Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο το νέο βιβλίο της συγγραφικής ομάδας των «Εννέα Σχολίων πάνω στο Κομμουνιστικό Κόμμα»: «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας»
Πίνακας περιεχομένων
2. Κλιματική αλλαγή (συνέχεια)
γ. Εδραίωση δόγματος στην επιστημονική κοινότητα
δ. Προπαγάνδα και εκφοβισμός
3. Κομμουνιστικός περιβαλλοντισμός
α. Κατηγορώντας τον καπιταλισμό
β. Η θρησκειοποίηση του περιβαλλοντισμού
γ. Διείσδυση στην πολιτική: Οικοδόμηση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης
4. Εύρεση μιας αληθινής λύσης στην περιβαλλοντική κρίση
Παραπομπές
* * * * *
2. Κλιματική αλλαγή (συνέχεια)
γ. Εδραίωση δόγματος στην επιστημονική κοινότητα
Η διαφημιστική εκστρατεία που δημιουργείται από τις κομμουνιστικές δυνάμεις γύρω από την κλιματική αλλαγή αποσκοπεί όχι μόνο στο να ανοίξει τον δρόμο για μια παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά και στην καταστροφή της ερευνητικής ηθικής στην επιστημονική κοινότητα.
Η Κλιματολογία είναι ένα νέο πεδίο, λίγων μόνο δεκαετιών. Ωστόσο, οι υποθέσεις γύρω από την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη έχουν εκληφθεί πρόωρα ως πραγματικότητα. Τα μέσα ενημέρωσης κρατούν την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη στους τίτλους και αποκρύπτουν τις ανακρίβειες στην υποκείμενη επιστήμη. Οι κυβερνήσεις επενδύουν κεφάλαια στην έρευνα της υπόθεσης της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη, ενώ αποσιωπούν άλλα ευρήματα. Τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί χαρακτηρίζουν την πρόβλεψη της καταστροφικής κλιματικής αλλαγής ως «επιστημονικά αποδεδειγμένη» και τη διαδίδουν παγκοσμίως ως αδιάσειστη θεωρία., η οποία υιοθετείται από το ευρύ κοινό, συσκοτίζοντας τις έννοιες του σωστού και του λάθους.
Αυτή είναι μία διαδικασία που οδηγεί στην εγκαθίδρυση μιας ενιαίας άποψης την οποία θα πρεσβεύει και υπηρετεί μία παγκόσμια υπερκυβέρνηση – δηλαδή, ο κομμουνισμός – με τον φαινομενικό σκοπό να σώσει τη γη και την ανθρωπότητα από τη φερόμενη κρίση. Στην πραγματικότητα, η καταστροφή του παλαιού κόσμου με οποιοδήποτε μέσο είναι μια βασική στρατηγική του κομμουνισμού.
Ανεξάρτητα από την ακαδημαϊκή φήμη ενός επιστήμονα, μόλις εκφράσει δημόσια αμφιβολίες για το δόγμα της κλιματικής ομοφωνάις, αντιμετωπίζει αμέσως τεράστια πίεση από συναδέλφους και ακαδημαϊκά ιδρύματα. Μερικοί άνθρωποι έχουν μάλιστα υποστηρίξει ότι οι σκεπτικιστές της αύξησης θερμοκρασίας του πλανήτη πρέπει να διώκονται ή να ποινικοποιούνται. Όσοι έχουν ζήσει σε μια κομμουνιστική ολοκληρωτική κοινωνία είχαν παρόμοιες εμπειρίες όταν αμφισβήτησαν το δόγμα του κομμουνιστικού κόμματος.
Ο αείμνηστος Ντέηβιντ Μπέλλαμυ, ένας γνωστός Βρετανός βοτανολόγος και πρόεδρος του The Wildlife Trusts, ο οποίος έγραψε δεκάδες βιβλία και εργασίες κατά τη διάρκεια της καριέρας του, δήλωσε δημόσια ότι δεν πιστεύει στο consensus για την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη. Το Wildlife Trusts απάντησε με μια δήλωση που εξέφραζε δυσαρέσκεια και μερικούς μήνες αργότερα, όταν έληξε η θητεία του, τον απέλυσε [46]. Οι περιβαλλοντολόγοι που προηγουμένως τον σέβονταν άρχισαν να δυσφημούν τις πνευματικές του ικανότητες. [47]
Ο αείμνηστος Γουίλλιαμ Γκρέυ, ένας διάσημος καθηγητής, ήταν πρωτοπόρος στην έρευνα στις ΗΠΑ για τους τυφώνες. Όταν επέκρινε το δόγμα της ‘ομοφωνίας’ σχετικά με την ανθρωπογενή αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη, οι ερευνητικές του προτάσεις άρχισαν να απορρίπτονται η μία μετά την άλλη. [48]
Στο βιβλίο «Climate of Extremes: Global Warming Science They Don’t Want You to Know», ο Πάτρικ Τ. Μάικλς, ένας από τους συγγραφείς, πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτειακών Κλιματολόγων και κλιματολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, απαριθμεί πολλά παραδείγματα περιβαλλοντολόγων που καταπνίγουν την επιστημονική άποψη προκειμένου να επιτύχουν την υποτιθέμενη συναίνεση. Επειδή ο Μάικλς υποστήριξε ότι οι αλλαγές στο κλίμα δεν θα οδηγούσαν απαραίτητα σε καταστροφή – και αυτή η στάση ήταν ασυμβίβαστη με το consensus – ο κυβερνήτης της Βιρτζίνια το;y έδωσε εντολή να σταματήσει να μιλάει για την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη ως πολιτειακός κλιματολόγος. Ο Μάικλς τελικά επέλεξε να παραιτηθεί. [49]
Ο βοηθός κλιματολόγος της πολιτείας της Ουάσινγκτον, Μαρκ Ωλμπράιτ, απολύθηκε μετά από ένα περιστατικό που αφορούσε παραπλανητικές δηλώσεις του δημάρχου του Σηάτλ, ο οποίος είχε ισχυριστεί ότι «το μέσο στρώμα χιονιού στα [όρη Κασκέιντ] έχει μειωθεί κατά 50% από το 1950». Ο Ωλμπράιτ άρχισε να στέλνει στους συναδέλφους του δεδομένα που έδειχναν ότι το στρώμα χιονιού στα Κασκέιντ αυξανόταν, αντί να μειώνεται, από τη δεκαετία του 1970. Ο κλιματολόγος της πολιτείας εκείνη την εποχή απαίτησε από τον Ωλμπράιτ να αρχίσει να υποβάλει τα email του για έλεγχο πριν από την αποστολή τους, και όταν εκείνος αρνήθηκε, του αφαιρέθηκε ο τίτλος του. [50]
Στις κομμουνιστικές χώρες, η ωμή πολιτική παρέμβαση στην επιστήμη είναι συχνή. Στις δυτικές χώρες, η πολιτική του περιβαλλοντισμού χρησιμοποιείται για να επηρεάσει την ακαδημαϊκή ελευθερία. Η ακαδημαϊκή έρευνα που αμφισβητεί το δόγμα της ομοφωνίας σπάνια παρατηρείται σε ακαδημαϊκά περιοδικά, ένα φαινόμενο που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990. Στο ντοκιμαντέρ του 1990 με τίτλο «Η Συνωμοσία του Θερμοκηπίου», ο Μάικλς αφηγείται ότι κάποτε ρώτησε έναν εκδότη γιατί είχε απορριφθεί μια από τις εργασίες του προς δημοσίευση και του είπαν ότι το έργο του υπόκειται σε υψηλότερο πρότυπο αξιολόγησης από το έργο άλλων [51]. Σύμφωνα με την έκθεση της IPCC του 1990, η τότε αντίληψη ήταν ότι η έκταση της αύξησης θερμοκρασίας του πλανήτη ισοδυναμούσε με τις φυσικές αλλαγές στο κλίμα. Επομένως, αν και η άποψη του Μάικλς ήταν διαφορετική από πολλών άλλων, δεν μπορούσε να θεωρηθεί αιρετική. Ωστόσο, ο στόχος της δημιουργίας μιας ψευδούς ομοφωνίας είχε ήδη τεθεί και όλοι έπρεπε να συμφωνούν.
Τον Μάρτιο 2008, επιστήμονες που αμφισβητούσαν το consensus σε κλιματικά θέματα έκαναν μια κλειστή ακαδημαϊκή εκδήλωση στην Νέα Υόρκη. Πολλοί εξ αυτών ανέφεραν ότι είχαν συναντήσει διάφορα εμπόδια όταν προσπάθησαν να εκδώσουν την έρευνά τους σε ακαδημαϊκά περιοδικά. Ο μετεωρολόγος Τζόσεφ Ντ΄Αλέο, πρώην πρόεδρος της Επιτροπής της Αμερικανικής Μετεωρολογικής Εταιρείας για Ανάλυση και Πρόγνωση Καιρού, δήλωσε ότι κάποιοι συνάδελφοι δεν τόλμησαν να παρευρεθούν στην εκδήλωση από φόβο ότι αυτό μπορεί να επηρεάσει τη σχέση εργασίας τους. Πίστευε ότι υπήρχε «πιθανότατα μια σιωπηλή πλειοψηφία επιστημόνων στην κλιματολογία, τη μετεωρολογία και σε σχετικές επιστήμες, που δεν συμφωνούν με αυτό που αναφέρεται ως η θέση ‘συναίνεσης’.» [52]
Η κλιματολόγος Τζούντιθ Κάρρυ, πρώην επικεφαλής της Σχολής Γης και Ατμοσφαιρικών Επιστημών στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Τζόρτζια, κατέθεσε σε μια ακρόαση της Γερουσίας, το 2015, ότι είχε κάποτε λάβει ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν επιστήμονα της NASA που έλεγε: «Ήμουν σε μια μικρή συνάντηση επιστημόνων που συνεργάζονται με τη NASA και ο κορυφαίος διευθύνων μας μάς ανέφερε ότι το αφεντικό του στην NASA τού είπε ότι δεν θα πρέπει να προσπαθήσουμε να δημοσιεύσουμε έρευνες αντίθετες προς τους τρέχοντες ισχυρισμούς για την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, επειδή αυτός (το αφεντικό της NASA) θα είχε μετά πονοκέφαλο όταν θα αντιμετώπιζε την ‘ανεπιθύμητη δημοσιότητα’.»
Η Κάρρυ δήλωσε επίσης στην κατάθεσή της :
«Ένας επιστήμων κλίματος που κάνει δήλωση περί αβεβαιότητας ή βαθμού αμφιβολίας στην κλιματική συζήτηση κατηγοριοποιείται ως αρνητής ή ‘έμπορος αμφιβολίας’, και θεωρείται είτε ότι τα κίνητρά του είναι ιδεολογικά είτε ότι οφείλονται σε χρηματοδότηση της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων. Η δική μου εμπειρία στη δημόσια συζήτηση για το πώς αντιμετωπίζεται η αμφιβολία από την IPCC είχε αποτέλεσμα να με χαρακτηρίσουν ως «αιρετική του κλίματος» που αντιτάσσεται στους συναδέλφους της. Ασκείται τεράστια πίεση στους κλιματικούς επιστήμονες για να συμμορφωθούν με τη λεγόμενη ‘ομοφωνία’. Αυτή η πίεση δεν προέρχεται μόνο από πολιτικούς, αλλά και από ομοσπονδιακές υπηρεσίες χρηματοδότησης, πανεπιστήμια και επαγγελματικές εταιρείες, και επιστήμονες που είναι πράσινοι ακτιβιστές και υποστηρικτές. Η ‘ομοφωνία’ ενισχύεται από δυνατά συμφέροντα χρήματος, φήμης, και αξιοπιστίας.» [53]
Τον Ιανουάριο του 2017, η Κάρρυ επέλεξε να συνταξιοδοτηθεί νωρίς από τη μόνιμη θέση της, γράφοντας ότι «δεν γνωρίζει πλέον τι να πει σε φοιτητές και μεταδιδακτορικούς σχετικά με το πώς να κινηθούν μέσα στην ΤΡΕΛΑ [που επικρατεί] στο πεδίο της κλιματικής επιστήμης.» Σε συνέντευξη του 2017, η Κάρρυ είπε: «Μόλις κατανοήσεις τις επιστημονικές αβεβαιότητες, το παρόν μονοπάτι πολιτικής στο οποίο βαδίζουμε δεν έχει πολύ νόημα. […] Θα πρέπει να ανοίξουμε τον διάλογο πολιτικής σε έναν ευρύτερο χώρο λύσεων. Έτσι, απλά προσπαθώ να ανοίξω τον διάλογο και να δώσω έναυσμα στους ανθρώπους να σκεφτούν». [54]
Ο Ρότζερ Πίλκε Τζ., καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, είπε ότι η εμπειρία της Κάρρυ δείχνει ότι «το να έχεις μια μόνιμη θέση δεν είναι εγγύηση ακαδημαϊκής ελευθερίας» [55]. Ο Πίλκε ήταν παλαιότερα συνεργάτης στο Ινστιτούτο Συνεργατικής Έρευνας του πανεπιστημίου του στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες. Αν και συμφώνησε με τα περισσότερα συμπεράσματα της ‘ομοφωνίας’ της IPCC, βρέθηκε υπό παρόμοια πίεση επειδή είπε ότι τα δεδομένα δεν υποστηρίζουν την ιδέα ότι ακραία καιρικά συμβάντα όπως καταιγίδες, τυφώνες και ξηρασίες έχουν αυξηθεί λόγω εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Τελικά, πήγε στο Κέντρο Διοίκησης Αθλητισμού του Πανεπιστημίου του Κολοράντο. [56]
Δεν είναι περίεργο που η Τζόαν Σίμπσον, μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικής και βραβευμένη επιστήμων ατμόσφαιρας της NASA, δεν μίλησε δημόσια για τον σκεπτικισμό της για την ‘ομοφωνία’ πριν συνταξιοδοτηθεί. «Καθώς δεν σχετίζομαι πλέον με κανέναν οργανισμό ούτε λαμβάνω κάποια χρηματοδότηση, μπορώ να μιλήσω με μεγάλη ειλικρίνεια», σχολίασε. «Ως επιστήμων, παραμένω σκεπτική. […] Η κύρια βάση του ισχυρισμού ότι η εκπομπή από τον άνθρωπο αερίων του θερμοκηπίου είναι η αιτία της αύξησης της θερμοκρασίας βασίζεται σχεδόν εντελώς σε κλιματικά μοντέλα. Όλοι γνωρίζουμε τη μικρή εγκυρότητα των μοντέλων σχετικά με το σύστημα αέρος-επιφανείας». [57]
δ. Προπαγάνδα και εκφοβισμός
Στο βιβλίο «The Great Global Warming Blunder: How Mother Nature Fooled the World’s Top Climate Scientists», ο Ρόυ Σπένσερ, κλιματολόγος και πρώην ειδικός δορυφόρων της NASA, κατέγραψε δεκαπέντε τεχνικές προπαγάνδας που χρησιμοποιούνται από περιβαλλοντιστές, όπως η πρόκληση πανικού, η γοητεία της γνώσης, η ενθάρρυνση της νοοτροπίας αγέλης, η χρήση προσωπικών επιθέσεων, η χρήση στερεοτύπων, η κινδυνολογία και η αλλαγή δεδομένων. [58]
Στο άρθρο του 2016 «A Climate of Censorship», ο Βρετανός δημοσιογράφος Μπρένταν Ο’Νηλ έγραψε για την επικριτική ρητορία που αντιμετωπίζουν άνθρωποι σε πολλές χώρες αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη θεωρία περί κλιματικής αλλαγής. Για παράδειγμα, ένας Βρετανός διπλωμάτης είπε δημοσίως ότι όσοι αμφισβητούν την κλιματική αλλαγή θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται από τα μέσα ενημέρωσης όπως οι τρομοκράτες, και δεν θα έπρεπε να τους δίνεται βήμα ομιλίας. Ο πρώην διευθύνων μιας μεγάλης περιβαλλοντικής ομάδας προειδοποίησε ότι τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να σκεφτούν διπλά πριν μεταδώσουν απόψεις σκεπτικιστών της κλιματικής αλλαγής, επειδή «αν επιτρέψουν σε τέτοια παραπληροφόρηση να διαδοθεί, θα προκληθεί ζημιά». [59]
Κάποιοι προσπάθησαν ακόμα και να χρησιμοποιήσουν νομικά μέσα για να αναστείλουν την ελευθερία του λόγου, ώστε να εξαλείψουν τον αντίλογο από την υπόθεση της αύξησης της θερμοκρασίας. Σε Σύνοδο Κορυφής νομοθετών στην Αυστραλία, στην οποία συμμετείχε και ο πρωθυπουργός, προτάθηκε να αφαιρείται η υπηκοότητα από όσους παραβιάζουν το consensus. Μια ιδέα ήταν να επανεξετάσουν Αυστραλούς πολίτες και να επανεκδώσουν υπηκοότητα μόνο σε εκείνους που επιβεβαιώνουνν ότι είναι «φιλικοί προς το κλίμα και το περιβάλλον» [60]. Το 2015, είκοσι ακαδημαϊκοί έστειλαν επιστολή στον τότε γενικό εισαγγελέα των ΗΠΑ ζητώντας να χρησιμοποιηθεί ο Νόμος Απάτης, Επιρροής και Διεφθαρμένων Οργανισμών για την απόδοση κατηγοριών σε «εταιρείες και άλλους οργανισμούς που εν γνώσει τους εξαπάτησαν τους Αμερικανούς για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής», προσθέτοντας ότι οι «παραβιάσεις» των οργανισμών αυτών θα πρέπει «να τερματιστούν το συντομότερο δυνατόν». [61]
Οι σκεπτικιστές της θεωρίας της κλιματικής αλλαγής ονομάστηκαν «αρνητές». Αυτό περιλαμβάνει μία ευρεία γκάμα ομάδων και ατόμων, από αυτούς που αναγνωρίζουν την αύξηση της θερμοκρασίας αλλά νιώθουν ότι μπορούμε να ζήσουμε με αυτήν, έως αυτούς που αρνούνται τελείως την αύξηση θερμοκρασίας ως επιστημονικό φαινόμενο. Η δύναμη της ταμπέλας «αρνητής» είναι σημαντική. Ο Τσαρλς Τζόουνς, συνταξιούχος καθηγητής Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, είπε ότι ο όρος σχεδιάστηκε για να βάλει τους σκεπτικιστές στο ίδιο επίπεδο ηθικής διαφθοράς με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Σύμφωνα με τον Ο’Νηλ, κάποιοι ισχυρίζονται πως οι σκεπτικιστές της θεωρίας της κλιματικής αλλαγής είναι συνένοχοι σε ένα επερχόμενο οικο-Ολοκαύτωμα και ίσως αντιμετωπίσουν δίκες τύπου Νυρεμβέργης στο μέλλον. Ανέφερε έναν πράσινο σχολιαστή που είπε: «Αναρωτιέμαι τι ποινές μπορεί να δώσουν οι δικαστές σε μελλοντικά διεθνή ποινικά δικαστήρια σε αυτούς που θα είναι μερικώς αλλά άμεσα υπεύθυνοι για εκατομμύρια θανάτους από ασιτία, λιμό, και ασθένεια στις επόμενες δεκαετίες. Βάζω [την άρνηση της κλιματικής αλλαγής] σε μια παρόμοια ηθική κατηγορία με την άρνηση του Ολοκαυτώματος – με τη διαφορά ότι αυτήν τη φορά το Ολοκαύτωμα δεν έχει ακόμα συμβεί, και έχουμε την ευκαιρία να το αποφύγουμε. Όσοι προσπαθούν να πείσουν ότι αυτή η προοπτική δεν υπάρχει, θα πρέπει μια μέρα να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους».
Ο Ο’Νηλ, στο άρθρο του, σχολίασε: «Συνήθως μόνο σε απολυταρχικές χώρες, σκέψεις ή λέξεις εξισώνονται με εγκλήματα, όπου οι δικτάτορες μιλάνε για ‘εγκλήματα σκέψης’ και την απειλή τους στην υφή της κοινωνίας. […] Είναι ένα μικρό βήμα από τη δαιμονοποίηση μιας ομάδας ανθρώπων και την περιγραφή των επιχειρημάτων τους ως τοξικά και επικίνδυνα, στην απαίτηση περισσότερης και δριμύτερης λογοκρισίας» [62]. Αυτή η κρίση είναι σωστή. Ο περιορισμός του δικαιώματος του σκέπτεσθαι είναι ένας από τους τρόπους που ο κομμουνισμός χωρίζει τους ανθρώπους από μια έννοια καλού και κακού που βασίζεται σε οικουμενικές αξίες.
3. Κομμουνιστικός περιβαλλοντισμός
Τις τελευταίες δεκαετίες, με τις κομμουνιστικές δυνάμεις σε υποχώρηση και τις πολιτικές και οικονομικές καταστροφές των κομμουνιστικών καθεστώτων να έχουν αποκαλυφθεί, ο κομμουνισμός έχει προσκολληθεί στον περιβαλλοντισμό ως μέσο για την προώθηση της ατζέντας του.
α. Κατηγορώντας τον καπιταλισμό
Ο περιβαλλοντισμός αντιμετωπίζει τον καπιταλισμό ως εχθρό, επομένως μοιράζεται έναν κοινό εχθρό με τον κομμουνισμό. Όταν ο κομμουνισμός υπέστη οπισθοδρομήσεις στα εργατικά κινήματα στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, άλλαξε ταχύτητα και κατέλαβε το περιβαλλοντικό κίνημα. Ο φυσιολογικός ακτιβισμός για την προστασία του περιβάλλοντος μετατράπηκε σε ακτιβισμό που στόχευε στην κατατρόπωση του καπιταλισμού.
Το κομμουνιστικό δόγμα αρχικά προωθούσε μια ουτοπία, έναν «παράδεισο επί γης», για να υποκινήσει την εξέγερση που θα ανέτρεπε το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Υπό το πρόσχημα του περιβαλλοντισμού, ο κομμουνισμός υιοθετεί μια παρόμοια προσέγγιση, αλλά το όραμα που περιγράφει είναι ακριβώς το αντίθετο: Στη θέση της υπέροχης ουτοπίας των εργατών, υπάρχει μια τρομακτική δυστοπία, το όραμα μιας «κόλασης επί της γης». Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, διακυβεύεται η επιβίωση της ανθρωπότητας λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, των κατολισθήσεων, των τσουνάμι, των ξηρασιών, των πλημμυρών και των καυσώνων – η απόλυτη καταστροφή είναι υπόθεση λίγων μόλις δεκαετιών. Νεοσύλλεκτοι αυτού του κινήματος δεν είναι οι φτωχοί, αλλά μάλλον οι πλούσιοι.
Σύμφωνα με τις αρχικές διδασκαλίες του κομμουνισμού, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, το πρώτο βήμα είναι η απογύμνωση των εύπορων από τον πλούτο τους με δεδηλωμένο σκοπό την αναδιανομή του στους φτωχούς. Στην πραγματικότητα, οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί, ενώ όλος ο πλούτος καταλήγει στα χέρια μιας διεφθαρμένης ελίτ. Το δεύτερο βήμα συνεπάγεται την εγκαθίδρυση μιας κρατικά ελεγχόμενης οικονομίας και την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Αυτό καταστρέφει την εθνική οικονομία και φέρνει σε όλους δυσκολίες.
Η ίδια εξίσωση ισχύει και σε διεθνές επίπεδο ή όταν επιτρέπονται ριζοσπαστικές περιβαλλοντικές πολιτικές. Οι πλούσιες χώρες αναμένεται να παρέχουν βοήθεια στις φτωχότερες – δηλαδή, να αναδιανέμουν τον πλούτο σε παγκόσμια κλίμακα. Στην πραγματικότητα, οι φτωχές χώρες παραμένουν φτωχές, καθώς τα χρήματα που προορίζονται για την ανάπτυξή τους συνήθως καταλήγουν στα χέρια των διεφθαρμένων αξιωματούχων αυτών των χωρών. Εν τω μεταξύ, η ευθύνη της κυβέρνησης διευρύνεται και οι μηχανισμοί της αγοράς αντικαθίστανται από την οικονομία των κρατικών εντολών, χρησιμοποιώντας κάθε είδους βαριές περιβαλλοντικές πολιτικές για να παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού, αναγκάζοντας τις επιχειρήσεις να κλείνουν ή να μετεγκαθίστανται στο εξωτερικό, παραλύοντας έτσι την οικονομία της χώρας. Μέσω αυτών των μεθόδων που στοχεύουν την αγορά, το περιβαλλοντικό κίνημα επιδιώκει να παραλύσει τον καπιταλισμό. Οι περιβαλλοντικοί κανονισμοί έχουν γίνει σημαντικά εργαλεία για την υπονόμευση των καπιταλιστικών οικονομιών., καθώς εξαλείφουν περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες δημιουργούν.
Το επίκεντρο του σύγχρονου περιβαλλοντισμού είναι η διάδοση του φόβου για τις επικείμενες καταστροφές και η διατήρηση του κοινού και των κυβερνήσεων δέσμιων αυτού του φόβου. Αλλά μεταξύ εκείνων που προωθούν ενεργά αυτή την αντίληψη, πολλοί ζουν με πολυτέλεια, χρησιμοποιώντας άφθονη ενέργεια και αφήνοντας ένα μεγάλο αποτύπωμα άνθρακα, δείχνοντας να μην πιστεύουν στα ίδια τα λεγόμενά τους.
Προκειμένου να τροφοδοτήσουν μία νοοτροπία κρίσης, χρησιμοποιώντας ως «κοινό εχθρό» την υπερθέρμανση του πλανήτη για να ενώσουν διαφορετικές δυνάμεις και να αντιταχθούν πιο αποτελεσματικά στον καπιταλισμό, έχει γίνει επιτακτική ανάγκη για τους περιβαλλοντιστές να τονίσουν και να υπερβάλλουν τη φύση της φερόμενης κρίσης. Ο απλούστερος τρόπος είναι να τροφοδοτούν μαζικά τον φόβο για τη χρήση των φθηνότερων πηγών ενέργειας, δηλαδή των ορυκτών καυσίμων – άνθρακα, πετρελαίου, φυσικού αερίου – καθώς επίσης και της πυρηνικής ενέργειας. Όπως κατάφεραν να κάνουν τους ανθρώπους να φοβούνται τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας πριν από δεκαετίες, έτσι και τώρα οι περιβαλλοντιστές προσπαθούν να κάνουν τους ανθρώπους να φοβούνται τη χρήση ορυκτών καυσίμων, προωθώντας τον ισχυρισμό ότι η χρήση αυτών των πηγών ενέργειας οδηγεί σε καταστροφική αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη.
Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η επιστήμη του κλίματος δεν έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα ή ότι η αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη σίγουρα θα οδηγήσει σε καταστροφή. Αν φυσικές αιτίες κρύβονται πίσω από την κλιματική αλλαγή, τότε όλες αυτές οι κυβερνητικές πολιτικές χρησιμεύουν μόνο για να εμποδίσουν την οικονομική ανάπτυξη, ενώ συχνά παρέχουν οριακά οφέλη.
Παραδείγματος χάριν, οι αξιωματούχοι ανεβάζουν τον πήχη των προτύπων εκπομπών για τα αυτοκίνητα με τη δικαιολογία ότι έτσι μειώνουν το αποτύπωμα άνθρακα. Ωστόσο, αυτό οδηγεί σε υψηλότερο κόστος κατασκευής και λιγότερο κέρδος, με συνέπεια μεγαλύτερη ανεργία και ανάθεση της βιομηχανίας σε αναπτυσσόμενες χώρες όπου το κόστος είναι χαμηλότερο. Επιπλέον, η αύξηση της απόδοσης καυσίμων όλων των αυτοκινήτων από 35,5 μίλια ανά γαλόνι στα μοντέλα του 2016 σε 54,5 μίλια ανά γαλόνι έως το 2025 θα μείωνε το πολύ το μέγεθος της αύξησης θερμοκρασίας του πλανήτη κατά 0,02 βαθμούς Κελσίου έως το 2100 [63]. Αυτό δεν θα βοηθούσε κατ’ ουσίαν τση μείωση της αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη. Διάφοροι περιορισμοί αμφίβολης αποτελεσματικότητας έχουν κοστίσει σε εκατομμύρια εργαζόμενους τις δουλειές τους και έχουν προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στις μεταποιητικές βιομηχανίες, τις ερευνητικές σχολές, τις ενεργειακές καινοτομίες και την ανταγωνιστικότητα των διεθνών επιχειρήσεων στις δυτικές χώρες.
Οι υποστηρικτές της προστασίας του περιβάλλοντος προωθούν με ενθουσιασμό την πράσινη ενέργεια, ειδικά τις βιομηχανίες ηλιακής και αιολικής ενέργειας. Δυστυχώς, η ρύπανση που συνοδεύει την παραγωγή πράσινης ενέργειας είτε υποτιμάται είτε απλώς κρύβεται. Κατά την παραγωγή ηλιακών πάνελ, το θανατηφόρο δηλητήριο τετραχλωριούχο πυρίτιο είναι υποπροϊόν της κατασκευής τους, προκαλώντας άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα. Ένα δημοσίευμα της Washington Post αναφέρει τον Ρεν Μπινγκγιάν, καθηγητή στη Σχολή Επιστημών Υλικών στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Χεμπέι, λέγοντας: «Η γη όπου το απορρίπτετε ή το θάβετε [το τετραχλωριούχο πυρίτιο] θα είναι άγονη. Δεν θα φυτρώσουν δέντρα ούτε γρασίδι εκεί. […] Είναι σαν δυναμίτης – είναι δηλητηριώδες, ρυπαίνει. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αγγίξουν» [64]. Επιπλέον, η παραγωγή ηλιακών πάνελ συνήθως καταναλώνει τεράστιες ποσότητες συμβατικής ενέργειας, συμπεριλαμβανομένου άνθρακα και πετρελαίου.
Σύμφωνα με τη συμφωνία του Παρισίου για το κλίμα, πρέπει, έως το 2025, συλλογικά οι ανεπτυγμένες χώρες να κινητοποιούν 100 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες να μειώσουν τις εκπομπές και να «προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή». Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν αποσυρθεί από τη συμφωνία, θα ήταν υποχρεωμένες να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έως το 2025 σε ποσοστό μεταξύ 26% και 28% κάτω από τα επίπεδα του 2005. Αυτό θα σήμαινε ότι κάθε χρόνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μείωναν 1,6 δισεκατομμύρια τόνους εκπομπών. Όσο για την Κίνα, την πλέον ρυπογόνο χώρα στον κόσμο, η συμφωνία τής επιτρέπει να συνεχίσει να αυξάνει τις εκπομπές άνθρακα μέχρι το 2030. [65]
Στη δήλωση με την οποία ανακοινώνει επίσημα την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε ότι η συμμόρφωση θα είχε κοστίσει 2,7 εκατομμύρια αμερικανικές θέσεις εργασίας έως το 2025, επικαλούμενος μια μελέτη του National Economic Research Associates.
Ο πρόεδρος ανέφερε ακόμη ότι η μελέτη προέβλεψε ότι η συμμόρφωση θα μείωνε την παραγωγή στους ακόλουθους τομείς των ΗΠΑ έως το 2040: χαρτί, –12%· τσιμέντο, –23%· σίδηρος και χάλυβας, –38%· άνθρακας, –86%· και φυσικό αέριο, –31%.
«Το κόστος για την οικονομία αυτή τη στιγμή θα ήταν κοντά στα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε χαμένο ΑΕΠ και 6,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στη βιομηχανία, ενώ τα νοικοκυριά θα είχαν 7.000 δολάρια λιγότερο εισόδημα – σε πολλές περιπτώσεις, πολύ λιγότερο», δήλωσε ο Τραμπ. «Στην πραγματικότητα, 14 ημέρες εκπομπών άνθρακα μόνο από την Κίνα θα εξαφάνιζαν τα κέρδη από… τις αναμενόμενες μειώσεις της Αμερικής το έτος 2030 – αφού έπρεπε να ξοδέψουμε δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια δολάρια, να χάσουμε θέσεις εργασίας, να κλείσουμε εργοστάσια και να υποστούμε πολύ υψηλότερο ενεργειακό κόστος για τις επιχειρήσεις και τα σπίτια μας. [66]
Με την άνοδο του περιβαλλοντικού κινήματος, μειώθηκε και η πίεση που ασκούσε η Δύση στις κομμουνιστικές χώρες. Παράλογοι κανονισμοί και συμφωνίες στραγγαλίζουν τις βιομηχανίες, τις οικονομίες και την τεχνολογική ανάπτυξη στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, παρακωλύοντας τον ρόλο των ΗΠΑ ως ηγετικής υπερδύναμης και προμαχώνα της ελευθερίας ενάντια στον κομμουνισμό.
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι τόσο πρακτική όσο και ηθική αναγκαιότητα. Εν τούτοις, ο στόχος της προστασίας του περιβάλλοντος θα πρέπει να εναρμονίζεται με τις ανάγκες της ανθρωπότητας. Η προστασία του περιβάλλοντος, όταν γίνεται αυτοσκοπός, είναι εύκολο να στραφεί ενάντια στην ανθρωπότητα, ιδίως όταν χρησιμοποιείται από τον κομμουνισμό. Ο σημερινός περιβαλλοντισμός δεν ενδιαφέρεται για την ισορροπία και έχει μετατραπεί σε μια εξτρεμιστική ιδεολογία. Αναμφίβολα, πολλοί περιβαλλοντιστές έχουν καλές προθέσεις. Αλλά στην προσπάθειά τους να κινητοποιήσουν και να συγκεντρώσουν κρατικούς πόρους για τον σκοπό τους, ευθυγραμμίζονται με τον κομμουνισμό.
β. Η θρησκειοποίηση του περιβαλλοντισμού
Ο Μάικλ Κράιτον, συγγραφέας του Jurassic Park, είπε κάποτε ότι ο περιβαλλοντισμός είναι μια από τις πιο ισχυρές θρησκείες στον δυτικό κόσμο σήμερα. Είπε ότι διαθέτει τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας θρησκείας: «Υπάρχει μια αρχική Εδέμ, ένας παράδεισος, μια κατάσταση χάριτος και ενότητας με τη φύση. Υπάρχει μια πτώση από τη χάρη σε μια κατάσταση ρύπανσης ως αποτέλεσμα της κατανάλωσης από το δέντρο της γνώσης. Και ως αποτέλεσμα των πράξεών μας, έρχεται μια ημέρα κρίσης για όλους μας. Είμαστε όλοι ενεργειακά αμαρτωλοί, καταδικασμένοι να πεθάνουμε, εκτός αν αναζητήσουμε τη σωτηρία, η οποία τώρα ονομάζεται βιωσιμότητα. Η βιωσιμότητα είναι σωτηρία στην εκκλησία του περιβάλλοντος».
Ο Κράιτον πίστευε ότι οι αρχές που διέπουν τον περιβαλλοντισμό βασίζονται στην τυφλή πίστη και όχι στα γεγονότα. «Όλο και περισσότερο φαίνεται ότι τα γεγονότα δεν είναι απαραίτητα, επειδή οι αρχές του περιβαλλοντισμού αφορούν αποκλειστικά την πίστη. Αφορά το αν θα είσαι αμαρτωλός ή θα σωθείς· αν θα είσαι ένας από τους ανθρώπους που είναι στην πλευρά της σωτηρίας ή στην πλευρά της καταστροφής· αν θα είσαι ένας από εμάς ή ένας από αυτούς». [67]
Αυτή η άποψη έχει αναγνωριστεί από διάφορους μελετητές. Ο Γουίλλιαμ Κρόνον, ένας περιβαλλοντικός ιστορικός με επιρροή στις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύει ότι ο περιβαλλοντισμός είναι θρησκεία επειδή προτείνει ένα σύνθετο σύνολο ηθικών απαιτήσεων με τις οποίες κρίνεται η ανθρώπινη συμπεριφορά. [68] Ο Φρήμαν Ντάισον, ο διάσημος επιστήμονας και κβαντομηχανικός, ανέφερε σε άρθρο του στο τεύχος της 12ης Ιουνίου 2008 του New York Review of Books ότι ο περιβαλλοντισμός είναι «μια παγκόσμια κοσμική θρησκεία» που έχει «αντικαταστήσει τον σοσιαλισμό ως την κορυφαία κοσμική θρησκεία». Η θρησκεία του περιβαλλοντισμού υποστηρίζει ότι «η λεηλασία του πλανήτη με τα απόβλητα της πολυτελούς διαβίωσής μας είναι αμαρτία και ότι η οδός της δικαιοσύνης είναι να ζούμε όσο το δυνατόν πιο λιτά». Η ηθική αυτής της νέας θρησκείας «διδάσκεται σε παιδιά σε νηπιαγωγεία, σχολεία και κολέγια σε όλο τον κόσμο». [69]
Πολλοί περιβαλλοντολόγοι δεν αποφεύγουν αυτό το θέμα. Ένας πρώην επικεφαλής της IPCC, ο οποίος παραιτήθηκε μετά από σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης, υπαινίχθηκε στην επιστολή παραίτησής του ότι ο περιβαλλοντισμός ήταν η θρησκεία του. [70]
Καθώς ο περιβαλλοντισμός έχει αποκτήσει πιο ιδεολογικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, έχει επίσης γίνει ολοένα και πιο μισαλλόδοξος απέναντι στις διαφορετικές απόψεις. Ο πρώην πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας, Βάτσλαβ Κλάους, οικονομολόγος, πιστεύει ότι το περιβαλλοντικό κίνημα καθοδηγείται πλέον περισσότερο από την ιδεολογία παρά από την αληθινή επιστήμη, μετατρέποντάς το σε μια οιονεί θρησκεία που στοχεύει στην καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνίας. Αυτή η νέα θρησκεία, όπως και ο κομμουνισμός, περιγράφει μια υπέροχη εικόνα ουτοπίας, μια εικόνα που επιτυγχάνεται χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη σοφία για τον σχεδιασμό του φυσικού περιβάλλοντος και τη διάσωση του κόσμου. Αυτή η «σωτηρία» βασίζεται στην αντίθεση στον υπάρχοντα πολιτισμό.
Ο Κλάους, ο οποίος έγραψε το βιβλίο του 2008 «Ο Μπλε Πλανήτης σε Πράσινα Δεσμά», δήλωσε σε μια ομιλία του: «Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη τη συλλογιστική των περιβαλλοντιστών, διαπιστώνουμε ότι η δική τους είναι μια αντιανθρώπινη ιδεολογία». Συμφώνησε με τον βιολόγο Ιβάν Μπρεζίνα ότι ο περιβαλλοντισμός δεν είναι μια ορθολογική, επιστημονική απάντηση στις οικολογικές κρίσεις, αλλά μάλλον καταλήγει σε μια συνολική άρνηση του πολιτισμού. [71]
Εκτός από την χρήση του περιβαλλοντισμού ως πολιτικού κινήματος, οι κομμουνιστικές επιρροές έχουν προσδώσει στον περιβαλλοντισμό χαρακτηριστικά μιας αντιανθρωπιστικής κακής θρησκείας.
Ο Καναδός σχολιαστής πολιτικής Μαρκ Στάιν λέει ότι σύμφωνα με τους περιβαλλοντιστές, «εμείς είμαστε η ρύπανση και η στείρωση είναι η λύση». Κατά την άποψή τους, «ο καλύτερος τρόπος να κληροδοτήσουμε ένα πιο βιώσιμο περιβάλλον στα παιδιά μας είναι να μην κάνουμε». Έδωσε το παράδειγμα μιας Βρετανίδας που έκανε έκτρωση και υποβλήθηκε σε στείρωση επειδή πίστευε ότι η τεκνοποίηση ήταν κακή για το περιβάλλον. [72]
Αυτή η σκέψη θέτει το φυσικό περιβάλλον ως ύψιστη προτεραιότητα, πολύ πέρα από την ιερή θέση των ανθρώπων, μέσω του ελέγχου ακόμη και της ανθρώπινης γονιμότητας και της στέρησης από τους ανθρώπους του ίδιου του δικαιώματος ύπαρξης. Αυτή η άποψη, η οποία, στην ουσία, είναι μια αντιανθρωπιστική ιδεολογία, δεν διαφέρει από αυτήν του κομμουνισμού. Συμβαδίζει επίσης με την επίθεση της Αριστεράς στην οικογένεια και τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων.
Ο έλεγχος του πληθυσμού έχει γίνει μια μέθοδος επιλογής για την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, με τους περιβαλλοντιστές ακτιβιστές και άλλους σοσιαλιστές να προωθούν τις αμβλώσεις και τις πολιτικές κατά των γεννήσεων, και μάλιστα να επαινούν την βάναυση πολιτική του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ).
Ο θρησκευτικός ζήλος, το επιβαλλόμενο δόγμα, η αντικαπιταλιστική δράση και η υποβάθμιση της ανθρωπότητας έναντι του περιβάλλοντος δεν θα οδηγήσουν σε ένα υγιέστερο φυσικό περιβάλλον, πόσο μάλλον σε μια πιο δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τις καταστροφές της κομμουνιστικής διακυβέρνησης τον τελευταίο αιώνα για να προβλέψει το τελικό αποτέλεσμα σε περίπτωση που ο ριζοσπαστικός περιβαλλοντισμός πετύχει τους στόχους του.
γ. Διείσδυση στην πολιτική: Οικοδόμηση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης
Είναι δύσκολο να επιβληθεί πολιτικά ο κομμουνισμός στον δημοκρατικό δυτικό κόσμο, ο οποίος εκτιμά τα ατομικά δικαιώματα, την ιδιωτική ιδιοκτησία, το κράτος δικαίου και τις ελεύθερες αγορές. Το ακραίο περιβαλλοντικό κίνημα απαιτεί τη δύναμη της κυβέρνησης να αναγκάσει τους ανθρώπους να αποχωριστούν τα περιουσιακά τους στοιχεία και τη ζωή τους που είχε άνεση και ευκολία.
Από την οπτική γωνία των ακραίων περιβαλλοντιστών, η κυβέρνηση ενός έθνους δεν είναι ούτε κατά διάνοια αρκετά κοντά για να αντιμετωπίσει τις μυριάδες περιβαλλοντικές κρίσεις που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Χρησιμοποιώντας την αιτιολόγηση μιας υποτιθέμενης συναίνεσης σε ζητήματα όπως η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, ζητούν την ίδρυση ενδυναμωμένων Ηνωμένων Εθνών ή την ίδρυση κάποιας άλλης παγκόσμιας αρχής.
Εάν το κίνημα δεν μπορέσει να ξεκινήσει, το όραμα μιας επικείμενης οικολογικής κρίσης μπορεί να ενισχυθεί περαιτέρω, πυροδοτώντας τον πανικό και τον φόβο που είναι απαραίτητοι για να επηρεαστεί το κοινό και οι κυβερνήσεις να αποδεχτούν την αναγκαστική εφαρμογή περιβαλλοντικών πολιτικών και, με αυτόν τον τρόπο, να επιτευχθεί ο στόχος της διάλυσης του καπιταλισμού και της επιβολής κομμουνισμού.
Παραδοσιακά, τα κομμουνιστικά κράτη ανακατανέμουν τον πλούτο μέσω της επανάστασης. Με την πάροδο των ετών, ωστόσο, αυτή η προσέγγιση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ως εκ τούτου, οι περιβαλλοντιστές υιοθέτησαν έμμεσες στρατηγικές, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν σιωπηλά την ελευθερία και την περιουσία τους στο όνομα της πρόληψης της περιβαλλοντικής τραγωδίας.
Ένας διοργανωτής εκστρατείας για την ομάδα Φίλοι της Γης δήλωσε σε συνέδριο του ΟΗΕ: «Μια απάντηση στην κλιματική αλλαγή πρέπει να έχει στην καρδιά της μια αναδιανομή του πλούτου και των πόρων». [73] Ένας κορυφαίος πράσινος στοχαστής στο Πανεπιστήμιο του Γουέστμινστερ δήλωσε σε έναν δημοσιογράφο ότι η κατανομή άνθρακα «πρέπει να επιβληθεί στους ανθρώπους είτε τους αρέσει είτε όχι» και ότι «η δημοκρατία είναι ένας λιγότερο σημαντικός στόχος από την προστασία του πλανήτη από τον θάνατο της ζωής, το τέλος της ζωής σε αυτόν».
Στη «μάχη» κατά της κλιματικής αλλαγής, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν το πρώτο που εισήγαγε την έννοια των ατομικών κουπονιών κατανομής άνθρακα. Ένας Βρετανός επιστήμονας το θεώρησε αυτό ως «την εισαγωγή ενός δεύτερου νομίσματος με όλους να έχουν το ίδιο επίδομα — αναδιανομή πλούτου αναγκαζόμενοι να αγοράζουν πιστώσεις άνθρακα από κάποιον λιγότερο εύπορο».
Όσοι έχουν ζήσει στη Σοβιετική Ένωση ή την κομμουνιστική Κίνα μπορούν εύκολα να δουν αυτό το είδος δελτίου άνθρακα να χρησιμοποιείται ως μια άλλη μέθοδος για την οικοδόμηση ενός ολοκληρωτικού συστήματος. Στην Κίνα, τα κουπόνια τροφίμων χρησιμοποιούνταν κάποτε για την αγορά βασικών αγαθών όπως μαγειρικό λάδι, σιτηρά και υφάσματα. Μέσω του δελτίου τροφίμων, ο πλούτος αναδιανεμόταν, ενώ η κεντρική κυβέρνηση αποκτούσε τον ανώτατο έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και της ελευθερίας των ανθρώπων.
Οι περιβαλλοντιστές χρησιμοποιούν επίσης την ιδεολογία τους για να περιορίσουν την ατομική ελευθερία. Στις δυτικές χώρες, η δημιουργία οραμάτων για μια επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή έγινε ένα βολικό μέσο για να πειστούν οι άνθρωποι να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους. Ο Συνασπισμός Λογικής Άνθρακα με έδρα την Αυστραλία, ένας οργανισμός που στοχεύει στην «αποκατάσταση της ισορροπίας και της λογικής στη συζήτηση για τον άνθρακα», συνέταξε μια λίστα προτάσεων για νέους νόμους που θα ανάγκαζαν τους ανθρώπους να τροποποιήσουν τη συμπεριφορά τους στο όνομα της επίλυσης της υπερθέρμανσης του πλανήτη:
Απαγόρευση της δημιουργίας φωτιάς και των παραδοσιακών ηλεκτρικών κουζινών
Απαγόρευση των λαμπτήρων πυρακτώσεως
Απαγόρευση του εμφιαλωμένου νερού
Απαγόρευση των ιδιωτικών αυτοκινήτων από ορισμένες περιοχές
Απαγόρευση των τηλεοράσεων πλάσματος
Απαγόρευση των νέων αεροδρομίων
Απαγόρευση των επεκτάσεων σε υπάρχοντα αεροδρόμια
Απαγόρευση της «λειτουργίας αναμονής» στις συσκευές
Απαγόρευση της παραγωγής ενέργειας με καύση άνθρακα
Απαγόρευση των ηλεκτρικών συστημάτων ζεστού νερού
Απαγόρευση των διακοπών με αυτοκίνητο
Απαγόρευση των τριήμερων σαββατοκύριακων
Φορολόγηση των μωρών
Φορολόγηση των μεγάλων αυτοκινήτων
Φορολόγηση των χώρων στάθμευσης των σούπερ μάρκετ
Φορολόγηση των σκουπιδιών
Φορολόγηση των δεύτερων κατοικιών
Φορολόγηση των δεύτερων αυτοκινήτων
Φορολόγηση των πτήσεων με αεροπλάνο κατά τη διάρκεια των διακοπών
Φορολόγηση του ηλεκτρικού ρεύματος για την επιδότηση της ηλιακής ενέργειας
Φορολόγηση των εκθεσιακών χώρων για τα μεγάλα αυτοκίνητα
Οικολογικός φόρος σε αυτοκίνητα που εισέρχονται στις πόλεις
Απαίτηση άδειας για την οδήγηση αυτοκινήτου πέρα από τα όρια της πόλης διαμονής
Περιορισμός των επιλογών στις συσκευές
Έκδοση πιστώσεων άνθρακα σε κάθε άτομο
Υπαγόρευση προτύπων αποδοτικότητας καυσίμου
Διερεύνηση του τρόπου μείωσης της παραγωγής μεθανίου από τους Νορβηγικούς ταράνδους
Αφαίρεση λευκών γραμμών στους δρόμους ώστε οι οδηγοί να οδηγούν πιο προσεκτικά [74]
Ο περιβαλλοντισμός χρησιμοποιείται επίσης για την επέκταση του μεγέθους και της εξουσίας των κυβερνήσεων. Διάφορες δυτικές χώρες όχι μόνο διαθέτουν τεράστιες υπηρεσίες προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά χρησιμοποιούν το περιβάλλον ως δικαιολογία για να ιδρύσουν νέες κυβερνητικές υπηρεσίες και να επεκτείνουν την εξουσία των υφιστάμενων. Όλες οι υπηρεσίες έχουν την γραφειοκρατική τάση για αυτοσυντήρηση και επέκταση, και οι περιβαλλοντικές υπηρεσίες δεν αποτελούν εξαίρεση. Καταχρώνται την εξουσία που έχουν στα χέρια τους για να διαδώσουν την αφήγηση της περιβαλλοντικής καταστροφής στο ευρύ κοινό, προκειμένου να εξασφαλίσουν περισσότερη χρηματοδότηση και να εξασφαλίσουν τις θέσεις τους εντός της κυβερνητικής δομής. Φυσικά, οι φορολογούμενοι είναι αυτοί που πληρώνουν τον λογαριασμό.
Η πόλη του Σαν Φρανσίσκο δημιούργησε μια θέση για έναν επικεφαλής για το κλίμα με ετήσιο μισθό 160.000 δολαρίων. Ένας από τους φτωχότερους δήμους του Λονδίνου, το Tower Hamlets, σε κάποιο σημείο είχε πενήντα οκτώ επίσημες θέσεις που σχετίζονταν με την κλιματική αλλαγή. [75] Η λογική είναι η ίδια με αυτή που χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια και οι εταιρείες για την πρόσληψη υπαλλήλων «ποικιλομορφίας».
Ο περιβαλλοντισμός χρησιμοποιείται ακόμη και για να υπονοήσει ότι η δημοκρατία είναι ξεπερασμένη και για να πιέσει για την εγκαθίδρυση μιας πολυεθνικής ή ακόμα και μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής κυβέρνησης. Οι περιβαλλοντιστές ισχυρίζονται ότι οι δημοκρατίες δεν μπορούν να διαχειριστούν την επερχόμενη περιβαλλοντική κρίση. Αντίθετα, για να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας, πρέπει να υιοθετήσουμε ολοκληρωτικές ή αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, ή τουλάχιστον ορισμένες πτυχές τους. [76]
Η συγγραφέας Τζανέτ Μπηλ συνόψισε αυτή τη νοοτροπία ως «η οικολογική κρίση μπορεί να επιλυθεί μόνο με ολοκληρωτικά μέσα» και «χρειάζεται μια ‘οικοδικτατορία’». [77] Υποστηρίζει ότι καμία ελεύθερη κοινωνία δεν θα έκανε αυτό που απαιτεί η πράσινη ατζέντα.
Ο Πωλ Ρ. Έρλιχ, ένας από τους ιδρυτές του περιβαλλοντισμού, έγραψε στο βιβλίο «How to Be a Survivor: A Plan to Save Spaceship Earth»:
1. Ο έλεγχος του πληθυσμού πρέπει να εισαχθεί τόσο στις υπεραναπτυγμένες όσο και στις υπανάπτυκτες χώρες·
2. Οι υπεραναπτυγμένες χώρες πρέπει να αποαναπτυχθούν·
3. Οι υπανάπτυκτες χώρες πρέπει να είναι ημι-αναπτυγμένες·
4. Πρέπει να θεσπιστούν διαδικασίες για την παρακολούθηση και τη ρύθμιση του παγκόσμιου συστήματος σε μια συνεχή προσπάθεια διατήρησης μιας βέλτιστης ισορροπίας μεταξύ του πληθυσμού, των πόρων και του περιβάλλοντος. [78]
Στην πράξη, εκτός από μια παγκόσμια ολοκληρωτική κυβέρνηση, καμία κυβέρνηση ή οργανισμός δεν θα μπορούσε να συσσωρεύσει τόση εξουσία. Τελικά, τα προγράμματα που προτείνουν οι περιβαλλοντιστές εξυμνούν τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό και υποδηλώνουν ότι το κομμουνιστικό σύστημα είναι ανώτερο.
Το Reuters εκτίμησε σε μια έκθεση του 2007 ότι το ΚΚΚ κατάφερε να περιορίσει τον πληθυσμό της Κίνας στα 1,3 δισεκατομμύρια — 300 εκατομμύρια λιγότερο από τα προβλεπόμενα 1,6 δισεκατομμύρια — λόγω της πολιτικής του ενός παιδιού που εφαρμόστηκε τη δεκαετία του 1980. Ο συντάκτης της έκθεσης σημείωσε ότι η πολιτική του ΚΚΚ είχε ως παρενέργεια τη συμβολή στη μείωση των παγκόσμιων εκπομπών άνθρακα, αγνοώντας εντελώς τη βιαιότητα με την οποία επιβλήθηκε η τυραννική πολιτική — συμπεριλαμβανομένων των αναγκαστικών αμβλώσεων και στειρώσεων, και των οικονομικών διώξεων — καθώς και το τραύμα και τα βάσανα που έφερε στα εκατομμύρια Κινέζες και τις οικογένειές τους, των οποίων τα θεμελιώδη δικαιώματα και η ιδιωτικότητα καταπατήθηκαν. [79]
Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που επηρεάζουν το περιβάλλον είναι η ρύπανση. Παρά την απώλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από τις μελλοντικές γενιές της Κίνας, το οικονομικό μοντέλο ενίσχυσης ανάπτυξης του ΚΚΚ καταναλώνει ενέργεια με τεράστιο ρυθμό, καθιστώντας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας τον μεγαλύτερο ρυπαίνοντα στον κόσμο, με τη χειρότερη ατμοσφαιρική ρύπανση στις μεγάλες πόλεις και σοβαρή ρύπανση των υδάτων. Το νερό από τη συντριπτική πλειοψηφία των ποταμών στην ηπειρωτική Κίνα δεν είναι πλέον ασφαλές για πόση. Ο μολυσμένος αέρας από την Κίνα φυσάει πέρα από τη θάλασσα προς την Κορέα και την Ιαπωνία, διασχίζοντας ακόμη και τον Ειρηνικό Ωκεανό για να φτάσει στη Δυτική Ακτή της Αμερικής.
Λογικά, οι γνήσιοι περιβαλλοντιστές θα έπρεπε να κάνουν την κομμουνιστική Κίνα τον κύριο στόχο των επικρίσεών τους, αλλά περιέργως, πολλοί επαινούν το ΚΚΚ και το θεωρούν ακόμη και την ελπίδα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ο ιστότοπος ειδήσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, People’s World, έχει αναφερθεί εκτενώς σε περιβαλλοντικά νέα. Το κύριο θέμα των ρεπορτάζ του είναι ο ισχυρισμός ότι οι περιβαλλοντικές πολιτικές της κυβέρνησης Τραμπ θα καταστρέψουν τη χώρα, ακόμη και τον κόσμο, ενώ το ΚΚΚ είναι η δύναμη για τη σωτηρία του. [80]
Ο Κλάους έγραψε στο βιβλίο του: «Ο περιβαλλοντισμός είναι ένα κίνημα που σκοπεύει να αλλάξει ριζικά τον κόσμο ανεξάρτητα από τις συνέπειες (με κόστος ανθρώπινες ζωές και αυστηρούς περιορισμούς στην ατομική ελευθερία). Σκοπεύει να αλλάξει την ανθρωπότητα, την ανθρώπινη συμπεριφορά, τη δομή της κοινωνίας, το σύστημα αξιών — απλά τα πάντα!» [81]
Ο Κλάους πιστεύει ότι η στάση των περιβαλλοντιστών απέναντι στη φύση είναι ανάλογη με τη μαρξιστική προσέγγιση στην οικονομία: «Ο στόχος και στις δύο περιπτώσεις είναι να αντικατασταθεί η ελεύθερη, αυθόρμητη εξέλιξη του κόσμου (και της ανθρωπότητας) από τον υποτιθέμενο βέλτιστο, κεντρικό ή — χρησιμοποιώντας το σημερινό μοντέρνο επίθετο — παγκόσμιο σχεδιασμό της παγκόσμιας ανάπτυξης. Όπως και στην περίπτωση του κομμουνισμού, αυτή η προσέγγιση είναι ουτοπική και θα οδηγούσε σε αποτελέσματα εντελώς διαφορετικά από τα επιδιωκόμενα. Όπως και άλλες ουτοπίες, αυτή δεν μπορεί ποτέ να υλοποιηθεί και οι προσπάθειες για να υλοποιηθεί μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο μέσω περιορισμών της ελευθερίας, μέσω των επιταγών μιας μικρής, ελιτίστικης μειοψηφίας έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας». [82]
4. Εύρεση μιας αληθινής λύσης στην περιβαλλοντική κρίση
Η ανθρωπότητα και η Γη δημιουργήθηκαν από το θείο. Είναι ένα περιβάλλον στο οποίο οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν, να ευημερήσουν και να πολλαπλασιαστούν. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τους πόρους της φύσης και, ταυτόχρονα, έχουν την υποχρέωση να αγαπούν και να φροντίζουν το περιβάλλον που τους έχει δοθεί. Για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι έχουν λάβει υπόψη τις προειδοποιήσεις που άφησε το θείον στην αρχαιότητα και έχουν ζήσει σε αρμονία με τη φύση.
Η εμφάνιση περιβαλλοντικών προβλημάτων είναι τελικά το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ηθικής διαφθοράς. Στη σύγχρονη εποχή, αυτή η ηθική παρακμή έχει ενταθεί περαιτέρω από τη δύναμη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Το μολυσμένο φυσικό περιβάλλον δεν είναι παρά μια εξωτερική εκδήλωση της εσωτερικής ηθικής ρύπανσης της ανθρωπότητας. Για να καθαρίσει το περιβάλλον, πρέπει κανείς να ξεκινήσει καθαρίζοντας την καρδιά.
Η άνοδος της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης πηγάζει από το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ενώ αυτό είναι φυσικό και κατανοητό, έχει επίσης γίνει ένα παραθυράκι που εκμεταλλεύεται το κομμουνιστικό φάσμα. Ο κομμουνισμός έχει προσκολληθεί στον περιβαλλοντισμό για να δημιουργήσει πανικό μεγάλης κλίμακας, να υποστηρίξει ένα διαστρεβλωμένο σύνολο αξιών, να στερήσει από τους ανθρώπους την ελευθερία τους, να επιχειρήσει να επεκτείνει την κυβέρνηση, ακόμη και να επιβάλει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υιοθέτηση αυτής της εναλλακτικής μορφής κομμουνισμού σε μια προσπάθεια διάσωσης του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει στην υποδούλωση της ανθρωπότητας.
Ένα υποχρεωτικό πολιτικό πρόγραμμα δεν είναι η απάντηση στα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ούτε η εξάρτηση από τη σύγχρονη τεχνολογία είναι διέξοδος. Για να επιλύσουμε την κρίση, πρέπει να αποκτήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση του σύμπαντος και της φύσης, καθώς και της σχέσης μεταξύ ανθρώπων και φύσης, διατηρώντας παράλληλα μια ορθή ηθική κατάσταση. Η ανθρωπότητα πρέπει να αποκαταστήσει τις παραδόσεις της, να βελτιώσει την ηθική και να βρει τον δρόμο της πίσω στο μονοπάτι που έθεσε το θείο. Με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι θα λάβουν φυσικά θεϊκή σοφία και ευλογίες, και ο όμορφος φυσικός κόσμος θα αποκατασταθεί, γεμάτος ζωή.
Παραπομπές
46. Jonathan Leake, “Wildlife Groups Axe Bellamy as Global Warming ‘Heretic,’” Sunday Times Online, May 15, 2005, https://web.archive.org/web/20080906161240/http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article522744.ece.
47. Christopher C. Horner, Red Hot Lies: How Global Warming Alarmists Use Threats, Fraud, and Deception to Keep You Misinformed (Washington, DC: Regnery Publishing, 2008), 78–79.
48. Ibid., 73–74.
49. Patrick J. Michaels and Robert C. Balling Jr., Climate of Extremes: Global Warming Science They Don’t Want You to Know (Washington, DC: Cato Institute, 2009), x–xiii.
50. James Taylor, “Associate State Climatologist Fired for Exposing Warming Myths,” The Heartland Institute, June 1, 2007, https://www.heartland.org/news-opinion/news/associate-state-climatologist-fired-for-exposing-warming-myths.
51. Hilary Lawson, dir., The Greenhouse Conspiracy (UK: Channel 4 Television, 1990), posted on YouTube by ZilogBob on February 16, 2015, https://www.youtube.com/watch?v=lvpwAwvDxUU.
52. Marc Morano, “Climate Skeptics Reveal ‘Horror Stories’ of Scientific Suppression,” US Senate Committee on Environment and Public Works, March 6, 2008, https://www.epw.senate.gov/public/index.cfm/press-releases-all?ID=865dbe39-802a-23ad-4949-ee9098538277.
53. US Congress, Senate, Subcommittee on Space, Science and Competitiveness, “Data or Dogma? Promoting Open Inquiry in the Debate Over the Magnitude of Human Impact on Climate Change,” 114th Cong., 2nd sess., December 8, 2015, https://curryja.files.wordpress.com/2015/12/curry-senate-testimony-2015.pdf.
54. Scott Waldman, “Judith Curry Retires, Citing ‘Craziness’ of Climate Science,” E&E News, January 4, 2017, https://www.eenews.net/stories/1060047798.
55. Roger Pielke Jr., as quoted in Waldman, “Judith Curry Retires.”
56. Rich Lowry, “A Shameful Climate Witch Hunt,” National Review, February 27, 2015, https://www.nationalreview.com/2015/02/shameful-climate-witch-hunt-rich-lowry/.
57. US Congress, Senate, Committee on Environment and Public Works, US Senate Minority Report: More Than 650 International Scientists Dissent Over Man-Made Global Warming Claims. Scientists Continue to Debunk ‘Consensus’ in 2008, S. Rep., December 11, 2008, https://www.epw.senate.gov/public/_cache/files/8/3/83947f5d-d84a-4a84-ad5d-6e2d71db52d9/01AFD79733D77F24A71FEF9DAFCCB056.senateminorityreport2.pdf.
58. Roy Spencer, The Great Global Warming Blunder: How Mother Nature Fooled the World’s Top Climate Scientists (New York: Encounter Books, 2010), 31.
59. Brendan O’Neill, “A Climate of Censorship,” The Guardian, November 22, 2006, https://www.theguardian.com/commentisfree/2006/nov/22/aclimateofcensorship.
60. Horner, Red Hot Lies, 107.
61. Hans von Spakovsky and Nicolas Loris, “The Climate Change Inquisition: An Abuse of Power That Offends the First Amendment and Threatens Informed Debate,” The Heritage Foundation, October 24, 2016, https://www.heritage.org/report/the-climate-change-inquisition-abuse-power-offends-the-first-amendment-and-threatens.
62. O’Neill, “A Climate of Censorship.”
63. John Fund, “Rollback Obama’s CAFE Power Grab, Give Car Consumers Freedom,” National Review, May 23, 2018, https://www.nationalreview.com/corner/fuel-standards-cafe-epa-rolls-back.
64. Ren Bingyan, as quoted in Ariana Eunjung Cha, “Solar Energy Firms Leave Waste Behind in China,” The Washington Post, March 9, 2008, http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/03/08/AR2008030802595.html?referrer=emailarticle&noredirect=on.
65. “The Paris Agreement on Climate Change,” Natural Resources Defense Council (NRDC), December 2015, issue brief: 15-11-Y, https://www.nrdc.org/sites/default/files/paris-climate-agreement-IB.pdf.
66. US President Donald J. Trump, “Statement by President Trump on the Paris Climate Accord,” The White House, June 1, 2017, https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/statement-president-trump-paris-climate-accord.
67. Michael Crichton, “Environmentalism Is a Religion: Remarks to the Commonwealth Club,” Hawaii Free Press, September 15, 2003, http://www.hawaiifreepress.com/ArticlesMain/tabid/56/ID/2818/Crichton-Environmentalism-is-a-religion.aspx.
68. Robert H. Nelson, “New Religion of Environmentalism,” Independent Institute, April 22, 2010, http://www.independent.org/news/article.asp?id=5081.
69. Freeman Dyson, “The Question of Global Warming,” The New York Review of Books, June 2008, https://www.nybooks.com/articles/2008/06/12/the-question-of-global-warming.
70. Damian Carrington, “IPCC Chair Rajendra Pachauri Resigns,” The Guardian, February 24, 2015, https://www.theguardian.com/environment/2015/feb/24/ipcc-chair-rajendra-pachauri-resigns.
71. Václav Klaus, “An Anti-Human Ideology,” Financial Post, October 20, 2010, https://business.financialpost.com/opinion/vaclav-klaus-an-anti-human-ideology.
72. Mark Steyn, “Children? Not If You Love the Planet,” The Orange County Register, December 14, 2007, https://www.ocregister.com/2007/12/14/mark-steyn-children-not-if-you-love-the-planet.
73. Emma Brindal, as quoted in Horner, Red Hot Lies, 214.
74. Ibid., 211–215.
75. Ibid., 227.
76. David Shearman and Joseph Wayne Smith, The Climate Change Challenge and the Failure of Democracy (Westport, CT: Praeger, 2007).
77. Janet Biehl, as quoted in Horner, Red Hot Lies, 219–220.
78. Paul Ehrlich, as quoted in Václav Klaus, Blue Planet in Green Shackles: What Is Endangered: Climate or Freedom? (Washington, DC: Competitive Enterprise Institute, 2008), 14.
79. Alister Doyle, “China Says One-Child Policy Helps Protect Climate,” Reuters, August 30, 2007, https://www.reuters.com/article/environment-climate-population-dc-idUSKUA07724020070831.
80. John Bachtell, “China Builds an ‘Ecological Civilization’ While the World Burns,” People’s World, August 21, 2018, https://www.peoplesworld.org/article/china-builds-an-ecological-civilization-while-the-world-burns.
81. Klaus, Blue Planet, 4.
82. Ibid., 7–8.
