Δευτέρα, 12 Μαΐ, 2025

Ο διάβολος και ο Καρλ Μαρξ

Σχολιασμός

Γράφει ο Walter E. Williams.

Ο Πωλ Κένγκορ (Paul Kengor) είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Grove City College στο Γκρόουβ Σίτι της Πενσυλβάνια. Πρόσφατα δημοσίευσε το «Ο διάβολος και ο Καρλ Μαρξ» [The Devil and Karl Marx], μια ενδελεχή ματιά στη διαβολική πλευρά του Καρλ Μαρξ. Το βιβλίο κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής περιόδου της ιστορία μας, καθώς τόσο πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι, έχουν σαγηνευτεί από την πλάνη του σοσιαλισμού που τους διδάσκει η ακαδημαϊκή ελίτ.

«Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού», την οποία επιμελήθηκε ο ιστορικός Στεφάν Κουρτουά, καταγράφει το πόσοι έχασαν την ζωή τους από τον μαρξισμό-λενινισμό τον 20ο αιώνα: ΕΣΣΔ, 20 εκατομμύρια θάνατοι. Κίνα, 65 εκατομμύρια. Βιετνάμ, 1 εκατομμύριο; Βόρεια Κορέα και Καμπότζη, 2 εκατομμύρια. Ανατολική Ευρώπη, 1 εκατομμύριο; και περίπου 3,5 εκατομμύρια στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και το Αφγανιστάν. Αυτοί οι αριθμοί είναι μικρότεροι από αυτούς που περιγράφονται λεπτομερώς από τον καθηγητή Ρούντολφ Ράμελ στο «Θάνατος από την κυβέρνηση» (Death by Government). Διαπιστώνει ότι από το 1917 έως την κατάρρευσή της, η Σοβιετική Ένωση δολοφόνησε ή προκάλεσε τον θάνατο 61 εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως δικών της πολιτών. Από το 1949 έως το 1976, το καθεστώς του Μάο Τσετούνγκ της Κομμουνιστικής Κίνας ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο 78 εκατομμυρίων πολιτών του.

Η πνευματική ελίτ του κόσμου επικεντρώνεται πρόθυμα στις φονικές φρικαλεότητες του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά αγνοεί αυτές των σοσιαλιστών ανά τον κόσμο. Ο Μάο Τσετούνγκ εδώ και πολλά χρόνια θαυμάζεται από ακαδημαϊκούς και αριστερούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Συχνά έκαναν πορείες επαινώντας τον και κυματίζοντας το μικρό κόκκινο βιβλίο του, «Αποφθέγματα του επικεφαλής Μάο». Η διευθύντρια επικοινωνίας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, Ανίτα Ντουν, κατά την ομιλία της τον Ιούνιο του 2009 στην τελετή αποφοίτησης του Επισκοπικού Λυκείου του Αγίου Ανδρέα στον Εθνικό Καθεδρικό Ναό της Ουάσιγκτον, δήλωσε ότι ο Μάο ήταν ένας από τους ήρωές της.

Είτε πρόκειται για την ακαδημαϊκή κοινότητα, την ελίτ των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τους σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος Αμερικής, ή οργανισμούς όπως οι NAACP, National Council of La Raza, Green for All, Sierra Club, και το Children’s Defense Fund, υπάρχει μια μεγάλη ανοχή για τις ιδέες του σοσιαλισμού —  ενός συστήματος που έχει προκαλέσει τους περισσότερους θανάτους και δυστυχία από όλα τα άλλα συστήματα μαζί.

Οι σημερινοί αριστεροί, σοσιαλιστές και προοδευτικοί θα θύμωναν στην παραμικρή υπόνοια ότι η ατζέντα τους διαφέρει λίγο από εκείνη των ναζιστικών, σοβιετικών και μαοϊκών δολοφόνων. Λάβετε υπόψη ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι υπέρ των στρατοπέδων συγκέντρωσης ή των επεκτατικών πολέμων για να θεωρηθεί τύραννος. Η μόνη απαίτηση είναι ότι πρέπει να πιστέψει στην υπεροχή του κράτους έναντι των ατομικών δικαιωμάτων.

Ο Κένγκορ επισημαίνει ένα άλλο χαρακτηριστικό του Μαρξ που αγνοείται από τους οπαδούς του. Αυτό το χαρακτηριστικό του μαρξισμού θα έπρεπε να ενοχλήσει την συνιδρύτρια του κινήματος Black Lives Matter, Πατρίς Κάλλορς, η οποία είπε ότι αυτή και οι συνεργάτες της είναι «εκπαιδευμένοι μαρξιστές». Αναρωτιέμαι αν έχει τις απόψεις του Μαρξ σχετικά με τις φυλές. Ο γαμπρός του Μαρξ, Πωλ Λαφάργκ, θεωρούταν ότι είχε αίμα «Νέγρων» στις φλέβες του. Ο Μαρξ τον έλεγε υποτιμητικά «Νεγκίλο» και «ο Γορίλας».

Ο Μαρξ είχε παρόμοιο μίσος για τους Εβραίους. Αποκάλεσε τον επίσης σοσιαλιστή οργανωτή εργατών Φερντινάντ Λασσάλ που ήταν εβραϊκής καταγωγής, «γλοιώδη Εβραίο», «μικρό κικ [μειωτική έκφραση για Εβραίους]», «ψωροπολωνο-εβραίο» και «-εβραίο». Το 1844, ο Μαρξ έγραψε ένα δοκίμιο με τίτλο «Η εβραϊκή ερώτηση» στο οποίο ρωτά: «Ποια είναι η κοσμική σέκτα του Εβραίου;» Η απάντησή του: «Το παζάρεμα. Ποιος είναι ο κοσμικός του θεός; Τα χρήματα».

Εδώ και πολλά χρόνια, οι αριστεροί έχουν σχηματίσει μια ηθική ισοδυναμία μεταξύ του κομμουνιστικού/σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού και της δημοκρατίας. Ο Γ. Ε. Μ. ντι Μπουά, έγραψε στον National Guardian (1953): «Ο Τζόζεφ Στάλιν ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Λίγοι άλλοι άντρες του 20ού αιώνα μπορούν να φτάσουν το ανάστημά του». Ο δημοσιογράφος Γουόλτερ Ντουράντι χαρακτήρισε τον Στάλιν ως «τον μεγαλύτερο ζωντανό πολιτικό… έναν ήσυχο και διακριτικό άνθρωπο». Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Ο οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ επισκέφθηκε την Κίνα του Μάο και επαίνεσε τον Μάο Τσετούνγκ και το κινεζικό οικονομικό σύστημα. Ο  Μάικλ Όκσενμπεργκ, ο ειδικός της Κίνας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ, παραπονέθηκε ότι «η Αμερική είναι καταδικασμένη να αποσυντεθεί έως ότου μια ριζοσπαστική, ακόμη και επαναστατική αλλαγή αλλάξει ριζικά τα θεσμικά όργανα και τις αξίες» και παρότρυνε να «δανειστεί η Αμερική ιδέες και λύσεις» από την Κίνα.

Ο Πολ Κένγκορ με το έργο του τονίζει τα κακά του μαρξισμού. Το ερώτημα είναι αν ο κόσμος θα δώσει προσοχή στο μάθημά του ή θα πέσει θύμα των ψεύτικων υποσχέσεων και θα ζήσει την φρίκη του σοσιαλισμού. Παρεμπιπτόντως, ενώ η Σουηδία και η Δανία έχουν ένα εκτεταμένο σύστημα επιδομάτων, έχουν οικονομίες αγοράς — όχι σοσιαλιστικές οικονομίες, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αριστεροί.

Ο δρ. Γουόλτερ Γουίλιαμς είναι Διακεκριμένος Καθηγητής οικονομικών John M. Olin στο Πανεπιστήμιο George Mason του Φέρφαξ. Συγγραφέας πολλών βιβλίων και αποδέκτης πολλών βραβείων και διακρίσεων, συμμετέχει σε πολλά διοικητικά συμβούλια και συμβουλευτικές επιτροπές, μεταξύ αυτών στο Ίδρυμα Hoover, στο κολλέγιο Grove City, στο Ινστιτούτο Cato, στο Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων και στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Κληρονομιάς (Heritage Foundation).

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.

[give_form id=”3924″]

Δόθηκε στον κόσμο το λάθος εμβόλιο;

Σχολιασμός

Τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες δείχνουν μείωση της θνησιμότητας από όλα τα αίτια από τα εμβόλια αδενοϊού-φορέα Covid (RR=0,37, 95%CI: 0,19-0,70), αλλά όχι από τα εμβόλια mRNA (RR=1,03, 95%CI 0,63-1,71).

Αυτή είναι η ετυμηγορία από μια νέα δανική μελέτη της Δρ. Κριστίν Μπεν και των συνεργατών της. Έχουν δοθεί στους ανθρώπους εμβόλια που δεν λειτουργούν (Pfizer/Moderna) αντί για εμβόλια που λειτουργούν (AstraZeneca/Johnson & Johnson); Ας βάλουμε αυτή τη μελέτη σε ένα πλαίσιο και στη συνέχεια ας εμβαθύνουμε στους αριθμούς.

Στην ιατρική, ο χρυσός κανόνας για τα αποδεικτικά στοιχεία είναι οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές (RCT), καθώς αποφεύγεται η μεροληψία της μελέτης υπέρ ή κατά του εμβολίου. Επιπλέον, το καθοριστικό αποτέλεσμα είναι ο θάνατος. Αυτά τα εμβόλια σώζουν ζωές; Ως εκ τούτου, η δανική μελέτη απαντά στο σωστό ερώτημα με τα σωστά δεδομένα.

Πρόκειται για την πρώτη μελέτη που το πράττει.

Όταν τα εμβόλια mRNA της Pfizer και της Moderna εγκρίθηκαν από τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), η απόφαση αυτή βασίστηκε σε RCTs. Οι RCTs που υποβλήθηκαν στον FDA έδειξαν ότι τα εμβόλια μειώνουν τις συμπτωματικές λοιμώξεις Covid. Με την πρόσληψη κυρίως νεότερων και μεσήλικων ενηλίκων, οι οποίοι είναι απίθανο να πεθάνουν από τον Covid ό,τι κι αν συμβεί, οι μελέτες δεν είχαν σχεδιαστεί για να προσδιορίσουν εάν τα εμβόλια μειώνουν επίσης τη θνησιμότητα.

Αυτό θεωρήθηκε ως επακόλουθο, αν και μπορεί να ισχύει ή να μην ισχύει. Ούτε οι RCTs σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν αν τα εμβόλια μειώνουν τη μετάδοση, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία για κάποια άλλη στιγμή.

Τα εμβόλια αναπτύχθηκαν για τον Covid, αλλά για να αξιολογήσουμε σωστά ένα εμβόλιο, πρέπει να εξετάσουμε και τους θανάτους εκτός Covid. Υπάρχουν ακούσιες ανεπιθύμητες ενέργειες που οδηγούν σε θάνατο; Δεν θέλουμε ένα εμβόλιο που σώζει τη ζωή ορισμένων ανθρώπων αλλά σκοτώνει ισάριθμους άλλους ανθρώπους. Μπορεί επίσης να υπάρχουν ακούσια οφέλη, όπως η τυχαία προστασία από άλλες λοιμώξεις. Για μια δίκαιη σύγκριση, αυτό θα πρέπει επίσης να αποτελεί μέρος της εξίσωσης.

Ενώ κάθε μεμονωμένη RCT δεν ήταν σε θέση να καθορίσει αν το εμβόλιο Covid μείωσε τη θνησιμότητα, οι RCTs κατέγραψαν όλους τους θανάτους και για να αυξηθεί το μέγεθος του δείγματος, η δανική μελέτη συγκέντρωσε πολλαπλές RCTs. Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι εμβολίων Covid, εμβόλια αδενοϊού-φορέα (AstraZeneca, Johnson & Johnson, Sputnik) και εμβόλια mRNA (Pfizer και Moderna), και έκαναν μία συγκεντρωτική ανάλυση για κάθε τύπο. Ακολουθούν τα αποτελέσματα:


Τύπος εμβολίου Θάνατοι / Εμβολιασμένοι Θάνατοι / Έλεγχοι Σχετικός κίνδυνος 95 τοις εκατό Διάστημα εμπιστοσύνης
Αδενοϊός-φορέας 16 / 72138 30 / 50026 0.37 0.19—0.70
mRNA 31 / 37110 30 / 37083 1.03 0.63—1.71

Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι τα εμβόλια αδενοϊού-φορέα μείωσαν τη θνησιμότητα. Για κάθε 100 θανάτους στους ανεμβολίαστους, υπάρχουν μόνο 37 θάνατοι μεταξύ των εμβολιασμένων, με διάστημα εμπιστοσύνης 95 τοις εκατό από 19 έως 70 θανάτους. Το αποτέλεσμα αυτό προέρχεται από πέντε διαφορετικές RCT για τρία διαφορετικά εμβόλια, αλλά οφείλεται κυρίως στα εμβόλια της AstraZeneca και της Johnson & Johnson.

Για τα εμβόλια mRNA, από την άλλη πλευρά, δεν υπήρχαν ενδείξεις μείωσης της θνησιμότητας. Για κάθε 100 θανάτους μεταξύ των ανεμβολίαστων, υπάρχουν 103 θάνατοι μεταξύ των εμβολιασμένων, με διάστημα εμπιστοσύνης 95 % από 63 έως 171 θανάτους. Δηλαδή, τα εμβόλια mRNA μπορεί να μειώνουν λίγο τη θνησιμότητα ή μπορεί να την αυξάνουν- δεν γνωρίζουμε. Τα εμβόλια Pfizer και Moderna συνέβαλαν εξίσου σε αυτό το αποτέλεσμα, επομένως δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το ένα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο.

Ενώ η θνησιμότητα από όλες τις αιτίες είναι αυτό που έχει σημασία για τη δημόσια υγεία, υπάρχει επιστημονικό ενδιαφέρον να γνωρίζουμε πώς τα διάφορα εμβόλια επηρεάζουν τους διάφορους τύπους θνησιμότητας. Οι Δανοί επιστήμονες ήρθαν σε επαφή με τους ερευνητές των RCT για να πάρουν πληροφορίες σχετικά με το αν κάθε θάνατος οφειλόταν σε Covid, καρδιαγγειακά νοσήματα, ατυχήματα ή άλλες αιτίες.

Για τα εμβόλια mRNA, υπήρξε μείωση των θανάτων από Covid αλλά αύξηση των καρδιαγγειακών θανάτων, αλλά κανένα από τα δύο δεν ήταν στατιστικά σημαντικό. Έτσι, οποιοδήποτε από τα δύο αποτελέσματα θα μπορούσε να οφείλεται σε τυχαία σύμπτωση. Εναλλακτικά, τα εμβόλια μπορεί να μειώνουν τον κίνδυνο για θανάτους από Covid ενώ αυξάνουν τον κίνδυνο για καρδιαγγειακούς θανάτους. Δεν το γνωρίζουμε, και η Pfizer και η Moderna δεν σχεδίασαν τις RCT για να μας ενημερώσουν.

Για τα εμβόλια αδενοϊού-φορέα, υπήρξαν στατιστικά σημαντικές μειώσεις τόσο στους θανάτους από Covid όσο και στους καρδιαγγειακούς θανάτους, που είναι απίθανο να οφείλονται στην τύχη. Υπήρξε μια μικρή μείωση σε άλλους θανάτους, η οποία μπορεί να οφείλεται στην τύχη.

Το πλεονέκτημα της δανικής μελέτης είναι ότι βασίζεται σε τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές. Η κύρια αδυναμία είναι ότι ο χρόνος παρακολούθησης είναι μικρός. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι κατασκευαστές τερμάτισαν τις κλινικές δοκιμές πρόωρα, αφού τα εμβόλια έλαβαν άδεια επείγουσας χρήσης.

Μια άλλη αδυναμία είναι ότι τα δεδομένα δεν μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε πώς τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία. Ενώ ο καθένας μπορεί να μολυνθεί, υπάρχει πάνω από χιλιαπλάσια διαφορά στον κίνδυνο θανάτου από τον Covid μεταξύ των ηλικιωμένων και των νέων.

Μήπως τα εμβόλια μειώνουν κυρίως τους θανάτους στους ηλικιωμένους; Αυτή είναι μια λογική εικασία. Τι γίνεται με τους νεότερους ανθρώπους; Δεν γνωρίζουμε. Αυτό δεν είναι λάθος των Δανών ερευνητών. Έκαναν εξαιρετική δουλειά εξάγοντας όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες από τις χρηματοδοτούμενες από τη βιομηχανία RCTs.

Κάποιοι μπορεί να επικρίνουν τη δανική μελέτη επειδή δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί από ομότιμους, αλλά έχει αξιολογηθεί. Εξετάστηκε από εμένα και αρκετούς συναδέλφους, και όλοι μας έχουμε δεκαετίες εμπειρίας με τέτοιου είδους μελέτες. Το γεγονός ότι δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί από ανώνυμους αξιολογητές περιοδικών είναι ασήμαντο.

Τα εμβόλια mRNA εγκρίθηκαν με βάση τη μείωση των συμπτωματικών λοιμώξεων αντί της θνησιμότητας. Το γεγονός ότι η Pfizer και η Moderna δεν σχεδίασαν τις RCTs τους για να προσδιορίσουν αν τα εμβόλια μείωσαν τη θνησιμότητα είναι ασυγχώρητο, καθώς θα μπορούσαν εύκολα να το είχαν κάνει.

Το γεγονός ότι ο FDA τα ενέκρινε ακόμη για επείγουσα χρήση είναι κατανοητό. Πολλοί ηλικιωμένοι Αμερικανοί πέθαιναν από τον Covid και έπρεπε να βασίσουν την απόφαση σε όποιες πληροφορίες ήταν διαθέσιμες εκείνη τη στιγμή.

Ωστόσο, σήμερα γνωρίζουμε περισσότερα. Εάν η Pfizer και η Moderna θέλουν να συνεχίσουν να πωλούν αυτά τα εμβόλια, θα πρέπει να απαιτήσουμε να διεξάγουν μια σωστή τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή που να αποδεικνύει ότι τα εμβόλια μειώνουν τη θνησιμότητα.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι η κυβέρνηση, οι εταιρείες και τα πανεπιστήμια θα πρέπει να σταματήσουν να επιβάλλουν εμβόλια όταν οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές δείχνουν μηδενικό αποτέλεσμα για τη θνησιμότητα.

Από το Ινστιτούτο Brownstone

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Martin Kulldorff ήταν, μέχρι πρόσφατα, καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Τώρα είναι ανώτερος μελετητής στο Brownstone Institute και συνεργάτης της νεοσύστατης Ακαδημίας για την Επιστήμη και την Ελευθερία.

Το Πεκίνο σφίγγει τον κλοιό στον όμιλο Ant Group, την αυτοκρατορία του Τζακ Μα

Σχολιασμός

Το μέλλον της Ant Group, του κινεζικού γίγαντα χρηματοοικονομικής τεχνολογίας που συνδέεται με τον Τζακ Μα και ανήκει εν μέρει στον διαδικτυακό κολοσσό Alibaba, γίνεται όλο και πιο θολό από μήνα σε μήνα.

Το κορυφαίο όργανο του κινεζικού καθεστώτος για την καταπολέμηση της διαφθοράς -η Κεντρική Επιτροπή για την Πειθαρχική Επιθεώρηση (CCDI)- εμπλέκεται άμεσα σε μια πρόσφατη έρευνα σχετικά με τη σχέση της Ant με κρατικές επιχειρήσεις, σημειώνει δημοσίευμα του Bloomberg, επικαλούμενο άτομα που γνωρίζουν τη διαδικασία.

Η εμπλοκή της CCDI, ενός οργάνου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) που προκαλεί το φόβητρο και συνήθως επιβλέπει τις έρευνες διαφθοράς για ανώτερους αξιωματούχους του ΚΚΚ, θα μπορούσε να κλιμακώσει τους κινδύνους που περιβάλλουν την Ant, τον δισεκατομμυριούχο ιδρυτή της Τζακ Μα και τον μεγαλύτερο μέτοχό της, τον όμιλο Alibaba. Συγκεκριμένα, το CCDI εξετάζει τις συναλλαγές μεταξύ της Ant και οντοτήτων που ελέγχονται από το κράτος, συμπεριλαμβανομένων τραπεζών και κυβερνητικών οργανισμών.

Η Ant, η Alibaba και ο Τζακ Μα βρίσκονται εδώ και δύο χρόνια υπό τον ρυθμιστικό έλεγχο του ΚΚΚ. Στα τέλη του 2020, η Ant, η οποία διαχειρίζεται τη δημοφιλή εφαρμογή κινητών πληρωμών Alipay, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μια δυνητικά ρεκόρ IPO στο Χονγκ Κονγκ και τη Σαγκάη. Στη συνέχεια, το ΚΚΚ διέταξε την Ant να αναδιαρθρώσει τις επιχειρηματικές της πρακτικές και συνέχισε να αναθεωρεί τα ρυθμιστικά πρότυπα που διέπουν ολόκληρο τον τομέα της χρηματοοικονομικής τεχνολογίας.

Τον Ιανουάριο, μετά από σχεδόν ένα χρόνο ερευνών, το ΚΚΚ έδιωξε τον πρώην γραμματέα της Χανγκζού, Ζου Τζιανγκιόνγκ, για διαφθορά. Τόσο η Ant όσο και η Alibaba έχουν την έδρα τους στην Χανγκζού, την πρωτεύουσα της ανατολικής επαρχίας Ζετζιάνγκ. Και ο Ζου πιστεύεται ότι ήταν μεγάλος υποστηρικτής της επιχειρηματικής αυτοκρατορίας του Μα, αν και η Ant είχε αρνηθεί οποιαδήποτε ανάρμοστη επιχειρηματική συναλλαγή.

Από τις αρχές του 2022, ξεκίνησε ένας νέος γύρος ερευνών για την Ant, τον οποίο το Bloomberg  χαρακτήρισε τότε ως «μακράν τον πιο ενδελεχή και εκτεταμένο» μέχρι σήμερα, ενώ τον Απρίλιο αποκαλύφθηκε ότι η CCDI εμπλέκεται στην έρευνα.

Ίσως δεν θα έπρεπε να αποτελεί τεράστια έκπληξη, δεδομένου ότι το μήνυμα από τη συνεδρίαση της ολομέλειας της CCDI τον Ιανουάριο υποδηλώνει ότι η ρυθμιστική αρχή επικεντρώθηκε στον περιορισμό της λεγόμενης «άτακτης επέκτασης των μονοπωλίων κεφαλαίου και πλατφόρμας» και «της σύνδεσης μεταξύ εξουσίας και κεφαλαίου». Αυτό ήταν το μοντέρνο σύνθημα του ΚΚΚ για την καταπολέμηση της συστημικής διαφθοράς τον τελευταίο καιρό, αν και θα πρέπει να αναφερθεί ότι τέτοια μέσα επιχειρηματικής οικοδόμησης αποτελούσαν τον τρόπο λειτουργίας των Κινέζων επιχειρηματιών για δεκαετίες.

Η Alibaba, η μητρική εταιρεία, δεν τα πηγαίνει και πολύ καλύτερα. Το ρυθμιστικό περιβάλλον της Κίνας συνεχίζει να δυσχεραίνει τον κολοσσό του διαδικτύου. Πέρυσι, το Πεκίνο επέβαλε στην επιχείρηση ηλεκτρονικού εμπορίου της Alibaba πρόστιμο ρεκόρ ύψους 2,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων για παραβίαση των αντιμονοπωλιακών κανόνων.

Ο κλάδος cloud της εταιρείας, Aliyun (AliCound), συνεχίζει να χάνει τις προσδοκίες πωλήσεων, καθώς το ΚΚΚ έχει αρχίσει να προωθεί κυβερνητικά χρηματοδοτούμενα δίκτυα cloud για την καθιέρωση μεγαλύτερου ελέγχου των πληροφοριών και των δεδομένων. Η πλατφόρμα cloud της Alibaba είχε τη δυνατότητα να αποτελέσει ένα τεράστιο κέντρο κέρδους -όπως ο ρόλος που έχει η Amazon Web Services στην Amazon- μέχρι την πρόσφατη καταστολή του κλάδου από το ΚΚΚ.

Όλα αυτά δυνητικά αποτελούν κακό οιωνό για τον Τζακ Μα, την επιχειρηματική του αυτοκρατορία και τους υπαρχηγούς του, όπως ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Alibaba Ντάνιελ Ζανγκ και ο αντιπρόεδρος Τζόζεφ Τσάι.

Ο Τσάι, ειδικότερα, ήταν συμπτωματικά το αντικείμενο ενός μακροσκελούς άρθρου του Απριλίου από τον γίγαντα των αθλητικών μέσων ενημέρωσης ESPN, ο οποίος αποκάλεσε τον Τσάι «το πρόσωπο της δύσκολης σχέσης του ΝΒΑ με την Κίνα». Από το 2019, ο Τσάι είναι ο κύριος ιδιοκτήτης της ομάδας μπάσκετ Brooklyn Nets του ΝΒΑ.

Ενώ η Alibaba αντιμετωπίζει έλεγχο στην Κίνα για το ενδεχόμενο να προσκρούει στις πολιτικές ιδιοτροπίες του ΚΚΚ, η ιστορία του ESPN στις Ηνωμένες Πολιτείες θέτει έναν από τους πιο ορατούς ηγέτες της Alibaba σε ένα εξίσου άβολο φως.

«Ο Τσάι έχει υπερασπιστεί δημοσίως ορισμένες από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές της Κίνας», αναφέρεται στο άρθρο.

«Περιέγραψε τη βίαιη καταστολή των διαφωνιών από την κυβέρνηση ως απαραίτητη για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης- υπερασπίστηκε έναν νόμο που χρησιμοποιήθηκε για τη φυλάκιση δεκάδων φιλοδημοκρατικών ακτιβιστών στο Χονγκ Κονγκ ως απαραίτητο για την καταστολή του αυτονομισμού- και, όταν ρωτήθηκε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υποστήριξε ότι οι περισσότεροι από τους 1,4 δισεκατομμύρια πολίτες της Κίνας είναι “ευτυχισμένοι με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται”».

Η εταιρεία και τα στελέχη της περπατούν σαφώς σε τεντωμένο σχοινί. Ένα σχοινί που μπορεί να γίνεται όλο και πιο λεπτό από μήνα σε μήνα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, ΗΤΑΝ μια υπέροχη πόλη

Γράφει ο Roger L. Simon

Σχολιασμός

Πάντα πίστευα ότι θα πήγαινα στην Νέα Υόρκη όταν πάρω σύνταξη. Μεγάλωσα εκεί.

Στη δεκαετία του 1950, ήταν ένα υπέροχο μέρος. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε τώρα ότι οι φίλοι μου και εγώ, οκτώ ετών περίπου, θα παίρναμε την γραμμή Jerome-Woodlawn προς το Μπρονξ μόνοι μας και θα καθόμασταν στις ακριανές, φθηνές θέσεις για να παρακολουθήσουμε τους αγαπημένους μας Yankees, συζητώντας ποιος ήταν καλύτερος, Μάικυ Μαντλ ή Γουίλυ Μέις, έως ότου θα είχαμε ήδη αργήσει για το βραδινό στο σπίτι.

Σήμερα, κανένας γονέας μεσαίας τάξης, ή οποιοσδήποτε γονέας με το κεφάλι βιδωμένο ακόμη και ελαφρώς καλά, δεν θα σκεφτόταν καν κάτι τέτοιο για ένα μικρό παιδί. Είναι πολύ επικίνδυνο, για να το θέσω ήπια.

Η πόλη βρίσκεται σε φλόγες — μεταφορικά, ηθικά και κυριολεκτικά, με έμφαση στο κυριολεκτικά— με το ποσοστό των δολοφονιών να υπερδιπλασιάζεται από πέρυσι και οι πυροβολισμοί να αυξάνονται 45 τοις εκατό. (Όχι ότι κανένας, όπως έγραψε η Νικόλ Τζελίνας στην New York Post, φαίνεται να νοιάζεται.)

Η αλήθεια είναι ότι οι Νεοϋορκέζοι δεν μπορούν κανέναν άλλον να κατηγορήσουν παρά τον εαυτό τους, για την τρομερή παρακμή της κάποτε θαυμάσιας πόλης τους που ήταν ο φθόνος του κόσμου, όχι και τόσο πολλά χρόνια πριν.

Μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν ότι ο δήμαρχος Μπιλ ντε Μπλάσιο θα ήταν ο χειρότερος τοπικός πολιτικός που υπήρξε από την εποχή του Νέρωνα, αλλά τον επέλεξαν και είχαν ένα τέλειο παράδειγμα από τη δεκαετία του 1990 για το τι θα σήμαινε αυτό.

Αυτές ήταν οι μέρες που ο Ντέιβιντ Ντίκινς ήταν δήμαρχος. Οι μπάτσοι ήταν παράλυτοι και η Νέα Υόρκη ήταν τόσο γεμάτη εγκληματικότητα όσο η Γκόθαμ στις ταινίες Batman. Με τον ντε Μπλάσιο, έχουμε, στα λόγια αυτού του πολύτιμου Νεοϋορκέζου Γιόγκι Μπέρα, déjà vu ακόμα μια φορά. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, είναι χειρότερο, πολύ χειρότερο, χωρίς σημάδια βελτίωσης.

Κανείς δεν τραγουδά «Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, είναι μια υπέροχη πόλη!» πια. Σίγουρα όχι ο Φρανκ Σινάτρα ή ο Τζιν Κέλλυ. (Βλέποντας την χαρά σε αυτό το παλιό κλιπ ραγίζει η καρδιά σου για την Νέα Υόρκη και το Χόλιγουντ ταυτόχρονα — διπλό χτύπημα. Ή τι θα λέγατε για αυτό, με τον Τζίμυ Κάγκνυ να αποχαιρετά το Μπρόντγουεϊ; Ή για την Πασχαλινή Παρέλαση του Ίρβινγκ Μπερλίν, με την Πέμπτη Λεωφόρο πλήρως οχυρωμένη λόγω της βίας;)

Οι περισσότεροι Νεοϋορκέζοι με τους οποίους μιλάω στο τηλέφωνο (είναι δύσκολο για εμένα να πάω εκεί. Ως κάτοικος του Τενεσί, θα πρέπει να απομονωθώ για δύο εβδομάδες) θέλουν να φύγουν. Αναρωτιούνται αν θα μπορούσαν να πουλήσουν τα διαμερίσματά τους — κάποτε ένα περιουσιακό στοιχείο χρυσωρυχείο.

Άλλοι έχουν ήδη αποχωρήσει, ζουν σε παραθεριστικές κατοικίες στο Κονέκτικατ ή στο Λονγκ Άιλαντ χωρίς να σχεδιάζουν μια άμεση επιστροφή.

Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει όταν βλέπουμε τις καταστάσεις τρέλας που θυμίζουν Ιερώνυμο Μπος έξω από το Δημαρχείο (για πόσες μέρες τώρα;) με διαμαρτυρόμενους που απαιτούν ακόμη περισσότερη σάρκα, και δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ, από τους ίδιους ανθρώπους — την αστυνομία — που έδωσαν την ζωή τους για αυτούς την 11η Σεπτεμβρίου;

Το πλέον διάσημο βίντεο της νεαρής λευκής γυναίκας, ντεζαμπιγέ, που γυροφέρνει και ουρλιάζει σε έναν αστυνομικό που υποθέτει ότι δεν πήγε ποτέ σε πανεπιστήμιο και τον αποκαλεί «μαύρο Ιούδα», πιθανότατα θα περάσει στην ιστορία ως το ιστορικό κατώτατο σημείο αναγνώρισης της εποχής μας.

Και τώρα ο πρώην δήμαρχός τους θέλει να γράψει τις λέξεις «Black Lives Matter» στον Trump Tower. Τώρα θα δει!

Φυσικά, δεν πρόκειται ο ντε Μπι να σκεφτεί ότι μπορεί ο ίδιος να είναι ο λαϊκιστής, όχι ο Τραμπ. Αυτού του είδους οι σκέψεις είναι πέραν του βεληνεκούς των Δημοκρατικών πολιτικών και των οπαδών τους σε αυτήν την εποχή της μέγιστης προβολής. (Η «τοιχογραφία» του Black Lives Matter έχει αναβληθεί προσωρινά.)

Η Νέα Υόρκη ήταν κάποτε ένας τόπος υψηλής γνώσης (και αυτογνωσίας) όπου τέθηκαν τάσεις και καλλιεργήθηκαν ιδέες. Τώρα, η χωρίς σκέψη διαμαρτυρία του πιο μηχανικού και εγκεφαλικά νεκρού είδους κυριαρχεί, με αγάλματα να βεβηλώνονται και με αθώους ανθρώπους να δέχονται κατάρες και επιθέσεις στους δρόμους.

Η φράση «Revolution Nothing Less» γραμμένη σε πεζοδρόμιο καθώς ακτιβιστές και διαδηλωτές καταλαμβάνουν μια περιοχή απέναντι από το Δημαρχείο του Μανχάταν πριν από την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το ποσό χρηματοδότησης της αστυνομίας στην Νέα Υόρκη, 30 Ιουνίου 2020. (Charlotte Cuthbertson / The Epoch Times)

 

Η πόλη οδηγεί ακόμα το έθνος, αλλά το οδηγεί προς το κακό.

Όλοι αυτοί οι δυσαρεστημένοι Νεοϋορκέζοι με τους οποίους μιλάω… ακούγεται σαν προβλήματα των πλουσίων. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Αυτοί ήταν καλοί άνθρωποι που ήθελαν το καλύτερο για όλους. Τώρα δεν θέλουν να είναι στην πόλη, που πολλοί από εμάς πιστεύαμε, σωστά ή λανθασμένα, ότι ήταν το κέντρο του σύμπαντος.

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ θέλω και πολύ να πάω εκεί αυτές τις μέρες, τουλάχιστον έως ότου τα πράγματα βελτιωθούν. Ως άλλος Τζίμυ Κάγκνυ στο κλιπ που παρέπεμψα παραπάνω: «Δώστε τους χαιρετισμούς μου στο Broadway!» αλλά σε αντίθεση με τον Τζίμυ, στα λόγια της ιδιοφυΐας του κωμικού μιούζικαλ Τζορτζ Μ. Κόαν, δεν είμαι σίγουρος ότι «θα είμαι εκεί πολύ σύντομα».

Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος συγγραφέας, σεναριογράφος και συνιδρυτής της PJ Media. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι «Ξέρω Καλύτερα: Πώς ο ηθικός ναρκισσισμός καταστρέφει την χώρα μας, εάν δεν το έχει ήδη κάνει» και το «GOAT» (μυθιστόρημα).

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.

[give_form id=”3924″]

Γιατί η βία θα αυξηθεί υπό τον Μπάιντεν

Ενημέρωση: 25 Αυγ. 2020

Γράφει ο Roger L. Simon

Σχολιασμός

Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο Τζο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφερθεί έστω και λίγο στη βία που κατακλύζει τόσες πολλές πόλεις στην Αμερική.

Του ήταν δύσκολο να κάνει μια τέτοιου είδους αναφορά χωρίς να αποκαλύψει τις τρομερές πολιτικές που κρύβονται πίσω από το κόμμα του σε αυτές τις πόλεις.

Από το Πόρτλαντ -όπου οι αιματηρές εξεγέρσεις συνεχίζονται για ογδόντα ημέρες χωρίς τέλος- μέχρι τη Νέα Υόρκη -την πόλη που κάποτε όλοι ζήλευαν, η οποία έχει πλέον μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και αποχωρητήρια για τους άστεγους ναρκομανείς και τους παιδεραστές, ενώ οι πολίτες της άρχισαν να τρέπονται σε φυγή- οι Δημοκρατικοί αξιωματούχοι έχουν αποδειχθεί ότι είναι μια ομάδα από πριμαντόνες που χάθηκαν ανάμεσα στην συμπάθειά τους για τους διαδηλωτές (συμπεριλαμβανομένων των βίαιων με τους οποίους φαίνεται ορισμένοι να ταυτίζονται) και σε μια απόλυτη ανιδεότητα για το πώς να χειριστούν αυτή την κλιμακούμενη κατάσταση.

Ό,τι κι αν κάνουν, δεν τολμούν να προσβάλουν τους οσιοποιημένους διαδηλωτές καλώντας την αστυνομία, μην τυχόν και αυτοί (Δημοκρατικοί δήμαρχοι, κυβερνήτες, γενικοί εισαγγελείς και ούτω καθεξής) κατηγορηθούν για ρατσισμό — ένα παιχνίδι ανόητων, αφού όλοι, στο τέλος, δακτυλοδείχνονται ως ρατσιστές. Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα στην Αμερική του σήμερα.

Εξαιρέσεις είναι φυσικά οι δήμαρχοι του Σιάτλ και του Σικάγου οι οποίοι, με μια απίστευτη υποκρισία, άρχισαν ξαφνικά να καλούν τους αστυνομικούς να τους προστατεύσουν, όταν τα σπίτια τους δέχτηκαν επίθεση, κάτι που δεν έκαναν ποτέ για τους ανθρώπους των πόλεών τους, ειδικά για τους φτωχούς, που προσποιούνται ότι υποστηρίζουν.

Στην περίπτωση του Σικάγου, για χρόνια βλέπουμε τα σώματα να σωριοάζονται το ένα πάνω στο άλλο, καθώς η πόλη έχει μετατραπεί σε πεδίο δολοφονιών για τους μαύρους.

Εν τω μεταξύ οι αστυνομικοί, που εργάζονται σκληρά, υπό την συνεχή επίθεση των ηθικών ναρκισσιστών της αριστεράς, συνταξιοδοτούνται με ρυθμό ρεκόρ σε ολόκληρη την χώρα  -ποιός θα μπορούσε να τους κατηγορήσει- αφήνοντας τις πόλεις ανυπεράσπιστες, ενώ η ηγεσία της Antifa και των Black Lives Matter συνεχίζουν να επιζητούν την επανάσταση.

Αξίζει να θυμόμαστε ότι οι ηγέτες των BLM είναι όπως ανοιχτά δηλώνουν οι ίδιοι, «εκπαιδευμένοι μαρξιστές». Ο μαρξισμός έχει οδηγήσει σε πολύ περισσότερους θανάτους -περίπου εκατό εκατομμύρια- από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, ιδεολογία ή πανδημία στην ιστορία του κόσμου, συνδυασμένες.

Όσον αφορά το χάος και τις δολοφονίες, η αριστερά κερδίζει το προβάδισμα με διαφορά. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, ούτε καν το ISIS που μπόρεσε να σκοτώσει 20.000 άτομα μόνο στο Ιράκ σε διάστημα δύο χρόνων. Κατά κάποιον τρόπο, η επιθυμία της αριστεράς για αιματοχυσία είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη (βλέπε Γαλλική Επανάσταση), παρομοίως και το επίπεδο της καταστολής, όπως μπορούμε να δούμε από την σημερινή Κίνα, όπου ακόμα υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης   – όσο απίστευτο κι αν ακούγεται μετά το Άουσβιτς – με πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους εσώκλειστους.

Ο Τζο Μπάιντεν είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έκανε κάτι για αυτό. Όπως φάνηκε, δεν είχε το θάρρος να αναφέρει στην ομιλία του έστω και μια λέξη σχετικά με την βία στις αμερικανικές πόλεις (ή στις κινέζικες). Πού λοιπόν να βρεί το θάρρος να κάνει κάτι για οτιδήποτε απ’ όλα αυτά, όντας «αλυσοδεμένος» από το αριστερό κομμάτι του κόμματός του;

Πρόσφατα, ένα μέλος του Κογκρέσου, η Αριάνα Πρίσλεϊ (Δ-Μασ.), ζήτησε τη συνέχιση των «αναταραχών». Όχι ότι χρειαζόταν βέβαια, η βία τείνει να τρέφεται από τον εαυτό της και να μεγαλώνει όταν δεν υπάρχει αντίσταση (βλέπε Γαλλική Επανάσταση και πάλι).

Για αυτόν και μόνο τον λόγο είναι πιθανότερο να δούμε περισσότερη βία με μια κυβέρνηση Μπάιντεν απ’ ό,τι με μια δεύτερη προεδρία Τραμπ.

Εάν κερδίσει ο Τραμπ, θα υπάρξει αναμφίβολα μια άμεση αντίδραση, που πιθανόν να ξεπεράσει εκείνη μετά την πρώτη νίκη του, που ήταν σε βρεφικό στάδιο. Αλλά μην ανησυχώντας πλέον για την επανεκλογή, θα καταστείλει γρήγορα τους βίαιους διαδηλωτές και τους ταραξίες στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας, φέρνοντας ανακούφιση στους περισσότερους Αμερικανούς, ακόμη και σε εκείνους που δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Ο Μπάιντεν και οι υπόλοιποι Δημοκρατικοί καθώς και η χορωδία τους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι φυλακισμένοι σε μια μορφή νοσταλγίας της δεκαετίας του ’60, ειδικά οι νεότεροι που δεν την έζησαν. Νομίζουν ότι αυτές οι μέρες ήταν «πολύ ‘κουλ’ για το σχολείο». (Ως κάποιος που τις έζησε, επιτρέψτε μου να εκνευριστώ.)

Αυτή η επιθυμία του να είσαι «κουλ», μια αξιολύπητη μορφή συμμόρφωσης στην πραγματικότητα, αποτελεί την βάση της άρνησής τους για αντιμετώπιση της βίας. Το αποτέλεσμα είναι ηθική και προσωπική σύγχυση, όπως βλέπουμε με τους κατοίκους του Άνω Δυτικού Μανχάταν που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς πηγαίνουν στο Zabar’s για να αγοράσουν μπέιγκελ, και πρέπει να αλλάζουν πεζοδρόμια για να αποφύγουν την κλοπή (ή και ακόμα χειρότερα) από έναν από τους διάφορους ναρκομανείς και ανώμαλους που στέκονται στην μπροστινή πόρτα.

Ή με τους πολύ φιλοαριστερούς κατοίκους του δυτικού Λος Άντζελες, όπως μαθαίνω από φίλους που ζουν ακόμα εκεί, οι οποίοι δεν οδηγούν πλέον με ανοιχτές τις οροφές των κάμπριο αυτοκινήτων τους, επειδή φοβούνται ότι ένας άστεγος θα πηδήξει στο κάθισμα δίπλα τους στον πλησιέστερο σηματοδότη.

Ή με αυτούς στα προάστια του Πόρτλαντ που συγκλονίστηκαν εκείνη την νύχτα από την όψη της Antifa – ή το BLM ήταν; – να κάνει πορεία στους αψεγάδιαστους δρόμους τους, κρατώντας ψηλά στον αέρα φώτα σε στυλ ΚΚΚ, φωνάζοντας ότι έφτασε η ώρα τους.

Αυτοί οι άνθρωποι σκέφτοναι ακόμα να ψηφίσουν τον Μπάιντεν; Δυστυχώς, οι περισσότεροι θα το κάνουν. Αλλά πολλοί από εμάς δεν θα το κάνουμε. Εκτιμούμε την ζωή μας και τις οικογένειές μας.

Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος υποψήφιος για Όσκαρ, συνιδρυτής της PJ Media, και τώρα αρθρογράφος της Epoch Times. Μπορείτε να τον βρείτε στο Parler και στο Twitter @rogerlsimon.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.

[give_form id=”3924″]

Τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την επίσκεψη του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο

Σχολιασμός

Η εμφάνιση του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε αίσθηση. Το γεγονός ότι ένας πρόεδρος που λατρεύεται από τους Δημοκρατικούς ουσιαστικά αγνόησε τον πρώην αντιπρόεδρό του, τον σημερινό αρχιστράτηγο, σηματοδοτεί για ορισμένους παρατηρητές ότι το κόμμα εξουσίας στρέφεται εναντίον του φαινομενικού ηγέτη του, του προέδρου Τζο Μπάιντεν.

Επιπλέον, όπως λένε παρατηρητές του Λευκού Οίκου, τον τελευταίο καιρό τα μέσα ενημέρωσης είναι σχετικά επικριτικά απέναντι στον Μπάιντεν. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι ανησυχούν για τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, το εθνικό κύμα εγκληματικότητας, την ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση και τον ρόλο του Λευκού Οίκου στην προώθηση της στείρωσης των παιδιών. Αλλά αυτά είναι τα λογικά αποτελέσματα των πρωτοβουλιών της βιτρίνας του Δημοκρατικού Κόμματος -καταστροφή της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων, κατάργηση της χρηματοδότησης της αστυνομίας, άνοιγμα των συνόρων και καθαγιασμός του τρανς ακτιβισμού ως βασική αμερικανική αξία.

Τι λοιπόν άλλαξε; Τίποτα. Τα μέσα ενημέρωσης απλώς παραπονιούνται ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να σηκώσουν τα βάρη του Μπάιντεν απ’ ό,τι είχαν φανταστεί πριν βοηθήσουν να τον ανεβάσουν στο αξίωμα.

Οι υπεύθυνοι στρατηγικής του Δημοκρατικού Κόμματος ήξεραν τι έπαιρναν όταν άδειασαν άλλους υποψήφιους για τις προκριματικές εκλογές του 2020 για να εξασφαλίσουν το χρίσμα για τον Μπάιντεν. Ήξεραν ότι δεν ήταν πολύ έξυπνος. Ο πρώην υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς είχε πει ότι ο Μπάιντεν «έχει κάνει λάθος σχεδόν σε κάθε σημαντικό θέμα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες».

Γνώριζαν ότι ο Μπάιντεν δεν ήταν ικανός.

«Μην υποτιμάτε την ικανότητα του Τζο να [βρισιά] τα πράγματα», φέρεται να είπε ο Ομπάμα.

Ήξεραν ότι ο Μπάιντεν ήταν διχαστικός. Ως γερουσιαστής, ο Μπάιντεν ηγήθηκε το 1991 της ακρόασης επιβεβαίωσης του τότε υποψήφιου για το Ανώτατο Δικαστήριο Κλάρενς Τόμας, ο οποίος αποκάλεσε τη διαδικασία «λιντσάρισμα υψηλής τεχνολογίας».

Το κόμμα γνώριζε επίσης ότι οι γνωστικές ικανότητες του Μπάιντεν βρίσκονταν σε απότομη πτώση. Ο πρώην κυβερνήτης της Βιρτζίνια και μακροχρόνιος σύμμαχος της Κλίντον Τέρι ΜακΌλιφ δήλωσε ότι η καλύτερη ευκαιρία του Μπάιντεν να κερδίσει την κούρσα του 2020 ήταν να μείνει μακριά από την προεκλογική εκστρατεία και να κουρνιάσει στο υπόγειό του.

Και οι Δημοκρατικοί γνώριζαν ότι η οικογένεια του Μπάιντεν χρησιμοποιούσε το όνομα και το κύρος του για να κάνει αμφισβητήσιμες επιχειρηματικές συμφωνίες, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Παρ’ όλα αυτά, ορισμένοι σχολιαστές της δεξιάς πιστεύουν ότι οι Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν την ομοσπονδιακή έρευνα για τον Χάντερ Μπάιντεν ως ευκαιρία για να παραγκωνίσουν τον πρόεδρο. Αυτό είναι μάλλον απίθανο.

Τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης παρέλειψαν τα πιο σημαντικά γεγονότα σχετικά με την έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης, εστιάζοντας στη σχεδόν τυχαία αναγνώριση από τους New York Times και την Washington Post ότι (ορισμένα από) τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο φορητό υπολογιστή που φέρεται να ανήκει στον Χάντερ Μπάιντεν είναι αυθεντικά. Επιτέλους, τα λαμόγια αναγνωρίζουν ότι είχαμε δίκιο!

Αλλά οι πλατφόρμες ενημέρωσης του Δημοκρατικού Κόμματος δεν ομολόγησαν τίποτα. Αντίθετα, επρόκειτο για επίδειξη δύναμης. Καυχιόντουσαν ότι ο έλεγχός τους στη ροή της πληροφορίας βοηθά στη διαμόρφωση των εκλογών, εμποδίζοντας σημαντικές ειδήσεις να φτάσουν στους ψηφοφόρους.

Είναι σαφές ότι ο Ομπάμα γνώριζε για τις σκοτεινές επιχειρηματικές συναλλαγές του Μπάιντεν και της οικογένειάς του εδώ και πολλά χρόνια. Θα το έβλεπε ως μια χρήσιμη ιδιότητα για έναν αντιπρόεδρο: Ο Νο 2 του δεν θα τον παρακολουθούσε πάνω από τον ώμο του.

Ομοίως, ο Μπάιντεν ήταν ο ιδανικός «αντικαταστάτης» για μια τρίτη θητεία του Ομπάμα. Όσο ο Τζο φαινόταν ότι κρατούσε την κορυφαία θέση, δεν θα τον πείραζε αν κάποιος άλλος έκανε κουμάντο -ακόμη κι αν τον ανάγκαζαν να κάνει υποψήφιο ταίρι του την Καμάλα Χάρις, την αγαπημένη του Ομπάμα που υπαινίχθηκε ότι ο Μπάιντεν είναι ρατσιστής κατά τη διάρκεια ενός ντιμπέιτ το 2020.

Αυτό που ήθελε η παράταξη Ομπάμα ήταν ένα πολιτικά εύλογο είδωλο μέσω του οποίου θα μπορούσε να προωθήσει πολιτικές που θα άλλαζαν το παιχνίδι χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσει. Τι κι αν κάψουμε τη χώρα; Είναι καλό για το κόμμα – και για τη ρευστότητά μας.

Και σε αυτό το σημείο, ο Μπάιντεν έχει προσφέρει πολλά. Ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα της θητείας του καταργώντας τον αγωγό Keystone XL. Ο σκοπός ήταν να ανεβάσει τις τιμές της ενέργειας και έτσι να επιβάλει την «καθαρή» ενέργεια στους Αμερικανούς που είναι πεισματικά προσκολλημένοι στα ορυκτά καύσιμα.

Και, κυρίως, είπε στους ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος και στους δωρητές με δυνητικά προσοδοφόρες επενδύσεις στην «καθαρή» ενέργεια ότι ο Μπάιντεν γνώριζε το παιχνίδι. Περαιτέρω, υπονόμευσε το οικονομικό θεμέλιο της βάσης των μικρών επιχειρήσεων της αντιπολίτευσης, που βασίζεται στη φθηνή και αξιόπιστη ενέργεια.

Οι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι το σχέδιο τους για τις «ανανεώσιμες» πηγές ενέργειας, μαζί με μια πολιτική ανοιχτών συνόρων, που προορίζεται να εφοδιάσει το κόμμα με μια ανανεώσιμη βάση ψηφοφόρων, θα τους κρατήσει στην εξουσία για μια γενιά. Πώς λοιπόν απέτυχε το κόλπο του κόμματος με τον Μπάιντεν;

Αν το δούμε υπό αυτό το πλαίσιο, η επίσκεψη του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα ήταν ένας εορτασμός του Μπάιντεν – ή, πιο συγκεκριμένα, του σχεδίου να χρησιμοποιηθεί ο Μπάιντεν ως κάλυψη για την προεδρία του Ομπάμα ως πληρεξούσιου. Σίγουρα, φάνηκε άσχημο σε κάποιους το γεγονός ότι όλη η προσοχή ήταν στραμμένη στον πρώην πρόεδρο, ενώ ο Μπάιντεν περιφερόταν στην αίθουσα σαν βουβό φάντασμα, αλλά αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελε να στείλει ο Ομπάμα. Εγώ ήμουν από την αρχή – εγώ το έκανα αυτό.

Ίσως κάνω λάθος, και οι Δημοκρατικοί να συνειδητοποιούν πραγματικά ότι η προεδρία Μπάιντεν βλάπτει τους Αμερικανούς -και τις πιθανότητες των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι το Δημοκρατικό Κόμμα ενδιαφέρεται για την υπεύθυνη διακυβέρνηση, και όλα τα στοιχεία δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τα τελευταία χρόνια, οι Δημοκρατικοί διεξάγουν μια εκστρατεία βεβήλωσης και εξευτελισμού με στόχο τους πολιτικούς τους αντιπάλους και την αποσταθεροποίηση ολόκληρης της χώρας. Μεταξύ άλλων καταστροφικών πρωτοβουλιών, χρηματοδότησαν τις ταραχές του Τζορτζ Φλόιντ, προώθησαν το Σχέδιο 1619, επέβαλαν πειραματικές ιατρικές θεραπείες και διευκόλυναν την πρόσβαση σεξουαλικά ανώμαλων σε μαθητές.

Η τοποθέτηση μιας ημικωματώδους φιγούρας στον Λευκό Οίκο είναι απλώς μέρος της προσπάθειας να υπονομευτεί η ειρήνη και η ευημερία της Αμερικής.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Lee Smith είναι βετεράνος δημοσιογράφος του οποίου η δουλειά δημοσιεύεται στις εφημερίδες Real Clear Investigations, the Federalist και Tablet. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων «The Permanent Coup» και «The Plot Against the President».

Μάτας: Η έντονη αφοσίωση του Ντέιβιντ Κίλγκουρ στις Αρχές και η βαθιά συμπόνια για τα θύματα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα αντέξουν τον χρόνο

Γράφει ο David Matas,

Γνώριζα τον Ντέιβιντ Κίλγκουρ σε όλη μου την ενήλικη ζωή. Από την πρώτη στιγμή, μπορούσα να δω ότι είχε μια φιλική, εξωστρεφή, κοινωνική προσωπικότητα.

Ο Ντέιβιντ ήταν προπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα στο Γουίνιπεγκ στις αρχές της δεκαετίας του ’60, την ίδια εποχή με μένα. Ήταν λίγο πιο μπροστά από μένα, αλλά ήταν εξίσου ενεργός στις φοιτητικές υποθέσεις με μένα, και με το παραπάνω. Κατά σύμπτωση βρισκόμασταν και οι δύο στην Οτάβα και στη συνέχεια στο Παρίσι την ίδια εποχή στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ο καθένας μας ακολουθώντας τη δική του δουλειά και τις δικές του σπουδές. Παρακολούθησα τον γάμο του στο Έντμοντον το 1974, όπου ήταν τότε εισαγγελέας.

Η περιστασιακή μας επαφή άλλαξε δραματικά τον Μάρτιο του 2006, όταν αρχίσαμε, κατόπιν αιτήματος μιας ΜΚΟ, μια κοινή έρευνα για το κατά πόσον οι οπαδοί της πνευματικής πρακτικής Φάλουν Γκονγκ σκοτώνονταν στην Κίνα για να πουληθούν τα όργανά τους σε ασθενείς που είχαν ανάγκη μεταμόσχευσης. Από εκείνη τη στιγμή και για τα τελευταία 16 χρόνια, ήμουν σε επαφή με τον Ντέιβιντ σε σχεδόν καθημερινή βάση, συχνά αρκετές φορές την ημέρα.

(Α-Δ) Οι Ντέιβιντ Κίλγκουρ, Ντέιβιντ Μάτας και Ίθαν Γκάτμαν, συγγραφείς του βιβλίου «Bloody Harvest/The Slaughter: An Update», στο Λονδίνο, Αγγλία, στις 25 Νοεμβρίου 2014. (Simon Gross/The Epoch Times)

 

Η πρώτη έκδοση της έρευνάς μας, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2006, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κακοποίηση στην Κίνα των φυλακισμένων συνείδησης του Φάλουν Γκονγκ, την οποία μας ζητήθηκε να ερευνήσουμε, όντως συνέβαινε. Αντιληφθήκαμε ότι δεν μπορούσαμε απλώς να δημοσιεύσουμε την έκθεση και να αφήσουμε το θέμα για να ασχοληθούμε με άλλες δραστηριότητές μας, από τις οποίες είχαμε πολλές. Για να κρατήσουμε το θέμα ζωντανό, έπρεπε να συνεχίσουμε να το επεξεργαζόμαστε. Και το συνεχίσαμε, με επικαιροποιήσεις της έκθεσής μας, με τη συνίδρυση μαζί με τον δημοσιογράφο Ίθαν Γκάτμαν μιας ΜΚΟ για το θέμα (Διεθνής Συνασπισμός για τον τερματισμό των καταχρηστικών μεταμοσχεύσεων στην Κίνα) και με μια σταθερή ροή ταξιδιών σε συνέδρια, συγκεντρώσεις και ακροάσεις, καθώς και με δηλώσεις, ομιλίες, υποβολές, άρθρα, αναρτήσεις στο διαδίκτυο και μηνύματα σε λίστες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Γίναμε συνεργάτες όχι μόνο σε αυτό το θέμα, αλλά και σε μια ποικιλία άλλων θεμάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου είχαμε κοινό παρονομαστή – την τυραννία στο Ιράν, τις φρικαλεότητες κατά των Ουιγούρων, τις απειλές κατά της Ταϊβάν, την καταστολή στο Χονγκ Κονγκ, τον αντισημιτισμό που καθοδηγείται από διαστρεβλωμένες επιθέσεις κατά του Ισραήλ, και ούτω καθεξής. Μοιραζόμενος τις ίδιες ανησυχίες για τόσα πολλά ζητήματα σε τόσο βάθος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, γνώρισα τον Ντέιβιντ αρκετά καλά. Αυτό που μπορούσα να δω ήταν ότι ήταν αφοσιωμένος στις αρχές χωρίς επιφυλάξεις. Οι αρχές που υποστήριζε ήταν ένθερμες, έντονες προσωπικές πεποιθήσεις.

Όταν αποσύρθηκε από το Κοινοβούλιο μετά από 27 χρόνια, ήταν τότε το μακροβιότερο μέλος του. Κατά τη διάρκεια αυτής της καριέρας, εκδιώχθηκε από το Προοδευτικό Συντηρητικό Κόμμα λόγω μη συμμόρφωσης, εντάχθηκε στο Φιλελεύθερο Κόμμα και στη συνέχεια παραιτήθηκε λόγω διαφωνίας για τις πολιτικές τους. Δεδομένου του χαρακτήρα του, αυτή ήταν μια μοίρα που είχε προαναγγελθεί. Το άνοιγμά του προς τους άλλους, καθώς και η ανεξαρτησία του μυαλού του και η προσήλωσή του στις αρχές, τον καθιστούσαν ιδιαίτερα εκλέξιμο. Η ίδια αυτή ανεξαρτησία έκανε αδύνατη την αναρρίχησή του σε αυτό που ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Ντισραέλι αποκαλούσε λαδωμένο στύλο. Η ικανότητα να πηγαίνεις με τα νερά κάποιου για να τα πηγαίνεις καλά δεν ήταν στο ρεπερτόριό του.

(Α-Δ) Ο δικηγόρος διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ντέιβιντ Μάτας, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Ίρβιν Κότλερ και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών για την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού Ντέιβιντ Κίλγκουρ στην ακρόαση της κοινοβουλευτικής υποεπιτροπής διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Οτάβα στις 3 Νοεμβρίου 2016, όπου ο Μάτας και ο Κίλγκουρ παρείχαν ενημέρωση σχετικά με τις καταχρήσεις των μεταμοσχεύσεων οργάνων στην Κίνα. (The Epoch Times)

 

Οι καλύτερες ώρες του Ντέιβιντ ήταν αυτές που πέρασε για τα ανθρώπινα δικαιώματα μετά την αποχώρησή του από το Κοινοβούλιο. Τα ζητήματα που αφορούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά και την Κίνα ειδικότερα έβγαζαν τον καλύτερο εαυτό του, επειδή έβγαζαν τον χειρότερο των άλλων. Άλλοι μπορεί να είναι διατεθειμένοι να ανταλλάξουν ή να υποβαθμίσουν τις αρχές τους με χρήματα ή εξουσία, θέση ή πρόσβαση. Άλλοι μπορεί να είναι πρόθυμοι να δεχτούν υποσχέσεις αντί για την πραγματικότητα, να λένε αντί να δείχνουν. Άλλοι μπορεί να υποκύπτουν σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου επειδή οι δράστες ξεστόμισαν τα λόγια που ήθελαν να ακούσουν οι συνομιλητές τους. Αλλά όχι ο Ντέιβιντ Κίλγκουρ. Ξεχώριζε για το απύθμενο πηγάδι υποστήριξης των θυμάτων, την ανεξάντλητη απόρριψη της υποκρισίας, την ατελείωτη αγωνία του για την ατιμωρησία.

Ο Ντέιβιντ πέθανε στις 5 Απριλίου. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη, αλλά δεν νομίζω ότι θα αναπαυθεί. Το πνεύμα του θα υποφέρει πάντα από τις φρικαλεότητες αυτού του πλανήτη. Στο πνεύμα του, ο θυμός του θα συνεχίσει να φουντώνει και η υπομονή του θα δοκιμάζεται ξανά και ξανά από την αέναη επίθεση των δραστών- η συμπάθειά του θα αγκαλιάζει επίμονα την ατελείωτη παρέλαση των θυμάτων και οι ανησυχίες του γι’ αυτά θα αυξάνονται για πάντα.

Θα λείψει σε όλους όσοι γνώρισαν τον Ντέιβιντ. Ωστόσο, δεν θα χαθεί. Το παράδειγμά του θα διαρκέσει για να μας θυμίζει τη διαφορά μεταξύ αδιαφορίας και συμπόνιας, μεταξύ αμηχανίας και ειλικρίνειας, μεταξύ υποχώρησης και σταθερότητας, μεταξύ καλής και κακής πράξης. Δεν έχει εξαφανιστεί γιατί έχει γίνει κομμάτι μας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Ντέιβιντ Μάτας, βραβευμένος Καναδός δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μέλος του Τάγματος του Καναδά, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Δημοκρατική Ανάπτυξη με έδρα το Τορόντο. Το 2010 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για το έργο του που σχετίζεται με τη διερεύνηση των εγκλημάτων βίαιης αφαίρεσης οργάνων σε βάρος των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα. Ο Μάτας είναι συν-συγγραφέας του βιβλίου «Bloody Harvest: The Killing of Falun Gong for their Organs» και συν-επιμελήθηκε το βιβλίο «State Organs: Transplant Abuse in China».

Άποψη: Δεν πρόκειται για φυσιολογική κατάσταση και κανείς δεν πρέπει να το αποδεχτεί

Από τους λεπρούς στην Παλαιά Διαθήκη έως την πανούκλα του Ιουστινιανού στην Αρχαία Ρώμη και την πανδημία της ισπανικής γρίπης του 1918, η COVID-19 αποτελεί την πρώτη φορά στην ιστορία της διαχείρισης πανδημιών που θέσαμε σε καραντίνα υγιείς πληθυσμούς.

Ενώ οι αρχαίοι δεν κατανοούσαν τους μηχανισμούς των μολυσματικών ασθενειών -δεν γνώριζαν τίποτα για τους ιούς και τα βακτήρια- εντούτοις βρήκαν πολλούς τρόπους για να μετριάσουν την εξάπλωση της μόλυνσης κατά τη διάρκεια επιδημιών. Αυτά τα δοκιμασμένα στο χρόνο μέτρα κυμαίνονταν από την απομόνωση των αρρώστων σε καραντίνα έως την αξιοποίηση των ατόμων με φυσική ανοσία -αυτών που είχαν αναρρώσει από την ασθένεια- για τη φροντίδα τους.

Οι εγκλεισμοί δεν αποτέλεσαν ποτέ μέρος των συμβατικών μέτρων δημόσιας υγείας. Το 1968, 1 έως 4 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην πανδημία γρίπης H2N3- οι επιχειρήσεις και τα σχολεία δεν έκλεισαν ποτέ και οι μεγάλες εκδηλώσεις δεν ακυρώθηκαν. Ένα πράγμα που δεν κάναμε ποτέ μέχρι το 2020 ήταν να κλειδώσουμε ολόκληρους πληθυσμούς. Και δεν το κάναμε αυτό επειδή δεν λειτουργεί. Το 2020, δεν είχαμε καμία εμπειρική απόδειξη ότι θα λειτουργούσε, παρά μόνο ελαττωματικά μαθηματικά μοντέλα των οποίων οι προβλέψεις είχαν όχι απλώς μικρή απόκλιση, αλλά τρελή απόκλιση κατά πολλές τάξεις μεγέθους.

Αυτές οι καταστροφικές οικονομικές συνέπειες δεν ήταν οι μόνες σημαντικές κοινωνικές αλλαγές που προκάλεσαν τα lockdowns. Η άρχουσα τάξη μας είδε στο COVID μια ευκαιρία να φέρει ριζική επανάσταση στην κοινωνία: Θυμηθείτε πώς η φράση «η νέα κανονικότητα» εμφανίστηκε σχεδόν αμέσως κατά τις πρώτες εβδομάδες της πανδημίας. Τον πρώτο μήνα, ο Άντονι Φάουτσι έκανε την παράλογη πρόταση ότι ίσως ποτέ πια δεν θα επιστρέφαμε στην χειραψία. Ποτέ ξανά;

Αυτό που προέκυψε κατά τη διάρκεια των lockdowns δεν ήταν απλώς μια νέα και αδοκίμαστη μέθοδος προσπάθειας ελέγχου μιας πανδημίας με την απομόνωση υγιών ανθρώπων σε καραντίνα. Αν δούμε τα lockdowns έξω από το άμεσο πλαίσιο στο οποίο υποτίθεται ότι λειτούργησαν στις αρχές του 2020, το πραγματικό τους νόημα έρχεται στο προσκήνιο.

Οι αλλαγές που επήλθαν κατά τη διάρκεια των lockdowns ήταν σημάδια ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού πειράματος «στο οποίο παίζεται ένα νέο παράδειγμα διακυβέρνησης ανθρώπων και πραγμάτων», όπως περιγράφεται από τον Ιταλό φιλόσοφο Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Αυτό το νέο παράδειγμα άρχισε να αναδύεται στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του είχαν ήδη σκιαγραφηθεί το 2013 σε ένα βιβλίο του Πάτρικ Ζίλμπερμαν, καθηγητή της ιστορίας της υγείας στο Παρίσι, με τίτλο «Μικροβιακές καταιγίδες» (“Tempêtes Microbiennes”, Gallimard 2013). Η περιγραφή του Ζίλμπερμαν ήταν αξιοσημείωτα προφητική για το τι θα προέκυπτε κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της πανδημίας. Έδειξε ότι η βιοϊατρική ασφάλεια, η οποία προηγουμένως αποτελούσε περιθωριακό μέρος της πολιτικής ζωής και των διεθνών σχέσεων, είχε λάβει κεντρική θέση στις πολιτικές στρατηγικές και τους σχεδιασμούς τα τελευταία χρόνια.

Ήδη από το 2005, για παράδειγμα, ο ΠΟΥ υπερεκτίμησε σε μεγάλο βαθμό ότι η γρίπη των πτηνών θα σκότωνε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Για να αποτρέψει αυτή την επικείμενη καταστροφή, ο ΠΟΥ διατύπωσε συστάσεις που κανένα έθνος δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί εκείνη την εποχή -συμπεριλαμβανομένου των lockdowns σε όλο τον πληθυσμό. Με βάση αυτές τις τάσεις, ο Ζίλμπερμαν προέβλεψε ότι η «υγειονομική τρομοκρατία» θα χρησιμοποιούνταν ως μέσο διακυβέρνησης.

Ακόμη νωρίτερα, το 2001, ο Ρίτσαρντ Χάτσετ, ο οποίος διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Τζορτζ Μπους, συνιστούσε ήδη τον υποχρεωτικό εγκλεισμό ολόκληρου του πληθυσμού. Ο Χάτσετ διευθύνει τώρα τον Συνασπισμό για τις Καινοτομίες Ετοιμότητας για Επιδημίες, μια οντότητα με επιρροή που συντονίζει τις παγκόσμιες επενδύσεις σε εμβόλια σε στενή συνεργασία με τη φαρμακοβιομηχανία. Ο συνασπισμός είναι πνευματικό τέκνο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς.

Όπως πολλοί άλλοι, ο Χάτσετ θεωρεί τον αγώνα κατά της COVID-19 ως «πόλεμο», κατ’ αναλογία με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Ομολογώ ότι υιοθέτησα την πολεμική ρητορική από νωρίς στην πανδημία: Σε ένα άρθρο του Μαρτίου 2020 με τίτλο «Προαγωγές στο πεδίο της μάχης», απηύθυνα έκκληση για δράση, ενθαρρύνοντας τους φοιτητές της Ιατρικής να παραμείνουν στον αγώνα κατά του COVID αφού είχαν αποσταλεί στα σπίτια τους. Ενώ το άρθρο είχε κάποια αξία, μετανιώνω πλέον για την ανάπτυξη αυτής της στρατιωτικής μεταφοράς, η οποία ήταν λανθασμένη.

Ένα είδος αυταρχικής ιατρικής τρομοκρατίας κρίθηκε απαραίτητο για την αντιμετώπιση των χειρότερων σεναρίων, είτε πρόκειται για φυσικές πανδημίες είτε για βιολογικά όπλα. Ο Αγκάμπεν συνοψίζει τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναδυόμενου παραδείγματος της βιοασφάλειας:

«1) Τα μέτρα διαμορφώθηκαν με βάση τον πιθανό κίνδυνο σε ένα υποθετικό σενάριο, με δεδομένα που παρουσιάστηκαν για να προωθηθεί η συμπεριφορά που επέτρεπε τη διαχείριση μιας ακραίας κατάστασης. 2) Η λογική της “χειρότερης κατάστασης” υιοθετήθηκε ως βασικό στοιχείο του πολιτικού ορθολογισμού. 3) Απαιτήθηκε μια συστηματική οργάνωση ολόκληρου του σώματος των πολιτών για να ενισχυθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η προσκόλληση στους θεσμούς της κυβέρνησης. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ήταν ένα είδος υπερπολιτικού πνεύματος, με τις επιβαλλόμενες υποχρεώσεις να παρουσιάζονται ως εκδηλώσεις αλτρουισμού. Υπό έναν τέτοιο έλεγχο, οι πολίτες δεν έχουν πλέον δικαίωμα στην ασφάλεια της υγείας- αντίθετα, η υγεία τους επιβάλλεται ως νομική υποχρέωση (βιοασφάλεια)».

Αυτή ακριβώς είναι η στρατηγική για την πανδημία που υιοθετήσαμε το 2020. Τα λουκέτα διαμορφώθηκαν με βάση την απαξιωμένη μοντελοποίηση του χειρότερου σεναρίου από το Imperial College του Λονδίνου, η οποία προέβλεπε 2,2 εκατομμύρια θανάτους στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κατά συνέπεια, το σύνολο των πολιτών, ως εκδήλωση του πολιτικού πνεύματος, παραιτήθηκε από ελευθερίες και δικαιώματα που δεν παραιτήθηκαν ούτε από τους πολίτες του Λονδίνου κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (το Λονδίνο υιοθέτησε απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά ποτέ δεν κλειδαμπάρωσε). Η επιβολή της υγείας ως νομική υποχρέωση έγινε δεκτή με μικρή αντίσταση. Ακόμα και τώρα, για πολλούς πολίτες δεν φαίνεται να έχει σημασία το γεγονός ότι αυτές οι επιβολές απέτυχαν εντελώς να αποδώσουν τα αποτελέσματα της δημόσιας υγείας που υποσχέθηκαν.

Η πλήρης σημασία των όσων συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια μπορεί να έχει διαφύγει της προσοχής μας. Ίσως χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, μόλις ζήσαμε τον σχεδιασμό και την εφαρμογή ενός νέου πολιτικού παραδείγματος – ενός συστήματος που ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό στον έλεγχο του πληθυσμού από οτιδήποτε άλλο είχαν κάνει προηγουμένως τα δυτικά έθνη.

Στο πλαίσιο αυτού του νέου βιοϊατρικού μοντέλου ασφάλειας, «η πλήρης παύση κάθε μορφής πολιτικής δραστηριότητας και κοινωνικής σχέσης [έγινε] η απόλυτη πράξη της συμμετοχής των πολιτών». Ούτε η προπολεμική φασιστική κυβέρνηση στην Ιταλία ούτε τα κομμουνιστικά έθνη της Ανατολής ονειρεύτηκαν ποτέ να εφαρμόσουν τέτοιους περιορισμούς.

Η κοινωνική αποστασιοποίηση δεν έγινε απλώς μια πρακτική δημόσιας υγείας, αλλά ένα πολιτικό μοντέλο και το νέο παράδειγμα για τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, «με ένα ψηφιακό μάτριξ να αντικαθιστά την ανθρώπινη αλληλεπίδραση, η οποία εξ ορισμού στο εξής θα θεωρείται θεμελιωδώς ύποπτη και πολιτικά “μεταδοτική”», σύμφωνα με τα λόγια του Αγκάμπεν.

Για χάρη της υγείας και της ανθρώπινης ευημερίας, αυτή η νέα κανονικότητα δεν πρέπει ποτέ να ομαλοποιηθεί.

Δημοσιεύθηκε αρχικά στο Substack του συγγραφέα, αναδημοσίευση από το Brownstone Institute

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο Aaron Kheriaty είναι γιατρός, συνεργάτης του Κέντρου Δεοντολογίας και Δημόσιας Πολιτικής και επικεφαλής του τμήματος Δεοντολογίας του Unity Project.

Άποψη – Ένα σχέδιο βοήθειας στην Βόρειο Εύβοια

Του Βεργή Ευστάθιου

Η υποκειμενικότητα και οι προσωπικές απόψεις- προτιμήσεις είναι διαφορετικές για τον καθένα, άρα δεν μπορούμε  να ευχαριστήσουμε τους άλλους όταν εκφέρουμε μια γνώμη με γνώμονα αυτό. Προβάλω μια άποψη μου όχι για να την επιβάλλω αλλά για να εμπνεύσω προς πάσα εποικοδομητική κατεύθυνση.

Η βόρεια Εύβοια χρειάζεται ένα νόμιμο σφαγείο.

Από τότε που τα υγειονομικά πρότυπα από την Ε.Ε. αυξήθηκαν, σε συνδυασμό με την επέλαση του εισαγόμενου κρέατος, της κρίσης και με την ιδιομορφία της περιοχής που είναι αποκομμένη ουσιαστικά από τα μεγάλες πόλεις ενώ είναι στο κέντρο της Ελλάδας λόγω του οδικού δικτύου κυρίως και γενικότερα της έλλειψης υποδομών, το κόστος παραγωγής έγινε ασύμφορο και οι περισσότεροι ζωοτρόφοι «χάλασαν» τα ζώα τους. Οι άλλοτε μεγάλοι οικονομικά δήμοι παρήκμασαν και η φωτιά ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ένας πρωτογενής τομέας -για τους κατοίκους της Β. Ευβοίας- αδύναμος αν εξαιρέσεις τα σύκα της περιοχής πλέον.

Αεροφωτογραφία στην ευρύτερη περιοχή της Β. Εύβοιας (Ευγενική χορηγία του Γιώργου Τσούτσικα)

 

Τα ιαματικά λουτρά της πόλης της Αιδηψού (Ευγενική χορηγία του Γιώργου Τσούτσικα)

 

Κι όμως υπάρχει λύση, αυτός ο εγκαταλελειμμένος παράδεισος επί γης, των 1000 τ. χλμ. με τα δάση τον κάμπο τα βουνά και τις ακτογραμμές, να αποκτήσει γερές ρίζες στην οικονομία του. Μόνο ο τουρισμός δεν είναι η λύση, είδαμε τα τελευταία χρόνια πόσο ευάλωτος είναι σε εξωτερικές εξελίξεις.

Ένα σφαγείο στην περιοχή θα έκανε συμφέρον για ένα παράγωγο χοίρων να ασχοληθεί ξανά. Θα βοηθούσε την ανεργία μας και το δημογραφικό ισοζύγιο μας.

Υπάρχει και κάτι άλλο που θα μπορούσε να γίνει προς αυτήν την κατεύθυνση και θα ήταν καινοτόμο και ανταγωνιστικό. Οι παραγωγοί Σύκων της περιοχής μας οι περισσότεροι το ξέρουν ήδη.

Ταΐζοντας σύκα (ποπ ταξιάρχη) το χοιρινό, δίνει μια μοναδική γεύση που το καθιστά διαφορετικό από μια κοινή χοιρινή μπριζόλα. αυτή η τεχνοτροπία μπορεί να προστατευτεί εμπορικά και να διαφημιστεί. Όποιος δοκιμάζει χοιρινό αναθρεμμένο με σύκα ξέρει για τι πράγμα μιλάω και εγκρίνει.

 

«Δοκίμασε και εσύ».

Τα οφέλη είναι πολλαπλά από μια τέτοια ενέργεια για παράδειγμα κάθε φορά που θα διαφημίζεται και θα πωλείται μια μπριζόλα Β. Ευβοίας (αν μπορούμε να την πούμε έτσι), θα διαφημίζεται και η Βόρεια Εύβοια. Θα μιλάμε για ένα «win win situation», πού θα βγαίνει κερδισμένος ο ζωοτρόφος αλλά και τα εστιατόρια της περιοχής, Οι μεταφορές και οι εξαγωγές αλλά και οι ξενοδόχοι μας και γενικότερα ο τουρισμός.

Αεροφωτογραφία στην ευρύτερη περιοχή της Β. Εύβοιας (Ευγενική χορηγία του Γιώργου Τσούτσικα)

 

Αεροφωτογραφία στην ευρύτερη περιοχή της Β. Εύβοιας (Ευγενική χορηγία του Γιώργου Τσούτσικα)

 

Η Βόρεια Εύβοια από ομορφιά δεν υπολείπεται, από συνοχή και οργάνωση μάλλον υστερούσε αν και προσπαθεί φιλότιμα. Με περισσότερα έσοδα ο δήμος, θα μπορούσε να υλοποιήσει βασικές υποδομές και να λύσει παθογένειες που κρατάνε την περιοχή από το να ανέβει στο επόμενο επίπεδο και τελικά να καλλιεργήσει ένα παγκόσμιο ισορροπημένο και ακλόνητο «brand name».

Με πλούσια ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά, με την τεράστια βιοποικιλότητα, με αρχαίες ιαματικές πηγές, με ακτογραμμές σε ανατολή βορά, δύση και νότο, στο Αιγαίο και τον Ευβοϊκό.

Με …με…με

Υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν, κάποτε η ντομάτα Ιστιαίας ήταν νούμερο ένα στις λαϊκές της Αθήνας. Τι συνέβη και αυτό άλλαξε;

Τα τελευταία 12 χρόνια πολλοί νέοι και νέες μας αναγκάστηκαν να φύγουν από τον δήμο και κάποιοι από την χώρα. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί και πλέον η Β. Εύβοια πρέπει και μπορεί να γίνει μια ρεαλιστική και υποσχόμενη λύση και επιλογή για τους νέους.

Τους το οφείλουμε.

Το περασμένο καλοκαίρι η Β. Εύβοια έγινε γνωστή και συζητάμε για αυτήν, βγήκαν στην φόρα προβλήματα και αναζητήθηκαν λύσεις. Ελπίζω η μία περιοχή να μαθαίνει από την άλλη σε κάθε ευκαιρία.

Ο Βεργής Ευστάθιος είναι επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Βόρειας Εύβοιας.

Τρία βήματα για την αποφυγή οικονομικής κρίσης

Από την Rachel Cruze

Σχολιασμός

Η οικονομία και η χώρα μας, όπως την γνωρίζουμε, είναι σε τρελή κατάσταση αυτήν τη στιγμή. Αλλά δεν χρειάζεται να ζείτε με φόβο. Θέλω να πάρετε μια βαθιά ανάσα και να γνωρίζετε ότι μπορείτε να ελέγξετε το οικονομικό σας μέλλον. Εδώ είναι τρία πράγματα που πρέπει να κάνετε με τα χρήματά σας εδώ και τώρα.

1. Καταγράψτε τους οικονομικούς σας στόχους

Πρόσφατα διάβασα για μια έρευνα του Χάρβαρντ σχετικά με τους γραπτούς στόχους. Ρώτησαν φοιτητές εάν είχαν θέσει σαφείς, καταγραμμένους [σε χαρτί] στόχους για το μέλλον τους και αν έκαναν σχέδια για την επίτευξή τους. Μόνο το 3 τοις εκατό είχε γράψει τους στόχους και τα σχέδιά του. Το δεκατρία τοις εκατό είχε στόχους, αλλά δεν τους είχε γράψει. Και το 84% των ερωτηθέντων δεν είχε καθόλου στόχους.

Δέκα χρόνια αργότερα ρώτησαν και πάλι τους πρώην φοιτητές. Το 13 τοις εκατό που είχε στόχους που δεν γράφτηκαν κέρδιζε διπλάσια χρήματα από το 84 τοις εκατό που δεν είχε καθόλου στόχους. Αλλά εδώ είναι το πραγματικά εντυπωσιακό: Το 3 τοις εκατό που είχε γράψει τους στόχους του κέρδιζε 10 φορές περισσότερα από το άλλο 97 τοις εκατό συνδυασμένο.

Αυτή είναι η δύναμη ενός καταγεγραμμένου στόχου. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσο σημαντικό είναι να καταγράφετε τους στόχους σας. Οι στόχοι σας μπορεί να είναι οτιδήποτε, από το να ξεφύγετε από το χρέος μέχρι το τέλος του έτους, μέχρι να κάνετε ένα σχέδιο για συνταξιοδότηση. Ακόμη και ο προϋπολογισμός των εξόδων σας μετρά ως γραπτός στόχος για τα χρήματά σας κάθε μήνα.

Όταν γράφετε έναν στόχο, έχετε το κίνητρο να επιμείνετε. Θα δουλέψετε πιο σκληρά και θα κινήσετε ουρανό και γη για να τον πραγματοποιήσετε.

2. Δημιουργήστε ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης

Ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης μετατρέπει μια κρίση σε μια απλή αναστάτωση.

Στην Ramsey Solutions, διδάσκουμε τα «7 μικρά βήματα». Σας βοηθούν να ξεφύγετε από το χρέος και να χτίσετε μια ζωή που αγαπάτε. Το Βήμα 1 είναι να δημιουργήσετε ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης $1.000 ως μαξιλάρι σας, ενώ βγαίνετε από το χρέος. Στη συνέχεια, εξοφλήστε όλο το χρέος χρησιμοποιώντας την «χιονοστοιβάδα χρέους». Σε αυτό το βήμα, απαριθμείτε τα χρέη σας από το μικρότερο στο μεγαλύτερο (ανεξάρτητα από το επιτόκιο) και τα εξουδετερώνετε ένα ένα. Μόλις ξεπληρώσετε όλο το χρέος, εξοικονομήστε τρεις έως έξι μήνες για να δημιουργήσετε το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας, που χρηματοδοτήθηκε πλήρως από εσάς.

Μπορείτε να φανταστείτε μια ζωή χωρίς χρέος και ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης στην τράπεζα; Όχι μόνο είστε σε ισχυρή οικονομική θέση, αλλά δεν ανησυχείτε ούτε για μια οικονομική κρίση. Αυτή η ηρεμία είναι ανεκτίμητη!

3. Αλλάξτε την νοοτροπία σας σχετικά με τα χρήματα

Λαμβάνετε μια προσφορά πιστωτικής κάρτας στο εμπορικό κέντρο με μια καταπληκτική προσφορά σε πράγματα που απλά δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Οι φίλοι σας σάς προσκαλούν σε διακοπές, και αντί να τις χάσετε, χρησιμοποιείτε το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας. Ήρθε η ώρα να στείλετε τα παιδιά σας στο πανεπιστήμιο, και έτσι παίρνετε ένα «Γονικό δάνειο PLUS». Αλλά καμία από αυτές τις επιλογές δεν θα κάνει εσάς ή τα παιδά σας να κερδίσετε στην οικονομική σφαίρα.

Εδώ είναι που η αυτογνωσία είναι το κρίσιμο. Μην αφήσετε μια παλιά συνήθεια ή έναν «εύκολο» δρόμο ανάκαμψης να σας επηρεάσει και καταστρέψτε την πρόοδό σας. Πρέπει να γνωρίσετε τον εαυτό σας αρκετά καλά για να ξέρετε από τι θα μπείτε σε πειρασμό και από τι να προφυλαχθείτε.

Έχετε εργαστεί πολύ σκληρά για να αφήσετε μια στιγμιαία απόσπαση της προσοχής να πάρει αυτό που έχετε χτίσει. Εάν είστε έτοιμοι να σταματήσετε να ανησυχείτε, να αγχώνεστε και να χάνετε ύπνο για τα χρήματα μια και καλή, πρέπει να πείτε ποτέ ξανά. Ποτέ ξανά δεν θα είστε στο έλεος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ποτέ ξανά δεν θα σας κρατήσουν τα χρήματα ξυπνητούς την νύχτα.

Μόλις δεσμευτείτε προς τους στόχους σας, βγείτε από το χρέος, αποταμιεύσετε για το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας και αλλάξετε την νοοτροπία σας, τίποτα δεν μπορεί να σας σταματήσει!

Η Rachel Cruze είναι η παρουσιάστρια του The Rachel Cruze Show και του The Rachel Cruze Show Podcast, και επιτυχημένη συγγραφέας των «Love Your Life, Not Theirs» και «Smart Money Smart Kids», μεταξύ άλλων, τα οποία συνέγραψε με τον πατέρα της, Ντέιβ Ράμσυ. Ακολουθήστε την Cruze στο RachelCruze.com και στο Twitter @RachelCruze.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

[give_form id=”3924″]