Έχετε μια μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι σας που συνεχώς παίζει μια παράσταση καρέ-καρέ της ζωής σας; Μήπως συνεχώς πακετάρει την ζωή σας, προετοιμάζοντας λεκτικά την εμπειρία σας για μετάδοση σε κάποιον άλλον μη ταυτοποιημένο ακροατή;
Μόλις πήγα σε ένα σιωπηλό θέρετρο στην φύση για οκτώ ημέρες, και όπως φαίνεται, ο εσωτερικός μου αφηγητής δεν πήρε το μήνυμα ότι ήταν ώρα να σιωπήσει. Τις πρώτες πέντε μέρες, η φωνή δεν σταμάτησε να μιλά, ούτε καν για να πάρει την νοητή της αναπνοή. Με μανιώδη ακρίβεια, μου εξηγούσε τι έκανα, πως είχα μεταμορφωθεί, και τι πνευματικά μαθήματα είχα μάθει. Ξανά και ξανά, ο εσωτερικός μου αφηγητής επαναλάμβανε την εμπειρία μου σε εμένα, την προετοίμαζε για μοίρασμα, και σιγουρευόταν ότι τα είχα όλα νοητικά ετοιμασμένα.
Είναι περίεργο: Καθώς βιώνουμε κάτι, η φωνή στο κεφάλι μας ταυτόχρονα το περιγράφει, εξηγεί, και σχολιάζει. Συνήθως, δίνει ακόμα και μια περίληψη του γεγονότος και τι είχε γίνει πριν, κατά την διάρκεια, και μετά την εμφάνισή του.
Συχνά, η αφήγηση είναι τόσο ενσωματωμένη στην ίδια την εμπειρία που αναρωτιόμαστε αν θα μπορούσε να υπάρχει εμπειρία χωρίς μια συνοδευτική αναφορά. Χωρίς ταυτόχρονη εσωτερική αναγνώριση, σκέψη, και σχολιασμό, συνέβη πράγματι;
Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο σχολιαστής μας έχει μια δική του ταυτότητα. Έχει μια συγκεκριμένη γλώσσα, ύφος, και τόνο, μια συγκεκριμένη θεματική και τροπική συνέπεια. Όπως ένας σκηνοθέτης του Χόλυγουντ, η εσωτερική μας φωνή τείνει να δουλεύει σε ένα συγκεκριμένο είδος – τραγωδία, κωμωδία, δράμα, ή φιλμ νουάρ, για παράδειγμα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί το μυαλό σας σας έλεγε τι κάνατε σαν να μην γνωρίζατε ήδη; Και γιατί το μυαλό σας είναι τόσο επίμονο στο να εξηγεί, γράφει, και πακετάρει την ιστορία της ζωής σας;
Νοητική παρουσία
Το μυαλό τείνει να πιστεύει ότι είμαστε φτιαγμένοι από μυαλό και μόνο από μυαλό – ότι χωρίς την αισθητή παρουσία του, εμείς, και όλοι οι άλλοι, θα παύσουν να υπάρχουν. Ότι ένα μυαλό που δεν δίνει προσοχή, μια εμπειρία χωρίς σκέψη, είναι ταυτόσημη της μη ύπαρξης. Το μυαλό δημιουργεί μια ιστορία ενός «εγώ» ως αντικειμένου στην συνείδησή μας. Κάνοντας έτσι, διατηρεί την εμπειρία ενός εαυτού και ενός που βιώνει έναν εαυτό, που πιστεύει ότι χρειάζονται για την διασφάλιση επιβίωσης.
Στην χωρίς παύση διήγηση της ιστορίας του εαυτού μας (προς τον εαυτό μας), το μυαλό μας προσπαθεί να κάνει την ζωή, και εμάς, κάτι το συμπαγές, που μπορούμε να μάθουμε, και κάτι το συνεχές. Δημιουργώντας έναν βασικό χαρακτήρα που αποκαλείται «εγώ» που ζει κάτι που αποκαλείται «η ζωή μου», το μυαλό προσπαθεί να μεταμορφώσει την εφήμερη, συνεχώς μεταβαλλόμενη φύση της ζωής σε κάτι που μπορεί να κατανοηθεί, να γίνεται να το διαχειριστούμε, και να το ελέγξουμε. Παίρνει την ζωή, από την οποία είμαστε αδιαχώριστοι, και την χωρίζει σε δύο διαφορετικά πράγματα: έναν «εμένα» και μια «ζωή». Τότε γινόμαστε φαινομενικά διακριτοί και πραγματικοί. Πραγματικά φέρνουμε τον «εαυτό» μας σε ύπαρξη μέσω σκέψης.
Και έτσι, αυτό εγείρει το ερώτημα, υπάρχει κάποιο μειονέκτημα στο να ζούμε με αυτόν τον εσωτερικό αφηγητή; Και θα πρέπει να ζούμε έτσι; Είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης κατάστασης; Η απάντηση είναι ένα τρανταχτό ναι, και όχι. Ναι, υπάρχει μειονέκτημα, και όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με αυτόν τον τρόπο για πάντα.
Το πρώτο μειονέκτημα του εσωτερικού αφηγητή είναι ότι μπορεί να είναι εντόνως ενοχλητικός και να διαταράσσει την προσοχή μας. Υπάρχει ένας συνεχής θόρυβος στο υπόβαθρο και προσκήνιο της ζωή σας, σαν να έχεις ένα κουνούπι (ή δισκοπρίονο) στο αυτί σου που δεν μπορείς να σταματήσεις ή να αγνοήσεις.
Αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ο αφηγητής στέκεται στην μέση και σε εμποδίζει να βιώσεις την ζωή από πρώτο χέρι, σε όλον της τον πλούτο. Υποβιβάζεσαι στο να ζεις μέσω της περιγραφής του αφηγητή σου, μιας νοητικής αναπαράστασης του πραγματικού πράγματος, σαν να παίρνεις μια κάρτα του Γκραντ Κάνυον αντί να βρίσκεσαι εκεί. Η φωνή τότε συνεχίζει να δίνει σχολιασμούς στην αφήγηση, και είσαι τώρα δύο επίπεδα μακριά από την άμεση βίωση της ζωής.
Ίσως επίσης παρατηρήσετε ότι η φωνή στο κεφάλι σας παρουσιάζει την εκδοχή της για την ζωή σας ως αλήθεια. Αναφέρει την ιστορία της ζωής σας σαν να ήταν πραγματική πραγματικότητα που υπάρχει στον αντικειμενικό κόσμο. Είναι απελευθερωτικό, ωστόσο, να αντιληφθείτε ότι η εξιστόρηση του αφηγητή για το τι συμβαίνει είναι μόνο στο μυαλό σας. Δεν είναι πραγματική με μια αντικειμενική έννοια, αλλά μάλλον ακόμα μία ιστορία για μια ιστορία – που αρχίζει και τελειώνει μέσα στην δική σας συνείδηση. Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να ζείτε έτσι, με έναν ενδιάμεσο μάνατζερ μεταξύ εσάς και της ζωής.
Αν είχατε ποτέ απορροφηθεί σε μια δραστηριότητα, ίσως βιώσατε αυτό που αναφέρεται ως η κατάσταση ροής. Στην ροή, είμαστε τόσο συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε που σταματούμε να έχουμε επίγνωση του εαυτού μας. Απορροφούμαστε στην εμπειρία. Κάθε έννοια χρόνου και ενός διαχωρισμένου «εγώ» εξαφανίζεται. Και ανακαλύπτουμε ότι ακόμα κι αν το μυαλό δεν είναι εκεί να αυτοαναφέρεται, δεν εξαφανιζόμαστε, που δείχνει πως είμαστε περισσότερα από το μυαλό. Η συνείδηση παραμένει ακόμα και όταν χάνουμε την αισθητή παρουσία του εαυτού. Και, έχει ενδιαφέρον, ότι τέτοιες εμπειρίες είναι αυτές που αργότερα περιγράφουμε ως πλήρως ικανοποιητικές, ευλογημένες, ακόμα και θεϊκές. Οι εμπειρίες στις οποίες αφήνουμε το μυαλό είναι αυτές που επιθυμούμε περισσότερο.
Πως να ησυχάσουμε την φωνή
Η θεραπεία για την μικρή φωνή στο κεφάλι μας είναι τρίπτυχη. Πρώτον, πρέπει να βαρεθούμε τόσο πολύ το καρέ-καρέ που αποφασίζουμε ότι δεν θέλουμε άλλο να ακούμε ή να ζούμε με αυτό πλέον. Μόλις αυτό συμβεί, θα πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τον αφηγητή μας και να αντιλαμβανόμαστε ότι η φωνή του είναι ένα αντικείμενο που εμφανίζεται στην συνείδησή μας. Και τελικά, θα πρέπει να θέσουμε μια καθαρή, δυνατή πρόθεση και επιθυμία να βιώσουμε την ζωή άμεσα μέσω των αισθήσεών μας, και όχι απλώς να λαμβάνουμε μια αναφορά σε αυτήν. Αποφασίζουμε να βουτήξουμε βαθιά και άμεσα στον ωκεανό της ζωής.
Το να ακούς στην μικρή φωνή στο κεφάλι σου είναι μια συνήθεια – μία με βαθιές ρίζες, ένστικτα επιβίωσης, και πολύ χρόνο εξάσκησης, αλλά παρ’ όλα αυτά μια συνήθεια. Με επιθυμία, αποφασιστικότητα, και πρόθεση, κάθε συνήθεια μπορεί να αλλάξει. Κάθε φορά που πιάνετε την φωνή στο κεφάλι σας, προσπαθήστε να εξασκήσετε μια νέα συνήθεια – την ζωή του να βιώνεις την ζωή άμεσα. Πρώτον, σταματήστε και γιορτάστε μια στιγμή συνείδησης. Το γεγονός ότι ακούτε την φωνή σημαίνει ότι υπάρχει ένα άλλο μέρος σας που αφυπνίζεται – ο πραγματικός εσείς.
Μετά, έχετε πρόθεση να στρέψετε την προσοχή σας μακριά από το κεφάλι σας (μέρος στο οποίο η ενέργειά μας συνήθως εστιάζεται) κάτω προς το σώμα. Προσκαλέστε το σώμα σας ενσυνείδητα να χαλαρώσει. Πάρτε μια βαθιά αναπνοή. Από εκεί, κάνετε έναν βρόχο αίσθησης: Αντιληφθείτε τι βλέπετε, ακούτε, νιώθετε, μυρίζετε, ή γεύεστε. Βιώστε το καθένα, ένα κάθε φορά. Και τελικά, αισθανθείτε την δική σας σωματική παρουσία, την αίσθηση της ζωής στο σώμα σας (όχι στο μυαλό σας).
Με αυτήν την εξάσκηση, η μικρή φωνή στο κεφάλι σας θα γίνει όλο και πιο ήσυχη και λιγότερο έντονη, και η ζωή θα γίνει πιο ζωντανή, ικανοποιητική, και τελικά, πραγματική.
Η Νάνσυ Κόλιερ είναι ψυχοθεραπεύτρια, ασχολείται με την πίστη, είναι συγγραφέας, δημόσια ομιλήτρια, και επικεφαλής εργαστηρίου [ψυχολογίας]. Είναι τακτική αρθρογράφος για το Psychology Today και την Huffington Post. Η Κόλιερ είναι διαθέσιμη για ατομική ψυχοθεραπεία, εξάσκηση συνειδητότητας, πνευματική συμβουλευτική, δημόσιες ομιλίες, και εργαστήρια, και επίσης εργάζεται με πελάτες ανά τον κόσμο μέσω Σκάιπ. Για περισσότερες πληροφορίες, επισεφθείτε NancyColier.com
