Ο καγκελάριος Φρήντριχ Μερτς κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποδεσμεύσει έως και 140 δισ. ευρώ σε παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, με στόχο τη στήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμο με τη Ρωσία.
Σε άρθρο του στους Financial Times, ο Μερτς ανέπτυξε την πρότασή του, την οποία ανέλυσε περαιτέρω και σε αναρτήσεις του στην πλατφόρμα X.
Η πρόταση του Μερτς προβλέπει τη χορήγηση στην Ουκρανία άτοκου δανείου σχεδόν 140 δισ. ευρώ από την ΕΕ, το οποίο θα αποπληρωθεί μόνο όταν η Ρωσία αποζημιώσει την Ουκρανία για τις καταστροφές που προκάλεσε ο πόλεμος. «Μέχρι τότε, τα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία θα παραμείνουν δεσμευμένα, όπως αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ο Γερμανός καγκελάριος διευκρίνισε ότι η παροχή αυτής της βοήθειας θα απαιτήσει αρχικά δημοσιονομικές εγγυήσεις από τα κράτη-μέλη, ενώ πρότεινε ότι αυτές θα μπορούσαν αργότερα να αντικατασταθούν από συλλογική εγγύηση της ΕΕ, όταν διαμορφωθεί το επόμενο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο της Ένωσης, το 2028.
Τόνισε την ανάγκη για νέα ώθηση στις προσπάθειες, επισημαίνοντας: «Χρειαζόμαστε μια νέα δυναμική που θα ανατρέψει τους υπολογισμούς της Ρωσίας. Τώρα είναι η στιγμή να εφαρμοστεί ένας αποτελεσματικός μοχλός, που θα διαταράξει το κυνικό παιχνίδι του Ρώσου προέδρου με τον χρόνο και θα τον φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».
Ο Μερτς κάλεσε τους αρχηγούς των κρατών-μελών να δώσουν εντολή, στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής, για την προετοιμασία του απαραίτητου νομικού πλαισίου της πρωτοβουλίας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι για πρώτη φορά ο Μερτς στηρίζει ανοιχτά ένα σχέδιο διάθεσης των περίπου 210 δισ. ευρώ παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων της ΕΕ υπέρ της Ουκρανίας, χωρίς πλήρη κατάσχεση – ζήτημα που συνεχίζει να προκαλεί έντονες διαφωνίες σε πολλές χώρες-μέλη και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αντίστοιχα, ο υπουργός Οικονομικών και αντικαγκελάριος, Λαρς Κλίνγκμπαϊλ, σημείωσε: «Χρειάζεται [να ασκηθεί] η μέγιστη δυνατή πίεση στον Πούτιν, ώστε να τερματιστεί αυτός ο βάρβαρος πόλεμος κατά της Ουκρανίας. Η αιματοχυσία πρέπει να σταματήσει. Γι’ αυτό είναι σωστό να αξιοποιήσουμε περισσότερο τα παγωμένα ρωσικά κεφάλαια».
Ο Κλίνγκμπαϊλ προσέθεσε ότι «η Γερμανία είναι έτοιμη να διερευνήσει νέες, νομικά εφικτές και υπεύθυνες οδούς» και διαβεβαίωσε ότι θα συνεχιστούν οι σχετικές συζητήσεις στους κύκλους των υπουργών Οικονομικών της G7 και της ΕΕ, ώστε να ενισχυθεί η άμυνα της Ουκρανίας και να διασφαλιστεί ότι «ο Πούτιν θα αναγκαστεί να πληρώσει για τις καταστροφές που προκάλεσε ο πόλεμός του».
Μέχρι στιγμής, η ΕΕ έχει αξιοποιήσει μόνο τους τόκους που παράγουν τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, τα οποία δεσμεύτηκαν μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.
Η Γερμανία, η οποία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατιωτικός υποστηρικτής της Ουκρανίας, είχε δηλώσει στο παρελθόν τις νομικές της επιφυλάξεις ως προς την πλήρη δέσμευση αυτών των κεφαλαίων.
Η παρέμβαση του Μερτς συνέπεσε με την ανακοίνωση του προέδρου της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, πως είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί μετά τη λήξη του πολέμου.
Σε συνέντευξή του στις 25 Σεπτεμβρίου, ο Ζελένσκι ανέφερε ότι θα προκηρύξει εκλογές και ότι δεν θα είναι υποψήφιος εάν έχει επιτευχθεί ειρηνευτική συμφωνία ανάμεσα σε Ουκρανία και Ρωσία.
«Αν τελειώσουμε τον πόλεμο με τους Ρώσους, ναι, είμαι έτοιμος να σταματήσω, γιατί δεν είναι οι εκλογές ο στόχος μου», τόνισε ο Ζελένσκι σε βιντεοσυνέντευξή του στο Axios. «Ήθελα πολύ, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, να είμαι δίπλα στη χώρα μου, να τη βοηθήσω. Στόχος μου είναι να τελειώσει ο πόλεμος».
Το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας εγκαινίασε αυτήν την εβδομάδα νέα διαδρομή θαλάσσιας μεταφοράς προς την Ευρώπη μέσω της Αρκτικής, όπως μετέδωσαν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης στις 22 Σεπτεμβρίου, αναζωπυρώνοντας το διεθνές ενδιαφέρον για τις φιλοδοξίες του Πεκίνου περί «Πολικής Οδού του Μεταξιού».
Η ναυτιλιακή γραμμή Sea Legend απέστειλε το πρώτο της πλοίο, το Istanbul Bridge, από το λιμάνι Νινγκμπό-Τζουσάν της ανατολικής επαρχίας Ζετζιάνγκ με προορισμό το λιμάνι Φέλιξστοου στο Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua.
Αναλυτές επισημαίνουν ότι η συγκεκριμένη διαδρομή παρουσιάζει για το κινεζικό καθεστώς περισσότερο γεωστρατηγική παρά εμπορική αξία. Η έναρξη λειτουργίας της γραμμής China-Europe Arctic Express έρχεται εν μέσω προσωρινού κλεισίματος των χερσαίων συνόρων Πολωνίας–Λευκορωσίας από τις 12 έως τις 25 Σεπτεμβρίου, γεγονός που διέκοψε τη China-Europe Railway Express, μια κομβική αρτηρία μεταξύ Κίνας κι Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναστέλλοντας το μεγαλύτερο μέρος της διακίνησης εμπορευματοκιβωτίων μέσω σιδηροδρόμου.
Η νέα διαδρομή αναμένεται να διαρκεί περίπου 18 ημέρες απλής μετάβασης, χρόνος σημαντικά μικρότερος από ό,τι μέσω τρένου, της διώρυγας του Σουέζ ή του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, σύμφωνα με το Xinhua.
Η επίσημη εφημερίδα του Πεκίνου Global Times δημοσίευσε επίσης άρθρο, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται απλώς για μια νέα γραμμή ναυσιπλοΐας.
Στο άρθρο παρομοιάζεται η διάνοιξη βόρειας θαλάσσιας οδού δια μέσου της Αρκτικής με τις ιστορικές διώρυγες του Παναμά και του Σουέζ.
Παράλληλα χαρτογραφούνται οι μακρόπνοες επιδιώξεις του κινεζικού κράτους για την Αρκτική, ενώ ασκείται κριτική σε τρίτες δυνάμεις που μεταχειρίζονται την περιοχή σαν «αυλή» τους, ανταγωνιζόμενες για τους ενεργειακούς της πόρους και ενισχύοντας στρατιωτικά ερείσματα.
Το άρθρο αναπτύσσει εκ νέου τη στρατηγική πολιτικής και οικονομικής επέκτασης της Κίνας στην περιοχή. Η «Πολική Οδός του Μεταξιού», που εισήγαγε για πρώτη φορά το 2017 ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ, φαίνεται πλέον να υλοποιείται μέσω της γραμμής China-Europe Arctic Express.
Πρόκειται για προέκταση και θεμέλιο λίθο της ευρύτερης πρωτοβουλίας «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος», γνωστής και ως Belt and Road Initiative (BRI) – το φιλόδοξο εξωτερικό πολιτικό εγχείρημα του Πεκίνου που ξεκίνησε το 2013, με στόχο την αναβίωση των ιστορικών χερσαίων και θαλάσσιων εμπορικών αρτηριών της αρχαίας Κίνας, συνδέοντας Ασία, Ευρώπη και Αφρική στον 21ο αιώνα.
Στο πλαίσιο αυτό, κινεζικά κεφάλαια επενδύονται σε έργα υποδομών υψηλού κόστους σε περισσότερες από 60 συμμετέχουσες χώρες, μια από τις οποίες είναι και η Ελλάδα, – μια πρωτοβουλία που έχει δεχθεί έντονη κριτική για τη δημιουργία «παγίδων χρέους» και για λειτουργία ως όχημα διεύρυνσης της κινεζικής πολιτικής επιρροής.
Η τρίτη διαδρομή, η «Πολική Οδός του Μεταξιού», εισήχθη επίσημα το 2018 ως μέρος του BRI, με σκοπό την ανάπτυξη ναυτιλιακών οδών στην Αρκτική, κυρίως της Βόρειας Θαλάσσιας Οδού, και τη δημιουργία υποδομών καθ’ όλο το μήκος της.
Διπλός ρόλος
Η στρατηγική της Κίνας μέσω του BRI στοχεύει αφενός σε γεωπολιτική διείσδυση διά ξηράς και θαλάσσης, αφετέρου στην ενίσχυση της οικονομικής και εμπορευματικής της διασύνδεσης.
Ερευνητής του Ινστιτούτου Εθνικής Άμυνας και Ερευνών Ασφάλειας στην Ταϊβάν δήλωσε στη Epoch Times: «Η China-Europe Arctic Express, αυτή η καθοριστικής σημασίας εξέλιξη της «Πολικής Οδού του Μεταξιού», ενσαρκώνει διττή λειτουργία: εμπορικής διασύνδεσης και γεωστρατηγικής επέκτασης και ναυτικής παρουσίας».
Όπως υποστηρίζει ο ίδιος, «εκτός από τη διακίνηση φορτίων μέσω της συντομότερης διαδρομής της Αρκτικής προς την Ευρώπη, διευκολύνεται η διάταξη του κινεζικού πολεμικού ναυτικού στον Αρκτικό Ωκεανό, με δυνητική προβολή δυνάμεων ακόμη και προς τον Ατλαντικό, επηρεάζοντας σοβαρά μελλοντικές εξελίξεις στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών». Αυτό εξηγεί και τη σημασία που δίνει ο Ντόναλντ Τραμπ στη Γροιλανδία.
Ένα πλοίο του Βασιλικού Δανικού Ναυτικού ετοιμάζεται να δέσει στο λιμάνι της πόλης Νουούκ, στη Γροιλανδία, στις 4 Μαΐου 2025. John Fredricks/The Epoch Times
Προσθέτει: «Γι’ αυτό και η Global Times αναφέρει ότι ο δρόμος της Αρκτικής δεν είναι μόνο εμπορικός διάδρομος. Αν το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα ενισχύσει την επιρροή του στην Αρκτική, αυτό αναπόφευκτα θα διαταράξει τη γεωστρατηγική ισορροπία και ναυτική ισχύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή – μια εξέλιξη που δεν πρέπει να υποτιμηθεί».
Γεωπολιτικά, η Αρκτική είναι πλούσια σε φυσικούς πόρους και, καθώς οι πάγοι λιώνουν, η ναυσιπλοΐα και δυναμικότητα εκμετάλλευσης αυξάνονται, σχολιάζει στην Epoch Times ο καθηγητής διεθνών σχέσεων Σουν Κουιξιάν του Πανεπιστημίου Νανχουά, Ταϊβάν.
Ο Σουν επισημαίνει ότι η εμπλοκή της Κίνας στην αρκτική αποσκοπεί στη διασφάλιση ρόλου τόσο στην αξιοποίηση πόρων όσο και στη διαμόρφωση των κανόνων ναυσιπλοΐας του μέλλοντος. Τονίζει ότι αρκετές δυτικές χώρες έχουν εκφράσει ανησυχίες για την αυξανόμενη κινεζική επιρροή στην Αρκτική, που ίσως προσφέρει δικαιολογία για στρατιωτική παρουσία και κατασκοπευτικές δραστηριότητες, απειλώντας τη στρατιωτική ισορροπία και τη γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή.
Περισσότερο συμβολικό, παρά πρακτικό
Για τον ανεξάρτητο οικονομολόγο Ντέιβι Τζέι Γουάνγκ, που μίλησε στην Epoch Times από τις ΗΠΑ, η China-Europe Arctic Express έχει κυρίως στρατηγική και όχι εμπορική βαρύτητα. «Η συμβολή της στη χωρητικότητα μεταφοράς είναι περιορισμένη και, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα παραδοσιακά θαλάσσια δρομολόγια ή το China-Europe Railway Express που παραμένει ο κύριος άξονας του BRI μέσω ξηράς».
Ένας γερανός μεταφέρει ένα εμπορευματοκιβώτιο σε ένα τρένο της China Railway Express με προορισμό την Ευρώπη, στην κινεζική παραμεθόρια πόλη Erenhot, στην περιοχή της Εσωτερικής Μογγολίας, στις 18 Απριλίου 2019. STR/AFP μέσω Getty Images
Ο Γουάνγκ εξηγεί ότι η αξιοποίηση και ομαλοποίηση της διαδρομής στην Αρκτική είναι περιορισμένη λόγω εποχικότητας, απαιτήσεων για παγοθραυστικά, ιδιαίτερης ασφάλισης και ανεπαρκούς υποδομής στήριξης.
Προς το παρόν, τονίζει, «η διαδρομή αυτή λειτουργεί μόνον ως συμπλήρωμα, όχι ως εναλλακτική στις κύριες γραμμές μεταφοράς». Συμπληρώνει ακόμη ότι τόσο η διέλευση από την Αρκτική, όσο και οι νότιες διαδρομές (π.χ. Στενό της Μαλάκκα, Θάλασσα της Νότιας Κίνας και Ινδικός Ωκεανός) είναι εξαιρετικά κοστοβόρες. «Η διαδρομή της Αρκτικής δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί πλήρως, επομένως η μεταφορική της δυναμικότητα παραμένει σχετικά χαμηλή».
Ο Σουν συμπληρώνει ότι, εκτός του υψηλού κόστους που σχετίζεται με την εποχικότητα και τα παγοθραυστικά, ζητήματα όπως η ασφάλιση, αλλά και επιπτώσεις στο περιβάλλον και την ασφάλεια — παγκόσμιοι ρύποι τύπου black carbon, διαρροές πετρελαίου, οικολογικές πιέσεις και εργασιακά — απασχολούν εντόνως την ευρωπαϊκή πλευρά και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις.
Με ευρεία πλειοψηφία στην Εθνική της Συνέλευση, η Σλοβακία προχώρησε την Παρασκευή σε τροποποίηση του συντάγματος της, η οποία ορίζει ότι το κράτος αναγνωρίζει μόνο δύο φύλα, το «αρσενικό» και το «θηλυκό».
Η συνταγματική αναθεώρηση, που συντάχθηκε από την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ρόμπερτ Φίτσο, απαιτούσε πλειοψηφία τριών πέμπτων και ψηφίστηκε από 90 βουλευτές εκ των 150.
Σύμφωνα με το νέο άρθρο, η Μπρατισλάβα διατηρεί την κυριαρχία της σε ζητήματα εθνικής ταυτότητας, με ιδιαίτερη έμφαση σε θεμελιώδη πολιτισμικά και ηθικά θέματα.
Επιπλέον, απαγορεύεται η παρένθετη μητρότητα και αυστηροποιούνται τα κριτήρια για υιοθεσία παιδιών, δίνοντας σαφές προβάδισμα στα έγγαμα ζευγάρια.
Σημειώνεται ότι το σύνταγμα της χώρας ήδη όριζε τον γάμο ως «μοναδική ένωση άνδρα και γυναίκας». Άλλες διατάξεις της τροποποίησης περιλαμβάνουν την υποχρέωση γονικής συγκατάθεσης για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, καθώς και την καθιέρωση της ισότητας αμοιβών για άνδρες και γυναίκες στο ανώτατο νομικό κείμενο της χώρας.
Κατά τη διάρκεια σχετικής συνέντευξης Τύπου την Παρασκευή, ο Ρόμπερτ Φίτσο ευχαρίστησε τους βουλευτές που ψήφισαν υπέρ, δηλώνοντας: «Αυτή δεν είναι απλώς μια νίκη για το κόμμα μου, το Smer – Δημοκρατία της Κοινωνίας, αλλά μια νίκη για τη Σλοβακία. Δημιουργήσαμε μια ασπίδα – ένα παράδειγμα προς μίμηση για άλλες χώρες. Ο φιλελευθερισμός και ο προοδευτισμός καταστρέφουν την Ευρώπη. Ας είμαστε περήφανοι για όσα καταφέραμε».
Ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε: «Αυτή είναι νίκη της Σλοβακίας, όχι του Smer. Η Σλοβακία έδειξε στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι υπάρχει, όπως υπήρχε ανέκαθεν, και ότι μπορεί να πει το δικό της ‘όχι’ στην πίεση των Βρυξελλών για τρίτο, τέταρτο ή πέμπτο φύλο».
Αντιδράσεις από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Από την άλλη πλευρά, η οργάνωση Διεθνής Αμνηστία καταδίκασε τη συνταγματική αλλαγή, χαρακτηρίζοντας την ψήφιση «καταστροφική είδηση». Ο Ράντο Σλόμποντα, διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας Σλοβακίας, τόνισε: «Αντί για μέτρα προστασίας των δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, παιδιών και γυναικών, το κοινοβούλιο ενέκρινε διατάξεις που θέτουν το Σύνταγμα σε άμεση σύγκρουση με το Διεθνές Δίκαιο. Σήμερα είναι άλλη μια σκοτεινή μέρα για τη Σλοβακία, που ήδη βρίσκεται αντιμέτωπη με συνεχείς επιθέσεις κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει τη νομική προστασία όλων των οικογενειών, την ισότητα στον γάμο και τα δικαιώματα των τρανς και μη δυαδικών ατόμων, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης στην υγεία και στη νομική αναγνώριση φύλου – όχι να επιτίθεται στα δικαιώματα».
Ο Σλόμποντα επεσήμανε ακόμη ότι η Σλοβακία ακολουθεί το παράδειγμα της Ουγγαρίας, η οποία έχει υιοθετήσει παρόμοια νομοθεσία, απαγορεύοντας ουσιαστικά και τις παρελάσεις «pride» των ΛΟΑΤΚΙ και αναγνωρίζοντας μόνο δύο φύλα.
Ο επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Μάικλ Ο’Φλάχερτυ, είχε ήδη καλέσει τους Σλοβάκους βουλευτές να απορρίψουν τις τροποποιήσεις, υποστηρίζοντας ότι αρνούνται την πραγματικότητα των τρανς και διεμφυλικών ατόμων, υπονομεύοντας θεμελιώδεις εγγυήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στη νομική αναγνώριση φύλου.
«Η προσπάθεια αποκλεισμού συγκεκριμένων δικαιωμάτων με πρόσχημα την εθνική ταυτότητα είναι ασυμβίβαστη με τις διεθνείς υποχρεώσεις της Σλοβακικής Δημοκρατίας», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας κατηγόρησε το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι έχουν κηρύξει πόλεμο στη Ρωσία και χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως μέσο διεξαγωγής του, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από δυτικούς διπλωμάτες και ηγέτες του ΝΑΤΟ, οι οποίοι χαρακτήρισαν τους ισχυρισμούς ως διαστρέβλωση της πραγματικότητας και υπογράμμισαν πως η Μόσχα είναι αυτή που επανέφερε τον πόλεμο στην Ευρώπη.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ προέβη στις σχετικές δηλώσεις ενώπιον συναδέλφων του στη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Ομάδας των 20 (G20) στα Ηνωμένα Έθνη, στη Νέα Υόρκη, στις 25 Σεπτεμβρίου.
«Ένα ακόμη ξεκάθαρο παράδειγμα είναι η κρίση στην Ουκρανία, που προκλήθηκε από τη Δύση, μέσω της οποίας το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν ήδη κηρύξει έναν πραγματικό πόλεμο κατά της χώρας μου και συμμετέχουν άμεσα σε αυτόν», δήλωσε ο Λαβρόφ.
Ο ίδιος και άλλοι Ρώσοι διπλωμάτες έχουν διατυπώσει παρόμοιους ισχυρισμούς στο παρελθόν, κατηγορώντας τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ πως επιχειρούν να καταστήσουν την Ουκρανία οχυρό κατά μήκος των ρωσικών συνόρων και να φέρουν τη στρατιωτική συμμαχία ακόμα πιο κοντά στη Μόσχα, γεγονός που το Κρεμλίνο αντιλαμβάνεται ως απειλή.
Το ΝΑΤΟ έχει επανειλημμένα διαψεύσει ότι τρέφει εχθρικές προθέσεις προς τη Ρωσία, αντιστρέφοντας τις κατηγορίες και υποστηρίζοντας ότι η Μόσχα επιχειρεί να διευρύνει τη σφαίρα επιρροής της στην περιοχή μέσω της επιθετικής της πολιτικής.
Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούττε τόνισε, απευθυνόμενος στις 25 Σεπτεμβρίου προς σπουδαστές της στρατιωτικής ακαδημίας West Point: «Η Ρωσία επανέφερε τον πόλεμο στην Ευρώπη και έχει συμμαχήσει με την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν προκειμένου να ενισχύσει τις δυνατότητές τους και την ικανότητά τους να ασκούν επιρροή. Η ιστορία όμως δείχνει πως η συνεργασία μεταξύ Βορείου Αμερικής και Ευρώπης αποτελεί νικηφόρο συνδυασμό. Οι αντίπαλοί μας το γνωρίζουν. Η αταλάντευτη δέσμευσή μας στο Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με το οποίο επίθεση εναντίον ενός είναι επίθεση εναντίον όλων, στέλνει ισχυρό μήνυμα. Κάθε επιτιθέμενος οφείλει να γνωρίζει πως μπορούμε και πως θα ανταποδώσουμε με μεγαλύτερη ισχύ».
Στη συνάντηση στα Ηνωμένα Έθνη όπου μίλησε ο Λαβρόφ, η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών Υβέτ Κούπερ απάντησε επικριτικά στις ρωσικές δηλώσεις, τονίζοντας: «Όσο και να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, όσο και να διασπείρει παραπληροφόρηση και προπαγάνδα ο Ρώσος εκπρόσωπος σχετικά με τα αίτια του πολέμου, δεν θα πείσει κανέναν», ενώ καταδίκασε για ακόμη μία φορά τον, όπως τον χαρακτήρισε, απρόκλητο και επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας.
Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής τον Φεβρουάριο του 2022, τα ρωσικά στρατεύματα έχουν καταφέρει να θέσουν υπό έλεγχο περίπου το 20% της Ουκρανίας, χωρίς να διαφαίνονται ενδείξεις αποκλιμάκωσης.
Η αρχηγός της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάγια Κάλλας απηύθυνε έκκληση στη διεθνή κοινότητα να ασκήσει πιέσεις στη Ρωσία, σημειώνοντας: «Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο στόχος της Ρωσίας για υποταγή της Ουκρανίας έχει αλλάξει».
Ο Λαβρόφ απέφυγε να σχολιάσει τις δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος ανέφερε ότι η Ουκρανία θα πρέπει να περάσει στην αντεπίθεση εναντίον της Ρωσίας και να ανακτήσει όλα τα υπό κατοχή εδάφη.
Ο Τραμπ, σε ανάρτησή του στις 23 Σεπτεμβρίου στην πλατφόρμα Truth Social, έγραψε: «Αφού έμαθα και κατανόησα πλήρως τη στρατιωτική και οικονομική κατάσταση Ουκρανίας και Ρωσίας και διαπίστωσα τα οικονομικά προβλήματα που προκαλεί στη Ρωσία, πιστεύω ότι η Ουκρανία, με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρίσκεται σε θέση να αγωνιστεί και να ανακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία στην αρχική της μορφή», προσθέτοντας: «Ο Πούτιν και η Ρωσία αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να δράσει η Ουκρανία». Επεσήμανε δε την αδυναμία της Ρωσίας να πετύχει μια γρήγορη νίκη, αποκαλώντας τη «χάρτινη τίγρη».
Οι χαρακτηρισμοί αυτοί προκάλεσαν αιχμηρή αντίδραση του εκπροσώπου του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, ο οποίος παρατήρησε ότι «η Ρωσία δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί τίγρης. Πιο συχνά συνδέεται με την αρκούδα. Και χάρτινη αρκούδα δεν υπάρχει – η Ρωσία είναι πραγματική αρκούδα», συμπληρώνοντας ότι οι ρωσικές δυνάμεις δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συνεχίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η ανάρτηση του Τραμπ έγινε μετά από συνάντησή του με τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στη διάρκεια της οποίας δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Αμερικανό πρόεδρο εάν θεωρεί πως μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ θα πρέπει να καταρρίπτει ρωσικό αεροσκάφος που εισέρχεται στον εναέριο χώρο της, με τον εκείνον να απαντά καταφατικά.
Οι ερωτήσεις αυτές έγιναν στο πλαίσιο της παραβίασης του εναέριου χώρου ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Εσθονίας, η οποία κατήγγειλε την περασμένη εβδομάδα πως τρία ρωσικά μαχητικά MiG-31 παραβίασαν τον εναέριο χώρο της για 12 λεπτά, προτού απογειωθούν μαχητικά του ΝΑΤΟ για να τα αναχαιτίσουν και να τα απομακρύνουν.
Σύμφωνα με το ρωσικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων TASS, ο Πεσκόφ αντέδρασε στις δηλώσεις Τραμπ την 26η Σεπτεμβρίου, χαρακτηρίζοντας άκρως απερίσκεπτες, ανεύθυνες και επικίνδυνες τις δηλώσεις περί κατάρριψης ρωσικών αεροσκαφών.
Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου διέψευσε επίσης ότι υπήρξε παραβίαση εναέριου χώρου, αποκαλώντας τις καταγγελίες αβάσιμες σε μαγνητοσκοπημένη του δήλωση: «Δεν παρουσιάστηκαν πειστικά στοιχεία. Επιμένουμε πως τα ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη πραγματοποιούν όλες τους τις πτήσεις σε πλήρη συμμόρφωση με τους διεθνείς κανόνες».
Στις 25 Σεπτεμβρίου, οι ένορκοι του ομοσπονδιακού δικαστηρίου επέστρεψαν κατηγορητήριο με δύο κατηγορίες κατά του πρώην διευθυντή του FBI Τζέημς Κόμεϋ, κατηγορώντας τον για ψευδή δήλωση ενώπιον του Κογκρέσου και παρεμπόδιση σε ποινική υπόθεση.
Η δίωξη ασκήθηκε στο Ομοσπονδιακό Περιφερειακό Δικαστήριο της Ανατολικής Περιφέρειας της Βιρτζίνια, όπως ανακοίνωσε την Πέμπτη το γραφείο του ομοσπονδιακού εισαγγελέα. Οι κατηγορίες σχετίζονται με κατάθεση που έδωσε ο Κόμεϋ σε ακρόαση της Γερουσίας τον Σεπτέμβριο του 2020. Ο πρώην αξιωματούχος του FBI έχει δηλώσει αθώος ως απάντηση στο κατηγορητήριο. Ακολουθούν τα βασικά σημεία.
Γιατί διώκεται ο Κόμεϋ;
Η δίωξη του Κόμεϋ σχετίζεται με κατάθεσή του ενώπιον της Επιτροπής Δικαιοσύνης της Γερουσίας στις 30 Σεπτεμβρίου 2020. Οι λεπτομέρειες προκύπτουν από το κατηγορητήριο που κατατέθηκε την Πέμπτη.
Τρία πρόσωπα στο σχετικό έγγραφο αναφέρονται μόνο με αριθμούς. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο Κόμεϋ υποστήριξε κατά την ακρόαση πως δεν είχε εξουσιοδοτήσει κανέναν άλλον στο FBI να διαρρεύσει ανώνυμα πληροφορίες σε δημοσιογράφους σχετικά με έρευνα του FBI για το «Πρόσωπο 1». Το υπουργείο Δικαιοσύνης υποστηρίζει ότι ο Κόμεϋ γνώριζε πως η δήλωσή του ήταν ψευδής.
Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης ακρόασης, ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ ανέκρινε τον Κόμεϋ αναφορικά με πολιτικά ευαίσθητες έρευνες υπό τη διεύθυνσή του στο FBI, μεταξύ των οποίων η υπόθεση της πρώην υπουργού Εξωτερικών Χίλαρυ Κλίντον σχετικά με τη χρήση ιδιωτικού διακομιστή ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και η διερεύνηση των καταγγελιών περί συμπαιγνίας της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ με τη Ρωσία.
Ο Κρουζ ρώτησε τον Κόμεϋ σχετικά με προηγούμενη κατάθεσή του προς τον πρόεδρο της Επιτροπής Δικαιοσύνης, Τσακ Γκράσλεϋ, όπου ο Κόμεϋ είχε διαβεβαιώσει πως ποτέ δεν ενήργησε ως ανώνυμη πηγή ούτε έδωσε τέτοια εξουσιοδότηση, για τις υποθέσεις Κλίντον ή Τραμπ. Στην ακρόαση του 2020, ο Κόμεϊ επανέλαβε τις θέσεις του, τις οποίες όμως το υπουργείο Δικαιοσύνης θεωρεί ψευδείς.
Ποιες είναι οι κατηγορίες;
Ο Κόμεϋ αντιμετωπίζει δύο κατηγορίες σχετικές με τη μαρτυρία του στις 30 Σεπτεμβρίου 2020. Η πρώτη αφορά το άρθρο 1001 του Ποινικού Κώδικα των ΗΠΑ, που επιτρέπει την άσκηση δίωξης σε όποιον προβεί σε ουσιωδώς ψευδή, πλασματική ή δόλια δήλωση προς αξιωματούχους του εκτελεστικού, νομοθετικού ή δικαστικού κλάδου.
Στην περίπτωση αυτή, ο Κόμεϋ κατηγορείται ότι έκανε ψευδείς δηλώσεις προς το νομοθετικό σώμα, καθώς το υπουργείο Δικαιοσύνης υποστηρίζει ότι είχε εξουσιοδοτήσει τρίτο πρόσωπο να λειτουργήσει ως ανώνυμη πηγή για τις συγκεκριμένες υποθέσεις.
Η δεύτερη κατηγορία, βάσει του άρθρου 1505 του ίδιου κώδικα που αφορά την παρεμπόδιση, σχετίζεται επίσης με τη μαρτυρία στη Γερουσία. Εδώ το κατηγορητήριο υποστηρίζει ότι ο Κόμεϋ, με δόλο, αποπειράθηκε να επηρεάσει και να παρακωλύσει το έργο της Επιτροπής Δικαιοσύνης με ψευδείς και παραπλανητικές δηλώσεις.
Εξωτερική άποψη του Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών Άλμπερτ Β. Μπράιαν στις 25 Σεπτεμβρίου 2025 στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια. Ο πρώην διευθυντής του FBI Τζέημς Κόμεϋ κατηγορήθηκε από ένα μεγάλο δικαστήριο της Βιρτζίνια για ψευδή δήλωση και παρεμπόδιση κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του στο Κογκρέσο το 2020. (Alex Wong/Getty Images)
Απόρριψη μίας κατηγορίας από ενόρκους
Μία επιπλέον κατηγορία που πρότεινε η Εισαγγελία απορρίφθηκε από τους ενόρκους. Σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα, οι εισαγγελείς προσπάθησαν να προσθέσουν μια κατηγορία βάσει του άρθρου 1001, που ισχυριζόταν πως ο Κόμεϋ, ψευδώς ενώπιον γερουσιαστή, ως προς το αν είχε ενημερωθεί για έγκριση σχεδίου από το «Πρόσωπο Ι» σχετικά με το «Πρόσωπο ΙΙ» και τις εκλογές του 2016, ισχυρίστηκε πως δεν θυμόταν κάτι τέτοιο.
Η κατηγορία αυτή πιθανόν σχετιζόταν με αξιολόγηση της CIA, που είχε αποκαλύψει πως η Χίλαρι Κλίντον είχε εγκρίνει ένα σχέδιο ώστε να δυσφημίσει τον Τραμπ διασυνδέοντάς τον με τη Ρωσία.
Παρότι ο Κόμεϋ δήλωσε άγνοια, αποχαρακτηρισμένο έγγραφο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών τον Οκτώβριο του 2020 αμφισβήτησε τον ισχυρισμό του.
Σύμφωνα με τους ομοσπονδιακούς κανόνες, μία κατηγορία απορρίπτεται αν τουλάχιστον 12 από τους 16 ενόρκους κρίνουν ότι δεν υπάρχει επαρκής ένδειξη για περαιτέρω δίωξη.
Σε βίντεο που ανήρτησε στο Instagram, ο Κόμεϋ απάντησε στο κατηγορητήριο, τονίζοντας πως είναι αθώος και δηλώνοντας έτοιμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο. Όπως σημείωσε: «Δεν φοβάμαι. Έχει ραγίσει η καρδιά μου για το υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο ομοσπονδιακό δικαστικό σύστημα και είμαι αθώος. Ας γίνει η δίκη. Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου».
Δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων
Κυβερνητικά στελέχη σχολίασαν πως το κατηγορητήριο καταδεικνύει ότι «κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου».
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ χαιρέτισε την εξέλιξη με ανάρτηση στο Truth Social: «Δικαιοσύνη στην Αμερική. Ένα από τα χειρότερα άτομα που έχει γνωρίσει η χώρα μας είναι ο Τζέημς Κόμεϋ, διεφθαρμένος πρώην επικεφαλής του FBI. Σήμερα κατηγορήθηκε για δύο κακουργήματα λόγω διαφόρων παράνομων και παράτυπων πράξεων. Έκανε τεράστια ζημιά στη χώρα μας για πολύ καιρό και τώρα ξεκινά η διαδικασία απόδοσης ευθυνών για τα εγκλήματά του κατά του έθνους».
Σε ανάρτησή της στο X, η υπουργός Δικαιοσύνης Πάμποντι υπογράμμισε: «Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Το σημερινό κατηγορητήριο αποδεικνύει τη δέσμευση του υπουργείου Δικαιοσύνης να λογοδοτήσουν όσοι καταχρώνται αξιώματα, παραπλανώντας τον αμερικανικό λαό. Θα ακολουθήσουμε τα στοιχεία στην υπόθεση αυτή».
Αντίστοιχα, ο διευθυντής του FBI Κας Πατέλ δήλωσε σε ανάρτησή του στο X: «Για πολύ καιρό, η προηγούμενη διεφθαρμένη ηγεσία και οι συνεργοί της εργαλειοποίησαν τις ομοσπονδιακές διωκτικές αρχές, υπονομεύοντας ιστορικά υπερήφανους θεσμούς και διαβρώνοντας βαθιά την εμπιστοσύνη του κοινού. Η πολιτική εργαλειοποίηση έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τη σκευωρία ‘Russiagate’, ένα ντροπιαστικό κεφάλαιο που συνεχίζουμε να ερευνούμε και να αποκαλύπτουμε. Όλοι – και ειδικά όσοι κατέχουν θέσεις ισχύος – θα λογοδοτήσουν, ανεξαρτήτως θέσης. Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου».
Στο Ρόανοκ, ένα από τα νησιά που συναπαρτίζουν τις απώτερες ακτές (Outer Banks) της Βόρειας Καρολίνας, στις ΗΠΑ, μια πινακίδα καλωσορίζει τους επισκέπτες στον τόπο «γέννησης της πρώτης Αγγλίδας της Αμερικής». Ποια ήταν αυτή; Πώς βρέθηκε εκεί; Ποιοι ήταν οι γονείς της; Και τι της συνέβη; Αυτά τα ερωτήματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών, ωθώντας τους σε μια αναζήτηση της «χαμένης αποικίας».
Η Βιρτζίνια Ντέαρ έρχεται στον χριστιανικό κόσμο. Σκηνή από το θεατρικό έργο «Η χαμένη αποικία». (Φωτογραφία: Cory Godwin)
Ο βρετανικός εποικισμός του Ρόανοκ
Τον 16ο αιώνα, στην ακμή της ισπανικής και πορτογαλικής κυριαρχίας στους ωκεανούς, η νεαρή βασίλισσα Ελισσάβετ Α΄ αποφάσισε να προκαλέσει αυτές τις υπερδυνάμεις υποστηρίζοντας μια αποστολή στον Νέο Κόσμο. Ο Σερ Γουώλτερ Ράλεϊ, αρχηγός της φρουράς της βασίλισσας, οργάνωσε τρία ταξίδια στο Ρόανοκ, τα οποία πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1584 και 1587. Αν και δεν ηγήθηκε ο ίδιος αυτών των αποστολών, του χορηγήθηκε το προνόμιο να εξερευνήσει και να εγκαταστήσει αποικίες σε «απομακρυσμένες, ειδωλολατρικές και βάρβαρες περιοχές, χώρες και εδάφη, που δεν ανήκαν σε κανέναν χριστιανό πρίγκιπα ούτε κατοικούνταν από χριστιανούς».
Το πρώτο ταξίδι, το 1584, ήταν μια αποστολή αναγνώρισης, κατά την οποία συνάντησαν τον Μαντέο, από τη φυλή των Κροάτοαν, και τον Γουαντσέσε των Ρόανοκ, Ινδιάνους που αργότερα ταξίδεψαν στην Αγγλία μαζί με τους άνδρες της βασίλισσας.
Οι ιθαγενείς Αμερικανοί έπαιζαν καθιριστικό ρόλο στην επιβίωση ή κατάρρευση μίας αποικίας. Ιθαγενείς Αμερικανοί ηθοποιοί συμμετέχουν στην παράσταση «Η χαμένη αποικία». (Φωτογραφία: Cory Godwin)
Το δεύτερο ταξίδι, το 1585, είχε ως στόχο την ίδρυση ενός στρατιωτικού οικισμού. Αυτό το ταξίδι έσπειρε τους σπόρους της δυσπιστίας μεταξύ των κάποτε φιλικών ιθαγενών και των ορμητικών και θερμοκέφαλων στρατιωτών. Οι περισσότεροι από τους δεύτερους τελικά επέστρεψαν στην Αγγλία.
Το τρίτο και τελευταίο ταξίδι, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1587, έφερε 117 άνδρες, γυναίκες και παιδιά στις ακτές του Ρόανοκ, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια μόνιμη αγγλική αποικία στον Νέο Κόσμο. Αυτό το ταξίδι συγκεκριμένα θα προκαλούσε πολλές απορίες και εικασίες.
Στο δεύτερο και τρίτο ταξίδι συμμετείχε ένας άνδρας ονόματι Τζον Γουάιτ. Υπηρέτησε ως ζωγράφος της δεύτερης αποστολής, προκειμένου να αποτυπώσει σε σχέδια και πίνακες τους ανθρώπους, τη χλωρίδα και την πανίδα της νέας γης.
Στο τρίτο ταξίδι, διορίστηκε κυβερνήτης της αποικίας, και η κόρη του, Ελεωνόρα Ντέαρ, και ο γαμπρός του, Ανανίας, τον συνόδευσαν για να γίνουν μέλη του νέου οικισμού.
Αντίγραφα σχεδίων και υδατογραφιών του Τζον Γουάιτ από τα ταξίδια του στο Ρόανοκ, στο κέντρο επισκεπτών του Εθνικού Ιστορικού Μνημείου Φορτ Ράλεϊ. Τα πρωτότυπα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. (Lynn Topel)
Όταν οι έποικοι αποβιβάστηκαν στις ακτές, βρήκαν το εγκαταλελειμμένο φρούριο του στρατιωτικού οικισμού και έχτισαν έναν φράχτη γύρω από αυτό. Εγκαταστάθηκαν και έχτισαν νέες κατοικίες. Λίγο αργότερα, στις 18 Αυγούστου 1587, η Ελεωνόρα, που ήταν έγκυος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, γέννησε μια κόρη την οποία ονόμασαν Βιρτζίνια. Αυτό είναι το παιδί που αναφέρεται στην πινακίδα καλωσορίσματος του νησιού Ρόανοκ.
Ωστόσο, με την εποχή της σποράς να πλησιάζει στο τέλος της και την αδυναμία τους να βασιστούν στη βοήθεια των ιθαγενών, ο κυβερνήτης Τζον Γουάιτ, παππούς της μικρής Βιρτζίνια, δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιστρέψει στην πατρίδα για να φέρει τα απαραίτητα εφόδια. Ωατόσο, η απουσία του, που θα διαρκούσε λίγους μήνες, εξελίχθηκε σε τριετή αναμονή. Η Αγγλία βρισκόταν σε πόλεμο με την Ισπανία και όλα τα πλοία είχαν επιστρατευτεί για να αντιμετωπίσουν την τρομερή ισπανική αρμάδα.
Μόνο το 1590 κατάφερε τελικά ο Γουάιτ να εξασφαλίσει πλοίο για να επιστρέψει στο Ρόανοκ με προμήθειες. Προσέγγισε τις ακτές την ημέρα των γενεθλίων της εγγονής του, αλλά όταν έφτασε στον οικισμό, τον βρήκε εγκαταλελειμμένο. Δεν υπήρχαν σημάδια καταστροφής που να υποδηλώνουν εχθρική συμπεριφορά των ιθαγενών. Μια ένδειξη που αποτελούνταν από τα γράμματα «CRO» ήταν χαραγμένη σε ένα δέντρο. Σύμφωνα με έναν προκαθορισμένο κώδικα, αν οι άποικοι έπρεπε να φύγουν σε περίπτωση κινδύνου, έπρεπε να χαράξουν ένα σταυρό πάνω ή κάτω από τα γράμματα, αλλά δεν υπήρχε κανένας. Η λέξη «Croatoan», η φυλή του Μαντέο, που παρέμενε φιλική προς τους εποίκους, βρέθηκε επίσης στην είσοδο του οικισμού. Μήπως είχαν πάει στη γη των ιθαγενών εκείνης της φυλής, στο νησί νότια του Ρόανοκ; Μπόρεσαν να επιβιώσουν από έναν σκληρό χειμώνα χωρίς προμήθειες; Τι συνέβη πραγματικά σε αυτή την ομάδα των εκατό και πλέον εποίκων;
Ένα ‘δέντρο’ με χαραγμένα τα γράμματα «CRO», μέρος του σκηνικού της παράστασης «Η χαμένη αποικία». (Sarah Stierch/CC BY 4.0)
Το ανεξιχνίαστο μυστήριο
Ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα, υπάρχουν ποικίλες θεωρίες για το τι μπορεί να συνέβη σε αυτή την ομάδα πρώτων Άγγλων εποίκων. Παρά τα αρχαιολογικά ευρήματα και την ιστορική έρευνα, οι διαφωνίες και οι συζητήσεις καλά κρατούν στην επιστημονική κοινότητα.
Το Εθνικό Ιστορικό Μνημείο Fort Raleigh, που βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού Ρόανοκ, στεγάζει τον χώρο όπου βρίσκονται τα χωματουργικά έργα που έγιναν από τα μέλη του δεύτερου ταξιδιού στο Ρόανοκ. Οι γνώσεις του δασοφύλακα και ένα σύντομο εισαγωγικό βίντεο θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε το ιστορικό υπόβαθρο αυτών των τριών ταξιδιών, ενώ υπάρχουν και πολλά εκθέματα.
Όταν ρωτήσαμε για την τύχη των πρώτων εποίκων, ο δασοφύλακας μας εξήγησε ότι είναι πιθανό να αναγκάστηκαν να χωριστούν, καθώς καμία φυλή ιθαγενών δεν θα μπορούσε να συντηρήσει μια τόσο μεγάλη ομάδα, ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες. Υπάρχουν θεωρίες ότι μερικοί μπορεί να βρήκαν καταφύγιο στη φυλή Κροατόαν του Μαντέο, ενώ άλλοι μπορεί να μετακόμισαν στην ηπειρωτική χώρα, όπου φαίνεται πως είχε δρομολογηθεί η ανέγερση ενός ακόμη οικισμού.
Ο χώρος των επιχωματώσεων που αποτελούσε μέρος του στρατιωτικού οικισμού του δεύτερου ταξιδιού στο Ρόανοκ, ακριβώς πίσω από το κέντρο επισκεπτών του Εθνικού Ιστορικού Μνημείου Φορτ Ράλεϊ. (Lynn Topel)
Ο Σκοτ Ντώσον, ωστόσο, έχει άλλες ιδέες. Είχε ακούσει από καιρό τις ιστορίες για την αποικία του Ρόανοκ και έκανε τη δική του έρευνα. Ως ερασιτέχνης αρχαιολόγος, κατάφερε να εντοπίσει μια τοποθεσία όπου αυτός και η ομάδα του ανακάλυψαν κάννες όπλων, οικιακά σκεύη, μάρκες της Νυρεμβέργης, ακόμη και τμήματα ενός ξίφους, τα οποία σαφώς δεν προέρχονταν από τους Κροατόαν. Για τον ίδιο και την ομάδα του δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αποικία δεν χάθηκε ποτέ και ότι οι κάτοικοί της έφτασαν στο νησί Χαττέρας, την πατρίδα των Κροατόαν. Για να ακολουθήσουν αυτό το στοιχείο, οι επισκέπτες θα πρέπει να οδηγήσουν για περισσότερο από μία ώρα από το Μαντέο μέχρι το Μουσείο της Χαμένης Αποικίας στο Μπάξτον, όπου υπάρχουν μερικά από αυτά τα αντικείμενα στο μουσείο, το οποίο διευθύνει ο Ντώσον, και μπορεί να ακούσουν και τον ίδιο να μιλάει για τις ανακαλύψεις του.
Το Μουσείο της Χαμένης Αποικίας και το πωλητήριό του στο Μπάξτον, στο νησί Χαττέρας, φιλοξενεί μερικά από τα αντικείμενα που ανακάλυψε η Ιστορική Εταιρεία των Κροατόαν. (Ευγενική παραχώρηση του Μουσείου και Καταστήματος Αναμνηστικών Lost Colony)
Στο Buxton Munch, εστιατόριο που λειτουργεί από το 1999 στο Μπάξτον, στο νησί Χαττέρας, σερβίρονται τάκος με γαρίδες, σαλάτα τάκος με καβούρι, quesadilla με καβούρι και πολλά άλλα. (Ευγενική παραχώρηση του VisitNC.com)
Ένα ταξίδι για όλη την οικογένεια
Για τα μικρά παιδιά, υπάρχουν δύο μέρη όπου μπορούν να απορροφήσουν όλη αυτή την πλούσια ιστορία. Το πρώτο μέρος είναι το Roanoke Island Festival Park, όπου οι επισκέπτες μπορούν να επισκεφθούν τέσσερις διαφορετικές περιοχές με ένα εισιτήριο. Εδώ, οι μικροί επισκέπτες μπορούν να διασκεδάσουν με διαδραστικές δραστηριότητες στο μουσείο, να επιβιβαστούν σε βάρκες και να δοκιμάσουν κοστούμια. Στη συνέχεια, θα εξερευνήσουν τον χώρο των αυτόχθονων ινδιάνικων φυλών, όπου μπορούν να δουν το εσωτερικό ενός μακρόστενου σπιτιού και ενός σκαφωτού κανό. Μετά, μια επίσκεψη στους εποίκους, όπως ο σιδηρουργός, ο ξυλουργός και ο δεσμοφύλακας στον οικισμό του πάρκου, ντυμένους με ρούχα εποχής, είναι απαραίτητη για να μάθετε για τη ζωή στις πρώτες αποικίες. Το αποκορύφωμα είναι η επίσκεψη σε ένα αντίγραφο ενός από τα μεσαίου μεγέθους σκάφη που χρησιμοποίησαν οι έποικοι του Ρόανοκ για να διασχίσουν τον Ατλαντικό Ωκεανό. Θα μείνετε έκπληκτοι με το πόσοι επιβάτες μπορούσαν να χωρέσουν σε αυτό το σκάφος των 50 τόνων.
Το πλοίο Elizabeth II είναι αντίγραφο του Elizabeth, χωρητικότητας 50 τόνων, που χρησιμοποίησαν οι έποικοι του Ρόανοκ για να ταξιδέψουν στον Νέο Κόσμο. Βρίσκεται στο Roanoke Island Festival Park και κατασκευάστηκε το 1983 για να τιμήσει την 400ή επέτειο εκείνων των ταξιδιών. (Ευγενική παραχώρηση του VisitNC.com)
Κατευθυνθείτε επίσης προς το Waterside Theatre, ακριβώς δίπλα στο Φορτ Ράλεϊ, για να παρακολουθήσετε την απογευματινή παράσταση του «The Lost Colony». Το έργο, που γράφτηκε το 1937 από τον βραβευμένο με Πούλιτζερ συγγραφέα Πωλ Γκρην, είναι ένα από τα μακροβιότερα υπαίθρια συμφωνικά έργα στην Αμερική. Παρουσιάζει την ιστορία και μια επανερμηνεία των γεγονότων που έζησαν οι έποικοι κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο νησί, χρησιμοποιώντας ξύλινες μαριονέτες ζώων και υψηλής τεχνολογίας προβολές.
Πολλοί διάσημοι ηθοποιοί ξεκίνησαν την καριέρα τους στη σκηνή του έργου «Η χαμένη αποικία» από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκε, το 1937. (Ευγενική παραχώρηση του VisitNC.com)
Με την πλούσια ιστορία τους, τα νησιά Ρόανοκ και Χαττέρας επιτρέπουν στους επισκέπτες να φανταστούν πώς ήταν η ζωή σε στις αμμώδεις ακτές τους. Με την επιστημονική κοινότητα να αδυνατεί να καταλήξει σε ένα βέβαιο συμπέρασμα για το τι συνέβη στους εποίκους, η τύχη τους συνεχίζει να γοητεύει τον κόσμο 438 χρόνια αργότερα.
Δύο γεγονότα που συνέπεσαν χρονικά μέσα στον Σεπτέμβριο φώτισαν με ιδιαίτερο τρόπο τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριάρχη στη διεθνή σκηνή: η συνάντησή του στον Λευκό Οίκο με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και τον αντιπρόεδρο Τζ. Ντ. Βανς, και η απονομή του Βραβείου Τέμπλετον στη Νέα Υόρκη, μιας από τις σημαντικότερες διεθνείς διακρίσεις στον χώρο της θρησκείας και της φιλοσοφίας.
Τα δύο αυτά γεγονότα, αν ιδωθούν μαζί, αναδεικνύουν το ευρύ φάσμα επιρροής του Φαναρίου, από τη γεωπολιτική και τη θρησκευτική διπλωματία μέχρι την παγκόσμια ηθική πρόκληση της προστασίας του περιβάλλοντος.
Η Ορθοδοξία ως παράγοντας ισχύος
Η παρουσία του Πατριάρχη στο Οβάλ γραφείο δεν ήταν απλώς εθιμοτυπική. Θίχτηκαν ζητήματα με βαρύτητα όπως η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, η προστασία των θρησκευτικών ελευθεριών στην Τουρκία, οι ειρηνευτικές προοπτικές στην Ουκρανία, η επικείμενη επέτειος των 1.700 ετών από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, επί τρεις δεκαετίες στον θρόνο, έχει διαμορφώσει έναν ρόλο που υπερβαίνει τον εκκλησιαστικό του τίτλο ως primus inter pares (πρώτος μεταξύ ίσων).Η παρουσία του στον Λευκό Οίκο υπογράμμισε τη διεθνή του ακτινοβολία, αλλά και το γεγονός ότι το Φανάρι παραμένει σημείο αναφοράς στις σχέσεις Ανατολής και Δύσης.
Το βραβείο Τέμπλετον και η πίστη που συνομιλεί με την επιστήμη
Στις 24 Σεπτεμβρίου, σε τελετή στη Νέα Υόρκη, ο Οικουμενικός Πατριάρχης παρέλαβε το Βραβείο Τέμπλετον, μια διάκριση που από το 1972 τιμά προσωπικότητες που γεφυρώνουν θρησκεία και επιστήμη, μεταξύ των οποίων η Μητέρα Τερέζα, ο Θιβετιανός πνευματικός ηγέτης Δαλάι Λάμα, ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης και αρχιεπίσκοπος Νότιας Αφρικής Ντέσμοντ Τούτου και ο Βρετανός αστροφυσικός και πρώην πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου Μάρτιν Ρις.
Στην ομιλία του με τίτλο « Όπου ο ουρανός συναντά τη γη: Στοχασμός για την πίστη, την επιστήμη και τον πλανήτη μας», ο Πατριάρχης τόνισε την ανάγκη να ξεπεραστεί η αποξένωση ανάμεσα σε θεολογία και επιστήμη, τη σημασία να αντιμετωπιστεί η περιβαλλοντική κρίση ως ηθική και πνευματική πρόκληση, την ανάγκη άσκησης μέτρου απέναντι στην υπερκατανάλωση, την ευθύνη απέναντι στα παιδιά που χάνουν την ελπίδα για το μέλλον.
«Η επιστημονική γνώση υπάρχει, οι πνευματικοί πόροι επαρκούν, τα τεχνολογικά εργαλεία είναι διαθέσιμα, αυτό που λείπει είναι η βούληση», υπογράμμισε με έμφαση.
Το έπαθλο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων που συνοδεύει το βραβείο θα στηρίξει τις πρωτοβουλίες του Πατριαρχείου για την προώθηση της περιβαλλοντικής συνείδησης και τη γεφύρωση πίστης και επιστήμης.
Ο Πατριάρχης ως διεθνής παράγοντας: Σταυροδρόμι γεωπολιτικής και οικολογικής ηθικής
Αν συνδυάσει κανείς τα δύο γεγονότα, αναδεικνύεται η διπλή αποστολή του Πατριαρχείου:
1. Γεωπολιτική: Να λειτουργεί ως παράγοντας ισορροπίας, υπερασπιζόμενο θρησκευτικές ελευθερίες και ενότητα των χριστιανών.
2. Οικολογική και πνευματική: Να υπενθυμίζει ότι η κρίση του περιβάλλοντος δεν είναι απλώς τεχνικό ή πολιτικό ζήτημα, αλλά βαθιά ηθικό και πνευματικό.
Στην Ουάσιγκτον, ο Πατριάρχης συνομίλησε ως «ηγέτης μεταξύ ηγετών». Στη Νέα Υόρκη, παρέλαβε ένα βραβείο που τον τοποθετεί ανάμεσα σε προσωπικότητες με παγκόσμια ηθική επιρροή. Και στις δύο περιπτώσεις, το μήνυμα είναι κοινό: το Φανάρι δεν είναι απλώς μια εκκλησιαστική έδρα, αλλά πυλώνας διαλόγου, ειρήνης και ευθύνης για το μέλλον του πλανήτη.
Η διεθνής προβολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου πρέπει να μεταφραστεί σε πρακτική στήριξη για την Ελλάδα και τον απανταχού ελληνισμό στο θέμα της επαναλειτουργίας της Χάλκης, στη στήριξη των κοινοτήτων της Κωνσταντινούπολης, στη προβολή του ρόλου του Φαναρίου ως γέφυρας πολιτισμών.
Τι σημαίνει για την Ελλάδα
Η διπλή αυτή διεθνής προβολή του Πατριάρχη έχει καθοριστική σημασία και για τη χώρα μας:
1. Ενισχύει την εικόνα του Ελληνισμού: Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποτελεί θεσμικά τη Μεγάλη του Γένους Εκκλησία. Κάθε διεθνής του ανάδειξη αντανακλά στον ελληνισμό, ενισχύοντας την πολιτισμική και πνευματική παρουσία της Ελλάδας στην παγκόσμια σκηνή.
2. Αποτελεί διπλωματικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας: Η συζήτηση για τη Χάλκη στον Λευκό Οίκο αναβαθμίζει το θέμα σε διεθνές επίπεδο. Αυτό δίνει στην Αθήνα έναν ισχυρό μοχλό πίεσης προς την Άγκυρα για τον σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών και την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.
3. Αναπτύσσει στρατηγικούς δεσμούς με τις ΗΠΑ: Η στενή σχέση του Πατριάρχη με τον αμερικανικό πολιτικό κόσμο ενισχύει τη θέση της Ελλάδας στο πλέγμα Ουάσιγκτον–Αθήνα, δημιουργώντας ευκαιρίες για στρατηγικές συνέργειες σε ζητήματα γεωπολιτικής και θρησκευτικής ελευθερίας. Ενισχύει την εικόνα ότι οι ελληνικές αξίες και η Ορθοδοξία βρίσκονται στον πυρήνα των συζητήσεων για τα χριστιανικά θεμέλια της Δύσης.
4. Προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό: Η βράβευση με το Τέμπλετον τοποθετεί τον Πατριάρχη δίπλα σε προσωπικότητες όπως ο Δαλάι Λάμα και η Μητέρα Τερέζα. Η Ελλάδα αναδεικνύεται έτσι ως κοιτίδα πολιτισμού που συνδυάζει φιλοσοφία, επιστήμη και πνευματικότητα.
5. Ενδυναμώνει τον απόδημο ελληνισμό: Οι ελληνικές κοινότητες της διασποράς, ιδίως των ΗΠΑ, μπορούν να αξιοποιήσουν την παγκόσμια ακτινοβολία του Πατριάρχη ως σημείο ενότητας, ενίσχυσης του κύρους τους και προώθησης των εθνικών θεμάτων.
Ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον 21ο αιώνα είναι να γεφυρώνει κόσμους και να υπενθυμίζει ότι η αλήθεια της πίστης δεν είναι αντίθετη με τη λογική της επιστήμης, αλλά μαζί μπορούν να υπηρετήσουν τον άνθρωπο και τη δημιουργία.
Η Ελλάδα, διαχρονικά πέρασμα πολιτισμών και λαών, βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο ενός φαινομένου που θέτει σε δοκιμασία τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές της αξίες: την παράνομη μετανάστευση. Οι καταγραφές των τελευταίων ετών, αλλά και οι μαρτυρίες από το πεδίο – όπως αποτυπώνονται σε συνεντεύξεις κατοίκων στα νότια σύνορα – αναδεικνύουν ένα τοπίο γεμάτο αντιθέσεις, προκλήσεις και αλληγορικές διαδρομές που θυμίζουν το πέρασμα ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί, όμως πίσω από αυτούς κρύβονται παθογένειες, φτώχεια, κρίση αξιών, ακρότητες που απειλούν την κοινωνική συνοχή. Στο κέντρο του διλήμματος, η μάχη ανάμεσα στον ανθρωπισμό και την κοινωνική ασφάλεια, ανάμεσα στη διατήρηση του παραδοσιακού ήθους και της αποσταθεροποίησης.
Η κάθε μεταναστευτική ροή έχει ως αφετηρία της μια συγκλονιστική δέσμη ιστοριών φτώχειας, συγκρούσεων, υποσιτισμού. Ένας στους πέντε ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες περιοχές ζει με λιγότερο από 1,25 δολάριο την ημέρα, ενώ η φτώχεια δεν περιορίζεται μόνο στην έλλειψη εισοδήματος και τροφής, αλλά εκτείνεται και στην έλλειψη πρόσβασης σε εκπαίδευση, ιατρική φροντίδα και βασικές υποδομές. Δυσχέρειες και κίνδυνοι ωθούν εκατομμύρια να πάρουν επισφαλείς δρόμους που θα οδηγήσουν δυνητικά σε μια καλύτερη ζωή. Τα παιδιά είναι τα πιο ευάλωτα. Παρόλα αυτά, παρατηρείται σταθερά ότι η συντριπτική πλειοψηφία που εισέρχεται στην Ελλάδα είναι νέοι άντρες.
Επιπτώσεις της παράνομης μετανάστευσης στην Ελλάδα
Η παράνομη μετανάστευση έχει για την Ελλάδα πολύπλευρες επιπτώσεις. Από την οικονομία έως ζητήματα εθνικής συνοχής, το φαινόμενο επηρεάζει κάθε συνιστώσα της κοινωνίας. Οι αρμόδιοι συχνά επισημαίνουν ότι ο μεγάλος αριθμός αφίξεων δοκιμάζει τα όρια των υποδομών, της υγείας, της εκπαίδευσης και της ασφάλειας. Η ανεργία και η εγκληματικότητα αυξάνονται, οι μισθοί πιέζονται , ενώ παράλληλα η ‘γκετοποίηση’ και η δημιουργία καταυλισμών προκαλούν ποικίλα ζητήματα. Οι κοινωνικές συνέπειες είναι εξίσου σημαντικές: από την εκμετάλλευση των μεταναστών και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, έως τη χρήση του μεταναστευτικού από πολιτικά και μιντιακά συμφέροντα π.χ. για αποπροσανατολισμό ή ενίσχυση πολιτικών ρητορικών. Η Ελλάδα καλείται να διαχειριστεί αυτές τις προκλήσεις διαθέτοντας περιορισμένους πόρους και γηρασμένο πληθυσμό.
Τα τελευταία χρόνια, τα νούμερα των αφίξεων καταγράφουν αυξομειώσεις. Ενδεικτικά, μόνο το 2019 καταγράφηκαν περισσότερες από 55.000 αφίξεις. Το μεγάλο αυτό κύμα, από την Ανατολή και την Αφρική κυρίως, δημιουργεί νέες προκλήσεις για τη χώρα και θέτει ολοένα και ψηλότερα τα όρια ανοχής της κοινωνίας, μιας κοινωνίας με βαρύ δημογραφικό πρόβλημα. Κάθε χρόνο, μια μεσαία πόλη εξαφανίζεται δημογραφικά, ενώ μια νέα ‘γεννιέται’ ως προϊόν της παράνομης μετανάστευσης. Από τα νησιά έως την ενδοχώρα, εμφανίζονται κέντρα φιλοξενίας το ένα μετά το άλλο, ενώ την ίδια στιγμή αντίστοιχου πληθυσμού χωριά ερημώνουν. Αυτού του είδους η αντικατάσταση, για την οποία δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, προκαλεί αρκετή ανησυχία σε μια μερίδα της κοινωνίας.
Κάθε πολιτική ή κοινωνική προσέγγιση απέναντι στη μεταναστευτική κρίση μοιάζει με πέρασμα ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, τα δύο μυθικά τέρατα που λειτουργούν ως αλληγορία των δύο άκρων. Από τη μια, η αδιαλλαξία και ο ακραίος αποκλεισμός που θέτουν τη χώρα στη δίνη της απομόνωσης· από την άλλη, η άκριτη επιείκεια που διαβρώνει την κοινωνική συνοχή, οδηγώντας στον εσωτερικό εκφυλισμό και την αισθητή απώλεια ταυτότητας. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ακραίες φωνές – είτε μιλούν για «πλήρη απώθηση» είτε για «ολοκληρωτική αποδοχή» – συχνά καταλήγουν σε διχασμούς και επικίνδυνες γενικεύσεις . Κάθε επιλογή ενέχει ρίσκο, και κάθε κίνηση απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, με την κοινωνία να βρίσκεται σε οριακή ισορροπία.
Οι πολιτικές ηγεσίες και τα μέσα ενημέρωσης φέρουν μεγάλη ευθύνη, συχνά χρησιμοποιώντας το ζήτημα ως μοχλό πίεσης για εξυπηρέτηση πολιτικών στόχων. Το τίμημα είναι η διάβρωση του δημοκρατικού διαλόγου και η πόλωση της κοινωνίας.
Μέσα σε αυτή τη δίνη, το ελληνικό υπόστρωμα ανθρωπιάς και οι παραδοσιακές αξίες – φιλοξενία, αλληλεγγύη, σεβασμός της αξιοπρέπειας – αναδεικνύονται ως τα πραγματικά αναχώματα απέναντι στις ακρότητες. Η ιστορία διδάσκει ότι ο ακραίος αποκλεισμός διαβρώνει το υπόβαθρο της κοινωνίας, ενώ η απώλεια μέτρου οδηγεί στην αποδυνάμωση των ίδιων των αξιών. Η ουσιαστική πρόκληση είναι να σταθούμε ανάμεσα στα δύο άκρα, να θωρακίσουμε την κοινωνική συνοχή χωρίς να απαρνηθούμε την ανθρωπιά, και να παλέψουμε για ένα αύριο που συνδυάζει πρόοδο, ασφάλεια, και δικαιοσύνη. Παρά τις δυσκολίες και τις διαφωνίες, η τελική ευθύνη του πολίτη είναι να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα των παραδοσιακών καλών αξιών ώστε να μη χαθεί το ανθρώπινο πρόσωπο της κοινωνίας, ακόμη κι όταν οι αμείλικτοι αριθμοί επιμένουν να δίνουν την εικόνα μιας παγκόσμιας κρίσης.
Το πέρασμα της Ελλάδας ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της σύγχρονης μεταναστευτικής πραγματικότητας αποτελεί μια διαρκή δοκιμασία συλλογικής ωριμότητας. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προκλήσεις είναι ανυπέρβλητες όταν λείπουν το μέτρο και η ανθρωπιά. Η μονόπλευρη εστίαση στα άκρα μόνο νέους διχασμούς μπορεί να γεννήσει· η πραγματική διέξοδος βρίσκεται στη διατήρηση του μέτρου και στην ανανέωση της πίστης στην κουλτούρα που διαμόρφωσε τη συλλογική ταυτότητα αυτής της χώρας.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.
Στις 4 Σεπτεμβρίου 2025, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Κολομβίας επικύρωσε οριστικά τον νόμο 2385 του 2024 που απαγορεύει την ταυρομαχία σε εθνικό επίπεδο, επεκτείνοντας ταυτόχρονα την απαγόρευση και σε άλλα αθλήματα που εμπλέκουν κακοποίηση ζώων, συμπεριλαμβανομένων των κοκκορομαχιών.
Η απόφαση αυτή αποτελεί μια σημαντική νίκη για τις φιλοζωικές οργανώσεις παγκοσμίως, όπως τη World Animal Protection, η οποία είχε προωθήσει ενεργά το ζήτημα της κατάργησης των θεαμάτων που περιλαμβάνουν κακοποίηση ζώων.
Η νομοθετική διαδικασία ξεκίνησε τον Μάιο του 2024, όταν το Κογκρέσο της Κολομβίας ψήφισε τη λεγόμενη «Νο Μας Ολέ» (No Más Olé) νομοθεσία με 93 ψήφους υπέρ και 2 κατά. Τον Ιούλιο του 2024, ο πρόεδρος Γκουστάβο Πέτρο υπέγραψε το νομοσχέδιο σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στην αρένα της Μπογοτά, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Δεν μπορούμε να λέμε στον κόσμο ότι το να σκοτώνουμε ζωντανά και αισθανόμενα όντα για διασκέδαση είναι πολιτισμός».
Το Συνταγματικό Δικαστήριο όχι μόνο επιβεβαίωσε την εγκυρότητα του νόμου, αλλά επέκτεινε την απαγόρευση σε όλες τις μορφές θεαμάτων που προκαλούν κακοποίηση στα ζώα. Συγκεκριμένα, η απόφαση καλύπτει:
Ταυρομαχίες όλων των τύπων (corridas de toros, rejoneo, novilladas, becerradas, tientas)
Corralejas – θεάματα όπου το κοινό συμμετέχει στην τιμωρία των ταύρων
Coleo – παραδοσιακό άθλημα όπου οι αναβάτες ρίχνουν τους ταύρους τραβώντας τους από την ουρά
Κοκκορομαχίες
Η απόφαση του δικαστηρίου βασίστηκε στην «αδιάσειστη αρχή ότι η κακοποίηση ζώων που είναι εγγενής σε αυτές τις δραστηριότητες παραβιάζει τις συνταγματικές αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ευημερίας των ζωντανών όντων».
Οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις
Η απόφαση επηρεάζει σημαντικό αριθμό οικογενειών που εξαρτώνται από αυτές τις δραστηριότητες. Σύμφωνα με την Κολομβιανή Ομοσπονδία Κοκκορομαχιών, περίπου 290.000 οικογένειες εξαρτώνται από την οργάνωση κοκκορομαχιών, ενώ εκτιμάται ότι υπάρχουν γύρω στο ένα εκατομμύριο οπαδοί.
Για να μετριαστεί η οικονομική επίπτωση, το δικαστήριο έχει καθορίσει περίοδο μετάβασης τριών ετών. Οι ταυρομαχίες θα απαγορευτούν πλήρως το 2027, ενώ οι κοκκορομαχίες θα καταργηθούν οριστικά το 2028.
Με αυτή την απόφαση, η Κολομβία γίνεται πρότυπο για άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου παραδοσιακά επιτρέπονται τέτοια θεάματα. Μόλις επτά χώρες παγκοσμίως συνεχίζουν να επιτρέπουν την ταυρομαχία: Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Μεξικό, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Περού, αν και πολλές τοπικές κυβερνήσεις εντός αυτών των χωρών έχουν επιβάλει δικές τους απαγορεύσεις.
Η οργάνωση CAS International, μέλος του Διεθνούς Δικτύου κατά της Ταυρομαχίας που αριθμεί πάνω από 60 οργανώσεις παγκοσμίως, είχε στείλει πολλαπλές επιστολές στο Συνταγματικό Δικαστήριο υποστηρίζοντας την απαγόρευση.
Η οργάνωση Αντίφα βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα, καθώς ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ την χαρακτήρισε τρομοκρατική οργάνωση.
Η οργάνωση υπήρξε αρχικά μέρος των επιχειρήσεων της Σοβιετικής Ένωσης για την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής δικτατορίας στη Γερμανία και εργάστηκε για να χαρακτηρίσει όλα τα αντίπαλα κόμματα ως «φασιστικά».
Η ίδρυση της μπορεί να ανιχνευθεί στο «ενιαίο μέτωπο» της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) της Σοβιετικής Ένωσης κατά το Τρίτο Παγκόσμιο Συνέδριο στη Μόσχα τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1921, σύμφωνα με το γερμανικό φυλλάδιο «80 Χρόνια Αντιφασιστικής Δράσης» του Μπερντ Λάνγκερ (Bernd Langer), που εκδόθηκε από την Ένωση για την Προώθηση της Αντιφασιστικής Κουλτούρας. Ο Λάνγκερ υπήρξε πρώην μέλος της Αυτόνομης Αντίφα (Autonome Antifa), που κάποτε ήταν μία από τις μεγαλύτερες οργανώσεις Αντίφα στη Γερμανία και διαλύθηκε το 2004.
Η Σοβιετική Ένωση συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις πιο βίαιες δικτατορίες του κόσμου, έχοντας σκοτώσει περίπου 20 εκατομμύρια ανθρώπους, σύμφωνα με το «Μαύρο Βιβλίο του Κομμουνισμού» («The Black Book of Communism») που εκδόθηκε από το Harvard University Press. Όσον αφορά τη βία, το σοβιετικό καθεστώς υστερούσε μόνο σε σχέση με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας υπό τον Μάο Τσετούνγκ, το οποίο ευθύνεται για τον θάνατο περίπου 65 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η ιδέα της στρατηγικής του ενιαίου μετώπου ήταν να συγκεντρώσει αριστερές οργανώσεις με σκοπό την υποκίνηση κομμουνιστικής επανάστασης. Οι Σοβιετικοί πίστευαν ότι, μετά την επανάσταση στη Ρωσία το 1917, ο κομμουνισμός θα εξαπλωνόταν στη Γερμανία, καθώς η χώρα είχε το δεύτερο μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD).
Ήταν στο Τέταρτο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομιντέρν το 1922 που το σχέδιο πήρε σάρκα και οστά. Η Μόσχα διαμόρφωσε το σύνθημα «Προς τις Μάζες» για τη στρατηγική του ενιαίου μετώπου και επιδίωξε να ενώσει τα διάφορα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα της Γερμανίας κάτω από μία ενιαία ιδεολογική σημαία που ήλεγχε.
«Το ‘ενιαίο μέτωπο’ επομένως δεν σήμαινε ισότιμη συνεργασία μεταξύ διαφορετικών οργανώσεων, αλλά την κυριαρχία του εργατικού κινήματος από τους κομμουνιστές», έγραψε ο Λάνγκερ.
Ο Μπενίτο Μουσσολίνι, μαρξιστής και σοσιαλιστής που είχε αποπεμφθεί από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας το 1914 λόγω της υποστήριξής του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ίδρυσε αργότερα το φασιστικό κίνημα ως δικό του πολιτικό κόμμα. Ανέλαβε την εξουσία με την «Πορεία προς τη Ρώμη» τον Οκτώβριο του 1922.
Στη Γερμανία, ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, γνωστού ως Ναζιστικό Κόμμα, το 1921. Το 1923 επιχείρησε πραξικόπημα.
Το KPD αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το λάβαρο του αντιφασισμού για να δημιουργήσει ένα κίνημα. Ωστόσο, ο Λάνγκερ σημείωσε ότι για το KPD οι έννοιες «φασισμός» και «αντιφασισμός» ήταν «αδιαχώριστες» και ότι ο όρος «φασισμός» λειτουργούσε απλώς ως ρητορικό όπλο για να στηρίξει την επιθετική του αντιπολίτευση.
Τόσο τα κομμουνιστικά όσο και τα φασιστικά συστήματα βασίζονταν στον κολεκτιβισμό και στις κεντρικά σχεδιασμένες οικονομίες. Και τα δύο πρότειναν συστήματα στα οποία το άτομο ελεγχόταν αυστηρά από ένα ισχυρό κράτος και τα δύο ευθύνονταν για μαζικές θηριωδίες και γενοκτονίες.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του 2016 της εγχώριας υπηρεσίας πληροφοριών της Γερμανίας, της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας για την Προστασία του Συντάγματος, από την οπτική των «αριστερών εξτρεμιστών» η ετικέτα «φασισμός» που προωθεί η Αντίφα δεν αναφέρεται συχνά στον πραγματικό φασισμό, αλλά αποτελεί απλώς μια ταμπέλα που αποδίδεται στον «καπιταλισμό».
Ενώ οι αριστεροί εξτρεμιστές ισχυρίζονται ότι πολεμούν τον «φασισμό» όταν εξαπολύουν τις επιθέσεις τους σε άλλες ομάδες, η έκθεση αναφέρει ότι ο όρος «φασισμός» έχει διπλή σημασία στην ιδεολογία της άκρας αριστεράς, δηλώνοντας την «πάλη κατά του καπιταλιστικού συστήματος».
Αυτό ίσχυε από την αρχή, σύμφωνα με τον Λάνγκερ. Για τους κομμουνιστές στη Γερμανία, «αντιφασισμός» σήμαινε απλώς «αντικαπιταλισμός». Σημείωσε ότι οι όροι λειτουργούσαν απλώς ως «πολεμική ρητορική» στο πλαίσιο ενός «πολιτικού λεξιλογίου».
Μία περιγραφή της Αντίφα στην ιστοσελίδα της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας για την Προστασία του Συντάγματος αναφέρει ότι η οργάνωση εξακολουθεί να διατηρεί αυτόν τον ίδιο βασικό ορισμό του καπιταλισμού ως «φασισμού».
«Υποστηρίζουν ότι το καπιταλιστικό κράτος παράγει τον φασισμό ή τουλάχιστον τον ανέχεται», αναφέρει η ιστοσελίδα. «Επομένως, ο αντιφασισμός στρέφεται όχι μόνο κατά πραγματικών ή υποτιθέμενων δεξιών εξτρεμιστών, αλλά και πάντα κατά του κράτους και των εκπροσώπων του, ιδίως μελών των αρχών ασφαλείας».
Ο Λάνγκερ έγραψε ότι, ιστορικά, χαρακτηρίζοντας τα αντικαπιταλιστικά συμφέροντα του κομμουνιστικού κινήματος ως «αντιφασισμό», το KPD μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτή τη ρητορική για να χαρακτηρίσει όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα ως φασιστικά.
«Σύμφωνα με αυτό, τα άλλα κόμματα που αντιτίθεντο στο KPD ήταν φασιστικά, ιδιαίτερα το [Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας]», έγραψε.
Έτσι, με έναν τρόπο που σήμερα θα θεωρούνταν ειρωνικός, η ομάδα που οι κομμουνιστές «αντιφασίστες» στόχευσαν περισσότερο με την καινούρια τους ετικέτα του «φασισμού» ήταν οι σοσιαλδημοκράτες.
Στις 23 Αυγούστου 1923, το Πολίτμπιρο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας πραγματοποίησε μυστική συνεδρίαση και, σύμφωνα με τον Λάνγκερ, «όλοι οι σημαντικοί αξιωματούχοι τάχθηκαν υπέρ μιας ένοπλης εξέγερσης στη Γερμανία».
Το KPD ήταν στην πρώτη γραμμή αυτής της κίνησης, ξεκινώντας ένα κίνημα υπό το λάβαρο της Δράσης Ενιαίου Μετώπου και δίνοντας στην ένοπλη «αντιφασιστική» του πτέρυγα το όνομα Antifaschistische Aktion («Αντιφασιστική Δράση»), ένα όνομα που εξακολουθεί να φέρει η Αντίφα στη Γερμανία. Οι οργανώσεις Αντίφα σε άλλες χώρες έχουν τις ρίζες τους σε αυτό το κίνημα.
Το Συνέδριο Ενότητας των Αντιφασιστών, που διεξήχθη στην Όπερα της Φιλαρμονικής του Βερολίνου στις 10 Ιουλίου 1932. (Public Domain)
Εκείνη την εποχή, ο Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα είχαν αρχίσει να αναδύονται στη διεθνή σκηνή και το Ναζιστικό Κόμμα χρησιμοποιούσε μια ομάδα παρόμοια με την Antifaschistische Aktion στην εφαρμογή πολιτικής βίας και εκφοβισμού, γνωστή ως «ταγμάτα εφόδου» (SA – Sturmabteilung).
Η Antifaschistische Aktion, στο μεταξύ, άρχισε να προσελκύει κάποια μέλη που αντιτίθεντο στην άνοδο του πραγματικού φασισμού στη Γερμανία και που δεν συμμερίζονταν ή ενδεχομένως δεν γνώριζαν τις σχέσεις της οργάνωσης με τη Σοβιετική Ένωση.
Ωστόσο, η βία που υποκινούσε η Antifaschistische Aktion είχε σε μεγάλο βαθμό το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι συνεχιζόμενες τακτικές βίας και εκφοβισμού όλων των αντίπαλων συστημάτων από το κίνημα της Αντίφα, μαζί με τη βίαιη ιδεολογία του, οδήγησαν πολλούς ανθρώπους προς τον φασισμό.
«Η βίαιη επαναστατική ρητορική των κομμουνιστών, που υποσχόταν την καταστροφή του καπιταλισμού και τη δημιουργία μιας Σοβιετικής Γερμανίας, τρόμαξε τη μεσαία τάξη της χώρας, η οποία γνώριζε πολύ καλά τι είχε συμβεί στους ομολόγους της στη Ρωσία μετά το 1918», έγραψε ο Ρίτσαρντ Τζ. Έβανς (Richard J. Evans) στο «Το Τρίτο Ράιχ στην Εξουσία» («The Third Reich in Power»).
«Απογοητευμένοι από την αποτυχία της κυβέρνησης να λύσει την κρίση και τρομοκρατημένοι από την άνοδο των κομμουνιστών, άρχισαν να εγκαταλείπουν τις μικρές φατρίες της παραδοσιακής πολιτικής δεξιάς και να στρέφονται προς τους Ναζί».
Ο Λάνγκερ σημείωσε ότι από την αρχή το KPD ήταν μέλος της Κομιντέρν και «μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ένα σταλινικό κόμμα», τόσο ιδεολογικά όσο και οργανωτικά. Έγραψε ότι έφτασε ακόμη και να «εξαρτάται οικονομικά από την έδρα της Μόσχας».
Οι ηγέτες του KPD, με την Αντίφα ως το κίνημα επί του πεδίου για τη βία και τον εκφοβισμό των αντίπαλων πολιτικών κομμάτων, πέρασαν υπό τον έλεγχο του σοβιετικού μηχανισμού. Πολλοί ηγέτες του KPD θα γίνονταν αργότερα ηγέτες στη κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, γνωστή και ως Ανατολική Γερμανία, και στο διαβόητο υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας, τη Στάζι.
Όπως έγραψε ο Λάνγκερ, «ο αντιφασισμός είναι στρατηγική και όχι ιδεολογία». Εφαρμόστηκε στη Γερμανία τη δεκαετία του 1920, όχι ως γνήσιο κίνημα ενάντια στον φασισμό που θα εμφανιζόταν αργότερα στη χώρα, αλλά αντ’ αυτού «ως αντικαπιταλιστική έννοια της πάλης».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.
