Παρασκευή, 29 Μαρ, 2024

Ένα χειροποίητο νυφικό με τη σφραγίδα γυναικών από 15 διαφορετικές χώρες

Έχοντας μάθει την τέχνη της χειροποίητης δαντέλας από τη μητέρα της, η 30χρονη Κάρολ Ντ’Σίλβα, μηχανικός και δαντελοποιός κι η ίδια, έφτιαξε το δικό της εντυπωσιακό νυφικό – φόρο τιμής στην παράδοση και τον πολιτισμό – χρησιμοποιώντας οβάλ δαντέλες από δαντελοποιούς από 15 διαφορετικές χώρες του κόσμου.

Η κα Ντ’Σίλβα γεννήθηκε στην ινδική πόλη Γκόα και μετακόμισε στο Γκολντ Κόουστ, στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, ως έφηβη και τώρα ζει στο Μπρίσμπεϊν. Ανέκαθεν ήξερε ότι ήθελε να φτιάξει το δικό της νυφικό. Όταν γνώρισε τον μελλοντικό της σύζυγο, Μαρκ Γουίμερς, μπόρεσε να το βάλει σε εφαρμογή.

«Θέλω να διατηρήσω ζωντανή την παραδοσιακή τέχνη της δαντέλας με μασούρια (κοπανέλι). Σήμερα, τα πάντα κατασκευάζονται από μηχανήματα γρήγορα και εύκολα. Αλλά θεωρώ σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανές αυτές τις παραδόσεις», δήλωσε στους Epoch Times.

«Το μπροστινό μέρος του νυφικού μου το επέλεξε κατά κάποιον τρόπο ο σύζυγός μου, ο Μαρκ, εν αγνοία του. Τον ρώτησα πώς με φανταζόταν την ώρα που θα πήγαινα να τον  συναντήσω στην εκκλησία και του ζήτησα να μου στείλει μερικές φωτογραφίες – αλλά δεν του είπα ποια διάλεξα!»

Carol D'Silva's wedding dress weighs around 18.7 pounds (8.5 kilograms) and consists of lace made by lacemakers from 15 countries. She has also put together a book about each lacemaker's piece. (Courtesy of Carol D'Silva)
Το νυφικό της Κάρολ Ντ’Σίλβα ζυγίζει περίπου 8,5 κιλά και αποτελείται από δαντέλες κατασκευασμένες από δαντελοποιούς από 15 διαφορετικές χώρες. Η κα Ντ’Σίλβα έχει, επίσης, ετοιμάσει ένα βιβλίο για το κομμάτι κάθε δαντελοποιού. (Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

Carol D'Silva with her husband, Mark Wiemers. (Courtesy of Carol D'Silva)
Η Κάρολ Ντ’Σίλβα με τον σύζυγό της, Μαρκ Γουίμερς. (Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

(Courtesy of Carol D'Silva)
(Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

Σχεδιάζοντας το φόρεμα

Αναζητώντας τρόπους να αναδείξει τη χειροποίητη δαντέλα στο νυφικό της, ανακάλυψε ένα νυφικό στο διαδίκτυο σχεδιασμένο από τον Λιβανέζο σχεδιαστή Ζουχέιρ Μουράντ (Zuhair Murad), το οποίο την ενέπνευσε να διακοσμήσει την ουρά του φορέματός της με τη δαντέλα. Δεδομένου ότι πολλές από τις παιδικές της φίλες ζούσαν εκτός Αυστραλίας και δεν θα μπορούσαν να παρευρεθούν στο γάμο λόγω της πανδημίας και της μεγάλης απόστασης, είχε μια ιδέα: ζήτησε από μερικές από αυτές, που έφτιαχναν δαντέλα με μασούρια, να δημιουργήσουν οβάλ κομμάτια για το φόρεμα, αναπληρώνοντας τρόπον τίνα και την απουσία τους.

Μαζί με τη μητέρα της, την 65χρονη Νελίντα Ντα Σίλβα, η κα Ντ’Σίλβα ανέπτυξε την ιδέα σε ένα πιο μεγαλεπήβολο έργο, για να αποτίσει φόρο τιμής στην κοινή τους αγάπη για τη δαντελοπλεκτική. Ήρθαν σε επαφή με γνωστές σε αυτές δαντελοποιούς ανά τον κόσμο και με κυβερνητικά υποστηριζόμενες ενώσεις δαντέλας σε 15 διαφορετικές χώρες.

(Courtesy of Carol D'Silva)
(Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

(Courtesy of Carol D'Silva)
(Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

«Το νυφικό αποτελείται από δαντέλες δαντελοποιών από 15 χώρες: Αυστραλία, Ινδία, Πολωνία, Ρωσία, Ιταλία, Ισπανία, Καναδά, Σλοβακία, Αυστρία, Γαλλία, Πορτογαλία, Κροατία, Βέλγιο, Βουλγαρία και Ελβετία. Το μοτίβο της δαντέλας της Κροατίας περιλαμβάνεται στην πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO και προστατεύεται», δήλωσε η κα Ντ’Σίλβα.

«Μου πήρε περίπου ενάμιση χρόνο για να το ολοκληρώσω. Ξεκίνησα σχεδιάζοντας το φόρεμα – τη φούστα, το μπούστο, τα μανίκια, όλα – και στη συνέχεια το πίσω μέρος με τη δαντέλα, επειδή έπρεπε να ξέρω πού θα έμπαινε το κάθε τι.

»Όταν φτιάχνουμε μία δαντέλα, χρησιμοποιούμε κατ’ αρχάς καρφίτσες και στη συνέχεια ξύλινα μασούρια (ή μπομπίνες), γύρω από τα οποία τυλίγεται η κλωστή. Στριφογυρίζουμε το νήμα και όταν θέλουμε να την τοποθετήσουμε, βάζουμε μια καρφίτσα σε απόσταση ενός χιλιοστού – αυτό απαιτεί πολύ χρόνο.»

Carol D’Silva's mother, Nelinda, also made lace for the dress depicting their Indian hometown of Goa, the city famous for its endless beaches. (Courtesy of Carol D'Silva)
Η μητέρα της Κάρολ Ντ’Σίλβα, η Νελίντα, έφτιαξε επίσης δαντέλες για το φόρεμα, με εικόνες από τη γενέτειρά τους Γκόα, την ινδική πόλη που φημίζεται για τις ατελείωτες παραλίες της. (Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

(Courtesy of Carol D'Silva)
(Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

Η κα Ντ’Σίλβα ήθελε 16 δαντελένια οβάλ κομμάτια, 20,3 x 30,4 εκατοστών το καθένα, που να αναπαριστούν ένα εθνικό λουλούδι ή τη φύση – κάτι μοναδικό από τη χώρα καταγωγής της κάθε δαντελοποιού. Το ίδιο το φόρεμα ήταν ραμμένο από λευκό σατέν, με 100% βαμβακερή επένδυση στο κάτω μέρος για να είναι πιο μαλακό και να αναπνέει και μεταξωτή επένδυση στο πάνω μέρος για να φοριέται εύκολα – ολόκληρο το φόρεμα ζυγίζει 8,5 κιλά, ενώ η χειροποίητη δαντελένια ουρά έχει μήκος 3,5 μέτρα και πλάτος 2,5 μέτρα.

Στο κεντρικό δαντελένιο κομμάτι του συνόλου, η κα Ντ’Σίλβα έπλεξε ενωμένα τα αρχικά «C» και «M», από τα ονόματα της ίδιας και του συζύγου της.

Carol D'Silva's father walking her down the aisle. (Courtesy of Carol D'Silva)
Ο πατέρας της Κάρολ Ντ’Σίλβα την οδηγεί στον διάδρομο της εκκλησίας. (Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

Ένα μακρύ ταξίδι

Μετατρέποντας το σαλόνι των γονιών της σε αυτοσχέδιο εργαστήριο, η κα Ντ’Σίλβα δούλευε το νυφικό της κάθε βράδυ,  επιστρέφοντας στο σπίτι από τη δουλειά. Επιπλέον, έφτιαχνε και ένα δεύτερο, πλήρως κεντημένο στο χέρι φόρεμα για τη γαμήλια δεξίωση και σχεδίαζε το πρόγραμμα της μεγάλης ημέρας. Η μεθοδική τέχνη της δαντέλας τη βοηθούσε να διατηρεί τη γαλήνη της μέσα στο χάος.

Και οι δύο γονείς της συνέβαλαν καθοριστικά στην υλοποίηση των σχεδίων της. «Η μητέρα μου ήταν πάντα παρούσα, προσφέροντας τη βοήθειά της κάθε φορά που χρειαζόμουν κάτι», είπε, «και ο μπαμπάς μου σιδέρωνε το φόρεμα. …Ήταν μια κοπιώδης δουλειά, παίρνει ώρες!»

Η περίτεχνη δαντελωτή ουρά του φορέματος χρειάστηκε περίπου πέντε μήνες για να ολοκληρωθεί, με 10 δαντελοποιούς να εργάζονται ταυτόχρονα κάποια στιγμή. Κάθε δαντελένιο οβάλ χρειάστηκε περίπου έναν μήνα για να ολοκληρωθεί.

«Με ορισμένες από τις δαντελοποιούς υπήρχαν γλωσσικά εμπόδια», δήλωσε η κα Ντ’Σίλβα, «έτσι ένα από τα οβάλ απεικονίζει δύο περιστέρια αντί για ένα λουλούδι – ήθελε έτσι να συμβολίσει τον γάμο. Στη συνέχεια, υπάρχει και ένα κομμάτι που έχει σχήμα διαμαντιού… Η κυρία που έφτιαξε το κομμάτι από την Ιταλία έχει φύγει από τη ζωή, οπότε αυτό το κομμάτι είναι αναντικατάστατο.»

Η δέκατη έβδομη οβάλ δαντέλα, που είχε ράψει η μητέρα της, δεν προστέθηκε στο φόρεμα τελικά, καθώς η νύφη έλαβε μια «έκπληξη» από μια φίλη.

(Courtesy of Carol D'Silva)
(Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

Η μεγάλη μέρα

Το χειροποίητο αριστούργημα της νύφης ολοκληρώθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου 2022, ένα μήνα πριν από τον γάμο της, που έγινε στις 23 Οκτωβρίου στο Gabbinbar Homestead στην Toowoomba, στο νότιο Κουήνσλαντ της Αυστραλίας. Η κα Ντ’ Σίλβα επέλεξε έναν κοντινό καθεδρικό ναό για την τελετή, φροντίζοντας η διακόσμηση, τα αξεσουάρ, ακόμη και το κοστούμι του γαμπρού να ταιριάζουν με το φόρεμά της.

«Ο σύζυγός μου δεν είχε δει το φόρεμα μέχρι την ημέρα του γάμου», δήλωσε η ίδια. «Το κράτησα μυστικό από όλους. Οι καλεσμένοι έμειναν έκθαμβοι, κυρίως λόγω του μεγέθους του. Επειδή το πλάτος του φορέματος είναι 2,5 μέτρα, ενώ το πλάτος του διαδρόμου ήταν 1,5 μέτρο, αναγκάστηκα να ζητήσω από έναν φίλο μου να περπατάει κατά μήκος των στασιδιών, για την περίπτωση που το φόρεμα πιανόταν κάπου!»

Μετά από 18 μήνες προγραμματισμού, η ημέρα του γάμου ήταν υγρή, θυμάται η κα Ντ’Σίλβα, εκτός από μια μαγική στιγμή το μεσημέρι, όταν ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό μέσα από την ασταμάτητη βροχή, όπου και παρέμεινε, σαν ένα ευοίωνο σημάδι για τους νεόνυμφους.

(Courtesy of Carol D'Silva)
(Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

Για τη γαμήλια δεξίωση, η νύφη φόρεσε το δεύτερο φόρεμα που είχε φτιάξει. Οι καλεσμένοι μπορούσαν, επίσης, να διαβάσουν το βιβλίο που είχε φτιάξει η ίδια, το οποίο περιελάμβανε όλα τα κομμάτια δαντέλας που είχαν χρησιμοποιηθεί στο νυφικό της.

Θυμάται: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έκανα κάτι τέτοιο. Είναι σουρεαλιστικό – υποθέτω ότι ένιωθα υπερήφανη για τον εαυτό μου. Απλώς ένιωσα τόση αγάπη και φροντίδα από όλους τους ανθρώπους που αφιέρωσαν τόσο χρόνο και προσπάθεια για να με βοηθήσουν.»

«Ανεκτίμητο»

Η μητέρα της νύφης, η κα Ντα Σίλβα, έμαθε να ράβει από τη μητέρα της όταν ήταν παιδί. Αφότου παντρεύτηκε, έπλεκε με το βελονάκι δώρα για φίλους και γνωστούς και ο σύζυγός της την παρότρυνε να αξιοποιήσει το ταλέντο της ανοίγοντας μια μικρή επιχείρηση.

Άνοιξε την εταιρεία Nel’s Creations στην Ινδία, η οποία ειδικεύτηκε σε χειροποίητα λινά παιδικά ρούχα και κεντημένα λευκά είδη, όπως τραπεζομάντηλα και πετσετάκια. Με τη βοήθεια της κόρης της, έχει μεταφέρει την επιχείρηση στην Αυστραλία και συμμετέχει σε διεθνείς εκθέσεις.

Carol D'Silva, aged 12, at the 22nd International Bobbin Lace Exhibition in Novedrate, Italy, in 2004. (Courtesy of Carol D'Silva)
Η Κάρολ Ντ’Σίλβα, σε ηλικία 12 ετών, στην 22η Διεθνή Έκθεση Δαντέλας Κοπανέλι στο Νοβεντράτε της Ιταλίας, το 2004. (Ευγενική προσφορά της Carol D’Silva)

 

The hand-sewn dress that Carol D'Silva made for her wedding reception. (Courtesy of Carol D'Silva)
Η Κάρολ Ντ’Σίλβα μαζί με τον σύζυγό της, φορώντας το φόρεμα που έφτιαξε για τη γαμήλια δεξίωσή της.

 

Η κα Ντ’Σίλβα συνόδευε συχνά τη μητέρα της σε εκθέσεις και επιδείξεις. Σε ηλικία 12 ετών, πήγε στην πρώτη της διεθνή έκθεση και επίδειξη μόδας, στην Ιταλία.

«Ενθουσιάστηκα κυρίως με την έντονη δραστηριότητα στα παρασκήνια», δήλωσε η κα Ντ’Σίλβα. «Επίσης, βρήκα πραγματικά καταπληκτικό το να μπορείς να δείξεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου – η δημιουργικότητά σου, επί της ουσίας, κάνει πασαρέλα. Από τότε, πάντα ήθελα να γίνω σχεδιάστρια μόδας. Παρακολούθησα την πρώτη μου διεθνή επίδειξη με τη μαμά στην Ιταλία το 2004.»

Μετά από την ολοκλήρωση του νυφικού της, η κα Ντ’Σίλβα ξεκίνησε μια περιοδεία στις χώρες των δαντελοποιών που συνέβαλαν στη δημιουργία του νυφικού της. Ενώ βρισκόταν στη Γαλλία, τα στολίδια του κεφαλιού εκλάπησαν από την έκθεση, αλλά ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα επιστραφούν. Λόγω αυτού του περιστατικού, η κα Ντ’Σίλβα είναι πλέον ιδιαίτερα προσεκτική όταν εκθέτει το φόρεμα και ζητά πάντα αυξημένη ασφάλεια, καθώς το νυφικό αυτό είναι μοναδικό στο είδος του και αναντικατάστατο.

«Η δαντέλα είναι ανεκτίμητη. Ακόμα και αν την ασφαλίσω, δεν θα μπορούσα να βάλω μια τιμή, γιατί αποτελείται από κομμάτια που είναι φτιαγμένη με αγάπη», είπε. «Το φόρεμα αντιπροσωπεύει την ενότητα και τη συνεργασία μέσα στην κοινότητα της δαντέλας και τον δεσμό μεταξύ φίλων σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ενότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Παρόλο που η πανδημία προσπάθησε να μας χωρίσει, βρήκαμε έναν τρόπο να ενωθούμε.»

Carol D'Silva holding the book she wrote to document all the lace pieces represented on her dress. (Courtesy of Carol D'Silva)
Η Κάρολ Ντ’Σίλβα κρατάει το βιβλίο όπου κατέγραψε όλα τα κομμάτια δαντέλας που έραψε στο φόρεμά της. (Ευγενική παραχώρηση της Carol D’Silva)

 

Η κα Ντ’Σίλβα, ο σύζυγός της και οι γονείς της επισκέφθηκαν την Πορτογαλία τον Ιούλιο, για να παρουσιάσουν το φόρεμα σε μια έκθεση.

«Ήταν ένα επιτυχημένο ταξίδι», είπε. «Το φόρεμα έτυχε καλής υποδοχής. Το μουσείο είχε μια ειδική έκθεση με νυφικά φτιαγμένα με δαντέλα με μασούρια, όπου το φόρεμά μου ήταν το κύριο έκθεμα, και πήρα αναγνώριση από τη σύμβουλο [για τον πολιτισμό] του δήμου Peniche, Άνα Μπατάλια.

»Είπε ότι αυτό το φόρεμα αντιπροσωπεύει την ενότητα της κοινότητας της δαντέλας σε όλο τον κόσμο – αυτό είναι που επιδιώκει, άλλωστε, και η διεθνής έκθεση δαντέλας. Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα που παρουσίασαν αυτό το φόρεμα στο μουσείο τους.»

Η ταλαντούχα γυναίκα, η οποία θαυμάζει τους σχεδιαστές Alexander McQueen, Coco Channel και Christian Dior, υποστηρίζει ότι η μητέρα της υπήρξε η μεγαλύτερή της έμπνευση και μέντορας για όλα. Το όνειρό της είναι να μοιραστεί με τον κόσμο τη διαλογιστική τέχνη της δαντέλας με μασούρια.

«Η αποστολή μου είναι να κρατήσω αυτή την τέχνη ζωντανή και να τη μεταδώσω στις επόμενες γενιές, εκπαιδεύοντας τους άλλους, παρουσιάζοντας την ομορφιά της και τις διαφορετικές τεχνικές της, αλλά και το ότι βοηθάει κάποιον να συγκεντρώνεται πνευματικά και να είναι ήρεμος», δήλωσε.

Της Louise Chambers

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Φωτογραφία: Ανακαλύπτοντας τον Ποσειδώνα μες στην καταιγίδα

Ένας Γάλλος φωτογράφος με πάθος για τον ωκεανό απαθανάτισε μια εκπληκτική στιγμή, κατά την οποία τα κύματα της καταιγίδας σχηματίζουν το πρόσωπο του Ποσειδώνα, που φορώντας το αφρισμένο στέμμα του, αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας.

Ο πρώην μηχανικός Ματιέ Ριβράν (Mathieu Rivrin), 34 ετών, είναι φωτογράφος πλήρους απασχόλησης και ζει στην κοινότητα Λαντερνώ, στο διαμέρισμα Φινιστέρ της Βρετάνης, στη βορειοδυτική Γαλλία. Τον Ιανουάριο, το Φινιστέρ τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού λόγω πολυήμερης καταιγίδας. Ο φωτογράφος περίμενε τη σωστή στιγμή και στη συνέχεια βγήκε έξω για να φωτογραφίσει τον ωκεανό.

Κατέληξε να απαθανατίσει τον θεό της θάλασσας σε μια εκπληκτική σύγκρουση των κυμάτων που σκάνε.

Sa photo de la tempête Justine dans le Finistère fait le tour du monde - La Roche sur Yon.maville.com
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

«Έφτασα εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι. Η παλίρροια ήταν χαμηλή και τα κύματα πράγματι μεγάλα, αλλά αναμέναμε να γίνουν ακόμα μεγαλύτερα το απόγευμα», δήλωσε ο κος Ριβράν στην Epoch Times. «Γύρω στις 6 μ.μ., λίγο πριν σκοτεινιάσει, τα κύματα ήταν πολύ εντυπωσιακά. Υπήρχε μια ολόκληρη σειρά κυμάτων για 10 έως 15 λεπτά, που έπαιρναν ιδιαίτερα σχήματα. Ήταν τεράστια.»

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

Καθώς τα κύματα έσκαγαν στον κυματοθραύστη Λεσκονίλ, τον λιμενοβραχίονα που προστατεύει το λιμάνι και τις βάρκες του, ένα κύμα, μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα, ξεχώρισε.

«Μόνο όταν γύρισα σπίτι ανακάλυψα αυτή την εικόνα και αυτό το πρόσωπο μέσα στο κύμα», δήλωσε ο κος Ριβράν, ο οποίος συνήθως δεν δίνει τίτλους στις φωτογραφίες του. «Ο στόχος μου είναι οι άνθρωποι να έχουν την εικόνα όλη δική τους τους, να βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν.»

Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι, όταν είδαν αυτή την εικόνα, επέμεναν να αποκαλούν το πρόσωπο που σχηματίστηκε «Ποσειδώνα».

«Δεν ξέρω αν θα τον αποκαλούσα εγώ ο ίδιος “Ποσειδώνα”, αλλά από τη στιγμή που το κοινό τον οικειοποιήθηκε, ένιωσα ότι ήταν φυσικό να του δώσω αυτό το όνομα», δήλωσε ο φωτογράφος.

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

Η μετάβαση του κου Ριβράν από τη μηχανική στη φωτογραφία ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια, αφού τράβηξε τη φωτογραφία ενός εντόμου με μια compact φωτογραφική μηχανή στον κήπο των παππούδων του στη Βρετάνη. Τον εντυπωσίασε η «πτυχή της αποτύπωσης μιας εφήμερης στιγμής» και, ζώντας τότε στη Γκρενόμπλ, ένιωθε την ανάγκη να φωτογραφίζει τη φυσική γενναιοδωρία της Βρετάνης κάθε φορά που επέστρεφε στην περιοχή.

Σήμερα, χωρίζει τη φωτογραφία τοπίου του σε τρία μεγάλα θέματα: χειμώνας, κύματα και καταιγίδες. Ο κος Ριβράν κάνει συχνά διάκριση μεταξύ καταιγίδων και κυμάτων, διότι υπάρχουν καταιγίδες χωρίς κύματα και το αντίστροφο.

«Ακούγεται αρκετά παράδοξο», είπε, αλλά, λόγω του κυματισμού του Ατλαντικού, μια θυελλώδης καταιγίδα δεν σημαίνει πάντα μεγάλα κύματα, γι’ αυτό του αρέσει να διαχωρίζει τα δύο.

«Μια καταιγίδα έχει πραγματικά ιδιαίτερες πτυχές», είπε. «Υπάρχει η τραχιά όψη, με βροχές χαλαζιού- η όψη του ανέμου- η όψη του κρύου, αφού είναι χειμώνας- και όλες οι ακουστικές αισθήσεις με τον θόρυβο του ανέμου και τα κύματα που προσκρούουν σε βράχους ή αναχώματα.»

«Όλα αυτά πραγματικά μού αρέσουν πολύ, η πλευρά της περιπέτειας που ενυπάρχει σε μια καταιγίδα, πέρα από τη φωτογραφική πτυχή και το θέμα των κυμάτων.»

Αναλογιζόμενος την επιθυμία του να απαθανατίζει τα κύματα στη Βρετάνη, ο κος Ριβράν είπε ότι η θάλασσα πάντα τον έλκυε.

«Μεγάλωσα με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ναυτικός … με μια φωτογραφία ενός φάρου εν μέσω καταιγίδας πάνω από το κρεβάτι μου», είπε. «Μια μέρα, θέλησα να τον δω με τα ίδια μου τα μάτια πηγαίνοντας εκεί για να βγάλω φωτογραφίες με άλλους φωτογράφους.»

«Στα ανοιχτά του Φινιστέρ υπάρχει η μεγαλύτερη συγκέντρωση φάρων στην Ευρώπη. … Κάθε φάρος έχει μια ιστορία, συνδεδεμένη με έναν ή περισσότερους φαροφύλακες. Πρόκειται για ιστορίες που διάβαζα όταν ήμουν μικρός.»

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

Το 2016, ο κος Ριβράν τράβηξε φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της καταιγίδας Ρούζικα στους φάρους Ζυμάν και Τεβενέκ από ένα ελικόπτερο.

«Προσαρμόζομαι στις καιρικές συνθήκες», είπε. «Δεν σχεδιάζω ένα συγκεκριμένο μέρος – είναι το χαρακτηριστικό της καταιγίδας που καθορίζει πού θα πάω.»

Jument Lighthouse during the Ruzica storm in 2016. (Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

Κατά τη διάρκεια αυτών των λήψεων, ο κος Ριβράν προσπαθεί μεν να παραμείνει ασφαλής, αλλά εξακολουθεί να απολαμβάνει τη λήψη εικόνων από την άκρη της ξηράς, καθώς αυτό του επιτρέπει να δείξει όλο το ύψος του κύματος.

«Με καλή γνώση του εδάφους, καταφέρνω να πηγαίνω σε μέρη όπου θα ήταν αδύνατο να πάω αλλιώς», δήλωσε. «Μου έχει τύχει να βραχώ από τα κύματα, αλλά ποτέ δεν παρασύρθηκα.»

Όσον αφορά τον φωτογραφικό του εξοπλισμό, ο κος Ριβράν χρησιμοποιεί full-frame mirrorless φωτογραφικές μηχανές Sony, με εστιακές αποστάσεις που κυμαίνονται από 16 έως 100mm για να καλύψει κάθε τύπο εικόνας, συμπεριλαμβανομένων των ευρυγώνιων και των κοντινών λήψεων. Μερικές φορές τα θέματά του βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 2 χιλιομέτρων από την ακτή. Αν επιλέξει τη σωστή στιγμή για μια λήψη και κάνει μια καλή σύνθεση, ισχυρίζεται ότι σπάνια υπάρχει ανάγκη για ρετουσάρισμα.

«Δεν χρησιμοποιώ ποτέ φλας – από τη στιγμή που είναι γκρι, δεν με ενδιαφέρει», είπε. «Αλλά η εικόνα του Ποσειδώνα με έκανε να αλλάξω λίγο γνώμη, επειδή μπορείς να τραβήξεις όμορφες εικόνες και χωρίς φως.»

Γοητευμένος από τα χρώματα της Βρετάνης, ιδίως από τις αποχρώσεις της ανατολής και του ηλιοβασιλέματος και τα τιρκουάζ νερά της, ο κος Ριβράν είχε την τύχη να απαθανατίσει το Βόρειο Σέλας στο Μον Σεν Μισέλ. Έχει ταξιδέψει και έχει παραδώσει μαθήματα φωτογραφίας με το γαλλικό πρακτορείο Photographes du Monde (Φωτογράφοι του Κόσμου), ενώ οι φωτογραφίες του από την παλίρροια στο Σεν Μαλό τον Μάρτιο του 2022, τραβηγμένες με drone εκεί όπου η θάλασσα συναντά την πόλη, μπήκαν στο περιοδικό Paris Match.

Tévennec lighthouse. (Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

Η αναγνώριση και προώθηση της ωκεάνιας φωτογραφίας από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης άλλαξε το παιχνίδι για τον κο Ριβράν και τους συναδέλφους του.

«Πριν από μερικά χρόνια, στην ακτή, ήμασταν δύο με τρεις φωτογράφοι, το πολύ, που τραβούσαν φωτογραφίες καταιγίδων και κυμάτων», δήλωσε στην Epoch Times. «Τώρα, έχει εκδημοκρατιστεί σε τεράστιο βαθμό. Το βρίσκω υπέροχο να βλέπω ανθρώπους που, αντί να μένουν στο σπίτι όταν υπάρχει καταιγίδα και άνεμοι, βγαίνουν έξω για να δουν το θέαμα στην ακτή.»

«Το να μοιράζομαι τις εικόνες μου και να κάνω τους ανθρώπους να θέλουν να έρθουν να δουν με τα μάτια τους αυτά τα τοπία, είτε πρόκειται για την καταιγίδα είτε για τα γαλαζοπράσινα νερά, είναι κάτι που με κάνει υπερήφανο.»

(Courtesy ofMathieu RivrinviaMathieu Rivrin Photographies)
(Ευγενική παραχώρηση του Ματιέ Ριβράν μέσω του Mathieu Rivrin Photographies)

 

Της Louise Chambers

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ζωντανεύοντας την Κιβωτό του Νώε

Ένας οικοδόμος κοντά στη σύνταξη, στη Βιρτζίνια, αφιέρωνε κάθε ελεύθερο βράδυ και Σαββατοκύριακο επί χρόνια, κατασκευάζοντας ένα τέλειο αντίγραφο της Κιβωτού του Νώε. Το δημιούργημά του είναι πιστό στο διαχρονικό έπος της Βίβλου μέχρι την παραμικρότερη λεπτομέρεια!

Ο Μάκι Τζένκινς, 65 ετών, με καταγωγή από την Ουάσιγκτον, ξεκίνησε πριν από τρεις δεκαετίες μια διακονία μελέτης της Βίβλου στο Γουόρεντον της Βιρτζίνια, ανακαλύπτοντας το πάθος του για τη διδασκαλία. Από το 1999 άρχισε να δημιουργεί υλικό και μοντέλα της Κιβωτού για να τον βοηθούν στη διδασκαλία του.

«Βρήκαμε ένα κούτσουρο όταν έκανα υβριδικές κατασκευές, περίπου 14 μέτρα κάτω από το επίπεδο του δρόμου στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια, σε μια πολυκατοικία που χτίζαμε», δήλωσε ο κος Τζένκινς στην Epoch Times, προσθέτοντας την πεποίθησή του για την προέλευσή του. «Το κούτσουρο δεν ήταν από αυτή την περίοδο.»

Ήταν από την εποχή «πριν από τον κατακλυσμό», όπως πιστεύει ο ίδιος.

Ark
Ένα αντίγραφο της Κιβωτού του Νώε, κατασκευασμένο σε κλίμακα 1:40, βρίσκεται στο γραφείο του Μάκι Τζένκινς, 65 ετών, στο Γουόρεντον της Βιρτζίνια. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Τα αντίγραφα των ζώων από ξύλο τοποθετούνται στην Κιβωτό ανά δύο. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Αυτό ήταν το έναυσμα για το πρώτο από τα πολλά μοντέλα της Κιβωτού, τα οποία μεγάλωναν διαδοχικά σε κλίμακα. Αρχικά, χρησιμοποίησε το κούτσουρο για να κατασκευάσει ένα πρωτότυπο ύψους 1,8 μέτρων. Αυτό συνέβη περίπου όταν ο Κεν Χαμ, διευθύνων σύμβουλος και ιδρυτής της Answers in Genesis, έχτιζε την παγκοσμίου φήμης πλέον «Ark Encounter» στο Κεντάκι.

Ο κος Τζένκινς εμπνεύστηκε από αυτό για να οραματιστεί κάτι μεγάλο. Ήθελε να ενσωματώσει και τις 15 βιβλικές σκηνές της Κιβωτού σε ένα μοντέλο, περιλαμβανομένης της κατασκευής της, της επιβίβασης των ζώων και της προσάραξής της μετά τον κατακλυσμό. Το αντίγραφό του, ύψους 1,8 μέτρων, αποδείχτηκε πολύ μικρό για τους σκοπούς του – έτσι αφιέρωσε άλλα δύο χρόνια, από το 2015 έως το 2017, για να κατασκευάσει μια παραλλαγή ύψους 3,6 μέτρων.

Επιδιώκοντας την αυθεντικότητα

«Λοιπόν, πλησιάζουμε, αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί», είπε ο κος Τζένκινς. «Έτσι κατασκεύασα ένα τρίτο». Ξεκινώντας γύρω στο 2019, έκανε τα σχέδια για μια μεγαλύτερη Κιβωτό και συγκέντρωσε υλικά από ξύλο από μια μάλλον ιδιαίτερη κοινότητα.

Το μοντέλο της Κιβωτού του Νώε που κατασκευάζει ο κος Τζένκινς στο εργαστήριο ξυλουργικής. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Το μοντέλο της Κιβωτού του Νώε που κατασκευάζει ο κος Τζένκινς στο εργαστήριο ξυλουργικής. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Σε ένα πριονιστήριο των Άμις, κοντά στο Λάνκαστερ της Πενσυλβάνια, βρήκε τη δρυ που θα έδινε το διακοσμητικό φινίρισμα που επιθυμούσε. Οι Άμις επεξεργάστηκαν το ξύλο κόβοντάς το «ανάποδα», ώστε να αναδειχθεί το μοτίβο των κόκκων.

«Θα τραβούσε την προσοχή [των ανθρώπων] και τότε θα μπορούσαμε να τους μιλήσουμε για την Κιβωτό και το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού», δήλωσε ο κος Τζένκινς, ο οποίος ξόδεψε κάπου 4.000 και 5.000 δολάρια μόνο για το φανταχτερό ξύλο.

Για τρίτη φορά, ο κος Τζένκινς κάλεσε τον εμπειρογνώμονα της Βιρτζίνια για την αποκατάσταση επίπλων Τζεφ Χάντλεϊ, από το Γουίντσεστερ, ο οποίος τον είχε βοηθήσει στα δύο προηγούμενα αντίγραφα της Κιβωτού, για να σχεδιάσει το magnum opus.

«Οι ακριβείς διαστάσεις δίνονται στη Βίβλο: Έχει μήκος 300 πήχεις, πλάτος 50 πήχεος και ύψος 30 πήχεις», δήλωσε ο κ. Jenkins. «Αυτό ισοδυναμεί με μήκος περίπου 152 μέτρα, πλάτος 25 μέτρα και ύψος 19 μέτρα». Φυσικά, το μοντέλο έχει μήκος μόνο περίπου 3,8 μέτρα, πλάτος 1 μέτρο και ύψος 60 εκ.. Δηλαδή ακριβώς σε κλίμακα 1:40.

Η είσοδος της Κιβωτού, με τα ζώα να μπαίνουν ανά δύο. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Αριστερά: Ο Mackie Jenkins με το μεγαλύτερο από τα τρία μοντέλα της Κιβωτού του Νώε που κατασκεύασε. Δεξιά: Στο εσωτερικό, ο Νώε στην κουζίνα του πίνει χυμό σταφυλιού. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Υπήρχαν τρεις κανόνες στο σχέδιο του κου Τζένκινς.

«Πρώτον, έπρεπε να μείνουμε πιστοί στη Βίβλο», είπε. «Ο δεύτερος στόχος ήταν να βρούμε πώς θα έμοιαζε το μοντέλο». Για τον σκοπό αυτό, πήραν μια κάρτα τύπου για την Ark Encounter την ημέρα των εγκαινίων και ο κος Τζένκινς κατάφερε να μιλήσει με τον μηχανικό που σχεδίασε την έκδοση σε κανονικό μέγεθος για τον Κεν Χαμ.

«Τρίτον, θέλαμε να ενσωματώσουμε ένα μάθημα στο μοντέλο», είπε. Η Κιβωτός λέγεται ότι ήταν κατασκευασμένη από ξύλο gopher και καλυμμένη με πίσσα, ένα είδος ρητίνης από το δέντρο καφάρ, που δηλώνει την εβραϊκή λέξη για την εξιλέωση. «Έτσι, η ιδέα εκεί είναι ότι όλοι όσοι μπήκαν στην Κιβωτό θα φανταστούν ότι έχουν εξιλεωθεί για τις αμαρτίες τους», είπε ο κ. Τζένκινς.

Δυο-δυο …αλλά όχι πάντα

Μόλις ολοκληρώθηκε το σχέδιο για το σώμα της Κιβωτού και το εσωτερικό διόραμα, ο κος Τζένκινς άρχισε να ψάχνει για ένα ζωτικής σημασίας στοιχείο: τα ζώα. Βρήκε μια εταιρεία στο Έρζγκεμπιργκ της Γερμανίας, η οποία κάποτε κατασκεύαζε μινιατούρες ξύλινων ζώων της Κιβωτού του Νώε ως παιχνίδια. Η κλίμακα ήταν ακριβώς 1:40. Ξεκίνησε να αναζητά και να αγοράζει αυτά τα ζωάκια στο eBay, κάτι που του πήρε μερικά χρόνια, καθώς είχαν διασκορπιστεί σε όλο τον κόσμο.

Το μοντέλο της Κιβωτού του Νώε διαθέτει ανελκυστήρα τον οποίο κινούν τα ζώα, όπως ακριβώς αναφέρεται στη Βίβλο. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Όψεις του εσωτερικού του μοντέλου της Κιβωτού του Νώε του κου Τζένκινς. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

«Όλα τα ζώα ήταν φυτοφάγα τότε», είπε ο κος Τζένκινς, αναφερόμενος στα γεγονότα πριν από τον κατακλυσμό. «Όταν ο Νώε φόρτωσε την Κιβωτό, μπορούσε να φορτώσει τις λεοπαρδάλεις και τα αρνιά μαζί, επειδή δεν θα έτρωγε το ένα το άλλο». Υπήρχαν και άλλες λεπτομέρειες, όπως ο χαρακτηρισμός των «καθαρών» και «ακάθαρτων» ζώων από τη Βίβλο. Στα πρώτα περιλαμβάνονται τα αρνιά, οι αγελάδες, οι κατσίκες και τα κοτόπουλα, ενώ στα δεύτερα οι χοίροι, τα σκυλιά, οι αρουραίοι και τα φίδια.

«Υπήρχε ένα σύστημα θυσίας», είπε ο κ. Τζένκινς, προσθέτοντας ότι τα καθαρά ζώα, στην πραγματικότητα, εισάγονταν ανά επτάδες καθώς ένα θα θυσιάζονταν για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες. «Έτσι, υπήρχαν ακόμη τρία πλήρη ζεύγη για να αναπαραχθούν για μεταγενέστερες θυσίες». Τα ακάθαρτα ζώα εισάγονταν «ανά δύο».

Για να τιμήσει την αναφορά της Βίβλου για «τη λεοπάρδαλη, το λιοντάρι και τον μονόκερω», ο κος Τζένκινς συμπεριέλαβε στο μοντέλο του δύο μινιατούρες παραμυθένιων μονόκερων και δύο δείγματα από τη Σιβηρία. Υπάρχουν αποδείξεις για την ύπαρξη του τελευταίου, είπε. Απολιθώματα που άφησαν μονοκέρατα ζώα παρόμοια με ρινόκερους βρέθηκαν και τεκμηριώθηκαν στους μόνιμους πάγους της Ρωσίας.

Το μοντέλο της Κιβωτού περιλαμβάνει την παραγωγή χυμού σταφυλιών, όπως την αναφέρει η Βίβλος. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Αριστερά: Το εσωτερικό του μοντέλου της Κιβωτού του κου Τζένκινς. Δεξιά: Ο κος Τζένκινς διδάσκει για τα βιβλικά γεγονότα, που παρουσιάζονται σε ένα από τα δύο μικρότερης κλίμακας αντίγραφα της Κιβωτού. (Ευγενική παραχώρηση της Μήγκαν Τζένκινς)

 

Ο κος Τζένκινς ανακάλυψε επίσης δημοφιλείς μινιατούρες σιδηροδρομικών γραμμών που συνέβαλαν τα μάλα, προσφέροντας μικροσκοπικές μπάλες σανού, οπωροφόρα δέντρα και είδη διατροφής και ποτών. Πρόσθεσε φώτα LED ως λάμπες πετρελαίου, χειροκίνητους ανελκυστήρες με κινούμενα ζώα και ηχεία Bluetooth για τη μετάδοση των ήχων των ζώων για πρόσθετο ρεαλισμό.

Υπάρχουν λειτουργικά μοντέλα κατασκευαστικών γερανών που βασίζονται σε πραγματικά σχέδια ρωμαϊκών, ελληνικών και αιγυπτιακών τύπων, καθώς «κανείς δεν ήξερε τι χρησιμοποιούσε ο Νώε», είπε. Ο ίδιος ο Νώε απεικονίζεται σε διάφορες σκηνές, μεταξύ των οποίων και η ώρα που πίνει χυμό σταφυλιού στην κουζίνα της Κιβωτού, μια σκηνή με βιβλική σημασία.

Για να αναδείξει το σύνολο, ο κος Τζένκινς έφτιαξε αφαιρούμενα πάνελ που αποκαλύπτουν μια εγκάρσια τομή του εσωτερικού.

«Θεωρητικά μιλώντας, οι δημιουργιστές λένε ότι ο κόσμος στην αρχή είχε διαφορετική ατμόσφαιρα», είπε ο κος Τζένκινς. «Στην ατμόσφαιρα πριν από τον κατακλυσμό, ο χυμός των σταφυλιών δεν θα υφίστατο ζύμωση». Τα πράγματα άλλαξαν μετά. «Ο Νώε επέστρεψε να πιει τον χυμό σταφυλιών του και μέθυσε. Επειδή η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει και ο χυμός σταφυλιού υπέστη ζύμωση.»

Διάδοση του Λόγου

Μετά από χρόνια έρευνας, δοκιμών και αφοσίωσης στη λεπτομέρεια, το τελικό αντίγραφο της Κιβωτού του κου Τζένκινς βρίσκεται στο γραφείο του για τη μελέτη της Βίβλου στο Γουόρεντον, στο ίδιο δωμάτιο όπου γράφει τα βιβλία του. Δεν έχει ακόμη περιοδεύσει όπως το δεύτερο μοντέλο του κου Τζένκινς. Αυτό μεταφέρεται συχνά σε σχολεία, εκκλησίες και υπαίθρια φεστιβάλ για να διδάξει τις ιστορίες της Βίβλου.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το περιοδεύον αντίγραφο εκτίθεται στο Ocean City του Μέριλαντ.

Η ιστορία των μοντέλων της Κιβωτού του συνεχίζεται. Με την επικείμενη συνταξιοδότησή του σε δύο χρόνια, σχεδιάζει να εισέλθει σε πλήρους απασχόλησης διακονία, κάνοντας μελέτες της Βίβλου και μοιράζοντας δίσκους του Ευαγγελίου. Θα υπάρξουν ευκαιρίες να επιδείξει τα καλοφτιαγμένα ξύλινα έργα του. Τελικά, τα μοντέλα των Κιβωτών θα παραδοθούν στον γιο του, ο οποίος διευθύνει μια ομάδα μελέτης της Βίβλου, έτσι ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τον φόρο τιμής που απέτισε ο κος Τζένκινς στον Νώε.

Της Louise Chambers

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Φωτογραφία: Τα εξωπραγματικά παγωμένα σπήλαια της Ισλανδίας

Ένας φωτογράφος από τις ΗΠΑ, γοητευμένος από τα επικά τοπία της Ισλανδίας, αποτυπώνει σε φιλμ την απόκοσμη ομορφιά των παγετωνικών σπηλαίων. Ο συνδυασμός του φωτός, του χρώματος και της υφής σε αυτούς τους απίστευτους φυσικούς σχηματισμούς έχει σαν αποτέλεσμα μια σειρά μαγευτικών εικόνων.

Ο Ράιαν Νιούμπερν (Ryan Newburn, 33 ετών) γεννήθηκε στην Όμαχα της Νεμπράσκα. Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει στο Ρέικιαβικ της Ισλανδία, όπου είναι ιδιοκτήτης μιας εταιρείας περιηγήσεων στους παγετώνες με την ονομασία Ice Pic Journeys, η οποία έχει ενσωματωμένο και ένα πακέτο φωτογραφικών περιηγήσεων.

Άρχισε να ασχολείται φωτογραφικά με τα τοπία το 2014, κατά τη διάρκεια ενός πεντάμηνου οδοιπορικού στην Ιαπωνία με την ψηφιακή του φωτογραφική μηχανή. Συνεχίζοντας τις περιπατητικές περιηγήσεις στη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, την Ευρώπη και, τέλος, στην Ισλανδία το 2018, ο Νιούμπερν «κόλλησε» για τα καλά.

«Κομήτης». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Ήρθα στην Ισλανδία αρχικά για να διασχίσω τη χώρα με τα πόδια. Μου πήρε περίπου τρεις εβδομάδες να το κάνω αυτό», δήλωσε στην Epoch Times. «Μετά, απευθύνθηκα σε μια εταιρεία για δουλειά και κατέληξαν να με προσλάβουν ως οδηγό στους παγετώνες. Εκπαιδεύτηκα στον Βάτναγιοκούτ (Vatnajökull) , τον μεγαλύτερο παγετώνα της Ευρώπης εδώ στην Ισλανδία, για περίπου έξι μήνες, και στη συνέχεια έγινα επίσημα οδηγός παγετώνων σε αυτή την εταιρεία».

Στο πλαίσιο της δουλειάς του, ο Νιούμπερν πήγαινε κάθε μέρα στους παγετώνες, καθοδηγώντας τους πελάτες και διδάσκοντάς τους για τον πάγο. Σύντομα άρχισε να ερωτεύεται τη φωτογράφηση των παγετώνων και, παράλληλα, να υφαίνει μια ιστορία για τις σπηλιές από πάγο και τους παγετώνες και το πώς αλλάζουν.

«Η κλειδαρότρυπα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

Ανάμεσα στα ποικίλα τοπία της Ισλανδίας με τους πάγους και το χιόνι, τα ηφαίστεια, τους καταρράκτες και τα ζωγραφισμένα βουνά, ο Νιούμπερν προτιμά να αναζητά «τα μέρη που δεν φωτογραφίζονται τόσο πολύ» και ζωντανά χρώματα που οι άνθρωποι δεν βλέπουν συχνά.

«Νομίζω ότι γι’ αυτό μου αρέσουν τόσο πολύ οι σπηλιές πάγου και οι παγετώνες. Έχουν αυτά τα βαθιά μπλε και σμαραγδένια και οι εναλλαγές ανάμεσα σε όλες αυτές τις αποχρώσεις είναι χάρμα οφθαλμών», λέει.

«Στάσις». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

Μια από τις πιο επικές λήψεις του Νιούμπερν τραβήχτηκε το χειμώνα του 2022. Η εντυπωσιακή εικόνα που φέρει τον τίτλο «Stasis» (Στάσις), προέκυψε όταν ο φωτογράφος έκανε αναρρίχηση σε μια παγετώδη σπηλιά στο εσωτερικό ενός τεράστιου παγόβουνου, εν μέσω μιας παγωμένης λίμνης.

«Το καλοκαίρι, τεράστια κομμάτια πάγου αποσπώνται από τους παγετώνες των κοιλάδων του Βάτναγιοκούτ και επιπλέουν στις παγετώδεις λίμνες, λιώνοντας αργά», έγραψε ο Νιούμπερν, ανεβάζοντας την εικόνα του στο Instagram.

«Ωστόσο, πολλά από τα μεγαλύτερα παγόβουνα δεν θα λιώσουν πριν μπει ο χειμώνας. Μόλις η θερμοκρασία πέσει, η λίμνη παγώνει και παγιδεύει το παγόβουνο στη θέση που βρίσκεται. Αν αντέξετε να διασχίσετε την παγωμένη λίμνη, μπορείτε να φτάσετε σε αυτά τα παγόβουνα και να ανακαλύψετε τα συστήματα σπηλαίων στο εσωτερικό τους».

Για τον Νιούμπερν, η φωτογράφηση σουρεαλιστικών στιγμών όπως αυτή είναι απλά «θεαματική» και «απερίγραπτη».

Ο ίδιος δήλωσε στην Epoch Times: «Υπάρχουν στιγμές που δεν πρέπει να τις βλέπουμε μόνο μέσα από τον φωτογραφικό φακό, αλλά πρέπει και να τις απολαμβάνουμε.»

«Μαχαίρι στο σκοτάδι». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

Είναι αδύνατο να ταξιδέψει κανείς με ελαφρύ εξοπλισμό ως φωτογράφος παγετώνων, οπότε ο Νιούμπερν έχει έναν κατάλογο με τον βασικό εξοπλισμό που παίρνει πάντα μαζί του στις εξορμήσεις του. Τα στοιχειώδη περιλαμβάνουν κραμπόν (καρφιά παπουτσιών για περπάτημα στον πάγο), γάντζο και ιμάντες (σε περίπτωση που κολλήσει σε τρύπα ή ρωγμή), σχοινιά, κράνος και βίδες πάγου.

Έχοντας μόλις αλλάξει τη Νίκον του για μια Σόνυ A7R V, παίρνει μαζί του, εκτός από τη μηχανή, και τρεις αγαπημένους του φακούς: τον Sony 24-70mm G Master, τον Sony 12-24mm Sigma Art και τον Tamron 70-180mm.

Ο Νιούμπερν παρέχει βασικό εξοπλισμό σε όλους τους πελάτες του και επιμένει ότι είναι ζωτικής σημασίας «να μην πηγαίνεις ποτέ μόνος σου στον παγετώνα. … να ενημερώνετε πάντα κάποιον για το πού βρίσκεστε και να έχετε πάντα μαζί σας έναν ασύρματο».

«Μέσα από τη φωτιά και τις φλόγες». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

Η μεγαλύτερη λαχτάρα αλλά και πρόκληση για τον Νιούμπερν είναι τα λιγότερο φωτογραφημένα σημεία, καθώς η εύρεσή τους και η ασφαλής πρόσβαση σε αυτά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, ανταμείβεται συνεχώς με τοπία που κόβουν την ανάσα, που του θυμίζουν γιατί κάνει αυτό που κάνει.

«Το πιο υπέροχο είναι απλώς να βρίσκεσαι μέσα στην ίδια τη φύση», λέει. «Μου αρέσει να φωτογραφίζω εξωπραγματικά τοπία, οπότε, όταν βρίσκομαι εκεί, φροντίζω πάντα αφήνω για λίγο τη φωτογραφική μηχανή στην άκρη για να θαυμάσω και να χαρώ το μέρος.»

«Μπλε του σαπφείρου». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

Η φωνή της φύσης ακούγεται πολύ δυνατά στις φωτογραφίες του Νιούμπερν. Χρησιμοποιεί διάφορους βαθμούς επεξεργασίας, ανάλογα με τις συνθήκες της φωτογράφισης και το πώς θέλει να εκφράσει τη σκηνή, και μοιράζεται τη δουλειά του στο Facebook, το Instagram και τον ιστότοπο της τουριστικής του εταιρείας.

«Από τη στιγμή που είμαι ξεναγός εδώ, έχω την ελευθερία να εξερευνήσω τη χώρα και να προσπαθήσω να βρω νέα μέρη», δήλωσε στην Epoch Times. «Αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο η κύρια αποστολή μου, να εξερευνώ αυτό το μικρό νησί ψάχνοντας για νέα και συναρπαστικά μέρη που κανείς δεν έχει δει ποτέ πριν.»

Γκαλερί

«Jökull» ( Παγετώνας). (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Μετεωρίτης». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Οπτική σήραγγας». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Ταξίδι στο σκοτάδι». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Η κρυστάλλινη χαράδρα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Ο ζαφειρένιος θόλος». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Η χώρα του αιώνιου χειμώνα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Ταξίδι στη χώρα των Θαυμάτων» (Spirited away).  (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Το κεχριμπαρένιο δωμάτιο».  (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Ροή». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Η παγωμένη φλόγα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Raftel – Το τελευταίο νησί». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Καζάνι». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Hela –  Η θεά του Θανάτου». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Φεγγαρόπετρα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Καθρέπτισμα». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

 

«Ο ζωγραφισμένος κόσμος». (ευγενική παραχώρηση του Ryan Newburn)

Της Louise Chambers

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ένα ματς με απροσδόκητη τροπή!

Ένας μεγαλόσωμος χνουδωτός σκύλος, που διέκοψε έναν αγώνα ποδοσφαίρου της πρώτης κατηγορίας στη Χιλή και έκλεψε τη μπάλα, έγινε ο ανεπίσημος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού.

Στη μέση του αγώνα στη La Granja της Χιλής στις 15 Μαΐου, μεταξύ της γηπεδούχου ομάδας Curicó Unido και της αντίπαλης ομάδας Palestino – επίσης από τη Χιλή – το παιχνίδι διεκόπη όταν ένας ενθουσιώδης σκύλος εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο και με μεγάλη επιδεξιότητα έκλεψε την μπάλα από τα πόδια παίκτη της Palestino.

Σκύλος μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο σε γήπεδο της Χιλής και κλέβει την μπάλα, διακόπτοντας τον αγώνα. (Στιγμιότυπα/Viralhog)

 

Στα πλάνα που αποτύπωσαν τη χιουμοριστική στιγμή, το πλήθος ζητωκραυγάζει καθώς οι παίκτες περικυκλώνουν τον σκύλο. Ο χνουδωτός κατεργάρης, ατάραχος, σκύβει χαμηλά πάνω από τη μπάλα σαν να θέλει να δελεάσει τους αθλητές να παίξουν μαζί του, αλλά το παιχνίδι πρέπει να συνεχιστεί. Αφού αποτυγχάνει να αποσπάσει την μπάλα από το στόμα του σκύλου, ο παίκτης της Palestino Μαξιμιλιάνο Σάλας σηκώνει το κουτάβι και το μεταφέρει εκτός γηπέδου (με σχετική δυσκολία, όπως φαίνεται!), ενώ οι άλλοι παίκτες διακρίνονται να γελάνε στο βάθος.

Το TNT Sports Chile μοιράστηκε το κλιπ στο Twitter, γράφοντας: “Ήθελε να πάρει την μπάλα στο σπίτι! … Ο διαιτητής έπρεπε να διακόψει το παιχνίδι και οι παίκτες της Palestino ήταν αυτοί που με υπομονή απομάκρυναν το ζώο από τον αγωνιστικό χώρο”, όπως μεταφράζεται από τα ισπανικά.

(Στιγμιότυπα/Viralhog)

 

Παρόλο που ο σκύλος έχασε την πολύτιμη μπάλα, παραδόθηκε στο προσωπικό ασφαλείας με κάτι που έμοιαζε με ένα μεγάλο χαμόγελο. Παραμένει αδιευκρίνιστο από πού ήρθε, αλλά οι διαδικτυακοί χρήστες έσπευσαν να σχολιάσουν το πλέον viral υλικό αυτής της κωμικής σκυλίσιας περιπέτειας:

“Το πρόσωπο του σκύλου όταν τον παίρνει ο ‘μπράβος'”, έγραψε ένας χρήστης, ενώ ένας άλλος φαντάστηκε τον εσωτερικό μονόλογο του σκύλου: “Δεν μετανιώνω για τίποτα!”

(Στιγμιότυπο/Viralhog)

 

Η διακοπή δεν κατάφερε να αποσυντονίσει τους φιλοξενούμενος και ο αγώνας έληξε με σκορ 1 Palestino-0 Curicó Unido, όπως μετέδωσε το ESPN.

Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ.

 

Αρχαιολόγοι στη Γερμανία βρήκαν σπαθί 3.000 ετών από την Εποχή του Χαλκού τόσο καλά διατηρημένο που «σχεδόν ακόμα λάμπει»

Γερμανοί αρχαιολόγοι έφεραν στο φως ένα πολύ σπάνιο εύρημα κατά τη διάρκεια ανασκαφής στο Nördlingen της Βαυαρίας: ένα χάλκινο σπαθί ηλικίας πάνω από 3.000 ετών, που διατηρείται ακόμα σε αξιοσημείωτα καλή κατάσταση.

Το σπαθί έχει μια περίτεχνη οκταγωνική λαβή από καθαρό χαλκό και είναι «τόσο καλά διατηρημένο που σχεδόν ακόμα λάμπει», σημειώνει η κρατική υπηρεσία της Βαυαρίας για τη διατήρηση των μνημείων σε δελτίο Τύπου της 14ης Ιουνίου, μεταφρασμένο από τα γερμανικά. Ο επικεφαλής του Αρχαιολογικού Γραφείου και γενικός συντηρητής καθηγητής Ματίας Φάιλ [Mathias Pfeil] πρόσθεσε ότι ένα τέτοιο εύρημα είναι «πολύ σπάνιο».

Οι ειδικοί χρονολόγησαν σε πρώτη εκτίμηση το σπαθί στα τέλη του 14ου αιώνα π.Χ., κατά τη διάρκεια της Μέσης Εποχής του Χαλκού. Προηγούμενα δείγματα από αυτή την εποχή είχαν κυρίως ανασκαφεί από σκόπιμα ανοιγμένους τύμβους ταφής κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ή έχουν εμφανιστεί ως μεμονωμένα, «πιθανώς θυσιαστικά», ευρήματα.

Γερμανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα χάλκινο σπαθί του 14ου αιώνα π.Χ., κατά τη διάρκεια ανασκαφής στο Nördlingen της Γερμανίας. (ευγενική παραχώρηση του Archäologie-Büro Dr. Woidich/Sergiu Tifui)

 

Το σπαθί του Nördlingen προήλθε από έναν τάφο που περιείχε τα λείψανα τριών ανθρώπων -ενός άνδρα, μιας γυναίκας και ενός εφήβου- που πιστεύεται ότι θάφτηκαν μαζί σε «γρήγορη διαδοχή» μαζί με μια σειρά από «πλούσια χάλκινα αντικείμενα». Δεν είναι ακόμη σαφές αν οι τρεις άνθρωποι συνδέονταν μεταξύ τους, αλλά οι ειδικοί έχουν εξακριβώσει ότι το σπαθί κατασκευάστηκε στη Βαυαρία, στη σημερινή νοτιοανατολική Γερμανία.

Χάλκινα σπαθιά με οκταγωνικές λαβές όπως αυτό διακινούνταν από δύο κύριες περιοχές: τη νότια Γερμανία και τη σημερινή βόρεια Γερμανία και Δανία. Συγκρίνοντας τις τεχνικές χύτευσης και τις διακοσμήσεις, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι ορισμένα από τα σπαθιά που διανεμήθηκαν στο βορρά ήταν αντίγραφα των σπαθιών της νότιας Γερμανίας, ενώ άλλα μπορεί να ήταν γνήσιες εισαγωγές ή προϊόντα «περιπλανώμενων τεχνιτών».

Το σπαθί του Nördlingen βρέθηκε σε έναν τάφο που περιείχε τα λείψανα ενός άνδρα, μιας γυναίκας και ενός εφήβου. (ευγενική παραχώρηση του Archäologie-Büro Dr. Woidich/Sergiu Tifui)

 

Λεπτομέρεια του ξίφους της Μέσης Εποχής του Χαλκού που βρέθηκε στο Nördlingen της Γερμανίας. (ευγενική παραχώρηση του Archäologie-Büro Dr. Woidich/Sergiu Tifui)

 

Το σπαθί του Nördlingen, που διατηρεί τη λάμψη του, έχει περίπλοκο σχεδιασμό, καθώς η λαβή χυτεύεται πάνω από τη λεπίδα με μια διαδικασία γνωστή ως «χύτευση επικάλυψης» και η διακόσμηση προστίθεται προσεκτικά με ένθεση. Έχουν απομείνει δύο πραγματικά καρφιά, ενώ ένα άλλο ζεύγος καρφιών «υπονοούνται».

Παρά την εξεζητημένη κατασκευή του και την έλλειψη αποδείξεων ότι η λεπίδα χρησιμοποιήθηκε ποτέ, το κρατικό γραφείο της Βαυαρίας πιστεύει ότι το σπαθί ήταν ένα «πραγματικό» όπλο. Οι αρχαιολόγοι σκοπεύουν να συνεχίσουν την εξέταση του σπαθιού και του χώρου ταφής, προκειμένου να ταξινομήσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια το συναρπαστικό εύρημα.

 

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Μικρογλυπτική μέσα στο μάτι μιας βελόνας

Ένας άνθρωπος με αυτισμό και δυσλεξία μετέτρεψε το πάθος του για το μικροσκοπικό σε μικρογραφικά δημιουργήματα, που εμπνέουν τους άλλους να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή τόσο στον κόσμο γύρω τους όσο και στις μοναδικές δυνατότητες που φέρει ο καθένας εντός του.

Ο Δρ Γουίλαρντ Γουίγκαν MBE, 65 ετών, μεγάλωσε στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, όπου ζει σήμερα με τον αγαπημένο του σκύλο Στάνλεϊ. Κατασκευάζει τα μικρότερα γλυπτά που γνωρίζουμε στον κόσμο, καθένα από τα οποία είναι τοποθετημένο μέσα στο μάτι μιας βελόνας. Το έργο του κυμαίνεται από μια μικροσκοπική βασίλισσα Ελισάβετ Β’ μέχρι μια πομπή από 14 καμήλες, τις λεπτομέρειες των οποίων μπορεί να δει κανείς μόνο στο μικροσκόπιο.

Ο Γουίλαρντ εργάζεται με θραύσματα ξύλου, κόκκους άμμου, μικροΐνες και αυτοσχέδια εργαλεία. Ζωγραφίζει τα γλυπτά του χρησιμοποιώντας μία από τις βλεφαρίδες του, στερεωμένη σε ένα μπαστούνι κοκτέιλ. Είναι κάτοχος παγκόσμιου ρεκόρ Γκίνες και τιμήθηκε από τον βασιλιά Κάρολο της Αγγλίας το 2007 για τις υπηρεσίες του στην τέχνη.

Ο καλλιτέχνης Γουίλαρντ Γουίγκαν είναι κάτοχος παγκόσμιου ρεκόρ Γκίνες και τιμήθηκε από τον βασιλιά Κάρολο της Αγγλίας το 2007 για τις υπηρεσίες του στην τέχνη. (ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Ο Μυστικός Δείπνος (ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Μωυσής ( ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Χρυσός Βούδας ( ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Ανακαλύπτοντας το χάρισμά του

Ο Γουίλαρντ, ο οποίος διαγνώστηκε με αυτισμό μόλις στην ηλικία των 50 ετών, εξευτελιζόταν από τους δασκάλους του στο σχολείο επειδή δεν μπορούσε να διαβάσει ή να γράψει.

Όπως δήλωσε στην Epoch Times: «Δεν θα το αποκαλούσα μαθησιακή “δυσκολία”, θα το αποκαλούσα μαθησιακή “διαφορά”. Αν δεν το είχα αυτό, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα.

»Ποτέ δεν διάβασα πραγματικά, γιατί το σχολείο δεν μου έκανε καλό. Δεν έμαθα πραγματικά τίποτα. Έμαθα μόνο ότι δεν με αποδέχονταν. […] Μου άρεσε να κοιτάζω έξω από το παράθυρο, να παρατηρώ την άγρια φύση, να κοιτάζω τα έντομα που πετούσαν τριγύρω και τα ζωύφια. Το έσκασα από το σχολείο γιατί ήταν πολύ δύσκολο για μένα και όταν το έσκασα, ανακάλυψα το χάρισμά μου.»

Προσεδάφιση στη Σελήνη. ( ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

“14 καμήλες στο μάτι της βελόνας” ( ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Ο Γουίλαρντ καθόταν μόνος του δίπλα σε μια λιμνούλα, καθηλωμένος από τον λαβύρινθο των φλεβών στα πεσμένα φύλλα και τις διαδρομές των εντόμων. Άρχισε να ασχολείται με «τον κόσμο που οι άνθρωποι αγνοούν». Ενώ έπαιζε με τον σκύλο του, τον Μάξι, στην αυλή του σπιτιού του, ο Γουίλαρντ αποφάσισε για πρώτη φορά να παρέμβει σε αυτόν τον μικροσκοπικό κόσμο.

«[Ο Μάξι] έσκαβε κάτω από τον φράχτη για να πάρει την μπάλα και όταν το έκανε αυτό, χάλασε τη φωλιά των μυρμηγκιών και πολλά μυρμήγκια βγήκαν στο έδαφος”, είπε. «Ένιωσα θλίψη – το πήρα προσωπικά. Δεν ήθελα τα μυρμήγκια να μείνουν άστεγα, ήθελα να τα κάνω να ζήσουν. Έχτισα ένα ολόκληρο χωριό για τα μυρμήγκια. Έφτιαξα ένα παλάτι για τη βασίλισσα.

»Το κορίτσι της διπλανής πόρτας κοίταξε πάνω από τον φράχτη και μετά είπε: “Αυτό είναι το καλυτερότερο!”. Όταν άκουσα αυτή τη λέξη, ένιωσα σαν να ήμουν σε ένα ντους και κάθε σταγόνα νερού ξέπλενε όλα όσα μου έλεγαν οι δάσκαλοι του σχολείου.»

Ο πύργος Broadway. (ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Αλλάζοντας τον κόσμο του

Εμφορούμενος από την επιθυμία να φτιάξει περισσότερα μικροσκοπικά γλυπτά, ο Γουίλαρντ άρχισε να δουλεύει με μικρά κομμάτια ξύλου σχηματίζοντας φιγούρες με μια λεπίδα ξυραφιού. Όταν η μητέρα του είδε τι έκανε, τον ενθάρρυνε: «Αν τα κάνεις μικρότερα, το όνομά σου θα γίνει μεγαλύτερο».

«Μια μέρα, άκουσα κάποιον στην τηλεόραση να λέει, σε μια θρησκευτική εκπομπή, “Είναι ευκολότερο για μια καμήλα να περάσει από το μάτι της βελόνας παρά για έναν πλούσιο να μπει στη βασιλεία του Θεού”. Η μητέρα μου μου έδωσε μια βελόνα και μου είπε: “Βάλε μια καμήλα μέσα”», είπε ο Γουίλαρντ. «Έπρεπε να βρω ένα μικροσκόπιο. …Με τα δάχτυλά σου μπορείς να φτάσεις μόνο μέχρι ένα σημείο.»

Ο Γουίλαρντ άρχισε να δουλεύει με μικροσκοπικά κομμάτια πλαστικού και κάρβουνο. Συχνά τιμωρούνταν από τους δασκάλους του επειδή σκάλιζε στην τάξη, και μόνο όταν έφυγε από το σχολείο η τέχνη του άνθισε.

Σήμερα, ο Γουίλαρντ εργάζεται έως και 16 ώρες την ημέρα σε έως και έξι έργα τέχνης ταυτόχρονα. Κάθε έργο μπορεί να χρειαστεί πέντε ή έξι εβδομάδες για να ολοκληρωθεί και οι προκλήσεις βρίσκονται στις λεπτομέρειες. Η απόδοση του Μυστικού Δείπνου, παραδείγματος χάριν, ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα, καθώς οι 13 μορφές είναι «όλες στριμωγμένες μεταξύ τους».

Άλογο Τσέλτεναμ. ( ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Είπε: «Το έμαθα αυτό γιατί είναι τόσο μικρά, πρέπει… πρέπει να κρατάς την αναπνοή σου και να δουλεύεις ανάμεσα στους καρδιακούς παλμούς. Υπάρχει ένας παλμός στα δάχτυλά σου, υπάρχει μια μικρή δόνηση στον παλμό σου και τότε, αν δεν είσαι προσεκτικός, θα χαλάσει το γλυπτό».

Μια φορά, για παράδειγμα, «εισέπνευσε την Αλίκη» κατά λάθος, ενώ αναπαριστούσε το πάρτι τσαγιού του τρελού καπελά από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Χρειάστηκε να εκπαιδεύσει ταυτόχρονα την αναπνοή, την επιδεξιότητα και την προσοχή του και ισχυρίζεται ότι η υπομονή είναι υψίστης σημασίας.

«Σε αυτό το μοριακό επίπεδο, ξέρετε, δεν παίρνω ευχαρίστηση κάνοντάς το. Παίρνω ευχαρίστηση όταν τελειώνω», είπε. «[Τ]ότε όταν βλέπεις ανθρώπους να έρχονται στις εκθέσεις και να κοιτάζουν μέσα από το μικροσκόπιο και να λένε: “Ω, βλέπω έναν δράκο!” …και μπορείς να τους ακούσεις να κρατούν την αναπνοή τους, ξέρετε – βλέπουν όλα αυτά τα πράγματα που έχουν δημιουργηθεί για να τα βλέπουν.»

Ο Γουίλαρντ δουλεύει τις μινιατούρες του με μικροσκόπιο. (ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

(ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Χρειάστηκαν χρόνια για να αποτινάξει ο Γουίλαρντ την αρνητική εικόνα του εαυτού του που του είχαν ενσταλάξει κατά τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων. Στα 32 του, ήξερε πού πήγαινε- στα 50 του, είχε τελειοποιήσει τις ικανότητές του και γνώριζε την αξία του ως καλλιτέχνη.

Το γλυπτό που τράβηξε για πρώτη φορά την προσοχή των διεθνών μέσων ενημέρωσης ήταν «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι».

«Πριν το καταλάβω, βγήκα στην τηλεόραση. Τώρα κάνω εκθέσεις σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, πήγα στην Αμερική, έκανα μια έκθεση εκεί και όλα άρχισαν να αλλάζουν επειδή ο κόσμος είδε την ικανότητα που είχα», δήλωσε ο Willard. «Κάνω ομιλίες, διδάσκω, πηγαίνω σε σχολεία και μιλάω στα παιδιά. Μπορεί να πάρω μαζί μου ένα μικροσκόπιο ή δύο και τότε τα παιδιά μπορούν να δουν σε τι έχω εξελιχθεί.

»Αισθάνομαι πολύ ταπεινός γι’ αυτό, αισθάνομαι περήφανος, αλλά ταυτόχρονα δεν με αλλάζει ως άνθρωπο, καταλαβαίνετε; Είμαι ακόμα εκείνο το παιδί στο σχολείο, δεν το έχω ξεχάσει ποτέ αυτό.»

Άγγελος με άρπα. (ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Ήμασταν «όλοι κάποτε μικροσκοπικοί» και κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίζεται για τις διαφορές του, δήλωσε ο Willard, ο οποίος ελπίζει ότι τα σημερινά παιδιά του σχολείου θα επιμείνουν στην εκπαίδευσή τους, βρίσκοντας ταυτόχρονα τις δικές τους διεξόδους για δημιουργικότητα.

«Όταν συλληφθήκατε, ήσασταν μικροσκοπικοί και στη συνέχεια μεγαλώσατε σε ανθρώπινα πλάσματα», δήλωσε ο Willard. «Η δουλειά μου είναι ένα μήνυμα. […] Εμπνέομαι από την υποτίμηση, καθώς η ανθρωπότητα έχει τη συνήθεια να υποτιμά αυτά τα μικρά πράγματα.

»Ο αυτισμός δεν είναι θανατική καταδίκη. Η φιλοσοφία μου είναι η εξής: αν δεν είχες ποτέ μια ευκαιρία, ο λόγος …είναι επειδή δεν δοκίμασες ποτέ κάτι. Πρέπει να δοκιμάσεις να δείξεις στους ανθρώπους τι είσαι ικανός να κάνεις και να μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα.»

Περισσότερα έργα του Γουίλαρντ Γουίγκαν

Ουίλιαμ Σαίξπηρ. (ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Μικροσκοπικό σπίτι Κόκκινη πόρτα. (ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Ο Πύργος του Μουσείου Broadway. (ευγενική παραχώρηση του Willard Wigan)

 

Στόχος η δόξα: Οι Κοινοπολιτειακοί Αγώνες. (ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Το σημείο της δόξας της Καταρίνα Τζόνσον-Τόμσον (ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Johanna Martzy, Ουγγαρέζα βιολονίστρια (ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα (ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Μικρό σπίτι-θερμοκήπιο. (ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Η γέφυρα του Λονδίνου – μάτι της βελόνας (ευγενική παραχώρηση του Paul Ward Photography μέσω του Willard Wigan)

 

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Αποχή από το σχολείο: Μια οικογένεια στη Χαβάη αποφασίζει να εμπιστευθεί τα παιδιά της στον Θεό, τη φύση και την κοινότητα

Μια μητέρα τριών παιδιών από τη Χαβάη, η οποία έχει επιλέξει, αντί να στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο, να τα καθοδηγήσει με την πίστη, τη φύση και τη σοφία της κοινότητας, μοιράζεται το ταξίδι της οικογένειάς της από ένα κακοποιητικό παρελθόν στην ελευθερία και περιγράφει πώς τα παιδιά της ευημερούν χτίζοντας τον χαρακτήρα τους και τη σχέση τους με τον Θεό.

Η Χέιλι Σελέστ Μίλερ, 31 ετών, από το Μάουι της Χαβάης και ο σύζυγός της Τράβις Οκάνο, 32 ετών, γνωρίστηκαν στον κινηματογράφο σε ηλικία 12 ετών και από τότε είναι μαζί. Η Μίλερ είναι μητέρα που μένει στο σπίτι και επαγγελματίας έμπορος δικτύων για τα αιθέρια έλαια Young Living, ενώ ο Οκάνο εργάζεται ως αγρότης μερικής απασχόλησης, ως κηπουρός και ως παρκαδόρος ξενοδοχείου. Τα παιδιά τους είναι ο Κέιλεμπ, 11 ετών, ο Νας, 8 ετών και η Μίλα, 4 ετών.

«Ο Κέιλεμπ είναι ένα πολύ σοβαρό παιδί και στην πραγματικότητα είναι ο λόγος που δεν πηγαίνουμε στο σχολείο. Είναι πολύ έξυπνος», δήλωσε η Μίλερ, στην Epoch Times, περιγράφοντας τον Νας ως «την ψυχή της παρέας» και υποστηρίζοντας ότι η Μίλα «κάνει κουμάντο τις περισσότερες μέρες».

«Υπάρχει μια παροιμία: “Το εγώ μας είναι ένας τρόπος να παραγκωνίζουμε τον Θεό”, είπε. «Όταν είμαστε στη μήτρα της μητέρας μας, η μητέρα μας δεν ανησυχεί για το τι συμβαίνει, επειδή είναι τόσο εναρμονισμένη με τον Θεό και όλη τη μαγεία της δημιουργίας μιας ζωής. Δεν σκεφτόμαστε αν η μύτη τους είναι ακόμα εκεί, ή τα μάτια τους ή τα αυτιά τους … απλά εμπιστευόμαστε ότι όλα αναπτύσσονται όπως πρέπει. Αλλά από τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο, αρχίζει η “εμφύτευση” των δικών μας πεποιθήσεων, των δικών μας ιδεών και του δικού μας τρόπου σκέψης, και ξαφνικά ο Θεός μπαίνει στην άκρη.»

Η Μίλερ τονίζει ότι οι περισσότερες από αυτές τις πεποιθήσεις δεν είναι καν δικές μας, αλλά αντίθετα συνδέονται με τα σχολικά συστήματα, τους γονείς και τις φιλίες, και ο έλεγχός τους πάνω μας εξελίσσεται σε σημείο που «δεν αναγνωρίζουμε πια ούτε καν ποιος είναι ο Θεός».

Η Χέιλι Μίλερ και ο Τράβις Οκάνο γνωρίστηκαν όταν ήταν 12 ετών. ( ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

(από αριστερά) Μίλα, 4 ετών, Νας, 8 ετών και Κέιλεμπ, 11 ετών. ( ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

Ξεκινώντας για τον ωκεανό

Ενώ ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της στα 23 της, η Μίλερ αποφάσισε ότι ήθελε τα παιδιά της να έχουν όλα όσα εκείνη δεν είχε ποτέ. Μεγαλώνοντας ως παιδί εθισμένων στα ναρκωτικά γονέων, είχε αναγκαστεί να αναλάβει την ευθύνη για τις αδελφές της, εις βάρος της δικής της εκπαίδευσης, μέχρι που ένας δάσκαλος τη βοήθησε και τη στήριξε, όταν πήγαινε στην ογδόη.

Όταν ήταν 23 ετών, η Μίλερ και ο Οκάνο δούλευαν και οι δύο σε δύο δουλειές και έπαιρναν κουπόνια φαγητού και στέγαση με χαμηλό εισόδημα, παλεύοντας να τα βγάλουν πέρα. Αλλά όταν η Μίλερ βρήκε μια ευκαιρία για εργασία από το σπίτι σε διαδικτυακές πωλήσεις, πήρε την κατάσταση στα χέρια της.

«Ήθελα πολύ να ταξιδέψω με την οικογένειά μου», είπε. «Όταν ο Κέιλεμπ έγινε 5 ετών, μπόρεσα να πραγματοποιήσω αυτόν τον στόχο. Είχα αρκετό εισόδημα για να σταματήσουμε να δουλεύουμε εγώ και ο σύζυγός μου και ταξιδέψαμε για οκτώ μήνες. Ο κόσμος βρισκόταν κυριολεκτικά στα πόδια [των παιδιών μου] και το επάγγελμα που ασκώ μας δίνει την ευκαιρία να μπορούμε να μαθαίνουμε οπουδήποτε και αν βρισκόμαστε.»

Επιστρέφοντας στη Χαβάη, η Μίλερ και ο Οκάνο έβαλαν τον Κέιλεμπ στο σχολείο.

«Μια μέρα που ήμαστε μαζί στο αυτοκίνητο, κοίταξε τον ωκεανό και είπε: “Μαμά, όταν πεθάνω, θα γίνω ολόκληρος ο ωκεανός”», θυμάται η Μίλερ. «Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι αυτός ήταν ο δρόμος μας. Δεν έχω τίποτα κακό να πω για το σχολείο… αλλά όπως το βλέπω εγώ, μπορώ να συμπεριλάβω όλα όσα είναι και να τον χτίσω. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας.»

Ο Κέιλεμπ με την ψαριά του. (ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

Ενώ ταξίδευαν, η Μίλερ συνέλλεγε βιβλία για να διαβάζει στον Κέιλεμπ και είχε μείνει έκπληκτη από το πόσα έμαθε. Ζωγράφιζαν και έγραφαν μαζί κάθε μέρα, πήγαιναν για ψάρεμα σε ποτάμια και λίμνες και μάθαιναν από τη φύση. Η Μίλερ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα του τα στερούσε όλα αυτά. Σήμερα, και τα τρία παιδιά της διδάσκονται στο σπίτι.

«Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια λέξη γι’ αυτό που κάνω – ένα μείγμα από οικοδιδασκαλίας και μη-διδασκαλίας – είναι σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούμενο από τα παιδιά», δήλωσε η Miller. «Απλά τους βάζω μπροστά τους πράγματα που ήδη αγαπούν.

»Θα έλεγα ότι η ζωή μας έχει εποχές. Κάποιες εποχές είναι… πολύ προγραμματισμένες και σκόπιμες, και κάποιες άλλες εποχές είναι πολύ ελεύθερες. Είναι σαν το νερό. Αυτή την εποχή, τώρα, έχουμε το μπέιζμπολ.»

Μια τυπική μέρα για τη Μίλερ και τα παιδιά της ξεκινάει νωρίς. Η Μίλερ σηκώνεται στις 4 π.μ. για να φροντίσει τον εαυτό της πριν ετοιμάσει πρωινό με τα παιδιά της, τα οποία μερικές φορές μαγειρεύουν μόνα τους. Μετά το πρωινό, η τετράδα βγαίνει έξω για να παίξει μπάλα, να βουτήξει στον ωκεανό, να κάνει καταδύσεις ή να ψαρέψει για μερικές ώρες. Ακολουθεί το μεσημεριανό γεύμα.

Ο Κέιλεμπ, ο Νας και η Μίλα. (ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

«Μετά, αν έχουν όρεξη, θα κάνουμε εργασίες με βιβλία, όπως μαθηματικά, ανάγνωση και γραφή», δήλωσε η Μίλερ. «Θα μιλήσουμε για την ιστορία ή θα παίξουμε παιχνίδια- τα παιχνίδια είναι ένα τεράστιο μέρος της ζωής μας.»

Ο Κέιλεμπ, ο Νας και η Μίλα διαβάζουν ένα βιβλίο της επιλογής τους για 20 λεπτά κάθε μέρα, ενώ τα βράδια συνοδεύουν τους γονείς τους στο οικογενειακό αγρόκτημα και παρακολουθούν αθλητικές προπονήσεις. Τα δείπνα είναι πάντα μια οικογενειακή υπόθεση και ο χρόνος για να «χωνέψουν και να συνδεθούν» με όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Την ημέρα κλείνουν τα ντους, περισσότερο διάβασμα και ο ύπνος.

Στα χέρια του Θεού

Η Μίλερ πιστεύει ότι τα παιδιά μαθαίνουν πολλά από τη φύση και τους μεγαλύτερους. Ωστόσο, η πιο θεμελιώδης σύνδεση για τη Μίλερ είναι με τον Θεό και πιστεύει ότι όλοι οι γονείς πρέπει να καλλιεργούν αυτό τον δεσμό.

Λέει: «Το Άγιο Πνεύμα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμένα. Μπορώ να κοιτάξω πέρα από τα δικά μου μάτια και να δω πραγματικά ένα παιδί που μου χάρισε ο Θεός. […] Πρέπει να περπατήσουν στο φως και στο σκοτάδι, πρέπει να μάθουν και να περιηγηθούν στον κόσμο, οπότε νομίζω ότι η πίστη παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, επειδή είναι αυτή η αναμφισβήτητη εμπιστοσύνη ότι βρίσκονται στα χέρια του Θεού.»

Η Χέιλι Μίλερ με την κόρη της Μίλα. (ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

Η Χέιλι Μίλερ διδάσκει στα παιδιά της πώς να είναι “σωματικά έξυπνα” μέσα από διάφορα αθλήματα και δραστηριότητες. (ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

Πολλά από αυτά που διδάσκει η Miller στα παιδιά της πηγάζουν από τη διάθεση να τιμήσουν την αυτόχθονη κληρονομιά τους, φροντίζοντας να μην χαθεί η χαβανέζικη κουλτούρα, η γλώσσα και ο σεβασμός για τον ωκεανό. Ο Κέιλεμπ, ο Νας και η Μίλα έχουν πολλούς φίλους σε δημόσια σχολεία και η Μίλερ βρίσκει υποστήριξη σε φίλους που επίσης διδάσκουν τα παιδιά τους στο σπίτι. Στηρίζεται επίσης στη σοφία των μεγαλύτερων γυναικών γύρω της.

Έχει δεχτεί και αρκετή κριτική για την αποχή από το σχολικό πρόγραμμα από σκεπτικιστές που πιστεύουν ότι τα παιδιά της θα είναι ακαδημαϊκά κατώτερα από τους συνομηλίκους τους. Σε απάντηση, η Μίλερ μιλάει για ένα από τα αγαπημένα της βιβλία, το «8 μεγάλες εξυπνάδες για μαθητές στο σπίτι» (8 Great Smarts for Homeschoolers) της Kathy Koch, και για έναν ευρύτερο τρόπο θεώρησης της νοημοσύνης.

«Μπορώ να κοιτάξω το παιδί μου και να πω: “Είσαι τόσο έξυπνος από τη φύση σου, κοίτα τι έφτιαξες μόλις τώρα ή “σωματικά έξυπνος”, όπως ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να κινηθούν, να παλέψουν και να πετάξουν μπάλες», λέει. «[Ενισχύει] την αυτοπεποίθησή τους επειδή δεν λένε “Ω, δεν ξέρω πώς να γράψω αυτή τη λέξη και αυτό σημαίνει ότι είμαι χαζή”. Αντίθετα, λέμε “Όχι, είμαι έξυπνος με το σώμα, είμαι φύση έξυπνος, είμαι έξυπνος με τις λέξεις!”»

Γεμάτη ταπεινότητα

Οι πιο πολλές φιλοφρονήσεις που δέχεται η Μίλερ είναι για το πόσο καλά επικοινωνούν τα παιδιά της και πόσο ικανά είναι.

«Μπορούν να δέσουν διαφορετικές πετονιές, να τις ρίξουν, να πιάσουν τεράστια ψάρια, να ανοίξουν τις δικές τους καρύδες», λέει η Μίλερ, η οποία είναι εξίσου περήφανη για τη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών της και ισχυρίζεται ότι ούτε αυτή ούτε ο Οκάνο εμπδίζουν ποτέ τα παιδιά τους όταν μιλούν για τα συναισθήματά τους.

«Ακούω πραγματικά και ο σύζυγός μου το ίδιο», είπε. «Νομίζω ότι το να είμαι απλώς η μητέρα τους και να τα βλέπω να λάμπουν με τα δικά τους έμφυτα χαρίσματα και ταλέντα είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο – νιώθω τόσο ταπεινή κάθε μέρα.»

Η Χέιλι Μίλερ με τα παιδιά της. (ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

Η Μίλερ γεννήθηκε από μητέρα έφηβη και έναν 20χρονο «πανκ ροκά» πατέρα, οι οποίοι ήταν και οι δύο εθισμένοι στη μεθαμφεταμίνη και ισχυρίζεται ότι είναι θαύμα που παρέμεινε σώα ως αγέννητο μωρό.

Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν 12 ετών και μια σειρά βίαιων ανδρών πέρασε από το σπίτι της οικογένειας. Η Μίλερ έγινε και μαμά και μπαμπάς για τις δύο μικρότερες αδελφές της, καθώς η οικογένειά της περνούσε από καταφύγια αστέγων και διάφορα σπίτια ναρκομανών, έκλεβε τρόφιμα από το κατάστημα όταν το ντουλάπι τους ήταν άδειο και πήγαινε με ωτοστόπ στο σχολείο αφού έβαζε τις αδελφές της στο λεωφορείο.

Για να αμβλύνει τον πόνο, η Μίλερ άρχισε να καπνίζει μαριχουάνα. Η κρίση της κορυφώθηκε όταν η μητέρα της επέστρεψε μετά από πολυήμερη απουσία και η Μίλερ την έπιασε να καπνίζει μεθαμφεταμίνη στο μπάνιο.

Η Μίλερ είπε: «Ολόκληρη η ύπαρξή μου απλά έκλεισε και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τρέξω. Έτρεχα μέχρι που δεν μπορούσα να αναπνεύσω. […] Λυγίζω, κλαίω, είμαι ξαπλωμένη στη μέση του δρόμου και προσεύχομαι με την καρδιά μου ορθάνοιχτη. [Αυτό που έλαβα] ήταν απλά ένα δυνατό μήνυμα: “Φρόντισε τις αδελφές σου”. Δεν έπρεπε να ανησυχώ για τίποτα άλλο εκτός από τις αδελφές μου.»

Φοβούμενη την υιοθεσία, η Μίλερ απομονώθηκε από τον κόσμο για χάρη των δύο μικρότερων αδελφών της. Δεν είπε σε κανέναν τι συνέβαινε, μέχρι που ένας δάσκαλος της όγδοης τάξης παρατήρησε ότι δεν τα κατάφερνε και παρενέβη.

Η Χέιλι Μίλερ και ο Τράβις Οκάνο με τα τρία τους παιδιά. (ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

«Απλώς κατέρρευσα και του είπα τι συνέβαινε», είπε ο Μίλερ. «Άρχισε να με πηγαίνει ο ίδιος στο σχολείο και με ανάγκαζε να μένω μετά το μάθημα και να κάνω τις εργασίες μου. Μέχρι το τέταρτο τρίμηνο της όγδοης τάξης, είχα αρχίσει να παίρνω άριστα. Είχα μέσο όρο 4,1.»

Όταν η Μίλερ ήταν 18 ετών, οι γονείς της μπήκαν ταυτόχρονα σε κέντρο αποτοξίνωσης. Η μητέρα της είναι πλέον νηφάλια εδώ και σχεδόν 14 χρόνια, και παρόλο που ο πατέρας της εξακολουθεί να είναι εθισμένος στη μεθαμφεταμίνη, η Μίλερ τον «αποδέχεται πλήρως και τον αγαπάει παρόλα αυτά».

Η Μίλερ κέρδισε μια πλήρη υποτροφία ποδοσφαίρου στο Πανεπιστήμιο Chaminade της Χονολουλού για να σπουδάσει παιδαγωγική πρώιμης παιδικής ηλικίας και ψυχολογία στην και ολοκλήρωσε 18 μήνες σπουδών πριν μείνει έγκυος στον Κέιλεμπ.

Επιμονή

Η Μίλερ λέει ότι δεν κρίνει την εκπαίδευση με βάση τα κανονιστικά πρότυπα.

«Πιστεύω ότι όταν θέλεις να μάθεις κάτι, θα το μάθεις», είπε. «Δεν ήξερα τίποτα για τις πωλήσεις και όταν ήθελα να χτίσω αυτή τη ζωή για την οικογένειά μου και να είμαι μητέρα που μένει στο σπίτι, βυθίστηκα βαθιά στις πωλήσεις και στην ψυχολογία των πωλήσεων και του διαδικτυακού μάρκετινγκ – ήθελα να το μάθω και το έμαθα.

»Αισθάνομαι το ίδιο με τα παιδιά – είναι τόσο έμφυτα συντονισμένα με αυτό που είναι. Αν τους δώσουμε μεγάλους χώρους ανάπτυξης για να είναι όλα όσα είναι πλασμένα να είναι, μπορούν να κάνουν τα πάντα.»

Η Μίλερ ενθαρρύνει άλλους γονείς που σκέπτονται να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, να επιμείνουν πέρα από την αυτοαμφισβήτηση.

Η Χέιλι Μίλερ και ο Τράβις Οκάνο με τα παιδιά τους. (ευγενική παραχώρηση της Haley Celeste Miller)

 

«Κάθε μέρα θα αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου- αν κάνεις το σωστό, αν κάνεις αρκετά, αν πρέπει να κάνεις περισσότερα, αν πρέπει να τα βάλεις στο σχολείο. Θα κρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου», λέει. «Εκπαιδεύστε τον εαυτό σας. Υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές ιδέες γύρω από την οικοδιδασκαλία και την αποχή από το σχολείο, οπότε πρέπει πραγματικά να βρείτε τι είναι καλύτερο για την οικογένειά σας.

»Πάντα λέω στις μητέρες, ότι τον πρώτο χρόνο είναι ο γονιός που πρέπει να εγκαταλείψει τις ιδέες και τις προσδοκίες σχετικά με το πώς είναι ένα σχολείο και εστιάσει στο να γνωρίσει πραγματικά το παιδί του. Να μάθει πραγματικά τι το ενθουσιάζει, τι το κάνει να φλέγεται και να θέλει να μάθει.»

 

Μοιραστείτε μαζί μας τις ιστορίες σας και συνεχίστε να λαμβάνετε δόσεις έμπνευσης, εγγραφόμενοι στο ενημερωτικό μας δελτίο.

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Τα μικρά παιδιά πνίγονται αθόρυβα

Είναι γεγονός ότι τα μικρά παιδιά, μέχρι και τριών-τεσσάρων ετών δεν έχουν τα κατάλληλα αντανακλαστικά για να γλιτώσουν τους εαυτούς τους από τυχόν ατυχήματα στη θάλασσα ή την πισίνα. Ακόμα κι αν πατώνει ένα παιδί τριών ετών, αν γλιστρήσει και βρεθεί μπρούμυτα με το κεφάλι μέσα στο νερό, δεν έχει την ικανότητα να πατήσει τα πόδια του και να σηκωθεί. Αν ο γονέας (ή άλλος ενήλικας) δεν είναι δίπλα του σε συνεχή επαγρύπνηση, το ατύχημα είναι εύκολο να μετατραπεί σε δυστύχημα.

Πολλοί πνιγμοί μικρών παιδιών έχουν συμβεί κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των γονέων τους. Η παρακάτω ιστορία πιστοποιεί την ευκολία με την οποία πνίγεται ένα μικρό παιδί – παρόλο που στην προκειμένη περίπτωση, ο γονέας ευτυχώς ήταν δίπλα και αντέδρασε ακαριαία.

Καθώς το περιστατικό συνέβη στην αυλή της οικογένειας, η οποία ήταν εφοδιασμένη με κάμερες, έχει καταγραφεί και ο πατέρας, μέλος των πυροσβεστών της πόλης Χέμετ, στις ΗΠΑ, παραχώρησε τα πλάνα στην υπηρεσία του, για να διαδοθούν και να χρησιμεύσουν ως προειδοποίηση για όλους τους γονείς ενόψει του καλοκαιριού.

Στις 16 Μαΐου, μια οικιακή κάμερα ασφαλείας στη Νότια Καλιφόρνια κατέγραψε το απροσδόκητο γλίστρημα ενός μικρού αγοριού στην μικρή πισίνα της πίσω αυλής της οικογένειάς του και την άμεση αντίδραση του πατέρα του που πετάχτηκε και τον έβγαλε από το νερό. Ο πατέρας, εκπαιδευμένος στην άμεση επέμβαση, μοιράστηκε το βίντεο του επεισοδίου με την υπηρεσία του και τώρα το χρησιμοποιεί για να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους όσον αφορά την ασφάλεια στις πισίνες.

Το μικρό παιδί του Ζάκαρι και της Τζέσικα Πετίτ. (ευγενική παραχώρηση του Hemet City Firefighters Association IAFF Local 2342)

 

«Αυτό συνέβη στο σπίτι ενός από τους δικούς μας πυροσβέστες του Χέμετ, του μηχανικού/παραϊατρικού Ζάκαρι Πετίτ”, ανέφερε η Ένωση Πυροσβεστών της πόλης Χέμετ, IAFF Local 2342, σε επίσημη ανακοίνωση που μοιράστηκε με την Epoch Times. “Το ενός έτους αγόρι είναι το μικρότερο παιδί του ιδίου και της συζύγου του Τζέσικα».

Παρά τα προστατευτικά μέτρα που ο Ζάκαρι και η Τζέσικα είχαν πάρει, (όπως έναν φράχτη γύρω από την πισίνα, μια κάμερα παρακολούθησης που ενεργοποιείται με την κίνηση και συσκευές επίπλευσης), ο γιος τους Κόουλ κατάφερε να βγάλει το σωσίβιο γιλέκο του και να πέσει στο νερό χωρίς αυτό. Ευτυχώς, ο Ζάκαρι ήταν κοντά και «είχε γυρισμένη την πλάτη του μόνο για λίγα δευτερόλεπτα, καθώς φρόντιζε το μεσαίο του παιδί».

(ευγενική παραχώρηση του Hemet City Firefighters Association IAFF Local 2342)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hemet City Firefighters Association IAFF Local 2342)

 

Ο Ζάκαρι είδε αμέσως τι έγινε και μπόρεσε να ανασύρει τον Κόουλ χωρίς καθυστέρηση, βγάζοντάς τον από την πισίνα και ξαπλώνοντάς τον ανάσκελα για να συνέλθει. Ο Ζάκαρι δήλωσε στο Fox News ότι ο γιος του βυθιζόταν όταν έφτασε στην άκρη της πισίνας και απηύθυνε παράκληση στους γονείς με πισίνες να «βεβαιωθούν ότι έχει πύλη, κλειδαριά ασφαλείας για παιδιά [και] συναγερμούς στην πόρτα».

«Το βίντεο είναι μια απογοητευτική υπενθύμιση ότι μια έκτακτη ανάγκη στο νερό μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε ανά πάσα στιγμή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα”, ανέφεραν οι πυροσβέστες της πόλης Χέμετ, επιμένοντας: “Τα προληπτικά μέτρα του Ζακ και της Τζέσικα για την ασφάλεια στην πισίνα, αλλά, κυρίως, η επαγρύπνηση του γονέα είναι ο λόγος που ο γιος τους επέζησε. Τα παιδιά πνίγονται χωρίς θόρυβο, παρακαλώ προσέξτε το νερό».

(ευγενική παραχώρηση του Hemet City Firefighters Association IAFF Local 2342)

 

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο εδώ.

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Φωτογραφία: 20.000 βήματα… πίσω από τις «Νεράιδες του χιονιού»

Ο Χιρόκι Τακαχάσι χρειάστηκε να επιστρατεύσει πολλή υπομονή, επιμονή και τέχνη για να κατορθώσει να συλλάβει με τον φωτογραφικό φακό του μερικές ιδιαίτερες στιγμές από την καθημερινή ρουτίνα των μικροσκοπικών χνουδωτών πουλιών της Ιαπωνίας, που αποκαλούνται χαϊδευτικά και «νεράιδες του χιονιού».

Η επίσημη ονομασία τους στα ιαπωνικά είναι σίμα-έναγκα, δηλαδή «νησιώτικο πουλί με μακριά ουρά». Είναι υποείδος του αιγίθαλου, στρουθιόμορφου πτηνού της οικογένειας των Αιγιθαλιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Aegithalos caudatus και περιλαμβάνει 17 υποείδη. Στην Ιαπωνία απαντούν στα δάση του Χοκάιντο, δεύτερου μεγαλύτερου νησιού της χώρας.

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

Ο Τακαχάσι, ο οποίος γεννήθηκε και ζει στο Χοκάιντο, στην πόλη Σαπόρο, έχει μαγευτεί από τα μικρά λευκά πουλάκια που θυμίζουν χιονόμπαλες. Τον Δεκέμβριο του 2022, μετά από έναν μήνα μάταιης αναζήτησής τους στο δάσος, κατάφερε να τραβήξει μερικές πολύ ωραίες φωτογραφίες τους την ώρα που έκαναν τη «γυμναστική» τους.

«Τα σίμα-έναγκα είναι πολύ γρήγορα, κάτι που κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη φωτογράφησή τους.  Όμως, ήμουν τόσο αποφασισμένος να καταφέρω να αποτυπώσω τα στρογγυλά κεφαλάκια τους, που περπατούσα μέχρι και 20.000 βήματα την ημέρα για να το πετύχω», λέει ο φωτογράφος στην Epoch Times.

Για να τραβήξει χαριτωμένες, en face πόζες, έπρεπε να μετακινείται συνέχεια, καθώς οι αιγίθαλοι δεν μένουν ακίνητοι για πολύ και κινούνται αλλάζοντας συνεχώς κατεύθυνση.

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

Εξοπλισμένος με μια Canon EOS R5 με φακό 300 mm, o Χιρόκι μπόρεσε να απαθανατίσει πολλά από τα ακροβατικά που έκαναν τα πουλάκια: χοροπηδήματα από κλαδί σε κλαδί, εναέριες βουτιές, ακόμα και… μονόζυγο στα πιο γερά κλαριά.

Το βάρος των ενήλικων σίμα-έναγκα κυμαίνεται γύρω στα 8 γραμμάρια, ενώ το μήκος τους φτάνει μέχρι τα 13-15 εκατοστά. Είναι παμφάγα, με προτίμηση στα έντομα και άλλα ασπόνδυλα. Μπορεί να τα δει κανείς όλο τον χρόνο στο νησί, αλλά τη χαρακτηριστική χνουδωτή στρογγυλάδα τους την αποκτούν τον χειμώνα, όταν το φτέρωμά τους «φουσκώνει» για επιπλέον ζεστασιά.

Σε αντίθεση με τα ηπειρωτικά υποείδη των αιγίθαλων, τα σίμα-έναγκα χάνουν με την ενηλικίωση τα χοντρά μαύρα «φρύδια» τους, με αποτέλεσμα τα κεφαλάκια τους να μοιάζουν με χνουδωτές μπαμπακόμπαλες. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι όσα πουλιά δεν ζευγαρώσουν την άνοιξη, βοηθούν στο μεγάλωμα των μικρών των άλλων πουλιών του 25μελούς περίπου σμήνους τους.

Τα σίμα-έναγκα είναι επίσης το έμβλημα του νησιού Χοκάιντο και εμφανίζονται συχνά σε σουβενίρ, τουριστικά είδη και χειροτεχνήματα.

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

Ο Χιρόκι ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία ως φωτογράφος τοπίων και πορτραίτων, ενώ αφότου έγινε πατέρας, άρχισε να ενδιαφέρεται για τις  φωτογραφικές μηχανές αντανακλαστικών μονού φακού. Άρχισε να κάνει μεγάλους περιπάτους στη φύση και στις αρχές του 2022, τράβηξε τον πρώτο του ιπτάμενο σκίουρο Έζο (Έζο-μομόνγκα). Κάπως έτσι γεννήθηκε το πάθος του για τη φωτογράφηση ζώων.

Η δημοσίευση της σειράς των φωτογραφιών των σίμα-έναγκα στο Instagram είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο, ξαφνιάζοντάς τον ευχάριστα.

«Η ανταπόκριση των ανθρώπων με χαροποίησε ιδιαιτέρως», ομολόγησε στην Epoch Times, προσθέτοντας: «Σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, το Χοκάιντο είναι πολύ μικρό. Τον χειμώνα, όμως,  τα ζώα του γίνονται πολύ χαριτωμένα, έτσι όπως φουντώνει το τρίχωμα, η γούνα ή το φτέρωμά τους για να αντιμετωπίσουν το κρύο. Θα ήμουν ευτυχισμένος χαρίζοντας αυτή την ομορφιά σε όλο τον κόσμο

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

(ευγενική παραχώρηση του Hiroki Takahashi)

 

Μετάφραση: Αλία Ζάε