ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ — Δεκάδες ψεύτικων βομβιστικών απειλών με στόχο τον θίασο τεχνών Shen Yun, που εδρεύει στην Νέα Υόρκη, φαίνεται να είναι μέρος μιας συστηματικής εκστρατείας εγκληματικής δραστηριότητας από το κινεζικό καθεστώς σε αμερικανικό έδαφος—ένα πρόβλημα που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί στα κορυφαία διπλωματικά επίπεδα, είπαν ειδικοί στην Epoch Times.
Η πιο πρόσφατη απειλή προκάλεσε την απομάκρυνση του κοινού στο Κέντρο Κέννεντυ στην Ουάσιγκτον, την πρώτη ημέρα του Shen Yun.
Το Shen Yun είναι εδώ και καιρό κύριος στόχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ), και παρουσιάζει υψηλού επιπέδου χορό και μουσική, δείχνοντας την «Κίνα πριν τον κομμουνισμό», όπως αναφέρουν οι αφίσες του. Ιδρύθηκε από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, μια ομάδα πίστης που διώκεται βίαια από το ΚΚΚ από το 1999.
Έρευνες για βομβιστικές απειλές, ειδικά εάν αφορούν ξένους υπόπτους, διεκπεραιώνονται τακτικά από το FBI, δήλωσε ο πρώην ομοσπονδιακός εισαγγελέας Νέιθαν Ουίλιαμς. Υπάρχει ειδικός ομοσπονδιακός νόμος που ποινικοποιεί τις απειλές με βόμβες, σημείωσε.
Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, οι απειλές έρχονται με απαιτήσεις να ακυρωθούν οι παραστάσεις του Shen Yun. Ορισμένες περιελάμβαναν αιτήματα για λύτρα και μερικές απείλησαν ακόμη και μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ που υποστήριζαν το Φάλουν Γκονγκ.
Επιπρόσθετη ασφάλεια έχει τεθεί σε ισχύ γύρω από το Κέντρο Κέννεντυ στην Ουάσιγκτον στις 21 Φεβ. 2025, μετά την εκκένωση της αίθουσας λόγω απειλής βόμβας με στόχο το Σεν Γιουν την προηγούμενη ημέρα. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
«Αυτό που συμβαίνει είναι μια μορφή εκβιασμού, απειλές για σωματικό τραυματισμό εάν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν καθιερωθεί ή μια συγκεκριμένη μορφή έκφρασης δεν τερματιστεί», δήλωσε ο Μαρκ Ράσκιν, πρώην πράκτορας του FBI και ομοσπονδιακός εισαγγελέας.
«Ο εκβιασμός είναι ένα από τα ομοσπονδιακά εγκλήματα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη διερεύνηση και τη δίωξη των ατόμων που διαπράττουν αυτές τις κακές πράξεις», είπε στην Epoch Times.
Οι περισσότερες από τις απειλές που αποστέλλονται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου έχουν στοχεύσει θέατρα των ΗΠΑ καθώς και τις εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις του Shen Yun στα βόρεια της Νέας Υόρκης. Κάποιες, ωστόσο, στόχευαν παραστάσεις του Shen Yun σε χώρες σε όλη την Ευρώπη και στην Ταϊβάν. Αρκετοί ειδικοί του κυβερνοχώρου είχαν πει στο παρελθόν στην Epoch Times ότι το ΚΚΚ είναι πιθανότατα υπεύθυνο για τις απειλές.
Δεδομένης της διεθνούς εμβέλειας, η έρευνα πιθανότατα θα υπερβεί το FBI, σύμφωνα με τον Μάθιου Σούμεϊκερ, πρώην αξιωματικό των μυστικών υπηρεσιών της Υπηρεσίας Αμυντικών Πληροφοριών (DIA).
«Κάποιες διαφορετικές υπηρεσίες, τουλάχιστον, θα το λάβουν σοβαρά υπόψη», είπε.
Στην έρευνα θα εμπλέκεται πιθανώς η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (NSA), η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει στον εντοπισμό του ποιος έστειλε τα email. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπορεί επίσης να εμπλακεί, δεδομένων των επιπτώσεων για τις διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα. Το Υπουργείο Οικονομικών μπορεί να συμμετάσχει και αυτό εάν υπάρχει μια διαδρομή χρημάτων να διερευνήσει, είπε.
Εάν η έρευνα επιβεβαιώσει την εμπλοκή του ΚΚΚ, το θέμα πιθανότατα θα αναφερθεί στον Λευκό Οίκο, είπε ο Σούμεϊκερ.
Μια πινακίδα της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA), της Διοίκησης Κυβερνοχώρου των ΗΠΑ και της Κεντρικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, φαίνεται κοντά στην είσοδο επισκεπτών στα κεντρικά γραφεία της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA) στο Φορτ Μηντ, Μέρυλαντ, στις 14 Φεβ. 2018. (Saul Loeb/AFP μέσω Getty Images)
Είπε ότι η ενημέρωση θα έλεγε: «Αυτό βλέπουμε να κάνουν οι Κινέζοι. Θέλουμε να έχουμε κάποιου είδους απάντηση αυτή τη στιγμή, ή απλώς θα το αφήσουμε να ξεφύγει και θα περιμένουμε να δούμε αν θα συνεχίσουν να το κάνουν με αυτόν τον τρόπο;»
«Εκεί ξεκινάς να λαμβάνεις τις απόψεις του προέδρου».
Ο Νικόλας Ευθυμιάδης, ειδικός στις επιχειρήσεις του ΚΚΚ στο εξωτερικό, συνέδεσε τις απειλές με την ευρύτερη στρατηγική του ΚΚΚ να φιμώσει τους επικριτές του και να αυξήσει την παγκόσμια επιρροή του.
«Είναι πίεση και εκφοβισμός, και είναι απλώς μέρος των μη συμβατικών πολεμικών δραστηριοτήτων του ΚΚΚ εναντίον του κόσμου, κυριολεκτικά», είπε ο Ευθυμιάδης, βετεράνος της CIA, της DIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Κατά κάποιον τρόπο, είπε, οι ενέργειες ισοδυναμούν με τρομοκρατία.
«Δεν τους κόστισε απολύτως τίποτα να το κάνουν και τότε θα έχετε όλη την αναστάτωση από την πλευρά του παραλήπτη, συν ότι άλλοι επικριτές [του ΚΚΚ] θα έχουν τις συνέπειες της σκέψης πιθανής απειλής», είπε στην Epoch Times.
Για τα θύματα, είναι «ψυχολογική φθορά», είπε. «Ξέρετε, το παλιό ρητό ‘σκότωσε έναν, τρομάξε 10.000’, κάτι τέτοιο».
Συντονισμένη εκστρατεία
Η εκστρατεία για την δολιοφθορά κατά του Shen Yun ξεκινάει σχεδόν δύο δεκαετίες πριν, ακριβώς στην ίδρυση της εταιρείας το 2006.
Το Κέντρο Πληροφοριών για το Φάλουν Ντάφα έχει αναφέρει με τεκμήρια περισσότερες από 100 περιπτώσεις κινεζικών προσπαθειών παρέμβασης. Κινέζοι διπλωμάτες ασκούν πίεση σε θέατρα και πολιτικούς που μπορεί να παρακολουθήσουν ή να υποστηρίξουν την παράσταση. Τα λάστιχα στα λεωφορεία μεταφοράς προσωπικού του Shen Yun έχουν τρυπηθεί αρκετές φορές, με αποτέλεσμα η εταιρεία να αυξήσει την ασφάλεια για την προστασία των λεωφορείων όλο το εικοσιτετράωρο. Όμως τα τελευταία δύο χρόνια, η εκστρατεία φαίνεται να εντείνεται.
Το Αστυνομικό Τμήμα της Κόστα Μέσα περιέγραψε λεπτομερώς μια «πλάγια τομή περίπου 7 ιντσών στο πλευρικό τοίχωμα» ενός ελαστικού σε ένα λεωφορείο του Shen Yun, στις 15 Μαρτίου 2024. Το ελαστικό κόπηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να μην ξεφουσκώνει αλλά να σκάσει εν κινήσει. (Ευγενική παραχώρηση του Shen Yun)
Τον Δεκέμβριο του 2022, ο Κινέζος επικεφαλής Σι Τζινπίνγκ έδωσε εντολή σε αρκετές ανώτατες κινεζικές υπηρεσίες να επιτεθούν σε οργανισμούς που σχετίζονται με το Φάλουν Γκονγκ παγκοσμίως με νέες τακτικές, ανέφερε η Epoch Times τον Δεκέμβριο. Συγκεκριμένα, τους δόθηκε εντολή να επικεντρωθούν στη χρήση νόμου και παραπληροφόρησης για να βλάψουν τη φήμη του Φάλουν Γκονγκ.
Λίγο αργότερα, δύο Κινέζοι πράκτορες άρχισαν να εφαρμόζουν ένα σχέδιο για να επιτύχουν την ανάκληση της μη κερδοσκοπικής ιδιότητας του Shen Yun, δωροδοκώντας την αμερικανική υπηρεσία είσπραξης φόρων (IRS). Ένα δίκτυο ρομποτικών λογαριασμών εμφανίστηκε στα δυτικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αναρτά περιεχόμενο κατά του Φάλουν Γκονγκ. Σύμφωνα με καταγγέλλοντες, Κινέζοι αξιωματούχοι δημόσιας ασφάλειας υποστηρίζουν δύο παραγωγούς περιοχομένου του Youtube που προσπαθούν ενεργητικά να απεικονίσουν το Φάλουν Γκονγκ και το Shen Yun με αρνητικό τρόπο.
Οι απειλές για βόμβες και οι απειλές κατά της ζωής ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2024. Εκτός από τον χώρο προπόνησης και τα θέατρα που φιλοξενούν το Shen Yun, οι απειλές στόχευσαν την ευρύτερη διασπορά του Φάλουν Γκονγκ, προειδοποιώντας για βία κατά νομοθετών και αξιωματούχων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που δείχνουν υποστήριξη προς την διωκόμενη θρησκευτική ομάδα.
Η κλίμακα της εκστρατείας —μια ξένη κυβέρνηση να «εξάγει εγκληματική συμπεριφορά και δραστηριότητα» στις Ηνωμένες Πολιτείες με «συντονισμένο, στοχευμένο και οργανωμένο» τρόπο—είναι «μια πολύ σημαντική παραβίαση των διεθνών κανόνων», είπε ο Ράσκιν.
«Συχνά οι άνθρωποι που ενεργούν με απειλητικό τρόπο εντείνουν την προσπάθεια για να δουν πόσο μπορούν να κάνουν», είπε. «Μια περαιτέρω κλιμάκωση είναι σχεδόν εγγυημένη εάν δεν ληφθούν μέτρα και δεν καθοριστούν λογικά όρια ως προς το είδος της συμπεριφοράς που είναι αποδεκτή ή μη».
Ο Μαρκ Ράσκιν, πρώην ειδικός πράκτορας του FBI, στην Νέα Υόρκη, στις 4 Οκτ. 2019. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Παρόμοια άποψη εξέφρασε και ο Σούμεϊκερ.
«Οι Κινέζοι μερικές φορές το κάνουν αυτό ως μια μορφή διερεύνησης», είπε. «Θέλουν να δουν ποια είναι η απάντησή μας. Θέλουν να δουν ποια είναι η απάντηση της συγκεκριμένης κυβέρνησης, εάν υπάρχει απάντηση, πόσο καιρό τους πήρε για να απαντήσουν.
«Θα έπρεπε να στείλουμε κάποιου είδους σαφές μήνυμα στους Κινέζους, σε αυτή την περίπτωση: «Μην το δοκιμάσετε καθόλου», είπε ο Σούμεϊκερ.
«Με αυτόν τον τρόπο δεν θα το συνεχίσουν.»
Δεν είναι τυχαίο που το καθεστώς επιλέγει να επιτεθεί στο Φάλουν Γκονγκ και στο Σεν Γιουν, είπε ο βουλευτής Ριτς ΜακΚόρμικ (Ρ-Τζόρτζια).
«Γιατί να ανησυχούν για κάτι που είναι βασικά ψυχαγωγία; Επειδή λέει μια ιστορία», είπε στην Epoch Times.
Όποιος έχει πάει στην παράσταση «συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μια ιστορία του πολιτισμού που υπήρχε πριν από τον κομμουνισμό».
«Τι θέλει το ΚΚΚ; Θέλουν πράγματα που ενισχύουν τη δύναμή τους, να φαίνεται ότι είναι οι σωτήρες», είπε. «Γι’ αυτό απειλούνται από αυτό».
Οποιαδήποτε δικτατορία ή αυταρχικό καθεστώς που θέλει να παραμείνει στην εξουσία θα προσπαθήσει πρώτα να νικήσει την θρησκεία ή με άλλο τρόπο να την κάνει να συμμορφωθεί με την εξουσία του, πρόσθεσε. «Επειδή διαφορετικά απειλεί την κυριαρχία τους όταν ο Θεός μπορεί να είναι ισχυρότερος από αυτούς, δεν το θέλουν».
Ο Αμερικανός βουλευτής Ριτς ΜακΚόρμικ (Ρ-Τζόρτζια) στο Καπιτώλιο στις 12 Οκτ. 2023. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
Ο Τζον Λεντσόφσκι, πρώην σύμβουλος για θέματα σοβιετικών υποθέσεων του προέδρου Ρόναλντ Ρήγκαν, συμφώνησε ότι η ιδεολογία είναι «η καρδιά του θέματος».
«Αυτή η δραστηριότητα εκμεταλλεύεται την ανοιχτή κοινωνίας μας. Και πρέπει να χτίσουμε καλύτερη προστασία», είπε στην Epoch Times.
Διεθνής έρευνα
Μερικά από τα απειλητικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που στόχευαν το Shen Yun στάλθηκαν χρησιμοποιώντας διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που ανήκουν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης της Ταϊβάν (TMJ). Τα μεταδεδομένα email, που εξετάστηκαν από την Epoch Times, έδειξαν ότι τα email επεξεργάζονταν οι διακομιστές email του ίδιου του Υπουργείου, υποδεικνύοντας ότι κάποιος απέκτησε πρόσβαση σε αυτούς τους λογαριασμούς email. Ωστόσο, αρκετοί ειδικοί στον τομέα της κυβερνοασφάλειας είπαν στην Epoch Times ότι όλες οι πληροφορίες μεταδεδομένων μπορούν να παρουσιαστούν σαν κάτι άλλο.
Η πλαστογράφηση των λεπτομερών δακτυλικών αποτυπωμάτων πολλών διακομιστών email του TMJ, ωστόσο, φαινόταν περιττή, αν ο ένοχος ήταν απλώς ένα τυχαίο άτομο που ήθελε να δημιουργήσει προβλήματα για το Shen Yun, σημείωσαν οι ειδικοί.
«Αυτό θα ήταν πολύ δουλειά για ένα άτομο που έχει απλώς ένα πρόβλημα με το Shen Yun», δήλωσε ο Κέισι Φλέμινγκ, ειδικός στον κυβερνοχώρο και Διευθύνων Σύμβουλος της Black Ops Partners.
Εξετάζοντας τα μεταδεδομένα με την ομάδα του, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΚ ήταν ο πιθανότερος ένοχος.
«Επιφανειακά, πρέπει να εξετάσετε ποιος έχει τα περισσότερα να κερδίσει, ποιος έχει το μεγαλύτερο διακύβευμα, και αυτό είναι το ΚΚΚ, πιθανότατα», είπε σε προηγούμενη συνέντευξη.
Ο Γκάρυ Μιλιέφσκι, ειδικός στην κυβερνοασφάλεια και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, εξέφρασε ένα παρόμοιο συναίσθημα.
«Αν περπατάει σαν πάπια, αν φωνάζει σαν πάπια, αν μοιάζει με πάπια, είναι μάλλον πάπια», είπε πρόσφατα μέσω email. «Δεν θέλω να εμπλακώ στη διεθνή πολιτική, αλλά είναι προφανές ότι η πηγή δεν βρίσκεται στην Ταϊβάν.»
Κινέζοι βουλευτές κρατούν έγγραφα της συνάντησης κατά τη διάρκεια της τελικής συνόδου του 14ου Εθνικού Λαϊκού Συνεδρίου στο Πεκίνο στις 11 Μαρτίου 2024. (Jade Gao/AFP μέσω Getty Images)
Ο Ευθυμιάδης είπε ότι η χρήση των δακτυλικών αποτυπωμάτων του TMJ σηματοδοτεί μια πιο σοβαρή επέμβαση.
«Αυτό τείνει να υποδηλώνει πιο επίσημη κυβερνητική δέσμευση από την πλευρά της Κίνας», είπε.
Ακόμη και τα email από πλαστές διευθύνσεις μπορούν να εντοπιστούν, είπαν οι ειδικοί, αν και για το FBI, η έρευνα γίνεται πιο δύσκολη όταν η διαδρομή οδηγεί στο εξωτερικό.
«Όταν μπαίνεις σε κρυπτογραφημένους και διεθνείς διακομιστές, γίνεται λίγο πιο δύσκολο να αποκτήσεις αυτά τα στοιχεία», είπε ο Γουίλιαμς.
Η υπηρεσία έχει συνδέσμους σε πρεσβείες των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο που συντονίζουν τις διεθνείς έρευνες με την τοπική αστυνομία, εξήγησε ο Ράσκιν. Αλλά υπάρχει μικρή πιθανότητα η Κίνα να είναι πρόθυμη να συνεργαστεί.
Εκεί θα παρέμβει η κοινότητα των πληροφοριών.
Οι υπηρεσίες πληροφοριών που ασχολούνται με το εξωτερικό έχουν «έναν διαφορετικό τρόπο απόκτησης πληροφοριών» από αυτόν που είναι διαθέσιμος στο FBI στο εσωτερικό, είπε ο Γουίλιαμς.
Ο Σούμεϊκερ είπε το ίδιο.
«Όσο πιο εξελιγμένος είσαι και όσο περισσότερους πόρους έχεις στη διάθεσή σου, τόσο πιο εύκολο είναι για εσένα να το κρύψεις ή πιο εύκολο να ακολουθήσεις την διαδρομή. Απλώς θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος και περισσότεροι πόροι».
Το πρόβλημα είναι ότι εάν το FBI βρει τους δράστες με τη βοήθεια στοιχείων πληροφοριών, μπορεί να μην είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αυτά τα στοιχεία στο δικαστήριο.
«Πολλές φορές αντιμετωπίζεις ζητήματα χαρακτηρισμού εμπιστευτικότητας», είπε ο Γουίλιαμς.
Η κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών μπορεί να μην ενδιαφέρεται να αποκαλύψει σε τι είδους πληροφορίες έχει πρόσβαση, ακόμα περισσότερο αν ο ένοχος βρίσκεται στην Κίνα, όπου οι πιθανότητες έκδοσης στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μηδενικές.
Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι οι πράξεις πρέπει να μείνουν ατιμώρητες, είπαν οι ειδικοί.
Διπλωματική πίεση
Ακόμα κι αν οι εγκληματίες πίσω από τις απειλές για βόμβες δεν πάρουν κατηγορίες από δικαστήριο, αν η έρευνα επιβεβαιώσει την εμπλοκή του ΚΚΚ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να θέλει να το αντιμετωπίσει διπλωματικά, είπαν οι ειδικοί.
«Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από πιθανές διπλωματικές ενέργειες που μπορείς να κάνεις ως αποτέλεσμα αυτού του είδους δραστηριότητας», είπε ο Ευθυμιάδης.
Η αποκάλυψη της εμπλοκής του ΚΚΚ θα ήταν μια αρχή, σημείωσε.
«Υπάρχει όλη η λογική της δημόσιας έκθεσης, ιδιαίτερα ατόμων ή κυβερνήσεων που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους πράγματα», είπε.
Σε διπλωματικό επίπεδο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν χρειάζεται να αποδείξει την ενοχή του ΚΚΚ πέρα από εύλογη αμφιβολία, όπως σε μια ποινική υπόθεση, είπε ο Γουίλιαμς. Μπορεί να βασιστεί σε εκτιμήσεις πληροφοριών και ερευνητικές εκθέσεις που δεν χρειάζεται να αποκαλύψουν τις υποκείμενες απόρρητες πληροφορίες.
Οι δραστηριότητες στον κυβερνοχώρο του ΚΚΚ γίνονται συχνά μέσω κινεζικών εταιρειών τεχνολογίας, είπε ο Ευθυμιάδης.
«Μπορείς να τις εκθέσεις και να επιβάλεις κυρώσεις.»
Αξιωματούχοι του ΚΚΚ μπορεί επίσης να τιμωρηθούν.
Εάν οι υπεύθυνοι παράγοντες βρεθούν ξαφνικά ανίκανοι να φύγουν από την Κίνα λόγω φόβου σύλληψης, αυτό θα μπορούσε να είναι μια «μεγάλη αλλαγή του παιχνιδιού», είπε.
Πρόσφατα, οι αρχές των ΗΠΑ διέθεσαν περισσότερους πόρους για την προστασία αντιφρονούντων σε αμερικανικό έδαφος, από την καταστολή από το κινεζικό καθεστώς.
Ένα δικαστήριο των ΗΠΑ καταδίκασε τους δύο άνδρες που εμπλέκονταν στη δωροδοκία της IRS. Το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης έχει διώξει έναν μηχανικό που βοήθησε στη συλλογή πληροφοριών σχετικά με ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ και άλλους. Χάκερ που φέρεται να έκλεψαν πληροφορίες από επικριτές του Πεκίνου με έδρα τις ΗΠΑ έχουν διωχθεί, καθώς και Κινέζοι που κατηγορούνται ότι διεύθυναν μυστικό αστυνομικό τμήμα στη Νέα Υόρκη.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταδίκασε πρόσφατα την εκστρατεία με στόχο το Shen Yun.
«Καταδικάζουμε τέτοιες πράξεις εκφοβισμού και προτρέπουμε την προστασία του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης», δήλωσε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Epoch Times, προσθέτοντας ότι το υπουργείο προτρέπει «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας να τερματίσει την 25χρονη πλέον εκστρατεία του για την εξάλειψη του Φάλουν Γκονγκ».
Ωστόσο, οι ειδικοί που παρακολουθούν τις καταχρήσεις του καθεστώτος λένε ότι απαιτείται περισσότερη δράση, διαφορετικά το Πεκίνο είναι πιθανό να γίνει ακόμη πιο θρασύ.
«Αυτό είναι ένα βιβλίο οδηγιών που θα μπορούσε να εξαπολυθεί σε οποιονδήποτε», δήλωσε ο Λίβαϊ Μπράουντι, εκτελεστικός διευθυντής του Κέντρου Πληροφοριών για το Φάλουν Ντάφα, σε ένα διαδικτυακό σεμινάριο του Μαρτίου.
Η πίεση και ο εκφοβισμός από το Πεκίνο δεν είναι καθόλου ασυνήθιστα, είπε ο Ευθυμιάδης.
«Είναι αυτό με το οποίο ζει η κοινότητα των αντιφρονούντων για δεκαετίες», είπε.
«Ίσως τώρα ο κόσμος προσέχει λίγο και κάνουμε κάτι γι’ αυτό.»
Η φηγός ή δρυς, η βελανιδιά, υπήρξε το ιερό δέντρο της αρχαίας Δωδώνης, που συμβόλιζε την ένωση γης και ουρανού, τη γαμήλια στέγη της Διώνης και του Δία. Το μαντείο της Δωδώνης αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ως το αρχαιότερο των Ελλήνων. Η Δωδώνη της Ηπείρου, με τα ακίνητα και κινητά αρχαία ευρήματα, προκαλεί σήμερα εικόνες από τη ζωή και τη δράση ανθρώπων του παρελθόντος, εντυπώσεις, ερμηνείες, αναζητήσεις σχετικά με τις ανησυχίες και τις σκέψεις αυτών που υπήρξαν στους ίδιους τόπους.
Ο Κώστας Σουέρεφ, αρχαιολόγος και διδάκτορας Φιλοσοφίας, θα μεταφέρει μέσα από τρεις διαλέξεις – στις 5, 12 και 20 Μαρτίου – τις υπάρχουσες γνώσεις για τον χώρο της Δωδώνης, το μαντείο και τη σχέση του με τον αρχαίο κόσμο.
Αρχαίοι χρόνοι της Δωδώνης και τρόποι χρησμοδότησης
Τετάρτη 5 Μαρτίου, ώρα 18:00
Η Δωδώνη υπήρξε θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο, όπως οι Δελφοί και η Ολυμπία. Ο συνδυασμός θρησκευτικών και πολιτικών παραμέτρων με επίκεντρο τη Δωδώνη οδήγησε στην ακτινοβολία της και στη συσπείρωση γύρω από αυτήν όλων των Ηπειρωτών. Θεσπρωτοί, Μολοσσοί, η Ολυμπιάδα, ο Πύρρος, το Κοινό των Ηπειρωτών σφράγισαν με την παρουσία τους την ιστορική διαδρομή της Δωδώνης. Μεταξύ του τέλους του 3ου και των αρχών του 2ου αι. π.Χ. τα Νάια, αγώνες για τον Δία Νάιο, αναβαθμίστηκαν στο επίπεδο των πανελλήνιων αγώνων, με βραβείο το στεφάνι από κλαδί της δρυός. Τα Νάια γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια, τον επόμενο χρόνο από τους Ολυμπιακούς, τον ίδιο χρόνο με τα Ίσθμια και τα Νέμεα, όπως μας πληροφορεί ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων (μέσα 2ου αι. π.Χ.). Όσα σχετίζονταν με το δέντρο της Δωδώνης, όπως οι μεταλλικοί ήχοι χάλκινων λεβήτων και τριπόδων γύρω από τη δρυ, κουδουνιών και άλλων δώρων κρεμασμένων στα κλαδιά, που προκαλούνταν με το φύσημα του ανέμου, θεωρούνταν ότι εξέπεμπαν συμβουλευτικά μηνύματα των θεών. Το μαντείο της Δωδώνης έδινε χρησμό σε άτομα, ομάδες και εκπροσώπους από διάφορες προελεύσεις, όπως γνωρίζουμε από τα αναθήματα και τα γραπτά ερωτήματα στα μολύβδινα ελάσματα. Το μαντείο λειτούργησε για 2.000 χρόνια (μεταξύ της 2ης χιλιετίας π.Χ. και του 4ου αιώνα μ.Χ.).
Περιήγηση στην αρχαία Δωδώνη και ευρήματα σχετικά με το μαντείο
Τετάρτη 12 Μαρτίου, ώρα 18:00
Το τοπίο της Δωδώνης, μεταξύ του όρους Τόμαρος, της κοιλάδας και των γύρω λόφων, περικλείει την αρχαία θέση με ορατά κατάλοιπα αρχιτεκτονικής: το ιερό του Δία και της Διώνης, το πρυτανείο, το βουλευτήριο, το θέατρο, το στάδιο και την ακρόπολη. Εξάλλου, η απόκεντρη Δωδώνη υπήρξε συχνά σημείο αναφοράς του αρχαίου κόσμου. Η φήμη του μαντείου και ο ιδιότυπος λατρευτικός συμβολισμός του Δία Ναΐου και της Διώνης, πέρα από τα όρια της Ηπείρου, όπως στην Αθήνα, τη Ρόδο και τις Συρακούσες, επιβεβαιώνεται από τα αρχαία κείμενα, τα αφιερώματα και τα ενεπίγραφα χρησμοδοτικά μολύβδινα ελάσματα των επισκεπτών, που σώθηκαν στη Δωδώνη.
Τα ενεπίγραφα μολύβδινα ελάσματα των χρησμών
Πέμπτη 20 Μαρτίου, ώρα 18:00
Ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον προκαλεί διεθνώς η μοναδικότητα των χρησμοδοτικών μολύβδινων ενεπίγραφων ελασμάτων, άνω των 3.000, από τη Δωδώνη, τα οποία, καθώς μελετώνται από ειδικούς διαφόρων ειδικοτήτων, διαφωτίζουν σχετικά με λειτουργίες του μαντείου, του πολιτικού οργανισμού που το ήλεγχε, αλλά κυρίως σχετικά με αγωνίες και διλήμματα των αρχαίων επισκεπτών.
Οι ερωτήσεις, απλές και ευθείς, έθιγαν διάφορα θέματα, υγείας, οικογενειακά, οικονομικά, δικαίου, επαγγελματικά, συναισθηματικά. Παράλληλα, μαρτυρούνται επαφές με άλλες κοινωνικές ομάδες: Κορινθίων, Αμβρακιωτών, Κερκυραίων, Ταραντίνων. Μερικές απαντήσεις αναγράφονταν στο πίσω μέρος του ελάσματος, αλλά οι περισσότερες δίδονταν προφορικά. Σύμφωνα με τον Κικέρωνα, λειτουργούσε στη Δωδώνη η κληρομαντεία. Τα μοναδικά στην υφήλιο μολύβδινα ελάσματα των χρησμών της Δωδώνης, μαρτυρίες ύπαρξης χιλιάδων ανθρώπων, ενεγράφησαν το 2023 στη «Μνήμη του Κόσμου» της UNESCO.
* * * * * *
Ο ομιλητής, Κώστας Σουέρεφ, γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία στην Ελλάδα και την Ιταλία. Απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Scuola Normale Superiore της Πίζας και διδακτορικό στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Εργάστηκε ως αρχαιολόγος στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης και ως Προϊστάμενος Διεύθυνσης στις Εφορείες Αρχαιοτήτων Φλώρινας, Καστοριάς και Ιωαννίνων.
Διεξήγαγε ανασκαφές στην Τούμπα και τη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Επιμελήθηκε περιοδικές εκθέσεις, αξιοποιώντας νέες τάσεις της Μουσειολογίας. Δίδαξε ως Ειδικός Επιστήμονας στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων, Δυτικής Μακεδονίας και Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Συμμετείχε σε συνέδρια στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και τη Γερμανία.
Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στην Ιστορία και την Αρχαιολογία του Βορειοελλαδικού χώρου και την Αρχαιολογία της Τέχνης. Εξέδωσε μονογραφίες και συμμετείχε σε συλλογικούς τόμους. Επίτιμος Έφορος Αρχαιοτήτων από το 2020. Εξάλλου, συνεργάτης του περιοδικού Πόρφυρας από την ίδρυσή του (1980) με σχόλια θεωρίας για τον κινηματογράφο, μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμια. Είναι μέλος της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών–Μουσείου Σολωμού, της Αναγνωστικής Εταιρείας Κέρκυρας, της Εταιρείας Συγγραφέων. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Περίπλους, Η λέξη, Φηγός, Εντευκτήριο, Φιλόλογος, Γραφή, Ακτή κ.ά.
* * * * * *
Η παρακολούθηση όλων των διαλέξεων είναι δωρεάν. Απαιτείται η κράτηση θέσεων. Για δηλώσεις συμμετοχής θα πρέπει να επικοινωνείτε με τη συντονίστρια των διαλέξεων κα Αγγελική Στρατηγοπούλου στην ηλεκτρονική διεύθυνση a.stratigopoulou@yahoo.gr. Σε περίπτωση συμπλήρωσης των θέσεων, θα λάβετε αρνητική απάντηση μέσω email. Διαφορετικά η συμμετοχή σας γίνεται δεκτή.
Χιλιάδες ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ στην πόλη της Νέας Υόρκης πραγματοποίησαν μια μεγαλειώδη παρέλαση για την κινεζική πρωτοχρονιά στο Μπρούκλιν, στις 16 Φεβρουαρίου, για να στείλουν ευχές για τις γιορτές στους κατοίκους της περιοχής, παρά την κρύα βροχή και τον ψυχρό άνεμο.
Οι ασκούμενοι παρέλασαν κατά μήκος της Όγδοης Λεωφόρου σε 24 ομάδες με τρία θέματα: την ομορφιά του Φάλουν Ντάφα, την έκκληση να τερματιστεί η δίωξη των ασκούμενων του Φάλουν Ντάφα από το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς, και την υποστήριξη για τα 440 εκατομμύρια Κινέζους που έχουν αποχωρήσει από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) και τις συνδεδεμένες οργανώσεις του.
Το Φάλουν Ντάφα, γνωστό και ως Φάλουν Γκονγκ, είναι μια πνευματική άσκηση που αποτελείται από απλές, αργές ασκήσεις διαλογισμού και διδασκαλίες που βασίζονται στις αρχές της αλήθειας, καλοσύνης, και ανεκτικότητας. Το Φάλουν Γκονγκ, το οποίο ιδρύθηκε από τον Δάσκαλο Λι Χονγκτζί στην Κίνα, αυξήθηκε σε δημοτικότητα κατά τη δεκαετία του 1990, με 70 έως 100 εκατομμύρια ασκουμένους μόνο στην Κίνα μέχρι το τέλος της δεκαετίας, σύμφωνα με εκτιμήσεις εκείνης της εποχής.
Νιώθοντας ότι απειλείται από τη δημοτικότητα του Φάλουν Γκονγκ, το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ) και ο τότε επικεφαλής του, Τζιανγκ Ζεμίν, ξεκίνησαν μια συστηματική εκστρατεία επίθεσης κατά των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ τον Ιούλιο του 1999. Έκτοτε, εκατομμύρια ασκούμενοι έχουν φυλακιστεί, έχουν σταλεί σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και σε άλλες εγκαταστάσεις, με εκατοντάδες χιλιάδες να έχουν βασανιστεί ενώ βρίσκονταν υπό κράτηση, σύμφωνα με το Κέντρο Πληροφοριών για το Φάλουν Ντάφα.
Εκτός από την Κίνα, το Φάλουν Γκονγκ ασκείται ευρέως σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο και επαινείται από τις τοπικές κυβερνήσεις για τα οφέλη του στην υγεία και τις ηθικές διδασκαλίες του.
Ο Μάικλ Γιου, μέλος του προσωπικού του διοργανωτή της παρέλασης, του Global Service Center for Quitting the CCP (Παγκόσμιο Κέντρο Παραίτησης από το ΚΚΚ), είπε στην Epoch Times στις 16 Φεβρουαρίου: «Οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ παρελαύνουν στον άνεμο και τη βροχή όχι μόνο για να ευχηθούν στην τοπική κοινότητα καλή χρονιά, αλλά και για να στείλουν ένα μήνυμα στον κόσμο: Τώρα, το ΚΚΚ φοβάται πολύ ότι όλο και περισσότεροι Κινέζοι θα αφυπνιστούν και θα επιλέξουν να ‘Αποχωρήσουν από το ΚΚΚ’. Και αν αυτή η τάση συνεχιστεί, το ΚΚΚ τελικά θα καταρρεύσει».
«Το Φάλουν Γκονγκ είναι μια ομάδα θρησκευτικής πίστης. Ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα συνεχίσει να δίνει προσοχή στη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ από το ΚΚΚ, να επιβάλει περαιτέρω κυρώσεις στο ΚΚΚ, και να ενισχύσει την αντίσταση κατά της εκτός συνόρων δίωξης [που διαπράττει το ΚΚΚ] στις Ηνωμένες Πολιτείες», πρόσθεσε.
Παρά τις καιρικές συνθήκες, η παρέλαση προσέλκυσε γοητευμένους θεατές στους δρόμους.
Παρέλαση του Φάλουν Γκονγκ στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στις 16 Φεβρουαρίου 2025. Larry Dye/The Epoch Times
Ο κ. Κουάνγκ, ο οποίος ήταν με στολή σεφ και παρακολουθούσε από την είσοδο ενός τοπικού εστιατορίου, είπε στην Epoch Times ότι βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο δύο χρόνια και όταν ήταν στο Γκουανγκντόνγκ της Κίνας, είχε ακούσει για την καταστολή του Φάλουν Γκονγκ από το ΚΚΚ.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Φάλουν Γκονγκ μπορεί όχι μόνο να βαδίσει ανοιχτά, αλλά και να έχει αστυνομικά αυτοκίνητα για να οδηγούν την πορεία και να συνοδεύουν, παρατήρησε ο Κουάνγκ. «Στην Κίνα, αυτό είναι εντελώς αδύνατο», είπε.
Ο Κουάνγκ είπε ότι δεν ήξερε πολλά για το Φάλουν Γκονγκ πριν, αλλά τώρα, όταν είδε τα πανό «Αλήθεια, Καλοσύνη, Ανεκτικότητα», είπε ότι συμφωνούσε πολύ με τις διδασκαλίες του Φάλουν Γκονγκ. «Να είσαι φιλαλήθης, να κάνεις καλά πράγματα, να είσαι υπομονετικός όταν τα πράγματα πάνε στραβά και να μην θυμώνεις εύκολα, καταλαβαίνω όλες αυτές τις αξίες», είπε.
Ο Τσεν Σανφένγκ, ο οποίος δραπέτευσε από την Κίνα στις Ηνωμένες Πολιτείες πέρυσι, κρατούσε ένα μεγάλο πανό με τη λέξη «Ανεκτικότητα» στην παρέλαση.
Ο Τσεν Σανφένγκ (πρώτος από δεξιά) κρατά το πανό της «Ανεκτικότητας» στην παρέλαση του Φάλουν Γκονγκ στην Όγδοη Λεωφόρο στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στις 16 Φεβρουαρίου 2025. Larry Dye/The Epoch Times
Είπε στην Epoch Times ότι αρχικά ήθελε να έχει το πανό με τη λέξη «Καλοσύνη» επειδή το όνομά του έχει αυτόν τον χαρακτήρα στα Κινέζικα. Όταν όμως άρχισε να βρέχει πολύ, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι «πρέπει να καλλιεργήσω την ανεκτικότητα» και πήρε το αντίστοιχο πανό.
Ο Τσεν είπε ότι ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή δεν μπορούσε να δει πραγματική ελευθερία στην Κίνα. Την πρώτη του μέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Τσεν πήγε στο Παγκόσμιο Κέντρο Εξυπηρέτησης για την Αποχώρηση από το ΚΚΚ για να δηλώσει ότι καταργεί κάθε δεσμό με το κόμμα.
Το Κέντρο ελπίζει να βοηθήσει τον κινεζικό λαό να βρει τη φωνή του και να μην επαναλάβει τα λάθη του Ολοκαυτώματος και να δηλώσει πως καταργεί οποιουσδήποτε δεσμούς με το ΚΚΚ και όλες τις συνδεδεμένες οργανώσεις του για μια καθαρή συνείδηση και ένα λαμπρότερο μέλλον.
Είπε ότι πιστεύει ότι η ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια φυσιολογική ζωή σε μια κανονική κοινωνία. Αφού άρχισε να ασκεί το Φάλουν Γκονγκ, ήθελε να έχει την ευκαιρία να βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμα περισσότερο λόγω της ελευθερίας πίστης.
Ο Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και διεθνώς θεωρούμενος ως ένας από τους μεγαλύτερους χριστιανούς θεολόγους της εποχής του, απεβίωσε πέρυσι τον Φεβρουάριο του 2023 σε ηλικία 92 ετών. Σε συλλυπητήρια επιστολή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο γενικός γραμματέας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ/WCC) Αιδεσιμότατος Καθηγητής Δρ Τζέρι Πιλέϊ εξέφρασε βαθιά θλίψη. «Η θεολογία του της συνένωσης και η έρευνά του για τη συνοδικότητα (οικουμενικές σύνοδοι) θα συνεχίσουν να καθοδηγούν το έργο της Επιτροπής “Πίστη και Τάξη” και του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών γενικότερα, καθώς προετοιμαζόμαστε για τον εορτασμό της πρώτης οικουμενικής συνόδου της Νίκαιας το 2025», έγραψε ο Πιλέϊ. «Ο Μητροπολίτης Ζηζιούλας παραμένει στην προσευχητική μνήμη πολλών χριστιανών σε όλον τον κόσμο ως ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους του 20ού αιώνα.»
Η Αιδεσιμοτάτη Δρ Σούζαν Ντέρμπερ, συντονίστρια της Επιτροπής Πίστης και Τάξης του ΠΣΕ (WCC), δήλωσε ότι για πολλούς ανθρώπους μεταξύ των προτεσταντικών εκκλησιών, ο Μητροπολίτης Γέρων Ζηζιούλας ήταν κάποιος που αποκάλυψε το θαύμα της Ορθόδοξης θεολογίας με τρόπους που ήταν βαθιά συναρπαστικοί και ελκυστικοί. «Το σημαντικό βιβλίο του “Being as Communion” μας έδωσε έναν βαθιά θεολογικό τρόπο να αντισταθούμε στον ατομικισμό που μπορεί μερικές φορές να διαστρεβλώσει τον δυτικό πολιτισμό, καθώς και ένα ανανεωμένο όραμα της εκκλησίας», δήλωσε η Ντέρμπερ. «Τα γραπτά του, η παρουσία του και η φωνή του επηρέασαν βαθύτατα το έργο της Πίστης και Τάξης στο ΠΣΕ και το έργο του συνεχίζει να είναι διακεκριμένο και να συζητείται μεταξύ όλων των εκκλησιών. Για εμένα προσωπικά, τα γραπτά του άνοιξαν τρόπους κατανόησης του θείου που έμαθα να εκτιμώ και να αγαπώ».
Η Αιδεσιμοτάτη Δρ Κουζίπα Ναλουάμπα, διευθύντρια προγράμματος του ΠΣΕ για την “Ενότητα, την Ιεραποστολή και την Οικουμενική Εκπαίδευση”, αναφέρθηκε στη βαθιά συμβολή του στο οικουμενικό κίνημα. «Ο Μητροπολίτης Γέρων Ζηζιούλας ήταν ένας οξυδερκής θεολόγος και ένας παραγωγικός συγγραφέας που άφησε κληρονομιά τους προβληματισμούς του για τους μεταγενέστερους στο Οικουμενικό Κίνημα», δήλωσε η Ναλουάμπα. «Οι στοχασμοί του σχετικά με την ενότητα της εκκλησίας και τον ρόλο του επισκόπου στην Ορθοδοξία προχώρησαν μακρύτερα το περιεχόμενο του Εγγράφου “Βάπτισμα, Ευχαριστία και Διακονία“, αποχρωματίζοντάς το ώστε να φέρει την Ορθόδοξη θέση σε διάλογο με το Οικουμενικό Κίνημα και εξ αυτού αμοιβαίο εμπλουτισμό».
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Μέγας Δομινικανός θεολόγος Ιβ Κονγκάρ τον είχε ήδη αποκαλέσει «έναν από τους πιο πρωτότυπους και βαθυστόχαστους θεολόγους της εποχής μας». Ακριβώς λόγω του ανεξάντλητου πλούτου των πηγών της πίστης από τις οποίες άντλησε τη θεολογία του, ο Ζηζιούλας έγινε επίσης μια βασική μορφή του θεολογικού διαλόγου που ξεκίνησε μετά τη Β’ Βατικανή Σύνοδο για την άρση των δογματικών εμποδίων στην αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων.
Στη νεκρολογία που έγραψε ο θεολόγος δρ. Διονύσιος Σκλήρης για την ιστοσελίδα In.gr διαβάζουμε: «Ο Ιωάννης Ζηζιούλας ήταν ένας από τους κορυφαίους υποστηρικτές του υπαρξιακού λόγου στη θεολογία και με μεγάλη επιρροή χριστιανός θεολόγος της εποχής του, με περισσότερες από 200 διδακτορικές και διπλωματικές διατριβές που δημοσιεύτηκαν για το έργο του. Από αυτή την άποψη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες στοχαστές στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, αν και στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέρος του έργου του παραμένει αδημοσίευτο. Η μεγάλη επιρροή του οφείλεται στο γεγονός ότι η σκέψη του πηγαίνει με σαφήνεια στο ουσιώδες, καθώς εκφράζει με απλό αλλά βαθύ τρόπο το νόημα των δομικών στοιχείων, της ανθρώπινης κατάστασης, όπως η ελευθερία και η αγάπη.»
Η ζωή του Μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα
Ο Ιωάννης Ζηζιούλας γεννήθηκε στην Ελλάδα, στο χωριό Καταφύγιο στα βορειοδυτικά της περιφερειακής ενότητας Κοζάνης το 1931 και σπούδασε στις Θεολογικές Σχολές Θεσσαλονίκης και Αθηνών. Στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ σπούδασε μαζί με τον υπαρξιστή στοχαστή Πολ Τίλιχ και τον Ρώσο Πατέρα Γεώργιο Φλορόβσκι, καθώς και με τον κλασσικό φιλόλογο Βέρνερ Γκάϊγκερ. Εργάστηκε ως υπότροφος στο Ίδρυμα Βυζαντινών Σπουδών του Χάρβαρντ, Dumbarton Oaks. Στο Θεολογικό Πανεπιστήμιο Αθηνών υπέβαλε τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο “Η ενότητα της Εκκλησίας στη Θεία Ευχαριστία και στον Επίσκοπο κατά τους τρεις πρώτους αιώνες” (1966), η οποία θεωρείται ορόσημο, καθώς επανέφερε την κεντρική σημασία της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας για την καθιέρωση της Εκκλησίας, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την υπερβολικά ιδρυματική αντίληψη του εκκλησιαστικού θεσμού.
Από το 1967 εργάστηκε ως Γραμματέας της Επιτροπής “Πίστη και Τάξη” του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, συμμετέχοντας ενεργά στο διάλογο των διαφόρων ομολογιακών Εκκλησιών. Από το 1970 δίδαξε δογματική θεολογία στα πανεπιστήμια του Εδιμβούργου και της Γλασκώβης, από το 1984 στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και από το 1989 στο King’s College του Λονδίνου. Το 1986 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Περγάμου και ήταν εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον διαχριστιανικό διάλογο, ενώ από το 1993 ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2002 διετέλεσε Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, όντας ο πρώτος Κληρικός Πρόεδρος. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, καθώς και Διευθυντής του Γραφείου Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα. Εκπροσώπησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε πολλές διεθνείς συνελεύσεις.
Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας λέει ότι η περιβαλλοντική κρίση είναι ένα «πνευματικό πρόβλημα”, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου τον Ιούνιο του 2015 σχετικά με την εγκύκλιο του Πάπα Φραγκίσκου για την κλιματική αλλαγή.
Το έργο του Μητροπολίτη Ζηζιούλα
Τα θεμελιώδη έργα του είναι τρία: (α) Η ύπαρξη ως κοινωνία (1985), όπου ασχολείται με το ερώτημα τι σημαίνει να υπάρχεις επειδή αγαπάς (αυτή είναι η θεολογική έννοια της «κοινωνίας» ) υποστηρίζοντας ότι η ίδια η ύπαρξη βασίζεται στην αγάπη και ότι η αγάπη δεν είναι μια απλή προσθήκη στην ύπαρξη, αλλά συστατικό της, (β) Κοινωνία και ετερότητα (2006), όπου ο προβληματισμός αφορά την ευγνωμοσύνη προς κάθε άλλο ον και τελικά προς τον ίδιο τον Θεό, τον απόλυτο Άλλο και «τον δημιουργό κάθε ετερότητας» . (γ) το τρίτο έργο της ζωής του, το magnum opus του, που δυστυχώς παραμένει μέχρι στιγμής ανέκδοτο. Ένας πιθανός τίτλος θα μπορούσε να είναι «Θυμάμαι το μέλλον: Μία εσχατολογική οντολογία» και πραγματεύεται το θεολογικό ερώτημα πώς θα ήταν να θυμόμαστε όχι το παρελθόν μας, αλλά το μέλλον μας, ένα μέλλον, ωστόσο, που έχει ήδη εισέλθει στην ιστορία μέσω της ανάστασης του Χριστού. Ο πρωτότυπος και παράδοξος συνδυασμός του όρου «εσχατολογική οντολογία» από τον Ζηζιούλα σημαίνει ότι η πραγματική ύπαρξη αποκαλύπτεται στο τέλος της ύπαρξης του ανθρώπου και όχι στην αρχή της, και με αυτή την έννοια το μέλλον ερμηνεύει και εξηγεί το παρελθόν και όχι το αντίθετο.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Κρήτη το 2016, η οποία ανανέωσε τη συνοδική συνείδηση και δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μετά από πολλούς αιώνες, ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο του. Η στροφή του ενδιαφέροντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς το οικολογικό πρόβλημα ήδη από τη δεκαετία του 1980, ήταν επίσης έμπνευσή του και σήμαινε την αλλαγή των αξιών, σύμφωνα με την οποία η βλάβη του φυσικού περιβάλλοντος, των ζώων και των φυτών μπορεί να θεωρηθεί «αμαρτία» του ανθρώπου. Ο Ιωάννης της Περγάμου, ωστόσο, τόνισε κυρίως την ανάγκη υπέρβασης του οικολογικού ζητήματος όχι μέσω ενός νέου παγανισμού, αλλά βλέποντας τον άνθρωπο ως λειτουργό της φύσης που πρέπει να τη διαφυλάξει για λογαριασμό του Θεού.
Η σκέψη του Ιωάννη Ζηζιούλα για την προσωπικότητα εστιάζει στο πώς το πρόσωπο είναι μια μοναδική και ανεπανάληπτη ταυτότητα που προκύπτει από την επίσης μοναδική και ανεπανάληπτη σχέση με τους άλλους. Ο Ζηζιούλας χρησιμοποιεί το έργο των Πατέρων για να κάνει μια σημαντική διάκριση μεταξύ του προσώπου, το οποίο ορίζεται από μια κοινότητα, και του ατόμου που ορίζει τον εαυτό του απομονωμένο από τους άλλους και που βλέπει την κοινότητα ως απειλή για την ελευθερία του. Ο Ζηζιούλας υποστηρίζει ότι ο Θεός είναι η προέλευση της ελευθερίας και της κοινότητας και ότι η χριστιανική Εκκλησία είναι ο τόπος στον οποίο γεννιούνται το πρόσωπο και η ελευθερία.
Πρώτη δημοσίευση στο greeknewsagenda.gr στις 15 Φεβρουαρίου 2023. Αναδημοσιεύεται με την άδεια της συγγραφέως Ι. Λ.
«Η αξονική τομογραφία θώρακος στην οποία υποβλήθηκε το απόγευμα, όπως συνέστησε η ιατρική ομάδα του Βατικανού και του Ιδρύματος Νοσοκομείου ‘A. Gemelli’, έδειξε την έναρξη διμερούς πνευμονίας, η οποία απαιτεί περαιτέρω φαρμακευτική αγωγή», ανακοίνωσε το Γραφείο Τύπου της Αγίας Έδρας στις 18 Φεβρουαρίου.
Πολύπλοκη η κατάσταση της υγείας του
Η επιδείνωση της υγείας του Πάπα προήλθε από λοίμωξη του αναπνευστικού, η οποία ξεκίνησε ως βρογχεκτασία και ασθματική βρογχίτιδα, εξελίχθηκε όμως σε πολυμικροβιακή λοίμωξη. Σύμφωνα με το Βατικανό, «οι εργαστηριακές εξετάσεις, η ακτινογραφία θώρακος και η κλινική εικόνα του Αγίου Πατέρα συνεχίζουν να παρουσιάζουν ένα σύνθετο ιατρικό προφίλ».
Η εξέλιξη αυτή ήρθε μία ημέρα μετά την ανακοίνωση της Αγίας Έδρας στις 17 Φεβρουαρίου, στην οποία αναφερόταν ότι «όλες οι έως τώρα εξετάσεις καταδεικνύουν μία περίπλοκη κλινική κατάσταση που θα απαιτήσει κατάλληλη νοσοκομειακή περίθαλψη».
Ωστόσο, το Βατικανό διαβεβαίωσε ότι ο Πάπας Φραγκίσκος «παραμένει σε καλή διάθεση» παρά τις δυσκολίες.
Ακυρώσεις προγραμματισμένων εμφανίσεων
Η κατάσταση της υγείας του Ποντίφικα οδήγησε στην ακύρωση της προγραμματισμένης Ακρόασης του Ιωβηλαίου στις 22 Φεβρουαρίου, καθώς και της Θείας Λειτουργίας της 23ης Φεβρουαρίου για το Ιωβηλαίο των Διακόνων. Τη λειτουργία θα τελέσει ο Αρχιεπίσκοπος Ρίνο Φισικέλα, Οι ακυρώσεις υποδηλώνουν ότι η παραμονή του Πάπα στο νοσοκομείο ενδέχεται να παραταθεί για αρκετές ημέρες ακόμα.
Ευγνωμοσύνη προς τους πιστούς
Ο 88χρονος Ποντίφικας εισήχθη στο νοσοκομείο Policlinico Agostino Gemelli στις 14 Φεβρουαρίου λόγω της επιδεινούμενης βρογχίτιδάς του, αφού αντιμετώπισε δυσκολίες στην ομιλία κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης.
«Ο Πάπας Φραγκίσκος συγκινείται από τα πολυάριθμα μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης που συνεχίζει να λαμβάνει αυτές τις ώρες», ανέφερε η ανακοίνωση του Βατικανού στις 17 Φεβρουαρίου. «Ιδιαίτερα, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του σε όσους νοσηλεύονται αυτή τη στιγμή, για την αγάπη και την υποστήριξη που του δείχνουν μέσω σχεδίων και μηνυμάτων. Προσεύχεται για αυτούς και ζητά να προσευχηθούν και εκείνοι για αυτόν».
Η υγεία του Πάπα έχει επηρεάσει το πρόγραμμά του από τις 6 Φεβρουαρίου, με το Βατικανό να παρακολουθεί στενά την κατάσταση και να ενημερώνει τους πιστούς για τις εξελίξεις.
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα τελέστηκαν τα θυρανοίξια του ναού Αγίων Θεοδώρων στο κέντρο της Αθήνας, παρουσία της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη.
Όπως αναφέρει ανακοίνωση του υπουργείου, ο ναός των Αγίων Θεοδώρων αποκαταστάθηκε με ολοκληρωμένο σχέδιο στερέωσης και συντήρησης, από το υπουργείο Πολιτισμού, δια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Αθηνών, στο πλαίσιο του Περιφερειακού Επιχειρησιακού Προγράμματος «Αττική 2014-2020». Κατά τις εργασίες αποκαλύφθηκαν και αναδείχθηκαν τα αρχικά χαρακτηριστικά του μνημείου, ο γλυπτός διάκοσμος, και οι κεραμοπλαστικές ταινίες. Στο εσωτερικό του ναού, οι εργασίες συντήρησης έφεραν στο φως την λαμπρή μορφή του ναού, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στα τέλη του 19ου αιώνα.
Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη επεσήμανε: «Ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοδώρων χτίστηκε το 1049 και αποτελεί εμβληματικό μνημείο του 11ου αιώνα. Η εντοιχισμένη επιγραφή, στην δυτική πλευρά του, αποτελεί ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ναού, καθώς εκτός από τη χρονολογία, μας παραδίδει και το όνομα του κτήτορα, του σπαθαροκανδιδάτου Νικόλαου Καλόμαλου, ο οποίος άνηκε στη μεσαία κλίμακα της διοικητικής και στρατιωτικής ιεραρχίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ολοκλήρωση του ναού δίνει την ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει εκ του σύνεγγυς το εξαιρετικό αυτό μνημείο, να απολαύσει το έργο των τεχνητών και των καλλιτεχνών του 11ου αλλά και του 19ου αιώνα, να μάθει και να κατανοήσει μείζονα θέματα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής, να θαυμάσει από κοντά τις τοιχογραφίες του 19ου – αρχών 20ού αιώνα και να αναλογιστεί τον τρόπο ένταξης των μνημείων αυτών στην αθηναϊκή ζωή του 19ου, 20ου και 21ου αιώνα. Οι Άγιοι Θεόδωροι, σπουδαίο βυζαντινό μνημείο, εκκλησιαστικό και χριστιανικό, σηματοδοτώντας αιώνες ιστορίας και πολιτισμού, αποδίδεται σήμερα στους πιστούς και στους επισκέπτες».
Η υπουργός ανάδειξε την πολύ στενή και εποικοδομητική συνεργασία του υπουργείου Πολιτισμού με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών αλλά και τις Μητροπόλεις σημειώνοντας ότι «βαθιά μας επιθυμία είναι τα εκκλησιαστικά μνημεία να αποδίδονται ξανά στη λατρεία, καθώς αυτή υπήρξε εξαρχής η ουσιαστική τους χρήση. Με τον προσήκοντα σεβασμό, διασφαλίζουμε ότι τα αποκατεστημένα μνημεία θα διατηρήσουν το φως και τη λάμψη τους, όχι ως αυτοσκοπός, αλλά επειδή, μέσω αυτών, φωτιζόμαστε και εμείς. Η Αθήνα έχει μια ξεχωριστή θέση στον πολιτισμό, διαχρονικά στη μεγάλη ιστορική διάρκεια, επομένως τα μνημεία της θα πρέπει να είναι αποκατεστημένα και λαμπερά όπως αξίζει στη φυσιογνωμία της πόλης».
Σύμφωνα με το υπουργείο Πολιτισμού, η ολοκλήρωση του επίπονου έργου της αποκατάστασης απαίτησε τη στενή συνεργασία πολλών ειδικοτήτων, τον συντονισμό πολυάριθμων συνεργείων, και την αντιμετώπιση ποικίλων προβλημάτων, μεσολαβούσης της πανδημίας του COVID-19, καθώς και επανειλημμένων παραβιάσεων του εργοταξίου, που σε μία περίπτωση προκάλεσαν και πυρκαγιά στον ναό.
Τα χίλια σχεδόν χρόνια που έχει διανύσει ο ναός και παρά τις προσπάθειες στερέωσής του, από τα μέσα του 19ου αιώνα —όταν χτίστηκε το καμπαναριό— και κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα, είχαν προκαλέσει πολλά προβλήματα στο κτήριο. Διαμπερής ρωγμή διαρρήγνυε τον δυτικό τοίχο, από τη στέγη έως τη βάση. Ρηγματωμένοι ήταν οι περισσότεροι θόλοι του μνημείου. Τα κεραμίδια είχαν σχεδόν αποσαθρωθεί και τα κονιάματα της βάσης είχαν αντικατασταθεί με τσιμέντα, ενώ ο 20ος αιώνας είχε αφήσει στις τοιχοποιίες του μνημείου, μέσα και έξω, μια μαύρη επίχριση. Τα προβλήματα αυτά και άλλα πολλά θεραπεύτηκαν κατά τη διάρκεια του έργου.
Οι μεταλλικές ενισχύσεις, που το μεγαλύτερο μέρος τους κρύβεται κάτω από τις στέγες, προσφέρουν στο κτήριο τη στατική επάρκεια για την διασφάλισή του, στο μέλλον. Οι στέγες αντικαταστάθηκαν, όπως και τα απολεσθέντα μαρμάρινα στοιχεία του τρούλου. Εφαρμόστηκαν νέα αρμολογήματα, όμοια με τα πολύ καλά σωζόμενα αρχικά αρμολογήματα του ναού. Στις όψεις αποκαταστάθηκαν τα δομικά στοιχεία, λίθοι και πλίνθοι, που έλειπαν και κυρίως καθαρίστηκαν από την βρωμιά, σε μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία. Ο γλυπτός διάκοσμος καθαρίστηκε, η επιγραφή κατέβηκε από τη θέση της, συντηρήθηκε και επανατοποθετήθηκε. Τοποθετήθηκαν αντίγραφα των αρχικών πήλινων αγγείων που έχουν κατεβεί, καθώς είναι ιδιαίτερα ευάλωτα, στις αρχικές τους θέσεις δυτικά και βόρεια. Στο εσωτερικό αφαιρέθηκε η πλαστική επικάλυψη που κάλυπτε το μαρμάρινο δάπεδο, ενώ ο καθαρισμός και η συντήρηση των τοιχογραφιών αλλά και των μαρμάρινων βυζαντινών στοιχείων τόσο των βυζαντινών, όπως οι κοσμήτες του νάρθηκα και οι αμφικιονίσκοι των παραθύρων, όσο και των πιο πρόσφατων, του τέμπλου και του άμβωνα, αποκάλυψαν την λαμπρή όψη του μνημείου, στα τέλη του 19ου αιώνα, συνδυάζοντάς το με τον σύγχρονο χώρο λατρείας.
Στην τελετή θυρανοιξίων, χοροστατούντος του πανοσιολογιότατου αρχιμανδρίτη πρωτοσύγκελου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Βαρνάβα Θεοχάρη, παρέστησαν ο γενικός γραμματέας Πολιτισμού, Γιώργος Διδασκάλου, η διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Αθηνών, Έλενα Κουντούρη, η προϊσταμένη της Γενικής Διεύθυνσης Μουσείων και Τεχνικών έργων, Αμαλία Ανδρουλιδάκη, και η τμηματάρχης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων και Μουσείων, Αργυρώ Καραμπερίδη, καθώς και εκπρόσωποι της περιφέρειας Αττικής και του δήμου Αθηναίων.
ΡΩΜΗ – Ο Πάπας Φραγκίσκος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο την Παρασκευή για να συνεχίσει τη θεραπεία της συνεχιζόμενης βρογχίτιδας του, ανακοίνωσε το Βατικανό, αφού φέρεται να δυσκολεύτηκε να μιλήσει σε μία από τις συναντήσεις του το πρωί.
«Ο Πάπας Φραγκίσκος εισήχθη στο Policlinico Agostino Gemelli για κάποιες απαραίτητες διαγνωστικές εξετάσεις και για να συνεχίσει τη θεραπεία του για τη βρογχίτιδα, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, σε νοσοκομειακό περιβάλλον», ανέφερε το Βατικανό σε ανακοίνωσή του. Ο Πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος είναι 88 ετών και είναι ποντίφικας από το 2013, έχει υποφέρει από γρίπη και άλλα προβλήματα υγείας αρκετές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Ως νεαρός ενήλικας, εμφάνισε πλευρίτιδα και του αφαιρέθηκε μέρος του ενός πνεύμονά του, ενώ τον τελευταίο καιρό είναι επιρρεπής σε πνευμονικές λοιμώξεις.
Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, ο Πάπας Φραγκίσκος είπε στους προσκυνητές, σε μια εβδομαδιαία ακρόαση, ότι έπασχε από «ισχυρό κρυολόγημα», το οποίο το Βατικανό περιέγραψε αργότερα ως βρογχίτιδα. Πραγματοποίησε αρκετές συναντήσεις την Παρασκευή προτού μεταβεί στο νοσοκομείο. Η μία ήταν με τον Μαρκ Τόμσον, διευθύνοντα σύμβουλο του ειδησεογραφικού καναλιού CNN. Ο Πάπας ήταν «σε πνευματική εγρήγορση, αλλά δυσκολευόταν να μιλήσει για μεγάλα χρονικά διαστήματα λόγω αναπνευστικών δυσκολιών», ανέφερε αργότερα το CNN.
Την ίδια μέρα είχε συναντήσεις με τον πρωθυπουργό της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίκο, τον καρδινάλιο Λουίς Τάγκλε, ανώτερο αξιωματούχο του Βατικανού, και με μια καθολική φιλανθρωπική ομάδα που εδρεύει στο Πουέρτο Ρίκο. Βίντεο από τη συνάντηση του Πάπα με τον Φίκο έδειχνε τον Φραγκίσκο να κάθεται σε ένα γραφείο στην κατοικία του στο Βατικανό, να χαμογελά και να μιλά σε ήπιο τόνο.
Ο Πάπας υπέστη δύο πτώσεις πρόσφατα, στην κατοικία του στο Βατικανό, που του προκάλεσαν μώλωπες στο πηγούνι τον Δεκέμβριο και έναν τραυματισμό στο χέρι τον Ιανουάριο.
Παρά τα περιοδικά προβλήματα υγείας του και τη μειωμένη κινητικότητά του, ο Πάπας Φραγκίσκος διατηρεί ένα πολυάσχολο πρόγραμμα, περιλαμβανομένων ταξιδιών στο εξωτερικό. Τον Σεπτέμβριο ολοκλήρωσε μια 12ήμερη περιοδεία στη Νοτιοανατολική Ασία και την Ωκεανία, τη μεγαλύτερη της παποσύνης του.
Το νοσοκομείο Gemelli της Ρώμης, το μεγαλύτερο της πόλης, διαθέτει ειδική σουίτα για τη θεραπεία των παπών. Εκεί πέρασε εννέα ημέρες τον Ιούνιο του 2023, όταν υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την αποκατάσταση μιας κοιλιοκήλης.
Χιλιάδες άνθρωποι με μπλε και κίτρινα μπουφάν ξεπετάχτηκαν στην καρδιά της Νέας Υόρκης για την παρέλαση της 10ης Μαΐου αμέσως μετά από μια ομιχλώδη βροχή.
Πρόκειται για μια ετήσια παράδοση, στην οποία συμμετέχουν ‘νεράιδες’ που κρατούν λουλούδια λωτού, ένα άρμα που μεταφέρει ανθρώπους με αρχαία κινεζική ενδυμασία, μια δυτικού τύπου φιλαρμονική και Κινέζοι τυμπανιστές. Αυτήν τη χρονιά, παρέλασαν στους δρόμους του Μανχάταν για περίπου 1,5 ώρα, στο ρυθμό ήχων και μελωδιών που αντλούσαν έμπνευση από μια Κίνα πολύ παλιά.
Η παρέλαση της Νέας Υόρκης είναι μία από τις μεγαλύτερες του κόσμου για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φάλουν Ντάφα, με εκτιμώμενο αριθμό συμμετεχόντων φέτος 5.000 άτομα. Σηματοδοτεί, επίσης, την επέτειο της αρχής της δημόσιας διδασκαλίας της εν λόγω πνευματικής άσκησης πριν από 32 χρόνια.
Είναι μια ημέρα που προκαλεί τόσο χαρά όσο και θλίψη.
Η άσκηση του Φάλουν Ντάφα, επίσης γνωστή ως Φάλουν Γκονγκ, προσέλκυσε περίπου 70 έως 100 εκατομμύρια ασκούμενους στην Κίνα μέσα στη δεκαετία του 1990. Με επίκεντρο τις αρχές της Αλήθειας, της Καλοσύνης και της Ανεκτικότητας, αυτή η πνευματική άσκηση ενσωματώνει διαλογισμό και αργές ασκήσεις τσιγκόνγκ.
Αν και ασκείται ελεύθερα σε πολλά μέρη του κόσμου, το Φάλουν Γκονγκ διώκεται σκληρά στη χώρα προέλευσής του από το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ), από το 1999.
Κατά τη διάρκεια της 25ετούς βάναυσης δίωξης, ένας τεράστιος αριθμός ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ έχει θανατωθεί και υποστεί βασανιστήρια, καταναγκαστική εργασία ή/και εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων. Οι επιζώντες στην Κίνα – καθώς και οι ασκούμενοι σε περισσότερες από 100 χώρες σε όλο τον κόσμο – λένε ότι η δίωξη που υφίστανται από το ΚΚΚ, που έχει ως στόχο να κάνει τους ασκούμενους να απαρνηθούν την πίστη τους, δεν μπορεί να κάμψει τη θέλησή τους.
Η Γουάνγκ Χουιτζουάν, καθηγήτρια κινεζικής γλώσσας στη Νέα Υόρκη, η οποία συμμετείχε στην παρέλαση, μιλά για την κουνιάδα της, την καθηγήτρια μουσικής Λι Τσουνγιουάν, η οποία κρατείται πολλές εβδομάδες σε κινεζική φυλακή.
Το υποτιθέμενο παράπτωμά της ήταν ότι «τραγουδούσε στο σπίτι».
«Ακούγεται γελοίο, σωστά;» δήλωσε η κα Γουάνγκ στους Epoch Times. Όταν η αστυνομία έκανε έφοδο στο σπίτι των Λι, είπε στον σύζυγο της Λι Τσουνγιουάν: «Ξέρετε ότι τραγουδάει στο σπίτι κάθε μέρα; Την παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό».
Η Γουάνγκ Χουιτζουάν, της οποίας η κουνιάδα κρατείται παράνομα στην Κίνα λόγω της πίστης της στο Φάλουν Γκονγκ, στην παρέλαση για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φάλουν Ντάφα, ζητώντας παράλληλα τον τερματισμό των διώξεων του ΚΚΚ στην Κίνα. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Όχι ότι υπήρχε κάτι κακό με τα τραγούδια, είπε η κα Γουάνγκ. Η κα Λι, η οποία έχει μια ηχηρή φωνή, τραγουδάει στίχους τραγουδιών από κινεζικές παραδοσιακές γιορτές, όπως αυτή για το σεληνιακό νέο έτος, που «φέρνουν στους ανθρώπους ελπίδα», είπε η κα Γουάνγκ.
Το σχολείο της κας Λι την υποβίβασε σε κατώτερη θέση το 2022 σε μια προσπάθεια να την αναγκάσει να εγκαταλείψει την πίστη της.
«Είναι πραγματικά κρίμα», πρόσθεσε η κα Γουάνγκ, σχολιάζοντας ότι η ιδεολογία του ΚΚΚ είναι το αντίθετο της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας:
«Όσο περισσότερο προσπαθείς να είσαι καλός άνθρωπος, τόσο περισσότερο σε κυνηγούν.»
Παριστάμενοι στην παρέλαση για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φάλουν Ντάφα. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Πολλοί άλλοι στην παρέλαση μοιράστηκαν ένα παρόμοιο συναίσθημα.
Η Τζούλια Μπανιασάντι, η οποία εργάζεται σε ιατρικό κέντρο, άρχισε να ασκεί το Φάλουν Γκονγκ το 1998, όταν ήταν 20 ετών. Ο σοβαρός πόνος στην πλάτη της έχει εξαφανιστεί από τότε. Ως μητέρα τριών παιδιών, περιέγραψε τις αξίες που διδάσκει η πρακτική ως «άγκυρα» που κρατά την οικογένειά της προσγειωμένη.
Τα παιδιά στις μέρες μας είναι πάντα στα τηλέφωνά τους ή παίζουν βιντεοπαιχνίδια, είπε.
«Δεν ξέρουν πώς να παίζουν έξω. Δεν ξέρουν πώς να αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους», δήλωσε στους Epoch Times.
«Όταν βλέπω τα παιδιά μου, βλέπω μεγάλη διαφορά. Τα μεγάλωσα ώστε να είναι ανεξάρτητα και να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις στη ζωή».
Η Τζούλια Μπανιασάντι και ο γιος της Κιαν στην παρέλαση για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φάλουν Ντάφα. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Διδάσκει στα παιδιά της να «σκέφτονται πρώτα τους άλλους σε κάθε περίπτωση» και να «υπερασπίζονται το σωστό».
Χάρη σε αυτές τις αξίες που ενστάλαξε στον 9χρονο γιο της, Κιαν, εκείνος είναι σε θέση να αντιμετωπίσει καλύτερα τον εκφοβισμό στο σχολείο, είπε. Αντί να βρίζει, να ανταποδίδει τα χτυπήματα ή να παθαίνει κατάθλιψη, παραμένει ήρεμος και στο ύψος του.
«Ο νταής μπορεί να σε εκφοβίσει μόνο αν φοβάσαι», λέει.
Η κα Μπανιασάντι έχει συμμετάσχει σε διάφορες διαδηλώσεις, μεταξύ άλλων στα Ηνωμένα Έθνη στη Γενεύη, κάνοντας έκκληση για τον τερματισμό των διώξεων στην Κίνα.
Οι συνεχιζόμενες παραβιάσεις στην Κίνα, είπε, θέτουν στον ελεύθερο κόσμο το δίλημμα της επιλογής.
Όταν άρχισαν οι διώξεις, πολλοί άνθρωποι είπαν: «Αυτό δεν έχει καμία σχέση με μένα, γιατί να με νοιάζει αυτό; Γιατί δεν κοιτάτε τη δική μας χώρα με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε;».
Αλλά στην πραγματικότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας βρίσκεται παντού.
Ανέφερε την παγκόσμια εκστρατεία του Πεκίνου για την παρεμπόδιση του θιάσου παραστατικών τεχνών Shen Yun Performing Arts με τη συνδυαστική χρήση διπλωματικών πιέσεων, οικονομικού εξαναγκασμού και φυσικών επιθέσεων. Το σλόγκαν του Shen Yun, που έχει έδρα στη Νέα Υόρκη, είναι «Η Κίνα πριν από τον κομμουνισμό» και μερικές από τα χορογραφίες του αναπαριστούν τις σύγχρονες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα.
Το ΚΚΚ είναι «ενάντια σε κάθε τι καλό σε αυτόν τον κόσμο, οπότε στην πραγματικότητα έχει να κάνει με όλους εμάς σε αυτόν τον κόσμο», δήλωσε η κα Μπανιασάντι.
Ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ με ένα πανό που αναγράφει ‘Οι Κινέζοι λένε ΟΧΙ στον Μαρξισμό’. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Ο Μπεν Σμιθ, εργολάβος ακινήτων, συμμερίζεται τις απόψεις της κας Μπανιασάντι.
Τις τελευταίες εβδομάδες, τόσο οι ρωσικές όσο και οι σερβικές αρχές συνέλαβαν και κράτησαν ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, καθώς οι κυβερνήσεις τους αναπτύσσουν στενότερους δεσμούς με το κινεζικό καθεστώς. Μια Ρωσίδα ασκούμενη κρατείται επί του παρόντος στη φυλακή για δύο μήνες.
Ο κος Σμιθ δυσκολεύεται να πιστέψει τέτοιες ενέργειες.
«Πού σταματάει αυτό;», αναρωτιέται.
«[Οι κομμουνιστές] κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την εξουσία τους και δεν έχουν κανένα σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή», δήλωσε στους Epoch Times.
«Θέλουν να εξαφανίσουν όλες τις άλλες θρησκείες, ώστε το μόνο που θα μείνει στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων να είναι ο κομμουνισμός – έτσι λειτουργούν.»
Ο Μπεν Σμιθ συμμετέχει στην παρέλαση για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας του Φάλουν Ντάφα. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Ο κος Σμιθ υποστηρίζει ότι οι ασκήσεις και οι διδασκαλίες του Φάλουν Γκονγκ ενισχύουν το ανοσοποιητικό του σύστημα και του χαρίζουν νοητική διαύγεια σε μια αγχωτική δουλειά.
«Με μετέτρεψε σε έναν καλύτερο και πιο υγιή άνθρωπο με περισσότερη ενέργεια», είπε.
Προέτρεψε τους ηγέτες των χωρών που σκοπεύουν να φλερτάρουν με το Πεκίνο να «ψάξουν μέσα τους και να αποφασίσουν τι είναι σωστό και τι λάθος».
Οι κινεζικές αρχές μπορεί να έχουν οικονομικούς «μοχλούς πίεσης», «αλλά, τελικά, όλα καταλήγουν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό», είπε.
Αυτό που «φέρνει πραγματικά την ευτυχία», είπε, είναι η εσωτερική δύναμη.
Ασκούμενες του Φάλουν Γκονγκ ντυμένες λωτοί. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Αρκετοί πρώην αξιωματούχοι των ΗΠΑ, που είχαν εργαστεί για τη θρησκευτική ελευθερία, σημείωσαν το ακλόνητο πνεύμα της συγκεκριμένης πνευματικής κοινότητας κατά τον εορτασμό της επετείου.
Η Κατρίνα Λάντος Σουέτ, πρώην πρόεδρος της διακομματικής Επιτροπής των ΗΠΑ για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία και πρόεδρος του Ιδρύματος Λάντος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Δικαιοσύνη, δήλωσε «κατάπληκτη» με την αντοχή των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ παρά τις διώξεις, σημειώνοντας ότι οι ασκούμενοι που έχει συναντήσει είναι «άνθρωποι με τεράστιο χαρακτήρα, δύναμη και ανθεκτικότητα».
«Ζουν αυτό που πιστεύουν», δήλωσε στο NTD, αδελφό μέσο ενημέρωσης των Epoch Times.
Αυτή η ανθεκτικότητα του πνεύματος θα επικρατήσει τελικά, δήλωσε ο Σαμ Μπράουνμπακ, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ για τη διεθνή θρησκευτική ελευθερία.
«Έχουμε δει αυτό το έργο καθ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Το βασίλειο της γης καταπιέζει το βασίλειο του πνεύματος – το βασίλειο του Θεού – αλλά το βασίλειο της γης δεν θα νικήσει ποτέ σε αυτή τη μάχη», δήλωσε ο κος Μπράουνμπακ στο NTD.
«Δεν θα μπορέσουν ποτέ να υποτάξουν το ανθρώπινο πνεύμα.»
Ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ πάνω σε άρμα που μεταφέρει το Τζούαν Φάλουν, το βασικό βιβλίο της διδασκαλίας του Φάλουν Ντάφα. (Mark Zou/The Epoch Times)
Η Ουράνια Μπάντα, η οποία αποτελείται από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, συμμετέχει στην παρέλαση της Νέας Υόρκης για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φάλουν Ντάφα. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Ο Χορός του Δράκου από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ. (Mark Zou/The Epoch Times)
Ασκούμενες του Φάλουν Γκονγκ με παραδοσιακές στολές και τύμπανα μέσης. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Ασκούμενες του Φάλουν Γκονγκ με πανό όπου αναγράφονται οι τρεις βασικές αρχές του Φάλουν Γκονγκ ‘Αλήθεια, Καλοσύνη, Ανεκτικότητα’. (Larry Dye/The Epoch Times)
‘Το ψήφισμα 343 της αμερικανικής Βουλής καταδικάζει την εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων από ζωντανούς ανθρώπους στην Κίνα’. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
‘430 εκατομμύρια Κινέζοι έχουν παραιτηθεί από το ΚΚΚ. Συγχαρητήρια’. (Mark Zou/The Epoch Times)
‘Αφυπνιστείτε [και αναγνωρίστε] την απειλή του ΚΚΚ’. (Larry Dye/The Epoch Times)Παριστάμενος στην παρέλαση δέχεται ενημερωτικό υλικό, καθώς και έναν αναμνηστικό λωτό με τις αρχές ‘Αλήθεια, Καλοσύνη, Ανεκτικότητα’. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ στη λήξη της παρέλασης για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φάλουν Ντάφα. (Larry Dye/The Epoch Times)
Κατά τη διάρκεια των χιλιάδων ετών της ανθρώπινης ύπαρξης, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που υψώνονταν πάνω από το έδαφος ή που πετούσαν στον ουρανό υπό το άπλετο φως της ημέρας, τόσο στην Κίνα όσο και στη Δύση.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν Κινέζοι ταοϊστές, Ινδοί γιόγκι και άγιοι της Δύσης. Η αυθεντικότητα των διηγήσεων για τα κατορθώματά τους είναι τεκμηριωμένη. Μερικά παραδείγματα θαυματουργών φαινομένων είναι τα παρακάτω.
Ιστορικά αρχεία της αρχαίας Κίνας
Το βιβλίο “Σου Σιαν Τζουάν” (“Συνέχεια του Θρύλου της Αθανασίας”) αφηγείται πώς 36 ιστορικά πρόσωπα έγιναν αθάνατοι και πέταξαν στον ουρανό σε πλήρη θέα. Μεταξύ τους συγκαταλέγονται και γνωστές προσωπικότητες όπως ο ποιητής Τζανγκ Τζιγέ, ο γιατρός Σουν Σιμιάο και η ταοΐστρια Σίε Ζιρχάν.
Σίε Ζιρχάν
Η Σίε Ζιρχάν γεννήθηκε στο Γκουιτζόου (σημερινή επαρχία Σετσουάν) κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Τανγκ και έζησε μια ήρεμη και απλή ζωή από την παιδική της ηλικία. Ήταν ευγενική, διάβαζε πολύ και απήγγειλε το Τάο Τε Τσινγκ απ’ έξω. Σε ηλικία επτά ετών, έφυγε σε ταξίδι με δύο ταοΐστριες και επέστρεψε στο σπίτι της όταν ήταν δέκα ετών. Αργότερα, η Ζιρχάν πήγε να ζήσει στον ταοϊστικό ναό του Λάο Τσε. Όταν έκλεισε τα 14, είπε ότι το φαγητό έμοιαζε με σκουλήκια και σταμάτησε να τρώει.
Το 790, όταν ο κυβερνήτης Χαν Γι βρέθηκε στην περιοχή, άκουσε για τη Ζιρχάν. Την κάλεσε να τον επισκεφθεί για να ελέγξει κατά πόσο αλήθευε η φήμη ότι δεν χρειαζόταν φαγητό.
Την κράτησε κλεισμένη για αρκετούς μήνες. Όταν άνοιξε την πόρτα, είδε ότι η Ζιρχάν ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Έδειχνε και ακουγόταν όπως και πριν. Ο Χαν πείστηκε για τις υπερφυσικές ικανότητες της Ζιρχάν και διέταξε την κόρη του Χαν Ζιμίνγκ να μάθει από αυτήν.
Ο πατέρας της Σίε Ζιρχάν, ο Σίε Χουανσίνγκ, ακολουθούσε τον Κομφουκιανισμό χωρίς να αναγνωρίζει άλλα πιστεύω, συμπεριλαμβανομένου του Ταοϊσμού. Ταξίδευε για πολλά χρόνια. Επιστρέφοντας σπίτι, έμαθε ότι η κόρη του καλλιεργούσε το Τάο και δεν έτρωγε. Ο πατέρας το θεώρησε αυτό τερατώδες και την κλείδωσε σε ένα δωμάτιο για περισσότερες από 40 ημέρες. Το κορίτσι βγήκε ακόμα πιο φρέσκο.
Ο πατέρας της δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατό αυτό.
Το 793, ο Λι Τζιαν, ο οποίος πίστευε επίσης στο Τάο, έγινε κυβερνήτης του Γκουιτζόου. Στις 3 Μαρτίου 794, η Ζιρχάν πήγε στο Τζιντσουάν, όπου είχαν συγκεντρωθεί πολλοί ταοϊστές. Ήταν μια όμορφη μέρα και όλα φαίνονταν υπέροχα. Σύμφωνα με τη Σίε Ζιρχάν, την ημέρα αυτή θα συγκεντρώνονταν και οι θεότητες.
Η κοπέλα ήταν πολύ προσεκτική και δεν μιλούσε στον οποιονδήποτε για την ταοϊστική καλλιέργεια. Ωστόσο, ο Λι ακολουθούσε ειλικρινά το Τάο, έτσι η Ζιρχάν τού αποκάλυπτε πότε πότε ορισμένα πράγματα:
«Είναι πολύ πιο σημαντικό να διαβάζεις τις γραφές με την καρδιά σου παρά να τις απομνημονεύεις απλώς. Αυτός που εγκαταλείπει την καλλιέργεια χάνει περισσότερα από εκείνον που δεν ξεκίνησε ποτέ. Πρέπει να είσαι επιμελής.»
Η Σίε Ζιρχάν δεν είχε φάει για 13 χρόνια. Στις 9 Νοεμβρίου 794 είπε στον Λι ότι θα έφευγε σύντομα. Στις 20 Νοεμβρίου, περίπου στις 8 π.μ., ανυψώθηκε στους ουρανούς μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Αμέσως μετά, όλα γύρω σκεπάστηκαν με πολύχρωμα σύννεφα, θεϊκή μουσική ακούστηκε από τον ουρανό και αναδύθηκε ένα ευχάριστο άρωμα που κράτησε για πολύ.
Ο Λι Τζιαν και ο περιφερειακός στρατιωτικός κυβερνήτης Γουέι Γκάο ανέφεραν αυτό το γεγονός στον αυτοκράτορα Ντεζόνγκ. Ο αυτοκράτορας εξέδωσε μια επαινετική αναφορά για τη Σίε Ζιρχάν. Ο Λι έστησε επίσης ένα μνημείο στο Τζιντσουάν, για να τιμήσει το θαύμα της ανάληψής της.
Η πέτρινη στήλη που είναι αφιερωμένη στην ανάληψη της Σίε Ζιρχάν στον ουρανό. (Φωτογραφία: Μinghui.org)
Ο Λι περιέγραψε αυτή την ιστορία λεπτομερώς στο βιβλίο «Η ζωή του Ντονγκτζί Τζενρέν» («The Life of Dongji Zhenren»), το οποίο αναφέρεται στο κλασικό βιβλίο ιστορίας «Το Νέο Βιβλίο των Τανγκ» («The New Book of Tang»).
Ο Κίτρινος Αυτοκράτορας
Σύμφωνα με το Σι Τζι (Ιστορικά Αρχεία) του Σίμα Τσιαν, ο «Κίτρινος Αυτοκράτορας πήρε χαλκό από το όρος Σόου και τον χρησιμοποίησε για να χυτεύσει καζάνια στο όρος Τζινγκ. Όταν φτιάχτηκαν τα καζάνια, ο δράκος πέταξε μέσα και ‘κατέβασε τα γένια του’ για να χαιρετήσει τον Κίτρινο Αυτοκράτορα.
»Αφότου μίλησαν για λίγο, ο Κίτρινος Αυτοκράτορας και περισσότερα από 70 ακόμα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματούχων και του χαρεμιού του, ανέβηκαν στον δράκο και αυτός ανέβηκε στα ύψη. Οι κατώτεροι αξιωματούχοι που δεν μπόρεσαν να ανέβουν στον δράκο, άρπαξαν τα γένια τους και ξερίζωσαν τα μαλλιά τους βλέποντάς το αυτό.
»Καθώς έβλεπαν τον Κίτρινο Αυτοκράτορα να φεύγει, οι άνθρωποι έκλαιγαν κρατώντας το τόξο που άφησε ο αυτοκράτορας και τρίχες από τα γένια του δράκου.
»Στη σύγχρονη επαρχία Χενάν, αυτό το μέρος ονομάστηκε αργότερα Λίμνη Ντινγκ και το κρεμμύδι ονομάστηκε Γου Χάο.»
Το Σι Τζι είναι ένα από τα πιο αξιόπιστα ιστορικά ντοκουμέντα της αρχαιότητας. Ο συγγραφέας του συγκέντρωσε πολλά στοιχεία και τα συνέκρινε με αρχαία αρχεία. Απέκλεισε περιπτώσεις που δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει.
Για παράδειγμα, λόγω πολλών ασυνεπειών, ο Σίμα δεν συμπεριέλαβε το Λι Που Ντε (ένα αρχαίο χρονικό με καταγραφές διαφόρων ετών) στο βιβλίο του. Έγραψε, όμως, για την πτήση του Κίτρινου Αυτοκράτορα που περιγράφεται παραπάνω, κάτι που υποστηρίζει την αυθεντικότητα αυτής της υπόθεσης.
Τζανγκ Τζιγέ
Τα περισσότερα από τα επίσημα ιστορικά αρχεία της Κίνας επικεντρώθηκαν σε ζητήματα ευπρέπειας και ηθικής και σπάνια ανέφεραν την καλλιέργεια ή την ικανότητα αιώρησης. Αλλά στο βιβλίο με παραμύθια της δυναστείας των Σονγκ, το Ταϊπίνγκ Γκουανγκτζί, υπάρχουν στοιχεία ότι ο Τζανγκ Τζιγέ, ο Γιαν Τζεντσίνγκ και άλλοι πράγματι αιωρήθηκαν.
Ο Τζανγκ ήταν ποιητής. Έζησε στο όρος Χουιτζί (στη σύγχρονη επαρχία Τζετζιάνγκ) κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ. Ο Τζανγκ πέρασε τις αυτοκρατορικές εξετάσεις και ήταν πολύ ταλαντούχος, με καλλιγραφικές και ζωγραφικές δεξιότητες. Καλλιεργήθηκε στον Ταοϊσμό και «δεν ένιωθε κρύο ακόμα και όταν κοιμόταν στο χιόνι. Επίσης δεν βρεχόταν από το νερό». Ο Τζανγκ ταξίδεψε πολύ σε βουνά και ποτάμια και δεν αναζήτησε τη φήμη.
Ο Τζανγκ ήταν καλός φίλος του διάσημου λογίου Γιαν Τζεντσίνγκ. Όταν ο Γιαν υπηρετούσε ως κυβερνήτης της Χουτζόου (σημερινή επαρχία Τζετζιάνγκ), κάλεσε τους λογίους να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να γράψουν ποίηση. Το πρώτο ποίημα ήταν του Τζανγκ:
Ιχθυοπαγίδα
Μπροστά από το όρος Σισάι, οι ερωδιοί κάνουν κύκλους πάνω από το ποτάμι όπου ανθίζουν ροδακινιές και κολυμπούν ψάρια.
Φορώντας ένα μπλε καπέλο από μπαμπού και έναν πράσινο ψάθινο μανδύα, στέκεται καμπουριασμένος στον αέρα και τη βροχή, χωρίς να θέλει να φύγει.
Ο Γιαν και οι άλλοι λόγιοι, συμπεριλαμβανομένων των Λου Χονγκτζιάν, Σου Σιχένγκ και Λι Τσενγκτζού, έγραψαν 25 ποιήματα κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης. Μοιράστηκαν τη χαρά τους και πέρασαν καλά. Ο Τζανγκ ζήτησε μελάνι και λευκό μετάξι για να σχεδιάσει εικόνες για το ποίημα “Τζινγκ Τιεν”. Σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτιαξε με μαεστρία πέντε σχέδια στα οποία απεικόνιζε λουλούδια, πουλιά, ψάρια, έντομα, βουνά και ποτάμια, που είχαν μεγάλη απήχηση στον Γιαν και τους υπόλοιπους ποιητές.
Αργότερα, ο Γιαν πήγε στην Ανατολή, στο Πινγκγουάνγκ Γι. Έχοντας πιει πολύ κρασί, ο Τζανγκ άρχισε να διασκεδάζει με το νερό. Τοποθέτησε ένα μικρό λεπτό χαλάκι από μπαμπού πάνω στο νερό και κάθισε πάνω του, πίνοντας κρασί και ψέλνοντας ποίηση. Ενάντια σε κάθε φυσικό νόμο, το χαλάκι από μπαμπού δεν βούλιαξε. Σαν βάρκα, γλιστρούσε μπρος και πίσω μες στο νερό, άλλοτε αργά άλλοτε γρήγορα. Τότε εμφανίστηκαν γερανοί και αιωρήθηκαν από πάνω του, κάτι που κατέπληξε τον Γιαν και τους υπόλοιπους συντρόφους του. Μετά από αυτό, ο Τζανγκ ευχαρίστησε τον Γιαν, κούνησε το χέρι του και, αιωρούμενος, εξαφανίστηκε σε απόσταση.
Γιαν Τζεντσίνγκ
Έχοντας επιτύχει την τελειότητα, οι Ταοϊστές εγκαταλείπουν τη Γη μέσω της ανάληψης ή του σιτζιέ (απελευθέρωση από τη θνητή σάρκα).
Ο Γιαν ήταν ευρέως γνωστός ως άξιος άνθρωπος και επιδέξιος καλλιγράφος. Το στυλ του έχει περιγραφεί ως «άρτιο αλλά όχι σκληρό, σοβαρό αλλά όχι σύνθετο, ευγενές και βαθύ, αρχοντικό και κομψό», «που φέρει ένα αρχαίο νόημα και ενσαρκώνει την τέχνη στην απλότητα». Στα νιάτα του ζωγράφισε τη «Στήλη της παγόδας του Ντουομπάο» και στα ώριμα χρόνια του το «Μνημείο προς τιμήν του πορτραίτου του Ντονγκφάνγκ Σούο». Η Ιστορία του Αθάνατου Βωμού Μάγκου και η Στήλη Γιαν Τσίνλι είναι από τα καλύτερα δείγματα καλλιγραφίας στην κινεζική ιστορία.
Η καλλιγραφία του Γιαν μαρτυρούσε επίσης τον ευγενή χαρακτήρα και την ανατροφή του. Στη συλλογή Ταϊπίνγκ Γκουανγκτζί (Taiping Guangji ή Εκτεταμένα αρχεία της εποχής Taiping) αναφέρεται ότι ο Γιαν πήγε με τόλμη για να διαπραγματευτεί στο στρατόπεδο των επαναστατικών στρατευμάτων. Όταν συνελήφθη, θέλησαν να τον αναγκάσουν να πολεμήσει στο πλευρό των επαναστατών, ωστόσο εκείνος δεν συμμορφώθηκε και εκτελέστηκε. Ο Γιαν αποδέχτηκε τον θάνατο με αξιοπρέπεια. Πριν τον κρεμάσουν είπε:
«Είμαι Ταοϊστής και θέλω να διατηρήσω το σώμα μου.»
Προς τιμήν τους, οι επαναστάτες σεβάστηκαν την επιθυμία του και τον έθαψαν.
Αργότερα, συγγενείς πήραν το σώμα του Γιαν και το έβαλαν σε ένα φέρετρο. Είδαν ότι ο νεκρός έμοιαζε σαν να ήταν ζωντανός. Στο δρόμο, το φέρετρο έμοιαζε να γίνεται πιο ελαφρύ. Όταν έφτασαν στον τόπο ταφής και άνοιξαν το φέρετρο, ανακάλυψαν ότι ήταν άδειο. Το Ταϊπίνγκ Γκουανγκτζί λέει ότι, περισσότερα από δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του αφέντη του, ένας από τους υπηρέτες της οικογένειάς του πήγε σε άλλη πόλη και συνάντησε τον Γιαν εκεί.
Αυτή είναι η ιστορία του Σιτζιέ (απελευθέρωση από τη θνητή σάρκα). Ο ταοϊστής, με την επίτευξη της απόλυτης τελειότητας, μεταμορφώνει κάποιο πράγμα (για παράδειγμα, ένα μπαστούνι ή παπούτσια από μπαμπού) στο σώμα του, ενώ ο πραγματικός εαυτός του ζει στον κόσμο. Έχοντας ολοκληρώσει τις υποθέσεις του, αφήνει τη Γη και μεταβαίνει στον θεϊκό κόσμο.
Στο βιβλίο «The Amazing Abilities of Man» (Καταπληκτικές ανθρώπινες ικανότητες), ο Βίνσεντ Ντασίνσκι (Vincent Dacinski) λέει ότι στην Καθολική λογοτεχνία υπάρχουν περισσότερες από 200 ιστορίες για αγίους που μπορούσαν να αιωρούνται. Πιθανώς η πρώτη τεκμηριωμένη εκδήλωση αυτής της υπερφυσικής ικανότητας ήταν η αιώρηση της Αγίας Τερέζας της Άβιλα.
Στην αυτοβιογραφία της, που γράφτηκε το 1565, ανέφερε πώς πέταξε κάποτε στον αέρα μπροστά σε 230 ιερείς και μοναχές. Η αγία δεν ήθελε να δείξει την ικανότητά της στους ανθρώπους και προσευχήθηκε να της στερήσει ο Θεός αυτή την ικανότητα. Μετά από αυτό, δεν ανυψώθηκε ποτέ ξανά.
Ο ιπτάμενος μοναχός
Ο Άγιος Ιωσήφ του Κουπερτίνο τελειοποιούσε τον εαυτό του για περισσότερα από 20 χρόνια – τότε μπόρεσε να υψωθεί πάνω από το έδαφος. Έγινε διάσημος επειδή το έκανε αυτό μπροστά σε εκατοντάδες μάρτυρες, περιλαμβανομένου του Πάπα Ουρβανού Η΄ και δύο καρδιναλίων. Κατά τη διάρκεια μιας λειτουργίας υψώθηκε πάνω από το βωμό. Φημολογείται ότι πέταξε μέχρι την κορυφή του κωδωνοστασίου της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.
Κάποτε παρέμεινε στον αέρα για περίπου δύο ώρες – αυτός είναι ο μεγαλύτερος χρόνος που αιωρήθηκε.
Ο Άγιος Ιωσήφ πέταξε πάνω από 100 φορές, γι’ αυτό τον αποκαλούσαν «ιπτάμενος μοναχό». Πέθανε από πυρετό στις 18 Σεπτεμβρίου 1663. Το 1753 αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΔ’ και το 1767 αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Κλήμη ΙΓ’. Η Εκκλησία πίστευε ότι η ικανότητα να αιωρείται του δόθηκε από τον Θεό και αυτό γράφτηκε στη βιογραφία του.
Απεικόνιση του Αγίου Ιωσήφ του Κουπερτίνο, που αποκαλείται και «ιπτάμενος μοναχός».
Σύμφωνα με εκκλησιαστικά γραπτά, υπήρξαν και άλλοι άνθρωποι που είχαν επίσης την ικανότητα να αιωρούνται, όπως ο Άγιος Εδμόνδος του Άμπιγκτον, Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ (περ. 1174–1240), η αδελφή Μαρία του Κάρμελ (περίπου 1700) και ο Αλφόνσο Λιγκουόρι (1696–1787).
Τον 19ο αιώνα, ένας από τους εξαιρετικούς ανθρώπους που μπορούσαν να αιωρούνται ήταν ο Ντάνιελ Ντάγκλας Χιουμ (Daniel Dunglass Hume). Επέδειξε αυτή την ικανότητα σε χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου των Ουίλλιαμ Θάκεραιυ, Μαρκ Τουαίην, Ναπολέοντα Γ΄ και άλλων διάσημων πολιτικών, γιατρών και επιστημόνων. Εκδότης αμερικανικής εφημερίδας που παρέστη μάρτυρας σε μία απογείωση του Χιουμ έγραψε σχετικά:
«Ο Χιουμ άρχισε ξαφνικά να σηκώνεται από το έδαφος, κάτι που κατέπληξε όλους γύρω του. Έπιασα το χέρι του και είδα τα πόδια του. Σηκώθηκε 30 εκατοστά από το έδαφος. Ανάμικτα συναισθήματα – εναλλασσόμενος φόβος και απόλαυση – έκαναν τον Χιουμ να τρέμει κι εκείνη τη στιγμή φαινόταν άφωνος. Μετά από λίγο κατέβηκε και μετά σηκώθηκε ξανά. Την τρίτη φορά έφτασε μέχρι το ταβάνι και το άγγιξε με τα χέρια και τα πόδια του».
Σε κύκλους αυτοβελτίωσης, είναι γενικά αποδεκτό ότι ένα άτομο που έχει φτάσει σε ένα συγκεκριμένο πνευματικό επίπεδο μπορεί να έχει υπερφυσικές ικανότητες.
Σε όλους τους πολιτισμούς, αυτά τα φαινόμενα έχουν εμπνεύσει τους ανθρώπους και τους βοήθησαν να συνδεθούν με το θείο. Ακόμη και πριν από 100 χρόνια, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να θεωρούν ότι η αιώρηση είναι μια ικανότητα που δόθηκε στην ανθρωπότητα από τον Θεό.
Ο μοναχός του Νεπάλ
Το 2011, το Discovery Channel μετέδωσε ένα ντοκιμαντέρ για τον νεαρό Αμερικανό μάγο Νταν Γουάιτ, στο οποίο έδειξε διάφορα από τα κόλπα του. Ο Γουάιτ είχε πάει κάποτε στο Νεπάλ για να βρει τους θρυλικούς ιπτάμενους μοναχούς.
Η αναζήτηση του στέφθηκε με επιτυχία. Βρήκε έναν μοναχό που μπορούσε να πετάξει. Ωστόσο, του είπε ότι δεν θα απογειωνόταν μόνο και μόνο για να του κάνει μία επίδειξη, να καταγραφεί στην κάμερα και να πείσει για του λόγου το αληθές. Ο Γουάιτ, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του μοναχού, τού έδειξε ένα δικό του τέχνασμα: έκανε το φεγγάρι να εξαφανιστεί με τα χέρια του.
Μετά από κάποια σκέψη, ο μοναχός συμφώνησε να αιωρηθεί μπροστά στον Γουάιτ και το κινηματογραφικό συνεργείο. Το ντοκιμαντέρ δείχνει τον μοναχό να σηκώνεται περισσότερο από ένα μέτρο στον αέρα. Η σκηνή γυρίστηκε από διάφορες οπτικές γωνίες: μπροστά, πλάι και κοντά.
Ο μοναχός συμβούλεψε τον Γουάιτ να έχει ανοιχτό μυαλό και να συνεχίσει να μελετά.
Η πτήση πάνω από το Γκραν Κάνυον
Με την ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης, οι άνθρωποι εξαρτώνται όλο και περισσότερο από την τεχνολογία.
Ως αποτέλεσμα, η πίστη τους στο θείο εξασθενεί. Ωστόσο, όπως λέει η παροιμία, «όταν ο Θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο». Έτσι, εξακολουθούν να συμβαίνουν θαυμαστά γεγονότα.
Ένα παράδειγμα είναι ο Αμερικανός μάγος Ντέιβιντ Κόπερφηλντ. Πολλά από τα επιτεύγματά του ξεπέρασαν τη φαντασία των ανθρώπων. Το 1984, πέταξε μέσα από το Γκραν Κάνυον, το οποίο έχει μήκος 446 χλμ και πλάτος 6 έως 29 χλμ. Το Γκραν Κάνυον έχει ακανόνιστο σχήμα με πολλές στροφές.
Αφού κάθισε σε διαλογισμό, ο Κόπερφιλντ σηκώθηκε στον αέρα και πέταξε αργά προς το Γκραν Κάνυον. Όλη η διαδικασία γυρίστηκε από ελικόπτερο. Αν και κάποιοι αμφέβαλλαν για την πραγματικότητα αυτού που συνέβαινε και προσπάθησαν να το εξηγήσουν, κανένας άλλος μάγος δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο.
Κατά τη διάρκεια ενός κλασικού μαγικού σόου το 1992, ο Κόπερφηλντ εθεάθη να πετάει ελεύθερα σαν πουλί. Στη συνέχεια πέρασε μέσα από δύο μεταλλικούς κρίκους για να δείξει ότι δεν ήταν δεμένος με σχοινιά. Μετά από αυτό, ο μάγος μπήκε στο διαφανές κουτί, έκλεισε το καπάκι και άρχισε να κινείται μέσα για να δείξει ότι δεν χρησιμοποιούσε σχοινιά.
Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια μίας παράστασης, διάλεγε έναν από τους θεατές και πετούσε μαζί του, όπως ο Σούπερμαν στην ταινία, ή άλλες φορές ένας εκπαιδευμένος αετός πετούσε κοντά του. Εξαιτίας αυτών και άλλων γεγονότων, ο Κόπερφιλντ ονομάστηκε «Μάγος του Αιώνα».
Το Detroit Free Press ανέφερε επίσης την ειδική παράσταση του Κόπερφηλντ τον Οκτώβριο του 2001. Τον Φεβρουάριο του 2001, ο Κόπερφηλντ είχε προβλέψει τους επτά αριθμούς που θα ήταν στον νικητήριο αριθμό της κλήρωσης του Οκτωβρίου. Οι αριθμοί κατατέθηκαν σε συμβολαιογράφο, κλειδώθηκαν σε ασφαλές μέρος και φυλάσσονταν ημέρα και νύχτα. Στις 13 Οκτωβρίου ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της κλήρωσης.
Μετά από αυτό, το κουτί, σφραγισμένο για σχεδόν οκτώ μήνες, άνοιξε κατά τη διάρκεια μίας ζωντανής τηλεοπτικής εκπομπής ενός γερμανικού καναλιού. Και οι επτά αριθμοί ταίριαζαν με τα αποτελέσματα της λοταρίας, προκαλώντας ένα κύμα συγχαρητηρίων στον Κόπερφηλντ μετά τη δημοσίευση της ιστορίας.
Ωστόσο, ο Κόπερφηλντ δήλωσε ότι δεν είχε αγόρασε λαχεία και ότι δεν είπε σε κανέναν τους αριθμούς που κέρδισαν. Περιττό να πούμε ότι ένα άτομο με υπερφυσικές δυνάμεις πρέπει να έχει υψηλό ηθικό φρόνημα.
Από την οπτική γωνία ενός καλλιεργητή, ο Κόπερφηλντ επέδειξε υπερφυσικές ικανότητες στο όνομα της μαγείας.
Οι υπερφυσικές ικανότητες στο σύγχρονο τσιγκόνγκ
Στη δεκαετία του 1980, το τσιγκόνγκ γνώρισε ένα κύμα δημοτικότητας στην Κίνα. Μερικοί δάσκαλοι του τσιγκόνγκ επέδειξαν τηλεκίνηση και άλλες υπερφυσικές ικανότητες, και όταν κανείς δεν τους κοιτούσε, σηκώνονταν αμέσως από το έδαφος, φτάνοντας μέχρι και την κορυφή ενός δέντρου.
Αν και η δημοτικότητα του τσιγκόνγκ μειώθηκε τη δεκαετία του 1990, η πρακτική πνευματικής καλλιέργειας Φάλουν Ντάφα (ή Φάλουν Γκονγκ), που άρχισε να διδάσκεται το 1992, έγινε γρήγορα δημοφιλής. Η τήρηση των αρχών της Αλήθειας, της Συμπόνιας και της Ανεκτικότητας και η εκτέλεση ενός συνόλου ασκήσεων διαλογισμού έφερε μεγάλα οφέλη στη σκέψη, τη συμπεριφορά και τη φυσική κατάσταση των ανθρώπων και μέσα σε λίγα χρόνια, η πρακτική του Φάλουν Ντάφα έγινε δημοφιλής σε όλη την Κίνα. Μέχρι το 1998, τα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν 100 εκατομμύρια ασκούμενους μόνο στην Κίνα.
Ο ιστότοπος Minghui.org, ο οποίος περιέχει μαρτυρίες των ίδιων των ασκουμένων του Φάλουν Ντάφα, έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό θαυμάτων, συμπεριλαμβανομένων πολλών περιπτώσεων αιώρησης. Μια γρήγορη αναζήτηση στην κινεζική έκδοση του Minghui επιστρέφει 241 αποτελέσματα.
Σε μία περίπτωση, που αναφέρεται σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 8 Ιουνίου 2023, ο γράφων λέει:
«Έτσι άρχισα να κάνω τις ασκήσεις. Ενώ διαλογιζόμουν, ο Δάσκαλος Λι [ο ιδρυτής του Φάλουν Ντάφα] καθάρισε το σώμα μου και έκανε γκουάν ντινγκ (έγχυση ενέργειας στο στέμμα του κεφαλιού) από πάνω προς τα κάτω. Όλο μου το σώμα ζεστάθηκε και όλες οι ασθένειες εξαφανίστηκαν. Ανυψώθηκα ενώ διαλογιζόμουν.»
Απεικόνιση της ανύψωσης ασκούμενου του Φάλουν Ντάφα, ενώ κάνει την άσκηση του διαλογισμού. (Φωτογραφία: Μinghui.org)
Ένα άλλο άρθρο, που δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023, αναφέρει ότι λίγο αφότου ξεκίνησε η γράφουσα να ασκείται σε αυτήν τη σχολή το 1998, έδειξε μία μέρα σε άλλους, σε έναν χώρο εξάσκησης, πώς να κάνουν καθιστό διαλογισμό με τα δύο πόδια σταυρωμένα σε πλήρη θέση λωτού. Όταν επέστρεψε στο σπίτι της, συνέβη ένα θαύμα. Γράφει:
«Εκείνο το βράδυ, όταν πήγα για ύπνο, αιωρήθηκα μαζί με την κουβέρτα που με σκέπαζε. Ανεβοκατέβαινα ανάμεσα στο κρεβάτι και το ταβάνι πολλές φορές. Ως νέα ασκούμενη, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, οπότε τρόμαξα και ίδρωσα. Ρώτησα άλλους ασκούμενους γιατί συνέβη αυτό. Εξήγησαν ότι αυτό ήταν ένα καλό σημάδι: ο Δάσκαλος Λι με ενθάρρυνε δείχνοντάς μου ότι το Ουράνιο Κύκλωμά μου ήταν ανοιχτό.»
Μία τρίτη περίπτωση αφορά έναν άνδρα που άρχισε να ασκείται τον Οκτώβριο του 2009:
«Κοιμόμουν, όταν ένιωσα ένα ηλεκτρικό ρεύμα να περνάει από το σώμα μου. Ξύπνησα γεμάτος ενέργεια και τρέμοντας. Μετά σηκώθηκα στον αέρα περίπου 30 εκατοστά πάνω από το κρεβάτι. Ήμουν και ενθουσιασμένος και φοβισμένος. Όταν τρόμαξα, έπεσα ξανά στο κρεβάτι. Ήταν καταπληκτικό! Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορούσα να το κάνω αυτό μόλις 14 μήνες αφότου άρχισα να καλλιεργούμαι.»
Αυτοί οι ασκούμενοι είναι απλοί άνθρωποι: νέοι και μεγάλοι, αγρότες, δάσκαλοι, εργαζόμενοι, καθηγητές και κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Αφού άρχισαν να εξασκούνται στο Φάλουν Ντάφα, τους συνέβησαν θαύματα. Μερικοί ανάρρωσαν από θανατηφόρες ασθένειες και άλλοι εμφάνισαν υπερφυσικές ικανότητες όπως το άνοιγμα του Τρίτου Ματιού, την ικανότητα να βλέπουν το μέλλον ή το παρελθόν και την αιώρηση.
Σε έναν κόσμο όπου η ηθική καθοδήγηση έχει χαθεί, η καλλιέργεια του νου και του σώματος Φάλουν Ντάφα δίνει ελπίδα στην ανθρωπότητα.
Ο Louis A. Ruprecht Jr. είναι ο πρώτος κάτοχος της Έδρας Θρησκευτικών Σπουδών William M. Suttles στο Τμήμα Ανθρωπολογίας, καθώς και ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια. στην Ατλάντα της Τζόρτζια (ΗΠΑ). Το τελευταίο βιβλίο του καθηγητή Ρούπρεχτ είναι το Reach Without Grasping: Anne Carson’s Classical Desires (εκδ. Rowman and Littlefield, 2022). Επί του παρόντος εργάζεται πάνω σε ένα νέο βιβλιογραφικό σχέδιο με τον προσωρινό τίτλο The Renaissance Sappho: Fulvio Orsini’s Songs of Nine Illustrious Women (1568). Για το έργο του, τη μεταφορά των αρχαίων ιδεών στους σύγχρονους μελετητές μέσω του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Georgia State University, ο Δρ Ρούπρεχτ έχει λάβει το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικα, διάσημο σε μορφή σταυρού από λευκό σμάλτο, και άργυρο ή χρυσό, που φέρει στο κέντρο του τον φοίνικα, σύμβολο της αναγέννησης του Ελληνικού έθνους.
Ο καθηγητής Ρούπρεχτ μίλησε στο Rethinking Greece* σχετικά με την έννοια του «κοσμοπολίτικου ελληνισμού», που χρησιμοποιείται στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Τζόρτζια ως ένας τρόπος επαναπροσδιορισμού της ελληνικής εμπειρίας ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς, που ανήκει εξίσου σε όλους – για τη μετασχηματιστική ηθική αξία της ελληνικής τραγωδίας και τις πολιτικές συνέπειές της στις σύγχρονες δημοκρατίες, για το πώς οι θρησκευτικές ανησυχίες για την «ειδωλολατρική τέχνη» ξεπεράστηκαν από την πίστη στις αρετές της κλασικής τέχνης, για την κατανόηση της τραγικής και μετασχηματιστικής διάστασης του έρωτα όπως εμφανίζεται στην ποίηση της Σαπφούς, και τέλος, για το μέλλον των τμημάτων κλασικών σπουδών στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Ρούπρεχτ, «τα πιο επιτυχημένα προγράμματα κλασικών σπουδών μού φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει τις αυστηρά φιλολογικές και αυστηρά κλασικιστικές προσεγγίσεις του αρχαίου κόσμου και αξιοποιούν τους πόρους της ανθρωπολογίας, μεταξύ άλλων κλάδων, ώστε το αρχαίο υλικό να απευθυνθεί σε πιο σύγχρονες ανησυχίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη υπήρξε η εφαρμογή των κατηγοριών της ταυτότητας στον αρχαίο κόσμο: φυλή και εθνικότητα, φύλο, σεξουαλικότητα, θρησκεία και τάξη».
Ήσασταν ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια από το 2012. Ποια είναι η θέση των Ελληνικών Σπουδών σε ένα σύγχρονο Πανεπιστήμιο; Πώς μπορούν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η αρχαία ελληνική ιστορία να φωτίσουν τις σύγχρονες ανησυχίες;
Ο όρος «ελληνικός» είναι διφορούμενος, αλλά αυτή η ασάφεια μπορεί να είναι και γόνιμη και παραγωγική. Ο όρος είναι πολύ λιγότερο οικείος στο βορειοαμερικανικό κοινό από ό,τι ο όρος «Έλληνας», και έτσι τείνει να χρειάζεται κάποιες εξηγήσεις. Η δική μου άποψη είναι ότι ο όρος περιλαμβάνει τα πάντα, από τα πρώτα υλικά της Μεσογειακής Εποχής του Χαλκού, τα θαύματα της Κλασικής και της Ελληνιστικής περιόδου, την παράδοξη εγκυκλοπαιδική επικράτηση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, τα κορυφαία βυζαντινά επιτεύγματα κ.ο.κ., μέχρι και τις σύγχρονες ποιητικές συνεισφορές του Κωνσταντίνου Καβάφη (1863-1933), του Γιώργου Σεφέρη (1900-1971) και του Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996), για να μην αναφέρουμε τα εκπληκτικά σύγχρονα ελληνικά επιτεύγματα στον κινηματογράφο, τη μουσική και το θέατρο. Πρόκειται πράγματι για μια πλούσια και εκτεταμένη κληρονομιά.
Από θεσμική άποψη, η κληρονομιά αυτή τείνει να μοιράζεται μεταξύ των τμημάτων των Κλασικών ή/και των Κλασικών Σπουδών, τα οποία καλύπτουν τις αρχαιότητες, και των τμημάτων των Νεοελληνικών Σπουδών, τα οποία καλύπτουν κυρίως τους δύο προηγούμενους αιώνες. Το βυζαντινό υλικό τείνει να υποβαθμίζεται από αυτές τις θεσμικές ρυθμίσεις.
Υπάρχει ένας περίεργος θρησκευτικός λόγος για κάποια από αυτά, πιστεύω. Αν κοιτάξουμε τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η θρησκευτική ιστορία στα περισσότερα προτεσταντικά σεμινάρια στις ΗΠΑ, τότε θα δούμε ότι δίνεται μεγάλη προσοχή στις απαρχές: στην Εβραϊκή Βίβλο και την Καινή Διαθήκη, στην πρώιμη εκκλησιαστική ιστορία και στην ιστορία της πρώιμης κοινωνικής και θεσμικής διαμόρφωσης. Αλλά στη συνέχεια κάνουμε ένα άλμα προς τα εμπρός, στον Λούθηρο, τον Καλβίνο και τους νεότερους. Ο Μεσαίωνας τείνει να υποτιμάται, καθώς, από προτεσταντική σκοπιά, η περίοδος αυτή θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ως η ιστορία μιας σειράς υπερβολών και λαθών. Βλέπετε αυτή την προκατάληψη ζωντανή και ακμαία στα σχόλια του Έντουαρντ Γκίμπονς για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Όταν διορίστηκα διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, αποφάσισα να εργαστώ ενάντια σε αυτού του είδους την κατάτμηση. Ήθελα να ενσωματώσω την Αρχαιολογία, την Κλασική Φιλολογία, τον Κινηματογράφο, την Ιστορία, τη Λογοτεχνία, τη Μουσική και το Θέατρο πιο απρόσκοπτα σε μια φιλόδοξη σειρά δημόσιων προγραμμάτων. Ήθελα επίσης να εξετάσω το ελληνικό υλικό με τους ευρύτερους δυνατούς όρους: Εποχή του Χαλκού, Αρχαϊκή, Κλασική, Ελληνιστική, Βυζαντινή και Σύγχρονη Εποχή. Τελευταία, ωθήσαμε το ιστορικό πλαίσιο ακόμη και στη Μεσολιθική και Παλαιολιθική περίοδο, καθώς τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν γίνει πολλές συναρπαστικές προνεολιθικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Ελλάδα, τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική χώρα.
Προκειμένου να γιορτάσουμε αυτό το εύρος και να εκφράσουμε τις εκτεταμένες ελληνικές μας δεσμεύσεις, καθιέρωσα τον «κοσμοπολίτικο ελληνισμό» ως θεματικό άξονα του Κέντρου. Η ιδέα είναι προϊόν της τεράστιας επέκτασης του ελληνιστικού πολιτισμού στον απόηχο των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μια απλουστευμένη μορφή της ελληνικής γλώσσας έγινε η γλώσσα της διπλωματίας και του εμπορίου. Ο ελληνικός πολιτισμός έγινε ένα είδος «πολιτισμού-ομπρέλας», που συγκρατούσε μια εθνοτικά και πολιτισμικά ποικιλόμορφη αυτοκρατορία.
Οι μεγάλες φιλοσοφικές σχολές που εμφανίστηκαν μετά τον Αριστοτέλη (ο οποίος ήταν δάσκαλος του Αλεξάνδρου) – ιδιαίτερα οι Επικούρειοι, οι Σκεπτικιστές και οι Στωικοί – εμφανίστηκαν όλες ως προσπάθειες να σκεφτούν φιλοσοφικά με όρους ευρύτερους από ό,τι επέτρεπε η πιο στενά ελληνική οπτική του Αριστοτέλη. Η Αίγυπτος, η Μεσοποταμία και η Ινδία δεν ήταν πλέον σημαντικά σημεία μόνο στον ελληνιστικό χάρτη, αλλά ήταν και φιλοσοφικά σημαντικά σημεία με νέους και δημιουργικούς τρόπους.
Ο Διόνυσος καβάλα σε έναν πάνθηρα. Ca. 120 – 8ος αιώνας π.Χ., Δήλος.
Ο Διογένης από τη Σινώπη, ο οποίος πέθανε την ίδια χρονιά με τον Αλέξανδρο (323 π.Χ.), έλαβε συγχαρητήρια από τον Αλέξανδρο για την έντονη ανεξαρτησία του, την αυτονομία του και τη φαινομενικά διαβολική ηθική του στάση. Ο Διογένης επινόησε επίσης τον όρο κοσμοπολίτης ή «πολίτης του κόσμου». Το έκανε ως απάντηση στην ερώτηση από πού ήταν (ήταν από τη Σινώπη της Μικράς Ασίας). Η απάντησή του – «η πόλη μου (πόλις) είναι ο κόσμος (κόσμος)» – είχε σκοπό να ξεφύγει από τη δύναμη και την προβολή του ερωτήματος από πού προερχόμαστε. Το από πού προερχόμαστε, υπέδειξε, ήταν λιγότερο καθοριστικό, λιγότερο ενδιαφέρον φιλοσοφικά, από το πού επιθυμούμε να πάμε. Ο κόσμος μας υποτίθεται ότι θα γινόταν μεγαλύτερος και πιο φιλοσοφικά επεκτατικός. Η αφετηρία μας δεν περιορίζει ούτε καθορίζει το πού μπορούμε να καταλήξουμε.
Είναι διαφωτιστικό να φανταστεί κανείς αυτό ως τη δήλωση ενός Έλληνα φιλοσόφου από τη Μικρά Ασία. Εν ολίγοις, οι Έλληνες πάντα ταξίδευαν – ο αυτοπροσδιορισμός τους με έναν ναυτικό πολιτισμό είχε κάποια σχέση με αυτό. Ο ελληνικός αποικισμός των ακτών της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας δημιούργησε ένα δίκτυο παράλιων πόλεων και λιμανιών σε όλη τη Μεσόγειο, που επέτρεψε τέτοια ταξίδια και μάλιστα τα εξυμνούσε. Η ελληνική διασπορά έχει πράγματι μια πολύ μακρά και πολύ πλούσια ιστορία – ο κοσμοπολιτισμός είναι μια από τις κύριες αρετές της.
Σήμερα, η ελληνική διασπορά είναι εντυπωσιακά παγκόσμια. Το Τορόντο και η Μελβούρνη είναι μεγάλες και εξέχουσες ελληνικές πόλεις. Ακόμα και η Ατλάντα φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, που αποκαλούν την πόλη σπίτι τους για περισσότερα από εκατό χρόνια. Φιλοξενεί ένα σημαντικό και δραστήριο ελληνικό προξενείο. Είναι μια ορθόδοξη ελληνική μητρόπολη με περισσότερες από 70 ενορίες. Είναι, με όλους αυτούς τους τρόπους, μια συναρπαστική απεικόνιση του ελληνικού διεθνισμού και των κοσμοπολίτικων δεσμεύσεών του.
Σε μια ιστορική στιγμή, κατά την οποία τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν εντείνει τις δεσμεύσεις τους στον διεθνισμό και έχουν ανοίξει τις πόρτες τους για να επιτρέψουν την είσοδο ενός πολύ μεγαλύτερου αριθμού αλλοδαπών φοιτητών, οι ηθικές δεσμεύσεις που ενσαρκώνει ο Ελληνισμός, τόσο ιστορικά όσο και φιλοσοφικά, φαίνονται μοναδικά κατάλληλες για τη συγκεκριμένη στιγμή.
Εδώ στην Ατλάντα έχουμε χρησιμοποιήσει την έννοια του κοσμοπολίτικου Ελληνισμού ως έναν τρόπο για να επαναπροσδιορίσουμε την ελληνική εμπειρία – τον Ελληνισμό με την πληρέστερη έννοια – ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της Παγκόσμιας Κληρονομιάς που ανήκει εξίσου σε όλους. Εδώ, πιστεύω, βρίσκουμε την πιο παραγωγική «εκλεκτική συγγένεια» μεταξύ του Ελληνισμού και του σύγχρονου ερευνητικού Πανεπιστημίου.
Τι σημαίνει για εσάς ο «ελληνισμός», η «ελληνική σκέψη»ή αυτό που έχετε αποκαλέσει «ελληνικό φαινόμενο»;
Στην προηγούμενη απάντησή μου έδωσα μια ιδέα της απάντησής μου σε αυτό το ερώτημα. Στο δικό μου έργο, έχω προσπαθήσει να σκιαγραφήσω το μακρύ ιστορικό τόξο του ελληνισμού, το οποίο, βέβαια, βασίζεται στην ελληνική αρχαιολογία, αλλά εστιάζει περισσότερο στο πώς οι τρόποι του ελληνισμού προσαρμόστηκαν και μεταφράστηκαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους και άλλα πολιτισμικά περιβάλλοντα.
Στο Was Greek Thought Religious? On the Use and Abuse of Hellenism from Rome to Romanticism (2002) [Ήταν η ελληνική σκέψη θρησκευτική; Για τη χρήση και κατάχρηση του Ελληνισμού, από τη Ρώμη έως τον Ρομαντισμό], προσπάθησα να δείξω πώς οι ίδιοι οι όροι, «ελληνισμός» και «Έλληνας», είχαν μετατοπιστεί στις ελληνικές τους σημασίες και είχαν υποστεί ποικίλες μεταφράσεις στα λατινικά και αργότερα στις ρομανικές γλώσσες. Οι θρησκευτικές αλλαγές είχαν μεγάλη σχέση με αυτές τις μετατοπίσεις του νοήματος. Ένα από τα νοήματα που ενσωματώθηκαν αργότερα στους όρους Έλληνες και Ελληνισμός ήταν τα «παγανιστές» και «παγανισμός», αντίστοιχα. Η μετατόπιση από τον «παγανισμό» στον χριστιανισμό αντιπροσωπεύει έτσι μια σεισμική πολιτισμική αλλαγή στην ιστορία της λεκάνης της Μεσογείου.
Ωστόσο, αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι, ενώ από τη μια πλευρά, η μετάβαση από την παραδοσιακή ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό άλλαξε τα πάντα, από την άλλη πλευρά, άλλαξε ελάχιστα. Οι εκχριστιανισμένοι Έλληνες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνέχισαν να ντύνονται, να τρώνε, να ασχολούνται με τη φιλανθρωπία και να παντρεύονται όπως έκαναν και πριν. Ο καθαρά χριστιανικός πολιτισμός, που άλλαξε αυτούς τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής, αναδύθηκε πολλούς αιώνες αργότερα.
Αυτό που υποδηλώνει είναι ότι καλά θα κάνουμε να προσέξουμε την ταυτόχρονη συνέχεια και ασυνέχεια στη μακρά ιστορία του Ελληνισμού. Οι συνέχειες είναι για μένα εξαιρετικά υποβλητικές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μεγάλο μέρος της επιστημονικής μου έρευνας επικεντρώνεται στις μεταγενέστερες επαναλήψεις των ελληνικών σχημάτων σε τομείς τόσο διαφορετικούς όπως η τέχνη και η καλλιτεχνική έκθεση στα μουσεία, ο δημοκρατικός πολιτισμός και η δημοκρατική πολιτική, η ερωτική επιθυμία και η ηθική ψυχολογία, καθώς και με θεατρικές έννοιες όπως η τραγωδία και η κωμωδία, για τις οποίες θα πω περισσότερα παρακάτω.
Πλάκα με τον Άγιο Παύλο και τους μαθητές του (περ. 1160-80): Η επιγραφή σε αυτή την πλάκα αναφέρεται στις επιστολές που απηύθυνε ο Παύλος στις διάφορες πρωτοχριστιανικές κοινότητες (προς Ρωμαίους, Κορινθίους, Φιλιππησίους) μεταξύ των οποίων ταξίδεψε, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη.
Ολοκλήρωσα το Ήταν η ελληνική σκέψη θρησκευτική; με ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στην αναβίωση των ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων το 1896. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες μου φαίνονται ως το πιο δραματικό και παγκόσμιο παράδειγμα νεοελληνικού κινήματος στην παγκόσμια ιστορία. Είναι αξιοσημείωτο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ότι η ιστορία της Ολυμπιακής Αναβίωσης έχει ξεχαστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό μέσα σε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα. Η θρησκεία, όπως αποδεικνύεται, διαπερνά την ολυμπιακή ιστορία.
Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες καθιερώθηκαν ως θρησκευτικό τελετουργικό γεγονός στο ιερό του Δία στην Ολυμπία το 776 π.Χ. (ή γύρω στο 776 π.Χ.). Απαγορεύτηκαν από τον χριστιανό αυτοκράτορα Θεοδόσιο για θρησκευτικούς λόγους το 393 μ.Χ. Ένα ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης για την αναβίωσή τους το 1896 ήταν επίσης θρησκευτικό, όπως προκύπτει από τις ομιλίες και τα γραπτά του «ανακαινιστή» τους, Πιερ ντε Κουμπερτέν [Pierre de Coubertin, 1863-1937]. Εν ολίγοις, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ιδρύθηκαν, ακυρώθηκαν και αναβίωσαν, για θρησκευτικούς λόγους.
Ποιοι ήταν αυτοί οι λόγοι είναι ένα θεμελιώδες ιστορικό ζήτημα. Όπως σημείωσα παραπάνω, ο ελληνισμός – που αντιμετωπίζεται ως ένα τεράστιο αρχείο πολιτιστικής εμπειρίας – παρείχε επίσης ένα πνευματικό θεμέλιο για τον σύγχρονο διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο αθλητισμός εμπορεύεται το νόμισμα του περιορισμού: όρια που επιβάλλονται από κανόνες, όρια που επιβάλλονται από γραμμές και περιορισμούς, όρια που επιβάλλονται από την ίδια τη φυσική μας ενσάρκωση. Είναι η προσεκτική χορογραφία αυτών των ορίων που επιτρέπει να έρθει στο προσκήνιο η υπέρβαση. Εξάλλου, πρέπει να έχουμε κάτι για να υπερβούμε. Αυτός, υποθέτω, είναι ένας λόγος για τον οποίο ο αθλητισμός αποτελούσε σημαντικό πολιτιστικό χώρο, καθώς και πηγή προβληματισμού, τόσο για τους φιλοσόφους όσο και για τους θρησκευτικούς στοχαστές στην αρχαιότητα, και για τον οποίο συνεχίζει να είναι έτσι και σήμερα.
Στην ομιλία σας κατά την παραλαβή του ελληνικούπαράσημου, του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος του Φοίνικα, σημειώσατε ότι «η ελληνική τραγωδία προορίζεται να γίνει σχεδία της δημοκρατικής ελπίδας». Θα μπορούσατε να επεκταθείτε επί του θέματος;
Η φράση «μια σχεδία ελπίδας» προέρχεται από τον Ραλφ Έλισον [Ralph Ellison, 1914-1994], από τον νέο πρόλογο που συνέταξε για την επετειακή έκδοση των 30 χρόνων του κλασικού μυθιστορήματός του Αόρατος Άνθρωπος. Εκτός από συγγραφέας δυνατών μυθιστορημάτων που εξετάζουν τη δυναμική της φυλής και της εθνικότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Έλισον ήταν αναμφισβήτητα ο καλύτερος δημοκρατικός δοκιμιογράφος που ανέδειξαν οι ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παραθέτω το εν λόγω απόσπασμα:
«Έτσι, αν το ιδανικό της επίτευξης μιας πραγματικής πολιτικής ισότητας μας διαφεύγει στην πραγματικότητα – όπως συνεχίζει να συμβαίνει – υπάρχει ακόμα διαθέσιμο εκείνο το μυθιστορηματικό όραμα μιας ιδανικής δημοκρατίας, στο οποίο το πραγματικό συνδυάζεται με το ιδανικό και μας δίνει αναπαραστάσεις μιας κατάστασης πραγμάτων, στην οποία οι υψηλά ιστάμενοι και οι χαμηλά ιστάμενοι, οι μαύροι και οι λευκοί, οι Βόρειοι και οι Νότιοι, οι γηγενείς και οι μετανάστες συνδυάζονται για να μας διηγηθούν υπερβατικές αλήθειες και δυνατότητες, όπως αυτές που ανακάλυψε ο Μαρκ Τουέιν όταν έβαλε τον Χακ και τον Τζιμ να ταξιδεύουν με μία σχεδία.
»Πράγμα που μου υπέδειξε ότι ένα μυθιστόρημα θα μπορούσε να διαμορφωθεί ως μια σχεδία ελπίδας, αντίληψης και ψυχαγωγίας που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να επιπλεύσουμε καθώς προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε τις αγκυλώσεις και τις δίνες που σηματοδοτούν την ταλαντευόμενη πορεία του έθνους μας προς και μακριά από το δημοκρατικό ιδεώδες.» [1]
Μου φαίνεται ότι αυτό που ο Έλισον έβλεπε ως ρόλο του μυθιστορήματος στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες εκπληρωνόταν στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία κατά τις δραματικές γιορτές. Στην Ποιητική, τους προβληματισμούς του Αριστοτέλη για την αρχαία ελληνική τραγωδία, παρατηρείται ότι η τραγωδία αποτελεί μίμηση μιας πράξης που είναι:
«…σοβαρή, ολοκληρωμένη και έχει ένα ορισμένο μέγεθος. Έχει τη μορφή της παρουσίασης παρά της αφήγησης. Μέσω του οίκτου και του φόβου [δι’ ελέου και φόβου (ελληνικά στη συνέντευξη-σ.τ.μ.)] καταφέρνει την κάθαρση αυτών των συναισθημάτων.» (Ποιητική, 1449b25)
Υπήρξε μεγάλη συζήτηση σχετικά με τον όρο κάθαρση, ο οποίος ήταν εν μέρει ιατρικός όρος που υποδήλωνε μια κάθαρση ή καθαρισμό, στο ιατρικό πλαίσιο. Αυτή δεν μπορεί να είναι η έννοια εδώ, αφού η τραγωδία δεν εξαλείφει τα συναισθήματα του οίκτου και του φόβου. Εξακολουθούμε να λυπούμαστε την Αντιγόνη στο τέλος της τραγωδίας της και εξακολουθούμε να φοβόμαστε την τρομερή μοίρα που οδήγησε τον Οιδίποδα στην καταστροφή. Προτιμώ να σκέφτομαι την κάθαρση ως «μεταμόρφωση» σε σχέση με την τραγωδία. Το ελληνικό κοινό που παρακολουθούσε τα έργα του Σοφοκλή και άλλων έφευγε από το θέατρο του Διονύσου με τον οίκτο και τον φόβο του να έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, σε κάτι που θα μπορούσαμε να νοήσουμε ως «συμπόνια».
Αυτή είναι η μετασχηματιστική ηθική αξία της ελληνικής τραγωδίας και υποδηλώνει ότι η τραγωδία εξερευνά ένα πολύ ιδιαίτερο είδος πόνου και δυστυχίας. Η τραγωδία εξερευνά το πλήρες φάσμα των δυνατοτήτων του τι μπορούν να επιλέξουν να κάνουν τα ελεύθερα ανθρώπινα όντα. Συχνά δημιουργείται μεγάλος πόνος από τις επιλογές τους. Αλλά ο πόνος και η δυστυχία είναι η πρώτη λέξη της τραγωδίας, όχι η τελευταία. Η τραγωδία είναι τελικά ένα ελπιδοφόρο είδος, καθώς η τραγωδία παρουσιάζει μορφές πόνου, όπως του Οιδίποδα, που μπορούν να είναι λυτρωτικές. Ο Σοφοκλής μάς δείχνει ότι, μετά από όλες τις δοκιμασίες του, ο Οιδίπους έγινε κάτι σαν θεός στο ιερό άλσος του Κολωνού και το πνεύμα του έγινε μια διαρκής ευλογία για την πόλη της Αθήνας. Τα βάσανά του μετατράπηκαν σε λύτρωση και ο τρόμος που ένιωσαν αρχικά οι άνθρωποι, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη μοιραία κατάρα του Οιδίποδα, μετατράπηκε σε συμπόνια και φροντίδα.
«Η τραγωδία εξερευνά το πλήρες φάσμα των δυνατοτήτων του τι μπορούν να επιλέξουν να κάνουν τα ελεύθερα ανθρώπινα όντα.» Η Κατίνα Παξινού στη Μήδεια του Ευριπίδη (1956) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. (Πηγή: Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος)
Ο εξαιρετικός κριτικός θεάτρου του Μπρόντγουεϊ Γουώλτερ Κερρ [Walter Kerr, 1913-1996] δημοσίευσε το 1967 μια πρωτοποριακή μελέτη με τίτλο Tragedy and Comedy (Τραγωδία και κωμωδία). Το επιχείρημά του ακούγεται αντιφατικό μέχρι να το σκεφτείτε. Η τραγωδία, υποστηρίζει, προηγείται της κωμωδίας. Ιστορικά μιλώντας, τα τραγικά φεστιβάλ στην Αθήνα δημιουργήθηκαν περισσότερο από μία γενιά πριν από τα κωμικά φεστιβάλ. Ο Κερρ επιμένει επίσης ότι η τραγωδία προηγείται φιλοσοφικά. Οι λόγοι για τους οποίους το λέει αυτό είναι πολύπλοκοι. Οι κωμωδίες δεν τελειώνουν καλά και οι τραγωδίες δεν τελειώνουν άσχημα. Οι τραγωδίες, στην πραγματικότητα, μπορούν να τελειώσουν με όλους τους διαφορετικούς τρόπους – το τέλος δεν είναι το νόημα μιας τραγωδίας. Στην πραγματικότητα, οι τραγωδίες δείχνουν πέρα από το τέλος τους σε ένα νέο και πιο ανοιχτό μέλλον. Ξεπερνούν τα όρια της σκηνής όπου παίζονται. Η κωμωδία, αντίθετα, παραμένει στη σκηνή και είναι ριζωμένη στο έδαφος. Η κωμωδία είναι κατά βάση σκληρή- μας καλεί να γελάσουμε με αυτό που μας τρομάζει. Η κωμωδία δεν προσφέρει κανένα μέλλον – απλά σταματά και η αυλαία κλείνει. Χωρίς μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα. «Η τραγωδία είναι το είδος που υπόσχεται αίσιο τέλος», καταλήγει ο Κερρ. «Είναι επίσης το είδος που είναι ρεαλιστικό ως προς το θέμα.» [2]
Έγραψα τη διδακτορική μου διατριβή για την έννοια της τραγωδίας στην αρχαία Αθήνα, στον πρώιμο χριστιανισμό και στη σύγχρονη ηθική φιλοσοφία. Είχα την τύχη να μπορέσω να ζήσω στην Αθήνα για τα δύο χρόνια που έκανα την έρευνα και τη συγγραφή. Αυτή η εργασία έγινε τελικά το πρώτο μου βιβλίο, το Tragic Posture and Tragic Vision: Against the Modern Failure of Nerve (Τραγική στάση και τραγικό όραμα: Κατά της σύγχρονης αποτυχίας του θάρρους), που εκδόθηκε το 1994. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο η αθηναϊκή τραγωδία αποτέλεσε πρότυπο για τα Συνοπτικά Ευαγγέλια. Εκεί, επίσης, γινόμαστε μάρτυρες τρομερού πόνου στην απεικόνιση των Παθών του Χριστού, αλλά η μορφή του πόνου που παρουσιάζεται, όσο τρομερή κι αν είναι, πιστεύεται ότι υποδεικνύει τη λύτρωση. Αυτό είναι το μυστήριο της μετασχηματιστικής κάθαρσης, και έχει τόσο πολιτικές όσο και θρησκευτικές συνέπειες. Το πρώιμο κίνημα του Ιησού ήταν μια κοινότητα θεμελιωμένη στη συμπόνια και τη συμφιλιωτική αγάπη. Οι σύγχρονες δημοκρατίες εδράζονται σε συμπονετικές κοινωνικές πρακτικές που αποσκοπούν στην ανύψωση των αξιών της ισότητας και της αδελφοσύνης, στην απελευθέρωση των πλήρων δυνατοτήτων όλων των πολιτών μας.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι έβλεπαν πολύ καθαρά τους πολιτικούς και θρησκευτικούς σκοπούς της τραγωδίας. Η πόλη χρηματοδοτούσε τις γιορτές κάθε χρόνο και η παρουσία τους θεωρούνταν πολιτικό καθήκον. Από καιρό αναρωτιόμουν ποιο θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο δημοκρατικό ανάλογο αυτού του πνεύματος της θαυμάσιας δραματικής περίστασης στο Θέατρο του Διονύσου κάτω από την αθηναϊκή Ακρόπολη. Ο Ραλφ Έλλισον [Ralph Ellison], καθώς και ο Κορνέλ Γουέστ [Cornel West], βλέπουν αυτό το πνεύμα της τραγωδίας ζωντανό και ακμαίο στη μουσική παράδοση των μπλουζ. Η μουσική μπλουζ προέκυψε επίσης από την παράδοση της μουσικής του γκόσπελ. Όλες αυτές οι μουσικές νότες είναι τραγικές, γι’ αυτό και τελικά εδράζονται στη συμπόνια και την ελπίδα, και γι’ αυτό μπορούν να διεκδικήσουν τη λυτρωτική αγάπη ως υπερβατική αξία.
Ο Αμερικανός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Ραλφ Έλλισον είδε το πνεύμα της τραγωδίας ζωντανό και ακμαίο στη μουσική παράδοση των μπλουζ.
Μια παλαιότερη θεωρία της «εκκοσμίκευσης», στις δεκαετίες του 1950 και 1960, υποστήριζε ότι η θρησκεία ήταν προορισμένη να εξαφανιστεί στη σύγχρονη εποχή. Κατά κάποιο τρόπο, θεωρήθηκε ότι η παραδοσιακή θρησκευτική πίστη δεν θα μπορούσε να αντέξει τις προκλήσεις των νέων επιστημών της Αστροφυσικής, της Κοσμολογίας και της Εξέλιξης. Οι κοινωνικοί επιστήμονες που το πίστευαν αυτό δυσκολεύτηκαν πολύ να εξηγήσουν την άνοδο και την ανανέωση της πολιτικής θρησκείας σε όλον τον κόσμο, το 1979-1980. Αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ινδία, το Ιράν και το Ισραήλ – συνέβη στο Βατικανό και συνέβη και στις ΗΠΑ. Ο πρώην καθηγητής μου και στενός προσωπικός μου φίλος Μπρους Μπ. Λώρενς [Bruce B. Lawrence] έγραψε το 1990 την πρώτη συγκριτική μελέτη αυτού του φαινομένου με τίτλο Defenders of God: The Fundamentalist Revolt Against the Modern Age (Υπερασπιστές του Θεού: Η εξέγερση των φονταμενταλιστών ενάντια στη σύγχρονη εποχή). Ένας άλλος στενός προσωπικός φίλος, ο Τζέφρυ Στάουτ [Jeffrey Stout], έγραψε την καλύτερη μελέτη που έχει παραχθεί μέχρι σήμερα σχετικά με τους περιορισμούς αυτής της εκδοχής του κοσμικισμού και της εκκοσμίκευσης, σε ένα βιβλίο με τίτλο Democracy and Tradition (Δημοκρατία και Παράδοση), το 2004.
Είναι σαφές ότι η θρησκεία δεν έχει εξαφανιστεί.
Η δική μου άποψη για τη σύγχρονη εποχή είναι ότι αντιπροσωπεύει μια επαναστατική περίοδο κατά την οποία η θρησκεία πηγαίνει αλλού, όχι μακριά. Οι θρησκευτικές παρορμήσεις και οι πνευματικές ενέργειες δεν περιορίζονται ποτέ αυστηρά μέσα σε εκκλησίες, συναγωγές, τζαμιά, ναούς ή ό,τι άλλο. Μου προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση οι τρόποι με τους οποίους οι παραδοσιακά θρησκευτικές ενέργειες έχουν τεθεί στην υπηρεσία της τέχνης – τόσο για τους καλλιτέχνες που παράγουν τα έργα τους όσο και για τους θεατές που προσκυνούν για να τα δουν. Με μια λέξη, τα δημόσια μουσεία τέχνης είναι από τα εξαιρετικότερα και πιο πρωτότυπα μέρη όπου έχει πάει η θρησκεία στη σύγχρονη εποχή.
Λίγοι σύγχρονοι επισκέπτες των δημόσιων μουσείων τέχνης σήμερα εξετάζουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον των συλλογών κατά την ίδρυσή τους. Από τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, μέχρι τη Φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο, το Μπελβεντέρε του Απόλλωνα και την Ομάδα Λαοκόων στα Μουσεία του Βατικανού και τα Αιγινήτικα Γλυπτά από το Ναό της Αφαίας, που σήμερα στεγάζονται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, η κλασική αγαλματοποιία αποτελούσε την καρδιά (αν όχι στην πραγματικότητα την ψυχή) των περισσότερων δημόσιων μουσείων τέχνης κατά τις πρώτες γενιές αυτού που θεωρώ ως «εποχή των μουσείων» (1767-1830).
Λεπτομέρεια από τα στοιχεία του αετώματος του ναού της Αφαίας στην κεντρική Γλυπτοθήκη του Μονάχου
Στο βιβλίο μου Winckelmann and the Vatican‘s First Profane Museum (Ο Βίνκελμαν και το πρώτο κοσμικό μουσείο του Βατικανού, 2011), καθώς και σε επόμενα άρθρα που δημοσιεύθηκαν το 2018 και το 2022, έχω παρουσιάσει τα αρχειακά στοιχεία από τη Βιβλιοθήκη του Βατικανού και τα Μυστικά Αρχεία της Βιβλιοθήκης του Βατικανού, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι ο Γιόχαν Γιοάχιμ Βίνκελμαν [Johann Joachim Winckelmann, 1717-1768], περισσότερο γνωστός ως νεοκλασικός ευαγγελιστής και ιστορικός τέχνης, ήταν επίσης ο ημι-μυστικός επιμελητής του πρώτου «Κοσμικού Μουσείου» του Βατικανού. Χάρηκα που η τελευταία ειδική έκθεση που επιμελήθηκαν τα Μουσεία του Βατικανού πριν από το λουκέτο του COVID επικεντρώθηκε σε αυτή την ιστορία. Η έκθεση «Winckelmann: Αριστουργήματα σε όλο το Μουσείο του Βατικανού» παρουσιάστηκε στο κοινό από τις 9 Νοεμβρίου 2018 έως τις 9 Μαρτίου 2019.
Ιδρύθηκε το 1767, επεκτάθηκε και ολοκληρώθηκε το 1792, λεηλατήθηκε από τις δυνάμεις της Γαλλικής Επανάστασης υπό τον Ναπολέοντα το 1796 και αργότερα επαναπατρίστηκε στο Βατικανό το 1818. Το μικρό μουσείο του Βίνκελμαν «επιμελήθηκε πρώτα το κοσμικό», γεγονός που με τη σειρά του επέτρεψε την πολιτιστική και ιστορική εξημέρωση όσων μέχρι τότε θεωρούνταν κυρίως ως «ειδωλολατρικά είδωλα». Νομίζω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτά τα αγάλματα δεν είχαν αλλάξει, στις περισσότερες περιπτώσεις, για αρκετές χιλιάδες χρόνια, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που αναστηλώθηκαν. Αντίθετα, ο τρόπος που βλέπουμε αυτά τα αγάλματα, ο τρόπος που τα κοιτάμε, έχει αλλάξει δραματικά.
Έτσι, τα αγάλματα των ελληνικών θεών και ηρώων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν γυμνά, νομιμοποιήθηκαν και εξημερώθηκαν στη συμβολική πρωτεύουσα του χριστιανικού κόσμου (Ρώμη). Αυτό συνέβη σε στάδια, αλλά στάδια που ήταν σωρευτικά και που εξελίχθηκαν με εκπληκτική ταχύτητα. Αυτά τα «ειδωλολατρικά είδωλα» θεωρήθηκαν αρχικά ως «ωραία τέχνη», στη συνέχεια ως υποδείγματα «ιδανικής ομορφιάς», και ακόμη αργότερα ως «εθνικός θησαυρός». Μετά το Βατερλώ, όλες οι προηγούμενες θρησκευτικές ανησυχίες σχετικά με το Museo Profano του Βατικανού είχαν εξαφανιστεί – οι καρδινάλιοι και ο Πάπας ήθελαν απλώς πίσω τους εθνικούς θησαυρούς τους.
Αυτό που ο Χανς Μπέλτινγκ [Hans Belting] ονόμασε Εποχή της Τέχνης, η οποία ήταν επίσης η αρχή αυτού που εγώ ονομάζω Εποχή των Μουσείων, προσφέρει μια εκπληκτική μελέτη περίπτωσης του περιστασιακού φλερτ με τις ειδωλολατρικές φόρμες, που θα είχε πολύ μεγάλη πολιτιστική εμβέλεια και επιρροή τόσο στον κόσμο της Μεσογείου όσο και πέρα από αυτόν. Οι θρησκευτικές ανησυχίες για την ειδωλολατρική τέχνη ξεπεράστηκαν από την πίστη στην πνευματική δύναμη της ιδανικής ομορφιάς και τις υπερβατικές αρετές της κλασικής τέχνης.
Το έργο σας επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο οι ελληνικές πολιτιστικές μορφές προσαρμόστηκαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους, ενώ το θέμα του σεμιναρίου σας στο Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το επόμενο έτος θα είναι ο Έρωτας. Πώς έχει μεταμορφωθεί η έννοια του Έρωτα από την αρχαιότητα;
Εδώ και πολλά χρόνια διδάσκω ένα μάθημα με τίτλο «Θρησκεία και Σεξουαλικότητα». Νομίζω ότι το «Έρως στην Αρχαιότητα» θα μπορούσε να είναι ένα καλύτερο όνομα για το μάθημα, καθώς το μυστήριο με το οποίο ξεκινώ περιλαμβάνει το ερώτημα πώς να μεταφράσουμε καλύτερα την ελληνική λέξη έρως. Είναι εντυπωσιακό, αν και ατυχές, ότι ο όρος «ερωτικός» (erotic) στα σύγχρονα αγγλικά έχει μια πιο στενά σεξουαλική χροιά. Αντίθετα, οι αρχαίοι ελληνικοί όροι έρωςκαι τα ερωτικά υπονοούσαν κάτι σαν παθιασμένη και συγκλονιστική επιθυμία, μια επιθυμία που έχει τη δύναμη να αναιρέσει εντελώς το άτομο που τη βιώνει.
Τα αφροδίσια αναφέρονταν στις σεξουαλικές εμπειρίες ενός ατόμου στα αρχαία ελληνικά – τα ερωτικά αναφέρονταν σε κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο μυστηριώδες, ακόμη και ιερό.
Τοιχογραφία που δείχνει μια γυναίκα που υποτίθεται ότι είναι η Σαπφώ και κρατάει εργαλεία γραφής, από την Πομπηία. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.
Η Σαπφώ από τη Λέσβο (η οποία δραστηριοποιήθηκε ποιητικά γύρω στο 600 π.Χ.) ήταν διάσημη, μεταξύ άλλων, για την ιδιαίτερη ικανότητά της να επινοεί νέους όρους. Ήταν η πρώτη που αποκάλεσε τον έρωτα «γλυκόπικρο» (ο όρος της ήταν γλυκύπικρον, στα αιολικά ελληνικά). Σε αυτό το ποιητικό απόσπασμα (#130), η Σαπφώ αναφέρει επίσης τον έρωτα ως «λυσιμελή» (lusimelês).
Ο όρος είναι μια ρητορική ηχώ του ομηρικού ιδιωματισμού για τον θάνατο, όπου όταν ένας πολεμιστής έχει χτυπηθεί από ακόντιο ή σπαθί λέγεται ότι τα μέλη του «λύθηκαν». Το σώμα καταρρέει, μην έχοντας πλέον τον έλεγχο του εαυτού του, και η ψυχή δραπετεύει βογκώντας μέσα από την πύλη του στόματος του ετοιμοθάνατου. Η Σαπφώ παίρνει αυτή την εικόνα από το πεδίο της μάχης και την τοποθετεί δραματικά μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Ο έρωτας δεν είναι υπό τον έλεγχό μας – συχνά φαίνεται ο έρωτας να ελέγχει εμάς.
Η Σαπφώ, όπως και άλλοι αρχαϊκοί Έλληνες λυρικοί ποιητές, παρομοιάζει μια τέτοια ερωτική εμπειρία με τον θάνατο. Στο εξίσου διάσημο Απόσπασμα Ερωτικού
Τριγώνου (#31), λέει ρητά ότι η θέα του αγαπημένου της να μιλάει σε κάποιον άλλον την τρελαίνει σχεδόν, με σωματικά συμπτώματα, έτσι ώστε να φαίνεται σχεδόν νεκρή μες στο μυαλό της. Όπως το θέτει η Αν Κάρσον [Anne Carson], «η αλλαγή του εαυτού είναι απώλεια του εαυτού γι’ αυτούς τους ποιητές». [3]
Η ιδιοφυΐα της Σαπφούς, όπως και του Σωκράτη, ήταν να βλέπει την αλλαγή του εαυτού της και ως μια μορφή ψυχικής μεταμόρφωσης. Η δύναμη του έρωτα έγκειται στην ικανότητά του να μας μεταμορφώνει. Πρόκειται για μια μεταμόρφωση που είναι επώδυνη, όσο ευλογημένη κι αν φαίνεται επίσης. Ο όρος της Σαπφούς «γλυκόπικρος» αποτυπώνει αρκετά καλά αυτή την τραγική και μεταμορφωτική διάσταση των ερωτικών. Η ιδέα κορυφώνεται με τον εκπληκτικό ισχυρισμό του Σωκράτη στον Φαίδρο (244a-245c) ότι ο έρωτας είναι πράγματι μια τρέλα, αλλά ότι ορισμένες μορφές τρέλας είναι στην πραγματικότητα δώρα από τους θεούς.
Η παθιασμένη επιθυμία είναι ακριβώς ένα τέτοιο δώρο, που διευρύνει τους ηθικούς και συναισθηματικούς μας ορίζοντες, δημιουργώντας νέες διαστάσεις συμπόνιας και φροντίδας. Μπορεί κανείς να επιθυμεί με πάθος ένα άλλο πρόσωπο – μπορεί να επιθυμεί με πάθος ένα θεϊκό ον. Τα ερωτικάδιαθέτουν ένα ευρύ φάσμα και μια ιερή συμβολική διάσταση. Έτσι, ακόμη και στην αρχαιότητα, η θρησκεία πήγαινε αλλού.
Η Αν Κάρσον, της οποίας το Eros the Bittersweet αναφέρθηκε παραπάνω, ανέπτυξε μια ολόκληρη φιλοσοφία του έρωτα που στηρίζεται στα ποιητικά αποσπάσματα της Σαπφούς και στον Φαίδρο του Πλάτωνα. Προσφέρει μια υπέροχη αναλογία μεταξύ του φλερτ της γνώσης και του φλερτ του έρωτα. Το να ερωτεύεσαι και το να γνωρίζεις εμπεριέχουν και τα δύο παθιασμένη επιθυμία – και οι δύο μεταμορφώνουν και διευρύνουν αναγκαστικά τον εαυτό. Πρόκειται για εμπειρίες όπου το κεφάλι και η καρδιά διαπλέκονται και η προσοχή μας γίνεται απείρως λεπτότερη.
Θα ήταν απελπιστικά μειωτικό να εξισώσουμε τον έρωτα με το σεξ, όπως προσπάθησαν να κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι στοχαστές. Οφείλουμε τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη «σεξουαλική ταυτότητα» στη σύγχρονη ψυχολογία, η οποία ασχολήθηκε με την έννοια αυτή στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι μετασχηματισμοί που εμπλέκονται σε μια τέτοια έννοια είναι εκτεταμένοι. Το σεξ, άλλωστε, είναι κάτι που κάνουν πολλοί άνθρωποι (όχι όλοι). Η σεξουαλική ταυτότητα, αντίθετα, είναι κάτι που έχουν όλοι οι άνθρωποι (ακόμη και ο «άγαμος» είναι μια σεξουαλική ταυτότητα).
Η διάκριση μεταξύ του είναι και του πράττειν ήταν πολύ σημαντική στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι η σημερινή μας εκδοχή των «πολιτισμικών πολέμων», τουλάχιστον στη σεξουαλική τους διάσταση, έχει περισσότερο νόημα αν δώσουμε προσοχή σε αυτήν τη διάκριση. Οι νόμοι έχουν σχεδιαστεί για να ρυθμίζουν τη δραστηριότητα, όχι την ταυτότητα. Αλλά το ηθικό διακύβευμα μιας συζήτησης αυξάνεται αναγκαστικά όταν συζητάμε για την ταυτότητά μας, για το ποιοι είμαστε, και όχι για το τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να επιλέξουμε να κάνουμε.
Κατά ειρωνικό τρόπο, όταν η κλασική φιλολογία και η ψυχολογία αναδύθηκαν ως πανεπιστημιακές επιστήμες στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, τότε τα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα της Σαπφούς έγιναν κεντρικά και πρόσφατα αμφιλεγόμενα. Δεδομένου ότι καταγόταν από το νησί της Λέσβου και ότι συλλογιζόταν με τόσο πάθος τις νεαρές γυναίκες του κύκλου της, ο όρος «λεσβία» συνδέθηκε με τη νέα ψυχολογική κατηγορία της σεξουαλικής ταυτότητας. Ορισμένοι ρομαντικοί εξήραν τα πάθη της Σαπφούς, ενώ ορισμένοι βικτωριανοί βρήκαν δημιουργικούς τρόπους να αποερωτικοποιήσουν την ποίησή της, όταν δεν την καταδίκαζαν ευθέως. Αυτή η αμφιταλαντευόμενη χρήση μιας αρχαίας Ελληνίδας ποιήτριας για την επιβεβαίωση ή την αντιμετώπιση των σύγχρονων ηθικών απόψεων για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες.
Η τετράτομη Ιστορία της σεξουαλικότητας (1976-1984) του Μισέλ Φουκώ προσπάθησε να αφηγηθεί αυτή την ιστορία. Ενώ πρόκειται για μια περίπλοκη ιστορία κατά τον Φουκώ, νομίζω ότι το ηθικό της δίδαγμα είναι πολύ κομψό και αρκετά απλό. Το σεξουαλικό υποκείμενο, κατέληξε ο Φουκώ, είναι σαφώς σύγχρονο, προϊόν της ψυχολογίας και του ενδιαφέροντός της για τη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας. Αλλά το επιθυμητικό υποκείμενο είναι αιώνιο. Η Σαπφώ και ο Πλάτωνας είναι δύο από τους πιο εύγλωττους αρχαίους υποστηρικτές της επιθυμίας. Όπως γνώριζαν καλά, ο έρωτας αλλάζει τον εαυτό, διευρύνοντας τα όριά του και τις πνευματικές του δυνατότητες. Μας αποδίδεται ένας ευρύτερος και πιο περιεκτικός εαυτός, πιο ικανός για συμπόνια και φροντίδα.
Η Καναδή ποιήτρια και κλασικίστρια Αν Κάρσον, ανέπτυξε μια ολόκληρη φιλοσοφία του έρωτα που στηρίχθηκε στα ποιητικά αποσπάσματα της Σαπφούς και στον «Φαίδρο» του Πλάτωνα.
Ποιο είναι το μέλλον των Ελληνικών Σπουδών στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ;
Το 1903, μόλις επτά χρόνια μετά τη Σύγχρονη Ολυμπιακή Αναβίωση, οι δευτεροετείς φοιτήτριες του Κολλεγίου Barnard στη Νέα Υόρκη προκάλεσαν τις πρωτοετείς φοιτήτριες σε μια σειρά αθλητικών και καλλιτεχνικών αγώνων. Έτσι γεννήθηκαν οι «Ελληνικοί Αγώνες» στο Μπάρναρντ. Εξελίχθηκαν σε ένα εξαιρετικό πολιτιστικό φαινόμενο και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στο ευρύτερο κοινό – έγιναν μία από τις πιο περιζήτητες εκδηλώσεις στο Μανχάταν. Οι γυναίκες του Μπάρναρντ αφιέρωναν τους αγώνες κάθε χρόνο σε έναν διαφορετικό ελληνικό θεό, συνέθεταν μουσική και ποίηση, σχεδίαζαν κοστούμια, ακόμη και κατασκεύαζαν άρματα, όλα καινούργια για τον διαγωνισμό κάθε έτους.
Την επαναστατική άνοιξη και το καλοκαίρι του 1968, φοιτητές πανεπιστημίων σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ζήτησαν ριζικές αλλαγές στα πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών και άλλες εκπαιδευτικές πρακτικές. Στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ακριβώς απέναντι από το Μπάρναρντ στο Μπρόντγουεϊ, οι φοιτητές κατέλαβαν τα κτίρια της διοίκησης και άντεξαν για εβδομάδες προτού αποβληθούν με τη βία. Τα αιτήματά τους ήταν πολλά, μεταξύ των οποίων καλύτεροι μισθοί για το πανεπιστημιακό προσωπικό, πιο δίκαιες πανεπιστημιακές πρακτικές απόκτησης ακινήτων στη γειτονιά Morningside, απεμπλοκή του πανεπιστημίου από τις στρατιωτικές συμβάσεις και δημιουργία νέων προγραμμάτων σπουδών στις Αφροαμερικανικές Σπουδές και τις Γυναικείες Σπουδές.
Η φοιτητική κατάληψη στο Κολούμπια έτυχε να ξεκινήσει την εβδομάδα του Απριλίου που ήταν προγραμματισμένοι να διεξαχθούν οι Ελληνικοί Αγώνες στο Κολέγιο Μπάρναρντ. Σε ένδειξη αλληλεγγύης στις φοιτήτριες της απέναντι πλευράς του δρόμου, οι γυναίκες του Μπάρναρντ ακύρωσαν τους Ελληνικούς Αγώνες του 1968. Την επόμενη χρονιά ακύρωσαν οριστικά τους Ελληνικούς Αγώνες, θεωρώντας ότι «δεν έχουν πλέον σχέση» με τις ανησυχίες των φοιτητών.
Εξέγερση των φοιτητών του Πανεπιστημίου Κολούμπια, 1968.
Από αυτή την ιστορική απόσταση, μπορούμε να καταλάβουμε τι σκέφτονταν οι γυναίκες του Μπάρναρντ. Απέρριπταν τους παραδοσιακούς τρόπους με τους οποίους διδάσκονταν τα ελληνικά στο Μπάρναρντ και αλλού, από τότε που καθιερώθηκε η Κλασική Φιλολογία τον 19ο αιώνα και οι Ελληνικοί Αγώνες το 1903. Απέρριπταν την απαρχαιωμένη ρητορική που ισχυριζόταν ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήταν ο «μεγαλύτερος πολιτισμός» και η αρχαία Ελλάδα η μοναδική «παιδική ηλικία της Ευρώπης». Απέρριψαν τον έμμεσο ταξισμό και τον ελιτισμό της κλασικής μάθησης. Επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν αυτές τις κλασικίζουσες ευαισθησίες με πιο πολυπολιτισμικές και πολυεθνικές. Τους φοιτητές αυτούς οφείλουμε να ευχαριστήσουμε για τη δημιουργία τμημάτων Αφροαμερικανικών Σπουδών και Γυναικείων Σπουδών σε όλες τις ΗΠΑ (αλλά και στην Ευρώπη). Αλλά μία από τις ακούσιες συνέπειες αυτών των μεταρρυθμίσεων του προγράμματος σπουδών ήταν η περιθωριοποίηση των Κλασικών και των Κλασικών Σπουδών.
Ποτέ δεν ήταν μια πρόταση είτε-είτε, αλλά άρχισε να φαίνεται έτσι. Τώρα, περισσότερο από μια γενιά μετά από αυτές τις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις του προγράμματος σπουδών, είμαστε σε καλύτερη θέση να επαναδιατυπώσουμε αυτές τις προτάσεις του προγράμματος σπουδών με τη μορφή ενός ερωτήματος «τόσο το ένα όσο και το άλλο». Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ της ύπαρξης ισχυρών προγραμμάτων Αφροαμερικανικών ή Αφρικανικών Σπουδών, Γυναικείων Σπουδών και Κλασικών Σπουδών.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, τα πιο επιτυχημένα προγράμματα Κλασικών Σπουδών μού φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει τις αυστηρά φιλολογικές και αυστηρά κλασικιστικές προσεγγίσεις του αρχαίου κόσμου και έχουν αξιοποιήσει τους πόρους της ανθρωπολογίας, μεταξύ άλλων κλάδων, για να μπορέσουν τα αρχαία υλικά να μιλήσουν για πιο σύγχρονες ανησυχίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη ήταν η εφαρμογή των κατηγοριών της ταυτότητας στον αρχαίο κόσμο: φυλή και εθνικότητα, φύλο, σεξουαλικότητα, θρησκεία και τάξη. Η αρχαία Ελλάδα παρέχει ένα θαυμάσιο και εκτεταμένο αρχείο προβληματισμού για όλες αυτές τις έννοιες και τους προβληματισμούς. Στις προηγούμενες παρατηρήσεις μου, για παράδειγμα, πρότεινα μια σημαντική διάσταση της διαφορετικότητας της Ελλάδας στους ερωτικούς της προβληματισμούς.
Ο στόχος τώρα είναι να παρουσιαστεί η συνεχιζόμενη σημασία του Ελληνισμού με νέους όρους: ως αποφασιστικά κοσμοπολίτικη και ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε τον Ελληνισμό στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια υπό την αιγίδα του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών. Η πρόταση συνεχίζει να αποδίδει καρπούς.
