OPINION

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Σχολιασμός

Στις 31 Δεκεμβρίου 2022 έφυγε από τη ζωή ο πρώην Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ σε ηλικία 95 ετών. Ο Βενέδικτος, με το προσωπικό όνομα Γιόζεφ Άλοις Ράτζινγκερ, ήταν ο πρώτος Πάπας μέσα σε 600 χρόνια που παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Όταν υπέβαλλε την παραίτησή του για λόγους υγείας το 2013, ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος από μια τόσο ρηξικέλευθη απόφαση – ιδιαίτερα καθώς ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ ήταν ένας άνθρωπος που υποστήριζε τις παραδόσεις.

Ωστόσο, ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ, επικεφαλής των αξιωματούχων του προηγούμενου ποντίφηκα Ιωάννη Παύλου Β΄, είχε την ατυχία να παρακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία των τελευταίων δυο χρόνων στη ζωή και το παπικό αξίωμα του προκατόχου του και να διαπιστώσει πόσο οι διανοητικές δυνάμεις του είχαν υποχωρήσει και μαζί και η ικανότητά του να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα ζητήματα της Καθολικής Εκκλησίας. Παρόλο που οι πιστοί δεν τον εγκατέλειπαν και μαζεύονταν αθρόα σε όσα μέρη επισκεπτόταν, γιατί ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, υπήρχε μια αυξανόμενη κρίση στους κόλπους της Εκκλησίας που μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο.

Για να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ πήρε τη δύσκολη απόφαση να αποσυρθεί, ενώ ήταν ακόμα στην ακμή του. Πίστευε επίσης ότι το ακαδημαϊκό του έργο θα είχε εξίσου σημαντικά, αν όχι καλύτερα, αποτελέσματα στην αποκατάσταση της πίστης από την παραμονή του στην κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Έτσι, ξεκίνησε μια 10ετή αναζήτηση για να ανακαλύψει καινούρια νοήματα στη ζωή και τα διδάγματα του Ιησού Χριστού. Το αποτέλεσμα του ‘ταξιδιού’ του είναι μια σειρά βιβλίων, που σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία ως ένα φωτισμένο δώρο και κληροδότημα προς την ανθρωπότητα.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που παρεξηγούν τη δομή της πίστης του Καρδιναλίου Ράτζινγκερ, που έγινε Πάπας. Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού (11 Οκτωβρίου 1962 – 8 Δεκεμβρίου 1965) έπαιξε εξέχοντα ρόλο στη διαμόρφωση της πνευματικής του ζωής και πάντα την ξεχώριζε και την τιμούσε, για έναν βασικό λόγο: ότι σε εκείνη τη Σύνοδο έγινε μια ξεκάθαρη τομή με το παρελθόν και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πήρε την απόφαση να υποστηρίξει ξεκάθαρα την ελευθερία πίστεως  και συνείδησης ως ανθρώπινο δικαίωμα. Ίσως αυτό να μην ακούγεται ιδιαίτερα ριζοσπαστικό ή μπορεί ακόμα να μοιάζει και ελαφρώς άτοπο το να δυσκολεύεται τόσο η Καθολική Εκκλησία να παραδεχτεί τα αυτονόητα, αλλά η δυστοκία τούτη έχει την ιστορία της.

Οι λόγοι που η θρησκευτική ελευθερία δεν υποστηριζόταν πάντα με θέρμη από τη χριστιανική εκκλησία είναι τόσο ιστορικοί όσο και θεολογικοί. Τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, οι πιστοί της νέας θρησκείας βίωσαν εκτεταμένες διώξεις από την παρακμάζουσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ήταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ο επονομαζόμενος Μέγας, αυτός που άλλαξε τα πράγματα για τους χριστιανούς και εδραίωσε την πρωτοκαθεδρία τους έναντι των άλλων θρησκειών της αυτοκρατορίας. Δυστυχώς, η δύναμή τους αυξήθηκε αντιστρόφως ανάλογα με την ταπεινότητα και οι πάλαι ποτέ διωκόμενοι έγιναν με τη σειρά τους διώκτες, των εθνικών, των ειδωλολατρών και όσων δεν ασπάζονταν τη δική τους αλήθεια, προκειμένου να επιβάλλουν τη σωτηρία που ευαγγελίζονταν. Η δύναμη του σπαθιού και οι μέθοδοι του παλιού καθεστώτος αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τη διδασκαλία αγάπης του Ιησού του Ναζωραίου.

Στη διάρκεια των 2.000 χρόνων ύπαρξής της, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει δείξει μια αξιοσημείωτη ικανότητα προσαρμογής της στις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των λαών που προσπαθεί να προσηλυτίσει. Γι΄ αυτόν τον λόγο, τα έθιμα και οι συνήθειες των ρωμαιοκαθολικών ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Ο Καθολικισμός της Ιρλανδίας είναι αισθητά διαφορετικός από τον Καθολικισμό της Ιαπωνίας ή του Ελ Σαλβαδόρ. Άλλους τρόπους ακολουθούν οι καθολικοί της Γερμανίας και άλλους οι καθολικοί των ΗΠΑ. Οι ρίζες μιας τόσο εξαιρετικής ευκαμψίας πρέπει να αναζητηθούν στις χριστιανικές συνήθειες των Ρωμαίων του 3^ο και του 4^ο αιώνα, όταν η θρησκεία ήταν ακόμα νέα και επέμενε μόνο στα ουσιώδη, υιοθετώντας κατά τ’ άλλα τα επιμέρους τοπικά έθιμα που ίσχυαν στις κοινότητες των νεοφώτιστων.

Αν μεταφερθούμε στον 19^ο αιώνα, θα βρούμε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε παρακμή, την εποχή που η δημοκρατία γεννιέται στην Ευρώπη. Η εκκλησιαστική ηγεμονία βρισκόταν σε ύφεση στα λεγόμενα παπικά κράτη. Ο Πάπας Πίος Θ΄ συγκάλεσε την Α΄ Βατικανή Σύνοδο, για λόγους που παρέμειναν απροσδιόριστοι για μήνες, μέχρις ώτου ο ίδιος αποφάσισε να τους διασαφηνίσει: ο Πάπας επεδίωκε μια ξεκάθαρη δήλωση για την ισχύ της παπικής εξουσίας πάνω στο εκκλησιαστικό δόγμα, την ηθική, αλλά και την πολιτική. Ήθελε μια οικουμενική δήλωση που να καταδικάζει τη θρησκευτική ελευθερία και να επιβεβαιώνει το δικαίωμα του παπισμού να επιβάλλεται έστω και δια της βίας. Οι Επίσκοποι και οι Καρδινάλιοι δεν ικανοποίησαν ωστόσο την επιθυμία του Πίου Θ΄. Η Σύνοδος κατέληξε σε έναν συμβιβασμό, αφήνοντας το μείζον θέμα της θρησκευτικής ελευθερίας ανοικτό.

Το κίνημα για έναν ‘φιλελεύθερο’ Καθολικισμό, ορθόδοξο στο δόγμα αλλά προσαρμόσιμο στη δημοκρατία και την ελευθερία, δεν έπαψε να προωθείται όλα αυτά τα χρόνια στη Βρετανία και στις ΗΠΑ (θυμηθείτε τα κείμενα του Τζον Χένρυ Νιούμαν και του Λόρδου Άκτον). Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ συγκάλεσε νέα Σύνοδο, τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, με κύριο σκοπό να δηλώσει ότι η Εκκλησία τασσόταν υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας. Ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ ήταν ένας από τους πυλώνες της Συνόδου, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών εκείνης της γενιάς στοχαστών.

Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της αλλά και ύστερα από τη Σύνοδο, το όραμα μιας ορθόδοξης Εκκλησίας που επιλέγει την ελευθερία από τον καταναγκασμό εκτροχιάστηκε και σπιλώθηκε, καθώς μια αριστερίστικη φατρία εκμεταλλεύτηκε τον πολιτιστικό αναβρασμό της εποχής για να ξεφορτωθεί το ‘ορθόδοξο’ μέρος και να αξιοποιήσει το υπόλοιπο σαν ένα γενικότερο αίτημα για ελευθερία. Αυτό έφερε μεγάλο χάος στην τελετουργία, το ημερολόγιο και πολλά άλλα δεδομένα στοιχεία του δόγματος και της ηθικής. Οι πρόμαχοι της ‘ελευθερίας’ αποδείχθηκαν εντελώς αδιάφοροι για την παράδοση και την ελευθερία να υπηρετούμε την παράδοση, φτάνοντας μέχρι το σημείο να καταπνίγουν παμπάλαιες τελετές και γλώσσες της πίστεως, ακόμα και με βάναυσα μέσα.

Αυτό γρήγορα οδήγησε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σε πόλωση. Από το 1964 μέχρι κι σήμερα, οι ρεβανσιστές πολεμούν τους επαναστάτες, όσο γενικόλογο κι αν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι οι ομοϊδεάτες του Ράτζινγκερ και των ‘φιλελεύθερων ορθόδοξων’ (που τάσσονταν υπέρ της αλήθειας και της ανθρώπινης ελευθερίας) μπήκαν στο περιθώριο, όπου και παρέμειναν μέχρι που ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ εκλέχτηκε Πάπας.

Ως Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, είχε πλέον τη δυνατότητα να αποκαταστήσει την ορθοδοξία που εξαφανίστηκε στο χάος της δεκαετίας του 1960, διατηρώντας την ιδέα για την ανθρώπινη ελευθερία που είχε καθορίσει την πνευματική του ζωή. Αυτό πρακτικά σήμαινε αποκατάσταση των λειτουργικών σχημάτων, των αμφίων, της μουσικής και όλων των τελετών που είχαν κατασταλεί.

Όταν επανέφερε την κόκκινη κάπα – της οποίας το μήκος γεμίζει τη μισή εκκλησία του Αγίου Πέτρου – οι αριστερές φωνές στα ΜΜΜ και στους εκκλησιαστικούς κύκλους αντέδρασαν έντονα, λέγοντας ότι αυτή η κάπα είναι το σύμβολο της κοσμικής και πολιτικής παπικής εξουσίας. Αυτό ήταν μεν σωστό, αν αναλογιστούμε την ιστορική χρήση της κόκκινης κάπας, αλλά ο στόχος του Βενέδικτου ήταν να αναβιώσει τα παλιά σύμβολα ως σύμβολα πίστεως και χωρίς αναφορά στην ιστορική τους σημασία.

Οι συντηρητικοί από την άλλη, ενώ ενθουσιάστηκαν αρχικά με παρόμοιες κινήσεις, στη συνέχεια απογοητεύθηκαν από την επιμονή του Πάπα στο ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας, σύμφωνα με τη διακήρυξη της Β΄ Βατικανής Συνόδου. Μέσα στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει μια μερίδα που ονειρεύεται τα παλιά παπικά κράτη και τους μονάρχες που τα κυβερνούν υπό την υψηλή εποπτεία του Βατικανού. Έτσι, ο Βενέδικτος ποτέ δεν είχε πραγματική υποστήριξη από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία μέσα στην Εκκκλησία στην προσπάθειά του να ξαναβρεί το όραμα για μια σύγχρονη Εκκλησία που θα συντηρούσε την παλιά πίστη, αγκαλιάζοντας τόσο την αλήθεια της πίστης όσο και την αλήθεια της ελευθερίας – ένα όραμα που είχε χαθεί ανάμεσα στα 1961 και 1964.

Το βιβλίο του «Εκκλησία, Οικουμενισμός και Πολιτική», μια συλλογή των ομιλιών του από το 1969, δίνει μια καθαρή εικόνα της πολιτικής που ακολουθούσε και του τρόπου σκέψης του. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα:

«Το αίτημα για ελευθερία που διαπερνά τον κόσμο σε όλη την υφήλιο εκκινά από μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος είχε μια πρώτη γεύση ελευθερίας, ταυτόχρονα όμως νιώθει ότι η ελευθερία του απειλείται και περιορίζεται με πολλούς τρόπους…. Ενώ η ελευθερία κίνησης που έχει αποκτήσει ξεπερνά σχεδόν τη φαντασία, ο τεχνολογικός πολιτισμός, με τον συγκεντρωτισμό των υπηρεσιών και την ανωνυμία των θεσμών του, έχει δημιουργήσει νέους περιορισμούς, για ζητήματα που αφορούν από την κλίση μιας στέγης μέχρι τις ταφόπλακες, από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας μέχρι τα ιδρύματα παγκοσμιοποιημένης εκπαίδευσης, τα οποία εγκλωβίζουν τους εκπαιδευτικούς σε ένα δίκτυο νομικών απαιτήσεων, οι οποίες προκύπτουν από – τι άλλο; – την προσπάθεια να διασφαλιστεί το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία.

»Είναι φυσικό λοιπόν να αμφισβητείται το κατά πόσον η πρόσφατη ιστορία της ελευθερίας έχει πράγματι φέρει αύξηση της ελευθερίας ή κατά πόσον έχουν απλά μετατοπιστεί τα πεδία ελευθερίας και καταναγκασμού. Σε κάθε περίπτωση, η πληθώρα των κανονισμών που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες μας και η οποία απλώνεται στην καθημερινότητά μας, δημιουργεί στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ανελευθερίας, απαξίας της θεσμικά οργανωμένης ‘ελευθερίας’ και το αίτημα για μια καλύτερη, ριζικότερη, πιο άναρχη ελευθερία. Κάποτε, ένας θεσμός αποτελούνταν σαφώς από άτομα. Οι περιορισμοί της ελευθερίας που προέκυπταν από αυτόν τον θεσμό μπορούσαν να αναχθούν σε αποφάσεις συγκεκριμένων προσώπων. Κατά συνέπεια, ο στόχος ήταν να μειωθεί η δύναμη των προσώπων που έπαιρναν παρόμοιες αποφάσεις μέσω άλλων, ελεγκτικών θεσμικών οργάνων και με τον επιμερισμό των ευθυνών. Στην εποχή μας όμως, οι θεσμοί φαίνεται να έχουν εξελιχθεί σε μια γκρίζα, ανώνυμη, απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, ίδια με αυτήν που είχε περιγράψει ο Φραντς Κάφκα στα μυθιστορήματά του «Η δίκη» και «Ο πύργος». Δεν μας προκαλεί κατάπληξη λοιπόν που οι θεσμοί πλέον θεωρούνται όλο και περισσότερο το αντίθετο της ελευθερίας και που οι άνθρωποι αντιδρούν στους κανόνες που προέρχονται από αυτούς τους θεσμούς στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την ελευθερία τους.

»Το δικαίωμα της πίστης βρίσκεται στην καρδιά της ανθρώπινης ελευθερίας. Όταν περιστέλλεται αυτό το βασικό δικαίωμα, είναι επόμενο ότι και όλα τα άλλα δικαιώματα και ελευθερίες θα εκλείψουν. Αυτό το δικαίωμα είναι το πραγματικό δώρο της ελευθερίας που έφερε ο Χριστιανισμός στον κόσμο. Με πρωτοφανή τρόπο, διέκοψε την ταυτολογική σχέση κράτους και θρησκείας, αποστερώντας το κράτος από τις ολοκληρωτικές του αξιώσεις. Με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της έναντι της κυβερνητικής σφαίρας, η χριστιανική πίστη πρόσφερε στον άνθρωπο τη βεβαιότητα ότι η σχέση του με τον Θεό και η ύπαρξή του παρουσίᾳ του Θεού είναι διασφαλισμένη, μια βεβαιότητα στην οποία ο Θεός μας αποκαλεί με ένα όνομα που κανείς άλλος δεν γνωρίζει. Η ελευθερία της συνείδησης είναι ο πυρήνας κάθε ελευθερίας.»

Στην εποχή μας, όλα τα είδη της ελευθερίας έχουν αμφισβητηθεί, ακόμα και το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας της λατρείας. Ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ είχε απόλυτο δίκιο να επιμένει στην αλήθεια της ελευθερίας, να μιλά για την προδοσία της πίστης από το κράτος και να δίνει έμφαση στην ανθρώπινη συνείδηση. Στην προσπάθεια της κοινωνίας μας να αποκαταστήσει τις κοινωνικές και πολιτικές δομές που επλήγησαν τα τελευταία τρία χρόνια, τα κείμενα του πρώην Πάπα μπορούν να μας προσφέρουν καθοδήγηση και πολύτιμες συμβουλές, ανεξάρτητα από την πίστη μας.

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις του συντάκτη και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Όταν τα ζητήματα θεωρητικοποιούνται σε βαθμό που χάνεται η επαφή με την πραγματικότητα, είναι καλό να επιστρέφουμε στα απλά, βασικά πράγματα, για να γειωνόμαστε και να ξαναβρίσκουμε τις σταθερές μας.

Για τις γυναίκες έχουν γραφτεί πολλά, πάρα πολλά, από τις απαρχές της ανθρωπότητας σχεδόν. Η μαγική τους δύναμη να εμφανίζουν μωρά είχε συγκλονίσει τον προϊστορικό άνθρωπο, μέχρι να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε. Αλλά κι όταν ακόμα καταλάβαμε, μήπως αυτό μείωσε τη μαγεία της δημιουργίας μιας νέας ζωής;

Η πατριαρχία διαδέχτηκε τη μητριαρχία, όπως διδαχθήκαμε από την οπτική μιας εσαεί ανταγωνιστικής σχέσης μεταξύ των δύο φύλων. Είναι όμως ο ανταγωνισμός η μοναδική σχέση που μπορεί να υπάρξει μεταξύ ανδρών και γυναικών;

Το ζήτημα της τεκνοποιίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, φαίνεται παίζει καθοριστικό στον τρόπο οργάνωσης των ζωών των ανθρώπων και των κοινωνιών. Είναι μία πραγματικότητα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν, αλλά ούτε θέλουν να αποφύγουν, αφού τα παιδιά  είναι ευλογία και ο βιολογικός προορισμός του ανθρώπου.

Για τη δημιουργία των παιδιών χρειάζονται και τα δύο φύλα εξίσου – αυτό το γνωρίζουμε πια καλά! Ωστόσο, η ανθρώπινη φυσιολογία ορίζει το γυναικείο σώμα ως τον χώρο όπου θα λάβει χώρα η δημιουργία. Δεν είμαστε σαν τα ψάρια ή τα πουλιά, που τεκνοποιούν εξωσωματικά. Αυτό και μόνο δημιουργεί μια  ξεχωριστή πραγματικότητα για το γυναικείο σώμα, μια διαφορετική συνθήκη για τη γυναικεία ζωή.

Προς Θεού, δεν ισχυριζόμαστε ότι η ζωή μιας γυναίκας εξαντλείται στη μητρότητα ή περιορίζεται σε αυτήν ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές. Αλλά, για πολλές γυναίκες η μητρότητα είναι ένα μείζων κομμάτι της ύπαρξής τους.

Το σημείο αυτό καταπολεμήθηκε συστηματικά τον περασμένο αιώνα και συνεχίζει να υπονομεύεται. Η έφεση των γυναικών στη μητρότητα και τα όσα η μητρότητα προσφέρει στις γυναίκες υποτιμήθηκαν και υποβαθμίστηκαν ως δεσμά και εμπόδια στην αυτοπραγμάτωση των γυναικών. Το ίδιο και οι φροντίδες προς το σπίτι και την οικογένεια. “Ταπεινωτικές” χαρακτηρίστηκαν από ορισμένες φεμινίστριες, που πίστεψαν τι; Ότι η φροντίδα για τον εαυτό είναι ανώτερη από τη φροντίδα για τους άλλους;

Θα μπορούσαμε να δούμε το κίνημα του φεμινισμού ως μια γιγάντια αντίδραση στους πολυετείς περιορισμούς που είχαν υποστεί οι γυναίκες, ανά τους αιώνες και τις κοινωνίες, στη βία και την υποτίμηση. Οφείλουμε, εν τούτοις, να αναρωτηθούμε κατά πόσο ο φεμινισμός υπηρέτησε πράγματι τα συμφέροντα και τις ανάγκες των γυναικών, τα οποία συνυφασμένα καθώς είναι με τη γυναικεία φύση, αναγκαστικά διαφοροποιούνται – σε ένα βαθμό – από τα αντίστοιχα των ανδρών.

Εξετάζοντας την εξέλιξη του κινήματος, βλέπουμε ότι αυτό που προωθήθηκε τελικά δεν ήταν ακριβώς η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, αλλά η εξομοίωση των γυναικών με τους άνδρες. Αυτό που ίσως ξεκίνησε με τις αγνότερες προθέσεις απέτυχε να αναδείξει τις ιδιαιτερότητες του γυναικείου φύλου ως εξίσου καλές και απαραίτητες και συμπληρωματικές με αυτές του ανδρικού και ουσιαστικά τις μείωσε περαιτέρω, προτάσσοντας το ανδρικό πρότυπο ως καθολικό πρότυπο. Ισότητα για τις γυναίκες κατέληξε να σημαίνει μίμηση του ανδρικού τρόπου – ζωής, σκέψης, συμπεριφοράς κλπ.

Χρόνια μετά, ίσως πρέπει να αναθεωρηθούν όλα αυτά και οι γυναίκες να μπορέσουν να κοιτάξουν τους εαυτούς τους και τους άνδρες χωρίς να νιώθουν ότι πρέπει να αποδείξουν ή να κερδίσουν κάτι. Εγκαταλείποντας το ανταγωνιστικό πρότυπο, μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι οι μεν χρειάζονται τις δε και το αντίστροφο. Σε μία σχέση μέσα, σε μία οικογένεια, το ζητούμενο είναι το κάθε μέρος να συνεισφέρει τις δυνάμεις του για την ευημερία όλων. Σε μία οικογένεια, τελικά, όλοι υποτάσσονται στις ανάγκες της οικογένειας.

Οι δυτικές κοινωνίες των τελευταίων αιώνων φαίνεται πως έχουν μια δυσκολία να διαχειριστούν τα ζητήματα της διαφορετικότητας. Ειδικά σήμερα, που η διαφορετικότητα είναι στο προσκήνιο ως αίτημα και ως δικαίωμα, παρατηρούμε πως αυτό που ουσιαστικά γίνεται είναι μία προσπάθεια εξάλειψης κάθε διαφορετικότητας.

Οι διαφορές θεωρούνται προβληματικές – οι διαχωρισμοί επίσης. Στο επίπεδο των φύλων, αυτό παρατηρείται έντονα. Οι γυναίκες και οι άντρες έχουν χάσει τους ρόλους τους σε κάθε επίπεδο και φαίνεται να ματαιοπονούν σε προσπάθειες αυτοεκπλήρωσης άνευ ερείσματος.

Κάποτε ως γυναίκα οριζόταν ο άνθρωπος θηλυκού φύλου κάθε ηλικίας. Τώρα, η θηλυκότητα γίνεται ζήτημα άποψης. Η ανεδαφικότητα μιας τέτοιας προσέγγισης είναι προφανής, όπως και η απόλυτη παράβλεψη κάθε είδους αντικειμενικότητας.

Καλώς ή κακώς, πριν ή πέραν των συναισθημάτων, των επιθυμιών και της αντίληψής μας, η οποία μπορεί να υφίσταται πάσης φύσεως στρεβλώσεις, υπάρχει μια πραγματικότητα κοινή στους περισσότερους ανθρώπους, παρόλο που μπορεί να είναι προϊόν των περιορισμών της ανθρώπινης φύσης. Παρόλα αυτά, είναι ο κοινός μας παρονομαστής και πάνω σε αυτήν οι άνθρωποι οργανώνουν τις ζωές τους και επικοινωνούν. Η άρνηση της κοινής λογικής ίσως είναι πρόσφορη όταν εμπλέκονται μεταφυσικά ζητήματα, αλλά αποβαίνει καταστροφική όταν ασχολούμαστε με τα καθ’ ημάς.

Ας δούμε, λοιπόν, τα πράγματα με απλό τρόπο και ας αναγνωρίσουμε ότι μια γυναίκα γεννιέται, δεν γίνεται. Το είδος του αναπαραγωγικού συστήματος που φέρει το κάθε άτομο κατά τη γέννησή του, το κατατάσσει και στο αντίστοιχο φύλο.

Οι αέναοι κύκλοι

Το αναπαραγωγικό σύστημα των γυναικών είναι ένα αρκετά πολύπλοκο σύστημα πολλών τμημάτων, που επηρεάζει με τις ορμονικές διακυμάνσεις που επιφέρουν οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι της εμμήνου ρύσεως τη ζωή των γυναικών σε πολλά επίπεδα.

Οι εμμηνορροϊκοί κύκλοι είναι μέρος της γυναικείας καθημερινότητας. Ιδίως όταν οι ημέρες της περιόδου συνοδεύονται από έντονους πόνους. Αλλά ακόμα κι όταν έρχονται και φεύγουν ανώδυνα, οι αλλαγές στα επίπεδα και η συνεπακόλουθη αναστάτωση που προκαλείται στον οργανισμό είναι αρκετές για να αποδιοργανωθεί η ρουτίνα μίας γυναίκας.

Ο εμμηνορροϊκός κύκλος μπορεί να χωριστεί σε τέσσερις φάσεις: εμμηνορρυσία, ωοθυλακιορρηξία, ωχρινική περίοδος και προεμμηνορρυσία. Η συγκέντρωση των οιστρογόνων και της προγεστερόνης αλλάζει σε κάθε φάση.

Κατά τη φάση της εμμήνου ρύσεως (της περιόδου), τα οιστρογόνα και η προγεστερόνη βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδά τους. Καθώς όμως ξεκινά η φάση της ωοθυλακιορρηξίας, τα οιστρογόνα αρχίζουν να αυξάνονται. Στην ωχρινική φάση, η οποία ακολουθεί αμέσως μετά, οι συγκεντρώσεις προγεστερόνης αρχίζουν επίσης να αυξάνονται. Και οι δύο ορμόνες φτάνουν στο αποκορύφωμά τους κοντά στο τέλος της ωχρινικής φάσης, πριν πέσουν δραματικά κατά τη διάρκεια της προεμμηνορροϊκής φάσης (από την 25η έως την 28η ημέρα ενός μέσου κύκλου).

Καθώς τα επίπεδα ενέργειας του σώματος επηρεάζονται επίσης, υπάρχει μία σύγχρονη τάση, να ρυθμίζεται το είδος άσκησης και η διατροφή μίας γυναίκας ανάλογα με τις φάσεις του εμμηνορροϊκού της κύκλου. Παραδείγματος χάριν, η ωχρινική φάση μπορεί να είναι η ιδανική στιγμή για προπόνηση δύναμης λόγω της αύξησης τόσο των οιστρογόνων όσο και της προγεστερόνης. Έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν αξιοσημείωτες αυξήσεις στη δύναμη και την αντοχή κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης.

Αλλά όταν η προγεστερόνη και τα οιστρογόνα βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδά τους κατά τη διάρκεια της περιόδου (φάση της εμμήνου ρύσεως), είναι πιθανό να δείτε λιγότερες αλλαγές όσον αφορά την οικοδόμηση των μυών. Υπάρχει, επίσης, μεγαλύτερη πιθανότητα να νιώθετε κόπωση λόγω των χαμηλών επιπέδων ορμονών, παράλληλα με την απώλεια αίματος της περιόδου. Αυτή μπορεί να είναι μια καλή στιγμή για να σκεφτείτε να προσαρμόσετε την προπόνησή σας, να επικεντρωθείτε σε ασκήσεις χαμηλότερης έντασης.

Εμμηνόπαυση

Εξίσου σημαντική στη ζωή μίας γυναίκας είναι και η διακοπή των εμμηνορροϊκών κύκλων. Πρόκειται για μία μακρά διαδικασία, η οποία ποικίλει από γυναίκα σε γυναίκα, τόσο όσον αφορά την ηλικία έναρξης όσο και τη διάρκεια και τα συμπτώματα που την ακολουθούν.

Επισήμως, η εμμηνόπαυση (ή αλλιώς κλιμακτήριος) αρχίζει μόλις το σώμα μιας γυναίκας σταματήσει να έχει εμμηνορροϊκούς κύκλους. Μια γυναίκα θεωρείται ότι έχει εισέλθει στην εμμηνόπαυση όταν το σώμα της δεν έχει εμμηνόρροια για 12 μήνες, εφόσον δεν μπορούν να εντοπιστούν ιατρικές παθήσεις ή χειρουργικές επεμβάσεις ως αιτία για την απουσία εμμηνορροϊκών κύκλων. Οι περισσότερες γυναίκες εισέρχονται στην εμμηνόπαυση μετά από τα 50, αν και η εμμηνόπαυση μπορεί να ξεκινήσει ακόμα και μετά τα 40 ή, πιο σπάνια, τα 30 σε μια γυναίκα.

Η εμμηνόπαυση, όταν αρχίζει φυσικά, είναι ένα φυσιολογικό και υγιές μέρος της διαδικασίας γήρανσης. Η έμμηνος ρύση μιας γυναίκας επανέρχεται σε συνεχείς κύκλους από τότε που εκείνη μπήκε στην εφηβεία. Καθώς γερνάει, το σώμα αρχίζει φυσικά να επιβραδύνει τον αναπαραγωγικό του κύκλο, έως ότου οι ωοθήκες σταματήσουν πλήρως να απελευθερώνουν ωάρια, φέρνοντας τον επαναλαμβανόμενο κύκλο σε πλήρη διακοπή.

Τα οιστρογόνα είναι μία ορμόνη απαραίτητη για τον φυσικό αναπαραγωγικό κύκλο μιας γυναίκας. Καθώς μια γυναίκα μεγαλώνει, ιδιαίτερα όταν περνά τα 40, οι ωοθήκες της θα επιβραδύνουν την παραγωγή οιστρογόνων. Τα χαμηλότερα επίπεδα οιστρογόνων θα προκαλέσουν αλλαγές στην έμμηνο ρύση, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν για κάθε γυναίκα. Για πολλές, υπάρχει μια περίοδος ακανόνιστων εμμηνορροϊκών κύκλων πριν οι κύκλοι σταματήσουν πλήρως.

Ενώ η εμμηνόπαυση είναι μια απολύτως φυσιολογική βιολογική διαδικασία, είναι πιθανό να έχει συμπτώματα και παρενέργειες που μπορεί να είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν τόσο σε σωματικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο.

Υπάρχουν τέσσερα επιμέρους στάδια στην εμμηνόπαυση: η προεμμηνόπαυση, η περιεμμηνόπαυση, η εμμηνόπαυση και η μεταεμμηνόπαυση.  Καθώς το σώμα μιας γυναίκας προσαρμόζεται στα κυμαινόμενα επίπεδα των οιστρογόνων και άλλων ορμονών, είναι πιθανό να βιώσει μια ποικιλία σωματικών αλλαγών κατά τη διάρκεια αυτών των σταδίων.

Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης είναι:

• Νυχτερινές εφιδρώσεις
• Ακανόνιστες περίοδοι (αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ακανόνιστο πρόγραμμα, πιο έντονη ή πιο ελαφριά ροή και μικρότερους ή μεγαλύτερους κύκλους)
• Κρύος ιδρώτας
• Εξάψεις
• Κολπική ξηρότητα
• Αϋπνία ή γενική δυσκολία στον ύπνο
• Ευαισθησία στο στήθος
• Πιο έντονα συμπτώματα
• Κυκλοθυμία
• Επείγουσα ή συχνή ούρηση
• Αλλαγές στη λίμπιντο
• Πονοκέφαλοι
• Αύξηση βάρους
• Νοητική ύφεση

Αν και ορισμένες γυναίκες καταφεύγουν στην ορμονοθεραπεία και τα συνταγογραφούμενα φάρμακα για να καταπραΰνουν τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης, είναι πιο λειτουργική μια ολόπλευρη φροντίδα για την επίτευξη της ευεξίας.

Αλλαγές στον τρόπο ζωής, ιδίως σε τομείς όπως η διατροφή και η άσκηση, καθώς και η χρήση βοτάνων και συμπληρωμάτων, αποτελούν πιο φυσικούς τρόπους διαχείρισης των συμπτωμάτων της εμμηνόπαυσης. Συχνά οι γυναίκες που συνεργάζονται με έναν πάροχο λειτουργικής ιατρικής δημιουργούν ένα σχέδιο μοναδικό για τη φυσιολογία της κάθε μίας, ώστε να μπορέσει να περάσει την εμμηνόπαυση με ευκολία και ενδυνάμωση.

Με πληροφορίες από τους Epoch Times.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις της γράφουσας και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.

Του Ντέννις Πράγκερ

Όπως έχω καταγράψει σε πολλές περιπτώσεις, η Αριστερά καταστρέφει ό,τι αγγίζει. Δεν υπάρχει εξαίρεση. Από τα πανεπιστήμια μέχρι τα λύκεια και τώρα συμπεριλαμβανομένων ακόμη και των δημοτικών σχολείων, μέχρι την τηλεόραση αργά το βράδυ, τον αθλητισμό, τις τέχνες και, όλο και περισσότερο, την επιστήμη, η Αριστερά είναι μια μηχανή καταστροφής.

Και πουθενά δεν είναι αυτή η ζημιά πιο εμφανής ή τραγική από ό,τι όσον αφορά τις γυναίκες.

Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν καταδεικνύει τη δύναμη της αριστερής ιδεολογίας τόσο πολύ όσο το τι έχει κάνει αυτή η ιδεολογία στις γυναίκες. Είναι τόσο ισχυρή η αριστερή ιδεολογία, που είναι πιο ισχυρή από τη φύση των γυναικών.

Ακολουθούν τέσσερα παραδείγματα:

1: Η επιθυμία να δεθούν με έναν άνδρα

Σε όλη τη διάρκεια της καταγεγραμμένης ιστορίας, σχεδόν όλες οι γυναίκες αναζητούσαν έναν άνδρα με τον οποίον θα συνδεθούν. Φυσικά, ένας προοδευτικός θα ισχυριζόταν ότι αυτό ίσχυε μόνο επειδή όλες οι κοινωνίες εμφύτευαν αυτή την επιθυμία στις γυναίκες ή επειδή η κοινωνική πίεση δεν έδινε στις γυναίκες πολλές επιλογές στο θέμα αυτό. Δεν είναι, θα υποστήριζαν οι προοδευτικοί, έμφυτη στη γυναικεία φύση η λαχτάρα για έναν άνδρα.

Αλλά όποιος κι αν είναι ο λόγος – έμφυτη φύση ή κοινωνική προσδοκία – είναι γεγονός ότι η επιθυμία των γυναικών για έναν άνδρα ήταν σχεδόν καθολική.

Στη συνέχεια ήρθε ο σύγχρονος αριστερός φεμινισμός, ο οποίος μετέδωσε σε γενιές νέων γυναικών μέσω σχεδόν κάθε επιρροής στη ζωή τους -κυρίως μέσω των δασκάλων και των μέσων ενημέρωσης- ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άνδρα. Σύμφωνα με τα πνευματώδη λόγια ενός φεμινιστικού αφορισμού, «Μια γυναίκα χωρίς άντρα είναι σαν το ψάρι χωρίς ποδήλατο».

Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότερες γυναίκες χρειάζονται έναν άνδρα, όπως και οι περισσότεροι άνδρες χρειάζονται μια γυναίκα. Οι περισσότεροι άντρες δεν μεγαλώνουν πλήρως χωρίς γυναίκα και οι περισσότερες γυναίκες δεν μεγαλώνουν πλήρως χωρίς άντρα (αναφέρομαι, φυσικά, στις ετεροφυλόφιλες γυναίκες και άντρες). Αν χρειάζεστε απόδειξη, ρωτήστε σχεδόν οποιονδήποτε παντρεμένο, άνδρα ή γυναίκα, αν ο γάμος τους ωρίμασε.

2: Η επιθυμία για γάμο

Μαζί με την επιθυμία για έναν άνδρα, η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών ήθελε να παντρευτεί. Θεωρήθηκε ότι η επιθυμία αυτής της δημόσιας δέσμευσης προς και από έναν άνδρα ήταν μέρος της γυναικείας φύσης. Ωστόσο, η Αριστερά έχει αναιρέσει με επιτυχία και αυτό το κομμάτι της γυναικείας φύσης.

Ως αποτέλεσμα της φεμινιστικής και άλλης αριστερής κατήχησης, η πεποίθηση ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άνδρα οδήγησε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: ο γάμος δεν είναι απαραίτητος. Και μπορεί ακόμη και να είναι ένα εργαλείο καταπίεσης.

Αυτό έχει σοβαρές κοινωνικές συνέπειες. Γνωρίζουμε από καιρό ότι οι ανύπαντροι άνδρες διαπράττουν το μεγαλύτερο μέρος των βίαιων εγκλημάτων στην κοινωνία. Οι ανύπαντροι άνδρες αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα. Αυτό που δεν έχουμε αναγνωρίσει -και ίσως ούτε καν γνωρίζει- είναι οι επιβλαβείς συνέπειες του μη γάμου των γυναικών.

Ενώ οι ανύπαντρες γυναίκες δεν διαπράττουν σχεδόν τόσα βίαια εγκλήματα όσο οι ανύπαντροι άνδρες (αν και ίσως αρχίζουν να πλησιάζουν), οι ανύπαντρες γυναίκες αποτελούν όλο και περισσότερο κοινωνικό πρόβλημα. Το πιο προφανές πρόβλημα είναι ότι οι γυναίκες που αποκτούν παιδιά χωρίς ποτέ να παντρευτούν τον πατέρα των παιδιών τους -ή άλλον άνδρα- παράγουν ένα εξαιρετικά δυσανάλογο ποσοστό κοινωνικών απροσάρμοστων. Αλλά πολλές γυναίκες που δεν γεννούν ποτέ ούτε παντρεύονται αποτελούν επίσης κοινωνικό πρόβλημα. Είναι πιο πιθανό να είναι θυμωμένες και να εκφράζουν αυτόν τον θυμό υποστηρίζοντας ριζοσπαστικούς σκοπούς που υπονομεύουν την κοινωνία. Όπως αναφέρει το Barron’s, ενώ συνολικά μόλις το 14,2% του πληθυσμού συνέβαλε σε «σκοπούς φυλετικής δικαιοσύνης» όπως το Black Lives Matter το 2020, «σχεδόν οι μισές ανύπαντρες γυναίκες στις ΗΠΑ -ένα μεγαλύτερο ποσοστό από τους ανύπαντρους άνδρες ή τα παντρεμένα ζευγάρια- υποστήριξαν ή συμμετείχαν ενεργά σε διαδηλώσεις για τη φυλετική δικαιοσύνη».

Όπως αναφέρει μια οργάνωση ακτιβιστών γυναικών, η Women’s Voices Women Vote, ήδη στις εκλογές του 2012, «το χάσμα του γάμου επισκίασε το χάσμα των δύο φύλων…».

3: Η επιθυμία να αποκτήσουν παιδιά

Τουλάχιστον όσο η επιθυμία να συνδεθεί κανείς με έναν άνδρα και η επιθυμία να παντρευτεί θεωρούνταν μέρος της γυναικείας φύσης, άλλο τόσο η επιθυμία να αποκτήσει κανείς παιδιά θεωρούνταν ακόμη πιο ενσωματωμένη στη γυναικεία φύση. Κι όμως, η αριστερή ιδεολογία καταφέρνει να εξαλείψει ακόμη και αυτό το κομμάτι της γυναικείας φύσης. Περισσότερες γυναίκες από ποτέ επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά. Δείτε, για παράδειγμα, το άρθρο: «Περισσότερες γυναίκες σαν εμένα επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά. Είναι η εποχή της εξαίρεσης;» που δημοσιεύτηκε, στην εφημερίδα The Guardian. Η συγγραφέας κλείνει το άρθρο της με τον εξής τρόπο: «Θα το πω ξεκάθαρα: Δεν θέλω παιδιά, δεν έχω κάνει ποτέ, και δεν αισθάνομαι κανενός είδους έλλειψη. Απλά αισθάνομαι ότι είμαι ζωντανή». Μιλάει εκ μέρους ενός αυξανόμενου αριθμού γυναικών.

4: Η επιθυμία να προστατευτεί η αθωότητα των παιδιών

Ίσως το πιο καταπληκτικό πράγμα που έχει κάνει η προοδευτική ιδεολογία στις γυναίκες είναι να ανατρέψει την έμφυτη γυναικεία επιθυμία να προστατεύουν τα παιδιά, ειδικά τη σεξουαλική αθωότητα των παιδιών. Το κίνημα να διδάσκονται τα πολύ μικρά παιδιά για το σεξ, για τη «ρευστότητα του φύλου», να εκτίθενται σε «Drag Queen Story Hours» κ.λπ. καθοδηγείται και αποτελείται κατά συντριπτική πλειοψηφία από γυναίκες.

Ο αριστερισμός φαίνεται να αποδεικνύει ότι η ιδεολογία μπορεί να υπερισχύσει της ανθρώπινης φύσης. Τέτοια είναι η δύναμη της κοινωνικής κατήχησης. Ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι μια γενιά με περισσότερες καταθλιπτικές νεαρές γυναίκες και περισσότερες μετανιωμένες μεσήλικες γυναίκες από ποτέ άλλοτε στην ιστορία.

Η Αριστερά καταστρέφει ό,τι αγγίζει. Μπορείτε να προσθέσετε τις γυναίκες στη λίστα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Twitter @epochtimesgreece

Σχολιασμός

Σε αρκετές περιπτώσεις στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι διοικητές του στρατού που απελευθέρωσε τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανάγκασαν τους κατοίκους της περιοχής να περάσουν από αυτά, υπό φρούρηση, για να συναντήσουν κάποιους από τους κρατούμενους και να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τη φρίκη όλων αυτών.

Για τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους, η εμπειρία πρέπει να ήταν βαθιά τραυματική και λέγεται ότι κάποιοι οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία από τη ντροπή και το σοκ της πραγματικότητας.

Η στάση μας απέναντι σε αυτό ήταν συνήθως η εξής: «Καλά να πάθουν!»

Όταν βλέπεις την καταγραφή αυτών των τόπων σε φιλμ, ο θυμός ανεβαίνει και σε πνίγει. Είναι εύκολο να αισθανθείς εκδικητικός απέναντι στους πολίτες που ζούσαν κοντά στα στρατόπεδα και δεν γνώριζαν ή έκαναν ότι δεν γνώριζαν τι πραγματικά συνέβαινε.

Σκεπτόμενοι, όμως, πιο ψύχραιμα θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς μάλλον αγνοούσαν τις λεπτομέρειες, επειδή η ανθρώπινη ικανότητα για αυτοεξαπάτηση και άρνηση δυσάρεστων αληθειών είναι ένας ιδιαίτερα ανεπτυγμένος μηχανισμός.

Σίγουρα, οι περισσότεροι Γερμανοί δεν θα μπορούσαν να μην γνωρίζουν ότι οι λεγόμενοι εχθροί του κράτους εξαφανίζονταν κατά καιρούς. Αλλά σε δύσκολους καιρούς δεν κάνεις πολλές ερωτήσεις και προτιμάς να πιστεύεις ότι τέτοιου είδους ενέργειες ήταν δικαιολογημένες και πραγματοποιήθηκαν με ανθρώπινο τρόπο.

Σύμφωνα με την ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και καθηγήτρια Τζοάνα Χάου (Joanna Howe), στα 10 χρόνια από το 2010 έως το 2020, μόνο στη Βικτώρια και το Κουίνσλαντ 724 μωρά επέζησαν της έκτρωσης – και αφέθηκαν να πεθάνουν. Πεινασμένα, διψασμένα, εγκαταλελειμμένα και μόνα τους.

Αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – ενός βουνού παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμβαίνουν και όχι μόνο είναι νόμιμες, αλλά τις επαινούν κιόλας σε αρκετές περιπτώσεις.

Ως πολίτες, είτε αρνούμαστε αυτά τα πράγματα εντελώς είτε προσποιούμαστε ότι δεν είναι σημαντικά, και αυτό είναι ένα σημάδι ότι έχουμε χάσει κάθε αξίωση ηθικής ανωτερότητας.

Αυτό μπορεί να φανεί υπερβολικό σε κάποιους, αλλά πώς τολμάμε να δείχνουμε με το δάχτυλο τον Αδόλφο Χίτλερ – ή τον Πολ Ποτ ή τον Ιωσήφ Στάλιν – όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε τόσο απορροφημένοι από το κακό;

Πώς είμαστε καλύτεροι από εκείνους τους Γερμανούς χωρικούς που δεν ήξεραν τι συνέβαινε ή τουλάχιστον πείστηκαν ότι δεν θα μπορούσε να είναι τόσο άσχημα και ότι τέτοια πράγματα «δεν συμβαίνουν εδώ»;

Ως ανθρωπότητα, επιτρέπουμε και εφαρμόζουμε την προγεννητική παιδοκτονία σε τεράστια κλίμακα. Ας εγκαταλείψουμε αυτή την άθλια λέξη «άμβλωση» (όπως και αυτή την ύπουλη φράση «υγεία των γυναικών») και ας την αποκαλέσουμε όπως είναι.

Η μεταγεννητική παιδοκτονία θα ακολουθήσει, τόσο αναπόφευκτα όσο η νύχτα που διαδέχεται τη μέρα.

Πολλοί αναγνώστες ίσως αισθανθούν ότι εστιάζω υπερβολικά σε αυτό το θέμα, παραμελώντας σοβαρότερες απειλές για την επιβίωση της πλούσιας πολιτισμένης κληρονομιάς μας. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν σοβαρότερες απειλές από τη δολοφονία αθώων και το ψέμα και την απάτη που προσπαθεί να την κρατήσει κρυφή.

Υποθέτω ότι έχουμε μια καλύτερη δικαιολογία από τους κατοίκους των γερμανικών χωριών – αυτοί αναγκάστηκαν να γίνουν μάρτυρες πραγματικών αποδείξεων των φρικαλεοτήτων, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να κρατήσουν την αλήθεια της «έκτρωσης» κρυφή από εμάς.

Στο διαδίκτυο, μπορείτε να παρακολουθήσετε αμέτρητες εκπομπών καλόκαρδων κτηνιάτρων και να δείτε ένα πλήθος χειρουργικών επεμβάσεων σε πολυαγαπημένα σκυλιά και γάτες, αλλά ποτέ δεν θα σας αφήσουν να δείτε μια ανθρώπινη «έκτρωση», γιατί αν το έκαναν, το κλίμα θα αναστρεφόταν.

Θα είχατε προβλήματα με τον νόμο αν κάνατε σε ένα γατάκι ό,τι κάνουν κάποιοι άνθρωποι στα έμβρυα.

Νέος γαλλικός νόμος για τις αμβλώσεις

Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είχαν πολλά να πουν για την πρόσφατη συνταγματική αλλαγή στη Γαλλία, και το έκαναν ως επί το πλείστον με λίγες λεπτομέρειες, αλλά με πολλή ευφορία.

Η επί λέξει διατύπωση του νέου νόμου είναι η εξής: «La loi détermine les conditions dans lesquelles s’exerce la liberté garantie à la femme d’avoir recours à une interruption volontaire de grossesse.»

Δηλαδή: «Ο νόμος καθορίζει τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες ασκείται το δικαίωμα της γυναίκας για εκούσια διακοπή της εγκυμοσύνης.»

Οι φιλελεύθερες φεμινίστριες, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε όλη τη Δύση, είναι σαφώς ενθουσιασμένες με αυτό το προφανώς ασυμβίβαστο αποτέλεσμα, ενώ οι υποστηρικτές της προστασίας της ζωής είναι βαθιά θλιμμένοι και φοβισμένοι για τις διαρκείς και πιθανώς ανεξίτηλες συνέπειές του.

Έχει γίνει πολύς λόγος για το γεγονός ότι μια συνταγματική αλλαγή είναι δύσκολο να ανατραπεί. Αυτό είναι αναμφίβολα αλήθεια.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι λόγοι για να ελπίζουμε.

Η σαρωτική περιεκτικότητα αυτών των λέξεων θα μπορούσε να αποδειχθεί αδυναμία: η ίδια η συντομία τους μπορεί να είναι η καταστροφή τους.

Για παράδειγμα, αποτυγχάνουν να κάνουν διάκριση μεταξύ πρόωρων και όψιμων «τερματισμών» ή αυτών με βάση το φύλο. Πρέπει να εξοντωθεί ένα έμβρυο επειδή δεν είναι αρσενικό; Ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει πολύ συχνά (αν και ακόμη και μία φορά θα ήταν ντροπή).

Όχι μόνο για τους ορθόδοξους Χριστιανούς, αλλά και για τους γνήσιους Βουδιστές, Μουσουλμάνους, Ινδουιστές, Εβραίους και πολλούς άθεους επίσης, η θανάτωση ενός αθώου ανθρώπινου όντος είναι πάντα λάθος.

Αλλά οι αξιοπρεπείς άνθρωποι πολλές φορές προσπαθούν να κάνουν διακρίσεις είτε από γνήσιο αίσθημα ανθρωπιάς είτε από ενδιαφέρον για τις νεαρές γυναίκες που αναγκάζονται να μείνουν έγκυες ή ακόμη και για να διευκολύνουν τη δική τους συνείδηση και συχνά αναρωτιούνται: «Ενεργοποιείται ο εγκέφαλος; Υπάρχει καρδιακός παλμός; Χρησιμοποιήθηκε αναισθητικό;»

Πολύ περισσότερο, οι άνθρωποι θα ήθελαν να μάθουν αν το έμβρυο θανατώνεται μόνο και μόνο επειδή είναι κορίτσι, ενώ οι γονείς του ελπίζουν σε αγόρι.

Αυτός ο νόμος θα αντιμετωπίσει προβλήματα – ακόμη και μεταξύ των Γάλλων φιλελεύθερων – καθώς θα γίνουν γνωστές πραγματικές περιπτώσεις αποκρουστικών και ναρκισσιστικών διακρίσεων.

 Από τον David Daintree

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.

Πριν από αρκετό καιρό, μια σκέψη διαμορφώθηκε στο μυαλό μου αυθόρμητα.

Ότι η ζωή του ανθρώπου μπορεί να χωριστεί σε τρεις κύριες περιόδους: τη νεότητα, την ωριμότητα και το γήρας. Στην πρώτη περίοδο παίρνουμε, στη δεύτερη δίνουμε και στην τρίτη κατακτάμε τη σοφία.

Είναι αρκετά αστείο το ότι λίγες μόλις μέρες μετά, διάβασα τη σκέψη μου, σχεδόν αυτούσια, σε άρθρο εφημερίδας. Ήταν μάλιστα η πρώτη φράση του. Μόνο που στη συνέχεια του άρθρου, το γήρας το ακολουθούσαν αποσιωπητικά… Στη συνέχεια, περιγράφονταν τα δεινά του γήρατος και το πόσο απευχόμενο είναι.

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με την ύπαρξη των δεινών και των ασθενειών. Ωστόσο, πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες, σκέφτομαι ότι η γενικευμένη αποστροφή μας εδράζεται σε ένα είδος κοινωνικής συλλογικής απόρριψης οποιουδήποτε μη νεανικού στοιχείου.

Δεν είναι κάτι καινούριο, το όνειρο για το ‘γλυκό πουλί της νιότης’. Ο Φάουστ ίσως είναι ο γνωστότερος ήρωας που θυσίασε πολλά για αυτή την εφήμερη χαρά. Και σίγουρα, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αυτοί που νοσταλγούν τα χρόνια της ανεμελιάς τους, όταν η ζωή βρισκόταν στο ζενίθ.

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι από τα μέσα περίπου του 20^ου αιώνα, που έχουμε αναπτύξει προσκόλληση στη νιότη και τα χαρακτηριστικά της, αποφεύγοντας μετά βδελυγμίας σχεδόν την ωριμότητα. Κι όταν φτάνουμε πια στο γήρας, δεν έχουμε κερδίσει ούτε έναν κόκκο σοφίας. Καταλήγουμε άδειοι, να ατενίζουμε έντρομοι το αναπόφευκτο τέλος, που είναι πια πολύ κοντά.

Κοιτώντας πίσω, παρατηρώ ότι η επανάσταση των παιδιών των λουλουδιών, η απόρριψη των παλιών συμβατικών τρόπων και αξιών και η σεξουαλική απελευθέρωση ήταν από τα κινήματα του περασμένου αιώνα που άλλαξαν ριζικά τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Σε συνδυασμό με άλλες τάσεις και χαρακτηριστικά της εποχής, συνέτειναν ώστε τα αιτήματά μας να εστιαστούν στην ευχαρίστηση, την απόλαυση, την κατάκτηση όλο και περισσότερων δικαιωμάτων που θα μας επέτρεπαν να ζούμε όλο και καλύτερα. Υπάρχει μεγάλος εγωκεντρισμός σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ο επίγειος παράδεισος, το ατελείωτο πάρτι και η αιώνια νεότητα έγιναν τα οράματα της σύγχρονης εποχής. Ζωή χωρίς πόνο, χωρίς ασθένεια, χωρίς προσπάθεια, χωρίς τέλος.

Η νεότητα μάς θέλγει με τη ζωντάνια και την ομορφιά της – ποιος μπορεί να τα αρνηθεί αυτά, ποιος να μην τα νοσταλγήσει; Γι’ αυτό αγαπάμε τη νιότη και τους νέους. Οι νέοι παίρνουν και παίρνουν, είναι ανοικτοί και απόλυτα δεκτικοί. Είναι στην περίοδο της ανάπτυξης και της διαμόρφωσης και το να παίρνουν είναι όχι απλά φυσικό γι’ αυτούς, αλλά και απαραίτητο. Είναι συγκεντρωμένοι στον εαυτό τους και μέριμνά τους είναι να εμπλουτίζονται. Υποχρέωση των ενηλίκων είναι να τους καθοδηγήσουν προς το καλό, να τους υποστηρίξουν και να τους βοηθήσουν να διακρίνουν σιγά σιγά και να αγαπήσουν τον δρόμο προς την ωριμότητα: τη φροντίδα των άλλων.

Η ανεμελιά που διακρίνει τους νέους, την οποία πολλοί επίσης νοσταλγούν, είναι πολύ ευχάριστη σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά συγγενεύει με την ανευθυνότητα. Από μια ηλικία και μετά δεν επιτρέπεται να είμαστε έτσι. Καλλιεργώντας όμως την προσήλωση στη νεότητα, καλλιεργούμε και την παράταση της ανευθυνότητας τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο. Αυτό είναι φανερό αν παρατηρήσουμε την κοινωνία μας.

Οι ευθύνες σημαίνουν φροντίδες, κόπο, ταλαιπωρία, αυταπάρνηση. Ο χρόνος για να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν περιορίζεται. Η ωριμότητα έχει τις δυσκολίες της, αναντίρρητα, έχει όμως και τα καλά της. Τα σημαντικότερα που ανακάλυψα εγώ είναι η συνειδητότητα, η ικανότητα να βλέπουμε μέσα στις καταστάσεις, να κρίνουμε λιγότερο εγωκεντρικά και περισσότερο λογικά. Να μην παρασυρόμαστε εύκολα από τα συναισθήματά μας. Να έχουμε πολλά να δώσουμε και το δόσιμο να μας δίνει χαρά και ολοκλήρωση.

Είμαστε πλούσιοι πια με όσα μαζέψαμε στον δρόμο, στην πορεία μας μέσα από τη νεότητα, και μακάριοι όσοι μπορούν να μοιραστούν τον πλούτο τους. Οι αξίες ιεραρχούνται εκ νέου. Προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι πια ο εαυτός, αλλά οι άλλοι. Τα μέλη της οικογένειάς μας, η κοινωνία, το περιβάλλον, ο κόσμος. Στην ωριμότητα αρμόζει η εμπλοκή με τα κοινά  – είναι κι αυτή μια από τις ευθύνες της μέσης ηλικίας.

Δεν παύει ο άνθρωπος να μαθαίνει και να εξελίσσεται, αρκεί να το επιθυμεί. Η αλλαγή είναι μέρος της φυσικής τάξης των πραγμάτων, αρκεί να μην την αρνούμαστε και να μην εγκλωβιζόμαστε στη συνήθεια και την ευκολία.

Στην ωριμότητα, καλούμαστε να διαλέξουμε, όπως ο Ηρακλής κάποτε, πού θα κατευθύνουμε την ενέργειά μας:  θα παραμείνουμε στον εαυτό μας, συνεχίζοντας αυτό που μάθαμε τα προηγούμενα χρόνια ή θα προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της ζωής, όπως το περιγράψαμε πιο πάνω; Κατά κάποιον τρόπο, είναι ακριβώς το δίλημμα του Ηρακλή: γιατί ο εγωισμός οδηγεί στην Κακία, δηλαδή την αδιαφορία και την αποφυγή οποιουδήποτε πράγματος δεν φέρνει προσωπική ικανοποίηση και κέρδος. Από την άλλη, η αυταπάρνηση και το δόσιμο είναι ο δρόμος της Αρετής. Μόνο όταν μπορούμε να παραμερίζουμε τις ανάγκες μας μπορούμε να υπηρετήσουμε ανώτερα ιδανικά και τους άλλους.

Η επιλογή που θα κάνουμε στην ωριμότητα καθορίζει και τα γηρατειά μας. Ο ένας δρόμος οδηγεί στα πολύπαθα, άρρωστα γεράματα (αν όχι σωματικά, τότε ψυχικά), στην γκρίνια και την απόγνωση, ακόμα ίσως και στον φθόνο για όσους έχουν ό,τι χάσαμε. Αναπόφευκτα, υπάρχει και φόβος σε αυτή την κατάσταση και ίσως και μια αίσθηση μηδαμινότητας. Όλα τα αλλοτινά ‘πλούτη’ έχουν χαθεί πια.

Όταν όμως αποφασίζουμε στην ωριμότητά μας να πάρουμε το δρόμο του δοσίματος, φτάνοντας στην τρίτη ηλικία, ανακαλύπτουμε ότι αυτά που χάσαμε έχουν αντικατασταθεί από άλλα, εξίσου πολύτιμα. Όπως τη γνώση, για παράδειγμα, για το ποια είναι τα αληθινά σημαντικά πράγματα της ζωής. Έχοντας θέσει τον εαυτό μας στην υπηρεσία των άλλων και ενός γενικότερου καλού, έχουμε θρέψει και το καλό μέσα μας, που όλο και φουντώνει εξαγνίζοντάς μας και γεμίζει το σαθρό κορμί με φωτεινή ενέργεια.

Το άρθρο που ανέφερα στην αρχή, αν και με απογοήτευσε με τη στάση του απέναντι στα γεράματα, περιείχε και μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία: την ετυμολογία της λέξης ‘γήρας’, που προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ‘γέρας’ που σήμαινε βραβείο, τιμή.

Ο αρθρογράφος ερμήνευε την έννοια του βραβείου ως προς τη δυσκολία που υπήρχε παλιότερα να φτάσει κανείς στα γεράματα, επειδή οι αρρώστιες δεν αντιμετωπίζονταν τόσο αποτελεσματικά όσο σήμερα κι επειδή η ζωή ήταν γενικά πιο σκληρή, επίπονη κι επικίνδυνη. Τα γηρατειά ήταν λοιπόν ένα είδος βραβείου, τιμημένου και σεβαστού από τους υπολοίπους.

Χωρίς να διαφωνώ με την παραπάνω σκέψη, θα ήθελα να προτείνω και μια εναλλακτική ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία το βραβείο, το ‘γέρας’, είναι η σοφία. Όπου λέγοντας ‘σοφία’ εννοώ τη βαθιά και στέρεη γνώση ότι όλα όσα παλεύουμε να επιτύχουμε είναι ασήμαντα και εφήμερα κι ότι το μόνο που αξίζει να υπηρετούμε είναι το καλό.

Ακόμα κι αν έχουν σοβαρές ασθένειες να αντιμετωπίσουν, οι ηλικιωμένοι που πράγματι ωρίμασαν στη μέση ηλικία δεν πτοούνται, γιατί έχουν κατακτήσει ένα εσωτερικό θάρρος και την καρτερία που φέρνει η αποδοχή των πραγμάτων όπως έρχονται. Γνωρίζουν ότι οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής.

Τα γηρατειά παραδίδουν τη σκυτάλη κι εγκαταλείπουν τα κοινά. Είναι περίοδος επιστροφής στον εαυτό, αλλά όχι με τον τρόπο που βίωνε τον εαυτό η νεότητα. Το γήρας βουτά βαθιά να βρει τι κρύβεται πίσω απ’ όλα, πίσω από τις πράξεις και τις λέξεις. Είναι περίοδος αποτίμησης, ζυγιάσματος και κρίσης. Ποιος ήμουν, πώς έζησα τη ζωή μου, τι έκανα; Υπάρχει ακόμα καιρός να διορθωθούν λάθη, να πληρωθούν τα χρέη και να τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες. Πώς αλλιώς μπορεί να φύγει κανείς ήσυχος;

Όσοι έχουν κάνει το καλό στη ζωή τους, μπορούν εύκολα να αφήσουν τον ανθρώπινο κόσμο, όσο γλυκός κι αν τους είχε φανεί κάποτε. Είναι έτοιμοι να προχωρήσουν με εμπιστοσύνη στο άγνωστο, ικανοποιημένοι από την πρόσκαιρη παραμονή τους εδώ. Και οι δικοί τους μπορούν να τους αποχαιρετήσουν χωρίς πίκρα και πόνο, χαρούμενοι για την ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής του αγαπημένου προσώπου.

Όταν τα γηρατειά αποτυγχάνουν να φτάσουν στη σοφία, απαξιώνονται από τους άλλους. Στην εποχή μας, η απαξίωση αλλά και η έλλειψη σοφίας έχουν εξελιχθεί σε γενικευμένα φαινόμενα. Μερικές δεκαετίες πριν, οι ηλικιωμένοι έχαιραν σεβασμού από όλους. Είχαν σημαντική θέση στην κοινότητα και οι νεότεροι επιζητούσαν την εμπειρία και τις συμβουλές τους. Τους αγαπούσαν, τους τιμούσαν και τους ήθελαν κοντά τους. Να είναι η έλλειψη της σοφίας που διακρίνει τώρα την τρίτη ηλικία ή η υποτίμηση αυτών των αρετών, που έχει οδηγήσει στην περιφρόνηση των ηλικιωμένων από τους νεότερους;

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις της συντάκτριας και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Τον Ιούλιο του 2016, ο νέος διευθύνων σύμβουλος του Twitter, Έλον Μασκ, ίδρυσε τη Neuralink, μια εταιρεία νευροτεχνολογίας που ειδικεύεται στην κατασκευή εμφυτεύσιμων εγκεφαλικών διεπαφών. Ο Μασκ περιγράφει την τεχνολογία, που έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει άτομα με αναπηρίες, ως ένα «Fitbit» για το κρανίο.

Άλλοι έχουν πει ότι η τεχνολογία που μπορεί να χακαριστεί πλήρως θα μπορούσε να αποτελέσει «υπαρξιακή απειλή» για την κοινωνία. Το να δίνεται στην τεχνητή νοημοσύνη τα «κλειδιά» του ανθρώπινου εγκεφάλου γεμίζει κάποιους με ένα κατανοητό αίσθημα τρόμου.

Τον Οκτώβριο, ο Μασκ επρόκειτο να δημοσιεύσει νέες λεπτομέρειες σχετικά με το πρότζεκτ Neuralink. Ωστόσο, λόγω της πρόσφατης αγοράς του Twitter από τον ίδιο, η «παρουσίαση» του Neuralink δεν θα πραγματοποιούταν πριν από τα τέλη Νοεμβρίου. Αλλά ο Μασκ δεν είναι ο μόνος στην προσπάθειά του να ελέγξει τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Καθώς γράφω αυτό το κείμενο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ διερευνά τρόπους χρήσης εμφυτευμένων τσιπ για να εξερευνήσει το ανθρώπινο μυαλό με τρόπους που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε.

Η Υπηρεσία Προηγμένων Ερευνητικών Προγραμμάτων Άμυνας, πιο γνωστή ως DARPA, είναι μια υπηρεσία έρευνας και ανάπτυξης που συνδέεται με το Πεντάγωνο. Κύρια αρμοδιότητά της είναι η δημιουργία νέων τεχνολογιών για τον αμερικανικό στρατό.

Το 2013, ο Λευκός Οίκος παρουσίασε την πρωτοβουλία BRAIN, η οποία έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους ερευνητές να βρουν νέους τρόπους για τη θεραπεία, ακόμη και την πρόληψη εξουθενωτικών εγκεφαλικών διαταραχών όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ και η επιληψία. Εκείνη την εποχή, η τολμηρή πρωτοβουλία υποστηρίχθηκε από διάφορες εταιρείες τεχνολογίας, ερευνητικά ιδρύματα και ομοσπονδιακές υπηρεσίες. Μία από αυτές τις υπηρεσίες ήταν η DARPA, συνεχίζοντας την 50ετή πλέον κληρονομιά επενδύσεων στη νευροτεχνολογία.

Προχωράμε γρήγορα στο 2022 και η υπηρεσία επιδιώκει επιθετικά τρόπους επανασύνδεσης των εγκεφαλικών κυκλωμάτων. Όπως ανέφερε πρόσφατα ο συντάκτης Τιμ Χίντσκλιφ, το STRENGTHEN, το νέο πρόγραμμα της DARPA, «επιδιώκει να εντοπίσει, να διαμορφώσει και τελικά να βελτιστοποιήσει τα εγκεφαλικά κυκλώματα που είναι υπεύθυνα για τη γνωστική ευελιξία (CF) και τη συναισθηματική ρύθμιση (ER)», και όλα αυτά με την ελπίδα να μειωθούν τα συμπτώματα που παραδοσιακά συνδέονται με τις ψυχικές ασθένειες και τον αυτοκτονικό ιδεασμό. Ένα πολύ ευγενές εγχείρημα, θα πουν κάποιοι. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται εν μέσω μιας άνευ προηγουμένου κρίσης ψυχικής υγείας, με τις αυτοκτονίες να αποτελούν τρομακτικά συχνό φαινόμενο, θα πρέπει να διερευνηθούν αμείλικτα τρόποι ανακούφισης του ψυχικού πόνου των ανθρώπων.

Ωστόσο, οι κόκκινες σημαίες αρχίζουν να αναδύονται όταν κανείς εμβαθύνει λίγο περισσότερο στο έργο της DARPA. Ένα άλλο πρόγραμμα που τρέχει η υπηρεσία ονομάζεται NEAT, ακρωνύμιο του Neural Evidence Aggregation Tool (Εργαλείο Συγκέντρωσης Νευρωνικών Στοιχείων).

Σύμφωνα με τον ιστότοπο της DARPA, αυτό το «πρόγραμμα στοχεύει να ξεπεράσει τους σημερινούς περιορισμούς αναπτύσσοντας ένα νέο εργαλείο γνωστικής επιστήμης που εντοπίζει άτομα που διατρέχουν κίνδυνο αυτοκτονίας χρησιμοποιώντας προ-συνειδητά εγκεφαλικά σήματα αντί να κάνει ερωτήσεις και να περιμένει συνειδητά φιλτραρισμένες απαντήσεις». Με άλλα λόγια, αυτό το εργαλείο θα επιτρέψει στους κυβερνητικούς αξιωματούχους να ασχοληθούν με την ανάγνωση του μυαλού.

Όπως σημείωσε ο Χίντσκλιφ, το εργαλείο αυτό έχει σχεδιαστεί για να συγκεντρώνει τα προ-συνειδητά εγκεφαλικά σήματα για να προσδιορίζει τι πιστεύει κάποιος ότι είναι αληθές ή ψευδές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς παράξενος με καπέλο από αλουμινόχαρτο για να ανησυχεί για το πώς αυτή η τεχνολογία θα μπορούσε να μετατραπεί σε όπλο. Η DARPA συνεργάζεται στενά με ιδιώτες εργολάβους και διατηρεί στενή συνεργασία με την Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας. Η DARPA έχει επίσης ιστορικό με την Google, μια εταιρεία με τη φήμη ότι παραβιάζει τα δικαιώματα των χρηστών.

Το να πιστεύει κανείς ότι η τεχνολογία που είναι ικανή να διαβάζει το μυαλό θα περιοριστεί αποκλειστικά στη σφαίρα του στρατιωτικού πολέμου απαιτεί πλήρη αναστολή της δυσπιστίας. Όπως προειδοποίησε ο προαναφερόμενος Χίντσκλιφ, ένας άνθρωπος που εδώ και χρόνια αναδεικνύει στοιχεία της κυβερνητικής υπερβολής, το πρόγραμμα NEAT έχει «την πραγματική δυνατότητα» να δώσει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και σε διάφορες εταιρείες με αμφισβητήσιμες ατζέντες τη δυνατότητα να χακάρουν καθημερινούς πολίτες σε επίπεδο προσυνείδησης.

Αυτό πιθανόν να ακούγεται μάλλον τρελό σε κάποιους αναγνώστες, είμαι σίγουρος. Θα έπρεπε. Είναι τρελό. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η παραξενιά είναι διαποτισμένη από την πραγματικότητα. Το 2020, μιλώντας στην ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), ο ιστορικός Γιουβάλ Νώαχ Χαράρι ζήτησε από το πλήθος να φανταστεί τη Βόρεια Κορέα, σε 20 χρόνια από τώρα, όπου κάθε πολίτης υποχρεούται να φοράει βιομετρικό βραχιόλι. Μια τέτοια συσκευή θα επέτρεπε στους κυβερνητικούς αξιωματούχους να παρακολουθούν την αρτηριακή πίεση, τους καρδιακούς παλμούς και την εγκεφαλική δραστηριότητα των ανθρώπων. Ο ακαδημαϊκός συνέχισε: «Ακούς μια ομιλία στο ραδιόφωνο από τον «Μεγάλο Ηγέτη» και ξέρουν τι πραγματικά αισθάνεσαι». Ένα άτομο θα μπορούσε να χειροκροτήσει τα χέρια του και να επιβάλει ένα χαμόγελο, «αλλά αν είσαι θυμωμένος, ξέρουν ότι αύριο το πρωί θα βρίσκεσαι στο γκουλάγκ».

Το γεγονός ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν στο Νταβός, έδρα της πρωτοβουλίας «Great Reset» (Μεγάλη Επανεκκίνηση), θα πρέπει να μας γεμίζει όλους με αίσθημα ανησυχίας. Επιπλέον, ο Χαράρι είναι ένας τρανσουμανιστής που πιστεύει ακράδαντα ότι οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν ένα με την ψηφιακή τεχνολογία – και όλα αυτά με την ελπίδα να βελτιωθεί η ανθρωπότητα. Ο Ισραηλινός, ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του WEF, έχει μιλήσει εκτενώς για τους πολλούς τρόπους με τους οποίους οι αναδυόμενες τεχνολογίες μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των εκατομμυρίων «άχρηστων» κρεατοσωμάτων (Σημ. για τον Χαράρι οι άνθρωποι είναι ένα κομμάτι κρέας) παγκοσμίως.

Αυτό μας φέρνει πίσω στην επιθυμία της DARPA να χακάρει το ανθρώπινο μυαλό και ουσιαστικά να διαβάσει τις πιο προσωπικές μας σκέψεις, τους βαθύτερους φόβους και τις επιθυμίες μας. Θα μπορούσε αυτή η τεχνολογία να χρησιμοποιηθεί για να αποτρέψει κάποιον με αυτοκτονικές σκέψεις από το να αφαιρέσει τη ζωή του; Ναι, φυσικά. Από την άλλη πλευρά, αυτή η τεχνολογία θα μπορούσε εξίσου εύκολα να χρησιμοποιηθεί για τη χειραγώγηση και την παρακολούθηση αθώων ανθρώπων χωρίς υποκείμενα προβλήματα ψυχικής υγείας. Όταν αναπτύσσεται μια τόσο ισχυρή τεχνολογία, πρέπει να αναρωτηθούμε αν τα πλεονεκτήματα υπερτερούν των μειονεκτημάτων. Η απάντηση, φοβάμαι ότι είναι αρνητική.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.