OPINION

Γράφει ο Dennis Prager.

Σχολιασμός

Χρειάζονται πολλά για την οικοδόμηση ενός πολιτισμού, και παρόλο που είναι πολύ πιο εύκολη η καταστροφή του, χρειάζονται πολλά και για αυτό επίσης.

Αλλά τώρα έχουμε τέσσερις ρίζες του κακού που είναι εγγυημένο ότι θα το πράξουν.

Νο. 1: Η αίσθηση θύματος.

Η πρώτη είναι η αίσθηση θύματος. Όσο περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα — ως άτομα ή ως ομάδα — τόσο πιο πιθανό είναι να διαπράξουν κακό. Οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους θύματα αισθάνονται ότι, αφού έχουν γίνει θύματα, δεν δεσμεύονται πλέον από κανονικές ηθικές συμβάσεις — ειδικά από τις ηθικές συμβάσεις των υποτιθέμενων ή πραγματικών καταπιεστών τους.

Όλοι γνωρίζουν ότι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά λίγοι αντιμετωπίζουν αυτήν την αλήθεια. Κάθε γονέας, για παράδειγμα, γνωρίζει ότι το παιδί που θεωρεί τον εαυτό του ως αέναο θύμα είναι το παιδί που είναι πιο πιθανό να προκαλέσει και να μπει σε μπελάδες. Και οι εγκληματολόγοι αναφέρουν ότι σχεδόν κάθε δολοφόνος στη φυλακή θεωρεί τον εαυτό του θύμα.

Σε κλίμακα κοινωνίας, ισχύει το ίδιο — και σε μια τόσο μεγαλύτερη κλίμακα, οι πιθανότητες να προκύψει πραγματικό κακό αυξάνονται εκθετικά. Ένα από τα πιο προφανή παραδείγματα είναι η Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι περισσότεροι Γερμανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους θύματα — της Συνθήκης των Βερσαλλιών, μιας γερμανικής κυβέρνησης που τους «μαχαίρωσε πισώπλατα», των Βρετανών, των Αμερικανών και των Γάλλων, και, φυσικά, των Εβραίων. Αυτή η αίσθηση θύματος ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στη δημοτικότητα των Ναζί, οι οποίοι υποσχέθηκαν να αποκαταστήσουν τη γερμανική αξιοπρέπεια.

Ότι εκατομμύρια μαύροι Αμερικανοί θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα — πιθανώς περισσότερο σήμερα από ό,τι οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 50 χρόνια — μπορεί να οδηγήσει μόνο σε καταστροφή για την Αμερική γενικά και για τους μαύρους ειδικά. Ενώ τα θύματα γενικά αισθάνονται άνετα να χτυπούν άλλους, περνούν όμως τη ζωή τους θυμωμένοι και δυσαρεστημένοι.

Νο. 2: Δαιμονοποίηση.

Το δεύτερο από τα τέσσερα συστατικά αυτού του παρασκευάσματος μαγισσών για την καταστροφή του πολιτισμού είναι η δαιμονοποίηση — δαιμονοποίηση μιας ομάδας ως εγγενώς κακής.

Αυτό γίνεται τώρα όσον αφορά τους λευκούς ανθρώπους της Αμερικής. Όλοι —  επαναλαμβάνω, όλοι —  οι λευκοί κηρύσσονται ρατσιστές. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι ορισμένοι το παραδέχονται ενώ κάποιοι το αρνούνται. Η ιδέα ότι οι λευκοί είναι εγγενώς κακοί συνδέεται εδώ και πολύ καιρό με τον Λουί Φαραχάν. Αλλά προφανώς έχει μεταναστεύσει από τους σχετικά λίγους οπαδούς του σε πολλούς μαύρους, ακόμη και σε αυτούς που θεωρούσαν ίσως τον Φαραχάν ως τρελό. Ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, που δεν πρέπει να ήταν καθόλου οπαδός του Φαραχάν, χαρακτήρισε την Αμερική ότι έχει ρατσισμό στο DNA της. Αυτό είναι όσο πιο κοντά μπορεί στο εγγενές και ανεπανόρθωτα κακό. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το DNA μας.

Υπό αυτήν την έννοια, όχι μόνο οι λευκοί δαιμονοποιούνται, αλλά και η Αμερική επίσης. Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς αριστερίζοντες, η αριστερά θεωρεί την Αμερική ως ηθικό βόθρο — όχι μόνο ρατσιστική αλλά, σύμφωνα με την New York Times, ιδρύθηκε για να είναι έτσι. Η New York Times δημιούργησε μια ιστορία της Αμερικής που δηλώνει την ίδρυσή της όχι το 1776 αλλά το 1619, όταν έφτασαν οι πρώτοι μαύροι σκλάβοι. Η Αμερικανική Επανάσταση έγινε, σύμφωνα με αυτήν την κακοήθη αφήγηση, όχι μόνο για την αμερικανική ανεξαρτησία, αλλά και για την διατήρηση της δουλείας, μιας πρακτικής στην οποία θα επενέβαιναν οι Βρετανοί. Αυτή η «ιστορία» θα διδαχθεί τώρα σε χιλιάδες αμερικανικά σχολεία.

Ο συνδυασμός της αίσθησης θύματος και της δαιμονοποίησης από μόνος του είναι αρκετά επικίνδυνος. Αλλά υπάρχουν ακόμη δύο ιππότες που καλπάζουν προς την επικείμενη Αποκάλυψη.

Νο. 3: Η πίστη σε έναν αγώνα.

Οι περισσότεροι Αμερικανοί σε όλη την αμερικανική ιστορία βρήκαν μεγάλη σημασία και νόημα στο να είναι Αμερικανοί και να είναι θρησκευόμενοι — συνήθως Χριστιανοί. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ζούμε σε μια μεταχριστιανική, μετα-εθνικιστική εποχή. Μέχρι πολύ πρόσφατα, οι Αμερικανοί θα είχαν βρει την έκφραση «για τον Θεό και τη χώρα» βαθιά ουσιαστική. Αυτός ο όρος σήμερα, στην αριστερά, είναι γελοίος και αποκρουστικός.

Αλλά οι άνθρωποι χρειάζονται κάτι να πιστέψουν. Η ανάγκη για νόημα είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη ανάγκη μετά την ανάγκη για φαγητό. Ο αριστερισμός, με όλα τα παρακλάδια του — φεμινισμός, περιβαλλοντισμός, Black Lives Matter, αντίφα —  έχει γεμίσει αυτό το κενό. Στην Ευρώπη, ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός γέμισαν την τρύπα που άφησε η κατάρρευση του εθνικισμού και του Χριστιανισμού. Εδώ [στις ΗΠΑ] χρησιμοποιούνται ο αριστερισμός και τα παρακλάδια του.

Νο. 4: Ψέματα.

Το τέταρτο και πιο σημαντικό συστατικό που είναι απαραίτητο για το κακό είναι το ψέμα. Τα ψέματα είναι η ρίζα του κακού. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια η δουλεία κατέστη δυνατή μόνο λόγω του ψέματος ότι οι μαύροι ήταν κατώτεροι από τους λευκούς. Ο ναζισμός κατέστη δυνατός χάρη στο ψέμα ότι οι Εβραίοι δεν ήταν πλήρως ανθρώπινοι. Και ο κομμουνισμός χτίστηκε πάνω σε ψέματα. Ο Λένιν, ο πατέρας του Σοβιετικού Κομμουνισμού, ονόμασε την σοβιετική κομμουνιστική εφημερίδα, «Αλήθεια» (Πράβντα) επειδή η αλήθεια ήταν οτιδήποτε το Κομμουνιστικό Κόμμα έλεγε πως ήταν.

Η εφημερίδα New York Times, το CNN και τα υπόλοιπα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης γίνονται η έκδοσή μας της Πράβντα.

Η αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει στην αριστερά. Τα πανεπιστήμια έχουν ήδη κατονομάσει την «αντικειμενική αλήθεια» ως ουσιαστικά μια έκφραση του «λευκού προνομίου». Δείτε τι συμβαίνει σε έναν μαθητή που λέει στην τάξη, για παράδειγμα, ότι «οι άντρες δεν μπορούν να γεννήσουν».

Ο δημόσιος αυτο-εξευτελισμός που απαιτείται από τον καθένα που θα εκφραστεί διαφορετικά από την αριστερά — όπως ο Ντρου Μπρις της ομάδας ράγκμπι Νέας Ορλεάνης μόλις πριν λίγες μέρες έκανε, λέγοντας ότι αν γονατίζεις επίτηδες κατά τον εθνικό ύμνο βεβηλώνει τη σημαία και εκείνους που πέθαναν γι’ αυτήν — συμβαίνει σχεδόν καθημερινά. Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτού και αυτού που οι αντιφρονούντες υπέστησαν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο είναι ότι ο αυτοεξευτελισμός εδώ είναι εθελοντικός — μέχρι στιγμής.

Την περασμένη εβδομάδα, όταν ένας Εβραίος είδε ένα κατάστημα στη Σάντα Μόνικα με μια πινακίδα που έγραφε «επιχείρηση μαύρων» για να αποφύγει τον βανδαλισμό, επανήλθαν στο μυαλό του τρομακτικές αναμνήσεις.

Τόσο άσχημα έχουν γίνει τα πράγματα στην Αμερική σήμερα.

Ο Dennis Prager είναι παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής συζητήσεων με κοινό σε όλη την χώρα, και αρθρογράφος.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr

Από τον Daniel Lacalle

Σχολιασμός

Το σχέδιο ανάκαμψης των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ (833 δισεκατομμύρια δολάρια) που ανακοινώθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έγινε δεκτό από πολλούς μακροοικονομικούς αναλυτές και επενδυτικές τράπεζες με χαρά. Ωστόσο, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Γιατί; Πολλοί υποστηρίζουν ότι μια γρήγορη και αποφασιστική απάντηση στην κρίση με μια ένεση ρευστότητας που αποφεύγει μια οικονομική κατάρρευση και μια ισχυρή δημοσιονομική ώθηση που ενισχύει την ανάκαμψη είναι εξαιρετικά θετικά μέτρα. Η ιστορία και η εμπειρία μας λένε ότι, πράγματι, ο κίνδυνος απογοήτευσης σχετικά με τον θετικό αντίκτυπο στην πραγματική οικονομία δεν είναι μικρός.

Η ιστορία των σχεδίων ανάκαμψης στην ευρωζώνη θα πρέπει να μας προειδοποιεί απέναντι στην υπερβολική αισιοδοξία.

Όπως ίσως θυμάστε, η Ευρωπαϊκή Ένωση τον Ιούλιο του 2009 ξεκίνησε ένα φιλόδοξο σχέδιο για την ανάπτυξη και την απασχόληση που ονομαζόταν «Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανάκαμψης της Οικονομίας». Ένα πακέτο ανάκαμψης 1,5% του ΑΕΠ έγινε για να «δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας» σε υποδομές, έργα πολιτών, διασυνδέσεις και στρατηγικούς τομείς. Η Ευρώπη επρόκειτο να βγει από την κρίση ισχυρότερη από τις Ηνωμένες Πολιτείες χάρη στην κεϋνσιανή ώθηση των δημοσίων δαπανών.

Ωστόσο, 4,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας καταστράφηκαν και το έλλειμμα σχεδόν διπλασιάστηκε ενώ η οικονομία πάγωσε. Αυτό συνέβη μετά τον διπλασιασμό του ισολογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) μεταξύ 2001 και 2008. Όχι μόνο αυτό το τεράστιο σχέδιο δεν βοήθησε την ευρωζώνη να αναδυθεί ισχυρότερη από την κρίση, αλλά μπορεί και να συζητηθεί εάν την παρέτεινε, εφόσον το 2019 υπήρχαν ακόμη σημάδια αδυναμίας. Η αύξηση των φόρων και τα εμπόδια στην ιδιωτική δραστηριότητα που συνόδευαν αυτό το μεγάλο πακέτο δαπανών καθυστέρησαν την ανάκαμψη, η οποία σε κάθε περίπτωση ήταν πιο αργή από τις συγκρίσιμες οικονομίες.

Πρέπει επίσης να διαλύσουμε την ιδέα ότι η ΕΚΤ δεν υποστήριξε την οικονομία στην κρίση του 2008. Υπήρχαν δύο τεράστια προγράμματα εξαγοράς κρατικών ομολόγων, ενώ ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ ήταν πρόεδρος της ΕΚΤ, τα επιτόκια μειώθηκαν από 4,25% σε 1% από το 2008 και υπήρχαν αγορές άνω των 115 δισεκατομμυρίων ευρώ (128 δισεκατομμύρια δολάρια) σε κρατικά ομόλογα. Στο τέλος του 2011, η ΕΚΤ ήταν ο μεγαλύτερος κάτοχος του ισπανικού χρέους, ενώ κατηγορήθηκε για αδράνεια.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ισοζύγιο της ΕΚΤ ήταν μεγαλύτερο από αυτό της Ομοσπονδιακής Τράπεζας σε σχέση με το ΑΕΠ, και τον Μάιο του 2020 ανερχόταν στο 44% του ΑΕΠ σε σύγκριση με το 30% στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα πακέτα ανάκαμψης δεν έχουν σταματήσει ποτέ στην ευρωζώνη. Ένα επιπλέον σχέδιο εξαγοράς της ΕΚΤ εκτός από τα προγράμματα ρευστότητας TLTRO υπό τον Μάριο Ντράγκι έφερε κρατικά ομόλογα στις χαμηλότερες αποδόσεις της ιστορίας και οδήγησε την ΕΚΤ να αγοράσει σχεδόν το 20% του συνολικού χρέους των κύριων κρατών. Αυτό ήταν ένα τόσο υπερβολικό σχέδιο επέκτασης ισολογισμού που, στα τέλη Μαΐου 2020, το πλεόνασμα ρευστότητας στην ΕΚΤ ήταν 2,1 τρισεκατομμύρια ευρώ (2,3 τρισεκατομμύρια δολάρια). Το πλεόνασμα ρευστότητας ήταν μόλις 125 δισεκατομμύρια ευρώ (139 δισεκατομμύρια δολάρια) όταν ξεκίνησε το λεγόμενο σχέδιο ανάκαμψης του 2014.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο αντίκτυπος στην ανάπτυξη, την παραγωγικότητα και την απασχόληση αυτών των τεράστιων σχεδίων ήταν κάτι περισσότερο από απογοητευτικό.

Εκτός από μια σύντομη περίοδο ευφορίας το 2017, οι πτωτικές αναθεωρήσεις στην ανάπτυξη της ευρωζώνης ήταν σταθερές, με αποκορύφωμα το τέταρτο τρίμηνο του 2019 με τη Γαλλία και την Ιταλία σε στασιμότητα, τη Γερμανία στα πρόθυρα της ύφεσης και μια σημαντική επιβράδυνση στην Ισπανία. Η χρήση δικαιολογιών του Brexit και του εμπορικού πολέμου δεν συγκάλυψε το γεγονός ότι το οικονομικό αποτέλεσμα του πακέτου ανάκαμψης ήταν ήδη περισσότερο από απογοητευτικό.

Έχουμε ένα άλλο σημαντικό παράδειγμα που επισύρει την ανάγκη προσοχής μας. Το λεγόμενο «Σχέδιο Γιούνκερ» ή «Επενδυτικό Σχέδιο για την Ευρώπη», που θεωρείτο η λύση στην έλλειψη ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχε επίσης ένα εξαιρετικά κακό αποτέλεσμα. Κινητοποίησε 360 δισεκατομμύρια ευρώ (400 δισεκατομμύρια δολάρια), πολλά για έργα χωρίς πραγματική οικονομική απόδοση ή πραγματική επίδραση στην ανάπτυξη. Οι εκτιμήσεις για την ανάπτυξη στη ζώνη του ευρώ μειώθηκαν απότομα, η αύξηση της παραγωγικότητας σταμάτησε και η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 στο χαμηλότερο επίπεδο των πρόσφατων ετών.

Πρέπει επίσης να είμαστε προσεκτικοί με τα πράσινα σχέδια. Όλοι μας είμαστε υπέρ μιας σοβαρής και ανταγωνιστικής ενεργειακής μετάβασης, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος του «πράσινου» σχεδίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτίθεται στη ζήτηση μέσω φορολογικών αυξήσεων και προστατευτικών μέτρων, όπως π.χ τον συνοριακό φόρο σε χώρες που δεν έχουν υπογράψει τη Συμφωνία του Παρισιού (αλλά όχι σε όσους δεν συμμορφώνονται · αυτοί δεν έχουν κανέναν κίνδυνο). Αυτό περιορίζει τις δυνατότητες ανάκαμψης και αυξάνει την πιθανότητα ενός πρόσθετου εμπορικού πολέμου.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον αρνητικό αντίκτυπο στη βιομηχανία και την απασχόληση των μαζικών «πράσινων» σχεδίων πολιτικής της ζώνης του ευρώ την περίοδο 2004–2018, τα οποία ανάγκασαν τα νοικοκυριά της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υποφέρουν λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου που ήταν διπλάσιοι από αυτών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ η ανάπτυξη παρεμποδίστηκε.

Ποιο είναι το πρόβλημα με τα ευρωπαϊκά σχέδια ανάκαμψης σε σύγκριση με αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών; Το πρώτο και πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι προέρχονται από έναν κεντρικό σχεδιασμό κατευθυνόμενης οικονομίας. Αυτά είναι σχέδια με ισχυρή συνιστώσα την πολιτική λήψη αποφάσεων σχετικά με το πού και πώς επενδύονται τα χρήματα. Ο πολιτικός σχεδιασμός είναι ουσιαστικό μέρος των μεγαλύτερων τμημάτων αυτών των πακέτων ανάκαμψης, και ως εκ τούτου, δημιουργούν κακή ανάπτυξη και μικρά αποτελέσματα.

Έτσι, ένα από τα μεγάλα προβλήματα είναι ότι οι τομείς που ήδη υποφέρουν από πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα «τονώνονται» ή δημιουργείται ένα ψευδές σήμα ζήτησης μέσω επιδοτήσεων, το οποίο στη συνέχεια δημιουργεί προβλήματα κεφαλαίου κίνησης και ανησυχητική αύξηση του αριθμού των εταιρειών ζόμπι. Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, ο αριθμός των εταιρειών ζόμπι στην Ευρώπη έχει εκτιναχθεί εν μέσω σχεδίων ανάκαμψης. Το παρελθόν ξελασπώνεται και η οικονομία μετατρέπεται σε ζόμπι.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι λανθασμένοι τομείς τονώνονται ενώ χιλιάδες μικρές εταιρείες που δεν έχουν πρόσβαση σε πίστωση ή πολιτική εύνοια καταστρέφονται. Δεν είναι τυχαίο ότι η ευρωζώνη καταστρέφει περισσότερες καινοτόμες εταιρείες ή τις εμποδίζει να αναπτυχθούν όταν η ρύθμιση αναγκάζει το 80% της πραγματικής οικονομίας να χρηματοδοτηθεί μέσω των τραπεζών, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν φτάνει το 30%. Μπορείτε να φανταστείτε μια εταιρεία όπως η Apple ή το Netflix να αναπτύσσεται μέσω τραπεζικών δανείων; Αδύνατο.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η εμμονή με την αναδιανομή. Κυρώνοντας φορολογικά την αξία και την επιτυχία και διατηρώντας τις δημόσιες δαπάνες πάνω από το 40% του ΑΕΠ με οποιοδήποτε κόστος μέσω υψηλότερων φόρων, ενώ παράλληλα επιδοτεί τομείς χαμηλής παραγωγικότητας, η Ευρωπαϊκή Ένωση διατρέχει τεράστιο κίνδυνο κακής επένδυσης όταν ανταμείβει τους επιδοτούμενους τομείς ή εκείνους που βρίσκονται κοντά στην πολιτική εξουσία, ενώ τα άτομα με υψηλή παραγωγικότητα τιμωρούνται. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρώπη δεν έχει τεχνολογικούς πρωταθλητές. Τους φοβίζει διαιωνίζοντας τους παρωχημένους εθνικούς πρωταθλητές και τιμωρώντας την αμοιβή και τις εναλλακτικές επενδύσεις μέσω της φορολογίας.

Τίποτα από τα οποία συζητήσαμε δεν αλλάζει στο πακέτο των πρόσφατων ανακοινώσεων Είναι το ίδιο, αλλά πολύ μεγαλύτερο. Και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικό. Ενώ μας λένε για πράσινα σχέδια, η συντριπτική πλειοψηφία της οικονομικής διάσωσης θα διατίθεται σε αλουμίνιο και χάλυβα, αυτοκίνητα, αεροπορικές εταιρείες και διυλιστήρια. Εν τω μεταξύ, μια τεράστια φορολογική αύξηση στις αποταμιεύσεις και τις επενδύσεις μπορεί να πνίξει περαιτέρω τις νεοσύστατες επιχειρήσεις, τις επενδύσεις στην έρευνα και την ανάπτυξη και τις καινοτόμες εταιρείες.

Το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ήταν ποτέ η έλλειψη πακέτων ανάκαμψης, αλλά μάλλον η υπερβολική χρήση τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αλυσοδέσει το ένα κρατικό σχέδιο ανάκαμψης μετά το άλλο από την ίδρυσή της. Αυτή η κρίση χρειαζόταν μια ισχυρή ώθηση στην αξία, την καινοτομία, το ιδιωτικό κεφάλαιο και την επιχειρηματικότητα με μέτρα εφοδιασμού. Φοβάμαι ότι, πάλι, αποφασίστηκε να σωθούν τα πάντα από το παρελθόν και να αφήσει το μέλλον να πεθάνει.

Ο Ντάνιελ Λακάλ, Ph.D., είναι επικεφαλής οικονομολόγος στο hedge fund Tressis και συγγραφέας του “Freedom or Equality”, “Escape from the Central Bank Trap” και “Life in the Financial Markets”.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.

Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr

Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;

Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.

Γράφει ως συνεργαζόμενος αρθογράφος ο Jeff Deist.

Σχολιασμός

Πόσο άσχημα είναι;

Αυτό είναι το ερώτημα στο μυαλό όλων καθώς πλησιάζουμε να γευτούμε την οικονομική σφαγή που προκλήθηκε από παγκόσμιες οικονομικές παύσεις λειτουργίας, διαταραχές της αλυσίδας εφοδιασμού και συνεχιζόμενες καραντίνες εκατομμυρίων ανθρώπων. Αντιμετωπίζουμε μια δεύτερη Μεγάλη Ύφεση, ή απλά μια βαθιά ύφεση που μοιάζει περισσότερο με το 2008; Και εξίσου σημαντικό, είναι οι «μαλακοί» Αμερικανοί προετοιμασμένοι και για τα δύο; Έχουμε ξεκινήσει να τα επεξεργαζόμαστε όλα αυτά ψυχολογικά; Έχουμε συμβιβαστεί πραγματικά με το μέγεθος της κατάστασης, με τον άνευ προηγουμένου κίνδυνο που θέτει το κλείσιμο των επιχειρήσεων; Είναι οι Αμερικανοί τόσο εξοικειωμένοι με ένα συγκεκριμένο υλικό βιοτικό επίπεδο που δεν καταλαβαίνουν πόσο εύθραυστο είναι;

Εδώ είναι ό,τι ξέρουμε.

Από τον Φεβρουάριο, 30 έως 40 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν απολυθεί. Τέσσερα ή 5 εκατομμύρια υποβάλλουν νέα αιτήματα για επιδόματα ανεργίας κάθε εβδομάδα. Το πραγματικό ποσοστό ανεργίας είναι πιθανώς περισσότερο από 20%, ενώ το ποσοστό ενεργού εργατικού δυναμικού πέφτει σαν σε ελεύθερη πτώση. Σε πολιτείες όπως η Χαβάη, η ανεργία μπορεί να προσεγγίσει το 35%. Οι οικονομολόγοι της Deutsche Bank προβλέπουν μια εντυπωσιακή μείωση κατά 40% του ΑΕΠ των ΗΠΑ για το δεύτερο τρίμηνο του 2020.

Εν τω μεταξύ, εκατομμύρια αμερικανικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων απλώς σταμάτησαν να πληρώνουν ενοίκιο ή δάνεια την 1η Μαρτίου και οι πτωχεύσεις εξαπλώθηκαν σε γνωστά αμερικανικά καταστήματα σαν πυρκαγιά. Αμέτρητες μικρές τοπικές επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες έμειναν εκτός λειτουργίας, διότι τα νέα δάνεια με όνομα Small Business Administration (SBA) που δόθηκαν πρόσφατα από το Κογκρέσο, απλά δεν θα ανοίξουν ξανά τα καταστήματα, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί τους αμέσως επόμενους μήνες.

Έτσι, παρόλο που έχουμε μια εντύπωση του πόσο βαθιά έφτασε η οικονομική ζημία, μπορούμε να μόνο μαντέψουμε πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει.

Θα παραμείνει ο ιός απειλή, πραγματική ή αντιληπτή, για μήνες ή χρόνια; Και αν ναι, πόσο καιρό θα κρατήσουν οι κυβερνήσεις τουλάχιστον μερικό κλείσιμο επιχειρήσεων; Η αμερικανική οικονομία θα απολαύσει μια θαυμαστή ανάκαμψη σε σχήμα V, όπως υποσχέθηκε η μαζορέτα της κυβέρνησης Τραμπ, Λάρρυ Κούντλοου; Θα μοιάζει περισσότερο με U, με μήνες ή χρόνια στασιμότητας στο κάτω μέρος; Ή ακόμα χειρότερα, σαν ένα L χωρίς να βλέπουμε άνοδο;

Κοιτάζοντας πίσω στην κρίση του 2008, βλέπουμε πως αποτελεί ένα σοβαρό επιχείρημα ενάντια σε μια γρήγορη ανάκαμψη αργότερα φέτος.

Ιδού μια αναλογία:
Τα περισσότερα τρενάκια λούνα παρκ έχουν έναν «λόφο ανύψωσης», μια απότομη ανάβαση με τράβηγμα της αλυσίδας στην αρχή, που οδηγεί τους νευρικούς αναβάτες στην κορυφή μιας απότομης πτώσης. Το πέρασμα αυτού του πρώτου λόφου όχι μόνο δημιουργεί τις πιο συναρπαστικές στιγμές, αλλά και παράγει ενέργεια για να ωθήσει τα βαγονάκια του τρένου πιο μακριά στην διαδρομή. Το πόσο πιο μακριά και πιο γρήγορα θα πάει, εξαρτάται από το ύψος του λόφου και τη μάζα του τρένου. Μεγαλύτερο τρένο και υψηλότερος λόφος δημιουργούν μια πιο απότομη πτώση.

Χωρίς κάποιο είδος πρόσθετης μηχανικής παρέμβασης, το τρενάκι δεν φτάνει ποτέ ξανά στο ύψος του αρχικού λόφου λόγω απλής τριβής. Το Κογκρέσο και η Fed προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτήν την τριβή χρησιμοποιώντας κίνητρα από την κυβέρνηση και την «ρευστότητα» της κεντρικής τράπεζας. Αλλά σύμφωνα με την αναλογία μας, η δυναμική ενέργεια του τρένου είναι η μεγαλύτερη την στιγμή της παύσης στην κορυφή του λόφου ανύψωσης. Η κινητική του ενέργεια είναι η μεγαλύτερη στην βάση της πρώτης πτώσης. Κανένας επόμενος λόφος, στρίψιμο ή στροφή δεν μπορεί να συναγωνιστεί την αίσθηση αυτής της πρώτης ελεύθερης πτώσης.

Θυμηθείτε, από αυτές τις τρομερές μέρες του 2008, πώς σε μια μεγάλη πτώση αυξάνεται η ταχύτητα. Αρχικά μερικά βαγονάκια φτάνουν στην κορυφή του λόφου, πολύ πριν το υπόλοιπο τρένο πέσει. Στα μέσα Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, η Lehman Brothers ήταν το πρώτο αυτοκίνητο στο τρενάκι που πέρασε από το λόφο στην άβυσσο. Χρειάστηκαν μερικές εβδομάδες, μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου, για να κατανοήσουν πλήρως οι επενδυτές αυτό που συνέβαινε και να στείλουν τον Dow να πέσει στη μεγαλύτερη ημερήσια απώλεια στην ιστορία.

Αλλά ο Dow δεν έφτασε στο πιο χαμηλό του μέχρι τον Μάρτιο του 2009. Εννέα εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας δεν ανακτήθηκαν μέχρι την επόμενη δεκαετία. Και οι τιμές των κατοικιών στις Η.Π.Α. δεν έφτασαν στο χαμηλότερο σημείο μέχρι το 2012.

Οι πτώσεις είναι γρήγορες, όπως αυτός ο πρώτος λόφος σε ένα τρενάκι. Οι ανακάμψεις δεν είναι, για τον απλό λόγο ότι η παραγωγή είναι πιο δύσκολη από την καταστροφή.

Αν και η Μεγάλη Ύφεση του 2008 «διήρκεσε» δεκαοκτώ μήνες σε επίσημους όρους, οι επιπτώσεις της κράτησαν πολύ περισσότερο και εξακολουθούν να γίνονται αισθητές σήμερα. Τα σημάδια της παραμένουν ιδιαίτερα ορατά σε δύο γενιές εκατέρωθέν της, τους millennials και τους baby boomers. Μιλώντας ξεκάθαρα, πολλοί από τους πρώτους απέτυχαν να ξεκινήσουν και πολλοί από τους τελευταίους βρήκαν μια άνετη συνταξιοδότηση να είναι πλέον αδύνατη. Εκατομμύρια millenials αναζήτησαν περισσότερη εκπαίδευση και πτυχία (με αποτέλεσμα το χρέος) για να ανταπεξέλθουν στην ρευστή αγορά εργασίας. Εκατομμύρια μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι απλά παραιτήθηκαν και κινήθηκαν χωλαίνοντας μέχρι να δικαιούνται «Κοινωνική Ασφάλιση». Τώρα αμφότεροι αντιμετωπίζουν μια ακόμα κρίση μόλις μια δεκαετία αργότερα.

Πόσο άσχημα θα είναι με την Μεγάλη Πτώση του 2020; Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το ερώτημα, εάν όλο αυτό είναι μια πληγή που ανοίξαμε εμείς οι ίδιοι, που προκλήθηκε με τις κρατικές εντολές για κλείσιμο των επιχειρήσεων που εμφανίζονται ολοένα και περισσότερο δυσανάλογες με την πραγματική απειλή που δημιουργεί ο κορωνοϊός. Ο οικονομολόγος Ντάνιελ Λακάλ και εγώ θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και στα δύο κατά τη διάρκεια ενός διαδικτυακού σεμιναρίου αργότερα αυτήν την εβδομάδα, ιδίως στο πλαίσιο του τι έχουν κάνει οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες τους τελευταίους μήνες.
Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση μιας κρίσης είναι να καταλάβουμε πραγματικά πόσο σοβαρή είναι.

Ο Jeff Deist είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Mises. Έχει εργαστεί ως επικεφαλής του προσωπικού στο γραφείο του βουλευτή Ron Paul, και ως δικηγόρος για πελάτες ιδιωτικών μετοχών.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Mises.org.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν συμπίπτουν απαραίτητα με τις απόψεις της Epoch Times.

Σχόλιο

 

Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Κ.Κ.Κ.) δημοσίευσε μια ανοιχτή επιστολή καλώντας τους συμμάχους και τα υποτελή κόμματά του σε όλο τον κόσμο να συσπειρωθούν γύρω από το Πεκίνο και να εκμεταλλευτούν την κρίση του ιού του ΚΚΚ για να προωθήσουν τον διεθνή σοσιαλισμό.

Στις 2 Απριλίου, ο ιστότοπος του «Διεθνούς Τμήματος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας» δημοσίευσε μια «Ανοιχτή επιστολή που ζητά στενότερη διεθνή συνεργασία στον αγώνα κατά της COVID-19». Σύμφωνα με άρθρο της ίδιας μέρας του οργάνου προπαγάνδας του ΚΚΚ Σινχουά (Xinhua), τουλάχιστον 230 πολιτικά κόμματα από περισσότερες από 100 χώρες είχαν ήδη συνυπογράψει ή αναδημοσιεύσει την επιστολή.

Ενώ μειώνει την σοβαρότητα του ιού για το εγχώριο κοινό του, η στρατηγική του ΚΚΚ είναι να υπερβάλλει για το πρόβλημα στο διεθνές κοινό. Η ανοιχτή επιστολή του Κ.Κ.Κ. αποκαλεί την επιδημία «την πιο επείγουσα και σοβαρή πρόκληση» — ίσως το ίδιο το ΚΚΚ να ταιριάζει καλύτερα σε αυτήν την περιγραφή;

«Σήμερα, καθώς η Covid-19 εξαπλώνεται γρήγορα σε όλο τον κόσμο, αποτελεί την πιο επείγουσα και σοβαρή πρόκληση τόσο για την υγεία της ανθρωπότητας όσο και για την παγκόσμια ειρήνη και ανάπτυξη.»

«Αντιμέτωποι με αυτήν την άνευ προηγουμένου κατάσταση, εμείς, μεγάλα πολιτικά κόμματα διαφόρων χωρών επιφορτισμένα με τη βαριά ευθύνη της βελτίωσης της ευημερίας των ανθρώπων, της προώθησης της εθνικής ανάπτυξης και της προστασίας της παγκόσμιας ειρήνης και σταθερότητας, δηλώνουμε εδώ την κοινή μας έκκληση όπως γράφεται παρακάτω:»

Η επιστολή, που γράφει ανοιχτά ότι εκκινείται από το Κ.Κ.Κ., στη συνέχεια ζητά «συντονισμένες πολιτικές» και «κινητοποίηση πόρων και δυνάμεων παγκοσμίως», προτού επιδοθεί, χωρίς καμία ντροπή, σε αυτοεξύμνηση:

«Γνωρίζουμε ότι ο ιός δεν σέβεται σύνορα, και καμία χώρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις μόνη της εν όψει της επιδημίας. … Η στενότερη διεθνής συνεργασία, οι συντονισμένες πολιτικές, οι συντονισμένες δράσεις και η κινητοποίηση πόρων και δυνάμεων παγκοσμίως θα μας επιτρέψουν να νικήσουμε αυτόν τον ιό, έναν κοινό εχθρό όλης της ανθρωπότητας.»

«Σημειώνουμε τη σημαντική πρόοδο στον αγώνα κατά του Covid-19 στην Κίνα, … που έχει δώσει χρόνο και έχει προσφέρει εμπειρία στην υπόλοιπη διεθνή κοινότητα. Συγχαίρουμε ιδιαίτερα τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, που υιοθέτησαν μια ανοιχτή, διαφανή και υπεύθυνη στάση για την έγκαιρη αποκάλυψη σχετικών πληροφοριών, την ανταλλαγή εμπειριών σχετικά με την αντιμετώπιση και τη νοσηλεία ασθενών, και ιδίως την παροχή ιατρικών και άλλων προμηθειών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε άλλες πληγείσες χώρες.»

Στη συνέχεια, έρχεται ένα κωδικοποιημένο μήνυμα  προς το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα — προστατεύστε το Κ.Κ.Κ. από τη διεθνή επίκριση και αντίποινα, προστατεύστε τους χιλιάδες πράκτορες του Κ.Κ.Κ. στις Δυτικές χώρες από έρευνες ή απέλαση, και εργαστείτε για αυξημένη ενσωμάτωση στον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και άλλους αντι-δυτικούς διεθνείς οργανισμούς:

«Είμαστε σθεναρά ενάντια σε όλα τα σχόλια και τις πρακτικές που εισάγουν διακρίσεις εναντίον οποιασδήποτε χώρας, περιοχής ή εθνικής ομάδας και καλούμε τις κυβερνήσεις όλων των χωρών να λάβουν προληπτικά μέτρα για την προστασία της υγείας, της ασφάλειας και των νόμιμων συμφερόντων των αλλοδαπών και των φοιτητών που φιλοξενούν. …»

«Είμαστε της άποψης ότι το ξέσπασμα της Covid-19 έθεσε την ανάγκη για όλες τις χώρες να προωθήσουν περαιτέρω την προοπτική της παγκόσμιας διακυβέρνησης για επίτευξη κοινής ανάπτυξης μέσω συζητήσεων και συνεργασίας και να υποστηρίξουν τον ηγετικό ρόλο των Ηνωμένων Εθνών και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στην παγκόσμια διακυβέρνηση της δημόσιας υγείας. Καλούμε όλα τα μέρη να ενισχύσουν τον συντονισμό και τη συνεργασία στο πλαίσιο του G20 και άλλων διεθνών μηχανισμών για μια αποτελεσματική διεθνή πρόληψη και έλεγχο καθώς προσπαθούμε να οικοδομήσουμε μια παγκόσμια κοινότητα με κοινό μέλλον για τη δημόσια υγεία.»

Μέχρι σήμερα, το Κ.Κ.Κ. δεν έχει δημοσιεύσει μια λίστα με τους 230 υπογράφοντες «από μεγάλα πολιτικά κόμματα». Αυτό θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι πολλά από αυτά δεν είναι «μεγάλα» και τα περισσότερα από αυτά είναι κομμουνιστικά.

Σημαντικά πολιτικά κόμματα που είναι γνωστό ότι έχουν υπογράψει στην επιστολή του ΚΚΚ περιλαμβάνουν το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας και το Κομμουνιστικό Κόμμα του Νεπάλ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νοτίου Αφρικής, το οποίο ημι-κυβερνά τη χώρα σε συνεργασία με το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, συνυπέγραψε την επιστολή. Το ανοιχτά κομμουνιστικό Προοδευτικό Κόμμα των Εργαζομένων της Κύπρου, που βρίσκεται συχνά στην κυβέρνηση, υπέγραψε επίσης.

Πιο κάτω στην σοσιαλιστική ιεραρχία, το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αυστραλίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βρετανίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) πρόσφεραν επίσης τα καλά τους ονόματα στην προσπάθεια.

Λιγότερο γνωστά κόμματα που υποστηρίζουν την πρωτοβουλία του ΚΚΚ περιλαμβάνουν το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μπαγκλαντές (μαρξιστικό-λενινιστικό), το αριστερό κόμμα Pheu Thai της Ταϊλάνδης και το βίαιο Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα.

Η Granma, η εφημερίδα του Κουβανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, χρησιμοποίησε την ανοιχτή επιστολή του Κ.Κ.Κ. ως όχημα για προώθηση σοσιαλιστικής παγκοσμιοποίησης, για την υπεράσπιση του Κ.Κ.Κ., και για την αύξηση του διεθνούς κομμουνιστικού συντονισμού:

«Το κείμενο, υπογεγραμμένο από 230 πολιτικά κόμματα από περισσότερες από εκατό χώρες, αναγνωρίζει ότι η COVID-19 έθεσε τον κόσμο μπροστά στην πιο πιεστική και σοβαρή πρόκληση για την ανθρώπινη υγεία και την ειρηνική παγκόσμια ανάπτυξη. …»

«Γνωρίζοντας ότι ο ιός δεν έχει σύνορα, οι υπογράφοντες δήλωσαν ότι καμία χώρα δεν είναι ικανή να τον αντιμετωπίσει μόνη της και, ως εκ τούτου, ζήτησαν τη συγκέντρωση πόρων και δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω διεθνούς συνεργασίας, ολοκληρωμένων πολιτικών και συντονισμένων δράσεων.»

«Επιδοκιμάζουν τα έθνη, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, για την ανοιχτή, διαφανή και υπεύθυνη στάση τους στη δημοσίευση επιδημιολογικών πληροφοριών και στην ανταλλαγή εμπειριών πρόληψης και νοσηλείας, και ειδικά για τη βοήθειά τους με ιατρικές προμήθειες στις πληγείσες χώρες. …»

«Οι υπογράφοντες δεσμεύτηκαν επίσης να διατηρήσουν στενή επικοινωνία σε αυτή τη μοναδική συγκυρία, να δώσουν ώθηση στη μάχη ενάντια στην επιδημία, τιμώντας τον ηγετικό πολιτικό τους ρόλο».

Η εφημερίδα «Morning Star», που συνδέεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βρετανίας, χρησιμοποίησε την ανοιχτή επιστολή ως αφετηρία για να επαινέσει το Κ.Κ.Κ. και τους Ρώσους και Κουβανούς συμμάχους του — ενώ επιτίθεται δυνατά στις Ηνωμένες Πολιτείες:

«Η Κίνα, η Ρωσία και η Κούβα ήταν μεταξύ αυτών των χωρών που ηγούνται του αγώνα, στέλνοντας ιατρικές ομάδες και βοήθεια σε μέρη που πλήττονται περισσότερο από την πανδημία. …»

«Ωστόσο, οι ΗΠΑ έχουν κατηγορηθεί ότι ενεργούν ως “νταής άγριας Δύσης” εμποδίζοντας την απαραίτητη ιατρική βοήθεια στην Κούβα και στέλνοντας πολεμικά πλοία προς την Βενεζουέλα.»

«Η Ουάσινγκτον έχει αυξήσει τις κυρώσεις στο Ιράν, εμποδίζοντάς το να αγοράσει ιατρικά εφόδια στην παγκόσμια αγορά και ενέτεινε έναν πόλεμο προπαγάνδας κατά της Κίνας, τον οποίο οι κριτικοί χαρακτήρισαν ως “αντιπερισπασμό” για εκτροπή της προσοχής από τις αποτυχίες των ΗΠΑ».

Δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε λιγότερο σημαντική απ’  ότι  είναι, την αξιοποίηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος από το ΚΚΚ για να εκμεταλλευτεί την πανδημία του ιού του ΚΚΚ.

Ενώ τα περισσότερα από τα 230 κόμματα είναι αναμφίβολα μικρά, όλα θα έχουν σημαντική επιρροή στις περισσότερες από 100 χώρες που αντιπροσωπεύουν. Μερικά είναι κυβερνώντα κόμματα με όλο το βάρος των κρατών τους πίσω τους. Άλλα έχουν τον έλεγχο τοπικών συνδικαλιστικών ομάδων, ενώσεων γυναικών και νέων, ακαδημαϊκών και θρησκευτικών φορέων. Όλα είναι μέρος του πιο μεγάλου συντονισμένου πολιτικού κινήματος που υπάρχει στον κόσμο σήμερα.

Η Δύση βρίσκεται ήδη σε πόλεμο με το Κ.Κ.Κ. και τους συμμάχους του. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν κοινωνικό χάος, να οδηγήσουν τις οικονομίες της Δύσης σε πτώχευση και να περιορίσουν τις στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ. Όταν συμβεί αυτό, το ΚΚΚ, η Ρωσία, το Ιράν και η Κούβα θα κυβερνούν αυτόν τον πλανήτη.

Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια κυρίως πληροφοριακή σύγκρουση — με τη μία πλευρά σχεδόν να μην αγωνίζεται. Εάν επιτραπεί στο ΚΚΚ να κερδίσει αυτό το στάδιο του πολέμου, η Δύση δεν θα είναι σε θέση να αντισταθεί σε ό,τι θα ακολουθήσει.

Ο Τρέβορ Λόουντον (Trevor Loudon) είναι συγγραφέας, παραγωγός ντοκιμαντέρ και δημόσιος ομιλητής από την Νέα Ζηλανδία. Για περισσότερα από 30 χρόνια, ερευνά ριζοσπαστικά αριστερά, μαρξιστικά και τρομοκρατικά κινήματα και την κεκαλυμμένη τους επιρροή στην επικρατούσα πολιτική. Είναι γνωστός για το βιβλίο του «Enemies Within: Communists, Socialists and Progressives in the U.S. Congress» (Εγχώριοι Εχθροί: Κομμουνιστές, σοσιαλιστές και προοδευτικοί στο Αμερικανικό Κογκρέσο) και για το ντοκιμαντέρ του με παρόμοιο θέμα «Enemies Within». Το βιβλίο του που πρόκειται να δημοσιευτεί σύντομα είναι «Κόκκινοι του Λευκού Οίκου: Κομμουνιστές, σοσιαλιστές και κίνδυνοι ασφαλείας για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, 2020».

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

 

Μη μεροληπτικά και ανεξάρτητα νέα

Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και λειτουργεί με αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία βασίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και στον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας της Αλήθειας και Παράδοσης ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.

Σχολιασμός

Καθώς η πανδημία τού ιού του ΚΚΚ εμποδίζει την επιχειρηματική δραστηριότητα παγκοσμίως, οι κεντρικές τράπεζες αντιμετωπίζουν ελλείψεις μετρητών.

Με ένα τόσο μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας να τιμολογείται σε αμερικανικά δολάρια, η «Ομοσπονδιακή Τράπεζα» των ΗΠΑ προσπαθεί να ανακουφίσει την μαζική κρίση ρευστότητας που παρατηρείται ανά την υφήλιο. Η απάντηση της FED ήταν να επιτρέψει σε ξένες κεντρικές τράπεζες να ανταλλάξουν με δολάρια, τα κρατικά ομόλογα των Η.Π.Α. που κατέχουν.

Παρόλο που περιγράφεται ως προσωρινή ρύθμιση, είναι ακόμα μεγαλύτερη υπόθεση απ’ ό,τι πολλοί έχουν καταλάβει. Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ πριν, ούτε καν κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008. Ουσιαστικά, η FED ενεργεί τώρα ως ο κεντρικός τραπεζίτης σε μεγάλο μέρος του κόσμου, πλημμυρίζοντας τον κόσμο με τρισεκατομμύρια δολάρια για να ικανοποιήσει την μεγάλη ζήτηση μετρητών.

Βοηθώντας τον κόσμο και τις ΗΠΑ

Αυτή η νέα κίνηση της FED είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για τις αναδυόμενες οικονομίες, οι οποίες εκμεταλλεύτηκαν το —χαμηλού τόκου—  χρέος των Η.Π.Α. τα προηγούμενα χρόνια.

Με την παγκόσμια επιχειρηματική δραστηριότητα να μειώνεται δραματικά στο πρώτο τρίμηνο του 2020, αυτές οι μικρότερες οικονομίες δεν είναι οι μόνες χώρες που βλέπουν τον όγκο των εξαγωγών τους να συρρικνώνεται, καθώς η πανδημία του ιού του ΚΚΚ εξαπλώνεται παγκοσμίως. Αλλά πράγματι τις καθιστά πιο ευάλωτες, δεδομένου ότι είναι ακόμα εξαρτημένες για την αποπληρωμή του χρέους τους, χρέους που τιμολογείται σε δολάρια Αμερικής.

Το νέο πρόγραμμα ρευστότητας της FED έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει αυτές τις χώρες να αντιμετωπίσουν την καταιγίδα ρευστότητας και ύφεσης, επιτρέποντας στις οικονομίες τους να λειτουργούν με δολάρια στο σύστημά τους, που κανονικά δεν θα υπήρχαν υπό τις τρέχουσες ασυνήθιστες οικονομικές συνθήκες. Συγκεκριμένα, η διευκόλυνση δεν προστίθεται στα αποθεματικά της κεντρικής τράπεζας μιας χώρας. Αντίθετα, απλώς αλλάζει τη σύνθεση των αποθεματικών, από χρέος σε μετρητά.

Με την επέκταση αυτής της δυνατότητας σε ξένες κυβερνήσεις για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε μετρητά αυτήν την πολύ δύσκολη περίοδο, οι κεντρικές τράπεζες έχουν πλέον πρόσβαση σε μετρητά χωρίς να χρειάζεται να εκτυπώσουν περισσότερο από το νόμισμά τους για να αγοράσουν δολάρια. Αυτό βοηθά στην αποφυγή πληθωριστικής πίεσης σε ένα περιβάλλον που ήδη κινείται προς την αυξημένη έλλειψη αγαθών λόγω μαζικών διακοπών λειτουργίας εργοστασίων. Αν και [τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα] πολύ χρήσιμη,  δεν πρόκειται για αγνό αλτρουισμό εκ μέρους της FED. Όταν σε μια κρίση όπως η σημερινή, η ανεξέλεγκτη ζήτηση για δολάρια αυξάνεται, το δολάριο κερδίζει δύναμη σε σχέση με άλλα νομίσματα. Αυτό χειροτερεύει αν άλλα νομίσματα υποτιμηθούν λόγω υπερβολικής εκτύπωσης, για να αγοραστούν περισσότερα δολάρια, επειδή το δολάριο αποκτά σχετικά υψηλότερη αξία.

Φυσικά, ένα ισχυρότερο δολάριο βλάπτει τους Αμερικανούς παραγωγούς κάνοντας τα αγαθά και τις υπηρεσίες τους ακριβότερα. Αυτό με τη σειρά του συχνά οδηγεί σε πτώση των πωλήσεων για τους παραγωγούς των ΗΠΑ, προσθέτοντας μεγαλύτερη πίεση στην οικονομία από ό,τι ήδη υπάρχει.

Η παροχή της απαιτούμενης ρευστότητας στο εξωτερικό, συνεπώς, δεν υποστηρίζει μόνο το (τιμολογημένο σε δολάρια) οικονομικό σύστημα και προστατεύει τις χώρες που συμμετέχουν στην ανταλλαγή ομολόγων για μετρητά, αλλά προστατεύει επίσης την οικονομία των ΗΠΑ. Τονίζει επίσης τον αναπόσπαστο ρόλο της FED στο τρέχον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ένα σύστημα, παρεμπιπτόντως, για το οποίο η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, η Τουρκία και άλλα αδίστακτα ή αντίθετα έθνη θα ήθελαν να σταματήσει.

Κίνδυνοι και μειονεκτήματα

Αλλά τα μειονεκτήματα και οι κίνδυνοι παραμένουν. Σύμφωνα με την καθηγήτρια Κάρμεν Ράινχαρτ του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, η θέση του δολαρίου στην παγκόσμια οικονομία σε σχέση με τα ανταγωνιστικά νομίσματα όπως το ευρώ, έχει γίνει σήμερα ισχυρότερη από ό,τι κατά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008.

Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν πλεονέκτημα, και από ορισμένες απόψεις, είναι. Δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες το σπάνιο προνόμιο του ενιαίου αποθεματικού νομίσματος του κόσμου, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να δανειστεί πολύ περισσότερο επειδή η ζήτηση για αυτό είναι πολύ υψηλότερη από το εάν, για παράδειγμα, η αξία του ευρώ ήταν ακόμη παρόμοια με αυτήν του δολαρίου.

Αλλά δεν είναι.

Το ευρώ μετά το Brexit έχει αποδυναμωθεί όχι μόνο λόγω της σημαντικής απώλειας της βρετανικής οικονομίας αλλά και λόγω των αποσυνδεδεμένων και προβληματικών οικονομιών της Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας, ακόμη και της Γαλλίας. Υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες πλέον για την ικανότητα επιβίωσης της ευρωζώνης ως οικονομικής οντότητας, και του ευρώ ως ανταγωνιστικού νομίσματος έναντι του δολαρίου, ακόμη και για την ύπαρξή του ως νόμισμα στο εγγύς μέλλον.

Χωρίς αμφιβολία, ο κόσμος εξαρτάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την πλούσια σε μετρητά αγορά του Αμερικανικού χρέους, και το δολάριο.

Παραδόξως, αυτό ενέχει κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία. Η εξάρτηση από μια οικονομία και το νόμισμά της είναι εγγενώς ασταθής. Επιπλέον, η ίδια η οικονομία [που χρησιμοποιεί δολάρια] είναι υπερφορτωμένη με δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια χρέους, και σύντομα περισσότερα τρις χρέους θα προστεθούν. Συνεπώς, χωρίς ένα ανταγωνιστικό νόμισμα, η παγκόσμια εξάρτηση από το δολάριο έχει κινδύνους, και για πόσον καιρό ο κόσμος θα συνεχίζει να το χρησιμοποιεί ως αποθετήριο αξίας είναι δύσκολο να ειπωθεί.

Προς ένα «σύνθετο ηγεμονικό νόμισμα»

Στην πραγματικότητα, στο ετήσιο συνέδριο της FED στο Τζάκσον Χόουλ, Γουαϊόμινγκ, το περασμένο καλοκαίρι, ο τότε κυβερνήτης της Τράπεζας της Αγγλίας Μαρκ Κάρνεϋ προειδοποίησε ότι η πρωτεύουσα θέση του δολαρίου στον κόσμο φέρει κινδύνους. Σημείωσε επίσης ότι αυτό δεν θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα, ούτε θα έπρεπε. Πρότεινε την αντικατάσταση του δολαρίου με ένα παγκόσμιο ψηφιακό νόμισμα.

Όπως ανέφερα στο τελευταίο μου άρθρο, η αντικατάσταση του τρέχοντος δολαρίου με μια ψηφιακή έκδοση ή κάποιο άλλο παγκοσμίως αποδεκτό ψηφιακό νόμισμα είναι κάτι περισσότερο από μια στιγμιαία σκέψη. Θα συμβεί, και το πιο πιθανό είναι να συμβεί στο κοντινό μέλλον. Ο Κάρνεϋ υποστήριξε την δημιουργία ενός «σύνθετου ηγεμονικού νομίσματος» (SHC), το οποίο θα αποτελείται από μια ομάδα σύνθετων νομισμάτων των ισχυρότερων κεντρικών τραπεζών του κόσμου, με την οικονομική ισχύ της κάθε μίας να αντανακλάται σε αυτό.

Σε έναν βαθμό, οι τελευταίες ενέργειες της FED αποτρέπουν τόσο τα πλεονεκτήματα μιας παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας όσο και τους κινδύνους υπέρμετρης στήριξης σε ένα ενιαίο νόμισμα, εντός ενός εξαιρετικά ασταθούς παγκοσμίου περιβάλλοντος. Επιπλέον, θα μπορούσαν να δώσουν στον κόσμο μια διέξοδο από την παγίδα ρευστότητας χαμηλών επιτοκίων και χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης, προστατεύοντας ταυτόχρονα τον κόσμο από τις μεγεθυμένες επιπτώσεις οικονομικών πολιτικών και κύκλων που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτό δεν είναι έγκριση, παρεμπιπτόντως. Αντιθέτως.

Για να μπορέσει η εξωτερική πολιτική «Πρώτα η Αμερική» του προέδρου Τραμπ —μια πρωτόφαντη ώθηση απο-παγκοσμιοποίησης— να συνεχιστεί, η διατήρηση του αμερικανικού δολαρίου και της εθνικής κυριαρχίας που συνδέεται με αυτό, είναι κρίσιμες.

Από την άλλη πλευρά, όσοι τάσσονται υπέρ της παγκοσμιοποίησης θεωρούν ότι το SHC αποτελεί τον απόλυτο δρόμο για την ενδυνάμωση των παγκόσμιων θεσμών που θα αντικαταστήσουν την εθνική κυριαρχία. Η αντικατάσταση του δολαρίου και άλλων εθνικών νομισμάτων είναι το κλειδί σε αυτό.

 

Ο Τζέιμς Γκόρρι (James Gorrie) είναι συγγραφέας και ομιλητής με έδρα την Νότια Καλιφόρνια. Είναι ο συγγραφέας της «Κινεζικής κρίσης».

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της Epoch Times.

Τον Μάρτιο του 2019, ο Κινέζος επικεφαλής Σι Τζινπίνγκ επισκέφθηκε την Ιταλία. Ο λόγος, ένα «Μνημόνιο Συμφωνίας» που υπέγραψαν οι ιταλικές και κινεζικές αρχές, καθιστώντας την Ιταλία την πρώτη μεγάλη δυτική οικονομική δύναμη που θα εντασσόταν στο πρόγραμμα της Κίνας «Μία ζώνη, ένας δρόμος».

Αλλά ενώ το ίδιο το «Μνημόνιο Συμφωνίας» ήταν εξαιρετικά αόριστο με δεσμεύσεις όπως «να εργαστούμε προς την κατεύθυνση», «να διερευνήσουμε τρόπους» και «να ενισχύσουμε τον διάλογο», η Ιταλία και η Κίνα υπέγραψαν επίσης εμπορικές συμφωνίες ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ συνδέοντας τις οικονομίες τους για χρόνια.

Ωστόσο, κατά την τελευταία δεκαετία, η Κίνα έχει ήδη ασκήσει όλο και μεγαλύτερη επιρροή στην ιταλική οικονομία. Ένα παράδειγμα είναι τα εκατομμύρια των Κινέζων τουριστών να επισκέπτονται την Βενετία και άλλες ιταλικές πόλεις κάθε χρόνο. Οι Κινέζοι τουρίστες είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι από τις ιταλικές επιχειρήσεις ως καταναλωτές μεγάλων ποσών και η ιταλική κυβέρνηση έχει ενθαρρύνει την αύξηση του κινεζικού τουρισμού, ακόμα και με τεχνικές διαφήμισης, για παράδειγμα, βάζοντας κινεζική αστυνομία να περιπολεί δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, όπως την Βενετία.

Αλλά η Κίνα έχει επίσης επηρεάσει την οικονομία των τουριστικών σουβενίρ. Όπως συμβαίνει σε πολλά μέρη του κόσμου, η συντριπτική πλειοψηφία των σουβενίρ που πωλούνται στη Βενετία φτιάχνονται στην Κίνα. Και δεν πρόκειται μόνο για φθηνά καπέλα και κασκόλ, αλλά και για παραδοσιακές βενετικές τέχνες. Για παράδειγμα, οι μάσκες καρναβαλιού ήταν χειροποίητα προϊόντα της Βενετίας για εκατοντάδες χρόνια. Τώρα έχουν αντικατασταθεί με την κινεζική εργοστασιακή πλαστική έκδοση, που πωλείται σε ένα κλάσμα της τιμής.

Με μια μικρή βόλτα στην Βενετία βρίσκεις καταστήματα που πωλούν δερμάτινες τσάντες με έκπτωση, αν και αυτές οι τσάντες γράφουν «Ιταλικής κατασκευής». Πρόκειται για απομιμήσεις; Όχι, είναι πολύ πιο περίπλοκο, και η απάντηση βρίσκεται νοτιότερα, στο Πράτο.

Με περίπου 200.000 κατοίκους, το Πράτο είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της κεντρικής Ιταλίας και είναι φημισμένη για την υφαντουργία της από τον Μεσαίωνα. Αλλά έξω από τα μεσαιωνικά τείχη του Πράτο, η κλωστοϋφαντουργία της πόλης έχει αλλάξει ραγδαία τα τελευταία 20 χρόνια.

Η «Κινεζική Οδός Πιστόια», φιλοξενεί την «κινεζική γειτονιά» του Πράτο. Επισήμως περίπου 20.000 Κινέζοι ζουν στο Πράτο, αλλά ο πραγματικός αριθμός είναι σχεδόν τριπλάσιος, λόγω της παράνομης μετανάστευσης. Το Πράτο έχει την υψηλότερη συγκέντρωση Κινέζων μεταναστών στην Ιταλία και σχεδόν όλοι τους έρχονται από την πόλη Γουεντζόου, στην επαρχία Τζετζιάνγκ της Κίνας.

Στην δεκαετία του 1990, Κινέζοι μετανάστες ήρθαν στο Πράτο για να εργαστούν στα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια και στη συνέχεια να αγοράσουν τα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια. Μέχρι τότε πολλά ιταλικά εργοστάσια έχαναν δουλειές λόγω φθηνότερων υφασμάτων που κατασκευάζονταν στην Κίνα.

Αλλά αντί να κατασκευάζουν το ύφασμα, τα κινεζικά εργοστάσια στο Πράτο εισήγαγαν υφάσματα από την Κίνα και έφτιαχναν φτηνά ρούχα στα γρήγορα, πουλώντας σε χαμηλότερες τιμές από τους εντόπιους. Τελικά εισήλθαν και στην αγορά των δερμάτινων ειδών, όλα τεχνικώς κατασκευασμένα στην Ιταλία, από Κινέζους εργαζόμενους.

Περπατώντας κανείς στους δρόμους του Πράτο μπορεί να δει μερικά από αυτά τα κινεζικά εργοστάσια φτηνών ενδυμάτων. Κρυμμένες πίσω από σιδερένιες πόρτες χωρίς επιγραφές, βρίσκονται μικρές επιχειρήσεις με λιγότερους από δώδεκα ανθρώπους, δουλεύοντας κυρίως σε ραπτομηχανές.

Η Ιταλική κυβέρνηση διεξήγαγε πολλές εφόδους στα κινεζικά εργοστάσια ύστερα από μηνύσεις για συνθήκες σκλαβιάς, παράνομους εργαζομένους και φοροδιαφυγή. Επίσης, εργαζόμενοι των εργοστασίων ανέφεραν ότι εργάζονται πάρα πολλές ώρες και κοιμούνται στα εργοστάσια.

Ωστόσο, ορισμένοι Κινέζοι ιδιοκτήτες εργοστασίων αισθάνονται πως έχουν αδίκως στοχοποιηθεί, ιδιαίτερα εφόσον αναβιώνουν την οικονομία περιοχών όπως του Πράτο. Για παράδειγμα, τα κινεζικά εργοστάσια φοροδιαφεύγουν, αλλά θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι στην Ιταλία η φοροδιαφυγή δεν είναι μια ασυνήθιστη πρακτική.

Και δεν είναι όλα τα κινεζικά εργοστάσια στρατόπεδα εργασίας. Έξω από την κινεζική συνοικία του Πράτο βρίσκονται τα ακριβά κινεζικά εργοστάσια και εκθεσιακά κέντρα. Ορισμένα από αυτά κατασκευάζουν προϊόντα για διάσημους ιταλικούς οίκους μόδας όπως τους Prada και Gucci.

Και αυτό οδήγησε στη δημιουργία μιας κινεζικής μεσαίας τάξης στο Πράτο. Ορισμένοι Κινέζοι μετανάστες έφτιαξαν ακόμη και μια ολόκληρη οικονομία γύρω από αυτά τα εργοστάσια. Ανοίγοντας σούπερ μάρκετ, εστιατόρια, ακόμη και ένα ολόκληρο δρόμο από επιχειρήσεις που σχετίζονται με τον γάμο, για να εξυπηρετήσουν μια όλο και μεγαλύτερη κινεζική κοινότητα.

Αλλά οι επικριτές λένε ότι τα κινεζικά χρήματα δεν γίνονται μέρος της ιταλικής οικονομίας. Το 2017, η κρατική Τράπεζα της Κίνας αναγκάστηκε να καταβάλει στην Ιταλία περισσότερα από 20 εκατομμύρια ευρώ για μια υπόθεση ξεπλύματος χρήματος. Οι κατήγοροι ισχυρίζονται ότι περισσότερα από 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ έχουν μεταφερθεί παράνομα στην Κίνα από την Ιταλία, από Κινέζους που ζουν κυρίως στην Φλωρεντία και την κοντινή πόλη του Πράτο. Τα μισά από αυτά μεταφέρθηκαν μέσω της Τράπεζας της Κίνας.

Η οικονομική ανάπτυξη όμως έχει ακόμα πιο σκοτεινές πλευρές. Πέρυσι, οι ιταλικές αρχές εξάρθρωσαν μια οργάνωση κινεζικής μαφίας με έδρα το Πράτο. Η οργάνωση εμπλεκόταν σε πορνεία, τυχερά παιχνίδια και την μεταφορά κινεζικών προϊόντων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στο Πράτο υπάρχουν αρκετά μέρη τυχερών παιχνιδιών, και σε πόστερ στον δρόμο διαφημίζονται αίθουσες μασάζ, που διακινούν Κινέζες πόρνες.

Κοινωνικοί λειτουργοί ανέφεραν σε δημοσιογράφο του Αλ Τζαζίρα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις μάλλον εμπλέκεται εμπορία ανθρώπων. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, υπάρχουν πολλές Κινέζες θύματα εμπορίας ανθρώπων στην Ιταλία. Θα μπορούσαν να καταλήξουν σε εργοστάσια καταναγκαστικής εργασίας δουλεύοντας στην κλωστοϋφαντουργία σε πόλεις όπως το Πράτο, ή να γίνουν πόρνες σε διαμερίσματα και «κέντρα μασάζ».

Το Πράτο είναι ένας μικρόκοσμος του πώς η παγκοσμιοποίηση έχει συνδέσει την κινεζική και ιταλική οικονομία. Αφότου υπογράφηκε από τις δύο χώρες η συμφωνία «Μία ζώνη, ένας δρόμος», ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ιταλίας την επαίνεσε ως «μια μέρα που [η ετικέτα] “ιταλικής κατασκευής” κέρδισε». Αλλά με μια βόλτα στους δρόμους του Πράτο μπορεί να φανεί πως η Κίνα αλλάζει το νόημα της «ιταλικής κατασκευής». Κινεζικές εταιρείες εκμεταλλεύονται εργαζόμενους, βάζοντάς τους στις ίδιες απάνθρωπες συνθήκες εργοστασιακής εργασίας-δουλείας που υπάρχουν στην Κίνα. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν νόμιμα να εκμεταλλευτούν την καλή φήμη της ετικέτας «ιταλικής κατασκευής». Μέχρις ότου η φήμη αυτή χαθεί και τα χρήματα εγκαταλείψουν την χώρα.

Τελικά, αυτός που ωφελείται από αυτήν την οικονομική σχέση χτισμένη πάνω στην «ιταλική κατασκευή», μπορεί να είναι μόνο η Κίνα.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO), ο οποίος αποκαλείται σε διαδικτυακά σχόλια στην Κίνα και «Wuhan Health Organization», μαζί με τον γενικό διευθυντή του, κ. Tedros Adhanom Ghebreyesus, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα όσον αφορά την πολιτικοποίηση του θεσμού που γίνεται εμφανής από τις χωρίς ντροπή προσπάθειές του να ικανοποιεί την κινεζική κομμουνιστική ηγεσία, ενώ το Πεκίνο συνεχίζει να αποκρύπτει στοιχεία σχετικά με τον ιό Γουχάν.

Ο WHO, έχει ήδη ένα κακό ιστορικό αντιμετώπισης θανατηφόρων επιδημιών τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, το 2015, υπό την ηγεσία της υποστηριζόμενης από το Πεκίνο Μάργκαρετ Τσαν, ο WHO παραδέχτηκε ότι «δεν ήταν καλά προετοιμασμένος» για να διαχειριστεί σωστά το ξέσπασμα του Έμπολα.

Σύμφωνα με ένα άρθρο των Times, ο WHO δημοσίευσε οκτώ «μαθήματα» που πήρε μέσα από αυτή την κρίση, με ένα από αυτά να είναι «η επικοινωνία με έναν πιο ανοιχτό τρόπο», και στη συνέχεια πρότεινε εννέα διορθωτικά μέτρα ώστε να δρα καλύτερα σε πιθανά μελλοντικά κρούσματα, όπως το να δημιουργήσει την «Παγκόσμια Ομάδα Εκτάκτων Καταστάσεων», με ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης.

Το αφήγημα του Πεκίνου

Ωστόσο, αυτήν τη φορά, η αποτυχία του WHO δεν οφείλεται μόνο στην ανεπάρκειά του ως οργανισμός, αλλά και στην προσπάθειά του να αναπαράγει το αφήγημα του Πεκίνου στην τρέχουσα κρίση του ιού.

Υπήρξαν επικρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο κατά του WHO, που αντηχούσε το Πεκίνο, υποβαθμίζοντας την κρισιμότητα της κατάστασης στις αρχές Ιανουαρίου.  Ειδικοί στον τομέα της υγείας σε όλο τον κόσμο έχουν επίσης απογοητευτεί βλέποντας ότι, δεδομένου του τυραννικού ελέγχου των πληροφοριών από το Πεκίνο, που περιλαμβάνει την απειλή με σύλληψη ιατρικού προσωπικού για να μην μιλήσει, ο επικεφαλής του WHO θα επαινούσε το Πεκίνο για «παροχή ασφάλειας», και θα ανακήρυττε κατάσταση παγκόσμιας πανδημίας λίγες μόνο μέρες μετά την καραντίνα της Γουχάν, του επικέντρου της επιδημίας, στις 23 Ιανουαρίου.

Αλλά έως τότε, ο θανατηφόρος ιός είχε ήδη φτάσει στην Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη.

Φοβούμενος μήπως προσβάλλει το Πεκίνο, ο WHO μετά από ελιγμούς αρκετών ημερών, τελικά μετονόμασε τον ιό Γουχάν σε «COVID-19». Η νωχελική απόκριση του WHO για την προειδοποίηση του υπόλοιπου κόσμου σχετικά με αυτήν τη θανατηφόρα ασθένεια, οδήγησε στη δημόσια κατακραυγή εναντίον του Ghebreyesus. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, περισσότεροι από 456.000 άνθρωποι υπέγραψαν στο Change.org για την παραίτησή του.

Ο ιός Γουχάν, εν τέλει, εντοπίστηκε για πρώτη φορά από Κινέζους γιατρούς τον Δεκέμβριο του 2019. Ωστόσο, το Πεκίνο απέκρυψε την ύπαρξή του μέχρι τις 23 Ιανουαρίου. Σύμφωνα με μια πρόσφατη ερευνητική εργασία με τίτλο «Censored Contagion» που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο του Τορόντο, το Πεκίνο από τον Δεκέμβριο του 2019 επικεντρώνεται στην λογοκρισία περιεχομένου σχετικά με τον ιό Γουχάν, σε πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το δημοφιλές WeChat και YY και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αποκρύπτει στοιχεία. Για παράδειγμα, αποκρύφθηκαν αναφορές στον Λι Γουενλιάνγκ, τον γιατρό που εξέθεσε την κατάσταση και πέθανε από τον ιό Γουχάν. Απόκρυψη πληροφοριών όπως αυτή μπορεί να περιορίσει την επικοινωνία σχετικά με τον ιό και την πρόληψη, σύμφωνα με την ερευνητική εργασία.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνήσεις και ο WHO φαίνεται να αποδίδουν αξιοπιστία στα στοιχεία από το Πεκίνο, καθώς τα αναφέρουν ως πηγές χωρίς δισταγμό.

Αυτός ο διεθνής οργανισμός φαίνεται να επικεντρώνεται στην διευκόλυνση των κομμουνιστών ηγετών του Πεκίνου, αντί στην ευημερία 1,3 δισεκατομμυρίων Κινέζων και 23,7 εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ταϊβάν.

Το θαύμα της Ταϊβάν

Τα τελευταία χρόνια, η ανάμειξη της πολιτικής με την δημόσια υγεία δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για τον WHO.

Παρά τις σχολαστικές προσπάθειες πολλών χωρών μελών, η Ταϊβάν δεν έχει κατορθώσει να πάρει μια έδρα μέσα στον WHO. Αυτή η απόρριψη εμποδίζει την Ταϊβάν να αποκτήσει πρόσβαση στα δεδομένα και τους πόρους του οργανισμού, γεγονός που την επιβάρυνε στην κρίση του SARS το 2003, και την ζημιώνει στην τρέχουσα επιδημία επίσης.

Για να προσελκύσει την Ταϊβάν να υιοθετήσει την πολιτική «μία χώρα, δύο συστήματα», με την προπαγάνδα του το Πεκίνο φτάνει στο σημείο να αποκαλεί τους Ταϊβανούς «συμπατριώτες με την ίδια σάρκα και αίμα». Ωστόσο ο δεσμός αίματος εξαφανίζεται, όταν η Ταϊβάν βρίσκεται σε κρίσεις υγείας, όπως του SARS και του ιού Γουχάν, ή όταν η Ταϊβάν επιδιώκει την ένταξή της στον WHO.

Σύμφωνα με τον γιατρό Τσεν Τσιεν-τζεν, έναν επιδημιολόγο του πανεπιστημίου John Hopkins και αντιπροέδρου της [κυβέρνησης της] Ταϊβάν, η Ταϊπέι έλαβε πληροφορίες σχετικά με τον SARS από τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς το Πεκίνο αρνήθηκε να προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια.

Ένα άρθρο εξωτερικής πολιτικής ανέφερε ότι «περίπου 60.000 πτήσεις μεταφέρουν 10 εκατομμύρια επιβάτες μεταξύ Ταϊβάν και Κίνας κάθε χρόνο. Η Ταϊβάν έχει παρουσιάσει έντονο ενδιαφέρον, για την προστασία της και την ευημερία του κόσμου από αυτήν την τελευταία απειλή για την υγεία. […] Ωστόσο, η Ταϊβάν έχει αποκλειστεί από τις έκτακτες συνεδριάσεις του WHO για την κρίση του νέου κορωνοϊού».

Ως ανεξάρτητη δημοκρατία, η Ταϊβάν απέχει μόλις 130 χιλιόμετρα από την Κίνα. Η παρεμπόδιση της Ταϊβάν από το Πεκίνο, να γίνει μέλος του WHO κατά το διάστημα της έξαρσης του SARS, δίδαξε στο νησιωτικό έθνος να αναπτύσσει τις υποδομές του στην δημόσια υγεία, ώστε να είναι έτοιμο για μια επόμενη κρίση.

Την ίδια στιγμή, η Ταϊβάν αποφάσισε να απορρίψει το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας. Στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές η πρόεδρος Τσάι Ινγκ-γουέν έλαβε έναν πρωτοφανώς μεγάλο αριθμό ψήφων—αποδεικνύοντας την ισχυρή επιθυμία του κοινού να διατηρήσει την αυτονομία του από την Κίνα, απορρίπτοντας έτσι τον υποψήφιο [πρόεδρο] που είχε την υποστήριξη του Πεκίνου, καθώς και την πρόταση του καθεστώτος για «μία χώρα, δύο συστήματα».

Με περισσότερους από 850.000 Ταϊβανούς να ζουν μόνιμα στην ηπειρωτική Κίνα και άλλους 400.000 να εργάζονται εκεί, η Ταϊβάν δέχτηκε περίπου 2,7 εκατομμύρια Κινέζους επισκέπτες πέρυσι, κάνοντας το νησί ίσως το πιο ευάλωτο μέρος για μια έξαρση του ιού Γουχάν.

Ωστόσο, η διαφάνεια της Ταϊβάν, η καραντίνα, η κοινωνική απομάκρυνση, τα βήματα επιτήρησης, η χρήση προηγμένης ψηφιακής τεχνολογίας και μια αποτελεσματική Κεντρική Διοίκηση [για την καταπολέμηση του ιού], έχουν αποδειχθεί κρίσιμοι παράγοντες στην καταστολή αυτής της θανατηφόρου ασθένειας, σε μόλις 77 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις, μέχρι και τις 17 Μαρτίου (σύμφωνα με ένα άρθρο στο StanfordHealth Policy στις 3 Μαρτίου).

Το σημαντικότερο βήμα, όπως παρατηρήθηκε από πολλούς ειδικούς, ήταν η ταχεία απόφαση της κυβέρνησης της Ταϊβάν να επιβάλλει απαγορεύσεις μετακίνησης από και προς την Κίνα και το Χονγκ Κονγκ, πριν ο ιός μπορέσει να διαδοθεί.

Ακολουθώντας τα συμφέροντα της Κίνας

Η Νότια Κορέα ωστόσο, καθώς και η Ιαπωνία, η Ιταλία και το Ιράν, δεν πήραν άμεσα μέτρα, ή αρνήθηκαν να αναστείλουν πτήσεις, με αποτέλεσμα βαρύτατες επιπτώσεις στην επιδημία του κορωνοϊού. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο ιός Γουχάν φαίνεται να έχει πλήξει περισσότερο τις χώρες που έχουν ευθυγραμμιστεί με τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της Κίνας.

Ενώ η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία απολαμβάνουν ένα παρόμοιο υψηλό επίπεδο υγειονομικής περίθαλψης με την Ταϊβάν, και οι δύο, αντίθετα από την Ταϊβάν, επιδίωξαν να έχουν στενότερους οικονομικούς και διπλωματικούς δεσμούς με το κομμουνιστικό Κεντρικό Βασίλειο.

Πολλές εταιρείες της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας συνεργάζονται με το Πεκίνο, καθιστώντας τες όλο και πιο εξαρτημένες από την Κίνα. Πολλοί Νότιο-Κορεάτες, βλέποντας τους συνεχώς αναπτυσσόμενους δεσμούς του έθνους με την Κίνα, τώρα ζητούν την παραίτηση του προέδρου Μουν Τζε-ιν, λόγω της στάστης του υπέρ του Πεκίνου, και τον αποκαλούν «Κινέζο πρόεδρο Μουν».

Η Ιταλία ήταν το πρώτο (και μόνο) κράτος των G-7 που συμμετείχε στο «Πρόγραμμα μία ζώνη, ένας δρόμος» (BRI) του Πεκίνου, και είχε τα σύνορά της εντελώς ανοιχτά σε ανθρώπους από την Κίνα, ακόμα και αφότου ο ιός Γουχάν εμφανίστηκε στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Guardian πριν από εννέα χρόνια, μόνο στο Πράτο της Τοσκάνης, ο αριθμός των Κινέζων κατοίκων είχε ήδη φτάσει πάνω από 50.000 και αποτελούσε περισσότερο από το 30% του πληθυσμού της πόλης. Το 32% των παιδιών που γεννήθηκαν στο κεντρικό νοσοκομείο του Πράτο είχαν Κινέζες μητέρες.

Σήμερα, η Ιταλία έχει μια αυξανόμενη κινεζική κοινότητα μεταναστών, που υποστηρίζει μια κομμουνιστική ατζέντα υπέρ του Πεκίνου.

Είναι σίγουρα λυπηρό το γεγονός ότι η Κίνα έχει παραδώσει στην Ιταλία έναν θανατηφόρο ιό πριν την υποσχόμενη οικονομική ανάταση από το πρόγραμμα BRI («Μία ζώνη, ένας δρόμος»). Η απόφαση της Ιταλίας για καραντίνα σε εθνικό επίπεδο ήρθε λίγο αργά, όπως επισημαίνουν οι επικρίσεις.

Ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ιράν, η Κίνα έχει τεράστια επιρροή στην οικονομία του Ιράν και στην εξωτερική του πολιτική. Το Ιράν υποστηρίζει την Κίνα σχεδόν σε όλα τα ζητήματα των Ηνωμένων Εθνών και τώρα έχει πληγεί σκληρά από τον ιό Γουχάν. Κάποιοι κορυφαίοι Ιρανοί ηγέτες συγκαταλέγονται στα θύματα κορωνοϊού, που ξεπερνούν τα 7.000 άτομα.

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι μεγάλοι αρχαίοι πολιτισμοί όπως το Ιράν και η Κίνα κυβερνώνται σήμερα από άνομες δικτατορίες που ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία παρά για την ευημερία του λαού τους.

Για αιώνες, πολλοί άνθρωποι στην Ασία πίστευαν βαθιά στην καρμική ανταπόδοση —η ιδέα αυτή είναι παρόμοια με ένα ρητό της χριστιανικής παράδοσης «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις».

Εκ των υστέρων, η άρνηση του WHO για την ένταξη της Ταϊβάν [στον οργανισμό], μπορεί να ήταν μια μεταμφιεσμένη ευλογία, καθώς η Ταϊβάν ανταποκρίθηκε γρήγορα από μόνη της, χωρίς τις αναξιόπιστες  συμβουλές του WHO, που βασίζονται σε πολιτικούς υπολογισμούς.
Όπως σοφά έγραψε ο Σαίξπηρ στο «Τέλος καλό όλα καλά»: «Καμία κληρονομιά δεν είναι τόσο πολύτιμη όσο η ειλικρίνεια».

Ο Πήτερ Τζανγκ (Peter Zhang) είναι ερευνητής στην πολιτική οικονομία της Κίνας και Ανατολικής Ασίας. Είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Διεθνών Σπουδών του Πεκίνου, της Σχολής Δικαίου και Διπλωματίας Fletcher και του Harvard Kennedy School.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της Epoch Times.

Ειδησεογραφική Ανάλυση

Εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, η παγκοσμιοποίηση μπήκε σε μια φάση ταχύρρυθμης ύφεσης, σύμφωνα με τον οικονομολόγο και συγγραφέα Τσαρλς Χιου Σμιθ (Charles Hugh Smith). Ο Σμιθ βασίζει τον ισχυρισμό του στο μοντέλο καμπύλης τύπου S με βάση το οποίο προβλέπεται ο κύκλος ζωής μιας επιχείρησης ή μιας οικονομίας.

Ο Σμιθ δηλώνει σε έρευνα με τίτλο: «Goodbye to All That: The Demise of Globalization and Imperial Pretensions», ότι όλοι οι οικονομικοί κύκλοι ακολουθούν μια καμπύλη τύπου S. Αυτή η καμπύλη S χαρακτηρίζεται από 1) μια αρχική φάση ή αλλιώς «φάση ανάφλεξης», 2) μια φάση εξέλιξης όπου η παραγωγικότητα φτάνει στο υψηλότερο επίπεδό της, 3) μια φάση ακμής όπου η παραγωγικότητα και οι ανταμοιβές τελματώνουν 4) μια φάση ύφεσης όπου σταματούν να λειτουργούν οι παράγοντες που καθόριζαν τον οικονομικό κύκλο για δεκαετίες.

Ο ιός του ΚΚΚ, γνωστός ως νέος κορωνοϊός, λειτούργησε ως καταλύτης ώστε να έρθουν στην επιφάνεια οι οικονομικοί κίνδυνοι που σχετίζονται με οικονομίες που αντιμετωπίζουν τεράστιο χρέος. Το χρέος αυτό συσσωρευόταν σε μια περίοδο αργής ροής χρημάτων.

H McKinsey & Company προειδοποιεί για παγκόσμια ύφεση της ανάπτυξης λόγω της «μετατόπισης στη σύνθεση των προσλήψεων στην οικονομία, προς τομείς χαμηλότερης παραγωγικότητας· μιας έλλειψης των τομέων επιτάχυνσης παραγωγικότητας μετά την οικονομική κρίση· αδύναμης ανάπτυξης στην “ισχυροποίηση κεφαλαίου”, και άνισων βαθμών ψηφιοποίησης στους διάφορους τομείς».

Η πετρελαϊκή κρίση του 1974 βύθισε τις Ηνωμένες Πολιτείες στην χειρότερη οικονομική ύφεση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οδήγησε στην παραίτηση του προέδρου Νίξον. Αλλά ο υπουργός εξωτερικών Χένρι Κίσσινγκερ προανήγγειλε την οικονομική άνθηση της Αμερικής μέσω χρηματοδότησης, με την δήλωσή του ότι: «εκείνος που ελέγχει τα τρόφιμα ελέγχει τους ανθρώπους, εκείνος που ελέγχει την ενέργεια μπορεί να ελέγξει ολόκληρες ηπείρους, εκείνος που ελέγχει τα χρήματα μπορεί να ελέγξει τον κόσμο».

O Κίσσινγκερ προέβλεψε την άνοδο των δυναμικών αμερικανικών τραπεζικών ιδρυμάτων για τη διαχείριση της «ανακύκλωσης του πετροδολαρίου», όρος που χρησιμοποιήθηκε από το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για την ανακατεύθυνση των κερδών χωρών εξαγωγής πετρελαίου, ώστε να ενδυναμωθούν οι επιχειρηματικές συναλλαγές με ξένες χώρες και οι επενδύσεις ξένων χωρών.

Τα τελευταία 45 χρόνια, το U.S Federal Reserve, οι αμερικανικές τράπεζες και τα πολυεθνικά νομικά σώματα των ΗΠΑ, επέφεραν μια έκρηξη επενδύσεων και κατανάλωσης, ανεβάζοντας τους ρυθμούς του GDP για τις μεγάλες οικονομίες του κόσμου, από 20 έως 70 τοις εκατό.

Τα κέρδη από το ισχυρό κεφάλαιο της μεγάλης παραγωγής ημιαγωγών στις ΗΠΑ, είναι παράγοντας που σχετίζεται με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Με περιορισμένες επενδυτικές ευκαιρίες μετά τον Ψυχρό Πόλεμο για τις ανεπτυγμένες οικονομίες, η οικονομία της Κίνας και άλλων χωρών που έπασχαν από την έλλειψη πιστώσεων, ξαφνικά βίωσαν ένα «τσουνάμι» επενδύσεων από τις ΗΠΑ, για χρηματοδότηση πολεοδόμησης, κατασκευαστικών εργασιών και την τόνωση των καταναλωτικών κερδών για τα τριτοκοσμικά νοικοκυριά.

Αλλά σύμφωνα με τον Σμιθ: «Είναι στην ανθρώπινη φύση να θεωρεί ότι η παρούσα κατάσταση θα είναι έτσι σχεδόν για πάντα, και ότι οι προσωρινές, εξαρτώμενες [από άλλους παράγοντες] υποδομές είναι μόνιμες». Προειδοποιεί ότι «ο συνδυασμός των ιδιαίτερων συνθηκών που δημιούργησαν το παγκόσμιο κύμα των πιστώσεων, των καταναλωτικών εξόδων και της μεταφοράς της παραγωγής στην Κίνα, έληξε».

Τα κέρδη κατανεμήθηκαν σε ένα ευρύ σύνολο ανεπτυγμένων κρατών κατά την άνοδο και την πρώιμη φάση ανάπτυξης της καμπύλης S. Αλλά τα κέρδη από το χαμηλό εργατικό κόστος διαφόρων κρατών και τα μη αυστηρά περιβαλλοντικά πρότυπα, έγιναν παράγοντας απώλειας για τις αμερικανικές δουλειές κατά το τελευταίο στάδιο της φάσης οικονομικής ανάπτυξης.

Καθώς η ανάπτυξη της παραγωγής βάσει της καμπύλης S τελματώθηκε μετά την οικονομική κρίση του 2009, η ελίτ των ΗΠΑ συνέχισε να αιτιολογεί τις επιπρόσθετες μεταφορές επενδύσεων, θέσεων εργασίας και τεχνολογίας στον τρίτο κόσμο, ως απαραίτητες για παροχή χαμηλών τιμών στους καταναλωτές των ανεπτυγμένων χωρών.

Ο Σμιθ λέει ότι τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δημιουργήθηκαν μέσω επενδύσεων των ανεπτυγμένων χωρών, μετατράπηκαν από κερδοφόρες επενδύσεις σε βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία. Με παραγωγή περισσότερη απ΄ ότι χρειάζεται, σχεδόν μηδαμινά κέρδη, και κανένα όφελος για την παραγωγή, ώστε να δημιουργηθεί νέο ρευστό, ο Σμιθ προειδοποιεί ότι η καμπύλη S βρίσκεται στη φάση της ραγδαίας πτώσης.

O Σμιθ θεωρεί ότι η πανδημία του ιού του ΚΚΚ είναι προειδοποίηση για τον κόσμο ότι «ο χωρίς ρίσκο παράδεισος της παγκοσμιοποίησης εμπεριέχει στην πραγματικότητα πολλούς καταστροφικούς κινδύνους». Βλέπει την δαπάνη της Κίνας για το πρόγραμμα «Μία Ζώνη, Ένας δρόμος» για το οποίο πρόσφατα ο Morgan Stanley προέβλεψε ότι θα μπορούσε να φτάσει το $1,2 – 1,3 τρισεκατομμύρια μέχρι το 2027, ως παράδειγμα «μιας εποχής που έχει ήδη γίνει σκόνη».

Η Epoch Times αναφέρεται στον νέο κορωνοϊό ως ιό του ΚΚΚ, καθώς η συγκάλυψη και η κακοδιαχείριση του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος επέτρεψαν στον ιό να εξαπλωθεί σε όλη την Κίνα και να δημιουργηθεί μια παγκόσμια πανδημία. Ο ιός πρωτοεμφανίστηκε πέρυσι στην Κίνα προτού εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.

Αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν πως ο Πούτιν ενεργεί τώρα που έχει την εξουσία να επιβάλλει νόμους μέσω του κοινοβουλίου, και να εξασφαλίσει θετικά αποτελέσματα σε κάθε εθνικές εκλογές, για να έχει εγγυημένη δημόσια έγκριση για ένα συνταγματικό δημοψήφισμα.

Ο Ώστιν Μπέυ (Austin Bay) είναι Συνταγματάρχης (ε.α.) στην Εφεδρεία του Αμερικανικού Στρατού, συγγραφέας, αρθρογράφος, και διδάσκων στρατηγικής πράξης και θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Το τελευταίο βιβλίο του είναι το «Κοκτέιλ από την Κόλαση: Πέντε Πόλεμοι που Διαμόρφωσαν τον 21ο αιώνα».

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της Epoch Times.