SUGGESTED

Εγγραφή στο Newsletter της Epoch Times

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων (συνέχεια)

3. Ο εφιαλτικός σοσιαλισμός του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος

α. Η κινεζική οικονομία: Ο κομμουνιστικός έλεγχος παραμένει ισχυρός

β. Η αλήθεια πίσω από την οικονομική άνοδο της Κίνας

γ. Συνέπειες του κινεζικού οικονομικού μοντέλου

4. Η καταστροφή που επέφερε ο σοσιαλισμός στον αναπτυσσόμενο κόσμο

α. Ανατολική Ευρώπη: Στοιχειωμένη από κομμουνισμό

β. Πως η σοσιαλιστική οικονομία κατέστρεψε τα αναπτυσσόμενα έθνη

5. Η θεωρία εκμετάλλευσης του Μαρξ: Μια αναστροφή καλού και κακού

6. Μίσος και ζήλια: Η προέλευση του απόλυτου εγκαλιταριανισμού

7. Κομμουνιστικά «ιδανικά»: Δέλεαρ του ανρθώπου προς την καταστροφή του

8. Ηθική, ευημερία, και ειρήνη

Παραπομπές

* * *

3. Ο εφιαλτικός σοσιαλισμός του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος

Το 1978, αφότου η κρατική ιδιοκτησία και η προσχεδιασμένη οικονομία έκαναν την Κίνα μια χώρα κατεστραμένη από φτώχεια, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) αναγκάστηκε να εκκινήσει οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να διατηρήσει την εξουσία του. Αρχίζοντας μια διαδικασία «ελευθερίας και εξωστρέφειας», το ΚΚΚ εισήγαγε στοιχεία μιας ελεύθερης αγοράς. Αυτό οδήγησε πολλούς να πιστέψουν ότι το Κόμμα είχε γίνει καπιταλιστικό, αλλά αυτό ήταν πολύ μακριά από την αλήθεια.

α. Η κινεζική οικονομία: Ο κομμουνιστικός έλεγχος παραμένει ισχυρός

Λόγω ωφελιμισμού, το ΚΚΚ άφησε λίγο πιο ελεύθερες κάποιες πτυχές της κινεζικής οικονομίας, επιτρέποντας για παράδειγμα την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Αλλά οι κομμουνιστές αξιωματούχοι δεν χαλάρωσαν τον έλεγχό τους. Αν και υπάρχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, το ΚΚΚ δεν υποσχέθηκε ποτέ στον λαό κάποιο θεμελιώδες δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Όλοι οι πόροι και η γη παραμένουν τελικά στην διάθεση του Κόμματος.

Την ίδια στιγμή, το ΚΚΚ επιβάλει αυστηρό έλεγχο επί των οικονομικών θεμάτων, όπως με τον μεγάλης κλίμακας εθνικό προγραμματισμό. Η αγορά είναι μόνον ένα μέσο που χρησιμοποιείται από το κράτος για να δώσει κίνητρο για παραγωγή, δεν είναι πραγματικά ανεξάρτητη, ούτε υπάρχουν καθιερωμένοι θεσμοί για να υποστηρίξουν μια ελεύθερη αγορά.

Το κινεζικό κομμουνιστικό μοντέλο είναι μια τερατώδης ανάμειξη σοσιαλισμού, κρατισμού, και οικονομίας αγοράς. Οι νόμοι δεν τηρούνται ούτε υπάρχει κάποιο σαφές σύστημα δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Η ισοτιμία συναλλάγματος δεν επιτρέπεται να αυτορυθμίζεται με φυσικό τρόπο. Η ροή πλούτου προς τα μέσα και προς το εξωτερικό ελέγχεται, και διεθνείς εταιρείες που λειτουργούν στην χώρα περιορίζονται δριμύτατα. Το ΚΚΚ χρησιμοποιεί κρατικές επιδοτήσεις και μειώσεις φόρων εξαγωγών για να βοηθήσει σημαντικά τις εξαγωγές με σκοπό να νικήσει τους ανταγωνιστές σε έναν πόλεμο τιμών. Αυτό έχει αναστατώσει την φυσιολογική τάξη του παγκοσμίου εμπορίου. Είναι ακριβώς για αυτούς τους λόγους που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου αρνείται εδώ και χρόνια να αναγνωρίσει την Κίνα ως οικονομία αγοράς.

Πολλοί σε Δυτικές κυβερνήσεις είχαν την αφελή ελπίδα ότι η οικονομική ανάπτυξη θα έφερνε πολιτική απελευθέρωση και δημοκρατία στην Κίνα. Αντ΄ αυτού, με μεγαλύτερα οικονομικά μέσα, το ΚΚΚ εξαπέλυσε στον λαό του πιο βίαιες και εξεζητημένες μορφές καταπίεσης. Τον Ιούλιο του 1999, το καθεστώς εκκίνησε την δίωξη εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων στην Κίνα που ασκούσαν την πνευματική άσκηση Φάλουν Γκονγκ. Για να εφαρμόσει την πανεθνική εκστρατεία, το ΚΚΚ επέκτεινε και ενίσχυσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις ασφαλείας του, χέοντας χρήματα σε εξελιγμένα συστήματα παρακολούθησης και προάγοντας όσους διέπρατταν «επιτυχημένη» δίωξη σε υψηλές θέσεις. Αυτός ο πόλεμος ενάντια στις οικουμενικές αρχές της αλήθειας, καλοσύνης, ανεκτικότητας συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αναπόφευκτα, τα όργανα δίωξης κατά του Φάλουν Γκονγκ πήραν μετά τον ρόλο να καταπιέζουν άλλα πιστεύω και τον λαό συνολικά. Από το 2009, το ΚΚΚ ξοδεύει πολύ πάνω από 500 δισεκατομμύρια γιουέν ($75 δις) ετησίως για να καλύψει το κόστος της «διατήρησης σταθερότητας», δηλαδή, την αστυνόμευση του κινεζικού λαού.

β. Η αλήθεια πίσω από την οικονομική άνοδο της Κίνας

Λόγω της ταχείας ανόδου του ΑΕΠ της Κίνας τα τελευταία σαράντα χρόνια, πολλοί άρχισαν να πιστεύουν ότι η σοσιαλιστική οικονομία είναι ανώτερη. Έχει κάνει πολλούς Δυτικούς, όπως κάποιους ελίτ σε πολιτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους, να θαυμάζουν την αποδοτικότητα του απολυταρχικού συστήματος.

Στην πραγματικότητα, το οικονομικό μοντέλο που έχτισε το ΚΚΚ δεν μπορεί να αντιγραφεί. Αφενός, παρά την οικονομική άνοδο, το σοσιαλιστικό σύστημα έχει μεγάλη εσωτερική αστάθεια. Αφετέρου, το μοντέλο του Κόμματος κρύβει μια θάλασσα διαφθοράς που δημιουργήθηκε από το τελείως ανήθικο πολιτικό του σύστημα. Η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας έχει βασιστεί κυρίως στους ακόλουθους παράγοντες.

Πρώτον, η χαλάρωση της οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας και κεντρικού σχεδιασμού, και η αναζωογόνηση του ιδιωτικού τομέα έδωσαν στην κινεζική οικονομία μια ισχυρή παραγωγική ώθηση. Οι Κινέζοι που είχαν το επιχειρηματικό δυναμικό τους καταπιεσμένο για δεκαετίες, έδειξαν την επιθυμία τους να ξεφύγουν από την φτώχεια και την θέλησή τους να κάνουν επιχειρήσεις. Επιπλέον, ο τεράστιος πληθυσμός της Κίνας του άνω του ενός δισεκατομμυρίου παρείχε μια δεξαμενή σχεδόν ανεξάντλητης φθηνής εργασίας.

Ένας δεύτερος παράγοντας ήταν η μαζική εισροή Δυτικού κεφαλαίου και τεχνολογίας στην Κίνα κατά την διάρκεια της περιόδου μεταρρυθμίσεων. Υπό την οικονομία ελέγχου, οι τεράστιες εκτάσεις ανεκμετάλλευτης γης, εργασίας και αγορών της Κίνας ήταν σαν χρυσός για τον οποίον δεν έχουν ακόμα καθοριστεί τιμές. Ο συνδυασμός επένδυσης κεφαλαίων και οι μη χρησιμοποιημένοι πόροι δημιούργησαν την σπίθα για την φωτιά της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας. Αν δεν υπήρχε η απολυταρχική εξουσία του Κόμματος, αυτή η φωτιά θα μπορούσε να είχε αρχίσει δεκαετίες νωρίτερα, και με έναν πολύ πιο ελεγχόμενο και βιώσιμο τρόπο.

Η κλίμακα της Δυτικής επένδυσης στην Κίνα είναι αχανής. Σύμφωνα με δημοσιευμένα στατιστικά, η άμεση αμερικανική ετήσια επένδυση στην Κίνα έφτασε σχεδόν τα $117 δισεκατομμύρια το 2018, ενώ ήταν $11 δισεκατομμύρια το έτος 2000. [29] Η συνολική αξία κεφαλαίου αλλοδαπής που εισήλθε στην Κίνα από το 1979 έως το 2015 ανέρχεται σε περίπου $1,64 τρισεκατομμύρια, σύμφωνα με το υπουργείο Εμπορίου της Κίνας. [30]

Οι Δυτικές χώρες έδωσαν στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας εμπορικά προνόμια μαζί με ευρεία πρόσβαση στις αγορές. Τον Μάιο του 2000, η Αμερικανική κυβέρνηση έδωσε στο Πεκίνο «μόνιμες φυσιολογικές εμπορικές σχέσεις». Τον Δεκέμβριο του 2001, η Κίνα εισήλθε επισήμως στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και έγινε μέλος της διεθνούς αγοράς. Ως συνέπεια, ένα τεράστιο ποσό Δυτικού πλούτου μεταφέρθηκε στην Κίνα, κάνοντάς την το «εργοστάσιο του κόσμου».

Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικονομική δύναμη της ΛΔΚ τροφοδοτήθηκε από ανήθικες πρακτικές: Από την ακραία εκμετάλλευση των εργατών, από την χρήση εργοστασίων σκλαβιάς και εξαναγκαστικής εργασίας σε σωφρονιστικά ιδρύματα σε όλη την χώρα, από την κατεδάφιση κατοικιών και την εξαναγκαστική μεταφορά αυτών που διέμεναν σε αυτές, και παρόμοια. Χάριν της βραχυπρόθεσμης ανάπτυξης, το ΚΚΚ χαιρέτισε την περιβαλλοντική καταστροφή και αγνόησε κινδύνους δημοσίας υγείας ώστε να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα κέρδους από την γη, τον λαό και τους πόρους του. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εκμεταλλεύτηκε το Δυτικό κεφάλαιο, τεχνολογία, αγορές, προνομιούχο εμπορική θέση, και το μικρό εγχώριο κόστος παραγωγής για να συσσωρεύσει τεράστια ποσά συναλλάγματος αλλοδαπής ως απόθεμα. Το εμπορικό έλλειμα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αυξήθηκε από περίπου $83 δισεκατομμύρια το 2000 σε πάνω από $345 δισεκατομμύρια το 2019.

Τελικά, το ΚΚΚ ανέτρεψε τις συμβάσεις του διεθνούς εμπορίου και εκμεταλλεύτηκε πλήρως τις ευκαιρίες που ήταν διαθέσιμες σε αυτό, ασχέτως του αν ήταν νόμιμες. Υιοθέτησε μια εθνική στρατηγική αντιγραφής πνευματικής ιδιοκτησίας προσπαθώντας να ξεπεράσει άλλες χώρες στην βιομηχανία και τεχνολογία. Αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη περίπτωση κλοπής στην ιστορία. Μια έκθεση του 2017 από την Επιτροπή για την Κλοπή Αμερικανικής Πνευματικής Ιδιοκτησίας ανέφερε ότι τα αγαθά «μαϊμού» της Κίνας, το πειρατικό λογισμικό, και η κλοπή εμπορικών μυστικών προκάλεσαν μια ζημία στις ΗΠΑ μεταξύ $225 δις και $600 δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο, αριθμός που δεν περιλαμβάνει την ζημία λόγω της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Η έκθεση αναφέρει ότι κατά τα προηγούμενα τρία χρόνια, οι ΗΠΑ έχασαν $1,2 τρισεκατομμύρια λόγω κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας, η πλειοψηφία της οποίας διαπράχθηκε από την Κίνα. [31] Μια έκθεση του Γραφείου του Διευθυντή Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ανέφερε πως 90 τοις εκατό των διαδικτυακών επιθέσεων σε επιχειρήσεις των ΗΠΑ προέρχονται από το κινεζικό καθεστώς και προκάλεσαν κατά προσέγγιση απώλεια $400 δισεκατομμυρίων σε συνολική οικονομική ζημία κάθε χρόνο. [32]

Το οικονομικό μοντέλο της ΛΔΚ χρησιμοποιεί την κρατική δύναμη για να προκαλέσει ραγδαία οικονομική ανάπτυξη ενώ χρησιμοποιεί παράνομες τακτικές για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά του. Έχει επίσης ενθαρρύνει άλλες χώρες να υιοθετήσουν βαρύτερο κρατικό παρεμβατισμό. Αυτές οι χώρες έχουν κάνει το θανάσιμο λάθος να ειδωλοποιήσουν το μοντέλο του Κόμματος ως μια επιτυχία, ενώ αγνοούν τις ανθρώπινες και ηθικές τραγωδίες που δημιούργησε.

γ. Συνέπειες του κινεζικού οικονομικού μοντέλου

Το οικονομικό μοντέλο του ΚΚΚ έχει βάλει την κοινωνία σε ελεύθερη πτώση ηθικά, ακριβώς σύμφωνα με τον στόχο του κομμουνιστικού φαντάσματος να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Η οικονομική δύναμη του Κόμματος είναι συνυφασμένη με την διάβρωση της ηθικής, καθώς τραβά τους ανθρώπους σε μια απύθμενη θάλασσα ανήθικης ικανοποίησης, προς μια τελική εξάλειψη.

Η σημερινή Κίνα είναι πλημμυρισμένη με ψεύτικα αγαθά, δηλητηριώδες φαγητό, πορνογραφία, ναρκωτικά, τζόγο, και συμμορίες. Η διαφθορά και ακολασία έχουν γίνει επιτεύγματα που δίνουν υπερηφάνεια, ενώ η κοινωνική εμπιστοσύνη είναι βασικά ανύπαρκτη. Το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνοδεύεται από κοινωνικές διαμάχες και μεροληπτική εφαρμογή της δικαιοσύνης. Στην οικονομία δύναμης της ΛΔΚ, οι αξιωματούχοι του Κόμματος χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να συσσωρεύσουν πλούτο. Η δριμύτητα της διαφθοράς αυξάνεται με τον βαθμό του αξιώματος. Η υπεξαίρεση δισεκατομμυρίων είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Απλώς δεν υπάρχει κυβέρνηση τόσο διεφθαρμένη ή τόσο ηθικά εκφυλισμένη όσο το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς.

Εντός αυτού του περιβάλλοντος διαφθοράς, οι πολίτες κάνουν πως δεν βλέπουν τα βάσανα των συμπατριωτών τους. Τον Οκτώβριο του 2011, κόσμος συγκλονίστηκε από τον θάνατο της Γιουεγιουέ, ενός κοριτσιού δύο ετών στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ που χτυπήθηκε από μικρό φορτηγό. Αντί να βγει για να βοηθήσει, ο οδηγός πάτησε την Γιουεγιουέ μια ακόμα φορά καθώς έφευγε από την σκηνή. Λεπτά αργότερα, ένα ακόμα όχημα πάτησε τα πόδια της. Δεκαοκτώ άνθρωποι πέρασαν περπατώντας από δίπλα της χωρίς να βοηθήσουν την Γιουεγιουέ, μέχρι που ένας παλιατζής μετακίνησε το βρέφος που έκλαιγε σε ασφαλές σημείο. Αργότερα το κορίτσι πέθανε στο νοσοκομείο. Διεθνή μέσα ενημέρωσης αναρωτιούνταν αν η Κίνα είχε χάσει την ψυχή της. Μπορεί να γίνει κατανοητό ότι άνθρωποι διστάζουν να βοηθήσουν άλλους όταν υπάρχει κίνδυνος, όπως σε ένοπλη ληστεία, αλλά η Γιουεγιουέ δεν θα δημιουργούσε κανένα πιθανό κίνδυνο σε κανέναν καθώς κειτόταν στον δρόμο αργοπεθαίνοντας.

Το κομμουνιστικό κίνημα οδηγεί σε τεράστια καταστροφή των παραδοσιακών αξιών και πολιτισμού, και στην κομμουνιστική Κίνα, τα ηθικά πρότυπα έχουν ήδη πέσει πολύ κάτω από αυτό που κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί. Η αφαίρεση ζωτικών οργάνων από ζωντανούς ανθρώπους, καλούς ανθρώπους που ασκούν πνευματική καλλιέργεια και προσπαθούν να αυτοβελτιωθούν, έχει γίνει μια κρατική βιομηχανική επιχείρηση. Ένας άγνωστος αριθμός κρατουμένων συνείδησης έχει δολοφονηθεί σε χειρουργικές κλίνες, και τα όργανά τους λεηλατήθηκαν για κέρδος. Οι κομμουνιστές έχουν μετατρέψει ιατρικό προσωπικό, που προορίζονται για να βοηθούν ανθρώπους, σε δολοφόνους. Η σατανικότητα του ΚΚΚ έχει εκταθεί σε όλο τον κόσμο. Μέσω οικονομικών κινήτρων, το Κόμμα δελεάζει χώρες που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να προασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να κάνουν πως δεν βλέπουν τα εγκλήματά του.

Η οικονομική ανάπτυξη χωρίς ηθική είναι χαοτική, μη βιώσιμη, και καταστροφική. Υπό τα απάνθρωπα κρατικά μέτρα του ΚΚΚ, τα κοινωνικά προβλήματα αφθονούν, και το περιβάλλον βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης. Οι συνέπειες της ηθικής διαφθοράς είναι θανάσιμες. Η Κίνα αποκαλεί τον εαυτό της δυνατή χώρα, αλλά η δύναμή της είναι μια οφθαλμαπάτη. Είναι επιφανειακή ευημερία, χτισμένη πάνω στο ασυνείδητο κυνήγι πλούτου, είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει.

Δεν υπάρχει καλό μέλλον να περιμένει την Κίνα αν δεν μπορέσει να ξεφύγει από την παγίδα του ΚΚΚ. Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη, καθώς ο πραγματικός στόχος του είναι να καταστρέψει την Κίνα, και τον κόσμο.

4. Η καταστροφή που επέφερε ο σοσιαλισμός στον αναπτυσσόμενο κόσμο

α. Ανατολική Ευρώπη: Στοιχειωμένη από σοσιαλισμό

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο κομμουνισμός συνεχίζει να στοιχειώνει την Ανατολική Ευρώπη, καθώς δεν υπήρξε ποτέ μια πλήρης απόδοση ευθυνών για τα εγκλήματα που διέπραξαν τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα.

Η επίμονη παρουσία του κομμουνισμού μπορεί να ιδωθεί στις διάφορες πτυχές της πολιτικής και οικονομίας της Ανατολικής Ευρώπης. Οι Ρωσία και Λευκορωσία, για παράδειγμα, διατηρούν τεράστιες κρατικές εταιρείες, υψηλά επιδόματα, και μέτρα επιθετικού παρεμβατισμού. Κατά την περίοδο μετάβασης από τον κομμουνισμό, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης βίωσαν κρίσεις αργής οικονομικής ανάπτυξης και υψηλής ανεργίας. Όλο αυτό ενθάρρυνε μια επανεμφάνιση κομμουνισμού και σοσιαλισμού σε νέες μορφές. Αριστερά κόμματα αναζωογονήθηκαν με νέα δύναμη, τροφοδοτούμενα από μια αίσθηση νοσταλγίας για το σοσιαλιστικό παρελθόν. [33] Το στοιχειό του κομμουνισμού δεν αποβλήθηκε.

β. Πως η σοσιαλιστική οικονομία κατέστρεψε αναπτυσσόμενα έθνη

Στα αναπτυσσόμενα έθνη της Ασίας, Λατινικής Αμερικής, και Αφρικής, πολλές πρόσφατα ανεξάρτητες χώρες έχουν ανακηρύξει την αφοσίωσή τους στον σοσιαλισμό από την δεκαετία του 1960, με καταστροφικά αποτελέσματα. Στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000, η οικονομία της Βενεζουέλας κατέρρευσε ως άμεσο αποτέλεσμα της σοσιαλιστικής πολιτικής της. Κάποτε η πλουσιότερη στην Λατινική Αμερική, η χώρα είναι τώρα γεμάτη με φτώχεια, έγκλημα, και λιμό. Η Ζιμπάμπουε ήταν κάποτε η πλουσιότερη χώρα στην Αφρική. Σήμερα, έχει βυθιστεί σε πλήρη καταστροφή, με τον πληθωρισμό να εκτοξεύεται πέρα από την φαντασία.

Βενεζουέλα: Πως ο σοσιαλισμός προκάλεσε την χρεοκοπία μιας ευημερούσας χώρας

Η Βενεζουέλα είναι ευλογημένη με σημαντικά αποθέματα πετρελαίου. Την δεκαετία του 1970, ήταν η ταχύτερη αναπτυσσόμενη οικονομία στην Λατινική Αμερική, και είχε το χαμηλότερο επίπεδο διαφοράς εισοδημάτων και το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην περιοχή. [34] Η σχετικά ελεύθερη οικονομία της Βενεζουέλας προσέλκυσε ικανούς μετανάστες από την Ιταλία, Πορτογαλία, και Ισπανία. Μαζί με την προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, αυτοί οι παράγοντες κατέστησαν την οικονομία της χώρας ικανή να αυξηθεί ραγδαία από την δεκαετία του 1940 έως αυτήν του 1970. [35]

Το 1999, όταν ο νέος πρόεδρος ανέλαβε, ξεκίνησε ένα καταδικασμένο πρόγραμμα κρατικοποιήσεων και τελικά έφερε χάος στην οικονομία της Βενεζουέλας. Ο πρόεδρος είχε δηλώσει δημοσίως: «Πρέπει να υπερβούμε τον καπιταλισμό. Αλλά δεν πρέπει να καταφύγουμε σε κρατικό καπιταλισμό, όπως η διαστρεβλωμένη Σοβιετική Ένωση. Πρέπει να ανακτήσουμε τον σοσιαλισμό ως θέση, ως πρότζεκτ, ως μονοπάτι, ως έναν νέο τύπο σοσιαλισμού, έναν ουμανιστικό, που βάζει τους ανθρώπους και όχι μηχανές ή το κράτος πρώτα από όλα.» [36]

Για να χτίσει σοσιαλισμό, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας επίταξε ή δήμευσε πολλές ιδιωτικές εταιρείες σε διάφορες βιομηχανίες όπως πετρέλαιο, γεωργία, οικονομία, βαριά βιομηχανία, σίδηρος, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, μεταφορές, και τουρισμός. Αυτή η διαδικασία επιταχύνθηκε μετά την επανεκλογή του προέδρου το 2007. Η κυβέρνησή του κρατικοποίησε 1.147 ιδιωτικές εταιρείες μεταξύ 2007 και 2012, με καταστροφικά αποτελέσματα.

Εταιρείες σε κάποτε παραγωγικές βιομηχανίες έκλεισαν και αντικαταστάθηκαν από μη αποδοτικές κρατικές επιχειρήσεις, τρομάζοντας και διώχνοντας τους επενδυτές. Καθώς η παραγωγή βυθίστηκε, η Βενεζουέλα άρχισε να εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από εισαγωγές. Σε συνδυασμό με μια σειρά παρεμβάσεων της κυβέρνησης σχετικά με τα αποθέματα συναλλάγματος αλλοδαπής και με ελέγχους τιμών, ήρθε αναπόφευκτα η καταστροφή όταν η τιμή του πετρελαίου έπεσε. Κάποιοι απέδωσαν αυτήν την τραγωδία στην πετρελαϊκή κρίση, αλλά σύμφωνα με δεδομένα που δόθηκαν από την Παγκόσμια Τράπεζα, επτά χώρες που εξαρτώντο ακόμα περισσότερο από εξαγωγές πετρελαίου απ’ ό,τι η Βενεζουέλα συνέχισαν να έχουν οικονομική ανάπτυξη από το 2013 έως το 2017. [37]

Το πραγματικό αίτιο της δραματικής αποτυχίας της Βενεζουέλας ήταν το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα. Η οικονομική πολιτική της Βενεζουέλας ουσιαστικά προχωρούσε στον ρυθμό των δέκα επαναστατικών απαιτήσεων που πρότεινε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό μανιφέστο, αρχίζοντας με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και υψηλούς φόρους και κινούμενη προς μια κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία και μέσα παραγωγής. [38] Η Βενεζουέλα συνάντησε την οικονομική της τύχη στα χέρια του κομμουνιστικού φαντάσματος.

Ζιμπάμπουε: Από χώρα της αφθονίας της Αφρικής σε χώρα λιμού

Μετά την διακήρυξη ανεξαρτησίας της το 1980, η Ζιμπάμπουε αποπειράθηκε να χτίσει ένα σοσιαλιστικό κράτος σύμφωνα με μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές. Ο πρώτος της πρωθυπουργός ήταν ένας μαρξιστής πιστός και οι αντάρτες του, καθοδηγούμενοι από την σκέψη του Μάο Τσεντόνγκ, έλαβαν βοήθεια χωρίς όρους από την ΛΔΚ. Σε αντίθεση με άλλες αφρικανικές χώρες που εφάρμοσαν σοσιαλισμό, η Ζιμπάμπουε δεν επέβαλε αμέσως μέτρα απαλλοτρίωσης.

Τα οικονομικά προβλήματα της Ζιμπάμπουε άρχισαν το 2000 μετά την αρχή της μεταρρύθμισης γης. Η γη που ανήκε σε λευκούς αγρότες δημεύτηκε και διανεμήθηκε σε ακτήμονες μαύρους, καθώς και σε πολιτικά διασυνδεδεμένα άτομα. Πολλοί δεν είχαν εμπειρία στην γεωργία, και το αποτέλεσμα ήταν μια ραγδαία μείωση γεωργικής παραγωγής. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει την κρίση, η Τράπεζα Αποθεμάτων της Ζιμπάμπουε τύπωσε περισσότερα χαρτονομίσματα, οδηγώντας σε ατελείωτο υπερπληθωρισμό. Αριθμοί από την κεντρική τράπεζα δείχνουν ότι τον Ιούνιο 2008, ο ετήσιος πληθωρισμός της χώρας έφτασε τα 231 εκατομμύρια τοις εκατό. Τον Νοέμβριο του 2008, ο πληθωρισμός έφτασε σχεδόν τα 80 δισεκατομμύρια τοις εκατό, μετά από το οποίο οι αρχές σταμάτησαν να εκδίδουν μηνιαία στατιστικά. [39]

Το 2008, ένας μεγάλος λιμός χτύπησε την Ζιμπάμπουε. Από τα δεκαέξι εκατομμύρια ανθρώπους της χώρας, πέντε εκατομμύρια απειλήθηκαν από λιμοκτονία. Σήμερα, η έλλειψη επαρκούς διατροφής είναι χρόνια και πολύ διαδεδομένη.

Ο κομμουνισμός είναι μια μάστιγα του πλανήτη με τρόπους που μπορούν να παρατηρηθούν ή να προβλεφθούν σε όλες τις χώρες. Οι ανεπτυγμένες Δυτικές χώρες αρχίζουν να βιώνουν κρίσεις. Εν τω μεταξύ, η τραγωδία του σοσιαλισμού είναι ήδη μια πραγματικότητα στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αυτή είναι η αρχή: Το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποιεί λόγια περί οικονομίας για να υποσχεθεί άνεση και ικανοποίηση, μετά δελεάζει τους ανθρώπους σε ηθική εξαχρείωση και στην άβυσσο της φτώχειας.

5. Η «Θεωρία εκμετάλλευσης» του Μαρξ: Μια αναστροφή καλού και κακού

Μέσω ενός συνόλου περίτεχνων θεωριών, ο μαρξισμός εξαπατά τους ανθρώπους για να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή ηθική με υποκατάστατα πρότυπα που αντιστρέφουν το καλό και το κακό. Στην μαρξιανή άποψη, το αν ένα άτομο είναι καλό ή κακό βασίζεται όχι στην ηθική του και στις πράξεις του, αλλά στην θέση του στην (ανάστροφη) ιεραρχία του κεφαλαίου.

Κάποιος που ανήκει σε αυτό που οι μαρξιστές αποκαλούν την «καπιταλιστική» τάξη είναι ένοχος εκμετάλλευσης του προλεταριάτου, και καθώς το προλεταριάτο υποτίθεται πως είναι η καταπιεσμένη τάξη που υπόκειται σε εκμετάλλευση, τα μέλη του φυσικά κατέχουν την ηθική υπεροχή. Ασχέτως του πως μεταχειρίζονται τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, ιδιοκτήτες άλλων πόρων, και τους ευκατάστατους, μπορούν να κρατούν το κεφάλι ψηλά. Ο μαρξισμός μετέτρεψε την κατοχή ιδιοκτησίας σε ένα έγκλημα και προώθησε την βίαιη κρατικοποίηση.

Ο Μαρξ είπε πως μόνο η εργασία παράγει αξία. Εάν ένας ιδιοκτήτης εταιρείας επενδύσει $10 εκατομμύρια σε μια εταιρεία σε ένα έτος, και τα έσοδα εκείνο το έτος είναι $11 εκατομμύρια, στην μαρξιανή θεώρηση, αυτό το $1 εκατομμύριο κέρδους είναι «υπεραξία» που δημιουργείται από τους εργαζομένους αλλά την παίρνει άδικα ο «καπιταλιστής» ιδιοκτήτης της εταιρείας. Συνεπώς, ο Μαρξ ισχυρίστηκε ότι η εκμετάλλευση ήταν το μυστικό του πως οι καπιταλιστές έβγαζαν χρήματα και, ως εκ τούτου, το «προπατορικό αμάρτημα» της μπουρζουαζίας. Ο Μαρξ κατέληξε ότι για να εξαλειφθεί αυτή η αμαρτία, ολόκληρη η καπιταλιστική κοινωνία θα πρέπει να καταστραφεί – δηλαδή, η μπουρζουαζία θα εξαλειφόταν και τα περιουσιακά στοιχεία τους θα αρπάζονταν, ενώ η εμπροσθοφυλακή του κόμματος θα κρατικοποιούσε τους πόρους και θα καθιέρωνε κομμουνισμό.

Η θεωρία εκμετάλλευσης του Μαρξ διαιρεί τους ανθρώπους σε δύο αντιμαχόμενες τάξεις: την μπουρζουαζία με το κεφάλαιο, και το προλεταριάτο χωρίς αυτό. Στην πραγματικότητα, από την εποχή που εμφανίστηκαν οι βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, η ταξική κινητικότητα αυξήθηκε ραγδαία. Η ταξική κινητικότητα στην εποχή του Μαρξ (αρχές 1800 έως τα 1850) ήταν παρόμοια με αυτήν της δεκαετίας του 1970 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. [40] Η μετάβαση μεταξύ τάξεων είναι μια δυναμική διαδικασία. Ένα υποτιθέμενο μέλος του προλεταριάτου δεν βρίσκεται πλέον στο προλεταριάτο αν αγοράσει μετοχές σε μια εταιρεία, για παράδειγμα. Αν η κατάταξη σε κάποια τάξη μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα, προσπάθειες διαχωρισμού του λαού σε ομάδες όπως αυτήν έχουν τον μοναδικό σκοπό να υποκινήσουν ταξικό μίσος.

Στην Κίνα, την Σοβιετική Ένωση, και στα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, τα κομμουνιστικά κόμματα έκλεψαν γη, δολοφόνησαν ιδιοκτήτες γης, και έκλεψαν τα εργοστάσια από τους ιδιοκτήτες τους. Δολοφόνησαν «ταξικούς εχθρούς» και άρπαξαν πλούτο γενεών, εκκινώντας εκστρατείες κρατικής τρομοκρατίας κατά του λαού. Όλο αυτό το κακό ήταν αποτέλεσμα των γεμάτων μίσους θεωριών του κομμουνισμού. Εν τω μεταξύ, τα παραδοσιακά ηθικά πρότυπα, όπως η πίστη στο θείον, σε αγίους, και στους αρχαίους σοφούς, ονομάστηκαν ως ανήκοντα στις «εκμεταλλευτικές τάξεις» και έγιναν στόχος επιθέσεων και εξάλειψης.

Οι θεωρίες του Μαρξ έχουν επικριθεί ευρέως σε οικονομικούς και φιλοσοφικούς κύκλους. Τα ακόλουθα είναι απλώς μερικά παραδείγματα που δείχνουν την ανοησία της θεωρίας εκμετάλλευσης του Μαρξ.

Ο Μαρξ λέει πως η εργασία δημιουργεί αξία, και ότι η αξία καθορίζεται από τις ώρες εργασίας που απαιτούνται για την παραγωγή. Αυτή είναι μια γελοία θεωρία. Η αξία ενός αγαθού δεν είναι η αξία των εγγενών ιδιοτήτων του. Συνήθως, οι άνθρωποι προσθέτουν ένα υποκειμενικό στοιχείο σε κάθε αγαθό – δηλαδή, προσφορά και ζήτηση.

Πολλοί οικονομολόγοι έχουν εξερευνήσει την διαδικασία της απόδοσης αξίας, και σε αντίθεση με το στενό δόγμα του Μαρξ, οι περισσότεροι οικονομικοί στοχαστές συμφωνούν ότι πολυάριθμοι παράγοντες εμπλέκονται στην δημιουργία αξίας – όπως γη, κεφάλαιο, εργασία, επιστήμη και τεχνολογία, διοίκηση, κίνδυνος επένδυσης, και άλλα. Οι οικονομικές δραστηριότητες είναι ένα περίπλοκο σύστημα, που έχει διαφορετικούς συνδέσμους στην αλυσίδα παραγωγής. Διαφορετικοί παράγοντες παραγωγής έχουν συγκεκριμένες διοικητικές προϋποθέσεις, και διαφορετικοί άνθρωποι παίζουν διαφορετικούς ρόλους, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την όλη αλυσίδα και συνεισφέρουν στην δημιουργία «τελικής αξίας».

Για παράδειγμα, ένας ιδιοκτήτης επιχείρησης σχεδιάζει να ξοδέψει $1 εκατομμύριο για να προσλάβει δύο μηχανικούς για να σχεδιάσουν και να παράγουν ένα συγκεκριμένο νέο παιχνίδι. Δύο χρόνια αργότερα, το καινούριο παιχνίδι αποκτά δημοτικότητα και έχει κέρδος $50 εκατομμυρίων. Είναι η εργασία των μηχανικών και του υπευθύνου προώθησης που δημιούργησε την τελική αξία των $50 εκατομμυρίων; Φυσικά όχι. Ο λόγος που το νέο παιχνίδι κέρδισε εκατομμύρια είναι ότι οι άνθρωποι το ήθελαν. Η γνώση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης περί της αγοράς, η ικανότητά του να οργανώνει και να διοικεί άλλους, και το θάρρος του να ριψοκινδυνεύσει όλα συνεισέφεραν στην αξία του παιχνιδιού.

Ας υποθέσουμε ότι η δημιουργικότητα που ενσωματώθηκε στο παιχνίδι προήλθε από έναν από τους μηχανικούς – τότε, η τελική αξία των $50 εκατομμυρίων προήλθε από το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης εκμεταλλεύτηκε την δημιουργικότητα του μηχανικού χωρίς να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα; Φυσικά όχι. Αν ο μηχανικός πιστεύει ότι η δημιουργικότητά του δεν ανταμείφθηκε κατάλληλα, θα μπορούσε να βρει μια άλλη εταιρεία που προσφέρει υψηλότερο μισθό.

Σε μια ελεύθερη αγορά, μια ισορροπία θα υπάρξει τελικά στην αντιστοίχιση ικανοτήτων και φιλοδοξίας με το κεφάλαιο. Ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που απαιτούν παράλογα κέρδη θα χάσουν από τους συναγωνιστές ή δεν θα είναι ικανοί να προσελκύσουν ταλέντο. Επιπρόσθετα, αφού η αναμονή για την επιστροφή του κεφαλαίου που επενδύθηκε αναβάλει την χρήση ή άλλη βοήθεια που το κεφάλαιο αυτό θα μπορούσε να δώσει, τα κέρδη είναι επίσης λόγω της προσπάθειας του επενδυτή. Συνεπώς, είναι φυσιολογικό ότι ένα επιπλέον ποσό θα κερδηθεί ως αντιστάθμισμα. Η αρχή δεν είναι διαφορετική από την δανειοδότηση με τόκο.

Υπάρχουν επίσης πολλοί «τυχαίοι» παράγοντες που εμπλέκονται στον καθορισμό αξίας ενός αγαθού. Τέτοιοι τυχαίοι παράγοντες μπορούν να εξηγηθούν λογικά μόνο με ένα πλαίσιο αναφοράς που βασίζεται στα παραδοσιακά πιστεύω και πολιτισμό.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η δημιουργία ή καταστροφή της αξίας μπορεί να είναι παντελώς άσχετη από το θέμα της εργασίας. Ένα διαμάντι που αξίζει $10 εκατομμύρια σήμερα μπορεί να ήταν αδιάφορο πέντε χιλιάδες χρόνια πριν επειδή κανένας δεν το ήθελε. Μια άγονη περιοχή γης που κληρονομήθηκε από έναν παππού μπορεί ξαφνικά να γίνει εκατό φορές πιο ακριβή λόγω της ευημερίας μιας κοντινής πόλης ή της ανακάλυψης σπανίων μετάλλων στο υπέδαφος. Εδώ, η αύξηση αξίας δεν εμπεριέχει εργασία: Τέτοιος τεράστιος, μη αναμενόμενος πλούτος είναι απλώς θέμα καλής τύχης. Οι Δυτικές και Ανατολικές πολιτισμικές παραδόσεις αναγνωρίζουν ότι η τύχη είναι μια μορφή θεϊκής ευλογίας.

Με σκοπό να επιδείξει την «λογική» και «αναγκαιότητα» της κρατικής ιδιοκτησίας, ο Μαρξ έπλασε την θεωρία εκμετάλλευσης βάσει της υπεραξίας, που μετέτρεψε τις οικονομικές δραστηριότητες στις ιοποίες οι άνθρωποι συμμετέχουν ως φυσιολογικό μέρος της ζωής, σε αρνητική και ανήθικη συμπεριφορά. Η θεωρία του έριξε μίσος και καταφρόνηση στην υπάρχουσα οικονομική δομή ως μέρος της προσπάθειάς του να την υπονομεύσει και να την ανατρέψει.

Στην πραγματικότητα, οι εργοδότες και οι εργάτες, οι ιδιοκτήτες γης και οι εργάτες της γης, δημιουργούν μια κοινότητα κοινών συμφερόντων. Η σχέση τους θα πρέπει να είναι μία συνεργασίας και αλληλεξάρτησης. Κάθε ομάδα υποστηρίζει την άλλη για να επιβιώσει. Ο Μαρξ επίτηδες μεγέθυνε υπερβολικά τις διαφορές μεταξύ τάξεων, βλέποντάς τες ως απόλυτες – όπως ο ανταγωνισμός μεταξύ θανάσιμων εχθρών.

Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι μεταξύ των εργοδοτών, όπως ακριβώς υπάρχουν και μεταξύ των εργατών. Στην οικονομική ανταλλαγή, αυτό που πραγματικά θα πρέπει να εκτεθεί και να τιμωρηθεί είναι οποιοσδήποτε παραβιάζει τα ηθικά πρότυπα. Η βάση της κρίσης θα πρέπει να είναι ο ηθικός χαρακτήρας, όχι ο πλούτος.

Οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν την οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση μέσω των προσπαθειών τους. Οι εργάτες μπορούν να γίνουν επενδυτές μέσω συσσώρευσης πλούτου. Οι επενδυτές μπορεί να γίνουν εργάτες λόγω αποτυχιών στις επενδύσεις τους. Ο ρόλος της εργασίας και των επενδυτών στις σύγχρονες κοινωνίες συχνά αλλάζει. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν επίσης και τους δύο ρόλους – βάζουν τα κέρδη τους σε μελλοντική παραγωγική ικανότητα, έτσι δημιουργώντας θέσεις εργασίας, αύξηση κοινωνικού πλούτου, και ωφέλεια στην κοινωνία γενικά. Ακόμα και ο ιδρυτής του κινήματος εργατικών ενώσεων των ΗΠΑ είπε: «Το χειρότερο έγκλημα κατά των εργαζομένων είναι μια εταιρεία που αποτυγχάνει να λειτουργεί έχοντας κέρδος.» [41]

Η παράλογη «θεωρία υπεραξίας» βάζει την ταμπέλα της «εκμετάλλευσης» στις φυσιολογικές δραστηριότητες των ιδιοκτητών γης και των καπιταλιστών. Έχει υποκινήσει ανυπολόγιστο μίσος και διαμάχη, θολωμένη σκέψη, και έχει καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων.

6. Μίσος και ζήλια: Η προέλευση του απόλυτου εγκαλιταριανισμού

Ο κομμουνισμός προωθεί τον απόλυτο εγκαλιταριανισμό. Επιφανειακά, αυτό μπορεί να ακούγεται ως ένας ευγενής στόχος, και οδηγεί πολλούς να πιστεύουν τυφλά ότι είναι ορθός. Στην πραγματικότητα, εγείρει μίσος και ζήλια, καθώς οι άνθρωποι που πιστεύουν στον απόλυτο εγκαλιταριανισμό δεν μπορούν να ανεχθούν την επιτυχία των άλλων, ή να υπάρχουν άλλοι πλουσιότεροι και με καλύτερες ζωές, ευκολότερη εργασία, και πιο πολυτελείς συνθήκες διαβίωσης. Όλοι θα πρέπει να είναι ίσοι, και οι πιστοί σε αυτό λένε: «Θα πρέπει να έχω αυτό που έχεις, και μπορώ να πάρω αυτό που παίρνεις.» Σε μια τέτοια κοσμοθεώρηση, όλοι είναι ίσοι και όλος ο κόσμος είναι το ίδιο.

Ο απόλυτος εγκαλιταριανισμός εκδηλώνεται με τουλάχιστον δύο τρόπους. Πρώτον, όταν οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα ίσοι, ενθαρρύνονται να είναι ανικανοποίητοι με την οικονομική τους κατάσταση. Οι άνθρωποι αρχίζουν να εποφθαλμιούν αυτό που άλλοι έχουν και ακόμα προσπαθούν να το πάρουν με ακατάλληλα ή βίαια μέσα. Σε ακραίες περιπτώσεις, καταστρέφουν την ιδιοκτησία άλλων και ακόμα και σκοτώνουν για να πλουτίσουν.

Η χείριστη εκδήλωση αυτών των τάσεων είναι η βίαιη επανάσταση. Με σκοπό να προκαλέσει αίσθημα έλλειψης ικανοποίησης, ο Μαρξ χωρίζει την κοινωνία σε δύο αντίπαλες τάξεις: σε αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, και σε αυτούς που δεν τα έχουν. Στις αγροτικές περιοχές, αυτοί ήταν οι ιδιοκτήτες γης και οι ακτήμονες γεωργοί, στην πόλη, ήταν οι επιχειρηματίες και οι εργάτες. Ο στόχος ήταν να υποκινηθεί ταξικό μίσος και να χρησιμοποιήσει τα υποτίθεται στερημένα μέλη της κοινωνίας για να εκκινήσουν βίαιη επανάσταση. Οι γεωργοί ξένης γης είναι φτωχοί και οι ιδιοκτήτες γης πλούσιοι – απράξτε τον πλούτο τους! Όλοι θα πρέπει να είναι πλούσιοι! Έτσι, το ΚΚΚ κάλεσε τους ακτήμονες γεωργούς να εμπλακούν σε «μεταρρύθμιση γης» – δηλαδή, να επιτεθούν στους ιδιοκτήτες γης και να μοιράσουν την γη τους. Αν οι ιδιοκτήτες γης αρνούνταν να συμμορφωθούν, δολοφονούνταν. Το Κόμμα το έκανε αυτό υποκινώντας αρχικά αλήτες για να αρχίσουν καυγάδες, μετά ενθαρρύνοντας τους ακτήμονες χωρικούς να τους υποστηρίξουν επαναστατώντας και κάνοντας επίθεση στην τάξη των ιδιοκτητών γης. Τα κεφάλια εκατομμυρίων ιδιοκτητών γης έπεσαν.

Δεύτερον, μόλις οι ομάδες έχουν βασικά επιτύχει μια κατάσταση «ισότητας» – στην οποία όποια προνόμοια μοιράζονται σε όλους – οποιοσδήποτε ξεχωρίζει τιμωρείται. Όλοι αντιμετωπίζονται το ίδιο είτε κάποιος εργάζεται περισσότερο, εργάζεται λιγότερο, ή δεν εργάζεται καθόλου. Αυτό αποτυγχάνει να αναγνωρίσει μια οικουμενική αρχή: Ενώ οι άνθρωποι φαίνεται να είναι ίδιοι στην επιφάνεια, η αλήθεια είναι, ότι η προσωπικότητα, ευφυία, σωματική δύναμη, ηθική, θέση, ρόλος, εκπαίδευση, συνθήκες ζωής, αντοχή και επιμονή, εφευρετικότητα του καθενός, και ούτω καθεξής είναι όλα διαφορετικά, και η συνεισφορές των ανθρώπων στην κοινωνία είναι επίσης διαφορετικές. Συνεπώς, γιατί θα πρέπει το ίδιο αποτέλεσμα να εφαρμόζεται σε όλους; Υπό αυτό το φως, η ανισότητα είναι στην πραγματικότητα πραγματική ισότητα, ενώ η ισότητα που αναζητείται από τον κομμουνισμό είναι πραγματική ανισότητα και αληθινή αδικία.

Οι αρχαίοι στην Κίνα είπαν ότι ο Ουρανός θα ανταμείψει κάποιον αναλόγως της προσπάθειας που καταβάλλει. Ο απόλυτος εγκαλιταριανισμός είναι αδύνατος στον πραγματικό κόσμο.

Υπό το κάλυμμα του εγκαλιταριανισμού, οι οκνηροί ωφελούνται, ενώ οι ικανοί και εργατικοί τιμωρούνται και ακόμα γίνονται αποδέκτες θυμού ή μίσους. Όλοι χαμηλώνουν τον ρυθμό τους για να συγχρονιστούν με τον ρυθμό του πιο αργού. Αυτό προκαλεί σε όλους να γίνουν οκνηροί, περιμένοντας για κάποιον άλλον να συνεισφέρει έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να ωφεληθεί και να συμμετάσχει και αυτός, κερδίζοντας κάτι από το τίποτα ή κλέβοντας από άλλον. Το αποτέλεσμα είναι ευρύτατη ηθική παρακμή.

Το μίσος και ζήλια που καθοδηγούν τον απόλυτο εγκαλιταριανισμό είναι οι δηλητηριώδεις ρίζες της κομμουνιστικής οικονομικής θεώρησης. Η ανθρώπινη φύση έχει τόσο καλό όσο και κακό εγγενώς μέσα της. Τα Δυτικά πιστεύω μιλούν για τις επτά θανάσιμες αμαρτίες, ενώ ο Ανατολικός πολιτισμός διδάσκει ότι ο άνθρωπος έχει φύση του Βούδα και δαιμονική φύση. Η φύση του Βούδα εκδηλώνεται ως καλοσύνη, ικανότητα να υπομένουμε δυσκολίες, και έγνοια για τους άλλους. Η δαιμονική φύση εκδηλώνεται ως εγωισμός, οκνηρότητα, ζήλια, κακία, μίσος, έντονος θυμός, λαγνεία, και τυραννία, όπως και αδιαφορία για την ζωή, υποκίνηση διαμαχών, διάδοση φημών, να παίρνεις κάτι χωρίς να δίνεις κάτι, και ούτω καθεξής.

Η οικονομική θεώρηση που υιοθέτησε ο κομμουνισμός κινητοποιεί επίτηδες την δαιμονική φύση, μεγαλώνοντας την ζήλια των ανθρώπων, την απληστία, οκνηρότητα, και άλλους κακούς παράγοντες, προκαλώντας στους ανθρώπους να χάσουν την ανθρωπιά τους και να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές αξίες που τηρούνταν για χιλιάδες χρόνια. Μεγεθύνει το χείριστο στην ανθρώπινη φύση και μετατρέπει τους ανθρώπους σε κομμουνιστές επαναστάτες.

Στην «Θεωρία Ηθικών Αισθημάτων», ο οικονομολόγος και φιλόσοφος του δεκάτου ογδόου αιώνα Άνταμ Σμιθ είπε ότι η ηθική είναι η βάση της ευημερίας της ανθρωπότητας. Η τήρηση κοινών κανόνων ηθικής «απαιτείται για την ίδια την ύπραξη της ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία θα κατέρρεε σε ένα τίποτα αν η ανθρωπότητα δεν ήταν γενικά αφοσιωμένη με έναν σεβασμό για αυτούς τους σημαντικούς κανόνες συμπεριφοράς.» [42]

Ο Λώρενς Κάντλοου, διευθυντής του Αμερικανικού Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου, πιστεύει ότι η ηθική πρέπει να υπάρχει μαζί με την ευημερία. Έγραψε το 1997 ότι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούσαν να τηρούν την «πρώτη αρχή» – να ζουν σύμφωνα με τις ηθικές αξίες βάσει των οποίων ιδρύθηκε το έθνος – η ανάπτυξη των Ηνωμένων Πολιτειών θα ήταν χωρίς όριο. [43]

α. Οικονομικός εγκαλιταριανισμός: Ένα ενδιάμεσο βήμα προς τον κομμουνισμό

Υπό την επιρροή του απολύτου εγκαλιταριανισμού, ένθερμες εκκλήσεις ακούγονται στην Δύση για «κοινωνική δικαιοσύνη», καθώς και νόμους κατωτάτου μισθού, καταφατική δράση [ποσοστώσεις θέσεων εργασίας για μειονότητες], και άλλες απαιτήσεις. Πίσω από αυτές βρίσκεται μια επιθυμία για ισότητα αποτελέσματος, την οποία τα κομμουνιστικά στοιχεία μπορούν να εκμεταλλευθούν. Από την κομμουνιστική προοπτική, δεν έχει σημασία εάν αυτές οι ευάλωτες ομάδες αποκτήσουν ισότητα ή αν η κοινωνική τους θέση βελτιωθεί. Είναι απλώς πιόνια για καλλιέργεια πικρίας.

Αν οι κομμουνιστές πάρουν αυτό που απαιτούν, τότε απλώς κάνουν νέες απαιτήσεις για ισότητα – δεν υπάρχει τέλος σε αυτό. Αν δεν επιτύχουν τις απαιτήσεις τους, ενισχύουν την αντίληψη του κόσμου περί του δικαίου της ισότητας και το μετατρέπουν αυτό σε μια μεγάλη πλατφόρμα μέσω της οποίας θα κερδίσουν περισσότερη επιρροή. Επειδή ο κομμουνισμός καλλιεργεί πικρία σε πολλά πεδία και μέσω τόσο πολλών διαφορετικών τρόπων, αν επιτραπεί να εξαπλωθεί χωρίς έλεγχο, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι κοινωνική αναταραχή. Οι κομμουνιστές θα είναι πάντα ικανοί να βρίσκουν ευάλωτες ομάδες και να απαιτούν οικονομική ή κοινωνική ισότητα για αυτές, επαναλαμβάνοντας την διαδικασία έως ότου το μονοπάτι προς τον κομμουνισμό έχει ετοιμαστεί.

Επιπλέον, η εφαρμογή αυτών των νόμων συχνά έχει αποτέλεσμα το αντίθετο από αυτό που είχε υποσχεθεί. Αυτοί που υποτίθεται ότι θα προστατεύονταν από αυτούς τους νόμους, ζημιώνονται. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε τους νόμους κατώτατου μισθού: Επιφανειακά, στόχος τους είναι να προστατεύσουν τα δικαιώματα των εργατών, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι πολλές επιχειρήσεις απλώς σταματούν να προσλαμβάνουν επειδή είναι ασύμφορο για αυτές να το κάνουν. Ως αποτέλεσμα, οι εργάτες χάνουν τις δουλειές τους. Η εξάλειψη θέσεων εργασίας χαμηλού μισθού σημαίνει επίσης την απώλεια του χτισίματος ικανοτήτων, καθώς οι νέοι άνθρωποι και αυτοί που είναι καινούριοι σε ένα επάγγελμα έχουν τότε λιγότερες ευκαιρίες να εκπαιδευθούν και να εργαστούν προς υψηλότερα αμοιβόμενες θέσεις. Η προσέγγιση «ένα μέγεθος για όλους» παραβιάζει επίσης την οικονομική θεωρία και προκαλεί υπέρμετρη κυβερνητική παρέμβαση.

Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν επίσης την δικαιολογία της «ίδιας αμοιβής για ίδια δουλειά» για να απαιτήσουν κοινωνική επανάσταση βάσει πάλης κατά του ρατσισμού και σεξισμού. Αναφέρουν στατιστικά ότι, για παράδειγμα, ο μέσος μισθός των μαύρων αντρών είναι χαμηλότερος από τον μέσο μισθό των λευκών αντρών, ότι ο μέσος γυναικείος μισθός είναι χαμηλότερος από τον μέσο αντρικό μισθό, και ότι αυτές οι διαφορές είναι αποτέλεσμα ρατσισμού και σεξισμού. Στην πραγματικότητα, τέτοιες συγκρίσεις δεν είναι κατάλληλες. Όταν συγκρίνουμε μήλα με μήλα, τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά. Οι έρευνες κάποιων ακαδημαϊκών έχουν βρει ότι τα μαύρα παντρεμένα ζευγάρια με πανεπιστημιακή μόρφωση κερδίζουν ελαφρώς παραπάνω από τα αντίστοιχα λευκά. [44] Μετά από δεκαετίες κομμουνιστικών τακτικών για την καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας και την προώθηση επιδομάτων, οι μαύρες οικογένειες αυτού του τύπου είναι σχετικά λιγότερες, και αυτός είναι ο κύριος λόγος που υπάρχουν συνολικές διαφορές μεταξύ των φυλών σχετικά με το εισόδημα. Το να γίνονται συγκρίσεις με νόημα και ακρίβεια θα έπρεπε να είναι κοινή λογική, αλλά τα κομμουνιστικά στοιχεία τείνουν να υποκινούν διαμάχη και πάλη, που οδηγούν τον κόσμο να κοιτάει τα πράγματα παράλογα.

Ο κομμουνισμός δεν νοιάζεται για την ευημερία των ευάλωτων ομάδων. Απλώς ενδιαφέρεται σε συνθήματα που τραβούν τους ανθρώπους προς τον δρόμο της καταστροφής.

β. Η χρήση των ενώσεων από τον κομμουνισμό για την υπονόμευση των ελευθέρων κοινωνιών

Η απώλεια θέσεων εργασίας στον κατασκευαστικό τομέα στις ΗΠΑ τις προηγούμενες λίγες δεκαετίες είναι ένα πολύ γνωστό φαινόμενο, αλλά πολλοί δεν συνειδητοποιούν ότι οι εργατικές ενώσεις, ελεγχόμενες από από την προσήλωση σε αριστερούς στόχους, είναι ένας από τους βασικούς υπευθύνους. Πολλές από τις σημερινές ενώσεις λένε ότι βοηθούν στην απόκτηση οφελών για την εργατική τάξη, αλλά συχνά κάνουν το αντίθετο. Αυτό είναι εμφανές στην ιστορία των ενώσεων και στην μεταμόρφωση της αποστολής τους.

Οι εργατικές ενώσεις είχαν αρχικά ιδρυθεί από μέλη της εργατικής τάξης με λίγες ή καθόλου ικανότητες, για τον σκοπό της διαπραγμαύτεσης με την διοίκηση. Σε έναν ορισμένο βαθμό, οι εργατικές ενώσεις είναι ικανές να δράσουν ως ενδιάμεσος και να επιλύσουν ασυμφωνίες μεταξύ εργατών και ιδιοκτητών. Αλλά κομμουνιστικά στοιχεία πήραν τις ενώσεις και τις μετέτρεψαν σε εργαλεία προώθησης κομμουνιστικών μέτρων και κινημάτων. Οι ενώσεις έγιναν ένα ισχυρό όπλο για την καταστροφή της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και για να εκτελούν πολιτική πάλη.

Ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραψε επί του θέματος: «Ο καιρός επίσης πλησιάζει ταχύτατα όπου η εργατική τάξη θα έχει καταλάβει ότι η πάλη για υψηλούς μισθούς και λίγες ώρες, και η όλη δράση των Εργατικών Ενώσεων όπως λειτουργεί τώρα, δεν είναι ο στόχος καθαυτή, αλλά ένα μέσο, ένα πολύ απαραίτητο και αποτελεσματικό μέσο αλλά μόνο μεταξύ άλλων μέσων προς έναν υψηλότερο στόχο: την συνολική κατάργηση του συστήματος μισθοδοσίας.» [45]

Ο Λένιν πίστευε πως ο σχηματισμός και η νομιμοποίηση των εργατικών ενώσεων ήταν ένα σημαντικό μέσο για την εργατική τάξη ώστε να πάρει τον έλεγχο από την «καπιταλιστική» τάξη, και ότι οι ενώσεις θα γίνονταν πυλώνας του Κομμουνιστικού Κόμματος και κρίσιμη δύναμη στην ταξική πάλη.

Σε μια ομιλία, ο Λένιν πρότεινε οι ενώσεις να γίνουν «σχολή διοίκησης, σχολή οικονομικής διαχείρισης, και σχολή κομμουνισμού», και ένας σύνδεσμος μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος και των μαζών. Η καθημερινή δουλειά της εργατικής ένωσης ήταν να πείθει τις μάζες να μεταβούν από τον καπιταλισμό σε κομμουνισμό. «Οι εργατικές ενώσεις είναι μια “αποθεματική δεξαμενή” κρατικής εξουσίας», έγραψε. [46]

Στα μέσα προς το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνα, κομμουνιστικές και αριστερές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τις εργατικές ενώσεις για να υποκινήσουν τους εργάτες να προβούν σε μεγάλης κλίμακας απεργίες, να κάνουν σκληρές απαιτήσεις στους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, και ακόμα και να πάρουν βίαια μέτρα, όπως την καταστροφή μηχανημάτων και εργοστασίων. Τον Οκτώβριο 1905, περισσότεροι από 1,7 εκατομμύρια εργάτες στην Ρωσία συμμετείχαν σε μια πανεθνική πολιτική απεργία που παρέλυσε την οικονομία της χώρας. Εκείνο τον καιρό, μια ιδιαίτερα επιθετική ένωση, η Κεντρική Ομάδα Εργατών, διαμορφώθηκε και έγινε ο κύριος πρόδρομος του Σοβιέτ του Πέτρογκραντ, ενός «συμβουλίου» εργατών και στρατιωτών που έπαιξαν βασικό ρόλο ως το όχημα για την Ρωσική Επανάσταση. [47]

Οι εργατικές ενώσεις σε Δυτικές και ανεπτυγμένες χώρες επίσης έχουν υποστεί μεγάλη παρείσφρηση και χρήση από κομμουνιστικά στοιχεία. Η σχέση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων είναι μια συμβιωτικού τύπου, αλλά οι κομμουνιστές προσπαθούν να προκαλέσουν, επεκτείνουν, και εντείνουν την όποια διάσταση απόψεων μεταξύ των. Οι ενώσεις χρησιμοποιούνται για την κλιμάκωση των διαμαχών στο στάδιο των διαπραγματεύσεων μεταξύ διοίκησης και εργατών. Επιπλέον, οι ενώσεις βρίσκουν δικαιολογίες και εντείνουν την πτυχή της διάστασης απόψεων μεταξύ διοίκησης και εργατών και το χρησιμοποιούν αυτό για να ονομάσουν απαιτούμενη την δική τους ύπαρξη. Από εκεί, φουντώνουν την έλλειψη ικανοποίησης των εργατών και κατηγορούν τους «καπιταλιστές» για όποια προβλήματα. Αυτό ήταν το κρίσιμο για την επιβίωση των ενώσεων.

Στην επιφάνεια, οι εργατικές ενώσεις αγωνίζονται για το συμφέρον των εργατών, αλλά στην πραγματικότητα, υπονομεύουν την βιομηχανική ανταγωνιστικότητα. Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό. Πρώτον, υπό το πρόσχημα της προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων εργατών, οι ενώσεις το καθιστούν δύσκολο για τις επιχειρήσεις να απολύσουν εργάτες που δεν αποδίδουν καλά και που επιτυγχάνουν λίγα. Αυτό καλλιεργεί μια κουλτούρα οκνηρίας. Δεν είναι μόνο άδικο για τους εργαζομένους που δουλεύουν επιμελώς, αλλά τους κάνει επίσης λιγότερο ενεργητικούς στο να πάρουν πρωτοβουλία. Ο πιο σημαντικός παράγοντας στην ανάπτυξη μιας εταιρείας είναι οι εργάτες της, αλλά με την ομπρέλα προστασίας της ένωσης πάνω από τους εργαζομένους που αποτυγχάνουν να δώσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, οι επιχειρήσεις χάνουν την ανταγωνιστικότητά τους. Επιχειρήσεις που δεν συμμορφώνονται με αυτές τις απαιτήσεις των ενώσεων γίνονται στόχοι πάλης, όπως απεργιών και διαδηλώσεων, τα οποία παραλύουν περαιτέρω την επιχείρηση. Η πολυδύναμη ένωση Ηνωμένων Εργατών Αυτοκινήτων καλούσε συστηματικά σε απεργίες στο Ντιτρόιτ. Πριν από την οικονομική κρίση του 2008, η ένωση είχε απαιτήσει $70 ανά ώρα σε μισθούς και επιδόματα. Ως αποτέλεσμα, η βιομηχανία αυτοκινήτων των ΗΠΑ βρέθηκε στο χείλος της πτώχευσης. [48]

Δεύτερον, υπό το πρόσχημα της προστασίας της οικονομικής ασφάλειας των εργαζομένων (όπως συντάξεις, ασφάλιση υγείας, και παρόμοια) οι ενώσεις αυξάνουν συνεχώς το κόστος για τις επιχειρήσεις. Αυτό εξαναγκάζει εταιρείες να μειώσουν την ανάπτυξη και να αφαιρέσουν ποσά από τις επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη, το οποίο βλάπτει την ικανότητα ανταγωνισμού. Επίσης έχει ως αποτέλεσμα εταιρείες να αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων, το οποίο βλάπτει το συμφέρον των καταναλωτών. Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτός είναι ο λόγος που εταιρείες χωρίς εργατικές ενώσεις, όπως οι Toyota και Honda, ήταν ικανές να παράγουν υψηλής ποιότητας αυτοκίνητα σε χαμηλότερη τιμή, και γιατί τα εργοστάσια αυτοκινήτων με έδρα το Ντιτρόιτ με εργατικές ενώσεις έγιναν λιγότερο ανταγωνιστικά. [49]

Όπως είπε ο Έντγουιν Φόυλνερ, ιδρυτής του Αμερικανικού think tank The Heritage Foundation, για τις ενώσεις: «Λειτουργούν ως θηλειά γύρω από τον λαιμό μιας εταιρείας – κάνοντάς τον λιγότερο ευέλικτο, λιγότερο ικανό να αντιδράσει σοφά στις απαιτήσεις μιας μεταβαλόμενης αγοράς.» [50]

Ενώ η απώλεια ευκαιριών εργασίας στην κατασκευαστική βιομηχανία των ΗΠΑ έχει αναγνωριστεί και συζητηθεί για δεκαετίες, πολλοί δεν γνωρίζουν ότι οι ενώσεις είναι ένας βασικός παράγοντας για την απώλεια θέσεων εργασίας. Οι θέσεις εργασίας σε βιομηχανίες με ενώσεις έπεσαν κατά 75 τοις εκατό μεταξύ 1977 και 2008, ενώ στην βιομηχανία χωρίς ενώσεις η προσφορά εργασίας αυξήθηκε κατά 6 τοις εκατό το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με έρευνα του Heritage Foundation.

Η κατάσταση στον κατασκευαστικό τομέα είναι παρόμοια. Μια έρευνα από τον επιστημονικό συνεργάτη του Heritage Foundation Τζέιμς Σερκ δηλώνει: «Σε αντίθεση με τον τομέα παραγωγής προϊόντων, η βιομηχανία κατασκευών [κτηρίων και έργων] έχει αυξηθεί σημαντικά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Παρ’ όλα αυτά, τμηματικά, αυτή η ανάπτυξη συνέβη μόνο στις μη ενωσιακές δουλειές, που επεκτάθηκαν 159 τοις εκατό από το 1977. Οι ενωσιακές δουλειές κατασκευών έπεσαν κατά 17 τοις εκατό.» [51]

Επιπλέον, οι εργατικές ενώσεις είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται από κομμουνιστικά στοιχεία για την προώθηση εγκαλιταριανιμού στις επιχειρήσεις. Ο Σερκ σημειώνει ότι οι ενώσεις απαιτούν ότι εταιρείες θα πρέπει να πληρώνουν μισθούς αναλόγως του χρόνου υπηρεσίας του εργαζομένου (το ίδιο γίνεται στις σοσιαλιστικές χώρες), ασχέτως της συνεισφοράς του εργαζομένου στην εταιρεία ή στην επίδοση. «Τα ενωσιακά συμβόλαιο μειώνουν μισθούς: Μειώνουν μισθούς πιο παραγωγικών εργατών και αυξάνουν μισθούς των λιγότερο ικανών.» [52]

Η ιδέα πίσω από αυτό είναι η ίδια όπως στον απόλυτο εγκαλιταριανισμό υπό τον κομμουνισμό, ουσιαστικά η αναδιανομή του πλούτου μεταξύ των εργαζομένων μέσα σε μια επιχείρηση. Η παρέμβαση στην εσωτερική λήψη αποφάσεων των επιχειρήσεων και το μονοπώλειο της εργασιακής αγοράς διαβρώνουν την ελεύθερη αγορά.

Η επιθετική προσπάθεια των ενώσεων για αυτό που περιγράφουν ως ευημερία των εργατών καταλήγει να βοηθά κάποιους εργάτες εις βάρος άλλων και βάζει ένα βαρίδιο σε μεμονωμένες εταιρείες και στην οικονομία ως σύνολο. Μια έρευνα που εκπονήθηκε το 2005 δείχνει ότι «τα περισσότερα ενωσιακά νοικοκυριά αποδοκιμάζουν τις αμερικανικές ενώσεις » και ότι «ο βασικός λόγος για την αποδοκιμασία δεν συζητάται ποτέ ανοιχτά στα μέσα ενημέρωσης των ενώσεων ούτε αντιμετωπίζεται σε συνεδριάσεις των ενώσεων.» [53]

Εργατικές ενώσεις που έχουν δεχτεί κομμουνιστική παρείσφρηση, και υπό την καθοδήγηση του προοδευτικού κινήματος, έχουν συχνά γίνει εργαλεία για εκκίνηση πάλης κατά της ελεύθερης αγοράς. Διαφθορά και προσωπικά συμφέροντα είναι συνήθη μεταξύ των αρχηγών των ενώσεων. Η ανυποχώρητη μάχη τους εναντίον αυτού που αποκαλούν αδικία στον εργασιακό χώρο δημιουργεί ένα βάρος στην βιομηχανία και την παραγωγικότητα, αποτρέποντας εταιρική μεταρρύθμιση και λογικές προσπάθειες να ρυθμιστεί η παραγωγή, υπηρεσίες, εκπαίδευση, κυβερνητική γραφειοκρατία, και άλλα πεδία. Πολιτικά, η αριστερά παίρνει στήριξη από τις ενώσεις για να προωθεί τα κοινωνικά κινήματά τους και να τοποθετεί σφήνες στην κοινωνία.

7. Κομμουνιστικά «ιδανικά»: Δέλεαρ του ανθρώπου προς την καταστροφή του

Αν και η κομμουνιστική θεωρία είναι γεμάτη κενά και αντιφάσεις, πολλοί ακόμα εξαπατώνται από αυτήν. Αυτό γίνεται επειδή ο Μαρξ περιέγραψε έναν ουτοπικό κομμουνιστικό παράδεισο όπου οι άνθρωποι όλου του κόσμου θα μπορούσαν να απολαύσουν. Αυτή είναι η κεντρική φαντασία και ψευδαίσθηση. Η παρουσίαση εκ μέρους του περιελάμβανε «τεράστια υλική αφθονία» και πολύ υψηλότερα ηθικά πρότυπα στην κοινωνία. Ο καθένας θα δούλευε «σύμφωνα με την ικανότητά του» και θα λάμβανε «σύμφωνα με την ανάγκη του.» Δεν θα υπήρχε ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν θα υπήρχε χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, δεν θα υπήρχε άρχουσα τάξη, ούτε εκμετάλλευση.Θα υπήρχε ελευθερία και ισότητα για όλους, και ο καθένας θα ήταν ικανός να αναπτύξει τα ιδιαίτερα ταλέντα του ή της. Η ζωή θα ήταν υπέροχη.

Αυτό το σύνολο επιχειρημάτων εξαπάτησης προσέλκυσε πολλούς να αγωνιστούν για αυτό. Πολλοί Δυτικοί σήμερα δεν είχαν ποτέ την τραγική εμπειρία να ζήσουν σε μια απολυταρχική χώρα. Συνεχίζουν να διατηρούν μια ψευδαισθησιακή ελπίδα για έναν κομμουνιστικό παράδεισο, και έτσι εντείνουν τις φλόγες μέσω προώθησης κομμουνισμού και σοσιαλιστικών ιδεών.

Στην πραγματικότητα, όλες οι ιδέες που παρουσίασε ο Μαρξ είναι επικίνδυνες ψευδαισθήσεις. Ο μαρξισμός ισχυρίζεται ότι μια κομμουνιστική κοινωνία θα απολαμβάνει μια υπεραφθονία υλικών αγαθών. Παρ’ όλα αυτά, οι ανθρώπινες επιθυμίες και τα ανθρώπινα θέλω είναι ατελείωτα. Υπό την επίδραση της περιορισμένης ανθρώπινης γνώσης, περιορισμένων ωρών εργασίας, και περιορισμένων πόρων, ελλείψεις και στερήσεις είναι αναπόφευκτες. Αυτό είναι το πιο βασικό αρχικό σημείο για όλες τις οικονομικές μελέτες. Χωρίς αυτούς τους περιορισμούς, οι άνθρωποι δεν θα χρειαζόταν να εξερευνούν ποιο είδος παραγωγικής μεθόδου ήταν το πιο αποδοτικό, καθώς η υποτιθέμενη υπεραφθονία θα παρείχε για όλους και θα μπορούσε να σπαταλάται κατά βούληση.

Ο μαρξισμός επίσης ισχυρίζεται ότι τα ηθικά πρότυπα θα βελτιώνονταν πολύ σε μια κομμουνιστική κοινωνία. Όμως, καθώς το καλό και το κακό συνυπάρχουν σε κάθε άνθρωπο, η βελτίωση των ηθικών προτύπων σε μια κοινωνία απαιτεί την καθοδήγηση από ορθόδοξη πίστη και αξίες, καθώς και προσωπική προσπάθεια στην καλλιέργεια του εαυτού. Αυτό που κηρύττει ο μαρξισμός είναι αθεϊσμός και ταξική πάλη, που μεγεθύνουν την κακή πλευρά των ανθρώπων. Οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να έχουν ελευθερία πιστεύω, και η θρησκεία είναι απλώς ένα πολιτικό εργαλείο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Επιπλέον, υπό κομμουνισμό, τα θρησκευτικά ιδρύματα χρησιμοποιούνται για να προστατεύουν την τυραννία, να οδηγούν σε κακή κατεύθυνση τον κόσμο, να αντιστέκονται και να αντιτίθενται στο θείον, και να απομακρύνουν τους ανθρώπους περισσότερο από το θείον. Χωρίς ορθό πιστεύω στο θείον και στην αυτοπειθαρχία, η ηθική μόνο θα χαλάει. Επιπλέον, μόλις βρεθούν στην εξουσία, όλοι οι κομμουνιστές επικεφαλής αποδεικνύεται πως είναι τύραννοι – αλαζόνες, αισχροί, και τελείως ανήθικοι. Το να περιμένουμε τους ακολούθους τους να έχουν τόσο τεραστίως βελτιωμένα ηθικά πρότυπα είναι αντίθετο στην λογική.

Ο μαρξισμός επίσης διακηρύσσει ότι θα υπάρχει ισότητα για όλους. Αλλά όπως εξετάστηκε νωρίτερα, ο σοσιαλισμός οδηγεί αναπόφευκτα σε απολυταρχισμό. Η εξουσία είναι η βάση της διανομής πόρων, αλλά η διανομή εξουσίας υπό ένα απολυταρχικό κράτος είναι η πιο άδικη. Συνεπώς, η διανομή πόρων υπό απολυταρχισμό θα είναι επίσης η πιο άδικη. Σε όλες τις χώρες που κυβερνά ο σοσιαλισμός ή είχε κυβερνήσει, ο λαός βλέπει την διαμόρφωση ενός προνομιούχου στρώματος, όπως και τεράστια χάσματα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και την καταστολή του λαού από την πολιτεία. Οι πόροι εξαντλώνται για στρατιωτικούς σκοπούς, και τα υπάρχοντα των ανθρώπων ληστεύονται για να κάνουν την προνομιούχο τάξη πιο ισχυρή, ενώ η πλειοψηφία αφήνεται να δουλεύει σκληρά σε φτώχεια.

Ο μαρξισμός εξαπατά με την υπόσχεση του «από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του, προς τον καθένα σύμφωνα με την ανάγκη του.» [54] Ο κομμουνισμός εξαπατά τον λαό υποσχόμενος ότι κάθε μέλος της κοινωνίας θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει πλήρως τις ικανότητές του. Σε σοσιαλιστικές οικονομίες, ο λαός είναι ανίκανος να δράσει κατά βούληση σύμφωνα με την ικανότητά του, καθώς δεν έχουν βασικές ελευθερίες.

Ο μαρξισμός λέει ότι ο διαχωρισμός της εργασίας δημιουργεί αποξένωση. Αλλά στην πραγματικότητα, ο διαχωρισμός εργασίας είναι απαραίτητος για κάθε κοινωνία. Ο Σμιθ διατείνεται στον Πλούτο των Εθνών ότι ο διαχωρισμός εργασίας μπορεί να αυξήσει πολύ την παραγωγικότητα και να ενισχύσει την ευημερία. Οι διαφορές που δημιουργούνται από την διαίρεση δεν αποτελούν απαραιτήτως πεδία αντιπαλότητας, ούτε οδηγούν απαραιτήτως σε αποξένωση και αφαίρεση της προσωπικότητας. Άνθρωποι από κάθε επάγγελμα, ασχέτως της κοινωνικής θέσης τους, μπορούν να συνεισφέρουν στην κοινωνία, να ανυψώσουν την ηθική τους, και να βοηθήσουν να έλθει χαρά στην ανθρωπότητα.

Παρ’ όλα αυτά, ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί την αναζήτηση της καλοσύνης που ο κάποιος έχει για να οδηγήσει λάθος τον κόσμο να γίνει θρησκευτικός φανατικός για την κομμουνιστική ιδεολογία. Χρησιμοποιεί την αναζήτηση της καλοσύνης ως σημαία του για να τραβήξει τον κόσμο μακριά από το θείον. Μολύνει το μυαλό των ανθρώπων, ενισχύει την κακή φύση τους, και τους οδηγεί στην διάπραξη όλων των ειδών των εγκλημάτων. Υπό αυτήν την επιρροή, ο λαός αφήνεται ανήθικα σε υλικές απολαύσεις, αποδιώχνοντας ανώτερα και ευγενέστερα πιστεύω στον ανώτερο σκοπό της ζωής. Ο κομμουνισμός δηλητηριάζει τα πάντα που αγγίζει και σφαγιάζει τον λαό κατά εκατομμύρια, όπως έχει φανεί σε κάθε χώρα που πήρε την εξουσία. Αν οι άνθρωποι του κόσμου δεν αφυπνιστούν τώρα, θα αντιμετωπίσουν τρομακτικές συνέπειες.

8. Ηθική, ευημερία, και ειρήνη

Η αναζήτηση ευτυχίας είναι η ανθρώπινη φύση. Μια ευημερούσα οικονομία μπορεί να φέρει ευτυχία, αλλά η οικονομία δεν υπάρχει σε ένα κενό. Όταν το μονοπάτι της οικονομικής ανάπτυξης παρεκκλίνει από τους σωστούς τρόπους και την ηθική, μια οικονομική κρίση μπορεί να ακολουθήσει. Μια κοινωνία που είναι απλώς πλούσια δεν είναι απλώς ανίκανη να φέρει χαρά και ευτυχία, αλλά η ευημερία της θα είναι μικρής διάρκειας. Καθώς η βάση των τρόπων ζωής και της ηθικής καταρρέει, αυτό που έρχεται είναι ένα καταστροφικό αποτέλεσμα.

Το 2010, η People’s Daily, ένα φερέφωνο του κινεζικού καθεστώτος, ανέφερε ότι παρά την οικονομική ανάπτυξη, η Κίνα είναι όλο και χαμηλότερα για χρόνια στον Πίνακα Εθνικής Ακαθάριστης Ευτυχίας του Forbes. Η δεύτερη οικονομία του κόσμου ταλανίζεται από διαφθορά, περιβαλλοντική μόλυνση, και περιστατικά ασφάλειας τροφίμων, κάνοντας τους Κινέζους εξαιρετικά ανασφαλείς για τις ζωές τους. Σε αυτήν την περίπτωση, ο πλούτος αυξήθηκε καθώς η ηθική και η ευτυχία μειώθηκαν.

Αυτό δείχνει το θανάσιμο λάθος του κομμουνισμού: Τα ανθρώπινα όντα δεν αποτελούνται μόνο από σάρκα, αλλά, πολύ περισσότερο, από νου και πνεύμα. Το θείον καθιέρωσε το μονοπάτι που θα πρέπει να παίρνει η ζωή του ανθρώπου. Οι Κινέζοι λένε: «κάθε βουκιά και κάθε γουλιά είναι προκαθορισμένη», που είναι ανάλογο στο Δυτικό πνευματικό πιστεύω στην έννοια του πεπρωμένου, ή ότι οι ζωές είναι προκαθορισμένες. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στο θείον καταλαβαίνουν ότι ο πλούτος είναι μια ευλογία που τους δίνεται από τον Δημιουργό τους. Εκτιμούν το να έχουν μια ταπεινή καρδιά με ευγνωμοσύνη, συνεπώς είναι ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι.

Μεταξύ αυτών επί του καταδικασμένου Τιτανικού καθώς το πλοίο βούλιαζε το 1912 ήταν ο εκατομμυριούχος Τζον Τζέικομπ Άστορ Δ’, η περιουσία του οποίου θα μπορούσε να κατασκευάσει τριάντα Τιτανικούς. Αλλά όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον θάνατο, επέλεξε αυτό που πίστευε πως ήταν το ηθικά σωστό και προστάτευσε γυναίκες και παιδιά – έδωσε την θέση του στην τελευταία σωστική λέμβο σε δύο τρομοκρατημένα παιδιά. [55] Παρομοίως, ο Ισίδωρος Στράους, συνιδιοκτήτης του καταστήματος Macy’s, είπε: «Δεν θα πάω πριν τους άλλους.» Η γυναίκα του, Ίντα, επίσης αρνήθηκε να ανεβεί σε σωστική λέμβο, δίνοντας την θέση της στην Έλλεν Μπερντ, την νέα καμαριέρα τους. Η Ίντα επέλεξε να περάσει τις τελευταίες στιγμές της με τον άντρα της. [56]

Αυτοί οι άνθρωποι μεγάλου πλούτου επέλεξαν να βάλουν τις παραδοσιακές αξίες και την πίστη μπροστά από την ευκαιρία να σώσουν την περιουσία και την ζωή τους. Η επιλογή τους της ηθικής και δικαιοσύνης εκδηλώνει την λάμψη του ανθρώπινου πολιτισμού και της ανθρώπινης φύσης: Ένας ευγενής χαρακτήρας αξίζει περισσότερο από την ζωή, η οποία είναι επίσης πιο πολύτιμη από τον πλούτο.

Ο κ. Λι Χονγκτζί, ιδρυτής του Φάλουν Γκονγκ, έγραψε στο «Πλούτος με Αρετή»:

«Είναι καθήκον του κυβερνήτη και των αξιωματούχων να φέρουν πλούτο στον πληθυσμό, αλλά η προώθηση της λατρείας του χρήματος είναι το χειρότερο μέτρο που θα μπορούσε να υιοθετηθεί. Πλούτος χωρίς αρετή (Ντε) θα βλάψει όλα τα αισθανόμενα όντα, ενώ πλούτος με αρετή είναι αυτό που ελπίζουν όλοι οι άνθρωποι. Επομένως, κάποιος δεν μπορεί να είναι ευκατάστατος χωρίς να προωθεί την αρετή.

Η αρετή συσσωρεύεται σε προηγούμενες ζωές. Το να γίνει κάποιος βασιλιάς, αξιωματούχος, πλούσιος, ή ευγενής όλα έρχονται από την αρετή. Χωρίς αρετή, δεν υπάρχει κέρδος. Η απώλεια της αρετής σημαίνει την απώλεια των πάντων. Συνεπώς, αυτοί που αναζητούν εξουσία και πλούτο θα πρέπει πρώτα να συσσωρεύσουν αρετή. Υποφέροντας δυσκολίες και κάνοντας καλές πράξεις κάποιος μπορεί να συσσωρεύσει αρετή μεταξύ των μαζών. Για να το επιτύχει αυτό, κάποιος θα πρέπει να καταλάβει την αρχή αιτίου και αποτελέσματος. Η γνώση αυτού μπορεί να κάνει αξιωματούχους και πληθυσμό να ασκούν αυτοσυγκράτηση, και ευημερία και ειρήνη θα επικρατήσουν έτσι κάτω από τον ουρανό.» [57]

Αν η ανθρωπότητα διατηρήσει τις αξίες που αναφέρθηκαν παραπάνω περί πλούτου και ζωής, οι οικονομικές προκλήσεις με ρίζες στην απληστία, οκνηρία, και ζήλια των ανθρώπινων όντων θα μειωθούν σημαντικά. Μόλις η ανθρωπότητα καταστείλει τις εγωιστικές επιθυμίες της, η ιδεολογία του κομμουνισμού δεν θα είναι πλέον ικανή να δελεάζει την ανθρώπινη καρδιά, και τα ηθικά πρότυπα θα παραμείνουν υψηλά.

Το κομμουνιστικό φάντασμα έχει κάνει λεπτομερείς ρυθμίσεις για να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Οι οικονομικές ρυθμίσεις του είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Για να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τον έλεγχο κομμουνιστικών «ιδανικών», χρειάζεται να εκθέσουμε την συνωμοσία, να κατανοήσουμε τα ψεύτικα μηνύματα, και να σταματήσουμε να αποθέτουμε ελπίδα σε αυτήν την χρεοκοπημένη ιδεολογία. Χρειάζεται επίσης να ανακτήσουμε τις παραδοσιακές αξίες και να επανακτήσουμε την ηθική και αρετή. Έτσι, η ανθρωπότητα θα είναι ικανή να βρεθεί σε αιώνια ευημερία και ευτυχία και να αποκτήσει πραγματική ειρήνη. Ο ανθρώπινος πολιτισμός θα λάμψει τότε με νέα ζωτικότητα.

 

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

 

Παραπομπές

 

29. M. Szmigiera, “Direct Investment Position of the United States in China from 2000 to 2018,” Statistica.com, September 2, 2019, https://www.statista.com/statistics/188629/united-states-direct-investments-in-china-since-2000.

30. “Zhongguo waishang touzi baogao, 2016” 中国外商投资报告, [“Report on Foreign Investments in China, 2016”], in Zhongguo washang zhijie touzi linian gaikuang 中国外商直接投资历年概况 [A General Summary of Direct Foreign Investments in China], The Ministry of Commerce of China. [In Chinese]

31. U.S. Commission on the Theft of American Intellectual Property, “Update to the IP Commission Report: The Theft of American Intellectual Property: Reassessments of the Challenge and United States Policy,” (Washington DC: The National Bureau of Asian Research, February 2017), http://www.ipcommission.org/report/IP_Commission_Report_Update_2017.pdf.

32. Chris Strohm, “No Sign China Has Stopped Hacking US Companies, Official Says,” Bloomberg, November 18, 2015, https://www.bloomberg.com/news/articles/2015-11-18/no-sign-china-has-stopped-hacking-u-s-companies-official-says.

33. Kurt Biray, “Communist Nostalgia in Eastern Europe: Longing for the Past,” Open Democracy, November 10, 2015, https://www.opendemocracy.net/can-europe-make-it/kurt-biray/communist-nostalgia-in-eastern-europe-longing-for-past.

34. John Polga-Hecimovich, “The Roots of Venezuela’s Failing State,” Origins 10, no. 9 (June 2017), http://origins.osu.edu/article/roots-venezuelas-failing-state.

35. José Niño, “Venezuela Before Chavez: A Prelude to Socialist Failure,” Mises Wire, May 4, 2017, https://mises.org/wire/venezuela-chavez-prelude-socialist-failure.

36. John Bissett, “Hugo Chavez: Revolutionary Socialist or Leftwing Reformist?” Socialist Standard 101, no. 1215 (November 2005), http://socialiststandardmyspace.blogspot.com/2015/05/hugo-chavez-revolutionary-socialist-or.html.

37. Julian Adorney, “Socialism Set Fire to Venezuela’s Oil Crisis,” Real Clear World, August 29, 2017, https://www.realclearworld.com/articles/2017/08/29/socialism_set_fire_to_venezuelas_oil_crisis_112520.html.

38. José Niño, “John Oliver is Wrong About Venezuela — It’s a Socialist Country,” Mises Institute, May 30, 2018, https://mises.org/wire/john-oliver-wrong-about-venezuela-%E2%80%94-its-socialist-country.

39. Chris McGreal, “Zimbabwe’s Inflation Rate Surges to 231,000,000%,” The Guardian, October 9, 2008, https://www.theguardian.com/world/2008/oct/09/zimbabwe.

40. Jason Long, “The Surprising Social Mobility of Victorian Britain,” European Review of Economic History 17, no. 1 (February 1, 2013): 1–23, https://doi.org/10.1093/ereh/hes020.

41. Michael Rothschild, Bionomics: Economy as Ecosystem (Washington, DC: Beard Books, 2004), 115.

42. Adam Smith, The Theory of Moral Sentiments (Malta: Gutenberg Publishers, 2011).

43. Lawrence Kudlow, American Abundance: The New Economic and Moral Prosperity (New York: HarperCollins Publishers, 1997).

44. Thomas Sowell, Economic Facts and Fallacies (New York: Basic Books, 2008), 174.

45. Friedrich Engels, “Trades Unions,” The Labour Standard, May 28, 1881, Marxists Internet Archive, accessed April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1881/05/28.htm.

46. Vladimir Lenin, “The Trade Unions, The Present Situation and Trotsky’s Mistakes,” in Lenin’s Collected Works, trans. Yuri Sdobnikov (Moscow: Progress Publishers, 1965), 32:19–

47. Lü Jiamin 呂嘉民, “Liening gonghuixueshuo shi” 列寧工會學說史 [“A History of Leninist Theory on Unions”], (Liaoning People’s Press, 1987). [In Chinese].

48. James Sherk, “What Unions Do: How Labor Unions Affect Jobs and the Economy,” The Heritage Foundation, May 21, 2009, https://www.heritage.org/jobs-and-labor/report/what-unions-do-how-labor-unions-affect-jobs-and-the-economy.

49. Ibid.

50. Edwin J. Feulner, “Taking Down Twinkies,” The Heritage Foundation, November 19, 2012, https://www.heritage.org/jobs-and-labor/commentary/taking-down-twinkies.

51. Sherk, “What Unions Do.”

52. Ibid.

53. Steve Inskeep, “Solidarity for Sale: Corruption in Labor Unions,” National Public Radio, February 6, 2007, https://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=5181842.

54. Karl Marx, “Critique of the Gotha Programme,” in Marx & Engels Selected Works (Moscow: Progress Publishers, 1970), 3:13–30, via Marxists Internet Archive, April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1875/gotha/ch01.htm.

55. Children on the Titanic. Directed by Keith Wootton. Marina Del Rey, CA: Vision Films, 2014.

56. Isidor Straus, The Autobiography of Isidor Straus (Smithtown, NY: The Straus Historical Society, 2011), 168–176.

57. Li Hongzhi, “Wealth With Virtue,” in Essentials For Further Advancement, January 27, 1995, https://www.falundafa.org/eng/eng/jjyz02.htm.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Κρατική ιδιοκτησία και προσχεδιασμένη οικονομία: Συστήματα δουλείας

α. Κρατική ιδιοκτησία: Ένας ζυγός ολοκληρωτισμού

β. Προσχεδιασμένη οικονομία: Καταδικασμένη να αποτύχει

2. Δυτικές χώρες: Άσκηση κομμουνισμού με άλλο όνομα

α. Υψηλοί φόροι και επιδόματα

β. Επιθετικός οικονομικός παρεμβατισμός στις Δυτικές χώρες

γ. Πως η σοσιαλιστική οικονομία οδηγεί σε κομμουνιστικό απολυταρχισμό

Παραπομπές

 

*  *  *

Εισαγωγή

Η επιρροή του κομμουνισμού είναι παρούσα σε κάθε τομέα του παρόντος οικονομικού συστήματός μας. Με την τάση της συνεχώς επεκτεινόμενης κυβέρνησης να είναι το σύνηθες, ουσιαστικά κάθε χώρα στον πλανήτη απομακρύνεται από τις κλασικές αρχές της ελεύθερης αγοράς και διολισθαίνει προς μια κομμουνιστική ή σοσιαλιστική οικονομία.

Βλέποντας τις χώρες που έχουν εγκαταλείψει τον κομμουνισμό ή το σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο μετά την πτώση του σοβιετικού μπλοκ, κάποιος θα σκεφτόταν ότι το κομμουνιστικό φάντασμα δεν έχει πετύχει τους στόχους του. Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή. Οι μέθοδοι του φαντάσματος δεν ακολουθούν μια σταθερή μέθοδο. Χάριν ενός μεγαλύτερου στόχου, μπορεί να παρατήσει ορισμένες μορφές ενώ υιοθετεί άλλες ώστε να ταιριάξει στην ιστορική ή κοινωνική κατάσταση. Αυτό δεν είναι πουθενά πιο αληθινό από ότι στην οικονομική σφαίρα.

Πάνω από 150 χρόνια πριν, ο Καρλ Μαρξ προώθησε την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και την άνοδο της κρατικής ιδιοκτησίας στο βιβλίο του Das Kapital. Απολυταρχικές κομμουνιστικές χώρες προσπάθησαν να επιτύχουν αυτόν τον στόχο άμεσα, χρησιμοποιώντας τρομοκρατία, βία, και μαζική δολοφονία. Αλλά καθώς ο ανοιχτός κομμουνισμός έχασε την υποστήριξή του, οι αριστεροί σε δημοκρατικές χώρες δημιούργησαν μη βίαιες μορφές. Τα πολυάριθμα παρακλάδια του σοσιαλισμού και κομμουνισμού που δημιούργησαν και εισήγαγαν ανά τα χρόνια δεν είναι εύκολο να ταξινομηθούν.

Επιπλέον της περικοπής βασικών δικαιωμάτων στην ιδιωτική ιδιοκτησία και επιχειρηματικότητα, τα κομμουνιστικά οικονομικά κυβερνητικά μέτρα προωθούν διαφθορά και συμβάλλουν στην διάβρωση του παραδοσιακού πολιτισμού. Για να διατηρήσουν την ευημερία τους, τρόπο ζωής, και ηθικά θεμέλια, τα έθνη του κόσμου πρέπει να αφυπνιστούν και να καταλάβουν ότι υπάρχει κομμουνιστική υπονόμευση στον οικονομικό χώρο, και να πάρουν μέτρα εναντίον της.

1. Κρατική ιδιοκτησία και προσχεδιασμένη οικονομία: Συστήματα δουλείας

Το θείον δημιούργησε τον άνθρωπο, του πρόσφερε σοφία και δύναμη, και όρισε ότι στην ζωή του θα κερδίζει τα αποτελέσματα της εργασίας του – και έτσι να μπορεί να έχει αρκετά ώστε να εξασφαλίζει την ζωή του. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας δηλώνει: «Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες να είναι αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, ότι έχουν προικιστεί από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα αναφαίρετα Δικαιώματα, ότι μεταξύ αυτών είναι η Ζωή, η Ελευθερία, και η αναζήτηση της Ευτυχίας.» [1] Φυσικά, αυτά τα δικαιώματα περιλαμβάνουν την εξουσία να κατέχουμε και να διαμοιράζουμε ιδιοκτησία και περιουσία.

Σε αντίθεση, οι Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς δήλωσαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Η θεωρία των Κομμουνιστών μπορεί να ειπωθεί περιληπτικά σε μία μόνο πρόταση: Κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.» [2] Αυτή είναι μια επίκληση της κρατικής ιδιοκτησίας, η οποία, υπό μια προσχεδιασμένη οικονομία, είναι υποχρεωτική. Σε κομμουνιστικές προσχεδιασμένες οικονομίες, τα μέσα παραγωγής ελέγχονται άμεσα από το κράτος. Η ουσία αυτού του συστήματος παραβιάζει τις αρχές του ουρανού, είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση, και, τελικά, είναι μια μορφή δουλείας.

α. Κρατική ιδιοκτησία: Ένας ζυγός ολοκληρωτισμού

Ο αντικομμουνιστής πρωτοπόρος Φρεντ Σβαρτς είπε το ακόλουθο αστείο στο βιβλίο του «Μπορείς να εμπιστεύεσαι για τους κομμουνιστές … ότι θα είναι κομμουνιστές», για έναν ερευνητή που επισκέφθηκε πρώτα ένα σοβιετικό εργοστάσιο αυτοκινήτων και έπειτα ένα αμερικανικό:

«Σε ποιον ανήκει αυτό το εργοστάσιο;»

«Σε εμάς», απάντησαν.

«Σε ποιον ανήκει η γη στην οποία χτίστηκε;»

«Σε εμάς.»

«Σε ποιον ανήκουν τα προϊόντα του εργοστασίου μόλις είναι έτοιμα;»

«Σε εμάς.»

Έξω στην γωνία ενός μεγάλου πάρκου βρίσκονταν τρεις παλιές σακαράκες. Ο επισκέπτης ρώτησε:

«Σε ποιον ανήκουν αυτά τα αυτοκίνητα εκεί έξω;»

Απάντησαν: «Σε εμάς, αλλά το ένα χρησιμοποιείται από τον διευθυντή του εργοστασίου, το άλλο χρησιμοποιείται από τον πολιτικό κομισάριο, και το τρίτο χρησιμοποιείται από την μυστική αστυνομία.»

Ο ίδιος ερευνητής πήγε σε ένα εργοστάσιο στην Αμερική, και είπε στους εργάτες: «Σε ποιον ανήκει αυτό το εργοστάσιο;»

«Στον Χένρυ Φορντ», απάντησαν.

«Σε ποιον ανήκει η γη στην οποία χτίστηκε;»

«Στον Χένρυ Φορντ.»

«Σε ποιον ανήκουν τα προϊόντα του εργοστασίου μόλις είναι έτοιμα;»

«Στον Χένρυ Φορντ.» Έξω από το εργοστάσιο ήταν ένα τεράστιο πάρκο γεμάτο με κάθε είδους σύγχρονα αμερικανικά αυτοκίνητα. Είπε: «Σε ποιον ανήκουν όλα αυτά τα αυτοκίνητα εκεί έξω;»

Απάντησαν: «Ω, σε εμάς.» [3]

Η ιστορία αυτή αναπαριστά ζωντανά τις επιπτώσεις και διαφορές μεταξύ συστημάτων ιδιωτικής και κρατικής ιδιοκτησίας. Υπό το σύστημα της κρατικής ιδιοκτησίας, πόροι και κέρδη από την εργασία κρατικοποιούνται. Δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί που κινητοποιούν τον προσωπικό ενθουσιασμό, φιλοδοξία, και επινοητικότητα, μαζί με την αίσθηση της ευθύνης που έρχεται με τα δικαιώματα προσωπικής ιδιοκτησίας. Στις λέξεις μόνο, κρατική ιδιοκτησία σημαίνει ότι ο πλούτος μιας χώρας μοιράζεται σε όλους τους πολίτες, αλλά στην πράξη, σημαίνει ότι η προνομιούχος τάξη μονοπωλεί τους πόρους και κοιτάζει πρώτα τον εαυτό της.

Ο ύστατος παράγοντας της οικονομικής ανάπτυξης είναι οι άνθρωποι. Η κρατική ιδιοκτησία πνίγει την ζωτικότητα και κίνητρο που έχουν οι άνθρωποι για να είναι παραγωγικοί. Υπονομεύει το ηθικό, προωθεί αναποτελεσματικότητα και κακές επιδόσεις, και δημιουργεί υπερπροσφορά ή τεράστιες ελλείψεις. Από τις σοβιετικές συλλογικές αγροτικές καλλιέργειες (κολλεκτίβες) μέχρι τις λαϊκές κομμούνες στην Κίνα, και την αποτυχημένη κολλεκτιβοποίηση στην Καμπότζη και Βόρεια Κορέα, το σύστημα κρατικής ιδιοκτησίας φέρνει λιμό οπουδήποτε πηγαίνει. Για παράδειγμα, η με ανθρώπινη αιτία πείνα στην Κίνα σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους μεταξύ 1959 και 1961.

Το κακό και το καλό, και τα δύο, ενυπάρχουν στον άνθρωπο. Η ιδιωτική ιδιοκτησία επιτρέπει στον άνθρωπο να αναπτύξει ακεραιότητα και ενθαρρύνει την εργατικότητα και την λιτότητα. Η συλλογική ιδιοκτησία όμως ενθαρρύνει το κακό στην ανθρώπινη φύση, προωθώντας ζήλια και οκνηρότητα.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος και φιλόσοφος Φρίντριχ Χάγιεκ έγραψε ότι η ανάπτυξη ενός πολιτισμού στηρίζεται στις κοινωνικές παραδόσεις που θέτουν την ιδιωτική ιδιοκτησία στο κέντρο. Τέτοιες παραδόσεις γέννησαν το σύγχρονο εμπορικό σύστημα και την επακόλουθη οικονομική ανάπτυξη. Αυτή είναι μια φυσική, αυτοδημιουργούμενη τάξη που δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση για να λειτουργεί. Παρ’ όλα αυτά τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κινήματα προσπαθούν να επαναδιαμορφώσουν τον κόσμο σύμφωνα με τις επιθυμίες τους – αυτό που ο Χάγιεκ αποκάλεσε την «θανάσιμη απάτη» τους. [4]

Αν η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ελευθερία είναι αδιαχώριστες, τότε η ίδια αρχή εφαρμόζεται και στην κρατική ιδιοκτησία, συνυφασμένη καθώς είναι με δικτατορία και καταστολή. Το σύστημα της κρατικής ιδιοκτησίας δημεύει τους πόρους, αλλοιώνει την οικονομική παραγωγικότητα, και μετατρέπει τους ανθρώπους σε υπηρέτες και σκλάβους της χώρας. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούν τις εντολές του κεντρικού κόμματος, και οποιαδήποτε ιδέα ή φωνή δεν συμφωνεί με το καθεστώς μπορεί να φιμωθεί. Οι άνθρωποι είναι τότε τελείως αδύναμοι ενώπιον της κρατικής παρέμβασης.

Συνεπώς, η εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η καθιέρωση κρατικής ιδιοκτησίας αναπόφευκτα οδηγούν σε απολυταρχικά αποτελέσματα. Ο κολλεκτιβισμός είναι ένας ζυγός που τοποθετείται στους λαιμούς των ανθρώπων από ένα απολυταρχικό κράτος. Η ελευθερία κλέβεται – περιλαμβανομένης της ελευθερίας να είσαι δίκαιος – και ο καθένας αναγκάζεται να ακολουθεί το ηθικό πρόσταγμα του κομμουνιστικού καθεστώτος.

Αν η εξουσία ιδιωτικοποιηθεί και ο πλούτος κρατικοποιηθεί, καταστροφή επέρχεται στην ανθρωπότητα.

β. Προσχεδιασμένη οικονομία: Καταδικασμένη να αποτύχει

Υπό μια προσχεδιασμένη οικονομία, η παραγωγή ολόκληρης της κοινωνίας, η κατανομή των πόρων, και η διανομή των προϊόντων βασίζονται σε ένα σχέδιο που καθιερώθηκε από το κράτος. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την οικονομία προσφοράς και ζήτησης σε μια ελεύθερη αγορά.

Η προσχεδιασμένη οικονομία έχει εγγενή και προφανή ελαττώματα. Πρώτον, απαιτεί την συλλογή μιας τεράστιας ποσότητας δεδομένων για να γίνουν λογικές ρυθμίσεις για την παραγωγή. Για οποιαδήποτε χώρα, ειδικά μια μοντέρνα κοινωνία με μεγάλο πληθυσμό, το ποσό των απαιτούμενων πληροφοριών είναι αφάνταστα μεγάλο και αδύνατον να υποστεί επεξεργασία. Για παράδειγμα, η υπηρεσία καθορισμού τιμών στην πρώην Σοβιετική Ένωση έπρεπε να θέσει τιμές για εικοσιτέσσερα εκατομμύρια διαφορετικά είδη αγαθών. [5]

Η πολυπλοκότητα και μεταβλητότητα της κοινωνίας και των ανθρώπων δεν μπορεί να επιλυθεί μέσω μιας ενιαίας προσχεδιασμένης οικονομίας. Ακόμα και με την χρήση μοντέρνας επιστήμης μεγάλων δεδομένων και τεχνητής νοημοσύνης, οι ανθρώπινες σκέψεις δεν είναι δυνατόν να εισαχθούν ως μεταβλητές, και έτσι το σύστημα δεν θα είναι ποτέ πλήρες.

Ο οικονομολόγος Λούντβιγκ φον Μίσες εξέτασε την σχέση μεταξύ σοσιαλισμού και αγοράς στο άρθρο του «Οικονομικός υπολογισμός στην σοσιαλιστική κοινοπολιτεία». [6] Σημειώνει πως χωρίς μια πραγματική αγορά, μια σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι ικανή να κάνει λογικούς οικονομικούς υπολογισμούς. Συνεπώς, η κατανομή των πόρων δεν μπορεί να γίνει σωστά, και η προσχεδιασμένη οικονομία αποτυγχάνει.

Επιπροσθέτως, ο οικονομικός προσχεδιασμός απαιτεί επιβολή κρατικού ελέγχου επί των πόρων. Αυτό τελικά απαιτεί απόλυτη εξουσία, ποσοστώσεις, και διαταγές. Όταν οι απαιτήσεις του πραγματικού κόσμου δεν συμβαδίζουν με τον κρατικό σχεδιασμό, η κρατική δύναμη καταπατά τις φυσικές τάσεις της οικονομίας, προκαλώντας έτσι την μαζική λανθασμένη κατανομή κεφαλαίου και όλα τα επακόλουθα προβλήματα. Η προσχεδιασμένη οικονομία χρησιμοποιεί την περιορισμένη δύναμη και «σοφία» της κυβέρνησης σε μια καταδικασμένη προσπάθεια να παίξει τον Θεό.

Επιπλέον, μια οικονομία ελέγχου είναι πρώτα απ’ όλα δεσμευμένη στην πολιτική, και όχι στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Ο οικονομικός σχεδιασμός και η απολυταρχική πολιτική είναι αδιαχώριστα. Επειδή τα εθνικά σχέδια είναι αναπόφευκτα ατελή, όταν προκύπτουν προβλήματα, τα σχέδια θα έχουν αντίσταση εντός και εκτός κυβέρνησης. Αυτοί στην εξουσία τότε νιώθουν ότι η δύναμή τους κινδυνεύει και θα αντιδράσουν χτυπώντας με πολιτική πίεση και εκκαθαρίσεις. Ο Μάο Τσετούνγκ, για παράδειγμα, αγνόησε τους νόμους της οικονομίας και εξανάγκασε να γίνει το Μεγάλο Άλμα Εμπρός, με αποτέλεσμα τριετή λιμό που προκάλεσε δεκάδες εκατομμύρια θανάτους. Αυτό οδήγησε σε σοβαρές αντιθέσεις προς τον ηγετικό του ρόλο στο Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν ένα βασικό αίτιο για το ότι εξαπέλυσε αργότερα την Πολιτιστική Επανάσταση.

Τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της προσχεδιασμένης οικονομίας και της συλλογικής ιδιοκτησίας έχουν εκτεθεί πλήρως στις τρέχουσες συνθήκες των κινεζικών κρατικών εταιρειών (ΚΕ). Τα πρόσφατα χρόνια, μεγάλος αριθμός κινεζικών ΚΕ έχουν σταματήσει ή μειώσει την παραγωγή, έχουν υποφέρει ελλείματα κάθε χρόνο, ή έχουν πτωχεύσει. Στηρίζονται σε κυβερνητικά επιδόματα και σε παροχή τραπεζικών δανείων για να διατηρούν την λειτουργία τους. Έχουν βασικά γίνει παράσιτα στην εθνική οικονομία, και πολλές είναι γνωστές ως «επιχειρήσεις ζόμπι». [7] Μεταξύ των 150.000 κρατικών εταιρειών στην Κίνα, με εξαίρεση κρατικών μονοπωλείων στους κερδοφόρους τομείς του πετρελαίου και τηλεπικοινωνιών, άλλες ΚΕ αναφέρουν ελάχιστα κέρδη και υποφέρουν σοβαρά ελλείματα. Στο τέλος του 2015, η συνολική τους περιουσία ήταν το 176 τοις εκατό του ΑΕΠ, ο οφειλές τους ήταν το 127 τοις εκατό, και τα κέρδη τους ήταν μόνο το 3,4 τοις εκατό. [8] Κάποιοι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι αυτές οι εταιρείες ζόμπι έχουν βασικά κάνει πειρατεία στην οικονομία της Κίνας, η οποία για πολλά χρόνια εξαρτάται από φθηνές κατασκευές που γίνονται δυνατές λόγω της ακραίας εκμετάλλευσης των χαμηλόμισθων εργατών και μιας πλήρους αδιαφορίας για το περιβάλλον.

Εν τω μεταξύ, ο οικονομικός σχεδιασμός στερεί από τους ανθρώπους την ελευθερία τους και αναγκάζει το κράτος να τους φροντίζει. Όλες οι πτυχές της ανθρώπινης ζωής έρχονται υπό τον έλεγχο του κράτους, το οποίο κλειδώνει τους ανθρώπους σε μια αόρατη φυλακή, προσπαθεί να καταργήσει την ελεύθερη βούληση, και αλλάζει τις παραμέτρους της ανθρώπινης ζωής που καθιερώθηκαν από το θείον. Η ουσία του πρότζεκτ είναι να μετατρέψει τους ανθρώπους σε σκλάβους και μηχανές. Αυτή είναι ακόμα μία εκδήλωση της κομμουνιστικής επανάστασης κατά του θεϊκού και φυσικού νόμου.

2. Δυτικές χώρες: Άσκηση κομμουνισμού με άλλο όνομα

Για τα άτομα, η «κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας» του μαρξισμού περιέχει την «κατάργηση της μπουρζουά ατομικότητας, μπουρζουά ανεξαρτησίας, και μπουρζουά ελευθερίας.» Για την κοινωνία, σημαίνει ότι «το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική υπεροχή του για να πάρει δια της βίας, σταδιακά, όλο το κεφάλαιο από τους μπουρζουά, να συγκεντρώσει όλα τα όργανα παραγωγής στα χέρια του Κράτους, δηλαδή, του προλεταριάτου οργανωμένου ως άρχουσα τάξη.» [9]

Πολλά οικονομικά μέτρα ή δομές μπορεί να μην φαίνονται σοσιαλιστικά στην επιφάνεια, παίζουν όμως τον ρόλο του περιορισμού, αποδυνάμωσης, ή στέρησης των ανθρώπων από το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Άλλα αποδυναμώνουν τους μηχανισμούς της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, επεκτείνουν την κυβερνητική δύναμη, και οδηγούν την κοινωνία προς τον σοσιαλισμό. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν υψηλή φορολόγηση, μεγάλα επιδόματα, και επιθετικό κρατικό παρεμβατισμό.

α. Υψηλοί φόροι και επιδόματα

Η υψηλή φορολογία είναι ένας κρυφός τρόπος για την σταδιακή κατάργηση του συστήματος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Το τελικό αποτέλεσμα της υψηλής φορολόγησης είναι το ίδιο όπως και της κρατικής ιδιοκτησίας και του «εγκαλιταριανισμού» που επιβάλλεται από κομμουνιστικά καθεστώτα, με μόνη διαφορά ότι η δήμευση γίνεται μετά και όχι πριν την παραγωγή.

Στην Δύση, η παραγωγή ελέγχεται ιδιωτικά, αλλά τα έσοδα μετατρέπονται σε κρατική περιουσία μέσω φόρων και προγραμμάτων αναδιανομής. Αυτή η αρπαγή πλούτου επιτυγχάνεται νόμιμα μέσω δημοκρατίας και νομοθεσίας αντί μέσω δολοφονίας και βίας.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής ή σοσιαλιστικής οικονομίας που υπάρχει στις δυτικές χώρες είναι τα μεγάλα κοινωνικά επιδόματα, που χρησιμοποιούνται για να διαβρώσουν σταδιακά την ηθική σοφία και ελευθερία. Ενώ κάποιο ποσό κυβερνητικής βοήθειας έχει νόημα – όπως σε κοινωνική ασφάλεια για θύματα θεομηνιών ή ατυχημάτων – είναι εύκολο τα επιδόματα να γίνουν ένα βολικό μέσο εξαπάτησης. Οι θετικές πτυχές τους γίνονται η δικαιολογία για αύξηση φόρων και κυβερνητικού ελέγχου. Από αυτήν την άποψη, τα μεγάλα επιδόματα έχουν ήδη επιτύχει τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες στους ανθρώπους, την κοινωνία, και τις ηθικές αξίες όπως και οι ανοιχτά κομμουνιστικές οικονομίες, χωρίς την ανάγκη βίαιης επανάστασης.

Τα κοινωνικά επιδόματα σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες καταναλώνουν ένα μεγάλο ποσό εσόδων, που έρχεται από φόρους που παίρνονται από τον ιδιωτικό πλούτο. Όλα τα κοινωνικά επιδόματα πρέπει τελικά να πληρωθούν από τους ανθρώπους, μέσω φόρων ή εθνικού χρέους. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος για διατήρηση αυτού του επιπέδου κυβερνητικής παροχής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερα από τα μισά φορολογικά έσοδα ξοδεύονται σε κοινωνική ασφάλιση και ιατρική περίθαλψη. Πάνω από 80 τοις εκατό αυτών των χρημάτων έρχεται από φορολόγηση προσωπικών εισοδημάτων και φόρων κοινωνικής ασφάλισης. 11 τοις εκατό είναι από φόρους εταιρειών. [10] Αυτό το είδος μαζικής κυβερνητικής δαπάνης άρχισε μόνο τον προηγούμενο αιώνα.

Το 1895, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δήλωσε πως οι φόροι εισοδήματος είναι αντισυνταγματικοί. Η απόφαση ίσχυε έως την επικύρωση της 16ης Τροπολογίας το 1913. Δεδομένα από δεκαπέντε χώρες το έτος 1900 δείχνουν ότι μόνο επτά επέβαλαν φόρο εισοδήματος, με την Ιταλία επικεφαλής με ποσοστό 10 τοις εκατό. Οι Αυστραλία, Ιαπωνία, και Νέα Ζηλανδία είχαν φόρους εισοδήματος περίπου 5 τοις εκατό.

Το 2016, σύμφωνα με δεδομένα από τριανταπέντε οικονομίες αγοράς που δημοσιεύθηκαν από τον Οργανισμό για Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OECD), εικοσιεπτά χώρες είχαν φόρο εισοδήματος υψηλότερο από 30 τοις εκατό. Οι δύο χώρες με το υψηλότερο ποσοστό φορολόγησης εισοδήματος, στο 54 και 49,4 τοις εκατό, είναι αμφότερες στην Ευρώπη. [11] Μαζί με αυτό, το φαγητό ή οι αγορές στην Ευρώπη συνήθως έχουν πάνω από 20 τοις εκατό φόρο αγορών. Εταιρικοί και άλλοι φόροι προσθέτουν επιπλέον στο συνολικό φορολογικό φορτίο.

Η υψηλή φορολογία βαραίνει όχι μόνο τους πλούσιους, αλλά επίσης αυτούς στην βάση της φορολογικής κλίμακας. Ενώ οι πλούσιοι συχνά έχουν άλλες νομικές οδούς προστασίας από την φορολόγηση, τα επιδόματα των φτωχών εξαφανίζονται καθώς το εισόδημά τους αυξάνεται πάνω από ένα ορισμένο όριο. Μετά την φορολόγηση, αυτό το εισόδημα είναι συχνά μικρότερο από αυτά που λάμβαναν ως επιδόματα. Οι άνθρωποι ουσιαστικά τιμωρούνται αν δουλεύουν περισσότερο και έτσι έχουν κίνητρο να μένουν στα επιδόματα.

Επεκτεινόμενα επιδόματα

Στην μοντέρνα κοινωνία, τα τεράστια συστήματα επιδομάτων έχουν επεκταθεί για να καλύπτουν ανεργία, ιατρική περίθαλψη, συντάξεις, τραυματισμούς εργασίας, νοικοκυριό, εκπαίδευση, ανατροφή παιδιών, και περισσότερα, πολύ πέρα από τις παραδοσιακές έννοιες βοήθειας αυτών με άμεση ανάγκη.

Μια έρευνα από το Heritage Foundation δείχνει ότι το 2013, πάνω από εκατό εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ή περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού, λάμβαναν επιδόματα (εξαιρώντας την κοινωνική ασφάλιση και ιατρική περίθαλψη) αξίας κατά μέσο όρο $9.000 ανά αποδέκτη. [12] Σύμφωνα με δεδομένα της υπηρεσίας απογραφών από εκείνο το έτος, 14,8 του πληθυσμού ήταν ταξινομημένο ως ζώντες κάτω από το όριο της φτώχειας – βασικά το ίδιο ποσοστό που υπήρχε το 1967, λίγα χρόνια αφότου ο πρόεδρος Λύντον Μπ. Τζόνσον ανακήρυξε «χωρίς προϋποθέσεις πόλεμο στην φτώχεια στην Αμερική.» Αυτό υποδεικνύει ότι η μεγάλη επέκταση των επιδομάτων – όπως έγινε υπό την διοίκηση Τζόνσον – δεν πέτυχε τον στόχο της μείωσης του ποσοστού των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Έως το 2014, στα πενήντα χρόνια από την εκκίνηση του Πολέμου κατά της Φτώχειας του Τζόνσον, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι πλήρωσαν $2,2 τρισεκατομμύρια για επιδόματα. Παρ’ όλα αυτά, όπως δείχνουν στατιστικά από την υπηρεσία απογραφών, το ποσοστό φτώχειας έχει παραμείνει σταθερό τα τελευταία σαράντα χρόνια. [13]

Επιπλέον, η φτώχεια υπολογίζεται από το εισόδημα και δεν επηρεάζεται από τις διάφορες ενισχύσεις που δίνονται σε αποδέκτες επιδομάτων, όπως κουπόνια φαγητού, επιδόματα κατοικίας, και εκπαιδευτικά επιδόματα. Πάνω από έναν αιώνα πριν, ο Γάλλος στοχαστής Αλεξί ντε Τοκβίλ (Alexis de Tocqueville) είπε ότι χρησιμοποιώντας μόνο το όριο φτώχειας για να κατανεμηθεί βοήθεια, θα είναι αδύνατον να γνωρίζουμε αν αυτοί που δικαιούνται την βοήθεια υποφέρουν πραγματικά από περιστάσεις εκτός του ελέγχου τους ή αν η δυστυχία τους προέρχεται από τους ίδιους. [14]

Η σκόπιμη κατηγοριοποίηση μεγάλων αριθμών ανθρώπων στην κατηγορία «φτώχειας» δίνει μια άνετη δικαιολογία για την επέκταση του συστήματος επιδομάτων. Τα πρότυπα διαβίωσης σε φτώχεια σήμερα είναι μακράν ανώτερα από αυτά την δεκαετία του 1960. Σύμφωνα με κυβερνητική έρευνα του 1999, 96 τοις εκατό των γονέων σε φτωχές οικογένειες είπαν πως τα παιδιά τους δεν πείνασαν ποτέ λόγω ανικανότητας αγοράς τροφίμων. Σχεδόν 50 τοις εκατό των φτωχών νοικοκυριών ζούσαν σε μονοκατοικίες, και 40 τοις εκατό ζούσαν σε σπίτια πόλης. Μόνο 9 τοις εκατό ζούσαν σε λυόμενα σπίτια. Ογδόντα τοις εκατό είχαν κλιματισμό και τα δύο πέμπτα είχαν μεγάλες τηλεοράσεις υγρών κρυστάλλων. Τρία τέταρτα των φτωχών νοικοκυριών κατείχαν αυτοκίνητα. [15]

Ακόμα, τα επιδόματα που δίνονται από την αμερικανική κυβέρνηση είναι κάτω από τον μέσο όρο σε σύγκριση με αυτά άλλων μελών του OECD. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Σκανδιναβικές χώρες και άλλες δυτικές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν πολύ μεγαλύτερα επιδόματα από ότι οι Αμερικανοί. Στην Δανία, για παράδειγμα, ακόμα και οι πλουσιότεροι πολίτες έχουν κοινωνική ασφάλιση «από την κούνια στον τάφο» που περιλαμβάνει δωρεάν ιατρική περίθαλψη, πανεπιστημιακή εκπαίδευση, και άλλα παχυλά επιδόματα. Οι Σουηδοί δικαιούνται 480 μέρες γονικής άδειας όταν ένα παιδί γεννιέται ή υιοθετείται. Οι Έλληνες, πριν την οικονομική κατάρρευση της χώρας τους, είχαν ετησίως έναν μισθό ισοδύναμο με μισθό δεκατεσσάρων μηνών και σύνταξη στην ηλικία των 57. Η χώρα ξόδευε το 17,5 τοις εκατό του ΑΕΠ της σε πληρωμές συντάξεων.

Η επέκταση των επιδομάτων από τον παραδοσιακό ρόλο τους της έκτακτης βοήθειας σε οικονομική στήριξη πολύ μεγάλης διάρκειας για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είναι, στην πραγματικότητα, μέρος του στόχου επιβολής μια κομμουνιστικής οικονομίας.

Κοινωνικά επιδόματα, διαφθορά, και ταξική αντιπαλότητα

Από μια οικονομική άποψη, η ουσία των επιδομάτων είναι να παίρνει χρήματα από κάποιους ανθρώπους και να μεταφέρει την αξία τους σε άλλους. Όμως, η κυβέρνηση είναι η υπεύθυνη για την διανομή του πλούτου, συνήθως χωρίς να απαιτείται κάτι από τον αποδέκτη – και έτσι χάνεται η έμφαση από την σοφία ότι κάποιος θα πρέπει να εργαστεί για να κερδίσει. Η απώλεια αυτής της ηθικής αρχής είναι ιδιαιτέρως εμφανής στην Βόρεια Ευρώπη.

Ο Σουηδός λόγιος Νίμα Σαναντάτζι εξέθεσε αυτήν την κατάσταση χρησιμοποιώντας δεδομένα από την Έρευνα Παγκόσμιας Αξίας. Στις αρχές της δεκαετίας 1980, 82 τοις εκατό των Σουηδών συμφωνούσαν με την δήλωση ότι «είναι λάθος να λαμβάνεις κυβερνητικά επιδόματα που δεν αξίζεις.» Στην έρευνα των ετών 2010-2014, μόνο 55 τοις εκατό των Σουηδών συμφώνησε με αυτήν την δήλωση. [16]

Υπό ένα σύστημα παχυλών επιδομάτων, αυτοί που εργάζονται σκληρά παίρνουν μικρότερες απολαβές, και αυτοί που είναι λιγότερο εργατικοί ανταμοίβονται με επιδόματα. Συν τω χρόνω, αυτό χαλάει ήπια τις ηθικές παραδόσεις, καθώς αυτοί που μεγάλωσαν με κυβερνητικά επιδόματα χάνουν την εργατικότητα, ανεξαρτησία, υπευθυνότητα, και επιμέλεια των προγόνων τους. Θεωρούν το σύστημα δεδομένο και τα επιδόματα ως ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Έχουν σχηματίσει μια συνήθεια εξάρτησης από την κυβέρνηση και ακόμα και να την κρατούν ως όμηρο για συνεχή βοήθεια. Έτσι, οι κοινωνικές αξίες αλλάζουν σχεδόν αμετακλήτως.

Το επεκτεινόμενο σύστημα επιδομάτων χαλά επίσης τον ρόλο των παραδοσιακών φιλανθρωπιών, αφαιρώντας από τους δωρητές την ευκαιρία να κάνουν καλές πράξεις και από τους αποδέκτες την ευκαιρία να νιώσουν ευγνωμοσύνη. Στην παραδοσιακή κοινωνία, η φιλανθρωπία δινόταν αν κάποιος το επέλεγε, είτε δίνοντας βοήθεια άμεσα στους λιγότερο τυχερούς ή δωρίζοντας σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς όπως εκκλησίες. Οι χορηγοί και αποδέκτες ήταν γνωστοί, και ήταν προνόμιο να μπορείς να λάβεις βοήθεια, όχι δικαίωμα. Οι αποδέκτες ένιωθαν ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη των χορηγών και θα κινητοποιούνταν να χρησιμοποιήσουν την φιλανθρωπία για να συμπληρώσει τις προσπάθειές τους να βελτιώσουν την κατάστασή τους. Αυτοί που λάμβαναν βοήθεια και άλλαζαν τις ζωές τους θα επέστρεφαν την χάρη συνήθως όταν άλλοι αντιμετώπιζαν τις ίδιες προκλήσεις που κάποτε είχαν και αυτοί.

Ο Τοκβίλ σημειώνει πως η φιλανθρωπία συνδυάζει τις αρετές της γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, που αλληλεπιδρούν για να βελτιώσουν την κοινωνία και να ασκήσουν μια θετική ηθική επιρροή. Εν τω μεταξύ, η σχέση μεταξύ χορηγών και αποδεκτών λειτουργούσε για να μειώσει την αντιπαλότητα και ανταγωνισμό μεταξύ πλουσίων και φτωχών, καθώς η φιλανθρωπική συμπεριφορά συνέδεε μέλη διαφορετικών οικονομικών τάξεων. [17]

Το υπερτροφικό σύστημα των σύγχρονων επιδομάτων διακόπτει την σχέση χορηγών και αποδεκτών επειδή μετατρέπει σε γραφειοκρατία την διαδικασία φιλανθρωπικής στήριξης. Οι «χορηγοί» σήμερα είναι φορολογούμενοι που εξαναγκάζονται να αφήσουν τον πλούτο τους, αντί να τον μοιράζονται εθελοντικά. Εν τω μεταξύ, οι αποδέκτες επιδομάτων δεν έχουν σύνδεση με τους ευεργέτες τους και δεν νιώθουν ευγνωμοσύνη για την θυσία τους.

Ο Τοκβίλ πίστευε πως τα κοινωνικά επιδόματα επιδεινώνουν την αντιπαλότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Με μέρος του πλούτου τους να υπόκειται σε εξαναγκαστική κατάσχεση, οι πλούσιοι θα καταλήξουν να θυμώνουν με τους αποδέκτες επιδομάτων. Ο Τοκβίλ είπε πως οι φτωχοί, επίσης, θα νιώθουν άσχημα αν θεωρούν ότι η οικονομική τους στήριξη είναι δεδομένη: «Μία τάξη βλέπει ακόμα τον κόσμο με φόβο και μίσος ενώ η άλλη σκέφτεται για την κακοτυχία της με απόγνωση και ζήλια.» [18]

Τα υπερτροφικά επιδόματα γίνονται επίσης ένας τρόπος για το κομμουνιστικό φάντασμα ώστε να επιδεινώσει την ζήλια και την πολιτική αντιπαλότητα. Αυτό παρατηρήθηκε στην Ελληνική οικονομική κρίση: Μεταξύ της ανώτερης τάξης, η φοροδιαφυγή έγινε «εθνικό σπορ», σύμφωνα με δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων που αναφέρει το Economist. [19] Με μειωμένα φορολογικά έσοδα, η Ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να μειώσει τα κοινωνικά επιδόματα, αλλά αντιμετώπισε ισχυρή αντίσταση. Έτσι για να μην χάσει την εύνοια των ψηφοφόρων της, η κυβέρνηση στηρίχθηκε στην δημιουργία νέων δανείων για να ισορροπήσει τα μειούμενα φορολογικά έσοδα, ενώ την ίδια στιγμή διατηρούσε το ίδιο επίπεδο επιδομάτων που υπήρχε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελλάδα τελικά αύξησε τους φόρους σε μεσαία και υψηλά εισοδήματα, σε αγρότες, και επιχειρήσεις.

Το 2009, μια εμπειρική έρευνα από τους Μάρτιν Χάλλα, Μάριο Λάκνερ, και Φρίντριχ Γκ. Σνάιντερ έδειξε πως τα κοινωνικά επιδόματα αφαιρούν το κίνητρο για σκληρή δουλειά μακροπρόθεσμα. Οι τρεις οικονομολόγοι κατέληξαν ότι η δυναμική του συστήματος επιδομάτων είναι ζημιογόνος για την υγεία της οικονομικής βάσης ενός έθνους. [20]

Πολιτισμός φτώχειας

Τα επιδόματα θα πρέπει να είναι ένα έκτακτο μέσο για την βοήθεια αυτών που έχουν πραγματική ανάγκη, και να δίνονται σε περιπτώσεις όπως οι σχετικές με επαγγελματικά ατυχήματα, επιδημίες, φυσικές καταστροφές, και ούτω καθεξής. Δεν θα πρέπει να γίνονται μια δεδομένη μορφή διαβίωσης, καθώς είναι ανίκανα να επιλύσουν το πρόβλημα της φτώχειας.

Η επέκταση των κριτηρίων που ορίζουν ποιος δικαιούται επιδόματα δημιουργεί και ενισχύει μια αρνητική ατμόσφαιρα που ενθαρρύνει την κατάχρηση αυτών των επιδομάτων. Για παράδειγμα, ο όρος «αναπηρία» συνεχώς αποκτά διαφορετικούς ορισμούς για να επεκτείνει το φάσμα δικαιούχων. Το αποτέλεσμα είναι οικονομική κατάχρηση, που προκαλεί ζημία στην κοινωνική ηθική.

Το 2012, η New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο άποψης με τίτλο «Κερδοφορία μέσω αγράμματων παιδιών», το οποίο συζητούσε την επίδραση των μέτρων επιδομάτων σε οικογένειες χαμηλού εισοδήματος που ζούσαν στην περιοχή των Απαλαχίων Ορέων στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Το άρθρο περιγράφει πως οι φτωχές οικογένειες σταμάτησαν να στέλνουν τα παιδιά τους σε τάξεις σχολικής εκπαίδευσης ώστε να δικαιούνται κρατική βοήθεια. «Μαμάδες και μπαμπάδες φοβούνται ότι αν τα παιδιά τους μάθουν να διαβάζουν, θα είναι λιγότερο πιθανό να δικαιούνται μια μηνιαία επιταγή που δίνεται για μαθησιακή ανικανότητα», αναφέρει το άρθρο. «Πολλοί άνθρωποι σε λυόμενα σπίτια στο βουνό είναι φτωχοί και σε απόγνωση, και μια μηνιαία επιταγή των $698 ανά τέκνο από το πρόγραμμα Συμπληρωματικής Ασφάλισης Εισοδήματος τους βοηθάει για πολύ καιρό – και αυτές οι επιταγές συνεχίζονται έως το παιδί να γίνει 18.» [21]

Το πρόγραμμα είχε αρχίσει περίπου σαράντα χρόνια πριν με στόχο την βοήθεια σε οικογένειες που είχαν παιδιά με βαριά σωματική ή νοητική αναπηρία, και έτσι οι γονείς δυσκολεύονταν να εργαστούν – περίπου ένα τοις εκατό των φτωχών παιδιών. Έως το 2012, περισσότερο από το 55 τοις εκατό των παιδιών ανήκαν στην κατηγορία των νοητικά προβληματικών, αλλά δεν είχαν μια καθορισμένη διάγνωση. Ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν τώρα συνολικά 1,2 εκατομμύρια «νοητικώς προβληματικά» παιδιά για τα οποία οι φορολογούμενοι παρέχουν $9 δισεκατομμύρια ετησίως. [22]

Εδώ, τα επιδόματα και τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης τροφοδοτούν το ένα το άλλο σε μια περιδίνηση προς τα κάτω. Ενώ αυτοί που προωθούν και σχεδιάζουν τα μέτρα επιδομάτων μπορεί να το κάνουν με καλές προθέσεις, τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων είναι συχνά επιζήμια, τόσο σε άτομα όσο και στην κοινωνία ως σύνολο.

Η κατάχρηση επιδομάτων δεν κρατά δέσμια μόνο τα δημόσια οικονομικά. Επηρεάζει επίσης και το μέλλον των παιδιών που μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το σύστημα. Έρευνα που εκπονήθηκε το 2009 βρήκε πως δύο τρίτα των ανθρώπων που λαμβάνουν επιδόματα ως παιδιά συνεχίζουν να λαμβάνουν επιδόματα στην ενήλικη ζωή. [23]

Σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο Γουίλιαμ Α. Νίσκανεν, το σύστημα επιδομάτων έχει δημιουργήσει έναν πολιτισμό φτώχειας, που με την σειρά του τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο εξάρτησης από κυβερνητική βοήθεια, παιδιών που γεννιούνται εκτός γάμου, ανεργίας, και εκτρώσεων.

Ο Νίσκανεν ανέλυσε κρατικά δεδομένα του 1992 και έδωσε εκτιμήσεις για τα πιθανά αποτελέσματα μιας αύξησης βοήθειας σε οικογένειες με ανήλικα τέκνα της τάξης του 1 τοις εκατό του μέσου προσωπικού εισοδήματος. Βρήκε πως ο αριθμός αποδεκτών θα αυξανόταν περίπου 3 τοις εκατό. Ο αριθμός αυτών σε φτώχεια θα αυξανόταν περίπου 0,8 τοις εκατό. Γεννήσεις από ανύπαντρες μητέρες θα αυξάνονταν περίπου 2,1 τοις εκατό, και η ανεργία θα αυξανόταν περίπου 0,5 τοις εκατό. Οι εκτρώσεις και το βίαιο έγκλημα θα αυξάνονταν και τα δύο περίπου 1 τοις εκατό το καθένα. [24] Τα ευρήματα του Νισκάνεν υποδηλώνουν ότι ένα μεγάλο σύστημα επιδομάτων καλλιεργεί εξάρτηση από το σύστημα και αποθαρρύνει την προσωπική υπευθυνότητα.

Η αποσύνθεση των οικογενειών είναι ένα βασικό συστατικό στην κουλτούρα της φτώχειας. Σε έρευνα για την φτώχεια των μαύρων σε περασμένες ιστορικές περιόδους αλλά και στην σύγχρονη, ο οικονομολόγος Γουόλτερ Ι. Γουίλιαμς βρήκε ότι στην Νέα Υόρκη του 1925, 85 τοις εκατό των μαύρων οικογενειών είχαν δύο γονείς. Το 2015, οι μονογονεϊκές μαύρες οικογένειες ήταν σχεδόν το 75 τοις εκατό [στον πληθυσμό των φτωχών μαύρων οικογενειών]. Το σύστημα επιδομάτων δίνει κίνητρα για αυτό το φαινόμενο, καθώς παρέχει σημαντικά περισσότερα επιδόματα σε ανύπαντρες μητέρες απ΄ ότι σε όσες παντρεύονται. Μένοντας επίτηδες εκτός γάμου, ένας γονέας μπορεί να λάβει περισσότερα κυβερνητικά επιδόματα, όπως επίδομα πληρωμών, επίδομα στέγασης, κουπόνια τροφίμων, και ιατρική περίθαλψη. Τα επιδόματα ήταν βασικός παράγοντας στην προώθηση μονογονεϊκών οικογενειών, που έχει αποδειχθεί ότι παράγουν περισσότερη φτώχεια. Εν αντιθέσει, ο Γουίλιαμς βρήκε ότι το ποσοστό φτώχειας στον πληθυσμό των μαύρων παντρεμένων οικογενειών έχει παραμείνει στα μονά ψηφία από το 1994. [25]

Η χρήση της στρατηγικής επιδομάτων από την αριστερά για να κερδίσει ψήφους

Ενώ τα επιδόματα επεκτείνονται χωρίς όρια τις τελευταίες λίγες δεκαετίες, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχώς αυξάνεται επίσης. Ο μέσος μισθός, λαμβάνοντας υπόψιν τον πληθωρισμό, αυξάνεται με ταχύτητα σαλιγκαριού, ενώ ο πλούτος ρέει προς τους πλουσιότερους, με αποτέλεσμα μια μεγαλύτερη τάξη εργαζομένων φτωχών. Η αριστερά χρησιμοποιεί αυτά τα προβλήματα ως όπλα ώστε να πιέσει για μεγαλύτερη κυβέρνηση, υψηλότερη φορολόγηση, και περισσότερα επιδόματα για καταπολέμηση της φτώχειας, επιδεινώνοντας τα προβλήματα ακόμα περισσότερο.

Οι αριστεροί πολιτικοί χρησιμοποιούν πολλά εκλογικά συνθήματα για να πείσουν τους ψηφοφόρους για τον ευγενή σκοπό τους, παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως κατέχοντες την ηθική ανωτερότητα, παρά το ότι εξαντλούν τα χρήματα των φορολογουμένων για να χρηματοδοτήσουν τα προγράμματά τους. Οι μέθοδός τους είναι να υφαρπάξουν τον πλούτο της ανώτερης και μεσαίας τάξης και να τον διανείμουν στους φτωχούς. Αυτό το σύστημα εξαναγκαστικής φιλανθρωπίας αποκρύπτει την σχέση μεταξύ χορηγών (φορολογουμένων) και αποδεκτών. Οι πολιτικοί παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως τον καλοσυνάτο χορηγό χρημάτων και λαμβάνουν την ευγνωμοσύνη των αποδεκτών υπό μορφή ψήφων, ενώ λένε στους αποδέκτες ότι πρέπει να θυμώνουν με τους «πλουσίους» – τους πραγματικούς χορηγούς των χρημάτων.

β. Επιθετικός οικονομικός παρεμβατισμός στις Δυτικές χώρες

Σε Δυτικές χώρες, το κράτος, το οποίο παραδοσιακά μόνο ψήφιζε και επέβλεπε την επιβολή νόμων, έχει γίνει πλέον ένας ηγετικός συμμετέχων στην οικονομική αρένα. Όπως ένας διαιτητής που αρχίζει να συμμετέχει σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, το κράτος έχει γίνει υπεύθυνο για τον έλεγχο και ρύθμιση του κεφαλαίου σε αυτό που κάποτε ήταν μια κυρίως αυτοελεγχόμενη οικονομία.

Επί του παρόντος, οι κυβερνήσεις του ελευθέρου κόσμου ασκούν ήδη παρεμβατισμό στα εθνικά οικονομικά συστήματά τους. Ένας οδηγός αυτής της τάσης προήλθε από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Μετά την κρίση, η Δυτική κοινωνία επηρεάστηκε βαθιά από την οικονομική θεωρία που είχε αναπτύξει ο Βρετανός οικονομολόγος Τζον Μέυναρντ Κέυνς. Η κεϋνσιανή οικονομική σκέψη προωθεί ενεργό κρατικό παρεμβατισμό και ρύθμιση της οικονομίας μέσω παροχής κεφαλαίων. Στο γνωστό βιβλίο του, «Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, Τόκων και Χρημάτων», ο Κέυνς αντιτίθεται στην αυτορύθμιση της ελεύθερης αγοράς και αντ’ αυτής προτιμά μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες και παρεμβάσεις όπως δάνεια προς επιχειρήσεις [πακέτα «διάσωσης»], για την σταθεροποίηση της αγοράς.

Σε μια υγιή κοινωνία, ο ρόλος της κυβέρνησης είναι περιορισμένος. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα πρέπει το κράτος να παρεμβαίνει στην οικονομία, όπως κατά την διάρκεια φυσικών καταστροφών ή άλλων κρίσεων. Αλλά σήμερα, η κεϋνσιανή θεωρία έχει ριζώσει ανά τον κόσμο. Κυβερνήσεις βασικά όλων των χωρών ανταγωνίζονται για το ποια θα έχει μεγαλύτερο έλεγχο της οικονομίας της χώρας της.

Όταν οι κυβερνήσεις διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στην οικονομία, κάθε δράση δημιουργεί μια μαζική επίδραση στις αγορές. Νέα μέτρα και νόμοι μπορούν να βοηθήσουν ή να καταστρέψουν ολόκληρες βιομηχανίες, αναγκάζοντας πολλές επιχειρήσεις και επενδυτές να είναι υπερβολικά εξαρτημένοι από τις αποφάσεις της κυβέρνησης.

Ο ενεργός οικονομικός έλεγχος συνδυασμένος με μέτρα υψηλών επιδομάτων έχει προκαλέσει σε πολλές κυβερνήσεις να αποκτήσουν τεράστιο χρέος. Σύμφωνα με δεδομένα του OECD, περισσότερα από το ένα τρίτο των κρατών μελών του έχουν κυβερνητικά χρέη υψηλότερα του 100 τοις εκατό του ΑΕΠ. Το χρέος μιας χώρας έχει υπερβεί το 237 τοις εκατό της οικονομικής παραγωγής της. [26] Αυτό δημιουργεί έναν μεγάλο κίνδυνο για το κοινωνικό και οικονομικό μέλλον πολλών χωρών.

Ο διακεκριμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Ρόναλντ Κόους εκπόνησε πολλές έρευνες για την επίδραση του κρατικού παρεμβατισμού. Στο έργο του, ο Κόους βρήκε πως τα παρεμβατικά μέτρα σχεδόν πάντα παράγουν αρνητικά αποτελέσματα. Η πιο πιθανή εξήγηση, είπε, είναι ότι «η κυβέρνηση λειτουργεί σήμερα σε τόσο τεράστια κλίμακα που έχει φτάσει το στάδιο αυτού που οι οικονομολόγοι ονομάζουν φθίνουσες αποδόσεις. Οτιδήποτε επιπλέον κάνει, ζημιώνει τα πράγματα.» [27]

Οι συνέπειες και πραγματικότητα του παρεμβατισμού

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο μεγάλες συνέπειες του εκτεταμένου κρατικού παρεμβατισμού. Πρώτον, η δύναμη της πολιτείας επεκτείνεται ως προς τον ρόλο και κλίμακά της. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι αναπτύσσουν αυξανόμενη ύβρη σχετικά με την ικανότητά τους να παρεμβαίνουν στην οικονομία και να κάνουν το κράτος να παίζει τον ρόλο του σωτήρα. Αφότου χειριστεί μια κρίση, η κυβέρνηση τείνει να διατηρεί τις μεγαλύτερες εξουσίες και λειτουργίες της.

Δεύτερον, ο παρεμβατισμός δημιουργεί περισσότερη εξάρτηση από την κυβέρνηση. Όταν ο πληθυσμός αντιμετωπίζει προκλήσεις, ή όταν η ελεύθερη αγορά δεν μπορεί να παρέχει τα επιθυμητά οφέλη, οι άνθρωποι θα πιέσουν για περισσότερο κυβερνητικό παρεμβατισμό για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους.

Καθώς η δύναμη του κράτους μεγαλώνει, η ιδιωτική επιχειρηματικότητα αποδυναμώνεται και η ελεύθερη αγορά έχει λιγότερο χώρο για να λειτουργήσει. Άνθρωποι που έχουν ωφεληθεί και έχουν γίνει εξαρτώμενοι των πολιτικών θα απαιτούν όλο και περισσότερο η κυβέρνηση να παίρνει την ευθύνη για την κατανομή πλούτου, και να ψηφίζει νόμους που να το επιβάλλουν αυτό.

Στην Δύση, υπάρχει ένα ισχυρό πολιτικό ρεύμα που μετατοπίζει την κοινωνία προς την αριστερά. Αυτό περιλαμβάνει ακολούθους της αρχικής αριστεράς, όπως σοσιαλιστές και κομμουνιστές, καθώς και αυτούς που δεν συσχετίζονταν παλιότερα με την αριστερά αλλά που τους έχει αρπάξει. Αυτό δίνει περισσότερη αυτοπεποίθηση σε αριστερούς πολιτικούς να πάρουν μεγαλύτερα μέτρα παρεμβατισμού στην οικονομία και παρέμβασης στην λειτουργία των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτή η διάβρωση της φυσιολογικής οικονομικής δραστηριότητας φαίνεται να προκαλείται από διάφορα κοινωνικά κινήματα, αλλά στην πραγματικότητα, είναι το φάντασμα του κομμουνισμού που κινεί τα νήματα.

Οι δυτικές κυβερνήσεις ασκούν την εξουσία τους υπό την σημαία της ισότητας και άλλων πολιτικών δικαιολογιών για να αυξήσουν τον παρεμβατισμό, ενώ επιβάλλουν νόμους για να δίνουν στον εαυτό τους περισσότερη μόνιμη δύναμη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η συμπεριφορά αφαιρεί από τις οικονομίες αγοράς τους βασικούς κριτές τους – την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων.

Το κράτος ουσιαστικά επεκτείνει την εξουσία του επί της ελεύθερης αγοράς για να την μετατρέψει σε μια οικονομία ελέγχου. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες είναι ότι όλες οι πτυχές της οικονομίας και της διαβίωσης του λαού έρχονται υπό τον έλεγχο του κράτους. Οικονομικά μέσα θα χρησιμοποιηθούν για να παγιωθεί η πολιτική εξουσία, σκλαβώνοντας την κοινωνία και τους πολίτες της.

γ. Πως η σοσιαλιστική οικονομία οδηγεί σε κομμουνιστικό απολυταρχισμό

Υψηλοί φόροι, υψηλά επιδόματα, και μεγάλος κρατικός παρεμβατισμός είναι εκδηλώσεις σοσιαλισμού εντός των Δυτικών οικονομικών συστημάτων. Όπως είναι τα πράγματα, η μόνη διαφορά μεταξύ των προσχεδιασμένων οικονομιών των κομμουνιστικών χωρών και του βαρέος κρατικού παρεμβατισμού στην Δύση είναι ο νόμος και κάποιες βασικές πτυχές του συστήματος προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα από απόλυτο κρατικό έλεγχο.

Ο Χάγιεκ, οικονομολόγος και φιλόσοφος, προειδοποίησε κατά του κρατικά ελεγχόμενου προσχεδιασμού και κατανομής πλούτου, λέγοντας ότι αναπόφευκτα θα χαλάσει την αγορά και θα οδηγήσει στην άνοδο του απολυταρχισμού, ασχέτως του εάν το σύστημα ήταν δημοκρατικό ή όχι. Ο Χάγιεκ πίστευε πως αν και ο σοσιαλισμός που ασκείται στην Ευρώπη και Βόρεια Αμερική ήταν διαφορετικός από την κρατική ιδιοκτησία και τις προσχεδιασμένες οικονομίες, θα έφτανε παρ’ όλα αυτά στο ίδιο αποτέλεσμα – οι άνθρωποι θα έχαναν και πάλι την ελευθερία τους και τα μέσα διαβίωησης, απλώς με έναν πιο αργό και έμμεσο τρόπο. [28]

Όπως συζητήθηκε νωρίτερα σε αυτό το βιβλίο, ο Μαρξ, Ένγκελς, και Λένιν θεωρούσαν τον κομμουνισμό ως τον τελικό στόχο, με τον σοσιαλισμό ως το απαραίτητο βήμα στο ταξίδι. Ο προορισμός ενός τραίνου δεν θα επηρεαστεί από την στάση του σε έναν σταθμό στην διαδρομή – στην πραγματικότητα, μπορεί να πάρει περισσότερους επιβάτες. Παρομοίως, το φάντασμα του κομμουνισμού είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από την κίνηση μιας χώρας προς τον σοσιαλισμό. Μόλις η ανθρωπότητα εγκαταλείψει την παράδοση, είτε στην οικονομική σφαίρα είτε σε άλλες περιοχές, και αποδεχθεί την κομμουνιστική ιδεολογία, ο ρυθμός αυτής της ανάπτυξης δεν έχει σημασία.

Ο προορισμός στο τέλος αυτού του μονοπατιού δεν είναι παράδεισος επί γης, αλλά η καταστροφή της ανθρωπότητας. Το φάντασμα δεν ενδιαφέρεται για το αν επιτευχθεί κάποιος «παράδεισος» – αυτή η υπόσχεση είναι απλώς το δόλωμα για να δελεάσει ανθρώπους προς την καταστροφή τους.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

 

Παραπομπές

 

1. Thomas Jefferson et al., “United States Declaration of Independence,” July 4, 1776, National Archives, accessed April 20, 2020, https://www.archives.gov/founding-docs/declaration-transcript.

2. Karl Marx and Frederick Engels, “Manifesto of the Communist Party,” in Marx & Engels Selected Works, vol.1, trans. Samuel Moore, ed. Andy Blunden (Moscow: Progress Publishers, 1969), Marxists Internet Archive, accessed April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch04.htm.

3. Fred Schwarz, You Can Trust the Communists … to Be Communists (New Jersey: Prentice-Hall, 1960), 26–27.

4. Friedrich A. Hayek, The Fatal Conceit: The Errors of Socialism, W.W. Bartley III, ed. (Chicago: University of Chicago Press, 1991).

5. Thomas Sowell, Intellectuals and Society, Revised and Expanded Edition (New York: Basic Books, 2012), chap. 2.

6. Ludwig von Mises. “Economic Calculation in the Socialist Commonwealth,” Mises Institute, accessed April 20, 2020, https://mises.org/library/economic-calculation-socialist-commonwealth.

7. Shi Shan, “Quagmire in the Reform of China’s State-Owned Enterprises,” Radio Free Asia, September 22, 2015 [石山, 中国国企改革的困境, 普通话主页] https://www.rfa.org/mandarin/yataibaodao/jingmao/xql-09222015103826.html. [In Chinese]

8. Linette Lopez, “Zombie Companies Are Holding China’s Economy Hostage,” Business Insider, May 24, 2016, https://www.businessinsider.com/chinas-economy-is-being-held-hostage-2016-5.

9. Marx and Engels, “Manifesto.”

10. Max Galka, “The History of US Government Spending, Revenue, and Debt (1790–2015),” Metrocosm, February 16, 2016, http://metrocosm.com/history-of-us-taxes/.

11. Organization for Economic Cooperation and Development, “OECD Tax Rates on Labour Income Continued Decreasing Slowly in 2016,” November 4, 2017, http://www.oecd.org/newsroom/oecd-tax-rates-on-labour-income-continued-decreasing-slowly-in-2016.htm.

12. Rachel Sheffield and Robert Rector, “The War on Poverty After 50 Years,” The Heritage Foundation, September 15, 2014, https://www.heritage.org/poverty-and-inequality/report/the-war-poverty-after-50-years.

13. Robert Rector, “The War on Poverty: 50 Years of Failure,” The Heritage Foundation, September 23, 2014, https://www.heritage.org/marriage-and-family/commentary/the-war-poverty-50-years-failure.

14. Alexis de Tocqueville, Memoir on Pauperism, trans. Seymour Drescher (London: Civitas, 1997).

15. Sheffield and Rector, “The War on Poverty.”

16. Nima Sanandaji, Scandinavian Unexceptionalism: Culture, Markets, and the Failure of Third-Way Socialism (London: Institute for Economic Affairs, 2015), Kindle edition, 75.

17. Tocqueville, Memoir.

18. Ibid, 31.

19. “A National Sport No More,” The Economist, November 3, 2012, https://www.economist.com/europe/2012/11/03/a-national-sport-no-more.

20. Martin Halla, Mario Lackner, and Friedrich G. Schneider, “An Empirical Analysis of the Dynamics of the Welfare State: The Case of Benefit Morale,” Kyklos 63, no.1 (2010), 55–74, Wiley Online Library, accessed April 20, 2020, https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1467-6435.2010.00460.x.

21. Nicholas Kristof, “Profiting From a Child’s Illiteracy,” The New York Times, December 7, 2012, https://www.nytimes.com/2012/12/09/opinion/sunday/kristof-profiting-from-a-childs-illiteracy.html.

22. Ibid.

23. Kristof, “Profiting From.”

24. William A. Niskanen, “Welfare and the Culture of Poverty,” The Cato Journal 16, no.1 (1996), https://www.cato.org/sites/cato.org/files/serials/files/cato-journal/1996/5/cj16n1-1.pdf.

25. Walter E. Williams, “The True Black Tragedy: Illegitimacy Rate of Nearly 75%,” cnsnews.com, May 19, 2015, https://www.cnsnews.com/commentary/walter-e-williams/true-black-tragedy.

26. Organization for Economic Cooperation and Development, “General Government Debt (Indicator),” 2019, accessed April 27, 2020, https://data.oecd.org/gga/general-government-debt.htm.

27. Ronald Coase, as quoted in Thomas W. Hazlett, “Looking for Results: An Interview With Ronald Coase,” Reason, January 1997, https://reason.com/archives/1997/01/01/looking-for-results.

28. Friedrich A. Hayek, The Road to Serfdom (Chicago: University Of Chicago Press, 1944).

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece