Σχεδόν τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τις αμερικανικές εκλογές του 2016, κατά την διάρκεια των οποίων το FBI, με τη βοήθεια της CIA, διενήργησε ποινική έρευνα σε βάρος της εκστρατείας Τραμπ. Ωστόσο, ενώ η έρευνα -η οποία εξελίχθηκε στην ειδική έρευνα του Μιούλερ- έχει εδώ και καιρό ολοκληρωθεί, ο κόσμος συνεχίζει να έχει πλήρη άγνοια για το τι ακριβώς συνέβη και αν η έρευνα τελικά ήταν πολιτικού χαρακτήρα.
Από το 2017, η Epoch Times έφερε στο προσκήνιο την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για την σκευωρία που ήθελε την ύπαρξη ρωσικής εμπλοκής στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Έκτοτε, οι έρευνες του Κογκρέσου έχουν επιβεβαιώσει ότι η εκστρατεία Κλίντον ήταν αυτή που χρηματοδότησε τον «φάκελο Steele», την κύρια πηγή των κατηγοριών.
Τα γραπτά μηνύματα των εμπλεκόμενων του FBI, οι καταθέσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης (DOJ) και του προσωπικού του FBI στο Κογκρέσο, οι έρευνες του Κογκρέσου και οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης επιβεβαιώνουν ότι η έρευνα του FBI «Crossfire Hurricane» είναι γεμάτη παρατυπίες.
Οι παρατυπίες αυτές εντοπίζονται στη σοβαρή προκατάληψη των πρακτόρων που είχαν αναλάβει την έρευνα της εκστρατείας Τραμπ, στην εξάρτηση που είχαν από τον «φάκελο Steele» για την λήψη εντάλματος παρακολούθησης βάσει του νόμου περί παρακολούθησης εξωτερικών μυστικών πληροφοριών, στην παραπλάνηση του Δικαστηρίου Παρακολούθησης και Αντικατασκοπείας (FISC), στο οποίο δεν δόθηκαν τα απαλλακτικά στοιχεία, στην άμεση συμμετοχή της ηγεσίας του FBI στην έρευνα, στη συνέχιση της έρευνας παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων και ούτω καθεξής.
Ωστόσο, πολλές από τις λεπτομέρειες της έρευνας, καθώς και η ανάληψη ευθύνης -με μόνη εξαίρεση τον δικηγόρο του FBI, Κέβιν Κλάινσμιθ, ο οποίος δήλωσε ένοχος για παραποίηση ενός email- παραμένουν ασαφείς.
Νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα, ο διευθυντής των Υπηρεσιών Πληροφοριών Τζον Ράτκλιφ ενέκρινε την δημοσίευση των χειρόγραφων σημειώσεων του πρώην διευθυντή της CIA Τζον Μπρέναν, καθώς και ένα σημείωμα της CIA προς τον τότε διευθυντή του FBI Τζέιμς Κόμεϊ και τον τότε αναπληρωτή διευθυντή του FBI Πίτερ Στροκ, που περιέχει ένα στοιχείο προερχόμενο από την ρωσική υπηρεσία πληροφοριών. Το στοιχείο αυτό υποστηρίζει ότι η Χίλαρι Κλίντον είχε εγκρίνει ένα σχέδιο να χρησιμοποιήσει τον ισχυρισμό της συμπαιγνίας Tραμπ-Ρωσίας για να αποσπάσει την προσοχή από το δικό της σκάνδαλο με τα email.
Τα έγγραφα, ωστόσο, περιέχουν τόσες πολλές ενημερώσεις που είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το πλαίσιο των δηλώσεων και να τους δώσουμε μια δίκαιη αξιολόγηση. Η άρση του απορρήτου αυτών των εγγράφων ήταν επιπλέον το έναυσμα που πυροδότησε κατηγορίες ότι η άρση είχε επιλεκτικό και πολιτικό χαρακτήρα.
Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Πώς υποτίθεται ότι το αμερικανικό κοινό –και από τις δύο πλευρές του τοίχου– θα ανακτήσει την εμπιστοσύνη του στα θεσμικά μας όργανα, όπως το FBI και η CIA, όταν αυτή έχει ζημιωθεί τόσο σοβαρά;
Επιπλέον, υπάρχουν αναφορές που υποδηλώνουν ότι η CIA καθυστερεί την άρση του απορρήτου των εγγράφων. Σε επιστολή της 7ης Οκτωβρίου προς την διευθύντρια της CIA, Τζίνα Χάσελ, οι Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές Τσακ Γκράσλεϊ και Ρον Τζόνσον έγραψαν ότι ο οργανισμός «δεν έχει δημοσιεύσει ούτε ένα έγγραφο ως απάντηση» στις έρευνές τους.
Αυτή η επιστολή ήρθε μια μέρα αφότου ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έγραψε στο Twitter ότι έχει «εξουσιοδοτήσει πλήρως την ολική άρση του απορρήτου όλων των εγγράφων που αφορούν το μεγαλύτερο πολιτικό ΕΓΚΛΗΜΑ στην Αμερικανική Ιστορία, την “Ρωσική συμπαιγνία”».
Ο αμερικανικός λαός δικαιούται την πλήρη διαφάνεια και ανάληψη ευθύνης για την έρευνα «Crossfire Hurricane» του FBI, πόσω μάλλον όταν βασικό της αντικείμενο ήταν μια προεδρική εκστρατεία, και με τον τρόπο αυτόν θα αποκατασταθεί η χαμένη εμπιστοσύνη δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στο σύστημα.
Μας λείπει το θάρρος, χάνουμε την ελπίδα. Μην αφήσετε τον φόβο να καταστρέψει τη ζωή σας. Μην το βάζετε κάτω και μην παραδοθείτε στην προπαγάνδα και την πολιτική. Οι λειτουργοί του κράτους αρχικά ενεργούσαν με βάση το χειρότερο σενάριο. Καθώς περισσότερη επιστήμη και δεδομένα έχουν πέσει πάνω στο τραπέζι, ορισμένοι πολιτικοί τα αγνοούν εις βάρος της κοινωνίας μας. Πρέπει να το ξεπεράσουμε και να επιστρέψουμε στη ζωή μας. Η πανδημία COVID-19 δεν είναι αυτό που κάποτε φανταζόμασταν. Κάποιους πολιτικούς όμως δεν τους ενδιαφέρει, και χάνουμε την ουσία.
Θυμάστε τις 15 ημέρες για να επιβραδύνουμε τη μετάδοση; Μήνες τώρα είμαστε σε ένα άνευ προηγουμένου εγκλεισμό. Μπορούμε να πάμε στο καζίνο, αλλά δεν μπορούμε να πάμε στην εκκλησία; Γιατί οι μικρές επιχειρήσεις, ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας μας καταστράφηκαν ενώ μεγάλες εταιρείες όπως το Home Depot και η Amazon είναι ανοιχτές και ακμάζουσες; Γιατί εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να μην εργάζονται; Γιατί τα παιδιά μας στερούνται αξιοπρεπούς εκπαίδευσης – για να προστατεύσουν τους συνδικαλιστές δασκάλους ενώ πηγαίνουν για ψώνια στο τοπικό Costco ή στο Target; Πώς γίνεται οτιδήποτε απ’ όλα αυτά να βγάζει κάποιο νόημα;
Όλο αυτό έχει καταλήξει ως μια κρίση των μέσων ενημέρωσης – και πολιτικά φτιαγμένη – με στόχο την υπονόμευση της πίστης στη κυβέρνηση Τραμπ, τη δημιουργία φόβου και τον εκφοβισμό των ανθρώπων που αμφισβητούν τις μεγάλες κυβερνητικές αποφάσεις και τους λεγόμενους «ειδικούς». Οι πολιτικοί πράκτορες εκμεταλλεύονται την COVID-19 εις βάρος των πολιτών μας.
Ο αριθμός των θετικών κρουσμάτων, και όχι ο αριθμός των θανάτων, οδηγεί σε υστερία τα μέσα ενημέρωσης – πρόκειται για πολιτική προπαγάνδα. Οι θάνατοι έχουν μειωθεί σημαντικά, αλλά τα θετικά τεστ αυξάνονται. Γιατί αυτό; Επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κάνει πάνω από 70 εκατομμύρια τεστ. Αλλά τα τεστ είναι πολύ ευαίσθητα για να προβλέψουν με ακρίβεια τα συμπτώματα και την εξάπλωση. Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο των New York Times, πιθανώς το 90% των ατόμων που είναι θετικοί δεν είναι μολυσματικοί, καθιστώντας τα τεστ αμφισβητήσιμα.
Η παραπληροφόρηση των μέσων δημιουργεί πανικό και κοινωνική πίεση, αφήνοντας τις υφασμάτινες πάνες πάνω στα πρόσωπά μας. Η αποτελεσματικότητα της μάσκας είναι υποθετική. Έχουν περιορισμένη ικανότητα να σταματήσουν έναν ιό 125 νανομέτρων, αυξάνουν την πρόσληψη CO2 και μας απομονώνουν τον ένα από τον άλλο. Μελέτες έχουν διαπιστώσει – πριν κι από τις τελευταίες συστάσεις – ότι οι απλές υφασμάτινες μάσκες έχουν περιορισμένη ικανότητα να σταματήσουν έναν ιό.
Οι αρνητικές συνέπειες της χρήσης μάσκας είναι γνωστές και ο λόγος για τον οποίο το CDC δεν πρότεινε να τις φοράμε αρχικά. Μόνο μετά την πίεση των μέσων ενημέρωσης και τις προσπάθειες της κυβέρνησης να δείξουν ότι «έκαναν κάτι» έγινε δημοφιλής η «μάσκα ντροπής». Και, παρεμπιπτόντως, η ντροπή ήρθε μετά την έξαρση του ιού.
Οι νοσηλείες μειώνονται σημαντικά. Οι θεραπείες λειτουργούν για πολλούς. Κάθε ορολογική μελέτη δείχνει ότι ο ιός έχει εξαπλωθεί πολύ περισσότερο από ό,τι πιστεύαμε αρχικά – επομένως πολύ λιγότερο θανατηφόρος.
Από τα τελευταία στοιχεία, η COVID-19 έχει περίπου 0,055% θνησιμότητα συγκριτικά με τον πληθυσμό των ΗΠΑ, με μια αναμενόμενη μικρή αύξηση μέχρι το τέλος του έτους. Υπολογίζεται ότι 0,05% του πληθυσμού των ΗΠΑ πέθανε από τη γρίπη του Χονγκ Κονγκ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, περίπου το ίδιο με ένα προηγούμενο μεγάλο κρούσμα γρίπης στη δεκαετία του 1950. Η μέση ηλικία θανάτου για την COVID-19 είναι πάνω από 80 χρονών. Το προσδόκιμο ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι 78. Ενενήντα τέσσερα τοις εκατό των θανάτων ήταν άτομα με «σημαντικά» θέματα υγείας, κυρίως άτομα άνω των 60 ετών. Λιγότεροι από 10.000 θάνατοι καταγράφηκαν ως COVID-19 χωρίς πρόσθετα προβλήματα υγείας.
Εάν είστε κάτω των 50 ετών, είναι πιο πιθανό να πεθάνετε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα καθώς πηγαίνετε στην εργασία σας παρά από COVID-19. Εάν είστε κάτω των 18 ετών, είναι πιο πιθανό να πεθάνετε από πνιγμό την ώρα που τρώτε χοτ ντογκ ή αυτοκτονία παρά από COVID-19. Αλλά τα σχολεία μας είναι κλειστά; Οι πιο ευάλωτες οικογένειές – τα φτωχότερα παιδιά – είναι απομονωμένες στο σπίτι, με περιορισμένο (και αν υπάρχει) ίντερνετ, χωρίς υποστήριξη ή με γονείς που χάνουν τη δουλειά τους. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του CDC, η οικιακή κακοποίηση ολοένα και αυξάνεται και ο αριθμός των αυτοκτονιών ανεβαίνει, ειδικά στους νέους μας. Ένας στους τέσσερις 18 έως 24 ετών που ερωτήθηκαν αναλογίζονταν την απόλυτη απόδραση από τον φόβο και τον πόνο. Πώς μπορούν οι τοπικοί ηγέτες να επιτρέψουν στις καραντίνες να συνεχίσουν σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία;
Ο πανικός είναι ανεξέλεγκτος. Το μίσος εκρήγνυται στους δρόμους μας, ειδικά σε πολιτείες και πόλεις που διέπονται από προοδευτικούς πολιτικούς που χρησιμοποιούν αυτήν την κρίση για να διατηρήσουν την εξουσία. Οι περισσότερες συντηρητικές πολιτείες είναι ανοιχτές και ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές στην προστασία των ευάλωτων.
Γιατί λοιπόν είμαστε ακόμα έγκλειστοι; Απλό. Όλα είναι πολιτική. Μερικοί κυβερνήτες διατηρούν τους υγιείς υπό τυραννία και αφήνουν το μίσος να ανθίσει στους δρόμους.
Η ουσία: Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πολιτικοί οπορτουνιστές και οι μη εκλεγμένοι αξιωματούχοι υγείας δημιουργούν μια απίστευτη οικονομική βλάβη και έναν απαράδεκτο τρόπο ζωής στην Αμερική για το αμφισβητήσιμο επιχείρημα των περισσότερων θετικών κρουσμάτων – αυτό πρέπει να σταματήσει. Πολιτικοί και διαχειριστές πρέπει να λογοδοτήσουν. Δεν θα τελειώσει έως ότου αρκετοί άνθρωποι ξεσηκωθούν και πουν σε αυτούς που χρησιμοποιούν αυτήν την κρίση ως πολιτικό όπλο, αρκετά!
Για όσους διατρέχουν κίνδυνο, είναι συνετό να αναλάβετε την προσωπική ευθύνη όπως θα κάνατε με οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Μην περιμένετε ένα εμβόλιο – πιθανότατα δεν θα λειτουργήσει – κανένα εμβόλιο δεν έχει εξαλείψει ποτέ έναν κορωνοϊό, μεταλλάσσονται. Αλλά ο εγκλεισμός των υγιών ανθρώπων δεν έχει λογική. Η ζωή είναι γεμάτη κινδύνους, δεν υπάρχουν εγγυήσεις – πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας. Όλο αυτό το επεισόδιο είναι γεμάτο από άγνοια, εξαπάτηση και προπαγάνδα και διαιρεί την Αμερική. Θάρρος ένταντι του φόβου. Ελπίδα έναντι του μίσους. Εκλέξτε ηγέτες που υποστηρίζουν την ελευθερία έναντι της καταπίεσης.
Ο υπολοχαγός Τζέιμς ΜακΚίννεϊ είναι συνταξιούχος αξιωματικός του Στρατού των ΗΠΑ με περισσότερα από 30 χρόνια υπηρεσίας σε στρατηγικές, τακτικές και ειδικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο. Υπηρέτησε ως ανώτερος αξιωματούχος της άμυνας και αμυντικός προστάτης, αναπληρωτής αρχηγός καταπολέμησης της τρομοκρατίας για την αμερικανική διοίκηση του Ειρηνικού, αξιωματικός βοήθειας ασφαλείας για τις πρεσβείες των ΗΠΑ στην Αλβανία και τη Δημοκρατία της Γεωργίας, και πολιτικο-στρατιωτικός σύμβουλος του διοικητή του στρατού των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Τώρα είναι σύμβουλος και υπηρετεί στο διοικητικό συμβούλιο της Saturna Capital.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των The Epoch Times.
Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό. Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
Ο Πωλ Κένγκορ (Paul Kengor) είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Grove City College στο Γκρόουβ Σίτι της Πενσυλβάνια. Πρόσφατα δημοσίευσε το «Ο διάβολος και ο Καρλ Μαρξ» [The Devil and Karl Marx], μια ενδελεχή ματιά στη διαβολική πλευρά του Καρλ Μαρξ. Το βιβλίο κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής περιόδου της ιστορία μας, καθώς τόσο πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι, έχουν σαγηνευτεί από την πλάνη του σοσιαλισμού που τους διδάσκει η ακαδημαϊκή ελίτ.
«Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού», την οποία επιμελήθηκε ο ιστορικός Στεφάν Κουρτουά, καταγράφει το πόσοι έχασαν την ζωή τους από τον μαρξισμό-λενινισμό τον 20ο αιώνα: ΕΣΣΔ, 20 εκατομμύρια θάνατοι. Κίνα, 65 εκατομμύρια. Βιετνάμ, 1 εκατομμύριο; Βόρεια Κορέα και Καμπότζη, 2 εκατομμύρια. Ανατολική Ευρώπη, 1 εκατομμύριο; και περίπου 3,5 εκατομμύρια στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και το Αφγανιστάν. Αυτοί οι αριθμοί είναι μικρότεροι από αυτούς που περιγράφονται λεπτομερώς από τον καθηγητή Ρούντολφ Ράμελ στο «Θάνατος από την κυβέρνηση» (Death by Government). Διαπιστώνει ότι από το 1917 έως την κατάρρευσή της, η Σοβιετική Ένωση δολοφόνησε ή προκάλεσε τον θάνατο 61 εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως δικών της πολιτών. Από το 1949 έως το 1976, το καθεστώς του Μάο Τσετούνγκ της Κομμουνιστικής Κίνας ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο 78 εκατομμυρίων πολιτών του.
Η πνευματική ελίτ του κόσμου επικεντρώνεται πρόθυμα στις φονικές φρικαλεότητες του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά αγνοεί αυτές των σοσιαλιστών ανά τον κόσμο. Ο Μάο Τσετούνγκ εδώ και πολλά χρόνια θαυμάζεται από ακαδημαϊκούς και αριστερούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Συχνά έκαναν πορείες επαινώντας τον και κυματίζοντας το μικρό κόκκινο βιβλίο του, «Αποφθέγματα του επικεφαλής Μάο». Η διευθύντρια επικοινωνίας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, Ανίτα Ντουν, κατά την ομιλία της τον Ιούνιο του 2009 στην τελετή αποφοίτησης του Επισκοπικού Λυκείου του Αγίου Ανδρέα στον Εθνικό Καθεδρικό Ναό της Ουάσιγκτον, δήλωσε ότι ο Μάο ήταν ένας από τους ήρωές της.
Είτε πρόκειται για την ακαδημαϊκή κοινότητα, την ελίτ των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τους σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος Αμερικής, ή οργανισμούς όπως οι NAACP, National Council of La Raza, Green for All, Sierra Club, και το Children’s Defense Fund, υπάρχει μια μεγάλη ανοχή για τις ιδέες του σοσιαλισμού — ενός συστήματος που έχει προκαλέσει τους περισσότερους θανάτους και δυστυχία από όλα τα άλλα συστήματα μαζί.
Οι σημερινοί αριστεροί, σοσιαλιστές και προοδευτικοί θα θύμωναν στην παραμικρή υπόνοια ότι η ατζέντα τους διαφέρει λίγο από εκείνη των ναζιστικών, σοβιετικών και μαοϊκών δολοφόνων. Λάβετε υπόψη ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι υπέρ των στρατοπέδων συγκέντρωσης ή των επεκτατικών πολέμων για να θεωρηθεί τύραννος. Η μόνη απαίτηση είναι ότι πρέπει να πιστέψει στην υπεροχή του κράτους έναντι των ατομικών δικαιωμάτων.
Ο Κένγκορ επισημαίνει ένα άλλο χαρακτηριστικό του Μαρξ που αγνοείται από τους οπαδούς του. Αυτό το χαρακτηριστικό του μαρξισμού θα έπρεπε να ενοχλήσει την συνιδρύτρια του κινήματος Black Lives Matter, Πατρίς Κάλλορς, η οποία είπε ότι αυτή και οι συνεργάτες της είναι «εκπαιδευμένοι μαρξιστές». Αναρωτιέμαι αν έχει τις απόψεις του Μαρξ σχετικά με τις φυλές. Ο γαμπρός του Μαρξ, Πωλ Λαφάργκ, θεωρούταν ότι είχε αίμα «Νέγρων» στις φλέβες του. Ο Μαρξ τον έλεγε υποτιμητικά «Νεγκίλο» και «ο Γορίλας».
Ο Μαρξ είχε παρόμοιο μίσος για τους Εβραίους. Αποκάλεσε τον επίσης σοσιαλιστή οργανωτή εργατών Φερντινάντ Λασσάλ που ήταν εβραϊκής καταγωγής, «γλοιώδη Εβραίο», «μικρό κικ [μειωτική έκφραση για Εβραίους]», «ψωροπολωνο-εβραίο» και «-εβραίο». Το 1844, ο Μαρξ έγραψε ένα δοκίμιο με τίτλο «Η εβραϊκή ερώτηση» στο οποίο ρωτά: «Ποια είναι η κοσμική σέκτα του Εβραίου;» Η απάντησή του: «Το παζάρεμα. Ποιος είναι ο κοσμικός του θεός; Τα χρήματα».
Εδώ και πολλά χρόνια, οι αριστεροί έχουν σχηματίσει μια ηθική ισοδυναμία μεταξύ του κομμουνιστικού/σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού και της δημοκρατίας. Ο Γ. Ε. Μ. ντι Μπουά, έγραψε στον National Guardian (1953): «Ο Τζόζεφ Στάλιν ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Λίγοι άλλοι άντρες του 20ού αιώνα μπορούν να φτάσουν το ανάστημά του». Ο δημοσιογράφος Γουόλτερ Ντουράντι χαρακτήρισε τον Στάλιν ως «τον μεγαλύτερο ζωντανό πολιτικό… έναν ήσυχο και διακριτικό άνθρωπο». Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Ο οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ επισκέφθηκε την Κίνα του Μάο και επαίνεσε τον Μάο Τσετούνγκ και το κινεζικό οικονομικό σύστημα. Ο Μάικλ Όκσενμπεργκ, ο ειδικός της Κίνας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ, παραπονέθηκε ότι «η Αμερική είναι καταδικασμένη να αποσυντεθεί έως ότου μια ριζοσπαστική, ακόμη και επαναστατική αλλαγή αλλάξει ριζικά τα θεσμικά όργανα και τις αξίες» και παρότρυνε να «δανειστεί η Αμερική ιδέες και λύσεις» από την Κίνα.
Ο Πολ Κένγκορ με το έργο του τονίζει τα κακά του μαρξισμού. Το ερώτημα είναι αν ο κόσμος θα δώσει προσοχή στο μάθημά του ή θα πέσει θύμα των ψεύτικων υποσχέσεων και θα ζήσει την φρίκη του σοσιαλισμού. Παρεμπιπτόντως, ενώ η Σουηδία και η Δανία έχουν ένα εκτεταμένο σύστημα επιδομάτων, έχουν οικονομίες αγοράς — όχι σοσιαλιστικές οικονομίες, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αριστεροί.
Ο δρ. Γουόλτερ Γουίλιαμς είναι Διακεκριμένος Καθηγητής οικονομικών John M. Olin στο Πανεπιστήμιο George Mason του Φέρφαξ. Συγγραφέας πολλών βιβλίων και αποδέκτης πολλών βραβείων και διακρίσεων, συμμετέχει σε πολλά διοικητικά συμβούλια και συμβουλευτικές επιτροπές, μεταξύ αυτών στο Ίδρυμα Hoover, στο κολλέγιο Grove City, στο Ινστιτούτο Cato, στο Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων και στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Κληρονομιάς (Heritage Foundation).
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
Πάντα πίστευα ότι θα πήγαινα στην Νέα Υόρκη όταν πάρω σύνταξη. Μεγάλωσα εκεί.
Στη δεκαετία του 1950, ήταν ένα υπέροχο μέρος. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε τώρα ότι οι φίλοι μου και εγώ, οκτώ ετών περίπου, θα παίρναμε την γραμμή Jerome-Woodlawn προς το Μπρονξ μόνοι μας και θα καθόμασταν στις ακριανές, φθηνές θέσεις για να παρακολουθήσουμε τους αγαπημένους μας Yankees, συζητώντας ποιος ήταν καλύτερος, Μάικυ Μαντλ ή Γουίλυ Μέις, έως ότου θα είχαμε ήδη αργήσει για το βραδινό στο σπίτι.
Σήμερα, κανένας γονέας μεσαίας τάξης, ή οποιοσδήποτε γονέας με το κεφάλι βιδωμένο ακόμη και ελαφρώς καλά, δεν θα σκεφτόταν καν κάτι τέτοιο για ένα μικρό παιδί. Είναι πολύ επικίνδυνο, για να το θέσω ήπια.
Η πόλη βρίσκεται σε φλόγες — μεταφορικά, ηθικά και κυριολεκτικά, με έμφαση στο κυριολεκτικά— με το ποσοστό των δολοφονιών να υπερδιπλασιάζεται από πέρυσι και οι πυροβολισμοί να αυξάνονται 45 τοις εκατό. (Όχι ότι κανένας, όπως έγραψε η Νικόλ Τζελίνας στην New York Post, φαίνεται να νοιάζεται.)
Η αλήθεια είναι ότι οι Νεοϋορκέζοι δεν μπορούν κανέναν άλλον να κατηγορήσουν παρά τον εαυτό τους, για την τρομερή παρακμή της κάποτε θαυμάσιας πόλης τους που ήταν ο φθόνος του κόσμου, όχι και τόσο πολλά χρόνια πριν.
Μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν ότι ο δήμαρχος Μπιλ ντε Μπλάσιο θα ήταν ο χειρότερος τοπικός πολιτικός που υπήρξε από την εποχή του Νέρωνα, αλλά τον επέλεξαν και είχαν ένα τέλειο παράδειγμα από τη δεκαετία του 1990 για το τι θα σήμαινε αυτό.
Αυτές ήταν οι μέρες που ο Ντέιβιντ Ντίκινς ήταν δήμαρχος. Οι μπάτσοι ήταν παράλυτοι και η Νέα Υόρκη ήταν τόσο γεμάτη εγκληματικότητα όσο η Γκόθαμ στις ταινίες Batman. Με τον ντε Μπλάσιο, έχουμε, στα λόγια αυτού του πολύτιμου Νεοϋορκέζου Γιόγκι Μπέρα, déjà vu ακόμα μια φορά. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, είναι χειρότερο, πολύ χειρότερο, χωρίς σημάδια βελτίωσης.
Κανείς δεν τραγουδά «Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, είναι μια υπέροχη πόλη!» πια. Σίγουρα όχι ο Φρανκ Σινάτρα ή ο Τζιν Κέλλυ. (Βλέποντας την χαρά σε αυτό το παλιό κλιπ ραγίζει η καρδιά σου για την Νέα Υόρκη και το Χόλιγουντ ταυτόχρονα — διπλό χτύπημα. Ή τι θα λέγατε για αυτό, με τον Τζίμυ Κάγκνυ να αποχαιρετά το Μπρόντγουεϊ; Ή για την Πασχαλινή Παρέλαση του Ίρβινγκ Μπερλίν, με την Πέμπτη Λεωφόρο πλήρως οχυρωμένη λόγω της βίας;)
Οι περισσότεροι Νεοϋορκέζοι με τους οποίους μιλάω στο τηλέφωνο (είναι δύσκολο για εμένα να πάω εκεί. Ως κάτοικος του Τενεσί, θα πρέπει να απομονωθώ για δύο εβδομάδες) θέλουν να φύγουν. Αναρωτιούνται αν θα μπορούσαν να πουλήσουν τα διαμερίσματά τους — κάποτε ένα περιουσιακό στοιχείο χρυσωρυχείο.
Άλλοι έχουν ήδη αποχωρήσει, ζουν σε παραθεριστικές κατοικίες στο Κονέκτικατ ή στο Λονγκ Άιλαντ χωρίς να σχεδιάζουν μια άμεση επιστροφή.
Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει όταν βλέπουμε τις καταστάσεις τρέλας που θυμίζουν Ιερώνυμο Μπος έξω από το Δημαρχείο (για πόσες μέρες τώρα;) με διαμαρτυρόμενους που απαιτούν ακόμη περισσότερη σάρκα, και δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ, από τους ίδιους ανθρώπους — την αστυνομία — που έδωσαν την ζωή τους για αυτούς την 11η Σεπτεμβρίου;
Το πλέον διάσημο βίντεο της νεαρής λευκής γυναίκας, ντεζαμπιγέ, που γυροφέρνει και ουρλιάζει σε έναν αστυνομικό που υποθέτει ότι δεν πήγε ποτέ σε πανεπιστήμιο και τον αποκαλεί «μαύρο Ιούδα», πιθανότατα θα περάσει στην ιστορία ως το ιστορικό κατώτατο σημείο αναγνώρισης της εποχής μας.
Και τώρα ο πρώην δήμαρχός τους θέλει να γράψει τις λέξεις «Black Lives Matter» στον Trump Tower. Τώρα θα δει!
Φυσικά, δεν πρόκειται ο ντε Μπι να σκεφτεί ότι μπορεί ο ίδιος να είναι ο λαϊκιστής, όχι ο Τραμπ. Αυτού του είδους οι σκέψεις είναι πέραν του βεληνεκούς των Δημοκρατικών πολιτικών και των οπαδών τους σε αυτήν την εποχή της μέγιστης προβολής. (Η «τοιχογραφία» του Black Lives Matter έχει αναβληθεί προσωρινά.)
Η Νέα Υόρκη ήταν κάποτε ένας τόπος υψηλής γνώσης (και αυτογνωσίας) όπου τέθηκαν τάσεις και καλλιεργήθηκαν ιδέες. Τώρα, η χωρίς σκέψη διαμαρτυρία του πιο μηχανικού και εγκεφαλικά νεκρού είδους κυριαρχεί, με αγάλματα να βεβηλώνονται και με αθώους ανθρώπους να δέχονται κατάρες και επιθέσεις στους δρόμους.
Η φράση «Revolution Nothing Less» γραμμένη σε πεζοδρόμιο καθώς ακτιβιστές και διαδηλωτές καταλαμβάνουν μια περιοχή απέναντι από το Δημαρχείο του Μανχάταν πριν από την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το ποσό χρηματοδότησης της αστυνομίας στην Νέα Υόρκη, 30 Ιουνίου 2020. (Charlotte Cuthbertson / The Epoch Times)
Η πόλη οδηγεί ακόμα το έθνος, αλλά το οδηγεί προς το κακό.
Όλοι αυτοί οι δυσαρεστημένοι Νεοϋορκέζοι με τους οποίους μιλάω… ακούγεται σαν προβλήματα των πλουσίων. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Αυτοί ήταν καλοί άνθρωποι που ήθελαν το καλύτερο για όλους. Τώρα δεν θέλουν να είναι στην πόλη, που πολλοί από εμάς πιστεύαμε, σωστά ή λανθασμένα, ότι ήταν το κέντρο του σύμπαντος.
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ θέλω και πολύ να πάω εκεί αυτές τις μέρες, τουλάχιστον έως ότου τα πράγματα βελτιωθούν. Ως άλλος Τζίμυ Κάγκνυ στο κλιπ που παρέπεμψα παραπάνω: «Δώστε τους χαιρετισμούς μου στο Broadway!» αλλά σε αντίθεση με τον Τζίμυ, στα λόγια της ιδιοφυΐας του κωμικού μιούζικαλ Τζορτζ Μ. Κόαν, δεν είμαι σίγουρος ότι «θα είμαι εκεί πολύ σύντομα».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο Τζο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφερθεί έστω και λίγο στη βία που κατακλύζει τόσες πολλές πόλεις στην Αμερική.
Του ήταν δύσκολο να κάνει μια τέτοιου είδους αναφορά χωρίς να αποκαλύψει τις τρομερές πολιτικές που κρύβονται πίσω από το κόμμα του σε αυτές τις πόλεις.
Από το Πόρτλαντ -όπου οι αιματηρές εξεγέρσεις συνεχίζονται για ογδόντα ημέρες χωρίς τέλος- μέχρι τη Νέα Υόρκη -την πόλη που κάποτε όλοι ζήλευαν, η οποία έχει πλέον μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και αποχωρητήρια για τους άστεγους ναρκομανείς και τους παιδεραστές, ενώ οι πολίτες της άρχισαν να τρέπονται σε φυγή- οι Δημοκρατικοί αξιωματούχοι έχουν αποδειχθεί ότι είναι μια ομάδα από πριμαντόνες που χάθηκαν ανάμεσα στην συμπάθειά τους για τους διαδηλωτές (συμπεριλαμβανομένων των βίαιων με τους οποίους φαίνεται ορισμένοι να ταυτίζονται) και σε μια απόλυτη ανιδεότητα για το πώς να χειριστούν αυτή την κλιμακούμενη κατάσταση.
Ό,τι κι αν κάνουν, δεν τολμούν να προσβάλουν τους οσιοποιημένους διαδηλωτές καλώντας την αστυνομία, μην τυχόν και αυτοί (Δημοκρατικοί δήμαρχοι, κυβερνήτες, γενικοί εισαγγελείς και ούτω καθεξής) κατηγορηθούν για ρατσισμό — ένα παιχνίδι ανόητων, αφού όλοι, στο τέλος, δακτυλοδείχνονται ως ρατσιστές. Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα στην Αμερική του σήμερα.
Εξαιρέσεις είναι φυσικά οι δήμαρχοι του Σιάτλ και του Σικάγου οι οποίοι, με μια απίστευτη υποκρισία, άρχισαν ξαφνικά να καλούν τους αστυνομικούς να τους προστατεύσουν, όταν τα σπίτια τους δέχτηκαν επίθεση, κάτι που δεν έκαναν ποτέ για τους ανθρώπους των πόλεών τους, ειδικά για τους φτωχούς, που προσποιούνται ότι υποστηρίζουν.
Στην περίπτωση του Σικάγου, για χρόνια βλέπουμε τα σώματα να σωριοάζονται το ένα πάνω στο άλλο, καθώς η πόλη έχει μετατραπεί σε πεδίο δολοφονιών για τους μαύρους.
Εν τω μεταξύ οι αστυνομικοί, που εργάζονται σκληρά, υπό την συνεχή επίθεση των ηθικών ναρκισσιστών της αριστεράς, συνταξιοδοτούνται με ρυθμό ρεκόρ σε ολόκληρη την χώρα -ποιός θα μπορούσε να τους κατηγορήσει- αφήνοντας τις πόλεις ανυπεράσπιστες, ενώ η ηγεσία της Antifa και των Black Lives Matter συνεχίζουν να επιζητούν την επανάσταση.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι οι ηγέτες των BLM είναι όπως ανοιχτά δηλώνουν οι ίδιοι, «εκπαιδευμένοι μαρξιστές». Ο μαρξισμός έχει οδηγήσει σε πολύ περισσότερους θανάτους -περίπου εκατό εκατομμύρια- από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, ιδεολογία ή πανδημία στην ιστορία του κόσμου, συνδυασμένες.
Όσον αφορά το χάος και τις δολοφονίες, η αριστερά κερδίζει το προβάδισμα με διαφορά. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, ούτε καν το ISIS που μπόρεσε να σκοτώσει 20.000 άτομα μόνο στο Ιράκ σε διάστημα δύο χρόνων. Κατά κάποιον τρόπο, η επιθυμία της αριστεράς για αιματοχυσία είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη (βλέπε Γαλλική Επανάσταση), παρομοίως και το επίπεδο της καταστολής, όπως μπορούμε να δούμε από την σημερινή Κίνα, όπου ακόμα υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης – όσο απίστευτο κι αν ακούγεται μετά το Άουσβιτς – με πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους εσώκλειστους.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έκανε κάτι για αυτό. Όπως φάνηκε, δεν είχε το θάρρος να αναφέρει στην ομιλία του έστω και μια λέξη σχετικά με την βία στις αμερικανικές πόλεις (ή στις κινέζικες). Πού λοιπόν να βρεί το θάρρος να κάνει κάτι για οτιδήποτε απ’ όλα αυτά, όντας «αλυσοδεμένος» από το αριστερό κομμάτι του κόμματός του;
Πρόσφατα, ένα μέλος του Κογκρέσου, η Αριάνα Πρίσλεϊ (Δ-Μασ.), ζήτησε τη συνέχιση των «αναταραχών». Όχι ότι χρειαζόταν βέβαια, η βία τείνει να τρέφεται από τον εαυτό της και να μεγαλώνει όταν δεν υπάρχει αντίσταση (βλέπε Γαλλική Επανάσταση και πάλι).
Για αυτόν και μόνο τον λόγο είναι πιθανότερο να δούμε περισσότερη βία με μια κυβέρνηση Μπάιντεν απ’ ό,τι με μια δεύτερη προεδρία Τραμπ.
Εάν κερδίσει ο Τραμπ, θα υπάρξει αναμφίβολα μια άμεση αντίδραση, που πιθανόν να ξεπεράσει εκείνη μετά την πρώτη νίκη του, που ήταν σε βρεφικό στάδιο. Αλλά μην ανησυχώντας πλέον για την επανεκλογή, θα καταστείλει γρήγορα τους βίαιους διαδηλωτές και τους ταραξίες στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας, φέρνοντας ανακούφιση στους περισσότερους Αμερικανούς, ακόμη και σε εκείνους που δεν θέλουν να το παραδεχτούν.
Ο Μπάιντεν και οι υπόλοιποι Δημοκρατικοί καθώς και η χορωδία τους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι φυλακισμένοι σε μια μορφή νοσταλγίας της δεκαετίας του ’60, ειδικά οι νεότεροι που δεν την έζησαν. Νομίζουν ότι αυτές οι μέρες ήταν «πολύ ‘κουλ’ για το σχολείο». (Ως κάποιος που τις έζησε, επιτρέψτε μου να εκνευριστώ.)
Αυτή η επιθυμία του να είσαι «κουλ», μια αξιολύπητη μορφή συμμόρφωσης στην πραγματικότητα, αποτελεί την βάση της άρνησής τους για αντιμετώπιση της βίας. Το αποτέλεσμα είναι ηθική και προσωπική σύγχυση, όπως βλέπουμε με τους κατοίκους του Άνω Δυτικού Μανχάταν που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς πηγαίνουν στο Zabar’s για να αγοράσουν μπέιγκελ, και πρέπει να αλλάζουν πεζοδρόμια για να αποφύγουν την κλοπή (ή και ακόμα χειρότερα) από έναν από τους διάφορους ναρκομανείς και ανώμαλους που στέκονται στην μπροστινή πόρτα.
Ή με τους πολύ φιλοαριστερούς κατοίκους του δυτικού Λος Άντζελες, όπως μαθαίνω από φίλους που ζουν ακόμα εκεί, οι οποίοι δεν οδηγούν πλέον με ανοιχτές τις οροφές των κάμπριο αυτοκινήτων τους, επειδή φοβούνται ότι ένας άστεγος θα πηδήξει στο κάθισμα δίπλα τους στον πλησιέστερο σηματοδότη.
Ή με αυτούς στα προάστια του Πόρτλαντ που συγκλονίστηκαν εκείνη την νύχτα από την όψη της Antifa – ή το BLM ήταν; – να κάνει πορεία στους αψεγάδιαστους δρόμους τους, κρατώντας ψηλά στον αέρα φώτα σε στυλ ΚΚΚ, φωνάζοντας ότι έφτασε η ώρα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι σκέφτοναι ακόμα να ψηφίσουν τον Μπάιντεν; Δυστυχώς, οι περισσότεροι θα το κάνουν. Αλλά πολλοί από εμάς δεν θα το κάνουμε. Εκτιμούμε την ζωή μας και τις οικογένειές μας.
Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος υποψήφιος για Όσκαρ, συνιδρυτής της PJ Media, και τώρα αρθρογράφος της Epoch Times. Μπορείτε να τον βρείτε στο Parler και στο Twitter @rogerlsimon.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό. Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
Η οικονομία και η χώρα μας, όπως την γνωρίζουμε, είναι σε τρελή κατάσταση αυτήν τη στιγμή. Αλλά δεν χρειάζεται να ζείτε με φόβο. Θέλω να πάρετε μια βαθιά ανάσα και να γνωρίζετε ότι μπορείτε να ελέγξετε το οικονομικό σας μέλλον. Εδώ είναι τρία πράγματα που πρέπει να κάνετε με τα χρήματά σας εδώ και τώρα.
1. Καταγράψτε τους οικονομικούς σας στόχους
Πρόσφατα διάβασα για μια έρευνα του Χάρβαρντ σχετικά με τους γραπτούς στόχους. Ρώτησαν φοιτητές εάν είχαν θέσει σαφείς, καταγραμμένους [σε χαρτί] στόχους για το μέλλον τους και αν έκαναν σχέδια για την επίτευξή τους. Μόνο το 3 τοις εκατό είχε γράψει τους στόχους και τα σχέδιά του. Το δεκατρία τοις εκατό είχε στόχους, αλλά δεν τους είχε γράψει. Και το 84% των ερωτηθέντων δεν είχε καθόλου στόχους.
Δέκα χρόνια αργότερα ρώτησαν και πάλι τους πρώην φοιτητές. Το 13 τοις εκατό που είχε στόχους που δεν γράφτηκαν κέρδιζε διπλάσια χρήματα από το 84 τοις εκατό που δεν είχε καθόλου στόχους. Αλλά εδώ είναι το πραγματικά εντυπωσιακό: Το 3 τοις εκατό που είχε γράψει τους στόχους του κέρδιζε 10 φορές περισσότερα από το άλλο 97 τοις εκατό συνδυασμένο.
Αυτή είναι η δύναμη ενός καταγεγραμμένου στόχου. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσο σημαντικό είναι να καταγράφετε τους στόχους σας. Οι στόχοι σας μπορεί να είναι οτιδήποτε, από το να ξεφύγετε από το χρέος μέχρι το τέλος του έτους, μέχρι να κάνετε ένα σχέδιο για συνταξιοδότηση. Ακόμη και ο προϋπολογισμός των εξόδων σας μετρά ως γραπτός στόχος για τα χρήματά σας κάθε μήνα.
Όταν γράφετε έναν στόχο, έχετε το κίνητρο να επιμείνετε. Θα δουλέψετε πιο σκληρά και θα κινήσετε ουρανό και γη για να τον πραγματοποιήσετε.
2. Δημιουργήστε ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης
Ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης μετατρέπει μια κρίση σε μια απλή αναστάτωση.
Στην Ramsey Solutions, διδάσκουμε τα «7 μικρά βήματα». Σας βοηθούν να ξεφύγετε από το χρέος και να χτίσετε μια ζωή που αγαπάτε. Το Βήμα 1 είναι να δημιουργήσετε ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης $1.000 ως μαξιλάρι σας, ενώ βγαίνετε από το χρέος. Στη συνέχεια, εξοφλήστε όλο το χρέος χρησιμοποιώντας την «χιονοστοιβάδα χρέους». Σε αυτό το βήμα, απαριθμείτε τα χρέη σας από το μικρότερο στο μεγαλύτερο (ανεξάρτητα από το επιτόκιο) και τα εξουδετερώνετε ένα ένα. Μόλις ξεπληρώσετε όλο το χρέος, εξοικονομήστε τρεις έως έξι μήνες για να δημιουργήσετε το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας, που χρηματοδοτήθηκε πλήρως από εσάς.
Μπορείτε να φανταστείτε μια ζωή χωρίς χρέος και ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης στην τράπεζα; Όχι μόνο είστε σε ισχυρή οικονομική θέση, αλλά δεν ανησυχείτε ούτε για μια οικονομική κρίση. Αυτή η ηρεμία είναι ανεκτίμητη!
3. Αλλάξτε την νοοτροπία σας σχετικά με τα χρήματα
Λαμβάνετε μια προσφορά πιστωτικής κάρτας στο εμπορικό κέντρο με μια καταπληκτική προσφορά σε πράγματα που απλά δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Οι φίλοι σας σάς προσκαλούν σε διακοπές, και αντί να τις χάσετε, χρησιμοποιείτε το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας. Ήρθε η ώρα να στείλετε τα παιδιά σας στο πανεπιστήμιο, και έτσι παίρνετε ένα «Γονικό δάνειο PLUS». Αλλά καμία από αυτές τις επιλογές δεν θα κάνει εσάς ή τα παιδά σας να κερδίσετε στην οικονομική σφαίρα.
Εδώ είναι που η αυτογνωσία είναι το κρίσιμο. Μην αφήσετε μια παλιά συνήθεια ή έναν «εύκολο» δρόμο ανάκαμψης να σας επηρεάσει και καταστρέψτε την πρόοδό σας. Πρέπει να γνωρίσετε τον εαυτό σας αρκετά καλά για να ξέρετε από τι θα μπείτε σε πειρασμό και από τι να προφυλαχθείτε.
Έχετε εργαστεί πολύ σκληρά για να αφήσετε μια στιγμιαία απόσπαση της προσοχής να πάρει αυτό που έχετε χτίσει. Εάν είστε έτοιμοι να σταματήσετε να ανησυχείτε, να αγχώνεστε και να χάνετε ύπνο για τα χρήματα μια και καλή, πρέπει να πείτε ποτέ ξανά. Ποτέ ξανά δεν θα είστε στο έλεος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ποτέ ξανά δεν θα σας κρατήσουν τα χρήματα ξυπνητούς την νύχτα.
Μόλις δεσμευτείτε προς τους στόχους σας, βγείτε από το χρέος, αποταμιεύσετε για το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας και αλλάξετε την νοοτροπία σας, τίποτα δεν μπορεί να σας σταματήσει!
Η Rachel Cruze είναι η παρουσιάστρια του The Rachel Cruze Show και του The Rachel Cruze Show Podcast, και επιτυχημένη συγγραφέας των «Love Your Life, Not Theirs» και «Smart Money Smart Kids», μεταξύ άλλων, τα οποία συνέγραψε με τον πατέρα της, Ντέιβ Ράμσυ. Ακολουθήστε την Cruze στο RachelCruze.com και στο Twitter @RachelCruze.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Ο τυπικός σοσιαλιστής σήμερα δεν είναι κάποιος συνδικαλιστής που θέλει υψηλότερους μισθούς. Είναι μια τρανσέξουαλ περιβαλλοντο-φεμινίστρια που συμμετέχει στις συγκεντρώσεις των Antifa και Black Lives Matter και ρίχνει τσιμεντόλιθους στους πολιτικούς της αντιπάλους.
Το βλέπουμε στις ταραχές και τις λεηλασίες που σάρωσαν την χώρα μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ. Η σοσιαλιστική αριστερά σήμερα ασχολείται λιγότερο με την εργατική εκμετάλλευση από την μπουρζουαζία και περισσότερο με την φυλή, το φύλο και τα παράπονα των τρανσέξουαλ, όλα θέματα της πολιτικής ταυτοτήτων. Το αποκαλώ σοσιαλισμό ταυτοτήτων.
Οι σημερινοί σοσιαλιστές θέλουν μια Αμερική που ενσωματώνει τις ομάδες που θεωρούνταν αποκλεισμένες παλαιότερα, ενώ αποκλείει την ομάδα που ήταν παλαιότερα ενσωματωμένη. «Εάν είστε λευκοί, άρρενες, ετεροφυλόφιλοι και θρησκευτικά και/ή κοινωνικά συντηρητικοί», γράφει στο ιστολόγιό του ο Ροντ Ντρέερ, «δεν υπάρχει θέση για εσάς» στην προοδευτική αριστερά. Αντιθέτως, πρέπει τώρα να αναμένεται ότι στην κοινωνία «άνθρωποι σαν εσάς πρόκειται να πρέπει να χάσουν τη δουλειά και την επιρροή τους».
Με άλλα λόγια, για τους σοσιαλιστές ταυτοτήτων και για την αριστερά γενικότερα, οι μαύροι και οι Λατίνοι είναι μέσα· οι λευκοί είναι έξω. Οι γυναίκες είναι μέσα· οι άντρες είναι έξω. Οι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ, μαζί με άλλους, πιο εξωτικούς τύπους είναι μέσα· οι ετεροφυλόφιλοι είναι έξω. Οι παράνομοι είναι μέσα· οι ημεδαποί πολίτες είναι έξω. Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι αυτά είναι όλα μέρος της πολιτικής της ένταξης, αλλά αν το πιστεύουμε αυτό παίρνουμε μόνο τη μισή εικόνα. Το θέμα, για την αριστερά, δεν είναι απλώς να συμπεριλάβει, αλλά και να αποκλείσει, να απομακρύνει τους αντιπάλους της από την πατρίδα τους.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Για να κατανοήσουμε τον σοσιαλισμό ταυτοτήτων, πρέπει να μάθουμε για τον άνθρωπο που κατάλαβε πώς να δημιουργήσει τα διάφορά του σκέλη, τον Χέρμπερτ Μαρκούζε.
Η επανάσταση του Μαρκούζε
Ένας Γερμανός φιλόσοφος εν μέρει εβραϊκής καταγωγής, ο Μαρκούζε σπούδασε υπό τον φιλόσοφο Χάιντεγκερ προτού δραπετεύσει από τη Γερμανία πριν από τη ναζιστική εξουσία. Μετά από κάποιον χρόνο στο Κολούμπια, το Χάρβαρντ και Μπραντέι, ο Μαρκούζε μετακόμισε στην Καλιφόρνια, όπου πήρε μια θέση στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια–Σαν Ντιέγκο και έγινε ο γκουρού της Νέας Αριστεράς στη δεκαετία του ’60.
Ο Μαρκούζε επηρέασε μια ολόκληρη γενιά νέων ριζοσπαστών, από τον συνιδρυτή του Weather Underground Μπιλ Έιερς έως τον ακτιβιστή Yippie Άμπι Χόφμαν και τον Τομ Χέιντεν, πρόεδρο της ακτιβιστικής ομάδας Student for a Democratic Society (SDS). Η Άντζελα Ντέιβις, που αργότερα προσχώρησε στους Μαύρους Πάνθηρες και διεκδίκησε επίσης την αντιπροεδρία υπό το Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν μαθήτρια του Μαρκούζε και επίσης στον στενό του κύκλο. Ήταν ο Μαρκούζε, είπε η Ντέιβις, ο οποίος «μου δίδαξε ότι ήταν δυνατόν να είμαι ακαδημαϊκός, ακτιβίστρια, διανοούμενη και επαναστάτρια».
Ο Μαρκούζε υποκίνησε τους ακτιβιστές της δεκαετίας του 1960 να καταλάβουν κτίρια και να ανατρέψουν την ιεραρχία του πανεπιστημίου, ως ένα είδος πρώτου βήματος για την υποδαύλιση σοσιαλιστικής επανάστασης στην Αμερική. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ρόναλντ Ρήγκαν — τότε κυβερνήτης της Καλιφόρνιας — έκανε δυνατή την απόλυση του Μαρκούζε. Ωστόσο, ο Μαρκούζε διατήρησε τη διασημότητα και την επιρροή του στους ριζοσπάστες της εποχής. Φυσικά, δεν δημιούργησε τις δυνάμεις του σοσιαλισμού ταυτοτήτων, αλλά είδε, ίσως νωρίτερα από οποιονδήποτε άλλον, πώς θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για έναν νέο και «βιώσιμο» σοσιαλισμό στην Αμερική. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός που αντιμετωπίζουμε τώρα.
Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα που είχε ο Μαρκούζε, πρέπει να πάμε πίσω μέχρι τον Μαρξ. Ο Μαρξ είδε τον εαυτό του ως προφήτη, όχι υποκινητή, για την έλευση του σοσιαλισμού. Θεωρούμε τον Μαρξ ως ένα είδος ακτιβιστή, που προσπάθησε να οργανώσει μια εργατική επανάσταση, αλλά ο Μαρξ τόνισε εξαρχής ότι η σοσιαλιστική επανάσταση θα έρθει αναπόφευκτα· τίποτα δεν έπρεπε να γίνει για να την προκαλέσει. Η μαρξιστική άποψη συνοψίζεται καλά από έναν από τους Γερμανούς οπαδούς του Μαρξ, τον Καρλ Κάουτσκυ, ο οποίος έγραψε: «Το καθήκον μας δεν είναι να οργανώσουμε την επανάσταση αλλά να οργανώσουμε τον εαυτό μας για την επανάσταση. Δεν είναι να κάνουμε την επανάσταση, αλλά να την εκμεταλλευτούμε».
Αλλά τι συμβαίνει όταν η εργατική τάξη νιώθει πολύ ασφαλής και ικανοποιημένη για εξέγερση; Ο Μαρξ δεν το περίμενε αυτό. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη έστω και μίας εργατικής εξέγερσης του είδους που προέβλεπε ο Μαρξ, οπουδήποτε στον κόσμο, είναι μια πλήρης και αποφασιστική διάψευση του «επιστημονικού» μαρξισμού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι μαρξιστές σε όλο τον κόσμο γνώριζαν πλήρως αυτό το πρόβλημα. Ο Λένιν το έλυσε συγκεντρώνοντας έναν επαγγελματικό στρατό επαναστατών. Εάν η επανάσταση δεν θα γίνει από την εργατική τάξη, επέμεινε, θα έπρεπε να γίνει για αυτούς.
Ο Μαρκούζε καθόρισε το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο που έκανε ο Λένιν: Εάν η εργατική τάξη δεν είναι υπέρ του σοσιαλισμού, πού μπορώ να βρω ένα νέο προλεταριάτο για να τον φέρει; Ο Μαρκούζε γνώριζε ότι οι σύγχρονες βιομηχανικές χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορούσαν να έχουν πληθυσμούς αγροτών χωρίς γη και επαγγελματιών στρατιωτών — τα απομεινάρια μιας καθυστερημένης φεουδαρχικής κοινωνίας — στα οποία βασίστηκε ο Λένιν. Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να πάρει τον ρόλο του ανύπαρκτου προλεταριάτου που θα χρειαζόταν για να προκαλέσει την αναστάτωση που χρειάζεται για τον σοσιαλισμό στην Αμερική;
«Ανύψωση συνείδησης»
Ο Μαρκούζε κοίταξε τριγύρω για να εντοπίσει ποιες ομάδες είχαν μια φυσική αντιπάθεια στον καπιταλισμό. Ο Μαρκούζε ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί στους μποέμ καλλιτέχνες και διανοούμενους που από καιρό μισούσαν τον βιομηχανικό πολιτισμό, εν μέρει επειδή θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τους επιχειρηματίες και τους καταστηματάρχες. Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «παρίες» ήταν φυσικοί νεοσύλλεκτοι για αυτό που ο Μαρκούζε ονόμαζε Μεγάλη Άρνηση — την βαθιά άρνηση της κοινωνίας της ελεύθερης αγοράς.
Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ότι αυτοί οι μποέμ βρίσκονταν σε μικρούς τομείς της δυτικής κοινωνίας: στην περιοχή Σβάμπινγκ του Μονάχου, στην Αριστερή Όχθη του Παρισιού, στο χωριό Γκρίνουιτς στη Νέα Υόρκη και σε λίγες μόνο πανεπιστημιουπόλεις. Από μόνοι τους, δεν ήταν αρκετοί ούτε για να πραγματοποιήσουν μια διαδήλωση, πόσω μάλλον να κάνουν επανάσταση.
Έτσι ο Μαρκούζε έπρεπε να ψάξει περαιτέρω. Έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο να βάλει την μποέμ κουλτούρα στην θέση του παγιωμένου πολιτισμού, να κάνει τους παρίες να φαίνονται φυσιολογικοί και να μετατρέψει τους φυσιολογικούς ανθρώπους σε παρίες. Ξεκίνησε με μια πολύ περίεργη ομάδα προλεταρίων: τους νέους της δεκαετίας του 1960. Εδώ, τελικά, ήταν μια ομάδα που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα μαζικό κίνημα.
Όμως τι ομάδα! Ευτυχώς, ο Μαρξ δεν ήταν κοντά να την δει· θα είχε ξεσπάσει σε γέλια. Άμπι Χόφμαν; Τζέρι Ρούμπιν; Μάριο Σάβιο; Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτής της αξιολύπητης κατάστασης, αυτά τα νωθρά, κακομαθημένα παράγωγα της μεταπολεμικής ευημερίας, αυτές οι παρωδίες της ανθρωπότητας, αυτοί οι λάγνοι βαριεστημένοι αργόσχολοι εντελώς αποξενωμένοι από τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου, και νευρωτικά εστιασμένοι στον εαυτό τους, τα ναρκωτικά τους και την σεξουαλική τους ζωή και την τρελή «μουσική», να λειτουργήσουν ως τάγματα εφόδου της επανάστασης;
Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (1898-1979), γεννημένος στην Γερμανία Αμερικανός φιλόσοφος και ακραίος πολιτικός θεωρητικός, σχετιζόμενος με την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης. (Keystone/Getty Images)
Ο Μαρκούζε απάντησε: «Ανυψώνοντας την συνείδησή τους». Οι φοιτητές ήταν ήδη κάπως αποξενωμένοι από την ευρύτερη κοινωνία. Ζούσαν σε αυτές τις σοσιαλιστικές κομμούνες που ονομάζονταν πανεπιστήμια. Θεωρούσαν δεδομένες τις ανέσεις τους. Αχάριστοι «γυμνοσάλιαγκες» [οκνηροί] που ήταν, περιφρονούσαν αντί να εκτιμούν τους γονείς τους για τις θυσίες που έκαναν για λογαριασμό τους. Αναζήτησαν «κάτι περισσότερο», μια μορφή αυτοεκπλήρωσης που ξεπερνούσε την υλική ολοκλήρωση.
Εδώ, ο Μαρκούζε αναγνώρισε, ήταν η πραγματική πρώτη ύλη από την οποία ο σοσιαλισμός δημιουργείται σε μια πλούσια, επιτυχημένη κοινωνία. Ίσως υπήρχε ένας τρόπος να τους διδάξει την καταπίεση, να μετατρέψει την κακή διάθεση από το πνευματικό τους κενό, σε πολιτική δυσαρέσκεια. Ο Μαρκούζε ήταν πεπεισμένος ότι μια ακτιβιστική ομάδα καθηγητών θα μπορούσε να «ανυψώσει» τη συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς φοιτητών, ώστε να μπορούν να αισθάνονται υποκειμενικά καταπιεσμένοι ακόμη και αν δεν υπήρχαν αντικειμενικές δυνάμεις που τους καταπιέζουν. Τότε θα γίνονταν ακτιβιστές για να πολεμήσουν όχι ενάντια στην καταπίεση κάποιου άλλου, αλλά για την δική τους.
Φυσικά θα χρειαζόταν κάποια δουλειά για να μετατρέψει εγωιστές εγωκεντρικούς φοιτητές σε ακτιβιστές με ενός είδους κοινωνικής συνείδησης. Αλλά για την απίστευτη καλή τύχη του Μαρκούζε, η δεκαετία του ’60 ήταν η δεκαετία του πολέμου του Βιετνάμ. Οι φοιτητές αντιμετώπιζαν την προοπτική επιστράτευσης. Έτσι είχαν εγωιστικούς λόγους να αντιταχθούν στον πόλεμο. Ωστόσο, αυτός ο εγωισμός θα μπορούσε να αξιοποιηθεί διδάσκοντας στους φοιτητές ότι δεν ήταν φυγόστρατοι δειλοί· αντίθετα, ήταν ευγενείς αντιστεκόμενοι μέρος ενός παγκόσμιου αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο, η ίδια η κακή συνείδηση θα μπορούσε να στρατολογηθεί για λογαριασμό του αριστερού ακτιβισμού.
Ο Μαρκούζε απεικόνισε τον Χο Τσι Μιν και τους Βιετκόνγκ ως ένα είδος προλεταριάτου του Τρίτου Κόσμου, αγωνιζόμενο να απελευθερωθεί από την αμερικανική ηγεμονία. Αυτό αντιπροσώπευε μια μεταφορά μαρξιστικών κατηγοριών. Η νέα εργατική τάξη ήταν οι «μαχητές της ελευθερίας» του Βιετνάμ. Οι κακοί καπιταλιστές ήταν Αμερικανοί στρατιώτες που υπηρετούσαν εξ ονόματος της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η μεγαλοφυΐα του Μαρκούζε ήταν να πει στους αριστερούς φοιτητές της δεκαετίας του 1960 ότι οι Βιετναμέζοι «μαχητές της ελευθερίας» δεν θα μπορούσαν να πετύχουν χωρίς αυτούς.
«Μόνο η εσωτερική αποδυνάμωση της υπερδύναμης», έγραψε ο Μαρκούζε στο «Ένα δοκίμιο για την απελευθέρωση», «μπορεί τελικά να σταματήσει τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό της καταστολής στις καθυστερημένες χώρες».
Στο όραμά του, οι φοιτητές ήταν οι «μαχητές της ελευθερίας» μέσα στην κοιλιά του καπιταλιστικού θηρίου. Μαζί, οι επαναστάτες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό θα συνεργάζονταν στην Μεγάλη Άρνηση. Θα τερμάτιζαν από κοινού τον πόλεμο και θα λύτρωναν το Βιετνάμ και την Αμερική. Και πώς θα έμοιαζε αυτή η λύτρωση; Στα λόγια του Μαρκούζε, «Συλλογική ιδιοκτησία, συλλογικός έλεγχος και σχεδιασμός των μέσων παραγωγής και διανομής». Με άλλα λόγια, κλασικός σοσιαλισμός.
Αντικαθιστώντας την κοινωνική τάξη
Εντάξει, λοιπόν τώρα έχουμε τους νέους. Ποιον άλλον; Ο Μαρκούζε κοίταξε γύρω από την Αμερική για περισσότερους υποψήφιους προλετάριους και βρήκε, εκτός από τους φοιτητές, τρεις ομάδες ώριμες για κατάληψη. Η πρώτη ήταν το κίνημα της Μαύρης Δύναμης, το οποίο βοηθούσε το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων. Η ομορφιά αυτής της ομάδας, από την άποψη του Μαρκούζε, είναι ότι δεν θα χρειαζόταν να εκπαιδευθούν στην τέχνη του παράπονου· οι μαύροι είχαν παράπονα για αιώνες.
Κατά συνέπεια, εδώ ήταν μια ομάδα που θα μπορούσε να κινητοποιηθεί ενάντια στο status quo και αν το status quo μπορούσε να ταυτιστεί με τον καπιταλισμό, ιδού μια ομάδα που θα έπρεπε να είναι ανοιχτή στον σοσιαλισμό. Μέσα από ένα είδος μαρξιστικής μετάθεσης, οι «μαύροι» θα γίνουν η εργατική τάξη, οι «λευκοί» η καπιταλιστική τάξη. Η φυλή, σε αυτήν την ανάλυση, αντικαθιστά την τάξη. Έτσι παίρνουμε τον Αφρο-σοσιαλισμό, και από εκεί είναι ένα σύντομο βήμα προς τον Λατίνο-σοσιαλισμό και κάθε άλλο είδος εθνοτικού σοσιαλισμού.
Μια άλλη αναδυόμενη πηγή δυσαρέσκειας ήταν οι φεμινίστριες. Ο Μαρκούζε αντιλήφθηκε ότι με αποτελεσματική «ανύψωση» της συνείδησης, αυτές θα μπορούσαν επίσης να διδαχθούν να βλέπουν τον εαυτό τους ως καταπιεσμένο προλεταριάτο. Αυτό φυσικά θα απαιτούσε μια άλλη μαρξιστική μεταφορά: «Οι γυναίκες» θα θεωρούνταν τώρα ως εργατική τάξη και οι «άντρες» η καπιταλιστική τάξη· η κατηγορία τάξης αλλάζει τώρα με το φύλο.
«Το κίνημα γίνεται ριζοσπαστικό», έγραψε ο Μαρκούζε, «στον βαθμό στον οποίο στοχεύει, όχι μόνο στην ισότητα εντός της δομής εργασίας και αξιών της καθιερωμένης κοινωνίας… αλλά μάλλον σε μια αλλαγή στην ίδια την δομή». Ο στόχος του Μαρκούζε δεν ήταν μόνο η πατριαρχία· ήταν η μονογαμική οικογένεια. Σε Γκραμσιανούς όρους, ο Μαρκούζε θεωρούσε την ίδια την ετεροφυλόφιλη οικογένεια ως έκφραση αστικού πολιτισμού, οπότε κατά την άποψή του, η κατάργηση της οικογένειας θα βοηθούσε στην επιτάχυνση της εμφάνισης του σοσιαλισμού.
Ο Μαρκούζε δεν έγραψε συγκεκριμένα για ομοφυλόφιλους ή τρανσέξουαλ, αλλά γνώριζε πολύ καλά από εξωτικές και τρελές μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς και η λογική του σοσιαλισμού ταυτοτήτων μπορεί εύκολα να επεκταθεί σε όλες αυτές τις ομάδες. Για άλλη μια φορά χρειαζόμαστε κάποια δημιουργική μαρξιστική μετάθεση. Οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανσέξουαλ γίνονται το ακόμα πιο νέο προλεταριάτο και οι ετεροφυλόφιλοι — ακόμη και οι μαύροι και θηλυκοί ετεροφυλόφιλοι — γίνονται καταπιεστές τους.
Ρίζες της αλληλεπικάλυψης
Βλέπουμε εδώ τις ρίζες της «αλληλεπικάλυψης». Όπως θεωρεί τώρα η αριστερά, μια μορφή καταπίεσης είναι καλή, αλλά δύο είναι καλύτερες και τρεις ή περισσότερες είναι το καλύτερο. Το συγκεντρωτικό παράδειγμα του σοσιαλισμού ταυτοτήτων είναι ένας μαύρος ή καφέ άντρας που μετατρέπεται σε γυναίκα, με καταγωγή Τρίτου Κόσμου, και προσπαθεί παράνομα να μπει σε αυτήν τη χώρα, επειδή η χώρα του — ουπς, της — λέγεται ότι εξαφανίστηκε από τον χάρτη λόγω κλιματικής αλλαγής.
Αυτές οι τελευταίες εξελίξεις ξεπερνούν τον Μαρκούζε. Δεν ήξερε για την αλληλεπικάλυψη, αλλά αναγνώρισε το αναδυόμενο περιβαλλοντικό κίνημα ως ευκαιρία περιορισμού και ρύθμισης του καπιταλισμού. Ο στόχος, τόνισε, ήταν «να οδηγήσει την οικολογία στο σημείο που δεν είναι πλέον περιορισμένη μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο», αν και αναγνώρισε ότι αυτό «σημαίνει πρώτα την επέκταση της κίνησης μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο».
Ο Μαρκούζε ανέστρεψε επίσης τον Φρόιντ για να υποστηρίξει την «απελευθέρωση» του έρωτα. Ο Φρόιντ ισχυριζόταν ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην «αρχή της ευχαρίστησης», αλλά καθώς προχωρά ο πολιτισμός, η αρχή της ευχαρίστησης πρέπει να εξαρτάται από αυτό που ο Φρόιντ ονόμασε «αρχή της πραγματικότητας». Με άλλα λόγια, ο πολιτισμός είναι το προϊόν της υποταγής του ενστίκτου στη λογική. Η καταστολή, υποστήριξε ο Φρόιντ, είναι το απαραίτητο τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για τον πολιτισμό.
Ο Μαρκούζε υποστήριξε ότι σε κάποιο σημείο, ωστόσο, ο πολιτισμός φτάνει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι μπορούν να πάνε προς τα πίσω. Μπορούν να απελευθερώσουν τα πολύ φυσικά ένστικτα που έχουν κατασταλεί για τόσο πολύ καιρό και να υποτάξουν την αρχή της πραγματικότητας στην αρχή της ευχαρίστησης. Αυτό θα συμπεριλάμβανε την δημιουργία αυτού που ο Μαρκούζε ονόμασε «πολυμορφική σεξουαλικότητα» και την «επανενεργοποίηση όλων των ερωτογόνων ζωνών». Βρισκόμαστε κοντά πλέον στο πλήρες σύνολο των παράξενων σύγχρονων δραστηριοτήτων, από την αμφιφυλοφιλία έως την τρανσεξουαλικότητα και πέρα από αυτά.
Ο Μαρκούζε αναγνώρισε ότι η κινητοποίηση όλων αυτών των ομάδων — φοιτητές, περιβαλλοντιστές, μαύροι, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλοι — θα απαιτούσε χρόνο και θα απαιτούνταν πολλή «ανύψωση» συνείδησης ή επανεκπαίδευση. Είδε το πανεπιστήμιο ως τον ιδανικό χώρο για την εκτέλεση αυτού του έργου, για αυτό αφιέρωσε τη ζωή του στη διδασκαλία και την εκπαίδευση μιας γενιάς σοσιαλιστών και αριστερών ακτιβιστών. Με την πάροδο του χρόνου, ο Μαρκούζε πίστευε ότι το πανεπιστήμιο θα μπορούσε να παράγει έναν νέο τύπο πολιτισμού και ότι ο πολιτισμός θα έκανε μετάσταση έπειτα στην ευρύτερη κοινωνία για να μολύνει τα μέσα ενημέρωσης, τον κινηματογράφο, ακόμα και τον τρόπο ζωής των τιτάνων της ίδιας της καπιταλιστικής τάξης.
Το έργο του Μαρκούζε — η κατάκτηση του αμερικανικού πανεπιστημίου, για να γίνει ένα εργαλείο σοσιαλιστικής καθοδήγησης — δεν πέτυχε στη ζωή του. Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πήρε δρόμο όταν ο Ρήγκαν πίεσε τους προέδρους του πανεπιστημιακού συστήματος να μην ανανεώσουν το συμβόλαιο του Μαρκούζε. Με τον καιρό όμως, ο Μαρκούζε πέτυχε, καθώς η ακτιβιστική γενιά της δεκαετίας του 1960 πήρε σταδιακά τα ελίτ πανεπιστήμια. Σήμερα, η σοσιαλιστική κατήχηση είναι ο κανόνας στην αμερικανική πανεπιστημιούπολη και το όνειρο του Μαρκούζε έχει πραγματοποιηθεί.
«Καταπιεστική ανοχή»
Ο Μαρκούζε είναι επίσης ο φιλόσοφος της Antifa. Υποστήριξε, σε ένα διάσημο δοκίμιο που ονομάζεται «Repressive Tolerance» [Καταπιεστική Ανοχή], ότι η ανοχή δεν είναι κανόνας ή δικαίωμα που πρέπει να επεκταθεί σε όλους τους ανθρώπους. Ναι, η ανοχή είναι καλή, αλλά όχι όταν πρόκειται για άτομα που δεν μπορούν να ανεχθούν κάτι. Είναι εντάξει να είμαστε μη ανεκτικοί εναντίον τους, να τους εμποδίζουμε, να σταματάμε τις εκδηλώσεις τους, να τους εμποδίζουμε να μιλήσουν, ακόμη και να καταστρέφουμε την καριέρα και την περιουσία τους.
Ο Μαρκούζε δεν χρησιμοποίησε τον όρο «μίσος», αλλά εφυήρε το επιχείρημα ότι είναι εντάξει να έχεις μίσος εναντίον όσων μισούν. Για τον Μαρκούζε, δεν υπήρχαν όρια σε αυτό που θα μπορούσε να γίνει για να δυσφημιστούν και να καταστραφούν αυτοί οι άνθρωποι. Ήθελε η αριστερά να τους νικήσει «με κάθε δυνατό τρόπο». Ο Μαρκούζε ενέκρινε ακόμη και ορισμένες μορφές εγχώριας τρομοκρατίας, όπως τον βομβαρδισμό από το Weather Underground στο Πεντάγωνο, με το επιχείρημα ότι οι δράστες προσπαθούσαν να σταματήσουν μια μεγαλύτερη βία που οι δυνάμεις των ΗΠΑ επιβάλλουν σε ανθρώπους στο Βιετνάμ και σε άλλες χώρες.
Ο κόσμος μας είναι πολύ διαφορετικός τώρα από ό,τι ήταν την δεκαετία του 1960, και όμως υπάρχουν τόσα πολλά που φαίνονται περίεργα οικεία. Όσον αφορά τον σοσιαλισμό ταυτοτήτων, εξακολουθούμε να ζούμε με την κληρονομιά του Μαρκούζε.
Ο Dinesh D’Souza είχε μια εξέχουσα καριέρα ως συγγραφέας, ειδικός και διανοούμενος στην δημόσια σφαίρα, και έχει γίνει επίσης βραβευμένος σκηνοθέτης. Το νέο του βιβλίο είναι «Ηνωμένες Πολιτείες του Σοσιαλισμού: Ποιος είναι πίσω από αυτό. Γιατί είναι κακό. Πώς να το σταματήσουμε».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων «Το Έτος της Δικαίωσης» που πραγματεύονται το σκάνδαλο Russiagate ή αλλιώς Obamagate, που διερευνάται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ. Μπορείτε να διαβάσετε τα υπόλοιπα άρθρα εδώ:
Πριν τελειώσει το έτος 2020, πιστεύω ότι έξι άτομα που στοχεύτηκαν και δυσφημίστηκαν ως προδότες από την φάρσα του Russiagate θα έχουν δικαιωθεί εντελώς.
Η πρώτη στήλη σε αυτήν τη σειρά άρθρων επικεντρώθηκε στον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, πώς επέμεινε ότι το Russiagate ήταν φάρσα και πόσα στοιχεία έχουν αποκαλυφθεί που επιβεβαιώνουν αυτά που έλεγε.
Στη δεύτερη στήλη, συζητήθηκε η μακροχρόνια υπόθεση του υποστράτηγου Μάικλ Φλυν και πώς τον στόχευσαν βρώμικοι αστυνομικοί μέσα από το DOJ/FBI.
Αυτό το τρίτο μέρος καλύπτει τη Σβετλάνα Λόκοβα, η οποία ήταν Ιστορικός Πληροφοριών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ με ειδίκευση στην κατασκοπεία της σοβιετικής εποχής.
Ήταν έτσι, μέχρι που κάποιο ανώνυμο άτομο άρχισε να τροφοδοτεί ιστορίες στα μέσα ενημέρωσης για το πώς ένας Ρώσος πράκτορας στο Κέιμπριτζ προσπάθησε ανοιχτά να συμβιβάσει τον στρατηγό Φλυν το 2014, όταν ήταν ακόμα επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας (DIA). Ως άμεσο αποτέλεσμα αυτών των ψεύτικων ιστοριών που κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης, η Λόκοβα έχασε τη θέση της στο Κέιμπριτζ καθώς και ένα συμβόλαιο βιβλίου.
Η Λόκοβα υποψιάζεται έντονα ότι η ανώνυμη πηγή αυτών των κατηγοριών ήταν ο πρώην καθηγητής του Κέιμπριτζ και πληροφοριοδότης του FBI Στέφαν Χάλπερ, κάτι που ο Χάλπερ αρνήθηκε.
Σύμφωνα με την Λόκοβα, ο στόχος ήταν να τεθεί ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ, υποστράτηγος Μάικλ Φλυν, υπό υποψίες ότι είναι Ρώσος πράκτορας μέσω μιας σειράς στοχευμένων διαρροών στα μέσα ενημέρωσης.
Λόγω αυτών των διαρροών, αυτή η αθώα ακαδημαϊκός του Κέιμπριτζ κατέληξε να χάσει τη δουλειά της και σύρθηκε μέσα στο μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο στην ιστορία.
Η κ. Λόκοβα ετοιμάζει ένα βιβλίο για τον Χάλπερ, «The Spider: Stefan A. Halper and the Dark Web of a Coup», [Η Αράχνη: Ο Στέφαν Α. Χάλπερ και ο Σκοτεινός Ιστός ενός Πραξικοπήματος] το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Αύγουστο.
Τον Φεβρουάριο του 2014, όταν ο Φλυν ήταν ακόμα διευθυντής της DIA, προσκλήθηκε να παρακολουθήσει το ετήσιο Σεμινάριο της Κοινότητας Πληροφοριών του Cambridge, το οποίο περιελάμβανε ένα ιδιωτικό δείπνο. Παρευρέθηκαν επίσης στο δείπνο ο Σερ Ρίτσαρντ Ντίαρλοβ και ο Κρίστοφερ Άντριου, πρώην κορυφαίοι αξιωματούχοι της MI6, και ο σύνδεσμος της DIA του Ηνωμένου Βασιλείου Νταν Ο’Μπράιεν. Με άλλα λόγια, αυτό το δωμάτιο ήταν γεμάτο με μακροχρόνιους επαγγελματίες πληροφοριών. Έχετε υπόψη αυτό καθώς βλέπετε την ιστορία να εκτυλίσσεται.
Η ανώνυμη πηγή είπε σε δημοσιογράφους ότι όλοι αυτοί οι επισκέπτες στο δείπνο κοιτούσαν γύρω τους με αυξανόμενη ανησυχία καθώς η Λόκοβα άρχισε να προσπαθεί να «συμβιβάσει» τον διευθυντή της DIA (το οποίο υποθέτω σημαίνει ότι προσπαθούσε να τον αποπλανήσει μέσα σε ένα πολύ γεμάτο δωμάτιο).
Στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι ο Φλυν και η Λόκοβα — που είχαν μόλις συναντηθεί για πρώτη φορά — άφησαν το δείπνο μαζί, δημιουργώντας μεγάλη ανησυχία στους άλλους προσκεκλημένους.
Τόσο πολύ ανησύχησαν αυτοί οι θεατές για τις κατάφωρες προσπάθειες της Λόκοβα να συμβιβάσει τον διευθυντή της DIA, που κανείς δεν είπε αυτό το γελοίο παραμύθι στα μέσα ενημέρωσης μέχρι τρία χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 2017, μετά τις εκλογές και αφού ο Φλυν είχε ήδη παραιτηθεί από Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ.
Τώρα, εάν αυτή η ιστορία που είπε αυτή η ανώνυμη πηγή σας φαίνεται εντελώς παράλογη, δεν είστε μόνοι.
Γκρεμίζοντας το ψέμα
Η πρώτη εξιστόρηση αυτής της αφήγησης Φλυν-Λόκοβα εμφανίστηκε στην Wall Street Journal στις 17 Μαρτίου 2017, με τίτλο «Ο Μάικ Φλυν δεν ανέφερε την αλληλεπίδρασή του το 2014 με Ρωσο-βρετανή υπήκοο».
Η πρώτη παράγραφος αυτής της ιστορίας περιέχει ένα ολοφάνερο ψέμα:
«Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας Μάικ Φλυν αλληλεπίδρασε με μια διδακτορική φοιτήτρια με διπλή Ρωσική και Βρετανική υπηκοότητα σε μια διάσκεψη ασφαλείας του Ηνωμένου Βασιλείου το 2014, μια επαφή που έγινε γνωστή στην αμερικανική κοινότητα πληροφοριών, αλλά ο κ. Φλυν, τότε διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας, δεν αποκάλυψε, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν το θέμα».
Όπως ανέφερα προηγουμένως, ο σύνδεσμος της DIA στο Ηνωμένο Βασίλειο, Νταν Ο’Μπράιεν, ήταν παρών και θα είχε παρατηρήσει τις αλληλεπιδράσεις του Φλυν με την Λόκοβα.
Το άρθρο ισχυρίζεται ότι ο Φλυν και η Λόκοβα κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον. Σύμφωνα με την Λόκοβα, αυτό δεν ισχύει, καθώς κάθονταν σε διαφορετικές πλευρές του τραπεζιού.
Η ιστορία ισχυρίζεται επίσης ότι ο Φλυν και η Λόκοβα εγκατέλειψαν το δείπνο του Κέιμπριτζ μαζί. Στην πραγματικότητα, ο Φλυν άφησε το δείπνο μαζί με τον Ο’Μπράιεν και η Λόκοβα έφυγε με τον σύντροφό της.
Ο Χάλπερ, η φερόμενη πηγή των ισχυρισμών, δεν ήταν ο ίδιος παρών σε αυτό το δείπνο του 2014. Έτσι, εάν αποδειχθεί ότι ήταν η πηγή για αυτό το άρθρο της WSJ και για παρόμοιες ιστορίες, οι εταιρείες που δημοσίευσαν αυτούς τους ισχυρισμούς θα έχουν κάποιες εξηγήσεις να δώσουν.
Η λυπηρή αλήθεια είναι ότι αυτή η ψεύτικη ιστορία για τον Φλυν και την Λόκοβα έκανε την δουλειά της. Ταυτόχρονα με άλλες ψεύτικες ιστορίες που κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης εκείνη την εποχή, εκκινήθηκε μια ισχυρή αφήγηση ότι είχε αποδειχθεί ότι ο Φλυν ήταν Ρώσος πράκτορας.
Επί του παρόντος, ο Αμερικανός Εισαγγελέας του Έθνους Τζον Ντούραμ ερευνά την προέλευση του σκανδάλου Spygate. Από όσα έμαθα για την κ. Λόκοβα μέσω της έρευνάς μου και των αλληλεπιδράσεων μαζί της, εάν τελικά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο Στέφαν Χάλπερ ήταν πίσω από αυτές τις ψεύτικες ιστορίες για αυτήν, πρόκειται πραγματικά να μετανιώσει που την επέλεξε να παίξει τη Ρωσίδα Μάτα Χάρι.
Εάν δεν το έχει ήδη.
Ο Brian Cates είναι αρθρογράφος με έδρα το Νότιο Τέξας και συγγραφέας του βιβλίου «Κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη μου … Αλλά εδώ είναι ούτως ή άλλως!» [Nobody Asked For My Opinion … But Here It Is Anyway!]
Λαμβάνει μηνύματα στο Twitter @drawandstrike.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Το γνωρίζατε;
Η Epoch Times είναι η πρώτη και μοναδική εφημερίδα που εκθέτει την πραγματική φύση, τον αντίκτυπο και τον τελικό στόχο του κομμουνισμού. Εξηγούμε τη ζημιά του στα ηθικά μας θεμέλια και στις ανατολικές και δυτικές παραδόσεις. Συζητάμε επίσης τα αποτελέσματα του σοσιαλισμού και τον αντίκτυπό του στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα των χωρών.
Το ότι παραμένει στην εξουσία ο σοσιαλιστής δικτάτορας της Βενεζουέλας Νικολά Μαδούρο αποτελεί απόδειξη [της λειτουργίας] των όπλων του στρατού του, της καταστολής της μυστικής αστυνομίας, των βασανιστηρίων επί της φιλοδημοκρατικής του αντιπολίτευσης και της κακοήθους βοήθειας τεσσάρων φίλων δικτατοριών, της Ρωσίας, του Ιράν, της Κούβας και της Κίνας.
Μέχρι τον Ιανουάριο του 2020, τον μήνα κατά τον οποίο ένας σύμμαχος του Μαδούρο προσέλαβε φανταχτερούς εκπροσώπους ομάδων συμφερόντων [λόμπι] για να επηρεάσουν το Κογκρέσο ώστε να μειωθούν οι κυρώσεις, οι προοπτικές αποστολής του σε κουβανική εξορία φαίνονταν καλύτερες. Χειροκροτήματα και από τις δύο πλευρές χαιρέτησαν τον μεγάλο εχθρό της Βενεζουέλας του Μαδούρο, τον Χουάν Γκουάιντο, όταν ο Γκουάιντο παρευρέθηκε στην ετήσια ομιλία του προέδρου προς την Σύγκλητο ως προσκεκλημένος του Λευκού Οίκου.
Ο Γκουάιντο ήταν πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Βενεζουέλας, όταν ήταν ακόμα ένα δημοκρατικά εκλεγμένο φόρουμ. Ο Μαδούρο έκλεψε τις εκλογές του 2019. Αψηφώντας τα όπλα του Μαδούρο, η συνέλευση κήρυξε τον Γκουάιντο «προσωρινό πρόεδρο». Οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν στη δημιουργία συνασπισμού 59 εθνών για να τον υποστηρίξουν. Ο συνασπισμός χαρακτήρισε την επανεκλογή του Μαδούρο παράνομη και ζήτησε να παραιτηθεί: Μια τολμηρή, διπλωματική προσπάθεια ανατροπής του τυράννου και ένα στοίχημα άξιο δοκιμής, λαμβάνοντας υπόψη την καταστροφή του καθεστώτος.
Το Ηνωμένο Βασίλειο εκτιμά ότι από το 2014, περίπου 5,5 εκατομμύρια πολίτες της Βενεζουέλας έχουν εγκαταλείψει τη χώρα — περίπου το 17% του πληθυσμού. Δεκαετίες σοσιαλιστικού χαλασμού και κλεπτοκρατείας έχουν καταστρέψει αυτό που κάποτε ήταν το πλουσιότερο έθνος της Νότιας Αμερικής.
Ωστόσο, η στρατηγική χαρακτηρισμού του Μαδούρο ως παράνομο στις αρχές του 2019 στηρίχτηκε στο ότι οι στρατιώτες της Βενεζουέλας ίσως αυτομολούσαν μαζικά στον Γκουάιντο.
Το 2020, ο στρατός συνεχίζει να υποστηρίζει τον Μαδούρο. Γιατί; Το στράτευμα συμμετέχει στις παράνομες δραστηριότητες κλοπής του καθεστώτος, έτσι η υπακοή πληρώνεται σε μετρητά και προνόμια. Η κλίκα του Μαδούρο έχει διατηρήσει τον έλεγχο σε περιοχές υψηλής οικονομικής αξίας, όπως η παραγωγή πετρελαίου. Οι στρατιωτικοί πιστοί του καθεστώτος ελέγχουν τη διανομή τροφίμων και αρνούνται να δώσουν στους αντιπάλους του. Ωστόσο, είναι πρόθυμοι να πουλήσουν σε λιμοκτονούντες πολίτες τρόφιμα και, πιθανώς, οδοντόκρεμα, για μετρητά — οι δωροδοκίες καταβάλλονται σε κοσμήματα, ευρώ ή δολάρια.
Προσθέστε έναν θανάσιμο λόγο. Το εξειδικευμένο προσωπικό ασφαλείας της Ρωσίας και της Κούβας προστατεύει τον Μαδούρο — και μπορούν να απειλήσουν ανώτερους αξιωματικούς που θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν τον αρχηγό.
Τον Ιανουάριο του 2020, 75 αλεξιπτωτιστές του στρατού των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν στη γειτονική Κολομβία για να συμμετάσχουν σε μια άσκηση με τις κολομβιανές δυνάμεις. Σε διπλωματική ομιλία, ήταν μια υπενθύμιση των δυνατοτήτων των ΗΠΑ.
Ωστόσο, τον Φεβρουάριο, μετά από επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι ήταν έτοιμος για πόλεμο. Δεν φοβόταν τη μάχη! Ο Λαβρόφ είχε προφανώς επιβεβαιώσει την ισχυρή ρωσική υποστήριξη για το καθεστώς του. Τα αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας είναι εξασφαλισμένα με «μελλοντική αξία» που μπορούν να αγοράσουν ισχυρούς φίλους, όπως Κουβανούς σωματοφύλακες, ακόμη και ρώσικα και κινέζικα βέτο στα ΗΕ. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές των ΗΠΑ, τα ρωσικά συμφέροντα πετρελαίου είναι μεσάζοντες στο 60 τοις εκατό του πετρελαίου της Βενεζουέλας και βοηθούν στην απόκρυψη των εξαγωγικών προορισμών. Οι εξαγωγές πετρελαίου πληρώνουν το καθεστώς. Ωστόσο, στο εσωτερικό της χώρας, η Βενεζουέλα αντιμετωπίζει έλλειψη βενζίνης.
Τον Μάρτιο, το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασε. Οι εισαγγελείς των ΗΠΑ άσκησαν ποινική δίωξη στον Μαδούρο με κατηγορίες διακίνησης ναρκωτικών. Η Ουάσινγκτον προσέφερε αμοιβή $15 εκατομμυρίων για τη σύλληψη του Μαδούρο.
Δυστυχώς, στις 3 Μαΐου (ίσως στις 2 Μαΐου), συνέβη ένα φαιδρό περιστατικό. Μισθοφόροι στρατιώτες και αυτομολήσαντες στρατιωτικοί της Βενεζουέλας — ίσως 60 — εισήλθαν στη Βενεζουέλα. Μερικοί μισθοφόροι ήταν πρώην Πράσινοι Μπερέδες. Φαίνεται ότι οι σχεδιαστές είχαν διαβάσει το λαμπρό μυθιστόρημα του Φρέντερικ Φόρσαϊθ «The Dogs of War». Οι πράξεις τους, ωστόσο, ανήκαν στα Κούτσουρα του Πολέμου. Περίπου είκοσι συνελήφθησαν γρήγορα, οκτώ σκοτώθηκαν. Ένας Αμερικανός είπε ότι η κατάληψη ενός αεροδρομίου και η σύλληψη του Μαδούρο ήταν οι αντικειμενικοί στόχοι.
Ο Μαδούρο διαμαρτυρόταν για μια εβδομάδα. Ο Γκουάιντο δήλωσε πως δεν εμπλεκόταν. Η επίθεση έχει τη μυρωδιά μιας στημένης από τον αντίπαλο επιχείρησης.
Αλλά εδώ είναι τα βαθιά νέα. Από την μέρα της φάρσας, ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο κατέστησε σαφές ότι η Ουάσινγκτον κλιμακώνει τον διπλωματικό και οικονομικό της πόλεμο στον Μαδούρο.
Στις 13 Μαΐου, η Βενεζουέλα και η Κούβα επανεμφανίστηκαν στον κατάλογο των ΗΠΑ, χωρών που δεν συνεργάζονται πλήρως με την αντιτρομοκρατική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν το καθεστώς Μαδούρο ότι φιλοξενεί απατεώνες Κολομβιανούς αντάρτες και τρομοκράτες. Σε διπλωματικό λόγο, η Βενεζουέλα διεξάγει μυστικό πόλεμο εναντίον του γείτονά της. Αυτό θα προσθέσει αυστηρότερες κυρώσεις.
Στις 20 Μαΐου, ο Πομπέο ανακοίνωσε ότι «οι κάτοικοι της Βενεζουέλας που έχουν ανάγκη» (στρατόπεδα προσφύγων) θα λάβουν $138 εκατομμύρια σε ανθρωπιστική βοήθεια. Στις 29 Μαΐου, επιβεβαίωσε πάλι την αμερικανική αποδοχή για την ηγεσία του Γκουάιντο.
Στις 2 Ιουνίου, για άλλη μια φορά, διπλωμάτες των ΗΠΑ επιτέθηκαν στο σημείο διασταύρωσης [των ναυτιλιακών γραμμών] του πετρελαίου επιβάλλοντας κυρώσεις σε τέσσερις εταιρείες που εμπλέκονται στο λαθρεμπόριο πετρελαίου της Βενεζουέλας.
Ο στόχος αυτών των πολιτικών και οικονομικών ποινών: να μειωθεί το κέρδος υπακοής στο διεφθαρμένο καθεστώς του Μαδούρο.
Ο Austin Bay είναι Συνταγματάρχης (ε.α.) στην Εφεδρεία του Αμερικανικού Στρατού, συγγραφέας, αρθρογράφος, και διδάσκων στρατηγικής πράξης και θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Το τελευταίο βιβλίο του είναι το «Κοκτέιλ από την Κόλαση: Πέντε Πόλεμοι που Διαμόρφωσαν τον 21ο αιώνα».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της Epoch Times.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Το γνωρίζατε;
Η Epoch Times είναι η πρώτη και μοναδική εφημερίδα που εκθέτει την πραγματική φύση, τον αντίκτυπο και τον τελικό στόχο του κομμουνισμού. Εξηγούμε τη ζημιά του στα ηθικά μας θεμέλια και στις ανατολικές και δυτικές παραδόσεις. Συζητάμε επίσης τα αποτελέσματα του σοσιαλισμού και τον αντίκτυπό του στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα των χωρών.
Καθώς το προσωπείο ευγενικών λόγων μεταξύ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών συνεχίζει να χαλά, η βάναυση αντίθεση μεταξύ του ολοκληρωτικού και του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος καθίσταται σαφέστερη.
Προσευχόμαστε με θέρμη για την αποφυγή μιας μάστιγας πραγματικού πολέμου με την Κίνα, αλλά πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε κάποιες δύσκολες αλήθειες για οποιαδήποτε αντιπαράθεση βρίσκεται αναπόφευκτα μπροστά μας.
Θα πρέπει να θεωρείται πράξη Πρόνοιας ή αλλιώς ακραία τύχη που κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Σύμμαχοι μπόρεσαν να κυριαρχήσουν στις δυνάμεις του Άξονα προτού οι τελευταίοι είχαν την δυνατότητα να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα. Σκεφτείτε πόσο εύκολα τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Ίσως να μην είμαστε τόσο τυχεροί την επόμενη φορά.
Ενώ ο στρατός των ΗΠΑ ανησυχεί για πράγματα όπως η φυλετική διάκριση σε απαιτήσεις ύψους για πιλότους μαχητικών αεροσκαφών, οι Κινέζοι εφαρμόζουν τεχνολογία που θα μπορούσε ενδεχομένως να εξουδετερώσει οποιοδήποτε στρατηγικό πλεονέκτημα έχουμε σήμερα. Γνωρίζουμε ότι οι Κινέζοι χρησιμοποιούν αυτήν τη στιγμή τεχνολογία 5G στον στρατό τους και, εάν πιστέψουμε σε κάποια άρθρα, ήδη αναπτύσσουν τεχνολογία 6G.
Μεγάλο μέρος της τεχνολογίας τους έχει κλαπεί ή αγοράστηκε εύκολα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα δυτικά έθνη. Είναι σαφές ότι δεν έχουμε λάβει σοβαρά υπόψη την στρατιωτική απειλή που θέτει η Κίνα και υπερεκτιμήσαμε κατά πολύ τη δική μας δύναμη.
Γιατί το αφήσαμε να συμβεί;
Μια εξήγηση είναι ότι εξαπατηθήκαμε εύκολα στο να αποδεχτούμε ευχάριστες αφηγήσεις. Για παράδειγμα, είναι εύκολο τώρα να σκεφτούμε ότι η ιστορία των δύο παγκοσμίων πολέμων είναι μια απλή ιστορία του καλού εναντίον του κακού και ότι ήταν αναπόφευκτο να κερδίσουν οι καλοί — εκείνοι που εκτιμούν την δημοκρατική κυβέρνηση. Αυτή είναι αφέλεια της υψηλότερης τάξης.
Ωστόσο, οι αριστερίζουσες ελίτ μας — αριστερά και δεξιά — έχουν επιδείξει παρόμοια αφέλεια επιτρέποντας στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) να κερδίσει μια καλή θέση σχεδόν σε κάθε αμερικανικό θεσμικό όργανο στο οποίο βασιζόμαστε για τη διατήρηση του καθεστώτος μας: στην ακαδημαϊκή κοινότητα, τη βιομηχανία, τα μέσα ενημέρωσης , και τους κύριους φορείς πολιτισμού (δηλαδή, αθλητισμός, μουσική και κινηματογράφος).
Το πρόγραμμα της παγκοσμιοποίησης έχει πλέον αποκαλυφθεί πως είναι ένα στημένο παιχνίδι, που ωφελεί κυρίως τους ολιγάρχες των πολυεθνικών και το ΚΚΚ. Αυτή η ρύθμιση έθεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες σε επικίνδυνα αδύναμη θέση, προσκαλώντας μια πρόκληση από την Κίνα.
Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη οι Ηνωμένες Πολιτείες να αξιοποιήσουν — όχι να εκπορνεύσουν — τα μοναδικά πλεονεκτήματα της ελεύθερης κοινωνίας μας για τη διατήρηση ανεξάρτητης και συντριπτικής τεχνολογικής και στρατιωτικής κυριαρχίας ως στρατηγική αποτροπή ενάντια σε έναν πόλεμο με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η ακεραιότητα των ιδρυμάτων μας δεν είναι προς πώληση.
Ο γερουσιαστής του Αρκάνσας Τομ Κόττον πρότεινε τον νόμο FORCE, σκοπός του οποίου είναι «να αποτρέψει τις κινεζικές στρατιωτικές φιλοδοξίες στον Ινδο-Ειρηνικό», και αυτό είναι μια καλή αρχή. Ωστόσο, απαιτεί να ξοδεύουμε πολλά χρήματα και ήδη αντιμετωπίζουμε επικίνδυνα ελλείμματα.
Ο καλύτερος τρόπος για να υποστηρίξετε τα φυσικά πλεονεκτήματα της ελεύθερης κοινωνίας μας είναι να ανοίξουμε ξανά την οικονομία το συντομότερο δυνατόν και να αφαιρέσουμε όλους τους τεχνητούς περιορισμούς (δηλαδή, περιττή ελεγκτική γραφειοκρατία) από την καινοτομία.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του ιού, βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά αδύναμη θέση, και παρόλο που ο ιός έχει επίσης πλήξει την Κίνα, πρέπει να θεωρήσουμε θέμα εθνικής άμυνας το να ανακτήσουμε την οικονομία μας και να την έχουμε σε λειτουργική κατάσταση σύντομα.
Ωστόσο, καθώς ανοικοδομούμε την οικονομία μας, πρέπει να επανεκτιμήσουμε την αφήγηση και τις πολιτικές που εφαρμόσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Νίξον, το βρήκαμε επωφελές — έναντι της απειλής της Σοβιετικής Ένωσης — να έχουμε σχέσεις με την κομμουνιστική Κίνα και να κάνουμε εμπόριο πιστεύοντας πως δεν θα μας εξαπατήσουν. Σε απάντηση, η Κίνα πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας σε κάθε μέρος που τους αφήσαμε.
Η αφήγηση ότι το ΚΚΚ θα γίνει πιο φιλικό και δημοκρατικό εάν μοιραζόμαστε μαζί τους τους καρπούς της ελεύθερης κοινωνίας είναι επικίνδυνη αφέλεια. Ακόμα πιο επικίνδυνη και πιο αφελής, ωστόσο, είναι η αφήγηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κερδίζουν πάντα μεγάλους πολέμους απλώς και μόνο επειδή είμαστε οι καλοί και άρα αξίζουμε να κερδίσουμε, και αυτό μας οδήγησε να σκεφτούμε ότι μπορούμε να είμαστε ανίκανοι να είμαστε απρόσεκτοι στις σχέσεις μας με την Κίνα.
Στις «Εις εαυτόν» σκέψεις του που έκανε με μεγάλη ικανότητα, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος θεώρησε ότι «όταν αποκαλείς κάποιον “αναξιόπιστο” ή “αχάριστο”, στρέψε την επίπληξη στον εαυτό σου. Εσύ έκανες λάθος. Υποθέτοντας ότι κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά άξιζε την εμπιστοσύνη σου».
Επομένως, μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να κατηγορήσουμε όταν περιμένουμε από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς να ενεργήσει με καλή πίστη και όταν ξεχνάμε την παλιά ρωμαϊκή παροιμία, «Si vis pacem, para bellum» — αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο.
Ο Clifford Humphrey, εξωτερικός συνεργάτης της Epoch Times, κατάγεται από την Γουόρμ Σπρινγκς, Τζα. Είναι κάτοχος διδακτορικού στην πολιτική από το Πανεπιστήμιο Χιλσντέιλ στο Μίσιγκαν. Ακολουθήστε τον στο Twitter @cphumphrey.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
