Η Τσιν-Τσουν Λιου [Chin-Chun Liu] άκουσε στο ραδιόφωνο μια ιστορία από ένα στρατόπεδο εργασίας γυναικών στο Πεκίνο, που τη συγκίνησε βαθιά. Ήταν η ιστορία της Τζανγκ Γιτζιέ [Zhang Yijie], μιας γυναίκας που αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πίστη της.
«Δεν της επιτρεπόταν να κοιμηθεί, βασανίστηκε ψυχικά, τακτικά της διάβαζαν ψευδείς καταδικαστικές δηλώσεις μελών της οικογένειάς της, και ταυτόχρονα έπρεπε να εργαστεί σε στρατόπεδο εργασίας. Χωρίς βαθιά πίστη, είναι αδύνατο να αντέξει κανείς τέτοια σκληρά βασανιστήρια. Ήμουνα πολύ συγκινημένη, ήθελα να σχεδιάσω ένα χαρακτηριστικό πορτρέτο γι’ αυτήν», είπε η Λιου.
Σε μια εκπληκτική, μεγάλου μεγέθους ελαιογραφία, η Λιου απεικόνισε την Τζανγκ Γιτζιέ να στέκεται ακίνητη, ακλόνητη, ενώ είναι περιτριγυρισμένη από τους σκληρούς φύλακες.
Τσιν-Τσουν Λιου, «Η ακλόνητη». Λάδι σε καμβά.
Η Τζανγκ Γιτζιέ είναι ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ, επίσης γνωστός ως Φάλουν Ντάφα. Αυτή η πνευματική, αρχαία σχολή άσκησης καλλιέργειας, παρουσιάστηκε στο κινεζικό κοινό το 1992. Ξεκίνησε να διδάσκεται δημόσια, από τον κ. Λι Χονγκτζί. Περιλαμβάνει πέντε ασκήσεις μαζί με τον διαλογισμό και διδάσκει να ζει κανείς σύμφωνα με τις αρχές αλήθεια, καλοσύνη και ανεκτικότητα. Μέχρι το 1999, ο αριθμός των ανθρώπων που εξασκούσαν το Φάλουν Γκονγκ είχε αυξηθεί σε 70-100 εκατομμύρια.
Παρά τα θετικά οφέλη του στην κοινωνία, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορούσε να επιτρέψει την εξάπλωση οποιωνδήποτε πεποιθήσεων πέραν των δικών του. Στις 20 Ιουλίου 1999 η κυβέρνηση άρχισε μια ακραία και σκληρή δίωξη· πολλοί ασκούμενοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας για «επανεκπαίδευση» ή «πλύση εγκεφάλου». Πρέπει να σημειωθεί ότι το κομμουνιστικό καθεστώς διώκει όχι μόνο τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, αλλά και τους χριστιανούς, τους θιβετιανούς, τους μουσουλμάνους κ.ά. Η δίωξη συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η Λιου ζει στην Ταϊβάν και είναι και η ίδια ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ.
«Ήθελα να ζωγραφίσω μια εικόνα της δίωξης. Δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα, αλλά γενικά η διαδικασία της δημιουργίας πήγε ομαλά».
Σύνθεση με βάση την αντίθεση
Ήταν η πρώτη φορά που η Λιου ζωγράφιζε μια τόσο μεγάλη εικόνα. Χρειάστηκαν δύο μήνες για να τη δουλέψει στο μυαλό της, ενώ η καθαυτή εργασία διήρκεσε έξι μήνες.
«Το φόντο είναι ετερογενές, ακατάστατο. Χρώματα αντίθετα: φωτεινά και σκούρα, κρύα και ζεστά, σύμφωνα με τους χαρακτήρες. Ήθελα να δείξω ότι ανεξάρτητα από το πόσο χαοτικός μπορεί να είναι ο εξωτερικός κόσμος και ανεξάρτητα από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν ή τις καταστροφικές δυνάμεις, ένα άτομο με σταθερή πίστη θα παραμείνει ακλόνητο. Είναι αδύνατο να το επηρεάσεις».
Η Λιου εξήγησε την σημασία των μορφών που περιβάλλουν την Τζανγκ Γιτζιέ, η οποία απεικονίζεται με ανοιχτά ζεστά χρώματα.
Ένας φύλακας κρατά ένα σημείωμα από τους συγγενείς της Τζανγκ, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία λέξη υποστήριξης μέσα σε αυτό. Μια άλλη φιγούρα με σκοτεινό πρόσωπο χλευάζει κακόβουλα και μπροστά του βρίσκονται εργαλεία για βασανιστήρια. Ένας άντρας με ένα βιβλίο, σχετικά με τις μεθόδους βασανιστηρίων, απειλεί να τις δοκιμάσει στην Τζανγκ. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες έχουν παρθεί από την πραγματικότητα.
Όλοι οι κρατούμενοι συνείδησης στην Κίνα βασανίστηκαν. Κατά μία έννοια, αυτή η εικόνα δεν αφορά μόνο την Τζανγκ Γιτζιέ, αλλά και τη δίωξη όλων των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ.
«Άκουσα την ιστορία της Τζανγκ περισσότερες από μία φορές γιατί ήθελα να βυθιστώ σε αυτήν για να την καταλάβω καλύτερα. Είναι απαραίτητο ο καλλιτέχνης να είναι βαθιά εμποτισμένος με την υπόθεση της εικόνας, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τη μεταφέρει στο κοινό».
Καλλιτεχνική ανακάλυψη
Η διαδικασία δημιουργίας αυτής της εικόνας οδήγησε τη Λιου σε πολλές πνευματικές και καλλιτεχνικές ανακαλύψεις.
Η Λιου ενδιαφερόταν για την τέχνη από την παιδική ηλικία, αν και στην αρχή έκανε απλώς σχέδιο και γκράφιτι. Αργότερα, έλαβε μια κλασική εκπαίδευση τέχνης και σπούδασε για 10 χρόνια υπό τον διάσημο Ταϊβανό καλλιτέχνη Λι Γιουάν.
Ο κλασικός ρεαλισμός, όπως εξηγεί η Λιου, δεν είναι μόνο μια τεχνική. Δεν αρκεί τα αντικείμενα που απεικονίζονται να φαίνονται πραγματικά. Αυτό είναι μόνο μια απαραίτητη βάση για ένα έργο τέχνης.
«Η κλασική τέχνη έχει άλλες απαιτήσεις, όπως ισορροπία, ρυθμό και αρμονία», είπε η Λιου.
Χρειάζεται μια μακρά διαδικασία μάθησης για να αποκτήσει κανείς τη δεξιότητα, καλλιτεχνικό όραμα και στυλ.
Η βελτίωση της μαεστρίας του καλλιτέχνη συνοδεύεται από πνευματική ανάπτυξη, λέει η Λιου.
«Είναι αδιαχώριστα. Πρέπει να υπάρχει μια πνευματική ανάπτυξη που θα εκδηλωθεί στην εικόνα».
«Η κλασική ομορφιά πρέπει να είναι πιο εκλεπτυσμένη για να αντανακλά τη θεότητα. Η τέχνη προέρχεται από τη ζωή, αλλά κατά μια έννοια πρέπει να είναι υψηλότερη από τη ζωή».
Η Λιου είπε ότι οι αγαπημένοι της καλλιτέχνες είναι οι γίγαντες της νεοκλασικής περιόδου, καθώς και ο Μπουγκερό. Ο William-Adolphe Bouguereau ήταν καταξιωμένος Γάλλος ακαδημαϊκός και ζωγράφος του 19ου αιώνα. Ζωγράφιζε τόσο απλούς αγρότες όσο και μεγαλοπρεπείς θεούς, και διέθετε λεπτές δεξιότητες.
«Μερικοί από τους πίνακες του σκορπίζουν φως, ομορφιά και έναν βαθμό φινέτσας, που φαίνεται θεϊκή και η τεχνική είναι πολύ ρεαλιστική. Μπορείτε ακόμη και να αισθανθείτε την υφή του δέρματος».
«Η κλασική ζωγραφική μπορεί να εκφράσει τις πιο λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων. Η τέχνη έχει σχεδιαστεί για να ξυπνήσει τα συναισθήματα των ανθρώπων, και οι μεγάλοι δάσκαλοι το έχουν επιτύχει».
Η Λιου έλαβε το ασημένιο μετάλλιο στο Διεθνή Διαγωνισμό Ζωγραφικής NTD του 2019 για τον πίνακά της « Η ακλόνητη» και ένα έπαθλο 3.000 $.
«Ελπίζω ότι το κοινό, θα επηρεαστεί από την εικόνα μου και θα δουν τι ήθελα να μεταφέρω. Ήταν η αποστολή μου να το ζωγραφίσω αυτό», είπε η Λιου.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
Ένα ντοκιμαντέρ του 2017 εκθέτει την ακροαριστερή εξτρεμιστική ομάδα Antifa και τους δεσμούς της με κομμουνιστικές επαναστατικές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δείχνει ότι η ομάδα των μασκοφόρων, ντυμένων στα μαύρα διαδηλωτών που είναι γνωστοί για τη χρήση βίας και εκφοβισμού για τη φίμωση συντηρητικών, μπορεί να έχει μια ατζέντα που ωθείται από τα παρασκήνια.
Το ντοκιμαντέρ των 37 λεπτών, «America Under Siege: Antifa» (Η Αμερική υπό πολιορκία: Αντίφα), κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 2017 από το Capital Research Center και το Cohesion Films. Σύμφωνα με τον παραγωγό της ταινίας και συντηρητικό συγγραφέα Τρέβορ Λόντον, τα καθιερωμένα ΜΜΕ (mainstream media) έχουν χαρακτηρίσει σε μεγάλο βαθμό την Antifa ως μια ομάδα παιδιών που βγάζουν κάπου τον θυμό τους, αλλά μετά από λίγη έρευνα, «καταλάβαμε ότι αυτό δεν ισχύει».
Η Antifa προωθεί ένα μείγμα αναρχίας και κομμουνισμού, και ιδρύθηκε στη Γερμανία τη δεκαετία του 1920 ως πτέρυγα βίας και εκφοβισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD).
Σε προηγούμενο άρθρο, η Epoch Times αποκάλυψε την προέλευσή της, σημειώνοντας ότι η Antifa, τότε γνωστή ως Antifaschistische Aktion («Αντιφασιστική Δράση»), δημιουργήθηκε υπό την άμεση καθοδήγηση του ρωσικού σοβιετικού καθεστώτος — μιας βάναυσης δικτατορίας που, σύμφωνα με την «Μαύρη βίβλο του κομμουνισμού», δολοφόνησε περισσότερους από 20 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο Λόντον είπε ότι αυτός και οι συνεργαζόμενοί του ερευνητές προσπάθησαν να μάθουν αν η Antifa εξακολουθούσε να διατηρεί δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Όχι μόνο βρήκαν πως αυτό ισχύει, αλλά επίσης διαπίστωσαν ότι πολιτικοί δεσμοί με καθιερωμένους πολιτικούς, έχουν δώσει «άδεια διάπραξης βίας» στην Antifa.
Στις προηγούμενες βίαιες συγκρούσεις της ομάδας στο Μπέρκλεϋ, στο Σάρλοτσβιλ και στο Όκλαντ, η τοπική αστυνομία που ήταν παρούσα στα περιστατικά λέγεται ότι πήρε εντολές να μην παρέμβει. Στο Σάρλοτσβιλ, η αστυνομία έφτασε ακόμη και να οδηγήσει δεξιούς διαδηλωτές να περάσουν μέσω του πλήθους των διαδηλωτών της Antifa, όπου στη συνέχεια διαπράχθηκε βία.
«Διαπιστώσαμε ότι η βία στην Antifa ήταν πιο διαδεδομένη σε πόλεις που ελέγχονται από Δημοκρατικά δημοτικά συμβούλια, στις οποίες η αστυνομία ήταν υπό τον έλεγχο των συμβουλίων», δήλωσε ο Λόντον.
Είπε ότι στο Μπέρκλεϋ, η Antifa συνδέεται με την ακροαριστερή εξτρεμιστική ομάδα By Any Means Necessary (BAMN), και αρκετές ανώτερες πολιτικές προσωπικότητες του Μπέρκλεϋ — συμπεριλαμβανομένου του δημάρχου του Μπέρκλεϋ Τζέσε Αρεγκουίν — είναι μέλη της ομάδας BAMN στο Facebook.
Η BAMN, σημειώνει ο Λόντον, ήταν ένα παρακλάδι της Τροτσκιστικής Επαναστατικής Ομάδας Εργατών.
Οι δεσμοί της Antifa με τις κομμουνιστικές και εξτρεμιστικές ομάδες διαφέρουν ανάλογα με το πού λειτουργεί. Ο Λόντον είπε ότι στο Ορλάντο, η Antifa είναι πολύ κοντά στους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής. Η Antifa του Τέξας συνδέεται με την τοπική Ερυθρά Φρουρά, μια μαοϊκή οργάνωση. Ένας άλλος κλάδος Antifa, με όνομα Refuse Fascism, είναι μια οργάνωση μετώπου του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ένας από τους κύριους υποστηρικτές της Refuse Fascism, αναφέρει ο Λόντον, είναι ο Μπιλ Έιερς, πρώην επικεφαλής της Weather Underground, μιας κομμουνιστικής οργάνωσης που πραγματοποίησε τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1970. Η οργάνωση είχε προγραμματίσει να σκοτώσει 25 εκατομμύρια Αμερικανούς εάν η κομμουνιστική επανάσταση πετύχαινε.
«Η Antifa σήμερα είναι σαν μια επιχείρηση με υποκαταστήματα», είπε ο Λόντον, προσθέτοντας ότι «σε πολλές περιπτώσεις» έχει επίσης στενούς δεσμούς με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.
Η Antifa έχει συγκεντρώσει υποστήριξη από την καθεστηκυία τάξη καθώς ισχυρίζεται ότι αντιτίθεται στον φασισμό και ισχυρίζεται ότι η βία της είναι ένα μέσο καταστολής του φασισμού. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Λόντον, όσον αφορά τις πράξεις και τις πεποιθήσεις της, «η Antifa είναι βασικά η πιο ενεργή φασιστική ομάδα στην Αμερική αυτή τη στιγμή».
Συγκρίνει την Antifa με την «Φαιά πουκάμισα» του Αδόλφου Χίτλερ, η οποία επίσης χρησιμοποίησε βία για να επιτεθεί και να εκφοβίσει τους εχθρούς του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανών Εργατών (Ναζί) του Χίτλερ. Και οι δύο πλευρές, είπε, «πιστεύουν στην κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, πιστεύουν στο να αναγκάσουν τους άλλους να δεχτούν τη θέλησή τους».
Τόσο η Antifa όσο και τα ναζιστικά φαιά πουκάμισα, πρόσθεσε, είναι ουσιαστικά «συμμορίες του δρόμου» που προωθούν ολοκληρωτικά συστήματα.
Ο Λόντον σημείωσε ότι ακόμη και ιστορικά, όταν οι Ναζί κέρδισαν στη Γερμανία, πολλά πρώην μέλη του κομμουνιστικού KPD, το οποίο δημιούργησε την Antifa, έγιναν μέλη των φαιών πουκαμίσων του Χίτλερ.
«Υπήρχε μια εσωτερική αναφορά από τα φαιά πουκάμισα ότι το 55 τοις εκατό των μελών τους ήταν πρώην Γερμανοί κομμουνιστές», είπε.
«Τους ονόμασαν “μπριζόλες Ναζί” —καφέ στο εξωτερικό, κόκκινοι μέσα».
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Το 1821, ο ποιητής Τζον Κητς [John Keats] – αυτοπεριορισμένος με έναν αγαπημένο φίλο, που εκτελούσε χρέη νοσοκόμου – πέθανε από φυματίωση, βήχοντας αίμα, σε ένα σπιτάκι στη Ρώμη. Ήταν 25 ετών. Το ακόλουθο απόσπασμα βρέθηκε ανάμεσα στα χαρτιά του:
“This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou would wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calm’d—see here it is—
I hold it towards you.”
«Το χέρι αυτό ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
Γερά να σε κρατήσει, αν ήταν κρύο
Και μες την παγωμένη σιωπή του τάφου
Έτσι θα στοίχειωνε τις μέρες σου και τα όνειρά σου
Που θά ’κανες ευχή η καρδιά σου από το αίμα να στραγγίξει
Ώστε στις φλέβες τις δικές μου να τρέξει πάλι κόκκινη η ζωή
Και μείνε ήσυχος – κοίταξε να το –
Προς τα εσένα το απλώνω».*
Όπως οι περισσότεροι σπουδαίοι στίχοι, αυτό το μικρό ποίημα είναι αθεράπευτα διφορούμενο. Κι όμως, πολλοί αναγνώστες, κι εγώ ανάμεσά τους, πιστεύουν ότι ο Κητς – παρεξηγημένος, κακοποιημένος και δυστυχισμένος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του – απευθύνεται σε μελλοντικούς αναγνώστες σαν εμάς, απλώνοντας το χέρι του για όσους θελήσουν να το πιάσουν. Το όνειρό του είναι να μείνουμε ήσυχοι (“conscience-calm’d”: conscience – η συνείδηση, calmed – ησυχασμένοι), που εγώ το ερμηνεύω ως «εγκαρδιωμένοι» ή «παρηγορημένοι». Ταυτόχρονα, φαντάζεται πως αν πιάσουμε το χέρι του, θα βλέπαμε και πάλι να τρέχει η «κόκκινη ζωή» στις φλέβες του. Παίρνει και δίνει αίμα. Είναι ένας φίλος. Το ποίημα είναι μια ισχυρή εικόνα των μυστήριων συναλλαγών που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στους ποιητές και τους αναγνώστες, μέσα από το χρόνο και τον τόπο, πέρα από γλώσσες και πολιτισμούς.
Στη διάρκεια της ζωής μου, έχω συχνά στραφεί στην ποίηση για διαύγεια και παρηγοριά, ιδιαίτερα υπό συνθήκες πίεσης και αβεβαιότητας. Αν σκεφτούμε τα όσα συμβαίνουν τελευταία, δεν θα σας εκπλήξει το ότι διαβάζω και γράφω πολύ αυτήν την περίοδο. Με αυτό το κείμενο, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω γιατί βρίσκω τα ποιήματα τόσο χρήσιμα. Παράλληλα, θα σας συστήσω μερικούς παλιούς φίλους, που με έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως μπορέσουν να βοηθήσουν κι εσάς.
Είναι η ποίηση νεκρή;
Εκτός από συγγραφέας και ηθοποιός, είμαι και καθηγητής ποίησης σε σχολεία σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη της Νότιας Καλιφόρνια. Μια μέρα πριν η πολιτεία της Καλιφόρνια διατάξει το κλείσιμο όλων των δημόσιων σχολείων λόγω της επιδημίας εξηγούσα σε έξι διαφορετικά τμήματα Ε΄ τάξης πώς και γιατί θα έπρεπε να διαβάζουν ποίηση. Τα περισσότερα από τα εκατοντάδες παιδιά στα οποία έχω συστήσει τον Σαίξπηρ και την ποίηση έχουν ανακαλύψει κάτι χρήσιμο και βαθύ μέσα σε κάποιο ποίημα και μέσα στους εαυτούς τους. Τα πιο πολύτιμα μαθήματα για την ποίηση δεν αφορούν το μέτρο, τη ρίμα, την παρήχηση, τη μεταφορά, κ.ο.κ. Τα σπουδαία ποιήματα δεν οφείλουν τη σπουδαιότητά τους τόσο στην ικανότητα του ποιητή/της ποιήτριας με τις λέξεις, όσο στις συνδέσεις που μπορεί να φτιάξει ανάμεσα στον εαυτό του/της, τους αναγνώστες και το θείο.
Αν η δική σας σχέση με την ποίηση δεν είναι έτσι, δεν είστε ο μόνος. Η ποίηση είναι μια νεκρή τέχνη για τους περισσότερους ανθρώπους. (Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα καλογραμμένα τραγούδια και στα καλογραμμένα ποιήματα, αλλά ας αφήσουμε αυτό τη συζήτηση για κάποια άλλη ώρα.) Τα ποιήματα έχουν τόση σχέση με τη ζωή μας όση έχει και το μακραμέ ή η σωστή έγκλιση των λατινικών ρημάτων.
Η ποιήτρια και λόγια Ντέινα Τζόια [Dana Gioia] εξηγεί αυτό το φαινόμενο στο δημιουργικό της δοκίμιο «Μπορεί η ποίηση να έχει ενδιαφέρον;» [“Can Poetry Matter?”]
«Η αμερικανική ποίηση…έχει γίνει η εξειδικευμένη απασχόληση μιας σχετικά μικρής και απομονωμένης ομάδας ανθρώπων. Σαν ιεροκήρυκες σε μια πόλη αγνωστικιστών, οι ποιητές ακόμα διαθέτουν ένα κάποιο υπολειμματικό κύρος. Αλλά σαν μεμονωμένοι καλλιτέχνες είναι σχεδόν αόρατοι.»
Ή, όπως το έθεσε η Μάριαν Μουρ [Marianne Moore], στον πρώτο στίχο του ποιήματός της με τον τίτλο (ουφ!) «Ποίηση»: «Ούτε κι εμένα μ΄ αρέσει.» Τα ποιήματα, γράφει, είναι «χρήσιμα» μόνον εφόσον μπορούν να δημιουργήσουν «φανταστικούς κήπους με αληθινά βατράχια.»
«Φανταστικοί κήποι με αληθινά βατράχια». Ίσως αυτή η φράση σας προκαλεί έναν σπασμό σύγχυσης, τρόμο, ακόμα και απογοήτευση. Αυτήν την αίσθηση είχα εγώ όταν τη διάβασα για πρώτη φορά. Σας ακούω να λέτε: «Καταραμένη νά ’σαι, ποίηση! Ξαναρχίζεις τα ίδια.» ¨Η, ίσως, σας κάνει απλά να νιώθετε άσχετοι και αδαείς – σαν αμυδρά να καταλαβαίνετε ότι δεν καταλαβαίνετε. Λοιπόν, καλωσήρθατε στην παρέα. Όπως λέω και στους μαθητές μου, η καλύτερη ποίηση μας κάνει να ιδρώνουμε λίγο. Για μένα, η φράση της Μουρ αφορά το πώς τα καλύτερα ποιήματα μπορούν να μας μεταφέρουν από το ορατό στο αόρατο. Με τα λόγια του Όουεν Μπάρφιλντ [Owen Barfield], η ποίηση σημαδεύει τις «ξεχασμένες σχέσεις» ανάμεσα στα πράγματα και ανάμεσα στους ανθρώπους. Γεφυρώνει το χάσμα.
Κατά τη γνώμη μου, οι νεκροί ποιητές τα καταφέρνουν καλύτερα σε αυτό το γεφύρωμα. Έχουν ξεμπερδέψει με τη πάλη της ύπαρξης. Έζησαν μέσα από πολέμους, επιδημίες, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Τελείωσαν με τη «χαρά και τα βάσανα», όπως γράφει ο Σαίξπηρ («joy and moan»). Και, όπως το θέτει αξιομνημόνευτα ο Χένρι Λόνγκφελοου [Henry Longfellow], στον «Ψαλμό στη ζωή» («A Psalm to Life»):
“Lives of great men all remind us
We can make our lives sublime,
And, departing, leave behind us
Footprints on the sands of time;
Footprints, that perhaps another,
Sailing o’er life’s solemn main,
A forlorn and shipwrecked brother,
Seeing, shall take heart again.”
«Όλες οι ζωές των τρανών ανθρώπων μάς θυμίζουν
Πως τις ζωές μας μπορούμε να κάνουμε θαυμαστές,
Και φεύγοντας πίσω να αφήσουμε
Τα ίχνη μας στην αμμουδιά του χρόνου.
Ίχνη, που ίσως κάποιος άλλος,
Ταχιδευτής στο σοβαρό δρόμο της ζωής,
Κάποιος έρημος, ναυαγισμένος αδελφός μας,
Δει και πάρει κουράγιο ξανά».
Οι ποιητές μας λένε να κάνουμε κουράγιο. Μας θυμίζουν ότι έχουμε έναν φίλο που ξέρει ακριβώς τι περνάμε. Ίσως αυτός ο φίλος θέλει να μας κάνει να γελάσουμε, όπως ο Ληρ, ο Νας, ο Νταλ και ο Σιλβερσταϊν [Lear, Nash, Dahl, Silverstein]. Ίσως θέλει να μας αφηγηθεί μια ιστορία, όπως ο Δάντης, ο Σαίξπηρ, ο Μίλτον και ο Πόε. Ίσως θέλει να ραγίσει την καρδιά μας, όπως ο Σοφοκλής, ο Γητς, ο Σασούν, η Πλαθ και η Μπίσοπ [Yeats, Sassoon, Plath, Bishop]. Ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνει ένας ποιητής ή μια ποιήτρια, αυτός ή αυτή είναι εκεί για να μας θυμίζει –με έναν νέο τρόπο- πώς είναι να είσαι άνθρωπος.
Το διάβασμα και το γράψιμο της ποίησης είναι ένας τρόπος σκέψης. Ένας γνωστός ορισμός ενός ποιήματος είναι «το αίσθημα που βρήκε τη σκέψη του και η σκέψη που βρήκε τα λόγια της». Η ποίηση ξυπνά τα αισθήματα, και τα αισθήματα προκαλούν σκέψεις – και συχνά μεταμορφώσεις. Τα ποιήματα είναι πιο ισχυρά όταν αντηχούν σε ένα συναίσθημα που υπάρχει ήδη μέσα μας. Μας ξυπνούν για να δούμε αυτό που κρύβεται βαθιά μέσα μας.
Παραθέτω μερικές ακόμα ποιητικές περιγραφές ενός ποιήματος, από το εξαιρετικό βιβλίο του Έντουαρντ Χερς «Πώς να διαβάσετε ένα ποίημα και να ερωτευτείτε την ποίηση» [Edward Hirsch, “How to Read a Poem and Fall in Love with Poetry”]:
Ένα μήνυμα σε μπουκάλι
Μια ψυχή που δρα μέσα από τις λέξεις
Μια ομιλούσα εικόνα
Η πιο δύστροπη τέχνη
Λόγος συμπυκνωμένος και υψωμένος στην υψηλότερη του δύναμη
Μια ωρολογιακή βόμβα, που εκρήγνυται με την επαφή
Αν καμιά από αυτές τις μεταφορές δεν σας αγγίζει, δεν πειράζει. Η ποίηση είναι ένας τρόπος σκέψης, που όμως δεν είναι και τόσο δημοφιλής στις μέρες μας. Στον σύγχρονο κόσμο – ιδιαίτερα κάτω από το σουρεαλιστικό πέπλο του κορονοϊού – η γλώσσα μας γίνεται όλο και πιο κυριολεκτική και πεζή. Για παράδειγμα, η συζήτησή μας σήμερα κυριαρχείται από τρομακτικές λέξεις, όπως επιδημιολογία, μικρόβια, πρόληψη υγείας, ανάσχεση, ιοί, μόλυνση, απομόνωση, κοινωνική απόσταση, καραντίνα, κλπ. Οπισθοχωρούμε στην ασφάλεια των διάφορων φυλών μας. Αναζητούμε υπαρξιακό νόημα στην επιστήμη και την πολιτική, μιλώντας υπέρ ή κατά ιδεολογιών ή ηγετών. Ακόμα, ναρκώνουμε το μυαλό μας με φαγητό, αλκοόλ, ουσίες, χαζή διασκέδαση και άλλους αντιπερισπασμούς.
Όλα αυτά είναι φυσικά και κατανοητά. Αλλά, όπως λέει και ο Άμλετ, αυτός ο ανυπέρβλητος φιλόσοφος-ποιητής και καθημερινός άνθρωπος:
“What is a man,
If his chief good and market of his time
Be but to sleep and feed? a beast, no more.”
«Τι είναι ο άνθρωπος,
Εάν τον χρόνο του χαρίζει μόνο
Στον ύπνο και το φαγητό; τίποτ’ άλλο παρά ζώο».
Ακόμα κι ένα ζώο πλένεται και αποφεύγει τη μόλυνση αν μπορεί. Ακόμα και τα ζώα γυρεύουν προστασία από τους φίλους και την αγέλη. Μόνο οι άνθρωποι αναζητούν το νόημα πέρα από το φυσικό πεδίο. Μόνο οι άνθρωποι είναι ποιητές, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες.
Ο ηθοποιός, συγγραφέας και καθηγητής Ρομπ Κρίσελ.
Απασχολημένος στη διάρκεια της καραντίνας
Αφότου οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο ανέστειλαν τις περισσότερες πολιτιστικές δραστηριότητες και μας περιόρισαν στα συλλογικά μας δωμάτια, στράφηκα στην ποίηση ενστικτωδώς (όπως και στην πίστη, την οικογένεια, τους φίλους, τη μουσική, τη ζωγραφική – δεν είμαι τρελός!) για να με βοηθήσει να ανταπεξέλθω στη θλίψη, τον φόβο και το χάος:
Αρχικά, ένας θεατρικός σκηνοθέτης και φίλος ξεκίνησε μια σειρά «Μονολόγων καραντίνας» από τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σαν έναν τρόπο να προσεγγίσει την καλλιτεχνική κοινότητα. Ήμουν ο πρώτος που συμμετείχε με έναν-δυο μονόλογους.
Ολοκλήρωσα άλλο ένα προσχέδιο της έμμετρης διασκευής μου στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή για μια θεατρική ομάδα που θα το ανεβάσει τον Οκτώβριο, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Μια ομάδα ηθοποιών έκανε δυο αναγνώσεις του έργου τον Μάιο.
Άρχισα μια καθημερινή παρουσίαση στη σελίδα μου στο Facebook και στο YouTube, που ονομάζω «30 ποιήματα ελπίδας και χαράς σε 30 μέρες». Κάθε μέρα, διαλέγω και απαγγέλλω ένα γνωστό ποίημα, και μοιράζομαι μερικές παρατηρήσεις πάνω σε αυτό καθώς και τη βιογραφία του ποιητή.
Υπέβαλλα την απαγγελία ενός σαιξπηρικού σονέτου (Σονέτο 32), ως μέρος μιας σειράς σονέτων στο διαδίκτυο, όπου 154 ηθοποιοί από όλον τον κόσμο θα απαγγέλλουν τα 154 σονέτα του Σαίξπηρ. Έπαιξα σε διαδικτυακές δραματοποιημένες αναγνώσεις των έργων «Πολύ κακό για το τίποτα», «Βασιλιάς Ληρ» και «Οι εύθυμες χήρες του Ουΐνδσορ», μαζί με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών.
Ξεκίνησα κάτι που ονομάζω «Ποίηση επιδημίας στην πέτρα». Τοποθέτησα ένα καφάσι με μπουκάλια κρασιού κάτω από έναν ψεύτικο ογκόλιθο στην έξοδο του πάρκινγκ μου και πρότεινα σε φίλους να ανταλλάξουν το αγαπημένο τους ποίημα με ένα μπουκάλι κρασί. Έλαβα ποιήματα των Gabriel Garcia Lorca, Plath, Henley, Poe, MacLeish, Millay, James Thomson, όπως και μερικά πρωτότυπα.
Βασιζόμενος στη διδασκαλία της ποίησης που κάνω στα σχολεία – και κατόπιν παράκλησης αρκετών καθηγητών – έγραψα και ηχογράφησα ένα Εργαστήριο Νεαρών Ποιητών, που μπορείτε να βρείτε στο κανάλι μου στο YouTube. Ηχογράφησα επίσης αρκετές ομιλίες με θέμα τον Σαίξπηρ για να χρησιμοποιηθούν στην τάξη.
Τέλος, έγραψα -και συνεχίζω να γράφω- ποιήματα, πολλά από αυτά σατυρικά για τον ιό (ήταν πιο αστεία πριν από μερικές εβδομάδες). Υπέβαλλα ένα ποίημα με τίτλο «Ιός και θεραπεία» σε έναν διαδικτυακό διαγωνισμό, που χορηγήθηκε από τους «Φίλους του Φάλουν Γκονγκ» [Friends of Falun Gong]. Έγραψα εννιά χαϊκού για τα κοτόπουλά μου. Το αγαπημένο μου ποίημα μέχρις στιγμής είναι αυτό που έγραψα για τους βατράχους. Μόλις τέλειωσα ένα σονέτο για τη σχέση μου με τον γιο μου και μια μπαλάντα για τις πέτρες της επιδημίας.
Χάρη σε όλη αυτή τη δραστηριότητα, έχω ισχυρότερα νοητικά και πνευματικά θεμέλια, τα οποία ελπίζω ότι θα με βοηθήσουν να αντέξω τα χιλιάδες φυσικά σοκ που μας περιμένουν τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. «Με αυτά τα θραύσματα στήριξα τα ερείπιά μου», όπως λέει και ο Τ.Σ. Έλιοτ. Ελπίζω ότι αυτά τα θραύσματα ίσως βοηθήσουν κι εσάς. Προσπάθησα να δώσω κάποιες καλλιτεχνικές διεξόδους για άλλους, βοηθώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου. Πιστέψτε με – όλοι ωφελούνται από εμάς όταν γινόμαστε πιο σοφοί, πιο χαρούμενοι και λιγότερο αγχώδεις.
Πριν σας αφήσω, επιτρέψτε μου να σας συστήσω σε μερικούς παλιούς μου φίλους, με τους οποίους ανανέωσα τη γνωριμία κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Βλέπετε; Εδώ είναι -και σας απλώνουν το χέρι…
Αυτό το κείμενο αναδημοσιεύεται με την άδεια του Ρομπ Κρίσελ. Η πρώτη του δημοσίευση ήταν μαζί με άλλα 25 κείμενα στο “Coronavirus Collective” στις αρχές Μαΐου 2020.
Ο Ρομπ Κρίσελ είναι συγγραφέας, καθηγητής και ηθοποιός και ζει στην Καλιφόρνια.
Τζων Κητς – Βιβλιογραφία στα Ελληνικά
Επτά Ωδές, Μετάφραση: Κώστας Μπουρναζάκης – Εκδόσεις: Ίκαρος, Αθήνα 1997- ISBN 960-7556-36-4
Όθων ο Μέγας – Εκδόσεις: Έλλην- ISBN 960-286-466-4
Το εντευκτήριον, Μετάφραση: Στυλιανός Αλεξίου (Περιλαμβάνει και άλλους ποιητές)- Εκδόσεις: Στιγμή, Αθήνα 2004
Την παραμονή της αγίας Αγνής – Εκδόσεις: ΟΜΒΡΟΣ- ISBN 960-7281-72-1
Η εξτρεμιστική αναρχική-κομμουνιστική ομάδα Antifa (Αντίφα) ήταν στα πρωτοσέλιδα παλαιότερα λόγω των βίαιων συγκρούσεων στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια. Ωστόσο, ενώ η οργάνωση επικροτήθηκε από μερικά αριστερά ειδησεογραφικά κέντρα για τη συμπερίληψη λευκών εθνικιστών και νεοναζί στη λίστα των στόχων της, η οργάνωση δεν ήταν πάντα κυνηγός «φασισμού», όπως η ίδια ισχυρίζεται.
Η οργάνωση ήταν αρχικά μέρος των επιχειρήσεων «μετώπου» της Σοβιετικής Ένωσης για την επίτευξη κομμουνιστικής δικτατορίας στη Γερμανία και εργάστηκε για να βάλει την ταμπέλα «φασίστες» σε όλα τα αντίπαλα πολιτικά κόμματα.
Η προέλευση της οργάνωσης μπορεί να εντοπιστεί στο «ενωμένο μέτωπο» της Κομμουνιστικής Διεθνούς της Σοβιετικής Ένωσης (Comintern, Κομιντέρν) κατά τη διάρκεια του Τρίτου Παγκόσμιου Συνεδρίου στη Μόσχα τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1921, σύμφωνα με το γερμανικό φυλλάδιο «80 Χρόνια Αντιφασιστικής Δράσης» του Μπερντ Λάνγκερ, που εκδόθηκε από την Ένωση Προώθησης του Αντιφασιστικού Πολιτισμού. Ο Λάνγκερ ήταν πρώην μέλος της Autonome Antifa, παλιότερα μιας από τις μεγαλύτερες οργανώσεις Antifa της Γερμανίας, η οποία διαλύθηκε το 2004.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν από τις πιο βίαιες δικτατορίες του κόσμου, σκοτώνοντας περίπου 20 εκατομμύρια ανθρώπους, σύμφωνα με την «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού», που εκδόθηκε [στην αγγλική της έκδοση] από τον εκδοτικό οίκο του πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Το σοβιετικό καθεστώς είναι δεύτερο μετά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας υπό τον Μάο Τσε Τουνγκ, το οποίο σκότωσε σύμφωνα με εκτιμήσεις, 65 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο αντιφασισμός είναι μια στρατηγική παρά μια ιδεολογία.
– Μπερντ Λάνγκερ, πρώην μέλος, Autonome Antifa
Η ιδέα της στρατηγικής «ενιαίου μετώπου» ήταν να συγκεντρώσει τις αριστερές οργανώσεις προκειμένου να υποκινήσουν μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι Σοβιετικοί πίστευαν ότι μετά την επανάσταση της Ρωσίας το 1917, ο κομμουνισμός στη συνέχεια θα εξαπλωνόταν στη Γερμανία, αφού η Γερμανία είχε το δεύτερο μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα, το KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας).
Ήταν στο Τέταρτο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομιντέρν το 1922 που το σχέδιο διαμορφώθηκε. Η Μόσχα δημιούργησε το σύνθημα «Προς τις Μάζες» για τη στρατηγική της για το ενωμένο μέτωπο και προσπάθησε να ενώσει τα διάφορα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα της Γερμανίας κάτω από ένα ενιαίο ιδεολογικό αφήγημα που ελέγχει.
«Το “ενιαίο μέτωπο” δεν σημαίνει συνεπώς μια ίση συνεργασία μεταξύ διαφορετικών οργανώσεων, αλλά την κυριαρχία του εργατικού κινήματος [που ελέγχεται] από τους κομμουνιστές», γράφει ο Λάνγκερ.
Ο Μπενίτο Μουσολίνι, ένας μαρξιστής και σοσιαλιστής που απελάθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας το 1914 για την υποστήριξή του τού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αργότερα ίδρυσε το φασιστικό κίνημα ως το δικό του πολιτικό κόμμα. Πήρε την εξουσία μέσω της «Παρέλασης στην Ρώμη» τον Οκτώβριο του 1922.
Στη Γερμανία, ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε επικεφαλής του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Κόμματος των Εργατών (Ναζιστικό Κόμμα) το 1921 και ξεκίνησε μια απόπειρα πραξικοπήματος το 1923.
Το KPD (ΚΚ Γερμανίας) αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το αφήγημα του αντιφασισμού για να σχηματίσει ένα κίνημα. Ο Λάνγκερ σημειώνει, ωστόσο, ότι στο KPD, οι ιδέες του «φασισμού» και του «αντι-φασισμού» ήταν «αδιαφοροποίητες» και ο όρος «φασισμός» χρησίμευε απλώς ως ρητορική για να υποστηρίξει την επιθετική τους αντίθεση.
Τόσο το κομμουνιστικό όσο και το φασιστικό σύστημα βασίστηκαν σε κολεκτιβισμό και σε κρατικά σχεδιασμένες οικονομίες. Και τα δύο πρότειναν επίσης συστήματα στα οποία το άτομο ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από ένα τελείως εκτεταμένο κράτος και αμφότερα ήταν υπεύθυνα για φρικαλεότητες μεγάλης κλίμακας και γενοκτονία.
Η ετήσια έκθεση του 2016 από την εγχώρια υπηρεσία πληροφοριών της Γερμανίας, την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος (BfV), τονίζει το ίδιο σημείο: Από την άποψη του «αριστερού εξτρεμιστή», η ταμπέλα του «φασισμού» όπως προωθείται από την Antifa συχνά δεν αναφέρεται στον πραγματικό φασισμό, αλλά είναι απλώς μια ταμπέλα που αποδίδεται στον «καπιταλισμό».
Ενώ οι αριστεροί εξτρεμιστές ισχυρίζονται ότι πολεμούν τον «φασισμό» όταν επιτίθενται σε άλλες ομάδες, η έκθεση αναφέρει ότι ο όρος «φασισμός» έχει διπλή έννοια κάτω από την ακροαριστερή ιδεολογία, υποδεικνύοντας τον «αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα».
Αυτό ίσχυε εξ αρχής, σύμφωνα με τον Λάνγκερ. Για τους κομμουνιστές στη Γερμανία, ο «αντιφασισμός» σήμαινε απλώς «αντι-καπιταλισμός». Σημειώνει ότι οι ονομασίες χρησίμευαν απλώς ως «επιθετικές έννοιες» μέρος ενός «πολιτικού λεξιλογίου».
Μέλος της εξτρεμιστικής ομάδας Antifa βανδαλίζει μια βιτρίνα στη Νάντη της Γαλλίας, στις 14 Φεβρουαρίου 2014. (FRANK PERRY/AFP/Getty Images)
Μια περιγραφή της Antifa στον ιστότοπο του BfV σημειώνει ότι η οργάνωση εξακολουθεί και σήμερα να ορίζει τον καπιταλισμό ως«φασισμό».
«Υποστηρίζουν ότι το καπιταλιστικό κράτος παράγει φασισμό ή τουλάχιστον τον ανέχεται. Επομένως, ο αντιφασισμός στρέφεται όχι μόνο εναντίον πραγματικών ή υποτιθέμενων δεξιών εξτρεμιστών, αλλά επίσης πάντα εναντίον του κράτους και των εκπροσώπων του, ιδίως των μελών των αρχών ασφαλείας», αναφέρει.
Ο Λάνγκερ σημειώνει ότι ιστορικά, χαρακτηρίζοντας τα αντι-καπιταλιστικά συμφέροντα του κομμουνιστικού κινήματος ως «αντι-φασισμό», το KPD μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτήν τη ρητορική για να χαρακτηρίσει όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα ως φασιστικά. Γράφει, «Σύμφωνα με αυτό, τα άλλα κόμματα που αντιτίθενται στο KPD ήταν φασιστικά, ειδικά το SPD [Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας]».
Έτσι, σε αυτό που σήμερα θα φαινόταν ειρωνικό, η ομάδα που βρισκόταν περισσότερο στο στόχαστρο των κομμουνιστών «αντιφασιστών» υπό τη νέα ταμπέλα τους του «φασισμού», ήταν οι σοσιαλδημοκράτες.
Στις 23 Αυγούστου 1923, το Πολιτικό Γραφείο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας πραγματοποίησε μια μυστική συνάντηση, και σύμφωνα με τον Λάνγκερ, «όλοι οι σημαντικοί αξιωματούχοι μίλησαν για μια ένοπλη εξέγερση στη Γερμανία».
Το KPD βρισκόταν στο προσκήνιο αυτού του καλέσματος, και ξεκίνησε ένα κίνημα υπό την σημαία της Δράσης Ενιαίου Μετώπου και ονόμασε την ένοπλη «αντιφασιστική» πτέρυγά του ως Antifaschistische Aktion (Αντιφασιστική Δράση), όνομα το οποίο η Antifa εξακολουθεί να φέρει στη Γερμανία, και όνομα και οργάνωση από την οποία προήλθαν οι οργανώσεις Antifa σε άλλες χώρες.
Το Συνέδριο Ενότητας της Antifa, που πραγματοποιήθηκε στη Φιλαρμονική Όπερα του Βερολίνου, στις 10 Ιουλίου 1932. Το συνέδριο διοργανώθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας ως δραστηριότητα συσπείρωσης για να νικήσει το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και το Ναζιστικό Κόμμα. Η Antifa χαρακτήρισε και τα δύο κόμματα ως «φασιστικά», που ήταν μια πολιτική ταμπέλα που χρησιμοποιούσαν για όλα τα αντίπαλα κόμματα. (Δημόσιος τομέας)
Εκείνο τον καιρό, ο Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα του είχαν αρχίσει να αναδύονται στην παγκόσμια σκηνή, και το Ναζιστικό Κόμμα χρησιμοποίησε μια παρόμοια ομάδα με την Antifaschistische Aktion για πολιτική βία και εκφοβισμό, που ονομαζόταν τα «φαιά πουκάμισα».
Η Antifaschistische Aktion, εν τω μεταξύ, άρχισε να προσελκύει ορισμένα μέλη που αντιτάχθηκαν στην άφιξη του φασισμού στη Γερμανία και τα οποία δεν υποστήριζαν — ή πιθανώς αγνοούσαν — τους δεσμούς της οργάνωσης με τη Σοβιετική Ένωση.
Ωστόσο, η βία που προκάλεσε η Antifaschistische Aktion είχε σε μεγάλο βαθμό αντίθετο αποτέλεσμα. Οι συνεχιζόμενες τακτικές βίας και εκφοβισμού όλων των αντίπαλων συστημάτων από το κίνημα Antifa, μαζί με τη βίαιη ιδεολογία του, οδήγησαν πολλούς ανθρώπους να στραφούν στον φασισμό.
«Η βίαιη επαναστατική ρητορική των Κομμουνιστών, που υπόσχεται την καταστροφή του καπιταλισμού και τη δημιουργία μιας Σοβιετικής Γερμανίας, τρόμαξε τη μεσαία τάξη της χώρας, που γνώριζε πολύ καλά τι είχε συμβεί στους ομολόγους τους στη Ρωσία μετά το 1918», γράφει ο Ρίτσαρντ Τ. Έβανς στο «Το Τρίτο Ράιχ στην εξουσία».
Ο αντιφασισμός στρέφεται όχι μόνο εναντίον πραγματικών ή υποτιθέμενων δεξιών εξτρεμιστών, αλλά επίσης πάντα κατά του κράτους και των εκπροσώπων του, ιδίως των μελών των αρχών ασφαλείας.
— Ομοσπονδιακό Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος της Γερμανίας
«Απογοητευμένοι από την αποτυχία της κυβέρνησης να επιλύσει την κρίση και φοβισμένοι σε βαθμό απελπισίας από την άνοδο των κομμουνιστών», αναφέρει, «άρχισαν να αποχωρούν από τις μικρές φατρίες και τις αψιμαχίες τους της συμβατικής πολιτικής δεξιάς και να στρέφονται προς τους Ναζί αντ’ αυτών».
Ο Λάνγκερ σημειώνει ότι από την αρχή, το KPD ήταν μέλος της Κομιντέρν, και «μέσα σε λίγα χρόνια, έγινε σταλινικό κόμμα», τόσο ιδεολογικά όσο και στην χρηματοδότησή του. Δηλώνει ότι εξαρτούνταν ακόμη και «οικονομικά από τα κεντρικά της Μόσχας».
Οι επικεφαλείς του KPD, με την Antifa ως το κίνημα κρούσης για βία και εκφοβισμό αντίπαλων πολιτικών κομμάτων, βρέθηκαν υπό την διοίκηση του σοβιετικού μηχανισμού. Πολλοί επικεφαλείς του KPD θα γίνονταν αργότερα επικεφαλείς στην κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, μεταξύ άλλων και στο τρομερό υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας, την Στάζι.
Όπως δηλώνει ο Λάνγκερ, «ο αντιφασισμός είναι μια στρατηγική παρά μια ιδεολογία».
«Εμφανίστηκε στη Γερμανία τη δεκαετία του 1920 από το KPD», όχι ως ένα αποδεκτό κίνημα ενάντια στο φασισμό που θα προέκυπτε αργότερα στη Γερμανία, αλλά «ως μια αντι-καπιταλιστική έννοια για αγώνα», γράφει.
Ο κομμουνισμός εκτιμάται ότι σκότωσε τουλάχιστον 100 εκατομμύρια ανθρώπους, ωστόσο τα εγκλήματά του δεν έχουν καταγραφεί πλήρως και η ιδεολογία του εξακολουθεί να υφίσταται. Η Epoch Times προσπαθεί να αποκαλύψει την ιστορία και τις πεποιθήσεις αυτού του κινήματος, το οποίο υπήρξε πηγή τυραννίας και καταστροφής από τότε που εμφανίστηκε.
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Το 1932, ο μουσικολόγος Γουίλφριντ Πέρετ (Wilfrid Perrett) ανέφερε σε ακροατήριο της Royal Musical Association στο Λονδίνο, τα λόγια ενός ανώνυμου καθηγητή Ελληνικών με μουσικές ανησυχίες: «Κανείς ποτέ δεν έχει προσπαθήσει να κατανοήσει την αρχαία ελληνική μουσική, και κανείς δεν θα το καταφέρει ποτέ. Σε αυτόν τον δρόμο καραδοκεί η παράνοια» [είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητή].
Πράγματι, η αρχαία ελληνική μουσική είναι σε μεγάλο βαθμό αινιγματική. Ωστόσο, στην αρχαία Ελλάδα, η μουσική ήταν πανταχού παρούσα, με το μεγαλύτερο μέρος της ποίησης από το 750 π.Χ. έως το 350 π.Χ. — τα Ομηρικά έπη, η λυρική ποίηση της Σαπφούς κ.ά— να συνθέτονταν και ερμηνευόταν για μελοποιημένα κομμάτια και μερικές φορές συνοδεύονταν από χορό. Τα λογοτεχνικά κείμενα παρέχουν εξαιρετικές και άφθονες λεπτομέρειες σχετικά με τις νότες, τις κλίμακες, τα εφέ και τα όργανα που χρησιμοποιούνταν. Η λύρα ήταν ένα χαρακτηριστικό όργανο, μαζί με τον δημοφιλή δίαυλο — ο οποίος αποτελείται από δύο αυλούς. Ο ένας αυλός έπαιζε τη μελωδία και ο άλλος τη συνοδεία, και παιζόταν ταυτόχρονα από ένα μόνο ερμηνευτή, ώστε να ακούγεται σαν δύο ισχυροί οξύαυλοι (όμποε).
Πολλοί θεωρούν τον ήχο της αρχαίας ελληνικής μουσικής μια χαμένη τέχνη. Μια κοπέλα παίζει τον δίαυλο ή διπλό φλάουτο, περί του 480 π.Χ. Αττικό ερυθρόμορφο αγγείο. Fletcher Fund, 1924. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη). (Marie-Lan Nguyen / CC-BY 2.5)
Παρά τον πλούτο πληροφοριών, η αίσθηση και ο ήχος της αρχαίας ελληνικής μουσικής αποδείχθηκε απίστευτα δύσκολο να αναπαραχθεί. Κι αυτό διότι οι όροι και οι έννοιες που βρέθηκαν στις αρχαίες πηγές — κλίμακες, αρμονίες, διέσεις και ούτω καθεξής — είναι περίπλοκες και άγνωστες. Και ενώ η καταγραμμένη μουσική υπάρχει και μπορεί αξιόπιστα να ερμηνευθεί, είναι σπάνια και αποσπασματική. Αυτό που θα μπορούσε να ανακατασκευαστεί, στην πράξη ακούγεται συχνά πολύ παράξενο και μη ελκυστικό, έτσι η αρχαία ελληνική μουσική θεωρήθηκε από πολλούς μια χαμένη τέχνη.
Ωστόσο, κάποιες πρόσφατες ανακαλύψεις ανέτρεψαν τη λυπητερή αυτή αξιολόγηση. Ένα πρότζεκτ πάνω στη διερεύνηση της αρχαίας ελληνικής μουσικής στο οποίο εργάζομαι από το 2013, έφερε στο φως συγκλονιστικές πληροφορίες για το πώς οι αρχαίοι Έλληνες συνέθεταν μουσική. Η έρευνά μου οδήγησε ακόμη και στην αναπαραγωγή της — και ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα δούμε πολλές ακόμη παρόμοιες αναπαραγωγές.
Η κατάσταση έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, διότι τα τελευταία χρόνια, μερικοί πολύ καλοδιατηρημένοι δίαυλοι ανακατασκευάστηκαν από εξειδικευμένους τεχνίτες και ερευνητές που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Αρχαιολογική Μουσική Μελέτη όπως ο Ρόμπιν Χόουελ (Robin Howell)· και παίζονται από επιδέξιους αυλητές, όπως οι Μπάρναμπι Μπράουν (Barnaby Brown) και Κάλουμ Άρμστρονγκ (Callum Armstrong), οι οποίοι παρέχουν μια αξιόπιστη καθοδήγηση για το τονικό φάσμα της αρχαίας μουσικής (το ύψος και το βάθος), καθώς και για την οξύτητα, τα ηχοχρώματα και το κούρδισμα των οργάνων.
Ζωτικό στοιχείο του αρχαίου τραγουδιού ήταν οι ρυθμοί του. Οι ρυθμοί της αρχαίας ελληνικής μουσικής μπορούν να αντληθούν από τη μετρική, που βασίστηκε αυστηρά στη χρονική διάρκεια των συλλαβών των λέξεων, δημιουργώντας μοτίβα μεγάλων και μικρών στοιχείων. Αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις «τέμπο» (μουσικού ρυθμού) για τα αρχαία τραγούδια, είναι συχνά σαφές εάν πρέπει να τραγουδιούνται με γρήγορο ή αργό ρυθμό. (Μέχρι την εφεύρεση των μηχανικών χρονομέτρων, ο ρυθμός σε κάθε περίπτωση δεν ήταν σταθερός και υποχρεωτικά διέφερε σε κάθε ερμηνεία). Ο καθορισμός ενός κατάλληλου ρυθμού είναι απαραίτητος για το σωστό άκουσμα της μουσικής.
Τι γίνεται με τις τονικότητες, τη μελωδία, και την αρμονία; Σε αυτό αναφέρονται οι περισσότεροι όταν ισχυρίζονται ότι η αρχαία ελληνική «μουσική» έχει χαθεί. Χιλιάδες λέξεις για τη θεωρία της μελωδίας και της αρμονίας σώζονται στα γραπτά αρχαίων συγγραφέων, όπως του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Αριστόξενου, του Πτολεμαίου και του Αριστείδου Κοϊντιλιανού, και αποσπασματικά σε κάποιες παρτιτούρες αρχαίας μουσικής σημειογραφίας που ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά στη Φλωρεντία στα τέλη του 16ου αιώνα. Αλλά αυτά τα ευρήματα δεν μπόρεσαν στην πράξη να αποδώσουν μουσικά την πραγματική αίσθηση και τον πλούτο της αρμονίας και της μελωδίας.
Αυλητής σε ρωμαϊκό ψηφιδωτό. (Wikimedia Commons)
Περισσότερα γραπτά με αρχαία σημειογραφία πάνω σε πάπυρο ή πέτρα, έχουν αρχίσει να έρχονται σταδιακά στο φως από το 1581 και τώρα υπάρχουν περίπου 60 αποσπάσματα. Συλλέγονται προσεκτικά, μεταγράφονται και ερμηνεύονται από μελετητές όπως ο Μάρτιν Γουέστ (Martin West) και Έγκερτ Πέλμαν (Egert Pöhlmann), οι οποίοι μας διευκολύνουν στην κατανόηση των μουσικών αυτών ακουσμάτων.
Πέτρινο θραύσμα του πρώτου και δεύτερου τμήματος του Πρώτου Δελφικού Ύμνου. Μουσική σημειογραφία είναι η σειρά σποραδικών συμβόλων πάνω από τα ελληνικά γράμματα. (CC BY-SA 4.0)
Αναπαραγωγή αρχαίας ελληνικής μουσικής
Το 1892 ανακαλύφθηκε το παλαιότερο μουσικό έγγραφο, στο όποιο υπάρχει μέρος μιας χορωδίας από το έργο του Ευριπίδη «Ορέστης» του 408 π.Χ. Στην απόδοσή του υπάρχουν ερμηνευτικές δυσκολίες εξαιτίας της χρήσης των μικρότερων του ημιτονίου διαστημάτων, τα οποία φαίνεται να υποδηλώνουν μια άγνωστη μελωδική ευαισθησία. Η δυτική μουσική λειτουργεί με ολόκληρους τόνους και ημιτόνια. Η χρήση οποιουδήποτε μικρότερου διαστήματος ακούγεται στα αυτιά μας σαν να είναι εκτός τόνου.
Μουσικό απόσπασμα, 200 π.Χ., από την πρώτη χορωδία του «Ορέστη» του Ευριπίδη, το οποίο ο συγγραφέας ανέλυσε, ερμήνευσε και εκτέλεσε. (Public Domain)
Αλλά η ανάλυση που έκανα πάνω στο απόσπασμα του «Ορέστη», που δημοσιεύθηκε το 2018, οδήγησε σε εντυπωσιακές ανακαλύψεις. Αρχικά, υπέδειξα ότι τα στοιχεία του μουσικού θέματος υποδεικνύουν τη ζωγραφική λέξεων: την απομίμηση της έννοιας των λέξεων από το σχήμα της μελωδικής γραμμής. Βρίσκουμε μια πτώση ρυθμού στη λέξη «θρήνος» και ένα μεγάλο ανέβασμα προς τα πάνω που συνοδεύει τη λέξη «άλμα».
Δεύτερον, έδειξα ότι εάν οι νότες τετάρτου λειτουργούσαν ως «συμπληρωματικές νότες» [ή μεταβατικές νότες από τη μία χορδή στην άλλη], η σύνθεση ήταν στην πραγματικότητα τονική (εστιασμένη σε μια νότα στην οποία η μελωδία επανέρχεται φυσικά). Αυτό δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, καθώς υπάρχει τονικότητα σε όλα τα έγγραφα της αρχαίας μουσικής των ύστερων χρόνων, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων Δελφικών Παιάνων οι οποίοι έχουν διατηρηθεί εγχάρακτοι πάνω σε πέτρα.
Εν όψει αυτών των ευρημάτων, το 2016 έκανα ανακατασκευή της μουσικής του παπύρου «Ορέστης» για χορωδία με συνοδεία αυλού, αποδίδοντάς την με γρήγορο ρυθμό όπως υποδεικνύεται από το μέτρο και από το περιεχόμενο των λέξεων της χορωδίας. Αυτό το έργο εκτελέστηκε στο Ασμόλειο Μουσείο της Οξφόρδης, τον Ιούλιο του 2017, μαζί με άλλα ανακατασκευασμένα αρχαία μουσικά θέματα.
Δεν μου μένει παρά να αφουγκραστώ για τα επόμενα χρόνια, τις άλλες αρχαίες παρτιτούρες που υπάρχουν —πολλές είναι εξαιρετικά αποσπασματικές— και να παρουσιάσω ένα πλήρες αρχαίο δράμα με ιστορικά ενημερωμένη μουσική σε ένα αρχαίο θέατρο όπως αυτό της Επιδαύρου.
Εν τω μεταξύ, μπορεί να οδηγηθούμε σε ένα εκπληκτικό συμπέρασμα. Συχνά λέγεται ότι η δυτική παράδοση της κλασικής μουσικής ξεκίνησε από το Γρηγοριανό μέλος του 9ου αιώνα μΧ. Αλλά η ανακατασκευή και εκτέλεση της ελληνικής μουσικής, έδειξε ότι η αρχαία ελληνική μουσική πρέπει να αναγνωριστεί ως η ρίζα της ευρωπαϊκής μουσικής παράδοσης.
Ο Αρμάν ντ’ Ανγκούρ (Armand D’Angour) είναι αναπληρωτής καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Αγγλία. Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο The Conversation.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
Πολλοί κάτοικοι της Γουχάν μολύνθηκαν από τον ιό του ΚΚΚ επειδή επισκέφτηκαν το νοσοκομείο για ιατρική περίθαλψη άλλων ασθενειών, χωρίς να γνωρίζουν για την επιδημία και για την ικανότητα μετάδοσης του ιού από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Η κόρη της κ. Γιανγκ επισκέφθηκε τον γιατρό στις 16 Ιανουαρίου. Στις 19, εμφάνισε πυρετό και πέθανε 18 ημέρες αργότερα. Η κ. Γιανγκ πήγε στην τοπική αυτοδιοίκηση για να καταθέσει εγγράφως τα παράπονά της.
Κατά συνέπεια, οι αρχές την κλείδωσαν στο διαμέρισμά της. Η σύνδεση κινητού τηλεφώνου της διακόπηκε και έτσι χάθηκε η σύνδεσή της με τον έξω κόσμο. Η Epoch Times έλαβε την ηχογράφηση της επίσκεψής της στο γραφείο τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαΐου από την Χονγκ Νινγκ της κινεζικής έκδοσης της Epoch Times.
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Η αρχαία κινεζική φιλοσοφία του γιν και του γιανγκ μπορεί να φαίνεται σε πολλούς από εμάς που ζούμε στη Δύση ασαφής και δυσνόητη. Ωστόσο, όταν καταλάβουμε μερικά βασικά στοιχεία σχετικά της φύσης του γιν και του γιανγκ των τροφών, μπορούμε να αξιοποιήσουμε πρακτικά αυτή τη γνώση στην καθημερινότητά μας, όπως για απώλεια βάρους ή μείωση ανθυγιεινών συνηθειών.
Ας ξεκινήσουμε με την ιστορία μιας τακτικής πελάτισσάς μου πριν κάποια χρόνια. Επιστρέφοντας από διακοπές τριών εβδομάδων, ήρθε να με δει λέγοντας ότι ένιωθε φούσκωμα και αντιμετώπιζε δυσκολία να επικεντρωθεί στη δουλειά, που είχε να κάνει με το χρηματιστήριο.
Το σώμα της ήταν πράγματι πολύ φουσκωμένο γύρω από την κοιλιά. Ρώτησα τι έκανε και μου είπε ότι προσπαθούσε να χάσει βάρος. Είχε ξεκινήσει γυμναστήριο, παρακολουθούσε μαθήματα γιόγκα και ακολουθούσε μια δίαιτα για να χάσει το περιττό βάρος. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειές της, ένιωθε τα κολάν που φορούσε για τη γιόγκα ακόμα πιο σφιχτά στη μέση της.
Τη ρώτησα τι συνήθιζε να τρώει. «Ω, πολύ υγιεινά τρόφιμα», απάντησε.
Για να λάβω μια πιο ακριβή απάντηση, την ρώτησα τι είχε φάει για βραδινό, μεσημεριανό και πρωινό την προηγούμενη ημέρα. Μου είπε ότι είχε φάει κυρίως φρούτα, όπως καρπούζια, ανανά, μάνγκο, μήλα και σταφύλια, καθώς και πολλές σαλάτες.
Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του γιν-γιανγκ, τα ωμά και τα κρύα τρόφιμα είναι και τα δύο φύσης γιν. Η φύση της ενέργειας γιν είναι χαλαρωτική αλλά και με φύση επέκτασης, αύξησης, πράγμα εμφανές στην πρησμένη κοιλιά της. Ένα άλλο σύμπτωμα υπερίσχυσης του στοιχείου γιν είναι η αδυναμία συγκέντρωσης.
Είπα ότι αν ήθελε πραγματικά να απαλλαγεί από το αίσθημα του πρηξίματος και να χάσει το βάρος γύρω από τη μέση της, θα έπρεπε να σταματήσει αμέσως τη δίαιτα ωμών τροφών.
Για να τη βοηθήσω στην ομαλοποίηση της κατάστασής της, συνέστησα να τρώει περισσότερα τρόφιμα γιανγκ όπως διάφορους τύπους δημητριακών ολικής άλεσης, θαλάσσια λαχανικά, μίσο, θαλασσινό αλάτι και λαχανικά ρίζας και να μαγειρεύει το φαγητό της. Αυτή η δίαιτα είχε αποτέλεσμα. Μόλις βρήκε τη σωστή ισορροπία των τροφών γιν και γιανγκ, το φούσκωμά της έφυγε και ένιωσε πολύ καλύτερα.
Ποιότητες των τροφίμων Γιν και Γιανγκ
Μπορείτε να συμβουλευτείτε το παρακάτω γράφημα για να κατανοήσετε τις ποιότητες γιν και γιανγκ των τροφών.
Αν λαχταράτε γλυκά ή αλμυρά τρόφιμα μπορεί να είναι μια ένδειξη ανισορροπίας του γιν ή του γιανγκ. Για να εξισορροπήσετε τον οργανισμό σας, δοκιμάστε να τρώτε τρόφιμα που βρίσκονται στη μέση του γραφήματος, όπως λαχανικά, φασόλια και δημητριακά ολικής αλέσεως. (Diana Benedetti / Epoch Times)
Ποιότητες Γιν
Επέκταση
Μεγάλο
Κρύο / ψύξη
Υγρό
Εξαγνισμός / αποδυνάμωση
Μακριά από τον ισημερινό
Υφή και σχήμα
Μακρύ
Ελαφρύ και απαλό
Λιγότερο πυκνό / χαλαρό στη δομή
Ανάπτυξη του φυτού
Προς τα πάνω
Πάνω από το έδαφος
Ταχεία (λιγότερος χρόνος για ανάπτυξη)
Ευδοκιμεί σε ζεστό κλίμα
Γεύση και θρεπτικά συστατικά
Γλυκό/ξινό
Λιπαρό
Υψηλότερη περιεκτικότητα σε κάλιο
Χαμηλότερη περιεκτικότητα σε νάτριο
Χρώματα
Πράσινα και λευκά
Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
Ο Βραζιλιάνος συγγραφέας Πάολο Κοέλιο, κυκλοφόρησε το 2006 μια συλλογή μικρών ιστοριών με τίτλο «Σαν τον ρέοντα ποταμό». Μία από τις ιστορίες αναφέρεται στον Τζένγκις Χαν, τον πρώτο Μεγάλο Χαν της Μογγολικής Αυτοκρατορίας, και το γεράκι του.
Illustration – Shutterstock | Vlad Sokolovsky
Η ιστορία του Τζένγκις Χαν και του γερακιού του είναι εμπνευσμένη από ένα ταξίδι του Κοέλιο στο Καζακστάν, στην Κεντρική Ασία. Εκεί, ο συγγραφέας προσκλήθηκε να συνοδεύσει μια ομάδα κυνηγών σε μια ημερήσια εξόρμηση. Οι κυνηγοί χρησιμοποιούσαν γεράκια ως ‘όπλο’ ενάντια στα υποψήφια θηράματά τους.
«Ανίκανος να μιλήσω μαζί τους,» ο Κοέλιο έγραψε για τους κυνηγούς συνοδοιπόρους του, «η προσοχή μου ήταν στο τι έκαναν.»
Ένας από τους κυνηγούς αφαίρεσε μια μικρή ασημένια κουκούλα από το κεφάλι του αρπακτικού. Το γεράκι απογειώθηκε, και η ομάδα πολύ σύντομα ξαναέπιασε το πουλί με μια αλυσίδα πιασμένη στα νύχια του.
Illustration – Shutterstock | Ruta Production
Επιστρέφοντας στο χωριό, ο Κοέλιο αφηγήθηκε τα ημερήσια συμβάντα στους χωρικούς που περίμεναν πίσω στο χωριό και ρώτησε πώς το γεράκι είναι τόσο καλά εκπαιδευμένο. Ωστόσο, κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει.
Το μόνο που μπόρεσαν να πουν ήταν:
«Η τέχνη μεταβιβάστηκε από γενιά σε γενιά.»
Αυτό που οι χωρικοί μπόρεσαν να πουν στον συγγραφέα, παρόλο την συγκρατημένη στάση τους, ήταν μια μικρή αλλά βαθυστόχαστη ιστορία, κατά τη διάρκεια του γεύματος.
Ένα πρωί, ο Μογγόλος πολεμιστής Τζένγκις Χαν και η συνοδέια του πήγαν για κυνήγι. Οι σύντροφοί του κουβαλούσαν τόξα και βέλη, αλλά ο Τζένγκις Χαν κρατούσε στο χέρι του το αγαπημένο του γεράκι. Ήταν καλύτερο και πιο αξιόπιστο από οποιοδήποτε βέλος, γιατί μπορούσε να πετάξει στον ουρανό και να δει ό,τι δεν μπορούσε να δει ένα άτομο.
Ωστόσο, παρά τον ενθουσιασμό τους, οι κυνηγοί δεν βρήκαν τίποτα.
Illustration – Shutterstock | Rawpixel.com
Απογοητευμένος, ο Τζένγκις Χαν χωρίστηκε από την ομάδα και συνέχισε το κυνήγι μόνος με το γεράκι του. Μετά από μια μακρά παραμονή στο δάσος, ο Χαν ένιωσε κουρασμένος και διψασμένος.
Μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, όλα τα ρέματα είχαν στερεύσει και δεν μπορούσε να βρει τίποτα για να ξεδιψάσει. Τότε, έκπληκτος είδε λίγο νερό να ρέει κάτω από ένα βράχο ακριβώς μπροστά του.
Ο Χαν γέμισε αργά ένα ασημένιο κύπελλο, αλλά καθώς πήγε να πιει μια γουλιά, το γεράκι πέταξε και έσπρωξε το κύπελλο από τα χέρια του. Ο Χαν ήταν εξοργισμένος, αλλά αντιμετώπισε υπομονετικά το αγαπημένο του πουλί, υποθέτοντας ότι μπορούσε να διψάει και αυτό.
Illustration – Shutterstock | Pavel_Klimenko
Ωστόσο, σε μεγάλη του ενόχληση, το πουλί επανέλαβε την πράξη του.
Ο Τζένγκις Χαν λάτρευε αυτό το γεράκι, αλλά δεν μπορούσε να επιτρέψει, υπό οποιαδήποτε περίσταση, τέτοια ασέβεια. Αν κάποιος τον παρακολουθούσε, θα έλεγε στους πολεμιστές του πως ο μεγάλος κατακτητής είναι ανίκανος να εξημερώσει ένα απλό πουλί.
Ο Χαν τότε πήρε μια απόφαση. Καθώς γέμιζε το κύπελλό του για τρίτη φορά, κρατούσε ταυτόχρονα και το σπαθί του, και καθώς το γεράκι πέταξε ξανά πάνω του, τρύπησε το στήθος του πουλιού με το σπαθί του, σκοτώνοντάς το ακαριαία.
Illustration – Shutterstock | SHARKstock
Το νερό στη πηγή ξαφνικά στέρευσε, έτσι ο αποφασισμένος Χαν σκαρφάλωσε επάνω στο βουνό, για να βρει την πηγή. Προς έκπληξή του, υπήρχε όντως μια πηγή, στη μέση της οποίας βρισκόταν νεκρό ένα από τα πιο δηλητηριώδη φίδια της περιοχής. Αν είχε πιεί το νερό θα είχε πεθάνει αμέσως.
Ο Χαν, μετανοιωμένος, μετέφερε το νεκρό γεράκι πίσω στο στρατόπεδο. Προς τιμήν του φτερωτού συντρόφου του, ο Χαν διέταξε να κατασκευαστεί ένα χρυσό άγαλμα με μια επιγραφή σε κάθε φτερό του πουλιού.
«Ακόμα και όταν ένας φίλος κάνει κάτι που δεν σου αρέσει, παραμένει φίλος σου», ήταν χαραγμένο στην πρώτη επιγραφή.
«Οποιαδήποτε πράξη που διαπράττεται εν μέσω θυμού είναι καταδικασμένη σε αποτυχία», ήταν χαραγμένο στην δεύτερη.
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
Όταν υπάλληλοι της εταιρείας Songsen Textile Company πήγαν να δουλέψουν τη Δευτέρα 18 Μαΐου, διαπίστωσαν ότι όλες οι ραπτομηχανές έλειπαν και δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα.
Η εταιρεία Songsen Textile Company είναι κατασκευαστής ενδυμάτων και κλινοσκεπασμάτων στην πόλη Σουτζόου, επαρχία Τζιανγκσού. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας δεν ειδοποίησε τους υπαλλήλους για το κλείσιμο και αφαίρεσε στα γρήγορα όλα τα μηχανήματα το Σαββατοκύριακο.
Υπάλληλος:
Δείτε, κατά τη διάρκεια του διήμερου του Σαββατοκύριακου, τα μηχανήματα αφαιρέθηκαν και το εργοστάσιο είναι τώρα άδειο. Επιστρέψαμε στη δουλειά σήμερα, αλλά δεν υπάρχει μηχανή, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εδώ για να ξεκινήσουν με τη δουλειά αυτής της εβδομάδας, αλλά δεν υπάρχει ούτε ηλεκτρισμός.
Τότε μας ανάγκασαν να φύγουμε.
Ελάτε να ρίξετε μια ματιά πώς είναι μέσα στο εργοστάσιο.
Μας είπαν ότι δεν υπάρχει άλλη δουλειά, και μας ανάγκασαν να φύγουμε.
ΟΤΤΑΒΑ — Οι μισοί Καναδοί πιστεύουν ότι δεν λαμβάνουν όλη την αλήθεια από τις τοπικές κυβερνήσεις τους για την COVID-19, σύμφωνα με νέα δημοσκόπηση, και ορισμένοι πιστεύουν επίσης θεωρίες συνωμοσίας για το πού ξεκίνησε ο νέος κορωνοϊός.
Η πιο πρόσφατη έρευνα της Leger και της Ένωσης Καναδικών Μελετών διαπίστωσε ότι το 50% των ερωτηθέντων θεώρησαν ότι οι κυβερνήσεις σκόπιμα κρατούσαν κρυφές πληροφορίες σχετικά με την πανδημία του νέου κορωνοϊού, που έχει σκοτώσει χιλιάδες και έχει φέρει την οικονομία σε δυσμενή κατάσταση.
«Είναι συγκλονιστικό, σε μια περίοδο κατά την οποία πιστεύω ότι η εμπιστοσύνη δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλή», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Leger, Κρίστιαν Μπουρκ.
Η δημοσκόπηση ρώτησε επίσης τους ερωτηθέντες για την ικανοποίησή τους από τα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις για την καταπολέμηση της COVID-19. Εξήντα οκτώ τοις εκατό δήλωσαν ότι ήταν ικανοποιημένοι με αυτό που κάνει η τοπική τους κυβέρνηση, 74 τοις εκατό με τις ενέργειες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και 78 τοις εκατό με την επαρχιακή κυβέρνησή τους.
Ο Μπουρκ βρήκε αυτούς τους αριθμούς αρκετά υψηλούς, λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα που δείχνουν ότι οι άνθρωποι φαίνεται επίσης να πιστεύουν ότι δεν παίρνουν την πλήρη εικόνα.
Οι αμφιβολίες ήταν μεγαλύτερες στο Κεμπέκ, όπου το 60 τοις εκατό των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις κρατούν μυστικά για τον ιό.
Η επαρχία είχε επίσης σχεδόν 48.000 επιβεβαιωμένα κρούσματα COVID-19 μέχρι την Δευτέρα, καθώς και πάνω από 4.000 θανάτους — τον υψηλότερο αριθμό στον Καναδά.
Η δημοσκόπηση έθεσε ερωτήσεις σε 1.510 ενηλίκους Καναδούς που επιλέχθηκαν από το διαδικτυακό της πάνελ μεταξύ 22 Μαΐου και 25 Μαΐου. Λόγω του τρόπου με τον οποίο προσλήφθηκαν οι συμμετέχοντες, δεν μπορεί να υπολογιστεί περιθώριο σφάλματος για την διαδικτυακή δημοσκόπηση.
Οι ερωτηθέντες ρωτήθηκαν επίσης εάν συμφωνούν με εννέα θεωρίες που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο σχετικά με τον κορωνοϊό και πώς, ή γιατί, δημιουργήθηκε.
«Είναι βασικά πράγματα που έχουν με έναν τρόπο “πεταχτεί” στο Διαδίκτυο», δήλωσε ο Μπουρκ για τις θεωρίες που διατυπώνονται στη δημοσκόπηση. «Είναι πράγματα που είδαμε να κυκλοφορούν και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μια λίστα».
Λίγοι από αυτούς που ερωτήθηκαν — 15 τοις εκατό ή λιγότερο — πιστεύουν ότι ο συνιδρυτής της Microsoft Μπιλ Γκέιτς είναι υπεύθυνος για την εξάπλωση του κορωνοϊού, ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ της πανδημίας και των δικτύων 5G, ή ότι η COVID-19 δεν υπήρξε ποτέ.
Πάνω από το ένα τρίτο των ανθρώπων, ωστόσο, πιστεύουν ότι ο ιός δημιουργήθηκε σε εργαστήριο ή από την κινεζική κυβέρνηση. Το 19 τοις εκατό των ερωτηθέντων δήλωσαν επίσης ότι πίστευαν ότι ο αριθμός των θανάτων που σχετίζονται με την COVID-19 παρουσιάζεται μεγαλύτερος από την πραγματικότητα.
Περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες συμφώνησαν με τουλάχιστον μία από τις εννέα θεωρίες που δόθηκαν.
Η εξωστρέφεια και η διαφάνεια υπήρξαν το «σύνθημα» της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην πανδημία από την αρχή, δήλωσε ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντώ κατά τη διάρκεια της καθημερινής ενημέρωσης τη Δευτέρα.
«Αλλά αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν πάντα περισσότερα να κάνουμε όσον αφορά την εξωστρέφεια και τη διαφάνεια και θα συνεχίσουμε να το δείχνουμε αυτό στους Καναδούς, επειδή γνωρίζουμε ότι θεμελιωδώς υπάρχει ένα ζήτημα εμπιστοσύνης και σιγουριάς».
Είπε ότι εάν οι Καναδοί πιστεύουν ότι η κυβέρνησή τους είναι ανοιχτή και φιλαλήθης, θα είναι πιο πιθανό να συνεχίσουν να ακολουθούν συμβουλές για τη δημόσια υγεία για να περιορίσουν την εξάπλωση του ιού.
Από την Laura Osman
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
