OPINION

Σχολιασμός

Σε ένα αμφιλεγόμενο απόσπασμα της «Πολιτείας» του Πλάτωνα, ο Σωκράτης εισήγαγε την ιδέα του «ευγενούς ψεύδους» ή αλλιώς «γενναίον ψεύδος».

Ένα μεγαλοπρεπές ψεύδος, λέει, θα μπορούσε μερικές φορές να εξυπηρετήσει την κοινωνία, πείθοντας τους απληροφόρητους πολίτες για κάτι καλό γι’ αυτούς.

Έκτοτε, πολλοί που κατέφυγαν σε υπεκφυγές χρησιμοποίησαν τη δικαιολογία ότι είπαν ψέματα για το κοινό καλό.

Πάρτε τον Δρ. Άντονι Φάουτσι για παράδειγμα, τον μπροστάρη στην επιδημία COVID-19.

Ο Φάουτσι παραπλάνησε τη χώρα σχετικά με τη χρήση μάσκας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ισχυριζόμενος ότι ήταν ελάχιστα χρήσιμη. Υποστήριξε όμως ότι είπε ψέματα για να μην τρέξει το πλήθος να προμηθευτεί μάσκες, να εξαντλήσει τις προμήθειες και να στερήσει έτσι από τους υγειονομικούς τον προστατευτικό εξοπλισμό.

Ο Φάουτσι είπε επίσης “ευγενή” ψέματα σχετικά με το πιθανό ποσοστό του κόσμου που χρειαζόταν να εμβολιαστεί για να επιτευχθεί ανοσία αγέλης. Συνέχισε να ανεβάζει τον πήχη – από το 60 τοις εκατό στο 70 τοις εκατό στο 75 τοις εκατό στο 80 τοις εκατό στο 85 τοις εκατό.

Προφανώς, ο Φάουτσι φοβόταν ότι ένα χαμηλότερο ποσοστό, ακόμη και αν ήταν ακριβές, θα μπορούσε να παρασύρει τον κόσμο σε εφησυχασμό σχετικά με τον εμβολιασμό.

Ο Φάουτσι είπε επίσης ψέματα σχετικά με τον δικό του ρόλο στη δρομολόγηση χρημάτων από το αμερικανικό ταμείο βοήθειας για την επιδότηση της έρευνας “κέρδους-λειτουργίας” για τον ιό στο εργαστήριο ιολογίας της Γουχάν – την πιθανή γενέτειρα του COVID-19.

Είτε ο Φάουτσι έκρυβε τη δική του ενοχή, είτε πίστευε ότι ο αμερικανικός λαός δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί πλήρως ότι ορισμένοι από τους ίδιους τους αξιωματούχους υγείας προωθούσαν το είδος της έρευνας που ήταν εν μέρει υπεύθυνο για περισσότερους από 700.000 αμερικανικούς θανάτους.

Ο υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Αλεχάντρο Μαγιόρκας έχει επανειλημμένα πει ψέματα σχετικά με τον αριθμό των λαθρομεταναστών που έχουν περάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ισχυρίστηκε ψευδώς ότι οι έφιπποι αστυνομικοί μαστίγωναν τους μετανάστες. Ψεύδεται για την υποτιθέμενη έλλειψη ομοσπονδιακών στοιχείων για συλλήψεις, κρατήσεις και απελάσεις. Ο ισχυρισμός του ότι τα σύνορα είναι ασφαλή ήταν ένα αστείο.

Προφανώς, ο Μαγιόρκας πιστεύει ότι το κοινό θα γινόταν έξαλλο, ή ότι δεν θα άρεσε καθόλου στην κυβέρνησή του, αν έλεγε την πικρή αλήθεια για τα σύνορα: από πρόθεση, η κυβέρνηση Μπάιντεν τα άφησε προφανώς εσκεμμένα ορθάνοιχτα.

Και αυτό θα επιτρέψει πιθανότατα την είσοδο 2 εκατομμυρίων μεταναστών χωρίς χαρτιά στη χώρα κατά το τρέχον οικονομικό έτος.

Πολλοί άλλοι μη εκλεγμένοι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι είπαν ψέματα τα τελευταία πέντε χρόνια, ισχυριζόμενοι ή υπονοώντας ότι το να βλάψουν την κυβέρνηση Τραμπ ήταν προς το δημόσιο συμφέρον.

Οι πρώην διευθυντές του FBI Άντριου Μακέιμπ και Τζέιμς Κόμεϊ πιθανότατα παραπλάνησαν το έθνος. Ο Μακέιμπ παραδέχθηκε ότι είπε ψέματα όταν ισχυριζόταν ότι δεν διέρρευσε πληροφορίες του FBI στα μέσα ενημέρωσης.

Ο Κόμεϊ είπε ψέματα ενόρκως πολλές φορές σε κατ’ αντιπαράσταση εξέταση στο Κογκρέσο και ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε ή δεν μπορούσε να θυμηθεί βασικά γεγονότα σχετικά με τον δικό του ρόλο στην προώθηση της απάτης περί ρωσικής σύμπραξης.

Προφανώς, ο Κόμεϊ και ο Μακέιμπ πίστευαν ότι με το να είναι λιγότερο ειλικρινείς, θα μπορούσαν να ευνουχίσουν πιο αποτελεσματικά τον Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν επωφελές για την Αμερική.

Οι πρώην ηγέτες των μυστικών υπηρεσιών μας ίσως ήταν οι πιο θρασύτατοι ψεύτες. Ο πρώην διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Τζέιμς Κλάπερ είπε ψέματα στο Κογκρέσο για το πρόγραμμα παρακολούθησης της NSA, αν και το αρνήθηκε.

Όταν πιάστηκε, ο Κλάπερ επέστρεψε στο ευγενές ψέμα ότι έδωσε τη λιγότερο αναληθή απάντηση, προφανώς με το πρόσχημα ότι δεν ήθελε να βλάψει τη φήμη μιας σημαντικής υπηρεσίας πληροφοριών.

Το ίδιο και ο Τζον Μπρέναν, ο πρώην επικεφαλής της CIA. Σε δύο περιπτώσεις, είπε ψέματα ενόρκως σχετικά με την παρακολούθηση των υπολογιστών των υπαλλήλων της Γερουσίας από την υπηρεσία και τους θανάτους αμάχων που προκλήθηκαν από τις αποστολές δολοφονίας με μη επανδρωμένα αεροσκάφη των ΗΠΑ κατά μήκος των συνόρων του Αφγανιστάν.

Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Στρατηγός Μαρκ Μίλεϊ, έλεγε επί μέρες ψέματα για τις λεπτομέρειες μιας τυχαίας επίθεσης με μη επανδρωμένο αεροσκάφος που σκότωσε αθώες γυναίκες και παιδιά στο Αφγανιστάν.

Είτε ο Μίλεϊ λέει τώρα ψέματα όταν λέει ότι προειδοποίησε τον Τζο Μπάιντεν για τις επερχόμενες καταστροφές στο Αφγανιστάν είτε ο Μπάιντεν λέει ψέματα όταν αρνείται ότι άκουσε τέτοιες συμβουλές.

Πολλές από τις λεπτομέρειες των συνομιλιών του Μίλεϊ με τους συγγραφείς Μπομπ Γούντγουορντ και Ρόμπερτ Κόστα, όπως αναφέρθηκαν στο πρόσφατο καταγγελτικό βιβλίο τους, ο Μίλεϊ τις αρνήθηκε παταγωδώς.

Ο κατάλογος αυτών των ψεμάτων θα μπορούσε να επεκταθεί κατά πολύ.

Η λειτουργός της IRS Λόις Λέρνερ δεν αποκάλυψε ποτέ όλα τα ψέματα για την οπλοποίηση της IRS.

Η πρώην Γενική Εισαγγελέας Λορέτα Λιντς έπλεξε ένα απίθανο αφήγημα ότι έπεσε τυχαία πάνω στον Μπιλ Κλίντον σε μια πίστα στο Φοίνιξ και δεν συζήτησε ποτέ την τότε τρέχουσα έρευνα του FBI για τη Χίλαρι Κλίντον.

Ο ειδικός εισαγγελέας Ρόμπερτ Μιούλερ είπε ένα απίστευτο ψέμα ενόρκως, ισχυριζόμενος ότι δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για τον φάκελο Στιλ και τις περιπέτειες της Fusion GPS. Και τα δύο ήταν οι καταλύτες που προκάλεσαν εξ αρχής ολόκληρη την έρευνά του για “συμπαιγνία”.

Σε ορισμένες από αυτές τις περιπτώσεις, όταν συλλαμβάνονται και εκτίθενται, οι ψεύτες θα αντισταθμίσουν την κατάσταση ισχυριζόμενοι προσωρινή αμνησία.

Αλλά μερικές φορές, παραδέχονται ότι είπαν ψέματα, αλλά υποστηρίζουν ότι το έκαναν για ανώτερους σκοπούς, όπως η εθνική ασφάλεια.

Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν υπήρχε τίποτα το ευγενές στο ψέμα τους. Απλώς διέδιδαν αναλήθειες για να προστατεύσουν τη δική τους καριέρα που κινδύνευε, συγκαλύπτοντας τα δικά τους λάθη ή φορτώνοντάς τα σε άλλους.

Με άλλα λόγια, τα “ευγενή ψέματα” σπάνια διαδίδονται για τα συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου εκτός από αυτά των ίδιων που τα λένε.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Tου James Gorrie

Σχολιασμός

Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση ανοιχτών και εύρυθμων εμπορικών οδών στο εξωτερικό παγκοσμίως. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επωμίστηκαν το κόστος για να το κάνουν αυτό, καθώς αυτοί οι εμπορικοί δρόμοι αποτελούν βασικό μέρος της διεθνούς τάξης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Τα αποτελέσματα φυσικά μιλούν από μόνα τους. Οι ασφαλείς ναυτιλιακές διαδρομές επέτρεψαν στο παγκόσμιο εμπόριο να ανέλθει στα υψηλότερα επίπεδα στην ιστορία. Είναι αυτά που επιτρέπουν στα έθνη να εμπορεύονται πετρέλαιο, αυτοκίνητα, αγροτικά προϊόντα και πολλά άλλα με σχετική ευκολία και ασφάλεια.

Με τη σειρά τους, τα έθνη σε μακρινές περιοχές είχαν ασφαλή πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που διαφορετικά δεν θα είχαν ποτέ. Πολλά έθνη του κόσμου έχουν πολύ καλύτερη πρόσβαση σε ελεύθερους και ασφαλείς θαλάσσιους δρόμους.

Επιπλέον, λίγοι, αν υπάρχουν, εθνικοί ηγέτες συζητούν δημόσια την πιθανότητα αυτή η υποκείμενη σταθερότητα να αλλάξει ανά πάσα στιγμή.

Αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει , και ίσως νωρίτερα από ό,τι φανταζόμασταν.

Μια έξυπνη στρατηγική πρόκληση στην θαλάσσια ισχύ των ΗΠΑ

Στη μακρά, σκόπιμη πορεία της για να αντικαταστήσει την ηγεσία των ΗΠΑ στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η Κίνα έχει ακολουθήσει μια διαφορετική και αρκετά έξυπνη τακτική που συνοδεύεται από ορισμένα σοβαρά στρατηγικά πλεονεκτήματα.

Οι στρατιωτικοί σχεδιαστές του κινεζικού καθεστώτος δικαίως κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα χρειαστούν χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για να χτίσουν και να μάθουν να χρησιμοποιούν ένα ναυτικό στα γαλάζια νερά που θα μπορούσε να αντισταθεί στο Ναυτικό των ΗΠΑ. Ακόμη και το 2021, αν και έχει κάνει μεγάλα βήματα, το κινεζικό ναυτικό εξακολουθεί να μην είναι ισάξιο της αμερικανικής ναυτικής ισχύος.

Ωστόσο, οι Κινέζοι αναλυτές πιθανότατα εξέτασαν έναν παγκόσμιο χάρτη όλων των υπερπόντιων εμπορικών οδών. Και μέσα ή γύρω στο έτος 2013, συνειδητοποίησαν δύο απλά δεδομένα.

Το πρώτο δεδομένο ήταν ότι δε χρειάζεται να συναγωνιστούν σώμα με σώμα με το Ναυτικό των ΗΠΑ για να αποκτήσουν πλεονέκτημα. Μέσω της πρωτοβουλίας μιας ζώνης και ενός δρόμου (Belt and Road Initiative) και Maritime Silk Road (MSR), που ξεκίνησαν και οι δύο το 2013, η Κίνα άρχισε να αγοράζει υπάρχοντα λιμάνια σε όλο τον κόσμο. Ήταν μια λογική επέκταση της τεράστιας παγκόσμιας εξαγωγικής οικονομίας της.

Έλεγχος λιμανιών, όχι ωκεανών

Κάτι τέτοιο τους παρείχε επίσης σημαντική παρουσία σε βασικά εμπορικά έθνη και περιοχές. Συγκεκριμένα, ωστόσο, μέσω του MSR, η Κίνα έχει θαλάσσια πρόσβαση όχι μόνο στη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά στην Αφρική και ακόμη και στην Ευρώπη. Αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή θαλάσσια πρόσβαση σε αυτές τις περιοχές. Η Κίνα κατέχει πλέον όλα τα μεγάλα λιμάνια κατά μήκος αυτών των διαδρομών.

Η ιδιοκτησία της Κίνας σε λιμάνια και πλωτές οδούς περιλαμβάνει και εκείνα με στρατηγική σημασία. Μόλις εγκατασταθεί εκεί, η Κίνα μπορεί να προσαρμόσει το λιμάνι στις δικές της εμπορικές συναλλαγές, και ίσως ακόμη και στις στρατιωτικές ανάγκες της και σε πλεονεκτήματα. Αλλά περισσότερο από αυτό, το Πεκίνο ασκεί επιρροή στη χώρα καταγωγής, καθώς και στα έθνη που πρέπει να παραδίδουν τα προϊόντα τους μέσω λιμανιών που ανήκουν στην Κίνα.

Διατηρώντας τον έλεγχο της πρόσβασης σε αγαθά που χρειάζονται τα έθνη σε όλο τον κόσμο, η ξένη επιρροή της Κίνας έχει επεκταθεί αθόρυβα, αλλά σημαντικά, χωρίς να χρειάζεται ούτε ένα πολεμικό πλοίο να προστεθεί στον στόλο της.

Απόκτηση ελέγχου των θαλάσσιων πυλών

Το δεύτερο ήταν ότι πολλά λιμάνια σε στρατηγικές τοποθεσίες μέσω των οποίων διέρχεται μεγάλο μέρος του εμπορίου στον κόσμο είναι γνωστά ως «θαλάσσιες πύλες». Οι θαλάσσιες πύλες είναι στρατηγικές γιατί είναι πύλες —ή πιο συχνά, στενά σημεία— προς τους ωκεανούς ή/και τις αγορές. Για να έχουν πρόσβαση σε διαδρομές, τα πλοία πρέπει να περάσουν από αυτές τις θαλάσσιες πύλες.

Το λιμάνι της Κίνας στο Τζιμπουτί, για παράδειγμα, είναι το στενό, θαλάσσιο πέρασμα στο στόμιο της Ερυθράς Θάλασσας και η νότια οδός πρόσβασης στη Διώρυγα του Σουέζ, που συνδέεται με τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η θέση του είναι στρατηγική γιατί είναι μια θαλάσσια πύλη για την πρόσβαση των ναυτιλιακών χωρών της Ινδίας, της Ινδονησίας και πολλών αφρικανικών χωρών στην ευρωπαϊκή αγορά.

 

Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το Τζιμπουτί έχει γίνει επίσης η πρώτη υπερπόντια στρατιωτική βάση της Κίνας, (αν εξαιρούνται από αυτήν την κατηγορία εκείνες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας) και για είναι λογικό . Δεν είναι μόνο ένα λιμάνι, αλλά μια τεράστια στρατιωτική παρουσία στην Αφρική που συνοδεύεται από ένα σιδηροδρομικό σύστημα 3,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο επιτρέπει επίσης τη μεταφορά και εξαγωγή αφρικανικών φυσικών πόρων πίσω στην Κίνα.

Έτσι, το λιμάνι είναι μια ναυτική και στρατιωτική παρουσία για την προστασία ζωτικών πόρων προς όφελος της κινεζικής οικονομίας. Οι βασικές αλυσίδες εφοδιασμού πόρων είναι καλά εδραιωμένες στις αγορές της Βόρειας και Κεντρικής Αφρικής, καθώς και στις αγορές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Το Τζιμπουτί δίνει τη δυνατότητα στο Πεκίνο να αποκτήσει δύναμη και επιρροή σε ένα από τα πιο σημαντικά διακινούμενα σταυροδρόμια στον κόσμο.

Η ισχύς και η επιρροή της Κίνας στο Τζιμπουτί επεκτείνεται επίσης στις τεράστιες αποστολές πετρελαίου που προέρχονται από τα κοντινά στενά του Ορμούζ, από τα οποία εξαρτάται η Κίνα. Στην πραγματικότητα, η ιδιοκτησία λιμένων αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της στρατηγικής του κινεζικού καθεστώτος για παγκόσμια κυριαρχία και περιλαμβάνει τα λιμάνια του Χιούστον και του Μαϊάμι των ΗΠΑ, καθώς και τη Διώρυγα του Παναμά.

Όπως είναι ξεκάθαρο, η στρατηγική του Πεκίνου για το θαλάσσιο λιμάνι βασίζεται στο απλό γεγονός ότι ανεξάρτητα από το πού προέρχονται τα αγαθά και τα πλοία, τελικά, θα χρειαστεί να έρθουν σε ένα λιμάνι για να μεταφέρουν τα αγαθά τους στην αγορά. Τουλάχιστον, η απόκτηση του ελέγχου των λιμανιών σε όλο τον κόσμο δίνει στην Κίνα μόχλευση και έσοδα από λιμενικά τέλη, καθώς και την εξουσία να καθορίζει ποια πλοία μπορούν να ελλιμενιστούν εκεί και ούτω καθεξής.

Σε τελική ανάλυση, ποιος χρειάζεται ένα παγκόσμιο ναυτικό για να κάνει αποκλεισμούς και να ελέγξει το εμπόριο όταν μπορείτε να κάνετε το ίδιο πράγμα σε όλο τον κόσμο χωρίς να αναπτύξετε ούτε ένα πλοίο του ναυτικού ή να πυροβολήσετε;

Το κινεζικό καθεστώς επωφελείται από αυτή την πολύ έξυπνη στρατηγική με πολλούς τρόπους, σε βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων ανταγωνιστών. Μένει να δούμε πότε και πώς θα αποφασίσει το Πεκίνο να εκμεταλλευτεί πλήρως το πλεονέκτημά του, και τι θα κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των The Epoch Times.

Ο James R. Gorrie είναι ο συγγραφέας του “The China Crisis” (Wiley, 2013) και γράφει στο blog του, TheBananaRepublican.com. Έχει έδρα στη Νότια Καλιφόρνια.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Του John Mac Ghlionn

Σχολιασμός

Η εμπιστοσύνη, μας λένε, χρειάζεται χρόνια για να χτιστεί, δευτερόλεπτα για να γκρεμιστεί και μια ζωή να αποκατασταθεί. Αυτή τη στιγμή, η εμπιστοσύνη των Αμερικανών στην κυβέρνηση είναι χαμηλή – και υπάρχει σοβαρός λόγος για αυτό.

Παρά την άρνηση πολλών μηνών, έγγραφα που έλαβε πρόσφατα το The Intercept δείχνουν ξεκάθαρα ότι τόσο το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν όσο και το γειτονικό Κέντρο Πειραμάτων του Πανεπιστημίου της Γουχάν, «μαζί με τον συνεργάτη τους, τη μη κερδοσκοπική EcoHealth Alliance με έδρα τις ΗΠΑ», εν γνώσει τους συμμετείχαν σε «κερδοσκοπική- Έρευνα λειτουργίας». Με άλλα λόγια, οι ιοί έγιναν σκόπιμα «πιο παθογόνοι ή μεταδοτικοί»—όλα στο όνομα της επιστήμης, φυσικά.

Όπως σημείωσε το The Intercept, αυτού του είδους η έρευνα έλαβε χώρα «παρά τους όρους του οργανισμού χρηματοδότησης των ΗΠΑ ότι τα χρήματα δεν θα χρησιμοποιηθούν για αυτόν τον σκοπό».

Σε μια συνέντευξη στο Newsweek, ο Αμερικανός μοριακός βιολόγος Ρίτσαρντ Χ. Έμπραϊτ υποστήριξε ότι τα έγγραφα δείχνουν ξεκάθαρα «ότι οι επιχορηγήσεις του NIH [Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας] χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση αμφιλεγόμενης έρευνας κέρδους λειτουργίας (GOF) στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν στην Κίνα».  Ωστόσο, ο Δρ. Άντονι Φάουτσι, ένας άνθρωπος που έχει επαινεθεί από πολλά αριστερόστροφα μέσα, έχει αρνηθεί κατηγορηματικά αυτόν τον ισχυρισμό.

Αν ο Έμπραϊτ έχει δίκιο -και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να σκεφτούμε ότι έχει- τότε ο Φάουτσι είπε ψέματα ενώπιον του Κογκρέσου, ένα κακούργημα που εκτίει ποινή φυλάκισης έως και πέντε ετών.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι το ψέμα (ή τα ψέματα) του Φάουτσι είναι σύμπτωμα μιας πολύ βαθύτερης ασθένειας που κυριεύει τη χώρα. Περισσότερο από δύο χρόνια, ο αμερικανικός λαός έχει εκνευριστεί από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Οι ερωτήσεις σχετικά με τον ιό όταν τίθενται για το εργαστήριο στην πόλη Γουχάν της Κίνας χαρακτηρίζονται ρατσιστικές και παραπληροφόρηση.

Στην πραγματικότητα, από τότε που ο πρώην Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συζήτησε την πιθανότητα ο ιός να προέρχεται από την Κίνα, οι αριστερές δημοσιεύσεις έχουν καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να πουν το ακριβώς αντίθετο. Ένας θανατηφόρος ιός έχει πολιτικοποιηθεί. Εξαιτίας αυτού, κανείς δεν ωφελήθηκε — εκτός, φυσικά, από τα μέλη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ).

Αν και μπορούμε να συζητήσουμε τον ακριβή αριθμό των κρουσμάτων και των θανάτων, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει από τον COVID-19, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων χιλιάδων Αμερικανών. Ωστόσο, η Κίνα απέχει πολύ από το να παραδεχτεί το λάθος της. Στην πραγματικότητα, είναι απασχολημένη με το να κατασκευάζει ψέματα ότι ο ιός προέρχεται από το Μέιν — ναι, το Μέιν, την πιο ανατολική πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών.

 

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός θανατηφόρου ιού και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης φαίνεται να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη συγκάλυψη αυτού του γεγονότος. Κάτι που γεννά το εξής ερώτημα: Είναι αυτό το μεγαλύτερο ψέμα στην ιστορία των ΗΠΑ;

Ψέματα, Άδοξα Ψέματα

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα ακαδημαϊκών στο Πανεπιστήμιο Chapman στην Καλιφόρνια, αυτό που φοβούνται περισσότερο οι Αμερικανοί είναι οι διεφθαρμένοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί.

Πριν από δεκαοκτώ χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν στο Ιράκ. Γιατί; Διότι, σύμφωνα με τον τότε Πρόεδρο Τζορτζ Μπους, «οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν από αυτήν και άλλες κυβερνήσεις δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι το καθεστώς του Ιράκ συνεχίζει να κατέχει και να κρύβει μερικά από τα πιο θανατηφόρα όπλα που έχουν επινοηθεί ποτέ. Αυτό το καθεστώς έχει ήδη χρησιμοποιήσει όπλα μαζικής καταστροφής εναντίον των γειτόνων του Ιράκ και εναντίον του λαού του Ιράκ».

Αυτό το ψέμα ήταν εξαιρετικά δαπανηρό. Όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος Ματ Τάιμπι, «κόστισε πάνω από εκατό χιλιάδες ζωές μόνο στο Ιράκ και εξάντλησε 2 τρισεκατομμύρια δολάρια από τον κρατικό προϋπολογισμό». Όπως ήταν αναμενόμενο, τα «πιο θανατηφόρα όπλα που έχουν επινοηθεί ποτέ» ή όπλα μαζικής καταστροφής (WMD), δεν ανακαλύφθηκαν, κυρίως επειδή δεν υπήρχαν. Αν και ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης υποστήριξαν αρχικά τον πρόεδρο, και πάρα πολλά ήταν απρόθυμα να αμφισβητήσουν την εισβολή, τον Οκτώβριο του 2004, περίπου 18 μήνες μετά την άφιξη των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ, η αφήγηση του ΟΜΚ αμφισβητήθηκε από σχολιαστές και στις δύο πλευρές του πολιτικού χώρου.

Από την άστοχη εισβολή, στον αμερικανικό λαό έχουν επίσης πουλήσει άλλα ψέματα, συμπεριλαμβανομένου του Russiagate, μιας συνωμοσίας που περιλαμβάνει τη ρωσική «ανάμειξη» στις εκλογές του 2016 στις ΗΠΑ. Το σκάνδαλο, το οποίο φαίνεται ότι δημιουργήθηκε από την εκστρατεία Κλίντον, στερήθηκε οποιουδήποτε βάσιμου στοιχείου. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό δεν εμπόδισε το CNN και το MSNBC να αφιερώσουν εκατοντάδες ώρες εκπομπής στην προώθηση μιας φανταστικής αφήγησης. Ωστόσο, όταν έφτασε η έκθεση του Ρόμπερτ Μιούλερ την άνοιξη του 2019, ήταν σαφές, ακόμη και για τα πιο τυφλά και προκατειλημμένα άτομα, ότι οι κατηγορίες για συμπαιγνία που διατυπώθηκαν κατά του Ντόναλντ Τραμπ ήταν εκτός πραγματικότητας.

Κάτι που μας φέρνει πίσω στην ανεντιμότητα γύρω από τον COVID-19, ο οποίος εντοπίστηκε για πρώτη φορά στη Γουχάν σχεδόν πριν από δύο χρόνια. Καθώς το ΚΚΚ απορρίπτει περαιτέρω έρευνες για την προέλευση του ιού και εξέχουσες αμερικανικές φωνές συνεχίζουν να αρνούνται την πραγματικότητα της κατάστασης, είμαστε μακριά από το να θεωρήσουμε υπεύθυνο το κινεζικό καθεστώς. Το ψέμα συνεχίζει να αναπαράγεται από ανέντιμους παράγοντες, ορισμένοι από τους οποίους κατέχουν θέσεις σημαντικής εξουσίας στους κλάδους της κυβέρνησης και σε άλλους που κατέχουν θέσεις σημαντικής εξουσίας σε κλάδους των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης.

Αυτό το ψέμα, όπως και το ψέμα WMD, ήταν δαπανηρό. Είναι το μεγαλύτερο ψέμα στην ιστορία των ΗΠΑ; Έτσι πιστεύω. Δυστυχώς, σε αντίθεση με το Ιράκ και το Russiagate, μπορεί αυτό το κεφάλαιο να μην κλείσει όπως μας αξίζει.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ο John Mac Ghlionn είναι ερευνητής και δοκιμιογράφος. Τα έργα του έχουν δημοσιευτεί από τις New York Post, το Sydney Morning Herald, το Newsweek, το National Review, το The Spectator US και άλλα αξιόλογα έντυπα. Είναι επίσης ψυχοκοινωνικός ειδικός, με έντονο ενδιαφέρον για την κοινωνική δυσλειτουργία και τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Του Lawrence W. Reed 

Ακριβώς όπως ο Λένιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ και άλλοι, οι Ναζί ισχυρίστηκαν ότι είναι σοσιαλιστές, συγκέντρωσαν όλη την εξουσία στο Κράτος και αφαίρεσαν  τα ατομικά δικαιώματα.

Στις 29 Ιουλίου συμπληρώνεται μια περιβόητη εκατονταετηρίδα. Πριν από εκατό χρόνια – στις 29 Ιουλίου 1921 – ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, πιο γνωστού ως Ναζί. Έγινε το όχημά του για την εξουσία.

Σημειώστε το επίσημο όνομα του κόμματος. Δεν ήταν το Εθνικό Καπιταλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Δεν ήταν το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα της Εθνικής Ελεύθερης Αγοράς. Ούτε ήταν το Εθνικό Χριστιανικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Ακόμα έναν αιώνα αργότερα, ακούγονται περιστασιακά οι ισχυρισμοί ότι οι Ναζί ήταν καπιταλιστές ή Χριστιανοί ή και τα δύο – αν και δεν ισχύουν.

Αν και ο Χίτλερ παρέθεσε τη Γραφή στην αρχή της καριέρας του όταν ήταν πολιτικά βολικό (έλεγε συχνά ψέματα, παρεμπιπτόντως), είπε επίσης ότι η Αγία Γραφή ήταν «ένα παραμύθι που εφηύραν οι Εβραίοι». Διόρισε πολλούς ένθερμους αντιχριστιανούς σε υψηλά αξιώματα. Οι οποίοι συνέλαβαν , φυλάκισαν, βασάνισαν και δολοφόνησαν πολλούς ιερείς και πάστορες · αρνήθηκε ότι ο Ιησούς ήταν Εβραίος και διέταξε ακόμη και μια «νέα Βίβλο» χωρίς όλες τις αναφορές στους Εβραίους και στην εβραϊκή ιστορία.

Ο Μπάλντουρ φον Σίραχ, επικεφαλής της Νεολαίας του Χίτλερ, σίγουρα θυμάται καλά: «Η καταστροφή του Χριστιανισμού αναγνωρίστηκε ρητά ως σκοπός του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος», είπε, όπως σημειώνεται στα στοιχεία που δόθηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης και σε αυτό το βίντεο.

Σε μια ιστορία για τη ναζιστική Βίβλο, η Daily Mail του Λονδίνου ανέφερε,

«Ο Χίτλερ θαύμαζε την τελετή και τη μεγαλοπρέπεια της εκκλησίας – το παραδέχτηκε στο «Ο Αγών μου»  αλλά μισούσε τις διδασκαλίες της, οι οποίες δεν είχαν θέση στο όραμά του για τους Γερμανούς υπεράνθρωπους οι οποίοι θα κυβερνούν μικρότερες φυλές μακριά από «ξεπερασμένες» έννοιες όπως το έλεος και η αγάπη. Αλλά ήξερε τη δύναμη της εκκλησίας στη Γερμανία και ακόμη και ότι δεν μπορούσε να την εξορίσει από τη μια μέρα στην άλλη. Αναγκάστηκε ακόμη και να εγκαταλείψει τη συστηματική δολοφονία των ατόμων με ειδικές ανάγκες και παράφρονες πριν από τον πόλεμο, όταν άρχισαν να μιλούν ειλικρινείς επίσκοποι εναντίον του. Αντ ‘αυτού, το σχέδιό του ήταν να «ναζιστικοποιήσει» σταδιακά την εκκλησία ξεκινώντας από ένα θεολογικό κέντρο που ίδρυσε το 1939 για να ξαναγράψει την Αγία Γραφή».

Στην πραγματική Αγία Γραφή, ο Ματθαίος 7:16 δηλώνει ξεκάθαρα: «Από τον καρπό τους θα τους αναγνωρίσετε. Οι άνθρωποι μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από γαϊδουράγκαθο; » Αυτό που παρήγαγε ο Χίτλερ και ο ναζισμός – γενοκτονία, πόλεμος, κρατικός έλεγχος και ατελείωτο κακό σε πολλές μορφές – αποτελεί την ίδια την αντίθεση των διδασκαλιών του Ιησού.

Το ψέμα ότι ο ναζισμός ήταν καπιταλισμός  αντί για αυτό που έλεγαν οι ίδιοι οι Ναζί (δηλαδή, ότι είναι σοσιαλισμός) προέρχεται από το γεγονός ότι το καθεστώς του Χίτλερ δεν ασχολήθηκε με τη μαζική ή ευρεία κρατικοποίηση των επιχειρήσεων. Στο Τρίτο Ράιχ, μπορείτε να διατηρήσετε τον νόμιμο τίτλο ενός εργοστασίου, αλλά αν δεν κάνατε όπως πρόσταξαν οι Ναζί, θα ήσασταν, ας πούμε, σε απομόνωση.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος Λούντβιχ φον Μίζες, γράφοντας στο μεγάλο του έργο, «Ανθρώπινη Δράση», εξήγησε ότι ο ναζισμός ήταν «ο σοσιαλισμός κάτω από το εξωτερικό πρόσχημα της ορολογίας του καπιταλισμού»:

«Το δεύτερο μοτίβο [του σοσιαλισμού] (μπορούμε να το ονομάσουμε Χίντενμπουργκ ή γερμανικό) διατηρεί την ονομαστική και φαινομενική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διατηρεί την εμφάνιση των συνήθων αγορών, των τιμών, των μισθών και των επιτοκίων. Ωστόσο, δεν υπάρχουν πλέον επιχειρηματίες, αλλά μόνο διαχειριστές καταστημάτων (Betriebsführer στην ορολογία της ναζιστικής νομοθεσίας). Αυτοί οι διαχειριστές καταστημάτων είναι φαινομενικά καθοριστικοί για τη συμπεριφορά των επιχειρήσεων που τους εμπιστεύονται. Αγοράζουν και πωλούν, προσλαμβάνουν και απολύουν εργαζόμενους και αμείβουν τις υπηρεσίες τους, συμβάλλουν σε χρέη και πληρώνουν τόκους και αποσβέσεις. Αλλά σε όλες τις δραστηριότητές τους είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν άνευ όρων στις εντολές που εκδίδονται από το ανώτατο κυβερνητικό γραφείο διαχείρισης παραγωγής. Αυτό το γραφείο (Reichswirtschaftsministerium στη Ναζιστική Γερμανία) λέει στους διευθυντές καταστημάτων τι και πώς να παράγουν, σε ποιες τιμές και από ποιον να αγοράσουν, σε ποιες τιμές και σε ποιον να πουλήσουν. Αναθέτει σε κάθε εργαζόμενο δουλειές και καθορίζει τους μισθούς του. Καθορίζει σε ποιον και με ποιους όρους οι καπιταλιστές πρέπει να αναθέσουν τα κεφάλαιά τους. Η ελεύθερη αγορά  είναι απλώς πλασματική. Όλοι οι μισθοί, οι τιμές και τα επιτόκια καθορίζονται από την κυβέρνηση. είναι μισθοί, τιμές και επιτόκια μόνο επιφανειακά. Στην πραγματικότητα είναι απλώς ποσοτικοί όροι στις κυβερνητικές εντολές που καθορίζουν τη δουλειά, το εισόδημα, την κατανάλωση και το βιοτικό επίπεδο κάθε πολίτη. Η κυβέρνηση κατευθύνει όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες. Οι διαχειριστές των καταστημάτων υπόκεινται στην κυβέρνηση, όχι στη ζήτηση των καταναλωτών και στη δομή των τιμών της αγοράς».

Μοιάζει αυτό με καπιταλισμό σε οποιοδήποτε σκεπτόμενο, ειλικρινές άτομο χωρίς κρυφή ατζέντα που θέλει μόνο στην αλήθεια; Μετά βίας.

Όπως έγραψα στο “The Only Spectrum that Makes Sense” (Το μόνο σύστημα που βγάζει νόημα), ο Λένιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ, ο Κάστρο, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι ήταν όλοι αντικαπιταλιστικά  μπιζέλια στον ίδιο σοσιαλιστικό, κολεκτιβιστικό λοβό:

«Όλοι ισχυρίστηκαν ότι είναι σοσιαλιστές. Όλοι προσπάθησαν να συγκεντρώσουν την εξουσία στο κράτος και να δοξάσουν το κράτος. Όλοι κατέστρεφαν άτομα που δεν ήθελαν παρά να επιδιώξουν τις δικές τους φιλοδοξίες στο ειρηνικό εμπόριο. Όλοι υποβάθμισαν την ιδιωτική ιδιοκτησία, είτε με πλήρη κατάσχεση είτε με ρύθμιση για την εξυπηρέτηση των σκοπών του κράτους».

Ο Μάικλ Ρίγκερ υποστηρίζει ότι κάποια σύγχυση σχετικά με το πώς να χαρακτηρίσουμε τα ναζιστικά οικονομικά προέρχονται από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες εκφάνσεις του σοσιαλισμού. Οι Σοσιαλιστές είναι περιβόητοι στο να ισχυρίζονται ότι «αυτό είναι» όταν γράφουν ή ονειροπολούν για κάτι  και στη συνέχεια ισχυρίζονται ότι «αυτό δεν ήταν έτσι» όταν πια ξεπεραστεί. Ο Rieger γράφει,

«Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ουτοπικού σοσιαλισμού, κομμουνισμού, εθνικοσοσιαλισμού και δημοκρατικού σοσιαλισμού καθιστά εξαιρετικά εύκολο για τα μέλη κάθε ιδεολογίας να κουνήσουν τα δάχτυλά τους στους άλλους και να πουν:« Δεν ήταν πραγματικός σοσιαλισμός ». Ωστόσο, υπάρχει ένα κοινό νήμα σε κάθε έναν από αυτούς τους ορισμούς του σοσιαλισμού. Από τον Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν έως την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, όλοι οι αυτο-περιγραφόμενοι σοσιαλιστές έχουν την πεποίθηση ότι οι απαντήσεις από πάνω προς τα κάτω στα προβλήματα της κοινωνίας είναι ανώτερες από τις απαντήσεις της βάσης προς τα πάνω που δημιουργεί η ελεύθερη αγορά».

Αντί να παραδεχτούν ότι ο ναζισμός ήταν σοσιαλιστικός και καταστροφικός, οι σκληροπυρηνικοί  Σοσιαλιστές δηλώνουν “ότι δεν ήταν σοσιαλισμός”. Θα ήταν πιο ειλικρινές αν έλεγαν , “Ωχ.” Αλλά συνήθως αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο (σε έντονη άρνηση) σε αποτυχημένα σοσιαλιστικά πειράματα παντού, από τη Σοβιετική Ένωση έως τη Βενεζουέλα.

Ο Διευθυντής περιεχομένου της FEE, Dan Sanchez, προκάλεσε πολλές αναρτήσεις όταν πρόσφατα δήλωσε αυτό:

«Περιπτώσεις σοσιαλισμού που δεν τους αρέσουν: «Δεν είναι αληθινός σοσιαλισμός». Περιπτώσεις καπιταλισμού που τους αρέσουν: «Δεν είναι αληθινός καπιταλισμός». Οι σοσιαλιστές χάνουν πάντα στα οικονομικά, γι’ αυτό προσπαθούν να κερδίσουν στα παγκόσμια συστήματα».

Ρωτήστε τον εαυτό σας αυτό: η ακόλουθη δήλωση ακούγεται σαν κάτι που ένας σοσιαλιστής θα έλεγε ή κάτι που θα έλεγε ένας υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς, ένας καπιταλιστής;

«Το καλό της κοινότητας έχει προτεραιότητα σε σχέση με αυτό του ατόμου. Αλλά το κράτος πρέπει να διατηρεί  τον έλεγχο. κάθε ιδιοκτήτης πρέπει να αισθάνεται τον εαυτό του ως υπάλληλο του κράτους. Είναι καθήκον του να μην καταχραστεί τα υπάρχοντά του εις βάρος του κράτους ή τα συμφέροντα των συμπατριωτών του. Αυτό είναι το επίμαχο σημείο. Το τρίτο Ράιχ θα διατηρεί πάντα το δικαίωμα να ελέγχει τους ιδιοκτήτες ακινήτων».

Αυτός ήταν ο Aδόλφος Χιτλερ  σε μια συνέντευξη του 1931 με τον Ρίτσαρντ Μπράιτινγκ . Είπε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα εκατό φορές ή και περισσότερες και είναι ακριβώς αυτό που πραγματοποίησε στην πράξη. Και είναι τόσο σοσιαλιστής όσο δεν παίρνει. Κανένας καπιταλισμός ή ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει για σε αυτόν.

Πριν από έναν αιώνα, ένας μεγαλομανής άρχισε την πολιτική του καριέρα στην εξουσία. Ο κόσμος υπέστη ανυπολόγιστη καταστροφή στα χέρια αυτού του αντί- χριστιανικού και αντι-καπιταλιστικού τέρατος. Μην είστε αφελείς ή αρκετά ανόητοι ώστε να υποδείξετε ότι ήταν διαφορετικός .

Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε:

“The Only Spectrum That Makes Sense” by Lawrence W. Reed

“The Nazis Were Capitalist? A Lie Touted by Socialists” by Chris Calton

“Were the Nazis Really Socialists? It Depends on How You Define Socialism” by Michael Rieger

“The XYZs of Socialism” (free eBook) by Lawrence W. Reed

“You May Think You Like Socialism, But You’re Probably Not a Socialist at Heart” by Kyle deVries

“Was Adolf Hitler a Christian?” (video) by Ray Comfort and Gordon Robertson

“Was Hitler a Christian?” By James Patrick Holding

Ο Lawrence W. Reed είναι ομότιμος πρόεδρος της FEE, ανώτερος συνεργάτης της οικογένειας Humphreys και παγκόσμιος πρέσβης για την ελευθερία του Ron Manners, έχοντας υπηρετήσει για σχεδόν 11 χρόνια ως πρόεδρος της FEE (2008–2019). Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “Was Jesus a Socialist?” «Ήταν ο Ιησούς Σοσιαλιστής;» καθώς και “Real Heroes: Incredible True Stories of Courage, Character, and Conviction”  και “Excuse Me, Professor: Challenging the Myths of Progressivism”  «Αληθινοί Ήρωες: απίστευτες ιστορίες κουράγιου, χαρακτήρα και πεποιθήσεων», και “Excuse Me, Professor: Challenging the Myths of Progressivism.” «Με συγχωρείτε, Καθηγητά: αμφισβητώντας τους μύθους του προοδευτισμού». Ακολουθήστε τον στο LinkedIn και το Twitter και κάντε Like στη δημόσια σελίδα του στο Facebook. Η ιστοσελίδα του είναι η LawrenceWReed.com.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο FEE.org.

 

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Ανάλυση Ειδήσεων

Θα πρέπει τα παιδιά να φορούν μάσκες στο σχολείο; Αξιολογώντας το κόστος και τα οφέλη και παίρνοντας υπόψη ορισμένες από τις τελευταίες επιστημονικές έρευνες που έχουν δημοσιευτεί, πολλά πράγματα δεν «ταιριάζουν μεταξύ τους» στην περίπτωση της χρήσης μασκών στα σχολεία.

Καταρχάς, κάτι βασικό.

Ο κίνδυνος θανάτου από COVID-19 μεταξύ των μαθητών είναι πάρα πολύ χαμηλός.

Πόσο χαμηλός;

Μια μελέτη του Nature που εκτιμά το ποσοστό θνησιμότητας από λοίμωξη (IFR) COVID-19, ή το ποσοστό των μολυσμένων που πεθαίνουν, βρήκε IFR μόλις 0,001% σε παιδιά ηλικίας 5-9 ετών και IFR πολύ κάτω από το 0,01% σε όλα τα άτομα ηλικίας 19 ετών και κάτω.

Αυτό είναι λιγότερο από ένα στα 10.000 μεταξύ των εφήβων και λιγότερο από ένα στα 100.000 σε παιδιά ηλικίας 5 έως 9 ετών.

Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (AAP), η οποία έχει υποστηρίξει τη χρήση μάσκας σε παιδιά ηλικίας 2 ετών και πάνω, διαπίστωσε ότι μόνο 460 παιδιά είχαν πεθάνει από COVID-19 από τα τέλη Μαΐου 2020 έως τις 9 Σεπτεμβρίου 2021 σε 45 πολιτείες, τη Νέα Υόρκη, το Γκουάμ και το Πουέρτο Ρίκο — 0,08% του συνολικού αριθμού των θανάτων που μέτρησαν.

Κοιτάζοντας ξανά σε πολλές πολιτείες, το AAP διαπίστωσε ότι τα κρούσματα COVID-19 μεταξύ των παιδιών έχουν αυξηθεί τις τελευταίες εβδομάδες, αυξανόμενο κατά 10% από 4.797.683 σε 5.292.837 μεταξύ 26 Αυγούστου και 9 Σεπτεμβρίου – μια τάση που θα μπορούσε να σχετίζεται με την έναρξη της δια ζώσης εκπαίδευσης.

Ωστόσο, τα ίδια τα στοιχεία του AAP δείχνουν ότι τα παιδιά είναι μόλις το 0,9% των νοσηλειών COVID-19, ποσοστό ίσο με τις προηγούμενες εβδομάδες και χαμηλότερο από τα αναφερόμενα ποσοστά νοσηλείας 3,8% στα μέσα του 2020.

Με όλα αυτά κατά νου, ποια είναι τα οφέλη της μάσκας στα παιδιά;

Σύμφωνα με το AAP, αυτά τα οφέλη περιλαμβάνουν την «προστασία των ανεμβολίαστων μαθητών από την COVID-19», καθώς και τη «μετάδοση».

Ωστόσο, όπως περιγράφεται παραπάνω, οι κίνδυνοι της COVID-19 για τους μαθητές ήταν και παραμένουν εξαιρετικά χαμηλοί.

Επιπλέον, τα εμβόλια έχουν διατεθεί ευρέως ή έχουν γίνει ακόμη και υποχρεωτικά σε εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ανήκουν σε ηλικιακές ομάδες πιο ευάλωτες στην COVID-19 από τα παιδιά – και παρά τις προσπάθειες περιορισμού της πρόσβασης στην ιβερμεκτίνη, τα άτομα μπορεί ακόμα να είναι σε θέση να αποκτήσουν το φάρμακο, το οποίο προσδιορίζεται ως «απαραίτητο φάρμακο» από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, καθώς και άλλες πιθανές θεραπευτικές αγωγές.

Όπως και το AAP, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) συνιστούν τώρα καθολική χρήση μάσκας στα σχολεία, μια αλλαγή από την προηγούμενη στάση του ότι οι εμβολιασμένοι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί δεν χρειάζεται να φορούν μάσκες. (Ούτε το AAP ούτε το CDC αναφέρουν φυσική ανοσία στις σχολικές οδηγίες).

Και αυτοί επισημαίνουν τη μετάδοση ως δικαιολογία για την καθολική χρήση μάσκας σε εσωτερικούς χώρους, επικαλούμενοι την εξαιρετικά μεταδοτική μετάλλαξη Δέλτα.

Οι ανησυχίες σχετικά με τη μετάδοση συνοψίζονται σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, πόσο είναι η εκτεταμένη μετάδοση COVID-19 που ξεκινάει από τα παιδιά στο σχολείο και δεύτερον, πόσο καλά περιορίζουν τη μετάδοση οι μάσκες και η υποχρεωτικότητα μάσκας;

Ενώ ορισμένοι επιστήμονες έχουν παράσχει αποδείξεις ότι τα παιδιά μπορεί να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση του ιού στην κοινωνία, οι ερευνητές συμφωνούν γενικά ότι τα παιδιά, και ειδικά τα μικρά παιδιά, δεν είναι οι κύριοι παράγοντες.

Μια μελέτη παρατήρησης στο Journal of the American Medical Association έδειξε ότι τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 9 ετών που πάνε σχολείο δεν ήταν σημαντικοί παράγοντες για την εξάπλωση του COVID-19, αν και τα ευρήματα της μελέτης για τους εφήβους ήταν πιο διφορούμενα.

Μια μετα-ανάλυση του 2020 ή ανάλυση πολλαπλών μελετών σχετικά με την ευαισθησία της COVID-19 μεταξύ μικρών παιδιών και εφήβων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ευαισθησία ήταν χαμηλότερη σε αυτές τις ομάδες από ότι στους ενήλικες και προσέφερε «αδύναμες αποδείξεις» ότι διαδραματίζουν μικρότερο ρόλο στη μετάδοση σε επίπεδο πληθυσμού.

Πιο πρόσφατα, μια μετα-ανάλυση του 2021 σχετικά με τις ομάδες μετάδοσης της COVID-19 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που έχουν μολυνθεί στο σχολείο «είναι απίθανο να μεταδώσουν τον SARS-CoV-2 στα μέλη της οικογένειάς τους που συγκατοικούν».

Ενώ η παραλλαγή Δέλτα φαίνεται να είναι πιο μεταδοτική, οδηγώντας σε αύξηση των κρουσμάτων και των θανάτων που σχετίζονται με τον ιό του ΚΚΚ (Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα), πολλοί υποστήριξαν ότι είναι λιγότερο θανατηφόρα από το αρχικό στέλεχος Άλφα.

Αυτό θα ήταν σύμφωνο με την υποθετική αντιστάθμιση μεταξύ μετάδοσης και λοιμογόνου παράγοντα, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα παθογόνα εξελίσσονται προς την κατεύθυνση της εξάπλωσης, ενώ ταυτόχρονα γίνονται λιγότερο επιβλαβή για τους ξενιστές τους.

Η αποτελεσματικότητα των μασκών και των εντολών μάσκας στα σχολεία είναι επίσης θέμα διαφωνίας, με τις εντολές μάσκας για τους μαθητές να στερούνται προφανώς σαφούς υποστήριξης.

Στην εκτελεστική εντολή του στις 30 Ιουλίου κατά της υποχρεωτικότητας της μάσκας στα σχολεία της Φλόριντα, ο κυβερνήτης Ρον ΝτεΣάντις υποστήριξε ότι «ο εξαναγκασμός των μαθητών να φορούν μάσκες στερείται μιας καλά θεμελιωμένης επιστημονικής αιτιολόγησης», επικαλούμενος μια προδημοσίευση του 2021 που δεν βρήκε καμία συσχέτιση μεταξύ των εντολών μάσκας και των ποσοστών των περιπτώσεων COVID-19 μεταξύ μαθητών και καθηγητών σε σχολεία στη Φλόριντα, τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη.

Ωστόσο, οι συντάκτες αυτής της μελέτης τόνισαν ότι η έρευνά τους περιορίστηκε σε μόλις τρεις πολιτείες, πράγμα που σημαίνει ότι τα συμπεράσματά τους ενδέχεται να μην ισχύουν αλλού. Τόνισαν επίσης ότι οι παραλλαγές μάσκας που εντόπισαν στα σχολεία της Φλόριντα θα μπορούσε να κάνει τα ευρήματά τους «ακόμη λιγότερο γενικευμένα σε όλους τους μαθητές των ΗΠΑ».

Μια έκθεση του 2020 από το ίδιο το CDC σχετικά με τα δημοτικά σχολεία στη Γεωργία σημείωσε ότι «τα κρούσματα COVID-19 ήταν 37% χαμηλότερα στα σχολεία που απαιτούσαν από τους δασκάλους και τα μέλη του προσωπικού να χρησιμοποιούν μάσκες».

Είναι σημαντική, ωστόσο, η διαπίστωση του CDC ότι οι εντολές μάσκας για τους μαθητές δεν είχαν στατιστικά σοβαρό αντίκτυπο στη συχνότητα εμφάνισης COVID-19.

Και εδώ, οι συντάκτες της μελέτης σημείωσαν ορισμένους περιορισμούς στο έργο τους. Συγκεκριμένα, τα ευρήματά τους βασίστηκαν στην αυτοαναφορά και οι ερευνητές δεν εξέτασαν άμεσα εάν οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν μάσκες.

Τι γίνεται με τις μάσκες γενικότερα;

Μια πρώιμη τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή 4.862 ενηλίκων συμμετεχόντων από τη Δανία δεν διαπίστωσε μείωση της λοίμωξης COVID-19 λόγω της χρήσης χειρουργικών μασκών, αν και οι συγγραφείς σημείωσαν ότι ορισμένα αποτελέσματα ήταν «ασαφή».

Την 1η Σεπτεμβρίου, ωστόσο, οι ερευνητές δημοσίευσαν μια έρευνα εργασίας που περιγράφει λεπτομερώς μια τυχαιοποιημένη δοκιμή της προώθησης της μάσκας σε κοινότητες στο αγροτικό Μπανγκλαντές, στην οποία συμμετείχαν 600 χωριά και περισσότερα από 300.000 άτομα, η οποία φαίνεται να υποστηρίζει τη χρήση μάσκας.

Μετά την έρευνα “όλων των προσιτών συμμετεχόντων” και τις εξετάσεις αίματος στα συμπτωματικά άτομα, οι ερευνητές συνέδεσαν την προώθηση της μάσκας με μια μικρή μείωση των συμπτωματικών λοιμώξεων COVID-19.

Ωστόσο, όπως με τη μελέτη στη Δανία, η μελέτη του Μπανγκλαντές είχε ως στόχο να εξετάσει ρητά τη χρήση μάσκας μεταξύ εκείνων «που φαίνεται να είναι 18 ετών και άνω», όχι των μικρών παιδιών ή των εφήβων στους οποίους ισχύουν οι εντολές για τη χρήση μάσκας στα σχολεία.

Ποιο είναι, λοιπόν, το δυνητικό κόστος της απαίτησης να φοράνε τα παιδιά μάσκα στο σχολείο;

Ένα προφανές είναι η καθαριότητα.

«Σχεδόν όλοι διδαχθήκαμε ως παιδιά ότι τα χαρτομάντιλα μιας χρήσης είναι καλά επειδή τα μαντήλια είναι ανθυγιεινά και αηδιαστικά», έγραψε ο Michael Brendan Dougherty σε άρθρο του για το National Review Online. «Αλλά για τα μικρά παιδιά, ιδιαίτερα τα νήπια, οι βαμβακερές μάσκες που φορούν συχνότερα στα σχολεία είναι ακριβώς αυτό, ένα μαντήλι που τραβιέται πάνω από το στόμα και τη μύτη τους συνεχώς. Συχνά είναι αηδιαστικά στο τέλος μιας ημέρας χρήσης».

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι παιδικές μάσκες μπορεί να είναι ένα έδαφος αναπαραγωγής βακτηρίων και άλλων μικροοργανισμών, μερικά εκ των οποίων είναι δυνητικά επικίνδυνα.

Μια πρόσφατη ανάλυση από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα αποκάλυψε ότι οι περισσότερες μάσκες που φοριούνται από παιδιά σε θερμοκρασία 90 βαθμών Φαρενάιτ μολύνθηκαν με παράσιτα, μύκητες και βακτήρια, συμπεριλαμβανομένου ενός ιού που είναι γνωστό ότι προκαλεί θανατηφόρα συστηματική ασθένεια στα ελάφια και τα βοοειδή.

Οι μάσκες, ιδιαίτερα οι μάσκες μιας χρήσης, είναι επίσης επιβλαβείς για το περιβάλλον. Με δισεκατομμύρια μάσκες μίας χρήσης να απορρίπτονται καθημερινά, οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι πεταμένες μάσκες και οι αναπνευστήρες αυξάνουν τη ρύπανση από πλαστικά – ένα πρόβλημα στο οποίο οι εντολές για τη σχολική μάσκα μπορούν μόνο να επιδεινώσουν.

Η μάσκα και άλλες παρεμβάσεις μπορεί επίσης να έχουν επιπτώσεις που σχετίζονται με τη συχνότητα άλλων αναπνευστικών ασθενειών.

Η πρόσφατη, εκτός εποχής αύξηση των παιδιατρικών νοσηλειών για αναπνευστικό συγκυτιακό ιό (RSV) έχει συνδεθεί με την αντίδραση του COVID-19, με βρέφη και μικρά παιδιά που διαφορετικά θα είχαν εκτεθεί σε RSV σε μικρότερη ηλικία, τώρα να αρρωσταίνουν από αυτό.

Η μάσκα μπορεί επίσης να έχει σημαντικές ψυχολογικές και αναπτυξιακές επιπτώσεις στα παιδιά.

Ένα άρθρο του 2004 σχετικά με τη χρήση μάσκας σε παιδιατρικό νοσοκομείο, το οποίο συντάχθηκε πολύ πριν η πανδημία COVID-19 μετατοπίσει την επιστημονική συζήτηση για τη χρήση μάσκας, ανέλυσε πιο λεπτομερώς ορισμένους από τους ψυχολογικούς κινδύνους για τα παιδιά.

«Φανταστείτε τον αντίκτυπο ενός νοσοκομείου γεμάτου με “απρόσωπους” ανθρώπους σε ένα μικρό παιδί. Ποιος χαμογελάει; Ποιος κατσουφιάζει; Πώς μπορώ να αναγνωρίσω το γιατρό μου; Πώς με αναγνωρίζει η νοσοκόμα μου; Γιατί όλοι φοβούνται τόσο εμένα και τα μικρόβια μου;».

«Όταν φοράτε μάσκες, προστατευτικά γυαλιά ή/και ασπίδες προσώπου, η μη λεκτική επικοινωνία μειώνεται. Οι λεπτές ενδείξεις του προσώπου απουσιάζουν ή μπορεί να παρερμηνεύονται και η ανάγνωση χειλιών είναι αδύνατη».

Πιο πρόσφατα, σε μια συνεδρίαση με τον κυβερνήτη ΝτεΣάντις και άλλους επιστήμονες, ο καθηγητής του Στάνφορντ Δρ Τζέι Μπατατσάρια υποστήριξε ότι η χρήση μάσκας σε παιδιά είναι τόσο ιατρικά περιττή όσο και «αναπτυξιακά ακατάλληλη».

«Θέλω να πω, πώς διδάσκεις σε ένα παιδί να διαβάζει με μάσκα προσώπου στο Zoom; Νομίζω ότι τα παιδιά αναπτύσσονται παρακολουθώντας άλλους ανθρώπους», δήλωσε ο Μπατατσάρια.

Η διαμάχη σχετικά με τις αναπτυξιακές επιπτώσεις της μάσκας των παιδιών έχει επηρεάσει ακόμη και το AAP.

Τον Αύγουστο, χρήστες του Διαδικτύου «ξέθαψαν» μια σελίδα του AAP τονίζοντας την αναπτυξιακή σημασία του χρόνου «πρόσωπο με πρόσωπο» μεταξύ γονέων και βρεφών που προφανώς είχαν αφαιρεθεί από την ιστοσελίδα του οργανισμού, μαζί με άλλες σελίδες του AAP που περιγράφουν πώς τα βρέφη και τα μικρά παιδιά μαθαίνουν παρατηρώντας πρόσωπα.

Το AAP απάντησε εξηγώντας ότι οι ιστοσελίδες εξαφανίστηκαν ως αποτέλεσμα της μετεγκατάστασης του ιστότοπου, λέγοντας στο Just the News ότι «ορισμένες περιοχές περιεχομένου, συμπεριλαμβανομένης της Πρώιμης Ανάπτυξης Εγκεφάλου και Παιδιών, εξακολουθούν να οργανώνονται πριν βγουν στη νέα πλατφόρμα».

Τέλος, η πρακτική της εφαρμογής μασκών θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι θέτει σε κίνδυνο την ατομική και γονική αυτονομία.

Ομάδες υπεράσπισης όπως η Utah Parents United έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στις εντολές για τη χρήση μάσκας στα σχολεία, λέγοντας ότι υπονομεύουν τα γονεϊκά δικαιώματα και είναι περιττές για μια τόσο χαμηλού κινδύνου ομάδα, ιδιαίτερα δεδομένης της διαθεσιμότητας εμβολίων σε ενήλικες δασκάλους και προσωπικό.

Με όλα όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής, πώς μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτούς τους γονείς;

Εάν τα οφέλη από τις εντολές μάσκας δεν υπερτερούν του κόστους, είναι δύσκολο να βρεθεί σφάλμα στον αντίλογο, ή τουλάχιστον σκεπτικισμός – ειδικά για τους νέους μαθητές, οι οποίοι διατρέχουν τον χαμηλότερο κίνδυνο σοβαρής ασθένειας και θανάτου και οι οποίοι μπορεί να είναι πιο ευάλωτοι στο αβέβαιο και υποτιμημένο κόστος της καθολικής υποχρεωτικότητας της μάσκας και άλλων αυστηρών μέτρων.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ως βιβλιοφάγος, αποφάσισα να διαβάσω την αυτοβιογραφία της Τζένιφερ Ζενγκ «Witnessing History: One Woman’s Fight for Freedom and Falun Gong».

Δημοσιευμένο το 2005, το βιβλίο αυτό είναι η αυτοβιογραφία μιας ασκούμενης του Φάλουν Γκονγκ, η οποία φυλακίστηκε σε κινεζικό στρατόπεδο επανεκπαίδευσης, βασανίστηκε και ταπεινώθηκε μέχρι να «μεταρρυθμιστεί».

Είναι μια ιστορία επιμονής, πίστης, διώξεων και λύτρωσης και αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της διαχρονικής δύναμης που έχει η πίστη, η αλήθεια, η συμπόνια και η ανεκτικότητα.

Κυρίως όμως, το βιβλίο είναι μια απτή υπενθύμιση της δίωξης που δέχεται η θρησκευτική πίστη και η συνείδηση σε πολλά μέρη του κόσμου. Ως εκ τούτου, το βιβλίο της Ζενγκ έχει πολλές φορές αναθεωρηθεί.

Η ιστορία της Ζενγκ εξετάζει γιατί οι κινεζικές αρχές και άλλες κυβερνήσεις διώκουν ανελέητα και βίαια θρησκευτικές ομάδες απλώς και μόνο επειδή ασκούσαν την πίστη τους.

Στην περίπτωση του Φάλουν Γκονγκ, αυτός ο διωγμός περιελάμβανε στέρηση ύπνου, σκληρή εργασία, πλύση εγκεφάλου, εκτελέσεις, φρικτές συνθήκες σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης, βίαιες αφαιρέσεις οργάνων και άλλα.

Ωστόσο, η αντιμετώπιση που οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα έχουν από το κινεζικό καθεστώς δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός θρησκευτικών διώξεων στον κόσμο. Για παράδειγμα, στην Κίνα αυτή τη στιγμή, η μουσουλμανική μειονότητα των Ουιγούρων στο Σιντζιάνγκ αντιμετωπίζει σχεδόν την ίδια μεταχείριση.

Επιπλέον, η κοινότητα Μπαχάι διώκεται εδώ και πολύ καιρό στο Ιράν και την Υεμένη, όπου τα μέλη τους αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης.

Πιο πρόσφατα, χριστιανικές εκκλησίες έχουν καταστραφεί στην Ινδονησία, μερικές φορές ακόμη και με τη σιωπηρή υποστήριξη των αρχών. Στο Αφγανιστάν, υπήρξαν αναφορές για άτομα που εκτελέστηκαν επειδή είχαν την Αγία Γραφή στα τηλέφωνά τους.

Γιατί λοιπόν κάποιες χώρες διώκουν τόσο άγρια τις θρησκείες;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι τόσο ανησυχητική όσο και αληθινή. Το κυβερνών καθεστώς φοβάται ότι οι άνθρωποι θα υπακούσουν και θα δράσουν σύμφωνα με μια αρχή που θεωρούν υψηλότερη από το κυβερνών κόμμα.

Στην Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνει ουσιαστικά τη θέση του Θεού. Θα καταστείλει βάναυσα κάθε θρησκεία, φιλοσοφία ή ιδεολογία που θεωρείται ότι ανταγωνίζεται το κομμουνιστικό κόμμα στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία και να αποκρούσει κάθε αντίθεση στην αυταρχική διακυβέρνησή του, ακόμη και από ένα μη βίαιο θρησκευτικό κίνημα, επειδή φοβάται ιδέες που δεν μπορεί να ελέγξει ή δεν προέρχονται από αυτό.

Το βιβλίο της Ζενγκ υπενθυμίζει στους αναγνώστες του ότι, ακόμη και σήμερα, οι θρησκευτικές ελευθερίες δέχονται σοβαρή απειλή.

Ακόμη και σε χώρες όπως η Αυστραλία, όπου το κοινό νομικό σύστημα – με ρίζες στη θρησκεία, τις θρησκευτικές αξίες και τις παραδόσεις – διαβρώνεται, διαλύεται και, εν πάση περιπτώσει, αμφισβητείται και δέχεται σοβαρή επίθεση.

Οι διάφορες μορφές πίστης συχνά συγκρούονται με κύματα νέας νομοθεσίας που στοχεύουν στον επανασχεδιασμό της κοινωνίας.

Αυτοί οι νόμοι επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο. Μέσα σε αυτούς περιλαμβάνεται και σχετίζονται με το πώς και πότε γεννιόμαστε, πώς ορίζεται ο γάμος και πλέον επεκτείνεται στον τρόπο με τον οποίο πεθαίνουμε.

Η μεταχείριση του Φάλουν Γκονγκ, την οποία οι κινεζικές αρχές ψευδώς ισχυρίζονται ότι είναι «κακή», είναι μια υπενθύμιση ότι ο ολοκληρωτισμός φοβάται τη θρησκευτική πίστη.

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ενστερνίζονται το Άρθρο 1 του The Humanist Manifesto II 1973 – ένα κείμενο του ουμανιστικού κινήματος – το οποίο αναφέρει ότι «οι παραδοσιακές … θρησκείες που τοποθετούν την αποκάλυψη, τον Θεό, την τελετουργία ή το δόγμα πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες και εμπειρία ζημιώνουν το ανθρώπινο είδος. Ο,τιδήποτε αφορά τη φύση πρέπει να περνάει τις δοκιμές των επιστημονικών στοιχείων. … Τα δόγματα και οι μύθοι των παραδοσιακών θρησκειών δεν το κάνουν».

Η δίωξη των θρησκειών παραβιάζει επίσης το διεθνές δίκαιο. Υπάρχουν πολλά διεθνή έγγραφα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύουν το δικαίωμα να ασκεί κανείς τη θρησκεία του -δημόσια και ιδιωτικά- ελεύθερα. Είναι μια προσπάθεια κωδικοποίησης των φυσικών δικαιωμάτων.

Το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρει: «Ο καθένας έχει δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει την ελευθερία να αλλάξει τη θρησκεία ή την πεποίθησή του και την ελευθερία, είτε μόνος είτε σε κοινότητα με άλλους και δημόσια ή ιδιωτικά, να εκδηλώσει τη θρησκευτική του πίστη στη διδασκαλία, την πρακτική, τη λατρεία και την εθιμοτυπία».

Ο Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Χάροπ Α. Φρίμαν υποστήριξε το 1958 ότι η θρησκευτική πίστη και δράση δεν μπορούν να διαχωριστούν, λέγοντας: «Κάθε μεγάλη θρησκεία δεν είναι απλώς θέμα πίστης· είναι δράση» και ότι μια από τις «πιο δριμείες επιπλήξεις στη θρησκεία προορίζεται στους υποκριτές που πιστεύουν αλλά δεν πράττουν ανάλογα».

Υπάρχουν πολλά ακόμη διεθνή έγγραφα που προστατεύουν το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να διατηρούν θρησκευτικές πεποιθήσεις και να ασκούν αυτές τις πεποιθήσεις.

Για παράδειγμα, η Διακήρυξη για την εξάλειψη όλων των μορφών μισαλλοδοξίας και των διακρίσεων με βάση τη θρησκεία και την πίστη υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 25 Νοεμβρίου 1981. Το άρθρο 3 της παρούσας διακήρυξης ορίζει ότι, «Διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων συνιστά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και άρνηση των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και θα καταδικαστεί ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών».

Η δίωξη της θρησκείας είναι, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της Διακήρυξης του 1981, «προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Είναι ασυμβίβαστο με τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προστατεύουν τη θρησκευτική πίστη και πρακτική.

Η θρησκευτική πίστη θα πρέπει να προστατεύεται στην Κίνα και σε άλλα αυταρχικά κράτη και να επανεκτιμηθεί στις δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.

Σχολιασμός

Το 1992, ο ιστορικός Φράνσις Φουκουγιάμα έγραψε ότι η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σηματοδότησε «το τέλος της ιστορίας».

Ο καπιταλισμός κέρδισε τον μαρξισμό

Υπήρχαν διαφοροποιήσεις στη θεωρία του Φουκουγιάμα, αλλά ουσιαστικά υπολόγιζε ότι στη μάχη μεταξύ μαρξισμού και καπιταλισμού, ο μαρξισμός είχε χάσει. Οι κομμουνιστικές χώρες, από την Κούβα έως την Κίνα, ήταν όλες αθεϊστικές οικονομικές αποτυχίες, δολοφονικά καθεστώτα και φρικτοί ρυπαντές που είχαν μετατραπεί σε κολαστήρια. Το «ενάντια στο Θεό», καταπιεστικό κομμουνιστικό σύστημα δεν είχε εκπληρώσει τις υποσχέσεις του με κανένα τρόπο.

Αντίθετα, τα ελεύθερα καπιταλιστικά έθνη απέδωσαν σχετικά καλά– στο βιοτικό επίπεδο, στην ελευθερία των ανθρώπων σε όλες τις μορφές τους, στην τεχνολογική καινοτομία, στην καλλιτεχνική και πολιτική έκφραση, στα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και στη μείωση της ρύπανσης. Το μόνο που απέμενε, σύμφωνα με τον Φουκουγιάμα, ήταν η τεχνική διαχείριση της απορρόφησης των αποτυχημένων μαρξιστικών εθνών στην καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία.

Φτιάχνοντας την Κίνα κατ’ εικόνα μας – ή αντίστροφα;

Αλλά κάτι όχι και τόσο αστείο συνέβη στο δρόμο για το «τέλος της ιστορίας». Μια δεκαετία πριν από την πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού, η Δύση – υπό την ηγεσία της Αμερικής – αποφάσισε ότι η συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) όχι μόνο θα ήταν αντίβαρο στην ΕΣΣΔ, αλλά θα είχε επίσης ως αποτέλεσμα η Κίνα να γίνει περισσότερο σαν την ελεύθερη, καπιταλιστική Δύση.

Η σκέψη ήταν ότι δίνοντας χρήματα, εργοστάσια, τεχνολογία και αγορές στους Κινέζους κομμουνιστές, θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε αυτό το πολυπληθές έθνος του κόσμου σε μια κοινωνία που έμοιαζε με τη δική μας. Υπήρχε η αίσθηση ότι θα τα καταφέρναμε, αλλά η σφαγή 10.000 νεαρών φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν το 1989 τερμάτισε αυτή την αυταπάτη.

Μετά από αυτή τη σκληρή επίδειξη από το ΚΚΚ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιζαν την Κίνα σε διπλό ταμπλό. Καταρχάς, οι Ηνωμένες Πολιτείες απάντησαν με αδύναμες κυρώσεις και στη συνέχεια το 2000, κάλεσαν το ΚΚΚ στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Από το 1980 έως το 2020, η Κίνα πέρασε από ένα οπισθοδρομικό αγροτικό έθνος ανίκανο να τραφεί, σε ένα που μπορεί να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες στην τεχνολογία, την οικονομική ισχύ και την παγκόσμια επιρροή. Όλα αυτά τα χρόνια, αυτά που η Κίνα δεν πήρε νόμιμα από την άποψη της πνευματικής ιδιοκτησίας και της τεχνολογίας, τα έκλεψε από τη Δύση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτή η πρακτική συνεχίζεται και σήμερα.

Το σύστημα κοινωνικής πίστωσης εμφανίζεται

Πριν από λίγο καιρό, το ΚΚΚ απέκτησε τις τεχνολογικές δυνατότητες –από την αναγνώριση προσώπου έως τις κάμερες, τις συσκευές καταγραφής, τους εντοπιστές GPS και άλλα αντικείμενα– να δημιουργήσει ένα ψηφιακό σύστημα παρακολούθησης για τον εντοπισμό, τη σύλληψη και τη διάθεση των ατόμων που ενδέχεται ή θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτελέσουν απειλή για το κράτος. Έτσι γεννήθηκε το σύστημα κοινωνικής πίστωσης της Κίνας.

Στη συνέχεια, το ΚΚΚ συγκέντρωσε την τεχνολογία παρακολούθησής του, την λάνσαρε ως τεχνολογία «έξυπνης πόλης» και την πώλησε σε άλλα αυταρχικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο. Το ΚΚΚ σίγουρα δεν εφηύρε την έξυπνη τεχνολογική παρακολούθηση, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι από τις πιο επιτηρούμενες κοινωνίες στη Γη εδώ και δεκαετίες. Αλλά η Κίνα την τελειοποίησε.

Ο ιός του ΚΚΚ φέρνει τον ολοκληρωτισμό

Όσο για τη λογοκρισία και την προπαγάνδα, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και ο ακαδημαϊκός κόσμος πολέμησαν την κυβέρνηση Τραμπ και τους υποστηρικτές της σε βαθμό που δεν είχαμε ξαναδεί. Τα αρνητικά γεγονότα μεγεθύνθηκαν, ακόμη και «εφευρέθηκαν», ενώ οποιαδήποτε θετικά δεν δημοσιεύτηκαν όσο θα έπρεπε, διαστρεβλώθηκαν ή δεν αναφέρθηκαν καθόλου.

Αλλά όλες αυτές οι εξελίξεις ήταν μόνο ο πρόδρομος αυτού που επρόκειτο να έρθει με το ντεμπούτο του ιού του ΚΚΚ (κοινώς γνωστό ως ο νέος κορονοϊός) το 2019.

Όπως αποδεικνύεται, η Αμερική έχει τη δική της φουρνιά απολυταρχικών αξιωματούχων που είναι έτοιμοι για δράση. Έχει γίνει προφανές ότι για τους μεγιστάνες των Μεγάλων Τεχνολογικών Εταιριών της Αμερικής, ο τεράστιος πλούτος δεν είναι αρκετός.

Θέλουν μεγάλη δύναμη, και πράγματι, την έχουν.

Υγειονομικός Αυταρχισμός

Δυστυχώς, ο συντονισμός των μεγιστάνων της τεχνολογίας με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για τη λογοκρισία ιδεών που έρχονται σε αντίθεση με το επίσημο αφήγημα σχετικά με τον ιό του ΚΚΚ στην Αμερική μοιάζει με τη σχέση μεταξύ του ΚΚΚ και των κρατικών μέσων ενημέρωσης στην Κίνα. Οι εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μαζί με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση χρησιμοποιούν τον ιό του ΚΚΚ για να δικαιολογήσουν την παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων με το πρόσχημα της «ασφάλειας».

Μοιάζει σαν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων – η οποία όχι μόνο εγγυάται τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των ατόμων, αλλά περιορίζει και την εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης – να έχει υποκύψει στον ιό και να έχει αντικατασταθεί από ιατρικά επαγόμενο αυταρχισμό.

Κι αυτό διότι συμβαίνει ήδη.

Η Δύναμη του Φόβου

Δυστυχώς, αυτό ενοχλεί πολύ λίγους ανθρώπους. Φυσικά, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η απόφαση να παραιτηθεί από τα δικαιώματά του στο όνομα της ιατρικής ασφάλειας δεν είναι σοφή ή νόμιμη; Πολύ λίγοι άνθρωποι αντιστέκονται, γιατί αν κάποιος το κάνει, θα λογοκριθεί, θα αντιμετωπίσει την δημόσια οργή, θα μείνει άνεργος και θα τον ακυρώσουν.

Η πραγματικότητα είναι ότι μας τροφοδοτούν φόβο με το κουτάλι μέρα με τη μέρα εδώ και 18 μήνες  και όλοι πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε πολύ ευάλωτοι, πολύ αδύναμοι και πολύ φοβισμένοι για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, για να αντιμετωπίσουμε μια ασθένεια με ποσοστό επιβίωσης 99%, χωρίς να ζούμε υπό την προστασία του κράτους.

Και πού είναι η Κίνα σε όλα αυτά;

Παντού.

Η Κίνα αποκτά τον έλεγχο της Αμερικής

Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια, η Κίνα αγοράζει μεγάλο μέρος της αμερικανικής βιομηχανίας – από γεωργικές εκτάσεις και τις μεγαλύτερες μονάδες επεξεργασίας κρέατος έως τις κινηματογραφικές αίθουσες της AMC και μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Οι συνέπειες αυτού είναι ανατριχιαστικές: Το ΚΚΚ αποκτά μεγάλη επιρροή σε ό,τι βάζουμε στο σώμα και στο μυαλό μας. Αυτό είναι ακριβώς το είδος της δύναμης που αρέσει να έχει το ΚΚΚ.

Επιπλέον, όλοι αυτοί οι τεχνολογικοί κολοσσοί έχουν βγάλει δισεκατομμύρια δολάρια στην Κίνα και παραμένουν βαθιά συνδεδεμένοι με το κομμουνιστικό καθεστώς. Άλλη μια σύμπτωση. Μπορεί κανείς να τους κρατήσει υπόλογους γι’αυτό; Εξάλλου, το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για την οικογένεια Μπάιντεν.

Αλλά που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση τον αμερικανικό λαό;

Επιστροφή στις Παλιές Αυτοκρατορίες;

Για δεκαετίες, η καταπίεση του κινεζικού λαού από το ΚΚΚ θεωρούνταν σε όλο τον κόσμο ως μια θλιβερή ιστορική παρέκκλιση – ένα θλιβερό δυστοπικό θετό παιδί της παλιάς σοβιετικής δικτατορίας. Η υπόθεση ότι θα εξελισσόταν σε μια χώρα δυτικού τύπου έχει αποδειχθεί ανόητη. Αντίθετα, οι τρέχουσες τάσεις δείχνουν ότι η Κίνα είναι μια αναπτυσσόμενη αυτοκρατορία με παγκόσμιες δυνατότητες και φιλοδοξίες, περιφρονώντας τα δυτικά έθνη που επέτρεψαν την άνοδό της.

Από τη σημερινή οπτική γωνία, ίσως η ιστορική παρέκκλιση να είναι η Αμερική που εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Η ιστορία, που χαρακτηρίζεται κυρίως από την ωμή δύναμη και την τυραννία που καθόρισε την μια αυτοκρατορία μετά την άλλη, επιστρέφει τώρα στην αρχική της μορφή;

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece