Η ανθρωπιστική ομάδα του Λόρενς Φοξ (Laurence Fox) σχεδιάζει να μηνύσει την κυβέρνηση για τους ισχυρισμούς ότι το Υπουργείο Παιδείας αποτυγχάνει να προστατεύσει τα παιδιά από την «παιδική κακοποίηση» της ριζοσπαστικής σεξουαλικής εκπαίδευσης από εξωτερικούς παρόχους.
Η οργάνωση Bad Law Project, η οποία ιδρύθηκε από τον ηθοποιό και ηγέτη του πολιτικού κόμματος Reclaim Λόρενς Φοξ, σχεδιάζει να μηνύσει το Υπουργείο Παιδείας για τους παρόχους σεξουαλικής εκπαίδευσης που ισχυρίζονται ότι ενεργούν «παράνομα και εγκληματικά».
Η υπόθεση, που ανακοινώθηκε σε εκδήλωση της Βουλής των Κοινοτήτων την Πέμπτη, ενεργεί για λογαριασμό πολλών οικογενειών που λένε ότι τα παιδιά τους διδάχθηκαν ακραία σεξουαλική αγωγή χωρίς τη γνώση ή τη συγκατάθεσή τους και ισχυρίζονται, και ως αποτέλεσμα, ότι έχουν υποστεί είτε ιατρική είτε ψυχολογική βλάβη.
Το Bad Law Project δήλωσε ότι η προσωπική, κοινωνική, υγειονομική και οικονομική εκπαίδευση (Personal, Social, Health and Economic Education – PSHE), όπως εφαρμόζεται σήμερα στα βρετανικά σχολεία, επηρεάζει αρνητικά την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών, αυξάνοντας την ευαλωτότητά τους στην κοινωνική, σεξουαλική και πολιτική εκμετάλλευση.
Είπε ότι αυτό παρέχει μηχανισμούς μέσω των οποίων ομάδες του τρίτου τομέα προωθούν ενεργά επιβλαβείς πολιτικές ιδεολογίες στα σχολεία, κατά παράβαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των παιδιών και των οικογενειών τους.
Η δικηγόρος του Bad Law Project, Άννα Λουτφί (Anna Loutfi), δήλωσε στην Epoch Times ότι, ως θέμα αστικού δικαίου, «πρόκειται να μηνύσουμε το Υπουργείο Παιδείας για αμέλεια και μη τήρηση του καθήκοντος φροντίδας του να προστατεύει τα παιδιά από την πολιτική πλύση εγκεφάλου».
Πρόσθεσε ότι μπορεί να εξετάσουν και το ενδεχόμενο να κινηθούν και ποινικά, προσθέτοντας ότι αυτό που συμβαίνει με το PHSE είναι «κακοποίηση παιδιών».
Η Λουτφί είπε επίσης ότι θεωρούν ότι ορισμένα από τα υλικά «πληρούν το ποινικό όριο για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών χωρίς σεξουαλική επαφή».
Υποστήριξε ότι το Υπουργείο Παιδείας έχει «αποτύχει πλήρως» να τηρήσει «τις πολιτικές προστασίας, επειδή η διδασκαλία και η προώθηση της ιδεολογίας του φύλου, η ιδέα ότι γεννιέσαι στο λάθος σώμα, προωθεί την αυτοτραυματισμό των παιδιών και τώρα έχει φτάσει σε επίπεδα κοινωνικής μετάδοσης».
«Επίσης, αυτό που βλέπουμε είναι μια προσπάθεια να καταστραφεί η νομική δικαιοδοσία της οικογένειας, επί του παιδιού και να αντικατασταθεί με ένα κράτος ή με μια εταιρική οντότητα που είναι ο πάροχος εκπαίδευσης που υποστηρίζεται από κρατικά χρήματα, χρήματα των φορολογουμένων», δήλωσε η Λουτφί.
«Αυτό που διδάσκεται στα παιδιά στο σχολείο είναι εγκληματική κακοποίηση των παιδιών», δήλωσε ο Φοξ στην Epoch Times, προσθέτοντας ότι «πρέπει να καταργηθεί».
«Και στη συνέχεια πρέπει να συσταθεί μια επείγουσα έρευνα για να διαπιστωθεί πώς επιτράπηκε αυτή η άθλια κατήχηση να μπει στα σχολεία μας εξ αρχής», πρόσθεσε.
Ο Λόρενς Φοξ (αριστερά) και ο Άντριου Μπρίτζεν πριν από τη συνέντευξη Τύπου του Κόμματος Reclaim στο Λονδίνο, με ημερομηνία 10 Μαΐου 2023. (Stefan Rousseau/PA Wire)
Πλύση εγκεφάλου στα παιδιά
Σε έκθεσή του, το The Bad Law Project ανέφερε ότι το PSHE ενθαρρύνει τις διακρίσεις κατά των εκπαιδευτικών, των παιδιών και των γονέων που έχουν «λανθασμένες απόψεις» κατά παράβαση του βρετανικού νόμου περί ισότητας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είπε επίσης ότι μπορεί να υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και μπορεί να «επιδεινώνει τις φυλετικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές εντάσεις στην κοινωνία μας, ενθαρρύνοντας την ανθυγιεινή δυσαρέσκεια για το εκπαιδευτικό σύστημα και τη βαθιά διάσπαση της εμπιστοσύνης μεταξύ σχολείων, γονέων και ευρύτερων κοινοτήτων».
Η έκθεση αναφέρει επίσης ότι η ιδεολογία του φύλου είναι μια συνταγή για τον αυτοτραυματισμό των παιδιών απλώς και μόνο επειδή ενθαρρύνει τα (μερικές φορές πολύ) μικρά παιδιά «να βλέπουν το υγιές σώμα τους ως «λάθος» και πηγή δυστυχίας».
«Οι λεπτές τεχνικές εξαναγκαστικής πειθούς αφθονούν σε όλα τα προγράμματα σπουδών PSHE, μέσω των οποίων το παιδί ωθείται να θεωρήσει την «ταυτότητα φύλου» του ως την απόλυτη έκφραση αυτού που είναι, καθιστώντας το διαφορετικό, ξεχωριστό και μοναδικό», αναφέρεται.
Το Bad Law Project ανέφερε ότι αυτό «κάνει πλύση εγκεφάλου στα παιδιά ώστε να αναπτύξουν ένα θανάσιμο τρόμο για την εφηβεία, η ιδέα ότι είναι «ΟΚ» να σταματήσει ή να εμποδιστεί η εφηβεία είναι δικαιολογημένη» και ότι μέσω του PSHE, ο τρίτος τομέας μπορεί «να παρέχει αποτελεσματικά μια πύλη για τα παιδιά σε μια εξειδικευμένη αγορά φαρμάκων που εμποδίζουν την εφηβεία και συνδετικών για το στήθος, τα οποία καθυστερούν την εφηβική ανάπτυξη με αμέτρητες ιατρικές επιπλοκές».
Επιβλαβές εκπαιδευτικό υλικό
Βρετανοί βουλευτές έχουν συζητήσει τα τελευταία δύο χρόνια πώς το υλικό κατακλύζεται στα σχολεία από εξωτερικούς παρόχους που εκθέτουν τα παιδιά σε «βαθιά ακατάλληλο, εξαιρετικά ανακριβές, σεξουαλικά σαφές και επιζήμιο υλικό» στο όνομα της σεξουαλικής αγωγής.
Μια πρόσφατη ανάλυση, από τη βρετανική δεξαμενή σκέψης Civitas, προέτρεψε τους γονείς να είναι «σε εγρήγορση» για το τι διδάσκονται τα παιδιά στις τάξεις από κάποιους αυτοαποκαλούμενους ειδικούς.
Τα στατιστικά στοιχεία, που συγκεντρώθηκαν από την Deltapoll, διαπίστωσαν ότι λίγο λιγότερο από το ένα τρίτο των 16-18 ετών δηλώνουν ότι έχουν διδαχθεί ότι «μια γυναίκα μπορεί να έχει πέος».
Σε ένα στα πέντε έχει ειπωθεί ότι «ένας άνδρας μπορεί να μείνει έγκυος».
Η βουλευτής Μίριαμ Κέιτς μιλάει κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της Northern Research Group στο Doncaster Racecourse, Αγγλία, στις 9 Ιουνίου 2023. (Danny Lawson/PA Wire)
Η συντηρητική βουλευτής Μίριαμ Κέιτς (Miriam Cates) δήλωσε ότι οι μαθητές υποβάλλονται σε μαθήματα σχέσεων και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που είναι «ακατάλληλα για την ηλικία, ακραία, σεξουαλικά και ανακριβή».
«Γραφικά μαθήματα για το στοματικό σεξ, για το πώς να πνίγετε τον σύντροφό σας με ασφάλεια και για 72 φύλα. Αυτό είναι που περνάει για σχέσεις και σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα βρετανικά σχολεία», δήλωσε.
Σε έκθεση που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο, η δεξαμενή σκέψης Policy Exchange με έδρα το Λονδίνο ανέφερε ότι τα περισσότερα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν ενημερώνουν τους γονείς εάν το παιδί τους θέλει να ταυτοποιηθεί ως άλλο φύλο.
Τα σχολεία και οι εξωτερικοί πάροχοι σεξουαλικής αγωγής έχουν επίσης κατηγορηθεί ότι κρύβουν το σχετικό υλικό από τους γονείς.
Τον Ιούνιο, η ιδρύτρια του No Secret Lesson Plans In UK Schools (Όχι στα μυστικά σχέδια μαθημάτων στα σχολεία του Ηνωμένου Βασιλείου), Κλερ Πέιτζ (Clare Page), η οποία ήθελε να δημοσιοποιηθούν δημόσια τα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής της κόρης της, έχασε την υπόθεση, αφού ο δικαστής έκρινε ότι τα εμπορικά συμφέροντα του τρίτου παρόχου σεξουαλικής αγωγής υπερέβαιναν το δημόσιο συμφέρον ενός γονέα που ζητούσε το υλικό.
Η εφημερίδα The Epoch Times επικοινώνησε με το Υπουργείο Παιδείας για σχόλια.
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ – Η εξέταση 41.000 ωρών βίντεο παρακολούθησης της αστυνομίας του Καπιτωλίου των ΗΠΑ από την εφημερίδα The Epoch Times – έρευνα που διήρκεσε τρεις μήνες – αποκάλυψε δραματικά πλάνα που σε πολλές περιπτώσεις έρχονται σε αντίθεση με τις επικρατούσες θεωρίες για το τι συνέβη στις 6 Ιανουαρίου 2021.
Από τα τέλη Απριλίου, η εφημερίδα έχει αναλύσει εκατοντάδες ώρες βίντεο, που παλιότερα δεν ήταν διαθέσιμα στο κοινό.
Τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, που συνεχίζεται ακόμη, παρουσιάζονται σε ειδικό ρεπορτάζ της Epoch TV από τον οικοδεσπότη Τζόσουα Φίλιπ και τον ερευνητή δημοσιογράφο Τζο Χάνεμαν.
Η Epoch Times έχει λάβει μέχρι στιγμής 65 βίντεο από τη βάση δεδομένων CCTV της αστυνομίας του Καπιτωλίου των ΗΠΑ. Εκκρεμούν 64. Μερικά κλιπ δεν αποκαλύφθηκαν για λόγους ασφαλείας. Στο σύνολό τους, αυτά τα βίντεο καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που αφορούν την 6η Ιανουαρίου.
(1) Μεγάλο πλήθος είχε ήδη συγκεντρωθεί στα δυτικά του Καπιτωλίου, πολύ πριν ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ τελειώσει την ομιλία του στο Ellipse. (2) Ο Μπέντζαμιν Φίλιπς κατέρρευσε μακριά από το ορμητικό πλήθος και πολύ πριν η αστυνομία αρχίσει να χρησιμοποιεί εκρηκτικά πυρομαχικά εναντίον του πλήθους. (3) Βίντεο από το νότιο άκρο της δυτικής πλατείας δείχνει τον αστυνομικό του Καπιτωλίου Μπράιαν Σίκνικ και έναν αστυνομικό σε κοντινή απόσταση να ψεκάζουν μεγάλες ποσότητες σπρέι πιπεριού. Οι δύο κατηγορούμενοι που καταδικάστηκαν για την επίθεση με σπρέι πιπεριού λένε ότι το βίντεο δεν αποκαλύφθηκε ποτέ από τους εισαγγελείς. (4) Ο «Ροζ Μπερές» κατηύθυνε τους διαδηλωτές στο Καπιτώλιο και οδήγησε προσωπικά έναν κατηγορούμενο για την 6η Ιανουαρίου στο Κέντρο Επισκεπτών του Καπιτωλίου. (5) Η οικογένεια Μαν από το Μπόργκερ του Τέξας περπάτησε μέσα στο Καπιτώλιο και μάζεψε σκουπίδια από το Κέντρο Επισκεπτών του Καπιτωλίου. Πέντε μέλη της οικογένειας καταδικάστηκαν για πλημμελήματα. (6) Ο υπαστυνόμος Ταρίκ Τζόνσον (αρ.) ενήργησε αποφασιστικά εκείνη την ημέρα, εκκενώνοντας τις αίθουσες της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων, ενώ οι προϊστάμενοί του παρέμεναν σιωπηλοί στο Κέντρο Διοίκησης. (7) Η αστυνομία του Καπιτωλίου κατέγραψε τον ιδρυτή των Oath Keepers, Στιούαρτ Ρόουντς, σε κάμερα ασφαλείας κλειστού κυκλώματος στις 6 Ιανουαρίου 2021 – βίντεο. (8) Μετά τον πυροβολισμό της Άσλι Μπάμπιτ στις 14:45, οι τακτικές ομάδες της αστυνομίας άρχισαν μια επιθετική προσπάθεια να εκκαθαρίσουν το Καπιτώλιο από τους διαδηλωτές. (9) Αφού κατέρρευσε κοντά στη σήραγγα Lower West Terrace, χωρίς η αστυνομία να την προσέξει, η Ροζάν Μπόυλαντ δέχτηκε άμεσα βοήθεια μόλις την τράβηξαν μέσα στο Καπιτώλιο. (Εικόνες: The Epoch Times, Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου, Αστυνομία του Καπιτωλίου των ΗΠΑ/Screenshot μέσω The Epoch Times)
Ποιος είναι ο «Ροζ Μπερές»;
Όσοι βρέθηκαν στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ στις 6 Ιανουαρίου 2021 δεν μπόρεσαν να μην παρατηρήσουν τη νεαρή γυναίκα με τα κομψά ρούχα, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια, την τσάντα Dolce & Gabbana και τον ροζ μπερέ στο κεφάλι της. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγινε γνωστή με το hashtag #PinkBeret.
Μια γυναίκα, γνωστή αρχικά μόνο ως «Ροζ Μπερές», κατηύθυνε και παρέσυρε ανθρώπους μέσα στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ στις 6 Ιανουαρίου 2021, όπως υποστηρίζει ένας δικηγόρος υπεράσπισης. (Περιφερειακό δικαστήριο των ΗΠΑ-Ανοικτή πηγή βίντεο/στιγμιότυπα μέσω The Epoch Times)
Ο «Ροζ Μπερές βρισκόταν μέσα στο πλήθος που παρακολούθησε την πρώτη παραβίαση των αστυνομικών γραμμών κοντά στο Συντριβάνι της Ειρήνης στη δυτική πλευρά του Καπιτωλίου, περίπου στις 12:50 μ.μ. Ο κατηγορούμενος για την 6η Ιανουαρίου Ντάρελ Νήλυ δήλωσε σε ομοσπονδιακό δικαστήριο στην ποινική του δίκη ότι ο «Ροζ Μπερές» τον παρέσυρε στο Κέντρο Επισκεπτών του Καπιτωλίου και προσπάθησε να του φορτώσει μια τσάντα γεμάτη εξοπλισμό της αστυνομίας που μάζεψε από το πάτωμα.
«Είναι σαφές ότι ο “Ροζ Μπερές” είχε ως αποστολή να φτάσει στο Καπιτώλιο το συντομότερο δυνατό και να είναι από τους πρώτους που θα έφταναν εκεί», έγραψε η δικηγόρος του Νήλυ, Κίρα Γουέστ, σε δικαστική κατάθεση. «Το καταλαβαίνουμε επειδή διέσχισε το γρασίδι τρέχοντας – με τακούνια”.
Η Epoch Times ζήτησε και μελέτησε ένα σύνολο από βίντεο που καταγράφουν τις ενέργειες της γυναίκας.
Μετά από περισσότερο από δύο χρόνια, στα τέλη Απριλίου του τρέχοντος έτους, το FBI την έβαλε στη σελίδα των καταζητούμενων για την 6η Ιανουαρίου. Περισσότερο από δύο μήνες αφότου κατονομάστηκε στις δικαστικές καταθέσεις του Νήλυ ως πιθανή μάρτυς υπεράσπισης, το FBI ταυτοποίησε τον «Ροζ Μπερέ» ως Τζένιφερ Ινζούνζα Βάργκας Γκέλερ (Jennifer Inzunza Vargas Geller).
Η κα Γκέλερ εθεάθη στο Κέντρο Επισκεπτών του Καπιτωλίου μαζί με τον Νήλυ. Κάποια στιγμή, όπως δείχνει το βίντεο παρακολούθησης, έβγαλε τον μπερέ της, έσκυψε για να μην φαίνεται και ανέβηκε τρέχοντας τις κυλιόμενες σκάλες. Ο Νήλυ συνέχισε να την αναζητά, χωρίς να καταλάβει ότι τον είχε παρατήσει. Λίγο αργότερα, βίντεο από κάμερα ασφαλείας τη δείχνει με έναν άλλο άνδρα διαδηλωτή σε διαφορετικό σημείο του Καπιτωλίου.
Η κα Γκέλερ παρατηρήθηκε έξω από την είσοδο του κοινοβουλευτικού σώματος της Γερουσίας να παρακινεί τον κόσμο να μπει στο κτίριο με ένα ραβδί. Η κα Γουέστ έγραψε σε δικαστική κατάθεση ότι το θέαμα της θύμισε τον Ιταλό μαέστρο Αρτούρο Τοσκανίνι.
Στις 9 Μαΐου, το υπουργείο Δικαιοσύνης απήγγειλε στην κα Γκέλερ κατηγορίες για τέσσερα πλημμελήματα για την 6η Ιανουαρίου. Η περίπτωσή της είναι ασυνήθιστη επειδή το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν ανακοινώνει σχεδόν ποτέ κατηγορίες εναντίον κατηγορουμένων πριν αυτοί συλληφθούν και τεθούν υπό κράτηση.
Ο σύζυγός της, Σπένσερ Σίντνεϋ Γκέλερ (Spencer Sidney Geller), κατηγορήθηκε τον Ιούλιο για ένα κακούργημα παρακώλυσης και τέσσερα πλημμελήματα. Όπως και στην περίπτωση της συζύγου του, οι κατηγορίες κατά του κου Γκέλερ ανακοινώθηκαν ενώ δεν ήταν υπό κράτηση.
Οι Γκέλερ ζουν στην Ταϊλάνδη με την 10 μηνών κόρη τους. Μέχρι στιγμής, το FBI δεν έχει κάνει κινήσεις να συλλάβει το ζευγάρι ώστε να εκδοθούν πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να δικαστούν.
Ο αξιωματικός Μπράιαν Σίκνικ
Μερικά από τα πιο δραματικά πλάνα από τις κάμερες κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης που εξέτασε η Epoch Times αφορούν την ακινητοποίηση του αστυνομικού του Καπιτωλίου Μπράιαν Σίκνικ (Brian Sicknick), ο οποίος πέθανε την επόμενη ημέρα.
Ο αστυνομικός του Καπιτωλίου Μπράιαν Σίκνικ. (Αστυνομία του Καπιτωλίου των Ηνωμένων Πολιτειών μέσω AP)
Ο κος Σίκνικ, 42 ετών από το Σπρίνγκφηλντ, με 13 χρόνια προϋπηρεσία στην αστυνομία του Καπιτωλίου των ΗΠΑ και κάτοικος του κεντρικού Νιου Τζέρσεϊ, πέθανε αργά στις 7 Ιανουαρίου 2021. Η αιτία θανάτου του ήταν δύο εγκεφαλικά επεισόδια. Ο θάνατός του χαρακτηρίστηκε φυσικός από το γραφείο του επικεφαλής ιατροδικαστή της Ουάσιγκτον. Ο κος Σίκνικ κηδεύτηκε στο Εθνικό Κοιμητήριο του Άρλιγκτον στη Βιρτζίνια, αφού πρώτα το σώμα του παρέμεινε στη Ροτόντα του Καπιτωλίου τον Φεβρουάριο του 2021.
Οι ομοσπονδιακοί εισαγγελείς απήγγειλαν κατηγορίες σε δύο άνδρες για επίθεση με σπρέι πιπεριού κατά του κου Σίκνικ: στον Τζούλιαν Έλι Κάτερ (Julian Elie Khater), 34 ετών από το Σόμερσετ του Νιου Τζέρσεϊ και στον Τζορτζ Π. Τάνιος (George P. Tanios), 41 ετών από το Μόργκανταουν της Δυτικής Βιρτζίνια.
Το βίντεο δείχνει ότι λίγο μετά τις 14:20, ο κος Σίκνικ και δύο αστυνομικοί του MPD όρμησαν στο πλήθος των ταραχοποιών, οι οποίοι πηδούσαν τα εμπόδια ασφαλείας με έναν χοντρό ιμάντα μεταφοράς εμπορευμάτων.
Ένας διοικητής της MPD έριξε πολυάριθμες ριπές σπρέι πιπεριού από μια δεξαμενή μεγάλης ταχύτητας, που έπεσαν 6 μέτρα ή και περισσότερο μέσα στο πλήθος, όπως δείχνει το βίντεο. Τόσο η ροή του σπρέι πιπεριού όσο και ένα σύννεφο από τα εκτοξευθέντα που σήκωσε ο ισχυρός άνεμος πέρασαν κοντά από την αριστερή πλευρά του προσώπου του Σίκνικ.
Ο κος Σίκνικ έφυγε γρήγορα από εκείνο το σημείο, περνώντας ακριβώς μπροστά από έναν ταραχοποιό που επιτέθηκε εναντίον του και ενός αστυνομικού του MPD. Ξέπλυνε τα μάτια του κοντά στις σκαλωσιές των εγκαινίων και στη συνέχεια ανέβηκε τα νοτιοδυτικά σκαλοπάτια προς την επάνω βεράντα. Παρέμεινε στην υπηρεσία του, αλλά κατέρρευσε περίπου στις 10 μ.μ. κι ενώ είχε χάσει τη διαύγεια της ομιλίας του, όπως παρατήρησαν συνάδελφοί του.
Αποχαιρετισμός του αστυνομικού του Καπιτωλίου Μπράιαν Σίκνικ, το σώμα του οποίου τοποθετήθηκε τιμητικά στη Ροτόντα του Καπιτωλίου των ΗΠΑ. Ουάσιγκτον, 3 Φεβρουαρίου 2021. (Kevin Dietsch/Pool/Getty Images)
Ο κος Κάτερ καταδικάστηκε σε 6 χρόνια και 8 μήνες φυλάκιση βάσει συμφωνίας για επίθεση με φονικό όπλο και άλλες κατηγορίες. Αν και αρχικά του απαγγέλθηκαν 12 κατηγορίες, ο κος Τάνιος δήλωσε ένοχος για δύο πλημμελήματα και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης, ένα έτος αναστολή και πρόστιμο 1.800 δολαρίων.
Ο πατέρας του κου Κάτερ και ο κος Τάνιος δήλωσαν ότι δεν είχαν δει ποτέ το βίντεο πριν τους δείξει το υλικό η Epoch Times.
«Το απέκρυψαν [βρισιές] αυτό. Μεγάλο χρονικό διάστημα. Ω, Θεέ μου, Θεέ μου», είπε ο κος Τάνιος στην Epoch Times βλέποντας το υλικό.
Ο κος Τάνιος δήλωσε ότι πιστεύει ότι το βίντεο θα έπρεπε να είχε γνωστοποιηθεί στους δικηγόρους του ίδιου και του κου Κάτερ ως αθωωτικό αποδεικτικό στοιχείο.
Ο Έλι Κάτερ, ο πατέρας του Τζούλιαν Κάτερ, δήλωσε ότι το βίντεο είναι ένα ακόμη παράδειγμα ενός συστήματος που είναι εναντίον των κατηγορουμένων.
«Δεδομένου ότι συνέβη στην Ουάσιγκτον, όλα είναι εναντίον των 6/1», δήλωσε ο κος Κάτερ στην Epoch Times. «Από την αρχή, πήραν αυτή την ιστορία και απλώς υπερβάλλουν, μπερδεύουν τα γεγονότα και λένε ψέματα για πολλά άλλα πράγματα. Καταλάβαμε ότι όλα είναι εναντίον μας.»
Ο κος Κάτερ υπολόγισε ότι έχει δώσει σχεδόν 450.000 δολάρια σε νομικά έξοδα για την υπεράσπιση του γιου του σε ποινικά και αστικά δικαστήρια. Είπε ότι έχει σχεδόν εξαντλήσει τους πόρους του για να πληρώσει έναν δικηγόρο πολιτικής αγωγής για να εκπροσωπήσει τον γιο του στην αγωγή 30 εκατομμυρίων δολαρίων για άδικο θάνατο που κατέθεσε η Σάντρα Γκάρζα, πρώην φίλη του κου Σίκνικ, εναντίον του προέδρου Τραμπ, του κου Τάνιος και του κου Κάτερ.
Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ, χρησιμοποιήθηκε σπρέι πιπεριού. Ουάσιγκτον, 6 Ιανουαρίου 2021. (Leo Shi/The Epoch Times)
Οι New York Times δημοσίευσαν μια ιστορία του 2021, λέγοντας ότι υποστηρικτές του κου Τραμπ έσπασαν το κεφάλι του κου Σίκνικ με πυροσβεστήρα, προκαλώντας έτσι τον θάνατό του. Αν και ο ισχυρισμός αυτός τελικά αποσύρθηκε, εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται 30 μήνες μετά τον θάνατο του κου Σίκνικ.
Ο επόμενος ισχυρισμός ήταν ότι ο θάνατός του προκλήθηκε από ένα δυνατό σπρέι αρκούδας που χρησιμοποιούσαν ο κος Κάτερ και ο κος Τάνιος. Ενώ ο κος Τάνιος είπε ότι είχε στο σακίδιό του δοχεία με σπρέι αρκούδας σε περίπτωση που οι άνδρες δέχονταν επίθεση από την Αντίφα, το σπρέι δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ.
Ο κος Κάτερ είχε ένα δοχείο σπρέι πιπεριού Mace μάρκας KeyGuard, που του έδωσε ο κος Τάνιος το βράδυ της 5ης Ιανουαρίου. Η συσκευή, σε μέγεθος τσέπης με αναδιπλούμενο καπάκι, χρησιμοποιήθηκε για να ψεκάσει τους αστυνομικούς, σύμφωνα με τους εισαγγελείς. Ο κατασκευαστής λέει ότι το δοχείο εκπέμπει ένα λεπτό ρεύμα σπρέι πιπεριού σε απόσταση έως και 10 μέτρα.
Ο κος Τάνιος δήλωσε ότι δεν συνειδητοποίησε ότι ο κος Κάτερ είχε χρησιμοποιήσει το σπρέι, παρά μήνες μετά τις 6 Ιανουαρίου.
Ο Τζέσι Μπίνναλ, δικηγόρος που εκπροσωπεί τον κο Τραμπ στην αστική αγωγή των 30 εκατομμυρίων δολαρίων, δήλωσε ότι δεν μπορεί να σχολιάσει τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει το βίντεο στην αγωγή.
Οι Φύλακες του Όρκου
Όταν πέντε κατηγορούμενοι των Φυλάκων του Όρκου (Οath Keepers) δικάστηκαν τον Σεπτέμβριο του 2022 για φερόμενη συνωμοσία με σκοπό την επίθεση στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου, ένα βασικό στοιχείο της κατηγορίας ήταν ένα υποτιθέμενο τριπλό τηλεφώνημα που ξεκίνησε από τον ιδρυτή των Φυλάκων του Όρκου Έλμερ Στιούαρτ Ρόουντς Γ΄(Elmer Stewart Rhodes III).
Οι εισαγγελείς ισχυρίστηκαν ότι ο κος Ρόουντς μίλησε με την αρχηγό των Φυλάκων του Όρκου της Φλόριντα Κέλι Μεγγς και τον διευθυντή επιχειρήσεων της 6/1 Μάικλ «Γουίπ» Γκρην, δίνοντας οδηγίες για επίθεση στο Καπιτώλιο.
Οι συνήγοροι υπεράσπισης υποστήριξαν ότι το τηλεφώνημα δεν έγινε ποτέ και ότι τα τηλεφωνήματα που επιχείρησε ο κος Ρόουντς εκείνο το απόγευμα είχαν σκοπό να πουν στους Φύλακες του Όρκου να απομακρυνθούν από το Καπιτώλιο και όχι να επιτεθούν.
Το βίντεο που ανακάλυψε η Epoch Times δείχνει ότι μία από τις εξωτερικές κάμερες στο επίπεδο της βεράντας ήταν στραμμένη στον κο Ρόουντς ενώ εκείνος βρισκόταν στην άνω βορειοδυτική βεράντα του Καπιτωλίου, μεταξύ 14:51 και σχεδόν 15:00.
Ο ιδρυτής των Φυλάκων του Όρκου, Έλμερ Στιούαρτ Ρόουντς Γ΄, επιχειρεί να κάνει ένα τηλεφώνημα στην άνω βεράντα του Καπιτωλίου των ΗΠΑ. Ουάσιγκτον, 6 Ιανουαρίου 2021. (Αστυνομία του Καπιτωλίου των ΗΠΑ/Στιγμιότυπο μέσω The Epoch Times)
Στο βίντεο, ο κος Ρόουντς φαίνεται να προσπαθεί να καλέσει με το κινητό του τηλέφωνο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Φαίνεται ότι πήρε σύντομη συνέντευξη από έναν podcaster και στη συνέχεια συνέχισε να προσπαθεί να κάνει κλήσεις, όπως φαίνεται στο βίντεο.
Μαζί με τον κο Ρόουντς, κατά τη διάρκεια του βίντεο, στεκόταν η πρώην γενική σύμβουλος των Φυλάκων του Όρκου Κέλλυ Σορέλ (Kellye SoRelle) και ένας άγνωστος Φύλακας του Όρκου, με μπουφάν παραλλαγής και καπέλο της οργάνωσης γυρισμένο προς τα πίσω.
Σε κάποιο σημείο, ο κος Ρόουντς περπατούσε ακριβώς έξω από το οπτικό πεδίο της κάμερας. Το υλικό δείχνει ένα χέρι να απλώνει το χέρι του για να δώσει ένα σπρώξιμο στην κάμερα, ώστε να ακολουθήσει τον κο Ρόουντς. Φαίνεται ότι κάποιος βρισκόταν πίσω από την κάμερα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των εννέα λεπτών που ο κος Ρόουντς στεκόταν σε εκείνο το τμήμα της βεράντας.
«Δεν το είδα ποτέ», δήλωσε ο κος Ρόουντς στην Epoch Times σε τηλεφωνική συνέντευξη που έδωσε τον Ιούνιο από τη φυλακή, αναφερόμενος στα εννέα λεπτά του εν λόγω βίντεο. Ο κος Ρόουντς είπε ότι η ιδέα ότι τον παρακολουθούσαν είναι «πραγματικά ανατριχιαστική».
Ο κος Ρόουντς και η κα Σορέλ εμφανίστηκαν στην αριστερή πλευρά της εικόνας της κάμερας στις 14:51:36, όπως δείχνει το βίντεο του κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης.
Ο άγνωστος Φύλακας του Όρκου ακολούθησε τον κος Ρόουντς, μπαίνοντας στο οπτικό πεδίο της κάμερας λίγο αργότερα. Ο άνδρας πιθανώς παρείχε ασφάλεια στην κα Σορέλ, δήλωσε στην Epoch Times ένας από τους δικηγόρους του κου Ρόουντς.
«Δεν θυμάμαι να έχω δει αυτό το βίντεο», δήλωσε στην Epoch Times ένας από τους συνηγόρους υπεράσπισης του κου Ρόουντς, ο Έντουαρντ Τάρπλεϋ. «Μπορεί να είχε δοθεί, αλλά σίγουρα δεν το είδα. Μας δόθηκαν χιλιάδες βίντεο για να τα εξετάσουμε. Μου φαίνεται αρκετά σαφές ότι κάποιος πράγματι ακολουθούσε τον Στιούαρτ στο έδαφος με τη βιντεοκάμερα.»
Στις 14:57:30, ένα χέρι εμφανίστηκε στην αριστερή πλευρά του βίντεο και έγειρε με τη βία την κάμερα προς τα κάτω και στη συνέχεια προς τα αριστερά. Ο κος Ρόουντς ξαναμπήκε στο οπτικό πεδίο της κάμερας. Ο άλλος Φύλακας του Όρκου ήταν ορατός κατά διαστήματα στην αριστερή άκρη του κάδρου.
Το βίντεο είναι σημαντικό επειδή θα μπορούσε να υποστηρίξει την κατάθεση που έδωσε ο κος Ρόουντς σε συνεντεύξεις στο FBI και στις καταθέσεις του στο δικαστήριο ότι προσπαθούσε να απομακρύνει τους Φύλακες του Όρκου από το Καπιτώλιο και όχι να επιτεθεί.
«Προσπαθούσα να τους καλέσω, να τους κάνω να έρθουν σε εμάς, να τους κάνω να έρθουν σε μένα και τον Γουίπ», είπε ο κος Ρόουντς στο FBI τον Μάιο του 2021. «Αυτό ήταν όλο. Δεν μπορούσα να έχω καμία [βρισιές] επικοινωνία.»
Ο ιδρυτής των Φυλάκων του Όρκου (Oath Keepers) Έλμερ Στιούαρτ Ρόουντς Γ΄, έξω από το Καπιτώλιο των ΗΠΑ. Ουάσινγκτον, 6 Ιανουαρίου 2021. (Ford Fischer / News2Share)
Ο κος Τάρπλεϋ δήλωσε ότι θεωρεί το βίντεο ασφαλείας που αποκαλύφθηκε πρόσφατα αθωωτικό στοιχείο που θα έπρεπε να είχε παραδοθεί από τους εισαγγελείς.
«Η κυβέρνηση υποστήριξε ότι τα μηνύματα του Στιούαρτ που καλούσαν όλους να έρθουν στο Καπιτώλιο ήταν ένα κάλεσμα για να έρθουν να επιτεθούν στο Καπιτώλιο», δήλωσε ο κος Τάρπλεϋ. «Φυσικά, γνωρίζουμε ότι αυτό είναι εντελώς ψευδές.»
Ο συνήγορος υπεράσπισης Μπραντ Γκάιερ, ο οποίος εκπροσώπησε τον Φύλακα του Όρκου Κένεθ Χάρελσον στην ίδια δίκη με τον κο Ρόουντς, δήλωσε ότι η υπεράσπιση παρουσίασε στοιχεία ότι το κάλεσμα δεν έγινε ποτέ.
«Η υπεράσπιση υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε καμία επικοινωνία μεταξύ του Μεγγς και του Ρόουντς”, δήλωσε ο κος Γκάιερ. «Αυτό το βίντεο επιβεβαιώνει ότι ο Ρόουντς είχε προβλήματα με το τηλέφωνό του όσον αφορά τη λειτουργία του και μπορεί επίσης να υποδηλώνει ότι ο Ρόουντς παρακολουθείτο στις 6 Ιανουαρίου από τις αστυνομικές αρχές.»
Ροζάν Μπόυλαντ
Ο θάνατος της 34χρονης Ροζάν Μπόυλαντ (Rosanne Boyland), από το Κένεσσο της Τζόρτζια, παραμένει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της 6ης Ιανουαρίου. Η κα Μπόυλαντ ήρθε στην Ουάσιγκτον για να ακούσει τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να μιλάει στο Ellipse. Πήρε τον δρόμο για το Καπιτώλιο και μπήκε στη σήραγγα της Κάτω Δυτικής Ταράτσας, λίγο πριν απελευθερωθεί άγνωστο αέριο στην πολυσύχναστη σήραγγα.
Νοσηλευτές εκτελούν καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση στη Ροζάν Μπόυλαντ πριν τη βάλουν στο ασθενοφόρο. Ουάσιγκτον, 6 Ιανουαρίου 2021. (ANDREW CABALLERO-REYNOLDS/AFP μέσω Getty Images)
Οι πληροφορίες που αποκαλύφθηκαν από τη μελέτη του βίντεο παρείχαν πολλές πληροφορίες σχετικά με το τι συνέβη στην κα Μπόυλαντ μετά την ανάσυρση του άψυχου σώματός της στο Καπιτώλιο, λίγο μετά τις 16:30 στις 6 Ιανουαρίου.
Το υλικό από τις κάμερες κλειστού κυκλώματος δείχνει ότι, αφού οι γιατροί στο υπόγειο του Καπιτωλίου προσπάθησαν να την επαναφέρουν, η κα Μπόυλαντ μετακινήθηκε ένα επίπεδο πάνω και μεταφέρθηκε μέσω της Κρύπτης για να συναντήσει τους τραυματιοφορείς του Τμήματος Πυροσβεστικής και ΕΚΑΒ της Ουάσιγκτον κοντά στην πόρτα της πτέρυγας της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Παρά τις πρώιμες αναφορές της Αστυνομίας του Καπιτωλίου ότι κατέρρευσε στη Ροτόντα στις 17:00, το βίντεο δείχνει ότι αυτό ήταν αδύνατο, όπως ακριβώς και η ιδέα ότι οι τραυματιοφορείς έπεσαν τυχαία πάνω σε δύο ανώνυμους αστυνομικούς του Καπιτωλίου που έκαναν καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση στην κα Μπόυλαντ.
Οι προσπάθειες να τη συνεφέρουν συνεχίστηκαν για 40΄περίπου ακόμα, πριν τη βάλουν σε ασθενοφόρο και τη μεταφέρουν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείου Τζόρτζιο Ουάσιγκτον, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος της.
Από την οικογένεια της, η Epoch Times έμαθε ότι η κα Μπόυλαντ είχε χτυπηθεί στο στήθος από μια σφαίρα πιπεριού που έριξε αστυνομικός στο πίσω μέρος της σήραγγας της Κάτω Δυτικής Ταράτσας.
Ο μεγάλος μώλωπας στον αριστερό ώμο της Ροζάν Μπόυλαντ δεν καταγράφηκε από τους υπεύθυνους στα επείγοντα περιστατικά ούτε στην αυτοψία, λέει η οικογένειά της. (Andrew Caballero-Reynolds/AFP μέσω Getty Images)
Μια από τις αδελφές της παρατήρησε έναν μεγάλο μαύρο μώλωπα στον αριστερό της ώμο σε μια φωτογραφία της Getty Images, που είχε δημοσιευθεί σε άρθρο της Epoch Times για την κα Μπόυλαντ, στις 24 Ιουλίου. Ωστόσο, ούτε στα επείγοντα ούτε αργότερα στην αυτοψία που διεξήγε το γραφείο του Αρχιιατροδικαστή καταγράφηκε αυτό το τραύμα.
Παρομοίως, ούτε το τραύμα πάνω από το δεξί μάτι της καταγράφηκε, το οποίο ενδεχομένως προήλθε από έναν αστυνομικό που τη χτύπησε με ένα ξύλινο μπαστούνι ενώ εκείνη είχε ήδη χάσει τις αισθήσεις της, όπως έχει αναφέρει η Epoch Times βάσει του μαγνητοσκοπημένου υλικού της αστυνομίας.
Ο θάνατος του Μπέντζαμιν Φίλιπς
Το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας θέτει υπό αμφισβήτηση και την υπόθεση ότι ο Μπέντζαμιν Τζέημς Φίλιπς (Benjamin James Philips), ο πρώτος από τους 4 οπαδούς του Ντ. Τραμπ που βρήκε τον θάνατο εκείνη την ημέρα, χτυπήθηκε από αστυνομικά πυρομαχικά πριν πάθει καρδιακό επεισόδιο.
Βίντεο από κάμερα που βρισκόταν στον πέρα δυτικό θόλο δείχνει έναν άντρα που παραπατά και πέφτει πίσω από την εξέδρα των εγκαινίων στη δυτική πλευρά του Καπιτωλίου, στις 12:59:17, αμέσως μετά την παραβίαση του χαμηλού προστατευτικού κιγκλιδώματος από ένα μεγαλύτερο πλήθος, στις 12:58:52.
Από τις κάμερες που βρίσκονταν ψηλά, φαίνεται ότι τα πρώτα αστυνομικά πυρά χρησιμοποιήθηκαν στις 13:10 κατά του πλήθους, στον νότιο άκρο της δυτικής πλατείας.
Ο υπαστυνόμος Έρικ Γουώλντο μετέδωσε στις 13:06 ότι «ένα μεγάλο πλήθος συγκρούεται με τους αστυνομικούς, σπρώχνοντας και ρίχνοντας βλήματα. Έχω προειδοποιήσει για τη χρήση χημικών. Χρειάζομαι μια όχι φονική ομάδα από πάνω μου για να αναγνωρίσει τους προβοκάτορες και να αρχίσει να αναπτύσσεται. Ξεκινήστε!». Τα πυρομαχικά άρχισαν να χρησιμοποιούνται μετά από τις 13:10΄.
Οι διασώστες μεταφέρουν τον Μπέντζαμιν Φίλιπς με ένα αυτοσχέδιο φορείο μέχρι ένα ασθενοφόρο. Καπιτώλιο, 6 Ιανουαρίου 2021. (Αστυνομία του Καπιτωλίου των ΗΠΑ/Στιγμιότυπο μέσω The Epoch Times)
Το πρώτο βίντεο που δείχνει από κοντά τον κο Φίλιπς ξεκινά στις 13:02:51, όταν το κέντρο ελέγχου της αστυνομίας του Καπιτωλίου έστρεψε μια από τις κάμερες στο σημείο όπου έπεσε. Παρευρισκόμενοι και ένας αστυνομικός τού δίνουν τις πρώτες βοήθειες εναλλάξ. Η πρώτη κλήση για βοήθεια έγινε με τον ασύρματο της αστυνομίας του Καπιτωλίου στις 13:04, σύμφωνα με τις ηχογραφήσεις που εξέτασε η Epoch Times.
«Μπορείτε να έρθει κάποιος με έναν αυτόματο εξωτερικό απινιδωτή; Στο τέλος της δυτικής πρόσοψης έχουμε έναν άνθρωπο πεσμένο, που δεν αναπνέει», είπε μια αξιωματικός στο κανάλι της αστυνομίας του Καπιτωλίου.
Περίπου στις 13:15΄, ένας ξέπνοος αστυνομικός ανακοίνωσε ότι ούτε η Πυροσβεστική Υπηρεσία ούτε το ΕΚΑΒ μπορούσαν να πάνε εκεί όπου βρισκόταν ο κος Φίλιπς.
«Φέρνουν τώρα τον ασθενή στο ασθενοφόρο», φώναξε στον ασύρματο. «Αρνούνται να πάνε εκείνοι.»
Περαστικοί και αστυνομικοί τοποθέτησαν τον κο Φίλιπς σε μια σχάρα ποδηλάτου και τον μετέφεραν μέχρι το ασθενοφόρο. Οι τραυματιοφορείς τον παρέλαβαν στις 13:19. Αργότερα, ανακοινώθηκε ο θάνατος του.
Το Γραφείο του Αρχιιατροδικαστή έβγαλε το πόρισμα ότι ο κος Φίλιπς πέθανε από υπερτασική αθηροσκληρωτική καρδιαγγειακή νόσο. Ο παθολόγος Δρ Φερνάντο Ντίας χαρακτήρισε τον θάνατο του «φυσιολογικό».
Σαρώνοντας το Καπιτώλιο
Αφού η βετεράνος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ Άσλι Μπάμπιτ, 35 ετών, πυροβολήθηκε από την αστυνομία του Καπιτωλίου κοντά στην αίθουσα της Βουλής των Αντιπροσώπων στις 14:45, η αστυνομία κατέβαλε επιθετικές προσπάθειες για να απωθήσει όλους τους διαδηλωτές από το Καπιτώλιο. Οι Epoch Times απέκτησαν βίντεο από κάμερες ασφαλείας που δείχνουν ομάδες κρούσης των ΜΑΤ να εκκενώνουν το Καπιτώλιο.
Δυνάμεις του FBI και της ATF απομακρύνουν τους διαδηλωτές από το εσωτερικό του Καπιτωλίου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, στις 6 Ιανουαρίου 2021. (Brent Stirton/Getty Images)
Αξιωματικοί της Αστυνομίας του Καπιτωλίου και του Μητροπολιτικού Αστυνομικού Τμήματος σχημάτισαν γραμμές συμπλοκής και έσπρωξαν ομάδες διαδηλωτών προς τις εξόδους, φωνάζοντας: «Κάντε πίσω! Κάντε πίσω! Κάντε πίσω!». Ένα μεγάλο τμήμα της αστυνομίας έσπρωξε τους διαδηλωτές κατά μήκος της Μεγάλης Ροτόντας και τους ανάγκασε να βγουν από τις εξόδους.
Ταυτόχρονα, τακτικές ομάδες από το Γραφείο Αλκοόλ, Καπνού, Πυροβόλων Όπλων και Εκρηκτικών (ATF) και άλλες ομοσπονδιακές υπηρεσίες άρχισαν να σαρώνουν τους επάνω ορόφους του Καπιτωλίου για να διασφαλίσουν ότι δεν υπήρχαν διαδηλωτές.
Με τα τουφέκια υψωμένα και τα τακτικά φώτα SureFire να φωτίζουν τον δρόμο τους, οι τακτικές ομάδες κινήθηκαν μεθοδικά μέσα στο κτίριο.
Κάποια στιγμή, μια τακτική ομάδα της ATF ήρθε στη γωνία κοντά στο γραφείο της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι. Ένας έκπληκτος αστυνομικός της Αστυνομίας του Καπιτωλίου στον κατά τα άλλα άδειο διάδρομο πέταξε τα χέρια του στον αέρα σαν να ήθελε να παραδοθεί.
Οι γιατροί είναι ελεύθεροι να συνταγογραφούν την ιβερμεκτίνη για τη θεραπεία της COVID-19, δήλωσε αυτή την εβδομάδα ένας δικηγόρος που εκπροσωπεί τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA).
«Ο FDA αναγνωρίζει ρητά ότι οι γιατροί έχουν την εξουσία να συνταγογραφούν ιβερμεκτίνη για τη θεραπεία του COVID», δήλωσε η Άσλεϊ Τσανγκ Χόνολντ, δικηγόρος του Υπουργείου Δικαιοσύνης που εκπροσωπεί τον FDA, κατά τη διάρκεια ακροαματικής διαδικασίας στις 8 Αυγούστου στο Εφετείο των ΗΠΑ για την 5η περιφέρεια.
Η κυβέρνηση υπερασπίζεται τις επανειλημμένες προτροπές του FDA προς τους ανθρώπους να μην παίρνουν ιβερμεκτίνη για την COVID-19, συμπεριλαμβανομένης μιας ανάρτησης που έλεγε «Σταματήστε το».
Η υπόθεση ασκήθηκε από τρεις γιατρούς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο FDA παρενέβη παράνομα στην άσκηση της ιατρικής τους με τις δηλώσεις αυτές. Ένας ομοσπονδιακός δικαστής απέρριψε την υπόθεση το 2022, με αποτέλεσμα να ασκηθεί έφεση.
«Το θεμελιώδες ζήτημα σε αυτή την υπόθεση είναι απλό. Αφού ο FDA εγκρίνει το φάρμακο για τον άνθρωπο προς πώληση, έχει στη συνέχεια την εξουσία να παρεμβαίνει στον τρόπο με τον οποίο το φάρμακο αυτό χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της σχέσης γιατρού-ασθενούς; Η απάντηση είναι όχι», δήλωσε στο εφετείο ο εκπρόσωπος των γιατρών Τζάρεντ Κέλσον.
Ο FDA στις 21 Αυγούστου 2021, έγραψε στο X, το πρώην Twitter: «Δεν είσαι άλογο. Δεν είσαι αγελάδα. Σοβαρά, όλοι σας. Σταματήστε το». Η ανάρτηση, η οποία παρέπεμπε σε μια σελίδα του FDA που λέει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να χρησιμοποιούν ιβερμεκτίνη για την πρόληψη ή τη θεραπεία της COVID-19, έγινε ανάρπαστη.
Σε άλλες δηλώσεις, ο FDA αναφέρει ότι η ιβερμεκτίνη «δεν έχει αδειοδοτηθεί ή εγκριθεί για τη θεραπεία της COVID-19» και «Ερ: Πρέπει να πάρω ιβερμεκτίνη για την πρόληψη ή τη θεραπεία του COVID-19; A: Όχι».
Εντολή ή όχι εντολή
«Ο FDA προέβη σε αυτές τις δηλώσεις ως απάντηση σε πολλαπλές αναφορές καταναλωτών που νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομεία, μετά από θεραπευτική αγωγή με ιβερμεκτίνη που προορίζεται για άλογα, η οποία είναι διαθέσιμη για αγορά χωρίς ιατρική συνταγή», δήλωσε η κ. Χόνολντ.
Μια έκδοση του φαρμάκου για ζώα είναι διαθέσιμη, αλλά η ιβερμεκτίνη έχει εγκριθεί από τον FDA για ανθρώπινη χρήση κατά ασθενειών που προκαλούνται από παράσιτα.
Η κα Χόνολντ δήλωσε ότι ο FDA δεν έχει σκοπό να απαιτήσει από κανέναν να κάνει οτιδήποτε ή να απαγορεύσει σε κανέναν να κάνει οτιδήποτε.
«Και όταν έλεγε “Όχι, σταμάτα το”;» ρώτησε η περιφερειακή δικαστής κα. Τζένιφερ Γουόκερ Έλροντ, μέλος της επιτροπής που εκδικάζει την έφεση. «Γιατί αυτό δεν αποτελεί εντολή; Αν κάνατε μάθημα αγγλικών, θα έλεγαν ότι αυτό ήταν εντολή».
Η κ. Χόνολντ περιέγραψε τις δηλώσεις ως «απλώς σπόντες».
«Μπορείτε να απαντήσετε στην ερώτηση, παρακαλώ; Είναι αυτό μια εντολή, ‘Σταμάτα’;» ρώτησε η δικαστής Έλροντ.
«Σε ορισμένα πλαίσια, αυτές οι λέξεις θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως εντολή», δήλωσε η κα Χόνολντ. «Αλλά σε αυτό το πλαίσιο, όπου ο FDA χρησιμοποιούσε απλώς αυτές τις λέξεις στο πλαίσιο ενός ευφυούς tweet που είχε σκοπό να μοιραστεί το ενημερωτικό της άρθρο, οι δηλώσεις αυτές δεν φτάνουν στο επίπεδο της εντολής».
Οι δηλώσεις «δεν απαγορεύουν στους γιατρούς να συνταγογραφούν ιβερμεκτίνη για τη θεραπεία του COVID ή για οποιονδήποτε άλλο σκοπό» δήλωσε η κα Χόνολντ. Σημείωσε ότι ο FDA, μαζί με τις δηλώσεις, ανέφερε ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να συμβουλεύονται τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης σχετικά με τις θεραπείες της COVID-19 και ότι μπορούν να λαμβάνουν φάρμακα, εάν αυτά συνταγογραφούνται από τον πάροχο.
«Ο FDA αναγνωρίζει σαφώς ότι οι γιατροί έχουν την εξουσία να συνταγογραφούν ιβερμεκτίνη στον άνθρωπο για τη θεραπεία του COVID. Επομένως, δεν παρεμβαίνουν στην εξουσία των γιατρών να συνταγογραφούν φάρμακα ή να ασκούν την ιατρική», δήλωσε η ίδια.
Η δικαστής Έλροντ συμμετέχει στην επιτροπή μαζί με τους δικαστές Έντιθ Μπράουν Κλέμεντ και Ντον Γουίλετ. Και οι τρεις διορίστηκαν υπό τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Ομοσπονδιακός νόμος
Οι ενάγοντες είναι οι γιατροί Πολ Μάρικ, Μαίρη Μπόουντεν και Ρόμπερτ Άπτερ. Λένε ότι υπέστησαν επαγγελματική ζημία από τις δηλώσεις του FDA, συμπεριλαμβανομένης της καταγγελίας τους λόγω των προσπαθειών τους να συνταγογραφήσουν ιβερμεκτίνη σε ασθενείς.
Ο Δρ Μάρικ σημείωσε ότι πολλές μελέτες υποστηρίζουν τη χρήση της ιβερμεκτίνης κατά της COVID-19, όπως έχει αναγνωρίσει και ο ίδιος ο FDA. Κάποιες άλλες μελέτες δείχνουν μικρή έως μηδενική επίδραση.
Ο ομοσπονδιακός νόμος επιτρέπει στον FDA να παρέχει πληροφορίες, όπως αναφορές ανεπιθύμητων ενεργειών σε φάρμακα, αλλά όχι ιατρικές συμβουλές, δήλωσε ο κ. Κέλσον.
«Αυτό είναι κάτι που ο FDA δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει. Και είναι μια ευκρινής γραμμή», είπε στο δικαστήριο, προσθέτοντας αργότερα: «Τα πιο ξεκάθαρα παραδείγματα για το πού έχουν ξεπεράσει τη γραμμή είναι όταν λένε πράγματα όπως: “Δεν είσαι άλογο, δεν είσαι αγελάδα. Σοβαρά, όλοι σας. Σταματήστε το”».
Οι δικαστές ανέφεραν ότι συμφωνούν ότι ο FDA δεν έχει την εξουσία να δίνει ιατρικές συμβουλές- ο δικαστής Κλέμεντ δήλωσε: «Δεν είστε εξουσιοδοτημένοι να δίνετε ιατρικές συμβουλές».
Αλλά η κα Χόνολντ δήλωσε ότι η κυβέρνηση «δεν το παραδέχεται αυτό σε αυτή την υπόθεση».
Υποστήριξε επίσης ότι το Κογκρέσο έχει εξουσιοδοτήσει τον FDA να προστατεύει τη δημόσια υγεία και να διασφαλίζει ότι τα ρυθμιζόμενα προϊόντα είναι ασφαλή και αποτελεσματικά, δίνοντάς του την «εγγενή εξουσία να προωθεί την αποστολή του με την κοινοποίηση πληροφοριών στο κοινό σχετικά με τις ασφαλείς χρήσεις των φαρμάκων».
Μια απόφαση υπέρ των γιατρών θα εμπόδιζε τον FDA να αναφέρει ότι οι καταναλωτές υποφέρουν μετά το μαγείρεμα κοτόπουλου με NyQuil ή ότι ο εθισμός στα οπιοειδή αποτελεί πρόβλημα, υποστήριξε.
Ο κ. Κέλσον δήλωσε ότι αυτό δεν ήταν ακριβές. «Είναι όταν προχωρούν πέρα από αυτό [και] αρχίζουν να λένε στους ανθρώπους πώς πρέπει ή δεν πρέπει να χρησιμοποιούν εγκεκριμένα φάρμακα», είπε.
Η κ. Χόνολντ είπε επίσης ότι τα δικαστήρια δεν μπορούν να καταστήσουν τους οργανισμούς υπεύθυνους όταν παρέχουν ψευδείς ή παραπλανητικές πληροφορίες: «Ο FDA είναι πολιτικά υπόλογος, όπως και όλοι οι άλλοι εκτελεστικοί οργανισμοί».
Ο Louis A. Ruprecht Jr. είναι ο πρώτος κάτοχος της Έδρας Θρησκευτικών Σπουδών William M. Suttles στο Τμήμα Ανθρωπολογίας, καθώς και ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια. στην Ατλάντα της Τζόρτζια (ΗΠΑ). Το τελευταίο βιβλίο του καθηγητή Ρούπρεχτ είναι το Reach Without Grasping: Anne Carson’s Classical Desires (εκδ. Rowman and Littlefield, 2022). Επί του παρόντος εργάζεται πάνω σε ένα νέο βιβλιογραφικό σχέδιο με τον προσωρινό τίτλο The Renaissance Sappho: Fulvio Orsini’s Songs of Nine Illustrious Women (1568). Για το έργο του, τη μεταφορά των αρχαίων ιδεών στους σύγχρονους μελετητές μέσω του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Georgia State University, ο Δρ Ρούπρεχτ έχει λάβει το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικα, διάσημο σε μορφή σταυρού από λευκό σμάλτο, και άργυρο ή χρυσό, που φέρει στο κέντρο του τον φοίνικα, σύμβολο της αναγέννησης του Ελληνικού έθνους.
Ο καθηγητής Ρούπρεχτ μίλησε στο Rethinking Greece* σχετικά με την έννοια του «κοσμοπολίτικου ελληνισμού», που χρησιμοποιείται στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Τζόρτζια ως ένας τρόπος επαναπροσδιορισμού της ελληνικής εμπειρίας ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς, που ανήκει εξίσου σε όλους – για τη μετασχηματιστική ηθική αξία της ελληνικής τραγωδίας και τις πολιτικές συνέπειές της στις σύγχρονες δημοκρατίες, για το πώς οι θρησκευτικές ανησυχίες για την «ειδωλολατρική τέχνη» ξεπεράστηκαν από την πίστη στις αρετές της κλασικής τέχνης, για την κατανόηση της τραγικής και μετασχηματιστικής διάστασης του έρωτα όπως εμφανίζεται στην ποίηση της Σαπφούς, και τέλος, για το μέλλον των τμημάτων κλασικών σπουδών στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Ρούπρεχτ, «τα πιο επιτυχημένα προγράμματα κλασικών σπουδών μού φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει τις αυστηρά φιλολογικές και αυστηρά κλασικιστικές προσεγγίσεις του αρχαίου κόσμου και αξιοποιούν τους πόρους της ανθρωπολογίας, μεταξύ άλλων κλάδων, ώστε το αρχαίο υλικό να απευθυνθεί σε πιο σύγχρονες ανησυχίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη υπήρξε η εφαρμογή των κατηγοριών της ταυτότητας στον αρχαίο κόσμο: φυλή και εθνικότητα, φύλο, σεξουαλικότητα, θρησκεία και τάξη».
Ήσασταν ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια από το 2012. Ποια είναι η θέση των Ελληνικών Σπουδών σε ένα σύγχρονο Πανεπιστήμιο; Πώς μπορούν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η αρχαία ελληνική ιστορία να φωτίσουν τις σύγχρονες ανησυχίες;
Ο όρος «ελληνικός» είναι διφορούμενος, αλλά αυτή η ασάφεια μπορεί να είναι και γόνιμη και παραγωγική. Ο όρος είναι πολύ λιγότερο οικείος στο βορειοαμερικανικό κοινό από ό,τι ο όρος «Έλληνας», και έτσι τείνει να χρειάζεται κάποιες εξηγήσεις. Η δική μου άποψη είναι ότι ο όρος περιλαμβάνει τα πάντα, από τα πρώτα υλικά της Μεσογειακής Εποχής του Χαλκού, τα θαύματα της Κλασικής και της Ελληνιστικής περιόδου, την παράδοξη εγκυκλοπαιδική επικράτηση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, τα κορυφαία βυζαντινά επιτεύγματα κ.ο.κ., μέχρι και τις σύγχρονες ποιητικές συνεισφορές του Κωνσταντίνου Καβάφη (1863-1933), του Γιώργου Σεφέρη (1900-1971) και του Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996), για να μην αναφέρουμε τα εκπληκτικά σύγχρονα ελληνικά επιτεύγματα στον κινηματογράφο, τη μουσική και το θέατρο. Πρόκειται πράγματι για μια πλούσια και εκτεταμένη κληρονομιά.
Από θεσμική άποψη, η κληρονομιά αυτή τείνει να μοιράζεται μεταξύ των τμημάτων των Κλασικών ή/και των Κλασικών Σπουδών, τα οποία καλύπτουν τις αρχαιότητες, και των τμημάτων των Νεοελληνικών Σπουδών, τα οποία καλύπτουν κυρίως τους δύο προηγούμενους αιώνες. Το βυζαντινό υλικό τείνει να υποβαθμίζεται από αυτές τις θεσμικές ρυθμίσεις.
Υπάρχει ένας περίεργος θρησκευτικός λόγος για κάποια από αυτά, πιστεύω. Αν κοιτάξουμε τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η θρησκευτική ιστορία στα περισσότερα προτεσταντικά σεμινάρια στις ΗΠΑ, τότε θα δούμε ότι δίνεται μεγάλη προσοχή στις απαρχές: στην Εβραϊκή Βίβλο και την Καινή Διαθήκη, στην πρώιμη εκκλησιαστική ιστορία και στην ιστορία της πρώιμης κοινωνικής και θεσμικής διαμόρφωσης. Αλλά στη συνέχεια κάνουμε ένα άλμα προς τα εμπρός, στον Λούθηρο, τον Καλβίνο και τους νεότερους. Ο Μεσαίωνας τείνει να υποτιμάται, καθώς, από προτεσταντική σκοπιά, η περίοδος αυτή θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ως η ιστορία μιας σειράς υπερβολών και λαθών. Βλέπετε αυτή την προκατάληψη ζωντανή και ακμαία στα σχόλια του Έντουαρντ Γκίμπονς για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Όταν διορίστηκα διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, αποφάσισα να εργαστώ ενάντια σε αυτού του είδους την κατάτμηση. Ήθελα να ενσωματώσω την Αρχαιολογία, την Κλασική Φιλολογία, τον Κινηματογράφο, την Ιστορία, τη Λογοτεχνία, τη Μουσική και το Θέατρο πιο απρόσκοπτα σε μια φιλόδοξη σειρά δημόσιων προγραμμάτων. Ήθελα επίσης να εξετάσω το ελληνικό υλικό με τους ευρύτερους δυνατούς όρους: Εποχή του Χαλκού, Αρχαϊκή, Κλασική, Ελληνιστική, Βυζαντινή και Σύγχρονη Εποχή. Τελευταία, ωθήσαμε το ιστορικό πλαίσιο ακόμη και στη Μεσολιθική και Παλαιολιθική περίοδο, καθώς τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν γίνει πολλές συναρπαστικές προνεολιθικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Ελλάδα, τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική χώρα.
Προκειμένου να γιορτάσουμε αυτό το εύρος και να εκφράσουμε τις εκτεταμένες ελληνικές μας δεσμεύσεις, καθιέρωσα τον «κοσμοπολίτικο ελληνισμό» ως θεματικό άξονα του Κέντρου. Η ιδέα είναι προϊόν της τεράστιας επέκτασης του ελληνιστικού πολιτισμού στον απόηχο των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μια απλουστευμένη μορφή της ελληνικής γλώσσας έγινε η γλώσσα της διπλωματίας και του εμπορίου. Ο ελληνικός πολιτισμός έγινε ένα είδος «πολιτισμού-ομπρέλας», που συγκρατούσε μια εθνοτικά και πολιτισμικά ποικιλόμορφη αυτοκρατορία.
Οι μεγάλες φιλοσοφικές σχολές που εμφανίστηκαν μετά τον Αριστοτέλη (ο οποίος ήταν δάσκαλος του Αλεξάνδρου) – ιδιαίτερα οι Επικούρειοι, οι Σκεπτικιστές και οι Στωικοί – εμφανίστηκαν όλες ως προσπάθειες να σκεφτούν φιλοσοφικά με όρους ευρύτερους από ό,τι επέτρεπε η πιο στενά ελληνική οπτική του Αριστοτέλη. Η Αίγυπτος, η Μεσοποταμία και η Ινδία δεν ήταν πλέον σημαντικά σημεία μόνο στον ελληνιστικό χάρτη, αλλά ήταν και φιλοσοφικά σημαντικά σημεία με νέους και δημιουργικούς τρόπους.
Ο Διόνυσος καβάλα σε έναν πάνθηρα. Ca. 120 – 8ος αιώνας π.Χ., Δήλος.
Ο Διογένης από τη Σινώπη, ο οποίος πέθανε την ίδια χρονιά με τον Αλέξανδρο (323 π.Χ.), έλαβε συγχαρητήρια από τον Αλέξανδρο για την έντονη ανεξαρτησία του, την αυτονομία του και τη φαινομενικά διαβολική ηθική του στάση. Ο Διογένης επινόησε επίσης τον όρο κοσμοπολίτης ή «πολίτης του κόσμου». Το έκανε ως απάντηση στην ερώτηση από πού ήταν (ήταν από τη Σινώπη της Μικράς Ασίας). Η απάντησή του – «η πόλη μου (πόλις) είναι ο κόσμος (κόσμος)» – είχε σκοπό να ξεφύγει από τη δύναμη και την προβολή του ερωτήματος από πού προερχόμαστε. Το από πού προερχόμαστε, υπέδειξε, ήταν λιγότερο καθοριστικό, λιγότερο ενδιαφέρον φιλοσοφικά, από το πού επιθυμούμε να πάμε. Ο κόσμος μας υποτίθεται ότι θα γινόταν μεγαλύτερος και πιο φιλοσοφικά επεκτατικός. Η αφετηρία μας δεν περιορίζει ούτε καθορίζει το πού μπορούμε να καταλήξουμε.
Είναι διαφωτιστικό να φανταστεί κανείς αυτό ως τη δήλωση ενός Έλληνα φιλοσόφου από τη Μικρά Ασία. Εν ολίγοις, οι Έλληνες πάντα ταξίδευαν – ο αυτοπροσδιορισμός τους με έναν ναυτικό πολιτισμό είχε κάποια σχέση με αυτό. Ο ελληνικός αποικισμός των ακτών της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας δημιούργησε ένα δίκτυο παράλιων πόλεων και λιμανιών σε όλη τη Μεσόγειο, που επέτρεψε τέτοια ταξίδια και μάλιστα τα εξυμνούσε. Η ελληνική διασπορά έχει πράγματι μια πολύ μακρά και πολύ πλούσια ιστορία – ο κοσμοπολιτισμός είναι μια από τις κύριες αρετές της.
Σήμερα, η ελληνική διασπορά είναι εντυπωσιακά παγκόσμια. Το Τορόντο και η Μελβούρνη είναι μεγάλες και εξέχουσες ελληνικές πόλεις. Ακόμα και η Ατλάντα φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, που αποκαλούν την πόλη σπίτι τους για περισσότερα από εκατό χρόνια. Φιλοξενεί ένα σημαντικό και δραστήριο ελληνικό προξενείο. Είναι μια ορθόδοξη ελληνική μητρόπολη με περισσότερες από 70 ενορίες. Είναι, με όλους αυτούς τους τρόπους, μια συναρπαστική απεικόνιση του ελληνικού διεθνισμού και των κοσμοπολίτικων δεσμεύσεών του.
Σε μια ιστορική στιγμή, κατά την οποία τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν εντείνει τις δεσμεύσεις τους στον διεθνισμό και έχουν ανοίξει τις πόρτες τους για να επιτρέψουν την είσοδο ενός πολύ μεγαλύτερου αριθμού αλλοδαπών φοιτητών, οι ηθικές δεσμεύσεις που ενσαρκώνει ο Ελληνισμός, τόσο ιστορικά όσο και φιλοσοφικά, φαίνονται μοναδικά κατάλληλες για τη συγκεκριμένη στιγμή.
Εδώ στην Ατλάντα έχουμε χρησιμοποιήσει την έννοια του κοσμοπολίτικου Ελληνισμού ως έναν τρόπο για να επαναπροσδιορίσουμε την ελληνική εμπειρία – τον Ελληνισμό με την πληρέστερη έννοια – ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της Παγκόσμιας Κληρονομιάς που ανήκει εξίσου σε όλους. Εδώ, πιστεύω, βρίσκουμε την πιο παραγωγική «εκλεκτική συγγένεια» μεταξύ του Ελληνισμού και του σύγχρονου ερευνητικού Πανεπιστημίου.
Τι σημαίνει για εσάς ο «ελληνισμός», η «ελληνική σκέψη»ή αυτό που έχετε αποκαλέσει «ελληνικό φαινόμενο»;
Στην προηγούμενη απάντησή μου έδωσα μια ιδέα της απάντησής μου σε αυτό το ερώτημα. Στο δικό μου έργο, έχω προσπαθήσει να σκιαγραφήσω το μακρύ ιστορικό τόξο του ελληνισμού, το οποίο, βέβαια, βασίζεται στην ελληνική αρχαιολογία, αλλά εστιάζει περισσότερο στο πώς οι τρόποι του ελληνισμού προσαρμόστηκαν και μεταφράστηκαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους και άλλα πολιτισμικά περιβάλλοντα.
Στο Was Greek Thought Religious? On the Use and Abuse of Hellenism from Rome to Romanticism (2002) [Ήταν η ελληνική σκέψη θρησκευτική; Για τη χρήση και κατάχρηση του Ελληνισμού, από τη Ρώμη έως τον Ρομαντισμό], προσπάθησα να δείξω πώς οι ίδιοι οι όροι, «ελληνισμός» και «Έλληνας», είχαν μετατοπιστεί στις ελληνικές τους σημασίες και είχαν υποστεί ποικίλες μεταφράσεις στα λατινικά και αργότερα στις ρομανικές γλώσσες. Οι θρησκευτικές αλλαγές είχαν μεγάλη σχέση με αυτές τις μετατοπίσεις του νοήματος. Ένα από τα νοήματα που ενσωματώθηκαν αργότερα στους όρους Έλληνες και Ελληνισμός ήταν τα «παγανιστές» και «παγανισμός», αντίστοιχα. Η μετατόπιση από τον «παγανισμό» στον χριστιανισμό αντιπροσωπεύει έτσι μια σεισμική πολιτισμική αλλαγή στην ιστορία της λεκάνης της Μεσογείου.
Ωστόσο, αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι, ενώ από τη μια πλευρά, η μετάβαση από την παραδοσιακή ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό άλλαξε τα πάντα, από την άλλη πλευρά, άλλαξε ελάχιστα. Οι εκχριστιανισμένοι Έλληνες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνέχισαν να ντύνονται, να τρώνε, να ασχολούνται με τη φιλανθρωπία και να παντρεύονται όπως έκαναν και πριν. Ο καθαρά χριστιανικός πολιτισμός, που άλλαξε αυτούς τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής, αναδύθηκε πολλούς αιώνες αργότερα.
Αυτό που υποδηλώνει είναι ότι καλά θα κάνουμε να προσέξουμε την ταυτόχρονη συνέχεια και ασυνέχεια στη μακρά ιστορία του Ελληνισμού. Οι συνέχειες είναι για μένα εξαιρετικά υποβλητικές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μεγάλο μέρος της επιστημονικής μου έρευνας επικεντρώνεται στις μεταγενέστερες επαναλήψεις των ελληνικών σχημάτων σε τομείς τόσο διαφορετικούς όπως η τέχνη και η καλλιτεχνική έκθεση στα μουσεία, ο δημοκρατικός πολιτισμός και η δημοκρατική πολιτική, η ερωτική επιθυμία και η ηθική ψυχολογία, καθώς και με θεατρικές έννοιες όπως η τραγωδία και η κωμωδία, για τις οποίες θα πω περισσότερα παρακάτω.
Πλάκα με τον Άγιο Παύλο και τους μαθητές του (περ. 1160-80): Η επιγραφή σε αυτή την πλάκα αναφέρεται στις επιστολές που απηύθυνε ο Παύλος στις διάφορες πρωτοχριστιανικές κοινότητες (προς Ρωμαίους, Κορινθίους, Φιλιππησίους) μεταξύ των οποίων ταξίδεψε, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη.
Ολοκλήρωσα το Ήταν η ελληνική σκέψη θρησκευτική; με ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στην αναβίωση των ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων το 1896. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες μου φαίνονται ως το πιο δραματικό και παγκόσμιο παράδειγμα νεοελληνικού κινήματος στην παγκόσμια ιστορία. Είναι αξιοσημείωτο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ότι η ιστορία της Ολυμπιακής Αναβίωσης έχει ξεχαστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό μέσα σε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα. Η θρησκεία, όπως αποδεικνύεται, διαπερνά την ολυμπιακή ιστορία.
Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες καθιερώθηκαν ως θρησκευτικό τελετουργικό γεγονός στο ιερό του Δία στην Ολυμπία το 776 π.Χ. (ή γύρω στο 776 π.Χ.). Απαγορεύτηκαν από τον χριστιανό αυτοκράτορα Θεοδόσιο για θρησκευτικούς λόγους το 393 μ.Χ. Ένα ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης για την αναβίωσή τους το 1896 ήταν επίσης θρησκευτικό, όπως προκύπτει από τις ομιλίες και τα γραπτά του «ανακαινιστή» τους, Πιερ ντε Κουμπερτέν [Pierre de Coubertin, 1863-1937]. Εν ολίγοις, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ιδρύθηκαν, ακυρώθηκαν και αναβίωσαν, για θρησκευτικούς λόγους.
Ποιοι ήταν αυτοί οι λόγοι είναι ένα θεμελιώδες ιστορικό ζήτημα. Όπως σημείωσα παραπάνω, ο ελληνισμός – που αντιμετωπίζεται ως ένα τεράστιο αρχείο πολιτιστικής εμπειρίας – παρείχε επίσης ένα πνευματικό θεμέλιο για τον σύγχρονο διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο αθλητισμός εμπορεύεται το νόμισμα του περιορισμού: όρια που επιβάλλονται από κανόνες, όρια που επιβάλλονται από γραμμές και περιορισμούς, όρια που επιβάλλονται από την ίδια τη φυσική μας ενσάρκωση. Είναι η προσεκτική χορογραφία αυτών των ορίων που επιτρέπει να έρθει στο προσκήνιο η υπέρβαση. Εξάλλου, πρέπει να έχουμε κάτι για να υπερβούμε. Αυτός, υποθέτω, είναι ένας λόγος για τον οποίο ο αθλητισμός αποτελούσε σημαντικό πολιτιστικό χώρο, καθώς και πηγή προβληματισμού, τόσο για τους φιλοσόφους όσο και για τους θρησκευτικούς στοχαστές στην αρχαιότητα, και για τον οποίο συνεχίζει να είναι έτσι και σήμερα.
Στην ομιλία σας κατά την παραλαβή του ελληνικούπαράσημου, του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος του Φοίνικα, σημειώσατε ότι «η ελληνική τραγωδία προορίζεται να γίνει σχεδία της δημοκρατικής ελπίδας». Θα μπορούσατε να επεκταθείτε επί του θέματος;
Η φράση «μια σχεδία ελπίδας» προέρχεται από τον Ραλφ Έλισον [Ralph Ellison, 1914-1994], από τον νέο πρόλογο που συνέταξε για την επετειακή έκδοση των 30 χρόνων του κλασικού μυθιστορήματός του Αόρατος Άνθρωπος. Εκτός από συγγραφέας δυνατών μυθιστορημάτων που εξετάζουν τη δυναμική της φυλής και της εθνικότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Έλισον ήταν αναμφισβήτητα ο καλύτερος δημοκρατικός δοκιμιογράφος που ανέδειξαν οι ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παραθέτω το εν λόγω απόσπασμα:
«Έτσι, αν το ιδανικό της επίτευξης μιας πραγματικής πολιτικής ισότητας μας διαφεύγει στην πραγματικότητα – όπως συνεχίζει να συμβαίνει – υπάρχει ακόμα διαθέσιμο εκείνο το μυθιστορηματικό όραμα μιας ιδανικής δημοκρατίας, στο οποίο το πραγματικό συνδυάζεται με το ιδανικό και μας δίνει αναπαραστάσεις μιας κατάστασης πραγμάτων, στην οποία οι υψηλά ιστάμενοι και οι χαμηλά ιστάμενοι, οι μαύροι και οι λευκοί, οι Βόρειοι και οι Νότιοι, οι γηγενείς και οι μετανάστες συνδυάζονται για να μας διηγηθούν υπερβατικές αλήθειες και δυνατότητες, όπως αυτές που ανακάλυψε ο Μαρκ Τουέιν όταν έβαλε τον Χακ και τον Τζιμ να ταξιδεύουν με μία σχεδία.
»Πράγμα που μου υπέδειξε ότι ένα μυθιστόρημα θα μπορούσε να διαμορφωθεί ως μια σχεδία ελπίδας, αντίληψης και ψυχαγωγίας που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να επιπλεύσουμε καθώς προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε τις αγκυλώσεις και τις δίνες που σηματοδοτούν την ταλαντευόμενη πορεία του έθνους μας προς και μακριά από το δημοκρατικό ιδεώδες.» [1]
Μου φαίνεται ότι αυτό που ο Έλισον έβλεπε ως ρόλο του μυθιστορήματος στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες εκπληρωνόταν στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία κατά τις δραματικές γιορτές. Στην Ποιητική, τους προβληματισμούς του Αριστοτέλη για την αρχαία ελληνική τραγωδία, παρατηρείται ότι η τραγωδία αποτελεί μίμηση μιας πράξης που είναι:
«…σοβαρή, ολοκληρωμένη και έχει ένα ορισμένο μέγεθος. Έχει τη μορφή της παρουσίασης παρά της αφήγησης. Μέσω του οίκτου και του φόβου [δι’ ελέου και φόβου (ελληνικά στη συνέντευξη-σ.τ.μ.)] καταφέρνει την κάθαρση αυτών των συναισθημάτων.» (Ποιητική, 1449b25)
Υπήρξε μεγάλη συζήτηση σχετικά με τον όρο κάθαρση, ο οποίος ήταν εν μέρει ιατρικός όρος που υποδήλωνε μια κάθαρση ή καθαρισμό, στο ιατρικό πλαίσιο. Αυτή δεν μπορεί να είναι η έννοια εδώ, αφού η τραγωδία δεν εξαλείφει τα συναισθήματα του οίκτου και του φόβου. Εξακολουθούμε να λυπούμαστε την Αντιγόνη στο τέλος της τραγωδίας της και εξακολουθούμε να φοβόμαστε την τρομερή μοίρα που οδήγησε τον Οιδίποδα στην καταστροφή. Προτιμώ να σκέφτομαι την κάθαρση ως «μεταμόρφωση» σε σχέση με την τραγωδία. Το ελληνικό κοινό που παρακολουθούσε τα έργα του Σοφοκλή και άλλων έφευγε από το θέατρο του Διονύσου με τον οίκτο και τον φόβο του να έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, σε κάτι που θα μπορούσαμε να νοήσουμε ως «συμπόνια».
Αυτή είναι η μετασχηματιστική ηθική αξία της ελληνικής τραγωδίας και υποδηλώνει ότι η τραγωδία εξερευνά ένα πολύ ιδιαίτερο είδος πόνου και δυστυχίας. Η τραγωδία εξερευνά το πλήρες φάσμα των δυνατοτήτων του τι μπορούν να επιλέξουν να κάνουν τα ελεύθερα ανθρώπινα όντα. Συχνά δημιουργείται μεγάλος πόνος από τις επιλογές τους. Αλλά ο πόνος και η δυστυχία είναι η πρώτη λέξη της τραγωδίας, όχι η τελευταία. Η τραγωδία είναι τελικά ένα ελπιδοφόρο είδος, καθώς η τραγωδία παρουσιάζει μορφές πόνου, όπως του Οιδίποδα, που μπορούν να είναι λυτρωτικές. Ο Σοφοκλής μάς δείχνει ότι, μετά από όλες τις δοκιμασίες του, ο Οιδίπους έγινε κάτι σαν θεός στο ιερό άλσος του Κολωνού και το πνεύμα του έγινε μια διαρκής ευλογία για την πόλη της Αθήνας. Τα βάσανά του μετατράπηκαν σε λύτρωση και ο τρόμος που ένιωσαν αρχικά οι άνθρωποι, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη μοιραία κατάρα του Οιδίποδα, μετατράπηκε σε συμπόνια και φροντίδα.
«Η τραγωδία εξερευνά το πλήρες φάσμα των δυνατοτήτων του τι μπορούν να επιλέξουν να κάνουν τα ελεύθερα ανθρώπινα όντα.» Η Κατίνα Παξινού στη Μήδεια του Ευριπίδη (1956) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. (Πηγή: Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος)
Ο εξαιρετικός κριτικός θεάτρου του Μπρόντγουεϊ Γουώλτερ Κερρ [Walter Kerr, 1913-1996] δημοσίευσε το 1967 μια πρωτοποριακή μελέτη με τίτλο Tragedy and Comedy (Τραγωδία και κωμωδία). Το επιχείρημά του ακούγεται αντιφατικό μέχρι να το σκεφτείτε. Η τραγωδία, υποστηρίζει, προηγείται της κωμωδίας. Ιστορικά μιλώντας, τα τραγικά φεστιβάλ στην Αθήνα δημιουργήθηκαν περισσότερο από μία γενιά πριν από τα κωμικά φεστιβάλ. Ο Κερρ επιμένει επίσης ότι η τραγωδία προηγείται φιλοσοφικά. Οι λόγοι για τους οποίους το λέει αυτό είναι πολύπλοκοι. Οι κωμωδίες δεν τελειώνουν καλά και οι τραγωδίες δεν τελειώνουν άσχημα. Οι τραγωδίες, στην πραγματικότητα, μπορούν να τελειώσουν με όλους τους διαφορετικούς τρόπους – το τέλος δεν είναι το νόημα μιας τραγωδίας. Στην πραγματικότητα, οι τραγωδίες δείχνουν πέρα από το τέλος τους σε ένα νέο και πιο ανοιχτό μέλλον. Ξεπερνούν τα όρια της σκηνής όπου παίζονται. Η κωμωδία, αντίθετα, παραμένει στη σκηνή και είναι ριζωμένη στο έδαφος. Η κωμωδία είναι κατά βάση σκληρή- μας καλεί να γελάσουμε με αυτό που μας τρομάζει. Η κωμωδία δεν προσφέρει κανένα μέλλον – απλά σταματά και η αυλαία κλείνει. Χωρίς μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα. «Η τραγωδία είναι το είδος που υπόσχεται αίσιο τέλος», καταλήγει ο Κερρ. «Είναι επίσης το είδος που είναι ρεαλιστικό ως προς το θέμα.» [2]
Έγραψα τη διδακτορική μου διατριβή για την έννοια της τραγωδίας στην αρχαία Αθήνα, στον πρώιμο χριστιανισμό και στη σύγχρονη ηθική φιλοσοφία. Είχα την τύχη να μπορέσω να ζήσω στην Αθήνα για τα δύο χρόνια που έκανα την έρευνα και τη συγγραφή. Αυτή η εργασία έγινε τελικά το πρώτο μου βιβλίο, το Tragic Posture and Tragic Vision: Against the Modern Failure of Nerve (Τραγική στάση και τραγικό όραμα: Κατά της σύγχρονης αποτυχίας του θάρρους), που εκδόθηκε το 1994. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο η αθηναϊκή τραγωδία αποτέλεσε πρότυπο για τα Συνοπτικά Ευαγγέλια. Εκεί, επίσης, γινόμαστε μάρτυρες τρομερού πόνου στην απεικόνιση των Παθών του Χριστού, αλλά η μορφή του πόνου που παρουσιάζεται, όσο τρομερή κι αν είναι, πιστεύεται ότι υποδεικνύει τη λύτρωση. Αυτό είναι το μυστήριο της μετασχηματιστικής κάθαρσης, και έχει τόσο πολιτικές όσο και θρησκευτικές συνέπειες. Το πρώιμο κίνημα του Ιησού ήταν μια κοινότητα θεμελιωμένη στη συμπόνια και τη συμφιλιωτική αγάπη. Οι σύγχρονες δημοκρατίες εδράζονται σε συμπονετικές κοινωνικές πρακτικές που αποσκοπούν στην ανύψωση των αξιών της ισότητας και της αδελφοσύνης, στην απελευθέρωση των πλήρων δυνατοτήτων όλων των πολιτών μας.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι έβλεπαν πολύ καθαρά τους πολιτικούς και θρησκευτικούς σκοπούς της τραγωδίας. Η πόλη χρηματοδοτούσε τις γιορτές κάθε χρόνο και η παρουσία τους θεωρούνταν πολιτικό καθήκον. Από καιρό αναρωτιόμουν ποιο θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο δημοκρατικό ανάλογο αυτού του πνεύματος της θαυμάσιας δραματικής περίστασης στο Θέατρο του Διονύσου κάτω από την αθηναϊκή Ακρόπολη. Ο Ραλφ Έλλισον [Ralph Ellison], καθώς και ο Κορνέλ Γουέστ [Cornel West], βλέπουν αυτό το πνεύμα της τραγωδίας ζωντανό και ακμαίο στη μουσική παράδοση των μπλουζ. Η μουσική μπλουζ προέκυψε επίσης από την παράδοση της μουσικής του γκόσπελ. Όλες αυτές οι μουσικές νότες είναι τραγικές, γι’ αυτό και τελικά εδράζονται στη συμπόνια και την ελπίδα, και γι’ αυτό μπορούν να διεκδικήσουν τη λυτρωτική αγάπη ως υπερβατική αξία.
Ο Αμερικανός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Ραλφ Έλλισον είδε το πνεύμα της τραγωδίας ζωντανό και ακμαίο στη μουσική παράδοση των μπλουζ.
Μια παλαιότερη θεωρία της «εκκοσμίκευσης», στις δεκαετίες του 1950 και 1960, υποστήριζε ότι η θρησκεία ήταν προορισμένη να εξαφανιστεί στη σύγχρονη εποχή. Κατά κάποιο τρόπο, θεωρήθηκε ότι η παραδοσιακή θρησκευτική πίστη δεν θα μπορούσε να αντέξει τις προκλήσεις των νέων επιστημών της Αστροφυσικής, της Κοσμολογίας και της Εξέλιξης. Οι κοινωνικοί επιστήμονες που το πίστευαν αυτό δυσκολεύτηκαν πολύ να εξηγήσουν την άνοδο και την ανανέωση της πολιτικής θρησκείας σε όλον τον κόσμο, το 1979-1980. Αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ινδία, το Ιράν και το Ισραήλ – συνέβη στο Βατικανό και συνέβη και στις ΗΠΑ. Ο πρώην καθηγητής μου και στενός προσωπικός μου φίλος Μπρους Μπ. Λώρενς [Bruce B. Lawrence] έγραψε το 1990 την πρώτη συγκριτική μελέτη αυτού του φαινομένου με τίτλο Defenders of God: The Fundamentalist Revolt Against the Modern Age (Υπερασπιστές του Θεού: Η εξέγερση των φονταμενταλιστών ενάντια στη σύγχρονη εποχή). Ένας άλλος στενός προσωπικός φίλος, ο Τζέφρυ Στάουτ [Jeffrey Stout], έγραψε την καλύτερη μελέτη που έχει παραχθεί μέχρι σήμερα σχετικά με τους περιορισμούς αυτής της εκδοχής του κοσμικισμού και της εκκοσμίκευσης, σε ένα βιβλίο με τίτλο Democracy and Tradition (Δημοκρατία και Παράδοση), το 2004.
Είναι σαφές ότι η θρησκεία δεν έχει εξαφανιστεί.
Η δική μου άποψη για τη σύγχρονη εποχή είναι ότι αντιπροσωπεύει μια επαναστατική περίοδο κατά την οποία η θρησκεία πηγαίνει αλλού, όχι μακριά. Οι θρησκευτικές παρορμήσεις και οι πνευματικές ενέργειες δεν περιορίζονται ποτέ αυστηρά μέσα σε εκκλησίες, συναγωγές, τζαμιά, ναούς ή ό,τι άλλο. Μου προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση οι τρόποι με τους οποίους οι παραδοσιακά θρησκευτικές ενέργειες έχουν τεθεί στην υπηρεσία της τέχνης – τόσο για τους καλλιτέχνες που παράγουν τα έργα τους όσο και για τους θεατές που προσκυνούν για να τα δουν. Με μια λέξη, τα δημόσια μουσεία τέχνης είναι από τα εξαιρετικότερα και πιο πρωτότυπα μέρη όπου έχει πάει η θρησκεία στη σύγχρονη εποχή.
Λίγοι σύγχρονοι επισκέπτες των δημόσιων μουσείων τέχνης σήμερα εξετάζουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον των συλλογών κατά την ίδρυσή τους. Από τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, μέχρι τη Φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο, το Μπελβεντέρε του Απόλλωνα και την Ομάδα Λαοκόων στα Μουσεία του Βατικανού και τα Αιγινήτικα Γλυπτά από το Ναό της Αφαίας, που σήμερα στεγάζονται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, η κλασική αγαλματοποιία αποτελούσε την καρδιά (αν όχι στην πραγματικότητα την ψυχή) των περισσότερων δημόσιων μουσείων τέχνης κατά τις πρώτες γενιές αυτού που θεωρώ ως «εποχή των μουσείων» (1767-1830).
Λεπτομέρεια από τα στοιχεία του αετώματος του ναού της Αφαίας στην κεντρική Γλυπτοθήκη του Μονάχου
Στο βιβλίο μου Winckelmann and the Vatican‘s First Profane Museum (Ο Βίνκελμαν και το πρώτο κοσμικό μουσείο του Βατικανού, 2011), καθώς και σε επόμενα άρθρα που δημοσιεύθηκαν το 2018 και το 2022, έχω παρουσιάσει τα αρχειακά στοιχεία από τη Βιβλιοθήκη του Βατικανού και τα Μυστικά Αρχεία της Βιβλιοθήκης του Βατικανού, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι ο Γιόχαν Γιοάχιμ Βίνκελμαν [Johann Joachim Winckelmann, 1717-1768], περισσότερο γνωστός ως νεοκλασικός ευαγγελιστής και ιστορικός τέχνης, ήταν επίσης ο ημι-μυστικός επιμελητής του πρώτου «Κοσμικού Μουσείου» του Βατικανού. Χάρηκα που η τελευταία ειδική έκθεση που επιμελήθηκαν τα Μουσεία του Βατικανού πριν από το λουκέτο του COVID επικεντρώθηκε σε αυτή την ιστορία. Η έκθεση «Winckelmann: Αριστουργήματα σε όλο το Μουσείο του Βατικανού» παρουσιάστηκε στο κοινό από τις 9 Νοεμβρίου 2018 έως τις 9 Μαρτίου 2019.
Ιδρύθηκε το 1767, επεκτάθηκε και ολοκληρώθηκε το 1792, λεηλατήθηκε από τις δυνάμεις της Γαλλικής Επανάστασης υπό τον Ναπολέοντα το 1796 και αργότερα επαναπατρίστηκε στο Βατικανό το 1818. Το μικρό μουσείο του Βίνκελμαν «επιμελήθηκε πρώτα το κοσμικό», γεγονός που με τη σειρά του επέτρεψε την πολιτιστική και ιστορική εξημέρωση όσων μέχρι τότε θεωρούνταν κυρίως ως «ειδωλολατρικά είδωλα». Νομίζω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτά τα αγάλματα δεν είχαν αλλάξει, στις περισσότερες περιπτώσεις, για αρκετές χιλιάδες χρόνια, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που αναστηλώθηκαν. Αντίθετα, ο τρόπος που βλέπουμε αυτά τα αγάλματα, ο τρόπος που τα κοιτάμε, έχει αλλάξει δραματικά.
Έτσι, τα αγάλματα των ελληνικών θεών και ηρώων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν γυμνά, νομιμοποιήθηκαν και εξημερώθηκαν στη συμβολική πρωτεύουσα του χριστιανικού κόσμου (Ρώμη). Αυτό συνέβη σε στάδια, αλλά στάδια που ήταν σωρευτικά και που εξελίχθηκαν με εκπληκτική ταχύτητα. Αυτά τα «ειδωλολατρικά είδωλα» θεωρήθηκαν αρχικά ως «ωραία τέχνη», στη συνέχεια ως υποδείγματα «ιδανικής ομορφιάς», και ακόμη αργότερα ως «εθνικός θησαυρός». Μετά το Βατερλώ, όλες οι προηγούμενες θρησκευτικές ανησυχίες σχετικά με το Museo Profano του Βατικανού είχαν εξαφανιστεί – οι καρδινάλιοι και ο Πάπας ήθελαν απλώς πίσω τους εθνικούς θησαυρούς τους.
Αυτό που ο Χανς Μπέλτινγκ [Hans Belting] ονόμασε Εποχή της Τέχνης, η οποία ήταν επίσης η αρχή αυτού που εγώ ονομάζω Εποχή των Μουσείων, προσφέρει μια εκπληκτική μελέτη περίπτωσης του περιστασιακού φλερτ με τις ειδωλολατρικές φόρμες, που θα είχε πολύ μεγάλη πολιτιστική εμβέλεια και επιρροή τόσο στον κόσμο της Μεσογείου όσο και πέρα από αυτόν. Οι θρησκευτικές ανησυχίες για την ειδωλολατρική τέχνη ξεπεράστηκαν από την πίστη στην πνευματική δύναμη της ιδανικής ομορφιάς και τις υπερβατικές αρετές της κλασικής τέχνης.
Το έργο σας επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο οι ελληνικές πολιτιστικές μορφές προσαρμόστηκαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους, ενώ το θέμα του σεμιναρίου σας στο Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το επόμενο έτος θα είναι ο Έρωτας. Πώς έχει μεταμορφωθεί η έννοια του Έρωτα από την αρχαιότητα;
Εδώ και πολλά χρόνια διδάσκω ένα μάθημα με τίτλο «Θρησκεία και Σεξουαλικότητα». Νομίζω ότι το «Έρως στην Αρχαιότητα» θα μπορούσε να είναι ένα καλύτερο όνομα για το μάθημα, καθώς το μυστήριο με το οποίο ξεκινώ περιλαμβάνει το ερώτημα πώς να μεταφράσουμε καλύτερα την ελληνική λέξη έρως. Είναι εντυπωσιακό, αν και ατυχές, ότι ο όρος «ερωτικός» (erotic) στα σύγχρονα αγγλικά έχει μια πιο στενά σεξουαλική χροιά. Αντίθετα, οι αρχαίοι ελληνικοί όροι έρωςκαι τα ερωτικά υπονοούσαν κάτι σαν παθιασμένη και συγκλονιστική επιθυμία, μια επιθυμία που έχει τη δύναμη να αναιρέσει εντελώς το άτομο που τη βιώνει.
Τα αφροδίσια αναφέρονταν στις σεξουαλικές εμπειρίες ενός ατόμου στα αρχαία ελληνικά – τα ερωτικά αναφέρονταν σε κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο μυστηριώδες, ακόμη και ιερό.
Τοιχογραφία που δείχνει μια γυναίκα που υποτίθεται ότι είναι η Σαπφώ και κρατάει εργαλεία γραφής, από την Πομπηία. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.
Η Σαπφώ από τη Λέσβο (η οποία δραστηριοποιήθηκε ποιητικά γύρω στο 600 π.Χ.) ήταν διάσημη, μεταξύ άλλων, για την ιδιαίτερη ικανότητά της να επινοεί νέους όρους. Ήταν η πρώτη που αποκάλεσε τον έρωτα «γλυκόπικρο» (ο όρος της ήταν γλυκύπικρον, στα αιολικά ελληνικά). Σε αυτό το ποιητικό απόσπασμα (#130), η Σαπφώ αναφέρει επίσης τον έρωτα ως «λυσιμελή» (lusimelês).
Ο όρος είναι μια ρητορική ηχώ του ομηρικού ιδιωματισμού για τον θάνατο, όπου όταν ένας πολεμιστής έχει χτυπηθεί από ακόντιο ή σπαθί λέγεται ότι τα μέλη του «λύθηκαν». Το σώμα καταρρέει, μην έχοντας πλέον τον έλεγχο του εαυτού του, και η ψυχή δραπετεύει βογκώντας μέσα από την πύλη του στόματος του ετοιμοθάνατου. Η Σαπφώ παίρνει αυτή την εικόνα από το πεδίο της μάχης και την τοποθετεί δραματικά μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Ο έρωτας δεν είναι υπό τον έλεγχό μας – συχνά φαίνεται ο έρωτας να ελέγχει εμάς.
Η Σαπφώ, όπως και άλλοι αρχαϊκοί Έλληνες λυρικοί ποιητές, παρομοιάζει μια τέτοια ερωτική εμπειρία με τον θάνατο. Στο εξίσου διάσημο Απόσπασμα Ερωτικού
Τριγώνου (#31), λέει ρητά ότι η θέα του αγαπημένου της να μιλάει σε κάποιον άλλον την τρελαίνει σχεδόν, με σωματικά συμπτώματα, έτσι ώστε να φαίνεται σχεδόν νεκρή μες στο μυαλό της. Όπως το θέτει η Αν Κάρσον [Anne Carson], «η αλλαγή του εαυτού είναι απώλεια του εαυτού γι’ αυτούς τους ποιητές». [3]
Η ιδιοφυΐα της Σαπφούς, όπως και του Σωκράτη, ήταν να βλέπει την αλλαγή του εαυτού της και ως μια μορφή ψυχικής μεταμόρφωσης. Η δύναμη του έρωτα έγκειται στην ικανότητά του να μας μεταμορφώνει. Πρόκειται για μια μεταμόρφωση που είναι επώδυνη, όσο ευλογημένη κι αν φαίνεται επίσης. Ο όρος της Σαπφούς «γλυκόπικρος» αποτυπώνει αρκετά καλά αυτή την τραγική και μεταμορφωτική διάσταση των ερωτικών. Η ιδέα κορυφώνεται με τον εκπληκτικό ισχυρισμό του Σωκράτη στον Φαίδρο (244a-245c) ότι ο έρωτας είναι πράγματι μια τρέλα, αλλά ότι ορισμένες μορφές τρέλας είναι στην πραγματικότητα δώρα από τους θεούς.
Η παθιασμένη επιθυμία είναι ακριβώς ένα τέτοιο δώρο, που διευρύνει τους ηθικούς και συναισθηματικούς μας ορίζοντες, δημιουργώντας νέες διαστάσεις συμπόνιας και φροντίδας. Μπορεί κανείς να επιθυμεί με πάθος ένα άλλο πρόσωπο – μπορεί να επιθυμεί με πάθος ένα θεϊκό ον. Τα ερωτικάδιαθέτουν ένα ευρύ φάσμα και μια ιερή συμβολική διάσταση. Έτσι, ακόμη και στην αρχαιότητα, η θρησκεία πήγαινε αλλού.
Η Αν Κάρσον, της οποίας το Eros the Bittersweet αναφέρθηκε παραπάνω, ανέπτυξε μια ολόκληρη φιλοσοφία του έρωτα που στηρίζεται στα ποιητικά αποσπάσματα της Σαπφούς και στον Φαίδρο του Πλάτωνα. Προσφέρει μια υπέροχη αναλογία μεταξύ του φλερτ της γνώσης και του φλερτ του έρωτα. Το να ερωτεύεσαι και το να γνωρίζεις εμπεριέχουν και τα δύο παθιασμένη επιθυμία – και οι δύο μεταμορφώνουν και διευρύνουν αναγκαστικά τον εαυτό. Πρόκειται για εμπειρίες όπου το κεφάλι και η καρδιά διαπλέκονται και η προσοχή μας γίνεται απείρως λεπτότερη.
Θα ήταν απελπιστικά μειωτικό να εξισώσουμε τον έρωτα με το σεξ, όπως προσπάθησαν να κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι στοχαστές. Οφείλουμε τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη «σεξουαλική ταυτότητα» στη σύγχρονη ψυχολογία, η οποία ασχολήθηκε με την έννοια αυτή στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι μετασχηματισμοί που εμπλέκονται σε μια τέτοια έννοια είναι εκτεταμένοι. Το σεξ, άλλωστε, είναι κάτι που κάνουν πολλοί άνθρωποι (όχι όλοι). Η σεξουαλική ταυτότητα, αντίθετα, είναι κάτι που έχουν όλοι οι άνθρωποι (ακόμη και ο «άγαμος» είναι μια σεξουαλική ταυτότητα).
Η διάκριση μεταξύ του είναι και του πράττειν ήταν πολύ σημαντική στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι η σημερινή μας εκδοχή των «πολιτισμικών πολέμων», τουλάχιστον στη σεξουαλική τους διάσταση, έχει περισσότερο νόημα αν δώσουμε προσοχή σε αυτήν τη διάκριση. Οι νόμοι έχουν σχεδιαστεί για να ρυθμίζουν τη δραστηριότητα, όχι την ταυτότητα. Αλλά το ηθικό διακύβευμα μιας συζήτησης αυξάνεται αναγκαστικά όταν συζητάμε για την ταυτότητά μας, για το ποιοι είμαστε, και όχι για το τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να επιλέξουμε να κάνουμε.
Κατά ειρωνικό τρόπο, όταν η κλασική φιλολογία και η ψυχολογία αναδύθηκαν ως πανεπιστημιακές επιστήμες στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, τότε τα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα της Σαπφούς έγιναν κεντρικά και πρόσφατα αμφιλεγόμενα. Δεδομένου ότι καταγόταν από το νησί της Λέσβου και ότι συλλογιζόταν με τόσο πάθος τις νεαρές γυναίκες του κύκλου της, ο όρος «λεσβία» συνδέθηκε με τη νέα ψυχολογική κατηγορία της σεξουαλικής ταυτότητας. Ορισμένοι ρομαντικοί εξήραν τα πάθη της Σαπφούς, ενώ ορισμένοι βικτωριανοί βρήκαν δημιουργικούς τρόπους να αποερωτικοποιήσουν την ποίησή της, όταν δεν την καταδίκαζαν ευθέως. Αυτή η αμφιταλαντευόμενη χρήση μιας αρχαίας Ελληνίδας ποιήτριας για την επιβεβαίωση ή την αντιμετώπιση των σύγχρονων ηθικών απόψεων για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες.
Η τετράτομη Ιστορία της σεξουαλικότητας (1976-1984) του Μισέλ Φουκώ προσπάθησε να αφηγηθεί αυτή την ιστορία. Ενώ πρόκειται για μια περίπλοκη ιστορία κατά τον Φουκώ, νομίζω ότι το ηθικό της δίδαγμα είναι πολύ κομψό και αρκετά απλό. Το σεξουαλικό υποκείμενο, κατέληξε ο Φουκώ, είναι σαφώς σύγχρονο, προϊόν της ψυχολογίας και του ενδιαφέροντός της για τη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας. Αλλά το επιθυμητικό υποκείμενο είναι αιώνιο. Η Σαπφώ και ο Πλάτωνας είναι δύο από τους πιο εύγλωττους αρχαίους υποστηρικτές της επιθυμίας. Όπως γνώριζαν καλά, ο έρωτας αλλάζει τον εαυτό, διευρύνοντας τα όριά του και τις πνευματικές του δυνατότητες. Μας αποδίδεται ένας ευρύτερος και πιο περιεκτικός εαυτός, πιο ικανός για συμπόνια και φροντίδα.
Η Καναδή ποιήτρια και κλασικίστρια Αν Κάρσον, ανέπτυξε μια ολόκληρη φιλοσοφία του έρωτα που στηρίχθηκε στα ποιητικά αποσπάσματα της Σαπφούς και στον «Φαίδρο» του Πλάτωνα.
Ποιο είναι το μέλλον των Ελληνικών Σπουδών στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ;
Το 1903, μόλις επτά χρόνια μετά τη Σύγχρονη Ολυμπιακή Αναβίωση, οι δευτεροετείς φοιτήτριες του Κολλεγίου Barnard στη Νέα Υόρκη προκάλεσαν τις πρωτοετείς φοιτήτριες σε μια σειρά αθλητικών και καλλιτεχνικών αγώνων. Έτσι γεννήθηκαν οι «Ελληνικοί Αγώνες» στο Μπάρναρντ. Εξελίχθηκαν σε ένα εξαιρετικό πολιτιστικό φαινόμενο και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στο ευρύτερο κοινό – έγιναν μία από τις πιο περιζήτητες εκδηλώσεις στο Μανχάταν. Οι γυναίκες του Μπάρναρντ αφιέρωναν τους αγώνες κάθε χρόνο σε έναν διαφορετικό ελληνικό θεό, συνέθεταν μουσική και ποίηση, σχεδίαζαν κοστούμια, ακόμη και κατασκεύαζαν άρματα, όλα καινούργια για τον διαγωνισμό κάθε έτους.
Την επαναστατική άνοιξη και το καλοκαίρι του 1968, φοιτητές πανεπιστημίων σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ζήτησαν ριζικές αλλαγές στα πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών και άλλες εκπαιδευτικές πρακτικές. Στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ακριβώς απέναντι από το Μπάρναρντ στο Μπρόντγουεϊ, οι φοιτητές κατέλαβαν τα κτίρια της διοίκησης και άντεξαν για εβδομάδες προτού αποβληθούν με τη βία. Τα αιτήματά τους ήταν πολλά, μεταξύ των οποίων καλύτεροι μισθοί για το πανεπιστημιακό προσωπικό, πιο δίκαιες πανεπιστημιακές πρακτικές απόκτησης ακινήτων στη γειτονιά Morningside, απεμπλοκή του πανεπιστημίου από τις στρατιωτικές συμβάσεις και δημιουργία νέων προγραμμάτων σπουδών στις Αφροαμερικανικές Σπουδές και τις Γυναικείες Σπουδές.
Η φοιτητική κατάληψη στο Κολούμπια έτυχε να ξεκινήσει την εβδομάδα του Απριλίου που ήταν προγραμματισμένοι να διεξαχθούν οι Ελληνικοί Αγώνες στο Κολέγιο Μπάρναρντ. Σε ένδειξη αλληλεγγύης στις φοιτήτριες της απέναντι πλευράς του δρόμου, οι γυναίκες του Μπάρναρντ ακύρωσαν τους Ελληνικούς Αγώνες του 1968. Την επόμενη χρονιά ακύρωσαν οριστικά τους Ελληνικούς Αγώνες, θεωρώντας ότι «δεν έχουν πλέον σχέση» με τις ανησυχίες των φοιτητών.
Εξέγερση των φοιτητών του Πανεπιστημίου Κολούμπια, 1968.
Από αυτή την ιστορική απόσταση, μπορούμε να καταλάβουμε τι σκέφτονταν οι γυναίκες του Μπάρναρντ. Απέρριπταν τους παραδοσιακούς τρόπους με τους οποίους διδάσκονταν τα ελληνικά στο Μπάρναρντ και αλλού, από τότε που καθιερώθηκε η Κλασική Φιλολογία τον 19ο αιώνα και οι Ελληνικοί Αγώνες το 1903. Απέρριπταν την απαρχαιωμένη ρητορική που ισχυριζόταν ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήταν ο «μεγαλύτερος πολιτισμός» και η αρχαία Ελλάδα η μοναδική «παιδική ηλικία της Ευρώπης». Απέρριψαν τον έμμεσο ταξισμό και τον ελιτισμό της κλασικής μάθησης. Επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν αυτές τις κλασικίζουσες ευαισθησίες με πιο πολυπολιτισμικές και πολυεθνικές. Τους φοιτητές αυτούς οφείλουμε να ευχαριστήσουμε για τη δημιουργία τμημάτων Αφροαμερικανικών Σπουδών και Γυναικείων Σπουδών σε όλες τις ΗΠΑ (αλλά και στην Ευρώπη). Αλλά μία από τις ακούσιες συνέπειες αυτών των μεταρρυθμίσεων του προγράμματος σπουδών ήταν η περιθωριοποίηση των Κλασικών και των Κλασικών Σπουδών.
Ποτέ δεν ήταν μια πρόταση είτε-είτε, αλλά άρχισε να φαίνεται έτσι. Τώρα, περισσότερο από μια γενιά μετά από αυτές τις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις του προγράμματος σπουδών, είμαστε σε καλύτερη θέση να επαναδιατυπώσουμε αυτές τις προτάσεις του προγράμματος σπουδών με τη μορφή ενός ερωτήματος «τόσο το ένα όσο και το άλλο». Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ της ύπαρξης ισχυρών προγραμμάτων Αφροαμερικανικών ή Αφρικανικών Σπουδών, Γυναικείων Σπουδών και Κλασικών Σπουδών.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, τα πιο επιτυχημένα προγράμματα Κλασικών Σπουδών μού φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει τις αυστηρά φιλολογικές και αυστηρά κλασικιστικές προσεγγίσεις του αρχαίου κόσμου και έχουν αξιοποιήσει τους πόρους της ανθρωπολογίας, μεταξύ άλλων κλάδων, για να μπορέσουν τα αρχαία υλικά να μιλήσουν για πιο σύγχρονες ανησυχίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη ήταν η εφαρμογή των κατηγοριών της ταυτότητας στον αρχαίο κόσμο: φυλή και εθνικότητα, φύλο, σεξουαλικότητα, θρησκεία και τάξη. Η αρχαία Ελλάδα παρέχει ένα θαυμάσιο και εκτεταμένο αρχείο προβληματισμού για όλες αυτές τις έννοιες και τους προβληματισμούς. Στις προηγούμενες παρατηρήσεις μου, για παράδειγμα, πρότεινα μια σημαντική διάσταση της διαφορετικότητας της Ελλάδας στους ερωτικούς της προβληματισμούς.
Ο στόχος τώρα είναι να παρουσιαστεί η συνεχιζόμενη σημασία του Ελληνισμού με νέους όρους: ως αποφασιστικά κοσμοπολίτικη και ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε τον Ελληνισμό στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια υπό την αιγίδα του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών. Η πρόταση συνεχίζει να αποδίδει καρπούς.
Η Μάντισεν Γουίλκοξ επέλεξε να περπατήσει ένα δύσκολο μονοπάτι και μοιράζεται αυτό που τη βοηθά να παραμένει δυνατή μπροστά στις αντιξοότητες: την πίστη της στον Θεό.
Η 29χρονη μητέρα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης της (τριάντα δύο εβδομάδων τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές). Κυοφορεί το τρίτο της μωρό – ένα αγόρι το οποίο η ίδια και ο 34χρονος σύζυγός της, Ντάριν Γουίλκοξ, ονόμασαν Τσάρλι.
Έχοντας λάβει μια μοιραία διάγνωση για τον αγέννητο γιο τους, η Μάντισεν και ο Ντάριν αποφάσισαν με γενναιότητα να μην τερματίσουν την εγκυμοσύνη. Αντιθέτως, η σπαρακτική διάγνωση έκανε το ζευγάρι να δει τη ζωή με νέα μάτια.
«Κοιτάζω τα [δύο] παιδιά μου σαν να είναι κινούμενα θαύματα επειδή είναι τόσο τέλεια και υγιή», δήλωσε στους Epoch Times. «Η πίστη μου είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπόρεσα να αντιμετωπίσω όλη αυτή τη διαδικασία.»
Η Μάντισεν λέει ότι η εμπειρία ήταν επίσης «τόσο χρήσιμη» για να διδάξουν στα παιδιά τους για τον Θεό και τη στοργική του συμπόνια.
Το ζευγάρι λέει ότι η όλη εμπειρία τους βοήθησε να διδάξουν στα παιδιά τους μερικά από τα «σπουδαιότερα μαθήματα και αξίες της ζωής». (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Οι Γουίλκοξ έχουν επιλέξει να δώσουν το παράδειγμα στην οικογένειά τους, δείχνοντας στον 6χρονο Χάβιν και στον 3χρονο Χάρβεϊ πώς οι δυσκολίες μπορούν να ξεπεραστούν μέσω της πίστης.
«Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να δω καθαρά το χέρι του Θεού στη ζωή μας και πώς μας έσπρωξε να πάρουμε την καλύτερη απόφαση για την οικογένειά μας», δήλωσε η Μάντισεν. «Πιστεύω ότι ο Θεός μας δίνει δοκιμασίες για να μας ενδυναμώσει και να μας μεταμορφώσει. Πιστεύω ότι ο Θεός με εμπιστεύτηκε για να κουβαλήσω αυτόν τον άγγελο, οπότε Τον εμπιστεύομαι για να με βοηθήσει να το ξεπεράσω.
«Το να κυοφορήσω τον Τσάρλι με ευλόγησε με περισσότερους τρόπους από όσους μπορώ να μετρήσω.»
Η διάγνωση
Ήταν Φεβρουάριος και οι Γουίλκοξ ήταν ενθουσιασμένοι όταν έμαθαν ότι σύντομα θα καλωσόριζαν ένα αγοράκι στην ευτυχισμένη οικογένειά τους.
Ωστόσο, περίπου έξι εβδομάδες στο πρώτο τρίμηνο, η Μάντισεν άρχισε να έχει επιπλοκές. Μετά από υπερηχογράφημα, διαγνώστηκε με ένα μικρό υποχοριονικό αιμάτωμα (ένας θρόμβος αίματος που σχηματίστηκε λόγω ρήξης αιμοφόρου αγγείου) και τέθηκε σε πυελική ανάπαυση για δύο εβδομάδες. Το αιμάτωμα σύντομα εξαφανίστηκε και όλα φαίνονταν καλά.
Αφού έφτασε στο δεύτερο τρίμηνο, ωστόσο, η Μάντισεν άρχισε να έχει περισσότερες κηλίδες. Ένα δεύτερο υπερηχογράφημα αποκάλυψε ότι είχε άλλο ένα αιμάτωμα και ότι ο εγκέφαλος του μωρού της δεν αναπτυσσόταν σωστά. Η τεχνικός υπερήχων δυσκολευόταν επίσης να εντοπίσει το ρινικό οστό του μωρού.
Υπερηχογράφημα του μικρού Τσάρλι στη μήτρα της μητέρας του. (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Στις 18 εβδομάδες, οι χειρότεροι φόβοι της Μάντισεν ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης, όταν η τεχνικός υπερήχων ήταν ήσυχη για ασυνήθιστο χρονικό διάστημα.
«Μετά από κάτι που έμοιαζε με μια αιωνιότητα σιωπής, ο Ντάριν τη ρώτησε τελικά πώς φαίνονται τα πράγματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα της. Το μόνο που είπε ήταν: «Ανησυχώ»», δήλωσε η Μάντισεν.
Η καρδιά της Μάντισεν άρχισε να χτυπάει γρήγορα, καθώς ένιωσε ένα άσχημο προαίσθημα στο στομάχι της. Δεν άργησε να έρθει ο γιατρός στο δωμάτιο και να δώσει στους ανήσυχους γονείς τη διάγνωση: Αλοβιακή Ολοπροσεγκεφαλία (Alobar Holoprosencephaly-HPE) – μια συγγενής διαταραχή κατά την οποία ο εγκέφαλος του μωρού δεν χωρίζεται σε αριστερό και δεξί ημισφαίριο.
Το ζευγάρι έμαθε ότι ο μικρός Τσάρλι είχε επίσης πολλαπλά καρδιακά ελαττώματα. Η διάγνωση της Alobar HPE, είπε ο γιατρός, είναι θανατηφόρα.
«Μόλις το άκουσα, ήταν εκείνη τη στιγμή που η ψυχή μου εγκατέλειψε το σώμα μου», είπε. «Στη συνέχεια, μας είπε ότι οι περισσότεροι ασθενείς με αυτή τη διάγνωση επιλέγουν τη διακοπή της κύησης και ύστερα έφυγε από το δωμάτιο για να μας αφήσει λίγο μόνους.»
Η έγκυος μαμά λέει ότι η διάγνωση του αγέννητου μωρού της της έδωσε «μια νέα εκτίμηση για το πόσο απίστευτη είναι πραγματικά η εγκυμοσύνη και η ζωή». (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Η συντετριμμένη μητέρα ένιωσε ότι θα κάνει εμετό, οπότε έτρεξε στον νεροχύτη. Αλλά πριν προλάβει να φτάσει εκεί, τα πόδια της λύγισαν κάτω από τα πόδια της. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς και να λέει: «Πώς θα το πούμε στα παιδιά;».
«Όλος μου ο κόσμος ένιωθα ότι κατέρρεε και ασφυκτιούσα», είπε. «Με κατέλαβε το γεγονός ότι μόλις μας είχαν πει ότι το μωρό μας δεν θα επιβιώσει.»
«Πήγαμε σε εκείνο το ραντεβού υποπτευόμενοι το σύνδρομο Ντάουν, όχι μια θανατηφόρα διάγνωση. Ήταν το τελευταίο πράγμα που περιμέναμε να ακούσουμε.»
Μια απόφαση γεμάτη προσευχή
Η μοιραία διάγνωση ανάγκασε τη Μάντισεν να επανεξετάσει τις έντονες απόψεις της υπέρ της ζωής. Παρόλο που παρέμεινε αντίθετη στην άμβλωση, δεν ήταν σίγουρη για το τι ήταν το «ηθικά σωστό».
«Μόλις αναγκαστήκαμε να πάρουμε μια απόφαση, έπρεπε να επανεκτιμήσουμε όλα όσα πιστεύαμε ή σκεφτόμασταν», είπε. «Είναι αδύνατο να πάρεις μια απόφαση όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την επιλογή του πότε και πώς θα φύγει από τη ζωή το μωρό σου.»
«Η λήψη της απόφασης να κυοφορήσω τον Τσάρλι μέχρι τέλους ήταν μια πολύ απόφαση που πήραμε μετά από πολύ προσευχή. Προσευχόμασταν κάθε βράδυ για να πάρουμε την καλύτερη απόφαση για την οικογένειά μας και ζητούσαμε από τον Θεό να μας βοηθήσει να πάρουμε τη σωστή απόφαση.»
Μετά από πολλή σκέψη, το ζευγάρι αποφάσισε αρχικά να κάνει έκτρωση για ιατρικούς λόγους. Πίστευαν ότι η πρόωρη πρόκληση τοκετού θα έσωζε τον Τσάρλι από τον πόνο και θα τον άφηνε «ανθρώπινα» να φύγει από τη ζωή – αντί να περιμένουν να πάρει την τελευταία του πνοή μετά τη γέννηση. Πίστευαν επίσης ότι θα γλίτωνε την οικογένειά τους από επιπλέον τραύματα.
«Κοιτάζοντας πίσω τώρα, βλέπω ότι έκανα λάθος που το σκέφτηκα αυτό», είπε. «Το να τον κυοφορώ είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να είχε συμβεί για την οικογένειά μας.»
Η Μάντισεν λέει ότι η απόφασή τους να κυοφορήσει τον Τσάρλι μέχρι τέλους τους βοήθησε να διδάξουν στα δύο παιδιά τους τη συμπόνια του Θεού. (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Η Μάντισεν θυμάται ότι όταν αποφάσισαν για πρώτη φορά να κάνουν έκτρωση, αντιμετώπισαν πολλαπλά εμπόδια. Το Planned Parenthood ήταν κλεισμένο για εβδομάδες, οπότε η Μάντισεν δεν θα μπορούσε να κλείσει ραντεβού μέχρι την 26η εβδομάδα της εγκυμοσύνης της, κάτι που θα ήταν πολύ αργά. Έμαθε επίσης ότι η ασφάλειά της δεν θα κάλυπτε τη διαδικασία.
«Μετά από όλα αυτά τα εμπόδια, είχαμε αρκετές άλλες επιλογές [για να κάνουμε έκτρωση]. Ωστόσο, αισθανθήκαμε μέσα μας ότι αυτή ήταν η απάντηση που ζητούσαμε από τον Θεό. Είχε ξεκαθαρίσει ότι έπρεπε να κρατήσουμε τον Τσάρλι και ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης δεν ήταν η σωστή απόφαση για την οικογένειά μας», είπε.
«[Ε]μείς πιστεύουμε ότι ο χρόνος μας εδώ στη γη είναι ένα μικρό στίγμα στην αιωνιότητα, οπότε αυτό με βοηθάει να ξέρω ότι θα ξαναδώ τον Τσάρλι -και θα επανενωθούμε όλοι μαζί».
Σήμερα, η Μάντισεν παραμένει σίγουρη για την επιλογή που έκανε και που επιβεβαιώνει τη ζωή.
Οπλισμένη με πίστη για να αντιμετωπίσει το άγνωστο
Ο Τσάρλι αναμένεται να γεννηθεί τον Οκτώβριο και η περίοδος προετοιμασίας για τη γέννησή του ήταν γεμάτη από άγνωστα πράγματα.
«Πραγματικά δεν έχουμε ιδέα πόσο καιρό θα ζήσει», δήλωσε η Μάντισεν. «Πρέπει ουσιαστικά να προετοιμαστούμε για κάθε αποτέλεσμα.»
Η ίδια και ο σύζυγός της έχουν έρθει πιο κοντά μέσα από τις κοινές τους δοκιμασίες, καθώς διανύουν τον ένατο χρόνο του γάμου τους.
Το ζευγάρι λέει ότι η εμπειρία αυτή εδραίωσε τον δεσμό τους ως αντρόγυνο και ευλόγησε τον γάμο τους με «τόσους πολλούς τρόπους». (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Η Μάντισεν λέει ότι αν μπορούσε να μιλήσει στον εαυτό της εκείνες τις τραγικές πρώτες ημέρες μετά τη διάγνωση, θα υπενθύμιζε στον εαυτό της να παραμείνει παρών στη στιγμή και να βασιστεί στην πίστη. Είναι επίσης ευγνώμων για την υποστήριξη της οικογένειάς της, των φίλων της, ακόμη και των ακολούθων του λογαριασμού της στο TikTok, @mamafitmadz.
Η γενναία μαμά επιθυμεί να ευχαριστήσει όσους της έδειξαν αγάπη και συμπόνια και προσευχήθηκαν για εκείνη κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών της.
«Σημαίνει τόσα πολλά», είπε, «και δεν θα ξεχάσω ποτέ κανέναν που μου έδειξε καλοσύνη, αγάπη και συμπόνια μέσα από αυτό το ταξίδι».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τελευταίοι μήνες ήταν απίστευτα δύσκολοι, αλλά η οικογένεια συνεχίζει να στηρίζεται στη δύναμη και την πίστη. Τελικά, το ζευγάρι έχει βρει γαλήνη αφήνοντας τις δοκιμασίες του στα χέρια του Θεού.
«Χαίρομαι τόσο πολύ που αφήσαμε την απόφασή μας στον Θεό και που Τον ακούσαμε, γιατί κοιτάζοντας πίσω τώρα, συνειδητοποιώ ότι η απόφαση για το πώς και πότε ο Τσάρλι θα κληθεί στον ουρανό δεν εξαρτάται από μένα – εξαρτάται από τον Θεό. Και έχω τόση ειρήνη γνωρίζοντας αυτό», είπε.
«Θα είναι πάντα ο γιος μας, θα είναι πάντα το τρίτο μας μωρό και τα δύο μου παιδιά θα ξέρουν πάντα ότι έχουν έναν μικρό αδελφό να τα προσέχει.»
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ – Το κινεζικό καθεστώς ενδέχεται να έχει ακούσια αυτοεμπλακεί στο έγκλημα των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων στην προσπάθειά του να δυσφημίσει τον πρώτο επιζώντα που βγήκε δημόσια από την Κίνα, λένε παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε μια σπάνια δημόσια αντίδραση, μια σειρά από κινεζικά κρατικά μέσα και αστυνομικά γραφεία δημοσίευσαν ένα εκτενές άρθρο που επιτίθεται σε έναν ασκούμενο του Φάλουν Γκονγκ, ο οποίος τώρα βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος βγήκε δημόσια εβδομάδες νωρίτερα λέγοντας την ιστορία του- ότι του αφαιρέθηκαν δια της βίας τμήματα του ήπατος και του πνεύμονα ενώ βρισκόταν στο κινεζικό σύστημα φυλακών.
Ο 59χρονος Τσενγκ Πέιμινγκ υπέστη έξι χρόνια βασανιστηρίων ενώ βρισκόταν στη φυλακή της κομμουνιστικής Κίνας επειδή ασκούσε Φάλουν Γκονγκ – μια παραδοσιακή πνευματική άσκηση που υποστηρίζει τις αξίες της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας, την οποία το Πεκίνο προσπάθησε να εξαλείψει με έναν συνδυασμό προπαγάνδας, απειλών και βασανιστηρίων τα τελευταία 25 χρόνια.
Στη φυλακή, ο Τσενγκ είπε ότι οι φρουροί τον ανάγκαζαν να πίνει υψηλής συγκέντρωσης αλατόνερο, τον έδεναν με αλυσίδες στα τέσσερα άκρα του και τον τέντωναν σχεδόν στα όριά του, και τον υπέβαλλαν σε συνεδρίες συνεχών ηλεκτροσόκ στα απόκρυφα μέρη του – οι ίδιες κακοποιήσεις που ανέφεραν πολλοί φυλακισμένοι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ.
Επίσης, είναι καλά τεκμηριωμένο ότι οι φυλακισμένοι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ αποτελούν τη μεγαλύτερη πηγή οργάνων που τροφοδοτούν την κρατική βιομηχανία εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων της Κίνας, σύμφωνα με έρευνες του δικαστηρίου της Κίνας με έδρα το Λονδίνο.
Η απίθανη επιβίωση του Τσενγκ
Τον Νοέμβριο του 2004, στα μισά της οκταετούς ποινής του, ο Τσενγκ αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα για να διαμαρτυρηθεί για την αμείλικτη κακοποίηση- κατάπιε ένα αμβλύ καρφί και μια μικρή σκουριασμένη λεπίδα.
Οι δεσμοφύλακες έσπευσαν αμέσως στο δωμάτιο, τον έριξαν κάτω και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο, οι δεσμοφύλακες απαίτησαν να υπογράψει χαρτιά που συναινούσαν σε χειρουργική επέμβαση. Όταν αρνήθηκε, έξι φρουροί τον καθήλωσαν και τον νάρκωσαν.
Ανέκτησε τις αισθήσεις του τρεις ημέρες αργότερα, δεμένος με αλυσίδες σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι και με ένα κόψιμο 14 ιντσών γύρω από το αριστερό του στήθος. Στη συνέχεια ο Τσενγκ στάλθηκε πίσω στη φυλακή.
Ο Τσενγκ Πέιμινγκ, ασκούμενος του Φάλουν Γκονγκ, στον οποίο αφαιρέθηκε μέρος του ήπατος και του πνεύμονα στην Κίνα, δείχνει την ουλή του μετά από συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον στις 9 Αυγούστου 2024. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
Δεκαέξι μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2006, τον πήγαν ξαφνικά ξανά στο νοσοκομείο, λέγοντάς του ότι έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση υψηλού κινδύνου με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας επειδή είχε καταπιεί άλλη μια λεπίδα – κάτι που δεν είχε κάνει.
Ο Τσενγκ είπε ότι ήταν σίγουρος ότι αυτή τη φορά ήθελαν να τον σκοτώσουν και προσπάθησε να δραπετεύσει. Άδραξε την ευκαιρία όταν οι φρουροί αποκοιμήθηκαν και το έσκασε με επιτυχία.
Αποδεικνύεται ότι αυτό συνέβη λίγες ημέρες πριν από την εμφάνιση των πρώτων πληροφοριοδοτών στους Epoch Times, με ιστορίες για τις αφαίρεσεις οργάνων που λαμβάνουν χώρα μυστικά σε κινεζικές κρατικές ιατρικές εγκαταστάσεις. Ο Τσενγκ είπε ότι όταν άκουσε αυτές τις αναφορές, έτρεμε σκεπτόμενος τι θα μπορούσε να του είχε συμβεί.
Από τότε που δραπέτευσε από την Κίνα, έχει υποβληθεί σε πολλαπλές ιατρικές εξετάσεις. Τρεις ειδικοί ιατροί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ταϊβάν επιβεβαιώνουν ότι ένα τμήμα του ήπατος και του πνεύμονά του αφαιρέθηκε χειρουργικά.
Ως ο πρώτος γνωστός επιζών αυτών των εγκλημάτων, ο Τσενγκ αποφάσισε ότι ήταν έτοιμος να πει την ιστορία του.
Παραδέχεται περισσότερα από όσα θα ήθελε
Το ευρέως διαδεδομένο άρθρο με την απάντηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) στις κατηγορίες του Τσενγκ δεν ασχολήθηκε με όσα υπέστη. Αντ’ αυτού, περιέγραψε τη συνέντευξη Τύπου του Ιουλίου ως διεξαγόμενη σε ένα «χαμηλοτάβανο, στενόχωρο» δωμάτιο, αρνήθηκε τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων χονδρικά, χαρακτηρίζοντάς τες «φήμες» που «δυτικές αντι-κινεζικές δυνάμεις» διαιώνισαν, και ισχυρίστηκε ότι η χειρουργική επέμβαση του Τσενγκ ήταν για την αφαίρεση της λεπίδας και του καρφιού.
Παρ’ όλες τις διαψεύσεις, το καθεστώς μπορεί να παραδέχθηκε περισσότερα από όσα ήθελε.
Η Νίνα Σέι είναι η διευθύντρια του Κέντρου για τη Θρησκευτική Ελευθερία στο Ινστιτούτο Hudson. Λέει ότι το άρθρο του καθεστώτος παρείχε κρίσιμα στοιχεία για την ιστορία του Τσενγκ που προηγουμένως έλειπαν.
«Πώς ήξερα ότι ήταν φυλακισμένος; Δεν το ήξερα αυτό. Δεν είχα αποδείξεις γι’ αυτό. Δεν νομίζω ότι είχε αποδείξεις γι’ αυτό, αλλά έδωσαν αποδείξεις γι’ αυτό», δήλωσε η Σέι στους Epoch Times.
Η Νίνα Σέι, ανώτερη συνεργάτης και διευθύντρια του Κέντρου για τη Θρησκευτική Ελευθερία στο Ινστιτούτο Hudson, μιλάει σε ενημέρωση για τις εξαναγκαστικές αφαίρεσεις οργάνων που πραγματοποιήθηκε στο κτίριο γραφείων του Cannon House στην Ουάσιγκτον, στις 4 Σεπτεμβρίου 2024. (Alex Martin για τους Epoch Times)
Είπε ότι το άρθρο βοήθησε επίσης να επιβεβαιωθεί ότι ο Τσενγκ στάλθηκε στη φυλακή για τις πεποιθήσεις του, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και η χειρουργική επέμβαση όντως έγινε και είχε ως αποτέλεσμα την ουλή.
Επιπλέον, το ΚΚΚ έχει ξεφύγει από το μοτίβο του να εκδίδει απλώς γενικές, γενικευμένες αρνήσεις – ένα σημάδι ότι θεωρεί την υπόθεση αρκετά σοβαρή ώστε να δικαιολογεί ένα συγκεκριμένο σχόλιο, δήλωσε ο Ρόμπερτ Ντέστρο, ο οποίος διευκόλυνε τη διαφυγή του Τσενγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήταν βοηθός υπουργός Εξωτερικών για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την εργασία.
«Εκπλήσσομαι που υπάρχει οποιοδήποτε επίσημο αφήγημα», δήλωσε στους Epoch Times.
«Όπως θα λέγαμε εμείς οι δικηγόροι, αυτό είναι μια ‘παραδοχή κατά συμφέροντος’», είπε, αναφερόμενος στο όταν κάποιος κάνει μια δήλωση εκτός δικαστηρίου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του ως αποδεικτικό στοιχείο.
Η Σέι δήλωσε ότι το άρθρο δείχνει ότι οι κινεζικές αρχές βρίσκονται «σε άμυνα». Είναι σημαντικό, πρόσθεσε, ότι οι διαψεύσεις προβάλλονται από τη δημόσια ασφάλεια και όχι από τις ιατρικές αρχές και ότι η χειρουργική επέμβαση έγινε παρά τη θέλησή του.
«Είναι σχεδόν μια παραδοχή ότι εμπλέκονται σε αυτό», είπε. «Το να έχουμε αυτή την περίεργη απάντηση, αυτή την πραγματικά αρκετά καταδικαστική απάντηση […] ότι ήταν πράγματι κρατούμενος, ότι ήταν πράγματι σε νοσοκομείο, ότι πράγματι υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση χωρίς τη συγκατάθεσή του – είναι καταδικαστικό.»
Όπως συνηθίζεται σε τέτοια δημοσιεύματα, το άρθρο δεν φέρει το όνομα του συγγραφέα, ούτε αναφέρθηκε άμεσα κάποιος που θα ήταν εξοικειωμένος με την υπόθεση του Τσενγκ. Η μόνη πηγή που παραθέτει το άρθρο σχετικά με τον Τσενγκ είναι μια απροσδιόριστη «αρμόδια υπηρεσία».
Ο Ντέιβιντ Μάτας, ένας Καναδός δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ερευνά τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων στην Κίνα από το 2006, δήλωσε ότι το άρθρο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια «ανακύκλωση της παλιάς προπαγάνδας τους».
«Δεν υπάρχει σχεδόν καμία πρόταση εκεί μέσα που να είναι ακριβής ή να βγάζει νόημα», δήλωσε στους Epoch Times. «Δεν υπάρχει τίποτα επί της ουσίας».
Ο Ντέιβιντ Μάτας, βραβευμένος Καναδός δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέλος του Order of Canada («Τάγματος του Καναδά») και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Δημοκρατική Ανάπτυξη με έδρα το Τορόντο, μιλάει κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στην Ουάσινγκτον στις 9 Αυγούστου 2024. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
Σημείωσε ότι το άρθρο βασίζεται κυρίως στον κακό χαρακτηρισμό του Φάλουν Γκονγκ και στη δυσφήμιση των ανθρώπων που μιλούν. Για παράδειγμα, ο Σερ Τζέφρι Νάις, ένας αξιοσέβαστος δικηγόρος και δικαστής που προήδρευσε στο Δικαστήριο της Κίνας και ο οποίος έχει επίσης ερευνήσει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά των Ουιγούρων στη Σιντζιάνγκ, έγινε, σύμφωνα με το άρθρο, ένας «έμπειρος ειδικός πράκτορας του Ηνωμένου Βασιλείου» που πέρασε την καριέρα του «κατασκευάζοντας ψευδείς κατηγορίες με βάση τους γεωπολιτικούς στόχους της Δύσης».
Ο Μάτας χαρακτήρισε την επίθεση χαρακτήρα εναντίον του Νάις «γελοία».
«Ρεαλιστικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πολύ πιο επιζήμιο για την Κίνα από τους ανθρώπους που λένε την αλήθεια για την Κίνα», δήλωσε ο Μάτας. «Είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα που εμπλέκεται στη μαζική πείνα, στην Πολιτιστική Επανάσταση και στη σφαγή της πλατείας Τιενανμέν, στην καταστολή του Θιβέτ, του Σιντζιάνγκ και του Χονγκ Κονγκ».
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι αντι-Κινεζικό και καλύπτει τα δικά του λάθη κατηγορώντας τους άλλους για τα δικά τους λάθη».
Άσκοπη χειρουργική επέμβαση
Οι ιατρικές διαδικασίες στις οποίες υποβλήθηκε ο Τσενγκ έθεσαν υπό αμφισβήτηση την κινεζική αφήγηση, σύμφωνα με τον Τόρστεν Τρέι, διευθυντή της ομάδας ιατρικής δεοντολογίας Doctors Against Forced Organ Harvesting (Γιατροί Ενάντια στις Εξαναγκαστικές Αφαιρέσεις Οργάνων).
«Μπορείτε να πείτε ότι αυτό είναι ένα προφανές ψέμα», δήλωσε στους Epoch Times.
Όταν κάποιος καταπίνει ξένα αντικείμενα, οι γιατροί συνήθως κάνουν ενδοσκόπηση για να εξετάσουν το εσωτερικό του σώματος. Αυτό είναι συνηθισμένο και στην Κίνα. Ένα νοσοκομείο στην πόλη Σιάν της κεντρικής Κίνας περιέθαλψε περίπου 600 ασθενείς μεταξύ 2011 και 2020 για την αφαίρεση ξένων αντικειμένων που είχαν καταπιεί. Η ενδοσκόπηση πέτυχε στο 99,5% των περιπτώσεων, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που αφορούσαν λεπίδες ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα.
Η ενδοσκόπηση, σε ένα σενάριο όπως αυτό του Τσενγκ, θα ήταν η πρώτη επιλογή, δήλωσε ο Τρέι.
«Γιατί να αφαιρέσουν μέρος του πνεύμονα; Γιατί να αφαιρέσουν μέρος του ήπατος; Δεν βγάζει νόημα», είπε.
Ο Δρ Τόρστεν Τρέι, ιδρυτής και διευθυντής της οργάνωσης «Γιατροί Ενάντια στις Εξαναγκαστικές Αφαίρεσεις Οργάνων», σε εκδήλωση για τις εξαναγκαστικές αφαίρεσεις οργάνων στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στη Βοστώνη, στις 7 Μαρτίου 2024. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Ακόμη και αν θεωρούσαν κρίσιμο να ανοίξουν το στομάχι του για να βγάλουν τα αντικείμενα, πρόσθεσε, θα το έκαναν από μπροστά, όχι από το πλάι.
«Δεν θα περνούσατε από την περιοχή των πνευμόνων για να τα βγάλετε αυτά».
Δεν είναι ακόμη σαφές γιατί οι Κινέζοι γιατροί αφαίρεσαν μόνο τμήματα των οργάνων του Τσενγκ κατά την πρώτη επέμβαση και τον άφησαν να ζήσει. Αυτό που συμβαίνει συνήθως στην Κίνα, είναι ότι η αφαίρεση οργάνων είναι και η μορφή εκτέλεσης, γι’ αυτό και δεν υπήρξε ποτέ πριν κάποιος επιζών που να μαρτυρήσει.
Ο Τρέι πρότεινε ότι το νοσοκομείο μπορεί να έκανε πειράματα ή να εκπαίδευε τους γιατρούς στον τομέα αυτό. Μπορεί να εξερευνούσαν μια διαφορετική τεχνική χειρουργικής επέμβασης ή να έκαναν έρευνα για τους ιστούς οργάνων.
Η Γουέντι Ρότζερς, καθηγήτρια κλινικής ηθικής και πρόεδρος της συμβουλευτικής επιτροπής του Διεθνούς Συνασπισμού για τον τερματισμό της κατάχρησης μεταμοσχεύσεων στην Κίνα (End Transplant Abuse in China-ETAC), έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι η μερική αφαίρεση ήπατος μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν ο λήπτης είναι παιδί.
Ο Μάτας δήλωσε στην εκπομπή «American Thought Leaders» του EpochTV ότι όλα αυτά είναι πιθανά, αλλά τελικά «εναπόκειται πραγματικά στην κινεζική κυβέρνηση ή στο νοσοκομείο να εξηγήσουν τι έκαναν».
Ο Τρέι, σημειώνοντας τη χρονική στιγμή, αναρωτήθηκε αν οι κινεζικές αρχές μπορεί να πήραν είδηση την προσπάθεια των πληροφοριοδοτών να δημοσιοποιήσουν το έγκλημα και «να ήθελαν να κλείσουν τις εκκρεμότητες» φέρνοντας τον Τσενγκ πίσω στο νοσοκομείο για να τον σκοτώσουν.
Τι συμβαίνει τώρα;
Σήμερα, ο Τσενγκ περπατάει και μιλάει κανονικά, αλλά λέει ότι δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά τη δοκιμασία του στο νοσοκομείο.
«Η ουλή 35 εκατοστών στο αριστερό μου θώρακα πάλλεται με κάθε χτύπο του σφυγμού μου», δήλωσε σε εκδήλωση Τύπου στις 3 Σεπτεμβρίου, προσθέτοντας ότι δυσκολεύεται να αναπνεύσει τη νύχτα.
Προέτρεψε τη διεθνή κοινότητα να πιέσει το Πεκίνο να ανοίξει τις φυλακές και τα νοσοκομεία για ανεξάρτητη έρευνα από τον έξω κόσμο.
Οι διοργανωτές της εκδήλωσης κοινοποίησαν ένα υποστηρικτικό μήνυμα του βουλευτή Γκας Μπιλιράκη (R-Fla.), ο οποίος δήλωσε ότι η «αποτρόπαια πρακτική» της εξαναγκαστικής αφαίρεσης οργάνων έχει εδώ και καιρό «σκουπιστεί κάτω από το χαλί» και αξίζει πιο δυναμικές ενέργειες από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
«Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να εκφοβίζεται, να εξαναγκάζεται από την πατρογονική του πατρίδα, να φυλακίζεται ή να δολοφονείται εξαιτίας των πεποιθήσεών του», ανέφερε στη δήλωσή του.
Ο Μάτας εκτιμά ότι το ΚΚΚ θα μπορούσε να κερδίζει έως και 9 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από το εμπόριο οργάνων.
Για τον πρώην βουλευτή Φρανκ Γουλφ, ο οποίος υπηρέτησε 34 χρόνια στο Κογκρέσο και δύο θητείες στην Επιτροπή των ΗΠΑ για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία (που λήγει τον Μάιο), το θέμα είναι αρκετά τρομακτικό, ανεξάρτητα από την κλίμακα.
Ο Φρανκ Γουλφ, επίτροπος της Επιτροπής των ΗΠΑ για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία (U.S. Commission on International Religious Freedom-USCIRF) και πρώην βουλευτής της Βιρτζίνια, μιλάει κατά τη διάρκεια ολονυκτίας υπό το φως των κεριών για τα θύματα της σφαγής στην πλατεία Τιενανμέν το 1989 στην Ουάσινγκτον στις 2 Ιουνίου 2023. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
«Αν ένα άτομο το περάσει αυτό – μπορείτε να φανταστείτε να αφαιρείται από τον αδελφό σας ή τη μητέρα σας ή τον πατέρα σας […] η καρδιά, ο κερατοειδής χιτώνας ή το νεφρό; Είναι μια μεγάλη επιχείρηση και πρέπει να σταματήσει», δήλωσε στους Epoch Times.
Ακούγοντας τι συνέβη στον Τσενγκ είναι «αηδιαστικό», λέει η Σέι. «Πέρασε από την κόλαση και γύρισε πίσω», είπε. Πρόσθεσε ότι ο Τσενγκ ήταν «τυχερός που γλίτωσε τη ζωή του», διότι ένας άγνωστος αριθμός άλλων ανθρώπων δεν το έχει καταφέρει.
Τόσο η Σέι όσο και ο Ντέστρο θεωρούν ενθαρρυντικό να βλέπουν μέλη του Κογκρέσου να λαμβάνουν μέτρα για τον περιορισμό του φαινομένου. Η Βουλή των Αντιπροσώπων, τον Ιούνιο, ψήφισε την Πράξη Προστασίας του Φάλουν Γκονγκ για να ζητήσει τον τερματισμό της δίωξης του Φάλουν Γκονγκ και να επιβάλει κυρώσεις σε όσους είναι συνένοχοι στην εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων. Με λίγες ημέρες να απομένουν για τη νομοθετική περίοδο του Κογκρέσου, ο Ντέστρο ελπίζει ότι η Γερουσία μπορεί να σπεύσει για να το περάσει και αυτή.
«Ας έχουμε λίγο ηθικό θάρρος εδώ και ας σηκώσουμε το ανάστημά μας», δήλωσε ο Ντέστρο.
ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ-Ο ηγέτης της Κίνας Σι Τζινπίνγκ ανέβασε τους τόνους στις προσπάθειές του να στρατολογήσει τον Παγκόσμιο Νότο στην αντιδυτική «Νέα Τάξη Πραγμάτων» του.
Ο Σι υπόσχεται σχεδόν 51 δισεκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση στις αφρικανικές χώρες για τα επόμενα τρία χρόνια και δεσμεύεται να τις θέσει στην πρώτη γραμμή μιας παγκόσμιας «επανάστασης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας».
Η κυβέρνησή του χρησιμοποίησε την περασμένη εβδομάδα το Φόρουμ για τη Συνεργασία Κίνας-Αφρικής (Forum on China-Africa Cooperation-FOCAC) στο Πεκίνο, στο οποίο συμμετείχαν 50 Αφρικανοί ηγέτες και το οποίο το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήρισε «το μεγαλύτερο διπλωματικό γεγονός που έχει φιλοξενήσει η Κίνα τα τελευταία χρόνια», για να ενισχύσει τους εμπορικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με τις αφρικανικές χώρες.
Ο Κινέζος ηγέτης υποσχέθηκε επίσης να βοηθήσει στη «δημιουργία τουλάχιστον 1 εκατομμυρίου θέσεων εργασίας για την Αφρική» και 141 εκατομμύρια δολάρια σε επιχορηγήσεις για στρατιωτική βοήθεια, λέγοντας ότι το Πεκίνο θα «παράσχει εκπαίδευση σε 6.000 στρατιωτικούς και 1.000 αστυνομικούς και στελέχη της αστυνομίας από την Αφρική».
Αλλά, ανάμεσα σε όλες τις υποσχέσεις και τις υποσχέσεις, στις ιδιωτικές συναντήσεις του Σι με αρκετούς Αφρικανούς ηγέτες, τόνισε τη σημασία της συμμαχίας της Αφρικής με την Κίνα ενάντια στη «δυτική ηγεμονία».
Σε μια κοινή δήλωση, ο Σι και οι Αφρικανοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Σίριλ Ραμαφόσα, προέδρου της μεγαλύτερης οικονομίας της ηπείρου, της Νότιας Αφρικής, συμφώνησαν να «συνεργαστούν για την οικοδόμηση ενός ισότιμου και εύρυθμου πολυπολικού κόσμου και μιας καθολικά επωφελούς και χωρίς αποκλεισμούς οικονομικής παγκοσμιοποίησης».
Ο Μίχαελ Σουμάν, ανώτερος συνεργάτης του Παγκόσμιου Κόμβου Κίνας του Ατλαντικού Συμβουλίου, δήλωσε στους Epoch Times ότι αυτό είναι «διπλωματικός κώδικας για να πούμε ότι ο κόσμος είναι άνισος και άτακτος λόγω της δυτικής κυριαρχίας και ότι είναι καιρός για εναλλακτικές λύσεις υπό την ηγεσία της Κίνας».
Χρησιμοποιώντας το παγκόσμιο αναπτυξιακό πρόγραμμά της, την Πρωτοβουλία Ζώνης και Δρόμου (Belt and Road Initiative-BRI), η Κίνα έχει κατακλύσει την Αφρική για περισσότερο από μια δεκαετία με έργα υποδομής πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία έχουν επίσης αφήσει πολλά έθνη υπερχρεωμένα στο Πεκίνο.
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, η Κίνα έχει δανείσει 182 δισεκατομμύρια δολάρια σε 49 αφρικανικές κυβερνήσεις από το 2000.
Αλλά η οικονομία της Κίνας έχει επιβραδυνθεί τα τελευταία χρόνια, με το Πεκίνο να μειώνει τη χρηματοδότηση των μεγαλεπήβολων έργων, ενώ ταυτόχρονα απαιτεί την αποπληρωμή των δανείων που συχνά έχουν ως αποτέλεσμα οι αφρικανικές χώρες να περικόπτουν δαπάνες για ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες όπως η υγειονομική περίθαλψη.
Μόνο η Κένυα, η μεγαλύτερη οικονομία της Ανατολικής Αφρικής, χρωστάει στην Κίνα 8 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο Λι Χανγκγουέι, ανώτερος ερευνητής στο Γερμανικό Ινστιτούτο Ανάπτυξης και Βιωσιμότητας, δήλωσε στους Epoch Times ότι η Κίνα έχει γίνει «πολύ επιφυλακτική» στην κριτική για τις δραστηριότητές της στην Αφρική.
«Εδώ και πολλά χρόνια ακούμε για τη λεγόμενη «παγίδα χρέους» που υποτίθεται ότι στήνει η Κίνα για τις αναπτυσσόμενες χώρες, και έχουμε ακούσει πώς η Κίνα εξορύσσει αφρικανικά ορυκτά και πολύτιμα μέταλλα και τα παίρνει πίσω στην πατρίδα της για δικό της όφελος, με πολύ μικρή προστιθέμενη αξία στην Αφρική», είπε.
«Στην FOCAC τα σημάδια ήταν σαφή ότι η Κίνα θέλει να απομακρυνθεί από αυτό. Στο μέλλον είναι πιθανό να χρηματοδοτήσει πολλά μικρότερα έργα, όπως ο εξωραϊσμός των αφρικανικών πόλεων, η ενίσχυση της γεωργίας και η μείωση της φτώχειας.
Εμπορευματοκιβώτια ναυτιλίας κάθονται δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές που καταλήγουν στο λιμάνι της Μομπάσα στην Κένυα, την 1η Σεπτεμβρίου 2018. (Luis Tato/Bloomberg μέσω Getty Images)
«Θα εξακολουθήσει να δίνει στην Αφρική πολλά χρήματα, αλλά τα χρήματα θα διανεμηθούν πολύ.»
Τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, η Κίνα έχει γίνει ο μεγαλύτερος διμερής εμπορικός εταίρος της υποσαχάριας Αφρικής.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανέφερε ότι περίπου το 20% των εξαγωγών της περιοχής πηγαίνει πλέον στην Κίνα και περίπου το 16% των εισαγωγών της Αφρικής προέρχεται από την Κίνα, με συνολικό όγκο εμπορίου ρεκόρ 282 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2023.
Τα μέταλλα, τα ορυκτά προϊόντα και τα καύσιμα αντιπροσωπεύουν περίπου τα τρία πέμπτα των εξαγωγών της Αφρικής προς την Κίνα, ενώ εισάγει κυρίως κινεζικά βιομηχανικά προϊόντα, ηλεκτρονικά είδη και μηχανήματα.
«Ο Σι και πριν από αυτόν, ο Χου Τζίνταο, ήταν οι πρώτοι παγκόσμιοι ηγέτες που αναγνώρισαν πόσο σημαντικά θα είναι τα ορυκτά, τα μέταλλα και τα καύσιμα της Αφρικής στο μέλλον», δήλωσε ο Κόμπους βαν Στάντεν, επικεφαλής του China-Africa Project στο Πανεπιστήμιο Wits της Νότιας Αφρικής.
Τα ορυκτά σπάνιων γαιών, όπως το κοβάλτιο και το λίθιο, είναι ζωτικής σημασίας για την κατασκευή σύγχρονων τεχνολογιών, όπως υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα και εξαρτήματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως μπαταρίες για ηλεκτρικά οχήματα και ανεμογεννήτριες.
Η υποσαχάρια Αφρική κατέχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση αυτών των ορυκτών και μετάλλων, με την Κίνα να κυριαρχεί ήδη στην επεξεργασία και τον εφοδιασμό της περιοχής.
«Ο Σι ήταν επίσης πολύ έξυπνος στην εκμετάλλευση της γεωπολιτικής απογοήτευσης των αφρικανικών χωρών, οι οποίες αισθάνονται αποκλεισμένες από την πραγματική λήψη αποφάσεων σε διεθνή φόρουμ όπως τα Ηνωμένα Έθνη και αδικούνται οικονομικά από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα», δήλωσε ο Βαν Στάντεν στους Epoch Times.
«Ο Σι προσφέρει στον Παγκόσμιο Νότο μια ευκαιρία να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο και να ξεφύγει από τη λεγόμενη δυτική ηγεμονία, συμμετέχοντας σε ένα είδος αντιδυτικής εξέγερσης για να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στις παγκόσμιες υποθέσεις», πρόσθεσε.
«Αν συμβεί αυτό, η Κίνα ενισχύεται επίσης οικονομικά και πολιτικά, φυσικά».
Μια γέφυρα στην προκυμαία φορτώνει φορτίο για το κινεζοαφρικανικό πλοίο Shengli Grace στο λιμάνι Γιαντάι, στην επαρχία Σαντόνγκ της Ανατολικής Κίνας, στις 21 Δεκεμβρίου 2021. (Tang Ke/Costfoto/Future Publishing μέσω Getty Images)
Τα τελευταία δύο χρόνια, η προσέγγιση του Σι στον αναπτυσσόμενο κόσμο έχει υποστεί σημαντική αλλαγή, δήλωσε ο Έρικ Ολάντερ, διευθυντής του China-Global South Project (Πρόγραμμα Κίνα-Παγκόσμιος Νότος), ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που εδρεύει στη Νέα Υόρκη και διερευνά την εμπλοκή της Κίνας με την Αφρική.
«Ο Σι, και φυσικά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας στο σύνολό του, είναι προσηλωμένοι στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους και εταίρους τους», δήλωσε στους Epoch Times.
Αυτή η μετατόπιση, δήλωσε ο Ολάντερ, θα έχει σημαντικές συνέπειες για τις σχέσεις του Πεκίνου με την Αφρική και τον Παγκόσμιο Νότο στο σύνολό του.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι ο αντιαμερικανισμός που χαρακτηρίζει πλέον την εξωτερική πολιτική του Σι κινδυνεύει να υπονομεύσει τις αναπτυξιακές του προσπάθειες στην Αφρική.
Και πρόσθεσε: «Ο Σι θέλει να υπονομεύσει τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, δημιουργώντας μια εναλλακτική τάξη υπό κινεζική ηγεσία, βασισμένη σε ανελεύθερες πολιτικές αρχές, η οποία μπορεί να μειώσει την επιρροή των ΗΠΑ και να διαμορφώσει την παγκόσμια διακυβέρνηση μέσω διεθνών θεσμών και φόρουμ».
Ρήξεις με το Πεκίνο
Ο Βαν Στάντεν δήλωσε ότι ενώ όλοι οι Αφρικανοί ηγέτες ήταν «όλο χαμόγελα» στη συνάντηση της FOCAC αυτή την εβδομάδα, εμφανίζονται ρήγματα με το Πεκίνο σε όλη την ήπειρο.
«Μεγάλες οικονομικές δυνάμεις όπως η Νότια Αφρική, η Νιγηρία και η Κένυα έχουν καταστήσει σαφές ότι θέλουν δεσμούς με τη Δύση και με την Κίνα και ότι δεν είναι πρόθυμες να έχουν αποκλειστικές σχέσεις», δήλωσε ο Βαν Στάντεν.
Πριν από τη σύνοδο κορυφής, η Αγκόλα, ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετρελαίου της Αφρικής, ανέφερε ότι θα προτιμούσε περισσότερες εμπορικές συναλλαγές με την Ευρώπη, μια περιοχή που της παρείχε πρόσφατα περισσότερη χρηματοδότηση για την ανάπτυξη και τη διαφοροποίηση της οικονομίας της, παρά με την Κίνα.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι τα κίνητρα για την πολιτική του Σι προς τον Παγκόσμιο Νότο είναι η προστασία της ασφάλειας της Κίνας και η προώθηση των κινεζικών παγκόσμιων συμφερόντων σε ένα περιβάλλον αυξημένου ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρόσθεσε ότι η ατζέντα του Πεκίνου να στρατολογήσει ηγέτες του Παγκόσμιου Νότου σε ένα «ευρύ αντιαμερικανικό κίνημα» είναι πιο εμφανής στην επιρροή του Σι στην ομάδα των αναπτυσσόμενων χωρών BRICS.
Τα αρχικά μέλη του μπλοκ είναι η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και η Νότια Αφρική.
Το 2023, ο Σι πίεσε με επιτυχία για τη διεύρυνση των μελών της ομάδας.
Το μπλοκ ενέκρινε τη συμπερίληψη της Αργεντινής, της Αιγύπτου, της Αιθιοπίας, του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
«Αυτό που έχουν κοινό οι χώρες αυτές είναι ότι η Κίνα έχει οικονομική ή διπλωματική επιρροή πάνω τους ή θέλει να τις δελεάσει σε στενότερες συνεργασίες», δήλωσε ο Σουμάν.
«Η Αίγυπτος και η Αιθιοπία έχουν στενούς πολιτικούς δεσμούς με την Κίνα και είναι υπερχρεωμένες σε μεγάλο βαθμό στους κινέζους δανειστές. Το Πεκίνο μάλιστα βοηθά την Αίγυπτο να χτίσει μια εντελώς νέα πρωτεύουσα».
Όπως και η Ρωσία, δήλωσε ο Σουμάν, το Ιράν τελεί υπό δυτικές κυρώσεις και ως εκ τούτου εξαρτάται από την κινεζική διπλωματική και οικονομική υποστήριξη.
Την εποχή της επέκτασης των BRICS, η Αργεντινή απέφευγε τη χρεοκοπία των δανείων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χρησιμοποιώντας κεφάλαια από την κεντρική τράπεζα της Κίνας.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι το Πεκίνο επιθυμεί τους Σαουδάραβες και τους Εμιρατινούς ως εταίρους στη Μέση Ανατολή.
«Ο Σι πιθανότατα σκοπεύει να τους υποστηρίξει τους στόχους και τα συμφέροντα της κινεζικής εξωτερικής πολιτικής, όχι μόνο στο πλαίσιο των BRICS, αλλά και σε άλλα φόρουμ και πρωτοβουλίες», σχολίασε.
Η επέκταση των BRICS και οι προσπάθειες της Κίνας στη σύνοδο κορυφής της FOCAC αυτή την εβδομάδα, δήλωσε ο Σουμάν, αποσκοπούν στη δημιουργία ενός πολυεθνικού κινήματος που «ενδεχομένως θα υποστηρίξει την αντιαμερικανική ατζέντα του Σι και θα τον βοηθήσει να μετατρέψει αυτή την ομάδα και άλλες σε εναλλακτικές λύσεις για την G7 και άλλα διεθνή φόρουμ που επηρεάζονται από τις ΗΠΑ».
Ενόψει της FOCAC, ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Γουάνγκ Γι προέτρεψε τα αναπτυσσόμενα έθνη να αντιταχθούν στην «πολιτικοποίηση και την ασφαλειοποίηση των οικονομικών ζητημάτων και στην αύξηση των μονομερών κυρώσεων και των τεχνολογικών φραγμών».
«Αυτό που λέει ο Γουάνγκ εδώ είναι ότι τα αναπτυσσόμενα έθνη πρέπει να αντιταχθούν στις αμερικανικές πολιτικές που το Πεκίνο αντιτίθεται», δήλωσε ο Βαν Στάντεν.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι όσο περισσότερο «ο αντιαμερικανισμός του Σι καθοδηγεί τις πολιτικές του, τόσο περισσότερο οι σχέσεις του Πεκίνου με τον αναπτυσσόμενο κόσμο θα μπορούσαν να τεθούν υπό πίεση».
«Το Πεκίνο πιέζει εγγενώς και ανοιχτά τις κυβερνήσεις του Παγκόσμιου Νότου να πάρουν θέση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών».
Αναφέρθηκε στην προσδοκία του Πεκίνου ότι οι Αφρικανοί ηγέτες θα εγκρίνουν δημοσίως την Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ασφάλειας του Σι, οι αρχές της οποίας είναι αντίθετες με τα ιδανικά και τις πρακτικές των διεθνών υποθέσεων που προτιμούν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους.
Αντίθετα αποτελέσματα
Ο καθηγητής Ουίλιαμ Γκουμέντε, επικεφαλής της Σχολής Διακυβέρνησης του Πανεπιστημίου Wits του Γιοχάνεσμπουργκ, δήλωσε στους Epoch Times ότι οι προσπάθειες της Κίνας να αναγκάσει τις αφρικανικές πολιτικές ελίτ να συνταχθούν μαζί της έναντι της Δύσης, και ιδίως των Ηνωμένων Πολιτειών, «θα μπορούσαν να γυρίσουν σε κάποιο βαθμό μπούμερανγκ».
«Οι αφρικανικές χώρες δεν είναι αποξενωμένες από τη Δύση, όπως η Ρωσία και το Ιράν. Μεγάλο μέρος της Αφρικής επωφελείται πάρα πολύ από τους δεσμούς με την Αμερική και την Ευρώπη. Δεν θα πρέπει να αναμένεται ότι θα διακινδυνεύσουν να αποδυναμώσουν αυτούς τους δεσμούς», δήλωσε.
Ο Γκουμέντε πρόσθεσε ότι πίσω από όλα τα « χτυπήματα στην πλάτη και η καλοσύνη» στο FOCAC, οι Αφρικανοί ηγέτες «δεν τους αρέσει να χρησιμοποιούνται ως εργαλεία στον γεωπολιτικό πόλεμο της Κίνας με την Αμερική».
Είπε ότι αυτό αποτελεί μια ευκαιρία για την Ουάσινγκτον να «έρθει πιο κοντά στην Αφρική, ακριβώς τη στιγμή που η Κίνα προσπαθεί να μπει σφήνα» μεταξύ της Αφρικής και των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Ο Τζο Μπάιντεν ήταν ξεκάθαρος ότι θέλει η Αφρική να έχει πιο δυνατή φωνή στις παγκόσμιες υποθέσεις, δίνοντας για παράδειγμα σε μια αφρικανική χώρα μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας (των Ηνωμένων Εθνών)», δήλωσε ο Γκουμέντε.
Η Αφρική είναι η μόνη περιοχή χωρίς μόνιμη έδρα, παρά το γεγονός ότι αντιπροσωπεύει 54 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ και σχεδόν το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Ο Σουμάν δήλωσε: «Το να δώσουμε στην Αφρική περισσότερη δύναμη στη διακυβέρνηση της τρέχουσας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων θα μπορούσε να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην αντιμετώπιση μιας Κίνας που έχει γίνει πιο πρόθυμη να την επιστρατεύσει σε μια εκστρατεία εναντίον αυτής της τάξης πραγμάτων».
Επειδή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει τόσο διαδεδομένα στη σύγχρονη εποχή μας, είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι το Facebook, το Twitter και τα συναφή τους είναι μόλις λίγων δεκαετιών. Οι επιπτώσεις του υπερβολικού χρόνου που περνάμε σε αυτούς τους ιστότοπους εξακολουθούν να έρχονται στο επίκεντρο, με βάση όλο και περισσότερες επιστημονικές μελέτες.
Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν προκύψει άφθονες έρευνες που αποδεικνύουν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στην κατάθλιψη, το άγχος και άλλα ζητήματα ψυχικής υγείας. Όπως αναφέρεται σε έκθεση του Medical News Today, «εθνικές έρευνες και μελέτες με βάση τον πληθυσμό δείχνουν ότι ο κόσμος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των χρηστών».
Πολυάριθμες μελέτες επισημαίνουν δυσμενείς επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των νέων που περνούν παρατεταμένο χρόνο ασχολούμενοι με διαδικτυακές δραστηριότητες. Μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η έκθεση σε ιδιαίτερα εξιδανικευμένες αναπαραστάσεις συνομηλίκων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκαλεί αισθήματα φθόνου και τη διαστρεβλωμένη πεποίθηση ότι οι άλλοι έχουν πιο ευτυχισμένη ή/και πιο επιτυχημένη ζωή».
Μπορώ να επιβεβαιώσω από πρώτο χέρι -αφού έχω εργαστεί με εκατοντάδες πελάτες επί πολλές δεκαετίες- ότι η κακή χρήση της τεχνολογίας έχει άμεσο αντίκτυπο στη σοβαρότητα των δυσκολιών ψυχικής υγείας. Δύο αρχές είναι σημαντικό να κατανοηθούν:
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα ουδέτερο αγαθό. Η ίδια η τεχνολογία δεν είναι ούτε εγγενώς επιβλαβής ούτε ευεργετική. Η κακή χρήση είναι αυτό που προκαλεί προβλήματα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι σαν το αλυσοπρίονο -χρησιμοποιείται σωστά, είναι ένα χρήσιμο, παραγωγικό εργαλείο- χρησιμοποιείται ακατάλληλα, είναι μια καταστροφή που περιμένει να συμβεί. Είναι οι δικές μας επιλογές σχετικά με το πώς χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θα καθορίσουν τις προσωπικές επιπτώσεις, προς το καλύτερο ή το χειρότερο.
Η κατανόηση των κινδύνων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μας βοηθά να αποφύγουμε τα προβλήματα. Είναι σαφές ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν πρόκειται να εξαφανιστούν και πιθανότατα θα συνεχίσουν να αυξάνονται σε έκταση και επιρροή. Επομένως, καλό θα ήταν να αναγνωρίσουμε τις παγίδες προκειμένου να διαφυλάξουμε την ευημερία μας.
Ακολουθούν ορισμένοι παράγοντες που καθιστούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πιθανό κίνδυνο για την ψυχική σας υγεία:
Απομόνωση
Ένα κοινό χαρακτηριστικό σχεδόν κάθε διαδικτυακής δραστηριότητας είναι ότι είναι μοναχική. Παρόλο που μπορεί να στέλνετε μηνύματα, να συνομιλείτε ή να παίζετε παιχνίδια με άλλους στο διαδίκτυο, τις περισσότερες φορές είστε φυσικά μόνοι.
Η αλληλεπίδραση με άλλους μόνο μέσω ηλεκτρονικών μέσων φιλτράρει την επικοινωνία μας και αφαιρεί ένα τεράστιο φάσμα σημαντικών μη λεκτικών σημάτων. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το 65 έως 85 τοις εκατό του συνόλου της επικοινωνίας πραγματοποιείται μέσω μη λεκτικών ενδείξεων, όπως η οπτική επαφή, η έκφραση του προσώπου και οι χειρονομίες. Αν θέλετε να μάθετε τι πραγματικά σκέφτεται ένα άτομο και ποιος πραγματικά είναι, πρέπει να είστε σε προσωπική επαφή μαζί του. Η πραγματική σύνδεση με ηλεκτρονικά μέσα είναι αδύνατη. Ουσιαστικά, οι διαδικτυακές σχέσεις παρακάμπτουν τη φυσιολογική ανάπτυξη και συχνά δημιουργούν μια αίσθηση «άμεσης οικειότητας», η οποία δεν είναι πραγματική συναισθηματική εγγύτητα.
Επίσης, η απομόνωση μας επιτρέπει να δημιουργούμε «ψεύτικες προσωπικότητες» – εικονικές ταυτότητες που παρουσιάζουμε στον κυβερνοχώρο και οι οποίες έχουν μικρή ομοιότητα με το ποιοι πραγματικά είμαστε. Αυτά τα άλλα εγώ μας επιτρέπουν να υιοθετούμε χαρακτηριστικά που συνήθως αποφεύγουμε στις σχέσεις πρόσωπο με πρόσωπο. Ή μας επιτρέπουν να κρύψουμε όλα τα στοιχεία της δυσφορίας και της δυσλειτουργίας στην πραγματική μας ζωή.
Ψεύτικη οικειότητα με τόσους πολλούς «φίλους»
Στην πραγματική ζωή, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η ποιότητα των σχέσεων και όχι η ποσότητα των φίλων ή των ακολούθων. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν τη διχοτόμηση του να έχεις δεκάδες ή εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους, αλλά να μην αισθάνεσαι ιδιαίτερα κοντά σε πολλούς (ή σε κανέναν) από αυτούς.
Μπορεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να σας επιτρέπουν να μένετε συνδεδεμένοι και ενήμεροι με τους φίλους της πραγματικής ζωής, ιδίως με εκείνους που ζουν μακριά. Αλλά το πρόβλημα προκύπτει όταν οι λεγόμενες συνδέσεις σας με τους διαδικτυακούς φίλους σας αφήνουν να αισθάνεστε αποκομμένοι από τους πραγματικούς ανθρώπους.
Πριν από την άνοδο της διαδικτυακής τεχνολογίας, οι συχνές κοινωνικές επαφές καθιστούσαν πιο δύσκολο να κρυφτεί κανείς από τον άλλον. Τώρα, όμως, είναι δυνατόν να έχετε εικονικές κοινότητες όπου στην πραγματικότητα δεν βλέπετε ή δεν ακούτε ποτέ ένα άλλο άτομο. Με τις σχέσεις να συμβαίνουν μόνο μέσω οθονών, αν συμβαίνουν καθόλου, οι αλληλεπιδράσεις είναι πρόχειρες και συχνά επιφανειακές.
Διαδικτυακός εκφοβισμός και εικονικές συγκρούσεις
Αν και ο εκφοβισμός συνέβαινε εδώ και αιώνες στις παιδικές χαρές, στις γωνίες του δρόμου και στους χώρους εργασίας, η ψηφιακή τεχνολογία έχει αυξήσει και επεκτείνει τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να επιβληθεί η παρενόχληση.
Ο διαδικτυακός εκφοβισμός διαφέρει από τον παραδοσιακό εκφοβισμό επειδή οι άνθρωποι μπορούν να κρυφτούν πίσω από το πρόσχημα της «ανωνυμίας» για να κακοποιήσουν ηλεκτρονικά τα θύματά τους. Οι οθόνες παρέχουν ένα «προπέτασμα καπνού» από την αναγνώριση και την ευθύνη. Ένα άτομο χρειάζεται μόνο μια έγκυρη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για να δημιουργήσει ή να συμμετάσχει σε ομάδες, καθιστώντας εύκολη τη δημιουργία ψεύτικων λογαριασμών και τον ανώνυμο εκφοβισμό. Η πρακτική αυτή έχει γίνει ανησυχητικά διαδεδομένη, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του ιδρύματος i-Safe:
Πάνω από τους μισούς εφήβους και έφηβους έχουν πέσει θύματα εκφοβισμού στο διαδίκτυο και περίπου ο ίδιος αριθμός έχει εμπλακεί σε διαδικτυακό εκφοβισμό.
Περισσότεροι από 1 στους 3 νέους έχουν βιώσει διαδικτυακές απειλές.
Πολύ περισσότεροι από τους μισούς νέους δεν ενημερώνουν τους γονείς τους όταν συμβαίνει διαδικτυακός εκφοβισμός.
Αν και συνήθως θεωρείται πρόβλημα μόνο των εφήβων, ο διαδικτυακός εκφοβισμός μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Σύμφωνα με το Pew Research Center, το 41% των ενηλίκων στις ΗΠΑ αναφέρουν ότι έχουν γίνει στόχος διαδικτυακής παρενόχλησης -συμπεριλαμβανομένου του 18% που λένε ότι τα περιστατικά ήταν «σοβαρά», όπως συνεχής παρακολούθηση και απειλές βίας.
Η κρίση της σύγκρισης
Πριν από το διαδίκτυο, εκείνοι με τους οποίους συγκρίναμε τους εαυτούς μας ήταν κυρίως άνθρωποι με σάρκα και οστά. Ζούσαν στο τέλος του δρόμου ή δούλευαν στο τέλος του διαδρόμου. Ήταν τουλάχιστον δυνατό να τους δούμε στα χειρότερά τους αλλά και στα καλύτερά τους. Και ήταν το πολύ δεκάδες.
Τώρα, συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με χιλιάδες εικονικούς «γείτονες». Και βλέπουμε μόνο ό,τι μας επιτρέπουν να δούμε – ευτυχισμένα δείπνα με φίλους, εξωτικές εκδρομές, παιδιά που λαμβάνουν βραβεία, που περνούν τη γραμμή τερματισμού στον Μαραθώνιο.
Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να εστιάζουν σε βασικές πτυχές της ζωής τους, αναδεικνύοντας τα θετικά και παραλείποντας οτιδήποτε θέλουν να κρύψουν. Ενώ εμείς γνωρίζουμε καλά τις καθημερινές δοκιμασίες και τους αγώνες της δικής μας ζωής, οι ζωές των φίλων μας φαίνεται να είναι μια σειρά από «επιτυχίες» που διακόπτονται σπάνια από μικρές αναποδιές που αντιμετωπίζονται με χάρη και ψυχραιμία.
Ένα άτομο που κινδυνεύει από προβλήματα ψυχικής υγείας είναι ήδη έτοιμο να πιστέψει ότι η ζωή του δεν συγκρίνεται με τη ζωή των άλλων. Το διαδίκτυο παρέχει πειστικές αποδείξεις ότι έχει δίκιο ως προς αυτό.
Τοξικό περιεχόμενο
Ενώ πολλά από αυτά που βλέπετε στο διαδίκτυο παρουσιάζουν μια υπερβολικά ρόδινη άποψη της πραγματικότητας, άλλοι ιστότοποι πλασάρουν το αντίθετο άκρο: ασταμάτητη καταστροφή και κατήφεια. Γινόμαστε μάρτυρες μιας ανησυχητικής παρέλασης πολέμων, πείνας, πολιτικών διαμάχης, κοινωνικής αδικίας και περιβαλλοντικής καταστροφής.
Είναι σαν να έχουν συνωμοτήσει ειδησεογραφικοί οργανισμοί, μπλόγκερ, μέλη ομάδων συνομιλίας και εκατομμύρια σχολιαστές για να μετατρέψουν ολόκληρες περιοχές του κυβερνοχώρου σε μια δυστοπική ταινία, όπου τα πάντα ρημάζουν και σιγοκαίνε. Αν περάσετε πολύ χρόνο εκεί, θα πειστείτε ότι ο κόσμος ακροβατεί στο χείλος της καταστροφής και της κατάρρευσης κάθε δευτερόλεπτο κάθε ημέρας.
Αίσθηση της σπατάλης του χρόνου
Όταν ο χρόνος μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περνάει ανεξέλεγκτα, μπορεί να ξοδεύουμε ώρες από την ημέρα μας και να μην έχουμε τίποτα να επιδείξουμε. Και όταν χάνουμε ώρες σε τυχαία περιήγηση και σερφάρισμα, το αίσθημα ανικανοποίητου είναι μόνο η αρχή.
Μπορούμε επίσης να αρχίσουμε να νιώθουμε συγκλονισμένοι επειδή η έλλειψη παραγωγικότητας μας πιάνει και μας δημιουργεί άγχος από τα καθήκοντα της ζωής και της εργασίας που μένουν ανεκτέλεστα. Οι επιπτώσεις από τη διολίσθηση στη «μαύρη τρύπα» των χαμένων ωρών στο διαδίκτυο μπορεί να προκαλέσουν καταστροφές στη ζωή μας και στα συναισθήματά μας.
Το διαδίκτυο παρουσιάζει μια αποθήκη με άπειρες επιλογές. Ένα κλικ οδηγεί σε εκατοντάδες ακόμη δυνατότητες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα «απύθμενο πηγάδι» αναρτήσεων, likes, follow και σχολίων – και πριν το καταλάβετε, ολόκληρα βράδια ή ολόκληρες μέρες έχουν εξαφανιστεί.
Συναισθηματική μετάδοση
Πρόκειται για το φαινόμενο κατά το οποίο τα συναισθήματα ενός ατόμου σε μια ομάδα -μια οικογένεια, ένα εργασιακό προσωπικό, ακόμη και μια συλλογή φίλων που εμφανίζονται σε μια ροή κοινωνικής δικτύωσης- μπορούν να μεταδοθούν και σε άλλα άτομα της ίδιας ομάδας. Στην ουσία, οι άνθρωποι απορροφούν και υιοθετούν ακούσια τα συναισθήματα που μεταδίδονται μέσω της διαδικτυακής επικοινωνίας.
Η συναισθηματική μετάδοση έχει τόσο μειονεκτήματα όσο και πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, οι θετικές εκφράσεις συναισθημάτων – χαμόγελα, χαρά, αισιοδοξία – είναι ελκυστικές. Μάλιστα, οι ερευνητές Νικόλας Χρηστάκης και Τζέιμς Φάουλερ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για κάθε ευτυχισμένο φίλο που έχετε, αυξάνετε τη δική σας πιθανότητα να είστε ευτυχισμένοι κατά σχεδόν 10 τοις εκατό.
Ομοίως, τα αρνητικά συναισθήματα είναι επίσης μεταδοτικά. Ακόμη και η αρνητική γλώσσα του σώματος -όπως τα συνοφρύωμα και τα σταυρωμένα χέρια- μπορεί να εξαπλωθεί σαν «πυρκαγιά» σε μια ομάδα.
Έρευνες έχουν δείξει ότι η ευτυχία, ο θυμός, η θλίψη και όλα τα ενδιάμεσα μπορούν να μεταδοθούν σε ένα άτομο μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μια μελέτη εξέτασε 3.800 τυχαία επιλεγμένους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δοκιμάζοντας τη μεταδοτικότητα των συναισθηματικών τόνων του περιεχομένου που έβλεπαν στο διαδίκτυο. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι συναισθηματικές καταστάσεις χειραγωγούνται εύκολα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ότι η απλή ανάγνωση συναισθηματικά φορτισμένων αναρτήσεων μπορεί να μεταφέρει συναισθηματικές καταστάσεις στον αναγνώστη.
Η έκθεσή σας σε αρνητικά παραληρήματα, τραγικές ειδήσεις, δράματα και συγκρούσεις στους εικονικούς κύκλους των φίλων σας δεν είναι χωρίς αντίκτυπο. Και ακόμη – επειδή η συναισθηματική μετάδοση λειτουργεί συνήθως σε υποσυνείδητο επίπεδο – μπορεί να βρεθείτε να αντικατοπτρίζετε την αρνητικότητα στην οποία εκτίθεστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Από τον Gregory Jantz
Ο Gregory Jantz, Ph.D., είναι ο ιδρυτής και διευθυντής της κλινικής ψυχικής υγείας The Center: A Place of Hope στην πόλη Έντμοντς της Ουάσινγκτον. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Healing Depression for Life», «The Anxiety Reset» και πολλών άλλων βιβλίων. Βρείτε τον Jantz στο APlaceOfHope.com.
Η τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς και έχει τη δυνατότητα να αλλάξει την αγορά εργασίας, σύμφωνα με έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας του Καναδά. Ενώ ορισμένες θέσεις εργασίας μπορούν να επωφεληθούν από την τεχνολογία, άλλες μπορεί να αντικατασταθούν από αυτήν.
Η έκθεση με τίτλο «Experimental Estimates of Potential Artificial Intelligence Occupational Exposure in Canada» (Πειραματικές εκτιμήσεις της δυνητικής επαγγελματικής έκθεσης στην τεχνητή νοημοσύνη στον Καναδά) εξέτασε τι είδους θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από την τεχνολογία ΤΝ και ποιες είναι λιγότερο πιθανό να υποκύψουν στις τεχνολογικές αλλαγές.
Η StatCan δήλωσε ότι η έκθεση εκτιμά τον κίνδυνο για διάφορες ομάδες Καναδών εργαζομένων με βάση τα καθήκοντα των θέσεων εργασίας που έχουν.
Οι εργαζόμενοι χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: εκείνες των οποίων οι εργασίες θα μπορούσαν να γίνουν παράλληλα με την ΤΝ, εκείνες των οποίων οι εργασίες θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από την ΤΝ και εκείνες των οποίων οι εργασίες δεν είναι πιθανό να αντικατασταθούν από την τεχνολογία.
Η έκθεση χρησιμοποίησε στοιχεία απογραφής από το 2021 για να αναλύσει τον κίνδυνο για τους Καναδούς εργαζόμενους και διαπίστωσε ότι το 29% των θέσεων εργασίας ή 3,9 εκατομμύρια εργαζόμενοι ανήκαν στην πρώτη ομάδα και κατείχαν θέσεις εργασίας που ήταν συμπληρωματικές με την ΤΝ. Το 40 τοις εκατό των θέσεων εργασίας, δηλαδή 5,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι, δεν κινδύνευαν από την ανάληψη από την ΤΝ και το 31 τοις εκατό των θέσεων εργασίας, δηλαδή 4,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι, θα μπορούσαν να αντικατασταθούν, σύμφωνα με τους συντάκτες.
«Οι πειραματικές εκτιμήσεις που παρουσιάζονται στην παρούσα μελέτη βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην τεχνολογική δυνατότητα αυτοματοποίησης των εργασιακών καθηκόντων», έγραψαν οι συγγραφείς. «Οι εργοδότες ενδέχεται να μην αντικαταστήσουν αμέσως την ανθρώπινη εργασία με ΤΝ, ακόμη και αν είναι τεχνολογικά εφικτό να το κάνουν, λόγω οικονομικών, νομικών και θεσμικών περιορισμών.»
Η StatCan σημείωσε επίσης ότι ορισμένοι οικονομολόγοι έχουν πει ότι οι κίνδυνοι και τα οφέλη της ΤΝ θα μπορούσαν να είναι μεγαλοποιημένα, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης της παραγωγικότητας.
Ένας πρόσθετος παράγοντας είναι ότι οι εργαζόμενοι των οποίων η εργασία επηρεάζεται από την ΤΝ θα μπορούσαν να μεταβούν σε άλλες θέσεις εργασίας, εκτοπίζοντας εργαζόμενους από αυτούς τους κλάδους, σύμφωνα με την έκθεση.
Το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιογραφίας για τα οικονομικά της εργασίας αναφέρει ότι οι λιγότερο μορφωμένοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο, καθώς συχνά βρίσκονται σε θέσεις εργασίας που εκτελούν καθήκοντα ρουτίνας και χειρωνακτικές εργασίες που μπορεί να κάνει η ΤΝ, δήλωσε η StatCan. Ωστόσο, η έκθεση σημειώνει ότι ένα «ευρύτερο τμήμα» του εργατικού δυναμικού θα μπορούσε να επηρεαστεί από την ανάληψη της ΤΝ, καθώς η τεχνολογία μπορεί να εκτελεί μη συνηθισμένα και γνωστικά καθήκοντα.
Θέσεις εργασίας σε κίνδυνο
Οι συντάκτες εξέτασαν ορισμένες από τις θέσεις εργασίας που εντάσσονται σε κάθε κατηγορία. Οι εργασίες που είναι πιο συνηθισμένες και επαναλαμβανόμενες είναι πιο πιθανό να αντικατασταθούν από την ΤΝ. Περιλαμβάνει θέσεις εργασίας όπως:
Καταχώρηση δεδομένων
Τεχνικοί δικτύων υπολογιστών
Προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών
Προγραμματιστές διαδραστικών μέσων
Οικονομολόγοι
Διοικητικές θέσεις εργασίας σε τομείς όπως τα οικονομικά, οι ασφάλειες και οι επιχειρήσεις
Ρόλοι υποστήριξης γραφείου
Εκπρόσωποι πωλήσεων
Εξυπηρέτηση πελατών
Εργαζόμενοι σε συστήματα υπολογιστών και πληροφοριών
«Σε σύγκριση με τους εργαζόμενους σε άλλους κλάδους, η έκθεση στον μετασχηματισμό της εργασίας που σχετίζεται με την ΤΝ είναι υψηλότερη για τους εργαζόμενους στις επαγγελματικές, επιστημονικές και τεχνικές υπηρεσίες, στα χρηματοπιστωτικά και ασφαλιστικά ιδρύματα, στις βιομηχανίες πληροφοριών και πολιτισμού, στις εκπαιδευτικές υπηρεσίες και στην υγειονομική περίθαλψη και κοινωνική βοήθεια», αναφέρει η έκθεση.
Θέσεις εργασίας ανθεκτικές στην ΤΝ
Οι θέσεις εργασίας που απαιτούν χειρωνακτική εργασία είναι λιγότερο πιθανό να αντικατασταθούν από την ΤΝ. Οι θέσεις αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν:
Ξυλουργοί
Υδραυλικοί
Πυροσβέστες
Σερβιτόροι
Εργάτες στη μεταποίηση, την παραγωγή ή τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας
Υποστηρικτικές θέσεις εργασίας στις πωλήσεις ή στις υπηρεσίες
Εμπορικοί υπάλληλοι
Εργάτες οικοδομών
Θέσεις εργασίας που υποστηρίζουν τις υπηρεσίες υγείας
Ο εφιάλτης της ξεκίνησε με μια φαινομενικά απλή πράξη: την ανάρτηση ενός διαδικτυακού μηνύματος που μνημόνευε ευγενικά τους θανάτους των φοιτητών στη σφαγή της πλατείας Τιενανμέν το 1989.
Στο διεθνές αεροδρόμιο Ταογιουάν της Ταϊβάν, ο αέρας ήταν τεταμένος καθώς μια Κινέζα συγγραφέας, ο σύζυγός της και ο 5χρονος γιος τους στριμώχνονταν, σφίγγοντας ο ένας τον άλλον σαν να μπορούσε να καταρρεύσει ο κόσμος γύρω τους ανά πάσα στιγμή. Τα μάτια τους, κούφια από την εξάντληση, έτρεχαν ανήσυχα στον κατάμεστο τερματικό σταθμό, ανιχνεύοντας για οποιοδήποτε σημάδι κινδύνου.
Αυτή δεν ήταν απλώς μια τουριστική επίσκεψη- ήταν μια απελπισμένη φυγή από έναν εφιάλτη που τους καταδίωκε από τότε που έφυγαν από την Κίνα στις 22 Ιουλίου. Η Ταϊβάν ήταν η τρίτη προσπάθειά τους, αφού απέτυχαν να εξασφαλίσουν προστασία στην Ταϊλάνδη και τη Σιγκαπούρη.
«Το μόνο που θέλουμε είναι μια κανονική ζωή χωρίς φόβο και όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται σεβαστά», εκμυστηρεύτηκε η Ντενγκ Λίτινγκ, με τη φωνή της μόλις που ξεπερνούσε τον ψίθυρο, στους Epoch Times από μια άγνωστη τοποθεσία στη Νοτιοανατολική Ασία στις 22 Αυγούστου.
Για την Ντενγκ Λίτινγκ, γνωστή με το ψευδώνυμο Μο Λου, αυτός ο αγώνας για την ελευθερία είναι μια μάχη για τη σωματική της ασφάλεια και για τη διατήρηση της δημιουργικής της ελευθερίας. Ως Κινέζα συγγραφέας που τόλμησε να μιλήσει ενάντια στις θηριωδίες που διαπράττει το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ), η ίδια η ύπαρξή της είχε γίνει στόχος.
Τώρα, έχει βρεθεί να παλεύει για να κρατήσει την οικογένειά της ασφαλή και αντιμετωπίζει την πρόκληση να παραμείνει αυτή που είναι – με τη σπίθα της δημιουργικότητας και της αλήθειας που είχε καθορίσει τη ζωή της.
Ο εφιάλτης της ξεκίνησε με μια φαινομενικά απλή πράξη: δημοσίευσε ένα μήνυμα στο διαδίκτυο σχετικά με την «προσφορά ενός μπουκέτου λευκών λουλουδιών στην πλατεία» μια ημέρα πριν από την 35η επέτειο της σφαγής της πλατείας Τιενανμέν το 1989, μια βίαιη κυβερνητική καταστολή κατά των φιλοδημοκρατικών φοιτητών στις 4 Ιουνίου, που είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες, αν όχι δεκάδες χιλιάδες, νεκρούς.
Η ανεπαίσθητη νύξη για ένα μνημόσυνο προκάλεσε την πλήρη οργή των κινεζικών αρχών. Στις 4 Ιουνίου, μόλις λίγες ημέρες αφότου πήρε τον γιο της για να ταξιδέψει για τις διακοπές της Ημέρας του Παιδιού, η ζωή της Ντενγκ ανατράπηκε όταν η αστυνομία την εντόπισε σε ένα ξενοδοχείο στο Τσονγκτσίνγκ, μια νοτιοδυτική πόλη που διοικείται άμεσα από το κεντρικό καθεστώς του ΚΚΚ.
«Νόμιζες ότι δεν θα μπορούσαμε να σε βρούμε; Μόλις μπήκες σε αυτό το ξενοδοχείο, τα στοιχεία της ταυτότητάς σου φορτώθηκαν», είπαν οι αστυνομικοί καθώς την έσυραν σε ένα κοντινό αστυνομικό τμήμα, με τον τρομοκρατημένο γιο της να της σφίγγει το χέρι, θυμάται η ίδια.
Η ανάκριση ήταν βάναυση, μια υπολογισμένη προσπάθεια να σπάσει το πνεύμα της, λέει. «Με απείλησαν, με έσπρωχναν και μου τραβούσαν τα ρούχα, ενώ ο γιος μου παρακολουθούσε», θυμάται η Ντενγκ, με τη φωνή της να τρέμει καθώς ξαναζούσε το τραύμα.
«Κάθε φορά που δεν τους έλεγα τις απαντήσεις που ήθελαν να ακούσουν, χτυπούσαν το τραπέζι από θυμό. Ο γιος μου ήταν τρομοκρατημένος από την κατάσταση. Ήταν σαν ο γιος μου να ήταν όμηρός τους. Απειλούσαν συνεχώς ότι κάτι κακό θα συνέβαινε αν δεν συνεργαζόμουν».
Κατά τη διάρκεια της εξαντλητικής ανάκρισης, παρά τις αδυσώπητες απειλές και απαιτήσεις τους, η Ντενγκ παρέμεινε σταθερή. Δεν παραδέχτηκε την ενοχή της. Αυτή και ο γιος της τελικά οδηγήθηκαν πίσω στο ξενοδοχείο μετά από την τρίωρη δοκιμασία.
«Ο γιος μου ήταν τόσο φοβισμένος- του είπα να κλείσει τα μάτια του και να σκεφτεί κάτι άλλο, αλλά εξακολουθούσε να φοβάται ακόμη και με κλειστά μάτια – είναι απλώς ένα παιδί, τελικά», πρόσθεσε η Ντενγκ.
Ο μεγαλύτερος φόβος της -ότι αυτή η εμπειρία θα άφηνε ένα μόνιμο σημάδι στο 5χρονο παιδί της- έγινε γρήγορα πραγματικότητα. «Ανέπτυξε έντονο φόβο για τα αυτοκίνητα της αστυνομίας. Κάθε φορά που ακούει ένα περιπολικό, μαζεύεται πίσω από φόβο, με τον λαιμό του να σφίγγεται», είπε.
Συνειδητοποιώντας ότι η παραμονή στην Κίνα δεν αποτελούσε πλέον επιλογή, η Ντενγκ και η οικογένειά της εγκατέλειψαν τη χώρα στις 22 Ιουλίου, ξεκινώντας ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσω Ταϊλάνδης και Σιγκαπούρης πριν φτάσουν τελικά στην Ταϊβάν. Ωστόσο, η σκιά του μακρύ χεριού του ΚΚΚ ακολούθησε.
Ακόμη και στο εξωτερικό, Κινέζοι αξιωματούχοι της εθνικής ασφάλειας από την επαρχία Γκουανγκσί επικοινώνησαν με τον σύζυγο της Ντενγκ, προτρέποντάς την να παραδοθεί. Προειδοποίησαν ότι το γεγονός ότι βρισκόταν εκτός Κίνας δεν εγγυάται την ασφάλειά της και ότι αν την έπιαναν, θα αντιμετώπιζε «τουλάχιστον επτά χρόνια φυλάκιση» και «δεν θα μείνουν ούτε τα κόκαλά της». Οι Κινέζοι αστυνομικοί επικοινώνησαν επίσης με τον πατέρα της και τους πρώην συμμαθητές της, λέγοντάς της πως όλοι γνώριζαν ότι ήταν καταζητούμενη εγκληματίας.
Λόγω της έλλειψης επίσημων νόμων για τους πρόσφυγες στην Ταϊβάν, η Ντενγκ και η οικογένειά της αναγκάστηκαν να διαφύγουν και πάλι, αυτή τη φορά σε μια άγνωστη τοποθεσία στη Νοτιοανατολική Ασία.
«Από τότε που ήρθα εδώ από την Ταϊβάν, η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν η πιθανότητα να απελαθώ, επειδή αυτή είναι η Νοτιοανατολική Ασία», δήλωσε η Ντενγκ, προσθέτοντας ότι δεν αισθάνεται ασφαλής στη Νοτιοανατολική Ασία λόγω της επιρροής του ΚΚΚ στην περιοχή. Είπε ότι παραμένει ευγνώμων στην Ταϊβάν που δεν τους έστειλε πίσω στην Κίνα, αναγνωρίζοντας τη δύσκολη θέση του αυτοδιοικούμενου νησιού.
«Αλλά τώρα, έπρεπε να βρούμε κάποιο ασφαλές μέρος και σε ένα εύρος τιμών που θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε», πρόσθεσε.
«Το πρόσωπο που λυπάμαι περισσότερο είναι το παιδί μου. Το έχω σύρει παντού, διαρκώς σε κίνηση, και ξέρει ότι μας καταδιώκουν», είπε η Ντενγκ, με τη φωνή της να σπάει από τη συγκίνηση.
«Ο σύζυγός μου έχει επίσης υπομείνει πολλές κακουχίες μαζί μου. Αυτό είναι που με πονάει περισσότερο και με κάνει να αισθάνομαι χειρότερα όταν το σκέφτομαι, και εξακολουθώ να αισθάνομαι βαθιά στενοχωρημένη γι’ αυτό τώρα».
Ωστόσο, οι ιστορίες που δεν έχει πει ακόμα, οι αλήθειες που δεν έχει αποκαλύψει ακόμα -αυτές είναι που την κρατούν σε εγρήγορση, ακόμα και όταν ο κόσμος γύρω της γίνεται όλο και πιο σκοτεινός.
Η Ντενγκ με τον γιο της σε ένα ταξίδι διακοπών για την Ημέρα του Παιδιού στο Γκουιλίν, στην επαρχία Γκουανγκσί, την 1η Ιουνίου 2024. (Ευγενική προσφορά της Ντενγκ Λίτινγκ)
Προσωπική αφύπνιση και το βάρος της αλήθειας
Καθώς το ταξίδι της Ντενγκ στην εξορία συνεχίζεται, οι αλήθειες που αποκάλυψε στην Κίνα την βαραίνουν. Η αγάπη της για το διάβασμα και τη συγγραφή της άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια της στη σκληρή πραγματικότητα της ζωής υπό το ΚΚΚ. Τώρα, οι ίδιες αυτές αλήθειες την οδηγούν μπροστά, ακόμη και όταν οι κίνδυνοι αυξάνονται.
Για εκείνη, τα βιβλία ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή πηγή γνώσης- ήταν μια πύλη κατανόησης του κόσμου πέρα από τις αυστηρά ελεγχόμενες αφηγήσεις που προωθούσε το ΚΚΚ. Η παράκαμψη του τείχους προστασίας του ΚΚΚ στο διαδίκτυο και η ανάγνωση απαγορευμένων βιβλίων την οδήγησαν σε μια βαθύτερη συνειδητοποίηση των φρικαλεοτήτων που διέπραξε το κινεζικό καθεστώς, από την Πολιτιστική Επανάσταση μέχρι τις πιο πρόσφατες διώξεις αντιφρονούντων και θρησκευτικών ομάδων.
Και η συγγραφή έγινε ο δίαυλος μέσω του οποίου εκφράστηκε και μοιράστηκε όσα είχε μάθει. «Πάντα προσπαθούσα να εκφράσω τις αληθινές μου σκέψεις, την κατάσταση της ψυχής μου και τη συνολική πνευματική κατάσταση της Κίνας στα γραπτά μου. Γράφω για τις σκοτεινές, τραγικές πραγματικότητες και το συντριπτικό σκοτάδι όλων αυτών».
Ο αγώνας για την ελευθερία
Το 2021, η Ντενγκ δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα με τίτλο «A World Without Souls» (Ένας κόσμος χωρίς ψυχές).
Το μυθιστόρημα ακολουθεί ένα νεαρό κορίτσι σε έναν δυστοπικό κόσμο απογυμνωμένο από την ελευθερία και το πνεύμα. Εν μέσω προσωπικών τραγωδιών, ξεκινά μια μυστικιστική περιπέτεια με τον παιδικό της φίλο. Οι αγώνες τους για επιβίωση και η αναζήτηση λύτρωσης αντικατοπτρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης κινεζικής κοινωνίας υπό το ΚΚΚ, προσφέροντας έναν βαθύ προβληματισμό για έναν κόσμο σε αναταραχή.
Παρά τους κινδύνους, η Ντενγκ δεν έχασε ποτέ τον στόχο της: να γίνει μια φωνή που να υπερβαίνει την εποχή της και να γράψει μυθιστορήματα που να αποτυπώνουν τη μοναδική της οπτική.
«Τώρα, σκοπεύω να συνεχίσω να σκέφτομαι πώς θα φτάσω σε ένα ασφαλέστερο μέρος», είπε η Ντενγκ, με την αποφασιστικότητά της να παραμένει ακλόνητη παρά τις αντιξοότητες. «Χωρίς τις ζωές μας, πώς μπορούμε να επιδιώξουμε την ελευθερία;»
Το βάρος της αβεβαιότητας τη βαραίνει, αλλά η Ντενγκ παραμένει ακλόνητη στη δέσμευσή της για την αλήθεια και την ελευθερία.
Διατηρώντας την πίστη
Στις πιο σκοτεινές στιγμές της, η Ντενγκ αντλεί δύναμη από τη χριστιανική της πίστη – μια πίστη που την έχει καθοδηγήσει στις πιο δύσκολες στιγμές και της έχει δώσει το κουράγιο να συνεχίσει. Το ταξίδι της προς τον χριστιανισμό ήταν σταδιακό, διαμορφωμένο από χρόνια αναζήτησης πνευματικής καθοδήγησης. Αλλά στην Κίνα, η ανοιχτή άσκηση του χριστιανισμού ενέχει σοβαρούς κινδύνους.
Η Ντενγκ μεγάλωσε με βουδιστικές διδασκαλίες. Οι παραδοσιακές κινεζικές πεποιθήσεις διαμόρφωσαν την κοσμοθεωρία της μέχρι το 2020. Τα προηγούμενα έργα της συχνά αντανακλούσαν αυτή τη βαθιά ριζωμένη πίστη στο βουδισμό.
Καθώς συνέχισε να γράφει και να εξερευνά διαφορετικές ιδέες, η οπτική της άλλαξε. Και μέχρι το 2021, είχε γίνει χριστιανή. Μετά από αυτό, η Ντενγκ είπε ότι «δεν τολμούσε να το πει στους άλλους» από φόβο μήπως τη δουν να προσεύχεται. Στη γενέτειρά της, την κομητεία Λίνγκσαν στην επαρχία Γκουανγκσί στη νότια Κίνα, μια χριστιανική εκκλησία είχε κατεδαφιστεί, πιθανότατα λόγω διώξεων. «Όταν προσπάθησα να τη βρω, είχε εξαφανιστεί», θυμήθηκε. Αν και υπήρχαν φήμες για υπόγειες εκκλησίες, είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή μαζί τους.
Στην Κίνα, η χριστιανική πίστη βρίσκεται επίσης υπό τον έλεγχο του ΚΚΚ. Είπε ότι οι διαδικτυακές της αναρτήσεις που ενσωματώνουν τη χριστιανική της πίστη μπλοκαρίστηκαν. Είπε ότι έλαβε ακόμη και μήνυμα από τη διαδικτυακή αστυνομία που τη ρωτούσε αν είχε διαπιστευτήρια από μια χριστιανική εκκλησία.
«Ουσιαστικά μου έλεγαν ότι έπρεπε να γίνω μέλος της ελεγχόμενης από το κράτος εκκλησίας και να πάρω άδεια, αλλιώς δεν θα με άφηναν να κάνω αναρτήσεις», πρόσθεσε.
Παρά τις προκλήσεις, η πίστη της Ντενγκ παραμένει η άγκυρα της. «Ό,τι κάνω καθοδηγείται από τον Θεό, όπως η απόδρασή μου από το ΚΚΚ», δήλωσε. «Παρά την απομάκρυνση από την Ταϊβάν και την αντιμετώπιση πολλών δυσκολιών, εξακολουθούμε να βλέπουμε το χέρι του Θεού στη ζωή μας. Αυτό μας έχει φέρει κάποια γαλήνη στο μυαλό».
«Πιστεύαμε ότι μπορεί να περάσουμε όλη μας τη ζωή παγιδευμένοι εκεί. Αλλά μετά από προσευχή, ο Θεός μου αποκάλυψε ότι πρέπει να φύγω από την Κίνα για χάρη του παιδιού μου», πρόσθεσε.
Αυτή η αίσθηση του σκοπού κρατάει την Ντενγκ συγκεντρωμένη στο μέλλον, ακόμη και όταν περνάει τη ζωή της στην εξορία. Είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να αγωνίζεται για μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά της. Ελπίζει να βρει ένα ασφαλές καταφύγιο σε μια δυτική δημοκρατία, όπου θα μπορέσουν να σταματήσουν να τρέχουν.
Ξέρει ότι η ικανότητά της να γράφει και να σκέφτεται ελεύθερα θα περιορίζεται σημαντικά όσο βρίσκονται σε φυγή, αλλά η παραίτηση δεν αποτελεί επιλογή.
«Δεν μου αρέσει να ακολουθώ τάσεις ή να γράφω πράγματα που είναι ίδια με τα άλλα. Θέλω να εκφράσω την ατομικότητά μου μέσα από τα μυθιστορήματά μου, να γράψω κάτι πραγματικά μοναδικό», δήλωσε.
