NEWSFEED

Ερευνητές αναγνώρισαν πρωτεΐνη, η οποία μπορεί να αποτρέψει την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας σε προχωρημένη ηλικία, σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Developmental Cell, στις 2 Οκτωβρίου 2024.

Ο εκφυλισμός της ωχράς κηλίδας είναι η κύρια αιτία απώλειας όρασης στους ηλικιωμένους, επηρεάζοντας σχεδόν 20 εκατομμύρια Αμερικανούς. Καθώς ο πληθυσμός γερνά, αυτός ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά. Προς το παρόν, δεν υπάρχει θεραπεία η οποία να μπορεί να σταματήσει την πρόοδο της εκφύλισης της ωχράς κηλίδας.

«Νομίζω ότι αναγνωρίσαμε κάτι το οποίο μπορεί να στοχεύσει τα πρώιμα στάδια της ασθένειας. […] Αυτό είναι πολύ σημαντικό», είπε στους Epoch Times η επικεφαλής συγγραφέας Ρούτσιρα Σινγκ, αναπληρωτής καθηγήτρια οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης.

Η μελέτη χρησιμοποίησε ανθρώπινα βλαστοκύτταρα αντί για ζωικά μοντέλα, κάτι το οποίο δίνει μια ακριβέστερη απεικόνιση του τι συμβαίνει στην ηλικιακή εκφύλιση της ωχράς κηλίδας, σύμφωνα με τους ερευνητές.

«Παλαιότερες ερευνητικές μέθοδοι περιορίζονταν από την ικανότητά τους να απαθανατίζουν τις σημαντικές πτυχές είτε των υγιών είτε των πεθαμένων ανθρώπινων κυττάρων», επισημαίνει η Σινγκ.

Οι ερευνητές αναγνωρίζουν την πρωτεΐνη που οδηγεί σε ηλικιακή εκφύλιση της ωχράς κηλίδας

Οι ερευνητές εξήγαγαν ανθρώπινα βλαστοκύτταρα από υγιείς ανθρώπους και ασθενείς με εκφύλιση ωχράς κηλίδας και τα προγραμμάτισαν σε κύτταρα του τοιχώματος του αμφιβληστροειδούς.

Συγκριτικά με τους υγιείς ανθρώπους, τα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς των ασθενών με εκφύλιση ωχράς κηλίδας υπερπαρήγαγαν ένα είδος πρωτεΐνης που ονομάζεται ιστικός αναστολέας της μεταλλοπρωτεϊνάσης 3 (tissue inhibitor of metalloproteinase 3 – TIMP3), η οποία οδηγεί σε συσσώρευση λιπαρών και πρωτεϊνών που ονομάζονται ντρούζεν (drusen). Τα ντρούζεν είναι μια ένδειξη του πρώιμου σταδίου της εκφύλιση της ωχράς κηλίδας.

Στην εκφύλιση της ωχράς κηλίδας, η κηλίδα, το τμήμα του αμφιβληστροειδούς που είναι υπεύθυνο για την οξεία όραση, καταστρέφεται.

Στα αρχικά στάδια, κίτρινα ιζήματα από ντρούζεν συσσωρεύονται στον αμφιβληστροειδή. Τα πρώιμα συμπτώματα της εκφύλισης της ωχράς κηλίδας περιλαμβάνουν θολή όραση ή την εμφάνιση μιας μαύρης κηλίδας στο κεντρικό πεδίο όρασης, καθιστώντας τις καθημερινές δραστηριότητες όπως το διάβασμα, την οδήγηση, ακόμη και την αναγνώριση προσώπων, όλο και πιο δύσκολες.

Η στεγνή εκφύλιση ωχράς κηλίδας, η οποία αποτελεί το 90% των διαγνωσμένων περιπτώσεων, χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή συσσώρευση ντρούζεν και την αργή απώλεια όρασης. Η υγρή εκφύλιση ωχράς κηλίδας, η οποία είναι λιγότερο συνηθισμένη και πιο σοβαρή, συνδέεται με την ανάπτυξη ανώμαλων αγγείων αίματος κάτω από τον αμφιβληστροειδή.

Στη μελέτη, οι ερευνητές βρήκαν ότι η TIMP3 εμπόδιζε ένα άλλο ένζυμο που αποκαλείται μεταλλοπεπτιδάση μήτρας 2 (matrix metallopeptidase 2 – MMP2), η οποία δρα ως συνεργείο καθαρισμού των ματιών, αφαιρώντας τις βλαβερές ουσίες και διατηρώντας τα μάτια υγιή. Με λιγότερη δραστηριότητα  MMP2, τα ντρούζεν συσσωρεύονται, οδηγώντας στην εκφύλιση της ωχράς κηλίδας.

Η ενίσχυση της  MMP2 αποτρέπει την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας

Η ομάδα της Σινγκ ανακάλυψε ότι εμποδίζοντας την TIMP3, αυξάνονται τα επίπεδα MMP2, τα οποία βοηθούν στη ρύθμιση της φλεγμονής και της υγείας των ματιών. Όταν τα επίπεδα MMP2 είναι χαμηλά, η φλεγμονή μεγαλώνει, οδηγώντας σε μεγαλύτερη συσσώρευση ντρούζεν και, τελικά, σε απώλεια όρασης.

Ενισχύοντας τα επίπεδα MMP2, οι ερευνητές κατάφεραν να μειώσουν τη συσσώρευση ντρούζεν.

Η ομάδα της Σινγκ έχει καταθέσει προσωρινές πατέντες για τους αναστολείς ενζύμων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της ασθένειας. Τα επόμενα βήματα περιλαμβάνουν προκλινικές μελέτες και τον καθορισμό των καλύτερων μεθόδων παράδοσης, όπως τα φάρμακα δια του στόματος ή τις σταγόνες ματιών. Μόνο όταν αυτά τα στάδια ολοκληρωθούν θα μπορεί η θεραπεία να δοκιμαστεί και, εν τέλει, να γίνει διαθέσιμη στους ασθενείς.

Παρόλο που η ακριβής αιτία της εκφύλισης της ωχράς κηλίδας δεν είναι πλήρως κατανοητή, οι γενετικοί και οι περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι γνωστό ότι επηρεάζουν. Η ύπαρξη οικογενειακού ιστορικού εκφύλισης της ωχράς κηλίδας αυξάνει τον κίνδυνο.

Συγκεκριμένα γονίδια, όπως το ABCA4, συνδέονται με την κατάσταση. Ωστόσο, οι έρευνες συνεχίζονται για τον καθορισμό του ρόλου τους στη θεραπεία, σύμφωνα με αναθεώρηση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Κλινικές Παρεμβάσεις στην Γήρανση (Clinical Interventions in Aging).

Η μεγάλη ηλικία, το κάπνισμα, η παχυσαρκία και η καρδιαγγειακή νόσος αυξάνουν τις πιθανότητες εμφάνισης της εκφύλισης της ωχράς κηλίδας. Μερικές μελέτες έχουν επίσης συνδέσει τη διατροφή που περιέχει πολλά κορεσμένα λιπαρά με την αύξηση πιθανότητας εμφάνισης της εκφύλισης της ωχράς κηλίδας.

Προληπτικά μέτρα

Η εκφύλιση ωχράς κηλίδας προοδεύει με διαφορετικούς ρυθμούς σε διαφορετικά άτομα. Μέχρι και το 3% των ανθρώπων με μικρή συσσώρευση ντρούζεν αντιμετωπίζει προβλήματα με την όραση μέσα σε πέντε χρόνια, ενώ περίπου το 50% με μεγαλύτερη συσσώρευση ντρούζεν αναπτύσσει εκφύλιση ωχράς κηλίδας τελευταίου σταδίου και απώλεια όρασης μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Τα καθημερινά συμπληρώματα βιταμινών και θρεπτικών συστατικών μπορεί να βοηθήσουν στην επιβράδυνση την προόδου μιας μέσου σταδίου ξηρής εκφύλισης της ωχράς κηλίδας.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Οφθαλμολογίας (ΑΑΟ), ορισμένα θρεπτικά συστατικά ωφελούν την υγεία του ματιού, συμπεριλαμβανομένων των βιταμινών C και Ε, του ψευδάργυρου, της λουτεΐνης, της ζεαξανθίνης και των Ω-3 λιπαρών οξέων. Αυτά συνδέονται με χαμηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης εκφύλισης της ωχράς κηλίδας αργότερα στη ζωή κάποιου.

Τα εσπεριδοειδή, τα σκούρα πράσινα φυλλώδη λαχανικά, τα δημητριακά ολικής άλεσης, τα λιπαρά ψάρια και οι ξηροί καρποί είναι καλές διατροφικές επιλογές για την υποστήριξη της υγείας των ματιών.

Επιπλέον, η ΑΑΟ συνιστά μια δίαιτα χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη για όσους πάσχουν ή κινδυνεύουν από εκφύλιση της ωχράς κηλίδας. Ο γλυκαιμικός δείκτης υποδεικνύει το πόσο γρήγορα οι τροφές αυξάνουν το σάκχαρο στο αίμα και οι δίαιτες χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη τείνουν να είναι πλούσιες σε μη αμυλούχα λαχανικά και δημητριακά ολικής άλεσης η ελαφρώς επεξεργασμένα καθώς και χαμηλές σε επεξεργασμένες τροφές.

Η σωματική δραστηριότητα συνδέεται επίσης με λιγότερες πιθανότητες πρόωρης ή μεταγενέστερης εκφύλισης της ωχράς κηλίδας. Η ΑΑΟ σημειώνει πως η τακτική σωματική δραστηριότητα, όπως το περπάτημα, η ποδηλασία, το κολύμπι ακόμη και η δραστήρια κηπουρική, προάγουν την υγεία των ματιών.

Χωρίς αντιμετώπιση, η ξηρή εκφύλιση της ωχράς κηλίδας μπορεί να εξελιχθεί σε υγρή, η οποία επιδεινώνεται ταχύτατα.

Της Cara Michelle Miller

 

Νέα μελέτη από την Δανία βρίσκει ότι η χρήση ορμονικών ενδομήτριων συσκευών (σπιράλ – IUDs) συνδέεται με ελαφρώς υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του μαστού σε γυναίκες ηλικίας 15 έως 49 ετών. Η έρευνα υποδεικνύει ότι οι γυναίκες που χρησιμοποιούν σπιράλ αντισύλληψης έχουν 40% υψηλότερη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του μαστού σε σχέση με αυτές που δεν χρησιμοποιούν.

Αυτή η αύξηση ακούγεται υψηλή, αλλά ο καρκίνος του μαστού εξακολουθεί να είναι σπάνιος σε νεαρές γυναίκες. Θέτοντας το από μια προοπτική, αυτή η 40% υψηλότερη πιθανότητα σημαίνει περίπου 14 επιπλέον περιπτώσεις καρκίνου του μαστού ανά 10.000 γυναίκες που χρησιμοποιούν σπιράλ, επιπροσθέτως του βασικού κινδύνου για αυτή την ηλικιακή ομάδα.

«Είμαστε πολύ πιο βέβαιοι πως αυτός είναι ένας συσχετισμός τον οποίο θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν», είπε στους Epoch Times η επικεφαλής συγγραφέας Λίνα Στάινρουντ Μερχ, η οποία έχει διδακτορικό στην δημόσια υγεία και είναι επικεφαλής της ομάδας στο Ινστιτούτο Καρκίνου της Δανίας.

«Νομίζω το μήνυμα που πρέπει να αποκομίσουμε είναι πως […] ένα σπιράλ δεν λειτουργεί μονάχα τοπικά [στο αναπαραγωγικό σύστημα], λειτουργεί και συστηματικά στο σώμα», είπε η Μερχ. «και αυτή είναι μια πολύ σημαντική πληροφορία επειδή πολλές γυναίκες επιλέγουν αυτό το προϊόν λόγω της πεποίθησης ότι θα δρούσε μονάχα τοπικά», πρόσθεσε.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτή την συσχέτιση μεταξύ της χρήσης σπιράλ και του καρκίνου του μαστού, αλλά αυτή την φορά […] [η μελέτη έλαβε υπόψιν] παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να διαταράξουν τα ευρήματα», σημείωσε η Μερχ.

 

Χρήση σπιράλ και κίνδυνος καρκίνου του μαστού

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό της Αμερικάνικης Ιατρικής Ένωσης στης 16 Οκτωβρίου, αναγνώρισε την αναλογία κινδύνου, η οποία μετράει τον διαφορικό κίνδυνο του καρκίνου του μαστού μεταξύ των χρηστών και μη του σπιράλ στην μονάδα του χρόνου.

Οι ερευνητές παρακολούθησαν ένα σώμα 157.190 γυναικών (οι μισές χρήστες και οι μισές μη χρήστες) ηλικίας 15 έως 49 ετών για έως και 15 χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων περίπου το 1% των γυναικών διεγνώσθησαν με καρκίνο του μαστού.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι η χρήση σπιράλ αύξησε τον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού κατά 40%, ή 14 επιπλέον γυναίκες διεγνώσθησαν με καρκίνο του μαστού ανά 10.000 χρήστες σπιράλ σε σχέση με μη χρήστες.

Η μελέτη έδειξε μια αυξανόμενη τάση που σχετίζεται με την παρατεταμένη χρήση σπιράλ. Ωστόσο, αυτά τα ευρήματα δεν ήταν στατιστικά σημαντικά.

Διαιρώντας τα δεδομένα με την διάρκεια μείωσε την στατιστική ακρίβεια, παρόλα αυτά η ανοδική τάση υποδεικνύει πιθανή αύξηση κινδύνου με τον καιρό, είπε η Μερχ, προσθέτοντας πως αυτή η τάση έχει παρατηρηθεί και σε άλλες μελέτες επίσης. Περαιτέρω έρευνα είναι απαραίτητη για να επικυρωθούν αυτές οι παρατηρήσεις.

Μελέτες έχουν επίσης επανειλημμένα αναφέρει συσχετισμούς μεταξύ των ορμονικών αντισυλληπτικών και του καρκίνου του μαστού και του τραχήλου της μήτρας, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου των ΗΠΑ.

Το 2023, μια μελέτη του Όξφορντ βρήκε 20% με 30% αύξηση του κινδύνου του κακρίνου του μαστού που σχετίζεται με παρούσα ή πρόσφατη χρήση ορμονικών αντισυλληπτικών, άσχετα από την μέθοδο παράδοσης.

«Η θεωρία πίσω από αυτό είναι πως πολλές μορφές καρκίνου του μαστού είναι βασισμένες ορμονολογικά», είπε στους Epoch Times μέσω email ο Δρ Ντάνιελ Λαντάου, ογκολόγος, αιματολόγος και συνεργάτης του Κέντρου Μεσοθηλιώματος στο Asbestos.com.

«Τα οιστρογόνα (ή μερικές φορές η προγεστερόνη) στην ουσία ‘τρέφει’ τον καρκίνο του μαστού», γράφει. «Αυτοί οι καρκίνοι ονομάζονται καρκίνοι του μαστού θετικοί στους ορμονικούς υποδοχείς [sic].»

Η Μερχ τόνισε πως η αύξηση του κινδύνου του καρκίνου του μαστού που παρατηρείται στην μελέτη αποδίδεται κυρίως στην επικρατούσα χρήση υψηλής δόσης ορμονικών σπιράλ, Mirena, ανάμεσα στις γυναίκες της Δανίας τα πρόσφατα χρόνια. Η πλειονότητα των σπιράλ που εξετάστηκαν ήταν υψηλής δόσης, είπε, προσθέτοντας ότι αυτή η πληροφορία είναι ζωτικής σημασίας για την ερμηνεία των αποτελεσμάτων.

Το Mirena είναι ένα από τα τέσσερα σπιράλ εγκεκριμένα στις ΗΠΑ.

«Περιμέναμε ο κίνδυνος να είναι χαμηλότερος […] παρόλο που δεν έχουμε δεδομένα στις χαμηλότερες δόσεις […] επειδή η δόση είναι σημαντικά μικρότερη στα προϊόντα χαμηλής δόσης», είπε η Μερχ.

 

Διακρίσεις μεταξύ των τύπων των αντισυλληπτικών

Τα ορμονικά σπιράλ απελευθερώνουν μια συνθετική ορμόνη η οποία πήζει το βλεννογόνο του τραχήλου της μήτρας για να εμποδίσει την κίνηση του σπέρματος, λεπταίνοντας την επένδυση της μήτρας για να την κάνουν λιγότερο φιλόξενη για ένα ωάριο να εγκατασταθεί, και μπορεί επίσης να αποτρέψει την ωορρηξία.

Όλα τα ορμονικά αντισυλληπτικά περιέχουν συνθετικές μορφές είτε προγεστερόνης μονάχα ή και οιστρογόνων και προγεστερόνης, οι οποίες παράγονται φυσικά στα ωάρια μιας γυναίκας. Μέχρι πρότινος πίστευαν ότι αυτές οι ορμόνες λειτουργούσαν αποκλειστικά μέσα στο αναπαραγωγικό σύστημα, ωστόσο πρόσφατα ευρήματα υποδηλώνουν πως έχουν ευρύτερες συστημικές επιδράσεις.

Αντιθέτως, τα χάλκινα σπιράλ είναι ελεύθερα από ορμόνες και χρησιμοποιούν χαλκό για να δημιουργήσουν ένα τοξικό περιβάλλον για το σπέρμα, εμποδίζοντας την κίνηση του προς το ωάριο.

Τα σπιράλ βρίσκονται στην κατηγορία των αντιστρέψιμων αντισυλληπτικών μακράς δράσης, μαζί με τα εμφυτεύματα, τα οποία είναι μικρές, εύκαμπτες ράβδοι που εισάγονται υποδόρια (κάτω από το δέρμα) στο άνω άκρο.

«Τα ιατρικά αντισυλληπτικά φέρουν κινδύνους για το καρδιαγγειακό σύστημα, περιλαμβάνοντας τους θρόμβους του αίματος. Ο κίνδυνος θρόμβων συμβαίνει συγκεκριμένα στις μεθόδους που περιέχουν οιστρογόνα, ειδικά σε καπνιστές ή αυτούς άνω των 35 ετών», είπε στους Epoch Times η Δρ Λώρεν Ράμσεϋ, χειρουργός καρκίνου του μαστού από το Φορτ Γουόρθ (Fort Worth) του Τέξας, η οποία δεν έλαβε μέρος στην μελέτη.

Μελέτες δείχνουν ότι η αντισύλληψη αυξάνει σε τριπλάσιο βαθμό τον κίνδυνο θρόμβων στο αίμα στις γυναίκες.

Η προηγούμενη έρευνα της Μερχ έδειξε ότι τα ορμονικά σπιράλ μπορεί επίσης να συνδέονται με υψηλότερη πιθανότητα χρήσης αντικαταθλιπτικών και αρχικής διάγνωσης κατάθλιψης.

 

Θρόμβοι αίματος εναντίον καρκίνου του μαστού

Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι ο κίνδυνος καρκίνου του μαστού των βραχυπρόθεσμων σπιράλ ήταν συγκρίσιμος με αυτόν των αντισυλληπτικών χαπιών.

Οι κατευθυντήριες γραμμές για την χρήση των χαπιών αντισύλληψης έχουν ενημερωθεί στο παρελθόν ως αποτέλεσμα ερευνών που συνδέουν ορισμένα χάπια με αυξημένο κίνδυνο θρόμβων στο αίμα.

«Αυτές οι αλλαγές [στις συστάσεις αντισυλληπτικών χαπιών] έγιναν με βάση τον κίνδυνο θρόμβων στο αίμα παρόμοιου με τον κίνδυνο που δείχνουμε τώρα για τον καρκίνο του μαστού», είπε η Μερχ. Επομένως είναι κρίσιμο να δούμε τον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού που έχουμε παρατηρήσει ως σημαντικό, πρόσθεσε.

Παρόλα αυτά, όπως τονίζεται και στην έρευνα, οι κίνδυνοι που σχετίζονται με τα ορμονικά σπιράλ εμπεριέχουν μια μικρή αύξηση στον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού και των θρόμβων στο αίμα, μαζί με πιθανές καρδιαγγειακές παθήσεις και λοιμώξεις και αλλαγές στην χοληστερίνη, την ινσουλίνη και τα επίπεδα τριγλυκεριδίων.

 

Ζυγίζοντας τους κινδύνους και τα πλεονεκτήματα των αντισυλληπτικών

Η απόφαση της χρήσης των αντισυλληπτικών περιλαμβάνει την προσεκτική εκτίμηση τόσο των κινδύνων όσο και των πλεονεκτημάτων.

Ενώ το κύριο πλεονέκτημα τους είναι η πρόληψη της εγκυμοσύνης, με τον ρυθμό αποτελεσματικότητας να κυμαίνεται από 92% έως και 99% όταν χρησιμοποιείται σωστά, μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου και την διαχείριση των συμπτωμάτων σε καταστάσεις όπως το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, ενδομητρίωσης και ακμής.

Ενώ κάποια αντισυλληπτικά χάπια μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του τραχήλου της μήτρας και του μαστού, μειώνουν επίσης τον κίνδυνο υπερβολικής κυτταρικής ανάπτυξης που σχετίζεται με τον καρκίνο του ενδομητρίου. Όλα τα αντισυλληπτικά χάπια καταστέλλουν την ωορρηξία και μερικά μπορούν να σταματήσουν επίσης την εγκυμοσύνη.

Πιθανές παρενέργειες των αντισυλληπτικών περιλαμβάνουν απώλεια εμμηνορροϊκού κύκλου, ναυτία, αλλαγές στην διάθεση και ευαισθησία στο στήθος. «Αυτά [τα συμπτώματα] είναι γενικά λιγότερο έντονα για τις μεθόδους με σπιράλ λόγω της τοπικής έκκρισης ορμονών. Τα σπιράλ με χαλκό δεν έχουν τις ίδιες ορμονικές επιδράσεις», είπε η Ράμσεϋ.

 

Γνωρίζοντας τους κινδύνους

Τα αντισυλληπτικά πρέπει να προσεγγίζονται όπως τα φάρμακα, σύμφωνα με τον Λαντάου, τα οποία εγγενώς ενέχουν κινδύνους. Οι γυναίκες που αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν ορμονική αντισύλληψη θα πρέπει να ενημερώνονται πλήρως για τους σχετικούς κινδύνους, όπως αυξημένο κίνδυνο θρόμβων στο αίμα και καρκίνο του μαστού

Οι κίνδυνοι εφαρμόζονται σε όλα τα ορμονικά αντισυλληπτικά. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Ορμονικές μέθοδοι σύντομης δράσης, όπως τα ενέσιμα και τα χάπια μόνο προγεστερόνης. Τα χάπια που περιέχουν προγεστερόνη λεπταίνουν το τοίχωμα της μήτρας και αποτρέπουν την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου.
• Συνδυαστικές ορμονικές μέθοδοι, οι οποίες περιέχουν συνθετικά οιστρογόνα και ένα είδος προγεστίνης, όπως τα συνδυαστικά αντισυλληπτικά δια του στόματος, γνωστά επίσης και ως «το χάπι», τα επιθέματα αντισύλληψης και οι κολπικοί δακτύλιοι. Όλες οι συνδυαστικές μέθοδοι αντισύλληψης μπορούν να αποτρέψουν την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου.
• Αντισύλληψη επείγουσας ανάγκης, η οποία χρησιμοποιείται μετά την συνουσία και περιλαμβάνει αντισυλληπτικά χάπια επείγουσας ανάγκης. Αυτά δεν αποτρέπουν την εμφύτευση αλλά την ωορρηξία.

 

Μέθοδοι χωρίς ορμόνες περιλαμβάνουν:

• Σπιράλ χαλκού
• Μέθοδοι φραγμού, με συσκευές όπως αυτές που αποτρέπουν το σπέρμα να διαπεράσει την μήτρα, όπως τα προφυλακτικά και τα διαφράγματα
• Αποστείρωση, η οποία περιλαμβάνει σαλπιγγική απολίνωση, βαζεκτομή και εμφυτεύματα

 

Ο κίνδυνος του καρκίνου του μαστού είναι πολύ σπάνιος σε γυναίκες κάτω των 30 ετών, υποδηλώνοντας ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν γενικά για τις επιπλοκές της χρήσης ορμονικών σπιράλ, είπε η Μερχ.

Ωστόσο, παρότρυνε τις γυναίκες στα 30 και τα 40 τους να παραμένουν ενήμερες σχετικά με αυτόν τον συσχετισμό όταν μιλούν για επιλογές αντισύλληψης με τους πάροχους υγείας τους.

«Εάν έχετε οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του μαστού ή ανησυχείτε συγκεκριμένα για τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού, ενδεχομένως να κουβεντιάσετε για επιλογές αντισύλληψης χωρίς [sic] ορμόνες», γράφει ο Λαντάου.

«Η ισορροπία των πλεονεκτημάτων και των κινδύνων των μεθόδων αντισύλληψης απαιτεί μια ολοκληρωμένη προσέγγιση. Είναι μια εξατομικευμένη απόφαση η οποία απαιτεί να λαμβάνουμε υπόψιν το προσωπικό και το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό», είπε η Ράμσεϋ.

Το συμπέρασμα από αυτή τη νέα μελέτη είναι ότι αντίθετα με τις προηγούμενες πεποιθήσεις ότι τα ορμονικά αντισυλληπτικά δεν είχαν κινδύνους, είναι φάρμακα με συστημικές επιδράσεις, είπε η Μερχ. Αυτή η προοπτική θα πρέπει να καθοδηγεί τις γυναίκες καθώς ζυγίζουν την λογική της έναρξης αντισυλληπτικών μεθόδων ενάντια στους κινδύνους που εμπεριέχονται.

Της Rachel Ann T, Melegrito

Νέα μελέτη υποδηλώνει ότι οι επιστήμονες μπορούν να προβλέψουν την ανάπτυξη χρόνιου πόνου μόλις τρεις μέρες μετά από αυχενικό διάστρεμμα  – έναν τραυματισμό που προκαλείται από την απότομη και βίαιη κάμψη του αυχένα προς τα εμπρός και μετά προς τα πίσω – αναλύοντας τα μοτίβα δραστηριότητας του εγκεφάλου και τα επίπεδα άγχους.

Το αυχενικό διάστρεμμα είναι ένα τραυματισμός του αυχένα που προκαλείται συνήθως από την πρόσκρουση ενός αντικειμένου ή άλλου οχήματος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και λιγότερο συχνά προκαλείται από τραυματισμούς σε αθλήματα, σωματική βία και άλλα τραύματα.

Πάνω από 3,3 εκατομμύρια ενήλικες στις ΗΠΑ επί του παρόντος βιώνουν χρόνιο πόνο ως αποτέλεσμα αυχενικού διαστρέμματος, καθιστώντας το ένα σοβαρό ζήτημα δημόσιας υγείας.

«Το χρόνιο άλγος παραμένει μια μεγάλη πηγή αναπηρίας και βασάνου παγκοσμίως, κουβαλώντας τεράστιο υγειονομικό και κοινωνικό κόστος», αναφέρουν οι συγγραφείς της μελέτης.

 

Καίριες περιοχές του εγκεφάλου δείχνουν πρώιμα προειδοποιητικά σημάδια

Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Mental Health, εστιάζει στην επικοινωνία μεταξύ δύο κρίσιμων περιοχών του εγκεφάλου: τον ιππόκαμπο, ο οποίος λειτουργεί ως το κέντρο μνήμης του εγκεφάλου, και τον εγκεφαλικό φλοιό, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την επικαιροποίηση της μακροχρόνιας μνήμης.

Αυξημένη επικοινωνία μεταξύ αυτών των δύο περιοχών τις ακόλουθες ημέρες μετά τον τραυματισμό σχετίζεται σημαντικά με την ανάπτυξη χρόνιου πόνου, σύμφωνα με την μελέτη.

«Παρότι οι υποκείμενοι μηχανισμοί του χρόνιου άλγους δεν κατανοούνται ακόμη πλήρως, υπάρχει η υπόθεση ότι τα κυκλώματα συναισθηματικής εκμάθησης του εγκεφάλου παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και επιμονή του χρόνιου άλγους», αναφέρουν οι συγγραφείς.

Αυτά τα «κυκλώματα» εστιάζουν στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου, ο οποίος είναι «υπεύθυνος για την επικαιροποίηση των νέων αναμνήσεων σε μακροχρόνιες», είπε σε δήλωση ο Πάουλο Μπράνκο, επίκουρος καθηγητής αναισθησιολογίας και ιατρικής πόνου στην Σχολή Ιατρικής του Βορειοδυτικού Πανεπιστημίου του Φάινμπεργκ (Northwestern University Feinberg School of Medicine) και πρώτος συγγραφέας της μελέτης.

Όσο πιο πολύ «μιλάει» ο ιππόκαμπος στον φλοιό, τόσο πιο πιθανό είναι για το άτομο να αναπτύξει χρόνιο άλγος, πρόσθεσε.

 

Τα επίπεδα άγχους παίζουν κρίσιμο ρόλο

Η έρευνα επίσης αναγνώρισε το άγχος ως κρίσιμο παράγοντα.

Στην μελέτη, οι ασθενείς που παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα άγχους αμέσως μετά το ατύχημά τους έδειξαν μεγαλύτερη πιθανότητα ανάπτυξης χρόνιου πόνου. «Εάν η ανάμνηση έχει υψηλή συναισθηματική σημασία, τότε κάνει αυτούς τους ασθενείς να σχετίζουν αυτή την κίνηση με πόνο», είπε ο Μπράνκο.

Αυτός ο σύνδεσμος μεταξύ αυξημένης εγκεφαλικής συνδεσιμότητας και άγχους υπογραμμίζει τις περίπλοκες διεργασίες που εμπεριέχονται στο πως αντιλαμβανόμαστε τον πόνο.

«Ενώ συχνά σκεφτόμαστε τον πόνο ως κάτι σχετικό μονάχα με έναν τραυματισμό, στην ουσία είναι ο εγκέφαλος που δημιουργεί την εμπειρία του πόνου», σημείωσε ο Μπράνκο. «Ο εγκέφαλος παίρνει την απόφαση για το εάν κάποια κίνηση θα πρέπει να είναι επίπονη ή όχι.»

Οι συγγραφείς επίσης δεν βρήκαν καμία σημαντική σχέση μεταξύ των επιπέδων του στρες και την ανάπτυξη χρόνιου πόνου.

 

Μετατόπιση της εστίασης από την αντιμετώπιση στην πρόληψη

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η κατανόηση του χρόνου εμφάνισης του χρόνιου πόνου θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα αντιμετώπισης από την επικέντρωση στην θεραπεία σε αυτή της πρόληψης.

«Τώρα που γνωρίζουμε ότι υπάρχει αυτή η κρίσιμη χρονική περίοδος όταν αυτό συμβαίνει, μπορούμε να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες αντιμετώπισης σε αυτό το αρχικό στάδιο για να αποτρέψουμε τον χρόνιο πόνο αντί να προσπαθήσουμε να τον θεραπεύσουμε, κάτι το οποίο είναι πολύ πιο δύσκολο», είπε σε δήλωση τύπου ο Απκάρ Β. Απκαριάν, διευθυντής του Κέντρου Μεταφραστικής Έρευνας Πόνου και αλληλογραφών συγγραφέας.

«Εφόσον το άγχος παίζει σημαντικό ρόλο για τις αλλαγές στον εγκέφαλο, στοχεύοντας το άγχος αμέσως μετά τον τραυματισμό ίσως μπορέσει να σταματήσει αυτές τις αλλαγές, πιθανώς μέσα από φάρμακα κατά του άγχους ή άλλα», πρόσθεσε ο Απκαριάν.

Η έρευνα θα μπορούσε να ανοίξει νέες πιθανότητες για θεραπείες εστιασμένες στην δραστηριότητα και συνδεσιμότητα του ιππόκαμπου, σημείωσε.

 

Η έναρξη του πόνου εντοπίστηκε στη στιγμή του τραυματισμού

Η μεγάλης κλίμακας διαχρονική μελέτη, που διεξήχθη σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Technion-Israel και το Πανεπιστήμιο McGill, παρακολούθησε περισσότερους από 200 ασθενείς με αυχενικό διάστρεμμα από τον Μάρτιο του 2016 έως τον Δεκέμβριο του 2021. Από αυτούς τους συμμετέχοντες, οι 177 υποβλήθηκαν σε μαγνητική τομογραφία (ΜΤ) εντός τριών ημερών από τον τραυματισμό.

Αυτός ο πληθυσμός ασθενών παρείχε στους ερευνητές την ευκαιρία να μελετήσουν τις πρώιμες αλλαγές στον εγκέφαλο, καθώς μπόρεσαν να ανιχνεύσουν με ακρίβεια την έναρξη του πόνου στην στιγμή του ατυχήματος. Οι ερευνητές παρακολούθησαν τα επίπεδα πόνου των ασθενών για πάνω από 12 μήνες για να καθορίσουν το ποιός ανέπτυξε χρόνιο πόνο και ποιός ανέκαμψε.

Η ερευνητική ομάδα σχεδιάζει να εξερευνήσει περαιτέρω τους μηχανισμούς που οδηγούν την αντίδραση του ιππόκαμπου στον τραυματισμό, εξετάζοντας διάφορους φυσιολογικούς και ψυχολογικούς παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να επηρεάσουν αυτές τις αλλαγές. Ο στόχος τους είναι να αναπτύξουν μια πρώιμη παρέμβαση η οποία θα μπορεί αποτελεσματικά να στοχεύσει τις δυσλειτουργικές αποκρίσεις.

Οι επιπτώσεις αυτής της έρευνας εκτείνονται πέρα από την ατομική περίθαλψη του ασθενούς. Ο χρόνιος πόνος θέτει σημαντικές προκλήσεις όχι μόνο στα άτομα που επηρεάστηκαν αλλά και στην κοινωνία ως σύνολο, και μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη εξάρτηση σε οπιοειδή, συνεισφέροντας στην παγκόσμια επιδημία οπιοειδών. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας θα μπορέσουν να ενημερώσουν νέες προληπτικές στρατηγικές για την βελτίωση της ποιότητας ζωής αυτών που ζουν με χρόνιο πόνο.