αργότερα στους καμβάδες του που μετέφεραν τις εικόνες του πολέμου σε όλη την Ευρώπη.
Ο Ντελακρουά επιθυμούσε να εντυπωσιάσει και να κατακτήσει το κοινό. Ήθελε και πίστευε ότι μετά από τον θάνατό του, το όνομά του θα γραφόταν δίπλα σε αυτό των Ραφαήλ, Μιχαήλ Άγγελου και Πουσέν. Μιμήθηκε την terribiltà του δεύτερου (μια ιδιότητα της τέχνη του που προκαλεί τρόμο ή δέος ή την αίσθηση του υψηλού στον θεατή), συνδυάζοντάς τη με τις ζωηρές πινελιές των Ζερικό και Ρούμπενς.
«Για να τραβήξει την προσοχή του κοινού, ισορροπούσε την τόλμη ενός σκοτεινού θέματος με τη δραματική ένταση των χειρονομιών και του χρώματος και με την τρομακτική πλευρά της σκηνής που αναπαριστούσε», είχε γράψει ο Αλλάρ, με αφορμή τη μεγάλη αναδρομική έκθεσηπου διοργάνωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης το 2018.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η μάχη του γκιαούρη και του Χασάν», 1826, εμπνευσμένο από το ποίημα του Λόρδου Μπάιρον «Ο γκιαούρης» (1813). Λάδι σε καμβά, 58×71 εκ. Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο. (Art Institute of Chicago)
Η μαθητεία του στη ζωγραφική ξεκίνησε στα 16 του χρόνια κοντά στον νεοκλασικό ζωγράφο Πιερ-Ναρσίς Γκεράν [Pierre-Narcisse Guérin, 1774–1833], ενώ έναν χρόνο μετά άρχισε τις σπουδές του στη γαλλική Σχολή Καλών Τεχνών. Έκανε ακαδημαϊκές σπουδές, ανατομικές μελέτες και αντέγραφε πολύ τους κλασικούς.
Είχε αναπτύξει μια δική του μέθοδο τριών σταδίων: πρώτα αντέγραφε με ριζόχαρτο, κατόπιν με ελεύθερο χέρι και τέλος από μνήμης. «Πριν ξεκινήσεις, μελέτα αδιάκοπα. Μα όταν έχεις ξεκινήσει, δούλεψε ελεύθερα», είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του.
Αγαπημένος του δάσκαλος ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, του οποίου τα χαρακτικά αντέγραφε συχνότερα από των άλλων παλαιών δασκάλων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αν και δεν επισκέφθηκε ποτέ την Ιταλία όπως οι σύγχρονοί του ομότεχνοι, απορρόφησε την κλασική γνώση της Αναγέννησης, θεμελιώνοντας το έργο του σε στέρεες βάσεις.
Ευγένιος Ντελακρουά, σκίτσα.
«Είναι διασκεδαστική η αντιγραφή και κάνει τη μελέτη ευχάριστη. Έτσι, αποτυπώνονται στη μνήμη τα ωραία έργα, χωρίς την κούραση και την αγωνία που διακατέχουν συνήθως τον δημιουργό», είχε γράψει στο ημερολόγιό του.
Αργότερα, πέρασε στην αντιγραφή της φύσης, καλλιεργώντας την ικανότητά του να οργανώνει και να αποδίδει αποτελεσματικά το περιβάλλον. Όμως ούτε αυτό ήταν ο τελικός στόχος του Ντελακρουά. Αυτό που ο ζωγράφος πραγματικά επεδίωκε ήταν να εμπλουτίσει τη μνήμη του με εικόνες που θα μπορούσε αργότερα να χρησιμοποιήσει για να υλοποιήσει τις σκηνές που θα γεννούσε η φαντασία του.
Ευγένιος Ντελακρουά, «Μελέτες αλόγων που τρέχουν με αναβάτες», 1824-25. Γραφίτης σε χαρτί, 24×30 εκ. Δωρεά στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης από τη συλλογή Ντελακρουά Κάρεν Μπ. Κοέν, προς τιμήν του Κόλιν Μπ. Μπέιλι. (The Metropolitan Museum of Art, Νεα Υόρκη)
«Αυτό που ονομάζουμε δημιουργικότητα στους μεγάλους ζωγράφους είναι απλά ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ο καθένας έβλεπε, οργάνωνε και απέδιδε τη φύση», ισχυρίστηκε ο ζωγράφος το 1856.
Η παρατήρηση της φύσης χαρίζει ζωή και πειστικότητα σε ένα έργο. «Όταν δουλεύουμε χωρίς μοντέλο, όσο καλή και να είναι η αρχική μας σύλληψη, χάνουμε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα που πετύχαιναν με απλό τρόπο οι μεγάλοι δάσκαλοι, παρατηρώντας και αποτυπώνοντας δηλαδή τα φυσικά φαινόμενα.»
Ευγένιος Ντελακρουά, «Η σφαγή της Χίου», 1824. Λάδι σε καμβά, 4,19 x 3,54 μ . Ο πίνακας, που αποτυπώνει τα αντίποινα των Τούρκων στο νησί το 1822, εκτέθηκε στο ετήσιο παρισινό Σαλόνι, συγκλονίζοντας το κοινό. Μουσείο Λούβρου, Παρίσι.
Εξαιρετικά σημαντικά για τον Ντελακρουά ήταν και τα γρήγορα σκίτσα –premières pensées- με τα οποία κατέγραφε τις ιδέες του. Είτε εμφανίζονταν αργότερα σε έναν πίνακα είτε όχι δεν είχε καμία σημασία. Περιείχαν τον σπόρο από τον οποίο θα γεννιόταν ο πίνακας. Ήταν δεινός σκιτσογράφος, εφάμιλλος του Ενγκρ, αλλά με πιο ελεύθερο στυλ.
«Μάθε να σχεδιάζεις και επιστρέφοντας από ένα ταξίδι, τα αναμνηστικά που θα φέρνεις μαζί θα είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα από το ημερολόγιο στο οποίο πάλευες να καταγράψεις τις εντυπώσεις σου από κάθε μέρος. Ένα απλό σκίτσο με μολύβι έχει την ικανότητα να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου και να ανακαλεί στη μνήμη τη σκηνή που αποτύπωσες και κάθε τι που σχετίζεται με αυτήν -τι έκανες πριν ή μετά, τι λέγατε με τους φίλους σου- και ακόμα και χιλιάδες νόστιμες εντυπώσεις, όπως τον ήλιο, την ατμόσφαιρα και το τοπίο, που το ίδιο το μολύβι δεν έχει αποτυπώσει. Επιπλέον, με τα σκίτσα, μπορούν οι φίλοι σου να καταλάβουν πώς αισθανόσουν, γιατί ποια γραπτή ή προφορική περιγραφή δίνει ποτέ μια πλήρη εικόνα αυτού που περιγράφει;»
Ευγένιος Ντελακρουά, «Αυτοπροσωπογραφία με πράσινο γιλέκο», περ. 1837. Λάδι σε καμβά, 65×55 εκ. Μουσείο Λούβρου, Παρίσι. (RMN-Grand Palais Musée du Louvre/Michel Urtado)
Ο Ευγένιος Ντελακρουά ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα, που δεν αρκέστηκε στις κατακτήσεις των παλαιοτέρων ούτε και στις δικές του. Ταξιδευτής και συγγραφέας επίσης, πίστευε στην ενδοσκόπηση και είχε τη θαυμαστή ικανότητα να βλέπει μέσα στη δημιουργική διαδικασία και να αντιλαμβάνεται την αξία που δίνει η τέχνη στα πράγματα.
Όσον αφορά την Ελληνική Επανάσταση, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την αλληγορία για να προωθήσει το μήνυμα και τον σκοπό του, συνδέοντας την υποδουλωμένη Ελλάδα με το πνεύμα, το φως και τον πολιτισμό και τους Οθωμανούς με την πρωτόγονη βία και την καταπίεση.
Η ταχύτητα με την οποία ο Θίασος Παραστατικών Τεχνών Σεν Γιουν κατέκτησε το παγκόσμιο κοινό ήδη από τα πρώτα του βήματα το 2006 έχει πυροδοτήσει το ενδιαφέρον του κόσμου σε όλη την υφήλιο. Ίσως ένας από τους λόγους της αμείωτης επιτυχίας τους είναι ότι όλοι οι συντελεστές αντιμετωπίζουν το έργο τους όχι απλά με σοβαρότητα ως ευσυνείδητοι επαγγελματίες, αλλά αφοσιώνονται σε αυτό ψυχή τε και σώματι, αφιερώνοντας τη ζωή τους στο να φτάσουν στα ανώτατα επίπεδα της τέχνης τους και να τη μοιραστούν με όλον τον κόσμο.
Για τον Τζίσουνγκ Κιμ, χορευτή του θιάσου από το 2013 και αναδυόμενο χορογράφο, τα πάντα έχουν ως αφετηρία την ευσέβεια: «Το ταλέντο μάς δίνεται από τον Θεό, όπως και η έμπνευση. Τι είναι οι Μούσες αν όχι θεϊκοί αγγελιαφόροι;», αναρωτιέται, παραθέτοντας μια μακριά λίστα δημιουργών και δημιουργημάτων που αποτίουν τον πρέποντα σεβασμό στο θείον. Στον παραδοσιακό πολιτισμό τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης, ο κύριος στόχος της τέχνης ήταν η λατρεία του Θεού – αυτή την παράδοση ακολουθά και το Σεν Γιουν.
«Όταν έχουμε ευσέβεια, μπορούμε να είμαστε ταπεινοί και να βλέπουμε από απόσταση τα πράγματα», λέει ο Κιμ. Πιστεύει ότι η ταπεινότητα και η σκληρή δουλειά φέρνουν ευλογίες, όπως δείχνει η προσωπική του καλλιτεχνική πορεία.
Σκοπός του Σεν Γιουν, του κορυφαίου θιάσου κλασικού κινεζικού χορού, είναι να ζωντανέψει τα 5.000 χρόνια του κινεζικού πολιτισμού.
«Είχα πρωτοπάει σε παράσταση του Σεν Γιουν όταν ήμουν πολύ μικρός -ίσως το 2006 ή το 2007- και είχα πραγματικά μαγευτεί», ομολογεί.
Οι αρχαίοι μύθοι, οι ήρωες και τα ουράνια όντα που αναπαριστούσαν οι χορευτές του Σεν Γιουν είχαν αιχμαλωτίσει τη φαντασία του, κάνοντάς τον να δηλώσει στη μητέρα του ότι θα γινόταν κι αυτός μέλος του θιάσου μια μέρα. Και πράγματι έγινε, περίπου 6 χρόνια μετά.
Ο Κιμ, που γεννήθηκε στην Κορέα, ήταν τόσο αποφασισμένος να επιτύχει τον στόχο του ώστε δεν δίστασε να διασχίσει τη μισή υφήλιο για να πάει σε ένα δίγλωσσο σχολείο – συγκεκριμένα, την Ακαδημία Φέι Τιεν, όπου τα μαθήματα γίνονται και στα αγγλικά και στα κινέζικα – χωρίς να μιλάει καμία από τις δύο γλώσσες! Περιμένοντας την απάντηση στην αίτησή του για το σχολείο, χρειάστηκε να ξεπεράσει μια οδυνηρή εμπειρία κοινωνικού άγχους και απώλειας, προκειμένου να γίνει ο χορευτής που ήξερε ότι ήταν προορισμένος να γίνει.
«Ένιωθα ότι αυτή είναι η αποστολή μου στη ζωή», εξηγεί.
Παγκόσμια γλώσσα
Ο Κιμ δεν άργησε να μάθει τα αγγλικά και τα κινέζικα, καθώς και την αρχαία γλώσσα του κλασικού κινεζικού χορού, που είναι μια τέχνη γεμάτη από πολιτισμικές αποχρώσεις και αναφορές χιλιάδων χρόνων.
«Έχει ισχυρότατη εκφραστική δύναμη. Ζωντανεύει τους χαρακτήρες. Μου άρεσαν τόσο οι αρχαίοι μύθοι, οι αξίες τους και το ήθος τους και ήθελα πολύ να τα μοιραστώ όλα αυτά με τους άλλους ανθρώπους.
»Οι ιστορίες αυτές μου προκαλούν πολλά συναισθήματα, ιδίως οι σκηνές στις οποίες οι θεοί δείχνουν κάτι στους ανθρώπους. Μου αρέσουν πολύ και οι ήρωες με την ακλόνητη καρδιά τους. Όταν με ενέπνεαν με τις πράξεις τους και με έκαναν να σκεφτώ ‘Θέλω κι εγώ να τους μοιάσω’, συγκινούμουν πολύ.»
Στη σκηνή, πράγματι τους μοιάζει. Η εκφραστικότητα που ανέφερε ο Κιμ είναι χαρακτηριστική του κλασικού κινεζικού χορού, ο οποίος κατάγεται από τις πολεμικές τέχνες της χώρας, περιλαμβανομένου του οπερατικού χορού. Μέσω του χορού, ο Κιμ έχει τη δυνατότητα να ενσαρκώσει ένα πλήθος διαφορετικών χαρακτήρων και να μοιραστεί με το κοινό τις χαρές, τις λύπες, το κουράγιο, τις αρετές και τα κίνητρά τους.
Σε ορισμένους κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν είναι Κινέζος αλλά Κορεάτης.
«Τα ξαδέρφια μου με ρωτάνε γιατί διάλεξα τον κλασικό κινεζικό χορό, ενώ είμαι Κορεάτης. Τους απαντώ ότι τα μηνύματα πίσω από την τέχνη, οι αρχές και το ήθος είναι όλα παγκόσμια.»
Ο πολιτισμός της Κορέας, προσθέτει, είναι κυρίως παραδοσιακός και μοιράζεται με τους άλλους παραδοσιακούς πολιτισμούς του κόσμου κοινές αξίες, όπως είναι η καλοσύνη, η ευπρέπεια και η αφοσίωση. Ο παραδοσιακός κινεζικός πολιτισμός έχει άλλωστε επηρεάσει με το πέρασμα των χρόνων πάρα πολλά έθνη γύρω από τη σημερινή Κίνα και ο Κιμ μεγάλωσε με κλασικές ιστορίες της κινεζικής παράδοσης, όπως οι περιπέτειες του Βασιλιά Πίθηκου, από το «Ταξίδι στη Δύση».
Σε αυτές τις ιστορίες κυριαρχούν αξίες που αγγίζουν τους ανθρώπους ακόμα και σήμερα, όπως η συμπόνια, η πίστη, η δικαιοσύνη και η ακεραιότητα.
«Οι οικουμενικές αξίες έχουν τη μεγαλύτερη απήχηση. Ο κλασικός κινεζικός χορός είναι μια σωματική γλώσσα, την οποία όλοι μπορούν να καταλάβουν», λέει ο Κιμ.
Διευρύνοντας τα όρια
Το 2018, ο Κιμ έγινε ένας από τους πρώτους χορευτές της ομάδας του. Την ίδια χρονιά, του έδωσαν για πρώτη φορά το ρόλο ενός από τους βασικούς ‘κακούς’ σε μια από τις ιστορίες που παρουσίαζε ο θίασος.
«Αυτή ήταν μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή στην καριέρα μου: βρέθηκα σε νέο πεδίο και χρειάστηκε να μάθω καινούρια πράγματα», λέει ο Κιμ.
Στον χορό «Ο μοντέρνος ναός», από την περιοδεία του θιάσου το 2018, ο Κιμ υποδυόταν κάποιον που προσπάθησε να εξαπατήσει έναν από τους πιστούς του ναού, αλλά τελικά αποτυγχάνει. Όντας το αντίθετο από τους ήρωες που ο Κιμ τόσο θαύμαζε, αυτός ο ρόλος τον ανάγκασε να αναπτύξει τις υποκριτικές του ικανότητες.
«Αποδείχθηκε πολύτιμη εμπειρία, […] η οποία με βοήθησε να εξελιχθώ. Γενικά, θα έλεγα ότι μου άρεσε η ευκαιρία που μου δόθηκε να διευρύνω τις υποκριτικές μου δυνατότητες», ομολογεί.
Μια παραγωγή του Σεν Γιουν περιλαμβάνει περίπου 10-12 χορευτικά σκετς, τα οποία αντλεί από τη μακραίωνη κινεζική ιστορία. Έτσι, οι χορευτές πρέπει να μπορούν να αλλάζουν γρήγορα ρόλους.
Ο Κιμ προσθέτει ότι την ίδια χρονιά που υποδύθηκε τον κακό, ανέλαβε και τον ρόλο ενός ‘χαζούλη’ μαθητή της αρχαίας Κίνας στο σκετς «Σαχλαμαρίζοντας στη σχολική αυλή», προκαλώντας βροντερά γέλια στο κοινό με τα καραγκιοζιλίκια του.
Στο συγκεκριμένο σκετς, ο ήρωας παθαίνει ένα ατύχημα που τον παραμορφώνει, αλλά θεραπεύεται μέσα στα επτά λεπτά που διαρκεί ο χορός. Απαιτεί, λοιπόν, «πολύ προσεκτικό συντονισμό και εκτέλεση» με ένα σκηνικό προσθετικό αντικείμενο και χορογραφία.
Μετά από δυο χρόνια, τα αποτελέσματα της εξέλιξης που έφερε στον Κιμ το 2018 ήταν εμφανή. Το 2020, ανέλαβε και πάλι τον ρόλο ενός κακού – που αυτή τη φορά ήταν ένας από τους πιο διαβόητους κακούς της κινεζικής ιστορίας, ο Ντονγκ Τζούο – στον χορό «Παγίδα ομορφιάς».
«Ήταν ένας τύραννος με έντονα χαρακτηριστικά κακότητας», εξηγεί ο Κιμ, «όπως σκληρότητα, βία και έλλειψη αυτοσυγκράτησης». Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο, ο Κιμ ανέτρεξε σε ιστορικές πηγές και αναφορές, έκανε πρόβες μπροστά από τον καθρέφτη και έλαβε καθοδήγηση από έμπειρους χορογράφους και εκπαιδευτές. Δεν ήταν ούτε απλό ούτε εύκολο.
«Παρά την προετοιμασία που έκανα, κάποια σχόλια με βοήθησαν να καταλάβω ότι ο χαρακτήρας του αντι-ήρωα που είχα χτίσει δεν ήταν και τόσο πειστικός. Δεν είχε στερεότητα ούτε ουσία, κάτι απολύτως απαραίτητο για τον ρόλο». Χάρη σε αυτή την εποικοδομητική κριτική, που τον ώθησε να ξεπεράσει τα όριά του, ο Κιμ μπόρεσε να βρει αυτό που του έλλειπε για να ολοκληρώσει τον ρόλο του και να παρουσιάσει τελικά μια εξαιρετική παράσταση σε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς χορούς-ιστορίες της παραγωγής εκείνης της χρονιάς.
Ιδιαίτερη εμπειρία για τον Κιμ ήταν και κάποια κωμικά σκετς που είχαν προετοιμάσει για το 2020, όπου ήταν τόσο ο πρώτος χορευτής όσο και ο χορογράφος. Στο σκετς «Δόκιμος μοναχός», για παράδειγμα, ένα νεαρό ζευγάρι επισκέπτεται έναν βουδιστικό ναό πριν από τον γάμο τους για να προσευχηθούν. Όμως, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, η μέλλουσα νύφη απάγεται και ο νεαρός μοναχός πρέπει να τη σώσει.
Ο ρόλος του μοναχού απαιτούσε επιπλέον ενασχόληση από τον Κιμ, καθώς για να σώσει την κοπέλα πρέπει να μεταμφιεστεί όπως αυτή και να ξεγελάσει τον απαγωγέα της, πριν τον αντιμετωπίσει στη δυναμική σκηνή αναμέτρησης του φινάλε.
«Έπρεπε να μπορώ να γλιστρώ από τη μια προσωπικότητα στην άλλη – του μοναχού και της κοπέλας – μια ικανότητα που δεν είχα ακόμα κατακτήσει πλήρως», λέει ο Κιμ προσθέτοντας ότι «το χορευτικό πρόγραμμα με βοήθησε να υλοποιήσω το δημιουργικό μου όραμα, διδάσκοντάς μου ταυτόχρονα τη σημασία της λεπτομέρειας, της σκληρής δουλειάς και της αφοσίωσης. Στο σύνολό της, αυτή η εμπειρία μού έδωσε πολλά τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.»
Κάτι εξίσου σημαντικό και πρωτόγνωρο για τον Κιμ ήταν το ότι χόρεψε τη δική του χορογραφία, μια ικανότητα που ανέπτυξε όσο καιρό είναι μέλος του Σεν Γιουν.
Ο Τζίσουνγκ Κιμ (κέντρο) στο κομμάτι «Κάθοδος από τον ουρανό – μια ανανέωση», από την περιοδεία που έκανε ο Θίασος Παραστατικών Τεχνών Σεν Γιουν το 2017. (Shen Yun Performing Arts)
Διαχρονικές ιστορίες
«Πάντα μου άρεσε η χορογραφία και όταν ήμουν φοιτητής έκανα τις χορογραφίες για τις συμμετοχές των φίλων μου σε διαγωνισμούς. Όντας στο Σεν Γιουν, ο καλλιτεχνικός διευθυντής με ενθάρρυνε να προχωρήσω προς αυτή την κατεύθυνση, βοηθώντας με να αποκτήσω περισσότερη αυτοπεποίθηση», εκμυστηρεύεται ο Κιμ.
Ένα άλλο χορευτικό κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το «Έγκλημα χωρίς προηγούμενο» της φετινής παραγωγής, το οποίο αποτυπώνει το κουράγιο των πιστών στη σύγχρονη Κίνα, αναπαριστώντας την πραγματική δίωξη που υφίστανται οι ασκούμενοι Φάλουν Γκονγκ από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Το κομμάτι είναι από τα πιο πολυσυζητημένα της φετινής σεζόν.
«Νιώθω ότι είναι πολύ σημαντικό να πληροφορήσω τους ανθρώπους για αυτήν τη δίωξη. Είναι καλό να γνωρίζει ο κόσμος. Από ανθρωπιστική πλευρά, δεν μπορεί κανείς να μη νοιαστεί για κάτι τέτοιο», δηλώνει ο Κιμ.
Ο Κιμ ασκεί και ο ίδιος Φάλουν Γκονγκ, ακολουθώντας τις αρχές της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας. Έχει διαβάσει πολλές ιστορίες για τη δίωξη στην Κίνα, που συνεχίζεται ακόμα και τώρα.
«Από τη μια νιώθω ευγνώμων που ζω σε μια ελεύθερη κοινωνία, από την άλλη νιώθω επιτακτική την ανάγκη […] να ενημερώσω τον κόσμο για αυτό [τη δίωξη] που συμβαίνει», προσθέτει.
Αυτή τη σεζόν, ο Κιμ έκανε τη χορογραφία και σε ένα ακόμη κομμάτι, το «Ιερή αναζήτηση μέσα από το Κόκκινο Βασίλειο», με τον Γιου Γιούε. Είναι μια ιστορία από το «Ταξίδι στη Δύση» και τις περιπέτειες του Βασιλιά Πίθηκου, το έπος που του είχε κάνει τόσο έντονη εντύπωση όταν, σαν παιδί, πρωτοείδε το Σεν Γιουν.
«Δεν είναι τυχαίο που αυτές οι ιστορίες μεταδίδονται από γενιά σε γενιά για χιλιάδες χρόνια. Είναι οι καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. Οι παραδοσιακές αξίες είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην τέχνη», υποστηρίζει ο Κιμ.
Ήταν αυτές οι ιστορίες που τον παρακίνησαν, άλλωστε, να επιδιώξει να γίνει καλλιτέχνης και νιώθει ότι το Σεν Γιουν του δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσει την αποστολή του.
«[Αυτές οι ιστορίες] με συγκινούν πολύ και θέλω να τις μοιραστώ με τον κόσμο.»
Σε ένα βουνό υπήρχε ένας ναός που στέγαζε μια ομάδα μοναχών. Ανάμεσά τους ήταν ένας ηλικιωμένος μοναχός και ένας νεαρός μοναχός. Κάθε φορά που ο γέροντας μοναχός κατέβαινε από το βουνό για να ζητιανέψει για ελεημοσύνη, ο νεαρός μοναχός τον ακολουθούσε. Οι δυο τους ήταν μαζί όπου κι αν πήγαιναν.
Ο νεαρός μοναχός είχε γίνει μοναχός σε τρυφερή ηλικία και ακολουθούσε τον γέροντα μοναχό στην πνευματική του άσκηση. Έπρεπε να κάνει δουλειές όπως να φέρνει νερό, να ανάβει φωτιά, να μαγειρεύει και να καθαρίζει κάθε μέρα, αλλά αυτό δεν τον ενοχλούσε. Στην πραγματικότητα, του άρεσε να τις κάνει.
Η ερώτηση του νεαρού μοναχού
Μια μέρα, ο νεαρός μοναχός σκούπιζε το πάτωμα, όταν ξαφνικά κοίταξε το άγαλμα του Βούδα του ναού και του ήρθε μια σκέψη: «Ψάλλω τη σούτρα και διαλογίζομαι με τον γέρο μοναχό κάθε μέρα για πολλά χρόνια. Τι ακριβώς είναι ο Βούδας;».
Άφησε κάτω τη σκούπα, πήγε στο δωμάτιο του γέρου μοναχού και τον ρώτησε τι είναι ο Βούδας. Ο γέροντας μοναχός είπε φιλικά: «Βούδας είναι ένα άτομο που έχει φωτιστεί. Δεν διαφθείρεται σε ένα βρόμικο περιβάλλον. Ούτε καταβάλλεται σε μια καταστροφή. Κινείται χωρίς να χρησιμοποιεί τα πόδια του και λάμπει χωρίς τη χρήση οποιουδήποτε φωτός». (Καταγραφή του Βούδα στις διάφορες δυναστείες – Τόμος 5)
Ο νεαρός μοναχός ήταν ενθουσιασμένος. Ρώτησε: «Πώς μπορώ να φθάσω στην φώτιση;»
Ο γέροντας μοναχός χαμογέλασε και απάντησε: «Κάνε το καλό αλλά όχι το κακό. Όταν δεν κάνεις καμιά σκέψη, θα έχεις επιτύχει τη φώτιση»
Ο νεαρός μοναχός είπε: «Δάσκαλε, το έχω ακούσει αυτό εδώ και πολύ καιρό. Θα με διδάξετε μοιραζόμενος μαζί μου την εμπειρία σας;»
Ο ηλικιωμένος μοναχός τον ρώτησε: «Πες μου, τι έκανες κάθε μέρα;».
Ο νεαρός μοναχός σκέφτηκε για λίγο και είπε: «Για παράδειγμα, όταν πηγαίνουμε στην πόλη για να ζητιανέψουμε για ελεημοσύνη και οι άνθρωποι σε συκοφαντούν, δεν το αφήνεις να σε ενοχλεί. Ακολούθησα το παράδειγμά σου. Όταν κάποιος με συκοφαντεί, ούτε εγώ το αφήνω να με ενοχλεί. Βοηθάτε τους άλλους. Κι εγώ δίνω χαρά στους άλλους βοηθώντας τους».
Ο γέροντας μοναχός αναστέναξε. «Σου διδάσκω τον βουδισμό, αλλά δεν σου ζητώ να ακολουθήσεις το παράδειγμά μου. Μπορεί να μπορείς να μιμηθείς τους τρόπους και τη συμπεριφορά μου, αλλά μπορείς να μιμηθείς τη νοοτροπία μου;.
Ο νεαρός μοναχός χαμογέλασε. «Αυτό δεν είναι εύκολο».
Υπομένοντας υπομονετικά την πείνα
Ο ηλικιωμένος μοναχός του είπε να κοιτάξει τον τοίχο και να διαλογιστεί. Πέρασε μια μέρα και ο νεαρός μοναχός εξακολουθούσε να διαλογίζεται. Ξαφνικά του ήρθε στο μυαλό ότι κανείς δεν του είχε φέρει το φαγητό του. Ίσως ο γέροντας δάσκαλος να το είχε ξεχάσει. Δεν αναστατώθηκε και αποφάσισε να υπομείνει την πείνα και να συνεχίσει το διαλογισμό του.
Αλλά την επόμενη μέρα, και πάλι κανείς δεν του έφερε φαγητό. Ο νεαρός μοναχός σκέφτηκε: «Ο δάσκαλος δοκιμάζει την υπομονή μου και εκπαιδεύει την επιμονή μου. Ο Δάσκαλος είναι τόσο στοργικός. Ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να αγανακτήσω». Έπρεπε να γίνει ακόμη πιο εργατικός για να ανταποδώσει στον δάσκαλό του.
Ο γέροντας μοναχός τον παρακολουθούσε έξω από το δωμάτιο. Ο νεαρός μοναχός δεν έδειξε θυμό. Ο γέρος μοναχός έγνεψε το κεφάλι του και χαμογέλασε. «Ωραία. Δεν είναι αφηρημένος και δεν κοιτάζει τα λάθη των άλλων. Γι’ αυτό είναι σε θέση να παραμείνει συγκεντρωμένος».
Ο γέροντας μοναχός του ζήτησε να τελειώσει τον διαλογισμό του και είπε: «Δεν κρατάς κακία στους άλλους, ακόμη και για ένα ασήμαντο θέμα. Μπορείς να είσαι σταθερός στο μυαλό. Έλα μαζί μου». Ο νεαρός μοναχός δεν έχασε χρόνο και ακολούθησε τον γέροντα μοναχό έξω.
Ο γέροντας μοναχός τον οδήγησε σε μια αίθουσα διαλογισμού. Στο τραπέζι υπήρχε ένα μπολ με ρύζι, ένα φλιτζάνι τσάι, ένας χιτώνας μοναχού, ένα ζευγάρι ξυλάκια φαγητού και τρία χάλκινα νομίσματα. Ο γέροντας μοναχός του είπε: «Προχθές με ρώτησες πώς θα έπρεπε να καλλιεργήσεις το νου σου και να διαδώσεις τις διδασκαλίες του Βουδισμού. Σου δίνω τρία χάλκινα νομίσματα. Κατέβα μόνος σου στο βουνό για να ζητιανέψεις για ελεημοσύνη. Θα καταλάβεις το νόημα της καλλιέργειας».
Βοηθώντας έναν ζητιάνο
Κατεβαίνοντας το βουνό, ο νεαρός μοναχός συνάντησε έναν ζητιάνο. Παρατήρησε ότι κανείς δεν έδινε στον ζητιάνο φαγητό. Ο νεαρός μοναχός σκέφτηκε: «Πόσο σπάνιες είναι οι αρετές! Κανείς δεν είναι πρόθυμος να τον βοηθήσει. Αλλά εγώ είμαι απλά ένας φτωχός μοναχός που δεν μπορώ να φροντίσω ούτε τον εαυτό μου. Πώς να τον βοηθήσω;» Ο νεαρός μοναχός δεν είχε φάει για δύο ημέρες. Λυπήθηκε τον ζητιάνο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον βοηθήσει.
Τότε έφτασε σε ένα εστιατόριο. Αγόρασε δύο ψωμάκια. Κοίταξε τα ψωμάκια στα χέρια του και σκέφτηκε: «Αυτά δεν φτάνουν ούτε για μένα». Παρ’ όλα αυτά, δεν μπόρεσε να καταφέρει να φάει και τα δύο ψωμάκια. Αποφάσισε να δώσει το ένα στον ζητιάνο.
Τότε σκέφτηκε ξανά. «Η ζωή είναι σύντομη και απρόβλεπτη. Αν δεν βοηθήσω τον ζητιάνο αυτή τη φορά, μπορεί να μην έχω άλλη ευκαιρία να το κάνω. Κανείς δεν θα με περιμένει μέχρι να είμαι έτοιμος. Σύμφωνοι, πεινάω τώρα, αλλά το να μην είμαι πρόθυμος να δώσω και να μοιραστώ με το πρόσχημα ότι είναι πέρα από τις δυνατότητές μου είναι μια τρομερή νοοτροπία. Οφείλω να θεραπεύσω το μυαλό μου».
«Είναι θέμα χρόνου να χάσω αυτό το σώμα μου που είναι φτιαγμένο από σάρκα. Αλλά η συμπόνια μου δεν θα χαθεί ποτέ». Ο νεαρός μοναχός δεν αισθανόταν πλέον πεινασμένος. Αντιθέτως, γέμισε με φωτεινότητα και χαρά. Έδωσε και τα δύο ψωμάκια.
Συμπόνια προς μια νυχτοπεταλούδα
Ο νεαρός μοναχός περιβλήθηκε από γαλήνη εξαιτίας της Βουδιστικής του φύσης. Πριν το καταλάβει, είχε φτάσει σε μια πλαγιά. Ενώ απολάμβανε τη στιγμή της αγαλλίασής του, μια νυχτοπεταλούδα πέταξε προς το μέρος του και πριν προλάβει να αποφύγει, χτύπησε το μάτι του. Πόνεσε τρομερά.
Καθώς ο νεαρός μοναχός υπέφερε τον πόνο, σκέφτηκε: «Πήρα τον όρκο να αποκτήσω τον ορθό καρπό. Αν θυμώσω με την νυχτοπεταλούδα μόνο και μόνο επειδή χτύπησε το μάτι μου, δεν θα μπορέσω να φτάσω ο ίδιος στη φώτιση, πόσο μάλλον να σώσω τα αισθανόμενα όντα. Όχι μόνο δεν πρέπει να κρατάω κακία, αλλά πρέπει επίσης να προσεύχομαι για την νυχτοπεταλούδα. Ελπίζω να μην τραυματιστεί».
Καθώς ηρεμούσε, υποχώρησε και ο πόνος. Η καρδιά του γέμισε και πάλι με αγαλλίαση και φωτεινότητα. «Η νυχτοπετλούδα είναι εδώ για να με βοηθήσει να φτάσω στην φώτιση Αν πληγωθώ ξανά από έντομα, πρέπει να το δεχτώ ως γεγονός και να είμαι ευγνώμων στα έντομα, καθώς ήταν εδώ για μένα».
Φώτιση
Ο γέροντας μοναχός παρακολουθούσε από μακριά τον νεαρό μοναχό και παρατηρούσε κάθε του σκέψη. Ήξερε ότι ο τελευταίος είχε κατανοήσει πλήρως τα πάντα στη ζωή. Όταν είσαι συμπονετικός, θα βάλεις τα αισθανόμενα όντα πάνω από όλα τα άλλα. Όταν τίποτα δεν εμποδίζει το νου σου, θα έχεις το κίνητρο να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι σκληρά για την καλλιέργεια του νου.
Ο νεαρός μοναχός επέστρεψε στο ναό και υποκλίθηκε στον γέροντα μοναχό. Είπε: «Δάσκαλε, κατάλαβα μερικά πράγματα. Αν συναντήσω έναν ζητιάνο, πρέπει να του δώσω φαγητό. Αν δω έναν φτωχό άνθρωπο, θα πρέπει να του δώσω χρήματα και ρούχα. Αν συναντήσω έναν τραυματισμένο άνθρωπο, θα πρέπει να τον βοηθήσω εγκαίρως. Όλα όσα έχω είναι προς όφελος των αισθανόμενων όντων και είμαι έτοιμος να τα παραδώσω ανά πάσα στιγμή».
Τα λόγια του γέμισαν τους πάντες με θαυμασμό, αλλά ο ηλικιωμένος μοναχός παρέμεινε σιωπηλός. Έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί, δεν υπάρχει κανένα λυτρωτικό γνώρισμα» και βγήκε έξω.
Όλοι άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Ο νεαρός μοναχός ήταν μπερδεμένος. Ήταν μια μέρα γεμάτη λάμψη και χαρά. Γιατί ο Δάσκαλος είπε ότι δεν είχε ούτε ένα λυτρωτικό γνώρισμα; Άρχισε να χρησιμοποιεί τη σοφία του για να ερμηνεύσει ξανά την κατάσταση. «Ο Δάσκαλος ήταν πάντα καλοπροαίρετος, ειδικά προς εμένα. Μήπως επειδή είπα κάτι λάθος;»
Θυμήθηκε τη νοοτροπία και τη στάση του όταν μιλούσε στον Δάσκαλό του, και ξαφνικά, συνειδητοποίησε κάτι. «Έδινα συνέχεια έμφαση στα συναισθήματά μου. Ο Δάσκαλος δεν είναι θυμωμένος μαζί μου, αλλά με δοκιμάζει. Δεν θέλει να μιλάω απλώς σαν τον Βούδα. Πρέπει να είμαι πραγματικά σε θέση να το αποδώσω».
Καθώς θυμήθηκε τι είχε πει, συνειδητοποίησε κάτι. «Μπορεί να φαίνεται ότι δεν έκανα τίποτα κακό, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν αγνό. Ήθελα όλοι να μάθουν πόσο καλοπροαίρετος και ευγενικός ήμουν και πόσα έχω επιτύχει. Αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να προχωρήσω. Τη στιγμή που αρχίζω να είμαι γεμάτος με τον εαυτό μου και ο νους μου δεν είναι πλέον καθαρός, δεν έχω «ούτε ένα λυτρωτικό γνώρισμα».
Ο ηλικιωμένος μοναχός βρισκόταν σε μια ήσυχη γωνιά κουνώντας το κεφάλι του. «Οι σκέψεις του νεαρού μοναχού είναι αγνές. Είναι σε θέση να απορρίπτει τις αποσπασματικές σκέψεις ανά πάσα στιγμή και να βάζει τη συμπόνια πάνω από όλα τα άλλα. Έχει τις προϋποθέσεις για την αγνή γη του Βούδα».
Εκείνη τη στιγμή, αυτό που είδε μπροστά του ο νεαρός μοναχός δεν ήταν πλέον κτίρια στον θνητό κόσμο, αλλά η φωτεινή γη του Βούδα, και ότι καθόταν σε έναν λωτό και ανυψωνόταν.
