Μήνας: Μάρτιος 2023

Ξεκινά άμεσα ο προσεισμικός έλεγχος των δημόσιων κτιρίων της Ελλάδας καθώς την ερχόμενη εβδομάδα αναμένεται, σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, να κατατεθεί σχετική νομοθετική ρύθμιση. Στο επίκεντρο των ελέγχων τίθενται τα δημόσια κτίρια, ενώ προτεραιότητα θα δοθεί στα σχολεία και στα νοσοκομεία, κτίρια που εκτιμάται ότι ανέρχονται σε 20.000. Ο πρωτοβάθμιος έλεγχος θα είναι υποχρεωτικός και στη συνέχεια εφόσον απαιτηθεί θα γίνεται και δευτεροβάθμιος έλεγχος. Όταν ολοκληρωθεί ο προσεισμικός έλεγχος σε σχολεία και νοσοκομεία, θα πραγματοποιηθεί έπειτα έλεγχος σε άλλα δημόσια κτίρια που υπολογίζονται από 35- 45.000. Σκοπός των προσεισμικών ελέγχων, οι οποίοι σύμφωνα με πληροφορίες υπολογίζεται να ολοκληρωθούν σε ορίζοντα 6 έως 8 μηνών, θα είναι η καταγραφή και εκτίμηση της σεισμικής διακινδύνευσης τους προκειμένου να καθοριστούν οι προτεραιότητες σε εθνικό επίπεδο ώστε να ληφθούν περαιτέρω μέτρα, εφόσον απαιτούνται.

Η υλοποίηση δράσης για τη διενέργεια του πρωτοβάθμιου και του δευτεροβάθμιου προσεισμικού ελέγχου πρόκειται να ανατεθεί στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, ενώ ο Οργανισμός Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (ΟΑΣΠ) θα έχει την εποπτεία και θα συνδράμει επιστημονικά σε ό,τι του ζητηθεί. Παράλληλα θα δημιουργηθεί μία ηλεκτρονική πλατφόρμα στον ΟΑΣΠ όπου θα καταχωρούνται όλοι οι έλεγχοι που διενεργούνται. Η πλατφόρμα αυτή θα χρησιμοποιήσει την ήδη υπάρχουσα βάση δεδομένων που διαθέτει ο ΟΑΣΠ για όλα τα κτίρια της χώρας. Εφόσον τα στοιχεία που θα προκύπτουν από τους ελέγχους είναι σωστά και επαρκή θα καταχωρούνται άμεσα στην ηλεκτρονική πλατφόρμα. Την ίδια ώρα, για τη διενέργεια των ελέγχων ο ΟΑΣΠ και το ΤΕΕ θα συνεργαστούν με την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), ενώ με κοινή απόφαση 6 υπουργείων θα καθοριστούν οι λεπτομέρειες σχετικά με την κατηγοριοποίηση και την ιεράρχηση προτεραιοτήτων των ελεγχόμενων κτιρίων και τη διαδικασία επιλογής και εκπαίδευσης των μηχανικών με σκοπό οι έλεγχοι να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικοί.

«Ο πρωτοβάθμιος έλεγχος θα γίνει μέσα σε 6-8 μήνες από εκεί που κάναμε 20 χρόνια για να ελέγξουμε το 30% των σχολείων. Το ΤΕΕ θα κάνει τους ελέγχους με την εποπτεία και την επιστημονική συνδρομή του ΟΑΣΠ, που θα έχει και τη βάση δεδομένων για όλα τα κτίρια της χώρας. Στην ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα φτιαχτεί θα καταχωρούνται οι έλεγχοι με ηλεκτρονικό τρόπο όχι με δελτία που γίνονταν παλαιότερα. Τα στοιχεία αυτά αν είναι σωστά και επαρκή πηγαίνουν απευθείας στην πλατφόρμα του ΟΑΣΠ, αν δεν είναι δεν μπορούν να αποσταλούν για καταχώρηση», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του ΟΑΣΠ και καθηγητής του ΕΚΠΑ, Ευθύμης Λέκκας.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΣΠ, το 46% των υφιστάμενων κατασκευών της Ελλάδας έχουν χτιστεί από το 1959-1985 με τον αντισεισμικό κανονισμό του 1959, το 32% πριν το 1959 χωρίς αντισεισμικό κανονισμό, το 13% των κτιρίων που έχουν χτιστεί από το 1985 έως το 1995 με τον αντισεισμικό κανονισμό του 1959 και τα πρόσθετα άρθρα του 1984/85 ενώ το 9% που έχουν χτιστεί από το 1995 έως σήμερα με τον νέο αντισεισμικό κανονισμό του 1995 και τον Ελληνικό Αντισεισμικό Κανονισμό του 2000.

«Το 1959 είχαμε την πρώτη απόφαση για αντισεισμικές συστάσεις. Όλα τα κτίρια μέχρι το 1985 που ήταν ο πρώτος αντισεισμικός κανονισμός χτίστηκαν με αυτές τις συστάσεις που είχαν εκδοθεί από καθηγητές του ΕΜΠ, ήταν κανονιστική διάταξη. Αυτά τα κτίρια δεν είναι επικίνδυνα αλλά είναι κτίρια που δεν είναι τόσο σύγχρονα όσο με τον αντισεισμικό κανονισμό του 1985 και 1995. Ήταν όμως και κτίρια πριν το 1959. Τα κτίρια έχουν κι αυτά μια αντισεισμικότητα διότι από το 1929 και μετά (έπειτα δηλαδή από τους σεισμούς του 1926) δόθηκαν τότε κάποιες συστάσεις κανονισμών, οπότε κι αυτά έχουν ως έναν βαθμό κάποια αντισεισμική θωράκιση», εξηγεί ο κ. Λέκκας.

Επιπλέον, όπως τονίζει ο κ. Λέκκας, ο πρωτοβάθμιος έλεγχος που θα διενεργηθεί στα δημόσια κτίρια δεν θα κρίνει την καταλληλότητα ή την ακαταλληλότητα ενός κτιρίου, αλλά τη στάθμη της αντισεισμικότητας.

«Ο πρωτοβάθμιος έλεγχος δεν θα λέει αν ένα κτίριο είναι κατάλληλο ή ακατάλληλο αλλά οδηγεί στη διαπίστωση μιας στάθμης κινδύνων. Τα κτίρια θα έχουν έναν χαρακτηρισμό ως προς την στάθμη της αντισεισμικότητας. Αυτή η διαδικασία του πρωτοβάθμιου και δευτεροβάθμιου ελέγχου είναι μία επιτελική διαδικασία για να δούμε τι κτιριακό απόθεμα έχουμε, που είμαστε και τι επεμβάσεις χρειάζεται να κάνουμε την κάθε φορά», προσθέτει ο κ. Λέκκας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Σημειώνεται ότι στην Ελλάδα ο προσεισμικός έλεγχος ξεκίνησε το 2001 και μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί περίπου 16.000 πρωτοβάθμιοι έλεγχοι από περίπου 80.000 στατικά ανεξάρτητα κτίρια Δημόσιας και Κοινωφελούς χρήσης (20%) και περίπου 9.000 έλεγχοι από περίπου 16.000 σχολικά κτίρια (56%), που εκτιμάται ότι υπάρχουν σε όλη την επικράτεια αντίστοιχα. Η καθυστέρηση, οφείλεται, κυρίως στο γεγονός ότι σύμφωνα με το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο δεν υπάρχει υποχρεωτική εφαρμογή.

Ιωάννα Καρδάρα

Μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, που προκάλεσαν τον θαυμασμό όλης της Ευρώπης, και αποτελούν ως σήμερα τους αρχαιότερους ανακαλυφθέντες οικισμούς της νεολιθικής περιόδου στη Γηραιά Ήπειρο, βρίσκονται μία ανάσα από το κέντρο του Βόλου και περιμένουν περισσότερη ανάδειξη, αξιοποίηση και προβολή.

Πρόκειται για τους οικισμούς του Διμηνίου και του Σέσκλου, όχι άγνωστους, αλλά χωρίς ίσως την προσοχή που θα έπρεπε να τους έχει επιδοθεί.

Σημαντικότερος εκ των δύο οικισμών είναι ο νεολιθικός οικισμός του Διμηνίου, που βρίσκεται πάνω σε ένα χαμηλό λόφο και σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, που δούλεψαν και ανέσκαψαν την περιοχή με απίστευτο ζήλο, εκτιμάται ότι το Διμήνι κατοικήθηκε για πρώτη φορά στη Νεότερη Νεολιθική, κάπου στις αρχές της 5ης χιλιετίας, και τα αρχιτεκτονικά λείψανα του εκτείνονται πάνω στο λόφο δίδοντας την εικόνα ενός οργανωμένου νεολιθικού οικισμού που παρουσιάζει ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στοιχείο: τους έξι λιθόκτιστους περιβόλους, που κατασκευάστηκαν γύρω από τον οικισμό κατά ζεύγη. Τα σπίτια βρίσκονταν γύρω από την κεντρική αυλή ή στο χώρο που δημιουργείται ανάμεσα στα ζεύγη των περιβόλων, είναι μεγάλα και έχουν βοηθητικά παράπλευρα κτίσματα που αφήνουν ανάμεσα τους αστέγαστο χώρο για κοινόχρηστη αυλή.

Στις επί δεκαετίες ανασκαφές στα ευρήματα περιλαμβάνονται λίθινα και οστέινα εργαλεία, ειδώλια και κοσμήματα, καθώς επίσης και άφθονη κεραμική, γραπτή και εγχάρακτη που αποτελεί το αποκορύφωμα της νεολιθικής κεραμικής τέχνης.

Οι ανασκαφές ξεκίνησαν το 1886, μόλις λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση του Βόλου, με πρωτοβουλία του τότε νομάρχη Μαγνησίας Ι. Κονδάκη και του γυμνασιάρχη Ε. Κούση, και με τη συνεργασία των αρχαιολόγων Π. Καββαδία, P. Wolter και H. Lolling.

Τα ευρήματα ήταν σημαντικότατα και οι ουσιαστικές ανασκαφικές έρευνες στο Διμήνι άρχισαν από το 1977 και για 30 ολόκληρα χρόνια η σπουδαία αρχαιολόγος Βασιλική Αδρύμη – Σισμάνη με τα ευρήματά της έδειξε ότι το Διμήνι δεν εγκαταλείφθηκε στο τέλος της Νεότερης Νεολιθικής, αλλά κατοικήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεχώς και μέχρι το τέλος της Χαλκοκρατίας, ενώ στα μέσα του 15ου αι. π.Χ. χτίστηκαν οι πρώτες μυκηναϊκές οικίες οι οποίες διαδέχτηκαν παλαιότερα μεσοελλαδικά μέγαρα. Οι οικίες χτίστηκαν δεξιά και αριστερά από ένα φαρδύ δρόμο και όλος ο οικισμός απλώνεται σε μία έκταση μεγαλύτερη από 100 στρέμματα.

Η μεγαλύτερη ανακάλυψη στο Διμήνι ήταν και παραμένουν οι δύο επιβλητικοί μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι, το «Λαμιόσπιτο» και η «Τούμπα» που αποδίδονται χωρίς καμία αμφιβολία στους βασιλείς του οικισμού και από τους αρχαιολόγους εκτιμώνται ως εφάμιλλοι εκείνων των Μυκηνών.

Η Βασιλική Αδρύμη-Σισμάνη, που ανέσκαψε όλη την περιοχή από το 1977 μέχρι και το 2011, ήταν επικεφαλής των ανασκαφών και δημιούργησε, μαζί με τους συνεργάτες της, ένα ολοκληρωμένο και επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο κορυφαίας σημασίας και πολλές φορές ξεναγούσε η ίδια τους επισκέπτες και έδειχνε σε ελληνικά και ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, τα συγκλονιστικά ευρήματα του Διμηνίου.

Σε πολλές περιπτώσεις αναφέρθηκε και η ταύτιση του αρχαιολογικού χώρου του Διμηνίου με εκείνον της Ιωλκού και ότι ίσως τα ανακαλυφθέντα παλάτια να ανήκουν στον Ιάσονα και τους άνακτες της περιόδου εκείνης.

Σήμερα με επικεφαλής τη διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μαγνησίας Αθηνά Μπάτσιου και την αναπληρώτρια Ελισάβετ Νικολάου «οι ανασκαφές συνεχίζονται και επεκτείνονται συνεχώς». Όπως εξήγησε η κ. Νικολάου μιλώντας στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων «συγκεκριμένα, στο κέντρο του οικισμού ερευνήθηκε ένα μεγάλο συγκρότημα που αποτελείται από δύο μεγάλα μέγαρα που πλαισιώνονται από άλλα μικρότερα κτίρια και συνδέονται με μία εσωτερική αυλή. Το Μέγαρο Α, όπως το αποκαλούμε, αποτελείται από δύο πτέρυγες δωματίων που συνδέονται μεταξύ τους με διάδρομο. Στη βόρεια πτέρυγα βρίσκονται οι κύριοι χώροι διαμονής, ενώ στη νότια πτέρυγα οι βοηθητικοί και εργαστηριακοί χώροι. Σε έναν από αυτούς αποκαλύφθηκε λίθινο σταθμίο με τρία εγχάρακτα σύμβολα Γραμμικής Β γραφής, ενώ στο διάδρομο βρέθηκαν λίθινες μήτρες και άλλα εργαλεία που σχετίζονται με τη μεταλλουργία. Οι τοίχοι του Μεγάρου Α σώζονται αρκετά καλά, σε ικανό ύψος και είναι επιχρισμένοι, όπως και τα δάπεδα, με λευκό ασβεστοκονίαμα. Προς τα βόρεια και προς τα νότια του κτιρίου αναπτύσσονται δύο ανεξάρτητες πτέρυγες αποθηκών. Το Μέγαρο Α καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε από τους ενοίκους του στο τέλος του 13ου αι. – αρχές του 12ου αι. π.Χ.».

Η αρχαιολόγος Ελισάβετ Νικολάου μιλώντας και για τα άλλα ευρήματα των ανασκαφών, τόνισε ότι «το Μέγαρο Β περιλαμβάνει επίσης δύο πτέρυγες δωματίων που χωρίζονται από διάδρομο. Και αυτό καταστράφηκε ολοσχερώς από ισχυρή πυρκαγιά στο τέλος του 13ου αι.- αρχές 12ου αι. π.Χ. Οι τοίχοι του ήταν καλυμμένοι με επάλειψη πηλού που διατηρήθηκε άριστα σε ορισμένα σημεία λόγω της φωτιάς, ενώ το δάπεδό του ήταν κατασκευασμένο από παχύ στρώμα πηλού με ενίσχυση από ασβέστη και χαλίκια. Στις αποθήκες του αρχαίου συγκροτήματος βρέθηκε μεγάλη ποσότητα κεραμικής και απανθρακωμένα βοτανικά κατάλοιπα, ενώ στον πρόδομο αποκαλύφθηκε ένας πήλινος υπερυψωμένος βωμός».

Οι δύο μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι αποτελούν ωστόσο σημεία αναφοράς για τον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου, και σύμφωνα με τις αναφορές του Υπουργείου Πολιτισμού ο μικρότερος, αλλά και αρχαιότερος, είναι εκείνος που ονομάστηκε «Λαμιόσπιτο».

Η είσοδος στη θόλο του «Λαμιόσπιτου» γινόταν μέσω του στομίου (ύψους 3 μ., μήκους 2,20 μ. και πλάτους 1,90 μ.), που καλύπτεται με τέσσερις μεγάλες πλάκες, που αποτελούν το υπέρθυρό του, πάνω από το οποίο υπήρχε το ανακουφιστικό τρίγωνο. Η θόλος, με διάμετρο 8,20 μ. και ύψος 8,10 μ., έχει κατασκευασθεί κατά το εκφορικό σύστημα, πιθανώς με τη χρήση ξυλοτύπων, τα ίχνη των οποίων δεν είναι ορατά. Είναι χτισμένη με μικρές ακανόνιστες ασβεστολιθικές πέτρες χωρίς συνδετικό υλικό, οι οποίες στη βάση της είναι ιδιαίτερα ενισχυμένες. Το δάπεδο έχει διαμορφωθεί με ισοπέδωση του ασβεστολιθικού βράχου.

Το άνω τμήμα της θόλου έφραζε μεγάλη στρογγυλή πλάκα, «το κλειδί». Ο τάφος απέδωσε λίγα αλλά σπουδαία ευρήματα, κυρίως γυάλινα κοσμήματα, ελεφάντινα αντικείμενα και χάλκινα όπλα, τα οποία μεταφέρθηκαν και εκτίθενται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Ο θολωτός τάφος «Τούμπα» που ανασκάφηκε το 1892 από τον Β. Στάη, βρέθηκε συλημένος και δεν διατηρείται σε καλή κατάσταση, αφού η θόλος του έχει καταρρεύσει μέχρι το ύψος του υπερθύρου. Είναι καλύτερα κατασκευασμένος από το θολωτό τάφο «Λαμιόσπιτο», και χρονολογείται – σύμφωνα με την αρχιτεκτονική του μορφή- λίγο αργότερα από αυτόν. Από τα ελάχιστα θραύσματα των αγγείων που βρέθηκαν στην ανασκαφή του δρόμου που οδηγεί στη θόλο, η τελευταία χρήση του τάφου μπορεί να χρονολογηθεί στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού, δηλαδή στο 13ο αι. π.Χ.

Ο τάφος αποτελείται από τη θόλο και από ένα μακρύ δρόμο, του οποίου οι παρειές συγκρατούνται από λιθόκτιστους αναλημματικούς τοίχους, οι οποίοι στη συμβολή τους με τη θόλο έχουν ύψος 4,00 μ. και σώζονται σε αρίστη κατάσταση. Στο δυτικό άκρο του δρόμου σώζεται ο τοίχος της τελευταίας φραγής του τάφου. Η είσοδος στη θόλο του τάφου γινόταν μέσω ενός στομίου που καλύπτεται από τρεις μεγάλες λαξευμένες πέτρες υπερθύρου πάχους 0,45μ. Η εσωτερική πλάκα του υπερθύρου είναι λαξευμένη ώστε να ακολουθεί τη μορφή της θόλου.

Η θόλος έχει κατασκευασθεί κατά το εκφορικό σύστημα και είναι χτισμένη με μικρές ασβεστολιθικές πέτρες χωρίς συνδετικό υλικό. Οι πέτρες στη βάση της θόλου είναι μεγάλοι λαξευμένοι κυβόλιθοι και είναι θεμελιωμένοι πάνω στον ασβεστολιθικό βράχο που έχει ισοπεδωθεί για να αποτελέσει το δάπεδο του θολωτού τάφου, όπου ανακαλύφθηκε κτιστή λάρνακα για την τοποθέτηση της νεκρικής κλίνης.

Αν και ο τάφος βρέθηκε συλημένος, ωστόσο μερικά ευρήματα, κυρίως μικρά χρυσά και γυάλινα κοσμήματα, διέφυγαν της προσοχής των αρχαιοκαπήλων και τα κτερίσματα αυτά εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα.

Σήμερα απαιτούνται γενναίες οικονομικές ενισχύσεις από την Πολιτεία, για την συνέχιση των ανασκαφών στον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου και προπάντων η συστηματική ανάδειξη, προβολή και προώθηση του εξαιρετικά σημαντικού αρχαιολογικού χώρου, όπως ζητά και ο Δήμος Βόλου, αφού μεταξύ άλλων αποτελεί σημείο αναφοράς και υψηλού ενδιαφέροντος για χιλιάδες τουρίστες που καταφθάνουν από τα κρουαζιερόπλοια στο λιμάνι του Βόλου.

Του Τόρστεν Τρέυ

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Όταν αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη κατέρριψαν τον Φεβρουάριο τέσσερα αντικείμενα, περιλαμβανομένου ενός κινέζικου κατασκοπευτικού αερόστατου, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της Κίνας κατηγόρησαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ για «υστερία», «γελοία ανωριμότητα» και «έλλειψη ψυχραιμίας».

Οι στήλες εφημερίδων όπως η China Daily, η People’s Daily και η Global Times κορόιδευαν τις ΗΠΑ με σχόλια όπως «η Ουάσιγκτον μπορεί τώρα να ισχυριστεί ότι τα F-22 είναι ανίκητα, τουλάχιστον όταν αντιμετωπίζουν μπαλόνια» και «φαίνονται αρκετά σκληροί απέναντι σε μπαλόνια».

Οι κοροϊδίες τους όμως εμπεριέχουν μια σκοτεινή ειρωνεία, αν λάβουμε υπόψη τις υπερβολικές, αν όχι υστερικές, αντιδράσεις της κινεζικής ηγεσίας απέναντι στους κρατούμενους συνείδησης. Τα τελευταία 23 χρόνια, το κομμουνιστικό κόμμα του Πεκίνου είναι υπεύθυνο για δεκάδες χιλιάδες βίαιες αφαιρέσεις οργάνων από ειρηνικούς και ανυπεράσπιστους ασκούμενους Φάλουν Γκονγκ στη χώρα.

Το Φάλουν Γκονγκ είναι μια πνευματική άσκηση καλλιέργειας του εαυτού, που δεν συνιστά απειλή για καμία κυβέρνηση στον κόσμο, περιλαμβανομένου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ). Στον πυρήνα της άσκησης βρίσκονται οι αρχές της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας. Κι όμως, παρά τον καθ’ όλα ειρηνικό και διαλογιστικό χαρακτήρα της, ο πρώην και προσφάτως αποβιώσας πρόεδρος της χώρας Τζιανγκ Ζεμίν έχασε την ψυχραιμία του και ξεκίνησε, το 1999, μια πρωτοφανή δίωξη κατά των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ σε εθνικό επίπεδο. Μέρος της δίωξης αποτέλεσε και η εφαρμογή μαζικών δολοφονιών των ασκουμένων  μέσω της αφαίρεσης ζωτικών οργάνων τους.

Τα κινεζικά άρθρα γνώμης γελοιοποιούν τις ΗΠΑ για δυσανάλογη χρήση βίας ενάντια σε αερόστατα. Ωστόσο, το ΚΚΚ πρέπει το ίδιο να αναλογιστεί και να αναλάβει τις ευθύνες του για τη δυσανάλογη βία, τα δυσανάλογα βασανιστήρια και τις δυσανάλογες δολοφονίες και παράνομες μεταμοσχεύσεις, που εφαρμόζουν οι αστυνομικοί στους ασκούμενους Φάλουν Γκονγκ κατ’ εντολήν του κόμματος.

Όσον αφορά τα αερόστατα, οι ΗΠΑ κατέρριψαν τέσσερα αντικείμενα. Από την άλλη, στην Κίνα, το ΚΚΚ είναι υπαίτιο για έναν απροσδιόριστο αριθμό θανάτων αθώων ανθρώπων για τα όργανά τους.

Οι Γιατροί Ενάντια στις Εξαναγκαστικές Αφαιρέσεις Οργάνων (Doctors Against Forced Organ Harvesting – DAFOH) δηλώνουν απερίφραστα ότι οι εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων είναι ανόσιες και ειδεχθείς. Το ΚΚΚ οφείλει να αναθεωρήσει τη βίαιη δίωξη που ασκεί σε αθώους, αντί να επικρίνει με μοχθηρότητα τις ΗΠΑ για την άμυνα του εναέριου χώρου τους.

Οι DAFOH καλούν το ΚΚΚ να τερματίσει άμεσα τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων από ζωντανούς ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ και άλλους κρατούμενους συνείδησης.

Είναι καιρός ο υπόλοιπος ελεύθερος κόσμος να εγκαλέσει το ΚΚΚ για τη φρικτή πολιτική των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων, που ανενόχλητα εφαρμόζει τόσα χρόνια τώρα. Η σιωπηρή παρακολούθηση εκ μέρους μας τέτοιων εγκλημάτων δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο. Δεν είναι ζήτημα πολιτικής ή κομματικών διασυνδέσεων – είναι κάτι που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα.

 

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις του συντάκτη και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του Jeff Perkin

Μετάφραση: Αλία Ζάε

«Ανέκαθεν αγαπούσα αυτά τα πλασματάκια και ένιωθα ευλογημένος κάθε φορά που έρχονταν κοντά μου. Έχουν κάτι το μαγικό και το μυστηριακό»

Λέοναρντ Κοέν, Αμερικανός μουσικός

Τα κολιμπρί πάντα ενθουσίαζαν και θα ενθουσιάζουν όλους τους ανθρώπους, τουλάχιστον στις δύο αμερικανικές ηπείρους. Οι γρήγορες, γεμάτες χάρη αέρινες κινήσεις τους και τα ιριδίζοντα χρώματά τους καθιστούν τη θέασή τους και μόνο ιδιαίτερη απόλαυση. Σαν μικρές νεράιδες των πτηνών, μοιάζουν να φέρουν μια αγνότητα, μια αιθέρια ουσία μέσα στις εύθραυστες μορφές τους, καθώς φτερουγίζουν από λουλούδι σε λουλούδι με τα ‘αόρατα’ φτερά τους για να ρουφήξουν το νέκταρ της ζωής. Αυτά τα μοναδικά ελκυστικά χαρακτηριστικά τους έχουν προκαλέσει την αγάπη πολλών καλλιτεχνών και μη, ξεπερνώντας τα σύνορα και συνδέοντας τους φιλότεχνους με τους πτηνόφιλους ανά την υφήλιο.

 

Ο Αμερικανός ζωγράφος του 19^ου αιώνα Μάρτιν Τζόνσον Χηντ [Martin Johnson Heade, 1819-1904] ήταν και αυτός λάτρης των κολιμπρί. Όπως είχε ο ίδιος εκμυστηρευθεί, «Από παιδί, είχα μια εμμονή με τα κολιμπρί. […] Λίγα χρόνια μετά από την εμφάνισή μου σε αυτό τον παράλογο κόσμο, με κατέλαβε μια παθιασμένη τρέλα για αυτά τα πουλιά, η οποία διατηρείται αμείωτη μέχρι σήμερα».

Ακολουθώντας την εμμονή του, που τον συντρόφεψε μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Χηντ βρέθηκε από τις ανατολικές ΗΠΑ στις βραζιλιάνικες ζούγκλες κυνηγώντας τα κολιμπρί. Αν και δεν ήταν ο πρώτος ζωγράφος που τα απεικόνισε στον καμβά του, ήταν ο πρώτος Αμερικανός που έκανε τέτοιο ταξίδι για να μελετήσει και να ζωγραφίσει εκ του φυσικού τα κολιμπρί της Νοτίου Αμερικής.

Γεννημένος στο Λάμπερβιλ της Πενσυλβανίας το 1819, ο Χηντ διετέλεσε μαθητής του ζωγράφου Έντουαρντ Χικς [Edward Hicks, 1780-1849]. Έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο στα 22 του, με το «Πορτραίτο μικρού κοριτσιού», που εκτέθηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβανίας. Το ενδιαφέρον του για τα πορτραίτα γρήγορα ατόνησε και στράφηκε στην τοπιογραφία, που ικανοποιούσε την ανάγκη του για μετακίνηση και αλλαγή περιβάλλοντος. Σιγά σιγά, ειδικεύτηκε στα αλμυρά έλη και τις θαλασσογραφίες και άρχισε να φημίζεται για την εξαιρετική απόδοση ατμόσφαιρας, φωτός και ποικίλων καιρικών συνθηκών.

 

Το 1863, ο Χηντ αποφάσισε ότι είχε έρθει η στιγμή να υλοποιήσει τα όνειρά του, φιλοτεχνώντας τοπία της Λατινικής Αμερικής και ιδιαίτερα παραδεισένιους πίνακες με κολιμπρί. Στην Βραζιλία βρέθηκε εξαιτίας των υποδείξεων του Σεβασμιώτατου Τζέημς Φλέτσερ, ιεραπόστολου και συγγραφέα οδηγού για τη Βραζιλία, ο οποίος τον πληροφόρησε ότι «η χώρα βρίθει κολιμπρί, σε μεγάλη ποικιλία ειδών μάλιστα, ενώ αντίθετα στη Βόρειο Αμερική και το Μεξικό, μέχρι τον 57^ο παράλληλο, μόνο ένα είδος απαντά». Παρόλο που η πληροφορία αυτή δεν ήταν εντελώς σωστή, καθώς τα διάφορα είδη στη Βόρειο Αμερική ξεπερνούν τα 12 σε αριθμό, εντούτοις σε γενικές γραμμές εξέφραζε μιαν αλήθεια, αφού στη Λατινική και την Κεντρική Αμερική ζουν περισσότερα από 350 είδη κολιμπρί!

Η απόφαση για αυτό το ‘προσκύνημα’ απέδωσε άμεσα καρπούς όσον αφορά τη δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα του Χηντ. Στο πρώτο του ταξίδι στη Βραζιλία φιλοτέχνησε 45 πίνακες, περιλαμβανομένης μιας σειράς ονόματι «Τα πολύτιμα πετράδια της Βραζιλίας». Για να αναδείξει τα λαμπερά, κοσμητικά φτερώματα των κολιμπρί, χρησιμοποίησε έντονα χρώματα, για τα οποία ο Γάλλος συγγραφέας Τζ. Εκτόρ Σαιν Τζον ντε Κρεβεκέρ σχολίασε με μια δόση υπερβολής ότι «ακόμα και η πλουσιότερη παλέτα του πληθωρικότερου ζωγράφου ωχριά μπροστά στις αποχρώσεις με τις οποίες τούτα τα πουλιά-έντομα είναι διανθισμένα». Είναι απολύτως κατανοητή η έλξη που ασκούσαν οι εξωτικές, πλούσιες ζούγκλες της Λατινικής Αμερικής στη φαντασία του Δυτικού κόσμου, μέχρι το σημείο να γεννούν φαντασιώσεις και οράματα για την ύπαρξη της Εδέμ κρυμμένης σε κάποιο καλειδοσκοπικό τροπικό δάσος του νότου.

Ο Χηντ φιλοδοξούσε να είναι ένας τολμηρός εξερευνητής των τροπικών σε αναζήτηση των μικροσκοπικών ιριδιζόντων πουλιών και να θεωρηθεί ως ένας εξέχων ειδικός του θέματος. Ο ιστορικός τέχνης Ρόμπερτ Τζωρτζ Μάκινταϊρ τον τίμησε αναφέροντας ότι «ως ζωγράφος κολιμπρί, ο Χηντ απέσπασε τον υψηλό έπαινο Αγκασίζ, ενώ τώρα ο κ. Λάντλοου Γκρίσκομ, από το Μουσείο Συγκριτικής Ζωολογίας του Χάρβαρντ, τον χαρακτηρίζει ανώτερο, από ορισμένη σκοπιά, κι από τον σπουδαίο ορνιθολόγο, φυσιοδίφη και ζωγράφο Τζον Τζέημς Ωντυμπόν. Αυτή η σύγκριση είναι σημαντική, διότι αν τα κολιμπρί του Χηντ είναι ισάξια του έργου του Ωντυμπόν, τότε αυτομάτως του χαρίζουν εξέχουσα θέση στην ιστορία της αμερικανικής τέχνης, ακόμα κι αν δεν έχει άλλο έργο να επιδείξει».

Η σύγκριση με τον Ωντυμπόν ήταν ιδιαίτερα κολακευτική για τον Χηντ και μπορεί να θεωρηθεί ως το αποκορύφωμα της επιτυχίας του, μιας και το σπουδαιότερο έργο του Ωντυμπόν, τα «Πουλιά της Αμερικής» ήταν ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα καίριας σημασίας για την ορνιθολογία.

 

Τα επόμενα χρόνια, ο Χηντ συμπεριέλαβε άλλο ένα δημοφιλές και εξωτικό θέμα στους πίνακές του: τις ορχιδέες. Χωρίς να χάσουν ίχνος από τη μαγεία τους, τα έργα του συνέχισαν να αποτελούν πανέμορφες συνθέσεις, ενώνοντας κολιμπρί και ορχιδέες μέσα σε κατάφυτα περιβάλλοντα.

Προς το τέλος της ζωής του μετακόμισε στον Άγιο Αυγουστίνο της Φλώριδας και άρχισε να ζωγραφίζει βαλτώδη  τοπία.  Αν και τα έργα του δεν ήταν πια τόσο δημοφιλή, δεν έχασε ποτέ το κύρος που του είχε χαρίσει η αφοσίωσή του στην προσεκτική καταγραφή και αποτύπωση των λεπτομερειών και ιδιαιτεροτήτων των κολιμπρί. Ο ιστορικός τέχνης Ρ. Τζ. Μάκινταϊρ εξέφρασε τη γενική αποδοχή του κόσμου, γράφοντας:

«Ο Χηντ στέκεται ήρεμα σε απόσταση από τους ανθρώπους, ένα ξεχωριστό φαινόμενο μέσα στην πλημμυρίδα και την άμπωτη της εποχής του, που μοιράζεται τις πιο μύχιες σκέψεις του μονάχα με τη φύση. Στη φύση αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του, άλλωστε: ήταν η ‘διπλωματική εργασία’ του, και παρόλο που έχανε πότε πότε το κουράγιο του, ποτέ δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Ήταν, ακόμα, το κύκνειο άσμα του, αφού πέθανε σχεδόν ζωγραφίζοντας.»

 

Σε ένα βουνό υπήρχε ένας ναός που στέγαζε μια ομάδα μοναχών. Ανάμεσά τους ήταν ένας ηλικιωμένος μοναχός και ένας νεαρός μοναχός. Κάθε φορά που ο γέροντας μοναχός κατέβαινε από το βουνό για να ζητιανέψει για ελεημοσύνη, ο νεαρός μοναχός τον ακολουθούσε. Οι δυο τους ήταν μαζί όπου κι αν πήγαιναν.

Ο νεαρός μοναχός είχε γίνει μοναχός σε τρυφερή ηλικία και ακολουθούσε τον γέροντα μοναχό στην πνευματική του άσκηση. Έπρεπε να κάνει δουλειές όπως να φέρνει νερό, να ανάβει φωτιά, να μαγειρεύει και να καθαρίζει κάθε μέρα, αλλά αυτό δεν τον ενοχλούσε. Στην πραγματικότητα, του άρεσε να τις κάνει.

Η ερώτηση του νεαρού μοναχού

Μια μέρα, ο νεαρός μοναχός σκούπιζε το πάτωμα, όταν ξαφνικά κοίταξε το άγαλμα του Βούδα του ναού και του ήρθε μια σκέψη: «Ψάλλω τη σούτρα και διαλογίζομαι με τον γέρο μοναχό κάθε μέρα για πολλά χρόνια. Τι ακριβώς είναι ο Βούδας;».

Άφησε κάτω τη σκούπα, πήγε στο δωμάτιο του γέρου μοναχού και τον ρώτησε τι είναι ο Βούδας. Ο γέροντας μοναχός είπε φιλικά: «Βούδας είναι ένα άτομο που έχει φωτιστεί. Δεν διαφθείρεται σε ένα βρόμικο περιβάλλον. Ούτε καταβάλλεται σε μια καταστροφή. Κινείται χωρίς να χρησιμοποιεί τα πόδια του και λάμπει χωρίς τη χρήση οποιουδήποτε φωτός». (Καταγραφή του Βούδα στις διάφορες δυναστείες – Τόμος 5)

Ο νεαρός μοναχός ήταν ενθουσιασμένος. Ρώτησε: «Πώς μπορώ να φθάσω στην φώτιση;»

Ο γέροντας μοναχός χαμογέλασε και απάντησε: «Κάνε το καλό αλλά όχι το κακό. Όταν δεν κάνεις καμιά σκέψη, θα έχεις επιτύχει τη φώτιση»

Ο νεαρός μοναχός είπε: «Δάσκαλε, το έχω ακούσει αυτό εδώ και πολύ καιρό. Θα με διδάξετε μοιραζόμενος μαζί μου την εμπειρία σας;»

Ο ηλικιωμένος μοναχός τον ρώτησε: «Πες μου, τι έκανες κάθε μέρα;».

Ο νεαρός μοναχός σκέφτηκε για λίγο και είπε: «Για παράδειγμα, όταν πηγαίνουμε στην πόλη για να ζητιανέψουμε για ελεημοσύνη και οι άνθρωποι σε συκοφαντούν, δεν το αφήνεις να σε ενοχλεί. Ακολούθησα το παράδειγμά σου. Όταν κάποιος με συκοφαντεί, ούτε εγώ το αφήνω να με ενοχλεί. Βοηθάτε τους άλλους. Κι εγώ δίνω χαρά στους άλλους βοηθώντας τους».

Ο γέροντας μοναχός αναστέναξε. «Σου διδάσκω τον βουδισμό, αλλά δεν σου ζητώ να ακολουθήσεις το παράδειγμά μου. Μπορεί να μπορείς να μιμηθείς τους τρόπους και τη συμπεριφορά μου, αλλά μπορείς να μιμηθείς τη νοοτροπία μου;.

Ο νεαρός μοναχός χαμογέλασε. «Αυτό δεν είναι εύκολο».

Υπομένοντας υπομονετικά την πείνα

Ο ηλικιωμένος μοναχός του είπε να κοιτάξει τον τοίχο και να διαλογιστεί. Πέρασε μια μέρα και ο νεαρός μοναχός εξακολουθούσε να διαλογίζεται. Ξαφνικά του ήρθε στο μυαλό ότι κανείς δεν του είχε φέρει το φαγητό του. Ίσως ο γέροντας δάσκαλος να το είχε ξεχάσει. Δεν αναστατώθηκε και αποφάσισε να υπομείνει την πείνα και να συνεχίσει το διαλογισμό του.

Αλλά την επόμενη μέρα, και πάλι κανείς δεν του έφερε φαγητό. Ο νεαρός μοναχός σκέφτηκε: «Ο δάσκαλος δοκιμάζει την υπομονή μου και εκπαιδεύει την επιμονή μου. Ο Δάσκαλος είναι τόσο στοργικός. Ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να αγανακτήσω». Έπρεπε να γίνει ακόμη πιο εργατικός για να ανταποδώσει στον δάσκαλό του.

Ο γέροντας μοναχός τον παρακολουθούσε έξω από το δωμάτιο. Ο νεαρός μοναχός δεν έδειξε θυμό. Ο γέρος μοναχός έγνεψε το κεφάλι του και χαμογέλασε. «Ωραία. Δεν είναι αφηρημένος και δεν κοιτάζει τα λάθη των άλλων. Γι’ αυτό είναι σε θέση να παραμείνει συγκεντρωμένος».

Ο γέροντας μοναχός του ζήτησε να τελειώσει τον διαλογισμό του και είπε: «Δεν κρατάς κακία στους άλλους, ακόμη και για ένα ασήμαντο θέμα. Μπορείς να είσαι σταθερός στο μυαλό. Έλα μαζί μου». Ο νεαρός μοναχός δεν έχασε χρόνο και ακολούθησε τον γέροντα μοναχό έξω.

Ο γέροντας μοναχός τον οδήγησε σε μια αίθουσα διαλογισμού. Στο τραπέζι υπήρχε ένα μπολ με ρύζι, ένα φλιτζάνι τσάι, ένας χιτώνας μοναχού, ένα ζευγάρι ξυλάκια φαγητού και τρία χάλκινα νομίσματα. Ο γέροντας μοναχός του είπε: «Προχθές με ρώτησες πώς θα έπρεπε να καλλιεργήσεις το νου σου και να διαδώσεις τις διδασκαλίες του Βουδισμού. Σου δίνω τρία χάλκινα νομίσματα. Κατέβα μόνος σου στο βουνό για να ζητιανέψεις για ελεημοσύνη. Θα καταλάβεις το νόημα της καλλιέργειας».

Βοηθώντας έναν ζητιάνο

Κατεβαίνοντας το βουνό, ο νεαρός μοναχός συνάντησε έναν ζητιάνο. Παρατήρησε ότι κανείς δεν έδινε στον ζητιάνο φαγητό. Ο νεαρός μοναχός σκέφτηκε: «Πόσο σπάνιες είναι οι αρετές! Κανείς δεν είναι πρόθυμος να τον βοηθήσει. Αλλά εγώ είμαι απλά ένας φτωχός μοναχός που δεν μπορώ να φροντίσω ούτε τον εαυτό μου. Πώς να τον βοηθήσω;» Ο νεαρός μοναχός δεν είχε φάει για δύο ημέρες. Λυπήθηκε τον ζητιάνο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον βοηθήσει.

Τότε έφτασε σε ένα εστιατόριο. Αγόρασε δύο ψωμάκια. Κοίταξε τα ψωμάκια στα χέρια του και σκέφτηκε: «Αυτά δεν φτάνουν ούτε για μένα». Παρ’ όλα αυτά, δεν μπόρεσε να καταφέρει να φάει και τα δύο ψωμάκια. Αποφάσισε να δώσει το ένα στον ζητιάνο.

Τότε σκέφτηκε ξανά. «Η ζωή είναι σύντομη και απρόβλεπτη. Αν δεν βοηθήσω τον ζητιάνο αυτή τη φορά, μπορεί να μην έχω άλλη ευκαιρία να το κάνω. Κανείς δεν θα με περιμένει μέχρι να είμαι έτοιμος. Σύμφωνοι, πεινάω τώρα, αλλά το να μην είμαι πρόθυμος να δώσω και να μοιραστώ με το πρόσχημα ότι είναι πέρα από τις δυνατότητές μου είναι μια τρομερή νοοτροπία. Οφείλω να θεραπεύσω το μυαλό μου».

«Είναι θέμα χρόνου να χάσω αυτό το σώμα μου που είναι φτιαγμένο από σάρκα. Αλλά η συμπόνια μου δεν θα χαθεί ποτέ». Ο νεαρός μοναχός δεν αισθανόταν πλέον πεινασμένος. Αντιθέτως, γέμισε με φωτεινότητα και χαρά. Έδωσε και τα δύο ψωμάκια.

Συμπόνια προς μια νυχτοπεταλούδα

Ο νεαρός μοναχός περιβλήθηκε από γαλήνη εξαιτίας της Βουδιστικής του φύσης. Πριν το καταλάβει, είχε φτάσει σε μια πλαγιά. Ενώ απολάμβανε τη στιγμή της αγαλλίασής του, μια νυχτοπεταλούδα πέταξε προς το μέρος του και πριν προλάβει να αποφύγει, χτύπησε το μάτι του. Πόνεσε τρομερά.

Καθώς ο νεαρός μοναχός υπέφερε τον πόνο, σκέφτηκε: «Πήρα τον όρκο να αποκτήσω τον ορθό καρπό. Αν θυμώσω με την νυχτοπεταλούδα μόνο και μόνο επειδή χτύπησε το μάτι μου, δεν θα μπορέσω να φτάσω ο ίδιος στη φώτιση, πόσο μάλλον να σώσω τα αισθανόμενα όντα. Όχι μόνο δεν πρέπει να κρατάω κακία, αλλά πρέπει επίσης να προσεύχομαι για την νυχτοπεταλούδα. Ελπίζω να μην τραυματιστεί».

Καθώς ηρεμούσε, υποχώρησε και ο πόνος. Η καρδιά του γέμισε και πάλι με αγαλλίαση και φωτεινότητα. «Η νυχτοπετλούδα είναι εδώ για να με βοηθήσει να φτάσω στην φώτιση Αν πληγωθώ ξανά από έντομα, πρέπει να το δεχτώ ως γεγονός και να είμαι ευγνώμων στα έντομα, καθώς ήταν εδώ για μένα».

Φώτιση

Ο γέροντας μοναχός παρακολουθούσε από μακριά τον νεαρό μοναχό και παρατηρούσε κάθε του σκέψη. Ήξερε ότι ο τελευταίος είχε κατανοήσει πλήρως τα πάντα στη ζωή. Όταν είσαι συμπονετικός, θα βάλεις τα αισθανόμενα όντα πάνω από όλα τα άλλα. Όταν τίποτα δεν εμποδίζει το νου σου, θα έχεις το κίνητρο να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι σκληρά για την καλλιέργεια του νου.

Ο νεαρός μοναχός επέστρεψε στο ναό και υποκλίθηκε στον γέροντα μοναχό. Είπε: «Δάσκαλε, κατάλαβα μερικά πράγματα. Αν συναντήσω έναν ζητιάνο, πρέπει να του δώσω φαγητό. Αν δω έναν φτωχό άνθρωπο, θα πρέπει να του δώσω χρήματα και ρούχα. Αν συναντήσω έναν τραυματισμένο άνθρωπο, θα πρέπει να τον βοηθήσω εγκαίρως. Όλα όσα έχω είναι προς όφελος των αισθανόμενων όντων και είμαι έτοιμος να τα παραδώσω ανά πάσα στιγμή».

Τα λόγια του γέμισαν τους πάντες με θαυμασμό, αλλά ο ηλικιωμένος μοναχός παρέμεινε σιωπηλός. Έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί, δεν υπάρχει κανένα λυτρωτικό γνώρισμα» και βγήκε έξω.

Όλοι άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Ο νεαρός μοναχός ήταν μπερδεμένος. Ήταν μια μέρα γεμάτη λάμψη και χαρά. Γιατί ο Δάσκαλος είπε ότι δεν είχε ούτε ένα λυτρωτικό γνώρισμα; Άρχισε να χρησιμοποιεί τη σοφία του για να ερμηνεύσει ξανά την κατάσταση. «Ο Δάσκαλος ήταν πάντα καλοπροαίρετος, ειδικά προς εμένα. Μήπως επειδή είπα κάτι λάθος;»

Θυμήθηκε τη νοοτροπία και τη στάση του όταν μιλούσε στον Δάσκαλό του, και ξαφνικά, συνειδητοποίησε κάτι. «Έδινα συνέχεια έμφαση στα συναισθήματά μου. Ο Δάσκαλος δεν είναι θυμωμένος μαζί μου, αλλά με δοκιμάζει. Δεν θέλει να μιλάω απλώς σαν τον Βούδα. Πρέπει να είμαι πραγματικά σε θέση να το αποδώσω».

Καθώς θυμήθηκε τι είχε πει, συνειδητοποίησε κάτι. «Μπορεί να φαίνεται ότι δεν έκανα τίποτα κακό, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν αγνό. Ήθελα όλοι να μάθουν πόσο καλοπροαίρετος και ευγενικός ήμουν και πόσα έχω επιτύχει. Αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να προχωρήσω. Τη στιγμή που αρχίζω να είμαι γεμάτος με τον εαυτό μου και ο νους μου δεν είναι πλέον καθαρός, δεν έχω «ούτε ένα λυτρωτικό γνώρισμα».

Ο ηλικιωμένος μοναχός βρισκόταν σε μια ήσυχη γωνιά κουνώντας το κεφάλι του. «Οι σκέψεις του νεαρού μοναχού είναι αγνές. Είναι σε θέση να απορρίπτει τις αποσπασματικές σκέψεις ανά πάσα στιγμή και να βάζει τη συμπόνια πάνω από όλα τα άλλα. Έχει τις προϋποθέσεις για την αγνή γη του Βούδα».

Εκείνη τη στιγμή, αυτό που είδε μπροστά του ο νεαρός μοναχός δεν ήταν πλέον κτίρια στον θνητό κόσμο, αλλά η φωτεινή γη του Βούδα, και ότι καθόταν σε έναν λωτό και ανυψωνόταν.

Του Su Lin

Επιθεωρητές του υπουργείου Εργασίας της Βραζιλίας απελευθέρωσαν χθες Παρασκευή 212 εργάτες που κρατούνταν σε συνθήκες «δουλείας» σε αγροκτήματα της χώρας.

Οι απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες απασχολούνταν οι συγκεκριμένοι εργάτες γης ήρθαν στο φως χάρη σε επιθεωρήσεις που έγιναν σε αγροκτήματα στις πολιτείες Μίνας Ζεράις (νοτιοανατολικά) και Γκοϊάς (κεντροδυτικά), αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας.

Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται ότι, ύστερα από την χθεσινή παρέμβαση, ανέρχονται σε 890 οι εργάτες που κρατούνταν σε απάνθρωπες συνθήκες και απελευθερώθηκαν φέτος.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, οι εργοδότες δεν παρείχαν τροφή στους εργαζόμενους, τους υποχρέωναν να πληρώνουν για τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν και για τη διαμονή τους σε ανθυγιεινούς χώρους. Παράλληλα τους άφηναν εκτεθειμένους σε τοξικά προϊόντα, αφού δεν τους έδιναν προστατευτικό εξοπλισμό.

Η ομοσπονδιακή αστυνομία έχει ξεκινήσει έρευνα για την υπόθεση.

Στη Βραζιλία, κρούσματα σύγχρονης δουλείας εντοπίζονται συνήθως σε γεωργικές δραστηριότητες, όπως φυτείες ζαχαροκάλαμου και καφέ, αλλά έχουν αναφερθεί και σε αστικά κέντρα. Τα θύματα προέρχονται στην πλειονότητά τους από υποβαθμισμένες περιοχές στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας.

Την προηγούμενη χρονιά το υπουργείο Εργασίας της Βραζιλίας είχε ανακοινώσει την απελευθέρωση 2.075 σύγχρονων σκλάβων, τους περισσότερους από το 2013 – τότε είχαν καταγραφεί 2.808.

Ζωντανό κύτταρο της Ρεθεμνιώτικης κοινωνίας αποτελεί η Δημόσια Βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου με την υπεύθυνη βιβλιοθηκονόμο Μαριάννα Ρουκουνάκη να κάνει λόγο για μία από τις πιο δραστήριες εκπαιδευτικές δομές «…σε μία μικρή κοινωνία που έχει αποδείξει ότι μπορεί να συνεχίσει τη μεγάλη παράδοση των γραμμάτων και του πολιτισμού».

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες Δημόσιες Βιβλιοθήκες στην Ελλάδα, η μοναδική Δημόσια στην Κρήτη, που μπήκε κάτω από την ομπρέλα της πολιτείας το 1953 και το 1972 ορίστηκε ως Κεντρική και εξοπλίστηκε με δύο κινητές βιβλιοθήκες, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα τα βιβλία να ταξιδεύουν σε όλα τα σημεία της Κρήτης, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα και απομονωμένα χωριά της. «Εμείς με ζήλο και τεράστια διάθεση υπηρετούμε τη σχέση του πολίτη κάθε ηλικίας με το βιβλίο. Αυτό που θα θέλαμε είναι οι γονείς να φέρουν τα παιδιά τους στις βιβλιοθήκες και να εντάξουν στο πρόγραμμά τους, ακόμα και στην καθημερινότητά τους, αν αυτό είναι δυνατό τη βιβλιοθήκη. Είναι ωφέλιμο τα παιδιά από μικρή ηλικία να καταλάβουν τη χρησιμότητα της, την αξία του χώρου, την αξία του βιβλίου, διότι αυτό θα μείνει και αργότερα στη ζωή τους και θα διαδραματίσει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη τους ως άνθρωποι», λέει η κ. Ρουκουνάκη.

Καθημερινά επισκέπτονται τη δημόσια βιβλιοθήκη δεκάδες παιδιά από τα σχολεία, γίνονται παρουσιάσεις βιβλίων, διαφόρων θεμάτων, εκπαιδευτικών και άλλων. Σύμφωνα με την προϊσταμένη, το να κινούνται παιδιά και νέοι στους χώρους της Βιβλιοθήκης για να ενημερωθούν ή να συμμετέχουν σε εκπαιδευτικά προγράμματα, είναι ένας ακόμη κρίκος: «…για μία υγιή κοινωνία στην οποία επικρατεί η γνώση, η παιδεία, ο πολιτισμός, ο σεβασμός. Αυτά εμπνέονται στους χώρους της βιβλιοθήκης και ίσως για το λόγο αυτό να νιώθουμε στενάχωρα όταν διαπιστώνουμε πως ένα κοινό που κυρίως χάνουμε επαφή είναι αυτό των εφήβων». Όπως τόνισε υπάρχουν πολλές δράσεις σε όλη τη διάρκεια του έτους κυρίως «…για να φέρουμε τα παιδιά στη βιβλιοθήκη, τα παιδιά του δημοτικού και γυμνασίου. Αυτό το έχουμε πετύχει σε ένα πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Εκεί που χάνουμε και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει σε όλες τις βιβλιοθήκες είναι οι έφηβοι». Όπως εξηγεί τα παιδιά μετά που θα πάνε στο γυμνάσιο ξεκινούν να διακόπτουν τη σχέση τους με τη βιβλιοθήκη, αλλάζουν τα ενδιαφέροντα τους, πιέζονται πιο πολύ από το πρόγραμμα τους, υπάρχει και η εφηβεία, οπότε η απομάκρυνση είναι δεδομένη για τους περισσότερους έφηβους.

Προκειμένου να ανατραπεί αυτή η συνθήκη υπάρχει πλήθος επικοινωνιών και συζητήσεων των ανθρώπων της Βιβλιοθήκης στο Ρέθυμνο με καθηγητές και δασκάλους, με τις ενώσεις τους, ώστε όλοι μαζί να συνεργαστούν. «Όμως δυστυχώς η συμμετοχή είναι μικρή, το ενδιαφέρον στην εφηβεία ελαχιστοποιείται για τις βιβλιοθήκες και θα έλεγα ότι υπάρχει ένας μεγάλος προβληματισμός για αυτό. Όμως τους ξαναβλέπουμε όταν είναι φοιτητές…» λέει η κ. Ρουκουνάκη. Σε μία τοπική κοινωνία η λειτουργία της βιβλιοθήκης διαδραματίζει βασικό ρόλο για όλους τους πολίτες και σύμφωνα με την Μαριάννα Ρουκουνάκη, η ενημέρωση, η ψυχαγωγία, η εκπαίδευση, η σύμπραξη πολλών στη γνώση έχει βοηθήσει σε αρκετές περιόδους την κοινωνία να ξεπεράσει προβλήματα ή να επαναπροσδιορισθεί σε νέες ή έκτακτες συνθήκες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως το Ρέθυμνο χαρακτηρίζεται ως η πόλη των Γραμμάτων. Όπως αναφέρει η εκπαιδευτικός και εθελόντρια στη Βιβλιοθήκη Ελευθερία Καλούδη: «Οι βιβλιοθήκες είναι σημαντικές για την τοπική κοινωνία και δη τις κλειστές κοινωνίες στην περιφέρεια. Μπορεί να αποτελέσει πολύ σημαντικό ρόλο, να γίνει το κέντρο της κοινότητας. Μέσα από εκεί μπορεί να γίνουν δράσεις επιμόρφωσης ειδικά σε ανθρώπους ασθενέστερων κοινωνικά και οικονομικά ομάδων. Μπορεί να γίνει γνωριμία των κατοίκων, ή προσπάθειες μέσα από τη βιβλιοθήκη, για έναν κοινό στόχο που αφορά την κοινότητα. Η βιβλιοθήκη μπορεί να είναι το επίκεντρο για μία κοινωνία και μιας κοινότητας και αυτό έχει αποδειχθεί».

Στη βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου υπάρχουν όλων των ειδών και κατηγορίες βιβλίων με σημαντική προσφορά από πολίτες που θέλουν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στη μετάδοση της γνώσης. «Κάθε χρόνο αγοράζουμε βιβλία, μας ενδιαφέρει το παιδικό τμήμα πάρα πολύ και το εφηβικό και ενημερωνόμαστε για τις καινούργιες εκδόσεις. Θεωρώ ότι το παιδικό τμήμα είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένο και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες βιβλιοθήκες», λέει η κ. Ρουκουνάκη, γνωστοποιώντας παράλληλα το πλήθος των δράσεων που οργανώνει τόσο το προσωπικό της Βιβλιοθήκης όσο και οι εθελοντές που ενισχύουν το έργο της. «Στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ρεθύμνου υπάρχουν πάρα πολλά προγράμματα ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, υπάρχει αξιόλογη συμμετοχή στις εκστρατείες που οργανώνονται κάτω από την επίβλεψη και την καθοδήγηση της εθνικής βιβλιοθήκης με όλα αυτά τα προγράμματα να είναι πολύ σημαντικά για μικρούς και μεγάλους. Μέσα από τα προγράμματα και τις δράσεις μας έχουμε διαπιστώσει την ψυχική ωφέλεια που υπάρχει κυρίως όμως στα μικρά παιδιά η συμμετοχή των οποίων είναι εκπληκτική. Εκεί φαίνεται, ότι χρειάζεται η βιβλιοθήκη στη ζωή των παιδιών, εκεί διακρίνουμε σε πολλά παιδιά, ότι ζουν τη σχέση τους με τη βιβλιοθήκη, με τα βιβλία, με τη γνώση, ότι τη χαίρονται».

Για το πόσο σημαντική είναι η επαφή των μικρών παιδιών με τα προγράμματα αυτά, με τη βιβλιοθήκη και κατά πόσο τα βοηθάει και τα σπρώχνει προς την αέναη σχέση με τα βιβλία η κ. Καλούδη από την πλευρά της είπε πως «η ύπαρξη βιβλιοθηκών είναι πάρα πολύ σημαντική και για αυτό θεωρώ πως κάθε σχολική μονάδα, θα έπρεπε να έχει τη δική της βιβλιοθήκη, καλά οργανωμένη που να επικοινωνεί άμεσα και με τη δημοτική και την εθνική βιβλιοθήκη της περιοχής διότι είναι απαραίτητη μία βιβλιοθήκη για την αναζήτηση της πληροφορίας και της γνώσης. Είναι πολύ σημαντική ως χώρος επικοινωνίας ανάμεσα στα παιδιά, ειδικά τα χρόνια αυτά που έχουμε τα πολυπολιτισμικά σχολεία, όπως επίσης και λόγω του ότι υπάρχουν αρκετά παιδιά με μαθησιακά προβλήματα».

Όπως εξηγεί η κ. Ρουκουνάκη, έχει διαπιστώσει πως τα τελευταία χρόνια εντοπίζεται μεγαλύτερος αριθμός παιδιών με διάσπαση προσοχής ή και υπερκινητικότητα κατά τη συμμετοχή τους σε εκπαιδευτικά και ψυχαγωγικά προγράμματα. «Μπορούμε να εντοπίζουμε αυτά τα θέματα και να βοηθάμε τους γονείς με ενημέρωση στο να κατανοήσουν πως πρέπει να ασχοληθούν και να απευθυνθούν αρμοδίως. Θεωρούμε ότι πολύ αρνητικό ρόλο στις συμπεριφορές των παιδιών και των νέων διαδραματίζει η ενασχόληση τους, η έντονη, με το διαδίκτυο και τις πλατφόρμες επικοινωνίας, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τη γρήγορη ακούραστη μεταφορά γνώσης», λέει η προϊσταμένη της βιβλιοθήκης και εξηγεί: «Όλα στο διαδίκτυο γίνονται χωρίς σκέψη και αβίαστα και τελικά δυστυχώς τα παιδιά μένουν στη διαδικασία αυτή. Τη διαδικασία δηλαδή, χωρίς σκέψη διότι τα παίρνουνε όλα έτοιμα, χωρίς τίποτα να προβληματίσει. Αυτό δεν ισχύει όμως μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους για τους γονείς».

Η Ελευθερία Καλούδη η οποία είναι και υπεύθυνη σχολικής βιβλιοθήκης στο Ηράκλειο εδώ και 13 χρόνια προσθέτει ότι «έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχουν και παιδιά με μικρά ή μεγαλύτερα ψυχολογικά προβλήματα και ειδικότερα μετά την περίοδο της καραντίνας, η οποία άφησε βαριά κληρονομιά από ότι φαίνεται έως τώρα». Επίσης αναφέρει πως «…είναι πολύ σημαντικό οι βιβλιοθήκες για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη γλώσσα, τα παιδιά πρόσφυγες που έχουν έρθει στα σχολεία. Είναι πολύ βασικό και για την ανάπτυξή τους αλλά και την ενσυναίσθηση τους επίσης, να γνωρίσουν δηλαδή καλύτερα τον εαυτό τους, το διπλανό τους, να μαθαίνουν να γίνονται πιο ανθεκτικά τα παιδιά, να αποδέχονται. Αυτό αφορά και τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους γύρω τους».

Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη στο Ρέθυμνο έχει αποδειχτεί, σύμφωνα με τους ανθρώπους που την υπηρετούν, πως μέσα από τη σχέση με τα βιβλία σε όλους, αλλά πολύ πιο έντονα στα παιδιά, αναπτύσσεται η αίσθηση του να είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Να αγαπάς και να συνυπάρχεις. «Στο χώρο μας έρχονται και παιδιά με αναπηρίες, τα οποία καλωσορίζουμε, τα εντάσσουμε στα προγράμματα, συμμετέχουν και βλέπουμε το πόσο ζωηρά λειτουργεί το συναίσθημα τους μέσα στο χώρο της βιβλιοθήκης. Βοηθάμε στη συνύπαρξη και κάνουμε ότι μπορούμε μιας και πρώτα από όλα κανένα παιδί δεν διαφέρει από το άλλο».

Το έργο της Βιβλιοθήκης στο Ρέθυμνο στηρίζει το σύνολο της κοινωνίας με σημαντικό ρόλο να διαδραματίζουν οι εθελοντές. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, όπως είπε η κ. Ρουκουνάκη, που ενισχύουν το έργο τους εθελοντικά. «Εμείς δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας να κάνουμε όλα αυτά τα προγράμματα, στηριζόμαστε λοιπόν στους εθελοντές μας, στους πολίτες που αγαπάνε το ρολό και την ύπαρξη της βιβλιοθήκης. Χωρίς τη βοήθεια τους δεν θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε το έργο μας». Σύμφωνα με την εκπαιδευτικό Ελευθερία Καλούδη: «Η αλήθεια είναι πως στο πλαίσιο του εθελοντισμού γίνονται όλα. Προσωπικά, για παράδειγμα το κάνω διότι μου αρέσει πάρα πολύ αυτό, βλέπω αποτελέσματα μιας και είμαι υπεύθυνη μιας σχολικής βιβλιοθήκης τα τελευταία 13 χρόνια οπότε έχω ορατά μπροστά μου τα αποτελέσματα της αλλαγής της κουλτούρας, ολόκληρου του σχολείου και έχω αποφασίσει όπου και όποτε μπορώ να συμμετέχω. Πόσο μάλλον για μία βιβλιοθήκη που είναι πολύ σημαντική για τον τόπο της όπως η βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου».

Όπως τόνισε, οι βιβλιοθήκες στην ουσία στηρίζονται στο φιλότιμο στην καλή πρόθεση, στη διάθεση των ανθρώπων που είναι μέσα και γύρω από αυτές. «Να σκεφτείτε ότι δεν υπάρχει ουσιαστική επίσημη στήριξη, για παράδειγμα το Δίκτυο Σχολικών Βιβλιοθηκών στην πραγματικότητα είναι ανενεργό, ενώ υπάρχουν πάρα πολλοί άνεργοι βιβλιοθηκονόμοι. Απευθύνουμε κάλεσμα και στην επίσημη πολιτεία να ενισχύσει με προσωπικό τις βιβλιοθήκες. Να πούμε στο σημείο αυτό, ότι οι εθελοντές είναι για να βοηθούν να ολοκληρωθεί κάτι και όχι για να ξεκινήσει κάτι. Υπάρχουν πολύ σημαντικές βιβλιοθήκες σε όλη την Ελλάδα που δεν έχουν δράση, όπως για παράδειγμα πολύ σπουδαία δράση έχει η βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου αλλά και η βιβλιοθήκη των Χανίων» καταλήγει η κ. Καλούδη.

Το μήνυμα της Μαριάννας Ρουκουνάκη προς τους γονείς, είναι να φέρουν τα παιδιά τους στις βιβλιοθήκες και να εντάξουν στο πρόγραμμά τους τη βιβλιοθήκη, «…αποτέλεσμα του οποίου θα είναι μία διαφορετική διαχείριση της ζωής τους, όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά».