Όταν έγραφε ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν τις σημειώσεις του, μεταμόρφωνε το απλό μελάνι και χαρτί σε κάτι πέρα από το συνηθισμένο. Το 1907, ο Τζ. Π. Μόργκαν διαπίστωσε αυτή την ιδιαίτερη ποιότητα όταν βρήκε ένα από τα πρωτότυπα χειρόγραφα του μεγάλου συνθέτη.
Ενώ ο Μόργκαν βρισκόταν στο Παρίσι για δουλειές, άκουσε για κάποιον έμπορο που ζούσε στη Φλωρεντία της Ιταλίας και ο οποίος είχε οργανώσει να δοθεί ένα κονσέρτο απευθείας από το πρωτότυπο χειρόγραφο του Μπετόβεν για τη Σονάτα αρ. 10, Οp. 96 για βιολί και πιάνο σε Σολ Μείζονα. «Ο κ. Μόργκαν σκέφτηκε πως αυτό ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον», μου είπε σε μια τηλεφωνική συνέντευξη ο Ρόμπιν ΜακΛέλαν, βοηθός επιμελητή μουσικής στο Μουσείο και Βιβλιοθήκη Μόργκαν, σχετικά με την τρέχουσα έκθεση “Beethoven 250: Autograph Music Manuscripts by Ludwig van Beethoven.” Την έκθεση μπορείτε να δείτε διαδικτυακά, αλλά και ζωντανά, αμέσως μόλις ξανανοίξει το Μουσείο Μόργκαν, μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου.
Ο Μόργκαν πήρε αμέσως ένα τρένο για τη Φλωρεντία και πήγε στο σπίτι του εμπόρου. Ο επιχειρηματίας κάθισε και ξεφύλλισε το χειρόγραφο, που τον γέμισαν δέος.
«[Τα χειρόγραφα] είναι ένας τρόπος να βρεθείς κοντά [στον Μπετόβεν]», λέει ο ΜακΛέλαν. Ο Μόργκαν το αγόρασε και έγινε ένα από τα πρώτα μουσικά χειρόγραφα της συλλογής Μόργκαν. Τώρα παρουσιάζονται σε αυτήν τη φυσική και διαδικτυακή έκθεση για τον εορτασμό της 250ης επετείου των γενεθλίων του Μπετόβεν.
Η έκθεση περιλαμβάνει συνολικά 11 έργα, χωρισμένα σε δύο τμήματα: στο πρώτο βρίσκονται τα ακατάστατα μουσικά σκίτσα, που ο δάσκαλος κατέγραφε σε μονά φύλλα χαρτιού κατά τη διάρκεια της ζωής του. Στο δεύτερο τμήμα, ανήκουν τα πλήρη, πολυσέλιδα χειρόγραφα.
Η έκθεση μας βοηθά να συνδεθούμε με τον Μπετόβεν, κάτι που μπορεί να είναι μια υπερβατική εμπειρία, καθώς η μουσική του στο κάτω κάτω δεν ήταν απλώς για ευχαρίστηση.
Σκίτσο για το δεύτερο μέρος (movement) της Συμφωνίας Νο. 7, Op. 92, του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. The Morgan Library & Museum. (James Fuld Collection)
O E.T.A. Hoffmann, συγγραφέας, συνθέτης και μουσικοκριτικός των αρχών του 19ου αιώνα είχε πει για τον Μπετόβεν ότι «το βασίλειό του δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο».
Ο Μπετόβεν «θεωρούνταν συνδεδεμένος με κάποιο είδος πνευματικής αλήθειας, που ξεπερνά τα συνηθισμένα άτομα», λέει ο ΜακΛέλαν. Ο Μπετόβεν εργαζόταν πάνω σε αυτήν και «μπορούσε να τη διδάξει ή να τη μεταδώσει στους συνηθισμένους ανθρώπους».
Από το χάος η τελειότητα
Ο ΜακΛέλαν δεν είχε μελετήσει αυτά τα συγκεκριμένα χειρόγραφα λεπτομερώς, πριν πιάσει δουλειά στο Μόργκαν. Αλλά η ανάλυση των ποικίλων μουσικών ιδεών που απλώνονταν παντού στα χαρτιά του Μπετόβεν, στο πρώτο τμήμα της έκθεσης, δεν ήταν εύκολο έργο.
«Μου έκανε εντύπωση το πόσο ακατάστατες και χαοτικές είναι [οι σημειώσεις]», ομολογεί ο ΜακΛέλαν. «Είναι κατανοητό, γιατί δεν προορίζονταν για το κοινό. Ήταν προσωπικές σημειώσεις.»
Λείπουν όμως σημαντικές πληροφορίες από αυτές τις γρήγορες σημειώσεις. Για παράδειγμα, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο αν οι νότες βρίσκονται σε ψηλό ή χαμηλό κλειδί, ή ποιος είναι ο ζητούμενος τόνος. Ευτυχώς, όντας και ο ίδιος ο ΜακΛέλαν συνθέτης, μπόρεσε να αναλύσει τη μουσική αρκετά ικανοποιητικά.
«Δεν ξεπηδούσε [η μουσική] από το χαρτί», λέει. «Χρειαζόταν να ερευνήσω και να μαντέψω προσπαθώντας να ανασκευάσω αυτό που πραγματικά εννοεί εδώ».
Σονάτα Νο. 10 για βιολί και πιάνο, Οp. 96, σελ. 36, Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, 1815. The Morgan Library & Museum. (Morgan Collection)
Η κούραση του ταξιδιού που χρειάστηκε να κάνει ο ΜακΛέλαν μέσα στα έργα του Μπετόβεν μοιάζει δίκαιη σε σχέση με το πόσο υπέφερε ο ίδιος ο συνθέτης κατά τη δημιουργική διαδικασία. Σε αντίθεση με τον Μότσαρτ, για τη μουσική του οποίου συχνά πιστεύουμε ότι του μεταδόθηκε σε έτοιμη μορφή, ο Μπετόβεν έκανε επίπονη δουλειά, αναφέρει ο ΜακΛέλαν:
«Ένα από τα πράγματα για τα οποία φημίζεται [ο Μπετόβεν] σε αυτά τα σκίτσα είναι η πολλή εργασία που χρειάστηκε για να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα και το πόσο δύσκολη και κοπιώδης αυτή η εργασία ήταν. Ήταν σαν ένας ήρωας που ριψοκινδύνευε στο πνευματικό βασίλειο και μετά επέστρεφε για να μεταδώσει τις βαθιές αλήθειες που είχε εκεί ανακαλύψει».
Μέσα από αυτή την κοπιαστική διαδικασία, ο Μπετόβεν έφερνε στο φως διαμάντια – μια σύντομη μελωδία ή μια μουσική φράση. Το πιο διάσημο παράδειγμα είναι η φράση «τα-τα-τα-τααα τα-τα-τα-τααα» στην αρχή της Πέμπτης Συμφωνίας. Αυτός ο σύντομος ρυθμός εμφανίζεται ξανά και ξανά σε διαφορετικές επαναλήψεις σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη πρακτική του να έχουμε μια μελωδία, ύστερα μια άλλη και ύστερα μια άλλη.
Ο ΜακΛέλαν μας εξηγεί ότι, κατά κανόνα, η μουσική του Μπετόβεν «βασίζεται σε μια μικρή μελωδία ή ρυθμό. Κάθε τμήμα ενός κομματιού επιστρέφει σε αυτό τον μικρό σβώλο χρυσού, που ενοποιεί τη μουσική και βοηθά τον ακροατή να ακολουθήσει τη διάθεσή της. Αυτός ο μικρός χρυσός σβώλος είναι σαν ένας χαρακτήρας. Καθώς ο χαρακτήρας μεταμορφώνεται και βιώνει διαφορετικές εμπειρίες, η ιστορία που αφηγείται ο συνθέτης εκτυλίσσεται».
Πρόσβαση στο θεϊκό
Ο Μπετόβεν δεν επηρέασε απλώς τον τρόπο σύνθεσης, αλλά έφερε τη μεταφυσική ποιότητα της μουσικής στην καθημερινή ζωή. Στους προηγούμενους αιώνες, οι άνθρωποι άκουγαν μαζί ύμνους στην εκκλησία έχοντας έτσι μια συλλογική εμπειρία. Αλλά τον 19ο αιώνα, στο αποκορύφωμα του Ρομαντισμού στη μουσική, η εμπειρία έγινε προσωπική, ατομική.
Σύμφωνα με τον ΜακΛέλαν, με τη μουσική του Μπετόβεν «μπορείς, ως ακροατής, να οδηγηθείς σε εκείνο το βαθύ εσωτερικό μέρος και να λάβεις εσύ ως άτομο από τη μουσική κάποιο είδος βαθιάς αλήθειας ή νοήματος, χωρίς να χρειάζεσαι τα στολίδια της θρησκείας…Η μουσική του Μπετόβεν μας παρέχει άμεση πρόσβαση στο θεϊκό βασίλειο, αυτή είναι η ιδέα.»
Για περισσότερες πληροφορίες, παρακολουθήστε ένα βίντεο για την έκθεση “Beethoven 250: Autograph Music Manuscripts by Ludwig van Beethoven.”
Ο J.H. White ζει στη Νέα Υόρκη και αρθρογραφεί για την τέχνη, τον πολιτισμό και την αντρική μόδα.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Δύο Κινέζοι χάκερ κατηγορούνται για κλοπή εμπορικών μυστικών αξίας εκατομμυρίων δολαρίων και άλλων ευαίσθητων πληροφοριών από επιχειρήσεις και κυβερνητικές υπηρεσίες και ότι επιχείρησαν να κλέψουν έρευνα σχετικά με την COVID-19, ανακοίνωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης (DOJ) στις 21 Ιουλίου.
Το τμήμα αποκάλυψε 11 κατηγορίες εναντίον του Λι Σιαογιού, 34 και του Ντονγκ Τζιαντζί, 33, την Τρίτη, ισχυριζόμενο ότι το ζευγάρι εισέβαλε σε ηλεκτρονικά συστήματα εκατοντάδων θυμάτων, συμπεριλαμβανομένων εταιρειών, κυβερνητικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων, μεμονωμένων αντιφρονούντων και ακτιβιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο σε μια δεκαετής εκστρατεία.
Οι Λι και Ντονγκ, και οι δύο εκπαιδευμένοι σε τεχνολογίες εφαρμογών υπολογιστών, δεν χάκαραν αποκλειστικά για προσωπικό όφελος, ισχυρίστηκαν οι εισαγγελείς. Το ζευγάρι συνεργάστηκε επίσης και με τη βοήθεια του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (MSS) – του επικεφαλής οργανισμού πληροφοριών του καθεστώτος.
Σχέδιο κλοπής
Οι εταιρείες που στοχεύουν οι Λι και Ντονγκ ασχολούνται με την κατασκευή υψηλής τεχνολογίας και άλλες βιομηχανίες όπως η άμυνα, τα φαρμακευτικά προϊόντα, τα ιατροτεχνολογικά προϊόντα και η πολιτική και βιομηχανική μηχανική. Οι εταιρείες είναι εξαπλωμένες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αυστραλίας, του Βελγίου, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Πρόσφατα, το ζευγάρι έψαχνε για κενά ασφαλείας στα δίκτυα εταιρειών βιοτεχνολογίας που ήταν γνωστά για τη σχετική με την COVID-19 έρευνα, ισχυρίστηκαν οι εισαγγελείς.
Αξιωματούχοι του Υπουργείου Δικαιοσύνης δήλωσαν επίσης ότι οι δύο χάκερ επιχείρησαν σε μια περίπτωση να εκβιάσουν ένα θύμα από το οποίο είχαν κλέψει πολύτιμο πηγαίο κώδικα. Απειλούσαν να δημοσιεύσουν τον κώδικα στο Διαδίκτυο – καταστρέφοντας έτσι την αξία του κώδικα – εκτός εάν το θύμα τους πλήρωνε λύτρα.
«Αυτές οι εισβολές είναι ένα ακόμη παράδειγμα της βίαιης προθυμίας της Κίνας να εμπλακεί σε κλοπή μέσω εισβολών σε υπολογιστή, σε αντίθεση με τις διεθνείς δεσμεύσεις τους, όπως η συμφωνία τους το 2015 με τις Ηνωμένες Πολιτείες και παρόμοιες συμφωνίες με άλλες χώρες να μην διεξάγουν ή να υποστηρίζουν εν γνώσει τους την κλοπή μέσω κυβερνοχώρου πνευματικής ιδιοκτησίας », δήλωσε ο Βοηθός του Υπουργού Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζον Κ. Ντέμερς κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου της Τρίτης, ανακοινώνοντας τις κατηγορίες.
Ο Ντέμερς είπε ότι οι βιομηχανίες που στοχεύουν οι χάκερ συμπίπτουν με τις βιομηχανίες που περιγράφονται στο σχέδιο Made in China 2025 του Πεκίνου. Κυκλοφορώντας το 2015, το οικονομικό σχέδιο στοχεύει να μετατρέψει την Κίνα σε παγκόσμιο ανταγωνιστή σε 10 τεχνολογικούς τομείς έως το 2025.
Κλέβοντας πληροφορίες από εταιρείες σε βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας και αντιγράφοντας την τεχνολογία, οι κινεζικές εταιρείες μπορούν τελικά να «ξεπεράσουν» τους μη-κινέζους ανταγωνιστές τους, δήλωσε ο Ντέμερς, παραθέτοντας το κατηγορητήριο.
Σε ένα παράδειγμα ανέφερε ότι οι χάκερ έκλεψαν gigabytes δεδομένων από μια εταιρεία τεχνολογίας και κατασκευής του Μεριλάντ που θα αποκάλυπταν σε ανταγωνιστές τους τύπους προϊόντων που η εταιρεία σχεδίαζε να φέρει στην αγορά. Τα ίδια δεδομένα θα επέτρεπαν επίσης στους ανταγωνιστές να εξοικονομήσουν κόστος έρευνας και ανάπτυξης, καθώς και χρόνο, δίνοντας έτσι στους ανταγωνιστές ένα πλεονέκτημα στην παγκόσμια αγορά.
Σε ένα άλλο παράδειγμα, οι χάκερ έκλεψαν παρουσιάσεις, αρχεία έργων, σχέδια και άλλα έγγραφα που σχετίζονται με έργα της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και του FBI από έναν ομοσπονδιακό και εργολάβο άμυνας της Βιρτζίνια, ισχυρίζεται το κατηγορητήριο.
«Η αντιανταγωνιστική συμπεριφορά της Κίνας ενώ αγνοεί τις υποσχέσεις τις να μην εμπλακεί σε κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας μέσω κυβερνοχώρου δεν είναι απλώς ένα εγχώριο ζήτημα, αλλά ένα παγκόσμιο ζήτημα», δήλωσε ο Ντέμερς.
Ο Ντέμερς πρόσθεσε ότι το κατηγορητήριο επισημαίνει επίσης πώς το κινεζικό καθεστώς είναι διατεθειμένο να κλείσει τα μάτια στις παραγωγικές επιχειρήσεις εγκληματικής κυβερνοπειρατείας εντός των συνόρων του, επικαλούμενος ορισμένες από τις φερόμενες εγκληματικές δραστηριότητες του Λι και του Ντονγκ που διεξήχθησαν για προσωπικό κέρδος.
«Η Κίνα έχει πλέον πάρει τη θέση της μαζί με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, σε αυτή τη ντροπιαστική ομάδα εθνών που παρέχουν ένα ασφαλές καταφύγιο σε εγκληματίες του κυβερνοχώρου, με αντάλλαγμα την προσφορά των υπηρεσιών τους προς όφελος του κράτους», είπε.
Ο αναπληρωτής διευθυντής του FBI Ντέιβιντ Μπάουντιτς επανέλαβε τις παρατηρήσεις του Ντέμερς, λέγοντας ότι οι κατηγορίες ασκήθηκαν με σκοπό την ενημέρωση των Κινέζων αξιωματούχων που διευθύνουν τις επιθέσεις στον κυβερνοχώρο.
«Υπάρχουν σοβαρές συνέπειες και κίνδυνοι για την κλοπή της τεχνολογίας και της πνευματικής μας ιδιοκτησίας», δήλωσε ο Μπάουντιτς.
Προέτρεψε επίσης τα έθνη που συνεργάζονται σε σχέδια οικονομικής ανάπτυξης με το κινεζικό καθεστώς να επανεξετάσουν τις συμμαχίες τους με το κομμουνιστικό έθνος λόγω της έλλειψης σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Επεσήμανε ότι το καθεστώς έχει εμπλακεί σε ένα μοτίβο λανθασμένων τακτικών όπως η χρήση της οικονομικής του επιρροής για να πιέσει τις χώρες να μην εκθέσουν ή να αμφισβητήσουν τις παράνομες ενέργειές του, όπως χακάρισμα εταιρειών, εργαστηρίων ή κυβερνητικών οργανώσεων.
«Αυτός ο τύπος οικονομικού εξαναγκασμού δεν είναι αυτό που περιμένουμε από έναν αξιόπιστο παγκόσμιο ηγέτη. Είναι αυτό που περιμένουμε από ένα οργανωμένο εγκληματικό συνδικάτο», δήλωσε ο Μπάουντιτς.
Ο Λι και ο Ντονγκ κατηγορήθηκαν επίσης ότι στοχεύουν άτομα που ενδιαφέρουν το κινεζικό καθεστώς, όπως αντιφρονούντες, κληρικούς, και ακτιβιστές δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Χονγκ Κονγκ και την ηπειρωτική Κίνα. Για παράδειγμα, το ζευγάρι παρείχε στο MSS λογαριασμούς email και κωδικούς πρόσβασης που ανήκουν σε έναν οργανωτή κοινότητας του Χονγκ Κονγκ, έναν πάστορα μιας χριστιανικής εκκλησίας στην πόλη Σιάν της Κίνας· και έναν αντιφρονούντα και πρώην διαδηλωτή στην πλατεία Τιενανμέν, ανέφερε το κατηγορητήριο.
Έκλεψαν επίσης περιεχόμενο ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από έναν πάστορα που ανήκε σε μια χριστιανική εκκλησία στην πόλη Τσενγκντού, ο οποίος αργότερα συνελήφθη από τις τοπικές αρχές.
Οι δύο άντρες τους προσδώθηκε μια σειρά κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένης της συνωμοσίας για διάπραξη απάτης, η οποία έχει μέγιστη ποινή 20 ετών στη φυλακή, συνωμοσία για διάπραξη κλοπής εμπορικών μυστικών (μέγιστη φυλάκιση 10 ετών) και συνωμοσία για διάπραξη απάτης μέσω υπολογιστή (μέγιστη φυλάκιση 5 ετών).
Αντιδράσεις
Απαντώντας στο κατηγορητήριο, αρκετοί νομοθέτες επικρότησαν τις προσπάθειες του υπουργείου να προστατεύσει την αμερικανική έρευνα από το κινεζικό καθεστώς.
«Για μήνες, προειδοποιώ για τις απόπειρες της Κομμουνιστικής Κίνας να κλέψει ή να σαμποτάρει τις αμερικανικές προσπάθειες εμβολίων και η σημερινή ανακοίνωση καταδεικνύει την πραγματικότητα αυτής της απειλής», δήλωσε σε δήλωσή του ο γερουσιαστής Ρικ Σκοτ (R-Fla.). «Τα ψέματα και η παραπληροφόρηση της Κομμουνιστικής Κίνας οδήγησαν στην εξάπλωση του κορωνοϊού και τώρα θέλουν να εμποδίσουν την ανάκαμψή μας».
Ο Σκοτ είχε προηγουμένως εισαγάγει ένα νομοσχέδιο – το νόμο για την προστασία των εμβολίων COVID-19 – όπου πρότεινε τον έλεγχο των (Κινέζων) σημερινών κατόχων φοιτητικών θεωρήσεων που εμπλέκονται στην έρευνα εμβολίων, ως μέτρο για να αποτρέψει το κινεζικό καθεστώς να κλέψει ή να σαμποτάρει την έρευνα.
Ομοίως, ο γερουσιαστής Μπεν Σας (R-Neb.) Είπε ότι κατηγορίες όπως αυτή που αποκαλύφθηκε την Τρίτη είναι ένας «σημαντικός τρόπος για να εστιαστεί η προσοχή σε ένα επείγον πρόβλημα».
«Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε περισσότερα από τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας για να καταπολεμήσουμε αυτήν την κομμουνιστική επιθετικότητα», δήλωσε ο Σας στη δήλωσή του.
Η ανακοίνωση έρχεται εν μέσω των συνεχιζόμενων προσπαθειών της κυβέρνησης Τραμπ για την καταπολέμηση της αντικατασκοπείας και των επιχειρήσεων οικονομικής κατασκοπείας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης ξεκίνησε την «Πρωτοβουλία της Κίνας» το 2018 με σκοπό την αντιμετώπιση των απειλών που θέτει η κινεζική κατασκοπεία και άλλες μορφές διείσδυσης της Κίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σε μια ομιλία του νωρίτερα αυτό το μήνα, ο διευθυντής του FBI Κρίστοφερ Ρέι δήλωσε ότι η κλοπή από το καθεστώς των αμερικανικών τεχνολογικών και εμπορικών μυστικών είναι σε κλίμακα «τόσο μαζική που αντιπροσωπεύει μία από τις μεγαλύτερες μεταβιβάσεις πλούτου στην ανθρώπινη ιστορία». Ο Ρέι είπε ότι το καθεστώς χρησιμοποιεί ένα ευρύ φάσμα τεχνικών – από το χάκινγκ έως την απόκτηση ξένων εταιρειών και τη φυσική κλοπή – και περιλαμβάνει ένα πλήρες εύρος ηθοποιών, που καλύπτουν υπηρεσίες πληροφοριών, ιδιωτικές εταιρείες, μεταπτυχιακούς φοιτητές και ερευνητές για να κλέψουν την πνευματική ιδιοκτησία των ΗΠΑ.
Είπε επίσης ότι το ΚΚΚ συμμετέχει επίσης σε εκστρατείες επιρροής αξιωματούχων των ΗΠΑ σε κάθε επίπεδο της κυβέρνησης, πείθοντάς τους να πάρουν πολιτικές θέσεις σύμφωνα με αυτές του καθεστώτος, όπως στην Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ και τον χειρισμό της πανδημίας από το Πεκίνο.
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης Ουίλιαμ Μπαρ έκανε επίσης παρόμοια σχόλια στις 16 Ιουλίου, όταν προειδοποίησε την εταιρική Αμερική να μην «υποκύψει» στο ΚΚΚ. Είπε ότι το Χόλιγουντ και πολλές αμερικανικές εταιρείες τεχνολογίας έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους «να γίνουν πιόνια κινεζικής επιρροής».
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Ο τυπικός σοσιαλιστής σήμερα δεν είναι κάποιος συνδικαλιστής που θέλει υψηλότερους μισθούς. Είναι μια τρανσέξουαλ περιβαλλοντο-φεμινίστρια που συμμετέχει στις συγκεντρώσεις των Antifa και Black Lives Matter και ρίχνει τσιμεντόλιθους στους πολιτικούς της αντιπάλους.
Το βλέπουμε στις ταραχές και τις λεηλασίες που σάρωσαν την χώρα μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ. Η σοσιαλιστική αριστερά σήμερα ασχολείται λιγότερο με την εργατική εκμετάλλευση από την μπουρζουαζία και περισσότερο με την φυλή, το φύλο και τα παράπονα των τρανσέξουαλ, όλα θέματα της πολιτικής ταυτοτήτων. Το αποκαλώ σοσιαλισμό ταυτοτήτων.
Οι σημερινοί σοσιαλιστές θέλουν μια Αμερική που ενσωματώνει τις ομάδες που θεωρούνταν αποκλεισμένες παλαιότερα, ενώ αποκλείει την ομάδα που ήταν παλαιότερα ενσωματωμένη. «Εάν είστε λευκοί, άρρενες, ετεροφυλόφιλοι και θρησκευτικά και/ή κοινωνικά συντηρητικοί», γράφει στο ιστολόγιό του ο Ροντ Ντρέερ, «δεν υπάρχει θέση για εσάς» στην προοδευτική αριστερά. Αντιθέτως, πρέπει τώρα να αναμένεται ότι στην κοινωνία «άνθρωποι σαν εσάς πρόκειται να πρέπει να χάσουν τη δουλειά και την επιρροή τους».
Με άλλα λόγια, για τους σοσιαλιστές ταυτοτήτων και για την αριστερά γενικότερα, οι μαύροι και οι Λατίνοι είναι μέσα· οι λευκοί είναι έξω. Οι γυναίκες είναι μέσα· οι άντρες είναι έξω. Οι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ, μαζί με άλλους, πιο εξωτικούς τύπους είναι μέσα· οι ετεροφυλόφιλοι είναι έξω. Οι παράνομοι είναι μέσα· οι ημεδαποί πολίτες είναι έξω. Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι αυτά είναι όλα μέρος της πολιτικής της ένταξης, αλλά αν το πιστεύουμε αυτό παίρνουμε μόνο τη μισή εικόνα. Το θέμα, για την αριστερά, δεν είναι απλώς να συμπεριλάβει, αλλά και να αποκλείσει, να απομακρύνει τους αντιπάλους της από την πατρίδα τους.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Για να κατανοήσουμε τον σοσιαλισμό ταυτοτήτων, πρέπει να μάθουμε για τον άνθρωπο που κατάλαβε πώς να δημιουργήσει τα διάφορά του σκέλη, τον Χέρμπερτ Μαρκούζε.
Η επανάσταση του Μαρκούζε
Ένας Γερμανός φιλόσοφος εν μέρει εβραϊκής καταγωγής, ο Μαρκούζε σπούδασε υπό τον φιλόσοφο Χάιντεγκερ προτού δραπετεύσει από τη Γερμανία πριν από τη ναζιστική εξουσία. Μετά από κάποιον χρόνο στο Κολούμπια, το Χάρβαρντ και Μπραντέι, ο Μαρκούζε μετακόμισε στην Καλιφόρνια, όπου πήρε μια θέση στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια–Σαν Ντιέγκο και έγινε ο γκουρού της Νέας Αριστεράς στη δεκαετία του ’60.
Ο Μαρκούζε επηρέασε μια ολόκληρη γενιά νέων ριζοσπαστών, από τον συνιδρυτή του Weather Underground Μπιλ Έιερς έως τον ακτιβιστή Yippie Άμπι Χόφμαν και τον Τομ Χέιντεν, πρόεδρο της ακτιβιστικής ομάδας Student for a Democratic Society (SDS). Η Άντζελα Ντέιβις, που αργότερα προσχώρησε στους Μαύρους Πάνθηρες και διεκδίκησε επίσης την αντιπροεδρία υπό το Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν μαθήτρια του Μαρκούζε και επίσης στον στενό του κύκλο. Ήταν ο Μαρκούζε, είπε η Ντέιβις, ο οποίος «μου δίδαξε ότι ήταν δυνατόν να είμαι ακαδημαϊκός, ακτιβίστρια, διανοούμενη και επαναστάτρια».
Ο Μαρκούζε υποκίνησε τους ακτιβιστές της δεκαετίας του 1960 να καταλάβουν κτίρια και να ανατρέψουν την ιεραρχία του πανεπιστημίου, ως ένα είδος πρώτου βήματος για την υποδαύλιση σοσιαλιστικής επανάστασης στην Αμερική. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ρόναλντ Ρήγκαν — τότε κυβερνήτης της Καλιφόρνιας — έκανε δυνατή την απόλυση του Μαρκούζε. Ωστόσο, ο Μαρκούζε διατήρησε τη διασημότητα και την επιρροή του στους ριζοσπάστες της εποχής. Φυσικά, δεν δημιούργησε τις δυνάμεις του σοσιαλισμού ταυτοτήτων, αλλά είδε, ίσως νωρίτερα από οποιονδήποτε άλλον, πώς θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για έναν νέο και «βιώσιμο» σοσιαλισμό στην Αμερική. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός που αντιμετωπίζουμε τώρα.
Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα που είχε ο Μαρκούζε, πρέπει να πάμε πίσω μέχρι τον Μαρξ. Ο Μαρξ είδε τον εαυτό του ως προφήτη, όχι υποκινητή, για την έλευση του σοσιαλισμού. Θεωρούμε τον Μαρξ ως ένα είδος ακτιβιστή, που προσπάθησε να οργανώσει μια εργατική επανάσταση, αλλά ο Μαρξ τόνισε εξαρχής ότι η σοσιαλιστική επανάσταση θα έρθει αναπόφευκτα· τίποτα δεν έπρεπε να γίνει για να την προκαλέσει. Η μαρξιστική άποψη συνοψίζεται καλά από έναν από τους Γερμανούς οπαδούς του Μαρξ, τον Καρλ Κάουτσκυ, ο οποίος έγραψε: «Το καθήκον μας δεν είναι να οργανώσουμε την επανάσταση αλλά να οργανώσουμε τον εαυτό μας για την επανάσταση. Δεν είναι να κάνουμε την επανάσταση, αλλά να την εκμεταλλευτούμε».
Αλλά τι συμβαίνει όταν η εργατική τάξη νιώθει πολύ ασφαλής και ικανοποιημένη για εξέγερση; Ο Μαρξ δεν το περίμενε αυτό. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη έστω και μίας εργατικής εξέγερσης του είδους που προέβλεπε ο Μαρξ, οπουδήποτε στον κόσμο, είναι μια πλήρης και αποφασιστική διάψευση του «επιστημονικού» μαρξισμού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι μαρξιστές σε όλο τον κόσμο γνώριζαν πλήρως αυτό το πρόβλημα. Ο Λένιν το έλυσε συγκεντρώνοντας έναν επαγγελματικό στρατό επαναστατών. Εάν η επανάσταση δεν θα γίνει από την εργατική τάξη, επέμεινε, θα έπρεπε να γίνει για αυτούς.
Ο Μαρκούζε καθόρισε το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο που έκανε ο Λένιν: Εάν η εργατική τάξη δεν είναι υπέρ του σοσιαλισμού, πού μπορώ να βρω ένα νέο προλεταριάτο για να τον φέρει; Ο Μαρκούζε γνώριζε ότι οι σύγχρονες βιομηχανικές χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορούσαν να έχουν πληθυσμούς αγροτών χωρίς γη και επαγγελματιών στρατιωτών — τα απομεινάρια μιας καθυστερημένης φεουδαρχικής κοινωνίας — στα οποία βασίστηκε ο Λένιν. Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να πάρει τον ρόλο του ανύπαρκτου προλεταριάτου που θα χρειαζόταν για να προκαλέσει την αναστάτωση που χρειάζεται για τον σοσιαλισμό στην Αμερική;
«Ανύψωση συνείδησης»
Ο Μαρκούζε κοίταξε τριγύρω για να εντοπίσει ποιες ομάδες είχαν μια φυσική αντιπάθεια στον καπιταλισμό. Ο Μαρκούζε ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί στους μποέμ καλλιτέχνες και διανοούμενους που από καιρό μισούσαν τον βιομηχανικό πολιτισμό, εν μέρει επειδή θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τους επιχειρηματίες και τους καταστηματάρχες. Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «παρίες» ήταν φυσικοί νεοσύλλεκτοι για αυτό που ο Μαρκούζε ονόμαζε Μεγάλη Άρνηση — την βαθιά άρνηση της κοινωνίας της ελεύθερης αγοράς.
Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ότι αυτοί οι μποέμ βρίσκονταν σε μικρούς τομείς της δυτικής κοινωνίας: στην περιοχή Σβάμπινγκ του Μονάχου, στην Αριστερή Όχθη του Παρισιού, στο χωριό Γκρίνουιτς στη Νέα Υόρκη και σε λίγες μόνο πανεπιστημιουπόλεις. Από μόνοι τους, δεν ήταν αρκετοί ούτε για να πραγματοποιήσουν μια διαδήλωση, πόσω μάλλον να κάνουν επανάσταση.
Έτσι ο Μαρκούζε έπρεπε να ψάξει περαιτέρω. Έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο να βάλει την μποέμ κουλτούρα στην θέση του παγιωμένου πολιτισμού, να κάνει τους παρίες να φαίνονται φυσιολογικοί και να μετατρέψει τους φυσιολογικούς ανθρώπους σε παρίες. Ξεκίνησε με μια πολύ περίεργη ομάδα προλεταρίων: τους νέους της δεκαετίας του 1960. Εδώ, τελικά, ήταν μια ομάδα που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα μαζικό κίνημα.
Όμως τι ομάδα! Ευτυχώς, ο Μαρξ δεν ήταν κοντά να την δει· θα είχε ξεσπάσει σε γέλια. Άμπι Χόφμαν; Τζέρι Ρούμπιν; Μάριο Σάβιο; Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτής της αξιολύπητης κατάστασης, αυτά τα νωθρά, κακομαθημένα παράγωγα της μεταπολεμικής ευημερίας, αυτές οι παρωδίες της ανθρωπότητας, αυτοί οι λάγνοι βαριεστημένοι αργόσχολοι εντελώς αποξενωμένοι από τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου, και νευρωτικά εστιασμένοι στον εαυτό τους, τα ναρκωτικά τους και την σεξουαλική τους ζωή και την τρελή «μουσική», να λειτουργήσουν ως τάγματα εφόδου της επανάστασης;
Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (1898-1979), γεννημένος στην Γερμανία Αμερικανός φιλόσοφος και ακραίος πολιτικός θεωρητικός, σχετιζόμενος με την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης. (Keystone/Getty Images)
Ο Μαρκούζε απάντησε: «Ανυψώνοντας την συνείδησή τους». Οι φοιτητές ήταν ήδη κάπως αποξενωμένοι από την ευρύτερη κοινωνία. Ζούσαν σε αυτές τις σοσιαλιστικές κομμούνες που ονομάζονταν πανεπιστήμια. Θεωρούσαν δεδομένες τις ανέσεις τους. Αχάριστοι «γυμνοσάλιαγκες» [οκνηροί] που ήταν, περιφρονούσαν αντί να εκτιμούν τους γονείς τους για τις θυσίες που έκαναν για λογαριασμό τους. Αναζήτησαν «κάτι περισσότερο», μια μορφή αυτοεκπλήρωσης που ξεπερνούσε την υλική ολοκλήρωση.
Εδώ, ο Μαρκούζε αναγνώρισε, ήταν η πραγματική πρώτη ύλη από την οποία ο σοσιαλισμός δημιουργείται σε μια πλούσια, επιτυχημένη κοινωνία. Ίσως υπήρχε ένας τρόπος να τους διδάξει την καταπίεση, να μετατρέψει την κακή διάθεση από το πνευματικό τους κενό, σε πολιτική δυσαρέσκεια. Ο Μαρκούζε ήταν πεπεισμένος ότι μια ακτιβιστική ομάδα καθηγητών θα μπορούσε να «ανυψώσει» τη συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς φοιτητών, ώστε να μπορούν να αισθάνονται υποκειμενικά καταπιεσμένοι ακόμη και αν δεν υπήρχαν αντικειμενικές δυνάμεις που τους καταπιέζουν. Τότε θα γίνονταν ακτιβιστές για να πολεμήσουν όχι ενάντια στην καταπίεση κάποιου άλλου, αλλά για την δική τους.
Φυσικά θα χρειαζόταν κάποια δουλειά για να μετατρέψει εγωιστές εγωκεντρικούς φοιτητές σε ακτιβιστές με ενός είδους κοινωνικής συνείδησης. Αλλά για την απίστευτη καλή τύχη του Μαρκούζε, η δεκαετία του ’60 ήταν η δεκαετία του πολέμου του Βιετνάμ. Οι φοιτητές αντιμετώπιζαν την προοπτική επιστράτευσης. Έτσι είχαν εγωιστικούς λόγους να αντιταχθούν στον πόλεμο. Ωστόσο, αυτός ο εγωισμός θα μπορούσε να αξιοποιηθεί διδάσκοντας στους φοιτητές ότι δεν ήταν φυγόστρατοι δειλοί· αντίθετα, ήταν ευγενείς αντιστεκόμενοι μέρος ενός παγκόσμιου αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο, η ίδια η κακή συνείδηση θα μπορούσε να στρατολογηθεί για λογαριασμό του αριστερού ακτιβισμού.
Ο Μαρκούζε απεικόνισε τον Χο Τσι Μιν και τους Βιετκόνγκ ως ένα είδος προλεταριάτου του Τρίτου Κόσμου, αγωνιζόμενο να απελευθερωθεί από την αμερικανική ηγεμονία. Αυτό αντιπροσώπευε μια μεταφορά μαρξιστικών κατηγοριών. Η νέα εργατική τάξη ήταν οι «μαχητές της ελευθερίας» του Βιετνάμ. Οι κακοί καπιταλιστές ήταν Αμερικανοί στρατιώτες που υπηρετούσαν εξ ονόματος της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η μεγαλοφυΐα του Μαρκούζε ήταν να πει στους αριστερούς φοιτητές της δεκαετίας του 1960 ότι οι Βιετναμέζοι «μαχητές της ελευθερίας» δεν θα μπορούσαν να πετύχουν χωρίς αυτούς.
«Μόνο η εσωτερική αποδυνάμωση της υπερδύναμης», έγραψε ο Μαρκούζε στο «Ένα δοκίμιο για την απελευθέρωση», «μπορεί τελικά να σταματήσει τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό της καταστολής στις καθυστερημένες χώρες».
Στο όραμά του, οι φοιτητές ήταν οι «μαχητές της ελευθερίας» μέσα στην κοιλιά του καπιταλιστικού θηρίου. Μαζί, οι επαναστάτες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό θα συνεργάζονταν στην Μεγάλη Άρνηση. Θα τερμάτιζαν από κοινού τον πόλεμο και θα λύτρωναν το Βιετνάμ και την Αμερική. Και πώς θα έμοιαζε αυτή η λύτρωση; Στα λόγια του Μαρκούζε, «Συλλογική ιδιοκτησία, συλλογικός έλεγχος και σχεδιασμός των μέσων παραγωγής και διανομής». Με άλλα λόγια, κλασικός σοσιαλισμός.
Αντικαθιστώντας την κοινωνική τάξη
Εντάξει, λοιπόν τώρα έχουμε τους νέους. Ποιον άλλον; Ο Μαρκούζε κοίταξε γύρω από την Αμερική για περισσότερους υποψήφιους προλετάριους και βρήκε, εκτός από τους φοιτητές, τρεις ομάδες ώριμες για κατάληψη. Η πρώτη ήταν το κίνημα της Μαύρης Δύναμης, το οποίο βοηθούσε το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων. Η ομορφιά αυτής της ομάδας, από την άποψη του Μαρκούζε, είναι ότι δεν θα χρειαζόταν να εκπαιδευθούν στην τέχνη του παράπονου· οι μαύροι είχαν παράπονα για αιώνες.
Κατά συνέπεια, εδώ ήταν μια ομάδα που θα μπορούσε να κινητοποιηθεί ενάντια στο status quo και αν το status quo μπορούσε να ταυτιστεί με τον καπιταλισμό, ιδού μια ομάδα που θα έπρεπε να είναι ανοιχτή στον σοσιαλισμό. Μέσα από ένα είδος μαρξιστικής μετάθεσης, οι «μαύροι» θα γίνουν η εργατική τάξη, οι «λευκοί» η καπιταλιστική τάξη. Η φυλή, σε αυτήν την ανάλυση, αντικαθιστά την τάξη. Έτσι παίρνουμε τον Αφρο-σοσιαλισμό, και από εκεί είναι ένα σύντομο βήμα προς τον Λατίνο-σοσιαλισμό και κάθε άλλο είδος εθνοτικού σοσιαλισμού.
Μια άλλη αναδυόμενη πηγή δυσαρέσκειας ήταν οι φεμινίστριες. Ο Μαρκούζε αντιλήφθηκε ότι με αποτελεσματική «ανύψωση» της συνείδησης, αυτές θα μπορούσαν επίσης να διδαχθούν να βλέπουν τον εαυτό τους ως καταπιεσμένο προλεταριάτο. Αυτό φυσικά θα απαιτούσε μια άλλη μαρξιστική μεταφορά: «Οι γυναίκες» θα θεωρούνταν τώρα ως εργατική τάξη και οι «άντρες» η καπιταλιστική τάξη· η κατηγορία τάξης αλλάζει τώρα με το φύλο.
«Το κίνημα γίνεται ριζοσπαστικό», έγραψε ο Μαρκούζε, «στον βαθμό στον οποίο στοχεύει, όχι μόνο στην ισότητα εντός της δομής εργασίας και αξιών της καθιερωμένης κοινωνίας… αλλά μάλλον σε μια αλλαγή στην ίδια την δομή». Ο στόχος του Μαρκούζε δεν ήταν μόνο η πατριαρχία· ήταν η μονογαμική οικογένεια. Σε Γκραμσιανούς όρους, ο Μαρκούζε θεωρούσε την ίδια την ετεροφυλόφιλη οικογένεια ως έκφραση αστικού πολιτισμού, οπότε κατά την άποψή του, η κατάργηση της οικογένειας θα βοηθούσε στην επιτάχυνση της εμφάνισης του σοσιαλισμού.
Ο Μαρκούζε δεν έγραψε συγκεκριμένα για ομοφυλόφιλους ή τρανσέξουαλ, αλλά γνώριζε πολύ καλά από εξωτικές και τρελές μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς και η λογική του σοσιαλισμού ταυτοτήτων μπορεί εύκολα να επεκταθεί σε όλες αυτές τις ομάδες. Για άλλη μια φορά χρειαζόμαστε κάποια δημιουργική μαρξιστική μετάθεση. Οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανσέξουαλ γίνονται το ακόμα πιο νέο προλεταριάτο και οι ετεροφυλόφιλοι — ακόμη και οι μαύροι και θηλυκοί ετεροφυλόφιλοι — γίνονται καταπιεστές τους.
Ρίζες της αλληλεπικάλυψης
Βλέπουμε εδώ τις ρίζες της «αλληλεπικάλυψης». Όπως θεωρεί τώρα η αριστερά, μια μορφή καταπίεσης είναι καλή, αλλά δύο είναι καλύτερες και τρεις ή περισσότερες είναι το καλύτερο. Το συγκεντρωτικό παράδειγμα του σοσιαλισμού ταυτοτήτων είναι ένας μαύρος ή καφέ άντρας που μετατρέπεται σε γυναίκα, με καταγωγή Τρίτου Κόσμου, και προσπαθεί παράνομα να μπει σε αυτήν τη χώρα, επειδή η χώρα του — ουπς, της — λέγεται ότι εξαφανίστηκε από τον χάρτη λόγω κλιματικής αλλαγής.
Αυτές οι τελευταίες εξελίξεις ξεπερνούν τον Μαρκούζε. Δεν ήξερε για την αλληλεπικάλυψη, αλλά αναγνώρισε το αναδυόμενο περιβαλλοντικό κίνημα ως ευκαιρία περιορισμού και ρύθμισης του καπιταλισμού. Ο στόχος, τόνισε, ήταν «να οδηγήσει την οικολογία στο σημείο που δεν είναι πλέον περιορισμένη μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο», αν και αναγνώρισε ότι αυτό «σημαίνει πρώτα την επέκταση της κίνησης μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο».
Ο Μαρκούζε ανέστρεψε επίσης τον Φρόιντ για να υποστηρίξει την «απελευθέρωση» του έρωτα. Ο Φρόιντ ισχυριζόταν ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην «αρχή της ευχαρίστησης», αλλά καθώς προχωρά ο πολιτισμός, η αρχή της ευχαρίστησης πρέπει να εξαρτάται από αυτό που ο Φρόιντ ονόμασε «αρχή της πραγματικότητας». Με άλλα λόγια, ο πολιτισμός είναι το προϊόν της υποταγής του ενστίκτου στη λογική. Η καταστολή, υποστήριξε ο Φρόιντ, είναι το απαραίτητο τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για τον πολιτισμό.
Ο Μαρκούζε υποστήριξε ότι σε κάποιο σημείο, ωστόσο, ο πολιτισμός φτάνει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι μπορούν να πάνε προς τα πίσω. Μπορούν να απελευθερώσουν τα πολύ φυσικά ένστικτα που έχουν κατασταλεί για τόσο πολύ καιρό και να υποτάξουν την αρχή της πραγματικότητας στην αρχή της ευχαρίστησης. Αυτό θα συμπεριλάμβανε την δημιουργία αυτού που ο Μαρκούζε ονόμασε «πολυμορφική σεξουαλικότητα» και την «επανενεργοποίηση όλων των ερωτογόνων ζωνών». Βρισκόμαστε κοντά πλέον στο πλήρες σύνολο των παράξενων σύγχρονων δραστηριοτήτων, από την αμφιφυλοφιλία έως την τρανσεξουαλικότητα και πέρα από αυτά.
Ο Μαρκούζε αναγνώρισε ότι η κινητοποίηση όλων αυτών των ομάδων — φοιτητές, περιβαλλοντιστές, μαύροι, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλοι — θα απαιτούσε χρόνο και θα απαιτούνταν πολλή «ανύψωση» συνείδησης ή επανεκπαίδευση. Είδε το πανεπιστήμιο ως τον ιδανικό χώρο για την εκτέλεση αυτού του έργου, για αυτό αφιέρωσε τη ζωή του στη διδασκαλία και την εκπαίδευση μιας γενιάς σοσιαλιστών και αριστερών ακτιβιστών. Με την πάροδο του χρόνου, ο Μαρκούζε πίστευε ότι το πανεπιστήμιο θα μπορούσε να παράγει έναν νέο τύπο πολιτισμού και ότι ο πολιτισμός θα έκανε μετάσταση έπειτα στην ευρύτερη κοινωνία για να μολύνει τα μέσα ενημέρωσης, τον κινηματογράφο, ακόμα και τον τρόπο ζωής των τιτάνων της ίδιας της καπιταλιστικής τάξης.
Το έργο του Μαρκούζε — η κατάκτηση του αμερικανικού πανεπιστημίου, για να γίνει ένα εργαλείο σοσιαλιστικής καθοδήγησης — δεν πέτυχε στη ζωή του. Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πήρε δρόμο όταν ο Ρήγκαν πίεσε τους προέδρους του πανεπιστημιακού συστήματος να μην ανανεώσουν το συμβόλαιο του Μαρκούζε. Με τον καιρό όμως, ο Μαρκούζε πέτυχε, καθώς η ακτιβιστική γενιά της δεκαετίας του 1960 πήρε σταδιακά τα ελίτ πανεπιστήμια. Σήμερα, η σοσιαλιστική κατήχηση είναι ο κανόνας στην αμερικανική πανεπιστημιούπολη και το όνειρο του Μαρκούζε έχει πραγματοποιηθεί.
«Καταπιεστική ανοχή»
Ο Μαρκούζε είναι επίσης ο φιλόσοφος της Antifa. Υποστήριξε, σε ένα διάσημο δοκίμιο που ονομάζεται «Repressive Tolerance» [Καταπιεστική Ανοχή], ότι η ανοχή δεν είναι κανόνας ή δικαίωμα που πρέπει να επεκταθεί σε όλους τους ανθρώπους. Ναι, η ανοχή είναι καλή, αλλά όχι όταν πρόκειται για άτομα που δεν μπορούν να ανεχθούν κάτι. Είναι εντάξει να είμαστε μη ανεκτικοί εναντίον τους, να τους εμποδίζουμε, να σταματάμε τις εκδηλώσεις τους, να τους εμποδίζουμε να μιλήσουν, ακόμη και να καταστρέφουμε την καριέρα και την περιουσία τους.
Ο Μαρκούζε δεν χρησιμοποίησε τον όρο «μίσος», αλλά εφυήρε το επιχείρημα ότι είναι εντάξει να έχεις μίσος εναντίον όσων μισούν. Για τον Μαρκούζε, δεν υπήρχαν όρια σε αυτό που θα μπορούσε να γίνει για να δυσφημιστούν και να καταστραφούν αυτοί οι άνθρωποι. Ήθελε η αριστερά να τους νικήσει «με κάθε δυνατό τρόπο». Ο Μαρκούζε ενέκρινε ακόμη και ορισμένες μορφές εγχώριας τρομοκρατίας, όπως τον βομβαρδισμό από το Weather Underground στο Πεντάγωνο, με το επιχείρημα ότι οι δράστες προσπαθούσαν να σταματήσουν μια μεγαλύτερη βία που οι δυνάμεις των ΗΠΑ επιβάλλουν σε ανθρώπους στο Βιετνάμ και σε άλλες χώρες.
Ο κόσμος μας είναι πολύ διαφορετικός τώρα από ό,τι ήταν την δεκαετία του 1960, και όμως υπάρχουν τόσα πολλά που φαίνονται περίεργα οικεία. Όσον αφορά τον σοσιαλισμό ταυτοτήτων, εξακολουθούμε να ζούμε με την κληρονομιά του Μαρκούζε.
Ο Dinesh D’Souza είχε μια εξέχουσα καριέρα ως συγγραφέας, ειδικός και διανοούμενος στην δημόσια σφαίρα, και έχει γίνει επίσης βραβευμένος σκηνοθέτης. Το νέο του βιβλίο είναι «Ηνωμένες Πολιτείες του Σοσιαλισμού: Ποιος είναι πίσω από αυτό. Γιατί είναι κακό. Πώς να το σταματήσουμε».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Οι καταναλωτές μπορούν να είναι επιλεκτικοί όταν πρόκειται για τη σωστή ωρίμανση των μπανανών τους, ένα θρεπτικό φρούτο που φημίζεται για το υψηλό κάλιο και την πρακτική συσκευασία του.
Μερικοί άνθρωποι προτιμούν τις αμυλούχες ίνες των πράσινων μπανανών, ενώ άλλοι προτιμούν τη γλυκύτητα των ώριμων ή μαύρων μπανανών. Πολλοί αναζητούν το μια μέση ωρίμανση. Ενώ η γεύση και η υφή είναι σημαντικές, τα οφέλη για την υγεία ποικίλλουν σε κάθε στάδιο ωριμότητας.
(ND700/Shutterstock)
Οι πράσινες μπανάνες είναι λιγότερο γλυκές και πιο αμυλούχες από τις ώριμες μπανάνες. Οι άγουρες μπανάνες περιέχουν ανθεκτικό άμυλο, το οποίο δρα περισσότερο σαν μια ίνα στο σώμα και η υψηλότερη περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες σημαίνει ότι οι πράσινες μπανάνες μας κρατούν γεμάτους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, κρατώντας την όρεξη υπό έλεγχο κάτι που βοηθά και στην απώλεια βάρους.
Επίσης, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς τους σε άμυλο, οι άγουρες μπανάνες είναι πιο δύσκολο να χωνευτούν, κάτι που βοηθά στην δημιουργία ενός υγιούς εντέρου.
Εν τω μεταξύ, οι πράσινες μπανάνες έχουν πολύ λίγα σάκχαρα και έχουν χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη. Αυτό βοηθά στη ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα και στη μείωση του κινδύνου για διαβήτη, σύμφωνα με την Adda Bjarnadottir, εγγεγραμμένη διατροφολόγο της Healthline.
Καθώς ωριμάζουν οι μπανάνες, η περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες αλλάζει, καθώς το άμυλο μετατρέπεται σε σάκχαρα: σακχαρόζη, γλυκόζη και φρουκτόζη. Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ οι άγουρες μπανάνες έχουν άμυλο 70-80 τοις εκατό, ενώ οι ώριμες μπανάνες καταλήγουν να έχουν μόνο 1% περιεκτικότητα σε άμυλο.
(bergamont/Shutterstock)
Οι κίτρινες μπανάνες είναι μια εξαιρετική πηγή διατροφικών αντιοξειδωτικών όπως η ντοπαμίνη και οι κατεχίνες, που είναι γνωστές για τα οφέλη που προσφέρουν στην υγεία μας, όπως η μείωση του κινδύνου εκφυλιστικής ασθένειας και των καρδιακών παθήσεων, αναφέρει ένα άρθρο.
Όπως και οι μπανάνες όλων των σταδίων ωρίμανσης, οι κίτρινες μπανάνες περιέχουν κάλιο, το οποίο είναι σημαντικό για τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και της υγείας των νεφρών.
Σε μια 13ετή μελέτη, οι γυναίκες που έτρωγαν μπανάνες δύο έως τρεις φορές την εβδομάδα είχαν 33% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν νεφρική νόσο, ενώ άλλες μελέτες διαπίστωσαν ότι εκείνες που τρώνε μπανάνες τέσσερις έως έξι φορές την εβδομάδα έχουν 50% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν νεφρική νόσο.
(Stella Photography/Shutterstock)
Οι κίτρινες μπανάνες με καφέ κηλίδες περιέχουν περισσότερα σάκχαρα από τις λιγότερο ώριμες μπανάνες και τείνουν να είναι η πιο δημοφιλής επιλογή. Ωστόσο, έχουν επίσης ένα σύνολο οφελών για την υγεία.
Εκτός από την ευκολότερη πέψη, οι μπανάνες σε αυτό το στάδιο ωρίμανσης οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι έχουν αντικαρκινικές ιδιότητες. Ιάπωνες ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Teikyo ανακάλυψαν ότι περιέχουν 8 φορές υψηλότερο παράγοντα νέκρωσης όγκων (TNF), ο οποίος διασπά τα καρκινικά κύτταρα στο σώμα περισσότερο σε σχέση με τις άγουρες μπανάνες.
Επιπλέον, καθώς οι μπανάνες ωριμάζουν, γίνονται πλουσιότερες σε αντιοξειδωτικά.
(Donenko Oleksii/Shutterstock)
Οι καφέ μπανάνες είναι οι πιο γλυκές από την άποψη της γεύσης. Ωστόσο, καθώς γίνονται πιο καφέ, τα επίπεδα αντιοξειδωτικών τους αυξάνονται επίσης.
Δεδομένου ότι έχουν πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα, οι καστανές μπανάνες δημιουργούν ένα εξαιρετικό γλυκαντικό για smoothies, ενώ παράλληλα έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε αντιοξειδωτικά. Μπορείτε επίσης να τις βάλετε στην κατάψυξη για να παρατείνετε τη διάρκεια ζωής τους.
Οι διαβητικοί τύπου-2 θα πρέπει, ωστόσο, να γνωρίζουν ότι σχεδόν όλο το ανθεκτικό άμυλο στις άγουρες μπανάνες μετατρέπεται σε σάκχαρα και οι ώριμες καφέ μπανάνες αντίστοιχα περιέχουν τα υψηλότερα επίπεδα σακχάρων.
Αυτό το άρθρο προορίζεται μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς και δεν υποκαθιστά τη συμβουλή του γιατρού σας.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Τα έργα μινιατούρες του Γρηγόρη Γκρόζου αποτελούν δείγματα εκλεπτυσμένης τεχνικής, μοναδικής ακρίβειας και λεπτομέρειας που σε συνδυασμό με το ασυνήθιστο μέγεθός τους προσφέρουν στο κοινό τους μια μοναδική αισθητική εμπειρία. Θέματα παραμυθένια διαφόρων ειδών, όλα προσαρμόζονται στο μέγεθος μιας θήκης ρολογιού χειρός ή και μικρότερα, προσελκύοντας το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό. Πολυάριθμα μικροσκοπικά υλικά διαφόρων ειδών συνθέτουν σκηνές μαγικές, κόσμους μικροσκοπικούς και σύνθετους.
«Κάθε έργο που κατασκευάζω πρέπει να είναι πραγματικά ένας μικρόκοσμος. Δηλαδή, ανάλογα και με το θέμα, πρέπει να είναι πλήρης από κάθε άποψη. Αν είναι μια μικροσκοπική πόλη πρέπει να περιέχει ό,τι χρειάζεται μια μικροσκοπική πόλη για να είναι πλήρης και ακέραιη, περιλαμβάνοντας και λεπτομέρειες που θα είναι αφανείς στο τελικό έργο».
Πράγματι στο έργο του «Πόλη», ένα εξαιρετικά μικροσκοπικό έργο που χωράει στις άκρες δύο δακτύλων, διακρίνεται μια συστάδα μικροσκοπικών ,διαφόρων μεγεθών, κτιρίων που περιβάλλονται από δέντρα, ένα μικρό ποταμάκι και άλλα. Αμέσως αισθάνεται κανείς να ταξιδεύει σε έναν παλιό και παραδοσιακό κόσμο προσπαθώντας να παρατηρήσει στο έπακρο όλα αυτά τα στοιχεία με τις λεπτομέρειές τους που αποτελούν αυτήν την μικροσκοπική εικόνα. Πρόκειται για έναν μικροσκοπικό χώρο μεγάλης ευρύτητας με πλούσιο και εναρμονισμένο σε επίπεδα περιεχόμενο, ένα μοναδικά ευχάριστο θέαμα.
Από την άλλη, όταν πρόκειται για μια σκηνή από ένα γνωστό παραμύθι όπως αυτό του Τζακ και της Φασολιάς, αμέσως το έργο μινιατούρα αποκτά μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Ο Τζακ βρίσκεται στο σπίτι του κοιμισμένου γίγαντα και η φασολιά συνδέει το επίπεδο αυτό στον ουρανό με τον ανθρώπινο κόσμο. Όπως κι εμάς μας συνδέει η μινιατούρα με την σκηνή του παραμυθιού.
Τα μεγάλα γρανάζια του μικροσκοπικού κόσμου
Ο Γρηγόρης έχει στη διάθεσή του το εργαστήριο του με τα πολλά υλικά και τα εργαλεία του όπως και την φαντασία του και τις επιρροές από την κλασική τέχνη. Διαλέγοντας ένα θέμα το οποίο θα θελήσει να φέρει στη μικροσκοπική ζωή, ο Γρηγόρης πρέπει να βρει τα πιο κατάλληλα και καλύτερα υλικά που όπως λέει και ο ίδιος κάποιες φορές αυτά μπορεί να βρίσκονται σε πολύ απροσδόκητα μέρη. Μπορεί να είναι «μέταλλο, ξύλο, ύφασμα κλπ.» Παρατηρώντας τον να εργάζεται πάνω σε μια μινιατούρα θυμίζει κατά κάποιον τρόπο έναν χειρουργό γιατρό εν ώρα υπηρεσίας. Πλήρης συγκέντρωση και μεθοδική ακρίβεια.
Πέρα όμως από την ιδιαίτερη δημιουργικότητα που απαιτείται σε τεχνικό και υλικό επίπεδο για να ολοκληρωθούν τα έργα του, ο Γρηγόρης θέλει να περάσει στο κοινό του θετικά μηνύματα και αξίες, κάτι το οποίο θεωρεί αναπόσπαστο μέρος της τέχνης.
Ο Γρηγόρης Γκρόζος, στην είσοδο της γκαλερί του Micro στην Λευκωσία.
«Η τέχνη, η επιστήμη και η πνευματικότητα ήταν αδιαχώριστα στοιχεία και κατά μία έννοια ταυτίζονταν, ιδιαίτερα κατά την κατασκευή ενός έργου τέχνης ή αρχιτεκτονικού έργου. Για παράδειγμα στη κατασκευή ενός αρχαίου ναού, θα έπρεπε να είναι τεχνικά και δομικά τέλειος, να αποτελεί παράδειγμα αισθητικού κάλλους αλλά να αποτελεί και έναν τόπο όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεπεράσει την ατελή του φύση και να εναρμονιστεί με τις υψηλότερες αρχές που εκπροσωπούσαν οι θεότητες που κατοικούν εκεί.
Αυτό είναι ένα αίτημα που, κατά την γνώμη μου, παραμένει στην τέχνη και σήμερα. Είναι κάτι που με απασχολεί και αποτελεί έναν από τους κύριους άξονες εξέλιξης της δουλειάς μου. Δηλαδή, (είναι) το ζήτημα τόσο της τεχνικής τελειοποίησης όσο και της εμφύσησης του έργου με ένα νόημα που θα περιέχει θετικές αξίες, οι οποίες θα μπορούν να ωφελήσουν και τον θεατή».
Πνευματική καλλιτεχνική φύση
Ο Γρηγόρης από μικρή ηλικία είχε επαφή με βιβλία για την τέχνη κάτι που στα φοιτητικά του χρόνια εξελίχθηκε σε μια επιθυμία να δημιουργήσει έναν μικρόκοσμο που κάποιος θα μπορούσε να κουβαλήσει στην τσέπη του. Και έτσι ξεκίνησε το δημιουργικό του αυτό ταξίδι ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα όλες τις απαραίτητες τεχνικές και τα υλικά.
«Επιρροή αποτέλεσε σίγουρα η κλασσική και αναγεννησιακή τέχνη. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι μέσα στο οποίο υπήρχε πληθώρα βιβλίων τέχνης, τα οποία είχα αρχίσει να μελετάω από μικρό παιδί και ήμουν ήδη οικείος/εξοικειωμένος από εκείνες τις ηλικίες με τα μεγάλα ονόματα της τέχνης».
Εκείνος όμως πέρα από την καλλιτεχνική αναζήτηση της τελειότητας είχε και την πνευματική, μια αναζήτηση που όπως φαίνεται συνδέεται άμεσα με την ίδια την φύση της καλλιτεχνικής υπόστασης.
Αυτή η αναζήτηση τον οδήγησε στην εξάσκηση του Φάλουν Γκονγκ, μια άσκηση που τον βοήθησε να αποκτήσει μια διαφορετική οπτική γωνία πάνω στην τέχνη αλλά και στην ανύψωση του εαυτού του.
«Πριν δέκα περίπου χρόνια, ξεκίνησα την παραδοσιακή κινέζικη εξάσκηση που ονομάζεται Φάλουν Γκονγκ. Η εξάσκηση αυτή αποτελεί μια πλήρη μέθοδο για την ανύψωση του νου και του σώματος μέσα από μια σειρά ήρεμων ασκήσεων καθώς και της εφαρμογής στην καθημερινή ζωή των αρχών αλήθεια, καλοσύνη και ανεκτικότητα. Η διαδικασία βελτίωσης αυτή επέφερε μεγάλη αλλαγή στο πώς βλέπω τον κόσμο γύρω μου και το πώς αντιλαμβάνομαι τον ρόλο μου μέσα σε αυτόν. Άρχισα να βλέπω την τέχνη, όχι μόνο ως όχημα για την απόκτηση φήμης και κέρδους, αλλά και ως ένα μέσο για να επηρεάσω θετικά τον κόσμο γύρω μου, να δώσω κάτι καλό στους άλλους».
Οι δημιουργίες του φαίνεται να αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό τη θετικότητα και λαμπρότητα που ο ίδιος κατανοεί μέσω της δουλειάς του και της πνευματικής του ανέλιξης.
Between Realms – 2011
«Η έμπνευση για αυτό το έργο ήταν η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα, ένα τεράστιο, τρομερό και άδικο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Έχω χρησιμοποιήσει δύο έννοιες του αρχαίου κόσμου σε αυτό το έργο. Το ένα είναι η σύλληψη του κόσμου ως αποτελούμενη από τρία βασίλεια, τους ουρανούς, τον δικό μας κόσμο και τον κάτω κόσμο. Το άλλο είναι η αρχαία πεποίθηση ότι το να κάνεις καλό οδηγεί σε καλές ανταποδόσεις και το να κάνεις κακό οδηγεί σε κακές. Όλα έχουν να κάνουν με την επιλογή, είτε ο άνθρωπος συγκαταλέγεται, είτε συμμετέχει σε τρομερά εγκλήματα για την προστασία ορισμένων προσωρινών προσωπικών συμφερόντων. Αυτά τα τρομερά εγκλήματα είναι δική του επιλογή και οι ενέργειές του θα μπορούσαν επίσης να καθορίσουν το μέλλον του».
«Μικροσκοπικές» ιδέες για το μέλλον
Τα έργα του Γρηγόρη έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό στη χώρα του την Κύπρο και το εξωτερικό. Στον ιστότοπο του (www.gregorygrozos.com) κάποιος πέρα από τα έργα μινιατούρες μπορεί να βρει εξίσου μαγευτικά μικρά γλυπτά, σχέδια και κοσμήματα φτιαγμένα πάντα με τη συνταγή ενός μικροσκοπικού κόσμου.
Ο ίδιος στοχάζεται για το μέλλον μια νέα σειρά έργων τέχνης «που θα (δια)πραγματεύονται τις θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες». Όπως λέει ο ίδιος, ένας τρόπος για να εκφραστεί αυτό μπορεί να είναι η «αντιπαράθεση συγκρουόμενων συμβολικών στοιχείων και αντιθετικών εννοιών, πώς δηλαδή μπορεί μέσα στο χάος να υπάρχει ελπίδα ή πώς μέσα στην καταστροφή να γεννιέται κάτι καλό κ.ο.κ.»
H Ναταλία Μπασδέκη συνέβαλε στο άρθρο
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Μία από τις αγαπημένες μου πτυχές της μαγειρικής είναι ότι δεν είναι άμεση.
Μη με παρεξηγείτε, υπάρχουν σίγουρα μέρες που φτιάχνω μακαρόνια με τυρί, ή ψάχνω στο κινητό μου συνταγές στο διαδίκτυο που υπόσχονται ένα υπέροχο γεύμα μέσα σε πέντε λεπτά, ακόμη και με δύο μικρά παιδιά να τρέχουν γύρω από τα πόδια μου.
Αλλά όταν έχω τον χρόνο και την ενέργεια, μου αρέσει που η καλή μαγειρική απαιτεί χρόνο. Έχω μάθει να φτιάχνω τρόφιμα όπως ζυμαρικά και γλυκίσματα από το μηδέν, και ενώ είναι περισσότερο χρονοβόρα από τα παρασκευασμένα, είμαι σχεδόν πάντα περισσότερο ικανοποιημένη με το τελικό αποτέλεσμα. Υπενθυμίζω συχνά στον εαυτό μου ότι τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι αυτά που γίνονται γρήγορα, αλλά αυτά που χρειάζονται υπομονή και κόπο.
Πώς να φτιάξουμε σπιτικό βούτυρο:
Από καιρό ήθελα να φτιάξω το δικό μου σπιτικό βούτυρο, ίσως και από τότε που έκανα τα πρώτα μαθήματα μαγειρικής στην πέμπτη τάξη του δημοτικού. Αποφάσισα να το δοκιμάσω και αν θα είχα για βοηθό και την 3χρονη κόρη μου, θα μπορούσε να γίνει μια διασκεδαστική δραστηριότητα για εμάς στο σπίτι.
Ακολούθησα τη συνταγή της σεφ Suzanne Vizethann από ένα νέο βιβλίο μαγειρικής, για να φτιάξω βούτυρο σε ένα γυάλινο δοχείο. Η Vizethann είναι της φιλοσοφίας «μαγειρική από το μηδέν», την οποία εφαρμόζει και στο εστιατόριο της Buttermilk Kitchen στην Ατλάντα, με πρωινό και μεσημεριανό γεύμα.
Η σεφ και συγγραφέας Suzanne Vizethann (Angie Mosier)
Το βιβλίο μαγειρικής της Vizethann, “Welcome to Buttermilk Kitchen”, επισημαίνει μερικές από τις πιο δημοφιλείς συνταγές του εστιατορίου της. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τα βασικά της κουζίνας. Αυτό είναι και το μυστικό για ένα νόστιμο φαγητό: να φτιάξουμε μόνοι μας τα συστατικά που τείνουμε να αγοράζουμε από το κατάστημα. Οι σελίδες του βιβλίου μαγειρικής της είναι γεμάτες με διάφορες συνταγές οι οποίες κάνουν τα φαγητά μας πιο υγιεινά και γευστικά.
Το βιβλίο της Suzanne Vizethann “Welcome to Buttermilk Kitchen”
«Η τροφή είναι πολύ σημαντική για τη θρέψη του σώματος, οπότε πρέπει να ξέρουμε τι βάζουμε σε αυτό καθημερινά», λέει η Vizethann. «Ένας εύκολος τρόπος για να το κάνετε αυτό είναι να μάθετε πώς να μαγειρεύετε και να προετοιμάζετε τα διάφορα συστατικά από μόνοι σας».
Τα βασικά για ένα σπιτικό βούτυρο
Μπορεί να έχετε φτιάξει κάποια στιγμή τυχαία βούτυρο από κρέμα που την είχατε χτυπήσει υπερβολικά. Αυτός είναι και ουσιαστικά ο τρόπος παρασκευής του.
Παραδοσιακά, το βούτυρο παρασκευαζόταν σε μια καρδάρα, ένα δοχεία που ήταν συνήθως φτιαγμένο από ξύλο. Η κρέμα διαχωριζόταν από το γάλα και τοποθετούνταν στο δοχείο όπου την κοπάνιζαν με το “φουρλέτσι” (το κοπανιστίρι) ώσπου να βγει το βούτυρο στην επιφάνεια. Το υγρό – βουτυρόγαλα στραγγιζόταν, και το στερεό κομμάτι που έμενε ήταν το βούτυρο.
Η Vizethann έμαθε να φτιάχνει βούτυρο από ένα άρθρο είχε διαβάσει χρόνια πριν.
«Είναι μια υπέροχη συνταγή», είπε. «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πόσο απλό είναι να φτιάχνεις βούτυρο. Μπορεί να απαιτεί περισσότερη ώρα, αλλά η γεύση και η ικανοποίηση που παίρνετε που το κάνετε μόνοι σας αξίζει τον κόπο».
Σήμερα η διαδικασία παρασκευής είναι πάνω κάτω παρόμοια με τον παραδοσιακό τρόπο: χτυπάμε την κρέμα γάλακτος – ανακινώντας την, για την ακρίβεια – μέχρι να διαχωριστεί σε στερεό βούτυρο και υγρό βουτυρόγαλα. Ακολουθώντας τις οδηγίες της Vizethann βάζουμε την κρέμα, και ελάχιστη ξινή κρέμα, στο γυάλινο δοχείο και την ανακινούμε για έξι έως οκτώ λεπτά (η Vizethann λέει ότι αυτή και ο αρραβωνιαστικός της το κάνουν μαζί και ανταγωνίζονται για να δουν ποιος είναι πιο γρήγορος).
Το υπόλοιπο βουτυρόγαλα μπορεί να αποθηκευτεί για χρήση σε μια κάποια άλλη συνταγή. Στο βιβλίο της, η Vizethann περιλαμβάνει μια συνταγή για κρέμα γάλακτος, η οποία ταιριάζει πολύ στις βάφλες.
Μια μικρή βοηθός
Είπα στην 3χρονη κόρη μου ότι θα φτιάχναμε βούτυρο μαζί, και αμέσως έτρεξε στο ψυγείο και έβγαλε το έτοιμο βούτυρο. Όταν απορίθηκα ότι θα το κάναμε από το μηδέν, με κοίταξε σαν να είχα χάσει το μυαλό μου.
Αλλά ήθελε να το κάνουμε.
Δώστε σε κάθε 3χρονο παιδί ένα βάζο γεμάτο με κρέμα και πείτε του να την ανακινήσει με πολύ χαρά και θα λάβετε ένα ενθουσιώδες χαμόγελο για αντάλλαγμα.
Μετά την ανακίνηση, η κρέμα σας θα διαχωριστεί σε στερεό βούτυρο και βουτυρόγαλα. (Angie Mosier)
Ανακίνησε για περίπου ένα λεπτό και έπειτα μου είπε ότι κουράστηκε, αλλά της έβαλα το “Let It Go” από το Frozen και παρακινήθηκε πάλι. Μετά από λίγη ώρα, η κρέμα είχε γίνει σαντιγί και στη συνέχεια, είχαμε ένα κομμάτι βούτυρο.
Μεταφέραμε το κομμάτι από το φρέσκο βούτυρο σε ένα μπολ, χύσαμε κρύο νερό από πάνω για να το κάνουμε να σφίξει και στη συνέχεια το συμπιέσαμε σε μια μπάλα.
Αφαιρέστε το στερεό βούτυρο από το βάζο, ξεπλύνετε με κρύο νερό και συμπιέστε το σε μια μπάλα. (Angie Mosier)
Απολαύστε το σπιτικό βούτυρο και το βουτυρόγαλα σας. (Angie Mosier)
«Είναι σαν τα Play-Doh»! είπε η κόρη μου τσιρίζοντας καθώς έφτιαξε το βούτυρό.
Το ωραίο με το βούτυρο είναι ότι είναι τόσο εύκολο για να γίνει και μπορείς να παίζεις με διαφορετικά αρωματικά – σκόρδο, φασκόμηλο, λεμόνι. Η Vizethann περιλαμβάνει μια συνταγή με λεβάντα και μέλι στο βιβλίο μαγειρικής της. Αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια εκδοχή με δεντρολίβανο και θυμάρι, αναμειγνύοντας τα ψιλοκομμένα βότανα στο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου.
Έκανα ρολά από τσένταρ εκείνο το βράδυ και η κόρη μου ανυπομονούσε να τα αλείψω με το σπιτικό μας βούτυρο. Είχαμε καλεσμένους για δείπνο, και τους εξηγούσε ότι αυτό ήταν ειδικό βούτυρο που έπρεπε να το ανακινήσουμε για πολύ ώρα.
Η Vizethann πιστεύει ότι είναι σημαντικό για τα παιδιά να μαθαίνουν το πως γίνονται τα τρόφιμα και από πού προέρχονται. «Είμαστε πραγματικά αυτό που τρώμε και πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά με αυτήν τη φιλοσοφία από νεαρή ηλικία», είπε. «Ήμουν τυχερή που μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αγαπούσε τη μαγειρική και το καλό φαγητό».
Το σπιτικό βούτυρο σίγουρα απαιτεί περισσότερο χρόνο και προσπάθεια από το να πάρω ένα έτοιμο, αλλά βλέποντας την κόρη μου να εξηγεί αναπαραστατικά το πως το φτιάξαμε του, πραγματικά άξιζε τον κόπο.
Όσο για μένα, δοκιμάζοντας το δικό μου παχύρρευστο κρεμώδες βούτυρο με τα σπιτικά ρολά τσένταρ που έκανα μου έδωσε μια αίσθηση ικανοποίησης και εκτίμησης.
Μπορείτε να προσθέσετε αλάτι, μέλι ή βότανα στο βούτυρό σας για να δημιουργήσετε μια ποικιλία από αρωματικά βούτυρα, όπως αυτή την παραλλαγή με μέλι και λεβάντα. (Angie Mosier)
Η Rachael Dymski είναι συγγραφέας, ανθοκόμος και μαμά δύο μικρών κοριτσιών. Αυτή τη στιγμή γράφει ένα μυθιστόρημα για τη γερμανική κατοχή των Νησιών Τσάνελ. Ο ιστότοπός της είναι RachaelDymski.com
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Όπως έχει καταγραφεί, η προέλευση των αλόγων χάνεται στον χρόνο ενώ έχουν υπάρξει ανεκτίμητοι βοηθοί και συνοδοιπόροι του ανθρώπου καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν περισσότερες από 350 ράτσες αλόγων με καθεμία να έχει τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά και γνωρίσματα. Εδώ είναι πέντε από τις σπανιότερες ράτσες αλόγων στον κόσμο που εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
1. Akhal – Teke
Πιστεύεται πως είναι μια από τις αρχαιότερες ράτσες αλόγων που υπάρχουν σήμερα. Το Akhal-Teke είναι εξαιρετικά δημοφιλές για την εντυπωσιακή μεταλλική γυαλάδα του. Μια γενετική μετάλλαξη γνωστή ως «γονίδιο αραίωσης» είναι στην πραγματικότητα υπεύθυνη για το εξαιρετικό γυαλιστερό τρίχωμα της ράτσας, το οποίο βοήθησε να αποκτήσει το ψευδώνυμο «Χρυσά Άλογα». Είναι γνωστό ότι προσαρμόζονται σε ακραίες κλιματολογικές συνθήκες και έχουν τη φήμη ότι διαθέτουν τρία χαρακτηριστικά, δηλαδή ταχύτητα, αντοχή και επιμέλεια.
Είναι ευρέως γνωστό ότι οι φυλές του Τουρκμενιστάν εκτρέφουν επιλεκτικά αυτά τα άλογα για να βελτιώσουν τα φυσικά και αισθητικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν, αυτή η ράτσα χρησιμοποιούταν σε πολέμους και αγώνες. Μέχρι και σήμερα, ο Akhal-Tekes απεικονίζεται στο επίσημο εθνόσημο και σε τραπεζογραμμάτια που κατασκευάζονται και εκδίδονται στο Τουρκμενιστάν. Επιπλέον, το είδος αναφέρεται ως «απειλούμενο» στη Λίστα Προτεραιότητας Προστασίας του Conservancy (CPL).
(Olga_i/Shutterstock)
2. Σγουρό Άλογο
Γνωστό για την μοναδική διακριτική σγουρή χαίτη του, η ράτσα συχνά αναφέρεται και ως Μπασκίρ Σγουρό, Αμερικανικό Μπασκίρ Σγουρό και Σγουρά Άλογα της Βόρειας Αμερικής.
Τα σγουρά άλογα είναι γνωστά για την ήρεμη και ευγενική προσωπικότητά τους. Η προέλευση αυτής της ράτσας αλόγου έχει παραμείνει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στον κόσμο των αλόγων, υποστηρίζει η Κάρολ Αν Μπάλντουιν, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Αμερικανικού Μητρώου Σγουρών Αλόγων, σύμφωνα με την Equitrekking.
«Η έρευνα που έγινε στο UC Davis μπόρεσε να εντοπίσει ότι ορισμένοι από τους γενετικούς δείκτες του Σγουρού Αλόγου μπορούν να εντοπιστούν στις ξεχωριστές φυλές του Quarter Horse και του Morgan», δήλωσε η Κάρολ. «Άλλα σπάνια και ασυνήθιστα χαρακτηριστικά σγουρού αλόγου που προέκυψαν από την έρευνα UC βρίσκονται μόνο σε άγρια άλογα ή σε αυτές τις ράτσες που προέρχονται από άγριες αγέλες.»
Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό που όλοι οι λάτρεις των αλόγων θα μπορούσαν να παρατηρήσουν είναι ότι αυτή η ράτσα είναι υποαλλεργική για τους περισσότερους.
(SunnyMoon/Shutterstock)
Ένα κοντινό πλάνο του τριχώματος σγουρού αλόγου. (Penella22 / CC BY 3.0)
3. Άλογο Black Forest
Αυτά τα ήρεμα και όμορφα άλογα προέρχονται από το Μέλανα Δρυμό της νοτιοδυτικής Γερμανίας. Χαρακτηρίζεται από μια πυκνή χρυσή ουρά και χαίτη που καλύπτει και τις δύο πλευρές του λαιμού του, αυτή η ράτσα έχει τεράστια δύναμη και υπομονή.
Διαθέτοντας ένα πλούσιο τρίχωμα με χρώμα καστανιάς, το άλογο του Μαύρου Δάσους εκτρεφόταν κυρίως για γεωργικές εργασίες και τη δασοκομία, και η προέλευσή του χρονολογείται πριν από 600 χρόνια. Αυτά τα άλογα αντιμετωπίζουν μια σημαντική μείωση του αριθμού τους και θεωρούνται απειλούμενα υπό εξαφάνιση.
(Monika Kind, Rickenbach/CC BY-SA 3.0)
4. Mangalarga Marchador
Το Mangalarga Marchador είναι το εθνικό άλογο της Βραζιλίας και είναι το αποτέλεσμα μιας πλούσιας γεωργικής περιοχής. Σύμφωνα με το διεθνές μουσείο αλόγων, το Mangalarga είναι πολύ ευέλικτο και μπορεί να εκτελέσει μια ποικιλία εργασιών, όπως τη διαχείριση μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων και αγροκτημάτων βοοειδών και μια σειρά από μη ειδικευμένα αθλήματα. Αυτή η ράτσα αλόγου είναι γνωστή για την υψηλή ευφυϊα της, την ευγενική φύση της, την ατελείωτη αντοχή και τη βασιλική συμπεριφορά.
(Pamela C. P. Olczyk/Shutterstock)
5. Sorraia
Το Sorraia είναι μια από τις πιο σπάνιες ράτσες αλόγων παγκοσμίως. Αυτή η αρχαία ράτσα είναι ιθαγενής στην περιοχή της Ιβηρικής χερσονήσου, στη λεκάνη του ποταμού Sorraia, στην Πορτογαλία. Αυτά τα ευφυή είδη με χρώμα Gullo είναι γνωστό ότι περιπλανιούνταν στην άγρια αυτή περιοχή. Αυτές τις μέρες, υπάρχουν μερικοί κτηνοτρόφοι και εθελοντές που εργάζονται για να διατηρήσουν τη ράτσα, καθώς υπάρχουν μόνο μερικές εκατοντάδες από αυτά πλέον.
(David Wieczorek/Shutterstock)
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
«Το ταξίδι του μικρού Λωτού» είναι ένα μοναδικό, υπέροχο παραμύθι που χάρισε στα παιδιά η Λιουντμίλα Αριόλ. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, αφετηρία της στάθηκε η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, της Φαντού, από την Αυστραλία, που έχασε τον πατέρα της κατά τη διάρκεια της δίωξης των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα. Η Φαντού έφτιαξε χάρτινους λωτούς και τους παρουσίαζε στον κόσμο, στη μνήμη του πατέρα της και των άλλων θυμάτων της διεφθαρμένης κυβέρνησης. Αυτό άγγιξε βαθιά την καρδιά της Λιουντμίλα, που εμπνεύστηκε από τους μικρούς λωτούς που έφτιαχναν τα παιδιά. Η Λιουντμίλα θέλησε να γράψει ένα παραμύθι για αυτό το όμορφο λουλούδι, που συμβολίζει την αγνότητα της ψυχής και φέρνει χαρά στους ανθρώπους, για να βοηθήσει τα παιδιά να επιλέξουν τις σωστές κατευθύνσεις και να προστατευτούν από τα λάθη στην πορεία της ζωής τους. Μίλησε για τόσο πολύτιμες αρχές, όπως η ειλικρίνεια, η καλοσύνη, η υπομονή και για το πόσο σημαντικό είναι να τηρούνται αυτά σε όλη τη ζωή – αυτή ήταν η κύρια ιδέα του παραμυθιού. Η συγγραφέας της ιστορίας είναι και η ίδια ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ, το οποίο είναι ένα αρχαίο κινέζικο σύστημα ηθικής και φυσικής τελειότητας, που βασίζεται στα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του Σύμπαντος– την Αλήθεια, την Καλοσύνη, και την Ανεκτικότητα.
Το παραμύθι του μικρού Λωτού έχει μεταφραστεί σε 32 γλώσσες και έχει κερδίσει τις καρδιές μικρών και μεγάλων – παιδιά όλων των ηλικιών μπορούν να το διαβάσουν. Η ιστορία αφηγείται το επικίνδυνο ταξίδι ενός μικρού σπόρου λωτού κάτω από τα νερά μιας μαγικής λίμνης. Περνώντας από δυσκολίες και δοκιμασίες, αλλά επιλέγοντας πάντα σωστά τις ηθικές αξίες, ο σπόρος ακολουθά το δρόμο του με αξιοπρέπεια και καταφέρνει τελικά να φτάσει στην επιφάνεια του νερού, όπου και ανθίζει.
Από τη νέα εικονογράφηση της Κατερίνα Μπάμποκ για το παραμύθι «Το ταξίδι του μικρού λωτού»
«Το ταξίδι του μικρού Λωτού» είναι μια διδακτική ιστορία, που μιλά για ηθικές αξίες, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στο να τεθούν τα θεμέλια για μια σωστή αντίληψη του κόσμου στο μυαλό του παιδιού, και για τη λύση σύνθετων προβλημάτων σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής. Το καλό κατακτά το κακό και δίνει ώθηση στην πνευματική ανάπτυξη. Φτάνοντας στην επιφάνεια της λίμνης, ο σπόρος πετυχαίνει τον στόχο του, δηλαδή επιστρέφει στην καταγωγή του και μεταμορφώνεται σε έναν εκθαμβωτικά όμορφο λωτό!
Η ανάγνωση του παραμυθιού είναι ελεύθερη στο www.lotusstory.org. Εκεί μπορείτε να δείτε όλες τις θαυμάσιες εικόνες της Κατερίνα Μπάμποκ, να διαβάσετε για όλα τα άγρια θηρία που συνάντησε το μικρό σποράκι και να καταλάβετε πώς μπόρεσε να τα νικήσει και να σωθεί από αυτά! Μπορείτε επίσης να ακούσετε και την ηχογραφημένη ανάγνωση (υπάρχει ήδη σε κάποιες γλώσσες και ετοιμάζονται και άλλες, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών), αλλά και να δείτε την ιστορία σε animation.
Το σποράκι στα θρανία
Καθώς τα παιδιά προσχολικής ηλικίας απολαμβάνουν να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις, η ιστορία του μικρού λωτού διασκευάστηκε και παρουσιάζεται με επιτυχία σε προσχολικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο. Η παράσταση δημιουργήθηκε και δίνεται μέσω παιχνιδιού, το οποίο αυξάνει την ευχάριστη διάθεση και την προσοχή των παιδιών και τα βοηθά να απορροφήσουν όσα παρακολουθούν.
Στην Ελλάδα, η παρουσίαση του παραμυθιού σε σχολικές και προσχολικές τάξεις γίνεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Πέταλα της ειρήνης». Τα παιδιά ακούν αρχικά την ανάγνωση του παραμυθιού, που συνοδεύεται από μουσικούς ήχους και απλές μελωδίες, ύστερα συζητούν πάνω σε αυτό και μοιράζονται τις κατανοήσεις τους παίζοντας ένα παιχνίδι λέξεων και τέλος έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν το δικό τους χάρτινο λουλούδι λωτού, όπως και η Φαντού, με την τεχνική οριγκάμι. Η ειλικρίνεια, η καλοσύνη όόκαι η υπομονή, σαν πολύχρωμα φωτεινά λουλούδια, θα παραμείνουν για πάντα στις καρδιές τους ως οι πιο πολύτιμες αρχές.
Τα «Πέταλα της ειρήνης» στο Χριστοδούλειο Ίδρυμα, Αθήνα. (από το αρχείο της ομάδας) Περισσότερες πληροφορίες για τα «Πέταλα της ειρήνης» μπορείτε να βρείτε στο ελληνικό Τα-Πέταλα-της-Ειρήνης (facebook) και στο αγγλόφωνο www.petalsofpeace.org
Μελλοντικά ταξίδια
Τι επιφυλάσσει το μέλλον στον μικρό Λωτό; Τι άλλα ταξίδια τον περιμένουν;
Εκτός από την πολύ όμορφη παρουσίαση στον ιστότοπο που προαναφέραμε, τα σχέδια του Λωτού περιλαμβάνουν περιπλανήσεις και στο χαρτί. Ελπίζουμε ότι σύντομα θα τον έχουμε και στα χέρια μας, μέσα σε ένα ωραίο βιβλίο!
Ίσως επίσης μπορέσουμε να τον ακούσουμε και στο ραδιόφωνο.
Και επιπλέον, θα τον δούμε με την χαριτωμένη μορφή που του χάρισε η Κατερίνα σε ένα νέο animation.
Έχουμε πολλά να περιμένουμε λοιπόν, όσοι αγαπήσαμε αυτό το παραμύθι.
Ας αφήσουμε όμως τον τελευταίο λόγο στους αναγνώστες:
«Ένα υπέροχο παραμύθι! Όταν ένα παιδί ακούει μια τόσο αρμονική ιστορία, πιθανότατα θα θέλει να ακολουθεί την αλήθεια, την καλοσύνη και την υπομονή σε όλη του τη ζωή», Έλενα
«Η αγαπημένη ιστορία της εγγονής μου, τριών ετών. Σας ευχαριστώ για ένα τέτοιο δώρο! Καλή δουλειά!», Ροσίνα Μ
Η Βαλεντίνα Λίσακ και η Αλία Ζάε είναι δυο από τα μέλη της ομάδας που παρουσιάζει εθελοντικά στην Ελλάδα το παγκόσμιο πρόγραμμα «Πέταλα της ειρήνης» (The Petals of Peace Project).
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Μετά την απόφαση της Βρετανίας να αποκλείσει την Huawei από το 5G δίκτυό της, η Γερμανία δέχεται αυξανόμενες πιέσεις για να επανεξετάσει τη σχέση της με την κινεζική εταιρεία τηλεπικοινωνιών.
Το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοίνωσε στις 14 Ιουλίου ότι είχε απαγορεύσει στην Huawei την περαιτέρω είσοδο στην τηλεπικοινωνιακή υποδομή της έως το τέλος του 2020 και έθεσε προθεσμία το 2027 για την αφαίρεση του υπάρχοντος κιτ από το δίκτυο 5G της χώρας.
Η ανατροπή πραγματοποιήθηκε εν μέσω φόβων για το ενδεχόμενο κατασκοπείας και σαμποτάζ από τον κινεζικό κολοσσό τηλεπικοινωνιών, ο οποίος έχει στενούς δεσμούς με το κινεζικό καθεστώς.
Η απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου δείχνει ότι η συνεργασία της Γερμανίας με την Huawei είναι μη βιώσιμη, δήλωσε ο Νόρμπερτ Ρότγκεν, εξέχον μέλος της κυβερνητικής Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) και πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων στο Μπούντεσταγκ, το κοινοβούλιο της Γερμανίας.
Ο Νόρμπερτ Ρότγκεν, εξέχον μέλος των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών (CDU) και πρώην Γερμανός υπουργός περιβάλλοντος, μιλά στα μέσα ενημέρωσης στο Βερολίνο της Γερμανίας, στις 18 Φεβρουαρίου 2020. (Sean Gallup / Getty Images)
«Η βρετανική απόφαση δείχνει ότι η ασφάλεια και η οικονομία δεν μπορούν πλέον να είναι διαχωρισμένες όσον αφορά την κρίσιμη υποδομή μας», δήλωσε ο Ρότγκεν στον Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Ο Ρότγκεν επανέλαβε τις ανησυχίες της βρετανικής κυβέρνησης ότι οι κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον της Huawei θα βλάψουν την ασφάλεια του εξοπλισμού που παράγει η εταιρεία.
«Αντί για αμερικανικά τσιπ, η Huawei πρέπει τώρα να χρησιμοποιεί κινεζικά», δήλωσε ο Ρότγκεν, ο οποίος εδώ και καιρό υποστηρίζει τη συνεργασία με την Huawei. «Η κυβέρνηση πρέπει επίσης να απαντήσει στο ερώτημα στο πώς αντιμετωπίζουμε αυτήν τη νέα κατάσταση».
Yesterday UK decided to remove #Huawei from its networks by 2027. Today Chinese state media call for "public & painful" retaliation against the #UK. The irony: European companies haven't been allowed to roll out #5G in #China either. #EU should be clear in standing by 🇬🇧 on this.
Η Βρετανία δεν είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που γυρίζει την πλάτη στην Huawei. Η ιταλική Telecom Italia επίσης απέκλεισε την εταιρεία από διαγωνισμό για εξοπλισμό 5G για το βασικό δίκτυο που ετοιμάζεται να κατασκευάσει στην Ιταλία και τη Βραζιλία, ανέφερε το πρακτορείο ειδήσεων Reuters στις 10 Ιουλίου.
Μετά την απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου να αποκλείσει την Huawei, οι κύριοι ανταγωνιστές της Nokia και Ericsson, και οι δύο ευρωπαϊκές εταιρείες, εξέδωσαν δηλώσεις λέγοντας ότι ήταν έτοιμοι να μπουν και να αντικαταστήσουν τον εξοπλισμό Huawei στο βρετανικό δίκτυο.
«Αναδύεται μια εξέλιξη υπέρ μιας ευρωπαϊκής λύσης, στην οποία η Γερμανία πρέπει να ενωθεί δυναμικά αντί να ακολουθήσει ένα ξεχωριστό μονοπάτι στην Ευρώπη», παρότρυνε ο Ρότγκεν.
Οι επισκέπτες ελέγχουν τα προϊόντα στο περίπτερο της Nokia στο Mobile World Congress (MWC) στη Βαρκελώνη στις 27 Φεβρουαρίου 2019. (Josep Lago / AFP / Getty Images)
Το Alternative for Germany (AfD), ένα εξαιρετικά συντηρητικό πολιτικό κόμμα που κατέχει 89 από τις 709 έδρες στο Μπούντεσταγκ, κάλεσε επίσης την κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ να ακολουθήσει τα βήματα της Βρετανίας.
«Η Γερμανία και η Ευρώπη πρέπει να διατηρήσουν την τεχνολογική τους κυριαρχία και δεν πρέπει να εξαρτώνται από την Κίνα, ένα μονοκομματικό κράτος», δήλωσε ο Τζοακίμ Πωλ, μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της AfD.
«Το AfD καλεί τη γερμανική κυβέρνηση να αποκλείσει εντελώς την κινεζική εταιρεία από την επέκτασή της στην ανάπτυξη 5G και, σύμφωνα με το βρετανικό μοντέλο, να ορίσει προθεσμία για τους φορείς εκμετάλλευσης δικτύων να αφαιρέσουν πλήρως όλα τα στοιχεία της Huawei από γερμανικά δίκτυα».
Η Νάνσι ΜακΝτόνελ της γερμανικής έκδοσης The Epoch Times συνέβαλε σε αυτό το άρθρο.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Περισσότερα σπίτια κατέρρευσαν από τα νερά της πλημμύρας και χιλιάδες ακόμα άνθρωποι εκτοπίστηκαν τις τελευταίες ημέρες, καθώς οι βροχές και οι πλημμύρες κινήθηκαν περαιτέρω προς την ανατολική και νότια Κίνα. Μερικές από τις πιο βαριές απώλειες ήταν ιστορικά κτίρια. Σύμφωνα με κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης, οι βροχές και οι πλημμύρες έχουν ήδη παρασύρει αρκετές γέφυρες με ιστορία αιώνων και κατέστρεψαν πολλά αρχαία παλάτια, όπως την Αίθουσα Δράκου και Τίγρης, ένα διάσημο ταοϊκό μοναστήρι στο βουνό Γουντάνγκ.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
