Χρειάζονται πολλά για την οικοδόμηση ενός πολιτισμού, και παρόλο που είναι πολύ πιο εύκολη η καταστροφή του, χρειάζονται πολλά και για αυτό επίσης.
Αλλά τώρα έχουμε τέσσερις ρίζες του κακού που είναι εγγυημένο ότι θα το πράξουν.
Νο. 1: Η αίσθηση θύματος.
Η πρώτη είναι η αίσθηση θύματος. Όσο περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα — ως άτομα ή ως ομάδα — τόσο πιο πιθανό είναι να διαπράξουν κακό. Οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους θύματα αισθάνονται ότι, αφού έχουν γίνει θύματα, δεν δεσμεύονται πλέον από κανονικές ηθικές συμβάσεις — ειδικά από τις ηθικές συμβάσεις των υποτιθέμενων ή πραγματικών καταπιεστών τους.
Όλοι γνωρίζουν ότι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά λίγοι αντιμετωπίζουν αυτήν την αλήθεια. Κάθε γονέας, για παράδειγμα, γνωρίζει ότι το παιδί που θεωρεί τον εαυτό του ως αέναο θύμα είναι το παιδί που είναι πιο πιθανό να προκαλέσει και να μπει σε μπελάδες. Και οι εγκληματολόγοι αναφέρουν ότι σχεδόν κάθε δολοφόνος στη φυλακή θεωρεί τον εαυτό του θύμα.
Σε κλίμακα κοινωνίας, ισχύει το ίδιο — και σε μια τόσο μεγαλύτερη κλίμακα, οι πιθανότητες να προκύψει πραγματικό κακό αυξάνονται εκθετικά. Ένα από τα πιο προφανή παραδείγματα είναι η Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι περισσότεροι Γερμανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους θύματα — της Συνθήκης των Βερσαλλιών, μιας γερμανικής κυβέρνησης που τους «μαχαίρωσε πισώπλατα», των Βρετανών, των Αμερικανών και των Γάλλων, και, φυσικά, των Εβραίων. Αυτή η αίσθηση θύματος ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στη δημοτικότητα των Ναζί, οι οποίοι υποσχέθηκαν να αποκαταστήσουν τη γερμανική αξιοπρέπεια.
Ότι εκατομμύρια μαύροι Αμερικανοί θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα — πιθανώς περισσότερο σήμερα από ό,τι οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 50 χρόνια — μπορεί να οδηγήσει μόνο σε καταστροφή για την Αμερική γενικά και για τους μαύρους ειδικά. Ενώ τα θύματα γενικά αισθάνονται άνετα να χτυπούν άλλους, περνούν όμως τη ζωή τους θυμωμένοι και δυσαρεστημένοι.
Νο. 2: Δαιμονοποίηση.
Το δεύτερο από τα τέσσερα συστατικά αυτού του παρασκευάσματος μαγισσών για την καταστροφή του πολιτισμού είναι η δαιμονοποίηση — δαιμονοποίηση μιας ομάδας ως εγγενώς κακής.
Αυτό γίνεται τώρα όσον αφορά τους λευκούς ανθρώπους της Αμερικής. Όλοι — επαναλαμβάνω, όλοι — οι λευκοί κηρύσσονται ρατσιστές. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι ορισμένοι το παραδέχονται ενώ κάποιοι το αρνούνται. Η ιδέα ότι οι λευκοί είναι εγγενώς κακοί συνδέεται εδώ και πολύ καιρό με τον Λουί Φαραχάν. Αλλά προφανώς έχει μεταναστεύσει από τους σχετικά λίγους οπαδούς του σε πολλούς μαύρους, ακόμη και σε αυτούς που θεωρούσαν ίσως τον Φαραχάν ως τρελό. Ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, που δεν πρέπει να ήταν καθόλου οπαδός του Φαραχάν, χαρακτήρισε την Αμερική ότι έχει ρατσισμό στο DNA της. Αυτό είναι όσο πιο κοντά μπορεί στο εγγενές και ανεπανόρθωτα κακό. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το DNA μας.
Υπό αυτήν την έννοια, όχι μόνο οι λευκοί δαιμονοποιούνται, αλλά και η Αμερική επίσης. Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς αριστερίζοντες, η αριστερά θεωρεί την Αμερική ως ηθικό βόθρο — όχι μόνο ρατσιστική αλλά, σύμφωνα με την New York Times, ιδρύθηκε για να είναι έτσι. Η New York Times δημιούργησε μια ιστορία της Αμερικής που δηλώνει την ίδρυσή της όχι το 1776 αλλά το 1619, όταν έφτασαν οι πρώτοι μαύροι σκλάβοι. Η Αμερικανική Επανάσταση έγινε, σύμφωνα με αυτήν την κακοήθη αφήγηση, όχι μόνο για την αμερικανική ανεξαρτησία, αλλά και για την διατήρηση της δουλείας, μιας πρακτικής στην οποία θα επενέβαιναν οι Βρετανοί. Αυτή η «ιστορία» θα διδαχθεί τώρα σε χιλιάδες αμερικανικά σχολεία.
Ο συνδυασμός της αίσθησης θύματος και της δαιμονοποίησης από μόνος του είναι αρκετά επικίνδυνος. Αλλά υπάρχουν ακόμη δύο ιππότες που καλπάζουν προς την επικείμενη Αποκάλυψη.
Νο. 3: Η πίστη σε έναν αγώνα.
Οι περισσότεροι Αμερικανοί σε όλη την αμερικανική ιστορία βρήκαν μεγάλη σημασία και νόημα στο να είναι Αμερικανοί και να είναι θρησκευόμενοι — συνήθως Χριστιανοί. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ζούμε σε μια μεταχριστιανική, μετα-εθνικιστική εποχή. Μέχρι πολύ πρόσφατα, οι Αμερικανοί θα είχαν βρει την έκφραση «για τον Θεό και τη χώρα» βαθιά ουσιαστική. Αυτός ο όρος σήμερα, στην αριστερά, είναι γελοίος και αποκρουστικός.
Αλλά οι άνθρωποι χρειάζονται κάτι να πιστέψουν. Η ανάγκη για νόημα είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη ανάγκη μετά την ανάγκη για φαγητό. Ο αριστερισμός, με όλα τα παρακλάδια του — φεμινισμός, περιβαλλοντισμός, Black Lives Matter, αντίφα — έχει γεμίσει αυτό το κενό. Στην Ευρώπη, ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός γέμισαν την τρύπα που άφησε η κατάρρευση του εθνικισμού και του Χριστιανισμού. Εδώ [στις ΗΠΑ] χρησιμοποιούνται ο αριστερισμός και τα παρακλάδια του.
Νο. 4: Ψέματα.
Το τέταρτο και πιο σημαντικό συστατικό που είναι απαραίτητο για το κακό είναι το ψέμα. Τα ψέματα είναι η ρίζα του κακού. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια η δουλεία κατέστη δυνατή μόνο λόγω του ψέματος ότι οι μαύροι ήταν κατώτεροι από τους λευκούς. Ο ναζισμός κατέστη δυνατός χάρη στο ψέμα ότι οι Εβραίοι δεν ήταν πλήρως ανθρώπινοι. Και ο κομμουνισμός χτίστηκε πάνω σε ψέματα. Ο Λένιν, ο πατέρας του Σοβιετικού Κομμουνισμού, ονόμασε την σοβιετική κομμουνιστική εφημερίδα, «Αλήθεια» (Πράβντα) επειδή η αλήθεια ήταν οτιδήποτε το Κομμουνιστικό Κόμμα έλεγε πως ήταν.
Η εφημερίδα New York Times, το CNN και τα υπόλοιπα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης γίνονται η έκδοσή μας της Πράβντα.
Η αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει στην αριστερά. Τα πανεπιστήμια έχουν ήδη κατονομάσει την «αντικειμενική αλήθεια» ως ουσιαστικά μια έκφραση του «λευκού προνομίου». Δείτε τι συμβαίνει σε έναν μαθητή που λέει στην τάξη, για παράδειγμα, ότι «οι άντρες δεν μπορούν να γεννήσουν».
Ο δημόσιος αυτο-εξευτελισμός που απαιτείται από τον καθένα που θα εκφραστεί διαφορετικά από την αριστερά — όπως ο Ντρου Μπρις της ομάδας ράγκμπι Νέας Ορλεάνης μόλις πριν λίγες μέρες έκανε, λέγοντας ότι αν γονατίζεις επίτηδες κατά τον εθνικό ύμνο βεβηλώνει τη σημαία και εκείνους που πέθαναν γι’ αυτήν — συμβαίνει σχεδόν καθημερινά. Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτού και αυτού που οι αντιφρονούντες υπέστησαν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο είναι ότι ο αυτοεξευτελισμός εδώ είναι εθελοντικός — μέχρι στιγμής.
Την περασμένη εβδομάδα, όταν ένας Εβραίος είδε ένα κατάστημα στη Σάντα Μόνικα με μια πινακίδα που έγραφε «επιχείρηση μαύρων» για να αποφύγει τον βανδαλισμό, επανήλθαν στο μυαλό του τρομακτικές αναμνήσεις.
Τόσο άσχημα έχουν γίνει τα πράγματα στην Αμερική σήμερα.
Ο Dennis Prager είναι παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής συζητήσεων με κοινό σε όλη την χώρα, και αρθρογράφος.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Με τη βοήθεια ειδικών φακών, γυαλιά ηλίου μετατρέπουν τις ανοιχτές οθόνες των περισσότερων τηλεοράσεων και ψηφιακών πινακίδων σε μαύρα ορθογώνια. Ο ιδιοκτήτης τους έχει την ευκαιρία να κάνει ένα διάλειμμα από τη ροή πληροφοριών και την επιβαλλόμενη διαφήμιση, αναφέρει ο ιστότοπος tjournal.ru.
Κατά μέσο όρο, οι Αμερικανοί κάθονται μπροστά σε οθόνες 11 ώρες την ημέρα, γεγονός που περιορίζει την ανθρώπινη επικοινωνία τους, σύμφωνα με τη σελίδα των εφευρετών στον ιστότοπο kickstarter . Τα γυαλιά με οριζόντια φίλτρα πόλωσης αντιστέκονται στην εισροή πληροφοριών, εμποδίζοντας το φως των οθονών LCD και LED.
Οι προγραμματιστές σημείωσαν ότι σκοπεύουν να βελτιώσουν την απόδοση των γυαλιών, ώστε να μπλοκάρουν επίσης τις οθόνες των smartphone και των πινακίδων OLED.
«Το 1988, οι διαφημιστίκες πινακίδες έγιναν οι κύριες πηγές χειραγώγησης και ψυχικής ρύπανσης. Μετά από 30 χρόνια, οι οθόνες κάνουν το ίδιο πράγμα: μας λένε να υπακούμε, να πληρούμε τα πρότυπα κάποιου άλλου και να καταναλώνουμε. Ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν κάποιος άρχισε να κλειδώνει τις οθόνες» σχολίασε ο Ιβάν Κάσ, ένας από τους εφευρέτες σχετικά με την ιδέα της δημιουργίας γυαλιών.
Το IRL Labs με έδρα την Καλιφόρνια ξεκίνησε μια εκστρατεία για τη συγκέντρωση χρημάτων στο διαδίκτυο, σχετικά με την περαιτέρω ανάπτυξη των γυαλιών. Για αρκετές ημέρες, χρήστες κατάφεραν να μαζέψουν $20.000 από τα απαιτούμενα $25.000 για τους εφευρέτες.
Η σύγχρονη αρχιτεκτονική διαπερνά τον ουρανό εκδηλώνοντας την κυριαρχία της επάνω σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς. Δεν μας ενώνει με τους ουρανούς, αντίθετα φαίνεται να προκαλεί τον ουρανό σε μάχη.
Για χιλιάδες χρόνια οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει τη δική τους αρχιτεκτονική μέθοδο. Βασιζόμενη στα δόγματα του Ταοϊσμού και του Βουδισμού, αντανακλά την κινεζική κατανόηση ότι οι ουρανοί, η γη και τα ανθρώπινα όντα είναι στενά συσχετισμένα. Η Ιαπωνία, η Κορέα και η πλειοψηφία των Ασιατικών χωρών έχουν αντιγράψει αυτή τη μέθοδο.
Αρμονία μεταξύ Ουρανού και Γης
«Το ι-τσίνγκ (I Ching) – το Βιβλίο των Αλλαγών» και άλλα συγγράμματα λένε ότι οι αρχαίοι ενεργούσαν σύμφωνα με τους νόμους του ουρανού, της γης, της φύσης και της περιόδου του χρόνου. Η Ταοϊστική φιλοσοφία βασιζόταν στο κεντρικό στοιχείο, το οποίο γεννά τους ουρανούς, τη γη και τους ανθρώπους.
Ο Κομφουκιανισμός αναφέρθηκε στην αρχή της αρμονίας μεταξύ ουρανού και γης. Η φύση είναι το μεγάλο σύμπαν και το ανθρώπινο ον είναι ένα μικρό [σύμπαν]. Ένα ανθρώπινο ον πρέπει να ζει και να δρα εντός των πλαισίων που ορίζουν οι νόμοι της φύσης του σύμπαντος επειδή είναι η μικρογραφία της φύσης.
Αυτή η παραδοσιακή άποψη ίσχυε για όλους τους τομείς της κινεζικής ζωής, περιλαμβάνοντας και την αρχιτεκτονική. Ένα κτίριο, εκτός από την τοποθεσία του και την πρακτική του χρήση, έπρεπε να εναρμονιστεί περισσότερο με τη φύση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό του.
Οι Κινέζοι αρχιτέκτονες σχεδίαζαν στοιχεία του σύμπαντος σε κάθε δομή. Στοιχεία του σύμπαντος εμφυτευμένα στην κινεζική αρχιτεκτονική μπορούν να εντοπιστούν διαρκώς από τις πρωτόγονες σπηλιές και τα απλά κτίρια ως τις περίπλοκες κατασκευές. Κατά έναν πολύ ρεαλιστικό τρόπο, η αρχιτεκτονική ήταν η μικρογραφία του σύμπαντος.
Θερινά Ανάκτορα του Πεκίνου | Φωτογραφία του H. Hach
Σημεία της πυξίδας
Όλη η κινεζική αρχιτεκτονική άρχιζε με τα σημεία της πυξίδας: βορράς -νότος, ανατολή-δύση. Οι αρχιτέκτονες χρησιμοποιούσαν χάρτες, τους οποίους οι αστρολόγοι ετοίμαζαν εκ των προτέρων ειδικώς γι’ αυτόν τον σκοπό. Σε αντίθεση με τους σημερινούς χάρτες, ο νότος ήταν στην κορυφή, ο βορράς στη βάση, η δύση στα δεξιά και η ανατολή στ’ αριστερά.
Λόγω της τοποθεσίας της Κίνας στο βόρειο ημισφαίριο οι Κινέζοι πίστευαν ότι ένα ευχάριστο κλίμα με θερμούς χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια στις βόρειες περιοχές είναι δώρο από τον ουρανό. Έτσι ο νότος ήταν το σημείο αναφοράς για όλα τα κτίρια.
Ο αρχιτέκτονας μόνωνε τα κτίρια από το βορρά, τη δύση και την ανατολή και τα άνοιγε προς τον νότο. Αυτό απέτρεπε άλλα καιρικά ρεύματα, όπως βοριάδες ή άλλες αντίξοες καιρικές συνθήκες, να επηρεάσουν τη θερμοκρασία στο σπίτι.
Για προστασία έναντι των καιρικών καταστροφών τοποθετούνταν στην κορυφή του σπιτιού τέσσερα μυθικά πλάσματα, ως προστατευτικά πνεύματα των τεσσάρων κομβικών σημείων. Η μαύρη Γουέν (Wen), ένα μυθικό ζώο, ήταν τοποθετημένη στον βορρά. Στον νότο ήταν [τοποθετημένο] το καναρίνι από κινναβάρι, στη δύση η λευκή τίγρης και στην ανατολή ο πράσινος δράκος.
Τα κεραμίδια της σκεπής
Τα πρώτα κεραμίδια σκεπής φτιάχτηκαν από πηλό 3.000 χρόνια πριν. Αργότερα το χόρτο Υλανγκ-Υλανγκ (Ylang-Ylang) και ένα μείγμα πηλού και πέτρας κάλυπτε τις οροφές των σπιτιών. Σύντομα οι οροφές ενισχύθηκαν με λεπτή επίστρωση γυαλιού και λούστρο διαφορετικών αποχρώσεων.
Σκεπές στην Απαγορευμένη Πόλη | Φωτογραφία από Peggy & Marco Lachmann-Anke
Τα κεραμίδια της σκεπής ήταν στερεωμένα με καρφιά και συχνά ήταν στολισμένα με διακοσμητικά σχέδια ζώων ή φυτών για να προσφέρουν προστασία έναντι των καιρικών καταστροφών.
Λεπτομέρεια από σκεπή στην Απαγορευμένη Πόλη | Φωτογραφία από Jacques Savoye
Για τα σπίτια των αυτοκρατόρων χρησιμοποιούνταν ειδικά σχέδια, όπως τα λαμπερά κίτρινα κεραμίδια σκεπής τα οποία ακόμη και σήμερα είναι διακριτά στα κτίρια της Απαγορευμένης Πόλης του Πεκίνου στην Κίνα. Τα κεραμίδια στο Ναό του Ουρανού στο Πεκίνο είναι μπλε.
Ναός του Ουρανού στο Πεκίνο
Ξύλο – το πρωταρχικό υλικό κατασκευής
Το ξύλο ήταν το πρωταρχικό κατασκευαστικό υλικό που χρησιμοποιούνταν από τους Κινέζους αρχιτέκτονες. Το ξύλο βρισκόταν εύκολα λόγω των αναρίθμητων δασών στην Κίνα και μπορούσε εύκολα να πεταχτεί όταν πλέον δεν χρησίμευε. Το ξύλο ήταν προτιμητέο ως φυσικό υλικό κατασκευής, διότι ανέδιδε ένα ευχάριστο και λεπτό άρωμα στο εσωτερικό του κτιρίου. Επίσης, τα υλικά της γης, όπως ο πηλός, έδιναν μια φυσική ατμόσφαιρα στο σπίτι. Για τους αρχιτέκτονες το ξύλο ήταν ένα ζωντανό υλικό για κτίσιμο, το οποίο ανέπνεε, απορροφούσε και απωθούσε την υγρασία. Αλλά είχε και τα μειονεκτήματά του, καθώς πολλά σπίτια έπιαναν εύκολα φωτιά.
Κούφωμα
Οι Κινέζοι αρχιτέκτονες προτιμούσαν να κατασκευάζουν ένα σπίτι κτίζοντας πρώτα το κούφωμα, καθώς ο τρόπος αυτός παρείχε πλεονεκτήματα για τον κτίστη. Σε αντίθεση με τη συμπαγή δομή, μια ξύλινη κατασκευή είχε δοκάρι και κολόνες για να μεταφέρει το βάρος σε συγκεκριμένα σημεία πίεσης. Αυτή η μέθοδος κατασκευής επιτρέπει την κατασκευή μεγάλων και ανοιχτών δωματίων.
Η Κινεζική αρχιτεκτονική προσέφερε μια ομαλή μετάβαση στο περιβάλλον και αληθινά εναρμόνιζε τα ανθρώπινα όντα με τον κόσμο όπου ζούσαν και με τους Ουρανούς.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Το σχέδιο ανάκαμψης των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ (833 δισεκατομμύρια δολάρια) που ανακοινώθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έγινε δεκτό από πολλούς μακροοικονομικούς αναλυτές και επενδυτικές τράπεζες με χαρά. Ωστόσο, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Γιατί; Πολλοί υποστηρίζουν ότι μια γρήγορη και αποφασιστική απάντηση στην κρίση με μια ένεση ρευστότητας που αποφεύγει μια οικονομική κατάρρευση και μια ισχυρή δημοσιονομική ώθηση που ενισχύει την ανάκαμψη είναι εξαιρετικά θετικά μέτρα. Η ιστορία και η εμπειρία μας λένε ότι, πράγματι, ο κίνδυνος απογοήτευσης σχετικά με τον θετικό αντίκτυπο στην πραγματική οικονομία δεν είναι μικρός.
Η ιστορία των σχεδίων ανάκαμψης στην ευρωζώνη θα πρέπει να μας προειδοποιεί απέναντι στην υπερβολική αισιοδοξία.
Όπως ίσως θυμάστε, η Ευρωπαϊκή Ένωση τον Ιούλιο του 2009 ξεκίνησε ένα φιλόδοξο σχέδιο για την ανάπτυξη και την απασχόληση που ονομαζόταν «Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανάκαμψης της Οικονομίας». Ένα πακέτο ανάκαμψης 1,5% του ΑΕΠ έγινε για να «δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας» σε υποδομές, έργα πολιτών, διασυνδέσεις και στρατηγικούς τομείς. Η Ευρώπη επρόκειτο να βγει από την κρίση ισχυρότερη από τις Ηνωμένες Πολιτείες χάρη στην κεϋνσιανή ώθηση των δημοσίων δαπανών.
Ωστόσο, 4,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας καταστράφηκαν και το έλλειμμα σχεδόν διπλασιάστηκε ενώ η οικονομία πάγωσε. Αυτό συνέβη μετά τον διπλασιασμό του ισολογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) μεταξύ 2001 και 2008. Όχι μόνο αυτό το τεράστιο σχέδιο δεν βοήθησε την ευρωζώνη να αναδυθεί ισχυρότερη από την κρίση, αλλά μπορεί και να συζητηθεί εάν την παρέτεινε, εφόσον το 2019 υπήρχαν ακόμη σημάδια αδυναμίας. Η αύξηση των φόρων και τα εμπόδια στην ιδιωτική δραστηριότητα που συνόδευαν αυτό το μεγάλο πακέτο δαπανών καθυστέρησαν την ανάκαμψη, η οποία σε κάθε περίπτωση ήταν πιο αργή από τις συγκρίσιμες οικονομίες.
Πρέπει επίσης να διαλύσουμε την ιδέα ότι η ΕΚΤ δεν υποστήριξε την οικονομία στην κρίση του 2008. Υπήρχαν δύο τεράστια προγράμματα εξαγοράς κρατικών ομολόγων, ενώ ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ ήταν πρόεδρος της ΕΚΤ, τα επιτόκια μειώθηκαν από 4,25% σε 1% από το 2008 και υπήρχαν αγορές άνω των 115 δισεκατομμυρίων ευρώ (128 δισεκατομμύρια δολάρια) σε κρατικά ομόλογα. Στο τέλος του 2011, η ΕΚΤ ήταν ο μεγαλύτερος κάτοχος του ισπανικού χρέους, ενώ κατηγορήθηκε για αδράνεια.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ισοζύγιο της ΕΚΤ ήταν μεγαλύτερο από αυτό της Ομοσπονδιακής Τράπεζας σε σχέση με το ΑΕΠ, και τον Μάιο του 2020 ανερχόταν στο 44% του ΑΕΠ σε σύγκριση με το 30% στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα πακέτα ανάκαμψης δεν έχουν σταματήσει ποτέ στην ευρωζώνη. Ένα επιπλέον σχέδιο εξαγοράς της ΕΚΤ εκτός από τα προγράμματα ρευστότητας TLTRO υπό τον Μάριο Ντράγκι έφερε κρατικά ομόλογα στις χαμηλότερες αποδόσεις της ιστορίας και οδήγησε την ΕΚΤ να αγοράσει σχεδόν το 20% του συνολικού χρέους των κύριων κρατών. Αυτό ήταν ένα τόσο υπερβολικό σχέδιο επέκτασης ισολογισμού που, στα τέλη Μαΐου 2020, το πλεόνασμα ρευστότητας στην ΕΚΤ ήταν 2,1 τρισεκατομμύρια ευρώ (2,3 τρισεκατομμύρια δολάρια). Το πλεόνασμα ρευστότητας ήταν μόλις 125 δισεκατομμύρια ευρώ (139 δισεκατομμύρια δολάρια) όταν ξεκίνησε το λεγόμενο σχέδιο ανάκαμψης του 2014.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο αντίκτυπος στην ανάπτυξη, την παραγωγικότητα και την απασχόληση αυτών των τεράστιων σχεδίων ήταν κάτι περισσότερο από απογοητευτικό.
Εκτός από μια σύντομη περίοδο ευφορίας το 2017, οι πτωτικές αναθεωρήσεις στην ανάπτυξη της ευρωζώνης ήταν σταθερές, με αποκορύφωμα το τέταρτο τρίμηνο του 2019 με τη Γαλλία και την Ιταλία σε στασιμότητα, τη Γερμανία στα πρόθυρα της ύφεσης και μια σημαντική επιβράδυνση στην Ισπανία. Η χρήση δικαιολογιών του Brexit και του εμπορικού πολέμου δεν συγκάλυψε το γεγονός ότι το οικονομικό αποτέλεσμα του πακέτου ανάκαμψης ήταν ήδη περισσότερο από απογοητευτικό.
Έχουμε ένα άλλο σημαντικό παράδειγμα που επισύρει την ανάγκη προσοχής μας. Το λεγόμενο «Σχέδιο Γιούνκερ» ή «Επενδυτικό Σχέδιο για την Ευρώπη», που θεωρείτο η λύση στην έλλειψη ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχε επίσης ένα εξαιρετικά κακό αποτέλεσμα. Κινητοποίησε 360 δισεκατομμύρια ευρώ (400 δισεκατομμύρια δολάρια), πολλά για έργα χωρίς πραγματική οικονομική απόδοση ή πραγματική επίδραση στην ανάπτυξη. Οι εκτιμήσεις για την ανάπτυξη στη ζώνη του ευρώ μειώθηκαν απότομα, η αύξηση της παραγωγικότητας σταμάτησε και η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 στο χαμηλότερο επίπεδο των πρόσφατων ετών.
Πρέπει επίσης να είμαστε προσεκτικοί με τα πράσινα σχέδια. Όλοι μας είμαστε υπέρ μιας σοβαρής και ανταγωνιστικής ενεργειακής μετάβασης, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος του «πράσινου» σχεδίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτίθεται στη ζήτηση μέσω φορολογικών αυξήσεων και προστατευτικών μέτρων, όπως π.χ τον συνοριακό φόρο σε χώρες που δεν έχουν υπογράψει τη Συμφωνία του Παρισιού (αλλά όχι σε όσους δεν συμμορφώνονται · αυτοί δεν έχουν κανέναν κίνδυνο). Αυτό περιορίζει τις δυνατότητες ανάκαμψης και αυξάνει την πιθανότητα ενός πρόσθετου εμπορικού πολέμου.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον αρνητικό αντίκτυπο στη βιομηχανία και την απασχόληση των μαζικών «πράσινων» σχεδίων πολιτικής της ζώνης του ευρώ την περίοδο 2004–2018, τα οποία ανάγκασαν τα νοικοκυριά της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υποφέρουν λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου που ήταν διπλάσιοι από αυτών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ η ανάπτυξη παρεμποδίστηκε.
Ποιο είναι το πρόβλημα με τα ευρωπαϊκά σχέδια ανάκαμψης σε σύγκριση με αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών; Το πρώτο και πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι προέρχονται από έναν κεντρικό σχεδιασμό κατευθυνόμενης οικονομίας. Αυτά είναι σχέδια με ισχυρή συνιστώσα την πολιτική λήψη αποφάσεων σχετικά με το πού και πώς επενδύονται τα χρήματα. Ο πολιτικός σχεδιασμός είναι ουσιαστικό μέρος των μεγαλύτερων τμημάτων αυτών των πακέτων ανάκαμψης, και ως εκ τούτου, δημιουργούν κακή ανάπτυξη και μικρά αποτελέσματα.
Έτσι, ένα από τα μεγάλα προβλήματα είναι ότι οι τομείς που ήδη υποφέρουν από πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα «τονώνονται» ή δημιουργείται ένα ψευδές σήμα ζήτησης μέσω επιδοτήσεων, το οποίο στη συνέχεια δημιουργεί προβλήματα κεφαλαίου κίνησης και ανησυχητική αύξηση του αριθμού των εταιρειών ζόμπι. Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, ο αριθμός των εταιρειών ζόμπι στην Ευρώπη έχει εκτιναχθεί εν μέσω σχεδίων ανάκαμψης. Το παρελθόν ξελασπώνεται και η οικονομία μετατρέπεται σε ζόμπι.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι λανθασμένοι τομείς τονώνονται ενώ χιλιάδες μικρές εταιρείες που δεν έχουν πρόσβαση σε πίστωση ή πολιτική εύνοια καταστρέφονται. Δεν είναι τυχαίο ότι η ευρωζώνη καταστρέφει περισσότερες καινοτόμες εταιρείες ή τις εμποδίζει να αναπτυχθούν όταν η ρύθμιση αναγκάζει το 80% της πραγματικής οικονομίας να χρηματοδοτηθεί μέσω των τραπεζών, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν φτάνει το 30%. Μπορείτε να φανταστείτε μια εταιρεία όπως η Apple ή το Netflix να αναπτύσσεται μέσω τραπεζικών δανείων; Αδύνατο.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η εμμονή με την αναδιανομή. Κυρώνοντας φορολογικά την αξία και την επιτυχία και διατηρώντας τις δημόσιες δαπάνες πάνω από το 40% του ΑΕΠ με οποιοδήποτε κόστος μέσω υψηλότερων φόρων, ενώ παράλληλα επιδοτεί τομείς χαμηλής παραγωγικότητας, η Ευρωπαϊκή Ένωση διατρέχει τεράστιο κίνδυνο κακής επένδυσης όταν ανταμείβει τους επιδοτούμενους τομείς ή εκείνους που βρίσκονται κοντά στην πολιτική εξουσία, ενώ τα άτομα με υψηλή παραγωγικότητα τιμωρούνται. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρώπη δεν έχει τεχνολογικούς πρωταθλητές. Τους φοβίζει διαιωνίζοντας τους παρωχημένους εθνικούς πρωταθλητές και τιμωρώντας την αμοιβή και τις εναλλακτικές επενδύσεις μέσω της φορολογίας.
Τίποτα από τα οποία συζητήσαμε δεν αλλάζει στο πακέτο των πρόσφατων ανακοινώσεων Είναι το ίδιο, αλλά πολύ μεγαλύτερο. Και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικό. Ενώ μας λένε για πράσινα σχέδια, η συντριπτική πλειοψηφία της οικονομικής διάσωσης θα διατίθεται σε αλουμίνιο και χάλυβα, αυτοκίνητα, αεροπορικές εταιρείες και διυλιστήρια. Εν τω μεταξύ, μια τεράστια φορολογική αύξηση στις αποταμιεύσεις και τις επενδύσεις μπορεί να πνίξει περαιτέρω τις νεοσύστατες επιχειρήσεις, τις επενδύσεις στην έρευνα και την ανάπτυξη και τις καινοτόμες εταιρείες.
Το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ήταν ποτέ η έλλειψη πακέτων ανάκαμψης, αλλά μάλλον η υπερβολική χρήση τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αλυσοδέσει το ένα κρατικό σχέδιο ανάκαμψης μετά το άλλο από την ίδρυσή της. Αυτή η κρίση χρειαζόταν μια ισχυρή ώθηση στην αξία, την καινοτομία, το ιδιωτικό κεφάλαιο και την επιχειρηματικότητα με μέτρα εφοδιασμού. Φοβάμαι ότι, πάλι, αποφασίστηκε να σωθούν τα πάντα από το παρελθόν και να αφήσει το μέλλον να πεθάνει.
Ο Ντάνιελ Λακάλ, Ph.D., είναι επικεφαλής οικονομολόγος στο hedge fund Tressis και συγγραφέας του “Freedom or Equality”, “Escape from the Central Bank Trap” και “Life in the Financial Markets”.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Η αυτοπεποίθηση είναι αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί να χαρίσει ένας γονιός στο παιδί του. Ένα εφόδιο το οποίο θα το συντροφεύει σε όλη του τη ζωή.
Το παιδί που μεγαλώνει χωρίς αυτοπεποίθηση πιθανότατα να είναι σε όλη του τη ζωή διστακτικό απέναντι σε νέες εμπειρίες, να φοβάται να διεκδικεί όσα δικαιούται, ενώ η κατάσταση της ψυχολογίας του δεν θα είναι και η καλύτερη.
Το συναίσθημα της αυτοπεποίθησης, βέβαια, δεν θα είναι πάντα σταθερό. Όπως δεν νιώθουμε πάντα χαρούμενοι ή λυπημένοι έτσι δεν είμαστε και πάντα γεμάτοι πίστη στον εαυτό μας. Πώς, λοιπόν, θα καταφέρει ένας γονέας να μεγαλώσει ένα παιδί γεμάτο αυτοπεποίθηση και καλή ψυχολογία;
Αρχικά, για να μπορέσει ο γονιός να «περάσει» το μήνυμα της πίστης στον εαυτό και να ενθαρρύνει τα παιδιά του να είναι πιο δυναμικά οφείλει ο ίδιος να πιστεύει στον εαυτό του και στις ικανότητές του. Έπειτα, με υπομονή και απλές, καθημερινές συμπεριφορές απέναντι στο παιδί θα καταφέρει να του περάσει το σωστό «μήνυμα».
Διαβάστε παρακάτω πώς θα μπορέσετε να διδάξετε στα παιδιά σας να είναι πιο «ανθεκτικά», δυναμικά, να έχουν κίνητρο και αυτοπεποίθηση.
Επαινέστε την καλή συμπεριφορά
Πολύ συχνά αναλωνόμαστε στην κακή συμπεριφορά των παιδιών και τις επιπτώσεις αυτής. Την ίδια ώρα, όμως, είναι απαραίτητο να μην υποτιμάμε την καλή συμπεριφορά των παιδιών, να την αναγνωρίζουμε και να την επαινούμε. Οι ψυχολόγοι τονίζουν ότι η ενθάρρυνση της καλής συμπεριφοράς είναι εξίσου σημαντική για τα παιδιά με την αγκαλιά και την ήρεμη αντιμετώπιση.
Αφήστε τα να λύσουν τα δικά τους προβλήματα
Έτσι και μόνο έτσι θα μάθουν να αναλαμβάνουν ευθύνες. Αν λύνετε εσείς τα προβλήματά τους, τότε εκείνα θα καταλάβουν πως δεν χρειάζεται να ασχοληθούν και θα περιμένουν πάντα κάποιον άλλο να βρίσκει λύση στις δυσκολίες τους. Παράλληλα, η αυτοπεποίθησή τους δεν θα είναι υψηλή, αφού θα αποφεύγουν όσα τους φαίνονται δύσκολα ή απαιτητικά.
Παίξτε με τα παιδιά
Τα παιδιά κερδίζουν περισσότερα όταν παίζουν και με ενήλικες, υποστηρίζουν ειδικοί. Οι μεγαλύτεροι προσφέρουν περισσότερες προκλήσεις και μπορούν να κάνουν ένα παιχνίδι πιο δύσκολο για το παιδί. Παράλληλα, μπορούν μαζί να βρουν λύσεις σε δύσκολα σημεία ή να αφήσουν το παιδί να ανακαλύψει μόνο του την επόμενη κίνηση. Προτιμήστε επιτραπέζια παιχνίδια, όπως το σκάκι, τα οποία θα αμβλύνουν και τις ικανότητες συγκέντρωσης και προσοχής του παιδιού.
Ρωτήστε «Κι αν…»
Κάντε ερωτήσεις στα παιδιά που περιέχουν υποθέσεις, για παράδειγμα: «Τι κι αν παίζαμε μόνο με τα τουβλάκια;» ή «Τι θα γινόταν αν αναπνέαμε κάτω από το νερό». Τα μικρά παιδιά έχουν πολύ δημιουργική σκέψη και μεγάλη φαντασία. Ενισχύστε το μυαλό τους μέσα από συζητήσεις και διασκεδαστικά σενάρια, επιτρέποντάς τους έτσι να νιώσουν ευχάριστα και θετικά για τον εαυτό τους.
Μείνετε μακριά από τις οθόνες
Σίγουρα, τα νέα μέσα και η τεχνολογία προσφέρουν πολλές δυνατότητες που συμβάλλουν θετικά στην ανάπτυξη του παιδιού μας αλλά, σύμφωνα και με πρόσφατη έρευνα από την Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιάτρων, η υπέρβαση στην χρήση μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική, συναισθηματική και γνωστική ανάπτυξη των παιδιών. Όσο λιγότερη ώρα, λοιπόν, περνά το παιδί μπροστά σε μια οθόνη τόσο καλύτερα για την ψυχολογική και πνευματική του υγεία. Περιορίστε και εσείς την χρήση τους για να ενθαρρύνετε τη δημιουργική σκέψη και την περιέργεια των παιδιών για το περιβάλλον τους.
Λύστε μαζί ένα δύσκολο παζλ
Όταν δίνετε στα παιδιά απαιτητικά παζλ καταλαβαίνουν ότι πιστεύετε σε αυτά και στις ικανότητές τους. Έχετε υπομονή και αντισταθείτε στην ανάγκη σας να του δώσετε τη λύση. Καθίστε δίπλα του και βήμα βήμα φτιάξτε μαζί το παζλ. Ενθαρρύνετέ το λέγοντας: «Ξέρω ότι μπορείς να βρεις τη λύση» ή «Έχεις πολύ καλές ιδέες πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις και με το παζλ». Έτσι βοηθάτε το παιδί να πιστέψει στις ικανότητές του και να μη φοβάται στο μέλλον να δοκιμάσει καινούρια πράγματα.
Κάντε δουλειές στο σπίτι
Δώστε στα παιδιά την ευθύνη ακόμα και μιας μικρής δουλειάς στο σπίτι. Να διπλώσουν τα ρούχα, να τα βάλουν στα άπλυτα ή να μαζέψουν το τραπέζι. Δείξτε τους πώς να το κάνουν σωστά και μη διορθώνετε τα λάθη τους. Εξηγήστε τους ότι κανείς δεν θα κάνει τη δουλειά τους για εκείνα. Με αυτόν τον τρόπο θα μάθουν την αξία της υπευθυνότητας και θα νιώθουν καλύτερα κάθε φορά που τελειώνουν τη δουλειά που τους αναθέσατε.
Περάστε χρόνο μαζί ως οικογένεια
Και φροντίστε αυτός ο χρόνος να είναι ποιοτικός και συχνός. Αν δεν γίνεται να κάνετε κάτι όλοι μαζί καθημερινά φροντίστε τα Σαββατοκύριακα να πηγαίνετε μια εκδρομή, για περπάτημα ή για παιχνίδι και φροντίστε να το κάνετε κάθε Σαββατοκύριακο. Τα οικογενειακά «τελετουργικά» βοηθούν τα παιδιά να ανακαλύψουν και να κατανοήσουν τον κόσμο και τους γονείς να αποκτήσουν ορθή επικοινωνία μαζί τους.
Αγκαλιαστείτε
Είναι πολύ σημαντικό να δείχνετε στα παιδιά σας τα τρυφερά σας αισθήματα. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει από την αγκαλιά μέχρι τον χρόνο που θα περάσετε μαζί του ή απλώς τη συζήτηση που θα κάνετε όταν γυρίζετε από το σχολείο ή το ενδιαφέρον που δείχνετε για τις δραστηριότητές του. Όταν το παιδί γνωρίζει ότι το ακούτε με προσοχή και δίνετε σημασία στις ανάγκες του νιώθει καλύτερα και πιστεύει στον εαυτό του περισσότερο.
Πείτε: «Σε αγαπάω»
Συχνά και δυνατά! Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να χτίσει κανείς την αυτοπεποίθηση του παιδιού του από το να του δείχνει και να του δηλώνει την αγάπη του. Όταν το παιδί νιώσει ασφάλεια και αποδοχή έχει όλα τα εφόδια για να ξεκινήσει τη ζωή του δυναμικά και χωρίς πολλούς δισταγμούς…
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο www.infokids.gr
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Ο Ντρου Παύλου, Ελληνο-κύπριος φοιτητής στο τμήμα Φιλοσοφίας, αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ της Αυστραλίας για τα επόμενα 2 χρόνια, λόγω της επίκρισής του στο Πεκίνο.
Ο Ντρου διοργάνωσε μια ειρηνική καθιστική διαμαρτυρία στον χώρο του Πανεπιστημίου ως ένδειξη συμπαράστασης στο Χονγκ Κονγκ, κατηγορώντας το ΚΚΚ (Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα). Δέχθηκε βίαιη επίθεση, αλλά παρ’ όλα αυτά, το πανεπιστήμιο πήρε τη θέση αυτών που του επιτέθηκαν.
Μετά το επεισόδιο αυτό, το Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ γνωστό για τις σχέσεις του με το Πεκίνο, απείλησε τον Ντρου για αποβολή χωρίς να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις. Ανέφεραν ότι θα κινηθούν νομικά εναντίον του κατηγορώντας τον για «αθέτηση εμπιστευτικότητας» και ότι θα μπορούσε να φυλακιστεί ακόμα και για 3 χρόνια.
Σε δήλωσή του, στα κοινωνικά δίκτυα, είπε ότι στις 30 Μαϊου, το πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ του ανακοίνωσε ότι αποβάλλεται μέχρι το τέλος του 2022.
«Απέχω μόνο 6 μήνες από την αποφοίτησή μου, τώρα αυτό το στερούμαι γιατί επέκρινα τις σχέσεις του Πανεπιστημίου μου με την κινεζική κυβέρνηση»… Αυτό είναι ένδειξη του πόσο βαθιά η κινεζική κυβέρνηση έχει διεισδύσει στην Αυστραλία και σε όλο τον κόσμο. Δεν περίμενα ότι θα φτάσει σε αυτό το σημείο. Είναι μια κίνηση για να με αφαιρέσουν από τη σύγκλητο του πανεπιστημίου όπου οι φοιτητές με εξέλεξαν δημοκρατικά» λέει ο Ντρου.
Είπε επίσης ότι δεν θα το βάλει κάτω και θα αποταθεί άμεσα στο δικαστήριο του Κουίνσλαντ.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την συνέντευξη του Ντρου στην εκπομπή της Epoch Times – American Thought Leaders
Το Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ έχει τους ισχυρότερους δεσμούς με την Κίνα, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο πανεπιστήμιο της Αυστραλίας και είναι έδρα του κινεζικού Ινστιτούτου Κομφούκιος.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ, το βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Ντόρις Λιού σχετικά με τα Ινστιτούτα Κομφούκιος, με όνομα «Στο όνομα του Κομφούκιου» με ελληνικούς υπότιτλους.
Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ, τα Ινστιτούτα Κομφούκιος, λειτουργούν ως δούρειος ίππος, προσπαθώντας να διεισδύσουν στον ελεύθερο κόσμο και να προωθήσουν την κινεζική επιρροή και τα κινεζικά συμφέροντα στο εξωτερικό. Τα Ινστιτούτα λειτουργούν, φαινομενικά ως κέντρα εκμάθησης της κινεζικής γλώσσας, σε 1.600 πανεπιστημιουπόλεις πανεπιστημίων σε όλο τον κόσμο.
Η Ναταλία Μπασδέκη συνέβαλε σε αυτό το άρθρο
Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twiter: @EpochTimesGr
Ένα νέο είδος της χελώνας Μάτα Μάτα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, περιγράφεται από τους επιστήμονες “ως μια από τις πιο παράξενες χελώνες του κόσμου” και “μια από τις πιο χαρισματικές.” Αυτή η χελώνα γλυκού νερού με την ασυνήθιστη εμφάνιση βρέθηκε στην τεράστια λεκάνη απορροής του ποταμού Ορινόκο στη Βενεζουέλα και την ανατολική Κολομβία (εξ ου και η επιστημονική της ονομασία, Chelusorinocensis).
Η ανακάλυψη αυτού του νέου είδους δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Molecular Phylogenetics and Evolution. Η χελώνα Μάτα Μάτα του Ορινόκο κρύβεται στα λασπώδη νερά του ποταμού και εμφανισιακά μοιάζει με βράχο. Μόνο από τα μικρά της μάτια μπορεί κάποιος να την ξεχωρίσει ή όταν ανοίγει το τεράστιο στόμα της για να καταβροχθίσει το θήραμά της ολόκληρο.
Volkova natalia/Shutterstock)
Ένας από τους συντάκτες της έρευνας, ο Ούγουε Φριτζ, είπε σε ένα δελτίου τύπου από το Ινστιτούτο Σένκενμπερκ στη Γερμανία τα εξής: «Παρόλο που αυτές οι χελώνες είναι ευρέως γνωστές λόγω της παράξενής τους εμφάνισης και της ασυνήθιστης διατροφικής τους συμπεριφοράς, έκπληξη προκαλεί το γεγονός πως λίγα είναι γνωστά για τη ποικιλομορφία και τη γενετική τους». Η μελέτη υπογραμμίζει την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα και προστασία αυτών των παράξενων, θωρακισμένων ερπετών, που είναι περιζήτητα σε αγορές εξωτικών ζώων.
Εκπρόσωπος του Ζωολογικού Κήπου Σμιθσόνιαν εξηγεί πως «Ο λαιμός της χελώνας Μάτα Μάτα είναι πλατύς, επίπεδος και καλύπτεται από εξογκώματα, άκρες και μυτερές κορυφές. Τα μικρά της μάτια φωλιάζουν στα πλαϊνά του μεγάλου, επίπεδου, τριγωνικού της κεφαλιού και έχει πλατύ στόμα και μακρύ, σωληνοειδές ρύγχος».
Δεδομένου ότι οι Mάτα Mάτα δεν είναι δεινοί κολυμβητές, αυτή η ασυνήθιστη εμφάνισή τους χρησιμεύει ως ένα είδος καμουφλάζ. «Παραμένουν για πολλή ώρα ακίνητες και καμουφλαρισμένες στα λασπώδη νερά όπου κατοικούν, κάτι που τις επιτρέπει να στήνουν ενέδρα στο θήραμά τους», δηλώνει εκπρόσωπος του Ζωολογικού Κήπου Σμιθσόνιαν.
Αν και οι χελώνες Μάτα Μάτα ήταν γνωστές στους δυτικούς επιστήμονες από τον 18ο αιώνα, υπήρχε για πολύ καιρό η πεποίθηση πως υπήρχε μόνον ένα είδος αυτής της χελώνας (Chelusfimbriata). Ωστόσο, ο Φριτζ και οι άλλοι ερευνητές από την πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη, γνώριζαν από προηγούμενη έρευνα πως οι συγκεκριμένες χελώνες φαινόταν να έχουν μεγαλύτερη ποικιλομορφία.
Lamalinche/Shutterstock
«Πολλές έρευνες επεσήμαναν πως συγκεκριμένες χελώνες Μάτα Μάτα δείχνουν διαφορετικές στον Ποταμό Ορινόκο σε σύγκριση με αυτές στη λεκάνη του Αμαζονίου. Με βάση αυτή την παρατήρηση αποφασίσαμε να εξετάσουμε καλύτερα τη γενετική σύσταση αυτών των ζώων», αναφέρεται στην έρευνα. Τελικά, οι αναλύσεις του DNA αποκάλυψαν πως επρόκειτο για δύο διαφορετικά είδη.
Προσθέτουν επίσης τα εξής: «Οι μοριακές και μορφολογικές αναλύσεις μας αποκάλυψαν την ύπαρξη δύο ξεχωριστών, γενετικά μεγάλης απόκλισης εξελικτικών γενεαλογιών των χελωνών Μάτα Μάτα, που διαχωρίστηκαν στα τέλη της εποχής του Μειόκαινου (περίπου πριν από 12,7 εκατομμύρια χρόνια)». Αυτή είναι περίπου η εποχή κατά την οποία εμφανίστηκε η λεκάνη του ποταμού Ορινόκο, κάτι που βοηθάει στο να εξηγηθεί αυτός ο διαχωρισμός.
Ben Latham/Shutterstock
Τα δύο αυτά είδη έχουν την ίδια ασυνήθιστη όψη θωρακισμένων κυττάρων που καμουφλάρονται τέλεια σε βράχο, όπως και την ικανότητα να ρουφούν δολώματα και άλλα μικρά ψάρια. Σύμφωνα με το Science Alert, οι Μάτα Μάτα του Ορινόκο έχουν ένα πιο οβάλ κέλυφος και το χρώμα τους στην κάτω πλευρά διαφέρει από το χρώμα των ξαδέλφων τους στον Αμαζόνιο.
Οι ανακαλύψεις αυτές των ερευνητών δεν παρουσιάζουν μονάχα επιστημονικά στοιχεία, αλλά υπογραμμίζουν επίσης και την ανάγκη για προστασία αυτών των ειδών. Ο Μάριο Βάργκας-Ραμίρεζ, ένας από τους συντάκτες της έρευνας, εξήγησε στο δελτίο τύπου τα εξής: «Μέχρι σήμερα και με βάση την ευρεία κατανομή τους, αυτά τα είδη δεν θεωρούνταν είδη υπό εξαφάνιση. Ωστόσο, τα αποτελέσματα των ερευνών μας έδειξαν πως λόγω του διαχωρισμού σε δύο διαφορετικά είδη, το μέγεθος του πληθυσμού του κάθε είδους είναι μικρότερο από ό,τι πιστεύαμε».
Εκτός από την καταστροφή του παραποτάμιου βιότοπου τους εξαιτίας της παράνομης υλοτομίας και γεωργίας, οι χελώνες απειλούνται και από τους λαθροθήρες. «Κάθε χρόνο, χιλιάδες από αυτά τα αλλόκοτα στην όψη ζώα καταλήγουν σε παράνομο εμπόριο ζώων και κατάσχονται από τις Αρχές», προσθέτει ο Βάργκας Ραμίρεζ. «Πρέπει να προστατεύσουμε αυτά τα συναρπαστικά ζώα πριν να είναι πολύ αργά».
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
Η Τσιν-Τσουν Λιου [Chin-Chun Liu] άκουσε στο ραδιόφωνο μια ιστορία από ένα στρατόπεδο εργασίας γυναικών στο Πεκίνο, που τη συγκίνησε βαθιά. Ήταν η ιστορία της Τζανγκ Γιτζιέ [Zhang Yijie], μιας γυναίκας που αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πίστη της.
«Δεν της επιτρεπόταν να κοιμηθεί, βασανίστηκε ψυχικά, τακτικά της διάβαζαν ψευδείς καταδικαστικές δηλώσεις μελών της οικογένειάς της, και ταυτόχρονα έπρεπε να εργαστεί σε στρατόπεδο εργασίας. Χωρίς βαθιά πίστη, είναι αδύνατο να αντέξει κανείς τέτοια σκληρά βασανιστήρια. Ήμουνα πολύ συγκινημένη, ήθελα να σχεδιάσω ένα χαρακτηριστικό πορτρέτο γι’ αυτήν», είπε η Λιου.
Σε μια εκπληκτική, μεγάλου μεγέθους ελαιογραφία, η Λιου απεικόνισε την Τζανγκ Γιτζιέ να στέκεται ακίνητη, ακλόνητη, ενώ είναι περιτριγυρισμένη από τους σκληρούς φύλακες.
Τσιν-Τσουν Λιου, «Η ακλόνητη». Λάδι σε καμβά.
Η Τζανγκ Γιτζιέ είναι ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ, επίσης γνωστός ως Φάλουν Ντάφα. Αυτή η πνευματική, αρχαία σχολή άσκησης καλλιέργειας, παρουσιάστηκε στο κινεζικό κοινό το 1992. Ξεκίνησε να διδάσκεται δημόσια, από τον κ. Λι Χονγκτζί. Περιλαμβάνει πέντε ασκήσεις μαζί με τον διαλογισμό και διδάσκει να ζει κανείς σύμφωνα με τις αρχές αλήθεια, καλοσύνη και ανεκτικότητα. Μέχρι το 1999, ο αριθμός των ανθρώπων που εξασκούσαν το Φάλουν Γκονγκ είχε αυξηθεί σε 70-100 εκατομμύρια.
Παρά τα θετικά οφέλη του στην κοινωνία, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορούσε να επιτρέψει την εξάπλωση οποιωνδήποτε πεποιθήσεων πέραν των δικών του. Στις 20 Ιουλίου 1999 η κυβέρνηση άρχισε μια ακραία και σκληρή δίωξη· πολλοί ασκούμενοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας για «επανεκπαίδευση» ή «πλύση εγκεφάλου». Πρέπει να σημειωθεί ότι το κομμουνιστικό καθεστώς διώκει όχι μόνο τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, αλλά και τους χριστιανούς, τους θιβετιανούς, τους μουσουλμάνους κ.ά. Η δίωξη συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η Λιου ζει στην Ταϊβάν και είναι και η ίδια ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ.
«Ήθελα να ζωγραφίσω μια εικόνα της δίωξης. Δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα, αλλά γενικά η διαδικασία της δημιουργίας πήγε ομαλά».
Σύνθεση με βάση την αντίθεση
Ήταν η πρώτη φορά που η Λιου ζωγράφιζε μια τόσο μεγάλη εικόνα. Χρειάστηκαν δύο μήνες για να τη δουλέψει στο μυαλό της, ενώ η καθαυτή εργασία διήρκεσε έξι μήνες.
«Το φόντο είναι ετερογενές, ακατάστατο. Χρώματα αντίθετα: φωτεινά και σκούρα, κρύα και ζεστά, σύμφωνα με τους χαρακτήρες. Ήθελα να δείξω ότι ανεξάρτητα από το πόσο χαοτικός μπορεί να είναι ο εξωτερικός κόσμος και ανεξάρτητα από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν ή τις καταστροφικές δυνάμεις, ένα άτομο με σταθερή πίστη θα παραμείνει ακλόνητο. Είναι αδύνατο να το επηρεάσεις».
Η Λιου εξήγησε την σημασία των μορφών που περιβάλλουν την Τζανγκ Γιτζιέ, η οποία απεικονίζεται με ανοιχτά ζεστά χρώματα.
Ένας φύλακας κρατά ένα σημείωμα από τους συγγενείς της Τζανγκ, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία λέξη υποστήριξης μέσα σε αυτό. Μια άλλη φιγούρα με σκοτεινό πρόσωπο χλευάζει κακόβουλα και μπροστά του βρίσκονται εργαλεία για βασανιστήρια. Ένας άντρας με ένα βιβλίο, σχετικά με τις μεθόδους βασανιστηρίων, απειλεί να τις δοκιμάσει στην Τζανγκ. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες έχουν παρθεί από την πραγματικότητα.
Όλοι οι κρατούμενοι συνείδησης στην Κίνα βασανίστηκαν. Κατά μία έννοια, αυτή η εικόνα δεν αφορά μόνο την Τζανγκ Γιτζιέ, αλλά και τη δίωξη όλων των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ.
«Άκουσα την ιστορία της Τζανγκ περισσότερες από μία φορές γιατί ήθελα να βυθιστώ σε αυτήν για να την καταλάβω καλύτερα. Είναι απαραίτητο ο καλλιτέχνης να είναι βαθιά εμποτισμένος με την υπόθεση της εικόνας, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τη μεταφέρει στο κοινό».
Καλλιτεχνική ανακάλυψη
Η διαδικασία δημιουργίας αυτής της εικόνας οδήγησε τη Λιου σε πολλές πνευματικές και καλλιτεχνικές ανακαλύψεις.
Η Λιου ενδιαφερόταν για την τέχνη από την παιδική ηλικία, αν και στην αρχή έκανε απλώς σχέδιο και γκράφιτι. Αργότερα, έλαβε μια κλασική εκπαίδευση τέχνης και σπούδασε για 10 χρόνια υπό τον διάσημο Ταϊβανό καλλιτέχνη Λι Γιουάν.
Ο κλασικός ρεαλισμός, όπως εξηγεί η Λιου, δεν είναι μόνο μια τεχνική. Δεν αρκεί τα αντικείμενα που απεικονίζονται να φαίνονται πραγματικά. Αυτό είναι μόνο μια απαραίτητη βάση για ένα έργο τέχνης.
«Η κλασική τέχνη έχει άλλες απαιτήσεις, όπως ισορροπία, ρυθμό και αρμονία», είπε η Λιου.
Χρειάζεται μια μακρά διαδικασία μάθησης για να αποκτήσει κανείς τη δεξιότητα, καλλιτεχνικό όραμα και στυλ.
Η βελτίωση της μαεστρίας του καλλιτέχνη συνοδεύεται από πνευματική ανάπτυξη, λέει η Λιου.
«Είναι αδιαχώριστα. Πρέπει να υπάρχει μια πνευματική ανάπτυξη που θα εκδηλωθεί στην εικόνα».
«Η κλασική ομορφιά πρέπει να είναι πιο εκλεπτυσμένη για να αντανακλά τη θεότητα. Η τέχνη προέρχεται από τη ζωή, αλλά κατά μια έννοια πρέπει να είναι υψηλότερη από τη ζωή».
Η Λιου είπε ότι οι αγαπημένοι της καλλιτέχνες είναι οι γίγαντες της νεοκλασικής περιόδου, καθώς και ο Μπουγκερό. Ο William-Adolphe Bouguereau ήταν καταξιωμένος Γάλλος ακαδημαϊκός και ζωγράφος του 19ου αιώνα. Ζωγράφιζε τόσο απλούς αγρότες όσο και μεγαλοπρεπείς θεούς, και διέθετε λεπτές δεξιότητες.
«Μερικοί από τους πίνακες του σκορπίζουν φως, ομορφιά και έναν βαθμό φινέτσας, που φαίνεται θεϊκή και η τεχνική είναι πολύ ρεαλιστική. Μπορείτε ακόμη και να αισθανθείτε την υφή του δέρματος».
«Η κλασική ζωγραφική μπορεί να εκφράσει τις πιο λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων. Η τέχνη έχει σχεδιαστεί για να ξυπνήσει τα συναισθήματα των ανθρώπων, και οι μεγάλοι δάσκαλοι το έχουν επιτύχει».
Η Λιου έλαβε το ασημένιο μετάλλιο στο Διεθνή Διαγωνισμό Ζωγραφικής NTD του 2019 για τον πίνακά της « Η ακλόνητη» και ένα έπαθλο 3.000 $.
«Ελπίζω ότι το κοινό, θα επηρεαστεί από την εικόνα μου και θα δουν τι ήθελα να μεταφέρω. Ήταν η αποστολή μου να το ζωγραφίσω αυτό», είπε η Λιου.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
Ένα ντοκιμαντέρ του 2017 εκθέτει την ακροαριστερή εξτρεμιστική ομάδα Antifa και τους δεσμούς της με κομμουνιστικές επαναστατικές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δείχνει ότι η ομάδα των μασκοφόρων, ντυμένων στα μαύρα διαδηλωτών που είναι γνωστοί για τη χρήση βίας και εκφοβισμού για τη φίμωση συντηρητικών, μπορεί να έχει μια ατζέντα που ωθείται από τα παρασκήνια.
Το ντοκιμαντέρ των 37 λεπτών, «America Under Siege: Antifa» (Η Αμερική υπό πολιορκία: Αντίφα), κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 2017 από το Capital Research Center και το Cohesion Films. Σύμφωνα με τον παραγωγό της ταινίας και συντηρητικό συγγραφέα Τρέβορ Λόντον, τα καθιερωμένα ΜΜΕ (mainstream media) έχουν χαρακτηρίσει σε μεγάλο βαθμό την Antifa ως μια ομάδα παιδιών που βγάζουν κάπου τον θυμό τους, αλλά μετά από λίγη έρευνα, «καταλάβαμε ότι αυτό δεν ισχύει».
Η Antifa προωθεί ένα μείγμα αναρχίας και κομμουνισμού, και ιδρύθηκε στη Γερμανία τη δεκαετία του 1920 ως πτέρυγα βίας και εκφοβισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD).
Σε προηγούμενο άρθρο, η Epoch Times αποκάλυψε την προέλευσή της, σημειώνοντας ότι η Antifa, τότε γνωστή ως Antifaschistische Aktion («Αντιφασιστική Δράση»), δημιουργήθηκε υπό την άμεση καθοδήγηση του ρωσικού σοβιετικού καθεστώτος — μιας βάναυσης δικτατορίας που, σύμφωνα με την «Μαύρη βίβλο του κομμουνισμού», δολοφόνησε περισσότερους από 20 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο Λόντον είπε ότι αυτός και οι συνεργαζόμενοί του ερευνητές προσπάθησαν να μάθουν αν η Antifa εξακολουθούσε να διατηρεί δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Όχι μόνο βρήκαν πως αυτό ισχύει, αλλά επίσης διαπίστωσαν ότι πολιτικοί δεσμοί με καθιερωμένους πολιτικούς, έχουν δώσει «άδεια διάπραξης βίας» στην Antifa.
Στις προηγούμενες βίαιες συγκρούσεις της ομάδας στο Μπέρκλεϋ, στο Σάρλοτσβιλ και στο Όκλαντ, η τοπική αστυνομία που ήταν παρούσα στα περιστατικά λέγεται ότι πήρε εντολές να μην παρέμβει. Στο Σάρλοτσβιλ, η αστυνομία έφτασε ακόμη και να οδηγήσει δεξιούς διαδηλωτές να περάσουν μέσω του πλήθους των διαδηλωτών της Antifa, όπου στη συνέχεια διαπράχθηκε βία.
«Διαπιστώσαμε ότι η βία στην Antifa ήταν πιο διαδεδομένη σε πόλεις που ελέγχονται από Δημοκρατικά δημοτικά συμβούλια, στις οποίες η αστυνομία ήταν υπό τον έλεγχο των συμβουλίων», δήλωσε ο Λόντον.
Είπε ότι στο Μπέρκλεϋ, η Antifa συνδέεται με την ακροαριστερή εξτρεμιστική ομάδα By Any Means Necessary (BAMN), και αρκετές ανώτερες πολιτικές προσωπικότητες του Μπέρκλεϋ — συμπεριλαμβανομένου του δημάρχου του Μπέρκλεϋ Τζέσε Αρεγκουίν — είναι μέλη της ομάδας BAMN στο Facebook.
Η BAMN, σημειώνει ο Λόντον, ήταν ένα παρακλάδι της Τροτσκιστικής Επαναστατικής Ομάδας Εργατών.
Οι δεσμοί της Antifa με τις κομμουνιστικές και εξτρεμιστικές ομάδες διαφέρουν ανάλογα με το πού λειτουργεί. Ο Λόντον είπε ότι στο Ορλάντο, η Antifa είναι πολύ κοντά στους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής. Η Antifa του Τέξας συνδέεται με την τοπική Ερυθρά Φρουρά, μια μαοϊκή οργάνωση. Ένας άλλος κλάδος Antifa, με όνομα Refuse Fascism, είναι μια οργάνωση μετώπου του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ένας από τους κύριους υποστηρικτές της Refuse Fascism, αναφέρει ο Λόντον, είναι ο Μπιλ Έιερς, πρώην επικεφαλής της Weather Underground, μιας κομμουνιστικής οργάνωσης που πραγματοποίησε τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1970. Η οργάνωση είχε προγραμματίσει να σκοτώσει 25 εκατομμύρια Αμερικανούς εάν η κομμουνιστική επανάσταση πετύχαινε.
«Η Antifa σήμερα είναι σαν μια επιχείρηση με υποκαταστήματα», είπε ο Λόντον, προσθέτοντας ότι «σε πολλές περιπτώσεις» έχει επίσης στενούς δεσμούς με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.
Η Antifa έχει συγκεντρώσει υποστήριξη από την καθεστηκυία τάξη καθώς ισχυρίζεται ότι αντιτίθεται στον φασισμό και ισχυρίζεται ότι η βία της είναι ένα μέσο καταστολής του φασισμού. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Λόντον, όσον αφορά τις πράξεις και τις πεποιθήσεις της, «η Antifa είναι βασικά η πιο ενεργή φασιστική ομάδα στην Αμερική αυτή τη στιγμή».
Συγκρίνει την Antifa με την «Φαιά πουκάμισα» του Αδόλφου Χίτλερ, η οποία επίσης χρησιμοποίησε βία για να επιτεθεί και να εκφοβίσει τους εχθρούς του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανών Εργατών (Ναζί) του Χίτλερ. Και οι δύο πλευρές, είπε, «πιστεύουν στην κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, πιστεύουν στο να αναγκάσουν τους άλλους να δεχτούν τη θέλησή τους».
Τόσο η Antifa όσο και τα ναζιστικά φαιά πουκάμισα, πρόσθεσε, είναι ουσιαστικά «συμμορίες του δρόμου» που προωθούν ολοκληρωτικά συστήματα.
Ο Λόντον σημείωσε ότι ακόμη και ιστορικά, όταν οι Ναζί κέρδισαν στη Γερμανία, πολλά πρώην μέλη του κομμουνιστικού KPD, το οποίο δημιούργησε την Antifa, έγιναν μέλη των φαιών πουκαμίσων του Χίτλερ.
«Υπήρχε μια εσωτερική αναφορά από τα φαιά πουκάμισα ότι το 55 τοις εκατό των μελών τους ήταν πρώην Γερμανοί κομμουνιστές», είπε.
«Τους ονόμασαν “μπριζόλες Ναζί” —καφέ στο εξωτερικό, κόκκινοι μέσα».
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Το 1821, ο ποιητής Τζον Κητς [John Keats] – αυτοπεριορισμένος με έναν αγαπημένο φίλο, που εκτελούσε χρέη νοσοκόμου – πέθανε από φυματίωση, βήχοντας αίμα, σε ένα σπιτάκι στη Ρώμη. Ήταν 25 ετών. Το ακόλουθο απόσπασμα βρέθηκε ανάμεσα στα χαρτιά του:
“This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou would wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calm’d—see here it is—
I hold it towards you.”
«Το χέρι αυτό ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
Γερά να σε κρατήσει, αν ήταν κρύο
Και μες την παγωμένη σιωπή του τάφου
Έτσι θα στοίχειωνε τις μέρες σου και τα όνειρά σου
Που θά ’κανες ευχή η καρδιά σου από το αίμα να στραγγίξει
Ώστε στις φλέβες τις δικές μου να τρέξει πάλι κόκκινη η ζωή
Και μείνε ήσυχος – κοίταξε να το –
Προς τα εσένα το απλώνω».*
Όπως οι περισσότεροι σπουδαίοι στίχοι, αυτό το μικρό ποίημα είναι αθεράπευτα διφορούμενο. Κι όμως, πολλοί αναγνώστες, κι εγώ ανάμεσά τους, πιστεύουν ότι ο Κητς – παρεξηγημένος, κακοποιημένος και δυστυχισμένος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του – απευθύνεται σε μελλοντικούς αναγνώστες σαν εμάς, απλώνοντας το χέρι του για όσους θελήσουν να το πιάσουν. Το όνειρό του είναι να μείνουμε ήσυχοι (“conscience-calm’d”: conscience – η συνείδηση, calmed – ησυχασμένοι), που εγώ το ερμηνεύω ως «εγκαρδιωμένοι» ή «παρηγορημένοι». Ταυτόχρονα, φαντάζεται πως αν πιάσουμε το χέρι του, θα βλέπαμε και πάλι να τρέχει η «κόκκινη ζωή» στις φλέβες του. Παίρνει και δίνει αίμα. Είναι ένας φίλος. Το ποίημα είναι μια ισχυρή εικόνα των μυστήριων συναλλαγών που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στους ποιητές και τους αναγνώστες, μέσα από το χρόνο και τον τόπο, πέρα από γλώσσες και πολιτισμούς.
Στη διάρκεια της ζωής μου, έχω συχνά στραφεί στην ποίηση για διαύγεια και παρηγοριά, ιδιαίτερα υπό συνθήκες πίεσης και αβεβαιότητας. Αν σκεφτούμε τα όσα συμβαίνουν τελευταία, δεν θα σας εκπλήξει το ότι διαβάζω και γράφω πολύ αυτήν την περίοδο. Με αυτό το κείμενο, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω γιατί βρίσκω τα ποιήματα τόσο χρήσιμα. Παράλληλα, θα σας συστήσω μερικούς παλιούς φίλους, που με έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως μπορέσουν να βοηθήσουν κι εσάς.
Είναι η ποίηση νεκρή;
Εκτός από συγγραφέας και ηθοποιός, είμαι και καθηγητής ποίησης σε σχολεία σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη της Νότιας Καλιφόρνια. Μια μέρα πριν η πολιτεία της Καλιφόρνια διατάξει το κλείσιμο όλων των δημόσιων σχολείων λόγω της επιδημίας εξηγούσα σε έξι διαφορετικά τμήματα Ε΄ τάξης πώς και γιατί θα έπρεπε να διαβάζουν ποίηση. Τα περισσότερα από τα εκατοντάδες παιδιά στα οποία έχω συστήσει τον Σαίξπηρ και την ποίηση έχουν ανακαλύψει κάτι χρήσιμο και βαθύ μέσα σε κάποιο ποίημα και μέσα στους εαυτούς τους. Τα πιο πολύτιμα μαθήματα για την ποίηση δεν αφορούν το μέτρο, τη ρίμα, την παρήχηση, τη μεταφορά, κ.ο.κ. Τα σπουδαία ποιήματα δεν οφείλουν τη σπουδαιότητά τους τόσο στην ικανότητα του ποιητή/της ποιήτριας με τις λέξεις, όσο στις συνδέσεις που μπορεί να φτιάξει ανάμεσα στον εαυτό του/της, τους αναγνώστες και το θείο.
Αν η δική σας σχέση με την ποίηση δεν είναι έτσι, δεν είστε ο μόνος. Η ποίηση είναι μια νεκρή τέχνη για τους περισσότερους ανθρώπους. (Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα καλογραμμένα τραγούδια και στα καλογραμμένα ποιήματα, αλλά ας αφήσουμε αυτό τη συζήτηση για κάποια άλλη ώρα.) Τα ποιήματα έχουν τόση σχέση με τη ζωή μας όση έχει και το μακραμέ ή η σωστή έγκλιση των λατινικών ρημάτων.
Η ποιήτρια και λόγια Ντέινα Τζόια [Dana Gioia] εξηγεί αυτό το φαινόμενο στο δημιουργικό της δοκίμιο «Μπορεί η ποίηση να έχει ενδιαφέρον;» [“Can Poetry Matter?”]
«Η αμερικανική ποίηση…έχει γίνει η εξειδικευμένη απασχόληση μιας σχετικά μικρής και απομονωμένης ομάδας ανθρώπων. Σαν ιεροκήρυκες σε μια πόλη αγνωστικιστών, οι ποιητές ακόμα διαθέτουν ένα κάποιο υπολειμματικό κύρος. Αλλά σαν μεμονωμένοι καλλιτέχνες είναι σχεδόν αόρατοι.»
Ή, όπως το έθεσε η Μάριαν Μουρ [Marianne Moore], στον πρώτο στίχο του ποιήματός της με τον τίτλο (ουφ!) «Ποίηση»: «Ούτε κι εμένα μ΄ αρέσει.» Τα ποιήματα, γράφει, είναι «χρήσιμα» μόνον εφόσον μπορούν να δημιουργήσουν «φανταστικούς κήπους με αληθινά βατράχια.»
«Φανταστικοί κήποι με αληθινά βατράχια». Ίσως αυτή η φράση σας προκαλεί έναν σπασμό σύγχυσης, τρόμο, ακόμα και απογοήτευση. Αυτήν την αίσθηση είχα εγώ όταν τη διάβασα για πρώτη φορά. Σας ακούω να λέτε: «Καταραμένη νά ’σαι, ποίηση! Ξαναρχίζεις τα ίδια.» ¨Η, ίσως, σας κάνει απλά να νιώθετε άσχετοι και αδαείς – σαν αμυδρά να καταλαβαίνετε ότι δεν καταλαβαίνετε. Λοιπόν, καλωσήρθατε στην παρέα. Όπως λέω και στους μαθητές μου, η καλύτερη ποίηση μας κάνει να ιδρώνουμε λίγο. Για μένα, η φράση της Μουρ αφορά το πώς τα καλύτερα ποιήματα μπορούν να μας μεταφέρουν από το ορατό στο αόρατο. Με τα λόγια του Όουεν Μπάρφιλντ [Owen Barfield], η ποίηση σημαδεύει τις «ξεχασμένες σχέσεις» ανάμεσα στα πράγματα και ανάμεσα στους ανθρώπους. Γεφυρώνει το χάσμα.
Κατά τη γνώμη μου, οι νεκροί ποιητές τα καταφέρνουν καλύτερα σε αυτό το γεφύρωμα. Έχουν ξεμπερδέψει με τη πάλη της ύπαρξης. Έζησαν μέσα από πολέμους, επιδημίες, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Τελείωσαν με τη «χαρά και τα βάσανα», όπως γράφει ο Σαίξπηρ («joy and moan»). Και, όπως το θέτει αξιομνημόνευτα ο Χένρι Λόνγκφελοου [Henry Longfellow], στον «Ψαλμό στη ζωή» («A Psalm to Life»):
“Lives of great men all remind us
We can make our lives sublime,
And, departing, leave behind us
Footprints on the sands of time;
Footprints, that perhaps another,
Sailing o’er life’s solemn main,
A forlorn and shipwrecked brother,
Seeing, shall take heart again.”
«Όλες οι ζωές των τρανών ανθρώπων μάς θυμίζουν
Πως τις ζωές μας μπορούμε να κάνουμε θαυμαστές,
Και φεύγοντας πίσω να αφήσουμε
Τα ίχνη μας στην αμμουδιά του χρόνου.
Ίχνη, που ίσως κάποιος άλλος,
Ταχιδευτής στο σοβαρό δρόμο της ζωής,
Κάποιος έρημος, ναυαγισμένος αδελφός μας,
Δει και πάρει κουράγιο ξανά».
Οι ποιητές μας λένε να κάνουμε κουράγιο. Μας θυμίζουν ότι έχουμε έναν φίλο που ξέρει ακριβώς τι περνάμε. Ίσως αυτός ο φίλος θέλει να μας κάνει να γελάσουμε, όπως ο Ληρ, ο Νας, ο Νταλ και ο Σιλβερσταϊν [Lear, Nash, Dahl, Silverstein]. Ίσως θέλει να μας αφηγηθεί μια ιστορία, όπως ο Δάντης, ο Σαίξπηρ, ο Μίλτον και ο Πόε. Ίσως θέλει να ραγίσει την καρδιά μας, όπως ο Σοφοκλής, ο Γητς, ο Σασούν, η Πλαθ και η Μπίσοπ [Yeats, Sassoon, Plath, Bishop]. Ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνει ένας ποιητής ή μια ποιήτρια, αυτός ή αυτή είναι εκεί για να μας θυμίζει –με έναν νέο τρόπο- πώς είναι να είσαι άνθρωπος.
Το διάβασμα και το γράψιμο της ποίησης είναι ένας τρόπος σκέψης. Ένας γνωστός ορισμός ενός ποιήματος είναι «το αίσθημα που βρήκε τη σκέψη του και η σκέψη που βρήκε τα λόγια της». Η ποίηση ξυπνά τα αισθήματα, και τα αισθήματα προκαλούν σκέψεις – και συχνά μεταμορφώσεις. Τα ποιήματα είναι πιο ισχυρά όταν αντηχούν σε ένα συναίσθημα που υπάρχει ήδη μέσα μας. Μας ξυπνούν για να δούμε αυτό που κρύβεται βαθιά μέσα μας.
Παραθέτω μερικές ακόμα ποιητικές περιγραφές ενός ποιήματος, από το εξαιρετικό βιβλίο του Έντουαρντ Χερς «Πώς να διαβάσετε ένα ποίημα και να ερωτευτείτε την ποίηση» [Edward Hirsch, “How to Read a Poem and Fall in Love with Poetry”]:
Ένα μήνυμα σε μπουκάλι
Μια ψυχή που δρα μέσα από τις λέξεις
Μια ομιλούσα εικόνα
Η πιο δύστροπη τέχνη
Λόγος συμπυκνωμένος και υψωμένος στην υψηλότερη του δύναμη
Μια ωρολογιακή βόμβα, που εκρήγνυται με την επαφή
Αν καμιά από αυτές τις μεταφορές δεν σας αγγίζει, δεν πειράζει. Η ποίηση είναι ένας τρόπος σκέψης, που όμως δεν είναι και τόσο δημοφιλής στις μέρες μας. Στον σύγχρονο κόσμο – ιδιαίτερα κάτω από το σουρεαλιστικό πέπλο του κορονοϊού – η γλώσσα μας γίνεται όλο και πιο κυριολεκτική και πεζή. Για παράδειγμα, η συζήτησή μας σήμερα κυριαρχείται από τρομακτικές λέξεις, όπως επιδημιολογία, μικρόβια, πρόληψη υγείας, ανάσχεση, ιοί, μόλυνση, απομόνωση, κοινωνική απόσταση, καραντίνα, κλπ. Οπισθοχωρούμε στην ασφάλεια των διάφορων φυλών μας. Αναζητούμε υπαρξιακό νόημα στην επιστήμη και την πολιτική, μιλώντας υπέρ ή κατά ιδεολογιών ή ηγετών. Ακόμα, ναρκώνουμε το μυαλό μας με φαγητό, αλκοόλ, ουσίες, χαζή διασκέδαση και άλλους αντιπερισπασμούς.
Όλα αυτά είναι φυσικά και κατανοητά. Αλλά, όπως λέει και ο Άμλετ, αυτός ο ανυπέρβλητος φιλόσοφος-ποιητής και καθημερινός άνθρωπος:
“What is a man,
If his chief good and market of his time
Be but to sleep and feed? a beast, no more.”
«Τι είναι ο άνθρωπος,
Εάν τον χρόνο του χαρίζει μόνο
Στον ύπνο και το φαγητό; τίποτ’ άλλο παρά ζώο».
Ακόμα κι ένα ζώο πλένεται και αποφεύγει τη μόλυνση αν μπορεί. Ακόμα και τα ζώα γυρεύουν προστασία από τους φίλους και την αγέλη. Μόνο οι άνθρωποι αναζητούν το νόημα πέρα από το φυσικό πεδίο. Μόνο οι άνθρωποι είναι ποιητές, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες.
Ο ηθοποιός, συγγραφέας και καθηγητής Ρομπ Κρίσελ.
Απασχολημένος στη διάρκεια της καραντίνας
Αφότου οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο ανέστειλαν τις περισσότερες πολιτιστικές δραστηριότητες και μας περιόρισαν στα συλλογικά μας δωμάτια, στράφηκα στην ποίηση ενστικτωδώς (όπως και στην πίστη, την οικογένεια, τους φίλους, τη μουσική, τη ζωγραφική – δεν είμαι τρελός!) για να με βοηθήσει να ανταπεξέλθω στη θλίψη, τον φόβο και το χάος:
Αρχικά, ένας θεατρικός σκηνοθέτης και φίλος ξεκίνησε μια σειρά «Μονολόγων καραντίνας» από τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σαν έναν τρόπο να προσεγγίσει την καλλιτεχνική κοινότητα. Ήμουν ο πρώτος που συμμετείχε με έναν-δυο μονόλογους.
Ολοκλήρωσα άλλο ένα προσχέδιο της έμμετρης διασκευής μου στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή για μια θεατρική ομάδα που θα το ανεβάσει τον Οκτώβριο, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Μια ομάδα ηθοποιών έκανε δυο αναγνώσεις του έργου τον Μάιο.
Άρχισα μια καθημερινή παρουσίαση στη σελίδα μου στο Facebook και στο YouTube, που ονομάζω «30 ποιήματα ελπίδας και χαράς σε 30 μέρες». Κάθε μέρα, διαλέγω και απαγγέλλω ένα γνωστό ποίημα, και μοιράζομαι μερικές παρατηρήσεις πάνω σε αυτό καθώς και τη βιογραφία του ποιητή.
Υπέβαλλα την απαγγελία ενός σαιξπηρικού σονέτου (Σονέτο 32), ως μέρος μιας σειράς σονέτων στο διαδίκτυο, όπου 154 ηθοποιοί από όλον τον κόσμο θα απαγγέλλουν τα 154 σονέτα του Σαίξπηρ. Έπαιξα σε διαδικτυακές δραματοποιημένες αναγνώσεις των έργων «Πολύ κακό για το τίποτα», «Βασιλιάς Ληρ» και «Οι εύθυμες χήρες του Ουΐνδσορ», μαζί με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών.
Ξεκίνησα κάτι που ονομάζω «Ποίηση επιδημίας στην πέτρα». Τοποθέτησα ένα καφάσι με μπουκάλια κρασιού κάτω από έναν ψεύτικο ογκόλιθο στην έξοδο του πάρκινγκ μου και πρότεινα σε φίλους να ανταλλάξουν το αγαπημένο τους ποίημα με ένα μπουκάλι κρασί. Έλαβα ποιήματα των Gabriel Garcia Lorca, Plath, Henley, Poe, MacLeish, Millay, James Thomson, όπως και μερικά πρωτότυπα.
Βασιζόμενος στη διδασκαλία της ποίησης που κάνω στα σχολεία – και κατόπιν παράκλησης αρκετών καθηγητών – έγραψα και ηχογράφησα ένα Εργαστήριο Νεαρών Ποιητών, που μπορείτε να βρείτε στο κανάλι μου στο YouTube. Ηχογράφησα επίσης αρκετές ομιλίες με θέμα τον Σαίξπηρ για να χρησιμοποιηθούν στην τάξη.
Τέλος, έγραψα -και συνεχίζω να γράφω- ποιήματα, πολλά από αυτά σατυρικά για τον ιό (ήταν πιο αστεία πριν από μερικές εβδομάδες). Υπέβαλλα ένα ποίημα με τίτλο «Ιός και θεραπεία» σε έναν διαδικτυακό διαγωνισμό, που χορηγήθηκε από τους «Φίλους του Φάλουν Γκονγκ» [Friends of Falun Gong]. Έγραψα εννιά χαϊκού για τα κοτόπουλά μου. Το αγαπημένο μου ποίημα μέχρις στιγμής είναι αυτό που έγραψα για τους βατράχους. Μόλις τέλειωσα ένα σονέτο για τη σχέση μου με τον γιο μου και μια μπαλάντα για τις πέτρες της επιδημίας.
Χάρη σε όλη αυτή τη δραστηριότητα, έχω ισχυρότερα νοητικά και πνευματικά θεμέλια, τα οποία ελπίζω ότι θα με βοηθήσουν να αντέξω τα χιλιάδες φυσικά σοκ που μας περιμένουν τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. «Με αυτά τα θραύσματα στήριξα τα ερείπιά μου», όπως λέει και ο Τ.Σ. Έλιοτ. Ελπίζω ότι αυτά τα θραύσματα ίσως βοηθήσουν κι εσάς. Προσπάθησα να δώσω κάποιες καλλιτεχνικές διεξόδους για άλλους, βοηθώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου. Πιστέψτε με – όλοι ωφελούνται από εμάς όταν γινόμαστε πιο σοφοί, πιο χαρούμενοι και λιγότερο αγχώδεις.
Πριν σας αφήσω, επιτρέψτε μου να σας συστήσω σε μερικούς παλιούς μου φίλους, με τους οποίους ανανέωσα τη γνωριμία κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Βλέπετε; Εδώ είναι -και σας απλώνουν το χέρι…
Αυτό το κείμενο αναδημοσιεύεται με την άδεια του Ρομπ Κρίσελ. Η πρώτη του δημοσίευση ήταν μαζί με άλλα 25 κείμενα στο “Coronavirus Collective” στις αρχές Μαΐου 2020.
Ο Ρομπ Κρίσελ είναι συγγραφέας, καθηγητής και ηθοποιός και ζει στην Καλιφόρνια.
Τζων Κητς – Βιβλιογραφία στα Ελληνικά
Επτά Ωδές, Μετάφραση: Κώστας Μπουρναζάκης – Εκδόσεις: Ίκαρος, Αθήνα 1997- ISBN 960-7556-36-4
Όθων ο Μέγας – Εκδόσεις: Έλλην- ISBN 960-286-466-4
Το εντευκτήριον, Μετάφραση: Στυλιανός Αλεξίου (Περιλαμβάνει και άλλους ποιητές)- Εκδόσεις: Στιγμή, Αθήνα 2004
Την παραμονή της αγίας Αγνής – Εκδόσεις: ΟΜΒΡΟΣ- ISBN 960-7281-72-1
