Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Πίνακας περιεχομένων
Εισαγωγή
1. Εξάγωντας επανάσταση στην Ασία
α. Ο Πόλεμος της Κορέας
β. Ο Πόλεμος του Βιετνάμ
γ. Οι Κόκκινοι Χμερ
δ. Άλλα μέρη της Ασίας
2. Εξάγωντας επανάσταση σε Αφρική και Λατινική Αμερική
α. Λατινική Αμερική
β. Αφρική
3. Εξάγωντας επανάσταση στην Ανατολική Ευρώπη
α. Αλβανία
β. Σοβιετική καταστολή στην Ανατολική Ευρώπη
4. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου
α. Η Κόκκινη Πλατεία είναι ακόμα κόκκινη
β. Η Κόκκινη Μάστιγα συνεχίζεται
Παραπομπές
Εισαγωγή
Η εξάπλωση της κομμουνιστικής κακής θρησκείας ανά τον κόσμο τροφοδοτείται από βία και απάτη. Όταν ο κομμουνισμός εξάγεται από μια ισχυρή χώρα σε μια πιο αδύναμη, η βία είναι ο πιο γρήγορος και πιο αποτελεσματικός τρόπος. Η αποτυχία του ελεύθερου κόσμου να αναγνωρίσει τον χαρακτήρα κακής θρησκείας του κομμουνισμού τον οδηγεί να μην δώσει πολύ σημασία στην εξαγωγή κομμουνιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης [της εξαγωγής] μέσω του Μεγάλου Προγράμματος Εξωτερικής Προπαγάνδας του Κινεζικού καθεστώτος. [1]
Αυτό το κεφάλαιο θα εστιαστεί στην επέκταση και διείσδυση της κομμουνιστικής ιδεολογίας στην Ασία, Αφρική, Νότια Αμερική, και Ανατολική Ευρώπη. Ο τρόπος με τον οποίον έγινε διείσδυση στην Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική είναι πολύ πιο σύνθετος, και θα παρουσιαστεί με λεπτομέρεια στο επόμενο κεφάλαιο.
1. Εξάγωντας επανάσταση στην Ασία
Η εξαγωγή επανάστασης της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ο πραγματικός λόγος που το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) μπόρεσε να υφαρπάξει την εξουσία. Το 1919, η Σοβιετική Ένωση ίδρυσε την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή, που στόχευε στην εξαγωγή επανάστασης ανά τον κόσμο. Τον Απρίλιο του 1920, ο Γκριγκόρι Βοϊτίνσκυ, αντιπρόσωπος της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, ταξίδεψε στην Κίνα. Τον Μάιο, ένα γραφείο δημιουργήθηκε στην Σαγκάη ώστε να γίνει η προετοιμασία για τον σχηματισμό του ΚΚΚ.
Για τα επόμενα 30 χρόνια, το ΚΚΚ ήταν απλώς ένα όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, και ο Μάο Τσεντόνγκ λάμβανε μηνιαίο μισθό 160 με 170 γιουέν από τους Ρώσους. [2] (Ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός εργάτη στην Σαγκάη εκείνον τον καιρό ήταν περί τα 20 γιουέν.)
Η υφαρπαγή της εξουσίας από το ΚΚΚ ήταν εν μέρει συνδεδεμένη με την διείσδυση του Κομμουνιστικού Κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Σ. Τρούμαν διέκοψε την υποστήριξη στον Τσιανγκ Κάι-σεκ ενώ οι Σοβιετικοί συνέχισαν να υποστηρίζουν το ΚΚΚ. Ο Τρούμαν επίσης πήρε την απόφαση να βγει από την Ασία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1948, ο Αμερικανικός Στρατός άφησε την Νότια Κορέα, και στις 5 Ιανουαρίου 1950, ο Τρούμαν ανακοίνωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα παρεμβαίνουν πλέον σε θέματα στην Ασία. Αυτό περιλάμβανε την παύση στρατιωτικής βοήθειας στην Ταϊβάν του Τσιανγκ Κάι-σεκ, ακόμα και σε περίπτωση πολέμου μεταξύ της ΛΔΚ και της Δημοκρατίας της Κίνας.
Μια εβδομάδα αργότερα, ο Γραμματέας του Κράτους των ΗΠΑ, Ντιν Άκεσον, επανέλαβε την πολιτική του Τρούμαν [3] και είπε πως εάν ξεσπούσε πόλεμος στην Κορεατική Χερσόνησο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εμπλέκονταν. [4] Αυτές οι πολιτικές ενάντια στην επέμβαση προσέφεραν μια ευκαιρία στο Κομμουνιστικό Κόμμα να επεκτείνει την επιρροή του στην Ασία. Όταν η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στην Νότια, και τα Ηνωμένα Έθνη έστειλαν στράτευμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξαν την πολιτική τους.
Το ΚΚΚ προσπάθησε με όλη του την δύναμη να εξαγάγει επανάσταση. Όχι μόνο εκπαίδευσε μαχητές-αντάρτες σε διάφορες χώρες, δίνοντάς τους οπλισμό, και στέλνοντας στρατό να πολεμήσει εναντίον νόμιμων κυβερνήσεων, παρείχε επίσης σημαντική οικονομική βοήθεια για εξεγέρσεις. Μέσα στην ένταση της Μεγάλης Πολιτιστικής Επανάστασης το 1973, τα έξοδα του ΚΚΚ για βοήθεια στο εξωτερικό έφτασαν στο μέγιστο: 7 τοις εκατό των εθνικών οικονομικών δαπανών.
Σύμφωνα με τον Τσιεν Για-πινγκ, έναν Κινέζο λόγιο με πρόσβαση σε μυστικά έγγραφα εκδοθέντα από το υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων, «10.000 τόνοι ρυζιού εστάλησαν στην Γουινέα και 15.000 τόνοι σίτου εστάλησαν στην Αλβανία το 1960. Από το 1950 έως το τέλος του 1964, η συνολική δαπάνη για βοήθεια στο εξωτερικό ήταν 10,8 δις γιουέν, και εκείνο το διάστημα η μέγιστη δαπάνη ήταν από το 1960 έως το 1964, όταν ο μεγάλος λιμός λάμβανε χώρα στην Κίνα.» [5]
Κατά την διάρκεια του λιμού από το 1958 έως το 1962, δεκάδες εκατομμύρια πέθαναν από πείνα. Όμως η συνολική δαπάνη για βοήθεια στο εξωτερικό ήταν 2,36 δις γιουέν. [6] Αν αυτές οι δαπάνες είχαν χρησιμοποιηθεί για την αγορά φαγητού, θα σώζονταν 30 εκατομμύρια άνθρωποι. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν λόγω του Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός, ενός κινήματος του ΚΚΚ, και έγιναν ταυτόχρονα θύματα των προσπαθειών του ΚΚΚ να εξάγει επανάσταση.
α. Ο Πόλεμος της Κορέας
Ο κομμουνισμός προσπαθεί να κατακτήσει τον κόσμο ώστε να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη δίψα για φήμη και περιουσία ώστε να εξαπατήσει τους ανθρώπους για να διαδώσουν την κακή ιδεολογία του. Ο Στάλιν, Μάο, Κιμ Ιλ Σουνγκ, και Χο Τσι Μιν οδηγούνταν από τέτοιες επιθυμίες.
Σε μια συνάντηση με τον Στάλιν το 1949, ο Μάο υποσχέθηκε να στείλει πάνω από ένα εκατομμύριο στρατιώτες και πάνω από 10 εκατομμύρια εργάτες να βοηθήσουν την επέκταση του Στάλιν στην Ευρώπη σε αντάλλαγμα με τον έλεγχο του Μάο στην Βόρεια Κορέα. [7] Στις 25 Ιουνίου 1950, μετά από καλά μελετημένα σχέδια, η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στον Νότο, και σε τρεις ημέρες, η Σεούλ έπεσε. Μετά από ενάμιση μήνα, ολόκληρη η Κορεατική Χερσόνησος είχε καταληφθεί από τον Βορρά.
Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, τον Μάρτιο του 1950, ο Μάο συγκέντρωσε έναν μεγάλο αριθμό στρατιωτών κοντά στα Κορεατικά σύνορα για να τους έχει έτοιμους για πόλεμο. Οι λεπτομέρειες του ίδιου του πολέμου είναι πέραν του αντικειμένου αυτού του κεφαλαίου, αλλά με λίγα λόγια, ο πόλεμος επεκτάθηκε λόγω της πολιτικής απεμπλοκής του Τρούμαν. Το ΚΚΚ έστειλε έναν «στρατό εθελοντών» στην χερσόνησο με μια άλλη μυστική ατζέντα: να ξεφορτωθεί τους πάνω από 1 εκατομμύριο στρατιώτες του Κουομιντάγνκ που είχαν παραδοθεί κατά τον εμφύλιο πόλεμο. [8] Στο τέλος του Πολέμου της Κορέας, οι απώλειες και τραυματίες στην κινέζικη πλευρά ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο.
Το αποτέλεσμα του Πολέμου της Κορέας ήταν μια διαχωρισμένη χερσόνησος. Από όταν το ΚΚΚ και το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα άρχισαν τον ανταγωνισμό για τον έλεγχο της Βόρειας Κορέας, ο Βορράς ωφελήθηκε και από τις δύο πλευρές. Για παράδειγμα, το 1966 όταν ο Κιμ Ιλ Σουνγκ επισκέφθηκε την Κίνα, ανακάλυψε ότι ένα μετρό βρισκόταν υπό κατασκευή στο Πεκίνο. Ζήτησε τότε να κατασκευαστεί ένα όμοιο μετρό στην Πιονγιάνγκ — δωρεάν.
Ο Μάο αποφάσισε αμέσως να σταματήσει την κατασκευή στο Πεκίνο και έστειλε εξοπλισμό και προσωπικό — συμπεριλαμβανομένων 2 μεραρχιών των Σωμάτων Σιδηροδρόμων του ΛΑΣ και πολυάριθμους μηχανικούς, συνολικά μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους — στην Πιονγιάνγκ. Ο Βορράς δεν ξόδεψε δραχμή ούτε χρησιμοποίησε κάποιον από τους ανθρώπους του στην κατασκευή, αλλά απαίτησε το ΚΚΚ να εγγυηθεί την ασφάλεια του μετρό σε καιρό πολέμου. Στο τέλος, το σύστημα μετρό της Πιονγιάνγκ έγινε ένα από τα βαθύτερα στον κόσμο τον καιρό εκείνο, με ένα μέσο βάθος 90 μέτρων και μέγιστο βάθος 150 μέτρων υπό την γη.
Μετά την ολοκλήρωση του μετρό, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ είπε στο κοινό ότι σχεδιάστηκε και φτιάχτηκε από Κορεάτες. Επίσης, ο Κιμ συχνά αγνοούσε το ΚΚΚ και πήγαινε απευθείας στην Σοβιετική Ένωση για χρήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Μετά τον Πόλεμο της Κορέας, το ΚΚΚ άφησε επίτηδες κάποιους ανθρώπους στην Βόρεια Κορέα με την αποστολή να φέρουν τον Βορρά πιο κοντά στο Πεκίνο και να το οδηγήσουν μακριά από την Μόσχα. Ο Κιμ δολοφόνησε ή φυλάκισε το προσωπικό του ΚΚΚ, και το ΚΚΚ τελικά έχασε σε κάθε μέτωπο. [9]
Μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το ΚΚΚ μείωσε την βοήθειά του στην Βόρεια Κορέα. Την δεκαετία του 1990, οι άνθρωποι της Βόρειας Κορέας λιμοκτονούσαν. Το 2007, ο μη κυβερνητικός οργανισμός Ένωση Αυτομολησάντων της Βόρειας Κορέας ανέφερε πως στα 60 χρόνια της εξουσίας του Κιμ, τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια πέθαναν από πείνα και σχετικές αρρώστιες. [10] Αυτό είναι ακόμη ένα αιματηρό χρέος της κομμουνιστικής εξαγωγής επανάστασης.
β. Ο Πόλεμος του Βιετνάμ
Πριν τον πόλεμο του Βιετνάμ, το ΚΚΚ υποστήριξε το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βιετνάμ (ΚΚΒ) για να νικήσει την Γαλλία το 1954, με αποτέλεσμα το Συνέδριο της Γενεύης του 1954 και την διαμάχη μεταξύ Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ. Αργότερα, η Γαλλία αποσύρθηκε από το Βιετνάμ. Η εισβολή του Βορείου Βιετνάμ στο Νότιο και η παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών έκαναν τον Πόλεμο του Βιετνάμ πιο έντονο. Έγινε ο μεγαλύτερος πόλεμος σε μια περιοχή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στρατός των ΗΠΑ συμμετείχε στον πόλεμο από το 1964 μέχρι το 1973.
Από το 1952 ήδη, ο Μάο έστειλε συμβουλευτικές ομάδες στο ΚΚΒ. Ο επικεφαλής της στρατιωτικής συμβουλευτικής ομάδας ήταν ο Στρατηγός Γουέι Γκουό-τσινγκ του ΛΑΣ. Η ομάδα μεταρρύθμισης γης που εστάλη από το ΚΚΚ συνέλαβε και εκτέλεσε δεκάδες χιλιάδων ιδιοκτητών γης και πλουσίων αγροτών στο Βιετνάμ, προκαλώντας λιμό και αγροτικές εξεγέρσεις στον Βορρά. Το ΚΚΚ και το ΚΚΒ κατέστειλαν από κοινού αυτές τις εξεγέρσεις και εκκίνησαν κινήματα αναμόρφωσης του Κόμματος και του στρατού, παρόμοια με το Κίνημα Αναμόρφωσης της Γιαν’αν που είχε κάνει το ΚΚΚ. (Το Κίνημα Αναμόρφωσης της Γιαν’αν, από το 1942 έως το 1944, ήταν το πρώτο ιδεολογικό μαζικό κίνημα — είχε προπαγάνδα, συλλήψεις, αναμόρφωση σκέψης, και τα παρόμοια — που εκκινήθηκε από το ΚΚΚ.)
Για να γίνει ο ηγέτης του κομμουνισμού στην Ασία, ο Μάο βοήθησε το Βιετνάμ σε μεγάλη κλίμακα, παρά το γεγονός ότι δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπων πέθαιναν από πείνα στην Κίνα. Το 1962, ο Λιού Σαο-τσι, αντιπρόεδρος του ΚΚΚ, σταμάτησε την φρενιτική πολιτική του Μάο στο 7ο Λαϊκό Συνέδριο, προετοιμαζόμενος να βοηθήσει την οικονομία να ανακάμψει και να περιθωριοποιήσει αποτελεσματικά τον Μάο. Αλλά ο Μάο αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία, έτσι ξεδιάντροπα έκανε την Κίνα να συμμετάσχει στον Πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ ο Λιού, που δεν είχε μια βάση εξουσίας στον στρατό, αναγκάστηκε να παραμερήσει τα σχέδιά του για οικονομική ανάκαμψη.
Το 1963, ο Μάο απέστειλε τον Λουό Ρουέι-τσινγκ και Λιν Μπιάο στο Βιετνάμ, διαδοχικά. Ο Λιού υποσχέθηκε στον Χο Τσι Μιν ότι το ΚΚΚ θα επωμιστεί το ίδιο το κόστος του Πολέμου του Βιετνάμ. Είπε: «Μπορείς να θεωρείς την Κίνα το προαύλιο του σπιτιού σου αν υπάρξει πόλεμος.»
Με την υποκίνηση και υποστήριξη του ΚΚΚ, τον Ιούλιο του 1964, το ΚΚΒ επιτέθηκε σε ένα πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ με τορπίλες στον Κόλπο του Τονκίν, δημιουργώντας το επεισόδιο του Κόλπου του Τονκίν, που έβαλε τις ΗΠΑ στον πόλεμο. Στην συνέχεια, στον αγώνα του για επιρροή με την Σοβιετική Ένωση επί του Βιετνάμ, το ΚΚΚ ξόδεψε πλούτο, όπλα, και αίμα.
Ο ιστορικός Τσεν Σιεν-χουί έγραψε στο βιβλίο του «Η Αλήθεια της Επανάστασης — Τα Χρονικά του 20ου αιώνα της Κίνας»: «Η υποστήριξη του Βιετνάμ από τον Μάο έφερε καταστροφή. Προξένησε τον θάνατο πέντε εκατομμυρίων πολιτών, οδήγησε σε νάρκες και συντρίμμια παντού, και έκανε την οικονομία να καταρρεύσει. … Η υποστήριξη του ΚΚΚ προς το ΚΚΒ αποτελούνταν από: Όπλα, πυρομαχικά, και άλλα στρατιωτικά εφόδια που μπορούσαν να εξοπλίσουν πάνω από δύο εκατομμύρια στρατιώτες σε στρατό, ναυτικό, και αεροπορία· πάνω από 100 εταιρίες παραγωγής και εργοστάσια επισκευής· πάνω από 300 εκατομμύρια μέτρα υφάσματος· πάνω από 30.000 αυτοκίνητα· εκατοντάδες χιλιομέτρων σιδηροτροχιών· πάνω από πέντε εκατομμύρια τόνους φαγητού· πάνω από δύο εκατομμύρια τόνους πετρελαίου· πάνω από 3000 χιλιόμετρα αγωγών πετρελαίου· εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Πέρα από αυτά τα αγαθά και χρήματα, το ΚΚΚ επίσης απέστειλε μυστικά πάνω από 300.000 στρατιώτες του ΛΑΣ που μετά φόρεσαν χιτώνια του Βορείου Βιετνάμ για να πολεμήσουν ενάντια στους Νότιους Βιετναμέζους και στους στρατιώτες των ΗΠΑ. Για να σιγουρευτεί πως το μυστικό έχει κρατηθεί, πολλοί Κινέζοι στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον πόλεμο, θάφτηκαν στο Βιετνάμ.» [11]
Μέχρι το 1978, η συνολική βοήθεια του ΚΚΚ στο Βιετνάμ έφτασε τα $20 δις, ενώ το ΑΕΠ της Κίνας το 1965 ήταν μόνον 70,4 δις γιουέν (περίπου $28,6 δις βάσει της τότε επίσημης συναλλαγματικής ισοτιμίας).
Το 1973, οι Ηνωμένες Πολιτείες συμβιβάστηκαν με το εγχώριο κίνημα κατά του πολέμου, που στην πραγματικότητα είχε εκκινηθεί από κομμουνιστές, και απόσυραν το στράτευμα από το Βιετνάμ. Στις 30 Απριλίου 1975, το Βόρειο Βιετνάμ κατέλαβε την Σαϊγκόν και πήρε το Νότιο Βιετνάμ. Υπό την καθοδήγηση του ΚΚΚ, το ΚΚΒ άρχισε καταστολές παρόμοιες με την «Εκστρατεία καταστολής των αντεπαναστατών» του ΚΚΚ. Πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι στο Νότιο Βιετνάμ διακινδύνευσαν την ζωή τους για να δραπετεύσουν από την χώρα, γινόμενοι το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων στην Ασία κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Το 1976, όλο το Βιετνάμ έπεσε στον κομμουνισμό.
γ. Οι Κόκκινοι Χμερ
Το ΚΚΒ ζήτησε από το ΚΚΚ την παροχή μεγάλης κλίμακας βοήθειας στο Βιετνάμ κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά αυτό έγινε μετά ένας από τους λόγους για τους οποίους Κίνα και Βιετνάμ σχημάτισαν εχθρική σχέση. Για να εξάγει επανάσταση, το ΚΚΚ φόρτωσε το Βιετνάμ με τεράστια ποσά βοήθειας ώστε να μπορεί να συνεχίσει να μάχεται τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Βιετνάμ δεν ήθελε ο πόλεμος να κρατήσει τόσο πολύ, κι έτσι συμμετείχε στους τετραεθνείς διαλόγους (που απέκλειαν την Κίνα) από το 1969, με επικεφαλής τις ΗΠΑ.
Στην δεκαετία του 1970, μετά το επεισόδιο του Λιν Μπιάο, ο Μάο χρειαζόταν επειγόντως να καθιερώσει κύρος στην Κίνα. Επίσης, οι Σινο-Σοβιετικές σχέσεις επιδεινώθηκαν μετά το επεισόδιο της Νήσου Τζεν-πάο, μιας τοπικά περιορισμένης στρατιωτικής σύρραξης μεταξύ των δύο δυνάμεων. Ο Μάο έτσι συνεργάστηκε με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζημιώσει την Σοβιετική Ένωση και προσκάλεσε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον στην Κίνα.
Εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζοντας αντίδραση στον Πόλεμο του Βιετνάμ εντός των συνόρων τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν την συνέχιση του πολέμου. Το Βιετνάμ και οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν ένα σύμφωνο ειρήνης. Ήταν τότε που το Βιετνάμ απομακρύνθηκε από το ΚΚΚ και εισήλθε στην τροχιά της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Μάο δυσαρεστήθηκε με αυτό και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την Καμπότζη για να πιέσει το Βιετνάμ. Οι σχέσεις μεταξύ Βιετνάμ και Καμπότζης επιδεινώθηκαν, και οι δύο χώρες οδηγήθηκαν τελικά στον πόλεμο.
Η υποστήριξη του ΚΚΚ προς το Κομμουνιστικό Κόμμα της Καμπούτσεα (ευρέως γνωστό ως οι Κόκκινοι Χμερ) άρχισε το 1955, με ηγέτες των Χμερ να λαμβάνουν εκπαίδευση στην Κίνα. Ο Πολ Ποτ, ύπατος αρχηγός του καθεστώτος των Κόκκινων Χμερ, επιλέχθηκε από τον Μάο το 1965. Ο Μάο έδωσε χρήματα και όπλα στους Χμερ και, μόνο το 1970, έδωσε στον Πολ Ποτ όπλα και εξοπλισμό για 30.000 ανθρώπους.
Αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρθηκαν από την Γαλλική Ινδοκίνα (Βιετνάμ, Καμπότζη, και Λάος) οι τοπικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στους υποστηριζόμενους από το ΚΚΚ κομμουνιστές, και έτσι τα καθεστώτα του Λάος και της Καμπότζης έπεσαν στα χέρια τους το 1975.
Το Λάος έπεσε στο Βιετνάμ ενώ η Καμπότζη ήλθε υπό τον έλεγχο των υποστηριζόμενων από το ΚΚΚ Κόκκινων Χμερ. Για να εφαρμόσουν την πολιτική του ΚΚΚ, να δώσουν ένα μάθημα στο Βιετνάμ, οι Κόκκινοι Χμερ έκαναν πολλαπλές εισβολές στο Νότιο Βιετνάμ, που είχε ενοποιηθεί από το ΚΚΒ το 1975. Σκότωσαν κατοίκους στα σύνορα Καμπότζης Βιετνάμ και προσπάθησαν να καταλάβουν το Δέλτα Μεκόνγκ στο Βιετνάμ. Εν τω μεταξύ, η σχέση του Βιετνάμ με το ΚΚΚ ήταν κακή, ενώ η σχέση του με την Σοβιετική Ένωση ήταν καλή. Με υποστήριξη των Σοβιετικών, το Βιετνάμ άρχισε τις επιθέσεις στην Καμπότζη τον Δεκέμβριο του 1978.
Αφότου ο Πολ Ποτ υφάρπαξε την εξουσία, διοίκησε με απόλυτο τρόμο. Ανακοίνωσε την κατάργηση των νομισμάτων, διέταξε όλους τους αστούς να μπουν σε κολεκτιβιστικές ομάδες καταναγκαστικής εργασίας στην επαρχία, και σφάγιασε διανοούμενους. Σε λίγο περισσότερο από τρία χρόνια, πάνω από ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας είχε δολοφονηθεί ή είχε πεθάνει από μη φυσικά αίτια. Παρ’ όλα αυτά, ο Πολ Ποτ είχε διαφημιστεί από αρχηγούς του ΚΚΚ όπως τον Τζανγκ Τσουν-τσιαο και Ντενγκ Γινγκ-τσαο.
Αφότου άρχισε ο πόλεμος μεταξύ Βιετνάμ και Καμπότζης, οι άνθρωποι της Καμπότζης άρχισαν να υποστηρίζουν τον στρατό του Βιετνάμ. Σε μόλις έναν μήνα, οι Κόκκινοι Χμερ κατέρρευσαν, έχασαν την πρωτεύουσα Πνομ Πεν, και αναγκάστηκαν να διαφύγουν στα βουνά και να κάνουν ανταρτοπόλεμο.
Το 1997, η περίεργη συμπεριφορά του Πολ Ποτ δημιούργησε διαμάχες μέσα στο στρατόπεδό του. Συνελήφθη από τον διοικητή των Χμερ Τα Μοκ και, σε δημόσια δίκη, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Το 1998, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Το 2014, παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες του ΚΚΚ να εμποδιστεί, το Ειδικό Δικαστήριο της Καμπότζης καταδίκασε δύο αρχηγούς των Χμερ, Κιού Σάμπαν και Νουόν Κέα, σε ισόβια κάθειρξη.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ με την Καμπότζη εκνεύρισε έντονα τον Ντενγκ Σιαο-πινγκ. Για αυτόν και άλλους λόγους, ο Ντενγκ άρχισε πόλεμο κατά του Βιετνάμ το 1979, αποκαλώντας τον μια «αντεπίθεση για αυτοάμυνα».
δ. Άλλα μέρη της Ασίας
Η εξαγωγή επανάστασης του ΚΚΚ είχε οδυνηρές συνέπειες για την Κινεζική διασπορά. Πολλά αντι-Κινεζικά επεισόδια ξέσπασαν ανά τον κόσμο, και τουλάχιστον αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι ομογενείς δολοφονήθηκαν. Σε πολλούς επίσης περιορίστηκε το δικαίωμα στο επιχειρείν και στο να εγγραφούν σε σχολεία.
Ένα τυπικό παράδειγμα ήταν η Ινδονησία. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960, το ΚΚΚ έδωσε σημαντική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην Ινδονησία για να υποστηρίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας (ΚΚΙ). Το ΚΚΙ ήταν η μεγαλύτερη πολιτική ομάδα εκείνον τον καιρό, με τρία εκατομμύρια άμεσα μέλη. Επιπροσθέτως, οι συγγενικοί του οργανισμοί έφερναν το συνδυασμένο σύνολο συσχετιζόμενων ανθρώπων και μελών στα εικοσι δύο εκατομμύρια διασκορπισμένα στην κυβέρνηση της Ινδονησίας, στο πολιτικό σύστημα, και στον στρατό, πολλοί εκ των οποίων ήταν κοντά στον πρώτο πρόεδρο της Ινδονησίας, Σουκράνο. [12]
Ο Μάο επέκρινε την Σοβιετική Ένωση τότε για υποστήριξη «ρεβιζιονισμού» και προέτρεψε έντονα το ΚΚΙ να πάρει τον δρόμο της βίαιης επανάστασης. Ο αρχηγός του ΚΚΙ Αϊντίτ λάτρευε τον Μάο και προετοιμαζόταν για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.
Στις 30 Σεπτεμβρίου 1965, ο δεξιός στρατιωτικός ηγέτης Σουχάρτο διέλυσε αυτήν την απόπειρα πραξικοπήματος, έκοψε τους δεσμούς με την Κίνα, και εκκαθάρισε μεγάλο αριθμό μελών του ΚΚΙ. Ο λόγος αυτής της εκκαθάρισης συνδέεται με τον Τζόου Ενλάι. Κατά την διάρκεια ενός εκ των διεθνών συσκέψεων μεταξύ των κομμουνιστικών χωρών, ο Τζόου υποσχέθηκε στην Σοβιετική Ένωση και σε εκπροσώπους άλλων κομμουνιστικών χωρών: «Υπάρχουν τόσοι πολλοί Κινέζοι ομογενείς στην νοτιοανατολική Ασία, η κινεζική κυβέρνηση μπορεί να εξάγει κομμουνισμό μέσω αυτών των Κινέζων ομογενών, και να κάνει την νοτιοανατολική Ασία να αλλάξει χρώμα σε μία νύχτα». Από αυτό το σημείο, μεγάλα αντικινεζικά κινήματα άρχισαν στην Ινδονησία. [13]
Το αντικινεζικό κίνημα στην Μπούρμα (επίσης γνωστή ως Μυανμάρ) ήταν παρόμοιο. Το 1967, λίγο μετά την αρχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, το Κινεζικό Προξενείο στην Μπούρμα, όπως και το τοπικό παράρτημα του Πρακτορείου Ειδήσεων Σινχουά, άρχισαν να προωθούν έντονα την Πολιτιστική Επανάσταση μεταξύ των ομογενών Κινέζων, παροτρύνοντας μαθητές να φορούν κονκάρδες Μάο, να διαβάζουν το Μικρό Κόκκινο Βιβλίο, και να αντιταχθούν στην κυβέρνηση της Μπούρμα.
Η στρατιωτική χούντα υπό την αρχηγία του Στγ. Νε Γουίν έδωσε διαταγές να κηρυχθεί παράνομη η χρήση κονκάρδων Μάο και το διάβασμα των γραπτών του Μάο, και να κλείσουν τα κινεζικά σχολεία.
Στις 26 Ιουνίου 1967, ένα βίαιο αντικινεζικό επεισόδιο έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα Γιανγκόν, όπου δεκάδες ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου και εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Τον Ιούλιο του 1967, τα επίσημα ΜΜΕ του ΚΚΚ κάλεσαν για «θερμή υποστήριξη του λαού της Μυανμάρ υπό την αρχηγία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μπούρμα (ΚΚΜ) στην εκκίνηση ενόπλων επιθέσεων και μιας μεγάλης επανάστασης κατά της κυβέρνησης του Νε Γουίν.»
Λίγο μετά, το ΚΚΚ απέστειλε μια στρατιωτική συμβουλευτική ομάδα να βοηθήσει το ΚΚΜ, μαζί με πάνω από 200 ενεργούς στρατιώτες για να βρεθούν υπό τις διαταγές του. Διέταξε επίσης μεγάλες ομάδες μελών του ΚΚΜ που ζούσαν στην Κίνα για πολλά χρόνια να επιστρέψουν στην Μπούρμα και να συμμετάσχουν στον αγώνα. Στην συνέχεια, ένας μεγάλος αριθμός Κινέζων Ερυθροφρουρών και δυνάμεις του ΚΚΜ επιτέθηκαν στην Μπούρμα από την Γιουνάν, νικώντας τις κυβερνητικές δυνάμεις της Μπούρμα και παίρνοντας τον έλεγχο της περιοχής Κοκάνγκ. Πάνω από 1000 νέοι Κινέζοι που εστάλησαν από την Γιουνάν έχασαν την ζωή τους στο πεδίο της μάχης. [14]
Περίπου τον καιρό της Πολιτιστικής Επανάστασης, οι προσπάθειες του ΚΚΚ για εξαγωγή επανάστασης συμπεριλάμβαναν την προώθηση βίας και την παροχή στρατιωτικής εκπαίδευσης, όπλων, και οικονομικής στήριξης. Όταν το ΚΚΚ σταμάτησε να προσπαθεί να εξάγει επανάσταση, κομμουνιστικά κόμματα σε διάφορες χώρες αποσυντέθηκαν όλα και δεν ήταν ικανά να ανακάμψουν. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδονησίας ήταν μια τυπική περίπτωση.
Το 1961, το Μαλαισιανό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΜΚΚ) αποφάσισε να παρατήσει την ένοπλη σύγκρουση και αντ’ αυτού να κερδίσει πολιτική δύναμη μέσω νόμιμων εκλογών. Ο Ντενγκ Σιαο-πινγκ κάλεσε τους επικεφαλής του ΜΚΚ Τσιν Πενγκ και άλλους στο Πεκίνο, απαιτώντας να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για βίαιη εξέγερση διότι εκείνο τον καιρό το ΚΚΚ πίστευε πως μια επαναστατική κορύφωση επικεντρωμένη γύρω από το Βιετναμέζικο πεδίο μάχης θα κατακτούσε σύντομα την Νοτιοανατολική Ασία.
Το ΜΚΚ συνεπώς συνέχισε τον ένοπλο αγώνα και προσπάθησε να κάνει επαναστάσεις για ακόμα 20 χρόνια. [15] Το ΚΚΚ χρηματοδότησε το ΜΚΚ, και το έβαλε να παραλάβει όπλα από την μαύρη αγορά της Ταϊλάνδης, και τον Ιανουάριο 1969, ίδρυσε τον Μαλαισιανό Ραδιοφωνικό Σταθμό Ήχος της Επανάστασης στην πόλη Γιγιάνγκ, επαρχία Χουμπέι, ώστε να εκπέμπει στα Μαλαισιανά, Ταϊλανδέζικα, Αγγλικά και άλλες γλώσσες. [16]
Μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, κατά την διάρκεια μιας συνάντησης μεταξύ του προέδρου της Σιγκαπούρης Λι Κουάν-γιου και του Ντενγκ Σιαο-πινγκ, ο Λι ζήτησε από τον Ντενγκ να σταματήσει τις μεταδόσεις του ΜΚΚ και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας. Εκείνο τον καιρό, το ΚΚΚ ήταν περιτρυγιρισμένο από εχθρούς και απομονωμένο, και ο Ντενγκ είχε μόλις ξαναπάρει την εξουσία και χρειαζόταν διεθνή βοήθεια, έτσι δέχτηκε την πρόταση. Ο Ντενγκ συναντήθηκε με τον αρχηγό του ΜΚΚ Τσιν Πενγκ και έθεσε μια προθεσμία για την παύση των μεταδόσεων που προωθούσαν την κομμουνιστική επανάσταση. [17]
Επιπροσθέτως των παραπάνω αναφερθέντων χωρών, το ΚΚΚ επίσης προσπάθησε να εξάγει επανάσταση στις Φιλιππίνες, Νεπάλ, Ινδία, Σρι Λάνκα, Ιαπωνία, και αλλού, παρέχοντας στρατιωτική εκπαίδευση σε κάποιες περιπτώσεις και διαδίδοντας προπαγάνδα σε άλλες. Κάποιοι από αυτούς τους κομμουνιστικούς οργανισμούς αργότερα έγιναν διεθνώς αναγνωρισμένες τρομοκρατικές ομάδες. Για παράδειγμα, ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός, που έγινε πολύ γνωστός για τα αντιμοναρχικά και βίαια συνθήματα, ήταν υπεύθυνος για μια αεροπειρατεία, την σφαγή πολιτών σε ένα αεροδρόμιο, και ένα φάσμα άλλων τρομοκρατικών επεισοδίων.
2. Εξάγωντας επανάσταση στην Αφρική και Λατινική Αμερική
Κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, το ΚΚΚ συχνά έλεγε ένα σύνθημα από τον Καρλ Μαρξ: «Το προλεταριάτο μπορεί να ελευθερώσει τον εαυτό του μόνο απελευθερώνοντας όλη την ανθρωπότητα». Το ΚΚΚ κηρύσσει παγκόσμια επανάσταση. Την δεκαετία του 1960, η πρώην Σοβιετική Ένωση βρισκόταν σε μια περίοδο μείωσης και αναγκάστηκε να προωθήσει μια ιδεολογική γραμμή μείωσης των προσπαθειών για εξωτερική επανάσταση. Ο στόχος έγινε η ειρηνική συνύπαρξη με τις Δυτικές καπιταλιστικές χώρες και να παρέχει μικρότερη βοήθεια σε επαναστατικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου.
Το ΚΚΚ αποκάλεσε αυτήν την πολιτική «αναθεωρητισμό». Στις αρχές του ’60, ο πρέσβης του ΚΚΚ στην Σοβιετική Ένωση Γουάνγκ Τσια-σιάνγκ έκανε μια παρόμοια πρόταση αλλά επικρίθηκε από τον Μάο ως πολύ φιλικός προς τους ιμπεριαλιστές, αναθεωρητιστές, και αντιδραστικούς, και όχι αρκετά υποστηρικτικός στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Έτσι, επιπλέον της εξαγωγής επανάστασης στην Ασία, ο Μάο ανταγωνιζόταν επίσης την Σοβιετική Ένωση στην Αφρική και Λατινική Αμερική.
Τον Αύγουστο του 1965, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας του ΚΚΚ Λιν Μπιάο ισχυρίστηκε στο άρθρο του «Ζήτω η νίκη του λαϊκού πολέμου!» ότι μια κορύφωση στην παγκόσμια επανάσταση ερχόταν προσεχώς. Σύμφωνα με την θεωρία του Μάο της «περικύκλωσης των πόλεων από τις αγροτικές περιοχές» (τρόπο με τον οποίον το ΚΚΚ πήρε την εξουσία στην Κίνα), το άρθρο συγκρίνει την Βόρεια Αμερική και Δυτική Ευρώπη με πόλεις και φαντάζεται την Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική ως αγροτικές περιοχές. Επομένως, η εξαγωγή επανάστασης στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική έγιναν ένας σημαντικός πολιτικός και ιδεολογικός στόχος για το ΚΚΚ.
α. Λατινική Αμερική
Ο καθηγητής Τσενγκ Γινγκ-χονγκ του πανεπιστημίου Ντέλαγουερ έγραψε το ακόλουθο στο άρθρο του «Εξαγωγή επανάστασης στον κόσμο: Μια διερευνητική ανάλυση της επιρροής της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική»:
Στην Λατινική Αμερική, οι μαοϊκοί κομμουνιστές στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ίδρυσαν οργανώσεις στην Βραζιλία, Περού, Βολιβία, Κολομβία, Χιλή, Βενεζουέλα, και Εκουαδόρ. Τα κύρια μέλη ήταν νέοι άνθρωποι και μαθητές. Με την στήριξη της Κίνας, το 1967 μαοϊκοί στην Λατινική Αμερική ίδρυσαν δύο αντάρτικες ομάδες: Τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Κολομβίας [που] συμπεριλάμβανε έναν γυναικείο λόχο που μιμείτο την Κόκκινη Διμοιρία των Γυναικών και αποκαλείτο η Ομάδα Μαρία Κάνο [και] τους Αντάρτες Ναντσαχουάτζου της Βολιβίας, ή τον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό της Βολιβίας. Κάποιοι κομμουνιστές στην Βενεζουέλα επίσης άρχισαν ένοπλη βία την ίδια περίοδο.
Επιπροσθέτως, ο αριστερός ηγέτης του Περουβιανού Κομμουνιστικού Κόμματος, Αμπιμαήλ Γκουζμάν, είχε εκπαιδευτεί στο Πεκίνο τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Εκτός από το να μάθει για τα εκρηκτικά και τα όπλα, ακόμα πιο σημαντικό ήταν να καταλάβει την Σκέψη του Μάο Τσε-τονγκ, ειδικά ιδέες όπως «το πνεύμα μεταμορφώνει την ύλη», και ότι με την σωστή πορεία, κάποιος μπορεί να πάει από το «να μην έχει προσωπικό στο να έχει προσωπικό· να μην έχει όπλα στο να έχει όπλα», και άλλα στιχάκια της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Ο Γκουζμάν ήταν ο αρχηγός του Περουβιανού Κομμουνιστικού Κόμματος (επίσης γνωστού ως το «Λαμπερό Μονοπάτι»), που ονομάστηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Καναδά, Ευρωπαϊκής Ένωσης και Περού ως τρομοκρατικός οργανισμός.
Το 1972, όταν το Μεξικό και το ΚΚΚ δημιούργησαν διπλωματικές σχέσεις, ο πρώτος Κινέζος πρέσβης στο Μεξικό ήταν ο Σιονγκ Σιανγκ-χουι. ο Σιονγκ ήταν ένας πράκτορας πληροφοριών του ΚΚΚ που είχε σταλεί να παρακολουθεί τον Χου Τζονγκ-ναν (έναν στρατηγό στον Στρατό της Δημοκρατίας της Κίνας) κατά την διάρκεια του κινεζικού εμφυλίου πολέμου. Η πρόθεση πίσω από το να γίνει πρέσβης ήταν να συλλέξει πληροφορίες (και για τις Ηνωμένες Πολιτείες) και να παρενοχλήσει στην μεξικανική κυβέρνηση. Μόλις μία εβδομάδα πριν ο Σιονγκ Σιανγκ-χουι αναλάβει την θέση, το Μεξικό ανακοίνωσε την σύλληψη μιας ομάδας «ανταρτών εκπαιδευμένων στην Κίνα». Αυτό είναι ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο για τις προσπάθειες του ΚΚΚ να εξάγει επανάσταση. [18]
Η Κούβα ήταν η πρώτη χώρα στην Λατινική Αμερική που δημιούργησε διπλωματικούς δεσμούς με το ΚΚΚ. Για να κερδίσει την Κούβα και ταυτόχρονα να ανταγωνιστεί την Σοβιετική Ένωση για την ηγεμονία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το ΚΚΚ έδωσε στον Τσε Γκεβάρα ένα δάνειο $60 εκατομμυρίων τον Νοέμβριο του 1960 όταν είχε πάει στην Κίνα. Αυτό έγινε τον καιρό που οι Κινέζοι πέθαιναν από λιμό στην εκστρατεία Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός. Ο Τζόου Εν-λάι επίσης είπε στον Γκεβάρα ότι το δάνειο μπορούσε να μην πληρωθεί μέσω διαπραγματεύσεων.
Όταν ο Φιντέλ Κάστρο άρχισε να κλίνει προς την Σοβιετική Ένωση μετά την κατάρρευση των Σινο-Σοβιετικών σχέσεων, το ΚΚΚ έστειλε έναν μεγάλο αριθμό φυλλαδίων προπαγάνδας σε Κουβανούς κρατικούς υπαλλήλους και πολίτες μέσω της πρεσβείας του στην Αβάνα, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πραξικόπημα κατά του καθεστώτος Κάστρο. [19]
β. Αφρική
Ο Τσενγκ επίσης περιέγραψε στο άρθρο «Εξαγωγή επανάστασης στον κόσμο» με ποιον τρόπο το ΚΚΚ επηρεάζει την ανεξαρτησία των αφρικανικών χωρών και ποιο είδος δρόμου παίρνουν μετά την ανεξαρτησία:
Σύμφωνα με άρθρα δυτικών ΜΜΕ, πριν την δεκαετία του 1960, κάποιοι νεαροί Αφρικανοί επαναστάτες από την Αλγερία, Ανγκόλα, Μοζαμβίκη, Γουινέα, Καμερούν, και Κονγκό έλαβαν εκπαίδευση στην Χαρμπίν, Ναντζίνγκ, και άλλες κινέζικες πόλεις. Ένα μέλος της Αφρικανικής Εθνικής Ένωσης Ζιμπάμπουε (ΑΕΕΖ) περιέγραψε την μονοετή εκπαίδευσή του στην Σανγκάη. Δεν έλαβε μόνο στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά κυρίως πολιτικά μαθήματα, πως να κινητοποιεί αγροτικούς πληθυσμούς και να εκκινεί ανταρτοπόλεμο με στόχο τον λαϊκό πόλεμο. Ένας αντάρτης του Ομάν περιέγραψε την εκπαίδευση που έλαβε στην Κίνα το 1968. Εστάλη από την οργάνωση πρώτα στο Πακιστάν, μετά πήρε αεροπλάνο της Πακιστανικής Αεροπορίας για Σανγκάη, μετά για Πεκίνο.
Αφότου επισκέφθηκε σχολεία και κομμούνες βιτρίνες στην Κίνα, απεστάλη σε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης για στρατιωτική εξάσκηση και ιδεολογική εκπαίδευση. … Το πρόγραμμα μαθημάτων των έργων του Μάο Τσε-ντονγκ ήταν το πιο βασικό στο συνολικό πρόγραμμα. Οι εκπαιδευόμενοι έπρεπε να απομνημονεύσουν πολλά ρητά του Μάο. Τα σχετικά με πειθαρχία μέρη και το πως να συμπεριφέρεσαι στον αγροτικό πληθυσμό ήταν πολύ παρόμοια με τις «Τρεις βασικές πειθαρχίες και οχτώ αντικείμενα προσοχής» που χρησιμοποιούνταν από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό. Οι Αφρικανοί εκπαιδευόμενοι είδαν επίσης την Κίνα κατά την Πολιτιστική Επανάσταση. Για παράδειγμα, σε μια επίσκεψη σε ένα σχολείο, όταν ο δάσκαλος ρώτησε «πως αντιμετωπίζουμε τα γκανγκστερικά στοιχεία», οι μαθητές απάντησαν όλοι μαζί επανειλημμένα: «Θάνατος. Θάνατος. Θάνατος.» … Στο τέλος της εκπαίδευσης, κάθε Ομανός εκπαιδευόμενος πήρε ένα βιβλίο του Μάο μεταφρασμένο στα Αραβικά. [20]
Η βοήθεια στην Τανζανία και Ζάμπια ήταν η μεγαλύτερη που έδωσε το ΚΚΚ για προγράμματα εξωτερικής επανάστασης στην Αφρική την δεκαετία του 1960.
Το ΚΚΚ έστειλε μεγάλο αριθμό ειδικών από την Υπηρεσία Υφασμάτων Σανγκάης για να βοηθήσουν στην κατασκευή του Εργοστασίου Υφασμάτων Τανζανιακής Φιλίας. Ο επικεφαλής έβαλε έναν έντονο ιδεολογικό τόνο σε αυτά τα έργα βοήθειας. Με την άφιξη στην Τανζανία, οργάνωσε μια επαναστατική ομάδα, κρέμασε την κόκκινη σημαία των πέντε αστέρων της ΛΔΚ στον χώρο κατασκευής, ύψωσε ένα άγαλμα του Μάο και ρητών του Μάο, έπαιξε μουσική της Πολιτιστικής Επανάστασης, και τραγούδησε ρητά του Μάο. Ο χώρος κατασκευής έγινε ένα μοντέλο της Πολιτιστικής Επανάστασης στο εξωτερικό. Οργάνωσε επίσης μια ομάδα προπαγάνδας για την προώθηση της Σκέψης του Μάο Τσε-ντονγκ και διέδωσε ενεργά επαναστατικές απόψεις στους Τανζανούς εργάτες. [21] Η Τανζανία δεν ήταν χαρούμενη για τις προσπάθειες εξαγωγής επανάστασης από το ΚΚΚ.
Στην συνέχεια, ο Μάο αποφάσισε να κατασκευάσει έναν σιδηρόδρομο Τανζανίας-Ζάμπιας που θα συνέδεε επίσης την ανατολική Αφρική με την κεντρική και νότια Αφρική. Ο σιδηρόδρομος περνούσε από βουνά, κοιλάδες, άγριους ποταμούς, και πυκνά δάση. Πολλές περιοχές στην διαδρομή ήταν έρημες, μόνο άγρια πανίδα κατοικούσε εκεί. Κάποιες από τις βάσεις των τροχιών, γεφυρών, και τούνελ κατασκευάστηκαν σε θεμέλια λάσπης και άμμου, έτσι η δουλειά ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Χτίστηκαν 320 γέφυρες και 22 τούνελ.
Η Κίνα έστειλε 50.000 εργάτες, 66 εκ των οποίων πέθαναν, και ξόδεψε περίπου 10 δις γιουέν. Χρειάστηκαν έξι χρόνια για την ολοκλήρωση της δουλειάς, από το 1970 έως το 1976. Παρ’ όλα αυτά, λόγω κακής και διεφθαρμένης διοίκησης στην Τανζανία και Ζάμπια, ο σιδηρόδρομος πτώχευσε. Το αντίστοιχο κόστος του σιδηροδρόμου σήμερα θα ήταν εκατοντάδες δις κινεζικών γιουέν, ή δεκάδες δις δολαρίων ΗΠΑ.
3. Εξαγωγή επανάστασης στην Ανατολική Ευρώπη
α. Αλβανία
Το ΚΚΚ δεν εξήγαγε επαναστάσεις μόνο στην Αφρική και Λατινική Αμερική, αλλά επίσης κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να αποκτήσει επιρροή στην Αλβανία, άλλη μια κομμουνιστική χώρα. Ήδη από τότε που ο Νικίτα Χρουστόφ έδωσε τον μυστικό λόγο του, που σήμανε την εποχή της απο-σταλινοποίησης, η Αλβανία ήταν ιδεολογικά ευθυγραμμισμένη με το ΚΚΚ. Ο Μάο ήταν περιχαρής, και έτσι άρχισε το πρόγραμμα «βοήθειας» προς την Αλβανία, ανεξαρτήτως κόστους.
Το πρακτορείο ειδήσεων Σινχουά ανέφερε πως ο Γουάνγκ Χονγκ-τσι έγραψε: «Από το 1954 έως το 1978, η Κίνα έδωσε οικονομική βοήθεια στο Εργατικό Κόμμα της Αλβανίας 75 φορές· το σύνολο στην συμφωνία ήταν πάνω από 10 δις κινεζικά γιουέν».
Εκείνον τον καιρό, ο πληθυσμός της Αλβανίας ήταν μόνο περίπου δύο εκατομμύρια, που σημαίνει πως κάθε άνθρωπος έλαβε το αντίστοιχο των τεσσάρων χιλιάδων κινεζικών γιουέν. Από την άλλη πλευρά, το μέσο εισόδημα ενός Κινέζου της εποχής ήταν λιγότερο των διακοσίων γιουέν. Μέσα σε αυτήν την περίοδο, η Κίνα περνούσε το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» και τον λιμό λόγω αυτού, καθώς και οικονομική κατάρρευση λόγω της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο.
Κατά την διάρκεια του Μεγάλου Λιμού, η Κίνα χρησιμοποίησε το εξαιρετικά μικρό απόθεμά της από «σκληρό» ξένο συνάλλαγμα για να εισάγει προμήθειες τροφίμων. Το 1962, ο Ρεζ Μιλιέ, ο Αλβανός πρέσβης στην Κίνα, απαίτησε βοήθεια σε προμήθειες φαγητού. Υπό τις εντολές του αντιπροέδρου του Κόμματος Λιού, το κινεζικό πλοίο που μετέφερε σίτο αγορασμένο από τον Καναδά με προορισμό την Κίνα, άλλαξε πορεία και ξεφόρτωσε το σιτάρι σε ένα αλβανικό λιμάνι. [22]
Εν τω μεταξύ, η Αλβανία θεώρησε την βοήθεια του ΚΚΚ σίγουρη και την σπατάλησε. Οι τεράστιες ποσότητες χάλυβα, μηχανικού εξοπλισμού, και εργαλείων ακριβείας που εστάλησαν από την Κίνα, αφέθηκαν εκτεθημένα στην φύση. Οι Αλβανοί αξιωματούχοι δεν ανησυχούσαν: «Δεν έχει πολλή σημασία. Αν σπάσει ή χαθεί, η Κίνα απλώς θα μας δώσει κι άλλα».
Η Κίνα βοήθησε την Αλβανία να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο υφασμάτων, αλλά η Αλβανία δεν είχε βαμβάκι, έτσι η Κίνα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα αποθέματα συναλλάγματός της για αγορά βαμβακιού για την Αλβανία. Σε μια περίπτωση, ο αντιπρόεδρος της Αλβανίας, Αντίλ Τσαρτσανί, ζήτησε από τον Ντι Μπιάο, τον Κινέζο πρέσβη στην Αλβανία τότε, να αντικαταστήσει βασικό εξοπλισμό σε ένα εργοστάσιο λιπασμάτων, και απαίτησε ο εξοπλισμός να είναι ιταλικός. Η Κίνα τότε αγόρασε μηχανές από την Ιταλία και τις εγκατέστησε για την Αλβανία.
Αυτή η έτσι αποκαλούμενη βοήθεια μπορεί μόνο να δημιουργήσει απληστία και οκνηρότητα στον αποδέκτη. Τον Οκτώβριο του 1974, η Αλβανία απαίτησε δάνειο πέντε δις γιουέν από την Κίνα. Εκείνο τον καιρό, ήταν τα τέλη της Πολιτιστικής Επανάστασης, και η οικονομία της Κίνας είχε καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά. Τελικά, η Κίνα αποφάσισε παρ’ όλα αυτά να δανείσει ένα δις γιουέν. Όμως, η Αλβανία ενοχλήθηκε έντονα και άρχισε ένα αντι-κινεζικό κίνημα στην χώρα της με συνθήματα όπως: «Δεν θα σκύψουμε ποτέ το κεφάλι μας μπροστά σε οικονομική πίεση από μια ξένη χώρα». Απέρριψε επίσης να υποστηρίξει την Κίνα με πετρέλαιο και άσφαλτο.
β. Σοβιετική καταστολή στην Ανατολική Ευρώπη
Το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ανατολική Ευρώπη ήταν εντελώς ένα παράγωγο της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σύμφωνα με την διαίρεση δυνάμεων που σχεδιάστηκε στο Συνέδριο Γιάλτας, η Ανατολική Ευρώπη δόθηκε στην Σοβιετική Ένωση.
Το 1956, μετά τον μυστικό λόγο του Χρουστόφ, η Πολωνία ήταν η πρώτη χώρα όπου ξέσπασαν διαδηλώσεις. Μετά τις διαδηλώσεις εργατών εργοστασίων, μια καταστολή, και απολογίες από την κυβέρνηση, η Πολωνία ψήφισε τον Βλάντισλαβ Γκομούλκα, που ήταν αυστηρός κατά της Σοβιετικής Ένωσης και ήθελε να αντισταθεί στον Χρουστόφ.
Μια προσπάθεια επανάστασης στην Ουγκαρία τότε έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1956. Μια ομάδα φοιτητών συγκεντρώθηκε και ανέτρεψε το χάλκινο άγαλμα του Στάλιν στην Βουδαπέστη. Λίγο μετά, πολλοί μπήκαν στην διαδήλωση και οδομάχησαν με την αστυνομία. Η αστυνομία άνοιξε πυρ, και τουλάχιστον 100 διαδηλωτές σκοτώθηκαν.
Η Σοβιετική Ένωση αρχικά θέλησε να συνεργαστεί με το νεοιδρυθέν κόμμα αντιπολίτευσης και ονόμασε τον Γιάνος Καντάρ ως πρώτο γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, και τον Ιμρέ Ναγκύ ως πρόεδρο του Συμβουλίου των Υπουργών και ως πρωθυπουργό. Αφότου ο Ναγκύ πήρε την εξουσία, αποσύρθηκε από την Συμφωνία της Βαρσοβίας (μια συνθήκη άμυνας με ηγέτη τους Σοβιετικούς) και πίεσε περαιτέρω για περισσότερη ελευθερία. Η Σοβιετική Ένωση δεν ήθελε να το ανεχτεί αυτό, έτσι εισέβαλαν, συνέλαβαν τον Ναγκύ, και τον εκτέλεσαν. [23]
Το ουγγρικό επεισόδιο ακολουθήθηκε από την Άνοιξη της Πράγας της Τσεχοσλοβακίας το 1968. Μετά την μυστική αναφορά από τον Χρουστόφ, οι περιοριστικοί κανόνες στην Τσεχοσλοβακία άρχισαν να χαλαρώνουν. Το επόμενο χρονικό διάστημα, μια σχετικά ανεξάρτητη κοινωνία των πολιτών διαμορφωνόταν. Μια από τις αντιπροσωπευτικές μορφές ήταν ο Βάτσλαβ Χαβέλ, που αργότερα έγινε πρόεδρος σε αυτό που διαμορφώθηκε ως Τσεχική Δημοκρατία το 1993.
Με αυτό το κοινωνικό υπόβαθρο, στις 5 Ιανουαρίου 1968, ο αναμορφωτής Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ ανέλαβε ως πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας. Βοήθησε σε μεταρρυθμίσεις και προώθησε το σύνθημα του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Λίγο μετά, ο Ντούμπτσεκ άρχισε προσπάθειες αποκατάστασης, σε μεγάλη κλίμακα, ατόμων που είχαν διωχθεί άδικα κατά την Σταλινική περίοδο. Αντιφρονούντες απελευθερώθηκαν, ο έλεγχος επί των ΜΜΕ χαλάρωσε, η ακαδημαϊκή ελευθερία ενθαρρύνθηκε, οι πολίτες μπορούσαν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό ελεύθερα, ο έλεγχος επί των θρησκειών μειώθηκε, περιορισμένη ενδοκομματική δημοκρατία επιτράπηκε, και ούτω καθεξής.
Η Σοβιετική Ένωση θεώρησε τέτοιες μεταρρυθμίσεις ως προδοσία της ιδέας του σοσιαλισμού και φοβήθηκε ότι κι άλλες χώρες θα ακολουθήσουν. Από τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο του 1968, οι επικεφαλής της Σοβιετικής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένου του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, έκαναν πέντε συνέδρια με τον Ντούμπτσεκ, προσπαθώντας να τον πιέσουν να σταματήσει της δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Ο Ντούμπτσεκ απέρριψε τις αιτήσεις. Ως αποτέλεσμα, τον Αύγουστο του 1968, εξαιρετικά μεγάλος αριθμός σοβιετικών τανκς εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία. Η Άνοιξη της Πράγας, που είχε αρχίσει οκτώ μήνες νωρίτερα, διαλύθηκε ολοκληρωτικά. [24]
Κρίνοντας από το επεισόδιο της Ουγγαρίας και το τέλος της Άνοιξης της Πράγας, μπορούμε να δούμε ότι ο σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη επιβλήθηκε στους ανθρώπους εκεί και συντηρήθηκε με βία από την Σοβιετική Ένωση. Όταν η Σοβιετική Ένωση χαλάρωσε ελαφρώς, ο σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη άρχισε να καταρρέει αμέσως.
Το κλασικό παράδειγμα είναι η πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Στις 6 Οκτωβρίου 1989, πολλές πόλεις στην Ανατολική Γερμανία είχαν μαζικές διαδηλώσεις και πορείες, και συγκρούσεις με την αστυνομία. Εκείνο τον καιρό, ο Μικαήλ Γκορμπατσόφ βρισκόταν στο Βερολίνο. Είπε στον γενικό γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Έριχ Χόνεκερ, ότι η μεταρρύθμιση ήταν ο μόνος δρόμος.
Αμέσως μετά, η Ανατολική Γερμανία αναίρεσε ταξιδιωτικούς περιορισμούς στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Αυτό επέτρεψε τεράστιους αριθμούς ανθρώπων να αυτομολήσουν στην Δυτική Γερμανία μέσω Τσεχοσλοβακίας, και το Τείχος του Βερολίνου δεν μπορούσε πλέον να σταματήσει τα κύματα των πολιτών που δραπέτευαν. Στις 9 Νοεμβρίου, η Ανατολή παραιτήθηκε από την φύλαξη του διαχωρισμού. Δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι ξεχύθηκαν στο Δυτικό Βερολίνο, και το τείχος διαλύθηκε. Το σύμβολο μιας κομμουνιστικής σιδερένιας κουρτίνας που έστεκε για δεκαετίες εξαφανίστηκε μέσα στην ιστορία. [25]
Το έτος 1989, όταν το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, ήταν γεμάτο αναταραχή. Η Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, και Ανατολική Γερμανία απέκτησαν όλες ελευθερία, απελευθερώνοντας τον εαυτό τους από την σοσιαλιστική εξουσία. Αυτό ήταν επίσης το αποτέλεσμα του ότι η Σοβιετική Ένωση παραιτήθηκε από τις στρατηγικές παρέμβασής της. Το 1991, η Σοβιετική Ένωση έπεσε, σημαίνοντας τον τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Η παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης στην Μέση Ανατολή, Νότια Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική δεν περιοριζόταν στα λίγα παραδείγματα που περιγράφονται παραπάνω.
Παρομοίως, στις λίγες τελευταίες δεκαετίες, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα έχει βοηθήσει 110 χώρες. Ένας από τους πιο βασικούς λόγους για τον οποίον το Κόμμα δίνει βοήθεια είναι η εξαγωγή της ιδεολογίας του.
Ο σκοπός αυτού του κεφαλαίου είναι απλά να δείξει ότι η σπορά βίας είναι μια ζωτική μέθοδος που χρησιμοποιεί ο κομμουνισμός για να επεκταθεί διεθνώς. Όσο περισσότερο πληθυσμό και γη ελέγχει το φάντασμα, τόσο ευκολότερο είναι να καταστρέψει την ανθρωπότητα.
4. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια μεγάλη ανακούφιση για πολλούς. Πίστεψαν πως ο σοσιαλισμός, κομμουνισμός, και παρόμοιες τυραννίες είχαν τελικά φτάσει στο τέλος τους. Αλλά αυτό ήταν απλά ένας ακόμα τρόπος για να κερδίσει ο κομμουνισμός. Η αντιπαράθεση μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Σοβιετικής Ένωσης έστρεψε την προσοχή του κόσμου μακριά από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα και του έδωσε χρόνο να πραγματοποιήσει πιο κακόβουλα και ύπουλα σχέδια.
Η Σφαγή στην Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου 1989, σήμανε την άνοδο του αρχηγού του Κόμματος Τζιανγκ Τζε-μιν. Βοηθούμενος από την μηχανή καταστολής και προπαγάνδας του Κόμματος που είχε ήδη ωριμάσει, ο Τζιανγκ συνέχισε να καταστρέφει συστηματικά τον παραδοσιακό πολιτισμό και να κατασκευάζει κουλτούρα του Κόμματος. Με την καταστροφή των ηθών, ο Τζιανγκ καλλιέργησε μια κοινωνία «κουταβιών λύκου», νέων που είναι εναντίον της παράδοσης και εναντίον της ηθικής, που έστρωσε τον δρόμο για την ευρείας κλίμακας δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και την καταστροφή της ανθρωπότητας που θα έφερνε.
Αν και οι κομμουνιστές έπεσαν από την εξουσία στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, ο κομμουνισμός δεν έχει ποτέ δικαστεί για τα εγκλήματα που διέπραξε σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ρωσία παρομοίως δεν έχει ποτέ αποβάλλει την Σοβιετική επιρροή ούτε κατήργησε τον μηχανισμό της μυστικής αστυνομίας. Ένας πρώην πράκτορας της KGB που αργότερα υπηρέτησε ως επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας της Ρωσίας είναι τώρα επικεφαλής της χώρας. Κομμουνιστικές ιδεολογίες και οι ακόλουθοί τους δεν είναι απλώς ακόμα ενεργοί αλλά διαδίδουν την επιρροή τους στην Δύση και ανά τον κόσμο.
Οι αντι-κομμουνιστές ακτιβιστές στην Δύση — οι παλαιότερες γενιές που κατανοούν βαθύτερα τον κομμουνισμό — σταδιακά φεύγουν από την ζωή, ενώ μέλη των νεότερων γενιών δεν έχουν μια επαρκή κατανόηση, ούτε την θέληση να καταλάβουν, την κακή, δολοφονική, και παραπλανητική φύση του κομμουνισμού.
α. Η Κόκκινη Πλατεία είναι ακόμη κόκκινη
Καθώς άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες θέλησαν ανεξαρτησία η μια μετά την άλλη, οι άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση επίσης θέλησαν έντονα την αλλαγή. Η πολιτική έπεσε σε χάος, η οικονομία κατέρρευσε, και η Ρωσία απομονώθηκε στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Τότε, ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν ανακοίνωσε ότι το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν παράνομο και περιόρισε τις ενέργειές του. Οι άνθρωποι εξέφραζαν με δική τους πρωτοβουλία την απέχθεια που έτρεφαν για πολύ καιρό για το Κόμμα, και στις 26 Δεκεμβρίου 1991, το Ανώτατο Σοβιέτ πέρασε έναν νόμο για την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, σημαίνοντας το τέλος της εξηνταεννιάχρονης εξουσίας του.
Αλλά πως θα μπορούσαν βαθιά ριζωμένες κομμουνιστικές ιδεολογίες να καταστραφούν τόσο εύκολα; Ο Γέλτσιν εκκίνησε μια εκστρατεία αποκομμουνιστοποίησης αφότου ίδρυσε την Ρωσική Ομοσπονδία. Αγάλματα του Λένιν κατεδαφίστηκαν, σοβιετικά βιβλία κάηκαν, πρώην υπάλληλοι της Σοβιετικής κυβέρνησης απολύθηκαν, και πολλά αντικείμενα σχετιζόμενα με την Σοβιετική Ένωση καταστράφηκαν ή κάηκαν — αλλά όλα αυτά ακόμα δεν άγγιξαν την ουσία του κομμουνισμού.
Το κίνημα απο-ναζιστοποίησης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε πολύ περισσότερο βάθος. Από τις δημόσιες δίκες Ναζί εγκληματιών πολέμου μέχρι την εκκαθάριση από την φασιστική ιδεολογία, η λέξη και μόνο «Ναζί» είναι τώρα συνδεδεμένη με μια αίσθηση ντροπής. Ακόμα και σήμερα, το κυνήγι για πρώην Ναζί συνεχίζεται ώστε να σταθούν ενώπιον της δικαιοσύνης.
Δυστυχώς για την Ρωσία, όπου η κομμουνιστικές δυνάμεις ήταν ακόμη ισχυρές, η απουσία ενός εις βάθος καθαρίσματος από τον κομμουνισμό του άφησε χώρο να επανέλθει. Τον Οκτώβριο του 1993 —μόνο δύο χρόνια αφούτου οι πολίτες της Μόσχας βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας την ανεξαρτησία τους και δημοκρατία— δεκάδες χιλιάδες πολιτών της Μόσχας συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της πόλης, φωνάζοντας τα ονόματα του Λένιν και Στάλιν και κυματίζοντας τις πρώην σοβιετικές σημαίες.
Η συγκέντρωση του 1993 ήταν από κομμουνιστές που ζητούσαν την επανίδρυση του Σοβιετικού συστήματος. Η παρουσία στρατού και αστυνομίας ενέτεινε την αντιπαράθεση. Στην κρίσιμη στιγμή, οι υπηρεσίες ασφαλείας και αξιωματικοί του στρατού επέλεξαν να υποστηρίξουν τον Γιέλτσιν, που έπειτα έστειλε στρατιωτικά τανκς για να ησυχάσει την κρίση. Παρ’ όλα αυτά κομμουνιστικές δυνάμεις παρέμειναν και ίδρυσαν το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που έγινε το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στην χώρα μέχρι που αντικαταστάθηκε από το σημερινό κόμμα στην κυβέρνηση, την Ενωμένη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Τα πρόσφατα χρόνια, σε κάποιες έρευνες (όπως αυτήν της RBK TV της Μόσχας από το 2015 έως το 2016), πολλοί συμμετέχοντες (περίπου 60%) δήλωσαν ότι η Σοβιετική Ένωση πρέπει να αναγεννηθεί. Τον Μάιο του 2017, πολλοί Ρώσοι γιόρτασαν την 100η επέτειο της Σοβιετικής Ένωσης. Η Σοβιετική Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας (Κομσομόλ), που είχε ιδρυθεί κατά την Σοβιετική Ένωση, έκανε μια τελετή ορκωμοσίας για νέους που γίνονταν μέλη στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας μπροστά από τον τάφο του Λένιν. Στην συγκέντρωση, ο πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας, Γκενάντι Τζιουγκάνοφ, ισχυρίστηκε πως εξήντα χιλιάδες νέα μέλη εισήλθαν στο Κόμμα πρόσφατα και ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα συνέχισε να επιβιώνει και να επεκτείνεται.
Μόνο στην Μόσχα, υπάρχουν περίπου ογδόντα μνημεία του Λένιν, το σώμα του οποίου, ενταφισμένο στην Κόκκινη Πλατεία, προσελκύει ακόμα τουρίστες και ακόλουθους. Η Κόκκινη Πλατεία είναι ακόμα κόκκινη. Η KGB δεν έχει ποτέ εκτεθεί πλήρως και καταδικαστεί από τον κόσμο. Ο κομμουνισμός υπάρχει ακόμα στην Ρωσία, και οι πιστοί του κομμουνισμού είναι ακόμα πολυάριθμοι.
β. Η Κόκκινη Μάστιγα συνεχίζεται
Σήμερα τέσσερις χώρες κυβερνώνται από ανοιχτά δηλωμένα κομμουνιστικά καθεστώτα: Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα, και Λάος. Αν και η Βόρεια Κορέα έχει αφήσει τον μαρξισμό-λενινισμό στην επιφάνεια, στην πραγματικότητα, είναι ακόμα μια κομμουνιστική απολυταρχική χώρα. Πριν τον Ψυχρό Πόλεμο, υπήρχαν εβδομήντα-επτά κομμουνιστικές χώρες. Τώρα, υπάρχουν δεκατρείς χώρες όπου κομμουνιστικά κόμματα επιτρέπεται να συμμετέχουν στην πολιτική, ενώ υπάρχουν σήμερα περίπου εκατόν-είκοσι χώρες που έχουν εγγεγραμμένα κομμουνιστικά κόμματα. Αλλά ανά τον τελευταίο αιώνα, η κομμουνιστική επιρροή στην κυβέρνηση εξασθένισε στις περισσότερες χώρες.
Μέχρι το 1980, υπήρχαν πάνω από πενήντα κομμουνιστικά κόμματα στην Λατινική Αμερική, με συνολικό αριθμό μελών το ένα εκατομμύριο (από το οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας ήταν περίπου το μισό). Στο αρχικό μισό της δεκαετίας του 1980, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση βρίσκονταν σε έντονο ανταγωνισμό στα κρίσιμα σημεία της Λατινικής Αμερικής και Ασίας. Με την κατάρρευση της Ανατολικής Ευρώπης και Σοβιετικής Ένωσης, ο κομμουνισμός σταδιακά έγινε πιο αδύναμος. Κομμουνιστικά κόμματα που επικεντρώθηκαν στην βία για να επιβάλλουν την εξουσία τους, όπως το Περουβιανό Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρέως γνωστό ως ο Λαμπρός Δρόμος), έγιναν όλο και λιγότερα.
Παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία αυτών των χωρών και πάλι βρέθηκε υπό παραλλαγές του σοσιαλισμού. Αντί να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά, τα πολιτικά κόμματα έλαβαν ονόματα όπως το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, και παρόμοια. Περίπου δέκα κομμουνιστικά κόμματα στην Κεντρική Αμερική αφαίρεσαν το «κομμουνιστικό κόμμα» από τα ονόματά τους αλλά συνέχισαν να προωθούν κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές ιδεολογίες, γινόμενα όλο και πιο απατηλά στην λειτουργία τους.
Από τις τριαντα-τρείς ανεξάρτητες χώρες στην Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, η πλειοψηφία έχουν κομμουνιστικά κόμματα που γίνονται αποδεκτά ως νόμιμοι πολιτικοί παίκτες. Στην Βενεζουέλα, Χιλή, Ουρουγουάη, και αλλού, το κομμουνιστικό κόμμα και το κυβερνών κόμμα συχνά σχηματίζουν κυβερνήσεις συνεργασίας, ενώ τα κομμουνιστικά κόμματα σε άλλες χώρες παίζουν τον ρόλο της αντιπολίτευσης.
Στην Δύση και σε κάποιες χώρες σε άλλες περιοχές, ο κομμουνισμός δεν κατέφυγε σε βίαιες μεθόδους όπως έγινε στην Ανατολή. Αλλά μέσω υπονόμευσης, έχει με ήσυχο τρόπο εμποτίσει την κοινωνία και έχει επιτύχει τους στόχους του, δηλαδή την καταστροφή των ηθικών αξιών των ανθρώπων, την καταστροφή του πολιτισμού που ο Θεός τους παρέδωσε, και την εξάπλωση κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ιδεολογιών.
Το φάντασμα έχει, στην πραγματικότητα, κερδίσει τον έλεγχο σε ολόκληρη την υφήλιο. Η επίτευξη του ύστατου στόχου της καταστροφής της ανθρωπότητας είναι μόνο ένα βήμα μακριά.
Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Πέμπτο Α’.
Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.
Παραπομπές
[1] Chongyi Feng, “How the Chinese Communist Party Exerts Its Influence in Australia,” June 5, 2017, http://www.abc.net.au/news/2017-06-06/how-china-uses-its-soft-power-strategy-in-australia/8590610.
[2] Jung Chang, Jon Halliday, Mao: The Unknown Story, Anchor Books, 2006.
[3] Harry S. Truman, “Statement on Formosa,” January 5, 1950, https://china.usc.edu/harry-s-truman-%E2%80%9Cstatement-formosa%E2%80%9D-january-5-1950.
[4] “US Enters the Korean Conflict,” https://www.archives.gov/education/lessons/korean-conflict.
[5] Qian Yaping, “60 Years of China’s Foreign Aid: Up to 7 Percent of the National Fiscal Expenditure,”
http://history.people.com.cn/BIG5/205396/14757192.html.
[6] Ibid., Extracted from the annual national expenditure reports.
[7] Chen Xianhui, The Truth of the Revolution: 20th Century Chronology of China, Chapter 38,
https://www.bannedbook.net/forum2/topic6605.html/.
[8] Ibid.
[9] Ibid., Chapter 52.
https://china20.weebly.com/
[10] “Leaking Moment: Escaping North Korea, Dying in China,” Voice of America
https://www.voachinese.com/a/hm-escaping-north-korea-20121007/1522169.html.
[11] Chen Xianhui, The Truth of the Revolution — The 20th Century Chronicle of China.
[12] Song Zheng, “The 9.30 Coup in Indonesia in 1965,” China In Perspective
http://www.chinainperspective.com/ArtShow.aspx?AID=183410.
[13] Ibid.
[14] “Talking History Discussing Present: China’s Shock Wave in Myanmar,” VOA
https://www.voachinese.com/a/article-2012024-burma-china-factors-iv-140343173/812128.html
[15] Cheng Yinghong, “Exporting Revolution to the World — An Early Exploration of the Impact of the Cultural Revolution in Asia, Africa and Latin America,” Modern China Studies, 2006, vol.3.
http://www.modernchinastudies.org/cn/issues/past-issues/93-mcs-2006-issue-3/972-2012-01-05-15-35-10.html.
[16] Chen Yinan, “MCP Radio Station in China,” Yan Huang Era magazine, 2015, vol.8.
[17] Cheng Yinghong, “Exporting Revolution to the World — An Early Exploration of the Impact of the Cultural Revolution in Asia, Africa and Latin America,” Modern China Studies, 2006, vol.3.
http://www.modernchinastudies.org/cn/issues/past-issues/93-mcs-2006-issue-3/972-2012-01-05-15-35-10.html.
[18] Hanshan, “Xiong Xianghui and the CCP’s history of exporting revolution to Latin America,” Radio Free Asia.
https://www.rfa.org/cantonese/features/history/china_cccp-20051117.html.
[19] Chen Xianhui, The Truth of the Revolution — 20th Century Chronology of China, Chapter 52, https://www.bannedbook.org/forum2/topic6605.html.
[20] Cheng Yinghong, “Exporting Revolution to the World: An Exploratory Analysis of the Influence of the Cultural Revolution in Asia, Africa, and Latin America.” https://botanwang.com/articles/201703/向世界输出革命——文革在亚非拉的影响初探.html
[21] Ibid.
[22] Wang Hongqi, “China’s Aid to Albania,” Yan Huang Era magazine.
[23] Chen Quide, Chapter 60, “The Evolution of Contemporary Constitutionalism,” The Observer, 2007.
[24] Ibid., Chapter 67.
[25] Ibid., Chapter 77.
