Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Αχαΐας, σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών και τη Διεύθυνση Αρχαιολογικών Μουσείων, Εκθέσεων και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού, παρουσιάζουν έως τις 22 Δεκεμβρίου 2024, στον χώρο υποδοχής του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών, τρία (3) αρχαία έργα που επαναπατρίσθηκαν στις 22 Ιανουαρίου 2024 από το Μουσείο M.C. Carlos του Πανεπιστημίου Emory, με έδρα την Ατλάντα των ΗΠΑ.
Τα τρία αρχαία αντικείμενα που είχαν αγοραστεί από το Μουσείο M.C. Carlos το 2002 και 2003, είχαν ένα κοινό στοιχείο: προέρχονταν από λαθρανασκαφές στην Ελλάδα τις δεκαετίες του 1980 και 1990 και η αλυσίδα της διακίνησής τους τα είχε οδηγήσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πρόκειται για τις εξής αρχαιότητες:
2. Μαρμάρινη καθιστή ανδρική μορφή από αττικό επιτύμβιο ναΐσκο (350-325 π.Χ.)
3. Μαρμάρινο αγαλμάτιο Αρτέμιδος που στηρίζεται σε κορμό δέντρου (β΄ μισό 2ου αι. π.Χ.
Οι συγκεκριμένες αρχαιότητες εκτίθενται στον ίδιο ακριβώς χώρο με την περιοδεύουσα φωτογραφική έκθεση που φέρει τον τίτλο: «Κλεμμένο παρελθόν –
Χαμένο μέλλον», που παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών από τις 20 Ιουνίου 2024.
Έτσι με την συνύπαρξη των δύο εκθέσεων, δηλαδή της φωτογραφικής αλλά και των επαναπατρισθέντων πρωτότυπων αρχαιοτήτων δίνεται η δυνατότητα στους επισκέπτες να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν σε θέματα σχετικά με την καταπολέμηση του διεθνούς εγκλήματος της αρχαιοκαπηλίας και της παράνομης διακίνησης πολιτιστικών αγαθών, αλλά και την ανάδειξη των κοινών προσπαθειών για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς σε κρατικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η είσοδος στη συγκεκριμένη έκθεση είναι ελεύθερη, τις ημέρες και ώρες λειτουργίας του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών.
Βρισκόμαστε στο μέσον του χρονικού διαστήματος κατά το οποίο ο γαλαξίας μας διακρίνεται καλύτερα στο Βόρειο ημισφαίριο (από τον Απρίλιο έως και τον Σεπτέμβριο) και αστροφωτογράφοι από όλον τον κόσμο σπεύδουν να απαθανατίσουν τις πιο μαγικές εικόνες του.
Κάθε χρόνο στα τέλη Μαΐου, το blog φωτογραφίας Capture the Atlas δημοσιεύει μία συλλογή με τις 25 καλύτερες φωτογραφίες του Γαλαξία. Το 2024, η έβδομη έκδοση της συλλογής περιλαμβάνει σαγηνευτικές εικόνες τραβηγμένες σε απόμακρες τοποθεσίες σε 15 χώρες. Κάθε φωτογραφία του καταλόγου, επιλεγμένη από περισσότερες από 5.000 συνολικά συμμετοχές, έχει τη δική της ιστορία.
Για να δούμε τον Γαλαξία με την μέγιστη δυνατή διαύγεια, απαιτείται ένας σκοτεινός ουρανός με μηδενική φωτορύπανση. Κάθε ένας από τους 25 φωτογράφους – 19 διαφορετικών εθνικοτήτων – έκανε ένα ξεχωριστό ταξίδι για να πετύχει τη λήψη του, με πολλούς από αυτούς να αψηφούν χαμηλές θερμοκρασίες σε μεγάλα υψόμετρα και κάποιοι ακόμη και να κατασκηνώνουν εκεί για μέρες. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό, ανεξάρτητα από το μέρος στο οποίο ταξίδεψαν, και αυτό είναι οι εμβριθείς, αξέχαστες εμπειρίες που είχαν παρατηρώντας την ομορφιά του Γαλαξία.
Για την επιλογή των 25 εικόνων, ο συντάκτης του Capture the Atlas Νταν Ζάφρα, αξιολογεί την ποιότητα της εικόνας, την ιστορία πίσω από αυτήν και την έμπνευση που προσφέρει. Παρακάτω, ακολουθούν οι 25 καλύτερες φωτογραφίες της χρονιάς, που απαθανάτισαν τον γαλαξίας μας σε όλη του τη δόξα, από 15 χώρες: ΗΠΑ, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Χιλή, Αργεντινή, Γαλλία, Ελβετία, Ισπανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Σλοβενία, Αίγυπτο, Ομάν, Υεμένη και Ιορδανία.
«Η λίμνη της αστραπής» από τον Τομ Ράε
Τομ Ράε, «Η λίμνη της αστραπής». (Ευγενική παραχώρηση του Tom Rae μέσω του Capture the Atlas)
Ο Τομ Ράε «λαχταρούσε να αιχμαλωτίσει» τον Γαλαξία από τον ψηλότερο βουνό της Νέας Ζηλανδίας, το Αοράκι, στον Εθνικό Δρυμό του Όρους Κουκ, μια χειμωνιάτικη νύχτα.
Ανακαλώντας το ταξίδι μέσα από την κοιλάδα για να φτάσει στην παγωμένη λίμνη, με τον γεμάτο δισεκατομμύρια αστέρια κόκκινο ουρανό από πάνω, ο φωτογράφος είπε στο Capture the Atlas πως «η σκηνή που εξελίχθηκε μπροστά μου με έκανε να νομίζω πως προσγειώθηκα σε άλλον πλανήτη… μια ματιά στο αχανές υπερπέραν».
«Η ματαιότητα της ζωής» από τον Μιχαήλ Μινκόφ
Μιχαήλ Μινκόφ, «Η ματαιότητα της ζωής». (Ευγενική παραχώρηση του Mihail Minkov μέσω του Capture the Atlas)
Η σύνθεση της θεαματικής φωτογραφίας του Μιχαήλ Μινκόφ, η οποία τραβήχτηκε στην έρημο Γουάντι Ρουμ της Ιορδανίας, στοχεύει να τραβήξει σκόπιμα την προσοχή του θεατή σε μια μικροσκοπική ανθρώπινη φιγούρα με «τον μαγευτικό πυρήνα του Γαλαξία» να υπερισχύει στο φόντο. Η φωτογραφία σημειώνει με όμορφο τρόπο «την ασημαντότητα της ανθρωπότητας μπροστά στο πελώριο μέγεθος του σύμπαντος».
Ο φωτογράφος λέει: «Οπουδήποτε κι αν ταξιδεύω για να συλλάβω τον νυχτερινό ουρανό, γεμίζω με ένα αίσθημα ταπεινότητας και ευγνωμοσύνης για την ύπαρξη μου. Είναι λες και τα προβλήματά μου μικραίνουν και μου υπενθυμίζεται η απέραντη αγάπη που έχω για την οικογένεια μου και την ομορφιά της ίδιας της ζωής, κάνοντας όλα τα άλλα να φαίνονται ασήμαντα».
«Ένα ξεκάθαρο καλωσόρισμα» από τον Φραντσέσκο Νταλλ’ Όλμο
Φραντσέσκο Νταλλ’ Όλμο, «Ένα ξεκάθαρο καλωσόρισμα». (Ευγενική παραχώρηση του Francesco Dall’Olmo μέσω του Capture the Atlas)
Οι σπάνια ευνοϊκές συνθήκες στην Παταγονία της Αργεντινής, δώρισαν στον φωτογράφο Φραντσέσκο Νταλλ’ Όλμο αυτήν την καταπληκτική φωτογραφία του όρους Φιτζ Ρόι με την τέλεια «σχηματισμένη αψίδα του Γαλαξία» ψηλά και τη λιμνοθάλασσα Λαγκούνα ντε λος Τρες σε πρώτο πλάνο.
«Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία που τράβηξα στην Παταγονία», λέει. «Αν και περιμέναμε να συναντήσουμε κρύο, βροχή και αέρα, η πρώτη μας συνάντηση με αυτό το τοπίο μάς εξέπληξε: σχεδόν τρεις ημέρες με καθαρό ουρανό. Φτάνοντας στην λιμνοθάλασσα περίπου στις 7 π.μ., αμέσως τράβηξα μερικές λήψεις του ουρανού. Μετά από λίγο, τράβηξα το προσκήνιο, όπου άρχισε να αχνοφαίνεται το λυκόφως. Αυτό το καθαρό καλωσόρισμα μου χάρισε αυτήν τη σπάνια φωτογραφία.»
«Θεραπεία υπό το φως των αστεριών» από τον Καβάν Τσάυ
Καβάν Τσάυ, «Θεραπεία υπό το φως των αστεριών». (Ευγενική παραχώρηση του Kavan Chay μέσω του Capture the Atlas)
Ο Καβάν Τσάυ περνούσε κάποιες δυσκολίες όταν επισκέφθηκε μια ειδική τοποθεσία στη Νέα Ζηλανδία κατά τη διάρκεια ενός φωτογραφικού ταξιδιού. Το ανέβασμα του όρους Κουκ, ονομαζόμενο και Αοράκι, σε μια προσπάθεια να βοηθήσει την ψυχική του υγεία, ήταν πολύ δύσκολο – ειδικά με τον τεράστιο εξοπλισμό που κουβαλούσε. Παρόλα αυτά, η νύχτα που πέρασε κάτω από τα αστέρια ήταν «να σου κόβει την ανάσα» και γύρω στις 5 το πρωί κατάφερε να τραβήξει αυτήν τη μαγευτική φωτογραφία.
«Μπλε λιμνοθάλασσα κάτω από τ’ άστρα» από τον Γιούρι Μπελέτσκι
Γιούρι Μπελέτσκι, «Μπλε λιμνοθάλασσα κάτω από τ’ άστρα». (Ευγενική παραχώρηση του Yuri Beletsky μέσω του Capture the Atlas)
Ο φωτογράφος Γιούρι Μπελέτσκι έζησε μια αξέχαστη στιγμή στην έρημο Ατακάμα της Χιλής συλλαμβάνοντας το κέντρο του Γαλαξία μαζί με το Ζωδιακό φως.
«Το μπλε χρώμα ήταν τόσο αληθινό όσο και τα αστέρια στον ουρανό, προσθέτοντας μια πινελιά μαγείας στην σκηνή. Ήταν μια εντελώς απίθανη εμπειρία!» είπε, αναφέροντας πως ένιωσε βαθειά συνδεδεμένος με τον κόσμο γύρω του και με το σύμπαν πέρα από αυτόν.
«Η φωλιά των λεόντων» από τον Λορένζο Ρανιέρι
Λορέντσο Ρανιέρι, «Η φωλιά των λεόντων». (Ευγενική παραχώρηση του Lorenzo Ranieri μέσω του Capture the Atlas)
Περνώντας μια εντυπωσιακή νύχτα στο οροπέδιο της ερήμου Ατακάμα στη Χιλή – μια «πιθανώς επικίνδυνη» περιοχή καθώς έχει οριστεί ως καταφύγιο πούμα – ο Λορέντσο Ρανιέρι βρέθηκε σε μια περιοχή «γεμάτη με οστά μικρών ζώων».
Ο κος Ρανιέρι είπε πως ήταν μια εμπειρία «για γερά νεύρα», αλλά άξιζε τον κόπο αφού του πρόσφερε την ευκαιρία να φωτογραφίσει το μεγαλείο της αψίδας του Γαλαξία.
«Η καλύβα στο βράχο» από τη Ρέιτσελ Ρόμπερτς
Ρέιτσελ Ρόμπερτς, «Η καλύβα στο βράχο». (Ευγενική παραχώρηση της Rachel Roberts μέσω του Capture the Atlas)
Για να φτάσει σε «μια από τις πιο σκοτεινές περιοχές του πλανήτη» – την κοιλάδα του ποταμού Μούνγκο στις νότιες Άλπεις του Νότιου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας – η Ρέιτσελ Ρόμπερτς χρειάστηκε να ταξιδέψει με ελικόπτερο. Αρχικά, είχε σχεδιάσει να επισκεφθεί μια άλλη τοποθεσία, αλλά όταν χάλασε ο καιρός, εμπιστεύθηκε στον πιλότο την επιλογή του καλύτερου σημείου, με αποτέλεσμα αυτήν τη φωτογραφία του Γαλαξία, «με τη μαγευτική του αψίδα» πάνω από την καλύβα στον βράχο.
«Ανθισμένος Βραχυχίτωνας» από τη Ροζίτσα Δημήτροβα
Ροζίτσα Δημήτροβα, «Ανθισμένος Βραχυχίτωνας». (Ευγενική παραχώρηση της Rositsa Dimitrova μέσω του Capture the Atlas)
Ο νυχτερινός ουρανός πάνω από τη Νήσο Σόκοτρα στην Υεμένη, κατηγοριοποιείται ως Bortle 1 – ο πιο σκοτεινός ουρανός στην κλίμακα Bortle. Στημένη σε ένα τοπίο που «μοιάζει εξωγήινο», η φωτογραφία του Γαλαξία της Ροζίτσα Δημήτροβα είναι σαγηνευτική.
«Ήμουν έγκυος στον 11ο μήνα στο δεύτερο παιδί μου όταν πήγα εκεί και, για να είμαι ειλικρινής, το να στήσω τη σκηνή και να φωτογραφίζω όλη νύχτα ήταν εξουθενωτικό – αλλά όλες οι δοκιμασίες άξιζαν. Τώρα ονειρεύομαι να πάρω τις δύο κόρες μου στην Σοκότρα μια μέρα – για μια πραγματικά αξέχαστη εμπειρία», είπε.
«Ατμοσφαιρικά πυροτεχνήματα» από τον Τζούλιεν Λούτεν
Τζούλιεν Λούτεν, «Ατμοσφαιρικά πυροτεχνήματα». (Ευγενική παραχώρηση του Julien Looten μέσω του Capture the Atlas)
Ο Τζούλιεν Λούτεν περιπλανήθηκε γύρω από ένα μεσαιωνικό κάστρο στην περιοχή της Δορδόνης στη Γαλλία, για να τραβήξει τη ‘χειμερινή’ αψίδα του Γαλαξία. Ένα φυσικό φαινόμενο γνωστό ως χημειοφωταύγεια – μια χημική αντίδραση στην ανώτερη ατμόσφαιρα που εκπέμπει ένα αχνό φως – φώτισε τον ουρανό μαζί με το επιβλητικό κάστρο, σαν να ήταν πολύχρωμα σύννεφα.
«Άνθη της Ερήμου» από τον Μαρσίν Ζαγιάκ
Μαρσίν Ζαγιάκ, «Άνθη της Ερήμου». (Ευγενική παραχώρηση του Marcin Zajac μέσω του Capture the Atlas)
Το κρατικό πάρκο Goblin Valley (η Κοιλάδα των καλικάντζαρων), που βρίσκεται σε μια απόμακρη γωνιά του οροπεδίου του Κολοράντο της Γιούτα (ΗΠΑ), είναι υπέροχα ελεύθερο από φωτορύπανση. Ο Μαρσίν Ζαγιάκ τράβηξε σε αυτή την ενδιαφέρουσα φωτογραφία μια ομάδα από χούντους (ψηλούς πέτρινους σχηματισμούς) που αποκαλούνται Οι Τρεις Αδερφές, με αγριολούλουδα να ανθίζουν στο προσκήνιο και φόντο τον μυστηριώδη Γαλαξία.
Άλλες φωτογραφίες από τον γαλαξία μας του 2024
Ματέι Μλακάρ, «Καράντρας – Η Αψίδα του Γαλαξία πάνω από την Διάβαση Βρσικ». (Ευγενική παραχώρηση του Matej Mlakar μέσω του Capture the Atlas)
Τζον Ράττερ, «Ονειρεμένη Στιγμή στο Μούνγκο». (Ευγενική παραχώρηση του John Rutter μέσω του Capture the Atlas)
Μπραντ Ράιντερ, «Λυκοειδή Όνειρα». (Ευγενική παραχώρηση του Brandt Ryder μέσω του Capture the Atlas)
Στέφανι Θι , «Η έναστρη Χώρα των Θαυμάτων των Χούντου». (Ευγενική παραχώρηση της Stephanie Thi μέσω του Capture the Atlas)
Αντρέα Κούρτσι , «Ο δρόμος προς τον Χειμερινό Παράδεισο». (Ευγενική παραχώρηση του Andrea Curzi μέσω του Capture the Atlas)
Μαξιμίλιαν Χέφλινγκ, «Τατζινάστε». (Ευγενική παραχώρηση του Maximilian Höfling μέσω του Capture the Atlas)
Μπέιλλι Φάρλεϊ , «Η κοιλάδα του Ουράνιου Τόξου». (Ευγενική παραχώρηση του Baillie Farley μέσω του Capture the Atlas)
Μπενζαμέν Μπαρακάτ, «Μητέρα Άρκευθος». (Ευγενική παραχώρηση του Benjamin Barakat μέσω του Capture the Atlas)
Κέρυ-Ανν Λέκυ Χέπμπουρν, «Ουράνια Συμφωνία πάνω από την Ορεινή Λιμνοθάλασσα της Ερήμου». (Ευγενική παραχώρηση της Kerry-ann Lecky Hepburn μέσω του Capture the Atlas)
Κάρι Λετελιέ, «Πολύχρωμο Πάνω και Κάτω». (Ευγενική παραχώρηση της Cari Letelier μέσω του Capture the Atlas)
Τερβέλ Κούτσεφ, «Το Βασίλειο του Περούν». (Ευγενική παραχώρηση του Tervel Kutsev μέσω του Capture the Atlas)
Τζέρρυ Τζανγκ, «Ο Γαλαξίας σε λίμνη δόξας το πρωί». (Ευγενική παραχώρηση του Jerry Zhang μέσω του Capture the Atlas)
Χιούγκο Βάλλε, «Το μονοπάτι της άμμου». (Ευγενική παραχώρηση του Hugo Valle μέσω του Capture the Atlas)
Μάρκ Ράσσελ, «Γαλαξίας Τόμπολο». (Ευγενική παραχώρηση του Marc Rassel μέσω του Capture the Atlas)
Αλεξάντερ Φορστ, «Σαοσέο». (Ευγενική παραχώρηση του Alexander Forst μέσω του Capture the Atlas)
Ο Χιρόκι Τακαχάσι, Ιάπωνας φωτογράφος, γοητευμένος από την αξιολάτρευτη φιγούρα και τα απίστευτα κατορθώματα του ιπτάμενου σκίουρου Έζο, έχει αφιερώσει άπειρες ώρες αναμονής στο ‘κυνήγι’ τους. Η υπομονή και η αφοσίωσή του έχουν ανταμειφθεί με εντυπωσιακά στιγμιότυπα πτήσης από δέντρο σε δέντρο ή ξεκούρασης στα κλαδιά.
Γνωστά και ως «νεράιδες του δάσους» ή «νίντζα του δάσους», αυτά τα νυκτόβια πλάσματα ζουν στις πεδιάδες του Χοκάιντο, στην Ιαπωνία και φωλιάζουν στα δέντρα του δάσους.
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
Στην αρχή της καριέρας του, ο κος Τακαχάσι ειδικευόταν σε τοπία και πορτραίτα. Ωστόσο, όταν πριν από δύο χρόνια τράβηξε μια φωτογραφία των ιπτάμενων σκίουρων Έζο, το ενδιαφέρον του άρχισε να μετατοπίζεται σταδιακά στα ζώα.
«Γνώριζα για την ύπαρξη του ιπτάμενου σκίουρου Έζο, αλλά δεν ήξερα άλλα στοιχεία για τη ζωή και τη συμπεριφορά του», δήλωσε ο κος Τακαχάσι, ο οποίος ζει στο Χοκάιντο, στους Epoch Times. «Ωστόσο, η γλυκύτητά του αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον μου κι έτσι άρχισα να ερευνώ το θέμα». Για να τους συλλάβει, όμως, ο φακός της φωτογραφικής μηχανής απαιτείται ιώβεια υπομονή. Όχι μόνο είναι μικροσκοπικοί (έχουν μήκος περίπου 15 εκατοστά και βάρος γύρω στα 85 γραμμάρια), αλλά είναι και ντροπαλοί.
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
«Οι ιπτάμενοι σκίουροι Έζο είναι πολύ επιφυλακτικοί και δεν πλησιάζουν πολύ τους ανθρώπους. [Αν τους παρακολουθείτε] καλοπροαίρετα και δεν τους ασκείτε μεγάλη πίεση, ίσως ενδιαφερθούν για εσάς και σας πλησιάσουν κάποια στιγμή», εξηγεί ο κος Τακαχάσι.
Για τον φωτογράφο, όταν συμβαίνει αυτό, είναι μια απερίγραπτα γλυκιά στιγμή, ύστερα από την οποία νιώθει «θεραπευμένος».
Εκτός από την επιφυλακτική φύση τους, μια άλλη μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζει ο κος Τακαχάσι φωτογραφίζοντας τους ιπτάμενους σκίουρους Έζο είναι η ώρα, αφού τα χαριτωμένα αυτά πλάσματα βγαίνουν από τις φωλιές τους μετά τη δύση του ηλίου και επιστρέφουν πριν από την ανατολή.
«Σκοτεινιάζει πολύ γρήγορα για να τραβήξω φωτογραφίες, ακόμη και με μια mirrorless SLR [φωτογραφική μηχανή], οπότε το πρωί, πριν από την ανατολή του ήλιου κι ενώ το φεγγάρι και τα αστέρια λάμπουν ακόμα στον ουρανό, τους αναζητώ σε δάση που είναι ακόμα θεοσκότεινα και το σούρουπο στοχεύω τις τρύπες από τις οποίες είναι πιθανό να ξεπροβάλλουν», εξηγεί.
Για να φωτογραφίσει με τόσο λίγο φως, ο κος Τακαχάσι χρησιμοποιεί τηλεφακό 300 χιλιοστών με διάφραγμα F2.8.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, όταν είναι ιδιαίτερα τυχερός, μπορεί κάποιο σκιουράκι να εμφανιστεί και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αλλά ως επί το πλείστον, μία επιτυχημένη λήψη προϋποθέτει πολλές ώρες αναμονής μέσα στις παγωμένες νύχτες του Χοκάιντο, με θερμοκρασίες που μπορεί να φτάνουν και μέχρι τους μείον 20 βαθμούς Κελσίου.
«Όταν είναι έτσι, μπορεί να μην μπορείς να πατήσεις το κλείστρο γιατί τα χέρια σου μπορεί να πάθουν κρυοπαγήματα από το κρύο!», λέει ο φωτογράφος.
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
Σταδιακά, ο κος Τακαχάσι παρατήρησε ότι οι ιπτάμενοι σκίουροι Έζο φαίνονται πιο χαριτωμένοι τους χειμερινούς μήνες, καθώς η γούνα τους φουντώνει τότε:
«Γι’ αυτό [είναι] τόσο δημοφιλείς τον χειμώνα. Την άνοιξη και το καλοκαίρι, η θερμοκρασία είναι υψηλότερη, έτσι οι σκίουροι είναι λιγότερο [φουντωτοί].»
Εκτός από την αξιολάτρευτη εμφάνισή τους, αναμφίβολα, μια από τις πιο αξιοσημείωτες χάρες τους είναι η ικανότητά τους να ‘γλιστρούν’ στον αέρα – δεν είναι συνηθισμένο θέαμα ένας σκίουρος που πετάει!
«Είναι δύσκολο να απαθανατίσεις μία τέτοια στιγμή, επειδή πετούν με ταχύτητα 50 χιλιομέτρων την ώρα. Όταν καταφέρνω να πετύχω μια καλή λήψη, νιώθω πολύ χαρούμενος», λέει ο φωτογράφος.
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
Όταν ο κος Τακαχάσι άρχισε να μοιράζεται εικόνες των ιπτάμενων σκίουρων Έζο στη σελίδα του στο Instagram, άνθρωποι από όλο τον κόσμο εκδήλωσαν ενδιαφέρον για αυτούς.
«Οι άνθρωποι λένε πράγματα όπως: “Τι χαριτωμένο ζώο”, “Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν τέτοιες νεράιδες”, “Μοιάζει σαν να βγήκε από τον κόσμο του Ντίσνεϋ”.»
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
Αυτά τα σχόλια δίνουν μεγάλη χαρά στον κο Τακαχάσι, ο οποίος πιστεύει ότι η γλυκύτητα δεν γνωρίζει σύνορα.
«Θα ήμουν ευτυχής αν μπορούσα να συνεχίσω να κάνω τους ανθρώπους να αισθάνονται χαρούμενοι [βλέποντας] χαριτωμένα ζώα», δηλώνει.
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
Ο ιπτάμενος σκίουρος Έζο ήταν γνωστός στους Αϊνού ως «Ακκαμούι», αλλά καθώς είναι νυκτόβιο ζώο, καταγράφηκε επίσημα μόλις το 1921.
Ωστόσο, ο ιπτάμενος σκίουρος Έζο δεν είναι το μόνο χαριτωμένο πλάσμα του Χοκάιντο.
«Το Χοκάιντο φιλοξενεί πολλά χαριτωμένα ζώα, όπως ο ιπτάμενος σκίουρος Έζο, η νυχτοπεταλούδα με τη μακριά ουρά, το σκιουράκι (ταμίας) Έζο, η ερμίνα Έζο και το πίκα Έζον», λέει ο κος Τακαχάσι.
Με τις υπέροχες εικόνες του, ο Ιάπωνας φωτογράφος ελπίζει να μεταφέρει τη γοητεία της περιοχής του στον υπόλοιπο κόσμο.
«Ίσως [οι φωτογραφίες μου] κάνουν τους ανθρώπους να θελήσουν να επισκεφθούν το Χοκάιντο κάποια μέρα», λέει.
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
(Ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)
Οι ελληνικοί Epoch Times ευχαριστούν θερμά τον κο Τακαχάσι για το ενδιαφέρον και τη συνεργασία του!
Ένας Γάλλος φωτογράφος με πάθος για τον ωκεανό απαθανάτισε μια εκπληκτική στιγμή, κατά την οποία τα κύματα της καταιγίδας σχηματίζουν το πρόσωπο του Ποσειδώνα, που φορώντας το αφρισμένο στέμμα του, αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας.
Ο πρώην μηχανικός Ματιέ Ριβράν (Mathieu Rivrin), 34 ετών, είναι φωτογράφος πλήρους απασχόλησης και ζει στην κοινότητα Λαντερνώ, στο διαμέρισμα Φινιστέρ της Βρετάνης, στη βορειοδυτική Γαλλία. Τον Ιανουάριο, το Φινιστέρ τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού λόγω πολυήμερης καταιγίδας. Ο φωτογράφος περίμενε τη σωστή στιγμή και στη συνέχεια βγήκε έξω για να φωτογραφίσει τον ωκεανό.
Κατέληξε να απαθανατίσει τον θεό της θάλασσας σε μια εκπληκτική σύγκρουση των κυμάτων που σκάνε.
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
«Έφτασα εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι. Η παλίρροια ήταν χαμηλή και τα κύματα πράγματι μεγάλα, αλλά αναμέναμε να γίνουν ακόμα μεγαλύτερα το απόγευμα», δήλωσε ο κος Ριβράν στην Epoch Times. «Γύρω στις 6 μ.μ., λίγο πριν σκοτεινιάσει, τα κύματα ήταν πολύ εντυπωσιακά. Υπήρχε μια ολόκληρη σειρά κυμάτων για 10 έως 15 λεπτά, που έπαιρναν ιδιαίτερα σχήματα. Ήταν τεράστια.»
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
Καθώς τα κύματα έσκαγαν στον κυματοθραύστη Λεσκονίλ, τον λιμενοβραχίονα που προστατεύει το λιμάνι και τις βάρκες του, ένα κύμα, μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα, ξεχώρισε.
«Μόνο όταν γύρισα σπίτι ανακάλυψα αυτή την εικόνα και αυτό το πρόσωπο μέσα στο κύμα», δήλωσε ο κος Ριβράν, ο οποίος συνήθως δεν δίνει τίτλους στις φωτογραφίες του. «Ο στόχος μου είναι οι άνθρωποι να έχουν την εικόνα όλη δική τους τους, να βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν.»
Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι, όταν είδαν αυτή την εικόνα, επέμεναν να αποκαλούν το πρόσωπο που σχηματίστηκε «Ποσειδώνα».
«Δεν ξέρω αν θα τον αποκαλούσα εγώ ο ίδιος “Ποσειδώνα”, αλλά από τη στιγμή που το κοινό τον οικειοποιήθηκε, ένιωσα ότι ήταν φυσικό να του δώσω αυτό το όνομα», δήλωσε ο φωτογράφος.
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
Η μετάβαση του κου Ριβράν από τη μηχανική στη φωτογραφία ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια, αφού τράβηξε τη φωτογραφία ενός εντόμου με μια compact φωτογραφική μηχανή στον κήπο των παππούδων του στη Βρετάνη. Τον εντυπωσίασε η «πτυχή της αποτύπωσης μιας εφήμερης στιγμής» και, ζώντας τότε στη Γκρενόμπλ, ένιωθε την ανάγκη να φωτογραφίζει τη φυσική γενναιοδωρία της Βρετάνης κάθε φορά που επέστρεφε στην περιοχή.
Σήμερα, χωρίζει τη φωτογραφία τοπίου του σε τρία μεγάλα θέματα: χειμώνας, κύματα και καταιγίδες. Ο κος Ριβράν κάνει συχνά διάκριση μεταξύ καταιγίδων και κυμάτων, διότι υπάρχουν καταιγίδες χωρίς κύματα και το αντίστροφο.
«Ακούγεται αρκετά παράδοξο», είπε, αλλά, λόγω του κυματισμού του Ατλαντικού, μια θυελλώδης καταιγίδα δεν σημαίνει πάντα μεγάλα κύματα, γι’ αυτό του αρέσει να διαχωρίζει τα δύο.
«Μια καταιγίδα έχει πραγματικά ιδιαίτερες πτυχές», είπε. «Υπάρχει η τραχιά όψη, με βροχές χαλαζιού- η όψη του ανέμου- η όψη του κρύου, αφού είναι χειμώνας- και όλες οι ακουστικές αισθήσεις με τον θόρυβο του ανέμου και τα κύματα που προσκρούουν σε βράχους ή αναχώματα.»
«Όλα αυτά πραγματικά μού αρέσουν πολύ, η πλευρά της περιπέτειας που ενυπάρχει σε μια καταιγίδα, πέρα από τη φωτογραφική πτυχή και το θέμα των κυμάτων.»
Αναλογιζόμενος την επιθυμία του να απαθανατίζει τα κύματα στη Βρετάνη, ο κος Ριβράν είπε ότι η θάλασσα πάντα τον έλκυε.
«Μεγάλωσα με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ναυτικός … με μια φωτογραφία ενός φάρου εν μέσω καταιγίδας πάνω από το κρεβάτι μου», είπε. «Μια μέρα, θέλησα να τον δω με τα ίδια μου τα μάτια πηγαίνοντας εκεί για να βγάλω φωτογραφίες με άλλους φωτογράφους.»
«Στα ανοιχτά του Φινιστέρ υπάρχει η μεγαλύτερη συγκέντρωση φάρων στην Ευρώπη. … Κάθε φάρος έχει μια ιστορία, συνδεδεμένη με έναν ή περισσότερους φαροφύλακες. Πρόκειται για ιστορίες που διάβαζα όταν ήμουν μικρός.»
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
Το 2016, ο κος Ριβράν τράβηξε φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της καταιγίδας Ρούζικα στους φάρους Ζυμάν και Τεβενέκ από ένα ελικόπτερο.
«Προσαρμόζομαι στις καιρικές συνθήκες», είπε. «Δεν σχεδιάζω ένα συγκεκριμένο μέρος – είναι το χαρακτηριστικό της καταιγίδας που καθορίζει πού θα πάω.»
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
Κατά τη διάρκεια αυτών των λήψεων, ο κος Ριβράν προσπαθεί μεν να παραμείνει ασφαλής, αλλά εξακολουθεί να απολαμβάνει τη λήψη εικόνων από την άκρη της ξηράς, καθώς αυτό του επιτρέπει να δείξει όλο το ύψος του κύματος.
«Με καλή γνώση του εδάφους, καταφέρνω να πηγαίνω σε μέρη όπου θα ήταν αδύνατο να πάω αλλιώς», δήλωσε. «Μου έχει τύχει να βραχώ από τα κύματα, αλλά ποτέ δεν παρασύρθηκα.»
Όσον αφορά τον φωτογραφικό του εξοπλισμό, ο κος Ριβράν χρησιμοποιεί full-frame mirrorless φωτογραφικές μηχανές Sony, με εστιακές αποστάσεις που κυμαίνονται από 16 έως 100mm για να καλύψει κάθε τύπο εικόνας, συμπεριλαμβανομένων των ευρυγώνιων και των κοντινών λήψεων. Μερικές φορές τα θέματά του βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 2 χιλιομέτρων από την ακτή. Αν επιλέξει τη σωστή στιγμή για μια λήψη και κάνει μια καλή σύνθεση, ισχυρίζεται ότι σπάνια υπάρχει ανάγκη για ρετουσάρισμα.
«Δεν χρησιμοποιώ ποτέ φλας – από τη στιγμή που είναι γκρι, δεν με ενδιαφέρει», είπε. «Αλλά η εικόνα του Ποσειδώνα με έκανε να αλλάξω λίγο γνώμη, επειδή μπορείς να τραβήξεις όμορφες εικόνες και χωρίς φως.»
Γοητευμένος από τα χρώματα της Βρετάνης, ιδίως από τις αποχρώσεις της ανατολής και του ηλιοβασιλέματος και τα τιρκουάζ νερά της, ο κος Ριβράν είχε την τύχη να απαθανατίσει το Βόρειο Σέλας στο Μον Σεν Μισέλ. Έχει ταξιδέψει και έχει παραδώσει μαθήματα φωτογραφίας με το γαλλικό πρακτορείο Photographes du Monde (Φωτογράφοι του Κόσμου), ενώ οι φωτογραφίες του από την παλίρροια στο Σεν Μαλό τον Μάρτιο του 2022, τραβηγμένες με drone εκεί όπου η θάλασσα συναντά την πόλη, μπήκαν στο περιοδικό Paris Match.
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
Η αναγνώριση και προώθηση της ωκεάνιας φωτογραφίας από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης άλλαξε το παιχνίδι για τον κο Ριβράν και τους συναδέλφους του.
«Πριν από μερικά χρόνια, στην ακτή, ήμασταν δύο με τρεις φωτογράφοι, το πολύ, που τραβούσαν φωτογραφίες καταιγίδων και κυμάτων», δήλωσε στην Epoch Times. «Τώρα, έχει εκδημοκρατιστεί σε τεράστιο βαθμό. Το βρίσκω υπέροχο να βλέπω ανθρώπους που, αντί να μένουν στο σπίτι όταν υπάρχει καταιγίδα και άνεμοι, βγαίνουν έξω για να δουν το θέαμα στην ακτή.»
«Το να μοιράζομαι τις εικόνες μου και να κάνω τους ανθρώπους να θέλουν να έρθουν να δουν με τα μάτια τους αυτά τα τοπία, είτε πρόκειται για την καταιγίδα είτε για τα γαλαζοπράσινα νερά, είναι κάτι που με κάνει υπερήφανο.»
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)
Με τις συγκινητικές, μαγευτικές και εντυπωσιακές φωτογραφίες τους, οι νικητές του BigPicture 2023 παρουσιάζουν πολλές διαφορετικές πτυχές της άγριας ζωής της Γης, που μπορεί να περιλαμβάνουν ή όχι την ανθρώπινη παρουσία, αναδεικνύοντας την ομορφιά και τον πλούτο του πλανήτη μας.
Ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε περισσότερες από 7.300 συμμετοχές από περισσότερες από 58 χώρες από όλο τον κόσμο, οι βραβευμένες εικόνες του διαγωνισμού περιλαμβάνουν σκηνές όπως ένα μοναχικό κογιότ που απαθανατίστηκε την ώρα που διασχίζει μια γέφυρα μια ήσυχη νύχτα στο Σικάγο, μια μαύρη αρκούδα που ακουμπάει στα κάγκελα της βεράντας ενός ζευγαριού, μόλις ένα μέτρο μακριά από τον φωτογράφο, και μια απλά εξαίσια λήψη ενός πουλιού που ξαφνιάστηκε από ένα μικρό ψάρι, το οποίο είχε βάλει στο μάτι και το οποίο κυνήγησε έξω από το νερό ένα μεγαλύτερο ψάρι.
Ο διαγωνισμός, τον οποίο διοργανώνει η Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνια, διεξάγεται για 10η χρονιά.
«Το BigPicture καθιερώθηκε με την πεποίθηση ότι η φωτογραφία είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα και ισχυρά μέσα που μπορούν να συνδέσουν τους ανθρώπους με τον φυσικό κόσμο», ανέφερε σε δήλωσή της η Ρόντα Ρούμπινσταϊν, καλλιτεχνική διευθύντρια της Ακαδημίας και συνιδρύτρια του BigPicture.
Κατά την τελευταία δεκαετία, είπε η κα Ρούμπινσταϊν, έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι άνθρωποι από όλο τον κόσμο αντλούν «έμπνευση, ελπίδα, ομορφιά και δύναμη» από τις εικόνες που μοιράζονται.
Μια από τις πιο συγκινητικές εικόνες του διαγωνισμού ήταν το πορτρέτο που τράβηξε ο Ντάγκλας Γκάιμσι, φωτορεπόρτερ για τη διατήρηση της άγριας ζωής, που δείχνει ένα ορφανό μωρό γουόμπατ (φασκωλόμυ) στην αγκαλιά μιας νεαρής φοιτήτριας της κτηνιατρικής. Το κοντινό αυτό πλάνο, με τίτλο «Nose-to-Nose» (Μύτη με μύτη) τραβήχτηκε σε ένα καταφύγιο νυχτερίδων στη Βικτώρια της Αυστραλίας και απεικονίζει την τρυφερή στιγμή που η φοιτήτρια ακουμπά τη μύτη της πάνω σε εκείνη ενός γυμνού ακόμα μωρού φασκωλόμυ, του οποίου η μητέρα είχε σκοτωθεί από αυτοκίνητο.
Ο κος Γκάιμσι, ο οποίος παρακολουθούσε τη φοιτήτρια να ταΐζει με μπιμπερό τον 4 μηνών Τζόι, είπε ότι το ζωάκι απολάμβανε ιδιαιτέρως αυτή την πολύτιμη στιγμή της επαφής που είχε με τη φοιτήτρια.
Ένα άλλο συγκινητικό πορτρέτο στην κατηγορία Άνθρωπος/Φύση ήταν και η συμμετοχή του Πορτογάλου Μάρκους Βέστμπεργκ, ο οποίος ταξίδεψε σε ένα καταφύγιο πρωτευόντων θηλαστικών στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, όπου γυναίκες φροντίζουν ορφανούς χιμπατζήδες με απίστευτη τρυφερότητα.
Πολλές από αυτές τις γυναίκες, οι οποίες ταΐζουν, αγκαλιάζουν και βοηθούν στην αποκατάσταση των χιμπατζήδων, ήταν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και η εργασία με τα ορφανά ζώα τούς προσφέρει τόσο απασχόληση όσο και παρηγοριά. Σε αυτόν τον ασφαλή, θεραπευτικό χώρο, παρατήρησε ο κος Βέστμπεργκ, οι νεαροί χιμπατζήδες συμπεριφέρονται όπως τα ανθρώπινα παιδιά: γίνονται παιχνιδιάρηδες, σκανταλιάρηδες και ευάλωτοι.
Μια θεαματική συμμετοχή με τίτλο «Life on the Edge» (Ζωή στα όρια) ήταν αυτή του Αμίτ Εσέλ, που απεικονίζει δύο αγριοκάτσικα Νουβίας την ώρα που παλεύουν στην άκρη ενός απότομου γκρεμού στην έρημο Ζιν του Ισραήλ.
Νικήτρια στην κατηγορία Χερσαία Άγρια Ζωή αναδείχθηκε η Ντονγκλίν Τζόου με τη φωτογραφία «Spotted» («Με βούλες», αλλά και «Εντοπισμένος»), την οποία τράβηξε ψηλά στο οροπέδιο του Θιβέτ και στην οποία έχει συλλάβει μια λεοπάρδαλη του χιονιού την ώρα που ετοιμάζεται να ορμήσει σε μια γάτα του Πάλλας (ή μανούλ).
Η κα Τζόου είχε περάσει μέρες παρακολουθώντας τη μητέρα γάτα να ταΐζει τα 2 μηνών γατάκια της και έβαλε τα κλάματα στο θέαμα της λεοπάρδαλης του χιονιού που της πήρε τη ζωή. Δείχνοντας συμπόνια, η φωτογράφος, ο οδηγός της και οι δασοφύλακες πέρασαν τις επόμενες τρεις εβδομάδες φυλάσσοντας και ταΐζοντας τα τρία ορφανά γατάκια μέχρι να είναι έτοιμα να ζήσουν μόνα τους.
Πολλές από τις βραβευμένες εικόνες του διαγωνισμού αφηγούνται μια ιστορία, τόσο για το ταξίδι του φωτογράφου που τις αποτύπωσε όσο και για την ίδια τη φύση. Ενώ ορισμένες μοιράζονται τον αγώνα για επιβίωση σε σκληρά περιβάλλοντα με θηρευτές, άλλες αφηγούνται την ιστορία ενός οικοσυστήματος που απειλείται.
Στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής και διάσημη φωτογράφος άγριας ζωής Σούζι Έστερχας (Suzi Eszterhas), η διεθνής photo editor Σόφι Στάφορντ (Sophie Stafford) και οι βραβευμένοι φωτογράφοι και κινηματογραφιστές της φύσης και της προστασίας του περιβάλλοντος Diana Caballero Alvarado, Gunjan Menon, Susan Middleton, Cristina Mittermeier και Ami Vitale.
Το Μεγάλο Βραβείο απονεμήθηκε στον Κόρεϋ Άρνολντ (Corey Arnold), επαγγελματία ψαρά και φωτογράφο από την Ουάσιγκτον των Ηνωμένων Πολιτειών, για την εκπληκτική σειρά φωτογραφιών του με τίτλο «Cities Gone Wild». Η σειρά απεικονίζει τους τρόπους με τους οποίους τρία είδη άγριων ζώων (κογιότ, ρακούν και μαύρες αρκούδες) μαθαίνουν εξαιτίας της αυξανόμενης αστικοποίησης όχι μόνο να επιβιώνουν, αλλά και να ευημερούν δίπλα στον άνθρωπο.
Τα βραβεία του φετινού διαγωνισμού περιελάμβαναν χρηματικά έπαθλα ύψους 11.000 δολλαρίων, ενώ και οι 49 εικόνες που αναδείχθηκαν θα παρουσιαστούν στην ετήσια έκθεση φωτογραφίας BigPicture, η οποία αναμένεται να εγκαινιαστεί στις 6 Οκτωβρίου στην Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο.
Το «Regeneration» (Αναγέννηση) του Miquel Angel Artús Illana ήταν ο νικητής στην κατηγορία Τοπίο, Υδατογραφίες και Χλωρίδα. (ευγενική παραχώρηση του Διαγωνισμού Φωτογραφίας Φυσικού Κόσμου BigPicture και της bioGraphic)
Ένας φωτογράφος από τις ΗΠΑ, γοητευμένος από τα επικά τοπία της Ισλανδίας, αποτυπώνει σε φιλμ την απόκοσμη ομορφιά των παγετωνικών σπηλαίων. Ο συνδυασμός του φωτός, του χρώματος και της υφής σε αυτούς τους απίστευτους φυσικούς σχηματισμούς έχει σαν αποτέλεσμα μια σειρά μαγευτικών εικόνων.
Ο Ράιαν Νιούμπερν (Ryan Newburn, 33 ετών) γεννήθηκε στην Όμαχα της Νεμπράσκα. Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει στο Ρέικιαβικ της Ισλανδία, όπου είναι ιδιοκτήτης μιας εταιρείας περιηγήσεων στους παγετώνες με την ονομασία Ice Pic Journeys, η οποία έχει ενσωματωμένο και ένα πακέτο φωτογραφικών περιηγήσεων.
Άρχισε να ασχολείται φωτογραφικά με τα τοπία το 2014, κατά τη διάρκεια ενός πεντάμηνου οδοιπορικού στην Ιαπωνία με την ψηφιακή του φωτογραφική μηχανή. Συνεχίζοντας τις περιπατητικές περιηγήσεις στη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, την Ευρώπη και, τέλος, στην Ισλανδία το 2018, ο Νιούμπερν «κόλλησε» για τα καλά.
«Ήρθα στην Ισλανδία αρχικά για να διασχίσω τη χώρα με τα πόδια. Μου πήρε περίπου τρεις εβδομάδες να το κάνω αυτό», δήλωσε στην Epoch Times. «Μετά, απευθύνθηκα σε μια εταιρεία για δουλειά και κατέληξαν να με προσλάβουν ως οδηγό στους παγετώνες. Εκπαιδεύτηκα στον Βάτναγιοκούτ (Vatnajökull) , τον μεγαλύτερο παγετώνα της Ευρώπης εδώ στην Ισλανδία, για περίπου έξι μήνες, και στη συνέχεια έγινα επίσημα οδηγός παγετώνων σε αυτή την εταιρεία».
Στο πλαίσιο της δουλειάς του, ο Νιούμπερν πήγαινε κάθε μέρα στους παγετώνες, καθοδηγώντας τους πελάτες και διδάσκοντάς τους για τον πάγο. Σύντομα άρχισε να ερωτεύεται τη φωτογράφηση των παγετώνων και, παράλληλα, να υφαίνει μια ιστορία για τις σπηλιές από πάγο και τους παγετώνες και το πώς αλλάζουν.
«Η κλειδαρότρυπα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
Ανάμεσα στα ποικίλα τοπία της Ισλανδίας με τους πάγους και το χιόνι, τα ηφαίστεια, τους καταρράκτες και τα ζωγραφισμένα βουνά, ο Νιούμπερν προτιμά να αναζητά «τα μέρη που δεν φωτογραφίζονται τόσο πολύ» και ζωντανά χρώματα που οι άνθρωποι δεν βλέπουν συχνά.
«Νομίζω ότι γι’ αυτό μου αρέσουν τόσο πολύ οι σπηλιές πάγου και οι παγετώνες. Έχουν αυτά τα βαθιά μπλε και σμαραγδένια και οι εναλλαγές ανάμεσα σε όλες αυτές τις αποχρώσεις είναι χάρμα οφθαλμών», λέει.
Μια από τις πιο επικές λήψεις του Νιούμπερν τραβήχτηκε το χειμώνα του 2022. Η εντυπωσιακή εικόνα που φέρει τον τίτλο «Stasis» (Στάσις), προέκυψε όταν ο φωτογράφος έκανε αναρρίχηση σε μια παγετώδη σπηλιά στο εσωτερικό ενός τεράστιου παγόβουνου, εν μέσω μιας παγωμένης λίμνης.
«Το καλοκαίρι, τεράστια κομμάτια πάγου αποσπώνται από τους παγετώνες των κοιλάδων του Βάτναγιοκούτ και επιπλέουν στις παγετώδεις λίμνες, λιώνοντας αργά», έγραψε ο Νιούμπερν, ανεβάζοντας την εικόνα του στο Instagram.
«Ωστόσο, πολλά από τα μεγαλύτερα παγόβουνα δεν θα λιώσουν πριν μπει ο χειμώνας. Μόλις η θερμοκρασία πέσει, η λίμνη παγώνει και παγιδεύει το παγόβουνο στη θέση που βρίσκεται. Αν αντέξετε να διασχίσετε την παγωμένη λίμνη, μπορείτε να φτάσετε σε αυτά τα παγόβουνα και να ανακαλύψετε τα συστήματα σπηλαίων στο εσωτερικό τους».
Για τον Νιούμπερν, η φωτογράφηση σουρεαλιστικών στιγμών όπως αυτή είναι απλά «θεαματική» και «απερίγραπτη».
Ο ίδιος δήλωσε στην Epoch Times: «Υπάρχουν στιγμές που δεν πρέπει να τις βλέπουμε μόνο μέσα από τον φωτογραφικό φακό, αλλά πρέπει και να τις απολαμβάνουμε.»
«Μαχαίρι στο σκοτάδι». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
Είναι αδύνατο να ταξιδέψει κανείς με ελαφρύ εξοπλισμό ως φωτογράφος παγετώνων, οπότε ο Νιούμπερν έχει έναν κατάλογο με τον βασικό εξοπλισμό που παίρνει πάντα μαζί του στις εξορμήσεις του. Τα στοιχειώδη περιλαμβάνουν κραμπόν (καρφιά παπουτσιών για περπάτημα στον πάγο), γάντζο και ιμάντες (σε περίπτωση που κολλήσει σε τρύπα ή ρωγμή), σχοινιά, κράνος και βίδες πάγου.
Έχοντας μόλις αλλάξει τη Νίκον του για μια Σόνυ A7R V, παίρνει μαζί του, εκτός από τη μηχανή, και τρεις αγαπημένους του φακούς: τον Sony 24-70mm G Master, τον Sony 12-24mm Sigma Art και τον Tamron 70-180mm.
Ο Νιούμπερν παρέχει βασικό εξοπλισμό σε όλους τους πελάτες του και επιμένει ότι είναι ζωτικής σημασίας «να μην πηγαίνεις ποτέ μόνος σου στον παγετώνα. … να ενημερώνετε πάντα κάποιον για το πού βρίσκεστε και να έχετε πάντα μαζί σας έναν ασύρματο».
«Μέσα από τη φωτιά και τις φλόγες». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
Η μεγαλύτερη λαχτάρα αλλά και πρόκληση για τον Νιούμπερν είναι τα λιγότερο φωτογραφημένα σημεία, καθώς η εύρεσή τους και η ασφαλής πρόσβαση σε αυτά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, ανταμείβεται συνεχώς με τοπία που κόβουν την ανάσα, που του θυμίζουν γιατί κάνει αυτό που κάνει.
«Το πιο υπέροχο είναι απλώς να βρίσκεσαι μέσα στην ίδια τη φύση», λέει. «Μου αρέσει να φωτογραφίζω εξωπραγματικά τοπία, οπότε, όταν βρίσκομαι εκεί, φροντίζω πάντα αφήνω για λίγο τη φωτογραφική μηχανή στην άκρη για να θαυμάσω και να χαρώ το μέρος.»
«Μπλε του σαπφείρου». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
Η φωνή της φύσης ακούγεται πολύ δυνατά στις φωτογραφίες του Νιούμπερν. Χρησιμοποιεί διάφορους βαθμούς επεξεργασίας, ανάλογα με τις συνθήκες της φωτογράφισης και το πώς θέλει να εκφράσει τη σκηνή, και μοιράζεται τη δουλειά του στο Facebook, το Instagram και τον ιστότοπο της τουριστικής του εταιρείας.
«Από τη στιγμή που είμαι ξεναγός εδώ, έχω την ελευθερία να εξερευνήσω τη χώρα και να προσπαθήσω να βρω νέα μέρη», δήλωσε στην Epoch Times. «Αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο η κύρια αποστολή μου, να εξερευνώ αυτό το μικρό νησί ψάχνοντας για νέα και συναρπαστικά μέρη που κανείς δεν έχει δει ποτέ πριν.»
Γκαλερί
«Jökull» ( Παγετώνας). (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Μετεωρίτης». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Οπτική σήραγγας». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Ταξίδι στο σκοτάδι». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Η κρυστάλλινη χαράδρα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Ο ζαφειρένιος θόλος». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Η χώρα του αιώνιου χειμώνα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Ταξίδι στη χώρα των Θαυμάτων» (Spirited away). (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
«Το κεχριμπαρένιο δωμάτιο». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)
Η ψηφιακή τεχνολογία έχει αλλάξει τα δεδομένα για τους επίδοξους αστροφωτογράφους ανά τον κόσμο, που στρέφουν τους φακούς τους προς τον ουρανό τη νύχτα για να απαθανατίσουν το μεγαλείο του γαλαξία μας.
Στην πρότερη περίοδο της φωτογραφίας, η έλλειψη ευαισθησίας του φιλμ στο σκοτάδι περιόριζε τους φωτογράφους που ήθελαν να απαθανατίσουν αυτό το αμυδρά φωτισμένο θέαμα. Η ψηφιακή τεχνολογία που αναπτύχθηκε κατόπιν ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο, αναδεικνύοντας τον Γαλαξία μας με μια ευαισθησία στο χρώμα που κάποτε διέθεταν μόνο τα τηλεσκόπια υψηλών προδιαγραφών και οι παραγωγές της NASA.
«Το τοπίο που ήθελα να δω» του Μιτσουχίρο Οκάμπε. (ευγενική παραχώρηση του Mitsuhiro Okabe)
Νέες τεχνικές και καινοτομίες στο λογισμικό επέτρεψαν επίσης στους φωτογράφους να συνδυάζουν ξεχωριστά φόντα και στοιχεία πρώτου πλάνου για να δημιουργήσουν καλλιτεχνικές συνθέσεις, άγνωστα μέχρι σήμερα έξω από τα σύνορα των στούντιο ειδικών εφέ του Χόλιγουντ. Η μαγεία μπήκε και στους οικιακούς υπολογιστές.
Καθώς οι επαγγελματικές φωτογραφικές μηχανές πολλαπλασιάζονταν όλο και περισσότερο και δινόταν η ευκαιρία σε περισσότερους ανθρώπους να τις αποκτήσουν, οι αστροφωτογράφοι αυξήθηκαν εκθετικά σε όλο τον κόσμο. Το μεγαλείο του Γαλαξία μας δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο εύκολα διαθέσιμο. Κυριολεκτικά, αρκεί το κλικ ενός ποντικιού.
«Η πύλη των μπουκαλόδεντρων» του Μπέντζαμιν Μπαρακάτ. (ευγενική παραχώρηση του Benjamin Barakat)
Χάρη στο διαδίκτυο και τους διαγωνισμούς φωτογραφίας που διοργανώνονταν με θέμα την αποκάλυψη της ομορφιάς του γαλαξία μας, οι καλλιτέχνες που ειδικεύονταν στη φωτογράφιση των αστεριών προβλήθηκαν σε δημόσιους κόμβους και παρουσίασαν στο ευρύ κοινό την αφρόκρεμα της δουλειάς τους.
Ο διαγωνισμός «Capture the Atlas» (Συλλαμβάνοντας τον Άτλαντα) είναι ένας διαδικτυακός ετήσιος διαγωνισμός αστροφωτογραφίας. Φέτος, είχε περισσότερες από 3.000 συμμετοχές, από τις οποίες μόλις 25 από 16 διαφορετικές χώρες επιλέχθηκαν ως νικητές. Οι φωτογράφοι προέρχονταν από πολύ διαφορετικά μέρη: από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Μαδαγασκάρη, τη Χιλή, την Αργεντινή, τη Ναμίμπια, την Ελβετία, τη Βουλγαρία, την Ισπανία, τη Σλοβενία, την Ιαπωνία, το Ιράν, το Περού, την Υεμένη και την Ινδονησία.
Τα λόγια υπολείπονται των εικόνων – πρέπει να τις δείτε με τα ίδια σας τα μάτια. Οι μεγαλειώδεις αστρικές αψίδες που αποτύπωσαν, μας δίνουν την ευκαιρία να αναλογιστούμε τη δική μας μικροσκοπική ύπαρξη μέσα σε αυτό το απέραντο σύμπαν.
«Νότια της πατρίδας» του Λορέντζο Ρανιέρι Τέντι. (ευγενική παραχώρηση του Lorenzo Ranieri Tenti)
«Ουράνια ασπίδα» του Ιβάν Φερέρο. (ευγενική παραχώρηση του Iván Ferrero)
«Τα μάτια του σύμπαντος» του Μιχαήλ Μίνκοφ. (ευγενική παραχώρηση του Mihail Minkov)
Η ουράνια αψίδα που στέκεται πάνω από το Καστίγιο δε Αουνκεοσπέσε στην Ισπανία κάνει το κάστρο του 12ου αιώνα να φαίνεται σχεδόν καινούριο συγκριτικά.
Ο νυχτερινός ουρανός με τα διαμάντια πάνω από το μυστηριακό νησί Σόκοτρα στην Υεμένη θυμίζει ένα εξωγήινο τοπίο με τα παράξενα δέντρα με το αίμα του δράκου που φτάνουν προς τον ουρανό σαν κεραίες κάποιας παράξενης μορφής ζωής.
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τα αστέρια που τρεμοπαίζουν πάνω από τους κοκκινωπούς βραχώδεις σχηματισμούς του Καφαγιάτε Σάλτα στη βορειοδυτική Αργεντινή, οι σουρεαλιστικοί πύργοι και οι πύλες του οποίου ονομάστηκαν εύστοχα «εργοστάσιο αστεριών» από τον φωτογράφο.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα τοπία που θα δείτε στον φετινό διαγωνισμό. Υπάρχουν πολύ περισσότερα. Ας αφήσουμε όμως τα μάτια μας να απολαύσουν τη μεγαλοπρέπεια των έναστρων τοπίων.
Συγκεντρώνοντας τόσα καλλιτεχνικά ταλέντα και έργα μαζί, το «Συλλαμβάνοντας τον Άτλαντα» επιτυγχάνει τον στόχο του: να προσφέρει αφενός στους νέους αστροφωτογράφους μια στέρεη βάση από την οποία μπορούν να ξεκινήσουν το δικό τους φωτογραφικό ταξίδι και παράλληλα να φέρει «τον γαλαξία μας πιο κοντά, ώστε να μπορέσουμε όλοι να τον δούμε και να τον γνωρίσουμε καλύτερα».
«Ο γαλαξίας ανατέλλει πάνω από τον Πετροπόταμο και το όρος Ταρανάκι» του Μπρένταν Λάρσεν. (ευγενική παραχώρηση του Brendan Larsen)
«Εξωγήινο δάσος» του Μαρσίν Ζάζατς. (ευγενική παραχώρηση του Marcin Zając)
«Φυσικοί σχηματισμοί» του Ούρος Φινκ. (ευγενική παραχώρηση του Uroš Fink)
«Νύχτες του ποταμού του ανέμου» του Μπραντ Ράιντερ. (ευγενική παραχώρηση του Brandt Ryder)
«Χειμερινή λάμψη» του Λάριν Ρέι. (ευγενική παραχώρηση του Larryn Rae)
«Νύχτα κάτω από τα μπαομπάμπ» της Στέφι Λίμπερμαν. (ευγενική παραχώρηση της Steffi Lieberman)
«Η αστροεμπειρία της La Palma» του Γιάκομπ Ζάχνερ. (ευγενική παραχώρηση του Jakob Sahner)
«Τα φώτα του Καθεδρικού» της Ροξολιάνα Χίλεβιτς. (ευγενική παραχώρηση της Roksolyana Hilevych)
«Η Τζίτζι Χίου λάμπει στο σκοτάδι» του Γκάρι Μπαζτάρα. (ευγενική παραχώρηση του Gary Bhaztara)
«Το νυχτερινό τρένο» του Αλεξάντερ Φορστ. (ευγενική παραχώρηση του Alexander Forst)
«Διαστρικός» του Χοσέ Λουίς Κανταμπράνα Γκαρθία. (ευγενική παραχώρηση του Jose Luis Cantabrana Garcia)
«Η κοιλάδα των κάκτων» του Πάμπλο Ρουίθ Γκαρθία. (ευγενική παραχώρηση του Pablo Ruiz García)
«O γαλαξίας πάνω από τα βράχια της Κουένκα» του Λουίς Καχέτε. (ευγενική παραχώρηση του Luis Cajete)
«Το εργοστάσιο αστεριών του Καφαγιάτε» του Γκονζάλο Σαντίλε. (ευγενική παραχώρηση του Gonzalo Santile)
«Η λάμψη της ερήμου Λουτ» της Ιζαμπέλα Ταμπάκι. (ευγενική παραχώρηση της Isabella Tabacchi)
Ο Χιρόκι Τακαχάσι χρειάστηκε να επιστρατεύσει πολλή υπομονή, επιμονή και τέχνη για να κατορθώσει να συλλάβει με τον φωτογραφικό φακό του μερικές ιδιαίτερες στιγμές από την καθημερινή ρουτίνα των μικροσκοπικών χνουδωτών πουλιών της Ιαπωνίας, που αποκαλούνται χαϊδευτικά και «νεράιδες του χιονιού».
Η επίσημη ονομασία τους στα ιαπωνικά είναι σίμα-έναγκα, δηλαδή «νησιώτικο πουλί με μακριά ουρά». Είναι υποείδος του αιγίθαλου, στρουθιόμορφου πτηνού της οικογένειας των Αιγιθαλιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Aegithalos caudatus και περιλαμβάνει 17 υποείδη. Στην Ιαπωνία απαντούν στα δάση του Χοκάιντο, δεύτερου μεγαλύτερου νησιού της χώρας.
Ο Τακαχάσι, ο οποίος γεννήθηκε και ζει στο Χοκάιντο, στην πόλη Σαπόρο, έχει μαγευτεί από τα μικρά λευκά πουλάκια που θυμίζουν χιονόμπαλες. Τον Δεκέμβριο του 2022, μετά από έναν μήνα μάταιης αναζήτησής τους στο δάσος, κατάφερε να τραβήξει μερικές πολύ ωραίες φωτογραφίες τους την ώρα που έκαναν τη «γυμναστική» τους.
«Τα σίμα-έναγκα είναι πολύ γρήγορα, κάτι που κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη φωτογράφησή τους. Όμως, ήμουν τόσο αποφασισμένος να καταφέρω να αποτυπώσω τα στρογγυλά κεφαλάκια τους, που περπατούσα μέχρι και 20.000 βήματα την ημέρα για να το πετύχω», λέει ο φωτογράφος στην Epoch Times.
Για να τραβήξει χαριτωμένες, en face πόζες, έπρεπε να μετακινείται συνέχεια, καθώς οι αιγίθαλοι δεν μένουν ακίνητοι για πολύ και κινούνται αλλάζοντας συνεχώς κατεύθυνση.
Εξοπλισμένος με μια Canon EOS R5 με φακό 300 mm, o Χιρόκι μπόρεσε να απαθανατίσει πολλά από τα ακροβατικά που έκαναν τα πουλάκια: χοροπηδήματα από κλαδί σε κλαδί, εναέριες βουτιές, ακόμα και… μονόζυγο στα πιο γερά κλαριά.
Το βάρος των ενήλικων σίμα-έναγκα κυμαίνεται γύρω στα 8 γραμμάρια, ενώ το μήκος τους φτάνει μέχρι τα 13-15 εκατοστά. Είναι παμφάγα, με προτίμηση στα έντομα και άλλα ασπόνδυλα. Μπορεί να τα δει κανείς όλο τον χρόνο στο νησί, αλλά τη χαρακτηριστική χνουδωτή στρογγυλάδα τους την αποκτούν τον χειμώνα, όταν το φτέρωμά τους «φουσκώνει» για επιπλέον ζεστασιά.
Σε αντίθεση με τα ηπειρωτικά υποείδη των αιγίθαλων, τα σίμα-έναγκα χάνουν με την ενηλικίωση τα χοντρά μαύρα «φρύδια» τους, με αποτέλεσμα τα κεφαλάκια τους να μοιάζουν με χνουδωτές μπαμπακόμπαλες. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι όσα πουλιά δεν ζευγαρώσουν την άνοιξη, βοηθούν στο μεγάλωμα των μικρών των άλλων πουλιών του 25μελούς περίπου σμήνους τους.
Τα σίμα-έναγκα είναι επίσης το έμβλημα του νησιού Χοκάιντο και εμφανίζονται συχνά σε σουβενίρ, τουριστικά είδη και χειροτεχνήματα.
Ο Χιρόκι ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία ως φωτογράφος τοπίων και πορτραίτων, ενώ αφότου έγινε πατέρας, άρχισε να ενδιαφέρεται για τις φωτογραφικές μηχανές αντανακλαστικών μονού φακού. Άρχισε να κάνει μεγάλους περιπάτους στη φύση και στις αρχές του 2022, τράβηξε τον πρώτο του ιπτάμενο σκίουρο Έζο (Έζο-μομόνγκα). Κάπως έτσι γεννήθηκε το πάθος του για τη φωτογράφηση ζώων.
Η δημοσίευση της σειράς των φωτογραφιών των σίμα-έναγκα στο Instagram είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο, ξαφνιάζοντάς τον ευχάριστα.
«Η ανταπόκριση των ανθρώπων με χαροποίησε ιδιαιτέρως», ομολόγησε στην Epoch Times, προσθέτοντας: «Σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, το Χοκάιντο είναι πολύ μικρό. Τον χειμώνα, όμως, τα ζώα του γίνονται πολύ χαριτωμένα, έτσι όπως φουντώνει το τρίχωμα, η γούνα ή το φτέρωμά τους για να αντιμετωπίσουν το κρύο. Θα ήμουν ευτυχισμένος χαρίζοντας αυτή την ομορφιά σε όλο τον κόσμο.»
